หลังจากที่พี่เว่ยโดนบุตรรังแกเสียจนเป็นที่ล่ำลือของชาวเมืองว่าเว่ยชินอ๋องนั้นรักใคร่พระชายายิ่งนักถึงได้แพ้แทน เมื่อผ่านพ้นได้สี่เดือนพี่เว่ยก็ไม่มีอาการแพ้แล้วแม้ช่วงเดือนแรกจะอาเจียนแทบทุกเช้าแต่ตอนนี้ก็มีเหลือเพียงอาการติดผม ซึ่ง ไม่รู้ว่าติดเพราะอาการแพ้รึติดเพราะพี่เว่ยอยากให้ติดกันแน่
“ปวดขารึไม่” ร่างสูงเอ่ยถามเมื่อตอนนี้นั้นร่างบางเริ่มท้องโตและดูเหมือนจะโตกว่าปกติเสียด้วย
“ก็ปวด หากแต่ไม่มากเท่าใด” หากไม่ได้เดินเยอะผมก็ไม่ได้ปวดมากมาย ยกมือขึ้นลูบท้องนูนที่โตกว่าปกติเบาๆ ผมเดาได้เลยว่าต้องเป็นลูกแฝดแน่ๆ “ท่านพี่จะทำอันใด” ผมรีบร้องขึ้นเมื่อร่างสูงใหญ่นั้นนั่งคุกเขาลงกับพื้นแล้วจับขาของผมนวดอย่างเบามือ
“พี่แค่นวดให้เจ้า”
“ท่านพี่ให้บ่าวทำให้ข้าก็ได้”
“พี่ไม่อยากให้ใครแตะตัวเจ้า” ถ้อยคำตรงไปตรงมานั้นทำให้ผมเขินอายได้เสมอ พี่เว่ยนั้นทำให้ใจผมเต้นแรงได้ตลอดเวลาจริงๆ เรียวปากบางยิ้มกว้าง ผู้ชายคนนี้ทำไมน่ารักเช่นนี้
“พี่เว่ยพอแล้วขอรับ” ดึงแขนร่างสูงให้ขึ้นมานั่งข้างๆ
ฟอด
“ข้ารักท่านพี่นะขอรับ”
“หลิงเอ๋อร์ เจ้าอย่าแกล้งพี่” ร่างสูงได้พูดเสียงเข้ม มีอย่างที่ไหนมาหอมแก้มเขาเช่นนี้ในตอนที่ไม่สามารถทำอะไรได้มิใช่แกล้งกันหรอกรึ
“ท่านอย่าได้คิดเป็นอื่น ข้าเพียงอยากขอบคุณท่านพี่ที่ดีต่อข้าถึงเพียงนี้” ขยับเข้าไปแอบอิงแขนเรียวกอดเอวสอบแน่น
“หึ พี่ก็รักเจ้า กระต่ายน้อยของพี่และลูกกระต่ายด้วย” มือหนาประคองกอดพร้อมกับลูบท้องนูนนั่นเบาๆ
.
.
.
เวลาที่เรารอคอยนั้นผ่านไปอย่างรวดเร็วในตอนนี้ผมนั้นตั้งท้องได้เก้าเดือนแล้ว ท้องที่โตนั่นทำให้ผมเดินอุ้ยอ้ายแถมยังเกิดอาการปวดขาทั้งยังมีอาการชาร่วมด้วย โชคดีที่สามีของผมคอยดูแลอย่างไม่บกพร่องจนกระทั่งวันนี้มาถึง
“ทะ....ท่านพี่ อึก”
“หลิงเอ๋อร์เป็นอะไร”
“ขะ..ข้า ข้าปวดท้อง” แรงปวดหนึบที่ทำให้ผมต้องกุมท้อง อูย อยากจะออกมาขนาดนั้นเลยเหรอลูก
“ตามหมอ!!” พี่เว่ยตะโกนลั่นเพียงเท่านั้นทั่วทั้งจวนก็เหมือนตกอยู่ในความโกลาหล
“เจ้าไปต้มน้ำ”
เจ้าค่ะ”
“ข้าจะไปแจ้งข่าวที่จวนตระกูลไป๋”
“รีบไป”
เสียงตะโกนโหวกเหวกด้านนอกนั้นไม่ได้อยู่ในความสนใจของผมเลยด้วยซ้ำอาการปวดนั้นทำให้หน้าผากเนียนนั้นเต็มไปด้วยเหงือ
“พี่เว่ย...ข้าปวด”
“หมอ เมื่อไหร่จะมา” เว่ยชินตะโกนลั่นพอดีกับประตูเรือนถูกเปิดออกพร้อมกับร่างชราของหัวหน้าหมอหลวงที่องค์ฮ่องเต้สั่งให้มาดูแลผมและหลานที่กำลังจะเกิด
“กระหม่อมมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ร่างชรานั้นหอบหายใจเพราะต้องวิ่งมาจากสวนสมุนไพรของตน
“เลิกมาพิธีแล้วเข้ามาดูได้แล้ว” สิ้นคำท่านอ๋องหมอหลวงชราก็ขยับเข้ามาจับชีพจรพร้อมกับสั่งหมอผู้ช่วยให้เตรียมยาและอุปกรณ์
“ขอเชิญท่านอ๋องออกไปด้านนอกก่อนพ่ะย่ะค่ะ” แม้จะไม่อยากออกไปเพียงใด ร่างสูงก็ต้องยอมที่จะออกมายืนรอนอกห้องด้วยอาการกระสับกระส่าย ผู้ช่วยหมอทั้งสามคนต่างเดินเข้าออก ยิ่งได้ยินเสียงโอดครวญของกระต่ายน้อยยิ่งทำให้ร่างสูงนั้นอยู่ไม่สุข
“ท่านอ๋อง / เว่ยชิน” บุรุษตระกูลไป๋เมื่อได้ทราบข่าวก็รีบเร่งมาทันที
“คารวะท่านพ่อ อวี้จิ้ง”
“เป็นอย่างไรบ้าง”
“หมอหลวงกำลังดูแลอยู่” แม้จะตอบหากแต่ร่างสูงนั้นก็ไม่ละสายตาจากประตู
“เจ้าใจเย็นเถิด อยู่ในมือหัวหน้าหมอหลวงแล้ว”
“ข้ารู้ แต่ข้าเป็นห่วง” สามบุรุษที่อยู่หน้าเรือนนั้นได้แต่เพียงรอ รอเท่านั้น
การรอคอยนั้นช่างทรมานยิ่ง เสียงที่ดังออกมานั่นยิ่งทำให้เว่ยชินแทบอยากจะพังประตูห้องเข้าไป บ่าวไพร่ทุกคนต่างวางมือและสวดภาวนาให้พระชายาคลอดอย่างปลอดภัย สามบุรุษที่ผุดลุกผุดนั่งอยู่หน้าเรือนนั้นต่างยิ้มกว้างเมื่อได้ยินเสียงเด็กดังออกมาบุรุษทั้งสามต่างยิ้มกว้าง บรรดาบ่าวไพร่ต่างโห่ร้องยินดี
ประตูเรือนถูกเปิดออกพร้อมร่างชราของหมอหลวงเดินออกมาพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“ยินดีกับท่านอ๋องด้วยพ่ะย่ะค่ะพระชายาได้ให้กำเนิดมังกรคู่พ่ะย่ะค่ะ” สิ้นคำหมอหลวง เหล่าผู้รอฝังข่าวนั้นต่างรู้สึกปิติยิ่งไม่เพียงให้กำเนิดมังกรหากแต่ยังเป็นมังกรคู่เสียด้วย
“จริงหรือท่านหมอหลวง”
“จริงพ่ะย่ะค่ะตอนนี้พระชายายังทรงอ่อนเพลียอยู่กระหม่อมจะไปจัดยาพ่ะย่ะค่ะ”
“ขอบคุณท่านหมอ” หมอหลวงคำนับแล้วเดินไปยังเรือนของตน ร่างสูงเดินเข้าไปในห้องร่าง เดินไปนั่งลงที่ตั่งข้างเตียงมองใบหน้าหวานที่หลับใหลนั้นซีดเซียว
“ลำบากเจ้าแล้วหลิงเอ๋อร์”
“เว่ยชินหลานข้าช่างน่าชังนัก” เว่ยชินหันไปมองสหายที่เมื่อเข้าห้องมาก็ตรงไปยังตะกล้าหวายที่บุตรชายทั้งสองนอนอยู่
“อย่าคิดจะแตะบุตรข้า”
“เจ้าช่างหวงยิ่ง ท่านพ่อดูสิขอรับคนนี้ช่างเหมือนหลิงเอ๋อร์เสียจริง”
“ใช่แล้ว โตขึ้นคงจะงามเหมือนหลิงเอ๋อร์” ยิ่งได้ฟังพ่อตาและสหายพูดยิ่งทำให้ความหวงของเว่ยชินนั้นพุ่งทะยาน หากโตขึ้นแล้วงามเยี่ยงมารดาจะต้องมีเหล่ามดแมลงมายุ่งวุ่นวายเป็นแน่ เขาจะต้องหาทางกันไว้ เว่ยชินลูบเบาๆที่แก้มเนียนแล้วค่อยลุกไปดูบุตรชายทั้งสองของตน เด็กน้อยตัวแดงซาลาเปาสองข้างนั่นช่างกลมเหมือนกับมารดายิ่ง แม้จะดูเหมือนกันหากแต่นัยน์ตาของทั้งคู่นั้นดูแตกต่างยิ่ง
“อี้ชิน อี้หลิง” เพียงแค่เห็นชื่อทั้งสองก็ผุดขึ้นมาในหัว
“อี้ชิน อี้หลิงรึ ดีๆ” ผู้สูงวัยพยักหน้าเห็นด้วยกับชื่อที่ร่างสูงตั้งให้ มือล้วงเข้าไปในอกหยิบถุงแดงออกมา เปิดออกมาเป็นกำไลกระดิ่งทองวงเล็กออกมาใส่ที่ข้อเท้าของหลานชายทั้งสอง
“จงเติบโตอย่างแข็งแรงและปลอดภัย” หลานน้อยทั้งสองนั้นเพียงใช้สายตากลมมองผู้เป็นตานิ่ง ไม่ร้องไห้โยเย
“อวี้จิ้งเจ้ามิมีอันใดให้หลานเลยรึ”
“เว่ยชินอ๋องเจ้าร่ำรวยเพียงใดเหตุใดถึงมามาถามเอาของรับขวัญหลานจากข้าเล่า” อวี้จิ้งโวยวายด้วยการกระซิบช่างดูขัดกับรูปลักษณ์ยิ่ง
“เช่นนั้นเจ้าก็ห้ามอุ้มหลาน” เว่ยชินยกยิ้มมุมปากช่างเป็นท่าทางที่ชวนหมั่นไส้ยิ่งนัก
“หลานข้า ข้าจะอุ้ม”
“ข้าเป็นบิดา” สองสหายต่างฟาดฟันกันด้วยสายตา ขณะที่กำลังจะทำสงครามทางสายตาอยู่นั้นเสียงครางเบาๆจากกระต่ายน้อยที่นอนอยู่บนเตียง เว่ยชินเลิกสนใจสหายเดินไปนั่งลงที่ตั่งข้างเตียงพร้อมกุมมือเล็กไว้
“หลิงเอ๋อร์เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง”
“พี่เว่ย...ลูก..” เสียงหวานนั้นแหบพร่าชวนให้สงสาร เมื่อเห็นท่าทางอ่อนแรงทำให้ปวดใจยิ่ง
“ลูกทั้งสองปลอดภัยดี เหนื่อยเจ้าแล้ว” กระต่ายน้อยไม่ตอบอันใดเพียงยกยิ้มอย่างอ่อนแรง
“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ ท่านหมอหลวงให้กระหม่อมนำยามาให้พระชายาเสวยพ่ะย่ะค่ะ”
“นำมา”
“นี่พ่ะย่ะค่ะ” ฉู่กงกงยกยาถวาย เว่ยชินรับถ้วยยามาถือ ฉู่กงกงเมื่อถวายยาเสร็จก็เดินดูท่านชายน้อยทั้งสอง เว่ยชินตักยาขึ้นมาเป่าจนเย็นจึงประคองร่างบางขึ้นแล้วค่อยๆบรรจงป้อนยาจนหมดชาม ประคองให้ร่างเล็กนอนลง
“เจ้าพักเสียเถิด”เมื่อเห็นท่าทางเหนื่อยอ่อนจึงบอกให้พักพร้อมกับก้มลงแนบรีมฝีปากลงที่หน้าผากเนียน
“ขอรับ” รับคำเสร็จกระต่ายน้อยก็หลับใหลในทันที
.
หลังจากให้ของขวัญต้อนรับหลานชายทั้งสองท่านพ่อตาและอวี้จิ้งก็ขอตัวกลับ ข้าให้ฉู่กงกงส่งม้าเร็วแจ้งข่าวไปยังเมืองหลวง และให้เชิญแม่นมที่พระเชษฐาส่งมาพร้อมกับคณะหมอหลวงมาดูแลเจ้าก้อนซาลาเปาน้อยทั้งสองระหว่างที่กระต่ายน้อยต้องรักษาตัว ผ่านพ้นไปสามวันหลิงเอ๋อร์อาการดีขึ้นและเป็นครั้งแรกที่จะได้อุ้มเจ้าก้อนซาลาเปา
“ท่านพี่เมื่อไหร่แม่นมจะนำลูกมาขอรับ” ใบหน้าหวานที่ดูซีดวันนี้กลับมาเปล่งปลั่งหากแต่ก้อนกลมตรงแก้มนั้นหายไป ไม่ได้แล้วเห็นทีจะต้องให้พ่อครัวทำอาหารสำหรับบำรุงให้เสียแล้ว
“อีกเดี๋ยวก็คงมา” เจ้ากระต่ายนั้นดูตื่นเต้นเพราะตลอดสามวันนั้นอ่อนเพลียเอาแต่หลับ เมื่อรู้สึกตัวก้อนแป้งทั้งสองก็หลับไปแล้วจึงคลาดกันตลอดเวลา
“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”
“เข้ามา” เมื่ออนุญาต ฉู่กงกงก็เปิดประตูนำแม่นมที่อุ้มก้อนแป้งทั้งสองเข้ามา
“มาแล้ว ๆ” ท่าทางดีใจนั้นเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากทั้งกงกงและแม่นม
“ทรงอุ้มไหวรึไม่เพคะ”
“ข้าไหว” กระต่ายตัวน้อยลุกขึ้นนั่งดีๆ แม่นมค่อยๆอุ้มอี้ชินส่งให้กระต่ายน้อย
“อี้ชินเหมือนท่านพี่มากเลยขอรับ ใช่ไหมเด็กดี” เจ้าก้อนแป้งก็รู้ความยิ่งเมื่อเห็นมารดาคุยด้วยก็ยิ้มกว้างพร้อมกับพูดอ้อแอ้ตอบโต้ กับบิดามิเห็นเป็นเช่นนี้
“แอ้!!” อี้หลิงที่ยังนอนอยู่ร้องประท้วง เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคน แม่นมจึงอุ้มอี้หลิงส่งให้กระต่ายน้อย ส่วนอี้ชิงก็ถูกมาให้ข้าอุ้ม
“อี้หลิงโยเยรึ หือ”
“แอ้”
“อี้หลิงเหมือนเจ้ายิ่ง” กระต่ายน้อยยิ้มกว้างแล้วก้มลงคุยกับอี้หลิงในอ้อมแขน
“อี้ชิง”
“.....” อ่า ลูกคนนี้
กาลเวลาผันแปรกระต่ายน้อยแห่งจวนชินอ๋องนั้นยิ่งงดงามเป็นที่เลื่องลือเป็นที่รักของชาวเมืองทุกคน ทั้งยังเปิดสถานศึกษาภาษาโฝหลางจีให้แก่เด็กๆ ทั้งโดยไม่แบ่งแยก และที่ดูจะเป็นที่รักยิ่งกว่า คือบุตรชายทั้งสองที่ช่างน่ารักน่าชัง มิถือตนว่าเป็นบุตรของเว่ยชินอ๋อง
“เสี่ยวชิน เสี่ยวหลิง แม่จะนับหนึ่งถึงสาม หากพวกเจ้าไม่มาแม่จะอดขนมหวานเจ้า” สิ้นคำของพระชายาอ๋อง เด็กน้อยที่วิ่งซนกลางตลาดรีบหยุดฝีเท้าหันกลับมาเกาะขามารดาอย่างเร็วรี่ เนื่องด้วยกลัวอดขนมหวานฝีมือท่านแม่ ตอนนี้ผมกับสองแสบที่เสร็จจากการไปสอนเด็กๆและก็ต้องผ่านตลาดซึ่งทำให้เจ้าสองแสบนี่วิ่งวุ่น แม้จะไม่ห่วงเพราะพ่อค้าแม่ค้านั้นต่างรู้จักสองแสบเป็นอย่างดี
“ไม่เอานะขอรับ/ ไม่เอานะขอรับ” จากก้อนแป้งน้อยในวันวานตอนนี้กลับวิ่งปร๋อ จะเรียกว่าวิ่งดีไหม เพราะสองแฝดนั้นตุ้ยนุ้ยเสียจริง เพราะเป็นที่รักของทุกคน สองแฝดก็รู้ดีจึงใช้ลูกอ้อนให้ทุกคนตามใจ
“ดีอย่าวิ่งหนีบ่าวอีกเชียว หากทำอีกแม่จะไม่ให้เจ้าออกจากจวน”
“ขอรับ/ขอรับ” แม้จะรับคำผมก็มั่นใจได้ว่าสองแสบนี้จะต้องทำอีกแน่ ไม่รู้ว่าได้ใครมา
“โดนดุอีกแล้วรึเสี่ยวชินเสี่ยวหลิง”
“ท่านพ่อ/ท่านพ่อ” สองแสบรีบปล่อยขาผมแล้ววิ่งไปหาบิดาที่มาอยู่ด้านหลังตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ อ้อและที่สองแฝดแสบได้ขนาดนี้ก็เพราะพี่เว่ยนี่ล่ะ ตามใจตลอด
“ท่านพี่มาตั้งแต่เมื่อใด”
“ตั้งแต่สองแสบวิ่งกลับมากอดขาเจ้า”
“พอบิดาเจ้ามาก็ลืมแม่เชียวนะ” สองแสบพากันวิ่งเล่นไล่จับโดยการ....วิ่งวนรอบขาบิดา
“เลิกเล่นได้แล้วเจ้าแสบ”
“ท่านพี่มาทำไมหรือ” ผมถามร่างสูงที่พยายามจับมือสองแสบให้อยู่นิ่งๆ เวลานี้พี่เว่ยควรอยู่ที่ค่ายไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงได้มาอยู่ตลาดได้
“พี่มารับเจ้ากลับบ้าน”
“ทำไมท่านพี่ถึงได้น่ารักเยี่ยงนี้” ผมยกยิ้มกว้าง หลังจากสองแสบโตพี่เว่ยก็กลับไปทำงาน เพราะองค์ฮ่องเต้หรืออีกศักดิ์คือพี่เขยผมนั้นอยากขยายความสัมพันธ์กับต่างประเทศ พี่เว่ยตอนนี้ถือได้ว่าเป็นทูตแห่งแคว้นนี้คอยต้อนรับและดูแลคณะทูตโดยมีผมเป็นผู้ช่วย ซึ่งงานพี่เว่ยเยอะมากกกกกกก
“เจ้านี่....รีบกลับจวนเถอะ เสี่ยวชินจับมือมารดาเจ้าไว้” แม้จะพูดแบบนั้นแต่ก็เห็นว่าหูของร่างสูงนั้นแดงก่ำ ผมจับมือกับเสี่ยวชิง เสี่ยวชิงก็กับมือกับเสี่ยวหลิงโดยมีบิดาจับมือไว้อีกข้าง
ภาพครอบครัวสุขสันต์นั้นเป็นภาพที่ทุกคนในตลาดเห็นนั้นช่างเป็นภาพที่งดงามและน่าชื่นชม แม้จะสูงศักดิ์แต่ก็ใช้ชีวิตเรียบง่าย
ชีวิตที่เรียบง่ายไม่จำเป็นต้องดิ้นรนนั้นทำให้ผมแทบจะลืมอดีตของตน อ่า เมื่อได้หวนกลับไปคิดก็รู้สึกว่าชีวิตนี้ดีกว่าจริงๆ มีครอบครัวใหญ่ที่น่ารักและรักใคร่ ผมที่มีคนรักที่ดี ลูกชายทั้งสองที่น่ารัก พี่ใหญ่ที่ตอนนี้ขึ้นเป็นแม่ทัพใหญ่และแต่งงานกับเสี่ยวอิงและกำลังมีข่าวดี พี่รองที่เข้าพิธีหลังจากพี่ใหญ่เพียงสองเดือนและองค์ฮ่องเต้ก็สถาปนาพี่รองเป็นฮองเฮา ชีวิตที่เรียบง่ายและสงบ ได้รับความรักจากทุกคนและมอบความรักให้แก่ผู้อื่น หันไปมองคนที่เดินเคียงข้างที่กำลังก้มคุยกับลูกชาย ขอบคุณที่ก้าวเข้ามา ขอบคุณโชคชะตาที่ทำให้เขามายังที่นี่ ที่ๆทำให้ผมมีสิ่งที่เรียกว่า “ครอบครัว”
*********************************************
จบแล้ววว ขอบคุณทุกการสนับสนุนค่ะ ส่วนเรื่องที่เคยสอบถามนะคะ
เราตัดสินใจทำ e-book ค่ะ คงจะต้องเป็นเดือนหน้าเพราะเราจะทำการรีไรท์และแก้ไขตอนต้นเรื่อง และจะพิมพ์ตอนพิเศษ เพิ่ม ซึ่งที่คิดไว้คือ ตอนพิเศษ 6 ตอน มีหนึ่งตอนลงในเว็บ เรื่องพี่ใหญ่และพี่รองจะลงเป็นตอนพิเศษซึ่งคงจะพิมพ์ยาวมากแน่ๆค่ะ ส่วนเรื่อง รับเลี้ยง ซึ่งเป็นเรื่องใหม่นั้นจะขอลงปีหน้าเลยนะคะ เพราะเดือนหน้าเราคงไม่ว่างเพราะสิ้นปีแล้วจะต้องจัดการงานเยอะมาก และมีแพลนที่จะทำ ไดอารี่และซ่อนรักด้วย คงจะค่อยๆทำไป ส่วนเหตุที่ไม่รวมเล่มนั้นแม้ใจจะอยากทำแค่ไหนก็ตามคือเราไม่สามารถจัดการเวลาที่จะเผือไปทำในส่วนนั้นได้เลยเพียงแค่ทำงานกับแต่งนิยาย ก็รู้สึกว่าเวลาไม่พอแล้ว จึงขอทำเป็น e-book แทน แต่..............ในอนาคตเราจะทำเล่มแน่นอนค่ะ เพราะจะทำเก็บไว้ 555555
สุดท้าย ขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกคำติชม คำแนะนำ ขอบคุณมากจริงๆที่ทุกคนชอบเรื่องนี้ ขอบคุณทุกๆการโดเนท ขอบคุณที่เข้ามาพูดคุย เจอกันเรื่องใหม่นะคะ อย่าลืมไปกดติดตามไว้น้าาาาา
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71074.msg4009309#msg4009309
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
