บทที่ 4 Only You ก็อยากให้รู้ ว่าคิดถึงเธอทุกวัน – Only You – JR-Voy “
คุณจันทน์ ... อนุญาตให้พี่ไอดินจีบ นะครับ”
..
ประโยคนี้ยังก้องอยู่ในหัวของคุณจันทน์ เขาไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ และคนที่ทำให้ใจเขาว้าวุ่น ไม่ได้กดดันให้ต้องตอบคำถามนั้น อีกคนชวนเขาคุยเรื่องนั้น เรื่องนี้ เขาตอบบ้างไม่ตอบบ้างแต่มันกลับไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไร
ขากลับคนตัวโตเอาแต่มองหน้าเขาแล้วยิ้ม ชอบแซวให้เขาเขินจนทำอะไรไม่ถูก พอเขาเขินอีกคนก็เอาแต่ยิ้มจนน่าหมั่นไส้ แต่เป็นแบบนี้ก็ดีเพราะมันทำเขาไม่มีเวลาจะคิดเรื่องที่อีกคนขออนุญาตเขาไว้เลย
ไอดินเอื้อมมือไปเปิดวิทยุเพื่อให้บรรยากาศในรถไม่เงียบจนเกินไป จริงๆ แล้วเขาไม่ใช่คนช่างพูดนัก แต่วันนี้เขาว่าเขาพูดมากกว่า เดือนที่แล้วทั้งเดือนรวมกันอีก เขาต้องหาเรื่องมาคุยด้วยเกรงว่าอีกคนจะเบื่อเท่านั้นเอง
♫ รู้ความจริงบ้างไหม ว่าฉัน แอบรักเธอมาเนิ่นนาน
เริ่มตั้งแต่เมื่อเรา พบกัน ก็ใฝ่ฝันเรื่อยมา
หลับตาลง ครั้งใด ก็เห็นภาพเธอร่ำไป
ตื่นขึ้นมา เมื่อใด ก็เพ้อถึงเธอเท่านั้น
ไม่ว่าหัน ไปมองทางไหน ก็เห็นแต่เธอ เหมือนมีแต่เธอ ...
♪ ขอเพียงแค่ได้เห็น หน้าเธอ ได้พบพูดคุยทุกวัน
ขอเพียงแค่ได้ยิน เสียงเธอก็พอเป็นสุขใจ
หลับตาลง ครั้งใด ก็เห็นภาพเธอร่ำไป
ตื่นขึ้นมา เมื่อใด ก็เพ้อถึงเธอเท่านั้น
ไม่ว่าหัน ไปมองทางไหน ก็เห็นแต่เธอ เหมือนมีแต่เธอ ..
♬ Only You ก็อยากให้รู้ ว่าคิดถึงเธอทุกวัน
Only You มองตาจึงรู้ ว่าฉันเฝ้าคอยใครกัน
เธอเท่านั้น เธอเท่านั้น คนเดียวและคนสำคัญ
♫Only You ก็อยากให้รู้ ว่าคิดถึงเธอทุกวัน
Only You มองตาจึงรู้ ว่าฉันเฝ้าคอยใครกัน
เธอเท่านั้น เธอเท่านั้น คนเดียวและคนสำคัญสำหรับฉัน
“เพลงเพราะ .. ว่าไหม?”
“อะ อืม~” >/////<
คุณจันทน์หน้าแดงไปทั้งหน้า ทำให้คนที่มองอยู่รู้สึกว่าน่ารักมากกว่าเดิมอีก แค่ฟังเพลงก็เขินได้ขนาดนี้ มันทำให้เขาอยากจะฟัดแก้มแดงนั่นเสียจริง ก่อนจะถึงทางเข้าหมู่บ้าน ไอดินจอดรถเข้าข้างทางแล้วหันมาคุยกับคนตัวเล็กอย่างจริงจัง
“คุณจันทน์”
“ฮะ”
ไอดินถือวิสาสะ เอื้อมไปจับมือน้อยมากุมไว้ จะว่าเขาฉวยโอกาสก็ยอมรับ คุณจันทน์มือสั่นเล็กน้อยแต่ไม่ได้สะบัดหนี ความอุ่นของมือใหญ่ที่มาสัมผัสกับมือเขา มันทำให้รู้สึกอุ่นใจอย่างประหลาด
“ไม่ต้องเครียด .. พี่โอเคทุกอย่าง ถ้าคุณจันทน์บอกว่า ไม่ก็คือไม่”
“...”
“ทุกอย่าง .. แล้วแต่คุณจันทน์ครับ”
คุณจันทน์มองลึกเข้าไปในดวงตาของอีกคน ดวงตาคู่นั้นไม่ว่าจะมองกี่ครั้งก็รับรู้ได้ถึงความจริงใจ แม้ว่าบ้างครั้งมันจะดูเจ้าชู้ เจ้าเล่ห์ไปบ้างก็ตามเถอะ
“ละ...แล..แล้ว จะให้เราทำยังไง?”
“ไม่ต้องทำอะไรครับ ทำเหมือนเดิม”
“...”
“พี่ขอเข้ามาดูแลคุณจันทน์แค่นั้น”
“...”
“มันอาจจะเร็ว แต่เพราะพี่มั่นใจ พี่ถึงกล้าบอก”
เงียบ เงียบ และ เงียบ
“ตกลงไหม?”
“...”
“อย่าเงียบสิ .. ใจหาย”
...
...
“
อะ อือ .. ตกลง”
หลังจากที่รออยู่นานคำตอบที่ได้รับทำให้ไอดินยิ้มกว้าง แล้วบอกกับตัวเองว่า จะไม่มีทางปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือไปแน่ จะดูแลเป็นอย่างดี ไม่ให้ปลวก มด มอด ตัวไหน มาเข้าใกล้ไม้หอมต้นนี้ของเขาเป็นอันขาด!!
“ขอบคุณครับ .. ที่ให้โอกาสพี่”
“>////<”
บรรยากาศในรถตอนนี้ มันออกสีชมพูยังไงไม่รู้สิ
“ไม่ต้องกังวลนะ เราจะเรียนรู้ทุกอย่างไปพร้อมกัน”
“...”
“ก่อนอื่น เลิกเรียกพี่ว่า คุณ ก่อน”
“อ้าว! แล้วจะให้เรียกว่าอะไรล่ะ”
“เรียกว่า
พี่ไอดิน สิครับ”
“...”
“พี่ไอดิน หรือ จะเรียกคำอื่นก็ได้นะ เช่น”
ไอดินพูดค้างไว้ให้อีกคนคิดตาม พอคุณจันทน์หันมามอง คำที่ตั้งใจจะบอกก็หลุดออกมาพอดี
“
ที่รัก”
“ระ เราเรียกชื่อดีกว่า”
ยิ้มทำไมเล่า!! แล้วไอ้คำนั้น ใครจะไปเรียกกัน บ้าจริง!
“หึหึ .. ไหนลองเรียกสิ พี่ไอดิน”
“>////<”
คนตัวเล็กกำเข็มขัดนิรภัยแน่น จะให้เรียกตอนนี้ทำไม มันเขินนะ คนขี้แกล้ง คุณจันทน์อยากจะหายตัวไปจากตรงนี้ หายไปจากสายตาเจ้าชู้คู่นี้ หายไปจากอาการใจสั่นนี้
“...”
“ไม่ได้ยิน .. อะไรนะครับ”
“พะ ... พี่ไอดิน”
“ชื่นใจ!! ต่อไปต้องเรียกแบบนี้นะ .. คุณจันทน์คนดี”
รถคันหรูจอดเทียบหน้าบันไดบ้านจุดเดิม คุณจันทน์รีบก้าวลงจากรถทันที แม่นิ่มเดินออกมารอรับอย่างเคย ลงรถได้เจ้าตัวรีบเดินเข้าไปกอดแม่นิ่ม เอาหน้าซุกอกท่าประจำสินะ เขาหยิบบรรดาถุงหนังสือ ถุงจากการช้อปปิ้งด้านหลังส่งให้กับสาวใช้ที่มายืนรอรับอยู่ กล่าวสวัสดีและขอโทษที่มาส่งคนตัวเล็กค่ำไปหน่อย หันไปเอ่ยลาคนตัวเล็ก ซึ่งเจ้าตัวโดนแม่นิ่มบังคับให้ยกมือขอบคุณเขาอย่างเคย
------------------------------------------------------
หลังจากอาบน้ำสระผมจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้ว คุณจันทน์เดินมานั่งลงที่โซฟาหน้าเตียงพร้อมด้วยถุงหนังสือ หยิบออกมาดูทีละเล่ม จนมาถึงเล่มเกือบสุดท้ายที่มีคนแนะนำให้อ่าน พลิกหน้าพลิกหลัง อ่านคำโปรยแล้วตัดสินใจได้ว่า จะอ่านเล่มนี้ก่อนเป็นเล่มแรกแล้วกัน
ตริ๊งตริ๊ง ตริ๊งตริ๊ง เสียงเตือนจากแอพพลิเคชั่นยอดนิยม ใครหว่า? สงสัยฟรานซ์แน่เลย
[PhaenDin: นอนรึยังครับ]
“หืม~”
คุณจันทน์จ้องหน้าจอโทรศัพท์นิ่ง มีไลน์เขาได้ไง? ยังไม่เคยให้นี่! หรือว่าฟรานซ์เป็นคนให้? จะตอบดีไหมนะ? คิดไปคิดมาสุดท้ายมือน้อยก็กดเข้าไปอ่านจนได้
[PhaenDin: นอนรึยังครับ]
[JomChan: เอาเบอร์มาจากไหนอ่ะ]
[PhaenDin: ไม่บอก]
[JomChan: สติกเกอร์แมวอ้วนตกใจ]
[PhaenDin: 555]
[JomChan: คุณแอบดูมือถือเราเหรอ?]
[JomChan: ตอนไหน]
[PhaenDin: หวง?]
[JomChan: สติกเกอร์ลูกเจี๊ยบเอาหัวโขกกำแพง]
[PhaenDin: แล้วตกลงกันว่ายังไง]
[PhaenDin: คุณ เรา มาจากไหน]
[JomChan: ง่ะ!!]
ไอดินไม่อยากจะบอกว่า เขามีทั้งไลน์ ทั้งเบอร์โทรศัพท์ และที่สำคัญเขาได้กดติดตามคนตัวเล็กในไอจีเรียบร้อยแล้ว ถ้าไม่เข้าตัวเองมากเกินไป รูปล่าสุดที่เจ้าตัวโพสลงไอจี เขาว่ามันหมายถึงเขานะ
[PhaenDin: วันจันทร์ พี่ไปรับ]
[JomChan: ฟรานซ์มารับแล้ว]
[PhaenDin: พี่ไปรับ]
[PhaenDin: เดี๋ยวจัดการเอง]
[JomChan: ลูกเจี๊ยบตัวสีเหลืองถอนหายใจ]
[PhaenDin: ทุกวันด้วย]
[PhaenDin: ดึกแล้ว ไปนอนได้แล้ว]
[PhaenDin: ฝันดีนะครับ]
[PhaenDin: ฝันถึงพี่ด้วย]
[PhaenDin: คุณจันทน์คนดี]
[JomChan: สติ๊กเกอร์หมีแพนดากอดหมอนบอก Good Night]
ปากบางยังยิ้มค้างอยู่ทั้งที่หน้าจอโทรศัพท์ดับไปนานแล้ว ถ้าถามว่าเขาเคยมีคนมาจีบบ้างมั้ย แน่นอนอยู่แล้วที่คำตอบจะบอกว่ามี และส่วนใหญ่คือผู้ชายด้วย แต่ทุกครั้งจะมีฟรานซ์คอยเป็นไม้กันหมาให้ตลอด เขาไม่ชอบความอึดอัดแบบนั้น แต่กับพี่ไอดิน มันแตกต่างจากคนอื่น ไม่ได้รู้สึกอึดอัด รำคาญ แต่กลับหวั่นไหว ใจเต้นแรง และที่สำคัญเขาเขินสายตาของอีกคนมาก มันคืออะไรเนี้ย!!!
ไอดินหลุดยิ้มออกมาอีกครั้ง เมื่อเห็นสติ๊กเกอร์บอกฝันดีจากคนตัวเล็ก หวังว่าในอนาคตจะมากระซิบบอกฝันดีข้างหูทุกคืนก่อนนอน แล้วกดเปลี่ยนเข้าแอพพลิเคชั่นอีกอัน เขาไม่ใช่คนติดโซเซียล ที่พอมีเวลาว่างก็จะหยิบมือถือมาเข้าโน่น ดูนี่ แต่สิ่งที่เขาเห็นอยู่ เป็นรูปภาพบรรยากาศของตลาดนัดธรรมดาทั่วไป แต่ที่ทำให้เขาทนไม่ไหวต้องส่งข้อความไปบอกฝันดีอีกคน ทั้งที่กำลังจะนอนแล้ว ก็คือ แคปชั่นของคนตัวเล็กต่างหาก
รูปภาพตลาดนัดยามค่ำคืน
312 Likes
JomChan ขอบคุณที่พามานะครับ ❤
...
...
PhaenDin ขอบคุณที่ให้โอกาสนะครับ
----------------------------------------------------------------
วันอาทิตย์วันพักผ่อนของครอบครัว และเป็นวันใครบางคนจะกลับมาบ้าน ปกติวันหยุดคุณจันทน์จะตื่นสายกว่าทุกวัน แต่พอรู้ว่าพี่ชายสุดที่รักจะกลับมา เจ้าตัวกลับตื่นมารอตั้งแต่เช้า จนคุณป๊าคุณแม่ยิ้มล้อกับท่าทางตื่นเต้นเป็นเด็กแบบนั้น
หลังจากทานอาหารเช้าเรียบร้อย คุณจันทน์ย้ายตัวเองมาดูหนังที่ห้องนั่งเล่น พร้อมกับขนมจานใหญ่จากแม่นิ่ม ผ่านไปไม่เท่าไรคนตัวเล็กก็หลับคาโซฟาเป็นที่เรียบร้อย คุณป๊าและคุณแม่ที่จะออกไปข้างนอก เดินมาดูลูกชายคนเล็กแล้วได้แต่หัวเราะให้กัน
คุณจันทน์ตื่นขึ้นมาอีกทีในช่วงเกือบเที่ยง ถามหาคุณป๊ากับคุณแม่ และพอรู้ว่าคุณป๊ากับคุณแม่ออกไปซื้อของกัน บ่นหงุงหงิงว่าไม่ชวน แต่พอแม่นิ่มบอกว่าพี่จอมทัพจะมาถึงแล้ว คนตัวเล็กกลับยิ้มร่าขึ้นมาอีกครั้ง
“เมื่อไหร่พี่จอมทัพจะถึงบ้านหล่ะครับ แม่นิ่ม”
“ลุงศักดิ์โทรมาบอกแล้วค่ะ .. ว่าเครื่องบินดีเลย์ คุณจันทน์อย่างอแงสิคะ”
“จันทน์อยากเจอพี่จอมทัพ”
แม่นิ่มหันไปบอกอย่างใจเย็น เพราะคุณจันทน์ถามแบบนี้ 3 รอบแล้ว คนตัวเล็กหน้ามุ่ย ล้มตัวลงไปนอนอีกครั้ง แม่นิ่มเดินออกไป หวังจะไปหาขนมอร่อยมาให้เด็กน้อยจะได้หายงอแง
ตริ้งตริ้ง ตริ้งตริ้ง เสียงข้อความเข้า คุณจันทน์เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ แล้วยิ้มออกมา
[PhaenDin: กินข้าวยังครับ]
[JomChan: สติ๊กเกอร์ ลูกเจี๊ยบอ้วนนั่งหลับ]
[PhaenDin: สติ๊กเกอร์บราวน์ตกใจ]
[PhaenDin: หลับจริง]
[JomChan: ไม่บอก]
แม่นิ่มเดินกลับมาพร้อมของทานเล่นและเครื่องดื่ม เห็นคนตัวเล็กยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับโทรศัพท์ตัวเอง ก็นึกแปลกใจ เมื่อครู่ยังงอแงอยู่เลย
[PhaenDin: วันนี้ไปไหนมาป่าว?]
[JomChan: ไม่ฮะ]
[JomChan: อยู่บ้าน]
[PhaenDin: คิดถึง]
[PhaenDin: ❤]
[JomChan: อะไรเล่า]
[JomChan: สติ๊กเกอร์แมวตีหัว]
มาบอกคิดถึงแบบนี้ได้ไงเล่า .. ใจเต้นแรงอีกแล้ว
[PhaenDin: คิดถึงจริงๆ]
[PhaenDin: อยากเห็นหน้า]
[JomChan: พรุ่งนี้ไง]
[PhaenDin: อยากเห็นตอนนี้]
[PhaenDin: ถ่ายรูปมาดูหน่อย]
[JomChan: ไม่เอา]
[JomChan: สติ๊กเกอร์ลูกเจี๊ยบทำหน้าโมโห]
[PhaenDin: นะครับ]
[PhaenDin: สติ๊กเกอร์โคนี่ทำท่าขอร้อง]
นั่งคิดว่าจะเอายังไงดี เขินก็เขิน อายก็อาย แต่ในเมื่อบอกว่าจะยอมให้โอกาสอีกคนแล้ว คุณจันทน์ถ่ายรูปตัวเอง เป็นรูปเจ้าตัวแลบลิ้นใส่กล้องแล้วกดส่งไปให้อีกคน
“คุณจันทน์ ทำอะไรอยู่ครับ”
“พี่จอมทัพ”
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ผิวขาว หน้าตาหล่อเหลา สวมเสื้อเชิ้ตพอดีตัวสีฟ้าอ่อน กางเกงสแลคสีน้ำเงินเข้มเนื้อผ้าอย่างดี พร้อมด้วยเสื้อสูทสีเดียวกันที่วางพาดอยู่บนแขนซ้าย
จอมทัพ ลูกชายคนโตของบ้าน เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น เห็นน้องชายนั่งก้มหน้าอยู่กับโทรศัพท์ เอ่ยปากทัก
คุณจันทน์วางโทรศัพท์วิ่งเข้าไปกอดพี่ชายทันที จอมทัพอ้าแขนรับร่างของน้องชายที่โถมเข้าใส่ แล้วก้มลงหอมให้หายคิดถึง เมื่อพี่ชายคนโปรดกลับบ้าน ความสนใจของคนตัวเล็กจึงเปลี่ยนไป เจ้าตัวลืมไปเลยว่าคุยไลน์อยู่กับใครอีกคน โทรศัพท์เครื่องหรูถูกทิ้งไว้บนโซฟาอย่างไร้ค่า แต่ยังคงมีข้อความส่งเข้ามาอย่างต่อเนื่อง
[PhaenDin: น่ารักจังครับ]
[PhaenDin: …]
[PhaenDin: เงียบ]
[PhaenDin: หายไป]
[PhaenDin: คุณจันทน์]
[PhaenDin: อย่าเงียบไปแบบนี้สิ]
[PhaenDin: คุณจันทน์ครับ]
[PhaenDin: คุณจันทน์คนดี]
[PhaenDin: ตอบหน่อยสิครับ]
[PhaenDin: สติ๊กเกอร์บราวน์ช็อค]
[PhaenDin: สติ๊กเกอร์แซลลี่ร้องไห้]
---------------------------------------------------------------
จอมทัพ เลิศภักดีกุล หนุ่มหล่อวัย 29 ลูกชายคนโต จบปริญญาตรีวิศวกรรมศาสตร์ พ่วงด้วยปริญญาโทการตลาด จากมหาวิทยาลัยชื่อดังของสหรัฐอเมริกา เข้ามาช่วยบริหารงานที่บริษัทเกือบ 5 ปีแล้ว จอมทัพ เป็นที่รู้จักทั้งในแวดวงธุรกิจและแวดวงสังคมชั้นสูง ด้วยหน้าตา ฐานะทางสังคม ความคิดอ่านที่ทันสมัย วิสัยทัศน์ที่ดี มองการณ์ไกล ช่วยให้บริษัทที่เจ้าสัวจอมสร้างมายิ่งเจริญเติบโตมากขึ้นกว่าเดิม
“จันทน์นั่งรอพี่จอมทัพทั้งวันเลย เหนื่อยไหมฮะ? ที่เชียงรายเป็นยังไงบ้าง? อากาศหนาวไหม? รีสอร์ทจะเสร็จหรือยัง? แล้วต้องไปอีกไหมฮะ? ครั้งหน้าให้จันทน์ไปด้วยนะ แล้ว...”
“คุณจันทน์!! พอก่อนพี่ตอบไม่ทัน ฮะฮ่า”
จอมทัพยกมือห้ามคนตัวเล็ก ก่อนที่อีกคนจะหมดลมหายใจ ช่างพูดเหลือเกิน ถามนั่นถามนี่ไม่มีที่ท่าว่าจะหยุด จะไม่ให้เขารักเขาหลงได้ยังไง!
“คุณจันทน์คะ ให้พี่จอมทัพขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าก่อน แล้วจะได้ลงมาทานของว่างกัน”
แม่นิ่มเดินเข้ามาช่วยบอกก่อนที่คนตัวเล็กจะเริ่มต้นซักไซ้อีกครั้ง
“ก็ได้ครับ พี่จอมทัพรีบลงมานะ จันทน์มีเรื่องจะคุยด้วยเยอะเลย”
“ครับๆ คุณจันทน์ไปกินสตรอว์เบอร์รีก่อนนะ พี่ซื้อมาฝากกล่องใหญ่เลย”
คุณจันทน์เกาะแขนอ้อนพี่ชาย แต่พอได้ยินว่าของฝากคืออะไร ตาเป็นประกายขึ้นมาทันที จอมทัพขยี้หัวทุยอย่างหมั่นเขี้ยว แล้วเดินขึ้นห้องตัวเองไป
“สตรอว์เบอร์รี!!! แม่นิ่มครับ”
“อยู่บนโต๊ะเลยค่ะ”
หลังจากอาบน้ำให้สบายตัวแล้ว จอมทัพในชุดเสื้อยืดคอวีสีขาวกับกางเกงขายาวผ้านิ่มสีเทา เดินลงบันไดมาด้านล่างพอเจ้าตัวอยู่ในชุดแบบนี้แล้วทำให้ดูเด็กลงกว่าอายุจริงเยอะเลย เสียงคุณแม่กำลังคุยกับเด็กรับอยู่ในห้องนั่งเล่น แสดงว่า คุณป๊ากับคุณแม่กลับมาแล้ว
“สวัสดีครับคุณป๊า คุณแม่”
“มาแล้วหรอคะลูก”
จอมทัพยกมือสวัสดี เดินไปกอดคุณหญิงจันทร์อำไพ ที่อ้าแขนรับอย่างดีใจ หอมแก้มซ้ายขวาด้วยความคิดถึง ถึงลูกจะโตแค่ไหน ยังไงก็เป็นเด็กในสายตาของพ่อแม่เสมอ
“เป็นไง? โครงการเรียบร้อยดีไหม?”
“มีปัญหาเรื่องการก่อสร้างนิดหน่อยครับ แต่ตอนนี้เรียบร้อยแล้ว”
เจ้าสัวจอมถามบุตรชายคนโต เรื่องรีสอร์ทแห่งใหม่ที่เชียงราย จอมทัพเป็นคนออกไอเดียและดูแลโปรเจคนี้เองทั้งหมด
“ทันกำหนดการณ์เดิมอยู่ใช่มั้ย”
“แน่นอนครับ”
“ดีมาก”
เสียงตอบรับอย่างหนักแน่น ทำให้เจ้าสัวยิ้มออกมา ลูกชายคนนี้ คำไหนคำนั้นเสมอ คุณหญิงจันทร์อำไพปล่อยให้พ่อลูกคุยกันไป เดินออกมาที่ห้องทานข้าว เห็นคุณจันทน์นั่งทำอะไรสักอย่างกับสตรอว์เบอร์รีชามโต
“ซนอะไรคะ คุณจันทน์”
“แม่นิ่มจะทำแพนเค้กสตรอว์เบอร์รีให้จันทน์ทานฮะ นี่.. จันทน์หั่นเอง หั่นเผื่อทุกคนด้วยนะครับ”
“มันจะหมดก่อนจะได้ทานกับแพนเค้กนะ ถ้าคุณจันทน์ยังกินไปด้วยหั่นไปด้วยแบบนี้นะครับ”
“คุณแม่ลองชิมสิครับ หว๊าน หวาน อร่อยมากเลย”
คุณจันทน์หยิบสตรอว์เบอร์รีป้อนคุณแม่ และพอคุณแม่อ้าปากรับ คนตัวเล็กก็ยิ้มหวานให้อย่างชอบใจ
“คุณจันทน์ไปช่วยคุณแม่กับแม่นิ่มทำกับข้าวกันดีกว่า วันนี้แม่จะทำของโปรดให้พี่จอมทัพ คุณจันทน์ไปช่วยแม่ได้ไหมคะ?”
“ได้ครับ จันทน์ช่วยเอง!”
แล้วคุณแม่กับลูกชายคนเล็กก็พากันเข้าครัวไป
----------------------------------------------------
มื้อค่ำมีอาหารน่าทานถูกจัดเตรียมไว้พร้อมแล้ว แม่นิ่มเข้ามาตรวจความเรียบร้อยอีกที ก่อนจะเดินไปเชิญคุณของบ้านมาทานอาหารร่วมกัน
“จันทน์ทำซี่โครงหมูทอดกระเทียมให้คุณป๊าด้วยนะครับ จันทน์รู้ว่าคุณป๊าชอบทาน”
“ทำเอง? หรือ คุณแม่ทำ?”
“คุณป๊าอ่ะ”
คุณป๊าเอ่ยล้อลูกชายด้วยน้ำเสียงกลั้วขำ คุณจันทน์ยิ้มอายเมื่อถูกจับได้ พาให้ทุกคนหัวเราะออกมากับความน่ารักของคนตัวเล็ก
“อืม ซี่โครงหมูวันนี้อร่อยมากเลย สงสัยเพราะคุณจันทน์ทำแน่เลย”
“จริงหรอ!!”
คุณป๊าตักซี่โครงหมูทอดกระเทียมขึ้นมาชิมเป็นอย่างแรก แล้วรีบบอกลูกชายอย่างเอาใจ ทำให้คุณจันทน์ยิ้มกว้าง
“งั้นเอาอีกชิ้นนะครับ จันทน์ตักให้ นี่ให้คุณป๊า ชิ้นนี้ให้คุณแม่ ให้พี่จอมทัพด้วย และชิ้นนี้ของจันทน์”
“หึหึ .. ขอบคุณครับตัวแสบ”
คุณจันทน์ตักซี่โครงหมูทอดให้ทุกคนอย่างอารมณ์ดี บรรยากาศบนโต๊ะอาหารมีแต่รอยยิ้ม และเสียงหัวเราะของคนในครอบครัว ขาดแต่จอมขวัญคนเดียว ถ้าอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันคงจะมีความสุขมากกว่านี้
กินคาว ไม่กินหวานสันดานไพร่ คำนี้คุณจันทน์จำได้ดี เมื่ออาหารคาวเสร็จสิ้น ของหวานที่คุณจันทน์โปรดปรานและตั้งตารอก็ได้เวลามาเสิร์ฟสักที แพนเค้กสตรอว์เบอร์รีราดด้วยน้ำผึ้ง ตกแต่งด้วยน้ำตาลไอซิ่งโรยหน้า แต่ของคนตัวเล็กมีวิปปิ้งครีมที่เจ้าตัวอ้อนขอแม่นิ่มไว้ตั้งแต่ก่อนทานข้าว
“ทำไมของคุณจันทน์จานใหญ่กว่าใครหล่ะ”
“คุณป๊ากับคุณแม่ ทานวิปปิ้งครีมไม่ได้ คุณลุงหมอสั่งไว้ ส่วนพี่จอมทัพไม่ชอบทานของหวาน ส่วนจันทน์กินได้ทุกอย่าง ฮะฮ่า”
แม่นิ่มยิ้มด้วยความเอ็นดู คนตัวเล็กกินไป คุยไป ชวนคุณป๊ากับคุณแม่คุยนั่นนี่ไม่หยุด ถ้าวันไหนคุณจันทน์ไม่อยู่บ้าน บ้านจะเงียบเหงาอย่างมาก
------------------------------------------------------------
คุณจันทน์อาบน้ำ เตรียมกระเป๋า จัดหนังสือที่จะไปเรียนวันพรุ่งนี้เรียบร้อย นึกขึ้นมาได้ว่าโทรศัพท์ของตัวเองหายไป และต้องตกใจอีกรอบเพราะจำได้ว่าตัวเองคุยกับอีกคนค้างไว้ เจ้าตัวรีบวิ่งลงมาข้างล่างอย่างรวดเร็ว เจอกับแม่นิ่มที่กำลังตรวจดูความเรียบร้อยในบ้านอยู่จนต้องส่งเสียงดุ
“คุณจันทน์!! จะโดนตีแล้วนะคะ บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าวิ่งลงบันได แล้วนี่ลงมาทำไมคะ?”
“แหะ แหะ”
แม่นิ่มบ่นคนตัวเล็กที่ตั้งแต่เด็กจนโต ไม่เคยเดินขึ้นบันไดดีดีเหมือนคนอื่นเข้าหรอก ทั้งวิ่งขึ้น วิ่งลงแบบนี้เป็นประจำ
“จันทน์ลืมโทรศัพท์ฮะ น่าจะที่ห้องนั่งเล่น แม่นิ่มไปกับจันทน์หน่อยสิ”
“แม่นิ่มให้เด็กเอาขึ้นไปไว้ที่ห้องแล้วนี่คะ น่าจะอยู่โต๊ะข้างหัวเตียง ดูรึยังคะ?”
“อ้าว~ จันทน์ไม่ได้ดูเลย ขอบคุณนะครับแม่นิ่ม ฟอด ฟอด!!”
“คุณจันทน์!!! อย่าวิ่งนะคะ ... น่าตีจริงเลยเด็กคนนี้”
แม่นิ่มร้องบอกแต่ไม่เคยทัน เพราะคนตัวเล็กยื่นหน้ามาหอมแก้มแล้วรีบวิ่งไปเลย
พอขึ้นห้องได้คุณจันทน์ตรงไปที่โต๊ะหัวเตียงทันที แล้วพบว่าโทรศัพท์ตัวเองวางอยู่จริง คนตัวเล็กระบายยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ แต่พอปลดล็อคหน้าจอ จากยิ้มกลายเป็นกังวลทันที ข้อความจากพี่ไอดินหลายสิบข้อความทำให้เขารู้สึกผิดที่ไม่ได้ตอบ แถมยังหายไปเฉยๆ ไม่ได้บอกอีกคนด้วย
[JomChan: พี่ไอดิน]
[JomChan: นอนรึยังฮะ?]
[JomChan: จันทน์ขอโทษที่หายไป]
[JomChan: โกรธรึป่าว?]
[JomChan: สติกเกอร์แมวอ้วนทำหน้าเศร้า]
[JomChan: อย่าโกรธเลยนะ]
คุณจันทน์ทักแชทไปทันที คิดว่าอีกคนยังไม่น่าจะนอน เพิ่งจะสี่ทุ่มกว่าเอง แต่ส่งไปหลายข้อความแล้ว อีกคนก็ยังไม่อ่านสักที คิดว่าพี่ไอดินต้องโกรธแน่เลย แต่หารู้ไม่ว่า ไอดินเห็นข้อความตั้งแต่คนตัวเล็กส่งมาอันแรกแล้ว
เขาว่ากันว่าช้าช้าได้พร้าสองเล่มงาม ไอดินคิดว่าควรจะรออีกนิด เขาน่าจะได้อะไรที่งามมากกว่าพร้าสองเล่มนั้น เสียงเตือนข้อความยังดังต่อเนื่อง คงถึงเวลาเก็บพร้าเล่มงามแล้วล่ะ ไอดินปลดล็อคหน้าจอ เข้าแอพพลิเคชั่นไลน์ทันที
[JomChan: อย่าโกรธเลยนะ]
...
...
[JomChan: สติ๊กเกอร์ลูกเจี๊ยบทำตาหวาน]
[JomChan: ต้องทำยังงัยถึงจะหายโกรธ]
[PhaenDin: พูดแล้วนะ]
[PhaenDin: ห้ามคืนคำ]
[JomChan: อ้าวววววววว]
[JomChan: สติ๊กเกอร์ลูกเจี๊ยบตาขวาง]
[PhaenDin: ไม่ได้โกรธ]
[PhaenDin: แต่เป็นห่วง]
[PhaenDin: คุณจันทน์หายไป]
[JomChan: ขอโทษครับ]
[JomChan: อีโมชั่นมือไหว้]
ไอดินเป็นห่วงอีกคนจริงๆ กลัวว่าคนตัวเล็กจะเป็นอะไรรึเปล่า ส่งข้อความอะไรไปก็ไม่ตอบ ไม่อ่าน เขานั่งแทบไม่ติด จนอยากจะขับรถไปหาที่บ้านให้รู้แล้วรู้รอด แต่มานึกได้ว่า อีกคนอยู่บ้านคงไม่น่าจะมีอะไรร้ายแรง น่าจะกำลังซนอะไรอยู่มากกว่า
[PhaenDin: ไม่เป็นไรครับ]
[PhaenDin: รู้ใช่ไหม .. พี่เป็นห่วง]
[PhaenDin: วันหลังไม่ทำนะ]
[JomChan: ครับผม]
[JomChan: สติ๊กเกอร์แมวอ้วนรับทราบ]
ได้คุยกันมากขึ้น ได้รู้จักกันมากขึ้น รับรู้ความห่วงใยจากกันและกันมากขึ้น สายใยเส้นบางๆ เริ่มถักทอพันเกี่ยวกันไปมาอย่างช้าๆ โดยคนทั้งคู่ไม่รู้ตัวเลย
[PhaenDin: พรุ่งนี้พี่ไปรับ]
[PhaenDin: เรียนเก้าครึ่งใช่มั้ย]
[JomChan: สติ๊กเกอร์ลูกเจี๊ยบตกใจ]
[JomChan: รู้ได้งัย]
[PhaenDin: รู้แล้วกัน]
[JomChan: =__=’]
[PhaenDin: 555]
[PhaenDin: กินหมูปิ้งไหม]
[PhaenDin: พาไปซื้อ]
[JomChan: กินฮะ]
[JomChan: เอาเยอะๆ]
[PhaenDin: ครับผม]
[PhaenDin: ง่วงนอนยัง?]
[JomChan: Zzzz]
[JomChan: สติ๊กเกอร์ลูกเจี๊ยบหลับ]
[PhaenDin: 555]
[PhaenDin: ไปนอนเถอะ]
[PhaenDin: พรุ่งนี้เจอกัน]
[PhaenDin: ฝันดีนะครับ คุณจันทน์คนดี]
[JomChan: ฝันดีครับพี่ไอดิน ] >////<
ไอดินไม่เคยรู้เลยว่า การที่มีใครสักคนเรียกเขาว่า พี่ไอดิน มันจะรู้สึกดีขนาดนี้ หรือการมีใครสักคนมาบอกฝันดีก่อนนอนมันจะน่ารักขนาดนี้ อยากจะอ่านข้อความนี้ซ้ำไปซ้ำมา แต่คิดอีกทีถ้าคนตัวเล็กมาเรียกเขาว่า พี่ไอดิน และบอกว่าฝันดีข้างหูเขาก่อนนอนทุกคืน มันจะมีความสุขแค่ไหนกันนะ ..
แล้วพบกันใหม่
หัวข้อ: ▶▷▶ เพียงแค่จันทน์ ◀◁◀ [❀ Only You ❀] -- ** บท 25 ** 27/09/2019 -- Up!! (อ่าน 16553 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก