▶▷▶ เพียงแค่จันทน์ ◀◁◀ [❀ Only You ❀] -- ** บท 25 ** 27/09/2019 -- Up!!
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ▶▷▶ เพียงแค่จันทน์ ◀◁◀ [❀ Only You ❀] -- ** บท 25 ** 27/09/2019 -- Up!!  (อ่าน 16562 ครั้ง)

ออฟไลน์ Ugly Ducky

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 314
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-2
นอกบท 1 You're still the one I want for life .. You're still the one -- You're Still the One [Shania Twain]
   
      “พี่ไอดิน~ .. ถึงไหนแล้วฮะ”

      “หน้าหมู่บ้านครับ .. ตื่นเต้นอะไรฮึ”

      “ไม่รู้อ่ะ .. ก็มันตื่นเต้นนี่นา”

      “หึหึ”

      “จันทน์ไปรอหน้าบ้านนะฮะ”

      “โอเคครับ”

   วันสงกรานต์นี้เป็นปีที่สองหลังจากที่ทั้งคู่ตกลงเป็นแฟนกัน ปีที่แล้วต่างคนต่างกลับบ้าน คุณจันทน์ไปเที่ยวยุโรปกับครอบครัว ส่วนเขากลับบ้านรวมญาติสนิทมิตรสหายของพ่อแม่เหมือนทุกปี แต่ปีนี้จะมีคนพิเศษไปกับเขาด้วย เราตกลงกันว่าจะไปเที่ยวงานสงกรานต์ที่บ้านเขาด้วยกัน

      “ไหนฮะ? .. จันทน์อยากเห็นสวยไหมฮะ”

      “หึหึ .. สวย น่ารักด้วย หอมด้วย”

      “จริงเหรอ?”

      “...”

   คนตัวเล็กไม่ได้รู้ตัวเลยว่า คำตอบของอีกคนมีความหมายไปคนละทางกับตัวเอง แต่พอเงยหน้ามาสบตาเท่านั้นแหละ ถึงได้รู้ตัวว่าโดนอีกคนหยอกเอาเข้าให้แล้ว

      “จันทน์หมายถึงพวงมาลัยเหอะ”

      “พี่ก็หมายถึงพวงมาลัย .. คุณจันทน์คิดว่าพี่หมายถึงอะไร หึหึ”

      “อ๊ะ!! .. ไม่พูดด้วยแล้ว”

   คุณจันทน์เดินถือถุงพวงมาลัยที่เจ้าตัวไปสั่งซื้อผ่านอินเทอร์เน็ตมา แล้วให้เขาแวะไปรับมาให้เมื่อเช้า คนตัวเล็กตั้งใจนำมาไหว้คุณป๊าคุณแม่และแม่นิ่ม ที่สำคัญยังสั่งไปไหว้ขอพรพ่อกับแม่ของเขาอีกด้วย

      “อ้าว~ พี่ไอดินมาเมื่อไหร่คะ?”

      “สวัสดีครับ คุณแม่ คุณป๊า .. สวัสดีครับแม่นิ่ม”

      “สวัสดีค่ะ ทานอะไรมาหรือยังคะ แม่นิ่มไปหาน้ำหาขนมมาให้ดีกว่า”

      “ไม่เป็นไรครับ .. ผมเรียบร้อยมาแล้วครับ”

      “แล้วนั่นอะไรล่ะ .. ตัวแสบจะเล่นอะไรหืม?”

      “จันทน์กับพี่ไอดิน จะมารดน้ำดำหัวพร้อมขอพรจาก คุณป๊า คุณแม่ และแม่นิ่มครับ”

      “น่ารักจังเลยค่ะ คุณจันทน์ของแม่”

   เมื่อจัดที่จัดทางเรียบร้อย คุณจันทน์และไอดินเริ่มต้นรดน้ำขอพรที่คุณป๊าเป็นท่านแรก คนตัวเล็กจับขันใบน้อยตักน้ำรดลงไปที่มือใหญ่ที่มอบแต่ความรัก ความเข้าใจให้เขามาโดยตลอด

      “สุขสันต์วันสงกรานต์และวันปีใหม่ไทย นะฮะคุณป๊า .. จันทน์ขอให้คุณป๊าแข็งแรงและหล่อแบบนี้ตลอดไปปเลย จันทน์รักคุณป๊านะครับ”

      “ขอบคุณครับตัวแสบของป๊า .. ป๊ารักคุณจันทน์มากนะครับ รู้ใช่ไหม?”

      “ครับผม”

      “ขอให้คุณป๊าสุขภาพแข็งแรงครับ .. ขอบคุณที่เอ็นดูผมตลอดมานะครับ”

      “ขอบคุณที่ดูแลคุณจันทน์ได้ดีตลอดมาเช่นกัน”

   ไอดินหันไปหยิบพวงมาลัย ยื่นให้คุณจันทน์แต่อีกคนกลับจับบนมือใหญ่พร้อมยื่นพวงมาลัยให้กับคุณป๊าพร้อมกัน ท่านเจ้าสัวยิ้มให้แล้วรับไป ทั้งสองก้มลงกราบที่ตักคนละข้าง มือใหญ่ที่มีรอยเหี่ยวย่นบ้างแล้ว ยกขึ้นลูบหัวทั้งคู่อย่างอ่อนโยน

   ถัดจากคุณป๊าก็ถึงเวลาของคุณแม่และแม่นิ่ม ทั้งคู่ยังคงทำแบบเดิม แต่ที่ต่างออกไปคือคำอวยพรของแต่ละท่าน เล่นเอาคุณแม่คนสวยเป็นปลื้มจนน้ำตาคลอตลอดเวลา


   กว่าทุกอย่างจะเสร็จ ก็ใกล้เวลาอาหารกลางวันพอดี แม่นิ่มทำขนมจีนแกงเขียวหวานไก่เป็นอาหารกลางวัน พร้อมด้วยทอดมันปลากรายเจ้าอร่อย ถือว่าเป็นวันแห่งความสุขอีกหนึ่งวันของครอบครัวเลิศภักดีกุล ขาดก็แต่พี่ชายและพี่สาว ที่หนีไปเที่ยวกับเพื่อนของตัวเอง

   จากตอนแรกที่ตั้งใจว่าจะพากันไปบ้านไอดินตอนเย็น แต่ด้วยอะไรหลายๆ อย่างทำให้ทั้งคู่ตกลงกันว่า จะนอนที่คอนโดแทน แล้วจะออกตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อไปบ้านของไอดิน

      “อยากไปไหนไหม .. หรือจะกลับคอนโดเลย”

      “จันทน์อยากไปซื้อของไปฝากคุณพ่อคุณแม่ฮะ”

      “ไม่ต้องหรอก แค่คุณจันทน์ไป พ่อกะแม่พี่ ก็ดีใจแล้ว”

      “แต่จันทน์อยากมีของไปฝากท่านนี่นา”

      “หึ .. ยอมครับ ไปไหนว่ามาเลย”

      “ไปห้าง XXX นะฮะ เห็นว่าเค้ามีจัดงานด้วย จันทน์อยากไปดู”

      “ตามบัญชาครับคนดี”


   นอกจากจะได้ของฝากคุณพ่อคุณแม่แล้ว คนตัวเล็กได้ของกินเต็มสองมือไปหมด ในห้างจัดงานเทศกาลสงกรานต์พอดี จึงมีร้านรวงมาขายของกินมากมาย เป็นที่ถูกอกถูกใจเจ้าตัวอย่างที่สุด กว่าจะยอมออกมาจากงานได้ เดินวนไปวนมาอยู่ 2 รอบ

      “อันนี้อร่อยมาเลยฮะ .. พี่ไอดินชิมสิ”

      “หวาน~~”

      “จันทน์ว่ากำลังพอดีนะฮะ .. พี่ไอดินว่าหวานไปเหรอ?”

      “หวาน .. เพราะคนป้อน”

      “พี่ไอดินอ่ะ”  >////<

   ระหว่างขับรถกลับคอนโด คนตัวเล็กเอาแต่เปิดถุงของกินในมือดู บอกว่าอันนี้อร่อย อันนี้น่ากิน แล้วก็ไม่ลืมที่จะป้อนให้คนข้างกายชิมด้วยทุกครั้ง คาดว่าเย็นนี้คงไม่ต้องทานข้าวเย็นกันแล้ว

      “คืนนี้ต้องรีบนอนนะ”

      “จันทน์รู้น่า .. ว่าพรุ่งนี้ต้องออกแต่เช้า”

      “จะคอยดู”

      “ฮึ .. จะหลับตั้งแต่ สามทุ่ม รอดูเลย!!”

---------------------------------------------------

   ต้นไม้สองข้างทางของถนนคอนกรีตขนาดสองเลน มุ่งตรงไปยังฟาร์มกล้วยไม้ที่ใหญ่สุดในจังหวัด แสงแดดอ่อนในยามเช้ายิ่งทำให้บรรยากาศรอบด้านดูเย็นตาสบายใจ ใช้เวลาไม่นานรถ BMW สีดำ วิ่งเข้าสู่ถนนปูนซีเมนต์ สองข้างทางกลายเป็นโรงเพาะชำกล้วยไม้ ฟาร์มกล้วยไม้ที่คุณจันทน์มานับครังไม่ถ้วนแล้ว

   คุณจันทน์ยังจำวันที่ไอดินพาเขามาพบกับคุณพ่อกับคุณแม่ในครั้งแรกได้เป็นอย่างดี แม้ว่ามันจะผ่านมา 2 ปีแล้วก็ตาม แต่ความรู้สึกอบอุ่นที่ได้รับจากครอบครัวนี้ ยังคงตราตรึงอยู่ในใจเขาจนวันนี้ และจะคงอยู่ตลอดไป

      “ยิ้มอะไรคนเดียว”

      “จันทน์คิดถึงวันแรกที่มาที่นี่ฮะ จันทน์ชอบที่นี่”

      “จะพามาบ่อยๆ นะครับ”

      “อื้ม~ .. ครับ”

   รอยยิ้มแสนหวานส่งให้คนขับรถที่เอื้อมมือมาจับมือน้อยไว้ ไม่ว่าจะนานเท่าไร คุณจันทน์ยังคงเป็นคนเดียวที่เขาใจเต้นแรงทุกครั้งเวลาคนตัวเล็กส่งยิ้มมาให้ คุณจันทน์คือรอยยิ้มของเขาจริงๆ

      “สวัสดีฮะคุณแม่”

      “คุณจันทน์มาแล้วเหรอลูก .. แม่คิดถึงมากเลย”

      “จันทน์ก็คิดถึงคุณแม่ฮะ”

      “พ่อไปไหนครับ”

   ไอดินเอ่ยปากถามถึงพ่อตัวเองที่ไม่นั่งอยู่ที่ประจำ และรถคันโปรดก็ไม่อยู่ หลังจากรอให้คุณแม่กับคุณลูกคนโปรดเขากอดหอมกันไปมาจนพอใจ เป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่พาคนตัวเล็กมาที่บ้าน เห็นแบบนี้มันชื่นใจที่พ่อกับแม่เขารักและเอ็นดูอีกคนขนาดนี้

      “ไปรับเครื่องดื่มและอาหารบางอย่างที่สั่งไว้ คืนนี้คนเยอะ แม่ทำไม่ไหว พ่อเค้าเลยไปจัดการให้”

      “คุณแม่มีอะไรให้จันทน์ช่วยไหมฮะ”

      “ไม่มีลูก .. หนูนั่งรถมาเหนื่อยๆ เอาของไปเก็บ ไปพักก่อน เดี๋ยวพ่อก็มาแล้ว”

      “ขี้ประจบ”

      “งื้อ~~”

      “ดิน! อย่าแกล้งน้อง พาน้องไปบ้านไป”

   ไอดินไปหยิบสัมภาระ ปล่อยให้คนตัวเล็กเดินนำมาที่บ้านหลังเดิม บ้านไม้สักทองชั้นเดียว ชิงช้าไม้หน้าบ้าน ระแนงไม้เลื้อยข้างกำแพง แม้กระทั่งบ่อปลาคาร์ฟ ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม รวมทั้งคนข้างกายที่จะยังเป็นคนเดิมแบบนี้ตลอดไป

      “ง่วงไหม”

      “ไม่ฮะ”

      “งั้นนอนเล่นไปก่อน รอพ่อมาค่อยเดินไป”

      “โอเค๊~~”


   เสียงรถและเสียงคนงานดังขึ้น เมื่อคุณภูมิกลับมาถึงบ้าน ไอดินพาคุณจันทน์เดินบ้านใหญ่ หลังจากช่วยขนของเข้าบ้านเรียบร้อยแล้ว พิธีการรดน้ำดำหัวผู้ใหญ่ของบ้านก็เริ่มขึ้น จากที่บ้านคุณจันทน์มีแต่คนในครอบครัว พอมาที่บ้านไอดินมีพวกคนงานที่อยู่แถวนี้ และไม่ได้กลับบ้าน มาร่วมรดน้ำกันเต็มเลย

      “สวัสดีวันสงกรานต์และปีใหม่ไทยครับพ่อ .. ขอบคุณที่รักและเข้าใจผมเสมอมา ผมรักพ่อครับ”

      “สุขสันต์วันสงกรานต์ฮะ คุณพ่อ .. จันทน์ขอให้คุณพ่อแข็งแรง หนุ่มฟ้อหล่อเฟี้ยวแบบนี้ไปตลอดเลยฮะ”

      “ฮ่ะฮ่า เข้าใจพูดนะไอ้ตัวเล็ก .. ขอบใจลูก ดูแลกันและกันแบบนี้ไปนานๆนะ หนักนิดเบาหน่อยก็อภัยให้กันนะ”

      “เหมือนอวยพรงานแต่งงานเลยนาย”

      “อ้าว~~ อ้าวไม่ใช่เหรอวะ? ฮะฮ่า”

   เสียงแซวดังมาจากลูกน้องคนสนิทของพ่อที่มาช่วยขนของและจะอยู่ร่วมฉลองเย็นนี้ คุณจันทน์อายจนหน้าแดงไปหมด ไอดินยื่นพวงมาลัยที่เตรียมไว้ให้อีกคนวางมือทับ แล้วทั้งคู่ก้มกราบลงบนตักของพ่อที่ยิ้มรับอย่างปลื้มใจ

      “สวัสดีปีใหม่ไทยนะครับแม่ .. ดินรักแม่นะครับ”

      “สุขสันต์วันสงกรานต์ฮะคุณแม่ ขอให้คุณแม่แข็งแรง ไม่เจ็บไม่ป่วย .. ขอบคุณที่รักและเอ็นดูจันทน์นะฮะ”

      “น่ารักแบบนี้ ไม่รักได้เหรอ .. ขอบคุณนะครับลูก”

      ฟอด ฟอด ฟอด ฟอด

   หลังจากไอดินและคุณจันทน์แล้ว บรรดาลูกน้องที่ฟาร์มกล้วยไม้ต่างพากันเข้ามารดน้ำดำหัวต่อกันเป็นขบวน ทำให้บ้านคึกคักเป็นอย่างมาก

      “ทำไมจันทน์ไม่เห็นน้ากำไล กับหนูจ๋าล่ะฮะ”

      “อ๋อ กำไลพาหนูจ๋าไปเที่ยวบ้านเพื่อนน่ะ .. กว่าจะกลับก็คงอีกหลายวันเลยจ๊ะ”

      “ว๊า!! จันทน์อดเล่นกับหนูจ๋าเลย”

      “ให้พี่เค้าพาไปเล่นน้ำไหมลูก .. ที่นี่ไม่มีอะไรแล้ว รอเพื่อนพ่อมาก็คงบ่ายแก่ๆเลย”

      “ไปไหม?”

      “ไปฮะ”


   ลานหน้าอำเภอกลายเป็นสถานที่จัดงานสงกรานต์ประจำปี ตีมงานในปีนี้เป็นการจำลองการเล่นสงกรานต์สมัยก่อน มีทั้งโซนก่อเจดีย์ทราย โซนรดน้ำดำหัวผู้ใหญ่ที่ให้คนสูงอายุของอำเภอผลัดเปลี่ยนมานั่งให้ลูกหลานอวยพรและขอพร โซนเล่นน้ำที่มีหนุ่มสาวเล่นน้ำกันเต็มสองข้างทางระยะประมาณ 2 กิโลเมตรได้

   เริ่มต้นด้วยการพาคนตัวเล็กไปสรงน้ำพระพุทธรูปที่หน้าที่ว่าการอำเภอ แล้วตามด้วยโซนเล่นน้ำที่คุณจันทน์ดูจะตื่นเต้นเป็นพิเศษ นี่ถือว่าเป็นครั้งแรกที่เขาได้มาเล่นสงกรานต์แบบจริงจัง ในมือคนตัวเล็กมีปืนฉีดน้ำที่ไอดินซื้อให้ใหม่ตรงทางเข้างาน

   คนตัวสูงเดินกอดคอคนตัวเล็กไปตามทาง ระหว่างทางมีคนมาขอปะแป้งบ้าง ถ้ามาแบบเรียบร้อยไอดินจะอนุญาต ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะเป็นสาวน้อยสาวใหญ่มาขอปะแป้งคนตัวเล็ก ตอนนี้คนยังไม่เยอะและเขากับคุณจันทน์ถือว่าเป็นคนแปลกหน้าสำหรับคนที่นี่ด้วย ดีหน่อยที่ไม่อนุญาตให้นำแอลกอฮอล์เข้ามาในงาน ทำให้มั่นใจว่าจะไม่เกิดเรื่องไม่งานขึ้นแน่นอน

   คุณจันทน์และไอดิน โดนปะแป้งจนหน้าขาวไปทั้งหน้า แต่คนตัวเล็กกลับสนุกสนาน ไล่ฉีดน้ำใส่เด็กตัวเล็กตัวน้อยที่วิ่งเข้ามาสาดน้ำใส่ ไม่มีบ่นว่าเหนื่อย เมื่อย หรือหิวให้ได้ยินเลย

      “เหนื่อยยัง หิวหรือเปล่า?”

      “ไม่ฮะ”

      “เดินกลับกันดีกว่า คุณจันทน์จะไปก่อเจดีย์ทรายไหม?”

      “ไปฮะ จันทน์อยากไป”

   ระหว่างเดินกลับมีเด็กผู้หญิงท่าทางก๋ากั่นสองคน ดูแล้วน่าจะยังเป็นเด็กมัธยมอยู่ เดินมาดักหน้าคุณจันทน์และไอดินไว้ ในมือของทั้งคู่ถือถังแป้งอยู่คนละถัง

      “พี่คะ ขอปะแป้งได้ไหม?”

      “ถ้าบอกว่าไม่ได้ล่ะ”

      “ทำไมล่ะ? เมื่อกี้ตอนเดินมา หนูวิ่งตามไม่ทันอ่ะ ขาหนูสั้นเนี้ย”

      “พี่สุดหล่อ อย่าใจร้ายสิคะ”

   สาวน้อยผมสั้นเป็นเอ่ยขอ พร้อมทั้งยกขายื่นมาให้ดูด้วยว่าตัวเองนั้นพูดเรื่องจริง ส่วนอีกคนดูแล้วน่าจะเรียบร้อยกว่าพูดอ้อนขอ

      “ฮะฮ่า แล้วน้องจะปะแป้งคนไหนครับ?”

      “ทั้งสองคน / สองคนเลย”

      “หื้ม~ .. ควบสองเลยว่างั้น!”

      “แน่นอน / ใช่”

      “งั้น! เลือกเลยคนไหนก่อนดี?”

      “เอาพี่สุดหล่อก่อน แล้วตามด้วยพี่น่ารักคนนี้”

   สองสาวควักแป้งป้ายไปที่แก้มซ้ายขวาของคนตัวสูง ตามมาด้วยคุณจันทน์ ที่ก่อนจะลงมือป้ายไอดินเอ่ยปากปรามไว้ก่อนว่า เบาๆนะ อย่าทำพี่เขาเจ็บ

      “ขอถ่ายรูปด้วยได้ไหมคะ”

      “ยังไม่พออีก”

      “โห!! พี่สุดหล่อ นานๆ จะเจอคนหล่อคนน่ารักผ่านมาสักที เห็นใจพวกหนูเถอะ”

      “ใช่ค่ะ ใช่ .. มีแต่ดำๆ กากๆ เกรียนๆ ไม่เนียนแบบนี้หรอก”

      “ห๊า! ฮะ ฮ่ะ ฮ่า”

   ไปแล้วคุณจันทน์ หยุดไม่อยู่แล้วกับคำพูดของเด็กน้อย หัวเราะขำจนแก้มจะแตก ไอดินส่ายหัวกับคำพูดของเด็กสมัยนี้ หันไปมองคนตัวเล็กอย่างเป็นห่วงกลัวจะขำจนหายใจไม่ทัน

      “ให้แค่รูปเดียวนะ”

      “เริ่ด / ค่ะ”

   เด็กน้อยกุลีกุจอวิ่งไปหยิบสายยางมาให้ทั้งคุณจันทน์และไอดินล้างหน้าล้างตา แล้วไปเรียกเพื่อนผู้ชายอีกคนให้มาถ่ายรูปให้ โดยทั้งคู่ขอให้ไอดินและคุณจันทน์ยืนติดกันส่วนตัวเองไปยืนขนาบข้างแทน

      “เรียบร้อยนะ”

      “เก๋มาก งู้ย~~”

      “พี่คะ .. พี่เป็นแฟนกันป่ะ ถามจริง!”

   ไอดินหันไปมองคุณจันทน์ที่ทำตาโตตื่นตกใจกับคำถามของเด็กสาวตรงหน้า แอบยกยิ้มแล้วพยักพเยิดให้เด็กสาวตรงหน้าให้ถามคนตัวเล็กแทน

      “ว่าไงคะ พี่น่ารัก พี่เป็นแฟนกันป่าว?”

      “บอกหนูหน่อย หนูไม่บอกใครหรอก”

      “เอ่อ~ .. พี่ไอดิน”

      “หึหึ ตอบน้องเขาไปสิครับ น้องเค้าถามคุณจันทน์นะ”

      “ถ้าไม่ได้เป็นแฟนกัน .. หนูขอเบอร์พี่สุดหล่อได้ใช่ป่ะ”

      “ไม่ได้!!

      “ฮั่นแน่!! แล้วยังไง แฟนกันป่ะ”

      “อืม~ เป็นแฟนกัน พอใจยัง”

   กรี๊ดดดดดดดดด กรี๊ดดดดดดดดดดด

      “กูบอกมึงแล้ว เห็นไหม? อีโฟม .. พี่สุดหล่อแม่งอย่างหวง กูตาย~”

      “โอ๊ย~ ชีวิตกูคอมพลีทแล้ว กูก็ตาย ตายอย่างสงบศพสีชมพูด้วย”

      “หึหึ”

      “ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะ .. นี่แหนะ ขำมากใช่ไหม? ขำดีนัก”

      “โอ๊ย โอ๊ย! คุณจันทน์ เจ็บครับ”

   คนตัวเล็กหันไปหยิกแขนอีกคนอย่างเต็มแรง แล้วรีบเดินหนีไปทันที ทิ้งให้อีกคนยืนลูบแขนตัวเองอยู่คนเดียว ก่อนที่เจ้าตัวจะรีบวิ่งตามอีกคนไป

      “อ๋อย~ .. น่ารัก น่ารักมากจริงๆ”

      “โดนงอนแน่ ขอให้ง้อสำเร็จนะคะ พี่สุดหล่อ บ๊าย บาย”

----------------------------------------------------------


      “แสบแขนจัง”

      “...”

      “อู้ย~ เจ็บ”

      “มาครับ จันทน์ดูให้”

      “หายโกรธพี่แล้วเหรอ?”

      “จันทน์ไม่ได้โกรธซะหน่อย”

   หลังจากเดินออกจากโซนเล่นน้ำแล้ว จนมาอยู่ในโซนก่อเจดีย์ทราบ คุณจันทน์ไม่ยอมคุยกับไอดินเลยแม้สักคำเดียว ไม่ว่าคนตัวสูงจะเรียกร้องความสนใจแค่ไหนก็ตาม จนเมื่อสักครู่มีเด็กน้อยวิ่งถือถังทรายเข้ามาชนคนตัวสูงจนล้มคว่ำ

      “งอน?”

      “ก็ไม่”

      “งั้นทำไม ไม่คุยกับพี่ล่ะ”

      “ก็แค่ .. แกล้งเท่านั้น ฮะฮ่ะฮ่า”

      “หื้ม~ .. แกล้ง! เล่นแบบนี้ใช่ไหม”

      “ทำไม? พี่ไอดินจะแกล้งจันทน์คืนเหรอ กล้าเหรอ”

   คุณจันทน์หัวเราะเสียงดังหลังจากเฉลยออกมาว่า แค่แกล้งคนตัวสูงเล่นเท่านั้น จริงๆแล้ว เขาไม่ได้ตั้งใจจะแกล้งเลย ถ้าไม่เห็นว่าอีกคนแอบยิ้มและพยักพเยิดกับเด็กสองคนนั้นให้เขาเป็นคนตอบ พอเห็นแบบนั้นเลยเอาคืนบ้าง ดูสิว่าอีกคนจะเป็นยังไง

      “ไม่กล้าหรอก น่ารักขนาดนี้”

      “ดีมาก อิอิ”

      “แต่คืนนี้ .. อาจมีบางคนไม่ได้นอน”

      “พูดอะไรอ่ะ”

      “เปล่าครับ~ .. หึหึ”

   ประโยคนั้นไอดินพูดกับตัวเองเสียงเบา แต่คุณจันทน์ที่มองอยู่เห็นว่าอีกคนขยับปากพูดอะไรออกมาเบาๆ เลยลองถามดู แต่ก็ไม่สามารถง้างปากคนเจ้าเล่ห์ได้เลย

-----------------------------------------------------------


   กลับมาถึงบ้าน ไอดินและคุณจันทน์โดนคุณแม่ไล่ให้ไปอาบน้ำก่อนเลย เพราะทั้งคู่ตัวเปียกชื้นและมีแต่ทรายติดเต็มตัวไปหมด ดีที่ไอดินเลือกเอารถกระบะคันเก่าไป ไม่อย่างนั้นคงจะต้องเดินกลับกันแน่ๆ

      “คุณจันทน์ไปอาบน้ำก่อนเลยครับ”

      “แล้วพี่ไอดินล่ะฮะ”

      “พี่จะล้างตัวหลังบ้านรอ”

      “อ่า .. ได้ฮะ”

      “หรือจะอาบพร้อมกันเลยดีไหม”

      “บ้า! .. ไม่ต้องเลย”

      “หึหึ”

   คุณจันทน์รีบวิ่งเข้าห้องน้ำล็อคประตูทันที พี่ไอดินไว้ใจไม่ได้หรอกเห็นยอมให้หน่อย ก็คอยรังแกเขาตลอดเลย คนนิสัยไม่ดี

   กว่าทั้งคู่จะอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย ทุกอย่างที่บ้านใหญ่ก็ถูกจัดเตรียมไว้หมดแล้ว ไอดินพาคุณจันทน์เดินมาที่สนามหญ้าหน้าบ้าน ที่ตอนนี้มีโต๊ะไม้หลายตัวถูกยกมาวาง พร้อมด้วยอาหารมากมายบนนั้น

      “มากันแล้ว คุณจันทน์มานั่งกับแม่นี่ลูก .. ดินเดินไปเอาจานเอาช้อนมาให้น้องด้วย”

      “เห็นรึยัง ลูกรักคนใหม่คุณอรเค้าล่ะ”

      “สวัสดีครับ สวัสดีครับ”

   คุณจันทน์ยกมือสวัสดีเพื่อนของคุณพ่อคุณแม่รอบวง ตรงหน้ามีเตาหมูกระทะวางเรียงกันอยู่ 2 เตา ทำให้คนที่เล่นสงกรานต์มาทั้งบ่ายกลืนน้ำลายลงคออย่างไม่อาจห้ามใจได้

   สนามหญ้าหน้าบ้านกลายเป็นที่สังสรรค์ของครอบครัว เพื่อนสนิท และคนงานของฟาร์ม กระจายนั่งกันเป็นกลุ่ม ไม่ว่าจะบนเสื่อ บนโต๊ะ และทุกกลุ่มจะมีเตาย่างหมูกระทะตั้งอยู่ด้วย

      “หน้าตาน่ารักจังค่ะ พี่อร .. ชื่ออะไรนะคะ”

      “ผิวสวยจังเลยลูก”

      “ชื่อคุณจันทน์ค่ะ .. ไอดินเร็วๆ ลูก น้องหิวแล้วลูก”

      “ฮะ ฮ่า .. ลุงไม่เคยเห็นดินบริการใครแบบนี้ .. แสดงว่าเจ้าหนูคนนี้ต้องมีอะไรดีใช่ไหม?”

      “จากไอ้เสือกลายเป็นแมวเลยใช่มั้ย ไอดิน!”

      “ยอมรับครับ”

      “เออว่ะ! ยอมรับด้วย ท่าทางจะเหมือนพ่อมัน”

      “ลูกกู ก็ต้องเหมือนกูดิวะ”

      “ฮะ ฮ่ะ ฮ่า”

   คุณจันทน์ยิ้มให้กับทุกคนที่มองมา แต่เจ้าตัวไม่ได้ฟังสิ่งที่ผู้ใหญ่คุยกันเลย เพราะคนตัวเล็กเอาแต่กินทุกสิ่งที่ไอดินและคุณแม่ตักมาให้อย่างเอร็ดอร่อย

      “ค่อยๆกินลูก อย่ารีบ! เดี๋ยวติดคอ”

      “จันทน์หิวนี่ครับ .. คุณแม่วันนี้นะ จันทน์ได้เล่นสงกรานต์แบบจริงจังเป็นครั้งแรกเลยนะฮะ”

   บลา บลา บลา บลา

      “ไงไอ้เสือ หมาหัวเน่าเลยสิ”

      “ยอมครับ”

   คุณจันทน์และคุณแม่ คุยกันไม่หยุด มีคุณน้าวดีและน้าเปรี้ยวร่วมคุยด้วย คนตัวเล็กเลยสนุกใหญ่ที่มีคนมาเล่าเรื่องนู้น เรื่องนี่ให้ฟัง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องไอดินตอนเด็ก เรื่องคุณพ่อบ้าง หรือเรื่องเล่าตลกจากคุณลุงตรงข้าม แต่สิ่งที่ทุกคนสังเกตได้คือ ทั้งสองแม้จะคุยกันคนละเรื่อง คุยกันคนละกลุ่ม แต่การดูแลเอาใจใส่ของทั้งคู่ไม่ขาดหายไปเลย ไอดินจะคอยเติมน้ำ ตักนู้นนี่ให้คุณจันทน์อยู่เสมอ ส่วนคนตัวเล็กเอง มักจะปิ้งย่างของโปรดแล้ววางลงในจากอีกคนตลอดเวลา

   งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา หลังจากทุกคนอิ่มหนำสำราญกันเรียบร้อยแล้ว ต่างพากันช่วยกันเก็บถ้วยชามไปจัดการให้เรียบร้อย คุณพ่อและคุณลุงหลายคนยังคงนั่งดื่มเบียร์กันอยู่ พวกที่เหลือก็แยกย้ายกันไป บ้างก็ดูทีวี บ้างก็เตรียมตัวไปนอน เพราะพรุ่งนี้เราจะตื่นไปทำบุญที่วัดกัน

      “ดิน พาน้องไปอาบน้ำ ล้างหน้าล้างตานอนได้แล้ว พรุ่งนี้หกโมงเช้านะลูก”

      “ครับแม่ .. ฝันดีครับ”

      “ฝันดีนะครับคุณแม่ .. ฟอด ฟอด”

      “ฝันดีครับลูก ฟอด ฟอด”

   คุณจันทน์เข้าไปอาบน้ำก่อนไอดินอย่างเคย พอเขาออกมาจึงให้อีกคนเข้าไปอาบน้ำต่อ คนตัวเล็กฆ่าเวลาด้วยกันเล่นแอพสุดโปรดของตัวเอง ที่ตอนนี้มักจะมีภาพของอีกคนถูกโพสอยู่ในนั้นเป็นประจำ และครั้งนี้คุณจันทน์ตั้งใจที่จะโพส รูปอีกคนที่เขาแอบถ่ายเช่นเดิม


   ภาพด้านข้างของไอดินนั่งหันหลังไปจุดยากันยุง เนื่องจากได้ยินเขาบ่นว่ายุงกัด เขาชอบถ่ายรูปพี่ไอดินเวลาเผลอแบบนี้ เวลาที่พี่ไอดินตั้งใจทำอะไรสักอย่าง มันดูมีเสน่ห์น่าค้นหา หน้าคม คิ้วเข้ม สายตาที่จับจ้องอยู่กับไฟแช็คและขดยากันยุง มันทำให้เขาหยิบโทรศัพท์มาถ่ายภาพนี้เก็บไว้ทันที

126 Likes
JomChan       You're still the one I want for life

Kathi_Kathi   จะหวานขนาดนี้ไม่ได้ @Tangkwaaa บี2 เราไม่ไหว ช่วยที

Tangkwaaa   อีกแล้ว เราต้องมาเห็นภาพอะไรแบบนี้อีกแล้ว  @Kathi_kathi  บี1 เราก็ไม่ไหวเหมือนกัน

Kathi_Kathi   @Tangkwaaa  ดาเมจนี้ทำลายล้างมาก มากจริงๆ

France_Za      มึงเอามีดมาแทงกูเลย ไอ้คุณจันทน์

PhuphaMania   @France_Za  แทงมึงเสร็จ ดึงออกมาแทงกูต่อเลย

Max_Maxma   โรตีสายไหมอยุธยากูจืดไปเลย

PPrueakPP   แหมะ เพื่อนกูเห็นนี่คงหน้าบานจนเข้าบานไม่ได้อ่ะ @IDIN_P



   
   ไอดินดินออกมาจากห้องน้ำ เห็นคุณจันทน์กำลังหน้าดำคร่ำเคร่งกับโทรศัพท์ของตัวเอง รู้ได้ทันทีว่าคนตัวเล็กกำลังเล่นเกมส์อยู่ เวลาคนตัวเล็กเล่นเกมส์ ใจจะไปอยู่กับเกมส์ในมือ จนไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง ไอดินตั้งใจจะหยิบโทรศัพท์มาชาร์ตแบตจึงเห็นการแจ้งเตือน ว่าคนตัวเล็กได้โพสอะไรรูปบางอย่าง เมื่อกดเข้าไปดูรอยยิ้มกว้างก็ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง

   ไม่ว่าจะผ่านมานานแค่ไหน คุณจันทน์ยังคงเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เขาใจเต้นแรง และยิ้มตามเสมอเพียงแค่อีกหันมายิ้มให้ หลายคนบอกว่า เขาหลง ใช่เขายอมรับว่าหลง เขาหลงคุณจันทน์ตั้งแต่วันแรกที่เจอ หลงรอยยิ้มแสนหวาน หลงทุกอย่างที่เป็นคุณจันทน์ จนทุกวันนี้ เขาว่า เขาก็ยังคงหลงคุณจันทน์อยู่

      “คุณจันทน์~ .. เลิกเล่นได้แล้ว”

      “ฮะ .. อ่ะ เย่!! ผ่านแล้ว~~”

      “You're still the one I want for life

      “เอ๊ะ! หะ เห็นแล้วเหรอ”

      “เห็น และ ชอบมาก”

   ไอดินดึงอีกคนเข้ามากอดแนบอก คุณจันทน์ขยับตัวเพื่อรับอ้อมกอดนั้นอย่างเต็มใจ อ้อมกอดที่อบอุ่นของกันและกัน ไอดินลากปากและจมูก ไล่ตั้งแต่ใบหูลากลงมาตามลำคอขาวเนียน โดยที่คนตัวเล็กก็ยินยอมพร้อมเปิดทางให้อีกคนได้ซุกไซร้ได้อย่างสะดวกขึ้น

   คุณจันทน์เงยหน้าขึ้นรับจูบหวานจากอีกฝ่าย จูบจากอีกคนทำให้ใจสั่นเสมอ คนตัวเล็กคล้อยตามการชี้นำและชักชวนให้ลิ้นน้อยตามเข้าไปในโพรงปากของอีกคน กวัดพันเกี่ยวกันอย่างไม่มีใครยอมใคร คุณจันทน์ไม่รู้ตัวเองเลยว่าเขาขึ้นมานั่งคร่อมอีกคนได้ยังไง

      “อื้ม~ .. พะ พี่ไอดิน”

      “คุณจันทน์ .. พี่ขอนะ นะครับคนดี”

   มือใหญ่ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังบางที่นุ่ม เนียน และลื่นมือ ไม่ว่าจะสัมผัสมากี่ครั้ง มันก็ลื่นมือทุกครั้ง มือซุกซนย้ายมาที่แผ่นอก และทำตามหน้าที่จากสมองได้สั่งการ ปัดผ่านยอดอกสีสวยไปมาเหมือนเป็นการยั่วเหย้าให้อีกคนไม่อาจปฏิเสธได้

      “อ๊ะ อื้ม~ .. พะ พรุ่งนี้ ตะ ตัก บาตร~ อื้อ”

      “แค่ข้างนอกก็ได้”

      “ตะ แต่ ว่า .. อ๊า อย่าบีบ”

      “นะ .. นะครับคนดี”

   เมื่ออีกฝ่ายพยักหน้าตกลง ไอดินไม่รอช้ารับจัดการถอดเสื้อกางเกงที่เกะกะขวางทางอยู่ออกโดยไว แล้วจับคนตัวเล็กให้กลับมานั่งเหมือนเดิม มือใหญ่บีบคลึงเคล้นไปที่ก้นงอน มืออีกข้างมาเล่นกับเม็ดทับทิมตรงหน้าทั้งซ้ายขวาอย่างกลัวว่ามันจะน้อยใจ ปากคอยป้อนจูบแสนหวานส่งให้อีกคน 

   ไอดินผละออกเมื่อเห็นว่าอีกคนเริ่มหมดอากาศหายใจ เป้าหมายเปลี่ยนไปที่แผ่นอกขาวล่อตาล่อใจที่อยู่ตรงหน้า ปากร้ายเข้าดูดดึง ขบเม้นตามใจ มือที่ว่างตรงเข้ากอบกุมส่วนที่อ่อนไหวทันที

      “พี่ .. อ่ะ อื้ม~~”

      “คุณจันทน์ ซี๊ด~ .. ดีครับ”

   คนตัวสูงครางออกมาอย่างพอใจ เมื่อคนตัวเล็กยื่นมือมาจับแก่นกายร้อนของเขา แล้วชักรูดให้เข้ากับจังหวะที่เขาปรนเปรอให้กับอีกฝ่าย ท่วงทำนองที่แสนเร่าร้อนดำเนินต่อไป ตามที่มันควรจะเป็น

      “จะ จันทน์ มะ ไม่ ไหว .. อ่ะ อื้อ~”

      “อีกนิด อีกนิดนะ .. ไปพร้อมกัน”

      “พี่ ไอ ดิน .. มะ มะไม่ ไหวว .. อ่ะ อ๊า~~”

   ไอดินปัดมือคุณจันทน์ออกแล้วจัดการรวบแก่นกายที่แข็งขืนทั้งสองไว้ด้วยกัน จากจังหวะเนิบช้าถูกเปลี่ยนเป็นรัวเร็วอีกครั้ง คนด้านบนกระตุกเล็กน้อยแล้วเสียงครางดังยาวตามมา

      “อ่ะ ฮึก อื้ม~~”

      “...”

      “พี่รักคุณจันทน์”

   ไอดินปลดปล่อยตามคุณจันทน์ไปติดๆ นี่คือการ make love ไม่ใช่ sex มันคือการร่วมรักกับคนที่เรารัก ไม่ว่าจะแบบไหน ยังไง มันก็จะมีแต่ความสุขเท่านั้น คนตัวสูงจัดการทำความสะอาดเช็ดเนื้อตัวให้คุณจันทน์จนเรียบร้อย

      “ฝันดีนะครับคนดี”

      “อื้อ~ ฝันดีฮะ พี่ไอดิน”

   คุณจันทน์นอนหลับตาพริ้มเหมือนเด็กตัวน้อย ไอดินก้มลงจูบที่หน้าผากมนอย่างรักใคร่ ขยับผ้าห่มให้กระชับ นึกขึ้นได้ว่า เขายังไม่ได้ทำบางสิ่งที่ตั้งใจไว้เลย



326 Likes
...
...

Max_Maxma   โรตีสายไหมอยุธยากูจืดไปเลย

PPrueakPP   แหมะ เพื่อนกูเห็นนี่คงหน้าบานจนเข้าบานไม่ได้อ่ะ @IDIN_P

PUNPUN      @IDIN_P มึงจะหล่อเกินไปแล้วนะ

IamFrung      @PUNPUN กูหล่อกว่า @IDIN_P ล้านเท่า

...
...

IDIN_P      You're still the one I love .. You're still the one I kiss good night






แล้วพบกันใหม่  :pig4:



Talk : มาแล้ว มาแล้วววววว .... ตามคำขอของคุณ cchompoo นะคะ ... ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ

ติชมกันได้น๊า .. ตอนนี้ไม่เกี่ยวกับตอนหลักนะคะ .. ของขวัญวันสงกรานต์สำหรับคนอ่านที่น่ารักทุกคนค่ะ

สไลด์ตัวลงกราบรอบกระทู้ ... แต้งกิ้ว ทรี ทามมมมมม เด้อ  :mew1:

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 18-04-2019 13:34:01 โดย Ugly Ducky »

ออฟไลน์ route rover

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2428
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +221/-7
หวานเกินไป ใจเราไม่ไหว  :-[

ออฟไลน์ cchompoo

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1402
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +29/-4
แหมม ตอนบนๆก็หวานจนมดมาตอม พอลงมาตอนล่างๆทำไมมันร้อนแรงแบบนี้ล้าาาา   :hao6:

ขอบคุณคนเขียนน้า ที่ทำตามคำเรียกร้องของเรา ฮ่าๆๆ

ออฟไลน์ •♀NoM!_KunG♀•

  • *,*โสดสนิทศิษย์พยักหน้า*,*
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7579
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +181/-8

ออฟไลน์ Ugly Ducky

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 314
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-2
บทที่ 7 ปฏิเสธไม่ไหว วันนี้ฉันจะบอกเธอให้รู้ตัว  (ปฏิเสธอย่างไร – ลิปตา)


   ไอดินพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลทั้งหมดสามคืน และวันนี้เป็นวันที่คุณหมออนุญาตให้กลับบ้านได้ นับว่าโชคดีที่วันนี้ไม่มีการเรียนการสอน เนื่องจากอาจารย์ทั้งคณะฯ มีสัมมนาประจำปีที่ต่างจังหวัด เพื่อนของเขาทุกคนเลยมาสุมหัวกันอยู่ที่ห้องของเขา

   พวกมันแห่กันไปรับเขาออกจากโรงพยาบาล บอกว่าไม่ต้องมากัน มันก็ไม่เคยเชื่อเลย เห็นว่าจะไปทำอะไรกินกันง่ายๆ ที่คอนโดด้วย ให้ไอดินกลับไปพักที่ห้องกับพฤกษ์และแมคก่อน ส่วนฟรังซ์และปัณณ์จะแวะไปดูของสดที่ซุปเปอร์แถวนั้นแล้วจะตามไปอีกที


   ย้อนกลับไป เมื่อสองวันที่แล้ว ไอ้คิว มาหาเขาถึงโรงพยาบาล สภาพมันแย่กว่าเขามาก รอยบวมช้ำจากการชกต่อย ปากแตก คิ้วแตก ดีที่หัวมันไม่แตก

      “มึงมาทำไม .. ใครเชิญ”

      “ฟรังซ์ใจเย็น .. สวัสดีครับพี่เคน”

      ปัณณ์ปรามฟรังซ์ให้ใจเย็น พฤกษ์ แมค ฟรานซ์ ที่นั่งเล่นเกมส์อยู่ลุกขึ้นยืนพร้อมมีเรื่องได้ทันที ฟรานซ์เดินไปดึงคนตัวเล็กที่ยืนหันหลังอยู่ข้างเตียงคนไข้ให้ไปอยู่อีกฝั่ง ปัณณ์หันไปสวัสดีคนที่นำหน้าเข้ามา ผู้ชายที่ชื่อเคน ยกมือรับไหว้

      “พี่ชื่อเคน เป็นพี่ชายไอ้เหี้ยนี่ .. เมื่อเช้าเพิ่งรู้เรื่องทั้งหมดจากเพื่อนมัน เลยรู้ว่าคนที่ไอ้ห่านี่มีเรื่องด้วยเป็นเพื่อนปัณณ์ พี่เป็นเพื่อนกับไอ้ปุณณ์ พี่พาไอ้ตัวต้นเหตุมาขอโทษ มึงอยากจะเอาคืนอะไรมั้ย?”

      “ไม่ครับ .. ผมอยากให้จบแค่นี้”

      “มึงได้ยินยัง .. ไอ้เด็กเหี้ยหาแต่เรื่อง”

   เคนหันไปตบหัวน้องชายไม่แรงแต่ก็ไม่เบา คิวยกมือลูบหัวตัวเอง แล้วเงยหน้ามามองไอดินที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง

      “ผมขอโทษครับพี่ดิน ผมผิดเอง ผิดทุกอย่าง ผมไม่มีข้อแก้ตัว ผมชอบคุณจันทน์ก็จริงแต่ .. คุณจันทน์ไม่เคยชอบผม ไม่เคยเลย แทนที่ผมจะยอมรับ ผมกลับโทษว่ามันเป็นเพราะพี่ ถ้าไม่มีพี่คุณจันทน์อาจจะชอบผม .. ผมแม่งโคตรเหี้ยเลย ผมขอโทษนะครับ”

   คิวยกมือไหว้ ไอดินนั่งหน้านิ่งแต่สายตาจ้องไปที่คนพูด ตาแทบไม่กระพริบ แล้วสุดท้ายก็ถอนหายใจออกมา

      “กูยกโทษให้ ทำอะไรหัดคิดก่อน .. สิ่งที่มึงทำมันมีผลต่ออนาคตมึงเอง ถ้ากูไปแจ้งความมึงจะเป็นยังงไง? การเรียนมึงอีก จะถูกไล่ออกไหม เคยคิดเรื่องนี้หรือเปล่า? แล้วที่สำคัญ ลูกผู้ชาย เขาไม่ทำร้ายคนอื่นลับหลัง ..จำไว้”

      “ครับ .. ผมขอโทษพี่ ขอบคุณครับที่ให้อภัยผม มันจะไม่เกิดขึ้นอีกครับ”

   คิวหันไปมองคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างเตียงฝั่งตรงข้ามที่เขายืนอยู่ ใบหน้าเศร้าลง

       “คุณจันทน์ .. พี่ขอโทษนะ ที่ทำเรื่องยุ่งยากให้ ขอโทษนะครับ”

      “จันทน์ไม่ได้โกรธพี่คิวนะฮะ .. แล้วก็ขอโทษที่ไม่สามารถตอบรับแบบนั้นได้ ขอโทษที่ทำให้เสียใจนะฮะ”

      “คุณจันทน์ไม่ผิดเลย .. ไม่ต้องขอโทษนะ”

      “เออ เอาหล่ะ!! กูขอโทษด้วย ที่มันทำให้มึงเจ็บตัว และเพื่อเป็นการขอโทษจากกู ค่ารักษาทั้งหมดกูขอรับผิดชอบเอง เอาค่าเสียเวลาด้วยไหม กูจะหักจากไอ้เหี้ยนี่ให้”

      “เฮีย!! .. โหย ’ไรวะ!!”

      “หุบปาก มึงกล้ามีเสียงเหรอ เดี๋ยวโดนตีกูอีกคน”

   ทุกคนเริ่มยิ้มออกมาได้หลังจากที่ได้เคลียร์เรื่องราวที่ผ่านมา บรรยากาศผ่อนคลายขึ้นจากตอนแรกเยอะเลย จะมีก็แต่ คิว ที่หน้ามุ่ยลงเพราะโดนพี่ชายตัวเองหักเงิน

      “ขอบคุณครับ .. แต่ค่าเสียเวลาผมขอ .. ไม่รับครับ”

      “เยส! .. ขอบคุณครับพี่ดิน”

      “อ่ะแฮ่ม!!”

   ไอดินยกมือไหว้ขอบคุณคนที่อายุมากกว่า ก่อนจะหันไปมองหน้าคิวที่ยิ้มกว้างออกมาทันทีหลังจากเขาพูดจบ เคนหันไปส่งเสียงดุน้องชาย แล้วหันมายิ้มให้ไอดินพร้อมกับตบไหล่เบาๆ กล่าวขอโทษอีกครั้งบอกให้หายไวไว มีอะไรให้ช่วยเหลือให้บอกได้เลย ไม่ต้องเกรงใจ และขอบใจที่ไม่เอาความกับน้องชายเขา ก่อนจะขอตัวกลับไป



--------------------------------------------------------


   แมคและพฤกษ์นอนดูหนังอยู่ที่โซฟาตัวยาวกลางห้อง ปัณณ์ยืนอยู่หน้าเตาไฟฟ้า มีฟรังซ์เป็นลูกมือคอยช่วยอยู่ในครัว ไอดินเดินลงมาจากชั้นสอง หลังจากอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าให้สบายตัวแล้ว เดินผ่านเพื่อนที่นอนบนโซฟาเข้าไปในครัว

      “ทำอะไรวะ?”

      “สปาเก็ตตี้ขี้เมา เกี๊ยวห่อชีส .. คุณชายพฤกษ์อยากแดก ไอ้ห่าหน้าซัวเถาชัดๆ เสือกอยากจะแดกอาหารฝรั่ง”

      “กูได้ยิน .. ไอ้สัสฟรังซ์”

      “เออ~ กูตั้งใจพูดให้มึงได้ยิน ไอ้ซัวเถา”

      “หนวกหู!! .. มึงจะเอาไรเปล่า? กูทำให้”

      “เอาแบบพวกมันนี่แหละ ตอนเย็นค่อยออกไปหาไรกิน รอคุณจันทน์ก่อน”

      “แหม~ อะไรก็คุณจันทน์นะมึง”

      “เสือก”

      “กูเอามีดแทงแม่ง!!”


   หลังจากจัดการอาหารเรียบร้อยแล้ว ไอดินทานยาแล้วเผลอหลับไป ตื่นขึ้นมาอีกทีเจอคนตัวเล็กนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ข้างกาย อีกคนกำลังใจจดจ่ออยู่กับโทรศัพท์เครื่องบางของตัวเอง ไอดินมองไปรอบห้องแต่ไม่เจอใครอยู่แถวนี้ พวกมันไปไหนกันหมด

   ไอดินนอนมองใบหน้าสวยของอีกคน ดวงตากลมโตที่เขาชอบมากที่สุด จมูกโด่งที่บอกถึงความแสบซนเป็นแน่ เรียวปากบางสีแดงอมชมพู ลิ้นน้อยแล่บออกมาเลียริมฝีปากตัวเอง

   เฮือก!! เหมือนมีคนมาต่อยเข้าที่ท้องเขานับพันครั้ง คุณจันทน์ยังไม่รู้ตัวว่าอีกคน คิดอะไรลามกกับตัวเองไปมากน้อยแค่ไหนแล้ว หลังจากสะบัดความคิดอกุศลออกไปจากหัวได้ ไอดินย้ายหัวตัวเองลงไปนอนบนตักคนตัวเล็ก ทำให้อีกคนสะดุ้งตกใจจนโทรศัพท์ในมืออยู่ร่วงใส่หัวคนคิดไม่ดีอย่างจัง

      “โอ๊ย!!”

      “อ๊ะ .. พี่ไอดิน~ .. จันทน์ขอโทษฮะ มันตกใจหนิ เจ็บมากไหมครับ? โดนแผลหรือเปล่าฮะ?”

      “ไม่เป็นไรครับ .. มานานหรือยัง? แล้วไอ้พวกนั้นไปไหนหมด!”

   คุณจันทน์เอามือลูบบริเวณหน้าผากของไอดินที่เริ่มมีรอยแดงจางๆ เกิดขึ้น หากถามว่าเจ็บไหม ไม่เจ็บหรอกแต่เพื่อให้อีกคนสนใจ เจ็บมากกว่านี้ เขาก็ยอม

      “จันทน์มาถึงได้สักพักแล้วฮะ พี่เค้าไปซุปเปอร์กัน พี่ปัณณ์บอกว่าอยากกินสุกี้แล้วก็ปิ้งย่างด้วย พี่ฟรังซ์เลยเสนอให้ไปซื้อมาทำกินเองฮะ พี่พฤกษ์ไปกับพี่แมคครับ กลับไปเอาเตาปิ้งย่าง เพราะที่นี่ไม่มี”

      “แล้วกินอะไรมารึยัง? หิวไหม?”

      “ไม่หิวฮะ .. พี่ไอดินล่ะ”

      “พี่กินแล้วครับ”

   คุณจันทน์เล่านู่นเล่านี่ให้อีกคนฟัง ในทีแรกคุณจันทน์พยายามขยับตัวหนีให้อีกคนนอนบนหมอนดีดี แต่ไอดินแกล้งทำเป็นว่าเจ็บแผลบ้างล่ะ มึนหัวบ้างล่ะ จนคนตัวเล็กยอมนั่งนิ่งเป็นหมอนให้อีกคนได้นอนสบายๆ

   ไอดินนอนจับมือคนตัวเล็กลูบหลังมือไปมาอย่างถูกใจ เขาชอบกลิ่นตัวคุณจันทน์ กลิ่นหอมจางๆ เหมือนกลิ่นธรรมชาติ ดมแล้วรู้สึกสดชื่น ผ่อนคลาย ตอนแรกคิดว่าอาจจะเป็นกลิ่นน้ำหอมแต่ตอนนี้เขาเองก็ไม่แน่ใจแล้วว่ามันคือกลิ่นอะไร แต่จะมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่จะได้ดมกลิ่นนี้

      “อะไรฮะ? มองหน้าจันทน์ทำไม?”

      “เหมือนมีอะไรติด .. ก้มมาสิครับพี่จะดูให้”


   คนตัวเล็กที่คิดว่ามีอะไรติดหน้าตัวเองจริงเลยยอมก้มหน้าลงไปหาคนที่นอนอยู่ ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม มีภาพสะท้อนของเขาฉายชัดอยู่ในนั้น สายตาที่มอบแต่ความอบอุ่น อ่อนโยนมาให้ ยิ่งทำให้คุณจันทน์เหมือนถูกมนต์สะกดและเหมือนทุกสิ่งรอบกายจะหยุดนิ่ง

   ไอดินลูบปากเรียวบางของคุณจันทน์แผ่วเบา จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยที่ตอนนี้มีเพียงแต่ภาพเขาเช่นกัน ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้คนตัวสูงยกตัว เพื่อให้ปากตัวเองขึ้นไปแตะกับริมฝีปากเรียวบางของอีกคน จูบที่ไม่ได้เร่งเร้า ไม่ได้จาบจ้วง มีแต่ความอ่อนโยน หวานหอม ไอดินขบเม้มริมฝีปากคุณจันทน์ไปมา จูบซับมุมปากแล้วเวียนไปขบเม้มใหม่ ทำซ้ำไปมาอย่างหลงใหล แล้วจำใจผละออกมามองคนตัวเล็กที่หน้าขึ้นสีไปทั้งหน้าแล้ว กำลังจะยกตัวขึ้นไปทำใหม่อีกครั้ง แต่

      “พะ พอ .. พอแล้ว”

      “หวานมาก”

      “>///<”

   ไอดินยอมหยุดแล้วลุกขึ้นหันมาคุยกับอีกคนที่เอาหมอนขึ้นมาปิดหน้าไม่ให้เขาเห็น มีแค่หูแดงๆ ที่โผล่มาเท่านั้น เขาอยากบอกให้คุณจันทน์มั่นใจ และเชื่อใจในตัวเขา ตอนนอนอยู่ที่โรงพยาบาล เขามีเวลาคิด ทบทวนถึงเหตุการณ์ต่างๆ ที่ผ่านมา และมั่นใจแล้วว่ามันเกินคำว่าชอบไปมากแล้ว แต่สำหรับคุณจันทน์ เขายังไม่แน่ใจ เขาไม่อยากเข้าข้างตัวเอง

      “คุณจันทน์ .. โกรธไหมที่ทำแบบนี้”

      “...”

      “ถ้าคุณจันทน์โกรธ พี่ก็ยอม .. และจะง้อจนกว่าจะหาย แต่จะไม่ขอโทษ เพราะพี่ตั้งใจ .. และอยากทำอีก”

      “อื้อ~~”

      คุณจันทน์ยังคงเอาหมอนปิดหน้าตัวเองไว้ รู้สึกได้ว่าตัวเองหน้าเห่อร้อนไปหมด ประโยคสุดท้ายที่คนตัวสูงกระซิบชิดติดใบหูของเขานั่นอีกเล่า หากถามว่าโกรธไหม ไม่ได้โกรธ ไม่เลยสักนิด ตรงกันข้ามกลับรู้สึกดีกับสัมผัสอ่อนโยนที่อีกฝ่ายมอบให้ แต่มันเขินเกินจะมองหน้าอีกคนได้ต่างหาก

      “โกรธพี่ไหม?”

      “...”

      “คุณจันทน์คนดี~~ โกรธพี่ไหมครับ?”

   คุณจันทน์ส่ายหัวไปมา แต่มือน้อยยังคงกอดหมอนปิดหน้าตัวเองไว้แน่น

      “ถ้าไม่โกรธ เปิดหน้ามาคุยกับพี่หน่อยสิ .. นะ นะครับ”

      “มันอาย~~”

      “ หึหึ .. อายอะไร ไหนบอกพี่สิครับคนดี”

   คุณจันทน์คิดในใจว่า เวลาที่อีกคนพูดว่า ‘นะครับ’ หรือ ‘คุณจันทน์คนดี’ มันทำให้เขาไม่เป็นตัวเอง น้ำเสียงที่ฟังดูออดอ้อน เว้าวอน ทำให้เขาต้องยินยอมในที่สุด คุณจันทน์ยอมเอามือลงคนตัวสูงรีบรวบมือคุณจันทน์มากุมไว้ เพื่อป้องกันมือน้อยกลับขึ้นไปอยู่บนใบหน้าเจ้าของอีกครั้ง


      “ขอบคุณนะครับที่ดูแลตอนพี่ไม่สบาย .. ขอบคุณที่ให้โอกาส ขอบคุณที่ไม่รังเกียจ .. คุณจันทน์คงรู้มาบ้างว่าแต่ก่อนพี่ไม่ใช่คนดีนัก”

   คนตัวเล็กตอบรับอีกคนในใจว่า ‘รู้แล้วเหอะ’ กิตติศัพท์ของอีกคนในเรื่องพวกนี้น้อยเสียเมื่อไหร่ 

      “แต่จากนี้ไป พี่จะทำให้คุณจันทน์เห็นว่า พี่จริงใจและจริงจัง กับคุณจันทน์แค่ไหน”

   ตึกตัก ตึกตัก

      “พี่รู้ .. ว่าเรารู้จักกันเพียงไม่นาน .. แต่พี่ก็มั่นใจว่า พี่รักคุณจันทน์

   คุณจันทน์ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า จะมีคนมาบอกรักซึ่งหน้าอย่างนี้ แล้วคนนั้นยังเป็นผู้ชายอีกต่างหาก ผู้ชายที่ใคร ๆ ก็ต่างบอกว่าหล่อและเจ้าชู้ตัวพ่อ ที่ผ่านมาเขาได้รับแต่ความจริงใจ การดูแล การเอาใจใส่จากคนคนนี้

   หลังประโยคสุดท้ายจบลงคุณจันทน์โผเข้ากอดคนตัวสูงทันที ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงไม่ลุกหนีออกไปตั้งแต่ประโยคแรกแล้ว แต่เพราะผู้ชายตรงหน้า ที่มีแต่ความจริงใจส่งมาให้เขาตลอดเวลาที่ได้รู้จักกัน มันทำให้เขามั่นใจ เชื่อใจ และไว้ใจว่าเขาให้โอกาสคนไม่ผิด

      “ขอบคุณ ขอบคุณมากที่รักจันทน์ แต่จันทน์ ..”

      “ไม่ต้องกังวล พี่รู้! .. พี่รอได้ครับ”

      “พี่ไอดิน~~”

      “...”

      “รอจันทน์อีกนิดนะ .. อย่าเพิ่งหนีกันไปไหนนะฮะ

      “น่ารักแบบนี้ .. จะไปไหนได้”


   หลังจากนั้นไม่นาน ฟรังซ์ ปัณณ์ และฟรานซ์ก็กลับมาพร้อมถุงของสด อาหารทานเล่น ขนมกรุบกรอบและเครื่องดื่มมากมาย คุณจันทน์รีบวิ่งเข้าไปช่วย แต่คนตัวเล็กได้ถือเพียงถุงเบาๆ เพียง 2 ถุงเท่านั้น

      “เหมามา? ซื้ออะไรมาเยอะแยะวะ”

      “อื้อฮือ!! มึงนี่ พูดไม่ดูเลยว่าเพื่อนมึงแต่ละตัว กระเพาะควายขนาดไหน ก่อนจะถึงซุปเปอร์ไอ้ห่าแมค ไลน์มาสั่งเอานู่น เอานี่ไม่หยุด นี่กูตัดออกไปเยอะแล้วเหอะ”

      “พี่ปัณณ์ .. ให้จันทน์ช่วยอะไรไหมฮะ จันทน์ทำเป็นนะ”

      “อืม~ .. งั้นคุณจันทน์ล้างผักให้หน่อยนะครับ ฟรานซ์ไปล้างของทะเล ส่วนมึงไปหมักหมู ไอ้ดิน! มึงเป็นเจ้าของห้องไปจัดสถานที่ไป  ไอ้พวกนั้นมาจะได้พร้อมกิน”

   ปัณณ์ขณะสั่งงานทุกคนไป มือก็รื้อค้นเปิดถุงนำของสดส่งให้แต่ละคนไปจัดการตามหน้าที่ ไอดินเดินออกไปเตรียมสถานที่ เปิดประตูกระจกรับลม เลื่อนโซฟาถอยหลังเพิ่มพื้นที่หน้าทีวี

      “เสียดายจังที่ ภูผา กะทิแตงไทยมาไม่ได้”

      “ครั้งหน้าทำกินกันใหม่ก็ได้ แล้วชวนเพื่อนคุณจันทน์มาด้วย”

      “เหอะ!! ทำมาเป็นเอาใจ”

      “เสือก!”

   แมคอดไม่ได้ที่จะค่อนขอดเพื่อน ที่ดูเอาอกเอาใจคุณจันทน์จนน่าหมั่นไส้ เตาสุกี้และเตาปิ้งย่างที่ถูกจัดวางลงกลางวง ปัณณ์ลงมือใส่บรรดาของสดลงในหม้อ ละมือจากหม้อสุกี้ได้ก็หันมาวางหมูสามชั้น หมูสไลด์ เบคอน ลงในเตาปิ้งย่าง เมื่อทุกอย่างพร้อม จึงหันไปบอกเพื่อน

      “เอ้า!!! เชิญแดก~~”

      “เย้!!!” 

   ปาร์ตี้สุกี้ปิ้งย่างได้เริ่มขึ้นแล้ว .. คุณจันทน์มีรอยยิ้มประดับบนหน้าตลอดเวลา แมคมักจะสรรหาเรื่องตลก ล้อเลียนคนโน่นคนนี้ หรือแม้แต่นินทาคนอื่น พี่ไอดินคอยปิ้งนั่นปิ้งนี่ใส่ในจานให้เขาไม่เคยขาด ไอดินเองก็รู้สึกว่าตัวเองยิ้มมากกว่าแต่ก่อน เขามีความสุขที่ได้ดูแลคุณจันทน์ และเหมือนว่าอีกคนก็ดูแลเขาด้วยเช่นกัน คนตัวเล็กคอยอาหารให้ เติมน้ำที่ใกล้จะหมดแก้วให้เขาตลอด

      “จันทน์ไปนะฮะ แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะ”

      “พี่อยากไปส่ง”

      “ไม่ได้!! พี่ไอดินทานยาแล้วจะง่วง พอส่งจันทน์เสร็จ ต้องขับรถกลับคนเดียวมันอันตราย จันทน์กลับกับ ฟรานซ์ได้ สบายมากครับ”

      “แต่ ...”

      “อย่าดื้อสิ ไม่งั้นพรุ่งนี้จันทน์ไม่มาหานะ”

      “ก็ได้ครับ! ถึงบ้านแล้วด้วย”

      “ครับผม”

      “ตกลงกันได้สักที .. เกรงใจพวกกูมั่งไหม ยืนรอจนแข็งไปหมดแล้ว”

      “อะไรแข็งวะ?”

      “ไอ้นั่น!! กูรู้ว่า มึงก็แข็งไอ้พฤกษ์”

      “พี่แมค ..ทะลึ่งวะ”

      “อะไร .. พี่หมายถึงขา .. คุณจันทน์คิดอะไร ว๊ายๆ”

   แมคที่ยืนคอยคุณจันทน์ล่ำลากับไอดิน เอ่ยแซวออกมา จนคนตัวเล็กหน้าแดงขึ้นมาอีกรอบ พรุ่งนี้วันหยุดพวกเขานัดกันมาดูหนัง พร้อมเล่นเกมส์ที่ห้องไอดินเช่นเคย เหลืออีกแค่ไม่กี่ชั่วโมงจะได้เจอกันอยู่แล้ว ยังล่ำลาไม่เลิก หมั่นไส้โว้ย!!

      “มึงอิจฉา?”

      “เออสิ!! คอยดูนะ กูมีแฟนเมื่อไหร่ กูจะพามาหวานให้อายเลย”

      “ใครเค้าจะยอมเป็นแฟนด้วย!!”

   คุณจันทน์พูดตอบออกไปทันควัน ทำให้ทุกคนอ้าปากค้าง เพราะไม่คิดว่าคุณจันทน์ จะต่อปากต่อคำกับแมคได้ขนาดนี้ ยกเว้นฟรานซ์คนเดียวที่รู้ดีว่า เพื่อนตัวเองนั้นแสบและร้ายแค่ไหน

      “ฮะฮ่ะฮ่า  โอ๊ย~~ ไอ้เหี้ย!! กูขำสัส ช็อคไปเลยสิมึง” 

      “ไปดีกว่า .. ไร้สาระ!!”

      “สาแก่ใจกูนัก .. พรุ่งนี้เจอกันมึง”

   คุณจันทน์สะบัดหน้าเดินออกจากห้องตามไป ตามด้วยคนอื่นที่เดินไปตบไหล่แมคเหมือนปลอบใจแต่จริงแล้วเยาะเย้ย สะใจกันมากกว่า จนเหลือแค่เจ้าของห้องและแมคเท่านั้น

      “ไอ้ดิน พรุ่งนี้มึงจัดให้หนัก! เอาให้อาย ให้หน้าแดงเป็นลูกตำลึง ปล้ำได้ปล้ำ กูเชียร์!!”

      “หึหึ ไอ้สัส!! .. ไป ไป กลับบ้านไป”

----------------------------------------------------------



      “แม่นิ่ม อรุณสวัสดิ์ครับ”

      “ทำไมวันนี้ตื่นเช้าคะ นี่เพิ่งจะ 9 โมงเองนะ จะไปไหนเปล่าคะ?”

      “จันทน์จะไปดูหนังที่คอนโดพี่ไอดินฮะ เย็นนี้แม่นิ่มไม่ต้องทำกับข้าวเผื่อจันทน์นะครับ ฟรานซ์บอกว่าพี่ฟรังซ์จะพาไปหาของอร่อยทานก่อนกลับบ้านด้วย”

   พอพูดเรื่องกินคนตัวเล็กก็จะยิ้มแก้มแตกเป้นประจำ อารมณ์ดี จากที่แต่เดิมก็สดใส ร่าเริงอยู่แล้ว ช่วงนี้คุณจันทน์เหมือนต้นไม้ที่ได้รับฝนจนชุ่มฉ่ำ ดูสดชื่น สดใส สบายตาสบายใจ มากกว่าเดิม

      “แล้วพี่ไอดินออกจากโรงพยาบาลแล้วเหรอคะ ไม่เห็นมาอ้อนแม่นิ่มทำข้าวต้มให้เลย”

      “พี่ไอดินกลับบ้านแล้วครับ จันทน์ไม่เอาข้าวต้มแล้ว แต่จันทน์อยากได้ขนมปังหน้าหมู แม่นิ่มทำให้จันทน์หน่อยสิฮะ จะเอาไปให้พี่ๆชิมว่า แม่นิ่มทำทำอร่อยมาก” 

      “ปากหวาน .. งั้นคุณจันทน์แต่งตัวให้เรียบร้อย แล้วไปช่วยแม่นิ่มในครัวนะคะ”

      “ได้เลยฮะ”

   แม่นิ่มยิ้มส่ายหัวให้กับความน่ารักของคุณจันทน์ แล้วเดินออกจากห้องไป วันนี้ที่บ้านไม่มีใครอยู่เลย ท่านเจ้าสัวกับคุณหญิงไปเชียงรายพร้อมกับคุณจอมทัพ คุณจันทน์บ่นหงุงหงิงตั้งแต่กลับมาเมื่อวานแล้วว่า ไม่มีใครชวนจันทน์สักคน แต่ถึงแม้ว่าพวกคุณๆ จะชวน ดูท่าแล้วคนตัวเล็กคงจะไม่อยากไปหรอก


      “จันทน์มาแล้วฮะ แม่นิ่มทำอะไรบ้าง”

      “ทำขนมปังหน้าหมู แล้วก็ปีกไก่ทอดน้ำปลา ดีไหมคะ”

      “ดีฮะ จันทน์อยากกินเปาะเปี๊ยะกุ้งใส่ชีสด้วย”

      “ได้ค่ะ คุณจันทน์ไปล้างปีกไก่ให้แม่นิ่มนะคะ หมักไก่ไว้ก่อน”

      “โอเคครับ”

   ท่าทีกระตือรือร้น ช่วยหยิบจับโน่นนี่อย่างคล่องแคล่ว ปากบางก็คุยเรื่องโน้น เรื่องนี้ เล่าถึงเรื่องเพื่อนบ้าง เรื่องเรียนบ้าง แต่ส่วนใหญ่แล้วจะมีชื่ออีกคนรวมอยู่ในทุกเรื่องที่พูดออกมา พี่ไอดิน คงกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตคุณจันทน์ไปแล้ว และหวังว่า คุณจันทน์ จะเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของอีกคนเช่นกัน   


   ...
   ...

      “สวัสดีครับ แม่นิ่ม”

      “อ้าว! มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ไหนคุณจันทน์ว่าน้องฟรานซ์จะมารับ ทำไมกลายเป็นพี่ไอดินไปได้”

      “ผมอาสามาเองครับ ให้ฟรังซ์และฟรานซ์ไปคอนโดเลย”

      “ไปรอที่ห้องรับรองก่อนดีไหมคะ .. คุณจันทน์ขึ้นไปอาบน้ำ อีกสักพักคงลงมาค่ะ”

      “ไม่เป็นไรครับ .. แม่นิ่มทำอะไรอยู่ให้ผมช่วยนะครับ”

   ไอดินมองอาหารที่วางอยู่เต็มโต๊ะ เหมือนกำลังจะเตรียมบรรจุลงกล่อง แม่นิ่มพยักหน้าตกลง เด็กหนุ่มตัวสูงคีบปีกไก่ทอดน้ำปลาลงกล่องอย่างคล่องแคล่ว ปีกไก่ถูกเรียงลงในกล่องอย่างเป็นระเบียบ

      “ทำไมเยอะจังครับ แม่นิ่มทำไปไหนครับ”

      “ของคุณจันทน์ค่ะ เธอบอกว่าจะเอาไปทานที่คอนโดพี่ไอดิน”

      “น่าทานมากเลยครับ ขอบคุณแม่นิ่มแทนเพื่อนผมด้วยนะครับ”

      “ไม่เป็นไรเลยค่ะ”

      “แม่นิ่มไม่แบ่งเอาไว้ทานมั่งเหรอครับ”

      “แบ่งเอาไว้ให้เด็กเรียบร้อยแล้วค่ะ พอดีวันนี้ไม่มีใครอยู่เลย คุณๆ ไปเชียงรายกันหมด พี่ไอดินเอาไปทานกับพวกเพื่อนเถอะค่ะ คุณจันทน์น่ะทานเก่ง เห็นตัวเล็กแบบนั้นก็เถอะ”


      ตึงตัง ตึงตัง

      “แม่นิ่ม~~ .. อะ อ้าว~ พี่ไอดินมาได้ไง”

      “วิ่งลงบันไดอีกแล้ว ต่อไปนี้ถ้าเห็นอีก แม่นิ่มจะไม่พูดด้วย”

   ที่จริงแล้วคุณจันทน์เดินลงบันไดมาในช่วงแรก แต่ได้ยินเสียงคนคุยกัน เลยคิดว่าฟรานซ์มาแล้ว เขาเลยรีบวิ่งลงบันไดมา เจ้าตัวทำหน้าเศร้าเดินเข้าไปกอดแม่นิ่มแบบออดอ้อนเพราะโดนดุ

      “แม่นิ่มไม่ใจร้ายกับจันทน์แบบนั้นหรอกเนอะ”

      “ดูเอาเถอะค่ะ แสบแค่ไหน”

   ไอดินมองภาพคนตัวเล็กกอดอ้อนแม่นิ่ม หัวเล็กซุกซบไปที่ลาดไหล่ของคนสูงวัย มือบางกอดเอว หอมแก้มซ้ายขวา อย่างเอาใจ เห็นแล้วก็อยากให้อีกคนทำแบบนี้กับเขาบ้าง

      “เสร็จเรียบร้อยแล้ว .. เอาใส่ตะกร้าไปดีกว่านะคะ จะได้ถือสะดวก”

      “จันทน์ไปเลยนะฮะ .. ฟอด ฟอด”

      “ขับรถดีดีนะคะ พี่ไอดิน .. คุณจันทน์ ไม่ดื้อนะคะ”

      “ง่ะ!!”

      “ครับ สวัสดีครับ”

   ไอดินไหว้ลาแม่นิ่ม แล้วฉวยตะกร้ามาถือไว้เอง เดินนำคนตัวเล็กไปขึ้นรถ

      “ทำไมพี่ไอดินมารับจันทน์ล่ะ ไม่สบายอยู่ ทำไมไม่พักผ่อนฮะ”

      “คิดถึง”

      “หืม!! .. ตอบไม่ตรงคำถาม”

      “คิดถึงจริงๆ”

      “บ้า~~”

      “หึหึ .. อยากทานอะไรเพิ่มอีกไหม จะได้แวะซื้อ ชาเขียวเย็น?”

      “เอา!!”

      “โอเคครับ”

   เสียงดังฟังชัด สำหรับเรื่องของกินไม่เคยปฏิเสธอยู่แล้ว ตาเป็นประกายแวววาว ไอดินเห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบผมนุ่มอย่างเอ็นดู ใจจริงอยากจะจับมาหอมแก้มสักฟอด สองฟอด แต่ติดที่เขาขับรถอยู่น่ะสิ

   เวลาที่ผ่านมา ทำให้ไอดินเข้าใจว่า เพราะเหตุใดคุณจันทน์ถึงเป็นที่รักของใครต่อใครนัก น่าจะเกิดจากน่ารัก และมีน้ำใจของเจ้าตัว ที่มักจะนึกถึงคนอื่นเสมอ อย่างเช่นตอนนี้กำลังนั่งรอเครื่องดื่มของเพื่อนคนอื่น ที่คนตัวเล็กไลน์ไปถามทุกคนว่าใครจะดื่มอะไรบ้างจะซื้อไปฝาก ทั้งที่ตัวเองสั่งกินคนเดียวเองก็คงไม่มีใครว่า แต่เพราะคุณจันทน์เป็นคนแบบนี้ไง

      “เครื่องดื่มทั้งหมด 8 แก้วนะคะ xxx บาทค่ะ”

      “คุณจันทน์เอานี่ครับ”

   ไอดินยื่นกระเป๋าสตางค์ตัวเองไปให้คนตัวเล็ก แล้วฉวยถุงใส่เครื่องดื่มทั้งหมดมาถือไว้เอง คุณจันทน์รับมาแบบงงๆ ท่าทางเงอะงะเหมือนไม่กล้าเปิดกระเป๋าสตางค์ของอีกคน ทำให้พนักงานยิ้มอย่างเอ็นดู

      “จ่ายสิครับ .. พี่เค้ารอ”

      “ >///< ”

      “ขอบคุณค่ะ น้องน่ารักจัง ส่วนแฟนหล่อมาก~ คราวหน้ามาอีกนะ แถมเค้กให้ชิมค่ะ”

      “เอ่อ~ ขอบคุณฮะ”
   
      ...

      “โอ๊ย~ คุณจันทน์เจ็บครับ”

      “พี่ไอดินเดินออกมาก่อนทำไมล่ะ พี่เค้าล้อจันทน์เลย”

      “ล้อว่าอะไรครับ”

      “ไม่ต้องมาพูดเลย ไม่บอกหรอก”

   ไอดินที่คลำแขนตัวเอง เหตุเกิดจากคนตัวเล็กพอขึ้นรถมาได้ เจ้าตัวก็หันมาหยิกแขนเขาเต็มแรง แล้วนั่งหน้างอแต่แอบมีรอยริ้วแดงบนใบหน้าสวยนั้น

      “แล้วนั่นถุงอะไรครับ”

      “ไม่ให้กินหรอก พี่เค้าให้จันทน์”

      “หึหึ .. ยอมแพ้”

   ฟอด~~

      “อ๊ะ .. อีกแล้วนะ”

      “ชื่นใจ”

   ไอดินทำเป็นก้มไปดูถุงเค้กบนตักของอีกคนแต่ตอนยกตัวกลับ เขาขโมยหอมแก้มนุ่มนั่นอย่างรวดเร็ว คุณจันทน์ยกมือจับแก้มตัวเองทันที จากเดิมมีมีรอยแดงจางๆ ตอนนี้กลายเป็นว่าเห่อแดงไปทั้งหน้าเลย

      “ขับรถไปเลย จันทน์หิวแล้ว”

      “หึหึ .. ครับๆ ไปแล้ว”

   ไอดินแอบยิ้มด้วยความถูกใจ คนตัวเล็กหน้าแดงแบบนี้ แล้วน่ารักมาก สำหรับเขาไม่ว่าคุณจันทน์จะทำอะไรก็น่ารักไปหมด คนตัวสูงเอื้อมมือไปดึงมือน้อยมากุมไว้ แม้จะต้องขับรถมือเดียวก็ยอม 




แล้วพบกันใหม่  :pig4:



Talk :  ขอบคุณที่ติดตามกันนะ .. อย่าลืมติชมกันด้วยนะคะ

กราบแบบเบญจางคประดิษฐ์รอบกระทู้ค่ะ

      

ออฟไลน์ cchompoo

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1402
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +29/-4
น่ารักขึ้นตลอดเเลยอ่า  :katai2-1:

ออฟไลน์ k00_eng^^

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 647
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +63/-2
คู่นี้น่ารักมาก

ออฟไลน์ Ugly Ducky

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 314
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-2
บทที่ 8  อยากหอมทุกครั้งที่เธอชิดใกล้ กลิ่นกายของเธอช่างมีความหมาย [คืนนี้ขอหอม : โยคี เพลย์บอย]

   การรวมตัวที่คอนโดไอดิน เพื่อดูซีรี่กำลังจะเริ่มต้น หลังจากการจัดเตรียมสถานที่ ของกิน ขนมนมเนย เครื่องดื่ม เพียบ ทุกคนต่างเลือกจับจองที่นั่งที่นอนของตัวเองเสร็จสรรพ

   ไอดินนอนเหยียดยาวอยู่บนพื้นที่ปูด้วยผ้านวมผืนหนา มีตักของคุณจันทน์เป็นหมอน และมือนุ่มหอมเป็นหมอนกอด คนตัวเล็กนั่งเหยียดขาพิงหลังกับโซฟาตัวเดี่ยว โซฟายาวมีฟรังซ์และปัณณ์นั่งอยู่ แมคนอนอยู่ตรงข้ามไอดินที่กั้นด้วยโต๊ะกลมตัวเตี้ย มีบรรดาของกินและเครื่องดื่มวางเต็มพื้นที่ หมอนผ้าห่มพร้อม พฤกษ์นั่งอยู่บนโซฟาเดี่ยว คนละตัวกับฟรานซ์

   แมคส่งเสียงแซวอย่างดัง เมื่อเห็นไอดินล้มตัวลงนอนบนตักคุณจันทน์ สร้างความเขินอายให้คนตัวเล็กเป็นอย่างมากแมคถึงกับลุกขึ้นยืนตบมือและร้องบอกว่า บราโว่ บราโว่ และไม่เพียงเท่านั้นไอดินยังจับมือคนตัวเล็กขึ้นมาหอมต่อหน้าเพื่อน แล้วกอดเอาไว้แนบอก ทำให้คุณจันทน์ยิ่งอายจนพูดอะไรไม่ออก ได้แต่เอามือข้างที่ว่างขึ้นมาปิดหน้าตัวเอง

   เมื่อซีรี่ย์เริ่มต้นขึ้น เสียงพูดคุยก็น้อยลง สายตาเกือบทุกคู่ต่างจับจ้องไปที่หน้าจอทีวี ยกเว้นเพียงเจ้าของห้องที่ดูจบไปแล้วกลับเพลิดเพลินอยู่กับตักนุ่มมือนิ่มของคนตัวเล็ก ซึ่งคุณจันทน์มีก้มหน้ามาถามบ้าง เวลาสงสัยอะไรจากเนื้อเรื่อง หลังจากดูจบไป 1 ตอน แมคและฟรานซ์ต่างบอกว่าหิว เลยตกลงกันว่าจะสั่งไก่ทอดและพิซซ่ามาทานกัน เพราะไม่อยากออกไปหาอะไรกินข้างนอก

      “จันทน์อยากกินฮาวาเอี้ยน เอาแบบเพิ่มชีสด้วย แล้วก็เอาชีสบอลด้วยนะฮะ”

      “โอเคครับ .. ไอ้พฤกษ์ มึงสั่งด้วย ห้ามลืม”

      “เอาใจเก่ง .. ไอ้สัส”

   เสียงโห่ดังลั่นห้อง ไอดินตอบรับคุณจันทน์เสียงอ่อนเสียงหวาน แต่หันมาบอกกับพฤกษ์ต่างกันแบบหน้ามือหลังเท้าเลย พฤกษ์ทำหน้าเบื่อหน่ายอย่างที่สุด

      “ไอ้คนสองมาตรฐาน พูดกับคุณจันทน์นี่เสียงหวานปานน้ำผึ้ง หันมาพูดกับกูนี่อย่างกับจะหาเรื่อง ไอ้สัส”

      “มึงไม่น่ารักเท่าคุณจันทน์”

      “โอ้โห! ไอ้ห่าดิน~ .. มึงก็กล้าเอากูไปเทียบกับน้อง”

   พฤกษ์หันไปว่าเพื่อนอย่างไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าดี แล้วจึงหันไปสั่งพิซซ่าต่อ เมื่อสั่งอาหารเรียบร้อย ซีรี่จึงถูกเปิดอีกครั้งเพื่อเป็นการฆ่าเวลาในการรอพิซซ่ามาส่ง


   กริ๊ง กริ๊ง .. เสียงโทรศัพท์ภายในคอนโดดังขึ้น ไอดินเดินไปรับสาย ตอบว่า ครับ แล้ววางสายไป

      “พิซซ่ามาส่งแล้ว กูลงไปเอาก่อน”

      “จันทน์ไปด้วย จันทน์ไปช่วยถือ”

      “น่ารัก .. ขอบคุณครับ”

   ไอดินเดินจูงมือคุณจันทน์ไปตามทางเดิน คนตัวเล็กมองมือตัวเองที่จับกันไว้กับอีกคน แล้วยิ้มออกมา ไม่ได้อึดอัดแต่กลับรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างประหลาด เดินเข้าลิฟต์มามีคนอยู่ในนั้นมองมาที่เราสองคน แต่คนตัวสูงกลับไม่ได้ใส่ใจสนใจเลยด้วยซ้ำ แถมยังกระชับมือเสมือนว่าให้เขาเชื่อใจ มั่นใจ ในตัวของอีกคน

      “สวัสดีครับ ของที่สั่งมี ....... ทั้งหมด x,xxx บาทครับ”

      “อ่ะ”

      “ง่ะ .. พี่ไอดินอีกแล้วนะ”

   คุณจันทน์หันไปทุบแขนคนตัวสูงไม่แรงนัก หน้าเห่อแดงอีกครั้ง เมื่อคนตัวสูงกว่ายัดกระเป๋าสตางค์ของตัวเองใส่มือแล้วไหนจะรอยยิ้มเจ้าชู้แบบนี้อีกเล่า พนักงานส่งพิซซ่ามองหน้าคนทั้งคู่สลับกันไปมา

      “จ่ายเงินได้แล้ว พี่เค้ารอนานแล้วนะ”

      “ฮึ .. ขี้แกล้ง”

   กลับขึ้นมาถึงห้องทุกคนจัดโต๊ะไว้รอพร้อมแล้ว มื้ออาหารเริ่มขึ้นพร้อมดูซีรี่ตอนต่อไปก็เริ่มขึ้นด้วย คุณจันทน์ตาจ้องทีวี ปากกินพิซซ่า และยังได้รับสิทธิพิเศษมีคนคอยป้อนชีสบอลให้เป็นระยะ คนตัวเล็กเคี้ยวอาหารจนแก้มตุ่ย นี่ถ้าแม่นิ่มมาเห็นเขาคงโดนตีอย่างแน่นอน


-----------------------------------------------------------------



      “ไปนะเว๊ย เจอกันวันจันทน์ แล้วเจอกันครับคุณจันทน์”

      “ซียู .. บาย~~”

   พฤกษ์และแมค เอ่ยลาคุณจันทน์และไอดิน ที่ยืนส่งอยู่หน้าประตู ส่วนฟรังซ์ ปัณณ์ และฟรานซ์กลับไปก่อนประมาณครึ่งชั่วโมงแล้ว เนื่องจากปัณณ์จะไปทำธุระให้แม่มัน และถ้าปัณณ์จะไปไหนคงไม่แคล้วที่ฟรังซ์จะไปด้วย ฟรานซ์เลยขอกลับไปด้วย เพราะจะไปเตรียมตัวเล่นบอลต่อ

      “สวัสดีครับ พี่พฤกษ์ พี่แมค”

      “สวัสดีครับคุณจันทน์ ..เจอกันเว้ย”

   ก่อนกลับแมคหันไปกระซิบกระซาบบางอย่างกับไอดิน พร้อมหันไปขยิบตาให้คุณจันทน์อย่างมีเลศนัย แล้วหัวเราะคิกคักเดินออกไป

      “พี่แมค บอกอะไรฮะ”

      “มันบ้า อย่าไปสนใจมันครับ .. ดูหนังต่อป่ะ? เบื่อเปล่า? อยากไปไหนไหม?”

      “จันทน์อยากดูหนังต่อ แต่ก็อยากกินไอติมด้วย ตอนเย็นพี่ไอดินพาจันทน์ไปทานไอติมนะฮะ”

      “หึหึ .. ครับ ตามใจทุกอย่าง”

      “ ^___^ ”

   ไอดินและคุณจันทน์กลับมานั่งดูซีรี่กันต่อ คนตัวเล็กเอนตัวพิงหลังอยู่กับอกของอีกคน ตาจ้องมองทีวี ไอดินแทบจะไม่ได้ดูหนังเลย เขาเอาแต่มองคนในอ้อมกอด คนตัวเล็กจะคิ้วขมวดตามเมื่อเนื้อเรื่องมีปมปัญหา ช่วงตื่นเต้นเหมือนอยากจะลุกไปนั่งหน้าทีวีเสียอย่างนั้น

   ตอนนี้ไอดินรู้สึกว่าคุณจันทน์เกร็งตัว เพราะบทเลิฟซีนที่ฉายอยู่บนหน้าจอ มือบางกอดหมอนแน่น เขาคิดว่าอีกคนต้องไม่เคยดูหนังเรทนี้แน่ สำหรับเขามันแทบจะไม่หวือหวาอะไร เรียกว่าพื้นฐานเลยก็ได้ บทรักดำเนินต่อไปจนจบ คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาเบาๆ 

   ไอดินลูบแขนอีกคนไปมาแผ่วเบา ความตื่นเต้นที่ได้เห็นฉากอะไรแบบนี้ ทำให้คนตัวเล็กหูแดงจนเขาอดใจไว้ไม่อยู่ต้องก้มลงไปสูดกลิ่นหอมหลังใบหูแดงๆนั่น กลิ่นกายที่หอมมากเหลือเกินสำหรับเขา

      “อื้อ~ .. พี่ไอดิน”

      “ครับ”

      “จันทน์จะดูหนัง”

      “ก็ดูไปสิ”

      “ =_=’ “

   คุณจันทน์หันกลับมามองหน้าไอดินที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ คุณจันทน์เบ้ปากเล็กน้อยแล้วหันไปดูหนังต่อ ฉากเลิฟซีนของตัวละครยังคงมีบ้างประปราย และคนตัวเล็กก็จ้องฉากแบบนี้ไม่วางตาทุกครั้ง จนซีรี่จบตอนคุณจันทน์ถึงได้ลุกขึ้นมาบิดตัวเพื่อคลายความเมื่อยล้า

      “ดูต่ออีกไหม”

      “ไม่เอาดีกว่า จันทน์ปวดตาแล้ว”

      “นวดให้เอาไหม?”

      “นวดเป็นเหรอ?”

   ถามเสียงสูงแบบไม่เชื่อ ไอดินจับคุณจันทน์ให้นั่งตัวตรง เจ้าตัวหลับตาลงเพราะรู้สึกปวดตาจากการนั่งจ้องทีวีเป็นเวลานาน ไอดินนวดคลึงอย่างเบามือที่บริเวณขมับทั้ง 2 ข้างของคนตัวเล็ก

      “อืม~ .. ดีจัง”

      “หึหึ”

      “ถ้านวดดี .. พี่จันทน์จะพาไปเลี้ยงไอติม .. คิคิ”

   เสียงคุณจันทน์พึมพำออกมาอย่างถูกใจ คนตัวสูงเลื่อนมือจากขมับลากต่ำมาที่คอ บ่า ไหล่ คนตัวเล็กยกยิ้มอย่างชอบใจ ความเมื่อยล้าเริ่มหายไป กำลังผ่อนคลาย สบายตัว สบายใจ แต่มือที่นวดอยู่กลับหยุดนิ่งไปเสียอย่างนั้น เจ้าตัวจึงหันหลังไปมองว่าทำไมคนนวดถึงหยุดมือไป

      “ทะ .. อุ๊ปส์ อื้อ~”

      “...”

   คำถามถูกกลืนหายไปในลำคอ ริมฝีปากหนาเข้ามาบดเบียดริมฝีปากบางอย่างรวดเร็ว ไอดินจับล็อคท้ายทอยของคนตัวเล็กไว้ ก่อนกดปากลงไปทาบทับแล้วเพิ่มแรงขบเม้ม ดูดดึงปากบางของอีกคน คุณจันทน์จะเอ่ยปากห้ามแต่กลายเป็นการเปิดโอกาสให้อีกคนได้สอดลิ้นเข้าไปสำรวจในโพรงปาก ไอดินรุกไล่เกี่ยวพันลิ้นน้อยที่พยายามถดหนีแต่ก็ไม่อาจพ้นคนที่มีประสบการณ์มาอย่างช่ำชองอย่างเขาไปได้

   จูบที่เป็นจูบแบบจริงจังครั้งแรกของคุณจันทน์ จูบที่ดูเหมือนจะรุนแรงในคราแรก กลับแปรเปลี่ยนเป็นจูบที่นุ่มนวล อ่อนหวาน เชิญชวนให้ลิ้มลอง ชี้นำให้ทำตาม ไอดินขบเม้นเรียวปากบางจนคนตัวเล็กครางเครือในลำคอ และเมื่อเห็นว่าอีกคนเริ่มหมดอากาศหายใจไอดินจึงยอมผละออกมา แต่เปลี่ยนเป้าหมายไปที่ซอกคอขาว ขบเม้นแผ่วเบา แล้วจูบซ้ำจนคนตัวเล็กครางอื้ออึง

      “พะ พี่ .. อะ ไอ ดิน .. อื้ม~”

      “คุณจันทน์ .. หอม”

      “อื้อ~~”


---- เอามาลงก่อน 40% นะคะ ---


Talk : เด่ว!! มาลงต่อนะคะ -- แบบว่า งานเข้า อย่างอนกันน๊า .. อิอิ  :pig4:

ออฟไลน์ cchompoo

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1402
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +29/-4
พี่ดินนางร้ายยย คว้าคอน้องไปจูบได้ไง :-[

ออฟไลน์ Ugly Ducky

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 314
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-2

บทที่ 8  อยากหอมทุกครั้งที่เธอชิดใกล้ กลิ่นกายของเธอช่างมีความหมาย [คืนนี้ขอหอม : โยคี เพลย์บอย]

------------------------- ต่อ 60% --------------------------



“พะ พี่ .. อะ ไอ ดิน .. อื้ม~”

      “คุณจันทน์ .. หอม”

      “อื้อ~~”




   คนตัวสูงละมือจากท้ายทอย เปลี่ยนไปลูบแผ่นหลังบางของคนตัวเล็ก แล้วเริ่มบทจูบใหม่อีกหน คุณจันทน์รู้สึกเหมือนถูกไฟลนไปตามตัว เมื่อมือของอีกคนลากผ่าน มันร้อนวูบวาบไปหมด จูบที่เร่งเร้าเอาแต่ใจ จูบที่ชักชวนให้เขาตอบสนอง จูบที่ทำให้ใจสั่นไปหมด มือบางถูกไอดินจับให้มากอดรอบคอเขา ก่อนจะยกคนตัวเล็กให้มานั่งบนตัก โดยคุณจันทน์ไม่อาจห้ามปรามได้เลย สติหลุดลอยไปอยู่กับรสสัมผัสเร่าร้อนที่อีกคนมอบให้

   คุณจันทน์ครางประท้วงอีกรอบ หลังจากอากาศที่จะหายใจไม่มีเหลือ อีฝ่ายไม่ปล่อยให้เขาสูดเอาอากาศเข้าปอดบ้างเลย ไอดินยอมผละออกอย่างอ้อยอิ่ง พร้อมก้มลงมาสบตาคนตัวเล็กที่ตอนนี้หน้าเห่อแดงไปหมด เรียวปากบางแดงช้ำจากการกระทำของเขา ร่างกายอ่อนปวกเปียกไร้เรี่ยวแรงซุกซบอยู่ในอ้อมกอดของเขา ไอดินเพิ่งค้นพบว่า คุณจันทน์ตัวเล็กกว่าที่เขาคิดเอาไว้มาก เอวคอดบาง แถมตัวยังเบามาก ไม่รู้ว่าไอ้ที่กินเข้าไปเอาไปไว้ไหนหมด

      “หน้าแดง”

      “ไม่ต้องมาพูดเลย” >///<

   ไอดินไล้ริมฝีปากกับแก้มนุ่มเนียน ไล่ขึ้นไปตามใบหู ขบเม้มแผ่วเบาจนคุณจันทน์ขนลุกซู่ มือน้อยทุบไหล่คนตัวโตกว่าไม่แรงนัก ที่ทุบไม่ใช่เพราะโกรธแต่เพราะอายต่างหาก ไอดินยังคงไล่จูบตั้งแต่ใบหู เปลือกตาทั้งสองข้าง จมูก แก้มนุ่มหอมและจบสุดท้ายที่เรียวปากบาง คนตัวเล็กอายจนต้องซุกหน้าลงบนบ่าแกร่งของอีกคน

      “คุณจันทน์ รู้สึกยังไง”   

      “...”

      “ถ้าไม่ตอบจะทำอีก”

      “เอ๊~ .. พี่ไอดิน~”

      “ตอบสิ คุณจันทน์คนดี”

      “มะ ไม่ .. ไม่รู้อ่ะ”

      “ไม่รู้? .. จูบตั้งนาน นุ่ม หวาน หอม โอ๊ย~”

      “ใครจะหน้าด้านแบบตัวเอง .. จูบมากี่คนแล้วล่ะ นี่ นี่ .. นี่แหนะ”

   คุณจันทน์ทั้งหยิกทั้งตีอีกคน วุ่นไปหมด พูดไปหยิกไป ไอดินปัดป้องไปมา แต่ไม่ได้รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่น้อย เขารู้สึกเหมือนว่ากำลังแหย่ลูกแมวตัวน้อยไล่ตะบบของเล่นก็แค่นั้น

      “โอ๊ย~ .. จำไม่ได้ว่ากี่คน”

      “พี่ไอดิน! .. นิสัยไม่ดี ปล่อยเลย ปล่อย~”

   ไอดินถูกคนตัวเล็กหยิกนับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็ยังไม่ยอมเลิกเหย้าแหย่ เวลาอีกคนโมโหหรือถูกขัดใจอย่างนี้ โคตรน่ารักเลย กระชับกอดคนตัวเล็กให้แน่นขึ้น เพราะอีกคนพยายามจะลุกออกจากตักเขา

      “ฟังก่อนสิ .. ฮื้ม~ อย่าดิ้น เดี๋ยวห้ามใจไม่อยู่”

      “อะไร!!”

      “มันโดน .. เดี๋ยวมันตื่น”

      “อ๊ะ ไอ้บ้า~ .. ทะลึ่ง นิสัยไม่ดี”

      “หึหึ .. ไม่แกล้งแล้ว คุณจันทน์ฟังพี่นะ ที่บอกว่าจำไม่ได้ เพราะไม่เคยให้ความสำคัญกับใคร แต่ .. จากวันนั้นที่คุณจันทน์ให้โอกาส .. พี่ก็มีแค่คุณจันทน์ ถ้าจะจูบก็จะจูบกับคุณจันทน์แค่คนเดียว .. คนเดียวเท่านั้น


      “ใครจะไปจูบด้วย .. ไม่จูบด้วยหรอก อื้อ~”

   ไอดินจัดการปิดปากคนตัวเล็กช่างพูดอีกครั้ง ไม่อยากจูบเขาไม่เป็นไร เขาจะเป็นฝ่ายจูบอีกคนเอง จูบครั้งนี้ดูเหมือนว่าคุณจันทน์จะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ไอดินไม่ได้เร่งเร้า แต่ชี้นำให้คุณจันทน์ทำตาม ลิ้นเล็กชื้นยอมตามเข้ามาในโพรงปากของอีกคน ไอดินฮึมฮัมในลำคออย่างพอใจ


      “อื้ม~”

      “พะ พี่ไอ ...อือ อื้ม~”

   เหมือนคนทั้งสองกำลังตกอยู่ในห้วงอารมณ์ ไอดินสอดมือเข้าไปลูบไล้แผ่นหลังนวลเนียน มืออีกข้างจับประคองอยู่ที่สะโพกกลม ปากยังทำหน้าที่อย่างดีไม่มีขาดตกบกพร่อง จากจูบที่แสนอ่อนหวานแปรเปลี่ยนเป็นร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ เปิดเผยความต้องการออกมาอย่างไม่ปิดบัง

      “อะ อื้ม~ .. พี่  อ  ดิน~~ .. อืม~”

      “คุณจันทน์ .. พี่รักคุณจันทน์


   ไอดินจำเป็นต้องหยุดตัวเองเอาไว้ เขาอยากให้อีกคนพร้อมทั้งกายและใจ เมื่อไหร่เขาก็รอได้ ขอแค่เป็นคนนี้เท่านั้น คนตัวเล็กสูดอากาศเข้าปอดหอบใหญ่ ซบหน้าลงกับไหล่คนตัวสูงอย่างอ่อนแรง จูบนี้เหมือนเขาไปวิ่งรอบสนามฟุตบอลสักร้อยรอบ ใจเต้นแรงจนกลัวว่ามันจะทะลุออกมานอกอก เขารู้ว่าพี่ไอดินเป็นเหมือนกัน ก็เสียงตึกตักที่ได้ยินอยู่ข้างหู

   ทั้งคู่กอดกันแน่นต่างคนต่างปรับลมหายใจให้เข้าที่ ไอดินยังคงวนเวียนอยู่กับความหอมของขมับ ซอกคอ ใบหู มือก็คอยลูบหลังอีกคนไปมา และพยายามทำให้อะไรที่เหมือนจะตื่นขึ้นมาสงบลงด้วย

   เวลาผ่านไปนานแค่ไหนคนสองคนที่นั่งกอดกันอยู่ต่างไม่ได้ใส่ใจ หัวใจสองดวงเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน ใจสองใจหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน สายใยบางๆที่พันเกี่ยวแน่นหนาขึ้นทุกวัน คุณจันทน์ยังคงซบอยู่ที่ไหล่ และยังคงมีมือใหญ่คอยลูบหลังให้อย่างเบามือ 

      “คุณจันทน์ .. คุณจันทน์ครับ”

      “...”

      “หลับเหรอ .. หึหึ”

   ลมหายใจที่สม่ำเสมอของคนตัวเล็กทำให้ไอดินแน่ใจว่าอีกคนหลับสนิทไปแล้ว เขาอุ้มเด็กน้อยที่โดนจูบแค่นี้ก็ถึงกับหมดแรงจนหลับไป ขึ้นบันไดไปห้องนอนชั้นบน พื้นที่ที่ไม่เคยมีใครได้เข้ามา นอกจากแม่บ้านทำความสะอาดเท่านั้น

   ห้องนอนคือพื้นที่ส่วนตัว คือเขตหวงห้ามของเขา แต่สำหรับคุณจันทน์คือข้อยกเว้น คนตัวเล็กถูกวางอย่างเบามือลงบนที่นอนขนาดคิงไซส์ แล้วล้มตัวลงนอนข้างๆ

   ไอดินไม่เคยรู้สึกว่าอยากจะดูแลและปกป้องใครมาก่อนในชีวิต แต่ละคนที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ไม่เคยคิดจะจริงจัง ภารกิจเสร็จคือจบ แยกย้าย ไม่เคยให้ความสำคัญกับใคร ไม่เคยให้ใครเข้ามายุ่ง วุ่นวาย และไม่เคยอยากเป็นเจ้าของใครหรืออยากได้รับการแสดงความเป็นเจ้าของมากเท่านี้

   เขาไม่เคยคิดเลยว่าแฟนคนแรกจะเป็นผู้ชาย เขามั่นใจว่าตัวเองไม่ใช่เกย์ คุณจันทน์คือคนแรกที่เขาคิดจะจีบและคงเป็นคนเดียวเท่านั้น ครั้งแรกที่เจอกันอาจจะแค่สะดุดตา สะกิดใจ แต่พอรู้จักกันมากขึ้น ความน่ารักของอีกคนทำให้เขาหลงรัก เขายอมรับว่าเขาตกหลุมรักคุณจันทน์จนไม่อาจถอนตัวเสียแล้ว   


----------------------------------------------------



   ห้าวันแล้วที่ไอดินได้เจอคุณจันทน์แค่ช่วงพักกลางวันเท่านั้น เนื่องจากเขาต้องซ้อมบาสฯ สำหรับงานกีฬาที่จะมีในเร็วๆนี้ กลางคืนได้แค่คุยโทรศัพท์ แชทกันบ้างนิดหน่อย เวลาว่างเขามักจะเข้าไปดูไอจีของคนตัวเล็ก ที่มักจะอัพสตอรี่กับเพื่อนตัวเองหรือรูปขนมหน้าตาน่ากิน แต่ภาพล่าสุดยังคงเป็นรูปของเขาที่คนตัวเล็กถ่ายไว้ที่สนามบาส เหมือนว่ายอดฟอลโล่ของอีกคนจะเพิ่มมากขึ้นทุกวันด้วย

   วันนี้วันศุกร์ไอดินมีซ้อมบาสถึงแค่ห้าโมงเย็น ส่วนคุณจันทน์เลิกเรียนบ่ายสามครึ่ง เลยตกลงกันว่าคุณจันทน์จะมารอเขาที่โรงยิมแล้วจะไปทานข้าวด้วยกัน แต่จนสี่โมงแล้ว ยังไม่เห็นแม้เงาของคนตัวเล็ก ไอดินไม่เป็นอันทำอะไรเลย รับส่งลูกบาสผิดพลาดไปหมด จนเพื่อนในทีมพากันงงว่ามันเป็นอะไร

      “ไอ้ดิน เดี๋ยวน้องก็มา มึงมีสมาธิหน่อยสิวะ”

      “กูเป็นห่วงคุณจันทน์”

   พฤกษ์ที่เป็นกัปตันทีมถึงกับส่ายหัว แต่ก่อนไม่เห็นเคยเป็นแบบนี้ ไม่ว่าจะมีปัญหาหนักหนาแค่ไหน หรือแม้กระทั่งมีสาวสวยดีกรีเดือนมหา’ลัย มาตามเฝ้าตามเชียร์ ไม่เคยมีผลกับคุณแผ่นดินเลยสักครั้ง แต่นี่อะไรแค่เด็กตัวเล็กมาช้าแค่นี้ใจจะขาดเลยหรือไงวะ

      “นั่นไง .. มากันเป็นโขยง”

      “..”

      “ยิ้ม ยิ้ม ไอ้ห่า .. เป็นเอามากนะมึงอ่ะ”


   ไอดินรีบหันไปตามเสียงบอกของพฤกษ์ เห็นคุณจันทน์กำลังเดินเข้ามากับเพื่อนของเขา จากหน้าตาที่ไม่สบอารมณ์กลายเป็นยิ้มขึ้นมาทันที จนคนที่อยู่แถวนั้นอดที่จะโห่แซวไม่ได้

      “มาช้า”

      “อื้อหือ~  ไอ้ดินมึงจะให้น้องเหาะมารึไง ไอ้ห่า .. เรียนเสร็จแล้วก็ไปหาซื้อน้ำซื้อขนม แล้วบึ่งมานี่แหละ โอ๊ย~~”

    แมคเดินถือบรรดาถุงของกินเข้ามาคนแรกบ่นยาว เพราะไอ้เพื่อนตัวดีเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กแล้วผ่านหน้าเขาไปอย่างไม่ใยดี ไม่ช่วยถือของแล้วยังทำร้ายเขาด้วยการยกเท้าถีบเขาอีก ฟรานซ์ที่ถือแก้วน้ำหวานเต็มสองมือตามมา และปิดท้ายคือคนตัวเล็กที่ไอดินอยากเห็นหน้ามากที่สุด

      “ไอ้ห่าดิน .. ถีบมาได้ จะกินมั้ยเนี้ย”

      “กูกิน .. เอามา”

      “เฮ้ย! พวกมึงพัก 15 นาที ให้พอยต์การ์ดพักเติมกำลังใจแพ๊พ หึหึ”

      “ฮิ้ว~”

   กัปตันพฤกษ์เดินมาแย่งถุงขนมทั้งหมด พร้อมตะโกนบอกพวกรุ่นน้องที่ยังซ้อมกันอยู่ให้พักได้ แล้วเดินไปนั่งที่สแตนด์เชียร์ เสียงโห่เสียงแซวดังขึ้นมา ไอดินหันไปชี้หน้ารุ่นน้องในทีม แล้วตบหัวพฤกษ์ที่กำลังรื้อขนมในถุงมากิน คนตัวสูงดึงมือพาคุณจันทน์มานั่งด้านบนของสแตนด์เชียร์

      “ไอ้สัส! หน้าเกือบทิ่ม .. ค ร ว ย!”

      “คุณจันทน์ .. กินอะไรมารึยัง”

      “ยังฮะ จันทน์มารอทานพร้อมพี่ไอดิน”

      “น่ารัก .. แล้วซื้ออะไรมาครับ”

      “เยอะเลย แต่จันทน์จะกินลูกชิ้นปิ้ง”

      “โอเค”

   ไอดินรับคำก่อนจะหันไปหาถุงลูกชิ้นปิ้งตามที่คนตัวเล็กต้องการ แต่ไม่เจอกำลังจะเอ่ยปากถามหาจากเพื่อนที่นั่งล้อมวงกินไส้กรอกอีสานกันอย่างเอร็ดอร่อย แต่มีเสียงโครมครามดังมาจากด้านหน้าโรงยิม

      “เสียงอะไรวะ”

      “มึงไปดูดิ ไอ้พฤกษ์”

      “ทำไมต้องกูวะ?”

      “กัปตันไหมล่ะ?”

   พฤกษ์กับแมคลุกขึ้นไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นตามที่ไอดินบอก สักพักกลับเข้ามาพร้อมกับการช่วยพยุงรุ่นน้องในทีมกลับมาด้วย มีฟรังซ์และปัณณ์เดินตามหลังเข้ามา

      “อ้าวไอ้เขื่อน .. เป็นไรวะ”

      “รถล้ม ไอ้สัสเอ๊ย! .. จะแข่งอยู่แล้ว กูบอกให้เพลาๆ เรื่องขี่รถเร็วมึงเคยเชื่อกูไหม?”

      “เจ็บมากไหม .. ไปโรงพยาบาลดีกว่า”

      “ไม่เป็นไรครับพี่ดิน แผลถลอกนิดหน่อย นอกนั้นไม่เป็นอะไรครับ”

      “มึงจะเป็นเพราะกูนี่แหละ ไอ้สัส! กูบอกกี่ครั้งแล้วเคยฟังกูไหม ถ้าโค้ชรู้นะ มึงโดนแน่”

   พฤกษ์ชี้หน้าเขื่อนด้วยความโมโหที่อีกคนไม่ดูแลตัวเอง แต่ทั้งหมดก็เพราะความเป็นห่วงน้องนั่นแหละ บวกกับอีกไม่กี่วันก็จะมีการแข่งขันกีฬาภายในแต่ดันมาเกิดอุบัติเหตุกับคนในทีมจนได้ คนอื่นต่างพากันเดินมาดูว่าเพื่อนตัวเองเป็นยังไงบ้าง

      “ไอ้พฤกษ์มึงใจเย็น อย่าไปว่าน้องมันเลย กูเห็นหมาวิ่งตัดหน้ารถมันจริงๆ มันไม่ได้ซิ่งหรอก”

      “ใช่ กูก็เห็น”


   ฟรังซ์กับปัณณ์ที่เอารถไปจอดเพิ่งจะเดินกลับมาเอ่ยบอกให้พฤกษ์ใจเย็น เพราะตอนอยู่หน้าโรงยิม เขาเห็นหมาสองตัวเล่นกันอยู่แถวนั้น พอมีมอเตอร์ไซต์มา มันเลยหลบแตกกระจายไปคนละทาง ไอ้คนขี่คงตกใจจึงหักหลบเลยล้มไม่เป็นท่า ดีที่มาไม่เร็วเลยเจ็บเท่าไร

      “เออๆ งั้นวันนี้พอแค่นี้ .. และมึงถ้าพรุ่งนี้ไม่ไหว ก็ไม่ต้องมา เดี๋ยวกูบอกโค้ชให้”

      “ครับ ขอบคุณครับพี่”

      “ไปศูนย์พยาบาลทำแผลด้วย ไม่ต้องซิ่งอีกล่ะมึง”

      “กูไปส่งมันเอง .. ไปไอ้เขื่อน”


   หลังจากจบเรื่องเขื่อนไป เขาและรุ่นน้องในทีมบางคนยังนั่งปรึกษากันเรื่องการแข่งขันกันต่อ ช่วงนี้มีหลายกิจกรรมต่อกันเลย หลังจากงานกีฬาภายใน งานต่อไปคือ งานประกวดดาวเดือนของมหาวิทยาลัยต่ออีก

      “ไอ้ฟรานซ์ .. ข่าวว่ามีคนจะเอามึงเป็นเดือนเหรอวะ”

      “หืม~ ใครบอกพี่ปัณณ์”

      “กูได้ยินไอ้จีจี้มันพูดกับรุ่นพี่ในสโมฯ มันยังไม่มาถามมึงเหรอ”

      “ยัง .. ไม่เป็นจะเล่นบอล เอาไอ้คุณจันทน์นู่น”

      “ไม่เอา / ไม่ได้

   สองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน แม้คำพูดจะไม่เหมือนกันแต่เนื้อความคือการปฏิเสธในเรื่องเดียวกัน คุณจันทน์บอกปฏิเสธเพราะเจ้าตัวไม่ชอบการประกวดนั่นนี่ และค่อนข้างจะขี้อาย ส่วนไอดินคงมีเหตุผลเพียงข้อเดียวคือ หวง !!

      “เกี่ยวกับมึงไง .. เสียงดังเชียว”

      “เสือก”

      “ไอ้สัส! เปื้อนผมกู”

   พฤกษ์หันไปแซวเพื่อนด้วยหน้ายียวนกวนประสาท เลยได้รับคำสรรเสริญพร้อมไม้เสียบลูกชิ้นที่ปาโดนหัวเต็มๆ คุณจันทน์หันไปมองหน้าคนตัวสูงแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา

      “ไหนมึงลองบอกมาสิ ว่าทำไม ไม่อยากให้คุณจันทน์เป็นเดือนคณะฯ”

      “..”

      “กูรู้ .. หึหึ”

      “ไหนมึงว่ามาสิ .. ไอ้แมค”

      “ก็ถ้าคุณจันทน์ไปเป็นประกวดก็ต้องไปซ้อมกับเดือนดาวคณะอื่น มันต้องมีคนมาจีบแน่ๆ .. และไอ้เพื่อนเรามันคงทนไม่ได้ ทั้งหึง ทั้งหวง จนไม่เป็นอันทำอะไร มึงว่าจริงไหม?”

      “...”

      “แค่นี้ มันก็ยิ่งกว่าจงอางหวงไข่แล้ว หรือมึงจะเถียงไอ้ดิน”

      “เออ ไม่เถียง”

      “ฮะฮ่ะฮ่า .. ไอ้เหี้ย!!”

   ไอดินยอมรับตามตรงว่าเขาทั้งหวง ทั้งห่วง คุณจันทน์ไปหมด ไม่ว่าคนตัวเล็กจะทำอะไร อยู่ที่ไหนก็ตาม พวกเพื่อนพากันหัวเราะและแซวไอ้คนขี้หวง แต่อีกคนที่ถูกพูดถึงกลับไม่พูดอะไรสักอย่าง มีแต่รอยแดงๆ ปรากฏขึ้นบนแก้มใสเท่านั้น




แล้วพบกันใหม่  :pig4:


Talk : มาต่อให้ครบแล้วนะคะ ... จะบอกว่า เค้าจวนจะขอกันเป็นแฟนแล้วนะ รอติดตามกันน๊า

กราบบบบบบบบบบบบบบบบบ คนอ่าน คนเม้น รายตัวคร๊า .... ขอบพระคุณคร๊า!!!!!!!  :mew1:
   

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ route rover

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2428
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +221/-7
นึกว่าเป็นแฟนกันไปละ  :z10:

ออฟไลน์ cchompoo

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1402
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +29/-4

ออฟไลน์ Ugly Ducky

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 314
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-2

บทที่ 9  ไม่ชอบใครมาคุยมาใกล้เธอ ก็คนมันขี้หึง นิดหนึ่งก็คิดไกล – หึง D2B


   เสียงจ้อกแจ้กจอแจของผู้คนในร้านอาหารอีสานเจ้าประจำของหนุ่มวิศวะทั้ง 5 คน แต่วันนี้พิเศษกว่าวันอื่นเพราะมีเจ้าของหัวใจของเดือนคณะฯ มาร่วมด้วย คุณจันทน์และผู้ติดตามขาประจำ ทุกคนนั่งประจำที่เรียบร้อย เริ่มสั่งอาหารทันที

   คุณจันทน์และไอดินนั่งอยู่ข้างกัน ภาพที่ทุกคนเห็นคือ คนตัวสูงกางเมนูบอกรายการอาหารให้อีกคนฟัง พร้อมชักชวนให้ลองสั่งมาชิม ส่วนคนตัวเล็กพยักหน้ารับอย่างน่าเอ็นดู ไอดินยื่นมือไปเช็ดเหงื่อให้อีกคนที่เงยหน้าส่งยิ้มหวานมาให้

      “โอย~ .. รถขนอ้อยมันคว่ำแถวนี้รึไง หวานฉิบหาย!”

      “เออ เบาหวานขึ้นตาแล้วกูเนี้ย”

   แมคและพฤกษ์ที่นั่งตรงข้าม เอ่ยแซวคนทั้งคู่ที่ไม่ได้สนใจคนรอบข้างเลย บรรยากาศแบบนี้มันไม่ควรจะมาเกิดในร้านลาบส้มตำน้ำตก ไอดินมองหน้าเพื่อนส่ายหัวเป็นเชิงเบื่อหน่าย แต่คนตัวเล็กหน้าเห่อแดงไปตามระเบียบ

   อาหารที่สั่งไว้เริ่มทยอยมาส่ง คุณจันทน์นั่งดูดน้ำแตงโมปั่นอย่างสบายอารมณ์ มีคนข้างกายบริการเช็ดช้อนเช็ดจานให้

      “ของพวกกูอ่ะ ไอ้ดิน”

      “อะไร”

      “มึงจะเช็ดให้แค่คุณจันทน์คนเดียวไม่ได้ พวกกูล่ะ”

      “มือตีนก็มี ทำเองดิ”

      “ไอ้ห่า ไอ้คนสองมาตรฐาน”

   ฟรังซ์ที่นั่งหัวโต๊ะอีกด้านด่าออกมาเสียงดัง แต่ไอดินไม่ได้ให้ความสนใจ สุดท้ายปัณณ์คนดีคนเดิม ที่เป็นคนจัดการให้เพื่อนเหมือนอย่างทุกครั้งที่ผ่านมา

      “โปรโมชั่นกี่เดือนวะ .. คุณจันทน์พี่จะบอกอะไรให้ แรกๆมันก็ทำแบบนี้แหละ อีกหน่อยมันก็ให้คุณจันทน์ทำเอง เชื่อพี่สิ”

      “ไอ้สัสแมค ตีนเหอะ”

      “แหนะๆ โมโหกลบเกลื่อน”

      “จริงป่ะ?”

      “หืม~”
      
      “ที่พี่แมคพูดอ่ะ จริงไหม?”

      “โถคุณจันทน์ .. ไปเชื่ออะไรไอ้ห่านี่”

      “มึงไม่กล้าตอบ”

      “ถ้าเป็นคุณจันทน์ .. โปรโมชั่นตลอดชีวิตครับ

      ฮิ้ว~~

   เสียงโห่ฮาดังขึ้นเมื่อคนตัวสูงพูดจบ แมคถึงกับลุกขึ้นยืนปรบมือ คนหันมามองกันทั้งร้าน สายตาเจ้าชู้ถูกส่งให้คนตัวเล็กที่นั่งหน้าแดงเป็นลูกตำลึงไปแล้ว

      “พี่ดิน พี่คือไอดอลผม”

      “มึงพูดอะไรแบบนี้ เป็นได้ไงวะ?”

      “มึงใช่ ไอ้ดินเพื่อนกูป่าววะ?”

      “ไอ้สัส งานหยอดก็มา หึหึ”

      “กูภูมิใจในตัวมึงมาก ไอ้สัสเอ๊ย! ขนลุก”

      “>///<”

   ไอดินทำเพียงแค่ยักไหล่ไม่สนใจเสียงนกเสียงกา แล้วตักคอหมูย่างไปวางบนจานคนตัวเล็กพร้อมราดน้ำจิ้มให้เสร็จสรรพ จึงได้รับรอยยิ้มแสนหวานเป็นค่าตอบแทบที่แสนจะชื่นใจ

      “เออ ไอ้ฟรานซ์ ไอ้เจ๋งมันบอกให้มึงไปคัคตัวนักบอลมหา’ลัยด้วย”

      “เฮ้ย! จริงดิ”

      “เออ ไปถามมันเองนะว่า เมื่อไหร่”

   พฤกษ์บอกข่าวดีกับฟรานซ์ เจ๋งคือเพื่อนมัธยมของเขา เจอหน้ากันเลยฝากมาบอก มันเห็นฟรานซ์ไปเล่นบอลที่สนามบ่อยๆ ดูทรงดีเลยอยากให้ลองไปคัดตัวดู

      “ดีใจด้วยนะฟรานซ์”

      “อืม~ .. ขอบใจว่ะ”

   คุณจันทน์หันไปบอกเพื่อนอย่างจริงใจ เขารู้ว่าฟรานซ์อยากเป็นนักฟุตบอลของมหาวิทยาลัยมาก เหตุผลที่เจ้าตัวมักจะพูดเสมอคือ สาวชอบหนุ่มนักกีฬานะเว้ย!!

   อาหารถูกเปลี่ยนหมุนเวียน จานเก่าไปจานใหม่มา ทั้ง 7 คนยังคงกินไม่หยุด คนที่บ่นว่าอยากกินส้มตำ อย่างคุณจันทน์และปัณณ์ ก็ดูจะ enjoy eating มาก กินทุกอย่างที่ถูกยกมาเสิร์ฟ คนตัวเล็กมีไอดินคอยดูแลตักนู่นตักนี่ให้อยู่ตลอดเวลา



      “สวัสดีค่ะไอดิน .. ไม่เจอกันนานเลยนะคะ”

      “ครับ!?”

   สาวสวยในชุดนักศึกษาที่ดูไม่ค่อยจะถูกระเบียบสักเท่าไร ดูเหมือนชุดจะเล็กเกินไปจนเน้นส่วนเว้าส่วนโค้งได้อย่างชัดเจน เอ่ยทักทายไอดินอย่างสนิทสนม คุณจันทน์หันไปมองแล้วหันกลับมากินอาหารต่อหน้านิ่ง ไอดินยื่นมือไปดึงมือของอีกคนมากุมไว้บนหน้าขา เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร แต่ค่อนข้างมั่นใจว่า ที่มาทักทายแบบนี้ไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน

      “จำเนยได้ไหมคะ”

      “ไม่ได้ครับ .. ขอโทษด้วย”

      “หูย~ .. ใจร้ายจัง คืนนั้นเราออกจะแนบชิดสนิทสนม”

      “แหม! หนาดีจัง”

   ปัณณ์พูดขึ้นมาลอยๆ แล้วทำทีเป็นหั่นคอหมูย่างที่อยู่บนจานตัวเองก่อนยัดเข้าปากแล้วหันไปยิ้มให้คนที่ยืนมองอยู่  เจ้าตัวชักสีหน้านิดนึงแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา ไอดินรับรู้ถึงแรงบีบจากมือน้อยที่เขากุมอยู่ อีกคนคงต้องไม่ชอบใจแน่ เขาควรต้องรีบจบเรื่องตรงนี้

      “ขอโทษนะครับ มีอะไรหรือเปล่า”

      “คิดถึงค่ะ เลยมาทักทาย คืนนี้ว่างไหมคะ”

      “ไม่ว่างครับ”

      “ว้า!! ตัดรอนจัง ไม่อยากระลึกความหลังสักหน่อยเหรอคะ”

      “คันฉิบหาย .. มึงดู! ไอ้แมค เกาจนแดงเลย”

   พฤกษ์อดไม่ไหว ทำทีเป็นยกมือตัวเองให้แมคดู ผู้หญิงแบบนี้คงไม่ต้องให้เกียรติกันแล้วล่ะ ผู้ชายเขาก็บอกปัดอย่างมีมารยาทแต่เจ้าหล่อนเองกับไม่รักษาหน้าตัวเองเลย ยางอายมีไหมวะ ปัณณ์ ฟรังซ์ ฟรานซ์หลุดหัวเราะออกมา เนยชักสีหน้าใส่พฤกษ์ แล้วหันมายิ้มหวานออดอ้อนต่อ ยื่นมือไปจับแขนไอดิน แต่โดนแกะออกทันที

      “วันนั้นไอดินไม่รอเนยเลย รีบกลับจัง”

      “...”

      “นี่เบอร์และที่อยู่คอนโดเนยค่ะ ถ้าว่างไปหาได้นะคะ”

      “...”

      “ถ้าอยากคลายเครียด .. เนยช่วยไอดินได้นะคะ”

   คุณจันทน์ได้ยินทุกคำที่ผู้หญิงตรงหน้าพูด แม้ว่าประโยคสุดท้ายเจ้าตัวจะก้มลงมากระซิบข้างหูของคนตัวสูงก็ตาม เสียงใสพูดเรื่องแบบนั้นอย่างไม่เขินอาย คุณจันทน์รู้สึกเหมือนมีใครมาก่อไฟในตัวเขา มันร้อนจนแทบจะระเบิดออกมา เขาพยายามแกะมือตัวเองออกจากมือใหญ่ของอีกคนแต่ก็ไม่อาจทำได้ เพราะอีกคนยิ่งกระชับมือเขาแน่นขึ้น

      “ขอโทษอีกครั้งนะครับ ผมไม่ว่างไม่ว่าจะวันนี้หรือวันไหน แล้วผู้หญิงไม่ควรมาพูดเรื่องแบบนี้”

      “แบบนี้? แบบไหน เรื่องจริงทุกอย่าง หรือคืนนั้นเราไม่ได้มีอะไรกัน”

      “โอ้โห น้องครับ .. พี่ว่าจะไม่เสือกแล้วนะ แต่ถ้าคันขนาดนี้ ลองพบแพทย์ดูไหม?”

      “นี่แก!”

      “แปลงร่าง~”

   แมคอดรนทนไม่ได้อีกต่อไป ตั้งแต่โตมาไม่เคยด่าผู้หญิงคนไหนมาก่อน เสียงตวาดที่ดังขึ้นทำให้คนในร้านหันมามองที่โต๊ะเขาเป็นจุดเดียว เสียงโวยวายที่เกิดขึ้นทำให้เพื่อนของหญิงสาวต้องเดินเข้ามาดู

      “ฮึ! คิดอยากจะเข้าข้างหลัง เลยจะเลิกเข้าข้างหน้าเหรอคะ?”

      “อ้าว~ ทำไมพูดหมาหมาแบบนั้นล่ะน้อง”

      “ต่อยผู้หญิงผิดไหมมึง!”

   ฟรังซ์ยืนขึ้นพูดทันที เมื่อได้ยินประโยคที่หลุดออกมาจากปากคนตรงข้าม ผู้หญิงก็ผู้หญิงเถอะ ไม่สนใจแม่งแล้ว ปัณณ์ยกมือขึ้นไปลูบแขนของฟรังซ์ให้ใจเย็น แมคที่เหมือนหัวร้อนไปแล้วหันไปบอกกับพฤกษ์ด้วยท่าทีจริงจัง

      “ทำไม? หรือไม่จริง .. อ่อ! ตัวเองก็อยากเข้าข้างหลังเหมือนกันสินะ”

      “เฮ้ย!! มากไปแระ .. ไอ้เหี้ยเอ๊ย! อีนิดกูต่อยผู้หญิงแน่”

      “น้องครับ .. พี่ว่ามันเกินไปแล้ว กลับโต๊ะน้องไปเถอะ อย่าให้ต้องทำร้ายผู้หญิงเลย”

   พฤกษ์พูดด้วยเสียงเรียบ นิ่ง ใครก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้เอาเรื่องแค่ไหน เพื่อนของเนยสองคนที่เดินมาถึงโต๊ะพยายามดึงให้เพื่อนตัวเองกลับไปที่โต๊ะ ก่อนเอ่ยขอโทษกลุ่มรุ่นพี่ร่วมมหาวิทยาลัย

      “เดี๋ยว!!”

      “ฮึ! .. เปลี่ยนใจเหรอคะ”

      “เปล่า แต่จะบอกว่า อย่ามาวุ่นวายอีก นี่เตือน ไม่ได้ขู่ ถ้าอยากลองก็เชิญ .. สำหรับผมจะเข้าหน้าหรือหลัง มันก็เรื่องของผม ไม่น่าจะเกี่ยวกับคุณ! .. อีกอย่างผมไม่ชอบกินของเน่า หวังว่าจะเข้าใจ”

      “กรี๊ด~ กรี๊ด~~ ไอ้บ้า ไอ้ทุเรศ ไอ้.. %$&*$#$#%@$%^”

      “เนยหยุด หยุด พอได้แล้ว ไป .. พี่ๆ ขอโทษนะคะ ขอโทษจริงๆ ค่ะ”

   เพื่อนคนนึงลากแขนเนยออกไปจากร้าน ส่วนอีกคนรีบยกมือไหว้ขอโทษไอดินและพวกเพื่อน พฤกษ์ที่นั่งริมสุด พยักหน้าให้ แล้วโบกมือให้รีบไป เขาไม่เคยคิดอยากทำร้ายผู้หญิงเท่านี้มาก่อนเลย

      “ไอ้สัสเอ้ย! แม่งอย่างพีค”

      “หน้าตาก็ดี ทำตัวได้แบบ..”

   หลังจากเหตุการณ์สงบ ทุกคนพยายามหาเรื่องมาคุยให้บรรยากาศดีขึ้น มีแต่คุณจันทน์ที่นั่งหน้านิ่ง ไม่ยิ้ม ไม่หัวเราะอย่างเคย ไอดินพยายามตักนู่นตักนี่ให้อย่างเคย แต่คนตัวเล็กกลับไม่ตอบสนองใดๆ 

      “จันทน์ไปห้องน้ำนะครับ”

      “พี่ไปเป็นเพื่อ ... น”

      “ไม่ต้อง .. จันทน์จะไปเอง”

   คนตัวเล็กเอ่ยปฏิเสธทันควัน พอพูดจบลุกขึ้นเดินไปเลยทันที ไอดินถึงกับกุมขมับ ตั้งแต่รู้จักกันมาเพิ่งจะมีครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่อีกคนหน้านิ่งขนาดนี้ เสียงที่พูดออกมาดูเย็นชาและไม่หวานอย่างเคย

      “พี่ดิน .. ผมไปดูให้ครับ”

      “อืม~ ขอบใจฟรานซ์”

   ไอดินเริ่มเครียดหนักขึ้น เขาไม่รู้ว่าคุณจันทน์จะโกรธเขามากน้อยแค่ไหน ไม่รู้จะยอมฟังที่เขาอธิบายหรือไม่ ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด โว้ย~~

      “มึงใจเย็น คุณจันทน์เป็นคนมีเหตุผล .. น้องอาจจะแค่รู้สึกไม่ดี รอคุยกันก่อน อย่าเพิ่งคิดไปเอง”

      “แม่งเอ๊ย .. กูเกือบมือลั่นต่อยผู้หญิงแล้ว”

      “เสียดาย! หน้าตาก็ดี แต่มารยาทยอดแย่วะ”

      “ไอ้ดิน ใจเย็น .. กูเชื่อว่าคุณจันทน์เข้าใจ อดีตคืออดีต”

   ฟรังซ์ แมค พฤกษ์และปัณณ์ พยายามให้กำลังใจเพื่อน แต่ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับคนตัวเล็กคนเดียวเท่านั้น



   คุณจันทน์ลุกจากโต๊ะเดินมาห้องน้ำ เขาไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำตามที่บอก แต่อยากออกมาระงับอารมณ์ที่มันปั่นป่วนอยู่ในใจตอนนี้ คนตัวเล็กยืนนิ่งอยู่หน้าอ่างล้างมือ เขาไม่ได้โกรธพี่ไอดินแต่เขาไม่ชอบที่ผู้หญิงคนนั้นพูด ไม่ชอบที่มาบอกว่าเคยมีอะไรลึกซึ้งกัน ไม่ชอบที่บอกว่าเคยสนิทแนบชิดกันแค่ไหน และไม่ชอบความคิดของตัวเองที่มันนึกภาพออกมาว่าอีกคนเคยจูบกับคนอื่น เคยจูบกับผู้หญิงคนนั้น เขาไม่ชอบ ไม่ชอบ~

      “คุณจันทน์ โอเคป่าว?”

      “ฟรานซ์ เรา เรา..”

      “เออ~ กูเข้าใจ มึงไม่เคยเจออะไรแบบนี้ จะโกรธก็ไม่แปลก แต่มึงรู้ใช่ไหมมันคืออดีต ก่อนที่พี่เขาจะมีมึง”

      “รู้~~”

      “ถ้ารู้ .. แล้วเป็นอะไร โกรธ? งอน? หรือไม่เชื่อใจ?”

      “ไม่ได้โกรธ แต่มัน..”

      “มันอะไร เล่ามา!”

   คุณจันทน์ช่างใจว่าจะบอกความรู้สึกที่มันอัดแน่นอยู่ในใจให้เพื่อนฟังดีไหม หลังจากคิดได้ว่าเขาควรจะบอกออกไปเผื่อว่าฟรานซ์จะช่วยให้อารมณ์ที่ปั่นป่วนภายในทุเลาลงได้บ้าง

      “ไม่ชอบ! เราไม่ชอบ”

      “ไม่ชอบอะไร”

      “ก็ทำไมต้องมาบอกว่าเคยมีอะไรกัน! แนบชิดสนิทกัน! ฮึ .. มาบอกทำไมเล่า ไม่อยากฟัง ไม่ชอบฟัง”

      “หืม~ เดี๋ยวนะ!! โอ๊ย สติกู!!”


   ฟรานซ์ตบหัวตัวเองเรียกสติให้กลับมา หลังจากฟังคนตัวเล็กอธิบายออกมาด้วยหน้าบอกบุญไม่รับ
   
      “เอาใหม่นะ .. ที่ไม่ชอบนี่ เพราะเค้ามาบอกว่าเคยนอนด้วยกัน”

      “เออ~ ไม่ชอบ ไม่อยากฟัง”

      “นี่ มึงรู้ตัวไหมว่านี่คืออาการ หึง .. ฮะฮ่า ไอ้คุณจันทน์เอ้ย มึงหึงพี่ดินแล้วหล่ะ”

      “หะ หึง เหรอ?”

      “เออ~ อาการแบบนี้เลย มึงหึงเขา .. ฮั่นแน่! แสดงว่า หลงรักพี่เขาแล้วล่ะสิตัวเอง”

      “อะไรเล่า .. ไม่ต้องพูดเลยนะ .. ไป ออกไปเลย”


   คุณจันทน์ดันหลังฟรานซ์ให้เดินออกไปข้างนอก ส่วนตัวเองเดินไปเข้าห้องน้ำด้านในสุด เข้าไปทบทวนใจตัวเองว่าจริงๆแล้ว เขาหึงอีกคนจริงหรือเปล่า เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้เรียกว่าอะไรแต่มั่นใจ คือไม่ชอบ ไม่พอใจ ไม่อยากให้ใครมาใกล้ชิด หรือสนิทสนมกับพี่ไอดิน นอกจากตัวเขาเอง เมื่อจัดการธุระส่วนตัวและความคิดตัวเองเรียบร้อยแล้ว เปิดประตูออกมาก็เจอคนที่ทำให้เขาหึง หรือเปล่านะ?

      “คุณจันทน์ คือพี่..”

      “ไปคุยกันที่อื่นได้ไหมฮะ นี่มันห้องน้ำ”

      “ครับ ไปคอนโดนะ”

      “ฮะ”

   ไอดินยิ้มออกมาอย่างดีใจ แบมือออกไปข้างหน้า คุณจันทน์ก้มมองมือที่ยื่นมาตรงหน้าแล้วเงยหน้าขึ้นมองอีกคน สุดท้ายเขาก็ทนสายตาเว้าวอนของผู้ชายตรงหน้าไม่ได้ วางมือตัวเองลงบนมือใหญ่ของอีกคนที่ส่งยิ้มแสนอบอุ่นและอ่อนโยนเสมอมาให้เขา 
 
   ตลอดทางจากห้องน้ำมาจนถึงโต๊ะ ไอดินไม่ได้ปล่อยมือคุณจันทน์ให้เป็นอิสระเลย ไม่ว่าใครจะมอง ใครจะคิดยังไง เขาไม่สนใจใส่ใจอยู่แล้ว คนที่เขาแคร์ที่สุด คือคนที่เขากุมมืออยู่นี่ต่างหาก

      “เอาวะ เอาเหวย .. จับมือกันออกมาจากห้องน้ำเว้ย”

      “ไอ้แมคเงียบปากไป .. คุณจันทน์ไม่คิดมากนะ มันคืออดีตนะครับ”

      “ฮะ พี่ฟรังซ์”




   เมื่อจัดการเช็คบิลเรียบร้อยแยกย้ายกันกลับ บ้านใครบ้านมัน ซึ่งแน่นอนว่าคนตัวเล็กต้องกลับกับไอดินเท่านั้น ตลอดเวลาที่อยู่บนรถคุณจันทน์ไม่พูดไม่คุยเหมือนเคย เหมือนเจ้าตัวกำลังคิดอะไรอยู่ แต่มือน้อยยังคงถูกอีกคนกุมไว้ตลอดทาง แม้กระทั่งตอนอยู่ในลิฟต์ของคอนโดที่มีคนอื่น สองมือก็ยังจับจูงกันไม่ปล่อยจนมาถึงห้องของเรา

   คุณจันทน์เดินไปนั่งที่โซฟาตัวยาว ภาพที่เขาและอีกคนจูบกันเมื่อวันนั้นก็ฉายชัดขึ้นมา แล้วกับผู้หญิงคนนั้นล่ะ พี่ไอดินเคยจูบเธอที่โซฟาตัวนี้หรือเปล่า มีคนอื่นที่ไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้นอีกหรือเปล่า นอกจากเขาแล้วมีใครอีกหรือเปล่า ความคิดของคนตัวเล็กสะดุดลงเพราะเสียงเรียกของอีกคน

      “คุณจันทน์ .. เราต้องคุยกันนะครับ”

      “ฮะ”

      “พี่ไม่สบายใจที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น .. ทุกอย่างมันเป็นเพราะพี่ ถ้าพี่ย้อนเวลากลับไปได้ พี่จะไม่ทำตัวแบบนั้น พี่จะไม่ให้อดีตของพี่มาทำร้ายคุณจันทน์ ทำให้คุณจันทน์เสียใจ ถ้าคุณจันทน์จะโกรธ พี่ยอมนะครับ แต่ขออย่างเดียวอย่าเกลียดพี่เลยนะ”

      “...”

      “พี่ขอโทษนะ พี่...”

      “จันทน์ไม่ได้โกรธ”

   ในที่สุดคนตัวเล็กก็พูดออกมา อย่างที่อีกคนบอกมันเป็นเรื่องในอดีตที่ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้ เขาคิดทบทวนดูแล้ว ตั้งแต่ที่ได้ลองทำความรู้จักกับพี่ไอดินมา ผู้ชายคนนี้ไม่เคยเปลี่ยนไป วันแรกดูแลเขาดีอย่างไร วันนี้ก็ยังคงเป็นอย่างนั้นอยู่ ไม่เคยลดน้อยลงมีแต่เพิ่มมากขึ้นด้วยซ้ำ

      “ฟรานซ์บอกว่า จันทน์ เอ่อ .. จันทน์~”

       “ฟรานซ์? ... ฟรานซ์บอกอะไรครับ”

      “บอกว่า จัน .. จันทน์ .. หะ หึง~”

      “หะ!!”

   ไอดินยิ้มกว้างจนคิดว่าปากตัวเองน่าจะฉีกถึงหูแล้วมั้ง คนตัวเล็กเอาแต่ก้มหน้าแล้วยกมือขึ้นมาปิดบังหน้าที่เห่อแดงของตัวเองหลังจากพูดประโยคตะกุกตะกักนั่นจนจบ

      “คุณจันทน์ จริงเหรอ ดีใจนะเนี้ย!”   

      “อะไรเล่า .. ไม่อยากพูดแล้ว”

      “เดี๋ยวสิ .. ทำไมหึง บอกหน่อยสิ .. นะครับ นะคุณจันทน์คนดี”

      “ >///< ”

      “พาไปจัดชาบูชุดใหญ่ ตามด้วยเค้ก ตามด้วยไอติม แล้วปิดท้ายด้วยตลาดนัดหลังมอที่คุณจันทน์อยากไป”

      “จริงนะ”

      “ดีล”

   คนตัวเล็กพอได้ยินเรื่องของกิน แถมยังมีเรื่องตลาดนัดหลังมออีก ตลาดนัดหลังมอที่เพื่อนในคณะเกือบทุกคนไปเดินมาแล้ว ยกเว้นเขาที่ยังไม่เคยได้ไปเลย ขนาดกะทิที่มักจะมีที่บ้านมาตามรับตามส่งยังได้ไปเดินมาแล้วเลย แล้วทำไมเขายังไม่เคยไปล่ะ
   

      “ก็ ... จันทน์ไม่ชอบ ผู้หญิงคนนั้นมาบอกว่า เคยมีอะไรกับพี่ไอดิน เคยอย่างนั้น เคยอย่างนี้ ไม่ได้อยากรู้ ไม่ต้องมาบอก ไม่เห็นอยากฟัง ฮึ!!”

      “ไม่ชอบที่พี่ไปมีอะไรกับคนอื่นเหรอ”

      “ก็ใช่น่ะสิ .. คะ อื้อ~”

   ปากสีสวยที่ยื่นออกมาเวลาเจ้าตัวไม่พอใจ ถูกบดเบียดด้วยริมฝีปากอิ่มหนาของอีกคนอย่างรวดเร็ว ไอดินมอบจูบแสนหวานเป็นรางวัลให้คนตัวเล็กที่บอกว่าหึงเขา ขบเม้มริมฝีปากเรียวบาง ลิ้นชื้นซุกซนเข้าไปทักทายกับลิ้นน้อยในโพรงปาก คิดถึงเหลือเกิน ไม่ได้เจอกันแค่ไม่กี่วัน เขาเหมือนคนบ้า คิดถึง โหยหา อยากเจอ อยากกอด อยากจูบ อยาก...

   จูบแสนหวานที่ไอดินเป็นผู้เสนอมีคนตัวเล็กเป็นผู้สนองตอบด้วยความเต็มใจ เติมเต็มความคิดถึงของกันและกัน คนตัวสูงถอนจูบออกปล่อยให้อีกคนได้พักหายใจก่อนจะเริ่มใหม่อีกครั้งและอีกครั้ง จนตอนนี้คุณจันทน์ลงไปนอนราบกับโซฟาโดยมีเขาคร่อมอยู่ด้านบน

      “อืม~ .. พี่ อะ ไอ ดิน~”

      “คุณจันทน์ .. หอม หอมมาก”

   ไอดินยังคงพรมจูบไปทั่ว แก้มเนียนนุ่ม ซอกคอขาว หยอกล้อกับใบหูของอีกคนไปมาไม่ยอมห่าง เขาชอบกลิ่นหอมจากตัวคุณจันทน์ ชอบแก้มเนียนใส ผิวที่ละเอียดเหมือนผิวเด็ก ร่างกายนุ่มนิ่ม จับไปตรงไหนก็ลื่นมือ เสียงหวานที่เผลอครางออกมาอย่างไม่ประสา เขาชอบทุกอย่างที่เป็นคุณจันทน์ ชอบมาก ชอบเหลือเกิน

   คนตัวเล็กถูกอุ้มให้ขึ้นมานั่งบนตัก เขาชอบเวลาที่ได้เห็นหน้าอีกคนใกล้กันแบบนี้ รู้สึกถึงกายอุ่นที่แนบชิดกัน สบสายตากัน ดวงตาของคนตัวเล็กมันฟ้องความรู้สึกทุกสิ่งออกมา และการแนบชิดแบบนี้มันทำให้เขารู้ว่าใจของอีกคนเต้นแรงแค่ไหนเวลาอยู่ด้วยกัน

      “รู้ไหม? พี่ดีใจมาก ที่คุณจันทน์บอกว่าหึง”

      “...”

      “มันแปลว่า เริ่มรักพี่แล้วใช่ไหม?”

      “ไม่รู้ .. อย่าถามสิ”

      “หึหึ .. ขอบคุณนะครับที่ไม่โกรธ เรื่องแบบนี้ไม่ควรเกิดขึ้น แต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะเกิดขึ้นอีกหรือเปล่า?”

      “ก็ใช่สิ ตัวเองนอนกับคนโน้นคนนี้มาตั้งกี่คน ชิ!! เคยพามาที่นี่บ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้”

   ประโยคหลังคุณจันทน์บ่นเสียงเบากับตัวเองแต่ไม่พ้นการได้ยินของอีกคนไปได้ นั่งใกล้กันเสียขนาดนี้

      “จุ๊บ! .. ได้ยินนะ”

      “ชิ!! พามากี่คนแล้วล่ะ”

      “อยากรู้เหรอ .. บอกดีไหม”

      “ไม่บอกก็อย่าบอก ปล่อยเลยไม่ต้องมากอด”

      “เคยพามาคนนึง รักมาก!”

      “หะ เหรอ .. รักมากเลยเหรอ”

      “อืม~”

   คุณจันทน์สติหลุดไปแล้วตั้งแต่คำว่า รักมาก ของอีกคนหลุดออกมา มันเหมือนมีคนเอาค้อนอันโตมาทุบลงกลางหัวเขา มึนงงและเบลอไปหมด มันจุกจนพูดไม่ออก พี่ไอดินคงรักคนนั้นมากถึงพูดออกมา แล้วถ้าคนนั้นกลับมาล่ะ

   ไอดินเห็นอีกคนนิ่งไป แต่เขาไม่ได้รู้เลยว่าคนตัวเล็กนั้นคิดเป็นตุเป็นตะไปไกลแค่ไหนแล้ว เขายังซุกไซร้สูดดมความหอมอยู่ที่ซอกคอขาวอย่างชอบใจ แต่พอเงยหน้าออกมากลับต้องตกใจ

      “คุณจันทน์ ร้องไห้ทำไม”

      “ฮะ ฮึก ไม่ได้ร้อง”

      “หันมามองพี่ก่อน”

   น้ำตาไหลออกมาเป็นทางจากดวงตาคู่กลมโตแสนสวย ไอดินพยายามคิดว่าเขาพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า คำพูดอะไรที่ทำให้คนตัวเล็กเสียใจได้ขนาดนี้ 
   
      “คิดไปถึงไหน คุณจันทน์ .. คนที่พามามีแค่คุณจันทน์ ไม่เคยพาคนอื่นมา นอกจากไอ้พวกนั้น”

      “ไม่เชื่อ ฮะ ฮึก”

      “โอ๋ คนดี .. พี่รักแค่คุณจันทน์ อยากตื่นเช้ามาเจอ อยากนอนหลับไปพร้อมกัน กินข้าวด้วยกัน ดูหนังด้วยกันอยากอยู่ด้วยไปตลอดชีวิตมีแค่คุณจันทน์ แค่คุณจันทน์เท่านั้นไม่มีคนอื่นครับ”

      “ฮะ ฮึก~”

      “ไม่ร้องนะ .. นะครับคนดี”

   ไอดินจูบซับน้ำตา เขาไม่น่าหยอกคนตัวเล็กแบบนั้นเลย ไม่คิดว่าจะทำให้อีกคนเสียใจได้ขนาดนี้ เวลาเห็นน้ำตาของคุณจันทน์หัวใจเขามันปวดหนึบไปหมด

      “แค่คุณจันทน์เท่านั้น พี่ไม่ต้องการคนอื่น”

      “...”

      “พี่รักคุณจันทน์นะครับ รักมาก”


      ..
      ..
      ..


      “จันทน์ ... จันทน์ก็รักพี่ไอดินครับ



   แล้วพบกันใหม่  :pig4:



Talk : ขอบคุณทุกคนเหมือนเดิมนะ

ที่มีคนบอกว่า นึกว่า เป็นแฟนกันแล้ว .. พี่ไอดินเค้ารอให้น้องรักเค้าก่อนนะ แล้วเค้าถึงจะขอเป็นแฟน แบบ อยากให้น้องรักตัวเอง เพราะตอนแรก นางขอโอกาสในการทำความรู้จักไงคะ .. อิอิ

และตอนนี้ คุณจันทน์ ลูกแม่ ก้อเอ่ยปากออกมาแล้วนะ ว่า หนูรักเค้าแล้วฮะแม่!!! อิอิ


ออฟไลน์ cchompoo

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1402
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +29/-4
 ขนาดหึงยังน่ารักเลยอะ พี่ไอดินจู่โจมน้องอีกแล้วน้า

ออฟไลน์ Ugly Ducky

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 314
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-2

บทที่ 10 เธอคือคะแนน คือรางวัล และเป็นเหมือนดังของขวัญ ที่เติมให้ชีวิตฉันสวยงาม - คะแนนแห่งชีวิต - บอย โกสิยพงษ์

   ณ มหาวิทยาลัย N ที่คลาคล่ำไปด้วยนักศึกษา เนื่องจากในวันนี้เป็นวันแข่งกีฬาภายในมหาวิทยาลัย ทุกคณะจะไม่มีการเรียนการสอน เพราะเหล่านักศึกษาปีหนึ่งทุกคนต้องมาร่วมเดินขบวนพาเหรดเปิดการแข่งขันและขึ้นสแตนเชียร์ของคณะตัวเอง

   เมื่อพิธีการเปิดการแข่งขันจบลง ถึงเวลาแยกย้ายไปดูการแข่งกีฬาต่างๆได้ตามใจชอบ คณะบัญชีมีแข่งฟุตบอลนัดแรกเย็นนี้ที่สนามกลาง ฟรานซ์ที่เป็นหนึ่งในตัวแทนนักบอลต้องไปเตรียมตัว คุณจันทน์และคนอื่นตกลงกันว่าจะไปหาอะไรกินกันก่อนที่จะไปดูพี่ไอดินแข่งบาสนัดแรกเช่นกัน

   เสียงเรียกเข้าจากมือถือเครื่องบาง ทำให้เจ้าของมือถือยิ้มหวานเมื่อแห็นว่าใครโทรเข้ามา ก่อนจะกดรับสายทันที

      “ฮะ .. พี่ไอดิน”

      [คุณจันทน์ อยู่ไหนครับ]

      “จันทน์กำลังจะไปโรงอาหารฮะ ไปหาข้าวกินก่อน”

      [ไม่ต้องไปครับ มาหาพี่ที่โรงยิมนะ คิดถึงจะแย่แล้ว]

      “อ..อะไรเล่า จันทน์อยู่กับภูผากะทิแตงไทยฮะ”

   เจ้าของชื่อทั้งสามหันมามองแล้วอมยิ้มแซว คุณจันทน์ดูสดใส ออร่ากระจาย แต่ก่อนก็น่ารักมากอยู่แล้ว แต่ช่วงนี้ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่ ตากลมโตแวววาว ไหนจะรอยยิ้มแสนหวานนั่นอีก เดินไปไหนมีแต่คนมอง น่าจะสืบเนื่องมาจากนักศึกษาส่วนใหญ่ เริ่มรู้กันแล้วว่าคุณจันทน์คือคนพิเศษของไอดิน ดูได้จากไอจีของคนตัวเล็กที่มีคนตามเพิ่มขึ้นจนเจ้าตัวยังตกใจเรื่องของหนุ่มสุดฮอตของมหาวิทยาลัย ใครจะไม่อยากรู้ล่ะ จริงไหม

      [มาด้วยกันทั้งหมดเลย ของกินเยอะเลย พี่สั่งชาเขียวมาให้แล้ว]

      “อืม~ .. พี่ไอดินแป๊ปนะฮะ “

   คุณจันทน์หันไปมองเพื่อนทั้งสามอย่างเกรงใจ พร้อมบอกว่าข้อความตามที่อีกคนบอกมา คนตัวเล็กพูดนั่นพูดนี่ชี้ชวนให้เพื่อนไปด้วยกัน ทุกคนพากันยิ้มขำ ยังไม่มีใครจะปฏิเสธอะไรเลยแต่เจ้าตัวกลับพูดจ้อยๆ พอทุกคนบอกว่าไปเท่านั้นแหละคนตัวเล็กก็ยิ้มแก้มจะแตก แล้วหันไปบอกคนในสายทันที   

      “โอเคฮะ .. จันทน์ไปหาที่โรงยิม”

      [โอเค ให้พี่ไปรับไหม?]

      “ไม่เป็นไรฮะ .. จันทน์ไปกับเพื่อนๆได้”

      [พี่รอนะครับ]

---------------------------------------------------------------


      “โอ้โห .. คนเยอะจัง”

      “นั่นสิ อีกตั้งนานกว่าจะถึงเวลาแข่ง”

      “แหม! วิศวะปะทะ ’ถาปัดนะคะ แล้วกรุณาดูหน้าตานักกีฬาด้วย พี่ดินเอย พี่พฤกษ์เอย ไหนจะหนุ่มสุดฮอตของจาก ’ถาปัด อีก”

      “หนุ่มสุดฮอต? ใครวะ?”

      “เอ้า! ภูผา พี่พอร์ชไง หล่อสวย รวย เรียนเก่ง เฟอร์เฟคอ่ะ”

      “เป็นยังงไงวะ หล่อสวย!”

      “เออ! เห็นก็รู้เองแหละ .. จะอึ้งไม่เชื่อคอยดูสิ”

   คุณจันทน์และเพื่อนเดินเข้าไปในโรงยิมที่เต็มไปด้วยผู้คน สแตนเชียร์ถูกจับจองที่นั่งไปเกินครึ่งแล้ว คนตัวเล็กเดินไปพลางมองหาอีกคนไปด้วย และก็พบว่าอีกคนนั่งอยู่ด้านในสุดของสแตนเชียร์ ไอดินลุกขึ้นยืนโบกมือพร้อมส่งยิ้มมาให้ เขากำลังจะเดินเข้าไปหาแต่กะทิดึงมือไว้ พร้อมชี้ไปที่เพื่อนสองคนด้านหลัง ภูผาและแตงไทยยืนคุยกับเพื่อนกลุ่มใหญ่อยู่

      ‘คนนี้ใช่ป่ะ?’

      ‘น่าจะใช่ มึงดูพี่ดินดิ ยิ้มขนาดนั้น’

      ‘น่ารักดีนะ ผิวสวย’

      ‘เออ! หน้านิดนึง น่ารักว่ะ มิน่าพี่ดินถึงชอบ ไม่ใช่อย่างอีนั่น’

      ‘เชรี่ย! ยิ้มทีละลายไปเลยสิมึง’


   
   เสียงพูดคุยของกลุ่มนักศึกษาบนอัศจรรย์ไม่ดังนัก แต่คนตัวเล็กยืนอยู่ในระยะที่สามารถได้ยินพอดี กะทิมองเพื่อนแล้วยิ้มแซว คุณจันทน์มัวแต่เขินกับสิ่งที่ได้ยิน จนไม่ได้สังเกตว่ามีใครเดินมาตาม เขาสะดุ้งเล็กน้อยเพราะข้อมือบางถูกจับ กำลังจะสะบัดออกและหันหลังไปดูว่าใคร ก็เจอคนตัวสูงยืนส่งยิ้มมาให้

   เสียงกรี๊ดดังขึ้นจากกลุ่มคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าและเสียงฮือฮาของคนบนสแตนเชียร์ที่เห็นไอดินเดินจูงมือคุณจันทน์เข้าไปในโซนของนักกีฬา ภูผา กะทิ แตงไทย เดินตามไปนั่งที่สแตนเชียร์ ที่มีฟรังซ์และปัณณ์ นั่งรออยู่ก่อนแล้ว เรียกให้ขึ้นไปนั่งด้วยกัน

      “สวัสดีค่ะ/ครับ พี่ฟรังซ์ พี่ปัณณ์”

      “อืม~ สวัสดีครับ มานั่งนี่มา .. ข้าวกล่อง ขนมกินได้เลยนะ น้ำอยู่ในถังด้านล่าง หยิบเลยตามสบาย”

      “โห! พี่ทำไมเยอะจังครับ”

      “สวัสดิการนักกีฬา แล้วก็พวกแฟนคลับไอ้ดินกับไอ้พฤกษ์นั่นแหละ ซื้อมาให้ .. กินเลยไม่ต้องเกรงใจ”

      “ขอบคุณครับ / ค่ะ”

   ไอดินเห็นคนตัวเล็กไม่เดินมาสักที อดไม่ไหวต้องเดินเข้าไปหาเอง เขารู้ว่ามีสายตาหลายสิบคู่ที่อยากรู้อยากเห็นเรื่องของเขาและอีกคน สำหรับเขาไม่ได้รู้สึกอะไร ไม่สนใจด้วยซ้ำ แต่สำหรับคุณจันทน์ เขาอดห่วงไม่ได้ กังวลว่าจะอึดอัดหรือเปล่าที่มีคนมาจับจ้องแบบนี้

      “ยืนทำอะไรตรงนั้นครับ พี่รอตั้งนาน”

      “จันทน์รอภูผาคุยกับเพื่อนอยู่ฮะ”

      “คิดถึง”

      “หืม~ .. เมื่อวานก็เจอกัน”

      “ถึงเจอตอนเช้า บ่ายก็คิดถึงอยู่ดี

      “อะไรเล่า”  >///< 

      “เอริ่ม! คุณแผ่นดินครับ มึงไปยืนจีบกันที่อื่นได้ไหม เกรงใจกูบ้างไอ้เชรี่ย”

   พฤกษ์เอ่ยปากอย่างอดไม่ได้ แต่ไอดินทำเพียงแค่หันไปมองไม่ได้ให้ความสนใจใด เขาพาคุณจันทน์เข้าไปนั่งตรงที่พักนักกีฬาที่แบ่งขอบเขตไว้อย่างชัดเจนในสแตนเชียร์ฝั่งวิศวะ ด้านบนมีฟรังซ์ ปัณณ์และเพื่อนคนตัวเล็กนั่งอยู่ บรรดานักบาสของวิศวะนั่งอยู่กับพื้นสนาม คนตัวเล็กหันไปสวัสดีทุกคนแล้วยิ้มให้

      “โห! พี่ดินมีแฟนมาให้กำลังใจแบบนี้ เห็นใจคนไม่มีแฟนบ้างสิครับ”

      “จริง ตาร้อนไปหมดแระ กูเนี้ย!!”

      “เบาหวานขึ้นตา โว้ย~”

      “พี่ดิน หาแบบนี้ให้ผมคนดิ เอาน่ารักแบบนี้เลยนะ”

      “พวกมึงหุบปาก! อย่าแซว! … ระวังเจอตีนนะครับ คนนี้เขารักมาก~ หวงมาก~”

      ฮิ้ว~~~~

   พฤกษ์และน้องในทีมบาสฯ แซวไอดินอย่างสนุกสนาน เจ้าตัวหันไปยกนิ้วกลางให้ ก่อนจะเดินไปรื้อถุงขนมแล้วหยิบลูกชิ้นปิ้ง ข้าวเหนียวหมูทอดมายื่นให้คนตัวเล็ก แล้วเดินไปเปิดถังน้ำแข็งหยิบแก้วชาเขียวเย็นมาส่งให้อีกรอบ

   ภาพคนตัวสูงหยิบนั่นนี่บริการอีกคน ทำให้เกิดเสียงซุบซิบนินทากันใหญ่ ไม่มีใครเคยเห็นไอดินทำแบบนี้กับใครมาก่อน รอยยิ้ม แววตา ความอ่อนโยน ที่หลายคนเพิ่งจะเคยเห็น นั่นทำให้หลายคนนึกอิจฉาคนตัวเล็กขึ้นมา

      “ขอบคุณฮะ พี่ไอดินทานข้าวหรือยัง”

      “กินแล้ว กินมากไม่ได้ครับ เดี๋ยวจุก”

      “อ่อ .. แล้วทำไมซื้อมาเยอะจัง”

      “มีคนเอามาให้”

      “หืม~”

      “เวลามีแข่ง ก็จะมีคนเอาขนมมาให้แบบนี้เสมอ”

      “อ่อ! แฟนคลับ”

      “แต่อยากได้จาก แ ฟ น มากกว่าครับ”

      “อ้ ว ก ~”

   เสียงดังมาจากกลุ่มนักบาสที่นั่งอยู่ด้านล่างและบรรดาเพื่อนของคนตัวสูงที่นั่งอยู่บนสแตนเชียร์ดังขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกัน คุณจันทน์ที่เขินอยู่แล้ว ยิ่งเขินหนักกว่าเดิมไปอีก หน้าเห่อร้อนไปหมด

      “ยังไม่ได้เป็นแฟนซะหน่อย”

      “จะเป็นเลยไหม”

      “อะไรเล่า”  >///<

      “หึหึ”

   ไอดินยังคงหาเรื่องแกล้งให้คนตัวเล็กเขินได้ตลอด จนมีเสียงฮือฮาดังมาจากหน้าโรงยิม คุณจันทน์นั่งกินขนมอยู่หันไปมองว่าเกิดอะไรขึ้น พบกับกลุ่มคนที่เดินเข้ามาใหม่

      “นั่นไงพี่พอร์ช .. อึ้งป่ะ?”

      “เออ อึ้ง!! เชรี่ย! ทำไมกูดูผู้ชายเซ็กซี่วะ”

      “ฮะฮ่ะฮ่า .. บอกแล้ว”

   ภูผาที่เพิ่งเคยเห็น พอร์ช เป็นครั้งแรกถึงกับอึ้งจนมองตามตาไม่กระพริบ เจ้าของร่างบางใส่ชุดบาสสีแดงขับผิวที่ขาวอยู่แล้วให้ยิ่งขาวขึ้นไปอีก เสื้อวอร์มสีเดียวกันวางพาดอยู่บนไหล่ เดินเข้ามาพร้อมกับนักบาสคนอื่นของ ’ถาปัด เจ้าตัวเดินไปวางของแล้วเปิดกระเป๋าหยิบถุงเท้ารองเท้าออกมานั่งลงกับพื้นด้วยท่าทีสบายๆ

      “ไม่ไปทักทาย?”

      “ทำไมกูต้องไป”

      “หึหึ เรื่องของมึง”

      “หึหึ หาพ่อมึงไง .. ไอ้สัส”

   คนตัวเล็กหันไปมองไอดินที มองพฤกษ์ที ทั้งสองคนเหมือนจะพูดถึงคนที่เพิ่งจะเข้ามาใหม่ที่ดูโดดเด่น คนตัวเล็กหันไปดูพอร์ชอีกครั้ง ผู้ชายตัวสูง ผิวขาว รูปร่างสมส่วน กำลังมัดผมด้านหน้าที่เริ่มยาวขึ้นเป็นจุกบนศีรษะ เรียกเสียงฮือฮาจาก สแตนเชียร์ได้เป็นระยะ

      “พี่เค้าเท่จัง”

      “คุณจันทน์ .. ชมคนอื่นต่อหน้าพี่ได้ไง!”

      “งื้อ~ .. พี่คนนั้นคือพี่พอร์ชใช่มั้ยครับ”

      “รู้จักด้วย?”

      “แตงไทยบอกว่า พี่เค้าเป็นคนดัง แล้วบอกว่าพี่เขาหล่อสวย อิอิ”

   ไอดินเหลือบตามองเพื่อนที่ทำเหมือนไม่สนใจ สิ่งที่คนตัวเล็กพูดอยู่ พฤกษ์นั่งรื้อเชือกรองเท้าออกมามัดใหม่ พอมัดแล้วก็รื้อออกมามัดใหม่อีกครั้ง ดูก็รู้ว่ามันกำลังไม่เป็นตัวของตัวเอง ทำเป็นไม่สนใจฟังแต่เขารู้ว่าทุกคำพูดของคุณจันทน์ มันได้ยินชัดเจนทุกคำ

      “แล้วหล่อ หรือ สวย?”

      “อืม~ .. พี่เขาหล่อนะ แต่ดูมันดู เซ็กซี่ ด้วยอ่ะ”

      “คะ แค่ก แค่ก”

      “ฮะฮ่ะ .. ถึงกับสำลัก”

      “ไอ้สัส”

   พฤกษ์ทำทีเป็นยกขวดน้ำขึ้นมาดื่ม ในตอนที่รอคุณจันทน์ตอบว่าหล่อหรือสวย แต่พอคนตัวเล็กบอกว่าเซ็กซี่ มันทำให้เขาหยุดหายใจไปจนทำให้สำลักน้ำ เซ็กซี่งั้นหรอ นมก็ไม่มี ผู้ชายชัดๆ ส่วนเว้าส่วนโค้งก็ไม่มี ไม่นูนไม่นิ่ม มันจะเซ็กซี่ได้ยังไงวะ เหอะ!


      “แมคมาแล้วคร้าบ~ มึงเขยิบไปสิไอ้ปัณณ์ .. คุณจันทน์คิดถึงพี่แมคไหมครับ”

      “หะ!!”

      “ตีนกูไหม ไอ้สัส”

      “ไม่อ่ะ กูอิ่มแล้ว .. ขอบใจนะ”

      “ไอ้เหี้ย .. เอามือมึงออกเลย”

   แมคที่เพิ่งมาถึงตรงรี่เข้ามาที่กลุ่มเพื่อนและคุณจันทน์ ที่ย้ายขึ้นไปนั่งอยู่บนสแตนเชียร์กับเพื่อนตัวเองแล้ว แมคตรงเข้าไปนั่งเบียดกับคนตัวเล็กแล้วถือโอกาสกอดไหล่หลวมๆ เหมือนแกล้งยั่วโมโหเพื่อนตัวเอง ไอดินที่เห็นภาพนั้นหันมาตะโกนด่าทันที ในมือมีขวดน้ำเกลือแร่อยู่ เจ้าตัวทำท่าจะเขวี้ยงขึ้นมาแต่คงจะกลัวไปโดนคนตัวเล็ก

      “คุณจันทน์ พี่บอกให้นั่งข้างล่างก็ไม่เชื่อ”

      “อ้าว!!”

      “มึงอย่าเว่อไอ้สัส มีหน้าที่อะไรก็ทำไป เดี๋ยวคุณจันทน์กูดูแลเอง”

      “มึงจะเจอตีนกู”

      “ไอ้ขี้หวง .. เนาะคุณจันทน์เนาะ!!”

   ไอดินชี้หน้าเพื่อนตัวเอง แล้วเดินไปรวมตัวกับทีมเตรียมความพร้อมสำหรับการแข่งขันที่ใกล้จะเริ่มขึ้นต้นแล้ว คุณจันทน์ส่งยิ้มหวานให้แล้วพูดแบบไม่ออกเสียงว่า สู้สู้นะ


-----------------------------------------------------------------------


   ก่อนการแข่งขันไอดินเดินเข้าไปถามคุณจันทน์ว่าไปห้องน้ำไหม คนตัวเล็กพยักหน้าตอบตกลง ไอดินจูงมืออีกคนเดินไปทางหลังโรงยิมที่เป็นห้องพักและห้องอาบน้ำของพวกนักกีฬา ในห้องน้ำมีคนอยู่ 2-3 คน เขาดันคุณจันทน์ให้เข้าไปใช้ห้องน้ำห้องสุดท้ายเช่นเดิม

   หลังจากจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อย คุณจันทน์เดินออกมาล้างมือแต่ไม่เห็นอีกคนรออยู่ คิดว่าอีกคนคงจะออกไปรอข้างนอกแล้ว เช็คความเรียบร้อยของตัวเองอีกนิดหน่อยกำลังจะเดินออกไปจากห้องน้ำ คนตัวสูงเดินเข้ามาพอดี เขากำลังอ้าปากจะถามแต่อีกคนกลับดึงเขาเข้าไปหาพร้อมประกบปากจูบทันที
      

      “อื้อ~”

      “...”

      “อืม~”

   เสียงครางประท้วงเบาๆ ดังขึ้น ไอดินจัดการล็อคประตูห้องน้ำแล้วก่อนที่จะเดินเข้ามา เขาคิดถึงคุณจันทน์มากเหลือเกิน มากจนอยากจะเก็บคนตัวเล็กไว้ติดกับตัวเองตลอดเวลา

   คนตัวเล็กที่ถูกจับจูงเดินกลับมายังโซนพักนักกีฬา แล้วเสียงหวีดก็ดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อคนตัวสูงยกมือขึ้นลูบผมอีกคนอย่างเอ็นดู ภาพของผู้ชายตัวสูงในชุดนักบาสสีแดงเลือดหมูกับนักศึกษาปีหนึ่งตัวขาวปากแดง ที่เงยหน้าส่งยิ้มแสนหวานให้กันและกัน ใครจะไม่หวีดบ้าง

      “สู้ๆ นะฮะ”

      “ขอรางวัลด้วย”

      “เมื่อกี้ให้ไปแล้ว”

      “จะเอาอีก”

      “ให้ชนะก่อนเถอะ”

      “หึหึ เตรียมไว้เลย”


   กรรมการประจำสนามประกาศให้ทั้งสองทีมเตรียมพร้อมในการอบอุ่นร่างกายได้ การแข่งขันจะเริ่มในอีก 15 นาทีข้างหน้า ไอดินและพฤกษ์เดินเข้าสนามไปพร้อมกัน

      “กูรู้นะ .. ว่ามึงไปทำอะไรมา”

      “ขี้เสือก”

      “ไอ้สัส .. ไม่ปฏิเสธอีก”

      “หึหึ”

   การแข่งขันระหว่างวิศวกรรมศาสตร์และสถาปัตยกรรมศาสตร์เริ่มขึ้นแล้ว นักกีฬาของทั้งสองทีมยืนเรียงแถวจับมือทักทายกัน พฤกษ์ที่เป็นกัปตันทีมฝั่งวิศวะนำแถวจับมือกับผู้เล่นจากทางฝั่ง ’ถาปัด จนถึงผู้เล่นคนสุดท้ายที่พฤกษ์ยืนมองหน้านานเป็นพิเศษ ก่อนจะยื่นมือไปตรงหน้า แต่อีกฝ่ายที่มีท่าทีฮึดฮัดขัดใจ เหมือนไม่อยากสัมผัสมือแต่ก็ยอมจับในที่สุด

      “จับนานไปแล้วมั้ง กัปตัน!!”

      “เสือกจริง”

   ไอดินยื่นหน้าไปกระซิบข้างหูเพื่อน แล้วทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ดึงมือพฤกษ์ออกมาจากมือพอร์ช .. พอร์ชยิ้มรับแล้วยกมือไหว้ไอดิน ก่อนจะจับมือที่ไอดินยื่นมาให้

      “เต็มที่นะพอร์ช ไม่ต้องออมแรง”

      “แต่พี่ดินออมแรงมั่งก็ได้นะ ‘ถาปัด งานเยอะ ไม่ได้ซ้อมเลยพี่”

      “งานเยอะ! ไม่มีเวลาซ้อม! เหอะ! แต่มีเวลาไปเที่ยวกับคนนู้นคนนี้”

      “ไม่เสือกดิ”

   พฤกษ์หันไปจ้องหน้าพอร์ชทันทีที่อีกคนพูดจบ ไอดินได้แต่ส่ายหน้าแล้วกอดคอลากพฤกษ์เดินกลับมาโซนพักนักกีฬาในฝั่งตัวเอง

      “มึงดูปากมัน”

      “มึงเสือกเรื่องเขาก่อน”

      “มึงเพื่อนกูป่ะ!”

       “หึหึ”


    เสียงเชียร์จากทั้งสองคณะ เสียงไม่ได้เบาลงเลย แม้ว่าการแข่งขันจะเข้าสู่ช่วงท้ายเกมส์แล้วก็ตาม การแข่งขันค่อนข้างสูสีกัน ผลัดกันรุกผลัดกันรับ เหลืออีกเพียงหนึ่งควอเตอร์เท่านั้น จากการสังเกตของคุณจันทน์ เขามักจะเห็นพี่พฤกษ์ไปป้วนเปี้ยน วอแวอยู่กับพี่พอร์ชเสมอ บางครั้งเหมือนจะเข้าไปพูดอะไรบางอย่างจนอีกคนโมโหแต่คนพูดกลับยิ้มสะใจ

   เสียงเชียร์จากนักศึกษาในโรงยิมมีให้ได้ยินตลอดการแข่งขัน โดยเฉพาะเวลาไอดินขึ้นทำแต้มหรือบล็อคป้องกัน เสียงกรี๊ดจะดังมากเป็นพิเศษ และเมื่อใดก็ตามที่คนตัวสูงชู้ตลูกลงห่วงจะหันไปมองทางคุณจันทน์ทุกครั้งพร้อมด้วยรอยยิ้มเสมอ

      “กูไม่ควรมานั่งตรงนี้จริงๆ .. เหมือนได้รับความรักที่ไอ้ดินส่งมาให้ยังไงไม่รู้”

      “พี่แมคอ่ะ”

      “เอ้า!! เขินไปอีก”

      “อะไรเล่า”  >////<

   และแล้วการแข่งขันระหว่างวิศวกรรรมศาสตร์กับสถาปัตยกรรมศาสตร์ จบลงที่วิศวะชนะไป 89 ต่อ 78 คะแนน นักกีฬาของทั้งสองทีมเดินไปจับมือกัน ขอโทษขอโพยที่อาจจะพลั้งพลาด มีการปะทะรุนแรงกันบ้าง แต่เป็นไปตามกติกาการแข่งขัน ทีมบาสวิศวะร่วมกันบูมคณะและขอบคุณทุกคนที่มาเชียร์ ก่อนกลับมาที่โซนพักนักกีฬา

      “ฉลองเลย ให้กูจองร้านเลยมั้ย”

      “นัดแรกเอง ไอ้สัส .. หาเรื่องแดก”

      “เกลียดคนรู้ทัน .. เนาะคุณจันทน์เนาะ”

      “เอามือมึงออกไป เดี๋ยว! กูถีบให้”

      พลั๊ก!!

      “โอ๊ย~ ไหนมึงบอกว่า เดี๋ยวไงวะ ไอ้ห่า!!”

      “หลายทีแระ ไอ้สัส!”

      “ขี้หวงเอ้ย”

------------------------------------------------------------
   

   บนชั้นสองของร้านชาบูบาร์เต็มไปด้วยกลุ่มนักบาสฯ ของคณะวิศวกรรมศาสตร์ ทุกคนกำลังสั่งอาหารเสียงดังเซ็งแซ่ไปหมด ไอดินและคุณจันทน์ที่เพี่งจะมาถึงฟรานซ์กวักมือเรียกเพื่อนตัวเล็กให้เดินไปนั่งข้างๆ

      “พี่ดิน หวัดดีครับ .. มึง! บอลแพ้วะ”

      “ไม่เป็นไรนะ ปีหน้าเอาใหม่”

      “แข่งกีฬามันต้องมีแพ้มีชนะแบบนี้แหละ ครั้งนี้แพ้ ครั้งหน้าก็ชนะได้”

      “ครับพี่ดิน ผมก็แค่เสียดาย อุตส่าห์ซ้อมตั้งนาน”

      “นักกีฬาอาชีพ เขาต้องซ้อมทุกวัน ซ้อมเป็นปี แข่งแล้วยังแพ้เลย นี่เราซ้อมแค่เดือนสองเดือนเอง”

   ฟรานซ์พยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วยื่นเมนูให้เพื่อนตัวเล็กที่ส่งยิ้มพร้อมกำลังใจมาให้ คุณจันทน์กับฟรานซ์ช่วยกันสั่งอาหารทั้งชุดชาบูและอาหารญี่ปุ่นจานเล็ก นั่งคุยกันไปสักพักมีแก้วชาเขียวเย็นด้านบนมีวิปปิ้งครีมเลื่อนมาให้ คนตัวเล็กที่เห็นของโปรดก็ตาเป็นประกายทันที

      “ขอบคุณฮะ .. ที่นี่มีขายด้วยเหรอ?”

      “วานพนักงานไปซื้อมาให้”

      “อืม~ อร่อย! ขอบคุณฮะ”

      “ครับผม”

      “นี่น้ำเปล่า มึงแดรกซะไอ้แมค กูไม่มีปัญญาไปสั่งชาเขียวให้”

      “ขอบคุณครับพี่พฤกษ์  อื้ม!! ชื่นใจ .. ไอ้สัส ไม่มีความเกรงใจ เกินหน้าเกินตา น่าหมั่นไส้!!”

      “มึงน่ารักเท่าคุณจันทน์ป่ะ! ถ้าไม่ก็ไปไกลตีนกู”

      “อื้อหือ~ เหยียดหยาม”

   แมคแกล้งเบ้ปากใส่ไอดิน เรียกเสียงหัวเราะให้คนร่วมโต๊ะได้เป็นอย่างดี รักเหลือเกิน ตอนยังไม่มีคุณจันทน์ทำตัวนิ่งขรึม ไม่ใส่ใจสนใจใคร พอมีอีกคนแทบจะเป็นคนละคน เอาอกเอาใจ ดูแลเทคแคร์ทุกอย่าง น่าหมั่นไส้โว้ย~

      “กะทิคะ เอาน้ำอะไรไหมคะ พี่แมคไปสั่งให้”

      “เอ่อ~ .. ไม่เป็นไรค่ะ”

      “เอาน้ำหน้าแบบนี้ ไปไกลๆ กะทิไม่ได้กล่าว กูกล่าวเอง”

      “ไอ้ห่าฟรังซ์  .. กูจะหาม อย่าเอาควายเข้ามาสอด”

      “คาน!!”

      “ผ่างงงง .. เก่งจริงๆ พวกมึง”

   เสียงตอบรับมุขของแมคดังอย่างพร้อมเพรียงกัน ทุกคนหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน คุณจันทน์ดูดชาเขียวพร้อมตักวิ๊ปครีมกินอย่างถูกใจ พี่ไอดินรู้ใจเขาที่สุด

      “เอ้อ .. พี่ไอดินจะกินอะไรมั้งฮะ จันทน์จะได้จดให้”

      “คุณจันทน์สั่งเลย พี่กินได้หมด”

      “ซูชิ ปลาดิบ จันทน์สั่งให้แล้ว เหลือชาบูเอาอะไรดีฮะ”

      “งั้น เอานี่ นี่ แล้วก็นี่ เอาชุดเห็ดด้วยไหม”

      “เอาฮะ”

   ไอดินจิ้มเมนูเลือกสั่งอาหารมีคนตัวเล็กคอยจดลงกระดาษ วันนี้กลุ่มนักบาสวิศวะเหมาชั้น 2 ของร้านชาบูบาร์ทั้งชั้น พูดคุยเสียงดังโดยไม่ต้องเกรงใจใคร เสียงหัวเราะ เสียงด่ากัน มิตรภาพระหว่างเพื่อน รุ่นพี่ รุ่นน้อง มันดีแบบนี้เอง

      “ไอ้พฤกษ์ รอบหน้าเจอใครวะ”

      “วิดยา”

      “วันนี้แข่งกับ ‘ถาปัด มึงเพลินเลยสิ”

      “เพลินเหี้ยไร?”

      “แหม!! ถ้าเป็นปลากัด กูว่ามีท้อง!!”

      “ไอ้สัส”

   คุณจันทน์มองพฤกษ์ ฟรังซ์ และปัณณ์คุยกันอยู่อย่างสนใจ เจ้าตัวมองหน้าคนนั้นที คนนี้ที เขาสงสัยมาตั้งแต่ที่สนามบาสแล้วว่าพี่พฤกษ์กับพี่พอร์ชต้องมีอะไรแน่ๆ จากการสังเกตเหมือนว่า พี่พฤกษ์มักจะแอบมองพี่พอร์ช แล้วก็เข้าไปแหย่ให้อีกคนโมโหตลอดเกมส์เลย

      “พี่พฤกษ์ชอบพี่พอร์ชเหรอ .. อุ๊ป~”

      “แค่กแค่ก ..คุณจันทน์!!”

      “ฮะฮ่ะ ฮ่า~ ไอ้เชรี่ย อย่างฮา”

      “จันทน์ขอโทษฮะ จันทน์พูดออกมาเหรอ จันทน์แค่คิดในใจอ่ะ”

   เสียงใสที่ถามออกมาเบาๆ ในช่วงที่ทุกคนเงียบพอดี เกิดความเงียบรอบด้าน ก่อนที่ทุกคนจะหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ คุณจันทน์เองก็ตกใจว่าเขาพูดออกมาได้ยังไง เขาคิดในใจไม่ใช่เหรอ คนตัวเล็กได้แต่ยิ้มพร้อมยกมือไหว้ไปให้พฤกษ์ แต่บรรดาคนอื่นในโต๊ะพากันหัวเราะอย่างชอบใจ ตบมือ ตบโต๊ะ เป่าปากกันถ้วนหน้า แม้กระทั่งไอดินเองยังหลุดขำออกมา คนตัวเล็กหันไปจับแขนอีกคนอย่างหาที่พึ่ง เขารู้สึกผิดที่อยากรู้เรื่องคนอื่นและทำอะไรไม่ถูกเพราะพี่พฤกษ์ชี้หน้าคาดโทษเขาอยู่ ไอดินลูบหัวปลอบใจอีกคนว่าไม่เป็นไร อย่าคิดมาก

      “ให้ไอ้ดินจับปล้ำแม่งเลย”

      “อื้อ~ .. พี่พฤกษ์อ่ะ”

      “อย่าว่าคุณจันทน์เลย พวกกูก็อยากรู้ มึงมีอะไรจะบอกไหม?”

      “ไม่มี!! เลิกถาม!! กูไม่บอก!!”

   ปัณณ์อดที่จะถามเพื่อนตัวเองไม่ได้ แต่คิดอยู่แล้วว่า คนอย่างมันไม่ตอบหรอก ไอ้นี่มันปากหนักจะตาย พ่อหนุ่มแบดบอย ปากหมา หน้าหล่อ พ่อรวย ...ใหญ่!! สโลแกนนี้เหมาะกับมันที่สุด

      “เมื่อวันก่อนกูเจอมันนั่งกินข้าวอยู่กับพี่ปาล์ม คนแม่งมองทั้งโรงอาหาร กลิ่นความรักฟุ้งกระจาย”

      “เค้าจีบกันเหรอวะ?” 

      “ไม่รู้วะ .. มึงรู้ไหมพฤกษ์”

      “ไอ้สัสแมค กูจะรู้ไหม! กูไม่ได้เป็นอะไรกับมัน”

      “โมโหกลบเกลื่อน”

      “ไอ้ดิน ไอ้เหี้ย!! เงียบปากไป นั่งโอ๋เด็กมึงไปโน่น แดกไม่หยุด ขอให้ท้องแตก”

      “ง่ะ!! อะไรเล่า”

      “ไอ้พฤกษ์ .. ไม่เสือกดิ”

      “โว้ย~ ไอ้เพื่อนเหี้ย .. กูเกลียดคำนี้”

      “ฮะฮ่ะฮ่า~”

   เสียงคุย เสียงหัวเราะ จากการหยอกล้อกันของกลุ่มเพื่อน รุ่นพี่รุ่นน้อง บรรยากาศสนุกสนานเฮฮา หลังจากจัดการอาหารตรงหน้าอิ่มกันจนพุงกางแล้ว ก็ถึงเวลาแยกย้าย กลับไปพักผ่อนและเตรียมความพร้อมสำหรับการแข่งขันครั้งต่อไปในวันมะรืน

      “คุณจันทน์ จะกินอะไรอีกไหม”

      “ม่าย~ จันทน์อิ่มมากเลย”

      “แล้วอยากไปไหนไหม”

      “ตลาดนัดหลังมอ พี่ไอดินบอกว่าจะพาไปอ่ะ”

   เดี๋ยวนี้คนตัวเล็กเริ่มมีการออดอ้อนขั้นกว่าในความคิดของไอดิน การเกาะแขนหรือเอนหัวซบแขนเขา ตาเรียวใสมีประกายแวววาวคู่นั้น ไม่ว่าอะไรเขาก็ยินยอมตามใจทุกอย่างอยู่แล้ว แต่พอเพิ่มออฟชั่นนี้ขึ้นมา เขาคงหลงจนโงหัวไม่ขึ้นน่ะสิ

      “วันนี้วันจันทร์ ตลาดปิด รอไปวันศุกร์นะ แข่งเสร็จแล้วจะพาไป”

      “ก็ได้ สัญญานะ”

      “ครับผม”

   คุณจันทน์ยิ้มอย่างดีใจ เขาจะได้เอาไปบอกคนอื่นได้สักทีว่าเคยไปตลาดนัดหลังมอมาแล้ว เห็นกะทิกับแตงไทยบอกว่ามีของกินเยอะเลย แตงไทยเคยเอารูปให้ดูน่ากินทั้งนั้นเลย คอยดูนะจะกินให้หมดทุกอย่าง คุณจันทน์คิดในใจอย่างหมายมั่นปั้นมือ

      “พี่ไอดินอยากไปไหนหรือเปล่าฮะ”

      “ไม่ครับ .. เรากลับไปดูหนังที่คอนโดกันไหม?”

      “ได้ฮะ”

   คุณจันทน์รู้สึกอบอุ่นในหัวใจ เมื่อได้ยินอีกคนพูดคำว่า เรา ออกมา พี่ไอดินทำให้เขามั่นใจขึ้นทุกวันว่า เขาเองตัดสินใจไม่ผิดที่ให้โอกาสผู้ชายคนนี้ ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ การดูแล การเอาใจใส่ดีมาตลอด และไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลย
   มือบางเอื้อมมือไปจับมือของอีกคนเอาไว้ พร้อมยิ้มให้จนตากลมโตนั้นแทบจะปิดสนิท

      “อ้อน? อยากได้อะไรครับ”

      “เปล่าเลย จันทน์ให้รางวัลที่แข่งชนะ แล้วก็ .. ที่พาไปกินชาบู”

      “ขอมากกว่านี้ได้ไหม”

      “อืม~ พี่ไอดินอยากได้อะไรล่ะ”

      “คุณจันทน์รู้ไหม? นอกจากชาบู มีอย่างอื่นที่พี่อยากกินนะ”

      “อ้าว~ เหรอฮะ เอาไว้ครั้งหน้าเราไปกินกัน”

      “ไปกินตอนนี้เลยก็ได้นะ”

      “หืม~ ไหนว่าอิ่มไง”

      “อันนี้กินได้ตลอด กินเท่าไรก็คงไม่อิ่ม”

      “อ่า .. พี่ไอดินอยากกินอะไรเหรอฮะ?”

      “ก็ .. นอกจากชาบู ก็มีหนูนี่แหละที่ พี่ อ ย า ก กิ น !!!
      


   แล้วพบกันใหม่  :pig4:



Talk : ไม่มีอะไรจะพูดจะบอก นอกจากคำว่า    -- ข อ บ คุ ณ ม า ก ๆ น ะ  --

ออฟไลน์ cchompoo

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1402
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +29/-4

ออฟไลน์ Ugly Ducky

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 314
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-2
บทที่ 11 จะมีฉันยืนข้างข้างเธอ ฉันจะคอยใกล้ใกล้เธอ จะมีฉันยืนข้างเธอ เสมอไป [รักแท้ - บอย โกสิยพงษ์]
 
   มื้อเช้าวันศุกร์ที่โต๊ะอาหาร มีคนตัวเล็กนั่งทานอาหารเช้าพร้อมกับแขกขาประจำ ไอดินมารับคุณจันทน์ไปมหาวิทยาลัยเหมือนอย่างทุกวัน ตอนมาถึงเขาได้เจอกับคุณป๊าและคุณแม่ของคุณจันทน์แล้ว แนะนำตัวเองกับท่านทั้งสองด้วยความเคารพและนอบน้อม

   ท่านเจ้าสัวมองแล้วยกยิ้มให้แบบผู้ใหญ่ใจดี ส่วนคุณแม่ของคุณจันทน์ ชมว่าหล่อก่อนเชื้อเชิญให้ไปทานข้าวเช้าเป็นเพื่อนคุณจันทน์หน่อยเพราะคุณป๊ากับคุณแม่ต้องไปเชียงราย และยังบอกกับเขาว่า คุณแม่ฝากดูแลน้องด้วยนะคะ ก่อนจะขึ้นรถเพื่อไปสนามบิน

      “ทานได้ใช่มั้ยคะ พี่ไอดิน”

      “อร่อยมากครับ .. แน่นิ่มทำเองใช่ไหมครับ”

      “ใช่ค่ะ ทานเยอะๆ นะคะ .. ระวังคุณจันทน์แย่งทานหมด”

      “อื้อ~ แม่นิ่ม~”

      “พี่ไอดินจะพาคุณจันทน์ไปไหนคะ อารมณ์ดีตั้งแต่เช้าเชียว”

      “จันทน์จะไปตลาดนัดหลังมอฮะ แม่นิ่มไปด้วยกันไหม”

      “ฮะฮ่า .. ดูสิ คุณจันทน์ไปกับพี่ไอดินเถอะค่ะ วันนี้ไม่กลับมาทานข้าวเย็นใช่ไหม?”

   คุณจันทน์หันไปมองหน้าอีกคนเป็นเชิงถาม

      “ครับ ผมขออนุญาตพาไปทานข้าวแล้วไปเดินตลาดนัดต่อ อาจจะมาส่งช้ากว่าเดิมนิดหน่อยนะครับ”

      “ได้ค่ะ แต่อย่าตามใจมากนะคะ”

      “งื้อ~”



   รถบีเอ็มดับบลิวคันคุ้นตาจอดที่หน้าคณะบัญชีอย่างเคยเหมือนทุกวัน แต่วันนี้มีคนตัวเล็กเดินลงมาคนเดียวเท่านั้น ส่วนอีกคนต้องเตรียมตัวไปซ้อมบาสฯ ที่จะมีการแข่งในช่วงบ่ายวันนี้ คนตัวเล็กนัดกับเพื่อนๆ ว่าจะไปหาหนังสือสำหรับทำรายงานที่หอสมุดก่อน แล้วจะตามไปเชียร์ในช่วงบ่าย

   บริเวณชั้นล่างของหอสมุดกลาง มีนักศึกษานั่งกระจายอยู่ทั่วบริเวณ บนโต๊ะตัวใหญ่มีหนังสือวางซ้อนกันอยู่หลายเล่ม คนตัวเล็กเปิดหนังสือไปมาเหมือนหาอะไรสักอย่างแล้วจดลงในสมุดอย่างตั้งใจ กะทิแตงไทยไปหาหนังสือเพิ่มเติมตามหัวข้อที่แต่ละคนแบ่งงานกัน ฟรานซ์และภูผารับหน้าที่ไปซื้อน้ำและขนมมาให้เพื่อน


      “อุ้ย! กลิ่นพวกผิดเพศแถวนี้ มันแรงจัง!”

      “O__O”

      “หนังสือที่นี่ไม่น่ามีวิธีมัดใจผู้ชายหรอก .. ลองไปหาแถวที่ประจำของแกสิ!”

      “เอ่อ~”

      “ไม่เข้าใจ? โง่ แอ๊บใส ไร้เดียงสา หรือว่าตอแหลกันแน่”

      “พะ .. พี่ครับ”

      “เกย์น่ะ เอาแป๊บๆ ผู้ชายก็เบื่อแล้ว ไม่นานคงโดนเขี่ยทิ้ง”

      “...”

   คุณจันทน์ที่ตอนนี้ ทำอะไรไม่ถูกได้แต่กำมือแน่น เพราะเสียงของผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เบาเลย นักศึกษาบริเวณนั้นเริ่มหันมามองทางเขาเป็นตาเดียวกันแล้ว

      “ทำไมเป็นผู้ชายไม่ชอบเหรอ? นอนถ่างขาให้ผู้ชายเอาไม่อายบ้างรึไง อุบาทว์ น่าขยะแขยง”

      “คะ คุณ..”

      “อ้อ!! ลืมไปคนอย่างแกคงไม่อายหรอก หน้าหนาขนาดแย่งผัวชาวบ้านได้ เรื่องแค่นี้คงชิลๆ”

      “...”

      “ถามจริง? ทำแบบนี้มากี่คนแล้วล่ะ หน้าด้าน!”

   คุณจันทน์ไม่สามารถตอบโต้อะไรออกไปได้เลย ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครมาพูดแบบนี้กับเขา ผู้หญิงคนนี้ถือดียังไง มาด่าเขาแบบนี้ จากที่มึนงงก็แปรเปลี่ยนเป็นโมโหขึ้นมา กำลังเอ่ยปากตอบโต้ไป แต่มีเสียงหนึ่งขัดขึ้นมา

      “ถะ..”

      “แล้วผู้หญิงอย่างเธอ ไม่หน้าด้านกว่าหรือไง?”

      “พ..พี่พอร์ช~”

      “ยุ่งอะไร ไม่ใช่เรื่องของแก”

      “ชอบเสือก มีอะไรไหม? .. เป็นอะไรไหม?”

   พอร์ชที่เดินผ่านมาพอดี เห็นคนตัวเล็กยืนหน้าตาเหรอหรา กำลังถูกผู้หญิงไร้สมองด่าอยู่ทำให้อดไม่ได้ที่จะเข้าไปยุ่ง ในประโยคสุดท้ายเขาหันไปถามคนตัวเล็กที่ยืนหน้าแดงเหมือนจะร้องไห้แล้ว คนตัวเล็กส่ายหน้าไปมาตอบคำถามเขา

   จริงๆแล้วเขาจะเลยผ่านไปก็ได้ มันไม่ใช่เรื่องอะไรของเขาอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าเด็กที่ยืนทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ปล่อยให้ผู้หญิงปากตลาดด่าอยู่ได้ และที่สำคัญเจ้าเด็กคนนี้คือคนของพี่ดิน รุ่นพี่ที่เขารักและเคารพคนนึง

      “หึ พวกเดียวกันสินะ”

      “อืม~ อาจจะใช่ แต่ที่รู้ไม่ใช่พวกเดียวกับเธอแน่นอน”

      “ชั้นดีกว่าแกเยอะ อย่าเอาชั้นไปเทียบกับแก”

      “อ่อเหรอ~ ผู้หญิงที่นอนกับผู้ชายไปทั่ว นอนแล้วได้เงินด้วยป่ะ ถามจริง? ... เอ๊! เขาเรียกว่าอะไรนะ กะ กะ อะไรสักอย่าง ดูสิ! อยู่ๆ ก็คิดไม่ออก”

      “อะ เอ่อ ... พะ พี่พอร์ชครับ”

   คุณจันทน์พยายามจะเอ่ยปากห้ามคนที่เข้ามาใหม่ แต่เหมือนจะไม่ได้ผล เพราะอีกคนเหมือนกำลังเมามันส์ แถมยังหันมาถามเขาด้วยว่าคำนั้น คือคำว่าอะไร

      “เอ๊ะ! ลืมไป เงินก็ไม่ได้ใช่ป่ะ? ล่าแต้มเหรอ? ครบพันยังล่ะ?”

      “กรี๊ด~”

      “เอ~ ไม่ใช่พวกล่าแต้มเหรอ? ... อืม~ ดูแล้วน่าจะเพราะคัน คันเหรอ? คารามายเอาไม่อยู่แล้วใช่ป่ะ?”

      “กรี๊ด~ กรี๊ด~ อี..”

      “จุ๊จุ๊ ไม่เสียงดังสิครับ นี่มหา’ลัยนะ ไม่ใช่ซ่อง .. อุ้ย!! โทษที โทษที จะพูดว่าไม่ใช่บ้านไม่ใช่ช่อง”

      กรี๊ด~

      “คุณจันทน์ เกิดอะไรขึ้น”

   ฟรานซ์และภูผาเดินกลับมาจากซื้อขนม ได้ยินเสียงกรีดร้องและเห็นว่าหลายคนมองไปที่โต๊ะของพวกเขาเป็นจุดเดียว จึงรีบวิ่งเข้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนเขาหรือเปล่า

      “ปกป้องพวกเดียวกัน อย่างว่าแหละสันดานคงพอๆกัน ทุเรศ อุบาทว์ ต่ำ”

      “แหม~ ไม่ต้องเยินยอกันขนาดนั้นสิครับ .. แล้วพูดแบบนี้ เดี๋ยวคนอื่น เขาก็รู้กันหมดหรอก ว่าเธอเป็นยังไง?”

      “ยังไง! ชั้นเป็นยังไง เก่งจริงก็พูดมาสิ”

      “อืม~ กลางคืนหาเหยื่อตามผับตามบาร์ จะให้บอกไหมว่าที่ประจำของเธออยู่แถวไหน .. ส่วนกลางวันหนังสือหนังหาไม่เรียน ตามแต่ผู้ชาย แก้เกรดบ้างนะ ระวังจะเรียนไม่จบ”

      “กรี๊ด~~~ .. แกๆ”

      “ไม่เอาสิ .. บอกว่าไงว่าอย่าเสียงดัง สอนไม่จำ หัดใช้ปากให้น้อยลงแล้วใช้สมองให้มากขึ้น รอยหยักในสมองมันเพิ่มขึ้นได้นะ รู้ยัง?”

      “กะ ..”

      “อ้อ!! อีกเรื่องนะ ปาก เขาเอาไว้พูด ไว้กินอาหาร ไม่ได้มีไว้ใช้อย่างที่เธอทำเป็นประจำทุกคืน เข้าใจนะ!”

   พอร์ชตอกกลับอีกคนอย่างสะใจ เขาชอบนักล่ะไอ้เรื่องโต้ตอบกับคนแบบนี้ คนที่ไม่รู้จักดูตัวเอง เอาแต่ว่าคนอื่น ไม่เคยเห็นว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันผิด คิดแต่จะโทษคนอื่น คนแบบนี้ต้องเจอกับเขามันถึงจะสาสม

      “อีนี่ .. แกอยากโดนตบมากใช่ไหม”

      “ก็ลองดู”

      “พอได้แล้ว”

   เนยเงื้อมือจะตบหน้าพอร์ช แต่ฟรานซ์รีบเข้าไปจับข้อมือนั้นไว้ได้ทัน ภูผาเดินไปยืนบังหน้าพอร์ชและคุณจันทน์เอาไว้ ถ้าเกิดมีอะไรขึ้น พวกเขาพร้อมที่จะทำรุนแรงกับเพศแม่ได้เหมือนกัน

      “โอ๊ย~ เจ็บ .. ปล่อย .. บอกให้ปล่อย”

      “ผมว่าพี่กลับไปดีกว่านะ ครั้งนี้ผมจะไม่บอกพี่ดิน แต่ถ้ามีครั้งหน้าอีกผมว่าพี่ดินคงไม่ยอม”

      “นึกว่าชั้นจะกลัวรึไง”

      “นั่นแล้วแต่พี่ ผมไม่รู้ .. แต่ถ้าพี่อยากจะลองผมโทรฯ หาพี่ดินได้นะ วันนั้นพี่ดินพูดชัดนะหวังว่าจะจำได้”

      “เหอะ~ หมาหมู่ .. ฝากไว้ก่อนเถอะ”

      “รีบมาเอาคืนล่ะ .. รออยู่นะ”

   พอร์ชตะโกนตามหลัง เมื่อผู้หญิงคนนั้นหันหลังเดินจากไป ฟรานซ์ ภูผา และคุณจันทน์ถอนหายใจออกมาพร้อมกัน คนตัวเล็กที่ไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้ ถึงกับเข่าอ่อนทรุดนั่งกับเก้าอี้ทันที

      “ขะ ขอบคุณฮะ พี่พอร์ช”

      “เออ~ ไม่เป็นไร ทำไมยืนนิ่งให้เขาด่าล่ะ”

      “โหยพี่ .. ไอ้นี่มันด่าใครเป็นที่ไหน .. แต่ก็ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยเพื่อนผม”

      “เรื่องเล็กน่า .. หัดสู้คนบ้าง อย่าปล่อยให้เค้ารังแกเราฝ่ายเดียว”

      “ก็จันทน์ตกใจนี่นา”

      “หึหึ .. ก็น่ารักแบบนี้ไง พี่ดินถึงหวงนักหวงหนา”

      “>///<”

      “ไปล่ะ .. แล้วเจอกัน”

   พอร์ชยกยิ้มให้คุณจันทน์ก่อนที่จะเดินเข้าไปในหอสมุดกลาง คนตัวเล็กหันมาจะคุยกับเพื่อน แต่ทั้งฟรานซ์และภูผาไม่ได้สนใจเขาเลย ยังคงมองตามอีกคนไปตาไม่กระพริบ

      “เห็นไกลๆ วันนั้นกูว่าน่ารักแล้วนะ .. เจอใกล้ๆ แบบนี้ กูตายไปเลยเหอะ”

      “เออ ใครวะ? .. ยิ้มเมื่อกี้ ละลายใจกู” 

      “พี่พอร์ช ‘ถาปัด .. วันนั้นมึงไปแข่งบอลไงเลยไม่เจอ ผู้ชายอะไรวะ เซ็กซี่ฉิบหาย”

      “อ๋อ .. คนที่พี่พฤกษ์พูดถึง”

      “เออ นั่นแหละ”


   หลังจากกะทิแตงไทยกลับมาที่โต๊ะ ภูผากับฟรานซ์รีบเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง คุณจันทน์เล่าให้เพื่อนฟังในช่วงแรกที่เพื่อนทั้งสองยังไม่มา

      “ต่อไปนี้ เราจะไม่ปล่อยให้คุณจันทน์อยู่คนเดียวอีก”

      “เฮ้ย! แตงไทยไม่เป็นไร เราอยู่ได้”

      “อยู่ได้แต่สู้เขาไม่ได้ .. ดูอย่างวันนี้สิ ยืนนิ่งให้เขาว่าได้ยังไง”

      “ฟรานซ์ .. พี่เค้าเป็นผู้หญิง จะให้เราด่าผู้หญิงเหรอ”

      “สุภาพบุรุษไปอีก”

      “แล้วอีกอย่างมันตกใจนะ ที่อยู่ดีดีก็มีคนมาด่าเราอ่ะ”

   คุณจันทน์พยายามอธิบายให้เพื่อนเข้าใจ และไม่ต้องเป็นห่วง ที่จริงแล้วเขาไม่ได้อ่อนแอ หรือสู้คนไม่ได้ขนาดนั้น มันก็แค่อาการตกใจและไม่ทันตั้งตัวเท่านั้นเอง
   
      “มึงจะบอกพี่ดินไหม?”

      “ไม่ดีกว่า .. ไม่ต้องบอกนะ เราว่าพี่เค้าคงไม่มาอีกแล้วแหละ”

      “ตามใจ แต่กูว่ามึงควรบอก .. ถ้าเขารู้จากคนอื่น เขาจะโกรธที่มีเรื่องอะไรแล้วไม่บอก”

      “...”

      “คุณจันทน์อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ .. ทำรายงานกันต่อดีกว่าเนาะ จะได้รีบไปดูพี่ดินแข่งบาสฯกัน”

      “ใช่ๆ ทำรายงานกันดีกว่าเนาะ”

   กะทิและแตงไทยช่วยกันเบี่ยงเบนประเด็น ชักชวนให้เพื่อนหันมาสนใจรายงานแทน ทั้งคู่หันมาสื่อสารกันด้วยสายตาเพราะพวกเธอเชื่อว่าเรื่องนี้มันไม่จบง่ายๆ แบบนี้แน่  เพียงแต่ยังไม่รู้ตอนต่อไปของมันเท่านั้นเอง ทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับคุณจันทน์ไม่เคยรอดพ้นหูพ้นตาของพี่ดินไปได้หรอก

------------------------------------------------------------


   โรงยิมยังคงคลาคล่ำไปด้วยนักศึกษาเหมือนการแข่งขันครั้งก่อนของคณะวิศวกรรมศาสตร์อีกเช่นเคย คุณจันทน์เดินเข้ามายังสแตนเชียร์ที่เดิมแต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือพี่ไอดินไม่อยู่รวมถึงพี่คนอื่นด้วย เหลือแต่พวกพี่ในทีมบาสฯ เท่านั้น

      “สวัสดีครับแฟนพี่ดิน .. พี่ดินฝากบอกว่าไปทำธุระ เดี๋ยวกลับมานะครับ”

      “อะ .. เอ่อ~ สวัสดีฮะ”

      “นี่ขนมกับชาเขียว พี่ดินฝากไว้ให้นะ”

      “ขอบคุณฮะ”

   คุณจันทน์แปลกใจเล็กน้อย โดยปกติแล้วพี่ไอดินจะไปไหนมักจะบอกเขาเสมอ เมื่อเที่ยงยังโทรศัพท์คุยกันอยู่ ก็ไม่เห็นบอกเลยว่าจะไปไหน อาจจะมีงานด่วนก็ได้ คงไม่มีเรื่องอะไรหรอกมั้ง

   เสียงฮือฮาดังขึ้นที่หน้าทางเข้าโรงยิม คุณจันทน์ที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่หันไปมอง เห็นพี่พฤกษ์เดินโอบไหล่พี่ไอดินที่หน้าตาดูไม่สบอารมณ์เข้ามา พี่แมคเดินคุยโทรศัพท์ตามหลังมา พี่ฟรังซ์และพี่ปัณณ์เดินหน้ายุ่งปิดท้าย ทำไมทุกคนดูแปลกๆแบบนั้นล่ะ

   คนตัวสูงเดินเข้ามาในโซนพักนักกีฬา หันมาสบตากับคนตัวเล็กที่ส่งยิ้มหวานมาให้ แต่เขาทำได้เพียงยิ้มบางๆ ตอบกลับไปให้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ไอดินถอดเสื้อแล้วเริ่มต้นอบอุ่นร่างกาย คลายกล้ามเนื้อไป แต่คนตัวเล็กนี่นั่งอยู่บนสแตนเริ่มรู้สึกว่าอีกคนแปลกไป ต้องมีเรื่องอะไรแน่นอน เขาหันไปมองหน้าเพื่อนสนิท ฟรานซ์ได้แต่ยิ้มให้พร้อมตบไหล่เบาๆ อย่างปลอบใจ

   ฟรังซ์ ปัณณ์ และแมคเดินขึ้นมานั่งบนสแตนเชียร์ หลังจากคุยกับรุ่นน้องแถวนั้นเรียบร้อยแล้ว ฟรังซ์เดินมาสะกิดให้น้องชายตัวเองลุกไปนั่งที่อื่น แล้วนั่งลงข้างคุณจันทน์แทน กอดไหล่คนตัวเล็กเอาไว้ พร้อมเอ่ยถาม

      “คุณจันทน์ .. มีอะไรอยากจะเล่าให้พี่ฟังไหมครับ”

      “อ.. เอ่อ ไม่มีฮะ”

      “แน่ใจ .. ไอ้ฟรานซ์ มึงว่าไง”

      “เฮ้ย! ถามมันดิ ฟรานซ์ไม่เกี่ยว”

   คุณจันทน์มีท่าทางเลิ่กลั่กอย่างเห็นได้ชัดทันทีที่ฟรังซ์ถาม เจ้าตัวหันไปสบตากับเพื่อนตัวเองอย่างขอความช่วยเหลือ และต้องตกใจอีกรอบ เมื่อฟรังซ์หันไปถามน้องชายตัวเอง

      “มึงอยู่ไหน .. ตอนเกิดเรื่องกูสั่งไว้ว่ายังไง”

      “โห!! เดินไปซื้อขนมกับไอ้ผาแป๊บเดียว .. คนเยอะแยะใครจะคิดวะ?”

      “พี่ฟรังซ์ .. ระ รู้เหรอ?”

      “รู้สิครับ .. ไอ้ห่านั่น ตัวแทบลุกเป็นไฟ .. ทำไมมีอะไรไม่บอกครับ เก็บเงียบแบบนี้ไม่ได้นะ”

      “จันทน์ .. คือ จันทน์”

      “ครั้งนี้เขาอาจจะแค่พูดให้เจ็บ ให้อาย แล้วถ้าครั้งหน้าเขาทำมากกว่านี้จะทำยังไง? ไอ้ดินมันเป็นห่วงจนแทบบ้า คุณจันทน์เข้าใจไหมครับ? ”

      “จันทน์ ..ฮะ ฮึก จันทน์ ฮึก .. ม..ไม่อยากให้ ฮึก พะ พี่ไอดินเป็นกังวล ฮือ~”

      “อ้าว! ฉิบหายแล้ว! ร้องไห้เฉย .. ปัณณ์ ไอ้แมค มึงเรียกไอ้ดินสิ คุณจันทน์พี่ไม่ได้ดุเลยนะ ไม่ร้องนะครับ”

   คุณจันทน์กังวลมาตลอด ตั้งแต่ที่ฟรานซ์ทักว่าอีกคนอาจจะโกรธที่ไม่บอกเรื่องวันนี้ให้รู้ จากที่กลัวว่าอีกคนจะโกรธก็แย่แล้วแต่พอคนตัวสูงเดินเข้าแล้วทำเหมือนไม่ได้สนใจอย่างเคย ยิ่งทำให้ความกังวลที่มีอยู่เพิ่มสูงขึ้น พอฟรังซ์มาบอกว่ารู้เรื่องทั้งหมดแล้ว ความเครียด ความกังวลที่สะสมไว้ มันดันระเบิดออกมาเป็นน้ำตา

   ฟรังซ์เองก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน ที่เห็นคนตัวเล็กร้องไห้แบบนี้ ต้องให้เพื่อนช่วยเรียกไอ้ดิน ยังไม่รู้ว่าจะโดนมันด่าไหมที่ทำแก้วตาดวงใจมันร้องไห้อย่างนี้ เฮ้อ!!

   แมคตะโกนเรียกไอดินที่กำลังผลัดกันยืดกล้ามเนื้อหลังอยู่กับพฤกษ์ คนตัวสูงหันไปตามเสียงเรียก เจอแมคที่ชี้ไปยังคนตัวเล็กที่ก้มหน้าเอามือเช็ดน้ำตาป้อยๆ เขาหลุดสบถออกมา แล้วรีบวิ่งหรืออาจจะเรียกว่าเหาะขึ้นมาที่สแตนเชียร์ที่อีกคนนั่งอยู่ แล้วมันก็กลายเป็นจุดสนใจของคนในสนามอีกครั้ง เมื่อหนุ่มสุดฮอตเข้ารวบกอดคนตัวเล็กไว้ในอ้อมอก

      “คุณจันทน์ เป็นอะไร ไม่เอาไม่ร้องนะครับ”

      “ฮือ~ .. พะ พี่ อ..ไอดิน”

      “ครับ ครับ พี่อยู่นี่ ไม่ร้องนะคนดี”

      “มึงพาน้องออกไปก่อน เดี๋ยว! กูให้ไอ้เดี่ยวลงแทน”

      “เออ ขอบใจ ไปกับพี่นะครับ”

   พฤกษ์เดินตามมาด้วยเอ่ยบอกเพื่อน คนตัวสูงหันไปเช็ดน้ำตาให้แล้วลุกขึ้นจูงมืออีกคนที่เอาแต่ก้มหน้า และยังไม่หยุดร้องไห้ เดินลงจากสแตนเชียร์ตรงไปที่ห้องพักนักกีฬา

      “รอตรงนี้ก่อนนะ”

      “อื้อ~ .. ไม่ ฮะ ฮึก เอา”

      “พี่ไม่ไปไหน แค่ไปหยิบผ้าขนหนู นะครับ”

   คุณจันทน์ดึงเสื้อของอีกคนเอาไว้ แต่ก็ยอมปล่อยมือเมื่ออีกคนบอกเหตุผล ไอดินหายไปทางล็อกเกอร์ด้านในสุดสักพักกลับมาพร้อมผ้าขนหนูที่ชุบน้ำมาเรียบร้อยแล้ว

      “เช็ดหน้าก่อน ดูสิตาบวมหมดแล้ว”

      “ฮะ ฮึก~”

      “ร้องทำไมครับ บอกพี่สิ”

      “ฮึก .. พ..พี่ไอดิน กะ โกรธจันทน์”

      “หื้อ~ .. พี่โกรธคุณจันทน์เรื่องอะไร”

      “ก็ ... ก็จันทน์ไม่ได้บอกเรื่องเมื่อเช้า ที่ ..ที่หอสมุด”

      “พี่ไม่ได้โกรธคุณจันทน์ พี่จะโกรธคุณจันทน์ได้ยังไง แต่ .. พี่โกรธผู้หญิงคนนั้น! แล้วก็โกรธตัวเองที่ปกป้องคุณจันทน์ไม่ได้ โกรธที่ไม่ได้อยู่ตรงนั้น โกรธความมักง่ายของตัวเอง โกรธที่ทำอะไรไม่ได้เลย .. โกรธ”

   มือน้อยยกขึ้นมาปิดปากไอดินเอาไว้ คนตัวสูงเหมือนจะระบายสิ่งที่อัดแน่นอยู่ภายในใจออกมา คุณจันทน์รับรู้ได้ว่าอีกคนตัวสั่นเมื่อพูดเรื่องเมื่อเช้า เขาโผเข้ากอดอีกคนไว้ อยากให้อีกคนรู้ว่า เขาไม่เป็นอะไร เขาอยู่ตรงนี้ 

      “พี่ไอดิน~ .. จันทน์ไม่เป็นอะไรเลย นี่ไง เห็นไหม?”

      “...”

      “อย่าโทษตัวเองสิฮะ”

      “...”

      “ยิ้มให้จันทน์หน่อยสิ .. นะ นะครับ”

   คุณจันทน์เงยหน้าแล้วมองลึกเข้าไปในดวงตาของอีกคน และพบว่ามันยังมีแววแข็งกร้าวอยู่ในนั้น เสียงเรียบนิ่งแต่กรุ่นไปด้วยโทสะ ตั้งแต่รู้จักกันมา เขาเพิ่งเคยเห็นว่าอีกฝ่ายโมโหแล้วน่ากลัวมาก

      “ต่อไป ถ้ามีเรื่องอะไร .. จันทน์จะรีบบอกพี่ไอดินทันทีเลย”

      “...”

      “บอกคนแรกเลยด้วย จันทน์สัญญา?”

      “ทุกเรื่อง!”

      “ฮะ .. จันทน์จะบอกพี่ไอดินทุกเรื่อง”

      “พูดแล้วนะ”

      “ครับผม!”

   คุณจันทน์ยิ้มหวานให้อีกคนทันที ไอดินดึงคนตัวเล็กมากอดไว้แนบอก หัวใจของเขามันว้าวุ่นไปหมดตอนรู้เรื่อง กลัวว่าคุณจันทน์จะคิดมาก กังวลว่าจะอีกคนจะร้องไห้ หรือถูกรังแกหรือเปล่า ยังดีที่พฤกษ์และแมคเตือนสติเขาไว้ ไม่อย่างนั้นเขาคงบุกไปเอาเรื่องผู้หญิงคนนั้นแน่ อย่าหาว่าเขารังแกผู้หญิงเลย บอกแล้วไงว่าไม่ได้ขู่ ในเมื่ออยากลองก็จัดให้

      “พี่เป็นห่วง รู้ใช่ไหม?”

      “รู้สิฮะ จันทน์สัญญาแล้ว .. แต่ว่าพี่ไอดินไปไหนเหรอ ทำไมเพิ่งมา?”

      “ไปส่งงานเก่าที่ค้างไว้ให้มันจบครับ จะได้ไม่ต้องมากังวลอีก”

      “อ่อ .. เรียบร้อยแล้วใช่ไหมฮะ”

      “ครับ เรียบร้อยแล้ว!!”

      “ดีจัง”

   คุณจันทน์เข้าใจความหมายของคำว่า ‘งานเก่า’ ไปคนละทางกับอีกคน ไอดินก้มลงสูดกลิ่นหอมที่เป็นกลิ่นประจำตัวของคนตัวเล็กเข้าเต็มปอด ก่อนจะพากันกลับไปที่สแตนเชียร์


   เกมส์ในสนามตอนนี้ฝั่งวิศวะมีคะแนนนำฝั่งนิติศาสตร์อยู่เล็กน้อย นักศึกษาในโรงยิมแทบจะไม่ได้มองการแข่งขันในสนามเลย มัวแต่มองคนสองคนที่นั่งไหล่แทบจะเกยกันอยู่ตรงโซนฝั่งวิศวะ ที่แทบจะสาดความหวานใส่กันแบบไม่เกรงใจใคร แล้วใครหน้าไหนมันจะไปอยากดูเกมส์ในสนามกันเล่า!
   ..

   ..

   จนหมดเวลาการแข่งขัน ไอดินก็ยังไม่ได้ลงสนามแม้สักวินาทีเดียว กัปตันพฤกษ์บอกเขาเองว่าเปิดโอกาสให้พักได้หนึ่งเกมส์ แต่ครั้งหน้ารอบรองชนะเลิศต้องชนะเท่านั้น

      “ไปไหนกันดีวะ พวกมึง”

      “หาไรแดกกันดีกว่าวะ ปัณณ์กินไรดี”

      “คุณจันทน์ อยากกินอะไรครับ”

      “กูกะคุณจันทน์จะไปตลาดนัดหลังมอ พวกมึงจะไปด้วยไหม?”

      “เออ~ ก็ดีนะ .. กูไม่ได้ไปนานแล้ว ไปส่องสาวดีกว่า”

      “ไอ้หน้าหม้อเอ๊ย”

   ฟรังซ์เปิดประเด็นมาคนแรก แต่สุดท้ายกลับเป็นแมคที่โดนด่าซึ่งก็เป็นเรื่องปกติ สรุปกันว่าจะไปเดินตลาดนัดหลังมอด้วยกัน วันนี้วันศุกร์ร้านของขายน่าจะเยอะเป็นพิเศษ แต่กะทิแตงไทยและภูผา ขอตัวกลับบ้านก่อน เนื่องจากไม่ได้บอกที่บ้านไว้

   รอพฤกษ์และไอดินอาบน้ำเปลี่ยนชุดไม่นาน มีนัดแนะกับน้องในทีมบาสฯ สำหรับการแข่งขันรอบต่อไปอีกนิดหน่อย ก็ได้เวลาเดินทางไปตลาดนัดหลังมอซะที แต่สิ่งที่เป็นปัญหาอยู่ตอนนี้ คือจะไปกันยังไง ผู้ชายตัวใหญ่ 5 คนกับผู้ชายตัวเล็กน่ารักอีก 2 คน

      “ไปหน้ามอ แล้วนั่งแท็กซี่ไป”

      “ไอ้แมค ไอ้ควาย 7 คน แท็กซี่ที่ไหนจะรับ”

      “เอารถไป รถใครรถมัน”

      “มันไม่มีที่จอด กูบอกครั้งนี้ ครั้งที่ 3 แระ”

      “โน่นก็ไม่เอา นี่ก็ไม่เอา งั้นมึงคิดเองเลยไอ้พฤกษ์”

   แมคกับพฤกษ์ยืนเถียงกันถึงวิธีการจะไปตลาดนัดหลังมอของพวกเขาทั้ง 7 คน คุณจันทน์หันมองคนนั้นที คนนี้ที อย่างงงๆ

      “เอารถฟรานซ์ไปไหม แล้วให้พี่ปัณณ์กับไอ้คุณจันทน์นั่งหน้าด้วยกัน ที่เหลือนั่งหลังไป”

      “ไม่ได้ / ไม่เอา”

      “กูตัวเล็กตรงไหนไอ้ฟรานซ์”

   เสียงไอดินและฟรังซ์ พูดออกมาพร้อมกัน ส่วนปัณณ์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงโมโห เขาตัวเล็กตรงไหนวะ ฟรานซ์ได้แต่ยิ้มแห้งๆให้ปัณณ์ พร้อมยกมือไหว้ขอโทษขอโพย

      “ไอ้พฤกษ์ไปขับ คุณจันทน์นั่งตักพี่เบาะหน้า ที่เหลือหาที่นั่งเอาเอง”

      “หะ!!”

      “ไม่รีบคนเยอะ ไม่มีที่จอด อดเดินนะครับ”

   เมื่อทุกคนนั่งประจำเรียบร้อย มีเพียงคนเดียวที่ดูจะอิดออดคือคนที่อยากไปตลาดนัดมากที่สุด ไม่ใช่อะไรอายนั่นเอง ไอดินสบตากับฟรังซ์และแมคผ่านกระจกมองหลังยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ คนตัวเล็กนั่งอยู่บนตักให้เขากอดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

   เหมือนอย่างที่พฤกษ์ว่า รถรถเยอะมากจริงๆ กว่าจะหาที่จอดรถได้ พฤกษ์วนอยู่เกือบ 3 รอบ น่าจะเพราะเป็นวันศุกร์แล้วยังเป็นต้นเดือนด้วย คุณจันทน์ที่ยังไม่เคยมากลายร่างเป็นจิ้งจกเกาะกระจกมองบรรดาร้านค้าที่ตั้งเรียงรายอยู่อย่างตื่นเต้น

      “เอาไง กินก่อนหรือเดินก่อน”

      “กูว่า เดินก่อนดีกว่า ถ้าหิวก็หาไรกินไปตามทาง แล้วค่อยไปหาไรกินจริงจังอีกที”

      “จันทน์เห็นด้วย!!”

      “หึหึ รีบเชียวนะ”

   ปัณณ์เสนอความคิดแต่ถูกใจคนตัวเล็กเข้าอย่างจัง จนเจ้าตัวรีบพูดออกมา ไอดินขยี้ผมอีกคนอย่างเอ็นดูแล้วเริ่มต้นพาทัวร์ตลาดนัด

   ไอดินให้คุณจันทน์เดินอยู่ข้างหน้าแล้วตัวเองซ้อนอยู่ด้านหลังเหมือนเดิม เนื่องจากคนค่อนข้างเยอะ ถ้าเดินจูงมือกันก็เกรงว่าคนตัวเล็กอาจจะโดนชนได้ เพราะเจ้าตัวเอาแต่สนใจสองข้างทาง ที่มีร้านขายของ ขายขนม จนไม่ได้สนใจอย่างอื่น

   ร้านแรกที่คุณจันทน์แวะคงหนีไม่พ้นร้านขายของกิน ขนมเบื้องหน้าตาน่าทาน ทำให้คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมาทำหน้าอ้อนแล้วบอกว่า จันทน์อยากกิน แค่นั้นแหละ คนตัวสูงแทบจะเหมาทั้งร้านให้ เดินกันมาเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่ร้านขายโมเดลรถยนต์ที่ทุกคนในกลุ่มต่างให้ความสนใจเป็นอย่างมาก ยืนมุงกันจนเต็มร้าน ไอดินหยิบโมเดลรถเต่าสีพาสเทลขึ้นมาดูอย่างชอบใจ

      “น่ารัก .. พี่ไอดินชอบเหรอ”

      “ครับ สีนี้สวยไหม?”

      “สวย จันทน์ช่วยเลือกนะ”

      “โอเคครับ”

   คุณจันทน์ช่วยไอดินเลือกโมเดลรถยนต์คันเล็ก ที่มีทั้งรถเต่า โฟล์คกะบะ โฟล์คตู้ เรียกว่าแทบจะเหมากันทั้งร้าน มีเพียงคุณจันทน์คนเดียวเท่านั้นที่ไม่ได้อะไรเลยจากร้านนี้ เมื่อจ่ายเงินได้รับของครบแล้วได้เวลาไปเดินเล่นกันต่อ

   คุณจันทน์ได้เคสโทรศัพท์ลายกราฟฟิคเท่ๆ 2 อัน พร้อมด้วยชาเขียวแก้วใหญ่ในมือ ขนมอีกมากมายที่อยู่ในมือไอดินและพี่คนอื่นอีก จนไอดินต้องปรามว่า เดี๋ยวกินไม่หมด ถ้าไม่อิ่มจะพามาซื้อใหม่ คุณจันทน์ถึงได้หยุดมองหาของกิน

   เดินกันจนทั่วตลาด คนตัวเล็กมีเหงื่อเปียกจนชุ่มไปทั้งแผ่นหลัง แก้มก็แดง ปากก็แดง แต่ใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้ม ทั้งหมดมาปิดท้ายที่ร้านหอยทอดผัดไทย ได้โต๊ะนั่งพร้อมสั่งอาหารเรียบร้อยแล้ว ของกินต่างๆที่ซื้อมาถูกเปิดกินกันอย่างเอร็ดอร่อย ก่อนกลับบ้านไอดินแถมภูเขาไฟปังเย็นให้คุณจันทน์อีกถ้วย เลยได้รับรอยยิ้มแสนหวานเป็นรางวัล

      “เหนื่อยไหม?”

      “ไม่ครับ แต่ร้อนเนาะ”

      “หึหึ คุณจันทน์เดินแต่ห้างไง”

      “พี่ไอดินไม่ร้อนเหรอ”

      “ร้อน”

      “อ้าว~”

   ไอดินหัวเราะทันที ที่คุณจันทน์ส่งเสียงอ้าวออกมา เขากำลังพาคุณจันทน์ไปส่งบ้าน ถึงแม้ว่าอยากจะเก็บคุณจันทน์ไว้กับตัวตลอดเวลาก็ตาม

      “ขอบคุณนะครับ วันนี้จันทน์สนุกมากเลย”

      “ถ้าชอบวันหลังจะพาไปอีก”

      “จริงนะ”

      “ครับผม”

      “จันทน์ไปนะครับ เจอกันวันจันทน์นะ”

      “จะไม่เจอตั้ง 2 วัน คิดถึงแย่”

      “>///<”

      “คุณจันทน์ .. จะคิดถึงพี่ไหม .. หืม? ว่าไงครับ”

      “ค..คิดถึง”

   เสียงคำว่าคิดถึงเบาแสนเบา หลุดออกมาจากปากคนที่นั่งก้มหน้าเขินอายอยู่ ถึงแม้ไอดินจะได้ยินชัดเจนแค่ไหนแต่เขากลับอยากฟังมันอีกสักครั้งให้ชื่นใจ

      “ตอบให้พี่มีกำลังใจไปซ้อมบาสฯ พรุ่งนี้หน่อยสิ”

      “จันทน์ ... จันทน์ก็คิดถึงพี่ไอดินครับ”

      “ชื่นใจจัง .. ฝันดีนะครับคนดี”

      “ฝันดีครับพี่ไอดิน”

      

   แล้วพบกันใหม่  :pig4:



Talk : หายไป 4 วันเอง .. นิยายลงไปอยู่หน้า 3 เลย แงแง  แต่ ยังงัย ก็


ข อ บ คุ ณ ทุ ก ค น ม า ก ๆ เ ห มื อ น เ ดิ ม น ะ


ออฟไลน์ cchompoo

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1402
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +29/-4
คุณจันทร์โดนผีบ้าด่า จะจ้างคนไปตีมัน  :ped144:
และก็หวานจนมดกัดกันอีกแล้ว

ออฟไลน์ MayA@TK

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4992
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-7

ออฟไลน์ Ugly Ducky

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 314
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-2
บทที่ 12 สุขที่เคยเดินทางตามหามานาน ไม่ได้ไกลที่ไหน อยู่แค่นี้เอง [ร่มสีเทา – วัชราวลี]


   เสียงกลอง เสียงเพลงเชียร์ดังกระหึ่มโรงยิมมากกว่าการแข่งขันครั้งไหนในรอบ 2 สัปดาห์ที่ผ่านมา วันนี้เป็นการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศระหว่างคณะวิศวกรรมศาสตร์และคณะศึกษาศาสตร์ ที่ทั้งสองทีมต่างก็มีนักบาสฯ ตัวจริงของมหาวิทยาลัยปนอยู่ทั้งสองคณะ

   คุณจันทน์นั่งอยู่บนสแตนเชียร์ด้วยหน้าตาที่ง่วงงุน เนื่องจากเมื่อคืนนอนไม่หลับ ไม่รู้ว่าตื่นเต้นกับการแข่งขันบาสฯ รอบชิงชนะเลิศ หรือเพราะจะได้ไปเที่ยวกลางคืนเป็นครั้งแรกก็ไม่รู้

   จากการแข่งขันรอบที่แล้ว รุ่นพี่ปีสุดท้ายแจ้งข่าวว่า ถ้าปีนี้ได้ถ้วยชนะเลิศกีฬาประเภทใดก็ได้มาครอง ทางสมาคมศิษย์เก่าจะมีเงินให้ ถ้วยละ 20,000 บาท โดยให้สโมฯ คณะ 50% และทีมนักกีฬาอีก 50% ซึ่งตอนตกลงกัน ถ้าทีมบาสฯ ชนะ ชั้นปีสามขอไม่รับ ให้น้องในทีมนำไปแบ่งกันได้เลย แต่ทุกคนกลับบอกว่าขอเอาเงินส่วนนี้ไปเลี้ยงฉลองกันทั้งทีมดีกว่า ดังนั้น ถ้าวันนี้พวกเขาได้ถ้วยชนะเลิศจะไปเลี้ยงฉลองกัน และถึงแม้จะแพ้ กัปตันทีมอย่างพฤกษ์ก็จะเลี้ยงปลอบใจอยู่ดี

   คุณจันทน์ที่พอรู้ว่า พวกพี่จะไปเลี้ยงฉลองกันที่ผับก็อยากจะไปด้วย ไอดินกับฟรังซ์มองหน้ากัน ก่อนที่ฟรังซ์จะเป็นคนบอกว่า ให้คุณจันทน์ไปขออนุญาตที่บ้านก่อน ถ้าคุณป๊า คุณแม่อนุญาต ก็ไม่มีปัญหาพาไปได้

   วันที่คุณจันทน์ไปขออนุญาต คนตัวเล็กลากฟรานซ์ไปเป็นเพื่อนด้วย บอกแม่นิ่มคนแรกก่อน แม่นิ่มไม่ได้ว่าอะไร เพียงแต่บอกว่าต้องแจ้งให้คุณป๊ากับคุณแม่ทราบด้วย เจ้าสัวจอมนั่งฟังลูกชายคนเล็กเอ่ยขออนุญาต ด้วยใบหน้านิ่งแล้วเอ่ยเสียงเรียบว่า

      “คุณจันทน์โตแล้ว .. ป๊าเชื่อใจ ว่าคุณจันทน์จะดูแลตัวเองได้ ใช่ไหม?”

      “ครับ .. จันทน์ดูแลตัวเองได้”

      “น้องฟรานซ์ พี่ฟรังซ์และพี่ไอดิน ไปด้วยใช่ไหมคะ”

      “ครับคุณน้า”

      “งั้น คุณแม่ก็ไม่ห่วงแล้ว แต่คุณจันทน์ต้องเชื่อฟังพี่นะคะ อย่าดื้อล่ะ”

      “ครับคุณแม่ ขอบคุณครับ จันทน์รักคุณป๊ากับคุณแม่ที่สุดเลย”



------------------------------------------------------




   เสียงนกหวีดเริ่มการแข่งขัน วันนี้ดูเหมือนว่าจะมีนักศึกษามาชมการแข่งขันเยอะเป็นพิเศษ เยอะขนาดที่ว่าไม่มีที่นั่งบนสแตนเชียร์เหลือเลย กองเชียร์ต้องกระจายกันนั่งบนพื้นหรือยืนเชียร์อยู่รอบสนามบาสฯ กันเลยทีเดียว

   เกมส์การแข่งขันเป็นไปอย่างสูสีในควอเตอร์แรก เนื่องจากเป็นนักบาสตัวจริงของมหาวิทยาลัยอยู่แล้ว ซ้อมด้วยกันบ่อย รู้จุดแข็งจุดอ่อนของกันและกันเป็นอย่างดี เพียงแต่ว่าใครจะแก้เกมส์เก่งกว่ากันเท่านั้นแหละ

   ควอเตอร์ที่สองเหลืออีกไม่กี่นาทีจะหมดเวลา ไอดินเลี้ยงลูกบาสจากฝั่งตัวเองมาจ่ายให้เพื่อนทำแต้ม แต่มีเสียงเป่านกหวีดดังขึ้นก่อนจะได้ชู้ต เมื่อฝั่งศึกษาศาสตร์ทำฟาล์ว ทุกคนบนสแตนเชียร์ฝั่งวิศวะลุ้นการชู้ตลูกโทษของไอดินอย่างใจจดใจจ่อ

      เฮ!!! 

   ลูกโทษลูกแรกลงไปอย่างสวยงาม ลูกที่สองกระทบห่วงแล้วกระดอนออกมา พฤกษ์เทคตัวขึ้นรับลูกบาสได้ มองหาเพื่อน ส่งต่อให้เขื่อน วิ่งสูตรตามที่ซ้อมกันมา เขื่อนส่งลูกย้อนหลังไปให้ไอดิน ที่ยืนรออยู่ที่เส้น 3 แต้มแล้ว ชู้ต …


      เฮ!!!       

      ปรี๊ดดดดดดดดดดดด

   การแข่งขันควอเตอร์ที่สองจบลง คณะศึกษาศาสตร์มีคะแนนนำทีมวิศวกรรมอยู่ที่ 48 : 45 ไอดินที่วิ่งไปวิ่งมาทั้งควอเตอร์ บวกกับคนในโรงยิมเยอะมาก เหมือนเครื่องปรับอากาศจะสู้ไม่ไหว ร้อนจนเหงื่อชุ่มเสื้อไปหมด หลังจากกรรมการเป่าหมดเวลา เขาจึงถอดเสื้อชื้นเหงื่อออกทันที

   เสียงกรี๊ดดังก้องไปทั้งโรงยิม คนถอดเสื้อยังสะดุ้งตกใจ ไอดินเดินหน้าตาเลิ่กลั่กเข้ามาโซนพักนักกีฬา พฤกษ์เห็นแบบนั้น เลยเดินไปริมสนามก่อนที่จะถอดเสื้อแล้วเอาน้ำราดตัวเอง เสียงกรี๊ด เสียงโห่ ดังกระหึ่ม และเมื่อพฤกษ์เดินไปดึงกัปตันทีมฝั่งศึกษาศาสตร์ออกมา กระซิบกระซาบกันอยู่สักพัก กัปตันทีมศึกษาศาสตร์ถอดเสื้อออกแล้วยืนเก๊กท่าให้ถ่ายรูป เรียกเสียงกรี๊ด เสียงโห่ เสียงหัวเราะได้อีกรอบ

      “รู้งี้ กูลงบาสฯ ด้วยดีกว่า กูจะได้โชว์ซิกแพคกูบ้าง”

      “ซิกแพค? เหอะ! มึงกล้าพูดมากไอ้แมค ของมึงเรียกพุง ไอ้ควาย”

      “ไอ้ฟรังซ์ เค้าเรียกชั้นไขมันดีในร่างกาย วู้!!”

   คุณจันทน์หัวเราะไม่หยุดตั้งแต่เห็นไอดินทำท่าตกใจเอาเสื้อมาปิดหน้าอกตัวเองไว้ จนมาถึงพี่พฤกษ์ แล้วปิดท้ายด้วยพี่แมค เขาหัวเราะจนหน้าดำหน้าแดงไปหมด คนตัวสูงที่นั่งพักเหนื่อยพร้อมมีรุ่นน้องในทีมนวดขาคลายกล้ามเนื้อให้อยู่ มองอีกคนด้วยความเอ็นดู

   หลังพักไปครบเวลาพัก ควอเตอร์ที่ 3 พร้อมเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง ฝั่งวิศวะยังคงใช้นักกีฬาชุดเดิมทั้งชุด แต่ฝั่งศึกษาศาสตร์ขอเปลี่ยนตัวไป 1 คน ทำให้เกมส์ในสนามเหมือนว่าฝั่งวิศวะจะเป็นต่ออยู่เล็กน้อย

   คุณจันทน์นั่งลุ้นเกมส์ในสนามอย่างตื่นเต้น ปกติเขาไม่ค่อยดูกีฬาเท่าไร เพิ่งจะดูมากสุดก็ตอนที่ได้รู้จักกับอีกคนนี่แหละ คุณจันทน์ยอมรับว่า ไม่ว่าจะเป็นการเดิน การวิ่ง การเลี้ยงลูกบาส แม้กระทั่งการเช็ดเหงื่อแบบไม่ตั้งใจของพี่ไอดินยังดูเท่ ดุมีเสน่ห์ มันทำให้เขาไม่สามารถละสายตาไปจากอีกคนได้เลย บ่อยครั้งที่เขาและพี่ไอดินสบตากัน แม้จะเพียงแค่แวบเดียว แต่มันทำให้ว่ารู้ว่าคนทั้งสองห่วงใย ใส่ใจกันตลอดเวลา

   เหลืออีกแค่ 30 วินาทีจะหมดเวลาการแข่งขัน คะแนนฝั่งวิศวะนำอยู่ที่ 87: 85 และเป็นช่วงบุกของฝั่งศึกษาศาสตร์ที่คงยื้อจนใกล้หมดเวลาค่อยชู้ต 3 แต้มหรือเพื่อตีเสมอ แล้วไปแข่งกันต่อในช่วงต่อเวลาพิเศษ

   พฤกษ์กันเบอร์ 11 ของฝั่งศึกษาศาสตร์ ที่กำลังเลี้ยงลูกแล้วส่งต่อให้เบอร์ 9 จวนเจียนจะหมดเวลา เบอร์ 9 รับลูกแล้วกระโดดขึ้นชู้ต ... 3 2 1 ลูกบาสลงห่วงหมุนวนแล้วกระเด้งออกมา พฤกษ์รีบขึ้นรีบราวน์ไว้อีกครั้ง


      ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

      เฮ!!!!!!

   คุณจันทน์ ฟรานซ์ ภูผา กะทิและแตงไทย กระโดดดีใจพร้อมกัน เสียงเฮดังลั่นโรงยิม ตัวสำรองฝั่งวิศวะวิ่งกรูกันเข้าไปในสนามแล้วอุ้มพฤกษ์ขึ้นมาโยนทันที มีไอดินยืนหัวเราะอยู่ใกล้ๆ ได้ยินเสียงคนถูกจับโยนโวยวายว่า ‘ปล่อยกูลง ไอ้พวกเหี้ย’ 


      “เย่เย้!! ในที่สุด กูก็ได้กินเหล้าฟรีแล้วโว๊ย”

      “ไม่ช่วยอะไร แต่รอแดกฟรี!! มึงนี่มันเลวสม่ำเสมอจริงๆ ไอ้สัสแมค”

      “ขอบคุณที่ชมว่ากูเป็นคนเสมอต้นเสมอปลาย”

      “พ่องมึง!!”

   พฤกษ์เดินออกมาจากห้องพักนักกีฬาพร้อมไอดิน รอจนคนอื่นในทีมพร้อมนัดแนะเวลากันเสร็จสรรพ หน้าที่ในการจองโต๊ะฟรังซ์และปัณณ์เป็นคนจัดการอย่างเช่นเคย

      “เฮ้ย!! ไอ้เฟียต มานี่ดิ .. คืนนี้ไปเมากะกูเปล่า? ร้าน ZZ สามทุ่มแดกฟรี!”

      “เอาเด็กไปด้วยได้เปล่า?”

      “เด็กที่ไหน เมียมึงอ่ะ!”

      “เมียก็ส่วนเมีย เด็กก็ส่วนเด็กสิวะ”

      “ไอ้เหี้ย! ถามจริง”

      “หึหึ หยอก หยอก”

   พฤกษ์หันไปเรียกกัปตันทีมคณะศึกษาศาสตร์ ที่เจ้าตัวเพิ่งเดินออกมาจากห้องพักนักกีฬาเดินเข้ามาหาคุยกัน เฟียต คุยอยู่สักพักใหญ่ แต่ก่อนที่จะเดินกลับไป เขาหันไปพูดแซวคนตัวสูงที่กำลังเก็บของลงกระเป๋าอยู่


      “ไอ้ดิน ข่าวว่ามึงไปตึกบัญชีบ่อยๆ ลงบัญชีเบื้องต้นใหม่อีกรอบเหวอวะ”

      “วู้!! มึงตกข่าวแล้ว เขาไปหากำลังใจ มึงไม่รู้ไง เค้าปิดกันให้แซด”

      “เรื่องไรวะ”

      “รอบที่แล้วแข่งกับพวกนิติ แม่งมันทำสาวๆ ร้องไห้ไปครึ่งมหา’ลัย”

      “ทำไมวะ”

      “ไอ้เชรี่ยนี่ไง ขับรถอ้อยมาคว่ำที่สนาม นิติแม่งวิ่งไม่ไหว เบาหวานขึ้น พวกกูเลยชนะ!”

      “ฮ่ะฮ่า .. ไอ้สัส คิดได้นะมึง”

   พฤกษ์แซวเพื่อนตัวเองอย่างสนุก เฟียตหัวเราะแล้วบอกว่าถ้าเมียไม่ว่าจะไป ก่อนจะขอตัวกลับไป หลังจากนั้นทุกคนต่างพากันแยกย้ายกลับไปพักผ่อน แล้วมาเจอกันอีกครั้งในยามค่ำคืน

      “พี่ไอดินเหนื่อยไหมฮะ หิวข้าวเปล่า?”

      “นิดหน่อยครับ”

      “กินอะไรดีฮะ”

      “ก๋วยเตี๋ยวน้ำตกไหม?”

      “เอาฮะ เอาเกี๊ยวทอดด้วยนะ”

      “ได้สิครับ .. ไปครับ”

   ไอดินเดินกอดคอคุณจันทน์เดินผ่านเพื่อนไปหน้าตาเฉย ไม่ได้มองเลยด้วยซ้ำว่ามีเพื่อนยืนอยู่ตรงนั้น พฤกษ์ แมค ฟรังซ์ ปัณณ์ และเพื่อนคุณจันทน์ มองด้วยความหมั่นไส้

      “พวกมันคิดว่า บนโลกนี้มีมันแค่สองคนรึไงวะ?”

      “เออ แม่ง ระรื่นชื่นบานเหลือเกิน .. ไปค่ะ กะทิ ก๋วยเตี๋ยวน้ำตกเนาะ”

      ป้าบบบบ 

      “ตลกแดกไม่พอ .. ทำเนียนจีบน้องอีก!”

      “ไอ้สัสฟรังซ์ .. ไอ้เหี้ย ตบมาได้ สมองกูกระทบกระเทือนหมด กูยิ่งอ่อนแออยู่”

      “ส้นตีน .. ไปได้แล้ว คืนนี้เจอกันนะ น้องๆ อย่าลืมบอกที่บ้านก่อนนะ”

      “ครับ / ค่ะ”

   หลังจากจัดการก๋วยเตี๋ยวน้ำตกคนละสองถุง เกี๊ยวทอดอีก 1 กล่อง ชาเขียวเย็นอีกคนละแก้วเรียบร้อยแล้ว คุณจันทน์และไอดินนั่งอิงกันดูทีวีอยู่ที่โซฟา คนตัวเล็กพิงหลังกับอกของอีกคน มือของคนตัวสูงกอดก่ายอยู่ที่เอว จมูกแสนซนป้วนเปี้ยนวนเวียนหอมหัวทุยอยู่ตลอด

   ดูทีวีได้ไม่นานคนตัวเล็กก็หาวหวอด เนื่องจากเมื่อคืนนอนไม่เต็มอิ่ม ไอดินเลยบอกให้คนตัวเล็กขึ้นไปนอนบนห้อง แต่คุณจันทน์ส่ายหน้าไม่ยอมท่าเดียว สุดท้ายเขาต้องลุกไปหยิบหมอน ผ้านวมมาปูที่พื้นแทน

      “นอนก่อน อีกตั้งหลายชั่วโมง .. ตื่นมาอาบน้ำกินข้าว แล้วค่อยไปร้าน”

      “แล้วพี่ไอดินจะไปไหนฮะ”

      “ไม่ไปไหน จะนอนตรงนี้ นอนกอดคุณจันทน์ไว้”

   คุณจันทน์ยอมลงมานอนเหยียดยาวบนผ้านวมผืนนุ่ม ไอดินจัดการห่มผ้าให้อีกคนเรียบร้อย ลูบหลังคนตัวเล็กไปมาเพียงไม่นานอีกคนก็เข้าสู่ห้วงนิทรา เสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของคุณจันทน์ทำให้ไอดินยิ้มออกมา ก้มลงหอมหน้าผากแผ่วเบาแล้วล้มตัวนอนตามคนตัวเล็กไป

-------------------------------------------------------


   คนตัวเล็กลืมตาขึ้นมาแล้วมองไปรอบตัว เจอกับใบหน้าคมเข้มที่กำลังจ้องเขาอยู่ ไอดินตื่นก่อนคุณจันทน์ไม่นานว่าจะลุกไปอาบน้ำอาบท่าแต่ตัดใจลุกไปไม่ได้สักที เวลาอีกคนหลับมันน่ารักมาก เหมือนเด็กตัวน้อยยังไงยังงั้น ตัวนุ่มเนื้อนิ่มผิวหอมและลื่นมือที่เขานอนกอดอยู่นี่ มันทำให้เขามีความสุขมากเหลือเกิน อยากที่จะตื่นมาเจอแบบนี้ทุกวัน

      “เด็กขี้เซา~”

      จุ๊บ ... มันอดไม่ได้จริงๆ ที่จะหอมหน้าผากคนตรงหน้า

      “อีฟนิ่งคิสครับ”    
 
      “อื้อ~ .. มีด้วยเหรอ?”

      “มีสี แต่มีให้คุณจันทน์คนเดียว”

      “ไม่เห็นอยากได้”

      “อยากให้ จะให้ทุกวันด้วย”

      “ไม่ ... อื้อ~”   

   ไอดินจัดการปิดปากน้อยที่ช่างยั่วเขาเสียเหลือเกิน ไม่อยากได้ใช่ไหม จะจูบให้เคลิ้มเลย ไอดินขบเม้มเรียวปากบางอย่างหยอกล้อ ไม่ได้รุกล้ำเข้าไป แม้ว่าอีกคนจะเผยอรอแล้วก็ตาม

   คนตัวสูงเอนตัวไปข้างหลัง แต่ปากยังคงป้อนจูบให้คนตัวเล็กอย่างต่อเนื่อง จนตอนนี้หลังของเขาชิดติดกับโซฟาแล้ว บนตัวของเขามีอีกคนทาบทับอยู่ ซึ่งคนบนนั้นยังคงไม่รู้ตัว ปากน้อยยังรับจูบที่เขาป้อนให้ ลิ้นน้อยกวัดเกี่ยวพันคล้อยตามการชักนำของเขา

      “อื้อ~ .. อ่า”

      “ไหนว่าไม่อยากได้ไง?”

      “อ๊ะ!! อะไรเล่า”

      “หึหึ .. ถ้าพูดว่าไม่อยากได้ จะจูบอีก”

      “แล้วถ้าพูดว่า อยากได้ล่ะ?”

      “ก็จูบสิ”

      “เสียเปรียบ!”

      “ยอมให้จูบคืน”

   คุณจันทน์เบ้ปากอย่างขัดใจแต่หน้ากลับมีริ้วรอยแดง แต่อีกคนกลับยิ้มอย่างชอบใจ แอบขโมยหอมแก้มกลมไปอีกที แล้วพาคนตัวเล็กขึ้นไปอาบน้ำบนห้องนอน จะได้ไปหาข้าวทานกันก่อนที่จะไปฉลองกันตามนัด คนตัวเล็กอิดออดนิดหน่อยที่จะขึ้นไปห้องส่วนตัวของอีกคน แต่ไอดินก็ไม่ยอมกว่าจะพาขึ้นมาได้ เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน

   Rrrr Rrrr

      “ว่า?”

      “ไอ้ดิน มึงแดกข้าวยังวะ?”

      “ยัง รอคุณจันทน์อาบน้ำอยู่”

      “แหนะ! ทำไรกันอ่ะ ต้องอาบน้ำ ฮั่นแน่!! อย่าบอกนะว่า..”

      “พ่อมึงสิ   ไอ้สัส .. กูเพิ่งตื่น แล้วโทรมาไม? มีไร? ที่บ้านไม่รักไง?”

      “ไอ้ดิน ไอ้เพื่อนเวร กูจะบอกว่า ไปกินข้าวร้านเฮียโตนะ นัดกันหมดแล้ว เหลือแต่มึง”

      “เออ .. ได้ แล้วพวกมึงจะถึงร้านกี่โมง?”

      “กูกำลังจะไป คนอื่นไม่รู้วะ แต่คงสักทุ่มนึงมั้ง”

      “โอเค .. กูตามไป”

      “เออ! เจอกันมึง! .. อย่าแอบดูน้องอาบน้ำนะ”

      “ไอ้สัส!!”

   ไอดินตะโกนด่าแมค แต่ไม่ทันเพราะไอ้เพื่อนตัวดีมันชิงวางสายไปทันทีที่พูดจบ แต่จะว่าไปคำพูดมันก็น่าสนใจอยู่นะก่อนที่จะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกมาพอดี

   คุณจันทน์ออกมาด้วยกางเกงยีนส์สีดำมีรอยขาดที่เข่าและบริเวณต้นขา เสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีน้ำเงินพอดีตัวมีโลโก้แบรนด์ดังปักอยู่ กระดุมถูกปลดลงมาสองเม็ด เผยให้เห็นผิวขาวอมชมพูที่ตัดกับสีเสื้ออย่างชัดเจน ผมที่ยังเปียกถูกขยี้ด้วยผ้าขนหนูในมือของเจ้าตัว ไอดินจ้องไปที่คนตัวเล็กอยู่นาน นานจนคนตัวเล็กต้อเอ่ยทักท้วง

      “มะ มองอะไรเล่า”

      “คุณจันทน์ เซ็กซี่มากเลย ไม่อยากให้ไปแล้ว”

   ไอดินเดินเข้าไปหาคนตัวเล็ก เขาค่อนข้างมั่นใจว่าคืนนี้จะต้องมีปลวกหลายตัวที่จะมาแทะโลมไม้หอมของเขา แต่บอกเลยว่าให้ได้แค่มองเท่านั้น เพราะไม้หอมต้นนี้คือของเขาคนเดียว

      “งื้อ~ .. ไปอาบน้ำเลย จันทน์หิวข้าวแล้วนะ”

      “หิวเหรอ .. กินพี่ก่อนไหม รองท้อง?”

      “บ..บ้า ไปเลย เข้าห้องน้ำไปเลยนะ”

      “อาบน้ำด้วยกันไหม?”

      “พี่ไอดิน!!”

   สุดท้ายคุณจันทน์ต้องทำเสียงเข้มดุใส่ อีกคนทำเป็นยกมือยอมแพ้ แต่พอเผลอก็ยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มแล้ววิ่งหนีเข้าห้องน้ำไป คนตัวเล็กยืนลูบแก้มข้างที่โดนหอมเบาๆ ก่อนส่ายหน้าให้กับความขี้แกล้งของอีกคน

   กว่าจะได้ฤกษ์ออกจากคอนโดกินเวลาไปเกือบชั่วโมง เพราะไอดินเอาแต่แหย่ให้คนตัวเล็กทั้งเขินทั้งอาย คนตัวสูงที่เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูพันส่วนล่างไว้ มีหยดน้ำเกาะเต็มตัว ทำให้คุณจันทน์ถึงกับหน้าแดง อ้าปากค้าง เขาบอกว่าจะลงไปรอข้างล่างก็ไม่ให้ไป อ้างนู่นอ้างนี่สารพัดให้อยู่ด้วย แต่ตัวเองกลับทำตัวเป็นชีเปลือยเดินไปเดินมาอยู่นั่นแหละ เห้อ~ ใจจะวาย

--------------------------------------------------



      “โหย~ กว่าจะมาได้ พวกกูจะแดกโต๊ะกับเก้าอี้รอแล้วเนี้ย”

      “แล้วทำไมไม่แดก .. รออะไร”

      “ครวย!”

   แมคบ่นทันทีเมื่อเห็นไอดินเดินจูงมือคุณจันทน์เข้ามา เขามาถึงเลยเวลานัดไปประมาณสิบนาทีเอง ไอ้ปัณณ์ยังดูเมนูอาหารอยู่เลย น้ำกับน้ำแข็งเพิ่งมาเสิร์ฟ ทำมาเป็นโวยวาย

      “คุณจันทน์มาแล้ว .. นั่งนี่เลย พี่ดินสวัสดีค่ะ”

      “แตงไทยมานานแล้วเหรอ?”

      “เพิ่งมาถึง .. กินไรดีคุณจันทน์ น่ากินทั้งนั้นเลย”

      “อยากกินอะไรสั่งเลย ร้านประจำพวกพี่ .. อร่อยทุกอย่าง”

   ฟรังซ์หันมาบอกกับน้องๆ รอเพียงไม่นานอาหารน่าทานหลายอย่างต่างทยอยมาเสิร์ฟ ทุกคนจัดการกับอาหารตรงหน้าอย่างหิวโหย คุณจันทน์ตักต้มยำรวมมิตรขึ้นมาชิมเป็นอย่างแรกถึงกับหันมามองไอดินด้วยตาเป็นประกาย

      “อันนี้อร่อย .. กะทิแตงไทยลองไหมคะ พี่ตักให้”

      “อร๊าย~ พี่ดินพูดคะขากับหนู .. หนูตายตรงนี้”

      “อ้าว~”

      “หนูชอบ .. ขออีกบ่อยๆนะคะ”

      “หึหึ .. ได้ค่ะ”

      “กรี๊ด คุณจันทน์เราขอพี่ไอดินได้ไหม .. ได้ไหม?”   

      “ของกูล่ะ”

   แมคเอ่ยขัดบนสนทนาหลังจากเห็นไอดินตักซี่โครงหมูทอดกระเทียมให้คุณจันทน์ กะทิและแตงไทย แล้วไหนจะการเอาใจสาวๆ เพื่อนคนตัวเล็กนั่นอีก เขาเลยยกจานตัวเองยื่นไปให้เพื่อนตักให้บ้าง ไอดินถอนหายใจทำหน้าเบื่อหน่ายก่อนจะตักให้อย่างจำยอม

      “ขอบคุณนะ .. เนี้ยรักกูบ้างก็ได้ ไม่ใช่อะไรก็คุณจันทน์ กูมาก่อนคุณจันทน์นะ”

      “มึงหึง?”

      “หึงสิ ไอ้ดินมันเป็นของกูมาก่อน”

   พฤกษ์หันไปถามแมคที่ลอยหน้าลอยตาพูดไปเรื่อย ไอดินเหลือบมองคนตัวเล็กที่เอาแต่กินไม่ได้สนใจอะไร แล้วได้แต่ส่ายหัวในความบ้าบอของเพื่อนตัวเอง

      “อ่ะ .. กูตักให้อีกชิ้น พิเศษ!”

      “ขอบคุณนะที่รัก .. หะ! ไอ้ดิน ไอ้ชั่ว นี่มันกระดูก มีน้ำลายด้วยเปล่าวะ ยี้!! แหวะ!! สกปรก!!”

      “ฮะ ฮ่า .. ฮะ ฮ่า”

    ทุกคนพากันหัวเราะเสียงโวยวายของแมค เพราะไอดินตักกระดูกที่เจ้าตัวแทะไปแล้วลงบนจานเพื่อน ที่ตอนแรกยิ้มรับอย่างดีใจ  แต่เพียงไม่นานก็ต้องด่าเสียงหลง มื้อเย็นกว่าจะจบลงใช้เวลาเกือบ 2 ชั่วโมงถึงเวลาไปเติมแอลกอฮอล์เข้าร่างกายแล้วสิ

------------------------------------------------


   ร้าน ZZ คลาคล่ำไปด้วยผู้คน ลานจอดรถแน่นขนัด ไอดินเดินจูงมือคุณจันทน์เข้ามาในร้าน แทรกตัวฝ่าฝูงชนมายังโต๊ะที่จองไว้ มีน้องในทีมบาสฯ และฟรังซ์ ปัณณ์ ฟรานซ์และภูผาที่มาถึงก่อน

      “พี่ดิน หวัดดีครับ .. โอ้โห วันนี้คุณจันทน์น่ารักจัง”

      “หวัดดีครับพี่ดิน .. แล้วพี่พฤกษ์ล่ะพี่ ไม่มาด้วยกันเหรอ”

      “มา มันหาที่จอดรถอยู่ มากันนานแล้วเหรอวะ”

      “สักพักพี่ .. พี่กินไรมายัง กินข้าวก่อนไหม”

      “เรียบร้อยแล้ว พวกมึงตามสบาย สั่งกันเลย เงินไม่พอ กัปตันทีมจ่าย”

      “เย่เย้ .. ขอบคุณค้าบ~”

   คุณจันทน์ตื่นตาตื่นใจ มองทางนั้นทีมองทางนี้ทีไปรอบร้าน เพลงจังหวะมันส์ๆจากวงร้องสดหน้าเวที มีหลายคนยืนเต้นอยู่ตามโต๊ะอย่างสนุกสนาน ไอดินดันคนตัวเล็กให้เข้าไปนั่งข้างในที่เป็นโซฟาตัวยาว มีปัณณ์และฟรังซ์นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของโซฟา

      “คุณจันทน์เอาอะไรดี พี่สั่งให้ .. ไอ้ดินเหมือนเดิมนะมึง”

      “อืม~ แต่คุณจันทน์เอาน้ำส้มดีไหม”

      “งื้อ!! จันทน์ไม่ใช่นางเอกนะ จันทน์อยากกินแบบฟรานซ์”

      “เอาจริง? เคยกินมาก่อนไหม?”

      “ไม่เคย~ แต่จันทน์อยากกินอ่ะ พี่ไอดิน นะ นะ”

      “แค่แก้วเดียว”

      “ครับผม”

   ไอดินอยากจะทุบกะโหลกตัวเองเพราะไม่เคยปฏิเสธการออดอ้อนของอีกคนได้เลยสักครั้ง ฟรังซ์หันไปชงเหล้าให้ไอดินและเทไลท์เบียร์ใส่แก้วให้คุณจันทน์ คนตัวเล็กรับแก้วเบียร์แล้วยกขึ้นมาจิบ ก่อนจะทำหน้าเบ้ ไอดินยิ้มขำอย่างเอ็นดู

      “อร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ .. หึหึ”

      “ขม~ ไม่เห็นอร่อยเลย ทำไมชอบกินกันอ่ะ”

      “กินค็อกเทลไหม? พี่สั่งให้รับรองอร่อย”

      “เอาฮะ .. อันนี้เรายกให้ฟรานซ์”

      “ใครจะกินต่อมึง!!”

   คุณจันทน์เบ้ปากใส่ฟรานซ์ แล้วสะบัดหน้าหนี ทุกคนหัวเราะออกมาอย่างเอ็นดู รอเพียงไม่นาน เครื่องดื่มที่ไอดินสั่งให้อีกคนก็มาเสิร์ฟ เครื่องดื่มที่คล้ายน้ำปั่น สีฟ้าอ่อน ใส่แก้วทรงสวย ตกแต่งด้วยเลมอนฝานบางๆ เสียบไว้ที่ปากแก้ว

      “ลองชิมดู ว่าชอบไหม?”

      “อร่อย! .. จันทน์ชอบ”

      “หึหึ .. โอเค ขอเมนูมาให้เลือกเองว่าอยากกินแบบไหน ดีไหม?”

      “ดีฮะ”

   คุณจันทน์ลองดื่ม Blue Kamikaze แล้วยิ้มอย่างถูกใจ รสชาติหวานชื่นใจ นั่งกินไปยิ้มไป ตรงหน้ามีเฟรนฟราย์ทอด และเอ็นข้อไก่ทอด ยิ่งทำให้คนตัวเล็กยิ้มกว้างมากกว่าเดิม

   บรรยากาศรอบตัวมีแต่เสียงหัวเราะ เสียงพูดคุย เสียงชนแก้ว สามหนุ่มโสดอย่างแมค ฟรานซ์และภูผาไปนั่งเจ๊าะแจ๊ะกับสาวสวยที่โต๊ะหน้าเวทีแล้ว คนตัวเล็กนั่งคุยอยู่กับกะทิแตงไทยและพี่ปัณณ์อย่างสนุก ไอดินคุยอยู่กับพฤกษ์ ฟรังซ์ และรุ่นน้องในทีมบาสฯ เหมือนทั้งสองคนคุยกันคนละเรื่อง เพื่อนคนละกลุ่ม แต่ทั้งคู่ยังคงนั่งชิดกัน มือข้างหนึ่งของแต่ละคนผสานจับกันไว้ข้างตัว มีช่วงเวลาของตัวเอง และมีช่วงเวลาของเราไปพร้อมๆ กัน

   คุณจันทน์แก้มเริ่มแดงแล้วเมื่อแก้วที่ 3 ผ่านไป แต่ยังคงคุยไม่หยุดหัวเราะอย่างสนุกสนาน ไอดินลอบมองอีกคนเป็นระยะ เมื่อครู่คนตัวเล็กเดินไปเข้าห้องน้ำกับปัณณ์ ตลอดทางมีแต่คนมองตามคนของเขาจนกระทั่งออกมาจากห้องน้ำก็ยังไม่เลิกมอง บอกแล้วว่าให้ได้แค่มองเท่านั้น ถ้ามากกว่านั้นคงต้องเจอกับเขา

      “พี่ไอดิน~ .. จันทน์อยากกินอันนี้”

      “หลายแก้วแล้ว .. เมายัง?”

      “จันทน์ไม่เมา .. นะ นะครับ”

   คุณจันทน์ยื่นเมนูค็อกเทลที่ยึดเอาไว้กับตัวไม่ยอมคืน ชี้ว่าจะกินมาร์การิต้า พอโดนทักท้วงก็ใช้วิธีการเดิม คือการอ้อนขั้นสุด เกาะแขน ทำตาใสซื่อใส่ ไม่ยอมก็ต้องยอม ใครจะไปขัดใจคุณเขาได้ เรียกพนักงานมาสั่งเครื่องดื่มให้ในที่สุด คนตัวเล็กรีบบอกว่าจะเอาเหยือกใหญ่ เพราะกะทิแตงไทยจะกินด้วย

      ..

      ..

   ล่วงเข้าสู่วันใหม่มาได้เกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ไอดินเดินกลับมาจากห้องน้ำ เห็นคนตัวเล็กกำลังยกแก้วเบียร์ขึ้นกระดกอึกๆ เขาแทบจะวิ่งกลับมาที่โต๊ะทันที ไม่ได้มองหรือสนใจเสียงเรียกชื่อตัวเองจากบรรดาสาวตามโต๊ะเลยแม้แต่น้อย เขาหันไปมองหน้าฟรังซ์เป็นเชิงถามว่าเกิดอะไรขึ้น

      “มึงโทษไอ้ห่าแมคเลย .. กูห้ามแล้ว คุณจันทน์ไม่ฟัง”

      “คุณจันทน์ .. ไอ้สัส มึงเล่นเหี้ยไร”

      “อะไร! กูแค่บอกว่า ค็อกเทลมันเด็กกินแค่นั้นเอง”

      “มึงหางานให้กูไง ไอ้สัส”

   แมคที่กลับมาจากโต๊ะหน้าเวที เห็นคนตัวเล็กกินค็อกเทลอยู่คิดแค่จะแซวเล่นเอาสนุก ว่าค็อกเทลมันสำหรับเด็กเค้ากินกัน เจ้าตัวเล็กกลับเถียงเขาว่า จันทน์ไม่ใช่เด็กนะ เขาแค่ท้าว่ากินเบียร์แข่งกันไหมก็แค่นั้น แต่ใครจะไปคิดว่าคุณจันทน์จะบ้าจี้ทำตาม เขาไม่คิดจะแข่งด้วยอยู่แล้ว แค่ยกแก้วขึ้นจิบแล้วมองอีกคนที่กระดกเอา กระดกเอา ยิ่งมีเสียงเชียร์จากไอ้พวกปีสองด้วย คงทำให้เจ้าตัวกินจนหมดแก้วแบบรวดเดียว

      “คุณจันทน์ .. เป็นไงบ้างครับ”

      “เอาอีก”

      “หะ!”

      “จันทน์จะเอาอีก .. พี่ไอดิน~~ จันทน์จะกินอีก อึก!”

      “ครับ ครับ .. มึงนะไอ้แมค ไอ้เหี้ย~”

   ไอดินจำเป็นต้องเอาแก้วไปเติมเบียร์ให้อีกคน เติมมาเพียงครึ่งแก้วก็ไม่ยอม โวยวายว่าจะเอาเต็มแก้ว พอได้เบียร์เต็มแก้วตามที่ต้องการ คุณจันทน์ก็ส่งยิ้มหวานไปให้อีกคน แล้วหอมแก้มเป็นการขอบคุณ เสียงโห่เสียงแซวดังขึ้นทันที แต่คนทำกลับยิ้มหวานไม่มีท่าทีเขินอายอย่างเคย เดาได้เลยว่าคนตัวเล็กคงมีสติเหลืออยู่น้อยนิดแล้วแน่ ไหนจะค็อกเทล ไหนจะเบียร์แก้วใหญ่

   หลังจากได้เบียร์มาแล้ว คนตัวเล็กแทบจะนั่งกอดแก้วไว้กับตัว ใครชวนชนแก้วก็ชนตอบทุกคน จากตอนแรกแค่นั่งข้างกันจับมือกันไว้ แต่ตอนนี้คุณจันทน์แทบจะขึ้นมานั่งบนตักไอดินทั้งตัวแล้ว

   เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ แต่ที่รู้คือคุณจันทน์คอพับไปพร้อมกับเบียร์แก้วที่สาม แก้มแดง ตาที่ปรือปรอย กายบางอ่อนปวกเปียก ไอดินกระซิบบอกว่ากลับบ้านกันไหม แต่เจ้าตัวเอาแต่ส่ายหน้าไปมา

      “กูว่ามึงพากลับเถอะ ที่นี่กูกับไอ้พฤกษ์จัดการเอง กูว่าไม่ไหวแล้วว่ะ”

      “เออ! ไอ้พวกนี้กูจัดการเอง ไม่ต้องห่วง พาน้องไปเหอะ”

      “ขอบใจวะ! .. แล้วเจอกัน ขับรถดีดีล่ะพวกมึง”    

   ฟรังซ์กับพฤกษ์ให้ไอดินพาคุณจันทน์กลับบ้านเลย เพราะดูจากสภาพแล้ว คนตัวเล็กไม่น่าจะไหวแล้ว ไอดินบอกลาเพื่อน แล้วน้องในทีม พร้อมย้ำว่า เมาไม่ขับใครไม่ไหวให้กลับแท็กซี่ ซึ่งทุกคนรับปากเป็นอย่างดี ฟรังซ์กับปัณณ์ช่วยเพื่อนพยุงคนตัวเล็กออกมาส่งที่รถ ไอดินจับคนตัวเล็กที่งัวเงียแล้วโวยวายว่า ยังไม่อยากกลับ จะกินอีก จะเอาอีก มาตลอดทาง

      “พี่ไอดิน~ .. จันทน์จา อึก .. เอาอีก”

      “ครับ ครับ .. กลับไปกินที่บ้าน มีเยอะเลย”

      “เยอะ เยอะ เลย~”

      “หึหึ อย่าลักหลับนะมึง .. ไอ้ดิน”

      “ไอ้สัส .. หลับอยู่กูไม่ทำ แต่ถ้าตื่น .. ก็ไม่แน่”

      “สันดานเลวทั้งคู่”

   ปัณณ์ด่าเพื่อนทั้งสองคนที่คุยกันเรื่องใต้สะดือหน้าตาเฉย คนตัวเล็กที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรหลับพับคาเบาะไปแล้ว ไอดินบอกลาเพื่อนอีกครั้งก่อนจะขับรถกลับคอนโด

   ลักหลับมันไม่สนุกหรอก .. สู้ตื่นแล้วทำให้เคลิ้ม ทำให้คล้อยตาม น่าสนุกกว่าตั้งเยอะ หึหึ!!




   
แล้วพบกันใหม่  :pig4:





Talk : มาแล้วๆๆๆๆๆ ... กึ๊ดเติงหาเค้าก่อ!!!   แต่เค้าคิดถึงพวกตัวเองนะ

ข อ บ คุ ณ ตั ว เ ท่ า บ้ า น แ บ บ เ ดิ ม น ะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ MayA@TK

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4992
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-7

ออฟไลน์ ammchun

  • Don't Worry,Be Happy
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1394
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +54/-4
สนุกกกกค่าาาาาา  :katai2-1:

ออฟไลน์ cchompoo

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1402
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +29/-4

ออฟไลน์ Billie

  • "Let come what comes, let go what goes and see what remains. That is what is real"
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3333
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +78/-6

ออฟไลน์ stickyyrice

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1509
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-5
ลักไม่ลัก


Sent from my iPhone using Tapatalk

ออฟไลน์ Tiffany

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1157
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-0
น้องเมาแล้วน่ารักคูณสอง

ออฟไลน์ Ugly Ducky

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 314
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-2
บทที่ 13 –  เป็นแฟนกันไหม ฉันถามใจมานาน ก็กว่าจะมั่นใจ ว่าเธอคือคนนั้น – [เป็นแฟนกันไหม - โฟร์มด]


   เหมือนว่าวันนี้ทุกคนจะมามหาวิทยาลัย มองไปทางไหนก็เห็นแต่นักศึกษาเต็มไปหมด ทั้งที่ไม่มีการเรียนการสอนน่าจะเป็นเพราะช่วงเย็นมีการประกวดดาวเดือนของนักศึกษาชั้นปีหนึ่ง

   หลายวันที่ผ่านมาคุณจันทน์ มีเดือนของคณะบัญชีภาคอินเตอร์ชั้นปีหนึ่ง เป็นสารถีไปรับไปส่งที่บ้านแทนรองเดือนมหาวิทยาลัยปีสาม ที่ต้องไปปฏิบัติหน้าที่ในฐานะรองเดือนฯ ช่วยดูแลจัดการงานที่กำลังจะเกิดขึ้น ทำให้ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน มีแค่โทรศัพท์หากันเท่านั้น

   วันนั้นที่ได้ไปเที่ยวกลางคืนเป็นครั้งแรก คุณจันทน์ตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวจากการดื่ม แถมยังโดนคนตัวสูงบ่นใส่อีกชุดใหญ่เรื่องที่เขากินเบียร์ แล้วยังจำไม่ได้ว่าตัวเองทำอะไรไปบ้าง ตอนที่พี่ไอดินเล่าให้ฟังว่าเขาหอมแก้มอีกคนต่อหน้าทุกคนในคืนนั้น เขายังไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองทำแบบนั้น แต่พอเจอเพื่อนในอีกสองวันถัดมาความสงสัยนั้นกลับหายไปสิ้น แงแง!!

      “คุณจันทน์ .. คุณจันทน์ .. ไอ้คุณจันทน์!!”

      “หา .. อะไร? เสียงดังทำไม”

      “มึงเหม่ออะไร ..กูถามว่าจะไปไหนต่อ พี่ปลานัดกูแต่งหน้าทำผมตอนบ่ายสอง”

      “เอ่อ! ไปหอสมุดไหม จะได้ไปหาหนังสือทำรายงานเพิ่มด้วย”

      “เออ .. ดีดี หาเผื่อกูด้วย กูยอมมาประกวดอะไรนี่ แทนมึงเลยนะ มึงต้องสำนึกบุญคุณกูบ้าง”

      “หื้อ~ ใช่เหรอ?”

      “ใช่! อย่ามาเถียง .. กูไม่สน กูจะไปนอน แล้วมึงก็ต้องหาหนังสือมาเซ่นกู .. อ่ะ ไอ้ผามาแล้ว บอกมันให้รอหน้าหอสมุดเลยนะ มึงบอกกะทิแตงไทยด้วย”

      “อืม โอเค”

   ...

   ...


   เมื่อได้หนังสือครบตามที่ต้องการแล้ว ตกลงกันว่าจะมากินข้าวกลางวันที่โรงอาหารกลาง แทนการเดินไปกินข้าวหน้ามอ และแตงไทยบอกว่ามีร้านขายสุกี้เจ้าใหม่มาขายและอร่อยมาก

      “คนเยอะจัง จะมีที่นั่งไหมเนี้ย”

      “เออว่ะ เปลี่ยนไปกินหน้ามอดีกว่าป่ะ?”

      “เราขี้เกียจเดิน .. มันร้อน”

   คุณจันทน์บ่นออกมาอย่างงอแง เที่ยงกว่าแบบนี้ แดดร้อนขนาดนี้ แค่เดินจากหอสมุดมาโรงอาหารกลาง เขาก็รู้สึกว่าเหงื่อมันแย่งกันออกมาจากตัวเขาแล้ว ถ้าให้เดินจากที่นี่ไปหน้ามออีก เขาต้องระเหยกลายเป็นไอแน่นอน

      “ฟรานซ์ ฟรานซ์ .. ไอ้เชี่ยฟรานซ์”

      “เฮ้ย! ไอ้เจมส์ แดกข้าวเหรอ พวกกูนั่งด้วยดิ .. แล้วมึงยังไม่ไปเตรียมตัวเหรอ?”

      “เออ!!  กูจะเรียกให้มึงมานั่งนี่แหละ .. พวกกูจะไปแล้ว”

      “สวัสดีครับ คุณจันทน์ นั่งด้วยกันนะครับ”

   เจมส์ เดือนวิศวกรรมศาสตร์ ชั้นปีหนึ่ง หันไปทักทายคนตัวเล็กหน้าหวาน ที่เจอหน้ากันบ่อยมากในช่วงนี้ เพราะเขาและไอ้ฟรานซ์ต้องซ้อมประกวดดาวเดือนด้วยกัน คุณจันทน์กับเพื่อนมักจะมารอฟรานซ์กลับบ้านเกือบทุกวัน เจอหน้ากันบ่อยแต่ยังไม่เคยคุยจริงจังสักที เพื่อนของไอ้ฟรานซ์คนนี้ อย่างน่ารัก ทำให้หนุ่มวิศวะอย่างพวกเขาใจสั่น อยากรู้จัก อยากทักทาย

      “อะ อืม~ .. สวัสดี”

      “อย่าหม้อ!! โดนตีนพี่กูนะมึง”

      “โห่~ !!”

   เสียงโห่ของหนุ่มวิศวะทั้ง 4 คนทำให้ฟรานซ์กับภูผา ได้แต่ยิ้มขำกับความโหยหวนของเพื่อนใหม่ต่างคณะ และยังเป็นรุ่นน้องของพี่ชายเขาอีก คนตัวเล็กทำหน้าไม่ถูกเมื่อได้ยินประโยคที่ฟรานซ์เอ่ยแซว แต่เพื่อนคนอื่นกลับยิ้มแบบมีเลศนัย

      “งั้นกูไปแระ เจอกันที่งาน .. ไปนะครับคุณจันทน์ .. เย็นนี้ช่วยเชียร์ผมด้วยนะครับ”

      “ฮิ้ว~”

      “มึงรีบไปเลย หยอดเพื่อนกูจัง .. ถ้ารู้ว่าของใครมึงจะหนาว”

   ประโยคแรกบอกกับเจมส์ แต่ประโยคถัดมาเหมือนบ่นพึมพำกับตัวเองแค่นั้น แต่ภูผาที่ยืนอยู่ใกล้ หันไปยกนิ้วให้อย่างรู้กันทันทีที่เพื่อนพูดจบ กว่าพวกมันจะไปเล่นเอาคนตัวเล็กถึงกับหน้าแดงกับมุขจีบสาวของพวกมัน

      “นี่รู้ป่ะ? .. พวกพี่ที่สโมฯ เม้าท์มาว่า วันนี้มีโชว์พิเศษด้วยนะ”

      “โชว์พิเศษ? จากใครเหรอ?”



   กะทิที่กลับมาจากซื้อน้ำให้เพื่อน ถามขึ้นอย่างสนใจ

      “เราก็ไม่รู้ ถามแล้วพี่เค้าก็ไม่บอก .. บอกแค่ว่า ถ้าไม่รอดูคือพลาด!!”

      “แล้วพี่ดิน ได้บอกอะไรคุณจันทน์ไหม?”

      “ฮึ .. บอกแต่ว่าให้พี่ปัณณ์จองที่ให้แล้วแค่นั้น”

   แตงไทยเริ่มไปทำงานที่สโมสรนักศึกษาตามการชักชวนของพี่สาว เล่าให้เพื่อนฟังถึงเรื่องที่ตัวเองรู้มา

      “วันนี้ พี่ดินต้องหล่อมากแน่ๆ .. ว่าป่ะ คุณจันทน์ กะทิ .. อุ้ย! ตื่นเต้นอ่ะ อยากเห็น วาร์ปไปเย็นนี้เลยได้ป่ะ”

      “นี่เบาหน่อย แฟนเค้ายังไม่ตื่นเต้นเท่าเธอเลย”

      “กะทิ ยังไม่ใช่แฟนสักหน่อย”

      “เหรอ~~”

   กะทิแตงไทยแทบจะประสานเสียงออกมาพร้อมกัน คุณจันทน์คิดในใจว่า ก็มันยังไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆนี่นา ถึงแม้จะเคยจูบ เคยกอดกันมาแล้วก็เถอะ แต่อีกคนยังไม่เคยขอเขาเป็นแฟนเลยหนิ!!


------------------------------------------------------


   สถานที่จัดงานประกวดปีนี้คืออาคารเอนกประสงค์ของมหาวิทยาลัย ที่สามารถจุนักศึกษาได้หลายพันคน แต่วันนี้กลับดูเล็กลงไปถนัดตา ฟรานซ์โดนตามตัวตั้งแต่ยังกินข้าวไม่เสร็จ ตอนนี้เหลือแค่พวกเขา 4 คนเท่านั้น

      “คนเยอะวะ .. จะไปยืนตรงไหนล่ะเนี้ย!”

      “แกยังดีภูผา ตัวสูงยืนตรงไหนก็เห็น .. ดูพวกชั้นสิ!! จะเห็นเวทีกะเค้าไหม?”

      “เกิดมาเตี้ย ก็เพลียไปน้อง หึหึ”

   เสียงโทรศัพท์ของคุณจันทน์ดังขึ้นเสมือนเป็นการห้ามศึกระหว่างแตงไทยและภูผา พอเห็นว่าเป็นใครโทรมา คนตัวเล็กก็ยิ้มหวานให้กับโทรศัพท์ตัวเองทันที พร้อมกดรับสาย

      “ฮะ พี่ไอดิน~”

      [อยู่ไหนครับ?]

      “อยู่หน้าทางเข้าฮะ .. พี่ไอดินอยู่ไหนเหรอ?”

      [อยู่หลังเวทีครับ .. เดี๋ยวไอ้ปัณณ์ไปรับนะ มันจองที่ให้แล้ว กินข้าวแล้วใช่ไหม?]

      “กินแล้วฮะ พี่ไอดินล่ะ กินข้าวรึยัง? เหนื่อยไหม?”

      [แค่นี้ก็หายเหนื่อยแล้ว .. คิดถึงคุณจันทน์ที่สุด]

      “อ่า .. ครับ”

      [หึหึ .. ปัณณ์กำลังเดินไปหานะ]

      “ฮะ”

   ไอดินรู้ได้ในทันทีว่าคนตัวเล็กหน้าจะขึ้นสีแค่ไหน เพียงแค่เขาบอกว่าคิดถึง อีกคนก็เขินอายเสียแล้ว ถ้ารู้ว่าวันนี้เขาจะทำอะไร จะเป็นยังไงนะ คุยกันต่ออีกนิดหน่อยก็วางสายไป


      “พี่ปัณณ์ สวัสดีครับ/ค่ะ”

      “หวัดดี .. ไปไป เข้าไปข้างในกัน”

   ปัณณ์ พาคนของเพื่อนไปที่ด้านขวาของเวที ที่มีบรรดาไอ้พวกลิงกัง เพื่อนในชั้นปีเดียวกันกับเขายืนจองให้อยู่ ว่าแต่มันไปเกณฑ์ไอ้พวกนี้มาได้ยังไงวะ มันต้องแลกด้วยอะไร ไอ้ลิงกังมันถึงยอมทำตามวะ

      “พวกมึง!! น้องมาแระ ขอบใจเว้ย”

      “คนไหน กูเดาว่า คนนี้??”

      “เออ!! .. นี่คุณจันทน์ นั่นกะทิ แตงไทย แล้วก็ภูผา”

       “สวัสดีครับ / สวัสดีค่ะ”

      “คนนี้เหรอวะ มิน่าล่ะ!! ไอ้เหี้ยดินแม่งลงทุน”

      “ชื่อก็น่ารัก หน้าตาก็น่ารัก .. กูจะเอาแบบนี้ จะเอาๆ”

   คุณจันทน์ยกมือสวัสดีและขอบคุณที่จองที่ไว้ให้ แต่แอบเขินนิดหน่อยเมื่อถูกชมซึ่งๆหน้า ก่อนที่ปัณณ์จะห้ามปรามแล้วทั้งกลุ่มวิศวะ ขยับถอยหลังลงไปให้คนตัวเล็กและเพื่อนได้ยืนอยู่ด้านหน้าสุด และเป็นจุดที่เห็นเวทีได้ชัดเจนเลย

      “อุ้ย! นั่นพี่พอร์ชหนิ?”

      “ไหน! พอร์ช .. ไอ้พอร์ช มึงมานี่ดิ”

   แตงไทยหันไปเห็นพอร์ช กำลังเดินเข้ามาพร้อมเพื่อนอีก 3-4 คน หลุดปากพูดขึ้นมา ปัณณ์ที่ได้ยินหันไปมองตามแล้วเรียกอีกคนให้เดินมาหา

      “สวัสดีครับ / สวัสดีค่ะ”

      “อืม~ หวัดดีน้องๆ .. หวัดดีพี่ปัณณ์ มีไรพี่?”

      “ไม่มี!! กูเรียกมึงไม่ได้ไง? มึงมาดูอะไรแบบนี้เป็นด้วยเหรอวะ”

      “โดนไอ้พวกนั้นลากมาอ่ะ .. อะ อ้าว!! แม่งหาย ไม่รอกูอีก”

      “พี่พอร์ช ยืนตรงนี้กับหนูได้นะคะ หนูยินดีและเต็มใจ”

   สาวอารมณ์ดีประจำกลุ่มเอ่ยชักชวน เพื่อนที่เหลือต่างพากันพยักหน้าชักชวน ให้หนุ่มหน้าสวย ของถา’ปัด ปีสองยืนด้วยกัน

      “เออ มึงยืนกะน้องนี่แหละ .. เฝ้าให้กูด้วย เดี๋ยวกูมา อย่าเสือกหนีไปไหนล่ะ”

      “หะ!! อะไรวะ .. เออ ก็ได้พี่”

   ปัณณ์บอกกับพอร์ชหลังจากที่นึกอะไรดีดีออก แล้วเดินหายไปหลังเวที สักพักกลับมาพร้อม ไอดิน ฟรังซ์ และพฤกษ์ เสียงฮือฮาจากสาวแถวนั้น แต่เสียงโห่ร้องกลับดังมาจากพวกลิงกังด้านหลัง

      “โห! ทีแบบนี้มึงมีเวลาเดินลงมาได้นะไอ้ดิน เมื่อเช้ากูขอ เสือกบอกไม่ว่าง ไอ้เพื่อนเหี้ย!”

      “เงียบปากดิ! จะเอาไหมหรือจะยกเลิก”

      “เอาคร้าบ~ เงียบแล้วคร้าบ~”

      “พอร์ช .. วันนั้น ขอบคุณนะ”

      “สบายมากพี่”


   พอไอดินเดินมาถึงไอ้พวกลิงกังก็เอ่ยปากบ่นทันที ทำให้เขาต้องยกเรื่องข้อตกลงมาขู่ ไม่อย่างนั้นพวกมันคงไม่หยุดแน่ แล้วหันไปทักทายรุ่นน้องอีกคน พร้อมเอ่ยขอบคุณเรื่องที่หอสมุด

      “หูย~ หล่อจริงอะไรจริง .. พี่ดิน หล่อมาก หล่อที่สุดเลยค่ะ อร๊าย~”

      “ขอบคุณครับ .. คุณจันทน์ คิดถึง”

      “อื้อ~ .. พี่ไอดิน มาพูดอะไรตรงนี้เล่า”

      “หึหึ .. พูดจริง”

      “นี่งานเสร็จแล้วเหรอฮะ”

      “ยังครับ .. เหลือช่วงท้ายอีกนิดหน่อย”

   ระหว่างรอเวลาเปิดงาน ฟรังซ์ ปัณณ์ และพอร์ช ยืนจับกลุ่มคุยกันอยู่ ไอดิน คุณจันทน์ และพวกเพื่อนคนตัวเล็ก ยืนคุยกันอยู่อีกกลุ่ม ส่วนพฤกษ์หลังจากเดินเข้าไปพูดอะไรสักอย่างให้พอร์ชด่าใส่แล้ว เจ้าตัวก็เดินเข้าไปคุยกับเพื่อนด้านหลัง ไม่นานก็มีเสียงเฮดังขึ้น

      “เบาก่อนไอ้พวกเหี้ย .. เอาเปล่า? ตกลงไหม?”

      “ไม่ .. ไม่ตกลงก็โง่แล้วคร้าบ สบายไปสิพวกกู”

      “ดีล~ / ดีล~”

   คุณจันทน์หันไปมองเมื่อได้ยินเสียงเฮดังขึ้น เห็นพี่พฤกษ์กำลังตกลงอะไรสักอย่างกับพวกพี่ด้านหลัง แล้วต้องหันกลับมาเพราะคนตัวสูงยกมือมาวางไว้ที่หัวเขาแล้วบิดให้หันไปมองกัน

      “หืม~ .. อะไรฮะ”

      “วันนี้กลับบ้านดึกได้ไหม? ไปฉลองกัน .. ชวนเพื่อนไปด้วย ฟรานซ์พี่บอกแล้ว”

      “อืม~ .. ภูผา กะทิ แตงไทย ไปไหม? พี่ไอดินชวนไปเลี้ยงคืนนี้”

      “เอ๊ย! ไปดิๆ .. ไปครับ / ไปค่ะ”

      “โอเค .. ทุกคนบอกที่บ้านด้วย เค้าจะได้ไม่เป็นห่วง”

      “ครับผม / ค่ะ”


-------------------------------------------------


   
   เสียงดนตรีดังขึ้นทำให้รู้ว่า การประกวดใกล้จะเริ่มต้นแล้ว เสียงกรี๊ด เสียงตบมือดังสนั่นเมื่อพิธีกรชายหญิงในชุดนักศึกษาเดินออกมาจากหลังเวที

      “สวัสดีครับ หนุ่มหน้ามนคนซื่อ ชื่อทอย นิเทศศาสตร์ปีสามครับ”

      “สวัสดีค่ะ ดิฉัน น้ำตาล อักษรศาสตร์ปีสามค่ะ”

   พิธีกรแนะนำตัว พร้อมเล่าความเป็นมาเป็นไปของการประกวดในครั้งนี้ แนะนำรายชื่อท่านคณะกรรมการที่มาช่วยตัดสินการประกวดในวันนี้

      “เอาล่ะค่ะ พูดกันมาเยอะแล้ว .. เรามาพบกับผู้เข้าประกวดดาวเดือนของปีนี้กันดีกว่านะคะ”

      “ขอต้อนรับดาวเดือนจากทั้ง 16 คณะ ขึ้นบนเวทีเลยครับ”


   เสียงตบมือต้อนรับดังไปทั่วบริเวณ เหล่าบรรดาผู้เข้าประกวดพากันเดินออกมาเป็นคู่ ฟรานซ์และเยลลี่ เป็นตัวแทนของคณะบัญชีภาคอินเตอร์ พอคนทั้งคู่ออกมาคุณจันทน์และเพื่อน พากันตบมือยกใหญ่

   การประกวดเริ่มจากการแนะนำตัวของของผู้เข้าประกวดทีละคน และดูเหมือนว่าเดือนจากคณะนิเทศฯ จะได้รับเสียงกรี๊ดถล่มทลาย จนมาถึงการแสดงความสามารถพิเศษ ดาวเดือนส่วนใหญ่มักจะร้องเพลง เต้นประกอบเพลง อะไรว่าไปแต่ของ ฟรานซ์คือโชว์ทักษะการเล่นบอล มีพี่เจ๋งกัปตันทีมฟุตบอลของมหา’ ลัยมาช่วยในชุดบอลสีประจำมหาวิทยาลัย ฟรานซ์โชว์การเลี้ยงลูกบอลหลบสิ่งกีดขวาง การเดาะลูกบอล และการเตะลูกบอลให้ไปโดนสิ่งของที่ตั้งวางไว้ตามจุดต่างๆ ซึ่งถือว่าฟรานซ์ออกมาได้อย่างดีเลย

   หลังจากจบการแสดงความสามารถพิเศษ มีการประกาศรายชื่อผู้เข้ารอบ ซึ่งฟรานซ์และเยลลี่ได้เข้ารอบต่อไปทั้ง 2 คน ในช่วงก่อนรอบตอบคำถาม ถูกคั่นเวลาด้วยการแสดงของดาวเดือนชั้นปีสอง ซึ่งสามารถเรียกเสียงหัวเราะได้อย่างมากมายกับละครสั้นประกอบเพลง ไม่มีใครคิดว่าพวกพี่เค้าจะกล้าแสดงออกกันขนาดนี้ แต่ละคนทั้งสวยทั้งหล่อทั้งนั้น

      “มาแล้วครับ อยู่ในมือผมแล้ว สำหรับผลการประกวดดาวเดือนประจำปีนี้นะครับ”

      “ตื่นเต้นกันไหมคะ? ขอบอกว่า ตอนตัวเองประกวดยังไม่ตื่นเต้นขนาดนี้เลยค่ะ”

      “อ๋อ~ ที่ประกวดเมื่อ 20 ปีที่แล้วใช่ไหมครับ พี่น้ำตาล”

      “แหม~ ปีเดียวกับคุณเลยค่ะ คุณทอยหนังตะลุง”

      “โอ้ว~ .. อย่าพูดถึงครับ ทอยขอ~”

   เรียกเสียงหัวเราะจากคนในหอประชุมได้อีกหน รุ่นน้องบางคนไม่รู้เรื่อง เช่นคุณจันทน์ที่หันไปถามคนข้างตัวทันที ได้ความว่า ตอนประกวดดาวเดือนพี่ทอยใช้การแสดงหนังตะลุง แต่ชุดโสร่งที่ใส่มันไม่เอื้ออำนวยแทนที่จะได้แสดงหนังตะลุง กลับโชว์อย่างอื่นใต้โสร่งนั้นแทน

      “แหม~ สงสัยกันใหญ่ .. ขอข้ามนะครับ ขอเชิญตัวแทนจากทั้ง 16 คณะ ขึ้นมาบนเวทีอีกครั้งครับ”

      “ขอเสียงปรบมือให้น้องทั้ง 32 คน ด้วยค่ะ”

      “เอาล่ะครับ ได้เวลาแล้ว ขออนุญาตประกาศผลประจำปีนี้เลยนะครับ”

      ...

      ...


      “ขอกราบขอบพระคุณคณะกรรมการทุกท่าน และผู้ให้การสนับสนุนทุกรายนะคะ ที่ลืมไม่ได้เลยคือน้องทุกคนที่มาร่วมงานในวันนี้”

      “ใช่ครับและเพื่อเป็นการขอบคุณทุกคน วันนี้ชั้นปีสามเรามีเซอร์ไพร์สมาให้ทุกคนครับ .. แต่ว่าจะเป็นอะไรนั้น ขอเวลาเราจัดเวทีสักครู่นะครับ”

      “วันนี้เราสองคนหมดหน้าที่ลงเพียงเท่านี้ ขอกราบขอบพระคุณทุกท่าน และ สวัสดีค่ะ / สวัสดีครับ”

   ระหว่างที่พิธีกรกำลังกล่าวลาอยู่นั้น ไอดินหันมาบอกว่าจะเข้าไปช่วยงานด้านใน ให้คุณจันทน์ยืนดูอยู่ตรงนี้ห้ามไปไหนเด็ดขาดจนกว่าอีกคนจะลงมารับเอง

   เครื่องดนตรี ลำโพง ถูกย้ายขึ้นมาบนเวทีอย่างรวดเร็วเพียงไม่กี่นาทีทุกอย่างก็พร้อม เสียงกรี๊ด เสียงตบมือเกิดขึ้นอีกครั้ง จากหนุ่มหล่อหน้าเป็น สุดแสนจะทะเล้นอย่างแมค วิศวกรรมศาสตร์ชั้นปีสาม

      “สวัสดีครับทุกคน .. แหม เจอคนหล่อกรี๊ดกันไม่หยุดเลยนะ .. โอเค โอเค พี่รู้ว่าพี่หล่อ”

      “โห่!! ไอ้หลงตัวเอง”

   เสียงตะโกนแซวจากด้านล่างทำให้ทั้งหอประชุมเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ใครจะกล้าแซว ถ้าไม่ใช่เพื่อนของคนด้านบน

      “คุณครับ พอก่อน!! ขอผมเป็นงานเป็นการก่อน วันนี้ผมได้รับหน้าที่จากสโมสรนักศึกษาชั้นปีที่สาม มามอบความบันเทิงให้กับงานนี้ พวกเราตั้งใจกันมากนะครับ เอาล่ะ!! เหมือนข้างหลังจะพร้อมแล้ว งั้นผมขอเปิดตัว Handsome Band หน่อยค้าบ~”



   กรี๊ด~~ กรี๊ด~~


   เสียงกรี๊ดสนั่นหอประชุม เมื่อหนุ่มหล่อทั้ง 4 คนเดินออกมา ปาล์ม เดือนสถาปัตยกรรม (กลอง), ธาม เดือนศึกษาศาสตร์ (คีย์บอร์ด), ก็อต เดือนทันตแพทย์ศาสตร์ (กีต้าร์), โอห์ม เดือนศิลปกรรมศาสตร์ (เบส)

      “พวกเราอยากให้ทุกคนมาสนุกไปพร้อมกับเรานะครับ อ้อ!! วันนี้เรามาในตีม ความรัก นะ ใครหลงรัก ใครอยากบอกรัก หรืออยากสารภาพรัก เตรียมตัวให้พร้อมนะครับ พร้อมกันยัง?”

      “พร้อม~”

      “งั้นเรามาร่วมเดินทาง ไปหาความรักกันเลยครับ”



   เสียงไม้กลองตีบอกจังหวะ 3 2 1 .. เสียงคีย์บอร์ดเริ่มทำนองไพเราะ ตามด้วยเครื่องดนตรีทั้ง 4 ชิ้นบรรเลงพร้อมกัน เสียงกรี๊ดดังขึ้นอีกครั้งเมื่อ แก็ป หนุ่มหล่อเดือนคณะวิทยาศาสตร์ และเป็นเจ้าของตำแหน่งเดือนมหาวิทยาลัย ชั้นปีสามเดินออกมาพร้อมด้วย โอปอล์ ดาวคณะบริหารธุรกิจ และเป็นดาวมหาวิทยาลัย ในชั้นปีเดียวกัน

   ♪ ออกตามหาซึ่งกันและกัน เพื่อจะอยู่เคียงกันและกัน ต่างคนตั้งคำถามและหาคำตอบ เมื่อไหร่เราจะพบกัน .. เราเกิดมาเพื่อเป็นของกันและกัน นี่คือบรรชาของสรวงสรรค์ ให้เราต้องเจอกันสักวันในชีวิตนี้ เกิดมาดูแลหัวใจอีกดวง เกิดมาเพื่อรักแค่คนนี้ เกิดมาเพื่อมี สักวันที่ฉันมีเธอ ♪

   เสียงนุ่มทุ้มกับเสียงหวานใส ทำให้ทั้งหอประชุมดื่มด่ำไปกับความหวานของคนทั้งคู่ แตงไทยหันมากระซิบบอกเพื่อนว่า พี่สองคนนี้เป็นแฟนกัน ตั้งแต่การประกวดจบ เหมาะสมกันมาก เพราะคนนึงก็หล่อตี๋ ขาว อีกคนก็สวยหวาน น่ารัก

   หลังจากเพลงแรกจบ เพลงต่อไปมีดาวเดือนของชั้นปีสาม ทยอยออกมาร้องเพลง ทั้งเพลงหมู่ เพลงเดี่ยว และทุกคนในหอประชุมต่างพากันร้องคลอไปด้วย

      “เอาล่ะครับ เราเดินทางมาถึงช่วงสุดท้ายของงานวันนี้แล้วนะครับ ทุกคนเหนื่อยกันรึยังครับ”

      “ยาง~”

      “ถ้าอย่างนั้น เราจบโหมดซึ้ง แล้วมาเริ่มต้นกับความมันส์กันดีกว่า .. แต่ขอเปลี่ยนนักดนตรีนิดนึงนะ ให้ไอ้พวกที่หล่อน้อยกว่าผมไปพัก และเชิญไอ้พวกที่หล่อไม่ได้ครึ่งของผมขึ้นมาประจำที่เลยครับ”

   แมคยังคงสร้างเสียงหัวเราะให้กับงานได้เป็นอย่างดี นักดนตรีชุดใหม่ที่ขึ้นมา คุณจันทน์บอกเลยว่ารู้จักทุกคน ไม่ว่าจะเป็นพี่พฤกษ์ (เบส) พี่ฟรังซ์ (คีย์บอร์ด) พี่ตั้มพี่จากทีมบาสฯ (กลอง) และคนสุดท้ายที่ได้รับเสียงกรี๊ดดังที่สุด จนคุณจันทน์ยังตกใจ นั่นคือ พี่ไอดิน ที่เดินหิ้วกีต้าร์ไฟฟ้าเข้ามา

      “เอาล่ะ .. ไม่พูดเยอะเจ็บคอ เราไปมันส์ต่อเลยดีกว่า”

   เมื่อมือกลองได้รับสัญญาณจากนักร้องนำ เสียงไม้กลองกระทบกันเป็นการบอกการเริ่มต้น เสียงกลองหนักที่ดังขึ้นมาหอประชุมแทบแตกอีกครั้งกับ 'คนไม่เอาถ่าน' คุณจันทน์ไม่คิดว่า พี่แมคร้องเพลงได้ดีขนาดนี้ แล้วยังดูเท่ มีเสน่ห์มากๆ คนในหอประชุมร่วมกันร้องตามอย่างดัง ทุกคนสนุกไปด้วยกัน ฟรานซ์ตามมาสมทบหลังจากทำหน้าที่ของตัวเองในการประกวดเสร็จเรียบร้อย เมื่อเพื่อนครบยิ่งทำให้พวกเขาสนุกกันยกใหญ่

   เพลงดังหลากหลายเพลงถูกนำมาร้อง 'ทุกอย่าง' , 'หวั่นไหว' , 'ซิลเดอเรลล่า' คนตัวเล็กที่ไม่เคยรู้เลยว่า อีกคนจะเล่นกีต้าร์เป็นด้วย เขายอมรับว่าไม่อาจละสายตาจากคนบนเวทีได้เลย หลายครั้งที่เราสองคนสบตากันแล้วยิ้มให้กัน แต่ละเพลงที่ถูกเลือกมาเล่น ไม่ว่าจะเป็น 'เล่นของสูง' , 'เพียงกระซิบ' , 'ติ๊กต๊อก' เล่นเอาเหนื่อยทั้งคนบนเวทีและล่างเวทีเลย

      “เอาอีกไหม?”

      “เอาอีก”

      “เหนื่อยยัง?”

      “ยาง~~”

      “แต่ตอนนี้ คนหล่อเหนื่อยมาก~ .. เหลืออีกแค่ 2 เพลงแล้วนะครับ”

      “โห่...”

      “แต่ของดีมันอยู่ตรงนี้นะ ... 2 เพลงสุดท้ายมันจะพิเศษยังไง ไปฟังกันเลยครับ”

   ไฟในหอประชุมถูกหรี่ลง แต่ไฟสปอร์ตไลท์ส่องไปที่มือคีย์บอร์ด แล้วย้ายไปที่มือเบสของวง พี่พฤกษ์ .. เสียงกะทิแตงไทย กรี๊ดจนคุณจันทน์หูชา เสียงดนตรีเริ่มเร่งจังหวะมากขึ้น ทุกคนในหอประชุมกรี๊ดกันสนั่นเมื่อรู้ว่า มือเบสได้กลายมาเป็นนักร้องไปแล้ว และยิ่งส่งเสียงดังขึ้นกับเพลง 'ไม่บอกเธอ'

   คุณจันทน์สังเกตเห็นว่า นักร้องนำมองลงมาข้างล่างเพียงจุดเดียว จุดที่มีหนุ่มถา’ปัดปีสองยืนอยู่ จนถึงช่วงกลางเพลง คนตัวเล็กหันไปดูทางขวา เห็นพี่ปัณณ์กำลังยื้อแขนพี่พอร์ชไว้ ไม่ให้เดินหนีไปไหน แล้วหันไปพูดอะไรกับพี่ด้านหลัง พี่พวกนั้นขยับมายืนล้อมรอบกั้นไว้อีกชั้นทันที คุณจันทน์เห็นพอร์ชทำหน้าเหมือนโดนขัดใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา หลังจากนั้นท่อนต่อมาของเพลงถูกร้องออกมาดังมากจากพี่กลุ่มด้านหลัง

   ♪ มองกันให้ดีเธอก็คงรู้ ในความห่วงใยฉันมีอะไรซ่อนอยู่ ที่ยังไม่รู้คือเธอนั้นคิดอย่างไร มองกันให้ดีเธอก็คงจะเห็น ความจริงที่เป็นว่าฉันคิดอะไร หนึ่งคำนั้นที่ยังไม่ได้พูดไป ♪ --- เสียงทุกคนช่วยกันร้อง

   เสียงร้องดังมาก และน่าจะมากพอกับหน้าที่ขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัดของพี่พอร์ช เจ้าตัวพยายามจะเดินหนี แต่พี่ปัณณ์และพี่ด้านหลังกั้นไว้ คุณจันทน์ กะทิ แตงไทย กระโดดพร้อมร้องเพลงไปด้วยกัน พี่ปัณณ์เรียกให้ฟรานซ์กับภูผาไปช่วยยืนกันพี่พอร์ช ซึ่งเหมือนทั้งสองคนจะเต็มใจช่วยเป็นอย่างดี

   ♫จะเก็บเอาไว้ในวันที่จะเผยใจ รอวันนั้น วันที่ฉันแน่ใจ ว่าวันนี้เธอคิดว่าฉันนั่นใช่ และเธอพร้อมจะฟังความข้างใน จะบอกว่ารักให้เธอได้ยินใกล้ใกล้ บอกว่ารักเธอได้ยินหรือไม่ ถ้ายังไม่ชัดฟังอีกครั้งก็ได้ ได้ยินไหมว่า  'รั ก เ ธ อ ทั้ ง หั ว ใ จ' ♫ -- พฤกษ์ร้อง

   คุณจันทน์ยิ้มให้กับพี่ไอดินที่มองตรงมาที่เขา เสียงกรี๊ด เสียงตบมือจากคนรอบข้างเรียกสติคุณจันทน์ได้อีกหน เพลงจบลงแล้วแต่พอร์ชยังคงยืนหน้าแดงอยู่ข้างพี่ปัณณ์ โดยมีพี่ปัณณ์คล้องแขนยึดไว้แน่น

      “ไหวอ่ะป่าวเนี้ย ไหวอ่ะไหวอ่ะป่าวเนี้ย!! .. ไหวม้ายยยยย”

      “ไหว~~”

      “บางคู่เค้าก็บอกความในใจกันไปแล้วเนอะ”


      กรี๊ด~~ กรี๊ด~~

      “ต่อไปเป็นเพลงสุดท้ายแล้วนะ .. อยากฟังใครร้องดี?”

      ไอดิน~ ไอดิน~ ไอดิน~

      “หึหึ .. รอดูเอาเอง ว่ามันจะร้องไหม แต่ก่อนจะถึงเพลงสุดท้าย พวกเราชั้นปีสาม ขอขอบคุณทุกคนมากนะครับ ...”

   ในขณะที่แมคพูดขอบคุณทุกคน ฟรังซ์ พฤกษ์ และไอดิน เดินไปนัดแนะตกลงอะไรกัน แล้วหันมองตรงมาที่คนตัวเล็กยืนอยู่ เจ้าตัวเลยยกมือโบกให้กำลังใจไป

      “พร้อมไหม? ยังมีเสียงเนาะ? กรี๊ดออกมา กรี๊ดแบบพรุ่งนี้จะไม่ได้กรี๊ดอีกแล้ว เข้าใจนะ”


      กรี๊ด~~ กรี๊ด~~

      “เออแบบนี้แหละ เอาแบบนี้เลยนะ .. งั้นไปฟังกันเลยครับ”


*** ต่ อ ด้ า น ล่ า ง น ะ ค ะ  ตั ว อั ก ษ ร มั น เ กิ น อ่ ะ ***

ออฟไลน์ Ugly Ducky

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 314
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-2
   * * ต่ อ * *


          หอประชุมเงียบเสียงลงอีกครั้ง เสียงคีย์บอร์ดที่เริ่มอินโทรของเพลงบรรเลงขึ้นมาอย่างไพเราะ ตามด้วยเสียงทุ้มติดจะแหบนิดหน่อย ที่คนตัวเล็กคุ้นเคยเป็นอย่างดี เสียงที่เขาได้ยินแทบทุกวัน


      ♪ เราลองมาคบกันดูไหม เหนื่อยใจเมื่อไหร่ก็แค่พัก แค่อยากจะเรียกเธอที่รัก ถ้าเธอไม่ว่าอะไร เราลองเป็นแฟนกันดูไหม ให้ฉันคนนี้เป็นที่พัก แค่อยากดูแลเธอแค่นั้น ไม่ได้ต้องการอะไร ♪ -- ไอดิน



      ♪ จะคอยนั่งข้างข้าง เวลาที่เธอนั้นเหงาใจ จะเป็นคนคอยซับน้ำตา เวลาที่เธอไม่เหลือไคร อดีตที่ผ่านมา ช่างเถอะไม่เป็นไร แผลใจที่เขาทำร้าย ฉันจะเป็นคนรักษาเอง ขอให้เธอจงมั่นใจ กับคำว่ารักที่ให้เธอ ถ้าเธอหมอบหัวใจให้ฉัน ฉันจะดูแลมันอย่างดี จะไม่ทำให้เธอต้องเหงา และจะไม่ทำให้บอบช้ำ สัญญาด้วยหัวใจ เย่!! ♪  -- แมค


   คุณจันทน์ไม่รู้ว่าเขาควรจะทำตัวยังไง ทำหน้ายังไง เวลาที่คนตัวสูงร้องเพลงพร้อมเล่นกีต้าร์อยู่นั้น สายตาที่มองลง ความรู้สึกที่สื่ออกมาจากสายตาคู่นั้น สายตาที่จับจ้องเพียงแค่เขาคนเดียว คุณจันทน์ไม่ได้ยินเสียงรอบข้างเลยด้วยซ้ำ ไม่รู้เลยว่าด้านหลังกำลังทำอะไรกัน เหมือนอยู่ในช่วงเวลาต้องมนต์ ช่วงเวลาที่ถูกมนต์สะกดให้ตาของเขามองเพียงคนบนเวทีเท่านั้น



      ♪ ให้เธอได้รู้ว่ารักที่ให้ ให้เธอได้เห็นรักเธอคนเดียว ให้เธอได้รู้ในใจของฉัน นั้นรักแค่เธอคนเดียว  .. เราลองมาคบกันดูไหม เหนื่อยใจเมื่อไหร่ก็แค่พัก แค่อยากจะเรียกเธอที่รัก ถ้าเธอไม่ว่าอะไร เราลองเป็นแฟนกันดูไหม ให้ฉันคนนี้เป็นที่พัก แค่อยากดูแลเธอแค่นั้น ไม่ได้ต้องการอะไร ♪ -- ไอดิน



   แล้วเสียงกรี๊ดสนั่น เมื่อพฤกษ์และแมค กระโดดลงมาจากเวที ตรงมาในจุดที่เพื่อนยืนอยู่ คนตัวเล็กละสายตาจากคนบนเวทีหันไปมองรอบตัว แตงไทยกับกะทิ ยืนจับมือกรี๊ดกันจนหน้าดำหน้าแดงอยู่ข้างเขา


      ♬ มอง มองมาที่ฉัน ช่วยสบตากับฉันสักพักได้ไหม .. อ่าฮะ (คนด้านหลังช่วยกันร้อง) แล้วลองคบกับฉัน  .. โย่ว (เสียงดังมาก) เธอจะได้รู้ว่าความรักเป็นไง ♬ – แมค


   แมคเดินมาแร็ปตรงหน้าคุณจันทน์ ในหัวคุณจันทน์ตอนนี้ยังคงไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า เสียงเพลง เนื้อร้อง ท่วงทำนอง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันทำให้เขาอาย อายมาก


      ♪ so let me be our boy ถ้าเธอต้องการคนตลก จะไม่เอ่ยปากเถียงเธอสักคำและจะรับฟังเธอทุกประโยค และจะไม่หายไปไหนเวลาที่เธอต้องการฉัน เวลาทะเลาะจะไม่งี่เง่าไม่ปล่อยไห้เศร้าถึงต้องโทรตามกัน สิ่งที่ขวางกั้นความรักของเรารับรองว่าจะไม่มี ใช่ว่าฉันเลว แค่บางครั้งอาจจะทำตัวไม่ดี ฉันอาจจะมีเหตุผลเลยต้องทำเรื่องที่เธอไม่ชอบ และสิ่งที่อยากจะบอกฉันจะไม่หลอกและจะทำตัวไห้ดี ให้เธอได้รู้ว่ารักที่ให้ ♪  -- พฤกษ์


      พฤกษ์เดินตรงไปแร๊ปที่หน้าพอร์ช ยักคิ้วหลิ่วตาด้วยหน้าที่กวนขั้นสุด แล้วเดินกลับมายืนตรงหน้าคนตัวเล็กอีกครั้ง เสียงกรี๊ดร้องที่ไม่รู้ว่าครั้งที่เท่าไร ดังมากจนคุณจันทน์ต้องเอามืออุดหู แต่พอเงยหน้าขึ้นก็พบกับคนตัวสูงกำลังเดินลงมาจากเวที


      ♪ ให้เธอได้รู้ว่ารักที่ให้ ให้เธอได้เห็นรักเธอคนเดียว ให้เธอได้รู้ในใจของฉัน นั้นรักแค่เธอคนเดียว  .. เราลองมาคบกันดูไหม เหนื่อยใจเมื่อไหร่ก็แค่พัก แค่อยากจะเรียกเธอที่รัก ถ้าเธอไม่ว่าอะไร เราลองเป็นแฟนกันดูไหม ให้ฉันคนนี้เป็นที่พัก แค่อยากดูแลเธอแค่นั้น ไม่ได้ต้องการอะไร ♪


   แสงแฟลชจากโทรศัพท์มือถือจากกลุ่มคนด้านหลังส่องมาที่คุณจันทน์และไอดิน ทั้งคู่ยืนอยู่ตรงหน้าของกันและกัน คุณจันทน์รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรง และบีบตัวถี่ขึ้น หูอื้อ หายใจได้ไม่เต็มปอด มือเย็น พี่ไอดินยืนร้องเพลงอยู่ตรงหน้า สายตามองมาที่เขา รอยยิ้มสวยส่งมาให้เขา เพลงที่เขาเคยฟังแต่ไม่ได้พิเศษอะไร แต่มันกำลังจะพิเศษ



      “คุณจันทน์ .. เป็นแฟนกับพี่นะครับ?


      ...

      ...


      “... คือ  จ จันทน์ ... จันทน์ไม่~~



   เงียบ เงียบมาก เงียบเกินไปแล้ว เหมือนว่าทั้งหอประชุมรอคำตอบจากคนตัวเล็กกันทุกคน แต่ใจของไอดินกระตุกวูบไปแล้ว เขาเห็นท่าทางการอึกอักของอีกคน แล้วไหนจะคำพูดเบาๆ ว่า ไม่ คำนั้น .. ทั้งที่เขาคิดมาดีแล้ว ทั้งที่เขารอจนแน่ใจแล้วว่าอีกคนไม่ได้รังเกียงเขาและเรารักกัน แต่ทำไม ทำไม??




   แล้วพบกันใหม่  :pig4:




Talk : กลับมาแล้วเหมือนเดิม มาอัพตอนใหม่ .. อิอิ

กึ๊ ด เ ติ ง ห า ข น า ด เ น้ อ ! !

ออฟไลน์ cchompoo

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1402
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +29/-4
ไม่ปฏิเสธใช่มะล้าาา  :o8:

ออฟไลน์ kong6336

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 416
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +38/-0
งื้ออออออเขินแทนคุณจันทร์ :hao7: :ling1:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด