-
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง
ไม่แสดงความเคารพ หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ
กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยายทำได้แต่อย่าให้มากนัก
เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฎ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฎข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฎข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
ฝากเรื่องใหม่ด้วยนะคะ
Intro ...
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพรหมลิขิต หรือ ความตั้งใจของใคร ที่ทำให้เราทั้งคู่ได้มาเจอกัน ผู้ชายสองคนที่ไม่น่าโคจรมาเจอกันได้ ทำให้เกิดเป็นสิ่งสวยงามที่ทุกคนต้องอิจฉา
ไอดิน หนุ่มวิศวะ ชั้นปีสาม ขวัญใจของสาวทั่วทั้งมหาวิทยาลัย แค่เพียงเพราะดวงตากลมโตคู่นั้น ทำให้เขาที่ไม่เคยสนใจใครมาก่อนเกิดอาการ สะดุดตา สะกิดใจ ตากลมโตแสนสวยแต่มีแอบมีความดื้อรั้นทำให้เขา นึกถึง จนไม่ห้ามห้ามใจได้
“คุณจันทน์ ... อนุญาตให้ พี่ไอดินจีบ นะครับ”
อาจจะเป็นเพราะความจริงใจที่ถูกส่งออกมาจากตาคมเข้ม ทำให้ คุณจันทน์ นักศึกษาชั้นปีหนึ่ง คณะบัญชี ภาคอินเตอร์ ไม่อาจปฏิเสธคำขอของอีกฝ่ายได้ แม้จะรู้จักกันเพียงไม่นาน แต่เขาต้องยอมรับว่า หวั่นไหว กับผู้ชายตรงหน้าอย่างแรง
“... เพราะพี่ไอดิน เป็น เรื่องมหัศจรรย์ ของจันทน์เหมือนกัน”
ฝากเรื่อง เพียงแค่จันทน์ ด้วยนะคะ ... เพิ่งแต่งครั้งแรก มีอะไรติชมได้นะคะ
ขอบคุณมากๆ คร๊า!!!
-
น่ารักกกกก รอติดตามค่า :pig4:
-
มาให้กำลังใจ
-
ตามๆ
รออ่าน
อยู่นะจ๊ะ
-
บทที่ 1 จอมจันทน์
ติ๊ดติ๊ด ติ๊ดติ๊ด .... ติ๊ดติ๊ด ติ๊ดติ๊ด .... ติ๊ดติ๊ด ติ๊ดติ๊ด ....
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง แต่เจ้าของห้องกลับซุกตัวเงียบอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา เครื่องปรับอากาศที่เงียบสนิทดังคำโฆษณา ปล่อยไอเย็นให้คนที่ขี้ร้อน นอนหลับสบายไม่รับรู้สิ่งใด
ประตูห้องถูกเปิดเข้ามา พร้อมเสียงหัวเราะด้วยความเอ็นดูจาก แม่นิ่ม แม่นมของคนขี้เซา หญิงวัยกลางคนเริ่มจากการเปิดผ้าม่าน จัดเตรียมเสื้อผ้าของใช้เหมือนที่เคยทำเป็นประจำทุกวัน แล้วสิ่งสุดท้ายคือการปลุกเด็กขี้เซา
“คุณจันทน์ .. คุณจันทน์ขา”
“ตื่นได้แล้วค่ะ วันนี้ต้องไปเรียนนะคะ”
ผ้าห่มถูกเปิดออก ลูบแขนไปมาพอให้รู้สึกตัว หัวกลมทุยผมสีน้ำตาล ขยับไปมาเล็กน้อยเมื่อโดนรบกวน เด็กขี้เซาปรือตาขึ้นมามองอย่างง่วงงุน ทำเอาแม่นิ่มหัวเราะด้วยความเอ็นดู เลี้ยงมาตั้งแต่เกิด รักยิ่งกว่าลูกของตัวเอง คุณจันทน์น่ะ ช่างออดช่างอ้อน อยากได้อะไรแค่ส่งสายตานิด ยิ้มหวานใส่หน่อย ใครต่อใครต่างพากันตามใจไปหมด ด้วยหน้าตาที่น่าเอ็นดู จะว่าหล่อก็หล่อ จะว่าสวยก็ไม่ผิด
“อือ~~ แม่นิ่มกี่โมงแล้วครับ จันทร์ง่วงอ่ะ .. จันทน์อยากนอน~”
พูดจบก็ขยับตัวไปนอนบนตักนุ่ม แล้วบี้หน้าไปมา เสียงหัวเราะของแม่นิ่มดังอยู่ตลอด เพราะคุณจันทน์ตื่นง่ายอย่างคนอื่นที่ไหน แล้วยังมาอ้อนแบบนี้อีก ถึงแม่นิ่มจะเอ็นดูแค่ไหน แต่ปล่อยไปไม่ได้เพราะวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก
คุณจันทน์ หรือ นายจอมจันทน์ เลิศภักดีกุล หนุ่มน้อยวัย 18 ปี เป็นลูกชายคนสุดท้องของท่านเจ้าสัวจอม และคุณหญิงจันทร์อำไพ เจ้าของธุรกิจผลิตอะไหล่รถยนต์รายใหญ่ของประเทศ ไหนจะธุรกิจนำเข้ารถยนต์แบรนด์ดังต่างๆ ของโลกอีก
“วันนี้ต้องไปเรียนนะคะ ตื่นได้แล้ว ลุกค่ะ ลุกเลย .. เดี๋ยวคุณฟรานซ์จะมารับใช่ไหม .. แม่นิ่มให้เวลา 20 นาทีนะคะ ไม่อย่างนั้นจะบอกคุณจอมทัพว่า คุณจันทน์งอแงกับแม่นิ่มนะคะ”
คนฟังลุกขึ้นมานั่งหน้างอ ปากกับจมูกแทบจะติดกัน พออ้างชื่อพี่ชายคนโต คุณจันทน์ต้องยอมทุกที ทั้งที่จอมทัพไม่ได้ดุเลยสักนิด ถือว่าตามใจน้องชายคนนี้ด้วยซ้ำไป อยากได้อะไรแค่อ้อน อยากไปไหนแค่ขอ เพราะอย่างนี้ทำให้คนตัวเล็กทั้งเกรงใจและเชื่อฟังมาก
“ลุกแล้วครับ แม่นิ่ม .. จันทร์อยากกินขนมปังปิ้ง”
คนขี้เซารีบลุกและบอกความต้องการให้แม่นิ่มรับรู้ ยื่นหน้าไปหอมแก้มแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป คนสูงวัยได้แต่ส่ายหัวกับความน่ารักของคุณจันทน์ จัดการเก็บที่นอนให้เรียบร้อย แล้วจะลงไปเตรียมอาหารเช้าให้เจ้าตัวดี
เกือบ 9 โมงเช้าที่โต๊ะทานอาหาร คนตัวเล็กนั่งทานข้าวต้มกุ้ง ขนมปังปิ้งที่ตัวเองเอ่ยปากอยากทาน พร้อมด้วยโอวัลตินร้อนแก้วใหญ่ กินไปยิ้มไป จนเด็กในบ้านอมยิ้มตามกันเป็นแถว สักพักได้ยินเสียงรถ เจ้าตัวคิดว่าน่าจะเป็นเพื่อนสนิทอย่าง ฟรานซ์ ที่คงจะมารับเขาไปมหา’ลัยแน่นอน เรียนด้วยกันมาตั้งแต่เด็กจนโต พ่อเป็นเพื่อนรักกัน เลยทำให้ลูกสนิทกันไปด้วย อยู่โรงเรียนเดียวกัน เรียนห้องเดียวกัน ตอนนี้อยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน และอยู่คณะเดียวกันอีกเหมือนเคย .. หนีกันไม่พ้นจริงๆ
“ไง .. ตื่นสายอีกแล้วล่ะสิ”
ด้วยความที่สนิทกันมานาน ฟรานซ์เลยรู้ว่าคุณจันทน์นั้นขี้เซาแค่ไหน เสียงดังยังไงก็ไม่สามารถทำให้คนตัวเล็กตื่นได้ แต่เทคนิคที่ทำให้เจ้าตัวตื่นได้อย่างง่ายดายมันมีอยู่ ถ้าใครอยากรู้ลองถามแม่นิ่มดูสิว่าทำยังงัย??
“พูดมาก .. ปฐมนิเทศน์เริ่ม 11 โมงโน่น อย่าบ่นได้มั้ย? ขี้บ่นนะเราน่ะ!!”
คนตัวเล็กมองเพื่อนด้วยความยียวน แต่สุดท้ายกลับหลุดขำออกมาเอง แบบนี้แหละ อะไรนิดอะไรหน่อยก็ขำ อารมณ์ดี คิดบวก ถ้ามีใครสักคนถามเขาว่าใครโลกสวย ตอบเลยมีชื่อคุณจันทน์ติด 1 ใน 10 แน่นอน
“ไอ้คุณจันทน์ มึงดูเวลาด้วย นี่มันกี่โมง? แล้วถ้ากูไม่โทรมาหาแม่นิ่มก่อนนะ กูก็ต้องมานั่งรอมึงอีก .. แค่ก แค่ก อะ อ้ายอุนอัน อัดอาอ้าย (ไอ้คุณจันทน์ ยัดมาได้)”
คนตัวเล็กเอาขนมปังปิ้งยัดปากเพื่อนทั้งแผ่น จะได้เลิกบ่นสักที แล้วหัวเราะชอบใจที่แกล้งเพื่อนได้ สุดท้ายฟรานซ์เลยได้นั่งกินข้าวต้มกุ้งกับขนมปังปิ้งพร้อมคนตัวเล็กไปซะอย่างนั้น เห้อ!!
มหาวิทยาลัย N .. คุณจันทน์และฟรานซ์ เข้าปฐมนิเทศพร้อมกับนักศึกษา ปีหนึ่ง อีกหลายพันคน ฟังอาจารย์ท่านนั้นพูดที ท่านนี้พูดที มีการแนะนำมหา’ลัย แนะนำชมรมต่าง ๆ แนะนำการเรียน ฟังไปฟังมาคนตัวเล็กเริ่มง่วง หาวแล้วหาวอีก จนคนข้างๆ ยื่นลูกอมมาให้เลยได้คุยกันและทำให้รู้ว่าเรียนคณะเดียวกัน
เสียงพูดคุยกันจ๊อกแจ๊กจอแจของนักศึกษาทั้งเก่าและใหม่ที่โรงอาหารกลางของมหาวิทยาลัย ทำให้กลุ่มเฟรชซี่ที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่ตื่นเต้นกับจำนวนคนและสายตาหลายคู่ที่มองมา
คุณจันทน์ได้เพื่อนใหม่ที่นั่งใกล้กันอีก 3 คน คือ แตงไทย กะทิ และภูผา เรียนบัญชีภาคอินเตอร์เหมือนกัน หนุ่มสาวทั้ง 5 คน ช่วยกันมองหาโต๊ะว่าง เนื่องด้วยเป็นเวลาพักกลางวันพอดีทำให้ทุกโต๊ะถูกจับจองเกือบหมด แต่แล้วจู่ ๆ คุณจันทน์ก็ร้องว่า
“นั่นไง ตรงนั้นไง .. เราเจอแล้ว~”
คนตัวเล็กหันมายิ้มอย่างดีใจ แล้วรีบวิ่งไปอย่างไว เจ้าตัวจับขอบโต๊ะได้พร้อมกับมีใครบางคนวางจานข้าวพร้อมแก้วชาเขียวเย็นลงบนโต๊ะฝั่งตรงข้ามกับที่เขายืนอยู่
คุณจันทน์จ้องตากับผู้ชายฝั่งตรงข้าม พลางแอบคิดในใจว่า คนอะไรตัวสูงจัง แต่หน้าจะนิ่งไปไหน เสื้อผ้าหน้าผมอีกจะเต็มไปไหน มาเรียนหรือมาเดินแบบกัน
“เรามาถึงก่อนนะ .. เราเห็นก่อน ถะ ถึง แม้ว่าตัวเองจะวางจานแล้วก็ตาม ตะ แต่ เรามาถึงก่อนอ่ะ”
หลังจากได้สติ คุณจันทน์รีบพูดบอกอีกฝ่ายทันที คนตรงข้ามไม่ได้พูดอะไรสักคำ เพียงแค่ยืนมองอีกคนหน้านิ่งๆ เท่านั้นเอง
ไอดิน หนุ่มวิศวยานยนต์ ชั้นปีสาม นักกีฬาบาสฯมหาวิทยาลัย พร้อมดีกรีเดือนคณะวิศวะและรองอันดับหนึ่งเดือนมหาวิทยาลัย ด้วยความสูง 186 ซม. มองเด็กตรงหน้า ที่คาดว่า น่าจะเตี้ยกว่าเขาสัก 7-8 ซม. ได้มั้ง ทำไมขาวจังวะ? แก้มก็แดง หน้าตาเอาเรื่องเหมือนกัน ดูแล้วเหมือนลูกแมวตัวน้อย ที่กำลังขู่เขาอยู่ยังไงไม่รู้สิ ไอดินเอาแต่สำรวจคนตรงหน้า ปากแดงอมชมพูที่ขยับไปมา ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้ม ผิวขาวจัด ชุดนักศึกษาที่เรียบร้อย มองดูก็รู้ว่า เด็กปีหนึ่ง!!
“ไอ้ดิน มีไรวะ ยืนทำไม .. อะ อะ อ้าว~ ใครวะ น่ารักอ่ะ”
“ไม่รู้”
แมค เพื่อนสนิทของไอดิน เดินเข้ามาพร้อมจานข้าวในมือ ตามมาด้วยเพื่อนคนอื่นอีก 3 คน คือ ปัณณ์ พฤกษ์ และ ฟรังซ์ ทั้งหมดเป็นหนุ่มจากคณะวิศวกรรมศาสตร์ เอกวิศวยานยนต์ ชั้นปีสาม เป็นหนุ่มที่ทุกคนในมหา’ลัย รู้จักเป็นอย่างดี นอกจากรูปร่างหน้าตาที่ราวกับหลุดออกมาจากแม๊กกาซีน ฐานะทางบ้านของแต่ละคนแล้ว แต่ละคนยังขึ้นชื่อเรื่องความเพลย์บอยตัวพ่ออีกต่างหาก
“สวัสดีครับ พี่ชื่อแมค หล่อมากและจีบไม่ยาก น้องชื่ออะไร? คณะไหน? ปีหนึ่งใช่ป่ะ? มีแฟนยัง? ขอเบอร์ได้ป่ะ? แลกไอดีไลน์กันไหม? ละ~ โอ๊ย!!!”
เสียงฝ่ามือกระทบศีรษะดังป๊าบ เมื่อเจ้าตัววางจานข้าวลงบนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว หนุ่มหน้าหล่อ มาดนุ่ม เป็นหนุ่มอบอุ่นในสายตาสาวๆ เดินเข้ามา ฟรังซ์
“พี่ฟรังซ์!! สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับคุณจันทน์ งอแงอะไร ใครแกล้งครับ”
คุณจันทน์เรียกอีกคนเสียงดังพร้อยรอยยิ้มกว้างที่เห็นใครเดินเข้ามา ฟรังซ์เดินเข้าไปยกมือลูบหัวอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู แมคอ้าปากค้างกับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า พร้อมคำถามในใจว่าฟรังซ์รู้จักกับคนน่ารักขนาดนี้ได้ยังไง แล้วที่สำคัญทำไมไม่แนะนำให้เขารู้จักบ้าง
“พี่ฟรังซ์~ จันทน์หาโต๊ะเจอก่อนนะ .. ละ ละ แล้ว คุณคนนี้ก็เอาจานมาวางอ่ะ”
“หึหึ”
“จันทน์วิ่งมาจากตรงนู้นเลยนะ .. เหนื่อยด้วย”
ฟ้องด้วยสายตาเคืองๆ จนคนที่ถูกเอ่ยถึงยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ฟรังซ์หันไปมองหน้าเพื่อนตัวเองที่ยังคงทำหน้านิ่งเหมือนเดิม เบื่อกับความไม่สนโลกของมัน มันแทบจะไม่ใส่ใจคนอื่นเลย ยกเว้นเพื่อนเท่านั้น ไอ้ดิน หรือชื่อเล่นจริงๆ คือไอดิน ลูกชายคนเดียวของเจ้าของสวนกล้วยไม้ส่งออกรายใหญ่ที่สุดของประเทศ เป็นผู้ชายที่เขายอมรับว่ามันหล่อมาก จมูกโด่ง ตาคม ผิวแทน เพราะเล่นกีฬา เงียบๆ นิ่งๆ หลายคนมักบอกว่า มันหน้าตาไม่รับแขก แต่แม่ง!! ฟาดเรียบทุกที เมื่อมีคนมาเสนอ นี่คือเดือนคณะวิศวกรรมและรองเดือนมหาวิทยาลัยเชียวนะ เสนอมาก็ต้องสนองกลับแค่นั้นเอง
“คุณจันทน์มากับใครครับ แล้วไอ้ฟรานซ์ไปไหน”
“อยู่นี่ .. นี่แหน่ะ!! วิ่งนะมึง พี่น่าจะรู้ว่ามันเป็นยังไง”
เสียงน้องชายตัวดีตอบแทนคนตัวเล็กที่กำลังมองหาเพื่อนตัวเองอยู่ ฟรานซ์เดินตรงมาผลักหัวของเพื่อนที่โตแล้ว แต่ยังไม่เลิกที่จะอ้อนพี่ชายเขาตลอด จนเขายังสับสนว่าเขาหรือคุณจันทน์ ใครกันแน่ที่เป็นน้องชาย?
แมคยังคงมองหน้าทุกคนไปมา เขาไม่เคยเจอเด็กพวกนี้มาก่อน ยกเว้นเจ้าฟรานซ์นะ นั่นน้องชายเพื่อน เคยเจอบ้างเวลาไปคอนโดของไอ้ฟรังซ์ แล้วรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ปรากฏ เมื่อฟรังซ์เอ่ยชักชวนให้ทุกคนนั่งด้วยกัน
“ชื่อคุณจันทน์หรอครับ ชื่อน่ารักจังเลย เย็นนี้ให้พี่ไปส่งที่บ้านนะครับ~”
ป้าบ~
“โอ๊ย~ อีกแล้วนะ พวกมึงเป็นอะไรกะหัวกูมากป่ะ!!”
“ไอ้หน้าหม้อ ช่วยกรุณาดูหน้าน้องเค้าด้วย ว่าเค้ารังเกียจมึงหรือเปล่า? ไอ้สัส!”
พฤกษ์ หนุ่มตี๋ ลุคแบดบอยของแท้ อาจจะเพราะรอยสักที่โผล่พ้นเสื้อนักศึกษามาเล็กน้อยนั้น พูดขึ้นมาหลังจากให้รางวัลเพื่อน ด้วยการตบกระบาลไปอย่างแรง
“พวกมึงหยุด! ให้น้องไปซื้อข้าวกินได้แล้ว ฟรานซ์พาเพื่อนไปซื้อข้าวไป เดี๋ยวจะไม่ทันเข้าเรียนช่วงบ่าย พี่จะเฝ้าโต๊ะไว้ให้”
ปัณณ์ หนุ่มเหนือ ผิวขาวจัด หน้าตาใจดี ยิ้มสวย เอ่ยบอกรุ่นน้องแล้วนั่งลงเลื่อนจานข้าวจัดที่จัดทางให้เพื่อนเวรทั้งหลาย
“มึงนั่งรออยู่นี่ เดี๋ยวกูซื้อมาให้ ชาเขียวเย็นนะ จบไปล่ะ”
“ตะ แต่ .. ฟรานซ์อ่ะ”
“หึหึ”
คุณจันทน์เงยหน้าไปมองคนตรงข้ามเพราะเจ้าตัวได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ด้วยสายตาแค้นเคือง เมื่อฟรานซ์เดินไปซื้อข้าวกับกลุ่มเพื่อน แต่กลับทิ้งเขาให้นั่งเฝ้าโต๊ะ อดไปเลือกของกินเลย มีร้านเยอะกว่าที่โรงเรียนอีก อยากไปเลือกเองนี่นา
“คุณจันทน์ นี่เพื่อนพี่เอง ไอ้หน้าหม้อนี่ชื่อแมค นั่นพฤกษ์ นี่ปัณณ์ และไอ้หล่อนั่นชื่อดิน พวกมึงนี่คุณจันทน์ จอมจันทน์ เลิศภักดีกุล”
---------------------------------------------------
“พี่ฟรังซ์หล่ออ่ะ เป็นหนุ่มอบอุ่น แบบแด๊ดดี้ที่ไม่ได้แปลว่าพ่ออ่ะ บอกเขาทีชั้นรักเขา นี่คือพ่อของลูก”
“หืม~ ขนาดนั้น”
แตงไทย สาวน้อยหุ่นตุ้ยนุ้ยเอ่ยขึ้นมา ทำเอาฟรานซ์หน้าเหวอ ส่วนคุณจันทน์ถึงกับหัวเราะออกมาเสียงดัง
“แต่เราชอบพี่ดินนะ หล่อแบบคุณชายมาดนิ่ง มีเสน่ห์ ดูน่าค้นหาดีอ่ะ แล้วยังเป็นเดือนคณะฯ แถมบ้านรวยอีก โอ๊ย~ ใครจะฟูลออปชั่นได้แบบนี้ กดจองได้ตรงไหนคะ”
“สาวสองคนนี้ เริ่มน่ากลัวแระ”
“ไอ้คุณจันทน์นี่ไง รูปหล่อ พ่อรวย น่าค้นหา มีเสน่ห์ เหลือแค่ยังไม่ได้เป็นเดือนคณะแค่นั้น”
กะทิ เอ่ยชมไอดินทำให้คนตัวเล็กเบ้หน้าเล็กน้อยแบบไม่เห็นด้วย แต่พอ ภูผา บอกว่าเขาก็ฟูลออปชั่นเหมือนกัน เจ้าตัวกลับส่ายหน้าหวือทันที
“ไม่นะ คุณจันทน์ น่ารัก น่าทะนุถนอม ร่าเอ็นดู น่าปกป้องอ่ะ ถ้าเราเป็นผู้ชาย เราจะจีบคุณจันทน์”
“ห๊า!!!”
“ฮะฮ่า .. มันโดนผู้ชายจีบมาตลอด ตั้งแต่เด็กจนปัจจุบันนะ”
แตงไทยเล่าให้เพื่อนฟังว่า พี่สาวตัวเองเป็นรุ่นพี่ ปี 4 เคยบอกว่า พี่กลุ่มนี้ทุกคนในมหา’ลัยต้องรู้จัก เพราะพี่เขาดังกันมาก ทั้งหล่อ ทั้งรวย เป็นที่ใฝ่ฝันของสาวทั้งในและนอกมหา’ลัย ถึงแม้จะมีเสียงเล่าลือถึงความเจ้าชู้ คั่วสาวไม่ซ้ำหน้าแต่ทุกคนก็อยากจะลองเสี่ยงดู มีเพียงคนเดียวที่ไม่ค่อยมีข่าวกับใคร นั่นคือ พี่ปัณณ์ เวลาเห็นพี่ปัณณ์ที่ไหนมักจะมีพี่ฟรังซ์ไปด้วยเสมอ
สาวอวบยังคงเล่าต่ออย่างไม่ขาดตอนว่า ตอนประกวดดาวเดือน พี่ไอดินได้เป็นรองเดือนฯ มีแต่คนไม่เห็นด้วย เพราะรองเดือนฯ หล่อกว่าเดือนมหา’ลัยเสียอีก แต่เจ้าตัวกับไม่ยินดียินร้ายอะไรเลย เหมือนจะดีใจเสียอีกที่ไม่ได้ตำแหน่ง วงในเขาบอกกันว่า พี่ไอดินน่ะ ควงดาวแทบจะทุกคณะในชั้นปีเดียวกันแล้วมั้ง แต่กลับไม่เคยมีใครบอกว่าคนไหนคือตัวจริงนะ
คุณจันทน์นั่งฟังเรื่องที่เพื่อนเล่าให้ฟังไปเงียบๆ พลางคิดในใจว่า ช่างน่าหมั่นไส้ ขี้เก๊กอีก แต่ทำไมมีผู้หญิงมาชอบเยอะจัง คุยกันไปมาจนอาจารย์เข้าห้องมา
“เฮ้อ~ แค่วันแรกนะ เหนื่อยจัง หิวด้วยไปหาอะไรอร่อยๆ กินกันมั้ย? ไปไหมคุณจันทน์ ไปนะ นะ”
“ไปสิ .. ไป”
“นั่น! อ้อนถูกคนอีก”
แตงไทยอ้อนคนตัวเล็กที่พร้อมจะตอบรับกับเรื่องกินตลอดเวลาอยู่แล้ว คุณจันทน์ยิ้มหวานพร้อมตอบรับอย่างเต็มใจให้แตงไทย แล้วหันกลับไปทำตาออดอ้อนกับฟรานซ์ เพื่อให้อีกคนตามใจ ฟรานซ์ได้แต่ถอนหายใจและพยักหน้าตกลงไป ใครมันจะไปขัดใจคุณเขาได้ล่ะ
กว่าจะหาร้านที่อยากกินกันได้ลงตัว ก็เสียเวลาไปนาน ร้านบุฟเฟ่ปิ้งย่างคือทางออกสุดท้าย หนุ่ม 3 สาวเหลือเพียงหนึ่ง เพราะกะทิมีคุณพ่อมารอรับกลับบ้านไปแล้ว เนื่องจากวันนี้เป็นวันเกิดของคุณย่า ทำให้ต้องไปร่วมงาน เจ้าตัวโอดครวญใหญ่ จนทุกคนต้องบอกว่า เอาไว้นัดกันใหม่ก็ได้ กะทิถึงยิ้มออกมาได้
รอคิวเพียงไม่นาน ก็ได้โต๊ะทั้ง 4 คนช่วยกันสั่งอาหาร กินกันไป คุยกันไป เริ่มทำความรู้จักกันให้มากขึ้น แตงไทย แอบเห็นว่า ตั้งแต่ที่เราเข้าร้านมามีคนหันมามองที่โต๊ะเราบ่อย แต่มันก็ไม่แปลกหรอก เพราะฟรานซ์หล่อน้อยกว่าพี่ฟรังซ์ซะที่ไหน ดูเป็นหนุ่มทะเล้น อารมณ์ดี ส่วนภูผาคือหนุ่มไทย หน้าคม ผิวเข้ม มาดแมนขนาดนั้น แต่สำหรับคุณจันทน์ คงจะเป็นหนุ่มมองมากกว่า เล่นน่ารัก น่าหยิก น่าดูแลขนาดนั้น คนที่แฮปปี้สุด น่าจะเป็นแตงไทยที่เป็นสาวเพียงหนึ่งเดียวในโต๊ะที่ได้ควงหนุ่มหน้าตาดีทั้งสามคนพร้อมกันในทีเดียว
หลังจากอิ่มกันจนพุงแทบแตกแล้ว ภูผาและแตงไทยกลับบ้านด้วยแท็กซี่พร้อมกัน นับว่าโชคดีมากที่ทั้งสองคน บ้านอยู่ใกล้กันมาก เลยกันไปเพียงซอยเดียวเท่านั้น ส่วนคุณจันทน์และฟรานซ์ หลังจากส่งเพื่อนทั้งสองคนขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว ต้องเดินย้อนกลับมาที่มหา’ลัย ถึงแม้ว่าจะย่ำค่ำแล้วแต่ยังมีนักศึกษาอยู่ไม่น้อย ทั้งเล่นบอลอยู่ในสนามฯ หรือนั่งคุยเล่นกันอยู่ใต้อาคารเรียน
“ไอ้เชรี่ย~~ รถกู!! ใครทำวะ? ไอ้สัสเอ๊ย”
“ฟะ ฟรานซ์ .. อะไร”
เสียงตะโกนของของฟรานซ์ ทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งสุดตัว มองตามเพื่อนที่วิ่งไปรถตัวเองอย่างรวดเร็ว คุณจันทน์วิ่งตามไปแล้วพบว่า รถฮอนด้า HRV ป้ายแดง ยางแบนทั้ง 4 ล้อ
“ใจเย็นฟรานซ์ .. ใจเย็น เดี๋ยวเราโทรฯ บอกพี่จอมทัพให้หาคนมาช่วย”
“ไม่เป็นไรมึง ... กูโทรหาพี่ฟรังซ์ก่อน น่าจะยังไม่ได้กลับบ้าน”
ฟรานซ์หันไปมองคนตัวเล็กที่ดูวิตกกังวลกว่าเขาเสียอีก และถ้าพี่จอมทัพรู้เรื่องนี้ เชื่อเถอะ ต่อไปไอ้คุณจันทน์ไม่ได้ไปไหนมาไหนกับเขาแบบนี้แน่ มันจะมีคนขับรถรับส่งแบบเดิมเหมือนที่ผ่านมา
[ฮัลโหล พี่อยู่ไหน .. มีสิ ไม่งั้นจะโทรหาหรอ! มาที่จอดรถคณะฟรานซ์หน่อย ยางแม่งแบน 4 ล้อเลย .. ใครจะไปรู้วะ .. จะบ่นทำไม? คุณจันทน์ก็อยู่เนี้ย .. ครับ ครับ แค่นี้นะ]
“เหอะ! พอกูบอกว่าอยู่กับมึง รีบบอกเลยว่าจะมา ทีตอนรับสายเสียงแข็งอย่างกับกูไปแย่งเมียพี่ตัวเอง ตกลงกูหรือมึงวะ ที่เป็นน้องพี่ฟรานซ์อ่ะ .. แม่งลำเอียงฉิบหาย!!”
“ง่ะ!!”
ฟรานซ์บ่นยาวหลังจากวางสายไปแล้ว รอไม่นาน รถบีเอ็มสีดำ ซีรี่ย์ 5 รุ่นล่าสุด มาจอดพร้อมกระพริบไฟฉุกเฉิน ฟรังซ์เดินลงจากรถมาเป็นคนแรก ตามด้วยปัณณ์ และไอดิน ที่เปิดประตูลงมาจากฝั่งคนขับ เจ้าตัวอยู่ในชุดบาสสีขาวทั้งชุด ผมที่ยังเปียกชื้นจากเล่นบาสฯ แต่ออร่าความหล่อไม่ได้ลดลงเลย ยิ่งตอนที่เจ้าตัวเอามือเสยผมแล้วสะบัดหัวเบาๆ ทำเอาคนแถวนั้น หันมามองกันจนคอแทบหัก
“มึงไปจอดทับที่คนอื่นเค้าไงไอ้ฟรานซ์ กูบอกแล้วให้ไปจอดบนตึก มึงก็ไม่ไป เป็นไง? เชื่อกูยัง?”
“มันไม่มีป้ายบอกนะ .. ใครจะไปรู้วะ”
“แล้วนี่มึงอยู่ทำไม เลิกเรียนตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่กลับบ้าน? กูจะบอกป๊าม้าว่ามึงเอาใหญ่แล้ว แถมมึงยังพาคุณจันทน์เกเรอีกด้วย มึงโดนแน่ ไอ้ฟรานซ์”
“เอ้า!! กูผิดอะไรเนี้ย!!”
ฟรานซ์ที่โดนพี่ตัวเองบ่นยืดยาว หันมามองหน้าคุณจันทน์แล้วถามประโยคล่าสุดออกมา
“พะ พี่ฟรังซ์ครับ .. คือจันทน์”
“อ้อ! กูจะบอกพี่จอมทัพอีกคน มึงเตรียมตัวเลย .. คุณจันทน์ว่าอะไรนะครับ รอนานไหม? ยุงกัดรึป่าว? แล้วนี่ได้กินอะไรรึยัง? หิวไหมครับ? รอก่อนนะ เดี๋ยวพี่พาไปส่งบ้าน”
ฟรังซ์ชี้หน้าน้องตัวเองอย่างหงุดหงิด แต่หันกลับไปถามเสียงอ่อนกับคนตัวเล็กอย่างห่วงใย ฟรานซ์ทำได้เพียงแค่กรอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่าย ส่วนคุณจันทน์ได้แต่ยิ้มแหยๆ ส่งไปให้เพื่อนตัวเอง
“เอาไงดีวะ! แบนแม่ง 4 ล้อแบบนี้ ต้องเรียกรถมาลาก แล้วป่านนี้อู่พี่นนท์แม่งปิดไปแล้วมั้ง”
“กูไลน์ไปแล้ว พี่นนท์จะมาลากให้แต่ต้องพรุ่งนี้เช้า ต้องทิ้งรถไว้ก่อน .. กูว่าพาน้องกลับบ้านก่อนดีกว่า”
“เออ เอางั้นก็ได้ .. ไปมึงกลับบ้าน”
หลังจากเก็บของจากรถฟรานซ์เรียบร้อยแล้ว ทั้ง 5 คนกลับไปเอารถฟรังซ์ที่จอดไว้ที่โรงยิมกลาง
“เดี๋ยววันนี้กูกลับเอง มึงไปส่งน้องไป”
“ไม่ได้! วันนี้กูไปนอนคอนโด .. ไปส่งคุณจันทน์ก่อนแล้วค่อยไปส่งไอ้ฟรานซ์ แล้วกลับคอนโดด้วยกัน”
“ฟรังซ์ พ่อมึงขายน้ำมันหรอ? มึงจะขับไปขับมาทำไม มึงไปส่งคุณจันทน์ แล้วกลับบ้านตัวเองไปกับน้องมึงไง”
“งั้นมึงไปนอนที่บ้านกับกู”
“เพื่อ!! กูขึ้นแท็กซี่กลับคอนโด แป๊บเดียวถึง มึงอย่าเรื่องมาก!!”
“ไม่ได้!!! แท็กซี่อันตราย”
“งั้นกูกลับกับไอ้ดิน”
“ไม่มีทาง!!”
“โอ๊ย~~ ไอ้ฟรังซ์ มึงจะเอาอะไรตอนนี้ กูบอกว่า..”
ปัณณ์เถียงหน้าดำหน้าแดงกับฟรังซ์ มันเป็นบ้าอะไร เรื่องมากจริงๆ
“พอ! รำคาญ มึงจะเอายังไงไอ้ฟรังซ์ ไอ้สัส เรื่องมาก .. ของๆเพื่อนกูไม่เอา”
ประโยคแรกพูดเสียงดัง แต่ประโยคหลังพูดให้ได้ยินกันแค่ 2 คน ฟรังซ์หันมามองหน้าเพื่อนพร้อมยกนิ้วกลางให้ไป ยังไงเขาก็จะไม่ปล่อยให้ไอ้ตัวเล็กข้างกายไปกับคนอื่นเด็ดขาด
ฟรังซ์มองหน้าคนโน้นที คนนี้ที มองกลับไปกลับมา กำลังคิดหาวิธีอยู่แต่ที่มั่นใจได้เลยคือ ปัณณ์ต้องกลับกับเขาเท่านั้น คุณจันทน์เริ่มคิดว่าตัวเองเป็นคนสร้างความลำบากให้พวกพี่เขาหรือเปล่าจึงพูดขึ้นมาว่า
“จันทน์กลับบ้านเองได้นะครับ”
“ไม่ได้!!!”
เสียงดังออกมาจากปากคนทั้งสามแทบจะในเวลาเดียวกัน หันมองหน้ากันงงๆ สองพี่น้อง ฟรังซ์ ฟรานซ์ ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ เพราะรู้จักคุ้นเคยกับคุณจันทน์มานานย่อมห่วงเป็นธรรมดา แต่กับอีกคนเพิ่งจะรู้จักกันเมื่อเที่ยงเองนะ
“บ้านอยู่ไหน”
“ห๊ะ! บ้านใคร บ้านกู? มึงถามเพื่อ ก็อยู่ที่ดะ~~”
ป๊าบ~~
“โอ๊ย~~ ตบหัวกูเพื่อ!! ไอ้สัส มึงหมายถึงใครเล่า”
“เด็กคนนี้”
ใบหน้านิ่งไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรออกมา ฟรังซ์มองหน้าเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ เมื่อเจ้าตัวชี้นิ้วไปทางคนตัวเล็กที่ยืนทำหน้าไม่เข้าใจอยู่เช่นกัน
หืม!! ฟรังซ์และปัณณ์หันมองหน้ากัน ออกอาการแปลกใจนิดหน่อย เท่าที่รู้จักมันมาไอ้ดินเป็นคนไม่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน มันไม่เคยใส่ใจคนอื่น ถึงแม้ว่าเพื่อนจะบังคับหรือขอร้องบางทีมันยังไม่ยอมทำให้เลย
สำหรับเพื่อน ไอดินเป็นคนนิ่งขรึม เป็นคนไม่เรื่องมาก อะไรก็ได้ ไม่ได้เป็นคนพูดมากเหมือนไอ้แมค ไม่แบดบอยแบบไอ้พฤกษ์ แต่ถ้าเพื่อนมีเรื่องเดือดร้อนจะเห็นแสตนด์บายเพื่อเพื่อนเสมอ เป็นที่ปรึกษาและเป็นผู้รับฟังที่ดี แต่ถ้ากับสาวสวยที่มาหวังความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับมัน อาจจะไม่คิดอย่างนั้นก็ได้
“อะไร?”
“มึงจะไปส่งคุณจันทน์?”
“เออ!! จะไป ทำไม?”
“ไม่ทำไม .. แต่พรุ่งนี้ มึงต้องคุยกับกู ไอ้แผ่นดิน”
ไอดินหันไปถามเพื่อน เมื่อเห็นหน้าตาที่แสดงออกว่าแปลกใจของเพื่อนทั้งสองคน โดยเฉพาะฟรังซ์ที่ถึงกับเดินมาลากเขาไปคุยกันแค่สองคน
แล้วพบกันใหม่
:pig4:
Talk : ขอบคุณทุกคนมากๆ นะคะ ผิดพลาดอะไรไปเค้าขอโทษน้า!!!
-
:o8: คุณจันทร์น่ารักน่าเอ็นดูมากกกก :-[ มาการฟ้องทวงโต๊ะด้วย :-[ ประมาณว่าอย่าขัดขวางการรับประทานอาหารเด็ดขาด :ruready น่ารักน่าฟัดสุดๆ :hao7: แล้วอย่างนี้ ถ้าไม่รีบ คู่แข่งโผล่มาเป็นกระบุงแน่ๆค่ะ คุณพี่ดิน :impress2: o13
-
คุณจันทร์ท่าทางจะน่ารัก แก่นๆ ซนๆ แน่เลย รออ่านต่อนะคะ
-
อิอิ คุณจันทร์น่ารัก รอตอนต่อไปนะคะ
-
น่าสนใจๆ ตามดูๆ
-
บทที่ 2 .. แผ่นดิน
ในช่วงเวลาย่ำค่ำรถมากมายวิ่งขวักไขว่ไปมาบนท้องถนน ช่วงเวลาหลังเลิกงานของหนุ่มสาวออฟฟิศ ทำให้การจราจรของเมืองกรุงที่เรียกว่าติดขัดอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าจะช่วงเวลาไหนกลับยิ่งติดหนักมากกว่าเดิม แต่ไม่ได้ทำให้หนุ่มในชุดบาส อารมณ์เสียเหมือนอย่างเคย ไอดิน หรือ นายแผ่นดิน อัครกิจเมธากุล นักศึกษาชั้นปีสาม สาขาวิศวกรรมยานยนต์ มหาวิทยาลัย N เดือนประจำคณะวิศวกรรมศาสตร์และรองเดือนมหาวิทยาลัยชั้นปีสาม
ไอดินฮัมเพลงคลอตามเพลงสากลที่เปิดอยู่ เคาะมือกับพวงมาลัยเป็นจังหวะ ตอนนี้เขามี ตุ๊กตาหน้ารถ หน้าตาน่ารักนั่งอยู่ด้วยแต่ตุ๊กตาตัวที่ว่ากับนั่งหน้านิ่ง ดูไม่สบอารมณ์ นั่งชิดกับประตูรถจนแทบจะเป็นเนื้อเดียวกัน เจ้าตัวหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง เมื่อตอนกลางวันที่เขาเห็นเด็กคนนี้ หรือที่ฟรังซ์เรียกว่า คุณจันทน์ สิ่งแรกที่คิดคือ น่ารักว่ะ! อาจจะเพราะหน้าตาที่จะว่าสวยก็ไม่ใช่ หล่อก็ไม่เชิง แต่มันดูน่ารักมากกว่า ดวงตาโตสีน้ำตาลเข้ม มีความดื้อรั้น ปากเรียวบางสีแดงอมชมพู ขยับไปมายามที่เจ้าตัวฟ้องพี่ชาย มันทำให้เขาไม่อาจละสายตาได้เลย ชั่วขณะหนึ่งเขาคิดอยากจะแกล้งให้ร้องไห้ อยากรู้ว่าเวลาร้องไห้หน้าตาเป็นยังไง .. หึหึ
“กลัว?”
“ห๊ะ!”
“ถามว่า กลัวเหรอ?”
“เปล่าสักหน่อย”
ไอดินชวนอีกฝ่ายคุย คนตัวเล็กหันมาสบตาคมเล็กน้อย ตอบคำถามแล้วหันหน้ากลับไปทางเดิมอีกครั้ง
“ขยับมานั่งดีดี ระวังรถเลี้ยวแล้วหลุดออกไป ไม่รู้ด้วย”
“เว่อ~~”
“คุณจันทน์”
“หือ”
“คุณจันทน์ .. นี่มาจากอะไร ดวงจันทร์ หรือเกิดวันจันทร์”
“ไม่ใช่เลย เราชื่อจอมจันทน์ .. จันทน์เป็นไม้ที่มีกลิ่นหอมอ่ะ คุณป๊าบอกว่าเป็นไม้มงคลด้วยนะ”
คุณจันทน์รีบตอบกลับทันที หลายคนมักจะสงสัยเรื่องชื่อของเขา ว่ามาจากวันจันทร์บ้างหล่ะ พระจันทร์บ้างหล่ะ ชื่อนี้คุณป๊าเป็นคนตั้งเพื่อให้คล้องจองกับพี่ชายและพี่สาวของเขา ที่สำคัญมันมีทั้งชื่อคุณป๊าและคุณแม่อยู่รวมกันด้วย
“แล้วทำไมเรียก คุณจันทน์ล่ะ”
“อืม~~ .. เราก็ไม่รู้เหมือนกันโตมาทุกคนก็เรียกแบบนี้แล้ว แต่เราชอบนะ”
คนตัวเล็กทำหน้านึกก่อนบอกออกมา ด้วยรอยยิ้มภูมิใจในชื่อตัวเอง แล้วหันมามองหน้าคนขับรถ คิ้วขมวด เหมือนมีอะไรอยากจะถามสักอย่าง
ไอดินหันไปมองคนตัวเล็กตอนรถติดไฟแดง อดยิ้มออกมาไม่ได้ ท่าทางแบบนั้น คงมีเรื่องสงสัยอะไรแน่ แต่ไม่ยอมถามออกมา ทำเหมือนจะพูดแต่ก็ไม่พูด น่ารักดีว่ะ!
“หึ .. อยากถามอะไร? ถามได้นะ?”
“เอ่อ~~”
“...”
“ทำไมตัวเองชื่อไอดินอ่ะ เราไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย”
“ชื่อพ่อแม่ตั้งให้ ไม่มีเหตุผลหรอก .. เหมือนเรานั่นแหละ โตมาก็มีแต่คนเรียกแบบนั้นแล้ว”
กว่าจะฝ่าการจราจรที่ติดขัด จนมาถึงบ้านเลิศภักดีกุล .. บ้านหลังใหญ่ อยู่ในสุดของหมู่บ้านชื่อดัง เหมาะสมที่จะเป็นบ้านของท่านเจ้าสัวจอมเลยแหละ ใครบ้างจะไม่รู้จักเจ้าสัวจอม โดยเฉพาะนักศึกษาสาขาวิศวกรรมยานยนต์อย่างเขา ในเมื่อท่านเป็นเจ้าของบริษัทผลิตอะไหล่รถยนต์ระดับประเทศขนาดนี้ แล้วยังเห็นท่านตามหน้าหนังสือพิมพ์ โทรทัศน์ หรือตามนิตยสารเกี่ยวกับรถยนต์อยู่เป็นประจำ
ประตูรั้วอัตโนมัติเปิดขึ้น รถบีเอ็ม ซี่รีย์ 5 แล่นเข้าไปอย่างไม่รีบเร่ง ไปหยุดตรงบันไดทางเข้าบ้านพอดิบพอดี คนตัวเล็กเปิดประตูลงไปกอดหญิงวัยกลางคนหนึ่ง ดูใจดี ที่ยืนรอรับอยู่
“สวัสดีครับ ผมไอดินครับ”
“สวัสดีค่ะ เพื่อนคุณฟรังซ์ใช่มั้ยคะ .. ขอบคุณนะคะที่มาส่งคุณจันทน์ คุณฟรานซ์โทรมาบอกว่ารถเสีย แม่นิ่มก็เป็นห่วงแทบแย่”
คนตัวสูงเอ่ยแนะนำตัวเอง เด็กสาวในบ้านสองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังส่งเสียงพึมพำว่า หล่อจัง! ไอดินหันไปยิ้มรับคำชมจากสาวรับใช้ จนสาวเจ้าหน้าแดงหลุดเสียงกรี๊ดออกมาเบาๆ
คุณจันทน์เบ้ปากอย่างหมั่นไส้ พลางคิดในใจว่า เขาก็หล่อและเท่เหอะ ชิ! แม่นิ่มหันมาหยิกแขนคนตัวเล็กเบาๆ เพราะหันมาเห็นเจ้าตัวทำหน้าตาล้อเลียนพอดี
“ขอบคุณพี่ไอดินหรือยังคะ? พี่เขามาส่งต้องทำยังไงคะ”
“หึ .. ไม่เป็นไรครับ งั้นผมขอตัวกลับเลยนะครับ สวัสดีครับ”
คุณจันทน์ทำหน้ามุ่ย แต่ยอมยกมือไหว้ขอบคุณอย่างเสียมิได้ คนตัวสูงยิ้มรับ ไหว้ลาแม่นิ่มอย่านอบน้อม และขึ้นรถขับออกไป
----------------------------------------
ขากลับไอดินใช้เวลาไม่นานนัก รถคันหรูเข้าจอดในที่จอดรถประจำ เดินลงไปเปิดท้ายรถเพื่อหยิบสัมภาระของตัวเอง เจอกระเป๋าสีดำยี่ห้อดังกองอยู่ ของใครวะ? นึกไปนึกมา เจ้าฟรานซ์เป็นคนเอามาใส่ไว้ในรถ ตอนขนของย้ายรถกัน เจ้าตังคงลืมไปว่ามีกระเป๋าตัวเองอยู่หลังรถ ขี้ลืมอะไรขนาดนั้น เด็กน้อย .. หึหึ!
ห้องโทนเทา-ขาว ที่เจ้าของห้องเลือกเองเกือบทุกอย่าง เพราะเขาถือคติว่า ปลูกเรือนต้องตามใจผู้อยู่ คอนโดห้องนี้ เป็นของขวัญชิ้นโตที่พ่อกับแม่ให้เป็นรางวัลที่สอบติดมหาวิทยาลัย ห้องค่อนข้างใหญ่ มี 2 ชั้น ชั้นล่างเป็นห้องกว้าง เพดานสูง เขาชอบที่โล่ง ไม่อึดอัด ไม่ต้องมีเฟอร์นิเจอร์อะไรมากมาย ห้องแบ่งเป็นสัดส่วนอย่างลงตัว ทั้งโซนครัว โซนรับแขก โซนทานอาหาร แล้วยังมีห้องนอนแขกอยู่อีกห้อง ซึ่งส่วนใหญ่จะเอาไว้ให้บรรดาเพื่อนเขานั่นแหละ
ชั้นสอง เป็นพื้นที่ส่วนตัว ไม่เคยมีใครได้ขึ้นมา นอกจากแม่บ้านทำความสะอาดที่แม่เขาจ้างไว้ตั้งแต่มาอยู่แรกๆ ไอดินไม่ชอบความวุ่นวาย ข้อนี้เพื่อนทุกคนรู้ดี เขาไม่ใช่ผู้ชายเจ้าชู้ ถึงแม้จะนอนกับผู้หญิงมามากมาย แต่เขาไม่เคยบังคับหรือฝืนใจใคร เขาไม่ได้นอนกับทุกคนที่เข้ามา แต่ถ้าเสนอมาแล้วถูกใจ การสนองตอบจึงเกิดขึ้นแค่นั้นเอง จะเรียกว่า One Night Stand คงไม่ผิด
เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ในกระเป๋าใบหรูดังขึ้น แต่คนที่อยู่ในห้องน้ำกลับไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย จนเสียงเงียบไป และดังขึ้นมาใหม่ เป็นอย่างนี้อยู่สามรอบ จนคนที่อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย เดินออกมาตามตัวยังมีน้ำเกาะอยู่เลย ผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนหนาพันอย่างหมิ่นแหม่อยู่ที่เอว เสียงโทรศัพท์รอบที่สี่ก็ดังขึ้น
“ ... ”
“สวัสดีครับ นั่นใครฮะ เอ่อ .. นั่นมือถือเรา เราขอคืนได้มั้ย?”
“...”
“เราอยากได้ของเราคืน คืนให้เราเถอะ .. ฮัลโหล! ฟังเราอยู่มั้ย? แม่นิ่ม เค้าไม่ตอบจันทน์เลย จันทน์อยากได้มือถือของจันทน์คืน”
น้ำเสียงเหมือนจะร้องไห้ของคนตัวเล็ก ทำให้คนที่ฟังอยู่เกือบหลุดขำ เสียงมันดูหงุงหงิงเหมือนแมวตัวน้อยกำลังส่งเสียงร้องยามไม่ได้ดั่งใจ เขาอยากจะเห็นหน้าคนที่กำลังพูดออดอ้อนกับแม่นิ่มอยู่ว่าทำหน้าตายังไง อยากเห็นจริงๆ
“หึหึ ถ้าคืนให้แล้วจะได้อะไร”
“อ๊ะ! นั่นใครอ่ะ”
“แล้วใครไปส่งที่บ้านมาล่ะ”
“คุณ!! .. เอาของเราไปทำไม?”
“ตัวเองลืมไว้เองรึเปล่า คิดดีดี .. โทษคนอื่นได้ไง”
“กะ ก็เราลืมอ่ะ .. เราขอคืนได้มั้ย”
เสียงเหมือนจะอ้อนในประโยคสุดท้าย ทำให้ไอดินยิ้มออกมา อยากเห็นหน้าเวลาอ้อนวะ อยากรู้ว่ามันจะน่ารักแค่ไหน
“ถ้าคืนให้ จะได้อะไร?”
“ตัวเองจะเอาอะไร .. เราเป็นน้องพี่ฟรังซ์นะ”
“หึหึ .. พรุ่งนี้เรียนกี่โมง?”
คนตัวสูงเอ่ยปากถามออกไป ใจคิดแค่ว่าจะได้เอากระเป๋าไปคืนเจ้าของและอยากจะเห็นหน้าอีกคนสักหน่อย เจ้าตัวไม่ได้ฉุกคิดเลยว่ามันแปลก ทำไมถึงต้องอยากเห็นหน้าเจ้าของกระเป๋า ทั้งที่ไม่เคยเป็นแบบนี้กับใคร
“ถามทำไม? ไม่บอก”
“ไม่บอก .. ไม่อยากได้กระเป๋าคืน? โทรศัพท์นี่อีก .. อืม~ ในกระเป๋ามีอะไรอีกนะ”
“ระ เราเรียนสิบโมง”
“เดี๋ยวไปรับตอน 9 โมง เตรียมตัวให้พร้อม .. แค่นี้ ฝันดี”
ไอดินกดวางสายหลังจากพูดจบ โดยไม่รอให้คนตัวเล็กเอ่ยปฏิเสธได้เลย โทรศัพท์เครื่องบางรุ่นใหม่ล่าสุด ภาพบนหน้าจอคือคนที่เพิ่งคุยกันเมื่อครู่ นั่งยิ้มกว้าง แก้มแดง ตากลมโตมีประกายแห่งความสุข เจ้าตัวนั่งบนชิงช้าตัวใหญ่พร้อมลูกหมาปอมฯ สีขาวตัวน้อยนั่งอยู่บนตักสองตัว .. น่ารักมาก หมายถึงใคร? ก็ทั้งคนทั้งลูกหมานั่นแหละ!
------------------------------------------------------------------------
“มึงมานี่เลย ไอ้ดิน .. เมื่อเช้ากูเห็นนะ ว่าไปส่งใครที่ตึกบริหารฯ”
“อะไร”
“มึงอย่ามาอะไร .. โว้ย! กูบอกแล้วไง ว่าคนนี้กูจอง มึงไปเอาคนอื่นดิ กูยกให้ แต่คนนี้กูจอง”
“...”
แมคตะโกนเรียกไอดินเสียงดัง เมื่อเห็นอีกคนกำลังเดินเข้ามาที่โต๊ะประจำกลุ่มใต้ตึกคณะฯ พฤกษ์ที่นั่งอ่านหนังสือแต่งรถอยู่เงยหน้ามองคนที่กำลังโวยวาย พร้อมจ้องหน้าไอ้หล่อที่กำลังเดินมาอย่างเคียดแค้น แต่คนมาใหม่ไม่ได้ให้สนใจในคำถามของเพื่อนตัวเองเลย
“ไอ้สัส! มึงเยี่ยวใส่ขาน้องเขาไว้ไง ถึงบอกว่าจอง”
“เออ! กูเยี่ยวไว้ ไอ้ห่า!! ถ้าทำได้กูทำไปแล้ว ไอ้ดิน มึงยังไงเนี้ย!! กูจะบอกไอ้ฟรังซ์ว่ามึงจะหม้อน้องมัน มึงโดนตีนแน่”
“หึหึ”
พฤกษ์ที่เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือเอ่ยปากถามแมคที่ยังโวยวายไม่เลิก ตั้งแต่เขามาถึง มันยังไม่หยุดบ่นเรื่องนี้เลย ส่วนอีกคนก็กวนตีนเพื่อนเหลือเกิน ไอ้ท่าปลายตามองพร้อมยกยิ้มมุกปากแบบนั้น
“หึหึ หาพ่อมึงไง! มึงดูมัน ทำเป็นไม่ตอบโต้ .. มึงรอเลยไอ้ฟรังซ์มาเมื่อไหร่ มึงโดนแน่ .. หงุดหงิดโว้ย! คุณจันทน์ของกูอ่ะ กูจะเอา กูจะเอา”
ป้าบ~~
“กู ไม่ ให้ เอา”
“ไอ้ดิน ไอ้เพื่อนเหี้ย! ไอ้ขี้ขโมย ไอ้หน้าด้าน %^&()^&#%#$#%”
ไอดินตบหัวแมคไม่แรงนักด้วยความหมั่นไส้ พร้อมพูดเน้นทีละคำ แมคอ้าปากค้าง แล้วเสียงด่าเพื่อนก็ดังขึ้น
“มึงเป็นเหี้ยอะไร ไอ้สัส! เสียงดังไปถึงหน้าคณะฯ กลัวคนไม่รู้ไง ว่ามึงพูดภาษาคนได้”
“ไอ้ฟรังซ์ มึงมานี่เลย .. เมื่อเช้าไอ้ห่านี่ มันไปส่งคุณจันทน์ที่ตึกบริหารฯ มึงเอ๊ย~~ คนมองกันคอแทบหัก”
“คุณจันทน์?!?”
“เออ คุณจันทน์ แล้วพอกูถามมัน มันไม่ตอบเว้ย ต้องมีอะไรแน่ กูรู้สึกได้ .. ไม่เชื่อมึงถามมันเลย ว่าจริงไหม!!”
ฟรังซ์เดินเข้ามาพร้อมปัณณ์ ในมือมีทั้งเป้ของตัวเอง เป้ของอีกคน และถุงขนมสารพัดชนิด โดยที่คนข้างกายเดินตัวเปล่าพร้อมแก้วชานมไข่มุกในมืออย่างเคย
“มึงรู้ได้ไง”
“กูขับรถไปส่งน้องพรีมเมื่อเช้า กูเห็นรถมันจอดอยู่เลยรอดูว่า มันมาทำอะไรที่ตึกบริหารฯ .. สักพักคุณจันทน์ลงมาจากรถวะ ไอ้เหี้ย! คุณจันทน์ตัวเป็นๆ เลยมึง”
“เสือก”
ไอดินด่าเพื่อนพร้อมยกเท้าจะถีบแต่แมคหลบได้ทัน แมคเดินไปนั่งข้างฟรังซ์เหมือนหาตัวช่วยแต่อีกคนกลับไม่ได้สนใจ
“เล่ามา”
“อะไร! อย่างที่มึงรู้ กูไปส่ง น้องลืมกระเป๋า เช้ากูไปรับ คืนกระเป๋า ไปส่งตึกเรียนแค่นั้น”
ไอดินตอบสั้น กระชับ ตามนิสัยของเจ้าตัว เขาไปรับคนตัวเล็กมาจากบ้าน อีกคนเหมือนจะงอแง แม่นิ่มบอกว่าเพิ่งตื่นเลยยังไม่ได้ทานอาหารเช้า เพียงแค่พาไปซื้อข้าวเหนียวหมูทอด พร้อมด้วยชาเขียวเย็น ที่เจ้าตัวเอ่ยปากขอให้แวะซื้อ ระหว่างทาง แค่นั้นเด็กหน้างอก็กลับมาสดใสอีกครั้ง กินไปยิ้มไปตลอดทาง .. เออ!! เลี้ยงง่ายดี
“เมื่อคืน .. มะ มึงไปส่งคุณจันทน์”
“ตะโกนหาพ่อมึงไง .. ไอ้ควาย!!”
“ไอ้ดิน มึงยังไง?”
แมคตะโกนเสียงดัง ทำให้ปัณณ์ที่รื้อถุงขนมอยู่สะดุ้งตกใจ ฟรังซ์หันไปด่าแมคแล้วลูบหลังปัณณ์เบาๆ แล้วหันมามองหน้าเพื่อนก่อนถามด้วยเสียงจริงจัง
“...”
“ถ้ามึงจะเล่น คนนี้กูขอ คุณจันทน์ไม่ใช่ของเล่นของใคร น้องตามมึงไม่ทันหรอกและกูคงไม่ยอม กูไม่เคยยุ่งเรื่องแบบนี้ของมึง และกูรู้ว่ามึงไม่ใช่คนแบบนั้น”
ฟรังซ์รู้ดีว่าเพื่อนเขาไม่เคยเข้าหาใครก่อน ที่ผ่านมามีแต่คนเข้าหามัน มันไม่ใช่คนมั่ว เอาไปเรื่อยไม่เลือก จริงแล้วมันเป็นคนเลือกมากคนหนึ่งเลยล่ะ ไอดินมองตาเพื่อนนิ่งและรับรู้ได้ว่าสิ่งที่เพื่อนพูดหมายถึงอะไร
“กูไม่เคยคิดว่าน้องเป็นของเล่น กูไม่ได้คิดอะไร .. แต่ถ้ากูคิด กูไม่แค่เล่นๆ แน่”
“เหยดด~ มึงฟังมัน มึงฟัง .. คุณจันทน์กูจองตั้งแต่เมื่อชาติที่แล้ว ต้องเป็นกูดิ ไม่ใช่มัน ไอ้เพื่อนเลว แย่งของกูไปหน้าตาเฉย”
“เพ้อเจ้อ! ขาดยาไง ไอ้สัส!! .. ไปไกลตีนกูดิ”
แมคหันไปพูดกับปัณณ์ พร้อมซบไหล่เพื่อนตัวบาง ฟรังซ์ด่าทันทีแล้วรีบผลักหัวแมคออกจากไหล่ปัณณ์
“ไอ้ดิน .. มึงจะจีบคุณจันทน์?”
“ยัง .. แต่ก็ไม่แน่”
“ไอ้เพื่อนชั่ว”
“ความน่ารักกระแทกใจสิมึง .. หึหึ”
“มึงเหนื่อยแน่”
แมค พฤกษ์ และฟรังซ์ ด่าออกหลังจบประโยคของไอดิน ฟรังซ์ที่สนิทกับไอดินมากที่สุด เรียกว่าแค่มองตาก็รู้ใจ เขารู้ดีว่าที่เพื่อนบอกว่าไม่แน่ คือมันจีบแน่ แต่มันจะเริ่มเมื่อไหร่ก็แค่นั้น มันไม่รู้ซะแล้วว่าที่เขาหวงคุณจันทร์ เป็นแค่ 10% เองมั้ง คุณจันทน์มีพี่ชายที่โครตหวง อย่างกับจงอางหวงไข่อีกหนึ่งคน มึงเจอดีแน่!! ไอ้คุณแผ่นดิน
“กูจะแย่ง กูจะเอา กูไม่ยอม มึงจีบได้ กูก็จีบได้ .. คุณจันทน์คือของกู”
ป้าบ ป้าบ 2 ทีเน้นๆ
“โอ๊ย~~ ไอ้พวกเหี้ย! ตบมาได้เจ็บนะเว้ย”
แมคร้องลั่น เพราะโดนทั้งไอดิน และ ฟรังซ์ รุมกันตบหัวด้วยความหมั่นไส้
“มึง อย่า หวัง!”
“อะ ไอ้เหี้ยดิน ไอ้สัส .. มึงกลับมา มึงกลับมาคุยกับกูก่อน”
ไอดินพูดหน้านิ่งพร้อมตบแก้มแมคเบาๆ คำละที แล้วเดินหนีไป แมคโวยวายลั่น จนรุ่นน้องที่นั่งอยู่แถวนั้น หันมามองอย่างงงๆ ฟรังซ์ ปัณณ์ และพฤกษ์ ได้แต่ส่ายหัว ถอนหายใจ ในความเพ้อเจ้อและบ้าบอของมัน
--------------------------------------------
วันศุกร์ คืนปล่อยผีของใครหลายคน รวมถึงพวกเขาด้วย ผับชื่อดังย่านทองหล่อ วงดนตรีกำลังบรรเลงเพลงฮิต บนโต๊ะพร้อมด้วยเครื่องดื่มดีกรีสูง อาหารตาเป็นสาวสวย ที่นุ่งน้อยห่มน้อยท้าทายอากาศเย็นจากเครื่องปรับอากาศ กำลังยักย้ายส่ายสะโพกอยู่ตามโต๊ะ สาวหลายคนพยายามส่งสายตา ให้กับหนุ่มทั้งห้าคนที่นั่งอยู่มุมในสุดของร้าน
“สิบสี่นาฬิกา ชุดน้ำเงิน .. กูจอง”
“เชิญ!!”
แมคยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นชูหันไปมองทางสาวสวยกลุ่มหนึ่ง สาวเจ้ายกแก้วตอบรับทั้งกลุ่ม แมคหันมาบอกเพื่อนแล้วลุกขึ้นไปที่โต๊ะนั้นทันที
“ไอ้สัส! เมื่ออาทิตย์ก่อนจะเป็นจะตายเรื่องคุณจันทน์”
“หึหึ”
“ปัณณ์ วันนี้มึงกินแค่เบียร์พอ .. เหมือนจะไม่สบายเปล่าวะ ไม่ต้องแดกเหล้า”
“ไรวะ .. เออ เออ .. ยิ่งกว่าพ่อกูอีกมึงเนี้ย!!”
ฟรังซ์บ่นคนตัวขาวที่นั่งอยู่ข้างกัน ปัณณ์เหมือนจะเถียงแต่พอเห็นสายตาของเพื่อน ก็ได้แต่เออออไปจะได้จบ ไม่อยากมีปัญหากับมัน ขี้เกียจฟังมันบ่น ความจริงฟรังซ์ห้ามไม่ให้เขามาด้วยซ้ำ เขาทั้งขอร้อง ทั้งอ้อนวอน สุดท้ายใช้วิธีเดิมคือเงียบไม่คุย มันเลยยอมให้เขามา ตกลงมันเป็นเพื่อนหรือเป็นพ่อเขากันแน่วะ ไอ้ฟรังซ์เนี้ย!!
พฤกษ์และไอดินหันมาสบตากัน ดูก็รู้ว่าเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ ประคบประหงมกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง แต่ไม่ยอมรับ ปากแข็งทั้งคู่ หวง ห่วง เกินเพื่อนตลอด แต่ปากกลับบอกว่าเพื่อน
“ไอ้ฟรานซ์บอกกูว่า ไอ้คิววิดยา .. ตามจีบคุณจันทน์อยู่ มึงรู้ป่ะ?”
“รู้”
“แค่เนี้ย!!”
ฟรังซ์หันมาถามเพื่อนที่ยกแก้วเหล้าขึ้นมาจิบ ตามองไปรอบร้าน แต่ไม่ได้ใส่ใจใครหรืออะไรเป็นพิเศษ ไอดินตอบกลับนิ่งๆ เขารู้ทุกเรื่องของคนตัวเล็กแต่เขาจะพูดหรือไม่ก็แค่นั้น
“กูเห็นเมื่อวาน เดินตามเป็นขี้ที่ติดตูดปลาทอง”
“ไอ้เหี้ย!! ฮะฮ่า .. ช่างเปรียบเปรย”
พฤกษ์เอ่ยบอก ไอดินและฟรังซ์ ส่ายหัวให้กับการเปรียบเทียบของเพื่อน ส่วนปัณณ์หัวเราะตายไปแล้วเพราะคิดภาพปลาทองที่มีขี้ติดตูดเป็นทางยาว
หลายวันที่ผ่านมา อดินแทบจะไม่ได้เจอคุณจันทน์เลย เพราะเรียนกันคนละเวลา บางวันเจอกันที่โรงอาหารกลางบ้างแต่ได้แค่ทักทาย หรือแหย่ให้อีกคนหน้าบึ้งใส่เพียงเท่านั้น ถ้าถามว่าคิดถึงมั้ย.. มันก็ไม่นะ แต่พอพูดถึงก็อยากเห็นหน้าขึ้นมาเลย
“พรุ่งนี้กูนัดกับไอ้ฟรานซ์ เห็นว่าคุณจันทน์อยากกินเค้กและซื้อหนังสือ สนใจจะไปด้วยไหม? พ่อพระเอก”
“กี่โมง”
“น่าจะบ่าย ไอ้ฟรานซ์บอกว่าเสาร์-อาทิตย์ คุณจันทน์นอนตื่นสาย .. ปลุกยาก”
“บอกกูอีกทีกี่โมง กูไปทำธุระให้ที่บ้านก่อน แล้วตามไป”
“เออ ได้”
ไอดินจิบเหล้า พร้อมมองโน่นนี่นั่นไปเรื่อยเปื่อย ก่อนจะหันไปสะกิดและพยักเพยิดให้ฟรังซ์ดูปัณณ์ที่แอบสลับแก้วเบียร์ของตัวเองกับของมัน ฟรังซ์หันไปคว้าแก้วเหล้าของตัวเองจากมือปัณณ์พร้อมชี้หน้าคาดโทษ แอบกินเหล้าทั้งที่เค้าสั่งห้าม
“ไปห้องน้ำ .. เดี๋ยวมา”
“เยี่ยวอย่างเดียวนะมึง!”
“เออ ไอ้สัส!”
ไอดินหันไปบอกเพื่อนแล้วลุกไปห้องน้ำ ผ่านสาวหลายโต๊ะที่มองตามอย่างสนใจ จนเสร็จธุระเรียบร้อย กำลังจะเดินกลับโต๊ะ เสื้อเชิ้ตสีเทาขนาดพอดีตัว ถูกดึงจากคนข้างหลัง หันกลับไปมองเจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง ผมยาวสยาย ชุดเกาะอกสีดำแนบเนื้อขนาดนั้น บ่งบอกให้เขารู้ว่าตรงไหนควรใหญ่ก็ใหญ่จริง ตรงไหนควรคอดก็คอดจริง
“สวัสดีค่ะ .. ไอดิน”
“ครับ?”
“เนยนะคะ สนใจไปนั่งดื่มด้วยกันไหมคะ?”
“...”
สาวสวยผมยาวพูดทักทาย พร้อมมือที่เริ่มไต่ขึ้นไปบนอกแกร่งของหนุ่มหล่อ แน่นอนว่าคงไม่มีใครไม่รู้จัก รองเดือนมหาวิทยาลัยคนดัง ที่ทั้งหล่อ รวย และมีเสน่ห์น่าดึงดูดขนาดนี้ สาวเจ้าชี้ไปที่กลุ่มเพื่อนตัวเอง ประมาณ 5-6 คน ที่หันมามองเขาเป็นตาเดียว สวยทั้งกลุ่ม ไอดินมองคนชี้ชวนให้ไปร่วมดื่มด้วยกัน แล้วยกยิ้มมุมปาก
“เดี๋ยว! ตามไปนะครับ”
“จะรอนะคะ”
“หึ”
กระซิบข้างหูสาวสวย สายตาเจ้าชู้ถูกนำมาใช้อีกครั้ง หันหลังเดินกลับโต๊ะได้ยินกรี๊ดตามหลังมา ระหว่างทางมีอีกหลายคนที่เข้ามาทักทายแบบนี้ บางคนถึงกับสอดเบอร์โทรฯ เข้าในกางเกงเขา ผู้หญิงสมัยนี้ช่างกล้าจริงๆ
“แค่เดินไปเยี่ยว? หึหึ”
“ไอ้เหี้ยเอ๊ย! ความยุติธรรมแม่งไม่เคยมี มันแป๊บเดียวตามมาเป็นพรวน กูไปนั่งคุยนั่งหม้อตั้งนาน ได้มาแค่เบอร์โทรฯ”
“อ่ะ..กูให้”
แมคที่กลับมานั่งที่โต๊ะแล้ว อดแซวเพื่อนอย่างประชดประชันไม่ได้ ไอดินยื่นกระดาษที่จดเบอร์โทรฯให้ เขาไม่คิดจะโทรไปอยู่แล้ว สาวสวยมากหน้าหลายคนต่างพากันมาแวะเวียนชนแก้ว พูดคุยและขยันก้มต่ำโชว์ของดีกันเหลือเกิน
จนล่วงเข้าสู่วันใหม่ได้เวลาแยกย้ายตัวใครตัวมันแล้ว แมคคว้าสาวสวยชุดน้ำเงินคนที่มันจองไว้ขึ้นรถออกไปคนแรก ต่อด้วย พฤกษ์ที่ไม่ทำให้เสียชื่อหนุ่มแบดบอย ที่มีสองสาวโต๊ะตรงข้ามนั่งขนาบทั้งซ้ายแล้วขวา ส่วนฟรังซ์พาคนของมันกลับบ้านไปตั้งแต่ก่อนเที่ยงคืน เหลือเขาที่รอเคลียร์บิลอยู่ เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จสิ้น ร่ำลาไอ้พฤกษ์ที่คืนนี้คงเสียหลายน้ำแน่นอน
“ไหนว่าจะไปหาเนยงัยคะ?”
“มาแล้วนี่ไงครับ”
เมื่อเดินมาถึงรถ สาวในชุดเกาะอกสีดำยืนพิงรถรออยู่ ไอดินยกยิ้มแล้วตอบอย่างรู้ทัน กดล็อคเปิดประตู โรงแรมแถวนี้ สักที่แล้วกัน
...
...
“อืม”
“ไอดิน อืม~~ ดีมั้ยไหมคะ?”
“...”
ชุดดำถูกเปลี่ยนเป็นชุดวันเกิดเรียบร้อยแล้ว กำลังขยับร่อนไปมาอยู่บนตัวเขา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคล่องกับเรื่องแบบนี้แค่ไหน ไม่ต้องบอกเลย จัดให้เองหมด สะโพกกลมสวย ส่ายร่อนพลิ้วไหวตามจังหวะที่มันควรจะเป็น ร้อนแรงเร่าร้อน แต่ถ้าถามว่าดีไหม? ก็ดีนะ .. แต่ไม่ใช่ที่สุด มันแค่เซ็กส์
“คุณจันทน์ ... ฮึม~~”
“อ๊า อะ ไอดิน ดีจังค่ะ”
“อ่า~”
“เนยยย .. ชอบไอดินค่ะ .. อ๊า~~~”
ไอดินครางในลำคอเมื่อใกล้จะถึงจุดหมายปลายทาง มือไล่บีบสัมผัสไปทั่วร่างกายที่อยู่บนตัวเขา ชั่วแวบหนึ่งเขากลับนึกถึงใบหน้าแสนน่ารัก ตากลมโตเป็นประกาย มีแววความดื้อรั้น รอยยิ้มหวาน เรียวปากบางที่ขยับไปมา อ่า .. คุณจันทน์ และแล้วเขื่อนที่ถูกกักกั้นไว้ก็ทะลักทลายออกมา
ระหว่างอาบน้ำชำระล้างร่างกาย ไอดินคิดทบทวนสิ่งที่ผ่านมา เขาไม่เคยเป็นแบบนี้ ไม่เคยนึกถึงใคร สำหรับเขา เซ็กส์คือเซ็กส์ ไม่ใช่ความรัก ปลดปล่อยเสร็จก็จบ ต่างคนต่างไป ไม่ผูกพันธ์ ไม่ต้องจริงจัง แต่วันนี้ มันกลับไม่เป็นอย่างนั้น เพราะอะไร? หรือ เพราะใคร?
ภารกิจเสร็จสิ้นไม่มีอะไรค้างคา ค่าโรงแรมเขาจัดการให้เรียบร้อยพร้อมค่ารถอีกนิดหน่อย แต่คิดว่าคงมากพอสำหรับคนที่ยังหลับอยู่ ไอดินขับรถกลับคอนโด ถนนในยามราตรีช่างแตกต่างกับช่วงกลางวันอย่างสิ้นเชิง เสียงเพลงจากวิทยุที่เปิดไว้เป็นเพื่อนดังคลอเบา บรรยากาศรอบด้านทำให้ไอดินนึกถึงคุณจันทน์อีกครั้ง
นึกถึง คนที่ยืนจ้องหน้าเขา ไม่พอใจเขา ที่เขาวางจานข้าวลงบนโต๊ะที่ตัวเองเล็งไว้
นึกถึง เรียวปากบาง ที่ขยับพูดไปมา ทั้งที่เขายังไม่ได้ว่าอะไรสักคำ
นึกถึง เสียงใสเจื้อยแจ้วที่ขอโทรศัพท์คืน
นึกถึง คนที่ยิ้มแก้มตุ่ย เมื่อได้กินข้าวเหนียวหมูทอด
นึกถึง คนที่ดูดชาเขียวเย็นธรรมดาแล้วทำว่ามันอร่อยเหลือเกิน
นึกถึง คนที่เคยนั่งข้างกันบนรถคันนี้
คิดถึง ใช่ .. เขาคิดถึงคุณจันทน์ และคงต้องทำอะไรแบบจริงจังแล้วล่ะ
แล้วพบกันใหม่ :pig4:
Talk : ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน และ เม้นให้กำลังใจเราอีกครั้ง ขอบคุณมากๆ เลย ดีใจอ่ะ :impress:
-
คุณจันทร์อ้อนน่ารัก ไอดินรีบจีบเลยยย :-[
สงสัยว่าเนยอาจสร้างปัญหาได้ในภายหลัง :katai2-1:
-
:m16: ไอดินค่ะ .... :m16: ต้องลด ละ เลิก นะค่ะ no no กินเรี่ยราดนะค่ะ no no ค่ะ :m16: ไม่งั้นไม่ยกคุณจันทร์ให้นะค่ะ :hao3:
o13 มารออ่านความน่ารักของคุณจันทร์ทุกวันเลยค่ะ o13 คุณจันทร์น่ารักน่าเอ็นดูน่าฟัดด้วยค่ะ :-[
-
จีบคุณจันทร์ไวๆนะพี่ดิน :pig4:
-
นิสัยไม่น่ารักเลยน้า เอากะคนอื่นแระเรียกคุณจันทร์
-
บทที่ 3 .. เธอคือสิ่งที่ฉันตามหา คือสิ่งที่ฉันขาดหาย (สิ่งที่ตามหา – Getsunova)
“คุณจันทน์ .. แม่เคยบอกว่ายังไงคะ”
เสียงตึงตังเกิดจากคนตัวเล็กวิ่งลงบันไดมาอย่างรวดเร็ว จนคุณแม่คนสวยต้องเดินมาเอ็ดตรงทางขึ้นบันได
“แหะแหะ คุณแม่ครับ~ จันทน์ขอโทษ”
ลูกชายคนเล็กออดอ้อน กอดเอวหอมแก้มอย่างเอาใจอย่างทุกครั้ง คุณแม่ได้แต่ถอนหายใจ ไม่เคยดุเด็กคนนี้ได้จริงจังสักที แค่เห็นหน้าก็ใจอ่อนแล้ว คุณจันทน์เป็นลูกชายคนสุดท้องที่เกิดห่างจากพี่ชายพี่สาวมากพอสมควร ในตอนนั้นคุณป๊าทำงานหนักมาก เพิ่งตั้งบริษัทขึ้นมาใหม่ ทำงานแทบจะทุกวัน ตัวคุณแม่เองต้องแบ่งเวลาดูแลทั้งคุณป๊า พี่จอมทัพและพี่จอมขวัญ จนไม่มีเวลาจะทำอะไรเลย แต่พอทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทาง พี่ชายพี่สาวไปโรงเรียน กลับมาบ้านเริ่มบ่นทุกวันว่าอยากมีน้อง อยากเล่นกับน้อง เพื่อนมีน้องตัวเล็กน่ารักด้วย แล้วในที่สุดคนตัวเล็กก็เกิดและกลายมาเป็นขวัญใจของบ้านเลิศภักดีกุล
“ถ้าคุณจันทน์ทำอีก คุณแม่จะตัดค่าขนมนะคะ”
“โห คุณแม่อ่ะ!!”
“เห็นแม่นิ่มบอกว่า จะไปข้างนอกกับพี่ฟรังซ์น้องฟรานซ์หรือคะ? แล้วจะกลับมาทานข้าวที่บ้านมั้ย วันนี้คุณป๊ากับคุณแม่ไปงานนะ คุณจันทน์ไปกับแม่ไหมคะ?”
“ไม่เอา จันทน์ไม่ชอบงานแบบนี้ คุณแม่ไปกับคุณป๊า นั่นแหละดีแล้ว”
คนตัวเล็กส่ายหัวกับอก กอดอ้อนคนเป็นแม่อย่างเคย พากันเดินไปหาคุณป๊าที่นั่งอยู่ในห้องดูทีวีพร้อมอ่านอะไรบางอย่างในแท็ปเล็ตไปด้วย
“ว่าไง ตัวแสบ!”
คุณป๊าเงยหน้ามาทักทายลูกชายคนโปรดที่วิ่งเข้ามากอด ชายสูงวัยร่างสูงใหญ่ ดูภูมิฐาน ท่านเจ้าสัวจอม ถึงแม้อายุจะเกือบหกสิบแล้วก็ตาม แต่ยังคงความหล่อเหลาไม่เปลี่ยนแปลง ลูกชายอ้อนคุณป๊า ถามนู่นถามนี่ ทำให้คนที่มองอยู่ต้องยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู
คนส่วนใหญ่มักจะบอกว่าคุณจันทน์นั้นถอดแบบมาจาก คุณหญิงจันทร์อำไพ ทั้งหน้าตาและนิสัยใจคอ ส่วนพี่ชายและพี่สาวของเจ้าตัวนั้นกลับเหมือนคุณป๊า หน้าตาท่าทางเรียกว่าโขลกกันออกมาเลย
“คุณป๊าครับ ลุงอัครนะซื้อรถใหม่ให้ฟรานซ์ด้วย ฟรานซ์ขับไปเรียนเองทุกวันเลย จันทน์อยากได้รถแบบฟรานซ์บ้าง เมื่อไหร่คุณป๊าจะอนุญาตให้จันทน์ขับรถไปเรียนอ่ะครับ”
เอาหัวถูไถแขนคุณป๊าเหมือนลูกแมวตัวน้อย ซึ่งคุณป๊าเองก็ดูจะชอบใจที่ลูกชายเข้ามาอ้อนแบบนี้ นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“เอาไว้คุณจันทน์อายุครบ 20 ก่อน แล้วป๊าจะอนุญาต ตอนนี้ยังไม่ได้ .. คุณจันทน์อยากจะไปไหนให้ลุงศักดิ์ขับรถไปให้ ตกลงไหม?”
“ก็ได้ครับ .. แต่คุณป๊าสัญญากับจันทน์แล้วนะ”
คุณป๊าลูบหัวคนหน้ามุ่ย แต่คุณจันทน์เป็นเด็กมีเหตุผล ไม่งอแงในเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้ คนตัวเล็กรู้ดีว่าคุณป๊าและคุณแม่เป็นห่วงเลยไม่อยากให้ขับรถไปไหนมาไหนคนเดียว
“โอเค”
“อ้อนขออะไร คุณป๊าอีกล่ะ ไอ้ตัวแสบ”
“พี่ขวัญ!!”
จอมขวัญ ลูกสาวเพียงคนเดียวของบ้านเดินเข้ามา พร้อมกับเด็กเข็นกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ 2 ใบผ่านไปทางหน้าบ้านเหมือนเตรียมตัวจะไปไหน
“จันทน์ไม่อ้อนสักหน่อย เนอะคุณป๊าเนอะ”
“พี่ขวัญจะไปไหนฮะ?”
คุณจันทน์เอ่ยปากถามพี่สาวคนสวย ที่เดินเข้ามาในห้อง จอมขวัญ เพิ่งเรียนจบปริญญาโท ด้านบริหารฯ มาจากประเทศอังกฤษ กลับบ้านมาอยู่บ้านได้ไม่นาน เจ้าตัวอ้อนขอไปเที่ยวที่ต่างๆ ตามใจตัวเองเป็นเวลา 6 เดือน ก่อนที่จะมาช่วยพี่จอมทัพบริหารงานที่บริษัทอย่างเต็มตัว ซึ่งแน่นอนว่า คุณป๊าอนุญาต!!
“ไอล์แลนด์ ดูแสงเหนือ ต่อด้วยสแกนดิเนเวีย จะไปด้วยกันไหม?”
“ไปฮะ”
“หือ~ คุณจันทน์!!”
เสียงคุณแม่ปราม ส่วนคุณป๊าได้แต่ยิ้มแล้วบอกว่า
“เรียนให้จบ แล้วป๊าจะอนุญาตให้ไปเที่ยวแบบพี่ขวัญ”
“รักคุณป๊าที่สุด”
“ขี้ประจบ .. ไปดีกว่า คุณป๊าคุณแม่ ขวัญไปนะคะ สวัสดีค่ะ แล้วพี่ขวัญจะซื้อขนมมาฝากนะ ไอ้ตัวแสบ”
“รักพี่ขวัญที่สุด .. จันทน์ออกไปส่งหน้าบ้านฮะ”
จอมขวัญ กล่าวลา คุณป๊าคุณแม่ แล้วกอดคอน้องชายเดินออกไปหน้าบ้านด้วยกัน กว่าที่พี่สาวคนสวยจะขึ้นรถได้ ผลัดกันกอดผลัดกันหอมอยู่นั่นแหละ
“คุณแม่ พี่จอมทัพไปไหนหรือครับ .. จันทน์ไม่เจอมาหลายวันแล้ว”
“ไปดูรีสอร์ทที่จะสร้างใหม่ ที่เชียงรายไงคะ พี่จอมทัพไม่ได้บอกคุณจันทน์หรอคะ”
“ไม่ได้บอกเลยฮะ สงสัยลืมจันทน์ไปแล้วมั้ง~”
“ใครจะไปลืมลูกชายของคุณแม่ได้คะ แล้วตกลงจะไปไหนกับพี่ฟรานซ์น้องฟรังซ์คะ ยังไม่ได้บอกคุณแม่เลย”
“จันทน์จะไปทานเค้ก ทานไอติม แล้วจะไปดูหนังสือเพิ่มครับ”
เสียงบอกเล่าเจื้อยแจ้ว จับมือคุณแม่บีบนวดไปมาอย่างเอาใจ
“ทานเก่งเหลือเกินค่ะ ดูสิคะ! แก้มยุ้ย พุงห้อยแล้วค่ะ”
“จันทน์กำลังโตนี่นา.. แม่นิ่มอ่ะ”
คุณป๊า คุณแม่และแม่นิ่ม พากันหัวเราะคนชอบกิน แต่กลับอ้างว่า ตัวเองกำลังโต
------------------------------------------
บ่ายโมงกว่า ฟรังซ์ ปัณณ์ ฟรานซ์ และคุณจันทน์ มาอยู่ที่ห้างใหญ่ใจกลางเมืองเป็นที่เรียบร้อย กว่าจะมาถึงห้างได้เสียเวลาอยู่บนท้องถนนเกือบชั่วโมง ไม่รู้ว่ารถติดเพราะอะไร คุณจันทร์บ่นแล้วบ่นอีก บ่นจนฟรานซ์ต้องบอกว่า ถ้าพูดอีกจะไม่พาไปกินไอติมแล้วนะ คุณจันทน์เลยเงียบเสียงไปได้
“ทำอะไรก่อนดี กินเค้ก กินไอติม ซื้อหนังสือ หรือว่าดูหนัง”
“กินเค้ก กินไอติม .. ไม่ ไม่ ซื้อหนังสือก่อนดีกว่า แล้วกินเค้ก กินไอติม แล้วไปดูหนัง จากนั้นกินสุกี้กันนะครับ”
“หึหึ มีสุกี้ด้วยวะ เอ้า!! โอเคครับ ตามใจทุกอย่างเลย”
“เย้!!”
ฟรังซ์ยิ้มรับ พร้อมยีหัวคนตัวเล็กอย่างเอ็นดู แล้วกอดคอปัณณ์ เดินนำไปร้านหนังสือตามที่ตกลงกันไว้
“จันทน์ไปดูหนังสือตรงนั้นนะครับ”
“ดูมัน!! ไม่เคยเปลี่ยน”
คนตัวเล็กวิ่งปรู๊ดไปทันที ที่เข้าร้านหนังสือได้ ฟรานซ์ได้แต่ส่ายหัว แล้วเดินตามคนตัวเล็กไป วันนี้เขาคงเป็นพี่เลี้ยงเด็กทั้งวันแน่นอน
คุณจันทร์และฟรานซ์ พากันเลือกหนังสือเรียนตามต้องการครบแล้ว ต่างแยกย้ายกันไปหาหนังสืออ่านเล่น คุณจันทน์ชอบอ่านนิยายแปลแนวแฟนตาซี ส่วนฟรานซ์แยกไปดูหนังสือแต่งรถ ขณะที่คุณจันทน์กำลังเพลิดเพลินกับบรรดาหนังสือแนวแฟนตาซีเล่มนั้นเล่มนี้ ตาคู่คมที่ยืนมองคนตัวเล็กมาได้สักพักแล้ว ตัดสินใจเดินเข้าไปหา
“สวัสดีครับ เด็กน้อย”
“อ๊ะ..คุณ”
ไอดินกระซิบข้างหูคนตัวเล็ก ได้กลิ่นหอมจางๆ ลอยออกมาจากคนตัวเล็ก จะว่าแป้งเด็กก็ไม่น่าใช่ สงสัยจะเป็นกลิ่นน้ำหอม คุณจันทน์สะดุ้งจนหนังสือที่ถืออยู่ในมือร่วง แต่อีกคนกลับมือไวรับไว้ได้ทัน
“หัวขโมยแห่งบารามอส อ่านหนังสือแบบนี้ด้วย?”
“เอาคืนมาเลย .. แล้วมาได้ไง มาตั้งแต่เมื่อไหร่ มาทำไม”
“หึหึ .. เอาคำถามไหนก่อน มาได้ไง? ขับรถมาสิ มาเมื่อไหร่? มาเมื่อกี้ แล้วอะไรนะ มาทำไม? มาหา .. คิดถึง”
ไอดินตอบพร้อมยกยิ้มเจ้าเล่ห์ มองคนตัวเล็กที่หน้าเริ่มแดง หูแดง ด้วยสายตาเจ้าชู้
“อะ อะไร .. บ้ารึป่าว?”
“ไม่นะ”
“ฮึ!!”
คนตัวเล็กสะบัดหน้าหนี ทำเป็นไม่สนใจ แล้วหันไปเลือกหนังสือต่อ
“ลองเล่มนี้ไหม สนุกนะ”
“...”
“หึ”
“มันเป็น ซีรี่ย์ นี่”
“ใช่ แต่มันยังไม่จบ เคยดูไหม? สนุกนะ”
“จริงเหรอ? งั้นเอาด้วย .. ไปหาซีรี่ย์มาดูด้วยดีกว่า”
ไอดินหยิบหนังสือ Games of Thrones มายื่นให้คนตัวเล็ก คุณจันทน์พลิกหนังสือในมือไปมา ประโยคสุดท้ายเหมือนพูดกับตัวเองคนเดียว เมื่อไม่มีหนังสือที่อยากได้แล้ว คนตัวเล็กกำลังจะหยิบตะกร้า แต่ไอดินถือวิสาสะหยิบมาถือไว้เสียเอง คนตัวเล็กหันมาสบตานิดหน่อยแล้วรีบหันหนีสายตาคมที่มองมา ใจเขาเต้นแปลกๆ ยังไงไม่รู้สิ
“อ้าวมึง มาเร็วดีแท้!! ทำธุระให้แม่เสร็จแล้ว?”
“เออ.. ไปไหนต่อ”
“กินเค้ก กินไอติม แล้วดูหนัง .. มึงจะตามไปด้วยมั้ย”
คุณจันทน์เห็นพนักงานสาว มองคนมาใหม่แล้วหันไปยิ้มกระซิบกระซาบกัน เหอะ!! หล่อไปทั่ว
“ทั้งหมด X,XXX บาทค่ะ”
“นี่ครับ”
“อ๊ะ!! ไม่ต้อง เราจ่ายเองได้”
ไอดินหันไปพยักหน้าให้เพื่อน แล้วยื่นบัตรเครดิตให้พนักงาน แทนเจ้าของหนังสือตัวจริงที่กำลังควักเงินออกมาจ่าย แล้วทำไม่รู้ไม่ชี้ พนักงานมองว่าจะรับเงินจากใครดี แต่พอเจอสายตาของหนุ่มหล่อตาคมพร้อมรอยยิ้มละไมยื่นบัตรเครดิตมาให้แบบนี้ ใจมันบอกว่าต้องรับบัตรจากคนนี้เท่านั้น
“ซื้อให้ แต่เลี้ยงหนังด้วย หมดตัวแล้ว”
“ใครขอกัน”
ไอดินก้มลงไปบอกคนตัวเล็กข้างหู คุณจันทน์เงยหน้าขึ้นมามอง เผลอสบตา แล้วจู่ๆ ก็รู้สึกว่าแก้มมันเห่อร้อนไปหมด ทำไมวันนี้ใจเต้นแรงจัง ต้องไปหาหมอรึเปล่าเนี้ย!!
-------------------------------------------------
“จันทน์เอาไวท์ช็อคชีสเค้ก เอาเค้กชาเขียวครีมสดด้วย”
“ไวท์ช็อคชีสเค้ก และชาเขียวครีมสดนะคะ”
“แล้วก็เอาชาเขียวเย็นเพิ่มวิปครีมด้วยครับ”
“ได้ค่ะ”
พอมาถึงร้านได้คนตัวเล็กหันไปสั่งสิ่งที่ตัวเองอยากจะทานมากที่สุด พอได้สั่งเสร็จนั่งยิ้มแป้น ยิ้มแก้มจะแตกอยู่แล้ว
“กินให้หมดด้วย .. สั่งเยอะ ไม่กลัวอ้วนไง?”
“ไม่กลัว .. มีแต่ของอร่อยทั้งนั้นเหอะ”
ไอดินเอียงหน้ามากระซิบ คนตัวเล็กหันไปมอง แล้วมอบค้อนให้หนึ่งที หลังจากได้ของที่สั่งจนครบ มีเพียงฟรังซ์และไอดินเท่านั้น ที่มีกาแฟเย็นแค่คนละแก้ว ปัณณ์และคุณจันทน์ เหมือนจะคุยกันถูกคอและมีความสุขกับการกินเป็นอย่างมาก แบ่งกันชิมนู่น ชิมนี่ไม่หยุด จนคนที่นั่งมองอยู่อดแหย่อีกคนไม่ได้
“ขอกินมั่ง”
“อื้อ~~ คุณทำไมไม่สั่งเองล่ะ นี่ของเรา”
ไอดินเอียงข้างมากระซิบกับคนตัวเล็ก หวงของกินด้วย แต่ก็อดที่จะแกล้งต่อไม่ได้
“ขอชิมคำนึง”
“...”
“นะครับ!”
“กะ ก็ได้ .. อ่ะ”
ไอดินเอ่ยเสียงอ้อน พร้อมด้วยสายตาแพรวพราวในความรู้สึกของคุณจันทน์ จานเค้กชาเชียวครีมสดถูกเลื่อนมาไว้ข้างหน้าไอดิน ใจเต้นแรงอีกแล้ว บ้าจริง!!
“ไม่มีช้อน .. ป้อนหน่อยสิ”
“...”
“นะครับ”
ยัง!! ยังไม่หยุดอีก คุณจันทน์มองซ้ายมองขวา แล้วจับช้อนตักเค้กคำโต ป้อนใส่ปากคนขี้แกล้งที่อ้าปากรับด้วยความเต็มใจ ป้อนเสร็จก็ทำเป็นหันไปมองโน่นมองนี่ ไม่หันมาสนใจอีกคน ที่นั่งยิ้มกว้างอยู่ข้างๆ สักนิด
“หึหึ”
“...”
“อร่อย”
แก้มแดงระเรื่อขึ้นอีกครั้ง เมื่อได้ยินอีกคนกระซิบบอก ไอดินมองคนตัวเล็กอย่างชอบใจ เขารู้แล้วว่าเขาควรจะใช้วิธีไหนกับเด็กขี้อายตรงหน้า แค่พูดอ้อนพร้อมด้วยสายตาเจ้าเช้าชู้อีกนิดหน่อย อีกคนก็ยอมทำตามแล้ว โดยปกติเขาไม่กินขนมหวานด้วยซ้ำ แต่จากนี้ เป็นต้นไปเขาคงต้องเข้าร้านแบบนี้บ่อยๆ เสียแล้วสิ
“ไอ้ดิน .. ตกลงเมื่อคืนมึงกลับกี่โมงวะ?”
“ตีหนึ่ง .. รอเคลียร์บิล เสร็จก็กลับ”
ฟรังซ์เอ่ยถามถึงเรื่องเมื่อคืนขึ้นมา หลังจากตกลงกันได้แล้วว่าจะดูหนังเรื่องไหน
“แล้วตกลงมึงได้สาวชุดดะ .. โอ๊ย~”
“เป็นไรฟรังซ์?”
“หะ!! เปล่าเปล่า .. ไอ้สัส!! กูเจ็บ”
คำแรกหันมาตอบคนข้างตัว แต่คำหลังด่าแบบไม่มีเสียงใส่ไอดิน เพราะโดนไอ้เพื่อนชั่วถีบเข้าที่หน้าแข้งเต็มๆ แล้วดูมัน ทำเป็นไม่สนใจเขาอีก เอาแต่หันไปมองคนตัวเล็กที่ยังคงตักเค้กเข้าปากแล้วเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย
“กินเลอะ”
“อ๊ะ .. ขะ ขอบคุณ”
ไอดินเอื้อมมือมาเช็ดปากคุณจันทร์ที่เลอะครีม แล้วเอานิ้วนั้นเข้าปากตัวเองหน้าตาเฉย คุณจันทน์หันไปหยิบทิชชู่จะส่งให้อีกคนกลับต้องชะงักค้าง ใจเต้นแรงเมื่อเห็นการกระทำนั้น จนต้องก้มหน้าเพื่อซ่อนความเขินอายเอาไว้ หน้าเขาต้องไหม้แล้วแน่ๆ ทำไมมันร้อนแบบนี้ล่ะ จะทำให้เขาเขินอีกกี่ทีกัน จะบ้าตาย!!
-------------------------------------------------------------------
ภาพยนต์แนวซุปเปอร์ฮีโร่กำลังฉายอยู่ตรงหน้า ป๊อปคอร์นถังโตรสคาราเมลอยู่ในอ้อมกอดคุณจันทน์ หนังน่าจะสนุกและตื่นเต้น แต่สำหรับไอดินไม่ได้มีสมาธิในเนื้อเรื่องตรงหน้า สายตาเขาไม่ได้อยู่กับภาพบนหน้าจอภาพยนต์เลยสักนิด
ไอดินเอาแต่มองคนตัวเล็กที่หยิบป๊อบคอร์นเข้าปาก ตั้งอกตั้งใจดูหนัง เอาเล็บขึ้นมากัดบ้างเวลาตื่นเต้น ช่วงตลกก็หัวเราะออกมาแบบไม่อายใคร ท่าทางที่เป็นธรรมชาติเหมือนเด็กตัวน้อย เขายอมรับว่าไม่เคยสนใจใครแบบนี้มาก่อน เด็กคนนี้ทำให้เขาสนใจ ทำให้เขานึกถึง อาจจะเป็นเพราะใบหน้าสวยนั้น หรือรอยยิ้มแสนหวาน ที่รบกวนใจเขาเหลือเกิน เขาคิดแล้วว่าจะลองทำตามหัวใจตัวเอง ทำให้เขาได้อยู่ใกล้กับเด็กที่ชื่อ จอมจันทน์ เลิศภักดีกุล
“กูว่ามึงเป็นเอามากนะ ไอ้ดิน”
“เออ!!”
“ไอ้สัส! ยอมรับอีก .. นี่ถ้าไอ้แมครู้ว่ามาแล้วไม่ชวนมันนะ โวยวายแน่!”
“หึหึ”
“แต่! มึงจริงจัง?”
“กูเล่นมั้ง!”
ไอดินตอบเพื่อนเสียงเข้ม ส่วนฟรังซ์หัวเราะอย่างสะใจไปสิ ใครเข้าใกล้คุณจันทน์แล้วไม่หลง คนนั้นไม่ใช่คน มึงเหนื่อยแน่ กูบอกเลยไอ้ดิน!! หลังหนังจบ พวกเขาย้ายกันมาที่ร้านไอศกรีมชื่อดัง ตามที่คนตัวเล็กเอ่ยปากอยากทาน
“เมื่อวานไอ้คิวจะขอไปส่งคุณจันทน์ที่บ้านแต่ไอ้ฟรานซ์รีบพาชิ่ง กูว่างานนี้ มึงมีคู่แข่งว่ะเท่าที่กูรู้ ไม่ใช่แค่ไอ้คิวคนเดียวนะ เปิดเทอมแค่ไม่กี่วัน ยังฮอตขนาดนี้ กูไม่อยากจะคิดถ้าหมดช่วงรับน้องแล้ว”
“...”
ฟรังซ์เติมเชื้อไฟให้เพื่อนเป็นที่เรียบร้อย คนที่ไม่เคยใส่ใจสนใจใครแบบไอ้ดิน ดูสิว่ามันจะทำยังไง?
“ฟรานซ์!! มึงมานี่ดิ”
“ครับ?”
ไอดินเรียกน้องชายของเพื่อน ที่เดินกลับมาจากห้องน้ำ ฟรานซ์เดินมาหาเพื่อนพี่อย่างรวดเร็ว เขารู้จักพี่ไอดินเคยเห็นหน้ากันบ้าง แต่ไม่เคยคุยแบบจริงจังสักที รู้ว่าเป็นเดือนคณะฯ รู้ว่าเรียนเก่ง และรู้ว่าหญิงเยอะแค่นั้น
“ขอตารางเรียนหน่อย”
“ห๊ะ!! เอาไปไมอ่ะ?”
ฟรานซ์ถามอย่างสงสัย หันไปมองหน้าคนพูดที มองหน้าพี่ตัวเองที ตอนนี้เหมือนจะแบ่งออกเป็น 2 ฝั่ง คุณจันทน์กับปัณณ์ย้ายไปนั่งข้างกัน กำลังยิ้มและหัวเราะอย่างสนุกสนานกับอะไรบางอย่างในมือถือคนพี่
“มึงอยากได้อะไร”
“อ่อ .. จะจีบเพื่อนผมว่างั้น?”
ไอดินถามหน้าจริงจัง พลางหันไปมองคุณจันทน์ ที่ยังคงหัวเราะและสนใจแค่มือถือตรงหน้า ฟรานซ์มองตามสายตา แล้วรู้ทันทีว่าอีกคนหมายความว่ายังไง เอาตารางเรียนไปเพื่ออะไร
“ถ้ากูบอกว่า ใช่!!”
“ฮะฮ่า .. จะให้ผมช่วยใช่ป่ะ? อืม .. ซีรี่ย์ 5 สีดำ ตลอดช่วงปิดเทอม น้ำมันฟรีไม่อั้น”
ฟรานซ์บอกข้อเสนอของตัวเองทันที ตอนสอบติดพ่อออกรถให้ เขาขอ BMW รถในฝันสำหรับผู้ชายหลายคน แต่กลับไม่ได้รับการอนุมัติ แต่ถ้าปิดเทอมนี้มีรถในฝัน ขับไปหลีสาวจะฟินแค่ไหนวะ
“ดีล”
“เยส ~”
“ลงทุนมาก เพื่อนกู”
ไอดินยื่นมือไปจับทันที ถามว่าหวงรถมั้ย มันก็ต้องมีบ้าง แต่เพื่อคนตัวเล็กเขายินดีแลกและคิดว่าคุ้มเกินคุ้ม ฟรานซ์ยิ้มร่า มี BMW ขับแล้วโว๊ย!! ส่วนฟรังซ์ได้แต่ส่ายหัวให้กับความบ้าบอของน้องชายและการลงทุนของเพื่อนตัวเอง
“เอาไอดีมา ผมส่งตารางเรียนให้”
“มึงนี่ก็รักเพื่อนเนาะ ไอ้ฟรานซ์”
แล้วทั้งคู่ก็จัดการแลกไลน์กัน ไอดินคิดว่าอย่างน้อยมีฟรานซ์ไว้เป็นพวกน่าจะดีกว่ามีแค่ฟรังซ์คนเดียว เพราะอย่างน้อยจะได้เป็นหูเป็นตาให้เขา อาจจะต้องไปทำความรู้จักกับเพื่อนคนตัวเล็กคนอื่นเพิ่มด้วย ป้องกันเอาไว้ก่อน เผื่อว่าจะมีปลวกตัวไหนมาแทะกินไม้หอมของเขา
“ทำดี .. มีรางวัล”
“อั้ยยะ!!”
ฟรานซ์เป็นประกายและพยักหน้ารับทันที ไอ้คุณจันทน์กูขอโทษ แต่ BMW เลยนะมึง ถ้าเป็นมึงกูว่ามึงก็คงทำแบบนี้ ฟรานซ์ได้แต่ขอโทษเพื่อนในใจ
หลังจากนั่งคุยนั่งเล่นจนคุณจันทน์บอกว่าอิ่มแล้วนั่นแหละ ถึงได้เวลาแยกย้ายกัน ไอดินหันไปกระซิบบางอย่างกับ ฟรานซ์ซึ่งอีกคนก็พยักหน้ารับทันที
“คุณจันทน์ .. กูจะไปเล่นเกมส์ต่อ มึงกลับกับพี่ดินนะ บ้านมึงไปทางเดียวกับพี่ดินหนิ”
“ห๊ะ! .. ทำไมล่ะ”
“ไอ้ภูผานัดเล่น ROV อ่ะ กูเพิ่งนึกได้เนี้ย มึงอย่าถามมากน่า .. ไปไป ถึงบ้านแล้วไลน์บอกกูด้วยนะ”
“ตะ แต่ว่า”
“อย่าเรื่องมาก วันจันทร์พาไปกินชีสทอด”
ไอดินหันไปมองคนตัวเล็กที่ถูกเพื่อนดันหลังให้เดินมาทางเขา แล้วยกยิ้มอย่างชอบใจ น้องไอ้ฟรังซ์ทำดีมาก ต้องตบรางวัลให้สักหน่อย หึหึ!!
“กลับเลยมั้ย อยากได้อะไรอีกรึเปล่า?”
“มะ ไม่ฮะ”
ไอดินถามเสียงนุ่มแต่คุณจันทน์ส่ายหน้า แล้วหันไปไหว้ลาพี่ฟรังซ์กับพี่ปัณณ์ โบกมือให้เพื่อนตัวเอง แล้วเดินเคียงคู่ไปกับคนตัวสูง
“น่ารักดี”
“อืม~ .. ไปมึงกลับบ้าน”
ปัณณ์หันไปบอกกับฟรังซ์ยิ้มๆ .. ฟรังซ์พยักหน้ารับยิ้มให้คนข้างกาย แล้วหันไปบอกน้องชายพร้อมกอดคออีกคน ได้เวลากลับบ้านแล้ว
-------------------------------------------
รถคันเดิมที่เคยนั่งมาแล้วสองครั้ง แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป คุณจันทน์รู้สึกไม่เหมือนเดิม อาจจะเพราะคนที่ขับรถอยู่ตอนนี้ทำตัวแปลกๆกับเขาทั้งวัน ตั้งแต่เจอกันเมื่อช่วงบ่าย มาทำให้เขาใจเต้นแรงหลายรอบมาก เป็นอะไรของเขานะ
“หิวไหม?”
“ไม่ฮะ”
“ง่วงเปล่า?”
“ฮึ~”
ไอดินหันมาถาม คุณจันทน์ส่ายหัว แล้วหันไปมองบรรยากาศนอกรถ
“งั้น .. ไปเดินเที่ยวกันไหม?”
“หืม~”
“ไปป่ะ?”
“ไปไหนอ่ะ?”
“ไปปะล่ะ .. มีของกินเต็มเลยนะ”
ไอดินหันมาบอกคนตัวเล็กที่พอพูดถึงของกิน ตากลมโตเหมือนมีประกายขึ้นมา คนตัวโตตีความหมายเข้าข้างตัวเองว่า อีกคนยินยอมไปด้วย เป้าหมายเลยเปลี่ยนไปสถานที่ ที่ตัวเองตั้งใจไว้ทันที
ใช้เวลาไม่นานรถคันสวยก็มาถึง เจเจ กรีน ตลาดนัดตอนกลางคืนของเหล่าหนุ่มสาวชาวชิค มีทั้งของแฮนด์เมด งานดีไซน์ และร้านให้นั่งดื่มรับลมเย็นๆ อีกด้วย ไอดินคิดว่าคุณจันทน์คงไม่เคยมาก่อนแน่นอน
“เคยมาไหม?”
“ไม่เคย แต่เคยได้ยินฟรานซ์พูดให้ฟัง”
คนตัวเล็กดูตื่นเต้นกับสถานที่แห่งใหม่ ที่ตัวเองเพิ่งเคยมาเป็นครั้งแรก มีร้านขายของเต็มไปหมดตลอดทาง คุณจันทน์หันไปยิ้มให้คนตัวโตแล้วพากันเดินเข้าไป
ไอดินให้คุณจันทน์เดินนำหน้า แล้วตัวเองเดินตามหลัง คอยดูแลไม่ห่าง การเดินแบบนี้ทำให้เขารู้ว่าอีกคนดึงดูดสายตาคนรอบข้างแค่ไหน คนตัวเล็กผิวขาว เหมือนตัวจะเรืองแสงได้แล้วดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะเป็นคนขี้ร้อน ทั้งๆ ที่อากาศตอนนี้ไม่ได้อบอ้าวเหมือนกลางวัน มีลมพัดผ่านให้พอชื่นใจแต่คนตัวเล็กกลับมีเหงื่อซึมตามไรผมตลอดเวลา
“ร้อนเหรอ?”
“ไม่เท่าไรครับ .. จันทน์อยากไปดูตรงนู้นอ่ะ”
เหมือนคนตัวเล็กจะลืมตัว หันมาบอกไอดินอย่างอ้อนๆ ไอดินพยักหน้าให้แล้วเดินตามคนตัวเล็กไปเหมือนเดิม
คุณจันทน์แวะเข้าร้านนั้นออกร้านนี้อย่างเพลิดเพลิน ไอดินมีหน้าที่แค่ยิ้มรับ ควักเงินจ่ายและถือของให้ คนตัวเล็กมักจะยื่นของที่ตัวเองถูกใจมาให้ดู ถามบ้างว่าดีมั้ย สวยมั้ย เหมือนให้ช่วยตัดสินใจ เริ่มพูดคุยโดยไม่มีอาการเกร็ง หรือขัดเขินแบบก่อนหน้านั้นแล้ว
“เมื่อยยัง?”
“ฮึ .. แต่หิวน้ำ”
“ไปนั่งร้านนั้นกัน”
“ฮะ”
ไอดินถือโอกาสแตะหลังพาคุณจันทน์ไปพักเหนื่อยที่คาเฟ่บริเวณนั้น คาเฟ่นี้เป็นร้าน 2 ชั้น ดูเรียบง่าย สบายๆ ไม่อึดอัด และนับว่าโชคดีมากที่ได้โต๊ะนั่งริมระเบียงชั้นสองของร้านพอดี มองออกไปเห็นตลาดเจเจกรีนในมุมกว้าง มีผู้คนเดินไปมาขวักไขว่อยู่ด้านล่าง
หลังจากสั่งเครื่องดื่มและของทานเล่นเรียบร้อยแล้ว คุณจันทน์หยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป แล้วก้มหน้าก้มตาเข้าสู่โลกโซเซียล
“คุณจันทน์”
“ครับ”
“วันหลังมาอีกไหม?”
“มาสิ .. ชวนฟรานซ์มาด้วยนะ”
เครื่องดื่มและของทานเล่นมาเสิร์ฟจนครบ ไอดินเริ่มชวนคุยอีกครั้งและดูเหมือนว่าอีกคนให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี
“แล้วถ้า ... มาแค่สองคนล่ะ!”
“...”
“ได้ไหม?”
คุณจันทน์เหมือนตกอยู่ในภวังค์ เมื่อเงยหน้าสบกับดวงตาคู่คมของอีกฝ่าย ที่เหมือนกำลังสะกดเขาอยู่ มันมีบางอย่างอยู่ในดวงตาคู่นั้น บางอย่างที่ทำให้ใจเต้นแรงอีกครั้ง สายตาแบบนี้ทำให้เขาหายใจไม่ทั่วท้อง
“นะครับ”
“...”
“นะ”
“กะ ก็ได้” >/////<
“รู้ใช่ไหม ว่าทำไม พี่อยากมาแค่สองคน?”
ไอดินไม่ได้ถามเพื่อต้องการคำตอบแต่อยากให้คุณจันทน์รู้ว่า เขารู้สึกยังไง การกระทำอาจจะสำคัญกว่าคำพูด แต่การพูดคือการสื่อสารที่ดีที่สุด แค่วันนี้เขาก็เห็นแล้วว่า จะมีคู่แข่งมากมายแค่ไหน ถ้าไม่รีบตอนนี้เขาอาจจะไม่ได้โอกาสนี้อีกเลย
คนตัวเล็กเอาแต่ก้มหน้า เพราะรู้ความหมายที่อีกคนถามเป็นอย่างดีว่าหมายถึงอะไร
“รังเกียจพี่ไหม?”
“..”
ส่ายหน้าปฏิเสธ
“ทำความรู้จักกันก่อน .. ถ้าไม่ชอบพี่จะไม่ยุ่งกับคุณจันทน์อีก”
“...”
คำที่ว่าจะไม่มายุ่งอีก ทำให้คุณจันทน์รีบเงยหน้ามองอีกคนทันที สายตาที่ส่งมามันบอกกับเขาว่า ไอดินจะทำตามที่พูดจริงๆ สายตาที่ดูจริงจัง จริงใจ .. สายตาที่ทำให้เขาเชื่อใจ!!
“คุณจันทน์ ... อนุญาตให้ พี่ไอดินจีบ นะครับ”
แล้วพบกันใหม่ :pig4:
Talk : เหมือนเดิมคือ ขอบคุณทุกๆ คนที่เข้ามาอ่าน เข้ามาเม้นท์นะคะ มันคือกำลังใจดีดี ที่ได้รับ ขอบคุณมากจริงๆ :fox2:
พี่ไอดิน เริ่มแล้วนะคะ .. ให้กำลังใจ พี่เค้าด้วยนะคะ!!!!
ปอลอ : ถ้ามีคำผิด ต้องขอโทษด้วยนะคะ พยายามที่จะไม่ผิดเลย แต่ อาจจะมีตกหล่นบ้าง มันพลาดจริงๆ น้า!!! :hao3:
-
หงึ เขิน เขินนนน :-[
-
พี่ไอดิน แกรุกน้องมากเลยนะ คุณจันทร์อย่าเพิ่งให้เค้าจีบบบ เล่นตัวนิดนึงก่อนนนน
-
พี่แมร่งมาอะ
-
บทที่ 4 Only You ก็อยากให้รู้ ว่าคิดถึงเธอทุกวัน – Only You – JR-Voy
“คุณจันทน์ ... อนุญาตให้พี่ไอดินจีบ นะครับ”
..
ประโยคนี้ยังก้องอยู่ในหัวของคุณจันทน์ เขาไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ และคนที่ทำให้ใจเขาว้าวุ่น ไม่ได้กดดันให้ต้องตอบคำถามนั้น อีกคนชวนเขาคุยเรื่องนั้น เรื่องนี้ เขาตอบบ้างไม่ตอบบ้างแต่มันกลับไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไร
ขากลับคนตัวโตเอาแต่มองหน้าเขาแล้วยิ้ม ชอบแซวให้เขาเขินจนทำอะไรไม่ถูก พอเขาเขินอีกคนก็เอาแต่ยิ้มจนน่าหมั่นไส้ แต่เป็นแบบนี้ก็ดีเพราะมันทำเขาไม่มีเวลาจะคิดเรื่องที่อีกคนขออนุญาตเขาไว้เลย
ไอดินเอื้อมมือไปเปิดวิทยุเพื่อให้บรรยากาศในรถไม่เงียบจนเกินไป จริงๆ แล้วเขาไม่ใช่คนช่างพูดนัก แต่วันนี้เขาว่าเขาพูดมากกว่า เดือนที่แล้วทั้งเดือนรวมกันอีก เขาต้องหาเรื่องมาคุยด้วยเกรงว่าอีกคนจะเบื่อเท่านั้นเอง
♫ รู้ความจริงบ้างไหม ว่าฉัน แอบรักเธอมาเนิ่นนาน
เริ่มตั้งแต่เมื่อเรา พบกัน ก็ใฝ่ฝันเรื่อยมา
หลับตาลง ครั้งใด ก็เห็นภาพเธอร่ำไป
ตื่นขึ้นมา เมื่อใด ก็เพ้อถึงเธอเท่านั้น
ไม่ว่าหัน ไปมองทางไหน ก็เห็นแต่เธอ เหมือนมีแต่เธอ ...
♪ ขอเพียงแค่ได้เห็น หน้าเธอ ได้พบพูดคุยทุกวัน
ขอเพียงแค่ได้ยิน เสียงเธอก็พอเป็นสุขใจ
หลับตาลง ครั้งใด ก็เห็นภาพเธอร่ำไป
ตื่นขึ้นมา เมื่อใด ก็เพ้อถึงเธอเท่านั้น
ไม่ว่าหัน ไปมองทางไหน ก็เห็นแต่เธอ เหมือนมีแต่เธอ ..
♬ Only You ก็อยากให้รู้ ว่าคิดถึงเธอทุกวัน
Only You มองตาจึงรู้ ว่าฉันเฝ้าคอยใครกัน
เธอเท่านั้น เธอเท่านั้น คนเดียวและคนสำคัญ
♫Only You ก็อยากให้รู้ ว่าคิดถึงเธอทุกวัน
Only You มองตาจึงรู้ ว่าฉันเฝ้าคอยใครกัน
เธอเท่านั้น เธอเท่านั้น คนเดียวและคนสำคัญสำหรับฉัน
“เพลงเพราะ .. ว่าไหม?”
“อะ อืม~” >/////<
คุณจันทน์หน้าแดงไปทั้งหน้า ทำให้คนที่มองอยู่รู้สึกว่าน่ารักมากกว่าเดิมอีก แค่ฟังเพลงก็เขินได้ขนาดนี้ มันทำให้เขาอยากจะฟัดแก้มแดงนั่นเสียจริง ก่อนจะถึงทางเข้าหมู่บ้าน ไอดินจอดรถเข้าข้างทางแล้วหันมาคุยกับคนตัวเล็กอย่างจริงจัง
“คุณจันทน์”
“ฮะ”
ไอดินถือวิสาสะ เอื้อมไปจับมือน้อยมากุมไว้ จะว่าเขาฉวยโอกาสก็ยอมรับ คุณจันทน์มือสั่นเล็กน้อยแต่ไม่ได้สะบัดหนี ความอุ่นของมือใหญ่ที่มาสัมผัสกับมือเขา มันทำให้รู้สึกอุ่นใจอย่างประหลาด
“ไม่ต้องเครียด .. พี่โอเคทุกอย่าง ถ้าคุณจันทน์บอกว่า ไม่ก็คือไม่”
“...”
“ทุกอย่าง .. แล้วแต่คุณจันทน์ครับ”
คุณจันทน์มองลึกเข้าไปในดวงตาของอีกคน ดวงตาคู่นั้นไม่ว่าจะมองกี่ครั้งก็รับรู้ได้ถึงความจริงใจ แม้ว่าบ้างครั้งมันจะดูเจ้าชู้ เจ้าเล่ห์ไปบ้างก็ตามเถอะ
“ละ...แล..แล้ว จะให้เราทำยังไง?”
“ไม่ต้องทำอะไรครับ ทำเหมือนเดิม”
“...”
“พี่ขอเข้ามาดูแลคุณจันทน์แค่นั้น”
“...”
“มันอาจจะเร็ว แต่เพราะพี่มั่นใจ พี่ถึงกล้าบอก”
เงียบ เงียบ และ เงียบ
“ตกลงไหม?”
“...”
“อย่าเงียบสิ .. ใจหาย”
...
...
“อะ อือ .. ตกลง”
หลังจากที่รออยู่นานคำตอบที่ได้รับทำให้ไอดินยิ้มกว้าง แล้วบอกกับตัวเองว่า จะไม่มีทางปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือไปแน่ จะดูแลเป็นอย่างดี ไม่ให้ปลวก มด มอด ตัวไหน มาเข้าใกล้ไม้หอมต้นนี้ของเขาเป็นอันขาด!!
“ขอบคุณครับ .. ที่ให้โอกาสพี่”
“>////<”
บรรยากาศในรถตอนนี้ มันออกสีชมพูยังไงไม่รู้สิ
“ไม่ต้องกังวลนะ เราจะเรียนรู้ทุกอย่างไปพร้อมกัน”
“...”
“ก่อนอื่น เลิกเรียกพี่ว่า คุณ ก่อน”
“อ้าว! แล้วจะให้เรียกว่าอะไรล่ะ”
“เรียกว่า พี่ไอดิน สิครับ”
“...”
“พี่ไอดิน หรือ จะเรียกคำอื่นก็ได้นะ เช่น”
ไอดินพูดค้างไว้ให้อีกคนคิดตาม พอคุณจันทน์หันมามอง คำที่ตั้งใจจะบอกก็หลุดออกมาพอดี
“ที่รัก”
“ระ เราเรียกชื่อดีกว่า”
ยิ้มทำไมเล่า!! แล้วไอ้คำนั้น ใครจะไปเรียกกัน บ้าจริง!
“หึหึ .. ไหนลองเรียกสิ พี่ไอดิน”
“>////<”
คนตัวเล็กกำเข็มขัดนิรภัยแน่น จะให้เรียกตอนนี้ทำไม มันเขินนะ คนขี้แกล้ง คุณจันทน์อยากจะหายตัวไปจากตรงนี้ หายไปจากสายตาเจ้าชู้คู่นี้ หายไปจากอาการใจสั่นนี้
“...”
“ไม่ได้ยิน .. อะไรนะครับ”
“พะ ... พี่ไอดิน”
“ชื่นใจ!! ต่อไปต้องเรียกแบบนี้นะ .. คุณจันทน์คนดี”
รถคันหรูจอดเทียบหน้าบันไดบ้านจุดเดิม คุณจันทน์รีบก้าวลงจากรถทันที แม่นิ่มเดินออกมารอรับอย่างเคย ลงรถได้เจ้าตัวรีบเดินเข้าไปกอดแม่นิ่ม เอาหน้าซุกอกท่าประจำสินะ เขาหยิบบรรดาถุงหนังสือ ถุงจากการช้อปปิ้งด้านหลังส่งให้กับสาวใช้ที่มายืนรอรับอยู่ กล่าวสวัสดีและขอโทษที่มาส่งคนตัวเล็กค่ำไปหน่อย หันไปเอ่ยลาคนตัวเล็ก ซึ่งเจ้าตัวโดนแม่นิ่มบังคับให้ยกมือขอบคุณเขาอย่างเคย
------------------------------------------------------
หลังจากอาบน้ำสระผมจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้ว คุณจันทน์เดินมานั่งลงที่โซฟาหน้าเตียงพร้อมด้วยถุงหนังสือ หยิบออกมาดูทีละเล่ม จนมาถึงเล่มเกือบสุดท้ายที่มีคนแนะนำให้อ่าน พลิกหน้าพลิกหลัง อ่านคำโปรยแล้วตัดสินใจได้ว่า จะอ่านเล่มนี้ก่อนเป็นเล่มแรกแล้วกัน
ตริ๊งตริ๊ง ตริ๊งตริ๊ง เสียงเตือนจากแอพพลิเคชั่นยอดนิยม ใครหว่า? สงสัยฟรานซ์แน่เลย
[PhaenDin: นอนรึยังครับ]
“หืม~”
คุณจันทน์จ้องหน้าจอโทรศัพท์นิ่ง มีไลน์เขาได้ไง? ยังไม่เคยให้นี่! หรือว่าฟรานซ์เป็นคนให้? จะตอบดีไหมนะ? คิดไปคิดมาสุดท้ายมือน้อยก็กดเข้าไปอ่านจนได้
[PhaenDin: นอนรึยังครับ]
[JomChan: เอาเบอร์มาจากไหนอ่ะ]
[PhaenDin: ไม่บอก]
[JomChan: สติกเกอร์แมวอ้วนตกใจ]
[PhaenDin: 555]
[JomChan: คุณแอบดูมือถือเราเหรอ?]
[JomChan: ตอนไหน]
[PhaenDin: หวง?]
[JomChan: สติกเกอร์ลูกเจี๊ยบเอาหัวโขกกำแพง]
[PhaenDin: แล้วตกลงกันว่ายังไง]
[PhaenDin: คุณ เรา มาจากไหน]
[JomChan: ง่ะ!!]
ไอดินไม่อยากจะบอกว่า เขามีทั้งไลน์ ทั้งเบอร์โทรศัพท์ และที่สำคัญเขาได้กดติดตามคนตัวเล็กในไอจีเรียบร้อยแล้ว ถ้าไม่เข้าตัวเองมากเกินไป รูปล่าสุดที่เจ้าตัวโพสลงไอจี เขาว่ามันหมายถึงเขานะ
[PhaenDin: วันจันทร์ พี่ไปรับ]
[JomChan: ฟรานซ์มารับแล้ว]
[PhaenDin: พี่ไปรับ]
[PhaenDin: เดี๋ยวจัดการเอง]
[JomChan: ลูกเจี๊ยบตัวสีเหลืองถอนหายใจ]
[PhaenDin: ทุกวันด้วย]
[PhaenDin: ดึกแล้ว ไปนอนได้แล้ว]
[PhaenDin: ฝันดีนะครับ]
[PhaenDin: ฝันถึงพี่ด้วย]
[PhaenDin: คุณจันทน์คนดี]
[JomChan: สติ๊กเกอร์หมีแพนดากอดหมอนบอก Good Night]
ปากบางยังยิ้มค้างอยู่ทั้งที่หน้าจอโทรศัพท์ดับไปนานแล้ว ถ้าถามว่าเขาเคยมีคนมาจีบบ้างมั้ย แน่นอนอยู่แล้วที่คำตอบจะบอกว่ามี และส่วนใหญ่คือผู้ชายด้วย แต่ทุกครั้งจะมีฟรานซ์คอยเป็นไม้กันหมาให้ตลอด เขาไม่ชอบความอึดอัดแบบนั้น แต่กับพี่ไอดิน มันแตกต่างจากคนอื่น ไม่ได้รู้สึกอึดอัด รำคาญ แต่กลับหวั่นไหว ใจเต้นแรง และที่สำคัญเขาเขินสายตาของอีกคนมาก มันคืออะไรเนี้ย!!!
ไอดินหลุดยิ้มออกมาอีกครั้ง เมื่อเห็นสติ๊กเกอร์บอกฝันดีจากคนตัวเล็ก หวังว่าในอนาคตจะมากระซิบบอกฝันดีข้างหูทุกคืนก่อนนอน แล้วกดเปลี่ยนเข้าแอพพลิเคชั่นอีกอัน เขาไม่ใช่คนติดโซเซียล ที่พอมีเวลาว่างก็จะหยิบมือถือมาเข้าโน่น ดูนี่ แต่สิ่งที่เขาเห็นอยู่ เป็นรูปภาพบรรยากาศของตลาดนัดธรรมดาทั่วไป แต่ที่ทำให้เขาทนไม่ไหวต้องส่งข้อความไปบอกฝันดีอีกคน ทั้งที่กำลังจะนอนแล้ว ก็คือ แคปชั่นของคนตัวเล็กต่างหาก
รูปภาพตลาดนัดยามค่ำคืน
312 Likes
JomChan ขอบคุณที่พามานะครับ ❤
...
...
PhaenDin ขอบคุณที่ให้โอกาสนะครับ
----------------------------------------------------------------
วันอาทิตย์วันพักผ่อนของครอบครัว และเป็นวันใครบางคนจะกลับมาบ้าน ปกติวันหยุดคุณจันทน์จะตื่นสายกว่าทุกวัน แต่พอรู้ว่าพี่ชายสุดที่รักจะกลับมา เจ้าตัวกลับตื่นมารอตั้งแต่เช้า จนคุณป๊าคุณแม่ยิ้มล้อกับท่าทางตื่นเต้นเป็นเด็กแบบนั้น
หลังจากทานอาหารเช้าเรียบร้อย คุณจันทน์ย้ายตัวเองมาดูหนังที่ห้องนั่งเล่น พร้อมกับขนมจานใหญ่จากแม่นิ่ม ผ่านไปไม่เท่าไรคนตัวเล็กก็หลับคาโซฟาเป็นที่เรียบร้อย คุณป๊าและคุณแม่ที่จะออกไปข้างนอก เดินมาดูลูกชายคนเล็กแล้วได้แต่หัวเราะให้กัน
คุณจันทน์ตื่นขึ้นมาอีกทีในช่วงเกือบเที่ยง ถามหาคุณป๊ากับคุณแม่ และพอรู้ว่าคุณป๊ากับคุณแม่ออกไปซื้อของกัน บ่นหงุงหงิงว่าไม่ชวน แต่พอแม่นิ่มบอกว่าพี่จอมทัพจะมาถึงแล้ว คนตัวเล็กกลับยิ้มร่าขึ้นมาอีกครั้ง
“เมื่อไหร่พี่จอมทัพจะถึงบ้านหล่ะครับ แม่นิ่ม”
“ลุงศักดิ์โทรมาบอกแล้วค่ะ .. ว่าเครื่องบินดีเลย์ คุณจันทน์อย่างอแงสิคะ”
“จันทน์อยากเจอพี่จอมทัพ”
แม่นิ่มหันไปบอกอย่างใจเย็น เพราะคุณจันทน์ถามแบบนี้ 3 รอบแล้ว คนตัวเล็กหน้ามุ่ย ล้มตัวลงไปนอนอีกครั้ง แม่นิ่มเดินออกไป หวังจะไปหาขนมอร่อยมาให้เด็กน้อยจะได้หายงอแง
ตริ้งตริ้ง ตริ้งตริ้ง เสียงข้อความเข้า คุณจันทน์เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ แล้วยิ้มออกมา
[PhaenDin: กินข้าวยังครับ]
[JomChan: สติ๊กเกอร์ ลูกเจี๊ยบอ้วนนั่งหลับ]
[PhaenDin: สติ๊กเกอร์บราวน์ตกใจ]
[PhaenDin: หลับจริง]
[JomChan: ไม่บอก]
แม่นิ่มเดินกลับมาพร้อมของทานเล่นและเครื่องดื่ม เห็นคนตัวเล็กยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับโทรศัพท์ตัวเอง ก็นึกแปลกใจ เมื่อครู่ยังงอแงอยู่เลย
[PhaenDin: วันนี้ไปไหนมาป่าว?]
[JomChan: ไม่ฮะ]
[JomChan: อยู่บ้าน]
[PhaenDin: คิดถึง]
[PhaenDin: ❤]
[JomChan: อะไรเล่า]
[JomChan: สติ๊กเกอร์แมวตีหัว]
มาบอกคิดถึงแบบนี้ได้ไงเล่า .. ใจเต้นแรงอีกแล้ว
[PhaenDin: คิดถึงจริงๆ]
[PhaenDin: อยากเห็นหน้า]
[JomChan: พรุ่งนี้ไง]
[PhaenDin: อยากเห็นตอนนี้]
[PhaenDin: ถ่ายรูปมาดูหน่อย]
[JomChan: ไม่เอา]
[JomChan: สติ๊กเกอร์ลูกเจี๊ยบทำหน้าโมโห]
[PhaenDin: นะครับ]
[PhaenDin: สติ๊กเกอร์โคนี่ทำท่าขอร้อง]
นั่งคิดว่าจะเอายังไงดี เขินก็เขิน อายก็อาย แต่ในเมื่อบอกว่าจะยอมให้โอกาสอีกคนแล้ว คุณจันทน์ถ่ายรูปตัวเอง เป็นรูปเจ้าตัวแลบลิ้นใส่กล้องแล้วกดส่งไปให้อีกคน
“คุณจันทน์ ทำอะไรอยู่ครับ”
“พี่จอมทัพ”
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ผิวขาว หน้าตาหล่อเหลา สวมเสื้อเชิ้ตพอดีตัวสีฟ้าอ่อน กางเกงสแลคสีน้ำเงินเข้มเนื้อผ้าอย่างดี พร้อมด้วยเสื้อสูทสีเดียวกันที่วางพาดอยู่บนแขนซ้าย จอมทัพ ลูกชายคนโตของบ้าน เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น เห็นน้องชายนั่งก้มหน้าอยู่กับโทรศัพท์ เอ่ยปากทัก
คุณจันทน์วางโทรศัพท์วิ่งเข้าไปกอดพี่ชายทันที จอมทัพอ้าแขนรับร่างของน้องชายที่โถมเข้าใส่ แล้วก้มลงหอมให้หายคิดถึง เมื่อพี่ชายคนโปรดกลับบ้าน ความสนใจของคนตัวเล็กจึงเปลี่ยนไป เจ้าตัวลืมไปเลยว่าคุยไลน์อยู่กับใครอีกคน โทรศัพท์เครื่องหรูถูกทิ้งไว้บนโซฟาอย่างไร้ค่า แต่ยังคงมีข้อความส่งเข้ามาอย่างต่อเนื่อง
[PhaenDin: น่ารักจังครับ]
[PhaenDin: …]
[PhaenDin: เงียบ]
[PhaenDin: หายไป]
[PhaenDin: คุณจันทน์]
[PhaenDin: อย่าเงียบไปแบบนี้สิ]
[PhaenDin: คุณจันทน์ครับ]
[PhaenDin: คุณจันทน์คนดี]
[PhaenDin: ตอบหน่อยสิครับ]
[PhaenDin: สติ๊กเกอร์บราวน์ช็อค]
[PhaenDin: สติ๊กเกอร์แซลลี่ร้องไห้]
---------------------------------------------------------------
จอมทัพ เลิศภักดีกุล หนุ่มหล่อวัย 29 ลูกชายคนโต จบปริญญาตรีวิศวกรรมศาสตร์ พ่วงด้วยปริญญาโทการตลาด จากมหาวิทยาลัยชื่อดังของสหรัฐอเมริกา เข้ามาช่วยบริหารงานที่บริษัทเกือบ 5 ปีแล้ว จอมทัพ เป็นที่รู้จักทั้งในแวดวงธุรกิจและแวดวงสังคมชั้นสูง ด้วยหน้าตา ฐานะทางสังคม ความคิดอ่านที่ทันสมัย วิสัยทัศน์ที่ดี มองการณ์ไกล ช่วยให้บริษัทที่เจ้าสัวจอมสร้างมายิ่งเจริญเติบโตมากขึ้นกว่าเดิม
“จันทน์นั่งรอพี่จอมทัพทั้งวันเลย เหนื่อยไหมฮะ? ที่เชียงรายเป็นยังไงบ้าง? อากาศหนาวไหม? รีสอร์ทจะเสร็จหรือยัง? แล้วต้องไปอีกไหมฮะ? ครั้งหน้าให้จันทน์ไปด้วยนะ แล้ว...”
“คุณจันทน์!! พอก่อนพี่ตอบไม่ทัน ฮะฮ่า”
จอมทัพยกมือห้ามคนตัวเล็ก ก่อนที่อีกคนจะหมดลมหายใจ ช่างพูดเหลือเกิน ถามนั่นถามนี่ไม่มีที่ท่าว่าจะหยุด จะไม่ให้เขารักเขาหลงได้ยังไง!
“คุณจันทน์คะ ให้พี่จอมทัพขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าก่อน แล้วจะได้ลงมาทานของว่างกัน”
แม่นิ่มเดินเข้ามาช่วยบอกก่อนที่คนตัวเล็กจะเริ่มต้นซักไซ้อีกครั้ง
“ก็ได้ครับ พี่จอมทัพรีบลงมานะ จันทน์มีเรื่องจะคุยด้วยเยอะเลย”
“ครับๆ คุณจันทน์ไปกินสตรอว์เบอร์รีก่อนนะ พี่ซื้อมาฝากกล่องใหญ่เลย”
คุณจันทน์เกาะแขนอ้อนพี่ชาย แต่พอได้ยินว่าของฝากคืออะไร ตาเป็นประกายขึ้นมาทันที จอมทัพขยี้หัวทุยอย่างหมั่นเขี้ยว แล้วเดินขึ้นห้องตัวเองไป
“สตรอว์เบอร์รี!!! แม่นิ่มครับ”
“อยู่บนโต๊ะเลยค่ะ”
หลังจากอาบน้ำให้สบายตัวแล้ว จอมทัพในชุดเสื้อยืดคอวีสีขาวกับกางเกงขายาวผ้านิ่มสีเทา เดินลงบันไดมาด้านล่างพอเจ้าตัวอยู่ในชุดแบบนี้แล้วทำให้ดูเด็กลงกว่าอายุจริงเยอะเลย เสียงคุณแม่กำลังคุยกับเด็กรับอยู่ในห้องนั่งเล่น แสดงว่า คุณป๊ากับคุณแม่กลับมาแล้ว
“สวัสดีครับคุณป๊า คุณแม่”
“มาแล้วหรอคะลูก”
จอมทัพยกมือสวัสดี เดินไปกอดคุณหญิงจันทร์อำไพ ที่อ้าแขนรับอย่างดีใจ หอมแก้มซ้ายขวาด้วยความคิดถึง ถึงลูกจะโตแค่ไหน ยังไงก็เป็นเด็กในสายตาของพ่อแม่เสมอ
“เป็นไง? โครงการเรียบร้อยดีไหม?”
“มีปัญหาเรื่องการก่อสร้างนิดหน่อยครับ แต่ตอนนี้เรียบร้อยแล้ว”
เจ้าสัวจอมถามบุตรชายคนโต เรื่องรีสอร์ทแห่งใหม่ที่เชียงราย จอมทัพเป็นคนออกไอเดียและดูแลโปรเจคนี้เองทั้งหมด
“ทันกำหนดการณ์เดิมอยู่ใช่มั้ย”
“แน่นอนครับ”
“ดีมาก”
เสียงตอบรับอย่างหนักแน่น ทำให้เจ้าสัวยิ้มออกมา ลูกชายคนนี้ คำไหนคำนั้นเสมอ คุณหญิงจันทร์อำไพปล่อยให้พ่อลูกคุยกันไป เดินออกมาที่ห้องทานข้าว เห็นคุณจันทน์นั่งทำอะไรสักอย่างกับสตรอว์เบอร์รีชามโต
“ซนอะไรคะ คุณจันทน์”
“แม่นิ่มจะทำแพนเค้กสตรอว์เบอร์รีให้จันทน์ทานฮะ นี่.. จันทน์หั่นเอง หั่นเผื่อทุกคนด้วยนะครับ”
“มันจะหมดก่อนจะได้ทานกับแพนเค้กนะ ถ้าคุณจันทน์ยังกินไปด้วยหั่นไปด้วยแบบนี้นะครับ”
“คุณแม่ลองชิมสิครับ หว๊าน หวาน อร่อยมากเลย”
คุณจันทน์หยิบสตรอว์เบอร์รีป้อนคุณแม่ และพอคุณแม่อ้าปากรับ คนตัวเล็กก็ยิ้มหวานให้อย่างชอบใจ
“คุณจันทน์ไปช่วยคุณแม่กับแม่นิ่มทำกับข้าวกันดีกว่า วันนี้แม่จะทำของโปรดให้พี่จอมทัพ คุณจันทน์ไปช่วยแม่ได้ไหมคะ?”
“ได้ครับ จันทน์ช่วยเอง!”
แล้วคุณแม่กับลูกชายคนเล็กก็พากันเข้าครัวไป
----------------------------------------------------
มื้อค่ำมีอาหารน่าทานถูกจัดเตรียมไว้พร้อมแล้ว แม่นิ่มเข้ามาตรวจความเรียบร้อยอีกที ก่อนจะเดินไปเชิญคุณของบ้านมาทานอาหารร่วมกัน
“จันทน์ทำซี่โครงหมูทอดกระเทียมให้คุณป๊าด้วยนะครับ จันทน์รู้ว่าคุณป๊าชอบทาน”
“ทำเอง? หรือ คุณแม่ทำ?”
“คุณป๊าอ่ะ”
คุณป๊าเอ่ยล้อลูกชายด้วยน้ำเสียงกลั้วขำ คุณจันทน์ยิ้มอายเมื่อถูกจับได้ พาให้ทุกคนหัวเราะออกมากับความน่ารักของคนตัวเล็ก
“อืม ซี่โครงหมูวันนี้อร่อยมากเลย สงสัยเพราะคุณจันทน์ทำแน่เลย”
“จริงหรอ!!”
คุณป๊าตักซี่โครงหมูทอดกระเทียมขึ้นมาชิมเป็นอย่างแรก แล้วรีบบอกลูกชายอย่างเอาใจ ทำให้คุณจันทน์ยิ้มกว้าง
“งั้นเอาอีกชิ้นนะครับ จันทน์ตักให้ นี่ให้คุณป๊า ชิ้นนี้ให้คุณแม่ ให้พี่จอมทัพด้วย และชิ้นนี้ของจันทน์”
“หึหึ .. ขอบคุณครับตัวแสบ”
คุณจันทน์ตักซี่โครงหมูทอดให้ทุกคนอย่างอารมณ์ดี บรรยากาศบนโต๊ะอาหารมีแต่รอยยิ้ม และเสียงหัวเราะของคนในครอบครัว ขาดแต่จอมขวัญคนเดียว ถ้าอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันคงจะมีความสุขมากกว่านี้
กินคาว ไม่กินหวานสันดานไพร่ คำนี้คุณจันทน์จำได้ดี เมื่ออาหารคาวเสร็จสิ้น ของหวานที่คุณจันทน์โปรดปรานและตั้งตารอก็ได้เวลามาเสิร์ฟสักที แพนเค้กสตรอว์เบอร์รีราดด้วยน้ำผึ้ง ตกแต่งด้วยน้ำตาลไอซิ่งโรยหน้า แต่ของคนตัวเล็กมีวิปปิ้งครีมที่เจ้าตัวอ้อนขอแม่นิ่มไว้ตั้งแต่ก่อนทานข้าว
“ทำไมของคุณจันทน์จานใหญ่กว่าใครหล่ะ”
“คุณป๊ากับคุณแม่ ทานวิปปิ้งครีมไม่ได้ คุณลุงหมอสั่งไว้ ส่วนพี่จอมทัพไม่ชอบทานของหวาน ส่วนจันทน์กินได้ทุกอย่าง ฮะฮ่า”
แม่นิ่มยิ้มด้วยความเอ็นดู คนตัวเล็กกินไป คุยไป ชวนคุณป๊ากับคุณแม่คุยนั่นนี่ไม่หยุด ถ้าวันไหนคุณจันทน์ไม่อยู่บ้าน บ้านจะเงียบเหงาอย่างมาก
------------------------------------------------------------
คุณจันทน์อาบน้ำ เตรียมกระเป๋า จัดหนังสือที่จะไปเรียนวันพรุ่งนี้เรียบร้อย นึกขึ้นมาได้ว่าโทรศัพท์ของตัวเองหายไป และต้องตกใจอีกรอบเพราะจำได้ว่าตัวเองคุยกับอีกคนค้างไว้ เจ้าตัวรีบวิ่งลงมาข้างล่างอย่างรวดเร็ว เจอกับแม่นิ่มที่กำลังตรวจดูความเรียบร้อยในบ้านอยู่จนต้องส่งเสียงดุ
“คุณจันทน์!! จะโดนตีแล้วนะคะ บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าวิ่งลงบันได แล้วนี่ลงมาทำไมคะ?”
“แหะ แหะ”
แม่นิ่มบ่นคนตัวเล็กที่ตั้งแต่เด็กจนโต ไม่เคยเดินขึ้นบันไดดีดีเหมือนคนอื่นเข้าหรอก ทั้งวิ่งขึ้น วิ่งลงแบบนี้เป็นประจำ
“จันทน์ลืมโทรศัพท์ฮะ น่าจะที่ห้องนั่งเล่น แม่นิ่มไปกับจันทน์หน่อยสิ”
“แม่นิ่มให้เด็กเอาขึ้นไปไว้ที่ห้องแล้วนี่คะ น่าจะอยู่โต๊ะข้างหัวเตียง ดูรึยังคะ?”
“อ้าว~ จันทน์ไม่ได้ดูเลย ขอบคุณนะครับแม่นิ่ม ฟอด ฟอด!!”
“คุณจันทน์!!! อย่าวิ่งนะคะ ... น่าตีจริงเลยเด็กคนนี้”
แม่นิ่มร้องบอกแต่ไม่เคยทัน เพราะคนตัวเล็กยื่นหน้ามาหอมแก้มแล้วรีบวิ่งไปเลย
พอขึ้นห้องได้คุณจันทน์ตรงไปที่โต๊ะหัวเตียงทันที แล้วพบว่าโทรศัพท์ตัวเองวางอยู่จริง คนตัวเล็กระบายยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ แต่พอปลดล็อคหน้าจอ จากยิ้มกลายเป็นกังวลทันที ข้อความจากพี่ไอดินหลายสิบข้อความทำให้เขารู้สึกผิดที่ไม่ได้ตอบ แถมยังหายไปเฉยๆ ไม่ได้บอกอีกคนด้วย
[JomChan: พี่ไอดิน]
[JomChan: นอนรึยังฮะ?]
[JomChan: จันทน์ขอโทษที่หายไป]
[JomChan: โกรธรึป่าว?]
[JomChan: สติกเกอร์แมวอ้วนทำหน้าเศร้า]
[JomChan: อย่าโกรธเลยนะ]
คุณจันทน์ทักแชทไปทันที คิดว่าอีกคนยังไม่น่าจะนอน เพิ่งจะสี่ทุ่มกว่าเอง แต่ส่งไปหลายข้อความแล้ว อีกคนก็ยังไม่อ่านสักที คิดว่าพี่ไอดินต้องโกรธแน่เลย แต่หารู้ไม่ว่า ไอดินเห็นข้อความตั้งแต่คนตัวเล็กส่งมาอันแรกแล้ว
เขาว่ากันว่าช้าช้าได้พร้าสองเล่มงาม ไอดินคิดว่าควรจะรออีกนิด เขาน่าจะได้อะไรที่งามมากกว่าพร้าสองเล่มนั้น เสียงเตือนข้อความยังดังต่อเนื่อง คงถึงเวลาเก็บพร้าเล่มงามแล้วล่ะ ไอดินปลดล็อคหน้าจอ เข้าแอพพลิเคชั่นไลน์ทันที
[JomChan: อย่าโกรธเลยนะ]
...
...
[JomChan: สติ๊กเกอร์ลูกเจี๊ยบทำตาหวาน]
[JomChan: ต้องทำยังงัยถึงจะหายโกรธ]
[PhaenDin: พูดแล้วนะ]
[PhaenDin: ห้ามคืนคำ]
[JomChan: อ้าวววววววว]
[JomChan: สติ๊กเกอร์ลูกเจี๊ยบตาขวาง]
[PhaenDin: ไม่ได้โกรธ]
[PhaenDin: แต่เป็นห่วง]
[PhaenDin: คุณจันทน์หายไป]
[JomChan: ขอโทษครับ]
[JomChan: อีโมชั่นมือไหว้]
ไอดินเป็นห่วงอีกคนจริงๆ กลัวว่าคนตัวเล็กจะเป็นอะไรรึเปล่า ส่งข้อความอะไรไปก็ไม่ตอบ ไม่อ่าน เขานั่งแทบไม่ติด จนอยากจะขับรถไปหาที่บ้านให้รู้แล้วรู้รอด แต่มานึกได้ว่า อีกคนอยู่บ้านคงไม่น่าจะมีอะไรร้ายแรง น่าจะกำลังซนอะไรอยู่มากกว่า
[PhaenDin: ไม่เป็นไรครับ]
[PhaenDin: รู้ใช่ไหม .. พี่เป็นห่วง]
[PhaenDin: วันหลังไม่ทำนะ]
[JomChan: ครับผม]
[JomChan: สติ๊กเกอร์แมวอ้วนรับทราบ]
ได้คุยกันมากขึ้น ได้รู้จักกันมากขึ้น รับรู้ความห่วงใยจากกันและกันมากขึ้น สายใยเส้นบางๆ เริ่มถักทอพันเกี่ยวกันไปมาอย่างช้าๆ โดยคนทั้งคู่ไม่รู้ตัวเลย
[PhaenDin: พรุ่งนี้พี่ไปรับ]
[PhaenDin: เรียนเก้าครึ่งใช่มั้ย]
[JomChan: สติ๊กเกอร์ลูกเจี๊ยบตกใจ]
[JomChan: รู้ได้งัย]
[PhaenDin: รู้แล้วกัน]
[JomChan: =__=’]
[PhaenDin: 555]
[PhaenDin: กินหมูปิ้งไหม]
[PhaenDin: พาไปซื้อ]
[JomChan: กินฮะ]
[JomChan: เอาเยอะๆ]
[PhaenDin: ครับผม]
[PhaenDin: ง่วงนอนยัง?]
[JomChan: Zzzz]
[JomChan: สติ๊กเกอร์ลูกเจี๊ยบหลับ]
[PhaenDin: 555]
[PhaenDin: ไปนอนเถอะ]
[PhaenDin: พรุ่งนี้เจอกัน]
[PhaenDin: ฝันดีนะครับ คุณจันทน์คนดี]
[JomChan: ฝันดีครับพี่ไอดิน ] >////<
ไอดินไม่เคยรู้เลยว่า การที่มีใครสักคนเรียกเขาว่า พี่ไอดิน มันจะรู้สึกดีขนาดนี้ หรือการมีใครสักคนมาบอกฝันดีก่อนนอนมันจะน่ารักขนาดนี้ อยากจะอ่านข้อความนี้ซ้ำไปซ้ำมา แต่คิดอีกทีถ้าคนตัวเล็กมาเรียกเขาว่า พี่ไอดิน และบอกว่าฝันดีข้างหูเขาก่อนนอนทุกคืน มันจะมีความสุขแค่ไหนกันนะ ..
แล้วพบกันใหม่ :pig4:
-
น่ารักจังเลยน้า คุณจันทร์เนี่ย :กอด1:
-
:mew1:
:pig4:
-
อยากให้ไอดินเจอพี่ชายคุณจันทร์ โดนแน่ๆ :laugh:
-
กุ้กๆกิ้กๆ
-
:L2: :pig4:
-
บทที่ 5 อยากจะได้คนนี้เป็นแฟน .. ถ้าหากได้เธอนั้นเป็นแฟน ก็ดี (แฟน – Lipta)
ไอดินมาถึงบ้านเลิศภักดีกุลในเวลาเกือบ 8 โมงเช้า เด็กรับใช้เดินนำเขาเข้ามานั่งรอในห้องรับแขก แล้วแจ้งว่า คุณจันทน์กำลังแต่งตัวอยู่ สักพักแม่นิ่มเดินเข้ามาหาพร้อมเด็กรับใช้คนเดิมกับน้ำเย็น 1 แก้ว
“สวัสดีครับ แม่นิ่ม .. ขออนุญาตเรียกตามคุณจันทน์นะครับ”
ไอดินยกมือสวัสดี แม่นิ่ม พี่เลี้ยงคนสนิทของคนตัวเล็ก เขาว่ากันว่า อยากได้ลูกเสือให้เข้าถ้ำเสือ อยากได้ลูกชายเขาต้องมาบ้านเขา
“ยินดีค่ะ .. คุณจันทน์กำลังแต่งตัวอยู่ เมื่อครู่แม่นิ่มขึ้นไป เอาแต่บ่นว่า ไม่ทันหมูปิ้งแน่ๆ”
“ผมบอกไว้ว่าจะพาไปซื้อครับ”
“เดี๋ยวคอยดูนะคะ คุณจันทน์น่ะชอบวิ่งลงบันได เดินดีดีแบบใครเขาไม่เป็นหรอก แม่นิ่มว่าหลายหน แต่ก็ยังไม่เลิกวิ่งลงบันได”
แม่นิ่มยังนินทาคนตัวเล็กไม่ขาดปาก เสียงตึงตังโครมครามก็ดังแทรกขึ้นมา คุณจันทน์วิ่งลงมาจากชั้นบนอย่างรวดเร็ว แม่นิ่มหันมาสบตากับไอดิน แล้วยิ้มก่อนจะเดินออกไปดุคนตัวเล็กที่สอนไม่เคยจำ
“คุณจันทน์ อีกแล้วนะคะ”
“แม่นิ่ม~ .. จันทน์กลัวหมูปิ้งหมดนี่ครับ”
คนตัวเล็กเข้ามาออดอ้อน กอดแขนแม่นิ่มอย่างเอาใจ แต่ตามองคนตัวโตที่อีกคนทำว่าเหมือนยิ้มเยาะที่เขาถูกแม่นิ่มดุอยู่ เจ้าตัวเลยแลบลิ้นใส่เป็นการทักทาย
“นี่แหนะ .. เห็นนะคะ แลบลิ้นใส่พี่เค้าทำไม แล้วทำไมไม่สวัสดีคะ พี่ไอดินมารับไปเรียนนะ”
“อูย~ .. สวัสดีครับ .. แม่นิ่มจันทน์ไปเรียนแล้วนะครับ .. สวัสดีครับ”
“ผมลานะครับ .. สวัสดีครับแม่นิ่ม”
แม่นิ่มมองตามหลังคนทั้งคู่ที่พากันเดินออกไปขึ้นรถ แค่มองก็รู้แล้วว่าอีกคนคิดอย่างไรกับคุณจันทน์ ดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ สายตาของอีกคนมันฟ้องหมดทุกอย่างและดูเหมือนเจ้าตัวไม่คิดจะปิดบังเสียด้วยสิ แต่เรื่องแบบนี้คงต้องแล้วแต่คุณจันทน์คนเดียว
“หมูปิ้งจะหมดรึยังฮะ? ซื้อไปฝากฟรานซ์ ภูผา กะทิแตงไทยด้วยนะฮะ”
“ยังหรอก ร้านนี้เค้าเปิดถึงสายๆเลย”
ไอดินบอกให้คนตัวเล็กสบายใจ แล้วขับรถออกไปร้านหมูปิ้งตามที่บอกไว้
หมูปิ้งกลิ่นหอมวางเรียงรายอยู่บนเตาย่าง แค่ได้กลิ่นคุณจันทน์ก็น้ำลายไหลแล้ว ไอดินบอกว่าต้องเดินไปหยิบบัตรคิวก่อน จะเข้าไปสั่งเลยไม่ได้ ต้องรอทางร้านเรียกคิวก่อนถึงจะเข้าไปสั่งได้
“เอากี่ไม้ดีฮะ ซื้อไปฝากเพื่อนด้วยนะ อ้อ! พี่ไอดินจะทานกี่ไม้ ซื้อไปฝากพี่ฟรังซ์กับพี่ปัณณ์ด้วยสิฮะ”
“เอา 30 ไม้ ข้าวเหนียวคนละห่อพอแล้วครับ ของเพื่อนคุณจันทน์และเพื่อนพี่ ซื้อเยอะทานไม่หมดจะเสียของ”
“โอเค เอาแบบนั้นก็ได้ครับ”
“เด็กดี .. รอตรงนี้ก่อนนะ พี่ไปหยิบบัตรคิวก่อน”
ไอดินยกมือลูบหัวคุณจันทน์เบาๆ แล้วเดินไปหยิบบัตรคิว คุณจันทน์มองตามหลังอีกคนไป นี่แค่ใส่ชุดนักศึกษาธรรมดา แต่กลับดูดี โดดเด่นจัง เขาเห็นสาวในชุดทำงานและน้องนักเรียนมัธยมกลุ่มใหญ่ มองตามจนเหลียวหลัง
นักเรียนสาวกลุ่มนั้นส่งเสียงกรี๊ดอย่างเก็บไม่อยู่ เมื่อไอดินหันไปยิ้มให้หลังหยิบบัตรคิวแล้วเดินผ่าน คุณจันทน์ที่มองอยู่พอดี ถึงกับต้องกัดปากข่มใจด้วยความหมั่นไส้
“หึหึ .. ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
“ฮอตเนอะ”
“หืม~”
“เดินไปแค่นี้สาวก็กรี๊ด”
“กับคนอื่นไม่รู้ สนใจแค่คนนี้ .. คนเดียว”
“...”
ไอดินมองคุณจันทน์ด้วยสายตาเจ้าชู้ พร้อมยกยิ้มมุมปาก ซึ่งเจ้าตัวคงจะไม่รู้ว่าเดี๋ยวนี้ตัวเองยิ้มแบบนี้บ่อยมากแค่ไหน คนตัวเล็กเอาแต่ก้มหน้าเพื่อซ่อนรอยริ้วแดงที่เกิดขึ้น
เสียงกรี๊ดดังขึ้นมาอีกครั้ง คุณจันทน์หันไปมองเห็นทางต้นเสียง สาวมัธยมกลุ่มนั้นจับมือกันเขย่าไปมาแบบฟินที่สุดในโลก ไอดินหัวเราะในลำคอ แล้วถือโอกาสจับข้อมือคนตัวเล็กให้เดินไปหาที่นั่งรอ
“ร้อนไหม อีกไม่กี่คิวแล้ว รอหน่อยนะ”
“ฮะ”
...
“คิวที่ XX ค่ะ”
“รอตรงนี้นะ พี่ไปสั่งให้”
“จันทน์ไปด้วยฮะ”
ตาคู่คมหันมาสบตาก่อนที่มือใหญ่จะยื่นมาตรงหน้า คุณจันทน์มองมือนั้นแล้วมองหน้าคนตัวโตอย่างชั่งใจ แล้วยื่นมือตัวเองไปวางบนมือของไอดิน คนตัวสูงยิ้มกว้างพร้อมกระชับมือน้อยคล้ายจะบอกว่า ให้เชื่อใจในตัวเขา
หมูปิ้ง ข้าวเหนียว และที่ขาดไม่ได้ คือ ชาเขียวเย็น เมื่อได้ทุกอย่างครบแล้ว ไอดินขับรถมาส่งคุณจันทน์ที่คณะ ก่อนจะส่งข้อความบอกเพื่อนให้มากินหมูปิ้งที่ใต้ตึกคณะของคนตัวเล็ก
มือขวามีถุงหมูปิ้ง ไหล่ขวาสะพายเป้ของตัวเอง ไหล่ซ้ายมีกระเป๋าของอีกคน มีคนตัวเล็กเดินอยู่ข้างกายพร้อมด้วยชาเขียวเย็น 2 แก้วในมือ
“คุณจันทน์มาแล้ว”
“สวัสดีค่ะพี่ไอดิน .. อูย~ ยิ่งใกล้ ยิ่งหล่ออ่ะ”
“สวัสดีครับ .. กินหมูปิ้งสิ คุณจันทน์ซื้อมาฝาก”
กะทิเอ่ยชื่อเพื่อนเมื่อเห็นคนตัวเล็กเดินมา แตงไทยเอ่ยทักทายไอดินเป็นคนแรก ก่อนที่คนอื่นในโต๊ะต่างยกมือสวัสดีตาม คนตัวโตส่งยิ้มทักทาย พร้อมวางถุงหมูปิ้งถูกลงบนโต๊ะให้เพื่อนคนตัวเล็ก แล้วยื่นอีกถุงมาให้คนตัวเล็กที่นั่งรอเรียบร้อยพร้อมทานแล้ว
“ขอบคุณครับ”
“คุณจันทน์~~”
เสียงเรียกชื่อคนตัวเล็กดังมาแต่ไกล ไม่ต้องเดาว่าใครไอดินจำเสียงมันได้ดี แมคเดินหน้าระรื่นเข้ามาพร้อมด้วยเพื่อนที่เหลือของเขา
“สวัสดีครับ พี่แมค พี่ฟรังซ์ พี่ปัณณ์ กินหมูปิ้งครับ พี่ไอดินซื้อมาฝาก”
“อ้าว!! ตกลงใครซื้อ? พี่ดินบอกมึงซื้อ แต่มึงบอกพี่ดินซื้อ ยังไง?”
“พูดมาก .. จะกินไหม?”
คุณจันทน์หันไปมองค้อนฟรานซ์ที่พูดแซวขึ้นมายิ้มๆ อันที่จริงแล้วเขาไม่ได้จ่ายเงินเลยสักบาท พี่ไอดินจ่ายเองทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นหมูปิ้ง หรือชาเขียวเย็น
“ไอ้ดิน มึงมากับคุณจันทน์?”
“เออ .. ทำไม?”
“มึงถามกูว่า ทำไม?”
“มึงมีปัญหา?”
“เออ!! กูมี กูไม่ยอม .. กูจองคุณจันทน์แล้ว”
“ห๊า~~”
คุณจันทน์ถึงกับอ้าปากค้าง เมื่อได้ยินสิ่งที่แมคเอ่ยออกมา เจ้าตัวหันไปมองหน้าพี่ไอดินที หน้าพี่แมคที ทั้งคู่กำลังจ้องหน้ากันและกันอยู่
“ของ กู!!”
“กรี๊ด~”
“หูย~”
“บ๊ะแล้ว”
“ไอ้เหี้ยดิน~”
ไอดินจิ้มหน้าผากเพื่อนจนหน้าหงาย พร้อมบอกเสียงจิงจัง คนที่ได้ยินต่างพากันส่งเสียงแซว คุณจันทน์นั่งหน้าเหวอแล้วรอยแดงจางๆ ก็เริ่มชัดเจนขึ้นบนแก้มขาวเนียนนั่น
“♪ มันเจ็บช้ำ มันเจ็บใจ .. มันเจ็บใจ ไม่รู้ทำไม .. มันปวดร้าว มันปวดใจ มันปวดใจ .. ทำได้ยังไง?”
“มึงเป็นเหี้ยไรไอ้แมค เห่าหอนเป็นหมาเดือนสิบสอง ดังถึงหน้าตึกโน่น”
พฤกษ์ ที่เพิ่งเดินเข้ามาได้ยินแมคส่งเสียงโหยหวนจึงเอ่ยปากถาม
“มึงมาพอดี ไอ้เหี้ยนี่ มันขโมยหัวใจกู กูจองคุณจันทน์แล้วมึงก็รู้ใช่ป่ะ!”
“เออ แล้วไง?”
“แล้วไงหรา? มันพูดว่า คุณจันทน์เป็นของมันไง ไอ้เพื่อนชั่ว เชอะ!”
“ปัญญาอ่อนชิบหาย”
ทุกคนพากันหัวเราะ เพราะแทนที่พฤกษ์จะเข้าข้าง กลายเป็นว่าแมคถูกด่าเพิ่ม แม้แต่คุณจันทน์เองยังหัวเราะจนหน้าแดง ถึงกับสำลักชาเขียว ไอค่อกแค่ก จนคนตัวโตข้างกายต้องคอยดูแล ลูบหลังให้ คนทั้งโต๊ะมองบรรยากาศสีชมพูที่กำลังเกิดขึ้นแต่ไม่มีใครกล้าแซวออกมาสักคน
“มึงเรียนเอกการแสดงไง? เมื่อคืนยังหม้อน้องมิวมิวอยู่เลย .. อย่ามาเถียงกูว่าไม่จริง กูเห็น!! ออกมาจากหอเค้าเมื่อเช้า อย่าให้กูต้องบอกว่าร่ำลากันยังไงบ้าง ทำมาเป็นคร่ำครวญ ไอ้สัส!!”
“น้องมิวมิว ดาวบริหารฯ อ่ะนะ”
“เออ แม่งดึงดาว”
แมคที่กำลังจะอ้าปากเถียง ถึงกลับหุบปากลงแทบไม่ทัน เพราะที่พฤกษ์พูดมันคือความจริง ดาวมันยั่ว มันเลยต้องสอยลงมาสั่งสอน
“อ้าว~ กูเห็นก่อนหน้านั้นตามไอ้ดินอยู่”
“ไอ้ปัณณ์ ไอ้สัส!”
“หูย~ พี่แมค เจ๋งวะ”
ป้าบ~~
“ตัวอย่างที่ดี มีไม่ทำตาม มึงอย่าทำตัวเลวอย่างมัน”
ฟรังซ์ตบหัวน้องชาย แล้วเน้นตรงคำว่า เลว ใส่หน้าเพื่อนตัวเอง ฟรานซ์เอาแต่คลำหัวตัวเองป้อยๆ ปากบ่นขมุบขมิบ คนตัวเล็กหันไปมองหน้าไอดิน เมื่อได้ยินสิ่งที่พี่ปัณณ์เอ่ยถึง แต่อีกคนทำเพียงส่ายหัวแล้วยิ้มให้เท่านั้น
“หึ .. ไม่แคร์”
“แล้วน้องพรีมมึงล่ะ”
“เขาก็อยู่ของเขาสิ ไม่เกี่ยวกับกู”
“ไอ้หน้าหม้อ”
คุณจันทน์รู้สึกว่ามื้อเช้าวันนี้ สนุกจังได้หัวเราะกับเพื่อนและได้รู้จักกับพี่พวกนี้มากขึ้นกว่าเดิม ได้รู้ว่าชีวิตในมหาวิทยาลัยมันเป็นยังไง และได้รู้ว่าคนข้างกายใส่ใจเขาเพียงใด
-----------------------------------------------------
จากวันที่คนตัวเล็กให้โอกาสเขาได้ดูแล เวลาผ่านมาได้เดือนกว่าแล้ว มหกรรมการรับน้องทำให้ไอดินกับคุณจันทน์เจอกันเพียงช่วงเช้าตอนไปรับมาจากบ้านเท่านั้น ส่วนตอนเย็นบางวันไอดินต้องอยู่เข้าเชียร์ คนตัวเล็กเลยต้องกลับกับฟรานซ์บ้างบางครั้ง คุณจันทน์เรียนภาคอินเตอร์ ไม่เคร่งเรื่องการเข้าห้องเชียร์เหมือนอย่างคณะอื่น
“วันนี้พี่ไอดินต้องเข้าเชียร์รึป่าวฮะ?”
“ไม่ครับ แต่มีประชุมทีมบาสฯ .. คุณจันทน์รอได้ไหม? เสร็จแล้วพาไปกินของอร่อย”
“อืม .. ได้ครับ”
“น่ารัก .. เดี๋ยวพี่ไปรับที่คณะเหมือนเดิม”
“ไม่เป็นไรฮะ จันทน์ไปหาที่โรงยิมดีกว่า พี่ไอดินจะได้ไม่ต้องย้อนไปย้อนมา”
“จะมายังไง”
“ให้ฟรานซ์ไปส่งได้ฮะ”
“แน่ใจนะ”
“ครับผม”
กลายเป็นภาพที่คุ้นตาของบรรดานักศึกษาในคณะบัญชีภาคอินเตอร์ ที่เห็นรถ BMW สีดำคันงาม มาส่งนักศึกษาปีหนึ่งคนน่ารักแบบนี้ประจำทุกเช้า แรกๆคนก็ฮือฮา เพราะว่าเจ้าของรถคันงาน คือหนุ่มฮอตที่ทุกคนต้องรู้จัก เป็นถึงรองเดือนมหาวิทยาลัย และเด็กปีหนึ่งน่ารักคนนั้น ไม่ใช่ใครที่ไหน รุ่นน้องในคณะฯ ที่ทุกคนต่างเอ็นดูกับรอยยิ้มแสนหวานของเจ้าตัว
“ตั้งใจเรียนนะ เย็นนี้เจอกัน”
“เหมือนกันครับ”
ไอดินเดินไปส่งคุณจันทน์จนถึงโต๊ะประจำกลุ่ม ทักทายคนในโต๊ะเล็กน้อย ยกมือลูบผมคนตัวเล็กก่อนที่จะบอกลาไปเรียนเช่นทุกวัน
“อิจฉาคุณจันทน์อ่ะ”
“หืม! อะไรอะ อิจฉาเราทำไม”
“ก็ดูสิ พี่ไอดินหล่อแบบ หล่อมากอ่ะ แล้วยังดูแลเทคแคร์ดีมากอีก รู้ตัวบางไหมว่าน่าอิจฉาแค่ไหน! เนาะกะทิเนาะ!”
“ช่าย~”
“ไม่เห็นรู้เลย!! .. แล้วนี่ฟรานซ์กับภูผายังไม่มาล่ะ?”
คนตัวเล็กหาทางเบี่ยงประเด็น ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะ ว่าอีกคนดูแลเขาดีแค่ไหน ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาพี่ไอดินทำทุกอย่างเหมือนเดิมเสมอ
“มาแล้ว แต่ไปหาอะไรกินที่ซุ้ม .. นั่นไงเดินมานู้นแล้ว”
“คุณจันทน์มานานยัง?”
“เพิ่งมา วันนี้ไปส่งที่โรงยิมนะ”
“ไปทำไม?”
“ไปรอพี่ไอดิน”
“อุ๊ต๊ะ! พัฒนาว่ะ มีไปรอกันด้วย”
“พูดมาก!”
ฟรานซ์หันไปพูดกับภูผา แล้วพากันส่งยิ้มล้อเลียน จนคุณจันทน์ต้องหน้าแดงอีกครั้ง
“เออ ฟรานซ์ เมื่อกี้พี่จีจี้ถามหานะ บอกว่าจะคุยเรื่องประกวดดาวเดือน”
“ประกวดดาวเดือน? เกี่ยวอะไรกับเรา?”
“เห็นว่าจะให้ฟรานซ์ลงนะ”
“ห๊ะ!! เราเนี้ยนะ”
“อืม .. แกบอกอยากได้คุณจันทน์ไปประกวดดาวด้วย”
“อ่ะ! ไม่ใช่แระ”
“แกบ่นว่า ผู้หญิงคณะเราสวยน้อยกว่าคุณจันทน์นะ ขำจะตาย”
กะทิกับแตงไทยเล่าถึงพี่จีจี้ หนุ่มใจสาวรุ่นพี่ปีสอง เป็นเจ้าแม่กิจกรรมตัวยงของคณะฯ มีหน้าที่สอนน้องปีหนึ่งร้องเพลงเชียร์ เพลงประจำคณะ และตอนนี้คงมีหน้าที่หาคนลงประกวดดาวและเดือนประจำคณะฯ ด้วยแน่เลย
--------------------------------------------------------------------
“กูส่งแค่นี้ เดินเข้าไปเองได้ใช่ไหม”
“ได้ดิ .. ขับรถดีดีนะฟรานซ์ ไม่ต้องซิ่ง”
“เออ ไปได้แล้ว!”
หลังจากเรียนวิชาสุดท้ายเสร็จ พี่ไอดินส่งข้อความมาบอกว่าอยู่ที่โรงยิมแล้ว จะให้ไปรับไหมแต่คุณจันทน์ยังคงยืนยันว่าจะไปหาเอง
“คุณจันทน์ สวัสดีครับ”
“เอ่อ สวัสดีครับพี่คิว”
ลงจากรถเรียบร้อยคนตัวเล็กกำลังรอข้ามถนนเพื่อไปยังโรงยิมกลางของมหาวิทยาลัยที่อยู่ฝั่งตรงข้าม เสียงทักทายดังขึ้นมากจากหนุ่มตี๋คณะวิทยาศาสตร์ชั้นปีสอง
“ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้ กำลังจะไปไหนครับ?”
“ไปโรงยิมครับ”
“โรงยิม? ไปทำไมครับ”
“อะ เอ่อ ..”
“รถว่างแล้ว พี่ไปส่งครับ”
“คะ ครับ”
คิวถือโอกาสแตะข้อศอกพร้อมดันให้คนตัวเล็กออกเดิน คุณจันทน์ไม่สามารถปฏิเสธอะไรได้เลยนอกจากเดินไปเงียบๆ จากที่มีรถวิ่งไปมาขวักไขว่ แต่ตอนนี้ถนนกลับว่างโล่ง
“เมื่อวาน พี่ไปหาแต่ไม่เจอ ฝากขนมไว้ให้ได้รับมั้ยครับ”
“เอ่อ ได้ครับ ขอบคุณนะครับ”
“อร่อยมั้ยครับ”
“กะ ก็อร่อยครับ”
“งั้นคราวหน้า พี่พาไปทานที่ร้านนะ มีขนมให้เลือกเยอะเลย”
“...”
เมื่อวานตอนบ่ายคิวไปหาและมีขนมจากร้านชื่อดังไปฝากอีกคนเช่นเคยที่ทำมาตลอดสองสัปดาห์ แต่ครั้งนี้กลับไม่เจอคนตัวเล็ก เลยฝากขนมไว้กับกะทิและแตงไทย เพราะคุณจันทน์เอารายงานไปส่งที่ห้องพักอาจารย์กับฟรานซ์แล้วถูกอาจารย์ให้ช่วยเช็คชื่อคนที่ยังไม่ได้ส่งพร้อมให้ช่วยจัดเรียงรายงานตามหมายเลขประจำตัว กว่าจะออกจากห้องพักอาจารย์ได้ ใช้เวลาไปเกือบชั่วโมง
“คุณจันทน์”
“พี่ไอดิน .. เอ่อ จันทน์ไปก่อนนะครับ ขอบคุณครับที่เดินมาส่ง .. สวัสดีครับ”
ไอดินรีบเดินออกมาจากโรงยิมเพราะไอ้ตั้มเพื่อนในทีมบาสฯ เดินมาบอกว่า เห็นคุณจันทน์ยืนรอข้ามถนนอยู่ แต่ภาพที่เห็นคือ ไอ้คิวที่แตะแขนพาคนตัวเล็กเดินข้ามถนนมา รู้สึกยังไง? แน่นอนว่าไม่พอใจ หวง และ ห่วง แต่ยังไม่ถึงขั้น หึง เพราะเท่าที่ดูคนตัวเล็กดูไม่เต็มใจ
การเจอกันครั้งแรกระหว่างเดือนวิศวกรรมปีสาม และหนุ่มเจ้าเสน่ห์จากวิทยาศาสตร์ ปีสอง ที่ต่างคนต่างเคยได้ยินเรื่องราวของอีกฝ่ายมาบ้าง ไอดินรู้ว่า คิวตามจีบคุณจันทน์ มาได้ระยะหนึ่งแล้ว มีไปหา เอาขนมไปให้ เขายอมรับได้ในเรื่องนี้ เพราะเขากับคุณจันทน์ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน มันขึ้นอยู่กับคุณจันทน์ว่าจะเปิดโอกาสให้ใคร และเลือกใครในท้ายที่สุด
“สวัสดีครับ .. แล้วคราวหน้า ไปทานขนมที่ร้านกับพี่นะครับ”
“อะ เอ่อ เอ่อ .. จันทน์ขอคิดดูก่อนนะครับ .. ขอบคุณครับ”
คุณจันทน์กล่าวลาแล้วรีบจับแขนคนข้างตัวเดินเข้าในโรงยิม บรรยากาศมาคุกำลังเกิดขึ้น สิ่งที่คนตัวเล็กรับรู้คือพี่ไอดินกำลังไม่พอใจ
“พี่ไอดิน .. เข้าข้างในกันนะ”
“ทำไมมาด้วยกันครับ”
ภาพที่คิวเห็นตรงหน้าคือ ผู้ชายคนนั้นดึงเอากระเป๋าสะพายของคนตัวเล็กไปถือ มือใหญ่กอบกุมรอบข้อมือน้อย แล้วจับจูงพากันเดินเข้าไปในโรงยิม โดยคนตัวเล็กไม่ได้ปัดป้องหรือแสดงอาการไม่ยินยอมแต่อย่างไร คู่แข่ง!! คำนี้ผุดขึ้นมาในหัวของเขา พี่ไอดินคือคู่แข่งที่เขายอมรับว่าเหนือกว่าเขาหลายด้าน แต่เขาจะไม่มีทางยอมแพ้ ในเมื่อคุณจันทน์ยังไม่ได้มีเจ้าของเป็นตัวเป็นตน
“จันทน์ยืนรอข้ามถนน พี่คิวแค่เข้ามาทักเอง”
“หวง”
“งื้อ! อะไรเล่า”
“หวงจริงๆ”
“ไม่มีอะไรสักหน่อย”
“แล้วฟรานซ์ไปไหน ทำไมคุณจันทน์มาคนเดียว”
“ฟรานซ์ขับรถมาส่งฮะ จันทน์แค่รอข้ามถนนเองนะ”
เมื่อทั้งคู่เดินเข้ามาในโรงยิมเหล่ารุ่นพี่และรุ่นน้องที่นั่งกันอยู่ทีแสตนด์เชียร์ต่างพากันมอง บุคคลที่เข้ามาใหม่เป็นตาเดียวกัน พร้อมด้วยเสียงโห่จากแกนนำที่คงไม่ใช่ใครอื่น นอกจากเพื่อนคนตัวสูงทั้งนั้นแหละ
“มึงกลัวน้องหาย รึไง! จับไม่ปล่อยเลย ไอ้สัส!”
“ตีนกูไหม?”
“>///<”
คุณจันทน์พยายามเบี่ยงตัวเพื่อไปหลบด้านหลังของไอดิน เพราะเสียงโห่แซวจากบรรดารุ่นพี่และคนที่นั่งรอประชุมทีมบาสฯ อยู่บริเวณนั้น
“นั่งตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวไอ้ฟรังซ์กับปัณณ์มา มันไปหาซื้อของกิน”
“ครับ”
“น่ารัก!!”
ฮิ้ว~~
ไอดินพาคุณจันทน์ขึ้นไปนั่งบนแสตนด์เชียร์ หลังจากจบประโยคหวานๆ นั้นเสียงโห่แซวดังขึ้นมาอีกครั้งจากคนด้านล่างแสตนด์ ไอดินหันไปยกนิ้วสำคัญให้ แล้วเดินจะลงมานั่งประชุมนักกีฬาทีมบาสฯ ของมหาวิทยาลัยต่อ
คุณจันทน์หยิบเอาโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาเล่นนู่นเล่นนี่ไปเรื่อย เงยหน้ามาอีกทีเห็นพี่ไอดินและพี่พฤกษ์ยืนอยู่ข้างกัน สายตาจับจ้องอยู่ในสนามที่มีคนวิ่งไปวิ่งมา คุณจันทน์รู้สึกว่าคนตัวสูงมีอะไรบางอย่างที่ดึงดูด มันทำให้เขาไม่อาจละสายตาไปได้ เหมือนโดนสะกดจิต และกว่าที่เจ้าตัวจะได้สติโทรศัพท์ในมือได้กดถ่ายรูปตรงหน้าไปแล้วไม่รู้ตั้งกี่รูป
“คุณจันทน์ .. มานานแล้วเหรอ?”
“สวัสดีครับ พี่ฟรังซ์! สวัสดีครับ พี่ปัณณ์”
“หวัดดีครับ .. อ่ะ!! ชาเขียวเย็นของคุณจันทน์”
ปัณณ์ทักทายคุณจันทน์ แล้วยื่นแก้วชาเขียวเย็นไปให้คนตัวเล็ก ที่มาช้าเพราะกว่าจะไปซื้อของได้ไอ้เพื่อนตัวดี มันย้ำอยู่นั่นแหละว่า อย่าลืมชาเขียวเย็นของคุณจันทน์ จนเขานึกรำคาญ ต้องบอกมันว่า กูรู้แล้วหยุดย้ำสักที นั่นแหละมันถึงจะหยุดได้
“แล้วทำไมนั่งอยู่คนเดียวครับ ไอ้ฟรานซ์ไปไหน”
“ฟรานซ์มาส่งครับ แต่บอกว่ามีนัด เลยไปแล้ว”
“มีนัด? ไอ้นี่!! เอาใหญ่แล้ว”
“มึงอย่าเว่อร์ แต่ก่อนมึงก็แบบนี้แหละ มีนัดทุกเย็นหลังเลิกเรียน”
“โหว~ ไม่พูดเรื่องอดีตสิจ๊ะ ปัณณ์จ๋า”
“จ๋า พ่องสิ!!”
คนตัวเล็กอดที่จะหัวเราะกับบทสนทนาของสองคนตรงหน้าไม่ได้ เขาไม่เคยเห็นพี่ฟรังซ์เป็นแบบนี้กับใคร ส่วนใหญ่จะเก๊กขรึม ดูเป็นงานเป็นการ เหมือนคนตัวสูงด้านล่างนั่นแหละ แต่พออยู่กับพี่ปัณณ์ เหมือนว่าจะขี้แกล้ง ขี้แหย่มากขึ้น
---------------------------------------------------------------
คุณจันทน์นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง เขากลับมาถึงบ้านได้สักพักแล้ว เมื่อค่ำพี่ไอดินพาไปทานผัดไทยเจ้าดัง พร้อมด้วยน้ำส้มคั้นแสนแพงแต่หวานมาก แถมยังให้เขาเอามาฝากแม่นิ่มและคนที่บ้านอีกด้วย หมดเงินไปเยอะเลยนะนั่น
โทรศัพท์เครื่องบางมีสายเข้าและคงไม่ใช่ใครอื่น คนที่เพิ่งมาส่งเขาที่บ้านเมื่อสักชั่วโมงที่ผ่านมา พี่ไอดินโทรมาบอกว่าถึงบ้านแล้ว พรุ่งนี้จะมารับเหมือนเดิม คุยกันอีกนิดหน่อยเขาก็ไล่ให้อีกคนไปอาบน้ำและพักผ่อน เพราะวันนี้คนตัวสูงเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว กับการคัดเลือกนักบาสฯ เข้าทีมมหาวิทยาลัย
หลังจากวางสายคุณจันทน์นึกขึ้นได้ว่าได้ถ่ายรูปอีกคนที่สนามบาสฯ ไว้ เจ้าตัวเลือกรูปที่ชอบมารูปหนึ่ง แต่งสีแต่งรูปอีกนิดหน่อยแล้วเข้าไอจี พร้อมกับอัพโหลด
...
หลังจากอาบน้ำเรียบร้อย ความเมื่อยล้าจากการคัดตัวนักกีฬาเมื่อเย็นทำให้ไอดินรู้สึกสบายตัวขึ้น แต่เอาจริงเขารู้สึกหายเหนื่อยตั้งแต่เห็นคุณจันทน์กินผัดไทยจานใหญ่ พร้อมต่อด้วยหมูสะเต๊ะ อย่างเอร็ดอร่อยแล้ว เด็กอะไรทำอะไรก็น่ารักไปหมดในสายตาเขา หากถามว่าความสุขของเขาคืออะไร ณ ตอนนี้ ความสุขของเขาคือ คุณจันทน์
ไอดินตั้งใจจะหยิบโทรศัพท์มาตั้งเวลาปลุก แต่เห็นมีแจ้งเตือนจากไอจี เจ้าตัวจึงกดเข้าไปดู และพบว่าคนที่แท๊กข้อความมาให้เขาคือ แมคไอ้เพื่อนจอมกวน ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาอาจจะสบถด่าในความไร้สาระของมัน หรืออาจจะยกเท้าถีบมันสักทีเมื่อเจอหน้า แต่ครั้งนี้มันทำให้เขายิ้มและยิ้มกว้างมากด้วยสิ เขาต้องไปขอบคุณมันสักหน่อยแล้วล่ะ
รูปที่โพสอยู่ในไอจี เป็นรูปที่ไอดินยืนหันข้างมาหากล้อง กำลังเขียนอะไรสักอย่างลงในบอร์ด มีไอ้พฤกษ์กำลังชี้ไม้ชี้มือไปในสนาม มีพื้นหลังเป็นพวกรุ่นน้องที่มาคัดตัวในวันนี้ แต่สิ่งที่ทำให้เขายิ้มได้มากที่สุดคือ แคปชั่นที่คนตัวเล็กลงเอาไว้ สำหรับคนอื่นอาจดูว่าไม่มีอะไรแต่มันกลับทำให้ใจเขาใจเต้นแรง
296 Likes
JomChan Fighting!! ♥
Max_Maxma @IDIN_P ไม่ต้องมายิ้ม กูรู้ว่ามึงชอบ
France_Za แล้ว แล้ว เอาแล้วเอาหลาว!!
PhuphaMania @France_Za กูว่าเป็นหนัก!!
Tangkwaaa กรี๊ดดดดด @Kathi_kathi เทอคิดแบบเรามั้ย บี1
Kathi_Kathi แอบมองเธออยู่นะจ๊ะ @Tangkwaaa ไม่ต้องสืบเลยจ๊ะ บี2
…
IDIN_P ♥
แล้วพบกันใหม่ :pig4:
Talk : ขอบคุณมากๆ เช่นเดิมนะคะ .. สำหรับคอมเม้นและกำลังใจที่ได้รับมันดีมากจริงๆ ค่ะ ... :L2:
มีคนถามมาว่าจะ ดร่าม่ามั้ย .. บอกเลย มี!!!! แต่น้อยมากคร๊า เราขอแนว Feel Good อ่านแล้วยิ้มๆ เหมือนจิบไวน์ยามเย็นริมทะเลค่ะ 5555
-
:L2: :pig4:
เราชอบบี1บี2 55
-
อยากไปนั่งดูคุณจันทร์กินจังเลย ท่าทางอร่อยทุกอย่าง :katai2-1:
-
หวงแรงจริงจริ้งพี่ไอดิน ขนาดยังเป็นแฟนนะเนี่ย :pig4:
-
บทที่ 6 เธอและฉัน จับมือเคียงกันนับจากนี้ (ของขวัญ – มัสคีเทียร์)
“มึงมีอะไร?”
“ผมชอบคุณจันทน์”
“บอกกูทำไม?”
ไอดินมองรุ่นน้องที่ยืนตรงหน้า ไอ้คิว มันนัดเขามาคุยหลังโรงยิม จริงๆเขาไม่ต้องมาก็ได้แต่เพื่อยุติความวุ่นวายนี้ ไม่ใช่ครั้งแรกที่มันนัดเคลียร์ เขาพูดกับมันไปหลายรอบแล้ว ทั้งต่อหน้าและกับคนอื่นที่มันฝากเรื่องมา เขาเป็นคนขี้รำคาญ ในเมื่อมันกล้าที่จะบอกว่าครั้งนี้ครั้งสุดท้าย เขาเลยต้องมาเพื่อให้เรื่องมันจบๆไป จะได้ไม่มีเรื่องไปวุ่นวาย ยุ่งยากกับคนตัวเล็กของเขาได้ เขาคิดว่าไอ้คิวคงไม่ทำอะไรคุณจันทน์หรอก แต่ของแบบนี้กันไว้ก็น่าจะดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลยใช่ไหมล่ะ
“พี่เลิกยุ่งกับคุณจันทน์ได้มั้ย”
“กูบอกมึงหลายครั้งแล้วนะ ว่ากูไม่ทำ!!”
“ทำไม?”
“ไอ้คิว กูจะพูดครั้งสุดท้าย มึงชอบน้อง มึงต้องทำให้น้องชอบมึงเอง ไม่ใช่เที่ยวไปบอกให้คนโน้นคนนี้หลีกทางให้ กูเคยบอกให้มึงเลิกยุ่งกับคุณจันทน์หรือเปล่า กูเคารพในการตัดสินใจของคุณจันทน์ ถ้าคุณจันทน์ชอบมึง กูจะยอมรับและเป็นคนไปเอง”
“คุณจันทน์ไม่เคยเปิดโอกาสให้ผม ถ้ายังมีพี่!!”
คิวกำมือตัวเองแน่นหลังพูดประโยคที่เจ็บปวดนั้นจบ เขาไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน รู้แค่ว่า เขาชอบคุณจันทน์มาก มากจนไม่ได้อาจทนอยู่เฉยแบบนี้ได้ แต่สำหรับคุณจันทน์ คนตัวบางไม่เคยมีใจให้เขาเลย ไม่เคยยอมให้เขาเข้าใกล้แบบที่ผู้ชายตรงหน้าทำ ทั้งๆ ที่เขาก็มั่นใจว่าเขาไม่มีอะไรที่ด้อยไปกว่าผู้ชายคนนี้เลย ทำไมคุณจันทน์ไม่มองเขาบ้าง
“เพราะอะไร มึงน่าจะรู้คำตอบดี”
“หึ .. ผมสู้พี่ไม่ได้ตรงไหนวะ หรือว่า ลีลาพี่แม่งเด็ดแบบที่เค้าว่ากัน”
“ไอ้เหี้ยคิว!! กูว่ามึงเริ่มจะคุยไม่รู้เรื่องนะ”
“ผมว่า ลีลาผมก็ไม่แพ้ใครนะ .. ลองให้คุณจันทน์ มะ”
ปั๊ก .. ตุ๊บ
ไอดินไม่สามารถทนฟังได้อีกต่อไป เขาชกเข้าที่หน้าไอคิวอย่างเต็มแรง ห้ามตัวเองไม่ได้จริงๆ จากคำพูดของมัน การพูดถึงคุณจันทน์แบบไม่ให้เกียรติ หลังจากนั้นมันก็พุ่งเข้าใส่เขา แลกหมัดกันไปมา เขาไม่คิดจะเอาชนะมันหรอกนะ แค่อยากจะสั่งสอนให้มันสงบปากสงบคำบ้าง มวยไทย เทควันโด้ที่เคยเรียนมาถูกงัดมาใช้ เพิ่งรู้ว่าที่ไปเรียนการต่อสู้พวกนั้นมามันมีประโยชน์ก็ตอนนี้ ตอนที่เขาจะใช้มันเพื่อป้องกันตัวเองและเพื่อปกป้องคนที่เขารัก
ไอ้คิวสู้เขาไม่ได้เลย มันโดนทั้งหมัด ทั้งเท้า เจ็บหนักเหมือนกัน ปากแตก ตาข้างหนึ่งบวมจนปิด แต่ก็สมควรแล้ว เพราะมันอยากปากหมาเอง เมื่อเห็นว่ามันไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นสู้ได้อีก ไอดินยืนมองอีกคนนิ่ง
“ไอ้คิว มึงจำไว้ .. ถ้ามึงยังดูถูกคุณจันทน์อีก กูจะกระทืบให้จมตีนกู”
“...”
“แล้วที่คุณจันทน์เค้าไม่สนใจมึง เพราะตัวมึงเองไม่ใช่เพราะกู และถ้าเค้าจะชอบมึง ถึงมีกูยังไงเค้าก็ชอบมึง”
“...”
“ถ้าปากมึงยังหมาแบบนี้ อย่าหวังว่าใครจะชอบมึง แล้วอย่ามายุ่งกับคุณจันทน์อีก กูขอเตือนครั้งสุดท้าย”
ไอดินชี้หน้าด่าอีกคนที่ยังนอนกุมท้องอยู่ที่พื้น พูดจบเจ้าตัวเดินหันหลังกลับมาเห็นฟรังซ์ ปัณณ์ และไอ้แมค ยืนรออยู่แล้ว ส่วนพฤกษ์ เขาให้มันไปรับคนตัวเล็กแทนเขา เย็นนี้พวกเราตั้งใจว่าจะไปกินจิ้มจุ่มกัน แต่คุณจันทน์เลิกเรียนช้ากว่าเขา แล้วไอ้คิวยังนัดมาเคลียร์อีก จากเดิมที่ตั้งใจว่าจะไปรับคนตัวเล็ก เลยต้องให้เพื่อนไปรอรับแทน
“ไอ้ดิน ..ระวัง!!”
ผลั๊ว!!
---------------------------------------------------------------
หลังเลิกเรียนคุณจันทน์มานั่งรอสารถีส่วนตัว ที่ตามรับตามส่งเขาตลอด ถ้าอีกคนไม่ติดงานอะไร แต่ช่วงนี้ใกล้งานแข่งกีฬาภายในมหาวิทยาลัย แล้วยังต่อด้วยงานประกวดดาวเดือนประจำปี ทำให้พี่ไอดินต้องไปซ้อมบาสฯในช่วงเย็น เลยไม่ค่อยได้ไปส่งที่บ้าน คนตัวเล็กเลยมีฟรานซ์ไปส่งบ้านเกือบทุกวัน แต่ตอนเช้ายังคงเป็นพี่ไอดินไปรับมาส่งที่ตึกคณะฯ ทุกเช้าเหมือนเดิม
วันนี้พี่ไอดินบอกว่างดซ้อม เลยจะพาไปกินจิ้มจุ่มกับพวกพี่ๆ คนตัวเล็กนั่งรอมาเกินครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่อีกคนก็ยังไม่มาจากที่อารมณ์ดีเพราะจะได้ไปกินของอร่อยก่อนกลับบ้าน กลับหงุดหงิดเพราะรออีกคน ถ้าไม่ว่างน่าจะโทรศัพท์มาบอกกันบ้างสิ ฟรานซ์ไปซ้อมบอลกับภูผา กะทิกับแตงไทยก็กลับบ้านไปแล้ว พี่ไอดินไปไหน ทำไมมาช้าจังล่ะ
คุณจันทน์ตัดสินใจต่อสายไปหาอีกคนแต่กลับติดต่อไม่ได้ จากที่เริ่มหงุดหงิด กลับมีความกังวลเพิ่มมาอีกอย่าง เพราะพี่ไอดินไม่เคยผิดเวลา เจ้าตัวมักมาก่อนเวลานัดเสมอ ไม่เคยต้องให้เขารอเลยสักครั้ง เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?
“คุณจันทน์ อยู่นี่เอง! หาตั้งนาน”
“พี่พฤกษ์ .. มีอะไรครับ”
“เอ่อ!! พี่มารับแทนไอ้ดินน่ะ”
“แล้วพี่ไอดินไปไหนฮะ”
“คือแบบนี้นะ .. ไอ้ดิน มัน มัน .. หัวแตกอ่ะ กำลังไปโรงพยาบาล”
“หัวแตก!!”
คุณจันทน์ร้องเสียงหลง หน้าเริ่มซีด มือน้อยเย็นเฉียบด้วยความตกใจ คนตัวเล็กมีความกังวลใจอย่างปิดไม่มิด มีแต่ความเป็นห่วงว่าอีกคนจะเป็นอะไรมากหรือเปล่า แล้วทำไมถึงหัวแตกได้? เกิดอะไรขึ้น? ใครเป็นคนทำ?
“คุณจันทน์ ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรนะ .. ไอ้ดินมันโอเคแล้ว”
“จัน .. จันทน์จะไปหาพี่ไอดิน”
“แต่พี่ว่า คุณจันทน์กลับบ้านก่อนดีกว่า .. ไอ้ฟรังซ์ให้พี่พาไปส่งบ้าน”
“ไม่เอา! จันทน์จะไปหาพี่ไอดิน~”
“โอเค โอเค .. อย่าร้องนะ ไปก็ไปครับ”
มองหน้าคนตัวเล็กแล้วได้แต่ยินยอม แค่คุณจันทน์เงยหน้ามาบอก พร้อมส่ายหัวไปมา ไหนจะไอ้น้ำตาที่คลอหน่วยตาอยู่นั่นอีก ไม่ยอมก็คงต้องยอมแล้วล่ะ เขาเพิ่งเข้าใจความรู้สึกของไอ้ดิน ไอ้ฟรังซ์ วันนี้ว่าทำไม ถึงได้ตามใจเด็กคนนี้นัก
พฤกษ์ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ที่ไอดินถูกตีหัว เขากำลังจะไปรับคุณจันทน์แทนไอ้ดิน แต่ระหว่างทางเจอใครบางคนที่กำลังยืนเหมือนรออะไรอยู่หน้า ‘ถาปัด มันอดใจที่จะลงไปทักทายไม่ไหว คุยไปคุยมา เขาก็จับอีกคนยัดใส่รถแล้วพาไปส่งที่หอสมุด ตามที่เจ้าตัวจำใจบอกออกมา ทำให้เลยเวลาที่คุณจันทน์เลิกเรียนไปนานเหมือนกัน
พอใกล้จะถึงคณะของคนตัวเล็ก เขาได้รับโทรศัพท์จากไอ้ฟรังซ์ว่า ไอ้ดินหัวแตกกำลังจะไปโรงพยาบาล มันบอกอย่าเพิ่งถามอะไรมาก ให้รับคุณจันทน์แล้วไปส่งที่บ้านเลย แต่แทนที่จะได้ทำอย่างนั้น คงต้องเปลี่ยนแผนที่จะพาคนตัวเล็กไปส่งบ้านเปลี่ยนเป็นไปโรงพยาบาลแทน
“คุณจันทน์!!”
“เห๊ย! คุณจันทน์ ทำไมไม่กลับบ้าน”
ปัณณ์เอ่ยเรียกคนตัวเล็กขึ้นมาคนแรก ตามมาด้วยฟรังซ์ที่เดินเข้ามาหาคนตัวเล็กพร้อมเอ่ยถามแล้วมองไปยังเพื่อนตัวเอง ที่เจ้าตัวทำได้เพียงแค่ยักไหล่ พร้อมเอ่ยแบบไม่มีเสียงว่า ไม่ยอมกลับ
คุณจันทน์เดินไปหยุดข้างเตียงคนไข้ มองใบหน้าคมที่มีผ้าพันอยู่รอบศีรษะ รอยแตกที่มุมปากด้านซ้าย ตรงโหนกแก้มขวามีรอยเขียวช้ำ ที่มือขวามีผ้าพันแผลอีกจุด คุณจันทน์ใจกระตุกที่เห็นภาพแบบนี้ของอีกคน
“เกิดอะไรขึ้นครับ ทำไมพี่ไอดินเป็นแบบนี้”
“มันถูกไอ้คิวตี”
“พี่คิว~~”
ฟรังซ์หันมามองปัณณ์และแมค เหมือนปรึกษาว่าควรจะเล่าเรื่องนี้ให้คุณจันทน์ฟังดีไหม และเมื่อเพื่อนทั้งสองพยักหน้า
“ไอ้คิวมันไม่พอใจ ที่ไอ้ดินมันออกตัวว่าจีบคุณจันทน์ มันเห็นไอ้ดินตามรับตามส่งคุณจันทน์ มันคงอิจฉามั้ง ความจริงมันนัดไอ้ดินคุยหลายครั้งแล้ว จนครั้งนี้มันบอกว่าจะเป็นครั้งสุดท้าย”
“...”
“ครั้งที่แล้วมันบอกไอ้คิวไปแล้ว ว่ามันขอโอกาสจากคุณจันทน์ และคุณจันทน์ก็ตกลง แต่ไอ้คิวมันไม่เชื่อ พอมาวันนี้มันมาขอนัดเคลียร์อีกครั้ง บอกว่าครั้งสุดท้าย ไอ้ดินมันรำคาญ บอกจะได้จบๆไป พูดกันไป พูดกันมา เสือกต่อยกันซะงั้น”
“ไอ้เหี้ย ทำไมกูไม่อยู่ตรงนั้นวะ .. แม่งเอ๊ย”
“ไม่ต้องถึงมือมึงหรอก ไอ้คิวสู้ไอ้ดินไม่ได้เลย แต่แม่ง!! แพ้แล้วพาล แพ้แล้วไม่จบไง พอไอ้ดินหันหลังเดินกลับ มันหยิบไม้จากไหนไม่รู้มาฟาดเข้าอย่างจัง โครตหน้าตัวเมีย”
คุณจันทน์นิ่งฟังเรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบ แล้วนิ่งค้างไปเพราะคิดว่าตัวเองคือต้นเหตุในครั้งนี้ ทำให้อีกคนต้องมาเจ็บตัวแบบนี้
“ฟรังซ์”
“เอ่อ .. คุณจันทน์ มันไม่เป็นไรหรอก”
“เพราะ .. เพราะจันทน์ใช่มั้ยฮะ”
“ไม่ครับ ไม่ใช่!! .. ทำไมคิดแบบนั้น ถ้าไอ้ดินรู้ มันจะเสียใจนะ”
ปัณณ์เรียกฟรังซ์แล้วชี้ไปทางคนตัวเล็กที่ยืนน้ำตานองหน้า จนเขาต้องรีบเดินเข้าไปกอดไหล่อีกคนที่เป็นเหมือนน้องชายของเขาอย่างปลอบโยน
“พี่ว่าคุณจันทน์กลับบ้านก่อนดีกว่านะ พรุ่งนี้ค่อยมาหามันใหม่ มันยังไม่ตื่นง่ายๆ หรอก หมอให้ยาไว้ น่าจะหลับยาวเลยล่ะ”
“แต่ว่า~~”
“เชื่อพี่นะครับ พรุ่งนี้เช้าจะให้ไอ้ฟรานซ์ไปรับแต่เช้าเลย ตกลงไหม”
“ครับ .. ก็ได้ครับ”
“ไม่ต้องห่วง มันถึกจะตาย .. คืนนี้ พี่กับพี่ปัณณ์จะเฝ้ามันเอง แล้วมึงสองตัวเอาไง”
“กูกับไอ้แมค อยู่ดูมันให้ก่อน มึงกลับมาแล้วค่อยกลับ แล้วพรุ่งนี้กูมาใหม่ตอนเช้าแล้วกัน”
“เออ .. ตามนั้น”
พฤกษ์บอกให้ฟรังซ์สบายใจว่าจะมีคนอยู่ดูไอดิน ตอนนี้ไอ้คนไข้บนเตียงยังคงนอนไม่รู้เรื่อง หลังจากตกลงกันเรียบร้อย ฟรังซ์ไปส่งคุณจันทน์กลับบ้านและไปเอาเสื้อผ้ามานอนเฝ้าไอดินที่โรงพยาบาลคืนนี้
“กูไปดูดบุหรี่แป๊บ มึงจะเอาอะไรไหม”
“เอาอะไรมากินหน่อย กูหิวว่ะ ตั้งแต่เที่ยงยังไม่ได้กินไรเลย”
“เออ เดี๋ยวกูมา มึงดูมันไปก่อน”
---------------------------------------------------------------
คุณจันทน์ตื่นตั้งแต่เช้า หรือจะเรียกว่าหลับๆ ตื่นๆ ก็ได้ แม่นิ่มยังแปลกใจ เมื่อเจอคนตัวเล็กยืนตักข้าวต้มกุ้งใส่กล่องเก็บความร้อนอย่างตั้งใจ
“แม่นิ่มว่า เท่านี้พี่ไอดินจะอิ่มไหมฮะ”
“พอแล้วค่ะ เยอะแล้ว พี่อาจจะยังทานไม่ได้นะคะ”
“จริงสิ .. แต่จันทน์ว่า เอาไปเผื่อดีกว่า ถ้าทานได้ จะได้ทานเยอะๆ หายไวไว”
แม่นิ่มส่ายหัวอย่างเอ็นดู คนตัวเล็กดูเป็นห่วงอีกคนเป็นอย่างมาก เมื่อคืนหลังกลับมาถึงบ้าน แล้วเจ้าตัวรีบมาบอกขอให้ทำข้าวต้มเพื่อเอาไปเยี่ยมพี่ไอดิน พอถามว่าพี่ไอดินเป็นอะไร เจ้าตัวเล่าเพียงคร่าวๆ หน้าเศร้าตาแดง เห็นแล้วก็สงสารเลยไม่เซ้าซี้ถามต่อ
“ฟรานซ์ทำไมยังไม่มาอีก เดี๋ยวรถก็ติด”
“บ่นอะไรครับคุณ แหม~”
ฟรานซ์ที่เพิ่งเดินเข้ามายกมือสวัสดีแม่นิ่ม ได้ยินเสียงเพื่อนนินทาแล้วอดปากแซวไม่ได้ เมื่อคืนโทรศัพท์มาบอกให้มารับตอน 7โมงเช้า ยังไม่ทันได้คุยอะไรมากเจ้าตัวก็วางหูไปเฉย พอพี่ฟรังซ์โทรศัพท์มาหานั่นแหละเลยรู้เรื่อง เขาไม่คิดเลยว่าพี่คิวจะเป็นแบบนี้ หน้าตาก็ดีแต่ทำไมเป็นหมาลอบกัดวะ
“ไปกันได้แล้ว .. ลุกสิ โอ้เอ้อยู่ได้”
“ห๊ะ .. ยังไม่ได้กินไรเลย”
“ไม่ต้องกิน .. รีบไปเลย”
“แม่นิ่ม~ .. ดูคุณจันทน์สิครับ”
คุณจันทน์เดินหิ้วถุงผ้าที่ภายในมีทั้งข้าวต้มกล่องใหญ่ พร้อมด้วยน้ำส้มคั้นอีกหนึ่งกระติกนำหน้าออกไป ฟรานซ์โวยวายเสียงดัง ทำให้แม่นิ่มอดยิ้มอย่างเอ็นดูไม่ได้ ก็สองเพื่อนสนิทชอบแกล้งกันไปแกล้งกันมาอย่างนี้เป็นประจำ แต่คนที่โดนแกล้งตลอดน่าจะเป็นคนตัวเล็กมากกว่า
ก๊อกก๊อก ...
คุณจันทน์เคาะประตูแล้วเปิดเข้าไป คนป่วยยังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ฟรังซ์ผงกหัวขึ้นมา พอเห็นว่าเป็นใครเจ้าตัวก็ล้มตัวนอนต่อบนโซฟา ส่วนปัณณ์น่าจะอาบน้ำอยู่เพราะได้ยินเสียงดังออกมาจากห้องน้ำ
ฟรานซ์เดินถือถุงอาหารไปวางบนเคาน์เตอร์ที่กั้นเสมือนเป็นห้องครัวย่อมๆ มีไมโครเวฟ อ่างล้างจาน และชั้นคว่ำแก้วจานชาม คุณจันทน์เดินมาดูคนป่วยที่เตียง พี่ไอดินยังหลับสนิท ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ รอยเขียวช้ำบนแก้มเริ่มเด่นชัด หน้าตาดูซีดกว่าเดิม ที่แขนถูกเจาะให้น้ำเกลือ เขาจำได้ว่า เมื่อวานไม่มีนี่นา
“อ้าว~ .. มาเมื่อไหร่? ... ไปอาบน้ำ”
“อืม~”
“เมื่อคืนมันไข้ขึ้น พยาบาลมาเช็ดตัวไปสองรอบ กว่าจะได้นอนเกือบตีห้าได้มั้ง”
ปัณณ์เดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วเดินเข้าไปสะกิดคนบนโซฟาให้ลุกขึ้นไปอาบน้ำต่อจากตัวเอง แล้วเล่าเหตุการณ์เมื่อคืนให้ฟัง ไอดินไข้ขึ้นตอนประมาณห้าทุ่มได้ พวกเขากลับจากเอาเสื้อผ้า นั่งคุยกับพฤกษ์และแมคอีกนิดหน่อย ก่อนพวกมันจะกลับกันไป ผลัดกันอาบน้ำอาบท่า ก่อนนอนปัณณ์สังเกตเห็นว่าไอดินนอนกระสับกระส่าย จึงเดินไปดูใกล้ๆ พอจับตัวคนป่วยถึงกับสะดุ้งเพราะตัวมันร้อนมาก เรียกพยาบาลเข้ามา จนเกิดความวุ่นวายอยู่สักพัก สุดท้ายแล้วไอดินถูกฉีดยาและให้น้ำเกลือเพิ่ม แถมยังมีพยาบาลเข้ามาเช็คอุณหภูมิร่างกายทุกชั่วโมง
“กว่ามันจะตื่นคงบ่ายนั่นแหละ คุณจันทน์ไม่ต้องรอมันหรอก ไปเรียนก่อนเถอะ”
“...”
“มันไม่เป็นอะไรหรอก ไอ้นี่มันตายยาก เชื่อพี่สิ”
“ก็ได้ครับ”
ปัณณ์พูดปลอบใจคนตัวเล็ก ที่ดูเป็นห่วงเป็นใยคนบนเตียงมาก วันนี้เขากับฟรังซ์คงไม่ได้ไปเรียน ให้พฤกษ์จัดการยื่นใบลาแจ้งอาจารย์แล้ว ไอ้ดินคงต้องลาอย่างน้อย 3-5 วัน ถ้ามันดีขึ้น ไม่มีไข้แล้ว พรุ่งนี้เขากับฟรังซ์คงไปเรียนตามปกติ
“งั้นตอนเย็นจันทน์จะรีบมานะครับ .. จันทน์เอาข้าวต้มกุ้งมาฝาก มีน้ำส้มคั้นด้วย พี่ฟรังซ์กับพี่ปัณณ์ทานได้นะครับ จันทน์เอามาเยอะเลย”
“ตอนเย็นไลน์ไปบอกแล้วกันนะพี่ปัณณ์ จะกินอะไร จะซื้อมาให้”
“อืม~ ขอบใจ”
ฟรานซ์เอ่ยบอกแล้วลากคนตัวเล็กไปออกจากห้องไป เพราะดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่อยากไปเรียนซะอย่างนั้น ระหว่างทาง คุณจันทน์เอาแต่นั่งเงียบ ไม่พูดไม่จา
“คุณจันทน์~ .. พี่ดินไม่เป็นอะไรหรอก อีกกี่วันก็หายแล้ว”
“อื้ม~ เรารู้”
“มีอะไรอยากพูดไหม?”
“...”
คุณจันทน์หันมามองหน้าเพื่อนที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็ก แล้วยังเป็นเพื่อนที่เขาไว้ใจมากที่สุด เข้าใจเขาที่สุด เวลามีเรื่องอะไรไม่เคยจะปิดฟรานซ์ได้เลยสักครั้ง
“ฟรานซ์ เราอยากไปคุยกับพี่คิว”
“ห๊ะ!! เพื่อ?”
“เราเป็นต้นเหตุทำให้พี่ไอดินเจ็บตัว .. ถึงจะบอกว่าพี่คิวเป็นคนทำ แต่ก็เพราะเรา มันเริ่มต้นจากเรา”
“มึงบ้าป่ะเนี้ย! ฟังกูนะ ที่พี่ดินเจ็บตัวไม่ใช่เพราะมึง แต่เพราะพี่คิวไม่ยอมรับความจริง”
“...”
“เอางี้ .. ลองคิดกลับกัน ถ้าพี่ดินเป็นฝ่ายมาจีบมึงแล้วมึงไม่ชอบเขา แต่มึงชอบพี่คิวมากกว่า มึงคิดว่าพี่ดินจะทำแบบนี้ไหม? มันไม่ใช่สิ่งที่ลูกผู้ชายเขาทำกันนะเว๊ย!”
“ฟรานซ์ แต่เราอยากคุยกับพี่คิว อยากขอโทษที่ทำให้เป็นแบบนี้”
“เห้อ~ มึงต้องไม่ใช่คนแน่ๆ มึงน่าจะเกิดผิดที่ .. เออ เออ เดี๋ยวจัดการให้ ลำบากกูอีก”
ช่วงเช้าคุณจันทน์เข้าเรียนตามปกติ ภูผา กะทิแตงไทย พอรู้เรื่องก็ตกอกตกใจกันยกใหญ่ ไม่มีใครคิดว่าพี่คิวจะทำแบบนั้น ช่วงเที่ยงฟรานซ์บอกว่าวันนี้ พี่คิวไม่มาเรียน เพื่อนโทรฯไปมันก็ไม่รับสาย ให้รอไปเจอวันอื่นแทน ช่วงเย็นทุกคนตกลงกันว่าจะไปหาไอดิน แล้วจะรวมเงินกันซื้อของไปเยี่ยมไข้ด้วย
“คุณจันทน์ เป็นห่วงพี่ไอดินเหรอ .. วันนี้ไม่ค่อยยิ้มเลย”
“ใช่ๆ เพื่อนในห้องมาถามเราเลยนะ ว่าคุณจันทน์เป็นอะไร”
“เมื่อเช้าพี่ไอดิน หน้าซีดมาก รอยที่แก้มก็เขียวช้ำมาก”
“ไม่เป็นไรหรอก หมอบอกว่าปลอดภัยแล้วไง อย่าคิดมากสิ”
“เป็นห่วงพี่ไอดินแบบนี้ แสดงว่าเริ่มชอบพี่ไอดินแล้วสิ”
“เอออ ใช่ .. ยังไง ยังไง”
“อะไรเล่า .. ไปห้องน้ำดีกว่า”
------------------------------------------------------------------
หลังเลิกเรียนคุณจันทน์และเพื่อนไปหาซื้อของเยี่ยมที่ห้างใกล้โรงพยาบาล ช่วยกันเลือกผลไม้มาได้ 4-5 อย่าง พร้อมหาซื้อของกินไปฝากพี่ฟรังซ์กับพี่ปัณณ์ด้วย จากที่ตอนแรกตัดสินใจว่าจะหาอะไรกินกันก่อนเข้าไปเยี่ยม กลับต้องเปลี่ยนเป็นหาซื้อของกินไปกินที่โรงพยาบาลแทน เพราะคนตัวเล็กเหมือนว่าใจไปอยู่ที่นั่นแล้ว
คนป่วยบนเตียงนั่งหน้าไม่สบอารมณ์เท่าไร มีคุณพยาบาลความกำลังทำสะอาดแผลให้อยู่ เมื่อเช้าตื่นขึ้นมาประมาณ สิบเอ็ดโมงคนที่อยากเจอกลับไม่ได้เจอ ปัณณ์บอกว่าคุณจันทน์มาหาแต่เช้าแล้ว แต่เขาหลับ อีกคนเลยต้องไปเรียนก่อน
ไอดินเงยหน้าไปดูนาฬิกาเป็นรอบที่ร้อยแล้วมั้ง วันนี้คุณจันทน์เลิกเรียนแค่บ่ายสามเอง แต่นี่จะสี่โมงเย็นแล้ว ทำไมยังมาไม่ถึงสักที เป็นอะไรหรือเปล่าวะ
“เรียบร้อยแล้วค่ะ ไข้ก็ลดแล้ว น้ำเกลือถอดสายออกให้เรียบร้อยแล้วนะคะ ถ้าฟื้นตัวเร็วแบบนี้ อีกสองสามวัน คุณหมอคงอนุญาตให้กลับบ้านได้ค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
“คุณจันทน์กำลังมา มึงทำหน้าให้มันดีดีหน่อย!! รอมาได้ทั้งวัน รออีกสักชั่วโมงจะเป็นไร ใจร้อนไปได้”
“กูไม่ไว้ใจไอ้คิว”
“คุณจันทน์อยู่กับฟรานซ์ .. ฟรังซ์โทรไปแล้ว ไม่เกินชั่วโมง ใจเย็นๆ”
หลังจากคุณพยาบาลเข็นรถอุปกรณ์ในการทำแผลออกจากห้องไป ปัณณ์ที่นั่งอยู่ในห้อง และเห็นท่าทางหงุดหงิดของเพื่อนตัวเองอดที่จะเอ่ยปากออกมาไม่ได้
แอ๊ด~~
ฟรังซ์เปิดประตูเข้ามาคนแรก สองมือเต็มไปด้วยถุงอาหาร พร้อมกับฟรานซ์ที่ในถือกระเช้าผลไม้ ตามมาด้วยคุณจันทน์ ภูผา กะทิ แตงไทย ปิดท้ายด้วยพฤกษ์และแมค ทำให้ห้องพักฟื้นอัดแน่นไปด้วยผู้คน
คนบนเตียงยิ้มออกมาทันทีที่เห็นหน้าคนที่คิดถึงมาตลอดทั้งวัน ส่วนคนตัวเล็กก็ส่งยิ้มหวานให้อีกคนเช่นกัน
“♪ ไม่รู้ว่าฉันอิจฉาหรือว่าสุขใจ น้ำตาที่ไหลนั้นไหลมาจากจุดไหน เป็นเพราะฉันเสียใจ หรือเป็นเพราะฉันชื่นชม”
“หนวกหู! รำคาญ ไปไกลๆ ตีนกูดิ”
“♪ เมื่อเธอเลือกอยู่กับเขา ตัวฉันคุกเข่าสั่นไหว .. โอ๊ย~~”
พฤกษ์หันไปด่าแมคพร้อมทั้งเอาเท้าถีบ แต่อีกคนไม่ได้สนใจ ยังคงแหกปากร้องเพลงอยู่แล้วยังส่งสายตาเจ้าชู้ไปให้คนตัวเล็กอีก ไอดินหันไปเขวี้ยงหมอนใส่หน้าไปที
“ตีนกูไหม .. คุณจันทน์มานี่หน่อยครับ”
“แหม! เสียงสองก็มาว่ะ .. มึงต้องให้หมอสแกนสมองมันนะ กูว่ามีการกระทบกระเทือน”
ป้าบ~~ เต็มๆแรง
“ไปจัดโต๊ะ!! จะแดกไหมข้าวน่ะ .. แดกเพื่อนอยู่นั่นแหละ ไอ้สัสหนิ”
ฟรังซ์เดินมาตบหัวแมคเสียงอย่างดัง แมคได้แต่ทำปากขมุบขมิบ เพื่อนคุณจันทน์ถามไถ่อาการของคนตัวสูงเรียบร้อยก็พากันไปช่วยจัดเตรียมเทอาหารใส่จาน ปล่อยให้คุณจันทน์และพี่ไอดินได้มีเวลาอยู่ด้วยกัน
“พี่ไอดิน เจ็บตรงไหนอีกหรือเปล่า?”
“ไม่ครับ พี่โอเค”
“...”
“ฟรังซ์บอกว่า เมื่อวานร้องไห้ .. ร้องทำไม หื้ม~”
“จันทน์ จันทน์ .. ขอโทษฮะ”
“เรื่องที่เกิดมันไม่เกี่ยกับคุณจันทน์สักหน่อย”
“แต่เพราะจันทน์ พี่คิวถึง~”
“ชู่!! เชื่อพี่สิครับ”
ไอดินดึงคุณจันทน์ให้มายืนข้างเตียงพร้อมกุมมือน้อยไว้แน่น ฟรังซ์เล่าให้เขาฟังหมดแล้ว ว่าคนตัวเล็กโทษว่าเป็นความผิดของตัวเอง ทำให้เขาโดนไอ้คิวตีหัว เขาไม่ได้ระวังเลยพลาดแค่นั้นเอง
“อย่าทำหน้าแบบนี้ .. ยิ้มให้พี่หน่อยสิ”
“...”
“นะครับ”
“◕‿◕”
“น่ารัก!! ข้าวต้มกุ้งเมื่อเช้าอร่อยมาก ขอบคุณนะครับ”
“พี่ไอดินชอบเหรอ พรุ่งนี้จันทน์ให้แม่นิ่มทำมาให้อีกนะครับ”
คุณจันทน์ยิ้มดีใจที่อีกคนบอกว่าข้าวต้มอร่อย ไอดินยังคงจับมือน้อยลูบหลังมือไปมา เหมือนว่าคนตัวเล็กจะเพิ่งรู้สึกตัวว่าไม่ได้อยู่กันแค่สองคน พอหันไปมองทางกลุ่มเพื่อน แล้วหน้าก็เห่อแดงขึ้น
“หน้าแดง”
“ปล่อยก่อน ... คนเยอะ”
“ถ้าคนไม่เยอะ .. ทำได้?”
“อะ อะไรเล่า ไม่ได้หมายความแบบนั้นสักหน่อย” >/////<
เสียงเพลงที่กำลังอยู่ในช่วงนี้ ดังขึ้น แอบมองเธออยู่นะจ๊ะ เธอไม่รู้บ้างเลย แอบส่งใจให้นิดๆ ดูเธอช่างเฉยเมย เอาหละเตรียมใจไว้หน่อย มันจะหัวหรือก็ยต้องเสี่ยงกัน ... เย่อิเย่เย้!!
คุณจันทน์หน้าเห่อแดงกว่าเดิม เพราะสายตาทุกคู่มองตรงมาที่เขาและอีกคน พี่แมคถือโทรศัพท์เปิดเพลงที่ดังคลออยู่ในตอนนี้ ไอดินหันกลับมามองหน้าคนตัวเล็ก แล้วเอื้อมมือไปดึงคุณจันทน์เข้ามากอดแนบอกตัวเอง เสียงกรี๊ด เสียงโห่แซว ดังทั่วห้อง คนตัวเล็กยิ่งอายหนักขึ้นกว่าเดิม เลยยอมซุกหน้าตัวเองแนบอกอุ่นอย่างง่ายดาย
“อะโห!! ไอ้ดิน .. มึงเดินมากระทืบกู ยังเจ็บน้อยกว่าต่อหน้าต่อตากูเลย ไอ้สัส! .. กะทิขา~ ช่วยดูแลหัวใจพี่แมคหน่อยค่ะ ใจบางหมดแล้ว”
ป้าบ ป้าบ ป้าบ 3 ทีเน้นๆ
“สันดาน”
“กับน้องกับนุ่งก็ไม่มีเว้น”
“เลี้ยงไม่เชื่อง”
ฟรังซ์ ปัณณ์ และพฤกษ์ ร่วมด้วยช่วยกันด่า .. ส่วนคนอื่นพากันหัวเราะ แม้กระทั่งคุณจันทน์ที่เมื่อกี้ยังอายอยู่ยังหลุดขำออกมา ไอดินกอดคนตัวเล็กแน่น จะว่าเขาฉวยโอกาสก็ได้ เขายอมรับแต่เขาห้ามใจตัวเองไม่ได้จริงๆ
“ไอ้พฤกษ์ กูไม่ใช่หมีแพนด้า ถึงจะเลี้ยงไม่เชื่อง”
“กล้าพูด!! หน้าอย่างมึงไม่ใช่แพนด้าหรอก .. มึง คือ ควาย!!”
“ชิส์ ไม่รับรู้ .. กะทิขา พี่แมคโดนรังแกอีกแล้วค่ะ”
เสียงหัวเราะดังขึ้นอีกครั้งและอีกหลายๆครั้ง ถือว่าโชคดีมากที่ห้องพักฟื้นของไอดินอยู่ริมสุด ไม่อย่างนั้นคงโดนคุณพยาบาลมาด่าแน่นอน จากการทำเสียงดังรบกวนคนไข้รายอื่น
แล้วพบกันใหม่ :pig4:
Talk : สวัสดีวันสงกรานต์นะคะ ทุกคน!!! มาสวัสดีย้อนหลังแต่ตั้งใจมาเลยนะ
ขอบคุณทุกๆคนเช่นเดิมนะคะ .. ดีใจที่ทุกคนชอบนะคะ .. กำลังใจก้อนโตเลยนะ จะบอกให้รู้ ..
อยากถามว่า ถ้าจะแต่งตอนพิเศษ ช่วงสงกรานต์ (หลังจากเค้าเป็นแฟนกันแล้ว) ทุกคนว่า ดีมั้ยคะ หรือว่ารอก่อนดีน๊า!!! :katai1:
-
อ้พี่คิวนิสัยเสียที่สุด แล้วทำไมตอนท้ายต้องหวานกันแบบนี้ล่ะ :hao7: :hao7:
แต่งตอนพิเศษเลยจ้า คงหวานกว่าตอนจีบร้อยเท่า :-[
-
นอกบท 1 You're still the one I want for life .. You're still the one -- You're Still the One [Shania Twain]
“พี่ไอดิน~ .. ถึงไหนแล้วฮะ”
“หน้าหมู่บ้านครับ .. ตื่นเต้นอะไรฮึ”
“ไม่รู้อ่ะ .. ก็มันตื่นเต้นนี่นา”
“หึหึ”
“จันทน์ไปรอหน้าบ้านนะฮะ”
“โอเคครับ”
วันสงกรานต์นี้เป็นปีที่สองหลังจากที่ทั้งคู่ตกลงเป็นแฟนกัน ปีที่แล้วต่างคนต่างกลับบ้าน คุณจันทน์ไปเที่ยวยุโรปกับครอบครัว ส่วนเขากลับบ้านรวมญาติสนิทมิตรสหายของพ่อแม่เหมือนทุกปี แต่ปีนี้จะมีคนพิเศษไปกับเขาด้วย เราตกลงกันว่าจะไปเที่ยวงานสงกรานต์ที่บ้านเขาด้วยกัน
“ไหนฮะ? .. จันทน์อยากเห็นสวยไหมฮะ”
“หึหึ .. สวย น่ารักด้วย หอมด้วย”
“จริงเหรอ?”
“...”
คนตัวเล็กไม่ได้รู้ตัวเลยว่า คำตอบของอีกคนมีความหมายไปคนละทางกับตัวเอง แต่พอเงยหน้ามาสบตาเท่านั้นแหละ ถึงได้รู้ตัวว่าโดนอีกคนหยอกเอาเข้าให้แล้ว
“จันทน์หมายถึงพวงมาลัยเหอะ”
“พี่ก็หมายถึงพวงมาลัย .. คุณจันทน์คิดว่าพี่หมายถึงอะไร หึหึ”
“อ๊ะ!! .. ไม่พูดด้วยแล้ว”
คุณจันทน์เดินถือถุงพวงมาลัยที่เจ้าตัวไปสั่งซื้อผ่านอินเทอร์เน็ตมา แล้วให้เขาแวะไปรับมาให้เมื่อเช้า คนตัวเล็กตั้งใจนำมาไหว้คุณป๊าคุณแม่และแม่นิ่ม ที่สำคัญยังสั่งไปไหว้ขอพรพ่อกับแม่ของเขาอีกด้วย
“อ้าว~ พี่ไอดินมาเมื่อไหร่คะ?”
“สวัสดีครับ คุณแม่ คุณป๊า .. สวัสดีครับแม่นิ่ม”
“สวัสดีค่ะ ทานอะไรมาหรือยังคะ แม่นิ่มไปหาน้ำหาขนมมาให้ดีกว่า”
“ไม่เป็นไรครับ .. ผมเรียบร้อยมาแล้วครับ”
“แล้วนั่นอะไรล่ะ .. ตัวแสบจะเล่นอะไรหืม?”
“จันทน์กับพี่ไอดิน จะมารดน้ำดำหัวพร้อมขอพรจาก คุณป๊า คุณแม่ และแม่นิ่มครับ”
“น่ารักจังเลยค่ะ คุณจันทน์ของแม่”
เมื่อจัดที่จัดทางเรียบร้อย คุณจันทน์และไอดินเริ่มต้นรดน้ำขอพรที่คุณป๊าเป็นท่านแรก คนตัวเล็กจับขันใบน้อยตักน้ำรดลงไปที่มือใหญ่ที่มอบแต่ความรัก ความเข้าใจให้เขามาโดยตลอด
“สุขสันต์วันสงกรานต์และวันปีใหม่ไทย นะฮะคุณป๊า .. จันทน์ขอให้คุณป๊าแข็งแรงและหล่อแบบนี้ตลอดไปปเลย จันทน์รักคุณป๊านะครับ”
“ขอบคุณครับตัวแสบของป๊า .. ป๊ารักคุณจันทน์มากนะครับ รู้ใช่ไหม?”
“ครับผม”
“ขอให้คุณป๊าสุขภาพแข็งแรงครับ .. ขอบคุณที่เอ็นดูผมตลอดมานะครับ”
“ขอบคุณที่ดูแลคุณจันทน์ได้ดีตลอดมาเช่นกัน”
ไอดินหันไปหยิบพวงมาลัย ยื่นให้คุณจันทน์แต่อีกคนกลับจับบนมือใหญ่พร้อมยื่นพวงมาลัยให้กับคุณป๊าพร้อมกัน ท่านเจ้าสัวยิ้มให้แล้วรับไป ทั้งสองก้มลงกราบที่ตักคนละข้าง มือใหญ่ที่มีรอยเหี่ยวย่นบ้างแล้ว ยกขึ้นลูบหัวทั้งคู่อย่างอ่อนโยน
ถัดจากคุณป๊าก็ถึงเวลาของคุณแม่และแม่นิ่ม ทั้งคู่ยังคงทำแบบเดิม แต่ที่ต่างออกไปคือคำอวยพรของแต่ละท่าน เล่นเอาคุณแม่คนสวยเป็นปลื้มจนน้ำตาคลอตลอดเวลา
กว่าทุกอย่างจะเสร็จ ก็ใกล้เวลาอาหารกลางวันพอดี แม่นิ่มทำขนมจีนแกงเขียวหวานไก่เป็นอาหารกลางวัน พร้อมด้วยทอดมันปลากรายเจ้าอร่อย ถือว่าเป็นวันแห่งความสุขอีกหนึ่งวันของครอบครัวเลิศภักดีกุล ขาดก็แต่พี่ชายและพี่สาว ที่หนีไปเที่ยวกับเพื่อนของตัวเอง
จากตอนแรกที่ตั้งใจว่าจะพากันไปบ้านไอดินตอนเย็น แต่ด้วยอะไรหลายๆ อย่างทำให้ทั้งคู่ตกลงกันว่า จะนอนที่คอนโดแทน แล้วจะออกตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อไปบ้านของไอดิน
“อยากไปไหนไหม .. หรือจะกลับคอนโดเลย”
“จันทน์อยากไปซื้อของไปฝากคุณพ่อคุณแม่ฮะ”
“ไม่ต้องหรอก แค่คุณจันทน์ไป พ่อกะแม่พี่ ก็ดีใจแล้ว”
“แต่จันทน์อยากมีของไปฝากท่านนี่นา”
“หึ .. ยอมครับ ไปไหนว่ามาเลย”
“ไปห้าง XXX นะฮะ เห็นว่าเค้ามีจัดงานด้วย จันทน์อยากไปดู”
“ตามบัญชาครับคนดี”
นอกจากจะได้ของฝากคุณพ่อคุณแม่แล้ว คนตัวเล็กได้ของกินเต็มสองมือไปหมด ในห้างจัดงานเทศกาลสงกรานต์พอดี จึงมีร้านรวงมาขายของกินมากมาย เป็นที่ถูกอกถูกใจเจ้าตัวอย่างที่สุด กว่าจะยอมออกมาจากงานได้ เดินวนไปวนมาอยู่ 2 รอบ
“อันนี้อร่อยมาเลยฮะ .. พี่ไอดินชิมสิ”
“หวาน~~”
“จันทน์ว่ากำลังพอดีนะฮะ .. พี่ไอดินว่าหวานไปเหรอ?”
“หวาน .. เพราะคนป้อน”
“พี่ไอดินอ่ะ” >////<
ระหว่างขับรถกลับคอนโด คนตัวเล็กเอาแต่เปิดถุงของกินในมือดู บอกว่าอันนี้อร่อย อันนี้น่ากิน แล้วก็ไม่ลืมที่จะป้อนให้คนข้างกายชิมด้วยทุกครั้ง คาดว่าเย็นนี้คงไม่ต้องทานข้าวเย็นกันแล้ว
“คืนนี้ต้องรีบนอนนะ”
“จันทน์รู้น่า .. ว่าพรุ่งนี้ต้องออกแต่เช้า”
“จะคอยดู”
“ฮึ .. จะหลับตั้งแต่ สามทุ่ม รอดูเลย!!”
---------------------------------------------------
ต้นไม้สองข้างทางของถนนคอนกรีตขนาดสองเลน มุ่งตรงไปยังฟาร์มกล้วยไม้ที่ใหญ่สุดในจังหวัด แสงแดดอ่อนในยามเช้ายิ่งทำให้บรรยากาศรอบด้านดูเย็นตาสบายใจ ใช้เวลาไม่นานรถ BMW สีดำ วิ่งเข้าสู่ถนนปูนซีเมนต์ สองข้างทางกลายเป็นโรงเพาะชำกล้วยไม้ ฟาร์มกล้วยไม้ที่คุณจันทน์มานับครังไม่ถ้วนแล้ว
คุณจันทน์ยังจำวันที่ไอดินพาเขามาพบกับคุณพ่อกับคุณแม่ในครั้งแรกได้เป็นอย่างดี แม้ว่ามันจะผ่านมา 2 ปีแล้วก็ตาม แต่ความรู้สึกอบอุ่นที่ได้รับจากครอบครัวนี้ ยังคงตราตรึงอยู่ในใจเขาจนวันนี้ และจะคงอยู่ตลอดไป
“ยิ้มอะไรคนเดียว”
“จันทน์คิดถึงวันแรกที่มาที่นี่ฮะ จันทน์ชอบที่นี่”
“จะพามาบ่อยๆ นะครับ”
“อื้ม~ .. ครับ”
รอยยิ้มแสนหวานส่งให้คนขับรถที่เอื้อมมือมาจับมือน้อยไว้ ไม่ว่าจะนานเท่าไร คุณจันทน์ยังคงเป็นคนเดียวที่เขาใจเต้นแรงทุกครั้งเวลาคนตัวเล็กส่งยิ้มมาให้ คุณจันทน์คือรอยยิ้มของเขาจริงๆ
“สวัสดีฮะคุณแม่”
“คุณจันทน์มาแล้วเหรอลูก .. แม่คิดถึงมากเลย”
“จันทน์ก็คิดถึงคุณแม่ฮะ”
“พ่อไปไหนครับ”
ไอดินเอ่ยปากถามถึงพ่อตัวเองที่ไม่นั่งอยู่ที่ประจำ และรถคันโปรดก็ไม่อยู่ หลังจากรอให้คุณแม่กับคุณลูกคนโปรดเขากอดหอมกันไปมาจนพอใจ เป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่พาคนตัวเล็กมาที่บ้าน เห็นแบบนี้มันชื่นใจที่พ่อกับแม่เขารักและเอ็นดูอีกคนขนาดนี้
“ไปรับเครื่องดื่มและอาหารบางอย่างที่สั่งไว้ คืนนี้คนเยอะ แม่ทำไม่ไหว พ่อเค้าเลยไปจัดการให้”
“คุณแม่มีอะไรให้จันทน์ช่วยไหมฮะ”
“ไม่มีลูก .. หนูนั่งรถมาเหนื่อยๆ เอาของไปเก็บ ไปพักก่อน เดี๋ยวพ่อก็มาแล้ว”
“ขี้ประจบ”
“งื้อ~~”
“ดิน! อย่าแกล้งน้อง พาน้องไปบ้านไป”
ไอดินไปหยิบสัมภาระ ปล่อยให้คนตัวเล็กเดินนำมาที่บ้านหลังเดิม บ้านไม้สักทองชั้นเดียว ชิงช้าไม้หน้าบ้าน ระแนงไม้เลื้อยข้างกำแพง แม้กระทั่งบ่อปลาคาร์ฟ ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม รวมทั้งคนข้างกายที่จะยังเป็นคนเดิมแบบนี้ตลอดไป
“ง่วงไหม”
“ไม่ฮะ”
“งั้นนอนเล่นไปก่อน รอพ่อมาค่อยเดินไป”
“โอเค๊~~”
เสียงรถและเสียงคนงานดังขึ้น เมื่อคุณภูมิกลับมาถึงบ้าน ไอดินพาคุณจันทน์เดินบ้านใหญ่ หลังจากช่วยขนของเข้าบ้านเรียบร้อยแล้ว พิธีการรดน้ำดำหัวผู้ใหญ่ของบ้านก็เริ่มขึ้น จากที่บ้านคุณจันทน์มีแต่คนในครอบครัว พอมาที่บ้านไอดินมีพวกคนงานที่อยู่แถวนี้ และไม่ได้กลับบ้าน มาร่วมรดน้ำกันเต็มเลย
“สวัสดีวันสงกรานต์และปีใหม่ไทยครับพ่อ .. ขอบคุณที่รักและเข้าใจผมเสมอมา ผมรักพ่อครับ”
“สุขสันต์วันสงกรานต์ฮะ คุณพ่อ .. จันทน์ขอให้คุณพ่อแข็งแรง หนุ่มฟ้อหล่อเฟี้ยวแบบนี้ไปตลอดเลยฮะ”
“ฮ่ะฮ่า เข้าใจพูดนะไอ้ตัวเล็ก .. ขอบใจลูก ดูแลกันและกันแบบนี้ไปนานๆนะ หนักนิดเบาหน่อยก็อภัยให้กันนะ”
“เหมือนอวยพรงานแต่งงานเลยนาย”
“อ้าว~~ อ้าวไม่ใช่เหรอวะ? ฮะฮ่า”
เสียงแซวดังมาจากลูกน้องคนสนิทของพ่อที่มาช่วยขนของและจะอยู่ร่วมฉลองเย็นนี้ คุณจันทน์อายจนหน้าแดงไปหมด ไอดินยื่นพวงมาลัยที่เตรียมไว้ให้อีกคนวางมือทับ แล้วทั้งคู่ก้มกราบลงบนตักของพ่อที่ยิ้มรับอย่างปลื้มใจ
“สวัสดีปีใหม่ไทยนะครับแม่ .. ดินรักแม่นะครับ”
“สุขสันต์วันสงกรานต์ฮะคุณแม่ ขอให้คุณแม่แข็งแรง ไม่เจ็บไม่ป่วย .. ขอบคุณที่รักและเอ็นดูจันทน์นะฮะ”
“น่ารักแบบนี้ ไม่รักได้เหรอ .. ขอบคุณนะครับลูก”
ฟอด ฟอด ฟอด ฟอด
หลังจากไอดินและคุณจันทน์แล้ว บรรดาลูกน้องที่ฟาร์มกล้วยไม้ต่างพากันเข้ามารดน้ำดำหัวต่อกันเป็นขบวน ทำให้บ้านคึกคักเป็นอย่างมาก
“ทำไมจันทน์ไม่เห็นน้ากำไล กับหนูจ๋าล่ะฮะ”
“อ๋อ กำไลพาหนูจ๋าไปเที่ยวบ้านเพื่อนน่ะ .. กว่าจะกลับก็คงอีกหลายวันเลยจ๊ะ”
“ว๊า!! จันทน์อดเล่นกับหนูจ๋าเลย”
“ให้พี่เค้าพาไปเล่นน้ำไหมลูก .. ที่นี่ไม่มีอะไรแล้ว รอเพื่อนพ่อมาก็คงบ่ายแก่ๆเลย”
“ไปไหม?”
“ไปฮะ”
ลานหน้าอำเภอกลายเป็นสถานที่จัดงานสงกรานต์ประจำปี ตีมงานในปีนี้เป็นการจำลองการเล่นสงกรานต์สมัยก่อน มีทั้งโซนก่อเจดีย์ทราย โซนรดน้ำดำหัวผู้ใหญ่ที่ให้คนสูงอายุของอำเภอผลัดเปลี่ยนมานั่งให้ลูกหลานอวยพรและขอพร โซนเล่นน้ำที่มีหนุ่มสาวเล่นน้ำกันเต็มสองข้างทางระยะประมาณ 2 กิโลเมตรได้
เริ่มต้นด้วยการพาคนตัวเล็กไปสรงน้ำพระพุทธรูปที่หน้าที่ว่าการอำเภอ แล้วตามด้วยโซนเล่นน้ำที่คุณจันทน์ดูจะตื่นเต้นเป็นพิเศษ นี่ถือว่าเป็นครั้งแรกที่เขาได้มาเล่นสงกรานต์แบบจริงจัง ในมือคนตัวเล็กมีปืนฉีดน้ำที่ไอดินซื้อให้ใหม่ตรงทางเข้างาน
คนตัวสูงเดินกอดคอคนตัวเล็กไปตามทาง ระหว่างทางมีคนมาขอปะแป้งบ้าง ถ้ามาแบบเรียบร้อยไอดินจะอนุญาต ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะเป็นสาวน้อยสาวใหญ่มาขอปะแป้งคนตัวเล็ก ตอนนี้คนยังไม่เยอะและเขากับคุณจันทน์ถือว่าเป็นคนแปลกหน้าสำหรับคนที่นี่ด้วย ดีหน่อยที่ไม่อนุญาตให้นำแอลกอฮอล์เข้ามาในงาน ทำให้มั่นใจว่าจะไม่เกิดเรื่องไม่งานขึ้นแน่นอน
คุณจันทน์และไอดิน โดนปะแป้งจนหน้าขาวไปทั้งหน้า แต่คนตัวเล็กกลับสนุกสนาน ไล่ฉีดน้ำใส่เด็กตัวเล็กตัวน้อยที่วิ่งเข้ามาสาดน้ำใส่ ไม่มีบ่นว่าเหนื่อย เมื่อย หรือหิวให้ได้ยินเลย
“เหนื่อยยัง หิวหรือเปล่า?”
“ไม่ฮะ”
“เดินกลับกันดีกว่า คุณจันทน์จะไปก่อเจดีย์ทรายไหม?”
“ไปฮะ จันทน์อยากไป”
ระหว่างเดินกลับมีเด็กผู้หญิงท่าทางก๋ากั่นสองคน ดูแล้วน่าจะยังเป็นเด็กมัธยมอยู่ เดินมาดักหน้าคุณจันทน์และไอดินไว้ ในมือของทั้งคู่ถือถังแป้งอยู่คนละถัง
“พี่คะ ขอปะแป้งได้ไหม?”
“ถ้าบอกว่าไม่ได้ล่ะ”
“ทำไมล่ะ? เมื่อกี้ตอนเดินมา หนูวิ่งตามไม่ทันอ่ะ ขาหนูสั้นเนี้ย”
“พี่สุดหล่อ อย่าใจร้ายสิคะ”
สาวน้อยผมสั้นเป็นเอ่ยขอ พร้อมทั้งยกขายื่นมาให้ดูด้วยว่าตัวเองนั้นพูดเรื่องจริง ส่วนอีกคนดูแล้วน่าจะเรียบร้อยกว่าพูดอ้อนขอ
“ฮะฮ่า แล้วน้องจะปะแป้งคนไหนครับ?”
“ทั้งสองคน / สองคนเลย”
“หื้ม~ .. ควบสองเลยว่างั้น!”
“แน่นอน / ใช่”
“งั้น! เลือกเลยคนไหนก่อนดี?”
“เอาพี่สุดหล่อก่อน แล้วตามด้วยพี่น่ารักคนนี้”
สองสาวควักแป้งป้ายไปที่แก้มซ้ายขวาของคนตัวสูง ตามมาด้วยคุณจันทน์ ที่ก่อนจะลงมือป้ายไอดินเอ่ยปากปรามไว้ก่อนว่า เบาๆนะ อย่าทำพี่เขาเจ็บ
“ขอถ่ายรูปด้วยได้ไหมคะ”
“ยังไม่พออีก”
“โห!! พี่สุดหล่อ นานๆ จะเจอคนหล่อคนน่ารักผ่านมาสักที เห็นใจพวกหนูเถอะ”
“ใช่ค่ะ ใช่ .. มีแต่ดำๆ กากๆ เกรียนๆ ไม่เนียนแบบนี้หรอก”
“ห๊า! ฮะ ฮ่ะ ฮ่า”
ไปแล้วคุณจันทน์ หยุดไม่อยู่แล้วกับคำพูดของเด็กน้อย หัวเราะขำจนแก้มจะแตก ไอดินส่ายหัวกับคำพูดของเด็กสมัยนี้ หันไปมองคนตัวเล็กอย่างเป็นห่วงกลัวจะขำจนหายใจไม่ทัน
“ให้แค่รูปเดียวนะ”
“เริ่ด / ค่ะ”
เด็กน้อยกุลีกุจอวิ่งไปหยิบสายยางมาให้ทั้งคุณจันทน์และไอดินล้างหน้าล้างตา แล้วไปเรียกเพื่อนผู้ชายอีกคนให้มาถ่ายรูปให้ โดยทั้งคู่ขอให้ไอดินและคุณจันทน์ยืนติดกันส่วนตัวเองไปยืนขนาบข้างแทน
“เรียบร้อยนะ”
“เก๋มาก งู้ย~~”
“พี่คะ .. พี่เป็นแฟนกันป่ะ ถามจริง!”
ไอดินหันไปมองคุณจันทน์ที่ทำตาโตตื่นตกใจกับคำถามของเด็กสาวตรงหน้า แอบยกยิ้มแล้วพยักพเยิดให้เด็กสาวตรงหน้าให้ถามคนตัวเล็กแทน
“ว่าไงคะ พี่น่ารัก พี่เป็นแฟนกันป่าว?”
“บอกหนูหน่อย หนูไม่บอกใครหรอก”
“เอ่อ~ .. พี่ไอดิน”
“หึหึ ตอบน้องเขาไปสิครับ น้องเค้าถามคุณจันทน์นะ”
“ถ้าไม่ได้เป็นแฟนกัน .. หนูขอเบอร์พี่สุดหล่อได้ใช่ป่ะ”
“ไม่ได้!!”
“ฮั่นแน่!! แล้วยังไง แฟนกันป่ะ”
“อืม~ เป็นแฟนกัน พอใจยัง”
กรี๊ดดดดดดดดด กรี๊ดดดดดดดดดดด
“กูบอกมึงแล้ว เห็นไหม? อีโฟม .. พี่สุดหล่อแม่งอย่างหวง กูตาย~”
“โอ๊ย~ ชีวิตกูคอมพลีทแล้ว กูก็ตาย ตายอย่างสงบศพสีชมพูด้วย”
“หึหึ”
“ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะ .. นี่แหนะ ขำมากใช่ไหม? ขำดีนัก”
“โอ๊ย โอ๊ย! คุณจันทน์ เจ็บครับ”
คนตัวเล็กหันไปหยิกแขนอีกคนอย่างเต็มแรง แล้วรีบเดินหนีไปทันที ทิ้งให้อีกคนยืนลูบแขนตัวเองอยู่คนเดียว ก่อนที่เจ้าตัวจะรีบวิ่งตามอีกคนไป
“อ๋อย~ .. น่ารัก น่ารักมากจริงๆ”
“โดนงอนแน่ ขอให้ง้อสำเร็จนะคะ พี่สุดหล่อ บ๊าย บาย”
----------------------------------------------------------
“แสบแขนจัง”
“...”
“อู้ย~ เจ็บ”
“มาครับ จันทน์ดูให้”
“หายโกรธพี่แล้วเหรอ?”
“จันทน์ไม่ได้โกรธซะหน่อย”
หลังจากเดินออกจากโซนเล่นน้ำแล้ว จนมาอยู่ในโซนก่อเจดีย์ทราบ คุณจันทน์ไม่ยอมคุยกับไอดินเลยแม้สักคำเดียว ไม่ว่าคนตัวสูงจะเรียกร้องความสนใจแค่ไหนก็ตาม จนเมื่อสักครู่มีเด็กน้อยวิ่งถือถังทรายเข้ามาชนคนตัวสูงจนล้มคว่ำ
“งอน?”
“ก็ไม่”
“งั้นทำไม ไม่คุยกับพี่ล่ะ”
“ก็แค่ .. แกล้งเท่านั้น ฮะฮ่ะฮ่า”
“หื้ม~ .. แกล้ง! เล่นแบบนี้ใช่ไหม”
“ทำไม? พี่ไอดินจะแกล้งจันทน์คืนเหรอ กล้าเหรอ”
คุณจันทน์หัวเราะเสียงดังหลังจากเฉลยออกมาว่า แค่แกล้งคนตัวสูงเล่นเท่านั้น จริงๆแล้ว เขาไม่ได้ตั้งใจจะแกล้งเลย ถ้าไม่เห็นว่าอีกคนแอบยิ้มและพยักพเยิดกับเด็กสองคนนั้นให้เขาเป็นคนตอบ พอเห็นแบบนั้นเลยเอาคืนบ้าง ดูสิว่าอีกคนจะเป็นยังไง
“ไม่กล้าหรอก น่ารักขนาดนี้”
“ดีมาก อิอิ”
“แต่คืนนี้ .. อาจมีบางคนไม่ได้นอน”
“พูดอะไรอ่ะ”
“เปล่าครับ~ .. หึหึ”
ประโยคนั้นไอดินพูดกับตัวเองเสียงเบา แต่คุณจันทน์ที่มองอยู่เห็นว่าอีกคนขยับปากพูดอะไรออกมาเบาๆ เลยลองถามดู แต่ก็ไม่สามารถง้างปากคนเจ้าเล่ห์ได้เลย
-----------------------------------------------------------
กลับมาถึงบ้าน ไอดินและคุณจันทน์โดนคุณแม่ไล่ให้ไปอาบน้ำก่อนเลย เพราะทั้งคู่ตัวเปียกชื้นและมีแต่ทรายติดเต็มตัวไปหมด ดีที่ไอดินเลือกเอารถกระบะคันเก่าไป ไม่อย่างนั้นคงจะต้องเดินกลับกันแน่ๆ
“คุณจันทน์ไปอาบน้ำก่อนเลยครับ”
“แล้วพี่ไอดินล่ะฮะ”
“พี่จะล้างตัวหลังบ้านรอ”
“อ่า .. ได้ฮะ”
“หรือจะอาบพร้อมกันเลยดีไหม”
“บ้า! .. ไม่ต้องเลย”
“หึหึ”
คุณจันทน์รีบวิ่งเข้าห้องน้ำล็อคประตูทันที พี่ไอดินไว้ใจไม่ได้หรอกเห็นยอมให้หน่อย ก็คอยรังแกเขาตลอดเลย คนนิสัยไม่ดี
กว่าทั้งคู่จะอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย ทุกอย่างที่บ้านใหญ่ก็ถูกจัดเตรียมไว้หมดแล้ว ไอดินพาคุณจันทน์เดินมาที่สนามหญ้าหน้าบ้าน ที่ตอนนี้มีโต๊ะไม้หลายตัวถูกยกมาวาง พร้อมด้วยอาหารมากมายบนนั้น
“มากันแล้ว คุณจันทน์มานั่งกับแม่นี่ลูก .. ดินเดินไปเอาจานเอาช้อนมาให้น้องด้วย”
“เห็นรึยัง ลูกรักคนใหม่คุณอรเค้าล่ะ”
“สวัสดีครับ สวัสดีครับ”
คุณจันทน์ยกมือสวัสดีเพื่อนของคุณพ่อคุณแม่รอบวง ตรงหน้ามีเตาหมูกระทะวางเรียงกันอยู่ 2 เตา ทำให้คนที่เล่นสงกรานต์มาทั้งบ่ายกลืนน้ำลายลงคออย่างไม่อาจห้ามใจได้
สนามหญ้าหน้าบ้านกลายเป็นที่สังสรรค์ของครอบครัว เพื่อนสนิท และคนงานของฟาร์ม กระจายนั่งกันเป็นกลุ่ม ไม่ว่าจะบนเสื่อ บนโต๊ะ และทุกกลุ่มจะมีเตาย่างหมูกระทะตั้งอยู่ด้วย
“หน้าตาน่ารักจังค่ะ พี่อร .. ชื่ออะไรนะคะ”
“ผิวสวยจังเลยลูก”
“ชื่อคุณจันทน์ค่ะ .. ไอดินเร็วๆ ลูก น้องหิวแล้วลูก”
“ฮะ ฮ่า .. ลุงไม่เคยเห็นดินบริการใครแบบนี้ .. แสดงว่าเจ้าหนูคนนี้ต้องมีอะไรดีใช่ไหม?”
“จากไอ้เสือกลายเป็นแมวเลยใช่มั้ย ไอดิน!”
“ยอมรับครับ”
“เออว่ะ! ยอมรับด้วย ท่าทางจะเหมือนพ่อมัน”
“ลูกกู ก็ต้องเหมือนกูดิวะ”
“ฮะ ฮ่ะ ฮ่า”
คุณจันทน์ยิ้มให้กับทุกคนที่มองมา แต่เจ้าตัวไม่ได้ฟังสิ่งที่ผู้ใหญ่คุยกันเลย เพราะคนตัวเล็กเอาแต่กินทุกสิ่งที่ไอดินและคุณแม่ตักมาให้อย่างเอร็ดอร่อย
“ค่อยๆกินลูก อย่ารีบ! เดี๋ยวติดคอ”
“จันทน์หิวนี่ครับ .. คุณแม่วันนี้นะ จันทน์ได้เล่นสงกรานต์แบบจริงจังเป็นครั้งแรกเลยนะฮะ”
บลา บลา บลา บลา
“ไงไอ้เสือ หมาหัวเน่าเลยสิ”
“ยอมครับ”
คุณจันทน์และคุณแม่ คุยกันไม่หยุด มีคุณน้าวดีและน้าเปรี้ยวร่วมคุยด้วย คนตัวเล็กเลยสนุกใหญ่ที่มีคนมาเล่าเรื่องนู้น เรื่องนี่ให้ฟัง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องไอดินตอนเด็ก เรื่องคุณพ่อบ้าง หรือเรื่องเล่าตลกจากคุณลุงตรงข้าม แต่สิ่งที่ทุกคนสังเกตได้คือ ทั้งสองแม้จะคุยกันคนละเรื่อง คุยกันคนละกลุ่ม แต่การดูแลเอาใจใส่ของทั้งคู่ไม่ขาดหายไปเลย ไอดินจะคอยเติมน้ำ ตักนู้นนี่ให้คุณจันทน์อยู่เสมอ ส่วนคนตัวเล็กเอง มักจะปิ้งย่างของโปรดแล้ววางลงในจากอีกคนตลอดเวลา
งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา หลังจากทุกคนอิ่มหนำสำราญกันเรียบร้อยแล้ว ต่างพากันช่วยกันเก็บถ้วยชามไปจัดการให้เรียบร้อย คุณพ่อและคุณลุงหลายคนยังคงนั่งดื่มเบียร์กันอยู่ พวกที่เหลือก็แยกย้ายกันไป บ้างก็ดูทีวี บ้างก็เตรียมตัวไปนอน เพราะพรุ่งนี้เราจะตื่นไปทำบุญที่วัดกัน
“ดิน พาน้องไปอาบน้ำ ล้างหน้าล้างตานอนได้แล้ว พรุ่งนี้หกโมงเช้านะลูก”
“ครับแม่ .. ฝันดีครับ”
“ฝันดีนะครับคุณแม่ .. ฟอด ฟอด”
“ฝันดีครับลูก ฟอด ฟอด”
คุณจันทน์เข้าไปอาบน้ำก่อนไอดินอย่างเคย พอเขาออกมาจึงให้อีกคนเข้าไปอาบน้ำต่อ คนตัวเล็กฆ่าเวลาด้วยกันเล่นแอพสุดโปรดของตัวเอง ที่ตอนนี้มักจะมีภาพของอีกคนถูกโพสอยู่ในนั้นเป็นประจำ และครั้งนี้คุณจันทน์ตั้งใจที่จะโพส รูปอีกคนที่เขาแอบถ่ายเช่นเดิม
ภาพด้านข้างของไอดินนั่งหันหลังไปจุดยากันยุง เนื่องจากได้ยินเขาบ่นว่ายุงกัด เขาชอบถ่ายรูปพี่ไอดินเวลาเผลอแบบนี้ เวลาที่พี่ไอดินตั้งใจทำอะไรสักอย่าง มันดูมีเสน่ห์น่าค้นหา หน้าคม คิ้วเข้ม สายตาที่จับจ้องอยู่กับไฟแช็คและขดยากันยุง มันทำให้เขาหยิบโทรศัพท์มาถ่ายภาพนี้เก็บไว้ทันที
126 Likes
JomChan You're still the one I want for life ❤
Kathi_Kathi จะหวานขนาดนี้ไม่ได้ @Tangkwaaa บี2 เราไม่ไหว ช่วยที
Tangkwaaa อีกแล้ว เราต้องมาเห็นภาพอะไรแบบนี้อีกแล้ว @Kathi_kathi บี1 เราก็ไม่ไหวเหมือนกัน
Kathi_Kathi @Tangkwaaa ดาเมจนี้ทำลายล้างมาก มากจริงๆ
France_Za มึงเอามีดมาแทงกูเลย ไอ้คุณจันทน์
PhuphaMania @France_Za แทงมึงเสร็จ ดึงออกมาแทงกูต่อเลย
Max_Maxma โรตีสายไหมอยุธยากูจืดไปเลย
PPrueakPP แหมะ เพื่อนกูเห็นนี่คงหน้าบานจนเข้าบานไม่ได้อ่ะ @IDIN_P
ไอดินดินออกมาจากห้องน้ำ เห็นคุณจันทน์กำลังหน้าดำคร่ำเคร่งกับโทรศัพท์ของตัวเอง รู้ได้ทันทีว่าคนตัวเล็กกำลังเล่นเกมส์อยู่ เวลาคนตัวเล็กเล่นเกมส์ ใจจะไปอยู่กับเกมส์ในมือ จนไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง ไอดินตั้งใจจะหยิบโทรศัพท์มาชาร์ตแบตจึงเห็นการแจ้งเตือน ว่าคนตัวเล็กได้โพสอะไรรูปบางอย่าง เมื่อกดเข้าไปดูรอยยิ้มกว้างก็ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง
ไม่ว่าจะผ่านมานานแค่ไหน คุณจันทน์ยังคงเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เขาใจเต้นแรง และยิ้มตามเสมอเพียงแค่อีกหันมายิ้มให้ หลายคนบอกว่า เขาหลง ใช่เขายอมรับว่าหลง เขาหลงคุณจันทน์ตั้งแต่วันแรกที่เจอ หลงรอยยิ้มแสนหวาน หลงทุกอย่างที่เป็นคุณจันทน์ จนทุกวันนี้ เขาว่า เขาก็ยังคงหลงคุณจันทน์อยู่
“คุณจันทน์~ .. เลิกเล่นได้แล้ว”
“ฮะ .. อ่ะ เย่!! ผ่านแล้ว~~”
“You're still the one I want for life”
“เอ๊ะ! หะ เห็นแล้วเหรอ”
“เห็น และ ชอบมาก”
ไอดินดึงอีกคนเข้ามากอดแนบอก คุณจันทน์ขยับตัวเพื่อรับอ้อมกอดนั้นอย่างเต็มใจ อ้อมกอดที่อบอุ่นของกันและกัน ไอดินลากปากและจมูก ไล่ตั้งแต่ใบหูลากลงมาตามลำคอขาวเนียน โดยที่คนตัวเล็กก็ยินยอมพร้อมเปิดทางให้อีกคนได้ซุกไซร้ได้อย่างสะดวกขึ้น
คุณจันทน์เงยหน้าขึ้นรับจูบหวานจากอีกฝ่าย จูบจากอีกคนทำให้ใจสั่นเสมอ คนตัวเล็กคล้อยตามการชี้นำและชักชวนให้ลิ้นน้อยตามเข้าไปในโพรงปากของอีกคน กวัดพันเกี่ยวกันอย่างไม่มีใครยอมใคร คุณจันทน์ไม่รู้ตัวเองเลยว่าเขาขึ้นมานั่งคร่อมอีกคนได้ยังไง
“อื้ม~ .. พะ พี่ไอดิน”
“คุณจันทน์ .. พี่ขอนะ นะครับคนดี”
มือใหญ่ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังบางที่นุ่ม เนียน และลื่นมือ ไม่ว่าจะสัมผัสมากี่ครั้ง มันก็ลื่นมือทุกครั้ง มือซุกซนย้ายมาที่แผ่นอก และทำตามหน้าที่จากสมองได้สั่งการ ปัดผ่านยอดอกสีสวยไปมาเหมือนเป็นการยั่วเหย้าให้อีกคนไม่อาจปฏิเสธได้
“อ๊ะ อื้ม~ .. พะ พรุ่งนี้ ตะ ตัก บาตร~ อื้อ”
“แค่ข้างนอกก็ได้”
“ตะ แต่ ว่า .. อ๊า อย่าบีบ”
“นะ .. นะครับคนดี”
เมื่ออีกฝ่ายพยักหน้าตกลง ไอดินไม่รอช้ารับจัดการถอดเสื้อกางเกงที่เกะกะขวางทางอยู่ออกโดยไว แล้วจับคนตัวเล็กให้กลับมานั่งเหมือนเดิม มือใหญ่บีบคลึงเคล้นไปที่ก้นงอน มืออีกข้างมาเล่นกับเม็ดทับทิมตรงหน้าทั้งซ้ายขวาอย่างกลัวว่ามันจะน้อยใจ ปากคอยป้อนจูบแสนหวานส่งให้อีกคน
ไอดินผละออกเมื่อเห็นว่าอีกคนเริ่มหมดอากาศหายใจ เป้าหมายเปลี่ยนไปที่แผ่นอกขาวล่อตาล่อใจที่อยู่ตรงหน้า ปากร้ายเข้าดูดดึง ขบเม้นตามใจ มือที่ว่างตรงเข้ากอบกุมส่วนที่อ่อนไหวทันที
“พี่ .. อ่ะ อื้ม~~”
“คุณจันทน์ ซี๊ด~ .. ดีครับ”
คนตัวสูงครางออกมาอย่างพอใจ เมื่อคนตัวเล็กยื่นมือมาจับแก่นกายร้อนของเขา แล้วชักรูดให้เข้ากับจังหวะที่เขาปรนเปรอให้กับอีกฝ่าย ท่วงทำนองที่แสนเร่าร้อนดำเนินต่อไป ตามที่มันควรจะเป็น
“จะ จันทน์ มะ ไม่ ไหว .. อ่ะ อื้อ~”
“อีกนิด อีกนิดนะ .. ไปพร้อมกัน”
“พี่ ไอ ดิน .. มะ มะไม่ ไหวว .. อ่ะ อ๊า~~”
ไอดินปัดมือคุณจันทน์ออกแล้วจัดการรวบแก่นกายที่แข็งขืนทั้งสองไว้ด้วยกัน จากจังหวะเนิบช้าถูกเปลี่ยนเป็นรัวเร็วอีกครั้ง คนด้านบนกระตุกเล็กน้อยแล้วเสียงครางดังยาวตามมา
“อ่ะ ฮึก อื้ม~~”
“...”
“พี่รักคุณจันทน์”
ไอดินปลดปล่อยตามคุณจันทน์ไปติดๆ นี่คือการ make love ไม่ใช่ sex มันคือการร่วมรักกับคนที่เรารัก ไม่ว่าจะแบบไหน ยังไง มันก็จะมีแต่ความสุขเท่านั้น คนตัวสูงจัดการทำความสะอาดเช็ดเนื้อตัวให้คุณจันทน์จนเรียบร้อย
“ฝันดีนะครับคนดี”
“อื้อ~ ฝันดีฮะ พี่ไอดิน”
คุณจันทน์นอนหลับตาพริ้มเหมือนเด็กตัวน้อย ไอดินก้มลงจูบที่หน้าผากมนอย่างรักใคร่ ขยับผ้าห่มให้กระชับ นึกขึ้นได้ว่า เขายังไม่ได้ทำบางสิ่งที่ตั้งใจไว้เลย
326 Likes
...
...
Max_Maxma โรตีสายไหมอยุธยากูจืดไปเลย
PPrueakPP แหมะ เพื่อนกูเห็นนี่คงหน้าบานจนเข้าบานไม่ได้อ่ะ @IDIN_P
PUNPUN @IDIN_P มึงจะหล่อเกินไปแล้วนะ
IamFrung @PUNPUN กูหล่อกว่า @IDIN_P ล้านเท่า
...
...
IDIN_P You're still the one I love .. You're still the one I kiss good night ❤
แล้วพบกันใหม่ :pig4:
Talk : มาแล้ว มาแล้วววววว .... ตามคำขอของคุณ cchompoo นะคะ ... ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ
ติชมกันได้น๊า .. ตอนนี้ไม่เกี่ยวกับตอนหลักนะคะ .. ของขวัญวันสงกรานต์สำหรับคนอ่านที่น่ารักทุกคนค่ะ
สไลด์ตัวลงกราบรอบกระทู้ ... แต้งกิ้ว ทรี ทามมมมมม เด้อ :mew1:
-
หวานเกินไป ใจเราไม่ไหว :-[
-
แหมม ตอนบนๆก็หวานจนมดมาตอม พอลงมาตอนล่างๆทำไมมันร้อนแรงแบบนี้ล้าาาา :hao6:
ขอบคุณคนเขียนน้า ที่ทำตามคำเรียกร้องของเรา ฮ่าๆๆ
-
ตั้ลล้าก
-
บทที่ 7 ปฏิเสธไม่ไหว วันนี้ฉันจะบอกเธอให้รู้ตัว (ปฏิเสธอย่างไร – ลิปตา)
ไอดินพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลทั้งหมดสามคืน และวันนี้เป็นวันที่คุณหมออนุญาตให้กลับบ้านได้ นับว่าโชคดีที่วันนี้ไม่มีการเรียนการสอน เนื่องจากอาจารย์ทั้งคณะฯ มีสัมมนาประจำปีที่ต่างจังหวัด เพื่อนของเขาทุกคนเลยมาสุมหัวกันอยู่ที่ห้องของเขา
พวกมันแห่กันไปรับเขาออกจากโรงพยาบาล บอกว่าไม่ต้องมากัน มันก็ไม่เคยเชื่อเลย เห็นว่าจะไปทำอะไรกินกันง่ายๆ ที่คอนโดด้วย ให้ไอดินกลับไปพักที่ห้องกับพฤกษ์และแมคก่อน ส่วนฟรังซ์และปัณณ์จะแวะไปดูของสดที่ซุปเปอร์แถวนั้นแล้วจะตามไปอีกที
ย้อนกลับไป เมื่อสองวันที่แล้ว ไอ้คิว มาหาเขาถึงโรงพยาบาล สภาพมันแย่กว่าเขามาก รอยบวมช้ำจากการชกต่อย ปากแตก คิ้วแตก ดีที่หัวมันไม่แตก
“มึงมาทำไม .. ใครเชิญ”
“ฟรังซ์ใจเย็น .. สวัสดีครับพี่เคน”
ปัณณ์ปรามฟรังซ์ให้ใจเย็น พฤกษ์ แมค ฟรานซ์ ที่นั่งเล่นเกมส์อยู่ลุกขึ้นยืนพร้อมมีเรื่องได้ทันที ฟรานซ์เดินไปดึงคนตัวเล็กที่ยืนหันหลังอยู่ข้างเตียงคนไข้ให้ไปอยู่อีกฝั่ง ปัณณ์หันไปสวัสดีคนที่นำหน้าเข้ามา ผู้ชายที่ชื่อเคน ยกมือรับไหว้
“พี่ชื่อเคน เป็นพี่ชายไอ้เหี้ยนี่ .. เมื่อเช้าเพิ่งรู้เรื่องทั้งหมดจากเพื่อนมัน เลยรู้ว่าคนที่ไอ้ห่านี่มีเรื่องด้วยเป็นเพื่อนปัณณ์ พี่เป็นเพื่อนกับไอ้ปุณณ์ พี่พาไอ้ตัวต้นเหตุมาขอโทษ มึงอยากจะเอาคืนอะไรมั้ย?”
“ไม่ครับ .. ผมอยากให้จบแค่นี้”
“มึงได้ยินยัง .. ไอ้เด็กเหี้ยหาแต่เรื่อง”
เคนหันไปตบหัวน้องชายไม่แรงแต่ก็ไม่เบา คิวยกมือลูบหัวตัวเอง แล้วเงยหน้ามามองไอดินที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง
“ผมขอโทษครับพี่ดิน ผมผิดเอง ผิดทุกอย่าง ผมไม่มีข้อแก้ตัว ผมชอบคุณจันทน์ก็จริงแต่ .. คุณจันทน์ไม่เคยชอบผม ไม่เคยเลย แทนที่ผมจะยอมรับ ผมกลับโทษว่ามันเป็นเพราะพี่ ถ้าไม่มีพี่คุณจันทน์อาจจะชอบผม .. ผมแม่งโคตรเหี้ยเลย ผมขอโทษนะครับ”
คิวยกมือไหว้ ไอดินนั่งหน้านิ่งแต่สายตาจ้องไปที่คนพูด ตาแทบไม่กระพริบ แล้วสุดท้ายก็ถอนหายใจออกมา
“กูยกโทษให้ ทำอะไรหัดคิดก่อน .. สิ่งที่มึงทำมันมีผลต่ออนาคตมึงเอง ถ้ากูไปแจ้งความมึงจะเป็นยังงไง? การเรียนมึงอีก จะถูกไล่ออกไหม เคยคิดเรื่องนี้หรือเปล่า? แล้วที่สำคัญ ลูกผู้ชาย เขาไม่ทำร้ายคนอื่นลับหลัง ..จำไว้”
“ครับ .. ผมขอโทษพี่ ขอบคุณครับที่ให้อภัยผม มันจะไม่เกิดขึ้นอีกครับ”
คิวหันไปมองคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างเตียงฝั่งตรงข้ามที่เขายืนอยู่ ใบหน้าเศร้าลง
“คุณจันทน์ .. พี่ขอโทษนะ ที่ทำเรื่องยุ่งยากให้ ขอโทษนะครับ”
“จันทน์ไม่ได้โกรธพี่คิวนะฮะ .. แล้วก็ขอโทษที่ไม่สามารถตอบรับแบบนั้นได้ ขอโทษที่ทำให้เสียใจนะฮะ”
“คุณจันทน์ไม่ผิดเลย .. ไม่ต้องขอโทษนะ”
“เออ เอาหล่ะ!! กูขอโทษด้วย ที่มันทำให้มึงเจ็บตัว และเพื่อเป็นการขอโทษจากกู ค่ารักษาทั้งหมดกูขอรับผิดชอบเอง เอาค่าเสียเวลาด้วยไหม กูจะหักจากไอ้เหี้ยนี่ให้”
“เฮีย!! .. โหย ’ไรวะ!!”
“หุบปาก มึงกล้ามีเสียงเหรอ เดี๋ยวโดนตีกูอีกคน”
ทุกคนเริ่มยิ้มออกมาได้หลังจากที่ได้เคลียร์เรื่องราวที่ผ่านมา บรรยากาศผ่อนคลายขึ้นจากตอนแรกเยอะเลย จะมีก็แต่ คิว ที่หน้ามุ่ยลงเพราะโดนพี่ชายตัวเองหักเงิน
“ขอบคุณครับ .. แต่ค่าเสียเวลาผมขอ .. ไม่รับครับ”
“เยส! .. ขอบคุณครับพี่ดิน”
“อ่ะแฮ่ม!!”
ไอดินยกมือไหว้ขอบคุณคนที่อายุมากกว่า ก่อนจะหันไปมองหน้าคิวที่ยิ้มกว้างออกมาทันทีหลังจากเขาพูดจบ เคนหันไปส่งเสียงดุน้องชาย แล้วหันมายิ้มให้ไอดินพร้อมกับตบไหล่เบาๆ กล่าวขอโทษอีกครั้งบอกให้หายไวไว มีอะไรให้ช่วยเหลือให้บอกได้เลย ไม่ต้องเกรงใจ และขอบใจที่ไม่เอาความกับน้องชายเขา ก่อนจะขอตัวกลับไป
--------------------------------------------------------
แมคและพฤกษ์นอนดูหนังอยู่ที่โซฟาตัวยาวกลางห้อง ปัณณ์ยืนอยู่หน้าเตาไฟฟ้า มีฟรังซ์เป็นลูกมือคอยช่วยอยู่ในครัว ไอดินเดินลงมาจากชั้นสอง หลังจากอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าให้สบายตัวแล้ว เดินผ่านเพื่อนที่นอนบนโซฟาเข้าไปในครัว
“ทำอะไรวะ?”
“สปาเก็ตตี้ขี้เมา เกี๊ยวห่อชีส .. คุณชายพฤกษ์อยากแดก ไอ้ห่าหน้าซัวเถาชัดๆ เสือกอยากจะแดกอาหารฝรั่ง”
“กูได้ยิน .. ไอ้สัสฟรังซ์”
“เออ~ กูตั้งใจพูดให้มึงได้ยิน ไอ้ซัวเถา”
“หนวกหู!! .. มึงจะเอาไรเปล่า? กูทำให้”
“เอาแบบพวกมันนี่แหละ ตอนเย็นค่อยออกไปหาไรกิน รอคุณจันทน์ก่อน”
“แหม~ อะไรก็คุณจันทน์นะมึง”
“เสือก”
“กูเอามีดแทงแม่ง!!”
หลังจากจัดการอาหารเรียบร้อยแล้ว ไอดินทานยาแล้วเผลอหลับไป ตื่นขึ้นมาอีกทีเจอคนตัวเล็กนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ข้างกาย อีกคนกำลังใจจดจ่ออยู่กับโทรศัพท์เครื่องบางของตัวเอง ไอดินมองไปรอบห้องแต่ไม่เจอใครอยู่แถวนี้ พวกมันไปไหนกันหมด
ไอดินนอนมองใบหน้าสวยของอีกคน ดวงตากลมโตที่เขาชอบมากที่สุด จมูกโด่งที่บอกถึงความแสบซนเป็นแน่ เรียวปากบางสีแดงอมชมพู ลิ้นน้อยแล่บออกมาเลียริมฝีปากตัวเอง
เฮือก!! เหมือนมีคนมาต่อยเข้าที่ท้องเขานับพันครั้ง คุณจันทน์ยังไม่รู้ตัวว่าอีกคน คิดอะไรลามกกับตัวเองไปมากน้อยแค่ไหนแล้ว หลังจากสะบัดความคิดอกุศลออกไปจากหัวได้ ไอดินย้ายหัวตัวเองลงไปนอนบนตักคนตัวเล็ก ทำให้อีกคนสะดุ้งตกใจจนโทรศัพท์ในมืออยู่ร่วงใส่หัวคนคิดไม่ดีอย่างจัง
“โอ๊ย!!”
“อ๊ะ .. พี่ไอดิน~ .. จันทน์ขอโทษฮะ มันตกใจหนิ เจ็บมากไหมครับ? โดนแผลหรือเปล่าฮะ?”
“ไม่เป็นไรครับ .. มานานหรือยัง? แล้วไอ้พวกนั้นไปไหนหมด!”
คุณจันทน์เอามือลูบบริเวณหน้าผากของไอดินที่เริ่มมีรอยแดงจางๆ เกิดขึ้น หากถามว่าเจ็บไหม ไม่เจ็บหรอกแต่เพื่อให้อีกคนสนใจ เจ็บมากกว่านี้ เขาก็ยอม
“จันทน์มาถึงได้สักพักแล้วฮะ พี่เค้าไปซุปเปอร์กัน พี่ปัณณ์บอกว่าอยากกินสุกี้แล้วก็ปิ้งย่างด้วย พี่ฟรังซ์เลยเสนอให้ไปซื้อมาทำกินเองฮะ พี่พฤกษ์ไปกับพี่แมคครับ กลับไปเอาเตาปิ้งย่าง เพราะที่นี่ไม่มี”
“แล้วกินอะไรมารึยัง? หิวไหม?”
“ไม่หิวฮะ .. พี่ไอดินล่ะ”
“พี่กินแล้วครับ”
คุณจันทน์เล่านู่นเล่านี่ให้อีกคนฟัง ในทีแรกคุณจันทน์พยายามขยับตัวหนีให้อีกคนนอนบนหมอนดีดี แต่ไอดินแกล้งทำเป็นว่าเจ็บแผลบ้างล่ะ มึนหัวบ้างล่ะ จนคนตัวเล็กยอมนั่งนิ่งเป็นหมอนให้อีกคนได้นอนสบายๆ
ไอดินนอนจับมือคนตัวเล็กลูบหลังมือไปมาอย่างถูกใจ เขาชอบกลิ่นตัวคุณจันทน์ กลิ่นหอมจางๆ เหมือนกลิ่นธรรมชาติ ดมแล้วรู้สึกสดชื่น ผ่อนคลาย ตอนแรกคิดว่าอาจจะเป็นกลิ่นน้ำหอมแต่ตอนนี้เขาเองก็ไม่แน่ใจแล้วว่ามันคือกลิ่นอะไร แต่จะมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่จะได้ดมกลิ่นนี้
“อะไรฮะ? มองหน้าจันทน์ทำไม?”
“เหมือนมีอะไรติด .. ก้มมาสิครับพี่จะดูให้”
คนตัวเล็กที่คิดว่ามีอะไรติดหน้าตัวเองจริงเลยยอมก้มหน้าลงไปหาคนที่นอนอยู่ ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม มีภาพสะท้อนของเขาฉายชัดอยู่ในนั้น สายตาที่มอบแต่ความอบอุ่น อ่อนโยนมาให้ ยิ่งทำให้คุณจันทน์เหมือนถูกมนต์สะกดและเหมือนทุกสิ่งรอบกายจะหยุดนิ่ง
ไอดินลูบปากเรียวบางของคุณจันทน์แผ่วเบา จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยที่ตอนนี้มีเพียงแต่ภาพเขาเช่นกัน ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้คนตัวสูงยกตัว เพื่อให้ปากตัวเองขึ้นไปแตะกับริมฝีปากเรียวบางของอีกคน จูบที่ไม่ได้เร่งเร้า ไม่ได้จาบจ้วง มีแต่ความอ่อนโยน หวานหอม ไอดินขบเม้มริมฝีปากคุณจันทน์ไปมา จูบซับมุมปากแล้วเวียนไปขบเม้มใหม่ ทำซ้ำไปมาอย่างหลงใหล แล้วจำใจผละออกมามองคนตัวเล็กที่หน้าขึ้นสีไปทั้งหน้าแล้ว กำลังจะยกตัวขึ้นไปทำใหม่อีกครั้ง แต่
“พะ พอ .. พอแล้ว”
“หวานมาก”
“>///<”
ไอดินยอมหยุดแล้วลุกขึ้นหันมาคุยกับอีกคนที่เอาหมอนขึ้นมาปิดหน้าไม่ให้เขาเห็น มีแค่หูแดงๆ ที่โผล่มาเท่านั้น เขาอยากบอกให้คุณจันทน์มั่นใจ และเชื่อใจในตัวเขา ตอนนอนอยู่ที่โรงพยาบาล เขามีเวลาคิด ทบทวนถึงเหตุการณ์ต่างๆ ที่ผ่านมา และมั่นใจแล้วว่ามันเกินคำว่าชอบไปมากแล้ว แต่สำหรับคุณจันทน์ เขายังไม่แน่ใจ เขาไม่อยากเข้าข้างตัวเอง
“คุณจันทน์ .. โกรธไหมที่ทำแบบนี้”
“...”
“ถ้าคุณจันทน์โกรธ พี่ก็ยอม .. และจะง้อจนกว่าจะหาย แต่จะไม่ขอโทษ เพราะพี่ตั้งใจ .. และอยากทำอีก”
“อื้อ~~”
คุณจันทน์ยังคงเอาหมอนปิดหน้าตัวเองไว้ รู้สึกได้ว่าตัวเองหน้าเห่อร้อนไปหมด ประโยคสุดท้ายที่คนตัวสูงกระซิบชิดติดใบหูของเขานั่นอีกเล่า หากถามว่าโกรธไหม ไม่ได้โกรธ ไม่เลยสักนิด ตรงกันข้ามกลับรู้สึกดีกับสัมผัสอ่อนโยนที่อีกฝ่ายมอบให้ แต่มันเขินเกินจะมองหน้าอีกคนได้ต่างหาก
“โกรธพี่ไหม?”
“...”
“คุณจันทน์คนดี~~ โกรธพี่ไหมครับ?”
คุณจันทน์ส่ายหัวไปมา แต่มือน้อยยังคงกอดหมอนปิดหน้าตัวเองไว้แน่น
“ถ้าไม่โกรธ เปิดหน้ามาคุยกับพี่หน่อยสิ .. นะ นะครับ”
“มันอาย~~”
“ หึหึ .. อายอะไร ไหนบอกพี่สิครับคนดี”
คุณจันทน์คิดในใจว่า เวลาที่อีกคนพูดว่า ‘นะครับ’ หรือ ‘คุณจันทน์คนดี’ มันทำให้เขาไม่เป็นตัวเอง น้ำเสียงที่ฟังดูออดอ้อน เว้าวอน ทำให้เขาต้องยินยอมในที่สุด คุณจันทน์ยอมเอามือลงคนตัวสูงรีบรวบมือคุณจันทน์มากุมไว้ เพื่อป้องกันมือน้อยกลับขึ้นไปอยู่บนใบหน้าเจ้าของอีกครั้ง
“ขอบคุณนะครับที่ดูแลตอนพี่ไม่สบาย .. ขอบคุณที่ให้โอกาส ขอบคุณที่ไม่รังเกียจ .. คุณจันทน์คงรู้มาบ้างว่าแต่ก่อนพี่ไม่ใช่คนดีนัก”
คนตัวเล็กตอบรับอีกคนในใจว่า ‘รู้แล้วเหอะ’ กิตติศัพท์ของอีกคนในเรื่องพวกนี้น้อยเสียเมื่อไหร่
“แต่จากนี้ไป พี่จะทำให้คุณจันทน์เห็นว่า พี่จริงใจและจริงจัง กับคุณจันทน์แค่ไหน”
ตึกตัก ตึกตัก
“พี่รู้ .. ว่าเรารู้จักกันเพียงไม่นาน .. แต่พี่ก็มั่นใจว่า พี่รักคุณจันทน์ ”
คุณจันทน์ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า จะมีคนมาบอกรักซึ่งหน้าอย่างนี้ แล้วคนนั้นยังเป็นผู้ชายอีกต่างหาก ผู้ชายที่ใคร ๆ ก็ต่างบอกว่าหล่อและเจ้าชู้ตัวพ่อ ที่ผ่านมาเขาได้รับแต่ความจริงใจ การดูแล การเอาใจใส่จากคนคนนี้
หลังประโยคสุดท้ายจบลงคุณจันทน์โผเข้ากอดคนตัวสูงทันที ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงไม่ลุกหนีออกไปตั้งแต่ประโยคแรกแล้ว แต่เพราะผู้ชายตรงหน้า ที่มีแต่ความจริงใจส่งมาให้เขาตลอดเวลาที่ได้รู้จักกัน มันทำให้เขามั่นใจ เชื่อใจ และไว้ใจว่าเขาให้โอกาสคนไม่ผิด
“ขอบคุณ ขอบคุณมากที่รักจันทน์ แต่จันทน์ ..”
“ไม่ต้องกังวล พี่รู้! .. พี่รอได้ครับ”
“พี่ไอดิน~~”
“...”
“รอจันทน์อีกนิดนะ .. อย่าเพิ่งหนีกันไปไหนนะฮะ”
“น่ารักแบบนี้ .. จะไปไหนได้”
หลังจากนั้นไม่นาน ฟรังซ์ ปัณณ์ และฟรานซ์ก็กลับมาพร้อมถุงของสด อาหารทานเล่น ขนมกรุบกรอบและเครื่องดื่มมากมาย คุณจันทน์รีบวิ่งเข้าไปช่วย แต่คนตัวเล็กได้ถือเพียงถุงเบาๆ เพียง 2 ถุงเท่านั้น
“เหมามา? ซื้ออะไรมาเยอะแยะวะ”
“อื้อฮือ!! มึงนี่ พูดไม่ดูเลยว่าเพื่อนมึงแต่ละตัว กระเพาะควายขนาดไหน ก่อนจะถึงซุปเปอร์ไอ้ห่าแมค ไลน์มาสั่งเอานู่น เอานี่ไม่หยุด นี่กูตัดออกไปเยอะแล้วเหอะ”
“พี่ปัณณ์ .. ให้จันทน์ช่วยอะไรไหมฮะ จันทน์ทำเป็นนะ”
“อืม~ .. งั้นคุณจันทน์ล้างผักให้หน่อยนะครับ ฟรานซ์ไปล้างของทะเล ส่วนมึงไปหมักหมู ไอ้ดิน! มึงเป็นเจ้าของห้องไปจัดสถานที่ไป ไอ้พวกนั้นมาจะได้พร้อมกิน”
ปัณณ์ขณะสั่งงานทุกคนไป มือก็รื้อค้นเปิดถุงนำของสดส่งให้แต่ละคนไปจัดการตามหน้าที่ ไอดินเดินออกไปเตรียมสถานที่ เปิดประตูกระจกรับลม เลื่อนโซฟาถอยหลังเพิ่มพื้นที่หน้าทีวี
“เสียดายจังที่ ภูผา กะทิแตงไทยมาไม่ได้”
“ครั้งหน้าทำกินกันใหม่ก็ได้ แล้วชวนเพื่อนคุณจันทน์มาด้วย”
“เหอะ!! ทำมาเป็นเอาใจ”
“เสือก!”
แมคอดไม่ได้ที่จะค่อนขอดเพื่อน ที่ดูเอาอกเอาใจคุณจันทน์จนน่าหมั่นไส้ เตาสุกี้และเตาปิ้งย่างที่ถูกจัดวางลงกลางวง ปัณณ์ลงมือใส่บรรดาของสดลงในหม้อ ละมือจากหม้อสุกี้ได้ก็หันมาวางหมูสามชั้น หมูสไลด์ เบคอน ลงในเตาปิ้งย่าง เมื่อทุกอย่างพร้อม จึงหันไปบอกเพื่อน
“เอ้า!!! เชิญแดก~~”
“เย้!!!”
ปาร์ตี้สุกี้ปิ้งย่างได้เริ่มขึ้นแล้ว .. คุณจันทน์มีรอยยิ้มประดับบนหน้าตลอดเวลา แมคมักจะสรรหาเรื่องตลก ล้อเลียนคนโน่นคนนี้ หรือแม้แต่นินทาคนอื่น พี่ไอดินคอยปิ้งนั่นปิ้งนี่ใส่ในจานให้เขาไม่เคยขาด ไอดินเองก็รู้สึกว่าตัวเองยิ้มมากกว่าแต่ก่อน เขามีความสุขที่ได้ดูแลคุณจันทน์ และเหมือนว่าอีกคนก็ดูแลเขาด้วยเช่นกัน คนตัวเล็กคอยอาหารให้ เติมน้ำที่ใกล้จะหมดแก้วให้เขาตลอด
“จันทน์ไปนะฮะ แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะ”
“พี่อยากไปส่ง”
“ไม่ได้!! พี่ไอดินทานยาแล้วจะง่วง พอส่งจันทน์เสร็จ ต้องขับรถกลับคนเดียวมันอันตราย จันทน์กลับกับ ฟรานซ์ได้ สบายมากครับ”
“แต่ ...”
“อย่าดื้อสิ ไม่งั้นพรุ่งนี้จันทน์ไม่มาหานะ”
“ก็ได้ครับ! ถึงบ้านแล้วด้วย”
“ครับผม”
“ตกลงกันได้สักที .. เกรงใจพวกกูมั่งไหม ยืนรอจนแข็งไปหมดแล้ว”
“อะไรแข็งวะ?”
“ไอ้นั่น!! กูรู้ว่า มึงก็แข็งไอ้พฤกษ์”
“พี่แมค ..ทะลึ่งวะ”
“อะไร .. พี่หมายถึงขา .. คุณจันทน์คิดอะไร ว๊ายๆ”
แมคที่ยืนคอยคุณจันทน์ล่ำลากับไอดิน เอ่ยแซวออกมา จนคนตัวเล็กหน้าแดงขึ้นมาอีกรอบ พรุ่งนี้วันหยุดพวกเขานัดกันมาดูหนัง พร้อมเล่นเกมส์ที่ห้องไอดินเช่นเคย เหลืออีกแค่ไม่กี่ชั่วโมงจะได้เจอกันอยู่แล้ว ยังล่ำลาไม่เลิก หมั่นไส้โว้ย!!
“มึงอิจฉา?”
“เออสิ!! คอยดูนะ กูมีแฟนเมื่อไหร่ กูจะพามาหวานให้อายเลย”
“ใครเค้าจะยอมเป็นแฟนด้วย!!”
คุณจันทน์พูดตอบออกไปทันควัน ทำให้ทุกคนอ้าปากค้าง เพราะไม่คิดว่าคุณจันทน์ จะต่อปากต่อคำกับแมคได้ขนาดนี้ ยกเว้นฟรานซ์คนเดียวที่รู้ดีว่า เพื่อนตัวเองนั้นแสบและร้ายแค่ไหน
“ฮะฮ่ะฮ่า โอ๊ย~~ ไอ้เหี้ย!! กูขำสัส ช็อคไปเลยสิมึง”
“ไปดีกว่า .. ไร้สาระ!!”
“สาแก่ใจกูนัก .. พรุ่งนี้เจอกันมึง”
คุณจันทน์สะบัดหน้าเดินออกจากห้องตามไป ตามด้วยคนอื่นที่เดินไปตบไหล่แมคเหมือนปลอบใจแต่จริงแล้วเยาะเย้ย สะใจกันมากกว่า จนเหลือแค่เจ้าของห้องและแมคเท่านั้น
“ไอ้ดิน พรุ่งนี้มึงจัดให้หนัก! เอาให้อาย ให้หน้าแดงเป็นลูกตำลึง ปล้ำได้ปล้ำ กูเชียร์!!”
“หึหึ ไอ้สัส!! .. ไป ไป กลับบ้านไป”
----------------------------------------------------------
“แม่นิ่ม อรุณสวัสดิ์ครับ”
“ทำไมวันนี้ตื่นเช้าคะ นี่เพิ่งจะ 9 โมงเองนะ จะไปไหนเปล่าคะ?”
“จันทน์จะไปดูหนังที่คอนโดพี่ไอดินฮะ เย็นนี้แม่นิ่มไม่ต้องทำกับข้าวเผื่อจันทน์นะครับ ฟรานซ์บอกว่าพี่ฟรังซ์จะพาไปหาของอร่อยทานก่อนกลับบ้านด้วย”
พอพูดเรื่องกินคนตัวเล็กก็จะยิ้มแก้มแตกเป้นประจำ อารมณ์ดี จากที่แต่เดิมก็สดใส ร่าเริงอยู่แล้ว ช่วงนี้คุณจันทน์เหมือนต้นไม้ที่ได้รับฝนจนชุ่มฉ่ำ ดูสดชื่น สดใส สบายตาสบายใจ มากกว่าเดิม
“แล้วพี่ไอดินออกจากโรงพยาบาลแล้วเหรอคะ ไม่เห็นมาอ้อนแม่นิ่มทำข้าวต้มให้เลย”
“พี่ไอดินกลับบ้านแล้วครับ จันทน์ไม่เอาข้าวต้มแล้ว แต่จันทน์อยากได้ขนมปังหน้าหมู แม่นิ่มทำให้จันทน์หน่อยสิฮะ จะเอาไปให้พี่ๆชิมว่า แม่นิ่มทำทำอร่อยมาก”
“ปากหวาน .. งั้นคุณจันทน์แต่งตัวให้เรียบร้อย แล้วไปช่วยแม่นิ่มในครัวนะคะ”
“ได้เลยฮะ”
แม่นิ่มยิ้มส่ายหัวให้กับความน่ารักของคุณจันทน์ แล้วเดินออกจากห้องไป วันนี้ที่บ้านไม่มีใครอยู่เลย ท่านเจ้าสัวกับคุณหญิงไปเชียงรายพร้อมกับคุณจอมทัพ คุณจันทน์บ่นหงุงหงิงตั้งแต่กลับมาเมื่อวานแล้วว่า ไม่มีใครชวนจันทน์สักคน แต่ถึงแม้ว่าพวกคุณๆ จะชวน ดูท่าแล้วคนตัวเล็กคงจะไม่อยากไปหรอก
“จันทน์มาแล้วฮะ แม่นิ่มทำอะไรบ้าง”
“ทำขนมปังหน้าหมู แล้วก็ปีกไก่ทอดน้ำปลา ดีไหมคะ”
“ดีฮะ จันทน์อยากกินเปาะเปี๊ยะกุ้งใส่ชีสด้วย”
“ได้ค่ะ คุณจันทน์ไปล้างปีกไก่ให้แม่นิ่มนะคะ หมักไก่ไว้ก่อน”
“โอเคครับ”
ท่าทีกระตือรือร้น ช่วยหยิบจับโน่นนี่อย่างคล่องแคล่ว ปากบางก็คุยเรื่องโน้น เรื่องนี้ เล่าถึงเรื่องเพื่อนบ้าง เรื่องเรียนบ้าง แต่ส่วนใหญ่แล้วจะมีชื่ออีกคนรวมอยู่ในทุกเรื่องที่พูดออกมา พี่ไอดิน คงกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตคุณจันทน์ไปแล้ว และหวังว่า คุณจันทน์ จะเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของอีกคนเช่นกัน
...
...
“สวัสดีครับ แม่นิ่ม”
“อ้าว! มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ไหนคุณจันทน์ว่าน้องฟรานซ์จะมารับ ทำไมกลายเป็นพี่ไอดินไปได้”
“ผมอาสามาเองครับ ให้ฟรังซ์และฟรานซ์ไปคอนโดเลย”
“ไปรอที่ห้องรับรองก่อนดีไหมคะ .. คุณจันทน์ขึ้นไปอาบน้ำ อีกสักพักคงลงมาค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ .. แม่นิ่มทำอะไรอยู่ให้ผมช่วยนะครับ”
ไอดินมองอาหารที่วางอยู่เต็มโต๊ะ เหมือนกำลังจะเตรียมบรรจุลงกล่อง แม่นิ่มพยักหน้าตกลง เด็กหนุ่มตัวสูงคีบปีกไก่ทอดน้ำปลาลงกล่องอย่างคล่องแคล่ว ปีกไก่ถูกเรียงลงในกล่องอย่างเป็นระเบียบ
“ทำไมเยอะจังครับ แม่นิ่มทำไปไหนครับ”
“ของคุณจันทน์ค่ะ เธอบอกว่าจะเอาไปทานที่คอนโดพี่ไอดิน”
“น่าทานมากเลยครับ ขอบคุณแม่นิ่มแทนเพื่อนผมด้วยนะครับ”
“ไม่เป็นไรเลยค่ะ”
“แม่นิ่มไม่แบ่งเอาไว้ทานมั่งเหรอครับ”
“แบ่งเอาไว้ให้เด็กเรียบร้อยแล้วค่ะ พอดีวันนี้ไม่มีใครอยู่เลย คุณๆ ไปเชียงรายกันหมด พี่ไอดินเอาไปทานกับพวกเพื่อนเถอะค่ะ คุณจันทน์น่ะทานเก่ง เห็นตัวเล็กแบบนั้นก็เถอะ”
ตึงตัง ตึงตัง
“แม่นิ่ม~~ .. อะ อ้าว~ พี่ไอดินมาได้ไง”
“วิ่งลงบันไดอีกแล้ว ต่อไปนี้ถ้าเห็นอีก แม่นิ่มจะไม่พูดด้วย”
ที่จริงแล้วคุณจันทน์เดินลงบันไดมาในช่วงแรก แต่ได้ยินเสียงคนคุยกัน เลยคิดว่าฟรานซ์มาแล้ว เขาเลยรีบวิ่งลงบันไดมา เจ้าตัวทำหน้าเศร้าเดินเข้าไปกอดแม่นิ่มแบบออดอ้อนเพราะโดนดุ
“แม่นิ่มไม่ใจร้ายกับจันทน์แบบนั้นหรอกเนอะ”
“ดูเอาเถอะค่ะ แสบแค่ไหน”
ไอดินมองภาพคนตัวเล็กกอดอ้อนแม่นิ่ม หัวเล็กซุกซบไปที่ลาดไหล่ของคนสูงวัย มือบางกอดเอว หอมแก้มซ้ายขวา อย่างเอาใจ เห็นแล้วก็อยากให้อีกคนทำแบบนี้กับเขาบ้าง
“เสร็จเรียบร้อยแล้ว .. เอาใส่ตะกร้าไปดีกว่านะคะ จะได้ถือสะดวก”
“จันทน์ไปเลยนะฮะ .. ฟอด ฟอด”
“ขับรถดีดีนะคะ พี่ไอดิน .. คุณจันทน์ ไม่ดื้อนะคะ”
“ง่ะ!!”
“ครับ สวัสดีครับ”
ไอดินไหว้ลาแม่นิ่ม แล้วฉวยตะกร้ามาถือไว้เอง เดินนำคนตัวเล็กไปขึ้นรถ
“ทำไมพี่ไอดินมารับจันทน์ล่ะ ไม่สบายอยู่ ทำไมไม่พักผ่อนฮะ”
“คิดถึง”
“หืม!! .. ตอบไม่ตรงคำถาม”
“คิดถึงจริงๆ”
“บ้า~~”
“หึหึ .. อยากทานอะไรเพิ่มอีกไหม จะได้แวะซื้อ ชาเขียวเย็น?”
“เอา!!”
“โอเคครับ”
เสียงดังฟังชัด สำหรับเรื่องของกินไม่เคยปฏิเสธอยู่แล้ว ตาเป็นประกายแวววาว ไอดินเห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบผมนุ่มอย่างเอ็นดู ใจจริงอยากจะจับมาหอมแก้มสักฟอด สองฟอด แต่ติดที่เขาขับรถอยู่น่ะสิ
เวลาที่ผ่านมา ทำให้ไอดินเข้าใจว่า เพราะเหตุใดคุณจันทน์ถึงเป็นที่รักของใครต่อใครนัก น่าจะเกิดจากน่ารัก และมีน้ำใจของเจ้าตัว ที่มักจะนึกถึงคนอื่นเสมอ อย่างเช่นตอนนี้กำลังนั่งรอเครื่องดื่มของเพื่อนคนอื่น ที่คนตัวเล็กไลน์ไปถามทุกคนว่าใครจะดื่มอะไรบ้างจะซื้อไปฝาก ทั้งที่ตัวเองสั่งกินคนเดียวเองก็คงไม่มีใครว่า แต่เพราะคุณจันทน์เป็นคนแบบนี้ไง
“เครื่องดื่มทั้งหมด 8 แก้วนะคะ xxx บาทค่ะ”
“คุณจันทน์เอานี่ครับ”
ไอดินยื่นกระเป๋าสตางค์ตัวเองไปให้คนตัวเล็ก แล้วฉวยถุงใส่เครื่องดื่มทั้งหมดมาถือไว้เอง คุณจันทน์รับมาแบบงงๆ ท่าทางเงอะงะเหมือนไม่กล้าเปิดกระเป๋าสตางค์ของอีกคน ทำให้พนักงานยิ้มอย่างเอ็นดู
“จ่ายสิครับ .. พี่เค้ารอ”
“ >///< ”
“ขอบคุณค่ะ น้องน่ารักจัง ส่วนแฟนหล่อมาก~ คราวหน้ามาอีกนะ แถมเค้กให้ชิมค่ะ”
“เอ่อ~ ขอบคุณฮะ”
...
“โอ๊ย~ คุณจันทน์เจ็บครับ”
“พี่ไอดินเดินออกมาก่อนทำไมล่ะ พี่เค้าล้อจันทน์เลย”
“ล้อว่าอะไรครับ”
“ไม่ต้องมาพูดเลย ไม่บอกหรอก”
ไอดินที่คลำแขนตัวเอง เหตุเกิดจากคนตัวเล็กพอขึ้นรถมาได้ เจ้าตัวก็หันมาหยิกแขนเขาเต็มแรง แล้วนั่งหน้างอแต่แอบมีรอยริ้วแดงบนใบหน้าสวยนั้น
“แล้วนั่นถุงอะไรครับ”
“ไม่ให้กินหรอก พี่เค้าให้จันทน์”
“หึหึ .. ยอมแพ้”
ฟอด~~
“อ๊ะ .. อีกแล้วนะ”
“ชื่นใจ”
ไอดินทำเป็นก้มไปดูถุงเค้กบนตักของอีกคนแต่ตอนยกตัวกลับ เขาขโมยหอมแก้มนุ่มนั่นอย่างรวดเร็ว คุณจันทน์ยกมือจับแก้มตัวเองทันที จากเดิมมีมีรอยแดงจางๆ ตอนนี้กลายเป็นว่าเห่อแดงไปทั้งหน้าเลย
“ขับรถไปเลย จันทน์หิวแล้ว”
“หึหึ .. ครับๆ ไปแล้ว”
ไอดินแอบยิ้มด้วยความถูกใจ คนตัวเล็กหน้าแดงแบบนี้ แล้วน่ารักมาก สำหรับเขาไม่ว่าคุณจันทน์จะทำอะไรก็น่ารักไปหมด คนตัวสูงเอื้อมมือไปดึงมือน้อยมากุมไว้ แม้จะต้องขับรถมือเดียวก็ยอม
แล้วพบกันใหม่ :pig4:
Talk : ขอบคุณที่ติดตามกันนะ .. อย่าลืมติชมกันด้วยนะคะ
กราบแบบเบญจางคประดิษฐ์รอบกระทู้ค่ะ
-
น่ารักขึ้นตลอดเเลยอ่า :katai2-1:
-
คู่นี้น่ารักมาก
-
บทที่ 8 อยากหอมทุกครั้งที่เธอชิดใกล้ กลิ่นกายของเธอช่างมีความหมาย [คืนนี้ขอหอม : โยคี เพลย์บอย]
การรวมตัวที่คอนโดไอดิน เพื่อดูซีรี่กำลังจะเริ่มต้น หลังจากการจัดเตรียมสถานที่ ของกิน ขนมนมเนย เครื่องดื่ม เพียบ ทุกคนต่างเลือกจับจองที่นั่งที่นอนของตัวเองเสร็จสรรพ
ไอดินนอนเหยียดยาวอยู่บนพื้นที่ปูด้วยผ้านวมผืนหนา มีตักของคุณจันทน์เป็นหมอน และมือนุ่มหอมเป็นหมอนกอด คนตัวเล็กนั่งเหยียดขาพิงหลังกับโซฟาตัวเดี่ยว โซฟายาวมีฟรังซ์และปัณณ์นั่งอยู่ แมคนอนอยู่ตรงข้ามไอดินที่กั้นด้วยโต๊ะกลมตัวเตี้ย มีบรรดาของกินและเครื่องดื่มวางเต็มพื้นที่ หมอนผ้าห่มพร้อม พฤกษ์นั่งอยู่บนโซฟาเดี่ยว คนละตัวกับฟรานซ์
แมคส่งเสียงแซวอย่างดัง เมื่อเห็นไอดินล้มตัวลงนอนบนตักคุณจันทน์ สร้างความเขินอายให้คนตัวเล็กเป็นอย่างมากแมคถึงกับลุกขึ้นยืนตบมือและร้องบอกว่า บราโว่ บราโว่ และไม่เพียงเท่านั้นไอดินยังจับมือคนตัวเล็กขึ้นมาหอมต่อหน้าเพื่อน แล้วกอดเอาไว้แนบอก ทำให้คุณจันทน์ยิ่งอายจนพูดอะไรไม่ออก ได้แต่เอามือข้างที่ว่างขึ้นมาปิดหน้าตัวเอง
เมื่อซีรี่ย์เริ่มต้นขึ้น เสียงพูดคุยก็น้อยลง สายตาเกือบทุกคู่ต่างจับจ้องไปที่หน้าจอทีวี ยกเว้นเพียงเจ้าของห้องที่ดูจบไปแล้วกลับเพลิดเพลินอยู่กับตักนุ่มมือนิ่มของคนตัวเล็ก ซึ่งคุณจันทน์มีก้มหน้ามาถามบ้าง เวลาสงสัยอะไรจากเนื้อเรื่อง หลังจากดูจบไป 1 ตอน แมคและฟรานซ์ต่างบอกว่าหิว เลยตกลงกันว่าจะสั่งไก่ทอดและพิซซ่ามาทานกัน เพราะไม่อยากออกไปหาอะไรกินข้างนอก
“จันทน์อยากกินฮาวาเอี้ยน เอาแบบเพิ่มชีสด้วย แล้วก็เอาชีสบอลด้วยนะฮะ”
“โอเคครับ .. ไอ้พฤกษ์ มึงสั่งด้วย ห้ามลืม”
“เอาใจเก่ง .. ไอ้สัส”
เสียงโห่ดังลั่นห้อง ไอดินตอบรับคุณจันทน์เสียงอ่อนเสียงหวาน แต่หันมาบอกกับพฤกษ์ต่างกันแบบหน้ามือหลังเท้าเลย พฤกษ์ทำหน้าเบื่อหน่ายอย่างที่สุด
“ไอ้คนสองมาตรฐาน พูดกับคุณจันทน์นี่เสียงหวานปานน้ำผึ้ง หันมาพูดกับกูนี่อย่างกับจะหาเรื่อง ไอ้สัส”
“มึงไม่น่ารักเท่าคุณจันทน์”
“โอ้โห! ไอ้ห่าดิน~ .. มึงก็กล้าเอากูไปเทียบกับน้อง”
พฤกษ์หันไปว่าเพื่อนอย่างไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าดี แล้วจึงหันไปสั่งพิซซ่าต่อ เมื่อสั่งอาหารเรียบร้อย ซีรี่จึงถูกเปิดอีกครั้งเพื่อเป็นการฆ่าเวลาในการรอพิซซ่ามาส่ง
กริ๊ง กริ๊ง .. เสียงโทรศัพท์ภายในคอนโดดังขึ้น ไอดินเดินไปรับสาย ตอบว่า ครับ แล้ววางสายไป
“พิซซ่ามาส่งแล้ว กูลงไปเอาก่อน”
“จันทน์ไปด้วย จันทน์ไปช่วยถือ”
“น่ารัก .. ขอบคุณครับ”
ไอดินเดินจูงมือคุณจันทน์ไปตามทางเดิน คนตัวเล็กมองมือตัวเองที่จับกันไว้กับอีกคน แล้วยิ้มออกมา ไม่ได้อึดอัดแต่กลับรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างประหลาด เดินเข้าลิฟต์มามีคนอยู่ในนั้นมองมาที่เราสองคน แต่คนตัวสูงกลับไม่ได้ใส่ใจสนใจเลยด้วยซ้ำ แถมยังกระชับมือเสมือนว่าให้เขาเชื่อใจ มั่นใจ ในตัวของอีกคน
“สวัสดีครับ ของที่สั่งมี ....... ทั้งหมด x,xxx บาทครับ”
“อ่ะ”
“ง่ะ .. พี่ไอดินอีกแล้วนะ”
คุณจันทน์หันไปทุบแขนคนตัวสูงไม่แรงนัก หน้าเห่อแดงอีกครั้ง เมื่อคนตัวสูงกว่ายัดกระเป๋าสตางค์ของตัวเองใส่มือแล้วไหนจะรอยยิ้มเจ้าชู้แบบนี้อีกเล่า พนักงานส่งพิซซ่ามองหน้าคนทั้งคู่สลับกันไปมา
“จ่ายเงินได้แล้ว พี่เค้ารอนานแล้วนะ”
“ฮึ .. ขี้แกล้ง”
กลับขึ้นมาถึงห้องทุกคนจัดโต๊ะไว้รอพร้อมแล้ว มื้ออาหารเริ่มขึ้นพร้อมดูซีรี่ตอนต่อไปก็เริ่มขึ้นด้วย คุณจันทน์ตาจ้องทีวี ปากกินพิซซ่า และยังได้รับสิทธิพิเศษมีคนคอยป้อนชีสบอลให้เป็นระยะ คนตัวเล็กเคี้ยวอาหารจนแก้มตุ่ย นี่ถ้าแม่นิ่มมาเห็นเขาคงโดนตีอย่างแน่นอน
-----------------------------------------------------------------
“ไปนะเว๊ย เจอกันวันจันทน์ แล้วเจอกันครับคุณจันทน์”
“ซียู .. บาย~~”
พฤกษ์และแมค เอ่ยลาคุณจันทน์และไอดิน ที่ยืนส่งอยู่หน้าประตู ส่วนฟรังซ์ ปัณณ์ และฟรานซ์กลับไปก่อนประมาณครึ่งชั่วโมงแล้ว เนื่องจากปัณณ์จะไปทำธุระให้แม่มัน และถ้าปัณณ์จะไปไหนคงไม่แคล้วที่ฟรังซ์จะไปด้วย ฟรานซ์เลยขอกลับไปด้วย เพราะจะไปเตรียมตัวเล่นบอลต่อ
“สวัสดีครับ พี่พฤกษ์ พี่แมค”
“สวัสดีครับคุณจันทน์ ..เจอกันเว้ย”
ก่อนกลับแมคหันไปกระซิบกระซาบบางอย่างกับไอดิน พร้อมหันไปขยิบตาให้คุณจันทน์อย่างมีเลศนัย แล้วหัวเราะคิกคักเดินออกไป
“พี่แมค บอกอะไรฮะ”
“มันบ้า อย่าไปสนใจมันครับ .. ดูหนังต่อป่ะ? เบื่อเปล่า? อยากไปไหนไหม?”
“จันทน์อยากดูหนังต่อ แต่ก็อยากกินไอติมด้วย ตอนเย็นพี่ไอดินพาจันทน์ไปทานไอติมนะฮะ”
“หึหึ .. ครับ ตามใจทุกอย่าง”
“ ^___^ ”
ไอดินและคุณจันทน์กลับมานั่งดูซีรี่กันต่อ คนตัวเล็กเอนตัวพิงหลังอยู่กับอกของอีกคน ตาจ้องมองทีวี ไอดินแทบจะไม่ได้ดูหนังเลย เขาเอาแต่มองคนในอ้อมกอด คนตัวเล็กจะคิ้วขมวดตามเมื่อเนื้อเรื่องมีปมปัญหา ช่วงตื่นเต้นเหมือนอยากจะลุกไปนั่งหน้าทีวีเสียอย่างนั้น
ตอนนี้ไอดินรู้สึกว่าคุณจันทน์เกร็งตัว เพราะบทเลิฟซีนที่ฉายอยู่บนหน้าจอ มือบางกอดหมอนแน่น เขาคิดว่าอีกคนต้องไม่เคยดูหนังเรทนี้แน่ สำหรับเขามันแทบจะไม่หวือหวาอะไร เรียกว่าพื้นฐานเลยก็ได้ บทรักดำเนินต่อไปจนจบ คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาเบาๆ
ไอดินลูบแขนอีกคนไปมาแผ่วเบา ความตื่นเต้นที่ได้เห็นฉากอะไรแบบนี้ ทำให้คนตัวเล็กหูแดงจนเขาอดใจไว้ไม่อยู่ต้องก้มลงไปสูดกลิ่นหอมหลังใบหูแดงๆนั่น กลิ่นกายที่หอมมากเหลือเกินสำหรับเขา
“อื้อ~ .. พี่ไอดิน”
“ครับ”
“จันทน์จะดูหนัง”
“ก็ดูไปสิ”
“ =_=’ “
คุณจันทน์หันกลับมามองหน้าไอดินที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ คุณจันทน์เบ้ปากเล็กน้อยแล้วหันไปดูหนังต่อ ฉากเลิฟซีนของตัวละครยังคงมีบ้างประปราย และคนตัวเล็กก็จ้องฉากแบบนี้ไม่วางตาทุกครั้ง จนซีรี่จบตอนคุณจันทน์ถึงได้ลุกขึ้นมาบิดตัวเพื่อคลายความเมื่อยล้า
“ดูต่ออีกไหม”
“ไม่เอาดีกว่า จันทน์ปวดตาแล้ว”
“นวดให้เอาไหม?”
“นวดเป็นเหรอ?”
ถามเสียงสูงแบบไม่เชื่อ ไอดินจับคุณจันทน์ให้นั่งตัวตรง เจ้าตัวหลับตาลงเพราะรู้สึกปวดตาจากการนั่งจ้องทีวีเป็นเวลานาน ไอดินนวดคลึงอย่างเบามือที่บริเวณขมับทั้ง 2 ข้างของคนตัวเล็ก
“อืม~ .. ดีจัง”
“หึหึ”
“ถ้านวดดี .. พี่จันทน์จะพาไปเลี้ยงไอติม .. คิคิ”
เสียงคุณจันทน์พึมพำออกมาอย่างถูกใจ คนตัวสูงเลื่อนมือจากขมับลากต่ำมาที่คอ บ่า ไหล่ คนตัวเล็กยกยิ้มอย่างชอบใจ ความเมื่อยล้าเริ่มหายไป กำลังผ่อนคลาย สบายตัว สบายใจ แต่มือที่นวดอยู่กลับหยุดนิ่งไปเสียอย่างนั้น เจ้าตัวจึงหันหลังไปมองว่าทำไมคนนวดถึงหยุดมือไป
“ทะ .. อุ๊ปส์ อื้อ~”
“...”
คำถามถูกกลืนหายไปในลำคอ ริมฝีปากหนาเข้ามาบดเบียดริมฝีปากบางอย่างรวดเร็ว ไอดินจับล็อคท้ายทอยของคนตัวเล็กไว้ ก่อนกดปากลงไปทาบทับแล้วเพิ่มแรงขบเม้ม ดูดดึงปากบางของอีกคน คุณจันทน์จะเอ่ยปากห้ามแต่กลายเป็นการเปิดโอกาสให้อีกคนได้สอดลิ้นเข้าไปสำรวจในโพรงปาก ไอดินรุกไล่เกี่ยวพันลิ้นน้อยที่พยายามถดหนีแต่ก็ไม่อาจพ้นคนที่มีประสบการณ์มาอย่างช่ำชองอย่างเขาไปได้
จูบที่เป็นจูบแบบจริงจังครั้งแรกของคุณจันทน์ จูบที่ดูเหมือนจะรุนแรงในคราแรก กลับแปรเปลี่ยนเป็นจูบที่นุ่มนวล อ่อนหวาน เชิญชวนให้ลิ้มลอง ชี้นำให้ทำตาม ไอดินขบเม้นเรียวปากบางจนคนตัวเล็กครางเครือในลำคอ และเมื่อเห็นว่าอีกคนเริ่มหมดอากาศหายใจไอดินจึงยอมผละออกมา แต่เปลี่ยนเป้าหมายไปที่ซอกคอขาว ขบเม้นแผ่วเบา แล้วจูบซ้ำจนคนตัวเล็กครางอื้ออึง
“พะ พี่ .. อะ ไอ ดิน .. อื้ม~”
“คุณจันทน์ .. หอม”
“อื้อ~~”
---- เอามาลงก่อน 40% นะคะ ---
Talk : เด่ว!! มาลงต่อนะคะ -- แบบว่า งานเข้า อย่างอนกันน๊า .. อิอิ :pig4:
-
พี่ดินนางร้ายยย คว้าคอน้องไปจูบได้ไง :-[
-
บทที่ 8 อยากหอมทุกครั้งที่เธอชิดใกล้ กลิ่นกายของเธอช่างมีความหมาย [คืนนี้ขอหอม : โยคี เพลย์บอย]
------------------------- ต่อ 60% --------------------------
“พะ พี่ .. อะ ไอ ดิน .. อื้ม~”
“คุณจันทน์ .. หอม”
“อื้อ~~”
คนตัวสูงละมือจากท้ายทอย เปลี่ยนไปลูบแผ่นหลังบางของคนตัวเล็ก แล้วเริ่มบทจูบใหม่อีกหน คุณจันทน์รู้สึกเหมือนถูกไฟลนไปตามตัว เมื่อมือของอีกคนลากผ่าน มันร้อนวูบวาบไปหมด จูบที่เร่งเร้าเอาแต่ใจ จูบที่ชักชวนให้เขาตอบสนอง จูบที่ทำให้ใจสั่นไปหมด มือบางถูกไอดินจับให้มากอดรอบคอเขา ก่อนจะยกคนตัวเล็กให้มานั่งบนตัก โดยคุณจันทน์ไม่อาจห้ามปรามได้เลย สติหลุดลอยไปอยู่กับรสสัมผัสเร่าร้อนที่อีกคนมอบให้
คุณจันทน์ครางประท้วงอีกรอบ หลังจากอากาศที่จะหายใจไม่มีเหลือ อีฝ่ายไม่ปล่อยให้เขาสูดเอาอากาศเข้าปอดบ้างเลย ไอดินยอมผละออกอย่างอ้อยอิ่ง พร้อมก้มลงมาสบตาคนตัวเล็กที่ตอนนี้หน้าเห่อแดงไปหมด เรียวปากบางแดงช้ำจากการกระทำของเขา ร่างกายอ่อนปวกเปียกไร้เรี่ยวแรงซุกซบอยู่ในอ้อมกอดของเขา ไอดินเพิ่งค้นพบว่า คุณจันทน์ตัวเล็กกว่าที่เขาคิดเอาไว้มาก เอวคอดบาง แถมตัวยังเบามาก ไม่รู้ว่าไอ้ที่กินเข้าไปเอาไปไว้ไหนหมด
“หน้าแดง”
“ไม่ต้องมาพูดเลย” >///<
ไอดินไล้ริมฝีปากกับแก้มนุ่มเนียน ไล่ขึ้นไปตามใบหู ขบเม้มแผ่วเบาจนคุณจันทน์ขนลุกซู่ มือน้อยทุบไหล่คนตัวโตกว่าไม่แรงนัก ที่ทุบไม่ใช่เพราะโกรธแต่เพราะอายต่างหาก ไอดินยังคงไล่จูบตั้งแต่ใบหู เปลือกตาทั้งสองข้าง จมูก แก้มนุ่มหอมและจบสุดท้ายที่เรียวปากบาง คนตัวเล็กอายจนต้องซุกหน้าลงบนบ่าแกร่งของอีกคน
“คุณจันทน์ รู้สึกยังไง”
“...”
“ถ้าไม่ตอบจะทำอีก”
“เอ๊~ .. พี่ไอดิน~”
“ตอบสิ คุณจันทน์คนดี”
“มะ ไม่ .. ไม่รู้อ่ะ”
“ไม่รู้? .. จูบตั้งนาน นุ่ม หวาน หอม โอ๊ย~”
“ใครจะหน้าด้านแบบตัวเอง .. จูบมากี่คนแล้วล่ะ นี่ นี่ .. นี่แหนะ”
คุณจันทน์ทั้งหยิกทั้งตีอีกคน วุ่นไปหมด พูดไปหยิกไป ไอดินปัดป้องไปมา แต่ไม่ได้รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่น้อย เขารู้สึกเหมือนว่ากำลังแหย่ลูกแมวตัวน้อยไล่ตะบบของเล่นก็แค่นั้น
“โอ๊ย~ .. จำไม่ได้ว่ากี่คน”
“พี่ไอดิน! .. นิสัยไม่ดี ปล่อยเลย ปล่อย~”
ไอดินถูกคนตัวเล็กหยิกนับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็ยังไม่ยอมเลิกเหย้าแหย่ เวลาอีกคนโมโหหรือถูกขัดใจอย่างนี้ โคตรน่ารักเลย กระชับกอดคนตัวเล็กให้แน่นขึ้น เพราะอีกคนพยายามจะลุกออกจากตักเขา
“ฟังก่อนสิ .. ฮื้ม~ อย่าดิ้น เดี๋ยวห้ามใจไม่อยู่”
“อะไร!!”
“มันโดน .. เดี๋ยวมันตื่น”
“อ๊ะ ไอ้บ้า~ .. ทะลึ่ง นิสัยไม่ดี”
“หึหึ .. ไม่แกล้งแล้ว คุณจันทน์ฟังพี่นะ ที่บอกว่าจำไม่ได้ เพราะไม่เคยให้ความสำคัญกับใคร แต่ .. จากวันนั้นที่คุณจันทน์ให้โอกาส .. พี่ก็มีแค่คุณจันทน์ ถ้าจะจูบก็จะจูบกับคุณจันทน์แค่คนเดียว .. คนเดียวเท่านั้น”
“ใครจะไปจูบด้วย .. ไม่จูบด้วยหรอก อื้อ~”
ไอดินจัดการปิดปากคนตัวเล็กช่างพูดอีกครั้ง ไม่อยากจูบเขาไม่เป็นไร เขาจะเป็นฝ่ายจูบอีกคนเอง จูบครั้งนี้ดูเหมือนว่าคุณจันทน์จะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ไอดินไม่ได้เร่งเร้า แต่ชี้นำให้คุณจันทน์ทำตาม ลิ้นเล็กชื้นยอมตามเข้ามาในโพรงปากของอีกคน ไอดินฮึมฮัมในลำคออย่างพอใจ
“อื้ม~”
“พะ พี่ไอ ...อือ อื้ม~”
เหมือนคนทั้งสองกำลังตกอยู่ในห้วงอารมณ์ ไอดินสอดมือเข้าไปลูบไล้แผ่นหลังนวลเนียน มืออีกข้างจับประคองอยู่ที่สะโพกกลม ปากยังทำหน้าที่อย่างดีไม่มีขาดตกบกพร่อง จากจูบที่แสนอ่อนหวานแปรเปลี่ยนเป็นร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ เปิดเผยความต้องการออกมาอย่างไม่ปิดบัง
“อะ อื้ม~ .. พี่ อ ดิน~~ .. อืม~”
“คุณจันทน์ .. พี่รักคุณจันทน์”
ไอดินจำเป็นต้องหยุดตัวเองเอาไว้ เขาอยากให้อีกคนพร้อมทั้งกายและใจ เมื่อไหร่เขาก็รอได้ ขอแค่เป็นคนนี้เท่านั้น คนตัวเล็กสูดอากาศเข้าปอดหอบใหญ่ ซบหน้าลงกับไหล่คนตัวสูงอย่างอ่อนแรง จูบนี้เหมือนเขาไปวิ่งรอบสนามฟุตบอลสักร้อยรอบ ใจเต้นแรงจนกลัวว่ามันจะทะลุออกมานอกอก เขารู้ว่าพี่ไอดินเป็นเหมือนกัน ก็เสียงตึกตักที่ได้ยินอยู่ข้างหู
ทั้งคู่กอดกันแน่นต่างคนต่างปรับลมหายใจให้เข้าที่ ไอดินยังคงวนเวียนอยู่กับความหอมของขมับ ซอกคอ ใบหู มือก็คอยลูบหลังอีกคนไปมา และพยายามทำให้อะไรที่เหมือนจะตื่นขึ้นมาสงบลงด้วย
เวลาผ่านไปนานแค่ไหนคนสองคนที่นั่งกอดกันอยู่ต่างไม่ได้ใส่ใจ หัวใจสองดวงเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน ใจสองใจหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน สายใยบางๆที่พันเกี่ยวแน่นหนาขึ้นทุกวัน คุณจันทน์ยังคงซบอยู่ที่ไหล่ และยังคงมีมือใหญ่คอยลูบหลังให้อย่างเบามือ
“คุณจันทน์ .. คุณจันทน์ครับ”
“...”
“หลับเหรอ .. หึหึ”
ลมหายใจที่สม่ำเสมอของคนตัวเล็กทำให้ไอดินแน่ใจว่าอีกคนหลับสนิทไปแล้ว เขาอุ้มเด็กน้อยที่โดนจูบแค่นี้ก็ถึงกับหมดแรงจนหลับไป ขึ้นบันไดไปห้องนอนชั้นบน พื้นที่ที่ไม่เคยมีใครได้เข้ามา นอกจากแม่บ้านทำความสะอาดเท่านั้น
ห้องนอนคือพื้นที่ส่วนตัว คือเขตหวงห้ามของเขา แต่สำหรับคุณจันทน์คือข้อยกเว้น คนตัวเล็กถูกวางอย่างเบามือลงบนที่นอนขนาดคิงไซส์ แล้วล้มตัวลงนอนข้างๆ
ไอดินไม่เคยรู้สึกว่าอยากจะดูแลและปกป้องใครมาก่อนในชีวิต แต่ละคนที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ไม่เคยคิดจะจริงจัง ภารกิจเสร็จคือจบ แยกย้าย ไม่เคยให้ความสำคัญกับใคร ไม่เคยให้ใครเข้ามายุ่ง วุ่นวาย และไม่เคยอยากเป็นเจ้าของใครหรืออยากได้รับการแสดงความเป็นเจ้าของมากเท่านี้
เขาไม่เคยคิดเลยว่าแฟนคนแรกจะเป็นผู้ชาย เขามั่นใจว่าตัวเองไม่ใช่เกย์ คุณจันทน์คือคนแรกที่เขาคิดจะจีบและคงเป็นคนเดียวเท่านั้น ครั้งแรกที่เจอกันอาจจะแค่สะดุดตา สะกิดใจ แต่พอรู้จักกันมากขึ้น ความน่ารักของอีกคนทำให้เขาหลงรัก เขายอมรับว่าเขาตกหลุมรักคุณจันทน์จนไม่อาจถอนตัวเสียแล้ว
----------------------------------------------------
ห้าวันแล้วที่ไอดินได้เจอคุณจันทน์แค่ช่วงพักกลางวันเท่านั้น เนื่องจากเขาต้องซ้อมบาสฯ สำหรับงานกีฬาที่จะมีในเร็วๆนี้ กลางคืนได้แค่คุยโทรศัพท์ แชทกันบ้างนิดหน่อย เวลาว่างเขามักจะเข้าไปดูไอจีของคนตัวเล็ก ที่มักจะอัพสตอรี่กับเพื่อนตัวเองหรือรูปขนมหน้าตาน่ากิน แต่ภาพล่าสุดยังคงเป็นรูปของเขาที่คนตัวเล็กถ่ายไว้ที่สนามบาส เหมือนว่ายอดฟอลโล่ของอีกคนจะเพิ่มมากขึ้นทุกวันด้วย
วันนี้วันศุกร์ไอดินมีซ้อมบาสถึงแค่ห้าโมงเย็น ส่วนคุณจันทน์เลิกเรียนบ่ายสามครึ่ง เลยตกลงกันว่าคุณจันทน์จะมารอเขาที่โรงยิมแล้วจะไปทานข้าวด้วยกัน แต่จนสี่โมงแล้ว ยังไม่เห็นแม้เงาของคนตัวเล็ก ไอดินไม่เป็นอันทำอะไรเลย รับส่งลูกบาสผิดพลาดไปหมด จนเพื่อนในทีมพากันงงว่ามันเป็นอะไร
“ไอ้ดิน เดี๋ยวน้องก็มา มึงมีสมาธิหน่อยสิวะ”
“กูเป็นห่วงคุณจันทน์”
พฤกษ์ที่เป็นกัปตันทีมถึงกับส่ายหัว แต่ก่อนไม่เห็นเคยเป็นแบบนี้ ไม่ว่าจะมีปัญหาหนักหนาแค่ไหน หรือแม้กระทั่งมีสาวสวยดีกรีเดือนมหา’ลัย มาตามเฝ้าตามเชียร์ ไม่เคยมีผลกับคุณแผ่นดินเลยสักครั้ง แต่นี่อะไรแค่เด็กตัวเล็กมาช้าแค่นี้ใจจะขาดเลยหรือไงวะ
“นั่นไง .. มากันเป็นโขยง”
“..”
“ยิ้ม ยิ้ม ไอ้ห่า .. เป็นเอามากนะมึงอ่ะ”
ไอดินรีบหันไปตามเสียงบอกของพฤกษ์ เห็นคุณจันทน์กำลังเดินเข้ามากับเพื่อนของเขา จากหน้าตาที่ไม่สบอารมณ์กลายเป็นยิ้มขึ้นมาทันที จนคนที่อยู่แถวนั้นอดที่จะโห่แซวไม่ได้
“มาช้า”
“อื้อหือ~ ไอ้ดินมึงจะให้น้องเหาะมารึไง ไอ้ห่า .. เรียนเสร็จแล้วก็ไปหาซื้อน้ำซื้อขนม แล้วบึ่งมานี่แหละ โอ๊ย~~”
แมคเดินถือบรรดาถุงของกินเข้ามาคนแรกบ่นยาว เพราะไอ้เพื่อนตัวดีเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กแล้วผ่านหน้าเขาไปอย่างไม่ใยดี ไม่ช่วยถือของแล้วยังทำร้ายเขาด้วยการยกเท้าถีบเขาอีก ฟรานซ์ที่ถือแก้วน้ำหวานเต็มสองมือตามมา และปิดท้ายคือคนตัวเล็กที่ไอดินอยากเห็นหน้ามากที่สุด
“ไอ้ห่าดิน .. ถีบมาได้ จะกินมั้ยเนี้ย”
“กูกิน .. เอามา”
“เฮ้ย! พวกมึงพัก 15 นาที ให้พอยต์การ์ดพักเติมกำลังใจแพ๊พ หึหึ”
“ฮิ้ว~”
กัปตันพฤกษ์เดินมาแย่งถุงขนมทั้งหมด พร้อมตะโกนบอกพวกรุ่นน้องที่ยังซ้อมกันอยู่ให้พักได้ แล้วเดินไปนั่งที่สแตนด์เชียร์ เสียงโห่เสียงแซวดังขึ้นมา ไอดินหันไปชี้หน้ารุ่นน้องในทีม แล้วตบหัวพฤกษ์ที่กำลังรื้อขนมในถุงมากิน คนตัวสูงดึงมือพาคุณจันทน์มานั่งด้านบนของสแตนด์เชียร์
“ไอ้สัส! หน้าเกือบทิ่ม .. ค ร ว ย!”
“คุณจันทน์ .. กินอะไรมารึยัง”
“ยังฮะ จันทน์มารอทานพร้อมพี่ไอดิน”
“น่ารัก .. แล้วซื้ออะไรมาครับ”
“เยอะเลย แต่จันทน์จะกินลูกชิ้นปิ้ง”
“โอเค”
ไอดินรับคำก่อนจะหันไปหาถุงลูกชิ้นปิ้งตามที่คนตัวเล็กต้องการ แต่ไม่เจอกำลังจะเอ่ยปากถามหาจากเพื่อนที่นั่งล้อมวงกินไส้กรอกอีสานกันอย่างเอร็ดอร่อย แต่มีเสียงโครมครามดังมาจากด้านหน้าโรงยิม
“เสียงอะไรวะ”
“มึงไปดูดิ ไอ้พฤกษ์”
“ทำไมต้องกูวะ?”
“กัปตันไหมล่ะ?”
พฤกษ์กับแมคลุกขึ้นไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นตามที่ไอดินบอก สักพักกลับเข้ามาพร้อมกับการช่วยพยุงรุ่นน้องในทีมกลับมาด้วย มีฟรังซ์และปัณณ์เดินตามหลังเข้ามา
“อ้าวไอ้เขื่อน .. เป็นไรวะ”
“รถล้ม ไอ้สัสเอ๊ย! .. จะแข่งอยู่แล้ว กูบอกให้เพลาๆ เรื่องขี่รถเร็วมึงเคยเชื่อกูไหม?”
“เจ็บมากไหม .. ไปโรงพยาบาลดีกว่า”
“ไม่เป็นไรครับพี่ดิน แผลถลอกนิดหน่อย นอกนั้นไม่เป็นอะไรครับ”
“มึงจะเป็นเพราะกูนี่แหละ ไอ้สัส! กูบอกกี่ครั้งแล้วเคยฟังกูไหม ถ้าโค้ชรู้นะ มึงโดนแน่”
พฤกษ์ชี้หน้าเขื่อนด้วยความโมโหที่อีกคนไม่ดูแลตัวเอง แต่ทั้งหมดก็เพราะความเป็นห่วงน้องนั่นแหละ บวกกับอีกไม่กี่วันก็จะมีการแข่งขันกีฬาภายในแต่ดันมาเกิดอุบัติเหตุกับคนในทีมจนได้ คนอื่นต่างพากันเดินมาดูว่าเพื่อนตัวเองเป็นยังไงบ้าง
“ไอ้พฤกษ์มึงใจเย็น อย่าไปว่าน้องมันเลย กูเห็นหมาวิ่งตัดหน้ารถมันจริงๆ มันไม่ได้ซิ่งหรอก”
“ใช่ กูก็เห็น”
ฟรังซ์กับปัณณ์ที่เอารถไปจอดเพิ่งจะเดินกลับมาเอ่ยบอกให้พฤกษ์ใจเย็น เพราะตอนอยู่หน้าโรงยิม เขาเห็นหมาสองตัวเล่นกันอยู่แถวนั้น พอมีมอเตอร์ไซต์มา มันเลยหลบแตกกระจายไปคนละทาง ไอ้คนขี่คงตกใจจึงหักหลบเลยล้มไม่เป็นท่า ดีที่มาไม่เร็วเลยเจ็บเท่าไร
“เออๆ งั้นวันนี้พอแค่นี้ .. และมึงถ้าพรุ่งนี้ไม่ไหว ก็ไม่ต้องมา เดี๋ยวกูบอกโค้ชให้”
“ครับ ขอบคุณครับพี่”
“ไปศูนย์พยาบาลทำแผลด้วย ไม่ต้องซิ่งอีกล่ะมึง”
“กูไปส่งมันเอง .. ไปไอ้เขื่อน”
หลังจากจบเรื่องเขื่อนไป เขาและรุ่นน้องในทีมบางคนยังนั่งปรึกษากันเรื่องการแข่งขันกันต่อ ช่วงนี้มีหลายกิจกรรมต่อกันเลย หลังจากงานกีฬาภายใน งานต่อไปคือ งานประกวดดาวเดือนของมหาวิทยาลัยต่ออีก
“ไอ้ฟรานซ์ .. ข่าวว่ามีคนจะเอามึงเป็นเดือนเหรอวะ”
“หืม~ ใครบอกพี่ปัณณ์”
“กูได้ยินไอ้จีจี้มันพูดกับรุ่นพี่ในสโมฯ มันยังไม่มาถามมึงเหรอ”
“ยัง .. ไม่เป็นจะเล่นบอล เอาไอ้คุณจันทน์นู่น”
“ไม่เอา / ไม่ได้”
สองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน แม้คำพูดจะไม่เหมือนกันแต่เนื้อความคือการปฏิเสธในเรื่องเดียวกัน คุณจันทน์บอกปฏิเสธเพราะเจ้าตัวไม่ชอบการประกวดนั่นนี่ และค่อนข้างจะขี้อาย ส่วนไอดินคงมีเหตุผลเพียงข้อเดียวคือ หวง !!
“เกี่ยวกับมึงไง .. เสียงดังเชียว”
“เสือก”
“ไอ้สัส! เปื้อนผมกู”
พฤกษ์หันไปแซวเพื่อนด้วยหน้ายียวนกวนประสาท เลยได้รับคำสรรเสริญพร้อมไม้เสียบลูกชิ้นที่ปาโดนหัวเต็มๆ คุณจันทน์หันไปมองหน้าคนตัวสูงแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา
“ไหนมึงลองบอกมาสิ ว่าทำไม ไม่อยากให้คุณจันทน์เป็นเดือนคณะฯ”
“..”
“กูรู้ .. หึหึ”
“ไหนมึงว่ามาสิ .. ไอ้แมค”
“ก็ถ้าคุณจันทน์ไปเป็นประกวดก็ต้องไปซ้อมกับเดือนดาวคณะอื่น มันต้องมีคนมาจีบแน่ๆ .. และไอ้เพื่อนเรามันคงทนไม่ได้ ทั้งหึง ทั้งหวง จนไม่เป็นอันทำอะไร มึงว่าจริงไหม?”
“...”
“แค่นี้ มันก็ยิ่งกว่าจงอางหวงไข่แล้ว หรือมึงจะเถียงไอ้ดิน”
“เออ ไม่เถียง”
“ฮะฮ่ะฮ่า .. ไอ้เหี้ย!!”
ไอดินยอมรับตามตรงว่าเขาทั้งหวง ทั้งห่วง คุณจันทน์ไปหมด ไม่ว่าคนตัวเล็กจะทำอะไร อยู่ที่ไหนก็ตาม พวกเพื่อนพากันหัวเราะและแซวไอ้คนขี้หวง แต่อีกคนที่ถูกพูดถึงกลับไม่พูดอะไรสักอย่าง มีแต่รอยแดงๆ ปรากฏขึ้นบนแก้มใสเท่านั้น
แล้วพบกันใหม่ :pig4:
Talk : มาต่อให้ครบแล้วนะคะ ... จะบอกว่า เค้าจวนจะขอกันเป็นแฟนแล้วนะ รอติดตามกันน๊า
กราบบบบบบบบบบบบบบบบบ คนอ่าน คนเม้น รายตัวคร๊า .... ขอบพระคุณคร๊า!!!!!!! :mew1:
-
นึกว่าเป็นแฟนกันไปละ :z10:
-
:pig4: :pig4:
-
บทที่ 9 ไม่ชอบใครมาคุยมาใกล้เธอ ก็คนมันขี้หึง นิดหนึ่งก็คิดไกล – หึง D2B
เสียงจ้อกแจ้กจอแจของผู้คนในร้านอาหารอีสานเจ้าประจำของหนุ่มวิศวะทั้ง 5 คน แต่วันนี้พิเศษกว่าวันอื่นเพราะมีเจ้าของหัวใจของเดือนคณะฯ มาร่วมด้วย คุณจันทน์และผู้ติดตามขาประจำ ทุกคนนั่งประจำที่เรียบร้อย เริ่มสั่งอาหารทันที
คุณจันทน์และไอดินนั่งอยู่ข้างกัน ภาพที่ทุกคนเห็นคือ คนตัวสูงกางเมนูบอกรายการอาหารให้อีกคนฟัง พร้อมชักชวนให้ลองสั่งมาชิม ส่วนคนตัวเล็กพยักหน้ารับอย่างน่าเอ็นดู ไอดินยื่นมือไปเช็ดเหงื่อให้อีกคนที่เงยหน้าส่งยิ้มหวานมาให้
“โอย~ .. รถขนอ้อยมันคว่ำแถวนี้รึไง หวานฉิบหาย!”
“เออ เบาหวานขึ้นตาแล้วกูเนี้ย”
แมคและพฤกษ์ที่นั่งตรงข้าม เอ่ยแซวคนทั้งคู่ที่ไม่ได้สนใจคนรอบข้างเลย บรรยากาศแบบนี้มันไม่ควรจะมาเกิดในร้านลาบส้มตำน้ำตก ไอดินมองหน้าเพื่อนส่ายหัวเป็นเชิงเบื่อหน่าย แต่คนตัวเล็กหน้าเห่อแดงไปตามระเบียบ
อาหารที่สั่งไว้เริ่มทยอยมาส่ง คุณจันทน์นั่งดูดน้ำแตงโมปั่นอย่างสบายอารมณ์ มีคนข้างกายบริการเช็ดช้อนเช็ดจานให้
“ของพวกกูอ่ะ ไอ้ดิน”
“อะไร”
“มึงจะเช็ดให้แค่คุณจันทน์คนเดียวไม่ได้ พวกกูล่ะ”
“มือตีนก็มี ทำเองดิ”
“ไอ้ห่า ไอ้คนสองมาตรฐาน”
ฟรังซ์ที่นั่งหัวโต๊ะอีกด้านด่าออกมาเสียงดัง แต่ไอดินไม่ได้ให้ความสนใจ สุดท้ายปัณณ์คนดีคนเดิม ที่เป็นคนจัดการให้เพื่อนเหมือนอย่างทุกครั้งที่ผ่านมา
“โปรโมชั่นกี่เดือนวะ .. คุณจันทน์พี่จะบอกอะไรให้ แรกๆมันก็ทำแบบนี้แหละ อีกหน่อยมันก็ให้คุณจันทน์ทำเอง เชื่อพี่สิ”
“ไอ้สัสแมค ตีนเหอะ”
“แหนะๆ โมโหกลบเกลื่อน”
“จริงป่ะ?”
“หืม~”
“ที่พี่แมคพูดอ่ะ จริงไหม?”
“โถคุณจันทน์ .. ไปเชื่ออะไรไอ้ห่านี่”
“มึงไม่กล้าตอบ”
“ถ้าเป็นคุณจันทน์ .. โปรโมชั่นตลอดชีวิตครับ”
ฮิ้ว~~
เสียงโห่ฮาดังขึ้นเมื่อคนตัวสูงพูดจบ แมคถึงกับลุกขึ้นยืนปรบมือ คนหันมามองกันทั้งร้าน สายตาเจ้าชู้ถูกส่งให้คนตัวเล็กที่นั่งหน้าแดงเป็นลูกตำลึงไปแล้ว
“พี่ดิน พี่คือไอดอลผม”
“มึงพูดอะไรแบบนี้ เป็นได้ไงวะ?”
“มึงใช่ ไอ้ดินเพื่อนกูป่าววะ?”
“ไอ้สัส งานหยอดก็มา หึหึ”
“กูภูมิใจในตัวมึงมาก ไอ้สัสเอ๊ย! ขนลุก”
“>///<”
ไอดินทำเพียงแค่ยักไหล่ไม่สนใจเสียงนกเสียงกา แล้วตักคอหมูย่างไปวางบนจานคนตัวเล็กพร้อมราดน้ำจิ้มให้เสร็จสรรพ จึงได้รับรอยยิ้มแสนหวานเป็นค่าตอบแทบที่แสนจะชื่นใจ
“เออ ไอ้ฟรานซ์ ไอ้เจ๋งมันบอกให้มึงไปคัคตัวนักบอลมหา’ลัยด้วย”
“เฮ้ย! จริงดิ”
“เออ ไปถามมันเองนะว่า เมื่อไหร่”
พฤกษ์บอกข่าวดีกับฟรานซ์ เจ๋งคือเพื่อนมัธยมของเขา เจอหน้ากันเลยฝากมาบอก มันเห็นฟรานซ์ไปเล่นบอลที่สนามบ่อยๆ ดูทรงดีเลยอยากให้ลองไปคัดตัวดู
“ดีใจด้วยนะฟรานซ์”
“อืม~ .. ขอบใจว่ะ”
คุณจันทน์หันไปบอกเพื่อนอย่างจริงใจ เขารู้ว่าฟรานซ์อยากเป็นนักฟุตบอลของมหาวิทยาลัยมาก เหตุผลที่เจ้าตัวมักจะพูดเสมอคือ สาวชอบหนุ่มนักกีฬานะเว้ย!!
อาหารถูกเปลี่ยนหมุนเวียน จานเก่าไปจานใหม่มา ทั้ง 7 คนยังคงกินไม่หยุด คนที่บ่นว่าอยากกินส้มตำ อย่างคุณจันทน์และปัณณ์ ก็ดูจะ enjoy eating มาก กินทุกอย่างที่ถูกยกมาเสิร์ฟ คนตัวเล็กมีไอดินคอยดูแลตักนู่นตักนี่ให้อยู่ตลอดเวลา
“สวัสดีค่ะไอดิน .. ไม่เจอกันนานเลยนะคะ”
“ครับ!?”
สาวสวยในชุดนักศึกษาที่ดูไม่ค่อยจะถูกระเบียบสักเท่าไร ดูเหมือนชุดจะเล็กเกินไปจนเน้นส่วนเว้าส่วนโค้งได้อย่างชัดเจน เอ่ยทักทายไอดินอย่างสนิทสนม คุณจันทน์หันไปมองแล้วหันกลับมากินอาหารต่อหน้านิ่ง ไอดินยื่นมือไปดึงมือของอีกคนมากุมไว้บนหน้าขา เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร แต่ค่อนข้างมั่นใจว่า ที่มาทักทายแบบนี้ไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน
“จำเนยได้ไหมคะ”
“ไม่ได้ครับ .. ขอโทษด้วย”
“หูย~ .. ใจร้ายจัง คืนนั้นเราออกจะแนบชิดสนิทสนม”
“แหม! หนาดีจัง”
ปัณณ์พูดขึ้นมาลอยๆ แล้วทำทีเป็นหั่นคอหมูย่างที่อยู่บนจานตัวเองก่อนยัดเข้าปากแล้วหันไปยิ้มให้คนที่ยืนมองอยู่ เจ้าตัวชักสีหน้านิดนึงแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา ไอดินรับรู้ถึงแรงบีบจากมือน้อยที่เขากุมอยู่ อีกคนคงต้องไม่ชอบใจแน่ เขาควรต้องรีบจบเรื่องตรงนี้
“ขอโทษนะครับ มีอะไรหรือเปล่า”
“คิดถึงค่ะ เลยมาทักทาย คืนนี้ว่างไหมคะ”
“ไม่ว่างครับ”
“ว้า!! ตัดรอนจัง ไม่อยากระลึกความหลังสักหน่อยเหรอคะ”
“คันฉิบหาย .. มึงดู! ไอ้แมค เกาจนแดงเลย”
พฤกษ์อดไม่ไหว ทำทีเป็นยกมือตัวเองให้แมคดู ผู้หญิงแบบนี้คงไม่ต้องให้เกียรติกันแล้วล่ะ ผู้ชายเขาก็บอกปัดอย่างมีมารยาทแต่เจ้าหล่อนเองกับไม่รักษาหน้าตัวเองเลย ยางอายมีไหมวะ ปัณณ์ ฟรังซ์ ฟรานซ์หลุดหัวเราะออกมา เนยชักสีหน้าใส่พฤกษ์ แล้วหันมายิ้มหวานออดอ้อนต่อ ยื่นมือไปจับแขนไอดิน แต่โดนแกะออกทันที
“วันนั้นไอดินไม่รอเนยเลย รีบกลับจัง”
“...”
“นี่เบอร์และที่อยู่คอนโดเนยค่ะ ถ้าว่างไปหาได้นะคะ”
“...”
“ถ้าอยากคลายเครียด .. เนยช่วยไอดินได้นะคะ”
คุณจันทน์ได้ยินทุกคำที่ผู้หญิงตรงหน้าพูด แม้ว่าประโยคสุดท้ายเจ้าตัวจะก้มลงมากระซิบข้างหูของคนตัวสูงก็ตาม เสียงใสพูดเรื่องแบบนั้นอย่างไม่เขินอาย คุณจันทน์รู้สึกเหมือนมีใครมาก่อไฟในตัวเขา มันร้อนจนแทบจะระเบิดออกมา เขาพยายามแกะมือตัวเองออกจากมือใหญ่ของอีกคนแต่ก็ไม่อาจทำได้ เพราะอีกคนยิ่งกระชับมือเขาแน่นขึ้น
“ขอโทษอีกครั้งนะครับ ผมไม่ว่างไม่ว่าจะวันนี้หรือวันไหน แล้วผู้หญิงไม่ควรมาพูดเรื่องแบบนี้”
“แบบนี้? แบบไหน เรื่องจริงทุกอย่าง หรือคืนนั้นเราไม่ได้มีอะไรกัน”
“โอ้โห น้องครับ .. พี่ว่าจะไม่เสือกแล้วนะ แต่ถ้าคันขนาดนี้ ลองพบแพทย์ดูไหม?”
“นี่แก!”
“แปลงร่าง~”
แมคอดรนทนไม่ได้อีกต่อไป ตั้งแต่โตมาไม่เคยด่าผู้หญิงคนไหนมาก่อน เสียงตวาดที่ดังขึ้นทำให้คนในร้านหันมามองที่โต๊ะเขาเป็นจุดเดียว เสียงโวยวายที่เกิดขึ้นทำให้เพื่อนของหญิงสาวต้องเดินเข้ามาดู
“ฮึ! คิดอยากจะเข้าข้างหลัง เลยจะเลิกเข้าข้างหน้าเหรอคะ?”
“อ้าว~ ทำไมพูดหมาหมาแบบนั้นล่ะน้อง”
“ต่อยผู้หญิงผิดไหมมึง!”
ฟรังซ์ยืนขึ้นพูดทันที เมื่อได้ยินประโยคที่หลุดออกมาจากปากคนตรงข้าม ผู้หญิงก็ผู้หญิงเถอะ ไม่สนใจแม่งแล้ว ปัณณ์ยกมือขึ้นไปลูบแขนของฟรังซ์ให้ใจเย็น แมคที่เหมือนหัวร้อนไปแล้วหันไปบอกกับพฤกษ์ด้วยท่าทีจริงจัง
“ทำไม? หรือไม่จริง .. อ่อ! ตัวเองก็อยากเข้าข้างหลังเหมือนกันสินะ”
“เฮ้ย!! มากไปแระ .. ไอ้เหี้ยเอ๊ย! อีนิดกูต่อยผู้หญิงแน่”
“น้องครับ .. พี่ว่ามันเกินไปแล้ว กลับโต๊ะน้องไปเถอะ อย่าให้ต้องทำร้ายผู้หญิงเลย”
พฤกษ์พูดด้วยเสียงเรียบ นิ่ง ใครก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้เอาเรื่องแค่ไหน เพื่อนของเนยสองคนที่เดินมาถึงโต๊ะพยายามดึงให้เพื่อนตัวเองกลับไปที่โต๊ะ ก่อนเอ่ยขอโทษกลุ่มรุ่นพี่ร่วมมหาวิทยาลัย
“เดี๋ยว!!”
“ฮึ! .. เปลี่ยนใจเหรอคะ”
“เปล่า แต่จะบอกว่า อย่ามาวุ่นวายอีก นี่เตือน ไม่ได้ขู่ ถ้าอยากลองก็เชิญ .. สำหรับผมจะเข้าหน้าหรือหลัง มันก็เรื่องของผม ไม่น่าจะเกี่ยวกับคุณ! .. อีกอย่างผมไม่ชอบกินของเน่า หวังว่าจะเข้าใจ”
“กรี๊ด~ กรี๊ด~~ ไอ้บ้า ไอ้ทุเรศ ไอ้.. %$&*$#$#%@$%^”
“เนยหยุด หยุด พอได้แล้ว ไป .. พี่ๆ ขอโทษนะคะ ขอโทษจริงๆ ค่ะ”
เพื่อนคนนึงลากแขนเนยออกไปจากร้าน ส่วนอีกคนรีบยกมือไหว้ขอโทษไอดินและพวกเพื่อน พฤกษ์ที่นั่งริมสุด พยักหน้าให้ แล้วโบกมือให้รีบไป เขาไม่เคยคิดอยากทำร้ายผู้หญิงเท่านี้มาก่อนเลย
“ไอ้สัสเอ้ย! แม่งอย่างพีค”
“หน้าตาก็ดี ทำตัวได้แบบ..”
หลังจากเหตุการณ์สงบ ทุกคนพยายามหาเรื่องมาคุยให้บรรยากาศดีขึ้น มีแต่คุณจันทน์ที่นั่งหน้านิ่ง ไม่ยิ้ม ไม่หัวเราะอย่างเคย ไอดินพยายามตักนู่นตักนี่ให้อย่างเคย แต่คนตัวเล็กกลับไม่ตอบสนองใดๆ
“จันทน์ไปห้องน้ำนะครับ”
“พี่ไปเป็นเพื่อ ... น”
“ไม่ต้อง .. จันทน์จะไปเอง”
คนตัวเล็กเอ่ยปฏิเสธทันควัน พอพูดจบลุกขึ้นเดินไปเลยทันที ไอดินถึงกับกุมขมับ ตั้งแต่รู้จักกันมาเพิ่งจะมีครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่อีกคนหน้านิ่งขนาดนี้ เสียงที่พูดออกมาดูเย็นชาและไม่หวานอย่างเคย
“พี่ดิน .. ผมไปดูให้ครับ”
“อืม~ ขอบใจฟรานซ์”
ไอดินเริ่มเครียดหนักขึ้น เขาไม่รู้ว่าคุณจันทน์จะโกรธเขามากน้อยแค่ไหน ไม่รู้จะยอมฟังที่เขาอธิบายหรือไม่ ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด โว้ย~~
“มึงใจเย็น คุณจันทน์เป็นคนมีเหตุผล .. น้องอาจจะแค่รู้สึกไม่ดี รอคุยกันก่อน อย่าเพิ่งคิดไปเอง”
“แม่งเอ๊ย .. กูเกือบมือลั่นต่อยผู้หญิงแล้ว”
“เสียดาย! หน้าตาก็ดี แต่มารยาทยอดแย่วะ”
“ไอ้ดิน ใจเย็น .. กูเชื่อว่าคุณจันทน์เข้าใจ อดีตคืออดีต”
ฟรังซ์ แมค พฤกษ์และปัณณ์ พยายามให้กำลังใจเพื่อน แต่ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับคนตัวเล็กคนเดียวเท่านั้น
คุณจันทน์ลุกจากโต๊ะเดินมาห้องน้ำ เขาไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำตามที่บอก แต่อยากออกมาระงับอารมณ์ที่มันปั่นป่วนอยู่ในใจตอนนี้ คนตัวเล็กยืนนิ่งอยู่หน้าอ่างล้างมือ เขาไม่ได้โกรธพี่ไอดินแต่เขาไม่ชอบที่ผู้หญิงคนนั้นพูด ไม่ชอบที่มาบอกว่าเคยมีอะไรลึกซึ้งกัน ไม่ชอบที่บอกว่าเคยสนิทแนบชิดกันแค่ไหน และไม่ชอบความคิดของตัวเองที่มันนึกภาพออกมาว่าอีกคนเคยจูบกับคนอื่น เคยจูบกับผู้หญิงคนนั้น เขาไม่ชอบ ไม่ชอบ~
“คุณจันทน์ โอเคป่าว?”
“ฟรานซ์ เรา เรา..”
“เออ~ กูเข้าใจ มึงไม่เคยเจออะไรแบบนี้ จะโกรธก็ไม่แปลก แต่มึงรู้ใช่ไหมมันคืออดีต ก่อนที่พี่เขาจะมีมึง”
“รู้~~”
“ถ้ารู้ .. แล้วเป็นอะไร โกรธ? งอน? หรือไม่เชื่อใจ?”
“ไม่ได้โกรธ แต่มัน..”
“มันอะไร เล่ามา!”
คุณจันทน์ช่างใจว่าจะบอกความรู้สึกที่มันอัดแน่นอยู่ในใจให้เพื่อนฟังดีไหม หลังจากคิดได้ว่าเขาควรจะบอกออกไปเผื่อว่าฟรานซ์จะช่วยให้อารมณ์ที่ปั่นป่วนภายในทุเลาลงได้บ้าง
“ไม่ชอบ! เราไม่ชอบ”
“ไม่ชอบอะไร”
“ก็ทำไมต้องมาบอกว่าเคยมีอะไรกัน! แนบชิดสนิทกัน! ฮึ .. มาบอกทำไมเล่า ไม่อยากฟัง ไม่ชอบฟัง”
“หืม~ เดี๋ยวนะ!! โอ๊ย สติกู!!”
ฟรานซ์ตบหัวตัวเองเรียกสติให้กลับมา หลังจากฟังคนตัวเล็กอธิบายออกมาด้วยหน้าบอกบุญไม่รับ
“เอาใหม่นะ .. ที่ไม่ชอบนี่ เพราะเค้ามาบอกว่าเคยนอนด้วยกัน”
“เออ~ ไม่ชอบ ไม่อยากฟัง”
“นี่ มึงรู้ตัวไหมว่านี่คืออาการ หึง .. ฮะฮ่า ไอ้คุณจันทน์เอ้ย มึงหึงพี่ดินแล้วหล่ะ”
“หะ หึง เหรอ?”
“เออ~ อาการแบบนี้เลย มึงหึงเขา .. ฮั่นแน่! แสดงว่า หลงรักพี่เขาแล้วล่ะสิตัวเอง”
“อะไรเล่า .. ไม่ต้องพูดเลยนะ .. ไป ออกไปเลย”
คุณจันทน์ดันหลังฟรานซ์ให้เดินออกไปข้างนอก ส่วนตัวเองเดินไปเข้าห้องน้ำด้านในสุด เข้าไปทบทวนใจตัวเองว่าจริงๆแล้ว เขาหึงอีกคนจริงหรือเปล่า เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้เรียกว่าอะไรแต่มั่นใจ คือไม่ชอบ ไม่พอใจ ไม่อยากให้ใครมาใกล้ชิด หรือสนิทสนมกับพี่ไอดิน นอกจากตัวเขาเอง เมื่อจัดการธุระส่วนตัวและความคิดตัวเองเรียบร้อยแล้ว เปิดประตูออกมาก็เจอคนที่ทำให้เขาหึง หรือเปล่านะ?
“คุณจันทน์ คือพี่..”
“ไปคุยกันที่อื่นได้ไหมฮะ นี่มันห้องน้ำ”
“ครับ ไปคอนโดนะ”
“ฮะ”
ไอดินยิ้มออกมาอย่างดีใจ แบมือออกไปข้างหน้า คุณจันทน์ก้มมองมือที่ยื่นมาตรงหน้าแล้วเงยหน้าขึ้นมองอีกคน สุดท้ายเขาก็ทนสายตาเว้าวอนของผู้ชายตรงหน้าไม่ได้ วางมือตัวเองลงบนมือใหญ่ของอีกคนที่ส่งยิ้มแสนอบอุ่นและอ่อนโยนเสมอมาให้เขา
ตลอดทางจากห้องน้ำมาจนถึงโต๊ะ ไอดินไม่ได้ปล่อยมือคุณจันทน์ให้เป็นอิสระเลย ไม่ว่าใครจะมอง ใครจะคิดยังไง เขาไม่สนใจใส่ใจอยู่แล้ว คนที่เขาแคร์ที่สุด คือคนที่เขากุมมืออยู่นี่ต่างหาก
“เอาวะ เอาเหวย .. จับมือกันออกมาจากห้องน้ำเว้ย”
“ไอ้แมคเงียบปากไป .. คุณจันทน์ไม่คิดมากนะ มันคืออดีตนะครับ”
“ฮะ พี่ฟรังซ์”
เมื่อจัดการเช็คบิลเรียบร้อยแยกย้ายกันกลับ บ้านใครบ้านมัน ซึ่งแน่นอนว่าคนตัวเล็กต้องกลับกับไอดินเท่านั้น ตลอดเวลาที่อยู่บนรถคุณจันทน์ไม่พูดไม่คุยเหมือนเคย เหมือนเจ้าตัวกำลังคิดอะไรอยู่ แต่มือน้อยยังคงถูกอีกคนกุมไว้ตลอดทาง แม้กระทั่งตอนอยู่ในลิฟต์ของคอนโดที่มีคนอื่น สองมือก็ยังจับจูงกันไม่ปล่อยจนมาถึงห้องของเรา
คุณจันทน์เดินไปนั่งที่โซฟาตัวยาว ภาพที่เขาและอีกคนจูบกันเมื่อวันนั้นก็ฉายชัดขึ้นมา แล้วกับผู้หญิงคนนั้นล่ะ พี่ไอดินเคยจูบเธอที่โซฟาตัวนี้หรือเปล่า มีคนอื่นที่ไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้นอีกหรือเปล่า นอกจากเขาแล้วมีใครอีกหรือเปล่า ความคิดของคนตัวเล็กสะดุดลงเพราะเสียงเรียกของอีกคน
“คุณจันทน์ .. เราต้องคุยกันนะครับ”
“ฮะ”
“พี่ไม่สบายใจที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น .. ทุกอย่างมันเป็นเพราะพี่ ถ้าพี่ย้อนเวลากลับไปได้ พี่จะไม่ทำตัวแบบนั้น พี่จะไม่ให้อดีตของพี่มาทำร้ายคุณจันทน์ ทำให้คุณจันทน์เสียใจ ถ้าคุณจันทน์จะโกรธ พี่ยอมนะครับ แต่ขออย่างเดียวอย่าเกลียดพี่เลยนะ”
“...”
“พี่ขอโทษนะ พี่...”
“จันทน์ไม่ได้โกรธ”
ในที่สุดคนตัวเล็กก็พูดออกมา อย่างที่อีกคนบอกมันเป็นเรื่องในอดีตที่ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้ เขาคิดทบทวนดูแล้ว ตั้งแต่ที่ได้ลองทำความรู้จักกับพี่ไอดินมา ผู้ชายคนนี้ไม่เคยเปลี่ยนไป วันแรกดูแลเขาดีอย่างไร วันนี้ก็ยังคงเป็นอย่างนั้นอยู่ ไม่เคยลดน้อยลงมีแต่เพิ่มมากขึ้นด้วยซ้ำ
“ฟรานซ์บอกว่า จันทน์ เอ่อ .. จันทน์~”
“ฟรานซ์? ... ฟรานซ์บอกอะไรครับ”
“บอกว่า จัน .. จันทน์ .. หะ หึง~”
“หะ!!”
ไอดินยิ้มกว้างจนคิดว่าปากตัวเองน่าจะฉีกถึงหูแล้วมั้ง คนตัวเล็กเอาแต่ก้มหน้าแล้วยกมือขึ้นมาปิดบังหน้าที่เห่อแดงของตัวเองหลังจากพูดประโยคตะกุกตะกักนั่นจนจบ
“คุณจันทน์ จริงเหรอ ดีใจนะเนี้ย!”
“อะไรเล่า .. ไม่อยากพูดแล้ว”
“เดี๋ยวสิ .. ทำไมหึง บอกหน่อยสิ .. นะครับ นะคุณจันทน์คนดี”
“ >///< ”
“พาไปจัดชาบูชุดใหญ่ ตามด้วยเค้ก ตามด้วยไอติม แล้วปิดท้ายด้วยตลาดนัดหลังมอที่คุณจันทน์อยากไป”
“จริงนะ”
“ดีล”
คนตัวเล็กพอได้ยินเรื่องของกิน แถมยังมีเรื่องตลาดนัดหลังมออีก ตลาดนัดหลังมอที่เพื่อนในคณะเกือบทุกคนไปเดินมาแล้ว ยกเว้นเขาที่ยังไม่เคยได้ไปเลย ขนาดกะทิที่มักจะมีที่บ้านมาตามรับตามส่งยังได้ไปเดินมาแล้วเลย แล้วทำไมเขายังไม่เคยไปล่ะ
“ก็ ... จันทน์ไม่ชอบ ผู้หญิงคนนั้นมาบอกว่า เคยมีอะไรกับพี่ไอดิน เคยอย่างนั้น เคยอย่างนี้ ไม่ได้อยากรู้ ไม่ต้องมาบอก ไม่เห็นอยากฟัง ฮึ!!”
“ไม่ชอบที่พี่ไปมีอะไรกับคนอื่นเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ .. คะ อื้อ~”
ปากสีสวยที่ยื่นออกมาเวลาเจ้าตัวไม่พอใจ ถูกบดเบียดด้วยริมฝีปากอิ่มหนาของอีกคนอย่างรวดเร็ว ไอดินมอบจูบแสนหวานเป็นรางวัลให้คนตัวเล็กที่บอกว่าหึงเขา ขบเม้มริมฝีปากเรียวบาง ลิ้นชื้นซุกซนเข้าไปทักทายกับลิ้นน้อยในโพรงปาก คิดถึงเหลือเกิน ไม่ได้เจอกันแค่ไม่กี่วัน เขาเหมือนคนบ้า คิดถึง โหยหา อยากเจอ อยากกอด อยากจูบ อยาก...
จูบแสนหวานที่ไอดินเป็นผู้เสนอมีคนตัวเล็กเป็นผู้สนองตอบด้วยความเต็มใจ เติมเต็มความคิดถึงของกันและกัน คนตัวสูงถอนจูบออกปล่อยให้อีกคนได้พักหายใจก่อนจะเริ่มใหม่อีกครั้งและอีกครั้ง จนตอนนี้คุณจันทน์ลงไปนอนราบกับโซฟาโดยมีเขาคร่อมอยู่ด้านบน
“อืม~ .. พี่ อะ ไอ ดิน~”
“คุณจันทน์ .. หอม หอมมาก”
ไอดินยังคงพรมจูบไปทั่ว แก้มเนียนนุ่ม ซอกคอขาว หยอกล้อกับใบหูของอีกคนไปมาไม่ยอมห่าง เขาชอบกลิ่นหอมจากตัวคุณจันทน์ ชอบแก้มเนียนใส ผิวที่ละเอียดเหมือนผิวเด็ก ร่างกายนุ่มนิ่ม จับไปตรงไหนก็ลื่นมือ เสียงหวานที่เผลอครางออกมาอย่างไม่ประสา เขาชอบทุกอย่างที่เป็นคุณจันทน์ ชอบมาก ชอบเหลือเกิน
คนตัวเล็กถูกอุ้มให้ขึ้นมานั่งบนตัก เขาชอบเวลาที่ได้เห็นหน้าอีกคนใกล้กันแบบนี้ รู้สึกถึงกายอุ่นที่แนบชิดกัน สบสายตากัน ดวงตาของคนตัวเล็กมันฟ้องความรู้สึกทุกสิ่งออกมา และการแนบชิดแบบนี้มันทำให้เขารู้ว่าใจของอีกคนเต้นแรงแค่ไหนเวลาอยู่ด้วยกัน
“รู้ไหม? พี่ดีใจมาก ที่คุณจันทน์บอกว่าหึง”
“...”
“มันแปลว่า เริ่มรักพี่แล้วใช่ไหม?”
“ไม่รู้ .. อย่าถามสิ”
“หึหึ .. ขอบคุณนะครับที่ไม่โกรธ เรื่องแบบนี้ไม่ควรเกิดขึ้น แต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะเกิดขึ้นอีกหรือเปล่า?”
“ก็ใช่สิ ตัวเองนอนกับคนโน้นคนนี้มาตั้งกี่คน ชิ!! เคยพามาที่นี่บ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้”
ประโยคหลังคุณจันทน์บ่นเสียงเบากับตัวเองแต่ไม่พ้นการได้ยินของอีกคนไปได้ นั่งใกล้กันเสียขนาดนี้
“จุ๊บ! .. ได้ยินนะ”
“ชิ!! พามากี่คนแล้วล่ะ”
“อยากรู้เหรอ .. บอกดีไหม”
“ไม่บอกก็อย่าบอก ปล่อยเลยไม่ต้องมากอด”
“เคยพามาคนนึง รักมาก!”
“หะ เหรอ .. รักมากเลยเหรอ”
“อืม~”
คุณจันทน์สติหลุดไปแล้วตั้งแต่คำว่า รักมาก ของอีกคนหลุดออกมา มันเหมือนมีคนเอาค้อนอันโตมาทุบลงกลางหัวเขา มึนงงและเบลอไปหมด มันจุกจนพูดไม่ออก พี่ไอดินคงรักคนนั้นมากถึงพูดออกมา แล้วถ้าคนนั้นกลับมาล่ะ
ไอดินเห็นอีกคนนิ่งไป แต่เขาไม่ได้รู้เลยว่าคนตัวเล็กนั้นคิดเป็นตุเป็นตะไปไกลแค่ไหนแล้ว เขายังซุกไซร้สูดดมความหอมอยู่ที่ซอกคอขาวอย่างชอบใจ แต่พอเงยหน้าออกมากลับต้องตกใจ
“คุณจันทน์ ร้องไห้ทำไม”
“ฮะ ฮึก ไม่ได้ร้อง”
“หันมามองพี่ก่อน”
น้ำตาไหลออกมาเป็นทางจากดวงตาคู่กลมโตแสนสวย ไอดินพยายามคิดว่าเขาพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า คำพูดอะไรที่ทำให้คนตัวเล็กเสียใจได้ขนาดนี้
“คิดไปถึงไหน คุณจันทน์ .. คนที่พามามีแค่คุณจันทน์ ไม่เคยพาคนอื่นมา นอกจากไอ้พวกนั้น”
“ไม่เชื่อ ฮะ ฮึก”
“โอ๋ คนดี .. พี่รักแค่คุณจันทน์ อยากตื่นเช้ามาเจอ อยากนอนหลับไปพร้อมกัน กินข้าวด้วยกัน ดูหนังด้วยกันอยากอยู่ด้วยไปตลอดชีวิตมีแค่คุณจันทน์ แค่คุณจันทน์เท่านั้นไม่มีคนอื่นครับ”
“ฮะ ฮึก~”
“ไม่ร้องนะ .. นะครับคนดี”
ไอดินจูบซับน้ำตา เขาไม่น่าหยอกคนตัวเล็กแบบนั้นเลย ไม่คิดว่าจะทำให้อีกคนเสียใจได้ขนาดนี้ เวลาเห็นน้ำตาของคุณจันทน์หัวใจเขามันปวดหนึบไปหมด
“แค่คุณจันทน์เท่านั้น พี่ไม่ต้องการคนอื่น”
“...”
“พี่รักคุณจันทน์นะครับ รักมาก”
..
..
..
“จันทน์ ... จันทน์ก็รักพี่ไอดินครับ”
แล้วพบกันใหม่ :pig4:
Talk : ขอบคุณทุกคนเหมือนเดิมนะ
ที่มีคนบอกว่า นึกว่า เป็นแฟนกันแล้ว .. พี่ไอดินเค้ารอให้น้องรักเค้าก่อนนะ แล้วเค้าถึงจะขอเป็นแฟน แบบ อยากให้น้องรักตัวเอง เพราะตอนแรก นางขอโอกาสในการทำความรู้จักไงคะ .. อิอิ
และตอนนี้ คุณจันทน์ ลูกแม่ ก้อเอ่ยปากออกมาแล้วนะ ว่า หนูรักเค้าแล้วฮะแม่!!! อิอิ
-
ขนาดหึงยังน่ารักเลยอะ พี่ไอดินจู่โจมน้องอีกแล้วน้า
-
บทที่ 10 เธอคือคะแนน คือรางวัล และเป็นเหมือนดังของขวัญ ที่เติมให้ชีวิตฉันสวยงาม - คะแนนแห่งชีวิต - บอย โกสิยพงษ์
ณ มหาวิทยาลัย N ที่คลาคล่ำไปด้วยนักศึกษา เนื่องจากในวันนี้เป็นวันแข่งกีฬาภายในมหาวิทยาลัย ทุกคณะจะไม่มีการเรียนการสอน เพราะเหล่านักศึกษาปีหนึ่งทุกคนต้องมาร่วมเดินขบวนพาเหรดเปิดการแข่งขันและขึ้นสแตนเชียร์ของคณะตัวเอง
เมื่อพิธีการเปิดการแข่งขันจบลง ถึงเวลาแยกย้ายไปดูการแข่งกีฬาต่างๆได้ตามใจชอบ คณะบัญชีมีแข่งฟุตบอลนัดแรกเย็นนี้ที่สนามกลาง ฟรานซ์ที่เป็นหนึ่งในตัวแทนนักบอลต้องไปเตรียมตัว คุณจันทน์และคนอื่นตกลงกันว่าจะไปหาอะไรกินกันก่อนที่จะไปดูพี่ไอดินแข่งบาสนัดแรกเช่นกัน
เสียงเรียกเข้าจากมือถือเครื่องบาง ทำให้เจ้าของมือถือยิ้มหวานเมื่อแห็นว่าใครโทรเข้ามา ก่อนจะกดรับสายทันที
“ฮะ .. พี่ไอดิน”
[คุณจันทน์ อยู่ไหนครับ]
“จันทน์กำลังจะไปโรงอาหารฮะ ไปหาข้าวกินก่อน”
[ไม่ต้องไปครับ มาหาพี่ที่โรงยิมนะ คิดถึงจะแย่แล้ว]
“อ..อะไรเล่า จันทน์อยู่กับภูผากะทิแตงไทยฮะ”
เจ้าของชื่อทั้งสามหันมามองแล้วอมยิ้มแซว คุณจันทน์ดูสดใส ออร่ากระจาย แต่ก่อนก็น่ารักมากอยู่แล้ว แต่ช่วงนี้ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่ ตากลมโตแวววาว ไหนจะรอยยิ้มแสนหวานนั่นอีก เดินไปไหนมีแต่คนมอง น่าจะสืบเนื่องมาจากนักศึกษาส่วนใหญ่ เริ่มรู้กันแล้วว่าคุณจันทน์คือคนพิเศษของไอดิน ดูได้จากไอจีของคนตัวเล็กที่มีคนตามเพิ่มขึ้นจนเจ้าตัวยังตกใจเรื่องของหนุ่มสุดฮอตของมหาวิทยาลัย ใครจะไม่อยากรู้ล่ะ จริงไหม
[มาด้วยกันทั้งหมดเลย ของกินเยอะเลย พี่สั่งชาเขียวมาให้แล้ว]
“อืม~ .. พี่ไอดินแป๊ปนะฮะ “
คุณจันทน์หันไปมองเพื่อนทั้งสามอย่างเกรงใจ พร้อมบอกว่าข้อความตามที่อีกคนบอกมา คนตัวเล็กพูดนั่นพูดนี่ชี้ชวนให้เพื่อนไปด้วยกัน ทุกคนพากันยิ้มขำ ยังไม่มีใครจะปฏิเสธอะไรเลยแต่เจ้าตัวกลับพูดจ้อยๆ พอทุกคนบอกว่าไปเท่านั้นแหละคนตัวเล็กก็ยิ้มแก้มจะแตก แล้วหันไปบอกคนในสายทันที
“โอเคฮะ .. จันทน์ไปหาที่โรงยิม”
[โอเค ให้พี่ไปรับไหม?]
“ไม่เป็นไรฮะ .. จันทน์ไปกับเพื่อนๆได้”
[พี่รอนะครับ]
---------------------------------------------------------------
“โอ้โห .. คนเยอะจัง”
“นั่นสิ อีกตั้งนานกว่าจะถึงเวลาแข่ง”
“แหม! วิศวะปะทะ ’ถาปัดนะคะ แล้วกรุณาดูหน้าตานักกีฬาด้วย พี่ดินเอย พี่พฤกษ์เอย ไหนจะหนุ่มสุดฮอตของจาก ’ถาปัด อีก”
“หนุ่มสุดฮอต? ใครวะ?”
“เอ้า! ภูผา พี่พอร์ชไง หล่อสวย รวย เรียนเก่ง เฟอร์เฟคอ่ะ”
“เป็นยังงไงวะ หล่อสวย!”
“เออ! เห็นก็รู้เองแหละ .. จะอึ้งไม่เชื่อคอยดูสิ”
คุณจันทน์และเพื่อนเดินเข้าไปในโรงยิมที่เต็มไปด้วยผู้คน สแตนเชียร์ถูกจับจองที่นั่งไปเกินครึ่งแล้ว คนตัวเล็กเดินไปพลางมองหาอีกคนไปด้วย และก็พบว่าอีกคนนั่งอยู่ด้านในสุดของสแตนเชียร์ ไอดินลุกขึ้นยืนโบกมือพร้อมส่งยิ้มมาให้ เขากำลังจะเดินเข้าไปหาแต่กะทิดึงมือไว้ พร้อมชี้ไปที่เพื่อนสองคนด้านหลัง ภูผาและแตงไทยยืนคุยกับเพื่อนกลุ่มใหญ่อยู่
‘คนนี้ใช่ป่ะ?’
‘น่าจะใช่ มึงดูพี่ดินดิ ยิ้มขนาดนั้น’
‘น่ารักดีนะ ผิวสวย’
‘เออ! หน้านิดนึง น่ารักว่ะ มิน่าพี่ดินถึงชอบ ไม่ใช่อย่างอีนั่น’
‘เชรี่ย! ยิ้มทีละลายไปเลยสิมึง’
เสียงพูดคุยของกลุ่มนักศึกษาบนอัศจรรย์ไม่ดังนัก แต่คนตัวเล็กยืนอยู่ในระยะที่สามารถได้ยินพอดี กะทิมองเพื่อนแล้วยิ้มแซว คุณจันทน์มัวแต่เขินกับสิ่งที่ได้ยิน จนไม่ได้สังเกตว่ามีใครเดินมาตาม เขาสะดุ้งเล็กน้อยเพราะข้อมือบางถูกจับ กำลังจะสะบัดออกและหันหลังไปดูว่าใคร ก็เจอคนตัวสูงยืนส่งยิ้มมาให้
เสียงกรี๊ดดังขึ้นจากกลุ่มคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าและเสียงฮือฮาของคนบนสแตนเชียร์ที่เห็นไอดินเดินจูงมือคุณจันทน์เข้าไปในโซนของนักกีฬา ภูผา กะทิ แตงไทย เดินตามไปนั่งที่สแตนเชียร์ ที่มีฟรังซ์และปัณณ์ นั่งรออยู่ก่อนแล้ว เรียกให้ขึ้นไปนั่งด้วยกัน
“สวัสดีค่ะ/ครับ พี่ฟรังซ์ พี่ปัณณ์”
“อืม~ สวัสดีครับ มานั่งนี่มา .. ข้าวกล่อง ขนมกินได้เลยนะ น้ำอยู่ในถังด้านล่าง หยิบเลยตามสบาย”
“โห! พี่ทำไมเยอะจังครับ”
“สวัสดิการนักกีฬา แล้วก็พวกแฟนคลับไอ้ดินกับไอ้พฤกษ์นั่นแหละ ซื้อมาให้ .. กินเลยไม่ต้องเกรงใจ”
“ขอบคุณครับ / ค่ะ”
ไอดินเห็นคนตัวเล็กไม่เดินมาสักที อดไม่ไหวต้องเดินเข้าไปหาเอง เขารู้ว่ามีสายตาหลายสิบคู่ที่อยากรู้อยากเห็นเรื่องของเขาและอีกคน สำหรับเขาไม่ได้รู้สึกอะไร ไม่สนใจด้วยซ้ำ แต่สำหรับคุณจันทน์ เขาอดห่วงไม่ได้ กังวลว่าจะอึดอัดหรือเปล่าที่มีคนมาจับจ้องแบบนี้
“ยืนทำอะไรตรงนั้นครับ พี่รอตั้งนาน”
“จันทน์รอภูผาคุยกับเพื่อนอยู่ฮะ”
“คิดถึง”
“หืม~ .. เมื่อวานก็เจอกัน”
“ถึงเจอตอนเช้า บ่ายก็คิดถึงอยู่ดี”
“อะไรเล่า” >///<
“เอริ่ม! คุณแผ่นดินครับ มึงไปยืนจีบกันที่อื่นได้ไหม เกรงใจกูบ้างไอ้เชรี่ย”
พฤกษ์เอ่ยปากอย่างอดไม่ได้ แต่ไอดินทำเพียงแค่หันไปมองไม่ได้ให้ความสนใจใด เขาพาคุณจันทน์เข้าไปนั่งตรงที่พักนักกีฬาที่แบ่งขอบเขตไว้อย่างชัดเจนในสแตนเชียร์ฝั่งวิศวะ ด้านบนมีฟรังซ์ ปัณณ์และเพื่อนคนตัวเล็กนั่งอยู่ บรรดานักบาสของวิศวะนั่งอยู่กับพื้นสนาม คนตัวเล็กหันไปสวัสดีทุกคนแล้วยิ้มให้
“โห! พี่ดินมีแฟนมาให้กำลังใจแบบนี้ เห็นใจคนไม่มีแฟนบ้างสิครับ”
“จริง ตาร้อนไปหมดแระ กูเนี้ย!!”
“เบาหวานขึ้นตา โว้ย~”
“พี่ดิน หาแบบนี้ให้ผมคนดิ เอาน่ารักแบบนี้เลยนะ”
“พวกมึงหุบปาก! อย่าแซว! … ระวังเจอตีนนะครับ คนนี้เขารักมาก~ หวงมาก~”
ฮิ้ว~~~~
พฤกษ์และน้องในทีมบาสฯ แซวไอดินอย่างสนุกสนาน เจ้าตัวหันไปยกนิ้วกลางให้ ก่อนจะเดินไปรื้อถุงขนมแล้วหยิบลูกชิ้นปิ้ง ข้าวเหนียวหมูทอดมายื่นให้คนตัวเล็ก แล้วเดินไปเปิดถังน้ำแข็งหยิบแก้วชาเขียวเย็นมาส่งให้อีกรอบ
ภาพคนตัวสูงหยิบนั่นนี่บริการอีกคน ทำให้เกิดเสียงซุบซิบนินทากันใหญ่ ไม่มีใครเคยเห็นไอดินทำแบบนี้กับใครมาก่อน รอยยิ้ม แววตา ความอ่อนโยน ที่หลายคนเพิ่งจะเคยเห็น นั่นทำให้หลายคนนึกอิจฉาคนตัวเล็กขึ้นมา
“ขอบคุณฮะ พี่ไอดินทานข้าวหรือยัง”
“กินแล้ว กินมากไม่ได้ครับ เดี๋ยวจุก”
“อ่อ .. แล้วทำไมซื้อมาเยอะจัง”
“มีคนเอามาให้”
“หืม~”
“เวลามีแข่ง ก็จะมีคนเอาขนมมาให้แบบนี้เสมอ”
“อ่อ! แฟนคลับ”
“แต่อยากได้จาก แ ฟ น มากกว่าครับ”
“อ้ ว ก ~”
เสียงดังมาจากกลุ่มนักบาสที่นั่งอยู่ด้านล่างและบรรดาเพื่อนของคนตัวสูงที่นั่งอยู่บนสแตนเชียร์ดังขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกัน คุณจันทน์ที่เขินอยู่แล้ว ยิ่งเขินหนักกว่าเดิมไปอีก หน้าเห่อร้อนไปหมด
“ยังไม่ได้เป็นแฟนซะหน่อย”
“จะเป็นเลยไหม”
“อะไรเล่า” >///<
“หึหึ”
ไอดินยังคงหาเรื่องแกล้งให้คนตัวเล็กเขินได้ตลอด จนมีเสียงฮือฮาดังมาจากหน้าโรงยิม คุณจันทน์นั่งกินขนมอยู่หันไปมองว่าเกิดอะไรขึ้น พบกับกลุ่มคนที่เดินเข้ามาใหม่
“นั่นไงพี่พอร์ช .. อึ้งป่ะ?”
“เออ อึ้ง!! เชรี่ย! ทำไมกูดูผู้ชายเซ็กซี่วะ”
“ฮะฮ่ะฮ่า .. บอกแล้ว”
ภูผาที่เพิ่งเคยเห็น พอร์ช เป็นครั้งแรกถึงกับอึ้งจนมองตามตาไม่กระพริบ เจ้าของร่างบางใส่ชุดบาสสีแดงขับผิวที่ขาวอยู่แล้วให้ยิ่งขาวขึ้นไปอีก เสื้อวอร์มสีเดียวกันวางพาดอยู่บนไหล่ เดินเข้ามาพร้อมกับนักบาสคนอื่นของ ’ถาปัด เจ้าตัวเดินไปวางของแล้วเปิดกระเป๋าหยิบถุงเท้ารองเท้าออกมานั่งลงกับพื้นด้วยท่าทีสบายๆ
“ไม่ไปทักทาย?”
“ทำไมกูต้องไป”
“หึหึ เรื่องของมึง”
“หึหึ หาพ่อมึงไง .. ไอ้สัส”
คนตัวเล็กหันไปมองไอดินที มองพฤกษ์ที ทั้งสองคนเหมือนจะพูดถึงคนที่เพิ่งจะเข้ามาใหม่ที่ดูโดดเด่น คนตัวเล็กหันไปดูพอร์ชอีกครั้ง ผู้ชายตัวสูง ผิวขาว รูปร่างสมส่วน กำลังมัดผมด้านหน้าที่เริ่มยาวขึ้นเป็นจุกบนศีรษะ เรียกเสียงฮือฮาจาก สแตนเชียร์ได้เป็นระยะ
“พี่เค้าเท่จัง”
“คุณจันทน์ .. ชมคนอื่นต่อหน้าพี่ได้ไง!”
“งื้อ~ .. พี่คนนั้นคือพี่พอร์ชใช่มั้ยครับ”
“รู้จักด้วย?”
“แตงไทยบอกว่า พี่เค้าเป็นคนดัง แล้วบอกว่าพี่เขาหล่อสวย อิอิ”
ไอดินเหลือบตามองเพื่อนที่ทำเหมือนไม่สนใจ สิ่งที่คนตัวเล็กพูดอยู่ พฤกษ์นั่งรื้อเชือกรองเท้าออกมามัดใหม่ พอมัดแล้วก็รื้อออกมามัดใหม่อีกครั้ง ดูก็รู้ว่ามันกำลังไม่เป็นตัวของตัวเอง ทำเป็นไม่สนใจฟังแต่เขารู้ว่าทุกคำพูดของคุณจันทน์ มันได้ยินชัดเจนทุกคำ
“แล้วหล่อ หรือ สวย?”
“อืม~ .. พี่เขาหล่อนะ แต่ดูมันดู เซ็กซี่ ด้วยอ่ะ”
“คะ แค่ก แค่ก”
“ฮะฮ่ะ .. ถึงกับสำลัก”
“ไอ้สัส”
พฤกษ์ทำทีเป็นยกขวดน้ำขึ้นมาดื่ม ในตอนที่รอคุณจันทน์ตอบว่าหล่อหรือสวย แต่พอคนตัวเล็กบอกว่าเซ็กซี่ มันทำให้เขาหยุดหายใจไปจนทำให้สำลักน้ำ เซ็กซี่งั้นหรอ นมก็ไม่มี ผู้ชายชัดๆ ส่วนเว้าส่วนโค้งก็ไม่มี ไม่นูนไม่นิ่ม มันจะเซ็กซี่ได้ยังไงวะ เหอะ!
“แมคมาแล้วคร้าบ~ มึงเขยิบไปสิไอ้ปัณณ์ .. คุณจันทน์คิดถึงพี่แมคไหมครับ”
“หะ!!”
“ตีนกูไหม ไอ้สัส”
“ไม่อ่ะ กูอิ่มแล้ว .. ขอบใจนะ”
“ไอ้เหี้ย .. เอามือมึงออกเลย”
แมคที่เพิ่งมาถึงตรงรี่เข้ามาที่กลุ่มเพื่อนและคุณจันทน์ ที่ย้ายขึ้นไปนั่งอยู่บนสแตนเชียร์กับเพื่อนตัวเองแล้ว แมคตรงเข้าไปนั่งเบียดกับคนตัวเล็กแล้วถือโอกาสกอดไหล่หลวมๆ เหมือนแกล้งยั่วโมโหเพื่อนตัวเอง ไอดินที่เห็นภาพนั้นหันมาตะโกนด่าทันที ในมือมีขวดน้ำเกลือแร่อยู่ เจ้าตัวทำท่าจะเขวี้ยงขึ้นมาแต่คงจะกลัวไปโดนคนตัวเล็ก
“คุณจันทน์ พี่บอกให้นั่งข้างล่างก็ไม่เชื่อ”
“อ้าว!!”
“มึงอย่าเว่อไอ้สัส มีหน้าที่อะไรก็ทำไป เดี๋ยวคุณจันทน์กูดูแลเอง”
“มึงจะเจอตีนกู”
“ไอ้ขี้หวง .. เนาะคุณจันทน์เนาะ!!”
ไอดินชี้หน้าเพื่อนตัวเอง แล้วเดินไปรวมตัวกับทีมเตรียมความพร้อมสำหรับการแข่งขันที่ใกล้จะเริ่มขึ้นต้นแล้ว คุณจันทน์ส่งยิ้มหวานให้แล้วพูดแบบไม่ออกเสียงว่า สู้สู้นะ
-----------------------------------------------------------------------
ก่อนการแข่งขันไอดินเดินเข้าไปถามคุณจันทน์ว่าไปห้องน้ำไหม คนตัวเล็กพยักหน้าตอบตกลง ไอดินจูงมืออีกคนเดินไปทางหลังโรงยิมที่เป็นห้องพักและห้องอาบน้ำของพวกนักกีฬา ในห้องน้ำมีคนอยู่ 2-3 คน เขาดันคุณจันทน์ให้เข้าไปใช้ห้องน้ำห้องสุดท้ายเช่นเดิม
หลังจากจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อย คุณจันทน์เดินออกมาล้างมือแต่ไม่เห็นอีกคนรออยู่ คิดว่าอีกคนคงจะออกไปรอข้างนอกแล้ว เช็คความเรียบร้อยของตัวเองอีกนิดหน่อยกำลังจะเดินออกไปจากห้องน้ำ คนตัวสูงเดินเข้ามาพอดี เขากำลังอ้าปากจะถามแต่อีกคนกลับดึงเขาเข้าไปหาพร้อมประกบปากจูบทันที
“อื้อ~”
“...”
“อืม~”
เสียงครางประท้วงเบาๆ ดังขึ้น ไอดินจัดการล็อคประตูห้องน้ำแล้วก่อนที่จะเดินเข้ามา เขาคิดถึงคุณจันทน์มากเหลือเกิน มากจนอยากจะเก็บคนตัวเล็กไว้ติดกับตัวเองตลอดเวลา
คนตัวเล็กที่ถูกจับจูงเดินกลับมายังโซนพักนักกีฬา แล้วเสียงหวีดก็ดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อคนตัวสูงยกมือขึ้นลูบผมอีกคนอย่างเอ็นดู ภาพของผู้ชายตัวสูงในชุดนักบาสสีแดงเลือดหมูกับนักศึกษาปีหนึ่งตัวขาวปากแดง ที่เงยหน้าส่งยิ้มแสนหวานให้กันและกัน ใครจะไม่หวีดบ้าง
“สู้ๆ นะฮะ”
“ขอรางวัลด้วย”
“เมื่อกี้ให้ไปแล้ว”
“จะเอาอีก”
“ให้ชนะก่อนเถอะ”
“หึหึ เตรียมไว้เลย”
กรรมการประจำสนามประกาศให้ทั้งสองทีมเตรียมพร้อมในการอบอุ่นร่างกายได้ การแข่งขันจะเริ่มในอีก 15 นาทีข้างหน้า ไอดินและพฤกษ์เดินเข้าสนามไปพร้อมกัน
“กูรู้นะ .. ว่ามึงไปทำอะไรมา”
“ขี้เสือก”
“ไอ้สัส .. ไม่ปฏิเสธอีก”
“หึหึ”
การแข่งขันระหว่างวิศวกรรมศาสตร์และสถาปัตยกรรมศาสตร์เริ่มขึ้นแล้ว นักกีฬาของทั้งสองทีมยืนเรียงแถวจับมือทักทายกัน พฤกษ์ที่เป็นกัปตันทีมฝั่งวิศวะนำแถวจับมือกับผู้เล่นจากทางฝั่ง ’ถาปัด จนถึงผู้เล่นคนสุดท้ายที่พฤกษ์ยืนมองหน้านานเป็นพิเศษ ก่อนจะยื่นมือไปตรงหน้า แต่อีกฝ่ายที่มีท่าทีฮึดฮัดขัดใจ เหมือนไม่อยากสัมผัสมือแต่ก็ยอมจับในที่สุด
“จับนานไปแล้วมั้ง กัปตัน!!”
“เสือกจริง”
ไอดินยื่นหน้าไปกระซิบข้างหูเพื่อน แล้วทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ดึงมือพฤกษ์ออกมาจากมือพอร์ช .. พอร์ชยิ้มรับแล้วยกมือไหว้ไอดิน ก่อนจะจับมือที่ไอดินยื่นมาให้
“เต็มที่นะพอร์ช ไม่ต้องออมแรง”
“แต่พี่ดินออมแรงมั่งก็ได้นะ ‘ถาปัด งานเยอะ ไม่ได้ซ้อมเลยพี่”
“งานเยอะ! ไม่มีเวลาซ้อม! เหอะ! แต่มีเวลาไปเที่ยวกับคนนู้นคนนี้”
“ไม่เสือกดิ”
พฤกษ์หันไปจ้องหน้าพอร์ชทันทีที่อีกคนพูดจบ ไอดินได้แต่ส่ายหน้าแล้วกอดคอลากพฤกษ์เดินกลับมาโซนพักนักกีฬาในฝั่งตัวเอง
“มึงดูปากมัน”
“มึงเสือกเรื่องเขาก่อน”
“มึงเพื่อนกูป่ะ!”
“หึหึ”
เสียงเชียร์จากทั้งสองคณะ เสียงไม่ได้เบาลงเลย แม้ว่าการแข่งขันจะเข้าสู่ช่วงท้ายเกมส์แล้วก็ตาม การแข่งขันค่อนข้างสูสีกัน ผลัดกันรุกผลัดกันรับ เหลืออีกเพียงหนึ่งควอเตอร์เท่านั้น จากการสังเกตของคุณจันทน์ เขามักจะเห็นพี่พฤกษ์ไปป้วนเปี้ยน วอแวอยู่กับพี่พอร์ชเสมอ บางครั้งเหมือนจะเข้าไปพูดอะไรบางอย่างจนอีกคนโมโหแต่คนพูดกลับยิ้มสะใจ
เสียงเชียร์จากนักศึกษาในโรงยิมมีให้ได้ยินตลอดการแข่งขัน โดยเฉพาะเวลาไอดินขึ้นทำแต้มหรือบล็อคป้องกัน เสียงกรี๊ดจะดังมากเป็นพิเศษ และเมื่อใดก็ตามที่คนตัวสูงชู้ตลูกลงห่วงจะหันไปมองทางคุณจันทน์ทุกครั้งพร้อมด้วยรอยยิ้มเสมอ
“กูไม่ควรมานั่งตรงนี้จริงๆ .. เหมือนได้รับความรักที่ไอ้ดินส่งมาให้ยังไงไม่รู้”
“พี่แมคอ่ะ”
“เอ้า!! เขินไปอีก”
“อะไรเล่า” >////<
และแล้วการแข่งขันระหว่างวิศวกรรรมศาสตร์กับสถาปัตยกรรมศาสตร์ จบลงที่วิศวะชนะไป 89 ต่อ 78 คะแนน นักกีฬาของทั้งสองทีมเดินไปจับมือกัน ขอโทษขอโพยที่อาจจะพลั้งพลาด มีการปะทะรุนแรงกันบ้าง แต่เป็นไปตามกติกาการแข่งขัน ทีมบาสวิศวะร่วมกันบูมคณะและขอบคุณทุกคนที่มาเชียร์ ก่อนกลับมาที่โซนพักนักกีฬา
“ฉลองเลย ให้กูจองร้านเลยมั้ย”
“นัดแรกเอง ไอ้สัส .. หาเรื่องแดก”
“เกลียดคนรู้ทัน .. เนาะคุณจันทน์เนาะ”
“เอามือมึงออกไป เดี๋ยว! กูถีบให้”
พลั๊ก!!
“โอ๊ย~ ไหนมึงบอกว่า เดี๋ยวไงวะ ไอ้ห่า!!”
“หลายทีแระ ไอ้สัส!”
“ขี้หวงเอ้ย”
------------------------------------------------------------
บนชั้นสองของร้านชาบูบาร์เต็มไปด้วยกลุ่มนักบาสฯ ของคณะวิศวกรรมศาสตร์ ทุกคนกำลังสั่งอาหารเสียงดังเซ็งแซ่ไปหมด ไอดินและคุณจันทน์ที่เพี่งจะมาถึงฟรานซ์กวักมือเรียกเพื่อนตัวเล็กให้เดินไปนั่งข้างๆ
“พี่ดิน หวัดดีครับ .. มึง! บอลแพ้วะ”
“ไม่เป็นไรนะ ปีหน้าเอาใหม่”
“แข่งกีฬามันต้องมีแพ้มีชนะแบบนี้แหละ ครั้งนี้แพ้ ครั้งหน้าก็ชนะได้”
“ครับพี่ดิน ผมก็แค่เสียดาย อุตส่าห์ซ้อมตั้งนาน”
“นักกีฬาอาชีพ เขาต้องซ้อมทุกวัน ซ้อมเป็นปี แข่งแล้วยังแพ้เลย นี่เราซ้อมแค่เดือนสองเดือนเอง”
ฟรานซ์พยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วยื่นเมนูให้เพื่อนตัวเล็กที่ส่งยิ้มพร้อมกำลังใจมาให้ คุณจันทน์กับฟรานซ์ช่วยกันสั่งอาหารทั้งชุดชาบูและอาหารญี่ปุ่นจานเล็ก นั่งคุยกันไปสักพักมีแก้วชาเขียวเย็นด้านบนมีวิปปิ้งครีมเลื่อนมาให้ คนตัวเล็กที่เห็นของโปรดก็ตาเป็นประกายทันที
“ขอบคุณฮะ .. ที่นี่มีขายด้วยเหรอ?”
“วานพนักงานไปซื้อมาให้”
“อืม~ อร่อย! ขอบคุณฮะ”
“ครับผม”
“นี่น้ำเปล่า มึงแดรกซะไอ้แมค กูไม่มีปัญญาไปสั่งชาเขียวให้”
“ขอบคุณครับพี่พฤกษ์ อื้ม!! ชื่นใจ .. ไอ้สัส ไม่มีความเกรงใจ เกินหน้าเกินตา น่าหมั่นไส้!!”
“มึงน่ารักเท่าคุณจันทน์ป่ะ! ถ้าไม่ก็ไปไกลตีนกู”
“อื้อหือ~ เหยียดหยาม”
แมคแกล้งเบ้ปากใส่ไอดิน เรียกเสียงหัวเราะให้คนร่วมโต๊ะได้เป็นอย่างดี รักเหลือเกิน ตอนยังไม่มีคุณจันทน์ทำตัวนิ่งขรึม ไม่ใส่ใจสนใจใคร พอมีอีกคนแทบจะเป็นคนละคน เอาอกเอาใจ ดูแลเทคแคร์ทุกอย่าง น่าหมั่นไส้โว้ย~
“กะทิคะ เอาน้ำอะไรไหมคะ พี่แมคไปสั่งให้”
“เอ่อ~ .. ไม่เป็นไรค่ะ”
“เอาน้ำหน้าแบบนี้ ไปไกลๆ กะทิไม่ได้กล่าว กูกล่าวเอง”
“ไอ้ห่าฟรังซ์ .. กูจะหาม อย่าเอาควายเข้ามาสอด”
“คาน!!”
“ผ่างงงง .. เก่งจริงๆ พวกมึง”
เสียงตอบรับมุขของแมคดังอย่างพร้อมเพรียงกัน ทุกคนหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน คุณจันทน์ดูดชาเขียวพร้อมตักวิ๊ปครีมกินอย่างถูกใจ พี่ไอดินรู้ใจเขาที่สุด
“เอ้อ .. พี่ไอดินจะกินอะไรมั้งฮะ จันทน์จะได้จดให้”
“คุณจันทน์สั่งเลย พี่กินได้หมด”
“ซูชิ ปลาดิบ จันทน์สั่งให้แล้ว เหลือชาบูเอาอะไรดีฮะ”
“งั้น เอานี่ นี่ แล้วก็นี่ เอาชุดเห็ดด้วยไหม”
“เอาฮะ”
ไอดินจิ้มเมนูเลือกสั่งอาหารมีคนตัวเล็กคอยจดลงกระดาษ วันนี้กลุ่มนักบาสวิศวะเหมาชั้น 2 ของร้านชาบูบาร์ทั้งชั้น พูดคุยเสียงดังโดยไม่ต้องเกรงใจใคร เสียงหัวเราะ เสียงด่ากัน มิตรภาพระหว่างเพื่อน รุ่นพี่ รุ่นน้อง มันดีแบบนี้เอง
“ไอ้พฤกษ์ รอบหน้าเจอใครวะ”
“วิดยา”
“วันนี้แข่งกับ ‘ถาปัด มึงเพลินเลยสิ”
“เพลินเหี้ยไร?”
“แหม!! ถ้าเป็นปลากัด กูว่ามีท้อง!!”
“ไอ้สัส”
คุณจันทน์มองพฤกษ์ ฟรังซ์ และปัณณ์คุยกันอยู่อย่างสนใจ เจ้าตัวมองหน้าคนนั้นที คนนี้ที เขาสงสัยมาตั้งแต่ที่สนามบาสแล้วว่าพี่พฤกษ์กับพี่พอร์ชต้องมีอะไรแน่ๆ จากการสังเกตเหมือนว่า พี่พฤกษ์มักจะแอบมองพี่พอร์ช แล้วก็เข้าไปแหย่ให้อีกคนโมโหตลอดเกมส์เลย
“พี่พฤกษ์ชอบพี่พอร์ชเหรอ .. อุ๊ป~”
“แค่กแค่ก ..คุณจันทน์!!”
“ฮะฮ่ะ ฮ่า~ ไอ้เชรี่ย อย่างฮา”
“จันทน์ขอโทษฮะ จันทน์พูดออกมาเหรอ จันทน์แค่คิดในใจอ่ะ”
เสียงใสที่ถามออกมาเบาๆ ในช่วงที่ทุกคนเงียบพอดี เกิดความเงียบรอบด้าน ก่อนที่ทุกคนจะหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ คุณจันทน์เองก็ตกใจว่าเขาพูดออกมาได้ยังไง เขาคิดในใจไม่ใช่เหรอ คนตัวเล็กได้แต่ยิ้มพร้อมยกมือไหว้ไปให้พฤกษ์ แต่บรรดาคนอื่นในโต๊ะพากันหัวเราะอย่างชอบใจ ตบมือ ตบโต๊ะ เป่าปากกันถ้วนหน้า แม้กระทั่งไอดินเองยังหลุดขำออกมา คนตัวเล็กหันไปจับแขนอีกคนอย่างหาที่พึ่ง เขารู้สึกผิดที่อยากรู้เรื่องคนอื่นและทำอะไรไม่ถูกเพราะพี่พฤกษ์ชี้หน้าคาดโทษเขาอยู่ ไอดินลูบหัวปลอบใจอีกคนว่าไม่เป็นไร อย่าคิดมาก
“ให้ไอ้ดินจับปล้ำแม่งเลย”
“อื้อ~ .. พี่พฤกษ์อ่ะ”
“อย่าว่าคุณจันทน์เลย พวกกูก็อยากรู้ มึงมีอะไรจะบอกไหม?”
“ไม่มี!! เลิกถาม!! กูไม่บอก!!”
ปัณณ์อดที่จะถามเพื่อนตัวเองไม่ได้ แต่คิดอยู่แล้วว่า คนอย่างมันไม่ตอบหรอก ไอ้นี่มันปากหนักจะตาย พ่อหนุ่มแบดบอย ปากหมา หน้าหล่อ พ่อรวย ...ใหญ่!! สโลแกนนี้เหมาะกับมันที่สุด
“เมื่อวันก่อนกูเจอมันนั่งกินข้าวอยู่กับพี่ปาล์ม คนแม่งมองทั้งโรงอาหาร กลิ่นความรักฟุ้งกระจาย”
“เค้าจีบกันเหรอวะ?”
“ไม่รู้วะ .. มึงรู้ไหมพฤกษ์”
“ไอ้สัสแมค กูจะรู้ไหม! กูไม่ได้เป็นอะไรกับมัน”
“โมโหกลบเกลื่อน”
“ไอ้ดิน ไอ้เหี้ย!! เงียบปากไป นั่งโอ๋เด็กมึงไปโน่น แดกไม่หยุด ขอให้ท้องแตก”
“ง่ะ!! อะไรเล่า”
“ไอ้พฤกษ์ .. ไม่เสือกดิ”
“โว้ย~ ไอ้เพื่อนเหี้ย .. กูเกลียดคำนี้”
“ฮะฮ่ะฮ่า~”
เสียงคุย เสียงหัวเราะ จากการหยอกล้อกันของกลุ่มเพื่อน รุ่นพี่รุ่นน้อง บรรยากาศสนุกสนานเฮฮา หลังจากจัดการอาหารตรงหน้าอิ่มกันจนพุงกางแล้ว ก็ถึงเวลาแยกย้าย กลับไปพักผ่อนและเตรียมความพร้อมสำหรับการแข่งขันครั้งต่อไปในวันมะรืน
“คุณจันทน์ จะกินอะไรอีกไหม”
“ม่าย~ จันทน์อิ่มมากเลย”
“แล้วอยากไปไหนไหม”
“ตลาดนัดหลังมอ พี่ไอดินบอกว่าจะพาไปอ่ะ”
เดี๋ยวนี้คนตัวเล็กเริ่มมีการออดอ้อนขั้นกว่าในความคิดของไอดิน การเกาะแขนหรือเอนหัวซบแขนเขา ตาเรียวใสมีประกายแวววาวคู่นั้น ไม่ว่าอะไรเขาก็ยินยอมตามใจทุกอย่างอยู่แล้ว แต่พอเพิ่มออฟชั่นนี้ขึ้นมา เขาคงหลงจนโงหัวไม่ขึ้นน่ะสิ
“วันนี้วันจันทร์ ตลาดปิด รอไปวันศุกร์นะ แข่งเสร็จแล้วจะพาไป”
“ก็ได้ สัญญานะ”
“ครับผม”
คุณจันทน์ยิ้มอย่างดีใจ เขาจะได้เอาไปบอกคนอื่นได้สักทีว่าเคยไปตลาดนัดหลังมอมาแล้ว เห็นกะทิกับแตงไทยบอกว่ามีของกินเยอะเลย แตงไทยเคยเอารูปให้ดูน่ากินทั้งนั้นเลย คอยดูนะจะกินให้หมดทุกอย่าง คุณจันทน์คิดในใจอย่างหมายมั่นปั้นมือ
“พี่ไอดินอยากไปไหนหรือเปล่าฮะ”
“ไม่ครับ .. เรากลับไปดูหนังที่คอนโดกันไหม?”
“ได้ฮะ”
คุณจันทน์รู้สึกอบอุ่นในหัวใจ เมื่อได้ยินอีกคนพูดคำว่า เรา ออกมา พี่ไอดินทำให้เขามั่นใจขึ้นทุกวันว่า เขาเองตัดสินใจไม่ผิดที่ให้โอกาสผู้ชายคนนี้ ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ การดูแล การเอาใจใส่ดีมาตลอด และไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลย
มือบางเอื้อมมือไปจับมือของอีกคนเอาไว้ พร้อมยิ้มให้จนตากลมโตนั้นแทบจะปิดสนิท
“อ้อน? อยากได้อะไรครับ”
“เปล่าเลย จันทน์ให้รางวัลที่แข่งชนะ แล้วก็ .. ที่พาไปกินชาบู”
“ขอมากกว่านี้ได้ไหม”
“อืม~ พี่ไอดินอยากได้อะไรล่ะ”
“คุณจันทน์รู้ไหม? นอกจากชาบู มีอย่างอื่นที่พี่อยากกินนะ”
“อ้าว~ เหรอฮะ เอาไว้ครั้งหน้าเราไปกินกัน”
“ไปกินตอนนี้เลยก็ได้นะ”
“หืม~ ไหนว่าอิ่มไง”
“อันนี้กินได้ตลอด กินเท่าไรก็คงไม่อิ่ม”
“อ่า .. พี่ไอดินอยากกินอะไรเหรอฮะ?”
“ก็ .. นอกจากชาบู ก็มีหนูนี่แหละที่ พี่ อ ย า ก กิ น !!!”
แล้วพบกันใหม่ :pig4:
Talk : ไม่มีอะไรจะพูดจะบอก นอกจากคำว่า -- ข อ บ คุ ณ ม า ก ๆ น ะ --
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
บทที่ 11 จะมีฉันยืนข้างข้างเธอ ฉันจะคอยใกล้ใกล้เธอ จะมีฉันยืนข้างเธอ เสมอไป [รักแท้ - บอย โกสิยพงษ์]
มื้อเช้าวันศุกร์ที่โต๊ะอาหาร มีคนตัวเล็กนั่งทานอาหารเช้าพร้อมกับแขกขาประจำ ไอดินมารับคุณจันทน์ไปมหาวิทยาลัยเหมือนอย่างทุกวัน ตอนมาถึงเขาได้เจอกับคุณป๊าและคุณแม่ของคุณจันทน์แล้ว แนะนำตัวเองกับท่านทั้งสองด้วยความเคารพและนอบน้อม
ท่านเจ้าสัวมองแล้วยกยิ้มให้แบบผู้ใหญ่ใจดี ส่วนคุณแม่ของคุณจันทน์ ชมว่าหล่อก่อนเชื้อเชิญให้ไปทานข้าวเช้าเป็นเพื่อนคุณจันทน์หน่อยเพราะคุณป๊ากับคุณแม่ต้องไปเชียงราย และยังบอกกับเขาว่า คุณแม่ฝากดูแลน้องด้วยนะคะ ก่อนจะขึ้นรถเพื่อไปสนามบิน
“ทานได้ใช่มั้ยคะ พี่ไอดิน”
“อร่อยมากครับ .. แน่นิ่มทำเองใช่ไหมครับ”
“ใช่ค่ะ ทานเยอะๆ นะคะ .. ระวังคุณจันทน์แย่งทานหมด”
“อื้อ~ แม่นิ่ม~”
“พี่ไอดินจะพาคุณจันทน์ไปไหนคะ อารมณ์ดีตั้งแต่เช้าเชียว”
“จันทน์จะไปตลาดนัดหลังมอฮะ แม่นิ่มไปด้วยกันไหม”
“ฮะฮ่า .. ดูสิ คุณจันทน์ไปกับพี่ไอดินเถอะค่ะ วันนี้ไม่กลับมาทานข้าวเย็นใช่ไหม?”
คุณจันทน์หันไปมองหน้าอีกคนเป็นเชิงถาม
“ครับ ผมขออนุญาตพาไปทานข้าวแล้วไปเดินตลาดนัดต่อ อาจจะมาส่งช้ากว่าเดิมนิดหน่อยนะครับ”
“ได้ค่ะ แต่อย่าตามใจมากนะคะ”
“งื้อ~”
รถบีเอ็มดับบลิวคันคุ้นตาจอดที่หน้าคณะบัญชีอย่างเคยเหมือนทุกวัน แต่วันนี้มีคนตัวเล็กเดินลงมาคนเดียวเท่านั้น ส่วนอีกคนต้องเตรียมตัวไปซ้อมบาสฯ ที่จะมีการแข่งในช่วงบ่ายวันนี้ คนตัวเล็กนัดกับเพื่อนๆ ว่าจะไปหาหนังสือสำหรับทำรายงานที่หอสมุดก่อน แล้วจะตามไปเชียร์ในช่วงบ่าย
บริเวณชั้นล่างของหอสมุดกลาง มีนักศึกษานั่งกระจายอยู่ทั่วบริเวณ บนโต๊ะตัวใหญ่มีหนังสือวางซ้อนกันอยู่หลายเล่ม คนตัวเล็กเปิดหนังสือไปมาเหมือนหาอะไรสักอย่างแล้วจดลงในสมุดอย่างตั้งใจ กะทิแตงไทยไปหาหนังสือเพิ่มเติมตามหัวข้อที่แต่ละคนแบ่งงานกัน ฟรานซ์และภูผารับหน้าที่ไปซื้อน้ำและขนมมาให้เพื่อน
“อุ้ย! กลิ่นพวกผิดเพศแถวนี้ มันแรงจัง!”
“O__O”
“หนังสือที่นี่ไม่น่ามีวิธีมัดใจผู้ชายหรอก .. ลองไปหาแถวที่ประจำของแกสิ!”
“เอ่อ~”
“ไม่เข้าใจ? โง่ แอ๊บใส ไร้เดียงสา หรือว่าตอแหลกันแน่”
“พะ .. พี่ครับ”
“เกย์น่ะ เอาแป๊บๆ ผู้ชายก็เบื่อแล้ว ไม่นานคงโดนเขี่ยทิ้ง”
“...”
คุณจันทน์ที่ตอนนี้ ทำอะไรไม่ถูกได้แต่กำมือแน่น เพราะเสียงของผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เบาเลย นักศึกษาบริเวณนั้นเริ่มหันมามองทางเขาเป็นตาเดียวกันแล้ว
“ทำไมเป็นผู้ชายไม่ชอบเหรอ? นอนถ่างขาให้ผู้ชายเอาไม่อายบ้างรึไง อุบาทว์ น่าขยะแขยง”
“คะ คุณ..”
“อ้อ!! ลืมไปคนอย่างแกคงไม่อายหรอก หน้าหนาขนาดแย่งผัวชาวบ้านได้ เรื่องแค่นี้คงชิลๆ”
“...”
“ถามจริง? ทำแบบนี้มากี่คนแล้วล่ะ หน้าด้าน!”
คุณจันทน์ไม่สามารถตอบโต้อะไรออกไปได้เลย ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครมาพูดแบบนี้กับเขา ผู้หญิงคนนี้ถือดียังไง มาด่าเขาแบบนี้ จากที่มึนงงก็แปรเปลี่ยนเป็นโมโหขึ้นมา กำลังเอ่ยปากตอบโต้ไป แต่มีเสียงหนึ่งขัดขึ้นมา
“ถะ..”
“แล้วผู้หญิงอย่างเธอ ไม่หน้าด้านกว่าหรือไง?”
“พ..พี่พอร์ช~”
“ยุ่งอะไร ไม่ใช่เรื่องของแก”
“ชอบเสือก มีอะไรไหม? .. เป็นอะไรไหม?”
พอร์ชที่เดินผ่านมาพอดี เห็นคนตัวเล็กยืนหน้าตาเหรอหรา กำลังถูกผู้หญิงไร้สมองด่าอยู่ทำให้อดไม่ได้ที่จะเข้าไปยุ่ง ในประโยคสุดท้ายเขาหันไปถามคนตัวเล็กที่ยืนหน้าแดงเหมือนจะร้องไห้แล้ว คนตัวเล็กส่ายหน้าไปมาตอบคำถามเขา
จริงๆแล้วเขาจะเลยผ่านไปก็ได้ มันไม่ใช่เรื่องอะไรของเขาอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าเด็กที่ยืนทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ปล่อยให้ผู้หญิงปากตลาดด่าอยู่ได้ และที่สำคัญเจ้าเด็กคนนี้คือคนของพี่ดิน รุ่นพี่ที่เขารักและเคารพคนนึง
“หึ พวกเดียวกันสินะ”
“อืม~ อาจจะใช่ แต่ที่รู้ไม่ใช่พวกเดียวกับเธอแน่นอน”
“ชั้นดีกว่าแกเยอะ อย่าเอาชั้นไปเทียบกับแก”
“อ่อเหรอ~ ผู้หญิงที่นอนกับผู้ชายไปทั่ว นอนแล้วได้เงินด้วยป่ะ ถามจริง? ... เอ๊! เขาเรียกว่าอะไรนะ กะ กะ อะไรสักอย่าง ดูสิ! อยู่ๆ ก็คิดไม่ออก”
“อะ เอ่อ ... พะ พี่พอร์ชครับ”
คุณจันทน์พยายามจะเอ่ยปากห้ามคนที่เข้ามาใหม่ แต่เหมือนจะไม่ได้ผล เพราะอีกคนเหมือนกำลังเมามันส์ แถมยังหันมาถามเขาด้วยว่าคำนั้น คือคำว่าอะไร
“เอ๊ะ! ลืมไป เงินก็ไม่ได้ใช่ป่ะ? ล่าแต้มเหรอ? ครบพันยังล่ะ?”
“กรี๊ด~”
“เอ~ ไม่ใช่พวกล่าแต้มเหรอ? ... อืม~ ดูแล้วน่าจะเพราะคัน คันเหรอ? คารามายเอาไม่อยู่แล้วใช่ป่ะ?”
“กรี๊ด~ กรี๊ด~ อี..”
“จุ๊จุ๊ ไม่เสียงดังสิครับ นี่มหา’ลัยนะ ไม่ใช่ซ่อง .. อุ้ย!! โทษที โทษที จะพูดว่าไม่ใช่บ้านไม่ใช่ช่อง”
กรี๊ด~
“คุณจันทน์ เกิดอะไรขึ้น”
ฟรานซ์และภูผาเดินกลับมาจากซื้อขนม ได้ยินเสียงกรีดร้องและเห็นว่าหลายคนมองไปที่โต๊ะของพวกเขาเป็นจุดเดียว จึงรีบวิ่งเข้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนเขาหรือเปล่า
“ปกป้องพวกเดียวกัน อย่างว่าแหละสันดานคงพอๆกัน ทุเรศ อุบาทว์ ต่ำ”
“แหม~ ไม่ต้องเยินยอกันขนาดนั้นสิครับ .. แล้วพูดแบบนี้ เดี๋ยวคนอื่น เขาก็รู้กันหมดหรอก ว่าเธอเป็นยังไง?”
“ยังไง! ชั้นเป็นยังไง เก่งจริงก็พูดมาสิ”
“อืม~ กลางคืนหาเหยื่อตามผับตามบาร์ จะให้บอกไหมว่าที่ประจำของเธออยู่แถวไหน .. ส่วนกลางวันหนังสือหนังหาไม่เรียน ตามแต่ผู้ชาย แก้เกรดบ้างนะ ระวังจะเรียนไม่จบ”
“กรี๊ด~~~ .. แกๆ”
“ไม่เอาสิ .. บอกว่าไงว่าอย่าเสียงดัง สอนไม่จำ หัดใช้ปากให้น้อยลงแล้วใช้สมองให้มากขึ้น รอยหยักในสมองมันเพิ่มขึ้นได้นะ รู้ยัง?”
“กะ ..”
“อ้อ!! อีกเรื่องนะ ปาก เขาเอาไว้พูด ไว้กินอาหาร ไม่ได้มีไว้ใช้อย่างที่เธอทำเป็นประจำทุกคืน เข้าใจนะ!”
พอร์ชตอกกลับอีกคนอย่างสะใจ เขาชอบนักล่ะไอ้เรื่องโต้ตอบกับคนแบบนี้ คนที่ไม่รู้จักดูตัวเอง เอาแต่ว่าคนอื่น ไม่เคยเห็นว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันผิด คิดแต่จะโทษคนอื่น คนแบบนี้ต้องเจอกับเขามันถึงจะสาสม
“อีนี่ .. แกอยากโดนตบมากใช่ไหม”
“ก็ลองดู”
“พอได้แล้ว”
เนยเงื้อมือจะตบหน้าพอร์ช แต่ฟรานซ์รีบเข้าไปจับข้อมือนั้นไว้ได้ทัน ภูผาเดินไปยืนบังหน้าพอร์ชและคุณจันทน์เอาไว้ ถ้าเกิดมีอะไรขึ้น พวกเขาพร้อมที่จะทำรุนแรงกับเพศแม่ได้เหมือนกัน
“โอ๊ย~ เจ็บ .. ปล่อย .. บอกให้ปล่อย”
“ผมว่าพี่กลับไปดีกว่านะ ครั้งนี้ผมจะไม่บอกพี่ดิน แต่ถ้ามีครั้งหน้าอีกผมว่าพี่ดินคงไม่ยอม”
“นึกว่าชั้นจะกลัวรึไง”
“นั่นแล้วแต่พี่ ผมไม่รู้ .. แต่ถ้าพี่อยากจะลองผมโทรฯ หาพี่ดินได้นะ วันนั้นพี่ดินพูดชัดนะหวังว่าจะจำได้”
“เหอะ~ หมาหมู่ .. ฝากไว้ก่อนเถอะ”
“รีบมาเอาคืนล่ะ .. รออยู่นะ”
พอร์ชตะโกนตามหลัง เมื่อผู้หญิงคนนั้นหันหลังเดินจากไป ฟรานซ์ ภูผา และคุณจันทน์ถอนหายใจออกมาพร้อมกัน คนตัวเล็กที่ไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้ ถึงกับเข่าอ่อนทรุดนั่งกับเก้าอี้ทันที
“ขะ ขอบคุณฮะ พี่พอร์ช”
“เออ~ ไม่เป็นไร ทำไมยืนนิ่งให้เขาด่าล่ะ”
“โหยพี่ .. ไอ้นี่มันด่าใครเป็นที่ไหน .. แต่ก็ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยเพื่อนผม”
“เรื่องเล็กน่า .. หัดสู้คนบ้าง อย่าปล่อยให้เค้ารังแกเราฝ่ายเดียว”
“ก็จันทน์ตกใจนี่นา”
“หึหึ .. ก็น่ารักแบบนี้ไง พี่ดินถึงหวงนักหวงหนา”
“>///<”
“ไปล่ะ .. แล้วเจอกัน”
พอร์ชยกยิ้มให้คุณจันทน์ก่อนที่จะเดินเข้าไปในหอสมุดกลาง คนตัวเล็กหันมาจะคุยกับเพื่อน แต่ทั้งฟรานซ์และภูผาไม่ได้สนใจเขาเลย ยังคงมองตามอีกคนไปตาไม่กระพริบ
“เห็นไกลๆ วันนั้นกูว่าน่ารักแล้วนะ .. เจอใกล้ๆ แบบนี้ กูตายไปเลยเหอะ”
“เออ ใครวะ? .. ยิ้มเมื่อกี้ ละลายใจกู”
“พี่พอร์ช ‘ถาปัด .. วันนั้นมึงไปแข่งบอลไงเลยไม่เจอ ผู้ชายอะไรวะ เซ็กซี่ฉิบหาย”
“อ๋อ .. คนที่พี่พฤกษ์พูดถึง”
“เออ นั่นแหละ”
หลังจากกะทิแตงไทยกลับมาที่โต๊ะ ภูผากับฟรานซ์รีบเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง คุณจันทน์เล่าให้เพื่อนฟังในช่วงแรกที่เพื่อนทั้งสองยังไม่มา
“ต่อไปนี้ เราจะไม่ปล่อยให้คุณจันทน์อยู่คนเดียวอีก”
“เฮ้ย! แตงไทยไม่เป็นไร เราอยู่ได้”
“อยู่ได้แต่สู้เขาไม่ได้ .. ดูอย่างวันนี้สิ ยืนนิ่งให้เขาว่าได้ยังไง”
“ฟรานซ์ .. พี่เค้าเป็นผู้หญิง จะให้เราด่าผู้หญิงเหรอ”
“สุภาพบุรุษไปอีก”
“แล้วอีกอย่างมันตกใจนะ ที่อยู่ดีดีก็มีคนมาด่าเราอ่ะ”
คุณจันทน์พยายามอธิบายให้เพื่อนเข้าใจ และไม่ต้องเป็นห่วง ที่จริงแล้วเขาไม่ได้อ่อนแอ หรือสู้คนไม่ได้ขนาดนั้น มันก็แค่อาการตกใจและไม่ทันตั้งตัวเท่านั้นเอง
“มึงจะบอกพี่ดินไหม?”
“ไม่ดีกว่า .. ไม่ต้องบอกนะ เราว่าพี่เค้าคงไม่มาอีกแล้วแหละ”
“ตามใจ แต่กูว่ามึงควรบอก .. ถ้าเขารู้จากคนอื่น เขาจะโกรธที่มีเรื่องอะไรแล้วไม่บอก”
“...”
“คุณจันทน์อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ .. ทำรายงานกันต่อดีกว่าเนาะ จะได้รีบไปดูพี่ดินแข่งบาสฯกัน”
“ใช่ๆ ทำรายงานกันดีกว่าเนาะ”
กะทิและแตงไทยช่วยกันเบี่ยงเบนประเด็น ชักชวนให้เพื่อนหันมาสนใจรายงานแทน ทั้งคู่หันมาสื่อสารกันด้วยสายตาเพราะพวกเธอเชื่อว่าเรื่องนี้มันไม่จบง่ายๆ แบบนี้แน่ เพียงแต่ยังไม่รู้ตอนต่อไปของมันเท่านั้นเอง ทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับคุณจันทน์ไม่เคยรอดพ้นหูพ้นตาของพี่ดินไปได้หรอก
------------------------------------------------------------
โรงยิมยังคงคลาคล่ำไปด้วยนักศึกษาเหมือนการแข่งขันครั้งก่อนของคณะวิศวกรรมศาสตร์อีกเช่นเคย คุณจันทน์เดินเข้ามายังสแตนเชียร์ที่เดิมแต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือพี่ไอดินไม่อยู่รวมถึงพี่คนอื่นด้วย เหลือแต่พวกพี่ในทีมบาสฯ เท่านั้น
“สวัสดีครับแฟนพี่ดิน .. พี่ดินฝากบอกว่าไปทำธุระ เดี๋ยวกลับมานะครับ”
“อะ .. เอ่อ~ สวัสดีฮะ”
“นี่ขนมกับชาเขียว พี่ดินฝากไว้ให้นะ”
“ขอบคุณฮะ”
คุณจันทน์แปลกใจเล็กน้อย โดยปกติแล้วพี่ไอดินจะไปไหนมักจะบอกเขาเสมอ เมื่อเที่ยงยังโทรศัพท์คุยกันอยู่ ก็ไม่เห็นบอกเลยว่าจะไปไหน อาจจะมีงานด่วนก็ได้ คงไม่มีเรื่องอะไรหรอกมั้ง
เสียงฮือฮาดังขึ้นที่หน้าทางเข้าโรงยิม คุณจันทน์ที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่หันไปมอง เห็นพี่พฤกษ์เดินโอบไหล่พี่ไอดินที่หน้าตาดูไม่สบอารมณ์เข้ามา พี่แมคเดินคุยโทรศัพท์ตามหลังมา พี่ฟรังซ์และพี่ปัณณ์เดินหน้ายุ่งปิดท้าย ทำไมทุกคนดูแปลกๆแบบนั้นล่ะ
คนตัวสูงเดินเข้ามาในโซนพักนักกีฬา หันมาสบตากับคนตัวเล็กที่ส่งยิ้มหวานมาให้ แต่เขาทำได้เพียงยิ้มบางๆ ตอบกลับไปให้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ไอดินถอดเสื้อแล้วเริ่มต้นอบอุ่นร่างกาย คลายกล้ามเนื้อไป แต่คนตัวเล็กนี่นั่งอยู่บนสแตนเริ่มรู้สึกว่าอีกคนแปลกไป ต้องมีเรื่องอะไรแน่นอน เขาหันไปมองหน้าเพื่อนสนิท ฟรานซ์ได้แต่ยิ้มให้พร้อมตบไหล่เบาๆ อย่างปลอบใจ
ฟรังซ์ ปัณณ์ และแมคเดินขึ้นมานั่งบนสแตนเชียร์ หลังจากคุยกับรุ่นน้องแถวนั้นเรียบร้อยแล้ว ฟรังซ์เดินมาสะกิดให้น้องชายตัวเองลุกไปนั่งที่อื่น แล้วนั่งลงข้างคุณจันทน์แทน กอดไหล่คนตัวเล็กเอาไว้ พร้อมเอ่ยถาม
“คุณจันทน์ .. มีอะไรอยากจะเล่าให้พี่ฟังไหมครับ”
“อ.. เอ่อ ไม่มีฮะ”
“แน่ใจ .. ไอ้ฟรานซ์ มึงว่าไง”
“เฮ้ย! ถามมันดิ ฟรานซ์ไม่เกี่ยว”
คุณจันทน์มีท่าทางเลิ่กลั่กอย่างเห็นได้ชัดทันทีที่ฟรังซ์ถาม เจ้าตัวหันไปสบตากับเพื่อนตัวเองอย่างขอความช่วยเหลือ และต้องตกใจอีกรอบ เมื่อฟรังซ์หันไปถามน้องชายตัวเอง
“มึงอยู่ไหน .. ตอนเกิดเรื่องกูสั่งไว้ว่ายังไง”
“โห!! เดินไปซื้อขนมกับไอ้ผาแป๊บเดียว .. คนเยอะแยะใครจะคิดวะ?”
“พี่ฟรังซ์ .. ระ รู้เหรอ?”
“รู้สิครับ .. ไอ้ห่านั่น ตัวแทบลุกเป็นไฟ .. ทำไมมีอะไรไม่บอกครับ เก็บเงียบแบบนี้ไม่ได้นะ”
“จันทน์ .. คือ จันทน์”
“ครั้งนี้เขาอาจจะแค่พูดให้เจ็บ ให้อาย แล้วถ้าครั้งหน้าเขาทำมากกว่านี้จะทำยังไง? ไอ้ดินมันเป็นห่วงจนแทบบ้า คุณจันทน์เข้าใจไหมครับ? ”
“จันทน์ ..ฮะ ฮึก จันทน์ ฮึก .. ม..ไม่อยากให้ ฮึก พะ พี่ไอดินเป็นกังวล ฮือ~”
“อ้าว! ฉิบหายแล้ว! ร้องไห้เฉย .. ปัณณ์ ไอ้แมค มึงเรียกไอ้ดินสิ คุณจันทน์พี่ไม่ได้ดุเลยนะ ไม่ร้องนะครับ”
คุณจันทน์กังวลมาตลอด ตั้งแต่ที่ฟรานซ์ทักว่าอีกคนอาจจะโกรธที่ไม่บอกเรื่องวันนี้ให้รู้ จากที่กลัวว่าอีกคนจะโกรธก็แย่แล้วแต่พอคนตัวสูงเดินเข้าแล้วทำเหมือนไม่ได้สนใจอย่างเคย ยิ่งทำให้ความกังวลที่มีอยู่เพิ่มสูงขึ้น พอฟรังซ์มาบอกว่ารู้เรื่องทั้งหมดแล้ว ความเครียด ความกังวลที่สะสมไว้ มันดันระเบิดออกมาเป็นน้ำตา
ฟรังซ์เองก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน ที่เห็นคนตัวเล็กร้องไห้แบบนี้ ต้องให้เพื่อนช่วยเรียกไอ้ดิน ยังไม่รู้ว่าจะโดนมันด่าไหมที่ทำแก้วตาดวงใจมันร้องไห้อย่างนี้ เฮ้อ!!
แมคตะโกนเรียกไอดินที่กำลังผลัดกันยืดกล้ามเนื้อหลังอยู่กับพฤกษ์ คนตัวสูงหันไปตามเสียงเรียก เจอแมคที่ชี้ไปยังคนตัวเล็กที่ก้มหน้าเอามือเช็ดน้ำตาป้อยๆ เขาหลุดสบถออกมา แล้วรีบวิ่งหรืออาจจะเรียกว่าเหาะขึ้นมาที่สแตนเชียร์ที่อีกคนนั่งอยู่ แล้วมันก็กลายเป็นจุดสนใจของคนในสนามอีกครั้ง เมื่อหนุ่มสุดฮอตเข้ารวบกอดคนตัวเล็กไว้ในอ้อมอก
“คุณจันทน์ เป็นอะไร ไม่เอาไม่ร้องนะครับ”
“ฮือ~ .. พะ พี่ อ..ไอดิน”
“ครับ ครับ พี่อยู่นี่ ไม่ร้องนะคนดี”
“มึงพาน้องออกไปก่อน เดี๋ยว! กูให้ไอ้เดี่ยวลงแทน”
“เออ ขอบใจ ไปกับพี่นะครับ”
พฤกษ์เดินตามมาด้วยเอ่ยบอกเพื่อน คนตัวสูงหันไปเช็ดน้ำตาให้แล้วลุกขึ้นจูงมืออีกคนที่เอาแต่ก้มหน้า และยังไม่หยุดร้องไห้ เดินลงจากสแตนเชียร์ตรงไปที่ห้องพักนักกีฬา
“รอตรงนี้ก่อนนะ”
“อื้อ~ .. ไม่ ฮะ ฮึก เอา”
“พี่ไม่ไปไหน แค่ไปหยิบผ้าขนหนู นะครับ”
คุณจันทน์ดึงเสื้อของอีกคนเอาไว้ แต่ก็ยอมปล่อยมือเมื่ออีกคนบอกเหตุผล ไอดินหายไปทางล็อกเกอร์ด้านในสุดสักพักกลับมาพร้อมผ้าขนหนูที่ชุบน้ำมาเรียบร้อยแล้ว
“เช็ดหน้าก่อน ดูสิตาบวมหมดแล้ว”
“ฮะ ฮึก~”
“ร้องทำไมครับ บอกพี่สิ”
“ฮึก .. พ..พี่ไอดิน กะ โกรธจันทน์”
“หื้อ~ .. พี่โกรธคุณจันทน์เรื่องอะไร”
“ก็ ... ก็จันทน์ไม่ได้บอกเรื่องเมื่อเช้า ที่ ..ที่หอสมุด”
“พี่ไม่ได้โกรธคุณจันทน์ พี่จะโกรธคุณจันทน์ได้ยังไง แต่ .. พี่โกรธผู้หญิงคนนั้น! แล้วก็โกรธตัวเองที่ปกป้องคุณจันทน์ไม่ได้ โกรธที่ไม่ได้อยู่ตรงนั้น โกรธความมักง่ายของตัวเอง โกรธที่ทำอะไรไม่ได้เลย .. โกรธ”
มือน้อยยกขึ้นมาปิดปากไอดินเอาไว้ คนตัวสูงเหมือนจะระบายสิ่งที่อัดแน่นอยู่ภายในใจออกมา คุณจันทน์รับรู้ได้ว่าอีกคนตัวสั่นเมื่อพูดเรื่องเมื่อเช้า เขาโผเข้ากอดอีกคนไว้ อยากให้อีกคนรู้ว่า เขาไม่เป็นอะไร เขาอยู่ตรงนี้
“พี่ไอดิน~ .. จันทน์ไม่เป็นอะไรเลย นี่ไง เห็นไหม?”
“...”
“อย่าโทษตัวเองสิฮะ”
“...”
“ยิ้มให้จันทน์หน่อยสิ .. นะ นะครับ”
คุณจันทน์เงยหน้าแล้วมองลึกเข้าไปในดวงตาของอีกคน และพบว่ามันยังมีแววแข็งกร้าวอยู่ในนั้น เสียงเรียบนิ่งแต่กรุ่นไปด้วยโทสะ ตั้งแต่รู้จักกันมา เขาเพิ่งเคยเห็นว่าอีกฝ่ายโมโหแล้วน่ากลัวมาก
“ต่อไป ถ้ามีเรื่องอะไร .. จันทน์จะรีบบอกพี่ไอดินทันทีเลย”
“...”
“บอกคนแรกเลยด้วย จันทน์สัญญา?”
“ทุกเรื่อง!”
“ฮะ .. จันทน์จะบอกพี่ไอดินทุกเรื่อง”
“พูดแล้วนะ”
“ครับผม!”
คุณจันทน์ยิ้มหวานให้อีกคนทันที ไอดินดึงคนตัวเล็กมากอดไว้แนบอก หัวใจของเขามันว้าวุ่นไปหมดตอนรู้เรื่อง กลัวว่าคุณจันทน์จะคิดมาก กังวลว่าจะอีกคนจะร้องไห้ หรือถูกรังแกหรือเปล่า ยังดีที่พฤกษ์และแมคเตือนสติเขาไว้ ไม่อย่างนั้นเขาคงบุกไปเอาเรื่องผู้หญิงคนนั้นแน่ อย่าหาว่าเขารังแกผู้หญิงเลย บอกแล้วไงว่าไม่ได้ขู่ ในเมื่ออยากลองก็จัดให้
“พี่เป็นห่วง รู้ใช่ไหม?”
“รู้สิฮะ จันทน์สัญญาแล้ว .. แต่ว่าพี่ไอดินไปไหนเหรอ ทำไมเพิ่งมา?”
“ไปส่งงานเก่าที่ค้างไว้ให้มันจบครับ จะได้ไม่ต้องมากังวลอีก”
“อ่อ .. เรียบร้อยแล้วใช่ไหมฮะ”
“ครับ เรียบร้อยแล้ว!!”
“ดีจัง”
คุณจันทน์เข้าใจความหมายของคำว่า ‘งานเก่า’ ไปคนละทางกับอีกคน ไอดินก้มลงสูดกลิ่นหอมที่เป็นกลิ่นประจำตัวของคนตัวเล็กเข้าเต็มปอด ก่อนจะพากันกลับไปที่สแตนเชียร์
เกมส์ในสนามตอนนี้ฝั่งวิศวะมีคะแนนนำฝั่งนิติศาสตร์อยู่เล็กน้อย นักศึกษาในโรงยิมแทบจะไม่ได้มองการแข่งขันในสนามเลย มัวแต่มองคนสองคนที่นั่งไหล่แทบจะเกยกันอยู่ตรงโซนฝั่งวิศวะ ที่แทบจะสาดความหวานใส่กันแบบไม่เกรงใจใคร แล้วใครหน้าไหนมันจะไปอยากดูเกมส์ในสนามกันเล่า!
..
..
จนหมดเวลาการแข่งขัน ไอดินก็ยังไม่ได้ลงสนามแม้สักวินาทีเดียว กัปตันพฤกษ์บอกเขาเองว่าเปิดโอกาสให้พักได้หนึ่งเกมส์ แต่ครั้งหน้ารอบรองชนะเลิศต้องชนะเท่านั้น
“ไปไหนกันดีวะ พวกมึง”
“หาไรแดกกันดีกว่าวะ ปัณณ์กินไรดี”
“คุณจันทน์ อยากกินอะไรครับ”
“กูกะคุณจันทน์จะไปตลาดนัดหลังมอ พวกมึงจะไปด้วยไหม?”
“เออ~ ก็ดีนะ .. กูไม่ได้ไปนานแล้ว ไปส่องสาวดีกว่า”
“ไอ้หน้าหม้อเอ๊ย”
ฟรังซ์เปิดประเด็นมาคนแรก แต่สุดท้ายกลับเป็นแมคที่โดนด่าซึ่งก็เป็นเรื่องปกติ สรุปกันว่าจะไปเดินตลาดนัดหลังมอด้วยกัน วันนี้วันศุกร์ร้านของขายน่าจะเยอะเป็นพิเศษ แต่กะทิแตงไทยและภูผา ขอตัวกลับบ้านก่อน เนื่องจากไม่ได้บอกที่บ้านไว้
รอพฤกษ์และไอดินอาบน้ำเปลี่ยนชุดไม่นาน มีนัดแนะกับน้องในทีมบาสฯ สำหรับการแข่งขันรอบต่อไปอีกนิดหน่อย ก็ได้เวลาเดินทางไปตลาดนัดหลังมอซะที แต่สิ่งที่เป็นปัญหาอยู่ตอนนี้ คือจะไปกันยังไง ผู้ชายตัวใหญ่ 5 คนกับผู้ชายตัวเล็กน่ารักอีก 2 คน
“ไปหน้ามอ แล้วนั่งแท็กซี่ไป”
“ไอ้แมค ไอ้ควาย 7 คน แท็กซี่ที่ไหนจะรับ”
“เอารถไป รถใครรถมัน”
“มันไม่มีที่จอด กูบอกครั้งนี้ ครั้งที่ 3 แระ”
“โน่นก็ไม่เอา นี่ก็ไม่เอา งั้นมึงคิดเองเลยไอ้พฤกษ์”
แมคกับพฤกษ์ยืนเถียงกันถึงวิธีการจะไปตลาดนัดหลังมอของพวกเขาทั้ง 7 คน คุณจันทน์หันมองคนนั้นที คนนี้ที อย่างงงๆ
“เอารถฟรานซ์ไปไหม แล้วให้พี่ปัณณ์กับไอ้คุณจันทน์นั่งหน้าด้วยกัน ที่เหลือนั่งหลังไป”
“ไม่ได้ / ไม่เอา”
“กูตัวเล็กตรงไหนไอ้ฟรานซ์”
เสียงไอดินและฟรังซ์ พูดออกมาพร้อมกัน ส่วนปัณณ์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงโมโห เขาตัวเล็กตรงไหนวะ ฟรานซ์ได้แต่ยิ้มแห้งๆให้ปัณณ์ พร้อมยกมือไหว้ขอโทษขอโพย
“ไอ้พฤกษ์ไปขับ คุณจันทน์นั่งตักพี่เบาะหน้า ที่เหลือหาที่นั่งเอาเอง”
“หะ!!”
“ไม่รีบคนเยอะ ไม่มีที่จอด อดเดินนะครับ”
เมื่อทุกคนนั่งประจำเรียบร้อย มีเพียงคนเดียวที่ดูจะอิดออดคือคนที่อยากไปตลาดนัดมากที่สุด ไม่ใช่อะไรอายนั่นเอง ไอดินสบตากับฟรังซ์และแมคผ่านกระจกมองหลังยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ คนตัวเล็กนั่งอยู่บนตักให้เขากอดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
เหมือนอย่างที่พฤกษ์ว่า รถรถเยอะมากจริงๆ กว่าจะหาที่จอดรถได้ พฤกษ์วนอยู่เกือบ 3 รอบ น่าจะเพราะเป็นวันศุกร์แล้วยังเป็นต้นเดือนด้วย คุณจันทน์ที่ยังไม่เคยมากลายร่างเป็นจิ้งจกเกาะกระจกมองบรรดาร้านค้าที่ตั้งเรียงรายอยู่อย่างตื่นเต้น
“เอาไง กินก่อนหรือเดินก่อน”
“กูว่า เดินก่อนดีกว่า ถ้าหิวก็หาไรกินไปตามทาง แล้วค่อยไปหาไรกินจริงจังอีกที”
“จันทน์เห็นด้วย!!”
“หึหึ รีบเชียวนะ”
ปัณณ์เสนอความคิดแต่ถูกใจคนตัวเล็กเข้าอย่างจัง จนเจ้าตัวรีบพูดออกมา ไอดินขยี้ผมอีกคนอย่างเอ็นดูแล้วเริ่มต้นพาทัวร์ตลาดนัด
ไอดินให้คุณจันทน์เดินอยู่ข้างหน้าแล้วตัวเองซ้อนอยู่ด้านหลังเหมือนเดิม เนื่องจากคนค่อนข้างเยอะ ถ้าเดินจูงมือกันก็เกรงว่าคนตัวเล็กอาจจะโดนชนได้ เพราะเจ้าตัวเอาแต่สนใจสองข้างทาง ที่มีร้านขายของ ขายขนม จนไม่ได้สนใจอย่างอื่น
ร้านแรกที่คุณจันทน์แวะคงหนีไม่พ้นร้านขายของกิน ขนมเบื้องหน้าตาน่าทาน ทำให้คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมาทำหน้าอ้อนแล้วบอกว่า จันทน์อยากกิน แค่นั้นแหละ คนตัวสูงแทบจะเหมาทั้งร้านให้ เดินกันมาเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่ร้านขายโมเดลรถยนต์ที่ทุกคนในกลุ่มต่างให้ความสนใจเป็นอย่างมาก ยืนมุงกันจนเต็มร้าน ไอดินหยิบโมเดลรถเต่าสีพาสเทลขึ้นมาดูอย่างชอบใจ
“น่ารัก .. พี่ไอดินชอบเหรอ”
“ครับ สีนี้สวยไหม?”
“สวย จันทน์ช่วยเลือกนะ”
“โอเคครับ”
คุณจันทน์ช่วยไอดินเลือกโมเดลรถยนต์คันเล็ก ที่มีทั้งรถเต่า โฟล์คกะบะ โฟล์คตู้ เรียกว่าแทบจะเหมากันทั้งร้าน มีเพียงคุณจันทน์คนเดียวเท่านั้นที่ไม่ได้อะไรเลยจากร้านนี้ เมื่อจ่ายเงินได้รับของครบแล้วได้เวลาไปเดินเล่นกันต่อ
คุณจันทน์ได้เคสโทรศัพท์ลายกราฟฟิคเท่ๆ 2 อัน พร้อมด้วยชาเขียวแก้วใหญ่ในมือ ขนมอีกมากมายที่อยู่ในมือไอดินและพี่คนอื่นอีก จนไอดินต้องปรามว่า เดี๋ยวกินไม่หมด ถ้าไม่อิ่มจะพามาซื้อใหม่ คุณจันทน์ถึงได้หยุดมองหาของกิน
เดินกันจนทั่วตลาด คนตัวเล็กมีเหงื่อเปียกจนชุ่มไปทั้งแผ่นหลัง แก้มก็แดง ปากก็แดง แต่ใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้ม ทั้งหมดมาปิดท้ายที่ร้านหอยทอดผัดไทย ได้โต๊ะนั่งพร้อมสั่งอาหารเรียบร้อยแล้ว ของกินต่างๆที่ซื้อมาถูกเปิดกินกันอย่างเอร็ดอร่อย ก่อนกลับบ้านไอดินแถมภูเขาไฟปังเย็นให้คุณจันทน์อีกถ้วย เลยได้รับรอยยิ้มแสนหวานเป็นรางวัล
“เหนื่อยไหม?”
“ไม่ครับ แต่ร้อนเนาะ”
“หึหึ คุณจันทน์เดินแต่ห้างไง”
“พี่ไอดินไม่ร้อนเหรอ”
“ร้อน”
“อ้าว~”
ไอดินหัวเราะทันที ที่คุณจันทน์ส่งเสียงอ้าวออกมา เขากำลังพาคุณจันทน์ไปส่งบ้าน ถึงแม้ว่าอยากจะเก็บคุณจันทน์ไว้กับตัวตลอดเวลาก็ตาม
“ขอบคุณนะครับ วันนี้จันทน์สนุกมากเลย”
“ถ้าชอบวันหลังจะพาไปอีก”
“จริงนะ”
“ครับผม”
“จันทน์ไปนะครับ เจอกันวันจันทน์นะ”
“จะไม่เจอตั้ง 2 วัน คิดถึงแย่”
“>///<”
“คุณจันทน์ .. จะคิดถึงพี่ไหม .. หืม? ว่าไงครับ”
“ค..คิดถึง”
เสียงคำว่าคิดถึงเบาแสนเบา หลุดออกมาจากปากคนที่นั่งก้มหน้าเขินอายอยู่ ถึงแม้ไอดินจะได้ยินชัดเจนแค่ไหนแต่เขากลับอยากฟังมันอีกสักครั้งให้ชื่นใจ
“ตอบให้พี่มีกำลังใจไปซ้อมบาสฯ พรุ่งนี้หน่อยสิ”
“จันทน์ ... จันทน์ก็คิดถึงพี่ไอดินครับ”
“ชื่นใจจัง .. ฝันดีนะครับคนดี”
“ฝันดีครับพี่ไอดิน”
แล้วพบกันใหม่ :pig4:
Talk : หายไป 4 วันเอง .. นิยายลงไปอยู่หน้า 3 เลย แงแง แต่ ยังงัย ก็
ข อ บ คุ ณ ทุ ก ค น ม า ก ๆ เ ห มื อ น เ ดิ ม น ะ
-
คุณจันทร์โดนผีบ้าด่า จะจ้างคนไปตีมัน :ped144:
และก็หวานจนมดกัดกันอีกแล้ว
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
บทที่ 12 สุขที่เคยเดินทางตามหามานาน ไม่ได้ไกลที่ไหน อยู่แค่นี้เอง [ร่มสีเทา – วัชราวลี]
เสียงกลอง เสียงเพลงเชียร์ดังกระหึ่มโรงยิมมากกว่าการแข่งขันครั้งไหนในรอบ 2 สัปดาห์ที่ผ่านมา วันนี้เป็นการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศระหว่างคณะวิศวกรรมศาสตร์และคณะศึกษาศาสตร์ ที่ทั้งสองทีมต่างก็มีนักบาสฯ ตัวจริงของมหาวิทยาลัยปนอยู่ทั้งสองคณะ
คุณจันทน์นั่งอยู่บนสแตนเชียร์ด้วยหน้าตาที่ง่วงงุน เนื่องจากเมื่อคืนนอนไม่หลับ ไม่รู้ว่าตื่นเต้นกับการแข่งขันบาสฯ รอบชิงชนะเลิศ หรือเพราะจะได้ไปเที่ยวกลางคืนเป็นครั้งแรกก็ไม่รู้
จากการแข่งขันรอบที่แล้ว รุ่นพี่ปีสุดท้ายแจ้งข่าวว่า ถ้าปีนี้ได้ถ้วยชนะเลิศกีฬาประเภทใดก็ได้มาครอง ทางสมาคมศิษย์เก่าจะมีเงินให้ ถ้วยละ 20,000 บาท โดยให้สโมฯ คณะ 50% และทีมนักกีฬาอีก 50% ซึ่งตอนตกลงกัน ถ้าทีมบาสฯ ชนะ ชั้นปีสามขอไม่รับ ให้น้องในทีมนำไปแบ่งกันได้เลย แต่ทุกคนกลับบอกว่าขอเอาเงินส่วนนี้ไปเลี้ยงฉลองกันทั้งทีมดีกว่า ดังนั้น ถ้าวันนี้พวกเขาได้ถ้วยชนะเลิศจะไปเลี้ยงฉลองกัน และถึงแม้จะแพ้ กัปตันทีมอย่างพฤกษ์ก็จะเลี้ยงปลอบใจอยู่ดี
คุณจันทน์ที่พอรู้ว่า พวกพี่จะไปเลี้ยงฉลองกันที่ผับก็อยากจะไปด้วย ไอดินกับฟรังซ์มองหน้ากัน ก่อนที่ฟรังซ์จะเป็นคนบอกว่า ให้คุณจันทน์ไปขออนุญาตที่บ้านก่อน ถ้าคุณป๊า คุณแม่อนุญาต ก็ไม่มีปัญหาพาไปได้
วันที่คุณจันทน์ไปขออนุญาต คนตัวเล็กลากฟรานซ์ไปเป็นเพื่อนด้วย บอกแม่นิ่มคนแรกก่อน แม่นิ่มไม่ได้ว่าอะไร เพียงแต่บอกว่าต้องแจ้งให้คุณป๊ากับคุณแม่ทราบด้วย เจ้าสัวจอมนั่งฟังลูกชายคนเล็กเอ่ยขออนุญาต ด้วยใบหน้านิ่งแล้วเอ่ยเสียงเรียบว่า
“คุณจันทน์โตแล้ว .. ป๊าเชื่อใจ ว่าคุณจันทน์จะดูแลตัวเองได้ ใช่ไหม?”
“ครับ .. จันทน์ดูแลตัวเองได้”
“น้องฟรานซ์ พี่ฟรังซ์และพี่ไอดิน ไปด้วยใช่ไหมคะ”
“ครับคุณน้า”
“งั้น คุณแม่ก็ไม่ห่วงแล้ว แต่คุณจันทน์ต้องเชื่อฟังพี่นะคะ อย่าดื้อล่ะ”
“ครับคุณแม่ ขอบคุณครับ จันทน์รักคุณป๊ากับคุณแม่ที่สุดเลย”
------------------------------------------------------
เสียงนกหวีดเริ่มการแข่งขัน วันนี้ดูเหมือนว่าจะมีนักศึกษามาชมการแข่งขันเยอะเป็นพิเศษ เยอะขนาดที่ว่าไม่มีที่นั่งบนสแตนเชียร์เหลือเลย กองเชียร์ต้องกระจายกันนั่งบนพื้นหรือยืนเชียร์อยู่รอบสนามบาสฯ กันเลยทีเดียว
เกมส์การแข่งขันเป็นไปอย่างสูสีในควอเตอร์แรก เนื่องจากเป็นนักบาสตัวจริงของมหาวิทยาลัยอยู่แล้ว ซ้อมด้วยกันบ่อย รู้จุดแข็งจุดอ่อนของกันและกันเป็นอย่างดี เพียงแต่ว่าใครจะแก้เกมส์เก่งกว่ากันเท่านั้นแหละ
ควอเตอร์ที่สองเหลืออีกไม่กี่นาทีจะหมดเวลา ไอดินเลี้ยงลูกบาสจากฝั่งตัวเองมาจ่ายให้เพื่อนทำแต้ม แต่มีเสียงเป่านกหวีดดังขึ้นก่อนจะได้ชู้ต เมื่อฝั่งศึกษาศาสตร์ทำฟาล์ว ทุกคนบนสแตนเชียร์ฝั่งวิศวะลุ้นการชู้ตลูกโทษของไอดินอย่างใจจดใจจ่อ
เฮ!!!
ลูกโทษลูกแรกลงไปอย่างสวยงาม ลูกที่สองกระทบห่วงแล้วกระดอนออกมา พฤกษ์เทคตัวขึ้นรับลูกบาสได้ มองหาเพื่อน ส่งต่อให้เขื่อน วิ่งสูตรตามที่ซ้อมกันมา เขื่อนส่งลูกย้อนหลังไปให้ไอดิน ที่ยืนรออยู่ที่เส้น 3 แต้มแล้ว ชู้ต …
เฮ!!!
ปรี๊ดดดดดดดดดดดด
การแข่งขันควอเตอร์ที่สองจบลง คณะศึกษาศาสตร์มีคะแนนนำทีมวิศวกรรมอยู่ที่ 48 : 45 ไอดินที่วิ่งไปวิ่งมาทั้งควอเตอร์ บวกกับคนในโรงยิมเยอะมาก เหมือนเครื่องปรับอากาศจะสู้ไม่ไหว ร้อนจนเหงื่อชุ่มเสื้อไปหมด หลังจากกรรมการเป่าหมดเวลา เขาจึงถอดเสื้อชื้นเหงื่อออกทันที
เสียงกรี๊ดดังก้องไปทั้งโรงยิม คนถอดเสื้อยังสะดุ้งตกใจ ไอดินเดินหน้าตาเลิ่กลั่กเข้ามาโซนพักนักกีฬา พฤกษ์เห็นแบบนั้น เลยเดินไปริมสนามก่อนที่จะถอดเสื้อแล้วเอาน้ำราดตัวเอง เสียงกรี๊ด เสียงโห่ ดังกระหึ่ม และเมื่อพฤกษ์เดินไปดึงกัปตันทีมฝั่งศึกษาศาสตร์ออกมา กระซิบกระซาบกันอยู่สักพัก กัปตันทีมศึกษาศาสตร์ถอดเสื้อออกแล้วยืนเก๊กท่าให้ถ่ายรูป เรียกเสียงกรี๊ด เสียงโห่ เสียงหัวเราะได้อีกรอบ
“รู้งี้ กูลงบาสฯ ด้วยดีกว่า กูจะได้โชว์ซิกแพคกูบ้าง”
“ซิกแพค? เหอะ! มึงกล้าพูดมากไอ้แมค ของมึงเรียกพุง ไอ้ควาย”
“ไอ้ฟรังซ์ เค้าเรียกชั้นไขมันดีในร่างกาย วู้!!”
คุณจันทน์หัวเราะไม่หยุดตั้งแต่เห็นไอดินทำท่าตกใจเอาเสื้อมาปิดหน้าอกตัวเองไว้ จนมาถึงพี่พฤกษ์ แล้วปิดท้ายด้วยพี่แมค เขาหัวเราะจนหน้าดำหน้าแดงไปหมด คนตัวสูงที่นั่งพักเหนื่อยพร้อมมีรุ่นน้องในทีมนวดขาคลายกล้ามเนื้อให้อยู่ มองอีกคนด้วยความเอ็นดู
หลังพักไปครบเวลาพัก ควอเตอร์ที่ 3 พร้อมเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง ฝั่งวิศวะยังคงใช้นักกีฬาชุดเดิมทั้งชุด แต่ฝั่งศึกษาศาสตร์ขอเปลี่ยนตัวไป 1 คน ทำให้เกมส์ในสนามเหมือนว่าฝั่งวิศวะจะเป็นต่ออยู่เล็กน้อย
คุณจันทน์นั่งลุ้นเกมส์ในสนามอย่างตื่นเต้น ปกติเขาไม่ค่อยดูกีฬาเท่าไร เพิ่งจะดูมากสุดก็ตอนที่ได้รู้จักกับอีกคนนี่แหละ คุณจันทน์ยอมรับว่า ไม่ว่าจะเป็นการเดิน การวิ่ง การเลี้ยงลูกบาส แม้กระทั่งการเช็ดเหงื่อแบบไม่ตั้งใจของพี่ไอดินยังดูเท่ ดุมีเสน่ห์ มันทำให้เขาไม่สามารถละสายตาไปจากอีกคนได้เลย บ่อยครั้งที่เขาและพี่ไอดินสบตากัน แม้จะเพียงแค่แวบเดียว แต่มันทำให้ว่ารู้ว่าคนทั้งสองห่วงใย ใส่ใจกันตลอดเวลา
เหลืออีกแค่ 30 วินาทีจะหมดเวลาการแข่งขัน คะแนนฝั่งวิศวะนำอยู่ที่ 87: 85 และเป็นช่วงบุกของฝั่งศึกษาศาสตร์ที่คงยื้อจนใกล้หมดเวลาค่อยชู้ต 3 แต้มหรือเพื่อตีเสมอ แล้วไปแข่งกันต่อในช่วงต่อเวลาพิเศษ
พฤกษ์กันเบอร์ 11 ของฝั่งศึกษาศาสตร์ ที่กำลังเลี้ยงลูกแล้วส่งต่อให้เบอร์ 9 จวนเจียนจะหมดเวลา เบอร์ 9 รับลูกแล้วกระโดดขึ้นชู้ต ... 3 2 1 ลูกบาสลงห่วงหมุนวนแล้วกระเด้งออกมา พฤกษ์รีบขึ้นรีบราวน์ไว้อีกครั้ง
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เฮ!!!!!!
คุณจันทน์ ฟรานซ์ ภูผา กะทิและแตงไทย กระโดดดีใจพร้อมกัน เสียงเฮดังลั่นโรงยิม ตัวสำรองฝั่งวิศวะวิ่งกรูกันเข้าไปในสนามแล้วอุ้มพฤกษ์ขึ้นมาโยนทันที มีไอดินยืนหัวเราะอยู่ใกล้ๆ ได้ยินเสียงคนถูกจับโยนโวยวายว่า ‘ปล่อยกูลง ไอ้พวกเหี้ย’
“เย่เย้!! ในที่สุด กูก็ได้กินเหล้าฟรีแล้วโว๊ย”
“ไม่ช่วยอะไร แต่รอแดกฟรี!! มึงนี่มันเลวสม่ำเสมอจริงๆ ไอ้สัสแมค”
“ขอบคุณที่ชมว่ากูเป็นคนเสมอต้นเสมอปลาย”
“พ่องมึง!!”
พฤกษ์เดินออกมาจากห้องพักนักกีฬาพร้อมไอดิน รอจนคนอื่นในทีมพร้อมนัดแนะเวลากันเสร็จสรรพ หน้าที่ในการจองโต๊ะฟรังซ์และปัณณ์เป็นคนจัดการอย่างเช่นเคย
“เฮ้ย!! ไอ้เฟียต มานี่ดิ .. คืนนี้ไปเมากะกูเปล่า? ร้าน ZZ สามทุ่มแดกฟรี!”
“เอาเด็กไปด้วยได้เปล่า?”
“เด็กที่ไหน เมียมึงอ่ะ!”
“เมียก็ส่วนเมีย เด็กก็ส่วนเด็กสิวะ”
“ไอ้เหี้ย! ถามจริง”
“หึหึ หยอก หยอก”
พฤกษ์หันไปเรียกกัปตันทีมคณะศึกษาศาสตร์ ที่เจ้าตัวเพิ่งเดินออกมาจากห้องพักนักกีฬาเดินเข้ามาหาคุยกัน เฟียต คุยอยู่สักพักใหญ่ แต่ก่อนที่จะเดินกลับไป เขาหันไปพูดแซวคนตัวสูงที่กำลังเก็บของลงกระเป๋าอยู่
“ไอ้ดิน ข่าวว่ามึงไปตึกบัญชีบ่อยๆ ลงบัญชีเบื้องต้นใหม่อีกรอบเหวอวะ”
“วู้!! มึงตกข่าวแล้ว เขาไปหากำลังใจ มึงไม่รู้ไง เค้าปิดกันให้แซด”
“เรื่องไรวะ”
“รอบที่แล้วแข่งกับพวกนิติ แม่งมันทำสาวๆ ร้องไห้ไปครึ่งมหา’ลัย”
“ทำไมวะ”
“ไอ้เชรี่ยนี่ไง ขับรถอ้อยมาคว่ำที่สนาม นิติแม่งวิ่งไม่ไหว เบาหวานขึ้น พวกกูเลยชนะ!”
“ฮ่ะฮ่า .. ไอ้สัส คิดได้นะมึง”
พฤกษ์แซวเพื่อนตัวเองอย่างสนุก เฟียตหัวเราะแล้วบอกว่าถ้าเมียไม่ว่าจะไป ก่อนจะขอตัวกลับไป หลังจากนั้นทุกคนต่างพากันแยกย้ายกลับไปพักผ่อน แล้วมาเจอกันอีกครั้งในยามค่ำคืน
“พี่ไอดินเหนื่อยไหมฮะ หิวข้าวเปล่า?”
“นิดหน่อยครับ”
“กินอะไรดีฮะ”
“ก๋วยเตี๋ยวน้ำตกไหม?”
“เอาฮะ เอาเกี๊ยวทอดด้วยนะ”
“ได้สิครับ .. ไปครับ”
ไอดินเดินกอดคอคุณจันทน์เดินผ่านเพื่อนไปหน้าตาเฉย ไม่ได้มองเลยด้วยซ้ำว่ามีเพื่อนยืนอยู่ตรงนั้น พฤกษ์ แมค ฟรังซ์ ปัณณ์ และเพื่อนคุณจันทน์ มองด้วยความหมั่นไส้
“พวกมันคิดว่า บนโลกนี้มีมันแค่สองคนรึไงวะ?”
“เออ แม่ง ระรื่นชื่นบานเหลือเกิน .. ไปค่ะ กะทิ ก๋วยเตี๋ยวน้ำตกเนาะ”
ป้าบบบบ
“ตลกแดกไม่พอ .. ทำเนียนจีบน้องอีก!”
“ไอ้สัสฟรังซ์ .. ไอ้เหี้ย ตบมาได้ สมองกูกระทบกระเทือนหมด กูยิ่งอ่อนแออยู่”
“ส้นตีน .. ไปได้แล้ว คืนนี้เจอกันนะ น้องๆ อย่าลืมบอกที่บ้านก่อนนะ”
“ครับ / ค่ะ”
หลังจากจัดการก๋วยเตี๋ยวน้ำตกคนละสองถุง เกี๊ยวทอดอีก 1 กล่อง ชาเขียวเย็นอีกคนละแก้วเรียบร้อยแล้ว คุณจันทน์และไอดินนั่งอิงกันดูทีวีอยู่ที่โซฟา คนตัวเล็กพิงหลังกับอกของอีกคน มือของคนตัวสูงกอดก่ายอยู่ที่เอว จมูกแสนซนป้วนเปี้ยนวนเวียนหอมหัวทุยอยู่ตลอด
ดูทีวีได้ไม่นานคนตัวเล็กก็หาวหวอด เนื่องจากเมื่อคืนนอนไม่เต็มอิ่ม ไอดินเลยบอกให้คนตัวเล็กขึ้นไปนอนบนห้อง แต่คุณจันทน์ส่ายหน้าไม่ยอมท่าเดียว สุดท้ายเขาต้องลุกไปหยิบหมอน ผ้านวมมาปูที่พื้นแทน
“นอนก่อน อีกตั้งหลายชั่วโมง .. ตื่นมาอาบน้ำกินข้าว แล้วค่อยไปร้าน”
“แล้วพี่ไอดินจะไปไหนฮะ”
“ไม่ไปไหน จะนอนตรงนี้ นอนกอดคุณจันทน์ไว้”
คุณจันทน์ยอมลงมานอนเหยียดยาวบนผ้านวมผืนนุ่ม ไอดินจัดการห่มผ้าให้อีกคนเรียบร้อย ลูบหลังคนตัวเล็กไปมาเพียงไม่นานอีกคนก็เข้าสู่ห้วงนิทรา เสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของคุณจันทน์ทำให้ไอดินยิ้มออกมา ก้มลงหอมหน้าผากแผ่วเบาแล้วล้มตัวนอนตามคนตัวเล็กไป
-------------------------------------------------------
คนตัวเล็กลืมตาขึ้นมาแล้วมองไปรอบตัว เจอกับใบหน้าคมเข้มที่กำลังจ้องเขาอยู่ ไอดินตื่นก่อนคุณจันทน์ไม่นานว่าจะลุกไปอาบน้ำอาบท่าแต่ตัดใจลุกไปไม่ได้สักที เวลาอีกคนหลับมันน่ารักมาก เหมือนเด็กตัวน้อยยังไงยังงั้น ตัวนุ่มเนื้อนิ่มผิวหอมและลื่นมือที่เขานอนกอดอยู่นี่ มันทำให้เขามีความสุขมากเหลือเกิน อยากที่จะตื่นมาเจอแบบนี้ทุกวัน
“เด็กขี้เซา~”
จุ๊บ ... มันอดไม่ได้จริงๆ ที่จะหอมหน้าผากคนตรงหน้า
“อีฟนิ่งคิสครับ”
“อื้อ~ .. มีด้วยเหรอ?”
“มีสี แต่มีให้คุณจันทน์คนเดียว”
“ไม่เห็นอยากได้”
“อยากให้ จะให้ทุกวันด้วย”
“ไม่ ... อื้อ~”
ไอดินจัดการปิดปากน้อยที่ช่างยั่วเขาเสียเหลือเกิน ไม่อยากได้ใช่ไหม จะจูบให้เคลิ้มเลย ไอดินขบเม้มเรียวปากบางอย่างหยอกล้อ ไม่ได้รุกล้ำเข้าไป แม้ว่าอีกคนจะเผยอรอแล้วก็ตาม
คนตัวสูงเอนตัวไปข้างหลัง แต่ปากยังคงป้อนจูบให้คนตัวเล็กอย่างต่อเนื่อง จนตอนนี้หลังของเขาชิดติดกับโซฟาแล้ว บนตัวของเขามีอีกคนทาบทับอยู่ ซึ่งคนบนนั้นยังคงไม่รู้ตัว ปากน้อยยังรับจูบที่เขาป้อนให้ ลิ้นน้อยกวัดเกี่ยวพันคล้อยตามการชักนำของเขา
“อื้อ~ .. อ่า”
“ไหนว่าไม่อยากได้ไง?”
“อ๊ะ!! อะไรเล่า”
“หึหึ .. ถ้าพูดว่าไม่อยากได้ จะจูบอีก”
“แล้วถ้าพูดว่า อยากได้ล่ะ?”
“ก็จูบสิ”
“เสียเปรียบ!”
“ยอมให้จูบคืน”
คุณจันทน์เบ้ปากอย่างขัดใจแต่หน้ากลับมีริ้วรอยแดง แต่อีกคนกลับยิ้มอย่างชอบใจ แอบขโมยหอมแก้มกลมไปอีกที แล้วพาคนตัวเล็กขึ้นไปอาบน้ำบนห้องนอน จะได้ไปหาข้าวทานกันก่อนที่จะไปฉลองกันตามนัด คนตัวเล็กอิดออดนิดหน่อยที่จะขึ้นไปห้องส่วนตัวของอีกคน แต่ไอดินก็ไม่ยอมกว่าจะพาขึ้นมาได้ เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน
Rrrr Rrrr
“ว่า?”
“ไอ้ดิน มึงแดกข้าวยังวะ?”
“ยัง รอคุณจันทน์อาบน้ำอยู่”
“แหนะ! ทำไรกันอ่ะ ต้องอาบน้ำ ฮั่นแน่!! อย่าบอกนะว่า..”
“พ่อมึงสิ ไอ้สัส .. กูเพิ่งตื่น แล้วโทรมาไม? มีไร? ที่บ้านไม่รักไง?”
“ไอ้ดิน ไอ้เพื่อนเวร กูจะบอกว่า ไปกินข้าวร้านเฮียโตนะ นัดกันหมดแล้ว เหลือแต่มึง”
“เออ .. ได้ แล้วพวกมึงจะถึงร้านกี่โมง?”
“กูกำลังจะไป คนอื่นไม่รู้วะ แต่คงสักทุ่มนึงมั้ง”
“โอเค .. กูตามไป”
“เออ! เจอกันมึง! .. อย่าแอบดูน้องอาบน้ำนะ”
“ไอ้สัส!!”
ไอดินตะโกนด่าแมค แต่ไม่ทันเพราะไอ้เพื่อนตัวดีมันชิงวางสายไปทันทีที่พูดจบ แต่จะว่าไปคำพูดมันก็น่าสนใจอยู่นะก่อนที่จะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกมาพอดี
คุณจันทน์ออกมาด้วยกางเกงยีนส์สีดำมีรอยขาดที่เข่าและบริเวณต้นขา เสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีน้ำเงินพอดีตัวมีโลโก้แบรนด์ดังปักอยู่ กระดุมถูกปลดลงมาสองเม็ด เผยให้เห็นผิวขาวอมชมพูที่ตัดกับสีเสื้ออย่างชัดเจน ผมที่ยังเปียกถูกขยี้ด้วยผ้าขนหนูในมือของเจ้าตัว ไอดินจ้องไปที่คนตัวเล็กอยู่นาน นานจนคนตัวเล็กต้อเอ่ยทักท้วง
“มะ มองอะไรเล่า”
“คุณจันทน์ เซ็กซี่มากเลย ไม่อยากให้ไปแล้ว”
ไอดินเดินเข้าไปหาคนตัวเล็ก เขาค่อนข้างมั่นใจว่าคืนนี้จะต้องมีปลวกหลายตัวที่จะมาแทะโลมไม้หอมของเขา แต่บอกเลยว่าให้ได้แค่มองเท่านั้น เพราะไม้หอมต้นนี้คือของเขาคนเดียว
“งื้อ~ .. ไปอาบน้ำเลย จันทน์หิวข้าวแล้วนะ”
“หิวเหรอ .. กินพี่ก่อนไหม รองท้อง?”
“บ..บ้า ไปเลย เข้าห้องน้ำไปเลยนะ”
“อาบน้ำด้วยกันไหม?”
“พี่ไอดิน!!”
สุดท้ายคุณจันทน์ต้องทำเสียงเข้มดุใส่ อีกคนทำเป็นยกมือยอมแพ้ แต่พอเผลอก็ยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มแล้ววิ่งหนีเข้าห้องน้ำไป คนตัวเล็กยืนลูบแก้มข้างที่โดนหอมเบาๆ ก่อนส่ายหน้าให้กับความขี้แกล้งของอีกคน
กว่าจะได้ฤกษ์ออกจากคอนโดกินเวลาไปเกือบชั่วโมง เพราะไอดินเอาแต่แหย่ให้คนตัวเล็กทั้งเขินทั้งอาย คนตัวสูงที่เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูพันส่วนล่างไว้ มีหยดน้ำเกาะเต็มตัว ทำให้คุณจันทน์ถึงกับหน้าแดง อ้าปากค้าง เขาบอกว่าจะลงไปรอข้างล่างก็ไม่ให้ไป อ้างนู่นอ้างนี่สารพัดให้อยู่ด้วย แต่ตัวเองกลับทำตัวเป็นชีเปลือยเดินไปเดินมาอยู่นั่นแหละ เห้อ~ ใจจะวาย
--------------------------------------------------
“โหย~ กว่าจะมาได้ พวกกูจะแดกโต๊ะกับเก้าอี้รอแล้วเนี้ย”
“แล้วทำไมไม่แดก .. รออะไร”
“ครวย!”
แมคบ่นทันทีเมื่อเห็นไอดินเดินจูงมือคุณจันทน์เข้ามา เขามาถึงเลยเวลานัดไปประมาณสิบนาทีเอง ไอ้ปัณณ์ยังดูเมนูอาหารอยู่เลย น้ำกับน้ำแข็งเพิ่งมาเสิร์ฟ ทำมาเป็นโวยวาย
“คุณจันทน์มาแล้ว .. นั่งนี่เลย พี่ดินสวัสดีค่ะ”
“แตงไทยมานานแล้วเหรอ?”
“เพิ่งมาถึง .. กินไรดีคุณจันทน์ น่ากินทั้งนั้นเลย”
“อยากกินอะไรสั่งเลย ร้านประจำพวกพี่ .. อร่อยทุกอย่าง”
ฟรังซ์หันมาบอกกับน้องๆ รอเพียงไม่นานอาหารน่าทานหลายอย่างต่างทยอยมาเสิร์ฟ ทุกคนจัดการกับอาหารตรงหน้าอย่างหิวโหย คุณจันทน์ตักต้มยำรวมมิตรขึ้นมาชิมเป็นอย่างแรกถึงกับหันมามองไอดินด้วยตาเป็นประกาย
“อันนี้อร่อย .. กะทิแตงไทยลองไหมคะ พี่ตักให้”
“อร๊าย~ พี่ดินพูดคะขากับหนู .. หนูตายตรงนี้”
“อ้าว~”
“หนูชอบ .. ขออีกบ่อยๆนะคะ”
“หึหึ .. ได้ค่ะ”
“กรี๊ด คุณจันทน์เราขอพี่ไอดินได้ไหม .. ได้ไหม?”
“ของกูล่ะ”
แมคเอ่ยขัดบนสนทนาหลังจากเห็นไอดินตักซี่โครงหมูทอดกระเทียมให้คุณจันทน์ กะทิและแตงไทย แล้วไหนจะการเอาใจสาวๆ เพื่อนคนตัวเล็กนั่นอีก เขาเลยยกจานตัวเองยื่นไปให้เพื่อนตักให้บ้าง ไอดินถอนหายใจทำหน้าเบื่อหน่ายก่อนจะตักให้อย่างจำยอม
“ขอบคุณนะ .. เนี้ยรักกูบ้างก็ได้ ไม่ใช่อะไรก็คุณจันทน์ กูมาก่อนคุณจันทน์นะ”
“มึงหึง?”
“หึงสิ ไอ้ดินมันเป็นของกูมาก่อน”
พฤกษ์หันไปถามแมคที่ลอยหน้าลอยตาพูดไปเรื่อย ไอดินเหลือบมองคนตัวเล็กที่เอาแต่กินไม่ได้สนใจอะไร แล้วได้แต่ส่ายหัวในความบ้าบอของเพื่อนตัวเอง
“อ่ะ .. กูตักให้อีกชิ้น พิเศษ!”
“ขอบคุณนะที่รัก .. หะ! ไอ้ดิน ไอ้ชั่ว นี่มันกระดูก มีน้ำลายด้วยเปล่าวะ ยี้!! แหวะ!! สกปรก!!”
“ฮะ ฮ่า .. ฮะ ฮ่า”
ทุกคนพากันหัวเราะเสียงโวยวายของแมค เพราะไอดินตักกระดูกที่เจ้าตัวแทะไปแล้วลงบนจานเพื่อน ที่ตอนแรกยิ้มรับอย่างดีใจ แต่เพียงไม่นานก็ต้องด่าเสียงหลง มื้อเย็นกว่าจะจบลงใช้เวลาเกือบ 2 ชั่วโมงถึงเวลาไปเติมแอลกอฮอล์เข้าร่างกายแล้วสิ
------------------------------------------------
ร้าน ZZ คลาคล่ำไปด้วยผู้คน ลานจอดรถแน่นขนัด ไอดินเดินจูงมือคุณจันทน์เข้ามาในร้าน แทรกตัวฝ่าฝูงชนมายังโต๊ะที่จองไว้ มีน้องในทีมบาสฯ และฟรังซ์ ปัณณ์ ฟรานซ์และภูผาที่มาถึงก่อน
“พี่ดิน หวัดดีครับ .. โอ้โห วันนี้คุณจันทน์น่ารักจัง”
“หวัดดีครับพี่ดิน .. แล้วพี่พฤกษ์ล่ะพี่ ไม่มาด้วยกันเหรอ”
“มา มันหาที่จอดรถอยู่ มากันนานแล้วเหรอวะ”
“สักพักพี่ .. พี่กินไรมายัง กินข้าวก่อนไหม”
“เรียบร้อยแล้ว พวกมึงตามสบาย สั่งกันเลย เงินไม่พอ กัปตันทีมจ่าย”
“เย่เย้ .. ขอบคุณค้าบ~”
คุณจันทน์ตื่นตาตื่นใจ มองทางนั้นทีมองทางนี้ทีไปรอบร้าน เพลงจังหวะมันส์ๆจากวงร้องสดหน้าเวที มีหลายคนยืนเต้นอยู่ตามโต๊ะอย่างสนุกสนาน ไอดินดันคนตัวเล็กให้เข้าไปนั่งข้างในที่เป็นโซฟาตัวยาว มีปัณณ์และฟรังซ์นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของโซฟา
“คุณจันทน์เอาอะไรดี พี่สั่งให้ .. ไอ้ดินเหมือนเดิมนะมึง”
“อืม~ แต่คุณจันทน์เอาน้ำส้มดีไหม”
“งื้อ!! จันทน์ไม่ใช่นางเอกนะ จันทน์อยากกินแบบฟรานซ์”
“เอาจริง? เคยกินมาก่อนไหม?”
“ไม่เคย~ แต่จันทน์อยากกินอ่ะ พี่ไอดิน นะ นะ”
“แค่แก้วเดียว”
“ครับผม”
ไอดินอยากจะทุบกะโหลกตัวเองเพราะไม่เคยปฏิเสธการออดอ้อนของอีกคนได้เลยสักครั้ง ฟรังซ์หันไปชงเหล้าให้ไอดินและเทไลท์เบียร์ใส่แก้วให้คุณจันทน์ คนตัวเล็กรับแก้วเบียร์แล้วยกขึ้นมาจิบ ก่อนจะทำหน้าเบ้ ไอดินยิ้มขำอย่างเอ็นดู
“อร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ .. หึหึ”
“ขม~ ไม่เห็นอร่อยเลย ทำไมชอบกินกันอ่ะ”
“กินค็อกเทลไหม? พี่สั่งให้รับรองอร่อย”
“เอาฮะ .. อันนี้เรายกให้ฟรานซ์”
“ใครจะกินต่อมึง!!”
คุณจันทน์เบ้ปากใส่ฟรานซ์ แล้วสะบัดหน้าหนี ทุกคนหัวเราะออกมาอย่างเอ็นดู รอเพียงไม่นาน เครื่องดื่มที่ไอดินสั่งให้อีกคนก็มาเสิร์ฟ เครื่องดื่มที่คล้ายน้ำปั่น สีฟ้าอ่อน ใส่แก้วทรงสวย ตกแต่งด้วยเลมอนฝานบางๆ เสียบไว้ที่ปากแก้ว
“ลองชิมดู ว่าชอบไหม?”
“อร่อย! .. จันทน์ชอบ”
“หึหึ .. โอเค ขอเมนูมาให้เลือกเองว่าอยากกินแบบไหน ดีไหม?”
“ดีฮะ”
คุณจันทน์ลองดื่ม Blue Kamikaze แล้วยิ้มอย่างถูกใจ รสชาติหวานชื่นใจ นั่งกินไปยิ้มไป ตรงหน้ามีเฟรนฟราย์ทอด และเอ็นข้อไก่ทอด ยิ่งทำให้คนตัวเล็กยิ้มกว้างมากกว่าเดิม
บรรยากาศรอบตัวมีแต่เสียงหัวเราะ เสียงพูดคุย เสียงชนแก้ว สามหนุ่มโสดอย่างแมค ฟรานซ์และภูผาไปนั่งเจ๊าะแจ๊ะกับสาวสวยที่โต๊ะหน้าเวทีแล้ว คนตัวเล็กนั่งคุยอยู่กับกะทิแตงไทยและพี่ปัณณ์อย่างสนุก ไอดินคุยอยู่กับพฤกษ์ ฟรังซ์ และรุ่นน้องในทีมบาสฯ เหมือนทั้งสองคนคุยกันคนละเรื่อง เพื่อนคนละกลุ่ม แต่ทั้งคู่ยังคงนั่งชิดกัน มือข้างหนึ่งของแต่ละคนผสานจับกันไว้ข้างตัว มีช่วงเวลาของตัวเอง และมีช่วงเวลาของเราไปพร้อมๆ กัน
คุณจันทน์แก้มเริ่มแดงแล้วเมื่อแก้วที่ 3 ผ่านไป แต่ยังคงคุยไม่หยุดหัวเราะอย่างสนุกสนาน ไอดินลอบมองอีกคนเป็นระยะ เมื่อครู่คนตัวเล็กเดินไปเข้าห้องน้ำกับปัณณ์ ตลอดทางมีแต่คนมองตามคนของเขาจนกระทั่งออกมาจากห้องน้ำก็ยังไม่เลิกมอง บอกแล้วว่าให้ได้แค่มองเท่านั้น ถ้ามากกว่านั้นคงต้องเจอกับเขา
“พี่ไอดิน~ .. จันทน์อยากกินอันนี้”
“หลายแก้วแล้ว .. เมายัง?”
“จันทน์ไม่เมา .. นะ นะครับ”
คุณจันทน์ยื่นเมนูค็อกเทลที่ยึดเอาไว้กับตัวไม่ยอมคืน ชี้ว่าจะกินมาร์การิต้า พอโดนทักท้วงก็ใช้วิธีการเดิม คือการอ้อนขั้นสุด เกาะแขน ทำตาใสซื่อใส่ ไม่ยอมก็ต้องยอม ใครจะไปขัดใจคุณเขาได้ เรียกพนักงานมาสั่งเครื่องดื่มให้ในที่สุด คนตัวเล็กรีบบอกว่าจะเอาเหยือกใหญ่ เพราะกะทิแตงไทยจะกินด้วย
..
..
ล่วงเข้าสู่วันใหม่มาได้เกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ไอดินเดินกลับมาจากห้องน้ำ เห็นคนตัวเล็กกำลังยกแก้วเบียร์ขึ้นกระดกอึกๆ เขาแทบจะวิ่งกลับมาที่โต๊ะทันที ไม่ได้มองหรือสนใจเสียงเรียกชื่อตัวเองจากบรรดาสาวตามโต๊ะเลยแม้แต่น้อย เขาหันไปมองหน้าฟรังซ์เป็นเชิงถามว่าเกิดอะไรขึ้น
“มึงโทษไอ้ห่าแมคเลย .. กูห้ามแล้ว คุณจันทน์ไม่ฟัง”
“คุณจันทน์ .. ไอ้สัส มึงเล่นเหี้ยไร”
“อะไร! กูแค่บอกว่า ค็อกเทลมันเด็กกินแค่นั้นเอง”
“มึงหางานให้กูไง ไอ้สัส”
แมคที่กลับมาจากโต๊ะหน้าเวที เห็นคนตัวเล็กกินค็อกเทลอยู่คิดแค่จะแซวเล่นเอาสนุก ว่าค็อกเทลมันสำหรับเด็กเค้ากินกัน เจ้าตัวเล็กกลับเถียงเขาว่า จันทน์ไม่ใช่เด็กนะ เขาแค่ท้าว่ากินเบียร์แข่งกันไหมก็แค่นั้น แต่ใครจะไปคิดว่าคุณจันทน์จะบ้าจี้ทำตาม เขาไม่คิดจะแข่งด้วยอยู่แล้ว แค่ยกแก้วขึ้นจิบแล้วมองอีกคนที่กระดกเอา กระดกเอา ยิ่งมีเสียงเชียร์จากไอ้พวกปีสองด้วย คงทำให้เจ้าตัวกินจนหมดแก้วแบบรวดเดียว
“คุณจันทน์ .. เป็นไงบ้างครับ”
“เอาอีก”
“หะ!”
“จันทน์จะเอาอีก .. พี่ไอดิน~~ จันทน์จะกินอีก อึก!”
“ครับ ครับ .. มึงนะไอ้แมค ไอ้เหี้ย~”
ไอดินจำเป็นต้องเอาแก้วไปเติมเบียร์ให้อีกคน เติมมาเพียงครึ่งแก้วก็ไม่ยอม โวยวายว่าจะเอาเต็มแก้ว พอได้เบียร์เต็มแก้วตามที่ต้องการ คุณจันทน์ก็ส่งยิ้มหวานไปให้อีกคน แล้วหอมแก้มเป็นการขอบคุณ เสียงโห่เสียงแซวดังขึ้นทันที แต่คนทำกลับยิ้มหวานไม่มีท่าทีเขินอายอย่างเคย เดาได้เลยว่าคนตัวเล็กคงมีสติเหลืออยู่น้อยนิดแล้วแน่ ไหนจะค็อกเทล ไหนจะเบียร์แก้วใหญ่
หลังจากได้เบียร์มาแล้ว คนตัวเล็กแทบจะนั่งกอดแก้วไว้กับตัว ใครชวนชนแก้วก็ชนตอบทุกคน จากตอนแรกแค่นั่งข้างกันจับมือกันไว้ แต่ตอนนี้คุณจันทน์แทบจะขึ้นมานั่งบนตักไอดินทั้งตัวแล้ว
เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ แต่ที่รู้คือคุณจันทน์คอพับไปพร้อมกับเบียร์แก้วที่สาม แก้มแดง ตาที่ปรือปรอย กายบางอ่อนปวกเปียก ไอดินกระซิบบอกว่ากลับบ้านกันไหม แต่เจ้าตัวเอาแต่ส่ายหน้าไปมา
“กูว่ามึงพากลับเถอะ ที่นี่กูกับไอ้พฤกษ์จัดการเอง กูว่าไม่ไหวแล้วว่ะ”
“เออ! ไอ้พวกนี้กูจัดการเอง ไม่ต้องห่วง พาน้องไปเหอะ”
“ขอบใจวะ! .. แล้วเจอกัน ขับรถดีดีล่ะพวกมึง”
ฟรังซ์กับพฤกษ์ให้ไอดินพาคุณจันทน์กลับบ้านเลย เพราะดูจากสภาพแล้ว คนตัวเล็กไม่น่าจะไหวแล้ว ไอดินบอกลาเพื่อน แล้วน้องในทีม พร้อมย้ำว่า เมาไม่ขับใครไม่ไหวให้กลับแท็กซี่ ซึ่งทุกคนรับปากเป็นอย่างดี ฟรังซ์กับปัณณ์ช่วยเพื่อนพยุงคนตัวเล็กออกมาส่งที่รถ ไอดินจับคนตัวเล็กที่งัวเงียแล้วโวยวายว่า ยังไม่อยากกลับ จะกินอีก จะเอาอีก มาตลอดทาง
“พี่ไอดิน~ .. จันทน์จา อึก .. เอาอีก”
“ครับ ครับ .. กลับไปกินที่บ้าน มีเยอะเลย”
“เยอะ เยอะ เลย~”
“หึหึ อย่าลักหลับนะมึง .. ไอ้ดิน”
“ไอ้สัส .. หลับอยู่กูไม่ทำ แต่ถ้าตื่น .. ก็ไม่แน่”
“สันดานเลวทั้งคู่”
ปัณณ์ด่าเพื่อนทั้งสองคนที่คุยกันเรื่องใต้สะดือหน้าตาเฉย คนตัวเล็กที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรหลับพับคาเบาะไปแล้ว ไอดินบอกลาเพื่อนอีกครั้งก่อนจะขับรถกลับคอนโด
ลักหลับมันไม่สนุกหรอก .. สู้ตื่นแล้วทำให้เคลิ้ม ทำให้คล้อยตาม น่าสนุกกว่าตั้งเยอะ หึหึ!!
แล้วพบกันใหม่ :pig4:
Talk : มาแล้วๆๆๆๆๆ ... กึ๊ดเติงหาเค้าก่อ!!! แต่เค้าคิดถึงพวกตัวเองนะ
ข อ บ คุ ณ ตั ว เ ท่ า บ้ า น แ บ บ เ ดิ ม น ะ
-
:3123: :3123: :3123:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกกกกค่าาาาาา :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: :pig4:
-
ลักไม่ลัก
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
น้องเมาแล้วน่ารักคูณสอง
-
บทที่ 13 – เป็นแฟนกันไหม ฉันถามใจมานาน ก็กว่าจะมั่นใจ ว่าเธอคือคนนั้น – [เป็นแฟนกันไหม - โฟร์มด]
เหมือนว่าวันนี้ทุกคนจะมามหาวิทยาลัย มองไปทางไหนก็เห็นแต่นักศึกษาเต็มไปหมด ทั้งที่ไม่มีการเรียนการสอนน่าจะเป็นเพราะช่วงเย็นมีการประกวดดาวเดือนของนักศึกษาชั้นปีหนึ่ง
หลายวันที่ผ่านมาคุณจันทน์ มีเดือนของคณะบัญชีภาคอินเตอร์ชั้นปีหนึ่ง เป็นสารถีไปรับไปส่งที่บ้านแทนรองเดือนมหาวิทยาลัยปีสาม ที่ต้องไปปฏิบัติหน้าที่ในฐานะรองเดือนฯ ช่วยดูแลจัดการงานที่กำลังจะเกิดขึ้น ทำให้ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน มีแค่โทรศัพท์หากันเท่านั้น
วันนั้นที่ได้ไปเที่ยวกลางคืนเป็นครั้งแรก คุณจันทน์ตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวจากการดื่ม แถมยังโดนคนตัวสูงบ่นใส่อีกชุดใหญ่เรื่องที่เขากินเบียร์ แล้วยังจำไม่ได้ว่าตัวเองทำอะไรไปบ้าง ตอนที่พี่ไอดินเล่าให้ฟังว่าเขาหอมแก้มอีกคนต่อหน้าทุกคนในคืนนั้น เขายังไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองทำแบบนั้น แต่พอเจอเพื่อนในอีกสองวันถัดมาความสงสัยนั้นกลับหายไปสิ้น แงแง!!
“คุณจันทน์ .. คุณจันทน์ .. ไอ้คุณจันทน์!!”
“หา .. อะไร? เสียงดังทำไม”
“มึงเหม่ออะไร ..กูถามว่าจะไปไหนต่อ พี่ปลานัดกูแต่งหน้าทำผมตอนบ่ายสอง”
“เอ่อ! ไปหอสมุดไหม จะได้ไปหาหนังสือทำรายงานเพิ่มด้วย”
“เออ .. ดีดี หาเผื่อกูด้วย กูยอมมาประกวดอะไรนี่ แทนมึงเลยนะ มึงต้องสำนึกบุญคุณกูบ้าง”
“หื้อ~ ใช่เหรอ?”
“ใช่! อย่ามาเถียง .. กูไม่สน กูจะไปนอน แล้วมึงก็ต้องหาหนังสือมาเซ่นกู .. อ่ะ ไอ้ผามาแล้ว บอกมันให้รอหน้าหอสมุดเลยนะ มึงบอกกะทิแตงไทยด้วย”
“อืม โอเค”
...
...
เมื่อได้หนังสือครบตามที่ต้องการแล้ว ตกลงกันว่าจะมากินข้าวกลางวันที่โรงอาหารกลาง แทนการเดินไปกินข้าวหน้ามอ และแตงไทยบอกว่ามีร้านขายสุกี้เจ้าใหม่มาขายและอร่อยมาก
“คนเยอะจัง จะมีที่นั่งไหมเนี้ย”
“เออว่ะ เปลี่ยนไปกินหน้ามอดีกว่าป่ะ?”
“เราขี้เกียจเดิน .. มันร้อน”
คุณจันทน์บ่นออกมาอย่างงอแง เที่ยงกว่าแบบนี้ แดดร้อนขนาดนี้ แค่เดินจากหอสมุดมาโรงอาหารกลาง เขาก็รู้สึกว่าเหงื่อมันแย่งกันออกมาจากตัวเขาแล้ว ถ้าให้เดินจากที่นี่ไปหน้ามออีก เขาต้องระเหยกลายเป็นไอแน่นอน
“ฟรานซ์ ฟรานซ์ .. ไอ้เชี่ยฟรานซ์”
“เฮ้ย! ไอ้เจมส์ แดกข้าวเหรอ พวกกูนั่งด้วยดิ .. แล้วมึงยังไม่ไปเตรียมตัวเหรอ?”
“เออ!! กูจะเรียกให้มึงมานั่งนี่แหละ .. พวกกูจะไปแล้ว”
“สวัสดีครับ คุณจันทน์ นั่งด้วยกันนะครับ”
เจมส์ เดือนวิศวกรรมศาสตร์ ชั้นปีหนึ่ง หันไปทักทายคนตัวเล็กหน้าหวาน ที่เจอหน้ากันบ่อยมากในช่วงนี้ เพราะเขาและไอ้ฟรานซ์ต้องซ้อมประกวดดาวเดือนด้วยกัน คุณจันทน์กับเพื่อนมักจะมารอฟรานซ์กลับบ้านเกือบทุกวัน เจอหน้ากันบ่อยแต่ยังไม่เคยคุยจริงจังสักที เพื่อนของไอ้ฟรานซ์คนนี้ อย่างน่ารัก ทำให้หนุ่มวิศวะอย่างพวกเขาใจสั่น อยากรู้จัก อยากทักทาย
“อะ อืม~ .. สวัสดี”
“อย่าหม้อ!! โดนตีนพี่กูนะมึง”
“โห่~ !!”
เสียงโห่ของหนุ่มวิศวะทั้ง 4 คนทำให้ฟรานซ์กับภูผา ได้แต่ยิ้มขำกับความโหยหวนของเพื่อนใหม่ต่างคณะ และยังเป็นรุ่นน้องของพี่ชายเขาอีก คนตัวเล็กทำหน้าไม่ถูกเมื่อได้ยินประโยคที่ฟรานซ์เอ่ยแซว แต่เพื่อนคนอื่นกลับยิ้มแบบมีเลศนัย
“งั้นกูไปแระ เจอกันที่งาน .. ไปนะครับคุณจันทน์ .. เย็นนี้ช่วยเชียร์ผมด้วยนะครับ”
“ฮิ้ว~”
“มึงรีบไปเลย หยอดเพื่อนกูจัง .. ถ้ารู้ว่าของใครมึงจะหนาว”
ประโยคแรกบอกกับเจมส์ แต่ประโยคถัดมาเหมือนบ่นพึมพำกับตัวเองแค่นั้น แต่ภูผาที่ยืนอยู่ใกล้ หันไปยกนิ้วให้อย่างรู้กันทันทีที่เพื่อนพูดจบ กว่าพวกมันจะไปเล่นเอาคนตัวเล็กถึงกับหน้าแดงกับมุขจีบสาวของพวกมัน
“นี่รู้ป่ะ? .. พวกพี่ที่สโมฯ เม้าท์มาว่า วันนี้มีโชว์พิเศษด้วยนะ”
“โชว์พิเศษ? จากใครเหรอ?”
กะทิที่กลับมาจากซื้อน้ำให้เพื่อน ถามขึ้นอย่างสนใจ
“เราก็ไม่รู้ ถามแล้วพี่เค้าก็ไม่บอก .. บอกแค่ว่า ถ้าไม่รอดูคือพลาด!!”
“แล้วพี่ดิน ได้บอกอะไรคุณจันทน์ไหม?”
“ฮึ .. บอกแต่ว่าให้พี่ปัณณ์จองที่ให้แล้วแค่นั้น”
แตงไทยเริ่มไปทำงานที่สโมสรนักศึกษาตามการชักชวนของพี่สาว เล่าให้เพื่อนฟังถึงเรื่องที่ตัวเองรู้มา
“วันนี้ พี่ดินต้องหล่อมากแน่ๆ .. ว่าป่ะ คุณจันทน์ กะทิ .. อุ้ย! ตื่นเต้นอ่ะ อยากเห็น วาร์ปไปเย็นนี้เลยได้ป่ะ”
“นี่เบาหน่อย แฟนเค้ายังไม่ตื่นเต้นเท่าเธอเลย”
“กะทิ ยังไม่ใช่แฟนสักหน่อย”
“เหรอ~~”
กะทิแตงไทยแทบจะประสานเสียงออกมาพร้อมกัน คุณจันทน์คิดในใจว่า ก็มันยังไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆนี่นา ถึงแม้จะเคยจูบ เคยกอดกันมาแล้วก็เถอะ แต่อีกคนยังไม่เคยขอเขาเป็นแฟนเลยหนิ!!
------------------------------------------------------
สถานที่จัดงานประกวดปีนี้คืออาคารเอนกประสงค์ของมหาวิทยาลัย ที่สามารถจุนักศึกษาได้หลายพันคน แต่วันนี้กลับดูเล็กลงไปถนัดตา ฟรานซ์โดนตามตัวตั้งแต่ยังกินข้าวไม่เสร็จ ตอนนี้เหลือแค่พวกเขา 4 คนเท่านั้น
“คนเยอะวะ .. จะไปยืนตรงไหนล่ะเนี้ย!”
“แกยังดีภูผา ตัวสูงยืนตรงไหนก็เห็น .. ดูพวกชั้นสิ!! จะเห็นเวทีกะเค้าไหม?”
“เกิดมาเตี้ย ก็เพลียไปน้อง หึหึ”
เสียงโทรศัพท์ของคุณจันทน์ดังขึ้นเสมือนเป็นการห้ามศึกระหว่างแตงไทยและภูผา พอเห็นว่าเป็นใครโทรมา คนตัวเล็กก็ยิ้มหวานให้กับโทรศัพท์ตัวเองทันที พร้อมกดรับสาย
“ฮะ พี่ไอดิน~”
[อยู่ไหนครับ?]
“อยู่หน้าทางเข้าฮะ .. พี่ไอดินอยู่ไหนเหรอ?”
[อยู่หลังเวทีครับ .. เดี๋ยวไอ้ปัณณ์ไปรับนะ มันจองที่ให้แล้ว กินข้าวแล้วใช่ไหม?]
“กินแล้วฮะ พี่ไอดินล่ะ กินข้าวรึยัง? เหนื่อยไหม?”
[แค่นี้ก็หายเหนื่อยแล้ว .. คิดถึงคุณจันทน์ที่สุด]
“อ่า .. ครับ”
[หึหึ .. ปัณณ์กำลังเดินไปหานะ]
“ฮะ”
ไอดินรู้ได้ในทันทีว่าคนตัวเล็กหน้าจะขึ้นสีแค่ไหน เพียงแค่เขาบอกว่าคิดถึง อีกคนก็เขินอายเสียแล้ว ถ้ารู้ว่าวันนี้เขาจะทำอะไร จะเป็นยังไงนะ คุยกันต่ออีกนิดหน่อยก็วางสายไป
“พี่ปัณณ์ สวัสดีครับ/ค่ะ”
“หวัดดี .. ไปไป เข้าไปข้างในกัน”
ปัณณ์ พาคนของเพื่อนไปที่ด้านขวาของเวที ที่มีบรรดาไอ้พวกลิงกัง เพื่อนในชั้นปีเดียวกันกับเขายืนจองให้อยู่ ว่าแต่มันไปเกณฑ์ไอ้พวกนี้มาได้ยังไงวะ มันต้องแลกด้วยอะไร ไอ้ลิงกังมันถึงยอมทำตามวะ
“พวกมึง!! น้องมาแระ ขอบใจเว้ย”
“คนไหน กูเดาว่า คนนี้??”
“เออ!! .. นี่คุณจันทน์ นั่นกะทิ แตงไทย แล้วก็ภูผา”
“สวัสดีครับ / สวัสดีค่ะ”
“คนนี้เหรอวะ มิน่าล่ะ!! ไอ้เหี้ยดินแม่งลงทุน”
“ชื่อก็น่ารัก หน้าตาก็น่ารัก .. กูจะเอาแบบนี้ จะเอาๆ”
คุณจันทน์ยกมือสวัสดีและขอบคุณที่จองที่ไว้ให้ แต่แอบเขินนิดหน่อยเมื่อถูกชมซึ่งๆหน้า ก่อนที่ปัณณ์จะห้ามปรามแล้วทั้งกลุ่มวิศวะ ขยับถอยหลังลงไปให้คนตัวเล็กและเพื่อนได้ยืนอยู่ด้านหน้าสุด และเป็นจุดที่เห็นเวทีได้ชัดเจนเลย
“อุ้ย! นั่นพี่พอร์ชหนิ?”
“ไหน! พอร์ช .. ไอ้พอร์ช มึงมานี่ดิ”
แตงไทยหันไปเห็นพอร์ช กำลังเดินเข้ามาพร้อมเพื่อนอีก 3-4 คน หลุดปากพูดขึ้นมา ปัณณ์ที่ได้ยินหันไปมองตามแล้วเรียกอีกคนให้เดินมาหา
“สวัสดีครับ / สวัสดีค่ะ”
“อืม~ หวัดดีน้องๆ .. หวัดดีพี่ปัณณ์ มีไรพี่?”
“ไม่มี!! กูเรียกมึงไม่ได้ไง? มึงมาดูอะไรแบบนี้เป็นด้วยเหรอวะ”
“โดนไอ้พวกนั้นลากมาอ่ะ .. อะ อ้าว!! แม่งหาย ไม่รอกูอีก”
“พี่พอร์ช ยืนตรงนี้กับหนูได้นะคะ หนูยินดีและเต็มใจ”
สาวอารมณ์ดีประจำกลุ่มเอ่ยชักชวน เพื่อนที่เหลือต่างพากันพยักหน้าชักชวน ให้หนุ่มหน้าสวย ของถา’ปัด ปีสองยืนด้วยกัน
“เออ มึงยืนกะน้องนี่แหละ .. เฝ้าให้กูด้วย เดี๋ยวกูมา อย่าเสือกหนีไปไหนล่ะ”
“หะ!! อะไรวะ .. เออ ก็ได้พี่”
ปัณณ์บอกกับพอร์ชหลังจากที่นึกอะไรดีดีออก แล้วเดินหายไปหลังเวที สักพักกลับมาพร้อม ไอดิน ฟรังซ์ และพฤกษ์ เสียงฮือฮาจากสาวแถวนั้น แต่เสียงโห่ร้องกลับดังมาจากพวกลิงกังด้านหลัง
“โห! ทีแบบนี้มึงมีเวลาเดินลงมาได้นะไอ้ดิน เมื่อเช้ากูขอ เสือกบอกไม่ว่าง ไอ้เพื่อนเหี้ย!”
“เงียบปากดิ! จะเอาไหมหรือจะยกเลิก”
“เอาคร้าบ~ เงียบแล้วคร้าบ~”
“พอร์ช .. วันนั้น ขอบคุณนะ”
“สบายมากพี่”
พอไอดินเดินมาถึงไอ้พวกลิงกังก็เอ่ยปากบ่นทันที ทำให้เขาต้องยกเรื่องข้อตกลงมาขู่ ไม่อย่างนั้นพวกมันคงไม่หยุดแน่ แล้วหันไปทักทายรุ่นน้องอีกคน พร้อมเอ่ยขอบคุณเรื่องที่หอสมุด
“หูย~ หล่อจริงอะไรจริง .. พี่ดิน หล่อมาก หล่อที่สุดเลยค่ะ อร๊าย~”
“ขอบคุณครับ .. คุณจันทน์ คิดถึง”
“อื้อ~ .. พี่ไอดิน มาพูดอะไรตรงนี้เล่า”
“หึหึ .. พูดจริง”
“นี่งานเสร็จแล้วเหรอฮะ”
“ยังครับ .. เหลือช่วงท้ายอีกนิดหน่อย”
ระหว่างรอเวลาเปิดงาน ฟรังซ์ ปัณณ์ และพอร์ช ยืนจับกลุ่มคุยกันอยู่ ไอดิน คุณจันทน์ และพวกเพื่อนคนตัวเล็ก ยืนคุยกันอยู่อีกกลุ่ม ส่วนพฤกษ์หลังจากเดินเข้าไปพูดอะไรสักอย่างให้พอร์ชด่าใส่แล้ว เจ้าตัวก็เดินเข้าไปคุยกับเพื่อนด้านหลัง ไม่นานก็มีเสียงเฮดังขึ้น
“เบาก่อนไอ้พวกเหี้ย .. เอาเปล่า? ตกลงไหม?”
“ไม่ .. ไม่ตกลงก็โง่แล้วคร้าบ สบายไปสิพวกกู”
“ดีล~ / ดีล~”
คุณจันทน์หันไปมองเมื่อได้ยินเสียงเฮดังขึ้น เห็นพี่พฤกษ์กำลังตกลงอะไรสักอย่างกับพวกพี่ด้านหลัง แล้วต้องหันกลับมาเพราะคนตัวสูงยกมือมาวางไว้ที่หัวเขาแล้วบิดให้หันไปมองกัน
“หืม~ .. อะไรฮะ”
“วันนี้กลับบ้านดึกได้ไหม? ไปฉลองกัน .. ชวนเพื่อนไปด้วย ฟรานซ์พี่บอกแล้ว”
“อืม~ .. ภูผา กะทิ แตงไทย ไปไหม? พี่ไอดินชวนไปเลี้ยงคืนนี้”
“เอ๊ย! ไปดิๆ .. ไปครับ / ไปค่ะ”
“โอเค .. ทุกคนบอกที่บ้านด้วย เค้าจะได้ไม่เป็นห่วง”
“ครับผม / ค่ะ”
-------------------------------------------------
เสียงดนตรีดังขึ้นทำให้รู้ว่า การประกวดใกล้จะเริ่มต้นแล้ว เสียงกรี๊ด เสียงตบมือดังสนั่นเมื่อพิธีกรชายหญิงในชุดนักศึกษาเดินออกมาจากหลังเวที
“สวัสดีครับ หนุ่มหน้ามนคนซื่อ ชื่อทอย นิเทศศาสตร์ปีสามครับ”
“สวัสดีค่ะ ดิฉัน น้ำตาล อักษรศาสตร์ปีสามค่ะ”
พิธีกรแนะนำตัว พร้อมเล่าความเป็นมาเป็นไปของการประกวดในครั้งนี้ แนะนำรายชื่อท่านคณะกรรมการที่มาช่วยตัดสินการประกวดในวันนี้
“เอาล่ะค่ะ พูดกันมาเยอะแล้ว .. เรามาพบกับผู้เข้าประกวดดาวเดือนของปีนี้กันดีกว่านะคะ”
“ขอต้อนรับดาวเดือนจากทั้ง 16 คณะ ขึ้นบนเวทีเลยครับ”
เสียงตบมือต้อนรับดังไปทั่วบริเวณ เหล่าบรรดาผู้เข้าประกวดพากันเดินออกมาเป็นคู่ ฟรานซ์และเยลลี่ เป็นตัวแทนของคณะบัญชีภาคอินเตอร์ พอคนทั้งคู่ออกมาคุณจันทน์และเพื่อน พากันตบมือยกใหญ่
การประกวดเริ่มจากการแนะนำตัวของของผู้เข้าประกวดทีละคน และดูเหมือนว่าเดือนจากคณะนิเทศฯ จะได้รับเสียงกรี๊ดถล่มทลาย จนมาถึงการแสดงความสามารถพิเศษ ดาวเดือนส่วนใหญ่มักจะร้องเพลง เต้นประกอบเพลง อะไรว่าไปแต่ของ ฟรานซ์คือโชว์ทักษะการเล่นบอล มีพี่เจ๋งกัปตันทีมฟุตบอลของมหา’ ลัยมาช่วยในชุดบอลสีประจำมหาวิทยาลัย ฟรานซ์โชว์การเลี้ยงลูกบอลหลบสิ่งกีดขวาง การเดาะลูกบอล และการเตะลูกบอลให้ไปโดนสิ่งของที่ตั้งวางไว้ตามจุดต่างๆ ซึ่งถือว่าฟรานซ์ออกมาได้อย่างดีเลย
หลังจากจบการแสดงความสามารถพิเศษ มีการประกาศรายชื่อผู้เข้ารอบ ซึ่งฟรานซ์และเยลลี่ได้เข้ารอบต่อไปทั้ง 2 คน ในช่วงก่อนรอบตอบคำถาม ถูกคั่นเวลาด้วยการแสดงของดาวเดือนชั้นปีสอง ซึ่งสามารถเรียกเสียงหัวเราะได้อย่างมากมายกับละครสั้นประกอบเพลง ไม่มีใครคิดว่าพวกพี่เค้าจะกล้าแสดงออกกันขนาดนี้ แต่ละคนทั้งสวยทั้งหล่อทั้งนั้น
“มาแล้วครับ อยู่ในมือผมแล้ว สำหรับผลการประกวดดาวเดือนประจำปีนี้นะครับ”
“ตื่นเต้นกันไหมคะ? ขอบอกว่า ตอนตัวเองประกวดยังไม่ตื่นเต้นขนาดนี้เลยค่ะ”
“อ๋อ~ ที่ประกวดเมื่อ 20 ปีที่แล้วใช่ไหมครับ พี่น้ำตาล”
“แหม~ ปีเดียวกับคุณเลยค่ะ คุณทอยหนังตะลุง”
“โอ้ว~ .. อย่าพูดถึงครับ ทอยขอ~”
เรียกเสียงหัวเราะจากคนในหอประชุมได้อีกหน รุ่นน้องบางคนไม่รู้เรื่อง เช่นคุณจันทน์ที่หันไปถามคนข้างตัวทันที ได้ความว่า ตอนประกวดดาวเดือนพี่ทอยใช้การแสดงหนังตะลุง แต่ชุดโสร่งที่ใส่มันไม่เอื้ออำนวยแทนที่จะได้แสดงหนังตะลุง กลับโชว์อย่างอื่นใต้โสร่งนั้นแทน
“แหม~ สงสัยกันใหญ่ .. ขอข้ามนะครับ ขอเชิญตัวแทนจากทั้ง 16 คณะ ขึ้นมาบนเวทีอีกครั้งครับ”
“ขอเสียงปรบมือให้น้องทั้ง 32 คน ด้วยค่ะ”
“เอาล่ะครับ ได้เวลาแล้ว ขออนุญาตประกาศผลประจำปีนี้เลยนะครับ”
...
...
“ขอกราบขอบพระคุณคณะกรรมการทุกท่าน และผู้ให้การสนับสนุนทุกรายนะคะ ที่ลืมไม่ได้เลยคือน้องทุกคนที่มาร่วมงานในวันนี้”
“ใช่ครับและเพื่อเป็นการขอบคุณทุกคน วันนี้ชั้นปีสามเรามีเซอร์ไพร์สมาให้ทุกคนครับ .. แต่ว่าจะเป็นอะไรนั้น ขอเวลาเราจัดเวทีสักครู่นะครับ”
“วันนี้เราสองคนหมดหน้าที่ลงเพียงเท่านี้ ขอกราบขอบพระคุณทุกท่าน และ สวัสดีค่ะ / สวัสดีครับ”
ระหว่างที่พิธีกรกำลังกล่าวลาอยู่นั้น ไอดินหันมาบอกว่าจะเข้าไปช่วยงานด้านใน ให้คุณจันทน์ยืนดูอยู่ตรงนี้ห้ามไปไหนเด็ดขาดจนกว่าอีกคนจะลงมารับเอง
เครื่องดนตรี ลำโพง ถูกย้ายขึ้นมาบนเวทีอย่างรวดเร็วเพียงไม่กี่นาทีทุกอย่างก็พร้อม เสียงกรี๊ด เสียงตบมือเกิดขึ้นอีกครั้ง จากหนุ่มหล่อหน้าเป็น สุดแสนจะทะเล้นอย่างแมค วิศวกรรมศาสตร์ชั้นปีสาม
“สวัสดีครับทุกคน .. แหม เจอคนหล่อกรี๊ดกันไม่หยุดเลยนะ .. โอเค โอเค พี่รู้ว่าพี่หล่อ”
“โห่!! ไอ้หลงตัวเอง”
เสียงตะโกนแซวจากด้านล่างทำให้ทั้งหอประชุมเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ใครจะกล้าแซว ถ้าไม่ใช่เพื่อนของคนด้านบน
“คุณครับ พอก่อน!! ขอผมเป็นงานเป็นการก่อน วันนี้ผมได้รับหน้าที่จากสโมสรนักศึกษาชั้นปีที่สาม มามอบความบันเทิงให้กับงานนี้ พวกเราตั้งใจกันมากนะครับ เอาล่ะ!! เหมือนข้างหลังจะพร้อมแล้ว งั้นผมขอเปิดตัว Handsome Band หน่อยค้าบ~”
กรี๊ด~~ กรี๊ด~~
เสียงกรี๊ดสนั่นหอประชุม เมื่อหนุ่มหล่อทั้ง 4 คนเดินออกมา ปาล์ม เดือนสถาปัตยกรรม (กลอง), ธาม เดือนศึกษาศาสตร์ (คีย์บอร์ด), ก็อต เดือนทันตแพทย์ศาสตร์ (กีต้าร์), โอห์ม เดือนศิลปกรรมศาสตร์ (เบส)
“พวกเราอยากให้ทุกคนมาสนุกไปพร้อมกับเรานะครับ อ้อ!! วันนี้เรามาในตีม ความรัก นะ ใครหลงรัก ใครอยากบอกรัก หรืออยากสารภาพรัก เตรียมตัวให้พร้อมนะครับ พร้อมกันยัง?”
“พร้อม~”
“งั้นเรามาร่วมเดินทาง ไปหาความรักกันเลยครับ”
เสียงไม้กลองตีบอกจังหวะ 3 2 1 .. เสียงคีย์บอร์ดเริ่มทำนองไพเราะ ตามด้วยเครื่องดนตรีทั้ง 4 ชิ้นบรรเลงพร้อมกัน เสียงกรี๊ดดังขึ้นอีกครั้งเมื่อ แก็ป หนุ่มหล่อเดือนคณะวิทยาศาสตร์ และเป็นเจ้าของตำแหน่งเดือนมหาวิทยาลัย ชั้นปีสามเดินออกมาพร้อมด้วย โอปอล์ ดาวคณะบริหารธุรกิจ และเป็นดาวมหาวิทยาลัย ในชั้นปีเดียวกัน
♪ ออกตามหาซึ่งกันและกัน เพื่อจะอยู่เคียงกันและกัน ต่างคนตั้งคำถามและหาคำตอบ เมื่อไหร่เราจะพบกัน .. เราเกิดมาเพื่อเป็นของกันและกัน นี่คือบรรชาของสรวงสรรค์ ให้เราต้องเจอกันสักวันในชีวิตนี้ เกิดมาดูแลหัวใจอีกดวง เกิดมาเพื่อรักแค่คนนี้ เกิดมาเพื่อมี สักวันที่ฉันมีเธอ ♪
เสียงนุ่มทุ้มกับเสียงหวานใส ทำให้ทั้งหอประชุมดื่มด่ำไปกับความหวานของคนทั้งคู่ แตงไทยหันมากระซิบบอกเพื่อนว่า พี่สองคนนี้เป็นแฟนกัน ตั้งแต่การประกวดจบ เหมาะสมกันมาก เพราะคนนึงก็หล่อตี๋ ขาว อีกคนก็สวยหวาน น่ารัก
หลังจากเพลงแรกจบ เพลงต่อไปมีดาวเดือนของชั้นปีสาม ทยอยออกมาร้องเพลง ทั้งเพลงหมู่ เพลงเดี่ยว และทุกคนในหอประชุมต่างพากันร้องคลอไปด้วย
“เอาล่ะครับ เราเดินทางมาถึงช่วงสุดท้ายของงานวันนี้แล้วนะครับ ทุกคนเหนื่อยกันรึยังครับ”
“ยาง~”
“ถ้าอย่างนั้น เราจบโหมดซึ้ง แล้วมาเริ่มต้นกับความมันส์กันดีกว่า .. แต่ขอเปลี่ยนนักดนตรีนิดนึงนะ ให้ไอ้พวกที่หล่อน้อยกว่าผมไปพัก และเชิญไอ้พวกที่หล่อไม่ได้ครึ่งของผมขึ้นมาประจำที่เลยครับ”
แมคยังคงสร้างเสียงหัวเราะให้กับงานได้เป็นอย่างดี นักดนตรีชุดใหม่ที่ขึ้นมา คุณจันทน์บอกเลยว่ารู้จักทุกคน ไม่ว่าจะเป็นพี่พฤกษ์ (เบส) พี่ฟรังซ์ (คีย์บอร์ด) พี่ตั้มพี่จากทีมบาสฯ (กลอง) และคนสุดท้ายที่ได้รับเสียงกรี๊ดดังที่สุด จนคุณจันทน์ยังตกใจ นั่นคือ พี่ไอดิน ที่เดินหิ้วกีต้าร์ไฟฟ้าเข้ามา
“เอาล่ะ .. ไม่พูดเยอะเจ็บคอ เราไปมันส์ต่อเลยดีกว่า”
เมื่อมือกลองได้รับสัญญาณจากนักร้องนำ เสียงไม้กลองกระทบกันเป็นการบอกการเริ่มต้น เสียงกลองหนักที่ดังขึ้นมาหอประชุมแทบแตกอีกครั้งกับ 'คนไม่เอาถ่าน' คุณจันทน์ไม่คิดว่า พี่แมคร้องเพลงได้ดีขนาดนี้ แล้วยังดูเท่ มีเสน่ห์มากๆ คนในหอประชุมร่วมกันร้องตามอย่างดัง ทุกคนสนุกไปด้วยกัน ฟรานซ์ตามมาสมทบหลังจากทำหน้าที่ของตัวเองในการประกวดเสร็จเรียบร้อย เมื่อเพื่อนครบยิ่งทำให้พวกเขาสนุกกันยกใหญ่
เพลงดังหลากหลายเพลงถูกนำมาร้อง 'ทุกอย่าง' , 'หวั่นไหว' , 'ซิลเดอเรลล่า' คนตัวเล็กที่ไม่เคยรู้เลยว่า อีกคนจะเล่นกีต้าร์เป็นด้วย เขายอมรับว่าไม่อาจละสายตาจากคนบนเวทีได้เลย หลายครั้งที่เราสองคนสบตากันแล้วยิ้มให้กัน แต่ละเพลงที่ถูกเลือกมาเล่น ไม่ว่าจะเป็น 'เล่นของสูง' , 'เพียงกระซิบ' , 'ติ๊กต๊อก' เล่นเอาเหนื่อยทั้งคนบนเวทีและล่างเวทีเลย
“เอาอีกไหม?”
“เอาอีก”
“เหนื่อยยัง?”
“ยาง~~”
“แต่ตอนนี้ คนหล่อเหนื่อยมาก~ .. เหลืออีกแค่ 2 เพลงแล้วนะครับ”
“โห่...”
“แต่ของดีมันอยู่ตรงนี้นะ ... 2 เพลงสุดท้ายมันจะพิเศษยังไง ไปฟังกันเลยครับ”
ไฟในหอประชุมถูกหรี่ลง แต่ไฟสปอร์ตไลท์ส่องไปที่มือคีย์บอร์ด แล้วย้ายไปที่มือเบสของวง พี่พฤกษ์ .. เสียงกะทิแตงไทย กรี๊ดจนคุณจันทน์หูชา เสียงดนตรีเริ่มเร่งจังหวะมากขึ้น ทุกคนในหอประชุมกรี๊ดกันสนั่นเมื่อรู้ว่า มือเบสได้กลายมาเป็นนักร้องไปแล้ว และยิ่งส่งเสียงดังขึ้นกับเพลง 'ไม่บอกเธอ'
คุณจันทน์สังเกตเห็นว่า นักร้องนำมองลงมาข้างล่างเพียงจุดเดียว จุดที่มีหนุ่มถา’ปัดปีสองยืนอยู่ จนถึงช่วงกลางเพลง คนตัวเล็กหันไปดูทางขวา เห็นพี่ปัณณ์กำลังยื้อแขนพี่พอร์ชไว้ ไม่ให้เดินหนีไปไหน แล้วหันไปพูดอะไรกับพี่ด้านหลัง พี่พวกนั้นขยับมายืนล้อมรอบกั้นไว้อีกชั้นทันที คุณจันทน์เห็นพอร์ชทำหน้าเหมือนโดนขัดใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา หลังจากนั้นท่อนต่อมาของเพลงถูกร้องออกมาดังมากจากพี่กลุ่มด้านหลัง
♪ มองกันให้ดีเธอก็คงรู้ ในความห่วงใยฉันมีอะไรซ่อนอยู่ ที่ยังไม่รู้คือเธอนั้นคิดอย่างไร มองกันให้ดีเธอก็คงจะเห็น ความจริงที่เป็นว่าฉันคิดอะไร หนึ่งคำนั้นที่ยังไม่ได้พูดไป ♪ --- เสียงทุกคนช่วยกันร้อง
เสียงร้องดังมาก และน่าจะมากพอกับหน้าที่ขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัดของพี่พอร์ช เจ้าตัวพยายามจะเดินหนี แต่พี่ปัณณ์และพี่ด้านหลังกั้นไว้ คุณจันทน์ กะทิ แตงไทย กระโดดพร้อมร้องเพลงไปด้วยกัน พี่ปัณณ์เรียกให้ฟรานซ์กับภูผาไปช่วยยืนกันพี่พอร์ช ซึ่งเหมือนทั้งสองคนจะเต็มใจช่วยเป็นอย่างดี
♫จะเก็บเอาไว้ในวันที่จะเผยใจ รอวันนั้น วันที่ฉันแน่ใจ ว่าวันนี้เธอคิดว่าฉันนั่นใช่ และเธอพร้อมจะฟังความข้างใน จะบอกว่ารักให้เธอได้ยินใกล้ใกล้ บอกว่ารักเธอได้ยินหรือไม่ ถ้ายังไม่ชัดฟังอีกครั้งก็ได้ ได้ยินไหมว่า 'รั ก เ ธ อ ทั้ ง หั ว ใ จ' ♫ -- พฤกษ์ร้อง
คุณจันทน์ยิ้มให้กับพี่ไอดินที่มองตรงมาที่เขา เสียงกรี๊ด เสียงตบมือจากคนรอบข้างเรียกสติคุณจันทน์ได้อีกหน เพลงจบลงแล้วแต่พอร์ชยังคงยืนหน้าแดงอยู่ข้างพี่ปัณณ์ โดยมีพี่ปัณณ์คล้องแขนยึดไว้แน่น
“ไหวอ่ะป่าวเนี้ย ไหวอ่ะไหวอ่ะป่าวเนี้ย!! .. ไหวม้ายยยยย”
“ไหว~~”
“บางคู่เค้าก็บอกความในใจกันไปแล้วเนอะ”
กรี๊ด~~ กรี๊ด~~
“ต่อไปเป็นเพลงสุดท้ายแล้วนะ .. อยากฟังใครร้องดี?”
ไอดิน~ ไอดิน~ ไอดิน~
“หึหึ .. รอดูเอาเอง ว่ามันจะร้องไหม แต่ก่อนจะถึงเพลงสุดท้าย พวกเราชั้นปีสาม ขอขอบคุณทุกคนมากนะครับ ...”
ในขณะที่แมคพูดขอบคุณทุกคน ฟรังซ์ พฤกษ์ และไอดิน เดินไปนัดแนะตกลงอะไรกัน แล้วหันมองตรงมาที่คนตัวเล็กยืนอยู่ เจ้าตัวเลยยกมือโบกให้กำลังใจไป
“พร้อมไหม? ยังมีเสียงเนาะ? กรี๊ดออกมา กรี๊ดแบบพรุ่งนี้จะไม่ได้กรี๊ดอีกแล้ว เข้าใจนะ”
กรี๊ด~~ กรี๊ด~~
“เออแบบนี้แหละ เอาแบบนี้เลยนะ .. งั้นไปฟังกันเลยครับ”
*** ต่ อ ด้ า น ล่ า ง น ะ ค ะ ตั ว อั ก ษ ร มั น เ กิ น อ่ ะ ***
-
* * ต่ อ * *
หอประชุมเงียบเสียงลงอีกครั้ง เสียงคีย์บอร์ดที่เริ่มอินโทรของเพลงบรรเลงขึ้นมาอย่างไพเราะ ตามด้วยเสียงทุ้มติดจะแหบนิดหน่อย ที่คนตัวเล็กคุ้นเคยเป็นอย่างดี เสียงที่เขาได้ยินแทบทุกวัน
♪ เราลองมาคบกันดูไหม เหนื่อยใจเมื่อไหร่ก็แค่พัก แค่อยากจะเรียกเธอที่รัก ถ้าเธอไม่ว่าอะไร เราลองเป็นแฟนกันดูไหม ให้ฉันคนนี้เป็นที่พัก แค่อยากดูแลเธอแค่นั้น ไม่ได้ต้องการอะไร ♪ -- ไอดิน
♪ จะคอยนั่งข้างข้าง เวลาที่เธอนั้นเหงาใจ จะเป็นคนคอยซับน้ำตา เวลาที่เธอไม่เหลือไคร อดีตที่ผ่านมา ช่างเถอะไม่เป็นไร แผลใจที่เขาทำร้าย ฉันจะเป็นคนรักษาเอง ขอให้เธอจงมั่นใจ กับคำว่ารักที่ให้เธอ ถ้าเธอหมอบหัวใจให้ฉัน ฉันจะดูแลมันอย่างดี จะไม่ทำให้เธอต้องเหงา และจะไม่ทำให้บอบช้ำ สัญญาด้วยหัวใจ เย่!! ♪ -- แมค
คุณจันทน์ไม่รู้ว่าเขาควรจะทำตัวยังไง ทำหน้ายังไง เวลาที่คนตัวสูงร้องเพลงพร้อมเล่นกีต้าร์อยู่นั้น สายตาที่มองลง ความรู้สึกที่สื่ออกมาจากสายตาคู่นั้น สายตาที่จับจ้องเพียงแค่เขาคนเดียว คุณจันทน์ไม่ได้ยินเสียงรอบข้างเลยด้วยซ้ำ ไม่รู้เลยว่าด้านหลังกำลังทำอะไรกัน เหมือนอยู่ในช่วงเวลาต้องมนต์ ช่วงเวลาที่ถูกมนต์สะกดให้ตาของเขามองเพียงคนบนเวทีเท่านั้น
♪ ให้เธอได้รู้ว่ารักที่ให้ ให้เธอได้เห็นรักเธอคนเดียว ให้เธอได้รู้ในใจของฉัน นั้นรักแค่เธอคนเดียว .. เราลองมาคบกันดูไหม เหนื่อยใจเมื่อไหร่ก็แค่พัก แค่อยากจะเรียกเธอที่รัก ถ้าเธอไม่ว่าอะไร เราลองเป็นแฟนกันดูไหม ให้ฉันคนนี้เป็นที่พัก แค่อยากดูแลเธอแค่นั้น ไม่ได้ต้องการอะไร ♪ -- ไอดิน
แล้วเสียงกรี๊ดสนั่น เมื่อพฤกษ์และแมค กระโดดลงมาจากเวที ตรงมาในจุดที่เพื่อนยืนอยู่ คนตัวเล็กละสายตาจากคนบนเวทีหันไปมองรอบตัว แตงไทยกับกะทิ ยืนจับมือกรี๊ดกันจนหน้าดำหน้าแดงอยู่ข้างเขา
♬ มอง มองมาที่ฉัน ช่วยสบตากับฉันสักพักได้ไหม .. อ่าฮะ (คนด้านหลังช่วยกันร้อง) แล้วลองคบกับฉัน .. โย่ว (เสียงดังมาก) เธอจะได้รู้ว่าความรักเป็นไง ♬ – แมค
แมคเดินมาแร็ปตรงหน้าคุณจันทน์ ในหัวคุณจันทน์ตอนนี้ยังคงไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า เสียงเพลง เนื้อร้อง ท่วงทำนอง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันทำให้เขาอาย อายมาก
♪ so let me be our boy ถ้าเธอต้องการคนตลก จะไม่เอ่ยปากเถียงเธอสักคำและจะรับฟังเธอทุกประโยค และจะไม่หายไปไหนเวลาที่เธอต้องการฉัน เวลาทะเลาะจะไม่งี่เง่าไม่ปล่อยไห้เศร้าถึงต้องโทรตามกัน สิ่งที่ขวางกั้นความรักของเรารับรองว่าจะไม่มี ใช่ว่าฉันเลว แค่บางครั้งอาจจะทำตัวไม่ดี ฉันอาจจะมีเหตุผลเลยต้องทำเรื่องที่เธอไม่ชอบ และสิ่งที่อยากจะบอกฉันจะไม่หลอกและจะทำตัวไห้ดี ให้เธอได้รู้ว่ารักที่ให้ ♪ -- พฤกษ์
พฤกษ์เดินตรงไปแร๊ปที่หน้าพอร์ช ยักคิ้วหลิ่วตาด้วยหน้าที่กวนขั้นสุด แล้วเดินกลับมายืนตรงหน้าคนตัวเล็กอีกครั้ง เสียงกรี๊ดร้องที่ไม่รู้ว่าครั้งที่เท่าไร ดังมากจนคุณจันทน์ต้องเอามืออุดหู แต่พอเงยหน้าขึ้นก็พบกับคนตัวสูงกำลังเดินลงมาจากเวที
♪ ให้เธอได้รู้ว่ารักที่ให้ ให้เธอได้เห็นรักเธอคนเดียว ให้เธอได้รู้ในใจของฉัน นั้นรักแค่เธอคนเดียว .. เราลองมาคบกันดูไหม เหนื่อยใจเมื่อไหร่ก็แค่พัก แค่อยากจะเรียกเธอที่รัก ถ้าเธอไม่ว่าอะไร เราลองเป็นแฟนกันดูไหม ให้ฉันคนนี้เป็นที่พัก แค่อยากดูแลเธอแค่นั้น ไม่ได้ต้องการอะไร ♪
แสงแฟลชจากโทรศัพท์มือถือจากกลุ่มคนด้านหลังส่องมาที่คุณจันทน์และไอดิน ทั้งคู่ยืนอยู่ตรงหน้าของกันและกัน คุณจันทน์รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรง และบีบตัวถี่ขึ้น หูอื้อ หายใจได้ไม่เต็มปอด มือเย็น พี่ไอดินยืนร้องเพลงอยู่ตรงหน้า สายตามองมาที่เขา รอยยิ้มสวยส่งมาให้เขา เพลงที่เขาเคยฟังแต่ไม่ได้พิเศษอะไร แต่มันกำลังจะพิเศษ
“คุณจันทน์ .. เป็นแฟนกับพี่นะครับ?”
...
...
“... คือ จ จันทน์ ... จันทน์ไม่~~”
เงียบ เงียบมาก เงียบเกินไปแล้ว เหมือนว่าทั้งหอประชุมรอคำตอบจากคนตัวเล็กกันทุกคน แต่ใจของไอดินกระตุกวูบไปแล้ว เขาเห็นท่าทางการอึกอักของอีกคน แล้วไหนจะคำพูดเบาๆ ว่า ไม่ คำนั้น .. ทั้งที่เขาคิดมาดีแล้ว ทั้งที่เขารอจนแน่ใจแล้วว่าอีกคนไม่ได้รังเกียงเขาและเรารักกัน แต่ทำไม ทำไม??
แล้วพบกันใหม่ :pig4:
Talk : กลับมาแล้วเหมือนเดิม มาอัพตอนใหม่ .. อิอิ
กึ๊ ด เ ติ ง ห า ข น า ด เ น้ อ ! !
-
ไม่ปฏิเสธใช่มะล้าาา :o8:
-
งื้ออออออเขินแทนคุณจันทร์ :hao7: :ling1:
-
ค้างงงงงงงงงง :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แสนเขิน ติดตามนะคะ :mew3:
-
น้องจันทร์จะตอบพี่เขาว่ายังไงเนี่ย
-
บทที่ 14 สิ่งที่ดีที่สุด คือการได้พบเธอ ได้ดูแลเธอ ได้รักเธอหมดใจ [สิ่งที่ดีที่สุด -นิ้ง]
“คุณจันทน์ .. เป็นแฟนกับพี่นะครับ?”
...
...
“... คือ จ จันทน์ .. จันทน์ไม่~ .. คือ~”
เงียบ เงียบมาก เงียบเกินไปแล้ว เหมือนว่าทั้งหอประชุมรอคำตอบจากคนตัวเล็กกันทุกคน แต่หัวใจของไอดินกลับกระตุกไปแล้ว จากท่าทีที่อึกอักของอีกคน แล้วไหนจะคำพูดที่หลุดออกมาเบาๆ ว่า ไม่ คำนั้น .. ทั้งที่เขาคิดมาดีแล้ว ทั้งที่เขารอจนแน่ใจแล้วว่าอีกคนไม่ได้รังเกียงกัน และแน่ใจแล้วว่าเรารักกัน แต่ทำไม เพราะอะไร
...
รอยยิ้มบนใบหน้าของคนตัวสูงค่อยๆจางหายไป จากคำพูดเพียงคำเดียวของคนตรงหน้า แม้มันจะเบาแสนเบา แต่สำหรับเขามันกลับชัดเจนมาก มันก้องกังวาล สะท้อนเด้งไปเด้งมาในหัวเขาตอนนี้ เขาไม่รู้ว่ายืนอยู่ตรงนี้มานานเท่าไรแล้ว แต่ขาเขาไม่มีแรงจะขยับไปไหน
คุณจันทน์ยืนมองหน้าอีกคนด้วยความสงสัย แววตาฉายแววความไม่เข้าใจ นี่มันเกิดอะไรขึ้น พี่ไอดินพูดอะไร แล้วทำไมเงียบไป เขาไม่เข้าใจเลย
“คุณจันทน์ คุณจันทน์!! ... ตอบพี่ไอดินสิ ตอบเร็วๆ กรี๊ด~~”
“..”
“ตอบพี่ไอดิน คุณจันทน์!!”
“.. พะ พี่ไอดิน ถามอะไรเหรอฮะ .. จันทน์ไม่ได้ยิน”
แตงไทยกับกะทิช่วยกันเขย่าแขนคนตัวเล็ก เป็นการเรียกสติให้กับเจ้าตัว คุณจันทน์หันไปมองกะทิกับแตงไทย แล้วหันกลับมามองคนตรงหน้าอีกครั้ง แล้วเอ่ยคำถามออกไป
“.. ไม่ได้ยินเหรอ?”
“ไม่ได้ยินฮะ จันทน์ไม่ได้ยินอะไรเลย”
“เห้อ~ ตกใจหมด ... เอาใหม่นะ คุณจันทน์เป็นแฟนกับพี่นะ? คบกับพี่นะครับ!”
“>///<”
กรี๊ด~~ เย้~~
คุณจันทน์ใจเต้นอย่างแรงกับคำถามนั้น ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นสบตากับอีกคน ดวงตาที่มองกี่ครั้งก็มีแต่ความจริงใจ ถ้าเขาจะเลือกใครสักคนก็คงต้องเป็นคนนี้เท่านั้น คนตัวเล็กพยักหน้าตอบรับด้วยรอยยิ้มหวาน นั่นทำให้ไอดินยิ้มกว้างอีกครั้ง ตรงเข้าโอบกอดคนตัวเล็กที่โผเข้ามากอดตอบเขาเช่นกัน แล้วซุกหน้ากับอกของเขาเห็นแต่หูแดงๆ เพียงเท่านั้น ต่อจากนี้เขามีสถานะใหม่ ที่เรียกว่า แฟน โดยสมบูรณ์แล้ว
---------------------------------------------------------
“เอาเว้ย!! ฉลองให้คนที่ขี้เหร่ที่สุดในคณะได้มีแฟนเป็นตัวเป็นตนกับเขาสักที”
เย้~~ ฮิ้ว~~
“มึงกล้าพูดเนอะ .. ไอ้สัส!”
“ต่อจากนี้ หล่อด้วย โสดด้วย เหลือแค่มึงกับกู เท่านั้น จำ!!”
“แต่ข้อนี้กูเห็นด้วยและยอมรับว่ะ”
“เตรียมตัวบันเทิงคร้าบ~~”
แมคกอดคอพฤกษ์ พากันเข้ามาชนแก้วกับไอดิน ที่มีคนตัวเล็กนั่งอยู่ข้างกาย เขาทำเพียงส่ายหน้าอย่างหน่ายๆให้กับเพื่อนตัวเองเท่านั้น
งานฉลองหลังการประกวด จัดขึ้นที่ร้านอาหารกึ่งผับของรุ่นพี่พวกเขาเอง เรียกว่าปิดร้านฉลองเลยดีกว่า ปีสามเกือบทุกคณะที่เกี่ยวข้องกับการประกวด ไหนจะบรรดาลิงกังทั้งหลายอีกเกือบ 20 ชีวิตนั้น ร้านที่เหมือนจะใหญ่กลายเป็นคับแคบไปทันที
“คุณจันทน์ เอาอะไรอีกไหม .. กะทิแตงไทยล่ะ”
“ไม่เอาแล้วฮะ .. อาหารเยอะมาก”
“อร่อยมากด้วยค่ะ”
“พี่ไอดิน จันทน์อยากกินค็อกเทลอีกฮะ”
“ไม่รู้ว่า..”
“มีฮะ .. นี่!!!”
คนตัวเล็กโชว์เมนูค็อกเทลที่เจ้าตัวแอบไปขอมาตอนเดินไปเข้าห้องน้ำกับฟรานซ์ พร้อมทำตาอ้อนใส่ ไอดินได้แต่ส่ายหัวให้กับความแสบของอีกคน
“กินข้าวก่อน แล้วถึงสั่งนะครับ”
“เย้!! ตกลงฮะ”
“พี่นั่งคุยกับพวกรุ่นพี่โต๊ะนั้น .. จะไปไหน จะเอาอะไรต้องมาบอกก่อน เข้าใจไหม?”
“เข้าใจฮะ”
“มึงห่วงขนาดนี้ มึงไม่พาน้องไปนั่งด้วยเลยล่ะ”
“คุณจันทน์ไปนั่งโต๊ะนั้นด้วยกันไหม?”
“หื้ม ..”
“ไอ้ดิน ไอ้สัส กูประชด!! .. ไปได้แล้ว พี่กล้ารอนานแล้ว”
พฤกษ์ที่เดินมาตามคนตัวสูงอดเอ่ยปากแซวออกไปไม่ได้ จริงๆ โต๊ะที่นั่งไม่ได้อยู่ห่างกันเลย เรียกว่าอยู่ข้างกันเลยจะดีกว่า อะไรมันต้องขนาดนั้น รู้ว่า เป็นแฟนกัน รู้ว่าข้าวใหม่ปลามัน แต่ห่างกันบ้างเถอะ กูอิจฉา!
“คุณจันทน์ อย่าเมานะ..”
“กูว่า พี่ดินแม่งเป็นเอามาก .. มึงเตรียมตัวเลย”
“เตรียมตัวอะไร? ฟรานซ์พูดอะไรไม่เห็นเข้าใจ”
“พ่อคนที่สองไง .. กูบอกเลยว่า ยิ่งกว่าพี่จอมทัพล้านเท่า”
“เว่อร์~~”
บรรยากาศในค่ำคืนนี้ เต็มไปด้วยความสนุกสนาน ไอดินนั่งรวมอยู่กับบรรดารุ่นพี่ดาวเดือนรุ่นก่อน แต่สายตาคนตัวสูงยังคอยมองไปทางโต๊ะที่คนตัวเล็กนั่งอยู่กับเพื่อนตัวเองเสมอ โต๊ะนั้นมักจะมีคนแวะเวียนไปทักทายตลอด และเจ้าตัวเล็กของเขาก็ยิ้มรับให้กับการทักทายของทุกคน
แก้วค็อกเทลในมือน้อย ถูกยกแล้วยกอีก คนตัวเล็กกลายเป็นจุดสนใจของงาน ไม่ว่าใครก็อยากจะรู้จักคุณจันทน์ คนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนหมาดๆ ของหนุ่มฮอตอย่างไอดิน
“ทำไมมึงไม่บอกกูวะ ว่าคุณจันทน์เป็นเด็กพี่ดิน .. กูเกือบโดนตีนแล้วไหมล่ะ”
“บอกแล้วไง ว่าระวังเจอตีน”
“ไอ้สัส ใครจะคิด .. คุณจันทน์อ่ะ ทำไมไม่มาให้ผมเจอก่อน”
“หื้อ~”
“มึงมองไปสิบสองนาฬิกาด้วย เจ้าของเค้ามองอยู่”
ฟรานซ์สะกิดบอกเจมส์ให้หันไปดูว่ามีใครมองอยู่ เจมส์หันไปตามที่เพื่อนบอกแล้วต้องยกมือไหว้คนตัวสูงอย่างนอบน้อม ไอดินแค่พยักหน้ารับแล้วหันไปคุยกับคนในโต๊ะตัวเองต่อ
“ไอ้สัส แค่มองยังขนลุก”
“หึหึ .. ตีนหนักด้วยนะมึง”
“เออ~ ไม่ต้องขยี้ต่อ ไอ้สัส”
คุณจันทน์ยืนอยู่ข้างเวทีเพราะถูกเพื่อนลากออกมา เนื่องจากแต่ละคณะให้ดาวเดือนออกมาร้องเพลง หน้าที่ของคณะบัญชีเลยตกเป็นของ เยลลี่และฟรานซ์ เยลลี่ดึงกะทิ กะทิดึงแตงไทย แตงไทยลากคุณจันทน์ออกมาอีกที ส่วนฟรานซ์ก็ลากภูผาออกมาเป็นเพื่อน ทำให้บนเวทีตอนนี้เต็มไปด้วยนักศึกษา คณะบัญชีภาคอินเตอร์ชั้นปีหนึ่ง
คนตัวเล็กหันไปมองทางไอดินเพื่อขอกำลังใจ และได้รับกำลังใจจากคนตัวสูงที่อ่านปากได้ว่า สู้สู้ และได้ความประหม่าเพิ่มเติมจากพี่กลุ่มวิศวะ ที่ตะโกนแซวต่างๆ นาๆ
หลังจากดูรายชื่อเพลงกันและตกลงกันได้เรียบร้อยแล้ว เสียงเป่าปากตบมือดังทั่วร้าน เมื่อเพลงที่ถูกเลือกอินโทรขึ้นมา และเป็นเพลงที่ทุกคนรู้จักเป็นอยากดี
♪ ก็ฉันชอบเที่ยวมันผิดหรือไง ก็ฉันรักในเสียงดนตรี เมื่อไหร่โดนจังหวะดีดี 1 2 3 4 ก็ถึงทีเฮ ♪
-- เอ อิ เย อิ เย อิ เย้ เอ อิ เย อิ เย อิ เย ... เอ อิ เย อิ เย อิ เย้ เอ อิ เย อิ เย อิ เย --
เสียงทุกคนช่วยกันร้องตอบรับกันอย่างดัง คนตัวเล็กร่วมร้องเพลงและเต้นไปตามจังหวะกับเพื่อนบนเวทีอย่างสนุกสนาน ความประหม่าหรือเขินอายค่อยๆหายไป เหลือเพียงรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าเท่านั้น
ไอดินนั่งมองอีกคนจากโต๊ะที่เขานั่ง สายตาเขาไม่อาจละไปจากคนตัวเล็กบนเวทีได้เลย ถึงแม้ว่าบนเวทีจะแวดล้อมไปด้วยผู้คนมากมายเพียงใด แต่สำหรับเขาก็ยังคงมองเห็นคนตัวเล็กเสมอ
หลังจากเพลงแรกจบไป เสียงตบมือดังเกรียวกราว แล้วเสียงร้องว่าเอาอีก เอาอีก ก็เกิดขึ้นจากกลุ่มรุ่นพี่วิศวะเจ้าเดิม ที่มีแมคเป็นแกนนำ แล้ววิ่งขึ้นไปบนเวทีทันทีที่เพลงจบลง
“เอาล่ะๆ เรารู้ว่าคุณกำลังสนุก อยากแดนซ์กันต่อ แต่ .. วันนี้มันเป็นวันดี วันที่เพื่อนของกระผม นายแมคสุดหล่อแห่งวิศวะ”
โห่~~ ฮิ้ว~~ เสียงโห่ฮา ดังขึ้นมาขัดประโยคที่ยกหางตัวเองของแมค
“ขอบคุณสำหรับคำชม! ต่อๆ เมื่อเย็นเราได้ฟังเพลงรักจากหนุ่มสุตฮอตที่ใช้หน้าที่การงานของตัวเองมาขอคนบางคนเป็นแฟนไปแล้ว ตอนนี้อยากฟังเพลงจากคนบางคนบ้างดีไหมนะ!”
“อยาก~~”
แมคหันไปมองเด็กบัญชีทั้งหกคนยืนเรียงแถวกันอยู่ เขาขยิบตาให้ฟรานซ์อย่างรู้กัน แล้วเด็กทั้งห้าพากันถอยหลังคนละหนึ่งก้าวทำให้คนตัวเล็กยืนเด่นอยู่ด้านหน้าคนเดียว
“อ่า~~ .. คุณจันทน์ที่น่ารักนี่เอง”
“ห๊ะ! อะไร พี่แมค ไม่เอา~”
“ใครอยากฟังคุณจันทน์ร้องเพลง ช่วยตบมือหน่อยนะครับ”
เสียงปรบมือ เป่าปาก ดังมาจากกลุ่มพวกลิงกังที่มีพฤกษ์เป็นแกนนำอยู่ในตอนนี้ คุณจันทน์มองไปทางไอดินเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่อีกคนกลับส่งยิ้มกว้างมาให้เขาแค่นั้น
“มันซ้อมร้องเพลงหลายวันเลยนะ .. ร้องให้มันฟังบ้างสิ”
“แต่ .. จันทน์~”
“เห็นไหม? ว่ามันยิ้มกว้างแค่ไหน”
คุณจันทน์มองกลับไปที่คนตัวสูงอีกครั้ง สบสายตาคมที่มองขึ้นมา ความอายต้องถูกเก็บลงกระเป๋าไว้ก่อนเพียงแค่เห็นอีกคนพยักหน้าให้เบาๆ คนตัวเล็กสูดลมหายใจแล้วพยักหน้าให้กับแมค
เก้าอี้ตัวสูงถูกนำมาตั้งกลางเวทีพร้อมด้วยแท่นวางเนื้อเพลงที่มีไอแพดถูกเปิดไว้วางอยู่ จอแอลซีดีด้านหลังปรากฏภาพของภาพยนต์ชื่อดัง เสียงใสที่ร้องออกมาในคราแรกออกจะติดสั่นเล็กน้อย แต่ก็ยังคงเป็นไปตามทำนองของเพลง
♪ The day we met … Frozen I held my breath
Right from the start I knew that I'd found a home for my heart ... beats fast
Colors and promises How to be brave?
How can I love when I'm afraid to fall?
But watching you stand alone
All of my doubt suddenly goes away somehow
One step closer~~
ไอดินรู้สึกเหมือนถูกแช่แข็ง กลั้นหายใจไปตามเนื้อเพลง การบีบตัวของหัวใจที่เต้นเร็วและแรงอยู่ในขณะนี้ ภาพคนตัวเล็กที่นั่งร้องเพลงอยู่หน้าเวที สายตาที่ละจากหน้าจอไอแพดขึ้นมามองกัน รอยริ้วแดงบริเวณแก้มเนียนใสทั้งสองข้าง เสียงใสที่ติดจะสั่นเครือ ความหมายของเพลงนั่นอีกล่ะ ทั้งหมดทั้งมวลมันทำให้เขาลืมหายใจ
I have died everyday waiting for you
Darling don't be afraid I have loved you
For a thousand years ... I'll love you for a thousand more~~
And all along I believed I would find you
Time has brought your heart to me
I have loved you for a thousand years .. I'll love you for a thousand more!!
กรี๊ด~~ วี๊ด~~ วิ๊ว~~
“โอ้ย~~ .. กูจะร้องไห้ น้ำตาคลอเบ้าเลยกู”
‘ซึ้ง กินใจมาก!!’ เสียงใครสักคนตะโกนขึ้นมาบนเวที ทำให้พวกด้านล่างตบมือชอบใจกันยกใหญ่
“เปล่า! กูแปลไม่ออก ใครก็ได้มาแปลให้กูฟังที”
‘ฮิ้ววว~~’
“คุณจันทน์ .. แปลเป็นไทยแล้ว ส่งไลน์ให้พี่ด้วยนะ พี่แปลไม่ออก!”
ก๊าก~~ ฮะฮ่า~~
“อ่ะ .. มีคนฝากมาให้ รู้ไหมค่าอะไร”
“เอ่อ ไม่รู้ฮะ”
“ไอ้ดิน~ .. มึงรู้ไหมวะ .. ว่าค่าอะไร”
แมคยื่นแบงก์สีแดงให้คุณจันทน์ ซึ่งเจ้าตัวก็รับไปแบบงงๆ แมคหันมาตะโกนถามไอดินที่หน้าประดับไปด้วยรอยยิ้มไม่จางหาย สายตาทุกคู่หันไปจับจ้องยังหนุ่มสุดฮอตที่ตอนนี้ลุกขึ้นยืน พร้อมแก้วเหล้าในมือยกขึ้นจิบแบบสบายๆ ก่อนจะมองขึ้นไปบนเวทีด้วยสายตาวิบวับแวววาว
“อืม~~ ค่า~ .. ข้ า รั ก เ อ็ ง”
เฮ~~ ฮิ้ว~~
“เอาเว้ย! .. เพื่อนกูเล่นมุกเป็นแล้วโว้ย~~”
“>///<”
“อ้าว~ ยืนเขินอยู่อีก จะร้องอีกเพลงรึไง”
“อะ .. อะไรเล่า”
“แล้วก็คืนเงินด้วย .. นั่นใบสุดท้ายของเดือนนี้”
“ให้แล้วคืน มะรืนนี้ตาย .. จำ!!!”
คุณจันทน์เดินมาใกล้เงยมองหน้าแมค ก่อนจะพูดประโยคเจ็บแสบที่ทำให้อีกคนอ้าปากค้างแล้วสะบัดหน้าเดินลงเวทีไป เรียกเสียงหัวเราะได้อย่างมากมาย พิธีกรจำเป็นหน้าเหวอแถมยังโดนไอ้พวกลิงกังด้านล่างตะโกนแซว ล้อเลียนอย่างชอบใจที่โดนคนตัวเล็กตอกกลับได้อย่างน่ารักน่าชัง
“ไอ้ดิน .. มึงตาถึงนี่หว่า น่ารักดี”
“หึหึ .. ครับ”
“กูไม่คิดว่าแฟนน้องกูจะเป็นผู้ชาย”
“ผมก็ไม่คิด .. แต่มันรักไปแล้วให้ทำไง”
“น่ารักแบบนี้ เตรียมใจไว้เลยมึง .. หึหึ”
ไอดินนั่งคุยอยู่กับพี่กล้า เจ้าของร้านอาหารที่นั่งกันอยู่ในตอนนี้ กล้าดูก็รู้แล้วว่าไอ้ตัวเล็กนั่นเป็นที่ถูกตาต้องใจกับชายหนุ่มทั่วไปอย่างแน่นอน นอกจากหน้าตาที่ค่อนไปทางสวย น่ารัก มากกว่าหล่อแล้ว ยังมีรอยยิ้มสดใสที่น่าจะเป็นเสน่ห์ของเจ้าตัวอีกด้วย
“โถ! เฮีย .. มันถึงขอเค้าเป็นแฟนกลางงานไง”
“เออว่ะ .. มึงกะประกาศไง?”
“ก็ .. ประมาณนั้น”
“ฮะฮ่า! .. ไอ้นี่มันร้ายวะ”
...
...
ไอดินมองคนตัวเล็กที่ตอนนี้มีขวดไลท์เบียร์ขวดเล็กอยู่ในมือ ที่เจ้าตัวรับมาจากแมคไอ้เพื่อนเวรของเขา เขาเห็นมันกระซิบอะไรสักอย่างกับคนตัวเล็ก แล้วหลังจากนั้นคุณจันทน์ก็ยื่นมือไปรับขวดเบียร์นั้น มันหันมายักคิ้วให้เขาทันที
“กูว่า ไอ้แมคเล่นมึงอีกแล้ว”
“ไม่ห้ามหน่อยเหรอวะ .. หลายขนานแล้วนะนั่น”
“เมาก็ดี .. จะได้ไม่ขัดขืน หึหึ”
“ไอ้สัส .. เอาจริงดิ”
“กูไม่เคยเอาเล่นนะ”
“มึงเหี้ยกว่าที่กูคิดอีกนะ”
“หึหึ”
เสียงเฮจากโต๊ะข้างๆ ดังขึ้น คนตัวเล็กตบมืออย่างชอบใจ หลังจากเจ้าตัวยกขวดเบียร์กระดกจนหมดขวด แล้วแมคยื่นแบงก์ห้าร้อยบาทให้ เดาได้ว่ามันคงจะท้าทายและแกล้งทำเป็นยอมแพ้อย่างเคย แม้จะห่วงว่าอีกคนจะเมาจนเกินไป แต่ลึกๆแล้วก็อยากจะเห็นคนตัวเล็กนั้นเมาอีกสักครั้ง
หลังจากนั่งมองอยู่นาน จนแน่ใจว่าไม่อาจทนเห็นภาพตรงหน้าได้อีกแล้ว ภาพที่คนตัวเล็กเอนตัวหัวพิงซบไหล่ฟรานซ์อยู่ แม้จะเป็นเพื่อนสนิทกันแต่เขาก็ไม่ชอบใจอยู่ดี
“คุณจันทน์ .. กลับบ้านไหม”
“พี่ไอดิน~~”
“ขี้เมา”
“อิอิ ขี้เมา~~”
คุณจันทน์ที่ถูกสะกิดเรียกพอเห็นว่าเป็นใคร เจ้าตัวก็โผเข้าไปเกาะแขนแกร่งแล้วทิ้งน้ำหนักตัวโถมใส่อีกคนทันที ไอดินเกร็งตัวรับน้ำหนักของอีกคนไม่ให้ล้มลงไปทั้งคู่
“กลับบ้านกัน”
“ป่ะ .. กลับบ้านกาน~~”
“ผมช่วยพี่ดิน”
ฟรานซ์เดินเข้ามาช่วยพยุงคนตัวเล็กที่อ่อนปวกเปียก ยืนทรงตัวแทบจะไม่อยู่ในอ้อมกอดของไอดิน ร่ำลารุ่นพี่และเพื่อนๆ จากนั้นก็ได้เวลาพาคนตัวเล็กกลับบ้านของเราสักที
“ขอบใจฟรานซ์ .. ขับรถกลับดีดีล่ะ”
“ฝากดูมันด้วยพี่ ผมบอกแม่นิ่มแล้วว่ามันจะค้างกับผม”
“อืม~~ ไม่ต้องห่วง”
“ไม่รุนแรงกับเพื่อนผมนะพี่ดิน!”
“หึหึ ไม่รับปากว่ะ”
-------------------------------------------------------
กว่าไอดินจะพาคุณจันทน์ขึ้นมาถึงห้องได้ เล่นเอาเขาเหนื่อยหอบ เหงื่อเปียกชุ่มหลัง คนตัวเล็กที่เหมือนจะหลับมาตลอดทาง แต่พอถึงคอนโดเท่านั้น เจ้าตัวเล็กกลับไม่ยอมลงจากรถ ไม่ยอมให้ถูกตัว เอาแต่บอกว่า ไม่อยากกลับบ้าน จะกินเบียร์ ขออีก เอาอีก จนเขาต้องบอกว่ามีเบียร์อยู่บนห้อง ถ้าจะกินต้องขึ้นไปกินบนห้อง สุดท้ายคนตัวเล็กเลยยอมให้เขาอุ้มเข้าเอว จากที่จอดรถจนมาถึงห้องได้ในที่สุด
“จากิน~ อึก .. จะกินอีก”
“ครับ ครับ .. นั่งก่อนเดี๋ยวเอาให้กิน”
คุณจันทน์โวยวายออกมาเป็นระยะ ไอดินคิดในใจว่าเขาคิดผิดหรือเปล่าที่อยากเห็นอีกคนเมาแบบนี้ ครั้งที่แล้วคนตัวเล็กเมาแล้วหลับไม่ได้โวยวายอะไร เขาจับคุณจันทน์ให้นั่งลงที่โซฟา แล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูนำไปชุบน้ำเพื่อมาเช็ดหน้าเช็ดตาอีกคนรู้สึกตัวมากขึ้น
“เช็ดหน้าก่อน”
“อื้อ~ .. ม่ายยยย จากิน”
“กินอะไร?”
“เอาเบียร์~ .. จ า กิ น เ บี ย ร์ ~"
“เมาแล้ว .. จะกินอะไรอีก”
“พี่ไอดิน~~ ..อึก จากิน”
ไอดินพยายามเช็ดหน้าเช็ดตาให้คนตัวเล็กที่เอาแต่หันหน้าหนี ไม่ยอมให้เช็ดได้ง่ายๆ จนเขาต้องยอมแพ้ในที่สุด ตั้งแต่จำความได้ไม่เคยต้องดูแลใครแบบนี้ เวลาไอ้พวกนั้นเมา แค่จับพวกมันยัดเข้าห้องที่เหลือก็ปล่อยให้มันจัดการกันเอง เขาปล่อยคนตัวเล็กไว้ที่เดิม แล้วเดินเข้าไปหยิบเบียร์มาจากตู้เย็น กลับมาก็ต้องหลุดขำเพราะคุณจันทน์นอนท่าพิสดารครึ่งตัวบนอยู่บนโซฟา ครึ่งล่างกองอยู่กับพื้น
“นอนอะไรแบบนั้น .. หึหึ”
“กิน .. โชน~~”
“นี่แฟน หรือลูกวะ”
กระป๋องเบียร์เย็นเจี๊ยบถูกยื่นไปจี้ที่คอขาวของคนตัวเล็ก คุณจันทน์สะดุ้งแล้วเอามือปัดออก ก่อนจะปรือตาขึ้นมามอง คนตัวสูงที่ยกยิ้มส่งมาให้พร้อมชูกระป๋องเบียร์ให้ดู
“อื้อ~ .. เย็น”
“หึหึ ลุกขึ้นมานั่งดีดี หรือจะไปนอน”
“ม่าย~~ นอน .. ม่าย~~ ง่วง”
“หึหึ ไม่ง่วงก็ไม่ง่วง .. ฮึบ”
เขาอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมานั่งบนโซฟาแต่เจ้าตัวก็ไม่อยู่นิ่ง เขาเลยต้องจับให้อีกคนมานั่งคร่อมตักไว้ โดยหันหน้าเข้าหากัน มือใหญ่ประคองกอดตรงเอวบางกันไว้ไม่ให้อีกคนที่โงนเงนไปมาร่วงลงไป
“นี่เบียร์ กินไหม”
“กิน~~”
“นั่งดีดีก่อน .. อย่าดื้อ”
“ม่าย ดื้อ .. อึก”
“ฮึ้ม~ .. จับปล้ำแม่ง”
ไอดินบ่นกับตัวเองเบาๆ แล้วจัดการเปิดกระป๋องเบียร์ให้อีกคน มือน้อยวางทับมือใหญ่ที่ถือกระป๋องเบียร์ป้อนจ่อปากอีกคนอยู่ แต่เหมือนไม่ทันใจ คนตัวเล็กเลยดันมือยกกระป๋องเบียร์ขึ้นกระดกเอง เบียร์หกออกจากกระป๋องไหลลงมาตามลำคอขาวเนียน แล้วกลิ้งหายลงไปบริเวณหน้าอกของคนขี้เมา
เฮือกกกกกกกกกกก!!!!!!!
ไอดินรู้สึกว่าตัวเขามีอุณหภูมิสูงขึ้นจากภาพที่เห็นตรงหน้า มันทั้งเซ็กซี่ ดูยั่วยวนแบบไม่ได้ตั้งใจ จนบางอย่างเหมือนจะตื่นตัวขึ้นมา คนตัวเล็กที่ไม่ได้รู้เลยว่ากำลังปลุกปีศาจที่นอนหลับอยู่ให้ตื่นขึ้นมา
“เปียก .. เปียกอ่ะ”
“...”
หลังจากคนตัวเล็กยกเบียร์กินไปด้วย หกไปด้วยเกือบครึ่งกระป๋อง เจ้าตัวก็หยุดชะงักแล้วก้มลงมองเสื้อตัวเอง พร้อมบ่นออกมาเสียงแผ่วเบา ปล่อยมือออกจากมือใหญ่แล้วเริ่มปลดกระดุมเสื้อตัวเองออก ไอดินที่เพิ่งได้สติรีบจับมืออีกคนไว้ทันที ไม่ดี ไม่ดีแน่ ไม่ปลอดภัยแน่
“คะ คุณจันทน์ ทำอะไร?”
“ถอด~ .. มันเปียก”
“ไปถอดบนห้องนะ .. อาบน้ำเลย”
“...”
ไอดินคุยกับคนตัวเล็กเหมือนคุยกับเด็กตัวน้อย แต่คุณจันทน์กลับส่ายหัวแล้วซบหน้าลงกับไหล่ของเขา กอดคอเอาไว้แน่น เขากระชับกอด พลางลูบหลัง พร้อมหอมหัวคนตัวเล็กที่พอเมาแล้วกลายร่างเป็นแมวน้อยจอมยั่วยวน
“ไปนอนกันนะ”
“ม่ายยยย~~”
“หันมาคุยกันก่อน เบียร์ก็กินแล้วไง?”
“ฮึ”
ไอดินจับคุณจันทน์ให้นั่งดีดี มองตาที่ปรือปรอยของอีกคน คนตัวเล็กพยายามคว้าเอากระป๋องเบียร์ที่เขาถืออยู่มาดื่มอีก แต่เขายื้อไว้ไม่ให้อีกคน เจ้าตัวมองหน้าเขาอย่างขัดใจ
“พอแล้ว”
“จากิน~~”
“หมดแล้ว”
“ไม่หมด”
เขาเลยยกกระป๋องเบียร์ที่เหลืออยู่เพียงครึ่งกระดกเข้าปากตัวเองแทน คนตัวเล็กที่เห็นรีบเข้ามาแย่งทันที แต่แทนที่จะแย่งดื่มจากกระป๋องเจ้าตัวกลับประกบปากเข้าหาคนตรงหน้าแทน เบียร์ที่ยังไม่ได้ถูกกลืนลงคอถูกถ่ายเทสู่โพรงปากหวานของอีกคนแทน
คนตัวเล็กแลบลิ้นมาเลียริมฝีปากเหมือนเบียร์จากปากของอีกคนอร่อยล้ำ แล้วใช้ฟันกัดริมฝีปากล่างตัวเองเบาเบา เรียวปากบางที่แดงอยู่แล้วแดงมากขึ้นไปอีก เป็นอีกครั้งที่ภาพตรงหน้าทำให้คนตัวสูงสะดุดลมหายใจตัวเอง ความอดทนอดกลั้นสิ้นสุดลงทันที
“ไม่ทนแล้วโว้ย~”
“อ่ะ .. อื้อ~~”
เรียวปากบางถูกจู่โจมแทบจะทันทีที่อีกคนพูดจบ จูบที่เอาแต่ใจถูกส่งให้คนตัวเล็กที่เหมือนจะขัดขืนในตอนแรก แล้วเริ่มคล้อยตามการชักนำของเขา มือใหญ่ปล่อยทิ้งกระป๋องเบียร์ โดยไม่สนใจว่ามันหกเลอะเทอะยังไง มาสอดเข้าประคองท้ายทอย เพื่อให้ปากได้แนบชิดกันมากกว่าเดิม สอดลิ้นเข้าไปดูดดึงลิ้นเล็กที่พยายามจะหลบหนี แต่คงไม่รู้ว่ายิ่งทำแบบนี้ยิ่งกระตุ้นปีศาจในตัวเขา
คุณจันทน์ครางอื้ออึงอยู่ในลำคอ ริมฝีปากหนาไล่บดเบียดชอนไชหาความหวานมากขึ้น ลิ้นเกี่ยวกวัดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร จากจูบที่เอาแต่ใจเปลี่ยนมาเป็นจูบที่แสนหวาน นุ่มนวล อ่อนโยนและโหยหา ไอดินเลื่อนมือจากท้ายทอยมาประคองเข้าที่เอวบาง ก่อนที่จะสอดเข้าไปลูบไล้ทั่วแผ่นหลังนวลเนียนของอีกคน
“อ่ะ อา .. พะ พี่ อื้อ~”
“คุณจันทน์~”
ริมฝีปากหนาวนเวียนมอบจูบแสนหวาน ลิ้นชื้นแสนซุกซนยังคงสำรวจโพรงปากของอีกคนอย่างไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย ไอดินไล่จูบลงมาตามลำคอ แล้ววกกลับขึ้นไปปิดปากอีกคนที่ครางกระเส่าอีกครั้ง จูบเร่งเร้าเอาแต่ใจ จูบเร่าร้อน รุนแรงตามอารมณ์ที่ถูกจุดขึ้นมาและเหมือนว่าเขาไม่สามารถควบคุมมันได้อีกต่อไปแล้ว
มือหนาไล่ฟ้อนเฟ้นไปทั่วแผ่นหลังบาง สลับกับบีบเคล้นสะโพกกลมกลึงของอีกคน ปากกับจมูกยังไล่จูบไปทั่วใบหน้า ขบเม้มติ่งหูเรียกเสียงครางหวานดังขึ้นอีกครั้ง ไอดินยกยิ้มอย่างพึงพอใจ เสียงครางหวานของคุณจันทน์คือตัวกระตุ้นความหื่นกระหายของเขาได้เป็นอย่างดี
กระดุมเม็ดน้อยที่คุณจันทน์ปลดไว้ยังไม่หลุดดี ตอนนี้กลับหลุดออกจากรังดุมด้วยมือของอีกคนแทน เผยให้เห็นผิวกายขาวกระจ่างตา ไอดินเริ่มสำรวจกายบางตรงหน้าอย่างหลงไหล ไล่จากใบหู ระเรื่อยมาตามลำคอ ก่อนจะลูบไล้ไปตามไหปลาร้าสลับกันไปมาทั้งสองข้าง มือซุกซนแกล้งปัดผ่านยอดอกที่มีเสื้อเชิ้ตตัวน้อยปกปิดอยู่
“อ๊า~ พะ พี่ ไอ ดิน~~”
“ครับ คนดี”
“อื้อ~~”
ไอดินย้อนกลับไปหาความหวานจากโพรงปากน้อยอีกครั้งอย่างไม่รู้เบื่อ บดเบียด ดุนดัน มือใหญ่ลากมาเคล้นคลึงยอดอกของอีกคนผ่านเนื้อผ้าบางเบา แม้จะเคยจูบกันมาแล้วไม่รู้กี่ครั้งแต่ก็ไม่เคยล่วงล้ำกันมากขนาดนี้มาก่อน
“อ่า~~ อื้ม~~”
“คุณจันทน์ พี่ขอนะ .. นะครับคนดี”
แล้วพบกันใหม่ :pig4:
Talk : อะโห อะโห อะโห ... ดีใจมากๆ เลยนะ ที่มีคนเข้ามาอ่านเยอะขึ้นจากเดิมมากเลย
ข อ บ คุ ณ ม า ก น ะ ค ะ ข อ บ คุ ณ จ ริ ง ๆ
มันคือกำลังใจของคนแต่งมากๆๆๆๆ เลยนะ
ไสล์ตัวลงกราบรอบทู้ เน้อ~~~
-
ไม่นะคุณจันทน์ น้องจะโดนพี่ไอดินจับกินซะแล้ว
-
:hao7: :hao7:
-
บทที่ 15 จะกอดเธอไปจนเช้า แสงดาวกระทบที่ข้างฉัน ให้ไออุ่นกายเราผูกกัน ฉันนั้นรักเธอเหลือเกิน [ทราย - วัชราวลี]
ไอดินย้อนกลับไปหาความหวานจากโพรงปากน้อยอีกครั้งอย่างไม่รู้เบื่อ บดเบียด ดุนดัน มือใหญ่ลากมาเคล้นคลึงยอดอกของอีกคนผ่านเนื้อผ้าบางเบา แม้จะเคยจูบกันมาแล้วไม่รู้กี่ครั้งแต่ก็ไม่เคยล่วงล้ำกันมากขนาดนี้มาก่อน
“อ่า~~ อื้ม~~”
“คุณจันทน์ พี่ขอนะ .. นะครับคนดี”
ความรู้สึกหวาบหวามแบบที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ความปั่นป่วนในช่องท้องที่กำลังก่อตัวขึ้นมาทำให้สติของเขาเตลิดไปไกล มือจิกลงบนเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มของอีกคนอย่างแรงปากบางส่งเสียงครางออกมาอย่างไม่อาย
“อื้อ~ พี่ไอดิน .. จันทน์ อ๊ะ!”
ความร้อนที่แนบอยู่บริเวณหน้าท้องจากคนตัวเล็ก ทำให้ไอดินไม่รอช้าจัดการดูดดุนยอดอกผ่านเนื้อผ้า รับรู้ได้ถึงรสชาดของเบียร์ที่คนตัวเล็กทำหกไว้ อีกข้างก็ถูกเคล้นคลึง บีบบี้ให้อย่างไม่น้อยหน้ากัน คุณจันทน์ขนลุกชันไปทั้งตัว มือน้อยขึ้นไปขยุ้มผมหนาของคนตัวโตเอาไว้ตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ แต่มันช่วยให้เขาคลายความเสียวซ่านที่อีกคนมอบให้ได้
“พี่ถอดเสื้อนะ”
“อ๊า มะ ไม่เอา~”
“มันเปียก .. นะ นะครับคนดี”
ไม่รอให้คุณจันทน์ตอบรับ เขาจัดการปิดเรียวปากบางอีกครั้ง ลิ้นเลียริมฝีปากสีสวยแล้วรุกล้ำเข้าไปเก็บเกี่ยวความหอมหวาน จนคนตัวเล็กครางอื้ออึงในลำคอ เขาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตพอดีตัวที่เหมือนจะเกะกะมากในตอนนี้ให้ออกไปให้พ้นทาง
คนตัวเล็กยังเมาอยู่กับจูบรสหวาน สัมผัสวาบหวิวที่อีกคนมอบให้ไม่ได้ขาด ไม่รู้ตัวเลยว่า ตอนนี้กระดุมเสื้อทุกเม็ดถูกปลดออกหมดแล้ว ด้วยมือของคนที่กำลังหยอกเหย้าอยู่กับยอดอกสีสวยของเขาที่ไม่มีอะไรมาบดบังอีก คลึงเคล้นจนยอดอกแข็งเป็นไต ยอมผละจากปากสวยแสนหวานลงมาดูดเม้ม ขบกัดที่ยอดอกสีสวยทั้งสองข้าง
คุณจันทน์ไม่สามารถทำอย่างอื่นได้นอกจากครางออกมาอย่างสุดจะกลั้น พร้อมกับจิกผมอีกคนเพื่อลดความเสียวกระสันที่เกิดขึ้น ความหวามไหวทำให้เขาแอ่นตัวไปข้างหน้าแบบไม่รู้ตัว ไอดินประคองที่สะโพกกลมที่ขยับส่ายไปขยับมาจากความเสียวซ่าน ทำให้อะไรๆ มันยิ่งตื่นตัว แข็งขึ้นอย่างไม่อาจห้ามได้แล้ว
“พะ พี่ ไอ ดิน จันทน์~ .. อ่า! ~~”
“ให้พี่ช่วยนะ .. คนดี”
“อื้อ~”
“คนดี”
ไอดินถอดเสื้อให้คนตัวเล็กแล้วขว้างทิ้งอย่างไม่ใยดี จับให้อีกคนนอนราบบนโซฟา แล้วลุกขึ้นจัดการถอดเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกทางหัวอย่างเร่งรีบ ถอดกางเกงยีนส์สีเข้มเขวี้ยงไปอีกทาง ไอดินกลับมาคร่อมคนตัวเล็กเอาไว้อีกครั้ง มอบจูบที่แสนเร่าร้อน แสดงความปรารถนาออกมาอย่างชัดเจน มือใหญ่พยายามถอดกางเกงยีนส์ขนาดพอดีตัวออกจากร่างบางไปด้วย ในที่สุดคุณจันทน์ก็เปลือยเปล่าเหลือเพียงแค่ชั้นในสีขาวสะอาดตาปิดป้องของสงวนอยู่แค่นั้น
“คุณจันทน์ .. เซ็กซี่มาก”
“อ๊ะ .. อ๊า~”
คุณจันทน์ครางออกมาอย่างไม่อาจห้ามได้ เมื่อส่วนอ่อนไหวถูกสัมผัสทักทายด้วยมือใหญ่ของอีคน ที่ลูบไล้ไปมาผ่านผ้าเนื้อดี ขยับมือขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะ ปากหนายังไม่หยุดป้อนจูบให้เขา ไล่เรื่อยลงมาจนถึงยอดอกสีสวยที่เริ่มแข็งเป็นไต จากการกระทำของคนด้านบน เขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่า เขาหลงใหลกับความรู้สึกแปลกใหม่นี้
คนตัวเล็กได้แค่ครางอยู่ใต้ร่างของไอดินที่ปรนเปรอความสุขให้กับอีกคนอย่างขะมักเขม้น ละปากจากยอดอกสวยไล่เรื่อยลงมาที่หน้าท้องแบนราบ อดใจไม่ได้ที่จะฝากรอยรักเอาไว้ 2 - 3 แห่ง ก่อนที่ปากหนาจะตรงเข้าหยอกล้อกับแกนกายของอีกคนที่เริ่มแข็งขืนแม้จะมีชั้นในสีขาวขวางอยู่ก็ตาม ขบเม้มไปตามความยาว เสียงครางผะแผ่วหลุดออกมาตามอารมณ์ที่ถูกปลุกปั่น
ชั้นในสีขาวถูกถอดออกไปไหนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ คนถอดไม่ได้ใส่ใจสิ่งอื่นใดนอกจากกายบางที่กำลังแอ่นตัวขึ้นจากอาการเสียวซ่าน เมื่อเขาครอบปากลงที่แก่นกายของคนตัวเล็ก มือทั้งสองข้างยังคงทำหน้าที่ของมันเป็นอย่างดี ทั้งบีบเคล้นคลึงเคล้าที่ยอดอก และเนินเนื้อกลมกลึงที่ทั้งนุ่ม นิ่มและหยุ่นมือ ที่เขาชอบมากเป็นพิเศษ
เสียงครางหวานยังคงมีอย่างต่อเนื่อง ทั้งมือและปากของคนตัวสูงทำงานร่วมกันได้เป็นอย่างดี ลิ้นร้ายทำหน้าที่ไม่มีขาดตกบกพร่อง ความเสียวแล่นผ่านไปทั่วทั้งกายจนคนตัวเล็กขนลุกเกรียว มือน้อยขยุ้มอยู่ที่ศีรษะของอีกคนบางครั้งเหมือนจะผลักออก แต่บางครั้งก็เหมือนจะกดให้แนบชิดยิ่งกว่าเดิม
“พะ พี่ ไอ ~~ .. จันทน์ ไม่ อ่ะ~~”
“...”
“อ่ะ อ๊ะ อ๊า ~~~”
ร่างบางกระตุกเล็กน้อยก่อนจะถึงจุดหมายปลายทาง เสียงใสครางหวีดขึ้นเมื่อได้รับการปลดปล่อย น้ำสีขาวขุ่นฉีดลงไปในลำคอของร่างสูงที่ยังคงดูดดึงแก่นกายของคนตัวเล็กอย่างไม่นึกรังเกียจ คุณจันทน์ทิ้งสะโพกลงบนโซฟาอย่างหมดแรง ไอดินไล่จูบขึ้นไปตามลำตัวก่อนจะไปจุ๊บแผ่วเบาที่ริมฝีปากปากบางแสนหวาน
คนตัวเล็กหายใจเข้าปอดหอบใหญ่ ตาปรือแต่เขากลับมองว่ามันช่างหวานเสียเหลือเกิน ไล่จูบไปทั่วใบหน้า เปลือกตา จมูก ใบหู และปากสีสวย ด้วยความนุ่มนวล อ่อนโยน
“พี่ไอดิน~”
“ครับคนดี .. ไปนอนกันนะ”
ไอดินอุ้มคนตัวเล็กขึ้น เจ้าตัวซบหน้าลงกับไหล่แกร่งอย่างเหนื่อยอ่อน แต่หน้าร้อนอีกหนเมื่อสัมผัสได้ถึงท่อนเนื้อที่แข็งร้อนแนบอยู่ที่บั้นท้ายตัวเอง เขาได้ยินเสียงอีกคนครางฮึมฮัมในลำคอตอนเดินขึ้นบันได ไอดินวางคุณจันทน์ไว้บนเตียงแล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูพร้อมชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตัวคนตัวเล็กอีกครั้ง ก่อนจะห่มผ้าให้อย่างเบามือ
“นอนนะครับ .. คนดี”
“พะ พี่ไอดิน จะไปไหน?”
“ไปอาบน้ำครับ”
“แล้ว เอ่อ .. เอ่อ~”
คุณจันทน์มองไปที่กลางลำตัวของไอดิน ที่ยังโป่งนูนจนเห็นได้อย่างชัดเจน ไอดินอมยิ้มอย่างเอ็นดู ก่อนจะก้มลงไปหอมหน้าผากเนียนและแก้มนุ่มนิ่มทั้งสองข้าง
“จะช่วยเหรอ?”
“บะ บ้า อะไรเล่า~”
“หึหึ .. พี่จัดการเอง คุณจันทน์นอนนะครับ”
“จันทน์จะรอ พี่ไอดินรีบมานะฮะ”
“โอเค แต่ถ้าง่วงหลับไปได้เลยนะ”
พออีกคนเดินเข้าห้องน้ำไป คุณจันทน์มองไปรอบห้องอย่างสำรวจ ห้องนอนของพี่ไอดิน แทบจะไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรเลย นอกจากเตียงขนาดคิงไซส์ที่เขานอนอยู่ในตอนนี้ ถูกปูด้วยผ้าปูที่นอนสีดำตั้งวางอยู่กลางห้อง ด้านซ้ายมือของเตียงคือโต๊ะทำงานที่มีหนังสือวางเรียงรายอยู่และถัดมาเป็นโต๊ะวางคอมพิวเตอร์เครื่องใหญ่
ห้องถูกแบ่งอย่างเป็นสัดเป็นส่วนด้วยผนังปูนขัดมัน อีกด้านเป็นห้องน้ำขนาดใหญ่และบรรดาตู้เสื้อผ้าของคนตัวสูง ที่เขาเคยเข้าไปมาก่อนหน้านี้แล้ว แต่ที่ไม่เห็นบนนี้เลยคือทีวี มีแต่ชุดเครื่องเสียงยี่ห้อดังวางอยู่บนชั้นติดผนังปูนขัดมัน พร้อมด้วยนาฬิกาดิจิตอลดีไซน์แปลกตาบนผนัง
แกร๊ก
ไอดินเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากจัดการตัวเองเรียบร้อย ร่างสูงใส่เพียงบ๊อกเซอร์ตัวเดียว เดินเข้ามาที่เตียงเห็นคนตัวเล็กยังคงพยายามลืมตา ทั้งที่มันจวนจะปิดลงมาอยู่แล้ว แต่ไม่ยอมหลับ เขายิ้มให้อย่างเอ็นดู
“ทำไมไม่นอน ตาจะลืมไม่ขึ้นแล้ว”
“จันทน์รอพี่ไอดิน”
“ครับ ครับ .. นอนนะจะเช้าแล้ว”
ไอดินล้มตัวลงนอน พร้อมดึงคุณจันทน์มากอดแนบอก หอมหัวอย่างรักใคร่
“ฝันดีนะครับ .. คุณจันทน์ที่รัก”
“ฝันดีครับ พี่ไอดิน~”
-----------------------------------------------------
แม้ว่าพระอาทิตย์จะเข้าทำงานมานานแค่ไหนแล้วก็ตาม สองคนบนเตียงขนาดคิงไซส์ยังคงกอดก่ายแนบชิดกันอยู่เลย คุณจันทน์นอนตะแคงข้างมีแขนของอีกคนเป็นหมอนหนุนและตัวเองกลายเป็นหมอนข้างให้คนตัวสูงกอด ไอดินนอนซ้อนหลังกอดเอวบางไว้หลวมๆ
คนตัวเล็กขยับตัวเล็กน้อยแล้วหลับต่อ แต่ทำให้อีกคนรู้สึกตัวตื่นขึ้นจากการขยับตัวนั้น ไอดินลืมตามาเจอกับหัวทุย ผมเส้นเล็กนุ่มหอมที่เขานอนสูดดมมาทั้งคืน กระชับกอดให้คนตัวเล็กเข้ามาแนบชิดมากขึ้น ฝั่งจมูกลงที่ซอกคอหอม ผิวคุณจันทน์ขาวเนียน นุ่ม ลื่นมือ โดยเฉพาะก้นกลมที่งอนงาม แน่นตึง น่าขยำขยี้เป็นที่สุด
หันไปมองนาฬิกาสิบโมงกว่าแล้ว แต่คนตัวเล็กยังนอนนิ่งหลับสนิท ไอดินไล่จูบไปทั่วลาดไหล่ขาวเนียนที่โผล่พ้นผ้าห่มออกมา กลิ่นกายของคนตัวเล็กเหมือนกลิ่นแป้งเด็ก ดอมดมเท่าไรก็ไม่มีเบื่อ และเหมือนว่าเขากำลังหลงมัวเมาไปกับกลิ่นกายหอมอีกครั้งหนึ่งแล้ว มือใหญ่ซุกซนเริ่มเลื้อยลูบไล้ไปทั่วหน้าท้องแบบราบ ลากขึ้นมาคลึงเคล้นที่บริเวณยอดอก
คนขี้เซาที่ปลุกยากแสนยาก ขยับตัวเล็กน้อยเพราะถูกรบกวนจากทั้งมือและปาก ไอดินดึงแขนตัวเองออกจากท้ายทอย จับอีกคนพลิกตัว แล้วสอดมือประสานกับมือน้อย ยกไว้เหนือหัวทุยแล้วบีบกระชับมือเบาๆ เพียงไม่นานเสียงฮึมฮัมในลำคอก็ดังขึ้น
“อื้อ~~ .. อืม~~”
“อ๊ะ~ .. พี่ไอดิน~~”
ตากลมโตปรือขึ้นก็เห็นกลุ่มผมที่ยุ่งเหยิงวนเวียนอยู่ที่หน้าท้องของเขา ลิ้นเปียกชื้นเลียวนอยู่แถวสะดือ ยอดอกมีมือแกร่งกำลังบีบเฟ้น และเขี่ยติ่งเนื้อสลับไปมา ขยับมือมาจะผลักออกก็ไม่เป็นผล เนื่องจากถูกมือหนาจับมือข้างหนึ่งขึงไว้เหนือหัว ส่วนอีกข้างกลับขึ้นไปจิกอยู่บนหัวที่ยุ่งเหยิงนั้น ตั้งแต่เมื่อไหร่??
คุณจันทน์อ้าปากกำลังจะห้ามปรามอีกคนให้หยุดก่อน แต่ไม่ทันปากหนาที่ขึ้นมาทาบทับบดเบียดกับริมฝีปากของเขาลิ้นซุกซนสอดแทรกเข้าไปหาความหวานภายในโพรงปากของเขา จากที่จะตั้งใจจะห้ามอีกฝ่ายให้หยุดกระทำกลายเป็นยินยอมพร้อมใจเปิดทางให้อีกคนได้รุกล้ำมากขึ้น
“อ่า~ .. อืม .. พี่ไอดิน~~”
“ครับ .. คนดี”
ปากหนาแสนซนไล่จูบแทบจะทุกซอกทุกมุมของกายบาง คุณจันทน์ไม่ขัดขืนได้แต่กลับยินยอมพร้อมใจให้อีกคนมอบความหวามไหวให้เขา เช้าแบบนี้บางสิ่งบางอย่างก็ตื่นขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย
คนตัวเล็กอ่อนระทวยอยู่บนเตียงหลังกว้าง มีไอดินคร่อมทับอยู่ด้านบน แก่นกายทั้งคู่เสียดสีกันไปมาจากความตั้งใจของคนตัวสูง ปากหนาลงลิ้นระรัวที่ยอดอกของคนตัวเล็ก และเพื่อไม่ให้อีกข้างน้อยใจ มือใหญ่เริ่มบีบเคล้น เขี่ยวน ทำสลับกันไปมาทั้งสองข้าง จนอารมณ์ของไอดินไปไกลเกินกว่าจะควบคุมได้แล้ว
“คุณจันทน์ .. ช่วยพี่หน่อยได้ไหม?”
“ชะ ช่วย อ่า~ .. อะไร”
“บอกก่อน .. ช่วยไหม”
“อืม~ ชะ ช่วย~~”
เมื่อคนตัวเล็กตกปากรับคำไอดินโน้มตัวขึ้นไปมอบจูบแสนหวานให้เป็นการขอบคุณแล้วสะบัดบ๊อกเซอร์ตัวเองทิ้งลงไปข้างเตียง แล้วดึงมือน้อยมาจับแกนกายของตัวเองที่ตื่นตัวพร้อมรบเต็มที่แล้ว คุณจันทน์ฝืนมือตัวเองเหมือนจะกล้ากล้า กลัวกลัวที่จะจับแต่ในที่สุดก็ยอมยื่นมือไปจับแกนกายร้อนตรงหน้าจนได้
“อา .. คุณจันทน์ .. อืม~ ทำแบบพี่นะครับ”
“มะ มัน อา~ .. อ๊า~”
ไอดินขยับมือขึ้นลงช้าบ้างเร็วบ้างตามแรงอารมณ์ที่โหมกระพืออยู่ ในเวลานี้ คุณจันทน์ยังคงเป็นเด็กน้อยใสซื่อ บริสุทธิ์ในเรื่องแบบนี้ แต่เจ้าตัวก็ยอมทำตามแม้จะดูความเก้อเขิน เงอะงะไปบ้าง แต่ก็ตั้งใจและเต็มใจที่จะมอบความสุขให้กับอีกคนเช่นกัน
“อืม~~ .. ซี๊ด~ คุณจันทน์ .. เก่งมากครับ อ่า~”
“พะ พี่ .. อืม~~”
“ห หยุดก่อน~ .. นั่งตรงนี้นะ”
ร่างสูงย้ายตัวเองไปพิงหัวเตียงก่อนจะให้คนตัวเล็กมาคร่อมอยู่บนหน้าขาตัวเอง แล้วไล่จูบไปทั่วแผ่นอกขาว ที่มีรอยรักฝากไว้บ้างประปราย ยอดอกสีเชอร์รี่บวมแดงเล็กน้อยจากการดูดดึงบีบเคล้น เรียวปากบางครางครึมในลำคอเมื่ออีกคนรวบเอาท่อนเนื้อทั้งสองไว้ด้วยกัน แล้วเริ่มขยับมือขึ้นลงตามจังหวะ
ริมฝีปากหนาขบเม้มไปตามส่วนต่างๆ ของกายบางตรงหน้า ผิวกายเรียบลื่นและหยุ่นมือของคนตัวเล็กทำให้เขาแทบคลั่ง หลงใหล มัวเมายิ่งกว่าเดิม มือข้างหนึ่งจับประคองกายบางไว้ตรงสะโพกกลมที่โยกตัวตามจังหวะการขยับมือของเขา จากตอนแรกมือบางสะเปะสะปะเหมือนไม่รู้ว่าจะวางไว้ตรงไหนดี แต่ตอนนี้ ทั้งสองมือของคนตัวเล็กขึ้นมาเกาะอยู่ที่บ่าของเขาแน่น
“อือ~ พี่ อ๊ะ .. ไม่ไหว อา~~”
“อีกนิด อื้ม~ อีกนิด .. ครับ~ ฮึก~”
ไอดินเร่งความเร็วขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกคนกำลังจะถึงจุดหมายแล้ว ความเสียวซ่านเพิ่มขึ้นตามความถี่ของการขยับมือ คุณจันทน์จิกเล็บเข้าที่บ่าของร่างสูงแน่น เพื่อช่วยระบายความรู้สึกหวามไหวที่กำลังจะถูกปลดปล่อยออกมา
“ปะ ไปพร้อมกัน อ่า~ ซี๊ด~~”
“อ่า อ๊ะ .. อะ อ๊า~~”
ร่างบางกระตุกเบาเล็กน้อย แล้วปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาจนเต็มมือของอีกคน ที่ยังขยับมือตามจังหวะเดิมอีกไม่นาน ก่อนจะปลดปล่อยน้ำรักออกมาเช่นกัน คุณจันทน์โผเข้ากอดคอคนตัวสูงไว้แน่นเมื่อรู้สึกถึงน้ำอุ่นร้อนพุ่งมาโดนบริเวณหน้าท้องตัวเอง ไอดินกระชับกอดอีกคนให้แน่นขึ้น พร้อมจูบซับเหงื่อตามไรผม รอเวลาปรับลมหายใจให้เข้าที่
“ขอบคุณครับ .. พี่มีความสุขมาก”
“...”
“...”
“ไม่มีพูดอะไรหน่อยเหรอ?”
“กะ ก็จะให้พูดอะไรเล่า” >///<
“อืม~ .. ก็พวก ดีจัง เก่งมาก ขออีก ..”
“บ้า .. ทะลึ่ง”
“หึหึ .. พี่รักคุณจันทน์ รักมากขึ้นทุกวัน”
“จันทน์ก็รักพี่ไอดินฮะ”
“ได้พี่แล้ว .. อย่าทิ้งพี่ล่ะ”
“งื้อ~~ .. บอกตัวเองเถอะ!!”
“น่ารักขนาดนี้ .. ใครจะทิ้งลง”
จูบแสนหวานถูกมอบให้กันและกัน ไอดินกอดประคองร่างบางไว้ด้วยมือสองข้างของเขา มือคู่นี้จะคอยปกป้อง ดูแลคนในอ้อมกอดคนนี้ตลอดไป ทุกสัมผัสทุกห้วงอารมณ์บอกให้รู้ว่า เขารักคุณจันทน์มากมายเกินกว่าจะอธิบายออกมาได้
“หิวไหม?”
“หิวฮะ”
“ไปอาบน้ำกัน .. เดี๋ยวพาไปหาของอร่อยกิน”
“ครับผม”
คนตัวเล็กพยักหน้าตกลงแล้วยอมให้อีกคนอุ้มพาเข้าห้องน้ำ คนตัวเล็กหน้าขึ้นสี เมื่อนึกได้ว่าเราทั้งคู่ไม่มีเสื้อผ้าหรืออะไรปกปิดร่างกายเลย ไอดินปล่อยคนตัวเล็กไว้ใต้ฝักบัวอาบน้ำขนาดใหญ่ เมื่อเป็นอิสระเจ้าตัวกลับเงยหน้าขึ้นมาจ้องเขา
“พี่ไอดินจะอาบก่อนเหรอ”
“ฮึ .. เปล่า~”
“อ้าว~~ .. งั้นออกไปสิ จันทน์จะอาบน้ำ”
“พี่จะอาบด้วย”
“ห๊ะ! ไม่เอา .. งะ งั้นจันทน์ไปรอข้างนอกก่อน”
“ไม่ต้อง เสียเวลา .. อาบพร้อมกัน อายอะไรเห็นหมดแล้ว~”
“เห้ย!!”
พูดจบคนตัวสูงยื่นมือไปเปิดก๊อกน้ำ น้ำอุ่นกำลังพอดีไหลผ่านร่างบางที่ยืนใต้ฝักบัว สายน้ำอุ่นไหลลงมาตามกายขาว ที่มีรอยการตีตราความเป็นเจ้าของประปรายตามตัว ภาพตรงหน้าทำให้ความเป็นชายที่เหมือนจะสงบไปแล้วถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
คุณจันทน์เมื่อเห็นประกายแวววาวจากดวงตาของอีกคน รีบหันหลังเพื่อหลบหนีสายตาเจ้าชู้ทันที เขาไม่สามารถมองรูปร่างของอีกคนได้เต็มตา ลอนกล้ามแน่น แข็งตรงหน้าท้อง ผิวที่คร้ามแดดอย่างคนออกกำลังกาย ไหนจะความเป็นชายที่เจ้าตัวคงจะภูมิใจกับขนาดชองมันอีกล่ะ ทั้งหมดนั้นมันทำให้เขาใจสั่นและหวั่นไหวอีกแล้ว
ไอดินเข้าไปสวมกอดอีกคนทางด้านหลังเรียวปากหนาเริ่มสำรวจไปทั่วไหล่ขาวอีกครั้ง คุณจันทน์หันกลับมาเพื่อจะเอ่ยปากห้ามกลับถูกจูบปิดปากแทน
“อื้อ~ พี่ไอดิน . . หนะ ไหนว่าจะ อ่า~ อาบน้ำ”
“เดี๋ยวอาบ .. เล่นน้ำกันก่อนนะ”
“มะ ไม่เอา~~”
“เอานะ~”
“ไม่ อา~~ไม่ .... อ่ะ อ๊า~~”
-----------------------------------------------------------------
หลังจากการงานกีฬาคณะและการประกวดดาวเดือนจบไป มหาวิทยาลัยกลับมาเปิดเรียนตามปกติได้ 1 เดือนแล้ว และใกล้เข้าสู่เทศกาลการสอบปลายภาค หลังจากการที่ได้ตกลงกันเป็นแฟน คุณจันทน์และไอดินยังคงตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋เหมือนเดิม ถ้าเห็นคนนึงที่ไหน จะเจออีกคนที่นั่นในเวลาต่อมาอีกไม่นาน กลายเป็นภาพที่ชินตาของนักศึกษาทั่วทั้งมหาวิทยาลัย
เมื่อวานไอดินพาคนตัวเล็กไปเดินตลาดนัดหลังมอฯ ตามที่อีกคนอ้อนบอกว่าอยากไปอีก ซึ่งเขาไม่เคยขัดใจได้อยู่แล้ว ตอนพาคนตัวเล็กกลับมาส่งที่บ้านเจอท่านเจ้าสัวและคุณหญิงเข้าพอดี ท่านเอ่ยปากถามว่าวันอาทิตย์ว่างหรือเปล่า ให้มากินข้าวด้วยกันหน่อย ซึ่งพอเขาตอบตกลงไปคุณหญิงบอกว่าจะทำอาหารอร่อยๆให้ทาน
.
..
จากเหตุการณ์วันนั้นจนวันนี้ ที่ไอดินจะได้เข้าไปแนะนำตัวอย่างเป็นทางการกับท่านเจ้าสัวจอมและคุณหญิงจันทร์อำไพ พร้อมพี่ชายและพี่สาวของคุณจันทน์ เขาตื่นตั้งแต่เช้าเพื่อมาตลาดนัดผลไม้ชื่อดัง ตั้งใจจะหาผลไม้ไปคุณพ่อกับคุณแม่ของคนตัวเล็กสักหน่อย เขาว่ากันว่า เข้าหาทางพ่อแม่อาจจะได้ลูกชายที่น่ารักมาครอบครองได้ไม่ยาก
ไอดินเลือกผลไม้มา 3 – 4 อย่างให้แม่ค้าจัดใส่ตะกร้าให้ดูสวยงาม แค่นี้ก็พร้อมไปฝากตัวกับผู้ใหญ่แล้ว แต่ระหว่างจะเดินกลับเขาเห็นสตรอว์เบอร์รีลูกสวยขนาดกำลังน่าทาน แล้วก็นึกถึงคนตัวเล็กเลยซื้อมาอีกหนึ่งถุงใหญ่ เอาใจเด็กน้อยของเขาสักหน่อย เผื่อฟลุคจะได้แนบชิดกันแบบวันนั้นอีกครั้ง
ไอดินมาถึงบ้านเลิศภักดีกุลก่อนเวลานัดเกือบชั่วโมง เมื่อคืนเขาคุยโทรศัพท์กับคนตัวเล็ก เจ้าตัวบอกว่าคุณแม่จะทำขนมจีนน้ำยาให้ทาน แล้วอวดเขาใหญ่ว่าคุณแม่และแม่นิ่มทำอร่อยมาก อย่างนั้น อย่างนี้ เขานึกภาพออกเลยว่าคนตัวเล็กต้องเล่าไปยิ้มไปแน่นอน
“สวัสดีครับแม่นิ่ม”
“อ้าว~ .. สวัสดีค่ะ พี่ไอดิน มาเร็วจัง แล้วนั่นถืออะไรมาเต็มเลยคะ?”
“ผลไม้ของท่านเจ้าสัวกับคุณหญิงครับ ส่วนนี่สตรอว์เบอร์รีของคุณจันทน์ครับ”
“ของโปรดเขาเลยค่ะ แม่นิ่มช่วยนะคะ”
“ตะกร้าผมถือเองดีกว่าครับ มันหนัก”
“ค่ะ .. คุณจันทน์อยู่ในครัวค่ะ เห็นว่าจะเข้าไปช่วยคุณแม่ จะช่วยทำหรือช่วยยุ่งไม่รู้นะคะ ฮะฮ่า”
แม่นิ่มเล่าให้ฟังด้วยความขำปนเอ็นดู พลางเดินนำคนมาใหม่ไปที่ห้องครัว คนตัวเล็กกำลังนั่งหั่นผักอยู่อย่างขะมักเขม้น ส่วนคุณหญิงกำลังทำอะไรบางอย่างที่หน้าเตา มีเด็กรับใช้อีกคนกำลังปลอกไข่ต้มอยู่ที่อ่างล้างจาน
“พี่ไอดิน! .. ทำไมมาไวจัง”
“สวัสดีครับคุณน้า .. นี่ผลไม้ครับ”
“อุ้ย! ขอบคุณค่ะ .. วันหลังไม่ต้องนะคะ แค่มากินข้าวที่บ้าน คุณแม่ก็ดีใจแล้ว”
“นี่ของคุณจันทน์ค่ะ พี่ไอดินซื้อมาฝาก”
“สตรอว์เบอร์รี~”
“คุณจันทน์~ ขอบคุณหรือยังคะ? .. เมื่อกี้ก็ไม่สวัสดี ซื้อของมาฝากก็ไม่ขอบคุณ ต้องให้บอกอีกเหรอคะ?”
“ไม่ต้องฮะ .. สวัสดีฮะ และขอบคุณสำหรับสตรอว์เบอร์รีฮะ”
คุณจันทน์หน้าบูดเพราะโดนคุณแม่ตัวเองดุเสียงแข็ง แต่ไอดินกลับอมยิ้มอย่างเอ็นดู แต่แม่นิ่มกลับหัวเราะอย่างชอบใจที่คนตัวเล็กโดนคุณแม่เอ็ดเสียงเขียว
“ให้ผมช่วยนะครับคุณน้า แม่นิ่ม”
“คุณนงคุณน้าอะไร ไม่เอาค่ะ .. เรียกคุณแม่ดีกว่าเนอะ”
“ครับ คุณแม่”
ไอดินยิ้มอย่างดีใจที่คุณหญิงอนุญาตให้เขาเรียกว่าคุณแม่ได้อย่างเต็มปาก นั่นแสดงว่าคุณแม่ของคนตัวเล็กไม่ได้รังเกียจเขา ไอดินค่อนข้างมั่นใจว่าคนที่บ้านหลังนี้ ทราบดีว่าเขาคิดอย่างไรกับคุณจันทน์ เพียงแต่ว่ายังไม่ได้พูดออกมาอย่างชัดเจนเท่านั้นเอง
“ถ้าอย่างนั้น พี่ไอดินตำเนื้อปลากับเครื่องแกงให้คุณแม่ได้ไหมคะ?”
“ได้ครับ”
คุณจันทน์เบ้ปากอย่างหมั่นไส้ หลังจากเห็นอีกคนกุลีกุจอช่วยงานคุณแม่ของเขาอย่างแข็งขัน คุณแม่เองก็ดูจะเอ็นดูลูกชายคนใหม่มากอยู่ ตั้งแต่พี่ไอดินมา คุณแม่ยังไม่ได้หันมาคุยกับเขาสักคำเลย .. เชอะ แม่นิ่มที่บังเอิญหันมาเห็นคนตัวเล็กทำปากขมุบขมิบเหมือนล้อเลียนคนตัวสูงอยู่ก็จัดการตีแขนคนตัวเล็กไปหนึ่งที
“เดี๋ยวเถอะ!! จะฟ้องคุณแม่ว่าคุณจันทน์ทำตัวไม่น่ารัก”
“งื้อ~ .. แม่นิ่ม~”
คุณจันทน์รีบหันไปกอดเอวแม่นิ่มเอาหน้าซุกอกแล้วส่ายหน้าไปมา แม่นิ่มเองก็กอดตอบคนตัวเล็กอย่างถูกใจ ไอดินและคุณหญิงหันกลับมามอง ก็อดยิ้มตามไม่ได้ ความอ้อนกับคุณจันทน์คงเป็นของคู่กันแน่ๆ
“ดูสิคะพี่ไอดิน .. โตจนเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ยังขี้อ้อนอยู่เลย”
“ฮะฮ่า พอแล้วค่ะ .. แม่นิ่มจะไปทำกับข้าวต่อแล้ว”
ฟอดดดดด ฟอดดดดดด
คนตัวเล็กหอมแก้มนุ่มนิ่มของหญิงสูงวัยที่เขารักเหมือนแม่อย่างเร็วทั้งซ้ายขวา แล้วปล่อยแขนที่กอดออก เขาและพี่ไอดินช่วยอยู่ในครัวได้ครู่ใหญ่ คุณแม่ก็บอกให้พาอีกคนไปนั่งเล่นที่ศาลาหลังบ้านก่อน พร้อมกับสตรอว์เบอร์รีจานโตที่แช่เย็นเจี๊ยบพร้อมทาน ตอนนี้แค่รอเวลาให้คุณป๊าและพี่จอมทัพกลับมาจากที่ทำงานแล้วค่อยทานข้าวกัน
“พี่ไอดินกลัวไหมฮะ?”
“หืม!! กลัวอะไรครับ”
“ก็คุณป๊าไง พี่จอมทัพอีก .. แล้วถ้าเกิดคุณป๊าถามเรื่องเราล่ะ!”
“ถามก็ตอบ”
พากันเดินดูเดินนู่นนี่จนมาถึงศาลาไม้หลังบ้านเป็นที่เรียบร้อย คนตัวเล็กถึงเอ่ยปากถามอีกคนด้วยความกังวลใจ เขากลัวว่าคุณป๊าจะไม่ชอบพี่ไอดิน กลัวว่าพี่จอมทัพจะไม่พอใจ ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาคงเสียใจมาก
“พี่ไอดิน! .. จันทน์เครียดนะ”
“เครียดอะไร ไหนบอกสิครับ”
“ก็ถ้าคุณป๊าไม่ชอบ แล้ว แล้ว ให้เราเลิกกัน~”
“แล้วอยากเลิกไหม?”
“...”
แล้วพบกันใหม่ :pig4:
Talk : ไม่ได้มาอัพไป 5 วันเอง ... ทู้หล่นไปหน้า 3 อีกแว้ววววววววววว (งอแง งอแง)
หลายคนอาจจะคิดว่า พี่ไอดินจะจัดการน้อง .. ยังนะคะ แต่ก็เกือยแหละเนาะ 555+
เอาเป็นว่า เค้าฉลองสถานะกันดีกว่าเนอะ มันก็แค่การฉลองแค่นั้นเอง ... คริคริ
หมุนตัว ไหว้ย่อ ขอบคุณทุกคนน๊า ... :katai5:
-
พี่ไอดินต้องผ่านด่านครอบครัวน้องไปให้ได้นะ
-
พี่ไอดินสู้ๆๆ ต้องผ่านด่านคุณพ่อและพี่จอมทัพให้ได้นะ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
บทที่ 16 หวานละมุนละไมอยู่ในทุกตอน หวานทุกความรู้สึก ไม่มีวันจางหายไป [เพลงหวาน : ปราโมทย์ วิเลปะนะ]
“พี่ไอดิน! .. จันทน์เครียดนะ”
“เครียดอะไร ไหนบอกสิครับ”
“ก็ถ้าคุณป๊าไม่ชอบ แล้ว แล้ว ให้เราเลิกกัน~”
“แล้วอยากเลิกไหม?”
“...”
“คุณจันทน์รักพี่ไหมครับ”
“รักสิ .. มาถามอะไรตอนนี้ พี่ไอดินอ่ะ”
คุณจันทน์ทำหน้ามุ่ยอย่างขัดใจ เมื่อคืนเขานอนไม่หลับเลยเอาแต่คิดว่าถ้าคุณป๊ากับพี่จอมทัพได้เจอ ได้คุยกับพี่ไอดินจะเป็นยังไง จะชอบอีกคนไหม จะดุหรือเปล่า จะรังเกียจไหมที่เราเป็นแฟนกัน
“ฟังพี่นะ .. ถ้าคุณจันทน์รักพี่ ต้องเชื่อใจพี่ เรื่องนี้ให้พี่จัดการเอง พี่ไม่มีวันเลิกกับคุณจันทน์ พี่รักคุณจันทน์ รักมาก พี่จะทำทุกอย่างเพื่อเราครับ”
“พี่ไอดิน~ .. ขอบคุณฮะ”
ไอดินอธิบายให้อีกคนจะได้เข้าใจและสบายใจกว่าเดิม สำหรับเขาคนตัวเล็กเหมาะกับรอยยิ้มหวานๆ มากกว่าหน้าตากังวลจนคิ้วขมวดอย่างตอนนี้ เขาไม่รู้ว่าท่านเจ้าสัวจะยอมรับหรือเปล่า แต่ที่เขาแน่ใจคือ เขาจะทำทุกอย่างให้ท่านยอมรับในตัวเขาเอง
นั่งคุยนั่งเล่นกันได้สักพักเด็กรับใช้ก็มาแจ้งว่าคุณป๊ากับพี่จอมทัพกลับมาแล้ว และรออยู่ที่โต๊ะอาหารแล้ว คุณจันทน์มองหน้าไอดินด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก แต่อีกคนกลับส่งยิ้มจริงใจ พร้อมกับมือใหญ่ที่ยื่นมาตรงหน้า สายตาที่เต็มไปด้วยความมั่นใจทำให้เขาต้องสูดลมหายใจเข้าปอดหอบใหญ่ ถ้าพี่ไอดินพร้อมสู้เพื่อเขา เขาก็พร้อมสู้เพื่อพี่ไอดินเช่นกัน
ไอดินและคุณจันทน์เดินจับมือกันมาถึงโต๊ะอาหาร คนตัวเล็กเดินเข้าไปนั่งที่ประจำข้างพี่ชายคนโต ไอดินยกมือสวัสดีทุกคนอย่างนอบน้อมแล้วเลือกนั่งที่เก้าอี้ถัดมาข้างอีกคน ฝั่งตรงข้ามคือคุณแม่และจอมขวัญ มีคุณป๊านั่งประจำอยู่ที่หัวโต๊ะ
“ว้าย~ .. หล่อ~ สนใจคนอายุมากกว่าไหม พี่โสดนะ .. โอ๊ย~ คุณแม่ขา”
“ยายขวัญ น่าเกลียดจริงเชียว”
“ไม่ให้”
“อะไร! .. ไม่ได้ขอตัวเองสักหน่อย หวงเหรอ? ดี~ จะแย่ง!”
“ขวัญ .. อย่าแกล้งน้อง”
จอมขวัญ เพิ่งเคยพบไอดินเป็นครั้งแรกถึงกับถูกใจในตัวน้องเขยคนนี้ หน้าตาท่าทางดูดีมาก ไม่ได้คิดจะแหย่เจ้าตัวเล็กเลย แต่เจ้านั่นกลับพูดออกมาว่าไม่ให้ เลยต้องแหย่ให้โมโหสักหน่อย ก็น้องชายคนนี้เวลาโมโหมันน่าเอ็นดูมากเลยนี่นา ยังไม่ทันได้ต่อล้อต่อเถียงเพิ่ม คุณป๊าเอ่ยปากห้ามเสียก่อนไม่อย่างนั้นน่าจะสนุกมากกว่านี้
“ตามสบายเลยนะ อยากได้อะไรเพิ่มบอกเด็กหรือแม่นิ่มได้เลย”
“ขอบคุณครับ คุณลุง”
“เรียกคุณป๊าสิ .. เรียกคุณลุงได้ไง?”
เสียงจอมขวัญเอ่ยขัดขึ้นมาหลังจากไอดินพูดจบ เขายกยิ้มส่งให้สาวสวยก่อนที่จะหันไปมองหน้าท่านเจ้าสัวที่กำลังมองหน้าลูกสาวตัวเองด้วยความเหนื่อยใจกับความแก่นกะโหลกปนเอ็นดู แล้วหันมาสบตากับเขา
“เรียกป๊าเหมือนคุณจันทน์ได้เลย คนกันเอง”
“ขอบคุณครับคุณป๊า”
“เห็นแม่เขาบอกว่า เราเป็นเพื่อนกับเจ้าฟรังซ์รึ?”
“ใช่ครับ เจอกันที่เรียนพิเศษ พอเข้าปีหนึ่งก็เจอกันอีก เลยสนิทกันมาตั้งแต่นั้นครับ”
ไอดินยกมือไหว้ขอบคุณคุณป๊า ก่อนจะตอบคำถามของท่านด้วยความมั่นใจ ฉะฉาน และชัดเจน จอมทัพที่นั่งสังเกตการณ์ หนุ่มรุ่นน้องที่เป็นคนรักของคุณจันทน์ จากที่ดูสามารถเข้ากับผู้หลักผู้ใหญ่ได้ดี การวางตัวดูเหมาะสม หน้าตาถือว่าดีมากเลยล่ะ คงเหลือแค่นิสัยใจคอ ที่ยังต้องใช้เวลาในการพิจารณา
จอมทัพไม่ปฏิเสธว่าเขาหวงและห่วงคุณจันทน์มาก มากกว่าจอมขวัญที่เป็นน้องสาวอีก แต่ทุกคนในบ้านต่างก็หวงและห่วงคุณจันทน์ทั้งนั้น เด็กน้อยที่น่ารักและสดใสแบบนั้น ถ้าถามว่าตกใจไหมที่น้องชายมีแฟนเป็นผู้ชาย ตอบเลยว่าไม่ เพราะคุณจันทน์ควรมีคนดูแลปกป้องมากกว่าที่จะไปดูแลหรือปกป้องใคร และเขาคิดว่าทุกคนในบ้านคิดแบบนี้เช่นกัน
หลังจากอาหารกลางวันจบลง จอมขวัญชักชวนทุกคนไปดูทีวีกันที่ห้องนั่งเล่น คุณแม่ชวนคนตัวเล็กไปปลอกผลไม้ที่ไอดินซื้อมาฝาก พร้อมเตรียมเครื่องดื่มมาให้ทุกคนด้วยกัน ตอนแรกเจ้าตัวอิดออดไม่อยากจะไปเพราะกังวลว่าคุณป๊ากับพี่จอมทัพจะว่าอะไรพี่ไอดิน แต่พอจอมขวัญกระซิบว่าจะช่วยเอง คนตัวเล็กเลยยอมไปกับคุณแม่ในที่สุด
“ไม่อ้อมค้อมนะ เรารู้ใช่ไหม คุณจันทน์คือหัวใจของที่นี่”
“ทราบครับ เพราะคุณจันทน์คือหัวใจของผมเช่นกัน”
“แน่ใจ? เพิ่งเจอกันไม่กี่เดือนเอง”
“สำหรับผม .. เวลาเป็นแค่ปัจจัยหนึ่งที่ทำให้คนรักกันมากขึ้นหรือน้อยลงแค่นั้นครับ ความรักต้องมีสิ่งอื่นเข้ามาเสริมเช่นทัศนคติ ความเข้าใจ ความเชื่อใจ หรือแม้แต่การยอมรับในตัวตนของกันและกันครับ”
ไอดินนั่งอยู่ท่ามกลางคนสำคัญของบ้านเลิศภักดีกุลถึง 3 คนด้วยกัน เขาตอบคำถามของคุณป๊าด้วยท่าทีสงบ ไม่ได้แสดงความกังวล พูดจาฉะฉาน และมั่นใจจะว่าไม่ได้มีท่าทีก้าวร้าวหรืออวดดีต่อหน้าคนสำคัญของอีกคน
“แสดงว่า .. ถ้านานไป เราอาจจะรักคุณจันทน์น้อยลงก็ได้สิ”
“ผมตอบเรื่องในอนาคตไม่ได้ครับ แต่สำหรับตอนนี้ คุณจันทน์คือคนที่ผมรักและคิดจะใช้ชีวิตด้วยตลอดไปครับ”
“อะไรทำให้เราแน่ใจขนาดนั้น”
“ก่อนที่ผมจะเจอคุณจันทน์ ผมคือผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ไม่ใช่คนที่ดีพร้อม ผมยอมรับว่าเคยเปลี่ยนคู่นอนไม่ซ้ำหน้า กินเหล้าเฮฮาตามประสาวัยรุ่นทั่วไป แต่หลังจากได้พบคุณจันทน์ ผมพร้อมที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง ทั้งที่ไม่เคยคิดจะทำด้วยซ้ำไป ทั้งหมดไม่ใช่เพื่อให้คุณจันทน์สนใจ.. แต่เพื่อให้คู่ควร ให้สมกับที่คุณจันทน์ให้โอกาสและมั่นใจในตัวผม..”
“ผมมั่นใจว่าพร้อมที่จะดูแลและปกป้องคุณจันทน์ตลอดไป ถ้าในอนาคตเราไม่ได้ใช้ชีวิตด้วยกันในฐานะคู่รัก หรือคู่ชีวิต ผมก็จะยังยืนยันคำเดิมว่า ผมจะดูแลและปกป้องคุณจันทน์ตลอดไป ครับ”
ท่านเจ้าสัวยังคงมีคำถามสำหรับไอดินอีกหลายข้อ เขายอมรับว่าเด็กหนุ่มคนนี้ เป็นคนฉลาด เห็นได้จากการตอบคำถาม การพูดการจา เมื่อสองเดือนก่อนเขาได้โทรไปคุยกับเจ้าฟรังซ์เรื่องนี้มาแล้ว นิสัยใจคอของเด็กคนนี้ไม่ได้เสียหายอะไร ครอบครัว ฐานะ การศึกษาไม่ได้น้อยหน้าใครเลยสักนิด แล้วไหนจะรายงานจากนักสืบของไอ้ลูกชายขี้หวงน้องนั่นอีกล่ะ มันบอกอย่างชัดเจนว่าเด็กคนนี้มีดีมากกว่าเสีย ความรักของคุณจันทน์ก็ต้องให้คุณจันทน์เลือกเอง ปลูกเรือนต้องตามใจผู้อยู่ ตามคำโบราณที่สั่งสอนไว้
“ถ้าในอนาคต คุณจันทน์เจอคนที่เขาชอบมากกว่าเราล่ะ”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นแสดงว่าผมยังดีไม่พอสำหรับคุณจันทน์ครับ ทำให้น้องไปชอบคนใหม่ และผมคงต้องยอมรับครับถ้ามันคือความต้องการของน้อง ทุกอย่างขึ้นอยู่กับคุณจันทน์เท่านั้นครับ”
“แล้วถ้า .. ป๊าขอให้เราเลิกกับคุณจันทน์ล่ะ”
“ผมคงต้องขอคุยกับคุณจันทน์ก่อนครับ ถ้าคุณจันทน์พร้อมที่จะฝ่าฟันปัญหานี้ไปกับผม ผมก็พร้อมที่จะทำทุกอย่างให้คุณป๊าและทุกคนที่นี่ เห็นว่าผมจริงใจกับคุณจันทน์จริงๆ พร้อมยอมรับในตัวผมและอนุญาตให้เราคบกันครับ”
หลังจากไอดินตอบคำถามข้อนี้จบ ท่านเจ้าสัวเงียบไปสักพักพร้อมกับหันไปมองหน้าลูกชายคนโต และหันกลับมามองหน้าลูกสาวคนกลางก่อนที่จะเอ่ยปากทำลายความเงียบขึ้น
“เอายังไงต่อล่ะ จอมทัพ จอมขวัญ .. ป๊าถามให้ตามที่บอกไว้แล้วนะ ครบทุกข้อไหม?”
“ไม่ครบค่ะ .. คุณป๊าลืมถามว่า ทำไมถึงรักคุณจันทน์ ข้อนี้สำคัญเลยนะคะ”
“เค้าตอบขนาดนั้นแล้ว ยังจะให้ถามอีกเรอะ”
“ต้องถามสิคะ .. งั้นขวัญถามเอง ทำไมถึงชอบคุณจันทน์ล่ะ เห็นบอกว่าเปลี่ยนคู่นอนบ่อย”
“ผมตอบไม่ได้ครับ ว่าทำไมถึงชอบ เจอกันครั้งแรก ยอมรับว่าถูกใจเพราะหน้าตา น่ารัก น่าทะนุถนอม และน่าแกล้งไปในเวลาเดียวกันครับ”
“เออ ... ใช่ คุณจันทน์อ่ะ โคตรน่าแกล้งเลยเนาะ”
“จอมขวัญ!”
จอมทัพเอ่ยปากดุน้องสาวตัวเองเพราะก๋ากั่นเหลือเกิน แต่จอมขวัญไม่ได้เกรงกลัวเสียงดุของพี่ชายเลยสักนิด ในบ้านหลังนี้ คนที่เธอเกรงใจมากที่สุดคงมีแค่คุณป๊ากับคุณแม่เท่านั้นแหละ
“ว่าต่อสิ .. ชั้นอยากฟังต่อ”
“หลังจากที่ได้เจอกันบ่อยครั้งขึ้น จากรูปร่างหน้าตา เริ่มเห็นถึงนิสัยที่แท้จริงของน้อง น้องใจดีครับ จากชอบเลยกลายเป็นรัก คุณจันทน์น่ารักครับ ไม่ว่าจะหน้าตา หรือนิสัยใจคอ ความใส่ใจ ความสดใสของน้องใครอยู่ใกล้คงห้ามใจไม่ให้รัก ไม่ได้หรอกครับ”
“จริงหรือเปล่า ที่เราโดนตีหัวเพราะคุณจันทน์”
“หือ~ มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ แล้วเรารู้ได้ไง?”
ประมุขของบ้านตกใจเล็กน้อยจากเรื่องที่ได้ยิน หันไปถามจอมทัพที่ถามเรื่องนี้ขึ้นมา ไอดินมองจอมพี่จอมทัพอย่างแปลกใจ
“ผมรู้มาจากแม่นิ่มครับคุณป๊า .. แล้วว่าไงจริงหรือเปล่า?”
“ทั้งจริงและไม่จริงครับ .. ผมถูกตีหัวคือเรื่องจริงครับ แต่ไม่ใช่เพราะคุณจันทน์ แค่การเข้าใจผิดกันเล็กน้อยครับแต่ตอนนี้เคลียร์เรียบร้อยแล้วครับ”
“เข้าใจผิดเพราะคุณจันทน์ใช่ไหม? .. เขามาชอบคุณจันทน์ล่ะสิ?”
“ครับ”
“อา~~ .. คุณจันทน์นี่เสน่ห์แรงเหมือนกันนะคะคุณป๊า”
ไอดินตอบทุกอย่างตามความจริง เขาเชื่อว่าความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย ถ้าเราเริ่มโกหกแม้กระทั่งคนในครอบครัว เราก็จะโกหกกับทุกคน ต่อไปจะมีแต่ความหลอกลวง ความหวาดระแวงกลัวเขาจะจับได้
“พ่อกับแม่เรา รู้เรื่องที่เราคบกับคุณจันทน์หรือเปล่า?”
“ยังไม่ทราบครับ ผมจะพาคุณจันทน์ไปพบท่าน หลังจากนี้ครับ”
“เราเป็นลูกชายคนเดียว .. ไม่กลัวพ่อแม่ยอมรับเรื่องแบบนี้ไม่ได้หรือไง?”
“ครับ ผมเป็นลูกชายคนเดียวครับ ... พ่อกับแม่ท่านรู้ว่าผมจะเลือก สิ่ ง ที่ ดี ที่ สุ ด ให้กับตัวเองเสมอครับ”
“เคยมีแฟนเป็นผู้ชายไหม?”
“ไม่เคยครับ”
“แน่ใจใช่ไหม ว่าไม่ใช่แค่เพราะอยากลอง!”
“ผมมั่นใจมากที่สุดว่าไม่ใช่เพราะเรื่องนั้นครับ .. ผมรักคุณจันทน์ครับ”
จอมทัพที่ตั้งคำถามตั้งมากมาย รู้สึกชื่นชมเด็กหนุ่มตรงหน้าในใจ การตอบคำถามของเด็กคนนี้ ไม่เคยแสดงให้เห็นถึงความหวาดหวั่น หรือความไม่มั่นใจเลย ไม่มีแม้แต่สายตา ที่มันสื่อถึงความจริงใจทุกครั้ง คนแบบนี้แหละที่จะมาดูแลคุณจันทน์แทนเขาได้
“โอ้ย~ .. อิจฉาคุณจันทน์ .. ไอดินทำไมไม่มีพี่ชายล่ะ พี่ขวัญอยากได้แบบนี้สักคน”
“ตัวแสบ .. บริหารหนุ่มในสต็อคของเราให้ดีก่อนเถอะ”
“คุณป๊า~~ .. ขวัญยังโสดนะคะ มีหนุ่มอะไรที่ไหน อิอิ”
จอมขวัญพุ่งเข้ากอดอ้อนคุณป๊าอย่างเร็ว ทำให้ท่านเจ้าสัวหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ ลูบผมยาวสยาย แล้วกดหอมหัวอย่างรักใคร่ ไม่มีใครเคยเห็นเวลาอยู่บ้านของคุณป๊าแบบนี้หรอกนอกจากคนที่บ้านนี้ ประธานบริษัทที่สุขุม มีระเบียบ ตรงต่อเวลาเป็นที่สุด กลายเป็นคุณพ่อลูกสามที่สุดแสนจะใจดี น้อยครั้งที่จะดุ จะต่อว่าลูก มักจะใช้เหตุผลกับลูกทุกคนเสมอ ถ้าเทียบกันแล้ว จอมขวัญว่าคุณป๊าใจดีกว่าคุณแม่เยอะเลยนะ
.
..
“มาแล้ว มาแล้ว .. ผลไม้มาแล้วครับทุกคน”
“คุณจันทน์~ .. อย่าวิ่งนะคะ ผลไม้ช้ำหมด”
แม่นิ่มถือถาดใส่เหยือกชาร้อนของท่านเจ้าสัวและแก้วน้ำหวานเข้ามาเอ่ยปากเตือนคุณจันทน์ให้ระมัดระวัง ไอดินรีบเข้าไปช่วยแม่นิ่มถือถาดมาวางที่โต๊ะกลาง ก่อนจะรินน้ำชาใส่ถ้วยให้กับคุณป๊า
“ขอบใจ”
“ครับผม”
“คุณป๊า คุยอะไรกับพี่ไอดินเหรอฮะ”
คุณจันทน์วางจานผลไม้แล้ว เดินเข้าไปนั่งแทรกระหว่างคุณป๊ากับพี่จอมทัพแล้วหันไปกอดแขนอ้อนถามคุณป๊าทันที จอมทัพได้แต่ส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ
“หือ~ ไปถามพี่เขาเองสิ”
“พี่ไอดินไม่บอกจันทน์หรอก ชอบบอกแต่ว่าให้พี่จัดการเอง ตลอดเลย ฮึ!”
“ฮะฮ่า .. ไอ้ตัวแสบ”
“ไอดิน วันนี้จะไปไหนหรือเปล่าล่ะ”
“ไม่ครับ”
“ถ้าอย่างนั้นอยู่กินข้าวเย็นกันก่อนค่อยกลับนะ ป๊าขอตัวไปเอนหลังสักหน่อย”
“ครับผม .. ขอบคุณครับคุณป๊า”
ไอดินยิ้มกว้างอีกครั้ง ยามคุณป๊าเอ่ยปากชวนแล้วยกมือไหว้ขอบคุณ เหมือนยกภูเขาออกจากอก มันโล่งไปหมด .. การที่คนสำคัญของคุณจันทน์เมตตาเขา แสดงว่าไม่รังเกียจที่เขาจะเป็นจะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของอีกคน
“หน้านิ่งว่าหล่อแล้ว พอยิ้มเท่านั้น ตายไปเลยค่ะ .. ไอดิน วันไหนว่างๆ ขอควงไปอวดเพื่อนหน่อยสิ”
“ไม่ได้~”
“ทำไมคุณจันทน์ .. นี่พี่ขวัญนะ กับพี่ก็หวงเหรอ?”
“อื้อ~ .. พี่จอมทัพครับ!!”
“หึหึ .. อย่าแกล้งน้อง”
“เด็กขี้อ้อนเอ้ย .. ไปสปาดีกว่า อิจฉาคนมีคู่”
คุณจันทน์หันไปกอดอ้อนพี่ชายคนโตแทนคุณป๊าหลังจากที่เจ้าตัวลุกออกไป ซบหน้าลงกับแขนของพี่ชาย เงยหน้าสบตาเหมือนลูกแมวตัวน้อยอ้อนขอของเล่น จอมขวัญเข้าไปผลักหัวน้องชายอย่างหมั่นไส้ แล้วเดินออกไป ไอดินมองภาพคนตัวเล็กกอดอ้อนพี่ชายตัวเองอยู่ ก็รู้สึกหวงขึ้นมาถึงแม้ว่าจะเป็นพี่ชายของตัวเองก็เถอะ
จอมทัพคุยกับไอดินเกี่ยวกับเรื่องเรียน เรื่องรถอีกนิดหน่อย แล้วขอตัวไปนอนสักงีบเพราะเมื่อคืนเจ้าตัวเพิ่งบินกลับมาจากเชียงราย ก่อนจะบอกว่าเจอกันที่โต๊ะอาหารตอนเย็น กดหอมลงบนหัวทุยแล้วเดินออกจากห้องนั่งเล่นไป
“พี่ไอดิน ตกลงคุณป๊าว่ายังไงบ้างฮะ บอกจันทน์หน่อยสิ”
“ถ้าบอก พี่จะได้อะไร?”
“ทำไมต้องได้?”
“ข้อแลกเปลี่ยน .. เรื่องดีนะ”
“... จะเอาอะไรล่ะ~”
หลังจากจอมทัพลับสายตาไป คนตัวเล็กรีบลุกไปนั่งข้างอีกคนทันที แล้วเอ่ยปากถามถึงสิ่งที่ค้างคาใจอยู่ แต่มีหรือที่หมาป่าเจ้าเล่ห์จะปล่อยให้ลูกหมูตัวนุ่มนิ่ม เนื้อหวานหอม ให้หลุดรอดไปได้ง่าย
“วันศุกร์หน้าไปบ้านพี่ ไปหาพ่อกับแม่พี่”
“อืม~ ได้สิ ต้องไปค้างไหมฮะ?”
“ค้างสัก 2 คืนแล้วกัน”
“งั้นจันทน์ต้องขออนุญาตคุณป๊ากับคุณแม่ก่อน”
“พี่จัดการเองดีกว่า .. ไปบ้านพี่ พี่ต้องเป็นคนขอ”
“ก็ได้ .. งั้นพี่ไอดินบอกได้รึยังว่าคุยอะไรกับคุณป๊า”
“นี่ยังไม่ใช่เรื่องที่จะขอ .. เรื่องที่จะขอคือ!!”
คนตัวเล็กรอฟังคำขอของไอดินอย่างใจจดจ่อ ดวงตากลมโตประกายสดใสแวววาวน่ามอง ไอดินหันมองซ้ายมองขวาเมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้ เจ้าตัวเขยิบเข้าแนบชิดอีกคน แล้วก้มหน้าลงไปกระซิบข้างหู
“อยากกอดคุณจันทน์ .. แบบคืนนั้น”
“อ๊ะ .. อะไรเล่า”
“ได้ไหมครับ~”
“ไม่ต้องมาทำเสียงแบบนั้นเลยนะ”
“นะ .. นะครับคนดี”
“...”
ทั้งสายตาเจ้าชู้ ทั้งน้ำเสียงที่อ้อนขอ ต่อให้ใครก็ได้มาเห็นไอดินในโหมดนี้ รับรองพลีกายถวายชีวิตแน่นอน แต่คนเดียวที่มีสิทธิ์ได้เห็นคือคนตัวเด็ก ที่แก้มและใบหู ขึ้นริ้วสีแดง ที่นั่งอยู่ข้างกายเจ้าตัวนั่นแหละ
“ถ้าไม่ตอบ พี่จะถือว่าตกลง”
“ไม่รู้ไม่ชี้ .. ไปศาลาหลังบ้านดีกว่า”
“หึหึ”
คุณจันทน์แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ลุกขึ้นหนีออกไปจากห้องไป ไอดินยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจแล้วเดินตามอีกคนไป แค่ได้อยู่ข้างกาย ได้วอแว เหย้าแหย่ให้อีกคนเขินอาย เขาก็มีความสุขมากแล้ว คุณจันทน์ คือ ความสุขของเขาจริงๆ
------------------------------------------------------
กว่าที่ไอดินจะกลับถึงคอนโดปาไปเกือบจะเที่ยงคืนแล้ว คนตัวเล็กชวนเขาอยู่เล่นครอสเวิร์ด ที่มีทั้งพี่จอมทัพกับพี่จอมขวัญอยู่เล่นด้วย คนที่ชนะเกมส่วนใหญ่มักจะเป็นพี่จอมขวัญ และคนที่แพ้มากที่สุดก็คงหนีไม่พ้นคุณจันทน์ ซึ่งเจ้าตัวมักจะโวยวายทุกครั้งที่แพ้ว่า พี่ขวัญต้องโกงแน่เลย
ไอดินนึกย้อนไปถึงตอนที่ขออนุญาตคุณป๊าและคุณแม่ ว่าจะขอพาคุณจันทน์ไปค้างที่ฟาร์มกล้วยไม้ เขากังวลว่าคุณป๊าอาจจะไม่ชอบใจนัก แต่กลับผิดคลาด เมื่อคุณป๊าบอกว่า ‘เอาสิ บอกแม่นิ่มให้ทำขนมไปฝากที่บ้านไอดินด้วยนะ’ คำพูดของคุณป๊าทำให้เขายิ้มกว้างออกมาโดยไม่รู้ตัวจนโดนพี่จอมขวัญแซวว่า ยิ้มจนปากจะฉีกถึงหูอีกแล้ว
“สงสัยใช่ไหมคะ ว่าทำไมคุณป๊าถึงอนุญาตง่ายจัง”
“ผมคิดว่าคุณป๊าเชื่อใจผม และเชื่อใจคุณจันทน์ครับ”
“ฉลาดพูด .. และไม่ผิด เพราะป๊าเชื่อใจเราทั้งคู่”
“ขอบคุณครับ ผมจะไม่ทำให้คุณป๊าผิดหวังครับ”
“จันทน์ด้วย .. จันทน์จะไม่ทำให้คุณป๊าต้องเป็นห่วงฮะ”
แค่นึกถึงไอดินยิ้มออกมาด้วยความสบายใจ ที่บ้านของคุณจันทน์รับรู้ถึงความรักของเขาที่มีต่อคนตัวเล็กแล้ว ที่เหลือก็คือ พ่อกับแม่ของเขาเท่านั้น ซึ่งเขาไม่ได้กังวลเท่าการไปพบกับครอบครัวของคุณจันทน์ในวันนี้ อย่างที่บอกว่าพ่อแม่ของเขา ทราบดีว่าเขาจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเองเสมอ
เมื่อได้รับความเชื่อใจและไว้ใจ จากผู้ใหญ่แล้ว เขามีหน้าที่ดูแลปกป้องคุณจันทน์ ให้ดีไม่ต่างจากคนในครอบครัว ซึ่งเขาเองก็สัญญากับตัวเองไว้แล้วว่า เขาจะไม่มีวันทำให้คุณจันทน์เสียใจเป็นอันขาด
------------------------------------------------------------
ต้นไม้สองข้างทางของถนนลาดยางขนาด 2 เลน มุ่งตรงไปยังฟาร์มกล้วยไม้ดูร่มรื่น แสงแดดในช่วงห้าโมงเย็นไม่ร้อนเกินไปนัก ใช้เวลาไม่นานรถ BMW สีดำ ก็วิ่งเข้าสู่ถนนปูนซีเมนต์ สองข้างทางเปลี่ยนเป็นโรงเพาะชำกล้วยไม้ วันนี้ไอดินพาคนสำคัญของเขามาพบคนสำคัญในชีวิตเขาอีก 2 คน
เมื่ออาทิตย์ก่อนเขาได้โทรบอกแม่ไว้แล้วบอกว่าจะพาคนสำคัญไปพบ แม่ยังแซวว่าจะพาแฟนมาหาพ่อกับแม่เหรอ ต้องเตรียมอาหารพิเศษให้ลูกสะใภ้หรือเปล่า เขาได้แต่หัวเราะแล้วบอกว่าให้รอดูเอง
คนตัวเล็กดูตื่นเต้น เมื่อรถแล่นออกมานอกเมือง บรรยากาศจากตึกสูงก็เริ่มเปลี่ยนเป็นทุ่งนาแทน คุณจันทน์เล่าว่าตัวเองได้ไปช่วยแม่นิ่มทำคุกกี้และเค้กผลไม้มาด้วย
ไอดินขับรถผ่านด้านหน้าฟาร์มกล้วยไม้ที่เปิดให้คนเข้าชมแต่ตอนนี้เป็นเวลาปิดทำการแล้ว ขับมาตามทางจนถึงบ้านหลังใหญ่ ก่อนจะขับรถตรงเข้าไปจอดในที่จอดรถ คุณจันทน์เปิดประตูลงมามองไปรอบบริเวณ พื้นที่ของบ้านมีขนาดค่อนข้างกว้าง คุณจันทน์คิดว่าน่าจะกว้างกว่าบ้านของเขาเยอะเลย ทางมุมขวาของพื้นที่มีบ้านไม้ชั้นเดียวตั้งอยู่อีกหลังหนึ่ง ดูร่มรื่นน่าอยู่
“สวยจังเลยฮะ”
“ย้ายมาอยู่ด้วยกันไหม?”
“หื้ม~”
“พูดจริงนะ เรียนจบให้พ่อไปขอ”
“พอเลย .. คนนิสัยไม่ดี ชอบทำให้เขินอยู่เรื่อย~”
“หึหึ”
คุณจันทน์บ่นประโยคหลังหงุงหงิงกับตัวเองเบาๆ นึกโมโหอีกคนที่ทำให้เขาต้องเขินอายได้ตลอด แล้วก็โมโหตัวเองที่จะเขินอะไรหนักหนาก็ไม่รู้ ไม่ว่าอีกคนจะพูดจะแซวอะไรเขาก็เขินได้ทุกที
“อุ้ย~ ที่บ้านนั้นมีชิงช้าด้วยฮะ”
“มีบ่อปลาคาร์ฟด้วยนะ”
บ้านไม้สักชั้นเดียว หน้าบ้านมีชิงช้าไม้พร้อมเบาะรองนั่งขนาดสองคนกำลังนั่งสบาย วางตั้งอยู่ตรงระเบียงหน้าบ้านที่ปูด้วยไม้สนขัดมัน มีหลังคาเป็นระแนงไม้วางห่างๆ ให้แสงสามารถลอดผ่านได้ ดูโปร่งและน่าจะรับลมได้ดี ส่วนด้านหน้าเป็นบ่อปลาคาร์ฟที่ถูกจัดให้กลมกลืนกับสวนสวยด้วยต้นไม้หลากหลายพันธ์ ด้านข้างอีกฝั่งเป็นระแนงไม้ มีไม้เลื้อยตกแต่งพันเกี่ยวอยู่อย่างสวยงาม
“บ้านใครฮะ .. น่ารักจัง”
“บ้านคุณจันทน์ครับ”
“หือ~ ไม่ใช่นะ”
“ก็โบราณเขาว่าไว้ ของผัวก็เหมือนของเมีย ไงครับ”
“อ๊ะ! ทะลึ่ง .. ยังไม่ได้เป็นเลยเหอะ”
“อีกไม่นานก็ได้เป็นครับ”
“พี่ไอดิน!!”
ไอดินเข้าไปกระซิบประโยคสุดท้ายชิดริมหูของคนตัวเล็ก ที่หันมาทุบเขาทันทีที่พูดจบ ตากลมโตเบิกกว้าง หน้าขึ้นริ้วสีอย่างเด่นชัด มือน้อยพยายามผลักเขาให้ออกห่าง ยิ่งดูยิ่งน่าฟัด
“หึหึ .. ไม่แกล้งแล้วครับ .. ไปหาพ่อกับแม่กัน แล้วจะพาไปเดินดูรอบบ้าน พาไปดูปลาด้วย”
“จันทน์ไม่ใช่เด็กนะ จะได้อยากดูปลา”
“แสดงว่า .. ไม่ดู”
“ดู!!”
“หึหึ”
ไอดินจูงมือคนตัวเล็กที่ยังเขินไม่หายมาที่บ้านใหญ่ บ้านไม้สักทองทั้งหลัง บ้านหลังนี้ พ่อเขาเป็นคนออกแบบเองทั้งหมด แต่ก่อนพ่อกับแม่เขาเคยทำงานในกรุงเทพฯ แต่เพราะเบื่อความวุ่นวาย เบื่อการจราจรที่ติดขัด ตอนเขาเกิดพ่อจึงเริ่มหาซื้อที่ดินแถวนี้ แล้วเริ่มสร้างฟาร์มกล้วยไม้เล็กๆ ขึ้นมา ก่อนจะย้ายมาอยู่ที่นี่เต็มตัวตอนเขาอายุประมาณ 2 ขวบ พ่อชอบปลูกต้นไม้ ชอบธรรมชาติ แม่บอกเสมอว่า พ่อมีความสุขมากที่ได้ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่
คุณอรนภา หญิงวัยกลางคนยืนรอรับลูกชายคนเดียวอยู่ที่หน้าประตูไม้บานใหญ่ คุณอร ในวัยเกือบจะ 50 ปี ยังดูสวยและสาวกว่าอายุจริงอยู่มาก แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าฝ้ายทอมือสีชมพูอ่อน ขับผิวให้ขาวมากกว่าเดิม นุ่งผ้าซิ่นชิ้นสวย เกล้าผมมวยไว้ด้านหลัง ไอดินเดินเข้าไปกอดคุณแม่คนสวยของตัวเอง หอมแก้มทั้งซ้ายขวา และได้รับการกอดและหอมแก้มกลับจากคุณแม่คนสวยอย่างเคยเช่นกัน
คุณจันทน์ยืนมองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม พี่ไอดินคนที่เอาแต่เงียบขรึมเวลาอยู่กับเพื่อน คนที่คอยแต่แกล้งให้เขาได้อาย คนตัวสูงหันมาเห็นเขายืนอยู่ด้านหลัง เลยดึงให้เขาเข้ามาใกล้ คุณจันทน์ยกมือสวัสดีคุณแม่คนสวยของพี่ไอดิน เขารู้แล้วว่าดวงตาคู่คมสวยนั้นอีกคนได้รับมาจากใคร
“แม่ครับ นี่คุณจันทน์ แฟนดินครับ”
แล้วพบกันใหม่ :pig4:
Talk : ขออภัยเราเราหายไปนานเลยนะคะ .. มาแล้วๆๆๆๆๆ
ทู้ลงมาหน้าสามเลย 555
ไหว้ย่อรอบทู้นะคะ ... ขอบคุณมากๆเด้อค่ะเด้อ
-
มาตอนนี้ก็ขอให้แม่พี่ดินเอ็นดูน้าคุณจันทรื
-
ขอให้น้องใช้ความน่ารัก ผ่านด่านคุณแม่ไปให้ได้นะคะ
-
เพิ่งได้มาอ่าน น่ารักและสนุกมากๆกับกลุ่มเพื่อนๆ ชอบฮะ
มาอัพต่อไวๆนะคร้าบบบบ
:pig4:
-
บทที่ 17 ไม่เคยมีใครเหมือนเธอ ที่ทำเพื่อฉันมากมาย ใจฉันจะมี เธออยู่อย่างนี้ตลอดไป [แค่มีเธอ - ปนัดดา เรืองวุฒิ]
“แม่ครับ นี่คุณจันทน์ แฟนดินครับ”
.
..
คุณอรชะงักไป เมื่อได้ยินเสียงลูกชายแนะนำคนข้างกาย เธอหันมองหน้าคนตัวเล็กที่ยกมือไหว้อย่างอ่อนน้อม แต่ทำแค่ปรายสายตามองคนตัวเล็กเพียงเท่านั้น ไม่ได้แสดงอาการอะไรต่อคนตรงหน้าที่ลูกชายแนะนำว่า ‘แฟน’ แต่อย่างใด
“ดิน~ เข้าบ้านกันลูก ขับรถมาเหนื่อยๆ”
“เอ่อ แม่ครับ~”
“แม่นะ เตรียมของโปรดพี่ดินไว้เต็มเลย”
“ขอบคุณครับ .. เอ่อ คือ”
“เมื่อวาน .. แม่ไปเจอป้าอิ่มมา เจอน้องกอหญ้าด้วย น้องยังน่ารักเหมือนเดิมเลย พี่ดินจำน้องได้ไหมลูก”
“ไม่ได้ครับ .. คุณจันทน์มานี่ครับ”
“ตอนเด็ก น้องมาเล่นที่บ้านเราออกจะบ่อย แต่พอป้าอิ่มย้ายไปอยู่กรุงเทพฯ เลยไม่ได้เจอกันเลย .. นี่เห็นว่ามาดูที่ดูทางจะซื้อที่ดินเพิ่ม”
“...”
คุณอรไม่แม้แต่จะสนใจคนตัวเล็ก มีแต่เพียงลูกชายเธอเท่านั้นที่อยู่ในสายตา ไอดินหันไปเรียกคนตัวเล็กให้มายืนข้างๆ คุณจันทน์เริ่มทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะทำหน้ายังไง ทำตัวยังไง เมื่อคุณแม่ของพี่ไอดินดูเหมือนจะไม่ต้อนรับเขาเสียแล้ว
“แม่บอกน้องไว้ว่า วันนี้พี่ดินจะกลับบ้าน เลยชวนน้องมาทานข้าวด้วยกันเย็นนี้”
“แม่ครับ ดิน~”
“แม่ว่า แม่โทรไปย้ำเวลากับป้าอิ่มอีกรอบดีกว่า”
“เอ่อ .. มะ”
“ถ้าพี่ดินเจอน้อง แล้วเกิดถูกใจ แม่จะคุยเรื่องหมั้นหมายให้เลยดีไหม?”
“แม่ครับ ดินรักคุณจันทน์”
คุณอรไม่รับฟังในสิ่งที่ลูกชายตอบกลับมา คุณจันทน์รู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นอากาศธาตุสำหรับเธอ เขาเงยหน้ามองคนข้างกายด้วยดวงตาคลอน้ำตา คุณจันทน์มั่นใจแล้วว่าเขาคงไม่เป็นที่ถูกใจของคุณแม่พี่ไอดินแน่นอน
“แม่ชอบน้องกอหญ้า .. น้องน่ารักมากเลยนะพี่ดิน เห็นว่าน้องเป็นดาวมหา’ลัย ด้วย”
“ดินไม่ชอบครับ”
“แต่แม่ชอบ! ถ้าไม่ใช่น้องกอหญ้า คนอื่น แม่ก็ไม่ชอบเหมือนกัน”
“แต่ดินมีแฟนแล้ว ดินอยากให้แม่ลองทำความรู้จักกับคุณจันทน์ก่อนที่จะตัดสินน้อง”
“ไม่จำเป็น”
“แม่ครับ~”
“หยุด ไม่ต้องพูด .. ถ้าดินอยากเห็นแม่ทุกข์ใจ ก็เอา ก็ลองดู”
“...”
คุณอรหันหลังเข้าบ้านโดยไม่หันมามองอีกเลย ไอดินได้แต่ถอนหายใจ จากที่เขาหวังว่าครอบครัวเขาจะไม่มีปัญหาในเรื่องนี้ กลายเป็นว่ามีปัญหาตั้งแต่เริ่มต้นเลย ตอนนี้เขาขอเพียง พ่อ จะเข้าใจเขาเหมือนทุกทีที่เคยเป็นมา
“พี่ไอดิน ฮึก .. จันทน์ขอโทษฮะ”
“ไม่ใช่ความผิดของคุณจันทน์ .. อย่าร้องนะ”
“คุณน้า ไม่ชอบจันทน์ จันทน์รู้ .. ฮึก”
“ไม่เอา ไม่ร้อง .. พี่สัญญาจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเพื่อเรา”
คุณจันทน์พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลลงมา พยายามคิดว่าอาจจะเป็นเพราะคุณแม่กำลังตกใจ ที่ได้ฟังว่าลูกชายมีแฟนกัน แถมยังเป็นผู้ชาย คนตัวเล็กสูดลมหายใจเข้าปอด เขาอยากทำให้อีกคนไม่กลุ้มใจมากไปกว่าเดิม สถานการณ์ในตอนนี้มันแย่อยู่แล้ว ถ้าเขาเข้มแข็ง อดทน พี่ไอดินจะได้ไม่ต้องมากังวลเพิ่มในเรื่องของเขา
“ฮะ .. จันทน์จะทำให้ดีที่สุด เพื่อเราเหมือนกัน”
“คนดี เก่งมาก .. พร้อมนะ ไปหาพ่อพี่กัน”
“ฮะ ไปหาคุณพ่อกัน”
คุณภูมิเจ้าของฟาร์มกล้วยไม้ส่งออกรายใหญ่นั่งอ่านนิตยสารอยู่ที่โถงรับแขกของบ้าน ได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินเข้ามา ชายสูงวัยเงยหน้าขึ้นมาจากนิตยสารเล่มโปรด พบกับลูกชายคนเดียวของเขาพร้อมกับเด็กผู้ชายตัวเล็กหน้าหวานอีกคนกำลังเดินเข้ามาหา
“มาแล้วเหรอ”
“สวัสดีครับพ่อ นี่คุณจันทน์ครับ”
“อืม สวัสดี .. พาเพื่อนมาเที่ยวบ้านหรือไงเรา?”
“นี่คุณจันทน์ครับ .. เป็นคนรักของดินครับ”
“...”
ไอดินมองหน้าพ่อตัวเอง ที่กำลังจ้องหน้าเขาตาเขม็ง คุณจันทน์ไม่ชอบสถานการณือันน่าอึดอัดนี่เลย ผู้ชายสูงวัยที่นั่งอยู่ตรงหน้าคือคุณพ่อของพี่ไอดิน ท่าทางท่านดูใจดี แต่คงไม่ใช่ตอนนี้ เพราะสายตาที่มองมาที่เขาอย่างจับจ้อง มีแววของความไม่พอใจฉายออกมาอย่างชัดเจน
“คนรักเหรอ .. นี่แกกำลังล้อฉันเล่นอยู่ใช่ไหม”
“ไม่ครับ”
“ไอ้ดิน .. แกเป็นผู้ชาย แล้วแกจะมีแฟนเป็นผู้ชายได้ยังไง”
“พ่อครับ ดินรักคุณจันทน์ ดินไม่สนใจว่าคุณจันทน์จะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง”
“แต่ ฉันสน!! .. แกเคยคิดบ้างไหมว่าคนอื่นจะพูดยังไง”
“นั่นมันเรื่องของคนอื่นครับ”
“ไอ้ดิน! คนอื่นที่แกว่า รวมถึงฉันกับแม่ของแกด้วยหรือเปล่า”
“...”
“ฉันเลี้ยงแกมา ไม่เคยบังคับ ปล่อยให้แกคิดเอง ทำเอง เรียนรู้ชีวิตเรียนรู้โลกด้วยตัวเอง .. หรือเพราะฉันปล่อยแกมากเกินไป จนแกคิดจะเอาผู้ชายมาทำเมีย”
คุณจันทน์สะดุ้งสุดตัวกับเสียงที่คุณภูมิตะคอกออกมา จากที่ตั้งใจเอาไว้ว่าจะไม่ร้องไห้ ให้อีกคนต้องเป็นห่วงเป็นกังวล เขากลับทำมันไม่ได้อีกแล้ว เขาอ่อนแอ เขาเข้มแข็งไม่ไหวแล้ว
“พี่ไอดิน ฮึก~”
“ดินขอโทษ ถ้าทำให้พ่อผิดหวัง”
“...”
“ดินไม่เคยขออะไรจากพ่อเลย .. วันนี้~ ดินขอให้พ่อเห็นใจและยอมรับในความรักของดิน ได้ไหมครับ”
“ไม่ได้! ฉันไม่ยอมรับ!”
“พ่อ~”
คุณภูมิลุกขึ้นยืนจ้องหน้าลูกชายตัวเอง พลันเฉสายตาไปมองคนตัวเล็กที่ตอนนี้มีน้ำตาไหลอาบแก้ม แล้วไล่สายตาลงมองมือที่จับกันแน่นของคนทั้งคู่ คุณภูมิโยนนิตยสารลงบนโซฟาแล้วเดินออกไปทันที
..
...
ไอดินพาคุณจันทน์ขึ้นมาบนห้องนอน คนตัวเล็กเอาแต่ร้องไห้ สะอึกสะอื้นจนตัวโยน คุณจันทน์พยายามแล้วที่จะไม่ร้องแต่กลับทำไม่ได้เลย น้ำตามันมาจากไหนเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน
“คุณจันทน์ ไม่ร้องนะครับ”
“ฮะ ฮึก”
“พี่อยากให้คุณจันทน์รู้ว่า คนที่พี่อยากใช้ชีวิตอยู่ด้วยจนแก่ คือ คุณจันทน์เท่านั้นนะครับ”
“ฮะ ฮึก จันทน์ก็เหมือนกัน”
“พี่ไม่รู้ว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น แต่มันจะต้องผ่านไป”
“เราต้องเลิกกันไหมฮะ .. ฮึก”
“ไม่มีทาง”
คุณจันทน์เงยหน้ามองคนตัวสูงที่ตาแดงกล่ำ ตั้งแต่คบกันมา เขาไม่เคยเห็นพี่ไอดินเป็นแบบนี้ เขารู้ว่าอีกคนตั้งอดทนอดกลั้นเพียงใด ไหนจะต้องทำเพื่อเขา แล้วไหนจะพ่อกับแม่ของตัวเองอีกล่ะ
“พี่ไอดิน .. ฮึก”
“พี่ไม่มีวันเลิกกับคุณจันทน์ จะไม่มีวันนั้น”
“ฮะ .. จันทน์จะไม่มีวันเลิกกับพี่ไอดินเหมือนกัน”
“พี่รักคุณจันทน์ รักมากนะครับ”
“พี่ไอดิน อย่าร้องนะครับ จันทน์ก็รักพี่ไอดิน รักที่สุดเลย”
สองมือน้อยของคุณจันทน์เข้าประคองพร้อมเช็ดหยดน้ำตาที่ไหนลงมาอย่างห้ามไม่ได้ของไอดิน เช่นเดียวกับสองมือของไอดินที่เฝ้าเช็ดน้ำตาให้คนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนตักแกร่งอย่างเบามือ
“เชื่อพี่นะครับ ว่ามันจะต้องดีขึ้น เชื่อพี่นะ”
“แต่~ คุณพ่อคุณแม่พี่ไอดิน...”
“เราจะคุยกับท่านอีกที หลังทานอาหารเย็น”
“แล้วถ้าท่านยังไม่ยอมรับล่ะฮะ”
“ถ้าเป็นอย่างนั้น~ .. ช่างมันก่อน ตอนนี้พี่อยากให้คุณจันทน์เชื่อพี่ ไว้ใจพี่นะครับ”
“ฮะ จันทน์เชื่อพี่ไอดิน”
ใกล้เวลาอาหารเย็นแล้ว เป็นครั้งแรกที่คุณจันทน์ไม่อยากจะกินเลยด้วยซ้ำ พี่ไอดินพาเขาเดินมาที่โต๊ะอาหาร ที่มีคนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว คุณพ่อคุณแม่ของพี่ไอดิน และผู้หญิงอีกสองคนเดาว่า คงจะเป็นป้าอิ่มกับน้องกอหญ้าที่คุณแม่บอกเอาไว้ตั้งแต่มาถึง
“สวัสดีครับ ป้าอิ่ม .. ขอโทษที่ลงมาช้านะครับ”
“สวัสดีค่ะ ไม่เป็นไรลูก .. พี่ดินยิ่งโตยิ่งหล่อนะเนี้ย .. กอหญ้าสวัสดีพี่ดินสิคะ”
“สวัสดีค่ะ พี่ดิน”
“สวัสดีครับ .. ผมขอแนะนำ นี่คุณจันทน์ เป็นแฟนผม ครับ”
“หะ .. เอ่อ~”
ป้าอิ่มและกอหญ้าหันมองหน้ากัน ก่อนจะหันไปมองทางคุณอร ที่ตอนนี้หน้าตาไม่สบอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด คุณจันทน์รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ยิ่งเห็นว่าผู้หญิงที่ชื่อกอหญ้านั้นหน้าตาน่ารักเพียงใด เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนทำให้ครอบครัวของพี่ไอดินต้องทะเลาะกัน
“น้องกอหญ้ามานั่งข้างพี่ดินสิลูก จะได้คุยกันสะดวกขึ้น”
“ค่ะ คุณน้า”
“เรียกคุณน้าได้ยังไงจ๊ะ .. ต้องเรียกแม่สิ ในอนาคตเราคงได้เป็นครอบครัวเดียวกัน”
“ได้ค่ะ คุณแม่”
“น่ารักจริงๆ ดูเหมาะสมกันมาก พี่อิ่มว่าไหมคะ”
“ป้าฝากดูแลน้องด้วยนะ พี่ดิน”
คุณจันทน์รู้สึกได้ว่ามือของอีกคนที่กุมมือกับเขาอยู่กระตุกเล็กน้อย เมื่อเจ้าตัวได้ยินว่าคุณแม่ให้แขกคนพิเศษมานั่งข้างตัวเอง คุณจันทน์ถูกไอดินดันให้นั่งลงทางขวามือของตัวเอง ซึ่งอยู่ชิดติดกับคุณพ่อที่นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ แล้วตัวเองนั่งถัดมาส่วนอีกข้างเป็นกอหญ้าที่เดินมานั่งพร้อมรอยยิ้มแสนหวาน
“กินได้ไหม”
“ได้ฮะ จันทน์ทานได้”
“ดิน ตักอาหารให้น้องบ้าง อย่ามัวแต่เอาใจคนอื่น”
“แม่ครับ~ ดะ..”
ไอดินยังไม่ทันพูดประโยค คุณจันทน์รู้ว่าอีกคนจะพูดอะไร เขาเลยจับขาแล้วส่ายหัวเบาๆ เป็นการปรามไม่ให้อีกคนเถียงกับคุณแม่ระหว่างมื้ออาหาร เขาเห็นพี่ไอดินถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะตักกับข้าวอะไรสักอย่างวางใส่ในจานของคนด้านซ้ายมือ พอเสร็จแล้วหันมาตักปลาทอดกระเทียมพร้อมเอาก้างออก วางใส่จานให้เขาพร้อมราดน้ำจิ้มให้พร้อมทาน
“...”
“ทานเยอะๆ อันนี้อร่อย”
“ขอบคุณฮะ”
คุณจันทน์ยิ้มให้อีกคน ไม่ว่าเมื่อไหร่พี่ไอดินยังคงดูแลเขาเป็นอย่างดี ไม่มีเปลี่ยน แต่พอเขาเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนตรงข้ามที่ทำหน้าไม่พอใจใส่เขา ก็ได้แต่เสียใจ เพราะเขาไม่รู้จะทำยังไง จะสู้เพื่อพี่ไอดินยังไง มันคิดไม่ออกเลย
“น้องกอหญ้า เรียนที่ไหนนะคะ”
“เรียนที่ มหา’ลัย MM ค่ะคุณแม่”
“ดีเลย ไม่ไกลจากพี่ดินเท่าไร .. ถ้าวันไหนว่างให้พี่ดินพาไปเที่ยวได้นะลูก”
“แต่พี่ดินจะว่างไปกับหนูเหรอคะ”
“สำหรับกอหญ้า พี่ดินว่างอยู่แล้วลูก ..ใช่ไหมพี่ดิน”
“เอ่อ .. คงงั้นมั้งครับ”
ไอดินจำต้องตอบรับไปอย่างนั้น เพราะไม่อยากจะหักหาญน้ำใจแม่ตัวเอง แต่อีกใจก็ไม่อยากจะทำให้คนตัวเล็กคิดมาก มือที่จับกันอยู่บนหน้าขาถูกกระชับกันแน่นยิ่งกว่าเดิม
“พี่ดินคะ ช่วยตักผัดผักให้กอหญ้าหน่อยสิคะ”
“เอ่อ ..ครับ”
“กุ้งราดซอสค่ะ กอหญ้าทำเองนะคะ พี่ดินลองชิมนะคะ”
“ครับ”
“ลองเลยสิคะ กอหญ้าจะได้รู้ว่าพี่ดินชอบหรือไม่ชอบ”
“อร่อยครับ”
“งั้น ถ้าวันไหนพี่ดินว่าง กอหญ้าไปทำให้ทานได้นะคะ”
“เอ่อ ... ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ”
“...”
“คุณจันทน์เอาปลาอีกไหม พี่แกะให้”
“น้องกอหญ้าชอบทานปลาไหมลูก พี่ดินแกะปลาให้น้องด้วย”
“ชอบค่ะ ขอบคุณนะคะพี่ดิน”
“...ครับ ไม่เป็นไร”
กว่ามื้ออาหารที่น่าอึดอัดนี้จะจบลง คุณจันทน์ได้ยินเสียงคนข้างตัวถอนหายใจตลอดเวลา เขารู้ว่าพี่ไอดินต้องอดทนอดกลั้นมากแค่ไหนเพื่อเขา ตัวเขาเองก็จะอดทนเพื่ออีกคนเช่นกัน เขาพยายามกลั้นน้ำตาที่คลอตรงหน่วยตาไม่ให้ไหลลงมากลางมื้ออาหารอย่างที่สุด
หลังจากแขกพิเศษของแม่กลับไปแล้ว ไอดินพาคุณจันทน์ เดินเข้าไปหาคุณพ่อคุณแม่ของตัวเอง ที่นั่งดูทีวีอยู่ในห้องโถงรับแขกของบ้าน
“พ่อครับ แม่ครับ .. ดินอยากคุยด้วย”
“...”
“ถ้าพ่อกับแม่ ไม่คุย เรื่องมันจะไม่จบนะครับ”
“ว่ามาสิ ฉันฟังอยู่”
“ดินกับคุณจันทน์รักกัน ดินอยากให้พ่อกับแม่เข้าใจ เปิดใจและยอมรับ”
“ฉันเข้าใจ .. แต่ไม่ยอมรับ”
“เพราะอะไรครับ”
“เพราะแกเป็นผู้ชาย ไอ้ดิน .. ผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิง”
“พ่อเอาอะไรมาตัดสินครับ ว่าผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิงเท่านั้น”
คุณจันทน์ถูกพามานั่งตรงหน้าพ่อแม่ของอีกคน พี่ไอดินเริ่มต้นพูดในสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจ เขาเองก็อยากจะให้ทุกอย่างมันจบลงวันนี้ ถ้าพ่อกับแม่ของพี่ไอดินไม่อนุญาตให้เราคบกับ เขาคงต้อง...
“แกรู้ดีไอ้ดิน คนบนโลกนี้ ฉัน แม่แก หรือแม้กระทั่งเด็กคนนี้ ก็คงรู้ว่า ผู้ชายควรจะคู่กับผู้หญิง”
“แล้วพ่อจะแน่ใจได้ยังไงครับว่า ถ้าผู้ชายคู่กับผู้หญิงแล้วมันดีกว่า ถูกต้องกว่า”
“อย่างน้อยมันก็ทำให้มีแก เกิดขึ้นมาเถียงฉันอยู่ในตอนนี้”
“ถ้าอย่างนั้น เป็นผู้ชายกับผู้ชาย แล้วไม่มีดินมาเถียงอย่างตอนนี้ น่าจะดีกว่าหรือเปล่าครับ”
“นี่แกย้อนฉันเหรอ”
“เปล่าครับ .. ดินขอโทษถ้าทำให้พ่อคิดแบบนั้น”
ไอดินยกมือไหว้พ่อตัวเอง เขาไม่ได้ตั้งใจจะยอกย้อน หรือทำให้คนเป็นพ่อเสียใจ แค่อยากจะอธิบายให้ฟังถึงความรู้สึกของตัวเองเพียงเท่านั้น
“ดินรักคุณจันทน์ รักที่นิสัย รักที่ความมีน้ำใจของน้อง ดินไม่ได้มองว่าน้องเป็นใคร เพศไหน สูงต่ำยังไง .. พ่อเป็นสอนให้ดินอย่าดูถูกคน อย่ามองคนแค่ที่เปลือกไม่ใช่เหรอครับ”
“ไอ้ดิน .. แต่นี่มันไม่ใช่เรื่องปกติ นี่ผู้ชาย และแกก็เป็นผู้ชาย”
“ดินรู้ครับ ดินรักน้อง เพราะน้องคือน้อง ไม่ว่าน้องจะเป็นผู้หญิง หรือผู้ชายดินก็รักครับ”
“...”
“ถ้าแม่ขอล่ะ .. แม่ขอให้พี่ดินเลิกรักน้อง พี่ดินจะทำเพื่อแม่ได้ไหม?”
“แม่ครับ~”
คุณจันทน์ปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้ม ความอดกลั้นของเขาสิ้นสุดลงแล้ว คำขอให้เลิกกันมันเหมือนมีดปลายแหลมที่เขามากรีดตรงหัวใจเขา ยิ่งได้เห็นน้ำตาของแม่พี่ไอดิน เขายิ่งเจ็บปวด เขาคือคนเห็นแก่ตัวที่กำลังทำให้ครอบครัวของอีกคนต้องมีปัญหาใช่ไหม
“แม่ขอ .. ถ้าดินรักพ่อกับแม่ ทำเพื่อแม่ได้ไหม ถือว่าสงสารแม่ก็ได้”
“แล้วความรักของดินล่ะครับ? มีใครสงสารบ้างหรือเปล่า”
“อึก ฮึก .. พี่ไอดินฮะ จันทน์ยอ..”
“ไม่ อย่าพูดนะ .. พี่รู้ว่าคุณจันทน์จะพูดอะไร อย่าพูดมันออกมา อย่า!!”
เป็นอีกครั้งที่คุณจันทน์ได้เห็นน้ำตาของพี่ไอดิน น้ำตาที่กลั่นออกมาจากความเสียใจ อึดอัดใจ ทรมานใจ มันคงไม่ต่างจากเขา หรือแม้กระทั่งตัวคุณพ่อคุณแม่เองก็คงเสียใจไม่แพ้ใครเช่นกัน
“ดินขอโทษ พ่อกับแม่อีกครั้ง .. ที่เป็นต้นเหตุทำให้เสียใจ แต่ดินตัดสินใจแล้ว ดินจะไม่มีวันเลิกกับคุณจันทน์ครับ”
“แน่ใจใช่ไหม?”
“แน่ใจครับ”
“ถ้าอย่างนั้น จากนี้ไปไม่ต้องมาเรียกฉันว่า พ่อ”
“คะ คุณคะ”
“...”
ไอดินลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วยกมือไหว้บุพการี แล้วหันมาดึงคนตัวเล็กที่เอาแต่ร้องไห้เหมือนปริ่มว่าจะขาดใจขึ้นมากอดไว้แน่น คุณจันทน์ไม่รู้ตัวเลยว่าเขาขึ้นมาถึงห้องนอนของอีกคนตั้งแต่เมื่อไหร่
“คุณจันทน์ .. ไม่ร้องนะครับ”
“พ พี่ไอดิน ฮะ ฮึก จ จันทน์ ขอโทษฮะ ฮึก”
“ไม่ครับ .. ไม่ใช่ความผิดของคุณจันทน์ .. ไม่ใช่เลย”
“เพราะจันทน์ ฮึก .. คุณพ่อคุณแม่ไม่ชอบจันทน์”
“พี่จะไม่มีวันเลิกกับคุณจันทน์ ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม”
“แต่ ฮึก .. แต่ คุณพ่อกับคุณแม่ ฮึก”
“ไม่ร้องนะครับ พี่เจ็บรู้ไหมเวลาคุณจันทน์ร้องไห้”
“ฮะ ฮึก ฮึก .. พี่ไอดิน~”
“ครับ ครับ พี่รู้ พี่รู้~~”
คุณจันทน์ถูกคนตัวสูงกอดเอาไว้แนบอก แต่เขายังรู้สึกเหมือนมีใครเอามีดมากรีดตรงหัวใจ มันเจ็บมันปวดไปหมดทั้งใจ ไม่มีแม้กระทั่งแรงที่จะหายใจ มือเย็นเท้าเย็นไปหมด เพิ่งจะรู้ถึงคำว่า ใจจะขาด มันเป็นแบบนี้เอง
แล้วพบกันใหม่ :pig4:
Talk : เค้าขอโทษนะ หายไปนานเลย แบบว่า มันเขียนแล้วลบ เขียนแล้วลบอ่ะ
อย่าว่า เค้าเลยนะ .. สำหรับตอนนี้ อยากรบกวนคนอ่านช่วยกันเม้นหน่อยสิ
รบกวนช่วยติหน่อย ว่า เค้าต้องปรับปรุงตรงไหนบ้าง .. กราบบบบบบบ
และเหมือนเติม ข อ บ คุ ณ ทุ ก ค น ที่ เ ข้ า ม า อ่ า น กั น น ะ
-
พ่อกับแม่พี่ดินใจร้าย ฮืออออ
ปล.เราจะตีคนเขียนๆๆๆๆ :ling2:
-
:กอด1: :L2:
-
บทที่ 18 จะบอกให้คนทั้งโลกได้รู้ว่าหนึ่งชีวิตฉันยกให้เธอทั้งหัวใจ [แสนล้านนาที : เบล สุพล]
“คุณจันทน์ ไม่ร้องนะครับ”
“ฮะ ฮึก ฮึก .. พี่ไอดิน~”
“ครับ ครับ พี่รู้”
คุณจันทน์รู้สึกเหมือนมีใครเข้ามาบีบตรงหัวใจเขา มันเจ็บมันปวดไปหมดทั้งใจ เรี่ยวแรงที่มีก็เหมือนจะหายไปจนเข่าแทบทรุด มือเย็นเท้าเย็นไปหมด คำว่าใจจะขาดมันคือแบบนี้เอง
..
...
“ฮะ ฮึก ฮึก~~”
“คุณจันทน์ .. คุณจันทน์ครับ”
“ฮึก .. พี่ไอดิน”
“ร้องไห้ทำไม?”
คุณจันทน์ผวาเข้ากอดอีกคนทันทีที่ลืมตาตื่น ไอดินจอดรถเข้าข้างเพราะคนตัวเล็กส่งเสียงสะอึกสะอื้นทั้งๆ ที่ยังหลับตาอยู่ แล้วยังมีน้ำตาไหลออกมาเป็นสายทั้งสองข้างแก้ม
“ฝันร้ายเหรอ .. ฝันอะไรครับ?”
“พ่อกับแม่พี่ไอดิน ไม่ชอบจันทน์ ฮือ~ .. ท่านไม่ชอบจันทน์”
“คุณจันทน์ .. เรายังไม่ได้เจอท่านเลย”
“ฮื้อ~ ทะ ท่านบอกว่า มะ ไม่ยอมรับจันทน์”
“หึหึ นี่คิดมากจนเก็บเอาไปฝันเลยใช่ไหม”
“กอหญ้า~~ พี่ไอดินจะหมั้นกับกอหญ้า!!”
“หื้ม~ เดี่ยวคุณจันทน์ .. ใครคือกอหญ้าครับ”
ไอดินอยากจะหัวเราะออกมา แต่อีกใจก็สงสารคนตัวเล็กที่มีน้ำตาเต็มหน้าเต็มตาไปหมด เขาได้แต่กอดปลอบให้อีกคนผ่อนคลายหายจากการฝันร้าย
“ก กะ กอหญ้า สวยด้วย เป็นดาวด้วย”
“ฮะ ฮ่า คุณจันทน์ เขาเป็นใครครับ”
“ฮึก~ อย่ามาหัวเราะนะ”
“ฝันเป็นตุเป็นตะ .. กินมากคิดมาก”
“อื้อ~ อย่าว่านะ”
“ไหนเงยหน้ามาดูก่อน”
คุณจันทน์ยอมเงยหน้าขึ้นมาจากอกของอีกคน ไอดินเช็ดคราบน้ำตาที่ไหลอาบแก้มออกให้อย่างเบามือ พร้อมกดจูบลงที่แก้มเนียนทั้งสองข้างอย่างแผ่วเบา
“ตาแดงหมดเลย”
“จันทน์กลัว พ่อกับแม่พี่ไอดินจะไม่ชอบจันทน์”
“ยังไม่ได้เจอเลย ทำไมกลัวไปก่อน”
“แล้วถ้าท่านไม่ชอบจันทน์ล่ะ?”
“เอาเป็นว่า ไปเจอท่านก่อน ชอบไม่ชอบค่อยว่ากัน โอเคไหม?”
“อืม .. โอเคฮะ”
..
...
“แม่ครับ นี่คุณจันทน์ แฟนดินครับ”
คุณอรชะงักไปเพียงครู่ ก่อนจะหันไปมองหน้าคนตัวเล็กอีกครั้งแล้วยิ้มให้ เด็กคนนี้หน้าตาน่าเอ็นดู ดวงตากลมโตสุกใส รอยยิ้มหวาน ถึงแม้จะตกใจที่ลูกชายแนะนำว่าแฟน แถมยังเป็นผู้ชายอีกต่างหาก ไอดินไม่เคยพาใครมาบ้าน นอกจากเพื่อนสมัยเรียนมัธยมปลาย สำหรับคนเป็นแม่แล้ว ไม่ว่าลูกจะมีแฟนเป็นใคร ผู้หญิงหรือผู้ชาย ถ้าลูกมีความสุข คนเป็นแม่ก็มีความสุข เราเลี้ยงเขาเพื่อให้เขาเติบโตอย่างมีความสุขทั้งกายและสุขทั้งใจ เมื่อลูกพบว่าใครที่อยู่ด้วยแล้วมีความสุข ลูกก็จะเลือกคนนั้นมาไว้ในชีวิตเขาเอง
“สวัสดีครับคุณน้า .. ผมชื่อจอมจันทน์ครับ”
“เรียกแม่ก็ได้ลูก หน้าตาน่าเอ็นดูเชียว ชื่อคุณจันทน์เหรอคะ”
“ใช่ฮะคุณแม่”
คุณจันทน์ยิ้มหวาน ก่อนจะถูกคุณแม่คนสวย จับจูงให้เดินเข้าไปในบ้านด้วยกัน ไอดินพยักหน้าให้คนตัวเล็กที่หันมามองเขาอย่างตื่นเต้น แล้วมองเลยไปที่มือของผู้หญิงที่เขารักมากที่สุดจับจูงไปกับมือน้อยของผู้ชายตัวเล็กที่จะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัว เขามั่นใจว่า ครอบครัวเขาจะไม่มีใครปฏิเสธคุณจันทน์ ด้วยความน่ารักของคุณจันทน์ และเขาเชื่อว่าพ่อกับแม่ยอมรับในสิ่งที่เขาเลือกเสมอ
“พ่อไม่อยู่เหรอครับ”
“อยู่จ๊ะ ที่ประจำเขานั่นแหละ .. พาน้องไปหาพ่อก่อนสิ”
“ครับ”
คุณภูมิ อัครกิจเมธากุล เจ้าของภูมิสยามฟาร์ม ชายวัย 55 ปี นั่งตัดแต่งต้นบอนไซอยู่ที่ระเบียงเงยหน้าขึ้น เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินเข้ามา
“สวัสดีครับพ่อ”
“มาแล้วเหรอ .. แม่เราเข้าครัวทำของโปรดให้เราตั้งแต่เช้าเลยนะ”
“หึหึ .. ครับ”
“อ้าว~ .. แล้วนั่นพาใครมาล่ะ?”
คุณจันทน์มองชายสูงวัยตรงหน้าที่หน้าตาละม้ายคล้ายพี่ไอดินแต่สูงอายุกว่า ผิวค่อนข้างคล้ำกว่า อาจจะเป็นเพราะตากแดดตามลมอยู่ทุกวัน ดูใจดี ขี้เล่น ไม่ได้หน้านิ่ง ขี้เก๊กเหมือนลูกชายเลย
“สวัสดีครับ คุณ อ อะ..”
“อะแฮ่ม!”
“เอ่อ .. คุณพ่อ ผมชื่อจอมจันทน์ครับ”
“ไหว้พระเถอะลูก”
ไอดินกระแอมตอนที่อีกคนกำลังจะหลุดเรียกพ่อเขาว่าคุณอา ได้ยังไงต้องเรียกว่าพ่อถึงจะถูก คุณภูมิมองหน้าลูกชายตัวเองแล้วส่ายหัวเบาๆ ไอ้เรื่องความเอาแต่ใจแบบนี้ แก้ไม่หาย ตั้งแต่เด็กจนโต
“ไปหลอกลูกใครเค้ามาไอ้ดิน .. หน้าตาน่าเอ็นดู”
“ระดับดิน .. ไม่ต้องหลอก แค่กระดิกนิ้วก็มาแล้ว”
“ O__O ”
“ไอ้ขี้คุย .. แล้วตกลงนี่ใคร”
“พ่อครับ นี่คุณจันทน์ .. แฟนดินครับ”
“...”
ผู้เป็นพ่อไม่ได้ออกอาการตกใจที่ลูกชายคนเดียวพาแฟนมาแนะนำ และยังเป็นผู้ชายอีกต่างหาก คุณภูมิเลี้ยงไอดินมาเองกับมือ รู้ว่าไอดินเป็นคนมีเหตุมีผล เจ้าตัวจะคิดก่อนแล้วถึงทำเสมอ แสดงว่าลูกต้องมั่นใจแล้วถึงได้พามาเจอ ไอดินไม่เคยทำให้เขาและคุณอรกลุ้มใจเลยสักครั้ง การเรียนไม่เคยต้องห่วง ไม่เคยเหลวไหล อาจจะมีเรื่องชกต่อยกันบ้างตามประสาวัยรุ่น แต่ไม่เคยสร้างปัญหา หรือความเดือดร้อนมาให้เลย และถ้าลูกจะมีแฟนสักคนไม่ว่าจะเป็นเพศไหน หรือเป็นใครก็ตาม เขาเชื่อว่าลูกเลือกแล้ว
“ชื่ออะไรนะเรา”
“จันทน์ครับ จอมจันทน์ เลิศภักดีกุล”
“อืม~ ชื่อเพราะ .. แต่นามสกุลคุ้นๆ .. อ่ะ มานั่งกันก่อน”
คุณภูมิกำลังนึกว่าเคยได้ยินนามสกุลนี้ที่ไหน แต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออก ไอดินเดินเข้าไปนั่งข้างบิดาตัวเองแล้วลงมือช่วยตัดลวดที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างคุ้นเคย ส่วนคุณจันทน์นั่งลงเก้าอี้ตัวถัดมาและมองต้นบอนไซต้นเล็กต้นน้อยที่อยู่ตรงหน้าอย่างสนอกสนใจ คุณภูมิเห็นดังนั้นจึงอดเอ่ยปากถามด้วยความเอ็นดูไม่ได้
“ชอบหรือไงเรา เอาสักต้นไหม?”
“ชอบฮะ จันทน์อยากทำเป็นบ้าง”
“ฮะฮ่า .. เอาสิ พ่อสอนให้เอาไหม?”
“เอาฮะ”
การพยักหน้าอย่างดีใจแบบเด็กน้อยทำให้คุณภูมิถึงกับหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดู แล้วคุณพ่อกับลูกชายคนใหม่ถามนู่นตอบนี่กันไม่หยุด คนเป็นพ่อเองดูจะยินดีและเต็มใจสอนการดัดบอนไซให้คนตัวเล็กเสียด้วย แต่ก่อนที่จะได้สอนกันไปมากกว่านี้ คุณอรเดินมาเข้ามาพร้อมด้วยน้ำและขนม พร้อมเด็กน้อยคนหนึ่ง
“ทานน้ำ ทานขนมกันก่อนนะจ๊ะ”
“ขอบคุณฮะคุณแม่ .. อ่ะ~ น่ารักจัง”
คุณอรเดินถือถาดน้ำหวานกับขนมเข้ามาให้ลูกชายและแขกของบ้าน มีเด็กผู้หญิงตัวน้อยผิวขาวแก้มยุ้ยมือข้างนึงอุ้มตุ๊กตากระต่ายสีชมพู มืออีกข้างจับผ้าซิ่นของคุณอรไว้แน่น เด็กน้อยหน้าตาน่ารักน่าชัง อายุประมาณ 2 ขวบ พอคนตัวเล็กเห็นเด็กน้อยก็อยากจะเล่นด้วยทันที
“หนูจ๋า สวัสดีพี่ดินหรือยังคะ? คนนี้ชื่อพี่จันทน์นะคะ”
“ดีค่า”
“น่ารัก~~ หนูจ๋าเหรอฮะ แก้มยุ้ยจัง”
คุณภูมิและไอดินมองคนตัวเล็กทักทายหนูจ๋าแล้วได้แต่อมยิ้ม แม่ของหนูจ๋าเป็นแม่บ้านอยู่ที่นี่ ชื่อกำไล แต่ก่อนกำไลและสามีเป็นคนงานของฟาร์มกล้วยไม้ แต่สามีติดเหล้าติดการพนัน จนมีเรื่องกับนักเลงที่บ่อนจนโดนยิงตาย คุณอรทราบเรื่องเลยรับมาเป็นแม่บ้านให้ช่วยงานบ้าน งานครัว เช้ามาเย็นกลับ เป็นแบบนี้ได้สัก 3 เดือน ถึงทราบว่ากำไลกำลังตั้งครรภ์อยู่ประมาณ 5 เดือนแล้ว คุณภูมิรู้เรื่องเข้าเลยให้กำไลย้ายมาอยู่ด้วยกันที่บ้าน กำไลและหนูจ๋าเลยอยู่ที่นี่ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
“จัน จัน ... จันอุ้มจ๋า”
“ฮะฮ่า .. ดูสิ เจอหน้ากันแป๊บเดียว ให้เขาอุ้มแล้ว”
หนูจ๋าเดินเข้าไปหาคุณจันทน์แล้วยกมือให้อุ้ม คนตัวเล็กหันไปมองไอดินเหมือนขอความเห็น อีกคนจึงพยักหน้าให้ คุณจันทน์อุ้มหนูจ๋าขึ้นมาไว้บนตัก สองมือกอดประคองคนบันตักไว้แน่น หนูจ๋าที่นั่งบนตักคุณจันทน์ได้ปั๊บเจ้าตัวก็เอื้อมมือไปหยิบคุกกี้ตรงหน้าขึ้นมา แล้วส่งไปให้ไอดินก่อนจะหยิบอีกชิ้นเอาเข้าปากตัวเองเคี้ยวทันที
“ฮะฮ่า ดูสิ ไอ้ตัวแสบมันฉลาดเอาให้คนอื่นก่อน ตัวเองถึงจะกิน จะได้ไม่โดนว่า”
“ไม่แบ่งพี่จันทน์กินบ้างเหรอ .. พี่จันทน์เอามาฝากนะ”
คุณภูมิหัวเราะอย่างชอบใจ แล้วรอดูว่าเจ้าตัวน้อยจะทำยังไงกับสิ่งที่ไอดินถาม หนูจ๋าหันกลับไปมองหน้าคุณจันทน์ที่ส่งยิ้มมาให้ ก่อนจะยัดขนมที่เหลือในมือเข้าปากแล้วหยิบอีกชิ้นส่งให้คุณจันทน์
“จัน อ้ำ อ้ำ”
“อ้าม~”
คุณจันทน์อ้าปากรับขนมจากหนูจ๋า เด็กน้อยส่งยิ้มหวานให้แล้วหันกลับไปหยิบขนมอีกชิ้นมาถือไว้ในมือตัวเอง ทุกคนยิ้มขำกับความฉลาดแกมโกงของเด็กคนนี้
“หนูจ๋าไปดูปลากับพี่ดินไหมคะ”
“ดูปา .. จ๋าไปดูปา”
ไอดินลุกขึ้นยืนแล้วอุ้มหนูจ๋าขึ้นมาจากตักคุณจันทน์ แต่เจ้าตัวกลับดิ้นไม่ยอมให้อุ้ม เขาจึงปล่อยให้หนูจ๋าลงยืน พอลงยืนได้หนูจ๋าเดินกลับไปหาคุณจันทน์แล้วดึงมือเหมือนจะให้อีกคนไปด้วยกัน
“จัน ดูปา ดูปากับจ๋า”
“เจอคนใหม่ลืมพี่ดินเลยใช่ไหมตัวแสบ”
หนูจ๋าเดินจูงมือคุณจันทน์มาจนถึงบ้านไม้สักชั้นเดียวของไอดิน ดูร่มรื่น เย็นสบาย เดินจนมาถึงบ่อปลาคาร์ฟขนาดย่อม หนูจ๋าก็ปล่อยมือพร้อมวิ่งเข้าไปที่บ่อปลาอย่างคุ้นเคย
“หนูจ๋า .. อย่าวิ่งครับ จะหกล้มนะ”
“จัน ดูปา ปาสวย”
“ครับๆ ดูปลากัน”
ไอดินปล่อยให้คุณจันทน์กับหนูจ๋าอยู่ดูปลาด้วยกัน หนูจ๋าสดใส ช่างพูดช่างคุย เหมือนคุณจันทน์นั่นแหละ ดูปลาให้อาหารปลากันจนเบื่อ ย้ายไปนั่งเล่นกันที่ชิงช้าไม้ หนูจ๋านั่งคั่นกลางระหว่างไอดินกับคุณจันทน์ เจ้าตัวน้อยหัวเราะชอบใจที่ไอดินแกล้งจั๊กจี้พุงกลม แกล้งกันไปมา หัวเราะกันจนเหนื่อย น้ากำไรแม่ของหนูจ๋าก็มาตามเพราะได้เวลาอาบน้ำและกินข้าวของหนูจ๋าแล้ว
“หนูจ๋าน่ารัก .. จันทน์ชอบ”
“ถ้าชอบจะพามาหาบ่อยๆ”
“พ่อแม่พี่ไอดินก็น่ารัก ใจดีด้วย”
“แม่ทำกับข้าวอร่อยด้วยนะ”
คุณจันทน์ยิ้มหวานตาเป็นประกายเมื่ออีกคนพูดถึงของกิน ไอดินชวนอีกคนไปนั่งเล่นข้างบ่อปลาอีกครั้ง เขาเดินไปยกพื้นไม้ขัดเงาข้างบ่อปลาขึ้น ข้างใต้นั้นคืออ่างน้ำวนขนาดเล็ก เสร็จแล้วก็เดินไปเปิดสวิตช์ทำให้ระบบน้ำวนในอ่างเล็กนั่นทำงาน
“โอ้โห .. มีจากุชชี่ด้วย~”
“ชอบที่นี่ไหม”
“ชอบฮะ”
ไอดินเดินกลับมานั่งข้างคนตัวเล็กแล้วหย่อนเท้าลงไปในอ่าง คุณจันทน์เห็นแบบนั้นเลยทำตามบ้าง
“รู้ไหม ทำไมพี่ถึงพามาที่นี่”
“มาพบคุณพ่อคุณแม่ไงฮะ”
“ถูก แต่ไม่ทั้งหมด”
“ยังไง”
ไอดินยกมือขึ้นลูบผมนุ่มของอีกคน จ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโต เขาชอบดวงตาของอีกคน ตาคุรจันทน์สวย เป็นประกายระยิบระยับเหมือนดาวบนฟ้ายามค่ำคืน
“ที่พาคุณจันทน์มาที่บ้าน เพราะอยากให้รู้จักครอบครัว อยากให้เห็นว่ารอบตัวพี่เป็นแบบไหน และที่สำคัญคือ ..อยากให้คนที่พี่รักได้เจอคุณจันทน์ อยากบอกให้รู้ว่า คุณจันทน์คือคนที่พี่รักและอยากจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยตลอดไป”
“พี่ไอดิน~”
“พี่รักคุณจันทน์นะครับ”
“จันทน์ก็รักพี่ไอดินฮะ”
ไอดินก้มหน้าลงแนบริมฝีปากตัวเองเข้ากับริมฝีปากบางที่รอรับอยู่แล้ว คุณจันทน์เรียนรู้ที่จะตอบรับจูบของอีกคนแล้ว จูบแสนอบอุ่น จูบนุ่มนวลอ่อนหวาน อบอวลไปด้วยความรัก จูบที่เขายินยอมและเต็มใจมอบให้กับผู้ชายคนนี้คนเดียว
ครอบครัวอัครกิจเมธากุล ที่มีแขกคนสำคัญของลูกชายมาทานข้าวเย็นด้วย อาหารน่าทานวางเรียงรายอยู่เต็มโต๊ะ คุณจันทน์เดินเข้ามาที่โต๊ะพร้อมไอดิน เจ้าตัวรีบเข้าไปช่วยคุณอรตักข้าวใส่จานอย่างกุลีกุจอ
“แม่ไม่แน่ใจว่าคุณจันทน์จะทานได้ไหม ทานเผ็ดได้หรือเปล่าลูก”
“ทานได้ฮะ จันทน์ทานได้”
“หึหึ คนนี้เค้าทานทุกอย่างครับ”
“เอ๊~ ... พี่ไอดินอ่ะ”
“วันนี้กับข้าวเต็มโต๊ะเลย .. แม่อรเอาใจลูกชายคนใหม่น่าดู”
คุณภูมิที่เดินลงมาจากชั้นบนหลังจากขึ้นไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายเอ่ยแซวคนเป็นภรรยา
“แหม~ พ่อก็!!”
“มากินข้าวกันได้แล้ว”
“พรุ่งนี้ไปวัดกับแม่ไหมคะ คุณจันทน์”
“ไปฮะ คุณแม่”
พ่อกับลูกชายหันมาสบตาอย่างรู้กัน ลอบยิ้มมองคนตัวเล็กที่อ้อนเอาใจคุณแม่อยู่ ระหว่างมื้ออาหารคุณอรมักจะตักนู่นตักนี่ให้คนตัวเล็กไม่ขาด ลูกชายคนใหม่ก็ชมไม่หยุดปากว่า คุณแม่ทำอาหารอร่อยเป็นที่ถูกใจคุณอรอย่างมาก นานแล้วไม่มีคนมาคอยอ้อนแบบนี้ อย่าหวังจากเจ้าลูกชายตัวเองเลย หนูจ๋าก็ยังเล็กนัก พอได้คนตัวเล็กมาออดอ้อนแบบนี้มันทำให้คุณอรมีความสุขเป็นอย่างมาก
“หัวเน่าแล้วแล้วมั้งไอ้ดิน .. แม่อรเขามีลูกรักคนใหม่แล้ว”
“นั่นสิครับ”
“ถึงว่า จันทน์ได้กลิ่นหัวเน่า ฮะฮ่า”
“ฮะฮ่า ... ฮะฮ่า”
เสียงหัวเราะดังขึ้นท่ามกลางมื้ออาหารเย็น คุณจันทน์ทำให้อาหารมื้อนี้มีความหมายอีกครั้ง เจ้าตัวคอยบริการตักนู่นตักนี่ให้พ่อและแม่ไม่หยุด แล้วยังเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ให้ฟังจนไอดินกลายเป็นแค่ผู้ฟังเท่านั้น และดูเหมือนว่าคุณจันทน์กลายเป็นขวัญใจคนใหม่ของบ้านนี้ไปเสียแล้ว
5.00 น. เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ไอดินรีบเอื้อมมือไปกดปิดอย่างรวดเร็ว คนในอ้อมกอดยังคงนอนหลับตาพริ้มอย่างแสนสบาย ไอดินยกหัวคุณจันทน์พร้อมกับสอดหมอนแทนแขนของเขา ลุกไปจัดการธุระตัวเองให้เสร็จ ถึงจะมาปลุกคนตัวเล็กแสนขี้เซา
ไอดินก้มลงจูบแก้มนุ่มที่ไม่ว่าจะตอนไหนก็หอมชื่นใจเสมอ จับมือบางขึ้นมาบีบเบาๆ ให้พอรู้สึกตัว คนตัวเล็กเริ่มขยับตัว ดวงตาคู่สวยที่ไอดินชอบเริ่มกระพริบ
“พี่ไอดิน~”
“อรุณสวัสดิ์ครับ”
“อื้อ~ .. ต้องตื่นแล้วเหรอ”
“ใช่ครับ .. ไปอาบน้ำล้างหน้า จะได้ไปวัดกัน”
“หาว~”
“หึหึ ไปอาบน้ำได้แล้วครับ”
คุณจันทน์ลุกจากเตียงเข้าห้องน้ำไปจัดการทำธุระส่วนตัวให้เสร็จเรียบร้อย ออกมาก็ไม่เจอไอดินอยู่ในห้องแล้ว แต่ที่หลับที่นอนถูกเก็บจนเรียบร้อย คุณจันทน์ใช้เวลาแต่งตัวไม่นานเดินออกมาด้านนอกเห็นไอดินกำลังให้อาหารปลาอยู่
“พี่ไอดิน ~”
“เสร็จแล้วเหรอ”
“ครับผม”
“งั้น ไปกัน”
“^________^”
เช้าแบบนี้ผู้เฒ่าผู้แก่ออกมาวัดเพื่อทำบุญตักบาตรกันเยอะเลย และอาจจะเพราะเป็นวันหยุดด้วยทำให้คนยิ่งแน่นศาลาเข้าไปใหญ่ ไอดินเดินถือตะกร้าอาหารพร้อมด้วยคุณจันทน์ที่ถือถาดดอกไม้เดินตามคุณอรเข้ามาในศาลา
“เคยมาวัดแบบนี้ไหมคะคุณจันทน์”
“ไม่เคยครับ จันทน์เคยแต่ตักบาตรอาหารแห้ง กับตักบาตรหน้าโรงเรียนฮะ”
“งั้นวันหลังมากับแม่อีกนะคะ”
“ได้ฮะคุณแม่”
ไอดินกับคุณจันทน์ ช่วยคุณอรนำกับข้าวที่เตรียมมาใส่ถาดที่ทางวัดเตรียมไว้ให้ วางเรียงต่อกันเป็นแถว เพื่อรอประเคนให้กับพระสงฆ์ที่จำพรรษาอยู่ คุณอรหันไปสวัสดีผู้เฒ่าผู้แก่หลายคนบนศาลา คนตัวเล็กที่เดินตามหลังมาถูกแนะนำไปด้วยว่าเป็นลูกชายกลับมาเที่ยวบ้าน ผู้สูงวัยหลายคนชมว่าลูกชายน่ารัก น่าเอ็นดู ทำให้คุณแม่ยิ้มหน้าบานไป
“พี่ดินพาน้องไปประเคนอาหารไปลูก”
“แล้วคุณแม่ล่ะฮะ”
“แม่มาบ่อย วันนี้ให้คุณจันทน์กับพี่ดินไปประเคนบ้างไงลูก”
“ขอบคุณฮะ คุณแม่”
คนตัวเล็กเดินตามอีกคนไปนั่งรอคิวเพื่อประเคนถาดอาหาร วันนี้ท่านเจ้าอาวาสลงมารับประเคนเองเลย ไอดินกับคุณจันทน์ช่วยกันยกถาดที่ใส่อาหารประเคน ตามด้วยถาดน้ำขวด และปิดท้ายด้วยถาดดอกไม้ แล้วถอยหลังออกมาให้คนอื่นเข้าไปประเคนต่อ
หลังจากประเคนอาหารและฟังสวด กรวดน้ำ เสร็จเรียบร้อย บรรดาคุณลุงคุณป้าต่างแบ่งปันอาหารที่เหลือจากการนำมาทำบุญให้กันและกัน คุณป้าคนที่นั่งข้างๆ ยื่นข้าวต้มมัดให้คุณจันทน์ ซึ่งเจ้าตัวยกมือไหว้พร้อมยิ้มรับอย่างนอบน้อม
“ขอบคุณฮะ คุณป้า”
“เอาไปกินลูก ข้าวก้นบาตร ขนมก้นบาตร กินแล้วจะได้ไม่เจ็บไม่ป่วย”
“คุณป้าทำเองเหรอฮะ?”
“จ้า คนแก่อยู่บ้านว่างๆ ทำขนมมาใส่บาตรแก้เหงานะลูก”
“คุณป้าเก่งจัง”
“ฮะฮ่า ดูสิ .. ปากหวานชมคนแก่”
คุณจันทน์ยืนคุยอยู่กับคุณป้าค่อนข้างนานจนท่านขอตัวกลับไปนั่นแหละ คนตัวเล็กถึงได้เดินยิ้มแฉ่งเข้ามาหาไอดินที่ยืนรออยู่แล้ว หลังจัดการเก็บของต่างเรียบร้อย คนตัวเล็กยื่นข้าวต้มมัดในมือให้อีกคนดู
“คุณป้าให้ขนมจันทน์ด้วย นี่! .. มีกล้วยฉาบด้วย จันทน์จะเอาไปฝากหนูจ๋า”
“แล้วไหนของพี่?”
“นี่ไง .. พี่ไอดินกินกับจันทน์”
“น่ารัก”
คนตัวเล็กหยิบถุงกล้วยฉาบถุงเล็กออกมาจากกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างขึ้นมาอวดอีกคน อาจจะเป็นเพราะปากหวานชมคนแก่ว่าเก่งหรือเพราะหน้าตาน่าเอ็นดูก็ไม่รู้ คุณป้าท่านถึงยัดถุงกล้วยฉาบใส่มือมาให้อีก 2 ถุง ก่อนจะเดินจากไป
..
...
“สวัสดีครับคุณพ่อ .. สวัสดีครับน้ากำไล”
“สวัสดีค่ะ คุณจันทน์ .. หนูจ๋าอย่ากวนพี่เขานะ”
“ไม่กวนเลยครับ .. จันทน์ชอบหนูจ๋า”
เดินกลับเข้าบ้านมาเจอคุณภูมินั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ในห้องนั่งเล่น พร้อมด้วยหนูจ๋าที่กำลังเล่นของเล่นอยู่กับน้ากำไล หนูจ๋าวิ่งไปเกาะขาคุณจันทน์ทันทีที่เห็นหน้า กำไลรีบเดินเข้ามารับตะกร้าไปจากมือของไอดินที่เดินตามหลังมาไม่ห่าง
“ดูสิ อ้อนพี่จันทน์อะไรขนาดนั้นคะ”
“จัน อุ้ม อุ้มจ๋า”
“พี่จันทน์มือเปื้อนอ่ะ .. ให้พี่ไอดินอุ้มก่อนนะคะ”
“ดิน .. อุ้มจ๋า อุ้ม”
หนูจ๋าเงยหน้าขึ้นไปมองคนตัวสูงแล้วยกมือให้อุ้ม ไอดินยิ้มรับก่อนจะอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาหอมแก้ม หนูจ๋าก็แสนจะออดอ้อนเอาใจ เอามือกอดรอบคอของไอดินแล้วซบลงที่บ่าแกร่ง
“ดูเขาอ้อน .. ไปกินข้าวเช้ากันดีกว่า”
“ไปค่ะ .. คุณจันทน์ไปล้างมือกับแม่ดีกว่า”
“ฮะ คุณแม่”
คุณภูมิยิ้มขำกับท่าทางของหนูจ๋าที่ออดอ้อนไอดิน ใครเจอก็หลงรักหมดนั่นแหละช่างเจรจา หน้าตาก็น่ารัก ก่อนจะเอ่ยชวนให้ทุกคนไปทานข้าวเช้าพร้อมกัน คุณอรเดินไปจูงมือคุณจันทน์พากันไปล้างมือก่อนมาทานอาหารเช้าด้วยกัน
อาหารเช้าวันนี้เป็นข้าวต้มหมูสับทรงเครื่อง และเป็นอีกหนึ่งมื้อที่หนูจ๋าทานข้าวหมดถ้วยเพราะมีคนป้อนข้าวเป็นคุณจันทน์ที่เจ้าตัวคอยหลอกล่อเด็กน้อยให้ทานข้าว
หลังจากทานอาหารเช้ากันเรียบร้อยแล้ว คุณอรไล่ให้ไอดินพาคนตัวเล็กไปพักผ่อน เพราะคนตัวเล็ก พอหนังท้องตึงหนังตาเริ่มจะหนักจนออกอาการอยากเห็นได้ชัด ช่วงบ่ายไอดินบอกไว้ว่าจะพาคนตัวเล็กไปที่ฟาร์มกล้วยไม้ตามที่เจ้าตัวเอ่ยปากว่าอยากจะไปดู
“ง่วงไหม”
“ง่วง~~”
“งั้นนอน .. ตื่นแล้วค่อยไปฟาร์ม”
“ฮะ”
ไอดินดึงโซฟาเบดตัวใหญ่ให้กลายเป็นที่นอนสำหรับคนตัวเล็กที่เดินไปหอบหมอนพร้อมผ้าห่มมาเตรียมพร้อมไว้แล้ว เมื่อที่ทางพร้อมคนขี้เซาก็ซุกหน้าลงกับอกอุ่นสูดกลิ่นกายที่คุ้นเคยแล้วเข้าสู่นินทราไปอย่างง่ายดาย
เลยสิบโมงมาเกือบยี่สิบนาทีแล้ว แต่คนขี้เซาเพิ่งจะเริ่มขยับตัวไปมา คนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนดูหนังอยู่ข้างกาย ลูบหลังอีกคนแผ่วเบาเหมือนกล่อมให้หลับลงอีกครั้ง แต่ดวงตาคู่สวยกลับเปิดกว้างแล้วหรี่ลงอีกครั้งเพราะแสงที่ส่องเข้ามา
“ขี้เซา”
“อื้อ~”
“ตื่นยัง?”
“ตื่นแล้ว”
“ไปล้างหน้าล้างตาไหม”
“ฮื้อ~~ ขี้เกียจจัง”
“อืม .. อยากฟัดจัง”
คนตัวสูงทำเสียงเลียนแบบอีกคนแต่เปลี่ยนคำพูดเป็นสิ่งที่อยู่ในใจแทน คุณจันทน์ที่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาหันไปมองหน้าอีกคนแล้วลุกขึ้นนั่งตัวตรงทันที
“พี่ไอดิน!”
“ครับ”
“ได้ยินนะ!”
“ได้ยินว่า..”
“... ไม่พูดด้วยแล้ว~”
พูดจบคนตัวเล็กรีบลุกขึ้นจากโซฟาเบดจะวิ่งไปเข้าห้องน้ำแต่ไม่ทันอีกคนที่คว้าเอวบางเอาไว้ได้ แล้วเหวี่ยงคนตัวลงเล็กนอนที่เดิมพร้อมเข้าคร่อมอีกคนทันที
“พี่ไอดิน! จันทน์ไม่เล่นนะ”
“ไม่ได้เล่น”
“งั้นลุกไปสิ”
“กำลัง รุก อยู่”
“ลุกที่ไหน ยังไม่เห็นขยับเลยเนี้ย”
“งั้น รุก เลยนะ”
ไอดินเข้าซุกซอกคอหอมของคนตัวเล็กทันที กลิ่นหอมจางๆ ที่เขาแอบดอมดมกลิ่นกายของอีกคนไปหลายต่อหลายครั้ง ไหนจะผิวนุ่มลื่นมือที่ลูบไล้อยู่อีก เขาต้องอดทนอดกลั้นแค่ไหนให้ไม่รังแกคนที่นอนหลับอยู่
“อื้อ .. ไม่ใช่รุกแบบนี้”
“แบบไหน”
“อ๊ะ .. อย่าลูบ อื้อ~”
“หอม .. หอมไปทั้งตัว”
“อื้อ .. พี่ไอดิน พะ พอก่อน”
“คุณจันทน์~~”
“ดะ เดี๋ยวมีคน หะ เห็น..”
“งั้นเข้าห้องกัน”
คุณจันทน์เอ่ยปากห้ามหวังใครอีกคนหยุดการกระทำที่กำลังดำเนินอยู่ แต่คนเจ้าเล่ห์กลับแปลคำพูดนั้นไปอีกทาง คนตัวสูงอุ้มคนตัวเล็กที่เสื้อบนตัวหายไปไหนแล้วไม่รู้ คุณจันทน์จับผ้าห่มมาคลุมกาย ภาพตอนนี้กลายเป็นว่า ไอดินอุ้มอีกคนเดินตรงเข้าห้องนอน โดยมีคนตัวเล็กจับผ้าห่มลากไปตามทางด้วย
“อ่ะ อ๊า .. อย่าจับ~~”
“อื้ม~ .. คนดี”
แล้วพบกันใหม่ :pig4:
Talk : เรากลับมาแล้ววววววว .. ทุกคนคิดถึงเรามั้ย
พอดีมีเรื่องยุ่งนิดหน่อย หายไปนานเลย ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านด้วยนะ
@Chompoo --- อย่าตีเราเลย เราแค่หยอกเล่นนิดหน่อยเอง 5555
สำหรับตอนต่อไป ยังไงดีน๊า ช่วยโหวตกันหน่อยสิ
กด 1 --- แอบดู .. ว่าเค้าไปทำอะไรกันในห้องนอน กด 2 --- ข้ามไปบ้างก้อได้ กด 3 --- เอาที่คนแต่งสบายใจ 555
ข อ บ คุ ณ ทุ ก ค น อี ก ค รั้ ง น ะ
-
อยากจับคุณจับปั้นแล้วกลืนลงท้องไป ทำไมน่ารักแบบนี้5555
:pig4: :pig4:
-
ก็ว่าอยู่เหมือนมีตอนพิเศษที่พ่อแม่ไอดินดูเอ็นดูน้องจันทร์ขนาดนั้น ไม่น่าจะใจร้ายได้ขนาดนั้น
พี่ไอดินเจ้าเล่ห์น่าดู พาน้องมาเที่ยวบ้านจริงๆ ยังไม่ได้ไปฟาร์มเลย 5555+
-
น่ารัก กุ๊กกิ๊ก ดีงาม ชอบบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ตามพฤกษ์ พอร์ช :o8: / ฟรังซ์ ปัณณ์ :-[ /แมค กะทิ ?
ไอดิน คุณจันทน์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
บทที่ 19 เธอเท่านั้น เธอคือคนพิเศษ เสกให้ใจของฉัน โบกปีกบินสู่ฟ้า [คนพิเศษ - วิยะดา โกมารกุล]
“โอ้โห .. น่ากินจังเลยฮะ”
“หึหึ .. เมื่อกี้ไม่อิ่มเหรอ?”
“พี่ไอดิน!”
“หมายถึงขนมเมื่อกี้ไง ไม่อิ่มเหรอ? ทะลึ่งนะ”
คุณจันทน์ทุบหลังอีกคนไม่เบานัก เนื่องจากคนตัวสูงมักจะเหย้าแหย่ให้อีกคนได้หน้าขึ้นสีเสมอไม่ว่าจะเมื่อไหร่ก็ตาม หลังจากล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยแล้ว ไอดินพาคนตัวเล็กเดินมาที่บ้านใหญ่ คนชอบกินตาเป็นประกายทันทีเมื่อพบว่าบนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารน่าทานมากมาย
“แกล้งอะไรน้องอีกล่ะ”
“หึหึ”
“คุณจันทน์มานั่งข้างแม่ลูก แม่จะห่อเมี่ยงให้ทานค่ะ”
“ฮะ คุณแม่”
คุณจันทน์ปล่อยมือจากไอดินแล้วเดินไปนั่งข้างคุณอรอย่างเร็ว มื้อกลางวันวันนี้มีเมี่ยงปลาทู ปอเปี๊ยะทอด และข้าวผัดน้ำพริกปลาทู พร้อมผัดสดอีกหนึ่งถาดใหญ่
“กินเป็นไหมเรา เมี่ยงปลาทูทอด”
“จันทน์ไม่เคยทานฮะ แต่ถ้าคุณแม่ทำต้องอร่อยแน่เลย”
“ปากหวาน แม่มีเมนูให้ชิมอีกเยอะเลยนะคะ”
“จันทน์จะชิมทุกเมนูเลย~”
“ฮะฮ่า แม่อรไปไหนไม่รอดแล้ว”
คุณอรยิ้มแก้มปริเมื่อคุณจันทน์พูดชมพร้อมกอดแขนอย่างเอาใจ มือหยิบผักกาดหอมใส่เส้นขนมจีน ปลาทูทอด ถั่วลิสงคั่ว หอมแดงหั่นเต๋า ขิงหั่นเต๋า ตามด้วยน้ำจิ้มที่เธอลงมือทำเอง แล้วห่อเป็นคำป้อนใส่ปากให้คนตัวเล็กได้ลองชิม
“อื้ม~ อร่อยมาก~ จันทน์ชอบฮะ”
“ถ้าชอบก็ทานเยอะๆ นะคะ”
“ฮะคุณแม่”
“หรือคุณจันทน์จะเอาแผ่นแป้งมาห่อแบบแหนมเนืองก็อร่อยนะ ลองไหมครับ .. กำไลไปเอาแผ่นแป้งมาให้หน่อยนะ”
น้ากำไลหายไปไม่นาน กลับมาพร้อมจานก้นลึกด้านในมีแผ่นแป้งแช่อยู่ในน้ำ คุณอรหยิบมาพลิกไปพลิกมา เมื่อเห็นว่านิ่มแล้ว ลอกออกมาหนึ่งแผ่นวางใส่จานพร้อมใส่เครื่องเคียงแบบเดิม ห่อพอดีคำ ป้อนใส่ปากให้คุณจันทน์อีกครั้ง
“อันนี้ก็อร่อย!”
“ฮะฮ่า .. สงสัยวันนี้จะพูดเป็นแต่คำนี้”
“เราคงต้องห่อกันเองแล้ว ไอ้ดินเอ๊ย!”
“น่าจะเป็นอย่างนั้นครับ”
อาหารกลางวันเต็มไปด้วยรอยยิ้มจากทุกคน คุณจันทน์เจริญอาหารมาก กินทุกอย่างที่คุณอรตักให้ และคนเป็นแม่เองก็ดูจะมีความสุขมาก เพราะอาหารที่ตัวเองทำเป็นที่ชื่นชอบของคนตัวเล็กอย่างมาก
หลังทานไปได้สักพักหนูจ๋าวิ่งเข้ามาหาคุณจันทน์ คุณภูมิเลยบอกให้กำไลพามานั่งทานด้วยกันเลย คุณจันทน์กินไปด้วยคอยพูดคุยกับหนูจ๋าที่มีกำไลคอยป้อนข้าวไปด้วย ทำให้วันนี้หนูจ๋ากินข้าวเยอะมาก พอคุณจันทน์ชมว่าเก่ง เด็กน้อยยิ้มดีใจ อ้าปากรับข้าวอย่างต่อเนื่องจนหมดชาม
“โอย~ .. จันทน์อิ่มมากเลยฮะ”
“อีกหน่อยก็อ้วน เดินไม่ไหว ต้องกลิ้งไปเรียน”
“อื้อ~ มันมีแต่ผักเนาะคุณแม่เนาะ”
“จ้า .. ไปนั่งเล่นกันก่อนนะ แม่เก็บโต๊ะก่อน”
“จันทน์ช่วยนะฮะ”
คุณจันทน์ช่วยหยิบเก็บถ้วยเก็บชามอย่างกุลีกุจอ คุณอรมองการกระทำนั้นอย่างเอ็นดู สักพักกำไลเดินเข้ามาพร้อมถาดใบใหญ่
“พอแล้วลูก .. คุณจันทน์ดูหนูจ๋าให้ได้ไหมคะ แม่กับน้ากำไลจะจัดการพวกนี้เอง”
“ได้ฮะ ได้~~ .. จันทน์จะดูแลหนูจ๋าให้เองฮะ”
“งั้นคุณจันทน์พาหนูจ๋าไปดูทีวีก่อนนะลูก .. พี่ดินพาน้องไปที”
“หนูจ๋าไปกับพี่จันทน์นะคะ .. พี่จันทน์มีขนมมาฝากหนูจ๋าด้วย”
หนูจ๋าชูมือให้ไอดินอุ้มจากเก้าอี้เด็ก แล้วพากันไปที่ห้องนั่งเล่น คุณจันทน์หยิบขนมที่ได้มาจากวัดเมื่อเช้าและขนมที่ตัวเองนำมาจากบ้าน เดินไปนั่งหน้าทีวี ไอดินปล่อยหนูจ๋าลง เด็กน้อยเดินไปนั่งข้างคุณจันทน์ทันทีที่เจ้าตัวเห็นขนมมากมายในตะกร้า
“วันนี้หนูจ๋าทานข้าวหมดใช่ไหมคะ”
“หมด .. จ๋าเก่ง”
“ใช่เลย~ .. หนูจ๋าเก่ง พี่จันทน์มีรางวัลให้คนเก่งด้วย”
“จ๋า .. ขอ~~”
หนูจ๋าแบมือขอขนม โดยเอาแขนแนบลำตัว ไหล่ห่อนิดๆ ท่าทางน่าเอ็นดูนั้นทำให้คุณจันทน์อดไม่ได้ที่จะพุ่งตัวไปหอมแก้มนุ่มนิ่มเข้าไปฟอดใหญ่ แต่ตัวเองกลับถูกอีกคนขโมยหอมแก้มต่ออีกทอดนึง
“เอ๊! พี่ไอดิน นิสัยไม่ดี .. หนูจ๋ามองอยู่นะ”
“ยิ้มน่ารัก .. อยากโดนหอมแก้มแบบหนูจ๋าบ้าง”
“งื้อ~ .. พี่ไอดินไม่น่ารักแบบหนูจ๋านี่นา”
“ฟอด .. ไม่น่ารักเหรอ .. ฟอด”
“อื้อ~ .. พี่ไอดิน~ .. ฮะฮ่า ฮะฮ่า”
ไอดินล็อคคอแล้วหอมแก้มอีกคนไปมาทั้งซ้ายทั้งขวาอย่างมันเขี้ยว คุณจันทน์หัวเราะอย่างจั๊กจี้ หนูจ๋ามองคนทั้งคู่อยู่สักพักแล้วลุกขึ้นยืนเดินเข้าไปจับไหล่คุณจันทน์ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มคนตัวเล็กบ้าง
“จ๋า หอม จัน”
“ฮะฮ่า พี่จันทน์ก็หอมหนูจ๋า .. นี่แน่ ฟอด .. นี่ ฟอด”
“พี่ดินก็หอมหนูจ๋า หอมพี่จันทน์ ฟอด ฟอด”
“ฮะฮ่า ฮะฮ่า”
เสียงหัวเราะของหนูจ๋าที่โดนรุมหอมแก้ม เสียงหัวเราะของคุณจันทน์และไอดิน ดังก้องไปทั่วห้องนั่งเล่น คุณอรและกำไล มองหน้ากันก่อนจะยิ้มให้กัน
“ท่าทางยัยหนูจ๋าจะหลงคุณจันทน์แล้วค่ะ เมื่อคืนคุยถึงคุณจันทน์ทั้งคืน กว่าจะหลับได้”
“ลูกชายฉันก็ใช่ย่อย .. หัวปักหัวปำเลยล่ะมั้ง”
“คุณจันทน์เธอน่ารักนะคะ”
“ใช่ น่ารัก .. ทั้งหน้าตา ทั้งกิริยามารยาท ถูกสอนมาดีเลยล่ะ .. ไม่แปลกที่ไอดินจะชอบ”
“หนูไม่คิดว่า คุณดินจะมีแฟนเป็นผู้ชาย”
“ฉันก็ไม่เคยคิด .. ลูกนะ เราเลี้ยงเขาได้แต่ตัวเท่านั้นแหละ เขาจะรักใคร จะชอบใคร ต้องให้เขาเลือกเอง เราแค่คอยดูคอยห่วงอยู่ห่างๆ ก็พอ ความสุขของคนเป็นพ่อเป็นแม่ แค่อยากให้ลูกมีความสุขเท่านั้นแหละ .. จริงไหม”
“จริงค่ะ”
“เข้าครัวกันดีกว่า .. ยังคิดไม่ออกเลยเย็นนี้จะทำอะไรให้คุณจันทน์กินดี”
-----------------------------------------------------------
ไอดินพาคุณจันทน์มาที่ฟาร์มกล้วยไม้ในช่วงสี่โมงเย็น สถานที่นี้เขาวิ่งเล่นมาตั้งแต่เด็ก เป็นที่ฝึกให้เขามีความรับผิดชอบ ฝึกให้เขาเป็นคนใจเย็น และมีสติอยู่กับตัวตลอดเวลา ทุกอย่างที่นี่บ่มเพาะให้เขาเป็นเขาในทุกวันนี้
“กว้างกว่าที่เห็นจากข้างนอกเยอะเลย ต้นไม้เยอะมาก .. โอ้โห~ มีน้ำตกด้วย”
“หึหึ”
ไอดินปล่อยให้คนตัวเล็กเดินไปตามทาง เวลานี้คนค่อนข้างบางตาแล้วเพราะอีกไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงฟาร์มจะได้เวลาปิดทำการแล้ว สองข้างทางประดับไปด้วยกล้วยไม้และไม้พันธุ์ยืนต้นที่หายาก บางต้นมีกล้วยไม้เกาะติดกับต้นไม้ใหญ่แบบธรรมชาติ ได้รับการจัดแต่งให้ลงตัวกับสถานที่ คนตัวเล็กหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปไม่หยุด เดินผ่านน้ำตกจำลอง ที่มีปลาคาร์ฟสีสันสดใสว่ายไปมา เดินผ่านโรงเพราะชำกล้วยไม้ และเดินเรื่อยมาจนถึงร้านกาแฟขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ ตอนนี้มีพนักงานกำลังเก็บกวาดทำความสะอาดกันอยู่
ไอดินเดินแซงหน้า เข้าไปเปิดประตูให้อีกคนเดินเข้าไปก่อน ภายในร้านตกแต่งอย่างเรียบง่าย ด้วยเก้าอี้ไม้สนสีน้ำตาลอ่อน มีเคาน์เตอร์ใหญ่สีขาวตั้งอยู่กลางร้าน ด้านหลังเคาน์เตอร์เป็นป้ายรายการกาแฟ เครื่องดื่ม พร้อมทั้งราคา และที่สะดุดตาที่สุดคือชื่อร้านตัวโตออกแบบอย่างสวยงาม ‘ คาเฟ่หอมไอดิน ’
“หอมไอดิน .. ร้านของพี่ไอดินเหรอฮะ?”
“ของพ่อกับแม่ครับ”
ไอดินตอบก่อนจะเดินเข้าไปหลังเคาน์เตอร์ เจ้าตัวพูดบางอย่างกับพนักงานหญิงสองสามประโยคแล้วพนักงานคนนั้นก็เดินออกไป ทำให้เหลือเพียงไอดินและคนตัวเล็กเท่านั้นที่อยู่ในร้าน เจ้าตัวหันมามองคนตัวเล็กยิ้มๆ แล้วเอ่ยถาม
“รับอะไรดีครับ .. คุณจอมจันทน์”
“พี่ไอดินทำเป็นด้วยเหรอฮะ!! ไม่อยากจะเชื่อ”
“ไม่อยากจะคุย .. ชาเขียวเย็น?”
“เอาฮะ .. เอาชาเขียวเย็น แก้วใหญ่ หวานน้อย กินนี่ เพิ่มวิปครีม .. ฮะฮ่า”
คุณจันทน์ล้อเลียนท่าทางและคำพูดมาจากคลิปที่ได้ดูมาเมื่อกลางวัน จากนั้นเจ้าตัวก็ขำตัวเองเสียยกใหญ่ ไอดินมองคนตัวเล็กอย่างเอ็นดู เวลาคนตัวเล็กหัวเราะที โลกมันสว่างไสวไปหมด จนเขาอดไม่ได้ที่จะก้มตัวไปหอมหัวอย่างหมั่นเขี้ยว ยักคิ้วให้อีกคนอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วลงมือชงชาเขียวอย่างตั้งใจ สร้างความแปลกใจให้คุณจันทน์ไม่น้อย ผู้ชายที่เรียนวิศวกรรม ห้าวๆ ลุยๆ กำลังชงชาเขียวอย่างตั้งใจ แล้วยังดูเหมือนทำทุกอย่างคล่องมือไปหมด
“ที่นี่เปิดมานานหรือยังฮะ”
“ฟาร์มกล้วยไม้เปิดมาเกือบยี่สิบปีแล้ว แต่ก่อนจะทำแค่ส่งออกกล้วยไม้เป็นงานหลัก ส่วนศูนย์เรียนรู้ เปิดมาได้ 5-6 ปีได้ ถ้ามาตอนสายๆ จะมีเด็กเยอะมาก พ่อแม่พามาเรียนรู้ธรรมชาติ ดูการเพาะพันธุ์กล้วยไม้ในห้องปลอดเชื้อ และมีกิจกรรมอื่นๆ ...”
ไอดินเล่าการทำงานภายในฟาร์มให้อีกคนรับรู้ สองมือก็ชาเชียวเย็นไปด้วย เมื่อเสร็จเรียบร้อยเขาจัดการบีบวิปครีมแล้วโรยเกล็ดช็อกโกแลตรูปหัวใจอีกนิดหน่อย เลื่อนแก้วส่งให้คนที่อยู่ตรงหน้า
“น่ากินจัง .. แต่จะอร่อยไหมน๊า~”
“หึหึ ลองดู~”
คุณจันทน์รับแก้วชาเขียวเย็นแอบมีรอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏขึ้นตรงมุมปากอย่างชอบใจ ไอดินเห็นทุกการกระทำของคนตัวเล็ก และรู้ว่าอีกคนคงถูกใจในสิ่งที่เขาทำไม่มากก็น้อย
คุณจันทน์ดูดชาเขียวแก้วโตแล้วตาก็เป็นประกายแวววาวขึ้นมาทันที รสหวานกลมกล่อมติดขมที่ปลายลิ้นเล็กน้อย กลิ่นชาเขียวหอมกรุ่นลอยติดจมูก มันคือแบบที่เขาชอบเลย
“ชอบไหม”
“มาก~~”
“หึหึ .. หมูอ้วน”
---------------------------------------------------------
ใต้อาคารเรียนคณะบัญชีดูคึกคักเป็นพิเศษ ทั้งๆ ที่ตอนนี้ยังอยู่ในช่วงการสอบอยู่เลย อาจจะเพราะมีเดือนวิศวกรรมศาสตร์ปีสามคนดัง มานั่งเล่นโทรศัพท์เหมือนรอใครอยู่ โต๊ะทุกตัวบริเวณนั้นถูกจับจองไปด้วยกลุ่มนักศึกษาสาวและออกจะสาว ที่คงสอบกันเสร็จแล้ว และควรที่จะกลับบ้านไปพักผ่อนแต่กลับพากันมานั่งมองหนุ่มสุกฮอตของมหา’ลัยแทน
วันนี้เป็นการสอบวันสุดท้ายของมหาวิทยาลัย N ไอดินที่สอบเสร็จไปตั้งแต่สามวันที่แล้ว มีหน้าที่คอยรับส่งคุณจันทน์และติววิชาพื้นฐานที่คนตัวเล็กไม่ค่อยเข้าใจ เหลือเวลาสอบอีกประมาณ 30 นาที สำหรับวิชาตัวสุดท้ายของคุณจันทน์ และของทุกคนที่เรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยแห่งนี้
“พี่ไอดิน ~”
“เป็นไง ทำได้ไหมครับ”
“ได้ทำฮะ”
“หือ .. ถามจริง”
“ฮะฮ่า”
เสียงเรียกชื่ออย่างดังทำให้คนที่ก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์อยู่ต้องเงยหน้าขึ้นมา คนที่เขานั่งรอมาเกือบสามชั่วโมง คุณจันทน์เดินลงมากับเพื่อนทั้ง 4 คน เจ้าตัวเดินมานั่งลงข้างเขาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เขาคิดว่าอีกคนคงสบายใจ เพราะสอบเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาเป็นคนติววิชานี้ให้เพราะเคยเรียนวิชานี้เมื่อตอนปีหนึ่ง โชคดีที่เป็นอาจารย์ท่านเดียวกับที่เขาเคยเรียนด้วย
“แล้วคนอื่นล่ะ กะทิแตงไทย ทำได้ไหมคะ”
“ทำได้ค่ะ .. แนวข้อสอบที่พี่ดินบอก ออกตั้งหลายข้อเลยค่ะ”
“ช่าย~ .. ไม่งั้นนะหนูแย่เลย”
“ฟรานซ์ด้วย ขอบคุณนะครับพี่ดิน”
“ผมด้วย .. ได้คุณจันทน์บอกว่า พี่ดินแนะนำแบบนี้ ไม่งั้น หมาแน่ๆ”
“ไม่เป็นไร .. หิวไหม กินอะไรดี พี่เลี้ยงที่สอบเสร็จไปไหม?”
“ไปครับ / ไปค่ะ”
ทุกคนต่างพากันขอบคุณไอดินกันยกใหญ่ อาจารย์ท่านนี้ชอบออกข้อสอบแบบอัตนัย และมักจะให้นักศึกษาใช้ความคิดของตัวเองในการตอบคำถาม แต่แนวคำถามจะคล้ายเดิม พอได้แนวทางทุกคนเลยสามารถเขียนได้อย่างไหลลื่น
Rrrr Rrrr
“เออ .. ว่าไง”
“มึงจะพาน้องไปเลี้ยงไหน บอกกูมาซะดีดี”
“เสือกนัก รู้ได้ไง”
“แหม~ ไอ้ดิน กูเป็นเพื่อนมึงมากี่ปี ไส้กี่ขด กูรู้หมดแหละ บอกมา พวกกูจะไปกินด้วย”
“สันดาน .. กูถามน้องว่าจะกินอะไรแล้วจะไลน์ไปบอก”
“ดีมาก! .. อย่าให้กูต้องรอนาน”
“เออ ไอ้สัส .. เห็นแก่แดก”
หลังจากวางสายจากแมคแล้ว คนตัวเล็กหันมายิ้มหวานแล้วบอกชื่อร้านปิ้งย่างชื่อดังออกมาว่าอยากกิน ซึ่งแน่นอนว่าเขาไม่ขัดใจอยู่แล้ว เมื่อตกลงเรื่องร้านอาหารเรียบร้อยแล้ว ได้เวลาแยกย้ายเดินทาง โดยเพื่อนทั้งหมดของคุณจันทน์หนีไปรถฟรานซ์หมด แตงไทยบอกก่อนไปว่า ไม่อยากขัดเวลาจู๋จี๋ของคนรักกัน
เมื่อมาถึงร้านก็เจอแมค พฤกษ์และเพื่อนของคุณจันทน์รออยู่หน้าร้านแล้ว คนตัวเล็กเมื่อเห็นเพื่อนตัวเองจึงรีบเดินเข้าไปหา กลุ่มนักศึกษาชายที่ยืนรอคิวอยู่หันมามองคุณจันทน์ตาเป็นมัน ไอดินที่เดินตามหลังมามองหน้ากลุ่มนั้นรายตัว แล้วเดินไปโอบเอวอีกคนไว้ทันที
“ไอ้ขี้หวง”
“เสือก มาเร็วไปไหม เรื่องแดกฟรีนี่อย่างรีบ”
“ยอมรับ เรื่องกินเรื่องใหญ่ ยิ่งของฟรียิ่งเรื่องใหญ่มาก~”
“ไอ้ฟรังซ์ ไอ้ปัณณ์ล่ะ”
“นั่นไง!! ตายยากแท้ พูดถึงปั๊บโผล่หัว โผล่หาง มาโน้นล่ะ”
ฟรังซ์และปัณณ์เดินคู่กันมา นักศึกษากลุ่มเดิมมองและยิ้มให้ปัณณ์ ซึ่งเจ้าตัวเห็นก็หันไปยิ้มรับแบบคนมีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดี แต่คนที่เดินมาด้วย มีสีหน้าไม่สบอารมณ์ยกมือขึ้นมากอดคอเพื่อนตัวเองอย่างเร็ว
“ไอ้สัสนี่ ก็ขี้หวง ปากบอกว่าเพื่อน แต่การกระทำแม่งเกินเพื่อนตลอด”
“ไม่เสือกดิ”
“ไอ้เหี้ยดิน อีกแล้วนะ”
“กูไม่ได้ทำไรเลย .. หึหึ”
“ไอ้สัส”
“ไปพวกมึง เค้าเรียกคิวแล้ว”
คุณจันทน์มองหน้าพี่ไอดินที่พูดอะไรสักอย่างกับพี่พฤกษ์แบบไม่ไม่ออกเสียง แล้วหันกลับมาแบมือให้ ซึ่งเขายิ้มให้แล้วยื่นมือไปจับมือกับมือของอีกคนทันที ถามว่าอายไหม ตอบเลยว่า เขินบ้างนิดหน่อย แต่เขาไม่อยากให้อีกคนรู้สึกไม่ดี อยากให้พี่ไอดินเห็นว่าเขาก็ดีใจ เต็มใจ และไม่แคร์ใครนอกจากคนคนนี้เท่านั้น เพราะอีกคนเป็นถึงรองเดือนมหาวิทยาลัย คนทั้งมหา’ลัยก็รู้จัก ยังไม่เคยสนใจสายตาคนอื่นที่มองมาเลย ทำไมเขาต้องแคร์คนอื่นมากกว่าพี่ไอดินด้วยล่ะ
“น้องๆ จะกินอะไร สั่งเอาตามสบายเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ”
“พี่แมคเลี้ยงใช่ไหมคะ ดีจัง”
“ป่าว!! (เสียงสูง) ไอ้ดินเลี้ยง พี่ก็มากินฟรีเหมือนกัน”
“โห่ว~ / ไอ้สัส”
“อิ่มจังตังอยู่ครบเว้ย”
ระหว่างจัดการอาหารกันอยู่ พฤกษ์เอ่ยถามถึงเรื่องที่จะไปเที่ยวในช่วงปิดเทอมขึ้นมา ถามทุกคนว่า อยากจะไปที่ไหนบ้าง ให้ทุกคนช่วยกันเสนอสถานที่ออกมา
“กูอยากไปเกาะว่ะ เอาสักที่ ทะเลสวย น้ำใส เน้นธรรมชาติ”
“หนูก็อยากไปทะเลค่ะ ได้กินอาหารทะเลสดๆด้วย กะทิว่าไง”
“เห็นด้วย พูดแล้วอยากไปเลยค่ะ”
“เออ น่าสนใจว่ะ เหนื่อยกะสอบมา ไปนอนชิลๆบ้างก็ดี”
“เอาดิพี่ .. ฟรานซ์ไปด้วย”
“ตามนั้น”
เหมือนว่าทุกคนจะมีความเห็นไปในทิศทางเดียวกัน คืออยากไปทะเล เน้นพักผ่อน ชิลริมหาด เล่นน้ำ ทานอาหารทะเลสดๆ แต่มีอยู่สองคนที่ไม่ได้พูดหรือเสนอความคิดอะไรเลย คนนึงเอาแต่กินและกิน มีบ้างที่หันไปป้อนคนข้างกาย ส่วนอีกคนเอาแต่ปิ้งนั่น ปิ้งนี่ให้อีกคนไม่ได้หยุด
“มึงว่า .. พวกมันสนใจเรามั่งป่ะ”
“กูว่าไม่”
“เออ .. กูก็ว่าไม่”
“แล้วมึงว่า .. เราไม่ควรมาว่าป่ะ”
“กูว่าไม่”
“กูว่าใช่”
“ทำไมใช่วะ”
“เราควรมา เพราะกินฟรี .. ถูกแล้ว”
“เออ อันนี้ .. กูว่าใช่”
แมคกับพฤกษ์พูดคุยกันไปมาแล้วมองหน้าคุณจันทน์กับไอดินที่สร้างโลกส่วนตัวกันแค่สองคนสลับกันไปมา ทั้งที่มีพวกเขานั่งกันอยู่เต็มโต๊ะ แต่มันสองคนกลับไม่แคร์ใครเลย
“ส้นตีน”
“แล้วคุณจันทน์ อยากไปไหนครับ”
“จันทน์อยากไปทะเลครับ พี่ฟรังซ์”
“ตั้งแต่มายังไม่หยุดกิน กูว่าหมูแน่ๆ”
“อื้อ~ พี่แมคอ่ะ!! จันทน์หิว แล้วมันก็อร่อยหนิ”
“แล้วมึงล่ะ ไม่คิดจะออกความเห็นบ้างรึไงวะ”
“คุณจันทน์ไปไหน กูก็ไปที่นั่น”
“ฮิ้ว~~ / โห่ว~~”
“เออ ไอ้สัส .. วันหลังไม่ต้องถามมัน ถามแค่คุณจันทน์พอ”
ไอดินตอบหน้านิ่ง ไม่สนใจอะไร มือยังคงพลิกหอยแมลงภู่ตัวใหญ่บนเตาย่างไปมา แล้วคีบปลาแซลมอนที่สุกแล้วไปวางบนจานคนตัวเล็กที่หน้ายังมีริ้วแดงจางๆ จากการถูกเพื่อนและรุ่นพี่โห่อยู่เลย
“สรุปว่า ไปทะเล แต่จะไปที่ไหน ให้ทุกคนช่วยเสนอมา .. ไอ้แมคมึงสร้างกรุ๊ปไลน์ที แล้วให้ทุกคนไปตอบในนั้น”
“ทำไมต้องกู”
“มึงเป็นคนเดียว ที่มีไลน์ทุกคนในนี้ หรือไม่จริง?”
“เออ แสนรู้จริงมึง”
“กูเป็นคนต้องใช้คำว่า ฉลาด”
“อ้าว!! เหรอ กูนึกว่า มึงเป็นสัตว์บกชนิดนึง”
“แพนด้า?”
“แพนด้า ก็เหี้ยแล้ว!!”
แมคเน้นเสียงตรงประโยคสุดท้ายใส่หน้าพฤกษ์ พร้อมหยิบโทรศัพท์มาสร้างกรุ๊ปไลน์ตามที่เพื่อนบอกทันที คุณจันทน์รีบละมือจากช้อนส้อมมาจับโทรศัพท์ตัวเองทันทีที่ได้ยินเสียงเตือน เมื่อกดยอมรับเข้ากรุ๊ปของตัวเองเสร็จแล้ว จึงหันไปมองหน้าไอดิน
“อะไรครับ จะเอาอะไร”
“พี่ไอดิน เอามือถือมากดเข้ากลุ่มสิ”
“เอาไว้ก่อน มือเปื้อน กลับบ้านไปค่อยทำ”
“จันทน์ทำให้ มือถือพี่ไอดินอยู่ไหน?”
ไอดินยกยิ้มมุมปากทันที เพราะคนตัวเล็กเปิดโอกาสให้เขาได้แกล้งอีกแล้ว ก้มลงไปกระซิบเกือบชิดใบหู พร้อมส่งสายตาวิบวับแสนเจ้าชู้ส่งให้คุณจันทน์
“อยู่ในกระเป๋ากางเกง แต่ต้องล้วงเอาเองนะ .. ได้ไหม?”
“O__O”
“ล้วงสิ!!”
“ไม่เอาแล้ว พี่ไอดินไปทำเองเลย ไม่ทำให้แล้ว”
“ว้า! .. แต่พี่อยากให้คุณจันทน์ล้วงจัง”
“ทะลึ่ง เลิกพูดเลย .. นี่ นี่ กินไปเลย”
คุณจันทน์หน้าแดงหูแดงไปหมด เจ้าตัวแก้เขินด้วยการคีบแซลมอนยัดใส่ปากอีกคนพร้อมด้วยหมูชิ้นใหญ่อีกชิ้นจนเต็มปากไอดิน แต่คนเจ้าเล่ห์ยังคงมองคุณจันทน์ด้วยสายตาเจ้าชู้เหมือนเดิม
“เอริ่ม! เพื่อนครับ เห็นใจกูด้วย กูโสด กูไม่มีแฟน และกูอิจฉา แม่งหยอดทุกที่ ทุกเวลา เกรงใจกูบ้างก็ได้”
“ไอ้พฤกษ์ มึงหยอดเมียมึงบ้างสิ มันงอนแล้วนั่น”
“ไอ้สัสฟรังซ์ บรึ๊ย!! กูขนลุก ใครจะเอาไอ้แมคเป็นเมียวะ”
“ทำไม มึงจะ ‘เอา’ แต่น้องพอร์ช เป็นเมียรึไง”
“พวกมึงสองคนหุบปากไปเลย ของฟรีแดกเข้าไป ไม่ต้องมาแดกกู”
“ปัณณ์ มึงก็เอาเรื่องจริงมาพูด .. หึหึ”
“ไอ้สัสดิน ไอ้เพื่อนเหี้ย .. กูจับคุณจันทน์ปล้ำแม่ง”
“หะ!!!!”
เมื่อไอดินพูดจบ ปัณณ์ ฟรังซ์ และแมค ยกมือมาตบกับไอดินอย่างสะใจ และทุกคนต่างพากันหัวเราะ แต่เมื่อพฤกษ์พูดประโยคสุดท้ายเสร็จสิ้นคุณจันทน์ถึงกับทำตะเกียบล่วงพื้น แล้วมองหน้าพฤกษ์อ้าปากค้างทันที
“พี่พฤกษ์นิสัยไม่ดี .. พี่พอร์ชเลยไม่ชอบ”
“อื้อหือ!! ปากดี .. อย่าไปไหนคนเดียวนะ ดักฉุดแน่ ระวังตัวไว้เลย”
“ไม่กลัว .. พี่ไอดิน~”
“ไอ้สัส .. มึงก็แกล้งอยู่ได้”
พฤกษ์หันไปพูดกับคุณจันทน์ ทำหน้าตาให้ดูโหดเพิ่มขึ้นอีกนิดหน่อย แต่ไม่ต้องทำก็ดูเหี้ยมโหดอยู่แล้ว ภาพลักษณ์ที่ทุกคนเห็นคือ ดิบ เถื่อน ดูเลวเป็นปกติอยู่แล้ว
ไอดินล้วงเอาโทรศัพท์มายื่นให้คนตัวเล็กที่ยังคงบ่นไม่หยุดว่าคนอื่นเข้าเข้ากรุ๊ปหมดแล้ว พอเจ้าตัวได้รับโทรศัพท์ก็สแกนนิ้วปลดล็อคโทรศัพท์ของอีกคนทันที
“เดี๋ยวนะ!! ถ้ากูตาไม่ฝาด คุณจันทน์ปลดล็อคมือถือมึงได้?”
“เออ~ .. ทำไม?”
“ทีพวกกูแค่ยืมเล่นเกมส์ยังหวง ไอ้ห่า”
“จริง .. มึงแม่งกลัวเมียเหี้ยๆ ยอมทุกอย่าง”
“ยังไม่ได้เป็นเมียสักหน่อย .. อุ๊ป!!”
“อ้าว~ / แล้วๆ / ฮิ้ว~”
“ไร้น้ำยา / หมดสมรรถภาพแล้วแน่ๆ”
“ไอ้สัส .. อยากเป็นไหมพร้อมนะ!”
“พี่ไอดิน! หยุดพูดไปเลย”
..
...
“ขอบคุณค่ะพี่ดิน / ขอบคุณครับพี่ดิน”
“อืม .. ไม่เป็นไร”
หลังอาหารมื้อใหญ่จบลง น้องๆต่างเอ่ยปากขอบคุณคนตัวสูงที่เป็นเจ้ามือในวันนี้ และถึงเวลาแยกย้ายกันกลับบ้านไปพักผ่อน เพราะวันนี้ทุกคนน่าจะเหนื่อยล้าจากการอ่านหนังสือสอบมาตลอดทั้งสัปดาห์แล้ว
“มึงอย่ากลับบ้านให้มันดึกมากนะไอ้ฟรานซ์ แม่โทรมาบ่นกับกูหลายรอบแล้ว”
“คร้าบ~ ไปเล่นบอล ค่ำๆก็กลับแล้ว .. ไปนะ หวัดดีครับๆ”
“สวัสดีครับ พี่ๆ”
ฟรานซ์และภูผานัดกันไปเล่นบอลต่อ จึงขอตัวกลับไปก่อน ส่วนสองสาวอย่างกะทิและแตงไทย มีแมคและพฤกษ์พาไปส่งขึ้นรถไฟฟ้ากลับบ้าน ส่วนคู่เพื่อนซี้ปากแข็งอย่างฟรังซ์และปัณณ์เห็นว่าจะไปดูหนังกันต่อ
“อิ่มไหม อยากกินอะไรอีกหรือเปล่า?”
“ไม่เอาแล้ว จันทน์อิ่มพุงจะแตก”
“อยากไปไหนไหม?”
“ไม่ฮะ .. พี่ไอดินล่ะ อยากไปไหนไหมฮะ?”
“ไม่ครับ งั้นเรากลับคอนโดกันดีกว่า ค่ำๆ ค่อยกลับบ้านนะ”
“ครับผม”
ไอดินกอดคอคนตัวเล็กเดินไปที่รถเตรียมตัวกลับคอนโด คุณจันทน์เอาแต่วุ่นวายกับโทรศัพท์ของตัวเองอยู่ที่เจ้าตัวเพิ่งอัพรูปลงไอจี เป็นรูปที่เพิ่งถ่ายกลุ่มเพื่อนและพี่ทุกคนในร้านอาหาร
“คุณจันทน์~”
“ฮะ?”
“โกรธไหม? ที่พวกมันล้อว่าเป็นเมียพี่”
“ไม่ฮะ .. พี่ไอดินอย่าคิดมากสิ”
“แต่พี่มีวิธีนะ .. รับรองต่อไปมันจะไม่ล้ออีก?”
“ยังไงอ่ะ?”
“ก็ .. เป็นเมียพี่จริงๆสิ”
โอ๊ย~~ โอ๊ย~~ คุณจันทน์หันไปทั้งตี ทั้งหยิกแขนไอดินยกใหญ่ แก้มเนียนขึ้นริ้วสีจนเห็นได้ชัด ไม่ว่ายังไงอีกคนก็ไม่หยุดคิดเรื่องลามกแบบนี้จริงๆ น่าทุบให้ตายไปเลย
“คุณจันทน์ .. เจ็บอ่ะ”
“เลิกพูดไปเลยนะ”
“เลิกพูดก็ได้ .. แต่”
“แต่อะไร .. พี่ไอดิน!”
“แต่ .. กลับห้องไปทำลูกกันเลยไหม?”
แล้วพบกันใหม่ :pig4:
Talk : กลับมาแล้วนะคะ .. พอดีหายไปสอบ คอร์สญี่ปุ่นที่ลงเรียนไว้มา
ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่านนะคะ มันเป็นกำลังใจของคนแต่งมากๆๆๆ เลยค่ะ
กราบแบบเบญจางคประดิษฐ์รอบกระทู้ค่ะ
อยากจับคุณจับปั้นแล้วกลืนลงท้องไป ทำไมน่ารักแบบนี้5555
:pig4: :pig4:
--- ไอดิน : ไม่ถูกใจสิ่งนี้ ---
ก็ว่าอยู่เหมือนมีตอนพิเศษที่พ่อแม่ไอดินดูเอ็นดูน้องจันทร์ขนาดนั้น ไม่น่าจะใจร้ายได้ขนาดนั้น
พี่ไอดินเจ้าเล่ห์น่าดู พาน้องมาเที่ยวบ้านจริงๆ ยังไม่ได้ไปฟาร์มเลย 5555+
--- คุณจันทน์ : กด Like ข้อความนี้ ซ้ำไป ซ้ำมา ---
น่ารัก กุ๊กกิ๊ก ดีงาม ชอบบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ตามพฤกษ์ พอร์ช :o8: / ฟรังซ์ ปัณณ์ :-[ /แมค กะทิ ?
ไอดิน คุณจันทน์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
--- แมค : ถูกใจสิ่งนี้อย่างมาก ถึงมากที่สุด ---
-
ไอดิน คุณจันทน์ เข้าโหมด เหมือนอยู่กันแค่สองคน :impress2:
พี่ไอดิน ออกอาการหื่น แล้ว :-[
:L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
บทที่ 20 ในวันเวลาดีอย่างนี้ ฉันขอเป็นแบบนี้ ที่ฉันมีเธอแค่คิดมันก็โอนิ .. เพราะมีเพียงแค่เราก็โอนิ [มีเธอทุกวันก็โอนิ – The Toys]
วันนี้ครอบครัวเลิศภักดีกุลต้องออกงานการกุศลพร้อมกันทั้งครอบครัว และมีไอดินเป็นแขกพิเศษไปร่วมงานในครั้งนี้ด้วย เนื่องจากคุณป๊าพูดกลางโต๊ะอาหารในเย็นวันหนึ่งว่าให้ไอดินเตรียมตัวออกงานไว้ จะได้ชินเวลามีคนมาจับจ้อง เผื่อในอนาคตหากพี่จอมทัพ พี่จอมขวัญไม่สะดวกไปงาน ไอดินกับคุณจันทน์จะได้ไปเป็นตัวแทนของบริษัทได้
หลังจากวันนั้นจอมขวัญอาสาเป็นคนพาไอดินและคุณจันทน์ไปวัดตัวตัดชุดเป็นการใหญ่ แถมบอกว่าค่าใช้จ่ายคุณป๊าออกให้ทั้งหมด ไอดินกำลังจะอ้าปากปฏิเสธแต่จอมขวัญบอกว่า ผู้ใหญ่ให้ของเราเป็นเด็กต้องรับไว้ หลังกลับมาจากวัดตัว ไอดินคลานเข่าเข้าไปกราบขอบคุณคุณป๊าที่ตัก สำหรับความเมตตาที่มีต่อเขา
“อู้ย~~ ไอดินหล่อมาก วันนี้พี่ขวัญจองควงเข้างานนะคะ”
“ขอบคุณครับ”
“แล้วจันทน์ล่ะ จันทน์ไม่หล่อเหรอ ทำไมไม่ชมจันทน์บ้าง .. พี่ขวัญลำเอียง”
“คุณจันทน์เหรอ ไม่หล่ออ่ะ .. แต่คุณจันทน์น่ารักมาก น่ารักที่สุดเลยน้องชายใครเนี้ย!”
คุณจันทน์ยิ้มแก้มปริเมื่อพี่สาวคนสวยเอ่ยปากชม ปกติพี่ขวัญมักจะแกล้งแหย่แกล้งหยอกเขาเสียมากกว่า แต่ครั้งนี้กลับชมเขาว่าน่ารักถึงแม้ว่าในใจคนตัวเล็กอยากให้ชมว่าหล่อก็ตามเถอะ
ไอดินนั่งประจำที่เป็นคนขับ โดยมีจอมทัพนั่งด้านหน้าคู่กัน แถวถัดมาเป็นคุณป๊าคุณแม่ และหลังสุดคือจอมขวัญและคุณจันทน์ ไอดินกับจอมทัพคุยกันเรื่องรถที่จอมทัพกำลังจะนำเข้ามาขายในไทย สองหนุ่มคุยกันมาตลอดทางอย่างถูกคอ
“ท่าทางจะพอใจในตัวน้องเขยเป็นอย่างมาก ว่าปะ?”
“น้องเขยอะไรเล่า! จันทน์เป็นผู้ชายนะ”
“ผู้ชายน่ะใช่ แต่ใคร Top ใคร Bottom พี่ขวัญมั่นใจว่า คุณจันทน์ไม่ Top แน่นอน”
“พี่ขวัญ!”
“จ๋า~~”
ไอดินจอดรถเทียบบันไดทางขึ้นสถานที่จัดงาน ลงจากรถจัดเสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อยแล้วเดินไปเปิดประตูให้คุณป๊าและคุณจันทน์ ส่วนจอมทัพเดินไปเปิดประตูอีกฝั่งให้คุณแม่และจอมขวัญ เด็กรับรถเคลื่อนรถออกไป คุณป๊าเดินตรงไปหาคุณแม่แล้วยื่นแขนให้จับ พากันเดินเข้างานไปเป็นคู่แรก ตามมาด้วย จอมทัพและจอมขวัญ ปิดท้ายด้วยไอดินและคุณจันทน์
“พี่ไอดินตื่นเต้นไหม เกร็งเปล่า ไม่ต้องกลัวนะฮะ”
“หึหึ พี่ว่าคุณจันทน์ตื่นเต้นกว่าพี่นะ”
“จันทน์กลัวพี่ไอดินตื่นเต้นนี่นา”
“จับมือไหม?”
คุณจันทน์มองมือที่ยื่นมาตรงหน้า ก่อนจะไล่สายตาขึ้นไปมองใบหน้าคมของผู้ชายที่มีแต่คนบอกว่าหล่อสุด ฮอตสุดในมหาวิทยาลัย ซึ่งก็คงต้องยอมรับว่าเป็นอย่างนั้น เพราะวันนี้ไอดินดูดีกว่าทุกวัน ทรงผมที่ถูกจัดแต่งอย่างประณีต ชุดสูทสีดำพอดีตัว ยิ่งทำให้อีกคนดูมีเสน่ห์มากขึ้น คนตัวเล็กไม่ลังเลที่จะยื่นมือออกไปจับมือใหญ่ที่มอบความอบอุ่นทุกครั้งที่ได้สัมผัสหรือจับจูงกัน
ไอดินและคุณจันทน์พากันเดินตามคุณป๊าและคุณแม่มาจนถึงหน้างาน ผู้หลักผู้ใหญ่หลายท่านที่เป็นมีชื่อเสียงในวงสังคมและที่เคยเห็นตามหนังสือพิมพ์หรือโทรทัศน์ เดินมากล่าวทักทายสวัสดีท่านเจ้าสัวกับคุณหญิงเป็นการใหญ่ ไอดินและคุณจันทน์ต้องยกมือไหว้สวัสดีอยู่ตลอด
“สวัสดีค่ะ คุณหญิงจันทร์อำไพ ขอบคุณมากนะคะ ที่กรุณามาช่วยงานการกุศลของสมาคมฯ”
“ยินดีค่ะ คุณหญิงแก้ว”
“วันนี้พาลูกชายลูกสาวมาพร้อมเลย โตเป็นหนุ่มเป็นสาวกันหมดแล้ว สวยๆ หล่อๆ ทุกคนเลยนะคะ”
“ขอบคุณค่ะ ต้องให้คุณป๊าเค้าออกปาก ถึงจะยอมมากันค่ะ .. คุณจันทน์ พี่ไอดิน มานี่ลูก”
“สวัสดีครับ / สวัสดีครับ”
“นี่คุณจันทน์เหรอคะ โตขึ้นจนจำไม่ได้เลย เจอกันข้างนอกป้าจำไม่ได้แน่ .. แล้วนี่ใครคะ หล่อมากค่ะ”
“ลูกชายอีกคนค่ะ ชื่อไอดิน”
ไอดินยกมือไหว้คุณหญิงแก้วอีกครั้งอย่างนอบน้อม คุณหญิงแก้วเอ่ยปากชมตลอดเวลาว่าหล่อมากจริงๆ แถมยังขอจองตัวสำหรับงานเดินแบบการกุศลในครั้งต่อไป คุณหญิงจันทน์อำไพได้แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างภูมิใจ
เมื่อได้เวลาทางเจ้าภาพของงานขอเชิญครอบครัวเลิศภักดีกุลไปถ่ายรูปกับ Backdrop เพื่อนำไปทำข่าวของสมาคมฯต่อไป ไอดินให้คุณจันทน์เดินไปถ่ายรูปร่วมกับครอบครัว เพราะไม่อยากเสนอตัวออกสื่อกับที่บ้านคุณจันทน์ เจ้าตัวกำลังจะหลบไปด้านหลังแต่คุณป๊าหันมาเห็นว่าคนตัวเล็กพยายามจะดึงมืออีกคนให้มาถ่ายรูปด้วยกัน
“ไอดิน มาถ่ายรูปกับป๊าลูก มายืนข้างป๊านี่มา”
“เอ่อ~ ครับคุณป๊า”
รูปครอบครัวโดยมีคุณป๊าและคุณแม่อยู่ตรงกลาง ข้างซ้ายของคุณหญิงคือจอมขวัญและจอมทัพ ส่วนด้านขวาของท่านเจ้าสัวคือคุณจันทน์และไอดิน ในภาพมีแต่รอยยิ้มอย่างมีความสุขของคนในครอบครัวที่มอบให้กัน
“สวัสดีครับ คุณป๊า คุณแม่”
“อ้าว~ พี่ฟรังซ์ น้องฟรานซ์ มาด้วยเหรอลูก”
“ถูกพ่อเค้าบังคับมาค่ะ บ่นเป็นหมีกินผึ้งเลย ตั้งแต่ออกจากบ้านแล้ว”
“ฟรังซ์ไม่ชอบงานแบบนี้แม่ก็รู้ .. อ้าวไอ้ดิน มึงมาได้ไง”
“มากับคุณป๊าและคุณแม่ .. พ่อสวัสดีครับ .. สวัสดีครับแม่”
“สวัสดีลูก .. คุณพี่เปิดตัวสมาชิกใหม่ของบ้านเหรอคะ”
“ลูกชายคนใหม่ หล่อเนาะ ว่าไหม? ฮะฮ่า”
โต๊ะขนาด 8 ที่นั่ง ถูกคุณป๊าเหมาไว้ทั้งโต๊ะเพื่อช่วยการกุศล ตอนนี้มีคุณป๊า คุณแม่ และจอมทัพ จอมขวัญ นั่งคุยกันอยู่ ส่วนโต๊ะข้างๆกัน มีไอดิน คุณจันทน์ ฟรังซ์และฟรานซ์จับจองอยู่
“เออ! มึงไปเที่ยว เอารถไปกี่คันดีวะ”
“สองคันน่าจะพอ .. พี่จอมทัพให้ยืมรถแวนไปคันนึง นั่งได้ 6-7 คน แล้วเอารถกูหรือมึงไปอีกคัน”
“เอารถฟรานซ์ไปก็ได้ครับ แต่รถพี่ดินเป็นของฟรานซ์จนกว่าจะเปิดเทอมนะ”
“มึงเอาจริง?”
“เอาจริงดิ สาวๆ รอฟรานซ์อยู่นะ”
“เออ~ ไอ้น้องเวร ขับดีดีนะมึง กูไม่มีปัญญาใช้คืนมันนะ”
“หึหึ พรุ่งนี้ไปเอาที่คอนโด หรือ นัดสถานที่มาได้เลย”
“สุดยอด! ขอบคุณครับพี่ดิน”
“บัตรเติมน้ำมันอยู่ในรถ .. ตามสัญญา”
“เยส~~ อย่างป๋าอ่ะ”
“ไปไหนกันเหรอ?”
คุณจันทน์ที่กำลังเพลิดเพลินกับติมซำนานาชนิด ได้ยินแว่วๆว่าใครจะนัดกันไปไหน เงยหน้าขึ้นมาถามแต่ปากยังเคี้ยวอาหารอยู่เต็มปากจนแก้มกลม ไอดินเอื้อมมือไปหยิบทิชชู่มาเช็ดปากให้คนตัวเล็ก
“คุณจันทน์! .. แม่เห็นนะคะ”
“แหะๆ .. ขอโทษครับคุณแม่”
“พี่ไอดิน อย่าตามใจมากนะคะ”
“คุณแม่อ่ะ~”
คุณหญิงจันทร์อำไพหันมามองทางโต๊ะที่คุณจันทน์นั่งอยู่พอดี เลยได้เห็นคนตัวเล็กทำกิริยาที่ไม่งามคาตาตัวเอง ไอดินส่ายหัวให้กับความน่ารักของอีกคนที่ย่นจมูกแล้วทำหน้าจ่อยหลังจากโดนคุณแม่ของตัวเองดุว่าเอา ไม่ว่าอีกคนจะทำอะไรเขาก็เห็นว่า คุณจันทน์น่ารัก น่าเอ็นดู จะเรียกว่าหลงแฟน ก็คงต้องยอมรับว่าใช่ หลงจนโงหัวไม่ขึ้น คงหนีไปไหนไม่รอดแล้ว
ตลอดงานคุณจันทน์มีความสุขกับอาหารตรงหน้าเป็นอย่างมากและยิ่งมีคนคอยบริการตักนั่นตักนี่ให้ชิมไม่หยุดอย่างไอดินด้วยแล้ว เจ้าตัวก็แทบจะไม่สนใจใครเลย
“คุณจันทน์ .. สวัสดีครับ”
“อ่า .. สวัสดีครับ”
“จำพี่ได้ไหม .. พี่เพื่อนจอมขวัญไง”
“เอ่อ ..ขอโทษฮะ จันทน์จำไม่ได้”
“น่าน้อยใจจัง แต่ก่อนเราเจอกันออกจะบ่อย..”
“เพื่อนเต็มคะ .. นั่นน้องชายชั้นยะ หยุดหม้อก่อนจะเจอพ่อคนที่สองของมัน”
จอมขวัญเดินมาพร้อมเพื่อนผู้หญิงอีก 2 คน เธอเดินเข้าไปยืนอยู่ระหว่างคุณจันทน์กับไอดิน คนตัวเล็กหันไปสวัสดีเพื่อนอีกสองคนของพี่สาวตัวเอง
“ขวัญ .. นี่เหรอ ไอดิน คนที่แกบอก”
“ใช่ เป็นไง หล่อไหม กรี๊ดเนาะ”
“เอ่อ .. สวัสดีครับ”
“หน้าก็หล่อ เสียงยังหล่ออีก .. โอ๊ย อยากได้”
“พอก่อน เค้ามีเจ้าของแล้ว .. เอ้าไป พร้อมกัน..”
‘คนมาทีหลังก็ต้องเศร้าต่อไป อดใจไม่ไหวเมื่อได้ใกล้กับเธอ’
“ฮะ ฮ่า .. โอยมุกนี้ กี่ทีก็โดนวะ”
คุณจันทน์และไอดินมองหน้ากันเมื่อสามสาวสวยร้องเพลงดังในอดีตออกมาพร้อมกัน แล้วเหมือนจะถูกอกถูกใจที่สามารถเล่นมุกเดิมๆ ที่เธอทั้งสามคนคุ้นเคยเป็นอย่างดี
“คุณจันทน์ ไอดิน ฟรังซ์ ฟรานซ์ .. นี่เพื่อนพี่ขัวญเอง นี่แองจี้ และ นี่น้ำหวาน .. ส่วนไอ้ที่ยืนหูดำอยู่นี่ชื่อเต็ม”
“สวัสดีครับ / สวัสดีครับ”
“ว่าแต่ ฟรังซ์กับฟรานซ์โตขึ้นอย่างหล่ออ่ะ สนใจไปนั่งให้พวกพี่จีบไหมคะ?”
“เอ่อ .. พี่ขวัญน่ากลัวอ่ะ”
“อะไร คุณจันทน์ .. อย่ามาขัดเวลาแอ๊วหนุ่มของพี่ขวัญนะ”
“ถ้างั้น คุณจันทน์ไปนั่งกับพี่เต็มไหมครับ”
เหมือนเต็มจะไม่รับรู้ถึงรังสีความหวงที่แผ่ออกมาจากคนข้างกายคนตัวเล็ก ฟรังซ์กับฟรานซ์มองไปยังไอดินทันทีหลัง คนชื่อเต็มพูดจบ แล้วหันมามองหน้าแบบรู้กัน
“เพื่อนคะ ถ้าเพื่อนจะตามีแววสักนิด เพื่อนจะรู้ว่า คนนี้ ของใครนะคะ”
“...”
“ยัง .. ยังทำหน้าไม่เข้าใจอีก โอ๊ย~ ความน่ารักมันบังตาแกใช่ไหม?”
“อะไรวะขวัญ .. แกจะพูดอะไร”
“ตรงๆ เลยนะ .. คนนี้ กับ คนนี้ .. ปากกา พัดลม ปืน .. You Know?”
“เอ่อ .. สองคนนี้ .. โห!! ไรวะ”
“กรุณาดูหน้าน้องเค้า แล้วดูหน้าคุณด้วยค่ะ คุณเปี่ยมชล ชั้นฟ้ากะยาจก”
“แองจี้ .. นี่เพื่อนไง เพื่อนเอง เต็มไง เต็มคนเดิม คนที่คอยลากมึงกลับบ้านเวลามึงเมา”
“อ่ะ โทษๆ คืนนี้เหมือนเดิมนะคะ เปี่ยมชล”
“ครับผม อัญญดา”
จอมขวัญเป็นคนเฉลยให้เต็มทราบว่า คุณจันทน์และไอดิน เป็นแฟนกัน แต่ที่ทำให้เต็มเจ็บใจมากที่สุดน่าจะเป็นคำพูดจากแองจี้ที่ช่างกล้าเปรียบเทียบเข้ากับคนสำคัญของคุณจันทน์ แค่เห็นหน้าก็รู้แล้วว่าไม่มีทางสู้ได้เลย
กว่าพิธีการของงานทั้งหมดจะเสร็จสิ้นลง เวลาล่วงเลยมาจนเกือบห้าทุ่มแล้ว คุณจันทน์ที่ก่อนหน้านั้นได้รับอาหารทุกอย่างที่มาเสิร์ฟเข้าสู่ปาก เริ่มออกอาการตาปรือ หาวแล้วหาวอีก จนคุณป๊าหันมาหัวเราะหลายรอบแล้วที่เห็นอาการหาวนอนของลูกชายคนเล็ก
“เรากลับกันเลยดีกว่า คุณจันทน์เหมือนจะไม่ไหว”
“จันทน์ง่วงฮะ คุณแม่~”
“ครับๆ กลับบ้านนอนเนาะ”
ขากลับบ้านจอมทัพและจอมขวัญไม่ได้กลับมาด้วย แน่นอนว่าจอมขวัญนั้นไปกับเพื่อนแก๊งสาวซ่า ส่วนจอมทัพนั้นหายไปจากงานตั้งแต่สองชั่วโมงแรกก็ว่าได้ ขากลับคนตัวเล็กเลยกลายมาเป็นตุ๊กตาหน้ารถที่หลับคอพับไปกับเบาะตั้งแต่ยังไม่ได้ออกรถเลยด้วยซ้ำ
ด้วยการจราจรที่เบาบางในยามค่ำคืน ไอดินขับรถมาถึงบ้านคุณจันทน์ใช้เวลาเพียงไม่นาน และพบว่าแม่นิ่มเดินมายืนรอรับที่หน้าประตูบ้านอย่างเคย
“คุณจันทน์ถึงแล้วครับ ลุกเร็ว ไปอาบน้ำแล้วค่อยนอนต่อ”
“อือ~ พี่ไอดิน~ .. จันทน์อยากกินฮันนี่โทสต์”
“หือ!”
“ฮันนี่โทสต์”
“ฮะฮ่า นั่นละเมอหรือไง .. ละเมอยังเป็นของกินเลยลูกคนนี้”
“ได้ครับ แต่ตอนนี้ไปอาบน้ำก่อน พรุ่งนี้พี่พาไปกิน”
“เอาชาเขียวด้วย”
“หึหึ ครับ”
ไอดินปลุกคนตัวเล็กเมื่อถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว แต่เหมือนคนตัวเล็กจะฝันถึงของหวานอยู่ พาให้คุณป๊าและคุณแม่อมยิ้มขำ เอ็นดูเจ้าตัวน้อยในอ้อมแขนของคนตัวสูงเป็นอย่างมาก
“พี่ไอดิน .. นี่ก็ดึกแล้ว นอนที่นี่เลยก็ได้นะคะ”
“เอ่อ~ คือว่า”
“นอนเถอะ .. แม่นิ่มหาเสื้อผ้าให้ไอดินด้วยนะ”
“ได้ค่ะ คุณ”
“ขอบคุณมากครับ คุณป๊า”
คุณจันทน์เดินนำไอดินขึ้นมาที่ชั้นสองของตัวบ้าน คนตัวเล็กเดินเลี้ยวซ้ายตรงไปยังห้องสุดท้าย จากที่ดูไอดินเห็นว่าห้องนอนทางฝั่งนี้มีทั้งหมด 4 ห้อง แบ่งออกเป็นข้างละ 2 ห้อง
“พี่ไอดินเป็นคนแรกนะฮะ ที่ได้เข้ามาห้องนอนจันทน์”
“หื้ม .. คนอื่นล่ะ”
“นอกจากคนที่บ้านนี้ ก็ไม่มีใครเคยเข้าห้องจันทน์ฮะ อย่างฟรานซ์ ส่วนใหญ่จะรอจันทน์อยู่ข้างล่าง ไม่ก็จะอยู่ห้องนั่งเล่นฮะ ไม่เคยขึ้นมาหรอก”
“...”
“ยิ้มอะไรแบบนั้นอ่ะ”
“ดีใจ ที่ได้เป็นคนแรกของคุณจันทน์”
“แค่เข้าห้องเนี้ยนะ”
“ไม่ใช่แค่เข้าห้อง .. แต่หมายถึงทุกอย่างที่เป็นคนแรกของคุณจันทน์”
“.. อะไรเล่า ไม่ต้องมายิ้มเลย จันทน์ไปอาบน้ำก่อน พี่ไอดินรอแม่นิ่มไปเลย”
“หึหึ .. ครับผม”
คุณจันทน์เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่จากตู้มายื่นให้คนตัวสูง ส่วนตัวเองเดินเข้าไปในส่วน Walk in Closet แล้วหายเข้าไปในห้องน้ำ
ห้องนอนของคุณจันทน์มีขนาดใกล้เคียงกับห้องนอนที่คอนโดของไอดิน แต่กลับให้ความรู้สึกต่างกันลิบลับ ห้องของคุณจันทน์ให้ความรู้สึกอบอุ่น อาจจะเป็นเพราะโทนสีที่ใช้อยู่ในโทนน้ำตาลและขาว เตียงสีน้ำตาลขนาดใหญ่ตั้งอยู่มุมขวาห้อง ที่ปลายเตียงมีโซฟาสีน้ำตาลตั้งวางอยู่ พร้อมชั้นวางเครื่องเสียงและโทรทัศน์เครื่องใหญ่ ด้านซ้ายคือตู้หนังสือที่เต็มไปด้วยหนังสือแปลแนวแฟนตาซี ที่เจ้าของห้องคงชอบมากเป็นพิเศษ
ฝั่งซ้ายของห้องเป็นห้องน้ำและ Walk in Closet ที่มีคนตัวเล็กกำลังใช้งานอยู่ ไอดินเดินไปนั่งลงที่โต๊ะเขียนหนังสือใกล้กับระเบียงมีคอมพิวเตอร์ครบชุดพร้อมใช้งานวางอยู่
ก๊อก ก๊อก .. ไอดินเดินไปเปิดประตู พบแม่นิ่มยืนส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้
“เสื้อผ้าของคุณจอมทัพค่ะ .. พี่ไอดินน่าจะใส่ได้”
“ขอบคุณมากครับแม่นิ่ม และขอโทษที่ต้องรบกวนนะครับ”
“โอ้ย~ ไม่เป็นไรเลยค่ะ .. แล้วพรุ่งนี้มีชุดแล้วใช่ไหมคะ”
“มีแล้วครับ มีชุดที่ใส่มาเมื่อตอนบ่ายครับ”
“อยู่ไหนคะ .. แม่นิ่มให้เด็กไปซักให้”
“เอ่อ ไม่เป็นไรครับ .. ใส่มาจากคอนโดแป๊บเดียวเองครับ”
“อย่าดื้อสิคะ เอามาให้แม่นิ่มค่ะ”
“อ่า .. ครับ ขอบคุณครับแม่นิ่ม”
ไอดินเดินไปหยิบกระเป๋าที่ปกติเขาเก็บไว้ในรถอยู่แล้ว สำหรับเวลาไปเล่นกีฬา กระเป๋าใบนี้จะมีบรรดาของใช้ส่วนตัว ผ้าขนหนู หรือแม้กระทั่งชั้นในเก็บไว้เสมอ ไอดินยินเสื้อเชิ้ตสีเข้มส่งให้แม่นิ่ม
“กางเกงไม่ซักเหรอคะ?”
“ไม่ดีกว่าครับ .. รบกวนด้วยนะครับแม่นิ่ม”
“เล็กน้อยค่ะ .. คุณจันทน์อาบน้ำเหรอคะ”
“ครับผม เข้าไปสักครู่แล้วครับ”
“รายนั้นเค้าวิ่งผ่านน้ำค่ะ เดี๋ยงก็คงออกมา .. อ่ะ นั่นไง ไม่ทันขาดคำ”
คุณจันทน์เดินออกมาจากห้องน้ำอย่างเร่งรีบ เหมือนกลัวไม่ทันอะไรสักอย่าง ผมยังเปียกชื้น ชุดนอนลายทางที่คนตัวเล็กใส่ยังติดกระดุมไม่ครบทุกเม็ดเลย
“แม่นิ่ม เอาชุดมาให้พี่ไอดินเหรอฮะ”
“ใช่ค่ะ .. คุณจันทน์ต้องเช็ดผมให้แห้งก่อน อย่านอนเลยนะคะ”
“รับทราบครับผม”
“ฝันนี้นะคะ พี่ไอดิน .. ฝันดีค่ะ คนเก่งของแม่นิ่ม”
“ฝันดีเช่นกันครับแม่นิ่ม / ฝันดีฮะแม่นิ่ม”
คุณจันทน์เข้าหอมแก้มแม่นิ่มเหมือนอย่างเคยที่ทำเป็นประจำทุกวัน หลังจากแม่นิ่มออกจากห้องไปแล้ว ไอดินถือโอกาสสวมกอดคนตัวเล็กจากด้านหลังไว้ทันที
“อื้อ~ .. พี่ไอดิน ไปอาบน้ำเลย”
“เดี๋ยวไป”
“เอ๊! ทำอะไรเนี้ย”
“ยั่วเหรอ”
“อะไร .. จันทน์ยั่วตรงไหน”
“นี่ไง”
ไอดินเงยหน้าขึ้นมาจากซอกคอหอมหลังจากสูดดมกลิ่นจากคนตัวเล็กจนพอใจแล้ว มือแสนซนเลื้อยเข้าไปลูบไล้หน้าท้องอีกคนอย่างว่องไว แต่ครั้งนี้ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด เพราะคนตัวเล็กมีสติครบถ้วน
“อะไรเล่า!”
“ติดกระดุมไม่ครบ”
“ก็จันทน์รีบอะ .. ได้ยินเสียงคนคุยกันนี่นา”
“พี่เช็ดผมให้ ไปนั่งครับ”
“ทำดี .. มีรางวัล”
“หึหึ .. รอเลย”
คุณจันทน์เดินไปนั่งที่โซฟาปลายเตียง ไอดินเดินถือผ้าขนหนูตามไปนั่งซ้อนหลัง ลงมือเช็ดผมคนตัวเล็กไปมา กลิ่นหอมแชมพูลอยฟุ้งออกมา จนเขาอดใจไม่ไหวต้องกดจมูกหอมหัวคนตัวเล็กไปที และเมื่อเห็นว่าอีกคนไม่ได้ว่าหรือขัดขืนอะไร เขาก็เปลี่ยนเป้าหมายไปที่ลาดไหล่แล้วไล่เรื่อยมาตามซอกคอขาวเนียน
“อื้อ~ .. เช็ดเร็วๆ จันทน์ง่วงแล้ว”
“เช็ดอยู่นี่ไง”
“ให้เช็ดผม อย่างอื่นไม่ต้องแถมสิ”
“มันหอม .. ใช้สบู่อะไร หอมจัง”
“พอเลย .. ทำเองดีกว่า”
คนตัวเล็กลุกหนีเข้าไปที่ห้องน้ำ เสียงไดร์เป่าผมดังขึ้นมา ไอดินลอบยิ้มกับตัวเอง เขาปลดกระดุมถอดเสื้อเชิ้ตแล้วเดินตามคนตัวเล็กเข้าไปที่ห้องน้ำ
“อ๊ะ .. ถอดเสื้อทำไม”
“อาบน้ำไง”
“งะ งั้น จันทน์ออกไปก่อน .. ผมแห้งแล้ว”
“ไหนดูสิ .. แห้งจริงหรือเปล่า?”
ไอดินเดินไปวางแขนค้ำกับเคาน์เตอร์อ่างล่างหน้า ทำให้คนตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงนั้นกลายเป็นถูกกั้นไม่ให้หนีไปไหนได้ แล้วกดจมูกหอมผมนุ่มหอมของคนตรงหน้า
“แห้งแล้ว ปล่อยเลย จันทน์ง่วงแล้ว”
“พี่ก็ง่วง ถอดเข็มขัดให้หน่อยสิ พี่จะแปรงฟัน”
“แต่ว่า ..”
“นะคุณจันทน์คนดี .. พี่จะได้รีบไปอาบน้ำ”
คุณจันทน์หันมาประจันหน้ากับคนตัวสูงขี้แกล้ง เขารู้ว่าอีกคนเจ้าเล่ห์เพียงใด แต่ถ้าไม่ยอมอีกคนก็จะหาเรื่องแกล้งให้เขาเขินอายไม่หยุด คุณจันทน์ยื่นมือไปจับขอบกางเกงสแลคของอีกคนอย่างกล้ากล้ากลัว เขายอมรับเลยว่าอิจฉากล้ามหน้าท้องที่เห็นเป็นลอนอยู่ตรงหน้านี้อย่างมาก
เข็มขัดเจ้ากรรมก็แน่นเหลือเกิน คุณจันทน์จากที่เขินคนขี้แกล้ง แต่พอถอดเข็มขัดเจ้าปัญหาไม่ออก คนตัวเล็กกลายเป็นมุ่งมั่นอยากเอาชนะ ให้เข็มขัดหลุดออกจากกันให้ได้
“พี่ไอดิน ทำไมมันแข็งแบบนี้”
“...”
“มันต้องออกสิ ไม่ยอมหรอก”
“...”
“วันหลังไม่ต้องใส่เส้นนี้เลยนะ ฮึ้บ อ่ะ เย้ .. ออกแล้ว”
“อุ๊ป อ่ะ”
คุณจันทน์ดีใจที่เจ้าตัวถอดเข็มขัดให้อีกคนได้สำเร็จ แต่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่า คนเจ้าเล่ห์นั้นไม่ได้แปรงฟันตามที่เอ่ยปากบอกแต่กลับเอาแต่จ้องการกระทำของคนตัวเล็กด้วยดวงตาแวววาว และเมื่อคุณจันทน์เงยหน้าขึ้นมา เจ้าตัวก็เข้าจู่โจมทันที
“อื้อ~”
“..”
“พะ พอก่อน”
ไอดินไม่สนใจคำห้ามปรามของอีกคน เขาอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมานั่งบนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า แล้วเอาตัวเองแทรกเข้าไปอยู่ระหว่างขาของคนตัวเล็กอย่างรวดเร็ว
“คนเก่ง ต้องให้รางวัล”
“ไม่เอาได้ไหม .. อื้ม~”
“เอาเถอะ อยากให้ ‘เอา’ .. นะครับคนดี”
แล้วพบกันใหม่ :pig4:
Talk : เค้ามาแล้ว มาแล้ววววววว
ขอบคุณทุกคนเช่นเคยนะคะ .. ดีใจหล๊าย หลาย
♥►MAGNOLIA◄♥ .... ไอดิน คุณจันทน์ เข้าโหมด เหมือนอยู่กันแค่สองคน :impress2:
พี่ไอดิน ออกอาการหื่น แล้ว :-[
:L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ไอดิน -- ถ้าคุณเป็นผม คุณจะไม่อดทน มันหอม มันนิ่ม มันเนียนมากเลยครับ
cchompoo ... :impress2: :impress2: :impress2:
คุณจันทน์ -- จันทน์อยากกินฮันนี่โทส มากเลยฮะ
-
แอบขอ สอบถามหน่อยนะคะ ...
ถ้าเวลาอยาก โควท คอมเม้นท์ของคนอ่านมาตอบ มันต้องทำยังงัย อ่ะคะ
คือตอนนี้ เป็ดใช้วิธี Copy แล้วเอามาแปะลงโควท (การอ้างอิงคำพูด) เคยเห็นของคนอื่น
เหมือน เค้าแปะ ทั้งคอมเม้น โดยไม่ต้องโควท หรือว่า ใช้การ แคป หน้าจอ คะ
ใครพอรู้บ้างมั้ยอ่ะ .... กราบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
ไปอ้อนพี่ดินเลยไม่ต้องมาอ้อนเรา บุ้ยๆ
พี่ดินจะหื่นอยากจับน้องกินตลอดไม่ได้สิคะ
-
แอบขอ สอบถามหน่อยนะคะ ...
ถ้าเวลาอยาก โควท คอมเม้นท์ของคนอ่านมาตอบ มันต้องทำยังงัย อ่ะคะ
คือตอนนี้ เป็ดใช้วิธี Copy แล้วเอามาแปะลงโควท (การอ้างอิงคำพูด) เคยเห็นของคนอื่น
เหมือน เค้าแปะ ทั้งคอมเม้น โดยไม่ต้องโควท หรือว่า ใช้การ แคป หน้าจอ คะ
ใครพอรู้บ้างมั้ยอ่ะ .... กราบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ไปที่มุมด้านขวา ของเม้นที่เลือกไว้ แล้ว กด คำว่าอ้างอิง หน้าจอจะเปลี่ยนเองไปที่หน้า ตอบ ทันที
จะก๊อบข้อความคนที่เม้นมาหมดเลยค่ะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:-[
-
ใจบางหมดแล้ววววว :impress2: :-[
-
แหม่พี่ไอดิน อยากกินน้องมาเลยสิ555 น่ารัก ชอบๆ :mew1:
-
บทที่ 21 คือเรื่องมหัศจรรย์ที่ฉันได้รักเธอ คือเรื่องมหัศจรรย์ที่สุดที่ฉันเคยได้เจอ .. เธอคือเรื่องมหัศจรรย์ [เรื่องมหัศจรรย์ – Sofa]
ห้างสรรพสินค้าใจกลางเมืองที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คน น่าจะเป็นเพราะวันหยุดในช่วงสิ้นเดือนพอดี ไอดินและคุณจันทน์เดินเข้าร้านนู้น ออกร้านนี้ไปเรื่อย รอเวลาดูหนังที่คนตัวเล็กเป็นเอ่ยปากว่าอยากดู เป็นหนังแอนนิเมชั่นที่เพิ่งเข้าฉายล่าสุด
“หิวเปล่า? จะกินอะไรก่อนไหม”
“ไม่หิว แต่จันทน์อยากกินป๊อปคอร์นรสชีส เอารสคาราเมลด้วยฮะ”
“ครับผม .. แต่ตอนนี้ไปร้านรองเท้ากันก่อน”
“โอเคฮะ”
เดินเข้าร้านรองเท้ามาได้ ต่างคนก็ต่างเดินดูรองเท้าในแบบที่ตัวเองชอบ แต่กลายเป็นว่าได้รองเท้าแบบเดียวกันแต่คนละขนาดกลับมา ก่อนเข้าโรงหนังคุณจันทน์วิ่งไปเกาะตู้ป๊อปคอร์นที่หน้าทางเข้าโรงภาพยนต์ พร้อมหันมายิ้มหวานให้คนจ่ายเงิน แล้วพูดเบาๆว่า 'จันทน์อยากกินทุกรสเลย'
“ถามพี่เค้าสิ เอารวมกันได้ไหม?”
“เอาทุกรสรวมกันได้ไหมฮะ พี่คนสวย~”
“อ เอ่อ~ .. ไม่ได้ค่ะ ได้แค่สองรสค่ะ”
“โห เลือกไม่ได้ .. จันทน์อยากกินทุกรสเลยนี่นา .. ไม่ได้เหรอฮะ .. นะฮะ~”
“ค คือ .. เอ่อ ก็ได้ค่ะ .. แต่ห้ามบอกใครนะ”
“เย้!! ขอบคุณฮะพี่คนสวย”
“หึหึ เท่าไรครับ”
พนักงานขายป๊อปคอร์นเหมือนโดนสะกดจิตด้วยเสียงใสที่อ้อนขอ ดวงตาเป็นประกายแวววาว รอยยิ้มสวยแสนหวาน หันไปมองอีกทางก็เจอหนุ่มหล่อเข้มยืนมองคนตัวเล็กด้วยแววตารักใคร่ สายตาที่มองกันนั้น ไม่ไหวแล้ว ถึงแม้จะผิดกฎของบริษัทก็คงต้องยอม น่ารักละลายหัวใจสาววายมาก
หลังจากหนังจบคนตัวเล็กเดินตาแดงช้ำออกมา น้ำตายังคลอหน่วยตาอยู่เลย ไอดินทั้งสงสารทั้งเอ็นดู เขาคาดว่าน่าจะเป็นเพราะเนื้อหาของหนังเป็นความสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับลูกชาย ที่ในตอนแรกมีเรื่องเข้าใจผิดกันไปบ้าง แต่เพราะความรักของพ่อกับลูกที่ไม่มีวันตัดกันขาดแน่นอน
“ขี้แย”
“อื้อ~ มันซึ้งนี่นา”
“สงสัยกินฮันนี่โทสต์ไม่ลงแล้วมั้ง”
“กินลง! แล้วจะกินสองจานด้วย คอยดู .. ฮึ”
“ฮะฮ่า หมูอ้วน”
กว่าจะถึงคิวร้านของหวานชื่อดังที่คนตัวเล็กตั้งใจมาทาน ทั้งคู่เข้าไปเดินเล่นในร้านเสื้อผ้าแบรนด์ญี่ปุ่นได้เสื้อฮาวายสีสันสดใส เสื้อยืดและกางเกงขาสั้น มาคน 2 ถุงใหญ่ เตรียมพร้อมสำหรับการไปเที่ยวทะเลกับเพื่อน
“สวัสดีค่ะ รับอะไรดีคะ”
“เอาอันนี้ กับอันนี้ฮะ .. เพิ่มสตรอว์เบอร์รีด้วยนะฮะ”
“ช็อค ลาวา และ ช๊อค บานาน่า โทสต์ เพิ่มสตรอว์เบอร์รีนะคะ”
“ไอซ์มัทชะลาเต้กับคาปูชิโน่ร้อนครับ”
“รับอย่างอื่นเพิ่มอีกไหมคะ”
“แค่นี้ครับ”
“ค่ะ ทั้งหมด XXX บาทค่ะ รับมาหนึ่งพันนะคะ ขนมและเครื่องดื่มเสิร์ฟให้ที่โต๊ะค่ะ”
คุณจันทน์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อจะได้กินขนมที่ตัวเองอยากจะทานแถมยังได้ตั้ง 2 จาน แล้วยังมีสตรอว์เบอร์รีของโปรดอีกด้วย แค่คนตัวเล็กเดินเข้ามาในร้านเห็นของหวานหน้าตาน่าทาน จากอารมณ์เศร้าที่หลงเหลือมาจากการดูหนังหายไปเป็นปลิดทิ้ง สายตาหลายคู่มองหนุ่มตัวสูงหน้าเข้มกับคนตัวเล็กหน้าหวานที่ไม่ต้องเดาก็รู้ได้ว่าทั้งสองคนไม่ใช่พี่น้องกันแน่ เพราะคนตัวสูงส่งสายตาน่ากลัวให้กับคนที่มองคนตัวเล็กไม่ละสายตานะสิ
“พี่ไอดิน เหงาไหมฮะ? ที่เป็นลูกคนเดียวไม่มีพี่น้อง”
“อืม~ ไม่เลย ตอนเด็กมีเพื่อนข้างบ้าน เพื่อนที่โรงเรียนเต็มไปหมด”
“แล้วพี่ไอดินอยากมีพี่หรือน้องไหม”
“ไม่เคยคิดนะ รู้สึกว่าเป็นแบบนี้ก็โอเค”
“จันทน์เคยอ่านจากเพจของพี่นิ้วกลม เค้าบอกว่า ‘เพื่อนคือญาติที่เราเลือกได้เอง’ แต่ ‘พี่น้องคือเพื่อนที่เราไม่ได้เลือกและเลือกไม่ได้’ ตั้งแต่เกิดมาก็มีคนนี้อยู่ร่วมบ้านกับเราแล้ว เปลี่ยนคนก็ไม่ได้ เลิกคบก็ไม่ได้ ไม่ว่าจะยังไง เราต้องใช้ชีวิตกับเค้าไปอีกนานจนกลายเป็น ความผูกพัน ขึ้นมา”
“...”
“ขออนุญาตเสิร์ฟค่ะ .. ออเดอร์ที่สั่งครบนะคะ”
“ครับ ขอบคุณครับ”
ขนมถูกวางบนโต๊ะมีทั้งฮันนี่โทสต์และช็อคโกแลตเค้กลาวาพร้อมเครื่องดื่มอีกสองแก้ว คนตัวเล็กเห็นขนมตรงหน้า แววตาระยิบระยับเป็นประกายทันที เจ้าตัวรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเสียมากมาย
“อ่า~ อื้ม .. อร่อยมาก”
“หึหึ .. กินเป็นเด็ก”
“...”
ไอดินยื่นมือมาเช็ดครีมที่เลอะขอบปากของอีกคน คุณจันทน์เป็นหนึ่งคนที่กินอะไรก็ดูน่าอร่อยไปหมด เรียกได้ว่ามีความสุขกับการได้กิน แต่น่าแปลกคือไม่มีแววว่าจะอ้วนขึ้นเลย มีแต่แก้มนั่นแหละที่เหมือนจะมีมากขึ้น แต่กลายเป็นว่ามันทำให้อีกคนดูน่ารักน่ามันเขี้ยวเพิ่มขึ้นด้วย
“แล้วอย่างเราล่ะ เป็นแบบไหน? .. เพื่อนที่เลือกได้ เพื่อนที่ไม่ได้เลือก หรือเพื่อนที่เลือกไม่ได้?”
“อืม~ เป็นเพื่อนที่เลือกได้เองสิ ก็เราเลือกที่จะคบกันนี่”
“ไม่น่าใช่”
“ยังไง?”
“เราไม่ใช่เพื่อนกัน แต่เรา .. เป็นคนรักกัน ใช่ป่ะ?”
“บะ บ้า!!”
“หึหึ .. สำหรับพี่ คุณจันทน์คือสิ่งดีดี ที่เข้ามาในชีวิต เป็นเรื่องที่ไม่ได้คาดคิด คาดฝันมาก่อน อาจจะเรียกว่า รักแรกพบ ก็คงจะได้ .. พี่ไม่เคยมีแฟน ไม่รู้ว่าคนเป็นแฟนกันต้องทำยังไง ต้องดูแลแบบไหน ที่ผ่านมามันก็แค่เรื่องสนุกของผู้ชายคนนึง .. ตั้งแต่ได้เจอคุณจันทน์ ภาพทุกอย่างมันชัดเจนขึ้น มันรู้ว่าต้องทำอะไร ต้องทำแบบไหน เพื่อคุณจันทน์ เพื่อคนที่พี่รัก .. พี่รักคุณจันทน์นะครับ”
“พี่ไอดิน~ ขอบคุณนะครับ”
“อ้าว~ ตาแดงเลย”
“ดีใจ .. จันทน์ดีใจหนิ”
ขนมหวานตรงหน้าเหมือนจะจืดไปเลย คนสองคนในมุมหนึ่งของร้านเบเกอรี่ชื่อดัง ไม่ว่าจะมีผู้คนรายล้อมอยู่รอบตัวมากแค่ไหน เสียงจ้อกแจ้กจอแจที่ดังอยู่ไม่ได้เป็นอุปสรรค เหมือนทั้งร้านมีเพียงแค่ไอดินและคุณจันทน์เท่านั้น ทุกอย่างคล้ายจะเป็นใจ เพราะเพลงใหม่ที่ดังขึ้นมาเข้ากับบรรยากาศในเวลานี้เหลือเกิน
บนโลกนี้ มีคนเป็นล้านคน ทุกคนมีเป็นล้านใจ ฉันก็ไม่ใช่ใคร ก็แค่คนหนึ่ง
โลกเราดูช่างกว้างใหญ่ ท้องฟ้าดูช่างกว้างไกล เธอแปลกใจบ้างไหม
มันเป็นเรื่องบังเอิญหรือตั้งใจ มันเกิดขึ้นจริง ๆ หรือฝันไป
การที่เรานั้นได้เจอกันที่บนโลกนี้ ก็ไม่รู้จะพูดมันอย่างไร แต่หมดทั้งหัวใจที่ฉันมี
ฉันเชื่อว่าสิ่งนี้ ...
คือเรื่องมหัศจรรย์ ที่เราได้พบกัน คือเรื่องมหัศจรรย์ ที่ฉันได้รักเธอ
คือเรื่องมหัศจรรย์ที่สุด ที่ฉันเคยได้เจอ ฉัน..ฮืมม...คือเรื่องมหัศจรรย์
เนื้อเพลง เรื่องมหัศจรรย์ - โซฟา
“รู้ไหม? .. คุณจันทน์คือ เรื่องมหัศจรรย์ ของพี่”
“^__^”
คนตัวเล็กรู้สึกว่าหัวใจตัวเองกำลังทำงานหนัก เต้นแรง รัวเร็วจนจะทะลุออกมานอกอก อยากจะกลั้นยิ้มแต่ก็ไม่สามารถทำได้ ส้อมอันเล็กในมือถูกกำจนข้อนิ้วแดงด้วยความเขินอาย ในใจคิดว่าวันนี้ฮันนี่โทสต์ไม่หวานเลย เมื่อเจอ ฮันนี่ไอดิน เข้าไป พี่ไอดินหวานจนเขาจะน็อคความหวานตายแล้ว
“พี่ไอดินรู้ป่ะ .. ครั้งก่อนจันทน์มากินร้านนี้กับเพื่อน เพื่อนบอกว่าขนมร้านนี้มันหวานมาก แต่พอมาวันนี้ .. จันทน์อยากกลับไปบอกเพื่อนว่า พี่ไอดินหวานกว่าขนมพวกนี้ เยอะเลย”
“แล้วชอบไหม?”
“ฮึ!! ไม่ชอบหรอก”
“...”
“..แต่ รัก เพราะพี่ไอดิน เป็น เรื่องมหัศจรรย์ ของจันทน์เหมือนกันฮะ”
-----------------------------------------------
หกโมงเช้าวันเดินทางไปเที่ยวทะเล สถานที่นัดรวมตัวไม่ใช่ที่ไหนไกล คอนโดของคนตัวสูงนั่นเอง คุณจันทน์ถูกปลุกตั้งแต่ตี 5 นั่งหาวหวอดอยู่ที่ล็อบบี้ ในมือมีหมอนผ้าห่มเนื้อนิ่มกอดอยู่แนบอก ถัดไปเป็นฟรานซ์กับภูผา นอนยาวอยู่ที่โซฟายาวคนละฝั่ง กะทิแตงไทย ไปเข้าห้องน้ำก่อนที่จะออกเดินทาง
ไอดิน ฟรังซ์ และปัณณ์เดินคุยกันเข้ามาในล็อบบี้ หลังจากจัดการสัมภาระทุกอย่างขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่รอคนที่นัดเวลาเองแท้ๆ แต่ป่านนี้ยังไม่มา
“กูบอกมันแล้ว ว่าคนมาสายเลี้ยงมื้อเช้า”
“เออดี เอาแม่งให้หมดตัว ไอ้ห่า! นัดไม่เป็นนัด”
“มึงจะขับก่อน หรือให้กูขับก่อน แล้วมีใครคอนเฟิร์มรีสอร์ทยังวะ”
“มึงขับก่อนแล้วกัน รีสอร์ท ไอ้พฤกษ์มันจัดการเรียบร้อยแล้ว”
พฤกษ์และแมคมาสายกว่าเวลานัดไปเกือบ 20 นาที เก็บของเรียบร้อย ได้เวลาออกเดินทาง รถแวนขนาด 6 ที่นั่งที่พี่จอมทัพให้ยืมมา ไอดินเป็นคนขับคนแรก มีตุ๊กตาหน้ารถเป็นคุณจันทน์ พร้อมด้วย ฟรังซ์ ปัณณ์ กะทิและแตงไทย รถคันนี้แมคบอกว่าเป็นรถครอบครัว แต่รถอีกคันคือรถหนุ่มหล่อโสดและสด ที่มีพฤกษ์เป็นคนขับ พร้อมด้วย แมค ฟรานซ์และภูผา
“ง่วงหรือเปล่า? .. นอนไปเลยครับ ถึงที่กินข้าวเดี๋ยวพี่ปลุก”
“ไม่เอา จันทน์ไม่ง่วง .. หาว~~”
“หึหึ ไม่ง่วงเลย ปากกว้างมาก”
“อื้อ~ .. ขับรถไปเลย”
“เพื่อนครับ ไอ้คันนั้นมันไปไกลแล้วครับ อย่ามัวแต่จีบกัน เกรงใจกูบ้าง”
ฟรังซ์อดแซวเพื่อนตัวเองไม่ได้ ไอดินยื่นหน้าเข้าไปแทบจะชิดติดกับหน้าคุณจันทน์ตอนคุยกัน ไหนจะมือซุกซนที่วนเวียนจับแก้ม ลูบไล้ไปมาด้วยความรักใคร่นั่นอีกล่ะ เหอะ!! โลกใบนี้สีชมพู
ไอดินหันไปมองหน้าฟรังซ์แล้วพูดแบบไม่ออกเสียงว่า ‘เสือก’ คาดเข็มขัดให้ตัวเองเรียบร้อย แล้วหันไปถามคนด้านหลังว่าพร้อมไหม เมื่อทุกอย่างพร้อมก็เริ่มออกเดินทางกันเลย
ขับรถมาได้ประมาณชั่วโมงกว่า เริ่มออกนอกเมือง คนตัวเล็กที่บอกว่าไม่ง่วง หลับคอพับคออ่อนไปกับเบาะเป็นที่เรียบร้อย สองสาวด้านหลังสุดก็เช่นกัน เหลือเพียงสามหนุ่มวิศวะเท่านั้น
ไลน์ .. ไลน์
“ไอ้ดิน .. ไอ้แมคบอกให้แวะปั๊มหน้าหาอะไรกินวะ เห็นว่าปั๊มใหญ่ของกินเยอะ”
“อืม .. โอเค”
“หาข้าว หากาแฟแดกแล้วกูขับต่อเอง .. มึงจะได้พัก”
“อืม”
..
...
“ไอ้เหี้ย .. รถเยอะฉิบหาย จอดไหนดีวะ”
“โน่น เพื่อนมึงยืนเลวอยู่โน่น!! .. ไอ้เชรี่ย~ จองที่จอดไว้ให้ด้วย หน้าด้านจริงๆ”
“มึงเลยไปไอ้ดิน .. เลยไป เลยไป .. นั่นๆ คันหน้าออก มึงเสียบรูนั้นแทน .. ฮะฮ่า ไอ้เหี้ย! หน้าเหวอเลยไอ้แมค”
แมคลงมายืนจองที่จอดรถไว้ให้เพื่อน ถึงกับอ้าปากค้าง เขากำลังจะหลีกทางให้เพื่อนเข้าจอด แต่รถเพื่อนกลับแล่นผ่านหน้าไปเฉยเลย ฟรังซ์ ปัณณ์หัวเราะจนทำให้ กะทิและแตงไทยตื่น ส่วนคุณจันทน์เพียงแค่ขยับตัวเล็กน้อยเท่านั้น
“อ้าว~ คุณจันทน์ .. ไม่ตื่นเว้ย”
“มึงไปหาร้านนั่งก่อน .. กูปลุกน้องแล้วตามไป”
“เออได้ แต่ .. แค่ปลุกนะมึง อย่าเสือกปลุกอย่างอื่นด้วยล่ะ”
ป้าบ~~
“โอ๊ย! ปัณณ์ กูเจ็บนะ”
“ตบให้เจ็บ เอาอีกทีไหม? สันดานชั่ว เรื่องชั่วนี่เก่งนัก วันๆคิดแต่เรื่องใต้สะดือ .. เอ้า! จะไปได้ยัง? จะแดกไหม ข้าวอ่ะ หรือจะแดกหญ้า”
“ไปคร้าบ ลงรถเลยคร้าบ .. ดุฉิบหาย”
ฟรังซ์เอามือลูบหัวตัวเองป้อยๆ แล้วตอบปัณณ์อย่างเอาใจ แต่แอบมีเสียงบ่นตามหลังในประโยคสุดท้าย ไอดินได้แต่ส่ายหน้าให้กับความบ้าบอของเพื่อน
“คุณจันทน์ครับ ตื่นเถอะ”
“...”
“คนดี .. ตื่นไปกินข้าวกัน”
ไอดินปลุกเด็กขี้เซาหลับตาพริ้ม บีบมือนุ่มไปมาแผ่วเบายกขึ้นมาจูบหลังมืออย่างอ่อนโยน จริงๆ แล้วเขาอยากจะจับเด็กขี้เซามาฟัดแก้มยุ้ยนั่นสักทีสองที แต่ไม่สามารถทำได้เพราะรถคันนี้ไม่ได้ติดฟิล์ม จึงทำได้เพียงจูบมือน้อยและบีบไปมาเท่านั้น
“อื้อ~~”
“หมูอ้วน ตื่นได้แล้วครับ .. เค้าไปกินข้าวกันหมดแล้วนะ”
“... พี่ไอดิน~”
“ครับ ลุกเร็ว เดี๋ยวไอ้แมคแย่งกินหมดนะ”
“ไม่ให้!”
“หึหึ .. เด็กอ้วน”
ไอดินค้นกระเป๋าหาผ้าขนหนูผืนเล็กถือติดมือมาด้วย แวะพาคุณจันทน์ไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น ก่อนจะพาไปร้านอาหารที่ปัณณ์ส่งข้อความมาบอกแล้วว่ารวมตัวกันอยู่ที่ร้านไหน
“คุณจันทน์ กินอะไรดี น่ากินหมดเลยนะ ดูสิ”
“กะทิแตงไทย สั่งอะไรเหรอ?”
“เรากินข้าวต้มกุ้ง แตงไทยกินชุดอาหารเช้า นั่นไงมาแล้ว น่ากินป่ะ?”
“น่ากินมาก~ ... พี่ไอดินทานอะไรฮะ”
คุณจันทน์หันไปถามคนที่นั่งข้างกัน เขาคิดไว้แล้วว่าจะสั่งคนละอย่างกับอีกคนจะได้แบ่งกันกิน ซึ่งไอดินเหมือนจะรู้ว่าคนตัวเล็กคิดอะไรอยู่
“คุณจันทน์สั่งให้พี่หน่อย เอาที่คุณจันทน์อยากทาน แล้วขอกาแฟร้อนแก้วนึงนะครับ”
“โอเค จันทน์จัดให้”
“กินเยอะ อ้วน!”
“ไม่เห็นจะกลัว ฮึ”
แมคได้รับค้อนวงน้อยไปจากคุณจันทน์ทันทีที่พูดจบ เรียกรอยยิ้มได้รอบโต๊ะกินข้าว ไอดินรอให้คุณจันทน์สั่งอาหารให้เรียบร้อย เจ้าตัวก้มลงไปกระซิบข้างหูคนตัวเล็กที่นิ่งฟังแล้วแววตาระยิบระยับมีแววสนุกสนานก็ปรากฏขึ้น ปากเรียวบางอมยิ้มแล้วมองไปที่แมคอย่างเยาะเย้ย
“อะไรๆ คุณจันทน์ ทำไมมองแบบนี้ .. มึงเล่าอะไรให้น้องฟังไอ้เหี้ยดิน”
“มึงร้อนตัว”
“ก็เออสิ! ไอ้ห่า .. กูอุตส่าห์หวังดีวิ่งลงไปจองที่จอดรถให้ แดดก็ร้อนแต่เพื่อเพื่อนกูยอมทน แต่ไอ้สัสเอ๊ย! ขับรถผ่านกูไปเฉย มึงแกล้งกูใช่ไหม? ไอ้พวกเหี้ย”
“ไอ้ฟรังซ์ บอกให้กูไปจอดข้างหน้า”
“ฮะฮ่า .. ไอ้เหี้ยเอ้ย ขำฉิบหาย หน้าแม่งอย่างเหวออ่ะ”
“พวกมึงแม่ง .. ที่กูโมโหคือ พอมึงขับเลยไปใช่ป่ะ มีรถอีกคันมาจ่อจะจอด แต่กูงงอยู่ไง กูไม่ได้ดูแม่งเสือกบีบแตรไล่กูอีก งงก็งง อายก็อาย โมโหอีก กูเลยเลือกไม่ถูกเลยว่า จะงง จะอายหรือ โมโหดี”
แมคเล่าให้เพื่อนฟังเสียยืดยาว เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนบนโต๊ะได้เป็นอย่างดี โดยเฉพาะคุณจันทน์ที่เอาแต่หัวเราะจนน้ำตาไหล ไอดินลูบไหล่ลูบหลังให้คนตัวเล็กไม่ขาดใจไปเสียก่อน
“พี่แมครู้ป่ะ .. เมื่อกี้พี่ไอดินไม่ได้บอกเรื่องนี้นะ”
“อ้าว~ .. แล้วมันบอกอะไร”
คุณจันทน์หลังจากที่หยุดหัวเราะได้แล้ว เจ้าตัวจ้องหน้าแมคแล้วพูดอย่างเจ้าเล่ห์ ทำให้ทุกคนหันมาให้ความสนใจกับบทสนทนาของแมคกับคนตัวเล็กอีกครั้ง มีไอดินนั่งยิ้มแบบสะใจอยู่ข้างๆ
“พี่ไอดินบอกว่า~ ถ้าทำหน้าขำเหมือนฟังเรื่องตลกอยู่แล้วมองไปที่พี่แมค .. พี่แมคจะเล่าความเซ่อซ่าของตัวเองให้ฟัง”
“ฮะฮ่า .. ไอ้ควาย มึงเล่าเองหมดเลย”
“ผมโง่นะ .. เผื่อคุณลืม!”
“ไอ้สัส ไอ้เพื่อนเหี้ย พวกมึงอย่าเผลอนะ กูเล่นมึงแน่”
“เหรอ~”
เสียงเหรอของทุกคนที่นั่งอยู่พูดขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกันโดยไม่ได้นัดหมาย ยิ่งทำให้แมคแสดงอาการไม่พอใจ และนั่นก็ยิ่งทำให้เพื่อนหัวเราะเสียงดังมากขึ้น
กว่าจะถึงโรงแรมปาเข้าไปเกือบเที่ยงวัน การเดินทางในครั้งนี้ฉิ่งฉาบทัวร์มาก เพราะเดี๋ยวแวะปั๊ม แวะซื้อของกินข้างทาง แวะถ่ายรูปตามจุดพักรถ ตอนนี้เหล่าบรรดาลูกทัวร์กำลังนั่งเอกเขนกอยู่ที่ล็อบบี้ของโรงแรม มีพนักงานสาวสวยกำลังแจกจ่ายเวลคัมดริ้งต้อนรับอยู่
“ไอ้พฤกษ์มันจองห้องแบบไหนไว้วะ เป็นบ้านหรือเป็นห้องบนโรงแรมวะ”
“เป็นบ้านแฝด ริมทะเล มันส่งรูปมาให้ดูแล้ว”
“ว้าว~ ดีจังเลยค่ะ เราจะได้ปิ้งย่างอาหารทะเลกินกันริมชายหาด .. ว่าแต่เค้าจะมีที่ปิ้งย่างให้เราไหมคะ?”
“ไม่ใช่ปัญหา ถ้ากะทิอยากได้ พี่แมคจัดให้ครับ”
“ขาก .. ถุ้ย!!”
“อิ้ว~ ไอ้พวกสกปรก”
“ไปกันมึง เรียบร้อยแล้ว .. รถจอดไว้นี่แหละ นั่งรถกอล์ฟไปบ้านกัน”
พฤกษ์เดินกลับมาจากการติดต่อกับเจ้าหน้าที่เช็คอินที่พัก ส่งเสียงเรียกเพื่อนให้ไปบ้านพักที่จองไว้ เป็นการห้ามสงครามที่กำลังจะเริ่มต้นจากแมคและฟรังซ์ คุณจันทน์และสองสาวเดินตัวปลิวเพราะมีหนุ่มหล่อหลายคนช่วยหิ้วกระเป๋าให้
“โอ้โห~ สวยมาก มีสระว่ายน้ำด้วย”
“เลือกห้องกันตามสบาย ใครใคร่จะนอนกับใครเลือกกันเอาเองเลย”
“กะทิขา เลือกนอนกับพี่แมคได้นะคะ .. พี่แมคนอนไม่ดิ้น ไม่กรน สงบเสงี่ยม เรียบร้อย”
“แต่ไม่ปลอดภัย”
“ขี้เสือก”
บ้านแฝดที่พฤกษ์จองไว้ตั้งอยู่ริมชายหาด แบ่งออกเป็น 2 ฝั่งตรงกลางคั่นด้วยสระว่ายน้ำขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ พื้นที่รอบสระว่ายน้ำสามารถจัดปาร์ตี้ปิ้งย่างได้อย่างสบายๆ
“ไอ้ดิน มึงนอนบ้านหลังโน้นกับคุณจันทน์และน้องผู้หญิงแล้วกัน บ้านหลังนั้นมี 2 ห้องนอนพอดี ส่วนหลังนี้กูกับไอ้พวกลิงนอนเอง”
“อืม โอเค”
“กะทิ ไม่เปลี่ยนใจเหรอคะ Sleep with me Free WIFI นะคะ .. แถมอาหารเช้าด้วยก็ได้นะ”
ป้าบ ป้าบ ป้าบ ป้าบ – 4 ทีเน้นๆ จากบุคคลผู้ทรงอิทธิพลอย่าง ไอดิน พฤกษ์ ฟรังซ์ และปิดท้ายด้วยปัณณ์ ที่เดินเรียงแถวกันเข้ามาตบหัวเพื่อนรักคนละที
“โอ๊ย ไอ้พวกเหี้ย กูเจ็บ! .. ไอ้ฟรานซ์ ไอ้ภูผา มึงหยุด! ต่อแถวทำเหี้ยอะไร ไม่ต้องเนียน กูถีบแม่ง!!”
“อ้าว~ ไม่ได้เหรอ .. เห็นทุกคนตบได้ ผมอยากตบบ้าง”
“หัวกู ไอ้สัส! .. สมองกูกระทบกระเทือนไปหมดแล้วมั้งเนี้ย”
“มึงมี?”
“มีอะไร?”
“สมองไง มึงมี?”
“ไอ้ดิน ไอ้ห่า! หลายดอกแระนะ มึงอ่ะ”
แมคที่โดนเพื่อนทั้ง 4 เรียงคิวกันตบหัวได้แต่ยืนคลำหัวตัวเองไปมา คุณจันทน์ถึงกับลงไปนั่งหัวเราะอยู่ที่พื้นเพราะอดขำไม่ได้ ขำที่เพื่อนตัวเองตีเนียนจะไปตบหัวรุ่นพี่ แต่โดนจับได้เสียก่อน
“แล้วข้าวกลางวันเอาไง หิวกันหรือเปล่า เลยเวลามานานแล้ว”
“กูว่าสั่งจากโรงแรมมากินก่อนดีกว่า แม่กูบอกว่าอร่อยหลายอย่างอยู่”
“เออ เอาดิ .. ขี้เกียจออกแล้วเหมือนกัน บ่ายแก่ๆค่อยไปสะพานปลา หาซื้อของสดมาปิ้งย่างกัน”
“ทุกคนโอเคไหม?”
“โอเค!!”
ไอดินรับหน้าที่ถือกระเป๋าขึ้นมาให้สองสาวที่ทำหน้าที่สั่งอาหารกลางวันให้ทุกคนอยู่ด้านล่าง คุณจันทน์สะพายเป้ของตัวเองเดินตามหลังไอดินขึ้นมา เจ้าตัวชะโงกหน้าเข้าไปดูในห้องแรก มีเตียงเดี่ยวสองเตียง แต่งด้วยโทนสีฟ้าขาว ไอดินวางกระเป๋าลากทั้ง 2 ใบของกะทิแตงไทยไว้ข้างเตียง แล้วจูงมือคนตัวเล็กออกนอกห้อง
“ห้องนั้นน่ารักจัง เหมาะกับกะทิและแตงไทยเนาะ”
“แต่ไม่เหมาะกับเรา”
“ทำไมฮะ”
“ห้องเราต้องเป็นเตียงคิงไซส์ เอาไว้นอนกอดกัน”
“บ้า .. ใครจะให้กอดเล่า”
คุณจันทน์รีบเดินไปเปิดประตูห้องอีกฝั่งของบ้าน แล้วก็ตาโตเพราะห้องนี้เป็นเตียงขนาดคิงไซส์จริงๆ ตกแต่งด้วยโทนสีขาวน้ำเงิน คุณจันทน์วางกระเป๋าเป้ตัวเองลงที่โซฟาหน้าเตียง แล้วเดินไปเปิดม่านที่ระเบียงออก
“โห~ ห้องนี้เห็นทะเลด้วย”
“ชอบไหมครับ”
“ชอบฮะ สวยจัง”
ไอดินเดินมาสวมกอดคุณจันทน์จากด้านหลัง คนตัวเล็กสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะผ่อนคลายแล้วเอนหลังพิงตัวเองกับอกแกร่งของอีกคน ไอดินก้มลงจูบขมับร่างบางด้วยความรัก ทั้งสองยืนกอดกันมองภาพท้องฟ้าสีฟ้าใส หาดทรายสีขาว น้ำทะเลสีเขียวอมฟ้าเบื้องหน้า บรรยากาศแสนสบาย กลิ่นกายของคนตัวเล็กทำให้ไอดินอดไม่ได้ที่จะก้มลงซุกไซร้ซอกคอหอมของอีกคน
“อื้อ~ จั๊กจี้”
“ขับรถมาเมื่อยมาก ขอกำลังใจหน่อย”
“จะเอาอะไร?”
“เด็กดี~~”
ไอดินหมุนตัวคุณจันทน์ให้หันหน้ามามองกัน ก้มลงมอบจูบแสนยั่วเย้าให้คนตัวเล็กที่ดูจะเต็มใจตอบรับเช่นกัน มือน้อยจากที่วางอยู่บนอกแกร่ง เลื่อนขึ้นไปคล้องรอบคอของอีกคน จูบแสนหวานบ้าง ร้อนแรงบ้าง ต่างฝ่ายต่างตอบสนองซึ่งกันและกัน มือใหญ่เลื้อยเข้าไปลูบไล้หลังเนียนคนตัวเล็กแล้ว และกำลังจะลากต่ำลงไปที่ก้นกลมกลึง ถ้าไม่มีมารมาขัดจังหวะเสียก่อน
“อะ แฮ่ม~~ พระอาทิตย์ยังไม่ตกเลยครับคุณแผ่นดิน”
“อ๊ะ!!”
“จิ๊ .. ทำไมไม่เคาะประตูวะ”
“เพื่อนครับ มึงแหกตาดู มึงไม่ได้ปิดประตู ไอ้เหี้ย! .. แล้วอีกอย่างนะ กูจะรู้ไหมว่าเล่นบทเลิฟซีนกันอยู่”
“มีอะไร ไอ้เพื่อนเหี้ย”
“จุ๊ๆ ไม่ว่าเพื่อนแบบนี้ครับแผ่นดิน .. หึหึ มึงพลาดและฟ้าได้เปิดโอกาสให้กูได้แก้แค้นบ้างแล้ว”
แมคที่รับอาสามาตามไอดินและคุณจันทน์ให้ลงไปกินข้าวกลางวัน แต่กลับเจอภาพดีทีเด็ดที่ไม่คิดว่าในชีวิตนี้จะได้เห็น จริงๆ เขาเห็นตั้งแต่ไอ้เพื่อนตัวดีมันอ้อนขอรางวัลจากคนตัวเล็กนั่นแล้ว ไม่นึกเลยว่ามันจะออดอ้อนอะไรแบบนี้เป็นด้วย
“ไอ้สัส .. ตกลงมึงขึ้นมาทำไม”
“ไปกินข้าว อาหารมาแล้ว .. ข้าวต้มกลางวันรอไปแดกกลางคืนแทน เข้าใจนะ?”
“ไอ้เหี้ย! .. เออๆ เดี๋ยวตามลงไป”
“ให้ว่อง ห้ามต่อรอบสองนะมึง เพื่อนรอแดกข้าว อย่าเพิ่งแดกกันเอง”
“เออ ไอ้สัส”
คนตัวเล็กเอาแต่ซุกหน้าอยู่ในอ้อมกอดของไอดิน ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามอง ไม่เคยอายขนาดนี้มาก่อน อายมากจนอยากจะหายตัวไปจากตรงนี้
“มันไปแล้วครับ”
“งื้อ~~ พี่ไอดินอ่ะ จันทน์อาย”
“หึหึ น่ารัก”
ฟอด~~ ฟอด~~
“พี่แมคต้องล้อจันทน์แน่เลย”
“อย่าไปสนใจมันสิ ยิ่งอาย มันก็ยิ่งล้อ”
“ก็จันทน์อายอ่ะ”
“งั้น .. เอาแบบนี้ไหม”
แล้วพบกันใหม่ :pig4:
Talk เป็ดมาแล้ววววว .. เหมือนเดิม ขอบคุณทุกๆ คนมากมายค้าบบบบบ
วายเอโอไอ
แหม่พี่ไอดิน อยากกินน้องมาเลยสิ555 น่ารัก ชอบๆ :mew1:
ไอดิน --- ไม่อยากทนอีกต่อไปเลยครับ!!
♥►MAGNOLIA◄♥
ไปที่มุมด้านขวา ของเม้นที่เลือกไว้ แล้ว กด คำว่าอ้างอิง หน้าจอจะเปลี่ยนเองไปที่หน้า ตอบ ทันที
จะก๊อบข้อความคนที่เม้นมาหมดเลยค่ะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เป็ด -- กราบบบบ ขอบคุณมากค่ะ แต่ มันทำแบบตอบตรงที่มีเนื้อเรื่องด้วยไม่ได้อ่ะ แงแง :hao5:
cchompoo
ไปอ้อนพี่ดินเลยไม่ต้องมาอ้อนเรา บุ้ยๆ
พี่ดินจะหื่นอยากจับน้องกินตลอดไม่ได้สิคะ
ไอดิน -- กินได้ จะกินให้หมด ตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยครับ ไม่อยากเหลือให้ใครเห็น
คุณจันทน์ -- พี่สาวคนสวยฮะ .. จันทน์ได้กิน Honey Toast แล้วด้วยยย อร๊อย อร่อย!!!
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น่ารักกกกกกกก เห็นคุณจันทร์กินฮันนี้โทสต์แล้วอยากกินบ้างเลย :m20:
-
ขำพี่แมคปนสงสารอ่ะ ทำไมเพื่อนชอบแกล้ง555
-
บทที่ 22 ร่างกายต้องการทะเล หัวใจต้องการมีเธอ คลื่นลมไม่ฮา ไม่เฮ ถ้าทะเลไม่มีเธอ [10 Things - เจี๊ยบ วรรธนา]
เสียงเพลงทำนองบอสซ่าลอยออกมาจากตัวบ้านแฝด รอบพื้นที่สระว่ายน้ำที่กลายเป็นสถานที่จัดปาร์ตี้ปิ้งย่างเสียแล้ว อาหารทะเลหลากหลายชนิดถูกวางเรียงรายบนเตาย่างที่ทางโรงแรมจัดหามาให้ตามความต้องการของลูกค้า พร้อมด้วยเครื่องดื่มมึนเมาและไม่เมาแต่มึน อีกหลากหลายชนิด
หลังจากทานอาหารกลางวันกันเรียบร้อย แต่ละคนพากันพากันพักผ่อนตามอัธยาศัย ไอดินและพฤกษ์นอนหลับอยู่บนโซฟาคนละตัว คุณจันทน์ ปัณณ์ และสองสาวนั่งเล่นเกมส์เศรษฐี ส่วนหนุ่มๆ ที่เหลือดวลวินนิ่งกันอยู่หน้าทีวี โดยมีฟรานซ์เป็นคนหอบหิ้วเครื่องเพลย์มาจากบ้าน จนบ่ายแก่ๆ ถึงพากันไปซื้ออาหารทะเลที่สะพานปลาก่อนจะกลับมาช่วยกันปิ้งกันย่างในช่วงเย็น
ย้อนกลับไปเมื่อช่วงที่คุณจันทน์และไอดินเดินลงมาจากชั้นสอง เสียงเพลงแต่งงานที่แมคอุตส่าห์ไปหามาจากกูเกิ้ลถูกเปิดตั้งแต่เท้าคนทั้งคู่ยังไม่สัมผัสพื้นชั้นล่างเลยด้วยซ้ำ
“ขอเชิญคนผิดผีทั้งคู่ ทางนี้ด้วยครับ”
“อื้อ .. พี่ไอดิน~”
“ทำแบบที่บอกสิครับ”
“งื้อ~~”
“ในฐาแนะ - นะ (ลูกคู่รับ) ที่คุณทั้งสองคนได้ทำการอุกอาจ ในที่ธารผู้ใหญ่ – กำนัล (ลูกคู่รับ) ซึ่งมีความผิดตามมาตรา 9 วรรคที่ 2 ซอยที่ 3 แยกที่ 4 อ้อมวนเวียน 1 ที แล้ว ยูเทิร์นกลับที่เดิม – พ่าม!! (ลูกคู่รับ)”
“หึหึ ไอ้สัส”
แมคที่ทำตัวเป็นบาทหลวงในมือถือหนังสือนิตยาสารแนบอยู่กลางอก ฟราน์กับภูผายืนขนาบข้างเป็นลูกคู่คอยรับมุกที่คนตรงกลางคอยส่งมาให้ ด้านหลังมีสองสาวกำลังช่วยกันลูบหลังลูบไหล่ปัณณ์อยู่ เพราะเจ้าตัวทรุดลงไปขำให้กับความบ้าบอของเพื่อนจนน้ำหูน้ำตาไหล
“คุณแผ่นดินครับ คุณจะรับ คุณจอมจันทน์เป็นสามี - ภรรยา (ลูกคู่รับ) เออ~ ภรรยาก็ได้ .. คุณจะรับไหมครับ?”
“หึหึ .. รับครับ”
วู้~~ เย้~~
“แล้วคุณจอมจันทน์ คุณจะรับคุณแผ่นดินเป็นสามี – ภรรยา (ลูกคู่รับ) หะ .. ถูกแล้วว ไอ้ห่า กูงงไปหมดแระเนี้ย”
“พี่แมค เอาดีดีดิ .. อย่าเล่น นี่ฟรานซ์จริงจังนะ เพื่อนกำลังจะออกเรือน .. ความรู้สึกของพ่อแม่เวลาลูกได้แต่งงานมันเป็นแบบนี้นี่เอง”
“เออๆ เอาใหม่นะ .. คุณจอมจันทน์จะรับคุณแผ่นดิน เป็นสามีไหมครับ”
“...”
“อ้าว~ เงียบวะ แต่มันผิดผีกันแล้วนะมึง จ๊วบจ๊าบเจ๊าะแจ๊ะ เอาไงดีวะ.. อืม~ เชิญเถ้าแก่ฝ่ายเจ้าบ่าวและเจ้าสาวมาตรงนี้หน่อยครับ”
ฟรังซ์และพฤกษ์ ที่ไม่อาจปฏิเสธความสนุกนี้ได้ เข้ามามีส่วนร่วมในการแกล้งไอ้เพื่อนตัวดี ที่ยืนหน้าเปื้อนยิ้ม เอาแต่มองคนตัวเล็กที่ใช้แขนของเพื่อนตัวสูงบังหน้าตัวเองเอาไว้
“คุณจันทน์ มาหาพี่ครับ”
“เสือก”
“เอ้า! หวงอีก ไอ้ห่า งั้น ... ฝั่งผมค่อนข้างจะเสียหาย ที่ถูกจู่โจมแบบถึงเนื้อถึงปาก ถึงแม้จะดูเหมือนเต็มใจก็ตาม”
“พี่ฟรังซ์อ่ะ”
“ส่วนคนของผมนั้น ผมคิดว่า มันตั้งใจ มันเจ้าเล่ห์ มันหลอกล่อ สันดาน เลี้ยงไม่ชะ~ .. โอ้ย”
“ไอ้พฤกษ์!! ไอ้สัส”
ไอดินยกเท้าขึ้นถีบพฤกษ์จนเซเกือบล้ม แต่ภูผาเข้ามาพยุงไว้ได้ทัน ส่วนคุณจันทน์หลังจากถูกฟรังซ์เรียกให้ไปหาแต่ไอดินไม่ยอมให้ไป ทำให้ตอนนี้คนตัวเล็กถูกไอดินดันให้มายืนด้านหน้าตัวเองแล้วกอดรอบบ่าเอาไว้แน่น
“พวกมึงจะเล่นอะไรกันนักหนา พอแล้ว จะแดกไหมข้าวอ่ะ”
“พวกกูรอได้ .. กูอยากดูมึงจูบกันบ้าง ได้ไหม?”
“ทำไม มึงอิจฉา! ขาดความอบอุ่น”
“เออ กูอิจฉา ไอ้ห่า”
“มึงผิดผี ไอ้ดิน คุณจันทน์เค้าเสียหาย มึงจะแก้ไขปัญหานี้ยังไง”
“มึงถามคุณจันทน์ก่อน ว่าน้องเต็มใจหรือถูกกูบังคับ”
“ตกลงยังไงครับ คุณจอมจันทน์ ขอสัมภาษณ์สักนิดนึงนะครับ”
แมคกลายร่างจากบาทหลวงมาเป็นนักข่าว พร้อมด้วยฟรานซ์และภูผาที่พากันกำมือเป็นไมค์แล้วยื่นไปจ่อที่ปากคุณจันทน์ คนตัวเล็กเงยหน้าไปสบตากับคนตัวสูงที่ส่งยิ้มให้กำลังใจพร้อมพยักหน้าอย่างรู้กัน
“ตกลงว่า สิ่งที่เกิดขึ้นบนห้อง คุณจอมจันทน์เต็มใจไหมครับ”
“อะ เอ่อ .. คือ”
“จูบกันมากี่ครั้งแล้วครับ จูบกันบ่อยแค่ไหนครับ มันดีหรือเปล่าครับ”
“หวานมากไหมครับ แล้วชอบหรือเปล่าครับ”
“นอกจากกอดมีอะไรอีกไหมครับ โปรดแบ่งปันกันด้วยนะครับ”
“หยุด!!”
คุณจันทน์ยกมือขึ้นห้าม สามหนุ่มสุดแสบตรงหน้า แล้วสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ หันไปมองกะทิแตงไทย และพี่ปัณณ์ ที่ยืนมองอยู่ด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันกลับมามองหน้า ฟรานซ์ แมค ภูผา รายตัว วกกลับมาหยุดสายตาเจ้าเล่ห์อยู่ที่แมคอีกครั้ง
“อยากรู้เหรอ รู้แล้วจะจบใช่ไหม”
“...”
“จูบกันมาหลายครั้งแล้ว หวานไหม? หวานมาก .. อืม แล้วอะไรอีกนะ อ้อ .. ชอบไหม? ชอบที่สุดเลยฮะ”
“หะ”
“แล้วอันนี้ จันทน์แถมให้ ..”
กรี๊ด~ กรี๊ด~ เห้ย~ วู้ๆ~ สุดยอด~
คนตัวเล็กหันหลังกลับไปหาอีกคน แล้วเขย่งตัวจูบปากของไอดิน ซึ่งเจ้าตัวพร้อมตอบรับจูบของคุณจันทน์อยู่แล้ว เสียงโห่แซวเสียงตบมือจากบรรดาเพื่อนๆ ของคนทั้งคู่ดังลั่น ยกเว้นแมคที่ยังอึ้งและคาดไม่ถึงกับสิ่งที่คนตัวเล็กทำ
“จบนะ .. ไปฮะ พี่ไอดินจันทน์หิวแล้ว ไปกินข้าวกันดีกว่า”
“เห๊ย!! อะไรวะ .. พวกมึงตัดมุกกู .. กูยังไม่ได้บอกให้บ่าวสาวจูบกันเลยนะ อะไรวะ”
“ทุกคนเห็นหมดแล้ว พี่แมคไม่มีทางแกล้งจันทน์ได้อีกต่อไป .. จำ!!”
“ฮะฮ่า .. ไอ้สัสเอ๊ย ความคิดมึงใช่ไหม ไอ้ดิน”
“ไอ้เหี้ยนี่ แม่งได้ทั้งขึ้นได้ทั้งล่อง .. ฮะฮ่า ไป แดกข้าวกันดีกว่า ปล่อยไอ้ห่านั่นให้มันบ้าไปคนเดียว”
“บาย / บาย”
ไอดินและคุณจันทน์โบกมือไปมาที่หน้าของแมค แล้วพากันเดินไปยังโต๊ะกินข้าวที่มีเพื่อนคนอื่นรออยู่ก่อนแล้ว เหลือแต่แมคที่ยังยืนโวยวายไม่จบสิ้น
--------------------------------------------------
“พี่ไอดิน กินกุ้งฮะ .. อันนี้จันทน์ย่างเองเลย อร๊อย อร่อยแหละ”
“หูย~ เอาดีเข้าตัว!! กุ้งมันสด น้ำจิ้มมันแซ่บ เลยอร่อยเหอะ ไม่เกี่ยวกับคนย่างสักกะนิด”
“พี่แมค .. ชริส์ เอาคืนมาเลย ตัวนี้จันทน์ย่าง จันทน์ไม่ให้กิน”
“เรื่องอะไรจะคืนให้ .. ฝันไปเถอะ อ้าม~~”
แมคยัดกุ้งที่แกะแล้วทั้งตัวเข้าปากแล้วเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย ลอยหน้าลอยตาใส่คุณจันทน์ ที่หน้าบึ้งหน้างอ เพราะโดนยั่วโมโหและเหมือนคนทั้งคู่มักจะหาเรื่องแกล้งกันไปมาไม่หยุด ตั้งแต่หลังมื้ออาหารกลางวันแล้ว
“พี่ไอดิน~”
“ครับผม .. จัดไป”
ป้าบ~~
เมื่อคุณจันทน์ส่งเสียงหวานออดอ้อน มีเหรอที่ไอดินจะไม่รู้ว่าคนรักของตัวเองต้องการสิ่งใด มือหนาจัดการตบไปที่หัวเพื่อนรักจอมกวนประสาทไปหนึ่งทีไม่แรงนัก คนตัวเล็กยกยิ้มอย่างพอใจ
“ไอ้เหี้ยดิน มึงคือพ่อแม่รังแกฉัน มึงตามใจน้องมากไปล่ะ อีกหน่อยคุณจันทน์ก็จะเอาแต่ใจตัวเอง มึงทำให้คุณจันทน์เสียคน พวกมึงด้วย ตามใจกันนัก”
“พี่ฟรังซ์คร้าบ~~”
“ทันทีครับผม”
ป้าบ~~
“โอ้ย~ .. ไอ้เหี้ย มึงจำไว้เลยนะ เมื่อคุณจันทน์โตขึ้น พวกมึงจะเสียใจ ที่ตามใจลูกขนาดนี้ .. จำคำกูไว้!!”
แมคโววายเสียงดังเมื่อไม่มีใครเข้าข้างตัวเองเลย แต่คุณจันทน์รู้ว่าใจจริงแล้วพี่แมคแค่อยากทำให้บรรยากาศสนุกสนาน แค่แกล้งทำเป็นหัวเสีย เพื่อให้ทุกคนได้หัวเราะ ได้ตลกไปกับสิ่งที่ตัวเองแสดงออกมาแค่นั้น ไอดินเดินมาหอมหัวคุณจันทน์แล้วกระซิบอะไรบางอย่างก่อนลุกออกจากโต๊ะไป
“ถ้าคุณจันทน์อ้อน มึงจะต้านทานไหวเหรอ ไอ้แมค”
“ไม่เคยกลัวอยู่แล้ว กูมีสติ ไม่บ้าบออย่างพวกมึงหรอก”
“แน่ใจ? นั่นคุณจันทน์นะเว้ย”
“อิโถ่! แค่คุณจันทน์ .. ถ้าเป็นจีซู หรือ เจนนี่ แบล็กพิงก์ ค่อยมาคุยกะกู”
“หึหึ .. เดี๋ยวมึงได้รู้”
พฤกษ์หัวเราะในลำคอเบาๆ แล้วหันไปสบตากับคนตัวเล็กที่หันมามองพอดี แค่เพียงพฤกษ์ยกยิ้มมุมปาก หน้าตาเจ้าเล่ห์แบบนั้น คนตัวเล็กก็รู้ได้ทันทีว่า ความสนุกกำลังจะเกิดขึ้นแล้วแน่ๆ
“ถ้าน้องอ้อน มึงไหวแน่นะ”
“สบายมาก ต่อให้สิบคุณจันทน์ กูก็เฉยๆ .. เหอะ”
“พี่แมคฮะ~”
“แหมะ .. เหมือนนัดกันมา จะมาไม้ไหนอีกล่ะ”
“จันทน์อยากกินปู แต่จันทน์ทำไม่เป็นอ่ะ”
“ไปให้บรรดาพ่อทูนหัวแกะให้สิ”
“แต่พี่พฤกษ์บอกว่า พี่แมคแกะปูเก๊งเก่ง ไม่มีใครสู้ได้เลย .. พี่แมคแกะให้จันทน์หน่อยได้ไหมฮะ”
“. . .”
“ถ้าพี่แมคไม่ว่าง ไม่เป็นไรฮะ .. จันทน์ไปหาวิธีเองก็ได้ อาจจะต้องเจ็บมือหน่อย หรือไม่ก็อดกินแค่นั้นเอง~”
“. . .”
“. . .”
“เอ่อ .. ดะ เดี๋ยว~ คุณจันทน์ พี่แกะให้ก็ได้”
“เย้ๆ พี่แมคใจดีที่สุดเลย น่ารักที่สุดด้วย~”
แมคไม่อาจทนเห็นหน้าเศร้า ตาแดงของคนตัวเล็กได้อีกต่อไป เขาเลยอาสาจะแกะปูให้ แต่พอคุณจันทน์แสดงอาการดีใจออกมา คำหวานที่เอ่ยชม มือนุ่มตรงเข้ามากอดแขนพร้อมรอยยิ้มหวานอย่างเอาใจ เจอแบบนี้จะให้เขาทำอะไรได้อีก นอกจากยอมทำทุกอย่างตามใจน้อง
“ชอบกินตรงไหนครับ”
“จันทน์ชอบกินกรรเชียงปูฮะ แล้วก็มันปูสีแดงที่มันแข็งๆด้วย”
“คุณจันทน์~ .. ทำไมไม่แกะเองครับ”
“พี่ไอดิน~ จันทน์ทำไม่เป็นหนิ”
“หัดทำสิครับ ต่อไปจะได้ทำเป็น”
“อื้อ~ พี่แมคคร้าบ~”
“มึงอย่ามาวุ่นวายดิ ไปไหนก็ไปปะ .. กูจะแกะปูให้น้องเอง น้องอยากกินปู มึงอย่ามายุ่ง!!”
ไอดินเดินกลับมาจากเตาย่างพร้อมอาหารทะเลเต็มมือ แกล้งเดินเข้าไปดุคุณจันทน์แบบไม่จริงจังนัก ทั้งคู่มองตากันก็เข้าใจกันแล้ว ว่าอีกคนคิดอะไรอยู่
“ไหนมึงบอกพวกกูตามใจคุณจันทน์ ทำให้คุณจันทน์เอาแต่ใจตัวเองไง”
“กูพูดตอนไหน ไม่มีหลักฐานแสดง ศาลไม่รับฟ้อง อย่ามาปักเป้ากู”
“ปักปำ ไอ้สัส! มุก 5บาท 10 บาท ก็เพลาๆ ลงบ้าง กุเหนื่อยจะต้องมารับมุกมึง”
“หึหึ .. คุณจันทน์ เอามันปูขูดใส่ข้าวราดน้ำจิ้มอร่อยนะ เคยกินไหม?”
“ไม่เคยฮะ จันทน์อยากกิน”
“ไอ้ฟรานซ์ มึงไปตักข้าวใส่จานมาให้คุณจันทน์หน่อยสิ”
“เห้ย~ ไรอะ ฟรานซ์จะไปห้องน้ำ”
“มึงไปเอาข้าวมาก่อน แล้วค่อยเดินไปห้องน้ำไง”
“พี่แมคเก่งจัง แกะปูน่ากินมาก อย่างกับมืออาชีพเลย~”
“งั้นกินเยอะๆ เลยนะ”
“ฮะ~”
เมื่อเจอลูกออดลูกอ้อนของคนตัวเล็กไป คนที่บอกว่าไม่ควรจะตามใจคุณจันทน์นั้นทำเองเสียเกือบทุกอย่าง ไม่ว่าคนตัวเล็กจะอยากได้อะไร แมคจะไหว้วานทุกคนให้หยิบมาให้คนตัวเล็กทันที ส่วนตัวเองก็เอาแต่แกะปู แกะกุ้งให้คนตัวเล็ก ไม่ลืมหูลืมตา จนเนื้อปูพูนจานไปหมด
..
...
“เย้ๆ หมดแล้ว .. พี่แมคสุดยอดเลยฮะ”
“อ่ะ .. เสร็จสักที กูน้ำลายไหลแล้ว เริ่มกินกันเลยนะ”
“อะไรเสร็จ .. มึงพูดอะไรไอ้ปัณณ์”
“ขอบคุณมากนะเพื่อนรัก แกะปู แถมยังแกะกุ้งให้พวกกูอีก มึงนี่ก็มีมุมน่ารักเหมือนกันนี่หว่า”
“กูแกะให้คุณจันทน์ ไม่ได้ให้พวกมึง .. อย่าฝัน!!”
“อ๋อ .. หรอ~”
“ไอ้แมค มึงรู้สึกตัวหรือยัง? วิญญาณเข้าร่างยัง? ไอ้เหี้ยตัวไหนบอกว่า กูมีสติวะ”
“เออ ไอ้ห่า เจอเสียงอ่อนเสียงหวานเข้าไป เจอยิ้มหวานเข้าไปอีก .. ลืมหมด ทำตามที่เขาขอหมด เพื่อนกู!”
“อะไรของมึง .. กูแกะปูให้คุณจันทน์ไป สองตัวเอง”
“สองตัวที่หน้ามึงสิ .. ปูนึ่งซื้อมาทั้งหมดห้าโล มึงแกะคนเดียวเกือบหมด แค่คุณจันทน์ชวนคุย ป้อนน้ำ ป้อนขนม มึงเพลินหรือไง ไอ้สัส .. ทำด้วยใจ ยังไงก็ไม่เหนื่อยสินะ”
แมคหน้าเหวอ มึนงง หันไปมองคนตัวเล็กที่กำลังเช็ดจานชามอยู่ข้างแฟนตัวเอง หันมาส่งยิ้มหวานให้เขา กะทิแตงไทย และปัณณ์ ช่วยกันยกบรรดาทะเลเผา ที่ย่างเรียบร้อยมาวาง มีปูนึ่งที่ถูกแกะแล้ว 2 จานใหญ่ พร้อมด้วยกุ้งเผาอีก 1 จาน
“นะ นั่น .. กูแกะหมดเลยเหรอ”
“ใช่ค่ะ พี่แมคแกะปูเก่งมาก ตอนแรกหนูว่าจะไปช่วยแต่พี่ฟรังซ์บอกว่า พี่แมคทำได้ หนูเลยไปทำยำมาแทน”
“ขอบคุณในความกรุณาครั้งนี้นะครับเพื่อน”
“พี่แมค สุดยอดเลยค่ะ .. หนูจะให้กะทิเพิ่มคะแนนพิเศษให้นะคะ อิอิ”
“ขอบคุณคร้าบ~~ พี่แมคคร้าบ~~”
“จานนี้ของพี่แมคฮะ จันทน์ตักข้าวให้พี่แมคคนแรกเลยนะฮะ”
“โอ้ว~~ เอาใจเก่ง”
คุณจันทน์ยื่นจานข้าวให้แมคพร้อมรอยยิ้มหวานกว่าทุกครั้ง เจ้าตัวยื่นมือมารับเหมือนมนต์สะกดอีกครั้ง เพื่อนพากันหัวเราะชอบใจกับท่าทีของแมคที่โดนคนตัวเล็กเล่นงานเข้าให้อีกแล้ว
“สรุป มึงตามใจน้องมากกว่าพวกกูอีกนะ ไอ้ห่าแมค”
“กูเหรอ .. บ้า~ กูเปล่า กูไม่ได้ทำไรเลย เว่อแล้ว”
“เหรอ!!!”
“คุณจันทน์ พี่ตามใจคุณจันทน์หรือเปล่า”
“ไม่ฮะ .. แต่พี่แมคใจดีกับจันทน์ที่สุดต่างหาก”
“นั่นไง ป่ะล่ะ! กูบอกแล้ว เนาะคุณจันทน์เนาะ”
“ใช่ฮะ”
“วันนี้ เค้าญาติดีกันวะ แต่มึงรอพรุ่งนี้ กูว่ากัดกันแต่เช้า”
“กูว่าคืนนี้แหละ .. รอเหล้าเข้าปากมันก่อน เตรียมตัวบันเทิงกันได้เลย”
พฤกษ์กับฟรังซ์รวมหัวกันนินทาเพื่อนสนิทตัวเอง ที่ยังคงตกหลุมความน่ารักของคุณจันทน์อยู่ ยิ่งคนตัวเล็ก ยื่นถ้วยต้มยำมาให้ ตัวเองคนแรกถึงกับหน้าบาน ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แล้วยังหันไปเยาะเย้ยไอดินอีกที่ได้ต้มยำเป็นคนสุดท้าย ซึ่งนั่นเป็นเพราะไอดินเป็นคนตักแจกจ่ายไหมล่ะ แมคเอ๊ย!!
หลังจากดินเนอร์ปิ้งย่างจบลง ได้เวลาเติมแอลกอฮอล์เข้าสู่กระแสเลือด และย้ายสถานที่จากริมสระว่ายน้ำเข้ามายังกลางบ้านของเหล่าบรรดาหนุ่มโสด และสิ่งที่ขาดไม่ได้ของวงเหล้าคือเกมส์ต่างๆที่ขนมาเล่นกัน ไม่ว่าจะเป็นเกมส์พระราชา เกมส์คู่คี่ อีแก่กินน้ำ ป๊อกเด้ง แต่ที่สนุกสุดคงจะเป็น Truth or dare ที่แมคเป็นคนเสนอออกมา
“ในฐาแนะ – นะ (ลูกคู่รับ) ที่กูเป็นคนเสนอเกมส์นี้ กูขอเป็นคนหมุนขวดคนแรก - คนสุดท้าย (ลูกคู่รับ) เออ~ คนสุดท้าย เห้ย! ไม่ใช่ คนแรกถูกแล้ว – พ่าม (ลูกคู่รับ) ทำเอากูเคลิ้มเลยไอ้พวกนี้”
“สักที ไอ้สัส .. มุกซ้ำ ไม่พอ มุกควายอีกต่างหาก เสียเวลาฉิบหาย”
“ชริส์ .. โนสน โนแคร์~”
“จะเล่นยัง? ไม่งั้นกูจะพาคุณจันทน์ไปนอน”
“มึงจะมานอนอะไรตอนสามทุ่ม หรือว่า~ .. ฮั่นแน่~”
“แน่ พ่อมึงสิ! เร็วๆ”
“มาๆ .. ทุกคนพร้อมนะ เริ่มเกมส์ได้”
ทุกคนเตรียมพร้อมตรงหน้าแต่ละคนมีขวดเบียร์คนละขวด ยกเว้นสองสาวและคุณจันทน์ ที่มีขวดค็อกเทลสีใส ที่พฤกษ์ไปหาซื้อจากร้านสะดวกซื้อมาให้ แมคหมุนขวดอย่างแรง คนตัวเล็กจ้องขวดที่หมุนอยู่ไม่วางตา ก่อนจะเฮลั่นเมื่อขวดนั้น ชี้ไปทางคนหมุนคนแรกนั่นเอง
“เอาแล้ว เอาหลาว .. หมุนเองโดนเองวะ ฮะฮ่า”
“ทีนี้ใครจะถาม ในเมื่อมึงหมุนเอง มึงจะถามเองไม่ได้”
“กูถามเอง .. หน้าที่อันทรงเกียรตินี้ กูขอรับไว้เอง”
“ได้~ มึงว่ามาไอ้พฤกษ์ กูพร้อมมาก บอกเลย”
“ไอ้แมค Truth or dare?”
“คนอย่างกู Truth อยู่แล้ว”
“ตอนนี้มึงคบผู้หญิงทั้งหมดกี่คน”
“ไอ้สัส มึงเปิดแบบนี้เลยเหรอวะ”
“เร็วๆ อย่าลีลา ไม่งั้นมึงโดนทำโทษนะ”
“ไอ้เหี้ย .. แน่ๆ คือ 3 ที่จีบทิ้งจีบขว้างอีกเพียบ .. พอใจยังไอ้สัส”
“กูหมุนต่อแระนะ ไอ้เหี้ย”
“อ่า .. ไอ้ฟรานซ์มึงโดนกู Truth or dare?”
“เอ้า อะไรวะ .. Truth ดิ พี่แมคนี่ฟรานซ์เองนะ”
“เมื่อก่อนสอบไฟนอล รถมึงจอดอยู่หลังยิม รถมึงโยก .. มึงทำอะไรบนรถ ตอบ!!”
“โหย พี่แมค .. ไอ้เหี้ย ไม่มี .. อย่ามามั่ว”
“มึงตอบมา อย่าให้กูต้องพูดเอง .. ตอบ!! ติ๊กต๊อก ติ๊กต๊อก”
“เออ .. นั่นแหละ”
“นั่นแหละอะไร ตอบให้ชัดๆ”
“โอ้ย .. ผม เอา อยู่ ครับ”
ป้าบ~ ป้าบ~ ป้าบ~
“ไอ้สัสฟรานซ์ นี่มึงเอากันในรถ ไอ้เหี้ย ใครสั่งใครสอนมึง”
“พี่ฟรังซ์ เค้ายั่วมาก มันไม่ไหวจริงๆ”
“ในมหา’ลัย ไอ้เหี้ย .. เกิดคนอื่นมาเห็นที่ไม่ใช่ไอ้แมคมึงจะทำยังไง ไอ้สัสทำอะไรไม่คิด”
“วันไหนวะ ทำไมกูไม่รู้เรื่อง”
“วันนั้นมึงมีนัดกับเด็กบริหารฯ”
“เด็กบริหารฯ ... เห้ย!! วันนั้นมึงบอกว่ามึงจะไปกับพี่..”
“ใคร? มันเอากะใครบนรถ บอกมาไอ้ภูผา”
“เอ่อ .. พี่ฟรังซ์”
“กูตอบเอง .. พี่นินิว”
“ห๊ะ! นินิว อักษรปี 4 อะนะ .. ไอ้สัส กูจีบอยู่ 3 เดือนไม่สนกูแม้แต่เงา แล้วยังเสือกบอกว่าชอบไอ้ดินต่อหน้ากูอีก”
พอคนตัวเล็กได้ยินว่า ผู้หญิงบอกชอบใคร เจ้าตัวก็หันไปมองเจ้าของชื่อตาขวางทันที ไอดินได้แต่ยกมือลูบหลังแล้วบอกว่าอดีต ผ่านมาแล้ว ไม่ได้ทำแบบนั้นแล้ว
“ไอ้ฟรานซ์ ไอ้น้องเวร .. บนรถไอ้สัส อย่าให้กูรู้อีกนะ กูจะฟ้องป๊าม้า ไอ้ห่า”
“มึงไม่ควรว่าน้องนะ .. ทำอย่างกับว่า มึงไม่เคยทำ”
“ไอ้ปัณณ์ .. โอ้ย~ เออๆ กูไม่พูดล่ะ”
ปัณณ์หันไปถามคนที่นั่งข้างตัวด้วยหน้านิ่ง น้ำเสียงปกติไม่ได้แสดงอาการอะไร แต่สำหรับคนที่รู้จักกันมานานจะรู้ว่า ถ้าไม่หยุดคุยเรื่องนี้ มีหวังได้โดนรื้อฟื้นความหลังขึ้นมาแน่ๆ
“หมุนขวดๆ ฟรานซ์หมุนขวดเลยนะ .. แฮ่ๆ”
“แฮ่ๆ หาพ่อมึงไง ไอ้สัส”
“พ่อฟรานซ์ก็คนเดียวกับพ่อพี่ฟรังซ์นะ .. อ่ะ หมุนแล้วคร้าบ ขอโทษคร้าบ”
“เห้ย~~”
“ฮะฮ่า .. คุณจันทน์มึงโดน Truth or dare?”
คุณจันทน์ร้องเสียงหลงทันที ที่ปากขวดชี้มาที่ตัวเอง เจ้าตัวหันไปกอดแขนคนตัวสูงเหมือนจะหาที่พึ่ง แต่คนอื่นต่างส่งเสียงเฮ เสียงกรี๊ดกันดังลั่น
“พี่ไอดิน เอาอะไรดีอ่ะ ช่วยจันทน์เลือกหน่อย”
“แล้วแต่คุณจันทน์เลย .. ไอ้ฟรานซ์มันไม่กล้าแกล้งหรอก ใช่ไหมฟรานซ์”
“อ้าว~ .. กดเสียงต่ำเฉย”
“งั้นเอา Truth”
“หึหึ ไอ้คุณจันทน์ .. กูอยากรู้มานานแล้วว่า มึงได้เสียเป็นเมียผัวกับพี่ดินหรือยัง”
“ฟรานซ์! ถามอะไรแบบนี้เล่า จะบ้ารึไง?”
“ตอบมา อย่าโอ้เอ้”
“เอ่อ~ .. แบบนั้นเค้าเรียกได้กันยังอ่ะ พี่ไอดิน”
“แบบนั้น แบบไหนวะ”
“ไอ้ดิน นี่มึง”
“มึง / มึง / พี่ดิน / เขินอ่ะ / กรี๊ด~ ดีใจ”
“แตงไทย ใจเย็น .. ตกลงมึงได้กะพี่ดินแล้วเหรอวะ”
ไอดินหันมองคนตัวเล็กที่จ้องตาเขาด้วยความสงสัยแต่ใบหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย เขาเกือบจะสำลักเบียร์ที่ยกกระดกเข้าปาก เมื่อคนตัวเล็กเอ่ยถามคำถามนั้นออกมา ใจนึงอยากจะหัวเราะออกมาดังดัง อีกใจก็นึกเอ็นดูเด็กน้อยข้างกายจนอยากจะจับมาฟัดให้แก้มช้ำเสียเหลือเกิน
“อื้อ .. พี่ไอดิน~”
“ยังครับ”
“แล้วแบบนั้นเรียกว่าอะไร”
“เออ~ เรียกว่าอะไร กูอยากรู้ด้วย”
“กูด้วย / กูด้วย / กูก็อยากรู้”
“ขี้เสือก .. มึงดูด้วยมีน้องผู้หญิงอยู่ ไอ้สัส”
“ไม่เป็นไรหรอกพี่ดิน .. ผมว่าสองคนนี้ก็อยากรู้มากกว่าพวกผมอีก”
“งั้น ฟังกันชัดๆ เลยนะ”
“. . .”
“กู ไ ม่ บ อ ก”
โห่~~ วู้~~
เกมส์ดำเนินมาอย่างต่อเนื่อง ผลัดกันโดนถาม โดนแกล้ง ไม่ว่าจะเป็น แมคที่เลือก Dare แต่โดนปัณณ์ท้าให้โทรไปบอกผู้หญิงในสต็อคคนใดก็ได้ว่า ตัวเองเป็นตุ๊ด หรือแม้แต่พฤกษ์เอง ที่เลือก Dare เช่นกัน โดนคุณจันทน์ท้าให้โทรไปบอกพอร์ซว่า คิดถึงนะครับคนดี และต้องเปิดสปี้คเกอร์โฟนให้คนอื่นฟังด้วย เล่นเอาฮากันทั้งวง
เวลาที่ทุกคนรอคอยมาถึง เมื่อแมคหมุนขวดไปชี้ที่ไอดิน ซึ่งเป็นคนเดียวที่ยังไม่เคยเล่นเกมส์สักที มันนั่งจิบเบียร์ชิลๆ พร้อมกับกอดเอวบาง หอมหัวบ้าง หันมาคุยบ้าง ยิ้มกันบ้าง ช่างน่าหมั้นไส้เสียเหลือเกิน
“ในที่สุด วะฮะฮ่า ในที่สุด .. ไอ้ดิน Truth or dare?”
“อะไรก็ได้ เพราะยังไง มึงก็แกล้งกูอยู่ดี”
“อะโห .. มึงปากดีนัก งั้นมึงกล้าเอา Dare ไหม?”
“มาดิ .. อย่าดีแต่เห่า”
“ได้!! กูขอท้ามึง สองคืนที่อยู่ที่นี่ มึงห้ามอีปุ๊กอีปิ๊กกับคุณจันทน์เด็ดขาด แม้แต่มือมึงก็ห้าม มึงกล้าไหม?”
“ไอ้สัส”
“แหนะๆ โมโห ไม่พอใจ .. แสดงว่า มึงคิดจะทำใช่ไหม ไอ้หื่นกาม”
“หึหึ กูกล้า .. ถ้ามึงจะแกล้งกูด้วยเรื่องนี้ กูบอกเลยไปเรียนมาใหม่ ไอ้ควาย”
“ลูกผู้ชายคนไหนคำนั้นนะ ไอ้ดิน .. ไอ้สัสเอ๊ย! ทำไมกูรู้สึกไม่ไว้ใจมึงวะ”
“หึหึ”
แล้วพบกันใหม่ :pig4:
TALK : มาแล้วคร้าบบบบ ... ขออภัยที่รอนานนะคะ แบบว่า สต็อคหมด และต้องหาแรงบันดาลใจ
5555 ((จริงๆแล้ว มัวแต่ดู อี้จ้านอยู่ .. ใครดูบ้าง))
ขอบคุณทุกการอ่านของทุกคนมากๆ นะคะ ... กราบรอบทู้เน้ออออออ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อือ อ่านตอนกินอาหารทะเลกัน แล้วหิวเลยยย พี่ไอดินจะทนไม่อีปุ้กอีปิ้กคุณจันทร์ได้ไหมน้า :hao7:
-
บทที่ 23 ฉันจะพาเธอลอยล่องไปในอวกาศ ที่มีแต่เธอ .. มีแต่เธอ .. แต่ไม่ต้องกลัว [ เพลงลาลาลอย - The TOYS ]
“ลูกผู้ชายคนไหนคำนั้นนะ ไอ้ดิน .. ไอ้สัสเอ๊ย! ทำไมกูรู้สึกไม่ไว้ใจมึงวะ”
“หึหึ”
หลังจากการท้าทายของแมคจบลง เกมส์ยังดำเนินต่อไป และคราวนี้เป็นคราวซวยของคุณจันทน์ที่ได้รับความโชคดีนี้มาจากพฤกษ์ที่เจ้าตัวโดนปัณณ์แกล้งให้เต้นเพลง Kill This Love ของ BLACKPINK แล้วอัดคลิปลงไอจีสตอรี่ของตัวเอง
“หึหึ .. ตัวเล็ก Truth or dare?”
“พี่พฤกษ์ไม่แกล้งจันทน์หลอก จันทน์รู้”
“ก็ไม่รู้สินะ”
“จันทน์เลือก Dare”
“กล้าป่าว? วอดก้า 10 ช็อต แต่ถ้าไม่กล้าก็แค่ .. แต่งตัวแต่งหน้าให้สวย ใส่ชุดกะทิ .. แล้วอัพเป็นรูปโปรไฟล์ 7 วัน”
“ห๊ะ!!”
“นี่พี่บอกบทลงโทษให้เลือกเลยนะ .. ใจดีแค่ไหน ถามใจดู”
“เอาวอดก้ามาเลย .. ไม่เห็นจะกลัว”
“เห้ย~ คุณจันทน์”
“อ่า .. ได้เวลาสนุกแล้วสิ ได้เวลาสนุกแล้วสิ”
คุณจันทน์บอกอย่างมั่นใจ เมื่อเห็นสายตาเยาะเย้ยของพฤกษ์ที่มองมา แค่วอดก้าเองมันจะสักเท่าไร เบียร์ตั้งหลายขวดก็กินมาแล้ว มันคงไม่ต่างกันหรอกมั้ง
“ไอ้พฤกษ์ ไอ้ห่า 10 ช็อตมันมากไป น้องไม่เคยกิน”
“เกมส์คือเกมส์ ครับเพื่อน .. แต่ถ้าน้องเมาแล้วเป็นเรื่อง มึงอย่าลืมว่า งองูดอเด็ก ที่อ่านว่า งด นะครับ”
“ไอ้สัส”
“โนๆ ครับเพื่อน .. ไอ้พฤกษ์ท้านะ มึงมาด่ากูไม่ได้ .. กูไม่ได้เป็นคนท้าน้อง แต่กูท้ามึง คริคริ”
“คริคริ พ่อมึงสิ ไอ้เหี้ย”
ไอดินหันไปบ่นกับพฤกษ์ด้วยความเป็นห่วงคนตัวเล็ก แต่แมคกลับสอดขึ้นมา ถ้าคนตัวเล็กเมาไม่รู้เรื่องแล้วยั่วยวนแบบวันนั้น เขาต้องตายแน่กับการห้ามใจ คุณจันทน์มีอิทธิพลกับหัวใจเขาเหลือเกิน
“มาแล้ว~ คุณจันทน์ เราเอามะนาวมาให้ด้วย เห็นพี่ปัณณ์บอกว่าช่วยได้”
“ช่วยอะไรเหรอ?”
“ช่วยให้ไม่อ้วก .. ฮะฮ่า”
“คุณจันทน์ ไม่ไหวอย่าฝืนนะครับ”
“ครับผม”
“แค่นี้เด็กๆ ใครก็ทำได้”
“ถ้าเด็กนัก มึงกินแข่งกับน้องไหม .. น้อง 1 มึง 2 ..กล้าไหมครับคุณฐากูร”
“นี่มึงท้ากู .. มึงกล้าท้ากูเหรอไอ้ปัณณ์ ได้~ .. กู สาม คุณจันทน์ 1 ยังได้”
“อ่า~ มึงพูดเองนะ ไอ้แมค จัดให้ตามคำขอ”
และแล้วการดวลกันของสองพี่น้องที่วันนี้รักกันมากเป็นพิเศษก็เริ่มขึ้น แก้วแรกคุณจันทน์ถึงกับสำลักกับความร้อนแรงของวอดก้าเพียวๆ ถึงแม้จะเป็นแค่แก้วเล็กๆ ก็ตาม
เสียงเฮดังขึ้นเมื่อคุณจันทน์วางแก้วที่สามลง และแมคเริ่มต้นแก้วที่แปดของตัวเอง ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ยกกระดกแล้วบีบมะนาวตาม พร้อมต่อด้วยแก้วที่ 9 ของตัวเองทันที
“คล่องคอ ชื่นใจ .. มึงคิดผิดมากที่มาท้าทายคนอย่างกู หึหึ”
“เหลืออีก 21 ช็อต .. มึงอย่าพึ่งคุย รอก่อนไอ้สัส”
“คุณจันทน์ ไหวไหม”
“ฮึก~ สบาย~”
“กูว่า คุณจันทน์ไม่รอดวะ ฮะฮ่า”
การแข่งขันผ่านมาได้ครึ่งทางแล้ว คนตัวเล็กยกแก้วที่หกขึ้นกรอกเข้าปากตัวเอง หน้าแดง ตาเยิ้มไปหมด ไม่ต้องบอกไอดินก็รู้เลยว่าคืนนี้เขามีงานหนักรออยู่แน่นอน นี่ขนาดเขาเห็นว่า พฤกษ์เทวอดก้าใส่แก้วให้คนตัวเล็กเพียงครึ่งช็อตเท่านั้น เจ้าตัวยังออกอาการเสียขนาดนี้
“ไอ้แมค ยังไง ยอมแพ้ไหมมึง”
“มึงเป็นคราย~”
“เอ้า! ไอ้ห่า กูเพื่อนมึงไง ไอ้ควาย .. ฟรานซ์มึงไปยกกระติกแช่ผ้าเย็นมาดิ”
“ทำไมต้องฟรานซ์อ่ะ”
“เพราะมึงเอากับผู้หญิงบนรถแล้วกูหมั่นไส้ .. มีไรไหม?”
“พี่ฟรังซ์แม่ง!! เออๆ ไปเอาให้ก็ได้”
ฟรานซ์เดินไปเอากระติกผ้าเย็นที่ทางโรงแรมเตรียมไว้ให้ มาวางไว้ข้างกระติกน้ำแข็ง ก่อนจะหยิบขึ้นมาสองผืนแล้วเดินไปส่งให้แมคหนึ่งผืน และอีกผืนยื่นให้ไอดินที่มีคุณจันทน์นั่งเอาหัวพิงไหล่อยู่
“คุณจันทน์ เช็ดหน้าก่อนครับ จะได้สดชื่น”
“อื้อ~ เย็น”
“ไม่ไหวก็พอ เดี๋ยวอ้วก”
“ไม่พอ~ พี่แมค อึก .. ต่อเลย”
“เออ~ มึงมาต่อเลย”
คุณจันทน์ยื่นแก้วไปชนกับแมค แล้วยกกระดกเข้าปากสองแก้วต่อกัน คนตัวเล็กเริ่มโงนเงนไปมา ยังดีที่มีไอดินคอยดูแลใกล้ๆ ตลอดเวลา
“พวกมึงคอยดูนะ กูว่าไอ้แมคน็อค ไม่เกิน 25 แก้ว”
“เออ~ แม่งทั้งเหล้าทั้งเบียร์ ตีกันให้มั่วไปหมด”
“มึงลากมันไปนอนเลยนะ ไอ้ปัณณ์ มึงเป็นคนท้ามันอ่ะ”
“ได้~ คืนนี้กูนอนกับไอ้แมคเอง”
“ไม่ได้!! มึงต้องนอนกับกูเท่านั้น”
“เหอะ .. ไอ้ขี้หวง”
การแข่งขันของคุณจันทน์จบลงด้วยความช่วยเหลือของพฤกษ์ที่เป็นคนท้าทายเอง ในสามแก้วสุดท้ายนั้น พฤกษ์แทบจะเทวอดก้าใส่แก้วเพียง 1 ใน 4 ของแก้วเท่านั้น
“เอ้าๆ แก้วอยู่ทางนี้ ไอ้แมค”
“ทาม มาย อึก .. มีหลายแก้ววะ ”
“หลายแก้วตรงไหน นี่สามแก้วเท่าเดิม .. มึงตาลาย มึงยอมแพ้เถอะ น้องกินครบแล้วนะ”
“น้องหนาย~”
“เอ้า!! ไอ้ห่า .. น้องเจนนี่ น้องจีซูล่ะมั้ง กูหมายถึงคุณจันทน์ มึงแข่งอยู่กับคุณจันทน์อยู่เนี้ย จำได้ไหม?”
“จำได้ๆ .. จีซูของพี่แมค แอม โกอิ้ง โซโล่ โล่ โล่~”
“ไอ้สัส จีซูร้องโซโล่วะ .. ฮะฮ่า”
คนที่โดนไปหลายขนาดอย่างแมค ทั้งค็อกเทล เบียร์ และวอดก้า ส่ายหัว ส่ายเอวไปมา จนล้มลงไปกองกับพื้น ภูผาที่นั่งใกล้ๆ เข้าไปช่วยพยุง ต้องลากกระติกน้ำแข็งมาวางข้างแมค เพราะเหมือนว่าคนเมาจะไม่สามารถนั่งทรงตัวได้อีกแล้ว ภาพที่เห็นตอนนี้ คือแมคนั่งกอดกับกระติกน้ำแข็งทรงกลมสีแดง หัววางอยู่บนฝากระติกเรียบร้อย
“มึงไหวไหม .. เหลืออีก 7 แก้ว ยอมแพ้ไหม?”
“หวาย~ .. ซำบาย มาก~~”
“พี่แมค~ .. โชน~”
“เห้ย! คุณจันทน์ พอแล้ว”
“อื้อ~ จากิน~”
“พอแล้ว~ ขี้เมา”
“ช่าย~ ขี้มาว~”
คนตัวเล็กไม่ได้ยอมรับว่าตัวเองขี้เมา แต่กลับยกนิ้วชี้ไปยังแมคที่ยังคงนั่งกอดกระติกน้ำแข็งแล้วคุยอะไรงึมงำอยู่คนเดียว ไม่ได้หันมาสนใจคนตัวเล็กเลยสักนิด
“ร้อน~”
“หื้ม~”
“กูว่ามาแล้ว ความหนักใจของมึงมาแล้ว หึหึ”
“อยากว่ายน้ำ~”
“...”
“ว่ายน้ำ .. อื้อ~ จันทน์ อยาก ว่าย น้าม~”
“เอาแล้ว ออกฤทธิ์แล้ว”
“ไม่ได้ มันดึกแล้วครับ”
“อย่า~ ดื้อสิ”
“หะ!!”
“ฮะฮ่า ไอ้เหี้ย .. มึงอย่าดื้อสิ น้องจะว่ายน้ำ”
“ช่าย น้องจะว่ายน้ำ”
“คุณจันทน์ ตอนนี้ไม่ได้ครับ”
“...”
“นั่น!! ตาแดง น้ำตามาแล้วมึง .. คุยกันเองเด้อ กูคนนอกเด้อ”
ฟรังซ์ที่เห็นความงอแงของคนตัวเล็กมาตั้งแต่แรก อดขำไม่ได้ คุณจันทน์ถูกขัดใจจากคนข้างกาย เจ้าตัวไม่พูดอะไรแต่น้ำตาใสคลอหน่วยตาทั้งสองข้าง
“คุณจันทน์ .. พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะครับ”
“...”
“งอแงแล้ว ไอ้คุณจันทน์”
“อย่ามาว่านะ! ฮึก”
“...”
“ไปว่ายน้ำกันเว้ย .. ใครช้าไม่รอนะ”
“ไปเปลี่ยนชุดกันครับ”
ไอดินหันมาส่งสัญญาณให้เพื่อน ทุกคนเลยแกล้งชักชวนกันจะไปว่ายน้ำ ซึ่งพอคนตัวเล็กได้ยิน เจ้าตัวก็ยิ้มแฉ่งพยักหน้าขึ้นลง แล้วพยายามลุกขึ้นนั่งแต่ด้วยความเมาทำให้คนตัวเล็กล้มลงไปกองกับพื้น ไอดินรีบเข้าไปประคองคนตัวเล็ก
“อื้อ~ อย่าหมุน!”
“หมุน? หมุนอะไรครับ”
“หมุนทำไม .. จันทน์เวียนหัว”
“เมาแล้ว ไหวไหม?”
“อื้อ~ ปล่อย ปล่อย .. จันทน์ยืนเอง”
คนตัวเล็กล้มลงกับพื้นอีกครั้ง แล้วเจ้าตัวพยายามจะลุกขึ้นเอง แต่ไม่สามารถยืนขึ้นได้ ไอดินยืนมองเด็กดื้อแถมยังขี้เมาตรงหน้าอย่างเอ็นดู แล้วย่อตัวลงไปคุยด้วยเสียงอ่อนโยน
“คนดี ให้พี่อุ้มนะครับ”
“...”
“พวกหนูเดินไปส่งค่ะ .. จะไปดู Live stream ของ NCT ต่อด้วยค่ะ .. อิอิ”
คุณจันทน์ยอมให้ไอดินอุ้มขึ้นมาถึงชั้นสองของบ้านพักฝั่งตัวเอง ได้รับความช่วยเหลือจากกะทิและแตงไทยที่ตามมาช่วยเปิดประตู เปิดไฟในนอนให้ แล้วสองสาวก็ขอตัวไปดูหนุ่มเกาหลีต่อ
“อาบน้ำไหวไหม หรือจะเช็ดตัว”
“ว่ายน้ำ~ .. จันทน์จะว่ายน้ำ”
“หึหึ ยังไม่ลืม .. ไปว่ายในอ่างแทนเอาไหม?”
“เอา~”
“ฮะฮ่า .. งั้นรอตรงนี้ พี่ไปเปิดน้ำก่อน”
ไอดินวางคนตัวเล็กไว้ที่เตียงนอน หอมแก้มนุ่มไปเสียหลายทีแล้วตัดใจเดินเข้าห้องน้ำ ไปเปิดน้ำอุ่นพร้อมใส่โฟมบาร์ท ที่ทาง รีสอร์ตมีไว้ให้บริการ หลังจัดการทุกอย่างเรียบร้อยเดินออกมาจากห้องน้ำ เขาเองต้องยืนค้างกับภาพที่เห็นตรงหน้า
ภาพที่คนตัวเล็กยืนโงนเงน เอนไปเอนมาบนร่างกายมีเพียงกางเกงขาสั้นเหลืออยู่เพียงตัวเดียว เสื้อกระจัดกระจายอยู่บนพื้น เหมือนเจ้าตัวกำลังหัวเสียกับการถอดกางเกงอยู่
“คุณจันทน์~”
“มันไม่ออก”
“ไปถอดในห้องน้ำนะครับ”
“อื้อ~ จะเอาออก”
“ครับๆ พี่ถอดให้นะ”
คนตัวเล็กพยักหน้าตกลง ไอดินเข้าไปแก้เชือกที่มัดปมเอาไว้ ทำให้กางเกงขาสั้นลายสวยร่วงลงไปคาอยู่ที่ข้อเท้าขาว คนที่มีสติกลืนน้ำลายลงคอทันทีที่เห็นร่างกายขาว ผิวเนียนนุ่มลื่นของคนตรงหน้า แค่มองใจเขายังสั่นได้ขนาดนี้ ถ้าได้จับได้ลูบคลำเขาต้องตบะแตกแน่ สิ่งที่ท้าทายกับไอ้แมคไว้คงล่มไม่เป็นท่า
“ดะ เดี๋ยว อย่าเพิ่งถอด”
“อื้อ~”
“ไปถอดในห้องน้ำนะครับ”
ไอดินไม่รอให้คนตัวเล็กตกลง เขารีบเข้าไปช้อนร่างบางอุ้มตรงไปยังห้องน้ำทันที ถ้าเขารอให้อีกคนเปลือยกายล่อนจ้อนต่อหน้า มีหวังคงไม่ต้องอาบน้ำแต่เปลี่ยนมาอาบอย่างอื่นที่เตียงแทน
หลังจากปล่อยคนตัวเล็กลงยืนได้ เจ้าตัวเซไปเล็กน้อย แล้วมือบางก็ค่อยๆเกี่ยวปราการชิ้นสุดท้ายลงโดยไม่ได้เอะใจอะไร ไอดินมองภาพนั้นด้วยใจที่เต้นแรงกว่าเดิม แข้งขาขยับเคลื่อนที่ไม่ได้ แต่ถึงแม้จะขยับได้ก็ไม่อยากจะขยับไปไหนทั้งนั้น
“อา~ ฟองเต็มเลย คริคริ”
“คะ คุณจันทน์”
“พี่ไอดิน~ มาเล่นน้ำกับจันทน์”
“แต่ พี่ว่า..”
“นะฮะ~”
จบกัน หมดแล้วซึ่งความอดทนที่เคยมีมา ถูกทำลายลงด้วยสายตาที่ช้อนมองมา รอยยิ้มหวานอย่างเชิญชวน ผิวกายขาวที่มีฟองโฟมติดอยู่ตามตัว มือบางที่ลูบไล้ผิวกายตัวเอง เขาถูกอีกคนสาปให้แข็งไปทุกสัดส่วน ไม่เว้นแม้แต่ส่วนนั้น จากที่ตั้งใจไว้ว่าจะทำให้ได้ตามคำท้าทายไว้ แต่พอเจอภาพตรงหน้านี้ พอกันที!
ไอดินไม่รีรออะไรอีกแล้ว เขารีบถอดเสื้อผ้าแล้วก้าวลงไปนั่งในอ่างน้ำทันที ทำให้น้ำบางส่วนไหลล้นออกมาจากอ่าง ฟองโฟมบางส่วนลอยออกไปตามน้ำที่ล้นออก คนตัวเล็กลุกยืนโก่งโค้งเอามือช้อนฟองโฟมกลับเข้ามาในอ่างอย่างสนุกสนาน ต่างจากอีกคนที่เอาแต่มองก้อนกลมสองก้อนตรงหน้าด้วยใจเต้นไม่เป็นส่ำ
“พี่ไอดิน ฟองห๊อม หอม .. ดมสิ!”
“คะ ครับ .. หอมครับ”
“หะ หะ เห้ย~”
คนตัวเล็กเสียหลักจนเกือบจะล้ม เนื่องจากสองมือน้อยเต็มไปด้วยฟองโฟม แล้วยังมีอาการเมาจากการดื่มที่ยังไม่จางหายไป ดีที่ไอดินรั้งเอวบางไว้ได้ทันก่อนที่อีกคนจะหน้าทิ่มลงไปกับพื้นห้องน้ำ
“เหวอ~ พะ พี่ไอดิน”
“...”
“จะล้ม คริคริ”
“คุณจันทน์~”
“อื้อ บะ บีบทำไม .. อ่า”
“นิ่ม .. ชอบ”
“อะ อา .. จะ เจ็บ นะ”
“อยากกอดคุณจันทน์ .. นะ นะคนดี”
ไอดินจับอีกคนให้ขึ้นมานั่งคร่อมบนหน้าขา ให้ส่วนกลางลำตัวได้สัมผัส ได้เสียดสีกันมากขึ้น เขาไม่เคยรู้สึกต้องการใครมากมายเท่านี้มาก่อน ท่อนเนื้อแข็งร้อนเป็นตัวบ่งบอกได้ดีว่าเขาต้องการอีกคนมากแค่ไหน แค่เพียงได้สัมผัสร่างกายของอีกคน เขาก็แทบอยากจะปลดปล่อยเสียแล้ว
ไอดินก้มลงจูบปากบางที่เปิดอ้ารอรับอยู่ บดเบียดตามใจ ตามแรงอารมณ์ที่ปะทุขึ้นอย่างไม่อาจห้ามได้ เสียงหวานครางเครือดังออกมาจากลำคอขาว มือหนาไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอย ทั้งบีบทั้งเคล้นก้อนเนื้อสองข้างที่ยั่วตายั่วใจเขาอย่างไม่อาจยับยั้งตัวเองไว้ได้
“อ๊า~”
“อืม .. อา ดีครับ”
“พ พี่ไอ ด ดิน .. อะ อ่า”
“อื้ม เก่งมาก .. คนดี ซี๊ด~ อา~”
คนตัวเล็กส่ายเอวร่อนตามการชี้นำของอีกคนที่จับสะโพกบางให้โยกย้ายอยู่บนหน้าขาเขา ปากหนาไล้เลียเม็ดสีสวยกลางอกทั้งสองข้างสลับกันไปมา ไม่ให้ข้างใดข้างหนึ่งน้อยใจ คนตัวเล็กทำได้แค่แหงนหน้าอ้าปากส่งเสียงครางหวานดังก้องไปทั่วห้องน้ำ การเล้าโลมที่เชี่ยวชาญของอีกคน กำลังจะส่งคนตัวเล็กแตะปลายทางสวรรค์ แต่คนตัวสูงกลับหยุดการกระทำทุกอย่างลง
“อ่ะ .. ยะ หยุดทำไม”
“เดี๋ยว! คุยก่อน”
“อื้อ .. พ พี่ไอดิน~ ขยับ”
“ซี้ด อื้ม .. คุณจันทน์ อยากกอดพี่ไหม”
“ขะ ขยับ อ่ะ”
“บอกก่อน .. คนดี”
“อะ อยาก”
คนตัวเล็กโวยวายออกมาจากการถูกขัดใจ ไอดินเอามือรั้งสะโพกบางให้หยุดเคลื่อนไหว คนเจ้าเล่ห์คิดอะไรบางอย่างได้ แต่ต้องการให้อีกคนร่วมมือด้วย ทั้งๆที่เขาเองรู้ดีว่าคุณจันทน์ไม่สามารถปฏิเสธเขาได้อยู่แล้ว เขาแค่อยากให้คนตัวเล็กพูดความต้องการของตัวเองออกมาบ้าง และเมื่ออีกคนบอกความต้องการออกมาก็ทำให้แผนในหัวที่ถูกร่างไว้ชัดเจนขึ้นมาทันที
“คุณจันทน์~ เล่นเกมส์กันไหม”
“อ่ะ เกมส์ .. อ อะไร”
“เกมส์นี้ให้คุณจันทน์เป็นหัวหน้า .. ให้หนูเป็นคนทำ”
“อึก อื้ม .. ทำอาราย~~”
“อา .. ทำแบบที่พี่เคยทำ หนูจำได้ไหม?”
“อ๊ะ .. จำด้าย~”
“หนูทำให้พี่ ได้ไหมคะ”
“ทะ ทำด้าย~”
“อ่า~ คนเก่ง .. แต่หนูห้ามหลับก่อน ต้องเล่นให้จบเกมส์ ตกลงไหมคะ?”
“อ่า~”
“ระ เร็วสิ”
หมาป่าจอมเจ้าเล่ห์กำลังหลอกล่อลูกแกะตัวน้อยให้หลงกลเชื่อ ลูกแกะไม่ประสีประสาแต่กลับยอมทำตามที่หมาป่าบอกทุกอย่าง เอวบางส่ายร่อนอีกครั้งตามการชี้นำ ไอดินฟอนเฟ้นก้นกลมของคนตัวเล็กอย่างชอบใจ ก้นคุณจันทน์งอนสวย เนียนขาวแถมยังเด้งหยุ่นสู้มืออีกต่างหาก ปากหนาไล่จูบ ขบเม้ม ดูดดึงไปทั่วกายบาง โดยเฉพาะติ่งเนื้อสีสวยกลางแผ่นอก ที่เขารู้ดีว่าคนตัวเล็กไวสัมผัสกับจุดนี้มากเป็นพิเศษ
ความเสียวซ่านที่ได้รับยิ่งทำให้คุณจันทน์ไม่อาจกลั้นเสียงครางของตัวเองไว้ได้ เขารู้สึกเหมือนมีแมลงตัวน้อยนับร้อยนับพันตัวบินวนไปวนมาในช่องท้อง แกนกลางกายที่เสียดสีกันทำให้เขาใจจะขาด ยิ่งมีน้ำและฟองโฟมมาช่วยสร้างสัมผัสที่ไม่เคยได้รับมาก่อน ยิ่งทำให้คนตัวเล็กไม่สามารถทนได้อีกต่อไป ปลดปล่อยออกมาทั้งที่ยังไม่ได้ใช้มือสัมผัสแก่นกายของตัวเองเลยสักนิด
“อ๊ะ .. อ๊า~~”
“ซี๊ด .. อา คนดี”
“พะ พี่ไอดิน อา~”
“ต่อที่เตียงนะ .. นะคนดี”
หลังจากคนตัวเล็กปลดปล่อยเสร็จเรียบร้อย ไอดินอุ้มพาอีกคนออกมาล้างตัวแล้วพาไปยังเตียงนอน วางคนตัวเล็กลงอย่างเบามือ แต่เขาไม่ลืมที่จะเดินไปปิดไฟพร้อมเปิดทีวีเพราะไม่แน่ใจว่าห้องนี้มันจะกันเสียงได้มากน้อยแค่ไหน คนตัวเล็กไม่เคยกลั้นเสียงครางและเขาก็ชอบที่จะได้ยินเสียงอีกคนครางหวานของอีกคนเสียด้วยสิ
“คุณจันทน์ .. อย่าเพิ่งหลับ เกมส์ยังไม่จบเลยนะ”
“อื้อ~”
“หนู .. จับให้หน่อย .. อืม”
คนตัวเล็กจับไปที่แกนกลางกายของอีกคน มือใหญ่ชักนำเป็นจังหวะให้ก่อน เมื่อทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทาง คนตัวสูงเปลี่ยนเป้าหมายไปที่ซอกคอหอม ผิวเนียนนุ่มลื่น ถูกริมฝีปากหนาสำรวจไปทั่ว ไม่มีส่วนใดของร่างบางรอดพ้นจากปากหนาได้เลย โดยเฉพาะแผ่นอกที่กระเพื่อมขึ้นลงตามแรงอารมณ์ที่ถูกสัมผัส คนตัวเล็กยังคงส่งเสียงครางหวานหูเมื่อเขาดูดดึงเม็ดทับทิมสีสวย แล้วขบเม้มเบาๆ ไอดินบีบสะโพกบางอย่างแรง เพื่อระบายความเสียวซ่านที่คนตัวเล็กกำลังปรนเปรอเขาอยู่
รอยแดงช้ำบริเวณหน้าอกของคุณจันทน์เป็นตัวบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่า อีกคนมีอารมณ์มากมายแค่ไหน ไอดินพลิกตัวเองลงไปนอนแล้วให้คุณจันทน์คร่อมทับแก่นกายตัวเองไว้ ทำให้แก่นกายของเขาอยู่ระหว่างก้อนเนื้อกลมหยุ่นมือที่เขาชอบมากเป็นพิเศษ ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่จะลึกซึ้งกันมากเท่าครั้งนี้ มือหนาจับสะโพกบางให้ขยับเขยื้อนโยกย้ายไปตามจังหวะที่เขาต้องการ สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าช่างสวยงามเกินกว่าจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ ภาพคนตัวเล็กที่กำลังโยกอยู่บนตัวเขา มือน้อยทั้งสองข้างวางอยู่บนท้องแกร่งของเขา รอยแดงจางๆ กระจายอยู่ทั่วแผ่นอกจากฝีมือของเขา ใบหน้าที่น่าหลงใหล ลำคอยาวระหงส์แหงนเงยผ่อนคลายความเสียวซ่าน ริมฝีบางบางส่งเสียงครางหวานหูออกมาเป็นระยะ ไอดินอยากทำให้อีกคนเป็นของเขาโดยสมบูรณ์ แต่อีกใจก็ยังไม่อยากรีบร้อนจะเกินไป
“อ่า คุณจันทน์ .. เก่งมาก”
“พ พี่ไอดิน ม มันร้อน”
“อื้ม .. คนดี~~”
เอวบางยังคงร่อนส่ายไปมา มือหนาไล่ฟอนเฟ้นไปทั่วร่าง คนทั้งคู่ใกล้จะถึงปลายอุโมงค์ในอีกไม่นาน แรงสัมผัสที่จับกระชับอยู่ตรงสะโพกช่วยดันสะโพกวนเวียนบดเบียดเสียดสี มือน้อยละออกมาจากหน้าท้องแกร่งที่เกร็งแข็งเป็นลอน เข้าสัมผัสกับแกนกายของตัวเองพร้อมขยับตามจังหวะ ตามอารมณ์ที่ตัวเองต้องการ
“อ๊ะ ฮึก .. ม ไม่ไหว อา~”
“อีกนิด .. อึก อะ”
“อื้อ~~”
“ค คุณจันทน์ อื้ม~~”
“อ๊า~~”
หลังจากคนตัวเล็กปลดปล่อย ไอดินจับสะโพกบางโยกอีกเพียงไม่นานก็ปลดปล่อยตามไป แค่การเสียดสีจากก้อนกลมที่เคลื่อนไหวไปมาและเสียงครางหวานจากคนด้านบน ทั้งที่ไม่ได้ใช้มือช่วยแต่อย่างใดก็ทำให้เขาถึงฝั่งฝันได้ คนตัวเล็กที่เมื่อถึงปลายอุโมงค์ก็ล้มพับลงมาทับเขาอย่างไร้เรี่ยวแรง ไอดินลูบหลังคนในอ้อมกอดไปมา รอเวลาปรับลมหายใจให้เป็นปกติ
“คนดี .. ไปล้างตัวก่อน”
“อื้อ~ .. จันทน์ง่วง”
“หึหึ .. ถ้านอนแบบนี้ จะต่ออีกรอบนะ”
“ฮือ .. จันทน์เหนื่อย”
“ฮะฮ่า .. ครับๆ รีบไปล้างตัวแล้วมานอนกันเนาะ”
คนตัวเล็กทุบเข้าที่อกแกร่งด้วยแรงทั้งหมดที่มี แต่เหมือนแค่เป็นการสะกิดสำหรับคนตัวสูงเท่านั้น ไอดินหัวเราะอย่างชอบใจที่เห็นคนตัวเล็กงอแงแบบนี้ เขาจัดการอุ้มคนตัวเล็ก เดินเข้าไปล้างตัวไม่นาน ใส่ชุดคลุมอาบน้ำให้อีกคน แล้วพากลับมานอนที่เตียงซึ่งตลอดเวลาที่ล้างตัว ใส่เสื้อคลุมคนตัวเล็กแทบจะหลับคาอกเขาอยู่แล้ว
“ฝันดีนะครับ .. ที่รักของพี่”
แล้วพบกันใหม่ :pig4:
Talk : บอกเลยอายมากกกกกกก แต่อยากเขียนมากกกกกกก (555+)
ขอโทษนะคะที่มาช้า (แต่ก็มานะ) หลานจ้านกับเว่ยอิงดูดพลังเป็ดไปหมดเลย
ไม่อยากทำอะไรนอกจาก ดู ดู และ ดู ... กราบขออภัยรอบทู้นะคะ
-
:L2: :pig4:
:m25:
-
คุณจันทน์เมา ก็เข้าทางหมาป่าน่ะสิ :z1: :pighaun: :haun4:
-
พี่ไอคลเลวหลอกล่อน้องแบบนี้ไงล้า
-
:pig4: :pig4:
-
บทที่ 24 ถึงร้ายก็รักนะ เกเรยังไงก็รักนะ หน้าตาเป็นตัวกำหนดเทวดาเขียนบทยังไงกันวะ [ร้ายก็รัก - โจอี้ บอย]
“ตื่นได้แล้ว คนดี”
“...”
หลังจากอาบน้ำชำระร่างกายตัวเองเรียบร้อย ไอดินเดินมาปลุกเด็กขี้เซาที่ยังนอนหลับไม่รู้เรื่อง ก้มลงหอมแก้มนุ่มไปเสียหายฟอด แต่เจ้าของแก้มกลับนอนนิ่งไม่ขยับกาย มีเพียงเสียงหายใจที่สม่ำเสมอเป็นตัวบอกว่าคนตัวเล็กหลับลึกแค่ไหน ไอดินจับมือน้อยขึ้นมาบีบนวดเบาๆ คนตัวเล็กจึงเริ่มขยับกาย ดวงตาคู่โตสวยเปิดปรือขึ้น
“เด็กขี้เซา”
“อื้อ~ ง่วง”
“หึหึ .. ตื่นได้แล้ว ไม่หิวข้าวเหรอ?”
“หิว~~”
“ฮะฮ่า ไปอาบน้ำเร็ว .. ไอ้แมคแย่งกินไส้กรอก ขนมปังปิ้งหมดแล้วมั้ง”
พอพูดเรื่องของกินก็เหมือนว่าคนตัวเล็กจะตื่นเต็มตา เจ้าตัวรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์จากเมื่อวาน ทำให้เด็กน้อยทรุดลงไปกองกับพื้น
“เห้ย! คุณจันทน์”
“แหะๆ ล้ม”
“ยังจะมาหัวเราะอีก เจ็บไหมครับ”
“มะ ไม่เจ็บฮะ”
“ไหวไหม .. พี่อาบให้ไหม”
“หา .. ไม่ต้องเลย พี่ไอดินชอบทำเกิน”
“ทำอะไรเกิน?”
“ทุกอย่าง”
“เช่น?”
“ก็..”
“ก็..”
“เอ๊~ ก็นั่นแหละ ถามทำไมเล่า”
คนตัวเล็กที่ล้มลงไปกองกับพื้นก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่ผ่านมา ถึงแม้จะมีสติไม่ครบถ้วน 100%แต่เขากลับจำทุกอย่างได้เป็นอย่างดี ทุกอย่างจริงๆ .. ท่าทาง คำพูด น้ำเสียงที่เอ่ยชมจากอีกคน
“หน้าแดง .. ทะลึ่งใช่ป่ะ”
“อื้อ .. ไม่ต้องมาจับเลย”
“เมื่อคืน~”
“อย่าพูดนะ!”
“หึหึ .. แค่จะบอกว่า หนูเก่งมากค่ะ”
“มะ ไม่ต้องมาชม .. ละ แล้วไม่ต้องพูด คะขา ด้วย”
“ไม่ชอบเหรอ?”
“ฮึ~”
“ยังไง”
“อื้อ~ มันเขินนะ”
“หึหึ”
ไอดินไล้แก้มเนียนที่มีริ้วแดงจางๆ จากเรื่องที่คุยกัน ลากมือไล้ลงมาตามลำคอขาว เรื่อยลงมาถึงสาบเสื้อของชุดคลุมอาบน้ำ เจอรอยแดงช้ำจากกิจกรรมยามค่ำคืน มือหนาไล้ไปทั่วแผ่นอกที่มีรอยรักประดับอยู่ คนตัวเล็กอยากจะขัดขืนแต่กายกลับนั่งนิ่งเฉยเสียอย่างนั้น
“อื้ม~ พะ พี่ อ ไอดิน”
“เมื่อคืน .. พี่รู้สึกดีมากเลย หนูรู้ไหม?”
“อื้อ~ ยะ อย่าจับ”
“หนูเก่ง แล้วหนูก็สวยมาก~”
“อ่า~”
คุณจันทน์ไม่อาจเอ่ยห้ามปรามอีกคนที่กำลังส่งสายตาเจ้าชู้มาที่เขา ลูบไล้เนื้อตัวเขา ร่างกายที่ไม่รักดีของเขาไม่สามารถปฏิเสธมือของคนผู้นี้ได้เลย นั่นอาจจะเป็นเพราะว่าหัวใจเขาเป็นของผู้ชายคนนี้เต็มหัวใจ
ดวงตาคมมองมาที่เขา สายตาอ่อนโยนที่มอบให้เพียงเขา ภาพสะท้อนของแววตาที่เห็นแค่เพียงเขา ริมฝีปากบางเผยอรับปากหนาที่ก้มลงมาประกบ จูบแสนหวานที่ทำให้ใจสั่นเหมือนทุกครั้งและครั้งนี้ก็เช่นกัน
“อื้อ~”
“คุณจันทน์ .. หอมจังครับ”
“อ่า~”
ปากหนาลากไล้ขบเม้มไปตามลำคอขาว มือใหญ่แหวกสาบชุดคลุมอาบน้ำออกให้พ้นทาง สร้างสัมผัสหวามไหวให้คนตัวเล็กอย่างต่อเนื่อง ลิ้นร้อนไล่ไปตามจุดไวสัมผัสอย่างรู้งาน ไอดินรู้ดีว่าอีกคนชอบแบบไหน ยังไง
ก๊อก ก๊อก ..
“พะ พี่ไอดิน”
“ชู่ว~”
“อื้อ~~”
จากจูบแสนหวานแปรเปลี่ยนเป็นจูบแสนยั่วเย้าเอาแต่ใจ ไอดินจับคนตัวเล็กขึ้นมาคร่อมบนตักท่าประจำที่เขาโปรดปราน ส่วนตัวเองนั่งพิงหลังกับเตียง คนทั้งคู่มีเพียงชุดคลุมอาบน้ำสวมใส่อยู่เท่านั้น แต่สำหรับคนตัวเล็กที่แม้จะใส่ชุดคลุมแต่กลับเหมือนไม่ได้ช่วยปกปิดส่วนใดเลย
“อ๊ะ อ่า”
“อยากได้แบบเมื่อคืนอีก .. ได้ไหม?”
“ตะ แต่ว่า ..”
“นะ นะครับ คนดี”
“อา~”
มือและปากทำงานร่วมกันเป็นอย่างดี ก้นกลมถูกมือหนาสอดเข้ามาบีบเคล้นอย่างมันเขี้ยว แต่กลับสร้างความเสียวซ่านให้กับคนตัวเล็กอย่างมาก แต่ก่อนที่อะไรๆจะดำเนินไปในทางที่ควรจะเป็น
ก๊อก ก๊อก
“พะ พี่ไอดิน”
“ชู่ว~ .. ไม่ต้องไปสนใจ”
“อื้อ .. อา~”
เสียงเคาะประตูหยุดไปแล้ว แต่ริมฝีปากหนากลับไม่หยุดสร้างความหวามไหวให้กับคนตัวเล็ก ไอดินลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเนียน ลากต่ำลงมาที่เอวคอดสวย แล้วเน้นขยำอยู่ที่บั้นท้ายกลมสวย เขาคิดว่าป่านนี้ผิวขาวๆของคุณจันทน์คงขึ้นรอยแดงไปหมดแล้วแน่ แต่จะให้ทำยังไง เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลยเมื่อได้สัมผัสอีกคนแบบนี้
ก๊อก ก๊อก
“ไอ้ดิน .. ไอ้ดินโว้ย”
“อ๊ะ~ .. พะ พอก่อน”
“...”
“อื้อ~ .. พี่ไอดิน”
“ไอ้ดิน กูได้ยินนะ .. มึงเปิดเลย เปิดสิโว้ยยยยยย”
ปัง ปัง ปัง
“จะ จันทน์จะไปอาบน้ำ .. อื้อ”
“ไอ้ดิน .. มึงเปิด กูบอกให้เปิด!! เปิด!!”
“ปล่อย .. พอ ปล่อยจันทน์”
“เดี๋ยว คุณจันทน์ .. โว้ย~~”
คนตัวเล็กทั้งทุบทั้งตีแล้วรีบลุกวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันทีที่อีกคนหยุดมือ เสียงเรียกและเสียงกระหน่ำเคาะประตูของแมค ทำให้ไอดินหงุดหงิดและหัวเสียมาก กำลังจะได้แล้ว อีกนิดจะได้แล้ว
“มีอะไร!! ไอ้สัสเอ๊ย”
“ฮั่นแน่ .. อะโห!! โด่เด่เลยนะมึง”
“แน่พ่อมึงสิ .. มึงมาทำไมวะ ไอ้เหี้ย! ขัดจังหวะกูฉิบหาย”
“ไอ้ดิน .. มึงทำไม่ได้ตามเกมส์ มึงต้องโดนลงโทษ”
“...”
“อ่ะ อ่ะ .. เงียบ ไอ้สัส! เถียงไม่ออก บอกไม่ถูก .. มึงเจอกูแน่ กูจะเล่นให้ยับ”
แมคยิ้มย่องอย่างสะใจที่สามารถเอาชนะเพื่อนได้ ไอ้ดินเป็นคนไม่โกหก ถ้ามันเงียบ ไม่ตอบแสดงว่ามันทำ ถ้ามันบอกว่าเปล่า ก็สามารถแปลความได้ตามนั้นจริงๆ แมคยิ้มกระหยิ่มยิ้มย่องได้เพียงไม่นาน เจ้าตัวชะงักกับรอยยิ้มมุมปากแสนเจ้าเล่ห์ รอยยิ้มชั่วร้ายแบบนี้ ไอ้เพื่อนชั่วคนนี้ มันไม่น่าไว้วางใจ
“มะ มึงยิ้มอะไร ไอ้สัส!”
“หึหึ”
“นั่น .. ชัดเลย เสียงหัวเราะของคนเลว”
“ออกไป กูจะอาบน้ำ”
“มึงอย่าคิดว่า มึงแพ้แล้วมึงจะอีปุ๊กอีปิ๊กต่อได้นะ กูไม่ยอม!! มึงต้องโดนลงโทษก่อน”
“ปัญญาอ่อน .. และกุจะบอกให้ ว่ากูทำตามคำท้ามึงทุกประการ”
“ไม่จริง!! กูแอบฟังอยู่ กูได้ยินเสียงคราง”
“ไอ้สัส! เออ กูไม่เถียง เรื่องเสียง .. แต่กูทำตามที่มึงท้า”
“ยังไง”
“มึงห้ามกูทำ แม้แต่มือก็ไม่ได้ .. ใช่ไหม?”
“ใช่”
“ฟังกูชัดๆเลยนะ ไอ้ตัวเหี้ย! .. มึงห้ามกูทำ แต่~ มึงไม่ได้ห้าม น้องทำให้กู”
“หา~”
“ออกไป!! ไอ้ตัวเหี้ย”
“โอ้ย~~ .. ไอ้ห่า ไอ้ฉิบหาย ไอ้เหี้ย .. ถีบมาได้กูเจ็บนะ ไอ้สันขวาน ไอ้หัว$%#@@#$%$%@”
ไอดินถีบแมคที่ยังไม่ทันตั้งตัวและกำลังอึ้งกับคำตอบของเขาอยู่ จนตัวมันเซเกือบล้ม แต่ไม่ได้ทำให้เขาสนใจสักนิด ส่งยิ้มชั่วร้ายให้มันแล้วผิดประตูใส่หน้าทันที ช่างประไรกับเสียงก่นด่าตามหลัง เขาบอกว่าหมาเห่าอย่าไปให้ความสนใจ
-----------------------------------------------------
ทริปวันนี้เปลี่ยนที่เล่นน้ำจากหาดหน้าบ้านเป็นสวนน้ำพร้อมเครื่องเล่นหวาดเสียวกัน หลังจากที่ทานอาหารเช้ากึ่งมื้อเที่ยงเรียบร้อยแล้ว พฤกษ์ไปติดต่อทางรีสอร์ทให้หารถสองแถวมาได้ 1 คัน สำหรับพาทุกคนไปตะลุยสวนน้ำได้อย่างสบายใจ
เมื่อเดินทางมาถึง ซื้อบัตรเข้าสวนน้ำเสร็จสรรพ หาโซนที่นั่งพัก หาล็อคเกอร์เก็บของได้เรียบร้อย ถึงเวลาไปตะลุยเครื่องเล่นต่างๆ โดยเฉพาะสไลเดอร์อันยักษ์ที่กะทิกับแตงไทยบอกว่าอ่านมาจากอินเทอร์เน็ตถือว่าเป็นสไลเดอร์ที่ยาวที่สุดในประเทศไทย
“คุณจันทน์ .. ทาครีมกันแดดหรือยังครับ”
“…”
“คุณจันทน์ครับ”
“...”
ไม่มีเสียงตอบรับจากบุคคลที่ท่านคุยด้วย ไอดินถอนหายใจ เขารู้ดีว่าอีกคนงอแงเรื่องอะไร ตอนมาถึงไอ้พวกบรรดาลิงค่างทั้งหลายต่างพากันถอดเสื้อโชว์หุ่น โชว์กล้าม(หรือก้าง)กันอย่างเต็มที่ สองสาวที่ไปเปลี่ยนชุดมา ใส่บีกินี่สีสันสดใสทับด้วยเสื้อยืดสีขาวแล้วกางเกงยีนส์ขาสั้นเรียกเสียงแซว เสียงเป่าปากจากไอ้พวกลิงค่างอย่างโหยหวน
** ย้อนกลับไป **
“จันทน์อยากทำแบบฟรานซ์บ้าง”
“ไม่ได้!”
“ทำไมอ่ะ”
“มันโป๊”
“คนอื่นเค้าก็ทำกัน พี่แมค พี่ฟรังซ์ พี่พฤกษ์ ฟรานซ์ ภูผา .. เนี้ย~ ทุกคนถอดเสื้อหมดเลย”
“มันเห็นนม”
“จันทน์เป็นผู้ชายนะ .. ฮึ!!”
คนมีเหตุผลกลับกลายเป็นคนแสนงอนเมื่อถูกขัดใจโดยไร้เหตุผล เพราะหันไปทางไหนคนตัวเล็กก็เห็นแต่คนถอดเสื้อเล่นน้ำ แล้วทำไมเขาต้องเป็นคนเดียวที่ใส่เสื้อกันเล่า!! ไอดินจับจูงคนตัวเล็กให้เดินตามเขาไปทางห้องน้ำ ก่อนไปหันไปตะโกนบอกปัณณ์กับฟรังซ์ที่กำลังยืนเถียงกันอย่างหน้าดำหน้าแดงให้เฝ้าของให้ก่อน ไอดินพาคนตัวเล็กเดินมาที่ห้องน้ำ โชคดีที่ในไม่มีคนอยู่เลย
“รู้ไหม ทำไมพี่ไม่ยอมให้ถอดเสื้อ”
“...”
ถึงแม้จะหน้างอ แต่ก็ยอมตอบคำถามด้วยการส่ายหัวจนผมกระจาย ไอดินจับคนตัวเล็กให้หันหน้าเข้ากระจกแล้วซ้อนอยู่ด้านหลัง ก้มลงหอมแก้มกลมไปหนึ่งทีแล้วดึงเสื้อยืด
“เอ๊ะ! ทำอาราย ..”
“นี่คือคำตอบ .. ข้อที่หนึ่ง”
“...”
“ข้อสอง พี่หวง หวงมาก”
“...”
“ข้อสาม กลัวอดใจไม่ไหว”
“บะ บ้า .. ไม่ต้องพูดเลย”
“หึหึ”
** กลับมาสู่ปัจจุบัน **
คนตัวเล็กที่ถึงแม้จะรู้เหตุผลแต่ยังคงงอนอยู่ โดยเปลี่ยนจากเรื่องถอดเสื้อมาเป็นเรื่องรอยจูบแทน คุณจันทน์โทษว่ามันเป็นความผิดของอีกคน อ้างว่าเขาแกล้ง ทำให้เจ้าตัวไม่ได้ถอดเสื้อเล่นน้ำเหมือนคนอื่น คนงอแงก็คือคนงอแง
“หนู~..”
“มะ ไม่ต้องมาหนูเลยนะ”
“หึหึ”
“ทำยังไงหนูจะหายงอนน๊า~”
“ไม่ต้องมาพูด .. เชอะ”
น้ำเสียงที่ใช้ง้อคนตัวเล็ก ถ้าเพื่อนคนไหนมาได้ยินเจ้าตัวคงโดนล้อไปจนตายนั่นแหละ เขาอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ คนตัวเล็กในโหมดงอแงแบบนี้มันน่ารัก น่าฟัดให้จมเขี้ยวเสียจริงๆ อยากจะพากลับห้องไปฟัดให้หนำใจแต่คงต้องถูกอีกคนโวยวายแน่นอน
“ไปซื้อเสื้อกล้ามใส่กันไหม”
“...”
“ตัวนั้น ที่หนูบอกว่าสวย”
“...”
“เงียบ .. แสดงว่าไม่อยากได้”
“อยากได้!!”
“หึหึ ฃั้นไปกัน .. ซื้อขนมด้วยดีไหม?”
“ดีฮะ~”
เหมือนสับสวิตช์ได้ จากหน้าบูดบึ้งไม่พอใจ เปลี่ยนมาเป็นเด็กยิ้มหวาน ตาใส น่ารักแบบเดิม คนตัวเล็กอารมณ์ดีขึ้นทันตาเห็น ส่งยิ้มหวาน ละลายใจให้อีกคนแล้วลุกขึ้นยืนเตรียมพร้อมไปซื้อของที่เจ้าตัวอยากได้ทันที
“กะทิ แตงไทย ไปร้านขายของกันไหม? .. ไปซื้อขนมด้วยนะ”
“ไปสิ ไปไป”
“แต่ว่าเราเอากระเป๋าตังค์ฝากพี่แมคไปเก็บแล้วอ่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ .. พี่จ่ายให้”
“กรี๊ด~~ .. งั้นจะรอช้าอยู่ใย ไปกันเลยสิคะ”
“แตงไทย~~”
สองสาวควงแขนคุณจันทน์คนละข้างพากันเดินนำไป ปล่อยให้คนจ่ายเงินเดินตามหลัง เมื่อถึงร้านขายของ ไอดินปล่อยให้สองสาวกับหนึ่งคนน่ารักพากันเลือกซื้อของกันได้อย่างเต็มที่ เสื้อกล้ามลายนั้น ลายนี้ถูกนำมาทาบตัวไม่หยุด
กว่าจะเลือกเสื้อเสร็จ ไหนจะบรรดาของทานเล่น ขนมนมเนยที่สามสาว (?) พากันซื้อมา จะขัดใจก็ไม่ได้เพราะเขามีคดีติดตัวอยู่ต้องยอมตามใจไปก่อน และเพราะคดีติดตัวนี่เองทำให้เขาต้องยอมใส่เสื้อกล้ามลายแมวซิลเวสเตอร์นั่งหน้ามึน ส่วนอีกคนกลับใส่เสื้อเจ้านกทวิตตี้สีเหลืองยืนเท้าเอวอย่างเท่
“ซื้ออะไรกันมาเยอะแยะวะ”
“ขนมเต็มเลยค่ะ อันนี้อร่อยมาก! .. พี่ดินพาไปซื้อมาค่ะ”
“ฮะฮ่า .. เสื้อสวยนะครับ คุณแผ่นดิน”
“เออ ขอบคุณ .. ไอ้สัส!”
“หน้าเหมือนมึงดีนะ .. ไอ้แมวหน้าโง่”
“ใช่มะ .. จันทน์บอกแล้วว่า สวย .. คริคริ”
ไอดินพยายามโน้มน้าวให้คนตัวเล็กเปลี่ยนลายเสื้อแต่ก็ไม่สำเร็จ สายตาของคนตัวเล็กที่จ้องตรงมา ปากบางเริ่มคว่ำลงทำให้เขาต้องยินยอม แต่สิ่งที่ทำให้เขาอารมณ์เสียมากกว่าลายเสื้อ คือขากลับจากร้านขายของ สายตาของไอ้พวกมดปลวกที่มันมองคนของเขานี่สิ มันน่าโมโหจริงๆ เสื้อกล้ามสีดำ พอดีตัวยิ่งขับให้ผิวขาวของคุณจันทน์เหมือนกับเปล่งแสงออกมาได้ ยิ่งดึงดูดแมงเม่าให้มาเล่นไฟกันเต็มไปหมด
แล้วยังมีไอ้หัวทองที่กล้าเดินเข้ามาขอไลน์คนตัวเล็กต่อหน้าต่อตาเขา คนตัวเล็กเหมือนจะตกใจ เพราะไอ้หัวทองนั่นอยู่ๆก็วิ่งเข้ามาขวาง แต่ดีที่มีกะทิแตงไทยขนาบข้างอยู่ สองสาวได้ทำการ Say no แล้วบอกว่า Oh! So sorry. He’s in a relationship with HIM. แล้วชี้ตรงมาที่เขา หลังจากได้มองตากันไอ้หัวทองก็เดินคอตกกลับไป ช่วยไม่ได้! เขาคงต้องหาของรางวัลให้กับสองสาวเป็นค่าความดีความชอบเสียแล้ว
หลังจากที่ไปตะลุยสวนน้ำกันจนทั่ว ไม่ว่าเครื่องเล่นอะไร หนุ่มสาวทั้ง 10 คน ไม่มีกลัว โดยเฉพาะคนตัวเล็กที่ดูจะสนุกมากกับการเล่นสไลด์เดอร์แนวดิ่ง เจ้าตัวขอเล่นถึงสองรอบติด ไอดินไม่เคยคิดเหมือนกันว่าคุณจันทน์จะชอบอะไรที่โลดโผนแบบนี้ด้วย พอเหนื่อยก็เดินมานั่งชิลนั่งเล่นกันที่บาร์เครื่องดื่มกลางสระน้ำ
“พี่ไอดิน จันทน์อยากเล่นอันนั้นอีกอ่ะ”
“หายเหนื่อยแล้วเหรอ .. เพิ่งกินแซนวิชไป เดี๋ยวจุกหรอก”
“ไม่จุก .. ไปเล่นกันนะ นะ .. กะทิแตงไทย ไปด้วยกันไหม”
“ปะ..”
“เดี๋ยว!! ไอ้ดิน มึงรู้เหรอ ว่าคุณจันทน์หมายถึงอันไหน”
“รู้ .. ทำไม?”
“มึงอย่ามาหลอกกู มึงไม่มีทางรู้เหอะ .. น้องไม่ได้พูดสักคำว่าอยากเล่นอันไหน ทำมาเป็นรู้ดี”
“แล้วถ้ากูรู้ล่ะ .. มึงจะให้อะไรกู ไอ้ตัวเหี้ย!”
“มึงจะเอาอะไร พูดมาง่ายกว่า”
ไอดินยกยิ้มอย่างชอบใจเมื่อคำพูดประโยคสุดท้ายหลุดออกจากปากเพื่อนตัวดี หันไปมองหน้าพฤกษ์กับฟรังซ์ เพื่อนทั้งสองกลั้นขำกันจนหน้าแดง ฮึ! ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคุณจันทน์ชอบหรือไม่ชอบอะไร คนตัวเล็กมองเครื่องเล่นนั้นตาละห้อย เมื่อไอ้ปัณณ์ชวนทุกคนไปนั่งเล่นกันที่บาร์เครื่องดื่มกลางสระใหญ่ เขารู้ว่าเจ้าตัวอยากเล่นซ้ำมากแค่ไหน
“งั้น~~ .. มื้อเย็นนี้ มึงจ่ายทั้งหมด ตกลงไหม?”
“ได้!! สบาย~ .. คุณจันทน์มาบอกพี่ก่อนว่าที่อยากไปเล่นคืออะไร .. โตไปต้องไม่โกง เข้าใจนะ”
“เอาแล้วเว้ย .. มื้อนี้ฟรีหรือจ่าย”
“คนมันหาเรื่องเสียเงิน .. ต่อไปอย่าเรียกไอ้แมค ให้เรียกไอ้ควาย”
พฤกษ์ถึงกับส่ายหัวให้กับความโง่เง่าของเพื่อน ถ้ามันสังเกตสักหน่อย ไม่ใช่มัวแต่เล่นหูเล่นตากับสาวญี่ปุ่นสองคนในชุดบีกินี่สีแดง มันจะเห็นว่าคุณจันทน์แทบจะชวนเพื่อนทุกคนไปเล่นเครื่องเล่นอะไร
“มามึงมา!! ไอ้ดิน .. กูพร้อมฟังคำตอบของมึงแล้ว”
“แล้วมึงล่ะ .. พร้อมเสียเงินแล้วหรือยัง?”
“ไอ้สัส! ปากคอเราะร้าย ตอบมาอย่าลีลา”
“คุณจันทน์อยากเล่นสไลเดอร์อันใหญ่อันนั้น ที่เล่นก่อนจะมาบาร์น้ำ .. ถูกไหม?”
“เย่เย้!! พี่ไอดินเก่งที่สุด”
คุณจันทน์กระโดดตบมือดีใจ เสียงเฮลั่นจากเพื่อนคนอื่น แมคถึงกับอึ้ง หน้าเหวอไปเลย จะบอกว่าไอ้ดินมันโกงก็คงเป็นไปไม่ได้ เพราะคุณจันทน์ก็ไม่ได้ส่งสัญญาณบอกใบ้อะไรให้มันได้รู้ รู้ได้ไงวะ?
“ไอ้สัสเอ๊ย! .. มึงรู้ได้ไงวะ”
“กูเก่ง”
“ไอ้เหี้ย! กูขอความจริง”
“ใจสื่อใจ .. เพราะรักล้วนๆ หึหึ”
“ถุ๊ย!!!!”
ไอดินจูงมือคุณจันทน์เดินลุยน้ำ เพื่อพาไปเล่นเครื่องเล่นพร้อมกะทิแตงไทย คนตัวเล็กหันมาโบกมือยิ้มหวานให้แมค ถ้าเป็นช่วงก่อนหน้านี้เขาคงหลงรักรอยยิ้มนี้ แต่ตอนนี้มันเหมือนเป็นยิ้มของการเย้ยหยันยังไงไม่รู้
“ถ้ามึงไม่หื่นกาม เอาแต่มองนม มองตูดของสาวบีกินี่แดง มึงจะรู้ว่าน้องชวนทุกคนไปเล่นอะไร ไอ้ควาย”
“อ่านปาก กูนะ .. ไอ้ควาย~”
“โปรดฟังอีกครั้งหนึ่ง .. ไอ้ควาย~”
พฤกษ์ ฟรังซ์ และปัณณ์ เดินผ่านแมคแล้วตบบ่าเหมือนจะให้กำลังใจ แต่คำพูดนั้นมันช่างเสียดแทงความรู้สึกของเขาเหลือเกิน ไอ้เพื่อนชั่ว ไอ้พวกสารเลว ทำไมกูไม่รู้อยู่คนเดียววะ แต่เดี่ยวก่อน .. ถ้าคุณโทรมาในตอนนี้ เห๊ย!! ไม่ใช่ หล่อแล้วยังตลกอีกกู หึหึ!!
“มึงสองตัวหยุด! .. กูรู้ ไอ้สัส .. ลามปามนะมึง”
“โห่~ ไรวะ กูไม่เคยได้ด่าพี่แมคเลยอ่ะ”
“จริง! กูว่าครั้งหน้าเราต้องเปิดก่อน”
“จริง .. ต้องจัด มึงเปิดกูตาม”
“กูนี่แหละจะเปิด นี่!! และ นี่!! กูตามเอง .. ไอ้เด็กเหี้ย!”
แมคถีบสองเพื่อนซี้ที่ยืนปรึกษากัน พวกมันไม่ได้สนใจเขาเลย น่าเจ็บใจนัก ไม่มีใครเข้าข้างกูเลย คอยดูเหอะ! ถึงทีกูเมื่อไหร่ กูจะเล่นให้น่วมเลย เอาให้ยับ จัดให้หนัก พวกมึงคอยดู แมคได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ในใจ ก่อนกะฟัดกะเฟียดเดินตามไอ้พวกเพื่อนเวรไป ปล่อยให้สองเพื่อนซี้ช่วยฉุดกันขึ้นเอาเอง
“สั่งเต็มที่ กินให้เต็มคาบ เจ้ามือเค้าพร้อมเปย์ .. บุญปากกูจริงๆ ที่มีเพื่อนฉลาดแบบไอ้ดิน”
“และมีเพื่อนโง่แบบไอ้แมค ฮะฮ่า”
“มึงหุบปากดิ .. แม่ง~ สามัคคีกันเชียวนะ ไอ้สัส”
“พี่แมคฮะ จันทน์สั่งหอยหวานเผาให้พี่แมคด้วย”
“ใช่ค่ะ หนูสั่งต้มยำทะเลคลั่ง เห็นว่าพี่แมคอย่างกินอะไรแซ่บๆ”
“แล้วนี่ก็ เบียร์วุ้น .. เย็นเจี๊ยบชื่นใจ สำหรับเฮียแมคที่แสนใจป้ำของฟรานซ์”
“เฮียคร้าบ~ อยากกินไรอีกไหม ผาจัดให้ครับเฮีย~”
“กะทิ เช็ดจานกับช้อน ให้พี่แมคแล้วนะคะ .. นี่ค่ะ”
“เอาใจเก่ง”
“ดูแลเก่ง”
“ส่วนไอ้นั่น .. โง่เก่ง”
ตอนแรกเหมือนจะไม่สบอารมณ์จากคู่หูฟรังซ์ปัณณ์ แต่พอถูกเอาอกเอาใจจากเด็กรุ่นน้อง แมคกลับนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แล้ววางมาดเท่ จิบเบียร์เย็นฉ่ำอย่างสบายใจ
“กูเริ่มหมั่นไส้ไอ้แมคแระ .. ไอ้เหี้ย! เก๊กเหลือเกิน”
“เออ กูด้วย”
“จะหมดตูด ยังไม่สำนึก”
“หึหึ”
มื้อค่ำใช้เวลาไปกว่า 2 ชั่วโมง คุณจันทน์ถึงกับร้องบอกไอดินว่า ‘จันทน์ท้องจะแตกแล้ว .. ช่วยด้วย~’ เรียกเสียงฮารอบโต๊ะ เพราะคนตัวเล็กถูกอกถูกใจกับกุ้งอบวุ้นเส้นเป็นอย่างมาก ไอดินสั่งมาให้หนึ่งหม้อ เจ้าตัวก็สามารถกินได้หมดคนเดียว แล้วไหนจะอาหารอย่างอื่นอีก ท้องไม่แตกก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว
“ทั้งหมด X,XXX ค่ะ”
“นี่ครับ”
“ทำไมมันไม่บ่นเลยวะ .. ไอ้แมค!! มึงไปรวยอะไรมา ถามจริง”
“คนมันรวย ช่วยไม่ได้~”
“ไอ้สัส! หมั่นไส้ละเกินกูเนี้ย .. ไอ้ดินมึงรู้ใช่ไหม? บอกกูมา!!”
“หึหึ .. ศึกแดงเดือด”
“ไอ้เหี้ยเอ๊ย .. มิน่าไม่มีบ่นสักคำ”
“กูจะแจ้งตำรวจจับมึง คอยดู”
“เชิญ .. ฟรานซ์ ภูผา ไปกับเฮีย เดี๋ยวเฮียเลี้ยงหนม”
“ครับๆ เฮียคร้าบ~”
หลังจากถึงรีสอร์ททุกคนตัดสินใจกันว่าจะเล่นไพ่กัน คลายเครียด (?) รอให้ข้าวเรียงเม็ด อาหารเรียงตัวก่อนนอน ลานกลางบ้านถูกแบ่งออกเป็นสองโซน โซนแรกเป็นของเด็กน้อยมีปัณณ์เป็นหัวหน้ากลุ่มที่กำลังเป็นเจ้ามือนำน้องเล่นไพ่อีแก่กินน้ำอยู่ ในวงประกอบด้วย ปัณณ์ กะทิ แตงไทย และ คุณจันทน์ ที่มีกติกาว่าใครเป็นอีแก่จะถูกดีดมะกอกอย่างไม่ปราณี
ส่วนอีกหนึ่งโซนคือโซนแห่งอบายมุขที่แท้ทรู เจ้ามือจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเฮียแมคคนคูล ที่ฟรานซ์และภูผา พากันเรียกจนติดปากเสียแล้ว เริ่มจากดัมมี่แต่มันใช้เวลานานเกินไป ไม่ทันใจวัยรุ่นทั้งหลาย พฤกษ์จึงเสนอให้เล่น ป๊อกเด้ง กินเงินตาละ 10 บาทแทน
เสียงโห่ เสียงเฮ ดังเป็นระยะ เสียงด่าทอวุ่นวายดังมาจากกลุ่มใหญ่ทำให้คุณจันทน์และเพื่อนคนอื่นหันมาสนใจเป็นระยะ จนในที่สุด จากสองวงกลายมาเป็นหนึ่งวงใหญ่ในที่สุด
“ไอ้ห่าแมค มึงเล่นของป่าววะ .. กูเสียหลายตาติดแล้ว แมร่งเอ๊ย”
“อะ อ้าว .. คุณพฤกษ์ครับ คุณพูดแบบนี้ ผมฟ้องได้นะครับ”
“มึงเปลี่ยนไพ่ป่าววะ ไอ้ห่า!”
“อ๊ะ อ๊ะ .. ผมเรียกทนายนะครับ”
“ถุ๊ย!!”
“ไอ้สัส! เสลดติดหน้ากู .. คริ คริ”
คุณจันทน์แทรกตัวเข้ามานั่งระหว่างฟรังซ์กับไอดิน มองไพ่ในมือของทั้งสองคนสลับไปมา คิ้วเรียวเริ่มขมวดเข้าหากัน แล้วกระซิบถามไอดินเป็นระยะ เพราะคนตัวเล็กเล่นไม่เป็นและไม่เคยเล่นมาก่อน
“มานั่งนี่มา”
“อื้อ~ แต่ว่า”
“จะสอนไง .. อยากเล่นเปล่า”
ไอดินจับคนตัวเล็กมานั่งที่ตักแล้วเอามือโอบเอวบางไว้ เพื่อนคนอื่นเห็นแต่ก็ไม่ได้ทักอะไร เพราะมัวแต่ลุ้นไพ่ในมือของตนเองด้วย ตอนแรกคนตัวเล็กนั่งเกร็งตัวเพราะกลัวเพื่อนแซว แต่พอเห็นว่าไม่มีใครสนใจ เจ้าตัวก็ผ่อนคลายลงแล้วหันไปให้ความสนใจกับไพ่ในมือง ปากบางขยับถามโน่นนี่กับอีกคนไม่หยุด
“เอ้า! สองคนผัวเมีย .. ยังไง เอาไม่เอา .. จะเล่นมั้ยไพ่อ่ะ หรือจะจีบกันก่อน”
“ผัวเมีย อะไรเล่า!”
“หึหึ .. ตกลงเอาไหม?”
“เอา .. พี่แมคอย่าเปิดนะ จันทน์จะดูเอง”
“เด็กแม่งได้วะ! หัดรู้จักลุ้นเอง”
คนตัวเล็กหยิบไพ่ขึ้นมาเปิด หันไปกระซิบกับเจ้าของตัก แล้วเจ้าตัวก็อมยิ้มเมื่อได้ยินเสียงกระซิบตอบกลับมา ไอดินแทบจะไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างเลย เพราะร่างบางที่นั่งอยู่บนตักเขา จมูกเขาก็วนเวียนอยู่ที่ซอกคอหอม ผมนิ่มหอม ยั่วยวนใจอยู่ตรงหน้า
“คุณจันทน์ .. รู้ตัวมะ ว่าตัวเองร้ายขึ้นมากตั้งแต่คบกับไอ้ดิน”
“อัพเวลเว้ย .. แฟนเค้าสอนมาดี”
“โหย~ ฟรานซ์จะบอกให้ว่า มันไม่ได้หงิมติ๋มแบบที่เห็นนะ ไอ้คุณจันทน์อ่ะ ร้ายจะตาย”
“อะไร! เราเปล่าร้ายเหอะ”
“อย่ามาเถียง! มึงอะตัวดีเลย”
“นี่แหนะ .. ปากมาก”
คุณจันทน์หยิบเศษเหรียญในกองของฟรังซ์ปาไปโดนหัวฟรานซ์อย่างจัง แล้วเจ้าตัวก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แต่แอบยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจในการกระทำของตัวเอง
“เห็นไหมๆ มันเอาหน้าตาน่ารักมาหลอกล่อเรา ว่าเป็นคนดี แต่จริงๆ ร้ายสุดสุด ณ จุดนี้”
“ไม่จริง!”
“จริง .. มึงคือตัวร้าย”
“อื้อ~~ .. พี่ไอดินฮะ”
“ฟรานซ์ พันนึง .. แล้วเงียบปากไป”
“โอ้โห~~ .. ปิดปากสนิทตั้งแต่วินาทีนี้เลยครับ”
“หึ .. ไอ้สัสนี่ ก็ใช้เงินแก้ปัญหา”
“ฟรานซ์ .. เฮียให้สองเท่า ไหนเล่าไปสิ”
“อ้าว .. งานเข้ากูแล้วไง”
“พูดดิ! .. ก็ลองพูดดู”
“...”
คุณจันทน์จากที่หันไปออดอ้อนไอดินให้จัดการเพื่อนปากดีของตัวเองได้แล้ว กลับได้ยินข้อเสนอของแมค เจ้าตัวที่ยกยิ้มอย่างชอบใจก็หยุดยิ้มทันที แล้วหันมามองแมคไล่เรื่อยไปที่จบที่เพื่อนสนิทตัวเอง แววตาชั่วร้ายปรากฏขึ้นจากคนตัวเล็ก
“เอาสิ! ฟรานซ์ .. แน่จริงก็พูดมา หึ”
“ไอ้สัส! คุณจันทน์ กูไม่พูด ไม่พูดแล้ว .. กูกลัวแล้ว~~”
“พี่แมค .. อยากรู้อะไรไหม?”
“อ อะไร ..”
“จริงๆ แล้ว จันทน์ไม่ร้ายนะ .. แต่ถ้าจะให้ร้าย จันทน์ก็ทำได้”
“คะ คุณจันทน์”
“พี่ไอดินก็เหมือนกัน .. อย่าให้ จันทน์ต้องร้าย .. จำ!!”
แล้วพบกันใหม่
Talk -:
กราบสวัสดีรอบตัว 360 องศาค่ะ .. เป็ดหายไปนาน ทั้งงาน ทั้งตามผู้ชาย (อันนี้เยอะหน่อย)
ขออภัยนะคะ ที่มาอัพช้าไปหน่อย จะพยายาม อัพให้ได้บ่อยๆ นะคะ (เกี่ยวก้อยสัญญา)
แล้วก็ กราบขอบพระคุณทุกๆ คนที่มาอ่านมาก 10,000 วิว แล้ววววว ..
ถึงแม้ว่า คอมเม้นเราจะต่ำเตี้ยเรี่ยดิน แต่เราไม่แคร์ 5555
.. ขอบคุณนะตัวเทอ ..
-
กลัวแล้ววววว.............. :z3: :z3: :z3:
อย่าให้จันทน์ต้องร้ายยยยยย ..... บรื๋ออออออ :a5: o22 :serius2:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
บทที่ 25 ใจ .. ดวงนั้นคงจะแตกสลาย ใจ .. ของผู้ชายที่แกร่งเสมอ [เกิดเป็นผู้ชาย - อู๋ ธรรพ์ณธร]
เปิดเรียนมาได้ สองสัปดาห์แล้ว คุณจันทน์นั่งรอเรียนวิชาต่อไปที่ชั้นล่างตึกคณะฯ อยู่กับฟรานซ์และภูผาที่กำลังเอาหัวชนกันดูคลิปอะไรสักอย่างแล้วหัวเราคิกคัก เป็นอย่างนี้มาได้สักพักแล้ว กะทิกับแตงไทยมีรุ่นพี่ที่สโมฯเรียกไปคุยด้วย ยังไม่กลับมาเลย
หลังกลับจากทะเล เขาและพี่ไอดินได้ไปนอนที่บ้านสวน ไปเยี่ยมคุณพ่อคุณแม่ แล้วที่สำคัญเมี่ยงปลาทูของคุณแม่อร่อยที่สุดในโลก สามวันสองคืนที่ได้อยู่บ้านพี่ไอดิน คุณจันทน์มีความสุขมาก ได้ทานอาหารอร่อย ฝีมือคุณแม่ทุกวัน ตอนสายก็ไปที่ฟาร์มกล้วยไม้ช่วยคุณพ่อเพราะลูกไม้ ตอนบ่ายไปอยู่ร้านกาแฟ ตอนนี้เขาทำเป็นหลายอย่างแล้วนะ ไม่อยากจะคุย
พอกลับมาจากบ้านสวน พี่ไอดินมารับไปเที่ยว ไปกินข้าว ดูหนังข้างนอกบ้าง แต่ส่วนใหญ่เขาจะขลุกตัวอยู่ที่ศาลาหลังบ้านกับพี่ไอดินนั่นแหละ มีช่วงก่อนเปิดเทอมที่พี่ไอดินกลับไปอยู่บ้านสวน ช่วงนั้นเขาติดโทรศัพท์มาก ห่างตัวไม่ได้เลย ก็คนเคยเจอกันทุกวันพอไม่เจอกัน มันก็ต้องคิดถึงกันเป็น ธรรมดาสิ
“คุณจันทน์ คุณจันทน์ .. โอ้ย~ เหนื่อย”
“แตงไทย .. วิ่งทำไม? เดี่ยวก็ล้มหรอก”
“คุณจันทน์ .. พี่แป้งถามว่าไปออกค่ายกันไหม?”
“ออกค่าย? .. ค่ายอะไรหรอ?”
“เป็นค่ายของชมรมจิตอาสา ที่พี่แป้งทำอยู่น่ะ”
“ไปไหมคุณจันทน์? เรากับกะทิจะไปนะ ไปวันศุกร์ กลับวันอาทิตย์”
“ไปนะคุณจันทน์ ไปด้วยกัน พี่แป้งบอกว่าเก็บที่ไว้ให้พวกเราเลยนะ”
กะทิกับแตงไทยวิ่งกระหืดกระหอบกลับมาที่โต๊ะ แล้วรีบชักชวนคนตัวเล็กไปค่ายด้วยกัน แป้งเป็นพี่รหัสของแตงไทยและเป็นพี่ในชมรมที่สองสาวเป็นสมาชิกอยู่
“จะไปไหนกัน”
“ภูผา ไปออกค่ายกันไหม พี่แป้งชวนนะ ..ไปกันเถอะนะ เราอยากไปอ่ะ”
“ออกค่ายที่ไหนวะ”
“ที่กาญฯ ไปช่วยกันสร้างห้องสมุดให้กับเด็กน้อย .. ที่จริงมันปิดรับคนไปแล้ว แต่พี่แป้งเค้าเก็บที่ไว้ให้พวกเรานะ นะ ไปกันเถอะนะ”
“เอาไงมึง”
“เมื่อไหร่”
“ศุกร์หน้า .. แล้วเราก็ไม่มีเรียนพอดีด้วย ที่อาจารย์ยกคลาสอ่ะ”
“เอาไง .. คุณจันทน์”
“เราอยากไปนะ เราไม่เคยไปออกค่ายเลย .. แต่ เราขอถามพี่ไอดินก่อนได้ไหม?”
“อ่อ .. ต้องขอผั- .. เอ๊ย! พ่อทูนหัวก่อนเนาะ”
“พูดมากจังฟรานซ์ .. ปากก็มีปากเดียว พูดเยอะพูดแยะ .. น่ารำคาญ~”
“อะ ไอ้ .. ฮึ่ย~”
ฟรานซ์ไม่กล้าเถียงอะไรอีก เขาบอกแล้วว่าไอ้คุณจันทน์น่ะ มันร้ายจะตาย เห็นมันเงียบๆ ไม่มีพิษมีภัยอะไร แต่ข้อมูลในหัวมันที่สะสมเรื่องไม่ดีของเขาไว้คงเต็มเมมโมรี่ไปหมด
หลังจากเรียนวิชาสุดท้ายภาคเช้าจบ วันนี้จะเปลี่ยนไปทานข้าวเที่ยงกันที่โรงอาหารคณะวิศวะฯ พี่ไอดินส่งข้อความมาชวนแล้วบอกว่าจองที่ไว้ให้แล้ว ตอนเดินเข้าโรงอาหารคุณจันทน์ยิ้มคุยเล่นหัวเราะกับกะทิแตงไทย พอเงยหน้าขึ้นมา เจอหนุ่มเสื้อช้อปในโรงอาหารพากันมองมาที่พวกเขาเป็นตาเดียว เจ้าตัวชะงักแล้วถอยหลังแทรกตัวผ่านฟรานซ์กับภูผาที่เดินตามมา กลายเป็นว่าตอนนี้คนตัวเล็กเดินรั้งท้ายสุด
เสียงกระซิบ เสียงเรียกให้เพื่อนหันมามองของเด็กวิศวะฯ เข้าหูคุณจันทน์ตลอดทาง ไม่ใช่ว่าไม่เคยเจอแบบนี้ แต่มันแค่ไม่ชิน ไม่ว่ายังไงก็ไม่ชิน คุณจันทน์คิดว่าทุกคนรู้เรื่องที่เขาคบกับพี่ไอดินแล้วจะเลิกสนใจไป แต่มันไม่ใช่แบบนั้นเลย ถึงแม้จะผ่านมาเทอมนึงแล้ว แต่ทุกคนยังคงมองเขาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
“คุณจันทน์~~”
“อ๊ะ พี่ไอดิน”
“หึหึ .. ก้มอะไรขนาดนั้น”
“มีแต่คนมอง .. จันทน์ทำตัวไม่ถูก”
“ก็น่ารักทำไมล่ะ .. ไปครับ พี่ซื้อข้าวให้แล้ว”
เสียงเซ็งแซ่ดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อไอดินเดินมาหยุดตรงหน้าคนตัวเล็ก แล้วพากันจูงมือเดินไปที่โต๊ะตัวที่เด่นที่สุดในโรงอาหาร ที่รวมบรรดาคนหน้าตาดีเอาไว้อย่างเคย
“สวัสดีฮะ”
“ทำไม ทำหน้าแบบนั้นหล่ะ คุณจันทน์”
“มึงว่าอะไรน้อง ไอ้ดิน”
“มึงก็ถามแปลก อย่างไอ้ดินนี่นะ จะว่าน้อง .. สมอง!!”
“มึงคิดว่ากูมีเหรอไอ้ปัณณ์ .. ถ้ากูมีสมอง กูไม่มาคบพวกมึงหรอก ฮึ”
“ถุ้ย!! ถ้ามึงไม่คบพวกกู ก็ไม่มีใครคบมึง รู้ไว้ด้วย ไอ้สันขวาน”
แมคกับปัณณ์เถียงกันไม่หยุด แต่คนต้นเรื่องทั้งสองคนหาได้ให้ความสนใจไม่ คนตัวเล็กตื่นตากับอาหารตรงหน้าที่อีกคนซื้อไว้รอ ส่วนเพื่อนคนอื่นพากันไปซื้อข้าวซื้อน้ำกันตามอัธยาศัย
“มีเกี๊ยวทอดด้วย จันทน์อยากกินอยู่พอดีเลยฮะ”
“ข้าวผัดน้ำพริกหมูทอด หรือ สปาเก็ตตี้ขี้เมาทะเล”
“อื้อ~ เลือกไม่ถูกเลยอ่ะ”
“งั้นกินด้วยกัน”
“โอเคฮะ”
“มึงว่า มันเห็นไหมว่าเรายังนั่งกันอยู่ตรงนี้”
“เฮลโหลลลล แอม เฮียยยยยยย”
“เออ ใช่ๆ มึงอ่ะ เหี้ย!! .. กูรู้ กูรู้นานแล้ว”
“ไอ้ห่าฟรังซ์ .. เฮีย ที่นี่อ่ะ ที่นี่ ไม่ใช่ เหี้ย .. ยูโน้ว”
“อ้าวหรอ?”
“ไอ้พวกเกรด 3 วิชาภาษาอังกฤษ .. บรึ๊ย~”
“แสดงว่าพี่แมคเก่ง ต้องได้เกรด 4 แน่ .. ใช่ไหมฮะ”
“ป๊าว~~ พี่ได้เกรด 2 .. เก่งป่ะล่ะ”
“หืม? ต้องได้เกรด 4 สิ ถึงจะเก่ง”
“นั่นคือ ความเข้าใจผิด 1 คือที่สุด 2 คืออย่างเทพ 3 คือพวกห่วย 4 คืออย่างง่อย”
“ห๊ะ!!”
คุณจันทน์ถึงกับทำหน้าไม่ถูกกับสิ่งที่แมคบอกออกมา ไอดินส่ายหัวให้กับความปัญญาอ่อนของเพื่อน ไอ้แมคคือคนบ้า ที่ไม่สามารถรักษาให้หายได้
“พี่ไอดินฮะ / คุณจันทน์”
ทานอาหารกลางวันกันเรียบร้อย ระหว่างทางเดินมาส่งคนตัวเล็กที่คณะ คนทั้งคู่หันมาเหมือนมีเรื่องจะพูดพร้อมกันพอดี ไอดินพยักหน้าให้คุณจันทน์เป็นฝ่ายพูดก่อน
“วันศุกร์หน้า จันทน์อยากไปค่ายจิตอาสากับเพื่อนฮะ .. พี่ไอดินว่าดีไหม?”
“ไปกี่วัน ใครไปบ้าง ไปที่ไหน ไปยังไง”
“โอ้โห~ ยาวเหยียด”
“ตอบมาก่อน”
“ไปกับกะทิแตงไทย แล้วก็ฟรานซ์กับภูผาฮะ”
เดินมาจนถึงใต้ตึกคณะบัญชี คุณจันทน์ดึงให้ไอดินนั่งลง แล้วให้กะทิกับแตงไทยเล่าเรื่องค่ายจิตอาสาให้ฟัง บอกว่ามีใครไปบ้าง ต้องไปทำอะไรบ้าง
“เห้ย! งั้นก็พอดีเลยสิ”
“..”
“คือพี่จะบอกว่า ศุกร์หน้าพี่ต้องอยู่ทำโปรเจ็คที่คณะเหมือนกัน”
“ลงตัว ทีนี้มึงก็ไม่ต้องห่วงน้องทำงานได้เต็มที่”
“ส้นตีนหนิ กูจะห่วงมากกว่าเดิมน่ะสิ”
“งั้น จันทน์ไม่ไปก็ได้นะฮะ .. จันทน์อยู่บ้าน พี่ไอดินจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”
“อ้าว~~ อดเที่ยว”
ฟรานซ์บ่นออกมาเบา คุณจันทน์รู้ว่าถ้าตัวเองไปออกค่าย พี่ไอดินคงต้องเป็นห่วงแน่นอน เพื่อให้พี่ไอดินสบายใจและจะได้ทำงานได้เต็มที่ เขาอยู่บ้านก็ได้
“คุณจันทน์ .. ทำไมน่ารักแบบนี้”
“จันทนไม่อยากให้พี่ไอดินต้องเป็นกังวลนี่ฮะ”
“พี่ไม่ได้ห้ามให้ไปครับ ที่บอกว่า ห่วงเพราะไม่ได้ตามไปดูแล แค่นั้น”
“จันทน์สัญญาจะดูแลตัวเองครับ”
“ฟรานซ์ดูแลให้อย่างดี พี่ดิน ไม่ต้องห่วง”
“เออ ขอบใจ”
และแล้ววันเดินทางไปค่ายของคนตัวเล็กก็มาถึง เมื่อคืนคุณจันทน์มานอนที่คอนโดของเขาตามคำขอร้อง ไอดินอยากนอนกอดคนตัวเล็กให้ชื่นใจก่อนที่จะไม่เจอกันตั้งสามวัน ไอดินถือเป้ของคนตัวเล็กมาจุดนัดหมาย เจอกะทิแตงไทยโบกมือทักทายมาให้
“สวัสดีค่ะ พี่ดิน”
“สวัสดีครับ”
“แป้งค่ะ เป็นพี่รหัสของแตงไทย .. ไม่ต้องห่วงนะคะ แป้งจะดูแลน้องๆให้เองค่ะ”
“ขอยคุณมากครับ .. ดูแลตัวเองด้วยนะ”
“อร๊าย~~ ขออะไรอย่างได้ไหมคะ?”
“ครับ”
“ขอถ่ายรูปได้ไหมคะ หนูปลื้มพี่มาก~~”
ไอดินชะงักไปนิดนึง แต่ก็ยิ้มรับแล้วพยักหน้ายินยอมให้ รุ่นน้องมาถ่ายรูปด้วย แป้งเหมือนจะดีใจมาก แก้มแดงหน้าแดงไปหมด แตงไทยอาสาจะถ่ายรูปให้ แต่เจ้าตัวส่ายหัวรัว
“ไม่ต้องๆ พี่ถ่ายเอง”
“อ๋อ .. อยากใกล้ชิด! จะเซลฟี่ พี่แป้งร้ายนะคะ”
“คุณจันทน์ .. เข้าไปสิ”
“หือ~~ อะไรอ่ะ พี่แป้ง”
“ถ่ายรูปไง เข้าไปยืนชิดๆ พี่ดินเลยนะ เอาแบบยิ้มหวานๆ ด้วยนะ”
“หา”
ไอดินดึงคุณจันทน์ให้มายืนด้วยกัน แล้วถือโอกาสกอดเอวคนตัวเล็ก คุณจันทน์เงยหน้ามองแต่เจอเข้ากับสายตาเจ้าชู้ที่ส่งมาให้ เสียงชัตเตอร์ดังมาตลอด คนตัวเล็กหันมามองอีกที ทั้งพี่แป้ง เพื่อนพี่แป้ง กะทิ แตงไทย ทุกคนต่างยกมือถือถ่ายมาที่เขาและพี่ไอดิน มันยิ่งทำให้เขาเขินไปกันใหญ่
“กรี๊ด~~ น่ารักมาก เอาอีก เอาอีก”
“อื้อ จันทน์เขิน”
“หึหึ เขินอะไร แค่ถ่ายรูป”
“มันเขินหนิ”
กว่าการถ่ายรูปจะจบลง กลายเป็นว่าทุกคนได้ถ่ายรูปคู่กับคู่รักไอดินคุณจันทน์เป็นของแถมด้วย ตอนนี้พี่ไอดินกลับไปแล้ว เห็นว่าจะไปนอนต่อแล้วค่อยไปทำโปรเจ็คตอนบ่าย
ใช้เวลาเดินทางเกือบสี่ชั่วโมง ในที่สุดก็ถึงโรงเรียนที่ชาวค่ายจะมาสร้างห้องสมุดให้กับเด็กน้อยกันแล้ว คุณจันทน์ กะทิแตงไทยช่วยกันขนกระเป๋าไปที่ห้องพักที่พวกเขาทั้ง 5 คนได้นอนด้วยกัน ฟรานซ์กับภูผาไปช่วยคนอื่นขนอุปกรณ์ต่างๆ ห้องที่พวกเขาจะได้พัก คาดว่าน่าจะเป็นห้องพักครูมาก่อน เพราะมีบรรดาโต๊ะเลื่อนไปกองอยู่มุมห้อง
กริ๊ง กริ๊ง
“พี่ไอดิน~ จันทน์ถึงแล้วฮะ”
[เป็นไงบ้าง ที่พักโอเคไหมครับ อยู่ได้ไหม?]
“อยู่ได้ฮะ .. พี่ไอดินอยู่ไหนหรอ”
[ขับรถอยู่ครับ กำลังจะไปมอแล้ว]
“เพิ่งตื่นหรอฮะ กินข้าวยัง?”
เสียงคุณจันทน์เล่าเรื่องตอนเดินทางมา นั่งรถกลับใคร เจออะไรบ้าง กะทิกับแตงไทยหันมายิ้มให้กัน แล้วช่วยกันจัดที่จัดทาง รอคนตัวเล็กรายงานตัวกับอีกคนเสร็จจะได้ออกไปดูบรรยากาศรอบโรงเรียนด้วยกัน
“ห้องนี้นะครับน้องๆ ที่พวกเราจะช่วยกันปรับปรุงให้เป็นห้องสมุด วันนี้จะช่วยกันขนของเก่าออกมา บลาๆ ..”
“ช่วงแรกต้องขอแรงงานผู้ชายขนของก่อนนะครับ ส่วนน้องผู้หญิง ขอให้ช่วยทาสี แยกหนังสือก่อนนะ”
“คุณจันทน์ มึงอยู่รอแยกหนังสือกับกะทิแตงไทยไป”
“ทำไม? เราไปช่วยยกของได้”
“ไม่ต้องเลย มันมีฝุ่น .. ไปเอาแมสมาปิดปากด้วย”
“แต่..”
“อย่าดื้อ ไม่งั้นครั้งเดียว จบ!!”
“ก็ได้ .. ชิ”
คุณจันทน์เดินหามุ่ยไปรื้อกระเป๋าแล้วหยิบแมสมาใส่อย่างจำใจ แต่ยังมีน้ำใจถือมาให้กะทิกับแตงไทยคนละอัน เสียงเคลื่อนย้ายหนังสือ ชั้นหนังสือออกมาจากห้องสมุดหลังเก่าก็เสร็จในเวลาเพียงประมาณ 1 ชั่วโมงกว่าเท่านั้นกับแรงงานผู้ชายเกือบยี่สิบคน คุณจันทน์นั่งเรียงหนังสือ แยกตามหมวดหมู่ที่พี่แป้งมาบอกไว้
ฟรานซ์และภูผาช่วยกันซ่อมชั้นหนังสืออยู่กับพี่ชั้นปีสามกลุ่มนึง คนตัวเล็กหันไปมองเพื่อนตัวเองอยู่บ่อยครั้ง จนเจ้าตัวตัดสินใจลุกขึ้นยืน
“คุณจันทน์ จะไปไหน”
“เราจะไปหาน้ำให้ฟรานซ์กับภูผา ดูสิ .. เหงื่อเต็มตัวเลย หมวกก็ไม่ใส่”
“งั้น~ เราไปช่วยนะ จะได้เอามาเผื่อคนอื่นด้วย”
“อืม~ เอาสิ”
คนตัวเล็กกับกะทิหันไปบอกแตงไทยว่าจะไปหาน้ำให้เพื่อนทาน แตงไทยเลยอาสาไปช่วยอีกแรง พื้นที่หลังโรงอาหารแบ่งหนึ่งเป็นโรงครัว ซึ่งมีพี่หลายคนในชมรมกำลังเตรียมทำอาหารเย็นอยู่
“พี่คะ พวกหนูจะมาหาน้ำไปให้พวกเพื่อน ที่รื้อห้องสมุดอยู่ค่ะ”
“อ๋อ .. พี่ลืมเลย กระติกอยู่ตรงนั้น น้ำแข็งอยู่ทางนี้ น้ำดื่มอยู่ข้างถังน้ำแข็ง จัดการได้เลยนะ ฝากเอาไปกระจายทุกจุดด้วยนะ พี่วานหน่อยนะ”
“ได้ค่ะ พวกหนูจัดการให้”
กะทิแตงไทย และคุณจันทน์ช่วยกันล้างกระติกใส่น้ำกันอีกรอบ แล้วช่วยกันเติมน้ำแข็งจนเต็มทุกกระติก คนตัวเล็ก เดินไปลากถังน้ำออกมา แต่เจ้าตัวกลับรู้สึกว่าเหมือนโดนอะไรกัดที่ข้อเท้า
“โอ๊ย~~”
“คุณจันทน์!! เป็นอะไรอ่ะ”
“เหมือนอะไรกัดอ่ะ”
“ไหน? มานี่ก่อน .. เห๊ย! ตะขาบ”
ความวุ่นวายเกิดขึ้นทันที หลังจากที่กะทิตะโกนคำว่า ‘ตะขาบ’ จบลง ตะขาบตัวใหญ่เลื้อยออกมาจากจุดที่คุณจันทน์ยืนอยู่ กะทิรีบดึงคุณจันทน์ให้เข้ามายืนข้างตัวเอง
“คุณจันทน์~ ขา เราขอดูขาหน่อย โดนตะขาบกัดหรือเปล่า”
“กะทิ .. เราปวด ปวดจัง”
“ไปหาหมอดีกว่า พี่ว่า .. ใครไปตามพี่ต้นที เอารถออกไปโรงพยาบาลด่วนเลย”
“หนูไปเองค่ะ กะทิ อยู่กับคุณจันทน์นะ”
แตงไทยรีบวิ่งไปตามพี่ต้นทันที เพราะคุณจันทน์เหมือนจะปวดมากจริงๆ ปากก็ตะโกนเรียกพี่ต้นไปตลอดทาง เสียงของแตงไทย ทำให้ฟรานซ์และภูผาวางมือจากงานที่กำลังทำอยู่
“แตงไทย โวยวายอะไร .. แล้วหายไปไหนกันมา”
“ฟะ .. ฟรานซ์ ฟรานซ์ .. คุณจันทน์ จันทน์ถูก ตะขาบกัด”
“ห๊ะ! อยู่ไหน คุณจันทน์อยู่ไหน”
“โรงครัว”
“ผา~ .. ปะ ไปตามพี่ต้นที ไปโรงพยาบาล เอาคุณจันทน์ไปโรงพยาบาล”
แตงไทยดึงมือภูผาที่จะวิ่งไปกับฟรานซ์ให้ไปตามพี่ต้น เพราะเจ้าตัววิ่งมาจนเหนื่อยหอบ ภูผาวิ่งไปอีกทาง ส่วนฟรานซ์วิ่งทางโรงครัวอย่างรีบเร่ง แตงไทยถึงกับทรุดลงไปกองกับพื้น
ฟรานซ์วิ่งมาถึงโรงครัว เห็นหลายคนกำลังรุมคนตัวเล็ก มีพี่ผู้หญิงช่วยกันเอาน้ำสะอาดล้างขาคุณจันทน์อยู่ ฟรานซ์เดินเข้าไปเห็นว่าหน้าคุณจันทน์เริ่มแย่จากอาการปวด เขาไม่รู้ว่ามันปวดแค่ไหนแต่ที่เขารู้ว่าคนตัวเล็กคงไม่เคยปวดแบบนี้มาก่อนแน่นอน
“ฟรานซ์ .. ฟรานซ์มาแล้ว พาคุณจันทน์ไปหาหมอด่วนเลย”
“ฟะ ฟรานซ์ เราปวด”
“อดทน .. กูพาไปหาหมอ”
“ยะ อย่าบอกพี่ไอดินนะ”
“เออ! อย่าพูดมากไปหาหมอก่อน”
ระหว่างทางไปโรงพยาบาลอาการของคุณจันทน์เริ่มหนักมากขึ้น คุณจันทน์บอกว่าหายใจไม่ออก พี่ต้นจากที่ขับรถเร็วอยู่แล้วยิ่งเหยียบคันเร่งเร็วกว่าเดิม ภูผาและฟรานซ์มองหน้ากันเริ่มร้อนรนและเป็นห่วงคนตัวเล็กมากขึ้น
รถยังจอดไม่สนิทเท่าไรนัก ภูผาเปิดประตูวิ่งไปตามเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลทันที แล้ววิ่งมารออุ้มคนตัวเล็กที่ตอนนี้เหงื่อออกเต็มตัว หายใจหอบ ปากบางอ้าหอบเอาอากาศเข้าปอดอย่างยากลำบาก ผิวตามแขนตามขาเริ่มมีลมพิษขึ้นทั่วไปหมด จากผิวที่ขาวเนียนกลับเต็มไปด้วยรอยแดงจากผื่นลมพิษ
“ คุณจันทน์ คุณจันทน์ .. ถึงแล้ว อดทนนะ”
“ญาติรอข้างนอกนะคะ .. บลา บลา”
“ไอ้ฟรานซ์ มึง เข้าไม่ได้ .. มึง ฟรานซ์!!”
ฟรานซ์ที่ไม่ได้ยินเสียงของเจ้าหน้าที่ของห้องฉุกเฉินพูดเลย พยายามจะเดินตามเข้าไปด้านในพร้อมคุณจันทน์ที่นอนกระสับกระส่ายไปมาอยู่บนเตียงเข็นคนไข้ พยายามจะเดินฝ่าเจ้าหน้าที่ตามที่ยืนดันคนตัวโตอยู่
“ไอ้ผา .. กู~ กูเป็นห่วงคุณจันทน์”
“กูรู้ ทุกคนเป็นห่วงคุณจันทน์หมด .. แต่มึงต้องตั้งสติ คุณจันทน์ถึงมือหมอแล้ว”
“ไอ้ฟรานซ์ ไอ้ผา .. น้องเป็นยังไงบ้างวะ”
“เข้าห้องฉุกเฉินไปแล้วพี่ต้น .. คงต้องรอหมอแจ้งอีกที”
ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วที่คนตัวเล็กอยู่ในห้องฉุกเฉิน มีเจ้าหน้าที่เดินเข้าเดินออกกันให้ขวักไขว่ ฟรานซ์นั่งไม่ติดเดินไปเดินมา กะทิแตงไทยพี่แป้งและพี่เอ็มหัวหน้าชมรมมาถึงพอดี
“ฟรานซ์~ คุณจันทน์เป็นไงบ้าง?”
“ยังอยู่ข้างในอยู่เลย”
“เราเชื่อว่าคุณจันทน์จะไม่เป็นไร.. ฟรานซ์อย่าเพิ่งคิดมากนะ”
ฟรานซ์พยักหน้ายิ้มรับกะทิที่เดินมานั่งอยู่ข้างกายแล้วเอ่ยให้กำลังใจ อีกข้างก็เป็นแตงไทยที่พยักหน้าแล้วยิ้มให้เช่นกัน เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออกมา
“หมอ .. หมอ เพื่อนหนูเป็นไงบ้างคะ”
“คนไข้ช็อคครับ ความดันต่ำ หมอต้องบอกตามตรงว่ายังมีความเสี่ยงอยู่ คาดการว่าแพ้พิษของสัตว์ที่กัดอย่างรุนแรง อาการยังถือว่าไม่ดีเท่าไร .. หมออยากทราบรายละเอียดเพิ่มเติมครับ ... ~~”
“ช็อคเหรอ~”
“ฟรานซ์ ไอ้ฟรานซ์ ..”
เหมือนว่าสติของฟรานซ์หลุดไปกับคำพูดคำนั้นของคุณหมอ กะทิกับแตงไทยรับหน้าที่เล่าเรื่องทั้งหมดให้คุณหมอฟัง ภูผาพาฟรานซ์ไปนั่งสงบสติอีกฟากหนึ่ง
“ผา~ .. กูต้องทำยังไงวะ ไอ้คุณช็อคช็อคคุณจันทน์ไม่เคยเจ็บ ไม่เคยป่วยแบบนี้”
“ฟรานซ์~ มึงต้องบอกที่บ้านคุณจันทน์แล้วล่ะ”
“กู~”
“กูว่า มันเรื่องใหญ่กว่าที่เราคิดแล้ววะ”
. . .
. .
.
เกือบห้าชั่วโมงที่ไอดินและพฤกษ์ ไม่ได้ออกมาจากห้องประชุมเลย หลังจากที่ไอดินเสนอหัวข้อผ่าน แก้ไขงานตามที่อาจารย์ที่ปรึกษาสั่งเพิ่มเติม ต่อมาคือหัวข้อของไอ้พฤกษ์ต่อ ที่เขามีหน้าที่ช่วยจด ช่วยกันจำ เพื่อนำไปแก้ไขได้อย่างครบถ้วน เขาและพฤกษ์ และเพื่อนในเอกอีกหนึ่งคน เป็นสามคนสุดท้ายของวันนี้ เมื่อเช้า ฟรังซ์ ปัณณ์ และแมค เสนอหัวข้อผ่านไปแล้ว
“ขอบคุณครับอาจารย์”
“แก้ไขตามที่บอก คำแนะนำจากอาจารย์เสรี นำมาเพิ่มเติมด้วย อีกสักสองเดือนผมขอดูอีกทีนะ”
“ได้ครับ .. ขอบคุณมากครับ”
หลังจากที่อาจารย์ออกจากห้องประชุมไป ฟรังซ์รีบวิ่งเข้ามาหาเพื่อนทันที ไอดินกำลังเก็บอุปกรณ์ส่วนกลางเข้าที่เดิม พฤกษ์เก็บเอกสารเตรียมกลับบ้านกันซัก
“อ้าว! มึง หน้าเครียดกันจังวะ .. เป็นไร”
“ไอ้พฤกษ์ มึงอย่าเพิ่ง! .. ไอ้ดิน เก็บของเสร็จยัง?”
“อืม~ ทำไม”
“มึงตั้งสตินะ ฟังกู!”
“...”
“คือว่า คุณจันทน์ .. ดะ”
“คุณจันทน์ทำไม??”
ฟรังซ์ยังพูดไม่จบประโยคดี ไอดินทิ้งของในมือแล้วพูดสวนขึ้นมาทันที ขายาวเดินเข้าไปฟรังซ์เหมือนกระโจนเข้าใส่ ยืนจ้องหน้าเพื่อนด้วยหัวใจที่เต้นรัว
“ไอ้ดิน .. คุณจันทน์ช็อค แพ้พิษตะขาบที่กัด .. ไอ้แมค!! มึงจับมัน จับมันก่อน .. ไอ้สัสเอ๊ย”
“ไอ้ดิน หยุด .. ไอ้เหี้ย”
“ปล่อยกู! พวกมึงปล่อยกู ปล่อย!!”
“ไอ้ดิน! ไอ้สัส มึงตั้งสติ .. สติ!!”
“กูจะไปหาคุณจันทน์ .. ไอ้แมค มึงปล่อยกู!”
“ไอ้เหี้ยเอ๊ย .. มึงรู้รึไงน้องอยู่ไหน กูบอกให้ตั้งสติไง”
ไอดินถูกแมคและพฤกษ์จับไว้คนละข้าง ฟรังซ์เข้าใจความรู้สึกของเพื่อนเป็นอย่างดี เพราะตอนที่เขาได้รับโทรศัพท์จากน้องชายตัวเอง เขาก็แทบไม่มีสติเหลืออยู่เหมือนกัน คุณจันทน์ไม่เคยเป็นอะไรหนักหนามาก่อน อย่างมากก็แค่ไข้หวัด แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่
“มึงฟังกู .. ตอนนี้คุณจันทน์กำลังย้ายโรงพยาบาล พี่จอมทัพจัดการเรียบร้อยแล้ว”
“...”
“มึงพร้อมหรือยัง .. จะได้ไปหาคุณจันทน์ด้วยกัน”
“น้อง~ .. เป็นยังไง”
“ความดันต่ำมาก ช็อคเพราะพิษตะขาบ อาการยังไม่ดี หมอบอก .. ห้าสิบห้าสิบ”
“...”
ไอดินทรุดลงไปกองกับพื้น เรี่ยวแรงที่มีมันมลายหายไปหมด มันปวดตรงที่ใจ เขาไม่รู้ว่าตัวเองเหมือนจะขาดใจ เหมือนหัวใจจะหยุดเต้น น้ำตาลูกผู้ชายที่ไม่ได้หลั่งมานาน ไหลเป็นสายอาบสองข้างแก้ม
“อะ ไอ้ดิน~”
“...”
“น้องไม่เป็นอะไร .. น้องต้องไม่เป็นอะไร มึงเชื่อกูสิ”
แล้วพบกันใหม่
Talk : เฮลลลลลลลล โหลลลลลลลลล
เป็ดมาแล้วทุกคน .. กราบขออภัยที่หายไปนาน หายแบบนึกว่าตายไปแล้วใช่มั้ย?
ใจไม่ได้ ฟีลไม่มา .. (จริงๆตามผู้ชายอยู่ 555)
แล้วจะรีบมาอัพตอนต่อไปนะ .. ขอบคุณนะทุกคน!!!!
** ไม่ได้ตรวจคำผิดเลย ถ้ามีขออภัยเป็นอย่างสูงนะ **
-
ง่าาา สงสารคุณจันทร์ สงสารพี่ดินด้วย
-
:pig4:
:3123:
-
:serius2: คุณจันทร์อย่าเป็นอะไรนะ