^ ง่ะ ไหงง้านละค้าคุณ kakuro เก๊ามะได้เป็นเจ้าบุญทุ่มแบบตาเป้นะ 
แทบจะอัพกันแบบเรียลไทม์เลยทีเดียว ต่างกันตรงที่ชีวิตจริงตอนนี้มันไม่ใช่ช่วงปิดเทอมหนึ่งเหมือนในเรื่องลำนำรักสีรุ้ง – ระหว่างปิดเทอม 4(ต่อเนื่องจากเหตุการณ์ตอน 3 เมื่อวาน)
เวลาก่อนแปดโมงเช้าเล็กน้อย น้องหว้ากำลังเตรียมตัวจะออกไปเรียนกวดวิชาเพราะมีเรียนตอนเก้าโมง ยังไม่ทันจะใช้เจลเซ็ทผมเสร็จก็ได้ยินเสียงเคาะประตูห้องเลยรีบป้ายเจลที่เหลือบนหัวแบบลวกๆ พอเดินไปเปิดประตูก็เห็นพี่ชายยืนอยู่ด้วยสีหน้าเหมือนคนนอนไม่พอ
หว้า: พี่วิว? กลับมาหอทำไมเนี่ย?
วิว: (ขมวดคิ้ว) กลับมาอาบน้ำแต่งตัวจะได้ไปทำงานน่ะสิ เมื่อคืนพี่ไม่ได้ตั้งใจจะไปค้างที่อื่นนี่ เสื้อผ้าก็ไม่ได้ติดไปเปลี่ยน เดี๋ยวต้องรีบหน่อยเพราะเพื่อนรอจะไปส่งอยู่ข้างล่าง (เดินเบียดน้องชายที่ตัวเตี้ยกว่าเข้าไปในห้องแล้วตรงไปเปิดตู้เสื้อผ้า)
หว้า: หือ? เพื่อนมารอไปส่ง? พี่เป้อะเหรอ?
วิว: (เอี้ยวคอมองคนถามพลางถอดเสื้อตัวที่ใส่ตั้งแต่เมื่อวานออกโยนลงตะกร้า) ...ทำไมถึงคิดว่าเป็นหมอนั่นล่ะ?
หว้า: (คิดในใจว่านอกจากขานั้นแล้วจะมีคนอื่นเรอะ? แต่ก็ปั้นยิ้มไร้เดียงสาตอบ) ก็ไม่มีอะไร...แค่เห็นว่าพี่วิวสนิทกับพี่เป้ที่สุดเท่านั้นแหละ งั้นเดี๋ยวหว้าออกไปเลยก็แล้วกันนะ
วิว: อ้าว เดี๋ยวสิ รอพี่อาบน้ำแต่งตัวก่อนแล้วค่อยไปด้วยกันก็ได้ เดี๋ยวให้หมอนั่นแวะไปส่งน่าจะเร็วกว่า (เอาผ้าขนหนูมาพันรอบเอวก่อนจะก้มลงถอดกางเกง)
หว้า: (รีบหันหลัง ตั้งแต่รู้ว่าพี่ชายมีแฟนเป็นผู้ชายแล้วไม่ค่อยกล้ามองตอนพี่โป๊ กลัวแฟนพี่รู้แล้วจะมาดุเอา) ไม่รอดีกว่าเดี๋ยวไปสาย พี่วิวจะได้ไม่ต้องรีบอาบน้ำด้วย หว้าไปก่อนละ
หลังจากลงลิฟต์มาถึงข้างล่าง เด็กชายหว้าก็เดินสะพายกระเป๋าและยิ้มยิงฟันไปหาคนที่ยืนสูบบุหรี่พิงรถอยู่ที่ลานจอดหน้าหอ คนที่ยืนอยู่เหลือบมาเห็นเลยส่ายหน้ายิ้มๆ
เป้: จะเอาอะไร ไอ้ตัวแสบ?
หว้า: (ห่อปากพ่นลม) โห่พี่เป้ เรียกซะเสียเลย เมื่อวานผมอุตส่าห์ยอมร่วมมือไม่ไปเป็น กขค. ให้แล้วนา แถมแทนที่จะมาส่งพี่ชายผมตั้งแต่เมื่อคืนก็กลายเป็นมาส่งเช้าซะอีก รักพี่ผมจริงก็ถนอมกันหน่อยสิ
เป้: (พ่นควันบุหรี่พลางเหลือบตามองขึ้นไปทางระเบียงห้องของวิว จากนั้นก็ยิ้มมุมปาก) เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอก ไม่มีใครรักแล้วก็ถนอมพี่ชายหว้าได้เท่าพี่แล้วล่ะ
หว้า: (ฮึ่ม หมั่นไส้พี่เขยผิดไหมวะเนี่ย? เฮ่ย ไม่ได้ๆ ยังต้องอาศัยเป็นอู่เงินอู่ทองอยู่) ว่าแต่พี่เป้ เมื่อกี้ผมรีบไปหน่อยเลยลืมขอค่าขนมจากพี่วิวอะ จะให้กลับขึ้นไปขอตอนนี้ก็เดี๋ยวจะไปเรียนสาย...พี่เป้ช่วยสงเคราะห์น้องชายของแฟนสุดที่รักหน่อยสิครับ (ขอไปก็พนมมือไหว้ด้วยท่าทางที่คิดว่าน่าเอ็นดูที่สุด เพราะปกติหว้าได้ค่าขนมเป็นรายวัน เนื่องจากพ่อกับแม่ไม่ไว้ใจเลยโอนเงินมาให้วิวเก็บไว้ให้แทน)
เป้: (หันกลับมาเหล่มองคนขอ ก่อนจะคาบบุหรี่ไว้มุมปากแล้วหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาส่งแบ๊งค์สีแดงให้หนึ่งใบแบบตัดรำคาญ)
หว้า: (ตอนแรกยิ้มแต้ แต่พอเห็นว่าได้ร้อยเดียวก็ทำหน้ามุ่ย) เฮ่ย! ร้อยเดียวเองเหรอพี่เป้? น้อยไปป่าว?
เป้: แล้วปกติพี่เราเขาให้เยอะกว่านี้รึไง เอ้านี่ ให้ค่ารถเพิ่มอีกห้าสิบบาท เป็นเด็กเป็นเล็กไม่ต้องใช้เยอะนักหรอก เดี๋ยวเย็นนี้ก็ต้องมากินข้าวกับพวกพี่อยู่ดี อายุแค่นี้ได้เท่านี้ก็ดีถมไปแล้ว
หว้า: (หรี่ตา ทำปากยื่น ไม่ยอมจำนนต่อเหตุผล) งก! เห็นแก่พี่วิวหรอกนะ วันนี้ยอมให้เท่านี้ก่อนก็ได้ เดี๋ยวเย็นนี้จะสั่งข้าวกับของหวานกินให้หนำเลยคอยดู๊ (รีบเผ่นหนีหลังเห็นสายตาคนให้เงิน)
ตอนระหว่างปิดเทอมนี่มันจะอีกกี่ตอนถึงจะจบนะเนี่ย? 
หัวข้อ: ลำนำรักสีรุ้ง ตอนพิเศษ ของขวัญวันปีใหม่ p.47 (29/12/56) (อ่าน 463966 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก