หัวข้อ: ❤ คุณคนเดียวกัน ❤ [ตอนที่ 27 End]★06/04/21★ P:19

[ซีเนียร์]

ติดตามจ้า 

[Peterpanmama]

มารอแล้วเด้อ

[darin]

บทนำ
ก็แค่ซวยนิดหน่อย

   


“ไอ้คิน!”
   
“อะไร..”
   
ผลั้ว!!
   
หมัดเน้นๆ พุ่งเข้าที่หน้า ผมร่วงลงไปนอนกับพื้นอีกนิดก็จะนับดาวอยู่แล้ว ดีที่ยังมีสติรีบลุกขึ้นมาก่อนโดนกระทืบ
   
“เหี้ยอะไรของมึ..”
   
ไอ้ตัวใหญ่ไม่ฟังอะไรทั้งนั้นพุ่งหมัดเข้าหาผมก่อนจะทันได้พูดจบประโยค ดีที่คราวนี้ผมตั้งหลักรออยู่แล้วจึงฉากหลบแล้วสวนกลับไปเน้นๆ เล่นเอาไอ้ตัวใหญ่ถึงกับเซ ก่อนที่ไอ้ตัวเล็กจะพุ่งเข้ามาหา ผมใช้เท้ายันโครมเข้าไปกลางลำตัว ก้มหัวหลบหมัดไอ้ตัวใหญ่ สวนกลับไปได้อีกหนึ่งดอก เมื่อโดนหมัดไปเน้นๆ จึงไม่มีใครกล้าบุ่มบ่ามเข้ามาอีก
   
ไอ้ตัวใหญ่จดๆ จ้องๆ แต่คงเห็นแล้วว่าผมไม่ใช่หมูในอวย จึงประกาศก้องออกมา
   
“กูแค่มาเตือน อย่าเสือกไปยุ่งกับผู้หญิงของคนอื่น”
   
“แย่งห่าอะไรของมึง”
   
ดูเหมือนอีกฝั่งคงอยากทำธุระให้เสร็จๆ ไปจึงไม่ยอมตอบคำถามของผม
   
“จำเอาไว้! คราวหน้ามึงจะไม่โชคดีแบบนี้”
   
พอไอ้ตัวใหญ่เริ่มเดินถอยหลังแต่มือยังชี้หน้าผมอยู่ ไอ้ตัวเล็กก็จ้ำอ้าวนำไปก่อน
   
“เดี๋ยวสิวะมาคุยกันให้รู้เรื่อง” ดูเหมือนเสียงของผมเป็นสัญญาณเร่งให้ทั้งสองคนเดินเร็วขึ้น ผมกำลังจะตามไปแต่ได้ยินเสียงเรียกด้วยความตกใจดังขึ้นเสียก่อน
   
“คิน! เป็นอะไรหรือเปล่า”
   
ผมหันไปมอง ยิ้มให้ปายเพื่อนสนิทของผมที่รีบวิ่งเข้ามาหา ยกมือขึ้นเช็ดเลือดออกจากมุมปาก
   
“ไม่เป็นไร แค่นี้สบายมาก”
   
“แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น”
   
“กูก็ไม่รู้เหมือนกัน ยืนอยู่ดีๆ ก็โดนต่อย มันบอกกูไปยุ่งกับผู้หญิงของใครสักคนนี่แหละ”
   
ผมสบตากับปายก่อนดวงตาจะเบิกกว้างขึ้นมา
   
“ไอ้เหี้ยคิน!”
   
ผมอยากด่ามากกว่านี้แต่ไม่สะดวกปาก เพราะไอ้เหี้ยคินที่ผมพูดถึงดันมีชื่อเล่นและชื่อจริงเหมือนกับผมเป๊ะๆ แถมยังเรียนคณะเดียวกัน ปีเดียวกันอีกด้วย
   
ตั้งแต่เข้าปีหนึ่งมาไอ้หมอนี่ก็หาเรื่องให้ผมไม่หยุดหย่อน มันเริ่มจากเหตุการณ์เล็กๆ ก่อน เมื่อเพื่อนสนิทสมัยมัธยมกลับบ้านที่ต่างจังหวัดและแวะเอาของที่บ้านผมฝากมา มาให้ที่คณะ แต่เพราะอาจารย์ปล่อยช้าผมจึงส่งข้อความบอกเพื่อนว่าให้ฝากรุ่นพี่ที่นั่งอยู่ใต้ตึกไว้เดี๋ยวผมลงไปเอา ฝากใครไว้ให้ส่งข้อความมาบอก เมื่อผมเลิกเรียนแล้วจึงลงไปหารุ่นพี่ตามที่เพื่อนส่งชื่อมาให้ ปรากฏว่าของทั้งกล่องที่แม่ฝากมาให้ถูกส่งต่อให้ไอ้หมอนั่นหมดแล้ว ผมไม่โกรธรุ่นพี่หรือเพื่อน เพราะเมื่อเอ่ยชื่อคิน ภาคินแล้วผมมั่นใจว่าคนทั้งคณะคงคิดถึงหมอนั่นมากกว่าผม เพราะความโดดเด่นมันแตกต่างกัน เรื่องนี้ผมผิดเองที่ลืมนึกถึง แต่เมื่อผมไปทวงของคืนกลับได้รับคำตอบว่ายกให้คนอื่นไปแล้วเพราะไม่คิดจะกิน คำตอบสั้นๆ ทำให้ผมหมายตัวไอ้หมอนี่เอาไว้ แต่จะบอกว่าอีกฝ่ายผิดก็พูดได้ไม่เต็มปาก ในเมื่อเจ้าตัวคิดว่าของกล่องนั้นเป็นของสาวที่ตัวเองไม่ได้สนใจฝากไว้ให้ ผมจึงยอมถอยแต่โดยดีแม้จะโมโหแค่ไหนก็ตาม
   
แต่เรื่องมันไม่ได้หยุดลงเพียงแค่นั้น ไม่ว่าหมอนั่นไปทำอะไรไว้ความซวยมักตกที่ผมเสมอ อย่างเช่นวันนี้
   
“แม่งเอ๊ย” ผมพูดด้วยความหงุดหงิด ปายมองผมด้วยสายตาเห็นใจ
   
“ไอ้คนจ้างมันจะขี้เกียจอะไรขนาดนั้นวะ รูปสักใบจะหาให้ดูไม่ได้เลยเหรอ” ผมบ่นไปถึงคนจ้างที่ส่งสองคนนั่นมา
   
“ใครจะไปคิดว่าคิน ภาคิน วิศวะฯปีสองจะมีสองคน”
   
“ปาย!”
   
“ฮ่าๆ กูขอโทษ” ปายหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าของผม ก่อนสายตาจะเปลี่ยนเป็นเป็นห่วงแทน
   
“ไปทำแผลหน่อยไหมเหมือนปากมึงจะแตกเลย”
   
“ไม่เป็นไรกูอยากไปที่อื่นมากกว่า”
   
“ไปไหน”
   
“ไปหาไอ้เวรนั่น” ผมพูดชื่อไม่ได้เพราะพูดไปก็เหมือนด่าตัวเอง
   
“มึงจะไปทำไม ไปก็ไม่เห็นเคยเกิดประโยชน์อะไร นอกจากมึงจะไปเปลี่ยนชื่อ”
   
“ทำไมกูต้องเป็นคนเปลี่ยน กูไม่ใช่คนชอบสร้างเรื่อง”
   
“แต่หน้ามึงให้ไง”
   
ผมรู้ว่าปายกำลังกลั้นขำ เพราะดวงตาของเพื่อนพราวระยับเมื่อมองผม
   
ความแตกต่างของผมกับภาคินคือ ผมเป็นพวกหน้านิ่งเลยดูไม่ค่อยรับแขก ท่าทางห่ามๆ ทำให้คนคิดว่าผมพร้อมจะมีเรื่องเสมอ ขณะที่หมอนั่นหน้าตาเหมือนดารา รูปร่างเหมือนนายแบบ บุคลิกราวกับคุณชาย แถมยังขับรถหรูมาเรียนทุกวัน ภาพจำของผมกับหมอนี่จึงต่างกันราวกับฟ้ากับเหว
   
“ช่างมันเถอะเชื่อกู” ปายพยายามห้ามผมแต่ใครไม่โดนต่อยผิดตัวย่อมไม่รู้ว่าผมรู้สึกอย่างไร ผมจึงรับปากปายแล้วโดดไปหาหมอนั่นอยู่นี่
   

“ไปฟัดกับใครมา” ดวงตาขบขันที่มองมาเล่นเอาผมคันไม้คันมือขึ้นมาตงิดๆ
   
“มึงควรถามตัวเองมากกว่าว่ามึงไปทำอะไรไว้”
   
“ผมงั้นเหรอ” ริมฝีปากของคนตรงหน้ายกขึ้น “ไม่มีนี่”
   
“ไม่มีแล้วใครจะส่งคนมารุมสกรัมมึงวะ อย่างมึงไม่น่าหาผู้หญิงยากนี่หว่า เสือกไปยุ่งกับคนมีเจ้าของทำไม”
   
“เรื่องนี้นี่เอง” ดวงตาคู่นั้นเป็นประกาย มันดูกวนประสาทมากในสายตาผม
   
“เจ็บมากไหม”
   
“มึงอยากลองไหมล่ะ” ผมเงื้อหมัดขึ้น อีกฝ่ายหัวเราะ สอดมือสองข้างเข้าไปในกระเป๋ากางเกงด้วยท่าทางสบายๆ
   
“ขอโทษทีผมไม่คิดว่าหมอนั่นจะบ้าเลือด”
   
“โดนแย่งแฟนแบบนั้นนคงอยู่เฉยหรอก”
   
“เปล่าผมไม่ได้แย่ง แค่ชอบก่อนไม่ได้แปลว่าเป็นเจ้าของ”
   
“มึงนี่มัน!” ผมหมดคำจะพูด เดาว่าหมอนี่คงไปเตะตาปลาใครเข้า ไอ้คนจ้างคงเฝ้าผู้หญิงมานานๆ จู่ๆ ก็โดนฉกตัวไปถึงโกรธ
   
“ไปหาหมอไหม”
   
“ไม่ต้องแค่มึงไม่สร้างเรื่องให้กูอีกก็พอ”
   
“ผมไม่ได้ทำอะไร” ดวงตาติดรอยยิ้มนั้นทำให้ผมคันไม้คันมือขึ้นเป็นสองเท่า
   
“กูขออะไรอย่างเถอะ” ผมจ้องตาอีกฝ่าย
   
“อะไร”
   
“ถ้ามึงจะทำตัวแบบนี้ก็ช่วยไปเปลี่ยนชื่อที ถือว่ากูขอร้อง”
   
“หึ”

ร่างที่สูงกว่าโน้มตัวเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว กระซิบที่ข้างหูก่อนหมุนตัวเดินจากไป โดยมีสายตาลุกเป็นไฟของผมมองตามหลัง

“หายไวๆ นะครับคิน” เสียงทุ้มยังดังอยู่ในหู สักวันผมจะฆ่าไอ้หมอนี่ให้ตายคามือ
   
:::: ♥ TBC ♥::::
Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[หมอตัวเปียก]

ชื่อเหมือนกันต้องคู่กันใช่ไหม

[HanATarO]

คงต้องพกเครื่องรางแล้วล่ะ คิน

[kawisara]

สงสารคินธรรมดา


หมั่นใส้คิมหล่อ


ทำให้คิมธรรมดาเจ็บตัว

[Gokusan]

อ่านแล้วโมโหแทน คือแบบ...เคยรู้สึกผิดสักนิดมั้ย ดูเหมือนไม่รู้สึกอะไรเวลาคนอื่นเดือดร้อนเพราะตัวเอง ให้เป็นเพื่อนด้วยยังต้องคิดก่อนเลยนะ...พูดแล้วขึ้น หึ่ย!!

[PrimYJ]

คือจะเรียกยังไงดี เพราะชื่อคินเหมือนกัน 555555
คินหล่อทำไมดูไม่สำนึกผิดเลยล่ะเนี่ย สงสารอีกคินเลย

[Ginny Jinny]

มีไรในกอไผ่เปล่า

[เป็ดอนุบาล]

ว้ายยยยยย!!!

น่ารักแนวกวนตีนกันนี่เอง

กวนไปกวนมาเดี๋ยวก็รักกัน..อิอิ❤️❤️

[arij-iris]

เปิดมาก็น่าสงสารเลย คิน 5555555

[somberness]

อีกหน่อยต้องเรียกนามสกุล 

[O-RA DUNGPRANG]

หัวร้อนแทนคนโดนต่อย    ต้องเจอกับปัญหาอีกกี่ครั้งกันนะคนโดนต่อย555เรียกแบบนี้ไปก่อนดีกว่า 

[sailom_orn]

  ซวยเลยทีนี้ โดนต่อยฟรี

[DrSlump]

 

[JokerGirl]

หัวร้อนแต่ทำอะไรไม่ได้5555

[areenart1984]

มีแนวโน้มจะรับเคราะห์ใหญ่หลาย ๆ ครั้ง 

[mystery Y]

ซวยมากเลยอ่ะ

[Wordslinger]

นี่ขนาดอ่านแค่นิยายยังรู้สึกร้อนๆ ในหัว ถ้าเป็นเรื่องจริงคงไม่รู้จะพูดยังไง คินอีกคนดูเหมือนจะเห็นการที่คิน(คนเล่าเรื่อง)ได้รับความเดือดร้อนเพราะเรื่องที่ตัวเองก่อเป็นเรื่องสนุกเลยค่ะ แม้ว่าจะเอ่ยถามว่าเจ็บไหม ไปหาหมอไหม แต่ก็เหมือนถามไปแกนๆ และคล้ายจะชอบใจเหลือเกินที่ทำให้คนอื่นเดือดร้อนได้ เขาอาจจะไม่ได้คิดว่าในทางกลับกัน, หากต้องมาอยู่ในฐานะของคินคนนี้บ้าง จะเป็นอย่างไร

ดิฉันว่าเขาน่าจะมีอะไรๆ เบื้องหลังแหละ และคิดว่าลักษณะนิสัยเช่นนี้จะเป็นตัวกระตุ้นให้ความสัมพันธ์ของคนชื่อเหมือนกันได้กระชับแน่นเข้าไปหากันมากกว่าเดิม ก็ต้องรอดูว่าเขาเป็นคนอย่างไรกันแน่ จะรู้จักเอาใจเขามาใส่ใจเรา หรือนึกถึงหัวอกคนอื่นบ้างหรือไม่ เฮ้อ...ก็ยังต้องพูดอีกรอบว่า อ่านแล้วยังโกรธแทน

ขอบคุณคุณดารินสำหรับบทนำของนิยายเรื่องใหม่นะคะ แค่เริ่มต้นก็สนุกแล้วค่ะ คิดว่าการปะทะกัน หรือการปสาทะของทั้งสองหนุ่มน่าจะมีอะไรเผ็ดๆ แสบๆ และแซบๆ อยู่มากทีเดียว จะรอตอนต่อไปค่ะ

[วายซ่า]

เรียกว่าหน้าตาเรียกความซวยเข้ามาหามากกว่ามั้ง.

กรรมของภาคินเถื่อน

[miikii]

 

[Jibbubu]

โกรธแทนคินว่ะ บอกเลยแม่งเป็นเราคงได้ต่อยคืนไปแล้วจริง ๆ เกลียดความไม่สน ไม่แคร์ของคินอีกคนจริง ๆ และที่บอกว่าหายไว ๆ นะ แม่งพูดเหมือนหยามกันสุด ๆ อ่ะ (เอ๊ะ!! หรือเราคิดไปเองวะ 555)

[snowboxs]

น่าสงสารคินน้อย
จะด่าอีกคนก็ไม่เต็มปาก
เพราะชื่อเดียวกัน 5555

[ซีเนียร์]

 

[Ac118]

คินคุณชาย ดูสนุกที่ได้แหย่คินหน้านิ่ง แหย่ไปแหย่มาเด่วก็ได้กันนน 

[darin]

ตอนที่ 1
พี่คิน น้องคิน

"ภาคิน"
   
"ครับ" เสียงตอบรับที่ดังขึ้นพร้อมกันทำให้อาจารย์หัวเราะออกมา
   
"โทษทีอาจารย์ลืมว่ามีชื่อเหมือนกัน ถ้าอย่างนั้นอาจารย์จะเรียกภาคินกิตกับภาคินเกียรติแล้วกันนะ”
   
“ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะดังเบาๆ มีนักศึกษาที่นั่งแถวหน้าใจกล้ายกมือขึ้น “เกลียดมากไหมครับอาจารย์”
   
“อาจารย์ไม่ได้ออกเสียงลอลิง เธออย่าแซวเพื่อน”
   
เพื่อนคนนั้นก็คือผมเอง เกียรติมาจากเกียรติสิริโยธินซึ่งก็คือนามสกุลของผม ส่วนนามสกุลหมอนั่นคือกิตติวริศกุล
   
“งั้นเอาเป็นว่าภา ภาคินกับคิน ภาคินแล้วกันนะง่ายดี” อาจารย์มองผมสลับกับไอ้หน้าหล่อ ก่อนที่นิ้วจะชี้ตรงมาที่ผม
   
"คนนี้ภา คนนั้นคิน"
   
ความเลื่อมล้ำทางหน้าตามันเป็นแบบนี้ จู่ๆ ผมก็ได้ชื่อที่เหมือนชื่อผู้หญิงมาเป็นของตัวเอง จะเถียงก็ไม่ได้เพราะผมไม่อยากได้เอฟ เลยได้แต่แช่งชักหมอนั่นที่ดันมีทั้งชื่อเล่นและชื่อจริงเหมือนผมอยู่ในใจ

   
"ภา"
   
"ไอ้ปาย ถ้ามึงอยากเป็นเพื่อนรักกูอยู่อย่าเล่นมุกนี้"
   
"ฮ่าๆ" ปายหัวเราะเสียงดังที่แหย่ผมสำเร็จ

"เอาน่าวิชาเดียวเอง"
   
"มึงแน่ใจเหรอ" ผมหันไปมองหน้าปาย
   
“แน่สิ”
   
“ไอ้ภา” เสียงเรียกมาพร้อมกับเสียงหัวเราะ ผมหันไปชูนิ้วกลางให้ก่อนหันกลับมามองหน้าปาย เราสบตากันนิ่งก่อนหัวเราะออกมาพร้อมกัน ไอ้เซ็งมันก็เซ็งอยู่หรอกแต่ก็อดขำไม่ได้
   
ตลอดเวลาเกือบสองปีที่ผ่านมาผมไม่มีปัญหากับการเรียกชื่อ ไม่เคยต้องมีชื่อสำรองหรือคำห้อยท้าย เพราะผมกับมันมักสวนทางกันเสมอ ตอนเข้าปีหนึ่งไอ้หน้าหล่อเข้ารับน้องแต่ผมไม่ได้เข้า เพราะดันเซ่อซ่าตกบันไดหอพักจนขาหัก รุ่นพี่จึงใจดีอนุโลมให้ผมพักฟื้นไม่ต้องเข้าร่วมกิจกรรมใดๆ พอเริ่มหายเป็นปกติผมกับมันก็เหมือนอยู่กันคนละโลกคนละกลุ่ม ถึงจะมีเรียนวิชาเดียวกันส่วนใหญ่อาจารย์ก็จะเรียกทั้งชื่อและนามสกุลเพื่อตัดปัญหา เพื่อนและรุ่นพี่ก็เรียกชื่อผมตามปกติ เพราะแทบจะไม่เคยเจอเราสองคนพร้อมกัน
   
“ไอ้คิน” เสียงเรียกด้วยชื่อที่ถูกต้องเรียกสายตาผมให้หันไปมอง ผมยิ้มให้เมื่อเห็นว่าเป็นรุ่นพี่ที่สนิทกัน
   
“ตกลงเมื่อวานเอ็งเจอเพื่อนไหมวะ”
   
“เพื่อน?” ผมเลิกคิ้วขึ้น “ใครพี่”
   
“คงไม่ใช่เพื่อนหรอกกูแค่ไม่รู้จะเรียกว่าอะไร มากันสองคนมาถามหาคนชื่อคิน ชื่อจริงภาคินอยู่ปีสอง เมื่อวานกูไม่เห็นมึงเลยให้ไปถามพวกปีสองเหมือนกัน ตกลงได้เจอไหมวะ”
   
ผมแสยะยิ้มก่อนพูดด้วยเสียงรอดไรฟัน “เจอสิพี่ นี่ไง” ผมยกมือขึ้นชี้แผลที่มุมปาก
   
“เฮ้ย!” พี่นทมองผมด้วยสีหน้าตกใจ “ตกลงมาหาเรื่องมึงเหรอวะ กูก็ตงิดๆ อยู่แล้วเชียว”
   
“มาหาผมแต่ไม่ใช่เรื่องของผมหรอกพี่ เรื่องดีๆ คิดถึงแต่ไอ้ภาคินหน้าหล่อกัน เรื่องเมาตีนลงผมทุกที”
   
“มึงเป็นไรมากหรือเปล่าวะ”
   
“เปล่าพี่ อย่างที่เห็นเลย แค่โมโหไอ้เวรนั่นแม่งทำคนอื่นเจ็บตัวไม่มีสำนึกสักนิด”
   
“มันไม่ขอโทษมึงเหรอ”
   
ผมชะงักจะบอกว่าไม่ขอโทษก็ไม่เต็มปาก เพราะก็ได้ยินไอ้หน้าหล่อมันพูดอยู่เต็มสองหุ จะด่าว่ามันไม่สนใจรึมันก็ถามว่าผมเจ็บไหมแถมจะพาไปหาหมออีก”
   
“ว่าไง”
   
“ก็ขอโทษแต่ขอโทษแบบหน้าตากวนตีนฉิบหาย” ในที่สุดผมก็ได้ข้อสรุป
   
“กูเข้าใจมึงนะแต่ไอ้คินมันก็เป็นแบบนั้น อย่าไปถือสาเลยว่ะ จริงๆ แล้วมันเป็นคนดีนะ”
   
“พี่ฝันอยู่หรือเปล่า”
   
“ฮ่าๆ มึงนี่ เกลียดมันเข้าไส้เลยใช่ไหม”
   
“ผมว่ายิ่งกว่านั้นมั้ง ฆ่าได้ฆ่าไปแล้ว”
   
“หึๆ อย่าให้ถึงขนาดนั้นเลยวะ มันก็แค่พวกตั้งกำแพงสูง แต่ถามกูกูว่ามันน่าสงสาร”
   
“พูดผิดพูดใหม่ได้นะพี่”
   
“ไม่ผิดหรอก ถ้ามึงรู้จักมันมากพอมึงจะรู้เอง”
   
“ผมยังไม่เห็นเลยว่ามันน่าสงสารตรงไหน”
   
“ตรงที่รวย”
   
“โห ถ้าอย่างนั้นผมก็อยากน่าสงสารมั้ง”
   
“เอาเถอะกูก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง เอาเป็นว่ามันไม่ได้เลวร้ายอะไรมากหรอกเชื่อกู”
   
“จะพยายามแล้วกันนะพี่ แต่ตอนนี้ทำใจเชื่อไม่ลงว่ะ”
   
“ตามใจมึง กูไปแล้วนัดไอ้จ๊อบไว้”
   
“ไปไหนกันพี่”
   
“เอาไว้ให้ปากมึงหายก่อนเถอะแล้วค่อยแดก”
   
พี่นทตบบ่าผมก่อนแยกตัวไป ผมหันไปมองหน้าปาย เพราะความสนิทกันจึงทำให้รู้ใจกัน
   
“อย่าบอกนะว่ามึงเชื่อพี่นท”
   
“ไม่ถึงขนาดนั้นกูก็แค่คิด”
   
“คิดอะไรของมึง”
   
“คิดว่าทุกอย่างมันอาจมีเหตุและผลก็ได้”
   
“พอๆ อย่าเพิ่งเทศนาธรรมกู ไปหาอะไรกินก่อนหิวจะตายแล้ว”
   
ผมกอดคอปาย เลิกใส่ใจเรื่องไอ้หมอนั่น ขอแค่ไม่พาความซวยมาให้ผมอีกเป็นใช้ได้   

• • • • •

“กลับหอเลยนะ” ปายถามผมหลังจากหมดชั่วโมงสุดท้าย เราสองคนมาสนิทกันได้เพราะอยู่หอเดียวกันห้องติดกัน เป็นหอพักที่อยู่ด้านหลังมหา’ลัย ในซอยเล็กๆ ที่คล้ายกับซอกหลืบมากกว่า แต่ข้อดีคือมันประหยัดเงิน
   
“กลับเลย” ผมพยักหน้า ช่วงนี้ยังไม่อยากออกไปไหน ไม่ใช่เพราะแผลที่ปากแต่เพราะเงินใกล้หมดเต็มที ใกล้สิ้นเดือนก็เหมือนจะสิ้นใจ
   
ผมกับปายเดินไปทางด้านหลังคณะ เพื่อลัดเลาะไปยังประตูที่ใกล้กับหอพักที่สุด เมื่อใช้ชีวิตอยู่ในมหา’ลัยนานพอคุณก็จะรู้จักทางลัดดีแม้ว่ามันจะซอกซอนแค่ไหนก็ตาม
   
“เสียงอะไรวะ” ปายหันมามองผม
   
“กูว่าท่าไม่ดีแล้วไปดูดีกว่า” ผมวิ่งนำหน้าปายเข้าไปในลานจอดรถ ตรงไปยังที่มาของเสียงในจุดที่เป็นมุมอับ
   
“ไอ้คินนี่หว่า” ผมพูดแค่นั้นก่อนพุ่งตัวเข้าไปช่วยอีกฝ่าย ถึงจะเกลียดมันแค่ไหนแต่สามรุมหนึ่งก็หมาหมู่เกินไป
   
“กูก็นึกว่าใคร” ผมยิ้มเมื่อไอ้ตัวใหญ่หันมาประจันหน้า
   
“มาสองกลับไปเป็นหมา เลยมาสามแทนเหรอ”
   
“วอนแล้วมึง!”
   
ผมระวังตัวอยู่แล้วเมื่อหมัดแหวกอากาศเข้ามาหา ผมยกแขนขึ้นตั้งการ์ดรับหมัดก่อนสวนกลับด้วยหมัดล้วนๆ ไม่ปนอย่างอื่น
   
“เก่งแต่ลอบกัดคนลับหลังเหรอวะ” ผมยิ้มเยาะอีกฝ่าย
   
“ไอ้คินระวัง!” เสียงของปายที่เพิ่งมาถึงทำให้ผมตื่นตัว เพิ่งคิดได้ว่ามันไม่ได้มาคนเดียวแต่ถึงตอนนั้นก็ไม่ทันแล้ว เพราะทันทีที่ผมหมุนตัวกลับไปก็เห็นหมัดพุ่งเข้ามาหา ผมเตรียมพร้อมรับแรงกระแทกเต็มที่ ซึ่งมันก็เกิดขึ้นจริงแต่ไม่ใช่กับผมเพราะไอ้คนที่ผมไม่ชอบขี้หน้าที่สุดดันเอาหน้าหล่อๆ ของมันมาขวางไว้ ผมไม่รู้ว่าไอ้คินมาได้ยังไงเห็นอีกทีหน้ามันก็สะบัดแล้ว
   
“เหี้ยเอ๊ย” ผมตะโกนเสียงดัง พุ่งตัวเข้าหาคนชก มีปายตามเข้ามาสมทบอีกคน เห็นมันตัวเล็กแบบนั้นต่อยเก่งไม่เป็นสองรองใคร พอกลายเป็นสามต่อสามอีกฝ่ายก็ล่าถอย ไม่ใช่ล่าถอยธรรมดา เรียกว่าล่าถอยแบบไม่เหลือมาดเลยมากกว่า
   
“ไม่แน่จริงนี่หว่า” ผมส่ายศีรษะ หันไปมองปายก่อนเป็นอันดับแรก เมื่อเห็นว่านอกจากเหงื่อที่ท่วมตัวแล้วเพื่อนก็ดูปลอดภัยดี ผมจึงหันไปหาตัวต้นเหตุ
   
“ยังไงมึง โดนตามตัวเจอจนได้”
   
“หึ” เสียงหัวเราะหลุดออกมาจากลำคอของอีกฝ่าย ริมฝีปากยกยิ้ม สีหน้าเรื่อยเฉือยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่หางตาแตก มุมปากแตกจนมีเลือดออก
   
“เป็นอะไรมากหรือเปล่า” เสียงที่ถามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้มาจากผมแต่เป็นปาย เพียงแต่คนแย่งตอบคือผมเอง
   
“มันจะเป็นอะไร เป็นโง่น่ะสิ” คำอุทานที่ผมพูดไปก่อนหน้าว่า..แม่งเอ๊ย ผมไม่ได้ด่าคนชกแต่ด่าไอ้หมอนี่ต่างหาก
   
“โง่หรือเปล่าเอาหน้ามารับทำไม”
   
“ผมขี้เกียจให้คุณบ่นเรื่องโดนชกผิดตัว” สายตาคนตอบติดรอยยิ้มขำ
   
ดูมัน! ถ้าไม่เป็นเพราะเป็นคนช่วยไว้ผมคงกระทืบไอ้หมอนี่ซ้ำ
   
“กูไม่ได้ถามกูแค่บ่น แล้วที่บอกว่ามึงโง่หรือเปล่า ไม่ได้หมายถึงเรื่องที่มึงยอมโดนต่อยแทนกู แต่หมายถึงถ้ามึงจะช่วย มึงควรโดดถีบไอ้เวรนั่นไม่ใช่มาบังกูไว้ ไม่ได้เรื่อง!” ผมสบถต่อท้ายด้วยความเซ็ง
   
แทนที่คนโดนด่าจะโกรธดันหัวเราะในลำคอ
   
“โทษที ผมไม่ถนัดเรื่องพวกนี้”
   
“ถนัดแต่หาตีนมาให้กูว่างั้น” ผมอดไม่ได้จริงๆ จนปายต้องดึงแขนไว้
   
“มึงปล่อยให้คินไปทำแผลก่อนเถอะ ต้องกินยาด้วยอีกเดี๋ยวปวดแน่ ดีไม่ดีจะไข้ขึ้น”
   
ผมมองใบหน้าไอ้รูปหล่อแล้วเห็นด้วยกับปาย
   
“เออมึงไปทำแผลก่อนเถอะ อย่าลืมหายาแดกด้วย” ผมพูดห้วนๆ เตรียมจะแยกย้ายกับอีกฝ่าย
   
“กำลังจะกลับบ้านเหรอ” ปายถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
   
“อืม” ไอ้หน้าหล่อยกมือขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปากออก ดวงตาเริ่มหรี่ลงเพราะแผลที่หางตา
   
“ตามเพื่อนมาไม่ดีกว่าเหรอ แบบนี้ขับรถไม่ได้แน่”
   
“ไม่เป็นไรแค่นี้เอง”
   
“หึ” ผมทำเสียงประชดในลำคอ ตาจะลืมไม่ขึ้นอยู่แล้วยังปากดี เดี๋ยวปวดแผลกลางทางผมจะหัวเราะให้ฟันหัก
   
“คิน”
   
ผมยืนเฉย
   
“ไอ้คิน!”
   
“มึงหมายถึงกูเหรอ”
   
“ใช่” ปายพยักหน้า “ไปส่งคินที่บ้านหน่อย”

“ทำไมกูต้องไป”
   
“เพราะกูขับรถไม่เป็น”
   
ประกาศิตส่งตรงมาจากดวงตาของปาย เห็นมันตัวเล็กแบบนี้แต่โคตรน่ากลัว
   
“เออก็ได้ กูเห็นแก่มึงนะ” ผมบ่นแต่ก็ยอมตกลง
   
“ไหนรถมึง” ผมหันไปถามไอ้หน้าหล่อ
   
“ไม่เป็นไรผมขับไหว”
   
“กูก็ไม่ได้อยากไปเพราะเป็นห่วงว่ามึงไหวไม่ไหว กูไปเพราะโดนบังคับ เข้าใจตรงกันนะ” ผมเลิกคิ้วขึ้น
   
“หึๆ” ร่างสูงล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบกุญแจรถออกมาส่งให้ผม พอเห็นยี่ห้อผมก็ผิวปากหวือ ได้ขับรถหรูซะด้วย
   
“งั้นก็ไปกันเลย คินจะได้รีบทำแผล” ปายบอกเมื่อเห็นพวกผมยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
   
“มึงไม่ต้องไปเดี๋ยวกูไปส่งมันเอง ไปสองคนก็เท่านั้นเสียเวลาบนถนนเปล่าๆ”
   
“เอางั้นเหรอ” ปายมองผมด้วยสายตาไม่แน่ใจนัก
   
“เออ ฝากมึงทำรายงานแทนกูด้วย”
   
ปายส่ายหน้าเมื่อรู้จุดประสงค์ของผม
   
“ได้ ขับรถดีๆ ล่ะ”
   
“ไม่ต้องห่วง ไม่ใช่รถกู” ผมส่งยิ้มให้ปายก่อนหันไปมองไอ้หน้าหล่อด้วยใบหน้าไร้รอยยิ้ม
   
“ยืนอยู่ทำไมขึ้นรถสิ” ผมไม่ถามว่าคันไหนเพราะจากพวงกุญแจสามารถเดาได้ทันที เพราะทั้งลานจอดรถที่มีอยู่ห้าคันยี่ห้อนี้มีคันเดียว
   
“บอกทางด้วยกูไม่เคยไปบ้านมึง”
   
“ออกถนนแล้วขับตรงไปเรื่อยๆ”
   
“เรื่อยแค่ไหน”
   
“แค่ผมบอกให้คุณเลี้ยว”
   
“กวนตีนเหรอ” ผมหันไปมองหน้า
   
“หึ” เสียงหัวเราะดังขึ้น
   
“ว่าแต่กูจะเรียกมึงว่ายังไงดีวะ จะหยาบคายก็ไม่กล้าเหมือนด่าตัวเองชอบกล”
   
“หึๆ โอ๊ะ”
   
ผมมองด้วยสายตาสะใจ สมควร ปากแตกขนาดนั้นยังเสือกจะหัวเราะ
   
“บอกก่อนนะขืนมึงเรียกกูว่าภากูจะทำให้ปากมึงแตกเหมือนกันทั้งสองข้าง” ผมข่มขู่อีกฝ่ายเอาไว้ก่อน
   
“แต่ถ้ามึงจะเรียกตัวเองว่าภากูก็เต็มใจ” ผมหันไปยักคิ้วให้
   
“ถ้าคุณไม่ชอบภา งั้นก็...” ไอ้หน้าหล่อเงียบเสียงลงผมเลยหันไปมอง
   
“งั้นก็อะไร”
   
“น้องคินกับพี่คินไหม ผมแก่กว่าคุณปีหนึ่งถ้าจำไม่ผิด”
   
“ไอ้ภาคิน!!”
   
ผมไม่แน่ใจว่ากว่าจะเรียนจบต้องทนปวดหัวกับไอ้หน้าหล่อนี่ไปอีกนานแค่ไหน ได้แต่บอกตัวเองให้อดทนเข้าไว้

ว่าแต่..

หรือผมควรจะจับหมอนี่ไปหมกป่าแทนการไปส่งที่บ้านดี จะว่าไปแล้วก็เข้าท่าเหมือนกัน
      
:::: ♥ TBC ♥::::
Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[somberness]

ขนาดนามสกุลเขายัง ก.ไก่ เหมือนกันเลยอะทู๊กโคนนนน 

[HanATarO]

คงต้องปวดหัวกับภาคิน กิตติ ไปอีกนานแน่ ๆ เลย 555

[AkuaPink]

 
 

[arij-iris]

แหมมมมม พี่คินน้องคินนนน เรียกซะน่ารักเลยน้าาาาา