18พฤษภาคม“วิน… แน่ใจแล้วนะ ว่าจะทำแบบนี้จริงๆ”“พี่ตี้ครับ”
อีกฝ่ายทำเสียงดุ
โอเค ทำก็ทำ นี่ก็อยากทำเหมือนกัน
อุปกรณ์พร้อม อุณหภูมิห้องกำลังดี เทียนอโรม่าก็จุดแล้ว เพลง ต้องเปิดเพลงหรือทีวีกลบเสียงสินะ เคยเห็นตามพวกคลิป
โอ้ย ตื่นเต้นว่ะ
“แล้วนี่ ทำไมต้องทำอะไรให้มันใหญ่โตขนาดนี้ด้วยเนี่ย”
ไอ้เด็กตัวสูงล่ำหน้าหล่อที่นั่งอยู่ตรงปลายเตียง มองไปรอบๆ ห้องแล้วหัวเราะ
“ก็มันครั้งแรกของพี่ เอ่อ ของเรานี่ มันก็ต้องแบบนี้แหละ นี่ บอกแล้วไงว่าห้ามขำ”
“มันก็ครั้งแรกของผมเหมือนกันนะ”
“แน่ใจเหรอที่พูดอะ”
ผมว่า แทนคำตอบมันดึงตัวผมที่ยืนอยู่ให้นั่งลงบนตัก พร้อมกับหอมแก้มฟอดใหญ่
“แน่ใจ ใครพูดจริง ใครโกหก จะได้รู้กันคืนนี้แหละ”
วินทำหน้าเจ้าเล่ห์
“มันน่าอายมากกว่าน่าภูมิใจไหมอะ จะโกหกเพื่อ จะจบปีสี่แล้วยังไม่เคยเลย”
“พิสูจน์สิ”
ผมยังไม่ทันจะนึกออกว่าต้องพิสูจน์ยังไง ก็โดนมันขโมยจูบไปซะอย่างนั้น
จูบ มันจูบผมอะ มันคือจูบจริงๆ จูบแบบปากประกบปาก มีการใช้ลิ้น นี่ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม
อ่า ดีจังเลย
“จูบแค่นี้ ถึงกับระทวยเลยเหรอครับ”
เวลาแบบนี้ยังจะมาแซว ผมตัดบทโดยการประกบปากมันอีกครั้ง ฮือ ชอบจัง ปากมันทั้งแดง หวาน นุ่ม อยากทำมานานแล้วเหอะ โอ้ย ฟิน
“ผมว่าพี่พร้อมแล้วล่ะ”
“อือ”
ตอบได้แค่นี้จริงๆ ในเวลาที่มือไม้ และสติสตางค์ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแบบนี้ มันผลักผมลงนอนบนเตียงแล้วเลิกเสื้อที่ผมใส่ขึ้น ริมฝีปากลากไล่ตั้งแต่สะดือจนถึงเนินอก และไล้วนอยู่อย่างนั้น
อีกสองนาทีต่อมา เสื้อผ้าทุกชิ้นของเราก็ถูกถอดโยนลงกับพื้นจนหมดไม่เหลือ พอได้เห็นสัดส่วนใต้ร่มผ้าของมันแล้วแบบนี้ คือเอาอะไรมาหยุดก็ไม่ได้แล้วจริงๆ ผมแทบจะกระโจนเข้าใส่ กลัวว่าถ้าช้ากว่านี้แล้วมันจะอันตรธารหายไป เหมือนภาพลวงตาหรือความฝัน
แต่ไอ้เด็กวินอยู่ที่นี่จริงๆ แหละ ผมกำลังจะเป็นของมัน และมันกำลังจะเป็นของผม
ไม่ใช่ความฝัน แต่มันคือเรื่องจริง
“พี่ตี้ครับ” มันเปล่งเสียงเรียกผมจากลำคอ “อาจจะเจ็บนิดนึงนะ”
สมองผมรับรู้ถึงปลายนิ้วที่ค่อยๆ ลากเขี่ย และแทรกเข้าสู่เบื้องล่าง ผมขยับตามจังหวะเข้าออกนั้นอย่างเต็มใจ
“ผมจะค่อยๆ นะครับ”
ผมหลับตาแน่น รู้สึกสะท้านไปทั้งตัวด้วยความปรารถนา เมื่อไอ้เด็กวินของผมค่อยๆ เบียดสะโพกและต้นขาใหญ่ที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเข้ามาแทนที่ปลายนิ้วที่ชุ่มโชก
+++
ปลายเดือนพฤษภาคม วันสุดท้ายของการชีวิตนักศึกษาปริญญาตรี ผมทำข้อสอบข้อสุดท้ายของวิชาสุดท้ายเสร็จ คว่ำกระดาษคำตอบลงบนโต๊ะ แล้วเดินจากห้องเรียนของจตุรคารเก่าแก่อย่างร่าเริง
“ทำได้ปะวะตี้”
ไอ้เตอร์กับคนอื่นๆ ที่ทำเสร็จก่อนนานแล้วแลรออยู่ด้านล่างทักทาย
“ได้ทำมากกว่า” ผมตอบ “เห็นไอติมไหม”
“ไปกับเมียมันแล้ว ส่วนมึงก็รีบไปหาผัวสินะ”
ผมยกนิ้วกลางให้
ทายถูกนะคร้าบบบบ
วินกับเฟมสอบเสร็จก่อนพวกเราหนึ่งอาทิตย์ เลยรีบมาหาเพราะอยากเห็นแฟนในชุดนักศึกษาเป็นครั้งสุดท้าย ผมเองก็อยากเจอเขาใจจะขาด นี่ถ้าสอบเสร็จก่อน ผมกับไอติมก็คงเป็นฝ่ายบินไปหาเองที่ กทม.
วินรอผมอยู่ที่โรงอาหารของมหาวิทยาลัยตามที่นัดหมายไว้ ไม่แน่ ป่านนี้อาจจะอิ่มไปแล้วก็ได้ แต่ผมกำลังหิวได้ที่เลย
“ตี้ อย่าลืมนะ คืนนี้หมูกระทะฉลองสอบเสร็จ” ป๋อมตะโกนบอก “พาแฟนไปเปิดตัวด้วย ห้ามเบี้ยว”
“ได้จ้า ไม่เบี้ยวๆ”
ผมบอก แล้วรีบมุ่งหน้าไปยังสถานที่นัดหมายด้วยความรวดเร็ว
วินกำลังนั่งฟังเพลงจากเอียร์โฟนที่ต่อเข้ากับมือถือพลางเหม่อดูบรรยากาศด้านนอกโรงอาหารอยู่ ในตอนที่ผมไปถึง ตรงหน้ามีแก้วพลาสติกใส่กาแฟเย็นโรงอาหารแก้วละ 20 บาทวางอยู่ มีน้ำกาแฟอยู่ครึ่งแก้ว ใบหน้าหล่อๆ ของเขา ดูครุ่นคิด แต่ก็เป็นใบหน้าของคนที่กำลังมีความสุขอยู่ในเวลาเดียวกัน
เขากำลังคิดอะไรอยู่นะ จะใช่เรื่องที่ผมจะย้ายไปขออาศัยและหางานทำในกรุงเทพเพื่อที่จะได้อยู่ใกล้ๆ กันในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า หรืออาจจะกำลังคิดว่ามันเป็นไอเดียที่แย่อยู่หรือเปล่า หรือกำลังคิดว่าเย็นนี้จะไปกินรอะไรดี คงไม่รู้สินะว่าจะต้องไปกินหมูกะทะหัวละ 189 บาท พร้อมกับเหล่าเพื่อนสก๊อยของผม
จะเรื่องอะไรก็ช่างเถอะ ผมอยากยืนมองภาพนั้น โดยไม่ให้เขารู้ตัวสักครู่ เพื่อซึมซับเก็บเอาความงดงามของสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า
เพราะผมไม่รู้ว่ามันจะยืนยาวไปอีกถึงเมื่อไหร่
ผมอาจจะต้องเสียใจเพราะเขา ละเราต้องเลิกรากันไปในที่สุด แต่อย่างน้อยในวันนี้ ผมก็มีเขาอยู่จริงๆ
วินรู้ตัว และหันมาโบกมือยิ้มให้
ผมโบกมือและยิ้มตอบให้กับเขา
+++ The End +++
จบแล้วนะครับ สั้นๆ เลย
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านครับ
ถ้าชอบก็ฝากคอมเมนท์เป็นกำลังใจ
แชร์หรือบอกต่อให้ด้วยนะครับ
ไว้เจอกันใหม่ครับ/ เบน
หัวข้อ: +++ หล่อแค่ไหนก็ไม่รัก +++ Update ตอนที่ 19 ตอนจบ (22-02-19) (อ่าน 46418 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก