บทที่ 3
นอนหออย่าลืมไหว้เจ้าที่
“พี่ปิดไฟแล้วนะครับ”
“อือ พี่ปิดเลย”
ผมขานรับพี่พระพาย พลิกตัวนอนหันหลังให้เขา หลังจากนั้นไฟในห้องก็ดับลง รอบตัวมีเพียงความเงียบและความมืด ผมขยับตัวยุกยิกเนื่องจากแปลกที่แปลกทาง ยิ่งกว่านั้นคือมีรูมเมตแปลกๆ ที่พ่วงตำแหน่งแอคเค่อที่เขาการันตีตัวเองนักหนาว่ามีคุณธรรม ศีลธรรมและจรรยาบรรณ
แต่คือเข้าใจปะ ว่าคนที่เคลมตัวเองว่ามีคุณธรรมอย่างพี่พระพายเพิ่งช่วยตัวเองเสร็จหลังเห็นผมเดินเปลือยท่อนบนออกจากห้องน้ำ
แม่...เฟนว่าเฟนอาจไม่ปลอดภัย
เนี่ย คิดแล้วอยากร้องไห้ แต่ทำได้แค่นอนคู้ตัวเอาผ้าห่มอุดปากกลั้นเสียงร้อง นึกสงสัยในระบบความคิดของตัวเองอีกครั้งว่าอะไรดลใจให้ตอบรับพี่พระพายเป็นรูมเมต มันไม่น่าปลอดภัยตั้งแต่เห็นแท่งๆ ลำๆ ในแอคเขาไหลผ่านตาก่อนผมกดบล็อกแล้วปะ แงงง
แต่ผมคิดว่าตัวเองยังโชคดีที่มีการ์ดเยาวชนอยู่ในมือ เอ่อ...ถ้ามันใช้ได้ผลน่ะนะ
ผมคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนเคลิ้มใกล้จะหลับ มันกึ่งอยู่ในความฝัน ผมไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นความจริงหรือเปล่า และผมเองก็ง่วงเกินกว่าจะขยับตัวหรือลืมตาขึ้นดู
มีอะไรบางอย่างมาลูบๆ คลำๆ ที่ตัว ช่วงบริเวณเอวเหมือนโดนบีบเนื้อส่วนนั้นคล้ายมันเขี้ยวกันก่อนผละออก เลื่อนต่ำลงมาที่บั้นท้าย ลูบขึ้นลงจนผมขนลุกก่อนตบแปะอยู่สองสามที บีบทิ้งท้ายหนักๆ ตามด้วยเสียงหัวเราะหึๆ ดังแว่วเข้าโสตประสาท
หลังจากนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ หลังควานมือหยิบมันมากดปิดเสียงก็พยายามดึงตัวเองลุกจากที่นอน ผมนั่งโง่ๆ อยู่บนเตียง สมองหลังตื่นนอนใหม่คล้ายกระดาษเปล่า ผมนิ่งอยู่แบบนั้นจนนึกออกว่าตัวเองอยู่หอ และวันนี้คือวันปฐมนิเทศนักศึกษาใหม่
พอนึกออกก็สะดุ้งโหยง รีบลุกหยิบเสื้อผ้าวิ่งเข้าห้องน้ำแทบไม่ทัน ระหว่างที่วิ่งพล่านไปทั่วห้องผมถึงสังเกตว่าบนเตียงอีกเตียงที่ตั้งอยู่ข้างกันว่างเปล่า พี่พระพายหายตัวไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ แต่ผมไม่มีเวลามาใส่ใจ ในเมื่อกำหนดการปฐมนิเทศนักศึกษาใหม่นัดเจ็ดโมงตรงที่หอประชุมกลาง
ผมใช้เวลาสิบห้านาทีในการอาบน้ำแต่งตัว เช็กจนแน่ใจว่าถูกระเบียบตั้งแต่หัวจรดเท้าถึงได้คว้ากระเป๋าเป้พาดบ่าวิ่งออกจากห้องไปทันที
ข้อดีของการที่หออยู่ใกล้มหาวิทยาลัยคือผมสามารถไปถึงหอประชุมได้ภายในสิบห้านาที ยังเหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงก่อนเข้าหอประชุม ผมกวาดตามองลานหน้าหอ หาบูธคณะของตัวเองเพื่อทำการลงทะเบียนและได้ป้ายชื่อมาห้อยคอ
ในขณะที่ผมจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยและกำลังมองซ้ายมองขวาว่าจะพาตัวเองไปยืนตรงไหนตามประสาคนที่แยกจากเพื่อนๆ มาฉายเดี่ยวตัวคนเดียว แรงสะกิดจากด้านหลังก็ทำให้ผมหันไปมอง
“หวัดดี”
“เอ่อ หวัดดี” ผมทักตอบ มองป้ายชื่อที่ห้อยคอเขา จังหวะเดียวกับที่อีกฝ่ายแนะนำตัว
“ชื่อตั้ม สินกำฯ ปีหนึ่ง เพื่อนทิ้ง มาเป็นเพื่อนกูที”
“ฮะ?”
“ชื่อเฟนใช่มั้ย ยินดีที่รู้จัก” เขาตบบ่าผมป้าบๆ “ทำหน้างงทำไม กูดูจากโหงวเฮ้งก็รู้แล้วว่าเป็นพวกฉายเดี่ยวเหมือนกัน ไม่อยากมีเพื่อนเหรอ หรือกูดูไม่น่าคบ?”
“ไม่ๆ ไม่ใช่อย่างนั้น” ผมรีบปฏิเสธ “กำลังงงอยู่ คือจู่ๆ นายก็เดินมาทักเราแล้วพูดเองเออเองไปกว่าครึ่งนี่นา”
“เราๆ นายๆ อะไรเนี่ย กูมึงเลย กูไม่ถือ”
“นายไม่คิดว่าการพูดคำหยาบกับคนที่เพิ่งรู้จักกันเป็นเรื่องเสียมารยาทเหรอ…”
“...เหมือนโดนด่าว่ะ มึงด่ากูเหรอเฟน”
“หา? เปล่า” ผมส่ายหน้ายิก เบิกตากว้างเมื่อเห็นอีกฝ่ายหรี่ตามอง “เราหมายถึงเราไม่อยากเสียมารยาทกับนาย”
“แล้วไป”
“อย่าเข้าใจเราผิดนะ”
“เออ รู้แล้วน่า” เขากลอกตา ก่อนเลิกคิ้วใส่ผม “ว่าแต่ทำไมทำตัวสุภาพจังฮะ รู้มั้ยว่ามันทำให้มึงดูเป็นคนน่าแกล้ง เดี๋ยวพี่ๆ ก็แกล้งเอาหรอก เฟี้ยวๆ หน่อยสิ”
“เอ่อ...ถ้าเฟี้ยวของนายคือการย้อมหัวชมพู เราไม่เฟี้ยวก็ได้” ผมมองหัวเพื่อนใหม่ มันเป็นสีชมพูแปร๊ดกระแทกตา มองจากตึกคณะมาหอประชุมกลางยังเห็นเลย
“อย่าว่าสีผมกู” เขาส่งเสียงจิ๊จ๊ะ “อีกอย่าง นี่ชื่อตั้มไง เรียกแต่นายๆๆ อยู่ได้ เรียกตั้มบ้างได้มั้ย ถือว่าขอ”
“อ้อ คือ…”
“คือ?”
“ชื่อนายทำให้เราคิดถึงเรื่องไม่ดีเท่าไหร่” ผมอ้อมแอ้ม นึกถึงประโยคตั้มๆ ซั่มๆ สาวของพี่พระพายแล้วรู้สึกเหมือนมีแผลในใจ เขาทำให้คำธรรมดาในชีวิตประจำวันผมแปดเปื้อนเล็กน้อยถึงปานกลาง
“เฮ้ย มันสะเทือนใจขนาดนั้นเลยเหรอ”
“อือ ความหลังฝังใจเรานิดหน่อย”
“ชิบหาย ขอโทษได้มั้ย กูไม่รู้ งั้นมึงเรียกชื่อจริงกูแทน”
“ได้เหรอ”
“ได้สิ”
“แล้วนายชื่อจริงว่าอะไร”
“ภัทรติณณภพ อ่านว่าภัทร - ทะ - ระ - ติน - นะ ภพ”
“...”
“ไม่ต้องเกรงใจ เรียกได้เลย”
“เราว่าเราเรียกตั้มก็ได้” อย่างน้อยก็คงประหยัดคำว่าชื่อจริงเขาล่ะนะ เนี่ย แล้วทำไมผมต้องมาลำบากกับการเรียกชื่อเพื่อนด้วย เพราะพี่พระพายแท้ๆ ที่ยัดคำศัพท์อะไรไม่รู้ใส่หัว
คาดโทษไว้ก่อน อาทิตย์นี้กลับบ้านไปจะฟ้องแม่
ระหว่างรอเข้าหอประชุมผมก็คุยกับตั้มไปพลางๆ เขาเป็นคนนิสัยใช้ได้เลยล่ะ โผงผางแต่ไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอะไร เขาสูงกว่าผมนิดหน่อย หน้าตาก็ดูน่ารักดี เสียอย่างเดียวชอบทำตัวเฟี้ยวฟ้าวเหมือนจิ๊กโก๋
“น้องๆ ปีหนึ่งเข้าหอประชุมได้แล้วค่ะ”
เสียงรุ่นพี่ปีสองพูดผ่านโทรโข่ง ผมกับตั้มเลยจบบทสนทนาไว้แค่นั้นแล้วพากันเดินเข้าหอประชุมไป
[พระพาย]
“น้องๆ ปีหนึ่งเข้าหอประชุมกันเรียบร้อยแล้ว พวกพี่วินัยไปประจำที่เลย”
“กูจะประจำด้านใน” ผมรีบพูดก่อนโดนแย่ง เรียกสายตาสายฟ้าเพื่อนรักที่ควบตำแหน่งเฮดวินัยให้หันมามอง “อะไร? กูแค่กระตือรือร้นในหน้าที่การงาน”
“อ๋อเหรอ แน่ใจเหรอพระพาย มึงแน่ใจเหรอ ไม่ใช่ว่าอยากตากแอร์เย็นๆ นะ”
“แหม ท่าทีและน้ำเสียงขึงขังน่ากลัวจัง ไม่เหมือนตอนมาเกาะเตียงขอร้องให้กูเป็นพี่วินัยเลย”
“กูไม่หารนะ” ดารัญเพื่อนสนิทหน้าโหดอีกคนของผมพูดขึ้น และถึงหน้ามันจะโหดแบบนี้ แต่ดันผันตัวไปอยู่ฝ่ายสวัสดิการซะอย่างนั้น
“การเมืองเป็นเรื่องของทุกคนนะมึง” สายฟ้าหัวเราะ มันตบบ่าดารัญสองสามที
“พวกนายเลิกเล่นกันสักทีน่า”
“กลัวแล้วจ้ะจิ๊บจ๋า” ผมแกล้งแซววินัยหญิงหนึ่งเดียวในที่นี้
“เดี๋ยวจะฟาดให้พระพาย”
“กูล่ะเหนื่อยกับพวกมึง” สายฟ้าส่ายหน้า แล้วเดินหนีเข้าหอประชุมไปทันที ผมยักไหล่ ก้าวตามไปอย่างไม่รีบร้อน ส่วนจิ๊บกับดารัญเตรียมงานอยู่ข้างนอกไม่ได้ตามเข้ามา
“มึงจะบอกกูได้หรือยัง” สายฟ้ากระซิบเสียงหนักเมื่อพวกเราเข้ามาในหอประชุม ผมกับเขายืนคุมรุ่นน้องอยู่ในส่วนที่นั่งของเด็กคณะบริหารธุรกิจ ผมเหลือบตามองมันแวบนึง
“บอกอะไร”
“ทำไมจู่ๆ ย้ายหอ”
“เบื่อหน้ามึง”
“เอาดีๆ”
“กู ‘เอา’ ดีๆ ทุกรอบนั่นแหละ”
“กูไม่ได้หมายถึงรสนิยมการเอาของมึง” สายฟ้ากระซิบ ก่อนลดเสียงลงอีกระดับ “ไอ้แอคเค่อ”
“อ๋อเหรอสายฟ้า” ผมเหยียดยิ้มใส่มัน “มาทำเสียงเหยียดกูแบบนี้ มึงดีตายเลยครับ ไอ้แอคเห็บเสี้ยมการเมือง”
“การเมืองเป็นเรื่องของทุกคน”
สายฟ้ายักไหล่ ผมหัวเราะหึๆ พยายามไม่ส่งเสียงดังจนเกินไป แต่ถึงอย่างนั้น เด็กปีหนึ่งส่วนใหญ่ก็ไม่ได้สนใจพวกผมหรอก เพราะเกินกว่าครึ่งหลับไปแล้วระหว่างโชว์แสดงละครต้อนรับน้องใหม่บนเวทีเริ่มไปได้ไม่ถึงสิบนาที โทษไม่ได้ล่ะนะ แอร์เย็นๆ ไฟสลัวๆ แบบนี้น่านอนจะตาย
วกกลับมาที่เรื่องแอคเห็บ ใช่ครับ เพื่อนรักผมเป็นแอคเห็บสายเสี้ยมการเมือง ทำมาแล้วทุกอย่างตั้งแต่ด่า แซะ ตัดต่อรูปล้อเลียน แม้ว่าลุคภายนอกที่เหมือนคุณชายใจดีของมันจะไม่เข้ากับอะไรแบบนี้เลยก็ตาม
“คงมีไอ้รัญคนเดียวที่ปกติสุด”
“เซเลปทวิตเตอร์ฟังดูดีกว่าแอคเค่อกับแอคเห็บจริงๆ นั่นแหละ” สายฟ้าพยักหน้ารับ “แค่ทวีตว่าปวดขี้ ยอดรีฯ ก็พุ่งเป็นพัน หรือเราควรเปลี่ยนสายมารีวิวคาเฟ่ต์เบอเกอรี่น่ารักๆ ลงทวิตเตอร์เหมือนไอ้รัญบ้าง? มันรับรีวิวทีได้ตั้งเยอะ กูก็อยากรับรีวิวบ้างแต่ไม่มีใครจ้างแอคเห็บรีวิว แม่ง...”
“ให้กูรีวิวถุงยางอนามัยยังจะเหมาะกว่า” ผมโคลงหัว ลดเสียงลงอีกครั้ง “ไม่ก็รีวิวขนาดเค่อ การหามุมถ่ายเค่อที่ดีดูมีศิลปะมากกว่าถ่ายแท่งตรงๆ ทื่อๆ…”
“ลงต่ำตลอดนะมึง”
“แอคนัดเย็บมันก็ต้องอยากดูเค่อปะวะ เราก็ต้องตกแต่งลูกชายให้ดูมีศิลปะ ให้คนเห็นรู้สึกแมตซ์…”
“เออ แล้วแต่มึงเถอะ…” สายฟ้าบอกปัด พวกเราเงียบกันไปสักพัก “เดี๋ยวนะ...มึงหลอกให้กูหลุดประเด็นใช่มั้ยไอ้พระพาย!”
“อุ๊ยตาย รู้ทันซะแล้ว”
“ขอซื้อคำว่าอุ๊ยของมึงไปทิ้งได้มั้ย ตอแหลไอ้ห่า”
“คีพลุคหน่อยครับเพื่อน น้องๆ มองมาทางนี้แล้ว” ผมเก็กหน้านิ่ง ตีหน้าดุปรายตามองจนน้องปีหนึ่งคนสวยรีบหลบตาหนี เนี่ย ก็เป็นซะอย่างนี้ หล่อๆ หล่อๆ อย่างผมแล้วใครจะทนไหวเล่า…
“สรุปบอกกูได้หรือยังว่าย้ายหอไปไหน”
“มึงจะรู้ให้ได้เลยใช่มั้ย” กูย้ายลงมาชั้นห้า แต่ไม่บอกมึงหรอก วุ่นวาย
“กูเสือกแม้แต่เรื่องการเมืองที่เขาปิดหูปิดตาประชาชนไม่ให้เสือกได้ นับประสาอะไรกับเสือกเรื่องของมึง”
“เนี่ย บางทีกูก็คิดนะ ว่ามึงอาจไม่ได้แก่ตาย”
“กูยอมอมลูกปืนดีกว่าอมความจริง”
“ประเทศกูมีมั้ยล่ะ”
“มึงพากูนอกเรื่องอีกแล้วนะ”
“ต้องการเสือกอะไรขนาดนั้นวะ” ผมถอนใจ พาออกเรื่องก็หลายรอบยังมีสติวกกลับมาได้ทุกครั้ง “กูเจอเด็กถูกใจเลยย้ายไปอยู่ด้วย พอใจยัง”
“ฮะ?!”
สายฟ้าหันขวับ มันจ้องหน้าผมเหมือนเห็นสิ่งเหนือธรรมชาติ ผมทำเมินมองไปทางอื่น ก่อนสะดุดตากับร่างใครคนนึงที่นั่งสัปหงกอยู่ไม่ไกลจากแถวของเด็กบริหารฯ
อา...โซนของพวกเด็กสินกำฯ
“แป๊บ เดี๋ยวกูมา” ผมบอกสายฟ้าแล้วเดินไปหาเหยื่อ...ผมหมายถึงเป้าหมาย ฟังดูคุกคามน้อยกว่าเดิมมั้ย?
ไม่เหรอ? โอเค ข้ามมันไปแล้วกัน
น้องนั่งอยู่เก้าอี้ริมสุดของแถว หอประชุมเป็นห้องแบบสโลป ผมเดินมาหยุดข้างเขา เจ้าตัวไม่มีทีท่าจะรู้ตัว แต่เพื่อนหัวชมพูของเขาที่นั่งอยู่ข้างๆ หันมาเจอผมพอดีเลยรีบสะกิดปลุกเพื่อนเป็นการใหญ่
“อือ อะไรตั้ม ปลุกเราทำไม”
“พี่วินัยจ้องมึงเขม็งแล้ว” น้องหัวชมพูกระซิบ แต่ผมก็ยังได้ยิน สงสัยความขี้เสือกของสายฟ้าถ่ายทอดมาถึงผม คราวหลังคงต้องอยู่ห่างๆ มันหน่อย
“ฮะ?” เฟนดูงุนงง พอเขาหันมาเห็นผมเท่านั้นแหละ ตาปรือๆ ก็เบิกกว้างทันที ผมแกล้งตีหน้าขรึม สวมมาดพี่วินัยผู้น่าเกรงขามจนเฟนเองก็ดูลังเลที่จะทักทายกัน
“หลับในหอประชุมแบบนี้กลับไปนอนที่หอมั้ยครับ?” ผมพูดเสียงเรียบ เฟนทำหน้าเหลอหลา
“อ่า คือเรา…”
“ไม่ต้องแก้ตัวเลยครับ ผมจะยืนเฝ้าคุณตรงนี้ ถ้าคุณหลับอีกผมจะถือว่าคุณไม่ให้เกียรติรุ่นพี่ทุกคนที่เตรียมการแสดงมาต้อนรับคุณในวันปฐมนิเทศ เข้าใจมั้ยครับ?”
เฟนอ้าปากหวอ ผมใช้ความพยายามทั้งชีวิตในการเก็กหน้านิ่งไม่ให้หลุดขำ ก่อนน้องจะพยักหน้าแล้วตอบรับเสียงเบา
“อือ เราขอโทษนะพี่”
โถ หนูจ๋าาาา น่ารักน่าเอ็นดูจังเลยครับ น่าเอ็นดูจนอยากผวนคำ แต่คุณธรรมดันค้ำคอ
ว่าแต่ผมแกล้งแรงไปหรือเปล่าวะ น้องหงอยเลย ถึงจะนั่งตัวตรงพยายามไม่หลับแล้วดูการแสดงต้อนรับบนเวทีก็ตาม เนี่ย ชิบหายแล้วพระพาย ทำเด็กหงอย แต่ให้ตายเถอะ เด็กอะไรวะ ขนาดหงอยยังน่ารัก อยากลูบหัวกอดปลอบแล้วนัว…
ไม่…แอคเค่อคุณธรรมและมีจรรยาบรรณอย่างผมไม่ควรคิดเรื่องนัวกับน้องตอนนี้
ผมลอบถอนใจ ภายใต้หน้ากากพี่วินัยแบบนี้ค่อนข้างลำบากในการเข้าหาน้องจริงๆ นั่นแหละ ผมมองซ้ายขวาจนแน่ใจว่าไม่มีใครสนใจ แถมเด็กปีหนึ่งในรัศมีที่ผมยืนอยู่ก็ตาลอยหลับกลางอากาศไปหลายคนรวมถึงเด็กหัวชมพูที่นั่งข้างเฟน พอเห็นว่าทางสะดวก ไม่มีทางหลุดมาดพี่วินัย ผมก็แอบสะกิดต้นแขนน้องเบาๆ จนเฟนหันมามอง
ผมเหล่ตามองเขา ก้มตัวลงกระซิบข้างหู
“ไม่ได้โกรธจริงนะ แสดงเฉยๆ หน้าที่พี่วินัยค้ำคอ ดีกัน”
“หือ…”
“ดีกันครับ” ผมเขี่ยนิ้วก้อยกับนิ้วของเฟน เจ้าตัวดูงุนงง เขามองหน้าผม กะพริบตาปริบ แต่สุดท้ายก็เกี่ยวก้อยกับผมแล้วดึงออก
ก็คือนิ้วนุ่มมาก อยากให้น้องจับ ให้น้องทัชผมมากกว่านี้
“พี่พระพาย…”
“ครับ?” ผมก้มหน้าลงฟังน้องพูด เฟนมีสีหน้ากระอักกระอ่วน เขากระซิบตอบเสียงเบา
“เราว่าพี่วินัยไม่ควรยิ้มโรคจิตแบบเมื่อกี้อะ”
“...”
“เอ่อ ต้องคีพลุคใช่มั้ย?”
“ขอบคุณที่เตือนพี่ครับ” ผมตอบรับสั้นๆ พยายามดึงหน้าให้ตึงตามประสาพี่วินัยที่ดี ตอนนั้นเองที่โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงผมสั่น เมื่อหยิบขึ้นมาก็พบแจ้งเตือน DM ทวิตเตอร์จากเพื่อนตัวดี
เทพท้อกับประชาธิปไตยที่หายไป @LostDemocracyM44
“ไอ้โค่ยคุณธรรม แป๊บเดียวพ่อง”
“กูเห็นนะยืนคุยกับเด็ก”
“ขอโทษนะครับ ผมไม่คุยกับแอคเห็บ” ผมพิมพ์ตอบ “เทพท้อไปไกลๆ ตีนเลยครับสัส”
“ถ้ามึงไม่กลับมากูเดินไป”
“ได้กลิ่นแปลกๆ กูว่าเรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำ”
“เงี่ยนงำ”
“เงี่ยนพ่อง แก้ทำไม กูพิมพ์ถูกแล้ว!”
“แอคเห็บก็คือเกรี้ยวกราดแบบนี้ตลอด”
“เออ เดี๋ยวกูเดินไป ไม่ต้องเสนอหน้ามานะ”
“หวงเด็กเหรอ”
“อนาคตของชาติไม่ควรเจอกับมึงกูบอกเลย”
“ขอร้อง มึงก็ไม่ต่างกัน”
ผมเมินข้อความล่าสุดจากสายฟ้า หันไปจะบอกลาน้องเฟนแต่พบว่าเจ้าเด็กน้อยนั่งคอหักคอพับสัปหงกไปอีกรอบแล้ว ผมส่ายหน้า คราวนี้ไม่ได้ปลุก ปล่อยให้น้องนอนแล้วเดินกลับไปหาเพื่อน เจอสายตาจับผิดจ้องมาตั้งแต่ไกลจนเดินมาถึงตัว สายฟ้าพยายามเค้นถาม ผมไม่ตอบ ยืนเก็กตีหน้านิ่งจนมันยอมแพ้ไปเอง
[เฟน]
“ได้พักสักที กูเต้นกล้วยทับจนเอวจะหัก”
“แต่ตั้มก็ดูจะชอบเต้นไม่ใช่เหรอ”
“กูสายปาร์ตี้เลยล่ะบอกไว้ก่อน” เขาถองศอกกับแขนผม “ขึ้นปีสองตำแหน่งเฮดสันฯ ต้องเป็นของกู พูดตรงนี้เลย”
“ยอม เราไม่แย่งด้วยหรอก เหนื่อย”
“มึงยังไม่เข้าถึงจิตวิญญาณแห่งเทพเท้าไฟอะเฟน”
ตั้มบ่นงุ้งงิ้งอยู่ข้างหู ผมพยักหน้าหงึกๆ ทำเป็นฟังแต่ความจริงคือปล่อยผ่านหู ตั้มเป็นพวกพูดมาก พูดได้ทั้งวี่ทั้งวัน ถ้าให้ผมโต้ตอบกับเขาทุกประโยคสงสัยจะน้ำลายแห้งตายก่อน
“ไปหาอะไรกินกันมั้ยตั้ม เราเห็นมีร้านขนมข้างโรงอาหารคณะ” ผมชวนในขณะที่ล้วงกระเป๋าเป้หากระเป๋าสตางค์ แต่กลับต้องขมวดคิ้วเมื่อแตะโดนอะไรบางอย่าง ผมหยิบมันขึ้นมา พอดีกับที่ตั้มหันมาตอบ
“ไปด้วย…” เสียงเขาขาดหาย พอๆ กับผมที่นิ่งมองกล่องสี่เหลี่ยมแบนๆ ในมือ “บอกกูทีว่านั่นไม่ใช่กล่องถุงยาง”
“ตั้ม”
“หือ”
“ทำไมกล่องถุงยางถึงอยู่ในกระเป๋าเรา…”
“ยืดอกพกถุงไม่ใช่เรื่องน่าอายน่า แต่มึงก็อย่าถือโชว์กลางแจ้งแบบนี้มันไม่งาม”
“ไม่ตั้ม มันไม่ใช่ของเรา”
“อ้าว ก็มึงถือ…”
“ตั้มดูขนาดก่อน คนละไซซ์เลย” ผมมองขนาดถุงยางบนกล่อง “ขนาดเท่านี้สวมข้าวหลามหนองมนยังได้เลยตั้ม นายคิดว่าเราใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ…”
“เอ่อ ก็ไม่”
เขาอ้อมแอ้มเสียงเบา ผมถอนใจ จับมันยัดกลับลงกระเป๋า พอจะเดาได้ว่าเจ้าของที่แท้จริงเป็นใคร แต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่ามันมาอยู่ในกระเป๋าผมได้ยังไง
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดส่งไลน์หารูมเมตตัวเอง
Fennn : พี่ลืมอะไรไว้ในกระเป๋าเราหรือเปล่า
Fennn : กล่องสี่เหลี่ยม กลิ่นสตรอเบอร์รี่แบบขรุขระ
ไม่นานข้อความผมก็ขึ้นว่าอ่านแล้ว
PP : อ้าว อยู่ในกระเป๋าเราเหรอ
PP : ก็ว่าหายไปไหน สงสัยเมื่อเช้าพี่เบลอๆ หยิบใส่ผิดกระเป๋า
PP : กระเป๋าเราวางอยู่ข้างกันนี่นา
Fennn : พี่อยู่ไหน เราจะเอาไปคืน
PP : หนูมาหาพี่ที่อาคารเรียน 2 ชั้นสอง ห้อง 2203 แล้วกัน มาถูกมั้ย?
Fennn : เดี๋ยวเราเดินไป พี่รอแป๊บ
“ตั้ม เดี๋ยวเรามานะ เอาของไปให้พี่ก่อน” ผมหันไปบอกเพื่อน “นายไปรอที่ร้านขนมเลยเดี๋ยวเราตามไป”
“โอเค ไม่ถามแล้วกันว่าเอาอะไรไปคืน เพราะเหมือนกูจะรู้เลย”
เขาโบกมือสองสามทีก่อนเดินแยกไป ส่วนผมเดินไปอีกทาง ใช้เวลาไม่นานก็ขึ้นมาถึงห้องเรียนที่พี่พระพายนัดผมไว้ ผมยืนรออยู่หน้าห้อง ไลน์ตามให้เขาออกมาเพราะไม่กล้าเข้าไป รุ่นพี่อยู่กันเต็มห้อง คงกำลังรอเรียนนั่นแหละ
“มาช้า นึกว่าจะหลงซะแล้ว”
“อะ เอาของพี่ไป” ผมยัดกล่องถุงยางใส่มือเขา “เราไปล่ะ คราวหลังพี่ก็ดูดีๆ ก่อนหยิบอะไรใส่กระเป๋าแล้วกัน”
“เดี๋ยวสิ ใจร้ายจัง ไม่ทักทายกันเลย คืนนี้ให้นอนคนเดียวซะดีมั้ง” พี่พระพายขู่ พอโดนขู่แบบนั้นเลยเผลอกำเสื้อพี่เขาไว้แน่น
“ไม่ได้ดิ พี่ห้ามทิ้งเรา เรานอนคนเดียวไม่ได้พี่ก็รู้ อีกอย่างหอนั่นน่ะ…”
“หืม?”
“เอ่อ พี่คือ…” ผมอ้ำอึ้ง เงยหน้าสบตาเขา “สัญญาก่อนถ้าเราบอกไปแล้วพี่ห้ามทิ้งเรานอนคนเดียวนะ”
“อ่าฮะ สรุปมีอะไรครับ”
“พี่ว่าหอที่เราอยู่มีผีปะ”
“ฮะ?” พี่พระพายขมวดคิ้วแน่น สีหน้างุนงง
“เมื่อคืนตอนเราเคลิ้มๆ เราว่ามีอะไรมาลูบๆ เราอะพี่”
“อ้อ...ยังหลับไม่สนิทเหรอ?”
“อือ” พอผมพยักหน้าตอบพี่พระพายก็มีสีหน้าแปลกๆ ดูล่อกแล่ก เขากลอกตาไปมาก่อนสบตาผม ตีสีหน้าจริงจังเหมือนตอนผู้ใหญ่เล่าเรื่องผีให้เด็กฟัง
“เมื่อคืนหนูไหว้เจ้าที่หรือยัง เจ้าที่มาเตือนหรือเปล่า นอนคืนแรกไม่ไหว้บอกกล่าวงี้”
“เตือนโดยการลูบก้นเราอะนะพี่?” ผมเกาหัวแกร่กๆ
“ใครจะรู้ เอาเป็นว่าคืนนี้อย่าลืมไหว้เจ้าที่ มานอนต่างถิ่นต้องรู้จักบอกกล่าวเข้าใจมั้ย” ได้ทีพี่พระพายก็สั่งสอนผมชุดใหญ่ เขาลูบไหล่ผมไปมา ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่าว่าปลายนิ้วพี่เขามันเขี่ยๆ คลึงๆ ผมผ่านเสื้ออย่างบอกไม่ถูก “โอ๋ๆ นะครับ เสียขวัญน่าดูเลยใช่มั้ยเรา?”
“อื้อ เรากลัวอะพี่ คืนนี้จะเจออีกมั้ย?”
“เอางี้ เลื่อนเตียงเรามาชิดกันมั้ย หนูจะได้อุ่นใจตอนพี่อยู่ใกล้ๆ” พี่พระพายยิ้มให้ น้ำเสียงเขาตอนพูดดูนุ่มนวลกว่าปกติเหมือนกำลังตะล่อม ผมเอียงคอ อดคิดตามไม่ได้ “เฟนเปลี่ยนไปนอนข้างในชิดกำแพง เดี๋ยวพี่นอนกันข้างนอกให้ รับรองว่าไม่มีผีที่ไหนกล้าผ่านพี่ไปลูบหนูแน่ๆ”
“ทางหอเขาจะไม่ว่าเหรอพี่ถ้าเราขยับเตียงเขา”
“ไม่หรอก เชื่อพี่สิ” พี่พระพายยิ้มอีกครั้ง ยิ้มตาหยีจนผมไม่เห็นแววตาเขา
“อือ งั้นเอางั้นก็ได้” ผมพยักหน้า “งั้นเราไปแล้วนะ เพื่อนรออยู่”
ผมทำท่าจะเดินกลับ แต่พี่พระพายดึงแขนรั้งเอาไว้ พอหันมาก็เห็นเขายิ้มหวานหยดย้อยให้ สีหน้าท่าทางเหมือนตอนที่เขากำลังคิดหาเรื่องแกล้งผมไม่มีผิด
“ไม่รู้เคยได้ยินมั้ยแต่เขาว่ากันว่าให้ถุงยางเท่ากับมีใจ” พี่พระพายเขย่ากล่องถุงยางจนเกิดเสียงก๊อกแก๊ก ผมมองกล่องถุงยางตรงหน้าก่อนเบนสายตามองพี่พระพาย “หนูเอาถุงยางมาให้พี่แสดงว่ามีใจ แต่เขินใช่มั้ยเลยเอาแต่จะหนีกลับท่าเดียว”
นั่นไง เขาหาเรื่องแกล้งผมจริงๆ ด้วย
“ใจพี่อยู่ใต้เข็มขัดหรือไง”
“...”
“ถ้าพี่กำหนัดมากนักเราว่าพี่ไปเตะบอลดีมั้ย อย่ามาคุกคามเยาวชนอย่างเราเลย” ผมถอยหลังออกห่างจากพี่พระพายสามก้าว “เกือบดีแล้วพี่ เราไม่ต่อเตียงนอนกับพี่แล้ว ไม่ปลอดภัย”
“อ้าวหนู หนู! ขอโทษได้มั้ย พี่ยอมแล้ว นอนด้วยกันนะ หนูววววว!”
ผมก้าวเท้าฉับๆ ไม่หันหลังตามเสียงเรียก เริ่มคิดจริงจังแล้วว่าตัวเองจะรอดจากพี่พระพายไปจนเรียนจบมั้ย คิดแล้วก็อดนึกถึงหน้าแม่ไม่ได้
เฟนว่าเฟนไม่ปลอดภัยจริงๆ ด้วยแหละแม่ หงึ...
-------------------
ปุจฉา
1.ทำไมสตรอเบอร์รี่ผิวขรุขระถึงมาอยู่ในกระเป๋าน้อง
2.ผีที่มาลูบน้องนั่นเจ้าที่จริงหรือไม่ ใช่หรือมั่ว?
ลองเดากันขำๆ ดูค่ะ บทนี้ยาวหน่อยเพราะมีตัวละครเพิ่มมาหลายคน ฝากพี่สายฟ้าแอคเห็บกับตั้มไว้ด้วยนะคะ ส่วนใครที่ยังไม่รู้ว่าแอคเค่อคืออะไร มันคือแอคนัดยิ้ม aka นัดเย็บ , นัดYed สุภาพหน่อยคือนัดมามีเพศสัมพันธ์ค่ะ
แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ เม้ามอยแลกเปลี่ยนคำศัพท์ 18+(?)กันได้ที่แท็ก #เพื่อนกล่อมนอน นะคะ ขอบคุณค่า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
