ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2. ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม/color]
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0+++++++++
หนุ่มรูปร่าง-หน้าตาดี หางานพิเศษ เชิญทางนี้!
งานนวด รับเด็กนวด
สถานที่ทำงาน : เมืองเฉิงตู ประเทศจีน
ลักษณะงาน : ต้องการหมอนวดเด็กไทย เวียดนาม หรือกัมพูชา
รายได้ : นวดอย่างเดียวราคา 1,000 บาทขึ้นไป / มีเซ็กส์กับลูกค้าราคา 3,500-5,000 (ขึ้นอยู่กับลูกค้าจะเลือกราคา)
งานผับ Dancer / ไปกับลูกค้า
สถานที่ทำงาน : เมืองเฉินเจิน ประเทศจีน
ลักษณะงาน : ดื่มและเล่นกับลูกค้า (ลูกค้าอาจสั่งให้เต้น) / ไปกับลูกค้า
รายได้ : ครั้งละ 7,000 บาทขึ้นไป ไม่รวมทิป (รายได้มากกว่าร้านนวด 100%)
***หมายเหตุ : ทิปเก็บเองไม่ต้องจ่ายนายหน้า / ที่พักฟรี อาหารฟรี
- วีท่าทำเองจ่ายเอง (ประมาณ 2,000 บาท)
- ค่าตั๋วเครื่องบินจ่ายคนละครึ่งกับนายหน้า
- ทำงานครบ 1 เดือน รายได้ขั้นต่ำอยู่ที่ 50,000 บาท (ถ้าไม่ถึงทางนายหน้าจะจ่ายให้จนครบ)
สนใจติดต่อ 09X-XXX-XXX0
ในเมื่อยามคับขัน คนเราจะมีทางเลือกกันสักกี่ทางเชียว? บ้านล้มละลาย พ่อฆ่าตัวตาย แม่ก็มาป่วยหนักกำลังจะตายอีก... จะมีใครที่มีชีวิตบัดซบได้เท่านี้อีกไหม?
หึ..ตลกสิ้นดี! นี่ชีวิตจริงหรือนิยาย?อย่างน้อยๆอะไรหลายๆอย่างในชีวิตก็ยังมีเรื่องดีๆอยู่บ้าง เป็นต้นว่าตอนนี้กำลังจะเรียนจบแล้ว เหลืออีกแค่หนึ่งเทอมสำหรับทำโปรเจ็คจบเท่านั้น! การฝึกงานในเทอมที่ผ่านมานั้นเป็นไปด้วยดีแม้จะทุลักทุเลไปบ้างเพราะปัญหาที่บ้าน แต่สุดท้ายมันก็โอเค ถือเป็นการจัดการกับชีวิตไปได้อีกหนึ่งเปราะ
แต่สิ่งที่กำลังเผชิญในตอนนี้เนี่ยน่ะสิ...เงิน!
จะไปหามาจากไหนตั้งมากมายให้พอกับรายจ่ายที่รออยู่ ทรัพย์สินที่เป็นชื่อของตนไม่เกี่ยวกับของพ่อก็ขายไปจนแทบจะหมดแล้ว อีกอย่างเดียวที่ยังคงเก็บไว้อยู่ก็เห็นทีจะเป็นคอนโดที่ซุกหัวนอนอยู่ทุกวันนี้ ถ้าขายเสียแล้วจะไปนอนที่ไหน..?
สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้คือทำงานทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ ก็ในเมื่อญาติโกโหติกาเขาตัดหางปล่อยตั้งแต่มีข่าวลือว่าธุรกิจทุกๆอย่างของที่บ้านกำลังจะเจ๊งแล้ว.. บากหน้าไปขอความช่วยเหลือมาก็หลายครั้งจนเขาไล่ไม่รู้จะไล่ยังไงแล้ว เหอะ! ชีวิต!
...แอบผิดหวังในตัวคนเป็นพ่อบังเกิดเกล้าอยู่ไม่น้อยที่เห็นแก่ตัวตัดช่องน้อยแต่พอตัวแล้วทิ้งภาระไว้เบื้องหลังแบบนี้
อ่านข้อความเชิญชวนบนเว็บไซต์อย่างว่านั่นซ้ำไปซ้ำมาพร้อมทบทวนถึงสิ่งต่างๆที่ประเดประดังเข้ามาในชีวิตจนแทบจะตั้งรับไม่ทันนี้แล้ว ก็อยากที่จะฆ่าตัวตายตามคนเป็นพ่ออยู่เหมือนกัน...แต่ถ้าทำแบบนั้น แล้วแม่ล่ะ?
ใครจะดูแลแม่...?
เห้ออออออ... ชีวิตคนเรามันต้องมีทางเลือกสิ! ปัญหาทุกปัญหามันย่อมต้องมีทางแก้ ฉันใดก็ฉันนั้น!
9: 17 A.M. | Shenzhen, China
แม้จะยังคงความสับสน แต่ก็พาตนเองมายังเมืองจีนแผ่นดินใหญ่แล้ว ยอมทิ้งอีโก้ของผู้ดีและศักดิ์ศรีไปจนหมดสิ้น เพียงแค่ต้องการ...เงิน! ลำพังงานแปลเอกสารและรับสอนพิเศษเด็กช่วงว่างมันก็แค่พอยาไส้เท่านั้น แต่ค่ารักษาพยาบาลและจิปาฐะนั้นมันไม่พอ! จึงต้องดั้นด้นพาตนเองมาถึงนี่ยังไงล่ะ..
การตัดสินใจมาทำงานแบบนี้ถึงที่นี่คงดีกว่าทำที่บ้านเกิด... อย่างน้อยลูกค้าก็ไม่ใช่คนไทย อย่างน้อยก็ไม่มีคนรู้จัก! อย่างน้อยตลอดระยะเวลาของการปิดเทอมสอง-สามเดือนนี่ก็คงจะพอทำให้หาเงินได้มากอยู่ จากที่ลองคำนวณดูคร่าวๆนั้นก็คงจะเงินหนาอยู่.. ไปกับลูกค้าครั้งละประมาณ แปดพันห้ารวมทิป(และคิดในแง่ดี) ทำประมาณ 29-30 ครั้ง หรือตีเอาซะวันละครั้งตลอดหนึ่งเดือน ก็จะได้เงินเกือบๆสองแสนห้า เพราะฉะนั้นถ้าทำประมาณสองเดือนกว่าๆ รายได้คงไม่ต่ำกว่าห้าแสนแน่ๆ
หวังว่าการลงทุนด้วยการขายเข็มขัด Hermes สองเส้นสุดท้ายนี้จะไม่ทำให้ขาดทุนนะ เพราะตั้งใจจะเก็บไว้ขายยามที่คับขันจริงๆ ในใจก็ไม่อยากขายหรอก เพราะมันเป็นของขวัญที่แม่ซื้อมาฝากตอนไปปารีสเมื่อหลายปีก่อน...
เงินเกือบห้าหมื่นที่ได้มาจากการขายก็เอาไปทำวีซ่าและจ่ายค่าตั๋วไปแล้ว จะมีติดตัวสำหรับฉุกเฉินแค่ประมาณพันกว่าหยวน... เพราะส่วนที่เหลือก็เอาไปใช้จ่ายสำหรับจ้างพยาบาลเพื่อดูแลแม่ที่โรงพยาบาลหมดแล้ว(เรทนี้จะถูกกว่าจ้างส่วนตัวมาดูแลที่บ้าน)
ก็หวังว่าตัวเองจะโชคดีนะ..
ก่อนมาก็มีการตกลงทำสัญญากับนายหน้า ขอเอกสารสำคัญเอาไว้ด้วยเผื่อเกิดเรื่องไม่คาดฝัน... แต่ก็นั่นแหละ งานเทาๆแบบนี้คงเรียกร้องอะไรมากไม่ได้ เพราะก็ไม่ได้ถูกต้องตามกฎหมายตั้งแต่แรกอยู่แล้ว มานี่ก็ด้วยวีซ่าท่องเที่ยวด้วยซ้ำ แต่อย่างน้อยมีไว้มันก็อุ่นใจใช่มั้ยล่ะ?
นายหน้ามารับที่สนามบินก่อนจะพาไปที่พัก ไม่รู้ว่าโชคร้ายหรือโชคดีที่การมาครั้งนี้เป็นการบินเดี่ยว ไม่มีเพื่อนร่วมทริปเลย หรือง่ายๆก็คืองานนี้ฉายเดี่ยวนั่นแหละ.. นายหน้าคงกลัวว่าจะถอดใจก็มีการคุยโวให้ฟังว่าเพิ่งมีเด็กเวียดนามมาเมื่อวานแล้วได้เริ่มงานเมื่อคืน ...รวมทิปแล้วก็ฟาดไปเกือบหมื่น
ขอให้มันจริงเถอะ!“สะดวกเริ่มวันนี้ไหมล่ะ?” ภาษาไทยสำเนียงแปร่งจากนายหน้าชาวจีนที่พูดไทยได้ถามขณะเดินทางไปยังที่พัก “มีลูกค้ากระเป๋าหนักเจ้าประจำมาใช้บริการพอดี”
“.........” เอาไงดีวะ? จะว่ายังไม่พร้อมก็ใช่ แต่มาถึงนี่แล้วยังไงมันก็คงต้องทำ...
“รวมทิปแล้วไม่ต่ำกว่าหมื่นห้านะ”
“.........” หมื่นห้า... รายได้ขั้นพื้นฐานของมนุษย์เงินเดือนวุฒิปริญญาตรีทั้งเดือนเลยนะ!
“ถ้าทำให้ลูกค้ารายนี้ประทับใจ เขาก็จะจองคิวยาวเลยนะ” นี่ก็เชียร์จังเลยวุ้ย! “เคยมีคนถูกจองคิวนานสุดห้าวันเลย”
“.........” ห้าวันกับคนๆเดียว ก็คงจะไม่เลวร้ายเท่าไหร่กับห้าวันห้าคนล่ะมั้ง...
“ลูกค้ารายนี้มีแต่คนอยากจะเสนอตัวทำงานด้วย แต่พี่เห็นว่าน้องยังใหม่เลยอยากแนะนำอะไรดีๆให้ก่อน เป็นการสร้างความคุ้นเคย อีกอย่างน้องได้ภาษาอังกฤษด้วย ลูกค้าน่าจะชอบเพราะเขาเป็นฝรั่ง” รอยยิ้มที่ส่งมาไม่ได้จริงใจเลย!
“........”
“ลูกค้าจะประทับใจคนช่างคุยมากกว่าไปยิ้มๆให้ แล้วไม่พูดไม่จาเพราะไม่ได้ภาษา” คือถ้าไม่ได้ภาษาถึงเวลานั้นก็เดินเครื่องเลยเหรอวะ? จะไม่มีอารัมภบทเลย? และการที่ได้ภาษานี่ถือว่าเป็นข้อได้เปรียบมั้ยนะ?
“แต่มีข้อแม้นะน้อง...”
.
. .
ใครจะคิดว่าข้อแม้ที่ว่าคือการต้องใส่สูทเต็มยศขนาดนี้เพื่อรอรับรองหรือให้บริการ... นี่ยังนึกไม่ออกเลยว่ากูจะเต้นยังไงทั้งที่กางเกง เสื้อ และทุกๆอย่างมันดูพอดีและเข้ารูปขนาดนี้!
ชุดแบบนี้มันควรจะใส่ไปออกงาน หรือเดินหล่อๆอวดสายตาช่างภาพ หรือบรรดาแมวมองในวงการบันเทิงมากกว่านะโว้ยยยยยย แต่เอาเถอะ! ไม่เต้นก็ดีเพราะเต้นไม่เป็น!
เน้นดื่ม เน้นคุย เน้นดื่ม เน้นคุย สาธุ..สาธุๆๆๆ
.
. .
'เขาค่อนข้างมีรสนิยมที่เฉพาะตัวน่ะ’
‘คงไม่ใช่แนวทำร้ายร่างกายนะ..ใช่ไหม?’ บอกตรงๆว่ายังไม่พร้อมจะเป็นแอนัสเตเชียสำหรับมิสเตอร์เกรย์ในเวลานี้!
‘ไม่หรอก...เพราะที่ผ่านมาไม่มีเด็กคนไหนเจ็บตัวเลย ทุกคนล้วนปลอดภัยกลับมา’
สูดหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อเรียกขวัญและกำลังใจให้ตนเองระหว่างรอให้ลูกค้ามา เหมือนจะดีกว่าคนอื่นๆอยู่นิดหน่อยที่ถูกพามารอในห้องส่วนตัวแบบนี้ เพราะอีกคนสามคนที่นั่งรถออกจากที่พักมาด้วยกันนั้นถูกพาแยกไปยังโซนเวที คิดว่าคงจะต้องเต้นนั่นแหละ...
ภายในห้องส่วนตัวแบบนี้คงจะฉะเพราะระดับวีไอพีจริงๆ เพราะค่อนข้างหรูหรา อาหารและเครื่องดื่มก็ล้วนแต่เป็นของดีและราคาแพงทั้งนั้น ดูอย่างไวน์ขวดนั้นสิ อายุคงจะมากกว่าแม่ด้วยซ้ำ...
อีกหนึ่งคำแนะนำของนายหน้าคือดื่มไปก่อนให้รู้สึกกรึ่มๆ จะได้ไม่ประหม่ามาก เรียกว่าดื่มเพิ่มความกล้าก็ได้และอีกหนึ่งสิ่งที่สำคัญที่นายหน้าให้มาก็คือ...ไวอากร้า!
ก๊อก..ก๊อก...
สิ้นเสียงเคาะ ประตูก็ถูกเปิดเข้ามาโดยใครคนหนึ่ง!
ชาวต่างชาติรูปร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีดำราคาแพง.. ใบหน้าหล่อเหลาและดูดีราวกับนายแบบฝั่งตะวันตก.. ลูกค้าเหรอ? นะ..หน้าแบบนี้ยังต้องซื้อกินเหรอวะ?
มัวแต่ตะลึงในความดูดีของอีกคนจนทำให้สติสตัง(ที่ไม่ค่อยมีอยู่แล้ว)ไม่ค่อยจะอยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่นัก! ร่างสูงเดินผ่านหน้าไปแสดงให้เห็นถึงความแตกต่างในด้านรูปร่างเป็นอย่างมาก ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินไปรินบรั่นดีใส่แก้วคริสตัลราคาแพงด้วยตนเองและยกขึ้นจิบอย่างใจเย็น...
“นั่งลง…” งุนงงกับประโยคทักทายแรกพอสมควร แม้จะไม่ค่อยเข้าใจแต่ก็พอที่จะทำใจทำตามได้บ้าง แต่ทว่า.. “ที่พื้น ย่อเข่าลงกับพื้น”
บททาส...เหรอวะ?!?! “ทำสิ” คำสั่งเป็นภาษาอังกฤษดังขึ้นอีกพร้อมกันกับที่เจ้าของวาจาจ้องมองมาอย่างไม่ลดละ “..ปลดแค่ซิป”
...ไม่คิดเลยว่าชีวิตนี้ต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย! “มองหน้าฉัน” คำสั่งถูกเปล่งออกมาอีกขณะที่เจ้าตัวนั่งไขว่ห้างอย่างสบายอารมณ์อยู่บนโซฟาหลุยส์ราคาแพง
มือสั่นเทาค่อยๆเอื้อมลงไปเบื้องล่างแล้วปลดตะขอและซิปลงพร้อมกับหัวใจที่เต้นระรัวจนแทบจะหลุดออกมา ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตนเองกำลังเริ่มทำงาน(แบบนี้)แล้ว!
“เอาออกมา” น้ำเสียงพึงพอใจว่าต่อพร้อมกันกับที่คลายเนคไทที่คอตนเองออก
รู้สึกดีใจอยู่ไม่น้อยที่ก่อนหน้านี้ตนเองกินยาที่รับมาและฟังคำแนะนำของนายหน้า ไวอากร้านี่ช่วยให้หน้ามันหนาขึ้นมาบ้างเล็กน้อย แถมความเป็นชายก็ปึ๋งปั๋งดีจนแทบไม่ต้องทำอะไรกับมันมากให้อายไปมากกว่านี้ จับความเป็นชายของตัวด้วยความรู้สึกประหม่าไม่น้อย ก่อนจะงัดมันออกมาให้คนที่เป็นลูกค้าได้ยลโฉม
“ช้าๆ..” เสียงกดต่ำถูกเปล่งออกมาอีกครั้งจากคนที่นั่งตรงข้าม ..ใบหน้าหล่อเหลาถูกถูไถด้วยปลายนิ้วเรียว หนวดเครารำไรของเขาทำให้ใบหน้าราวเทพบุตรนั่นคมเข้มขึ้นไปอีก
..ทะ..ทำไมเขาทำแค่นี้มันถึงกระตุ้นให้มีอารมณ์ร่วมวะ? “ส่งเสียงสิ..” ไม่เพียงแค่คำสั่งเท่านั้น เขายังเลียริมฝีปากด้วย!
เกิดมาก็เคยช่วยตัวเองอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่จะต้องมาช่วยตัวเองต่อหน้าคนอื่น! แถมยังต้องมาทำทั้งๆที่ใส่สูทแบบนี้อีก!
“ขยับมาใกล้ๆสิ..” ณ จุดๆนี้แล้วคงทำอะไรไม่ได้นอกจากทำตามที่เขาสั่ง แม้ว่าจะลอบกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบากมากก็ตาม
“หึ...” เขายิ้มออกมาโดยที่ไม่สามารถคาดเดาอารมณ์ได้เลย ..ก็ได้แต่ภาวนาว่าเขาจะพอใจล่ะนะ “ขยับช้าๆสิ”
“อย่างนั้น” เขายิ้มมุมปากพร้อมกับถอดสูทออก เผยให้เห็นเชิ้ตสีอ่อนพอดีตัวที่อยู่ด้านใน “ร้องมากกว่านี้”
“อ๊ะ...อ๊ะ...” ไม่เหลือแล้วศักดิ์ศรี... มันควรจะเลิกคิดถึงเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนที่รู้ตัวว่าเริ่มรู้สึกดีกับการกระทำนี้แล้วล่ะ
“มาใกล้ๆ” อีกหนึ่งคำสั่งถูกเอ่ยออกมาพร้อมกันกับที่คนพูดฉวยคว้าเนคไทไปแล้วดึงให้ขยับไปใกล้กว่าเดิม สัญชาตญาณทำให้ทุกๆการเคลื่อนไหวเป็นไปอย่างนุ่มนวล.. คงจะเป็นเพราะอาภรณ์ที่สวมใส่ กับคนที่ต้องฝึกบุคลิกภาพตั้งแต่เด็กเพราะต้องออกงานสังคมแล้วนั้น การวางตัวในชุดสุภาพและแสดงถึงความเป็นทางการแบบนี้ไม่ใช่เรื่องยาก บางสิ่งบางอย่างที่แสดงออกนั้นเป็นไปอย่างเป็นธรรมชาติ
“ฉันชอบคนเปิดเผย” เจ้าของเสียงเอ่ยพร้อมกับใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้ดึงเนคไทอยู่เอื้อมล้วงเข้ามายังด้านในเสื้อสูท นิ้วเรียวๆสะกิดสัมผัสยอดอกด้านซ้ายผ่านเชิ้ตเนื้อดี แรงบีบเบาๆจากปลายนิ้วนั่นยิ่งกระตุ้นความรู้สึก ทำให้ความเป็นชายที่ด้านล้างที่กำลังถูกปรนเปรอกำลังจะถึงฝั่งฝัน
..ความเป็นชายกำลังเกร็งกระตุก ใกล้ปดปล่อย แต่ทว่า.. “ฉันยังไม่ได้อนุญาต” ไม่ว่าเปล่า เพราะเท้าข้างหนึ่งยื่นออกมาแล้ววางน้ำหนักลงบนสิ่งนั้น.. รองเท้าหนังราคาแพงขยับไปตามแรงส่งของข้อเท้า ราวกลับจะปิดจุดปดปล่อยยังไงยังงั้น..
มันก็ไม่ได้เจ็บปวด เพราะเขาไม่ได้ลงน้ำหนัก แต่มัน...เสียว! “แต่จะให้รางวัลก่อนก็แล้วกัน..” เขายิ้มก่อนจะยกเท่าออกจากสิ่งนั้น
..งั้นก็ปล่อยก่อนไม่รอแล้วนะ! ความขาวขุ่นพุ่งแรงตามความกระสัน กระทั่งกระเด็นไปโดนสแล็คราคาแพงของอีกคน ด้วยความกลัวว่าลูกค้าจะไม่พอใจ จึงรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมาเช็ดให้ ผ้าผืนน้อยเคลื่อนผ่านบริเวรเปรอะเปื้อนอย่างรวดเร็ว แต่ถึงอย่างนั้นก็รับรู้ได้ถึงความแข็งขืนที่อยู่ใต้ร่มผ้านั้นเป็นอย่างดี
ปลดปล่อยได้ไม่นานอาวุธคู่กายก็เริ่มแข็งตัวอีกครั้งด้วยฤทธิ์ของยา..
“เล่าเรื่องของเธอให้ฟังหน่อยสิ” คุณลูกค้าว่าพร้อมกับปลดกระดุมที่ข้อมือก่อนจะพับแขนเสื้อขึ้น ทุกการกระทำนั้นอยู่ในสายตาตลอด... ทำไมมันดูเท่จังวะ?
“ผม..ไม่รู้จะเริ่มยังไง..”
“หึ..” ไม่รู้ว่าตนเองแสดงสีหน้าแบบไหนออกไป เขาถึงได้ส่งแก้วบรั่นดีมาให้ตรงหน้า
..เน้นดื่ม เน้นคุย เน้นดื่ม เน้นคุย!
รับแก้วมากระดกรวดเดียว เพิ่มความหนาให้หน้าอีกชั้น เพราะความกรึ่มก่อนหน้านี้กำลังจะมลายไป
“งั้นตอบคำถามก็แล้วกัน..” เนคไทที่เขาคลายออกก่อนหน้านี้กำลังถูกถอดออกจากคอ “จะให้ค่าตอบ คำถามละพันหยวน”
“Yes, sir…(ครับ..)”
“ฉันชอบให้เรียกแบบนี้” เขายิ้มกว้าง ทำให้ใบหน้าหล่อๆที่ดูเท่ๆแบดๆในตอนแรกกลายเป็นคนอบอุ่นขึ้นทันตา..
“ทำไมถึงมาทำงานนี้?”
“ผมต้องการเงิน..”
“แต่เธอดูเหมือนคนมีเงินนะ” เขาหัวเราะ
“ทำไมคิดแบบนั้นล่ะครับ?” เงยหน้าสบตา
“สำเนียงภาษาอังกฤษของเธอมันเหมือนกับคนที่มีการศึกษาที่ดี” เขายกยิ้ม “รูปร่าง ผิวพรรณ”
“..........”
“การวางตัวภายใต้ชุดทางการนี่” ว่าจบเขาก็เอื้อมมือมาจับสิ่งนั้นที่กำลังพร้อมรบเต็มกำลังด้านล่าง พลางใช้หัวแม่มือสะกิดที่ส่วนปลาย..
..เกิดมายี่สิบเอ็ดปียังไม่เคยมีคนอื่นมาจับของสงวนเลยนะ! “บ้านผม...อ๊ะ!...ล้มละลาย..อื้อ..” ก็ในเมื่อไม่ใช่คนรู้จักกัน การบอกความจริงก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องเสียหาย พอจบงานนี้แล้วต่างคนก็ต่างแยกทาง
“ปลดซิปให้ฉันสิ..” ก้มลงมากระซิบเสียงพร่าที่ข้างหู ..เพื่อเงิน...ท่องให้ดังก้องในใจแล้วเอื้อมมือไปทำตามคำสั่ง
“จับออกมาสิ” สายตาที่อ่านไม่ออกนั่นกำลังแผดเผาให้มือที่สั่นอยู่แล้วยิ่งสั่นเข้าไปอีก..
เขายิ้มย่างพอใจอีกครั้งก่อนจะพาลุกขึ้นแล้วไปที่เตียง..ถึงเวลาแล้วสินะ! พอนั่งบนเตียงที่ความสูงเสมอกัน แล้วก็ถูกสั่งให้ขยับมือปรนเปรอให้ ซึ่งเช่นเดียวกันกับที่อีกฝ่ายก็กำลังชักมือให้..
เสร็จสมอารมณ์หมายโดยที่ไม่ถูกล่วงล้ำ แถมยังได้เงินมากอยู่ คิดเป็นเงินไทยก็เกือบๆสามหมื่น แถมยังถูกจองตัวอีกหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ
ก็นับว่าโชคดีพอควร...
. .
. . .
(ต่อด้านล่าง)
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] หนีเสือมาปะ...? NC 20+ By : ' Puzzle +ตอนเดียวจบ+ (อ่าน 17879 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก