พิมพ์หน้านี้ - [เรื่องสั้น] หนีเสือมาปะ...? NC 20+ By : ' Puzzle +ตอนเดียวจบ+
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: Cakewhans ที่ 08-11-2018 20:29:31
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2. ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม/color]
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
+++++++++
หนุ่มรูปร่าง-หน้าตาดี หางานพิเศษ เชิญทางนี้!
งานนวด รับเด็กนวด
สถานที่ทำงาน : เมืองเฉิงตู ประเทศจีน
ลักษณะงาน : ต้องการหมอนวดเด็กไทย เวียดนาม หรือกัมพูชา
รายได้ : นวดอย่างเดียวราคา 1,000 บาทขึ้นไป / มีเซ็กส์กับลูกค้าราคา 3,500-5,000 (ขึ้นอยู่กับลูกค้าจะเลือกราคา)
งานผับ Dancer / ไปกับลูกค้า
สถานที่ทำงาน : เมืองเฉินเจิน ประเทศจีน
ลักษณะงาน : ดื่มและเล่นกับลูกค้า (ลูกค้าอาจสั่งให้เต้น) / ไปกับลูกค้า
รายได้ : ครั้งละ 7,000 บาทขึ้นไป ไม่รวมทิป (รายได้มากกว่าร้านนวด 100%)
***หมายเหตุ : ทิปเก็บเองไม่ต้องจ่ายนายหน้า / ที่พักฟรี อาหารฟรี
- วีท่าทำเองจ่ายเอง (ประมาณ 2,000 บาท)
- ค่าตั๋วเครื่องบินจ่ายคนละครึ่งกับนายหน้า
- ทำงานครบ 1 เดือน รายได้ขั้นต่ำอยู่ที่ 50,000 บาท (ถ้าไม่ถึงทางนายหน้าจะจ่ายให้จนครบ)
สนใจติดต่อ 09X-XXX-XXX0
ในเมื่อยามคับขัน คนเราจะมีทางเลือกกันสักกี่ทางเชียว? บ้านล้มละลาย พ่อฆ่าตัวตาย แม่ก็มาป่วยหนักกำลังจะตายอีก... จะมีใครที่มีชีวิตบัดซบได้เท่านี้อีกไหม?
หึ..ตลกสิ้นดี! นี่ชีวิตจริงหรือนิยาย?
อย่างน้อยๆอะไรหลายๆอย่างในชีวิตก็ยังมีเรื่องดีๆอยู่บ้าง เป็นต้นว่าตอนนี้กำลังจะเรียนจบแล้ว เหลืออีกแค่หนึ่งเทอมสำหรับทำโปรเจ็คจบเท่านั้น! การฝึกงานในเทอมที่ผ่านมานั้นเป็นไปด้วยดีแม้จะทุลักทุเลไปบ้างเพราะปัญหาที่บ้าน แต่สุดท้ายมันก็โอเค ถือเป็นการจัดการกับชีวิตไปได้อีกหนึ่งเปราะ
แต่สิ่งที่กำลังเผชิญในตอนนี้เนี่ยน่ะสิ...เงิน!
จะไปหามาจากไหนตั้งมากมายให้พอกับรายจ่ายที่รออยู่ ทรัพย์สินที่เป็นชื่อของตนไม่เกี่ยวกับของพ่อก็ขายไปจนแทบจะหมดแล้ว อีกอย่างเดียวที่ยังคงเก็บไว้อยู่ก็เห็นทีจะเป็นคอนโดที่ซุกหัวนอนอยู่ทุกวันนี้ ถ้าขายเสียแล้วจะไปนอนที่ไหน..?
สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้คือทำงานทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ ก็ในเมื่อญาติโกโหติกาเขาตัดหางปล่อยตั้งแต่มีข่าวลือว่าธุรกิจทุกๆอย่างของที่บ้านกำลังจะเจ๊งแล้ว.. บากหน้าไปขอความช่วยเหลือมาก็หลายครั้งจนเขาไล่ไม่รู้จะไล่ยังไงแล้ว เหอะ! ชีวิต!
...แอบผิดหวังในตัวคนเป็นพ่อบังเกิดเกล้าอยู่ไม่น้อยที่เห็นแก่ตัวตัดช่องน้อยแต่พอตัวแล้วทิ้งภาระไว้เบื้องหลังแบบนี้
อ่านข้อความเชิญชวนบนเว็บไซต์อย่างว่านั่นซ้ำไปซ้ำมาพร้อมทบทวนถึงสิ่งต่างๆที่ประเดประดังเข้ามาในชีวิตจนแทบจะตั้งรับไม่ทันนี้แล้ว ก็อยากที่จะฆ่าตัวตายตามคนเป็นพ่ออยู่เหมือนกัน...แต่ถ้าทำแบบนั้น แล้วแม่ล่ะ?
ใครจะดูแลแม่...?
เห้ออออออ... ชีวิตคนเรามันต้องมีทางเลือกสิ! ปัญหาทุกปัญหามันย่อมต้องมีทางแก้ ฉันใดก็ฉันนั้น!
9: 17 A.M. | Shenzhen, China
แม้จะยังคงความสับสน แต่ก็พาตนเองมายังเมืองจีนแผ่นดินใหญ่แล้ว ยอมทิ้งอีโก้ของผู้ดีและศักดิ์ศรีไปจนหมดสิ้น เพียงแค่ต้องการ...เงิน! ลำพังงานแปลเอกสารและรับสอนพิเศษเด็กช่วงว่างมันก็แค่พอยาไส้เท่านั้น แต่ค่ารักษาพยาบาลและจิปาฐะนั้นมันไม่พอ! จึงต้องดั้นด้นพาตนเองมาถึงนี่ยังไงล่ะ..
การตัดสินใจมาทำงานแบบนี้ถึงที่นี่คงดีกว่าทำที่บ้านเกิด... อย่างน้อยลูกค้าก็ไม่ใช่คนไทย อย่างน้อยก็ไม่มีคนรู้จัก! อย่างน้อยตลอดระยะเวลาของการปิดเทอมสอง-สามเดือนนี่ก็คงจะพอทำให้หาเงินได้มากอยู่ จากที่ลองคำนวณดูคร่าวๆนั้นก็คงจะเงินหนาอยู่.. ไปกับลูกค้าครั้งละประมาณ แปดพันห้ารวมทิป(และคิดในแง่ดี) ทำประมาณ 29-30 ครั้ง หรือตีเอาซะวันละครั้งตลอดหนึ่งเดือน ก็จะได้เงินเกือบๆสองแสนห้า เพราะฉะนั้นถ้าทำประมาณสองเดือนกว่าๆ รายได้คงไม่ต่ำกว่าห้าแสนแน่ๆ
หวังว่าการลงทุนด้วยการขายเข็มขัด Hermes สองเส้นสุดท้ายนี้จะไม่ทำให้ขาดทุนนะ เพราะตั้งใจจะเก็บไว้ขายยามที่คับขันจริงๆ ในใจก็ไม่อยากขายหรอก เพราะมันเป็นของขวัญที่แม่ซื้อมาฝากตอนไปปารีสเมื่อหลายปีก่อน...
เงินเกือบห้าหมื่นที่ได้มาจากการขายก็เอาไปทำวีซ่าและจ่ายค่าตั๋วไปแล้ว จะมีติดตัวสำหรับฉุกเฉินแค่ประมาณพันกว่าหยวน... เพราะส่วนที่เหลือก็เอาไปใช้จ่ายสำหรับจ้างพยาบาลเพื่อดูแลแม่ที่โรงพยาบาลหมดแล้ว(เรทนี้จะถูกกว่าจ้างส่วนตัวมาดูแลที่บ้าน)
ก็หวังว่าตัวเองจะโชคดีนะ..
ก่อนมาก็มีการตกลงทำสัญญากับนายหน้า ขอเอกสารสำคัญเอาไว้ด้วยเผื่อเกิดเรื่องไม่คาดฝัน... แต่ก็นั่นแหละ งานเทาๆแบบนี้คงเรียกร้องอะไรมากไม่ได้ เพราะก็ไม่ได้ถูกต้องตามกฎหมายตั้งแต่แรกอยู่แล้ว มานี่ก็ด้วยวีซ่าท่องเที่ยวด้วยซ้ำ แต่อย่างน้อยมีไว้มันก็อุ่นใจใช่มั้ยล่ะ?
นายหน้ามารับที่สนามบินก่อนจะพาไปที่พัก ไม่รู้ว่าโชคร้ายหรือโชคดีที่การมาครั้งนี้เป็นการบินเดี่ยว ไม่มีเพื่อนร่วมทริปเลย หรือง่ายๆก็คืองานนี้ฉายเดี่ยวนั่นแหละ.. นายหน้าคงกลัวว่าจะถอดใจก็มีการคุยโวให้ฟังว่าเพิ่งมีเด็กเวียดนามมาเมื่อวานแล้วได้เริ่มงานเมื่อคืน ...รวมทิปแล้วก็ฟาดไปเกือบหมื่น
ขอให้มันจริงเถอะ!
“สะดวกเริ่มวันนี้ไหมล่ะ?” ภาษาไทยสำเนียงแปร่งจากนายหน้าชาวจีนที่พูดไทยได้ถามขณะเดินทางไปยังที่พัก “มีลูกค้ากระเป๋าหนักเจ้าประจำมาใช้บริการพอดี”
“.........” เอาไงดีวะ? จะว่ายังไม่พร้อมก็ใช่ แต่มาถึงนี่แล้วยังไงมันก็คงต้องทำ...
“รวมทิปแล้วไม่ต่ำกว่าหมื่นห้านะ”
“.........” หมื่นห้า... รายได้ขั้นพื้นฐานของมนุษย์เงินเดือนวุฒิปริญญาตรีทั้งเดือนเลยนะ!
“ถ้าทำให้ลูกค้ารายนี้ประทับใจ เขาก็จะจองคิวยาวเลยนะ” นี่ก็เชียร์จังเลยวุ้ย! “เคยมีคนถูกจองคิวนานสุดห้าวันเลย”
“.........” ห้าวันกับคนๆเดียว ก็คงจะไม่เลวร้ายเท่าไหร่กับห้าวันห้าคนล่ะมั้ง...
“ลูกค้ารายนี้มีแต่คนอยากจะเสนอตัวทำงานด้วย แต่พี่เห็นว่าน้องยังใหม่เลยอยากแนะนำอะไรดีๆให้ก่อน เป็นการสร้างความคุ้นเคย อีกอย่างน้องได้ภาษาอังกฤษด้วย ลูกค้าน่าจะชอบเพราะเขาเป็นฝรั่ง” รอยยิ้มที่ส่งมาไม่ได้จริงใจเลย!
“........”
“ลูกค้าจะประทับใจคนช่างคุยมากกว่าไปยิ้มๆให้ แล้วไม่พูดไม่จาเพราะไม่ได้ภาษา” คือถ้าไม่ได้ภาษาถึงเวลานั้นก็เดินเครื่องเลยเหรอวะ? จะไม่มีอารัมภบทเลย? และการที่ได้ภาษานี่ถือว่าเป็นข้อได้เปรียบมั้ยนะ?
“แต่มีข้อแม้นะน้อง...”
.
. .
ใครจะคิดว่าข้อแม้ที่ว่าคือการต้องใส่สูทเต็มยศขนาดนี้เพื่อรอรับรองหรือให้บริการ... นี่ยังนึกไม่ออกเลยว่ากูจะเต้นยังไงทั้งที่กางเกง เสื้อ และทุกๆอย่างมันดูพอดีและเข้ารูปขนาดนี้!
ชุดแบบนี้มันควรจะใส่ไปออกงาน หรือเดินหล่อๆอวดสายตาช่างภาพ หรือบรรดาแมวมองในวงการบันเทิงมากกว่านะโว้ยยยยยย แต่เอาเถอะ! ไม่เต้นก็ดีเพราะเต้นไม่เป็น!
เน้นดื่ม เน้นคุย เน้นดื่ม เน้นคุย สาธุ..สาธุๆๆๆ
.
. .
'เขาค่อนข้างมีรสนิยมที่เฉพาะตัวน่ะ’
‘คงไม่ใช่แนวทำร้ายร่างกายนะ..ใช่ไหม?’ บอกตรงๆว่ายังไม่พร้อมจะเป็นแอนัสเตเชียสำหรับมิสเตอร์เกรย์ในเวลานี้!
‘ไม่หรอก...เพราะที่ผ่านมาไม่มีเด็กคนไหนเจ็บตัวเลย ทุกคนล้วนปลอดภัยกลับมา’
สูดหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อเรียกขวัญและกำลังใจให้ตนเองระหว่างรอให้ลูกค้ามา เหมือนจะดีกว่าคนอื่นๆอยู่นิดหน่อยที่ถูกพามารอในห้องส่วนตัวแบบนี้ เพราะอีกคนสามคนที่นั่งรถออกจากที่พักมาด้วยกันนั้นถูกพาแยกไปยังโซนเวที คิดว่าคงจะต้องเต้นนั่นแหละ...
ภายในห้องส่วนตัวแบบนี้คงจะฉะเพราะระดับวีไอพีจริงๆ เพราะค่อนข้างหรูหรา อาหารและเครื่องดื่มก็ล้วนแต่เป็นของดีและราคาแพงทั้งนั้น ดูอย่างไวน์ขวดนั้นสิ อายุคงจะมากกว่าแม่ด้วยซ้ำ...
อีกหนึ่งคำแนะนำของนายหน้าคือดื่มไปก่อนให้รู้สึกกรึ่มๆ จะได้ไม่ประหม่ามาก เรียกว่าดื่มเพิ่มความกล้าก็ได้และอีกหนึ่งสิ่งที่สำคัญที่นายหน้าให้มาก็คือ...ไวอากร้า!
ก๊อก..ก๊อก...
สิ้นเสียงเคาะ ประตูก็ถูกเปิดเข้ามาโดยใครคนหนึ่ง!
ชาวต่างชาติรูปร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีดำราคาแพง.. ใบหน้าหล่อเหลาและดูดีราวกับนายแบบฝั่งตะวันตก.. ลูกค้าเหรอ? นะ..หน้าแบบนี้ยังต้องซื้อกินเหรอวะ?
มัวแต่ตะลึงในความดูดีของอีกคนจนทำให้สติสตัง(ที่ไม่ค่อยมีอยู่แล้ว)ไม่ค่อยจะอยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่นัก! ร่างสูงเดินผ่านหน้าไปแสดงให้เห็นถึงความแตกต่างในด้านรูปร่างเป็นอย่างมาก ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินไปรินบรั่นดีใส่แก้วคริสตัลราคาแพงด้วยตนเองและยกขึ้นจิบอย่างใจเย็น...
“นั่งลง…” งุนงงกับประโยคทักทายแรกพอสมควร แม้จะไม่ค่อยเข้าใจแต่ก็พอที่จะทำใจทำตามได้บ้าง แต่ทว่า.. “ที่พื้น ย่อเข่าลงกับพื้น”
บททาส...เหรอวะ?!?!
“ทำสิ” คำสั่งเป็นภาษาอังกฤษดังขึ้นอีกพร้อมกันกับที่เจ้าของวาจาจ้องมองมาอย่างไม่ลดละ “..ปลดแค่ซิป”
...ไม่คิดเลยว่าชีวิตนี้ต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย!
“มองหน้าฉัน” คำสั่งถูกเปล่งออกมาอีกขณะที่เจ้าตัวนั่งไขว่ห้างอย่างสบายอารมณ์อยู่บนโซฟาหลุยส์ราคาแพง
มือสั่นเทาค่อยๆเอื้อมลงไปเบื้องล่างแล้วปลดตะขอและซิปลงพร้อมกับหัวใจที่เต้นระรัวจนแทบจะหลุดออกมา ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตนเองกำลังเริ่มทำงาน(แบบนี้)แล้ว!
“เอาออกมา” น้ำเสียงพึงพอใจว่าต่อพร้อมกันกับที่คลายเนคไทที่คอตนเองออก
รู้สึกดีใจอยู่ไม่น้อยที่ก่อนหน้านี้ตนเองกินยาที่รับมาและฟังคำแนะนำของนายหน้า ไวอากร้านี่ช่วยให้หน้ามันหนาขึ้นมาบ้างเล็กน้อย แถมความเป็นชายก็ปึ๋งปั๋งดีจนแทบไม่ต้องทำอะไรกับมันมากให้อายไปมากกว่านี้ จับความเป็นชายของตัวด้วยความรู้สึกประหม่าไม่น้อย ก่อนจะงัดมันออกมาให้คนที่เป็นลูกค้าได้ยลโฉม
“ช้าๆ..” เสียงกดต่ำถูกเปล่งออกมาอีกครั้งจากคนที่นั่งตรงข้าม ..ใบหน้าหล่อเหลาถูกถูไถด้วยปลายนิ้วเรียว หนวดเครารำไรของเขาทำให้ใบหน้าราวเทพบุตรนั่นคมเข้มขึ้นไปอีก
..ทะ..ทำไมเขาทำแค่นี้มันถึงกระตุ้นให้มีอารมณ์ร่วมวะ?
“ส่งเสียงสิ..” ไม่เพียงแค่คำสั่งเท่านั้น เขายังเลียริมฝีปากด้วย!
เกิดมาก็เคยช่วยตัวเองอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่จะต้องมาช่วยตัวเองต่อหน้าคนอื่น! แถมยังต้องมาทำทั้งๆที่ใส่สูทแบบนี้อีก!
“ขยับมาใกล้ๆสิ..” ณ จุดๆนี้แล้วคงทำอะไรไม่ได้นอกจากทำตามที่เขาสั่ง แม้ว่าจะลอบกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบากมากก็ตาม
“หึ...” เขายิ้มออกมาโดยที่ไม่สามารถคาดเดาอารมณ์ได้เลย ..ก็ได้แต่ภาวนาว่าเขาจะพอใจล่ะนะ “ขยับช้าๆสิ”
“อย่างนั้น” เขายิ้มมุมปากพร้อมกับถอดสูทออก เผยให้เห็นเชิ้ตสีอ่อนพอดีตัวที่อยู่ด้านใน “ร้องมากกว่านี้”
“อ๊ะ...อ๊ะ...” ไม่เหลือแล้วศักดิ์ศรี... มันควรจะเลิกคิดถึงเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนที่รู้ตัวว่าเริ่มรู้สึกดีกับการกระทำนี้แล้วล่ะ
“มาใกล้ๆ” อีกหนึ่งคำสั่งถูกเอ่ยออกมาพร้อมกันกับที่คนพูดฉวยคว้าเนคไทไปแล้วดึงให้ขยับไปใกล้กว่าเดิม สัญชาตญาณทำให้ทุกๆการเคลื่อนไหวเป็นไปอย่างนุ่มนวล.. คงจะเป็นเพราะอาภรณ์ที่สวมใส่ กับคนที่ต้องฝึกบุคลิกภาพตั้งแต่เด็กเพราะต้องออกงานสังคมแล้วนั้น การวางตัวในชุดสุภาพและแสดงถึงความเป็นทางการแบบนี้ไม่ใช่เรื่องยาก บางสิ่งบางอย่างที่แสดงออกนั้นเป็นไปอย่างเป็นธรรมชาติ
“ฉันชอบคนเปิดเผย” เจ้าของเสียงเอ่ยพร้อมกับใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้ดึงเนคไทอยู่เอื้อมล้วงเข้ามายังด้านในเสื้อสูท นิ้วเรียวๆสะกิดสัมผัสยอดอกด้านซ้ายผ่านเชิ้ตเนื้อดี แรงบีบเบาๆจากปลายนิ้วนั่นยิ่งกระตุ้นความรู้สึก ทำให้ความเป็นชายที่ด้านล้างที่กำลังถูกปรนเปรอกำลังจะถึงฝั่งฝัน
..ความเป็นชายกำลังเกร็งกระตุก ใกล้ปดปล่อย แต่ทว่า..
“ฉันยังไม่ได้อนุญาต” ไม่ว่าเปล่า เพราะเท้าข้างหนึ่งยื่นออกมาแล้ววางน้ำหนักลงบนสิ่งนั้น.. รองเท้าหนังราคาแพงขยับไปตามแรงส่งของข้อเท้า ราวกลับจะปิดจุดปดปล่อยยังไงยังงั้น..
มันก็ไม่ได้เจ็บปวด เพราะเขาไม่ได้ลงน้ำหนัก แต่มัน...เสียว!
“แต่จะให้รางวัลก่อนก็แล้วกัน..” เขายิ้มก่อนจะยกเท่าออกจากสิ่งนั้น
..งั้นก็ปล่อยก่อนไม่รอแล้วนะ!
ความขาวขุ่นพุ่งแรงตามความกระสัน กระทั่งกระเด็นไปโดนสแล็คราคาแพงของอีกคน ด้วยความกลัวว่าลูกค้าจะไม่พอใจ จึงรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมาเช็ดให้ ผ้าผืนน้อยเคลื่อนผ่านบริเวรเปรอะเปื้อนอย่างรวดเร็ว แต่ถึงอย่างนั้นก็รับรู้ได้ถึงความแข็งขืนที่อยู่ใต้ร่มผ้านั้นเป็นอย่างดี
ปลดปล่อยได้ไม่นานอาวุธคู่กายก็เริ่มแข็งตัวอีกครั้งด้วยฤทธิ์ของยา..
“เล่าเรื่องของเธอให้ฟังหน่อยสิ” คุณลูกค้าว่าพร้อมกับปลดกระดุมที่ข้อมือก่อนจะพับแขนเสื้อขึ้น ทุกการกระทำนั้นอยู่ในสายตาตลอด... ทำไมมันดูเท่จังวะ?
“ผม..ไม่รู้จะเริ่มยังไง..”
“หึ..” ไม่รู้ว่าตนเองแสดงสีหน้าแบบไหนออกไป เขาถึงได้ส่งแก้วบรั่นดีมาให้ตรงหน้า
..เน้นดื่ม เน้นคุย เน้นดื่ม เน้นคุย!
รับแก้วมากระดกรวดเดียว เพิ่มความหนาให้หน้าอีกชั้น เพราะความกรึ่มก่อนหน้านี้กำลังจะมลายไป
“งั้นตอบคำถามก็แล้วกัน..” เนคไทที่เขาคลายออกก่อนหน้านี้กำลังถูกถอดออกจากคอ “จะให้ค่าตอบ คำถามละพันหยวน”
“Yes, sir…(ครับ..)”
“ฉันชอบให้เรียกแบบนี้” เขายิ้มกว้าง ทำให้ใบหน้าหล่อๆที่ดูเท่ๆแบดๆในตอนแรกกลายเป็นคนอบอุ่นขึ้นทันตา..
“ทำไมถึงมาทำงานนี้?”
“ผมต้องการเงิน..”
“แต่เธอดูเหมือนคนมีเงินนะ” เขาหัวเราะ
“ทำไมคิดแบบนั้นล่ะครับ?” เงยหน้าสบตา
“สำเนียงภาษาอังกฤษของเธอมันเหมือนกับคนที่มีการศึกษาที่ดี” เขายกยิ้ม “รูปร่าง ผิวพรรณ”
“..........”
“การวางตัวภายใต้ชุดทางการนี่” ว่าจบเขาก็เอื้อมมือมาจับสิ่งนั้นที่กำลังพร้อมรบเต็มกำลังด้านล่าง พลางใช้หัวแม่มือสะกิดที่ส่วนปลาย..
..เกิดมายี่สิบเอ็ดปียังไม่เคยมีคนอื่นมาจับของสงวนเลยนะ!
“บ้านผม...อ๊ะ!...ล้มละลาย..อื้อ..” ก็ในเมื่อไม่ใช่คนรู้จักกัน การบอกความจริงก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องเสียหาย พอจบงานนี้แล้วต่างคนก็ต่างแยกทาง
“ปลดซิปให้ฉันสิ..” ก้มลงมากระซิบเสียงพร่าที่ข้างหู ..เพื่อเงิน...ท่องให้ดังก้องในใจแล้วเอื้อมมือไปทำตามคำสั่ง
“จับออกมาสิ” สายตาที่อ่านไม่ออกนั่นกำลังแผดเผาให้มือที่สั่นอยู่แล้วยิ่งสั่นเข้าไปอีก..
เขายิ้มย่างพอใจอีกครั้งก่อนจะพาลุกขึ้นแล้วไปที่เตียง..ถึงเวลาแล้วสินะ! พอนั่งบนเตียงที่ความสูงเสมอกัน แล้วก็ถูกสั่งให้ขยับมือปรนเปรอให้ ซึ่งเช่นเดียวกันกับที่อีกฝ่ายก็กำลังชักมือให้..
เสร็จสมอารมณ์หมายโดยที่ไม่ถูกล่วงล้ำ แถมยังได้เงินมากอยู่ คิดเป็นเงินไทยก็เกือบๆสามหมื่น แถมยังถูกจองตัวอีกหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ
ก็นับว่าโชคดีพอควร..
.
. .
. . .
(ต่อด้านล่าง)
-
(ต่อ)
วันนี้เป็นวันที่ครบกำหนดเจ็ดวัน หรือเรียกง่ายๆว่าวันสุดท้ายที่จะต้องทำงานกับคนๆนี้ ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาได้เงินจากเขาวันๆนึงไม่ต่ำกว่าสองหมื่น แต่ก็แลกกับการที่เขารู้จักตนตนมากขึ้น.. แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายไม่ใช่เหรอ? เพราะทันทีที่จบงานก็ต้องแยกย้ายไปคนละทิศละทางอยู่แล้ว อีกอย่างหลังจากได้เงินจากการมาทำงานในครั้งนี้แล้วก็ไม่ได้มีความคิดที่จะทำมันอีกนี่นา แต่ก็มีหนึ่งสิ่งที่ไม่ยอมบอกเช่นกัน จนถึงวันนี้แล้วแม้แต่ชื่อเขาก็ไม่มีทางที่จะได้รู้!
ระยะเวลาหลายวันที่ดูแลลูกค้าคนนี้ ระหว่างเราไม่เคยเกินเลยถึงขึ้นสอดใส่เลยสักครั้ง มีบ้างที่ต้องออรัลให้.. กระดากอยู่ไม่น้อย ยอมรับว่าวันที่สองและสามนั้นก็ยังต้องพึ่งแอลกอฮอล์และไวอากร้าอยู่ แต่พอเข้าวันที่สี่กลับไม่ต้องมีตัวช่วยอะไร..
จะแปลกๆไหม ที่อยู่ๆก็รู้สึกมีอารมณ์ร่วม..?
“วันนี้วันสุดท้ายสินะ” เขายิ้มพร้อมกับหยิบบางอย่างมาส่งให้..คลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นเช็คเงินสด..
“ขอบคุณครับ” กล่าวขอบคุณแล้วยกมือไหว้อย่างไทยด้วยความลืมตัวว่าเขาคงไม่เข้าใจวัฒนธรรมนี้..
15,000$ !!!!! เป็นเงินไทยก็ไม่ต่ำกว่าสี่ห้าแสน คำนวณด้วยค่าเงิน 35 บาท!!!!
..แบบนี้ก็ไม่จำเป็นจะต้องอยู่จนครบสัญญาถูกไหม? เงินนี้จ่ายส่วนต่างและค่านายหน้า และบลาๆๆ ได้สบายเลย
“ค่ากิจกรรมพิเศษ..” พอได้ยินแบบนี้แล้วก็อดไม่ได้ที่จะลอบกลืนน้ำลายลงคอ.. เขาปลดเนคไทออกมาแล้วเอามาผูกปิดตา.. หัวใจเริ่มเต้นระรัวและเร็วขึ้น ไม่รู้ว่ากลัวหรือตื่นเต้นกันแน่
“ฉันชอบเธอนะ..” สิ้นเสียงพูด บางสิ่งบางอย่างก็สัมผัสเข้ากับกลางกาย คล้ายๆจะเป็นจุมพิตจากริมฝีปาก
“อ่าา..” อดไม่ได้ที่จะร้องคราง เมื่อลิ้นสากๆวาดผ่านทั้งลำ!!!
“ฮ่าๆๆ ฉันชอบเธอจริงๆ” น้ำเสียงอารมณ์ดีเอ่ยออกมา
“อื้อ..ตรงนั้น...อื้อออ…” ยิ่งทรมานก็ยิ่งเหมือนว่าเขาจะชอบใจมาก
“ให้ฉันดูแลเธอดีไหม?” ไม่รู้ว่าที่ถามแบบนี้ออกมา เขาหมายความว่าอย่างไร เพราะถูกปิดตาจึงไม่สามารถอ่านความจริงได้จากสายตาคู่นั้น
.
. .
กิจกรรมระหว่างเราวันนี้เป็นไปด้วยดี นับว่าเป็นการสั่งลาและส่งท้ายที่ไม่แย่ ออกจะสุขสมเสียด้วยซ้ำ แต่บางอย่างมันยังคงค้างคาใจ...คำถามของเขา
“ฉันพูดจริงนะ” ร่างสูงเอ่ยขณะกลัดกระดุมที่ข้อมือ
“อะไรเหรอครับ?” แสร้งถามทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าเขาหมายถึงเรื่องไหน
“ฉันอยากดูแลเธอ มาเป็นคนของฉันไหม?”
“..ทำไมถึงเป็นผม?”
“ฉันชอบเธอไง” แววตาจริงจังนั่น! มะ..ไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม? “เราเข้ากันได้ดีนะ ว่าไหม?”
“..........” ไม่อาจตอบคำถามนี้ได้ เพราะความจริงยังไม่ได้มีอะไรเข้ามาด้วยซ้ำ! แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อาจปฏิเสธได้เหมือนกันว่าไม่ได้รู้สึกดีขณะที่..ทำกัน แม้จะเป็นการสร้างความสุขให้กันและกันด้วยรสนิยมที่ค่อนข้างแปลกใหม่(สำหรับตัวเอง)ก็ตาม ...ออรัลเซ็กส์ภายใต้สูทราคาแพงและเนื้อผ้าชั้นดี!
“อย่าดีกว่าครับ..” แม้ในใจจะลังเล แต่การตัดไฟตั้งแต่ต้นลมย่อมดีกว่า “ให้ทุกๆอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่เป็นเพียงความทรงจำดีกว่า”
“….......” คราวนี้เขาเป็นฝ่ายที่เงียบ
“ผมทำงาน ส่วนคุณได้ความสุข…” ให้มันเป็นแค่ความฝันนั่นแหละดีแล้ว
“น่าเสียดาย” เขายิ้มบางๆ “เพราะฉันถูกใจเธอจริงๆ ไม่รู้ว่าถ้าเวลานั้นจริงๆแล้วเราจะเข้ากันได้มากขนาดไหน”
“...คุณจะทำก็ได้นะ ไหนๆก็วันสุดท้าย..” ..กูพูดอะไรออกไป!?!? ไม่โดนเสียบแถมได้ตังเยอะขนาดนี้ก็ดีแล้วไหม?!?!
“ไม่ดีกว่า..” เป็นอีกครั้งที่เขาส่งยิ้มมาให้ “แต่ถ้าฉันเจอเธออีกครั้ง รับรองว่าฉันไม่ปล่อยเธอไปอีกเป็นครั้งที่สองแน่ๆ”
“..........” พูดไม่ออกเมื่อเผลอไปสบสายตาของเขา แล้วไอ้อาการใจเต้นแรงนี่อีก มันหมายความว่ายังไง?
“จำชื่อของฉันไว้นะ” เขายิ้มอีกแล้ว “คริสโตเฟอร์ ดี....หึ จำไว้ให้ดีล่ะ”
แววตาหนักแน่นและน้ำเสียงจริงจังนี้หมายความว่ายังไงกัน?
.
. .
. . .
. . . .
กลับประเทศไทยมาได้จะสามเดือนแล้ว.. เงินที่ได้มาจากการทำงานก็เอามาใช้จ่ายค่ารักษาพยาบาลให้แม่ และอื่นๆที่จำเป็นอีก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังพอมีเหลืออยู่บ้างสำหรับใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน ชีวิตเหมือนกำลังจะเข้าที่เข้าทาง...หมายถึงกลับมาเป็นอย่างที่มันควรจะเป็นน่ะนะ ..ทำงานพิเศษระหว่างรอให้มหาวิทยาลัยเปิดเทอม รับแปลเอกสารและเป็นติวเตอร์บ้างเท่าที่เวลาจะอำนวย
แต่บางสิ่งบางอย่างกำลังทำให้ตัวตนของตนเองเปลี่ยนแปลงไป ...ไม่รู้เหมือนกันว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ชอบมองผู้ชายที่ใส่สูท แถมสายตาเจ้ากรรมก็มักจะชอบเผลอไปมองที่กลางลำตัวของบุคคลนั้นๆอยู่ร่ำไปเสียด้วย... มันเพราะใครกันล่ะที่ทำให้ตนเหมือนจะเป็นโรคจิตอยู่เนืองๆแล้วเนี่ย!
‘คริสโตเฟอร์ ดี’
ความจริง...ไม่ควรจะนึกถึงสิวะ!!!
พอเลิกคิด! ...จะว่าไปก็อาทิตย์หน้านี่แล้วสินะที่จะเปิดเทอม เทอมสุดท้ายของการเป็นนักศึกษา และหลังจากนั้นก็คงจะต้องก้าวเข้าสู่วัยทำงานอย่างเต็มตัว ถึงเวลานั้นก็คงจะมีงานที่มั่นคงและเงินเดือนที่แน่นอนสำหรับดูแลแม่แล้วล่ะ ..อยากขอบคุณที่บ้านอีกครั้งเหมือนกันที่ส่งเสียให้เรียนในที่ดีๆตั้งแต่เด็กๆ โรงเรียนนานาชาติ มหาลัยก็นานาชาติ... เพราะมันเป็นใบเบิกทางที่ดีและได้เปรียบกว่าคนอื่นๆอยู่พอสมควร.. คนได้ภาษาย่อมมีโอกาสมากกว่าจริงไหม?
นับว่าพ่อฉลาดมากที่จ่ายค่าเทอมแสนแพงนี่ให้ตั้งแต่แรกเข้าจนถึงตอนเรียนจบ เขามองการณ์เอาไว้ไกลทีเดียว.. นี่ยังไม่รู้เลยนะว่าถ้าหากไม่ได้จ่ายไว้ล่วงหน้า ชีวิตตอนนี้จะเป็นยังไง? จะแย่กว่านี้อีกไหม?
กำหนดการณ์ที่ต้องทำในวันนี้คือการไปรับใบผ่านการฝึกงานที่บริษัทข้ามชาติชื่อดังที่ได้ไปฝึกมาเมื่อเทอมที่แล้ว ก่อนจะเข้าไปคุยเรื่องรีเสิร์ซบางอย่างกับที่ปรึกษาโปรเจ็คจบที่มหาวิทยาลัย ไม่รู้ว่าโชคร้ายหรือโชคดีที่ได้ที่ปรึกษาคนนี้ เขาทำงานค่อนข้างเร็วแถมยังกระตุ้นให้มีแนวคิดและไอเดียใหม่ๆอีกด้วย แต่ขณะเดียวกันการทำงานเร็วของที่ปรึกษาก็จะทำให้ต้องเริ่มโปรเจ็คเร็วกว่าใครพวกน่ะสิ ในเซคนี่ยังไม่เห็นจะมีใครต้องมาเริ่มเครียดกันเลยสักคน..
.
“ขอโทษทีที่เรียกมาคุยก่อนทั้งที่ยังไม่เปิดเทอม” ชายวัยกลางคนตรงหน้ากล่าวพร้อมกับดันแว่นเข้าที่สันจมูก “รีเสิร์ซที่คุณส่งมาให้ผมดูในเมลนั้นดีมาก นำไปใช้อ้างอิงได้เลยล่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ” ตอบออกไปอย่างนอบน้อม รู้สึกร้อนหน่อยๆที่ต้องใส่ชุดนักศึกษามาเต็มขนาดนี้ จะคลายเนคไทก็เกรงใจอาจารย์.. บอกตรงๆว่าถ้าวันนี้ไม่ต้องเข้าบริษัทก็คงจะมาพบแกด้วยเสื้อยืดกางเกงยีนส์
“และผมมีข่าวดีจะแจ้งด้วย” ใบหน้าของอาจารย์ที่ปรึกษาดูภาคภูมิใจอย่างปิดไม่มิด
“ครับ?”
“เป็นเพราะคุณที่มีโอกาสได้ไปฝึกงานที่บริษัทใหญ่ แถมยังสร้างความประทับใจให้กับทางนั้นด้วย” อาจารย์ว่าพร้อมกับยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ “เขาจึงมีโครงการที่จะรับนักศึกษาจากมหาลัยของเราเข้าไปฝึกงานที่นั่นในรุ่นต่อๆไปอีก”
“ครับ..” แล้วมันข่าวดีตรงไหนวะ?
“เพราะฉะนั้นคุณจึงได้รับเกียรติจากผู้บริหารของที่นั่นมาเป็น Special advisor ในโปรเจ็คจบของคุณ..”
“หมายความว่า..?”
“ที่ปรึกษาหลักของโปรเจ็คนี้จะไม่ใช่ผม แต่คุณไม่ต้องกังวลไป เพราะผู้บริหารท่านนี้เก่งมาก หาตัวจับได้ยากมากๆ น้อยคนนักที่จะมีโอกาสแบบนี้ คุณคือคนแรกเลยก็ว่าได้”
“...อ่าครับ” นี่คือโชคดี? ...เหรอวะ?
“ทำให้ดีที่สุดนะ” อาจารย์เอื้อมมือมาตบไหล่เบาๆ “หวังว่าคุณจะไม่ทำให้ผมผิดหวัง”
“ผมจะทำให้ดีที่สุดครับ” นี่มันคือความซวยชัดๆ จากที่เครียดเพราะกลัวจะไม่จบอยู่แล้วยังต้องมากดดันเพราะต้องปรึกษางานกับใครที่ไหนก็ไม่รู้อีก ตอนที่ฝึกงานนั่นก็อยู่ระดับล่างๆเลย ไม่ได้เข้าถึงผู้บริหารเลยสักกะติ๊ด!
“เข้าไปทำความรู้จักสิ” อาจารย์เผยิดหน้าไปยังห้องรับรองที่อยู่ฝั่งตรงข้าม “ถึงจะส่งประวัติของคุณไปก่อนแล้วก็ควรจะไปแนะนำตัวและทักทายให้เป็นเรื่องเป็นราวด้วยเหมือนกัน”
“ครับ?”
“เขามารออยู่ก่อนแล้ว โชคดีจริงๆที่เรียกคุณมาพบในวันนี้ เพราะเขาเพิ่งกลับมาหลังจากไปประชุมที่อเมริกา”
“Special advisor มารออยู่ก่อนแล้วเหรอครับ?” ยอมรับว่าตกใจไม่น้อย
“ใช่ ไม่ต้องกังวลไป เขาใจดีทีเดียว” อาจารย์ว่าพร้อมกันกับที่โทรศัพท์ของเจ้าตัวดังขึ้นพอดี “คุณเข้าไปก่อนเลย เดี๋ยวผมรับสายนี้แล้วจะตามเข้าไป”
“อ่า.....” ไม่รอให้ได้พูดหรือตอบรับอะไร อาจารย์ก็ลุกออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอก
ก๊อก..ก๊อก...
เคาะประตูพอเป็นมารยาท ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปด้วยความมึนงงระคนความกังวลที่ก่อตัวขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
“Hi..” ความตกใจที่มีในก่อนหน้านี้เพิ่มทวีคูณจนไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ว่าช็อคมากแค่ไหน!
มาได้ไงวะเนี่ยยยยยยยยยย!?!?!!? “มะ...มะ...มิสเตอร์คริสโตเฟอร์ ดี...”
‘ถ้าฉันเจอเธออีกครั้ง รับรองว่าฉันไม่ปล่อยเธอไปอีกเป็นครั้งที่สองแน่ๆ’
-The end-
Talk :
ได้แรงบันดาลใจ(แปลกๆ) มาอีกแล้วครับ ฮ่าๆๆๆ
จั่วหัวว่า NC 20+ เพราะมันเป็นรสนิยมทางเพศที่มีลักษณะพิเศษนะครับ
ไม่ได้รุนแรง แต่ว่าจัดไว้ในระดับนี้ก็คงจะเหมาะสมแล้ว...(รึเปล่า?)
คอมเมนต์ติ-ชม หรือให้กำลังใจกันได้นะครับ
ขอบคุณครับ
แล้วพบกันใหม่เรื่องหน้าครับผม :bye2:
-
ขอบคุณค่ะ
เสียดายเป็นเรื่องสั้น
รู้สึกคุณคริสโตเฟอร์แกน่าจะแซ่บบบบ
-
ขอฉากนัวๆหน่อยครับบบบ
ฮ่ะๆๆ ขอบคุณสำหรับนิยาย
-
อยากอ่านต่อ...ขออีก :impress: :impress: :impress:
-
มันแค่จุดเริ่มต้นนะคะเนี่ยยยย ยังไม่ได้แซ่บกันเลยค่ะ 5555555555555555555 :hao7:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
เจอกันครั้งที่สองแล้วนะคะ อย่าปล่อยให้หลุดมือ :hao7:
-
ลุ้นตามจนไม่อยากให้เป็นแค่เรื่องสั้นเลย o13 o13 o13
-
มีต่อไหม????
-
เอาอีกได้มั่ยยยยย
-
อยากให้แต่งต่อเหมือนกัน ขอบคุณคนแต่ง
-
ฮรือออ อย่างอ่านต่อเป็นเรื่องยาวเลยค่ะ :mew2:
-
ชอบบรรยากาศเรื่องมาก :ling1:
-
จบแบบฟินๆได้เจอกันอีกครั้ง
แต่ๆๆเราก็ยังอยากรู้ต่อไปว่าเจอกันแล้วจะยังไงต่อ
อ่านแล้วรู้สึกอินรู้สึกว่าอยากให้ต่อเพิ่มจัง >w<
-
อยากเห็นการให้คำปรึกษาของแอดไวเซอร์ค่ะ
-
อยากรู้ว่าแอดไวเซอร์พิเศษจะแนะนำเด็กในที่ปรึกษายังไง
คงแซ่บน่าดูนะคะ
-
อะหู้ยยยยอยากอ่านต่อเลย นัวกันๆ แซ่บแน่ๆ
-
เสียดายมากค่ะที่เป็นเรื่องสั้น แง ชอบมากๆเลย รู้สึกเลยว่าพระเอกของเราต้องไม่ทัมดาา :hao7:
อยากรู้เลยว่าจะเป็นยังไงต่อ คุณนักเขียนไม่สนใจเป็นเรื่องยาวบ้างเหรอฮับ :hao3:
-
โอ้โหลด หลังจากอ่านจบความคิเแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวคือ 'อยากอ่านต่อ'
ด้วยตัวพระเอกที่มีความแดดดี้ บวกกับรสนิยมที่เพิ่มเข้ามา ผสมกับนายเอกที่เป็นลูกคุณหนูโดยพื้นเพ
(ทำให้เราฝันถึงความยั่วๆบดๆเอาแต่ใจนิดๆ ให้ได้ปราบผยศกันไว้เลย :-[)
เป็นเคมีพระนายแบบที่เราชอบมากแนวหนึ่งเลยค่ะ
สุดท้ายนี้ ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้นะคะ
-
:mew6:อยากให้เป็นเรื่องยาวอ่ะ แง
-
มีต่ออีกมั้ยคะ อยากอ่านต่ออออออ
-
หืออออออออออ อีกสักตอนเถอะนะ
มันค้างคามากๆๆๆๆๆๆ อยากอ่านอีก :mew4: :hao7:
-
ขอตอนพิเศษอีกสักตอนน้าาาาา :hao7:
-
หืมมมม อีกซักตอนเถอะ ค้างง่ะ :o8:
-
ปามาเพิ่มสักตอนก็ได้นะจ๊ะ :haun4:
-
จบแล้วเหรอ อยากอ่านต่ออะ อยากเห็นเขาจีบกัน :hao7:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1:
-
:pig4: :pig4:
-
รู้สึกเหมือนนั่งเรือมาแล้วคนขับหันมาบอกว่าน้ำมันหมด ถูกทิ้งอยู่กลางแม่น้ำซะงั้น ขอให้เขาได้แซ่บกันได้ไหมคะ ถือว่าขอล่ะนะ
-
:pig4: :pig4: