เพื่อนวัยเด็ก #เขื่อนคนสวย {แนวเมะหน้าสวย} | E-Book มาแล้วจ้า
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: เพื่อนวัยเด็ก #เขื่อนคนสวย {แนวเมะหน้าสวย} | E-Book มาแล้วจ้า  (อ่าน 100203 ครั้ง)

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
เข้าแผนใช่ไหมเขื่อนคนร้ายกาจ

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26

ออฟไลน์ Nus@nT@R@

  • Life is Investment
  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5589
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +456/-11

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7515
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
ชอบบบบบ......  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เขื่อน คิดไรๆกับไผ่มาก่อนแล้วชัดๆ
แต่เก็บอาการ ไม่แสดงออก
พอไผ่มาเรื่องถ่ายแบบเลยเข้าทาง  :m20: :laugh:

ไผ่หวงเขื่อน  :hao3:
มองเขื่อนก็เกิดอารมณ์แล้ว   :z3:
แต่คงติดที่คิดเรื่องเพศหรือเปล่า   :hao3:

เขื่อน  ไผ่   :กอด1: :กอด1: :กอด1:
        :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ catka12

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 578
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +22/-0

ออฟไลน์ cavalli

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5358
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-19

ออฟไลน์ •♀NoM!_KunG♀•

  • *,*โสดสนิทศิษย์พยักหน้า*,*
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7524
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +181/-8
อุ้ก!! มาแปลก ตามๆด้วยคน

มาดูว่างูพิษจะทำอะไรได้บ้าง

ออฟไลน์ วายซ่า

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2224
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +205/-6
น้องเขื่อนคนสวย งูพิษชัดๆ 5555

ออฟไลน์ kawisara

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1583
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-7
ทีมน้องเขื่อน

คนร้ายกาจ

ออฟไลน์ ANIKI.

  • 兄貴
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 190
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-1
เขื่อนใช้หน้าตาเป็นอาวุธ 55555

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ หะมายด์เอง

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 91
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +86/-1
บทที่ 5




“ไผ่ เดี๋ยวเอากระเป๋าเข้าไปวางในห้องก่อน”

ผมกระชับสายกระเป๋าสะพาย ยืนมองผู้ชายตัวสูงเจ้าของเรือนผมยาวสีดำขลับในชุดกางเกงบอลกับเสื้อกล้ามย้วยๆ ที่คลี่ยิ้มกว้างแล้วพายมือเชิญให้ผมเข้าไปในห้อง

มุมปากผมตกจนเกือบจะเป็นรูปสระอิ แต่คนที่กวักมือเรียกยิกๆ กลับไม่สนใจสักนิด

ผมเคยบอกไปว่าจะไม่เหยียบห้องนี้อีกครั้ง ใช่ ผมเคยประกาศกร้าวไว้แบบนั้น แต่วันนี้ผมกลับยืนสะพายเป้ใบใหญ่ ที่ไหล่ยังมีกระเป๋าห้องไว้อีกใบ สภาพเหมือนคนย้ายบ้าน

ถูกแล้วครับ ผมย้ายบ้านจริงๆ

“ไม่เข้ามาเหรอ?”

“ไม่ เอากุญแจมาให้กูก็พอ” ผมแบมือเพื่อขอกุญแจห้อง น้ำหนักของกระเป๋าสองใบทำให้ช่วงบ่าผมเริ่มปวด สีหน้าเลยยิ่งย่ำแย่ลงกว่าเก่า

แต่ไอคนที่ยืนพิงกรอบประตูอยู่กลับไม่สำนึกอะไรเลย

“กินข้าวด้วยกันก่อนสิ”

“กุญแจ”

“อุตส่าห์ทำผัดไทโคราชให้กินเลยนะ พี่ที่กองไปซื้อเส้นสำเร็จรูปมาให้” เขื่อนชี้นิ้วโป้งเข้าไปในห้องเยื้องไปทางจุดที่เป็นห้องครัว แต่ผมกลับส่ายหน้า

“เขื่อนมันหนัก ขอกุญแจเร็วๆ เดี๋ยวกูต้องออกไปซื้อของเข้าห้องอีก” ผมทำปากยื่นอย่างไม่พอใจ เขื่อนเลยถอนหายใจแล้วยอมเดินไปหยิบกุญแจมาให้

“เดี๋ยวเอาข้าวไปให้ที่ห้อง”

ผมไม่ได้สนใจฟัง เมื่อได้รับกุญแจก็โบกมือบ๊ายบายแล้วหันหลังเดินดุ่มๆ ออกมาทันที ไม่อยากเห็นหน้านานครับ เหตุการณ์วันนั้นยังติดอยู่ในหัวอยู่เลย แค่มองตาได้เกินนาทีแบบเมื่อกี้โดยไม่หน้าแดงก็เก่งแล้ว

เอาล่ะ หลายคนคงจะงงว่าผมมาทำไม เกิดอะไรขึ้น ผมมาทำอะไรที่คอนโดเขื่อน และกุญแจอะไร ห้องของใคร ผมรู้ เครื่องหมายคำถามคงกำลังวิ่งวุ่นอยู่ในหัว เอาเป็นว่าผมจะค่อยๆ เล่าให้ฟังระหว่างทางไปยังห้องของผมเอง

ถ้าให้เริ่มตั้งแต่วันที่มาถ่ายแบบแล้วเกิดอะไรๆ ที่ไม่ควรนึกถึง จนมาถึงวันนี้ก็ผ่านมาราวๆ สองเดือนได้ ผมแต่งรูปและอัพลงเพจรวมถึงเว็บไซต์ตัวเองเรียบร้อยแล้ว ผลตอบรับเกินคาดไว้ เพราะรูปอีโรติกของเขื่อนล้วนๆ ยอดกดไลค์เพจของผมพุ่งไปถึงสามหมื่นกว่าภายในเวลาห้าวัน

ผมใช้วิธีค่อยๆ อัพรูปสามวันครั้ง กระตุ้นยอดกดไลค์กดแชร์ไม่ให้มันนิ่ง เพจของผมกำลังเป็นที่พูดถึง แม้ว่าส่วนมากหัวข้อสนทนาจะเป็นหน้าสวยๆ กับเซ็กแอพพีลรุนแรงของนายแบบก็ตาม

ส่วนเรื่องงาน แน่นอนครับ ผมมีงานแล้ว แม้จะเป็นจ็อบเล็กๆ อย่างถ่ายปกนิตยสาร ถ่ายภาพนายแบบเสื้อผ้าแบรนด์เล็กๆ แต่เงินก็ค่อยๆ ไหลเข้ากระเป๋าผมเรื่อยๆ

และแน่นอน ผมจ่ายค่าตัวไอ้เขื่อนไปแล้วสองเดือนเช่นกัน สุดท้ายก็แกลบอยู่ดีเพราะควักออกไปเดือนละสี่พัน แต่ถามว่าคุ้มไหม ก็ถือว่าคุ้ม เพราะประมาณเดือนสองเดือนหน้าจะเข้าสู่ช่วงรับปริญญา ผมคิดว่าคงจะได้อีกหลายงานจากช่วงนั้น เลยเร่งสร้างกระแสให้เพจตัวเองอย่างหนักหน่วง รวมถึงทุกๆ แอพพลิเคชั่นที่สามารถสื่อสารกับคนอื่นได้

คำถามต่อไปก็คงเป็นผมมาทำอะไรที่นี่

ก็อย่างที่บอกไปข้างต้น ผมย้ายบ้านมาครับ ย้ายบ้านแบบย้ายจริงๆ ขนเสื้อผ้ามาหมดแล้ว แถมของใช้บางส่วนก็จ้างรถย้ายมาไว้เรียบร้อย

สาเหตุก็มาจากคุณนายและบิดาบังเกิดเกล้าทะเลาะกันหนักจนประกาศว่าจะหย่า

ผมอาจจะเคยมองว่าเรื่องทะเลาะกันของสองคนนี้เป็นเรื่องปกติ แต่พออะไรๆ มันบานปลายตัวเราเองก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้อีก ความไม่ลงรอยของพวกเขาทำให้ผมประสาทจะกิน เถียงกันไม่พอยังจะมาแย่งเอาผมไปอยู่ด้วย คนหนึ่งจะกลับแอลเอ อีกคนจะกลับบ้านที่ขอนแก่น ผมเลยออกตัวว่าจะแยกออกมาอยู่คนเดียวเพราะงานที่ทำกำลังเริ่มเป็นรูปเป็นร่าง

สุดท้ายด้วยความสปอยล์ลูก ผมก็ได้คอนโดมาห้องหนึ่งจากเงินเก็บของคนทั้งคู่ แถมยังเป็นคอนโดเดียวกับริมเขื่อนเพราะพ่อหมายมั่นจะฝากให้มันมาคอยดูแลผมที่ไม่เคยออกมาอยู่คนเดียว ส่วนคุณนายที่เป็นฝรั่งมาตั้งแต่เกิดทำแค่โบกมือไล่แล้วบอกว่าถ้าว่างๆ จะโทรไปหานะ

นั่นคือบทสรุปโดยย่อที่ทำให้ ณ เวลานี้ผมมายืนไขกลอนลูกบิดประตูอยู่ จริงๆ มันมีตัวล็อคที่ไว้คีย์รหัสผ่านเปิดประตู แต่ผมยังไม่ได้ตั้งค่าอะไรเพราะช่วงเดือนก่อนให้ช่างเข้ามาขนย้ายฟอร์นิเจอร์เลยใช้กุญแจไขง่ายกว่า

ผมผลักประตูเข้าไปแล้วรีบโยนของกองๆ ไว้บนโซฟาหนังสีดำที่ยึดมาจากบ้าน ภายในห้องยังมีกลิ่นอับเนื่องจากผมไม่ได้เปิดประตูระเบียงกับหน้าต่างระบายอากาศทิ้งไว้ มุมหนึ่งของห้องนั่งเล่นเต็มไปด้วยกล่องลังสามสี่กล่องที่ตั้งซ้อนๆ กันเพื่อรอเวลาให้ผมแกะออกมาจัด ตู้ไม้สักอย่างดีที่อาจจะเก่าสักหน่อยเพราะเป็นของเดิมจากที่บ้าน โทรทัศน์นั่นก็เหมือนกัน ผมขนมาเกือบหมดเท่าที่อยากจะได้ เพราะไหนๆ แม่กับพ่อก็จะประกาศขายบ้านหลังนั้นทิ้ง

“เฮ้อ”

ตุบ

ผมทิ้งตัวลงบนโซฟาข้างๆ กับกองกระเป๋าเมื่อเปิดไฟเปิดแอร์เรียบร้อย ช่วงนี้อารมณ์ของผมไม่ค่อยคงที่ ใครหลายคนอาจสังเกตุความแตกต่างระหว่างก่อนหน้านี้กับตอนนี้ของผมได้

ถูกแล้วครับ ผมไม่ค่อยปกติจริงๆ

มันเหมือนเป็นช่วงชีวิตขาลง อันนั้นก็มีปัญหา อันโน้นก็มีปัญหา

ผมฝึกที่จะเป็นคนไม่สนอะไร รับมาก็ปล่อยผ่านไป แต่ถ้าถามว่าทำได้ง่ายๆ ไหม ก็ตอบได้ทันทีว่าไม่! ผมห้ามความคิดตัวเองไม่ได้ มันเลยกระจุกตัวรวมกันอยู่ที่หัวคิ้ว ทำให้หน้าผมช่วงนี้จะบิดเบี้ยวจากความไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่ รวมถึงไม่ค่อยอยากสุงสิงกับใครเพราะกลัวตัวเองจะไปพาลใส่คนอื่นเอาง่ายๆ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ไผ่ เอาผัดไทมาให้”

ผมพ่นลมหายใจอีกครั้ง ก่อนจะลากขาแสนล้าของตัวเองไปที่ประตู

“ขอบใจ” ผมรับกล่องอาหารที่ปิดสนิทมาถือไว้ ทำท่าจะงับประตูแต่ก็ถูกสายตาออดอ้อนทำให้ยอมปล่อยให้อีกคนเดินเข้ามาในห้อง

“ไม่มีงานเหรอ” ผมเอ่ยปากถามคนที่เดินไปด่อมๆ มองๆ แถวกล่องลัง

“ไม่ คุณน้าบอกว่ามึงจะมาเอากุญแจ เลยเคลียร์งานไว้รอ” เขื่อนบอกด้วยรอยยิ้ม

เรื่องคอนโดนี้แม่ก็วานให้เขื่อนจัดการให้หมด ผมไม่รู้เขาไปคุยกันตอนไหน รู้อีกทีก็ได้เซ็นใบสัญญากับเตรียมเข้าไปดูห้องก่อนย้ายเข้าได้เลย ที่ฝากกุญแจไว้กับเขื่อนเพราะตอนปลายเดือนที่แล้วให้ช่างมาปูกระเบื้องห้องน้ำใหม่กับขนย้ายของเข้ามาสองสามรอบ ผมจะได้ไม่ต้องตีรถเข้ามาใจกลางเมืองที่มีการจราจรติดมหันต์ ส่วนเขื่อนที่เขาควรไม่ว่างมาดูห้องให้กลับตกปากรับคำและจัดการทุกอย่างให้เป็นอย่างดี

“นี่เก็บไว้ทุกเล่มเลยเหรอ” เขื่อนที่ค้นๆ กล่องลังด้านบนดึงนิตยสารที่มีหน้าตัวเองอยู่บนปกขึ้นมาชูสองสามเล่ม ผมที่กำลังตักผัดไทเข้าปากถึงกับพุ่งถลาเข้าไปคว้าหนังสือพวกนั้นมากอดไว้แนบอก ไม่ได้สนใจว่าการโยนกล่องข้าวลงโต๊ะกระจกหน้าโซฟาจะทำให้มันหกเลอะเทอะยังไง

“ไปนั่งเฉยๆ เลย” ผมเบ้ปาก รีบยัดนิตยสารกลับเข้ากล่องแล้วปิดฝาให้เรียบร้อย

โธ่เอ้ย อุตส่าเก็บไว้เป็นความลับ

“ไม่เห็นต้องอาย” มีเสียงหัวเราะมาจากคนข้างๆ ก่อนที่มือใหญ่จะวางแปะบนหัวผมแล้วขยี้เบาๆ อย่างเอ็นดู
คนตัวสูงเดินไปหยิบกระเป๋าผมออกจากโซฟาแล้วทิ้งร่างลงไปนั่งไขว่ห้าง พาดแขนไว้กับพนักพิงพลางกวาดสายตามองรอบๆ ห้อง

“รูปที่ถ่ายไปเป็นไงบ้าง”

“คนแชร์ไปเป็นแสน ไม่เห็นเลยเหรอ” ผมยอมเปลี่ยนเรื่องตามเขาทันที ปัดๆ เสื้อแก้เก้อแล้วเดินกลับไปนั่งที่โซฟาข้างๆ เขื่อนที่ส่ายหน้าไหวๆ หยิบกล่องผัดไทขึ้นมากินต่อเพราะหิวสุดๆ ผมไม่ได้ขับรถมาเองแต่โชคดีที่ที่บ้านมาส่ง ตอนนี้พ่อกับแม่กำลังอยู่ในระหว่างเก็บของเตรียมขนย้าย ใบหย่าถูกเซ็นต์ไปเป็นเดือนแล้ว แต่ก็ยังเถียงกันทุกวันอยู่ดีจนน่าปวดหัว

“เฮ้อ” ผมถอนหายใจออกมาอีกครั้งเมื่อนึกย้อนไปถึงช่วงชีวิตสองเดือนที่ผ่านมา

หนักหนาไหม ก็นับว่าพอสมควร

มันอาจไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกแย่จนร้องไห้ฟูมฟาย เพราะยังไงเขาทั้งสองคนก็ไม่ได้เกลียดจนไม่ยอมมองหน้า ก็แค่ความเห็นไม่ตรงกัน วิถีชีวิตไปด้วยกันไม่ได้ เลยแยกย้ายกันไปคนละทาง แต่มันก็ทำเอาสภาพจิตใจของผมเหวี่ยงเป็นลูกตุ้ม เพราะต้องคอยเป็นคนกลางห้ามทัพระหว่างผู้ใหญ่นิสัยเด็กสองคนที่เอาแต่เถียงกันแว๊ดๆ

“เป็นอะไร”

“เปล่า” ผมบอกปัดคำถามพวกนั้นด้วยการพิงหลังคอเข้ากับโซฟาแล้วหลับตาลง

อยากอยู่เงียบๆ สักเดือนจังแหะ

หัวใจผมหนักจนเหนื่อยไปหมด เหมือนมันเต้นโดยมีหินก้อนโตคอยถ่วงเอาไว้ตลอดเวลา หัวคิ้วของผมขมวดจนปวดกล้ามเนื้อบริเวณหน้าผากกับช่วงตา แต่ก็ไม่สามารถคลายมันออกได้

เฮ้อออ

“มึงทำหน้าเครียดไม่เลิกสักที” เขื่อนกดนิ้วมานวดคลึงปมคิ้วให้เบาๆ ผมลืมตามอง เห็นใบหน้าสวยๆ อยู่ห่างออกไปไม่มาก ดวงตาสีนิลฉายแววเป็นห่วงออกมาแบบปิดไม่มิด

“เลิกเครียดไม่ได้” ผมบอกเสียงอ่อน

ความคิดอย่างอื่นที่ตีกันในหัวทำให้ผมพอลืมเหตุการณ์น่าอายพวกนั้นไม่ได้บ้าง อีกอย่างมันก็สองเดือนแล้วที่ผมหลบหน้าไม่ยอมมาเจอ ผมกะว่าจะไม่พูดถึงมันอีก ลืมๆ มันไป คิดซะว่าตอนเด็กๆ ก็แก้ผ้าอาบน้ำด้วยกันมาตั้งแต่ไอ้นั่นขนาดเท่านิ้วก้อย เห็นมาหมดแล้วเพราะงั้นคงไม่เป็นไร

“จะจัดของเลยป่ะ เดี๋ยวช่วย”

ผมมองไปที่กล่องลังมากมายแล้วพยักหน้า

“ขนไอ้นี่เข้าห้องนอนช่วยหน่อยดิ” ผมชี้ไปที่กล่องใบใหญ่สุด กับพวกกระเป๋าเสื้อผ้าสองใบที่หิ้วมาเองเมื่อตอนเที่ยง
ผมกับเขื่อนช่วยกันแบกของเข้าไปไว้ในห้องนอนที่ไม่ต่างจากห้องของอีกฝ่ายเท่าไหร่ ต่างกันแค่ความใหม่กับความโล่งโจ้ง ผมเปิดฝากล่องแล้วหยิบเอาไม้แขวนเสื้อออกมาทั้งหมด เขื่อนเข้ามาช่วยแขวนเสื้อผ้าใส่ตู้ที่ได้รับการทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วจากแม่บ้านที่จ้างมารายวัน

เสื้อผ้าของผมไม่เยอะ เพราะบางส่วนก็ส่งไปบริจาค หยิบมาเฉพาะที่จะได้ใช้เพราะขี้เกียจขนเอามากๆ จากนั้นผมก็เริ่มหยิบของใช้ส่วนตัว พวกอุปกรณ์ถ่ายภาพจัดไฟมากองๆ ไว้มุมหนึ่งในห้องนอนให้เรียบร้อย ผ้าปูเตียงที่ซื้อมาใหม่ยังไม่ได้ถูกแกะออกจากถุงเพราะอยากจะเอาไปซักก่อน ผมมองฟูกหนังแล้วคิดว่าคืนนี้คงนอนไปทั้งแบบนี้แล้วกัน

“มีอะไรอีกป่ะ” เขื่อนที่จัดของเข้าที่ช่วยผมเรียบร้อยแล้วหันมาถาม มือของเขาเปื้อนขี้ฝุ่นจนดำเป็นปื้ด แถมยังเอามาถูจมูกจนเป็นรอย

ผมแอบยิ้ม เพราะใบหน้าของเขาตอนนี้น่ารักเอามากๆ อารมณ์ขุ่นมัวในอกดูจะหายไปเพียงเพราะน้องเขื่อนส่งยิ้มตาหยีมาให้ พร้อมกับใบหน้าที่เปื้อนฝุ่นเป็นจ้ำๆ

“หมดแล้ว ที่เหลือเดี๋ยวค่อยทำวันอื่น” ผมบอกพร้อมกับเดินไปลากแขนเขาให้เข้าไปล้างมือล้างหน้าในห้องน้ำ
ผมโดนแกล้งสะบัดน้ำใส่จนเตะก้นอีกฝ่ายไปหนึ่งที ก่อนจะออกมานอนแผ่ตากแอร์อยู่บนเตียงกันทั้งคู่ แค่จัดของนี่มันดูดพลังจริงๆ แหะ เหงื่อผมไหลซกทั้งๆ ที่เปิดแอร์ 23 องศา เขื่อนก็ไม่ต่างกัน เสื้อกล้ามของเขาชุ่มจนเปลี่ยนเป็นสีเข้มเกือบทั้งตัว

“คืนนี้ให้มาอยู่เป็นเพื่อนไหม”

“เอาหมอนมาใบเดียวอ่ะ” ผมพยักเพยิดไปที่หมอนฟูๆ ที่ขนมาจากห้องนอนในบ้านหลังเก่า เป็นการปฏิเสธอย่างเนียนๆ ว่าไม่มีที่สำหรับมึงหรอกนะเขื่อน ซึ่งเขื่อนก็พยักหน้าเข้าอกเข้าใจ

แต่ผมคิดว่าผมเข้าใจไปเอง

เพราะหลังจากที่พวกเราแยกย้ายเพราะผมอยากใช้เวลาส่วนตัว ในยามที่นาฬิการ้องบอกเวลาสี่ทุ่มยี่สิบ อยู่ๆ ออดหน้าห้องที่ผมเพิ่งไปตั้งค่าเปิดใช้งานก็ดังขึ้น

“เขื่อน?”

เป็นผู้ชายผมยาวยืนฉีกยิ้มแป้น บนตัวเป็นชุดนอนลายสติชกับหมอนใบโตที่อุ้มไว้ในอ้อมแขน เขื่อนเอียงคอ วางคางลงบนหมอนพร้อมกับกะพริบตาปริบๆ

“เอาหมอนมาแล้ว”

“ห้ะ?”

“มึงมีหมอนใบเดียว กูก็เลยเอาหมอนกูมาด้วย”

“คือ... เขื่อน เดี๋ยวก่อน...”

“นอนด้วยคนสิ” คนตัวสูงทำสีหน้าน่ารัก ก่อนจะพยายามเบียดผมเพื่อเข้ามาในห้อง

“ใจเย็น ผ้าห่มกูผืนเล็ก”

“ไม่เป็นไร กอดมึงได้”

“ไม่ได้!”

“ไผ่”

ช้อนตาอีกแล้ว!

จะช้อนทำไมถ้าจะตัวสูงกว่ากันเป็นคืบ

“ไผ่ครับ”

ไม่ ผมไม่ฟังเสียงออดอ้อนออเซาะนั่นแน่นอน

“ไผ่ เขื่อนนอนด้วยนะ”

ฮือออออ พอองค์น้องเขื่อนลง

...ผมก็สู้อะไรไม่ได้อีกเลย... เอเมน

________________________
Talk: มาช้า ดีกว่าไม่มาค่า แง้
พี่ไผ่เข้าถ้ำเสือไปแล้ววววว
ถามมาได้ไงว่าทำไมคนน้องถึงรีบรับทำธุระเรื่องห้องให้
ก็น้องอยากเอาพี่มาอยู่ใกล้ๆ ไงเล่าข่นโง่ววววว

รักคนอ่านทุกคนนะคะ เราอ่านทุกคอมเม้น ซ้ำไปซ้ำมาเลย แง้
 :กอด1: :กอด1:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 30-10-2018 11:54:17 โดย หะมายด์เอง »

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7515
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
กึ่งอ้อนกึ่งบังคับ รวมๆก้อคือสะกดจิตกันนี่กว่าเขื่อน5555
เราเจอรูปอัพเดทของซิงเย่แล้วคือร้องOMG แรงมากๆเปลี่ยนเพราะรักชัดๆ

ออฟไลน์ TheDoungJan

  • ขอบคุณนักเขียนที่คนที่สร้างทุกตัวละครขึ้นมานะคะ(♡˙︶˙♡)
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 682
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
จะได้นอนมั้ยถามใจน้องเขื่อนคนสวยดู :pig4:

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26

ออฟไลน์ cavalli

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5358
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-19
 :laugh:


ยอมไปๆ เถอะ เดี๋ยวก็ดีเอง

ออฟไลน์ kawisara

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1583
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-7

ออฟไลน์ Billie

  • "Let come what comes, let go what goes and see what remains. That is what is real"
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3327
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +78/-6

ออฟไลน์ papapoope

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 291
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-1
ดาเมจรุนแรงใข่มั้ยคะพี่ไผ่~

ออฟไลน์ วายซ่า

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2224
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +205/-6
ตายๆๆๆๆ พี่ไผ่ไม่รอดแน่.  :laugh:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ milin03

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 481
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-1

ออฟไลน์ MinorMa

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 181
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-2
น้องเขื่อนน่ารักกก​

ออฟไลน์ kunt

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 700
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +42/-1
องค์น้องเขื่อนลง ของเขาดีจริงๆ ยืนยันด้วยพี่ไผ่ 555

ออฟไลน์ หะมายด์เอง

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 91
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +86/-1
ใกล้เข้าไปอีก  :-[ :-[
ไผ่: ไม่เอาครับ อย่าให้มันเข้ามา!

กึ่งอ้อนกึ่งบังคับ รวมๆก้อคือสะกดจิตกันนี่กว่าเขื่อน5555
เราเจอรูปอัพเดทของซิงเย่แล้วคือร้องOMG แรงมากๆเปลี่ยนเพราะรักชัดๆ
เจ้าเขื่อนมันร้ายยยย
เราก็เห็นแล้วค่ะ โวยวายกรีดร้องใจจะขาด ฮือออ คนสวยกลายเป็นคนหล่อไปแล้วฮะ

จะได้นอนมั้ยถามใจน้องเขื่อนคนสวยดู :pig4:
เขื่อน: คิดว่าไงล่ะครับ //ยิ้มร้ายกาจ

:pig4:
:L2:

:laugh:


ยอมไปๆ เถอะ เดี๋ยวก็ดีเอง
ไผ่: ไม่เอา!!!

เขื่อนมันร้าย
เขื่อน: มองหน้าผมสิ ผมร้ายตรงไหน

:L2: :pig4:
:L2: :L2:

ดาเมจรุนแรงใข่มั้ยคะพี่ไผ่~
ไผ่: องค์น้องเขื่อนมา ใครจะไปสู้ได้ครับ

ตายๆๆๆๆ พี่ไผ่ไม่รอดแน่.  :laugh:
ไผ่: อย่าพูดจาแบบนั้น  :ling3: :ling3:

:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao3:

น้องเขื่อนน่ารักกก​
เขื่อน: ขอบคุณครับผม  :impress2:

องค์น้องเขื่อนลง ของเขาดีจริงๆ ยืนยันด้วยพี่ไผ่ 555
ไผ่: ต้องหามาบูชานะครับ ของเขาแรง เรียกคนเรียกเงิน




______________________________

กำลังปั่นตอนต่อไปค่ะ  :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ฮึ้บบบบบบบบบบบบบบ จะรีบเอามาลง ฮึ้บๆ

ออฟไลน์ fsbeentaken

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 153
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-0
มันดีย์ค่าาาาา

แต่ตอน 4 ยังแทนตัวละครผิดบางจึดนะคะ ส่วนตอน 5 ก็มีใช้สรรพนามแทนว่า นาย ด้วย เราเข้าใจจากตอนแรกๆ ว่าใช้กู-มึง เลยสะกิดๆนิดหน่อย

แต่ยังไงก็รอตอนต่อไปนะค้าาาาา

 :mew1:

ออฟไลน์ หะมายด์เอง

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 91
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +86/-1
บทที่ 6



เตียงที่ไม่มีผ้าปูที่นอนทำให้ผิวที่ชื้นจากเหงื่อติดหนึบหนับจนน่ารำคาญ ผมต้องลุกขึ้นปรับแอร์ให้อุณหภูมิต่ำลงอีก ก่อนจะเดินง่วงๆ กลับมาที่เตียงที่มีใครบางคนแย่งพื้นที่ข้างๆ ไปแล้ว

ริมเขื่อนฉีกยิ้มหวาน เลิกชายผ้าห่มด้านที่ผมนอนให้พร้อมส่งสายตาเชิญชวน ผมมองขนาดผ้านวมที่ไม่ได้ใหญ่พอให้ผู้ชายสองคนปันกันห่มด้วยความท้อแท้ในใจ แต่ก็ยอมปีนขึ้นเตียงและล้มตัวนอนข้างๆ ผู้ชายที่ยังยิ้มกว้างไม่เลิก

นานมากแล้วที่เราไม่ได้นอนร่วมเตียงกัน

อาจจะตั้งแต่เริ่มแตกเนื้อหนุ่ม เตียงในห้องของผมขนาดเพียงสามฟุตครึ่ง เมื่อก่อนยังนอนกอดเจ้าเด็กตัวเล็กๆ ได้สบาย แต่พอต่างฝ่ายต่างขยายร่าง ก็ไม่ได้สามารถเบียดกันบนเตียงแคบๆ ได้อีก เขื่อนที่อายุสิบหกพยายามอยู่หลายวันจนในที่สุดก็ต้องยอมกลับไปนอนห้องตัวเอง เพราะทั้งผมและเขาต่างนอนไม่หลับทั้งคู่

เมื่อได้กลับสู่บรรยากาศเดิมๆ ความทรงจำเหล่านั้นก็คล้ายย้อนกลับมา น้องเขื่อนตัวเล็กๆ ที่มุดอยู่กับอกของผม ซุกหน้าด้วยรอยยิ้มและร่ำร้องให้ผมจูบหน้าผากราตรีสวัสดิ์

ผมเหลือบมองไอ้เขื่อนตัวโตที่ตะแคงข้างหันมามอง ก่อนจะลอบถอนหายใจ

กาลเวลาเปลี่ยนผู้คนได้มากขนาดนี้เชียว

ผมไม่มีทางที่จะคว้าคนที่ตัวใหญ่กว่าตัวเองมากอดไว้แนบอกได้อีกแล้ว ไม่สามารถจูบลงไปบนหน้าผากขาวเนียนได้อีกแม้ว่ามันจะน่าจูบสักแค่ไหน

ไอ้คนที่เคยใช้มือลวนลามกัน ผมไม่มีทางเข้าไปทำอะไรแบบนั้นแน่

งูพิษที่ยิ้มหวานราวกับลูกแกะแบบนี้ไม่เห็นมีอะไรน่าไว้ใจสักนิด

เมื่อผมคิดได้ดังนั้นก็คว้าหมอนข้างมากั้นกลางระหว่างเรา ยอมปล่อยผ้าห่มที่มีเพียงผืนเดียวให้แขกที่ไม่ได้รับเชิญ หมุนตัวหันหลังให้เขื่อนก่อนจะปิดเปลือกตาลงทั้งๆ ที่หลอดไฟบนเพดานยังสว่างโร่

หลังจากนั้นไม่นานผมรู้สึกได้มีใครบางคนลุกขึ้นไปปิดไฟ เตียงด้านข้างยวบลงอีกครั้งเมื่อเขื่อนกลับมาล้มตัวลงนอน และดูท่าว่าเขาจะถือโอกาสเขยิบเข้ามาใกล้จนระยะห่างในคราแรกหดสั้นลง

ผมทำเป็นหลับ ทั้งๆ ที่ยังรู้สึกตัวดีทุกประการ

เขื่อนไม่ได้ทำอะไรมากกว่าย้ายตัวเองเข้ามาใกล้กว่าเดิม ไม่รู้หมอนข้างที่วางกั้นไว้จะยังอยู่ที่เดิมไหม แต่เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้น ตัวผมเองจึงคลายลมหายใจที่อึดอัดลง ปล่อยตัวเองให้ค่อยๆ ไหลเข้าสู่ห้วงนิทราทีละนิด

ในช่วงจังหวะกึ่งกลางระหว่างความจริงกับความฝัน ผมสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างสอดเข้ามาที่เอว ดึงรั้งตัวผมให้เข้าสู่ความอบอุ่น แผ่นหลังแนบชิดกับอะไรบางอย่าง พร้อมผ้าห่มที่เลื่อนมาคลุมจนถึงหน้าอก

ผมขยับตัวหนีด้วยความรำคาญ แต่อะไรบางอย่างนั้นกลับกระชับตัวผมให้แนบชิดยิ่งขึ้น พร้อมสัมผัสลูบแผ่วเบาที่เส้นผม หน้าผากโดนไอร้อนกับความนุ่มหยุ่นประทับลงมาเบาๆ

“ฝันดีนะครับ”

อากาศในห้องอาจจะเย็นเกินไป หรือเพราะผ้าห่มที่ต้องแย่งกันกับใครอีกคนบนเตียงนั้นไม่พอต่อความอบอุ่นที่ต้องการ ผมถึงได้พลิกกายหันหน้าหาไอร้อนจากบางสิ่งบางอย่างนั้น มุดหัวเข้าหากลิ่นหอมๆ จากสบู่อาบน้ำ ซุกหน้าหลบความเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่ตกลงมากระทบหัวพอดี

ผมหลับสนิทในท่วงท่านั้นโดยไม่ได้เอะใจอะไร

ในความฝัน ผมรู้สึกว่ามีหมาตัวใหญ่อยู่ตัวหนึ่งกำลังกระโดดโลดเต้นอยู่ตรงหน้า มันกระโจนเข้าหาผม ใช้สองขาหน้าวางแปะไว้บนหัวไหล่ ก่อนจะแลบลิ้นเลียไปทั่วทั้งบริเวณจนเปียกแฉะ โดนเฉพาะริมฝีปากที่เจ้าหมาตัวนั้นดูท่าจะติดใจเป็นอย่างยิ่ง

‘หยุด’ ผมตะโกนบอกมันในความฝัน ทั้งหันหน้าหนีซ้ายขวามันก็ยังตามมาไม่เลิก

จมูกของมันแตะๆ ดมที่พวงแก้มของผมซ้ำๆ ก่อนจะวกกลับมาเลียปากของผมเล่นอีก ผมพยายามดันหน้าของมันออก สัมผัสโดนเส้นขนที่นุ่มสลวยยิ่งกว่าผมมนุษย์ ก่อนจะเผลอไผลลูบเล่นโดยลืมไปว่าจุดประสงค์ในคราแรกคือจะผลักมันออกไปให้ห่าง

เจ้าหมาหอบหายใจแฮก แต่ก็ยังมีกำลังเหลือพอที่จะกระโดดเข้ามาปลุกปล้ำผมต่อ

ผมหัวเราะ ล้มตัวลงนอนงายโดยมีร่างของเจ้าสัตว์หน้าคนกระโจนเข้ามาทับ มันหนักเอามากๆ จนหายใจแทบไม่ออก ทั้งยังยุ่มย่ามไม่เลิก ทั้งเลียหน้าเลียหูเลียคอจนผมคิดว่าคงเปียกแฉะไปหมดทั้งตัว

‘พอแล้ว’ ผมบอกอีกครั้ง หันหน้าหันตัวหนีแต่ก็สู้น้ำหนักตัวสิ่งมีชีวิตบนอกไม่ได้

บ้าชะมัด หมาตัวเดียวผมยังผลักออกไปให้พ้นตัวไม่ได้

‘หยุดดดดด!” ผมเสียงดังแต่ไม่ได้ตะคอก ใช้มือดันปากหมาตัวโตออกไป มันหอบหายใจแฮก แลบลิ้นเลยมือของผมที่ปะอยู่บนปากของมันทันที

ผมนิ่งมอง ครุ่นคิดกับตัวเองว่าทำไมสัมผัสที่ได้มันเหมือนไม่ใช่ใบหน้าของหมา จมูกที่ควรยื่นยาวกลับเป็นเพียงแค่สันเล็กๆ ผมขมวดคิ้ว มองเจ้าหมาขนยาวที่กำลังแลบลิ้นหายใจด้วยสีหน้าฉงน ใช้ปลายนิ้วค่อยๆ เคลื่อนสัมผัสไปทั่วใบหน้า ตรงแก้มมันนิ่มๆ ลื่นๆ ไม่ได้มีขนปุกปุยดั่งเช่นภาพที่มองเห็น

บริเวณปากก็มีริมฝีปาก ผมย่นหัวตา สอดนิ้วเข้าไปแตะเขี้ยวคมของสิ่งมีชีวิตตรงหน้า ค่อยๆ สำรวจด้วยความตั้งใจ คงมีบางอย่างผิดพลาด ภาพที่ผมเห็นกับสิ่งที่สัมผัสมันคนละอย่างกันไปหมด

ผมทำท่าจะดึงนิ้วออก แต่กลับถูกความอุ่นชื้นครอบลงมา ส่วนนุ่มหยุ่นทั้งยังมีปุ่มรับรสเล็กๆ ดุนดันนิ้วชี้ของผมเล่น แรงดูด ฟันที่ขบลงมา ค่อยๆ ดึงผมกลับออกมาจากความฝันที่แปลกประหลาดมากขึ้นทุกที

หมาไม่น่าดูดนิ้วคนได้

ใช่ หมาทำแบบนั้นไม่ได้

ผมลืมตาโพลง สะดุ้งกายขึ้นมาด้วยความตกใจ

โลกเปลี่ยนไปแล้ว จากลานกว้างในทุ้งหญ้าสักแห่ง กลายเป็นห้องนอนที่ไม่คุ้นชินนัก ความมืดทำให้มองสิ่งรอบข้างได้ไม่ชัดเจน แต่เหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นตรงหน้ามันกลับแจ่มชัดที่สุดราวกับมีไฟสปอร์ตไลท์ฉายลงมา

ใบหน้าสวยที่ควรหลับพริ้มอยู่บนเตียงกลับนั่งทับเอวของผมไว้ ริมฝีปากบางเป็นกระจับค่อยๆ ดูดกลืนนิ้วของผมเล่น ทั้งยังแลบลิ้นออกมาหยอกล้อเย้าแหย่ให้ไอความร้อนพวยพุ่งออกมาจากหน้า

แสงจันทร์จากหน้าต่างที่รูดม่านปิดไม่หมดตกกระทบเรือนร่างใต้ชุดนอนลายสติช เขื่อนเท้าแขนยันตัวเองอยู่กับอกผม เส้นไหมสีดำขลับยาวสยาย บางส่วนละลงมาที่ด้านหน้า ก่อให้เกิดภาพสวยงามน่ามอง ใบหน้าของเขายามต้องแสงจันทร์ ดูราวกับนางฟ้านางสวรรค์ลอยลงมาสถิตย์

ผมกลืนน้ำลาย จับจ้องลิ้นเล็กที่โลมเลียปลายนิ้วของผมไม่เลิกรา

“ขะ เขื่อน?” กว่าผมจะหาเสียงตัวเองเจอ ก็พบว่าเลือดลมสูบฉีดไปที่อะไรๆ หมดแล้ว

เขื่อนฉีกยิ้มบาง ยอมปล่อยนิ้วผมให้เป็นอิสระ ก่อนจะโน้มหน้าลงมาใช้สันจมูกคลอเคลียอย่างออดอ้อน คอเสื้อหย่อนลงจนเห็นแผงอกเนียนสวยราวกับจงใจ เพราะกระดุมเม็ดบนถูกปลดออกไปสามเม็ด

ผมพยายามตั้งสติ เมื่อความจริงกับความฝันกำลังถาโถมเข้าใส่จนเกิดความสับสน

เขื่อนไม่ปล่อยให้ช่วงเวลาแห่งโอกาสทองหลุดลอยไป เขาประคองหน้าผมไว้ กดริมฝีปากลงมาแล้วค่อยๆ ดูดผิวปากของผมเล่น
เส้นผมที่ตกลงมากำลังเคลียเคล้ากับแก้มของผม แพขนตาดำอยู่ห่างออกไปเพียงสามนิ้วทาบ ผมเบิกตาโต ทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะเพราะยังสับสนงงงวยไม่เลิก

และสักพักเมื่อตั้งสติได้ ผมก็ออกแรงผลักร่างที่ทาบทับอยู่ด้านบนออกไปด้วยแรงทั้งหมดที่มี

พลั่ก!

“โอ๊ย”

เขื่อนร้องเสียงหลง ร่างสูงกลิ้งลงไปจากตัว ในขณะเดียวกันผมก็คว้าผ้าห่มมาม้วนตัวเองจนมิดชิด หอบหายใจแฮกๆ อย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะชี้หน้าริมเขื่อนอย่างคาดโทษ

“มึงทำอะไร”

“เห็นมึงฝันร้าย ก็เลยเข้าไปปลอบ”

ตอแหล!

ผมขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

ฝันว่าหมาเลียปากเนี่ยนะฝันร้าย ผมรักหมาจะตาย เพราะฉะนั้นผมไม่มีทางเรียกความฝันแสนอบอุ่นนั่นว่าฝันร้ายแน่นอน ผมส่งสายตาคาดโทษไปให้เขา

“เลิกรุ่มร่ามกับกูสักทีเหอะเขื่อน” ผมบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนอกอ่อนใจ

เขื่อนมีสีหน้าหงอยลงไปสิบส่วน แต่เขาก็ขยับเข้ามาทิ้งน้ำหนักลงมาทาบทับผมอีกครั้ง ผมที่ไม่ยอมแพ้ก็ดิ้นรนขดขืนสุดแรง จนคนด้านบนยอมกลิ้งออกไปยังพื้นที่บนเตียงด้านข้าง แต่อ้อมแขนแกร่งก็ยังกอดเกี่ยวผมเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

“กี่โมงแล้ว” ผมถามลอยๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่โต๊ะหัวเตียงมาเปิดดู

ดึกพอสมควรแล้ว อีกสิบห้านาทีก็ตีสาม ผมหันกลับไปมองคนที่ยังนอนมองหน้ากันตาแป๋ว เขื่อนเหมือนไม่เข้าใจสายตาของผมเลยเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม

“ทำไมยังไม่นอน”

“นอนไปแล้ว แต่ตื่นมาเข้าห้องน้ำ”

ผมพยักหน้า ทำเนียนๆ ดึงตัวเองออกมาจากอ้อมแขนที่คลายแรงรัดลง

“นอนได้แล้ว” ผมทำตัวเหมือนพี่คนโต ตบหัวไหล่อีกคนเบาๆ แล้วล้มตัวหันหน้าหนีอีกทาง แต่เขื่อนกลับรั้งต้นแขนผมให้หันไปทางเขา

“นานๆ ทีได้นอนกับมึง” เขื่อนชิงบอกเมื่อผมทำท่าจะด่า

“แล้ว?”

“ปกติถ้านอนด้วยกัน มึงจะกอดกู” เสียงทุ้มอ่อยพอๆ กับหางตาที่ตกลง

ผมพ่นลมหายใจเบาๆ ขยับหน้าไปสบดวงตาสีดำสนิทที่หลุบลงต่ำราวกับเด็กกระทำความผิด หัวอกหัวใจอดีตพี่ชายสั่นระริก นึกอยากลูบหลังปลอบขึ้นมาแต่ก็ข่มมันเอาไว้ก่อน

ความบราค่อนไม่เคยปราณีใคร

“ตัวใหญ่ขนาดนี้กูจะกอดยังไงหมด” ผมบอกแล้วยกนิ้วจิ้มลงบนกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ ที่แขน

“งั้นให้กูกอด”

“ไม่!”

“ไผ่...”

“นอนเหอะ พรุ่งนี้กูจะออกไปซื้อของเข้าห้อง”

“ไปด้วยดิ” เขื่อนร้องขึ้นมาเสียงดัง พร้อมดวงตาเป็นประกายระยับอย่างอ้อนวอน

“ไม่มีงานเหรอ”

“มีถ่ายแบบเช้า แปบเดียว เที่ยงก็กลับแล้ว”

“...” ผมเงียบอย่างครุ่นคิด แต่เขื่อนกลับพูดแทรกขึ้นมาอย่างมัดมืดชก

“เที่ยงนะ เดี๋ยวออกไปกินข้าวที่ห้างด้วยกัน กูกลับมารับ มึงไม่มีรถนี่ กูไปด้วยจะได้ขนของง่ายๆ” เขื่อนสรุปทุกอย่างด้วยตัวเองก่อนจะตบท้ายด้วยรอยยิ้มกว้างบนหน้า

สุดท้ายผมก็ตามใจเขาอีกเช่นเคย

เป็นความวกวนย้อนแย้ง ที่ปฏิเสธมันทุกครั้ง ห้ามและตีตัวห่างทุกครั้ง แต่สุดท้ายใจก็อ่อนยวบยอมริมเขื่อนตลอดทุกทีเช่นกัน
บางทีผมอาจจะยังมองผู้ชายตัวสูงชะรูดเป็นน้องเขื่อนของผมอยู่เหมือนเดิม

เอาเถอะ จะสูงกว่า กล้ามจะใหญ่กว่าแค่ไหนก็ตาม เขื่อนก็ยังเป็นเขื่อนอยู่วันยังค่ำ บางทีผมควรพยายามทำใจรับสภาพร่างกายของอีกคนให้ได้ แล้วกลับไปเป็นพี่ไผ่ที่คอยดูแลปกป้องเจ้าเขื่อนเหมือนเดิม

หน้าสวยๆ แบบนี้ คงมีคนเข้ามาจีบกันให้ขวัก

“เขื่อน ถามหน่อยดิ”

“หืม?”

“มีคนมาจีบเยอะป่ะ”

“เอ๋?” เขื่อนร้องเสียงสูงขึ้นจมูก เบิกตาโตมองหน้าผมด้วยความตกใจ “ทำไมถึงถามเรื่องนี้”

“กูอยากรู้ หน้าอย่างมึงถ้าบอกไม่มีคนมาจีบกูไม่เชื่อ”

“ก็มี ไม่เยอะหรอก”

“กี่คน”

“...จะไปรู้เหรอไม่ได้นับ” เขื่อนอึกอัก ผมเลยขมวดคิ้วด้วยความสงสัยที่พอกพูนในใจ

“ผู้หญิงผู้ชาย?”

“ไผ่ นอนกัน กูง่วง”

“ผู้ชายแน่ๆ”

“ผู้หญิงก็มี!”

“นายแบบเหรอ?”

“...” เขื่อนเงียบลง แต่ในอกผมกลับร้อนระอุ ดึงดันจะเอาคำตอบให้ได้

“คนไหนอ่ะ อยากเห็นหน้า”

“มึงจะรู้ไปทำไมเนี่ย” เขื่อนโวยวาย หัวใจผมยิ่งเต้นระรัวอย่างไม่ยอมแพ้ ผมขยับตัวเข้าไปหา คาดคั้นเอาอย่างไม่ยอมให้บ่ายเบี่ยง

จนคนข้างๆ ถอนหายใจ ยกมือเสยผมก่อนจะยอมบอกออกมาเสียงเบา

“ที่จะไปถ่ายแบบด้วยพรุ่งนี้”

“...” ผมชะงัก

“แต่ว่ากูไม่ได้อะไรกับเขานะ” อยู่ๆ เขื่อนที่เห็นผมขมวดคิ้วก็แหวขึ้นมาเสียงดัง สองมือชูขึ้นราวกับผู้ร้ายกำลังถูกจับ สีหน้าของเขาดูร้อนรนแปลกๆ ในขณะที่ผมแค่กำลังจินตนาการว่าผู้ชายที่มาจีบเขื่อนเป็นคนแบบไหน

จะตัวสูงกว่าเขื่อนไหม เพราะมันเองก็สูงจนจะเป็นเปรตอยู่แล้ว

แต่หน้าสวยๆ แบบนี้คงไม่มีเกย์ควีนมาจีบหรอกมั้ง

ผมไล่สายตาสำรวจเครื่องหน้าของเขื่อนทีละอย่าง ตั้งแต่หน้าผากที่ไม่กว้างมากแต่ก็ไม่แคบจนเกินไป โหนกนูนสวยงาม โดยเฉพาะเวลาที่เขารวบผมหางม้าเปิดทุกสัดส่วนบนใบหน้า ดวงตาก็คมสวย แต่ก็หวานเชื่อมเพราะแพขนตายาวสีดำสนิทที่ขับให้ดูกลมโตน่ามอง จมูกรึก็โด่งธรรมชาติ ริมฝีปากกระจับบางที่ได้รับการบำรุงอย่างดีจนมีสีอมชมพูสวยแม้ไม่ได้ทาลิป

ผมถอนหายใจ นึกอยากไว้หนวดไว้เคราขึ้นมาเสียแล้ว

อีกนิดคงได้พกปืนไว้ที่บ้าน ทำตัวเป็นกำนันหวงลูกสาวแบบในหนังในละคร

“ไผ่ ไปที่สตูฯ ด้วยกันพรุ่งนี้ก็ได้นะ” น้ำเสียงร้อนรนยังคงไม่ได้ลดระดับลง เขื่อนคว้ามือผมมากุมและเขย่าเบาๆ หัวคิ้วย่นเข้าหากันแล้วพูดต่อ “ไปดูได้เลย ว่ากูไม่ได้อะไรกับเขาจริงๆ”

ผมไม่ได้เอะใจกับการชวนไปทำงานนั้น เพราะใจหนึ่งเอาแต่คิดว่าอยากเห็นหน้าคนที่มาจีบน้องเขื่อนของผม สุดท้ายเลยได้แต่พยักหน้าตอบรับไปเพราะความี้เสือกในตัวมันเร่งเร้า

คืนนั้นผมครุ่นคิดทั้งคืนจนนอนไม่หลับ ในขณะที่อีกคนบนเตียงก็ดูจะไม่ต่างกัน เขาเอาแต่มองหน้าผมในความมืด ขยับตัวเข้ามากระแซะแต่ไม่ได้โอบกอดแบบที่เจ้าตัวร้ายชอบเนียนทำ

อย่างกับคนมีความผิดติดตัว


__________________________________
Talk: มาเลทเพราะเมื่อวานเขียนไม่เสร็จ แง้ๆๆๆ
 :z3: :z3: มาแล้วค่า มาแล้วววววววววว
ขอบคุณทุกคอมเม้นและยดวิวนะคะ ฮึ้บๆๆๆๆ


มันดีย์ค่าาาาา

แต่ตอน 4 ยังแทนตัวละครผิดบางจึดนะคะ ส่วนตอน 5 ก็มีใช้สรรพนามแทนว่า นาย ด้วย เราเข้าใจจากตอนแรกๆ ว่าใช้กู-มึง เลยสะกิดๆนิดหน่อย

แต่ยังไงก็รอตอนต่อไปนะค้าาาาา

 :mew1:
รับทราบค่ะ เราจะไปแก้ไขนะคะ เขินจังดูไม่มีสติตอนเขียนเลย ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ รักกก  :กอด1:
ด้วยความสะเพร่าที่เราไม่ตรวจสอบก่อนลง เพราะอยากรีบๆ ลงให้อ่าน ฮืออ
จะเปลี่ยนใหม่แล้วค่ะ หลังจากนี้เราจะอ่านทวนก่อนรอบนึงนะคะ งื้อออ


ใครมีคำแนะนำติชมบอกได้เสมอนะคะ
ด้วยว่าเราเขียนสลับกันสองเรื่อง เรากลัวมากว่าคาแรคเตอร์เรื่องนี้จะไม่นิ่ง
เพราะ #เจ้าสกาย เรามีคาแรคเตอร์ที่ชัดเจนมากในหัว แต่กับ #เขื่อนคนสวย ทุกอย่างยังไม่ชัดขนาดนั้น
ปกติเราจะมีคนจริงๆ มาเป็นเรฟเรื่องนิสัย แต่ #เขื่อนคนสวย คือเราโมขึ้นมาเองทั้งหมด
แต่เราเต็มที่กับทุกงานเขียนนะคะ ถึงแม้มันจะมีข้อผิดพลาดที่เรารู้ตัวดี แต่ก็พยายามค่อยๆ ตบเข้าหากันตลอดเวลา
ใครที่อ่านแล้วรู้สึก เอ๊ะ นี่มันไม่ใช่เขื่อน ไม่ใช่ไผ่ สะกิดบอกได้ค่ะ
ตอนแรกเรากะจะพักไว้สักเรื่อง แล้วเอาให้จบเป็นเรื่องๆ ก่อน
แต่ก็อยากจะรับผิดชอบในฐานะที่ตัดสินใจเปิดเรื่องขึ้นมาแล้ว และมีคนรออ่านอยู่ จึงน้อมรับคำติชมเสมอนะคะ รักทุกคน
ติชมได้ แต่อย่าด่าแรงนะคะ ฮือออ รับไม่ไหวจริงๆ  :ling3: :ling3:

ปล. ที่ย่อตัวอักษรเพราะกลัวจะรกไป งื้อ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 30-10-2018 12:57:48 โดย หะมายด์เอง »

ออฟไลน์ อิ๊อ๊ะชะเอิงเอย

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 128
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-1
แหมเริ่มมีความหัวร้อนนิดๆหวงน้องหรือหึงน้องจ๊ะไผ่ ป้าสงไสยแท้

เขื่อนเนียนเข้านะรูกความเนียนชนะทุกสิ่งข่ะเชื่อป้า :a9:

ออฟไลน์ Billie

  • "Let come what comes, let go what goes and see what remains. That is what is real"
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3327
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +78/-6
เราก็ลุ้นไปกับเขาด้วย

 :L2: :pig4:

ออฟไลน์ milin03

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 481
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-1

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
แหม ถึงขั้นนี้แล้ว หึงแน่ๆ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด