ผมสดุ้งตื่นขึ้นมา เหลียงมองด้านข้าง ไร้วี่แววกัน
กันไม่กลับมาจริงๆๆ
มองดูนาฬิกา 7โมงเช้า ผมถอนหายใจครั้งนึงแล้วเดินออกไปดูที่หน้าต่าง
“กัน”
แต่ทำไมน้ำตาผมไหลออกมาอีกล่ะ
กันเดินมากับจ๋า คุยกันมาอย่างสนุกสนาน เมื่อคืนจ๋าอยู่ไหน อยู่ห้องรึป่าวน่ะ รึว่า...
ไม่จริง
“ไม่จริงงงงงงงงงงงงง”
ไม่จริงใช่มั้ย
ผมเดินลงไปด้านล่างเพื่อถาม
กันมองหน้าผมเล็กน้อยแล้วหันไปคุยกับจ๋าต่อ
“อ้าวแคนตื่นแล้วหรออ”จ๋าทัก ส่วนกันยังคงหันหน้าหนีผม
“จ๋างั้นกันขอตัวไปอาบน้ำก่อนน่ะเดี๋ยวไปทานข้าวกัน”
กันยังคงพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวนต่อจ๋า
กันเดินผ่านหน้าผมไปโดยไมสบตาแม้แต่วินาทีเดียว เหมือนมีใครมาตบหน้าอย่างจังๆๆ เมื่อถูกคนรักเมิน
“กันนนนนนนนนนน”
ยังคงไร้ซึ่งการขานตอบจากคนที่เดินไป
ผมเดินตามขึ้นไปที่ห้องกันหยิบผ้าเช็ดตัวจะเข้าไปอาบน้ำ
“กันนน แคนขอคุยด้วยหน่อยสิ”
“........................................”
“กันฟังแคนบ้างได้มั้ย”
“ยังมีอะไรต้องพูดอีก”
“แต่แคน”
“ไม่ต้องพูดแล้ว ต่อไปแคนอยากทำอะไรก็เชิญ แต่เรากันยังไม่พร้อมที่จะคุยอะไร ขอร้องล่ะ”
“กัน”
กันเดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่ฟังอะไรเลยแม้แต่น้อย ผมเสียใจมาก และไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป
“เอาน่า แคนมึงให้เวลากันเค้าอีกหน่อยน่ะ”
กรเดินเข้ามาตบไหล่ผมแล้วให้กำลังใจ
เช้าวันนี้ไม่เป็นแบบที่ผมคิด ทีแรกผมคิดว่ากันจะเหมือนเดิน เพราะผมไม่เคยเห็นกันเป็นแบบนี้ แถวถ้าไม่อยากคุยกับผมแล้วต้องคุยกับจ๋างั้นหรอ จะมากไปรึป่าว
“แคนแกทานอะไรบ้างสิ อย่าคิดมากเลย”กิ๊ฟปลอบใจ
“ชั้นกินอะไรไม่ลงหรอก”
“เอางี้ชั้นจะไปคุยกับกันให้มันรู้เรื่องไปเลยดูซิว่ามันจะเอายังไง”
“อย่า กิ๊ฟ ช่างเหอะ ตอนนี้พูดอะไรไปกันก็ไม่ยอมฟังหรอก อาจจะทำให้กันโกรธมากขึ้นก็ได้”
ผมขอร้องกิ๊ฟว่าอย่าพึ่งวู่วามเลย
ผมมองโต๊ะที่กันนั่งกับจ๋าแล้วปวดใจจังเลย กันไม่เคยอ่อนโยนกับใครเลยนอกจากผม แต่ตอนนี้กันกำลังทำอยู่
ผมมองไปอีกด้านเจอหน้าป้อง ป้องยังคงมองผมอยู่ตลอด ดูสีหน้าเหมือนอยากพูดอะไร แต่ผมคิดว่าตอนนี้อย่าทำให้ผมลำบากอีกเลย ที่จริงผมก็ไม่ได้เกลียดเค้าหรอก แต่อยากจะถามว่า เค้าต้องการอะไรกับผมกันแน่ ต้องการให้ผมเลิกกับกันหรือว่าทำไปเพื่ออะไร
สายนี้พวกเราไม่มีโปรแกรมจะไปที่ไหนกัน ผมออกมานั่งเล่นที่สวนหลังบ้านริมแม่น้ำ
“แคน”
ผมหันไปหาเจ้าของเสียง
“ป้อง”
เป็นป้องครับ ผมนึกว่ากันจะมาง้อผม
“นึกว่าใครหรอ”
“ป่าว มีอะไร”
“เอ่อ เรื่องเมื่อวาน ขอโทษ”
“ช่างเหอะ นายเมา ชั้นไม่ถือ อีกอย่างนายยังไม่ทำอะไรชั้นด้วยซ้ำ”
“แต่แฟนนายเข้าใจผิด”
“นั่นไม่ใช่ความต้องการนายตั้งแต่แรกรึไง”
“ชั้นนน”
“ช่างเถอะ นายอย่ามายุ่งกับชั้นอีกเลย”
“แต่ชั้นเป็นห่วงนายน่ะ”
“ขอบใจ เรื่องกันเดี๋ยวพวกเราจะจัดการกันเอง”
“ถ้าอย่างนั้นชั้นขอเป็นเพื่อนกับนายได้มั้ย”
“นายเป็นเพื่อนเต้ ก็เหมือนเพื่อนชั้นแหละ”
“ขอบใจ นั่งด้วยคนน่ะ”
“อืม”
ตอนนั้นผมทำไมให้ป้องนั่งด้วย ทำไมให้เค้าเป็นเพื่อนง่ายๆๆ ไม่กลัวกันโกรธหรอ
แต่กันเค้าไม่สนใจเราเลยน่ะ อีกอย่างมัวแต่อยู่กับจ๋า จะมาสนเราทำไม ในเมื่อเค้าไม่แคร์เราแล้ว
ป้องชวนผมคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ แต่ผมก็ตอบคำสองคำ เพราะผมยังอาการยังไม่ดีอยู่
“นายรำคาญชั้นมั้ย”
“ป่าวหนิ”
“เห็นนายตอบแค่คำสองคำ”
“ชั้นอารมยังไม่คงที่หน่ะ นายพูดอะไรต่อไปเถอะชั้นอยากฟัง”
“ได้ๆๆ”
ป้องเล่าเรื่องตลกหลายอย่างให้ผมฟัง บางครั้งผมก็ยิ้มออกมาจนได้
เริ่มรู้สึกดีขึ้นมาหน่อยๆๆแล้วหล่ะ
ผมกับป้องคุยไปได้ซักพักก็ชวนกันเข้าไปในบ้าน
เดินเข้าไปเจอกันนั่งอยู่ที่โซฟาด้านล่าง
กันเหลือบมามองหน่อยๆๆแล้วก็อ่านหนังสือต่อ
“กัน” ผมเรียกกัน
กันหันขึ้นมามองผมแต่แล้วก็
“กันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนไปทานข้าวได้แล้วจ๋าหิวแล้ว”
กันหันมามองหน้าผมอีกครั้งแล้วลุกเดินไปกับจ๋าผ่านหน้าผมกับป้องไป
“แคน ป้อง ไปทานข้าวด้วยกันสิ”
จ๋าออกปากชวนผมกับป้อง
“ช่างเค้าเถอะจ๋า เค้าคงอิ่มกัมาแล้ว” กันจ้องมาที่หน้าผมแบบเย็นชาแล้วเดินไป
“นี่กัน นายทำไมทำแบบนี้”
ป้องพูดขณะที่กันกำลังเดินไป
แต่กันก็ยังเดินเฉยต่อไป
“นายไม่คิดหรอว่าแคนจะรู้สึกยังไง”
ป้องยังคงพูดต่อ
“พอเถอะป้อง กันเค้าไม่อยากฟังหรอก”
ผมบอกให้ป้องหยุดพูด
กันหันมามาองผมอีกครั้งนึงแล้วเดินต่อไป
เอาแค่นี้ก่อนน่ะคับ
ปีหน้าเจอกันนนนนนนนนนนนนน
โพสอีกทีปีหน้าเลยยยยย
ดูเหมือนนานจัง ฮิๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
