ต่อเลยน่ะครับ
บรรยากาศค่ำคืนนี้สวยมาก อากาศเย็นๆๆ ไม่ร้อนมาก บาบีคิวก็อร่อย พวกเราดื่มเบียร์กันนิดหน่อย ผมก็ดื่มได้แต่นิสหน่อย เห็นเพื่อนผู้ชายดื่มเอาๆ แม้กระทั่งกัน กันรู้สึกพูดเก่งขึ้นจังเวลาดื่มเหล้า แต่คนที่ดื่มแล้วได้แต่นั่งยิ้มเห็นจะเป็นป้อง ไม่เห็นมันพูดอะไรเลย ทีตอนไม่เมาปากโคตรหมาเลย แต่มันชอบหันมามองหน้าผมบ่อยๆๆจัง ผมก็หลบสายตานั้นทันที ตอนนี้กันยังคงสนุกกับเพื่อนๆๆอยู่ ผมมองกันก็แปลกๆๆไปอีกแบบไม่เคยเห็นกันในแบบนี้เลย55
“เดียวแคนไปเข้าห้องน้ำก่อนน่ะกัน”
“ให้ไปเป็นเพื่อนมั้ยแคน” กันกำลังจะลุก
“ไม่ต้อง กันนุ่งคุยต่อเหอะ เดี๋ยวแคนมา แป๊บเดียวเอง”
“อืม มีอะไรก็เรียกน่ะ”
“ได้ๆๆ”
ผมลุกออกไปจากตรงนั้นเดินไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ถัดไปไม่ไกลมากตรงหลังบ้าน บรรยากาศมืดจัง น่ากลัวที่สุด น่าจะลากกันออกมาด้วยจริงๆๆ ไม่น่าเลยเรา ผมเดินไม่มองซ้ายขวาเลย มองเท้าตัวเองอย่างเดียว
แล้วผมก็ไปชนกับบางอย่างเข้าจนได้
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย กลัวแล้วๆๆ อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลย”
“5555555555555555555555555555555”
ผมเงยหน้าขึ้นไปปรากฏว่าเป็นไอ้ป้องยืนหัวเราะชอบใจอยู่คับ
“นี่นายยยยยยยยย”
“ทำไมเดินก้มหน้าล่ะ”
“ก็คือ คือว่า”
“กลัวผีหรอ”
“ไม่ใช่ซะหน่อย”
ไอ้ป้องไม่พูดอะไรเอาแต่ยิ้มและจ้องผม
“มองอะไร”
“ปล่าววววว ให้อยู่เป็นเพื่อนมั้ย”
“ไม่จำเป็น”
ป้องส่ายหัวแล้วทำทีจะเดินออกไป
“เดี๋ยวสิ”
ป้องหยุดเดินแล้วหันกลับมา
“รอก่อนก็ได้”
“ก็แค่เนี๊ยฮึๆ”
ผมเข้าห้องน้ำส่วนป้องยืนรอข้างนอก ผมทำธุระเสร็จก็เดินออกมา
“ป่ะ ไปกันเถอะ”
“เดี่ยวสิ”
ป้องพูดแล้วดึงมือผมเอาไว้ แล้วเหวี่ยงไปติดผนัง แรงป้องเยอะมาก ตอนนี้มือผมถูกรวบไว้สองข้าง
“นาย ๆ จะทำอะไรน่ะ”
ป้องยิ้มไม่พูดอะไร แล้วเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ๆผม
“นายอย่าทำบ้าๆๆน่ะ”
“...............................”
ป้องเลื่อนหน้าเข้ามา ตาป้องตอนนี้เชือมมาก ผมพึ่งเคยเห็นหน้าป้องใกล้ขนาดนี้ครั้งแรก
“ทำอะไรน่ะ”
ป้องชะงักผมได้ทีผลักป้องออก
เสียงกิ๊ฟครับที่ช่วยชีวิตผมเอาไว้
“นี่นายป้อง แคนมีแฟนแล้วน่ะ เดี๋ยวกันมาเห็นเข้าจะทำยังไง”
แต่เสียงฝีเท้าใครบางคนที่กำลังเดินออกไปจากตรงนั้นดังขึ้น
“กันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน”
ใช่ครับ กันมายืนตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่
“กันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน”
ผมเรียกกันแต่กันไม่หันมามองผมเลย
“กันฟังแคนก่อน มันไม่ใช่แบบนั้นน่ะ
“กันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน”
หลังกันเริ่มเดินห่างผมออกไปเรื่อยๆๆๆ ผมวิ่งตามสดุดหินหกล้ม
น้ำตาเริ่มไหลออกมาจากตาอย่างมากมาย ทั้งเจ็บตัว ทั้งอะไร แต่เจ็บตัวไม่เท่าไหร่ คนรักเข้าใจผิดสิครับ มันเจ็บยิ่งกว่า
“กันนนนน ฮือๆๆๆๆๆ ฟังแคนก่อนได้มั้ยยยยยยย”
ผมเดินกลับมาที่บ้านและนั่งรอที่โต๊ะรับแขก ไม่เห็นวี่แววกันเลย
“แคนนนนนขึ้นไปนอนก่อนมั้ย” กรบอก
“กร เมิงขึ้นไปก่อน กูขอรอกันตรงนี้แหละ”
กรส่ายหน้าแล้วเดินขึ้นไปกับกิ๊ฟ
“นี่นายลุกได้แล้ว”
ผมมองต้นเสียง
“นี่นาย แค่นี้นายยังซะใจไม่พอหรอไง พอใจรึยังอ่ะ”
“ชั้นนนนนนน”
ผมยังคงจ้องหน้าป้องอย่างตัดพ้อ
“ชั้นขอโทษ”
“ช่างเหอะ อย่ามายุ่งกับชั้นแล้วก็กันอีก”
ป้องเอามือมาฉุดมือผมลุกขึ้น แต่ผมเอามือสบัดออก
“นายไปได้แล้ว”
“แต่”
“ช่างชั้น”
ป้องเดินออกไปจากตรงนั้น ผมยังคงนั่งรอกันต่อไป ดึกแล้วกันจะไปอยู่ที่ไหน เราต้องเดินตามหาสิ ใช่
ผมลุกจากตรงนั้นเพื่อจะออกไปตามหากัน
“แคน จะไปไหน”
เต้เดินสวนเข้ามาครับ
“จะไปตามหากัน”
“ไม่ต้องหรอก กันไม่เป็นอะไร”
“แล้วเค้าอยู่ที่ไหนอ่ะเต้”
“คือเค้าไม่ให้บอกหน่ะ เค้าขออยู่คนเดียว โทษทีน่ะแคน เต้รับปากกันแล้วว่าจะไม่บอก”
“เต้ ขอร้องล่ะ”
“เฮ้ออออออ แคน แคนกลับขึ้นห้องไปก่อนน่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ดีขึ้นเองล่ะ”
ผมโดนเต้ลากขึ้นไปที่ห้อง เต้กำชับให้กรดูแล แล้วไม่ให้ลงไปข้างล่างอีก
“แคนนนน มึงทำใจให้สบายน่ะ เดี่ยวกันก็มา กันมันรักมึงจะตาย”
“แต่กันกำลังเข้าใจผิด”
“กูรู้แต่บางที การที่อยู่คนเดียวตอนนี้มันอาจจะดีต่อทั้งสองฝ่ายก็ได้ เดี๋ยวก็มีโอกาศเครียกันเองแหละเมิง”
กรพูดปลอบใจผม
“ขอบใจน่ะเว้ย”
ผมยังร้องให้อยู่ เหนื่อยเพราะร้องให้ จนหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
แค่นี้ก่อนน่ะครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
