ตอนที่6 PART 2
“ท่านการันต์ ท่านการันต์!!”
ผมได้ยินเสียงของลันเทียกำลังเรียกชื่อนะ แต่มันต้องใช้เวลาพักใหญ่กว่าผมจะหลุดจากโหมดแช่แข็ง
“ฮะ ตอนนี้...คิวที่เท่าไหร่แล้ว”ผมสะดุ้งเบาๆเมื่อลันเทียใช้มาตรการขั้นเด็ดขาด คนน่ารักตบผมอะ!! ถึงจะเบามือไว้แล้วก็เหอะ เจ็บนะเว้ยยย
“สามร้อยกว่าแล้ว”
“อีกตั้งไกล”
“เหอะน่า ข้าปลุกท่านเพราะอยากให้ท่านดูคนต่อไป นั่นดูสิ เขาคือลูกชายของพลโทมอร์แกนล่ะ”ลันเทียชี้นิ้วไปที่ไปที่ใจกลางสนาม
“แล้วทำไมหรือ”
“พลังเวทมนต์เป็นสิ่งที่สืบทอดทางสายเลือด พ่อแม่ที่เป็นจอมเวทลูกก็เป็นจอมเวท ข้าอยากให้ท่านเห็นกับตาว่าคนที่เป็นตัวเก็งอันดับหนึ่งปีนี้จะได้คะแนนเท่าไหร่”
“อ่า อือๆ”ผมรับคำ ขณะนี้ผมเริ่มสนใจนายหัวน้ำตาลที่ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกพลโทซึ่งกำลังลงสนามอย่างองอาจนั่น
มาดได้ หน้าตาก็พอใช้ ส่วนคะแนน...
“51002”
“ไม่เลวเลย”ลันเทียปรบมือเปาะแปะ”ท่านเห็นแล้วใช่ไหม คะแนนสูงสุดในแต่ละปีมันก็อยู่ประมาณห้าหมื่นนี่แหละ นานมากๆกว่าจะมีเหยียบไปหลักแสน สวนสถิติหกแสนนั่นคือไม่ใช่คนแล้ว!”ลันเทียที่รัก คนที่เจ้ากล่าวหาว่าไม่ใช่คนก็นั่งอยู่ข้างหน้าเราเนี่ย
เดี๋ยวเขาก็ลุกขึ้นมาต่อยหรอก กั๊ว
หลังจากลูกนายพลคนนั้นปล่อยลูกแก้ว สถิติห้าหมื่นของเขาซึ่งเป็นแต้มสูงสุดในปัจจุบันก็ได้ขึ้นบอร์ดใหญ่รอบโครอสเซียม นับเป็นหน้าเป็นตาแก่วงศาคณาญาติโดยแท้ ผมคิดว่าป่านนี้พ่อของเขาคงยิ้มแก้มแทบแตกแล้ว
และก่อนที่ลูกนายพลจะเดินกลับที่นั่งเขาก็ถูกกันให้ไปนั่งในที่นั่งพิเศษ
“ที่นั่งตรงนั้นสำหรับคนที่ได้คะแนนเกินห้าหมื่นเท่านั้น เพราะด้วยพลังเวทมนต์ที่มากเกินพอทำให้เขาไม่ต้องสอบรอบปฏิบัติแล้ว”
“โห...”ขนาดห้าหมื่นแต้มยังได้รับการปฏิบัติอย่างดีขนาดนี้ ผมล่ะอยากเห็นตอนหกแสนของคนข้างหน้าจริงๆ
“เพราะว่าแค่ใช้เวทมนต์อย่างเดียวก็เก่งมากแล้ว ต่อให้ร่างกายจะอ่อนแอจนยกดาบไม่ขึ้นก็ยังแข็งแกร่ง การทดสอบทางร่างกายจึงไม่จำเป็น”ลันเทียอธิบายเสริมตามประสาผู้รู้
“โห...”ผมล่ะอยากได้ห้าหมื่นแต้มบ้างจะได้ไม่ต้องทดสอบพลังกาย
ผมนั่งดูการทดสอบต่อไปอย่างน่าเบื่อ ส่วนใหญ่คะแนนจะอยู่ที่หลักสิบนั่นแหละครับ ใครหลุดมาหลักร้อยทีทั่วโครอสเซียมก็ส่งเสียงเฮทีอย่างกับเชียร์มวย
จากการนั่งดูทำให้ผมรู้ว่ายิ่งมีพลังเวทสูงเท่าไหร่เจ้าลูกแก้วยักษ์ก็จะยิ่งใช้เวลาประมวลผลนานเท่านั้น
บางคนแค่แตะปลายนิ้วเลขก็ขึ้นแล้ว อันนี้รู้ได้เลยว่าได้ไม่เกิน20แต้มชัวร์
ผมเห็นคนนึงได้สามพันแต้ม หมอนี่แตะอยู่ร่วมยี่สิบวิกว่าตัวเลขจะโผล่
แต่เนื่องจากคนที่ได้คะแนนหลักสิบมันมีเยอะกว่ามากในที่สุดคิว1200-1300ก็ถูกเรียกให้ไปยืนแสตนด์บาย
“โอยยย ข้าตื่นเต้น”ผมร้องโอดครวญ
“ข้าเชื่อว่าท่านมีพลังแฝงมากกว่าข้า ยังไงท่านก็ผ่าน”ลันเทียลูบหลังผมเหมือนเขาเป็นแม่ส่วนผมเป็นลูกชายวัยหกเดือนที่กำลังร้องไห้เพราะหิวนม
“ฮื๊อออ”ผมขบฟันแน่นจนฟันแทบแตก ใจแทบกระดอนออกจากอกเมื่อพิธีกรกล่าวเรียกหมายเลข1200ขึ้นไปแตะลูกแก้ว
ไอ้หมอนี่ได้แค่32 เดินน้ำตาร่วงออกไป
ใกล้มาก หมายเลขถูกรันอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าพิธีรับปริญญา กระทั่งมาถึงคิวที่1217ของลันเทีย
“สู้ๆ...”ผมกล่าวให้กำลังใจร่างเล็กที่เดินเข้าไปแตะลูกแก้ว เขาไม่ได้ยินเสียงของผมเพราะกำลังรวบรวมสมาธิ
ลูกแก้วยักษ์เรืองแสงอ่อนๆเหมือนทุกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ได้แตะปุ๊บเลขออกปั๊บเหมือนพวกที่ได้แต้มน้อยๆ ลูกแก้วของลันเทียยังคงเรืองแสงทว่าไม่ปรากฏตัวเลขอยู่...เนิ่นนาน
นานกว่ายี่สิบวิของคนที่ได้สามพันแต้มไปแล้ว!!
ผมเบิกตาแทบถลน ตกใจอย่างแรงเพราะไม่คิดว่าคนน่ารักที่ผมตกมาเป็นพ่อบ้านด้วยค่าตัว500เหรียญจะมีพลังเวทมนต์ในตัวสูงขนาดนี้!!
“85421!!”
เสียงของพิธีกรตะโกนลั่นสนาม พลันป้ายประกาศซึ่งชูเลขห้าหมื่นแต้มของลูกพลโทพลันเปลี่ยนเป็นแปดหมื่นของลันเทีย!!
“โอ้ มาย ก็อดดด...”ผมช็อคจนตัวแข็งไปแล้ว
ก่อนจะโดนอัศวินคุมสอบกันไปนั่งโซนพิเศษร่วมกับลูกนายพลลันเทียหันมายิ้มให้ผม ราวกับว่าเขาต้องการย้ำคำพูดของเขาก่อนหน้านี้เพื่อต้องการเตือนสติผม”ข้าเชื่อว่าท่านมีพลังแฝงมากกว่าข้า...”ผมได้ยินเสียงลันเทียไม่จบประโยคเพราะร่างบางโดนดันไปไกลแล้ว
พลังแฝงเยอะกว่าบ้านเตี่ยเธอเหรอ!!?
ผมทำหน้ายับยู่ยี่อย่างรับไม่ได้กับคำพูดหลอกเด็กของอีกฝ่าย
1218 เมื่อพิธีกรประกาศเรียกคิวผมก็ต้องเดินขึ้นหน้าอย่างช่วยไม่ได้
มือของผมสั่นจนสามารถมองเห็นได้จากที่นั่งผู้ชม คนก่อนหน้าผมทำผลงานเอาไว้แต่ไม่มีใครบนอัฒจรรย์ที่สนใจผม พวกเขากำลังแตกตื่นฮือฮากับแต้มของลันเทียซึ่งสูงส่งเทียมเมฆ
ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ ขณะแตะปลายนิ้วลงบนลูกแก้ว เมื่อพบว่ามันไม่โชว์เลขออกมาทันทีผมก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
อย่างน้อยก็ไม่ใช่สิบยี่สิบล่ะวะ...
ผมนิ่ง ลูกแก้วเรืองแสง พิธีกรเงียบ ผู้เข้าสอบคนอื่นๆก็เริ่มหยุดคุยเรื่องของลันเทียและหันมาสนใจผม
ผมนิ่ง ลูกแก้วเรืองแสง พิธีกรเงียบ ผู้เข้าสอบคนอื่นหยุดคุย
ผมนิ่ง ลูกแก้วเรืองแสง พิธีกรเงียบ ผู้เข้าสอบคนอื่นหยุดคุย
ผมนิ่ง ลูกแก้วเรืองแสง พิธีกรเงียบ ผู้เข้าสอบคนอื่นหยุดคุย
ผมนิ่ง ลูกแก้วเรืองแสง พิธีกรเงียบ ผู้เข้าสอบคนอื่นหยุดคุย
“มัน...ไม่นานไปหน่อยเหรอ”ไปหันไปถามอัศวินคุมสอบที่ยืนอยู่ใกล้ที่สุด
เขาเองก็มีสีหน้าเหรอหราเมื่อโดนถาม วินาทีที่เขาเดินไปหาอัศวินอีกคนที่ท่าทางมียศสูงกว่าเสียงเซ็งแซ่พลันเกิดขึ้นรอบสนาม
ขนาดผมไม่เคยมาสอบผมยังรู้เลยว่าแบบนี้มันคือนานเกินไปแล้ว!! ทุกคนในสนามตอนนี้เองก็กำลังขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจเช่นกัน
“หรือว่าผมไม่มีพลังเวท”ผมถามหน้าซีด
“ไม่ใช่ ถ้าไม่มีมันจะขึ้นเลข0มาทันที”อัศวินคุมสอบหน้าตาอาวุโสเดินเข้ามาใกล้พลันขมวดคิ้ว
“หรือว่าลูกแก้วเสีย”
“จะเป็นไปได้อย่างไร”
“หรือว่า หรือว่า...”หรือว่าเพราะผมมาจากต่างมิติก็เลยตรวจวัดพลังเวทด้วยวิธีของคนโลกนี้ไม่ได้
ผมเครียดหนักมาก แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรมากไปกว่านั้นลูกแก้วที่ผมยืนแตะจนเหงื่อซึมมือไปหมดก็เลิกเรืองแสง
“เห้อ เสร็จสักที”ผมก้มหน้าเช็ดเหงื่อกับขากางเกง
“หือ”บรรยากาศในสนามเงียบกริบเหมือนไม่มีคนอยู่ผมจึงต้องเงยหน้ามองคะแนนของตัวเองอย่างสงสัย
และเมื่อเห็นแต้มของตัวเองผมก็ต้องเงียบไปอีกคน
“จะ...600167!!!!!!!!!!”
หกแสน!!!!!!!?
-----------------------------
ที่เด็กโง่ได้แต้มสูงขนาดนี้มีเหตุผลนะจ๊ะ
รอเฉลยตอนหน้า >3<
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
