INTRO
ชื่อของผมคือการันต์ ผมเป็นหนุ่มน้อยที่มีความมั่นใจในหน้าตาตัวเองอย่างมาก เพราะเพิ่งมาเป็นเฟรชชี่ปี1แค่ไม่กี่เดือน นอกจากตำแหน่งเดือนคณะแล้วผมยังได้ขึ้นเพจคนหล่อของมหาลัยบ่อยๆ ไอจีมีคนติดตามเหยียบแสน ทวิตเตอร์มีคนฟอลเจ็ดหมื่น
ชีวิตของผมสดใสต๊ะติ๊งโหน่งเป็นอย่างมาก
จนกระทั่งวินาทีนี้...
วินาทีที่ผมกำลังตั้งคำถามกับตัวเองว่า...ที่นี่ที่ไหน
ผมไม่มั่นใจนักว่าสถานที่ที่เห็นอยู่เบื้องหน้านี้เรียกว่าอะไร แต่ผมค่อนข้างมั่นใจอย่างแรงกล้าว่าตัวผมไม่ควรโผล่มาอยู่ที่นี่ เพราะเมื่อไม่กี่วินาที่ที่แล้วผมกำลังอาบน้ำ เปลี่ยนชุดนอน และเปิดประตูห้องน้ำออกมา ภาพแรกที่ผมควรเห็นคือเตียงนอนโง่ๆกับตู้เสื้อผ้าของหอพักที่ผมเช่าอยู่ และข้าวของกองชีทระเกะระกะนานา
“...”เสียงแกร่กๆของนาฬิกาไม้เรือนใหญ่ส่งเสียงฝืดๆดังเสียดโสตประสาทของผมตลอดเวลา
ฝันเหรอ? ผมถามตัวเองแบบนั้นก่อนจะยกมือขึ้นมาหยิกแก้มแรงๆเพื่อเช็คว่าตัวเองเผลอยืนหลับคาฝักบัวหรือไม่
“โอ๊ยยย เจ็บ!”
โอเค ผมไม่ได้ฝัน แถมยังเจ็บตัวฟรีอีกต่างหาก
แล้วถ้าไม่ใช่ความฝัน...สถานที่แห่งนี้มันคืออะไรกัน
ผมกวาดสายตามองไปรอบๆเพื่อสำรวจ เนื่องจากผมอยู่ในชุดนอนลายหมีสีฟ้าเน่าๆ หนีบรองเท้าแตะที่ใช้ใส่ในห้องน้ำ สภาพผมเฝ้ายังเปียกปอนอยู่เลยจึงไม่อยากเดินเตร่สะเปะสะปะไปไหนไกลตามประสาคนดัดจริต
เบื้องหลังของผมคือประตูไม้เก่าๆ บานประตูเปิดคาไว้เนื่องจากผมเพิ่งเดินออกมาจากทางนี้และไม่ได้ปิด พอมองลอดเข้าไปด้านในก็พบกับความมืดสุดลูกหูลูกตาแฝงกลิ่นอายสุดหยั่งชวนขนพองสยองเกล้าเอาไว้ ด้วยความน่าพิศวงของมันผมจึงตัดสินใจไม่เสี่ยงเดินย้อนกลับไป
ส่วนเบื้องหน้านั้นเป็นอะไรที่ศิวิไลซ์กว่ากันมาก
ดูจากผนังแล้วผมคิดตัวเองน่าจะอยู่ภายในต้นไม้ขนาดใหญ่ที่มีโพรงตรงกลาง ซึ่งผลหรืออะไรของมันสามารถเรืองแสงสีเหลืองนวลๆได้ และภายในต้นไม้แห่งนี้ก็มีบันไดเลื้อยขึ้นไปจนสูงสุดลูกหูลูกตา
“บ้านต้นไม้ของฮอบบิทรึไง?”ถ้าเป็นบ้านฮอบบิทจริง เจ้าของบ้านคนเป็นฮอบบิทยักษ์“นี่เราหลุดเข้ามาในนิยายแฟนตาซีเรอะ”ผมลองค.ว.ย.(คิด วิเคราะห์ แยกแยะ) โชคดีที่ผมเคยอ่านนิยายกับไลท์โนเวลมาบ้าง พวกพล็อตทะลุมิติสมัยนี้มีเกลื่อนตลาดมาก ทำให้ผมสามารถประเมิณสถาการณ์ได้อย่างรวดเร็วเมื่อมาอยู่หน้างานจริง
ผมเงยหน้ามองขึ้นไปข้างบนอีกครั้งก่อนหันกลับไปมองประตูลี้ลับทางด้านหลัง
แม้ไม่รู้ว่าข้างบนมีอะไรอยู่แต่มันก็ดูสว่างและปลอดภัยกว่ากันมาก”โอเค สรุปเลือกข้างบน!”
เมื่อตกลงกับตัวเองได้ผมก็เริ่มออกเดิน แต่แค่ก้าวแรกก็เกือบล้มจนหัวทิ่มแล้ว เพราะว่ารองเท้าแตะช้างดาวที่ใส่อยู่เกิดมาเปราะบางไม่ดูเวล่ำเวลา จู่ๆสายมันก็ขาดผึงส่งผลให้ผมเซแถ่ดๆไปข้างหน้าสามก้าว โชคดีที่ไม่ล้มหน้าคว่ำแต่นั่นก็แปลว่ารองเท้าข้างนี้ใช้เดินไม่ได้อีกต่อไป
“ทำไมเราต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย ที่นี่ที่ไหน!! มีใครอยู่มั้ย!? ลงมาข้างล่างหน่อยยยยยยยยย”การตะโกนเรียกใครสักคนให้ลงมาข้างล่างมันง่ายกว่าให้ผมเดินเท้าเปล่าปีนขึ้นบันไดเป็นหมื่นขั้นนี่ขึ้นไปเยอะ
สายตาของผมยังคงจับจ้องไปยังด้านบน ฟังเสียงของตัวเองดังก้องวนไปวนมาอยู่สักพักก็มีเสียงตอบรับกลับมาเป็นอันชื่นใจ อย่างน้อยๆสถานที่นี้ก็มีคนอยู่ มิหนำซ้ำยังพูดคุยกันรู้เรื่อง เสียงนั้นแหบแห้งเหมือนชายแก่ดังมาจากที่ไกลๆพอจับใจความได้ว่า”เจ้าเด็กไม่เอาไหน!! เอ็งเป็นคนแรกเลยนะที่ตะโกนเรียนข้าลงไปแทนที่จะเดินขึ้นมาเอง”
“คุณลงมามันง่ายกว่าผมขึ้นไปนี่!! วะ เหวอ!!”ผมสะดุ้งตัวโยน คนกำลังป้องปากตะโกนเถียงกับเจ้าของเสียงปริศนาอย่างตั้งอกตั้งใจ จู่ๆพื้นที่ว่างข้างกายพลันสว่างวาบปรากฏร่างเตี้ยประมาณสองฟุตของชายแก่ผมยาวสีขาว ด้วยความที่เป็นคนปราดเปรื่องผมจึงรู้ทันทีว่านี่คือเจ้าของเสียงปริศนา
ผมยิ้มเผล่ให้อีกฝ่ายพร้อมดีดนิ้วดังเป๊าะ”เห็นมั้ย คุณลงมาง่ายกว่าผมขึ้นไปจริงๆ โอ๊ยย เขกหัวผมทำไมกัน!!”
ผมยกมือขึ้นมาลูบหัวตัวเองป้อยๆ ด้านชายแก่ถอนหายใจหนักๆหนึ่งครั้งก่อนลอยตัวขึ้นมาอยู่ในระดับความสูงที่เหนือกว่าระยะสายตาของผม สร้างความลำบากให้ต้องแหงนคอมองจนเริ่มเมื่อย
“ที่นี่คืออีกมิติหนึ่งที่ซ้อนทับอยู่กับโลกเดิมของเจ้า”
“ว่าแล้วเชียว นิยายส่วนใหญ่ก็ชอบใช้มุกนี้ แล้วผมมีทางได้กลับโลกเดิมมั้ย บอกไว้ก่อนเลยนะว่าคนอย่างผมไม่มีปัญญาไปเป็นผู้กล้าปราบจอมมารอะไรเทือกนั้นหรอก คุณก็เห็นแค่โดนสายรองเท้าแตะขาดผมก็ไม่สู้แล้ว ส่งผมกลับโลกเดิมเถอะผมต้องกลับไปอ่านโคนัXตอนจบ ที่สำคัญโลกนี้คงไม่มีเน็ตหรอกใช่ปะ เนี่ยผมน่ะนะขาดทวิตเตอร์ก็เหมือนขาดใจ อยู่ไม่ได้หร๊อกกก ส่งผมกลับไปเถอะ นะนะนะนะน”ผมงัดสกิลอ้อนสุดลิ่มทิ่มประตูออกมาใช้
ผู้อาวุโสร่างเตี้ยมองเหยียดใส่ผมหนึ่งทีแทนการตำหนิ
เอ๊าลุง ผมพูดความจริงแค่นี้ก็ต้องมองแรงใส่กันด้วยเหรอเอ๊อ!?
ผมเองก็ใช่ว่าจะเป็นเด็กเรียบร้อย พอโดนคนแก่กว่ามองแรงใส่ผมก็มองบนกลับบ้างผมที่ได้คือโดนไม้เท้าเคาะหับไปอีกหนึ่งที
ชายแก่ร่างแคระถอนหายใจหนักๆอีกครั้งก่อนเอ่ยต่อ”ฟังข้าพูดให้จบก่อน ข้าไม่ได้เป็นคนอัญเชิญเจ้ามาที่โลกนี้ แล้วเจ้าก็ไม่ได้ถูกเลือกมาเป็นผู้กล้าหรืออะไรทั้งนั้น”
“อ้าว...แต่ในนิยายส่วนใหญ่เค้า ไม่ดิ ผมต้องเป็นผู้กล้าสิลุง!”ลุงพูดมาแบบนี้ผมก็หน้าแตกดิ ไอ้ที่ออกตัวไปเมื่อกี๊ทั้งหมดสรุปคือผมอ่านนิยายมากไปว่างั้น
ลุงไม่ฟังเสียงร้องเรียนจากผมสัดนิด แกเพยิดหน้าไปด้านหลังผมที่มีประตูมรณะอยู่ก่อนอธิบาย“รากของต้นไม้ต้นนี้หยั่งลึกไปถึงแกนของมิติ จนทะลุไปยังมิติอื่น ทำให้พวกเราสามารถเดินทางข้ามมิติได้จากต้นหมื่นปี หากทำตามเงื่อนไขครอบ 2ประการ”
ชายแก่ชูนิ้วเหี่ยวๆขึ้นมาสองนิ้ว ผมก็ชูตามบ้าง เราสองคนชูนิ้วเหมือนกันแต่ผมทำแล้วดูคูลกว่าเยอะ
โชคดีที่ลุงแกไม่รู้ว่าผมกำลังแข่งอะไรไร้สาระอยู่ในใจไม่งั้นมีหวังผมโดนเขกกบาลอีกรอบแน่ๆ
“หนึ่งคือเจ้าต้องทำตามภารกิจที่ต้นไม้หมื่นปีต้นนี้มอบหมาย ภารกิจจะอยู่ในผล เจ้าจะไม่รู้ว่าภารกิจคืออะไรจนกว่าจะเด็ดผลออกมาจากกิ่ง และเมื่อเจ้าทำภารกิจสำเร็จที่ข้อมือของเจ้าจะปรากฎตรารูปใบไม้ ตรานี้มีอำนาจเสมือนหนังสือผ่านทาง ถ้าไม่มีมันเจ้าก็เดินทางไปยังมิติอื่นไม่ได้”
“อ่า...”พอได้ยินว่าต้องทำภารกิจ แถมเป็นภารกิจแบบสุ่มอีกใจผมก็เริ่มแป้วไปแล้ว
“สองคือเจ้าต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยน”
“แลกเปลี่ยน?”ผมเอียงคอถาม ตามความคิดของผมเวลาผมทำท่านี้คือน่ารักน่าเอ็นดูอย่างมากแต่คนมองกลับกลองตาใส่ผมด้วยความเหนื่อยใจ
“เจ้าจะไปยังมิติอื่นโดยตรงไม่ได้ มันจะทำให้สมดุลพังทลาย ลองนึกภาพตราชั่งที่มีของสองอย่างวางอยู่ซ้ายขวาอย่างสมดุลดูสิ ถ้าเจ้านำของจากตราชั่งข้างนึงไปวางอีกข้างนึงน้ำหนักมันก็จะเทไปข้างเดียวถูกมั้ย”
ผมพยักหน้าอือออไปงั้น มาถึงจุดนี้เริ่มเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างแล้ว
“เพื่อการรักษาสมดุล หากเจ้าจะไปยังอีกมิติAเจ้าต้องเอาของจากมิติAมาที่นี่ เช่นถ้าเจ้าต้องการกลับโลกเดิมแค่ชั่วคราวเจ้าก็เอาตัวเองสลับของสิ่งของของโลกเจ้า จะโต๊ะตู้เตียงอะไรก็ได้ เพียงแต่เจ้าจะอยู่ที่โลกเดิมไม่ได้ถาวร เมื่อถึงเวลาหนึ่งเจ้าก็จะกลับมาที่นี่เหมือนเดิม”
“อ้าว แล้วต้องทำยังไงผมถึงจะกลับไปอยู่ที่บ้านได้ตลอดไปอะ ผมจะอยู่กับแม่อะ”เรื่องอยู่กับแม่นั่นก็ส่วนหนึ่ง แต่หลักใหญ่ใจความเลยก็คือผมเป็นคนติดเน็ตมาก! หนุ่มโซเชียลอย่างผมใช้ชีวิตโดยไม่มีมือถือไม่ได้!
“คนที่ข้าเจอเมื่อเช้า เขาทำภารกิจจนได้ตราประทับรูปใบไม้ที่ข้อมือมาเรียบร้อย และเขาก็ได้ทำการเดินทางไปยังโลกของเจ้าอย่างถาวรด้วยการแลกเปลี่ยนเจ้ามาที่นี่”
“!!!!!!!!!!!!”
“ใช่ การที่จะกลับไปยังที่โน่นและไม่กลับมาที่นี่อีกมีทางเดียวก็คือเชิญตัวตายตัวแทนจากโลกโน้นสักคนมาที่นี่แทน ซึ่งการเชิญมานั้นโดยทั่วไปจะใช้การสุ่มเอา”
ผมรู้สึกหน้ามืด...
“หมายความว่าที่ผมมาโผล่ที่นี่ก็เพราะผมดันซวย แจ๊กพ็อตแตกจากคนทั่วโลกหมื่นล้านคน เจอคนอยากข้ามมิติถาวรอัญเชิญตัวมาแลกเปลี่ยนเนี่ยนะ!”มันเวียนหัวหนักมากจริงๆ ลุงงง ผมขอยืมชายเสื้อของลุงเกาะหน่อยแล้วกันนะ”ผู้กล้าพิชิตจอมมารล่ะ!? เด็กที่ถูกเลือกในรอบร้อยปีล่ะ!! ไม่มีเหตุผลอะไรที่เท่กว่านี้หน่อยเหรอ”
“ยอมรับความจริงหน่อยก็ดีนะไอ้หนู โลกทางนี้ก็ไม่เลว แต่ถ้าอยากกลับบ้านเจ้าก็แค่ทำภารกิจจากผลของต้นไม้หมื่นปี เอาตราประทับมาแล้วก็หาสิ่งแลกเปลี่ยน”แคระเฒ่าไม่รอช้า เขาคงรำคาญเจ้าเด็กไม่เอาไหนอย่างผมมาสักพักแล้ว ยิ่งมาเกาะแกะรุ่มร่ามเขาเขายิ่งไม่ชอบใจ ไม้เท้าอันเล็กในมือโบกสะบัดไปมาพลันภาพรอบตัวก็เปลี่ยนไป
ผมรู้สึกเหมือนโดนเหวี่ยงบนรถไฟเหาะ และเพียงพริบตาเดียวเราทั้งคู่ก็วาร์บออกมาจากโพรงต้นไม้สู่ยอดอันสูงชะรูดของมันฃ
พนันได้เลยว่าตอนนี้เบ้าหน้าหล่อๆของผมกำลังซีดเป็นกระดาษเอ4สีขาว เพราะนายการันต์สุดหล่อมาดแมนคนนี้กลัวความสูงไงล่ะ!!
พระเจ้า ทำไมผมถึงต้องมายืนขาสั่นบนกิ่งไม้ขนาดใหญ่ที่สูงทะลุก้อนเมฆแบบนี้!? นี่มันไม่ตลกเลยนะ
“ลุ๊งงง”ด้วยความปอดแหกผมก็เลยเกาะชายเสื้อลุงแกแน่นกว่าเดิม
“เห้อ...เจ้าหนูนี่จะรอดมั้ยนะ หวังว่าจะได้ภารกิจง่ายๆล่ะ เอ้า จากผลไม้ทั้งหมดที่เจ้าเห็น เลือกมาสักผลสิ ด้านในของมันมีภารกิจที่เจ้าต้องทำอยู่ เลือกได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น ถ้าดวงดีเจ้าจะได้ภารกิจง่ายๆแค่เก็บกวาดห้องนอนให้ข้า แต่ถ้าซวยเจ้าอาจจะได้ภารกิจปราบมังกร...”
สิ้นเสียงของผู้เฒ่าแคระผมก็รีบหันรีหันขวาไปรอบตัวทันที ต้นไม้ต้นนี้ใหญ่โตมโหฬาร ระยะห่างจากกิ่งสู่กิ่งไกลสุดเอื้อม ทว่าผลไม้กลับมีขนาดเล็กเท่าปลายนิ้วก้อย แถมยังมีติดเป็นพวงละลานตาไปหมด มองไปทางไหนก็มีแต่เจ้าเม็ดกลมสีฟ้าเข้มหน้าตาเหมือนๆกัน แยกไม่ออกว่าอันไหนจะมีภารกิจง่ายภารกิจยาก
หลังจากยืนคิดวิเคราะห์แยกแยะอยู่สามวินาที สมองอันชาญฉลาดของผมก็สั่งการมือให้เอื้อมไปเด็ดผมไม้ผมหนึ่ง
เพราะมันอยู่ใกล้มือที่สุดนั่นเอง...
ครับ ผมเป็นคนหล่อที่มักง่าย
แต่ถึงแม้ว่ามันจะใกล้แต่ผมก็ต้องย่อตัวอย่างระมัดระวัง หยิบลูกที่อยู่ใกล้มือที่สุดนั่นไปส่งให้ลุงแกอย่างลุ้นระทึก
ผู้เฒ่าแคระสะบัดไม้เท้าอีกครั้งก่อนสีหน้าของแกจะผ่อนคลายลงเมื่อมีตัวอักษรตัวหนึ่งโผล่ขึ้นมา”ยินดีด้วยเจ้าหนูไม่เอาไหน เอ็งได้ภารกิจระดับB ไม่ง่ายแต่ก็ไม่โหดเกินไป อาจจะต้องใช้เวลาแต่ก็ไม่ถึงกับหมดหวัง”
“ผมต้องทำอะไร”จุดนี้ไม่มีอารมณ์มาพิรี้พิไรเล่นลิ้นแล้ว อยากรู้ใจจะขาดว่าตนจะต้องเจอกับอะไร โลกนี้ยังมีอะไรซวยกว่าการแจ็กพอตแตกโดนสลับตัวกับไอ้งั่งที่ต้องการข้ามมิติคนหนึ่งอีกหรือไม่
ผู้เฒ่าแคระทำตามคำเรียกร้องของผม มือเหี่ยวย่นสะบัดไม้เท้าอีกครั้งคราวนี้ตัวอักษรที่ผมอ่านไม่ออกก็ทยอยไหลเรียงออกมาจากผลไม้กระจ้อยร้อย และเมื่อได้ใจความสมบูรณ์แล้วพลันสีหน้าของชายแก่กลับเปลี่ยนเป็นเครียดเขม็งก่อนจะส่ายศีรษะไปมาอย่างปลงๆ
มือเล็กเหี่ยวๆเอื้อมมาตบไหล่ผมแปะๆ
ไหงรีแอคชั่นลุงมันกลายเป็นเงี้ยอะ
ไหนเมื่อกี้ลุงบอกว่าภารกิจระดับBมันไม่ยากไม่ง่ายไง แต่นี่สีหน้าลุงเหมือนกำลังอำลาอาลัยส่งผมไปตายงั้นแหละ อีแบบนี้ดูทรงแล้วผมคงซวยอีหรอบเดิม
“ผมต้องทำอะไร...”หน้าผมเริ่มซีดจนเลือดไม่เดินแล้ว
ลุงแกถอนหายใจอีกรอบก่อนตอบสั้นๆ
“แต่งงานกับอัศวินอันดับหนึ่ง”
....
....
“อะไรนะ!!!”
“เจ้าต้องแต่งงานกับอัศวินอันดับหนึ่งจึงจะได้ตราประทับรูปใบไม้ซึ่งเป็นหนังสือเบิกทางผ่านมิติ”
“อะไรนะ!!!”
“เจ้าต้องแต่งงานกับ---“
“อันนั้นน่ะได้ยินแล้ว แต่ที่สำคัญก็คือผมอยากรู้ว่าตำแหน่งอัศวินอันดับหนึ่งที่ว่านี่คืออะไร ผมจะไปหาเขาได้จากที่ไหน ผมต้องเอาเขามั้ย แล้วเขาจะเอาผมเหรอ!!? แค่พูดชื่อตำแหน่งก็ดูไกลตัวจนไม่รู้จะไกลยังไงแล้ว ที่สำคัญไอ้ตำแหน่งที่ว่าต้องมีคนเดียวแหงเลยใช่ปะ ตีวงแคบไปอี๊กกก ยากเกิ๊นนน เอาเปรียบ!!”คราวนี้ไม่ใช่แค่หน้าแล้วที่ซีด ตอนนี้ผมซีดตั้งแต่หัวจรดเท้าประหนึ่งภาพปริ้นซ์ขาวดำ
“เจ้าไม่ตกใจเรื่องที่ต้องแต่งกับผู้ชายเหรอ”แคระเฒ่าถามอย่างแปลกใจ
“สำหรับผมตอนนี้มีเรื่องที่น่าตกใจกว่านั้นเยอะ!!”
“ก็ดี ถ้าเจ้าไม่ถือสาเรื่องเพศก็ดี เพราะเจ้าของตำแหน่งอัศวินอันดับหนึ่ง ณ ปัจจุบันเป็นผู้ชายทั้งคู่”
“เอ๊า มี2คนเหรอ แล้วมันเป็นอันดับหนึ่งได้ไง ที่หนึ่งก็ต้องมีคนเดียวสิ หรือว่าอันดับหนึ่งร่วม”ยิ่งพูดการันต์ยิ่งงงเด้อออ
“ใจเย็นก่อนเจ้าหนู ที่โลกแห่งนี้น่ะแบ่งดินแดนออกเป็นสองฝั่ง เรียกเป็นฝั่งตะวันตกกับฝั่งตะวันออก หรือฝั่งแสงสว่างกับความมืดตามธาตุพลังพื้นฐานของประชากรในฝั่งก็ได้ แต่ละฝั่งก็จะเป็นออกเป็นอาณาจักรและแคว้นต่างๆมากมายหรือที่โลกของเจ้าเรียกว่าประเทศนั่นแหละ ในแต่ละปีประเทศเหล่านี้ก็จะจัดงานเทศกาลอัศวินร่วมกัน เป็นการประชันฝีมือเพื่อเฟ้นหาอัศวินที่แข็งแกร่งที่สุด”
“อ้อ แปลว่าก็จะมีอัศวินอันดับหนึ่งของฝั่งตะวันออกและฝั่งตะวันตกอย่างละคนใช่ปะ”ผมพยักหน้าหงึกหงัก อย่างน้อยก็มีสองทางเลือกล่ะวะ”ว่าแต่ท่านหนักใจเรื่องใดหรือ ถ้ากังวลเรื่องที่พวกเขาเป็นผู้ชายล่ะก็ไม่ต้องห่วงผมน่ะได้หมดถ้าสดชื่น ฮะๆๆๆ”
พอรู้ว่าการประลองมีทุกปีก็แปลว่าตำแหน่งนี้มีการเปลี่ยนแปลงตลอดเหมือนถ้วยฟุตบอลโลก ไม่ได้ผูกขาดอยู่ที่ใครคนใดคนหนึ่งฉะนั้นถ้าจีบคนปัจจุบันไม่ติดแค่รอปีต่อไปก็ได้ หรือปีต่อๆไปอีกก็ยังมีหวัง!
ผมยืนยิ้มให้ท้องฟ้าและกิ่งไม้ อย่างน้อยผมก็ไม่ดวงตกอับถึงขีดสุดล่ะวะ นี่สินะคำกล่าวที่ว่าชีวิตย่อมมีทางเลือก ทุกปัญหาย่อมมีทางออก
ลุงแคระแกมองรอยยิ้มโง่ๆของผมก่อนถอนหายใจรอบที่ล้านแปด ตั้งแต่คุยกับผมมานี่ไม่รู้แกถอนหายใจไปกี่ตลบแล้ว
“หากเจ้ามาที่นี่เร็วกว่านี้สัก10ปีหรือช้ากว่านี้สัก20เจ้าอาจจะมีโอกาสเลือกมากกว่านี้ เพราะแต่เดิมตำแหน่งอัศวินอันดับหนึ่งก็เปลี่ยนหน้าแทบทุกปีอย่างที่เจ้าคิดนั่นแหละ เว้นเสียแต่ว่าตลอด7ปีที่ผ่านนี้ ตำแหน่งอัศวินศักดิ์สิทธิ์ของดินแดนทั้งสองฟากถูกยึดครองไว้ด้วยชายผู้ไร้เทียมทานสองคน”
“!!”
“คนแรกจากดินแดนตะวันตก อัศวินดำผู้เลือดเย็น ไร้ใจ ชายคนนี้แม้แต่มิตรยังแทบไม่มีคงไม่ต้องพูดถึงคนรักหรือเรื่องแต่งงาน ข้าเชื่อว่าเขาต้องการเป็นหมาป่าเดียวดายตราบชั่วชีวิต...”เฒ่าแคระลูบเคราตัวเองพลางส่ายหน้าไปมา บ่งชัดว่าอย่างไรคนนี้ก็ไม่มีหวัง
“อีกคนหนึ่งจากแดนตะวันออก เป็นอัศวินแห่งแสงตะวันอันสูงส่ง เขาอบอุ่น ยึดมั่นในรักเดียว”
“คนหลังก็พอมีหวังนี่!”ผมรีบกระโดดคว้าแสงแห่งความหวังอันริบหรี่เอาไว้ ทว่าแสงนั่นก็โดนลุงหงอกตรงหน้าขยี้ทิ้งอย่างไม่ปราณี
“เขาเคยแต่งงานแล้ว”
“เคย?”
“ภรรยาของเขาเสียไปเมื่อปีก่อน”
“อ่อ...”
...
“แล้วลุงคิดว่าผมควรไปจีบใครดีล่ะ”
“คนที่สลับตัวเจ้ามาเขายังมีน้ำใจคิดถึงเจ้าอยู่ เขาฝากเงินไว้ที่ข้าจำนวนหนึ่งไว้ให้เจ้าใช้ นับว่าเจ้าโชคดีมากทีเดียว”
“เดี๋ยวสิลุง! แนะนำผมก่อนว่าผมควรจะแต่งงานกับใคร!!”
“เอาเงินที่เขาฝากไว้จำนวนนี้ไปสร้างตัว สร้างครอบครัวเล็กๆ ตั้งรกรากอยู่ที่มุมใดมุมหนึ่งของโลกนี้เถอะ ขอให้พระเจ้าอวยพรให้แก้เจ้า ธุระของข้าสิ้นสุดเพียงเท่านี้ ลาก่อน”
“เดี๋ยวสิลุง!!”ผมกระโจนเข้าไปหาร่างเล็กเมื่อเห็นอีกฝ่ายสะบัดไม้เท้าและร่างกายเรืองแสง แต่ผมก็คว้าได้แต่อากาศธาตุเพราะอีกฝ่ายใช้เวทวาร์บหายไปแล้วเรียบร้อย
ที่นี้ปัญหามันก็อยู่ที่ผมเต็มๆ
เนื่องจากผมสะเพร่าไปหน่อยเลยกระโจนเสียเต็มแรง ทีนี้พอคว้าอะไรไม่ได้ร่างกายก็เลยลอยหวือไปไกลกว่าที่คาด ลอยเลยกิ่งไม้ใหญ่ของต้นไม้หมื่นปีไปแล้ว
และค่อยๆร่วง...
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกก”
----------------------------------------
คิดว่าหนูการันต์ของเราจะเลือกจีบใคร ไม่สิ จะจีบติดสักคนไหมคะ 5555
ร่วมตอบคำถามได้ที่เพจเฟสบุค(https://www.facebook.com/nikkoustory/)
หรือทวิตเตอร์ของเราได้เน้อ(https://twitter.com/NIKKOUSTORY )
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
