ดื้อกับซน
*พ่อกันต์ไปไหน* ผมหันไปหาแมวดื้อที่เอาแต่เล่น แมวสีส้มหันมาหาผมพร้อมกับทำหน้าเซ็ง
*บอกหลายครั้งแล้วว่ามนุษย์คือทาส ไม่ใช่พ่อ* แมวสีส้มว่า เจ้าดื้อก็เป็นแบบนี้แหละ ชอบขัด ผมได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากอีกห้อง พ่อกันต์เดินมาก่อนจะนั่งลงลูบหัวผม
“ดื้อ ซน เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องไปอยู่ที่คลินิกรับฝากก่อนนะ”
ผมเอาหัวไถๆมือนุ่ม พ่อกันต์เลยยิ้มจนเห็นลักยิ้มสวย
*ทำไมวะซน* ไอ้ดื้อหันมาถาม ผมเองก็งงเหมือนกัน
*นั่นสิ ไม่รู้เหมือนกัน*
พ่อกันต์อุ้มผมขึ้นกอด กลิ่นหอมแบบไม่ฉุนจมูกแมวทำเอาผมเคลิ้ม ยิ่งมาลูบคอกันอีก
“เก่งมาก” พ่อกันต์ว่า ไม่นานเจ้ากันย์ก็เดินออกมาแล้วหันไปหาดื้อ
*ทำไมชอบชมว่าเก่งวะ เราคุยกันเฉยๆ นะเฮ้ย อย่ามาจับ!*
“เสียงดังจังเลยดื้อ” เจ้ากันย์บ่น ก่อนจะลูบขนไอ้ดื้อไปมา พร้อมๆกับที่พ่อกันต์ปล่อยผมลงจากอก ไม่เอา...อย่าปล่อยผมนะพ่อ ผมไม่ชอบแบบนี้เลย เวลามีเจ้ากันย์ทีไรพ่อก็มักจะไม่สนใจผม
“กันย์ เอายาใส่ในกระเป๋ายัง”
“ยาอะไร”
“พวกยาแก้ปวดท้องไง พาราด้วย เผื่อไปนู่นแล้วไม่สบาย”
“ยังไม่ได้ใส่”
“มึงก็แบบนี้ทุกที” พ่อกันต์บ่นหน้ามุ่ย แต่เจ้ากันย์กลับหัวเราะสบายใจ
“มีเมียทำไม มีไว้ใช้สิ เนอะซน”
*นิสัยไม่ดีเลยเจ้ากันย์ ใช้แต่พ่อ!* ผมร้องบอกคนตัวใหญ่
*ทาสไม่ใช่พ่อ!* ไอ้ดื้อก็ตะโกนว่าผมอีกที
“เสียงดังกันจังเลยเหมียว รู้เหรอว่าพ่อจะหนีไปเที่ยว”
*พ่อกันต์ค้าบ* ผมเดินไปหาพ่อแล้วอ้อนอีกรอบ พ่อกันต์เลยอุ้มผมขึ้นไป ส่วนไอ้ดื้อทำหน้าเบื่อมนุษย์เหมือนเคย
“กางเกงตัวนี้อย่าใส่ไปที่ไหนอีกนะ” เจ้ากันย์เดินมาฟาดตูดพ่อ ผมอยากจะกัดมือเจ้ากันย์มากจริงๆ แต่เคยทำแล้วพ่อกันต์โกรธ
“กูจะใส่ไปไหน มันกางเกงใส่อยู่บ้าน”
“วันก่อนมึงลงไปวิ่งด้วยกางเกงตัวนี้กันต์”
“หึงเหรอ?” พ่อกันต์ถามอีกคนแล้วนั่งลงบนโซฟา อีกคนเลยเดินตามมา
“มันล้วงง่าย มึงเห็นไหม” คนตัวใหญ่ว่าก่อนจะโถมตัวเข้ามาทับผมไม่พอ ทับพ่อกันต์ด้วย
*อย่าทำพ่อกันต์นะ!* ผมตะโกนว่าผู้ชายตัวใหญ่
*ซน! ถอยออกมา* แล้วดื้อก็ตะโกนว่าผมอีกที
*แต่ว่าพ่อโดนเจ้ากันย์ทำร้ายอีกแล้ว!* ผมหันไปหาแมวสีส้ม ก่อนจะกระโดดออกมาเพราะหนัก โดนเจ้ากันย์ทับจนจะแบน
*มึงมันแมวโง่ มานั่งดูดีๆ* ดื้อว่า
*แต่ว่า…* ผมหันไปดูพ่อที่ถูกเจ้ากันย์กินปากเข้าไปแล้ว เป็นแบบนี้อีกแล้ว ผมปกป้องพ่อไม่เคยได้เลย
*ถ้ามึงเข้าไปวุ่นวายเราจะถูกจับไปขังในห้องอีก ทีนี้มึงจะไม่ได้เห็นอะไรเลย*
แมวส้มว่า ผมถึงได้มานั่งข้างไอ้ดื้อมัน แล้วมองพ่อกันต์ถูกเจ้ากันย์เลียไปทุกจุดเลย
“ไม่อายแมวเลยกันย์”
“อายทำไม คนกูยังไม่อายเลย”
“เบา”
“มึงแม่งเหมือนใส่ยากู ได้กลิ่นก็ของขึ้นแล้ว”
“มึงแค่หื่นกันย์”
*แง เจ้ากันย์มันกัดพ่อเรา!* ผมหันไปฟ้องไอ้ดื้อ บอกแล้วอ่ะว่าเจ้ากันย์มันนิสัยไม่ดี
*ปล่อยนะเว้ย!* พอผมร้อง พ่อก็หันมามอง
“ร้องทำไมซน“ เจ้ากันย์ยิ้มก่อนจะงับลงบนคอของพ่อ
“ซนมันหวงมึงมากนะกันต์ กูทำมึงทีไรมันร้องตลอดเลย” เจ้ากันย์ว่าก่อนจะกัดพ่อของผม
*อย่ากัดพ่อนะ!* พอผมบอกแบบนั้นคนทั้งคู่ก็หัวเราะ พ่อกันต์เดินมาหาผมแล้วลูบหัว ทำให้เจ้ากันย์ไม่พอใจมากๆเลย
“ไปนอกห้องเลย” คนตัวใหญ่ว่า และผมกับดื้อก็โดนหิ้วมาไว้ที่ระเบียง
*เพราะมึงไง ก็บอกแล้วว่าให้นั่งอยู่เฉยๆ* ดื้อว่า ก่อนจะนอนทำหน้าแมวเซ็ง
“ที่โทรบอกว่าจะเอาแมวมาฝากครับ”
พ่อหิ้วกรงของผมวางไว้ที่พื้นกระเบื้องสีขาว วันนี้พ่อบอกจะพามานอนนอกบ้าน ผมตื่นเต้นนะ
“ได้เลยครับ แค่สองคืนเนอะ” คนในชุดสีขาวว่าพลางจดอะไรสักอย่างลงในสมุด
“ครับ ส่วนคนมารับกลับเป็นเพื่อนผมครับ ชื่อไดจิเดี๋ยวผมให้เบอร์ไว้”
“ครับ ว่าแต่ตัวไหนดื้อตัวไหนซนครับ” คนชุดสีขาวถาม
“ทั้งคู่ครับ” เจ้ากันย์ตอบ ทำให้ดื้อไม่พอใจเอามากๆ
*เดี๋ยวข่วนตาแตก* ดื้อว่า แต่คนตัวใหญ่ไม่กลัวเลย หัวเราะด้วยซ้ำ
“ดื้อสีส้มครับ ตัวนี้จะหยิ่งหน่อย ส่วนซนสีขาวจะขี้อ้อนแต่ก็ขี้โวยวาย” พ่อกันต์บอก ผมไม่ได้ขี้โวยวายนะผมแค่ห่วงพ่อ
“ได้ครับ เดี๋ยวหมอติดชื่อไว้หน้ากรงเนอะ เวลาจับเข้าไปจะได้ไม่สลับกัน”
“ครับ”
“น้ำอาหาร ปกติใช่ไหมครับ”
“ครับหมอ ได้หมดเลย”
นี่หมอเหรอ คนที่ฉีดยาเหรอ ผมตาโตหันไปหาเจ้าดื้อที่ตาโตเหมือนกัน ไม่เอาแล้วนะ เจ็บจะตาย พ่อกันต์อ่ะ ผมร้องเสียงดัง คุณหมอก็เลยหัวเราะ
“กลัวผมเหรอเนี่ย”
“เขาไม่จับฉีดยาหรอก” เจ้ากันย์หันมาดุ ผมเลยเงียบ
“ไปเที่ยวไหนกันครับ”
“ว่าจะไปดูแสงเหนือครับหมอ” พ่อกันต์ว่าพร้อมกับยิ้มสวย
“พระอาทิตย์ขึ้นแถวๆเชียงราย แสงเหนือ”
“กันย์มึงเลิกกวนตีนได้ไหม” พ่อหันมาดุเจ้ากันย์ เจ้ากันย์เลยขำก่อนจะบอกหมอ
“ทริปฮันนีมูนครับหมอ”
“เที่ยวให้สนุกนะครับ เดี๋ยวแมวผมดูให้เอง”
“พ่อไปแล้วนะซน อยู่เป็นเด็กดีนะ เดี๋ยวซื้อของมาฝาก”
พ่อก้มลงมาหาผม แล้วกดจมูกลงตรงหัวผม ผมหน่ะ...รักพ่อกันต์ที่สุดเลย
*คร้าบ รักพ่อน้า*
“พ่อไปแล้วนะดื้อ“แมวส้มขืนตัวออกจากกอดพ่อ
*ไปซะทีเถอะมนุษย์*
“พี่ไนน์กินข้าวยัง”
ผมที่กำลังจะหลับหันไปตรงประตูหน้าร้าน มีคนตัวใหญ่อีกคนโผล่มา เขามีตาขีดๆแถมมีหมาตัวใหญ่มาด้วย ผมเคยเจอหมาตัวนี้!
“ยังเลยครับ ภัทรพาหลงไปไหนมา”
“ผมซื้อกับข้าวมา กินด้วยกันนะ”
*เจ้าหมา* ผมเรียกหมาแก่ที่หันมามองเราสองคน เจ้าหมาแก่วิ่งมาหาเราแล้วส่ายหางไปมา
*สบายดีไหมเจ้าหมา* ผมถามเขา
*มึงนี่มันแมวอัธยาศัยดีไปเรื่อย* ดื้อบ่นผมก่อนจะมองไปที่คนสองคนนั้น ที่นั่งคุยกันอยู่ตรงแถวโซฟาหน้าคลินิกเล็กๆ
“ซื้ออะไรมา”
“ของที่พี่ชอบ”
ผมมองคนตาขีดเดียวที่จ้องคุณหมอเหมือนอยากจะกินเข้าไปเลย เจ้านี่น่ากลัวพอๆกับเจ้ากันย์เลย
“พี่ไนน์ตอบผมได้ยัง”
“ตอบเรื่องอะไร”
“คบกับผมได้ไหม”
*เอ้ย คุณหมอหน้าแดงแจ๋เลยดื้อ* ผมตะโกนเรียกให้ดื้อมันดู
*ซนมึงอย่าทำเสียงดังสิวะ กำลังได้อารมณ์เลย*
“แมวใครครับ” เจ้าตาขีดตัวใหญ่หันมาทางเรา น่าจะเพราะผมเสียงดังแน่เลย
“ลูกค้า มาฝากไว้”
“แมวชื่อคุ้นๆ” มนุษย์ตาขีดว่า คุณหมอเลยหัวเราะ
“ดื้อกับซนเนี่ยนะ”
“ครับ”
“พี่ไนน์ มือเป็นอะไร”
เจ้าตาขีดนี่มันตาถั่วมากเลยนะ ที่มือคุณหมอผมเห็นมาตั้งแต่แรกแล้วว่ามีพลาสเตอร์แปะอยู่
“แมวข่วนครับ” พอหมอบอกแบบนั้นเจ้าตาขีดก็หันมามองผมกับไอ้ดื้อ
*เอ้ย กูเปล่า* ดื้อขู่ เออ เราไม่ได้ทำสักหน่อย!
“ไม่ใช่สองตัวนี้ครับ ตั้งแต่เช้านู่น” คุณหมอบอก เจ้าตาขีดเลยถอยร่นไป ถ้าเข้ามาใกล้กว่านี้จะตบให้แก้มมีรอยเลย อยู่ดีๆก็หาว่าเราทำ
“แล้วทายายัง วัคซีนกันบาดทะยักล่ะ”
“ถึงพี่เป็นหมอหมาแต่พี่ก็เป็นหมอนะภัทร” คุณหมอว่า ก่อนจะโดนเจ้าตาขีดดึงมือไปดู
“ผมเป็นห่วง”
“พี่ไม่เป็นไร ภัทรเถอะ ทำงานเหนื่อยไหม”
“วันนี้แม่มาหาที่ออฟฟิศ เลยเหนื่อยครับ”
“ทะเลาะกันอีกเหรอ”
ผมเห็นคุณหมอหน้าตาไม่สบายใจเท่าไหร่ เหมือนเวลาที่พ่อกันต์ทะเลาะกับเจ้ากันย์เลย
“คราวนี้ไร้สาระครับ เรื่องมือถือ แม่ใช้อินเตอร์เน็ตไม่เป็น หาว่าส่งแชทมาแล้วผมไม่ตอบ แต่แม่ไม่ได้เปิดเน็ต”
คุณหมอยิ้ม
“แม่พี่ก็เป็น”
“เจ็บไหมครับ” โห...เจ้าตาขีดเลียมือคุณหมอ
“ภัทร”
“หายเร็วๆนะครับ”
*ตาขีดเลียมือคุณหมอทำไมอ่ะดื้อ* ผมหันไปถามแมวสีส้มกรงติดกัน เอาแขนสะกิดแขนของดื้อที่ลอดกรงผมมา
*จะได้หายเร็วๆไง*
*อ่อ*
ผมก้มลงเลียแขนไอ้ดื้อบ้าง
*เลียกูทำไมเนี่ย*
*ดื้อจะได้หายหยิ่งเร็วๆไง*
แมวดื้อถอนหายใจก่อนจะบ่น
*กูปวดหัวกับแมวแบบมึงเหลือเกิน*
*ทำไมเราต้องมาอยู่กับลุงคนนี้อีกแล้วดื้อ* ผมถามพร้อมกับมองลุงตัวใหญ่ ลุงคนนี้ชอบเล่นแรง ลูบขนผมทีเป๋ไปหมดเลย อุตส่าห์เลียจัดทรงตั้งนาน
*ก็พ่อมึงไปเที่ยวยังไม่มาไงซน อีกหลายวันเลย*
“แมวคุยอะไรกัน” อีกคนที่ตัวเล็กกว่าโผล่มา ผมจำคนนี้ไม่ได้ รู้สึกเหมือนไม่เคยเจอ กลิ่นไม่คุ้นด้วย
“ไดจิ ถุงอาหารแมวอยู่ไหนนะ” เขาหันไปถามลุงตัวใหญ่ที่อาบน้ำเสร็จพอดี ตัวฉุนสบู่น่าดู
“ในรถมั้งที่รัก”
“ไม่ได้เอามาเหรอ บอกตั้งกี่รอบแล้ว!”
“ก็คนมันลืมไงที่รัก” ลุงตัวใหญ่หันมาบอก
“ยังจะเถียงอีก!”
*คนนี้น่ากลัวจังเลยดื้อ* ผมบอกเจ้าดื้อที่นอนอยู่บนโซฟา
*ลุงแม่งกลัวเมีย* ไอ้ดื้อว่าก่อนจะเลียขน
*คนนี้คือเมียลุงเหรอ*
*เออ มึงคอยดูเถอะ* ผมมองลุงตัวใหญ่ที่รีบวิ่งไปเอาอาหารแมวมา ก่อนจะเดินเข้ามาหาคนตัวเล็ก
*ดื้อ ลุงกัดปากคนตัวเล็กทำไม*
*ทำเหมือนเจ้ากันย์ทำพ่อมึงไง* ดื้อตอบ ผมกระพริบตามองภาพมนุษย์ตรงหน้า
“เมื่อกี้เสียงดังใส่ฉันเหรอ”
“ก็คุณขี้ลืม ไดจิเดี๋ยว!” ลุงตัวใหญ่จับเมียทุ่มลงบนพรม ผมตกใจมากๆ แต่แมวสีส้มบอกให้เงียบดู
“ถุงยางล่ะไดจิ!”
“อยากเอาสด”
*ดื้อ เอาสดคือไรอ่ะ* ผมหันไปถามแมวดื้อ แต่ดื้อไม่ตอบเพราะกำลังตั้งใจดู
“ไดจิ เบา”
“ชอบแรงๆไม่ใช่เหรอ”
ผมมองมนุษย์ที่ไม่ใส่เสื้อผ้าสองคนกำลังสู้กันไปมา อย่าบอกนะว่าทุกครั้งที่โดนเจ้ากันย์จับออกนอกห้องเพราะแบบนี้
*นี่ดื้อ พ่อกันต์กับเจ้ากันย์ก็ทำแบบนี้กันเหรอ*
*เออ*
*แล้วใครชนะ* ผมสงสัย
“อย่าแตกในนะไดจิ”
“ไม่ทันแล้วที่รัก”
ผมมองมนุษย์ที่หอบหนัก
*แล้วมึงคิดว่าใครชนะวะซน*
ผมคิดว่าคนตัวเล็กน่าจะแพ้ เพราะมีรอยแดงเต็มไปหมด แต่ลุงตัวใหญ่ก็โดนข่วนนะ เอ…ไม่รู้แฮะ
*กูว่าลุงชนะ* ดื้อว่า
*ยังไงอ่ะ* ผมหันไปถามดื้อ
*คนตัวเล็กโดนแทง มึงเห็นไหม*
*ดื้อ เมื่อไหร่พ่อกันต์จะมา* ผมถาม เพราะนี่กินอาหารไปหลายรอบแล้ว นอนไปหลายรอบแล้วด้วย พ่อก็ยังไม่มา
*ไม่รู้ว่ะ ช่างมนุษย์เถอะ ไม่มาก็ดี จะได้ไม่ต้องมาคอยกอด รำคาญ*
*ดื้อ เมื่อไหร่พ่อกันต์จะมารับ*
*เดี๋ยวก็มามั้ง*
*ดื้อ*
*ซนมึงเงียบที*
*ดื้อ ซนคิดถึงพ่อกันต์*
*เฮ้อ*
“ดื้อ ซน ดูซิใครมา”ผมลืมตาเพราะถูกลุงเรียก พอเห็นว่าเป็นใครเดินมาก็ตื่นเลย เย้...พ่อกันต์มาแล้ว
“ไหนลูกชายพ่อ”
*พ่อกันต์มาแล้ว* ผมวิ่งเข้าไปเลียมือพ่อ คิดถึงยิ้มสวยๆของพ่อมากๆเลย
“เลียเหมือนหมาเลยว่ะ” เจ้ากันย์ว่าพร้อมกับหัวเราะ
“มา ขอพ่อกอดดื้อด้วย” พ่อขยับไปดึงดื้อมากอด แมวส้มฟึดฟัดแต่ก็ยอมให้กอดในที่สุด
*หลับตาพริ้มเลยนะดื้อ* ผมว่า รู้แหละว่าดื้อรักพ่อ แต่ดื้อแค่หยิ่ง
*หุบปากเลยไอ้แมวขาว*
FIN
______________________________________________
คิดถึงเด็กๆมากเลยค่ะ เลยเอามาฝาก และไดจิก็แย่งซีนทุกคนเหมือนเคย
*แมวพูด*
“คนพูด”
ไม่งงกันเนอะ พึ่งเคยเขียนในมุมมองแมวค่ะ 555555
หัวข้อ: #ผู้ชายในทินเดอร์ | Rewrite + แจ้งข่าวรูปเล่ม [15/3/19] (อ่าน 230583 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก