Your shining smile
เพราะรัก...เลยเจ็บปวด
เพราะรัก...ถึงสุขถึงมีความสุข
และเพราะรัก ถึงได้มีกันและกันอยู่ตรงนี้
— กันต์
สำหรับผมความรักเป็นเรื่องที่ทุกๆคนรู้จัก แต่เราอาจจะรู้จักกันคนละมุม บางคนอาจจะรักมาก รักน้อย รักคือการให้ รักแล้วเห็นแก่ตัว รักแล้วทำร้ายคนอื่นบ้าง ทำร้ายตัวเองบ้าง รักที่ดีของผมคือรักให้เป็น และมันจะเป็นรักที่ดีมากถ้าคนนั้นเขารักผมเท่าๆกัน ผมเคยรักไม่เป็น ถึงได้รู้ว่าตัวเองโชคดีแค่ไหนในตอนนี้
“กันต์”
ผมกำลังเก็บของเข้าตู้เสื้อผ้าหันไปมองคนที่อาบน้ำเสร็จแล้วแต่ยังเดินวนไปมาเหมือนกำลังหาอะไรบางอย่างอยู่
“ว่าไง”
“เสื้อสีขาวอยู่ไหน”
“ตัวไหน”
“เชิ้ตสีขาวแขนสั้นที่ปกมันแข็งๆหน่อย”
ผมนึกอยู่สักพักก่อนจะตอบ
“อ่อ ส่งกลับไปซักใหม่ ซนมันนอนทับขนติดเต็มเลย” ผมพูดพร้อมกับมองแมวตัวฟูสีขาวที่นอนอยู่ตรงห้องนั่งเล่นข้างนอก
“มุดตู้เข้ามาเหรอ”
“ใช่ ซนสมชื่อมากๆ ดีนะเปิดมาเจอไม่อย่างนั้นเป็นผีแมวในตู้แน่นอน”
ผมว่าพลางหัวเราะ เมื่อวานผมเปิดเข้ามาในห้องแต่งตัวแล้วเจอแมวนั่งอยู่ในตู้อีกทีเพราะเข้าแล้วออกไม่ได้ ขำก็ขำสงสารก็สงสาร ผมจัดตู้ที่คุณชายชอบทำรกเรียบร้อยแล้วหันมาหาเขาพร้อมกับยื่นเสื้อเชิ้ตสีครีมแขนสั้นให้แทน กันย์สอดมือเข้ามาตรงแขนเสื้อ ผมเลยกลัดกระดุมให้ พอมองเห็นว่าอกตึงของเขามีรอยจูบของตัวเองจากเมื่อคืนอยู่ก็หน้าร้อนขึ้นมาเสียเฉยๆ
“เขินอะไร” เขาถามพลางหัวเราะ แขนของกันย์โอบรอบตัวผมแล้วกอดไว้แน่น
“ปล่อย จะไปอาบน้ำบ้าง” ผมบอกคนที่ก้มลงมาจูบหน้าผาก กันย์คลายมือออกจากตัวผม เขายิ้มแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
“อาทิตย์หน้าพี่นงลากลับบ้านต่างจังหวัดนะ กับข้าวต้องหากินเอง” ผมบอกคุณชายที่ชอบกับข้าวฝีมือพี่นงมาก
“ทำเองก็ได้นี่” กันย์หันมาบอก
“เดี๋ยวก็บ่นว่ากูกินรสจัด” ผมว่า เพราะผมทำกับข้าวทีไร กันย์มักจะบ่นทุกรอบ ขนาดสุกี้ที่ผมคิดว่ามันจืดกันย์ยังหาว่าเผ็ดเลย
“ก็จริง”
“งั้นคุณธนากรทำเองนะครับ” ผมประชด กันย์หัวเราะ
“เตรียมโทรหาโรงพยาบาลได้เลย”
ผมมองคนที่ขำจนตาเป็นขีด มือใหญ่เอื้อมขึ้นมาลูบแก้มผมเบาๆ
“มองอะไร จะให้ช่วยอาบไหม” เขาว่า ผมเลยแกล้งงับมือไปที
“กวนตีน”
ในตอนที่ผมกำลังประกอบคอนโดแมวที่สั่งมาจากอินเตอร์เน็ต กันย์ก็เดินมาสะกิด
“หันมาดูนี่ก่อนเร็ว”
ผมมองกล่องของขวัญสีเขียวอ่อนในมือเขา เมื่อเช้าเห็นกันย์บอกว่าจะกลับบ้านใหญ่ไปทำธุระ ไม่คิดว่าเขาจะกลับมาเร็วขนาดนี้
“ของขวัญใคร” ผมถาม ปกติเราซื้อของกันบ่อยแต่ก็เป็นของแมวทั้งนั้น
“ของกันต์ไง”
ผมขมวดคิ้ว
“กันไหน”
คนที่ถือของขวัญอยู่ทำหน้างง ก่อนจะถอนหายใจ
“เปลี่ยนชื่อไหม มันสับสน”
ผมหัวเราะพร้อมกับส่ายหน้า
“ไม่เอา พ่อตั้งให้ กูเป็นกันต์มึงก็เป็นธนากรไป”
“เอางั้นเหรอวะ” เขาถามหน้าเครียด
“ว่าแต่ธนากรแปลว่าอะไร” ผมถาม คุณธนากรยักไหล่
“ไม่รู้ แม่เปลี่ยนให้”
ผมจำได้ว่าอาทิตย์ที่แล้วผมเจอแม่ของกันย์ ท่านบอกอยากจะเปลี่ยนชื่อให้ผมด้วยจะได้เป็นสิริมงคล ในไลน์ที่ส่งสวัสดีทุกวันท่านก็ส่งชาร์ตสีมงคลมาให้ด้วย ผมว่าน่ารักดี เป็นความหวังดีของคนอีกรุ่น อย่างแม่ผมก็มีสวัสดีเจ็ดวันเจ็ดสี แถมถ่ายกับข้าวที่ทำแต่ละวันมายั่วด้วย
“ยิ้มอะไร” กันย์ถาม ผมส่ายหน้าก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดกล่องของขวัญสีเขียวที่ถูกเจาะรูไว้รอบด้าน พอเปิดออกมาเจอว่าเป็นไม้ประดับต้นเล็กๆก็ยิ้มกว้าง
“น่ารัก” ผมว่าพร้อมกับมองคนให้
“เห็นวันนั้นมอง” เขาคงหมายถึงวันที่เราไปเดินห้างกัน มันมีซุ้มขายไม้ประดับเล็กๆ ผมชอบเพราะตอนเด็กๆพ่อเคยปลูกขายอยู่พักใหญ่ มันทำให้สบายตา หายคิดถึงบ้านด้วย
“จริงๆวันนั้นมองรถเบนซ์ในโชว์รูม” ผมแกล้งเขา กันย์หัวเราะ
“กวนขึ้นทุกวัน” เขาว่าก่อนจะถือมันไปวางที่ระเบียงข้างนอก คู่กับต้นสตรอว์เบอร์รีของผมที่ปลูกยังไงก็ไม่ติดดอกสักที
“ขอบคุณครับ” ผมบอกอีกคน
ไม่รู้ว่าเขาคิดเหมือนกันไหม รักครั้งนี้เหมือนเราได้เรียนรู้กันใหม่อีกรอบ ไม่รู้กันย์เป็นแบบผมหรือเปล่า ผมดีใจนะที่ค่อยๆได้รู้จักหลายๆมุมของเขา เขามีมุมขี้อ้อน มุมทำงานเนี้ยบ มุมขี้เซา บางทีก็ขี้น้อยใจ บางทีก็กวนตีนมากและบางทีก็ใจดีแบบนี้
“ถ้ากูทำมันตายล่ะ” ผมถาม เขาโคลงหัวไปมา
“ก็ซื้อใหม่ แต่กูว่าแมวน่าจะตะปบตายมากกว่า”
ผมพยักหน้าว่าก็จริง ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องแล้วนั่งประกอบคอนโดแมวต่อ ตอนนี้ดื้อกับซนนอนอยู่ที่ระเบียงกว้างฝั่งห้องนอนที่ติดตาข่ายเขียวกันตกไว้อย่างดี กันย์เองเดินมานั่งขัดสมาธิลงบนพรมตรงข้ามกัน เขาหยิบคู่มือประกอบของเล่นแมวอันใหม่ไปอ่าน ก่อนจะเงยมามองหน้าผม
“กันต์”
“กันไหน” ผมถามเขา
“กวนตีน” เขาว่าพร้อมกับหัวเราะ
“มึงกวนก่อน”
“เดี๋ยวนี้พูดกับหลานประธานบริษัทแบบนี้เหรอ”
ผมยักไหล่ แต่ก่อนอาจจะใช่แต่ตอนนี้ผมลาออกไปทำงานอีกที่แล้ว ตอนแรกกันย์ไม่ยอมแต่ก็ห้ามผมไม่ได้ เพราะเราคบกันมันจึงไม่ง่ายเลยที่จะต้องทำงานด้วยกัน ผมไม่อยากฟังใครหลายคนพูดถึงเขาไม่ดี ในเมื่อเราห้ามคนอื่นไม่ได้เราถึงต้องแก้มันที่ต้นเหตุ
ซึ่งหลังๆมากันย์ก็เริ่มเห็นด้วยเพราะเขาบอกว่าเขามีสมาธิมากขึ้นในตอนที่ไม่ต้องทำงานกับผม เพราะแต่ก่อนเขามักจะจับตามองผมแทบจะทุกฝีก้าว เรียกได้ว่ากังวลแทนไปเสียทุกอย่าง
“เมื่อวานคุยอะไรกับคุณออย” เมื่อวานผมเข้าไปหาพี่ปูที่ร้านกาแฟข้างล่างบริษัทเพราะพี่ปูเอาขนมมาฝาก อีกเหตุผลก็เพราะไปหากันย์ด้วย แต่ผมคงดวงไม่ดีเท่าไหร่ถึงเจอคุณออย และกันย์ก็บังเอิญเดินมาเห็นตอนที่เราคุยกันอยู่พอดี ผมมองหน้าคนถามให้ชัดก่อนจะถามกลับ
“เขาบอกว่าไงล่ะ”
กันย์ส่ายหน้า
“เขาไม่ได้บอกอะไร”
“ปกติไม่คุยกันเหรอ” ผมถามย้ำ ได้ยินว่าตอนนี้คุณออยทำงานดีขึ้นแล้ว แถมทำงานโปรเจคเดียวกับคุณธนากรอีก
“ก็คุยเฉพาะเรื่องงาน” กันย์ว่า ปกติผมกับเขามักจะไม่คุยเรื่องของคนอื่นนัก
“แฟนเก่าไม่ใช่เหรอ” ผมประชดเขา กันย์หัวเราะ ก่อนจะลอยหน้าลอยตาถาม
“หึงเหรอ”
ผมจ้องหน้าคนถามเขม็ง คุณชายยิ้มก่อนจะบอก
“นอกจากมึง กูก็ไม่มีใครแล้ว เพราะรักของเรา มันเอาคืนมายากมากเลยนะ” เขาว่า ผมต่อข้อต่อของที่นั่งแมวชั้นบนสุดเสร็จ ยืนมองผลงานด้วยความภูมิใจก่อนจะหันไปหาคนที่นั่งอยู่
“เขาบอกว่าเขาตกใจ ที่เราคบกัน ดูไม่เหมาะกัน”
“ตรงไหนไม่เหมาะ” กันย์ถาม ผมส่ายหน้าเพราะผมก็ไม่อยากจะคิดไปไกล ไม่อยากทำร้ายความรู้สึกตัวเองแม้จะรู้ว่าคุณออยตั้งใจจะพูดอะไรก็ตาม
“ใครจะมารู้ดีเท่ากูกับมึง” เขาว่า
“มันจะดีจริงเหรอ” ผมถามเขาเหมือนถามเรื่องสภาพอากาศวันนี้
“ต้องดีสิ กูพยายามของกูมาตั้งนาน” เขาว่าก่อนจะลุกขึ้นบ้าง
“กูไม่ชอบให้ออยมายุ่งกับมึงแบบนี้เลย” หลานท่านประธานว่า กันย์เรียกคุณออยไปคุยกับเขาเรื่องของผมหลายครั้งแต่สิ่งที่ได้ก็เหมือนเดิม คุณออยก็ยังคงไม่เชื่ออยู่ดี แต่เรื่องแบบนี้ผมว่าผมเข้าใจนะ เลยไม่ได้ว่าอะไร กันย์เองก็ไม่เคยทำให้ผมไม่สบายใจเลย
ผมเคยกลัวว่าทุกอย่างจะซ้ำรอยเดิม แต่เขากลับทำให้ผมมั่นใจว่าเขาเองมั่นคงแค่ไหน
“กันย์ ขอบคุณนะ” ผมขอบคุณที่เขาเป็นเขา
“คนที่ต้องขอบคุณคือกูต่างหาก นึกไม่ออกเลยว่าถ้าไม่ใช่มึง กูจะเป็นยังไง” คุณชายว่า หูแดงไปหมดทั้งหลบตา ผมมองคนที่แก้เขินด้วยการเดินไปกวนแมว
“ต่อให้ไม่ใช่กู มึงก็จะมีความสุข” ผมเชื่อแบบนั้น เพราะเราเองก็โตขึ้นมาก
“มันไม่เหมือนกัน ความสุขที่มีมึงมันดีกว่า” เขาว่าพร้อมกับยิ้มให้ ก่อนจะเดินอุ้มซนมาวางบนคอนโดแมวสีสดที่ซื้อมาใหม่ แมวทำหน้างงแล้วสุดท้ายก็หลับต่อในเวลาไม่ถึงนาที ผมเดินเข้าไปกอดเอวเขาไว้
“ทุกวันนี้ยังคิดอยู่เลยว่ากูฝันไป” ผมว่าพร้อมกับหัวเราะ เพราะแต่เดิมผมไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าเราจะกลับมาเจอกันอีกรอบ ผมถึงพยายามกอดเขาให้แน่น จับมือเขาให้มั่น มองเขาให้เต็มสายตา
“ฝันดีเหรอ” กันย์ถาม
“ฝันร้าย” ผมว่าพร้อมกันเงยหน้าขึ้นจูบที่ปลายคางเขา กันย์หัวเราะเบาๆก่อนจะก้มลงมารับจูบ
— กันย์
ถ้าความรักมีสี สำหรับผมมันไม่ใช่สีชมพูแต่เป็นสีฟ้าอมเขียวใสเหมือนน้ำทะเล เมื่อมองเห็นเขายิ้ม ผมเองจะยิ้มตามโดยไร้เงื่อนไข
“ชอบร้านแบบนี้เหรอ” ผมถามคนที่วันนี้ลากผมมากินข้าวข้างนอกพร้อมกับมองเข้าไปในร้านอาหารญี่ปุ่นที่ค่อนข้างเสียงดัง เหมือนเป็นร้านดื่มเสียมากกว่า
“เปล่า ไดจิชอบ” ผมดึงมือเขาไว้เมื่อเห็นว่าเจ้าตัวมัวแต่มองเข้าไปในร้านแล้วไม่มองคนที่เดินสวนมา นิ้วมือของเขาสอดรับกับนิ้วมือผมและจับจูงเข้าไปในร้าน ผมยิ้มให้กับคนที่เดินนำ เขาเดินไปหยุดที่โต๊ะด้านในสุด
“ไง” ผู้ชายตัวสูงที่โต๊ะเอ่ยทัก กันต์ยิ้มกว้างให้เขาจนลักยิ้มสวยบุ๋มลงไป
“ไดจินี่กันย์ กันย์นี่ไดจิ”
เขาเล่าให้ผมฟังอยู่บ่อยๆว่ามีพี่ชายที่นับถือสนิทมากมาเกือบสิบปี
“คนนี้เหรอ” ไดจิเอ่ยทัก ผมยกมือไหว้คนที่อายุน่าจะเยอะกว่าพวกเราสักสิบปี แต่ยังดูหนุ่มแน่นและแข็งแรง
“หน้าตาพวกเธอคล้ายๆกันเลย ฉันนึกว่าพี่น้อง” ไดจิว่าพร้อมกับหัวเราะ คราวที่แล้วแม่ผมก็พูดแบบนี้เหมือนกัน บางทีอาจจะเป็นเพราะเราแชร์เสื้อผ้า กลิ่นน้ำหอมและตัดผมจากช่างคนเดียวกันก็ได้
“เนื้อคู่ไงไดจิ” กันต์ว่าพร้อมกับยักคิ้วให้คนที่นั่งอยู่ตรงข้าม ไดจิเลิกคิ้วมองคนขี้โม้
“โห จำคนที่ร้องไห้ตอนนั้นแทบไม่ได้เลย”
กันต์ยิ้มกว้างแต่ก็บ่น
“เลิกล้อได้แล้ว”
“รู้ไหม เขาเคยร้องไห้เพราะเธอนะ ร้องจะเป็นจะตาย เอาแต่ถามว่าผมจะทำยังไงดีครับไดจิ”
คนเป็นผู้ใหญ่หันมาบอกผม ทำให้คิดถึงเมื่อก่อน และพอคิดถึงมันก็พาลคิดว่าดีแค่ไหนแล้วที่มีวันนี้ ผมขำไปกับการทะเลาะกันของพี่น้องคนละสายเลือดและเชื้อชาติ
“พอได้แล้ว กินข้าวดีกว่า” กันต์ว่า
“แล้วรู้จักกันได้ยังไงครับ” ผมถามในสิ่งที่อยากรู้มานาน กันต์เองก็ไม่เคยเล่า
“ทินเดอร์” พอคนโตกว่าตอบผมก็คิดอะไรอยู่หลายอย่าง
“อย่าเข้าใจผิดๆ ไม่มีอะไรแบบนั้นหรอก แฟนเอาตาย” เขาว่ากลั้วขำ กันต์เองก็บอกว่าขนลุก ก่อนจะหันมาบอกผม
“ถ้ารู้ว่าแฟนไดจิคือใคร จะยิ่งตกใจ”
ผมมองไปที่คนต่างชาติ
“เขาจับคู่ให้ผม”
“ผมแค่แนะนำ” กันต์เถียง
“แต่ก่อนเขาน่ารักมากเลยนะ ไดจิแบบนั้นแบบนี้ ตอนนี้โตแล้ว ไม่น่ารักแล้ว” ผมแอบเห็นด้วยแม้จะขัดใจกับคำว่าน่ารักของเขาอยู่ไม่น้อย ไดจิคงเอ็นดูกันต์ เพียงแต่ผมหวง
“ดื้อขึ้นครับ” ผมว่า ทางนั้นหัวเราะและพยักหน้าเห็นด้วย
“ผ่านมานานแล้ว คุยกันแต่เรื่องเก่าๆอย่างกับคนแก่” กันต์ว่า ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง
“แฟนล่ะครับ” เขาถามพี่ชายอีกคนของเขา
“ไม่มา ไปหาเพื่อนเขา”
ผมนั่งมองพวกเขาคุยกันเพลิน ไดจิเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของกันต์อย่างไม่ต้องสงสัย พวกเขาคุยกันได้ทุกเรื่องแม้กระทั่งเรื่องตะเกียบที่ถืออยู่ หรือปลาหมึกทอดที่อร่อยต้องทำยังไง ผมนั่งฟังพวกเขาคุยกันเพลิน แต่สิ่งที่อยู่ในหัวกลับมีแค่คำถามเดียวคือ ทีกับผมทำไมไม่เห็นกันต์จะพูดเยอะแบบนี้บ้าง
“กันย์ เดี๋ยว”
ทันทีที่เดินเข้ามาในห้อง ผมก็ดึงอีกคนเข้ามาจูบ กันต์พยายามผลักออกเพราะตกใจ แต่แรงก็ไม่มากพอ ผมจับเขากดลงที่โซฟา ดึงเสื้อยืดของเขาออกแล้วซุกลงไปบนซอกคออุ่น ขบเม้มให้มันแดงก่อนจะวนกลับมาจูบปากบาง บีบคางให้อ้าปากแล้วสอดลิ้นเข้าไป กันต์ที่ดันผมออกในตอนแรกเอื้อมมือขึ้นมาขยุ้มหลังผม ผมเงยหน้ามองคนหอบอยูใต้ร่าง ก้มลงไปกัดริมฝีปากล่างของเขาแล้วมองตาคู่สวย
“กับไดจิ สนิทกันมากใช่ไหม”
“กันย์ เมาแล้ว” เขาว่า มือที่อยู่ตรงหลังคอลูบแผ่นหลังผมเพื่อบอกให้ใจเย็น ผมยันตัวขึ้นนั่งแล้วถอดเสื้อและกางเกงของตัวเองออกบ้างก่อนจะดึงเขาขึ้นมานั่งคร่อมลงบนตัก ให้ร่างกายเราเบียดกันทุกอณู ผมใช้นิ้วสะกิดยอดอกเล็กเบาๆ แล้วมองปฏิกิริยาร่างกายของอีกคนที่เริ่มหายใจติดขัด
“ชอบให้ดูดตรงนี้ใช่ไหม” ผมแกล้งถามเขา กันต์เบือนหน้าหนีแต่สะโพกเขาก็ยังเบียดกับส่วนกลางลำตัวผม
“เดี๋ยวก่อน กันย์”
อีกคนขืนตัวออกเมื่อผมสอดมือเข้าไปที่ตรงก้นเขาแล้วเค้นมันใต้กางเกงผ้ายืดขายาว
“เข้าไปในห้อง”
“ข้างถนนยังเคยเลย”
เขาตัวแดงจัดเมื่อผมพูดถึงเมื่อก่อน
“กวนตีน” กันต์ว่าพร้อมกับทุบที่หลังผมหนักๆ
“เซ็กส์ตอนนั้นมันดีมากๆเลยนะ”
“แล้วตอนนี้ล่ะ” กันต์ถามหน้างอ ซึ่งนานๆได้เห็นที
“ดีมาก เมื่อวานก็ดี แต่เหมือนไม่อิ่มสักที” ผมบอกเขาตามตรง แล้วแนบปากเข้ากับยอดอกที่ชูเด่น
“มึงโลภมาก” กันต์บอกด้วยเสียงกระท่อนกระแท่น ผมที่ยังไม่อยากจะขยับไปไหนผละหน้าออกจากตัวเขาเมื่อมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญตื่นมานั่งเอียงคอมองกันถึงสองตัว
“ก็บอกแล้วให้เข้าไปในห้อง” กันต์ว่ากลั้วหัวเราะ ผมยกตัวอีกคนออก แล้วอุ้มแมวสองตัวเข้าไปเก็บในห้องนอนแทน
“ทำอะไร” กันต์ถาม ผมที่อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างถอดชั้นในตัวเองออกแล้วเดินเข้าไปหาคนที่นอนอยู่บนโซฟาเบด ก้าวเท้าขึ้นไปนั่งคร่อมตรงหน้าเขา กันต์เอียงคอหนี
“เร็ว ถ้าไม่ทำให้กูจะจับถูแก้มแล้วแตกใส่หน้า” ผมแกล้งเขี่ยแก้มกันต์เล่นๆ ถ้าเป็นแต่ก่อนคนโดนขู่คงฮึดฮัดไม่ทำให้ แต่ตอนนี้กลับหันมามองอย่างกับจะยั่วกัน ปากบางค่อยๆฮุบเอาส่วนกลางร่างกายผมเข้าไปทีละนิด ลิ้นร้อนที่ตวัดไปมาถือว่าทำหน้าที่ได้ดี
ผมลูบแก้มเขาอย่างเบามือ ค่อยๆขยับสะโพกเข้าออก
“ถ้าไม่ไหว บอกนะ เดี๋ยวเอาออกมา” ผมบอกเขาแต่จะทำตามหรือเปล่า ค่อยว่ากันอีกที
— กันต์
“ยกสะโพกขึ้นหน่อย”
ผมแอ่นอกลงกับโซฟานุ่มแล้วยกสะโพกขึ้นตามที่คุณชายบอก กันย์กระแทกตัวเข้ามาถี่จนเสียงดังก้องไปทั่วห้องนั่งเล่น ผมได้ยินเสียงครางต่ำของเขาปนไปกับเสียงหอบของตัวเอง
ผมใช้มือจิกกับโซฟาไว้แน่น แนบแก้มลงกับหนังสีดำที่เย็นเฉียบ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังล่องลอยเมื่อส่วนด้านหลังโดนเติมเต็มครั้งแล้วครั้งเล่า
“อย่าปล่อยข้างในนะ” ผมว่าเมื่ออีกคนเหมือนจะถึง แต่ก็ไม่ทันแล้ว
“อื้อ” ผมกลั้นเสียงครางเมื่อด้านในร่างกายตัวเองร้อนวาบไปด้วยของเหลวสีขุ่น ไม่นานหนักผมก็เสร็จตามเขาไป กันย์แช่มันไว้ในตัวผมสักพักก่อนจะถอนตัวออก เขาก้มลงจูบที่สะโพกผมหลายครั้ง
“ยังนอนไม่ได้นะ” กันย์บอกทั้งๆที่ขาผมสั่นเหมือนจะยั้งตัวไม่อยู่ อีกคนเดินไปหยิบทิชชู่จากอีกมุมห้องแล้วเดินมาทำความสะอาดให้ ผมที่เหมือนจะวูบหลับถูกดึงมือขึ้นจากโซฟา
“ไปอาบน้ำ”
“ง่วง” ผมบอกพร้อมกับซบหน้าลงบนอกเขาที่มีรอยจูบของผมประปราย กันย์ก้มลงจูบแก้มผมเบาๆ
“เดี๋ยวอาบให้”
เมื่อคืนผมฝันว่าผมตื่นขึ้นมาในห้องเก่าๆห้องเดิมสมัยเรียนแล้วพบว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเรื่องที่ผมฝันไปเอง ผมร้องไห้ทั้งๆที่หลับ จนกระทั่งตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเพราะแมวมาปลุก ผมยิ้มให้กับคนที่นอนกอดเอวกันไว้
กันย์ทำเหมือนตัวเองเหนื่อย ทั้งๆที่คนเหนื่อยเป็นผม
“ดื้อ ตบเลย” ผมบอกแมวตัวยุ่งที่ปีนขึ้นเตียงมานอนซุกกัน ก่อนจะหัวเราะเมื่อแมวใช้ขาหน้าย่ำลงไปที่แก้มของอีกคน
“ตลกเหรอ” คนขี้เซามองแมวแบบไม่สบอารมณ์ แต่ถึงแบบนั้นก็ยังไม่ยอมลุก
“ลุกได้แล้ว ไปทำงาน”
“เจ็ดโมงเอง ขออีกสักพัก” เขาว่าพร้อมกับขยับมากอดกันไว้แน่น
“เป็นเจ้านายแล้วคิดว่าจะเข้าบริษัทตอนไหนก็ได้เหรอ” ผมถามเขา กันย์ไม่สนใจ เขาวางหัวลงบนอกเปลือยของผมแล้วหลับตาลง ผมเลยถือโอกาสลูบผมสั้นของเขา
“เมื่อยไหม” กันย์ถามถึงเรื่องเมื่อคืน ปกติแล้วถ้าเป็นวันทำงานกันย์มักจะไม่ค่อยทำ เพราะเขากลัวผมเหนื่อย
“ปวดไปทั้งตัว” ผมว่าตามจริง ก่อนจะหลับตาลงบ้าง เข้างานเก้าโมงครึ่งตื่นสักแปดโมงก็น่าจะทัน
“ลางานไหม”
“ไม่เอา ไหวอยู่” ผมบอกพร้อมกับลูบผมเขาไปมา ก่อนที่มือจะถูกจับไปจูบ
“ขอโทษนะ” เขาว่า ผมหัวเราะคนที่หึงไม่เข้าเรื่อง
“หึงล่ะสิ” พอแกล้งถามแบบนั้นก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆจากที่อกตัวเอง
“หวง” เขาว่า
“เมี๊ยว” และเสียงแมวสองตัวที่ซุกอยู่ใกล้กัน
“แมวตอบแทนแล้ว” กันย์ว่าพร้อมกับขำ ผมลืมตามองอีกคนที่มองผมอยู่เหมือนกัน ผมยิ้มกว้างให้เขา พอเป็นแบบนั้นเขาก็ยิ้มให้ผมบ้าง
-- END --
__________________________________
ตอนจบนี่ยากมากๆเลยค่ะ เขียนแล้วลบๆที่วางทุกอย่างไว้หมดแล้ว 55555
เป็นความรู้สึกแบบอยากเขียนให้จบแต่ก็ไม่อยากให้จบ 55555
สุดท้ายแล้วอยากขอบคุณคนอ่านทุกคนจริงๆค่ะ ที่คอยเป็นกำลังใจให้เด็กๆ แม้พวกเขาจะเป็นตัวละครในจินตนาการ เราเขียนเองก็อินมากเหมือนกันค่ะ มีจุดที่ร้องไห้บ้าง ไม่เข้าใจตัวละครบ้างทั้งๆที่เขียนเอง อาจจะมีบางจุดที่อ่านแล้วขัดตาหรือไม่ชอบใจ แต่พอได้เห็นหลายๆคอมเมนต์ที่มองกันคนละมุมแล้วก็สนุกดี แต่ใดๆนิยายก็คือนิยายเนอะ คนอ่านสนุกเราก็ดีใจแล้ว
ขอบคุณมากๆนะคะสำหรับกำลังใจจากทุกทางเลย
กอดแน่นๆ
หัวข้อ: #ผู้ชายในทินเดอร์ | Rewrite + แจ้งข่าวรูปเล่ม [15/3/19] (อ่าน 231427 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก