เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 14-09-2018 09:46:03
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
เปิด Pre-order หนังสือ #ผู้ชายในทินเดอร์
ตั้งแต่วันที่ 15/03/2019 - 30/04/2019 นี้
ติดตามรายละเอียดและลิงก์การจองได้ที่ FB : zearet17 / Twitter: zearet17
ฝากเอ็นดู 2กัน แมวดื้อซนและเจ้าภัทรด้วยนะคะ
:L2: :pig4:
ตั้งแต่วันที่ 15/03/2019 - 30/04/2019 นี้
ติดตามรายละเอียดและลิงก์การจองได้ที่ FB : zearet17 / Twitter: zearet17
ฝากเอ็นดู 2กัน แมวดื้อซนและเจ้าภัทรด้วยนะคะ
:L2: :pig4:
:L2: :L2: :L2:
สวัสดีค่า zearet17 ฮะ
นิยายเรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจมากจากทินเดอร์ค่ะ 5555
ตอนแรกว่าจะเขียนเอาฮาไม่ก็หื่นอย่างเดียว
พอไปลองเล่นดูแล้วเจอหลายๆอย่างที่ไม่เข้าใจค่ะ
สงสัยว่าทำไมคนหน้าตาดี โปรไฟล์ดูดี ถึงไปกองรวมกันอยู่ในนั้น
เขาทำอะไรกัน? 555 จริงๆมันเป็นแอปที่ดีนะ
ในขณะที่คนอื่นก็อาจจะกำลังหาแฟน คู่เดท หรือคู่นอน
เราเองก็แอบหวังว่าอาจจะเจอเพื่อนที่ดีในนั้นสักคน
ทั้งหมดนั่นเลยกลายเป็น inspiration ของเรื่องนี้ค่ะ
อาจจะดูขาดๆเกินๆเพราะนี่จะเป็นนิยายดราม่าเรื่องแรกของเรา
หลังจากที่ยึดมั่นกับความไร้สาระมานาน
จนมีคนบอกว่าเธอเขียนดราม่าไม่รอดหรอก 5555
จะลองพยายามดู ฝากอ่านด้วยนะคะ :]
สารบัญโดยคุณ dekying kukkig ขอบคุณมากๆเลยนะค้า :L2:
:INTRO: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3886768#msg3886768) , :ทินเดอร์1: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3886898#msg3886898) , :ทินเดอร์2: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3887360#msg3887360) , :ทินเดอร์3: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3887968#msg3887968) , :ทินเดอร์4: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3888203#msg3888203), :ทินเดอร์5: , (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3889085#msg3889085), :ทินเดอร์6: , (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3890942#msg3890942), :ทินเดอร์7: , (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3892065#msg3892065), :ทินเดอร์8: , (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3893274#msg3893274), :ทินเดอร์9: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3894868#msg3894868), :ทินเดอร์10: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3896282#msg3896282), :ทินเดอร์11: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3897951#msg3897951), :ทินเดอร์12: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3899340#msg3899340), :ทินเดอร์13: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3901185#msg3901185), :ทินเดอร์14: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3902332#msg3902332), :ทินเดอร์15: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3903510#msg3903510) , :ทินเดอร์16.1: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3905748#msg3905748), :ทินเดอร์16.2: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3906286#msg3906286), :ทินเดอร์17.1: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3907140#msg3907140), :ทินเดอร์17.2: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3908446#msg3908446), :ทินเดอร์18: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3909085#msg3909085), :ทินเดอร์19: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3910659#msg3910659), :ทินเดอร์20: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3911863#msg3911863), :ทินเดอร์21: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3913189#msg3913189), :ทินเดอร์22: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3913957#msg3913957), :ทินเดอร์23: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3915094#msg3915094), :ทินเดอร์24: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3916596#msg3916596), :ทินเดอร์25: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3917578#msg3917578), :ทินเดอร์26: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3919032#msg3919032), :ทินเดอร์27: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3920189#msg3920189), :ทินเดอร์28: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3921090#msg3921090), :ทินเดอร์29: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3921918#msg3921918), :ทินเดอร์30: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3923621#msg3923621), :ทินเดอร์31: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3923663#msg3923663)
นิยายเรื่องอื่นๆที่อยากให้อ่านจ่ะ :pig2:
||*Hardcore Cinderella*||เจ้าชายและนายซิน | จบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39952.0)
Hardcore xxx｜หมอโหดกับคนโสดข้างบ้าน | จบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49262.0)
Error403 : เมื่อรักติดบัค #พาซวย | จบ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58491.0)
[เรื่องสั้น] คุณลูกค้า...รับอะไรดีครับ? | จบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48701.0)
[เรื่องสั้น] แล้วจะคิดถึง | จบ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55159.0)
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 14-09-2018 10:25:54
(http://i65.tinypic.com/122m9ls.jpg)
Intro : กันต์และกันย์
เราเรียนรู้ที่จะรัก
เรียนรู้ที่จะเจ็บปวด
เรียนรู้ที่จะยืนด้วยด้วยขาตัวเอง
จนเมื่อถึงวันที่เราแข็งแรง
เราถึงได้รู้ว่าจริงๆแล้ว...รักอย่างเดียวมันไม่พอ
หรือไม่อย่างนั้น
เราก็แค่รักกันไม่พอ
ถ้าเขาเป็นน้ำมัน ผมคงเป็นน้ำ
เขารวย ผมจน
เขาโดดเด่น ผมมืดมน
เราเหมือนอยู่คนละโลกทั้งๆที่อยู่ใต้ท้องฟ้าเดียวกัน
เราอยู่คนละสังคมทั้งๆที่เรานั่งเรียนในห้องเดียวกันในบางวิชา
เขาดินเนอร์บนโรงแรมชั้นสูงเสียดฟ้า ผมกินข้าวใต้หอพักราคาถูก
แฟนของเขาสวยเหมือนนางฟ้า
ส่วนผมนอกจากแมวจรจัดที่มักจะมาอ้อนขอข้าวกินก็ไม่มีใคร
กันย์ กนกนันต์ คือชื่อของเขา และ กันต์ พิสุทธิวงศ์ คือชื่อของผม
ในความต่างมากมายเรามีบางส่วนที่ซ้อนทับกันอยู่
เรามีชื่อเล่นเหมือนกัน
พวกเรานั่งข้างกันบ้างในห้องสอบ
และในบางค่ำคืน
...พวกเรากอดก่ายกันบนเตียง....
เรียนรู้ที่จะเจ็บปวด
เรียนรู้ที่จะยืนด้วยด้วยขาตัวเอง
จนเมื่อถึงวันที่เราแข็งแรง
เราถึงได้รู้ว่าจริงๆแล้ว...รักอย่างเดียวมันไม่พอ
หรือไม่อย่างนั้น
เราก็แค่รักกันไม่พอ
ถ้าเขาเป็นน้ำมัน ผมคงเป็นน้ำ
เขารวย ผมจน
เขาโดดเด่น ผมมืดมน
เราเหมือนอยู่คนละโลกทั้งๆที่อยู่ใต้ท้องฟ้าเดียวกัน
เราอยู่คนละสังคมทั้งๆที่เรานั่งเรียนในห้องเดียวกันในบางวิชา
เขาดินเนอร์บนโรงแรมชั้นสูงเสียดฟ้า ผมกินข้าวใต้หอพักราคาถูก
แฟนของเขาสวยเหมือนนางฟ้า
ส่วนผมนอกจากแมวจรจัดที่มักจะมาอ้อนขอข้าวกินก็ไม่มีใคร
กันย์ กนกนันต์ คือชื่อของเขา และ กันต์ พิสุทธิวงศ์ คือชื่อของผม
ในความต่างมากมายเรามีบางส่วนที่ซ้อนทับกันอยู่
เรามีชื่อเล่นเหมือนกัน
พวกเรานั่งข้างกันบ้างในห้องสอบ
และในบางค่ำคืน
...พวกเรากอดก่ายกันบนเตียง....
ชื่อกันต์แปลว่าน่าพอใจ น่ารักหรือน่าใคร่ ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยคิดว่าชื่อจะมีอิทธิพลมาถึงร่างกายของตัวเองด้วย จนถึงวันนี้
“ทำเองสิ”
ภายใต้อุณหภูมิ 25 องศาของเครื่องปรับอากาศ บรรยากาศเร่าร้อนทำให้มวลอากาศภายในห้องอบอ้าวกว่าที่เป็นอยู่ บั้นท้ายที่คับแน่นของผมกลืนร่างกายของอีกคนไว้ ผมนอนฟุบหน้าลงกับหมอนนุ่มยกสะโพกขึ้นเมื่ออีกคนแกล้งขยับออกห่าง
“ร่านจริง” เสียงทุ้มบอกพร้อมกับครางฮือในลำคอเมื่อผมเริ่มขยับสะโพกเข้าออกเอง กันย์มองก้นขาวเนียนนุ่มแต่แน่นมือเหมือนมาร์ชแมลโลว์ฟูๆกำลังเสือกไสเข้ากับหน้าขาของเขา ผมขยับเนิบนาบซึ่งไม่ทันใจคนตัวใหญ่เอาเสียเลย กันย์จับสะโพกผมไว้แน่นแล้วซอยอัดร่างกายเข้าไปเมื่อรู้ว่าตัวเองใกล้จะถึงจุดหมายแล้ว
“แตกในนะ” เขาโน้มตัวลงกระซิบบอกผมที่ส่งเสียงครางอื้ออึงในลำคอ
“อือ” ผมขยับขาแยกออกให้อีกคนกระแทกกระทั้นเข้ามาง่ายขึ้น
กันย์บีบเนื้อนุ่มด้วยมือทั้งสองข้างแล้วจับมันแยกออกเพื่อให้ตาคมสวยมองสิ่งที่เชื่อมต่อกันได้ถนัด เนื้อนุ่มผลุบเข้าออกตามแรงกระแทกของเขา ข้างในร่างกายของอีกคนทั้งร้อนและบีบรัด ผมแกล้งขมิบตอดเพื่อยั่ว และมันก็ได้ผลเมื่อเขาตอกอัดตัวเองเข้ามาในสะโพกของผมสุดตัว แรงกระตุกจากร่างกายของเขาและจากผมที่เสร็จในเวลาเดียวกันทำเอาตาพร่า
...เซ็กส์นี่เหมือนกับยาเสพติด...
พวกเรานอนกอดก่ายกันเพื่อปรับลมหายใจให้เป็นปกติ ผมค่อยๆดึงสะโพกตัวเองออกจากอีกคนที่ยังไม่ยอมขยับไปไหน ก่อนจะกลั้นเสียงครางเมื่อรู้ว่าสิ่งที่ค้างอยู่ในร่างกายตัวเองกำลังจะไหลออกมา ผมหยิบทิชชู่ตรงหัวเตียงมาเช็ดก่อนจะลุกเข้าห้องน้ำ
“เก่งนี่ แต่ก่อนมึงลุกไม่ขึ้นเลยไม่ใช่เหรอ” อีกคนว่าตามหลัง ก่อนจะลุกเดินตามมา
“เดี๋ยวสิ เอ๊ะ” ผมทุบที่อกของมันเมื่อเห็นว่าคนตัวโตบุกเข้ามาที่ห้องน้ำเพื่อจะจัดการผมอีกรอบ
ผมยิ้มเยาะให้คนที่มีร่างกายสูงใหญ่และใบหน้าหล่อเหลาคล้ายนายแบบชุดชั้นในสักยี่ห้อ บางทีช่วงนี้น้องคนสวยคงทำให้มันไม่เต็มอิ่ม ผมจึงกลายเป็นที่รองรับอารมณ์ที่ไม่ได้ดับลงง่ายๆของอีกคนอย่างเสียไม่ได้ แต่อย่าเข้าใจผิดผมไม่ได้สำคัญตัวเองขนาดนั้น
...คู่นอนก็เป็นได้แค่เพียงคู่นอน...
คนตัวสูงยกขาข้างหนึ่งของเพื่อนร่วมคลาสอย่างผมวางบนขอบอ่างแล้วจับร่างกายของตัวเองที่แข็งขึ้นมาอีกรอบสอดเข้าไปในช่องทางคับแคบ ตอนนี้มันยังชุ่มอยู่เพราะกิจกรรมครั้งที่แล้ว
“มึงแม่งสุดยอดว่ะ” กันย์มองส่วนกลางลำตัวที่ค่อยๆแข็งขึ้นของผมโดยที่ไม่ต้องแตะต้อง ผมยิ้มหวานให้ กันย์ถึงได้คว้าคอขึ้นมาจูบ
สำหรับคนอย่าง กันย์ กนกนันต์ เรื่องแบบนี้ก็เป็นแค่ความใคร่ชั่วคราว ส่วนสำหรับผม กันต์ พิสุทธิวงศ์ก็เริ่มความสัมพันธ์นี้เพราะแค่อยากลอง
...เพียงแต่เราลองกันมาหลายต่อหลายครั้งก็เท่านั้น…
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 14-09-2018 16:29:03
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 14-09-2018 18:04:26
กันต์และกานต์
“กันต์ พิสุทธิวงศ์”
“ครับ” ผมขานรับอาจารย์ภาควิชาแถมยังเป็นคนเดียวกับอาจารย์ที่ปรึกษาด้วยรอยยิ้มแหยๆ วันนี้ถูกเรียกมาพบในห้องทำงานของดร.กานต์ตอนบ่ายสามโมงครึ่งหลังจากคลาสสุดท้ายของวัน
“เกรดคุณแย่ลงนะ”
ผมรู้แล้วว่าอาจารย์เรียกมาพบด้วยเรื่องอะไร ถึงได้ตอบรับง่ายๆ
“อ่า ครับ”
“รู้ใช่ไหมว่าถ้ามันต่ำกว่า 3.5 ทุนคุณจะได้แค่ 50% และถ้าต่ำกว่า 3 คุณจะต้องจ่ายเงินเรียนเอง”
ผมพยักหน้ารับพร้อมกับลอบมองคอขาวเนียนที่พ้นเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนขึ้นมาของคู่สนทนา ดร.กานต์เป็นหนุ่มเพิ่งจะสามสิบ เห็นว่าจบมาจากมหาวิทยาลัยดังในญี่ปุ่น อาจารย์คนนี้สอนในภาควิชาธุรกิจต่างประเทศที่เกี่ยวข้องกับอุตสาหกรรมเป็นส่วนใหญ่ หน้าตาของดร.หล่อตี๋เป็นที่สนใจของนักศึกษาสาว และรวมไปถึงนักศึกษาหนุ่มอย่างเขาด้วย
“คุณเปลี่ยนไปเยอะนะกันต์” อาจารย์ว่าพร้อมกับดึงแฟ้มผลการเรียนของ นาย กันต์ พิสุทธิวงศ์ ขึ้นมาดู
ผมเข้ามาเรียนที่นี่ด้วยทุนเต็มจำนวน ดร.กานต์ที่เป็นคนสอบสัมภาษณ์ผมเมื่อปีที่แล้วคงรู้สึกว่าตัวผมเปลี่ยนไปเยอะพอสมควร แต่คงเป็นทางที่แย่ลง
“คุณมีเรื่องอะไรปรึกษาผมได้นะ” ดร.คงพยายามทำงานของที่ปรึกษาให้ดี
“ไม่มีครับ” ผมว่า
ในสายตาของอาจารย์ที่ปรึกษาผู้เจอนักศึกษาในปกครองของตนแค่เทอมละครั้งมองหน้าผมอย่างกับว่ากลัวผมมีอะไรปิดบังเขาไว้ ดร.มองมือถือรุ่นใหม่ล่าสุดในมือของผมก่อนจะควักมือถือของตัวเองออกมาบ้าง
“นี่คุณใช่ไหม” เขาถามผม
ผมมองที่ดร.หนุ่มหล่อ แก้มเนียนใสตามลักษณะคนไทยเชื้อสายจีนของอาจารย์ขึ้นสีแดงในตอนที่ผมพยักหน้ารับว่าคนบนรูปดิสเพลย์ของแอพพลิเคชันหาคู่นั้นคือผมเอง แปลกดีที่ผมไม่เคยเห็นอาจารย์ในแอพมาก่อน ทั้งๆที่โลเคชันอยู่ใกล้กันมากแท้ๆ
“รูปดูไม่เหมือนคุณนะ” อาจารย์ว่า ก่อนจะเว้นไปเพื่อมองหน้าของผมผ่านกรอบแว่นสี่เหลี่ยม
“ผมว่าตัวจริงดีกว่า” ผมยิ้มให้กับคำชมเล็กน้อยก่อนมองนิ้วโป้งของอีกคนที่กดอยู่บนรูปโปรไฟล์ผมตั้งแต่เมื่อครู่
“Swipe right please” ผมว่าพร้อมกับยิ้ม ปากกระจับสวยของอาจารย์คลี่ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะขยับนิ้วโป้งเพื่อปัดขึ้น
“Super like for you cutie”
ผมหัวเราะเบาๆแก้เขิน ผมเคยเป็นแค่คนที่ไม่มีใครจำได้ แต่ตั้งแต่ที่ผมมีแอพพลิเคชันอันนี้ แม้แต่ดร.กานต์ที่แอบมองมานานยังเดินเข้ามาหาเอง
“เสียดายนะครับ ที่นี่ดันมีกล้อง” ผมว่าพร้อมกับมองไล่ตั้งแต่ใบหน้าหล่อตี๋ของดร.ลงมาถึงส่วนกลางลำตัวที่ซ่อนอยู่ในกางเกงสแล็คสีกรมท่าพอดีตัว มันหยาบคายและหยาบโลนอยู่ในทีแต่ถึงแบบนั้นอาจารย์กลับไม่ได้ปรามอะไร
“ห้องผมไม่มีกล้อง”
ผมยิ้มกับคำบอกเล่าก่อนจะไหว้ลาแล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้องทำงานอาจารย์ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาพิมพ์บางอย่างลงในแอปพลิเคชันที่อาจารย์เพิ่งชูให้ดูเมื่อครู่
Kant : รอที่ทางออกหน้าม.นะครับ
ผมส่งมันให้กับคนที่เพิ่งจะปัด Super like ให้
“คราวนี้ผมจะช่วยคุณ แต่ผมช่วยคุณไม่ได้ตลอดนะ” ดร.หนุ่มว่าพลางลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าที่ถูกถอดทิ้งไว้ข้างเตียง ผมลุกขึ้นแล้วเดินไปสวมกอดอีกคนจากข้างหลัง
“ขอบคุณครับอาจารย์” ดร.คลี่ยิ้มก่อนจะหันมาลูบหัวผมเบาๆ
“อย่าทำเหมือนผมเป็นเด็กสิครับ” ผมว่าพร้อมกับไล้มื้อไปทั่วแผ่นหลังขาวเนียน ผิวอาจารย์เนียนสวย จนอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปงับอยู่หลายที
“คุณอย่าทำผมเป็นรอยนะ” ดร.หนุ่มหันมาบอกด้วยสีหน้าไม่พอใจ หน้าตาน่ารักของคนแก่กว่าทำผมเสียการควบคุมอีกครั้ง
“อาจารย์น่ารักจริงๆ ขออีกรอบได้ไหมครับ” อาจารย์กานต์หัวเราะเมื่อผมแกล้งซุกจมูกลงตรงซอกคอเขาก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงครางเมื่อนิ้วเรียวยาวของผมสอดเข้าไปในร่างกายเขาแล้วขยับเข้าออกเพื่อปลุกอารมณ์อีกครั้ง
“คุณทำเบาๆนะกันต์ ไม่เอาแบบเมื่อกี้”
ผมจูบแก้มเนียนใสเหมือนเด็กของอาจารย์เพื่อตอบรับก่อนจะดึงชั้นในอีกคนลงแล้วสอดแก่นกายของตัวเองเข้าไปแทนที่นิ้วที่เพิ่งถอนออกมา
“ผมบอกให้เบาไงกันต์!”
ผมหัวเราะร่าก่อนจะผลักร่างกายขาวเนียนลงไปบนเตียงแล้วทาบทับพร้อมกับขยับร่างกายตามอารมณ์ที่สูงขึ้นเรื่อยๆ
TBC.
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 14-09-2018 18:06:02
สิบบบบบครั้งงงงงงงงง :m25:
เริ่มหัวข้อโดย: อิ๊อ๊ะชะเอิงเอย ที่ 14-09-2018 21:59:17
เริ่มหัวข้อโดย: Rateesiri ที่ 15-09-2018 08:20:29
เริ่มหัวข้อโดย: สีหราช ที่ 15-09-2018 12:06:48
เริ่มหัวข้อโดย: cxerxx ที่ 15-09-2018 12:20:02
เริ่มหัวข้อโดย: ป่ามป๊ามป่ามปาม ที่ 15-09-2018 14:16:51
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 15-09-2018 16:29:21
ข้อตกลง
'And all my walls stood tall painted blue
But I'll take 'em down, take 'em down and open up the door for you’
เสียงเพลงเบาๆคลออยู่กับเสียงทีวีในห้อง ผมนั่งอยู่ในคอนโดกลางกรุงที่ตกแต่งไว้เรียบหรูตามราคาของมัน ตอนนี้ผมสวมเพียงชั้นในตัวเดียวเพราะวิ่งตากฝนมาถึงที่นี่ก็เปียกหมดแล้ว
ผมถอดทุกอย่างตากไว้บนราวตากผ้าแต่ก็ไม่กล้าดีถึงขนาดเอาเสื้อผ้าเจ้าของห้องมาใส่ ผมพิงแผ่นหลังเปลือยเปล่ากับพนักพิงของโซฟาหนังเย็นเฉียบ พร้อมกับมองหน้าจอมือถือที่แสดงรูปของคนจำนวนมาก และยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆตามความเร็วที่ใช้นิ้วรูดไปฝั่งซ้ายของจอ ปัดซ้ายคือปัดทิ้งและปัดขวาคือเก็บไว้ ...ผมจำมันได้ขึ้นใจ
ชายหญิงหน้าตาดีและโปรไฟล์ดีจำนวนมากถูกปัดทิ้งอย่าไม่ไยดีเมื่อผมเห็นว่าไม่มีใครที่ถูกใจ แต่ก็สะดุดกับรูปโปรไฟล์เด็กกางเกงน้ำเงินที่ยิ้มน่ารัก
J : รับครับ ม.ปลาย ตี๋ อยากลอง
ผมยิ้มให้กับเด็กหนุ่มมัธยมหน้าใสคนหนึ่ง ที่เขียนแนะนำตัวได้กระชับและตรงจุดดีพร้อมกับใช้นิ้วปัดไปฝั่งขวาเพื่อเก็บเด็กคนนี้ไว้
และก็ไม่ผิดคาดเมื่อหน้าจอแสดงคำว่า Match! ซึ่งนั้นหมายถึงว่าเด็กคนนี้ก็สนใจผมอยู่เหมือนกัน แต่แปลกที่ผมไม่ได้กระตือรือร้นที่จะทักไปหาเช่นเมื่อก่อน นับวันผมยิ่งขี้เกียจทำความรู้จักคนใหม่ๆต่างจากตอนแรกที่คุยกับใครก็ได้ ออกไปไหนกับใครก็ได้ ขอให้แค่คุยรู้เรื่องและสุภาพเป็นพอ
อาจจะเป็นเพราะหลังจากที่ได้รู้จักกับกันย์และอาจารย์กานต์ ผมที่เคยขี้เหงาถึงรู้สึกว่าแค่นี้ก็พอให้หายเหงาได้ ผมวางโทรศัพท์ไว้ก่อนจะบิดขี้เกียจและมองนาฬิกาที่บอกเวลาเกือบทุ่มแล้ว แต่เจ้าของห้องที่บอกให้มารอยังไม่โผล่มาสักที แต่กันย์มันตายยาก...เพราะไม่ถึงห้านาทีเสียงไขประตูก็ดังขึ้น
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่” คนมาใหม่ถาม ผมมองคนที่วางกุญแจรถกับกระเป๋าตังค์บนเคาท์เตอร์บาร์ก่อนจะขยับไปถอดรองเท้าหนังราคาแพงออก
กันย์ กนกนันต์ เป็นลูกชายคนเล็กของนักธุรกิจในแวดวงอสังหาริมทรัพย์เจ้าใหญ่ที่เป็นเจ้าของคอนโดมิเนียมและบ้านหรูมากกว่าร้อยโครงการ และห้องที่ผมนั่งอยู่ตรงนี้ก็เป็นของมัน กันย์ไม่ได้มีดีแค่รวยเพราะมันมีร่างกายสูงใหญ่และใบหน้าหล่อเหลาแบบที่หาได้ยาก นั่นเป็นการยืนยันว่าแม้เราจะมีชื่อที่ออกเสียงเหมือนกัน
...เรานั้นไม่ได้เหมือนกันสักนิด...
ถ้ากันย์ กนกนันต์ คือคนที่เกิดมาเพียบพร้อมทุกอย่าง ผมคงเป็นคนที่เกิดมาขาดทุกอย่าง
“ถามว่ามาตั้งแต่กี่โมง” ใบหน้าหล่อแต่ติดจะดุหันมาถามผมอีกครั้งเมื่อเจ้าตัวไม่ได้คำตอบ ซึ่งผมรู้ดีว่าคุณชายกันย์นั้นเอาแต่ใจแค่ไหน
“ตั้งแต่เลิกเรียน”
ผมกับกันย์เจอกันผ่านแอปพลิเคชันหาเพื่อนหรือคู่เดท ตอนแรกพวกเราตกลงกันว่าแค่นัดกันครั้งเดียวก็จบ แต่ผ่านมาได้สามเดือนแล้วมันก็ยังไม่จบลงสักที จากตอนแรกเจอกันที่โรงแรมบ้างห้องน้ำม.บ้าง ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ผมถึงได้มาขลุกอยู่ที่ห้องนี้บ่อยๆ หรือบางทีผมอาจจะกลายเป็นที่ฆ่าเวลาของคุณชายกันย์ไปแล้วก็ได้
“มึงเลิกบ่ายสามนี่”
ผมพยักหน้ารับ พวกเราเรียนคณะเดียวกันแต่คนละสาขา เจอกันบ้างบางวิชา ผมเดินตามคนตัวสูงที่เข้าไปในห้องนอนเพื่อถอดเสื้อและกางเกงนักศึกษาออกก่อนจะยื่นมือเพื่อขอเสื้อสักตัว ก่อนจะได้เป็นปอดปวมเพราะยิ่งมืดอากาศบนชั้น 28 ก็ยิ่งเย็น
“ที่จริงนึกว่ามึงจะไม่มาแล้ว” ผมว่า เจ้าของห้องยื่นเสื้อยืดสีเทาให้ตัวหนึ่ง ผมมองเสื้อที่ดูเหมือนธรรมดาที่รู้ว่าราคาไม่ได้ธรรมดาเลย
“ตอนแรกก็ไม่ แต่เงี่ยน”
ผมที่มัวแต่ชักช้าสวมเสื้ออยู่ถูกดึงตัวเข้าไปจูบ จูบผสมกลิ่นบุหรี่บนลิ้นของอีกคนทำให้ผมค่อนข้างมึนทีเดียว ผมแกล้งถอนจูบออก อีกคนจิ๊ปากอย่างไม่พอใจก่อนจะเดินออกมาที่ห้องนั่งเล่นแล้วจุดบุหรี่ขึ้น
“มึง เปิดที่ดูดควันให้หน่อย” คุณชายชี้มือบอกผม ผมเดินไปเปิดให้ตามสั่งก่อนจะเดินกลับมาหาเจ้าของห้องเมื่อเห็นว่ามือใหญ่อีกข้างที่ไม่ได้คีบบุหรี่กำลังนวดเฟ้นร่างกายตัวเองผ่านบ๊อกเซอร์ตัวบาง ผมนั่งลงบนพื้นตรงกลางระหว่างขาของอีกคนอย่างรู้งาน
“อย่าทำขี้บุหรี่ตกใส่หัวกูก็พอ”
“มองทำไม” ผมถามพร้อมกับใช้ทิชชู่เปียกเช็ดแก้มของตัวเองที่ถูกอีกคนใช้เป็นที่ปลดปล่อยอารมณ์ กันย์มีหน้าตาที่หล่อแต่ไม่เป็นมิตร ซึ่งจริงๆก็ไม่ใช่แค่หน้าตา เพราะนิสัยจริงๆก็ไม่เป็นมิตรเท่าไหร่ เหมือนอย่างตอนที่มองผมแบบนี้
“ไปให้ใครเอามา” เขาถามด้วยเสียงเรียบ ใบหน้าหล่อเหลาแต่ติดจะเย็นชาเหมือนกับไม่ได้ยินดียินร้ายอะไรทั้งนั้น ซึ่งเป็นเรื่องปกติของมัน ผมมองจุดแดงบนร่างกายตัวเองที่จางลงบ้างแล้วจากเมื่อวาน
“ไปเอาเขามา”
“เหอะ ตอแหล” ถ้ามาได้ยินคุณชายที่ใครๆต่างบอกว่าหล่อ สุภาพและดูดีพูดนั้นคงรับไม่ได้สักเท่าไหร่ ผมไม่ได้ตอบอะไรเพราะไม่ใช่เรื่องที่จะก้าวก่ายอะไรกันได้อยู่แล้ว
“ดีกว่ากูไหม” เจ้าของห้องถามผมอีกครั้งอย่างผิดวิสัยคนเฉยชา ผมนึกถึงตัวขาวเนียนของดร.กานต์ก่อนจะตอบ
“โคตรดี”
คุณชายยิ้มเยาะคำที่ผมบอก
“ให้จริงเถอะ”
ผมยักไหล่ก่อนจะเดินออกไปหาน้ำดื่มล้างคาวปาก
“ตอนเย็นมีคนมาทำความสะอาด” ผมโพล่งออกไปเมื่อนึกได้ ผมที่นั่งอยู่ในห้องด้วยกางเกงในตัวเดียวตกใจอยู่ไม่น้อยที่จู่ๆมีคนมาเคาะประตูขอทำความสะอาดห้อง
“กูสั่งไว้เอง มึงไปเก็บของจากหอเดิมมาซะ”
“มาทำไม” ผมถามพลางขมวดคิ้วแน่น
“ย้ายมาอยู่นี่ไง”
ผมแค่นยิ้ม
“กูไม่มีปัญญาจ่ายหรอก” ลำพังค่าเรียนกับค่ากินอยู่ยังต้องขอทุน จะเอาปัญญาที่ไหนมาจ่ายค่าเช่าคอนโดหรูแบบนี้
“ไม่ต้องจ่าย” มันตอบแบบง่ายๆ สมกับเป็นคนรวยดี
“กูขี้เกียจหิ้วมึงไปมา ไหนๆห้องนี้ก็ว่างอยู่แล้ว” หิ้ว นับวันคุณชายยิ่งทำเหมือนผมเป็นเด็กเสี่ยเข้าทุกที ผมที่ยังไม่อยากตอบอะไรมองห้องชุดแบบหนึ่งห้องนอนพร้อมชั้นลอยแล้วยกยิ้ม ผมเคยเห็นห้องแบบนี้ในโฆษณาอยู่หลายครั้งน่าแปลกนะที่วันหนึ่งจะได้เข้ามาอยู่ฟรีๆ
“กูให้ยืมห้องนี้จนกว่ามึงจะเรียนจบ แต่มีข้อตกลง” ผมคิดว่าห้องนี้น่าจะไม่ฟรีเสียแล้ว
“มึงห้ามให้ใครเอาอีก” เจ้าของห้องบอกเสียงเรียบ ผมยกยิ้ม เพราะยังไงกฎของมันก็ยังไม่ครอบคลุมอยู่ดี
“ก็ได้” ผมตอบรับง่ายๆ เพราะแต่เดิมก็ไม่ค่อยพิศวาสให้ใครมาทำอยู่แล้ว ยกเว้นแต่ทำคนอื่นที่ผมชอบมากกว่า
กันย์เดินเข้ามาตรงบาร์เพื่อดื่มน้ำบ้าง ผมมองลูกกระเดือกและคอหนาของมันก่อนจะเบียดตัวเข้าไปหาแล้วแกล้งยืดตัวกดจูบลงตรงซอกคอสีแทนตามผิวของเจ้าตัว
...ถ้าผมขี้ยั่วมันคงเป็นคนที่ยั่วขึ้นง่ายเหลือเกิน...
เพราะไม่ทันไรตัวผมก็ถูกยกขึ้นให้นั่งบนเคาน์เตอร์บาร์เสียแล้ว
“เบานะ พรุ่งนี้กูเรียนเช้า” ผมพูดแต่ก็เหมือนกับพูดกับก้อนหิน เพราะอีกคนไม่ได้สนใจอะไรเลย
‘Rrrrrrrr’
“เมียตาม?” ผมถามเมื่อเสียงโทรศัพท์แผดเสียงลั่นแต่เจ้าของมันยังง่วนอยู่กับการจูบไปทั่วซอกคอผม
“มึงไม่มีสิทธิ์พูดถึงลูกหมีแบบนั้น” เสียงนั้นติดห้วน ผมยิ้มเมื่ออีกคนผละออกไป กันย์ดูไม่สบอารมณ์กับเสียงโทรศัพท์นักแต่พอเห็นว่าใครโทรมาก็ยิ้มออก ซึ่งคนที่ทำให้เสือยิ้มยากอย่างมันยิ้มได้ก็มีแค่คนเดียว
“ครับน้องลูกหมี งั้นเดี๋ยวพี่รีบไปหานะครับ”
ผมยิ้มให้กับแผ่นหลังที่เดินผลุบเข้าห้องนอนไปเพื่อแต่งตัวให้เรียบร้อย ก่อนจะคว้ากุญแจออกจากห้องไปไม่มีแม้แต่การบอกลา อย่างที่กันย์บอก
..ผมไม่มีสิทธิ์อะไรเลย...
“ไปไหนก็เรื่องของมึง”
TBC.
___________________________________________________________
*theme track Taylor Swift - Everything Has Changed ft. Ed Sheeran
ที่จริงตั้งชื่อแฟนของกันย์ว่าน้องน้ำหวานค่ะ
แต่พึ่งเปลี่ยนเพราะดันไปคล้ายกับชื่อน้ำตาล
ซึ่งเป็นตัวเอกอีกเรื่องของตัวเอง 55555
ขอบคุณที่อ่านมันนะคะ ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์ด้วย :กอด1:
ปล. กันต์เป็นได้ทั้งรุกและรับค่ะ แต่ไม่ได้ชอบผู้หญิง 55555
ปล. กันย์เป็นไบเซ็กส์ชวลค่ะ :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 15-09-2018 19:34:09
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 16-09-2018 22:06:28
แพ้
I had a dream
We were sipping whiskey neat
Highest floor, The Bowery
Nowhere's high enough
ใครๆต่างก็มีความฝัน ผมเองก็มีผมฝันว่าจะมีสักวัน ที่ผมรวยแบบพวกเขาบ้าง
“เธอ มีกลุ่ม BIS3 ยังคะ”
ผมกำลังนั่งเล่นมือถือฟังเพลงอยู่ถอดหูฟังเงยหน้ามองเพื่อนร่วมคลาสคนสวยที่ไม่เคยคุยกันมาก่อน
“อ่า ยังครับ” ผมบอกออกไป
“อยู่กับกลุ่มเราไหม ขาดคนหนึ่ง” ผมพยักหน้ารับง่ายๆก่อนจะมองไปหากลุ่มของเธอที่ว่า กลุ่มนี้ประกอบด้วยแพทสาวสวยที่อยู่ดีๆก็มาทักผม เจคเดือนสาขาบริหารธุรกิจระหว่างประเทศ ภัทรหลานชายเจ้าสัวใหญ่ที่ทำธุรกิจนำเข้ายาและกันย์ที่เมื่อคืนเราอยู่ด้วยกัน แต่เมื่อไหร่ที่เจอกันที่ม. เราก็เป็นแค่คนที่ไม่รู้จักกัน
“ชื่ออะไรนะ” เจคเดินมาถามเพราะจะโน๊ตชื่อลงไป
“กันต์ พิสุทธิวงศ์” พอผมบอกออกไปเจคก็หันไปหาเพื่อนตัวเอง
“ชื่อเหมือนมึงเลยนี่”
คนที่ถูกพาดพิงเลิกคิ้วมองก่อนจะสบตาผมแค่ชั่วครู่แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
“เรียกยากว่ะ งั้นกูเรียกเป็นกันต์เล็กกับกันย์ใหญ่”
เจคขำที่ภัทรบอก
“ไอ้เหี้ย ชื่ออะไรของมึงภัทร”
ภัทรยักคิ้วให้เพื่อนก่อนจะเหมือนนึกอะไรออก เขาจ้องที่ผมสักพัก
“อ่อ กันต์นี้ใช่ไหมที่ได้ทุนมาจากต่างจังหวัด”
“คณะเรามีทุนด้วยเหรอ” สาวสวยคนเดียวในกลุ่มถาม
“ทุนพ่อไอ้กันย์ไง” พวกเขาขำกันเหมือนมันเป็นเรื่องไร้สาระ
ในมหาวิทยาลัยเอกชนภาคอินเตอร์ที่ค่าเทอมแพงกว่ารายรับทั้งปีของบ้านผม ผมได้ทุนเต็มจำนวน แต่ก็เพิ่งรู้ว่าเป็นทุนจากใคร ตอนแรกผมคิดว่าผมจะตั้งใจเรียนตามปกติของผมอย่างที่เคยเป็นมาตั้งแต่เด็ก ผมมั่นใจในความเก่งของผม จนกระทั่งมาเจอพวกเขา
...พวกเขารวย...
นี่คือ fact และความปกติของนักศึกษาที่นี่ ความรวยของพวกเขาเอื้อไปถึงพื้นฐานการศึกษาของพวกเขาด้วย และเก่งภาษาอังกฤษโดยที่ไม่ต้องพยายามด้วยซ้ำ เพราะพวกเขาอยู่กับมันมาตั้งแต่เกิด ในขณะที่ผมพยายามแทบตายเพื่อที่จะมายืนอยู่ตรงนี้
อาจารย์กานต์คนสอบสัมภาษณ์บอกผมว่าที่นี่เราอยู่กันแบบครอบครัวเพราะคนไม่เยอะ ทุกคนน่ารักและเป็นมิตร ตอนเข้ามาแรกๆผมก็คิดแบบนั้น แต่เมื่ออยู่นานเข้าผมกลับเหมือนเป็นประตัวหลาดในบางทีเพราะคุยกับพวกเขาไม่รู้เรื่อง
พวกเขาขับรถราคาแพงมาเรียนเป็นปกติ กินข้าวราคาแพงเป็นปกติ สวมนาฬิการาคาเหยียบแสนหรือล้าน ไปซัมเมอร์ที่ต่างประเทศเป็นปกติ แต่ทุกอย่างล้วนไม่ปกติสำหรับผม
สิ่งแวดล้อมนี้เป็นสิ่งแวดล้อมที่ผมไม่สามารถปรับตัวให้เข้ากับมันได้เลย
“Smoking?”
เจคถามกันย์ที่จู่ๆก็เดินออกจากห้องไป ผมมองตามแผ่นหลังกว้าง
“He’s mad guy” เจคว่าพลางไหวไหล่
“เออ เมื่อวานมันเพิ่งทะเลาะกับแฟน” ภัทรบอกถึงเหตุผลที่ทำไมวันนี้คุณชายถึงอารมณ์ไม่ดีนัก
“About?”
“มันหายหัวไปแล้วไม่บอกน้อง ไปนอนไหนก็ไม่รู้” ปลายประโยคตี๋หนุ่มหล่อหันมามองผมเหมือนกับรู้เรื่องบางอย่าง หรือไม่ก็แค่อยากไล่ผมออกไปจากวงสนทนาทั้งๆที่ผมนั่งอยู่ตรงนี้ก่อน
“Annoying Thai gurl” เจคว่าพร้อมกับทำหน้าตาไม่สบอารมณ์ แพทหัวเราะเพื่อนก่อนจะปราม
“กูก็คนไทย”
“แล้วกันต์เรียนอะไรต่อ” ผมยิ้มให้คนสวยก่อนจะตอบ
“ไม่มีแล้ว เรากลับก่อนนะ” ผมลุกเก็บของลงกระเป๋าเพราะไม่อยากอยู่เป็นจุดสนใจของพวกเขาเสียเท่าไหร่
ผมเดินออกทางเชื่อมตึกที่มีรถหรูจำนวนมากจอดเรียงราย กะว่าจะไปนั่งรอรถรางที่ชาติหนึ่งมาทีแต่ต้องแวะเข้าห้องน้ำก่อน
“ดูดบุหรี่รึไง” กันย์ที่กำลังคาบบุหรี่ไว้ในปากเอ่ยทักผม ผมส่ายหัวแทนคำตอบ ผมรู้ว่าเขาชอบดูดบุหรี่ในห้องน้ำม. แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นห้องน้ำหลังตึกนี้
“แล้วมาทำอะไร”
“เข้าห้องน้ำ” ผมชี้ไปที่โถฉี่ก่อนจะเดินเข้าไปแต่เพราะรู้สึกเหมือนโดนจ้องอยู่ถึงได้เปลี่ยนใจเดินเข้าห้องน้ำแทน
“อายเป็นด้วย?” คนที่มองถามกลั้วหัวเราะ ตาดุๆของกันย์หรี่มองผมก่อนจะเดินแทรกตัวเข้ามาในห้องน้ำห้องเดียวกันกับที่ผมเพิ่งเดินเข้ามาแล้วล็อคประตูไว้ ริมฝีปากบางเหยียดยิ้ม
“อย่ากันย์” ผมบอกเมื่อมันพยายามใช้ตัวใหญ่ๆดันผมจนติดกับผนังห้องน้ำ
“ชู่ว” กันย์ว่าพร้อมกับโน้มหน้าเข้ามาใกล้ น้ำหอมกลิ่นฉุนจมูกที่ผมคุ้นชินลอยเตะจมูกเมื่ออีกคนใช้ศอกทั้งสองข้างค้ำไว้ที่ผนังห้องน้ำ หน้าเราอยู่ชิดกันจนมองเห็นได้เลือนลาง ผมเบือนหน้าหนี
“กูจะ อ๊ะ” ผมหุบปากฉับเมื่อปากบางๆนั่นฉกลงมา
เราจูบกันอยู่นาน กลิ่นน้ำหอมที่ติดตัวกับกลิ่นบุหรี่ตีกันจนผมมึน มือใหญ่ของกันย์ปลดกระดุมเสื้อเม็ดบนผมออก ก่อนจะซุกจมูกลงที่ซอกคอผม เรานัวเนียกันนานจนได้ยินเสียงจากข้างนอก
“มึง หยุด” ผมขยุ้มคอเสื้ออีกคนออก
กันย์ดูหัวเสียอย่างเห็นได้ชัด คิ้วเข้มของคุณชายขมวดแน่น ผมรีบติดกระดุมเสื้อแต่มือของอีกคนก็ยังสอดเข้ามาลูบไปทั่วหน้าอก
“อย่า” ผมร้องบอก เขายิ้มก่อนจะก้มลงมากระซิบ
“เดี๋ยวก็ได้ยินกันหมด” กันย์บอกพร้อมกับใช้ฟันตัวเองขบลงที่ติ่งหูผม มันตั้งใจกวนตีนแต่ผมก็เผลอส่งเสียงคราง
“Be quiet guys” เสียงจากข้างนอกดังขึ้นผมมองหน้าคุณชายทันที
“ไม่แกล้งแล้ว”
เขายืดตัวขึ้นเสยผมก่อนจะเปิดประตูแล้วเดินออกไปพร้อมกับรอยยิ้มพอใจที่แกล้งผมได้ ผมพยายามปรับลมหายใจให้เป็นปกติก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำนั้นบ้าง
ผมคิดว่าข้างนอกไม่มีใครแล้วเพราะผมทิ้งเวลาไว้นานเกือบห้านาที แต่ผมคิดผิดเพราะภัทรเพื่อนของกันย์ยังยืนดูดบุหรี่อยู่ที่เดิม
“คราวนี้เด็กทุนเหรอวะ”
เขายิ้มให้พร้อมกับชี้เข้าที่คอของตัวเอง ผมรู้ความหมาย ถึงได้ดึงปกเสื้อให้สูงขึ้นอีก บางทีกันย์คงจะทิ้งรอยไว้
“ถ้าคิดว่ากันย์มันจะเก็บมึงไว้ มึงคิดผิดแล้ว”
ผมไม่รู้เจตนาของคนพูด แต่ถ้าจะพูดเรื่องแบบนี้ละก็
...ผมรู้มาตั้งแต่แรกแล้ว...
ผมเดินออกมาล้างมือก่อนจะหันไปบอกหนุ่มตี๋ไฮโซที่กำลังมีข่าวคั่วดาราวัยรุ่นอยู่ตอนนี้
“ถ้าถึงวันนั้นแล้ว มาเก็บเพื่อนมึงกลับไปด้วยละกัน”
“ห้องสวยจัง” เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนขาสั้นบอกด้วยสายตาเป็นประกายเมื่อเดินเข้ามาในห้องชุด 1 ห้องนอนใจกลางเมือง ผมยิ้มน้อยๆก่อนจะตอบ
“ไม่ใช่ของพี่หรอก ของเพื่อน”
น้องพยักหน้ารับ
“แพงมากแน่ๆเลยครับ”
ผมหัวเราะก่อนจะเดินไปสวมกอดเด็กวัยรุ่นตัวบางจากข้างหลัง เจสะดุ้งนิดหน่อยก่อนจะหันมายิ้มพร้อมกับใบหูที่ขึ้นสีแดงน่ารัก
“ชอบไหม” ผมถามพร้อมกับก้มลงจูบซอกคอของน้อง ผมกับเจคุยกันซักพักจากโปรแกรมหาคู่เดทอันนั้น น้องน่ารัก สุภาพและดูคุยรู้เรื่อง เราเปิดกล้องกันสองถึงสามครั้ง ก่อนที่ผมจะชวนเจมาหา
“ครับ” คนเด็กกว่าตอบ ก่อนจะหันมารับจูบแบบเขินๆ
“เพื่อนพี่จะกลับมาตอนไหน”
“วันนี้เพื่อนพี่ไม่กลับ”
ผมที่มัวแต่ไล่ชิมปากสีสดค่อยๆตอบพร้อมกับปลดกระดุมเสื้อนักเรียนของน้อง ผิวขาวเนียนของเจเป็นแบบที่ผมจินตนาการไว้ ผมลากมือผ่านหน้าอกแบนราบ ตัวน้องสั่น อย่างกับว่า...
“เคยไหมเนี่ย” ผมถามพร้อมกับก้มลงจูบซอกคอขาว เจพยักหน้าเบาๆ
“เคยครั้งเดียวครับ”
ผมเลิกคิ้วก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นหน้าตาเขินอายของน้อง
“กับใคร” ผมถามพร้อมกับดันหลังเจให้นอนลงไปบนเตียงนุ่มแล้วโถมตัวเองลงไป พอเห็นตัวขาวโพลนของเด็กมัธยมใต้ร่างตัวเองแล้วตื่นเต้นฉิบหาย
“เพื่อนผม” น้องเจว่า ผมคิดตาม ผมเองสมัยมัธยมไม่เคยมีเรื่องตื่นเต้นแบบนี้ให้ทำ เลิกเรียนเสร็จก็ต้องรีบกลับบ้านไปช่วยแม่ขายของ
“แล้ว?”
“ตอนกีฬาสี เมากันเฉยๆ” เรื่องของเจปลุกอารมณ์ผมมากกว่าที่คิด
“พี่กันต์ครับ” น้องเรียกเสียงสั่นเมื่อผมล้วงมือเข้าไปในกางเกงขาสั้นสีน้ำเงิน
“เล่าต่อสิ พี่อยากรู้”
น้องเริ่มหอบหายใจหนักเมื่อผมครอบปากลงบนยอดอกที่เริ่มชูเด่น
“เราทำกันในห้องน้ำโรงเรียน” ภาพห้องน้ำในมหาวิทยาลัยเมื่อหลายวันที่ผ่านมาแฟลชแบ็คไหลย้อนเข้ามาในหัว ทำเอาผมแข็งขึ้นอย่างที่ไม่ต้องแตะแม้แต่น้อย
“เขาทำดีไหม” ผมถามพร้อมกับดึงตัวขึ้นมองหน้าตาน่ารักของน้อง
“ไม่รู้ครับ” เจตอบพร้อมกับเขิน
ทำไมเด็กมัธยมถึงได้น่ารักขนาดนี้ก็ไม่รู้ ผมคุกเข่าคร่อมน้องเจก่อนจะดึงกางเกงขาสั้นตัวเองลง น้องหันหน้าหนีปากสีสดเม้มปิดสนิทแต่แก้มกลับแดงจัด ผมหัวเราะก่อนจะจับร่างกายตัวเองจ่อเข้าที่ปากน้อง
“อ้าปากครับคนดี”
“ใคร” เจ้าของห้องกลับมาพร้อมกับคำถามในตอนเกือบห้าทุ่มของวัน ผมแปลกใจไม่น้อยเพราะกันย์ไม่ได้กลับมาที่นี่ได้เกือบอาทิตย์แล้ว บางทีสาวสวยฝั่งนู้นคงปรนนิบัติให้อย่างดี
“หืม” ผมเลิกคิ้วให้กับคำถามของคนมาใหม่
“เมื่อกี้ใคร” กันย์ชี้ไปที่ประตูทางออก
ผมไม่ตอบอะไรแต่ก้มหน้าคุยกับน้องผ่านโทรศัพท์มือถือเครื่องหรู วันนี้ผิดแผนไปซะหมด เพราะเจ้าของห้องกลับมา ผมที่กะจะฟัดน้องเจต่อจนถึงเช้าเดินลงไปส่งน้องที่ล็อบบี้เมื่อเห็นว่าเจ้าของห้องตัวจริงโทรมา เพราะทุกครั้งที่กันย์โทรมานั่นคือกันย์กำลังจะมาหา
“กูถาม”
“เด็ก” ผมที่ใช้แรงไปเยอะหาวหวอดพร้อมกับตอบ เพราะถ้าไม่ตอบกันย์ก็คงถามอยู่ซ้ำๆ อีกคนขมวดคิ้วทันทีที่ผมพูดจบ ทำให้หน้าที่ดุอยู่แล้วของคุณชายดูน่ากลัวกว่าเดิมหลายเท่า
“กูบอกว่าไง” มันชี้หน้าผม คำว่าหัวร้อนคงเหมาะกับคุณชายกันย์ที่สุด กันย์เป็นคนใจร้อนมาก คงเพราะในชีวิตสุขสบายตั้งแต่เกิดของกันย์ทำให้ไม่เคยรู้จักคำว่าอดทนหรือรอ
“นอกจากมึงกูก็ไม่ให้ใครเอาทั้งนั้นแหละ” ผมบอกพร้อมกับลุกขึ้นจากโซฟา ว่าจะไปอาบน้ำจะได้นอนสักที
“มึงมันเหี้ย!”
ผมไม่ชอบโดนใครตวาด ไม่ว่าใครก็คงไม่ชอบทั้งนั้น
“โมโหเหี้ยอะไร” ผมหันไปถามคนที่มาถึงก็มาอารมณ์เสียใส่ผมทั้งๆที่ตัวเองก็ไปกกผู้หญิงอยู่ตั้งหลายวัน แถมไม่ใช่แค่คนเดียวด้วย
“นี่มันห้องกู โทรศัพท์ที่มึงเอาไว้โทรนัดก็ของกู!”
ผมไม่ได้สติเลอะเลือนพอที่จะจำไม่ได้หรอก
“กูไม่เคยขอ” ผมบอกแล้ววางโทรศัพท์ของมันลงบนโต๊ะหินอ่อน ถ้าอยากได้คืนก็เอาไป ผมที่มีแค่ตัวกับเสื้อผ้าไม่กี่ชุดไม่ได้เหลืออะไรให้เก็บนักหรอก
“กันต์ อย่ามางี่เง่ากับกู”
คนที่ตั้งแต่กลับมาแล้วมาด่าผมปาวๆไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้หรอก
“มึงแหละงี่เง่า” พอผมบอกไปแบบนั้นร่างกายสูงใหญ่ก็ก้าวมาถึงตัวผมอย่างรวดเร็ว มือใหญ่ดึงแขนผมเข้าหาตัว ผมไม่ได้ตัวเล็ก แต่ถ้าเทียบกับกันย์แล้วผมก็เหมือนเด็กขาดสารอาหารคนหนึ่ง
“เจ็บไอ้สัส” ผมบอกเมื่อโดนอีกคนก้มลงกัดปาก
“ต่อไปนี้ มึงห้ามไปเอากับใครทั้งนั้น” ทำไมโลกนี้ไม่แฟร์เลยวะ ทีมันยังไปมีอะไรกับคนอื่นได้เลย
“เพ้อเจ้ออะไรวะ” ผมบอก อีกฝ่ายดึงเสื้อยืดตัวแพงออกจากตัวเองแล้วดึงเสื้อผมออกด้วย
“กูไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร” กันย์บอกพร้อมกับก้มลงซุกที่ซอกคอผม กลิ่นน้ำหอมกลิ่นเดิมแต่ปนไปด้วยกลิ่นของผู้หญิงอบอวลอยู่รอบกาย
“ของ…” ผมพึมพำกับตัวเองก่อนจะบอก
“ทำอย่างกับกูชอบใช้ของร่วมกับคนอื่น”
ใบหน้าคมเงยหน้าขึ้นจากคอผมแล้วยิ้มให้ ...ผมเกลียดรอยยิ้มมัน...
“ลูกหมีเขามาก่อนมึง”
ผมหลบจูบของเขา
“เรื่องของมึง อย่ามาวาง position ให้กู”
อีกคนหัวเราะในคอ ก่อนจะหอมแก้มผมหนักๆ จมูกโด่งแนบลงบนแก้มผมหลายต่อหลายครั้งก่อนจะยื่นมาจรดกับปลายจมูกผม กันย์มองผมอย่างกับไม่เคยมอง พวกเรามองตากันอยู่นาน ตาเรียวสีเข้มของอีกคนปิดลงเมื่อผมยื่นหน้าเข้าไปจูบก่อนจะคลี่ยิ้มออกเมื่อผมเอื้อมมือขึ้นไปกอดกลับ ผมหลับตาลงรับจูบของเจ้าของห้อง
“คิดถึงมึงนะ”
เสียงทุ้มว่าเบาๆ ผมยิ้มให้กับตัวเองที่ในที่สุดก็แพ้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
TBC
____________________
*theme track - Kygo, Selena Gomez – It Ain't Me
https://www.youtube.com/watch?v=j6sSQq7a_Po
เขียนแล้วมันส์มือมากค่ะ เป็นนิยายที่เขียนแล้วคนเขียนสนุก แต่ไม่รู้คนอ่านจะสนุกด้วยรึเปล่า 55555
เริ่มหัวข้อโดย: Justccwpo ที่ 16-09-2018 22:15:31
เริ่มหัวข้อโดย: Krajeeqx ที่ 16-09-2018 22:20:28
เริ่มหัวข้อโดย: todiefor ที่ 16-09-2018 23:59:13
ตอนแรกเรากะผ่านละ เพราะไม่ค่อยชอบแนววันไนต์สแตนด์เท่าไหร่ แต่หลงเข้ามาอ่านแล้วเห้ยย มันมีไรมากกว่านั้นนนน รออ่านต่อนะคะ ลุ้นๆ ว่าใครจะเพลี่ยงพล้ำก่อนกัน(ย์/ต์) อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: rotedump ที่ 17-09-2018 01:28:10
เริ่มหัวข้อโดย: ป่ามป๊ามป่ามปาม ที่ 17-09-2018 14:12:57
ความเจ้าชู้เราว่าพอกันอะทั้งสองกัน
รออ่านตอนต่อไปจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 17-09-2018 16:38:48
Another Love
So I'll use my voice, I'll be so fucking rude
Words they always win, but I know I'll lose
ผมรู้ว่ากระเป๋าเป้ถูกๆของผมดูไม่มีราคาถ้าเทียบกับเป้หนัง coach academy backpack ของลูกชายเจ้าสัวข้างหน้า แต่ก็ไม่เคยมีวันไหนที่ผมจะถูกจับตามองขนาดนี้
“คนนี้ไงแก ที่มีข่าวว่าขาย” และผมก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าคนรวยก็ขี้นินทาด้วย
“เด็กทุนไม่ใช่เหรอ”
“คงไม่พอใช้”
“But his appearance...”
ผมเดินผ่านเสียงวิพากษ์วิจารณ์และหัวเราะเข้ามานั่งในห้องแล็คเชอร์คนเดียวอย่างเคย ผมบอกตัวเองว่าอย่าไปใส่ใจ แต่รู้ไหม สามชั่วโมงนั้นผมเรียนไม่รู้เรื่องแม้แต่นิดเดียว
“เป็นไงล่ะ horny boy” ภัทรเพื่อนกลุ่มเดียวกับกันย์เดินมานั่งลงข้างผมในตอนเลิกคลาส ผมยกยิ้มก่อนจะทักทายเขาบ้าง
“สนุกไหมล่ะ” เขาดูตกใจกับคำถามแต่ดูก็รู้ว่าแกล้งทำ
“It’s just a bloody nonsense rumour”
ผมไม่เคยเกลียดการพูดภาษาไทยคำอังกฤษคำแบบนี้มาก่อนเลย แต่ถ้าผมจะด่าว่าเขากระแดะก็คงเป็นการเหมารวมคนที่นี่ เพราะทุกคนใช้มันราวกับเป็นเรื่องปกติ
ภัทรยิ้มกว้างให้ผม เป็นยิ้มที่ไร้ความจริงใจแต่ผมขี้เกียจต่อปากต่อคำ ก่อนที่ภัทรจะได้พูดอะไรต่อ ในตอนนั้นกลุ่มพวกเขาเดินมานั่งใกล้ผมเพื่อที่จะคุยเรื่องงานกลุ่ม
“เรื่องงานกลุ่ม เรากับกันต์จะทำเกี่ยวกับ online market นะ พวกเธอทำส่วนที่เกี่ยวกับ startegy” สาวสวยคนเดียวสรุปให้ ดูเหมือนเธอจะคิดมาสักพักแล้ว
“อ้าว แล้วกูอยู่กับไอ้เจคเนี่ยนะ” ภัทรบ่น
แพทคนสวยมองหน้าเพื่อนก่อนจะถาม
“why?” ภัทรดูหัวเสีย
“ก็มันไม่ทำงาน กูขอคู่กับน้องกันต์เล็ก”
เจคยักไหล่พร้อมกับมองหน้าผม ย้อนแย้งดีเหมือนกันที่ด่าผมไว้เสียเยอะแต่สุดท้ายก็อยากคู่กับผม ไม่อย่างนั้นก็คงแค่อยากจะแกล้งผม
“เออๆ งั้นกูคู่เจคมึงคู่กันต์เล็ก ส่วนไอ้กันย์ไปไหน” แพทถามด้วยท่าทางหัวเสีย ผมไม่เห็นเขาตั้งแต่ต้นคาบแล้ว
“นู่นไง” เจคที่นั่งฟังเฉยๆมานานชี้ไปที่หน้าห้อง ก่อนจะเห็นว่าคนคุ้นตาไม่ได้มาคนเดียว
“สวัสดีค่ะ” นี่สินะแฟนที่น่ารักของคุณชาย ผมแสร้งทำเป็นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด กันย์ดูตกใจอยู่หน่อยคงเพราะไม่คิดว่าผมจะยังอยู่ที่นี่
“ทำไมเขามานั่งกับพวกมึง” เขางั้นเหรอ...ผมเกือบหุบยิ้มไม่ได้เมื่อเขาที่กันย์ว่าหมายถึงผม และเขาที่กันย์ว่าก็เพิ่งนอนด้วยกันเมื่อคืน
“ก็คุยเรื่องงานให้จบๆไปเลย แล้วค่อยไปกินข้าวทีเดียว” แพทว่า
“จะไปด้วยเหรอ” ภัทรถามผมด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ผมไม่ใช่คนที่ใส่ใจลงไปในคำพูดคนอื่นแต่กับภัทร ผมว่าผมรำคาญมัน
“แบ่งงานเสร็จแล้ว งั้นเรากลับก่อนนะ” ผมบอกแพท เธอยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“อ๋อ ได้ๆ เดี๋ยวแพททักไปนะ” ผมยิ้มให้เธอบ้างก่อนจะเดินออกมาจากห้อง ผมมองนาฬิกาเรือนสวยบนข้อมือตัวเองที่เพิ่งได้มาเมื่อเช้า มันบอกเวลาเกือบหกโมงเย็น ซึ่งผมมีงานที่จะต้องทำต่อ
“รีบไปไหน ทำไมไม่ไปกินข้าวด้วยกันล่ะ” ทำไมพวกคนรวยถึงได้น่ารำคาญแบบนี้นะ ผมหันไปหาหนุ่มหล่อตี๋ที่ไม่รู้มีธุระอะไรมากมายกับผม
“ต้องการอะไร”
ภัทรยิ้มเยาะพร้อมกับใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้ม ดูเหมือนอยากจะกวนตีนผมเต็มที่
“มึงจะได้เห็นไง” เขาบอกกลั้วหัวเราะ
“ว่าบนพื้นกับบนฟ้าต่างกันแค่ไหน”
ผมถอนหายใจยาว แปลกนะที่ผมเอากับเพื่อนมันแต่ไปหนักหัวมันแทน
“ไม่เป็นไร เกรงใจ” ผมออกเดินอีกครั้งเพราะไม่อยากตกรถรางตอนหกโมงเย็น
“แล้วกลับยังไง เดี๋ยวไปส่ง”
“เป็นเหี้ยอะไร” ว่ากันว่าความอดทนมีขีดจำกัดก็คงจริง ผมหันไปหาไอ้ภัทรที่แม่งยังตอแยไม่เลิก
“อยากลองว่าซีดๆแบบนี้ขายกี่บาท” ผมโกรธนะแต่ขำมากกว่า
“ไปถามเพื่อนมึงดูสิว่าซีดๆแบบนี้ หมดไปแล้วเท่าไหร่”
Kant : วันนี้อาจารย์ว่างไหมครับ เดี๋ยวผมไปหา
Kantarat : เอาสิ
“กินอะไรหน่อยไหม” ผมมาหาอาจารย์ในตอนเกือบเที่ยงคืน เขาดูเหนื่อยกว่าที่ผมเคยเจอ ใบหน้าที่คุ้นเคยแต่ก็แปลกหน้าอยู่ในทีมองผมนิ่ง
“เพิ่งทำงานเสร็จเหรอ” เจ้าของห้องถามเหมือนกับว่ารู้ ผมไม่ได้ตอบอะไร
“ผมรู้นะว่าคุณทำงานตอนกลางคืน” ก็ถูก ผมทำงานในผับตอนกลางคืน ไม่ใช่งานน่ากลัวหรอก เป็นแค่คนในบาร์คอยชงเหล้าและกดเบียร์สดลงแก้ว
“ทำแค่ศุกร์เสาร์ครับ” ผมตอบ
“งานเหนื่อยไหม” แปลกดีนะ ในขณะที่แม่ผมเอาแต่บอกให้สู้ทั้งๆที่ผมสู้มาทั้งชีวิต ผู้ชายที่รู้จักเพียงผิวเผินกลับตั้งคำถามได้ดีกว่า
“อ่า ครับ”
“ทุนที่ให้ไม่พอเหรอกันต์” อาจารย์กานต์เดินเข้ามาหา เขาดึงเสื้อเชิ้ตออกจากกางเกงสแลคสีดำของผม พร้อมกับดึงแขนเสื้อขึ้นให้
“ไม่พอครับ”
อาจารย์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม เขามองหน้าผมเหมือนอยากจะจับผิด ก่อนจะไล่มองมองนาฬิกาข้อมือและโทรศัพท์มือถือราคาแพง
“ไม่ใช่เพราะคุณฟุ่มเฟือยใช่ไหม”
ผมมองของในมือพร้อมกับยิ้มบางๆ
“ไม่ใช่ของผมครับ”
อาจารย์หนุ่มเดาะลิ้นก่อนจะดึงผมให้นั่งลงข้างกัน
“คุณไม่ได้ขายใช่ไหม” ผมแปลกใจที่เขาถามตรงกว่าที่ผมคิด ผมส่ายหน้าก่อนจะตอบ
“ผมเปล่า” เขามองหน้าผมเหมือนไม่เชื่อ ก็แน่ล่ะ ใครจะเชื่อ
“แต่เคยคิดจะทำเหมือนกัน” ผมตอบตามจริง
“มันไม่ดีหรอก” เจ้าของห้องวันนี้บอกพร้อมกับยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่ม เขายื่นให้ผมบ้าง ผมกระดกลงไปจนหมดกระป๋อง ความมึนแค่นิดหน่อยทำให้ผมสอดมือเข้าไปในเสื้อนอนของอาจารย์หนุ่มหล่อ
“อาจารย์เคยทำ?”
เขาเลิกคิ้วมองผมก่อนจะตอบ
“ผมเคยซื้อ”
ผมหัวเราะกับหน้าตาที่ดูเหมือนมีประสบการณ์ที่ไม่ดีนักกับการซื้อของเขา
“อาจารย์” ผมซุกจมูกลงบนคอขาวเนียน มันมีกลิ่นหอมอ่อนๆของสบู่
“ผมอาจจะไม่ได้อยู่ในจุดที่จะพูดเรื่องแบบนี้ได้ทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้ทำตัวเป็นอาจารย์ที่ดี” ดูเหมือนอาจารย์กานต์อยากทำหน้าที่นอกเวลางาน
ผมยกตัวเขาให้นั่งคร่อมบนตักผม กางเกงนอนขาสั้นร่นไปจนเห็นขาอ่อนไร้ขน อาจารย์ค่อยๆปลดกระดุมเสื้อผมออกทีละเม็ด
“But sex is art sweetie” เมื่อกลางวันผมยังรำคาญภาษาอังกฤษของคนพวกนั้นอยู่เลย แต่พออาจารย์พูดมันกลับเซ็กซี่อย่างบอกไม่ถูก
“ถ้าคุณขาย คุณจะทำมันเป็นหน้าที่ ไม่ใช่ความกระหาย”
ปากได้รูปของอาจารย์กดลงบนปากผม ผมแกล้งเม้มปากไว้ดึงตัวเขาออก ผลักเขาลงบนโซฟา โน้มตัวลงไปให้ชิดแล้วกระซิบถาม
“แล้วถ้าผมขายให้ อาจารย์จะซื้อไหม”
“คำถามยากจัง” อาจารย์เหมือนกำลังสนุก ผมแกล้งลากลิ้นลงบนหน้าท้องแบนราบจนถึงคอเนียนสวยอีกครั้ง
“คนนั้นเขาให้คุณเท่าไหร่” ผมทำท่าคิดอยู่ครู่เดียว
“มือถือ นาฬิกากับห้องชุดราคาหลายล้าน”
อาจารย์ทำหน้าตาน่าฟัดก่อนจะล้วงมือเข้ามาในกางเกงผมที่ตอนนี้แข็งจนปวดหนึบ
“งั้นผมให้ A วิชาผม”
Kayn : มึงอยู่ไหน
Kayn : ทำไมไม่อยู่ที่ห้อง
Kayn : กูรออยู่
“อาจารย์ไม่มีแฟนเหรอ” ผมถามคนที่กำลังดูดบุหรี่ไฟฟ้าอยู่ กลิ่นหอมหวานคลุ้งไปทั่วห้อง ที่ถามเพราะสำหรับผมแล้วอาจารย์กานต์เป็นคนที่ค่อนข้างสมบูรณ์แบบ
“เคยฟังเพลงนี้ไหม” อาจารย์ยื่นโทรศัพท์มือถือให้ผมก่อนจะกดเปิดเพลงเพลงหนึ่ง
“Another love” ผมอ่านชื่อเพลง ก่อนจะเงียบฟังมัน
I’d sing a song, that’d be just ours
But I sang ‘em all to another heart
And I wanna cry I wanna learn to love
But all my tears have been used up
ผมจะร้องเพลงที่เป็นเพลงของเรา
แต่ผมร้องให้เขาฟังไปหมดแล้ว
ผมอยากจะร้องไห้ อยากจะเรียนรู้ที่จะรัก
แต่ผมใช้น้ำตาไปกับเขาหมดแล้ว
“คือรักใครไม่ได้แล้วเหรอครับ” ผมถาม
“ผมกำลังพยายามอยู่” อาจารย์บอก
“ใครเป็น Another love ของอาจารย์ครับ” ผมทิ้งกฎเล็กๆของตัวเองที่ว่าจะไม่ยุ่งกับเรื่องส่วนตัวของใคร ผมแค่อยากรู้จริงๆ
“เขาเป็นเพื่อนสมัยเด็ก บ้านข้างกัน อยู่ด้วยกัน รักกัน มีอะไรกันแต่เขาแต่งงานไปแล้ว” อาจารย์เล่าเหมือนเป็นเรื่องง่ายๆและธรรมดา ผมทวนที่เขาบอกในหัวอีกครั้งก่อนจะพบว่ามันหนักหนาเอาการอยู่ ถึงได้เอื้อมมือไปกอดอาจารย์ไว้
“แล้วเป็นผมได้ไหม”
ทุกคนล้วนหวัง แต่ไม่ใช่ทุกคนจะสมหวัง อาจารย์ขำก่อนจะถามต่อ
“ไหน ขายของสิ”
ผมมองข้ามไหล่ของเจ้าของห้องออกไปที่วิวเมืองหลวง
“ผม…ไม่มีอะไรเลย”
เขาผละออกจากอ้อมแขนผม
“ถ้าจะรัก ต่อให้ไม่มีอะไรเลยก็รัก” นี่คงเป็นทฤษฎีของคนมีฐานะ เพราะถ้าให้ทำจริงพวกเขาคงไม่มาคบกับผมที่ไม่มีอะไรเลยอยู่ดี พวกเขาก็แค่พูดให้ตัวเองดูดีก็เท่านั้น
“ไม่ใช่ผมไม่เปิดใจหรือรักใครไม่ได้นะ ผมอยากลองใหม่ แต่จากประสบการณ์มันบังคับให้ mindset ผมเปลี่ยน” อาจารย์อธิบายใหม่ก่อนจะย้อนกลับมาถามผม
“แล้ว Another love คุณล่ะ”
ผมมองข้อความที่ค้างอยู่ในมือถือตัวเอง
“น่าจะเป็น impossible love ครับ”
อาจารย์กานต์ยิ้ม และผมก็รู้ว่ามันไม่ได้จริงใจ
“กลับไปได้แล้วนักศึกษา”
ผมมองนาฬิกาที่บอกเวลาตีสอง ผมเดินผ่านประตูรักษาความปลอดภัยเข้ามาในโถงลิฟต์ก่อนจะกดลิฟต์ฝั่ง high rise ขึ้นมายังชั้น 40 ผมไม่ชินเสียทีกับทางเดินปูพรมนิ่ม ไม่ชินกับประตูสแกนลายนิ้วมือ ไม่ชินกับวิวเมืองหลวงในมุมสูง ไม่ชินกับไฟห้องที่เปิดทิ้งไว้
ผมเดินเข้ามาในห้องนอนขนาดใหญ่ เจอเจ้าของห้องตัวจริงกำลังยืนสูดบางอย่างเข้าปอด กันย์ดูผ่อนคลายกว่าทุกวัน อาจจะเป็นเพราะผงสีขาวใสในมือ ผมมองแผ่นหลังกว้างเปลือยเปล่า เจ้าตัวรู้ถึงการมาถึงของผมแต่ยังไม่ละสายตาออกจากวิวหน้าต่าง ผมที่มึนเบียร์นิดหน่อยซุกตัวเข้าไปกอดกันย์ไว้
“ไปทำอะไรผิดมา”
ผมไม่ตอบอะไร
“มึงผิดสัญญานะ” คุณชายหันมาบีบไหล่ผมแน่น ผมเจ็บ...เจ็บที่หัวใจ
“ไล่กูไปสิ”
TBC.
___________________________________________________
*theme track - Tom Odell - Another Love
ในบรรทัดฐานของสังคมทั่วไปเรื่องบางอย่างเป็นเรื่องแปลกนะคะ
แต่กับอีกสังคมนึงมันกลับเป็นเรื่องธรรมดา
Mindset ของตัวเอกคือเหยียดคนรวยเพื่อเหยียดตัวเองอีกที
แล้วเรื่องเซ็กส์ที่ต่างคนต่างต้องการ เหมือนจะแฟร์ๆ
แต่ก็บิดเบี้ยวเนอะ อธิบายไม่ถูก เขียนไปพยายามเข้าใจไป
ทั้งที่จริงๆแล้วก็ไม่เข้าใจอะไรเลย แต่ก็มันส์มือละเกิน 55555
เริ่มหัวข้อโดย: onlyplease ที่ 17-09-2018 18:23:42
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 17-09-2018 23:00:33
กันย์ กันต์ กานต์ ชื่อใกล้เคียงกัน ความสัมพันธ์สามมุม
เจค หวงกันย์ หรือแอบชอบกันย์ หรือแค่อยากลองกันต์ :hao4:
กันย์ ดูติดใจกันต์นะ พอลูกหมีเรียกก็ไปหาทันที
ให้เหตุผลว่าลูกหมีมาก่อน แหม่งๆนะ
แต่ดูท่าจะหวงๆกันต์มากขึ้นกว่าเดิม
ดร.กานต์ ก็ดูติดใจกันต์นะ :hao3:
ตามต่อ รอนะ :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: ป่ามป๊ามป่ามปาม ที่ 19-09-2018 10:05:29
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 19-09-2018 12:23:50
Beneath the lies
J : พี่กันต์ เจอยากเจอ
Kant : ที่ไหนครับ
J : บ้านเจ
Kant : จะดีเหรอครับ
J : ไม่มีใครอยู่หรอก
Kant : งั้นเจอกัน
“อ่านหนังสือเหรอ” ผมทักเมื่อเห็นกองหนังสือมากมายบนโต๊ะในห้องน้องเจ
“ครับ เตรียมสอบ” เด็ก ม.ปลายว่า
“คณะอะไร”
“หมอครับ”
“เก่งนี่” น้องยิ้มเขินๆรับคำชม ก่อนจะบอก
“เห็นแบบนี้ผมเรียนเก่งนะ”
“อย่างอื่นเก่งด้วยไหม” ผมแกล้งหยอก
“พี่กันต์!” น้องฟาดมือลงที่ไหล่ผม ผมนั่งขำคนขี้เขิน
“เขินอะไร” ผมว่าพลางรวบตัวอีกคนเข้ามากอด น้องเจเป็นเด็กที่น่ารักทั้งหน้าตาและนิสัย จะดีแค่ไหนนะถ้าผมรักเจได้
“พี่กันต์” น้องโวยวายเมื่อผมแกล้งซุกหน้าเข้าไปที่ซอกคอ วันนี้น้องสวมเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นแบบอยู่ที่บ้าน
ผมจูบซอกคอร้อนก่อนจะวนมาที่ปากนิ่มๆ น้องเจคงเป็นเด็กหัวดีอย่างที่บอก เพราะจูบเงอะงะในตอนแรกเปลี่ยนเป็นจูบที่หวานจนแทบจะละลาย ผมล้วงมือเข้าไปบี้ยอดอกของน้อง น้องเจครางฮือทำหน้าตายั่วน่าหมั่นเขี้ยว ผมเหลือบไปเห็นกระเป๋าหนังนักเรียนใบแบนก่อนจะมองโต๊ะเรียนของเด็กม.ปลาย
“ใส่ชุดนักเรียนได้ไหม” ผมบอกก่อนจะผละหน้าออกจากแก้มน้อง กันต์หน้าแดงจัดแต่ก็ถาม
“พี่ชอบเหรอครับ”
“อืม ชอบถอด”
น้องเจหัวเราะจนตาหยีกับคำตอบ ก่อนจะลุกขึ้นไปเปลี่ยนเป็นชุดนักเรียนกางเกงสีน้ำเงิน ผมสูดหายใจเข้าให้ลึกเมื่อมองต้นขาขาวเนียน
“สั้นจังนะกางเกง”
เจก้มหน้ามองกางเกงตัวเองที่ไม่ได้สั้นกว่าเพื่อนในชั้นเลย
“ปกตินะครับ” น้องว่าพร้อมกับนั่งลงบนเตียง ผมมองถุงเท้าขาวที่น้องสวมมาด้วย ให้ฟีลแบบพี่มหาลัยกับน้องมัธยมได้ดีเชียว
“ไหนนั่งชันเข่าหน่อย” ผมขยับเข้าไปหาน้องแล้วจับขาทั้งสองข้างแยกออกจากกัน กางเกงขาสั้นสีน้ำเงินรั้งขึ้นไปจนเห็นขาอ่อน ผมมองส่วนที่ค่อยๆโป่งนูนดันกางเกงขึ้นมา น้องเจเขินจนหูแดงไปหมด
“พี่ขอถ่ายรูปได้ไหม” ผมถามพลางก้มลงจูบแก้มน้องเบาๆ
“ห้ามเห็นหน้านะครับ”
“ได้เลย อ้าขากว้างๆครับ”
Patr : ขายเท่าไหร่คนสวย
Patr : ถ้าสนใจโทรมานะ มึงคงมีเบอร์กูอยู่แล้ว
วันนี้ผมเลิกงานดึกกว่าเดิมเกือบชั่วโมง เพราะมีลูกค้าตีกันในร้านทำเอาบริเวณบาร์เละไปหมด พนักงานก็ต้องอยู่ล่วงเวลาเก็บกวาดตามหน้าที่ ผมติดรถพี่ที่ทำงานมาลงหน้าปากซอย พี่เขาตกใจอยู่ไม่น้อยที่บ้านผมอยู่ในโลเคชั่นที่ที่ดินแพงเกินกว่าเด็กทำงานพาร์ทไทม์จะมี
วันนี้ไฟในห้องยังเปิดอยู่ผิดวิสัย ผมเดินเข้ามาในห้องนอน ผมหวังว่าจะเจอเจ้าของห้องนอนหลับหรือไม่ก็ดูดบุหรี่อยู่อย่างเคย แต่เปล่า...กันย์กำลังมีอะไรอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง ร่างกายเปลือยเปล่าของคนทั้งคู่กอดก่ายกัน จนเมื่อเห็นว่าผมเข้ามาถึงได้ผละออกจากกัน
“ใคร” ผมถามเจ้าของห้อง ผมไม่เคยว่าอะไรเรื่องแบบนี้ ผมก็แค่หวังว่าอย่างน้อยมันจะไม่ใช่เตียงที่ผมนอนอยู่ทุกคืน
“กลับไป” กันย์บอกผู้หญิงคนนั้นก่อนจะยัดเงินจำนวนหนึ่งให้
“กูถามว่าใคร!” ผมให้เหตุผลว่าที่ผมเสียงดังและโมโหจนมือสั่น นั่นเป็นเพราะวันนี้ผมทำงานมาเหนื่อย
“เด็กไง” คนตอบบอกด้วยท่าทางสบายๆ
“โมโหเหี้ยอะไร ทีมึงยังทำ” กันย์ว่า ซึ่งก็จริง
“คนที่ต้องโมโหคือลูกหมี ไม่ใช่มึง” เขาย้ำ คำพูดของกันย์ทำผมตัวชา แปลกดีนะ เวลาที่ตัวผมทำผิดผมหาเหตุผลให้ตัวเองได้สารพัด แต่พอคนอื่นทำผิดบ้างผมกลับรับไม่ได้
“จะไปไหน” เจ้าของห้องถามเมื่อผมเดินกลับมาที่ประตูเพื่อสวมรองเท้าคู่เดิมที่ถอดไม่ถึงห้านาที
“นอนที่อื่น” ผมบอกตามตรง
“อย่าเรื่องมากกันต์” คนตรงหน้าบอก ผมมองรอยลิปสติกที่แต้มอยู่บนคอมัน
“กูไม่ได้เรื่องมาก”
“มึงมีที่ไปรึไงล่ะ” กันย์ว่า มันดูหัวเสียไม่น้อยที่ผมตั้งท่าจะออกไปอย่างเดียว แล้วจะให้ผมทำยังไง ลงไปนอนบนเตียงแทนที่ผู้หญิงคนเมื่อกี้เหรอ
“ก็ไม่มี แต่กูจะไป” ผมบอก
“อย่าดื้อกับกู” กันย์จับที่แขนผมก่อนจะเหวี่ยงลงบนเตียง อาจจะเป็นเพราะวันนี้ผมเหนื่อยถึงทรงตัวได้ไม่ดีนัก ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก ผมไม่รู้สึกอะไรเลยจนเลือดที่หัวไหลลงมาปนกับน้ำตา มันเจ็บจนชาไปหมด น่าจะเพราะเมื่อกี้หัวผมฟาดลงไปกับเหลี่ยมของหัวเตียงพอดี
“กันต์ กูขอโทษ” กันย์ดึงผมขึ้นไปกอด
“เจ็บตรงไหน” เสียงทุ้มของกันย์ค่อยๆถาม
“ไหนดูแผลหน่อย กูเพิ่งไฮมา ขอโทษที่ควบคุมตัวเองไม่ได้”
เจ้าของห้องผละตัวออก มือใหญ่ค่อยๆช้อนหน้าผมขึ้นก่อนจะใช้อีกมือแหวกดูตรงที่เจ็บ ผมได้กลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงอ่อนๆจากตัวเขา ผมหลับตาให้น้ำตาที่ค้างอยู่ในตาไหลลงมาให้หมดก่อนจะคว้ากระเป๋าออกมาจากห้องนั้น
“กันต์ เดี๋ยว! มึงหยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะกันต์!”
ผมปิดประตูบานหนาลงก่อนจะเดินลงลิฟต์มาที่หน้าตึก ผมเปิดโทรศัพท์ขึ้นก่อนจะโทรหาใครสักคน ใครก็ได้ที่จะให้ผมนอนด้วยในคืนนี้
ผมกับกันย์แต่เดิมเป็นคู่นอน เรานัดเจอกันหลายครั้ง เราอยู่ด้วยกันบ่อยในตอนกลางคืน เราทะเลาะกันบ่อยในเรื่องไร้สาระอย่างเช่นว่าผมไปนอนกับคนอื่นหรือเรื่องที่มันสนใจแต่แฟนไม่ค่อยมาหาผม และเมื่อเราเริ่มรู้ว่าพวกเราเริ่มงี่เง่าในเรื่องไม่เป็นเรื่องพวกเราก็จะเงียบปาก เพราะต่างคนก็รู้ว่าสถานะเราเป็นยังไง กันย์เป็นคนใจร้อน เอาแต่ใจ แต่ก็ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่เราจะทำร้ายร่างกายกัน
“ตาแดงเชียว” คนที่เดินมาเปิดประตูเอ่ยทัก
“มึงแดงกว่าอีก” ผมบอกบ้างเมื่อเห็นตาเรียวรีชั้นเดียวแบบหนุ่มตี๋แดงก่ำ
“มึงใช่ไหมที่ชวนไอ้กันย์ลอง” ผมมองไปบนโต๊ะที่มีอุปกรณ์สำหรับกลั่นผงสีขาวให้กลายเป็นไอไร้สีและไร้กลิ่น
ผมเกลียดตัวเองที่เปิดเจอแชทของเขาเป็นคนแรก และยิ่งเกลียดมากขึ้นเมื่อผมกดโทรออกแล้วเขารับสายผมแทบจะทันที
“ลองไหม” เจ้าของห้องว่า ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ
“อย่ามาทำตัวดีไปหน่อยเลย” ภัทรว่าพร้อมกับหัวเราะ
“กูไม่น่ามาเลยว่ะ แม่ง” ผมบอกก่อนจะนั่งลงบนโซฟา ภัทรหันมามองด้วยสายตาดูแคลนอย่างที่มันทำประจำ แต่ผมไม่สนใจหรอก ขอแค่ผ่านคืนนี้ไปก็พอแล้ว
“What happened with your head? เจ้าของห้องถามด้วยท่าทางตกใจอยู่ไม่น้อย
“Wait a sec” มันบอกก่อนจะเดินไปรื้ออะไรกุกกักในช่องเก็บของ
“ไปอาบน้ำ จะได้ทำแผล”
ผมงงกับท่าทีของภัทรอยู่ไม่น้อย แต่ก็เหนื่อยเกินกว่าจะถามอะไรออกไป ผมแค่อยากจะหลับให้พ้นๆไป พอได้อาบน้ำเย็นๆหัวผมถึงโล่งขึ้นมาหน่อย แผลที่หัวเอาจริงๆไม่ได้ใหญ่นัก มันแค่ปริแต่เลือดดันไหลไม่หยุดแค่นั้น ไม่รู้วันนี้เป็นวันบ้าอะไรผมถึงต้องมานั่งในห้องของคนที่ตัวเองเกลียดแล้วให้มันทำแผลให้
“อะไรของมึงวะ เกลียดกูไม่ใช่เหรอ” ผมถามคนที่ค่อยๆกดสำลีชุบเบตาดีนลงบนหัวผม
“แค่หมั่นไส้” มันว่าพร้อมกับกดสำลีลงบนแผล
“ไอ้สัด เจ็บ!”
“ถีบกูหาพ่อมึง!” ภัทรตอบพร้อมกับปาสำลีที่ชุ่มไปด้วยยาใส่ผม ผมกุมหัวน้ำตาเล็ดเพราะเจ็บมาก ส่วนเจ้าของห้องนอนหงายท้องอยู่ตรงพรมที่พื้นห้อง เรามองตากันก่อนจะขำออกมา ขำทั้งๆที่ไม่มีอะไรตลก
“กูคิดว่ามึงจะจับเพื่อนกู” เจ้าของห้องว่าพร้อมกับยกของไปเก็บ ผมถือวิสาสะเอาชุดนอนของภัทรมาสวมแล้วเอนตัวลงพรมบนพื้น อย่างน้อยคืนนี้ก็ยังมีที่ให้นอน
“จับทำเหี้ยอะไร กูก็ไม่ได้จะคบเพื่อนมึง” ผมตอบตามจริง ต้องให้ย้ำอีกกี่ครั้งว่าผมรู้ตัวเองดี
“ก็เพิ่งรู้ตอนไอ้กันย์เมา มันบอกว่าเด็กมันเลี้ยงโคตรยาก ทั้งเงินทั้งตัวยังล่อไว้ไม่อยู่”
ผมแค่นยิ้ม เพราะทั้งหมดนั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมอยากได้จากกันย์
...ผมอยากได้หัวใจเขา...
“มาเกาะมึงน่าจะดีกว่าอีก” ผมพูดตัดรำคาญ ภัทรนั่งลงบนเตียงก่อนจะถาม
“มึงชอบไอ้กันย์ตรงไหนวะ”
ผมหลับตาแล้วคิดถึงวันแรกที่เจอกัน
“ไม่ได้ชอบ มันก็แค่จ่าย” ผมโกหกคำโต เพราะไม่มีประโยชน์อะไรที่ภัทรต้องรู้ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าภัทรต้องการอะไร บางทีในห้องนี้อาจจะมีกล้องซ่อนอยู่ บางทีภัทรอาจจะอยากลองหรือแค่เมายา ผมไม่รู้หรอก ผมรู้แค่ว่าผมไม่อยากคิดอะไรแล้ว
“เท่าไหร่ล่ะ” คนที่ส่งข้อความมาขอซื้อผมถึงในแอปถามขึ้น ผมลืมตามองใบหน้าหล่อตี๋ก่อนจะตอบ
“แพงกว่าที่มึงคิด”
ภัทรยิ้มแบบที่ปกติไม่ค่อยได้เห็น มันยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้มเล็กๆก่อนจะลงมานั่งคร่อมผม จมูกโด่งๆโน้มลงมาแตะที่ปลายจมูกผม เรายิ้มให้กันก่อนที่เราจะจูบกัน
“เยอะไปไหม เดี๋ยวก็ overdose” ผมทักคนที่ผละหน้าออกไปแล้วหันไปคว้าขวดเล็กๆที่วางไว้แถวนั้นมาสูด
“แค่ป๊อปเปอร์” เจ้าของห้องตอบก่อนจะยื่นมันให้ผม ผมส่ายหัวแต่ภัทรกลับจับหน้าผมไว้แล้วยัดมันเข้ามาตรงจมูกผม
“ไม่ติด แค่ดมแล้วผ่อนคลาย”
ผมทั้งดิ้นทั้งถีบมัน แต่ไอ้ตี๋ล่ำนั้นแรงเยอะกว่าผม ผมที่กลั้นหายใจมาพักใหญ่ยอมแพ้โดยการสูดเอาของสิ่งนั้นลงไปในปอดอย่างจำยอม ตอนแรกผมคิดว่ามันคงจะทรมาณ แต่เปล่าเลย ก็คงเหมือนดื่มเบียร์ไปหนึ่งกระป๋อง มันมึน ลอย และทำให้อยากขึ้นมาเท่านั้นเอง
“รู้ไหมกูรู้เรื่องมึงได้ยังไง”
“ห้องน้ำวันนั้น?”
“ไอ้กันย์มันเมา แล้วหลุด” ภัทรลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าตัวเองออกแล้วเดินไปปิดไฟ เปิดม่านปล่อยให้แสงข้างนอกลอดเข้ามาให้ห้องสลัวๆ
“มันบอกว่ามันเลี้ยงเด็กไว้คนหนึ่ง กูเลยสืบ”
“มึงว่าง?” ผมถาม
“กูแค่เสือก” เจ้าของห้องบอกพร้อมกับดึงตัวผมขึ้นจากพื้นไปนอนบนเตียง เอาจริงๆแล้วผมว่าภัทรน่าจะเป็นแค่คนกวนตีนคนหนึ่งเท่านั้น นิสัยเอาแต่ใจของพวกคนรวยอาจจะทำให้มันไม่รู้จักมารยาทไปบ้าง
“มองทำไม” ผมถามคนที่ถอดเสื้อผ้าออกให้ผมแล้วมองพลางยิ้ม ถึงจะเห็นได้ไม่ชัดนักแต่ผมก็รู้ว่าอีกคนรู้สึกยังไง
“ถ้าหมื่นนึง มึงทำอะไรได้บ้าง”
“อยากให้ทำอะไรบ้างล่ะ” ผมรู้ มาถึงขนาดนี้คงไม่ได้ให้ผมมานอนเฉยๆหรอก ภัทรดันให้ผมเอนหลังลงตรงหัวเตียงก่อนที่เจ้าตัวจะจับลูกชายที่เริ่มแข็งขึ้นมาไล้เล่นกับริมฝีปากผม
“ของดีจากเมืองจีน”
“ไอ้สัด” ผมสบถพร้อมกับหัวเราะ ไม่รู้ว่าที่รู้สึกผ่อนคลายเป็นเพราะของที่สูดเข้าไปหรือเพราะบรรยากาศของคนตรงหน้า
“อ้าปากเร็วคนสวย”
ผมจะหมดอารมณ์กับคำว่าคนสวยของมันนี่แหละ
“ทำไมถึงเรียกกูแบบนั้นวะ” ผมถามพร้อมกับใช้มือจับที่กลางลำตัวของอีกคน ภัทรครางเสียงต่ำ
“ก็มึงสวยไง kind of pretty boy” บางทีมันอาจจะเป็นรสนิยมส่วนตัวของภัทร ผมจะไม่ขัดลูกค้าคนแรกก็แล้วกัน ผมจับของดีจากเมืองจีนเข้าปาก ภัทรเหยียดยิ้ม
“อืม กูรู้แล้วว่าทำไมไอ้กันย์ถึงหลงเด็กคนนี้จัง”
ผมรู้สึกตัวในตอนบ่ายของวันพร้อมกับอาการปวดเมื่อยไปทั้งตัว ผมไม่อยากลืมตาขึ้นมองวิวห้องที่ไม่คุ้นเคย เพราะพอเดาได้ว่าเจ้าของห้องคงไล่ผมออกจากห้องอย่างหลายๆคนที่ผ่านมา สิ่งที่ผมต้องทำต่อไปคือกลับไปขนของน้อยนิดของตัวเองออกมาจากห้องของกันย์ ส่วนเรื่องหลังจากนั้นผมยังไม่รู้
“มึง” ผมมองภัทรที่ยื่นหน้าเข้ามาเสียใกล้ ผมจำได้ดีว่าผมกับภัทรไม่ได้มีอะไรกัน ผมแค่ทำให้มันและก็หลับไปเพราะเมื่อวานผมเหนื่อยเหลือเกิน
“ลุกไหวไหม มึงตัวร้อนนะ”
ผมพยักหน้าเบาๆแม้จะแทบไม่มีแรง ภัทรจิ๊ปากอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนที่มือใหญ่ของเขาจะวางลงบนหน้าผากของผม
“มึงไม่สบาย นอนพักก่อน เดี๋ยวกูไปเอายาให้”
ผมส่ายหน้า พร้อมกับยันตัวขึ้น
“ไม่เป็นไร” ผมไม่อยากอยู่รอให้ใครไล่หรอก
“ปวดหัวไหม”
ผมเพียงแค่มองคนถาม ภัทรทำหน้าไม่พอใจอย่างเคยก่อนจะบอก
“ถึงกูจะปากเสียแต่กูก็ไม่ได้ใจร้ายพอที่จะไล่มึงไปทั้งๆที่มึงป่วยหรอก”
เจ้าของห้องว่าพร้อมกับลุกขึ้นจากเตียง ผมมองแผ่นหลังกว้างก่อนจะหลับตาลง...บางทีผมคงแค่ฝันไป
TBC.
__________________________________________
*theme track - Breaking Benjamin - Beneath the lies
อืม ไม่รู้จะพูดอะไรเลยค่ะ รู้แค่หนุ่มตี๋นี่ดีจริงๆ 5555555
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 19-09-2018 12:48:22
หรือแค่ประชดกันต์ แต่วาจาเจ็บแสบ
แต่กันต์จะไม่เจ็บ ถ้าไม่มีใจให้กันย์ :serius2:
กันย์ น่าจะรู้นะว่ากันต์มีใจให้ตัวเอง :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
อืมมม.........กันต์ไปหาภัทร :hao4:
แถมทั้งภัทร กันย์ กันต์ ดมป๊อบปี้กันซะอีก
จะยังไงต่อละเนี่ย ดูท่าภัทรจะติดใจกันต์ซะแล้ว
กันต์ ถอยห่างจากกันย์น่าจะดีกว่า
เพราะแม้กันย์จะติดใจกันต์ แต่ยังวางท่าเขื่องใส่
วาจาก็ข่มเหยียดกันต์อยู่ดี ว่ามาทีหลังลูกหมี :angry2:
อยู่ไปก็เจ็บนะ ตัดๆไปเถอะ มีคนที่ดีๆกับกันต์อีกนะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ผมกับกันต์แต่เดิมเป็นคู่นอน เรานัดเจอกันหลายครั้ง เราอยู่ด้วยกันบ่อยในตอนกลางคืน เราทะเลาะกันบ่อยในเรื่องไร้สาระอย่างเช่นว่าผมไปนอนกับคนอื่นหรือเรื่องที่มันสนใจแต่แฟนไม่ค่อยมาหาผม และเมื่อเราเริ่มรู้ว่าพวกเราเริ่มงี่เง่าในเรื่องไม่เป็นเรื่องพวกเราก็จะเงียบปาก เพราะต่างคนก็รู้ว่าสถานะเราเป็นยังไง กันย์เป็นคนใจร้อน เอาแต่ใจ แต่ก็ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่เราจะทำร้ายร่างกายกัน
ตรงนี้ต้องเป็นกันย์ หรือเปล่า
เริ่มหัวข้อโดย: usguinus ที่ 19-09-2018 13:53:50
ชอบในความหน่วงนี้
เริ่มหัวข้อโดย: ป่ามป๊ามป่ามปาม ที่ 19-09-2018 15:05:05
ส่วนกันย์ดูเรียกร้องความสนใจจากกันต์แปลกๆ
ชอบอ่านอะไรแบบนี้จัง ดูเรียลดี :katai2-1:
ยังมีคำผิดอยู่นิดหน่อยแต่เรื่องน่าสนใจมากเลยค่ะ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 19-09-2018 18:18:30
เริ่มหัวข้อโดย: Rumraisin ที่ 19-09-2018 19:52:23
เริ่มหัวข้อโดย: อิ๊อ๊ะชะเอิงเอย ที่ 19-09-2018 19:57:47
ยิ่งมาอัพบ่อยๆเค้ายิ่งชอบค่า ขอบคุณที่แต่งให้อ่านจ้า :man1:
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 19-09-2018 20:10:03
กันย์ นี่ขาดเซ็กซ์ไม่ได้สินะ เสพติดเซ็กซ์หรือเปล่า :hao3:
หรือแค่ประชดกันต์ แต่วาจาเจ็บแสบ
แต่กันต์จะไม่เจ็บ ถ้าไม่มีใจให้กันย์ :serius2:
กันย์ น่าจะรู้นะว่ากันต์มีใจให้ตัวเอง :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
อืมมม.........กันต์ไปหาภัทร :hao4:
แถมทั้งภัทร กันย์ กันต์ ดมป๊อบปี้กันซะอีก
จะยังไงต่อละเนี่ย ดูท่าภัทรจะติดใจกันต์ซะแล้ว
กันต์ ถอยห่างจากกันย์น่าจะดีกว่า
เพราะแม้กันย์จะติดใจกันต์ แต่ยังวางท่าเขื่องใส่
วาจาก็ข่มเหยียดกันต์อยู่ดี ว่ามาทีหลังลูกหมี :angry2:
อยู่ไปก็เจ็บนะ ตัดๆไปเถอะ มีคนที่ดีๆกับกันต์อีกนะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ผมกับกันต์แต่เดิมเป็นคู่นอน เรานัดเจอกันหลายครั้ง เราอยู่ด้วยกันบ่อยในตอนกลางคืน เราทะเลาะกันบ่อยในเรื่องไร้สาระอย่างเช่นว่าผมไปนอนกับคนอื่นหรือเรื่องที่มันสนใจแต่แฟนไม่ค่อยมาหาผม และเมื่อเราเริ่มรู้ว่าพวกเราเริ่มงี่เง่าในเรื่องไม่เป็นเรื่องพวกเราก็จะเงียบปาก เพราะต่างคนก็รู้ว่าสถานะเราเป็นยังไง กันย์เป็นคนใจร้อน เอาแต่ใจ แต่ก็ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่เราจะทำร้ายร่างกายกัน
ตรงนี้ต้องเป็นกันย์ หรือเปล่า
ใช่ค่ะ เราเบลอเอง ขอบคุณมากนะคะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Krajeeqx ที่ 19-09-2018 20:13:19
ส่วนภัทรนี่น่าจะสนใจกันต์แล้วมั้ง ดราม่าเพื่อนในกลุ่มแน่นอน :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: Raccool ที่ 19-09-2018 20:20:26
ชอบน้องเจจังเลย ฮือออ :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: yasperjer ที่ 19-09-2018 21:55:58
กันย์จะกั๊กไว้อีกนานป่ะถาม ส่วนน้องกันต์ที่ต้องไปเป็นรุกให้คนอื่นเพราะพยายามจะไม่รักอีกันย์ใช่มั้ย
ฮือออ รู้ใจตัวเองกันด้วยนะจ๊า ก่อนจะสายไปมากกว่านี้
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 20-09-2018 09:05:38
เริ่มหัวข้อโดย: CRP_N ที่ 21-09-2018 10:17:41
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 21-09-2018 11:52:51
พอว่างๆเลยมาอ่าน เห้ยยย มันโอเครวะ
มันค่อนข้างหน่วง บอกอารมณ์ไม่ถูกเหมือนกัน
แต่นี่เป็นพวกกลัวดาม่าไง ต้องค่อยๆอ่านละ กลัวช็อกตายไปก่อน
เริ่มหัวข้อโดย: suck_love ที่ 22-09-2018 09:47:32
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 23-09-2018 15:23:38
Impossible
I remember years ago
Someone told me I should take
Caution when it comes to love
I did, I did
ผมจำได้ว่าแต่ก่อนก็บอกตัวเองอยู่ตลอดว่าไม่ควรรัก
…แต่ก็รักไปแล้ว...
ผมเจอกันย์ครั้งแรกในวิชาเรียนเลขพื้นฐานตอนปี1ผมสงสัยว่าทำไมคนดังของสาขาบริหารอุตสาหกรรมนานาชาติถึงได้เข้ามาเรียนที่คลาสนี้ ผมเป็นผู้ช่วยสอนสังเกตกระดาษคำตอบเขาอยู่หลายครั้ง เขาตอบถูกน่าจะเท่าๆกับสมองของเด็กม.ต้น ได้ข่าวว่าตอนม.ปลายเขาอยู่ที่ต่างประเทศคงไม่คุ้นกับโจทย์ปัญหายากๆ ผมได้รับหน้าที่สอนพื้นฐานเล็กๆน้อยๆให้กันย์ ใบหน้าติดเฉยชาของเขาทำให้ผมกลัวอยู่ในตอนแรก แต่พอเขาหัวเราะ กลับดูดีเสียจนใจเต้น
Kantarat : กันต์ คุณขาดเรียนเยอะแล้วนะ
Kantarat : ผมช่วยคุณมากกว่านี้ไม่ได้
ผมที่ขาดเรียนไปเกือบอาทิตย์เพราะป่วยโผล่เข้ามาในห้องเรียนรวมวิชาบริหารของอาจารย์กานต์
“หายไปไหนมา” ปกติผมไม่มีคนคบ วันนี้กลับมีคนมานั่งด้วย
“กูป่วย” ผมตอบภัทร
“กูไปถามที่หอเก่ามึงมา ยามบอกย้ายออกไปเป็นเดือนแล้ว ย้ายไปไหน”
“นี่คือการเสือกที่มึงว่าใช่ไหม” ภัทรหัวเราะพร้อมกับตอบ
“ถึงตัวจะเด็กแต่ของเขาเท่าผู้ใหญ่ ชื่อของเขาคือโคนัน”
ผมขมวดคิ้วกับมุขไร้สาระของมัน
“จังไรฉิบหาย” ภัทรเดาะลิ้นก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“So baby, How large am I?” ผมดันหน้ามันออก
“ไอ้สัด” ภัทรขำแต่ยังไม่หยุดเล่น
“อิมพอร์ตจากปักกิ่ง” ผมว่ามันไม่ได้เป็นคนแย่อะไรหรอกนอกจากพูดไม่คิด
“มึงพอสักทีภัทร” คนโดนว่ายักไหล่
“อย่ามารำคาญกูเพราะวันนี้ต้องทำงานกลุ่ม คู่อื่นเขาจะเสร็จแล้ว มึงมันตัวถ่วง”
คงเพราะผมหายไปหลายวัน ผมบอกแพทไปแล้วว่าป่วย ซึ่งไม่ได้โกหก ผมใช้เงินน้อยนิดของตัวเองในการไปเช่าอพาร์ตเมนต์โกโรโกโสแห่งหนึ่งเพื่อซุกหัวนอน ดีที่ยังมีเงินจากลูกค้าคนแรกและคนเดียวอย่างภัทรที่ทำให้ผมหายใจได้คล่อง ไม่ต้องเครียดกว่าที่เป็นอยู่
“มานั่งทำไมตรงนี้ เพื่อนมึงนั่งนู้น” ผมบอกคนที่ดูเหมือนจะปักหลักนั่งตรงนี้เสียแล้ว หนุ่มตี๋หันมามองผมก่อนจะเลิกคิ้วมอง
“มึงเป็นเจ้าของม.เหรอ? ก็ไม่ใช่ เพราะฉะนั้นกูจะนั่งตรงไหนก็เรื่องของกู”
ถ้าเป็นแต่ก่อนผมคงเกลียดมัน แต่ตอนนี้ผมกลับทำได้แค่ถอนหายใจแล้วปล่อยให้ภัทรทำสิ่งที่อยากทำ
“มีงานเลี้ยง ไปไหม” หลานเจ้าสัวพูดถึงงานเลี้ยงประจำเดือนของคณะที่จะมีธีมต่างๆกันไป
“ไม่”
“Why?”
“ไม่อยากไป” ผมตอบตามความจริง ผมไม่มีแม้แต่เพื่อนสักคนจะไปที่นั่นทำไม
ผมเคยมองโลกในแง่ดีคิดว่าไปเพื่อหาเพื่อนหรือหาคอนเนคชัน แต่มันทำให้ผมรู้ความจริงว่าผมต่างจากพวกเขามากเหลือเกิน ผมไม่มีประโยชน์หรือมีค่าพอสำหรับพวกเขา
“It’s non of my business though” คนถามว่าก่อนจะยืดตัวนั่งให้ตรงเมื่ออาจารย์เดินเข้ามา ผมมองอาจารย์กานต์ที่จ้องมาทางเรานิ่ง ผมละสายตาจากอาจารย์ก่อนจะมองไปที่ประตูที่ถูกปิดลงแล้ว
“ไม่มาหรอก วันนี้ป๋ามึงมันลาไปงานกับที่บ้าน” ภัทรบอก ผมไม่ได้พูดอะไรต่อแต่หันมาตั้งใจเรียนแทน
“ไปไหนมา”
ผมว่าผมเลือกเวลาดีแล้วนะ ไหนภัทรบอกว่ากันย์ไปงานกับที่บ้าน ผมที่กำลังเก็บของลงกระเป๋าเป้ไม่ได้ตอบอะไรเพราะไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆ
“กันต์” กันย์เรียกผม
อาทิตย์ที่ผ่านมาผมป่วย ผมเฝ้ารอว่าคนๆนี้จะโทรหาเพื่อถามว่าผมยังสบายดีไหม ผมรอแล้วรอเล่าโทรศัพท์เครื่องแพงกลับไม่ได้ทำความปรารถนาให้เป็นจริง ในความทรมานนั้นมีเพียงข้อความเดียวจากภัทรเท่านั้นที่ถามว่าผมตายไปหรือยัง ผมเริ่มอยากรู้จริงๆแล้วว่าผมอยู่เพื่ออะไร
“ทำไมผอมแบบนี้”
ผมไม่ได้พูดอะไรแค่หยิบกระเป๋าขึ้นสะพายหลังเงียบๆ แม้ผมจะย้ำตัวเองบ่อยแค่ไหน แต่พอได้รู้ว่าตัวเองไม่มีค่าเลยจริงๆกลับรู้สึกแย่กว่านั้นหลายเท่า
“อย่ามาประชดนะกันต์!”
กันย์กระชากกระเป๋าผมจนตัวผมเซ ภาพเลือดวันนั้นยังติดอยู่ในหัว
“กูไม่มีสิทธิ์กูรู้” ผมบอกเบาๆ วันนี้ผมไม่มีแรงพอที่จะเถียงเขา ไม่แม้อยากจะมองใบหน้าที่ชอบ ถึงได้จ้องแค่แหวนบนนิ้วนางข้างซ้ายที่แต่ก่อนกันย์ไม่เคยสวม นี่คงเป็นงานที่บ้านที่ภัทรบอก
“เอาอาซาฮีแก้วครับ”
ผมเงยหน้ามองแขกคนใหม่แต่คุ้นหน้าดีเหลือเกิน
“นี่ก็คือเสือกจนมาถึงนี่ใช่ไหม”
ภัทรหัวเราะพลางยักไหล่ สำหรับภัทรแล้วผมคงเป็นตัวตลกหรือเป็นของแก้เบื่อที่เพื่อนไฮโซของมันคงไม่ตอบโจทย์
ผมคิดว่าภัทรจะแวะมากวนตีนหรือมาเสียดสีอะไรเรื่องงานหมั้นของกันย์ให้ผมฟัง แต่เปล่ามันแค่มานั่งดื่มเบียร์สามแก้วแล้วนั่งมองวงดนตรีสดที่สลับกันขึ้นมาเล่น จนกระทั่งได้เวลาปิดบาร์
“20,000 ได้แค่ไหน”
ในที่สุดผมก็รู้ว่าไอ้ตี๋นี่มาทำไม
“20,000 ตรงนู้นได้สิบคน” ผมชี้ออกไปตรงที่เขามีเด็กนั่งดริ๊งก์ทั้งหญิงและชายบริการเพราะเริ่มรำคาญ ผมรู้ว่าภัทรมันไม่ได้ติดใจอะไรผมหรอก กินของเหลือของเพื่อนใครเขาจะชอบ
“มึงโก่งราคาเหรอวะ” เพื่อนร่วมชั้นถามหน้าตาเครียด
“เออ” ผมตอบพร้อมกับยกลังเบียร์มาเติมในตู้แช่ คิดว่าถ้าตัวเองพร้อมเมื่อไหร่จะโอนเงินคืนให้ภัทร อย่างที่เห็นว่าผมไม่ได้เป็นคนดี แต่ผมแค่ไม่อยากให้ใครใช้เรื่องนี้มาทวงนั่นนี่กับผม ผมไม่อยากติดค้างใคร
“แม่ง” ภัทรสบถพร้อมกับมองผมด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก
J : พี่กันต์ครับ เจคิดถึง
J : ไม่มีกำลังใจจะอ่านหนังสือเลย
J : ส่งรูปภาพให้คุณ
“ใครวะ” คนที่กำลังขับรถชะโงกหน้ามาดูรูปเด็กมัธยมปลายที่ถ่ายรูปเปลือยท่อนล่างมาให้หลายรูป รูจีบสีอ่อนของก้นสวยทำให้ผมรีบโคลงหัวแล้วปิดลง เพราะถ้าผมอารมณ์ขึ้นมันจะแย่ ยิ่งผมยังอยู่บนรถคันนี้ด้วย
“แข็งเลยกู” ภัทรบอก ผมมองส่วนที่นูนดันกางเกงยีนส์สีสวยออกมา
“เร็วกันต์ มึงจะโก่งค่าตัวก็เอา” ผมส่ายหน้าก่อนจะชี้ไปที่ซอยเปลี่ยวข้างหน้า
“เลี้ยวซ้าย หอกูอยู่ตรงนั้น” ผมชี้บอก
“30,000 ก็ได้” ภัทรเย้าหน้าตาจริงจัง
“ไม่ว่ะ” ผมส่ายหน้าพลางมองหน้าอีกคนที่ดูเหมือนอีกหน่อยคงได้จับผมกดตรงนี้ กับไอ้ตี๋กล้ามแบบภัทรผมไม่อยากเสี่ยงเท่าไหร่ ไหนๆน้องเจเป็นสาเหตุน้องเจคงต้องรับผิดชอบ ผมส่งคอนแทคของน้องเจให้ภัทร
Kant : น้องเจครับ เพื่อนพี่สนใจ
J : เป็นรุกใช่ไหมครับ ได้ครับ
“แดกเหี้ยอะไร” นี่คือคำทักทายในห้องเรียนของเช้าวันจันทร์
“แดกเหี้ย” ผมตอบพร้อมกับเคี้ยวแซนวิชสิบสามบาทจากเซเว่น
“กวนตีน” ภัทรนั่งลงข้างผม
“น้องเจชอบมึงไหม” ผมถามถึงเรื่องวันก่อน ภัทรยักไหล่
“ของดีจากเมืองจีน ใครๆก็ชอบ” ผมแทบจะสำลักขนมปังในปาก
“มุขนี้เมื่อไหร่มึงจะเลิก”
“จนกว่ามึงจะลอง ว่ามันดีแค่ไหน”
ผมยกนิ้วกลางให้มันทีหนึ่ง แต่ภัทรกลับทำตัวไม่รู้ร้อนรู้หนาวและหยิบหนังสือเรียนขึ้นมา ผมสังเกตมาตั้งแต่คราวที่แล้วว่าภัทรเป็นคนตั้งใจเรียนขัดกับลุคพอสมควร
แม้จะบิดเบี้ยวแต่รู้ไหม ผมดีใจนะที่ตรงข้างผมมันว่างมาจะสองปีแล้ว ผมแค่หวังลมๆแล้งๆหวังว่าอยากจะเป็นเพื่อนกับภัทร ต่อให้จะคบด้วยความสัมพันธ์ผิวเผิน ต่อให้คบด้วยผลประโยชน์สกปรก แม้เรื่องที่จะคุยของเราจะเป็นเรื่องที่คนอื่นไม่เข้าใจ แต่ผมก็ดีใจ
“มึงรู้จักกับเขาด้วยเหรอ” คนที่มองมาตั้งนานแล้วเดินเข้ามาถามภัทร หนุ่มตี๋ยกมือขึ้นบิดขี้เกียจพร้อมกับตอบเพื่อน
“ซื้อไม่แพงเท่ามึงหรอก มันโก่งราคามึงนะ รู้ไหม” ภัทรบอกกลั้วหัวเราะ กันย์ยืนมองผมนิ่ง ผมที่ไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไงมองออกไปข้างหน้าต่าง จนกระทั่งมีคนเดินเข้ามาทำลายความอึดอัดนี่
“งานหมั้นหล่อเชียวนะครับกันย์ อาจารย์เพิ่งเห็นในหนังสือพิมพ์ธุรกิจ”
อาจารย์กานต์เดินเข้ามาแสดงความยินดี ผมยิ้มเพื่อบอกตัวเองว่าไม่เป็นไร
“อ้าว มึงหมั้นแล้วเหรอวะ ทำไมไม่เห็นบอกพวกกู” ภัทรถามเหมือนไม่รู้ ผมมองหน้าภัทร พวกกูที่หมายถึงน่าจะหมายถึงกลุ่มเพื่อนเขาที่อยู่ด้วยกันตอนนี้
“เงียบๆ มีแค่ผู้ใหญ่”
ภัทรเลิกคิ้วก่อนจะถาม
“แล้วนักข่าวกับตากล้องที่ถ่ายลงทีวีนั่นญาติฝั่งไหนของมึงเหรอ”
ผมว่านิยามคำว่าเพื่อนของผมคงไม่แย่เท่ากับของพวกเขามั้ง
Kayn : ที่หนีไปจากกูเพราะไอ้ภัทรใช่ไหม
Kayn : กันต์ ตอบกู!
TBC.
___________________________________________________
*Theme track -James Arthur - Impossible
จริงๆตอนนี้ภัทร กันต์และน้องเจจะมีอะไรกันค่ะ
แต่เขียนแล้วก็ลบเพราะสงสารกันต์ ไม่อยากให้ดิ่งไปกว่านี้ :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: suck_love ที่ 23-09-2018 16:08:25
เราจะเปลี่ยนมาเชียร์ภัทรละนะ หึ
เริ่มหัวข้อโดย: 19th ที่ 23-09-2018 16:30:38
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 23-09-2018 16:31:19
ทีนี้ทำเป็นมาโมโห สมน้ำหน้าอีตากันย์
สะใจจริง 555555555
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 23-09-2018 17:43:43
กันต์…จนแต่มีศักดิ์ศรีนะ.
แบบนี้ เชียร์ขาดใจอ่ะ
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
…
เริ่มหัวข้อโดย: อิ๊อ๊ะชะเอิงเอย ที่ 23-09-2018 17:46:59
แต่ลึกๆแล้วกันย์คงเผลอรักกันต์เข้าให้แล้วแค่ยังไม่รู้ตัวหรือรู้แล้วแต่เปิดเผย
ไม่ได้ใช่ไหมคะฮือออ(มะโนเองเสร็จสรรพ) :o12:
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 23-09-2018 19:01:01
จริงๆแล้วมันคือผลประโยชน์ทางธุรกิจใช่ไหมคะและกันย์คงเลี่ยงไม่ได้
แต่ลึกๆแล้วกันย์คงเผลอรักกันต์เข้าให้แล้วแค่ยังไม่รู้ตัวหรือรู้แล้วแต่เปิดเผย
ไม่ได้ใช่ไหมคะฮือออ(มะโนเองเสร็จสรรพ) :o12:
คิดแนวนี้นะ.......
กันย์ ก็ยังสนใจกันต์
ภัทร นี่สนใจกันต์แล้วสินะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: yasperjer ที่ 23-09-2018 19:11:12
เริ่มหัวข้อโดย: Raccool ที่ 23-09-2018 21:35:36
น้องกันต์จะได้เป็นของเลาา :hao6:
แม่จะดูแลหนูเองนะรู้กกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 23-09-2018 21:40:20
เริ่มหัวข้อโดย: แพรพลอย ที่ 23-09-2018 22:21:00
ไม่ยอมให้มีคนอื่นทั้งๆ ที่ตัวเองก็มี โคตรเอาเปรียบเลย
เชียร์ใครไม่ลงเลย ทั้ง กันย์ ภัทร อ.กานต์ มีช้อยต์ที่ดีกว่านี้มั้ย สงสารกันต์อะ
ขอที่ดีกว่านี้หน่อย
เริ่มหัวข้อโดย: Pirepear ที่ 23-09-2018 23:12:09
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 23-09-2018 23:22:42
เริ่มหัวข้อโดย: nonlapan ที่ 24-09-2018 00:58:38
เริ่มหัวข้อโดย: เนเน่ ที่ 24-09-2018 07:11:08
เริ่มหัวข้อโดย: nonlapan ที่ 24-09-2018 09:26:58
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 24-09-2018 09:41:31
หวงเกินหน้าเกินตามาก
เริ่มหัวข้อโดย: lolli_candy99 ที่ 24-09-2018 09:50:31
เริ่มหัวข้อโดย: WEAK ที่ 24-09-2018 13:05:41
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 24-09-2018 15:13:59
เริ่มหัวข้อโดย: Fujoshi ที่ 24-09-2018 15:28:03
อยากอ่านต่อเเล้วค่ะ เนื้อเรื่องน่าสนใจมากเลย
รอตอนต่อไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 24-09-2018 16:44:50
เริ่มหัวข้อโดย: เขมกันต์ ที่ 24-09-2018 17:53:49
เริ่มหัวข้อโดย: waiieiei ที่ 24-09-2018 17:55:19
เริ่มหัวข้อโดย: QueenPlai ที่ 24-09-2018 18:22:12
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 24-09-2018 19:51:43
เริ่มหัวข้อโดย: Janemera ที่ 24-09-2018 20:16:11
:z3: :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 24-09-2018 21:00:11
เริ่มหัวข้อโดย: mew.kani ที่ 24-09-2018 21:43:47
ทำไมของดีจากเมืองจีนตลกงี้หละ 555+
เริ่มหัวข้อโดย: jaibang ที่ 24-09-2018 23:08:27
เริ่มหัวข้อโดย: fxxg0430 ที่ 24-09-2018 23:51:55
คนแบบภัทรอ่ะ ดีนะ อยู่ด้วยไม่ต้องคิดอะไรเยอะ แต่ติดที่มันรู้เยอะรู้มากขี้เกียจฟังมันพูด แต่เรารู้สึกอยากให้กันต์คบภัทรไว้น่าจะมีประโยชน์ต่อชีวิต 55555 ได้เห็นหมาหวงก้างด้วย
ชอบภัทรแบบจะเป็นบ้า เปลี่ยนพระเอกได้ไหมคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Key Mine ที่ 25-09-2018 04:08:08
เริ่มหัวข้อโดย: ป่ามป๊ามป่ามปาม ที่ 25-09-2018 09:39:04
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 25-09-2018 09:39:18
เพียงแต่ชอบอีกกันต์นึงเลยรับให้
กับภัทรเลยไม่มีท่าที อาจจะทั้งไม่อยากรับ และเห็นภัทรเป็นเพื่อนอีกกันต์นึงก็ได้
แต่นี่ชอบน้องเจ
อยากได้ไว้เอง 55555
บุคคลิกดูนุ่มนิ่ม แต่แซ่บ :mew3:
เริ่มหัวข้อโดย: Nasherr ที่ 25-09-2018 12:48:35
เราอ่านเรื่องนี้แล้วคิดถึงหลายๆเพลงของวง Daughter
เรานึกถึงความหม่นของเพลง Smother
เรานึกถึงท่อนนึงในเพลง Candle
" 'Cause we both know
I'll never be your lover
I only bring the heat
Company under cover
Filling space in your sheets.."
ขอบคุณนักเขียนนะคะที่สร้างงานดีๆออกมาให้อ่าน รอติดตามต่อนะคะ ถ้าทำเล่มเราเป็นคนนึงที่ซื้อแน่นอนค่ะไม่ว่าจะจบยังไง5555555
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 25-09-2018 16:10:21
The Disease Called Love
Mom : กันต์ พอมีให้แม่สักหมื่นไหมลูก
Mom : พ่อเขาดื่มอีกแล้ว
Mom : แม่จะทำยังไงดีกันต์
“ฮัลโหลครับแม่”
‘พ่อแกเขาเมาอีกแล้วกันต์ เขาติดเหล้าแล้ว แม่บอกยังไงก็ไม่ฟัง จะให้แม่ทำยังไง’ ผมฟังเรื่องนี้มา 20 ปีแล้ว
“เลิกกับเขา แล้วมาหากันต์ เดี๋ยวกันต์เลี้ยงเอง” ผมพูดเรื่องนี้มาพันครั้งแล้ว
‘จะไปได้ยังไงลูก หนี้ก็เยอะ กันต์ก็ยังเรียนอยู่’
“เดี๋ยวค่อยๆใช้ เดี๋ยวกันต์ออกมาทำงานให้”
‘วันนี้พ่อเขาเมามาจากที่ทำงาน เขามาถึงเขาก็ด่าแม่...’ ผมได้ยินเสียงสั่นมาจากปลายสาย แม่คงร้องไห้เป็นครั้งที่หมื่น
‘แม่จะพาเขาไปเลิกเหล้า’ และพูดแบบนี้มาครั้งที่แสน
‘แม่จะทำยังไงดีกันต์’
“เลิกกับเขาสิ”
‘เขาด่าแม่ เขาว่าแม่ แม่ป่วยนะกันต์แต่เขาไม่เคยสนใจ’
“เลิกกับเขาสิ”
‘แม่จะทำยังไงดี’
“เลิกกับเขาไง”
‘แม่จะทำยังไงดีลูก’
“แล้วจะให้กันต์ทำยังไง”
ผมคือคนที่จะต้องร้องไห้กับเรื่องนี้ไปอีกล้านครั้ง ผมไม่เคยอยากรวยแบบที่กันย์เป็น ไม่ได้อยากขับรถหรูแบบภัทร ไม่ได้อยากสะพายกระเป๋าใบละหลายหมื่น
ผมในวัย 20 แค่อยากมีแม่ที่พร้อมจะฟังว่าวันนี้ผมทำงานเหนื่อยไหมแล้วผมก็จะถามแม่กลับว่าแล้วแม่ขายของเหนื่อยรึเปล่า อยากมีพ่อที่ปรึกษาได้ว่าเรียนจบแล้วควรไปทำอะไรต่อไม่ใช่พ่อที่โทรไปทุกครั้งแล้วหาข้ออ้างไปกินเหล้า ผมแค่อยากมีครอบครัวที่ดี ผมรู้นะว่าไม่มีใครเลือกเกิดได้แต่ผมก็เฝ้าถามตัวเองอยู่ทุกวันว่าผมเกิดมาทำไม
...ถ้ามันเลือกเกิดไม่ได้แล้วผมเลือกที่จะตายได้ไหม...
Kantarat : กันต์ คะแนนมิดเทอมคุณแย่มากเลยนะ
“กันต์ เป็นอะไร”
“ครับพี่“ ผมหันไปหาพี่ที่ทำงานด้วยกันมาสักพักแล้ว
“ไหวไหมเรา” หน้าพี่เขาดูกังวลอย่างเห็นได้ชัด ผมยิ้มให้เพื่อบอกว่าไม่เป็นไร
“ไหวครับ พี่ดลพอมีงานให้ผมทำไหมพี่” ผมถามเพราะได้ยินว่าพี่ดลทำอยู่สองที่
“แกเรียนด้วยมันจะไหวเหรอวะ” ผมคิดตามก่อนจะนึกถึงข้อความจากอาจารย์กานต์ แต่ก่อนที่จะคิดอะไรต่อก็มีเสียงเรียกจากหน้าบาร์
“กันต์ ลูกค้าเรียก”
งานของผมเป็นแค่ลูกมือบาร์เทนเดอร์ที่คอยบริการลูกค้าเท่านั้น เพราะฉะนั้นถึงไม่น่าจะมีคนมาหาถึงที่นี่ได้ผมคิดว่าคงเป็นภัทร แต่ผิดคาด
“รับอะไรดีครับ” ผมถามลูกค้าหน้าใหม่แต่คุ้นหน้าคุ้นตาเหลือเกิน
“เมื่อไหร่จะกลับห้อง” วันนี้คุณชายมาด้วยชุดหล่อเหมือนตอนที่ออกไปเที่ยวกับแฟนสาว เสื้อยืดกางเกงยีนส์ที่ดูธรรมดาแต่ราคาไม่ธรรมดาส่งผลให้กันย์ดูเด่นขึ้นมาในบริเวณหน้าบาร์
“เป็นมาร์ตินี่ไหมครับ”
“อืม”
ผมไม่ตอบแต่ถามคำถามใหม่แทน ก่อนจะเดินไปคิดเงินแล้ววางบิลให้ลูกค้า กันต์วางแบงค์พันลงในถาดสีเงิน ผมหยิบมันไปและคืนเงินทอนให้ลูกค้าซึ่งเขาไม่รับมันกลับแต่อย่างใด ถ้าเป็นลูกค้าคนอื่นผมจะยกมือไหว้แล้วขอบคุณสำหรับทิป
แต่กับเขา ...ผมไม่ต้องการ...
“เลิกงานกี่โมง”
ผมกะจะเดินเลี่ยงไปอีกทางแต่พี่ดลกลับบุ้ยใบ้ให้ผมดูแลลูกค้าคนนี้ให้ดี
“สี่ทุ่มครับ” ผมตอบ ก่อนจะเริ่มทำงานของตัวเองอีกครั้ง
ผมขึ้นมานั่งบนรถคันสวย อาจจะเพราะมันแพงถึงทำให้เสียงข้างในเงียบสนิทจนได้ยินเสียงหายใจของตัวเอง ผมไม่รู้ว่ากันย์มาที่นี่ได้ยังไง เพราะเขาไม่ได้รู้ว่าผมทำงานที่ไหน และสุดท้ายแล้วคือไม่รู้ว่าเขามีเหตุผลอะไรถึงได้มา
“เหนื่อยไหม” กันต์ถามขึ้นมา ผมเหนื่อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป จนกระทั่งมือใหญ่เอื้อมมากอดผมไว้แน่น ในตอนนั้นถึงได้รู้ว่าผมคิดถึงเขามากจริงๆ
ในห้องเดิม บรรยากาศมืดสลัวเช่นเดิม ผมปล่อยให้กันย์ทำในสิ่งที่อยากทำ เราจูบกัน นัวเนียกันด้วยร่างกายเปลือยเปล่า ผมวางมือลงบนหน้าอกแน่นตึงก่อนจะหย่อนตัวลงบนร่างกายที่แข็งจัด มันฝืดเคือง แน่นจุก แต่ก็สุขสม
“นั่งลงให้สุดสิ” ผมกัดปากอดทนให้ร่างกายของอีกคนแทรกเข้ามา จนเมื่อก้นของผมแนบสนิทกับสะโพกเขาถึงได้ครางออกมา
“อื้ม กันย์”
กันย์ยิ้มอย่างที่รู้ว่ากำลังพอใจ คุณชายขยับตัวขึ้นมานั่งแล้วกอดผมไว้ เราจูบกันอีกครั้งพร้อมพร้อมกับที่ผมเริ่มขยับขึ้นลง เสียงหอบหนักของกันย์ทำผมย่ามใจ แม้จะบอกตัวเองหลายครั้งต่อหลายครั้งว่าเขาไม่มีทางรักผม
แต่กับร่างกายผม...กันย์เสพมันบ่อยกว่าผงสีขาวข้างตัวเสียอีก
“คิดถึง” เสียงทุ้มบอก
ผมซุกหน้าลงบนซอกคอหนาของกันย์ กอดเขาไว้แน่น กดสะโพกลงไปให้หนักสุดจนได้ยินเสียงเนื้อกระทบกันดังลั่น ความคับแน่นตอนแรกอ่อนนุ่มลงเพราะผมเริ่มชินและเพราะน้ำหล่อลื่นของอีกคนที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย และยิ่งขยับมันก็ยิ่งเหนียวข้นเป็นฟองครีม
“กูมีสิทธิ์ใช่ไหม” ผมยกตัวค้างไว้ มองหน้าเขา กดจูบลงบนปากสวยของเขา อ้าปากให้เขาสอดลิ้นเข้ามา และในตอนที่กันย์ทนไม่ไหวเขาก็จับผมกดลงบนเตียงแล้วกระแทกตัวเข้าย้ำๆหนักๆ
ผมไม่ชอบการเป็นฝ่ายรับเพราะมันเจ็บมากกว่าเสียว มันไม่ได้คุมเกมส์ ไม่มีใครที่ไหนที่ชอบเป็นผู้ตามมากกว่าผู้นำอยู่แล้ว แต่กันย์รู้ว่าควรทำยังไง เขาถอนตัวออกแทบหมดแล้วกระแทกเข้ามาสุดแรง
“หน้ามึงแม่งโคตรเงี่ยน” กันย์บอก ผมมองหน้าตาเฉยชาของเขาที่บัดนี้แดงระเรื่อ ตาคมที่ปกติน่ากลัวฉ่ำไปด้วยมวลของความอยาก
“หน้ามึงก็เหมือนกัน” ผมอ้าขาให้กว้างขึ้นเพราะรู้ว่ากันย์ชอบแบบไหน
“Darling is calling”
เรามองโทรศัพท์เครื่องหรูที่สั่นเสียงดังบนโต๊ะหัวเตียง ผมขมิบสิ่งที่แทรกอยู่ในตัวแน่นเพราะสัญชาตญาณ กันย์ซี๊ดปากเสียงดังแล้วกดปิดโทรศัพท์เครื่องนั้นเสีย
“ไอ้ภัทรสอนอะไรมึงมา” เขาก้มลงกัดยอดอกผม
“แม่ง เสียว” ผมบิดตัว บางทีคงส่งผลต่อท่อนล่างด้วย เพราะแรงกระตุกของสิ่งนั้นทำผมแทบจะเสร็จ ผมมองร่างกายตัวเองที่แข็งจัดจนแดง น้ำคาวสีใสเปื้อนไปทั่วหน้าท้อง มันกระตุกเหมือนอยากจะให้ผมสัมผัส แต่ไม่ต้องถึงมือผม เพราะแค่กันต์กระแทกตัวเข้ามาไม่กี่ทีผมก็เสร็จ โดยที่ไม่ต้องแตะอะไรด้วยซ้ำ
“แตกไวไปนะ” กันย์ว่าทั้งๆที่ไม่หยุดขยับ
“อื้อ” ผมพยายามดันตัวกันย์ออกเพราะขืนยังกระแทกอยู่แบบนี้ผมคงจะได้เสร็จอีกรอบ แต่คนอย่างคุณชายไม่มีทางจะหยุดง่ายๆแน่นอน
“ไปเลี้ยงที่ไหนดีเรา” แพทถามขึ้นในตอนที่ส่งรายงานเล่มสุดท้ายจบ
“เลี้ยงทุกงานเลยมึง” ภัทรบ่น
“ไปด้วยกันสิกันต์เล็ก” เจคถาม ผมส่ายหัว
“มันไม่ว่างหรอก” ภัทรตอบแทน แพททำหน้าหงอยเพราะแม้เธอจะชวนกี่ครั้งผมก็ไม่ว่างสักครั้ง จริงๆไม่ใช่ว่าผมไม่ว่าง แต่ผมไม่มีเงินพอที่จะกินข้าวมื้อละหลายพันแบบพวกเขา
“ไปด้วยกันสิ” กันย์พูดขึ้นมา ทั้งๆที่ปกติถ้าที่ไหนมีผม ที่นั่นจะไม่มีเขา
“เออ ชวนน้องลูกหมีไปด้วย ครบแกงค์” ภัทรว่าด้วยหน้าตายิ้มแย้ม และเพราะเป็นภัทรผมถึงรู้ว่ามันไม่ใช่ยิ้มที่เป็นมิตร
“ใช่ๆ เดี๋ยวแพทโทรหาน้องเลย”
และแล้วผมก็มานั่งอยู่ในร้านอาหารญี่ปุ่นราคาแพงแห่งหนึ่งใจกลางเมือง ผมมองราคาอาหารและมองเงินสองพันบาทในกระเป๋า ภัทรเหมือนจะรู้มันถึงได้มองเหยียดผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
“สวัสดีค่าพี่ๆ”
ดูเหมือนมีสิ่งที่ทำให้ผมสนใจมากกว่าเงินเสียแล้ว หญิงสาวหน้าตาสวยน่ารักตามฉบับลูกคนมีเงินนั่งลงตรงข้ามผม ข้างๆคนที่อยู่กับผมเมื่อคืน
ผมจำอะไรไม่ได้มากนัก จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ากินอะไรลงไป ผมพยายามไม่มองพวกเขา แต่ผมกลับเห็นแหวนคู่ของพวกเขาชัดเจน คุณชายคีบปลาดิบออกจากจานเธอเพราะเธอไม่กิน รินชาที่พร่องจากแก้วให้เธอ และเห็นภัทรกำลังทำหน้าเหมือนอาหารไม่อร่อย ผมควรสบายใจดีไหมที่เขาไม่ได้มองเหยียดแค่ผมคนเดียวแต่ใช้สายตาแบบนั้นกับคู่รักตรงหน้าด้วย
“ปกติกลางคอร์สโอมากาเสะแบบนี้ไม่มีใครเดินออกมาเข้าห้องน้ำ” ภัทรบอกก่อนจะผลักผมเข้ามาในห้องน้ำชาย
“รู้ไหมว่าอาหารมื้อนี้เท่าไหร่” ผมส่ายหน้า
“โอมากาเสะซูชิคอร์สหลังห้าโมงเย็นเท่ากับแปดพันบาท ไม่รวม service charge 10% กับ vat 7%”
ผมกำมือแน่น
“อยากจ่ายด้วยอะไรล่ะคนสวย” ภัทรยิ้มจนตาเรียวแทบจะปิด ผมดึงป๊อบเปอร์ในกระเป๋าเสื้อเขาที่พกอยู่ตลอดมาสูดแล้วเบียดตัวเข้าหาร่างขาวแกร่ง สอดมือเข้าไปในเสื้อภัทรเพื่อลูบมัดกล้ามแน่นมือ
“เลี้ยงกูได้ไหม”
ภัทรโคลงหัว ก่อนจะมองผมนิ่งแล้วฉกจูบลงมา
“ให้กูเอาสิ กูจ่ายให้ได้หมด”
Dai_Hiro : Hi, My name is Hiro I’m living and working in Bangkok
Dai_Hiro : I’m really happy that we’re match!
Dai_Hiro : คุณ น่ารัก
TBC.
＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿
* Neru & z'5 - 病名は愛だった（The Disease Called Love）
https://youtu.be/kK6v0-WVwwo
เริ่มตั้งแต่บทที่ 3 เป็นต้นมาค่ะที่เราใช้เพลงคุม mood&tone ของแต่ละตอน
และบ้างใช้เป็นชื่อตอน เดี๋ยวเราจะกลับไปใส่ credit เพลงไว้ที่ท้ายตอน
เผื่อใครสนใจลองหาฟังดูได้ค่ะ แต่อาจจะไม่ถูกจริตนะ 555
และที่ตอนนี้มาเป็นเพลงญปเพราะตอนหน้าหนุ่มญี่ปุ่นหน้ามนคนคาวาอี้จะมาเบียดเรทติ้งผชจีน 555555
เห็นคอมเมนต์แล้วตกใจมาก ขอบคุณที่ชอบนะคะ :L2: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: เนเน่ ที่ 25-09-2018 16:35:43
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 25-09-2018 16:51:20
เริ่มหัวข้อโดย: Rumraisin ที่ 25-09-2018 16:55:17
เริ่มหัวข้อโดย: nonlapan ที่ 25-09-2018 16:59:23
เริ่มหัวข้อโดย: waiieiei ที่ 25-09-2018 17:05:56
เริ่มหัวข้อโดย: 19th ที่ 25-09-2018 17:07:46
คราวนี้มีหนุ่มญี่ปุ่นมาใหม่อีก เตรียมรอปักธงคนใหม่ดีกว่า :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: Krajeeqx ที่ 25-09-2018 17:36:13
ภัทรนี่ก็นะ จะมองเหยียดไรนักหนา จุกมากตอนที่น้องต้องขอร้องให้จ่ายค่าอาหารให้
อยากกดเปย์ให้น้องค่า 55555
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 25-09-2018 17:44:48
เริ่มหัวข้อโดย: อิ๊อ๊ะชะเอิงเอย ที่ 25-09-2018 18:04:46
ถ้าเป็นงั้นนี่จบเลยนะ :mew4:
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 25-09-2018 18:25:17
เป็นครั้งแรกที่กันย์ไม่รับโทรศัพท์ของลูกหมี ตอนที่อยู่กับกันต์
หรือเพราะเซ็กซ์กำลังเข้มข้น หยุดไม่ได้กันแน่
แม่กันต์ ไปไหนไม่ได้แล้ว ใจกายเหมือนถูกผูกอยู่กับพ่อ
ถามลูกตลอดว่าแม่จะทำยังไงดี
พอลูกตอบก็ไม่เข้าหู เข้าสมอง เข้าโสตประสาท
แค่ระบายเป็นแสนล้านๆครั้งเหมือนที่ผ่านมา
มันทำลายจิตใจลูกนะ อย่างนี้ ถ้ากันต์รับแต่ไม่ฟัง น่าจะเท่ากัน
เพราะแม่แค่อยากจะพูดเท่านั้น o22 :เฮ้อ: :really2:
ภัทร ท่าทางไม่ชอบใครทุกคนที่อยู่ข้างกันย์หรือเปล่า :laugh:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 25-09-2018 19:22:01
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 25-09-2018 19:44:06
ผ่านมา3บท กลิ่นมาม่าคลุ้งมาเต็ม
รสต้มยำเผ็ดจี๊ดจ๊าด น่าจะกินไปเช็ดน้ำตาไปด้วยแน่
นายเอกมีปัญหารอบด้าน ไม่มีเพื่อนสนิท ไม่มีใครเลย
จนไม่แน่ใจว่า พอจะเอามาม่าหมูสับ ของอร่อยแบบไม่ต้องเสียน้ำตามาแทนได้ไหม
:ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
……
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 25-09-2018 20:35:04
เริ่มหัวข้อโดย: rcbpdr ที่ 25-09-2018 21:01:45
เริ่มหัวข้อโดย: Raccool ที่ 25-09-2018 21:10:43
น้องกันต์เอาให้ครบทั่วทวีปเอเชียไปเรยรู้กกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: yasperjer ที่ 25-09-2018 21:53:08
เริ่มหัวข้อโดย: hongzaa ที่ 25-09-2018 22:17:42
รักกันดีกับน้องลูกหมีก็ไม่ต้องมายุ่งกับกันเล็ก!!
กันเล็ก หนูเอาดีทางเมะไปเลยลูก ไม่ต้องเสียประตูให้ใครอีกแล้ว
ภัทรก็น่ารำคาญ วิธีการเข้าแบบดูถูก ไม่คลูเลยหนุ่มจีน
รอสักวัน วันที่กันใหญ่จะคลานเข่ามาหาน้อง
เริ่มหัวข้อโดย: ursleepingxd ที่ 25-09-2018 23:04:42
ไม่สิ
เรื่องนี้มีพระเอกด้วยหรอคะ :a5:
เริ่มหัวข้อโดย: Rateesiri ที่ 25-09-2018 23:14:39
เริ่มหัวข้อโดย: Janemera ที่ 25-09-2018 23:57:57
เริ่มหัวข้อโดย: fxxg0430 ที่ 26-09-2018 00:29:57
ยังสติลเริ้บของดีจากเมืองจีนนะคะ ถ้ากันต์ยอมภัทรคงเลี้ยงโอมาคาเสะ7มื้อเลย
กันต์เปิดใจสิลูกสิ่งดีๆอยู่ตรงหน้า ขนาดบางคนให้ฟรีมันยังไม่รักเลย อย่าเสียเวลา ถอยออกมาลูกมา
เริ่มหัวข้อโดย: ellemm ที่ 26-09-2018 00:50:50
สงสารกันต์ ไม่อยากให้เป็นของภัทรเลย
แต่ก็อยาก.. ก็ไหนๆอิกันต์ก็คิดว่าสองคนนี้เค้าสำเร็จกิจกันไปแล้วอะนะ อีกอย่างเรื่องนี้ไม่น่ามีพระเอก.... :hao3:
สำคัญที่สุด คืออ่านแล้วนึกถึงเซ็ตติ้งมหาลัยตัวเองมากๆค่ะะ
คำว่า "รถราง" และ "รหัสวิชา BIS" นั้นนน! บรรยากาศ และความฟุ่มเฟือยโดยใช่เหตุที่รายล้อม แถมภาษาปะกิดแบบไทยคำอังกฤษคำอะไรทำนองนั้น ถ้าใช่จริงๆจะปลื้มมากค่ะ เพราะไม่เคยอ่านเจอเลย 555555 คือทุกคนเวลาปกติอ่านนิยายก็ต้องนึกถึงมหาลัยตัวเองอยู่แล้วใช่ไหมคะ เราด้วยแต่มันจะไม่ค่อยเหมือนที่นักเขียนบรรยายเท่าไหร่ ตรงไหนที่ม.อื่นมี บางอันในหัวเราจะไม่มี เช่นเลี้ยงสาย รับน้อง บลาๆ ก็ต้อง adapt กันไปตามเรื่อง 5555555 แต่พอมาอ่านเรื่องนี้ขณะที่กำลังอินๆกะเนื้อเรื่องและจินตนาการตามนั้น มันเหมือนเห็นภาพซ้อนเลยค่ะ แงง คิดถึงมหาลัยขึ้นมาทันที !!!!! :hao4: :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: marsmarseiei ที่ 26-09-2018 01:17:59
ไม่เชียร์ให้ใครทั้งนั้น เชียร์ให้หนีไปปปปป อย่าไปคบกับคนพวกเน้ เหอะ
เริ่มหัวข้อโดย: lolli_candy99 ที่ 26-09-2018 03:33:08
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 26-09-2018 07:46:34
เริ่มหัวข้อโดย: Once ที่ 26-09-2018 08:32:10
ส่วนตัวยังคิดไม่ออกว่าจะมีทางลงยังไง แต่ก็ตามต่อไป
เริ่มหัวข้อโดย: Jaebam ที่ 26-09-2018 08:58:43
กลัวมากว่าวันนึ่งกันต์จะเป็นเหมือนแม่ตัวเอง คือรักกันย์มาก ยอมอยู่แบบเนี่ย ไปไหนไม่รอด
เมื่อไหร่กันย์จะรู้สึกรักกันต์บ้าง
ตอนนี้จะมีญี่ปุ่นเปิดตัวมาอีกหนึ่ง หวังว่าจะช่วยกระตุ้นใครบางคนบ้างอ่ะ
เราไม่อยากให้กันต์ยอมภัทร (เอ้า หวงน้องมันอีกตู 555)
กันย์นี่ก็แปลกมีลูกหมี หมั้นแล้ว แต่ก็ยังคิดถึงกันต์อยู่ตลอด ขาดไม่ได้ อืมมม
อยากบอกไรท์ว่า เป็นฟิคที่ชอบเรื่องนึงเลยน้าา ขอบคุณนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 26-09-2018 09:03:25
คือไม่ชอบเวลาเพื่อนนอกใจแฟนมาซั่มกับคนอื่นหรอ เลยดูหาเรื่องจัง
เหมือนอยากดึงกันต์เล็กออกมา ดูเป็นคนดีแบบแปลกๆ มันใช่หรอวะ
หรือจริงๆแล้วภัทรชอบกันต์ใหญ่
5555
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 26-09-2018 09:36:01
ส่วนตอนจบของเรื่องนี้ หวังว่า จะไม่ bad end นะคะ ไม่อย่างนั้นเราจะเสียใจมากๆ แต่จะให้สองคนที่ต่างกันมากๆ มารักกัน จริงๆก็ยากเกินไปอีกในสังคม ถ้าคุณไม่รวยคุณต้อวมีอะไรดีสักข้อนึงที่จะไม่อายใคร
สงสารกันต์ จังเลยยย ออกจากม. ซิ่วไปที่อื่น แล้วไปใช้ชีวิตใหม่มั้ยลูก
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 26-09-2018 09:57:46
เริ่มหัวข้อโดย: ป่ามป๊ามป่ามปาม ที่ 26-09-2018 13:12:17
เริ่มหัวข้อโดย: cheezett ที่ 26-09-2018 15:50:07
เริ่มหัวข้อโดย: badsimaro ที่ 26-09-2018 17:27:52
เริ่มหัวข้อโดย: Cyclopbee ที่ 26-09-2018 19:34:08
อ่านแล้วสะใจ :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: Nasherr ที่ 27-09-2018 01:15:19
เราลงเรือกันย์กันต์นะคะ แต่อยากเห็นกันย์เจ็บหนักๆสักทีเพราะเราทนกับความเห็นแก่ตัวนางไม่ไหวล่ะ ถ้ากันย์ยังเห้แบบนี้เราจะเผาเรือนี้แล้วพาน้องไปหาเรือใหม่ค่ะ โกดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 27-09-2018 01:24:41
อย่าหายนะคะ คนอ่านจะลงแดง
เริ่มหัวข้อโดย: Key Mine ที่ 27-09-2018 03:48:45
ปล.ดีใจกับคุณคนเขียน เรื่องนี้คนเม้นเยอะมาก งานคุณภาพทุกเรื่องค่ะ รัก
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 27-09-2018 13:38:45
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 27-09-2018 15:04:30
นี่มันชีวิตจริงชัดๆ มันอิน มันเรียลมาก รู้สึกหนึบๆ แทนกันต์เลย
จะกลับรึไปต่อ พ่อ ที่ทำให้เหนื่อย แม่ที่ไม่เคยรับฟัง เพื่อนในสังคมที่แตกต่าง
ชอบอารมณ์ การปูพื้น เพลง คำพูด เรื่องนี้มันดีไปหมดเลย :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 27-09-2018 15:26:41
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 28-09-2018 02:30:57
เริ่มหัวข้อโดย: nonlapan ที่ 28-09-2018 13:53:53
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 28-09-2018 14:20:31
The life is beautiful
ใครๆก็รู้ว่าเวลานั้นไหลไปแบบไม่ย้อนกลับ
ใครๆก็รู้ว่าสักวันก็ต้องตาย
ผมในอดีตส่งผลให้ผมเป็นผมทุกวันนี้
ผมไม่ได้โทษใครเพราะโทษตัวเองไปหลายต่อหลายครั้งแล้ว
ผมในวัย 5 ขวบเพิ่งรู้ว่าตัวเองไม่มีกล่องดินสอลายสวยเหมือนเพื่อน
ผมในวัย 12 เริ่มเข้าใจว่าทำไมถึงไม่มีเพื่อน
ผมในวัย 16 เคยกรีดแขนเพราะความน้อยใจพ่อ
ผมในวัย 18 วิ่งไปสอบทุนทุกที่ที่เปิดเพราะอยากเรียนต่อ
ผมในวัย 20 ยืนมองออกไปที่แม่น้ำเชี่ยวกราดในวันที่ฝนตกหนักตอนเที่ยงคืน
“เอาร่มไหมครับ”
ผมยิ้มก่อนจะส่ายหน้าว่าไม่เป็นไร ผู้ชายที่พูดภาษาไทยติดสำเนียงญี่ปุ่นถอดสูทตัวนอกออกแล้วคลุมตัวผมไว้ เขาในวัย 35 ดูเข้าใจสถานการณ์ข้างหน้าได้โดยที่เราไม่ต้องคุยกันด้วยซ้ำ
“ผมไม่เคยเจอใครนัดเจอบนสะพานแบบนี้” เขาว่ากลั้วหัวเราะก่อนจะรื้อเสื้อยืดตัวหนึ่งจากหลังรถให้ผม
“ทำให้ผมแห้ง” เขาคงหมายถึงเช็ดผม ผมหยิบมันมาเช็ดผมแบบที่เขาบอก
“หนาวไหม” เขาถามพร้อมกับหรี่แอร์บนรถลง ผมไม่ถามเขาว่าเราจะไปที่ไหน ในตอนนี้ผมจะไปที่ไหนคงไม่มีใครสนใจ...และผมเองก็ไม่ได้สนใจเช่นกัน
“ขอบคุณครับ” ผมบอก
คนที่แนะนำตัวว่าชื่อฮิโระโบกมือไปมาเพื่อบอกว่าไม่เป็นไร ในตอนที่รถขับเข้ามาในเมือง ไฟที่สว่างขึ้นทำให้ผมมองเห็นหน้าเขาชัดเจน เขาหน้าไม่เหมือนคนญี่ปุ่นผมรู้แค่นั้น เพราะผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับชนชาตินี้เลย
ผมรู้เท่าๆกับที่คนทั่วไปรู้ว่าคนญี่ปุ่นสุภาพ มีน้ำใจ น่ารัก...แค่เปลือกนอก
”มาตะโนมุ?”
“อิมะ นังกะอิโซงาชี่ โกเมนเนะ”
ผมไม่รู้เขาคุยอะไรกับปลายสาย มันจะเกี่ยวกับผมรึเปล่า?
“เพื่อนชวนไปดื่มเหล้า ผมไม่อยากไป” เขาหันมาบอกทั้งๆที่ผมไม่ได้ถาม บางทีวันนี้ผมคงเสียมารยาทจนเกินไป
“ผมชื่อกันต์ครับ”
“สวัสดีครับกันต์”
“สวัสดีครับ” เราทักทายกันเป็นครั้งแรก ผมไม่ใช่คนยิ้มเก่งแต่เขาเป็นคนที่ยิ้มในเกือบทุกคำที่พูด เขาเล่าว่าเขาไม่ได้ชื่อฮิโระแต่เขาชื่อไดจิ ที่คนเรียกเขาว่าฮิโระเพราะนามสกุล เขามาทำงานที่ไทยในตำแหน่งวิศวะกรยานยนต์ปีนี้เข้าปีที่สาม เขาเรียนภาษาไทยด้วยตัวเอง
เขามีคิ้วดกดำไม่เหมือนผู้ชายญี่ปุ่นในทีวี เขามีผิวแทน จมูกโด่งกับปากกระจับของเขาสวยแบบที่ไม่ค่อยเห็นในคนไทย ในตอนที่ผมเริ่มรู้ตัวว่าจ้องเขาเยอะเกินไปก็เป็นตอนที่เขามองเสื้อนักศึกษาที่เปียกลู่ลงจนแนบกับตัวของผม
หูเขาแดง ไม่รู้ว่าเขินเพราะตัวผมหรือเขินที่ผมจับได้กันแน่
“เราจะไปไหนกันครับ”
เขาหัวเราะร่วนทันทีที่ผมถามคำถามนี้
“ผมไม่รู้ ผมอยากให้กันต์ feel good ก่อน”
วันนี้หลังจากที่ออกจากร้านซูชิผมก็เดินมาที่สะพานแบบไร้จุดหมาย ผมเปิดโทรศัพท์ดูข้อความก่อนจะส่งโลเคชั่นของตัวเองให้เขาในกล่องแชทแต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะมาจริงๆ
“ไปห้องไดจิก็ได้”
เขาเลิกคิ้วมองคำตอบแบบขอไปทีของผม ยังไงการที่เขามารับผมก็คงไม่พ้นเรื่องอย่างว่าอยู่แล้ว แต่ก่อนผมค่อนข้างที่จะสนุกกับเซ็กส์ แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่แล้ว
...ทำกับใครที่ไม่ใช่กันย์ ผมไม่อยากทำแล้ว...
“เรียกไดจิซัง ผมน่าจะชินกว่า” เขาว่า
“ไดจิซัง” ผมลองเรียก
“อี้โกะ” เขาตอบกลับมาพร้อมกับรอยยิ้ม ผมไม่เข้าใจที่เขาบอกสักนิด
ภัทร : [ชิ่งกูอีกแล้ว]
ภัทร : [กลับมาใช้หนี้ด้วยคนสวย]
กฎของ one night stand คือเราจะไม่สนใจเรื่องส่วนตัวของกันและกัน
“ผมมาจากเซนได เมืองมิยางิ รู้จักไหม” แต่บางทีคงใช้กฎนี้ไม่ได้กับคนต่างชาติที่เขาอยากจะนำเสนอบ้านเกิด ผมส่ายหน้า
“อ้าว” เขาทำหน้าผิดหวังเล็กน้อยแต่ก็ยังยิ้มให้ผม
“แต่ผมรู้จักโดเรม่อนนะ”
“โดเรม่อน?”
ดูเหมือนเขาจะไม่เข้าใจ พอผมชี้ที่ของชิ้นสีฟ้าเล็กๆเขาถึงร้องออกมา
“อ๋าาา โดราเอมง”
ในตอนนี้เองที่ผมรู้สึกว่าเขายังคล้ายคนญี่ปุ่นที่เห็นตามทีวีอยู่บ้าง เขาเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาก่อนจะวางลงบนผมที่เปียกลู่ของผม
“นี่คุณ” ไดจิเรียก เขาเบียดร่างกายสูงใหญ่ลงบนโซฟาตัวเดียวกันแล้วเลื่อนมือแกะกระดุมเสื้อที่เปียกออกให้
“ครับ”
“คุณน่ารักมากเลยนะ ยิ้มหน่อยสิ”
ผมมองตารูปแอลมอนด์สวย มองปากสวยของเขา และจูบเขาเพื่อที่อย่างน้อยจะได้ไม่ต้องตอบคำถาม เราจูบกันอ้อยอิ่งก่อนที่เขาจะถอนจูบออกแล้วจูบที่หน้าผากผมเบาๆ
“ผมชอบเพลงนี้มากเลยนะ” เขาพูดถึงเสียงเพลงที่กำลังดังคลอไปทั่วห้อง ผมฟังไม่ออกหรอก รู้แค่ว่าเข้ากับเสียงของฝนดี
“คุณมีเพลงที่ชอบไหม” เขาถาม ผมคิดอยู่หน่อยแต่ก็น่าเศร้าที่ผมต้องส่ายหน้า เขาเอื้อมมือขึ้นมาเช็ดผมให้
“ถ้าผมไม่ไปหา คุณจะกระโดดลงไปไหม”
ผมจ้องหน้าเขา ผมเกิดขึ้นมาเพื่ออะไร ผมพยายามถามหาคำตอบตั้งแต่จำความได้ แต่ก็ไม่เคยรู้เลย
“ผมไม่มีใครเลย คนที่ผมรักเขาไม่ได้รักผม”
อาจจะเพราะเขาเป็นคนแปลกหน้า
“พ่อกับแม่เขาไม่ได้ตั้งใจจะมีผมด้วยซ้ำ”
อาจจะเพราะความอบอุ่นที่สัมผัสได้
“เขาเห็นผมเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์”
ผมถึงได้พูดเรื่องที่อยู่ในหัวให้เขาได้รู้
“ผมรู้สึกว่าผมไม่รู้จะอยู่ไปเพื่ออะไร”
ผมรู้ว่าในหัวผมคิดแต่เรื่องด้านลบ มันบั่นทอนและกัดกินผมทุกครั้ง ผมอยากเลิกคิดแล้วมองไปข้างหน้าเหมือนที่หลายๆคนทำ แต่ผมกลับหยุดคิดไม่ได้ มันวิ่งวนอยู่ในหัว
...จนรู้สึกเหมือนมันจะหายไปก็ต่อเมื่อผมหายไป...
“Life is beautiful you know?” เขาเอื้อมมือมากอดผมไว้แน่นโดยไร้เหตุผล จมูกโด่งกดลงเบาๆที่แก้มผม
“อยู่เพื่อตัวคุณเองสิ”
ผมร้องไห้เพราะความใจดีนั่น เขากอดผม เราจูบกันแต่ก็ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่านั้น
ผมชอบเซ็กส์เพราะทุกครั้งที่ผมมีเซ็กส์ผมจะลืมเรื่องพวกนี้ได้ แต่ช่วงนี้แม้แต่เซ็กส์ที่ผมชอบก็ช่วยอะไรผมไม่ได้ ผมเคยชอบนอนเพราะได้ฝันในสิ่งที่ตัวผมไม่เคยมี แต่ช่วงนี้ผมนอนหลับไม่สนิท
“Appreciate little things” เขาบอกผม ผมอ่านเจอสิ่งนี้ในอินเตอร์เน็ตแต่ผมยังไม่เข้าใจว่าผมต้องทำยังไง ไดจิผละตัวออก เขามองหน้าผมแล้วยิ้ม
“วันนี้การได้เจอคุณเป็นความสุขของผม เพราะคุณน่ารักและคุณก็จะมีความสุขเพราะคุณน่ารัก” เขาเหมือนคิดว่าควรจะเรียบเรียงคำพูดยังไงดี
“ภาษาไทยนี่ยากจัง”
ผมยิ้ม อาจจะไม่กว้างเท่าเขาแต่ก็เป็นยิ้มแรกของหลายวัน และคงเป็นยิ้มจริงใจในรอบปี
“ยาเบ้ คาวาอี้สุงิรุ” เขาว่า ดูท่าทางหัวเสียไม่น้อยแต่ใบหูแดงแจ๋ของเขาทำให้ผมเดาไม่ออกว่าเขากำลังว่าอะไรผมอยู่รึเปล่า
“หลอกด่าผมหรือเปล่า”
คนถูกถามรีบปัดมือปฏิเสธ
“ผมบอกว่าคุณน่ารักมากๆ น่ารักเกินไป”
อย่างหนึ่งที่ผมเคยรู้มา คนญี่ปุ่นเป็นชาติที่ใช้คำว่าน่ารักได้เปลืองเหลือเกิน
“นี่รู้ไหม ถ้าผมเป็นเขา ผมจะรักคุณ” เขาบอก ผมก้มมองมือตัวเองก่อนจะตอบเขา
“เขามีคนที่เขารักอยู่แล้วครับ”
命は逞しい
この世に生まれてから
どんなに傷付いても立ち上がろうか
เพราะชีวิตนั้นเด็ดเดี่ยว
เมื่อได้เกิดมาบนโลกใบนี้แล้ว
ไม่ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหน ก็ต้องยืนหยัดขึ้นมา
“It’s out of your control ความรู้สึกของคนอื่นเป็นสิ่งที่คอนโทรลไม่ได้นะ”
ผมรู้แล้ว
“คุณคาดหวัง คุณเลยผิดหวัง”
ผมรู้ แต่ลึกๆผมยังคิดว่าเขาจะหันมามองผมบ้าง ผมก็แค่หวังว่าเขาน่าจะรักผมสักเสี้ยววินาทีที่เรากอดกัน
“ผมรู้” ผมบอกเขา น้ำตาที่ยังไม่หายไปจากใบหน้าไหลออกมาอีกครั้ง
ผมเคยอ่านเจอว่าคนเรามักจะคุยกับคนที่แปลกหน้าได้เยอะกว่าคนที่สนิทกัน แต่ผมที่ไม่เคยสนิทกับใครเลยไม่รู้ว่าเป็นเพราะแบบนี้หรือเปล่าผมถึงอยากเล่าให้เขาฟัง
“ไม่เป็นไรนะ” ไดจิวางมือบนหัวผม เขาดูใจดีโดยไม่มีเหตุผลกับคนที่เจอกันครั้งแรก
“เหลืออะไรบนโลกที่ยังอยากทำอีกไหม นอกจากรักเขา” เขาถามผม
“ผมอยากรวย” เขาหัวเราะกับความฝันไร้สาระของผมแต่น่าแปลกที่ผมไม่ได้รู้สึกว่าเขากำลังตลกจริงๆ
“ถ้าคุณอยากรวยคุณต้องตั้งใจทำงาน”
“ตั้งใจยังไงก็คงไม่รวยเท่าพวกเขา” ผมบอก
“ผมก็ไม่รวยเลยไม่รู้จะสอนคุณยังไง” เขาว่ากลั้วเสียงหัวเราะ ตอนนี้ผมรู้สึกดีขึ้นมากแล้วเพราะมืออุ่นๆของเขา ผมสอดตัวเข้าไปกอดเขาเอาไว้ ผมแค่อยากกอดเขาไว้แน่นๆ
“ทำไมถึงช่วยผม” ผมถามถึงเหตุผลของเขา
“เหตุผลคือไม่มีเหตุผลครับ”
“มึงจะเสือกไปอีกกี่ที่เนี่ย” ผมเคาะกระจกถามเจ้าของรถยุโรปคันหรู ภัทรเปิดประตูออกมาด้วยท่าทางตกใจก่อนจะรวบผมเข้าไปกอดไว้แน่น
“เจ็บ” ผมร้องบอกแล้วทุบหลังมันแรงๆ
“Gps ล่าสุดของมึงอยู่ที่สะพานตรงแม่น้ำ” ภัทรบอกเสียงสั่น ผมยืนเงียบและหวังว่าใจที่เต้นรัวและแรงของภัทรจะเบาลงเสียที
“ไม่เป็นไรใช่ไหม”
“มึงเถอะ เป็นอะไร” ผมถามพร้อมกับยิ้ม
บางทีความสุขเล็กมากๆของผมตอนนี้อาจจะเป็นเพราะมีคนที่รออยู่ก็ได้ แม้คนรออาจจะรอเพราะมันอยากทวงหนี้ก็ตาม
“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”
คนที่เหมือนจะรู้ตัวว่ารุ่มร่ามถอยห่างออกไป ผมเดินนำเขาเข้ามาในห้องแคบๆที่มีเพียงเตียงและราวแขวนผ้าโง่ๆ
“มาทวงเงินใช่ไหม” ผมถามคนที่นั่งลงบนเตียงโดยไม่มีทีท่าว่าจะรังเกียจผ้าห่มสีหม่นๆ
“เออ” ภัทรตอบ
“รีบไหม กูอยากจ่ายคืนเป็นเงินสด”
“มึงก็รู้ว่าเงินกูมีเยอะพอแล้ว”
ไอ้ตี๋ยิ้มเหยียด บางทีภัทรคนเดิมอาจจะกลับมาแล้ว
“เบาภัทร” ผมบอกคนที่กำลังมัวเมากับการงับยอดอกผม มันเสียวก็จริง แต่เจ็บมากกว่า
“ภัทรกูเจ็บ” ผมฟาดมันไปที เจ้าตัวโถมตัวลงมาเต็มแรงแล้วจับขาผมแยกออก
“ไอ้เหี้ยภัทร!” ผมทุบคนที่รีบร้อนจนไม่เตรียมพร้อมอะไรสักอย่าง มันไม่สวมถุงยางแถมยังไม่รู้ว่าผมจะเจ็บถ้ายัดเข้ามาแบบนั้น
“อะไร” ภัทรดูท่าทางงุ่นง่านและหัวเสีย ผมชี้ให้มันหยุดก่อนที่เราจะเสียงดังจนคนข้างห้องมาด่า
Kant : ‘เจ วันนั้นเพื่อนพี่ทำเจเจ็บไหม’
“มึงไม่มีเจลหล่อลื่น มึงไม่มีถุงยาง คิดอะไรอยู่วะ” ผมถามคนที่ดูน่าจะเตรียมตัวมาดีแต่เปล่าเลย ภัทรดูไม่ได้รู้เลยว่าควรทำยังไง
“Forgot it” ภัทรดูอารมณ์เสีย มันค้างเติ่ง ดูจากตรงกลางลำตัวที่ยังแข็งอยู่ คงทำให้หนุ่มตี๋หงุดหงิดไม่น้อย
“ภัทร” ผมเรียกคนที่อยู่ๆก็ลุกขึ้นสวมเสื้อผ้า
“มึงนอนไปเลย เดี๋ยวกูก็กลับแล้ว”
“ภัทร”
“ถ้ามึงไม่นอนกูจับยัดแน่”
ผมขมวดคิ้วมองมัน พลางนึกไปถึงเรื่องที่ส่งคอนแทคน้องเจให้ภัทรไป
J : วันนั้น พอผมโทรไปเพื่อนพี่กันต์ก็ตัดสายทิ้งครับ
J : โคตรเสียมารยาท
“ภัทร” ผมเรียกคนที่หน้าแดงจัดเพราะอาจจะทั้งโมโหและเสียฟอร์ม ถ้ามันฉลาดหน่อยน่าจะหามาบ้างว่าทำกับผู้ชายครั้งแรกต้องทำยังไง
“หยุดยิ้มเลยมึง”
วันนี้ผมยิ้มกว้างจนปวดแก้มมาสองครั้งแล้ว
“กันต์ มึงหยุดยิ้มเลยนะ”
tbc.
______________________________________
theme track : Nogizaka46 - The life is beautiful https://youtu.be/bS-1v7O2asQ
แหมพ่อมังกรปักกิ่ง แหมมมมม 55555555
ทุกคนได้แต่หวังว่ากันต์จะออกจากวังวนแบบนี้ได้แล้วชีวิตน้องจะดีขึ้น แต่กันต์จะทำไหมเราก็ไม่รู้
ส่วนไดจิคือคนที่จะมาแบบไร้เหตุผล ส่วนเขาจะ take advantage อะไรไปไหมก็ไม่รู้เหมือนกัน
จริงๆก่อนเอาลงไม่คิดว่าจะมีคนอ่านด้วยซ้ำค่ะ ._.
เพราะโทนเรื่องมันหม่น ทั้งตัวเนื้อเรื่องก็ดูไมมีอะไรให้ฟินเลย
ขอบคุณทุกๆคอมเมนต์มากเลย เขียนแล้วมีคนอ่านแล้วมันสนุกกว่าเขียนอยู่คนเดียวจริงๆ :]
:L2: :กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: เขมกันต์ ที่ 28-09-2018 14:34:05
ชีวิตของกันต์มันหม่นจริงๆ ค่ะ คนแบบนี้พร้อมจะไปได้ทุกเมื่อเลย
เริ่มหัวข้อโดย: Justccwpo ที่ 28-09-2018 14:39:43
เริ่มหัวข้อโดย: หะมายด์เอง ที่ 28-09-2018 14:54:50
รักลูก อยากให้ลูกมีความสุขขข :hao5: :hao5: :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: อิ๊อ๊ะชะเอิงเอย ที่ 28-09-2018 15:07:59
เริ่มหัวข้อโดย: masochism2018 ที่ 28-09-2018 15:17:24
แต่ตอนนี้ทีมพี่ภัทรจ้ะ :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 28-09-2018 15:18:07
ชอบๆๆ เชียร์ภัทรได้ไหม
จริงๆเชียร์นานแล้ว
คิคิ
เริ่มหัวข้อโดย: nonlapan ที่ 28-09-2018 15:18:33
เริ่มหัวข้อโดย: 19th ที่ 28-09-2018 15:21:37
แต่พ่อของดีเมืองจีนนี่ต๊องจริง :m20:
เริ่มหัวข้อโดย: marsmarseiei ที่ 28-09-2018 15:33:38
แร้วช้านจะสมน้ำหน้สเธอนังกันย์ใหญ่ ถ้าเธอเป็นพระเอกแล้วรู้ตัวช้าแถวยังทำน้องกันต์เจ็บซ้ำๆ แบบนี้แล้วล่ะก็
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 28-09-2018 15:35:19
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 28-09-2018 15:42:07
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 28-09-2018 15:51:38
ใครดีกับน้องเราก็เชียร์คนนั้น
เริ่มหัวข้อโดย: เนเน่ ที่ 28-09-2018 16:14:26
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 28-09-2018 16:40:37
ขนาดนี้ก็ยังไม่มาตามหา มีแต่ภัทรคนซื่อที่ไม่รู้ทั้งใจและตัวต้องทำยังไง
เริ่มหัวข้อโดย: Key Mine ที่ 28-09-2018 17:22:48
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 28-09-2018 17:35:51
เริ่มหัวข้อโดย: Krajeeqx ที่ 28-09-2018 17:53:15
เริ่มหัวข้อโดย: BChampa ที่ 28-09-2018 18:06:26
ส่วนคนที่มาสายพระเอกอย่างกันย์ คือนางน่าจะเป็นพระเอกแหละ แต่นางยังไม่กล้าที่จะสู้ ไม่ตื๊อที่จะเอากันต์เล็กกลับห้องก็จะเป็นว่าที่พระเอกที่ไร้บทบาทให้คนด่าวีรกรรมเก่าไปเรื่อยๆอย่างนี้แหละ
ส่วนตัวละครรับเชิญตอนละคนนั้น ยังดีที่แค่กอดจูบไม่มีเซ็กส์กัน
ของดีจากเมืองจีนนางจะได้กันต์มั้ย ชวดหลายรอบละ เอนดูนาง
เริ่มหัวข้อโดย: Nasherr ที่ 28-09-2018 18:42:56
อีกอย่างคือ ถ้าน้องไม่คิดจะรักภัทร ก็อย่าทำอะไรให้ความหวังเลย เพราะเราเริ่มเอ็นดูของดีจากเมืองจีนแล้ว...
เริ่มหัวข้อโดย: cheezett ที่ 28-09-2018 19:05:11
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 28-09-2018 19:17:44
ไอ้ของดีเมืองจีนท่าจะไม่เป็นอะไรเลย
เสียของเปล่าๆ นะไอ้ตี๋
จงมารับให้น้องกันต์ซะดีๆ 555555555
เริ่มหัวข้อโดย: BChampa ที่ 28-09-2018 19:57:10
เริ่มหัวข้อโดย: waiieiei ที่ 28-09-2018 21:27:11
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 28-09-2018 22:04:09
ถ้ารักกันต์จริงๆ ก็อยากจะให้กันต์เปิดใจให้ภัทรบ้าง คงจะมีความสุขกว่านี้มากๆเลย
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 28-09-2018 22:37:32
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 28-09-2018 23:33:14
แหมพ่อมังกรปักกิ่ง แหมมมมม 55555555
สนุกค่าา กันต์เป็นแบบนี้เพราะเหตุผลหลายๆอย่าง สงสารนาง อยากรู้ว่าจะทำยังไงต่อ รอตอนต่อไปค่า
เริ่มหัวข้อโดย: Raccool ที่ 28-09-2018 23:56:55
เชียร์ให้น้องเก็บให้ครบทั่วเอเชียค่ะ ไทย จีน ญี่ปุ่น ต่อไปเกาหลีนะ5555
หรือถ้าเหนื่อยแล้วก็อยากให้มาที่ห้องเรา จะไม่ทำให้น้องเสียใจจจ :hao5:
(จะรวยให้น้องกันต์...)
เริ่มหัวข้อโดย: Janemera ที่ 29-09-2018 00:36:29
เริ่มหัวข้อโดย: fxxg0430 ที่ 29-09-2018 02:29:30
เริ่มหัวข้อโดย: makok_num ที่ 29-09-2018 02:51:59
เริ่มหัวข้อโดย: Patsz ที่ 29-09-2018 06:01:23
ตอนนี้ภัทรก็น่ารักดีนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 29-09-2018 09:10:52
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 29-09-2018 10:14:18
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 29-09-2018 11:45:28
เริ่มหัวข้อโดย: yasperjer ที่ 29-09-2018 13:55:15
แมะยังอยู่กับหนูเสมอนะรู้กกกก ภัทรอดไปนะไม่เกียมพร้อมอ่ะ555555555555
ฮือ ถึงอีกันย์จะเห็นแก่ตัวยังไงก็ยังเชียร์นังอยู่ดี เห้อมมมมม
เริ่มหัวข้อโดย: Cyclopbee ที่ 29-09-2018 14:05:43
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 29-09-2018 16:32:52
ทำเป็นโทรหาเจ...ที่แท้เจเป็นตัวหลอก
แล้วท่าทางไม่เคยเรื่องแบบนี้ อั๋ยยะ.....กันต์กดไปเลย น่าจะดีกว่ามั้ย :z1: :pighaun: :haun4:
ของดีจากญี่ปุ่น.........ก็ไม่เลว คุยๆกันไปก่อน
ของดีของเมืองไทย.....มันมั่วมาก
.....แถมหมั้นหมายแล้ว......เทมัน...ไปเล้ย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 29-09-2018 20:35:37
อินมาก ฮื่ออ่านไปน้ำตาไหลไป
เป็นภัทรก็ดีนะ เราเชียร์ของดีจากจีน
เริ่มหัวข้อโดย: ป่ามป๊ามป่ามปาม ที่ 29-09-2018 23:05:43
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 29-09-2018 23:26:09
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 29-09-2018 23:53:04
ทีมญี่ปุ่นก็ฟีลกู้ดเว่อๆ ทีมไทยคือคปตอะเอาจริง
เริ่มหัวข้อโดย: สีหราช ที่ 30-09-2018 06:13:26
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 30-09-2018 08:41:02
เริ่มหัวข้อโดย: cute0.0cass ที่ 30-09-2018 19:24:01
ทั้งจีนทั้งญี่ปุ่นไม่มีบุญได้แอ้มเลย…
วงวารทั้งน้องและผชของน้อง
แต่หมั่นไส้อีคุณกันย์ที่สุด ชิๆๆ อย่าให้น้องได้เอาคืนนะ :z6:
เริ่มหัวข้อโดย: TNM ที่ 30-09-2018 23:55:22
ปล.เป็นกำลังใจให้คนแต่งน้า สู้ๆเปลี่ยนมาแต่งแนวนี้แล้วแซ่บมากถึงพริกถึงขิงสุด แซ่บๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: pmxphii ที่ 01-10-2018 01:27:33
อยากกอดน้องแรงๆ แล้วบอกว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะอยู่ข้างๆน้อง
ในวันที่น้องไม่มีใคร ไม่มีที่ไป เราก็จะอยู่กับน้อง
ตอนนี้ไอ้ตี๋ของดีจากจีนคือน่ารักมากกฮืออออ
ถึงน้องไม่เทกันย์ แต่นี่ขอเทกันย์ค่าาาา เสียใจอะ เสียใจแทนน้อง
น้องจะเป็น จะไปอยู่ที่ไหนยังไงแกช่วยสนใจห่วงหาหน่อยว๊อยยยยย โก่ด!!!!!!!!! :katai1:
สนุกมากกกกค่ะ ติดมากกกกกกกกกกกกกก รอนะต่าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: TNM ที่ 01-10-2018 21:10:44
เริ่มหัวข้อโดย: Fasai25448 ที่ 02-10-2018 12:32:35
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 02-10-2018 14:21:46
ที่ที่มีแค่เรา
วันนี้ฝนตก ผมไม่ชอบพกร่มแล้วก็ไม่คิดว่าจะซื้อ ไม่ใช่เพราะผมอยากทำตัวอินดี้ เพราะผมรู้สึกว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่ทุกครั้งที่เปียก และทุกครั้งที่เจ็บก็เช่นเดียวกัน
ผมกุมข้อมือที่มีรอยมีดจากการกรีดของตัวเองเมื่อวานเพราะรู้สึกแสบในตอนที่มันโดนฝน ผมมองนักศึกษาสาวที่กำลังยืนรถรถอยู่ใต้ตึก ผมก็อยากไปเรียน ผมที่เกิดมาไม่มีพรสวรรค์หรือความสามารถพิเศษอะไรเลย ถึงได้รู้สึกว่าถ้าเป็นการเรียนเป็นสิ่งที่ผมพอจะทำได้อยู่บ้าง
Patr : อยู่ไหน
Patr : วันนี้มึงโดดเรียนทำไม
ผมที่กำลังจะเดินถึงหอพักรีบหลบรถคันสวยที่จอดรถตรงข้างทาง คิดว่าเดี๋ยวจะวิ่งอ้อมไปข้างหลัง แต่ก็ไม่ทันแล้ว
Kant : ไม่ต้องแอบมอง กูเห็น
“มึงไม่ไปเรียนกี่วันแล้ว”
มนุษย์ที่ดูไม่เข้ากับหอพักโทรมๆยืนบ่นอยู่ในห้องแคบๆของผม ผมรีบถอดเสื้อผ้าแล้วเช็ดผมเพราะเปียกไปทั้งตัว
“เรื่องของกู”
“กันต์” ภัทรเรียกผมด้วยน้ำเสียงที่ดูก็รู้ว่าไม่พอใจ หนุ่มตี๋เดินเข้ามาใกล้แล้วชี้เข้าไปในตระกร้าเสื้อผ้าของผม
“คนของกูบอกว่าเห็นมึงทำงานที่ร้านฟาสต์ฟู้ด”
ผมมองตามมือเขา เห็นชุดฟอร์มของร้านฟาสต์ฟู้ดชื่อดัง
“อืม”
“กันต์”
“เออ แล้วไง” ที่ผมไม่เข้าใจตอนนี้คือไม่เข้าใจว่าภัทรจะเดือดร้อนอะไรกับผมนักหนา
“กันต์”
“เป็นเหี้ยอะไรของมึงเนี่ย กูจะไปไม่ไปก็เรื่องของกู”
หรือบางทีภัทรคนขยันเรียนอาจจะรู้สึกแปลกๆที่ไม่มีคนให้ตามแขวะแล้วก็ได้
“มึงไปทำงานทำไม” พวกลูกคนรวยนี่ชอบมีคำถามอะไรแปลกๆเนอะ พวกเขาไม่รู้เหรอว่าในประเทศไทยสัดส่วนคนจนเป็นเท่าไหร่ แล้วที่ทำงานเพราะแค่อยากได้เงินก็เท่านั้นแหละ
“มันไม่ใช่เรื่องของมึง” ผมบอกแล้วผลักตัวมันออกไปจากทางเดินเพราะอยากอาบน้ำแล้ว ภัทรไม่หลบแต่ดึงตัวผมเข้าไปใกล้ๆแทน เขามองตัวผมที่มีแค่ชั้นในตัวเดียว มองมันด้วยสายตาสมเพช
“แค่ขายตัวมันไม่พอหรือไง”
ผมชอบเซ็กส์แต่ก็ไม่ใช่ว่าผมจะขายมันเพื่อเงิน ผมเข้าใจมาตลอดว่าร่างกายนี้เป็นของผม ผมจะไปมีอะไรกับใครก็ได้ตามความพอใจของผม ผมรู้จักป้องกัน ผมเลือกคู่นอน การที่ภัทรจะเข้าใจผิดจากการกระทำของผมก็ช่างภัทร มันไม่ใช่เรื่องของผม
…อย่างที่ไดจิบอก ผมควบคุมความคิดของคนอื่นไม่ได้หรอก...
“ปล่อย กูเจ็บ” ผมบอกคนที่จู่ๆก็บีบที่ข้อมือผมแน่น ภัทรปล่อยมือออกไปอย่างตกใจ เขารีบจับแขนผมไปดู
“กันต์”
รอยกรีดจนเหวอะที่มีให้เห็นอยู่สามถึงสี่รอยทำคุณหนูแบบภัทรตกใจ ผมสะบัดมือออก
“ใครทำมึง” ผมมองหน้าภัทรก่อนจะส่ายหัว ที่ผมกรีดก็เพื่ออยากรู้สึกเจ็บ ถ้าอยากตายจริงๆมันต้องกรีดแนวตั้ง ไม่เห็นภัทรต้องตกใจขนาดนั้นเลย
“แล้วที่สะโพกมึง”
ภัทรพูดถึงรอยสักรูปนางฟ้าตรงสะโพกที่ผมไปสักมาเมื่อเดือนที่แล้ว โชคดีหน่อยที่ได้มันมาฟรีเพราะพี่คนสักเขาแค่ขอสักให้ก่อนจะถ่ายรูปไปลงโปรโมทร้านเพราะเห็นว่าผมมีผิวที่สวยดี
“กันต์ มึงทำแบบนี้ทำไมวะ”
ผมไม่เข้าใจภัทรจริงๆนะ ผมจะทำอะไรมันก็เป็นเรื่องของผม ไม่มีใครเคยบอกเหรอว่าถ้าไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคนๆนั้นอย่าไปตัดสินว่าเขาเป็นคนแบบไหนหรือควรเป็นคนยังไง
ผมมองหน้าหนุ่มตี๋ที่พักนี้มีข่าวกับดาราวัยรุ่นสาวในทีวี แทนที่เขาจะมายุ่งกับผมเขาน่าจะเอาเวลาไปใช้ชีวิตที่น่าอิจฉาของตัวเองจะไม่ดีกว่าหรือ
“กันต์”
ผมรู้ว่าภัทรเกลียดผม...ดูสายตาเขาสิ...
“มายุ่งกับกูทำไมนักหนา กูก็ตั้งใจหาเงินมาคืนมึงอยู่นี่ไง!”
ผมไม่ใช่คนที่จะใจเย็นได้ตลอดเวลา ผมก็เหมือนคนอื่น เวลาที่ผมเหนื่อยมากๆผมก็โมโหเป็น
“ออกไปจากห้องกู!” ผมแค่ไม่ชอบตัวเองเวลาโมโห เพราะมันทำให้ผมพูดอะไรไม่คิด
“จะไปตายที่ไหนก็ไป!”
“ชู่ว เบา” ภัทรดึงผมเข้าไปกอด ผมทั้งทุบทั้งฟาดแต่ภัทรก็ยังกอดผมไว้แน่น ไม่มีใครเคยบอกเขาเหรอว่าถ้าเกลียดก็ให้ออกห่าง ไม่ใช่เข้ามาใกล้แบบนี้
“ปล่อยกู!”
“เปิดประตู” ผมได้ยินเสียงที่หน้าประตู
“กันต์ เปิดประตู” เป็นเสียงที่ผมคุ้นเคยแม้จะไม่ได้ยินมาสักพักแล้ว ในตอนที่ภัทรคลายมือออกผมรีบก้าวเท้าให้ไปถึงประตูผุๆให้เร็วที่สุด
ผมภาวนาให้เปิดประตูมาเป็นกันย์
…แล้วก็เป็นเขาจริงๆ...
สำหรับผมแล้ว อ้อมกอดของกันย์ปลอดภัยเหลือเกิน
“หยุดร้อง พอแล้ว”
ผมกอดลำตัวสูงใหญ่ไว้แน่น ให้เขารู้ว่าผมคิดถึงเขาแค่ไหน
ผมกับกันย์เจอกันครั้งแรกในห้องสมุด ผมเลือกที่จะเก็บตัวเงียบๆในซอกเล็กๆนั่งดูข่าวภาษาอังกฤษให้หูชินกับเวลาที่อาจารย์บรรยายในห้องเรียน ที่นี่ดีตรงที่มีวายฟายฟรีและแอร์เย็นฉ่ำ
“ทำอะไร” เขาเดินมานั่งลงตรงข้ามผมบนโต๊ะแคบๆ ผมจำเขาได้เพราะเขาค่อนข้างมีชื่อเสียง ผมไม่ได้ตอบอะไรแต่ว่าเขาถือวิสาสะส่องดูโทรศัพท์ของผม
“อ๋อ ฟังภาษาอังกฤษ”
“แล้วรู้เรื่องไหม”
ผมส่ายหน้า เอาจริงๆก็เหมือนฟังภาษาต่างด้าว
“อยากฟังให้คล่องเร็วๆต้องออกเสียงตามให้ถูก พอพูดถูกแล้วเวลาฟังมันจะง่าย ดีกว่าฟังไปเรื่อยๆแต่ไม่พูด” กันย์ กนกนันต์คนนั้นพูดเสียยืดยาว หน้านิ่งๆของเขาทำให้เหมือนกับดุอยู่ในบางที
“อ๋อ ขอบคุณ” ผมว่า เขาหาวหวอดก่อนจะดึงหูฟังผมไปข้างนึง
“Underneath อันนี้ออกเสียง th ลิ้นจะยื่นออกมาข้างนอก” เขาว่าพร้อมกับออกเสียงให้ฟัง ผมพยายามพูดตามแต่เขาส่ายหัว
“Underneath ไม่ใช่ อันเดอร์นี้ด ไม่ได้สะกดด้วยตัว d”
ผมพยักหน้าเข้าใจ
“หัดไปเรื่อยๆ จะได้ไม่นั่งทำหน้างงในห้องเรียนอีก” เขาบอกก่อนจะฟุบหลับไป ผมถึงได้รู้ว่าเขามาที่นี่เพื่อหาที่นอน แล้วถึงได้รู้ว่าอย่างน้อยก็มีเขาคนหนึ่งที่มองเห็นผมในห้องเรียนที่กว้างแต่โคตรอึดอัด
Maya : คืนนี้ที่ห้องไหนดีคะ
หน้าจอโทรศัพท์เขาที่วางไว้บนโต๊ะสว่างขึ้นมาพร้อมกับข้อความ เคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับแอปพลิเคชันนี้มาบ้าง ผมสลับหน้าจอจากวีดีโอข่าวเป็นหน้าโหลดแอป แล้วกดโหลดมัน
หลังจากวันนั้นเราก็เจอกันบ่อยครั้งในคลาสเรียนเสริมวิชาเลข ผมมีโอกาสได้คุยกับกันย์อยู่บ่อยๆ ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องเรียน หน้านิ่งๆของเขามักจะคลี่ยิ้มเบาๆเวลามองที่ผม พอๆกับที่ผมเริ่มใจเต้นทุกครั้งที่มองหน้าเขา แต่ผมก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แม้แต่ความเป็นเพื่อนยังยากสำหรับเราเลย
…ถ้าไม่ได้เป็นเพื่อนเราน่าจะเป็นอย่างอื่นได้...
ผมมองแจ้งเตือนในมือถือ จริงๆผมลืมแอปนี้ไปแล้วด้วยซ้ำ
[It’s Match!]
[Kayn Super Liked You]
“มาหาทำไม” ผมถามคนที่เอนหลังอยู่ฝั่งคนขับ กันย์เปลือยท่อนบนเพราะเสียสละเสื้อเชิ้ตสีขาวให้ผม เราออกมาจากหอพักโกโรโกโสนั้นแบบไม่มีอะไรติดตัวมาเลย
เขามองออกไปที่ท้องฟ้าสีดำ เราจอดรถที่ไหล่ทางบนถนนมอเตอร์เวย์มุ่งหน้าออกไปทางฝั่งภาคตะวันออก กันต์ที่ดูมึนเพราะฤทธิ์ของผงสีใสจอดรถเพื่อสูดอากาศ
…ผมไม่รู้ว่าเขาติดมันมานานแค่ไหนแล้ว...
“เพราะกูเมามั้ง” กันย์ที่เคยหล่อเหลาตอนนี้กลับดูโทรมลงเล็กน้อย เธอคนนั้นทำไมถึงดูแลเขาได้แย่แบบนี้นะ
“กันย์”
เพราะชื่อเราเหมือนกัน ทุกครั้งที่ผมเรียกชื่อเขาเหมือนผมเรียกชื่อตัวเอง และทุกครั้งที่เรียกชื่อเขาก็เหมือนกับกำลังปลุกตัวเองให้ตื่นจากฝันนี้สักที
“ว่าไง” คนตัวใหญ่ขานรับก่อนจะหลับตาลง ทำไมเธอถึงปล่อยให้เขาเหนื่อยขนาดนี้นะ
“หนาวไหม” ผมถามกันย์ที่ตอนนี้กอดอกตัวเองไว้ ผมพยายามแกะเสื้อออกจากตัวเพื่อคืนให้เขา คุณชายยิ้มก่อนจะดึงตัวผมข้ามกระปุกเกียร์มานอนบนตัวเขา
“หายหนาวแล้ว”
ผมยิ้มแล้วกดจูบลงบนปากเขา
“อย่าขย่มแรง เดี๋ยวตำรวจมา”
กันย์จับสะโพกผมไว้ให้แนบกับหน้าขาเขา สิ่งที่อยู่ในร่างกายผมขยายใหญ่ขึ้นเมื่อมันแข็งจัด ผมอึดอัดอยากจะทำให้มันจบๆไป แต่บนรถยุโรปที่หลังคาเตี้ยแบบนี้ไม่เหมาะเอาเสียเลย
“หัวกูโขก” ผมว่าพร้อมกับทำหน้าเซ็ง ทำเอาคุณชายหัวเราะ กันย์ปรับเบาะที่เอนอยู่ขึ้นมานั่งหลังตรง ผมครางเสียงดังเมื่อสิ่งที่อยู่ในตัวดูเหมือนจะสอดเข้ามาลึกกว่าเดิม
“เอาท์ดอร์ดูไหม” กันย์ถามผมพร้อมๆกับใช้จมูกไล้ตามแก้มผมไม่ห่าง
“ไม่เอา”
กันย์ยิ้มพร้อมๆกับเปิดประตูรถออกไป ลมเย็นหลังฝนตกในตอนกลางคืนตีเข้ามาที่ตัวผม ผมกอดกันย์ไว้แน่นในตอนที่เขาพยายามลุกขึ้นจากเบาะรถ จนในตอนที่เขาลุกขึ้นเต็มความสูงผมที่เกาะเขาเป็นลูกลิงเหมือนจะเสร็จให้ได้
“ลงไปยืนดีๆ”
คุณชายใช้มือตบที่ก้นผมจนแดง ผมถูกจัดท่าให้ยืนโก่งโค้งเกาะรถไว้ ด้านหน้าเป็นถนน 16 เลนส์ที่รถวิ่งสวนกันด้วยความเร็วไม่ต่ำกว่าร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมง มันมืดก็จริง แต่ผมก็กลัวว่าจะมีคนเห็นเรา
จนในตอนที่ของๆกันย์สอดเขามาในตัว...ผมก็ลืมทุกอย่าง
“ตื่นเต้นเหรอ แค่ใส่เข้าไปก็แตกแล้ว”
ผมที่แทบจะทรุดยืนกางขากว้างให้เขาสอดเข้ามาให้ลึกกว่าเดิม แม้อากาศข้างนอกจะเย็นสักแค่ไหนแต่ข้างในตัวผมตอนนี้ร้อนจนเหมือนจะระเบิด
“ตอดเชียว” กันย์ว่าพร้อมกับจับสะโพกผมไว้แน่น เสียงเนื้อกระทบดังแข่งกับเสียงรถวิ่งไปทั่วบริเวณ ไม่นานนักตัวเขาก็กระตุกเกร็ง ของเหลวอุ่นๆเต็มตื้นในตัวผม แต่ในตอนที่เขาถอนตัวออกสิ่งนั้นถึงค่อยๆไหลลงไปตามขา
“อย่ากันต์” ผมเอี้ยวตัวไปดันหน้าอีกคนออก เมื่อเขาย่อตัวลงและซุกหน้าเข้ามาที่ช่องทางด้านหลัง
“กันต์ อื้อ”
“อย่าเสียงดัง ไม่งั้นมึงจะโดนกัด”
“เราจะไปไหน” ผมหันไปถามเขาในตอนที่รถถูกสตาร์ทขึ้นมาอีกครั้ง ผมมองข้อมือของเขาที่มีรอยบาดลึกคล้ายกับของผม
“ไปที่ๆมีแค่เรา” เขาตอบ
Kantarat : กันต์ พิสุทธิวงศ์
Kantarat : คุณถูกถอนทุนนะ
Kantarat : ถ้าเข้ามาที่ ม. มาหาผมด้วย
TBC.
______________________________
เขาว่ากันว่าคนเหมือนกันมักจะถูกดึงดูดเข้ามาหากันเนอะ
อันนี้แด่ภัทร ---> #prayforpat
ขอบคุณคนอ่านด้วยค่าา กอดแน่นๆ :L2: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 02-10-2018 14:32:31
:L2: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 02-10-2018 14:39:24
กันย์ไปไหน เราจะเกาะล้อรถตามไป :hao7: :hao7: :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: AppleA- ที่ 02-10-2018 14:56:00
บอกเลยเชียร์ไดจิอบอุ่นเพิ่งพาได้ ต่อให้ไม่ได้คบกันก็ยังอยากมีเขาในชีวิตอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 02-10-2018 15:07:25
ทั้งกันต์ และ กันย์ ต่างก้อต้องรักษาตัวเอง
มีแผลในใจกันคนละปม คบกัน ช่วยเหลือกัน ฉุดกันขึ้นนะ
มีดที่กรีดบนข้อมือของทั้งคู่ จับมันโยนทิ้งไปซะ
:n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1:
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: หะมายด์เอง ที่ 02-10-2018 15:25:14
อยากให้น้องมีความสุขขข :sad4: :sad4:
จะใครก็ได้ อิกันใหญ่ก็ได้ ให้น้องมีความสุขสักที แง้ :ling1: :ling3: :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 02-10-2018 15:29:27
ขอบคุณนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: yasperjer ที่ 02-10-2018 15:37:07
ฮือ น้องไม่ได้ทุนแล้ว ปัญหาถาโถมจัง เป็นห่วงจัง
อหหห อีกันย์พาน้องเอ๊าท์ดอร์กันล้าววววววว
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 02-10-2018 16:01:14
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 02-10-2018 16:13:21
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 02-10-2018 16:36:23
อาจจะเพราะวิธีการเล่าหรืออะไรสักอย่างที่ทำให้เวลาอ่านตอนใหม่จะงงทุกครั้งว่าเอะเราอ่านข้ามหรือเปล่า เข้าใจนะคะว่ามันคือการเล่าแบบข้ามๆไปแต่งงจริงๆ5555555 น้องกันต์ขาา ทำไมถึงทำร้ายตัวเองทั้งร่างกายและการเรียนเลย อยากให้กันย์เลิกยานั่น ไม่น่ารักเลยทั้งสองคนน่ะ คนที่เหมือนกันก็จะดึงดูดกัน=กอดสองกัน(ต์ย์)ให้ผ่านช่วงชีวิตแย่ๆไปให้ได้~~
มันเป็นการเล่าข้ามๆไปในแต่ละช่วงชีวิตของกันต์ค่ะ เราเองก็กำลังคิดอยู่ว่าจะทำยังไงให้สมูทขึ้นกลัวคนอ่านงง ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์ค้าบ เดี๋ยวจิไปลองหาวิธี :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: เขมกันต์ ที่ 02-10-2018 16:40:23
เริ่มหัวข้อโดย: Raccool ที่ 02-10-2018 16:48:21
แต่ตอนนี้ลุ้นความรู้สึกของกันย์ คิดว่ามีให้กันต์มากกว่าเดิมแล้วใช่มั้ยยย :mew2:
เริ่มหัวข้อโดย: กาแฟมั้ยฮะจ้าว ที่ 02-10-2018 16:52:09
เริ่มหัวข้อโดย: marsmarseiei ที่ 02-10-2018 17:11:16
เริ่มหัวข้อโดย: cheezett ที่ 02-10-2018 17:21:37
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 02-10-2018 17:22:14
การทำร้ายตัวเองไม่ใช่ทางออกที่ดีนะ แต่การทิ้งทุกอย่างทั้งชีวิตและอนาคตของตัวเองก็ไม่ดีเช่นกัน
ไม่รู้จะเชียร์ใครเลย เชียร์ตัวเองได้มั้ย มาหาพี่ได้นะน้องกันต์ :hao5: รอตอนต่อไปค่ะะ
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 02-10-2018 18:36:02
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 02-10-2018 19:12:22
เริ่มหัวข้อโดย: อิ๊อ๊ะชะเอิงเอย ที่ 02-10-2018 19:21:55
เริ่มหัวข้อโดย: rcbpdr ที่ 02-10-2018 19:29:57
กันย์คือตัวร้ายที่มาในคราบพระเอกหรือเปล่าคะ
อยากให้กันต์หนีไป ไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้แล้ว
มีชีวิตใหม่ที่ดีเถอะนะ :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 02-10-2018 19:44:14
เริ่มหัวข้อโดย: suck_love ที่ 02-10-2018 19:45:04
เท่าที่เห็นมีแต่ฉุดกันลง ฮืออออ
เยียวยากันซิลูก ไม่เอาไม่ทำแบบนี้
ปล.มีใครชื่อภัทรด้วยหรอในเรื่อง 55555555555 ซ่มซานซุ๊ดๆ
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 02-10-2018 19:55:53
เริ่มหัวข้อโดย: TNM ที่ 02-10-2018 20:12:18
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 02-10-2018 20:14:36
เริ่มหัวข้อโดย: nonlapan ที่ 02-10-2018 20:40:31
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 02-10-2018 21:12:44
เริ่มหัวข้อโดย: Gomu ที่ 02-10-2018 21:31:43
เริ่มหัวข้อโดย: Nasherr ที่ 02-10-2018 21:37:59
เรารอใครก็ได้มาช่วยดึงน้องขึ้นไปจากตรงนี้ที ถ้าไม่มี ก็ขอให้น้องเข้มแข็งผ่านมันไปได้ด้วยตัวเอง *กอด*
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 02-10-2018 21:58:50
ตกต่ำกันทั้งคู่ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
จะทำไงให้ดีขึ้น
ทั้งการมีชีวิตอย่างมีความสุข
ความรักที่สมหวัง
และการเรียนที่ดีขึ้น :z3:
กันต์ ครอบครัวล้มเหลว
พ่อแม่ทำตัวเป็นคนแพ้ทั้งคู่ ตั้งตัวไม่ได้แถมพาลูกลงต่ำ
กันต์การเรียนล้มเหลว ทั้งที่เป็นนักเรียนทุน
เอาความรักที่ตั้ง ก็ทำให้การเรียนย่ำแย่ตามไปด้วย :really2: :really2: :really2:
สมองดี แต่ไม่ใช้แก้ปัญหาหรือเปล่า :serius2:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: ป่ามป๊ามป่ามปาม ที่ 02-10-2018 22:13:18
เวลาอยู่ด้วยกันยิ่งดูดิบเถื่อน ขอให้ทั้งคู่คิดได้เร็วๆนะ
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 02-10-2018 22:32:18
เริ่มหัวข้อโดย: Janemera ที่ 02-10-2018 22:34:05
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 03-10-2018 01:05:50
เริ่มหัวข้อโดย: full ที่ 03-10-2018 10:33:23
เริ่มหัวข้อโดย: Emmaline ที่ 03-10-2018 14:32:31
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 04-10-2018 03:01:54
ที่จริงกันย์ก็รักกันต์แหละ แต่นางต้องมีเหตุผลที่เป็นแบบนี้ เป็นเหตุผลที่ดราม่าโคตรๆ แงงงง นึกแล้วก็สง สงทั้งคู่ :o12:
ว่าแต่ที่ๆ มีแค่เรา คงไม่ใช่ว่า .. เอ่อ ไม่หรอก
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 04-10-2018 07:31:33
เริ่มหัวข้อโดย: fullmoonny ที่ 04-10-2018 09:00:50
ไม่รู้จะต้องรู้สึกยังไง ทุกตัวละครมีปมของตัวเองแล้วทำให้เกิดการกนะทำต่างๆแบบที้เห็น ยิ่งหงุดฟงิดเวลาเห็นกันต์ยังไม่มีมความสุขจริงๆสักตอน
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 05-10-2018 14:59:01
Hurricane
The secrets that we sold were never known
The love we had the love we had
We had to let it go
ความลับของเราจะไม่มีใครรู้
ส่วนความรักของเรา...คงต้องปล่อยมันไป
The secrets that we sold were never known
The love we had the love we had
We had to let it go
ความลับของเราจะไม่มีใครรู้
ส่วนความรักของเรา...คงต้องปล่อยมันไป
สำหรับคนที่ไม่เคยหลงทางเขาอาจจะรู้ว่าควรเดินไปทางไหนถึงจะเจอทางออก แต่สำหรับคนที่กำลังหลงทางอย่างผม ถ้ามีคนมาบอกให้ผมตรงไปผมอาจจะเดินลึกเข้าไปที่หน้าผาสูงก็ได้
ตอนนี้ฝนยังตกอยู่ ตกหนักเสียด้วย กันต์ขับรถท่ามกลางลมกรรโชกแรงเข้ามาจอดที่หน้าโรงแรมใหญ่ในพัทยา ผมที่สวมเสื้อเชิ้ตเพียงตัวเดียวถอดเสื้อให้เจ้าของมัน กันย์หายไปเกือบยี่สิบนาทีถึงได้กลับมาพร้อมกับชุดคลุมอาบน้ำ เราเดินจับมือกันขึ้นไปบนตึกสูง มองออกไปข้างนอกไม่เห็นอะไรเลยเพราะพายุเข้า ผมเพิ่งเห็นว่าระเบียงห้องของเราทอดยาวออกไปเป็นสระว่ายน้ำ
“ชอบไหม” เขาถามผม ผมยิ้มก่อนจะตอบ
“ชอบ แต่ว่ายน้ำไม่เป็น”
เขาโคลงหัวเหมือนเสียดาย
“กินอะไร” กันย์ถามพร้อมกับโบกเมนูอาหารที่วางไว้บนโต๊ะ ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าคนเราสามารถสั่งของกินในโรงแรมได้ด้วย จะว่าไปแล้วนี่น่าจะเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมได้นอนโรงแรม มันเหมือนฝัน
…และยิ่งมีคนข้างหน้าผมยิ่งไม่อยากตื่น...
“อ้อนเอาอะไร” กันย์ถามเมื่อผมเดินเข้าไปสวมกอด เขาดูเหมือนจะหายเมายานั่นแล้ว
“ไม่อยากให้ดูดอันนั้นเลย” ผมชี้ไปที่ของชิ้นเล็กๆที่วางไว้บนโต๊ะ
“ทำไม่ได้” ผมไม่โทษเขาหรอก...เพราะผมเข้าใจ
ผมกับกันย์นอกจากชื่อแล้วเราเหมือนกันอยู่อีกอย่าง คือเราต่างมีหลุมอะไรสักอย่างที่อยู่ข้างใน ผมผู้พยายามถมมันมานานแต่ก็ทำไม่ได้ ผมเคยคิดว่าถ้าผมอยู่ในจุดเดียวกันกับกันย์ที่มีทุกอย่างผมอาจจะทำได้
แต่ผมคงคิดผิด เขาผู้เพียบพร้อมก็มีหลุมกลวงอยู่สักที่ในใจเหมือนกัน
“นี่ กันย์” ผมจับมือเขาให้วางที่สะโพก ก่อนจะดึงชั้นในลงมา ให้เขาเห็นนางฟ้าที่ผมสักมา
“ก้นขาวๆก็น่าเอาจะตายแล้ว” เขาว่าหน้าตาจริงจัง ผมพ่นลมออกจากจมูก
“ก็สักตามมึง” ผมว่าก่อนจะเอื้อมมือไปถอดเสื้อให้กันย์ แล้วปลดซิปกางเกงออกจากตัวเขา ร่างกายของกันย์สวยงาม โดยเฉพาะนางฟ้าปีกสวยตรงสะโพกนั้น
“อาบน้ำเถอะ” ผมว่าพลางดึงเขามาด้วย กันย์ดึงมือออกแล้วเดินไปหยิบของในกระเป๋า
“อะไร”
“แค่บุหรี่ไฟฟ้า” เขาว่า
“ทำไมช่วงนี้ไม่ไปเรียน” กันย์ถามพร้อมกับดึงผมเข้าไปหาเขา ผมนอนแนบอิงอยู่บนตัวสูงใหญ่ในอ่างน้ำวนที่เคยเห็นตามทีวี กลิ่นหอมๆของเทียนสีกุหลาบและบุหรี่ไฟฟ้าอบอวนไปทั่วบริเวณ
“มีสิทธิ์ที่จะพูดใช่ไหม” ผมถาม เขาหัวเราะก่อนจะกดจูบที่ไหล่ผม
ผมรู้ เพราะเรากลัวว่าเราจะถลำลึกจนเกินไป เรากลัวว่าเราจะลุ่มหลงและกลัวว่าจะรักคนที่ไม่ควรรัก เราถึงเลือกที่จะเลี่ยงการคุยเรื่องความรู้สึก และเมื่อไหร่ที่เลี่ยงไม่ได้เราก็จะทะเลาะกันเหมือนที่ผ่านๆมา
แต่วันนี้แทนที่เราจะทะเลาะกันเหมือนเคย เรากลับเลือกที่จะทุบกำแพงนั้นลง
“แค่วันนี้” กันย์เปรย
“กูจะรักมึงแค่วันนี้”
ผมยิ้ม ที่อย่างน้อยผมก็ถูกรัก แม้จะแค่วันเดียวก็ตาม
“เราจะรักกันแค่วันนี้ เนอะ” ผมบอกแล้วจับมือเขาที่กอดตัวผมไว้
“ไม่ร้องสิ” กันย์บอกแล้ววางคางลงบนไหล่ผม เขาจับแขนซ้ายผมขึ้นมาก่อนจะจูบเบาๆที่แผล
“เล่าให้ฟังหน่อย”
ผมไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง เพราะรู้ว่าเล่าไปคงไม่มีใครฟัง...สุดท้ายก็มีกันย์ที่ฟังผม
“ที่บ้านโดนตามทวงหนี้ เลยต้องออกมาทำงาน สงสารแม่” ผมบอก แล้วพลิกตัวไปหาเขา นั่งซ้อนทับเขาไว้ กอดคอแล้วซบลงตรงไหล่หนา
“หนี้อะไร” มือใหญ่นั้นลูบหัวผมเบาๆ
“ก็หนี้ตอนที่เข้ามหาลัย แม่เขาอยากให้กูได้เรียน บ้านกูอยู่ต่างจังหวัด พอจะต้องมาสอบก็ต้องมีค่ารถ ค่าที่พัก”
กันย์จูบลงที่กระหม่อมผม
“พอเข้ามหาลัยก็ต้องมีค่าซื้อคอม ค่าชีทเรียนที่ทุนมันไม่ได้ครอบคลุม ค่าประกันหอ แม่เขาไปกู้นอกระบบมาให้”
“เท่าไหร่” คนตัวใหญ่ถาม กันย์ใช้มือช้อนหน้าผมขึ้น เพื่อที่อย่างน้อยเราจะได้สบตากัน
“ไม่เยอะหรอก” ผมบอกแล้วมองใบหน้าคม สำหรับกันย์แล้วเงินจำนวนนั้นไม่ได้เยอะเลย อาจจะเป็นแค่ค่าอาหารห้ามื้อของเขา แต่สำหรับผมกับแม่ที่มีเงินรายวันรวมกันไม่ถึงพันบาท มันยากเหลือเกิน
“ทำไมไม่ขายนาฬิกาหรือมือถือไปก่อน” กันย์ถามแล้วยกสะโพกผมให้เข้าไปใกล้มากขึ้น สิ่งนั้นของเขากำลังแข็งขึ้นมาดันตรงก้นผม
ถ้าเขาเป็นไฟผมคงเป็นน้ำมัน เพราะทันทีที่รู้ว่าเขาเริ่มมีอารมณ์ตัวผมเองก็เริ่มแข็งขึ้นมาเหมือนกัน
“ตั้งใจว่าวันหนึ่งจะคืนให้” ผมเลือกที่จะละเลยปฏิกิริยาทางร่างกายแล้วตอบเขาแทน คืนนี้ผมอยากคุยกับเขาแบบนี้มากกว่า
“ไม่รับคืน” เขาบอก ผมที่เบื่อเรื่องของตัวเองแล้วอยากฟังเรื่องของเขาบ้าง
“คุยเรื่องมึงได้ไหม” ผมถามพร้อมกับยกข้อมือเขาเข้ามาจูบ กันย์ยิ้มกว้างแล้วจรดจมูกลงที่ไหล่ผม
“มีสิทธิ์เหรอ”
ผมยิ้มบางๆให้ตัวเอง เพราะรู้ตัวดีอยู่แล้ว
“ขอโทษ” ผมบอกเขา กันย์ลูบหลังผมไปมาเพื่อที่จะบอกว่าเขาแค่แหย่เล่น
“พ่อเขาอยากให้กูไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ”
นั่นเป็นความฝันของผมเลยนะ และคงเป็นความฝันของหลายๆคนเช่นกัน แต่คงไม่ใช่สำหรับกันย์
“ทำไมไม่ไปล่ะ” ผมเงยหน้าถามก่อนจะกดจูบที่ปลายคางเขา
“ไม่รู้สิ มันฝังใจ” มือใหญ่จับหัวผมโคลงไปมา
“กูโดนส่งไปเรียนโรงเรียนประจำที่นิวซีแลนด์ตั้งแต่ตอนป.6 กูไม่เข้าใจว่ากูผิดอะไร ทำไมถึงไปทิ้งกูไว้ที่นั่นคนเดียว โรงเรียนบ้านนอกที่มีแค่แกะ”
เขาหัวเราะน้อยๆ แต่เป็นเสียงหัวเราะที่ไม่มีความสุขเอาเสียเลย
“กูโดนแกล้งทุกวันจนอายุ 15 กูไม่เคยได้กลับบ้าน พ่อกับแม่ไปเยี่ยมกูแค่ปีละครั้ง กูไม่มีเพื่อน ไม่มีใครเลย” กันย์กอดผมแน่นขึ้น
“พวกมันแกล้งกูเพราะกูเป็นเอเชียคนเดียว พวกมันเคยแม้กระทั่งจะข่มขืนกู” เขาพูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา เขาพูดออกมาง่ายๆ ผมกระชับอ้อมกอดของเราให้แน่นขึ้น
“ขี้แงจังวะ” กันย์ว่าพร้อมกับลูบหลังผมเบาๆ
“จน ม.ปลายพ่อเขามารับกู กูคิดว่ากูคงได้กลับบ้าน แต่เปล่าเลย เขาเอากูไปทิ้งไว้ที่สเปน” ปลายเสียงทุ้มนั่นสั่นเล็กน้อย
“กูก็แค่อยากอยู่บ้าน มีคนให้คุยด้วย ออกไปเดินเล่นที่ห้างกับเพื่อนบ้าง อยากมีชีวิตที่ธรรมดาๆบ้าง เป็นเหมือนมึงก็ได้ ทำงานไปเรียนไป คงเหนื่อยแต่สนุกดี”
เราต่างไม่อยากเป็นตัวเอง ผมเคยอิจฉากันย์มากแต่ก็เพิ่งรู้ว่าเขาก็อิจฉาผมเหมือนกัน ตลกเนอะ
“แล้วคราวนี้จะไปที่ไหน”
กันย์ไม่ตอบผม แต่หยิบโทรศัพท์ที่สั่นขึ้นมาแทน
Lookmee : พี่กันย์คะ อยู่ไหน
Lookmee : ลูกหมีมาหาพี่แล้วไม่เจอ
ผมเคยเชื่อว่าคนเราเวลาตายไปทุกอย่างจะดับลงเหมือนคอมพิวเตอร์ ความทรงจำจะเลือนหายไปเหมือนฮาร์ดดิสก์เก่าๆ ผมไม่เชื่อเรื่องโลกหลังความตาย ไม่เชื่อว่ามีผี ไม่เชื่อเรื่องบุญหรือกรรม ไม่เชื่อว่าความดีจะทำให้ทุกสิ่งดีได้และที่สำคัญผมไม่เชื่อในรักแท้
...เพราะผมให้รักเขาไปทั้งใจแต่กลับไม่ได้อะไรคืนมา...
“นอกจากกูแล้ว มีใครอีกบ้าง” หลังจากตอบที่รักของเขา มันก็หันมาเค้นผม
“ถ้ารัก คงมีแต่มึง” ผมตอบ
แต่เรื่องที่เขาไม่ได้รักแค่ผม เรื่องนั้นทั้งเขาและผมรู้ดี
“ลูกหมีเขาเข้ามาตอนที่กูกลับมาจากสเปน น้องเป็นโลกที่สดใสของกู กูเคยพยายามที่จะตาย แต่เขาช่วยกูกลับมา”
ผมนั่งฟังนิ่งๆ
“ลูกหมีเป็นลูกของเพื่อนพ่อ อย่างน้อยกูก็ได้เรียนในสิ่งที่อยากเรียนก็เพราะเขาช่วย ได้ออกไปดูหนัง ได้ออกไปเดินห้าง ได้ยิ้ม เขารักกู”
“พอเถอะ” ผมบอก
“สิ่งที่กูตอบแทนเขาได้คือรักเขา”
ผมไม่เคยเกลียดคนของเขา เข้าใจเสียด้วยซ้ำว่าผมเป็นคนที่ผิด ผมมาทีหลัง ผมหักหลังผู้หญิงตัวเล็กๆที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย เธออยู่ในที่ของเธอ...ในใจเขา ส่วนผมแค่ผ่านมาและสักวันก็คงผ่านไป
“พอแล้ว” ผมบอกอีกครั้ง
“กูรักเขาที่ช่วยให้กูได้กลับมาใช้ชีวิต....”
ผมไม่ทนฟังเขาพูด แต่ตัดสินใจลุกขึ้นจากอ่างน้ำวนนั่นแล้วเดินออกมาตรงสระน้ำที่ระเบียง หย่อนตัวลงไปในสระที่ลึกเท่าเอวแล้วเดินลงไปตรงพื้นอีกฝั่งที่ลึกลงไปอีก
ผมว่ายน้ำไม่เป็น...
ผมไม่ได้หวังว่าผมจะตายและก็ไม่ได้หวังว่าผมจะมีชีวิตอยู่ มันว่างเปล่า เหมือนคอมพิวเตอร์ที่ไม่มีความทรงจำ แรงดันใต้น้ำลึกทำให้ได้ยินเสียงอื้ออึงชัดเจน ผมลืมตามองไปข้างหน้าเห็นกันย์รีบดำน้ำลงมาหาผม ปากของเขากดลงที่แก้มผมและในที่สุดก็ดึงผมให้พ้นจากพื้นน้ำ ตรงนี้ฝนยังตกปรอยๆอยู่เลย
“ยังพูดไม่จบเลย” กันย์ว่าท่าทางหัวเสีย เขาล็อคคอผมแล้วลากขึ้นจากสระ เราทั้งคู่ที่ตัวเปลือยเปล่าเดินเข้ามาที่ห้องนอน เขาผลักผมลงบนเตียง แล้วโถมตัวลงมา
“กูรักมึงนะกันต์ รักแบบไม่มีเงื่อนไข”
“หึ” ผมแค่นยิ้มก่อนจะเรียกเขา
“นี่กันย์”
“หืม”
“กูพอมีหวังไหม” ผมถามทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้ว เขาส่ายหัว แต่น่าแปลกที่ผมก็ยังหวัง ช่างดื้อด้านจริงๆ
“ลองนี่สิ แค่คืนนี้”
ผมมองหลอดสีขาวในมือ ก็แค่คืนนี้คืนเดียว
“นอกจากกูแล้ว มึงให้ใครทำแบบนี้ไหม” กันย์ถามพร้อมกับกระแทกตัวเข้ามา ผมไม่ได้เตรียมพร้อม แต่กลับแปลกที่ไม่เจ็บเลย อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ของยานั่น
“ไม่ให้ใครทำ”
กันย์ยกยิ้ม
“บางทีกูก็คิดว่าอยากเห็นมึงโดนคนอื่นเอา แต่กูยอมไม่ได้ กูหวงมึงมากนะ” เขาว่า
“กันต์” เขาเรียกชื่อของผมเป็นครั้งที่เท่าไหร่ของวันไม่รู้ ผมปล่อยให้เขาพูดเยอะกว่าที่เคย เพราะผมอยากฟังเรื่องของเขาไว้เยอะๆ
“ครับ”
“กันต์ พรุ่งนี้เราจะลืมเรื่องนี้ใช่ไหม”
ผมโอบตัวเขาเข้ามาชิดแล้วตอบคำถามที่ผมก็ถามตัวเองอยู่เหมือนกัน
“อืม”
ฟ้าหลังฝนทำให้อากาศเช้านี้แจ่มใส กันย์หายไปตั้งแต่เช้าก่อนจะกลับมาด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ของผม เรานั่งรถกลับจากพัทยาโดยที่ไม่คุยอะไรกันเลย เขาพาผมแวะกินข้าว ซื้อยาแก้หวัดให้ แล้วมาส่งผมที่เดิมที่เราจากไปเมื่อวาน
“กันต์” เขาเรียกผมไว้ก่อนที่ผมจะลงจากรถ
“กูขอแค่อย่างเดียว มึงต้องกลับไปเรียนนะ”
ผมกลับเข้ามาในห้องรูหนูของตัวเองด้วยสภาพตาบวมเพราะร้องไห้มาทั้งคืน ก่อนจะพบว่าคนที่ควรกลับไปในที่ของตัวเองนอนอยู่บนเตียงซ่อมซ่อนั่น
“ไปไหนมา” ภัทรถามผม ผมไม่ตอบแต่หยิบชุดทำงานขึ้นมา เมื่อเช้าผมอาบน้ำมาแล้ว และบ่ายวันนี้ผมต้องไปทำงาน
“กันต์”
“หืม?” ผมขานรับแล้วหันไปมองหน้าภัทร ที่ดูแล้วตาบวมไม่ต่างจากผมเลย
“กันต์...เป็นกูไม่ได้เหรอ”
TBC.
________________________________________________
Theme track - Hurricane : 30 STM
https://youtu.be/mdJDPepGOAM
สำหรับบางคนอายุ 20 อาจจะโตมากแล้ว น่าจะคิดได้มากกว่านี้
แต่สำหรับบางคน เขายังเป็นเด็กที่กำลังหลงทางค่ะ
นิยายเรื่องนี้จะเล่าเรื่องข้ามๆไปในแต่ละช่วงชีวิตของกันต์ค่ะ
เพราะฉะนั้นอาจจะไม่ได้ลงรายละเอียดในหลายๆเรื่อง
หรืองงไปบ้างอันนี้กำลังคิดค่ะ ว่าควรเขียนออกมายังไงดี ยากแท้ 5555
อ่านคอมเมนต์แล้วมีกำลังใจมากๆ ขอกอดคอนอ่านแน่นๆ v////v
เริ่มหัวข้อโดย: เขมกันต์ ที่ 05-10-2018 15:18:36
มันเป็นเรื่องยากที่จะแก้ไขสำหรับโลกของความจน ถ้าเป็นแบบนั้น ไม่รู้สิ ขออภัยหากไม่ตรงใจคนแต่ง
มันมีทางออกมากกว่านี้
ส่วนกันย์ บิดเบี้ยวและปมฝังใจ นี่อันตราย และกำลังหลงทางอย่างหนักด้วย ต้องได้รับการเยียวยา
แต่นั่นล่ะ ใครจะช่วย?
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 05-10-2018 15:30:54
เม้นท์ไม่ออกบอกไม่ถูก กอดสองกันนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ป่ามป๊ามป่ามปาม ที่ 05-10-2018 15:34:18
ฮือ สงสารทั้งกันต์และกันย์เลย กันย์เคยโดนข่มขืน??? ผ่านอะไรมามากกว่าที่คิดนะ มีหลุมที่ต้องการถมทั้งคู่ พอมาอยู่ด้วยกันก็เหมือนได้เติมเต็ม
ถ้าลูกหมีไม่ได้มาช่วยกันย์ไว้ กันย์จะรักลูกหมีรึเปล่านะ แต่รักที่กันย์มีให้ลูกหมีถ้ามันมากพอน่าจะไม่มามีกันต์นะ รักแบบไหนกัน นี่เลยกลายเป็นเจ็บทุกฝ่าย วงเล็บยกเว้นลูกหมีที่ยังไม่รู้เรื่อง
ส่วนภัทร คือภัทรน่าเชียร์มากๆนะ แต่กันต์ไม่ได้รักภัทรไง รักกันย์ไปแล้ว
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ ปมกันย์กันต์น่าจะอีกเยอะ แงงงงง :กอด1:
จะคอมเม้นต้องตั้งสติก่อน กันไหนทำอะไร 555555
เริ่มหัวข้อโดย: nonlapan ที่ 05-10-2018 15:51:29
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 05-10-2018 15:55:05
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 05-10-2018 15:59:17
ส่วนกันย์ อารมณ์แบบ เขาที่เพิ่งเจอกับเธอที่มาก่อน รักลูกหมี แต่กก็ทิ้งกันต์ไม่ได้
เริ่มหัวข้อโดย: Krajeeqx ที่ 05-10-2018 16:07:06
คือถึงกันย์จะรักแต่ก็ดูแล้วว่าไม่มีทางเลือกกันต์แน่ๆ
ลูกฉันก็ดื้อดึง สงสารน้อง :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: yasperjer ที่ 05-10-2018 16:14:56
โอ้ยยยยย ทำไมถึงแตกสลายกันทั้งคู่ขนาดนี้ อยากกอดน้องกันต์แน่นๆ ถ้าไม่รักก็ปล่อยน้องมั้ย
ให้ความหวังนี่น้องจะสมหวังมั้ยย ฮือออออออออออออออ อ
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 05-10-2018 16:32:23
เริ่มหัวข้อโดย: Janemera ที่ 05-10-2018 17:28:44
เริ่มหัวข้อโดย: อิ๊อ๊ะชะเอิงเอย ที่ 05-10-2018 17:40:47
เข้าใจค่ะ :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: marsmarseiei ที่ 05-10-2018 18:00:01
ตัวละครทุกตัวดูมีปัญหา มีเรื่องราว มีปมในใจต่างกัน สู้ๆนะทุกคนนนน
อยากรู้เลยอะว่าจะลงเอยยังไง ตอนนี้ยังเหมือนเป็นเส้นขนานที่แท้
เริ่มหัวข้อโดย: 19th ที่ 05-10-2018 18:03:37
ส่วนภัทรก็ไม่มีทางแทนกันย์ได้
เฮ้อ :ling2:
เริ่มหัวข้อโดย: Cyclopbee ที่ 05-10-2018 18:08:44
มันเรียล มันอิน สงสารทุกคน ชะนี้น้อยลูกหมีเราก็สงสาร
น้องไม่ผิดอะไรเลย แต่พี่ทีมกันต์ ขอโทษนะ /รู้สึกผิด :o12:
เริ่มหัวข้อโดย: rcbpdr ที่ 05-10-2018 19:03:11
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 05-10-2018 19:14:11
ฮือออออออ แต่ลูกหมีนางก็ไม่ได้ผิด รีควรเป็นกันย์ที่ถอยห่างมา
แงง จะมีฟินๆ ให้เราบ้างไหมเนี่ย แต่ชอบมากเลย เรื่องมันอึมๆครึมๆ หน่วงๆ ปวดใจเล่น
เริ่มหัวข้อโดย: แม่น้องเปา ที่ 05-10-2018 19:14:34
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 05-10-2018 19:19:49
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 05-10-2018 19:37:09
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 05-10-2018 21:10:55
กันย์รักลูกหมีเพราะช่วยชีวิต
ในขณะที่รักกันต์นั้นแบบไม่มีเงื่อนไข...
เริ่มหัวข้อโดย: Jaebam ที่ 05-10-2018 22:01:11
ไม่ไปไหนคือเฝ้าห้องกันต์นี่อ่ะนะ
มาทีหลัง เขารักเขาชอบกันมาก่อน
อยู่ที่กันต์คนเดียวเลยค่ะ กันย์โชคดีที่มาเมื่อไหร่คือได้
ภัทรคือรอไปสิ เห้อออ นับถือความรอของนางมากค่ะ
ท่าทางนางจะรักชอบของนางจริงๆ
ห่วงเรื่องเรียนกันต์นะตอนนี้ จะได้เรียนต่อไหมนะ เห้อออ
ทำไมชีวิตแลลำบากงี้นะคนเรา
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 05-10-2018 22:10:59
กันย์ ก็มีหลุมดำของกันย์
กันต์ ก็มีของกันต์
แล้วภัทรล่ะ.....หลุมดำของภัทรคือกันต์หรอ :z3: :z3: :z3:
สงสารทั้งสามคนแล้ว :hao5:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: fxxg0430 ที่ 05-10-2018 22:27:41
สิ่งที่กันย์ทำมันเหมือนพาคนๆนึงไปลงนรก ให้ลองแต่ละอย่าง รู้ว่ากันต์รักเขา แต่อย่ารักจนตัวตาย
คนแต่งแต่งได้ดีมากเลยนะคะ ชีวิตคนจริงอาจจะมีเลวร้ายกว่านี้ มันทำให้เราได้กลับมามองย้อนดูตัวเราเองเหมือนกัน จะเป็นกำลังใจให้กันต์มีชีวิตที่ดีกว่านี้
เริ่มหัวข้อโดย: TNM ที่ 05-10-2018 22:29:21
เริ่มหัวข้อโดย: masochism2018 ที่ 05-10-2018 22:54:02
เริ่มหัวข้อโดย: QueenPlai ที่ 06-10-2018 00:01:31
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 06-10-2018 00:22:28
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 06-10-2018 00:35:19
เริ่มหัวข้อโดย: airkorn ที่ 06-10-2018 07:38:08
เริ่มหัวข้อโดย: fullmoonny ที่ 06-10-2018 08:01:53
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 06-10-2018 09:46:48
เริ่มหัวข้อโดย: pmxphii ที่ 06-10-2018 13:24:32
ภัทรนี่โดนเทตลอดดดดดด แต่ไม่รักก็ไม่รัก
ส่วนกันย์และกันต์ น้องเว้าเแหว่งพอกันทั้งคู่
มันเจ็บมากๆ กับตอนที่ถามว่ามีหวังมั้ย แล้วคำตอบคือไม่
แต่ก็นั่นละทำใจ น้องมาทีหลีง น้องผิด ไม่ถูกที่
ถ้าจะลืมคืนนั้น ก็ลืมไปเลยค่ะกันย์ ไปเลยยยยยยยยยยย
เราตะดูแลน้องงเองงง
เริ่มหัวข้อโดย: magarons ที่ 06-10-2018 17:02:45
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 06-10-2018 17:43:27
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 06-10-2018 22:34:17
เขียนดีมากก เป็นกำลังใจให้นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 06-10-2018 22:43:20
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 08-10-2018 13:13:47
ชอบภัทร ทีมภัทรต่อไป
ในเมื่อกันต์ทำร้ายคนดีๆอย่างน้องเค้าไม่ได้
คนมาที่หลังก็ต้องตัดใจหรือเปล่า
เริ่มหัวข้อโดย: jaibang ที่ 08-10-2018 15:54:25
เริ่มหัวข้อโดย: Jaebam ที่ 08-10-2018 17:01:57
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 09-10-2018 01:34:43
ต้องบอกว่าหลงเข้ามาค่ะเพราะปกติไม่เสพนิยายดราม่า
แต่ว่าคุณคนเขียนทำได้ดีเลยนะคะ
เราคิดว่าเราเจ็บปวดไปกับตัวละคร
เรากะว่าเราจะปล่อยทิ้งไว้สักพักให้เรื่องมันเบาลงบ้างแล้วค่อยมาอ่าน แต่ข้ามสองสามตอนยังไงก็เจอความอึดอัดและทรมานทุกที จากที่คุณคนเขียนบอกว่าเป็นนิยายที่หม่นๆ เราว่ามันดำดิ่งลงไปในความมืดทุกทีๆแล้วล่ะ แหะๆ
เวลาอ่านเราก็ถามตัวเองนะ ว่าเราจำเป็นต้องมาอ่านให้รู้สึกเจ็บปวดกับไปกับเค้าด้วยหรอ แต่ก็นั่นล่ะเราอยากมาให้กำลังใจน้องกันย์ ไม่รู้สิหลายๆคนอาจจะสงสารในตัวน้องกันต์เนอะ ทั้งเรื่องครอบครัวหรือโชคชะตาใดใด แต่เราว่าที่เป็นแบบนี้น้องกันต์ก็เลือกเองมาหลายๆอย่างนะ เขาอดทนจนได้ทุนมาขนาดนี้แล้วจะเปลี่ยนตัวเองเปลี่ยนชีวิตไปในจุดที่ดีขึ้นก็ย่อมได้ แต่นั่นล่ะ อดีตที่เจ็บปวดอาจจะกัดกร่อนใจเค้าจนไม่สามารถก้าวไปหาสิ่งใหม่ๆได้
สำหรับน้องกันย์ อ่านตั้งแต่แรกๆก็สัมผัสได้ว่าเค้ารักน้องกันต์ แต่มันต้องมีอะไรที่ทำให้เค้ารักไม่ได้อย่างที่ใจเค้าต้องการ มันต้องไม่ใช่แค่เค้ามีลูกหมี ซึ่งพอได้ฟังอดีตของเค้าเราก็เข้าใจว่า เราไม่สามารถทำร้ายจิตใจของคนที่เหมือนให้ชีวิตใหม่แก่เราได้ ถ้าเราทำแบบนั้นได้แล้วใครจะกล้ารักเราอีกล่ะ...จริงไหม
ส่วนภัทร เราเฉยๆนะ สำหรับเราเราว่าภัทรน่ากลัวและน่าสงสารพอๆกัน อาจจะมีอะไรที่ขาด แต่ไม่รู้ว่าแท้จริงมันคืออะไรเลยเติมไม่เต็มสักที สำหรับเรา ณ ตอนนี้ เรามองว่าภัทรไม่ได้รักกันต์ในแบบนั้นหรอก ก็แค่อาจจะถูกใจ และอยากรู้อยากเห็นอยากได้ความอบอุ่นนั้นบ้าง...ก็แค่นั้น
ถึงเราจะไม่อยากให้กันย์ทำร้ายลูกหมี แต่เราหวังว่าสักวันกันย์จะได้รักกับกันต์อย่างมีความสุขนะ ไม่รู้สิสำหรับเราคนที่ใช่ยังไงก็คือคนที่ใช่ โอเคว่าอาจจะเข้ามาในเวลาที่ไม่ใช่ แต่ถ้ามันใช่ ยังไงมันก็คนนี้ล่ะ มันต้องผ่านไปได้ :)
เป็นกำลังใจให้นะคะ แล้วก็อยากขอรบกวนคนเขียนนิดนึง ถ้านิยายจะจบแบบ Bad End รบกวนกระซิบบอกเราหน่อยนะคะ ทุกวันนี้เราเข้ามาอ่านเพราะความหวัง แต่ถ้าความหวังนั้นมันไม่มีตั้งแต่ต้นเราจะได้เตรียมทำใจไม่เจ็บปวดและดำดิ่งไปกับตัวละครไปมากกว่านี้ :')
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 09-10-2018 10:27:19
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 09-10-2018 15:40:02
Kill to save a life
No matter how we try, it's too much history
Too many bad notes playing in our symphony
So let it breathe, let it fly, let it go
Let it fall, let it crash, burn slow
มีคนเคยบอกว่า
รักที่ไม่ถูกที่ ไม่ใช่รัก
รักที่ไม่ถูกเวลา ไม่ใช่รัก
รักที่ไม่ถูกคน ไม่ใช่รัก
และรักที่ยาก ...ก็ไม่ใช่รัก...
— ภัทร
วันที่สองของการเปิดเทอมเมื่อปีก่อนผมนั่งอยู่ในบริเวณสวนของมหาวิทยาลัย ในตอนที่กำลังคิดว่าจะโทรหาเพื่อนหรือเล่นเกมส์รอมันดีก็เหลือบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่โต๊ะไม่ไกลกันนัก เขาดูตั้งใจกับหนังสือเรียนตรงหน้าแม้จะเพิ่งเปิดเรียน และตั้งใจกับการลูบหัวแมวจรจัดเนื้อตัวมอมแมมที่นั่งอยู่ข้างกัน
“เมี๊ยว”
“เมี๊ยวอะไร เมื่อกี้กินปลาเส้นของเราไปแล้วทั้งถุง”
ผมมองคนบ้าที่ละสายตาจากหนังสือมาคุยกับแมวที่เดินวนไปมาบนโต๊ะ
“เหมียว”
“อย่าซน” ใครคนนั้นว่าเมื่อไอ้แมวสีส้มเดินย่ำไปมาบนสมุดของเขา
“เหมียว”
“เออ กูคงอ่านรู้เรื่องแหละหนังสือเนี่ย”
ผมหลุดขำ ก่อนจะโดนหันมามอง ตากลมโตจ้องมาที่ผมนิ่งก่อนจะชี้มือมา
“ไปขอขนมพี่คนนั้นเขาเร็ว” เขาบอกแมวตัวนั้นเพื่อตัดรำคาญ ผมที่ไม่ถูกกับสัตว์สักชนิดยิ้มแหยเมื่อแมวตัวนั้นเดินมาหา
“เมี๊ยว”
“ไปไกลๆเลย” ผมปัดมือไล่แมวมอมแมมสีส้มไปให้ไกล หน้าตาผมคงแสดงออกว่ารังเกียจมากไปหน่อย แมวตัวนั้นถึงเดินกลับไปทางเดิม
แม่ผมเคยบอกว่าหน้าตาผมไม่เป็นมิตร ผมรู้ แต่ก็ไม่เคยคิดจะแก้ไขมัน ถ้าคนไม่รู้จักอาจจะคิดว่าผมหยิ่งหรือเหยียดบ้าง แต่คนรอบตัวผมกลับไม่มีใครคิดแบบนั้น อย่างแพทที่คบกันมาตั้งแต่ตอนเรียนมัธยมชอบด่าผมประจำว่าถ้าแพทไม่คบกับผมก็คงไม่มีเพื่อนคบเพราะหน้าผมกวนตีน
“โดนดุเหรอลูก” เอ้า เมื่อกี้ยังไล่มันอยู่ ตอนนี้เป็นลูกเฉยเลย ผมหัวเราะแต่เขากลับไปสนใจหนังสือเหมือนเดิม เขาใช้มือเรียวยาวลูบหัวแมวตัวนั้น เจ้าแมวสีส้มทำหน้าพริ้ม พอเขาหยุดมือมันก็เอาหัวไถที่มือสวย
“เอาเข้าไป”
เขาบ่นแต่ก็ไม่ยอมเอามือออกจากแมวมอมแมมตัวนั้น เหมือนกับผมที่ยังมองเขาอยู่แบบนั้นโดยไม่ละสายตา
ผมมารู้ที่หลังว่าเขาชื่อกันต์จากเพื่อนใหม่ของผมที่ชื่อกันย์ ผมเจอกันต์หลายครั้ง เราเดินสวนกันบ้าง เจอในห้องเรียนบ้าง มีบ้างที่เขาหันมาสบตา แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่เขาจะดูเหมือนจำผมได้
เพราะมองเขาอยู่นานถึงได้เห็นว่าที่เขามองมาทางผมบ่อยๆเพราะเขามองใครอีกคน ตอนแรกผมก็ไม่แน่ใจ จนเมื่อเพื่อนในกลุ่มเดียวกันอย่างไอ้กันย์หลุดออกมาว่าเลี้ยงเด็กคนหนึ่งไว้และเรียนที่เดียวกัน ผมถึงเลือกที่จะตามสืบ ตามประสาคนที่หาอะไรสนุกๆทำแก้เบื่อ
...แต่เมื่อเห็นว่าเด็กคนนั้นคือกันต์ มันก็ไม่สนุกอีกต่อไป...
Patr : ขายเท่าไหร่เหรอคนสวย
ผมเย้ากันต์อยู่บ่อยๆเรื่องนี้ แม้ในใจลึกๆแล้วผมรู้ว่ากันต์คงไม่ได้ทำ แต่พอนึกถึงสิ่งที่เพื่อนตัวเองพูดมันก็แอบเจ็บไม่ได้...ผมอิจฉากันย์
ผมได้แต่มองกันต์อยู่ไกลๆ ผู้ชายตัวขาวที่สูงแค่ประมาณไหล่ของผมมักจะอยู่คนเดียว ไปเรียนคนเดียว กินข้าวคนเดียว ใช้ชีวิตอยู่เงียบๆคนเดียว ผมชอบมองเขา และเพราะมองมาตลอดถึงพอรู้ว่าคนน่ารักที่ตั้งใจเรียนคนนั้นเปลี่ยนไปเรื่อยๆ กันต์ที่ดูอุปนิสัยน่ารักในตอนแรกแข็งกร้าวขึ้น เขาที่ดูยิ้มแย้มแม้จะอยู่ตัวคนเดียวดูโดดเดี่ยวขึ้น
ผมมองเขาอยู่นาน จนไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เหมือนกันที่นึกออกว่าผมคงชอบเขา
ถึงผมจะว่าเขาต่างๆนานาๆ ถึงจะบอกว่ากันต์ขายตัว ว่าเขาแย่ยังไง แต่ผมก็อยากได้เขามากกว่าใคร
— กันย์
ในตอนที่ตัดสินใจได้ว่าอยากเรียนอะไร ผมได้ยินว่าพ่อให้ทุนที่มหาวิทยาลัยที่ผมเรียนอยู่ด้วย หลายๆคนอาจจะเห็นว่าพ่อผมใจบุญสนับสนุนการศึกษา แต่ผมรู้ว่าเขาทำเพื่อเอาหน้าทั้งนั้น
“How cute” เจคบอกเมื่อผมชี้ให้ดูเด็กทุนของพ่อในวันปฐมนิเทศ
“ชอบแบบนี้เหรอวะ” ผมถามเพื่อนที่รู้จักกันไม่นาน เจคยิ้มก่อนจะตอบ
“He looks innocent”
ผมไม่ได้สนใจอะไรนัก จนวันที่เดินเข้ามาหาที่นอนเงียบๆในห้องสมุด ผมเจอเด็กทุนของพ่อกำลังตั้งใจดูข่าวภาษาอังกฤษด้วยใบหน้ายุ่ง
คิ้วเรียงสวยขมวดเป็นปม...ทำเอาผมเผลอมองอยู่นานทีเดียว
ผมรู้ว่าเจคกับภัทรมักจะมองตามเด็กคนนี้ อาจจะเพราะบรรยากาศรอบตัวของกันต์เองก็ได้
...เขามักจะอยู่คนเดียว แต่ก็ดึงดูดอย่างบอกไม่ถูก...
ผมเลือกที่จะไม่ยุ่งอะไรกับกันต์แม้ว่าเราเผลอสบตากันอยู่บ่อยครั้ง ทุกครั้งที่ผมเดินผ่านเขา เราจะมองตากัน ความรู้สึกแปลกๆระหว่างเขากับผมมันอธิบายไม่ได้ แต่ผมเลือกที่จะปล่อยความรู้สึกนั้นให้ผ่านไป
ผมรู้ตัวว่าผมมันไม่รู้จักพอ ผมเสพย์ติดเซ็กส์กับยาผงสีขาว ผมติดมันมาตั้งแต่ตอนที่อยู่สเปน ที่จริงอาจจะตั้งแต่สมัยที่ผมอยู่นิวซีแลนด์ก็ได้ ผมเคยโดนรุ่นพี่ม.ปลายมอมเหล้าและเกือบจะข่มขืนอยู่ครั้งหนึ่ง ภาพนั้นยังติดอยู่ในหัวผม ผมคิดว่าถ้าเกิดไม่มีวันนั้น ผมในตอนนี้อาจจะไม่สนใจผู้ชายก็ได้
ผมพยายามที่จะไม่ทำร้ายคนที่ผมรัก โดยให้เหตุผลกับตัวเองว่าแม้ผมจะมีอะไรกับใครก็ตาม...ผมก็รักแค่เธอ...
จนวันหนึ่ง ในแอปที่ผมใช้นัดกับคู่ขามากหน้าหลายตา ผมเห็นคนที่ผมสบตาอยู่บ่อยๆ ใบหน้าคุ้นตายิ้มบางๆอยู่ในรูปดิสเพลย์ ผมตั้งใจจะปัดซ้ายทิ้งแต่สุดท้ายก็ลังเล กลายเป็นว่าดันรูปนั้นขึ้นไปข้างบน
[You Super Liked Kant]
ผมพลาด แต่กลับเป็นการพลาดที่สุขใจเหลือเกิน
หลังจากวันนั้นผมก็ใช้ชีวิตตามปกติ แต่ผมรู้ตัวว่าผมกำลังกังวล ผมกำลังรอว่าเมื่อไหร่เขาจะเห็นผมบ้าง
[It’s Match!]
[Kant Super Liked You]
ผมมองข้อความและนั่งยิ้มอยู่ในคลาสเรียนวิชาเลขที่มีเขาเป็นผู้ช่วยสอน เราสบตากันก่อนจะยิ้มเพียงเล็กน้อย ผมแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจบทเรียนเพื่อที่จะได้มองผิวเนียนๆใกล้ๆให้ชัด อยากลองจับเด็กทุนข่มขืนในห้องสมุดเหมือนหนังโป๊ที่ผมเคยดู อยากลองมัดเขาเหมือนที่ผมเคยโดน อยากลองสอดของตัวเองลงไปในก้นเล็กๆนั่นดู
และแล้วไม่นานนักวันนั้นก็มาถึง กันต์ดูประหม่าจนทำให้รู้ว่าน่าจะเป็นครั้งแรกของเขา เขาตัวสั่นอย่างกับลูกนก ผมอัดตัวเข้าไปทั้งๆที่รู้ว่าร่างกายเล็กนั่นคงเจ็บ แต่เพราะยาสีขาวใส ทำให้ผมยั้งตัวเองไม่อยู่
...เซ็กส์กับกันต์ แม่งดีฉิบหาย...
หลังจากนั้นเราก็ต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้จักกันเหมือนเดิม ผมที่อยากเก็บเขาไว้นานกว่าคู่ขาคนอื่นใช้เงินเป็นตัวล่อ และแน่นอนว่าเขาปฏิเสธ ผมถึงต้องใช้สิ่งของผูกมัดเขาไว้ ผมให้เหตุผลกับตัวเองว่าผมแค่ถูกใจ แต่ลึกๆผมรู้ว่ามันไม่ใช่
ผมมีเซ็กส์กับคนอื่นเพื่อที่จะบอกตัวเองว่าผมไม่ได้คิดอะไรกับกันต์ และกันต์ก็มีคนอื่นเพื่อที่จะประชดผมกลับ ผมกับกันต์รู้จักกันจากการสร้างความบังเอิญขึ้นมา ส่วนกับลูกหมีนั้น เรารู้จักกันเพราะความบังเอิญจริงๆ
ย้อนไปเมื่อสองปีที่แล้ว ตอนที่ผมกลับมาจากสเปนใหม่ๆ ที่บ้านมีงานเลี้ยงวันเกิดของพี่ชายผม ในวงสังคมคนรวยที่แทบจะไม่รู้จักใครเลย ผมปลีกตัวออกมานั่งดูบอลในมือถือ เธอนั่งลงเยื้องไปหน่อยก่อนจะเปิดฟุตบอลช่องออนไลน์เดียวกับผม ผมคิดว่าเธอน่าจะเหมือนผู้หญิงหลายๆคนที่มีความมุ่งมั่นแปลกๆที่จะเข้าหาผู้ชาย ภายในเวลาเกือบชั่วโมงผมเหลือบมองเธออยู่บ่อยครั้ง แต่เธอกลับสนใจแค่ลูกกลมๆในจอ
“เป่าอีกละ” เธอบ่นกรรมการที่ดูลำเอียงแบบเห็นได้ชัด
จบครึ่งแรกทีมที่ผมเชียร์นำไปหนึ่งศูนย์ ถ้าให้เดาเธอคงเชียร์อีกทีม
“ขอดูด้วยได้ไหมคะ คือมือถือลูกหมีแบตจะหมดแล้ว คิดว่ามาแป๊ปเดียวจะรีบกลับ แต่พี่กอล์ฟไม่ยอมกลับ” เธอว่าด้วยหน้าตาขอร้องพร้อมกับชูมือถือที่แบตเหลือไม่ถึง 10 เปอร์เซนต์ให้ผมดู
“เอาสิ” ผมว่า เรานั่งดูบอลครึ่งหลังเงียบๆอยู่สองคนแถวสวนหลังบ้าน พอจบแมชต์ ทีมที่เธอเชียร์ก็แพ้แบบที่ผมคิด
“เชียร์ทีมไหน” ผมแกล้งถาม แล้วก็จริงเสียด้วย...เธอเชียร์คนละทีมกับผม
“เพราะอะไร” ผมถาม เธอยิ้มเขินๆก่อนจะตอบ
“เคยไปเรียนที่เมืองนั้นค่ะ เลยเชียร์ตามๆเขา จนตอนนี้ก็ติดไปแล้ว”
“เรา” ผมอยากจะพูดบ้าง แต่กลับนึกไม่ออกว่าควรเรียกตัวเองว่ายังไง
“พี่เคยเรียนที่บาร์เซโลน่า เลยเชียร์อีกทีม”
“อ้าว” เธอแปลกใจแต่ก็ยิ้มออกมาก วันนั้นเราคุยกันเรื่องฟุตบอลอยู่นาน จนพี่ชายเธอมาตามกลับบ้าน มันถึงทำให้ผมรู้ว่าพี่ชายของเธอเป็นเพื่อนสนิทกับพี่ชายของผมเอง
“ขอบคุณมากนะคะ”
“พี่ชื่อกันย์”
“ลูกหมีค่ะ ขอบคุณค่ะพี่กันย์”
เธอยิ้มน่ารักให้ ผมที่ไม่ได้ยิ้มมานานยิ้มให้เธอบ้าง อย่างน้อยสามชั่วโมงที่ผ่านมาเธอก็เป็นเพื่อนที่ดี
หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้เจอลูกหมีอีกเลย ผมกลับมาใช้ชีวิตเหมือนเดิมของตัวเอง ผมเลือกที่จะอยู่บ้านเฉยๆเพราะผมไม่อยากเรียนบริหารตามที่พ่อสั่ง แต่พ่อก็ไม่ได้ว่าอะไร...เขาไม่เคยสนใจอะไรผมหรอก
ผมใช้ชีวิตซ้ำไปซ้ำมา เสพยาบ้างเวลาที่พ่อแม่ไม่อยู่บ้าน หาคู่ขาบ้าง ในแต่ละวันที่เวลาเดินไปช้าๆผมเหมือนโดนกัดกินทั้งเป็น ผมหยุดคิดถึงเรื่องราวเก่าๆไม่ได้ ผมรู้ว่าผมไม่ปกติแต่ผมไม่เคยคิดจะรักษามัน วันหนึ่งผมกรีดแขนตัวเองจนเลือดไหลอาบเพราะเมายา ก่อนจะกระโดดลงสระว่ายน้ำบนดาดฟ้าของบ้าน ผมที่เคยเป็นนักกีฬาว่ายน้ำคิดว่าแค่นี้คงไม่ตาย ผมปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งลงไปก้นสระ ในตอนนั้นผมเห็นคนยืนมองอยู่ข้างบน ตอนแรกคิดว่าน่าจะเป็นแม่บ้านหรือคนสวนสักคน ผมคิดว่าบางทีในที่สุดเรื่องนี้คงจะไปถึงหูของพ่อกับแม่ และผมคงเป็นที่สนใจของเขาสักที
ไม่นานนักคนที่ยืนอยู่ขอบสระก็กระโดดลงมา
“ช่วยด้วยค่ะ มีคนจมน้ำ!”
ผมแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่ใครคนนั้นเป็นคนที่ผมไม่ได้เจอมานาน เธอดูตระหนกแต่ก็พยายามลากผมขึ้นมาบนผิวน้ำ ผมตัวหนักจะตายเพราะฉะนั้นตอนที่พยายามลากผมขึ้นไปข้างบนถึงได้ดูลำบากนัก
ผมที่เก่งเรื่องเรียกร้องความสนใจแต่ไม่เคยมีคนสนใจอยากรู้ว่าเธอจะทำยังไง เราจะตายทั้งคู่ในสระลึกสองเมตรครึ่งนี่หรือเปล่า
“พี่ธีร์ พี่กอล์ฟ ช่วยด้วย”
เธอดูจะว่ายน้ำแข็ง แขนเล็กๆพยายามล็อคคอผมให้โผล่พ้นน้ำทั้งๆที่ตัวเธอเองสำลักน้ำอยู่หลายอึก โง่จริง
“ช่วยด้วย”
ผมที่โดนแขนเธอรัดจนแทบหายใจไม่ออก แกล้งตีขาเบาๆให้เธอลากผมไปที่ตื้นๆได้ หัวผมโขกกับพื้นไปหลายทีในตอนที่โดนลากขึ้นมาจากสระ มันพอทำให้มีสติขึ้นบ้าง
“พี่กันย์!”
ผมโดนตบหน้าอยู่หลายที ไหนจะเป่าปากและ cpr ไปเกือบห้านาที ผมที่กลัวซี่โครงจะทิ่มปอดซะก่อน รีบลืมตาขึ้นเหมือนกับว่าเพิ่งฟื้น เห็นเธอกำลังร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตาย
ผมมองลูกหมีในชุดเดรสสีขาวเปียกแนบเนื้อจนเห็นไปถึงไหนต่อไหน เธอร้องไห้พร้อมกับดึงผมเข้าไปกอดไว้แน่น เธอดูเหมือนจะเสียขวัญและดูเหมือนกับว่ากลัวที่จะเสียผมไป
…ผมไม่เคยรู้สึกว่ามีชีวิต จนถึงวันนี้...
หลังจากนั้นผมก็เรียกร้องความสนใจได้สำเร็จ พ่อแม่ที่มักจะสนใจแต่พี่ชายและน้องชายของผมให้ความสนใจผมเป็นครั้งแรก ผมโดนลากไปตรวจที่โรงพยาบาลอย่างจริงจังโดยที่มีเธอคอยคุยกับพ่อแม่ให้ คอยเป็นน้อง คอยเป็นเพื่อน ตลอดเวลาเกือบปีลูกหมีไม่เคยขออะไรจากผม เธออยู่ในระยะที่พอดี
จนเมื่อถึงวันเกิดของเธอ เธอถึงขอคบกับผม ผมตกลงโดยไม่ลังเล
...ไม่มีเหตุผลไหนเลยที่ผมจะไม่รักเธอ...
“มึงจะไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น เพราะมึงมาทีหลัง”
เป็นคำที่ผมมักจะพูดตอกหน้ากันต์ กันต์ของผมแค่ยิ้มเยาะและมักจะตอบกลับมาด้วยคำพูดที่เจ็บแสบพอกัน
“ไม่ใช่เรื่องของกู กูไม่แคร์” กันต์คนเดิมของผมเปลี่ยนไปในทางที่แย่ลง เพราะผมเองที่ดึงเขาลงมา ยิ้มน่ารักในวันแรกๆที่เห็นกลายเป็นรอยยิ้มที่ดูเจ็บปวด
ผมที่เลิกยาได้เกือบปีกลับมาใช้มันใหม่ เพียงแค่ไม่อยากรับรู้ความจริงว่าเขาไปทำอะไรที่ไหนกับใคร เพียงเพื่ออยากลืมหน้าตาของกันต์ที่ติดอยู่ในใจ
“พี่กันย์ เก็บของยังคะ”
ผมหันไปมองแฟนสาวที่ยืนรออยู่หน้าห้องนอน
“เรียบร้อย” ผมตอบ
“เปลี่ยนใจยังทันนะคะ” ลูกหมีรู้เรื่องแทบจะทุกอย่างในชีวิตผม แม้แต่เรื่องของกันต์เอง เธอก็อาจจะรู้ เธอถึงได้ลองถามผมว่าอยากเลิกยานี่ไหม ...ผมอยากเลิกแต่ผมทำไม่ได้ เราไปหาจิตแพทย์เป็นรอบที่ร้อยของปี หมอแนะนำให้ผมออกจากสภาพแวดล้อมเดิมๆ
“ไม่เปลี่ยน” ผมตอบ ผมจะไป ผมจะลืมกันต์ให้ได้ ผมจะเป็นแฟนที่ดีให้กับคนที่รักผม ผมจะก้าวไปข้างหน้า และหวังว่ากันต์ควรจะก้าวไปข้างหน้าได้สักที
ถ้ารักของเรามันทำให้ทุกอย่างแย่ลง ผมจะปล่อยมือเอง
Kayn : เงินในบัญชี ไม่ต้องคืน
Kayn : คิดซะว่ากูคืนความรักของมึงไป
Kayn : ดูแลตัวเองดีๆ
TBC.
____________________________________________________________________
Theme track - Hurricane 2.0 : 30STM ft. Kanye West
https://youtu.be/jnnMYmL7Fbs
ภัทรมองกันต์เพราะอยากรู้จัก
กันย์มองกันต์เพราะสนใจ
เจคมองเพราะกันต์น่ารักดี
แต่กันต์คิดว่าสายตาที่คนอื่นมองตัวเองเป็นเรื่องของฐานะ
อืมมมมมมม เขียนเองเครียดเอง 55555
ขอบคุณคนอ่านนะคะ เราไล่วนอ่านทุกคอมเมนต์เลย มันเป็นฟีดแบ็คที่ทำให้มองนิยายเรื่องนี้ได้หลายมุมจริงๆ
กอดดด :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: ป่ามป๊ามป่ามปาม ที่ 09-10-2018 16:06:16
คือกันย์อะรักกันย์แล้วล่ะ ที่ติดยาก็เพราะว่าคิดไม่ตกเรื่องกันต์นี่เอง
เราอ่านมาหลายทีเราลืมเม้นอีกอย่างนึงค่ะ คือภาษาที่กันย์ใช้กับกันต์ดิบมาก เราชอบ :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: Key Mine ที่ 09-10-2018 16:15:08
ปล.คุณคนเขียนเขียนดีมาก เราอินมากก ตัวละครกันย์นี่ไปสุดจริงๆ ตอนแรกแอบเชียร์นางนะ แต่ตอนนี้ก็คือไปไหนก็ไปเลยจ้า เข้าใจนางแหละ แต่ไม่ชอบเห็นกันต์เสียใจ ฮึ่ยยย
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 09-10-2018 16:23:04
เริ่มหัวข้อโดย: อิ๊อ๊ะชะเอิงเอย ที่ 09-10-2018 16:30:42
อยากรู้จังว่าท้ายที่สุดมันจะจบที่ตรงไหน :m15:
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 09-10-2018 16:50:47
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 09-10-2018 17:46:48
บางคนก็เชื่อว่ารักคือการเสียสละถึงตัวเองจะเจ็บปวดก็เถอะ
บางคนก็เชื่อว่ารักคือการเห็นตัว ต้องเอามาเป็นของตัวเอง
บางคนก็พอใจที่จะยืนมองมันเฉยๆเพราะไม่กล้าเสี่ยง
แต่หลายคนก็เลือกที่จะหนีมันไปไกลๆ เพราะกลัวความจริง
คนที่น่าสงสารที่สุดคงเป็นกันย์ จะทิ้งลูกหมีแต่ก็กลัวทำเขาเสียใจ จะเลือกกันต์ ตัวเองก็เว้าแหว่งมากเกินไป
ถ้ามันถูกที่ถูกเวลา ความรักมันจะมาในเวลาที่เหมาะสม เวลาที่เราไม่ได้รู้สึกขาด ไม่ได้โหยหา แต่เป็นเวลาที่เราสบายใจที่สุดความรักที่ใช่จะเข้ามาในช่วงเวลานั้น
เป็นกำลังใจให้กันย์นะคะ รักษาแผลใจรักษาตัวเอง พอหายแล้วก็กลับมานะ ❤❤
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 09-10-2018 17:51:25
หนูควรเรียนให้จบก่อนนะคะ
หนูจะได้มีทางเลือกในการทำงานมากขึ้น
ชีวิตจะดีขึ้นถึงแม้หัวใจจะบอบช้ำก็ตาม
:ling3: :ling3: :ling3:
ส่วนกันย์ ขอให้เลิกยาได้นะคะ :heaven
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 09-10-2018 18:10:23
เริ่มหัวข้อโดย: marsmarseiei ที่ 09-10-2018 18:23:34
เริ่มหัวข้อโดย: fxxg0430 ที่ 09-10-2018 18:50:30
ส่วนกันย์คือคนเว้าแหว่ง เขาต้องการการรักษาอ่ะ เราเป็นห่วงว่าถ้ายังอยู่กับกันต์มันจะพากันแย่ไปทั้งคู่อย่างน้อยก็ให้กันย์หายก่อน ค่อยกลับมาเจอกันในเวลาที่เหมาะสมจะดีกว่า
เริ่มหัวข้อโดย: nonlapan ที่ 09-10-2018 19:25:28
เริ่มหัวข้อโดย: TNM ที่ 09-10-2018 19:37:55
เริ่มหัวข้อโดย: suck_love ที่ 09-10-2018 19:54:07
อย่ากลับมาอีกล่ะ ขอให้มีความสุขกับลูกหมี ฮึ
เราไม่เชียร์เธออีกแล้ว :m16:
เริ่มหัวข้อโดย: agustindahouse ที่ 09-10-2018 20:25:39
เบรกคุณเขาก่อนได้มั้ยคะกับประโยคสุดท้าย โอ๊ย
เข้าใจนะ เข้าใจปมกันย์ว่าเขาเจออะไรมา แต่แบบ มันไม่ใช่แล้วอ่ะแบบนี้
เหมือนกันย์รู้ว่าตัวเองทำอะไรไปบ้าง เก่งด้วยที่ยอมรับได้ว่าการที่ลุ่มหลงไปไกลกับกันต์นั้นฉุดชีวิตอีกฝ่ายลง (ถึงจะไม่เกิดในทางตรง แต่ก็ต้องยอมรับว่ามันเป็นส่วนหนึ่ง)
แต่กันย์ผิดมากเรื่องวิธีแก้ปัญหา กันย์อยากรักลูกหมีคนเดียงเพราะรักแค่เขาหรือเพราะว่านี่เป็นสิ่งที่ควรทำ?
และสุดท้าย การที่กันย์เลือกจะเดินออกจากชีวิตกันต์แบบโง่ๆ นี่คิดว่าจะทำให้เรื่องมันดีขึ้นจริงๆ น่ะเหรอ
อีกนัยนึง มันอาจจะดีขึ้นนะ แน่นอนว่ามันอาจจะดีขึ้น แต่นั่นก็ต้องใช้เวลา ไม่ใช่การส่งเมสเสจแบบนี้
ถือว่าคืนความรักให้เนี่ยนะ... ถามจริง เจ้ากันนนนนย์!!!
ฮือ เจ็บแทนน้อง เจ็บแทนมากๆ
เริ่มหัวข้อโดย: cheezett ที่ 09-10-2018 20:42:01
คนประเภทไหนเข้ามาทำร้ายชีวิตคนอื่นจนสาหัสแล้วก็สะบัดดากหนี ไปหาบำบัดไปไหนก็ไป๊!!! :m16: พร้อมบวกมากตอนนี้ :angry2: :angry2: ให้มันพังกันไปทั้งสองข้าง เพราะจากประสบการณ์การอ่านนิยายมา กันต์ก็ทำใจไม่ได้หรอก ไม่งั้นมันจะไม่ดราม่า555
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 09-10-2018 20:50:09
เริ่มหัวข้อโดย: 19th ที่ 09-10-2018 21:13:40
กลับไปเรียนให้จบเถอะลูก ฝากของดีเมืองจีนดูแลน้องด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: jaibang ที่ 09-10-2018 21:25:37
เริ่มหัวข้อโดย: แม่น้องเปา ที่ 09-10-2018 21:29:31
เริ่มหัวข้อโดย: todiefor ที่ 09-10-2018 21:36:53
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 09-10-2018 22:07:17
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 09-10-2018 22:07:37
เริ่มหัวข้อโดย: ursleepingxd ที่ 09-10-2018 22:10:18
แต่ว่าเขียนได้ดีมากค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ แล้วมาต่ออีกนะ แง อยากรู้เลยว่าจะเป็นยังไงต่อ
บางทีชีวิตมันก็ไม่สวยหรูอะเนอะเจ้ากันต์ สู้ๆนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Warapich ที่ 09-10-2018 22:37:56
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 09-10-2018 22:39:04
อยากให้กันต์ กับกันย์มีความสุขน้าาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 09-10-2018 23:09:59
ไปแล้วไปลับไม่ต้องกลับมาค่ะ บาย
คนประเภทไหนเข้ามาทำร้ายชีวิตคนอื่นจนสาหัสแล้วก็สะบัดดากหนี ไปหาบำบัดไปไหนก็ไป๊!!! :m16: พร้อมบวกมากตอนนี้ :angry2: :angry2: ให้มันพังกันไปทั้งสองข้าง เพราะจากประสบการณ์การอ่านนิยายมา กันต์ก็ทำใจไม่ได้หรอก ไม่งั้นมันจะไม่ดราม่า555
นั่นน่ะสิ........
ไปแล้วไปลับนะ..........
อย่ากลับมาหา มาเสียดายนะ.........
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 09-10-2018 23:15:34
เริ่มหัวข้อโดย: Raccool ที่ 09-10-2018 23:42:16
จริงๆ ลูกหมีก็น่าสงสารมาก ดูเป็นคนดี ไม่น่าไปยุ่งกับนายกันย์เลย55555
อยากให้ลูกหมีมีชีวิตที่ดีนะ แบบที่มีคนดีๆ พร้อมดูแลมากกว่ากันย์ :hao5:
อ่านแล้วอึดอัดนิดหน่อยตรงที่อยากจะให้นายกันย์ไปไกลๆ จากลูกกันต์
แต่ก็อยากให้เขารักกัน ฮือออ
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 10-10-2018 02:54:07
เริ่มหัวข้อโดย: airkorn ที่ 10-10-2018 12:12:12
:laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 10-10-2018 13:14:45
กอดกันต์
กอดกันต์
กอดภัทร
กอดลูกหมี
เชียร์ไม่ได้เชียร์ไม่ถูกเลย
เริ่มหัวข้อโดย: yasperjer ที่ 10-10-2018 19:30:02
ก็เข้าใจนะว่ากับลูกหมีเข้ามาช่วงเวลาที่แย่ แต่ลองคิดดีว่ามันคือรักมั้ยความดีดับความรักมันแยกกันนะ
ฮืออออออ น้องกันต์รู้กกกกกก มากอดกะนนะ
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 11-10-2018 00:37:57
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 11-10-2018 14:53:06
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 11-10-2018 16:53:07
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 12-10-2018 00:17:19
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 12-10-2018 00:38:24
เริ่มหัวข้อโดย: ppseiei ที่ 12-10-2018 01:16:20
เริ่มหัวข้อโดย: Once ที่ 12-10-2018 16:29:50
เริ่มหัวข้อโดย: TNM ที่ 12-10-2018 20:01:12
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 13-10-2018 00:12:22
Waiting For Love
ผมกับกันย์ เราไม่เคยไปไหนมาไหนด้วยกัน เราไม่เคยคุยเรื่องส่วนตัวของกันและกัน กันย์ถึงใช้คืนนั้นเพื่อบอกลา ทำไมผมจะไม่รู้ ผมรู้ว่าสักวันมันจะต้องจบ แต่พอถึงวันนี้มันกลับเจ็บกว่าที่คิด เจ็บตรงที่รู้ว่าสุดท้ายเขาก็ไม่เลือกผม
Patr : กันย์จะบินวันนี้
Patr : มึงอยากไปส่งไหม
ผมกดปิดแชทของภัทร ความจริงผมอยากไปเห็นหน้าเขาเป็นครั้งสุดท้าย อยากไปถามว่าเขาคิดถึงผมแบบที่ผมคิดถึงเขาบ้างไหม ผมหวังลมๆแล้งๆว่าถ้าเขาเห็นหน้าผมแล้วอาจจะเจ็บปวดบ้าง แต่อีกใจก็รู้ว่าไม่มีทาง
นอกจากความหลงซึ่งกันและกันของเราแล้ว ผมแทบจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเขาเลย บ้านเขาอยู่ไหน ครอบครัวเขามีใครบ้าง เขาจะไปเรียนต่อที่ไหน ผมไม่รู้อะไรเลย จะให้ผมไปที่สนามบินในฐานะคนไม่รู้จักแล้วบอกเขาว่าโชคดีนะ ผมทำไม่ได้หรอก
เขาคงจะขึ้นเครื่องบินไปที่ไหนสักที่ที่ผมไม่รู้จัก ที่นั่นคงสวยน่าดู
Mom : กันต์ลูก พ่อเขาด่าแม่ แม่จะทำยังไงดี
หลังจากวันสุดท้ายที่เจอกับกันย์ผ่านมาเกือบเดือนแล้ว ทุกคืนผมนอนไม่หลับ ผมเอาแต่ถามตัวเองว่าทำไม ทำไมเขาบอกว่ารักแต่ทำแบบนั้นกับผม เขาเห็นผมเป็นอะไร แล้วทำไมผมถึงยังเป็นอยู่แบบนี้ ทำไมไม่ทำแบบนั้น ผมคิดเรื่องเดิมๆซ้ำๆซึ่งล้วนแต่เป็นเรื่องแย่ๆอยู่ในหัว
ผมเคยชอบเซ็กส์และการนอนเพราะมันทำให้ผมลืมเรื่องปวดหัวไปชั่วขณะแต่ตอนนี้มันช่วยอะไรผมไม่ได้อีกต่อไปแล้วจนเมื่อทนไม่ไหวผมถึงเลือกที่จะกินยานอนหลับอีกครั้ง ก่อนหน้านี้ผมเคยกินมันอยู่พักหนึ่ง พอกลับมากินอีกครั้งแม้แต่ยาก็ช่วยผมไม่ได้แล้ว ผมทั้งสวดมนต์ ออกกำลังกาย ทำงานหนัก ทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองหลับ พอร่างกายชัตดาวน์ลงไปเพราะเหนื่อยได้แค่ไม่ถึงสองชั่วโมง สมองมันก็ตื่นขึ้นมาคิดใหม่ ผมคิดซ้ำไปซ้ำมาแบบหาข้อสรุปไม่ได้ คิดยังไงก็ไม่ตกผลึก
…แม่งทรมานฉิบหาย...
จนมันทำให้ผมคิดถึงตัวเองเมื่อก่อน ผมเพิ่งรู้ว่าชอบตัวเองตอนอยู่คนเดียวมากแค่ไหน ผมไม่ต้องคิดถึงใคร ผมแค่ตั้งใจเรียน ตั้งใจทำงานพาร์ทไทม์นิดหน่อย ถ้าเหนื่อยหน่อยก็แค่ดูรายการตลกๆในอินเตอร์เน็ต
อดีตมักเป็นสิ่งหอมหวาน แม้มันจะขาดไปบ้าง แต่อย่างน้อยผมก็ขอแค่ให้ตัวเองนอนหลับได้โดยไม่ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาร้องไห้แบบนี้
Kant : ไดจิ
Kant : รักตัวเอง ต้องทำยังไงนะครับ
“เกิดอะไรขึ้น”
ผมเดินเข้ามาในห้องนี้เป็นครั้งที่สอง ผู้ชายญี่ปุ่นใจดีเห็นสภาพผมก่อนจะดึงผมเข้าไปกอด ผมซุกตัวลงที่แผ่นอกกว้างพร้อมกับน้ำตา ผมร้องไห้เพราะผมอยากผ่านช่วงเวลาทรมานนี้ไปสักที ผมอยากจะเป็นผู้ใหญ่ให้ได้เหมือนกับไดจิ เป็นผู้ใหญ่ที่เข้มแข็ง
“เธอทำให้ฉันคิดถึงตอนเด็กๆ” เขาว่าแล้วดึงตัวผมไปนั่งกอดไว้บนโซฟา
“เห็นหล่อๆ ฉันก็เคยอกหักนะ” เขาว่าพลางขำแต่ผมกลับแค่เงียบฟัง
“ไม่ขำเหรอ” เขาหัวเราะแก้เก้อก่อนจะก้มลงจูบแก้มผมเบาๆ
We are one of a kind, irreplaceable
How did I get so blind and so cynical?
เราต่างเป็นหนึ่งเดียวที่ไม่มีใครแทนที่ใครได้
ทำไมผมถึงได้ตาบอด และดูถูกตัวเองแบบนี้
“ก่อนที่ผมจะมาเมืองไทย ผมแต่งงานกับแฟนผม เราคบกันมาตั้งแต่ตอนเป็น uni student” ไดจิเริ่มเล่าเรื่องของเขา
“ตอนแรกวางแผนว่าปีนี้เราจะแต่งงานกัน แต่เธอท้องเลยตกลงแต่งก่อน ผมโอเคนะ ยังไงก็ได้เพราะผมรักแฟนผมมาก ตื่นเต้นด้วยที่จะมีลูก”
ผมเอื้อมมือขึ้นไปกอดร่างกายแข็งแรงไว้แน่น
”ตอนเธอท้อง เธอหงุดหงิดจนน่ากลัว แม่ผมบอกว่าคนท้องอารมณ์จะไม่ดี” ไดจิเล่ามันด้วยเสียงนุ่มๆของเขา
“แต่ผมรู้สึกแปลกๆ เพราะเธอเปลี่ยนไปเยอะ จนใกล้วันคลอด ผมกำลังประชุมงานอยู่ที่บริษัท” เขาก้มลงจูบไหล่ผม
“แม่โทรมาบอกผมว่าเธอฆ่าตัวตายพร้อมกับลูก” ปลายเสียงของเขาสั่นไหวเล็กน้อย ผมที่เหมือนจะหยุดร้องไห้แล้วสะอื้นจนไดจิโยกตัวไปมาเพื่อปลอบ
“ทุกคนมีปัญหาหมดนะ ตอนนี้เธอก็มีใช่ไหม”
ผมพยักหน้า
“แต่วันนี้ปีหน้าเธอจะไม่ร้องไห้แล้ว” เขาว่าก่อนจะผละตัวออกไปหยิบทิชชู่ให้ผม ผมที่ร้องไห้จนปวดหัวหันไปถามเขาด้วยเสียงแหบน่าเกลียด
“แล้วยังไงต่อ”
“ผมเหรอ?” ไดจิชี้มือเข้าหาตัวเอง ผมพยักหน้ารับ
“I was so socked ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเธอทำแบบนั้น แต่วันงานศพพ่อของเด็กในท้องแฟนผมก็โผล่มา”
“หมายความว่ายังไงครับ” ผมถาม
“แฟนผมมีอะไรกับรุ่นน้องที่ทำงานจนท้อง เธอเครียดสะสม” เขาเล่าเหมือนเขาลืมความเจ็บปวดนั่นได้แล้ว แต่ผมว่ามันคงซ่อนอยู่ที่ไหนสักที่
“So, everything happens for reason” เขาว่าแล้วนั่งลงตรงข้ามกัน
“ทีนี้ อยากเล่าไหม เรื่องของเธอ”
For every tyrant a tear for the vulnerable
In every lost soul the bones of a miracle
สำหรับทุก ๆ หยดน้ำตาแห่งความอ่อนแอ
ในทุก ๆ ความพ่ายแพ้ มักจะมีสิ่งมหัศจรรย์
ผมหลุบตามองพื้น ผมไม่เคยเล่าเรื่องของตัวเองให้ใครฟัง จริงๆคือไม่มีใครฟังต่างหาก
“ผมเจอใครคนหนึ่งจากในแอปเหมือนคุณ แล้วเรามีอะไรกัน” ผมลูบหน้าตัวเองแรงๆแล้วค่อยๆเล่าต่อ
“ผมรักเขา แต่เป็นไปไม่ได้” ผมบอก
“ทำไมเป็นไปไม่ได้” ไดจิลูบแก้มผมเบาๆ
“เขามีคนรักอยู่แล้ว ตอนนี้เขาจะย้ายไปต่างประเทศแล้วครับ” ผมตอบพร้อมกับยิ้มเปื้อนน้ำตา
“แล้วเธอเสียใจตรงไหน” ไดจิถามพร้อมกับยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่ม
“เขาบอกว่าเขารักผม...แต่เขาไม่ได้เลือกผม” ไดจิเลิกคิ้วมองผมก่อนจะบอก
“เขาเลือกแล้ว”
ผมยิ้ม ผมไม่ได้เจอไดจิแค่สองเดือนแต่รู้สึกเหมือนว่าภาษาไทยเขาดีขึ้นมาก เอาจริงๆผมไม่เชื่อหรอกว่าคนๆหนึ่งจะสามารถรักใครพร้อมกันทั้งสองได้ ถ้าเขารักผม
...เขาควรยืนอยู่กับผมตรงนี้...
“อาซาฮีไหม อร่อยนะ” ไดจิถาม ผมส่ายหน้า
“ผมไม่เคยดื่ม” ผมพูดจริง ก่อนหน้านี้ผมก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่งที่ใช้ชีวิตอยู่แค่ที่เรียน ที่ทำงานและหอพัก เหล้าหรืออาหารแพงๆเป็นสิ่งที่เกินกำลังทรัพย์ของผม
“เธอนี่น่ารักจริงๆนะ” เขาว่าก่อนจะกระดกมันลงคอไป ก่อนจะโน้มคอผมลงไปจูบ
“มันขมนิดหน่อย แต่อร่อยดี ว่าไหม” ผมหลุบตามองพื้น ก่อนจะส่ายหน้า ผมชอบกอดของไดจินะ แต่ผมไม่ชอบจูบของเขา
“รู้ใช่ไหมว่าแอปนี้ใช้ไว้นัดทำอะไร” อยู่ๆเขาก็ถามขึ้นมา
“ผมรู้” ผมตอบ
“รู้ใช่ไหมว่าผมเองทักเธอมาครั้งแรกเพราะอะไร”
“ครับ” ผมรู้ รู้ด้วยว่าการที่วิ่งโร่มาหาผู้ชายที่รู้จักกันผ่านแอปแบบนี้มันหมายความว่ายังไง แต่ผมเชื่อเหลือเกินว่าเขาเป็นคนดี
“คุณเป็นคนดี” ผมว่า
“เธอมองโลกดีเกินไปต่างหาก” เขาบอกและผละตัวออกไป ผมมองแผ่นหลังแข็งแรงก่อนจะบอกเขาด้วยเสียงสั่นๆของตัวเอง
“ผมนอนไม่หลับมาเกือบเดือนแล้ว”
“แล้วยังไง” เขาถาม
“ผมอยากนอนหลับ” ผมบอกเขาพร้อมกับน้ำตา ไดจิยิ้มให้เบาๆก่อนจะก้าวเท้าเข้ามาหาผม
จูบรสเบียร์เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง มือใหญ่ของเขาป่ายแปะไปทั่วร่างกายผมพร้อมๆกับตอหนวดสากที่ครูดอยู่กับซอกคอผม ไดจิจูบผมไปทั่วตัว เขาใช้มือใหญ่บี้หน้าอกผมจนมันชูเด่น ร่างกายของผมตอบสนองได้ดีแม้ผมจะเหนื่อยล้าจากการนอนไม่พอมานาน
“เธออยากจะทำหรือเปล่า พูดออกมาตรงๆ” เขาถามผมที่เอาแต่ร้องไห้
อย่างที่ผมเคยบอก ถ้าไม่ใช่กันย์ ผมในตอนนี้ไม่อยากทำกับใครทั้งนั้น ผมส่ายหน้าพร้อมกับปาดน้ำตาที่ไหลไม่ยอมหยุด
“ถ้ารักตัวเอง อย่าทำให้ตัวเองเจ็บปวด” เขาว่าแล้วลุกขึ้นจากเตียง
ผมร้องไห้ทั้งสะอื้นเหมือนจะขาดใจตาย พร้อมกับใช้มือที่แทบจะไม่มีแรงดึงเสื้อที่ถูกเลิกขึ้นลงมา ไม่มีใครรู้หรอกว่าผมสมเพชตัวเองแค่ไหน ...ถ้าไม่ใช่ผมแล้ว ไม่มีใครเข้าใจหรอก
“ผมช่วยไม่ได้หรอก แต่เบียร์น่าจะช่วยได้ มันจะทำให้เธอหลับสบาย” ไดจิว่าในตอนที่เดินกลับมาในห้อง เขายื่นเบียร์เย็นเฉียบให้ผมกระป๋องหนึ่ง
“ถ้ามันขม ก็คิดว่ามันเป็นยา”
Monday left me broken
Tuesday I was through with hoping
ในวันจันทร์ ผมถูกทิ้งไป
ในวันอังคาร ผมผ่านมาได้ ด้วยความหวัง
“จะไปไหน” ภัทรถามผมที่เก็บของลงกระเป๋าเป้ใบเล็กๆ
“ไปไกลๆ” ผมมีวันหยุดอยู่สามวัน ผมที่นอนไม่หลับมาเดือนกว่าๆอยากไปที่ไหนก็ได้ที่ทำให้ผมนอนหลับสนิท ไดจิบอกว่าควรออกไปเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง
“กูไปด้วย” ภัทรบอก ผมส่ายหน้า ผมอยากอยู่คนเดียว
“กูสัญญาว่าจะไม่กวนมึง”
ผมมองคนที่มีหน้ามาสัญญาทั้งๆที่ยังตามติดผมอยู่เกือบทุกวัน
ผมตื่นมายืนที่สถานีรถไฟเก่าๆในตอนตีห้า ผมบอกว่าภัทรว่าจะไปเที่ยวโดยรถไฟในตอนตีห้าครึ่ง แต่ไม่ได้บอกว่าจะไปที่ไหน เราไม่ได้นัดกันเป็นกิจจะลักษณะ ผมมองหาเขาแต่ก็ไม่เจอ แต่ที่แน่นอนคือผมจะไม่รอ
ผมก้าวขึ้นมาบนรถไฟเก่าๆที่ปนไปด้วยกลิ่นฝุ่นกับสนิม ไม่นานนักรถไฟก็ออกแต่ยังไม่เห็นใครคนนั้น ผมเลิกสนใจเพื่อนร่วมทางแต่มองออกไปที่หน้าต่างในยามที่ฟ้ายังไม่สว่าง แสงสลัวในยามรุ่งเช้าค่อยๆสว่างขึ้นพร้อมๆกับวิวที่เปลี่ยนไป รู้ตัวอีกทีผมก็ออกมาถึงชานเมืองหลวงแล้ว
...ถ้าตอนนี้กันย์นั่งอยู่ด้วยก็คงดี...
“โทษที ขึ้นที่หัวลำโพงไม่ทัน เลยนั่งรถมารอที่นี่”
ผมมองคนที่อยู่ๆก็โผล่มา ก่อนจะหลุดขำการแต่งตัวกับกระเป๋าลากเหมือนทัวร์จีนของภัทร ภัทรที่สัญญาว่าจะไม่กวนนั่งคนละฝั่งหน้าต่างกับผม ผมเห็นเขาเสียบหูฟังเพื่อฟังเพลงผมถึงเลิกสนใจเขา แล้วหยิบหูฟังของตัวเองขึ้นมาบ้าง
ผมวูบหลับไปเพราะเมื่อคืนไม่ได้นอนเลย แต่ไม่ถึงชั่วโมงก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกที
-- นครปฐมครับ ให้เวลา 40 นาทีในการเที่ยวชมวัดครับ นครปฐมครับ ให้เวลา 40 นาทีในการเที่ยวชมวัดครับ --
เสียงโทรโข่งดังขึ้นมาในตอนเจ็ดโมงกว่า ผมบิดตัวคลายเมื่อยก่อนจะมองนักท่องเที่ยวที่ส่วนมากเป็นชาวต่างชาติค่อยๆทยอยลงจากรถไฟ ผมได้กลิ่นไก่ย่างแล้วหิวถึงได้ลุกขึ้นบ้าง อย่างน้อยมาถึงแล้วก็ไปไหว้พระสักหน่อย
“อะไร”
ผมสะกิดคุณหนูที่นอนคอพับอยู่ตรงที่นั่งหน้าต่างอีกฝั่ง
“กินข้าวกัน”
ภัทรทำหน้างงๆ แต่ก็ลุกขึ้นเดินตามมา
ผมกำลังเดินอยู่ในที่ที่ไม่รู้จัก เดินสวนกับคนที่ไม่รู้จัก มันทำให้ผมสงบอย่างประหลาด
“เอาเส้นเล็กต้มยำครับ” ผมนั่งลงที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเป็นเพิงตรงทางเข้าของวัด ภัทรดูเก้ๆกังๆแต่ก็หันไปสั่งเมนูเดียวกับผม
“ไม่รู้หรือไงว่าต้มยำมันเผ็ด” ผมถามเมื่อเห็นอีกคนพยายามกินของที่ไม่ถูกปาก เขาหน้าแดงและเหงื่อซึมไปทั้งหน้า
“รู้ แต่อยากลอง ไหนๆก็มาแล้ว” ภัทรว่าพร้อมกับเช็ดน้ำตาท่าทางน่าสงสาร
ผมรีบกินก่อนจะหิ้วกาแฟรถเข็นยี่สิบบาทขึ้นมาบนพระปฐมเจดีย์ ผมเดินวนรอบดูความยิ่งใหญ่และศรัทธาของมนุษย์ที่หาที่พึ่งทางใจ ผมไม่ค่อยเชื่อเรื่องแบบนี้แต่ก็เดินไปนั่งคุกเข่ายกมือไหว้แบบที่แม่เคยสอนตอนเด็กๆ
“ขอให้ผมกับแม่มีความสุข” ผมว่าเบาๆแบบไม่เชื่ออะไร แต่ก็แปลกที่คำขอ 20 บาทของผมทำให้ตัวเองยิ้มออก
“ร้อน!”
ผมหันไปหาผู้ชายที่เคลมตัวเองว่ามาจากปักกิ่ง ภัทรแต่งตัวเหมือนจะไปเดินนิวยอร์กแฟชั่นวีค ดูไม่เหมาะกับทริปราคา 120 บาทของผมแต่อย่างใด
“มึงบ้าป่ะวะ ธูปเขาถือเอียงๆ ขี้ธูปมันจะได้ตกลงพื้น” ผมว่าพร้อมกับปัดขี้ธูปออกจากมือภัทร
Wednesday my empty arms were open
Thursday waiting for love, waiting for love
ในวันพุธ อ้อมแขนที่ว่างเปล่าของผมได้อ้าออก
ในวันพฤหัสบดี ผมกำลังรอคอยความรัก รอคอยเพื่อรัก
“มือเป็นอะไร” ภัทรถามในตอนที่เรากลับมานั่งในตู้รถไฟขบวนเดิม แต่ก่อนผมคงตอบว่า เรื่องของกู หรือไม่อย่างนั้นคงเป็น ไม่ใช่เรื่องของมึง แต่วันนี้ผมแค่มองหน้าเขาแล้วตอบ
“โดนน้ำมันตอนทำงาน” เป็นเพราะช่วงนี้นอนน้อย ทุกอย่างเลยรวนไปหมด ผมว่าดีแล้วที่น้ำมันราดลงแค่มือ
“เจ็บไหม” ภัทรถาม
“อืม” ผมตอบแล้วหันออกไปมองวิวข้างนอก รถไฟขบวนนี้กำลังมุ่งหน้าลงใต้
“ขอโทษ ลืมไปว่าจะไม่วุ่นวาย” ภัทรว่าก่อนจะถอยร่นออกไป ผมเอื้อมมือไปดึงแขนเขาไว้แล้วควักเอายาทาแก้แผลพุพองที่พกไว้ออกมา
“เอามือมา”
ผมบีบมันลงบนมือขาวเนียนของเขาแล้วลูบวนเบาๆตรงจุดที่โดนธูปหล่นใส่
“Thanks” ภัทรว่าก่อนจะชักมือกลับไปไว้ข้างตัว ผมมองหน้าของเขาที่ดูเศร้าอย่างบอกไม่ถูกก่อนจะชี้ลงบนเก้าอี้ข้างตัว
“นั่งตรงนี้ก็ได้”
TBC.
_______________________________
theme track - Avicii : waiting for love
https://youtu.be/cHHLHGNpCSA
ไม่รู้จะพูดอะไรเลยค่ะ จบแต่ละตอนเราก็เหม่อไปนานเหมือนกัน
แต่อยากแนะนำให้ฟังเพลง ดีมากจริงๆ :)
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 13-10-2018 00:20:13
จริงๆ แอบอยากให้กันต์ กับกันย์นะ
เราว่าทั้งคู่จะช่วยเยียวยาซึ่งกันและกันได้ดีกว่า
เหมือนmissing piece ที่มันอาจจะเป็นส่วนที่ไม่เข้ากับใครเลย แต่เข้ากันได้อย่างลงตัว
ถ้าทั้ง2 ยอมทะลายกำแพงอะนะ
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 13-10-2018 00:34:40
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 13-10-2018 00:46:58
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 13-10-2018 00:52:16
เริ่มหัวข้อโดย: jaibang ที่ 13-10-2018 01:00:44
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 13-10-2018 01:04:42
กลัวใจกันย์เหลือเกิน
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 13-10-2018 01:22:56
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 13-10-2018 01:25:45
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 13-10-2018 03:21:15
เริ่มหัวข้อโดย: Warapich ที่ 13-10-2018 08:14:47
เริ่มหัวข้อโดย: Jaebam ที่ 13-10-2018 09:28:11
หวังว่าสักวันนึงน้องเราจะมองเห็นเงาของภัทรบ้างนะคะ
วันนี้แค่ขอให้น้องกินได้นอนหลับ หัวใจแข็งแรง รักตัวเองให้มากๆ
เอาจริงๆ กันต์ต้องคู่กันย์
แต่ถ้ากันย์ไม่เลือกจะคู่กันต์
แล้วกันต์จะคู่กับ..ใคร?
กันย์อ่ะเราไม่รู้หรอกว่าจะลืมยากไหม แต่กันต์อาจจะยากมากกก
กลับมาเจอกันอีกที เราอยากให้กันต์เอาคืนจากกันย์มากๆ ให้เจ็บปวดทรมานมากกว่าที่น้องเราเป็น
ส่วนภัทรเรารักนายนะ และแอบเชียร์นายอยู่เบาๆ ตรงนี้
เริ่มหัวข้อโดย: TNM ที่ 13-10-2018 10:08:38
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 13-10-2018 10:46:29
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 13-10-2018 10:49:08
กันย์เลือกที่จะไปรักกับอีกคน ทางนี้จะทำยังไง ถ้าไม่เยียวยา กลับมาจะซ้ำแบบเดิมอีกหรือเปล่า
มองในมุมภัทรก็น่าสงสารไม่แพ้กัน แต่กันย์ก็ใช่ว่าจะไม่ทุกข์ แต่ก็เลือกแล้ว หรือแกจะกลับมาใช่ไหม ฮึ๊ กันย์
เรื่องนี้กดเข้ามานึกว่าสายฮา ที่ไหนได้ ม่า เฉยย แล้วติดแล้วซะด้วย รอตอนต่อไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: airkorn ที่ 13-10-2018 11:04:44
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 13-10-2018 11:26:21
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 13-10-2018 12:12:52
เริ่มหัวข้อโดย: yasperjer ที่ 13-10-2018 15:20:16
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 13-10-2018 15:57:03
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 13-10-2018 18:13:58
อยากขอบคุณภัทรที่ไม่ทิ้งน้องเราไปไหน คอยตามติดเป็นเงา
หวังว่าสักวันนึงน้องเราจะมองเห็นเงาของภัทรบ้างนะคะ
วันนี้แค่ขอให้น้องกินได้นอนหลับ หัวใจแข็งแรง รักตัวเองให้มากๆ
เอาจริงๆ กันต์ต้องคู่กันย์
แต่ถ้ากันย์ไม่เลือกจะคู่กันต์
แล้วกันต์จะคู่กับ..ใคร?
กันย์อ่ะเราไม่รู้หรอกว่าจะลืมยากไหม แต่กันต์อาจจะยากมากกก
กลับมาเจอกันอีกที เราอยากให้กันต์เอาคืนจากกันย์มากๆ ให้เจ็บปวดทรมานมากกว่าที่น้องเราเป็น
ส่วนภัทรเรารักนายนะ และแอบเชียร์นายอยู่เบาๆ ตรงนี้
คิดเหมือนนะ............... :mew1: :mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: 19th ที่ 13-10-2018 19:06:26
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 13-10-2018 21:51:15
แต่ตอนนี้สงสารภัทรอ่ะ กันต์จะหันมามองภัทรบ้างมั้ยอ่ะ วันนึงจะเลิกรักกันย์ได้รึป่าว
เริ่มหัวข้อโดย: CHOO ที่ 13-10-2018 22:08:51
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 14-10-2018 00:14:58
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 14-10-2018 00:52:39
เริ่มหัวข้อโดย: pmxphii ที่ 14-10-2018 01:04:47
ขอบคุณภัทรมาก ที่ไม่ทิ้งน้องไปไหน ขอแค่อยู่ใกลเๆ
เราขอถือว่าภัทรมักน้อยนะ เหมือนแค่อย่างน้อยได้อยู่ใกล้น้อง
คือภัทรชนะใจเราตั้งแต่ ตกใจที่น้องไปที่สะพานแล้วหายไป คือยังไงอะ
คือดีใจที่ยังมีคนเป็นห่วง หวังดีกับน้อง นาทีนี้ เปงภัทรก็ได้ เรายอมม
สงสารรรร
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 14-10-2018 23:16:26
เริ่มหัวข้อโดย: fullmoonny ที่ 15-10-2018 00:39:56
ภัทรทำให้เห็นว่าอย่างน้อยก็ยังมีความหวังดีอยู่มั้ง
ส่วนกันย์ไปแล้วฟปลับนะอย่ากลับมาอี๊ก!!!
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 16-10-2018 18:20:27
เริ่มหัวข้อโดย: TNM ที่ 16-10-2018 21:29:49
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 17-10-2018 02:05:36
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 17-10-2018 11:50:51
Lonely Together
ให้ไปเท่าไหร่ ก็ไม่ใช่ว่าจะได้กลับมาเท่ากัน ไดจิเคยบอกผมไว้
ผมมานั่งโง่ๆ ที่ทะเลในจังหวัดตอนใต้ของประเทศไทย หัวผมตื้อไปหมดแต่ก็ยังดีที่ไม่คิดอะไรที่ไม่ดีแล้ว ผมนั่งนิ่งๆสูดกลิ่นเกลือเค็มๆ จนฟ้าใกล้มืดถึงได้ตัดสินใจเดินกลับโฮสเทลราคาถูกที่จองไว้ตรงหาดอีกฝั่ง
“ทำไมถึงเลือกที่จะตามมา” ผมถามภัทร เพราะจำได้ว่าปฏิเสธภัทรไปหลายทีแล้ว ผมไม่รู้จริงๆว่าเขาต้องการอะไรจากผมคนที่ไม่มีอะไรเลย
“บอกแล้วกูหยุดชอบได้ไหมล่ะ!”
ผมหันไปมองคนที่โกรธอะไรขนาดนั้น
“มึงนี่!” ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองมีอคติก็วันนี้เอง ถ้าภัทรคือกันย์หรือคนอื่น ผมคงไม่ลังเลที่จะวิ่งเข้าไปหา
“เกิดมึงมาแล้วกระโดดรถไฟตายห่าจะทำยังไง!”
“ถ้าจะโดดกูโดดตั้งแต่ที่หอแล้ว!”
“ก็กูเป็นห่วง!” เราเถียงกันหน้าดำหน้าแดงแบบไม่มีใครยอมใคร แต่น่าแปลกที่ผมรู้สึกว่ามันตลกมากกว่าเครียด
“มึงนี่มัน” ผมมองหน้าหนุ่มตี๋แต่ก่อนจะได้บ่นอะไรต่อ พนักงานของโฮสเทลก็เดินมาบอก
“สองคนเหรอครับ ห้องที่จองไว้นอนได้คนเดียวนะ”
“มีห้องว่างไหมครับ” ผมถาม
“ไม่เหลือแล้วคุณ ไฮซีซัน แต่ถ้าจะนอนห้องเดียวกันต้องเพิ่ม 400”
“ได้ครับ” ภัทรตอบทันทีก่อนจะควักกระเป๋าตังค์ออกมา
“มึงแม่งไม่เตรียมตัวอะไรเลย” ผมว่าพร้อมกับแบกกระเป๋าเป้เข้ามาในห้องนอนแคบๆที่มีแค่ฟูกขนาดสามเมตรปูอยู่ ทุกอย่างดูสะอาดดี แต่ก็แคบสมราคา
“เตรียมอะไร กูจะรู้ไหมว่ามึงจะมานี่ ขึ้นรถไฟมาเจอมึงก็บุญหัวแล้ว” จริงของภัทร
“มองจิกกูทำไม” ผมถามคนที่มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ภัทรลากกระเป๋าใบใหญ่มาไว้ในห้องพร้อมกับบ่น
“จิกเหี้ยอะไร ตากูเป็นแบบนี้ มันเล็ก!”
ผมหัวเราะแบบที่ไม่ได้ทำมานาน และตอนนั้นเองที่ถูกภัทรมองด้วยสายตาไม่พอใจอีกครั้ง แต่ไม่จริงหรอก ตามันก็แค่เรียวๆชี้ๆหน้าตาเลยเหมือนคนหยิ่งตลอดเวลา
นัดหมู่ หัวหิน : อยู่ใกล้ๆกันเลย มาเจอกันไหม
“ออกไปไหนอีก” ภัทรถามผมที่เดินออกจากห้องอีกรอบ
“หาข้าวกินไง”
“กูไปด้วย”
“พี่ เช่ามอเตอร์ไซต์กี่บาทครับ” ผมถามพี่พนักงานคนเดิมกับเมื่อตอนหกโมงเย็น
“เอาบัตรประชาชนมา เช่าสองชั่วโมงร้อย” ผมควักบัตรประชาชนกับเงินสองร้อยให้เขา
“ขับเป็นเหรอ” ภัทรถามหน้าตาเหมือนไม่อยากจะเชื่อ ผมที่สมัยอยู่ต่างจังหวัดใช้มอเตอร์ไซค์เป็นพาหนะหลักตบที่เบาะหลังเบาๆ
“ยกล้อได้เลย มาน้อง” ผมบอกคุณหนูภัทร เขาทำหน้าเหมือนไม่เชื่อแต่ก็กระโดดขึ้นซ้อนท้าย
“ไอ้เหี้ย อย่ากอดเอวกู” ผมพยายามแกะมือไอ้ตี๋ออก ภัทรกอดผมไว้แน่นจนผมขยับตัวไม่ได้
“กูกลัว”
“มึงกอดแน่นแบบนี้แล้วกูจะขับยังไง!”
ผมขับออกมานอกโฮสเทล ช้างหน้าเป็นทะเลยามกลางคืน ลมทะเลตีหน้าจนเหนียวเหนอะ มือใหญ่ของภัทรเกาะลงบนไหล่ผมแทนที่เอว มันบีบแน่นในตอนแรก แล้วก็คลายออกเหลือเพียงเกาะไว้เฉยๆ
“บรรยากาศโลคอลสุดๆ” คนข้างหลังบอก ผมที่ไม่รู้ว่าเขาแค่พูดหรือประชดได้แต่ยิ้ม
ผมมาหาพี่ที่เคยคุยกันพักหนึ่งในแอป เห็นว่าวันนี้มาตรังเหมือนกัน พวกเรานัดเจอกันที่ร้านอาหารชายทะเลง่ายๆ ผมเดินเข้าไปหากลุ่มพวกพี่เขา พวกเขาเหมือนกลุ่มเพื่อนที่มาเที่ยวด้วยกัน แต่ผมรู้ว่ามันไม่ใช่แค่นั้น
“น้องกันต์นี่น่ารักกว่าในรูปนะ” พี่คนหนึ่งว่าแล้วชวนพวกเรานั่งด้วยกัน
“สนใจไปพร้อมพวกพี่ไหม ขาดรับคนหนึ่ง” พี่อีกคนว่า ผมรีบปัดมือเพื่อบอกปฏิเสธ
“ผมไม่ไหวครับพี่” ก่อนจะหันไปหาอีกคนที่กำลังนั่งตักข้าวผัดปูอยู่
“พอดีมากับเพื่อน”
ผมนั่งคุยกับพวกพี่ผู้ชายห้าคน อายุสักประมาณยี่สิบปลายถึงสามสิบต้น หน้าตาดีและรูปร่างดี พวกเขานัดกันปาร์ตี้ที่นี่ เราคุยกันสัพเพเหระเหมือนรู้จักกัน แต่เปล่าเลย พวกเราไม่มีทางรู้ว่าแต่ละคนทำงานอะไร ครอบครัวเป็นแบบไหน แม้กระทั่งชื่อที่เรียกก็อาจจะไม่ใช่ชื่อจริงๆ
พวกเขานัดกันมาเที่ยวเพราะมีจุดมุ่งหมายคือเซ็กส์หมู่ บางคนเรียกมันว่าด้านมืด แต่พวกเขาเรียกมันว่ามิตรภาพ และสำหรับมนุษย์ที่บิดเบี้ยวแบบผม ผมคิดว่ามันก็เป็นแค่รสนิยมทางเพศแบบหนึ่งเท่านั้น
“โบ๊ทเหรอเรา” พี่คนหนึ่งทักผม ผมพยักหน้า
“ครับ”
“แล้วน้องนี่รุกหรือรับ” เขาชี้มาทางภัทร
“รับครับ” ผมรีบตอบให้ ภัทรใช้มือฟาดหลังผมทีหนึ่งเบาๆก่อนจะตอบใหม่
“ผมรุกครับ”
“มึงเป็นเหรอ?” อันนี้ผมสงสัย
“อ้าว สองคนนี้ นี่นัดกันมาป่ะวะ” พี่เขาว่าพร้อมกับขำ ผมคิดว่าภัทรมันเป็นไบเสียอีก หรือไม่อย่างนั้นก็แค่อยากลองของแปลกแบบผม
“เอาไหม” พี่เขายื่นเหล้าให้ ภัทรรับไว้แต่ผมปฏิเสธ
“โทษทีพี่ ผมเช่ามอเตอร์ไซค์เขามา เดี๋ยวกลับไม่ได้”
ถ้าเกิดเมาแล้วขับมอเตอร์ไซค์เขาลงทะเลจะเอาเงินที่ไหนไปคืนเขา
“เอานี่ไหมน้อง” พี่เขายื่นขวดเล็กๆให้ ภัทรชี้มาที่กระเป๋าเสื้อตัวเอง
“ไม่เป็นไรครับพี่ ผมมีครับ”
พี่เขายิ้มล้อๆก่อนจะหันมามองผม
“ที่ไม่ไปกับพี่เพราะคืนนี้ไม่เหงาแล้วใช่ไหม”
ผมหัวเราะกลบเกลื่อนแทนคำตอบ
“เอานี่ไหม” พี่เขายื่นแผงยาเม็ดสีขาวให้ภัทร หนุ่มตี๋ส่ายหน้าอีกครั้ง
“ไม่เป็นไรครับ ผมอึดอยู่”
พวกพี่ๆเขาหัวเราะกัน ผมนั่งยิ้มสลับกับคุยกับพวกพี่เขาบ้างในบางที เป็นภัทรเสียอีกที่ดูเข้ากันกับพวกเขาได้ดีกว่าผม
หลังจากกลับมาจากหาด ผมเชื่อว่าวันนี้ผมคงจะหลับได้แน่นอน แต่ก็แปลกที่พอหลับตาลงทุกอย่างที่แย่ๆก็ยังไหลบ่าเข้ามาเหมือนเดิม ผมหลับไปแค่ครึ่งชั่วโมงเพราะร่างกายเหนื่อย แต่ก็ตื่นขึ้นมาอีกจนได้
“ไปไหน” ภัทรถามเมื่อเห็นผมลุกขึ้นจากฟูกแล้วกำลังจะก้าวข้ามตัวเขาที่นอนอยู่บนฟูกเสริมอีกอัน
“ข้างนอก กูนอนไม่หลับ”
ภัทรฉุดมือผมให้นั่งลงไปบนตัวเขา
“เป็นแบบนี้ทุกคืนเลยเหรอ”
“อะไร”
“กูเห็นมึงร้องไห้” แม้จะค่อนข้างมืดแต่ผมเห็นว่าภัทรทำหน้าตาไม่พอใจอีกครั้ง
“อืม” ผมพยักหน้า
“กันต์”
“หืม”
“กลับกรุงเทพแล้วไปหาหมอกับกูไหม” เขาถามพร้อมกับลุกขึ้นมานั่งกอดผมไว้ กอดของภัทรต่างจากกอดที่แสนอุ่นของกันย์ ไม่เหมือนกอดที่ปลอดภัยของไดจิ
“กูไม่ได้ป่วย” ผมว่า ภัทรฉวยโอกาสยื่นหน้าเข้ามาจูบผมเบาๆก่อนจะผละหน้าออกไป
“กูว่าหมอช่วยมึงได้”
“อืม” ผมตอบ ผมเองมีความคิดว่าอยากไปหาหมอตั้งนานแล้ว แต่ผมยังไม่กล้าพอที่จะยอมรับว่าตัวเองกำลังป่วยและผมไม่มีเงินขนาดนั้น
“กันต์“ ภัทรเรียกผมอีกครั้ง
“ถ้ากูไม่มามึงจะไปกับพวกนั้นไหม” ผมไม่คิดอะไรขนาดนั้น แต่พอลองคิดดูก็แปลกใจที่พบว่าถ้าไม่มีภัทร คืนนี้ผมคงอยู่ในหมู่พวกเขา
“กันต์”
“เรียกจังเลยวะ” ผมว่า ตอนนี้ชักปวดหัวกับไอ้ตี๋นี่มากกว่าเรื่องอื่นแล้ว
ภัทรจ้องผมนิ่งก่อนจะเอื้อมมือมาลูบแก้มผมเบาๆ แสงที่ลอดมาจากข้างนอกทำให้เห็นหน้าตาที่ต่างออกไปของเขา ริมฝีปากที่มักจะเหยียดตรงของภัทรคลี่ยิ้มเบาๆก่อนจะถามผมจริงจัง
“ทำไมกับคนอื่นได้ แต่กับกูไม่ได้”
ผมละสายตาออกจากเขาแล้วมองออกไปในความมืด สำหรับผมภัทรคือเพื่อนคนเดียวที่มี แม้ผมจะคิดไปเองหรือแม้ความเป็นเพื่อนของเราจะต่างจากคนอื่น แต่ภัทรคือคนแรกที่อยู่ในตอนที่ผมเดือดร้อนแทบจะทุกครั้ง ไม่ว่าจะด้วยผลประโยชน์อะไรก็ตาม..ภัทรยังอยู่กับผม ผมชอบภัทรที่นั่งข้างกันในห้องเรียน ที่ตรงนั้นผมไม่มีใครเลย นอกจากเขา หลายวันมานี้ผมเริ่มคิดเรื่องภัทรมากขึ้น มันมีความจริงอยู่ที่ว่าถ้าเราเป็นเพื่อนกัน เราจะไม่เลิกกัน
…แต่ภัทรไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับผม...
And I know that I can’t be your friend
It’s my head or my heart and I’m caught in the middle
แม้ผมจะอยากเป็นเพื่อนกับเขาแค่ไหน เราก็คงเป็นเพื่อนกันไม่ได้
“ถ้าไม่ให้ มึงจะหายไปใช่ไหม แล้วถ้าให้ มึงจะหายไปเหมือนกันย์หรือเปล่า” ผมถาม ภัทรมองหน้าผม เขาไม่ตอบอะไร ผมที่นั่งอยู่บนตักเขากดจูบลงที่ริมฝีปากบาง จูบของภัทรไม่เหมือนกันย์ร่างกายของพวกเขาด้วย ภัทรไม่มีอะไรเหมือนกันย์เลย
I might hate myself tomorrow but I’m on my way tonight
And I know I can’t change you and I, I won’t change
Let’s be lonely together
พรุ่งนี้ผมอาจจะเกลียดตัวเองอีกครั้ง
แต่ในคืนนี้ผมกับเขาจะอยู่ด้วยกัน
“กันต์” ภัทรเรียกผมเสียงเบา ก่อนจะกดผมลงบนฟูก ถ้าพรุ่งนี้ภัทรจะหายไปเหมือนคนอื่นๆ ผมก็แค่อยากขอบคุณเขา
TBC.
______________________________
Avicii - Lonely Together ft. Rita Ora - https://youtu.be/vQ3XgMKAgxc
เราจะไม่สนใจความย้อนแย้งของตัวเอก แต่จะตั้งกล้องแล้วดูว่าภัทรจะดีแบบที่โม้รึเปล่า 5555555
ต้องทำสารบัญคำศัพท์ด้านมืดด้วยหรือเปล่าคะ นี่ตั้งใจค้นคว้ามากกว่าทำงานอีก 555555
เริ่มหัวข้อโดย: เขมกันต์ ที่ 17-10-2018 12:33:09
แบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: yasperjer ที่ 17-10-2018 13:03:48
เริ่มหัวข้อโดย: ป่ามป๊ามป่ามปาม ที่ 17-10-2018 13:23:44
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 17-10-2018 13:36:18
แล้วกันต์ที่อยู่ทางนู้นละเป็นอะไรบ้าง
นี่ทีมภัทรนะ
แต่แบบ ไม่อยากให้ภัทรทำ แล้วแบบบอกไป ว่าต่อให้ไม่ทำก็ไม่ไปไหน จะอยู่กวนมันไปแบบนี้แหละ
กลับแล้วไปหาหมอนะ มันต้องดีขึ้นสิ
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 17-10-2018 13:50:15
เริ่มหัวข้อโดย: suck_love ที่ 17-10-2018 14:13:32
เราไม่อยากให้ได้น้องไป
เพราะเราเห็นว่าน้องยังขาดเพื่อนที่เป็นเพื่อนจริงๆ ไม่นะะะะะะะ
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 17-10-2018 14:23:56
เริ่มหัวข้อโดย: Jaebam ที่ 17-10-2018 14:49:10
ใจนึงบอกดีแล้วไง ตี๋จะได้ ตี๋จะโดนจริงๆ ใช่ไหม
อีกใจนึงแบบ ..เออ..จริงดิ มันจะเป็นงี้จริงดิ (ร้ายเต้ออออออ..)
ตี๋ได้แล้วจะไม่หายไป
ตี๋ไม่ได้แล้วจะไม่หายไป ??? งงม่ะ 555
อ่ะนั่นแหละ ..ตี๋อย่าหายไปจากน้องเราเลยนะ ไม่ว่าสถานะภาพต่อจากนี้จะเป็นอย่างไรก็ตาม
โปรดช่วยอยู่ข้างน้องเราแทน.........ใครดีอ่ะ เออนั่นแหละ ไอที่มันหายหัวไปนะแหละ วุ้ยยย!!
ยังไงก็คิดถึงแต่เค้าน้อ ตี๋ไม่เหมือนกันย์สักอย่าง มันแตกต่างขนาดนั้นเลยเหรอลู้กกกกกกกกก
ไปหาหมอนะ รักษาตัวเอง รักษาใจให้แข็งแรงไว ๆ อย่าเป็นแบบนี้นาน ๆ แม่ยกใจบ่ดีเด้อ 555
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 17-10-2018 16:15:34
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 17-10-2018 17:27:36
เพราะตี๋....ตี๋ทำไม่เป็น :hao4: :hao4:
เริ่มหัวข้อโดย: 19th ที่ 17-10-2018 17:56:03
เริ่มหัวข้อโดย: TNM ที่ 17-10-2018 18:12:06
เริ่มหัวข้อโดย: jaibang ที่ 17-10-2018 19:34:09
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 17-10-2018 19:51:49
ดังนั้นให้ก็ไม่หาย........... :impress2:
ไม่ให้ก็ไม่หาย............... :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 17-10-2018 21:28:15
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 17-10-2018 21:34:46
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 17-10-2018 21:44:57
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 17-10-2018 21:52:22
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 17-10-2018 22:55:00
เริ่มหัวข้อโดย: Raccool ที่ 17-10-2018 23:12:53
อยากให้ภัทรอยู่ดูแลกันต์แบบนี้ต่อไป แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าภัทรจะอยากอยู่กับกันต์แบบไหน :hao5:
ถ้าวันไหนภัทรอกหักทนไม่ไหวเราอาสารับดูแลต่อนะคะ หลงรักหนุ่มเมืองจีนแล้ว 55555
เริ่มหัวข้อโดย: CHOO ที่ 18-10-2018 00:58:57
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 18-10-2018 01:46:13
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 18-10-2018 01:59:05
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 18-10-2018 16:10:45
เริ่มหัวข้อโดย: buathongfin ที่ 18-10-2018 17:11:15
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 19-10-2018 06:19:44
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 20-10-2018 16:30:26
Dreaming Alone
ผมถามตัวเองอยู่บ่อยครั้งว่าตัวผมเองกำลังทำอะไรอยู่กันแน่
เคยไหม...เวลาอ่านข่าวคนฆ่าตัวตายเพราะอกหักแล้วรู้สึกว่ามันไร้สาระ
เคยไหม...เห็นเมียหลวงตบกับเมียน้อยแล้วรู้สึกว่าพวกเขาไร้การศึกษา
เคยไหม...ที่เห็นว่าเห็นเด็กท้องก่อนแต่งคือพวกกลุ่มคนตลาดล่างที่คิดไม่ได้
แล้วเคยไหม...ที่อยากแก้ไขชีวิตตัวเองแต่กลับจมลงเรื่อยๆ
รู้ตัวอีกที...สิ่งที่เคยว่าคนอื่นก็ย้อนกลับเข้ามาที่ตัวเองเกือบหมดแล้ว
และถ้ามีใครมองมาทางผมตอนนี้ คงรู้สึกว่าผมโง่เง่าไม่ต่างกัน
Kantarat : กันต์ คุณเห็นอีเมลที่ผมส่งไปหรือยัง
Kant : ครับ เดี๋ยวผมเข้าไปหาวันจันทร์นะครับ
“ภัทร” ผมพยายามดันหน้าท้องของภัทรเพื่อให้เบาลง แต่ดูจากแรงอารมณ์ของเขาแล้วน่าจะยาก
“ยกเอวขึ้นหน่อย” เขาบอกก่อนจะสอดหมอนเข้ามาที่สะโพกผม ภัทรยกสะโพกผมขึ้นชิดกับหน้าขาเขาแล้วโน้มตัวลงมาชิดกับผม
“ร้องไห้ทำไม” เขาว่าพร้อมกับจูบลงที่แก้มผม ท่อนล่างที่บดเบียดเนิบนาบให้ความรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก
“รู้แล้วว่าทำไมกันย์มันถึงหลงมึงขนาดนั้น” ภัทรว่าพร้อมกับยิ้ม เขาใช้นิ้วแตะส่วนปลายของผมที่แข็งจนแดงจัด
“แค่เสียบเข้ามามึงก็แข็งแล้วกันต์” เขาว่าก่อนจะจับขาข้างหนึ่งของผมขึ้นไปพาดบ่าแล้วกอดไว้ นั่นทำให้ของเขาสอดลึกเข้ามาอีก
ภัทรครางในลำคอก่อนจะเริ่มต้นขยับสะโพกถี่ๆ
“ภัทร เบา”
ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยมีสตินักเวลามีเซ็กส์ ผมมักจะปล่อยใจมัวเมาไปตามอารมณ์ของร่างกาย แต่ครั้งนี้ผมกลับได้ยินเสียงเนื้อกระทบกันชัดในหู ได้ยินเสียงหอบเหนื่อยและเสียงครางของภัทร เหงื่อจากร่างกายแข็งแรงของเขาหยดลงบนตัวผม สิ่งที่สอดเข้าออกในร่างกายผมแทงโดนจุดที่ทำให้ร่างกายสุขสม
“ดีไหม” ภัทรโน้มตัวลงมาถาม เขากอดผมไว้แน่น ซุกหน้าลงที่ซอกคอผมพร้อมกับดูดมันอย่างกระหาย หน้าท้องแข็งแรงของเขาเสียดสีไปกับร่างกายผมที่แข็งจัด ผมดิ้นพล่าน ภัทรเงยหน้าขึ้นมองผมแล้วยิ้ม
“จะเสร็จเหรอ” เขาถาม ผมอ้าขาให้กว้างแล้วจับสะโพกเขาไว้ ภัทรเบียดหน้าท้องเข้ามาอีกแล้วกระแทกย้ำๆ
“สั่นไปทั้งขาเลย มึงแม่ง” ภัทรว่าเมื่อเห็นผมเสร็จจนตัวชา เขาย้ำตัวเข้ามาอีกไม่กี่ทีก็ครางเสียงดัง
“ร้อนฉิบหาย” หนุ่มตี๋ว่าก่อนจะถอนตัวออกแล้วดึงถุงยางออกจากตัว ผมมองพัดลมเพดานเก่าๆ ภัทรดึงหมอนออกจากสะโพกผมเบาๆแล้วเบียดตัวเข้ามานอนชิดกัน แม้เหงื่อของเราจะเต็มตัว ผมที่สติเริ่มเลือนรางพยายามลืมตามองหน้าเขา
“ถ้าง่วงก็หลับ” ภัทรก้มลงจูบที่ปากผมเบาๆ
“ฝันดีนะกันต์”
เมื่อคืนผมหลับไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ ตื่นมาอีกทีแดดก็ส่องมาถึงตัวแล้ว ผมใช้มือดันตัวลุกแล้วพบว่าภัทรกำลังนั่งเล่นมือถืออยู่ เมื่อเขารู้ตัวว่าผมตื่น เขาก็หันมายื่นมือให้
“ลุกไหวไหม”
ผมจับมือเขาไว้มั่นแล้วค่อยๆลุก คงเพราะไม่ได้มีอะไรกับใครมาเกือบสี่เดือน เลยเหนื่อยและเจ็บกว่าปกติ
ผมค่อยๆเดินเข้ามาในห้องน้ำ เปิดน้ำเย็นเฉียบราดหัวตัวเองแล้วมองแสงแดดที่ลอดเข้ามาจากหน้าต่างข้างบน เมื่อคืนผมหลับสนิทในรอบหลายเดือน ผมฝันร้าย ผมฝันว่าผมทำตัวเหลวไหล ผมฝันว่าผมถูกทิ้งอยู่ในที่ไกลแสนไกล
แต่สุดท้ายแล้วผมก็ยิ้มให้ตัวเอง ...แม้จะฝันร้ายแต่ผมก็ได้ฝัน...
“ผมยาวแล้วนะ” ภัทรทักผมที่เปียกลู่ของผม เขาลุกขึ้นมาวางผ้าขนหนูผืนเล็กของเขาลงบนหัวผมแล้วขยี้เบาๆ
“ภัทร”
“อะไร”
ผมจ้องที่ใบหน้าเรียบตึงของเขา แต่ก่อนผมคงคิดว่ามันน่ากลัว
“มองอะไร กูก็เขินเป็นนะ” เขาว่า ผมมองหูแดงๆของภัทร เขาละมือออกจากหัวผมแล้วเดินไปหยิบของจากในกระเป๋า
“กูอ่านมาจากในเน็ตว่าต้องกินยาแก้อักเสบ” เขาว่าแล้วแกะมันออกส่งให้ผม
“ไปเอาของพวกนี้มาจากไหน” ผมถามถึงยาแก้อักเสบ ถุงยาง เจลหล่อลื่นและอะไรมากในในกระเป๋าของเขา
“อย่ามองกูแบบนั้น” ภัทรเกาหัว
“พวกยาพาราแก้แพ้กับยาแก้อักเสบนี่กูพกอยู่แล้วเวลาไปต่างจังหวัด แต่ถุงยางกับเจลขอพี่กลุ่มเมื่อคืนมา”
ผมจ้องที่เขานิ่ง
“มึงตั้งใจอยู่แล้วว่างั้น”
“ก็เผื่อ เดี๋ยวมึงก็ด่ากูอีกว่ากูไม่เตรียมพร้อม” ภัทรว่าพร้อมกับหันไปหยิบขวดน้ำเปล่าแล้วส่งให้ผม
“อย่าเพิ่งคาดคั้นกู กินยาก่อน”
ผมรับเม็ดยาสองสีลงมาไว้ในมือ
อย่างที่ผมบอก ภัทรกับกันย์ไม่มีส่วนไหนเลยที่เหมือนกัน ในขณะที่ภัทรปากร้าย แต่เขากลับทำสิ่งที่ตรงกันข้าม แต่ในขณะที่กันย์บอกว่ารักผม เขากลับไม่เคยดูแลผมแบบนี้เลย
ผมกลับมาที่กรุงเทพแล้วกลับไปหาอาจารย์กานต์หลังจากที่ไม่ได้เจอกันหลายเดือน ผมทำใจไว้แล้วว่าคงให้มาเซ็นเอกสารสิ้นสุดทุนอะไรสักอย่าง แต่กลับแปลกที่อาจารย์ยื่นซองสีน้ำตาลอันใหม่ให้
“โอกาสใหม่ของคุณ” เขาว่าพลางยิ้ม
“ยังไงครับ” ผมค่อยๆแกะมันออกด้วยมือที่สั่นเทา
“ไม่ใช่ว่าทุกคนจะมีโอกาสนะกันต์ ยิ่งโอกาสครั้งที่สองแบบนี้”
ผมมองหัวของเอกสารหนาปึกที่เขียนไว้ว่าเป็นทุนการศึกษาของนักศึกษาที่มีทุนทรัพย์ไม่เพียงพอ
“ทุนนี้ไม่ได้กำหนดเกรดเฉลี่ยขั้นต่ำ ไม่ต้องใช้คืน” ผมมองหน้าอาจารย์ที่พูดพลางยิ้ม
“มีคนอีกเยอะที่อยากเรียนที่นี่นะกันต์ ผมไม่รู้ว่าทำไมครั้งที่แล้วคุณถึงพลาด แต่ครั้งนี้รักษามันไว้นะ”
ผมไหว้ขอบคุณอาจารย์ไปพลางพยายามกลั้นน้ำตาของตัวเองไปพลาง
“อย่าคิดว่าที่ให้เพราะเรื่องที่ผ่านมานะ อันนี้อาจารย์คนอื่นเขาเอามาให้” อาจารย์กระซิบเบาๆ
“ไอ้แอปนั้น ผมเลิกเล่นแล้ว” เขาว่าพลางขำ
“ตอนแรกๆก็สนุกดีนะ หลังๆมาชีวิตเริ่มวุ่นวาย” เขาว่า ผมพยักหน้าเห็นด้วย
“ใช้ชีวิตให้ดีนะกันต์”
ผมเดินเลาะออกมาเพื่อรอรถรางอย่างเคย แต่ก่อนผมมักจะมองรถหรูที่ขับสวนไปแล้วมองตัวเองที่รอรถประจำทางอย่างสมเพช เพิ่งมีวันนี้เองที่รู้สึกว่าการนั่งรอรถในป้ายรถเมล์มันก็ไม่ได้แย่นัก
“หายไปไหนมา!” ผมหันไปตามเสียง แพทกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาหาผม กระโปรงสั้นและส้นสูงของเธอทำเอาลำบากอยู่ไม่น้อย
“เราโดนถอนทุน” ผมตอบตามจริง
“เฮ้ย ทำไมไม่บอกกันบ้าง”
เธอตีที่แขนผมพร้อมกับทำหน้าตากังวลแบบเห็นได้ชัด
“แล้วยังไง กันต์เล็กจะทำยังไงต่อ”
“อาจารย์กานต์ช่วยหาทุนให้ใหม่แล้ว แต่ต้องเรียนเทอมสองใหม่” ผมว่าพลางยิ้ม
“โอ้ย หัวใจจะวาย” เธอว่าพร้อมกับพัดให้ตัวเอง แล้วหันมาบอกผม
“คราวหน้ามีอะไรก็ติดต่อมาบ้าง พวกไอ้ภัทรก็เป็นห่วง ถึงกันต์จะคิดว่าไม่สนิทกันแต่เราก็จะพยายามช่วย” เธอว่าจริงจัง พอเห็นว่ารถรางมาแล้วเธอก็ดึงแขนผมขึ้นมาด้วยกัน
“ทำไมวันนี้มารถรางล่ะ” ผมถาม เพราะปกติแพทจะขับรถหรูของตัวเอง
“เราเบื่อรถติด” เธอว่า เราคุยกันอีกหลายอย่างซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องของผม เธออาจจะไม่รู้ว่าตอนที่คุยกับเธอผมกำมือตัวเองแน่นแค่ไหน ถ้านับจากภัทรแล้ว แพทอาจจะเป็นเพื่อนคนที่สองของผม
หลังจากกลับมาจากเที่ยว ผมก็ไม่ค่อยได้เจอภัทรเพราะผมตั้งหน้าตั้งตาทำงานเป็นค่าเลี้ยงดูตัวเองส่วนภัทรก็ไปเรียน เงินของกันย์ผมส่งไปให้แม่ใช้หนี้ อีกส่วนผมเก็บไว้ คิดว่าในอนาคตจะเก็บไปคืนเขา ถ้าไม่เจอเขาอีกผมน่าจะเอาไปบริจาคที่ไหนสักที่
ภัทรทำตามที่พูด เขามักจะมาหาผมในวันที่ไม่มีเรียนแล้วพาผมไปหาหมอตามนัด ตอนนี้ผมฝันร้ายบ้าง นอนหลับได้ไม่เต็มอิ่มบางคืน แต่โดยรวมแล้วก็ดีขึ้น เช่นเดียวกับแม่และพ่อผม พอท่านไม่มีหนี้ พ่อก็ดูจะทำตัวดีขึ้น
“อ้าว หายไปไหนมาหลายเดือน”
อาแปะร้านตัดผมเอ่ยทักผม หลังจากทำงานกะเช้าวันนี้ ผมเดินเข้ามาที่ร้านตัดผมผู้ชายแถวตลาดที่หัวละร้อยบาทเท่านั้น
“ทำงานเยอะครับ” ผมตอบ
“เอาทรงไหนดีวันนี้”
แต่ก่อนผมไม่ชอบร้านนี้เลยนะ เพราะถึงสั่งทรงวัยรุ่นแค่ไหนแปะแกก็ตัดออกมาเป็นรองทรงเหมือนเดิม สู้ร้านแพงๆในห้างไม่ได้
“สกินเฮดไปเลยครับแปะ”
ผมมองหน้าตัวเองในกระจกแล้วมองลักยิ้มเล็กๆ พี่ที่ทำงานทักว่าผมสดใสขึ้น และผมก็เห็นด้วย
“เอาจริงเหรอวะ”
“ครับ หัวจะได้โล่งๆ”
เมื่อก่อนพอนึกได้ว่ากันย์ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วผมรู้สึกวูบโหวงแปลกๆ แต่ตอนนี้กลับโล่งใจ ถึงผมจะชอบเขาแค่ไหน แต่ผมไม่ชอบตัวเองเวลาที่อยู่กับเขาเลย
“ทำเหี้ยอะไรกับหัวมา กันต์!” ภัทรถามหลังจากที่เห็นหน้าผม เขาทำหน้าไม่พอใจ
“มันแย่เหรอวะ” ผมถามเพราะจริงๆก็เสียความมั่นใจไปเยอะอยู่ ภัทรทำหน้าเหมือนผมไปฆ่าใครตายแล้วซบหน้าลงที่ไหล่ผม
“กูทำใจไม่ได้ว่ะ” เขาว่า
“หัวกู ไม่ใช่หัวมึง” ผมตอบก่อนจะขำ
TBC.
______________________________________
เราเห็นหลายๆคอมเมนต์ที่อ่านแล้วรู้สึกว่าดิ่ง
เราอยากให้อ่านนิยายนิยายเรื่องนี้แบบดูละครค่ะ
คิดตาม วิจารณ์ได้ ว่าเขาได้ ด่าคนเขียนได้ 5555
แต่ไม่อยากให้ใส่ความรู้สึกตัวเองลงไปในตัวละครเน้อ
เขากับเราไม่เหมือนกัน คิดคนละอย่าง
จริงๆเราว่าตัวกันต์เองโชคดีมากเลยนะ
แค่กันต์มองโลกในมุมลบมุมเดียวมาตั้งแต่แรกทั้งๆที่มันมีหลายมุม
ภัทรก็คือภัทร เด็ก 20 ที่อยากมีอะไรกับคนที่ชอบ
ภัทรไม่ใช่ไดจิที่จะคิดก่อนทำเนอะ
ต่อไปเรามาดูพัฒนาการของคนทั้งคู่ดีกว่าค่ะ
แต่ใดๆ สุดท้ายแล้วภัทรไม่กากนะฮะ แค่อาจจะไปโปรเหมือนอีกคน 55555555
เริ่มหัวข้อโดย: oiruop ที่ 20-10-2018 16:40:04
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 20-10-2018 16:44:19
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 20-10-2018 16:50:57
คนที่เข้ามาในชีวิตกันต์มีแต่คนที่หวังดีนะ ใช้ชีวิตใหม่ให้ดีนะกันต์ o13
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 20-10-2018 17:07:51
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 20-10-2018 17:35:24
เริ่มหัวข้อโดย: bekeyyy ที่ 20-10-2018 17:37:24
แม่ก็ชอบเวลาที่หนูอยู่กับภัทรจัง
เริ่มหัวข้อโดย: cheezett ที่ 20-10-2018 17:54:04
เริ่มหัวข้อโดย: อิ๊อ๊ะชะเอิงเอย ที่ 20-10-2018 17:59:46
ป้าดีใจกับหนูด้วยนะกันต์จากนี้ชีวิตคงจะดีขึ้นเรื่อยๆนะ :เฮ้อ:
หวังว่าคนเขียนคงไม่ทำร้ายกันใช่ไหมคะ :call:
เริ่มหัวข้อโดย: Cyclopbee ที่ 20-10-2018 18:27:26
บอกตรงๆตอนแรกเทใจให้กันย์ ทำไปทำมา เออ ภัทรมันน่ารักนะ บางทีก็เบื่อกับความโลเลของตัวเอง /เอ๊ะ ฉันไม่มีสิทธิ์เลือกนะ 55555
เริ่มหัวข้อโดย: Jaebam ที่ 20-10-2018 18:32:49
กันต์ครับชีวิตต่อจากนี้น่าจะเริ่มดีขึ้นแล้วนะ
ทุนใหม่มาแล้วรักษาดีๆ #ว่าแต่ทุนมาจากใครน้า
ขอบคุณที่ตี๋ยังอยู่ และพากันต์ไปหาหมอนะครับ
หายไวๆใช้ชีวิตให้ดีนะลูกนะ
รับสกินเฮดไม่ได้เลยรึตี๋เอ้ยยยย น่านะเดี๋ยวก็ยาว5555
ว่าแต่พระเอกนี่ชื่ออะไรน้าาาา ห้าห้าหก!! ลืมและะะ
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 20-10-2018 18:45:25
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 20-10-2018 18:48:18
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 20-10-2018 18:53:26
เอาล่ะ ได้เวลาเปลี่ยนแล้วเนอะ สุ้ต่อไปป :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: yasperjer ที่ 20-10-2018 22:11:49
กันต์ตัดสกินเฮดแค่นี้ทำไมทำใจไม่ได้ กลัวหล่อกว่าหรอ555555ง555
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 20-10-2018 22:20:58
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 20-10-2018 23:37:14
เตรียมตัวดี.......
เตรียมของดี.......
ทำดี........ อะจ๊ากกกกก
ภัทร ติดใจกันต์......หลังจากถูกใจ ชอบกันต์ก่อน o18
แถมดูแลกันต์ ดีกว่ากันย์ด้วย
พากันต์ไปหาหมอด้วย เยี่ยมมากกกก :mew1:
รักกันตฺ ชอบกันต์ ต้องดูแลกันต์ ใช่เลย :katai2-1:
ภัทร กันต์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 20-10-2018 23:41:11
เริ่มหัวข้อโดย: fullmoonny ที่ 21-10-2018 00:17:26
เริ่มหัวข้อโดย: TNM ที่ 21-10-2018 00:20:07
เริ่มหัวข้อโดย: 19th ที่ 21-10-2018 00:27:20
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 21-10-2018 01:39:37
เริ่มหัวข้อโดย: Krajeeqx ที่ 21-10-2018 02:36:19
เหล่าคุณแม่ก็ปลื้มใจกันถ้วนหน้า
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 21-10-2018 06:26:18
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 21-10-2018 08:42:05
เริ่มหัวข้อโดย: airkorn ที่ 21-10-2018 11:41:32
:heaven :heaven :heaven
เริ่มหัวข้อโดย: Elf_Carat ที่ 21-10-2018 14:39:30
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 21-10-2018 23:09:06
เริ่มหัวข้อโดย: Rainebay ที่ 21-10-2018 23:52:47
เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะครับ o13
เริ่มหัวข้อโดย: TNM ที่ 22-10-2018 02:25:10
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 22-10-2018 10:08:45
เริ่มหัวข้อโดย: Once ที่ 22-10-2018 22:20:36
เรื่องนี้มันจะไปสุดที่ตรงไหนกันนะ...
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 23-10-2018 01:28:47
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 23-10-2018 07:13:54
ออกจะฮาๆ แล้วก็คู่ควรที่จะรักกว่าอีกคนมากกก อยากให้กันต์เปิดใจให้สักนิด
คิดถึงไดจิซังคุณพี่เขาแอบหื่น แต่ก็ก็ดูเป็นผู้ชายอบอุ่น เข้าใจโลก น่าพามาเจอกับอ.กานต์
เริ่มหัวข้อโดย: waiieiei ที่ 23-10-2018 14:01:52
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 23-10-2018 16:23:08
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 23-10-2018 18:50:39
Saved
Deep down in my heart, I hope you're doing alright
But from time to time I often think of why you aren’t mine
ถึงผมจะไม่สมหวัง เวลามองออกไปในที่ไกลๆผมก็หวังว่ากันย์คงจะสบายดี
แต่อีกใจผมก็รู้ว่า...คนของเขา...คงดูแลดีอยู่แล้ว
ปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่าที่ชีวิตผมดีขึ้นเพราะเงินนั่นที่กันย์ทิ้งไว้ให้ ผมมีเงินให้แม่ไปหาหมอ โดยที่ไม่ต้องเครียดว่าตัวเองจะกินอะไร ผมเพิ่งรู้ว่าความจนแม่งโคตรน่ากลัวเพราะฉะนั้นผมถึงมีเป้าหมายว่าผมจะรวย ฟังดูตลก แต่ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ อย่างน้อยก็ต้องทำให้พ่อกับแม่สบายกว่านี้
หมอบอกว่าอีกหนึ่งสาเหตุในเรื่องอดีตของผมเป็นเพราะผมไม่คิดถึงอนาคตของตัวเอง เขาบอกว่าถ้าผมทำวันนี้ให้ดีพรุ่งนี้ก็จะดีตามไปด้วย ผมเชื่อนะเพราะมันคือความจริง ไม่ใช่เรื่องไสยศาสตร์ที่ต้องหวัง
ผมแค่ทำวันนี้...พรุ่งนี้มันก็จะเกิดผลเอง ยากหน่อยตรงเริ่มทำนี่เอง และแทนที่จะคิดถึงเรื่องแย่ๆในอดีตหมอบอกผมว่าควรคิดถึงตอนนี้มากกว่า
ตอนนี้เหรอ...
ตอนนี้ผมสบายดี คิดว่าข้อดีของการรอเข้าเรียนใหม่คือตอนนี้ผมมีเวลาทำงาน มีเวลาทบทวนบทเรียนที่แต่ก่อนไม่ค่อยสนใจ มีเวลาเรียนภาษาอังกฤษที่ไม่ค่อยเก่ง ตอนไหนที่รู้สึกเหงาก็จะดูหนังหรือซีรีย์ในแอปพลิเคชั่นที่มีแต่เรื่องสนุกๆ
ตอนนี้สิ่งที่ทำให้ผมนอนไม่พอและตาเหมือนหมีแพนด้าคือซีรีย์สืบสวนสอบสวนเรื่องหนึ่ง ผมที่เริ่มเข้าใจไดจิขึ้นมาทีละน้อยอยากขอบคุณเขาเหลือเกิน
Kant : ไดจิครับ ผมอยากเจอคุณ
Dai_Hiro : เอาสิ
“ไปไหน” ภัทรที่กำลังเดินเข้ามาในหอพักเก่าๆทักผมที่เดินสวนออกมาพอดี
“ไปหาผู้ชายในทินเดอร์” ผมตอบพลางยักคิ้วให้ ภัทรมักจะมาที่นี่ในยามที่เขาว่างด้วยของกินสองสามอย่าง ผมมองถุงขนมยี่ห้อดังในมือเขาแล้วยื่นไปรับไว้ ก่อนจะพูดต่อเมื่อเห็นเขาดูเงียบผิดปกติ
“เป็นคนญี่ปุ่น อย่างหล่อ”
“สู้กูได้เหรอ”
ผมหัวเราะ เพราะรู้ว่าเขาไม่ได้พูดถึงหน้าตา
“กูไปด้วย” ภัทรบอก
“ไปกินข้าวเฉยๆ เพื่อนกัน”
“เพื่อนมึงมีกี่ชาติวะ” ตี๋เดินนำผมไปที่รถเพื่อบอกว่าที่จะไปด้วยไม่ใช่เรื่องล้อเล่น เขาดูหัวเสียแต่คุมอารมณ์กับสีหน้าได้ดีขึ้น ในขณะที่ผมเองค่อยๆเปลี่ยนไปภัทรก็เช่นกัน
“กูไม่นิยมฝรั่ง” ผมว่า เพราะไม่ชอบฝรั่งจริงๆ ผมเคยเดทกับฝรั่งคนหนึ่งแล้วมีประสบการณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
“อะไร” ผมถามคนที่เอาแต่จ้องหน้ากัน
“เปล่า”
“เห เธอตัดผมใหม่เหรอ”
ทันทีที่ผมก้าวเข้ามาในร้านอาหารแบบญี่ปุ่นใจกลางกรุงไดจิก็ส่งเสียงดัง เขาดึงผมเข้าไปกอดแล้วลูบหัวที่แทบจะเกรียนไปมา
“ขนาดตัดผมทรงแบบนี้ยังน่ารัก” คนโตกว่าว่าพร้อมกับยิ้มจนตาปิด ผมทำได้แค่เกาคอแก้เขิน บางทีก็รู้สึกเหมือนหัวโล้นแล้วขาดอะไรไปสักอย่าง
แพทบอกผมว่าถ้าโกนคิ้วอีกอย่างคือไปบวชได้เลย
“เด็กๆญี่ปุ่นส่วนใหญ่จะตัดผมเวลาอกหัก” ไดจิว่าพร้อมกับดึงให้ผมนั่งลงข้างเขาแล้วจ้องหน้าผมเหมือนที่ภัทรทำแล้วยิ้ม
“ให้ look and feel อีกแบบ”
ผมที่รู้สึกเขินกับทรงผมตัวเองพยายามหันไปมองหน้าร้าน เผื่อภัทรที่แวะเข้าห้องน้ำจะหาผมไม่เจอ
“แล้วนั่นใคร คนที่ทำเธออกหักหรือเปล่า” ไดจิถามถึงคนที่เพิ่งจะเดินเข้ามา
“ไม่ใช่ครับ ภัทรนี่คุณไดจิ ไดจินี่ภัทรครับ”
“สวัสดีครับ” ไดจิเอ่ยทักทาย ผมที่กำลังแนะนำพวกเขาให้รู้จักกันยกมือค้างเมื่อภัทรไม่แม้แต่จะยกมือไหว้ ภัทรไม่ใช่คนเลว มันแค่เป็นคนไม่ค่อยมีมารยาท
“ภัทร!”
“สวัสดีครับ”
ไดจิหัวเราะร่วนก่อนจะมองไปที่คนมาใหม่
“เขาชอบเธอเหรอ” ผมไม่เคยคิดว่าผู้ใหญ่จะสามารถพูดอะไรตรงๆแบบนี้ได้ด้วย ผมเลือกที่จะไม่ตอบ
“ยุ่งอะไรล่ะลุง” แต่ภัทรตอบ
“ไอ้ภัทร!”
“วัยรุ่นนี่ดีจัง ฉันคิดถึงตัวเองสมัยก่อนเลย” เขาหัวเราะร่วน
ไดจิชวนมากินของย่างแกล้มเบียร์ แต่เขากลับไม่สั่งเบียร์ให้ผม ทั้งๆที่ผมดื่มมันครั้งแรกเพราะเขาแท้ๆ
“เธอดูเปลี่ยนไปนะ ในทางที่ดีขึ้น” ไดจิพูดถูก ผมเรียกมันว่ากลับมาเป็นคนเดิมมากกว่า แต่ก็นะ
...ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว...
“ผมมีความฝันแบบที่คุณบอกแล้วนะ”
ไดจิเลิกคิ้วมองผม เขาเคยพูดอยู่หลายครั้งว่าคนเราควรจะมีความฝันสักอย่างเพื่อไกด์เส้นทางให้ชีวิต มันอาจจะเบี้ยวบ้าง ผมอาจจะหลงบ้าง แต่ถ้าผมฝัน...ผมจะหาทางเดินกลับมาที่เส้นทางเดิมได้
“ฝันว่าอะไร”
“ผมว่าผมจะรวย”
ไดจิหัวเราะก๊าก ก่อนจะบอก
“ใช้ได้เลย” เขายกนิ้วโป้งให้แล้วยกมือพาดไหล่ผม เหมือนเรากำลังโอบกันอยู่กลายๆ
“คุณครับ มือๆ เอาลง” ภัทรที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันทำมือปัดเหมือนบอกให้ลดมือลง ไดจิหัวเราะจนหน้าแดงแต่ก็ทำตามที่ขอ
ผมคุยกับเขามากมายจนแทบจะจับประเด็นไม่ได้ มีภัทรคอยแทรกบ้าง คอยกวนบ้างให้บทสนทนาไม่จริงจังจนเกินไป ผมตั้งใจที่จะมาเลี้ยงขอบคุณไดจิสักมื้อ แต่สุดท้ายแล้วก็เป็นไดจิที่จ่ายให้ เขาบอกมันเป็นสิทธิ์ของผู้ใหญ่ที่ผมยังไม่เข้าใจ
ไดจิชอบพูดอะไรให้ผมเก็บไปคิดบ่อยๆ อย่างวันนี้เขาบอกแค่ว่า
…เราทุกคนมีเวลาเป็นของตัวเอง...
“เพื่อนยังไงของมึงวะ”
ภัทรบ่นพร้อมกับล้มตัวลงบนเตียงผมในตอนเกือบสี่ทุ่ม
“ไอ้ภัทร ถอดถุงเท้า” ถ้ายังไม่อาบน้ำผมไม่อยากให้กระโดดขึ้นเตียงไปด้วยซ้ำ แต่เพราะบอกยังไงภัทรก็ไม่ฟังอย่างน้อยเลยอยากขอแค่ถอดถุงเท้าออกก่อน
“มึงนี่นะ บอกกี่รอบก็ไม่จำ” ผมบ่นพลางดึงถุงเท้าสีขาวออกจากเท้าของคนที่ฟุบอยู่บนเตียง ภัทรหัวเราะในลำคอก่อนจะพลิกตัวขึ้นมามองผม
ผมกับภัทรไม่ได้มีอะไรกันเลยนับตั้งแต่วันนั้น นี่ก็หลายเดือนเข้าไปแล้ว ดูก็รู้ว่าบางทีภัทรก็อยาก ผมก็ด้วย แต่เราเลือกที่จะไม่พูดถึงเรื่องนี้แล้วใช้ชีวิตของใครของมัน
“กันต์”
“ว่า”
“คนที่ไปเจอวันนี้เขาเป็นใคร”
“ก็เจอกันในแอป เขาช่วยกูไว้หลายๆอย่าง” ผมตอบพร้อมกับเก็บเสื้อผ้าที่แห้งแล้วจากระเบียงมาพับเข้าตู้
“กันต์”
“เขาเป็นเพื่อนกู”
“เพื่อนเหมือนกูใช่ไหม”
ผมเงยหน้ามองภัทร ก่อนจะส่ายหน้า
“ไม่ ไม่เคยมีอะไรกัน” ผมใช้คำว่าเพื่อนไม่เปลืองนักหรอก
“ไอ้แอปนั้น ลบได้ไหม”
“กูก็เจอมึงในนั้นนะ” ผมตอบพลางหัวเราะ
“กูหามึงเองต่างหาก”
อันนี้ผมก็รู้ ในตอนที่ผมหากันย์แทบตายในแอปนั้น ภัทรก็คงทำแบบเดียวกันจริงๆผมแทบไม่ได้ใช้แอปนั้นแล้ว อย่างกับไดจิหรืออาจารย์กานต์ผมติดต่อผ่านทางเบอร์โทรกับแอปแชทที่คนธรรมดาใช้กัน….ยกเว้นกันย์ที่ผมมีเขาแค่ในนี้
I’ll keep your number saved
‘Cause I hope one day you’ll get the sense to call me
I’m hoping that you’ll say
You’re missing me the way I’m missing you
ถึงผมจะไม่สมหวัง แต่ผมก็ยังหวังว่าเขาจะทักมาบอกผมว่าเขาสบายดี
นี่คงถึงเวลาของมันแล้ว เพียงแค่ผมไม่กล้าพอ
“ลบให้หน่อย” ผมหยิบมือถือที่วางไว้บนโต๊ะไปให้ภัทร ภัทรลุกจากเตียงแล้วดึงแขนผมเข้าไปหาเมื่อเห็นว่ามือผมสั่น
“รู้ไหม ถ้าแค่ลบแอป ทุกอย่างมันก็ยังติดอยู่ที่เดิม” ภัทรจ้องที่หน้าผมนิ่ง
“กูจะลบรายชื่อทั้งหมดนะกันต์ ได้ใช่ไหม” ภัทรขออนุญาตผม เขาขอในสิ่งที่ผมอาจจะปฏิเสธ และถ้าผมปฏิเสธเขาไปอีกครั้ง ภัทรจะเดินออกจากห้องนี้ไปแล้วทิ้งความรู้สึกผิดไว้ที่ผม ผมคนที่ทำร้ายใจเขาซ้ำๆ
“อืม” ผมมองโทรศัพท์ของกันย์ที่ซื้อให้ผมไว้ แล้วมองหน้าภัทร
“กันต์”
“ลบเถอะ” ผมยิ้มให้เขา
“ผมนี่เมื่อไหร่จะยาวอ่า” แพทบ่นไปพลางเขย่าแขนผมไปพลาง
“เดี๋ยวก็ยาวแล้ว” ผมบอกพลางดูดช็อกโกแลตเย็นในบ่ายที่ฝนตกหนักและอากาศอบอ้าว
เรานั่งอยู่ในร้านกาแฟแถวๆที่ทำงานผม วันนี้ผมเข้ากะเช้า ตอนบ่ายถึงได้มานั่งกับแพทและภัทร วันนี้แพทเอาเรื่องที่สอบของเทอมนี้มาติวให้ เพื่อให้ที่จะเข้าไปเรียนเทอมหน้าสบายขึ้น
“หิวแล้วอ่ะ กันต์หิวยัง” แพทบ่น เรานั่งที่นี่มาเกือบจะสามชั่วโมงแล้ว แต่เพราะฝนยังตกไม่หยุดถึงยังย้ายไปไหนไม่ได้
แพทที่พอจะรู้เรื่องอยู่หลายอย่างรวมถึงสถานะทางการเงินของผมมักจะคอยถามผมอ้อมๆว่าร้านนี้กินได้ไหม หรือผมอยากกินอะไรในตอนที่เราเจอกัน เพื่อให้ผมสบายใจที่จะจ่ายเอง ...ผมมีเพื่อนดีมากจริงๆ...
“กินเค้กกันก่อนไหม” ภัทรเงยหน้าจากนิยายเล่มใหญ่ที่อ่านค้างไว้
“ไม่เอา อยากกินของคาว” แพทบ่น ก่อนจะหันมามองผม
“ลืม ไอ้ภัทรไม่มีทางถามเราหรอก”
ผมที่พอรู้ความหมายยิ้มเขินๆให้ผู้หญิงสวยที่ทำหน้าเซ็ง
“ซื้อมาเดี๋ยวมึงก็กิน” ภัทรว่าก่อนจะเดินหายไปเกือบห้านาทีแล้วกลับมาด้วยเค้กอะไรสักอย่างที่ผมไม่รู้จัก ตอนแรกๆแพทค่อนข้างตกใจที่ผมไม่เคยขึ้นเครื่องบินหรือกินชานมไข่มุก แต่ก็เข้าใจได้เพราะแพทก็ไม่เคยกินแมลงทอดเหมือนที่ผมกินเหมือนกัน
“อันนี้เครปเค้ก อร่อยดี” ภัทรบอกผมที่ทำหน้าตาตื่นเต้นแบบปิดไม่มิด
“อันนี้ชีสเค้ก ลองชิมดู” เขายื่นช้อนให้ผม ผมหันไปมองแพทที่หรี่ตามองแล้วโววาย
“พวกมึงแม่งหวานกว่าเค้กแล้วค่ะ”
TBC.
______________________________________________________________________
*Khalid - Saved https://youtu.be/Dyg32hMf7Fk
ภัทร แหมมมมมมมมมมม ถ้าเราเป็นแพทจะเอาช้อนตักเค้กตีมัน 555555555
เรื่องช่องว่างของฐานะหลายๆอย่างในนิยายเรื่องนี้มาจากประสบการณ์ส่วนตัวของเราเองค่ะ
เพื่อนบางคนของเราไม่เคยขึ้นรถสาธารณะ บางคนล้างจานไม่เป็น บางคนมีความฝันว่าอยากเดินตลาดนัด
บางคนถามเราว่าคนต่างจังหวัดเป็นคนยังไง ใช้ชีวิตยังไง เป็นประสบการณ์ตลกๆดี ตอนเด็กๆก็คิดว่าแปลก
พอโตมาหน่อยก็เข้าใจว่าเป็นที่สังคมที่อยู่เฉยๆ ไม่มีอะไรแปลกหรอก 5555
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 23-10-2018 19:13:42
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 23-10-2018 19:39:54
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 23-10-2018 19:40:15
แม่เพิ่งรู้ว่าลูกกินแมลงทอดด้วย
ประทับใจแม่เป็นที่สุด !!!
เพราะแม่ชอบอาหารชนิดนี้มาก!!! :o12: :o12: :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: yasperjer ที่ 23-10-2018 19:43:04
ขอให้หนูรวยๆแบบที่ฝันนะ
กันย์หายไปเลยมีความสุขดีใช่ไหม ถึงแม้ภัทรจะดีกับกันต์แค่ไหน แต่เลายังเชียร์กันย์ใหญ่อยู่นะ :heaven
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 23-10-2018 20:07:02
และตี๋ ที่อยู่ข้างๆกันต์จริงๆก็ลัุ้นอยากให้ได้กันอีก เขินนนนน
เริ่มหัวข้อโดย: full ที่ 23-10-2018 20:12:03
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 23-10-2018 21:37:13
เริ่มหัวข้อโดย: nonlapan ที่ 23-10-2018 22:54:22
เริ่มหัวข้อโดย: 19th ที่ 23-10-2018 23:38:12
เริ่มหัวข้อโดย: Rumraisin ที่ 24-10-2018 00:58:02
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 24-10-2018 01:32:08
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 24-10-2018 03:33:26
เริ่มหัวข้อโดย: TNM ที่ 24-10-2018 03:36:10
เริ่มหัวข้อโดย: sripaerrr ที่ 24-10-2018 05:35:04
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 24-10-2018 06:51:34
ชอบตอนนี้จัง
เริ่มหัวข้อโดย: rcbpdr ที่ 24-10-2018 10:13:14
จริงๆเรื่องนี้มีแค่กันต์ก็ได้นะ เหมือนสารคดีคนสู้ชีวิตอะไรประมาณนั้น
พระเอกไม่ต้องมีมันแล้วววววว
แต่ก็ยังไม่รู้ว่ากันย์คิดอะไร ระหว่างที่ห่างๆกันนี้
คนโดนทิ้งกำลังเริ่มใหม่
คนที่ทิ้งไม่รู้ว่าเป็นยังไง
แงงงงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: Krajeeqx ที่ 24-10-2018 10:32:26
เริ่ดๆเข้าไว้ :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: CHOO ที่ 24-10-2018 11:19:25
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 24-10-2018 14:30:36
เห็นด้วยกันกันต์ด้วย
กันต์รักกันต์ อยากอยู่กับกันต์
แต่ตอนไม่มีกันต์ กันต์ดูดีกว่าจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 24-10-2018 15:02:44
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 24-10-2018 16:14:15
เริ่มหัวข้อโดย: Elf_Carat ที่ 24-10-2018 18:40:36
เริ่มหัวข้อโดย: ppseiei ที่ 25-10-2018 00:35:56
(แต่ว่ามีคนแอบรอให้กันย์กลับมาอยู่ตรงนี้คนนึงค่ะ งิๆ)
เริ่มหัวข้อโดย: airkorn ที่ 25-10-2018 09:17:23
เริ่มหัวข้อโดย: marsmarseiei ที่ 26-10-2018 17:23:36
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 27-10-2018 21:03:49
เริ่มหัวข้อโดย: TNM ที่ 28-10-2018 19:48:06
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 29-10-2018 22:03:34
Everything has changed
— ภัทร
“ผมยาวแล้วตี๋”
“ตัดเกรียนแบบมึงกูก็ไม่เอาหรอก”
“ภัทรกูบอกกี่ครั้งแล้ว ตัวมึงก็ไม่ได้สะอาด” เจ้าของห้องบ่นเมื่อผมกระโดดขึ้นเตียงของเขา กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มอ่อนๆทำให้รู้สึกผ่อนคลาย เหมือนกลิ่นที่ติดตัวของเขา
“ถ้าจิตใจเราสะอาด เราก็คือคนสะอาด” ผมบอกเจ้าของห้อง กันต์มองหน้าผมเอือมๆแบบที่ทำประจำ
ผมเป็นลูกคนกลางของพ่อกับแม่ เป็นหลานลำดับที่สิบสามของตระกูลครอบครัวผมเป็นครอบครัวคนจีนขนาดใหญ่ที่ทำธุรกิจส่วนตัวเป็นการนำเข้าและส่งออก ผมเป็นเด็กเอาแต่ใจ ดื้อ อยากได้อะไรก็ต้องได้มาตั้งแต่เด็ก แต่ถามว่าได้ไหมก็ไม่ เพราะมักจะได้ใช้ของต่อจากพี่ชายคนโต และต้องเสียสละบางอย่างให้กับน้องสาวคนเล็ก
อาจจะเพราะแบบนั้น ผมเลยมีนิสัยขี้อิจฉา
ผมรู้จักกันย์เพราะกันย์เป็นเพื่อนของแพท ในแวดวงธุรกิจ รุ่นลูกหลานแบบพวกเราจะรู้จักกันผ่านงานสังคมที่พ่อแม่พยายามชักจูงให้เจอกัน ผมเจอกับแพทมาตั้งแต่เด็กแต่ก็ไม่ได้สนิทกัน ส่วนกันย์ผมรู้แค่ว่าเขาเรียนที่ต่างประเทศตั้งแต่เด็ก เราถึงมารู้จักกันตอนเข้ามหาวิทยาลัย ผมกับกันย์รู้จักกับกันต์เล็กในช่วงเวลาใกล้กัน ในขณะที่ผมมองตามกันต์ เขากลับมองไปที่อีกคนแทน
ผมอิจฉา ผมรู้สึกว่ามันไม่แฟร์ที่กันย์มีแฟนอยู่แล้วแต่ก็ยังยุ่งกับกันต์แบบนั้น แล้วก็ไม่แฟร์ตรงที่ผมคิดว่าผมชอบกันต์ก่อนเพื่อนผมเสียอีก จนเมื่อผมรู้ว่าพวกเขาเป็นแค่เซ็กส์เฟรนด์ ผมถึงได้พยายามยัดเยียดตัวเองลงไปในชีวิตของกันต์
เพราะผมคิดว่า...ถ้าแค่เซ็กส์เฟรนด์ผมก็คงมีสิทธิ์
พอรู้ว่ากันต์ไม่ได้เห็นกันย์เป็นแค่เพื่อนร่วมเตียงอย่างที่คิดและเพื่อนของผมก็ชอบกันต์มากกว่านั้น ผมถึงได้รู้ว่ามันสายไปแล้ว ในขณะที่ผมพยายามแทบตายในการเข้าหากันต์ เพื่อนผมกลับไม่ได้ทำอะไรเลย
ผมที่ชอบเอาชนะ ขี้อิจฉา และนิสัยเสียโดนคนเงียบเชียบแบบกันต์ไล่ออกจากชีวิตเขาอยู่หลายรอบ ผมก็อยากไป...แต่ผมทำไม่ได้
ผมไม่เคยมีความรัก ถึงไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงได้ชอบกันต์มากขนาดนี้ บางทีผมอาจจะชอบที่เขาหน้าตาน่ารัก อาจจะชอบแขนขาเรียวสวย อาจจะชอบลักยิ้มตรงแก้มเขา อาจจะชอบที่เขาเข้มแข็ง ชอบความอ่อนแอบางส่วน ความดื้อรั้นของเขา พอนึกได้แบบนั้นก็เหมือนผมชอบทุกๆอย่างของเขาไปแล้ว
เขามักจะเงียบเชียบ...แต่ก็ดึงดูด
เปิดเทอมใหม่เกือบเดือน ผมขึ้นปี 3 แล้ว แต่กันต์เพิ่งเริ่มเรียนปี 2 เทอม 2 ใหม่ ผมเขายาวขึ้นมาหน่อยจากตอนแรก กันต์ทำงานพาร์ทไทม์น้อยลงเพื่อที่จะตั้งใจเรียนให้มากขึ้น เพื่อให้ตัวเองได้อยู่ใกล้เขา ผมมารับมาส่งและกินข้าวกับเขาแทบจะทุกวัน จนกลายเป็นความเคยชินไปแล้ว
หลังจากวันนั้นก็ผ่านมาเกือบครึ่งปี ทั้งนิ้วมือหรือแม้แต่น้ำตาของเขา ผมจำมันได้ดี ผมกับกันต์ไม่ได้มีอะไรกันอีกเพราะผมไม่อยากให้เขาร้องไห้อีก
แต่เมื่อวาน...เราจูบกัน มันเลยทำให้ผมมีความหวังมากขึ้น
เมื่อวานกันต์พาผมไปกินข้าวที่ร้านโปรดของเขา เป็นร้านอาหารตามสั่งราคาถูกริมน้ำ ผมสั่งข้าวผัดเพราะคิดว่ามันน่าจะเซฟที่สุดกับท้องผม ต่างจากกันต์ที่ดูอร่อยกับต้มยำรสเผ็ดจัด แก้มเขาแดงเพราะรสจัดของกับข้าวผสมกับอากาศที่ร้อนในยามบ่าย หลังจากนั้นกันต์ก็พาผมเดินเล่นเลียบไปตามริมแม่น้ำเจ้าพระยา กันต์บอกมันทำให้เขาสงบขึ้น และมันก็แปลกที่ทำให้ผมสงบขึ้นเหมือนกัน อาจจะเป็นเพราะบรรยากาศยามบ่ายคล้อย กันต์ยืนมองเรือที่แล่นไปมาบนท้องน้ำสีทองเพราะแสงอาทิตย์ ส่วนผมมองเสี้ยวหน้าของเขา ผมก้มลงไปจูบเบาๆที่แก้มเขาเพื่อขออนุญาต
ในตอนที่กันต์เงยหน้าขึ้นมามองผมก็ก้มลงจูบเขา ถ้าเกิดเขาผลักออกผมก็คงยอมรับมัน แต่กันต์กลับปล่อยให้ผมจูบอยู่อย่างนั้น
“ไอ้ภัทร!”
“โอเค” ผมว่าพลางลุกขึ้นจากเตียงเพราะไม่อยากทำให้เจ้าของเตียงโกรธ
“กลับไปได้แล้ว กูจะทำการบ้าน” กันต์ไล่ผมอย่างเคย
“วิชาอะไร”
“การตลาด”
“กูได้เอวิชานั้น”
กันต์เบิกตากว้างเหมือนกับไม่เชื่อ
“อาจารย์เขาชอบดูกราฟ มึงคิดหัวข้อมาแล้วยัดกราฟกับสถิติเข้าไปหน่อยก็พอแล้ว” ผมบอกแล้วเห็นว่าอีกคนยิ้มจนเห็นลักยิ้มสวย
“ขอบคุณครับ” เขาบอกผมแล้วไปรื้อของออกจากกระเป๋า
“ให้อยู่ช่วยไหม” ผมถามแต่ไม่กล้าสบตากันต์ด้วยซ้ำ เพราะกลัวเขาจะรู้ว่าที่ผมขอค้าง มันหมายความว่ายังไง แต่กันต์ก็ไม่ได้โง่พอที่จะดูไม่ออก
“เอาใหญ่เลยนะตี๋” เขายิ้มน้อยๆก่อนจะชี้ไปที่ห้องน้ำ
“งั้นก็ไปอาบน้ำ กูไม่ให้มึงนอนเน่าๆแบบนี้แน่”
“ครับพี่ครับ” ผมว่าก่อนจะแกล้งก้มลงไปฉกจูบที่สันกรามอีกคนที่กำลังนั่งทำการบ้านอยู่
“ไอ้ภัทร!”
“จะเสร็จยัง” ผมถามคนที่ยังนั่งจ้องกระดาษการบ้านอยู่ทั้งๆที่มันเสร็จแล้ว
“นอนไปก่อนเลย” กันต์บอกผม ผมลุกมาดึงปากกาออกจากมือสวยแล้วดึงแขนเขามาที่เตียง
“ถ้าไม่อยากทำกูไม่ทำก็ได้ แต่นอนเถอะ เพราะมันจะตีหนึ่งแล้วคนสวย” ผมบอกพร้อมกับถอนหายใจเพราะดูก็รู้ว่ากันต์คงกำลังประวิงเวลา
“เปล่า” เขาตอบเสียงเบาก่อนจะถามผมใหม่
“ไม่ได้ยินเรียกว่าคนสวยนานแล้วว่ะ”
“ก็ตั้งแต่มึงไปไถหัวเกรียนนั่นแหละ”
กันต์หัวเราะจนตาหยี ก่อนจะลุกขึ้นไปปิดไฟ
ผมมาที่ห้องนี้บ่อย นอนบนเตียงนี้บ่อยแต่ไม่เคยค้างหรือนอนกับกันต์ที่นี่ คงไม่ใช่แค่กันต์ที่รู้สึกระแวง...ผมเองก็ด้วย
“พอรู้ไหมว่ากันย์ไปเรียนที่ไหน” กันต์ถามถึงชื่อที่ไม่ได้ยินมานานเกือบครึ่งปี ช่วงเวลาหลายเดือนที่ผมอยู่กับกันต์ ผมเห็นว่าเขาแคร์ผมมากขึ้น ไม่ว่าจะในฐานะเพื่อนหรือคนที่มีความสัมพันธ์กันทางกาย กันต์ไม่เคยพูดถึงกันย์เลย ผมไม่รู้ว่าภายใต้ลักยิ้มเล็กๆของเขาซ่อนอะไรไว้บ้าง
“แคนาดา” ผมบอกเขา อาจจะเพราะน้ำเสียงผมที่ห้วนจัดมือสวยนั่นถึงลูบที่แก้มผมเบาๆ
“คิดถึงมันเหรอ”
“ไม่ใช่หรอก นึกถึง”
“ถ้ากันย์กลับมา...” ผมพูดยังไม่ทันจะจบเจ้าของห้องก็แทรกขึ้นมาก่อน
“เขาก็จะอยู่ในที่ของเขา” กันต์ลุกขึ้นคร่อมบนตัวผม ใบหน้าติดจะสวยโน้มลงมาจูบที่โหนกแก้มผมเบาๆ ภายใต้ความมืด ผมมองเขาผ่านแสงที่ลอดเข้ามาจากผ้าม่าน
“กูเคยคิดนะว่าถ้าถึงเวลากูกับเขาคงได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง แต่รู้ไหมภัทร เร็วๆนี้กูคิดได้ว่าทำไมกูถึงต้องเอาใจตัวเองไปผูกไว้กับเขา” กันต์พูดเสียยืดยาวผิดวิสัยเขา
“พอลองถอยออกมาก้าวหนึ่ง กูถึงรู้ว่าบางทีกูกับเขาอาจจะแค่หลง เพราะถ้ารัก มันจะไม่ยากแบบนั้น” กันต์ซบลงที่ไหล่ผม
“ไดจิบอกว่า ความรักที่ดี...จะไม่ใช่ความรักที่ยาก”
ผมลูบหลังอีกคนเบาๆ
“แล้วกูควรจะอยู่ที่ไหนดีกันต์” ผมถาม ผมกำลังอ้อนวอนคนที่กำลังกอดอยู่แนบอก อาจจะเพราะความรักครั้งที่แล้วกันต์เลยเหมือนจะเย็นชาขึ้นหลายเท่า แม้เราจะเคยมีอะไรกัน แต่ระยะห่างของผมกับเขาก็ไม่เคยลดลงเลย
ผมคงถามเขาครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย ถ้าผมได้เขามา ผมสัญญาว่าจะไม่มีใครได้เขาไป แต่ถ้าหากผมไม่ได้เขามา ผมจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดให้กับเขา
...เพราะผมก็เหนื่อยเป็น...
“ไดจิบอกกูว่าหลุมนั่นไม่จำเป็นต้องถมมันก็ได้ แค่รู้ว่ามันอยู่ตรงไหนแล้วไม่ก้าวเท้าลงไปอีกก็พอแล้ว”
เราจูบกันอ้อยอิ่ง ผมไม่อยากละริมฝีปากออกจากเขาด้วยซ้ำ
“อยู่กับกูนะภัทร”
TBC.
_______________________________________
แอบเห็นหลายความเห็นเหมือนกันที่พูดถึงเรื่องที่ว่าภัทรแย่งของๆเพื่อนเลยอยากให้หนุ่มจีนมาแก้ตัวค่ะ
แต่อาจจะแก้ตัวแล้วโดนเกลียดมากขึ้นก็ได้ 5555
ในมุมมองของเราภัทรอาจจะไม่ใช่คนดี แต่ภัทรไม่ใช่ตัวแปรที่ทำให้เกิดเรื่องทั้งหมดค่ะ
ต่อให้ไม่มีภัทรกันย์ก็คงเลือกตัวเองกับลูกหมีอยู่ดี กันย์ในตอนนี้ไม่เลือกน้องกันต์แน่นอน
นี่เริ่มเขียนเองงงเอง 555555
แต่ก็ดีใจนะคะ ได้เห็นหลายๆมุมมอง หลายความคิดเห็น
บางคนอาจจะมองภาพรวม บางคนอาจจะวางมุมมองตัวเองไว้ที่ตัวละครหนึ่ง
บางคนอาจจะโฟกัสแค่ฉากหื่น? - -
ทั้งหมดนั่นทำให้นิยายเรื่องนี้มีหลายมิติมากๆค่ะ ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์มากๆค่ะ
กอดดดดดดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 29-10-2018 22:35:58
เริ่มหัวข้อโดย: EunJin ที่ 29-10-2018 22:38:45
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 29-10-2018 22:39:57
สิ่งที่น่ากลัวต่อไปคือครอบครัวภัทร :ling1: :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 29-10-2018 22:40:26
เริ่มหัวข้อโดย: TNM ที่ 29-10-2018 22:58:06
เริ่มหัวข้อโดย: waiieiei ที่ 29-10-2018 23:00:32
เริ่มหัวข้อโดย: ProserpinaW ที่ 29-10-2018 23:07:15
ง่า... แล้วอนาคตละคะ กันย์จะกลับมาทำให้กันต์สับสนอีกไหม
ทีมของดีเมืองจีนหวั่นใจ T_T
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 29-10-2018 23:08:35
เริ่มหัวข้อโดย: FanclubPong ที่ 29-10-2018 23:20:04
เริ่มหัวข้อโดย: CHOO ที่ 29-10-2018 23:22:39
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 29-10-2018 23:23:03
จริงของไรท์นะคะ สุดท้ายแล้วถึงไม่มีตี๋ กันย์ก็คงไม่เลือกกันต์อยู๋ดีเพราะเขาเลือกแล้วว่าจะวางกันต์ไว้ตรงไกนและวางลูกหมีไว้ตรงไหน ต้องคิดว่าดีแล้วที่เป็นแบบนี้
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ ติดแล้วนะ ลุ้นไปกับภัทรและนุ้งกันต์
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 29-10-2018 23:28:25
รอตอนต่อไปนะคะ อยากรู้ว่าจะยังไงต่อ ให้น้องได้มีความสุข เราก็โอเคค่ะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: Elf_Carat ที่ 29-10-2018 23:33:50
เริ่มหัวข้อโดย: fxxg0430 ที่ 29-10-2018 23:52:03
ขอบคุณภัทรที่ช่วยกอบโกยซากชีวิตของกันต์ พาไปหาหมอ ไปรักษาแล้วยังอยู่ดูแล ถ้าไม่มีภัทรเราก็นึกภาพไม่อกว่ากันต์จะเป็นยังไงตอนไม่มีกันย์
เราพอรู้ว่ายังไงก็ให้ลงเอยที่ภัทรไม่ได้ เพราะคนแต่งอาจจะโดนด่าได้ที่เทกันย์ แต่เราขออย่างเดียว ช่วยทำให้ภัทรเจ็บน้อยๆ เพราะเราชอบภัทรมากจริงๆ
ปล.เราไม่เคยคิดว่าภัทรแย่งของใคร ในเมื่อเขาไม่เคยทำหน้าที่เจ้าของ ภัทรก็ไม่ผิดตรงไหนนะ
ฮือ อินจัง
เริ่มหัวข้อโดย: nonlapan ที่ 29-10-2018 23:55:41
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 30-10-2018 00:22:50
ถ้ามันจะเป็นรักสามเส้า ก้อคงต้องใครคนนึงเสียใจและผิดหวังจากไป
แล้วจะเป็นใครนะ. หรือว่ามันจะเป็นรักสี่เส้า ที่อาจมีคู่ได้เพียงคู่เดียว
กลายเป็นใครสองคนที่ต้องเสียใจและผิดหวังจากไป
มาม่าจะมาอีกแล้วหรือ. อืมมมมมม :(
:ling2: :ling1: :ling2: :ling1: :ling2: :ling1: :ling2: :ling1:
…
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 30-10-2018 00:59:19
เริ่มหัวข้อโดย: Krajeeqx ที่ 30-10-2018 01:52:14
เริ่มหัวข้อโดย: suck_love ที่ 30-10-2018 02:23:36
ขอไปซับน้ำตาก่อนนะคะ :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: 19th ที่ 30-10-2018 02:27:46
:a5: :a5: :a5:
ชิบลอส foreshadow มาเลย
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 30-10-2018 04:38:53
เริ่มหัวข้อโดย: yasperjer ที่ 30-10-2018 06:41:14
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 30-10-2018 07:28:42
กันย์ในตอนนี้ไม่เลือกน้องกันต์แน่นอน
ง่า... แล้วอนาคตละคะ กันย์จะกลับมาทำให้กันต์สับสนอีกไหม
ทีมของดีเมืองจีนหวั่นใจ T_T
คิดเหมือน........
เริ่มหัวข้อโดย: Once ที่ 30-10-2018 08:27:59
เริ่มหัวข้อโดย: airkorn ที่ 30-10-2018 11:35:09
เริ่มหัวข้อโดย: Cyclopbee ที่ 30-10-2018 11:51:07
กันย์มีลูกหมีแล้ว ภัทรรู้ไงถึงไปหากันต์
ุ้าไม่มีภัทร กันต์คงแย่กว่านี้
แต่ก็นั่นแหละ พระรองยังไงก็คือพระรอง. ฮืออออ :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: juthamart ที่ 30-10-2018 13:18:52
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 30-10-2018 13:31:46
เริ่มหัวข้อโดย: Jaebam ที่ 30-10-2018 14:18:50
อย่าลืมนะคะ ว่ากันย์มีลูกหมีอยู่ทั้งคน เขาเลือกทิ้งกันต์ไปน้าาา
โปรดอย่าเกลียดตี๋เลยค้าาา
ในฐานะแม่(ยก) ตี๋จะกลายเป็นความรักของลูกเราได้หรือไม่ อันนี้ (ถามไรท์ 555) เพราะเราไม่รู้
ตอนนี้ ลูกเราพอจะมีความสุขเล็ก ๆ ยิ้มได้บ้าง หัวเราะได้บ้าง เพราะตี๋ ก็ดีแล้วนะ
ขอให้ลูกแข็งแรงทั้งความคิด และร่างกายค่ะ
เมื่อโตขึ้นเจอกันย์อีกที ..ตอนนั้นความรู้สึก (กับตี๋) จะเปลี่ยนไหมค่อยว่ากันต์ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 30-10-2018 15:14:25
ยิ่งมาเห็นฉากเขินตอนจะทำครั้งแรก แต่จริงๆไม่เคยกับผู้ชาย นี่ก็คือแบบกระโดดลงเรือไปเลยค่ะ
55555
เริ่มหัวข้อโดย: juthamart ที่ 30-10-2018 19:13:59
เริ่มหัวข้อโดย: SimplyDelicious ที่ 30-10-2018 19:50:14
ชอบเวลากันต์อยู่กับตี๋นะ
อยู่ด้วยแล้วชีวิตดีขึ้น ไม่ถอยหลัง เหมือนที่ผ่านๆมา
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 30-10-2018 22:46:51
แต่กันย์ไม่เลือกกันต์ตอนนี้ ฟังดูน่ากลัว ปัจจุบันไม่เลือกอนาคตนี่ไม่แน่มั้ยอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 31-10-2018 10:46:50
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 31-10-2018 12:20:53
Let her go
Well you only need the light when it’s burning low
Only miss the sun when it starts to snow
Only know you love her when you let her go
คนเรา ถ้าไม่เสียไปก็ไม่เห็นค่าสิ่งที่ตัวเองเคยมี
สำหรับผม ความตายก็เหมือนคอมพิวเตอร์ที่ดับลง ความทรงจำทุกอย่างที่บันทึกไว้จะคงอยู่ที่เดิมแต่เอามาใช้ไม่ได้อีกแล้ว
“ภัทร”
“เป็นอะไร” ภัทรเดินมาลูบที่แก้มผม หน้าตาเขาดูตระหนกระคนแปลกใจที่เห็นผมร้องไห้
“แม่โทรมาบอกว่ายายเสียแล้ว”
“ยายมึง?”
ผมพยักหน้าก่อนจะถูกดึงเข้าไปกอด
“ไม่เป็นไรๆ”
ผมไม่ได้ร้องไห้จะเป็นจะตายแบบที่คิด ค่ำวันนั้นผมเก็บเสื้อผ้าลงในเป้เก่าๆใบเดิมแล้วขึ้นรถทัวร์ขึ้นทางเหนือของไทย ผมนอนไม่หลับเอาแต่คิดว่าตัวเองทำอะไรอยู่ ตอนเด็กๆเพราะพ่อแม่ผมไม่ค่อยมีเวลา ผมเลยโตมากับยายเหมือนเด็กต่างจังหวัดทั่วไป ผมสนิทกับยายมาก ก่อนจากมาผมสัญญาว่าจะรีบเรียนให้จบ พอมีเงินแล้วจะพายายนั่งเครื่องบินไปเที่ยวที่ไหนสักที่
ในขณะที่ผมเดินไปข้างหน้าและหลงทาง คนที่อยู่ข้างหลังกลับไม่เหลือเวลาแล้ว ผมมองทอดออกไปในวิวที่มืดสนิทยามกลางคืนแล้วปาดน้ำตาตัวเองลวกๆ
“กินอะไรหน่อยไหม”
ผมส่ายหน้าก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือคนข้างๆไว้แน่น ภัทรที่ดูเหมือนไม่รู้ต้องพูดอะไรในตอนนี้นั่งเงียบพร้อมกับลูบที่หลังมือผมเบาๆ
ผมมาถึงบ้านในตอนเกือบตีสาม ไม่รู้ที่อื่นเป็นแบบที่ผมอยู่หรือเปล่า แต่ตีสามทุกคนที่พอจะรู้จักมารวมกันอยู่ที่บ้านผม พวกเขาช่วยกันทำของสำหรับพิธีงานศพพรุ่งนี้เช้า ผมไม่มีเวลาให้เศร้ามากนักเมื่อต้องช่วยงานหลายๆอย่าง ยายของผมท่านอายุ 89 แล้ว แม่บอกว่าช่วงหลังท่านกินอะไรไม่ค่อยได้ เคยพาไปหาหมอหมอก็บอกเป็นโรคชรา หลายๆคนเห็นหน้าผมต่างก็ยิ้มให้แล้วก็ปลอบผมด้วยประโยคคล้ายๆกันว่าท่านไปสบายแล้ว ไปแบบไม่เจ็บปวดอะไร
พอรุ่งเช้าก็เริ่มด้วยการทำบุญ ให้นิมนต์พระมาสวด เลี้ยงแขก อาจจะเพราะบ้านผมไม่มีเงินมากนัก ทั้งไม่มีญาติที่ไหน บ่ายวันนั้นแม่ก็ตัดสินใจให้เผาเลย ผมที่วิ่งวุ่นช่วยพ่อกับแม่ทั้งวันยืนนิ่งอยู่หน้าเมรุในยามบ่ายคล้อย
...ชีวิตช่างผ่านไปเร็ว เป็นสิ่งที่ผมคิดได้ในตอนนั้น...
“กูเคยสัญญาว่าจะพายายไปเที่ยว กูสัญญาว่าจะตั้งใจเรียน แล้วที่ผ่านมากูทำอะไรอยู่เหรอภัทร”
ก่อนจะไปเรียนที่กรุงเทพผมคุยกับยายเยอะแยะ ว่าเราจะทำนั้นนี่ด้วยกัน พอนึกย้อนไป ปีที่ผ่านมาผมช่างเหลวไหลจริงๆ ผมลืมเรื่องที่สัญญาไปเกือบหมด ลืมไปด้วยว่าถ้ายายรู้ว่าผมทำตัวแบบนั้น ยายจะเสียใจแค่ไหน
“กูเคยมีพี่ชายอีกคน เสียไปตอนกูอยู่ม.ต้น” ภัทรเริ่มเล่าอะไรสักอย่างก่อนจะดึงมือผมออกจากบริเวณนั้นแล้วเดินตามชาวบ้านที่ทยอยเดินออกจากวัด
“เราเป็นลูกคนกลางทั้งคู่ สนิทกันอยู่สองคนเพราะที่บ้านกูเขาโอ๋พี่ชายใหญ่กับน้องสาวคนเล็ก”
ผมบีบมือใหญ่ไว้แน่น
“ก็เล่นกันสองคน นอนด้วยกัน อยู่ด้วยกันจนม.ต้น มันก็โดนรถชนตายเพราะไปซื้อของขวัญวันเกิดให้กู” ภัทรยิ้มให้ผมแต่ผมกลับร้องไห้หนักกว่าเดิม
“ทุกคนล้วนต้องจากไปนะกันต์ ไม่จากเป็นก็จากตาย”
“นอนนี่กันก่อนนะลูก พรุ่งนี้เช้าเดี๋ยวแม่ไปส่งในเมือง ค่อยกลับกัน” แม่บอกผมด้วยสายตาเหนื่อยล้า เรานั่งนับซองเงินกับจัดการเรื่องเงินจากกองทุนคนแก่จนดึก แม้ยายจะเสียไปแล้วแต่กลับทิ้งเงินไว้ให้ผมก้อนหนึ่งพร้อมกับสร้อยพระอันเล็กๆ
“ยายบอกให้กันต์นะลูก เอาไว้เรียนสูงๆเอาไว้แต่งเมีย” แม่ขำทั้งน้ำตา ผมรับเช็คมาไว้ในมือก่อนจะมองหน้าพ่อ
“พ่อแม่เอาเก็บไว้เถอะ”
พ่อกับแม่ยืนยันว่าไม่มีทางรับไว้เพราะกลัวยายเข้าฝันมาด่า ผมเลยพับมันใส่กระเป๋าตังค์ไว้
“ตอนเด็กๆอย่างกับผู้หญิง” ภัทรว่าพลางชี้ไปที่กรอบรูปของผมที่วางไว้ในห้อง
“คนสวยไง” ผมล้อ เพราะมันชอบเรียกผมแบบนี้
“ขอโทษนะ วันนี้ไม่ได้สนใจเลย” ผมบอกภัทร จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตอนที่กำลังยุ่งๆอยู่ภัทรไปอยู่ที่ไหน กินข้าวยังไง คุณหนูแบบเขาอยู่ได้หรือเปล่า
“ไม่เป็นไร ไปช่วยพ่อมึงล้างจานหลังบ้านทั้งวัน แต่ของกินเพียบ” เขาบอกพร้อมกับชูมือแดงๆให้ดู ผมเดินไปหยิบโลชั่นที่วางไว้แถวโต๊ะในห้องมาทาให้
“ขอโทษนะคุณหนู” ผมว่าแต่อีกคนกลับเบ้หน้า
“กูก็ไม่ได้ปัญญาอ่อนขนาดนั้นนะ” ภัทรว่าพร้อมกับหรี่ตามองผม ชวนให้นึกถึงวันแรกๆที่เจอกัน แม่งกวนตีนอย่างกับอะไรดี
“ไม่ปัญญาอ่อนแต่ตอนแรกแกล้งกูจังเลย”
ภัทรหันหน้าหนีพร้อมกับใบหูที่ขึ้นเป็นสีแดง
“เออ ล้อกูเข้าไป”
แพทเป็นอีกคนที่ชอบล้อว่าภัทรเป็นพวกแกล้งคนที่ชอบ ซึ่งผมเห็นด้วยแกล้งแรงมากด้วย
“เดี๋ยวกูกลับบ้านก่อนนะ พรุ่งนี้มีเรียนเช้า” ภัทรบอกผมเมื่อแวะมาส่งผมที่หออย่างเคย ผมมองหน้าเขา ผมรู้ว่าเขาไม่ได้กลับบ้านสองวันแล้ว แต่ผมไม่อยากให้เขาไป ทั้งๆที่แต่ก่อนผมต้องไล่ให้เขากลับทุกวัน
“แล้วเดี๋ยวตอนบ่ายรอที่ม. หยุดเรียนมาสองวันแล้ว”
“อืม” ผมตอบรับพร้อมกับพยักหน้า
“อย่าทำหน้าแบบนี้” ภัทรว่าพร้อมกับลูบหัวผมเบาๆ แล้วเดินออกจากห้องไป
ถ้ารักของผมกับเขาคนนั้นเป็นรักที่ไม่สมหวังและไม่มีทางเป็นไปได้ รักของผมกับภัทรน่าจะเป็นรักคนละแบบ เมื่อก่อนผมถามตัวเองอยู่บ่อยๆว่ารักภัทรเพราะอะไร ผมแค่อยากจะเก็บเขาไว้ข้างตัวเพราะเหงาหรือเปล่า แต่ตอนนี้ผมไม่กังขากับความคิดของตัวเองแล้ว ผมก็แค่รัก ไม่ว่าจะรักที่เขาดี หรือรักที่เขาอยู่ข้างๆกัน แต่มันก็พอแล้วและดีเหลือเกินที่เขาก็รักผมเหมือนกัน
ผมรู้ว่าบางทีภัทรก็ไม่ค่อยมั่นใจเหมือนกันว่าผมรู้สึกยังไง แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร ภัทรไม่เคยคาดคั้น ไม่เคยถามผมสักครั้งว่าเราเป็นอะไรกัน แต่ตอนนี้เป็นผมเองที่กลัวว่าเขาจะเบื่อผมไปเสียก่อน เป็นผมเองที่กลัวว่าจะทำให้เขาเสียใจ และไม่ได้ทำอะไรให้เขาเลย
ภัทรกลับไปแล้ว ผมกดโทรศัพท์หาพ่อกับแม่ สัญญากับตัวเองใหม่ว่าผมจะรักพ่อกับแม่ให้มากๆ และผมจะรักตัวเองและรักภัทรให้มากๆด้วย
“เป็นไงบ้าง”
วันนี้ผมมีนัดกับไดจิคนเหงามากินปิ้งย่างที่ร้านเดิม
“โอเคแล้วครับ ยายคงไปสบายแล้วจริงๆ”
ยายไปแล้ว...แต่ตะกอนความคิดถึงยังลอยคว้างอยู่ในใจผม
ผมกับไดจิคุยกันเกือบทุกเรื่อง เราเหมือนเพื่อนสนิทต่างวัยไปแล้วตอนนี้
“อืม วันนี้อนุญาตให้กินเบียร์” นี่อาจจะเป็นการปลอบแบบผู้ใหญ่ ผมมองแก้วเบียร์พร้อมกับกลืนน้ำลาย
“ดื่มไม่ได้ครับ เดี๋ยวภัทรว่า” แต่ก็ต้องปฏิเสธ
“อ๋อ” ไดจิยิ้มล้อๆ
“แล้วแฟนเธอไปไหน” เขาถามเมื่อเห็นว่าภัทรยังไม่มา
“เห็นแวะเอาบัตรจอดรถไปสแตมป์ครับ เดี๋ยวมา”
“ออร่าความรักนี่มันดีจริงๆ” คนโตกว่าว่าพลางหยิบมือถือขึ้นมากดเรื่อยเปื่อย
“คุณยังเล่นไอ้แอปนั้นอยู่เหรอครับ”
“เล่นสิ ยังไม่มีแฟนเหมือนเธอนี่” ไดจิว่าแกมประชด ซึ่งมันตลกดี
“ผมมีคนหนึ่งน่าสนใจ”
“ปัดมาๆ” เขายื่นมือถือให้ ผมจำได้ว่าอาจารย์กานต์เคยบอกว่าเลิกเล่นแล้ว แถมไอ้แอปนี้มันค้นหาคนที่ต้องการไม่ได้ ในระหว่างที่กำลังคิดว่าจะให้ไลน์ไปดีไหม ผมลองค้นใน Match User แล้วเจอว่ามีคนที่ผมกำลังหาอยู่
“Match แล้วนะไดจิ แต่คุณไม่คุย” ผมบอกพร้อมกับไล่ดู Match User เป็นร้อยของไดจิ แต่ไม่คุยก็เท่านั้น
“ทักเลยๆ” คนต่างชาติที่นับวันเหมือนคนไทยเข้าทุกวันเร่งผม
“เพื่อนเธอเหรอ น่ารักเหมือนเธอไหม”
“น่ารักกว่าผมเยอะครับ” ผมบอกแล้วกดสติกเกอร์ทักทายไปหาอีกคน ได้แต่หวังว่าไอ้แอปนี้คงจะมีอะไรดีๆอยู่บ้าง
TBC.
____________________
Theme track : Passenger - Let Her Go
https://youtu.be/dT4A3rttrs8
คู่ของไดจิเป็นสิ่งที่ไม่มีในพล็อตค่ะ แต่เห็นคอมเมนต์นึงพูดถึง
คู่นี้อาจจะทำให้นิยายเรื่องนี้น่ารักขึ้นมากๆ ขอบคุณไอเดียมากๆนะคะ
ขอบคุณสำหรับทุกฟีดแบ็คด้วยนะคะ อ่านแล้วใจฟูมากๆ
แม้ตอนนี้ทีมกันย์ใหญ่จะหมายหัวเราอยู่ก็ตาม 55555555
กอดดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 31-10-2018 12:27:49
เริ่มหัวข้อโดย: jaibang ที่ 31-10-2018 12:46:09
เริ่มหัวข้อโดย: Elf_Carat ที่ 31-10-2018 12:50:32
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 31-10-2018 13:21:18
เริ่มหัวข้อโดย: Cyclopbee ที่ 31-10-2018 13:23:10
เรายังสองจิตสองใจก็เลย...เอาฟะ อะไรก็ได้
จะกันย์ จะภัทร ได้หมดแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 31-10-2018 13:34:18
เริ่มหัวข้อโดย: nareehkim ที่ 31-10-2018 14:40:38
ชอบทุกเรื่องที่คุณเขียนเลยค่ะ หมอโหด พาซวย (รออุดหนุนนะคะ) แล้วก็มาเจอเรื่องนี้
ไม่ผิดหวังเลยค่ะ เราเป็นคอดราม่าแต่ก็ไม่ชอบนิยายที่นายเอกเปลี่ยนคู่นอนบ่อยๆ
เห็นชื่อเรื่องก็เดาว่าคงประมาณไหน แต่เชื่อใจคนแต่ง แล้วก็อย่างที่บอก ไม่ผิดหวังเลย
:really2:
น้องกันตอคือตัวละครที่ตอนแรกเราไม่เข้าใจเลย ทำไมต้องทำอย่างนั้นน้า อยากจับมาตี
จนสามสี่ตอนก็รู้สึกว่าน้องมันก็แค่เด็กวัยรุ่นคนนึง มีก้าวพลาด แก้ปัญหาแบบผิดๆ ถูกๆ
ก็พอเข้าใจได้ในวัยนี้ ความรัก ครอบครัว เหมือนทุกคหันหลังให้ ไปๆ มาๆ ก็เห็นใจน้อง
จนตอนนี้เอาใจช่วยน้องกันตอมากๆ เหมือนป้าคนนึงที่เฝ้าดูพัฒนาการของหลาน (โถ...)
ความรักที่เหมือนจะตายให้ได้ถ้าไม่มีเขา ลืมตัวเอง รักจนนึกไม่ออกว่าถ้าไม่มีเค้าจะเป็นไง
เรื่องดีที่ทำให้ก็น้อยยิ่งกว่าน้อย ไม่เคยดูแล ไม่มีเวลาร่วมกันแบบคนรักนอกจากเซ็กซ์
มองย้อนไปก็คิดว่าแค่หลง แต่เราว่าก็คือรักแหละ เป็นรักร้ายๆ ซึ่งรักร้ายๆ มักจะลืมยาก
*กลั้นสะอื้น* :o12:
เราขอออกต้วทีมภัทรไว้ตรงนี้เลยนะคะ *ผูกธงบนเสากระโดงเรือ* ถึงเราจะรู้ว่าลืมยาก
แต่เราเจ็บแล้วจำค่ะ ต่อให้คนแต่งปูเรื่องรอให้คลื่นซัดจนธงเราล้มคว่ำตอนกันยอกลับมา
แต่เราก็จะโบกเสาเปล่าๆ อยู่บนเรือสำเภาจีน แม้ว่าธงของเราจะปลิวหายไปในทะเลแล้ว
เพราะเราชอบน้องเวลาอยู่กับภัทรค่ะ ทีแรกเราคิดว่าใครก็ได้ น้องรักใครแม่ก็รักด้วย
รอเลือกทีเดียวตอนน้องโต มีเงิน มีสติ ให้กันตอมาง้อ แล้วค่อยคิดอีกที แต่ไม่แล้วค่ะ
เพราะขณะที่น้องรักษาตัวเอง ภัทรไม่ทิ้งน้องเลย ชัดเจน หล่อ รวย เอาใจใส่ มีเวลาให้
ดีจนคิดว่าพระเอกเกาหลีมันก็ดีเบอร์นี้แหละน้าาา แล้วทำไมนางเอกไม่เลือกวะ
ฮือ ไม่ไหวแล้ว สงสารภัทร
เราคิดว่ากันยอกลับมา ดราม่าแน่นอน มองเห็นอนาคตเรือแตกแต่ไกล
ฟิลเตอร์ภัทรมันพระรองเหลือเกิน เวลาน้องกันยอพูดถึงภัทรก็ดูเป็นห่วงความรู้สึก
กลัวภัทรน้อยใจ แต่ก็ไม่ก้าวข้ามไปซักทีเหมือนรู้สึกผิดอะ เป็นภัทรไม่ได้เหรอลูก ฮึ
นอนรอหนูกลับห้องทั้งคืน วิ่งตามต้อยๆ รถทัวร์ก็ไป รถไฟก็ขึ้น หาหยูกหายาให้
ดูแลใจกันขนาดนี้ เป็นภัทรได้มั้ย เป็นกุมะได้เหรอ *เสียงภัทร*
คือแบบ ฮือๆ *เอามืออุดรอยรั่วเรือเต็มที่*
แต่ลูกรักใครเราก็รักด้วยค่ะ *กัดฟันพูด* หรือต่อให้ต้องลงเอยกับกันยอจริง
เราก็ขอให้มันยากกว่าเดิม ไม่ใช่ยากสำหรับน้องนะคะ ฮือ ให้มันยากสำหรับกันยอ
ต้องมาเบอร์เดียวกับคาวีในสวรรค์เบี่ยงแล้วนะ ยืนตากฝนใต้เสาไฟ
วิ่งตามน้องจนตกท่าเรือ ขับสองแถวง้อน้อง ฮือ ล้อเล่นค่ะพอดีโตมากับละครน้ำเน่า
เป็นกำลังใจให้คุณคนเขียน เห็นว่าช่วงนี้ยุ่งๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ เราติดนิยายทุกเรื่องของคุณเลย
ปล. เป็นกุไม่ได้เหรอ (ภัทรฝากถามน้องกันต์น่ะลูก)
:m15:
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 31-10-2018 15:20:12
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 31-10-2018 15:28:40
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 31-10-2018 15:34:44
กับกันย์เป็นไปไม่ได้เพราะกันย์มีลูกหมีทีเปรียบเสมือนคนชุบชีวิตให้กันย์
กับภัทรเป็นไปได้ในตอนนี้เพราะภัทรไม่มีใคร แล้วครอบครัวภัทรล่ะ กับเรื่องนี้โอเคใช่ไหม
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 31-10-2018 15:35:47
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 31-10-2018 18:23:01
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 31-10-2018 18:29:48
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 31-10-2018 18:50:11
เริ่มหัวข้อโดย: juthamart ที่ 31-10-2018 19:11:50
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 31-10-2018 23:09:51
ส่วนกันย์ก้.......แล้วมันจะผ่านไปลูก
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 31-10-2018 23:22:06
ประทับใจ !!!!
เริ่มหัวข้อโดย: Once ที่ 31-10-2018 23:43:38
ถ้า ภัทร เป็น final แล้วเราจะได้อ่านต่อโดยลงเรือภัทรอย่างมีความสุข
แต่ถ้า ภัทร ไม่ใช่ final แต่เป็นกันย์เราจะได้อ่านต่อไปอย่างระมัดระวัง
หรือไอ้เสน่ห์ของนิยายเรื่องนี้คือจงโดนคนเขียนคว่ำเรือ? ตอนนี้ทีมกันย์ใหญ่คงลอยอืดกันเต็มไปหมดแล้ว ส่วนทีมภัทรก็ระแวง (ฮา) หรือจะ 3P เลยดีทุกคนจะได้มีความสุข... :hao7: :hao7: :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 01-11-2018 02:21:11
เริ่มหัวข้อโดย: yasperjer ที่ 01-11-2018 06:57:51
เริ่มหัวข้อโดย: zhai ที่ 01-11-2018 20:40:57
อ่านรวดเดียวจบเลย....WoW
ตอนแรกนึกเดาพล็อตเรื่องว่า
คงวงเวียนอยู่แค่ "กันต์ & กันย์"
แต่ยิ่งอ่าน เนื้อเรื่องยิ่งกระจายกว้าง
ให้น่าสนใจ+ติดตาม ไม่หน่วงเท่าไร
สนุกนะ ภาษาก็ดี
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 02-11-2018 11:58:00
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 02-11-2018 22:20:54
Great s*x is an art
— กานต์
สำหรับผม เซ็กส์คือศิลปะอย่างหนึ่ง มีดีบ้าง แย่บ้าง และสำหรับคืนนี้
...คงเป็นศิลปะชั้นสูง...
ผมมองหน้าตาคมคายที่กำลังสาละวนอยู่กับหน้าอกผม ริมฝีปากหยักนั้นไล่จูบและขบกัดไปทั่วร่างกายผู้ชายคนนี้นอกจากจะใส่ใจคู่นอนมากแล้ว ยังหล่อมากด้วย ไม่รู้ว่าหล่อของคนอื่นเป็นแบบไหน แต่หล่อของผมนั้นเหมือนพระเอกหนังโป๊เกย์ญี่ปุ่น
ผิวแทน สูง หน้าตาดี หุ่นแน่น กล้ามเนื้อชัด มีลอนหน้าท้อง และขนาดตรงนั้นที่ใหญ่พอสมควร
...ผมไม่ได้หมายถึงกล้ามนะ...
ผมว่าจะเลิกเล่นทินเดอร์อยู่แล้ว บางทีอาจจะเป็น destiny ที่ทำให้เราเจอกัน วันก่อนผมว่าจะลบแอปนี้ทิ้ง แต่ก่อนจะลบผมเข้ามาเช็คข้อความเล็กน้อย แล้วก็เห็นว่าผมเกือบจะพลาดของดีไป ตอนแรกผมคิดว่ารูปโปรไฟล์เขาคงเป็นรูปจากอินเตอร์เน็ต แต่กลับเป็นเขาเองที่ขอเปิดกล้องก่อน ตอนแรกผมไม่ยอมเพราะผมกลัวว่าเขาอาจจะอัดคลิปไว้
ผมค่อนข้างระวังตัวกับเรื่องพวกนี้ ผมไม่อยากให้ตัวเองเสียชื่อเพราะอาชีพของผม แต่สุดท้ายก็ทนความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองไม่ไหว
...ไม่ใช่ทุกคนหรอกที่จะเจอคู่นอนตรงสเปคขนาดนี้...
ตอนเปิดกล้องผมเกือบจะหลุดปากขอให้เขาถอดกางเกงให้ดูก่อนด้วยซ้ำแต่เขาเองกลับสุภาพจนผมนึกอาย ผมได้ยินข่าวลือเรื่องคนญี่ปุ่นมาเยอะเหมือนกันว่าถึงภายนอกดูสุภาพ แต่ที่แท้แล้วนั้น...
“อ๊ะ” ผมร้องเมื่อถูกฟันคมๆกัดที่จุกตรงหน้าอกแล้วแกล้งดึง
“ซี๊ด” มันเจ็บนะ...แต่โคตรเสียว ปกติแล้วถ้าแค่คู่นอนผมไม่ให้ใครยุ่งกับร่างกายผมขนาดนี้ แต่คนนี้ยกเว้นไว้สักคนแล้วกัน
“ผมอยากจูบ” เขาว่า โดยไม่ต้องรอ ผมคว้าคอเขาลงมาจูบ ในตอนที่ปากหยักได้รูปบดลงมาผมได้กลิ่นน้ำหอมกลิ่นที่ผมชอบจากเขา
...ผู้ชายคนที่โคตรเพอร์เฟคสำหรับผม...
ก่อนหน้านี้ผมเคยถูกใจเด็กนักศึกษาที่ผมเป็นอาจารย์ที่ปรึกษา เขาเก็บความลับเก่ง หน้าตาน่ารัก และลีลาดี ถือเป็นคนใกล้ตัวคนแรกที่ผมอยากจะลองหลังจากที่หักห้ามใจอยู่นาน
แต่ขอโทษนะกันต์...ผมว่าคุณสู้คนนี้ไม่ได้
เสียงจูบของเราดังเหมือนเราทั้งคู่โหยหากันมานาน ทั้งๆที่รู้จักกันได้แค่ไม่กี่วัน ลิ้นร้อนที่สอดเข้ามาในปากผมเกี่ยวกระหวัดทั้งไล้เลียไปทั่วโพรงปาก มันชื้นแฉะและอึดอัดเพราะเริ่มหายใจไม่ออก แต่พอเขาจะถอนจูบออกผมกลับยื่นหน้าเข้าไปไม่ห่าง สะโพกที่เปลือยเปล่าของเราบดเบียดเข้าหากันเป็นจังหวะเพื่อเร่งเร้า รอบแรกผมอยากเสร็จเร็วๆ เพื่อที่จะต่อรอบต่อไป
“ก้นคุณ ดูดนิ้วผมแน่นเลย” ถ้าเป็นคนอื่นมาพูดแบบนี้กับผม ผมคงหมดอารมณ์เอาง่ายๆ แต่เพราะเขาเป็นคนต่างชาติ ประโยคสุภาพแต่หยาบโลนอยู่ในทีทำผมมวนท้องไปหมด
“อีกนิ้วนะ” เขาว่าก่อนจะสอดนิ้วที่สองเข้ามา ความลื่นของเจลหล่อลื่นกับนิ้วของเขาที่สอดเข้าออกทำผมเสียววูบ
...เขาเก่งจนกลัวว่าผมเองจะเสร็จเพราะแค่นิ้วของเขา...
“ผมไม่ใส่ถุงได้ไหม” เขาถามก่อนจะยืดตัวขึ้นแล้วรูดส่วนกลางลำตัวของตัวเองที่แข็งจัดพร้อมกับมองผมด้วยแววตาออดอ้อน
“Safe sex ดีกว่าครับ” เรื่องนี้คงเป็นเรื่องเดียวที่ผมให้ไม่ได้
“ผมสะอาดนะ” เขาว่าพร้อมกับจับร่างกายของเขาถูไถตรงทางเข้า เหมือนกับว่าถ้าผมเผลอแค่นิดเดียวเขาจะกดมันเข้ามา ความเหนียวเหนอะและชุ่มชื้นตรงส่วนปลายของเขาปัดป่ายไปทั่วบริเวณก้นของผม
“เดี๋ยวผมใส่ให้ก็แล้วกัน”
ผมโคลงหัวก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบถุงยาง ฉีกมันและสวมให้เขา ไซส์ของมันทำเอาผมขนลุก แต่ระหว่างกลัวเจ็บกับอยากลอง...ผมเลือกอย่างหลัง
“คุณจะทำเหรอ” เขาถามพร้อมกับขยำก้นผม มือใหญ่และกร้านของเขาบีบจนเนื้อผมแทบจะติดมือ ผมวางมือบนหน้าท้องแข็งแรง โหย่งตัวขึ้นแล้วค่อยๆนั่งลงบนตัวเขา พอได้เห็นหน้าตาหล่อเหลาบิดเบี้ยวด้วยความพอใจก็ยิ่งทำให้ผมย่ามใจ
ผมขยับตัวให้เข้าที่อยู่สักพัก
“ไหวไหม” เขาถามก่อนจะยิ้มให้บางๆ ดูก็รู้ว่ากำลังล้อเลียนผมอยู่ ผมเลยโน้มตัวลงซบหน้ากับอกแน่นตึงของเขา ปกติผมไม่อ้อน...แต่คราวนี้ต่างออกไป
“มันใหญ่ไป ผมเอาเข้าไปไม่ได้”
เขาหัวเราะเสียงทุ้มก่อนจะค่อยๆใช้มือกดสะโพกผมลงจนติดกับหน้าขาสีแทนสวยของเขา ผมไม่ใช่เด็กอ่อนหัด...แค่เขาเก่งเกินไป
“อ๊ะ” ผมหลุดร้องเสียงหลงเมื่อเขาเริ่มขยับสะโพก
“Sugoi kimochi ii” เขาเองก็หลุดภาษาบ้านเกิดมาเหมือนกัน
“แปลว่าอะไรครับ” ผมถามพร้อมกับเกร็งสะโพกรับกับแรงของเขา เขาสอดนิ้วเข้ามาที่ริมฝีปากผมพร้อมกับยิ้มล้อเลียน
“ปกติคำพวกนี้คนไทยเข้าใจไม่ใช่เหรอ”
ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้แล้วบดสะโพกลงกับเอวเขา มันแน่นจนจุกไปหมด
“ผมไม่รู้” ผมแกล้งเย้า เขานิ่วหน้าก่อนจะตอบ
“มันแปลว่าเสียว...โคตรเสียว”
— ไดจิ
เพราะยิ่งอายุเยอะขึ้น ผมยิ่งรู้ว่าคนเราไม่สามารถรักษาความสัมพันธ์ไว้ได้กับทุกคน ไม่ว่าจะเป็นคนรัก เพื่อน หรือแม้แต่ครอบครัว เราทั้งหมดล้วนจากเป็น บ้างจากตาย บ้างเข้ามาแล้วเข้ากันได้แต่บ้างก็ไม่
เพราะอดีตทำให้ผมเป็นคนไม่ค่อยยึดติด แต่ไม่ได้หมายความว่าผมไม่อยากมีแฟน อาจจะเป็นเพราะผมทำงานในตำแหน่งที่ค่อนข้างสูงและหน้าตาค่อนข้างดีมาก ถึงไม่ค่อยมีคนเชื่อว่าผมโสดสนิท แต่จะให้คบกับคนในทินเดอร์ก็คงต้องเลือกเยอะสักนิด ที่เป็นคนดีและเข้ากันได้จริงๆน่าจะหนึ่งในแสน
ผมเป็นคนที่ปลงกับเรื่องแบบนี้อยู่พอสมควร แต่เร็วๆนี้ได้รู้จักกับคนน่ารักคนใหม่ที่เพื่อนต่างวัยแนะนำมาให้ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมเป็นใคร หรือชื่ออะไร กันต์เล่าให้ฟังว่าเขาค่อนข้างไว้ตัว ผมเห็นว่าจริงในตอนแรกๆ แต่หลังจากที่เขาติดใจผมและลากกันไปตรวจเลือด
...คนน่ารักก็ยอมให้ผมเสียบเข้าไปโดยไม่สวมถุงยาง...
ผมเป็นคนเก่งมาตั้งแต่เด็ก ทั้งเรื่องเรียน เรื่องกีฬาหรือแม้แต่เรื่องงาน ผมหัวไวกับทุกเรื่องรวมถึงเรื่องเซ็กส์...ผมชั่วโมงบินสูงทีเดียวส่วนเขาเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย ตัวเล็ก ขาว ดูทะมัดทะแมง น่ารักและที่สำคัญคือดูจะชอบตัวผมมากด้วย
ทุกครั้งที่มีอะไรกันกานต์จะจ้องผมเหมือนอยากจะกินตัวผมเข้าไป สายตาเขาโคตรเซ็กส์ซี่ ผมเองก็ชอบก้นขาวๆและรูเล็กๆสีชมพูของเขามากเหมือนกัน
Kantarat : วันนี้ไปไหน
Dai_Hiro : มาห้องผมสิ
Kantarat : จะดีเหรอ
Dai_Hiro : ดีสิ มีของให้คุณด้วย
เรามีข้อตกลงกันว่าจะเป็น sex-friend โดยเขาเป็นคนยื่นข้อเสนอ เราทั้งคู่กดลบทินเดอร์เพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจ ผมมองหน้าดื้อรั้นของเขาแล้วได้แต่หวังว่าเราคงไม่ต้องโหลดมันกลับมาอีก อาจจะเป็นเพราะผมรู้ว่าเขาเป็นใครจากกันต์ ผมเลยค่อนข้างไว้ใจ ต่างจากเขาที่เริ่มถามชื่อผมเมื่อไม่นานมานี่เอง
...ผมอยากลองเดิมพันดูอีกสักรอบ อยากลองโดนผูกมัดดู...
ผมมองไปที่กล่องของเล่นจากญี่ปุ่นที่โทรไปรบเร้าให้เพื่อนส่งมาให้ แล้วมองหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเอง ก่อนจะกดเปิดแชท ถ่ายรูปตัวเองเปลือยท่อนบนหลังจากออกมาจากยิมให้เขา
แค่ครู่เดียว...อาจารย์คนน่ารักก็ตอบกลับมา
Kantarat : งั้นเดี๋ยวเจอกัน
TBC.
____________________________________________________
เอ่อ...ตรงนี้ต้องพิมพ์อะไรหรือเปล่าคะ 555555555
นี่ก็พึ่งรู้ว่าไดจิหลงตัวเอง ส่วนอาจารย์กานต์คือคนชอบดูหนัง :-[
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 02-11-2018 22:31:59
เริ่มหัวข้อโดย: Raccool ที่ 02-11-2018 22:41:09
เริ่มหัวข้อโดย: waiieiei ที่ 02-11-2018 22:54:16
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 02-11-2018 23:05:29
เริ่มหัวข้อโดย: rcbpdr ที่ 02-11-2018 23:09:57
แซ่บๆปาดน้ำลาย แบบขอให้คู่นี้จงเจริญ สาธุ
ชอบคู่นี้มาก ขาวๆแน่นๆ แค่ก
ชอบมากกกกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: full ที่ 02-11-2018 23:15:04
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 02-11-2018 23:36:08
เป็นฉากที่น้อย แต่อ่านแล้วรู้สึกเซกซี่มากๆ
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 02-11-2018 23:41:02
เริ่มหัวข้อโดย: CHOO ที่ 02-11-2018 23:49:15
เริ่มหัวข้อโดย: Rumraisin ที่ 02-11-2018 23:58:26
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 03-11-2018 02:28:13
มันสุโค่ย สมภาษาชาติเกิดมากไดจิ
สมกันอย่างกับหนัง AV ตู่พระ-นาย ที่กานต์ดูเลย :-[
ไดจิ กานต์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 03-11-2018 03:25:26
เริ่มหัวข้อโดย: TNM ที่ 03-11-2018 05:08:07
ปล.ไม่อยากให้ใช้เลขตอน17ที่เป็นของกันต์เลยอ่ะ (รู้สึกหวงแปลกๆ) เราว่าเลขตอนมันควรเป็นของกันต์ที่เป็นตัวลักอ่ะ ส่วนคู่รองน่าจะใช้อันอื่นแทน
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 03-11-2018 06:02:25
เริ่มหัวข้อโดย: angelninae ที่ 03-11-2018 09:42:41
แต่ว่าคิดถึงน้องกันตืกับหนุ่มตีนแล้วค่าาา อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 03-11-2018 11:21:18
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 03-11-2018 11:46:06
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 03-11-2018 11:47:35
ตอนของไดจิกับอ.กานต์ก็ดีนะ กามๆดี
ปล.ไม่อยากให้ใช้เลขตอน17ที่เป็นของกันต์เลยอ่ะ (รู้สึกหวงแปลกๆ) เราว่าเลขตอนมันควรเป็นของกันต์ที่เป็นตัวลักอ่ะ ส่วนคู่รองน่าจะใช้อันอื่นแทน
เราเองก็ลืมคิดค่ะ เดี๋ยวแก้ให้นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: yasperjer ที่ 03-11-2018 12:57:48
อ.กานต์เอาไปกินนนนนนนนนน แซ่บๆ :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: Cyclopbee ที่ 03-11-2018 15:50:08
เริ่มหัวข้อโดย: Elf_Carat ที่ 03-11-2018 19:00:57
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 03-11-2018 22:21:08
ขอคู่นี้อีกค่ะ ชอบคนแซ่บๆ
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 03-11-2018 22:39:40
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 04-11-2018 11:54:56
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 05-11-2018 11:36:06
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 05-11-2018 13:11:51
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 06-11-2018 13:10:40
From yesterday
From yesterday, it's coming
From yesterday, the fear
From yesterday, it calls him
ถ้าย้อนเวลาไปได้ ผมเลือกที่จะไม่รู้จักกับเขาคนนั้น
แต่คงน่าเสียดายที่มันจะทำให้ผมไม่ได้รู้จักกับคนข้างกายตอนนี้ด้วย
“กระเป๋าตังค์พังแล้ว เอาใหม่ไหม”
ใครว่าความต่างของฐานะไม่มีผลกับการคบกัน ในขณะที่ผมหวงเงินไว้เผื่ออนาคต ภัทรแม่งกลับใช้เงินเหมือนหว่านทิ้ง ผมมองกระเป๋าตังค์ตัวเองที่เป็นรอยขาดนิดเดียวตรงมุมก่อนจะบอกปัด
“มันยังใช้ได้” ยังพูดไม่ทันจะจบคนถามก็ชูถุงกระดาษลายสวยขึ้นมา
“ตาโตเลยคนสวย” ภัทรยิ้มท่าทางดูสนุก ผมมองกระเป๋าตังค์ใบยาวสวยแบรนด์ดังในมือเขา แบรนด์ที่แต่ก่อนผมได้แต่มองแล้วตัดพ้อ แต่ตอนนี้ผมกลับมองหน้าคนให้ด้วยความไม่พอใจ
“หลายอย่างแล้วนะภัทร ซื้อมาทำไมวะ กระเป๋าตังค์กูยังใช้ได้”
“โหงวเฮ้งเป็นเรื่องสำคัญ กระเป๋ามึงขาด มึงจะเก็บเงินไม่อยู่”
“มึงสิเก็บเงินไม่อยู่” ผมว่า แต่ไอ้ตี๋ก็ไม่ได้สนใจแต่อย่างใด
“ไหน ลองถือๆ” เขาว่าพลางยัดเข้ามาในมือผม
“กูว่าแล้ว สีนี้ต้องเหมาะกับมึง เจคมันช่วยเลือก”
“ไอ้ภัทร!”
“กูก็แค่อยากให้ มึงจะทำไม” ภัทรากรคือมนุษย์หน้ามึนที่สุดที่ผมเคยรู้จัก
“มึงยังหาเงินเองไม่ได้นะภัทร” ผมว่าก่อนจะวางคืนเขาไป
“เงินกู แม่ให้แล้วก็คือเงินกู”
“แต่ไม่ใช่ของกูไง” ผมบอกแล้วหยิกต้นแขนของเขา ภัทรปัดมือผมทิ้ง
“บังคับไม่ได้สักอย่าง ขัดใจฉิบหาย ขอเตะที” ภัทรบอกก่อนจะเดินมาล็อกคอผมไว้แล้วแอบเตะขาผมเหมือนเวลาที่เขาหมั่นไส้ผม
“เดี๋ยวกูฟาดกลับ” ผมว่า แต่ครั้งนี้บิดสีข้างเขาไปแทน ภัทรร้องโอดโอยไปด้วยหัวเราะไปด้วย แต่อยู่ดีๆก็หันมามองหน้าผมจริงจัง
“เป็นแฟนกันไหม”
ผมขมวดคิ้วมองคนที่ตัวติดกันมาเกือบสองปีแล้วแต่เพิ่งมาขอ ปกติแล้วที่ทำอยู่ก็ไม่รู้ต่างจากแฟนตรงไหน
“กูจะได้ให้อะไรแล้วไม่ต้องหาข้ออ้าง” ภัทรว่า ปกติแล้วภัทรมักจะให้ของผมเนื่องในวันเกิดบ้าง วันพิเศษบ้าง ซึ่งวันพิเศษล่าสุดคือวันฮัลโลวีน ผมโคตรยอมใจเขาเลย ภัทรบ่นเรื่องที่ให้ของแล้วผมไม่อยากได้อยู่บ่อย ทั้งชอบบ่นเรื่องที่อยากให้ผมย้ายออกไปอยู่ที่ดีๆแต่ผมก็ไม่ยอม
“คบกับภัทรนะกันต์”
ผมมองเสี้ยวหน้าของไอ้ตี๋ที่เมื่อก่อนเคยเกลียดขี้หน้า แต่ตอนนี้ไม่มีเหตุผลอะไรให้ปฏิเสธคนๆนี้เลย ผมยิ้มกว้าง ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบแก้มเขาเบาๆ
“อืม” ภัทรคลี่ยิ้มกว้างก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมา
“พูดชัดๆกูจะถ่ายวิดีโอเก็บไว้”
ผมหัวเราะร่วนกับความจริงจังของเขา
แต่เดิมผมกับภัทรไม่ได้อยู่ด้วยกัน นานๆทีภัทรถึงค้างด้วยเพราะเขาเองก็มีบ้านให้กลับ ผมรู้ว่าเขาอ้างว่าค้างกับเจคบ้าง ทำงานดึกบ้างเพื่อมาอยู่กับผม มันทำให้บางทีผมก็คิดเหมือนกันว่าผมไม่รู้จักโลกของภัทรเลย
เขาเห็นแทบจะทุกมุมของชีวิตผม ต่างจากผมที่ไม่เคยเห็นโลกใบโตของเขาเลย ถึงผมไม่เคยเรียกร้องอะไรแต่ผมก็น้อยใจ น้อยใจที่ตัวเองให้อะไรกับเขาไม่ได้เลย แม้แต่จะกินข้าวร้านเดียวกับเขายังทำไม่ได้
ตอนที่เขาขอคบผมถึงค่อนข้างดีใจ เพราะอย่างน้อยการมีสถานะมันจะทำให้ผมสบายใจขึ้น อย่างน้อยผมก็ห่วงเขาได้เต็มที่สักที จะได้บ่นเรื่องใช้เงินด้วย ขับรถเร็วด้วย
“ขอบคุณนะ” ไอ้ตี๋ว่า ผมดึงเขามากอดแล้วตบหลังหนักๆ เอาคืนที่เขาเตะขาผมไปหลายที
“ขอบคุณเหมือนกัน” ผมว่าพลางมองเสี้ยวหน้าที่ยิ้มกว้างของเขา
ตอนนี้ภัทรเรียนปีสี่แล้ว ในขณะที่ผมอยู่ปีสามเทอมสอง ชีวิตก็ยังเหมือนเดิมแต่ทำงานน้อยลงเพราะเรียนหนักขึ้น โดยรวมก็ราบรื่นดี เรื่องที่แม่ป่วยก็อยู่ในเกณฑ์ดี ยังต้องกินยาแต่ก็อาการทรงตัวแล้ว ชีวิตผมราบเรียบจนเผลอประมาทไปว่ามันเคยยุ่งเหยิงแค่ไหน เกือบลืมไปแล้วว่าควรจะตั้งรับกับชีวิตยุ่งๆยังไง
From a count to one
He’ll decide when he’s done with the innocent
On his face is a map of the world
ช่วงนี้ผมฝันถึงเรื่องอดีตบ่อยๆ ทั้งเรื่องที่ไม่มีเพื่อนตั้งแต่เด็ก รวมไปถึงเรื่องเมื่อสองถึงสามปีที่แล้ว ผมคิดว่าตัวเองคงเครียดกับรายงานมากกว่า ผมยืนมองมือถือตัวเองมาห้านาทีแล้ว เมื่อคนที่ขอคบวันก่อนติดต่อไม่ได้ ภัทรบอกผมว่าจะกลับบ้านหลังจากมาส่งผม ตอนนี้มันน่าจะได้เวลาที่เขาควรจะถึงบ้านแล้ว เพราะภัทรขับรถเร็ว ลางสังหรณ์แปลกๆทำผมกลัวและกระวนกระวายพอสมควร
“แพท เจอภัทรบ้างไหม” ผมยกหูหาแพทแทนเผื่อแพทจะติดต่อเขาได้บ้าง เสียงเพลงที่ลอดเข้ามาในหูทำให้ผมรู้ว่าแพทคงไม่สะดวกที่จะคุยเท่าไหร่
“อ๋อ เราอยู่งานวันเกิดพี่ชายกันย์ กันย์ก็กลับมาด้วย ภัทรอยู่ในงานเมื่อกี้”
“อยู่ที่ไหนนะ” ผมถามย้ำอีกที เพราะว่าเสียงดังมากผมถึงได้ยินบ้างไม่ได้ยินบ้าง จริงๆแล้วผมได้ยิน แต่ผมกำลังบอกตัวเองว่าผมคงหูฝาด
“เดี๋ยวเราไปบอกภัทรให้นะว่ากันต์โทรมา” เหมือนแพทกำลังรีบเปลี่ยนเรื่อง
“ภัทรบอกลืมมือถือไว้ในรถ เดี๋ยวกลับแล้ว”
เมื่อกี้ถ้าผมฟังไม่ผิด ผมได้ยินว่าภัทรอยู่ที่บ้านกันย์...ผมลืมไปได้ยังไงนะว่าพวกเขาเป็นเพื่อนกัน
From yesterday, it’s coming
From yesterday, the fear
ผมนั่งมองมือถืออีกครั้ง มือผมสั่น
ตัวผมชาด้วยความกลัว แต่ผมไม่รู้ว่าตัวเองกลัวอะไร
“เหมือนหนีเมียเที่ยวว่ะ ขับรถกลับมาเสียวท้ายทอยพิกล” คนที่กลับมาถึงห้องผมว่าพร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดูฝืนเหลือเกิน
“เดี๋ยวมึงจะโดนจริงๆ” ผมว่าทั้งพยายามทำตัวให้ปกติ ทั้งๆที่ตอนนี้ภัทรดูไม่เหมือนเดิม มันทำให้ผมทำตัวไม่ถูกตามไปด้วย ตอนนี้อย่างน้อยผมก็อยากให้เขากวนผมเหมือนเดิมก็ได้ เตะผมเหมือนเดิมก็ได้
“แล้วนี่ขับรถเร็วอีกแล้วใช่ไหม” ผมถามเพราะภัทรขับรถเร็วมาก
“เปล่า”
“ภัทร” ผมมองหน้าเขา มุมปากที่หยักขึ้นวันนี้เหยียดตึง
“ดุจังวะ จากบ้านไอ้กันย์กับที่นี่แค่ยี่สิบนาทีเอง” ภัทรบอกพร้อมกับมองหน้าผม ผมไม่รู้ควรจะพูดอะไรดีเงียบปากลง
เรื่องของผมกับเขาคนนั้นจบไปนานแล้ว มันไม่เหลืออะไรให้พูดถึง แต่ตะกอนความสัมพันธ์ของเราเหมือนยังไม่สิ้นสุดเสียที เมื่อที่ผ่านๆมาผมยังได้ยินแพทกับเจคพูดถึงเขาบ่อยๆ ในขณะที่ผมรู้ความเคลื่อนไหวของเขาเกือบทุกอย่าง เขาเองกลับไม่ได้รู้อะไรเลย ผมว่ามันขี้โกงนะ ผมก็อยากตัดเขาให้ขาดเหมือนกัน
“กินข้าวมายัง” ผมถามคนที่กำลังทำหน้าเหมือนเขาเสียใจเหลือเกิน
“กินแล้ว” ภัทรบอก
“แล้วมาทำไม ไหนบอกจะกลับบ้านเลย” ตอนแรกที่ผมโทรหา กะว่าจะถามภัทรเรื่องรายงาน กับเช็คว่าคนขับรถเร็วถึงบ้านหรือยัง ถ้าย้อนเวลาได้ ผมคงจะไม่โทรไปกวน ปล่อยให้ภัทรได้กลับมายิ้มแบบเดิมดีกว่า
“แพทบอกว่า เผลอบอกมึงเรื่องที่ไอ้กันย์กลับมา” ภัทรบอกพร้อมกับเดินไปหยิบชุดของเขาที่มีในตู้ เพื่อบอกเป็นนัยว่าวันนี้เขาจะนอนที่นี่
“อืม” ผมตอบรับ
เราไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้จริงจัง ผมที่มุ่งแต่จะเดินหน้าโดยไม่กลบหลุมข้างหลังลืมคิดไปว่าแล้วภัทรล่ะ...เขาจะรู้สึกยังไงนะ
“กูสนิทกับพี่ชายมัน เลยไปให้เขาเห็นหน้า วันนี้วันเกิดเขา กันย์มันกลับมาฮอลิเดย์พอดี”
“อืม” ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้สึกอะไรหรอก ผมออกจะตกใจที่รู้ว่าเขามาแล้ว เขากำลังยืนอยู่ใกล้ผมไม่เกินสิบกิโลเมตรด้วยซ้ำ แต่มันจบไปแล้วจริงๆ
“กูไปเพื่อบอกมันด้วยว่ากูคบกับใครอยู่”
ผมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เพื่ออยากทำให้ตัวเองใจเย็นขึ้น
“ภัทร มันจบไปแล้ว” ผมแตะที่แขนเขาเบาๆ
“กูรู้ว่ามันจบไปแล้ว แต่กูกลัวกันต์”
“เพราะแบบนี้ใช่ไหมเลยขอกูคบ”
“อืม”
“กูดูไว้ใจไม่ได้เลยเหรอ” ผมถามพร้อมกับแค่นยิ้ม มองกลับไปแล้วมีหลายอย่างที่ผมเสียใจว่าไม่น่าทำมันเลย ผมอาจจะดูง่ายในสายตาภัทร อาจจะดูเหลวไหลและหลงกันย์หัวปักหัวปำในตอนนั้น
...ผมเสียใจ...
แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็ทำให้ผมได้เจอกับภัทร ผมบอกตัวเองแบบนั้น
“ภัทร” ผมเรียกเขาอีกครั้ง ภัทรมักจะปากเสีย ขี้แกล้ง แต่ไม่มีสักครั้งที่เขาจะทำให้ผมเสียใจ
“นาฬิกาอันนั้น มึงยังใส่ติดมืออยู่เลย กูรู้นะว่าของใคร” ภัทรว่าพร้อมกับเบือนหน้าหนี ตาของเขาแดงก่ำ
“ทีกับของที่กูซื้อให้ มึงกลับไม่อยากได้ด้วยซ้ำ”
“…”
tbc.
_________________________________________________
เราเขียนเองแต่เราตอบไม่ได้เหมือนกันค่ะ ว่าถ้าไม่มีกันย์
ภัทรจะเดินเข้ามาหากันต์หรือเปล่า หรือมองอยู่แบบนั้น
//ตีตัวเอง
น้องตี๋ขี้น้อยใจจัง :กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: suck_love ที่ 06-11-2018 13:23:03
กันย์และกันต์ของเราคงเชียร์ไม่ขึ้นแล้ว
//ปาดน้ำตา โหนเสากระโดงเรือต่อไป
เริ่มหัวข้อโดย: rcbpdr ที่ 06-11-2018 13:51:41
แต่จริงๆคือกันย์ไม่ได้ไปไหนจากกันต์เลย
เพราะกันย์คนนั้นอยู่ในใจ แต่ภัทรอยู่ข้างกาย...
แง /ปาดน้ำตาตี๋
เริ่มหัวข้อโดย: nonlapan ที่ 06-11-2018 14:03:58
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 06-11-2018 14:15:10
ถ้าภัทรชอบกันต์มากพอ ภัทรจะเข้าหากันต์เองค่ะ เราเชื่อแบบนั้น ต่อให้ไม่มีเรื่องของกันย์เข้ามา อาจจะช้าหน่อยแต่ต้องมี
เริ่มหัวข้อโดย: TNM ที่ 06-11-2018 14:18:52
เริ่มหัวข้อโดย: cheezett ที่ 06-11-2018 14:44:46
เริ่มหัวข้อโดย: Jaebam ที่ 06-11-2018 15:29:03
ตี๋ขี้น้อยใจเด้อออ
แงะ..กันย์กลับมาแล้วอ่ะ ตี๋เลยอยู่ไม่เป็นเลยใช่ไหมลูก
กันต์ว่าไงครับ นาฬิกายังไม่ถอดอย่างตี๋ว่าจริงดิ อืมมม.. :mew2:
ตอนนี้สงสารตี๋มาก น้อยใจกันต์มากไหมคะ เริ่มไม่มั่นใจตัวเองแล้วสิ ถถถถถ
ใครก็ได้ลากอิชั้นไปฟังความคิดของกันย์ทีค่ะ อยากรู้มากว่าฮีคิดอะไรอยู่ตลอด 3-4 ปีมานี้น่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: valenna yy ที่ 06-11-2018 16:05:50
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 06-11-2018 16:17:37
กอดๆๆ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Once ที่ 06-11-2018 16:47:55
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 06-11-2018 17:26:06
เริ่มหัวข้อโดย: yasperjer ที่ 06-11-2018 17:26:47
ฮือ แล้วภัทรก็กลัวเหมือนกันว่ากันต์ตัดใจไม่ได้ มันก็จบไปแล้วนั่นแหละ
ถ้ากันย์กลับมาแล้วยังไงต่อ ฮือ ถ้าถามว่าเราทีมใคร ทีมคนเก่า... :heaven :heaven
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 06-11-2018 19:01:08
เริ่มหัวข้อโดย: Cyclopbee ที่ 06-11-2018 20:27:34
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 06-11-2018 20:31:06
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 06-11-2018 20:52:10
2 ปีที่คบกัน เวลาไม่ใช่น้อยเลยนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 06-11-2018 20:59:13
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 06-11-2018 22:20:06
กันต์เอ้ยยยย. รักคนที่เขารักเราดีกว่านะ
อยู่กับภัทรมาขนาดนี้แล้ว เป็นคู่กันไปเถอะ
กับกันย์ต้องหลบๆซ่อนๆ ทั้งสุขทั้งทุกข์
…
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
…
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 06-11-2018 23:45:38
เริ่มหัวข้อโดย: CHOO ที่ 07-11-2018 01:10:32
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 07-11-2018 14:51:06
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 07-11-2018 18:52:08
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 07-11-2018 20:05:24
เริ่มหัวข้อโดย: TNM ที่ 07-11-2018 21:15:25
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 08-11-2018 15:59:42
กอด
— กันต์
“งั้นให้” ผมถอดนาฬิกาเจ้าปัญหาออกจากข้อมือ ก่อนจะยื่นให้ภัทร
“กูใส่ไว้เพราะมันชินเฉยๆ แล้วซื้ออันใหม่มาให้ด้วย” ผมรู้แล้วว่าผมกลัวอะไร ผมกลัวว่าภัทรจะเกลียดผม ผมไม่อยากให้เขาเสียใจ
“แต่มึง” เขามองมือที่สั่นเทาของผม
“อย่าเกลียดกูเลยนะ” นี่เป็นเรื่องแรกที่ผมขอเขา
รักครั้งแรกมักจะลืมยาก ผมว่าใครๆก็รู้ ยิ่งเป็นความทรงจำที่ไม่ค่อยดีแล้วด้วย มองย้อนกลับไปแล้วผมมันเหมือนเป็นมือที่สามของคนที่เขามีแฟนแแล้วชัดๆ ถึงจะหาคำที่สวยหรูอย่าง sex-friend หรืออะไรต่างๆนาๆมาพูดก็กลบความจริงข้อนี้ไม่ได้ผมเลิกคิดเรื่องอดีตมานานแล้ว แต่ตอนที่ได้ยินว่ากันย์กลับมา ทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้นก็ตีกลับเข้ามา
เขาถึงบอกว่าให้ทำทุกวันให้ดี มันจะได้เป็นความทรงจำที่ดี
“กูเกลียดมึงไม่ได้หรอก” ภัทรบอกก่อนจะลูบหน้าตัวเองแรงๆ ผมเดินเข้าไปกอดเขาไว้ มือใหญ่ของเขากดหัวผมลงไปที่ไหล่แล้วลูบผมให้ ผมลอบยิ้มเพราะปกติเราจะเตะกันมากกว่าทำแบบนี้
“ขอโทษนะ” เราพูดพร้อมกัน ภัทรขำก่อนจะพูดต่อ
“ขอโทษที่ไม่ถามแล้วทำให้มึงกลัวนะ”
ผมส่ายหน้า “กูก็ต้องขอโทษที่ไม่เคยทำอะไรให้มึงมั่นใจเลย”
“ไหนอ้อนดีๆหน่อย แบบภัทรครับกันต์ขอโทษนะ” ภัทรแหย่
“มึงไปเล่นตรงนู้นนะ” ผมบอกเขา ภัทรทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อีกรอบ
“เห็นสวยๆแต่ใจร้าย”
“ตอแหล”
“ไอ้กันต์มึง”
“อย่า!” ผมร้องตอนที่เขาซุกลงที่คอแล้วจี้เข้าที่เอว ผมขำจนหอบก่อนจะทุบหลังเขาไปหลายที ภัทรโวยวายว่าผมไม่อ่อนโยนแล้วจับผมโยนลงบนเตียง
เราจูบกันอยู่นาน ผมรู้สึกว่าครั้งนี้มันหวานกว่าที่เคย ตัวเปลือยเปล่าของภัทรร้อนระอุ ผมคว้าคอหนาของเขามาแนบตัวในตอนที่เขาสอดตัวเขาเข้ามา มันเนิบนาบ อึดอัด แต่ก็สุขสม
“เอากับมึงแม่งดีกว่าดมป๊อปอีก” เขาว่าพร้อมกับบดสะโพกช้าๆ ภัทรขี้แกล้ง...ผมรู้ดี
“อื้อ เร็วหน่อย”
ภัทรยิ้มจนตาหยีเมื่อผมเบียดตัวเข้าไปชิดกับเขามากขึ้น ทำให้สิ่งที่กำลังขยับอยู่สอดลึกเข้าไปอีก
“ไหนทำหน้าอ้อนๆหน่อย” เขาว่าพร้อมกับก้มลงดูดหน้าอกผม ผมแอ่นอกให้ภัทรทำตามใจชอบ ลอบมองจมูกโด่งและใบหน้าที่กำลังสาละวนอยู่บนร่างกายผม เสียงหอบหนักของผมดังปะปนไปกับเสียงจูบจากเขา มือใหญ่ของภัทรลากผ่านทั่วร่างกายผม
“ภัทร เร็วหน่อย”
“ไม่ อ้อนก่อน”
ผมผลักอกหนา ภัทรเลิกคิ้วมองอย่างยียวนเหมือนทุกที
“งั้นมึงนอนลงไป กูทำเอง” พอผมดูหัวเสียเขากลับหัวเราะร่า
สองปีที่ผ่านมาผมอยู่กับตัวเองเสียส่วนใหญ่ จนลืมบางอย่างไป ผมแกะมือปลาหมึกของภัทรเพื่อลุกขึ้นเข้าห้องน้ำในตอนดึก ผมหยิบมือถือตรงหัวเตียงมาเพื่อเปิดแสงเหมือนทุกที แต่วันนี้ผมกลับหยิบของภัทรขึ้นมา
ผมไม่เคยสงสัยเลยว่าทำไมผมถึงไม่เคยเจอครอบครัวเขา ไม่เคยได้เจอเพื่อนเขายกเว้นพวกแพท ผมเห็นข้อความส่วนหนึ่งจากแม่เขาที่โชว์หราบนหน้าจอ
แม่เขาบอกให้เขากลับบ้าน...และเลิกกับผมเสียที
ผมเดินกลับมาที่เตียงหลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จ มองเสี้ยวหน้าของภัทรที่ซุกลงบนหมอน ผมเคยอึดอัดที่เขาชอบกอดผมเหมือนผมจะหายไป วันนี้ผมกลับสอดตัวเข้าไปในผ้าห่ม แล้วกอดเขาไว้ให้แน่นกว่าที่เขาทำ
— กันย์
สองปีแล้วที่ไทยยังร้อนเหมือนเดิม ผมบินข้ามน้ำข้ามทะเลไปเพื่อเปลี่ยนแปลง ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมพ่อแม่ถึงอยากให้ผมเรียนที่ต่างประเทศ เรียนหลายๆภาษา เรียนรู้ที่จะอดทน ปีที่แล้วพ่อป่วยและหมอบอกว่าท่านจะอยู่ได้ไม่นาน พี่ชายของผมเพิ่งจะอายุ 26 เขากำลังแบกทุกอย่างไว้บนบ่า
ในขณะที่ผมเอาแต่จมอยู่กับตัวเองอย่างกับด็กอนุบาลที่ไม่มีอะไรได้ดั่งใจ พี่ชายผมกลับกำลังทำทุกอย่างให้บริษัทและคนอีกหลายพันอยู่รอด ภาระของผมมีแค่ใจผม แต่ภาระของพี่คือปากท้องของลูกน้องทั้งหมด
ที่มหาวิทยาลัยใหม่ในเมืองหลวงของแคนาดาผมลงเรียนวิชาปรัชญาและจิตวิทยาเป็นวิชาเลือกเพราะอยากเข้าใจตัวเอง ทฤษฎีเหล่านั้นก็ให้อะไรกับผมบางอย่าง ผมจำได้ไม่กี่อย่าง แต่ที่จำได้แม่นคือผมเคยถกประเด็นเรื่อง soulmate กับเพื่อนในคลาสปรัชญา เพื่อนผมบอกว่า soulmate มักจะไม่ใช่ life partner และ soulmate เป็นคนที่เข้ามาเพื่อชดใช้กรรม ผมที่ไม่เชื่อเรื่องพวกนั้นเงียบฟัง ตอนนั้นผมคิดถึงแต่ใบหน้าเปื้อนน้ำตาของเขา
กันต์ตอนยิ้มคือกันต์ที่ผมได้เห็นแค่เพียงชั่วครู่ ก่อนที่ผมเองจะลากเขาลงต่ำแล้วทำให้เขาเปื้อนน้ำตา
กันต์คิดว่าเขาเข้าหาผมก่อน...ผมทำให้เขาคิดแบบนั้น
แต่จริงๆผมรู้จักเขาเพราะทุนของพ่อ แต่อยากได้เขาเพราะเห็นภัทรมองตามเขา ผมมองตามสายตาภัทรในตอนแรก ก่อนจะสบตาเขาเป็นคนแรก
...สุดท้ายคนยิ้มสวยคนนั้นก็มองมาที่ผมแทน...
ถึงผมจะแอบคิดถึงครอบครัว แต่ที่แรกที่ผมกลับมาถึงไทยแล้วตัดสินใจไปก็คือมหาวิทยาลัยที่เรียนได้แค่ปีเดียว เพราะเป็นมหาวิทยาลัยเอกชน ผมเลยไม่มีรุ่นพี่ที่นับถือ ไม่มีอาจารย์ที่สนิท ผมไม่ได้ผูกพันธ์กับอะไรทั้งนั้น แต่ผมก็ยังยืนยันกับคนขับรถว่าจะไปเพื่อที่จะได้เห็นว่าเขายังสบายดี
และรอไม่นานนักผมเห็นเขาเดินออกมาจากตึกเรียน ลักยิ้มของเขาบุ๋มลงไปสองข้าง เขาจับมือเพื่อนผมไว้แน่น เหมือนกับหัวใจของผมที่บีบแน่น ตอนที่ผมกำลังออกเดินทางเพื่อจะเป็นผู้ใหญ่ แค่ผมได้เห็นหน้าเขา ผมถึงรู้ว่ามีบางอย่างไม่เปลี่ยนไปเลย
“มึงอาจจะรู้แล้ว แต่กูแค่อยากจะบอกมึงให้ชัดว่ากูกับกันต์คบกัน” ภัทรมางานเลี้ยงที่บ้านผมเพื่อบอกบางอย่างกับผม ทำไมผมจะไม่รู้ ผมแค่ไม่คิดว่าภัทรจะเดินมาบอกแค่นั้น ผมรู้ทุกอย่างแต่สิ่งที่ผมอยากรู้มีแค่อย่างเดียว ผมอยากรู้ว่าเขายังรักผมไหม
คนเรานี่ก็แปลก คนทุกคนมักอยากจะเป็นที่รัก รวมถึงผมด้วย ผมบอกตัวเองว่าจะเดินไปให้ไกล ผมพิสูจน์แล้วว่าถึงไม่มีเขา ผมก็เดินต่อไปได้ แต่ผมเพิ่งรู้มันคงดีกว่าถ้าจะเดินไปด้วยกัน
เขาไม่ต้องทำอะไรเลย...แค่หยุดร้องไห้แล้วยิ้มให้กันก็พอ
ผมกับลูกหมีเราเลิกกันแล้ว ลูกหมีเป็นผู้หญิงที่ดีมากๆ เธอไม่เคยฟูมฟาย เธออยู่ในจุดที่เหมาะสม ไม่เคยก้าวก่ายแล้วก็เห็นคุณค่าของตัวเอง เธอสวยทั้งหน้าตาและจิตใจ เธอบอกว่ารู้มาสักพักแล้วว่าเราคงไปกันไม่รอดแต่เธอขอลองพยายามดูสักหน่อย น่าเสียดายที่ความพยายามของเธอไม่ส่งผลอะไร
ลูกหมีบอกว่าตัดใจไม่ยากหรอกเพราะเธอรู้ตัวเองว่ามีคุณค่าและดีพอ เธอรู้ว่าผมมีคนในใจแล้ว ผมดีใจที่ไม่เคยล่วงเกินเธอตั้งแต่แรก มันทำให้เราสนิทใจแม้จะเลิกกันแล้ว เราเลยกลับมาเป็นพี่น้องกัน เรียนด้วยกัน อยู่หอพักใกล้กัน ช่วงนี้ลูกหมีเดทกับหนุ่มตาสีฟ้า ส่วนผมนั้นนอกจากเวลาเรียนแล้วผมมักจะไปเที่ยว
ทุกๆครั้งที่มองออกไปที่วิวสวยผมมักคิดถึงเขา ผมอยากให้เขาได้เห็นมันเหมือนกัน
แปลกนะ ทั้งๆที่ผมเลือกสิ่งที่เหมาะสมให้ตัวเองแล้ว แต่ผมก็ยังไม่มีความสุข
“ดูแลให้ดีๆ” ผมบอกภัทรไว้ตั้งแต่ก่อนที่จะไป
ภัทรชักสีหน้าก่อนจะตอบกลับมา
“ไม่ต้องมาบอก กูจะทำของกูเอง”
สุดท้ายแล้วภัทรก็ทำได้ดีทีเดียว
ผมกับภัทรเป็นเพื่อนที่รู้จักกันแค่ไม่ถึงปี แต่เราเห็นกันผ่านตามาตั้งแต่เด็ก ผมไม่ได้เกลียดภัทรและภัทรไม่ได้เกลียดผม แต่เราก็ยังห่างไกลคำว่าสนิทกันอยู่เยอะทีเดียว แม้จะอยู่กลุ่มเดียวกัน สิ่งเดียวที่ทำให้ผมกับภัทรมีปฏิสัมพันธ์กันได้เป็นเรื่องของคนนั้นแทบจะทั้งหมด
ในตอนนี้ผมกำลังหาสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเอง คนๆนั้นเขาก็เจอสิ่งที่ดีของเขาแล้ว
ก่อนที่จะไปผมเคยคิดว่าผมจะลืมเขาได้ เขาไม่มีอะไรเหมาะสมกับผมสักอย่างถ้าเทียบกับลูกหมี บ้านผมสอนมาเสมอว่าถ้าจะคบกับใครควรดูที่ฐานะของเขาด้วย ทั้งฐานะการเงิน การศึกษาและครอบครัว จะได้ช่วยจุนเจือกันไปในอนาคต
ผมเคยถามลูกหมีว่าถ้าคนที่เรารักเขาไม่เหมาะสมกับเราสักอย่าง ผมควรจะทำยังไงดี เธอขมวดคิ้วสวยอยู่หน่อยก่อนจะตอบผมมาง่ายๆว่าผมคิดเยอะเกินไป เธอให้ผมลองถามตัวเอง
และผมก็ได้คำตอบว่าที่ลึกสุดใจของผม...ผมอยากได้เขาคืนมา
ผมอยากกอดกันต์ไว้ และคราวนี้ผมจะไม่ปล่อยเขาไปไหนอีก
TBC.
_____________________________________
นานาจิตตังเนอะ จิตใจมนุษย์ยากแท้หยั่งถึง
ของดีจากแคนาดามาน้อยเพราะค่าตัวแพงจ่ะ
โดเนทค่าตัวได้ที่ paypal เราเอง 55555555
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 08-11-2018 16:30:42
เริ่มหัวข้อโดย: yasperjer ที่ 08-11-2018 17:10:43
ฮือ แต่ๆ.. กันต์ก็เลือกภัทรแล้ว และภัทรก็ไม่ทำอะไรผิด ฮือ เจ็บบบบบบ
เริ่มหัวข้อโดย: Aeflizm ที่ 08-11-2018 17:12:06
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 08-11-2018 17:31:33
กันต์มันก็รักกันย์แหละ
แต่ภัทรมาในช่วงที่กันย์ทิ้งกันต์ไง แถมพาไปหาหมอดูแลอย่างดีด้วย
ถ้าจะมาแย่งคืนแบบนี้ ใจร้ายเกินไปแล้ววววว
สงสารภัทร สงสาร สงสาร ...
ฮือๆๆๆๆๆๆ สงสารตัวเองที่อินเกินไป :ling3:
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 08-11-2018 17:46:54
เริ่มหัวข้อโดย: Jaebam ที่ 08-11-2018 18:56:55
กันย์คร้าบบบ ตอนหนูทิ้งกันต์ไปหาสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตหนูอ่ะ
รู้มั้ยครับ..ว่ากันต์เค้าต้องเจออะไรในชีวิตเขาบ้างงงงงงงงงงงงงงง
กว่ากันต์จะยิ้มโชว์ลักยิ้มได้อย่างทุกวันนี้น่ะมันยากมากเลยนะเออ
มาวันนี้บอกอยากได้คืนหรอลู้กกกก
อยากรู้ว่ายังรักกันย์อยู่มั้ยงี้เหรอ จะได้อะไร
หรือจะได้มั่นหน้าว่าจะแย่งคืนงี้เหรอคะ :katai1:
แล้วตี๋ของแม่ยกจะไปอยู่จุดไหนของเรื่องละทีนี้
แม่จริงเขาก็บอกให้กลับบ้านๆ
บอกให้เลิกกับกันต์ซ่ะ ครอบครัวตี๋ไม่ยอมรับไปอีก แง่มๆ
เราสงสารตี๋อีกทีได้ไหม เดินหน้าก็ยาก ถอยหลังก็ไม่ยอมเหมือนกัน สู้เค้านะลูกนะ
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 08-11-2018 18:58:30
เห็นแก่ตัวอ่ะ กันย์เห็นแก่ตัวมากจริงๆ เลือกที่จะปล่อยไปแล้วครั้งนึง แล้วก็จะกลับมาเอาคืน ถ้ากันย์เป็นพระเอกจะเป็นพระเอกที่เราเกลียดมากที่สุด เห็นแก่ตัวเกินไปจริงๆ ปล่อยเขาเคว้งกลางทะเล พอเขาหาทางขึ้นฝั่งได้เพราะคนอื่นช่วย กลับจะไปยื่นมือมาดึงเขาไปอีก
ก็ใช่นะ.......
แต่ภัทรก็ดูจะมีปัญหา เพราะแม่ให้เลิกกับกันต์ :เฮ้อ: :z3: :serius2:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: rcbpdr ที่ 08-11-2018 19:10:31
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 08-11-2018 19:19:51
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 08-11-2018 19:26:09
เห็นแก่ตัวอ่ะ กันย์เห็นแก่ตัวมากจริงๆ เลือกที่จะปล่อยไปแล้วครั้งนึง แล้วก็จะกลับมาเอาคืน ถ้ากันย์เป็นพระเอกจะเป็นพระเอกที่เราเกลียดมากที่สุด เห็นแก่ตัวเกินไปจริงๆ ปล่อยเขาเคว้งกลางทะเล พอเขาหาทางขึ้นฝั่งได้เพราะคนอื่นช่วย กลับจะไปยื่นมือมาดึงเขาไปอีก
ก็ใช่นะ.......
แต่ภัทรก็ดูจะมีปัญหา เพราะแม่ให้เลิกกับกันต์ :เฮ้อ: :z3: :serius2:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เรามองกรณีภัทรเป็นเพราะปัจจัยภายนอกที่เกิดมาจากคนอื่น แต่สำหรับกันย์เป็นสิ่งที่เขาเลือกเอง เขาเลือกที่จะไปแล้วทิ้งกันต์ ภัทรรู้ว่าตัวเองกำลังเจออะไรแต่ก็ไม่ได้ทิ้งกันต์ไปไหน
เราไม่รู้ว่าในหัวของภัทรมีเรื่องนี้มากน้อยแค่ไหน แต่เหมือที่ลูกหมีบอกบางทีเราก็แค่คิดเยอะเกินไป
เริ่มหัวข้อโดย: juthamart ที่ 08-11-2018 19:35:25
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 08-11-2018 19:50:04
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 08-11-2018 20:25:41
อัยยะอัยยะ… พลิกไปพลิกมา
คิดว่าพลิกให้ภัทรเป็นพระเอกที่แสนดี
แล้วกันย์ก้อมาทวงตำแหน่งพระเอกคืน
แล้วความรู้สึกของกันต์ละ จะสับสนตัวเองขนาดไหน
……
:z3: :z2: :z10: :z13: :z3: :z2: :z10: :z13:
…
เริ่มหัวข้อโดย: อิ๊อ๊ะชะเอิงเอย ที่ 08-11-2018 20:38:31
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 08-11-2018 20:40:24
ส่วนทางกันเล็ก ถึงจะไม่รู้ว่ารักหรือหลงกันใหญ่กันแท้
แต่ท้ายที่สุดคิดว่าเป็นแค่ความหลง เลยเปิดโอกาสให้ตัวเองและภัทร เพราะใช้คำที่ว่ารักคนที่เขารักเราดีกว่า แต่เชื่อเถอะคนที่จะตัดสินใจแบบนี้ มีน้อยกว่าแน่นอน
และก็เดาไว้แล้วเรื่องครอบครัวของภัทร
ตามคำแนะนำของไดจิ ว่ารักที่ดีคือรักที่ไม่ยาก
กันเล็กกับกันใหญ่ที่ดูยุ่งย่างเพราะคนทั้งคู่ทำให้ยาก
แต่กันเล็กกับภัทร มันยุ่งยากเพราะบุคคลอื่นๆด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: cheezett ที่ 08-11-2018 21:02:08
เริ่มหัวข้อโดย: valenna yy ที่ 08-11-2018 21:13:31
อย่าเลวนักเลย
เริ่มหัวข้อโดย: fullmoonny ที่ 08-11-2018 21:34:23
โว๊ยยยยยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: TNM ที่ 08-11-2018 21:59:43
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 08-11-2018 22:15:57
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 08-11-2018 23:10:09
เริ่มหัวข้อโดย: Once ที่ 08-11-2018 23:22:42
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 09-11-2018 00:37:09
เริ่มหัวข้อโดย: CHOO ที่ 09-11-2018 00:38:34
เริ่มหัวข้อโดย: Krajeeqx ที่ 09-11-2018 01:14:48
ขอโทษค่ะที่อิน
นานาจิตตังเนอะะ~
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 09-11-2018 02:30:33
เริ่มหัวข้อโดย: sripaerrr ที่ 09-11-2018 10:24:28
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 09-11-2018 15:41:53
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 09-11-2018 19:55:59
ปล.ขอไดจิ&กานต์ ฮีลหัวใจคนอ่านอีกสักนิดได้ไหมค๊าาา???
เริ่มหัวข้อโดย: suck_love ที่ 09-11-2018 20:14:07
// มือถือตะปู ค้อน คอยซ้อมเรือ
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 09-11-2018 20:36:19
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 09-11-2018 23:00:09
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 10-11-2018 10:59:41
เริ่มหัวข้อโดย: Cyclopbee ที่ 11-11-2018 12:19:49
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 11-11-2018 23:13:43
กลับมา อะไรอะไรคงเปลียนไป แต่ถ้าใจทั้ง 2 คนไม่เปลี่ยนแปลง เด๋วมันจะดีเอง
ถูกที่ ถูกคน ถูกเวลาอะ ก้แค่นั้น
ส่วนภัทร ก้ยังคงเป็นคนเอาแต่ใจตัวเอง ยิ่งดื้อกับที่บ้านเท่าไหร่
ที่บ้านยิ่งเกลียดกันต์เท่านั้น การกระทำของภัทร ไม่เคยโต สิ่งที่ทำคือดูไม่เรียกร้อง แต่เรียกร้อง
พอรู้ว่าเขาไม่มีใคร ก้อยู่ได้ ไม่มีสถานะ ไม่เคยเปิดโอกาสให้กันต์ได้เจอใคร
ใช้ความดี ความสม่ำเสมอมาชนะใจ พอรู้ว่า กันย์จะกลับมา ก้รีบมาเรียกร้องสถานะ
คือแค่นั้นเองอะ ทั้งๆที่ตัวเองยังเคลียร์กับทีบ้านไม่ได้เลย ปกปิด
กันต์ถามตัวเองนะ รักภัทรเพราะอะไร เพราะสงสาร เพราะความดี ความเห็นใจ หรือไม่อยากสูญเสียอะไรอีกแล้ว
ส่วนถ้ากันย์ ทำตัวดีๆ แล้วกันต์ว่างแล้ว เราก้โอเคนะ
เพราะเชียร์กันย์มาตั้งแต่แรก 5555
เริ่มหัวข้อโดย: Cyclopbee ที่ 11-11-2018 23:50:14
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 12-11-2018 13:44:02
Hymn for the Weekend
— กันต์
“อะไร” ภัทรถามในตอนที่ผมเอื้อมมือเข้าไปกอดไว้ เขากำลังนอนอ่านหนังสืออยู่หันมามองผมด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก
“กอดแค่นี้หน้าแดงเลยตี๋” ผมแซวพร้อมกับยิ้มล้อๆ ภัทรทำหน้าสงสัยก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงด้วยท่าทางจริงจังก่อนจะเอามือมาจับที่แขนผม
“ไม่สบายหรือเปล่า”
“เปล่า” ผมตอบพร้อมกับยิ้ม ภัทรชอบให้ผมอ้อนบ้าง ไม่ก็ทำตัวน่ารักๆกับเขาบ้าง แต่ผมก็ไม่เคยทำ ไอ้ตี๋จับไหล่ผมก่อนจะเขย่า ดูก็รู้ว่าอยากแกล้ง
“ใครแดกมึงเข้าไป คายแฟนกูออกมา”
“เดี๋ยวกูเตะคว่ำ” พอผมทำหน้ายุ่งแล้วว่าแบบนั้น ภัทรก็หัวเราะเสียงดัง
ยายเสียไปนานแล้วแต่ผมยังคิดถึงทุกอย่างที่พูดกับยายไว้อยู่เลย เพียงแต่มันไม่เหลือโอกาสให้ผมแก้ตัวแล้ว แต่กับภัทรผมจะทำทุกอย่างที่อยากทำ เมื่อไหร่ที่เขาต้องไป ผมจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดอยู่แบบนี้
“ภัทร”
“ครับ”
“มีอะไรบอกกูได้นะ กูอาจจะช่วยอะไรมึงไม่ได้ แต่ว่า..” ผมหลบตาคนที่มองตรงมา
“ไหนมึงบอกมาก่อน ว่ามีอะไรบ้างตอนนี้” ภัทรวางหนังสือไว้ที่หัวเตียงก่อนจะดึงผมเข้าไปกอด ผมแนบแก้มตัวเองชิดกับแก้มเขา ผมไม่เคยสังเกตเลยว่ากอดของเขาอุ่นมากขนาดนี้
“ทุกอย่างปกติ ตอนนี้ห่วงอย่างเดียว”
“ห่วงอะไร” ภัทรถาม เสียงเขาดังทุ้มอยู่ข้างหูผม
“ห่วงมึง”
“ไหนบอกรักสิ กันต์รักภัทรนะ แบบนี้” เขาว่าพลางขำ
“มึงนี่ได้คืบแล้วจะเอาศอก”
“ศอกนี่สำนวนเหรอ” เขาถามพร้อมกับผละตัวออก
“ศอกกูนี่แหละ”
ภัทรหัวเราะพร้อมกับจับหัวผมโคลงไปมาก่อนจะบอก
“ฟังนะ”
“ฟังอยู่”
เขายิ้มให้ผม
“ถ้าต่อไปนี้เกิดอะไรขึ้น กูขอแค่อย่างเดียวกันต์” ภัทรจ้องผมนิ่ง
“ถ้ามึงยังจับมือกูไว้ กูสัญญาว่าจะไม่ปล่อยไปไหน” มือใหญ่เอื้อมมาสอดไว้กับมือผม เขาบีบมันแน่น
“แต่ถ้ามึงอยากไปเมื่อไหร่ก็ขอแค่บอก”
“ภัทร” ผมเรียกชื่อเขา ผมอยากจะถามถึงเรื่องที่บ้านเขาบ้าง ไหนจะเรื่องแม่ของเขา แต่ผมกลับกลืนทุกคำพูดลงคอไป
“กูรักมึงนะ” ผมเลือกจะบอกในสิ่งที่ควรจะบอกแทน ถ้าเขาจะไป เขาจะได้รู้ว่าผมรักเขาเหมือนกัน ภัทรยิ้มกว้างจนตาเรียวนั้นแทบจะปิด
“กูรู้นะว่ามึงเห็นข้อความพวกนั้นแล้ว”
ผมพยักหน้า แปลกใจเหมือนกันที่ภัทรเลือกที่จะพูด
“ตั้งแต่เด็กจนโตที่บ้านกูไม่เคยสนใจอะไรกูด้วยซ้ำ ทีเรื่องแบบนี้ดันมาวุ่นวาย” ภัทรบอกพร้อมกับแค่นยิ้ม
“ภัทร ยังไงแม่ก็รักมึง” ผมบอกแล้วลูบแก้มเขาเบาๆ ภัทรดึงมือผมเข้าไปจูบ
“ไม่ใช่แม่ทุกคนหรอกนะกันต์ ที่จะรักลูก”
“ภัทร”
“ถึงเขารัก ก็คงรักไม่เท่าที่เขารักพี่ชายกับน้องสาวกู”
ผมเป็นลูกคนเดียว ผมไม่เคยแชร์ความรักของพ่อแม่กับใคร ผมถึงไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่ภัทรเป็น แต่ผมมั่นใจนะว่าไม่มีครอบครัวที่ไหนไม่หวังดีกับลูก
“ไม่ต้องคิดมาก แค่มึงรักกูก็พอแล้ว มึงคนเดียวก็พอ” ริมฝีปากบางบอกก่อนจะยิ้มหวาน
“กูไม่อยากทำให้มึงมีปัญหากับที่บ้าน”
“มึงทำอะไรที่ไหน มีแต่กูนี่ที่ทำ” เขายิ้มกะลิ้มกะเหลี่ย สายตาวาววับ เขาแกล้งผมอีกแล้ว
“มึงแม่งลากลงต่ำตลอด”
ภัทรหัวเราะก่อนจะเริ่มหัวข้อใหม่
“มันบอกกูว่าอยากคุยกับมึง”
“ใคร” ผมมองตาเขา พอรู้ว่าเป็นใครผมก็ส่ายหน้า
“กูไม่...”
ภัทรยิ้มให้ก่อนจะลูบมือผมเบาๆ
“ถ้าห่วงความรู้สึกกู ไม่เป็นไร กูอยากให้มันจบ”
อันที่จริงผมไม่เหลืออะไรให้คุยกับเขาแล้ว แต่ในใจกลับรู้สึกค้างคากับหลายสิ่ง
ว่ากันว่าวันบางวันก็ไม่ใช่วันของเรา วันนี้ผมมีเรียนเช้าและทำพาร์ทไทม์ตอนบ่าย ตอนบ่ายผมทำแก้วแตกไปสามใบ เรียกได้ว่าค่าจ้างวันนี้แทบจะไม่เหลือ ในตอนที่เดินออกมาทิ้งขยะหลังร้านผมก็เห็นรถคันที่คุ้นตา เห็นแค่รถผมก็จำได้แล้ว
Kant : ภัทร มารับที่ร้านหน่อย
Patr : เหนื่อยเหรอวันนี้
Kant : ถึงแล้วโทรมานะ
“ปกติขอมารับยังหนีกูกลับ เป็นอะไรวันนี้” ภัทรถามในตอนที่เรากำลังเดินกลับไปที่รถ ผมเอื้อมมือไปจับมือเขาไว้แน่น
“ครับ?” ภัทรหันมามองผมก่อนจะดึงผมเข้าไปใกล้ เมื่อเห็นว่าเจ้าของรถยุโรปคันสวยมองตรงมาที่เรา ผมไม่เข้าใจว่ากันย์มาที่นี่ทำไม
“กลับบ้านกัน” ภัทรบอกเสียงเรียบ
“อืม”
“แม่” ภัทรว่าเสียงเบา เขามองตรงไปยังหน้าหอพักผม ผมเห็นผู้หญิงสองคนแต่งตัวดียืนอยู่ตรงทางเข้าและกำลังเดินตรงมาที่เรา
ผมเคยคิดว่าผมจะรับมือเรื่องนี้ได้แต่ผมคิดผิด ผมยกมือไหว้คนที่น่าจะเป็นแม่ของเขา แต่เขาไม่แม้จะมองมาที่ผมด้วยซ้ำ มีแค่น้องสาวของเขาที่หันมายิ้มบางๆให้
“มาทำอะไรกัน” ภัทรถาม ตั้งแต่คบกันมาผมไม่เคยเห็นเขาหัวเสียขนาดนี้มาก่อน
“เกินไปรึเปล่าภัทร” แม่เขาบอก ผมที่ไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไงยืนบีบมือตัวเองไว้แน่น ผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย
“เคยเห็นหัวแม่บ้างรึเปล่า”
ผมว่าผมเข้าใจแม่ของเขานะ คงไม่มีแม่ที่ไหนอยากให้ลูกชายของตัวเองคบกับผู้ชายด้วยกัน แล้วยิ่งเขามีหน้ามีตาในสังคมด้วย อีกอย่างฐานะแบบผม ไม่คู่ควรกับลูกชายเขาเลย
“ทำอย่างกับแม่เคยเห็นหัวผม”
“ภัทร! แกเห็นคนอื่นดีกว่าแม่เหรอ”
“แม่คะ พอเถอะ”
“เธอก็เหมือนกัน” แม่ของเขามองตรงมาที่ผม ผมรู้ รู้มาตลอดว่ามันจะต้องมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นสักวัน แต่แค่ผมไม่รู้ว่าผมผิดตรงไหน ผมก็แค่รักเขา
...เราก็แค่รักกัน...
— กันย์
ภัทรฉลาดพอที่จะรู้ว่าควรให้ผมเจอเขาเมื่อไหร่ ผมพยายามไปหากันต์หลายครั้ง ทั้งที่มหาวิทยาลัยทั้งที่ทำงานเขา หลังจากนั้นเพื่อนผมก็ไม่เคยปล่อยให้คนของเขาอยู่คนเดียว
คืนนี้เป็นคืนที่ผมจะต้องบินกลับไปเรียนต่อแล้ว ภัทรถึงได้นัดกับผมที่สวนใกล้กับบ้านของผมในตอนย่ำค่ำ
“ไง” ผมเอ่ยทักคนที่เพิ่งมาถึง มุมปากที่มักจะยิ้มเสมอวันนี้กลับเหยียดตึง ผมมองเขาให้เต็มตา กันต์ผอมลงมากถ้าเทียบกับเมื่อก่อน ผมรองทรงของเขาตอนนี้ยาวประบ่า กันต์อยู่ในชุดลำลองสบายๆ ที่ผมไม่เคยเห็น ข้อมือสวยของเขาสวมนาฬิกาสีเงินเหมือนกับที่อยู่บนข้อมือภัทร
“เดินคุยกันไหม” ผมถามเขา กันต์ส่ายหน้าน้อยๆ เขาสบตาผมชั่วครู่ก่อนจะหันไปหาอีกคน
“ไม่เป็นไร คุยกันเถอะ” ภัทรบอก
“ภัทร”
“จะรออยู่ตรงนี้นะ” เพื่อนผมวางมือบนหัวเขาเพื่อบอกว่าเขาจะนั่งรออยู่ตรงนี้
ผมออกเดินพร้อมกับชำเลืองคนที่ก้าวเท้าตามมาในระยะห่างที่พอดี เราเดินสวนกับคนที่กำลังวิ่งออกกำลังกายตอนเย็น ผมสูดอากาศดีในสวนเข้าปอด แต่ก่อนผมกับกันต์มักจะเจอกันที่ห้องผมบ้างโรงแรมบ้างเพื่อมีอะไรกัน ผมไม่เคยได้ไปไหนมาไหนกับเขาแบบนี้เลย ผมไม่เคยเห็นว่าเขาในชุดลำลองแบบนี้ดูดีแค่ไหน
“สบายดีไหม”
“ก็ เรื่อยๆ”
ผมก้าวเท้าให้สั้นลงเพื่อที่จะได้เดินไปพร้อมๆกับเขา กันต์เหลือบมองผมอยู่หน่อย ก่อนจะมองตรงไปข้างหน้า
“ผอมลงหรือเปล่า” ผมรู้ว่ามันเสียมารยาทที่จะทักเขาแบบนี้ แต่ผมแค่เป็นห่วง
“นิดหน่อย”
เป็นเพราะเราไม่ได้เป็นแม้กระทั่งเพื่อนกันมาก่อน ผมเลยไม่รู้จะพูดอะไรในตอนนี้ ถ้าจะให้พูดถึงเรื่องเก่าๆ มันไม่มีส่วนไหนเลยที่น่าพูดถึง
ตอนนี้กันต์ดูอึดอัด แต่ผมกลับอยากแค่เดินไปข้างๆเขาแบบนี้
“จริงๆอยากมาขอโทษ”
“เรื่องอะไร”
“ที่ผ่านๆมา”
กันย์หยุดที่สะพานข้ามน้ำเล็กๆ เขามองทอดออกไปและในที่สุดก็หันมามองหน้าผม
“ก็ผิดด้วยกันทั้งคู่”
“แต่กู ทิ้งมึงไป” ผมคิดอยู่ตลอด ว่าถ้าผมซื่อตรงกับตัวเองในตอนนั้น ถ้าผมเลือกเขา ตอนนี้เราจะเป็นยังไง
“มึงเลือกถูกแล้ว ตอนนั้นถ้ามันยังคาราคาซังอยู่คงไม่ดีกับใครสักคน” กันต์ยิ้ม เขาน่าจะยิ้มให้กับสิ่งที่ผ่านมา
“กูเองก็ต้องขอบคุณที่มึงเลือกแบบนั้น ไม่อย่างนั้นกูคงไม่ก้าวออกมาสักที” ใบหน้าสวยของเขามองตรงมาที่ผม ผมรู้หลายๆอย่างมาจากแพท ว่าที่ผ่านมาเขาเจ็บแค่ไหน
“ดีขึ้นหรือยัง”
“ดีแล้ว แล้วมึงล่ะ” ลักยิ้มตรงข้างแก้มเขาค่อยๆบุ๋มลง ผมละสายตาจากคิ้วเรียงเป็นระเบียบของเขาออกมามองที่คลองน้ำใส
“ก็ มั้ง แล้วมึงเรียนจะจบแล้วเหรอ”
เขาพยักหน้าน้อยๆ
“แล้วจะทำงานอะไรต่อไป”
“ยังไม่รู้เหมือนกัน”
ผมมองหน้าเขาแล้วเอาแต่ถามตัวเองว่าทำไมที่ตรงนี้ถึงไม่เป็นผม
“แล้วอยู่ที่นู่น ดีไหม”
ผมยิ้มกับคำถามที่คิดว่าไม่น่าจะได้ยิน ผมเผื่อใจอยู่เยอะทีเดียว ผมคิดว่ากันต์เจอผมแล้วจะวิ่งเข้ามาต่อยหรือไม่ก็เกลียดกัน ไม่คิดว่าเขาจะยังยืนคุยกับผมอยู่แบบนี้
“ก็ดี แต่คิดถึงมึง” ผมตอบตามจริง
“กูตกใจนะ ที่มึงคบกับภัทร”
กันต์เงียบลงไป เขาไม่พูดอะไรต่อและดูเหมือนว่าเขาหมดเรื่องที่จะคุยแล้วจริงๆ
“กอดได้ไหม ครั้งสุดท้าย” ผมถาม
“ไม่...”
ก่อนเขาจะได้ตอบผมก็รวบตัวเขาเข้ามากอดไว้แน่น ผมกดจมูกลงบนผมของกันต์และทันที่ที่ได้กลิ่นหอมอ่อนๆที่คุ้นเคยน้ำตาผมก็ไหล
“ขอโทษนะกันต์ กูขอโทษ”
ลูกหมีเคยบอกผมว่า ความรักที่ดีจะไม่ทำร้ายกัน แต่ผมทำร้ายเขาไปเยอะเหลือเกิน ตอนนั้นผมยื่นข้อเสนอให้เราเป็นแค่ sex-friend ที่ผมรู้อยู่ก่อนแล้วว่าเขาชอบผมมากแค่ไหน ผมผูกมัดเขาไว้ทุกทาง ทำทุกอย่างอย่างเห็นแก่ตัว
กันต์ยืนกำหมัดแน่น ไหลของเขาสั่น ผมรู้ว่าเราก็ต่างเสียใจ ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ผมก็เป็นคนที่ทำให้เขาร้องไห้อยู่ดี
“กูรักมึงนะ” ผมบอกด้วยเสียงที่เบาจนแทบไม่ได้ยิน กันต์ดันตัวผมออก เขาปาดน้ำตาลวกๆ
“อย่า” เขาว่าเมื่อผมเอื้อมมือจะจับหัวเขาเหมือนที่แต่ก่อนชอบทำ ผมกำมือของตัวเองแม้ว่ามันจะสั่น
“ถ้ามึงไม่เหลือใคร กูจะยืนอยู่ที่เดิม” ผมพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดมาตลอดสองปี ต่อให้เขาจะเกลียดผมไปแล้ว ผมก็ยอม ขอแค่ให้ผมได้รอ ไม่ว่าเราจะกลับมาเป็นเพื่อน หรือแค่เพื่อนร่วมโลก ผมอยากเป็นแค่คนที่หวังดีต่อเขา
กันต์ปาดน้ำตาออกจากแก้มใสแต่ซูบผอมของเขาก่อนจะจ้องมาที่ผมนิ่ง
“ต่อให้กูไม่มีใคร กูก็จะยืนด้วยขาตัวเอง”
— กันต์
น้ำตาที่ผมคิดว่าแห้งไปนานแล้วไหลลงมาไม่หยุด ผมร้องไห้ให้กับตัวเองที่เมื่อก่อนโง่เขลา ร้องไห้ให้กับความผิดพลาดในอดีตที่ผมให้อภัยตัวเองไปแล้ว ร้องไห้ให้กับความรักครั้งเก่า ผมไม่โทษอะไรสักอย่าง โทษแค่ตัวเองเมื่อก่อนเท่านั้น บางทีก็ต้องขอบคุณเขาเหมือนกันที่ทำให้ผมโตขึ้น
ผมไม่แม้จะเอื้อมมือไปกอดแผ่นหลังที่เคยชอบไว้ ไม่ว่าจะด้วยเหตุใด
...กอดของกันย์ มันไม่ได้อุ่นอีกต่อไปแล้ว...
ดูเหมือนเราจะคุยกันเสร็จแล้ว ผมเดินกลับมาทางเดิมที่เราเดินมา ผมก้าวเท้าให้เร็วก่อนจะออกวิ่ง เพื่อพบว่าภัทรยังนั่งอยู่ที่เดิม
“รู้ไหม มึงไม่เคยร้องไห้ให้กูเลยกันต์” ภัทรว่าแบบนั้นก่อนจะลุกขึ้นแล้วดึงผมเข้าไปกอด ผมกอดเขาไว้แน่น แผ่นหลังกว้างของภัทรทำให้ผมรู้สึกปลอดภัยขึ้น
TBC.
__________________________________
เขียนไปถอนหายใจไป 55555555
พึ่งถึงครึ่งเรื่อง อยู่ด้วยกันก่อนนะคะ T^T
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 12-11-2018 14:21:19
เริ่มหัวข้อโดย: fxxg0430 ที่ 12-11-2018 14:26:06
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 12-11-2018 14:54:13
ทุกๆการเจ็บปวดมันจะทำให้เราโตขึ้น เราควรขอบคุณมันนะกันต์ อย่าจมจ่อมอยู่กับอะไรที่ไม่มีประโยชน์และอย่ามัวแต่โทษสิ่งต่างๆที่ผ่านมาถ้ามันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น
กันต์ต้องเลิกโทษตัวเอง เลิกหาคนผิดสำหรับเรื่องนี้ คิดแค่ว่ามันเป็นเรื่องๆหนึ่งของชีวิตในอีกหลายร้อยหลายพันเรื่องที่เราต้องพบเจอ อย่าไปยึดติดกับมัน หนูร้องไห้เสียน้ำตาให้กับคนเดิมๆมาเยอะเกินไปแล้วนะลูกนะ
สู้ๆนะลูก จะเลิกอ่านหลายรอบแล้วค่ะ ไม่ได้หน่วงมากรู้สึกตื้อๆยังไงไม่รู้ แต่ทำไม่ได้สักทีเพราะอยากเป็นกำลังใจให้น้องกันต์ และเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วย ยังไงก็สู้ๆนะคะดีใจที่น้องเข้มแข็งขึ้น
ส่วนแม่ภัทร เดี๋ยวเราจะไปคุยกับแม่ซื้อเองค่ะ ให้แม่ซื้อจัดการ
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 12-11-2018 15:24:39
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 12-11-2018 15:57:39
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 12-11-2018 15:57:59
ก้อยังอยากให้กันต์คู่กับภัทรนะ.
รู้สึกได้ว่าภัทรสู้และอดทนเพื่อกันต์มาเยอะมาก
อย่างน้อยก้ออยากให้สมหวังในความรักกับกันต์
ขณะที่ภัทรผิดหวังจากครอบครัวมานานละ
#เชียร์ภัทร
:katai5: :ling1: :katai5: :ling1: :katai5: :ling1: :katai5: :ling1: :katai5: :ling1:
…
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 12-11-2018 16:16:43
เริ่มหัวข้อโดย: ข้าวสวย ที่ 12-11-2018 16:36:42
เราว่าควรเป็นจุดที่ต่างคนต่างเริ่มใหม่
กันต์เริ่มใหม่กับภัทร กันย์เริ่มใหม่กับคนใหม่
.
ควรทิ้งอดีตให้เป็นบทเรียนและขอบคุณ
ที่มันทำให้เราโตขึ้น เพราะต่อใหม่กันย์กลับมา
เพื่อคู่กับกันต์จริงๆ ในหลักความจริงแล้วแทบเป็นไปไม่ได้เลยว่าจะไปกันรอดและภัทรจะต้องจากไปแบบไม่เหลือใคร ไม่เหลือกันเพื่อน ทั้งแฟน ทั้งความรู้สึกดีๆ
.
เราอินกับเรื่องนี้มากๆแม้จะเลิกอ่านไปตอนที่กันย์เล่าเรื่องของตัวเองและความสัมพันธ์กับลูกหมี เรารับไม่ได้จริงๆกับอะไรที่โคตรเห็นแก่ตัวแบบนั้น รู้สึกแย่มากๆจนเลิกอ่าน แล้วกลับมาอ่านตอนที่กันต์กับภัทรเฟมือนจะไปได้ด้วยดี
.
สู้ๆนะคะ อย่าให้หนักหน่วงมากนะสงสารคนอ่าน555
ถ้ามันดราม่าหรืออารมภ์ดิ่งมากไปกลัวว่าจะหลุดกรอบออกทะเลด้วย55555 ยังไงก็เป็นกำลังใตให้นะคะ เป็นกำลังใจให้ยัยตี๋ภัทรกับกันต์เสมอ เรื่องของกันย์นี้มันแค่1บททดสอบความรักนะ :mew6: :mew6:
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 12-11-2018 17:11:46
อย่าปล่อยมือกันนะ :n1: ภัทรกันต์
เริ่มหัวข้อโดย: cheezett ที่ 12-11-2018 17:27:43
เริ่มหัวข้อโดย: Jaebam ที่ 12-11-2018 18:14:26
ลูกรักใคร..เรารักด้วยจ้าาา
เวลาลูกเราเจ็บ..เราเจ็บกว่าเย๊อะะะะะ (ปาดน้ำตา..)
เวลาลูกเรายิ้มได้..เรานี่ยิ้มตามเป็นบ้าเป็นหลัง
วันหน้าหากจะเกิดอะไรขึ้น ทำให้กันต์ไม่เหลือใคร
แม่นอกระบบ (แม่หรือหนี้55555) คนนี้จะอยู่ข้างกันต์เองค้าบบบบ
ที่สำคัญ..
จะไม่ทิ้งไรท์ไปไหนด้วยค่า จะยืนดึงแข้งดึงขาไรท์
เอ้ย!!
บีบแข้งบีบขาสิ เป็นอีช้อยจนจบเรื่องอ่ะ พูดจริงนะจ้ะ เยิฟๆ
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 12-11-2018 18:23:04
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 12-11-2018 19:07:39
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 12-11-2018 19:21:36
เริ่มหัวข้อโดย: TNM ที่ 12-11-2018 20:01:14
เริ่มหัวข้อโดย: Krajeeqx ที่ 12-11-2018 20:33:02
เริ่มหัวข้อโดย: ursleepingxd ที่ 12-11-2018 22:54:15
เอาเป็นว่าขอให้มีความสุขนะทั้งสามคน
ฮืออออออ ; w ;
พูดไม่ออกค่ะ แต่คุณคนเขียนแต่งดีมากๆเลยนะคะ บางครั้งชีวิตมันก็ไม่ได้ง่ายแบบนี้แหละ สู้ๆนะคะ ทั้งคุณคนเขียนและน้องๆ
เริ่มหัวข้อโดย: คุณซี ที่ 13-11-2018 02:43:05
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 13-11-2018 09:00:54
เริ่มหัวข้อโดย: sripaerrr ที่ 13-11-2018 09:42:27
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 13-11-2018 11:44:45
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 13-11-2018 12:28:23
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 13-11-2018 17:41:10
เริ่มหัวข้อโดย: waiieiei ที่ 13-11-2018 17:57:43
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 14-11-2018 00:16:45
เริ่มหัวข้อโดย: GRæzVelvet ที่ 14-11-2018 02:27:14
เริ่มหัวข้อโดย: jaibang ที่ 15-11-2018 00:43:00
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 15-11-2018 03:53:30
เริ่มหัวข้อโดย: graciej ที่ 15-11-2018 11:56:29
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 15-11-2018 15:21:17
ขี้น้อยใจจังตี๋ อย่าคิดมากนะ ไม่ว่าสุดท้าย จะเป็นยังไง
เราก็เชียร์ภัทรนะ ภัทรเป็นพระเอกสำหรับเรานะ
นี่เราอินไปปะเนี่ยย น้ำตาจะไหล
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 15-11-2018 17:28:00
ไม่อยากให้ไป
คืนนี้ตอนเกือบตีสามฝนตกหนัก ผมนอนคลุมโปงอยูบนเตียง ความมืด เสียงลมและฟ้าฝ่าดังติดกันอยู่หลายรอบทำให้ผมรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัย คืนนี้ภัทรไม่อยู่ เขาไม่ได้มาที่นี่เกือบเดือนแล้ว เราโทรหากันบ้าง แชทบ้าง แต่ผมก็ยังรู้สึกว่ามันไม่พอ
...ผมคิดถึงภัทร...
ต่อให้เขาจะไม่ชอบถอดถุงเท้าเวลาขึ้นเตียงหรือชอบกวนยังไง ผมก็แค่อยากมีเขามานั่งยิ้มอยู่ข้างๆผมเหมือนเคย
ท่ามกลางบรรยากาศเย็นชื้น ตัวผมเองครึ่งหลับครึ่งตื่น ผมได้ยินเสียงมือถือของตัวเองดังแว่วมาจากโต๊ะตรงหัวเตียง ผมคลี่ยิ้มออกก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบมัน จนเมื่อเห็นว่าเบอร์นั้นเป็นเบอร์โทรของน้องสาวของคนที่คิดถึง ผมถึงได้หุบยิ้ม ผมรับโทรศัพท์หวังว่าจะได้ยินเสียงเขา แต่กลับได้ยินแค่เสียงสะอื้นหนักที่ปลายสาย
ผมเริ่มใจเสีย...แต่ก็บอกตัวเองว่าไม่เป็นไร
จนเมื่อเธอพยายามพูดด้วยเสียงที่สั่นเทาว่าพี่ชายของเธอรถคว่ำตอนที่ทะเลาะกับแม่แล้วออกมาหาผม ตัวผมก็เย็นเฉียบ ผมพยายามถามเธอด้วยสติที่แทบไม่เหลือว่าภัทรของผมเป็นยังไงบ้าง เขาอยู่ไหน เขาปลอดภัยหรือยัง น้องสาวของภัทรเอาแต่ร้องไห้ เธอร้องไห้เหมือนใจจะขาด
ไม่นานนักผมก็ได้ยินเสียงที่คุ้นหู เป็นเสียงของแม่ภัทรที่เคยคุยกับผมอยู่สองถึงสามครั้ง ปกติเสียงของแม่ภัทรจะดุและเฉียบขาด แต่คราวนี้กลับเป็นเสียงของคนที่หมดแรง
ท่านบอกว่าภัทรของผมขับรถเร็วแล้วเกิดอุบัติเหตุ
...และตอนนี้ภัทรไม่อยู่แล้ว คนรักของผมจากผมไปแล้ว...
ผมพยายามบอกตัวเองให้ตื่น ผมไม่เชื่อ ผมวิ่งออกไปที่ถนนใหญ่โดยที่ฝนยังตกหนักอย่างคนไม่ได้สติ
‘Rrrrrrrrrrrrr’
ผมสะดุ้งตื่นมาเพราะเสียงโทรศัพท์มือถือที่หัวเตียงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ผมพยายามไล่ความรู้สึกทั้งหมดจากฝันร้ายออกไปแต่ตอนที่กดรับโทรศัพท์มือก็ยังสั่น
“เปิดประตูให้หน่อย อยู่หน้าห้อง ฝนตกหนักเคาะยังไงมึงก็ไม่เปิด”
“มาทำไมตอนนี้” ผมโกรธที่ภัทรออกมาในตอนที่ฝนตกหนักขนาดนี้ เวลานี้เขาควรนอนอยู่ที่บ้าน พอเปิดออกไปผมก็เห็นคนคุ้นตาที่ยืนเปียกไปทั้งตัว ผมดึงเขาเข้ามาในห้องก่อนจะกอดภัทรไว้แน่น
“ก็ว่าจะไม่มา แต่คิดถึง” ภัทรว่าก่อนจะกดจูบลงบนกระหม่อมผม ผมพยายามปรับลมหายใจให้เป็นปกติทั้งๆที่หัวใจยังเต้นถี่
“ทีหลังไม่ต้องออกมานะ มันอันตราย” ผมบอกเขา ภัทรยิ้มด้วยหน้าตาที่เหมือนเหนื่อยเต็มทน แต่ก็เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
“ขอโทษนะ ช่วงนี้ไม่ได้มาหาเลย”
ผมส่ายหน้าเพื่อบอกว่าไม่เป็นไร แต่เราต่างรู้ว่าเราเหนื่อยเหลือเกิน พักหลังมานี้แม่ของภัทรมักจะแวะมาที่นี่บ่อยครั้ง มาเพื่อให้เห็นกับตาว่าลูกชายเขาไม่ได้มาหาผม และถ้าเห็นภัทรอยู่กับผม ผู้หญิงมีอายุที่ยังดูสวยสง่าจะเดินมาหาเรา และให้ภัทรเลือก
...ระหว่างแม่ผู้ให้กำเนิด กับผมที่เป็นใครก็ไม่รู้...
“ทำงานเป็นไงบ้าง”
“ก็ดี ยุ่งมากทุกวัน”
ภัทรเรียนจบได้เกือบสามเดือนแล้ว เขาเข้าไปทำงานทำงานในบริษัทของพ่อตัวเอง สำหรับภัทรแล้วพ่อเป็นไอดอลของเขา ในขณะที่เขาบอกผมว่าแม่ไม่เคยรักเขา ภัทรกลับบอกผมอยู่เสมอว่าพ่อรักเขา
“แล้วฝึกงานเป็นยังไงบ้าง”
เพราะผมเรียนช้ากว่าเขาอยู่หนึ่งเทอม เทอมสุดท้ายผมจึงกำลังฝึกงานอยู่ในบริษัทอสังหาฯแห่งหนึ่ง ทำเกี่ยวกับการตลาดที่ผมชอบ
“ก็ดี เขาบอกฝึกเสร็จจะรับเข้าทำงานเลยด้วย” โชคดีที่ตอนนี้งานของเรากำลังไปได้ด้วยดี เมื่อไหร่ที่ผมฟุ้งซ่านผมก็จะหยิบงานขึ้นมาทำ
“เก่งนี่” ภัทรยิ้มให้ แต่เป็นยิ้มที่เหนื่อยเหลือเกิน
“ภัทร”
“ครับ”
“ต่อไปนี้ดึกๆไม่ต้องมาอีกนะ”
“ทำไม”
“กูกลัว” ผมบอกไปตามจริงก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดผมให้เขา ภัทรยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ปลายจมูกโด่งของเขาคลอเคลียอยู่ที่แก้มผม
“กลัวอะไร”
“กลัวจะไม่ได้เจอมึงอีก” ผมหลุบตาลงต่ำมองมือเขาที่จับเอวผมไว้มั่น
“มึงก็รู้ว่าถ้าเป็นเวลาปกติแม่ไม่ยอมให้กูออกมาหรอก” ภัทรไม่ได้ดื้อขนาดที่จะทำตัวมีปัญหากับครอบครัว
“กูอยากบอกพ่อเรื่องของเรา”
ผมยิ้ม ก่อนจะส่ายหน้า
“อย่าเลย” ที่ผมดูออกว่าแม่ของภัทรเป็นห่วงลูกชายของเขาแค่ไหนเพราะแม่ของเขายังไม่บอกพ่อ ผมรู้ว่าถ้าเรื่องของเรามันบานปลาย คนที่เดือดร้อนจะไม่ใช่แค่ภัทร ดูเหมือนครอบครัวใหญ่แบบนั้นน่าจะรวนไปหมดกับการที่หลานชายคนสืบทอดโรงงานใหญ่มีปัญหาแบบนี้
ผมเห็นพ่อของภัทรบ่อยในหนังสือหรือคอนเทนท์เกี่ยวกับธุรกิจ ครอบครัวเขาเป็นนักธุรกิจที่มีหน้ามีตา พ่อของเขาดูเด็ดขาด
“แต่กันต์...”
“พรุ่งนี้ไปรับแม่ด้วยกันนะ แม่กูจะมาเยี่ยม” ผมเปลี่ยนเรื่อง คนที่สอดตัวเข้าไปในผ้าห่มพยักหน้ารับก่อนจะดึงผมเข้าไปกอด
“กันต์”
“ว่าไง” ผมตอบรับเขาในความมืด ภัทรเงียบไปเหมือนคิดอะไรหลายอย่าง
“นอนเถอะนะ” ผมบอกแล้วเอื้อมมือไปวางที่เอวเขาหลวมๆ
ปกติในหนึ่งปีผมจะกลับไปต่างจังหวัดช่วงปิดเทอมสองครั้ง และแม่จะมาหาบ้างในบางครั้ง อย่างครั้งนี้แม่ก็ปิดร้านข้าวแกงของแม่อาทิตย์หนึ่งเพื่อมาเยี่ยมผม วันนี้ผมซื้อผัดไทยเจ้าดังที่แม่เคยบอกว่าอร่อยกลับมาที่ห้องหลังจากเลิกงานในตอน 5 โมงเย็น ผมเห็นว่าแม่นั่งคุยกับใครสักคนอยู่ที่เก้าอี้ใต้หอพัก
และใครคนนั้นคือแม่ของภัทร
ปกติแล้วแม่ของภัทรมักจะมาถามแค่ว่าลูกชายอยู่หรือเปล่า ผมรู้ว่าเขาไม่ค่อยอยากคุยกับผมเท่าไหร่ แต่แปลกที่วันนี้เขากลับดูเหมือนตั้งใจมาหาผม
“กันต์ลูก มีคนมาหา”
ผมยกมือไหว้คนที่มองตรงมา
“มาพอดีเลย จะได้คุยพร้อมๆกันทีเดียว”
“อะไรกันลูก” บางทีแม่คงจะเห็นสีหน้าผมถึงได้ถาม แม่ผมมองผมสลับกับผู้หญิงวัยเดียวกัน
“คุยสอนลูกคุณยังไง” นี่นับเป็นประโยคเริ่มต้นที่ดี
“แม่ผมไม่เกี่ยวนะครับ แม่ขึ้นไปรอที่ห้องก่อนนะเดี๋ยวกันต์ตามไป” ปลายประโยคผมหันไปบอกแม่แล้วยื่นกล่องข้าวให้เพื่อบอกว่าอยากให้แม่ขึ้นไปก่อน แต่แม่ผมคงไม่ยอม
“อะไรกัน อยู่ดีๆก็มาถามหาแล้วด่า”
ผมหลับตาลงแล้วสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ ผมไม่ชอบเรื่องแบบนี้เลย ผมไม่อยากให้แม่ของผมมาปวดหัวกับเรื่องนี้
“คุณเป็นแม่คุณก็ต้องเข้าใจว่าแม่อย่างฉันเหมือนกันว่าอยากให้ลูกชายไปเจอในสิ่งที่ดี ตอนนี้ครอบครัวฉันไม่มีความสุขเพราะลูกคุณ เขาไม่ยอมเลิกยุ่งกับภัทร”
ผมที่รู้สึกว่าตัวผมอยู่ในที่ของตัวเองมาตลอด ฉุกคิดว่าตัวเองกลายเป็นจุดบอดของอีกครอบครัว
“กันต์ เล่าให้แม่ฟังหน่อย”
“นี่ลูกคุณยังไม่บอกเหรอว่าหลอกคบหลอกเอาเงินลูกฉันไปเท่าไหร่”
ผมส่ายหน้าเพื่อที่จะบอกว่าผมไม่ได้ทำ แต่ผมกลับพูดไม่ออกสักคำ
“ถึงเราจะไม่มีเงินแต่เราก็ไม่เคยทำตัวแบบนั้น” แม่ของผมว่าด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ
“เหรอคะ แต่การมาเกาะลูกชายคนอื่นกินแบบนี้มันดีเหรอ ฉันรู้นะว่าภัทรมันไปรับไปส่งคุณกับลูกคุณด้วย”
“อย่ามาว่าลูกฉันแบบนี้” ในที่สุดแม่ของผมก็ร้องไห้ เพราะผมเองที่เป็นสาเหตุทั้งหมด ผมเหนื่อยเหลือเกิน
ช่วงนี้ผมฝันร้ายอีกแล้ว ผมฝันว่าภัทรหายไป มันทำให้ผมไม่ค่อยอยากจะนอนเท่าไหร่ อย่างคืนนี้ผมก็เลือกที่จะนั่งอ่านหนังสือไปเรื่อยๆ รอให้ร่างกายมันหลับไปเองมากกว่าที่จะตั้งใจนอนเหมือนทุกที แต่ไม่ทันไรก็ได้ยินเสียงเคาะประตู
“กันต์”
“ก็บอกว่าอย่ามาดึกๆไงวะ!” ผมตวาดใส่คนที่ไม่ได้เจอเกือบสองอาทิตย์ ภัทรดูสีหน้าเหนื่อยล้าต่างจากปกติ
“หมายความว่าไงกันต์ ทำไมแม่กูบอกว่ามึงจะเลิก”
วันที่แม่เขาบังเอิญมาเจอแม่ผม เรื่องมันบานปลายถึงขั้นว่าแม่ของภัทรบอกจะแจ้งความไม่ให้ผมเข้าไปใกล้ลูกชายเขา ผมเลือกที่จะไม่บอกภัทรและคิดอยู่แล้วว่าเรื่องมันต้องเป็นไปในทิศทางนี้ ผมยังทำตัวเหมือนปกติ โทรหาเขาบ้าง แชทไปหาเขาบ้าง ให้กำลังใจเขาเพราะช่วงนี้ภัทรงานยุ่งมาก
“ไม่ตลกนะกันต์” ภัทรจับข้อมือผมแน่น นัยน์ตาเขาสั่นไหว
“กูกำลังพยายามอยู่กันต์ กำลังตั้งใจทำงานให้เขาเห็น กูอยากดูแลมึงให้ได้”
ภัทรบอกด้วยน้ำเสียงขาดห้วง ผมรู้ว่าเขาเหนื่อยจริงๆ แพทบอกผมตั้งหลายอย่างว่าที่บ้านภัทรจัดการกับเขายังไง
ภัทรคือชายหนุ่มวัย 22 ที่กำลังตั้งใจทำงานแต่แม่จ้างให้นักสืบตามเกือบทุกฝีก้าว เขาขยับตัวแทบไม่ได้ แม่เขาขู่ว่าถ้าเขายังไม่เลิกกับผมแม่เขาจะบอกพ่อของเขา จะใช้เส้นสายที่มีบอกให้บริษัทที่ผมกำลังฝึกงานจัดการกับผม ผมไม่รู้หรอกว่าเขาจะทำได้จริงหรือเปล่า แต่มันทำให้ผมเหนื่อยเหมือนกัน
“อย่าร้อง” ภัทรบอกแล้วรวบตัวผมเข้าไปหา ผมสูดหายใจเข้าปอด ก่อนจะบอกสิ่งที่แม่ผมบอกผมมาตั้งแต่วันที่แม่กลับบ้านไป
“รักอย่างเดียวมันไม่พอหรอกภัทร”
เขาหัวเราะเบาๆก่อนจะผละตัวออกไป
“ไม่หรอก มึงแค่รักกูไม่พอ” ภัทรคลี่ยิ้มบางๆให้พร้อมกับแววตาเย้ยหยันอย่างที่ไม่ได้เห็นมานาน
แม่เขาพูดว่าผมหลอกลูกชายเขา เจคก็เป็นอีกคนที่ชอบพูดเรื่องทำนองนี้ หลายครั้งเจคหลุดปากออกมาว่าผมรักภัทรไม่เท่ากับที่ภัทรรักผมด้วยซ้ำ แต่ทุกอย่างมันไม่แย่เท่ากับที่แม้แต่ตัวภัทรเองก็ไม่เชื่อผม
ผมมองเขาด้วยตาที่พร่าเพราะน้ำตาตัวเอง ภัทรอาจจะมองในมุมมองของเขาที่ให้ผมมากมาย เชื่อไหมว่าถ้าผมมีพร้อมเหมือนเขา...ผมก็จะให้เขาเหมือนกัน
ผมก็อยากไปรับไปส่งเขา ดูแลเขาแบบที่เขาทำให้ผมบ้าง ผมมีสิ่งที่อยากทำให้ภัทรเต็มไปหมด ผมอยากพาเขาไปเที่ยวด้วยกัน อยากซื้อของหลายอย่างให้ อยากพาไปกินอาหารดีๆ แต่สิ่งที่ผมทำได้ตอนนี้คือพยามเข้าใจว่าเขางานยุ่ง ผมถึงไม่เรียกร้องทั้งๆที่ผมคิดถึงเขาแทบตาย ไม่เล่าเรื่องที่แม่ของภัทรมาที่นี่ และไม่เล่าว่าแม่ผมบอกให้เราเลิกกันทุกครั้งที่แม่โทรมาหาผม เพราะไม่อยากให้เขาคิดมาก
ผมพยายามสนับสนุนเขาโดยการที่ไม่ทำตัวเป็นภาระ ส่วนเรื่องการกระทำ ถ้าภัทรมองว่าการที่เรากอดกันมันไม่ใช่ความรัก...ผมก็ไม่เหลืออะไรให้แล้ว
“แล้วต้องรักขนาดไหนล่ะ ถึงจะพอ”
ผมถามเขาพร้อมกับปาดน้ำตาลวกๆ ตอนเด็กๆพ่อผมบอกว่าผู้ชายจะต้องไม่ร้องไห้และผมก็เชื่อ ผมไม่เคยร้องไห้เลยไม่ว่าจะโดนแกล้งหรือโดนคนอื่นดูถูกยังไง แต่โตมาผมกลับเป็นคนที่อ่อนแอเหลือเกิน
‘Rrrrrr’
เสียงโทรศัพท์ของภัทรดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ เพราะมันเงียบสงัดผมถึงได้ยินเสียงพูดกึ่งตะโกนดังออกมา
‘พี่ภัทร แม่วูบแล้วล้มในห้องน้ำ! พี่ภัทร’
ภัทรเบิกตากว้าง เขาดูตกใจจนแทบไม่มีสติ ผมได้ยินว่าตอนนี้คนที่บ้านกำลังพาแม่ของเขาพาไปที่โรงพยาบาลใกล้บ้านถึงได้จับมือของภัทรเดินลงมาข้างล่างหอพัก เรียกแท็กซี่แล้วบอกว่าเขาควรจะไปที่ไหน
“ไม่อยากให้ขับรถ มึงขับรถเร็ว ค่อยมาเอารถวันหลังนะ”
ผมปล่อยมือเขาในตอนที่เห็นว่าแท็กซี่จอดลงตรงหน้า
“กันต์ ไปกับกู”
ผมยิ้มทั้งน้ำตาก่อนจะส่ายหน้า จริงๆแล้วผมไม่อยากให้เขาไปไหนด้วยซ้ำผมอยากให้เขาอยู่กับผม
“ไปด้วยไม่ได้หรอก มึงไปเถอะ ครอบครัวมึงรออยู่”
TBC.
_______________________________________
เรื่องเปลี่ยนพล็อตที่เราชอบพูดถึง ไม่ใช่เรื่องเปลี่ยนคนนะคะ แต่เป็นการเปลี่ยนปมของเรื่องค่ะ ส่วนที่บอกว่าครึ่งเรื่องคือเหลือดราม่าอีกจิ๊ดนึง หลังจากนั้นน่าจะหายใจหายคอได้แล้ว :)
เริ่มหัวข้อโดย: CRP_N ที่ 15-11-2018 17:41:36
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 15-11-2018 17:44:41
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 15-11-2018 18:11:13
เริ่มหัวข้อโดย: juthamart ที่ 15-11-2018 18:47:38
เริ่มหัวข้อโดย: anythinginitt ที่ 15-11-2018 19:14:32
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 15-11-2018 19:43:35
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 15-11-2018 19:55:04
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 15-11-2018 20:46:06
อย่าปลุกฉัน...
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 15-11-2018 21:22:07
ปากว่ารักลูกเท่ากัน แต่การกระทำของพ่อแม่มันไม่ใช่ :hao3:
ลูกเขามีความคิด ความรู้สึกนะ เขารู้นะ
แม่ภัทร ปกติไม่ใส่ใจภัทร แต่ตอนนี้ใส่ใจละ :serius2:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: TNM ที่ 15-11-2018 21:22:54
เริ่มหัวข้อโดย: nonlapan ที่ 15-11-2018 21:25:02
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 15-11-2018 21:39:35
เริ่มหัวข้อโดย: ursleepingxd ที่ 15-11-2018 21:57:39
แง อินมากค่ะ รู้สึกเหนื่อยแทนน้องกันต์เลย ถ้าเราเป็นน้องเราคงไม่ทนแล้วอะ เราคงไปแล้ว ไปจากทุกคน ไม่จากเป็นก็จากตาย อันนี้คือความรู้สึกเรานะคะ แต่น้องเข้มแข็ง น้องอาจจะไม่ทำอย่างนั้นก็ได้ เป็นกำลังใจให้นะคะ น้องและคุณนักเขียน สู้ๆค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
:hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: Jaebam ที่ 15-11-2018 23:18:06
แต่เดี๋ยวก่อนนะคะ ไรท์คะ!!
เปิดตอนแรกมาทำใจหายใจคว่ำมากค่ะ
คิดว่าตี๋จะหมดโปรซะล่ะ ถถถ หรือว่าตี๋ค่าตัวแพง ไรท์เลยจะเลิกจ้างง่ะ!!
เริ่มหัวข้อโดย: FanclubPong ที่ 15-11-2018 23:41:44
เริ่มหัวข้อโดย: Zestful ที่ 16-11-2018 00:59:45
ก็คือตอนนี้สลับเรือไปมา สรุปคู่จริงๆ คือภัทรกันต์จริงๆ ใช่มั้ยยยยยย
ยังอยากได้ความรู้สึกแรกตอนอ่านอินโทรกลับมาอยู่น้าา
แต่ตามอ่านจนจบแน่นอนค่ะ เพราะจะเป็นกำลังใจให้กันย์ลูกเรากลับแคนาดาอย่างปลอดภัย :katai5:
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 16-11-2018 01:03:30
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ ไม่ว่าจะจบยังไง เลือกคนไหนเราก็จะอยู่ตรงนี้ค่ะ สู้ๆ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 16-11-2018 01:09:16
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 16-11-2018 02:45:36
เริ่มหัวข้อโดย: Aeflizm ที่ 16-11-2018 07:56:33
เริ่มหัวข้อโดย: Rumraisin ที่ 16-11-2018 11:02:21
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 16-11-2018 13:21:31
ให้กำลังใจทั้งคู่เลย
ต้องเปิดอกคุยกันนะ จริงๆ เรื่องแบบรี้เก็บไว้คนเดียวไม่ได้
ปัญหามันมารอบด้านอยุ่แล้ว ต่างคนต่างอึดอัด
ไหนๆก็ไม่โอเครอยู่แล้ว ช่วยกันแก้ปัญหาดีกว่า
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 16-11-2018 14:08:12
เริ่มหัวข้อโดย: CHOO ที่ 16-11-2018 14:46:18
น้ำตาครั้งนี้มันสาหัสมากเลยนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 16-11-2018 20:51:06
แม่ภัทรเหรอ? เปล่านักเขียนนี่แหละ /เดินไปหยิบหวาย :interest:
เริ่มหัวข้อโดย: SimplyDelicious ที่ 16-11-2018 21:47:55
ทำใจอยู่สักแป๊ปแล้วมาอ่านต่อ ถึงค่อยโล่งใจ
แต่ก็มาบีบหัวใจเรื่องความสัมพันธ์กับครอบครัวอีกแล้ว
ฮือออ น้องกันต์พึ่งจะได้สดใสกับคนอื่นเขา ยังไม่อยากให้น้องหม่นเลย
ตี๋ด้วย สงสารตี๋ ฮือออ ผ่านมันไปให้ได้ทั้งคู่เลยนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Once ที่ 16-11-2018 21:52:57
ยกประโยคข้ามเรื่องกันเลยแล้วกันนะ 55555
ฺBy พี่อู๋คนเหี้ย 2018
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 17-11-2018 16:05:35
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 18-11-2018 22:04:48
กำลังใจ
“แม่ครับ อันนี้ยกออกไปเลยไหม” ผมถามแม่ถึงหม้อซุปไก่หม้อใหญ่ที่มักจะขายดีในหน้าหนาวแบบนี้
“ยกเลย ระวังร้อนนะลูก”
ผมค่อยๆวางมันที่หน้าบ้านที่เป็นที่ขายกับข้าวของแม่
“กันต์ พ่อซื้อนี่มาให้”
พ่อชี้ไปที่ถุงขนมเจ้าดังที่ต่อคิวนานมากและท่านก็รู้ว่าผมชอบ
หลังจากฝึกงานเสร็จและตกลงกับบริษัทว่าจะเริ่มงานเดือนหน้า ผมก็กลับมาอยู่บ้านได้สองวันแล้ว สองเดือนที่ผ่านมาผมไม่ได้เจอภัทรเลยผมไม่รู้ว่าเขาเป็นยังไงบ้างเพราะผมพยายามโทรไปหาแล้วเขาไม่รับ ส่วนแชทของผมเขาอ่านแต่ก็ไม่ตอบ
ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับที่บ้านเขาบ้าง ผมถามเขาไปหลายอย่างไม่ว่าจะเป็นเรื่องของเขา เรื่องของแม่เขา ถึงผมจะไม่ใช่คนดีนักแต่ผมแค่คิดว่าถ้านั่นเป็นแม่ผมบ้างผมเองก็คงเจ็บปวดไม่ต่างกับภัทร แต่ผมกลับไม่ได้ข่าวสารอะไรเลย
ทันทีที่รู้ตัวว่าได้หยุดหนึ่งเดือนก่อนทำงานผมก็เก็บทุกอย่างใส่กระเป๋าแล้ว
กลับมาหาแม่ทันที เพราะถ้าไม่มีงานแล้วผมคงฟุ้งซ่าน
...ผมคิดถึงภัทร...
“เหม่อนะเรา” แม่ทักก่อนจะยิ้มน้อยๆให้ผม เพราะท่านรู้
“แม่ กันต์มีเรื่องจะถาม”
“ลูกค้าเริ่มมาแล้ว เสร็จวันนี้เราค่อยคุยกันเนอะ” แม่บอกปัด ผมพยักหน้ารับก่อนจะออกไปช่วยงานหน้าร้าน แปลกดีที่แต่ก่อนผมเกลียดการเป็นเด็กในตลาดที่ไม่เคยได้ไปเที่ยวไหน วันๆตักแต่กับข้าว แต่วันนี้ผมกลับรู้สึกว่ามันก็สนุกดี
“พี่กันต์กลับมาเหรอ” น้องผู้หญิงแถวบ้านที่กำลังจะเดินมาซื้อกับข้าวกับแม่ของเธอทักขึ้น ผมยิ้มให้ก่อนจะทักทายกลับ
“เป็นไงบ้าง อยู่ป.ไหนแล้ว”
“ม.1 แล้วน้องกันต์แต่ไม่โตเลย ไม่เหมือนน้องกันต์นะเนี่ยยิ่งโตยิ่งหล่อ” แม่ของเธอตอบแทน
“หล่อนะลูกฉัน เรียนก็จบแล้ว นี่เก่งจนเขารับเข้าทำงานเลยนะ” แม่ว่าพร้อมกับยิ้มหน้าบาน ทำให้ผมคิดถึงตัวเองตอนที่คิดว่าตัวเองไร้ค่า ตอนนี้ผมก็เพิ่งนึกได้ว่าผมเป็นความภูมิใจของพ่อกับแม่
“กินข้าวก่อนไหมลูก ผัดผักอร่อย” แม่ถามในระหว่างที่กำลังสาละวนมัดถุงแกงและลูกค้ากำลังเยอะ
“เดี๋ยวค่อยกินพร้อมกันก็ได้แม่”
“กลัวกันต์หิวไง”
ผมส่ายหน้าว่ายังไม่หิว ผมว่าคนเป็นพ่อกับแม่นี่วิเศษนะ เสียสละให้ลูกได้ทุกอย่าง ทุกวันนี้ผมยังนึกไม่ออกเลยว่าถ้ามีลูกแล้วจะเลี้ยงเขาได้แบบที่พ่อแม่ผมเลี้ยงหรือเปล่า
แม่ผมมีนิสัยชอบแบกทุกอย่างไว้คนเดียว ต่างจากพ่อผมที่ไม่ค่อยพูดนัก ทำให้แต่ก่อนสองคนนี้ไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ แต่พอเริ่มแก่ตัวผมถึงเห็นว่าพ่อกับแม่จูนกันติดมากกว่าเดิม และอาจจะเป็นเพราะว่าผมโตขึ้นมาอีกนิดแล้วก็ได้ ถึงได้มองเห็นข้อดีมากมายจากการได้เป็นลูกของพ่อแม่ ไม่ใช่มองแต่มุมที่ไม่ดีของพวกท่าน เพราะผมก็เคยพลาดทำสิ่งที่ไม่ดี
ผมเป็นมนุษย์ และพ่อแม่ก็เป็นมนุษย์...เราล้วนแต่เคยผิดพลาด
“แม่บอกมีอะไรจะพูดเหรอ” พ่อถามในตอนที่เก็บร้านเรียบร้อยแล้ว เรานั่งล้อมวงกินกับข้าวที่ตักแบ่งออกจากที่ขาย ผมมองแล้วมีแต่ของโปรดผมทั้งนั้น
“ผมชอบผู้ชาย” ผมตัดสินใจบอกแม้รู้ว่าจะทำให้อาหารมื้อนี้ไม่อร่อยก็ตาม แม่พยักหน้าก่อนจะพูดบ้าง
“รู้ตั้งแต่เด็กๆแล้ว ให้ดูการ์ตูนเจ้าหญิงแล้วอยากเป็นเจ้าหญิง แต่โตมาก็ไม่ได้จ๊ะจ๋าเลยคิดว่าน่าจะเปลี่ยนได้” แม่บอกพร้อมกับขำ ส่วนพ่อที่ปกติเงียบอยู่แล้วก็เงียบไปกันใหญ่
“ในทีวีดังๆรวยๆทำงานเก่งตั้งหลายคน ไม่เห็นเป็นอะไรเลย” แม่พูดแล้วหันไปบอกพ่อ พ่อจ้องที่ผมนิ่งก่อนจะถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“จะไม่ผ่าเอาไข่ออกใช่ไหม”
ผมรีบส่ายหัว
“ไม่พ่อ กันต์ไม่ทำ ไม่ได้ชอบแบบนั้น”
พ่อที่ถือช้อนส้อมค้างไว้ดูโล่งใจ พ่อตักผัดผักลงบนจานผมก่อนจะบอกด้วยท่าทางขัดเขิน
“เออ เลือกคบคนดีๆ อย่าเอาขี้เหล้าก็พอ”
“เหมือนพ่อเหรอ” ผมแกล้งถาม แม่หัวเราะจนตาปิด พ่อเกาหัวก่อนจะบอกเสียงดัง
“เลิกแล้ว”
เมื่อเช้าผมไปวัดกับแม่กับยายข้างบ้านเพื่อทำบุญให้ยาย ผมที่แต่ก่อนไม่เชื่อเรื่องบุญหรือกรรม ไม่เชื่อว่าชาติหน้ามีจริงกลับไหว้พระแล้วขอให้ยายมีความสุขอยู่สักที่ นี่ถ้ายายรู้ว่าหลานรักแบบผมอกหักมาคงจะสมน้ำหน้ามากกว่าปลอบแน่นอน
“กันต์ มีคนมาหา”
“ใครพ่อ” ผมไม่ได้มีเพื่อนที่ไหนถึงได้สงสัย
“ออกไปดูไป”
ผมเดินออกมาหน้าบ้านก็จะได้เห็นว่าคนที่ผมคิดถึงเขามากยืนอยู่ใต้ร่มต้นมะขามต้นใหญ่ที่ตอนเด็กผมชอบปีน ผมสวมรองเท้าแตะก่อนจะค่อยๆก้าวเท้าไปหาเขาด้วยความรู้สึกที่ไม่ได้เศร้าแต่ก็ไม่สุขเสียทีเดียว
สองเดือนที่ผ่านมาผมอยู่คนเดียวอย่างที่เคยเป็น แต่ผมโทรหาพ่อกับแม่ทุกวันแทนที่จะเป็นภัทร เพราะผมโทรไปกี่ครั้งเขาก็ไม่รับ ผมที่ร้องไห้เหมือนจะตายในวันแรกๆที่เขาไป ค่อยๆดีขึ้น อาจจะเพราะว่าผมมีประสบการณ์การจากเรื่องที่ผ่านๆมาด้วย
ความสัมพันธ์ของผมกับกันต์อาจจะเป็นความลุ่มหลงหรือความรักครั้งแรกก็ไม่รู้ ตอนที่มันขาดไปมันถึงเจ็บหนัก แต่ก็ยืนขึ้นได้เร็วเพราะผมรู้ตัวเองมาตั้งแต่แรกว่าผมกับเขาไม่มีทางเป็นอื่นนอกจากคู่นอน
ส่วนกับภัทรผมอยู่กับเขาด้วยความหวัง หวังว่ารักที่เขามีให้จะทำให้ผมมีความสุข และผมก็รักเขาเพื่ออยากให้เขามีความสุขเหมือนกัน เขาอาจจะมองว่าผมรักเขาไม่เท่ากับรักแรกที่ผมเคยรักแต่ความรักนั้นเข้าใจยาก ผมอาจจะไม่หลงเขาแบบหัวปักหัวปำแบบที่เคยเป็นกับกันย์ แต่ขนาดแม่ผมยังแต่งงานกับพ่อเพราะแค่พ่อหล่อเลย แล้วถ้าถามว่าพ่อแม่ผมเขารักกันไหม ...เขาก็รักกันดี… เพราะฉะนั้นผมถึงไม่กล้านิยามความรักอีก
“ว่าไง” ผมทักคนที่ยืนอยู่หน้าบ้าน ภัทรดูผอมลงนิดหน่อย เขามองหน้าผมก่อนจะค่อยพูด
“มีเรื่องอยากคุยด้วย”
ผมว่าผมรู้ว่าเขาจะคุยอะไร นี่อาจจะเป็นเหตุผลลึกๆที่ผมเลือกที่จะกลับบ้านมาอยู่กับแม่ เพื่อที่อย่างน้อยจะได้ถ่วงเวลากับการเป็นแฟนของภัทรได้อีกนิดหน่อยแต่ดันลืมไปว่าภัทรก็เคยมาที่นี่เหมือนกันตอนงานศพยาย
นึกย้อนไปแล้วก็เป็นตอนนั้นเอง...ที่ผมเริ่มหลงรักเขา
“คุยในรถไหม เดี๋ยวกูร้องไห้ตรงนี้แม่ตกใจ” ผมว่ากลั้วหัวเราะ ภัทรมองหน้าผมด้วยแววตาที่ผมไม่เคยเห็น เขาเดินนำไปที่รถก่อนจะขึ้นไปนั่งฝั่งคนขับ
“จะไปไหน” ผมถามเขาที่สตาร์ทรถแล้วปลดเกียร์ว่างออก ภัทรไม่ตอบอะไรแต่เขาขับรถได้ดีกว่าที่คิด ไม่ได้ขับเร็วเหมือนเมื่อก่อน
“ถ้าผลักกูลงตรงนี้กูตายนะ ว่ายน้ำไม่เป็น”
ผมว่าพร้อมกับมองออกไปที่เขื่อนขนาดใหญ่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่บ้านนัก ขับรถแค่สิบนาที เรายืนอยู่ที่พักรถตรงสะพานข้ามเขื่อนขนาดใหญ่ในเวลาเกือบห้าโมงเย็น ถึงจะยังมีแดดแต่ก็อากาศดี ผมเกาะขอบสะพานมองออกไปข้างนอกสุดสายตาก่อนที่มือของภัทรจะดึงผมไปกอดไว้
ทันทีที่แผ่นหลังผมแนบกับแผ่นอกเขา ผมที่พยายามทำตัวปกติมานานเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้
...ผมร้องไห้จนตัวสั่นเทิ้ม ผมรู้สึกเหมือนผมไม่มีแรงแม้แต่จะยืน...
“ขอโทษนะกันต์ ขอโทษ” ทำไมใครๆก็เอาแต่ขอโทษผม ทั้งๆที่พวกเขาก็ไม่ได้ผิดอะไรเลย
“ขอโทษที่รักษาสัญญาไว้ไม่ได้” สัญญาของภัทรบอกไว้ว่าถ้าผมไม่ปล่อยมือเขาเขาก็จะไม่ทิ้งผมไปไหน ผมเข้าใจนะ ถ้าแม่ผมเป็นคนมาดึงมือของเราออก ผมก็คงจะเลือกไปกับครอบครัวเหมือนกัน
“ไม่เป็นไร” ผมบอกเขาด้วยเสียงที่แหบพร่า
ผมเสียใจ...แต่ผมทำอะไรไม่ได้จริงๆ
“อย่าร้องไห้”
ผมที่ยังหยุดน้ำตาไม่ได้บอกภัทรที่น้ำตาไหลเป็นสาย ผมผละตัวออกจากเขา มองหน้าแดงก่ำก่อนจะเอื้อมมือไปลูบแก้มเขาเบาๆ ผมเพิ่งเคยเห็นภัทรร้องไห้ เขาร้องไห้เหมือนเด็กเลย
“แม่ขอกูอย่างเดียว” ภัทรค่อยๆพูด
“เขาบอกว่าเขาขอกูแค่อย่างเดียวในชีวิตเขา เขาอยากให้กูไปเรียนต่อ แล้วไม่ให้ยุ่งกับมึงอีก”
ผมที่ตอนนี้เจ็บมากๆแอบคิดเหมือนกันนะว่าถ้ารวยก็จะให้แม่ทำแบบนี้เหมือนกัน มีปัญหามากๆก็หนีไปต่างประเทศเสีย แต่ประเด็นคือผมหนีไม่ได้ เลยได้แต่ยืนร้องไห้เป็นไอ้บ้าอยู่แบบนี้
“แม่มึง เขาปลอดภัยใช่ไหม”
ภัทรพยักหน้าแทนคำตอบ มือของเขาที่จับมือผมไว้ในตอนนี้บีบแน่น
“ก็ดีแล้ว” ผมพยายามยิ้มให้เขา จริงๆผมก็อยากหนีแต่เมื่อคืนคุยกับแม่มาแม่ผมเห็นว่าจากกันด้วยดีมันดีกว่า จะได้ไม่มีกรรมต่อกันอีก ผมที่ไม่ค่อยเข้าใจนักเห็นด้วยกับแม่ว่าถ้าเราจบกันด้วยดี ถ้าบังเอิญเดินผ่านหรือเจอกันเมื่อไหร่ เราจะได้ยิ้มให้กันได้อย่างบริสุทธิ์ใจ
“แล้วที่กูไม่ได้ติดต่อมาหามึงเพราะตอนนี้พ่อกูรู้ทุกอย่างแล้ว เขาไม่ยอมเลยกันต์ กูลองขอทุกอย่างที่กูทำได้แล้ว”
ผมยิ้มแบบไร้ความหมาย ผมเกิดในครอบครัวคนไทยที่ไม่ได้คาดหวังหรือกะเกณฑ์อะไรในตัวผม ผมถึงไม่ค่อยเข้าใจว่าภัทรต้องเจออะไรบ้างตั้งแต่เด็ก แต่ไม่ว่าจะจนแล้วมีปมด้อยแบบผมหรือรวยแบบเขาก็ดูชีวิตวุ่นวายไม่ต่างกัน
“กูบอกเขาว่าขอแค่วันนี้วันเดียว กูจะมาหามึง”
ผมบีบมือภัทรกลับ ก่อนจะมองหน้าคนที่ความสูงไล่เลี่ยกัน
“กันต์ กูรักมึงมากนะ แต่กู...”
“อย่าโทษตัวเองเลย กูเองก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกันภัทร เราตอนนี้ทำอะไรไม่ได้เลย ต่อให้อยากพยายามก็ยังไม่รู้เลยว่าจะต้องพยายามยังไง” ผมว่า
ภัทรมองออกไปที่เวิ้งน้ำ
“กูรู้นะว่ามึงรักกู ขอโทษที่เคยประชดแบบนั้น” เขาบอก ผมส่ายหน้าเพื่อบอกว่าไม่เป็นไร
เรายืนเงียบอยู่ข้างๆกันนานจนแสงเริ่มหมด ผมกลัวว่าภัทรจะกลับบ้านลำบากเพราะใกล้มืด ถึงได้ถามสิ่งที่ผมรู้ว่าเขาไม่กล้าพูด เขาจะได้ขับรถกลับอย่างปลอดภัย
“เราจะเลิกกันใช่ไหม” ผมถามเขา ภัทรไม่ยอมตอบแต่พยักหน้าเบาๆ ผมพยักหน้าบ้างก่อนจะก้มหน้าลงมองพื้นคอนกรีต เพื่อไม่ให้เขาเห็นว่าน้ำตาผมไหลอีกรอบแล้ว ภัทรดึงตัวผมเข้าไปกอดอีกครั้ง
“กูทำอะไรไม่ได้เลยกันต์ กูมันแย่” เขาว่าก่อนจะก้มจูบที่กระหม่อมผมเบาๆ
“ไม่เป็นไร” ผมที่เริ่มสับสนว่าใครควรจะปลอบใจใครกันแน่คลายมือที่กำอยู่ออกแล้วกอดเขาไว้เหมือนกัน พอลำตัวชิดกันถึงได้รู้ว่าภัทรที่ต่อไปนี้จะไม่ใช่ของผมแล้วกำลังสะอื้นหนัก แต่ผมก็ดีใจนะที่สุดท้ายแล้วเราก็ได้คุยกันตรงๆ
“ขับรถกลับดีๆนะ กูไม่ได้คอยตามเช็คแล้วนะ” ผมบอกแล้วซุกหน้าลงกับไหล่ของเขา
“ถ้ากูตายไป พวกเขาคงจะสบายใจกว่า” ภัทรว่า ผมส่ายหน้าก่อนจะเงยหน้ามองตาเขา ภัทรใจร้อน ขี้ประชด แต่เขาก็ไม่เคยพูดแบบนี้
“ถ้างั้นกูขออย่างหนึ่งนะภัทร อย่าคิดสั้น”
“มึงมันขี้โกง” เขาว่าพร้อมกับลูบหัวผมเบาๆ เพราะผมเองเคยเกือบจะคิดสั้นหลายครั้ง ผมถึงได้รู้ว่ากลับได้กลับมาใช้ชีวิตลุ่มๆดอนๆของตัวเองมันก็สนุกดีเหมือนกัน
“พ่อแม่รู้ไหมว่ามาไกลขนาดนี้”
ภัทรส่ายหน้า
“กลับดีๆนะ ดูแลตัวเองดีๆ”
ผมยื่นนิ้วก้อยให้เขาเกี่ยวมัน อย่างน้อยจะได้เป็นคำสัญญาสุดท้าย ว่าเขาจะปลอดภัย เพราะตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มเป็นสีส้มแล้ว ภัทรเอื้อมมือมาเกี่ยวกับนิ้วผมไว้ ผมมองใบหน้าที่คุ้นเคยก่อนจะเงยขึ้นรับจูบเบาๆจากเขา เรากอดกันเป็นครั้งสุดท้ายโดยที่ไม่มีใครพูดอะไร
ภัทรกลับมาส่งผมที่บ้าน ผมจับมือเขาและกดจูบลงไป ภัทรที่ร้องไห้จนตาเขาแดงก่ำยิ้มบางๆให้ผมเป็นครั้งแรกของวันก่อนจะสตาร์ทรถออกไป ผมมองรถคันคุ้นตาจนลับตาไปก่อนจะก้าวเท้าเข้าบ้านด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง แม่กับพ่อที่ดูเหมือนกำลังรออยู่ด้วยท่าทางกังวลมองหน้าผม
ทันทีที่แม่เดินเข้ามากอด...ผมก็ร้องไห้จนพ่อที่ยืนมองอยู่เดินมาตบหลังเบาๆ
“พ่อตายจะร้องขนาดนี้ไหมวะ”
พ่อประชดแต่ผมรู้ดีว่าพวกท่านแค่กำลังให้กำลังใจผมอยู่
TBC.
___________________________
//กอดน้องกันต์วิ่ง
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 18-11-2018 22:14:30
คนเขียน เราขอถามอย่างเดียว จบแฮปปี้ใช่ไหมคะ คือไม่สนว่าพระเอกเป็นใคร มีหรือเปล่า แต่แค่จบแอปปี้ก็พอ ใจเราบางไปหมดแล้ว กลัวใจคนเขียน :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: CRP_N ที่ 18-11-2018 22:19:08
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 18-11-2018 22:25:11
มันเศร้าาาาาา สงสารน้องงงงงง ฮือออออออออ
คนเขียน เราขอถามอย่างเดียว จบแฮปปี้ใช่ไหมคะ คือไม่สนว่าพระเอกเป็นใคร มีหรือเปล่า แต่แค่จบแอปปี้ก็พอ ใจเราบางไปหมดแล้ว กลัวใจคนเขียน :hao5:
จบแฮปปี้ค่ะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: waiieiei ที่ 18-11-2018 22:25:43
เริ่มหัวข้อโดย: todiefor ที่ 18-11-2018 22:28:30
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 18-11-2018 22:33:26
เริ่มหัวข้อโดย: Jaebam ที่ 18-11-2018 22:36:19
กันต์ครับ มาค่ะมาให้แม่กอดหน่อยครับ
เมื่อไหร่น้า คุงร้ายเต้อ เค้าจะเลิกทำร้ายหนูซะทีลูกเอ้ยยย
ใครมีปัญหาก็ถอยไปเลยนะคะ แม่ดูแลลูกแม่ได้ค่ะ ถถถถ
แคนาดา ไชน่าทาวน์ เจแปน ไปหมดแล้ว ไทยแลนด์โอนลี่ดีไหมลูก555
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 18-11-2018 22:38:52
เริ่มหัวข้อโดย: cheezett ที่ 18-11-2018 22:41:06
เริ่มหัวข้อโดย: Jaebam ที่ 18-11-2018 22:42:12
ตะกี้ลืมถามอ่ะ..อยากไปเยี่ยมจิงจิ้งงงงง พับผ่าเถอะ!!! 5555
รักร้ายเต้อม้ากกกมากวันนี้อ่ะบอกเบย :mc4: เดวเอาไปฝากนะ :seng2ped:
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 18-11-2018 22:42:59
รักแต่อุปสรรคมันยิ่งใหญ่ ไม่โกรธภัทรหรอกนะ
พื้นฐานภัทรเป็นคนดี ก้อไม่แปลก ที่จะเลือกกตัญญู แทนที่จะเลือกหัวใจตัวเอง
จะให้กันย์คู่กับกันต์ก้อได้นะ แต่ขอให้มีเรื่องราวจูงใจกว่านี้อีกนิด
เชียร์กันย์ไม่ค่อยออก ขอฉากฟินๆอีกหน่อย ขอพู่ส่งมาหน่อยจะได้เชียร์ถนัด
:ped149: :ped149: :ped149: :ped149: :ped149: :ped149: :ped149: :ped149:
……
เริ่มหัวข้อโดย: Rumraisin ที่ 18-11-2018 22:45:19
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 18-11-2018 22:49:00
เพราะครอบครัวภัทรไม่มีทางยอมให้คบกันต์แน่ๆ
และที่สำคัญภัทรไม่ใช่พระเอก :m15: :m15: :m15:
ลาก่อนภัทร...
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 18-11-2018 22:54:06
เริ่มหัวข้อโดย: rcbpdr ที่ 18-11-2018 23:11:28
ไม่รู้ว่าต้องรับแรงกดดันแค่ไหน แต่คุณทำได้ดีมากๆๆๆแล้วค่ะ
น้องกันต์ของแม่ แงงงงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: CHOO ที่ 18-11-2018 23:20:15
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 18-11-2018 23:27:13
เริ่มหัวข้อโดย: nonlapan ที่ 18-11-2018 23:47:41
เริ่มหัวข้อโดย: SimplyDelicious ที่ 18-11-2018 23:58:33
แต่ก็นั่นแหละอย่างน้อยเผื่อวันไหนได้เจอกันมันก็ยังเป็นความทรงจำดีๆเนอะ
รักอย่างเดียวมันไม่พออ่ะ โลกความเป็นจริงมันโหดร้าย
เราเสียใจที่เห็นทั้งคู่เสียใจ แต่เราก็ยังได้เห็นว่ากันต์เข้มแข็งขึ้นจากครั้งก่อนแล้วนะ
กันต์รักตัวเองและมองเห็นความรักของคนในครอบครัวแล้วนะ
อย่างน้อยมันก็เป็นเรื่องดีๆในเรื่องแย่ๆ อ่ะเนอะ
เอาใจช่วยทุกคนให้ผ่านมันไปได้นะ
ทางนี่เป็นกำลังใจให้คนเขียนตลอดนะคะ : )
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 19-11-2018 00:39:46
คิดไม่ออกเลยว่าจะจบยังไงให้แฮปปี้ค่ะ
สงสารน้องกันต์ ตอนนี้ทั้งกันต์ทั้งภัทรก็รักกันแล้ว แต่กลับต้องเลิกกัน อย่างงี้กันย์ใหญ่จะกลับมาใช่มั้ยคะ?
ทีมของดีแคนาดารอเชียร์กันย์ใหญ่อยู่นะคะ
// :กอด1: กอดน้องกันต์
เริ่มหัวข้อโดย: fxxg0430 ที่ 19-11-2018 00:51:19
เริ่มหัวข้อโดย: Katakko90 ที่ 19-11-2018 01:11:16
แล้วแบบนี้คือยังไงต่อหรอ ฮืออออ สงสารกัน :hao5: :hao5: :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 19-11-2018 01:17:54
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 19-11-2018 02:54:43
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 19-11-2018 05:14:56
ไม่ต้องมีใครมีฮีลทั้งนั้น พอแล้ว เจ็บวนไปมา
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 19-11-2018 10:10:18
แอบโกรธภัทรนิดนึง
ถ้าภัทรไม่เริ่ม ไม่แน่กันต์อาจเจอคนที่พร้อมกว่าไปตั้งนานแล้ว
แต่เข้าใจนะว่า กันต์จะได้มีประสบการณ์และทำให้เข้มแข็ง
มันคงจะดีกว่านี้ถ้าภัทรไม่ได้เป็นเพื่อนกับกันย์ใหญ่
ก็ยังเชียร์กันย์ใหญ่เหมือนเดิม
เพราะถึงตอนแรกกันย์เลือกที่จะปล่อยมือกันต์เล็ก
ในความสัมพันธ์แค่คู่นอน แต่กันย์ใหญ่ก็ไม่ได้ปล่อย
อนาคตในเรื่องการเรียนของกันต์เล็กนะ
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 19-11-2018 15:42:00
เริ่มหัวข้อโดย: นมชมพู ที่ 19-11-2018 16:13:54
เริ่มหัวข้อโดย: TNM ที่ 19-11-2018 17:10:27
เริ่มหัวข้อโดย: juthamart ที่ 19-11-2018 19:33:35
เริ่มหัวข้อโดย: ursleepingxd ที่ 19-11-2018 21:39:27
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 19-11-2018 22:54:20
พ่อ แม่ภัทร ก็ทำตามวิถีเดิม
ที่ชายต้องคู่กับหญิง
ลูกๆส่วนใหญ่ไม่มีอิสระในการเลือกคู่ เพศ ของตัวเอง
ไม่มองหรอกว่า ลูกต้องการแบบไหน :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: babaaa ที่ 20-11-2018 12:19:27
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 20-11-2018 14:15:34
กู้ซากจะขึ้นไหม
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 20-11-2018 16:48:22
น่ารัก
ผมเคยได้ยินว่าคนอกหักมักจะไม่ยอมรับความจริง ซึ่งผมเองก็เป็น ผมกลับมาอยู่ที่ห้องเดิมได้เกือบเดือนแล้ว ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงรถจอดที่ข้างล่างของตึกผมจะคิดเสมอว่าคงเป็นภัทร ผมมักจะโผล่ไปที่หน้าต่างเมื่อมองหาเขาช่วงตอนค่ำๆ
ทุกๆวันที่ผมกลับมาจากที่ทำงานผมจะคิดเสมอว่าเขากำลังนอนฟุบหน้าอยู่บนเตียงที่เดิมที่เขามักจะทำ ผมเคยร้องไห้ให้กับกันย์เพราะรู้ว่าเขาจะไม่กลับมาแล้ว แต่กับภัทร ผมหวังว่าเขาจะมาเคาะประตูเรียกผมเหมือนทุกที
ผมยังคุยกับแพทบ้างเพราะเราเข้าทำงานในสายงานเดียวกัน และเพราะเราค่อนข้างที่จะคุยกันรู้เรื่อง ผมว่าแพทรู้เรื่องทั้งหมดแต่เธอแค่ไม่เคยพูดมันแค่นั้นเอง จนกระทั่งวันนั้นวันที่เราดื่มกันที่ร้านอาหารแถวที่ทำงานของแพท เธอที่เห็นว่าผมยังรอภัทรอยู่เหมือนคนบ้าบอกผมว่าตอนนี้ภัทรกำลังเรียนต่อโทอยู่ที่อเมริกาและสบายดี ตัวผมเองที่ไม่ได้ข่าวเขาเลยหลังจากนั้นแค่นยิ้มและบอกกับตัวเองว่าให้พอได้แล้ว ภัทรก้าวไปแล้ว เหลือแต่ผมที่ยืนอยู่ที่เดิม
จนเวลาผ่านไปสองปีผมที่เริ่มทำงานแล้วและมีเงินเก็บบ้างแล้วถึงได้ย้ายออกจากห้องเดิมที่ติดจะโทรม ในตอนที่ตัดสินใจทิ้งเสื้อผ้าและข้าวของของภัทรที่อยู่ในห้อง ผมรู้สึกเหมือนเสียเขาไปตลอดกาล
ระยะเวลาไม่ได้ทำให้ผมลืมภัทรได้ แต่ผมเลิกหวังแล้วว่าผมจะได้กลับไปรักกับเขาเหมือนเดิม
พอได้ลองก้าวออกมาหนึ่งก้าวผมถึงได้รู้ว่าดีแล้วที่มันจบแบบนั้น ถ้าภัทรหรือผมรังแต่จะเอาแต่ใจตัวเองป่านนี้เรื่องคงจบไม่สวยแบบนี้ ตอนแรกๆผมไม่กล้าพูดถึงชื่อของภัทรด้วยซ้ำเพราะมันเหมือนสะกิดอะไรบางอย่างในความรู้สึกผม ร้านไหนที่เคยไปกินกับเขาหรือแม้แต่อาหารโปรดของเขาอย่างพิชซ่าผมเองไม่กล้ามองด้วยซ้ำ
แต่พอผ่านมันมาได้ผมถึงรู้สึกว่าตัวเองแม่งตลกสิ้นดี
ผมผ่านความเสียใจมาด้วยกำลังใจของพ่อกับแม่ที่สลับกันโทรหาผมวันละหลายครั้ง จนผมเริ่มรู้สึกว่าผมกำลังทำให้คนแก่สองคนที่บ้านเป็นห่วง ผมที่รู้สึกว่าตัวเองโตขึ้นมานิดหน่อยอยากเป็นฝ่ายเป็นที่พึ่งให้พ่อแม่มากกว่าให้ท่านมาคอยโอ๋ลูกชายที่ถูกผู้ชายทิ้งแบบนี้
แม่ผมบอกว่า รักที่ดีจะมาในเวลาที่ดี และที่สำคัญคือผมหล่อ ผมจะต้องได้แฟนดี แต่สามปีผ่านมาตั้งแต่รักครั้งที่แล้วผมก็ยังโสดตัวเท่าบ้าน
“เอาเบียร์มาอีกไดจิ” ผมนั่งดื่มกับไดจิมาตั้งแต่หนึ่งทุ่มที่ร้านประจำของเรา จนป่านนี้เกือบเที่ยงคืนแล้ว
“เอาคนน่ารักคนเดิมคืนมา” คนญี่ปุ่นบอกพร้อมกับทำหน้าเซ็งๆ
“ผมมันทำไม”
“เธอไม่น่ารักแล้วนะ” เขาบอกหน้าตาจริงจัง
“ก็คุณมีคนน่ารักข้างตัวอยู่แล้วนี่ ผมเลยไม่น่ารัก” ผมบอกพร้อมกับขำแต่ไดจิส่ายหัวว่าไม่ใช่
“ตอนแรกๆนะ เอะอะไรก็ร้องไห้ ตาแดงๆ ไดจิครับ อย่างนั้นอย่างนี้ ดูตอนนี้สิ” ไดจิว่าพร้อมกับทำไม้ทำมือ ดูก็รู้ว่าเพราะอยากจะแกล้งผม
“ตอนนี้ผมทำไม”
“แก่แดด” ผมหัวเราะกับคนที่เหมือนคนไทยเข้าไปทุกที
“ตั้งแต่คุณมีแฟนผมทำอะไรก็ไม่น่ารักทั้งนั้นแหละ”
“แน่นอน รู้ไหมกันต์” เขาเว้นระยะไปชั่วครู่ ก่อนจะบอกออกมาใหม่
“หาหล่อๆดีๆแบบฉันไม่ได้แล้วนะ”
ผมหัวเราะเสียงดังจนโต๊ะข้างๆตกใจ
“ฉันพูดความจริง ทั้งทินเดอร์หล่อและดีที่สุดน่าจะเป็นฉัน”
ผมที่ขำจนแทบจะสำลักแกล้งถาม
“คุณยังเล่นอยู่อีกเหรอ”
“ไม่เล่นแล้ว เดี๋ยวแฟนตี แต่เธอควรเล่นจะได้มีใครเข้ามาบ้าง”
ผมที่เหมือนกำลังโดนแขวะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดเข้าไป
“ว่าแล้วก็โหลดเลย” ผมว่าพร้อมกับมองมือถือใหม่ของตัวเองที่ซื้อมาด้วยน้ำพักน้ำแรง ก่อนจะโหลดแอปที่ไม่ได้เห็นมานาน ยังสงสัยอยู่เลยว่ามันยังมีอยู่อีกเหรอ พอลองเปิดเข้าไปเห็นหน้าตาตัวเองเมื่อหลายปีที่แล้วพร้อมกับข้อความเก่าๆที่ยังค้างอยู่
...เห็นแล้วขนลุกพิกล...
“ทำไม เป็นอะไร” ไดจิถามผมที่ทำหน้าเหมือนแบกโลก
“ลบทิ้งดีกว่า หลอนๆยังไงไม่รู้” ผมว่า ไดจิหัวเราะเพราะรู้เรื่องของผมที่ผ่านมาอยู่แล้ว
“งานเป็นไงบ้าง” เราเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่องคุย ผมส่ายหน้าเบาๆ ที่ชวนเขาออกมาดื่มก็เพราะเรื่องงาน
“หัวหน้าใหม่อย่างเหี้ย อยากลาออก แม่งแกล้งผม”
“หยาบคาย” ไดจิว่าพร้อมกับคีบไก่ย่างที่รสชาติเหมือนเมื่อห้าปีที่แล้วเข้าปาก
“สังคมหล่อหลอม” ผมว่าด้วยความเซ็งชีวิต ไดจิหัวเราะก่อนจะยื่นมือมาตบไหล่ผมเบาๆ
ช่วงแรกๆที่ผมทำงานที่นี่ก็สนุกดี แต่หลังๆองค์กรเปลี่ยนผังบริหารใหม่ พร้อมๆกับผมที่ได้หัวหน้าใหม่เป็นคนที่ไม่ยอมฟังความคิดเห็นลูกน้องเลย ชีวิตเลยค่อนข้างเซ็ง เรื่องที่แย่ที่สุดเห็นจะเป็นเรื่องที่เพื่อนในทีมผมโดนหัวหน้าขโมยไอเดียไปเป็นของตัวเอง พี่เขานั่งร้องไห้เป็นวัน ฟ้องก็ไม่ได้เพราะไม่มีหลักฐาน จะลาออกก็มีปัญหาเรื่องเงินที่บ้านอีก ผมที่ทำอะไรไม่ได้เหมือนกันได้แต่ปลอบ
“กันต์ สรุปประชุมทีมเราเสร็จแล้วใช่ไหมคะ”
หัวหน้าเดินมาผมในตอนที่ผมเพิ่งพักเบรคออกมาจากห้องประชุม เขาคงถามถึงประชุมเมื่อวานตอนเย็น ผมทำงานในทีม sale&marketing มีหน้าที่หา solution เพื่อเพิ่มยอดขายให้บริษัทที่ทำเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ที่ทำคอนโดกับหมู่บ้านอยู่หลายที่ เนื้องานแต่เดิมผมมีหลายอย่างแต่ไม่ใช่สรุปการประชุมของทีมแน่นอน
“ผมไม่ได้ทำครับพี่ ผมยังติดประชุมอยู่เลย” ผมว่าพร้อมกับชี้ไปที่ห้องประชุมที่ดูท่าว่าจะถกกันอีกยาว
จริงๆหน้าที่นี้ต้องเป็นเลขาเขาทำ แต่ผมเห็นเลขาเขาที่เพิ่งย้ายมาตอนปรับฝังบริหารนั่งดูยูทูปไปวันๆ ผมไม่รู้หรอกว่าใครทำอะไร แต่อย่างน้อยก็ไม่ควรนั่งดูหนังในเวลางาน
“มันเป็นงานของทีมเรา ถ้าคุณไม่ทำใครจะทำ” เขาว่า ผมที่ไม่รู้จะพูดอะไรต่อมองหน้าหัวหน้าใหม่ที่ดูก็รู้ว่าจ้องจะมาหาเรื่อง
“ต้องให้พี่รายงานพี่จุ๋มไหม” เขาพูดถึงคนที่ดูแลงานทั้งหมดของฝั่งเซล ผมพยักหน้า
“เอาเถอะครับ มีอะไรไหมครับ ผมจะไปประชุมต่อ”
“มึงแม่ง”
ผมนั่งขำพี่ปูพี่ที่สนิทในทีมที่ฟังผมเล่าแล้วจะร้องไห้แทน พี่ปูเป็นคนที่รับผมเข้าทำงานตั้งแต่ที่ผมยังเป็นเด็กฝึกงาน เราทำงานเข้าขากันดี
“ก็ผมไม่รู้ผมยุ่งอยู่ ก็มาจี้จะเอาๆ ผมเลยบอกขอไปประชุมผมผิดตรงไหน”
ผมว่าพร้อมกับยื่นทิชชู่ให้เธอ เธอโคลงหัวไปมาก่อนจะบอก
“ชีวิตมึงจะไม่สงบนะกันต์”
ผมยักไหล่
“ก็ดีพี่ ชีวิตผมมีความสุขเกินไปช่วงนี้ จะได้มีชีวิตชีวา”
เธอตีไหล่ผม ก่อนจะกระซิบถามเบาๆเพราะตอนนี้เรานั่งอยู่ในโรงอาหารของออฟฟิศ
“จะหางานใหม่ไหม”
“หาสิพี่ แต่ได้ที่ดีๆก่อนค่อยออก ออกไปเตะฝุ่นไม่ได้” ผมว่าที่นี่ดีนะมีข้าว กาแฟ ขนมฟรี สวัสดิการก็ดี เพราะฉะนั้นถ้าจะออกคงต้องหาที่มันดีกว่านี้
“ผู้บริหารหรือคิงวากานด้าวะ ต้องมีห้องกินข้าวแยกต่างหาก ตอนคุณพงศักดิ์อยู่แกติดดินจะตาย ลูกน้องถึงรักแกไง”
ผมมองตามสายตาของพี่ผู้หญิงตัวเล็กที่มองไปยังด้านหน้าโรงอาหารที่ดูเอะอะวุ่นวาย ดูเหมือนว่าทีมบริหารใหม่จะลงมากินข้าว ผมเข้ามาทำงานไม่กี่ปีไม่มีโอกาสได้รู้จักคนระดับสูงแบบนั้นหรอก เพราะโครงสร้างของบริษัทค่อนข้างจะใหญ่มาก แถมตัวเองก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำงาน
“แล้วนี่ใครมาทำแทนวะพี่” ผมถามพร้อมกับมองไปที่ห้องกินข้าวที่แยกออกไปจากพนักงานปกติ
“หลานชายเขามั้ง”
“อ๋อครับ”
และแล้วก็เป็นอย่างที่คิด เย็นวันนี้ผมโดนเรียกเพราะเหตุการณ์ที่เผลอไปเถียงหัวหน้าตัวเองเข้า
แต่เอาเถอะ ผมเซฟชีวิตตัวเองไว้แล้วระดับนึง เพราะคนมันเคยล้มมาก่อนถึงรู้ว่าควรจะล้มยังไงให้ขาไม่หัก ถ้าถูกไล่ออกตอนนี้ผมก็นอนนิ่งๆได้อยู่สักสามเดือนเพราะพอมีเงินเก็บเผื่อสำหรับเคสสุดวิสัย แต่ไม่โดนไล่ออกน่าจะดีกว่า
ผมก้าวเท้าเข้ามาในห้องแล้วตากระตุกแปลกๆ แต่ก็ให้กำลังใจตัวเองว่าพี่จุ๋มที่ผมเคยทำงานด้วยแกเป็นคนมีเหตุผลและเป็นกันเอง
“โครงการติดแม่น้ำเจ้าพระยายังไม่เรียบร้อยนะคะ เจ้าของที่ยังไม่ยอมขายขาด ยังอยากให้เช่าระยะยาวอยู่”
ผมได้ยินเสียงคุยกันข้างในห้อง พี่จุ๋มกวักมือเรียกผมเข้าไป ผมไหว้พี่แกที่ดูเหมือนจะคุยงานเพิ่งเสร็จ ผมค่อยๆค้อมตัวเดินเข้าไปเมื่อเห็นว่าน่าจะเป็นพวกคนใหญ่คนโต ในระหว่างที่พวกเขาทยอยเดินออกจากห้องไป ผมสบตากับใครบางคนที่คุ้นตา ตัวผมชาเหมือนมีคนเอาฆ้อนมาทุบหัว เขาเองก็ดูตกใจเหมือนกัน
ตอนนี้ผมคิดอย่างเดียวว่า
...ถ้าพี่จุ๋มไม่ไล่ผมออกผมก็จะไล่ตัวเองออกแทน...
TBC.
__________
ชื่อตอนมาจากที่เรารู้สึกว่าน้องกันต์น่ารักขึ้นค่ะ //กอดลูก :man1:
เริ่มหัวข้อโดย: nonlapan ที่ 20-11-2018 16:59:46
เริ่มหัวข้อโดย: TNM ที่ 20-11-2018 17:05:51
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 20-11-2018 17:11:49
เค้ามาทวงของเค้าคืนนนนนน :laugh: :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 20-11-2018 18:32:27
เริ่มหัวข้อโดย: Jaebam ที่ 20-11-2018 18:45:35
เจอใครล่ะลูก
ถึงกับจะไล่ตัวเองออกเลยรึ 555
แคนาดามาแล้วแน่นวล..
ว่าแต่ทำไมต้องวตกใจ
หรือไม่รู้ว่ากันต์อยู่ตรงนี้ ยังไงก็ :pig2: นะกันย์
เริ่มหัวข้อโดย: Nasherr ที่ 20-11-2018 19:47:46
กลัวนักเขียนเอาค้อนทุบหัวอีก เห้อ เห้อ เห้อ เห้อ
เริ่มหัวข้อโดย: Zestful ที่ 20-11-2018 19:49:01
เริ่มหัวข้อโดย: juthamart ที่ 20-11-2018 20:26:00
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 20-11-2018 20:34:34
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 20-11-2018 21:00:34
หลานชายผู้บริหารimportส่งตรงจากแคนาดาแน่นวล
เอาละ มาดูเส้นใครจะใหญ่กว่ากันเนอะกันต์
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
……
เริ่มหัวข้อโดย: suck_love ที่ 20-11-2018 21:19:06
เริ่มหัวข้อโดย: CRP_N ที่ 20-11-2018 21:33:17
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 20-11-2018 23:48:01
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 21-11-2018 00:38:13
เริ่มหัวข้อโดย: Krajeeqx ที่ 21-11-2018 01:10:28
แซ่บนัว
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 21-11-2018 01:44:00
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 21-11-2018 02:30:20
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 21-11-2018 07:07:07
คนเก่าของกันต์ ที่ชื่อพ้องเสียงกับกันต์ แน่ๆ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 21-11-2018 09:20:46
ถ้าชื่อเรื่องเป็นบวกก็คงกันต์กันย์
ถ้าชื่อเรื่องเป็นลบก็คงกันต์ภัทร
เริ่มหัวข้อโดย: Josett ที่ 21-11-2018 14:16:42
เริ่มหัวข้อโดย: waiieiei ที่ 21-11-2018 14:20:38
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 21-11-2018 15:25:43
เริ่มหัวข้อโดย: valenna yy ที่ 21-11-2018 15:33:36
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 21-11-2018 16:32:11
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 21-11-2018 16:43:10
แต่อยากเดาไดจิ
55555 น่าจะสนุกพิลึก
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 21-11-2018 21:22:31
เริ่มหัวข้อโดย: ursleepingxd ที่ 21-11-2018 22:11:46
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 22-11-2018 00:02:18
ตัวชาขนาดนี้
เริ่มหัวข้อโดย: ป้าแก่ ที่ 22-11-2018 08:54:54
กว่าจะออกมาได้
:sad4: :sad4: :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: DraCo_SLa13 ที่ 22-11-2018 14:45:37
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 22-11-2018 15:46:17
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 22-11-2018 21:13:21
เริ่มหัวข้อโดย: Cyclopbee ที่ 22-11-2018 21:32:51
เริ่มหัวข้อโดย: wanida023 ที่ 22-11-2018 23:28:17
รีบมาต่อน้าาาาาาา รีบมาต่อน้าาาาา :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 23-11-2018 16:49:45
First Love
“ไปทำอะไรมากันต์ รู้ไหมทำไมเราถึงถูกเรียกเข้ามา” พี่จุ๋มถามผมขึ้น ผมยิ้มน้อยๆก่อนจะส่ายหน้า
“อ้าวคุณธนากร มีอะไรไหมคะ” หัวหน้าฝ่ายถามคนที่เดินย้อนกลับเข้ามา จะว่าไปเขาที่ผมรู้จักไม่ได้ชื่อธนากร หรือผมแค่ไม่รู้ว่าเขามีฝาแฝด
“มีอะไรกันครับ ผมอยากลองฟังด้วย”
เสี้ยววินาทีที่เราสบตากัน เขายักคิ้วให้ผม ผมแน่ใจแล้วว่านี่น่าจะเป็นตัวจริงผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเขาชื่อธนากร
“นี่น้องกันต์ค่ะ ที่ว่าจะให้เป็นเฮดโปรเจคใหม่”
ผมกำลังงงว่าพี่จุ๋มไม่ได้เรียกผมมาด่าเหรอ
ห้องสี่เหลี่ยมบนชั้น 11 มีคนสามคนที่กำลังนั่งคุยเรื่องโปรเจคใหม่อย่างออกรส พี่จุ๋มบอกว่าเห็นผมทำงานดี เลยอยากให้เข้ามาเป็นเฮดทำงานออนไลน์มาร์เก็ตติ้งสำหรับโปรเจคคอนโดใหม่ติดแม่น้ำเจ้าพระยา ซึ่งถ้าผมทำโปรเจคนี้ได้จนจบผมจะได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นเป็นหัวหน้าทีมการตลาดออนไลน์ ผมที่กำลังตื่นเต้นกับงานชิ้นใหญ่เหลือบมองคนที่นั่งฟังอยู่ข้างๆกันอยู่เป็นระยะ
เขานั่งจดเรื่องที่พี่จุ๋มเล่าแต่แค่พักเดียวก็ออกไปรับโทรศัพท์ พี่จุ๋มถึงได้ฤกษ์เปลี่ยนเรื่อง
“เรื่องหัวหน้าของกันต์พี่ไม่อยากฟังความข้างเดียวเลยเรียกกันต์มาหา”
“ครับพี่” ผมตอบรับ
“คือคุณออยเขาเป็นเพื่อนคุณธนากรสมัยเรียนที่ต่างประเทศ คงไว้ใจกันถึงยอมให้เข้ามาทำงานด้วย” และคงไว้ใจมากถึงยอมให้มาจับงานหัวหน้าเพราะแต่เดิมแผนกผมไม่ได้มีหัวหน้า แต่ก่อนทุกคนทำงานขึ้นตรงกับพี่จุ๋มคนเดียว
“คุณออยเองแกก็เคยทำงานบ.อสังหาอสังหาฯที่อังกฤษมาก่อน”
“อ่า ครับ”
“เขาบอกพี่ว่ากันต์ไม่ตามงานเลย”
“วันนั้นผมเข้าประชุมโปรเจคครับ แล้วเขามาขอให้ผมทำสรุปการประชุมทีมให้ ผมเลยบอกผมทำไม่ได้ ไม่ใช่หน้าที่ผม”
พี่จุ๋มทำหน้าสงสัยอยู่หน่อย
“เขาทำแบบนั้นเหรอ”
“ครับ” ผมตอบรับก่อนจะพูดต่อ
“เขาบอกจะมาบอกพี่ ผมรีบเลยบอกคุณออยไปว่าก็แล้วแต่ ประมาณนี้มั้งครับ ผมก็ปากไม่ดี”
สาวใหญ่วัยเกือบสี่สิบถอนหายใจใส่ผม พี่จุ๋มแกเด็ดขาดแต่ก็มีเหตุผลพอ
“คุณออยเธอเข้ามาใหม่ อาจจะยังไม่รู้มั้งว่าหน้าที่ใครทำอะไร เดี๋ยวพี่ไปแจกแจงหน้าที่เก่าให้ในอีเมล ถ้าเขาอยากเปลี่ยนผังการทำงานในทีมด้วยค่อยมาประชุมกัน”
“อ่า ครับพี่”
ผมที่ได้ยินมาสักพักว่าฝั่งบริหารเปลี่ยนนู่นนี่เยอะแยะแต่ไม่คิดว่าตัวผมเองก็จะถูกเปลี่ยนไปทำหน้าที่ใหม่ด้วย
หลังจากคุยกับพี่จุ๋มเสร็จผมก็กลับมาเก็บของที่โต๊ะ วันนี้กะจะไปวิ่งที่สวนคลายเครียดสักชั่วโมง แล้วค่อยกลับบ้าน ในระหว่างที่กำลังคิดอะไรเพลินๆก็มีคนมายืนอนู่ข้างหลัง
“ปกติกลับดึกแบบนี้เหรอ”
ผมตกใจจนเกือบจะหลุดด่าแต่พอเห็นว่าเป็นหลานเจ้าของบริษัทเลยค่อยๆตอบให้มีมารยาท
“ก็ ไม่ครับ”
“กันต์”
“ครับ” ผมขานรับ แต่เขาไม่พูดอะไรต่อ
“ถ้าเป็นเรื่องโปรเจค ผมจะพยายามครับ”
“กันต์” เขาเรียกผมอยู่นั่น แถมมองจนผมแทบจะพรุนไปทั้งตัวแต่ก็ยังไม่พูดอะไรสักที
“สวัสดีครับ”
ผมไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไร แต่ผมชิงวิ่งออกจากห้องก่อนเพราะตอนนี้มีแค่ผมกับเขาสองคน เพราะรู้สึกไม่ปลอดภัย ที่จริงแล้วผมคิดว่าเขาจะทำเป็นไม่รู้จักกันเสียอีก
ถ้าเป็นเมื่อก่อนอะไรที่เป็นเรื่องของเขาผมคงคิดมาก นอนไม่หลับ กินอะไรไม่ได้ แต่ตอนนี้ผมเดินจากตึกมาที่สวนสาธารณะที่อยู่ไม่ไกลกัน ฝากกระเป๋า เริ่มวอร์มแล้วออกวิ่ง คิดไว้ว่าหลังจากนี้จะไปกินราดหน้าเจ้าโปรดแล้วก็นอนบนเตียงนุ่มๆ แค่นี้ผมก็มีความสุขแล้ว
ตั้งแต่มาทำงานแล้วย้ายออกจากหอพักที่เดิม ผมถึงรู้ว่าห้องมันก็มีผลกับการนอนอยู่มากทีเดียว ผมย้ายมาเช่าคอนโดแถวๆที่ทำงานแบบเดินไปกลับได้ ผมหาได้ราคาไม่แพงนักเพราะให้ที่ทำงานช่วยดูให้
ตอนนี้ผมมีความสุขตามอัตภาพมนุษย์เงินเดือน แต่ที่ผมรู้สึกดีเพราะผมว่าผมเป็นคนที่มีสติมากขึ้น ในระหว่างที่พี่ปูบ่นผมทุกวันเรื่องที่ผมยอมให้คุณออยเสียดสีบ้าง บ่นเรื่องงานบ้าง ผมกลับรู้สึกว่าผมแค่ต้องทำงานตามหน้าที่ ถ้าเขาไม่พอใจก็ไม่ใช่เรื่องของผมที่จะต้องไปขอให้เขามาพอใจ
“พี่ปู ข้าวพี่เหรอ ขอบคุณครับ” ผมถามพี่ปูที่มักจะหิ้วข้าวหรือขนมมาฝากเป็นประจำ
“ไม่ใช่นะ” พี่ปูบอก
ผมขมวดคิ้วก่อนจะอ่านโน๊ตที่แปะไว้หน้ากล่องโฟม
--ผมไม่รู้ว่าคุณชอบอะไรหรือแพ้อะไรไหม ทานให้อร่อยนะ--
ผมมองข้าวกับไก่ย่างแล้วก็สลัดในกล่อง อร่อยก็เหี้ยแล้ว
“พี่ปูกินไหม” ผมหันไปถามคนที่กำลังชงกาแฟอยู่
“ไม่เอา เผื่อเป็นหัวหน้าวางยา”
“เออว่ะ”
“แคนทีนก็มี ทำไมต้องหิ้วอาหารเข้ามาในห้องคะ” เสียงสวรรค์ดังขึ้นเมื่อเห็นกล่องข้าวผม ปกติแล้วถ้าหิ้วข้าวมาเองแล้วไม่อยากไปแคนทีนก็กินในห้องทำงานได้ แต่คราวนี้เห็นทีจะไม่ได้แล้ว
“ขอโทษครับ” ผมบอกปัดไปเพื่อตัดรำคาญ
“เขาอะไรนักหนากับมึงวะ”
“ไม่รู้พี่”
วันนี้ผมอยู่ทำโอทีนิดหน่อยเพราะไม่อยากให้งานค้างไปอาทิตย์หน้าเยอะ เห็นว่าหัวหน้าใหม่ผมก็อยู่ดูยูทูปในช่วงเวลาโอทีเหมือนกันแต่ผมก็ไม่ได้สนใจ จนกระทั่งเห็นใครบางคนมายืนอยู่ที่หน้าห้อง นอกจากหัวหน้าจะดูว่างงานแล้วท่าทางผู้บริหารที่นี่ก็คงจะว่างงานด้วย
“มีอะไรคะกันย์” หัวหน้าสาวสวยลุกขึ้นถามคนที่เดินเข้ามาในห้อง ผมมองตามหลังพี่ปูที่โบกมือลาแล้วเดินออกจากห้องไป
“ผมเข้ามาดู เห็นว่าแผนกคุณมีปัญหา”
“มีตัวปัญหาค่ะ” คุณออยว่าก่อนจะหันมามองผม แต่ก็ช่างเขาเถอะ ผมลุกขึ้นเก็บของแล้วยกมือไหว้ทุกคนแบบไม่มองหน้าใคร
“ผมกลับแล้ว สวัสดีครับ” ไม่อยากทำโอทีต่อแล้ว...ลาเลยแล้วกัน
“กันต์” คุณธนากรเรียกผมไว้ พร้อมกันนั้นพี่ๆในห้องที่ยังเหลืออยู่หลายคนก็หันมามองเพราะก็รู้ๆกันอยู่ว่าวันก่อนผมถูกเรียกไปห้องพี่จุ๋มเพราะมีเรื่อง หลายคนบอกให้ผมสู้บ้าง และอีกหลายคนมีแผนว่าจะลาออกเพราะไม่ชอบหัวหน้าใหม่ ผมที่ไม่รู้ต้องทำยังไงได้แต่ยิ้มรับ
“อ่า...ครับ”
“คุณ กินข้าวยัง”
“ข้าว” ผมนึกอยู่หน่อย ก่อนจะตอบ
“ไม่ได้กินครับ” ผมตอบก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้อง ที่ไม่กินเพราะหัวหน้าไม่ให้กินในห้อง พอเที่ยงผมก็ต้องรีบออกไปหาลูกค้า ข้าวกล่องนั้นก็ยังวางอยู่ที่เดิมจนเย็น ตอนนี้เลยทิ้งไปแล้วเพราะกลัวมันจะเสีย
เอาจริงๆผมก็เสียดายนะ...เพราะผมเห็นแก่ของฟรี
“เดี๋ยวกันต์” เขาแทรกตัวเข้ามาในลิฟต์ที่กำลังจะปิดก่อนจะคว้ามือผมไว้
“ปล่อยมือกู” ผมลืมตัว ลืมไปว่าเขาเป็นหลานเจ้าของบริษัท
“เอ่อ ปล่อยมือผมครับ” ผมว่าพร้อมกับค่อยๆดึงมือตัวเองออก เขายิ้มเพราะอะไรไม่รู้แต่ก็ยอมปล่อยมือแต่โดยดี
“เอ้ย!” ผมทั้งตะโกนทั้งหลบจากมือของเขาที่อยู่ๆก็ยกขึ้นมาโอบผมไว้
...ถีบหลานเจ้าของบริษัทนี่ผิดไหม….
“ปล่อยแล้ว” กันย์ว่าพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง เขาดูสนุกทั้งๆที่ผมขมวดคิ้วแน่น
“เป็นบ้าอะไรวะ” ผมบ่นพร้อมกับมองเลขบนหน้าจอที่บอกว่าใกล้ถึงชั้น 1 แล้ว
“เออ บ้า” เขามองหน้าผม
กันย์ในตอนนี้เป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก เขาสวมเสื้อเชิ้ตขาวกับกางเกงสแล็คสีกรมท่า หน้าตาของเขาดูเปลี่ยนไปนิดหน่อย ผมที่เคยยาวเกือบประบ่าถูกตัดสั้นเป็นทรง ร่างกายเขาดูแข็งแรงถ้าเทียบกับเมื่อก่อน แต่นี่ลิฟต์จะเปิดแล้ว เรื่องของเขาก็ไม่ใช่เรื่องของผมแล้ว
“กราบลาครับ”
ผมออกวิ่งทันทีที่ลิฟต์เปิด พร้อมกับได้ยินเสียงหัวเราะไล่หลัง นี่ผมต้องวิ่งกลับบ้านไปอีกกี่วัน ทำไมรู้สึกชีวิตไม่ปลอดภัยเลยช่วงนี้
TBC.
________________________________
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 23-11-2018 16:58:39
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 23-11-2018 17:15:10
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 23-11-2018 17:20:36
Fining Pat ค่ะ ต้องเปย์เท่าไหร่คะ ไรท์
เริ่มหัวข้อโดย: Josett ที่ 23-11-2018 17:41:16
เริ่มหัวข้อโดย: taku_kimu ที่ 23-11-2018 17:48:04
เริ่มหัวข้อโดย: ป้าแก่ ที่ 23-11-2018 18:05:08
เริ่มหัวข้อโดย: anythinginitt ที่ 23-11-2018 18:06:03
เริ่มหัวข้อโดย: cheezett ที่ 23-11-2018 18:51:57
ชะนีออยไปไกลๆ แกน่ะสิตัวปัญหา อิบ้า
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 23-11-2018 18:55:56
เริ่มหัวข้อโดย: Once ที่ 23-11-2018 19:02:39
ขอความชัดเจนด้วยไม่งั้นจะโทรตามภัทรแล้วเน้อ
เริ่มหัวข้อโดย: nonlapan ที่ 23-11-2018 19:16:53
เริ่มหัวข้อโดย: mew.kani ที่ 23-11-2018 19:24:07
เริ่มหัวข้อโดย: valenna yy ที่ 23-11-2018 19:33:15
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 23-11-2018 19:49:24
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 23-11-2018 19:53:06
เริ่มหัวข้อโดย: อิ๊อ๊ะชะเอิงเอย ที่ 23-11-2018 19:54:36
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 23-11-2018 20:18:33
อย่างที่กันต์เล็กบอกน่ะแหล่ะ
ว่ากันย์ใหญ่ดูโตขึ้น ลุ้นนะนี่
หวังว่าตอนหน้า คนอ่านจะได้ยิ้มกว้างขึ้นอีกนิด
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 23-11-2018 20:20:53
เริ่มหัวข้อโดย: Jaebam ที่ 23-11-2018 20:21:57
อ่านไปอมยิ้มไปจย้าาา
คุณธนากรรรรรรรรรร นี่เค้าสุขุมขึ้นเยอะเลยนะคะ ดีๆ
เหมือนกันต์จะวิ่งหนีคุณธนากรตลอดเฮ้อๆ กลัวคนบ้าหรอลูก ฮิฮิ
มันเป็นฟิลแบบทำงานกันแล้วอ่ะ
อย่าว่าแต่กันต์เลยลูกที่ไม่รู้ว่ากันย์เขาชื่ออะไร
นี่ก็รู้พร้อมกันต์เลยจ้าาา
คุณธนากรรรรรๆๆๆๆๆๆ
คุณธนากรรร 55555
จะได้ชินง่ะ!!!
เริ่มหัวข้อโดย: waiieiei ที่ 23-11-2018 20:28:20
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 23-11-2018 20:43:02
อะไรกัน น้องกันต์วิ่งหนีกันอย่างนี้เลยหรือ
ผิดมาดไปเยอะเลยนะ
กันย์เองก้อเหมือนกัน มาทำเจ้าชู้ ขี้เล่นกันแบบนี้ได้ไง
เดี๋ยวกันต์ก้อเผลอใจอีกหรอกนะกันย์
วุ้ย………กันต์ กันย์ กันและกัน
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
……
เริ่มหัวข้อโดย: juthamart ที่ 23-11-2018 20:50:29
เริ่มหัวข้อโดย: aumaim0621 ที่ 23-11-2018 21:02:05
เพราะน้องกันต์ดูคิดโลกแง่บวกขึ้นเยอะมากๆต้องขอบคุณภัทรนะจริงๆ
ว่าแต่กันย์มางี้คือดูโตแล้วพร้อมอยู่ดูแลน้องกันต์เล็กแล้วใช่ไหมคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 23-11-2018 21:10:17
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 23-11-2018 23:08:56
เริ่มหัวข้อโดย: Nasherr ที่ 23-11-2018 23:19:50
ครั้งแรก กันย์ทิ้งน้องไปเพราะคิดว่ามันเป็นทางออกที่ดีที่สุด
ครั้งที่สอง ภัทรจบกับน้องเพราะเหตุผลเดียวกัน
ตอนนี้เหมือนทุกอย่างเป็น 0 อะ เรารอการเริ่มต้นใหม่
ที่นักเขียนเคยบอกว่าพ้นช่วงหน่วงโค้งนั้นก็จะหมดดราม่าแล้ว เราจะเชื่อนะคะ โปรดอย่าทำร้ายกันเลย
เริ่มหัวข้อโดย: Zestful ที่ 23-11-2018 23:43:49
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 23-11-2018 23:54:11
ตอบบบ
และรู้เรื่องกันย์ปะวะ
เริ่มหัวข้อโดย: oilzaza001 ที่ 24-11-2018 02:47:40
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 24-11-2018 03:31:37
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 24-11-2018 07:32:01
ขอคิดในแง่ดีว่าคุณออยเป็นเพื่อกันต์ตอนไปเรียนต่อเลยมาช่วยให้กันย์คัมแบคแต่ถ้าคิดแง่ร้ายเลยคือนังชอบกันย์
:katai2-1:ปรบมือให้กับดารคัมแบคอันยิ่งใหญ่ของทีมของดีแคนาดา :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: mickeyz.min ที่ 24-11-2018 08:29:12
เริ่มหัวข้อโดย: DraCo_SLa13 ที่ 24-11-2018 10:04:22
เริ่มหัวข้อโดย: ROCKLOBSTER ที่ 24-11-2018 11:10:59
เริ่มหัวข้อโดย: sripaerrr ที่ 24-11-2018 11:53:31
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 24-11-2018 12:48:17
ทำตัวเอาเปรียบกันต์ แบบหน้าด้านๆ
ทำเป็นเหมือนไม่รู้หน้าที่ของแต่ละคน
นั่นเท่ากับตัวเองหย่อนประสิทธิภาพในการทำงาน
แถมเล่นยูทูปในเวลางาน เรียกว่าขาดประสิทธิภาพในการทำงานด้วยนะยะ....หล่อน
กันย์ หูตาฉลาด กว้างไกลหน่อย
นี่นางจบนอกแบบจ้างคนทำธีสิส หรือซื้อใบปริญญาหรือเปล่า หะ..... :m20: :laugh:
แต่พอกันย์โผล่มารีบกุรีกุจอ จะจับกันย์ปะเนี่ย :angry2:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: full ที่ 24-11-2018 15:18:19
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 26-11-2018 23:07:36
ไม่รู้
— กันต์
“กันต์กับคุณธนากรรู้จักกันมาก่อนใช่ไหม” พี่ปูถามเมื่อเห็นว่าคุณธนากรที่ประชุมด้วยกันเมื่อบ่ายที่ผ่านมาทำตัวสนิทสนมกับผมเกินเจ้านายกับลูกน้อง
“เคยเรียนม.เดียวกันครับ เจอกันผ่านๆ” ผมตอบตามจริง แต่ก็ไม่ได้บอกหมด พี่ปูขมวดคิ้วแน่นก่อนจะหันมาถาม
“เขาจีบแกเหรอวะ วันก่อนเห็นเอากล่องข้าวมาวางให้ด้วย”
ผมที่จริงๆแล้วก็ไม่รู้ว่าเขาทำแบบนั้นทำไมส่ายหัวเพื่อปฏิเสธ
“ไม่มั้งพี่ คงมีน้ำใจเฉยๆ”
ผมมองนาฬิกาเรือนสีทองในมือก่อนจะบอกพี่ที่สนิทกันเพราะเห็นว่าตอนนี้หกโมงเย็นแล้ว มันเป็นเวลาเลิกงานแล้ว
“ไปแล้วพี่ปู ไปวิ่งก่อน”
“วิ่งหรือส่องสาว หรือส่องหนุ่ม” พี่เขายิ้มล้อ ผมหัวเราะก่อนจะตอบ
“ดูหมดแหละพี่ ของสวยงาม”
หลายปีมานี้ผมใช้ชีวิตซ้ำๆจนกลายเป็นว่าการออกมาวิ่งหลังเลิกงาน การหาของกินอร่อยๆ โทรหาพ่อแม่ทุกวัน เดินเล่นคนเดียว ไปกินข้าวกับไดจิหรือแพทบ้างเป็นคอมฟอร์ทโซนของผม ซึ่งผมชอบมันนะ มันไม่หวือหวาแต่มันก็ทำให้ผมประมาทในชีวิตตัวเองและตั้งรับการเปลี่ยนแปลงไม่ค่อยได้ อย่างวันนี้ผมออกมาวิ่งแล้วรู้สึกเหมือนมีคนวิ่งอยู่ข้างๆ
ในตอนที่ผมกำลังคิดว่าจะมาเบียดกันทำไม ถนนก็กว้าง พอผมหันไปเห็นเขาผมก็แทบจะหน้าทิ่ม
“ตกใจอะไรขนาดนั้น เดี๋ยวก็ล้ม” เขาว่าพร้อมกับเอื้อมมือมาคว้าแขนผมไว้เพราะกลัวผมล้ม ผมที่วิ่งเหยาะๆมาเกือบครึ่งชั่วโมงเร่งสปีดขึ้นหน่อย แต่ดูเหมือนเขาก็ยังตามมา ผมเลยคิดว่าคูลดาวน์แล้วกลับบ้านเลยดีกว่า
“อะไร ยังวิ่งไม่ถึงชั่วโมงเลย”
“พอดีหิวครับ เลยรีบ” ผมตอบหน้าเครียด ส่วนเขาอมยิ้มเหมือนรู้ว่าผมโกหก
ผมเดินเข้าไปหาม้านั่งแถวนั้นยืดขาแล้วนั่งลงกับม้าหินอ่อนเพื่อนวดขาตัวเองที่จู่ๆก็เป็นตะคริว อาจจะเพราะตอนที่หยุดวิ่งกระทันหันตอนนั้น พอยืดกล้ามเนื้อถึงได้เป็นอย่างที่เห็น
“เจ็บไหม”
“อย่าจับ!” ผมไม่ได้ตะโกนเพราะว่ามันเจ็บ แต่ผมตกใจที่เขานั่งลงตรงพื้น จับขาผมไปวางที่ตักเขา แล้วค่อยๆนวดเพื่อยืดกล้ามเนื้อตรงน่องฝั่งซ้าย มือร้อนของกันย์ค่อยๆบีบลงไปแล้วลูบมันก่อนจะยืดขาผมเข้าออกเพื่อให้เลือดมันไหลเวียน
“เดี๋ยวนวดให้” เขาบอกในตอนที่ผมกำลังจะดึงขาออก กันย์ถอดรองเท้าผมออกก่อนจะนวดไปจนถึงปลายเท้าเมื่อเห็นว่าตะคริวมันกินไปถึงนิ้วเท้า
“เจ็บไหม” เขาถามขึ้นในขณะที่กำลังสาละวนอยู่ที่เท้าผม ผมไม่ได้ตอบอะไรแต่มองไหล่ของเขาที่ดูกว้างขึ้นกว่าแต่ก่อน กันย์ดูดีขึ้นมากถ้าเทียบกับคนตัวผอมสูงเมื่อก่อน
เขาดูแข็งแรงขึ้นทั้งร่างกายและจิตใจ...ผมเองก็เช่นกัน
“อยู่แถวนี้เหรอ”
เขาถามขึ้นมาในตอนที่วางเท้าผมลงที่พื้นและตัวเขาเองลุกขึ้นยืน
“ผมก็อยู่แถวนี้ บังเอิญเนอะ” ดูเหมือนเขาจะถามเองตอบเอง
“ผมก็ยังไม่ได้กินอะไรเหมือนกัน ไปกินด้วยได้ไหม”
“อย่าเลยครับ น่าจะไม่ถูกปาก” ผมรีบบอก
“รู้ได้ยังไงว่าจะไม่ถูกปากผม”
ผมนิสัยเสียอยู่อย่างคือเป็นพวกขี้เกียจเถียง ถึงผมไม่เคยกินข้าวกับเขาแต่ก็พอรู้บ้างว่าเขากินได้แต่ของในห้าง
ผมเดินมาเอาของที่ล็อกเกอร์แล้วเดินผ่านสวนสาธารณะออกมาเป็นห้างใหญ่ ก่อนจะเดินตัดเข้ามาที่ตรอกเล็กๆ ที่มีข้าวมันไก่เจ้าอร่อยโดยที่รับรู้ได้ว่ามีใครบางคนเดินตามมาอย่างที่บอก
“เอาข้าวมันไก่ผสม พิเศษครับ”
“วิ่งแล้วมากินของแบบนี้เหรอ” เขาตั้งคำถามกับการกินของผมก่อนจะหันไปสั่งข้าวเปล่าไม่มันกับไก่ไม่เอาหนัง
ผมวิ่งเพื่อให้กินข้าวอร่อยขึ้นกับนอนหลับสบาย ไม่ได้ออกกำลังกายเพื่อรักษาหุ่นแบบเขา ผมมองกันย์ราดซอสหวานลงบนไก่แล้วก็เพิ่งรู้ว่าเขาไม่กินเผ็ด และก็ทำให้ฉุกคิดได้ว่าผมกับเขาที่ไม่เคยร่วมโต๊ะกันจริงจังมาก่อน ผมกับเขาไม่มีความทรงจำแบบนี้เลย
ต่างจากอีกคนที่มักจะกินเผ็ดตามผมแม้หน้าตาจะดูไม่ได้เลยเวลาที่เรียกหาน้ำ ภัทรที่ผิวเนียนละเอียดตามประสาลูกคนจีนมักจะแก้มแดงเวลาที่เจอแดดจัดๆหรือกินของเผ็ด
ผมที่นึกได้ว่าตัวเองคิดอะไรเรื่อยเปื่อยกลับมาสนใจจานข้าวตรงหน้าแทน ผมเทน้ำจิ้มเผ็ด พริกซอยและขิงลงไปท่วมจาน คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันมองมันอย่างทึ่งๆ
“เผ็ดไปรึเปล่า”
“ชินแล้วครับ” ผมว่า เราก้มหน้ากินข้าวเงียบๆท่ามกลางเสียงดังของลูกค้าในร้าน เขากินช้ากว่าผมเยอะ ผมที่กำลังคิดว่าจะลุกไปจ่ายเงินแล้วชิ่งก่อนดีไหมเหลือบมองเขาชั่วครู่
“ไปก่อนเลยก็ได้ ผมกินช้า...ไม่ต้องรอ”
ผมชั่งใจชั่วครู่ แต่คิดว่าไปก่อนน่าจะดีกว่าเพราะซีรีย์เรื่องที่ผมชอบใกล้จะมาแล้ว
“ไม่ต้องจ่าย เดี๋ยวผมจ่ายให้” เขาว่าเมื่อผมควักตังค์ออกมา ผมวางธนบัติใบละ 50 บาทไว้บนโต๊ะไม้เก่าๆ
“ไม่เป็นไรครับ”
“เมื่อวานมีคนเห็นกันต์กับคุณธนากรที่สวน” พี่ปูพูดขึ้นในตอนเช้าของวันทำงาน พี่ปูนั่งกินข้าวทั้งๆที่หัวหน้าบอกว่าไม่ให้กิน ส่วนผมเพิ่งมาถึง
“บังเอิญเจอพี่” ผมว่า
“ข้าวนี่ก็บังเอิญเหรอวะ แบบนี้ข้าวเหนียวหมูพี่คงเป็นหมัน” ผมมองข้าวกล่องจากร้านเดิมบนโต๊ะตัวเองก่อนจะหันไปยิ้มให้พี่คนสนิท
“ยังไงผมก็กินของพี่ปูอยู่แล้ว”
ที่บ้านพี่ปูเป็นร้านอาหาร เลยมีของฝากให้ผมประจำ
“แล้วกองอันนี้คืออะไรวะพี่ปู” ผมชี้ไปที่กองเอกสารที่โต๊ะตัวเอง เห็นว่ามีพวกโบรชัวร์อยู่หลายอัน
“คุณมิ้นเลขาคุณออยเอามาวางไว้ ฝากให้กันต์แปล”
ผมขมวดคิ้วแน่น
“งานผมเหรอพี่”
“พี่บอกเขาแล้วว่าไม่ใช่งานแก แต่เขาบอกภาษาแกดีต้องให้แกทำ”
“ดีตรงไหนวะ เขาสิจบมาจากต่างประเทศ งานผมก็มี”
“พี่แบกไปที่โต๊ะแล้วส่วนบางส่วน ช่วยกันคนละครึ่ง”
“พี่ปู”
“ช่างมัน ทำเสร็จก็จบ” ผมมองหน้าคนที่ดูไม่อยากหาเรื่องเข้าตัว อย่างที่บอกว่าช่วงนี้งานผมเยอะ
ผมนั่งทำงานของตัวเองจนเย็น กะว่าจะจัดการแปลพวกเอกสารที่คุณออยให้ช่วงทำโอที ทั้งที่รู้สึกว่าเอกสารพวกนี้จริงๆแล้วไม่ได้มาเพื่อให้ผมแปล แต่มาเพื่อสร้างความเดือดร้อนให้ผมต่างหาก...และผมก็คิดถูก
“ไหนงานที่ให้ไปคะ หมดวันแล้วทำไมออยยังไม่ได้”
“ยังไม่ได้ทำครับ กะว่าจะทำหลังเลิกงาน”
หัวหน้าสาวสวยที่น่าจะอายุมากกว่าผมอยู่แค่สองถึงสามปีชักสีหน้า
“คุณมัวแต่ทำอะไรอยู่คุณกันต์”
“ทำงานผมครับ” ผมตอบตามจริง ก่อนจะเงียบเพื่อทำงานต่อ
“คุณมิ้นไม่ได้บอกเหรอว่ามันควรจะเสร็จภายในวันนี้” ผมมองไปทางพี่ปูกับพวกพี่หลายๆคนที่มองมาทางผม
“ไม่เห็นบอกอะไรนะครับ”
“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ควรจะเรียงลำดับความสำคัญของงาน”
“ผมว่าผมทำถูกแล้วนะครับ งานผมสำคัญกว่าเพราะต้องเอาเข้าที่ประชุมพรุ่งนี้เช้า” ผมตอบ
“ถ้าคุณยังอคติกับออยแบบนี้เห็นว่าเราน่าจะร่วมงานกันยากนะคะ”
“ครับ” ผมที่ไม่รู้ว่าการตอบด้วยเหตุผลของผมมันอคติตรงไหนตอบแค่นั้น แล้วนั่งเงียบทำงานต่อไป
วันนี้ผมตั้งชื่อการวิ่งของผมว่าเป็นการวิ่งคลายเครียด ก่อนออกมาจากที่ทำงานวันนี้มีพี่ๆหลายคนเดินมาหาผมแล้วให้กำลังใจ ตัวผมบอกทุกคนว่าไม่มีอะไร แต่ใจมันก็หงุดหงิดอยู่มากทีเดียว
“วิ่งแบบนี้เดี๋ยวก็ปวดขา”
“เอ้ย!” นี่ก็โผล่มาเหมือนผี คนยิ่งหงุดหงิดอยู่
ผมที่หงุดหงิดเป็นทุนเดิมวิ่งหนีเขา ยิ่งรู้ว่าเขาวิ่งตามผมก็ยิ่งเร่งฝีเท้าจนเกือบจะชนอาแปะที่วิ่งเหยาะๆอยู่ข้างหน้า พอหักหลบเลยเซไปชนกับคนที่วิ่งมาถึงตัว พอหักหลบเลยเซไปชนกับคนที่วิ่งมาถึงตัวพอดี
“กันต์! ล้มหัวแตกขึ้นมาจะทำยังไง!” เขาดึงแขนผมไว้ ตาสีเข้มของเขาดุเหมือนผมเป็นคนผิด ผมสะบัดแขนออกจากมือเขาแล้วจ้ำไปฝั่งล็อกเกอร์
“เป็นอะไร”
“หงุดหงิด”
“หงุดหงิดอะไรผม”
ผมที่ตอนนี้พาลมันทุกอย่าง คิดว่าวันนี้กลับบ้านไปเล่นเกมส์น่าจะดีกว่าวิ่ง
— กันย์
วันนี้ผมเข้ามาทำงานตามปกติแต่สายหน่อยเพราะมีประชุมกับอีกสาขา ผมเดินผ่านห้องกระจกใสชั้น 11 เห็นคนกำลังนั่งตั้งใจทำงานอยู่ คุณจุ๋มบอกว่ากันต์ทำงานเก่ง ฉลาด แต่เสียตรงพูดน้อย
ผมเห็นกล่องข้าวที่วันนี้สั่งเดลิเวอรี่มาให้แต่เช้ายังวางอยู่ที่เดิม เขาไม่แตะของที่ได้จากผมเลยแม้จะกินเวลาร่วมเดือนแล้วก็ตาม ผมไม่เคยรู้ว่าเขาชอบกินอะไรบ้างซื้อของที่ตัวผมเองชอบมาให้ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล ผมรู้นะว่าเขาดื้อ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะดื้อขนาดนี้
“ทำอะไร” ผมที่คิดว่าจะเดินเลยไปชั้นบนในที่สุดก็ทนไม่ไหว ผมอยากเห็นหน้าเขา สักหน่อยก็ยังดี
“ทำงานครับ” คนที่กำลังตั้งใจทำงานว่า ลักยิ้มเล็กๆสองข้างของเขาบุ๋มลงในตอนที่เจ้าตัวขยับปากอ่านเอกสารในมือ
“วันนี้ไปวิ่งไหม” ผมถามเพราะไม่เห็นเขาที่สวนมาสักพักแล้ว คนที่นี่บอกว่ากันต์มักจะไปวิ่งทุกวันคนเดียวมาหลายปีแล้ว
“ไม่ไปครับ”
“ทำไมล่ะ”
“ทำโอทีครับ” ผมรู้ว่าคนที่นี่มักจะทำโอทีถ้างานไม่เสร็จ แต่ก็แค่ชั่วโมงสองชั่วโมงเท่านั้น และที่ผมได้ยินมาคือถึงจะเลิกโอทีกันต์ก็จะไปวิ่ง
“ทำถึงกี่โมง” ผมถามเขา เห็นว่าหลายๆคนในห้องเริ่มเงียบที่จะฟัง ผมที่สนใจแค่เขาไม่ค่อยสนใจเรื่องอื่นเท่าไหร่
“ดึกครับ” คนเก่งมองผมเหมือนอยากจะจับผมเข้าไปต่อยหรือไม่ก็ฟาดเหมือนแต่ก่อน เขาไม่พอใจที่ตอนนี้ผมทำให้เขากลายเป็นจุดสนใจ
“งานคุณเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ” ผมถามเหมือนไม่รับรู้ว่าเขากำลังโมโหแค่ไหน นิ้วมือเรียวยาวจับเอกสารขึ้นมาอ่านแทนการเสวนากับผม ผมมองเสี้ยวหน้าเรียวของกันต์
“คุณแปลเอกสารพวกนี้ทำไม” ผมถามคนที่กำลังก้มหน้าก้มตามองตัวหนังสือในจอ เขาไม่ตอบ
“ไม่ใช่งานของคุณนี่” ผมบอกเขาอีกรอบ ปากหยักสวยที่กำลังอ่านเอกสารในมือเหยียดตึง เขาเงยหน้ามองผมอีกครั้งเพื่อบอกว่าเขาโกรธจริงๆ ผมยอมเดินออกจากห้องนั้นก่อนที่อีกคนจะเกลียดผมไปมากกว่านี้
ผมเรียนจบแล้วมีแผนกลับมาทำงานต่อกับคุณลุงที่ไทยตั้งแต่แรก ผมเลือกโครงการที่จะสร้างแถวชานเมืองไว้เป็นลำดับแรกเพื่อเรียนรู้งานจากสเกลเล็กๆขึ้นมาสเกลใหญ่ จนกระทั่งผมเห็นรายชื่อของทีมที่จะทำคอนโดติดแม่น้ำใจกลางเมือง ผมถึงได้ขอที่บ้านว่าผมเองอยากลองดู
การที่ผมเจอกับเขาที่นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ กันต์ได้ทุนแรกจากพ่อผม ได้ทุนปลอมๆครั้งที่สองจากผม เขาเลือกฝึกงานในบริษัทที่บ้านผมตามที่อาจารย์แนะนำมา เขาไม่มีทางรู้เลยว่าผมเห็นแก่ตัวแค่ไหน
เขาไม่มีทางรู้เลยว่าจนถึงวันนี้
...ตรงที่ลึกสุดใจผมยังรอเขาอยู่เหมือนที่เคยบอกวันนั้น…
TBC.
________________________________________
คุณธนากรเวอร์ชันอัพเกรดค่ะ 555555
เริ่มหัวข้อโดย: Cyclopbee ที่ 26-11-2018 23:23:39
ออร่าหลัวแรงมา บอกตัวเองตลอดว่าเรือลำไหนก็ได้ แต่ตอนนี้แคนาดามาแลงในใจเรามาก
น้อลลลลลลล
เริ่มหัวข้อโดย: nonlapan ที่ 26-11-2018 23:25:52
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 26-11-2018 23:29:39
เริ่มหัวข้อโดย: ProserpinaW ที่ 26-11-2018 23:31:52
เรือแตกแล้วใช่ไหม
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 26-11-2018 23:38:17
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 26-11-2018 23:43:14
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 26-11-2018 23:43:47
เริ่มหัวข้อโดย: suck_love ที่ 26-11-2018 23:48:38
ไม้พายอะไร โยนทิ้งแล้ว :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: aumaim0621 ที่ 26-11-2018 23:51:27
ส่วนหนุ่มจีนของเรานั่นอยู้ไหนรู้กกกก
เริ่มหัวข้อโดย: Josett ที่ 26-11-2018 23:53:10
เริ่มหัวข้อโดย: anythinginitt ที่ 27-11-2018 00:04:54
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 27-11-2018 00:18:57
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 27-11-2018 00:23:24
เริ่มหัวข้อโดย: angelninae ที่ 27-11-2018 00:27:34
เริ่มหัวข้อโดย: Krajeeqx ที่ 27-11-2018 00:37:55
ยังไม่ชินกับกันย์เวอร์ชันสุขุม เคร่งขรึมแบบนี้เลย555 นึกออกแต่กันย์คนรว้ายๆ
เริ่มหัวข้อโดย: taku_kimu ที่ 27-11-2018 01:03:40
อยากให้ภัทรกลับมาเร็วๆ แค่นี้ยังยุ่งไม่พอ ต้องเพิ่มภัทรเข้ามาอีกคน :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: ป้าแก่ ที่ 27-11-2018 01:32:22
:angry2: :angry2: :angry2:
เริ่มหัวข้อโดย: Zestful ที่ 27-11-2018 02:28:11
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 27-11-2018 02:29:58
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 27-11-2018 03:14:11
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 27-11-2018 03:59:48
ค่อยๆซึมซับกันไปที่ล่ะน้อยไม่ต้องรีบ
ดีต่อใจคนอ่านจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: sripaerrr ที่ 27-11-2018 05:50:49
เริ่มหัวข้อโดย: Jaebam ที่ 27-11-2018 06:35:05
เวลาเขาพูดผมยังงั้น ผมฝยังงี้..อร้อก!!
ยิ้มไม่ฮุบเลย ปากเป็นตะคริวเบยยย #คุณธนากรมานวดให้โหน่ยยยย5555
เราชอบเวอร์ชั่นจีบตอนทำงานนะคะคุณไรท์
ที่แท้ คุณธนาคาร เอ้ย!
คุณธนากร เขาอยู่เบื้องหลังลูกเรามาตลอด ยันฝึกงาน และทำงานเลย
เราเคยสงสัยนะใครให้ทุนที่2 วันนี้กระจ่างแล้วค่ะ ไม่เบาเลยนะคะเนี่ย
เขาดูแลกันต์แบบเงียบๆ มานานแล้วใช่ไหม งื้อออ
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 27-11-2018 06:59:27
ทุนปลอมๆก็คือส่งน้องเรียนจนจบ
ให้ฝึกงานก็บริษัทในเครือตัวเอง
ลังเลค่ะ ลังเลมากกก แล้วภัทรล่ะ ภัทรอยู่ไหน
คนนึงให้น้ำหล่อเลี้ยงจิตใจ อีกคนให้อนาคตที่มั่นคง
แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 27-11-2018 07:03:55
เริ่มหัวข้อโดย: phrase ที่ 27-11-2018 08:52:46
เริ่มหัวข้อโดย: full ที่ 27-11-2018 09:37:59
เริ่มหัวข้อโดย: TNM ที่ 27-11-2018 14:20:02
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 27-11-2018 20:22:55
เริ่มหัวข้อโดย: cheezett ที่ 27-11-2018 21:01:10
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 27-11-2018 22:21:59
เริ่มหัวข้อโดย: valenna yy ที่ 27-11-2018 22:56:21
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 27-11-2018 23:41:25
มันร้ายมากค่ะบอสสส
ตายแล้วตายแล้ว
เนี่ยยย วางแผนมาแต่ต้นไงง
โหหหห ยอมใจเลย
พระเอกของชั้นนน
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 28-11-2018 09:56:58
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 28-11-2018 10:11:54
ใจก็ยังอยุ่ที่ภัทร แพแตกค่ะ
5555 แต่ถ้ากันต์มีความสุข เราก็โอเคร
ก่อนอื่น ขอยอดหน้านังออยสักทีก่อน
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 28-11-2018 10:53:12
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 28-11-2018 22:42:25
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 29-11-2018 04:37:44
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 29-11-2018 14:41:42
มนุษย์ล้วนเห็นแก่ตัว
วันนี้เป็นวันเปิดพรีเซลโครงการคอนโดติดแม่น้ำเจ้าพระยาที่ผมเป็นหัวเรี่ยวหัวแรง ผมตื่นมาตั้งแต่ตีสี่ นั่งแท็กซี่มาที่สถานที่จัดงานตั้งแต่เช้ามืดเพื่อดูความเรียบร้อยของงาน ผมมางานแบบนี้บ่อยเพื่อเป็นพนักงานอำนวยความสะดวกหรือประสานงานธรรมดา
แต่วันนี้ผมสวมสูทตัวสวยที่แม่ลงทุนไปให้ป้าร้านท้ายตลาดตัดให้ แต่ผมก็ยังวิ่งวุ่นเหมือนเดิมเพราะได้ยินว่านักข่าวมากันครบแล้วแต่ระบบจองห้องยังไม่พร้อมใช้ แขกที่เชิญมาทั้งหมดวันนี้เป็นคนที่มีชื่อเสียงและมีเงิน ในขณะที่ผมกำลังยืนแนะนำโครงการใหม่ให้คุณหญิงสักคนหางตาผมก็เหลือบไปเห็นคนที่ไม่ได้เจอมานาน ผมรู้ว่าสักวันจะต้องได้เจอเขาที่ไหนสักที่
ผมคิดถึงเขาอยู่บ่อยๆ อยากให้เขามีความสุขอยู่ที่ไกลๆสักที่ และวันนี้เขาก็ดูมีความสุขดี มือของเขากุมมือเรียวสวยของผู้หญิงหน้าตาสวยหวานอยู่ตรงไม่ไกลกันนัก ผมมองเสี้ยวหน้าของเขาก่อนจะหันกลับมาที่เดิม ผมสะกิดให้น้องที่อยู่แถวนั้นอธิบายงานต่อก่อนจะปลีกตัวออกมาเข้าห้องน้ำ
ผมเคยหวังว่าถ้าได้เจอกับเขาอีกครั้งเราจะยิ้มให้กันได้ แต่กลับแปลกที่ผมทำไม่ได้ น้ำตาผมรื้นขึ้นมาเหมือนอกหักอีกครั้งทั้งๆที่มันผ่านมาจะสี่ปีแล้ว ผมกวักน้ำลูบหน้าแล้วมองตัวเองในกระจกอีกครั้ง ผมฝืนยิ้มทั้งๆที่ในใจตอนนี้ผมอยากกลับบ้าน แต่ยังไงชีวิตก็ต้องเดินต่อ...งานตอนนี้ก็เหมือนกัน
ผมไม่รู้จะโทษหรือขอบคุณที่งานวันนี้มันยุ่งวุ่นวาย มันเลยทำให้ผมไม่ฟุ้งซ่าน ความผิดพลาดส่วนใหญ่เป็นของทีมจัดอีเวนท์ที่จัดการเวลาได้ไม่ดี แต่มันก็ผ่านไปแล้ว ผมยืนรอแท็กซี่ในตอนบ่ายสามโมงกว่า รู้สึกเหมือนทำงานมาทั้งวันเพราะเหนื่อยเหลือเกิน หิวมากด้วย แต่ก็ยังต้องเข้าไปที่ออฟฟิศเพื่อสรุปงานอยู่ดี
“ขึ้นมา กลับด้วยกัน”
ผมมองลอดกระจกสีทึบที่เลื่อนลงมาให้เห็นว่าคนที่น่าจะกลับไปแล้วยังอยู่ที่นี่ ผมอยากจะปฏิเสธเขาแต่ผมหิวแล้วก็รอแท็กซี่มานานกว่ายี่สิบนาทีแล้ว ผมมีงานที่ต้องกลับไปสะสาง พอไม่เหลือเหตุผลที่จะปฏิเสธแล้วผมก็กระโดดขึ้นรถหรูคันคุ้นตา
“ทำไมยังไม่กลับ คนอื่นกลับไปหมดแล้ว”
“อยู่รอเคลียร์ค่าใช้จ่ายครับ” ผมบอกพร้อมกับหยิบมือถือขึ้นมา กะว่าจะตอบอีเมลที่ค้างอยู่ตั้งแต่เมื่อวานแต่ดูเหมือนเจ้าของรถจะไม่พอใจ
“เดี๋ยวสายตาก็เสีย เก็บมือถือลงไป”
“อ่า ครับ”
ผมที่กำลังคิดว่าตัวเองตัดสินใจผิดที่ขึ้นมาบนรถคันนี้วางมือถือลงบนตักก่อนจะมองออกไปนอกถนน ผมจำรถคันนี้ได้ เมื่อห้าปีที่แล้วผมเคยขึ้นอยู่ครั้งหนึ่ง ตอนที่เราเจอกันครั้งแรก เขามารับผมไปที่ห้องนั้น
น่าแปลกเหมือนกันที่ความทรงจำที่ผมคิดว่าลืมไปหมดแล้วผุดขึ้นมาในหัว เวลามองย้อนกลับไป มันเหมือนกำลังเห็นเด็กโง่ๆคนหนึ่ง และคนโง่คนนั้นก็คือผมเอง
“เห็นแล้วใช่ไหม” คุณธนากรถามพร้อมกับหยุดรถตรงแยกไฟแดง เวลาแบบนี้รถยังติดอยู่เลย
“เห็นอะไรครับ” ผมถามพร้อมกับมองไปรอบๆ เจ้าของรถปรับแอร์ให้เย็นลงเมื่อเห็นว่าแดดส่องเข้ามา
“ผมเชิญเขามาเอง”
“ครับ?”
ผมมองตาเขา เห็นกันย์คนเดิมที่ไม่เคยยอมใครยังอยู่ในนั้น ปากบางเฉียบของเขาคลี่ยิ้ม
“ทำเหมือนที่มันไปหากูแล้วบอกว่ามึงเป็นของมัน”
ผมหลบตาเขามองที่มือของตัวเองที่กำลังสั่น
“ผมไม่ใช่ของใคร”
เขาหัวเราะเบาๆก่อนจะโน้มหน้ามาใกล้
“คุณจะเป็นของผม”
เป็นก็เหี้ยแล้ว...ผมไม่ใช่สิ่งของ
ผมเดินเข้ามาในห้องทำงานด้วยใบหน้าติดจะหงุดหงิด อาจจะเพราะโมโหหิวด้วย ตอนนี้เวลาเกือบสี่โมงเย็นโรงอาหารปิดไปตั้งนานแล้ว ผมหิ้วข้าวกล่องสองกล่องใหญ่มาจากร้านสะดวกซื้อคิดว่าจะรีบจัดการมันก่อนทำงานต่อ
แต่วันไหนที่ไม่ใช่วันของเรา...มันก็ไม่ใช่วันของเราจริงๆ
“เคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอคะว่าห้ามรับประทานอาหารที่โต๊ะทำงาน”
ผมที่ทั้งหิวทั้งเหนื่อยไม่ได้สนใจว่าจะมีคนมองแค่ไหน ผมลุกขึ้นถือถุงข้าวกับน้ำกะว่าจะเดินออกจากห้องทำงานไปกินแถวลานจอดรถ
“ไม่มีมารยาทเลยนะคะคุณกันต์”
“ครับ” ผมตอบก่อนจะรีบเดินออกจากโต๊ะทำงานเพราะไม่อยากให้เรื่องราวมันใหญ่โตไปมากกว่านี้ ผมที่หิวจนมือสั่นทั้งโกรธด้วยยืนกินข้าวที่ตรงโต๊ะในสวนดาดฟ้าด้านนอกตึกที่จริงแล้วก็ห้ามรับประทานอาหารบริเวณนี้เหมือนกัน
พอท้องอิ่มสติก็เริ่มมีมากขึ้น ผมเอนหลังลงที่เก้าอี้หวาย แล้วบิดขี้เกียจ จากที่อยากกลับไปทำงานในตอนแรกตอนนี้ชักอยากจะอู้แล้ว
“ตรงนี้เขาห้ามกินไม่ใช่เหรอ” ผมมองคนที่คีบบุหรี่ไว้ในมือ ก่อนจะทิ้งกล่องข้าวและขยะลงในถังกะว่าจะเดินออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด แต่ก็ไม่ทัน
“กันต์ เลิกเมินกูได้แล้ว”
ผมที่ไม่รู้ต้องพูดอะไรดึงแขนตัวเองออกจากมือเขา ผมจำได้ว่าหกถึงเจ็ดปีที่แล้วเรายังตัวเท่าๆกันอยู่เลย แต่ตอนนี้เขากลับดูแข็งแรงกว่าผมเยอะ ถ้าผมยกมือฟาดหลานท่านประธานตอนนี้ผมจะไม่โดนผลักลงที่เตียงอย่างเคย แต่ดูจากตัวเขาแล้วผมอาจจะถูกโยนลงจากตึกเลยก็ได้
“ผมไม่ได้เมิน” ผมตอบตามจริง แต่ดูเหมือนเขาจะไม่เชื่อ
“ยังรักมันอยู่ใช่ไหม กูเห็นนะที่มึงมองมัน”
มันอาจจะจริงหรือไม่จริงก็ได้ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องของเขา ผมกับเขามันจบไปนานแล้วจริงๆ ผมไม่เข้าใจว่าเขาจะรื้อฟื้นให้มันได้อะไร ถ้าเขาอยากได้ผมอย่างที่เขาบอก...เขาถามผมหรือยัง ว่าผมอยากจะไปด้วยหรือเปล่า
“มันเป็นเรื่องส่วนตัว ไม่เกี่ยวกับคุณ”
“มึงก็รู้ว่ามันจะเกี่ยว กล้าบอกไหมล่ะว่าไม่รู้ว่ากูเข้ามาทำงานที่นี่ทำไม” ผมเหลืออดเต็มทีแล้วกับเรื่องพวกนี้
หลายปีที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าผมไม่เคยเปิดใจให้ใครเลย ผมลองให้โอกาสตัวเองหลายต่อหลายครั้ง แต่ผมเคยเจ็บหนัก ไม่ใช่ว่าผมกลัวมันแต่ผมแค่เหนื่อย ตอนที่ล้มลงไปมันเจ็บมากนะ แต่ที่ยากกว่านั้นคือการลุกขึ้นมาแล้วเดินให้ได้เหมือนเดิม ทุกครั้งที่ล้มมันมักจะทิ้งแผลบางแผลไว้เสมอ หายบ้างหรือเป็นแผลเป็นบ้าง ทุกวันนี้ผมบอกตัวเองว่าขาไม่หักก็ดีเท่าไหร่แล้ว
ผมไม่ได้อยากจะปิดกั้นตัวเอง ผมหวังว่าสักวันจะเจอคนที่พอดี คนที่ช่วยผมได้และผมช่วยเหลือเขากลับได้ ใครสักคนที่ยืนอยู่ข้างกันแล้วเขาไม่ได้อายที่มีผม ใครสักคนที่ไปวิ่งด้วยกัน กินข้าวเย็นด้วยกัน ใครสักคนที่ไม่ทำให้กันและกันต้องเจ็บปวด
ในตอนนั้นกันย์ทิ้งผมไปง่ายๆด้วยเหตุผลของเขา ผมเข้าใจเขานะ ผมไม่เคยโทษเขาเลย
“คุณจะมีเหตุผลอะไรก็ตาม ผมก็มีเหตุผลของผมเหมือนกัน” ผมบอกเขา ตาสีเข้มของเขาที่ผมเคยหลงใหลจ้องที่หน้าผมนิ่ง เขาเคยบอกว่าเขาชอบหน้าของผม...แต่ก็เท่านั้น เพราะเราไม่ได้รู้จักกันเลย ถ้าเขารู้จักนิสัยผมจริงๆเขาอาจจะไม่ชอบมันก็ได้
“มึงรู้ไหม ที่ทำแบบนั้นกูก็เจ็บเหมือนกัน”
ผมไม่รู้หรอก เพราะผมไม่ใช่เขา และเขาก็ไม่ใช่ผม
“คุณเลือกแล้วครับ คุณธนากร”
“เป็นอะไรวันนี้” ไดจิรินเบียร์ให้ผมด้วยหน้าตาเบื่อหน่ายที่จู่ๆผมก็ลากเขาออกมาดื่มทั้งๆที่เป็นคืนวันพฤหัสบดีและพรุ่งนี้เราก็ต้องทำงาน
“เซ็ง”
“อธิบายสิ จะได้ช่วยได้” เขาว่าก่อนจะคีบปลาหมึกทอดเข้าปาก
“คุณยังโดนแฟนไล่นอนนอกห้องอยู่เลยไม่ใช่เหรอ” ผมว่าคนที่ช่วงนี้เอาตัวเองยังไม่รอด
“สีสันของชีวิต” เขาว่าก่อนจะยักไหล่ ผมหัวเราะก่อนจะเริ่มบ่น
“วันนี้งานผมเยอะ ยุ่งมาก แล้วยังมาอารมณ์เสียเรื่องเก่าๆอีก”
คนญี่ปุ่นทำหน้าเบื่อผม ทั้งๆที่แต่ก่อนออกจะเอ็นดูกันแท้ๆ
“เรื่องเก่าเธอเยอะเกินไป ขอละเอียดๆ”
“ผมเจอภัทร” ไดจิทำหน้าตาเข้าใจในทันที
“เขาน่าจะมากับแฟนใหม่ ผมเคยคิดว่าตัวเองจะไหว แต่ก็ไม่ไหว” ผมบอกพร้อมกับยิ้ม แต่คงเป็นยิ้มที่เหนื่อยเหลือเกิน
“แล้วรู้สึกยังไง”
“ไม่รู้สิ”
“เหมือนโดนลากออกมาตบหน้ากลางสี่แยกไหม”
ผมเหล่มองคนที่เหมือนหลอกด่า
“ไปเอาคำพวกนั้นมาจากไหน”
“แฟนฉันชอบพูดเวลาอ่านข่าวดารา” เขาพูดกลั้วขำ ผมที่ไม่อยากยอมรับนักหัวเราะตามก่อนจะพยักหน้า ถึงผมจะบอกว่าตัวเองเสียใจและยินดีกับเขาแค่ไหน ผมก็หลอกความรู้สึกลึกๆนั้นไม่ได้อยู่ดี ไดจิยิ้มให้ผมแล้วค่อยๆบอก
“มนุษย์ล้วนอยากเป็นที่หนึ่ง มันคงเป็นสัญชาตญาณ”
“ขี้อิจฉาด้วยไหมครับ”
ไดจิพยักหน้ารับ
“ใช่ แต่ที่มนุษย์มีอีกก็คือการควบคุมตัวเองกับจิระธรรม”
“จริยะธรรม?”
“นั่นแหละ” คนญี่ปุ่นเขินหน้าแดงที่พูดผิด ส่วนผมนั่งขำจนตัวงอ
“ผมไม่ได้อยากได้เขากลับมา ผมแค่รู้สึกว่าทำไมคนที่โดนทำร้ายต้องเป็นผม ทำไมผมถึงต้องเสียใจอยู่ตลอด ทั้งๆที่เขายิ้มกับคนใหม่ได้กว้างขนาดนั้น” ผมว่าพร้อมกับมองแก้วเบียร์ที่พร่องลงไปเยอะ
“มนุษย์มักเห็นแก่ตัว”
ผมมองหน้าคนพูด
“หลายปีที่แล้วเธอบอกเลิกคนไปกี่คน เธอทำให้พวกเขาเสียใจตั้งมากมาย แต่พอเธอโดนเองเธอกลับบอกว่ามันไม่ยุติธรรม” ไดจิว่า ผมนึกตาม ก่อนจะพบว่ามันจริงทั้งหมด
“โลกนี้ไม่มีอะไรยุติธรรมทั้งนั้นแหละกันต์” ผมพยักหน้ารับ
“แบบนี้ค่อยสมกับเป็นไดจิ” ผมว่าแล้วยกแก้วขึ้น เขายกแก้วขึ้นมาชน ไดจิพูดถูกทุกอย่าง ...ทุกคนล้วนเห็นแก่ตัว...
“ถามจริง แกเคยเปิดกล่องข้าวดูไหมวะ ว่ามันมีอะไร”
ผมส่ายหน้าแทนคำตอบให้พี่ปู
“พี่ว่ามันเสียน้ำใจคนให้นะ”
ผมมองกล่องโฟมที่วางอยู่บนโต๊ะทุกวันเกือบจะปีแล้ว ผมเปิดมันเป็นครั้งแรก เห็นเป็นข้าวกับปลาย่างหน้าตาน่ากิน มาพร้อมกับไข่ตุ๋นและสลัด ข้างๆเป็นกระดาษใบเล็กๆที่ผมเคยอ่านแค่ครั้งแรกครั้งเดียว
-- ผอมมากแล้วนะ เป็นห่วง --
ผมมองข้อมือตัวเองที่บางลงเยอะเพราะช่วงนี้งานยุ่ง ไม่มีเวลากินข้าวเยอะเท่าไหร่
“ต้องให้บอกอีกกี่รอบคะว่าที่นี่รับประทานอาหารไม่ได้ คุณออยเห็นกล่องพวกนี้ทุกวันบ่นให้มิ้นฟังทุกวัน”
ผมมองเลขาหัวหน้าตัวเอง ก่อนจะหันไปเจอคนที่เดินเข้ามาในห้องพอดี
“ไปบอกคุณธนากรครับ ว่าให้เลิกเอามาให้ผม” ผมบอกเพื่อตัดรำคาญ แอบเห็นพี่ปูอมยิ้มแก้มจะแตก ส่วนคนมาใหม่ยังดูสงสัยกับวงสนทนา
“มีอะไรกันครับ” หลานเจ้าของบริษัทถามคุณมิ้นที่ดูลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด
“คือในนี้กินข้าวไม่ได้ค่ะ มิ้นเลยมาบอกให้น้องกันต์เอาไปเก็บ”
คนมาใหม่หันมามองผม ก่อนจะถามเสียงเรียบ
“ใครบอกว่ากินไม่ได้ครับ ปกติก็กินได้นี่ แค่ไม่เลอะเทอะก็พอเพราะแคนทีนเรามันแคบ”
“คุณออยค่ะ” พี่ปูที่เงียบมานานบอกเสียงเบา ผมได้ยินเสียงขำจากพวกพี่ข้างหลังที่บ่นกันอุบทุกวันเรื่องกินข้าวกินขนมในห้องไม่ได้ หลังๆกาแฟยังไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
“งั้นก็ฝากบอกคุณออยใหม่ด้วยนะครับ” คุณธนากรบอกด้วยหน้าตาติดจะเครียด
ผมนั่งลงที่โต๊ะตัวเดิมของตัวเองกะว่าจะเริ่มทำงานเสียที ก่อนจะเงยหน้ามองคนที่อยู่ๆก็วางมือลงมาบนหัว เขาพูดกับผมด้วยเสียงเบาๆ แต่เพราะห้องมันเงียบมาก ผมเดาว่าทุกคนคงจะได้ยินหมด
“กินข้าวก่อนค่อยทำงานนะครับ”
TBC.
________________________________
แค่น้องมองตามเมืองจีนคุณธนากรก็เม้งแตกเลย ไม่ไหวๆ ไม่คูล ต้องจับไดจิไปสอน 55555
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 29-11-2018 15:02:07
ภัทรไปแล้ววววว ได้ถ้าภัทรจะไปแบบนี้ เราจะตั้งบาริเออร์ พร้อมระเบิด อย่ากลับมาอีกนะ
กินข้าวไม่อร่อยเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: sripaerrr ที่ 29-11-2018 15:06:17
ตอนที่แล้วเรียกร้องให้ภัทรมา แต่ถ้ามาแบบนี้ไม่ต้องมาดีก่าาาาาา เราเส้า น้องยังคงเป็นตะหนูตัวน้อยๆเสมอ อยากโอ๋เอ๋ด้วยความลำเอียง ใดๆในโลกไม่ควรต้องทำให้น้องเจ็บแล้วอ่ะ
//ไดจิ เรารักไดจิที่สุดดดดดด
//อยากเอาข้าวยีหัวคุณออยจังเลยจ้าาา มีปัญหาเรื่องการกินข้าวของน้องตลอดเลยยย
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 29-11-2018 15:08:53
เริ่มหัวข้อโดย: เขมกันต์ ที่ 29-11-2018 15:29:31
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 29-11-2018 15:35:31
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 29-11-2018 16:18:32
ที่ยึดติดกับภัทรมาก เพราะคาดว่าจะไม่มีทางทิ้งไป
แต่ในเมื่อเขาดูแลสัญญาไม่ได้ ก็ปล่อยไปเถอะ
และที่ภัทรสามารถมีผู้หญิงคนนั้นได้ ก็เท่ากับพิสูจน์ใหัแม่และครอบครัวของภัทรเชื่อว่าที่ผ่านมาภัทรอาจแค่หลง และแค่อยากลองเท่านั้นก็ได้ ผ่านไปไม่เท่าไรภัทรก็สามารถมีผู้หญิงอื่นได้แล้ว
กันต์ก็ยังคงเป็นตัวถ่วงและมณทิลสำหรับครอยครัวภัทรอยู่ดี
ส่วนกันย์ใหญ่อดีตเขาก็ทำถูกแล้วที่เลือกลูกหมี
เพราะระหว่างสองกันไม่ได้เป็นอะไรกัน
และกันย์จะได้ไม่ต้องตกไปอยู่ในฐานะมือที่สาม
ถึงเวลาเปิดใจกับการจีบของกันย์ได้แล้วมั้งงง
เพราะเชื่อว่ากันย์สามารถดูแลกันต์ให้มีความสุขได้แน่ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 29-11-2018 16:34:55
เริ่มหัวข้อโดย: nonlapan ที่ 29-11-2018 16:39:55
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 29-11-2018 16:42:48
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 29-11-2018 16:54:24
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 29-11-2018 17:10:02
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 29-11-2018 17:23:36
เริ่มหัวข้อโดย: waiieiei ที่ 29-11-2018 17:50:53
เริ่มหัวข้อโดย: Krajeeqx ที่ 29-11-2018 17:56:15
เริ่มหัวข้อโดย: Josett ที่ 29-11-2018 18:02:32
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 29-11-2018 19:28:24
ว่ายังรักกันต์อยู่มั้ย
เริ่มหัวข้อโดย: taku_kimu ที่ 29-11-2018 19:28:34
กันต์ตอนนี้น่าจะรู้สึกกับภัทร มากกว่าที่รู้สึกกับกันย์อะ ตอนเจอกันย์ยังไม่เห็นอยากจะร้อง แต่พอเจอภัทรนี่ :m15:
เข้มแข็งไว้นะกันต์ นายทำได้ดีแล้ว ทั้งเรื่องงานและเรื่องอื่นๆ o13
เริ่มหัวข้อโดย: todiefor ที่ 29-11-2018 19:50:20
อยากเห็นนุ้งกันต์มีฟามสุขเร็วๆ ค่าาา
เริ่มหัวข้อโดย: anythinginitt ที่ 29-11-2018 19:57:15
เริ่มหัวข้อโดย: full ที่ 29-11-2018 20:04:58
เริ่มหัวข้อโดย: angelninae ที่ 29-11-2018 20:09:15
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 29-11-2018 20:25:10
เริ่มหัวข้อโดย: cheezett ที่ 29-11-2018 21:22:11
เริ่มหัวข้อโดย: TNM ที่ 29-11-2018 21:26:44
เริ่มหัวข้อโดย: FanclubPong ที่ 29-11-2018 21:30:26
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 29-11-2018 22:20:51
เริ่มหัวข้อโดย: aumaim0621 ที่ 29-11-2018 22:25:06
ฉากที่คุณธนากรเอามือวางที่หัวน้องกันต์นี่โคตรทัชเลย ใจบางไปหมด งื้อ
เรือแคนาดาแล่นยาวๆไป~~~
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 29-11-2018 22:26:30
คุณธนากรมันร้ายนะคะหัวหน้า!! แต่ถ้าจัดการนังคุณออยให้จะให้อภัย
ก็ว่างั้น............เจองูกับนาง จัดการนังมารออยก่อนเลย :fire: :m31: :angry2:
แต่ขัดเคิองภัทรมากๆ.......เชอะส์
ก่อนหน้านี้เทียวไล้ เทียวขื่อกันต์ซ้า คนอสัตย์....... :z6: :z6: :z6:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Zestful ที่ 29-11-2018 22:55:59
เริ่มหัวข้อโดย: pmxphii ที่ 30-11-2018 01:39:57
พอเจอเข้าจริงๆไปไม่ถูกเรยค่าา ตอนแรกเข้าใจภัทร มันไปต่อไม่ได้
ตี๋ก็คงเสียใจ แต่ไม่อะ ไม่มีทางเท่ากันต์ ไม่สูญเสียเท่ากันต์
กันต์เจอแต่ความเจ็บปวด ละใช่ กว่าจะลุกยืนได้อีกครั้งมันยากแค่ไหน
เปิดใจให้ใครอีกคนสำหรับน้องมันคงไม่ง่าย แต่ตี๋... ในฐานะลูกรักเก่า
จะให้โอกาสแก้ตัว หวังว่าผญคนนั้นอาจจะเป็นโดนจับคู่หรืออะไรกะด้ายยย
ให้มันยังชื่นใจว่ารู้กก็ไม่ได้มีความสุขขนาดนั้น
ส่วนกันย์ไม่มีไรมาก ออร่าพระเอกแยงตาบอดดดดจ้าาา ยอมมมมมม
คือ ยอมนะ ถ้ามั่นคงในความรู้สึกที่มีต่อน้องจริงๆ มาหลายปี จะยอมยกน้องให้
ปยที่แค้นตี๋นี่คือเผชชช ใจอยากเชียร์ เย้ยไปเลยจบๆ เพราะตอนนี้ หมั่นตี๋มากก
เริ่มหัวข้อโดย: Mmmaster ที่ 30-11-2018 01:49:33
อยากได้กันต์คนสดใสกลับคืนมา
เริ่มหัวข้อโดย: HappyYaoi ที่ 30-11-2018 01:55:31
เริ่มหัวข้อโดย: ProserpinaW ที่ 30-11-2018 02:48:20
เริ่มหัวข้อโดย: sasa ที่ 30-11-2018 07:58:50
เริ่มหัวข้อโดย: aonan5042 ที่ 30-11-2018 08:23:23
เริ่มหัวข้อโดย: ป้าแก่ ที่ 30-11-2018 09:39:29
:fire: :fire: :fire:
เริ่มหัวข้อโดย: akashita ที่ 30-11-2018 12:18:16
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 30-11-2018 15:00:44
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 30-11-2018 17:13:10
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 30-11-2018 20:06:15
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 01-12-2018 14:08:31
ถึงแม้กันย์จะพยายามอยู่มากตอนนี้ แต่อย่างที่บอกปมครอบครัวเป็นปัญหาใหญ่กับความสัมพันธ์
รออ่านว่ากันย์จะแก้ปัญหาเรื่องครอบครัวว่าจะเหมือนกันภัทรที่ทำไปหรือเปล่า :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: mickeyz.min ที่ 01-12-2018 14:42:00
เริ่มหัวข้อโดย: pajaree1202 ที่ 02-12-2018 16:57:29
เริ่มหัวข้อโดย: khwanji-my ที่ 02-12-2018 18:53:03
อยากอ่านน้องกันต์ให้เป็นกลจ อุอุอุ
นิยายอะไรเนี่ยยยทำชั้นอยากอ่านวันละ10ตอน
#ทีมภัทรที่เรือล่มไปแล้ว...
เริ่มหัวข้อโดย: khwanji-my ที่ 02-12-2018 19:05:06
ไรท์ค่อนข้างใจร้ายและเด็ดขาดกับเรือเรา555555
คืออ่านแล้วรู้เลย ภัทรไม่น่ามีทางกลับมายุ่งกับน้องได้เลย
ทุกอย่างมันลงมาก ชั้นไม่สามารถแย้งใดใดได้เลย ไม่โทษภัทรนะ
มันแบบตัวละครมีเหตุผล มันเรียล
ตอนเข้าไป ภัทรเป็นฝ่ายตื้อ ฝ่ายชอบก่อน
พอเริ่มคบกัน มีปัญหาทางบ้าน ภัทรก็เป็นฝ่ายที่ยอมแพ้จากน้องแล้วเหมือนกัน
ปล่อยมือจากน้องแล้วนะคนจีน เรือชั้นล่มหมดแล้ว
จากคนที่ไม่เคยเชียร์กันย์เลย เพราะคิดว่า ทำไมเราต้องไปรักคนที่ไม่ได้รักเรา แล้วยังทำลายเราอีกจริงๆนะ
ตอนกันต์ภัทรเลิกกันนี้ เรือพัง แต่ยังพอชิปต่อได้ แล้วพอเห็นภัทรไปมีชีวิตใหม่ เรามองไม่เห็นเลย เหมือนมันไม่เคยมีอยู่จริงเลยค่ะไรท์55555 เจ็บใจมาก ชิปผิดคู่เด้อออ
จากนี้อยากให้น้องมีความสุขค่ะ ถ้ากันย์จะเข้ามาก็พิสูจน์ตัวเองเยอะๆไปเลย ไม่ยอมง่ายๆนะ5555
เหนือสิ่งอื่นใดอยากอ่านคู่แซ่บของตาไดจิมากค่ะ ฮื้ออออออ
ไรท์มาต่อเร็ววววววววววว วางของเซ่นแล้ววิ่งหนี :katai5: :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 02-12-2018 20:00:00
น้องเจ็บมามากเกินพอแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 03-12-2018 15:44:43
Bad Liar
วันนี้ผมว่าจะไปวิ่งแต่ฝนดันตกหนัก ถึงได้นั่งโง่ๆมองถนนที่ตอนนี้รถติดยาว อากาศเย็นชื้นทำให้คัดจมูกอยู่หน่อย ช่วงนี้ผมนอนไม่ค่อยพอด้วยเลยเหมือนจะเป็นหวัดเอาง่ายๆ ทั้งงานช่วงนี้ก็มีปัญหา
ผมที่ยังเดินกลับห้องไม่ได้นั่งอยู่ที่เก้าอี้หน้าตึกที่ทำงาน เสียบหูฟังฟังเพลงไปเรื่อย กะว่าจะรอให้ฝนซาลงถึงจะกลับ ในตอนที่กำลังคิดว่าวันนี้จะกินอะไรดีก็มีรถคันสวยมาจอดเยื้องๆกับที่ผมนั่งอยู่ ฟิล์มสีดำสนิททำให้ไม่เห็นว่าเป็นใครจนกระทั่งหัวหน้าสาวสวยของตัวเองที่ไม่เจอทั้งวันเดินลงมาจากรถคันนั้นพร้อมกับหลานของเจ้าของบริษัท
ผมคิดว่ารีบกลับน่าจะดีกว่ารีบลุกขึ้นเดินก่อนที่เขาจะเห็น แต่ก็ไม่ทัน
“กันต์ เดี๋ยว”
ผมหันมาหาคนที่ดึงแขนไว้ หน้าตาเขาดูเหนื่อยล้า ผมรีบยกมือไหว้
“อย่าหนี” คุณธนากรว่า ผมมองหน้าเขาสลับกับคุณออยที่ดูยังงงกับเรื่องราวตรงหน้า ผมไม่ได้จะหนี ผมแค่รู้สึกว่าผมไม่อยากจะทำให้ชีวิตตัวเองวุ่นวายไปมากกว่านี้
“จะกลับใช่ไหม รอเดี๋ยว เดี๋ยวไปส่ง”
“ไม่เป็นไรครับ ใกล้ๆ” ผมรีบปฏิเสธ แต่เดิมผมก็กลับเองอยู่แล้ว
“ฝนตก เดี๋ยวไม่สบาย”
“คุณกันย์คะ ออยรอสรุปงานข้างบนนะคะ เดี๋ยวขึ้นไปหาคุณท่านก่อน”
ผมหันกลับมามองฝนที่ยังตกหนักก่อนจะสาวเท้าออกไปที่ฟุตบาท อีกคนเรียกชื่อผมจากข้างหลัง
“กันต์”
“ผมไม่อยากรอ” ผมหันไปบอกเขา
อาจจะเป็นเพราะเปียกฝนกลับบ้าน ผมที่รู้สึกไม่ค่อยดีมาหลายวันแล้วถึงได้คัดจมูก จากที่คิดว่าจะไปกินข้าวแถวหน้าปากซอยจึงตัดสินใจต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแทน อาจจะเพราะที่บ้านผมขายกับข้าวผมถึงไม่ค่อยมีโอกาสกินมันบ่อย พอนานๆกินทีมันถึงได้อร่อยกว่าที่คิด
ผมที่กำลังเอนตัวนั่งดูสารคดีหมีแพนด้าที่ดูทั้งน่ารักและตลกก็ได้ยินเสียงเคาะประตูที่หน้าห้องซึ่งไม่เคยมีใครมาหามาก่อน ผมเงี่ยหูฟังว่าเป็นเสียงที่หน้าห้องของตัวเองแน่นอนถึงได้ลุกขึ้นไปเปิดประตู ผมคิดว่าคงจะเป็นแม่บ้านหรือพนักงานขึ้นมาแจ้งอะไรสักอย่าง แต่ผมคิดผิด
“รู้จักที่นี่ได้ยังไง” ผมถามคนที่เจอกันเมื่อตอนเย็น
“ค้นข้อมูลเอาแป๊ปเดียว”
ผมถอนหายใจกับความพยายามของเขา แต่ก็ยังสงสัย
“ขึ้นมาได้ยังไง”
“คิดว่าเจ้าของตึกเป็นใครล่ะ”
ผมถึงบางอ้อในที่สุด ก็เคยสงสัยอยู่ว่าทำไมผมถึงเช่าที่นี่ได้ในราคาถูกนักทั้งๆที่ปกติราคามันมากกว่านี้หลายเท่าตัว
“มาทำไม” ผมถามในตอนที่ตัวสูงใหญ่ของเขาแทรกตัวเข้ามาในห้อง ผมปล่อยเขาให้ทำตามใจ เพราะถึงผมไล่ให้กลับเขาก็คงไม่กลับอยู่ดี
“ไม่อยากให้เข้าใจผิด” เขาน่าจะหมายถึงเรื่องคุณออย
“ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยครับ” ผมบอกไปตามตรง เพราะถึงผมจะเข้าใจผิดมันก็คงไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผม
“กันต์” เขาเรียกชื่อผมแบบที่เขาทำบ่อยๆ และผมก็แค่ปล่อยให้ความเงียบเป็นคำตอบ
“คุณออยเขาบอกว่าคุณทำงานพลาดบ่อย ทำงานช้า”
แปลกที่วันนี้เขาเลือกที่จะคุยเรื่องงานต่างจากทุกทีที่มักจะเป็นเรื่องความรู้สึก
“ว่าไงคุณกันต์”
ถ้าเป็นพี่จุ๋มหรือคนอื่นถามผมจะปฏิเสธหัวชนฝา เพราะจริงๆแล้วถึงผมจะเป็นคนขี้เกียจเถียงแต่ผมไม่ได้เป็นคนที่ไม่รู้จักรักษาผลประโยชน์ของตัวเอง แต่กับเขาผมไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น
เพราะเขาคงเลือกเชื่อในสิ่งที่เขาอยากจะเชื่ออยู่ดี
“คุณออยเขาพูดในการประชุมด้วยว่าคุณไม่ควรได้ขึ้นมารับตำแหน่งใหม่เพราะคุณภาพงานคุณไม่ถึง คุณโกงเอกสารเพื่อจ้างทีมออแกไนซ์เซอร์ในราคาถูกแต่คุณเขียนใบเสร็จอีกราคา”
พี่จุ๋มคุยเรื่องนี้กับผมมาสักพักแล้วเพราะพี่จุ๋มเห็นว่าผลประเมินงานผมจากหัวหน้าไม่ดีพอที่จะทำให้ผมเลื่อนตำแหน่งได้ ซึ่งผมที่ตั้งใจทำงานเท่าที่ผมพอจะทำได้รู้สึกว่ามันไม่แฟร์ ผมเสียใจนะ แต่ผมอธิบายเรื่องทั้งหมดให้พี่จุ๋มฟังแล้ว ถ้าเขาไม่เชื่อผมก็คงทำอะไรไม่ได้
“กันต์ อย่าเงียบสิวะ!” แปลกที่เขาดูโมโหกับความเงียบของผม ทั้งๆที่เมื่อก่อนเขาชอบให้ผมว่าง่ายแท้ๆ
“ไม่มีอะไรให้พูดครับ” ผมบอกพร้อมกับเก็บถ้วยชามตรงโต๊ะกินข้าวไปล้าง
“บอกกูแค่คำเดียวว่ามันไม่จริงกันต์”
“แล้วถ้ามันจริงล่ะครับ” ผมหันมาถามเขาเล่นๆ ผมไม่รู้ว่าเขาเอาความรู้สึกส่วนตัวมาปนกับเรื่องงานมากแค่ไหน แต่รู้แค่ว่าเขาไม่ควรทำแบบนี้ คุณธนากรหลานชายเจ้าของบริษัทกำลังทำพลาด ถ้าผมโกงจริงๆ เขาคงแย่ ผมมองหน้าตาที่ดูเหนื่อยล้าของเขา ได้ยินว่าช่วงนี้งานของเขาหนักมาก แต่ก็เป็นเรื่องปกติ งานเยอะนั่นหมายถึงผลตอบแทนที่เยอะ
“กันต์” เขาสาวเท้าเข้ามาใกล้ผม ผมได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆผสมกับกลิ่นแอลกอฮอล์อ่อนๆ มิน่าเขาถึงได้ดูเสียความเป็นตัวเองมากขนาดนี้ ปกติในสายตาผมคุณธนากรจะนิ่งกว่านี้มาก
“กูประชุมเรื่องนี้มาหลายวันแล้วกันต์ กูค้านทุกอย่างเพื่อช่วยมึง แต่เขามีหลักฐานเป็นใบเสร็จลายเซนมึง”
ผมถอนหายใจก่อนจะบอกในสิ่งที่คิดมาสักพักแล้ว
“พรุ่งนี้ผมจะไปลาออก จะได้จบสักที” ผมว่า เพราะตัวผมเองก็ไม่มีความสุขเหมือนกันที่ต้องไปทำงานโดยที่โดนสายตาของหลายคนตัดสินไปแล้วว่าผมฉ้อโกง พี่ปูร้องไห้แทนผมไปแล้วหลายรอบ ผมที่รู้สึกเหมือนปีนี้น่าจะเป็นปีชงถามตัวเองอยู่หลายครั้งเหมือนกันว่าผมยังจะฝืนทำงานที่นี่ได้อีกนานแค่ไหน
“กูไม่ตลกด้วยนะ” เขาจ้องผมเหมือนผิดหวังเสียมากมาย คุณธนากรก็ยังเป็นคุณชายกันย์คนเอาแต่ใจคนนั้น
“กูก็ไม่ตลก” ผมจ้องที่เขานิ่ง
“กันต์ มึงจะดื้อไปถึงไหนวะ”
“มันก็ไม่ใช่เรื่องของมึง”
“กันต์!”
“อย่ามาเรียกชื่อกู!”
เขาจับที่แขนผม ดวงตาที่แข็งกร้าวดูอ่อนลง
“ตัวร้อน ทำไมไม่บอกว่าป่วย”
“บอกแล้วจะได้อะไรขึ้นมาวะ! อย่ามายุ่งกับกู”
“กันต์ เงียบ”
“มึงจะเชื่อยังไงก็เรื่องของมึง กลับไปหาเมียมึงนู่น!”
“ชู่ว เบา” เขาดึงผมเข้าไปกอด มือใหญ่ลูบหัวผมเพื่อบอกให้ใจเย็นลงและตอนที่เขาจอดรถหน้าตึกเมื่อเย็นเขาใช้มือนี้ลูบหัวคุณออยเหมือนกัน
“ปล่อยกู!” ผมที่ปวดหัวจนเหมือนหัวจะระเบิดชี้ไปที่ประตู
“ออกไป ถ้ามึงไม่ออกไปกูจะไปเอง”
วันนี้ผมที่กะว่าจะไปยื่นซองขาวเพื่อลาออกได้ลาป่วยเพราะเป็นหวัดแทน พอยิ่งกินยาก็ยิ่งง่วงและซึม ผมนอนโง่ๆอยู่บนเตียงจนถึงบ่าย ก่อนจะโดนแม่โทรมาไล่ให้ไปหาหมอ ซึ่งผมก็ทำตามโดยง่าย เพราะยิ่งผมป่วยผมก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองฟุ้งซ่านและอ่อนแอ ผมคิดถึงเรื่องเก่าๆอย่างเช่นเรื่องของภัทรมากขึ้น
ผมคิดถึงเขามาก เมื่อก่อนถ้าผมป่วยผมจะเห็นไอ้ตี๋คนหนึ่งวิ่งวุ่นเช็ดตัวให้
ผมคิดวนอยู่ในหัวว่าถ้าผมเจอเขาผมจะยิ้ม ยิ้มให้เขาเห็นว่าผมเองก็ยิ้มได้เหมือนกัน ผมอยากมองหน้าภัทรชัดๆอีกสักครั้ง แล้วถามเขาว่าเขาลืมผมไปแล้วหรือยัง ทำไมผมถึงลืมเขาไม่ได้เลย
ผมลากสังขารไปหาหมอที่คลินิกแถวคอนโดด้วยชุดอยู่บ้าน รอไม่นานนักก็ถึงคิวตรวจ ผมขยี้ตาที่น้ำตาไหลไม่หยุดอยู่หลายรอบก่อนจะได้มีโอกาสมองหน้าคุณหมอหนุ่มในห้องตรวจ
“คุณกันต์นะครับ”
“ครับ” ผมตอบรับด้วยเสียงแหบแห้งของตัวเอง
“พี่กันต์ จำเจได้ไหม”
ผมพยายามมองใบหน้าของคุณหมอข้างหน้า เขามีใบหน้าหล่อสะอาดสะอ้านสวมแว่นกรอบสี่เหลี่ยมเหมือนหมอทั่วไป
“เจ…” ผมรู้สึกเวียนหัวพิกล
“พอจำได้ครับ” ผมตอบในที่สุด อดีตไม่ดีอีกอย่างเข้ามาหลอกหลอนผมจนได้
“พี่เปลี่ยนไปเยอะเลย” หมอว่าพร้อมกับยิ้ม ผมหลบตาเขามองที่มือของตัวเองที่บีบกันแน่น ผมไม่รู้ว่าเขาหมายความว่ายังไง แต่หมอเองก็ดูต่างจากน้องเจในวัย 18 อยู่เยอะ เขาคงโตขึ้นเหมือนที่ผมโตขึ้นเช่นกัน
“อาการเป็นยังไงบ้างครับ”
“ก็เจ็บคอ แล้วก็ตัวร้อนครับ”
“เงยหน้าหน่อย ขอผมดูตา ผมเห็นว่าคุณกันต์ตาแดงด้วย” หมอใช้มือที่สวมถุงมือยางเชยคางผมขึ้นก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาหา เขาคลี่ยิ้มแค่เพียงอึดใจก่อนจะละมือออก
“น่าจะพักผ่อนไม่พอด้วย ภูมิแพ้ด้วย แพ้ยาอะไรไหมครับ”
ผมส่ายหน้า
“งั้น ให้เจรักษาให้นะครับ”
TBC.
________________________________
กด 03 ทีมคุณหมอค่ะ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 03-12-2018 15:55:57
ธนากรลูบหัว... ออย คืออะไร????? ไม่เข็ดเหรอหรือยังไง
ภัทรเมื่อไหร่จะกลับมาอธิบาย นี่ครึ่งทาง ไบโพลาร์ไป ครึ่งวัน โอ๊ยตายยยยยยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: cheezett ที่ 03-12-2018 15:58:07
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 03-12-2018 15:58:54
เคยเอ็นดูน้องอยู่ช่วงนึง
ก่อนที่น้องจะกลายเป็นตัวประกอบแล้วหายไป
55555
ในขณะที่เราคิดถึงเค้าแทบตาย แต่เค้าที่เคยบอกว่ารักเรามากๆ กับลืมเราง่ายๆ
:ling2:
เริ่มหัวข้อโดย: Raccool ที่ 03-12-2018 16:10:34
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 03-12-2018 16:21:01
เริ่มหัวข้อโดย: waiieiei ที่ 03-12-2018 16:28:31
เริ่มหัวข้อโดย: HappyYaoi ที่ 03-12-2018 16:37:16
เริ่มหัวข้อโดย: Jaebam ที่ 03-12-2018 16:48:29
แต่กันต์ก็เอาแต่หนี
ตอนนี้เหมือนกันต์ อยู่ในอาณาจักรกันย์ไปหมดแล้ว
ที่พัก ที่ทำงาน ของกันย์หมดสินะ #พ่อคนรวยเวอร์
เมื่อไรจะคุยกันดี ๆ เหมือนแม่เหล็กผิดขั้วอ่ะผลักกันตลอดเลย
แม่ยกก็ลุ้น แบบใจวูบโหวง โคลงเคลง
ว่าแต่..กันต์อยากเจอตี๋เหรอครับ #เดวแม่โดเนทค่าตัวตี๋ไปให้ไรท์ก่อนนะลูก
เจอแล้วฝากถามตี๋ที สบายดี? ที่ทำอยู่อ่ะมีเหตุผลอื่น?
เริ่มหัวข้อโดย: nonlapan ที่ 03-12-2018 16:55:27
เริ่มหัวข้อโดย: taku_kimu ที่ 03-12-2018 17:39:30
เอาจริงๆ ลาออกก็ดี เบื่อคุณกันย์น่ะ ภัทรก็เหมือนกัน อย่าไปอาลัยอาวรณ์อะไรเลย เริ่มใหม่กับน้องเจก็ดีนะ :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 03-12-2018 18:13:36
ไม่ให้ใครมายุ่งกับกันต์ทั้งนั้น
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 03-12-2018 18:42:00
ถ้าโดนใส่ร้าย ควรจะเคลียร์ตัวเองก่อนลาออกนะ เรื่องทุจริตมันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ มันติดตัวเราไปทุกที่ไม่ว่าจะไปสมัครงานที่ไหน โลกมันแคบจะตาย ยกเว้นจะลาออกไปทำไร่ทำนาเด้อกันต์เด้อ
เอาจริงๆ ลาออกก็ดี เบื่อคุณกันย์น่ะ ภัทรก็เหมือนกัน อย่าไปอาลัยอาวรณ์อะไรเลย เริ่มใหม่กับน้องเจก็ดีนะ :hao6:
ใช่......เลย :hao3:
โว้ย...........เบื่อ เกลียด นังออย :z6: :z6: :z6:
เหมือนรู้ว่ากันต์ เป็นที่สนใจของกันย์
แล้วที่ลูบหัวนังออย หมายความว่าอย่างไร
หลักฐานที่เคยโกงผลงานคนอื่นไม่มีเลยหรือ
อ้างว่ากันต์เป็นอย่างนั้นอย่างนี้ พูดแต่ปากปะ
คนแบบนังออย มีให้เห็นตลอด
ตัวเองไม่เก่งจริงถึงอิจฉาคนเก่งแต่ไม่มีปาก :fire: :angry2: :m31:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Zestful ที่ 03-12-2018 18:54:13
เริ่มหัวข้อโดย: Josett ที่ 03-12-2018 21:42:05
คำตอบคือชั้นเองงง ชั้นเหนื่อยยย ชั้นท้ออออ :เฮ้อ:
คุยกันดีๆเถอะนะะ ถือว่าสงสารคนอ่านก็ได้
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 03-12-2018 21:51:37
เริ่มหัวข้อโดย: valenna yy ที่ 03-12-2018 21:54:06
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 03-12-2018 22:02:02
เริ่มหัวข้อโดย: angelninae ที่ 03-12-2018 22:11:30
ป.ล.ชอบเวลากันต์เกรี้ยวกราดมากค่ะ มึงๆกูๆนี่กร๊าวใจเรามาก 555 :laugh: :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: nisaday ที่ 03-12-2018 22:24:34
ของดีเมืองจีนเคยทักน้องในทินเดอร์มั้ยนะ
ย้อนไปอ่านแพ๊บ
เผื่อจะมีหวังว่าคุณคนเขียนจะวกกลับไปหาภัทรอีกที
#เรือผีคว่ำแล้วคว่ำอีกพี่ก็จะกู้ละพายต่อ
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 03-12-2018 23:42:11
เขาว่าถึงจะ unlucky in love แต่เราก็ยัง lucky in game
แต่ทำไมน้องกันต์ถึงเจอปัญหารุมเร้าทั้งสองด้าน
กันย์จะกลับมาหาก็พูดจาให้เข้าใจหน่อย
งานที่โดนกลั่นแกล้งนั้น ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย
อย่าให้เรามีมลทิน พิสูจน์ก่อนสะบัดตูดจากลานะน้องกันต์
แต่ถ้าจะให้ดี ต้องให้คนใส่สีตีไข่นั้นโดนตบสัก3ทีแล้วโดดถีบให้พ้นออกไปต่างหากนะ
:beat: :beat: :beat: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
……
เริ่มหัวข้อโดย: ursleepingxd ที่ 04-12-2018 00:16:22
:katai5:
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 04-12-2018 00:49:33
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 04-12-2018 01:23:49
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 04-12-2018 01:45:22
เริ่มหัวข้อโดย: SimplyDelicious ที่ 04-12-2018 03:43:14
คือไม่รู้ว่าที่ลูบหัวออยนี่คือยังไงนะ แต่แบบชีวิตนี้ไม่ว่าจะกี่ครั้งกี่ครั้ง
เหมือนพอมีทางแยกให้เขาเลือก เขาไม่เคยจะเลือกกันต์เลย
ทั้งๆที่ตอนแรกเราแอบเชียร์กันย์นะ แต่มาบทนี้คือเหมือนรีเซ็ตเลย
ดูแล้วเป็นคนที่ดูไม่มีจุดยืนในตัวเองเลย
อีกเรื่องคือเราเข้าใจกันต์มากที่บางทีมันจะมีคนๆนึงที่เราเหนื่อยและขี้เกียจที่จะต้องมานั่งอธิบายอะไรเกี่ยวกับ
สิ่งที่เขาตัดสินไปแล้วให้ฟัง คือถ้าถอยออกมาแล้วมันไม่ได้ทำให้ตัวเองเดือนร้อนเกินไปเราก็ถอยให้
แต่การที่คุณออยมาใส่ร้ายกันต์แบบนี้ กันต์ไม่น่าจะถอยขนาดนี้อย่างน้อยเคลียร์ตัวเองก่อนลาออกก็ได้
เรพาะเราไม่รู้ว่าในอนาคตมันจะไปมีผลอะไรกับเรามั้ย
โอ้ยเอ็นดูน้องกันต์ไม่รู้ทำไม แต่คือเอาใจช่วยทุกอย่าง คิดกับตัวเองว่านี่เราจะอินไรขนาดนี้ก่อน 5555
ถ้าความรักมันทำให้ชีวิตดีไม่ได้ก็ไม่ต้องมีนะลูกกกกกกกก รักตัวเอง รักคนที่เขารักเรา
รักคนที่เขาสมควรได้รับความรักจากเราตอบแทนแค่นั้นจบแล้ว น้องกันต์สู้เค้าลูก
เริ่มหัวข้อโดย: sripaerrr ที่ 04-12-2018 05:55:01
เริ่มหัวข้อโดย: kanj1005 ที่ 04-12-2018 06:29:12
เห็นแต่ฉากกันย์ลูบหัวกันต์
คิดแค่ว่ากันย์รักอยู่แค่สองคนเท่านั้น คงไม่สนใจไปวุ่นวายกับยายออยอะไรนี่มั๊ง
เพราะช่วงที่เลิกจากกันต์ กันย์ก็ยังแอบติดตามชีวิตของกันต์มาตลอด
เริ่มหัวข้อโดย: aumaim0621 ที่ 04-12-2018 09:58:51
ยังทำงี้อยู่โคตรใจร้ายกับน้องเลยวะ
เริ่มหัวข้อโดย: Krajeeqx ที่ 04-12-2018 10:08:17
เหมือนชีวิตน้องผ่านเรื่องไม่ดีมาเพื่อเจอเรื่องไม่ดีกว่า :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 04-12-2018 11:09:22
เริ่มหัวข้อโดย: sasa ที่ 04-12-2018 11:39:00
เริ่มหัวข้อโดย: pajaree1202 ที่ 04-12-2018 12:55:28
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 04-12-2018 15:22:08
ว่าแต่นี่การโดนตลบแตลงจากหัวน้าคนที่มาใหม่มันก็อยู่ด้วยกันไม่ได้หรอก เพียงแต่ว่าอยากรู้เหตุผลว่านังคุณออยทำไมเกลียดกันต์ได้ขนาดนี้
ออกๆไปเห่อะกันต์ แต่ควรไปแบบคลีนตัวเองนะ วังวนของความเกลียดถ้ามันขยายจนเกินขอบเขตเมื่อไหร่ ความพินาศย่อมมาหาเราให้ลุกขึ้นยาก
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 04-12-2018 17:52:15
เริ่มหัวข้อโดย: mickeyz.min ที่ 04-12-2018 19:31:30
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 04-12-2018 20:56:02
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 05-12-2018 01:56:34
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 05-12-2018 11:26:17
เริ่มหัวข้อโดย: Rhythm ที่ 05-12-2018 13:28:48
ตอนนี้น้องเรียนจบ เป็นหมอแล้วด้วย เราพร้อมจะเชียร์เจนะ ถ้าภัทรกันต์จะเป็นไปไม่ได้แล้วจริงๆ อยากให้หมอเจรักษาพี่กันต์เค้าหน่อย ให้พี่เค้ามีความสุขซะที
(แอบงงกับ Timeline นิดหน่อย นับจากที่เจหายไป ก็ต้องผ่านมาอย่างน้อย 6-7 ปีแล้วใช่ไหม ในกรณีที่เจไม่เป็นแพทย์ใช้ทุน)
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 05-12-2018 15:28:17
ถ้ามันติดเป็นประวัติจะไปทำงานที่อื่นลำบาก
เจ็บจี๊ดๆเมื่อกันย์ยังรู้สึกว่ารักภัทรขนาดนี้ เฮ้อออ
กันย์ใหญ่รีบเคลียร์เรื่องออยด่วน และรุกกันต์เล็กได้แล้ว
อ่อยเขามาเป็นปีๆแล้วนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Luxfern ที่ 05-12-2018 20:46:10
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 05-12-2018 23:23:43
ถ้าในเรื่องที่เราไม่ได้ทำ ก้คือต้องยืนยันไง
แล้วเรื่องกันย์ยังไง ก้้ช่าง ถ้าไม่เอา แต่ว่า จะมาลาออกแบบนี้ คิดว่าหางานใหม่ง่าย
โตแค่ไหน ก้คิดแบบเดกๆนะ
เอาจริง
น้องเจกลับมาแล้ว เหนหมอด้วย ดีงาม
เริ่มหัวข้อโดย: Cyclopbee ที่ 06-12-2018 00:18:18
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 06-12-2018 17:30:01
แผนที่ 1
Kant : ไดจิครับ ผมมีเรื่องอยากปรึกษา
Dai_Hiro : เอาสิ ร้านเดิมนะ
“ว่าไงคนเก่ง”
ผมมาเจอไดจิที่ร้านเดิมที่เราดื่มกันประจำ ผมที่ยังไม่หายดีจากไข้หวัดจิบชาร้อนแทนเบียร์อย่างที่เคยเป็น ผมเลือกที่จะเล่าทุกอย่างให้คนตรงหน้าฟัง ตั้งแต่ที่สงสัยว่าตัวเองถูกแกล้ง เรื่องโดนหาว่าปลอมใบเสร็จ เรื่องที่ตอนนี้มีพี่จุ๋มคนเดียวที่กำลังวิ่งเต้นเพื่อช่วยผม เพราะคุณออยเป็นถึงเพื่อนสนิทคุณธนากร
ผมที่กะว่าจะยื่นใบลาออกดันป่วยเสียก่อน เป็นเวลาเดียวกันกับที่พี่จุ๋มแจ้งมาว่าเขาขอให้ผมพักงานเพื่อรอให้เรื่องทั้งหมดมันคลี่คลาย
“ถ้าเป็นผมผมจะท้าตบไปเลย จะได้จบๆ” วันนี้แฟนไดจิที่ผมคุ้นหน้าดีนั่งอยู่ด้วย เขาดูโมโหแทนผมอย่างเห็นได้ชัด
“ใจเย็นที่รัก” ไดจิลูบไหล่ของอีกคนเบาๆ ผมก็เพิ่งรู้ว่าอาจารย์กานต์ที่ค่อนข้างระเบียบจัดนั้นมีมุมอารมณ์ร้อนแบบนี้ด้วย
“แล้วคุณจะทำยังไง” ไดจิถาม
“ผมว่าจะลาออกครับ”
“ไปยอมทำไม!” อาจารย์กานต์ลุกขึ้นเอามือท้าวกับขอบโต๊ะ ทำให้ไดจิต้องค่อยดึงแฟนตัวเองลงไปนั่งอย่างเดิม
“ใจเย็นๆ”
ผมที่กำลังเครียดแอบสองคนนี้ขำไม่ได้
“ผมไม่ได้ยอมหรอกครับ ผมแค่เบื่อ ต่อให้เรื่องมันคลี่คลายว่าผมไม่ได้ทำผมก็ต้องทำงานกับคุณออยอยู่ดี” ผมว่าด้วยเสียงที่แหบแห้งเพราะไข้หวัดของตัวเอง
“แล้วถ้าสรุปว่าคุณออยนั่นเป็นคนแกล้งเธอล่ะ” อาจารย์ถามขึ้นมา ผมเองก็คิดว่าบางทีอาจจะเป็นแบบนั้น แต่ก็ไม่มีหลักฐานอะไรเลยว่าเขาทำ แล้วอีกอย่างถึงผมบอกไปใครจะเชื่อ
“เขาเป็นเพื่อนสนิทหลานประธานบริษัทครับ คุณธนากร”
ไดจิขมวดคิ้วแน่น
“ถามจริงนะกันต์ หลานประธานนั่นคือใคร ฉันได้ยินหลุดมาจากปากเธอหลายครั้งแล้ว” ผมที่เล่าไม่หมด คิดว่าบางทีเก็บไว้ก็คงไม่มีอะไรดีขึ้น
“เขาคนนั้นที่เธอเคยร้องไห้จะเป็นจะตายหรือเปล่า”
ผมมองหน้าไดจิที่เป็นเหมือนพี่ชายแท้ๆ
“ครับ เขากลับมา”
พอผมพูดจบคนที่โตกว่าหลายปีก็หันไปมองหน้าแฟนตัวเอง
“ลูกศิษย์เธอทั้งนั้น”
อาจารย์กานต์มองหน้าผมทีมองหน้าแฟนญี่ปุ่นตัวเองที ก่อนจะค่อยๆถามผมทีละคำถามเกี่ยวกับเรื่องเก่าๆ พอเรียงลำดับเหตุการณ์ทุกอย่างได้ก็ถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ
อาจารย์กานต์ที่แม้เวลาจะผ่านมาหลายปีแต่หน้าตายังดูเหมือนเด็กนักเรียนสรุปให้ว่า
“ผมมีแผน ผมคิดว่ามันจะจบเรื่องทุกอย่างได้”
ไดจิทำหน้าปุเลี่ยนก่อนจะเปรยถาม
“ที่รัก แผนคุณมันไว้ใจได้ใช่ไหม”
แผนของอาจารย์กานต์คือให้ผมพูดทุกอย่างที่ควรพูด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานหรือความรู้สึก เขาอยากให้ผมซื่อสัตย์กับตัวเองให้มาก ในเมื่อมันไม่มีอะไรเสียหาย ผมเองก็เห็นด้วย ผมรักตัวเองเป็นแล้วนิดหน่อย ต่อไปผมอยากทำเพื่อตัวเองบ้าง ผมอยากทำให้ตัวเองอยู่รอดในสถานการณ์แบบนี้
ไดจิบอกว่าผมอาจจะจะโตขึ้นอีกขั้น นั่นหมายความว่าจากที่ไม่น่ารักแล้วจะยิ่งไม่น่ารักยิ่งกว่าเดิม แต่ผมชอบตัวเองตอนนี้มากกว่าเมื่อก่อนเสียอีก
Kant : คุณธนากร ผมมีเรื่องจะคุยด้วยครับ
ขั้นแรกผมควรคุยกับคนที่น่าจะช่วยผมได้มากกว่าใคร เขามาเจอผมที่สวนที่ผมวิ่งอยู่ประจำ เขาดูเหนื่อยล้าน่าจะเพราะจากงาน
เขาคลี่ยิ้มเมื่อผมวิ่งเข้าไปหาเพราะปกติผมเอาแต่วิ่งหนี ผมมักจะชอบหนีทั้งเขาและหนีปัญหาทั้งหมด ตอนที่ยังมีความรับผิดชอบไม่มากพอผมเชื่อว่าการเลิกหรือการหนีเป็นสิ่งที่ทำให้เรื่องราวนั้นผ่านไปด้วยดี แต่เมื่อโตขึ้นแล้วผมถึงรู้ว่าบางที่การสู้ ก็เป็นทางออกที่ดีเหมือนกัน
“ผมมีเรื่องจะเล่า จะไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร” ผมเกริ่นนำพร้อมกับนั่งลงที่ม้าหินอ่อนในสวนตอนพลบค่ำ เขานั่งลงตรงข้ามกัน
“หายป่วยแล้วใช่ไหม” มือเขายื่นมาเหมือนจะแตะตัวผมแต่ก็ถอยออกไป
“ไหน มีเรื่องอะไร”
ผมมองหน้าที่เหนื่อยล้าของเขา ผมว่าอาจจะเป็นส่วนนี้ที่คุณธนากรคนปัจจุบันกับกันย์คนเก่าต่างกันอยู่มาก ในตอนที่กันย์ใช้ชีวิตอย่างสุดเหวี่ยงคุณธนากรกลับก้มหน้าก้มตาทำงานเพื่อครอบครัวอย่างหนัก
“เรื่องครั้งก่อน ผมขอโทษ” ผมพูดถึงเรื่องที่เผลอตวาดเขาไปหลายรอบ ถึงผมจะโมโหกันย์คนนั้นแค่ไหน แต่คุณธนากรเขาก็ยังเป็นเจ้านายผม
“ไม่เป็นไร” เขาว่าก่อนจะยกแขนขึ้นบิดขี้เกียจ ดูจากท่าทางแล้วน่าจะปวดเมื่อยพอสมควร
“ถ้าเป็นเรื่องใบเสร็จที่บอกว่าผมโกงผมบอกพี่จุ๋มแล้วครับว่าผมไม่ได้ทำ พี่จุ๋มบอกจะจัดการให้” ผมบอกในสิ่งที่เขาน่าจะอยากรู้
“อืม ถามพี่จุ๋มแล้ว” เขาว่า ก่อนจะอธิบายต่อ
“ตอนนี้ยังรอสืบหลักฐานอยู่ว่าจริงหรือเปล่า เพราะเรื่องฉ้อโกงมันไม่ใช่เรื่องเล็กนะกันต์ ผมถึงอยากฟังจากปากคุณว่าไม่ได้ทำ ผมแค่อยากช่วย”
“ผมไม่ได้ทำ” ผมบอก เขายิ้มน้อยๆ
“ก็แค่นั้น อย่าดื้อให้มาก”
มือใหญ่วางที่มือผม ผมมองมันแต่ก็ไม่ได้ชักมือกลับ ผมมองเสี้ยวหน้าของเขาผ่านไปยังด้านหลังของสวนที่มีต้นไม้ใหญ่อยู่จำนวนมาก มันโดนสีทองเคลือบเพราะพระอาทิตย์กำลังตก
“จะเกลียดผมก็ได้ แต่อย่าเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับงาน” เขาว่า ผมที่พยายามเรียบเรียงคำพูดหลายอย่างในหัวดูเหมือนจะไม่ทันใจเขา
“กินข้าวยัง ไปกินข้าวกัน เย็นนี้ผมว่าจะไปกินข้าวกับทีมคุณพอดี แค่พักงานไม่ได้เกี่ยวกับกินข้าวมั้ง”
ผมยิ้มให้ตัวเองก่อนจะส่ายหน้า
“ไม่ดีกว่าครับ”
“เพื่อนๆคุณทั้งนั้นนี่” เขาดูแปลกใจที่ผมปฏิเสธ
“คนของคุณ เขาดูไม่ชอบผม”
“ใคร”
“คุณออยครับ” ผมรู้มาว่าพวกเขาเป็นเพื่อนกัน แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมเพื่อนถึงได้ตำแหน่งงานที่ดี เพื่อนได้ไปไหนมาไหนมาไหนกับหลานชายท่านประธาน เพื่อนที่ลูบหัวกัน ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนถึงทำได้มากกว่าคนที่เขาบอกว่ารักเสียอีก
“ใครบอกคุณว่าเขาเป็นของผม”
“ผมเห็นเอง”
วันนั้นที่ฝนตก ก่อนที่พวกเขาจะลงมาจากรถ ผมเห็นคุณธนากรลูบหัวของเพื่อนเขาเบาๆ อาจจะเพื่อปลอบหรือเพื่ออะไรไม่รู้
“กันต์”
“ผมรู้นะว่าคุณออยเป็นคนบอกคุณว่าผมฉ้อโกง ผมรู้ว่าคุณเห็นหลักฐานแล้วก็ตรวจสอบมันตามกระบวนการ ผมเข้าใจ” ผมบอกเขาด้วยเสียงขาดห้วงของตัวเอง
“แต่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณต้องมาถามว่าผมทำหรือเปล่า ผมดูเชื่อไม่ได้ใช่ไหม” ผมถามคนที่จ้องมาทางนี้นิ่ง กันย์กุมมือที่จับมือผมไว้แน่น เขาก้มลงแต่ผมเห็นว่าเขาแอบยิ้ม
“เพราะแบบนั้นเลยโมโหเหรอ” เขาเงยหน้ามามองผม วันนั้นผมรู้ว่าผมนิสัยไม่ดี ผมทั้งเหนื่อย ทั้งป่วย แล้วยังโดนคนที่คิดว่าอย่างน้อยเขาคงเชื่อผมมาถามเรื่องนั้นอีก ผมเข้าใจดีว่าผมมันงี่เง่า ผมที่บอกว่าตัวเองโตแล้วเก่งแล้ว รู้ดีว่าลึกๆผมมันก็คนอ่อนแอคนเดิม
...ผมน้อยใจเขา...
“กันต์...”
“ขอโทษ ผมเอาเรื่องส่วนตัวมาปนอีกแล้ว แต่ผมแค่อยากพูด เผื่อต่อไปจะไม่ได้พูดแล้ว” ผมรีบบอก ผมที่นึกว่าเขาน่าจะโกรธหรือเสียงดังใส่ผมกลับเอาแต่ยิ้ม
“กันต์ งอนเหรอ” เขาถาม
คนที่ดูเหนื่อยตอนแรกในตอนนี้กลับดูสดชื่นเพราะรอยยิ้มกว้าง
“เรื่องที่จะพูดก็มีแค่นี้ครับ” ผมบอกก่อนจะยืนขึ้น อยากจะออกไปจากตรงนี้ให้เร็วแต่ลืมไปว่ามือของตัวเองยังถูกจับอยู่
“คิดว่าที่ผมรอมาขนาดนี้ ผมพูดเล่นเหรอกันต์”
“ผมไม่รู้”
เขายิ้มก่อนจะปล่อยมือผม
“ไม่เป็นไร ไปกินข้าวกันก่อน”
“ผมไม่ไป” ผมรีบปฏิเสธอีกรอบ ตอนนี้ผมยังไม่อยากเจอใครที่ทำงาน แม้แต่พี่ปูก็ตาม
“งั้นไปด้วยกันสองคน มีแค่เรา”
“ไม่สบายกินของแบบนี้จะดีเหรอ” เขาถามพร้อมกับมองข้าวมันไก่เจ้าเดิมที่พูนจนล้นจานผมด้วยหน้าตาเหลือเชื่อ
“ไม่เป็นไรครับ ดีขึ้นแล้ว”
“ไปหาหมอมายัง”
ผมพยักหน้าก่อนจะถามเรื่องที่ตัวเองสงสัย แปลกที่ผมเลิกเกร็งแล้ว อาจจะเหมือนที่อาจารย์กานต์บอกว่าถ้าได้เล่าแล้วหัวมันจะโล่งขึ้นก็เป็นได้ อาจจะเพราะแบบนั้นไดจิเลยโดนว้ากระบายอารมณ์อยู่บ่อยๆ
“ทำไมถึงเปลี่ยนชื่อครับ”
เขายิ้ม ก่อนจะค่อยๆตอบ
“หลังจากตอนนั้น ผมก็เลิกกับแฟน ติดยา ไม่ไปเรียน ดูแย่ไปหมด แม่ก็เลยทำทุกอย่าง ทำแม้กระทั่งดูดวงแล้วก็เปลี่ยนชื่อให้” เขาเล่ากลั้วขำ แต่ผมกลับขำไม่ออก
“ตอนนั้นก็เลยคิดถึงคนที่เขารักเรามากขึ้น เอาแต่ใจน้อยลง คิดถึงพ่อแม่ พี่ชาย แล้วก็คิดถึงบางคน” เขามองตรงมาที่ผม
“ไม่รู้ทำไม ผมยึดติดมั้ง ตอนแรกผมคิดว่าใครก็ได้ แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่”
ผมนั่งกินข้าวไปเรื่อยๆฟังเขาเล่าไปพลาง แปลกดีที่ผมไม่ได้อคติกับคำบอกเล่าของเขาแล้ว
“ถ้ากินเสร็จกลับไปก่อนก็ได้นะ” เขาบอกเพราะเห็นว่าจานของผมพร่องไปเกือบหมดแล้ว ส่วนของเขายังไม่ได้เริ่มกินแม้แต่น้อย ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงเดินออกไปแล้วทิ้งเขาไว้ข้างหลังเหมือนที่เขาเคยทำกับผม แต่คราวนี้ผมกลับนั่งอยู่ที่เดิม
“ไม่เป็นไร รอก็ได้” พอผมตอบแบบนั้นเขาก็อมยิ้ม
“เป็นไง สำเร็จไหม” ไดจิถามพร้อมกับรินเบียร์ลงในแก้วตัวเอง เผื่อแผ่มายังแก้วผมด้วย
“น่าจะได้มั้งครับ”
“เห็นไหมบอกแล้ว” แฟนของไดจิยักคิ้วให้ผม
“แผนสูง” คนญี่ปุ่นว่า
“แล้วความรู้สึกเธอ โอเคใช่ไหม” อาจารย์ถาม ผมมองคนที่เคยมีความสัมพันธ์ทางกายกันเมื่อเกือบสิบปีที่แล้ว แปลกที่เรายังบริสุทธิ์ใจที่ได้คุยและรู้จักกัน นั่นคงเป็นเพราะเราไม่เคยมีความรู้สึกรักให้กันในฉันท์ชู้สาวเลย
“แบบนี้ก็ดีครับ จะได้เคลียร์ไปเลย” ผมว่าก่อนจะเริ่มลงมือกินข้าวบ้าง
“แล้วเขายังมาหาอีกไหม”
“ก็มาทุกวัน มาบอกว่าเรื่องถึงไหนแล้ว”
“รักเขาไหม” อยู่ๆไดจิก็ถามขึ้นมา ผมมองหน้าคนโตกว่า ก่อนจะตอบ
“เคยมั้งครับ”
คนญี่ปุ่นกับแฟนมองหน้ากันเหมือนกำลังปรึกษากัน และเป็นอาจารย์ที่พูดออกมาก่อน
“กันต์ ปีสองปีที่ผ่านมา เขาไม่ได้ทำอะไรให้มันดีขึ้นเลยเหรอ” ผมส่ายหน้า
“ไม่รู้เหมือนกันครับ”
“จำทุนครั้งที่สองของเธอได้ไหม”
ผมนึกอยู่หน่อยก่อนจะเบิกตากว้าง แฟนของไดจิยิ้มให้ผมน้อยๆ
ผมไม่เคยคิดถึงมันมาก่อน ไม่เคยเข้าใจว่าทำไมกันย์ในตอนนั้นเขาถึงอยากให้ผมกลับไปเรียนที่นั่นมากเหลือเกิน เขาย้ำกับผมก่อนไปว่า อย่างน้อยก็อยากให้กลับไปเรียน
“เปิดใจหน่อย เขาอาจจะทำอะไรสักอย่างอยู่ก็ได้”
TBC.
เริ่มหัวข้อโดย: Zestful ที่ 06-12-2018 18:21:23
เริ่มหัวข้อโดย: Cyclopbee ที่ 06-12-2018 18:28:16
เริ่มหัวข้อโดย: angelninae ที่ 06-12-2018 18:32:09
เริ่มหัวข้อโดย: zakimi ที่ 06-12-2018 18:46:20
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 06-12-2018 19:13:49
เริ่มหัวข้อโดย: HappyYaoi ที่ 06-12-2018 19:23:34
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 06-12-2018 19:48:39
เริ่มหัวข้อโดย: อิ๊อ๊ะชะเอิงเอย ที่ 06-12-2018 19:54:29
ทีมกันย์คร่ะ :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 06-12-2018 19:56:52
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 06-12-2018 20:18:46
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 06-12-2018 20:29:33
เริ่มหัวข้อโดย: juthamart ที่ 06-12-2018 20:46:05
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 06-12-2018 20:48:20
เริ่มหัวข้อโดย: Fiasarinya ที่ 06-12-2018 20:54:12
น้องก็แอบใจอ่อนให้เขาหน่อย เขารักของเขามานาน สู้ๆนะรู้กกก
:mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: aumaim0621 ที่ 06-12-2018 20:57:30
น้องยังคงรักภัทรอยู่นั่นแหละ เฮ้ออ อยากให้ภัทรมีบทไวไว เอาให้เคลียร์กันไปข้าง
เริ่มหัวข้อโดย: naumi ที่ 06-12-2018 21:30:19
เริ่มหัวข้อโดย: ProserpinaW ที่ 06-12-2018 21:56:01
ตามเก็บเถ้าธุลีของสำเภาเงียบ ๆ แล้วไปนั่งมุมห้อง
เริ่มหัวข้อโดย: taku_kimu ที่ 06-12-2018 21:57:17
ความรักที่กลับมาเริ่มกับคนเก่าๆ มันยากที่จะไปกันรอด เพราะคนเรามันไม่ค่อยเปลี่ยนกันหรอก เคยเป็นยังไงก็เป็นยังงั้น ปัญหาที่เคยเกิดในอดีตเมื่อวนกลับมาอีกครั้งจึงเป็นไปได้มากที่จะจบแบบเดิมๆ
กันย์เลือกที่จะทิ้งกันต์ ภัทรก็ถูกบังคับให้ทิ้งกันต์ แล้วทำไมกันต์ต้องเป็นตัวเลือกที่เค้าไม่เลือกตลอดไปเหรอ ออกไปหาคนใหม่ๆ ดูดีกว่านะ :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 06-12-2018 22:16:58
เริ่มหัวข้อโดย: waiieiei ที่ 06-12-2018 22:24:46
เริ่มหัวข้อโดย: IamLonelygirl ที่ 06-12-2018 22:49:08
เราชอบเป็นคนชอบนิยายแบบนี้ตัวละครเทาๆดี
เป็นสิ่งที่เกิดจริงด้วย
เง้อออ อยากให้คุณธนากรเป็นพระเอกกกน้าาา
จะรออ่านตอนหน้าค่า
เริ่มหัวข้อโดย: sofarsogood ที่ 06-12-2018 23:21:15
ทำไมมีแต่คนเข้าข้างกันย์ใหญ่ กว่าจะรู้สึกและกลับตัวเหมือนทุกวันนี้คิดว่ากันต์เล็กยับเยินไปแค่ไหนแล้ว เข้มแข็งได้ขนาดนี้ก็บุ่ญละ+++ ค่า
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 06-12-2018 23:45:41
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 07-12-2018 00:55:24
น่าจะกำลังทำทุกอย่างซะมากกว่า
เราเหนียวแน่นไม่เคยเปลี่ยนใจ
#ทีมสองกัน(ย์,ต์)
เริ่มหัวข้อโดย: graciej ที่ 07-12-2018 01:55:37
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 07-12-2018 09:19:14
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 07-12-2018 09:32:34
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 07-12-2018 09:54:44
ไปยอมแพ้คนที่เอาแต่รังแกเรา อิจฉาเราทำไม
ทั้งที่เราไม่เคยไปทำอะไรเขา นางเลววววววววววโคตร :z6: :z6: :z6:
ชอบที่กันย์ สนับสนุนกันต์กลับไปเรียนต่อ เป็นเพื่อนที่ดีนะ
คนที่แนะสิ่งที่ดีแน่ๆให้เพื่อน เป็นคนดี น่ารักมาก
กันย์ กันต์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Tamami ที่ 07-12-2018 14:11:26
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 08-12-2018 23:44:14
แผนที่ 2
แผนต่อไปอาจารย์กานต์บอกให้ผมทำตัวให้น่ารักขึ้น ขี้อ้อนมากขึ้น ซึ่งไดจิบอกว่าน่าจะยาก ซึ่งผมไม่ชอบให้คนดูถูก โดยเฉพาะคนแบบไดจิด้วยแล้ว
“กลับมาแล้ว น้องพี่” พี่ปูทักทาย ผมยิ้มกว้างพร้อมกับไหว้พี่ปูที่ไม่ได้เจอกันเกือบสองอาทิตย์
วันนี้ผมได้กลับเข้ามาทำงานเนื่องจากทางพี่จุ๋มได้ตรวจสอบใบเสร็จไปยังต้นทางแล้วพบว่าเงินถูกจ่ายและรับไปตามจำนวนจริง ส่วนใบเสร็จที่เขียนเกินจริงไม่รู้ว่ามาจากไหน ที่มันกินเวลานานเพราะพี่จุ๋มอยากทำทุกอย่างให้มันเป็นไปตามระเบียบการตรวจสอบของบริษัท เพื่อไม่ให้มีคนมาแย้งอะไรได้อีก
“คุณธนากรครับ ผมกินข้าวที่ให้มาแล้วนะครับ” ผมเริ่มต้นแผนตั้งแต่ตอนเช้าของวัน คนที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องทำงานดูตกใจที่ผมทักทายก่อนแต่พอได้สติก็ยิ้มให้
“แล้วอยากได้อะไรเพิ่มไหม เดี๋ยวผมสั่งเพิ่มให้”
“กาแฟได้ไหมครับ”
เขาส่ายหน้า
“อย่าเลย เอาเป็นน้ำผลไม้แทนนะ บนโต๊ะมีชาแล้ว คาเฟอีนมันเยอะ” ผมมองรอยยิ้มที่คล้ายเดิม ผมรู้กันย์เป็นคนใจดี เพียงแต่ว่าเมื่อก่อนเขาไม่เคยใจดีกับผมแบบนี้
เรื่องระหว่างเราที่ผมจำได้ดีเลยคือตอนที่เราทะเลาะกัน เซ็กส์ และคำด่าทอเสียดสี เขาในตอนนี้เลยดูเหมือนเป็นใครสักคนที่ผมไม่ได้คุ้นเคย
“เดี๋ยวผมโทรสั่งให้ สักพักคงมีคนมาส่ง ผมต้องออกไปหาลูกค้าแล้ว”
“ครับ”
ผมพยักหน้ารับ คุณธนากรยื่นมือมาแตะที่ไหล่ผมเบาๆ ก่อนจะเดินออกไป
“อะไรวะ หายไปแค่แป๊ปเดียว” พี่ปูหันมาแซว ก่อนจะมองไปที่หน้าห้องที่มีโต๊ะของคุณออยอยู่ พี่ปูมองผมสลับกับหัวหน้าคนสวย ก่อนจะร้องอ๋อ
“ทำดีกันต์ ทำต่อไป”
“เป็นไงบ้าง” ไดจิถามพร้อมกับมองผมเหมือนผมเป็นตัวประหลาด ผมขำก่อนจะพยักหน้ารับ
“ก็ดีครับ”
“แฟนฉันอยากมาเจอเธอจะตายแล้ววันๆพูดแต่เรื่องแผน เหมือนพวกเด็กกำลังเล่นเกมส์”
ผมหัวเราะ นึกถึงหน้าอาจารย์กานต์ออกเลย ไดจิขมวดคิ้วเหมือนกำลังสงสัยอะไรสักอย่าง ก่อนจะแกล้งถาม
“ไหน เธออ้อนยังไง บอกหน่อย”
ผมทำหน้าเซ็งกับแผนเด็กประถมของตัวเอง ที่น่าจะทำเพื่อความสะใจมากกว่าความสมเหตุสมผล
“เหมือนในละครเลยไดจิ ผมว่ามันไร้สาระนะ”
“ชีวิตคนเราก็ไร้สาระแบบนี้แหละ” เขายักไหล่พร้อมกับหัวเราะเสียงดัง ก่อนจะมองหน้าผม
“อ้อนเขามากๆ ระวังตัวเองไว้นะ”
ผมส่ายหน้าเพื่อบอกว่าไม่มีทาง
“ฉันว่าเธอไม่รอด ถ่านไฟแก่มันแรง”
“ถ่านไฟเก่าครับ”
“นั่นแหละ”
“ทำไมยังไม่กลับอีก” คนที่กลับมาถึงออฟฟิศในตอนสองทุ่มถาม ผมกำลังนั่งทำงานอยู่
“รอคุณธนากรอยู่ครับ” ผมตอบตามจริงเพราะรู้ว่าวันพุธเขาจะเข้ามาออฟฟิศตอนดึก แล้วจะไปดินเนอร์กับคุณออยหรือไม่ก็เพื่อนเขา เขามองหน้าผมท่าทางเหมือนสงสัยเต็มที
“รอผมทำไม”
“อยากให้คุณไปส่ง”
หลานท่านประธานขมวดคิ้วแน่นก่อนจะก้มลงมาหาผมที่นั่งอยู่พลางเหลือบมองคุณออยที่ยังรอเขาอยู่หน้าห้อง
“ตัวแสบ” เขาว่าพร้อมกับแตะเบาๆที่แก้มผมก่อนจะคลี่ยิ้มจนเห็นฟันเรียงสวย
“งั้นรอแป๊ปนะ”
ผมพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย
อาจารย์กานต์บอกว่าผมต้องเข้าหาคุณธนากรให้มากกว่านี้ เพื่อดูว่าคุณออยเขารู้สึกยังไงกับคุณธนากร และเพื่อให้รู้ว่าที่คุณออยเขาไม่ชอบผมเป็นเพราะคุณธนากรหรือเปล่า ผมกำลังคิดว่าเรื่องมันเหมือนละครหลังข่าวเข้าไปทุกที แต่ก็ตลกดีที่แผนของแฟนไดจิท่าจะเป็นไปได้ด้วยดี
คืนนี้ผมได้มีโอกาสมาร่วมโต๊ะกับเพื่อนๆของคุณธนากรเป็นครั้งแรก ทุกคนล้วนเป็นคนที่ผมไม่รู้จัก เรานั่งอยู่ในร้านอาหารราคาแพงหูฉี่ ผมเหลือบดูเมนูแล้วแอบถอนใจ นี่มันราคาเท่ากับเงินเดือนเกือบครึ่งของผมเลยทีเดียว และก็พาลทำให้ผมนึกถึงเมื่อก่อน
วันที่ผมได้กินข้าวในร้านอาหารญี่ปุ่นราคาแพงกับเขา ผมจำภาพเขากับแฟนเขาตอนนั้นได้แม่น นั่นเป็นอีกสาเหตุที่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ดีๆเขาถึงได้กลับมาบอกว่าเขารอผมอยู่
“กันต์ นี่ทอม โอมแล้วก็แทนเป็นเพื่อนผม ส่วนนี่กันต์” เสียงแนะนำตัวของเขาดึงผมออกจากอดีต ผมยกมือไหว้ทุกคนทั้งๆที่ดูแล้วน่าจะอายุเท่าๆกัน พวกเขายิ้มรับก่อนจะทักทาย
“คนนี้เหรอที่ทำโปรเจ็คคอนโดริมน้ำ”
“ใช่”
“แล้วออยไปไหนวะ” ดูแล้วพวกเขาน่าจะเป็นเพื่อนกับคุณออยด้วย
“เดี๋ยวมา เห็นบอกแวะไปธุระก่อน”
“แล้วเรื่องฉ้อโกงในบริษัทมึงหาตัวคนผิดได้ยังวะ”
“ยังเลย ให้ตำรวจช่วยอยู่” เขาบอกเพื่อนแต่หันมามองผม
“ถ้าเป็นกูไล่คนๆเดียวออกก็จบ ไม่เห็นต้องสืบเลย”
“แล้วถ้าเขาไม่ได้ผิดล่ะวะ” เพื่อนอีกคนถาม
“ก็ดีกว่ามาเสียเวลาตรวจสอบว่ะ ถ้ามันเกิดขึ้นอีกก็ค่อยว่ากัน”
“มึงนี่แก้ปัญหาที่ปลายเหตุ”
ผมที่กำลังคิดว่าที่นี่ไม่เหมาะกับผมได้แต่นั่งเงียบฟังพวกเขาคุยกันโดยไม่พูดอะไรออกไป
“ถูกปากไหม” เขาหันมาถาม
ผมมองอาหารฝรั่งข้างหน้าตัวเองก่อนจะมองหน้าเขา ผมที่ถูกหวีเซ็ทปัดไปข้างหลังทำให้เห็นโครงหน้าเขาชัดเจน ผมที่ดื่มไวน์แก้วแรกหมดไปแล้วยิ้มให้เขาบ้าง
“กินได้ครับ”
กันย์ชะงักไปเล็กน้อย เขาหันไปตักอาหารบางอย่างมาวางที่จานผม ก่อนจะบอกว่ามันอร่อย ผมมองหน้าเพื่อนของเขาที่มองมาทางนี้แบบซ่อนความหมาย
“อยากได้อะไรเพิ่มไหมกันต์” เขาหันมาถามผม ผมที่สงสัยมาตั้งนานว่าแฟนของคุณชายแบบเขาจะรู้สึกยังไงที่ถูกปฏิบัติดีด้วยขนาดนี้ก็ได้รู้วันนี้เอง
ถ้าเขาอยากเอาใจ...ผมก็จะเอาแต่ใจ
“ไวน์ได้ไหมครับ”
“ไม่อยากให้เมาเลย” เขาว่า แต่ก็สั่งไวน์ขวดแพงแบบที่ผมไม่มีปัญญาจ่ายมาให้ เพื่อนเขาคุยกันว่ารสของไวน์ที่บ่มช่วงปีนี้มีรสเฝื่อนเกินไป แต่ผมที่ไม่มีเทสต์เรื่องแบบนี้แค่ดื่มให้ตัวเองกล้ามากขึ้น ผมชอบดื่มเบียร์แต่กับไวน์นี่เป็นครั้งแรกของผม ผมไม่รู้มาก่อนว่าแค่สามแก้วก็ทำให้มึนได้มากขนาดนี้
“ก็ดื้อ” เขาว่าก่อนจะดึงขวดไวน์สีเข้มออกจากมือผม
“เมาแล้วๆ” เพื่อนเขาแซว ผมกะว่าจะขอแก้วคืนเหลือบไปเห็นผู้หญิงคุ้นตาที่เดินมาจากหน้าร้านที่จัดโซนเอาท์ดอร์ไว้สำหรับดินเนอร์ คุณออยมองหาโต๊ะนี้ปราดเดียวก็สบตากับผม เธอดูตกใจมากทีเดียว
ในตอนที่เธอสาวเท้าเข้ามา ผมเบียดตัวเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่ข้างๆก่อนจะซบลงไปบนไหล่เขา เพื่อนเขาแซวอย่างสนุกปาก ผมคิดว่ากันย์น่าจะขยับตัวออกแต่ก็เปล่า
….เขาปล่อยให้ผมเล่นสนุกได้ตามใจ….
“ไปไหนมาออย” เพื่อนๆถามเขาคนมาใหม่
“ไปทำธุระมา”
“กินอะไรหรือยัง สั่งเลย”
ผมที่ตาแทบจะปิดแล้วพยายามฟังที่พวกเขาคุยกัน พร้อมกับมองผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้ามกัน ถ้าผมไม่ได้เมาจนเกินไป ผมว่าเธอกำลังไม่พอใจเอามากๆ
“ตอนแรกก็คิดว่ามึงกับออยกิ๊กกัน วันนี้พาเด็กมาเปิดตัวเฉย”
“เออ กูก็ว่าอย่างนั้น” คนที่ชื่อแทนว่า
“ไปโดนเด็กตกได้ไงวะ ทำงานด้วยกันเหรอวะ”
“ก็ ประมาณนั้น” กันย์ว่ายิ้มๆ
ผมนั่งฟังพวกเขาคุยกันไปเรื่อย ส่วนมากมักจะเป็นเรื่องเก่าๆที่ต่างประเทศที่พวกเขารู้จักกัน ทำให้ผมพอรู้ว่าเพื่อนกลุ่มนี้ของพวกเขามาจากไหน และก็ทำให้รู้ด้วยว่าคุณออยนั้นเป็นแฟนเก่าของกันย์ในช่วงระยะเวลาสั้นๆหลังจากที่เขาเลิกกับน้องลูกหมี ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าข้อมูลนี้มันเป็นข่าวดีหรือข่าวร้ายของผมกันแน่
“ช่วงนี้ออยจะยังไม่ป้อนงานให้นะคะ พูดตรงๆเลยคือออยยังไม่เชื่อใจคุณค่ะ”
วันนี้ผมโดนเรียกมาพบในห้องเย็นที่หลายๆคนเรียกกัน ซึ่งคนเรียกก็เป็นคุณออยตามคาดของอาจารย์กานต์
“เข้าใจครับ” ผมตอบรับ
“คุณกันย์ก็บอกออยมาเหมือนกันว่าอย่าให้งานคุณในช่วงนี้”
“หมายถึงคุณธนากรเหรอครับ?” ผมแกล้งถาม
“อ๋อ ไม่รู้เหรอคะว่าแต่ก่อนคุณธนากรชื่อกันย์”
“ไม่ทราบครับ” ผมโกหก
“ที่คุณทำอยู่ไม่ดีเลยนะคะ เรื่องโกงไม่ใช่เรื่องเล็ก”
“พี่จุ๋มยืนยันแล้วครับว่าผมไม่ได้โกง” ผมพอเดาออกว่าจะถูกเรียกมาคุยเรื่องอะไร เพราะวันนั้นเธอดูไม่พอใจผมมากทีเดียว
“ออยเห็นหลักฐานจากคุณมิ้นแล้วค่ะ”
“มันเป็นของปลอมครับ”
“แต่นั่นลายเซนคุณ”
“ลายเซนผม แต่ไม่ใช่ลายมือผมครับ”
คุณออยจ้องหน้าผม ก่อนจะบอก
“ยากที่จะเชื่อนะคะ ที่กลับมาได้เพราะเส้นคุณกันย์ใช่ไหมคะ”
“ไม่น่าจะใช่ครับ ผมกลับมาได้เพราะผมไม่ผิด” ผมยืนยัน หัวหน้าคนสวยเก็บสีหน้าไม่อยู่ เธอเยาะยิ้ม
“ออยอยากจะเตือนไว้ก่อนว่าอย่าสำคัญตัวผิด แบบคุณไม่นานเขาก็เบื่อ”
“เป็นไงบ้างครับพี่กันต์”
วันนี้ผมมาหาหมออีกครั้ง หลังจากที่โดนไข้หวัดเล่นงานไปเกือบทั้งอาทิตย์ ตอนแรกก็เหมือนจะหายดี แต่สองสามวันมานี้กลับไอไม่หยุด
“หวัดหายแล้วครับ แต่ไอแทน”
“ไหนอ้าปากหน่อย ขอเจดู” คุณหมอจับที่ปลายคางผมก่อนจะใช้ไปฉายส่อง เขากวาดตามอง ก่อนจะก้มลงไปจดบางอย่างในกระดาษ
“คออักเสบครับ เดี๋ยวเจให้ยาแก้อักเสบไป กินให้หมดทั้งสองแผงนะครับ”
“ครับ” ผมตอบรับคุณหมอ หมอดูยุ่งนิดหน่อยกับงานของตัวเองแต่ไม่ทันไรก็เงยหน้าขึ้นมาถามผม
“ให้เจไปส่งไหมครับ ถึงเวลาเลิกพอดีเลย”
“พี่เกรงใจ” ผมตอบตามจริง
“ไม่เป็นไรจริงๆครับ”
ไม่รู้ว่าเพราะผมปฏิเสธไม่เป็นหรือเปล่า ถึงได้มานั่งอยู่บนรถของคุณหมอหนุ่มที่บอกว่าคอนโดผมเป็นทางผ่านของเขาพอดี เราคุยกันเรื่อยเปื่อยไม่ว่าจะเป็นเรื่องรถติด อากาศช่วงนี้ที่ฝุ่นเยอะกว่าปกติ จะกระทั่งเจถามเรื่องที่ผมเลี่ยงที่จะพูดขึ้นมา
“พี่กันต์ เรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหมครับ”
“อ่า...คือพี่”
“ผมหมายถึงเพื่อนที่แปลว่าเพื่อนจริงๆ” ผมมองเสี้ยวหน้าคนที่หันมายิ้มให้ด้วยความจริงใจ ผมที่ตอนแรกค่อนข้างระแวงกับการเข้าหาของน้องรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก
“ครับ ทำไมจะไม่ได้”
“รู้สึกแปลกๆใช่ไหมครับ”
“ก็ ครับ” ตอบตอบตามจริง จะบอกว่าไม่รู้สึกอะไรเลยก็คงไม่ใช่ แต่เขาโตขึ้นแล้ว ผมเองก็เหมือนกัน
“หลังจากตอนนั้นผมก็หาพี่ในแอปไม่เจอ”
“พี่เลิกเล่นครับ”
“ผมก็เลิกเล่นเหมือนกัน ตอนนั้นยังเด็กมากจริงๆ ดีที่ตอนนั้นเป็นพี่กันต์ ดีที่ไม่ติดโรคหรือติดยาจากคนอื่น” คุณหมอว่าหน้าแดงแต่ก็กลั้วขำไปด้วย
“ดีแล้วที่ผ่านมันมาได้” ผมเห็นด้วยนะ ดีแค่ไหนแล้วที่เราโตมาได้ถึงขนาดนี้
น้องเจส่งผมที่ถนนข้างหน้าคอนโด ผมเห็นว่าเขาหิวข้าวเลยชวนมานั่งกินข้าวร้านประจำที่ผมชอบใต้ตึกที่ผมอยู่ เราคุยกันสัพเพเหระ
จนกระทั่งรู้ว่าน้องหมอเจก็ชอบดูซีย์รีส์สืบสวนเรื่องเดียวกัน เราเลยสนุกกับการเล่าเรื่องที่ดูไปแล้วซ้ำไปซ้ำมาอย่างถูกคอ จนกระทั่งผมลืมเวลาว่านัดกับใครบางคนไว้ จนกระทั่งเขาเดินมายืนอยู่ตรงหน้า
“นัดผมไว้กี่โมง”
วันนี้กันย์ว่าจะมาคุยกับผมเรื่องที่เขาพอรู้เบาะแสเรื่องการโกงแล้ว ผมที่ยังตกใจอยู่มองกันย์ที่กำลังจ้องคุณหมอนิ่ง หมอเจที่เริ่มทำตัวไม่ถูกหันมาหาผม
“คือผมลืมนัด ขอโทษครับ”
“ลืมนัดผมเพราะมาอยู่กับอีกคน?”
ผมมองเจที่ดูงงกับสถานการณ์ตรงหน้านี้
“น้องเจกลับก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวพี่โทรไป” ผมว่าพร้อมกับยิ้มให้คุณหมอ รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกที่คนอย่างผมทำให้คุณชายกันย์โกรธได้แบบนี้ มันอาจะเป็นชัยชนะแบบเด็กๆอย่างที่ไดจิบอก แต่มันก็สนุกดี
ผมหันกลับมามองหน้าเขา ใบหน้าที่หลังๆมักจะยิ้มแย้มกลับบึ้งตึง เขาถอนหายใจ ก่อนที่จะโน้มตัวลงมาบอกให้ชัด
“คุณจะทำอะไรผมไม่เคยว่านะกันต์ แต่อย่าทำให้หึง ผมขอแค่อย่างเดียว”
ผมเบือนหน้าออกและก้าวถอยหลังเมื่อปลายจมูกของเขาปัดผ่านแก้มเบาๆ ทั้งๆที่ตรงนี้เป็นร้านอาหารแท้ๆ
หนึ่งรายละเอียดในตัวของกันย์ที่ผมเผลอลืมไปคือ...เขาน่ากลัว…
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 09-12-2018 00:05:32
หมันไส้นังคุณออย ทำเป็นรู้ดี เขามาก่อนเธออีกค่ะ ว๊าย แพ้ :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: HappyYaoi ที่ 09-12-2018 00:09:25
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 09-12-2018 00:11:12
เริ่มหัวข้อโดย: todiefor ที่ 09-12-2018 00:13:18
เริ่มหัวข้อโดย: waiieiei ที่ 09-12-2018 00:16:44
เริ่มหัวข้อโดย: nonlapan ที่ 09-12-2018 00:24:57
เริ่มหัวข้อโดย: Rumraisin ที่ 09-12-2018 00:26:17
ส่วนคุณธนากร อยากเห็นตอนดุๆจังเลยค่ะ :-[
เกือบนอนไปแล้ว แต่เห็นในทวีตซะก่อน ขอบคุณมากนะคะ ฝันดีค่ะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Krajeeqx ที่ 09-12-2018 00:42:31
ชอบเวลาน้องอ้อน แม้จะแกล้งๆก็เถอะ กุมใจ
เริ่มหัวข้อโดย: Bambooyamy ที่ 09-12-2018 00:48:42
เริ่มหัวข้อโดย: Cyclopbee ที่ 09-12-2018 00:56:26
เขิลลลลลลลล
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 09-12-2018 01:02:04
ส่วนคุณออย ทำฮาราคีรี ตัวเองเดี๋ยวนี้!!!
เริ่มหัวข้อโดย: Zestful ที่ 09-12-2018 01:26:45
เริ่มหัวข้อโดย: Tamami ที่ 09-12-2018 02:11:58
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 09-12-2018 02:31:39
เริ่มหัวข้อโดย: phrase ที่ 09-12-2018 03:31:17
เริ่มหัวข้อโดย: valenna yy ที่ 09-12-2018 07:34:22
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 09-12-2018 09:54:10
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 09-12-2018 10:23:57
เริ่มหัวข้อโดย: juthamart ที่ 09-12-2018 10:36:08
เริ่มหัวข้อโดย: ProserpinaW ที่ 09-12-2018 10:57:55
เริ่มหัวข้อโดย: FanclubPong ที่ 09-12-2018 11:12:21
เริ่มหัวข้อโดย: Jaebam ที่ 09-12-2018 11:40:46
สถานะยังไม่ชัดเจน เค้าหึงกันต์ได้ด้วยหรอคะหัวหน้า 5555
หรือโตแล้วจะทำอะไรก็ได้
ไม่ต้องขอคบ แต่ก็ซบกันได้งี้ ฮี่ๆ
น้องเจเค้าก็จะมาแจมเป็นพักๆ เป็นตัวเร่งปฏิกิริยา 2 กัน(ต์ย์) ชิมิคะหัวหน้า
เอาจริง
นี่กลัวตอนตี๋กลับมามากกว่าน้องเจค่ะ บอกเลย
ถึงตอนนั้นน่าจะพายุเข้าคุณธนากรหนักมากกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: taew2210 ที่ 09-12-2018 15:10:11
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 09-12-2018 15:39:25
จะได้เห็นการทำงานของทั้งคู่ชัดๆ
ว่าประสิทธิภาพของแต่ละคนเป็นอย่างไร
ใครหน้าไหว้หลังหลอก :angry2: :angry2: :angry2:
เพื่อนกันย์ ตลกปะ ผิดหรือไม่ผิดก็ไล่ออกไว้ก่อน
งั้นถ้าเป็นศาลคงตัดสินประหารชีวิตไปก่อน ผิดไม่ผิดช่างพ่องประไร
ถ้าเป็นพี่ เป็นน้องเอ็งบ้างจะตัดสินใจแบบนี้ปะ เหอะะะะ........ฮ่วยยยยย :fire: :angry2: :serius2:
กันย์ กันต์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 09-12-2018 18:03:26
เริ่มหัวข้อโดย: blackyoyo ที่ 09-12-2018 18:21:41
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 09-12-2018 18:51:45
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 09-12-2018 19:07:04
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 09-12-2018 21:33:26
เริ่มหัวข้อโดย: naumi ที่ 09-12-2018 21:50:59
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 09-12-2018 22:44:58
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 09-12-2018 23:35:46
ดูแล้ว กันย์ยังต้องฝ่าฟันอีกเยอะเลย
……
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
…
เริ่มหัวข้อโดย: suck_love ที่ 10-12-2018 00:01:27
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 10-12-2018 00:15:37
เริ่มหัวข้อโดย: earn23 ที่ 10-12-2018 02:39:29
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 10-12-2018 06:06:19
ส่วนคุณธนากร.. เคลียร์เรื่องคนโกงกะยัยออยให้เรียบร้อยก่อน ค่อยมาว่ากัน เห้อ!
เริ่มหัวข้อโดย: aumaim0621 ที่ 10-12-2018 10:16:49
ดุอีก ดุแรงใส่น้องเลยคุณธนาก๊อนนน
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyFG ที่ 10-12-2018 11:59:43
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 10-12-2018 14:02:36
นี่เธอไม่รู้หรอว่าเค้าเคยชื่อกันย์
5555+
จ๊ะแม่คนมาก่อน
เริ่มหัวข้อโดย: SuPeRDonGDanG ที่ 10-12-2018 20:51:50
แบบหน่วงนิดๆ ? อ่านแล้วก็ร้องไห้ตาม สงสาร ผช.
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 10-12-2018 21:17:42
แผนที่แพ้
I got to learn how to love without you
I got to carry my cross without you
Stuck in the middle and I’m just about to
Figure it out without you
ผมภูมิใจนะที่ก้าวข้ามทุกอย่างมาได้ด้วยตัวเอง
ผมเรียนรู้ที่จะรัก จะเจ็บ เรียนรู้ได้ว่าต่อให้ไม่มีเขาผมก็จะอยู่ได้
...แต่ตอนนี้ผมชักจะไม่แน่ใจ…
ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยคิดเหมือนกันว่าตัวเองจะกลายเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น ช่วงนี้ผมนึกถึงเรื่องเมื่อก่อนอยู่บ่อยๆ ผมเฝ้าบอกตัวเองว่าทุกอย่างมันผ่านมาแล้ว และเพราะทุกอย่างมันเกิดขึ้นผมถึงโตมาได้จนถึงตอนนี้ ผมพยายามบอกตัวเองว่าอย่ากลัว
“ไปวิ่งเหรอ” คนที่ช่วงนี้วิ่งวนอยู่ในหัวผมถามขึ้นในตอนค่ำหลังเลิกงาน ผมจับทุกอย่างยัดลงไปในเป้ใบโต
วันนี้ผมมีนัดกับแพทที่ไปอยู่ต่างประเทศได้หลายปีแต่ตอนนี้กลับมาฮอลิเดย์ที่ไทย ผมกับแพทเป็นเพื่อนที่ไม่ว่าจะคุยกันเมื่อไหร่ก็สนุก แพทน่าจะเป็นคนที่รู้เรื่องชีวิตของผมตั้งแต่ต้น แต่เธอไม่เคยเลือกข้างหรือโทษใคร แพทเป็นเพื่อนที่ดีที่คอยแนะนำให้ผมไปวิ่ง สอนภาษาอังกฤษให้บ้าง ชวนคุยเรื่องสนุกๆ แพทจะชอบเล่าเรื่องที่ๆเธออยู่ให้ฟังเสมอ เหมือนเปิดโลกให้ผมอีกใบ และทุกครั้งที่เธอกลับมาเราจะไปกินข้าวด้วยกัน
“เปล่าครับ ไปหาเพื่อน”
“เพื่อนไหน” ผมลืมไปเลยว่าพวกเขาเป็นเพื่อนกัน
“แพท” ผมบอก เขาพยักหน้ารับก่อนจะเอ่ยปาก
“ไปด้วยสิ”
ผมไม่ตอบอะไร แต่เดินนำเขาไปที่รถคันสวยที่พักนี้ผมได้ขึ้นมันอยู่บ่อยครั้ง คุณธนากรมักจะแวะไปส่งผมทุกวัน แม้เขาจะรู้ว่าผมเดินกลับคงง่ายกว่า
“เรื่องคุณมิ้น ผมให้ตำรวจจัดการแล้วนะ”
“อ๋อ ครับ” ผมตอบรับ
“เขาสารภาพว่าทำงานคนเดียว คุณออยไม่ได้เกี่ยวข้อง” เขาเล่า
เรื่องนี้ผมได้ยินมาตั้งแต่การประชุมเมื่อวานแล้วว่าคุณมิ้นเลขาคุณออยเป็นคนที่ปลอมแปลงเอกสารทั้งหมด เพื่อโกงเงิน เพราะที่เงินหายไม่ได้หายออกไปจากโปรเจคที่ผมทำ แต่หายไปจากการเบิกเงินเรื่องอื่น ผมที่เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างได้แต่โล่งใจที่ทุกอย่างมันผ่านไปด้วยดี
“กันต์” คนที่กำลังขับรถอยู่เรียก ผมหันไปมองเขาก่อนจะก้มหน้าเมื่อปากร้อนนั้นจูบลงบนแก้มผม เขาแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองอย่างมีนัยยะ ก่อนจะเร่งเครื่องและออกปาก
“เปลี่ยนไปมากเลยนะ” เขาพูดถึงผม ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงเงยหน้ารับจูบเขาง่ายๆ
“คุณก็เหมือนกัน” ผมว่า ใครๆก็ต่างเปลี่ยนแปลงไปตามเวลาทั้งนั้น
“กันต์ คิดถึง” แพทที่ยังสวยเหมือนเดิมแทบจะทุกอย่างวิ่งเข้ามากอดผมแน่น ผมยิ้มกว้างก่อนจะเอ่ยทักทายเพื่อนที่แสนดี
“คิดถึงเหมือนกัน” เราหัวเราะร่ากันอยู่หน้าร้านประจำของแพท
“โห ผอมลงเยอะเลย ทำงานหนักใช่ไหม” เธอว่า ผมมองแก้มขาวของเธอก่อนจะบอกบ้าง
“แพทเหมือนกัน”
“เหมือนตรงอ้วนขึ้นเหรอ” เราขำกันก่อนที่สาวสวยเพียงคนเดียวจะหันไปเจอคนที่เดินตามมาข้างหลัง
“มึงมาได้ไง” แพทขมวดคิ้วถามเพื่อนตั้งแต่เด็กของตัวเอง
“มึงไม่ควรจะถามคำถามนี้” เขาว่าก่อนจะหันมาถามผม
“กินอะไรกัน”
“เอาเหมือนเดิมไหม” ผมหันไปถามคนที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ
“ได้ๆ” เราตกลงว่าจะสั่งเมนูเดิมเหมือนเกือบทุกครั้งที่เราเจอกัน เป็นอาหารไทยง่ายๆกับไวน์ขาวแช่เย็นที่แพทชอบ
“เป็นไงบ้าง”
“สบายดี เรื่อยๆ กันต์ล่ะ”
“ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ โดนพักงานไปแป๊ปนึง อาทิตย์ที่แล้วพึ่งได้กลับมาทำ” ผมว่าพร้อมกับขำกับเรื่องราวของตัวเองที่น่าปวดหัว
“ทำไมไม่เคยเล่าเลย” และแพทก็ดูโกรธที่ผมไม่ยอมเล่าเรื่องแบบนี้ให้เธอฟัง แต่เพราะผมรู้ว่าถ้าผมเล่าเธอคงจะอดไม่ได้ที่จะหาทางช่วย ซึ่งผมไม่อยากให้เดือดร้อนกันไปหมด
“เล่าแล้วนี่ไง” ผมว่า แพทเลยปัดมือไปมาว่าให้เริ่มเล่าเสียที
“เกิดอะไรขึ้น”
“มีคนโกงใบเบิกเงินแล้วใช้ชื่อเรา แต่จับคนทำได้แล้ว”
“แล้วถ้าจับไม่ได้ล่ะ ทำไมกันต์ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ตลอดเลย” เธอว่าหน้าเครียด ผมที่กำลังจะตอบว่าเพราะดวงซวยคนที่นั่งฟังมาสักพักก็ออกปาก
“กูไม่ปล่อยให้เกิดอะไรขึ้นหรอก”
แพทมองเพื่อนตัวเองก่อนจะถอนหายใจ
“ไหนบอกจะถ่ายรูปหิมะมาให้เราดู” ผมรีบเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อยากให้บรรยากาศเสีย นานๆทีผมถึงจะได้เจอเธอ
“ยังไม่ตกเลย กันต์ไปด้วยกันสิ เราอยากพาเที่ยว แถวที่เราอยู่สวยมากๆ เราว่ากันต์น่าจะชอบ”
ผมตาโตกับคำชวนของสาวสวย แต่พอนึกได้ว่าคงไม่มีปัญญาขนาดนั้นถึงได้รีบบอก
“ไม่มีตังค์ขนาดนั้นหรอก”
“เรามีที่พักให้นะ เดี๋ยวช่วยทำวีซ่าด้วย” เธอเสนอ
“พอเลยแพทเราเกรงใจ”
“อันนี้หมาลากเลื่อนตัวใหม่ ชื่อคอร์กี้” เธอหลอกล่อผมด้วยวิดีโอหมาตาสีฟ้าในมือถือที่กำลังวิ่งเล่นกลางหิมะ ผมหัวเราะก่อนจะถามเธอกลับ
“ชื่อคอร์กี้แต่เป็นไซบีเรียนเหรอ” เรานั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย โดยที่ไม่ได้สนใจว่ามีอีกคนร่วมโต๊ะอยู่ด้วย ยิ่งดึกยิ่งดื่มเยอะยิ่งคุยสนุก แพทเล่าด้วยว่ากำลังเดทกับหนุ่มตาสีเขียวที่พึ่งเจอในผับเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว
“แถวๆนั้นตาฟ้าหุ่นแซ่บเยอะมาก เราว่ากันต์น่าจะชอบ”
ผมแกล้งนับนิ้วมือก่อนจะเงยหน้าถามเพื่อนตัวเอง
“ตั๋วเครื่องบินเท่าไหร่นะ”
แพทหัวเราะเสียงดังพร้อมกับยกไวน์ขึ้นดื่ม
“กันต์มีแฟนยัง”
ผมส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มให้เธอ
“ถามเหมือนไม่มีกูอยู่ตรงนี้” คนที่นั่งเงียบอยู่ว่า เพราะตรงนี้เป็นพื้นที่ข้างนอกค่อนข้างร้อนเขาถึงปลดกระดุมลงหลายเม็ดพร้อมกับพับแขนเสื้อขึ้นถึงศอก ผมที่เผลอหันไปมองรีบหลบสายตา
“ถ้ามึงดูแลเพื่อนกูไม่ได้ ก็ไม่ต้อง” แพทบอก
“กูก็เพื่อนมึง” กันย์ว่าบ้าง เธอถอนหายใจอีกรอบก่อนจะชี้มาที่คนที่กำลังนั่งพิงกับพนักของโซฟานุ่ม มือเขาวาดวางกับโซฟา มันเลยเหมือนโอบผมอยู่กลายๆ
“เราเคยเล่าไหมว่ากันย์มันขอให้เราดูกันต์ให้ ตอนที่มันอยู่แคนาดา”
ผมส่ายหน้า...เพราะผมก็เพิ่งรู้ตอนที่แพทบอก
“แม่ง loser” แพทที่เริ่มเมาแล้วว่าเพื่อนตัวเอง
“ก็แก้อยู่นี่ไง”
“อย่าไปเล่นกับมันมากนะ แผนในหัวเป็นล้าน” แพทหันมาบอกผม ผมที่รู้สึกเหมือนจะไม่ทันแล้วหันไปมองคนที่ยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มบ้าง
“มึงเลิกแฉกูสักที”
Now I’m running away my dear
From myself and the truth I fear
My heart is beating I can’t see clear
How I’m wishing that you were here
แปลกดีนะ แต่ก่อนผมฝันเอาด้วยซ้ำว่าจะได้นั่งข้างเขาแบบนี้
แต่ตอนนี้ผมกลับเอาแต่วิ่งหนีความจริง
ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองคงแพ้แบบที่ไดจิบอก
ผมมองเขาเคาะนิ้วเป็นจังหวะเพลงในรถกับพวงมาลัย เขาแวะไปส่งแพทที่บ้านก่อนจะวนรถกลับมาส่งผมในตอนเกือบตีสาม ผมมองเสี้ยวหน้าของคนที่ช่วงนี้อยู่ด้วยกันบ่อยเหลือเกิน
“อยากไปเที่ยวเหรอ” อยู่ๆเขาก็ถามขึ้นมาในตอนที่รถหยุดเพื่อรอสัญญาณไฟ
“ใครๆก็ชอบเที่ยวครับ” ผมบอก
“เคยไปเที่ยวที่ไหนบ้างแล้ว”
ผมที่ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยได้ไปเที่ยวไหนเป็นกิจจะลักษณะเงียบแทนคำตอบ
“อยากไปเที่ยวที่แพทอยู่ใช่ไหม”
“ครับ สวยดี” ผมตอบตามความจริง ผมอยากลองขึ้นเครื่องบินดู อยากลองจับหิมะดู เผื่อจะเอามาโม้กับพ่อได้ว่ามันเย็นแค่ไหน
“ไปไหม...ไปด้วยกัน”
“ไม่ดีกว่าครับ เกรงใจ”
ความฝันยังไงมันก็คือความฝัน ผมว่าบางทีอากาศร้อนๆที่ไทยคงเหมาะกับผมแล้ว รอให้พ่อถูกหวยรางวัลที่หนึ่งก่อน ค่อยว่ากัน
“ดื้อจริง” เขาว่า มือใหญ่ของกันย์แตะเบาๆที่คางของผม ตาเรียวของเขามองตรงมา จมูกโด่งของเขาจรดลงที่จมูกผม ก่อนที่นิ้วโป้งของเขาจะไล้ที่ปากผม เขาแกล้งสอดนิ้วนั้นเข้ามาในปากผม เมื่อมันแตะกับลิ้นชื้นแฉะของผมเขาก็ประกบปากลงมา
And I’m done sitting home without you
Fuck I’m going out without you
I’m going to tear this city down without you
I’m going Bonnie and Clyde without you
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราทำกันแบบนี้ มันเป็นแบบนี้มาสักพักแล้ว
ผมอ้าปากรับลิ้นร้อนที่กวาดเข้ามาในปาก จูบของเขาดีจนเหมือนผมจะละลายติดไปกับเบาะหนังของรถคันสวย ในเสียงหอบหนักของผมกับเขา เสียงดูดดุนของริมฝีปากและลิ้น ผมกำลังกลัวว่าเราจะกลับไปอยู่ในจุดๆเดิม
เราจูบกันจนกระทั่งได้ยินเสียงบีบแตรไล่หลัง กันย์ผละหน้าออกด้วยท่าทางหัวเสีย เขาใช้ลิ้นเลียน้ำลายที่มุมปากของผมก่อนจะขยับไปนั่งหลังตรงดังเดิม
ไฟเขียวแล้ว...หมดเวลาของเขาแล้ว
“ให้ไปส่งบนห้องไหม” เขาถามในตอนที่จอดรถที่ใต้ตึก ผมส่ายหน้า
“อย่าเลยดีกว่าครับ” เพราะผมรู้ว่ามันคงจะไม่จบลงที่จูบอย่างเคย
“จะหนีไปถึงไหน” เขาว่าพร้อมกับขยับตัวมาใกล้ผม กลิ่นน้ำหอมฉุนจมูกปัดผ่านจมูกผมเมื่อเขาซุกจมูกลงบนซอกคอผม มือใหญ่จับมือผมตรึงไว้ เพราะเขารู้ว่าผมจะต้องดันเขาออก
“เราไม่ได้เป็นอะไรกัน” ผมบอกพร้อมกับเอียงตัวออก นั่นทำให้เขาดูดตรงไหปลาร้าผมได้สะดวกขึ้น
“แล้วยังไงอีก” เขาถามในตอนที่ยังง่วนอยู่กับการนัวเนียผม
“กันย์ พอ” ผมเรียกเมื่อฟันคมของเขากัดลงที่ซอกคอผม เขาเงยหน้ามาสบตากับผม ริมฝีปากหยักสวยบึ้งตึง
“อย่าทรมานกูนักเลย”
“แผนไหนแล้ว” ไดจิถามขึ้นในเย็นวันหนึ่ง วันนี้เราอยู่กันครบทีม อาจารย์กานต์มองผมนิ่งก่อนจะเปลี่ยนคำถามให้
“ชนะหรือแพ้”
“น่าจะชนะครับ” พอได้คำตอบแบบนั้นคนโตกว่าก็คลี่ยิ้ม พร้อมๆกับเสียงถอนหายใจของไดจิ
“แพ้สิไม่ว่า”
ผมหัวเราะน้อยๆแต่ในที่สุดก็ถอนหายใจตามไดจิไป
“อย่าคิดมากเลย ถือว่าให้โอกาสตัวเอง” แฟนไดจิบอก
“อย่างผมที่ตอนแรกคิดว่าคงไม่ลงเอยกับใครแล้วยังได้ญี่ปุ่นมาคนหนึ่ง”
คราวนี้ผมขำจริง
“เริ่มใหม่ ไม่มีอะไรเหมือนเดิมหรอก เพราะประสบการณ์สอนเธอแล้ว”
ไดจิพยักหน้าเห็นด้วยกับแฟนตัวเองแต่ก็ไม่วายแขวะ
“แผนล่มแล้วทำเป็นพูดดี”
TBC.
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 10-12-2018 21:30:24
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 10-12-2018 21:37:12
เริ่มหัวข้อโดย: HappyYaoi ที่ 10-12-2018 21:40:01
เริ่มหัวข้อโดย: taku_kimu ที่ 10-12-2018 21:51:14
เริ่มหัวข้อโดย: Zestful ที่ 10-12-2018 21:55:36
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 10-12-2018 21:57:34
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 10-12-2018 21:59:01
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 10-12-2018 21:59:51
สงสานกันต์อ่ะเมื่อไรจะสมหวังซักที
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 10-12-2018 22:01:05
เริ่มหัวข้อโดย: nikpook ที่ 10-12-2018 22:02:18
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 10-12-2018 22:08:14
กันย์มีอาจารย์ดี กุนซือดี เดินต่อไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง
พิสูจน์ใจกันต์ให้ชัดๆกันไปเนอะ
ชอบนะที่ให้กันย์มีเพื่อนที่จริงใจและคอยห่วงอยู่
จริงๆจะว่าไป กันย์ก็ไม่ได้โดดเดี่ยวนะ มีคนคอยช่วย คอยคิดถึงกัน
:katai3: :katai2-1: :katai3: :katai2-1: :katai3: :katai2-1: :katai3: :katai2-1:
………
เริ่มหัวข้อโดย: aumaim0621 ที่ 10-12-2018 22:11:09
แต่เอาจริงเราก็กลัวนะ แผลใหญ่ขนาดนั้น เจ็บกว่าจะหายดี
น้องกันต์หนูจะเลือกจะเดินทางไหน แม่จะคอยซัพพอร์ทลูกเองงงง
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 10-12-2018 22:24:27
เริ่มหัวข้อโดย: Cyclopbee ที่ 10-12-2018 22:28:27
เริ่มหัวข้อโดย: sripaerrr ที่ 10-12-2018 22:32:40
เริ่มหัวข้อโดย: SuPeRDonGDanG ที่ 10-12-2018 22:34:37
เด๋วเสียใจเหมือนตอนภัทรอีก กันต์เสียใจมามากพอแล้ว
รู้นะว่ากันย์รักกันต์มาก แต่มากพอที่จะสู้กับครอบครัวไปด้วยกันหรือเปล่า
เริ่มหัวข้อโดย: ข้าวสวย ที่ 10-12-2018 22:37:19
ภัทรกับกันเล็ก จากกันเพราะความไม่เข้าใจแต่ยังรักอ่ะ
ไม่เอากันใหญ่นะ เราเฟลกันคนเห็นแก่ตัวแบบนี้อ่ะ55555555ลืมไม่ลงจริงๆ น้องเจก็ได้ ได้ไม่ได้ภัทนก็จะเอาเรือน้องเจ
เริ่มหัวข้อโดย: kanj1005 ที่ 10-12-2018 22:41:47
ตัวตนจืดจางและไม่มีน้ำหนัก ไม่เห็นการต่อสู้เพื่อหาที่ยืนให้กันต์ในสังคมของกันย์
ยิ่งมารู้ว่าออยเคยเป็นแฟนเก่ากันย์ด้วยยิ่งรู้สึกว่ากันต์ให้น้ำหนักออยมากกว่า
ผู้ชายอย่างกันย์ในตอนนี้ แนะว่าอย่าไปหลงเลยจะดีกว่า เพราะสุดท้ายเขาก็ไม่เลือกเราอย่างจริงจัง
เริ่มหัวข้อโดย: pe_a_ra ที่ 10-12-2018 22:53:45
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 10-12-2018 23:03:24
เริ่มหัวข้อโดย: waiieiei ที่ 10-12-2018 23:31:19
เริ่มหัวข้อโดย: nonlapan ที่ 10-12-2018 23:51:15
เริ่มหัวข้อโดย: Krajeeqx ที่ 11-12-2018 00:00:37
“อย่าทรมานกูนักเลย” จินตนาการเป็นน้ำเสียงออดอ้อนไปแล้ว
รอคุณธนากรพาน้องไปส่งที่ห้องอยู่นะคะ :ling1:
นี่อยากให้น้องเลิกกลัว แต่คุณธนากรคงต้องสร้างความมั่นใจมากกว่านี้
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 11-12-2018 00:11:54
เริ่มหัวข้อโดย: Bambooyamy ที่ 11-12-2018 00:18:55
เริ่มหัวข้อโดย: SimplyDelicious ที่ 11-12-2018 01:03:06
ถ้าจะต้องเริ่มใหม่กับกันย์จริงๆ
ยังไงก็ได้ขอให้น้องได้เจอคนที่รักน้องจริงๆ
เก่งมากที่ฮีลตัวเองมาได้ขนาดนี้ ลูกกกกกกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: Tamami ที่ 11-12-2018 02:22:59
เริ่มหัวข้อโดย: aha_aha ที่ 11-12-2018 06:15:06
เริ่มหัวข้อโดย: valenna yy ที่ 11-12-2018 06:38:03
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 11-12-2018 09:34:15
เริ่มหัวข้อโดย: sasa ที่ 11-12-2018 10:03:15
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 11-12-2018 10:27:39
:INTRO: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3886768#msg3886768) , :ทินเดอร์1: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3886898#msg3886898) , :ทินเดอร์2: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3887360#msg3887360) , :ทินเดอร์3: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3887968#msg3887968) , :ทินเดอร์4: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3888203#msg3888203), :ทินเดอร์5: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3889085#msg3889085), :ทินเดอร์6: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3890942#msg3890942), :ทินเดอร์7: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3892065#msg3892065), :ทินเดอร์8: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3893274#msg3893274), :ทินเดอร์9: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3894868#msg3894868), :ทินเดอร์10: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3896282#msg3896282), :ทินเดอร์11: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3897951#msg3897951), :ทินเดอร์12: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3899340#msg3899340), :ทินเดอร์13: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3901185#msg3901185), :ทินเดอร์14: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3902332#msg3902332), :ทินเดอร์15: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3903510#msg3903510) , :ทินเดอร์16.1: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3905748#msg3905748), :ทินเดอร์16.2: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3906286#msg3906286), :ทินเดอร์17.1: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3907140#msg3907140), :ทินเดอร์17.2: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3908446#msg3908446), :ทินเดอร์18: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3909085#msg3909085), :ทินเดอร์19: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3910659#msg3910659), :ทินเดอร์20: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3911863#msg3911863), :ทินเดอร์21: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3913189#msg3913189), :ทินเดอร์22: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3913957#msg3913957), :ทินเดอร์23: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3915094#msg3915094), :ทินเดอร์24: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3916596#msg3916596), :ทินเดอร์25: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3917578#msg3917578), :ทินเดอร์26: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3919032#msg3919032), :ทินเดอร์27: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3920189#msg3920189), :ทินเดอร์28: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3921090#msg3921090), :ทินเดอร์29: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3921918#msg3921918)
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 11-12-2018 10:38:09
เริ่มหัวข้อโดย: suck_love ที่ 11-12-2018 12:12:44
ยอมทั้งตัว :katai3:
เริ่มหัวข้อโดย: IamLonelygirl ที่ 11-12-2018 12:43:56
เริ่มหัวข้อโดย: Jaebam ที่ 11-12-2018 13:09:58
อย่าเล่นกับใจลูกเรานักเลย ไรท์เตอร์ :monkeysad:
ให้ลูกเรามีความสุขกายสบายใจจริง ๆ สักที
กันย์อยู่รอบตัวกันต์เสมอ ไม่เคยไปไหน หมายถึงใจนะ เราเชื่ออย่างนั้นมาตลอด
กายไม่อยู่ใกล้ แต่ใจอยู่ใกล้ตลอด ถามแพทดูได้เลยค่ะ
แค่เขาจูบกัน แม่ยกนี่เขิน เดินบิดขึ้นยานไปรอที่ดาวอังคารแล้วจ้าาาาา :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: naumi ที่ 11-12-2018 22:01:30
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 12-12-2018 00:04:23
พอมาไทยก็ตามจีบมาเป็นปีๆ สมควรแก่การแพ้นะกันต์เล็ก
เริ่มหัวข้อโดย: sompong ที่ 12-12-2018 09:12:11
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 12-12-2018 09:46:21
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 12-12-2018 12:43:01
เริ่มหัวข้อโดย: Cyclopbee ที่ 12-12-2018 15:21:00
เริ่มหัวข้อโดย: sompong ที่ 13-12-2018 01:31:19
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 13-12-2018 08:55:08
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 13-12-2018 10:35:30
ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องสอดนิ้วเข้าปาก
เพื่ออะไร 555555
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 13-12-2018 12:49:37
เห็นเล้าให้นักเขียนช่วยลงสารบัญ และเราเองเห็นว่าเรื่องนี้ยังไม่มีสารบัญเลยแอบมาทำให้ แต่ว่าไม่ได้เขียนชื่อตอนตามที่ผู้เขียนเขียนไว้ ต้องขออภัยไว้ก่อนนะคะ :กอด1:
:INTRO: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3886768#msg3886768) , :ทินเดอร์1: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3886898#msg3886898) , :ทินเดอร์2: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3887360#msg3887360) , :ทินเดอร์3: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3887968#msg3887968) , :ทินเดอร์4: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3888203#msg3888203), :ทินเดอร์5: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3889085#msg3889085), :ทินเดอร์6: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3890942#msg3890942), :ทินเดอร์7: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3892065#msg3892065), :ทินเดอร์8: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3893274#msg3893274), :ทินเดอร์9: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3894868#msg3894868), :ทินเดอร์10: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3896282#msg3896282), :ทินเดอร์11: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3897951#msg3897951), :ทินเดอร์12: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3899340#msg3899340), :ทินเดอร์13: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3901185#msg3901185), :ทินเดอร์14: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3902332#msg3902332), :ทินเดอร์15: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3903510#msg3903510) , :ทินเดอร์16.1: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3905748#msg3905748), :ทินเดอร์16.2: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3906286#msg3906286), :ทินเดอร์17.1: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3907140#msg3907140), :ทินเดอร์17.2: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3908446#msg3908446), :ทินเดอร์18: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3909085#msg3909085), :ทินเดอร์19: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3910659#msg3910659), :ทินเดอร์20: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3911863#msg3911863), :ทินเดอร์21: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3913189#msg3913189), :ทินเดอร์22: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3913957#msg3913957), :ทินเดอร์23: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3915094#msg3915094), :ทินเดอร์24: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3916596#msg3916596), :ทินเดอร์25: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3917578#msg3917578), :ทินเดอร์26: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3919032#msg3919032), :ทินเดอร์27: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3920189#msg3920189), :ทินเดอร์28: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3921090#msg3921090), :ทินเดอร์29: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3921918#msg3921918)
:pig4:
ขอบคุณมากๆนะคะ ขออนุญาตเอาไปแปะหน้าแรกนะคะ o13
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 14-12-2018 00:32:44
Guilty pleasure
ความผิดมันหอมหวาน ผมรู้ เพราะผมเคยชิมมันมาก่อน กันย์ก็เหมือนน้ำตาล ที่หวานจัด แม้ผมจะรู้ว่าถ้ากินเข้าไปแล้วอาจจะไม่ดีต่อตัวเอง แต่ในเมื่อมีโอกาส ผมก็อยากจะลองชิมมันอีกครั้ง
“อย่า” แม้ผมจะบอกแบบนั้น ร่างกายผมกลับตอบสนองกับมือใหญ่ที่ลากผ่านและบีบเค้นไปทั่ว
“กันต์” เขาเรียกผมเสียงแผ่วก่อนจะจรดปากลงตรงซอกคอ สะโพกของเขาที่เบียดผมจากด้านหลังขยับเสียดสีให้รู้ว่าตัวเขาเองก็รู้สึกมากแค่ไหนแม้จะสวมเสื้อผ้าอยู่ครบทุกชิ้น ลิ้นร้อนของเขาไล้มาจนถึงหลังหูของผม ผมใช้มือสองข้างปิดปากตัวเองไว้เพื่อไม่ให้ส่งเสียงออกไป แต่ถึงแบบนั้นก็ยังได้ยินเสียงหอบหายใจของตัวเองอย่างชัดเจน
“พอแล้ว”
ผมบอกเขาด้วยเสียงอู้อี้ของตัวเองพลางให้มือที่แทบไม่มีแรงดันตัวเขาออก พอหันมาสบตากับเขาถึงได้รู้ว่า ผมไม่ควรล้อเขาเล่นแบบนี้เลย
“กูหยุดไม่ได้แล้วกันต์”
ก่อนหน้านี้
ตอนเช้าผมมาทำงานตามปกติ และเห็นว่าคุณธนากรหิ้วข้าวเข้ามาในห้องทำงานสองกล่อง กล่องแรกเขาวางลงที่โต๊ะของคุณออย และอีกกล่องเขาวางลงที่โต๊ะของผม นั่นเป็นคำตอบว่าทำไมช่วงนี้กล่องข้าวของผมกับของหัวหน้าตัวเองถึงมีเมนูเหมือนกัน ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ผมคงไม่เก็บไปคิดให้เหนื่อย แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนปั่นหัว
รู้จักคำว่าเจ็บแล้วไม่จำไหม...ผมกำลังเป็นแบบนั้นอยู่
ถ้าผมฉลาดพอผมจะดึงตัวเองออกจากเรื่องนี้ ผมจะปล่อยให้คุณธนากรเขาอยู่ในที่ของเขา ไม่ว่าเขาจะมีใครมันก็จะไม่มีผลอะไรต่อผม แต่ตอนนี้ผมกลับปล่อยให้เขามีผลต่อหัวใจของผมเสียมากมาย
ถึงผมจะโตขึ้น ควบคุมอารมณ์ได้ดีขึ้น ไม่ได้ทำให้เรื่องเล็กน้อยกระทบกับงาน แต่ผมก็หงุดหงิดใจเหลือเกิน
“ไปวิ่งไหมวันนี้”
“ไปครับ” ผมตอบคนที่ท้าวแขนลงกับโต๊ะทำงานของผม แปลกดีที่เขาไม่ได้สนใจคำนินทาจากพนักงานเลยว่าเขาเป็นคนรักของคุณออยและทำกับผมเหมือนหมาหยอกไก่
“งั้นเดี๋ยวมาหาตอนเย็นนะ”
ผมพยักหน้าแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร แต่เขาคงเห็นความผิดปกติ
“เป็นอะไร”
ผมเหลือบมองคุณออยที่จ้องมาทางผมเหมือนทุกที
“ผมจะรอตอนเย็นนะครับ”
ผมบอกเขาเสียงดังพร้อมกับสบตาเรียวสวยนิ่ง คุณธนากรที่น่าจะตามทันมุกของผมถอนหายใจเบาๆก่อนจะวางมือลงบนหัวผม
“ดื้อเงียบ” เขาว่า ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“เขาเพียรเอาข้าวมาให้จะสองปีแล้ว แกก็ยังเป็นแค่เพื่อนชวนวิ่งเหรอวะ”
ผมขำพี่ปูแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร
“เป็นมากกว่านั้นก็ดีนะ กูอยากรู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นตัวจริง กูฟังข่าวลือแล้วงง” พี่รุจที่นั่งข้างๆผมบอกขึ้นมาบ้าง ผมขำ แต่เป็นพี่ปูที่ห้ามไว้ก่อน
“แนะนำน้องไม่ดี” พี่ปูว่า พี่รุจเบ้หน้าก่อนจะหันมาถามผม
“ไปงานเลี้ยงอาทิตย์หน้าไหมกันต์”
ผมที่ปกติโดดงานเลี้ยงของแผนกทุกรอบ ตอบคนถามด้วยความเสียดาย
“คราวนี้พี่จุ๋มบังคับให้ไปครับ”
งานเลี้ยงของแผนกผมเกิดขึ้นทุกไตรมาสของปี ผมที่ปฏิเสธมาแล้วหลายต่อหลายครั้งโดนขู่ว่าถ้าไม่มาอาจจะมีผลต่อโบนัส เลยจำเป็นต้องมานั่งหงอยอยู่ที่ร้านอาหารกึ่งผับ มันเป็นสถานที่ที่เมื่อก่อนผมชอบ แต่ตอนนี้ผมกลับขยาดเสียมากกว่า ผมมีความหลังไม่ค่อยดีกับสถานที่อโคจรเท่าไหร่
“มาด้วยเหรอคะ เห็นปกติไม่เคยมา”
ดูท่าว่าวันนี้ผมจะดวงไม่ค่อยดีด้วย ไม่รู้ทำอีท่าไหนถึงได้มานั่งข้างคุณออย
“โดนพี่จุ๋มบังคับมาครับ” ผมบอก ตอนแรกคิดว่าจะไม่เมาเห็นทีว่าครั้งนี้คงต้องชิงเมาก่อน ผมหยิบแก้วเบียร์ที่พี่ปูรินไว้ให้มาจิบ ทำเป็นร้องเพลงคลอกับพวกพี่ๆเขา
ผมมีความคิดว่าคนเกลียดกันต้องไม่คุยกัน แต่แปลกที่คุณออยดูไม่ชอบหน้าผมแต่พยายามชวนผมคุยเหลือเกิน
“ช่วงนี้ทำตัวเกินไปหรือเปล่าคะ กาลเทศะมีไหม ในห้องทำงานแท้ๆยังกล้าแสดงออกขนาดนั้น”
อาจจะเป็นเพราะหัวหน้าผมเมา ถึงได้พูดออกมาเสียยืดยาวกว่าปกติ ปกติคุณออยมักหาเรื่องผมอ้อมไปอ้อมมา มีไม่กี่ครั้งที่เธอจะออกปากแบบนี้
“บอกคนของคุณเองเถอะครับ” ผมที่ใช้ข้ออ้างว่าเมาเหมือนกันตอบกลับเธอแทนที่จะเออออไปอย่างเคย เรื่องผมกับคุณออยตอนนี้ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องงานเหมือนแต่ก่อน คุณออยคือคนที่อยากได้แฟนเก่าคืน
ส่วนผมคือคนนิสัยไม่ดีที่รู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังจมลงไปที่ก้นบ่อสักที่แต่ก็เดินลงไป ผมปล่อยให้เธอพูดในสิ่งที่อยากพูด ส่วนตัวเองเดินหลบออกมาข้างนอกพร้อมกับเบียร์ขวดใหญ่ ผมนั่งดื่มมันอยู่ที่โต๊ะด้านนอกคนเดียวพลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอย่างที่ไม่ได้ทำมานาน
ผมพึ่งรู้ว่าคนเรามักจะจมกับความทุกข์นานกว่าความสุข เวลามีความสุขอย่างเช่นมีชีวิตที่ไม่ได้พะวงหรือคิดอะไรกลับไม่ค่อยเห็นค่าของมัน พอรวนเข้าหน่อยถึงได้คิดถึงตัวเองในตอนก่อนหน้า
อย่างที่ไดจิชอบบอกว่าให้มีความสุขกับสิ่งเล็กน้อย ในตอนนี้ผมก็มีความสุขกับเกมส์ในมือถือกับเบียร์ฟรีอีกหนึ่งขวด
“กันย์คะ ออยไม่ไหว”
“ค่อยๆเดินนะ”
“ออยขับรถกลับไม่ไหวแน่เลยค่ะ”
“เดี๋ยวผมไปส่ง” ผมหันไปมองตามเสียง เห็นชายหญิงท่าทางเหมาะสมกันประคองกันเดินไป ผมที่นึกอยู่แล้วว่ามันต้องออกมาทำนองนี้ ผมมองไปยังชายหนุ่มที่กำลังประคองสาวสวยอยู่ตรงแถวหน้าห้องน้ำ
อาจจะเพราะว่าเมา ผมถึงมองคนที่บอกว่าจะไม่มางานเลี้ยงวันนี้ด้วยภาพซ้อนทับในอดีต สุดท้ายแล้วเขาก็คงเลือกสิ่งที่ดีที่สุดเหมือนตอนนั้น
ช่วงนี้ผมมีประชุมตอนเย็น เลยออกมาจากห้องประชุมเกือบทุ่มครึ่ง ผมคิดว่าคนที่เคยรอตามปกติคงกลับบ้านไปแล้ว แต่พอเดินเข้ามาเก็บกระเป๋าดันเห็นว่าเขากำลังนั่งทำงานหน้าเครียดอยู่ที่โต๊ะของผมเอง โดยปล่อยให้ไฟในห้องมืดสลัว
“ประชุมเป็นไงบ้าง”
“นึกว่ากลับไปแล้ว” ผมกับเขาพูดออกมาพร้อมกัน เขายืดแขนขึ้นบิดขี้เกียจ
“ถ้ากลับไปก่อนคงมีคนงอน”
ผมขมวดคิ้วฟังสิ่งที่เขาบอก
“คงไม่ใช่ผม”
เขายิ้มมุมปากท่าทางยียวน
“งั้นใครที่หึงผมกับคุณออย” ผมไม่ตอบอะไรแต่หยิบกระเป๋าเป้ที่วางไว้ข้างโต๊ะขึ้นมาเก็บของ ภาพวันนั้นยังติดอยู่ในหัวผม ผมคิดว่าเขาคงไม่เห็นว่าที่โต๊ะข้างนอกมืดๆมีผมกำลังนั่งมองเขาอยู่ แต่ถ้าเขาเห็น...เขาก็คงเป็นคนที่ใจร้ายเหลือเกิน
“ตอบไม่ได้เหรอ” เขาถามซ้ำ
“ผมจะกลับแล้ว”
“โกรธเหรอกันต์”
“จะพูดอะไรก็ตามใจครับ” ผมว่าก่อนจะยกเป้ขึ้นสะพาย ก่อนจะก้าวเท้าออกจากบริเวณนั้นก็โดนอีกคนฉุดแขนไว้ เพราะแรงดึงถึงทำให้ผมถลากลับมาชนเขา
“หนีเก่ง” เขาว่าพร้อมกับสอดมือเข้ามากอดที่เอวผม ริมผีปากเขาคลี่ยิ้มที่แกล้งผมได้
ผมที่กำลังจะผลักเขาออกจากตัวเหลือบไปเห็นหัวหน้าตัวเองกำลังเดินตรงมาที่ห้องหลังจากประชุมเสร็จเหมือนกัน ถึงได้หยุดมือตัวเองไว้ที่อกเขา คุณธนากรเลิกคิ้วมองอย่างแปลกใจ...และแค่ชั่วอึดใจเขาก็ก้มลงฉกจูบผม
“อ้าปากหน่อย” เขาว่าเสียงแผ่วก่อนที่ผมจะเปิดปากให้เขาสอดลิ้นเข้ามา ผมลืมตามองแพขนตาของเขาที่ปิดสนิทพร้อมกับเอียงหน้าให้มุมการจูบแนบแน่นกว่าเดิม ผมมองผ่านแก้มของเขาออกไปที่ตรงประตู
ในตอนที่สบตากับคุณออย...ผมก็หลับตาลงแล้วเอื้อมมือขึ้นคล้องคอหลานท่านประธานไว้
“แสบขึ้นเยอะนะ” เขาว่าในตอนที่ถอนปากออก ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าเขาพูดถึงอะไรแต่เงยหน้าจูบที่สันกรามเขา
“เผื่อไม่รู้นะกันต์ ที่นี่มีกล้อง” เขาว่าพลางขำ ผมมองใบหน้าไม่เดือดร้อนของเขาก่อนจะบอกบ้าง
“คนที่ควรกลัวเสียชื่อเสียงคือคุณมากกว่า” ผมว่า คุณธนากรยักไหล่เหมือนกับไม่ได้แคร์อะไรนัก มือของเขาที่ยังไม่ปล่อยจากเอวผมลูบเบาๆที่สะโพก ผมเบือนหน้าหนีสายตาของเขา ที่กำลังบอกว่าเรื่องวันนี้มันจะไม่จบลงแค่ตรงนี้แน่นอน
“กูหยุดไม่ได้แล้วกันต์”
ผมมองเตียงกว้างในห้องที่ไม่คุ้นตา มือของเขาสอดเข้ามาในเสื้อเชิ้ตของผม อากาศเย็นจัดจากเครื่องปรับอากาศที่กระทบผิวหนังทำให้ผมหนาวสั่น แต่เมื่อเขาลากมือผ่านแผ่นอกขาวโพลนของผม ร่างกายผมก็ร้อนขึ้นมาเสียเฉยๆ ผมโดนดันลงบนเตียงกว้าง ที่นี่คงเป็นคอนโดของเขา ผมเดาจากข้าวของเครื่องใช้รอบกายและเตียงที่มีกลิ่นของเขาติดอยู่
ผมว่ามนุษย์กับสัตว์เหมือนกันตรงที่ใช้สัญชาติญาณในการสืบพันธุ์ ระหว่างที่ผมกำลังคิดว่ามนุษย์ควรรู้จักการยับยั้งชั่งใจ ในตอนที่ได้สบตากับเขา ผมก็ลืมทุกอย่าง
“คิดถึงนะกันต์” เขาโถมตัวลงมาหาผมพร้อมกับพรมจูบไปทั่วตัว ฟันเขาขบลงที่คอของผม
“อย่า” พร้อมร้องบอกทั้งๆที่รู้ว่าเขาคงไม่ฟัง
“ให้กูทำนะ”
เขาบดสะโพกเข้ากับส่วนกลางของผมที่ถูกแยกขาออกเพื่อให้เขาสอดตัวเข้ามาตรงกลางได้ง่าย เพราะเป็นผู้ชายหรือเพราะว่าอาจจะเป็นเพราะเขา ร่างกายผมถึงได้ตื่นตัวจนคับแน่น
“เดี๋ยวกันย์!” ผมร้องบอกในตอนที่เขาไล่จูบตั้งแต่ข้อเท้าผมมาถึงต้นขาด้านในสุดที่เปล่าเปลือย ทุกที่ที่ผ่านลิ้นและปากของเขามันร้อนและเห่อแดง
“กับกู...ดีกว่ามันใช่ไหม” เขาถามพร้อมกับยกสะโพกผมขึ้น ผมที่แทบจะไม่มีแรงขยับตัวได้แต่จ้องตาคมสวยของเขา พร้อมกับปิดปากตัวเองให้ไม่ส่งเสียงออกไป
“ตอบสิกันต์” เขาว่าพร้อมกับลูบส่วนกลางของผมผ่านกางเกงในตัวบาง ก่อนจะก้มลงกัดเนื้อตรงข้างๆสะโพก
“มันถามบ้างไหมว่ารอยสักนี้เป็นของใคร”
ผมนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ รอยสักรูปปีกที่เหมือนของเขา มันยังอยู่ที่เดิม เขามองตาผม ปากหยักยิ้มกริ่ม ก่อนจะดึงชั้นในผมออก
“มันทำให้มึงได้เหมือนกูไหม”
“กันย์ อาาา” ผมหลุดเสียงออกไปเมื่อลิ้นเขาแตะที่เนื้ออ่อนด้านหลัง พร้อมกับมือที่ยังรูดรั้งส่วนข้างหน้า
“ครางดังๆเหมือนเวลาเถียงกูบ้าง”
“พอแล้ว กันย์ อื้อ” ผมร้องบอกด้วยเสียงกระท่อนกระแท่นเมื่อสะโพกยังถูกตอกอัดย้ำๆทั้งๆที่ข้างในเฉอะแฉะไปด้วยของเหลวของเขา มันคับแน่น ร้อนและอึดอัด แต่พอเขาถอนตัวออกชั่วครู่
ผมกลับวูบโหวง...อยากให้เขาใส่มันเข้ามาให้เต็มอีกครั้ง
“แดงหมดแล้ว” เขาก้มลงกระซิบบอกผม แต่ก็รั้งสะโพกผมให้ชิดกับสะโพกเขามากขึ้น
“จะเสร็จแล้ว” เขาว่าพร้อมกับเสียงหอบพร่า
แผ่นหลังผมแนบไปกับอกกว้างของเขา ไม่นานนักข้างในผมก็อุ่นวาบ กันย์แช่ตัวเองไว้นานพอตัวก่อนจะถอนมันออกไปในตอนที่ผมเหมือนจะวูบหลับ
“ร้องไห้ทำไมครับ”
TBC.
______________________________
เริ่มหัวข้อโดย: Cyclopbee ที่ 14-12-2018 00:50:13
เอาเถอะสุดท้ายก็คิดว่าพระเอกคือภัทรนั่นล่ะ
จะเบรกหัวทิ่มมะ 555
เราไม่ได้เชียร์ใครมากกว่าใครมาตั้งแต่ต้นอ่ะ แต่พออ่านๆไป ก็เลยคิดว่า......
กันต์ในเวอวัยทำงานเนี่ย เหมือนแค่หลงกันย์ แบบคนคุ้ยเคย ที้สำคัญเลยนะ ดูอยากเอาชนะออยมากกกกกกก มากจนเรามองไม่เห็นความรักของกันต์ต่อกันย์แล้ว
อีกเดี๋ยวภัทรก็จะกลับมา เรื่องวนลูปเดิมแน่ๆ
คิดไว้สองแบบ จบแบบได้กับภัทร หรือจบแบบตัวคนเดียว
ไว้หน้าแหก เราค่อยมาเก็บเศษหน้าทีหลังนะ ตอนนี้อินอยู่ 555555555
เริ่มหัวข้อโดย: sompong ที่ 14-12-2018 00:56:43
เริ่มหัวข้อโดย: HappyYaoi ที่ 14-12-2018 00:59:31
เริ่มหัวข้อโดย: yasperjer ที่ 14-12-2018 01:03:43
เริ่มหัวข้อโดย: Krajeeqx ที่ 14-12-2018 01:07:59
เฮ้ยู ไม่ยอมให้น้องมาทำให้ตัวเองหึง แต่นี่ความไม่ชัดเจนของตัวเองกำลังทำให้น้องหึง
โว้ย อยากให้น้องกันต์เอาคืนให้หนัก ถ้ายังไม่มีคำอธิบาย
อยากรู้ความคิดคุณชายกันย์เหลือเกิน ตอนนี้คืองง ทำไมต้องซื้อข้าวให้คุณออยด้วย? แล้วน้องกันต์ร้องไห้ทำไมลูก :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: aumaim0621 ที่ 14-12-2018 01:09:55
ถ่านไฟเก่าหรือว่าแค่อยากเอาชนะคุณออย
เหมือนกันย์ก็เอาคุณออยมาเพื่อเร่งปฏิกิริยาจากน้องนะ
อยากทำให้น้องหึงอะไรประมาณนี้ แต่ถ้าตอนหลังตัวเองยังเคลียร์กับคุณออยไม่ขาด
แล้วมาทำน้องเสียใจอีก นี่คงแบบ...น้องกันย์รู้กก มาให้แม่เลี้ยงดูนี่มา TT
อยากให้ของดีเมืองจีนมีบทไวไวแล้วจังเลยย อยากรู้ว่าตอนนี้ภัทรยังรู้สึกยังไงกับกันต์
แต่ฝั่งภัทรเองก็ดูเหมือนมีพันธะเหมือนกันนะ เฮ้อออ
เหนื่อยใจแทนน้อง ทำไมความรักของน้องมันดูไม่แฮปปี้เหมือนมีฝนตกอยู่ตลอดเวลา YY
เริ่มหัวข้อโดย: oilzaza001 ที่ 14-12-2018 01:10:41
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 14-12-2018 01:11:28
เริ่มหัวข้อโดย: sasa ที่ 14-12-2018 01:12:52
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 14-12-2018 01:18:01
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 14-12-2018 01:18:56
นี่ถ้าตอบว่าภัทรแซ่บกว่า จะทำต่อมั้ย หืมมมมม :hao4:
เริ่มหัวข้อโดย: Zestful ที่ 14-12-2018 01:19:10
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 14-12-2018 01:34:22
เห้อออ~* ไม่อยากให้กันต์ทุกข์เพราะกันย์ แล้วอะ //ฮรืออ อิน
เริ่มหัวข้อโดย: sompong ที่ 14-12-2018 01:43:25
เริ่มหัวข้อโดย: sripaerrr ที่ 14-12-2018 03:04:38
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 14-12-2018 03:37:06
เริ่มหัวข้อโดย: Jaebam ที่ 14-12-2018 05:15:36
กันย์อยากเอาชนะใคร ตี๋เหรอ ถามถึงเพื่อ?
กันต์เองก็อยากเอาชนะชะนีออย หรือป่าว?
สีเทาอ่ะ สีเทาชัดๆ
ไม่มีไรชัดเจน สีชมพูไม่มีอยู่จริง 5555
ไหนไรท์บอกว่าน้องมันจะแฮปปี้ไง หรือเราอ่านผิดน้าา :katai5:
น้องได้กัน อิชั้นก็ฟินอยู่หรอกนะคะ แต่มันยังเทาอ่ะเข้าใจอิชั้นไหม ฮู้วว
เริ่มหัวข้อโดย: CRP_N ที่ 14-12-2018 05:36:12
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 14-12-2018 05:46:35
เริ่มหัวข้อโดย: IamLonelygirl ที่ 14-12-2018 09:02:37
สงสารรรรน้องงงง
น้องเจออะไรแบบนี้อีกแล้ว
หาาคนมาให้น้องงเอาที่แบบให้กันใหญ่สะอึก
ฮื่ออออออ
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 14-12-2018 09:08:01
ช่วงที่อยู่กับกันย์ กันต์ไม่ลืมภัทรเลย แต่ช่วงที่อยู่กับภัทร กันต์ไม่นึกกันย์เลย
เดี๋ยวภัทรก็กลับมา แล้วเรื่องจะเป็นเหมือนเดิม
กันย์ยังเห็นแก่ตัวได้อย่างร้ายอาจเหมือนเดิม รั้งเขาไว้ทุกทาง แต่ก็ไม่ชัดเจนกับเขา
ภัทรชัดเจนกับกันต์แต่ก็ไม่เคยรั้งกันต์เอาไว้เพราะรู้ว่ากันต์จะเจ็บ คิดถึงภัทร
จะร้องไห้แล้วนะ อินมากเลยอ่ะะะ รู้สึกสงสารกันต์ เหมือนกันต์ไม่ได้มีความสุขเยอะเลย
เริ่มหัวข้อโดย: Fonjae333 ที่ 14-12-2018 10:14:17
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 14-12-2018 10:45:53
กันย์ นายจะเอาออย หรือเอากันต์ กันแน่ :serius2: :serius2: :serius2:
ดูนายควบสองนะ ชัดเจนหน่อย.......
ข้าวกล่องน่ะ ทำกล่องเดียว จะให้ใครก็ให้ไป
นี่สงสัย มีคนไปออดอ้อนขอให้ทำให้ตัวเองบ้าง
เหมือนที่ออดอ้อนขอให้ไปส่งบ้าน ออยไม่ไหว.......แล้วพาเข้าห้องนอน
จะหลงกันต์ อย่างปากว่า หรือปากดีเฉพาะบนเตียง
กันต์มีปากก็ถามบ้าง.... เอาไงแน่ เอาให้แน่สักที อย่าทำเหมือนอยากจะเอาชนะนังออย :z3:
กันย์ ได้เปรียบอยู่คนเดียวตลอด เหอะ
นังออยทำมาปากดีว่ากันต์ ตัวเองก็ถามกันย์ไปเซ่ หอยหลอดจริงๆ :fire: :angry2:
ใครเป็นคนมารุ่มร่ามกับกันต์
ชังน้ำหน้าทั้งผู้ ทั้งชะนีและ :m16: :เฮ้อ:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 14-12-2018 10:48:01
ขอบคุณมากๆนะคะ ขออนุญาตเอาไปแปะหน้าแรกนะคะ o13
^
^
ยินดีค่า :mew1:
[/URL], :ทินเดอร์30: (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68388.msg3923053#msg3923053)
คอมเม้นท์ในตอนนี้ คือเราทำไมไม่รู้สึกว่าคู่นี้ไม่รักกันเลย ความรู้สึกเหมือนทั้งคู่มันไปคนละทางกันย์รู้สึกเหมือนแค่เพียงเสียดาย ส่วนกันต์เพียงแค่รู้สึกเหงาปนอ้างว้าง :mew2:
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 14-12-2018 10:53:24
กันต์เล็กก็คงไม่กล้าเชื่อใจเต็มร้อยเมื่อมีเรื่องหัวหน้าให้คิด
ไม่รู้ว่าระหว่างกันย์ใหญ่กับหัวหน้าออยมันยังไง มีอะไรที่เรา
ยังไม่รู้ไม่เห็น หรือเราคาดเดาอะไรยังไงยังไม่ได้
แต่ขออย่างเดียวอย่าให้กันต์เล็กดูโสมมเพราะให้กลับไปได้กับภัทรอีกเลย ถ้าตอนนี้เอากันย์ใหญ่ไม่ไหวจริงๆ
ก็โสดยาวไปหรือให้กันต์เล็กมีควาทสุขกับคนใหม่ๆก็ได้
แต่ในใจรอดูว่ากันย์ใหญ่กำลังทำอะไรกันแน่
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 14-12-2018 11:04:27
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: rcbpdr ที่ 14-12-2018 11:48:33
มันควรจะชัดเจนได้แล้วหรือเปล่าอะกันย์
ก็รู้ไม่ใช่หรอตอนเสียเขาไปมันรู้สึกยังไง ละยังจะทำตัวแบบนี้อยู่เลย
เริ่มหัวข้อโดย: Aomoto ที่ 14-12-2018 12:09:24
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 14-12-2018 13:50:50
เรากลับกลัวอีกแล้ว
มันเหมือนกลับมาจุดเดิมลูปเดิมๆ
อารมณ์เหมือนของหายอยากได้คืน
จะถามถึงเพื่ออะไร
เริ่มหัวข้อโดย: bekeyyy ที่ 14-12-2018 14:40:03
คนจีนหนีหายไปหลายตอนแล้ว แต่ฉันก็ยังเชียร์เธอกับกันต์เสมอ
นอกจากกันต์จะมีความสุขเวลาอยู่กับภัทรมาก ฉันก็มีความสุขเวลาเห็นน้องกับภัทรอยู่ด้วยกัน
ไม่รู้ว่าตอนนี้ความรู้สึกกันต์และกันย์เป็นในรูปแบบไหน ถ้ากันย์ยังรักภัทรอยู่จริงๆก็ช่วยชัดเจนด้วย :katai1:
แม่รักลูกกันต์เสมอ ขอให้ต่อจากนี้เส้นทางที่หนูเลือกจะทำให้หนูมีความสุขสักที รักนะคะ ช่วยเอ็นดูลูกกันต์ด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 14-12-2018 15:18:05
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 14-12-2018 18:37:31
ครั้งนี้คิดว่ากันต์ไม่ได้ทำเเพราะประชดคุณออยหรอก แต่เพราะความรู้สึกรักที่ฝังอยู่ในใจมากกว่า
ยังไงกันต์ก็ไม่มีทางลืมรักแรกได้หรอก
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 14-12-2018 19:36:51
กันย์ใหญ่ก็คงหวาดระแวงว่ากันต์เล็กจะยังรักภัทรอยู่
กันต์เล็กก็คงไม่กล้าเชื่อใจเต็มร้อยเมื่อมีเรื่องหัวหน้าให้คิด
ไม่รู้ว่าระหว่างกันย์ใหญ่กับหัวหน้าออยมันยังไง มีอะไรที่เรา
ยังไม่รู้ไม่เห็น หรือเราคาดเดาอะไรยังไงยังไม่ได้
แต่ขออย่างเดียวอย่าให้กันต์เล็กดูโสมมเพราะให้กลับไปได้กับภัทรอีกเลย ถ้าตอนนี้เอากันย์ใหญ่ไม่ไหวจริงๆ
ก็โสดยาวไปหรือให้กันต์เล็กมีควาทสุขกับคนใหม่ๆก็ได้
แต่ในใจรอดูว่ากันย์ใหญ่กำลังทำอะไรกันแน่
คิเหมือน........
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 14-12-2018 20:12:34
เริ่มหัวข้อโดย: snoopy ที่ 14-12-2018 20:26:51
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 14-12-2018 21:55:17
เริ่มหัวข้อโดย: kanj1005 ที่ 15-12-2018 00:51:33
มีแต่กันต์เท่านั้นที่ยังเจ็บเพราะไม่เคยถูกเลือกไม่จะจากกันย์และตี๋ในอดีต หรือจากกันย์ในปัจจุบัน
กันต์ร้องไห้น่าจะเพราะขนาดมีอะไรกันอยู่ กันย์ยังมีใจไปประชดประชันถึงตี๋ทั้งที่กันต์ไม่ได้พูดถึงตี๋มาปีกว่าแล้วมั้ย ตอนนี้เป็นปมกันต์กันย์และออย แต่ปากกันย์ยังไปดึงตี๋มาเอี่ยวตลอด เหมือนกันย์เอาปมมาเป็นตัวแปรให้ความสัมพันธ์นี้ได้มากก็แค่ฉาบฉวย ซึ่งกันต์น่าจะอยากได้ความรักจริงๆบ้างมากกว่า... ข้าวกล่องก็ได้เหมือนกัน เป็นแฟนเก่าเหมือนกัน นอนด้วยเหมือนกัน ลูบผมลูบตูดเหมือนกัน แล้วกันต์ต่างจากออยตรงไหน แล้วกันย์ต่างจากภัทรตรงไหน
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 15-12-2018 09:39:30
เริ่มหัวข้อโดย: Rhythm ที่ 15-12-2018 14:29:10
มีคำถามที่ดูใจร้าย แต่ก็อยากให้กันต์ตอบ...
ที่มีเซ็กซ์กับคุณธนากร กันต์มีสติหรือเปล่า มันต่างจากเมื่อก่อนไหม ที่เคยบอกว่าไม่ค่อยมีสติเวลามีเซ็กซ์ แต่จะปล่อยใจมัวเมาไปตามอารมณ์ของร่างกาย แล้วครั้งนี้ล่ะ รู้สึกหรือเปล่า
ถ้ากันต์รู้สึก เราจะได้ตัดใจจากภัทรแบบถาวรซะที แต่ถ้ากันต์ไม่รู้สึก เราแอบหวังให้ภัทรกลับมา
อ้างถึง
ถ้าผมได้เขามา...ผมสัญญาว่าถ้าผมไม่ตาย...จะไม่มีใครได้เข้าไปยังรออยู่นะ
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 15-12-2018 14:37:54
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 15-12-2018 17:12:39
เริ่มหัวข้อโดย: Ezi ที่ 15-12-2018 17:54:23
หนีไปอยู่กับแพทดีกว่ารู้กกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: enas290843 ที่ 15-12-2018 21:07:16
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 15-12-2018 22:04:47
Time
— กันย์
กันต์เป็นคนดื้อ ถ้าผมบอกให้ไปซ้าย เขาจะไปขวา ถ้าผมถามว่าหิวไหม ต่อให้หิวแทบตายเขาก็จะบอกว่าไม่หิว อย่างที่ถามว่าหึงผมรึเปล่า ถ้าไม่ทำให้เห็น ผมจะไม่รู้เลยว่าเขารู้สึกยังไง
ผมมันเด็กเอาแต่ใจ โดยเฉพาะกับคนที่ตัวเองรัก ผมอยากให้เขาอยู่ภายใต้การควบคุมของผม อยากให้เขาคิดถึงแต่ผม ผมมันเป็นคนขี้อิจฉา ถ้าเขาทำให้ภัทรเท่าไหร่ ผมต้องได้มากกว่านั้น แต่ผมไม่เคยคิดเลยว่ามันจะทำร้ายใจเขามากแค่ไหน ผมเอาแต่ทำให้คนที่รักร้องไห้ น้ำตาของกันต์เมื่อคืนทำให้ผมได้รู้ว่าถ้ารัก...ก็ไม่ควรทำให้เขาเสียใจ
ผมฝันถึงคืนนี้มาตลอด ผมคิดว่าถ้าได้กอดเขาอีกครั้ง เขาจะไม่มีวันไปไหนได้อีก แต่ตอนนี้ผมกลับกังวลว่าถ้าตื่นมา ใครอีกคนจะไม่แม้แต่มองหน้ากัน
ผมลุกขึ้นมาในตอนเช้าตรู่เพราะนอนไม่หลับทั้งคืน ตัวเปลือยเปล่าของคนที่ยังหลับอยู่บนเตียงมีรอยจ้ำแดง ร่างกายของเขาผอมบางถ้าเทียบกับเมื่อก่อน ผมวางมือลงบนแก้มเนียนไร้ตอหนวดอย่างผู้ชายทั่วไป ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยตรงแพขนตายาว ภัทรชอบเรียกกันต์ว่าคนสวย ในตอนแรกผมก็ไม่ค่อยเข้าใจ ตอนนี้ถึงได้รู้ว่าทำไม
“ขอโทษนะ” ผมบอกคนที่หลับอยู่แล้วกดจมูกลงที่แก้มเขาเบาๆ คนที่น่าจะหลับสนิทค่อยๆลืมตาขึ้น
ผมฝันมาโดยตลอดว่าถ้าเขาลืมตาขึ้นมาเห็นหน้าผม เขาจะยิ้มให้จนเห็นลักยิ้มสวย แต่ตอนนี้เขากลับหลบตาผม กันต์พยายามยันตัวขึ้น เขานิ่วหน้าอาจจะเพราะเจ็บไปทั้งตัว
“ลุกไหวไหม”
กันต์ไม่ตอบอะไร แต่พยายามลุกขึ้นยืนแม้ว่าขาเขาจะสั่น ผมบอกแล้วว่าเขาดื้อ
“มานี่มา” ผมรวบตัวเขาขึ้น พยายามไม่ให้แรงตัวเองกดตรงก้นสวย ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ
“ออกไป” เขาบอกผมดัวยเสียงแหบแห้งของตัวเอง
“ไม่ เกิดล้มลงไปจะทำยังไง”
ผมมองหน้าตาที่ดูจะไม่ยอมของเขา
“โอเค ห้ามล็อคประตู จะรอหน้าห้องน้ำ ถ้าไม่ไหวให้เรียก”
“อืม”
ผมกดจูบที่หน้าผากร้อน ก่อนจะเดินออกไปอย่างที่บอก เห็นทีว่าต้องหายามาให้ ไม่อย่างนั้นคงต้องพาไปหาหมอ ผมได้ยินเสียงน้ำฝักบัวกระทบกับพื้น
ตอนที่เรายังเด็ก หลังจากมีอะไรกันแล้ว เราต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน ผมมักจะทิ้งให้เขานอนหลับอยู่บนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า ผมไม่เคยสนใจมาก่อนว่าหลังจากที่ผมพอใจแล้วร่างกายเขาจะเจ็บแค่ไหน
“กันต์ เป็นอะไร” ผมเคาะประตูเมื่อได้ยินเสียงเหมือนของตก
“ถ้าไม่ตอบกูจะเข้าไปนะ”
“ขวดแชมพูตก”
ผมถอนหายใจอย่างหัวเสีย โดยที่ไม่เข้าใจตัวเองแม้แต่น้อย
“ขอผ้าเช็ดตัวหน่อย”
ผมหยิบผ้าเช็ดตัวของตัวเองที่ยังไม่ได้ใช้ยื่นเข้าไปให้กันต์ พร้อมกับกางเกงขาสั้นและเสื้อยืด ห้องนี้เป็นห้องที่ผมอยู่คนเดียวมาหลายปี มีแค่ผมกับแม่บ้านที่เข้าออกอยู่เป็นประจำ ผมชอบให้ที่ๆอยู่เรียบง่าย เป็นสีขาวสะอาด แต่มีเฉพาะในห้องนอนเท่านั้นที่ผมตกแต่งให้เป็นสีเข้ม เพราะห้องเดิมที่ผมเคยอยู่กับกันต์นั้นมีสีทึบ เวลาเห็นมัน ผมจะนึกถึงเขา
“ตัวร้อนอยู่ สระผมทำไม” ผมหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กวางบนหัวเปียกโชกของเขา แล้วเช็ดให้อย่างเบามือ
“หิวยัง”
เขาส่ายหน้าแทนคำตอบ
“จะกลับไปกินที่บ้าน” เขาว่า ซึ่งนั่นหมายความว่าเขาไม่อยากจะอยู่กับผมมากกว่านี้ ผมแค่นยิ้มก่อนจะตอบด้วยเสียงที่น่าจะปกติที่สุด
“กินที่นี่แหละ สั่งไว้ให้แล้ว”
เขาไม่พูดอะไร ผมมองร่างกายของเขาในเสื้อยืดสีขาวบางของผม รอยจูบจำนวนหนึ่งโผล่พ้นร่มผ้าออกมา น่องกับข้อเท้าของเขามีรอยฟันอยู่ประปราย
...เขาเป็นของผม...
ผมรู้ว่าเขาไม่ใช่สิ่งของแต่เขาเป็นของผม ไม่ว่าใครจะว่าผมยังไง ผมมั่นใจว่าไม่มีใครรักเขาเท่าผม
“ให้คนซื้อยามาแล้ว กินข้าว จะได้กินยา” ผมบอกพร้อมกับพาเขาเดินออกมาที่ห้องกินข้าวเล็กๆที่ผมไม่เคยใช้งานมันมาก่อน
“จะไปส่งตอนไหน”
กันต์มักจะทำให้ผมโมโห เพราะเขามีอิทธิพลกับใจผมเหลือเกิน
“หายก่อนค่อยกลับ”
ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงเมินเฉย หรือไม่ก็ตวาดด้วยความฉุนเฉียว แต่ตอนนี้ตัวผมกลับไม่อยากทำแบบนั้น
“ไม่ได้เป็นอะไร”
“แดงไปทั้งตัวขนาดนั้น ยืนยังไม่ไหวเลย” ผมว่าพร้อมกับรินกาแฟร้อนลงในแก้ว ผมไม่อยากให้เขากลับแต่สิ่งที่กลัวมากกว่าการที่เขาจะไม่กลับมาคือกลัวว่าจะไม่มีใครดูแลเขา เขาเป็นของผมเพราะฉะนั้นผมจะดูแลเอง
“คุณกันย์คะ พี่เอายามาให้ค่ะ”
ผมได้ยินเสียงจากหน้าประตูถึงได้บอกให้พี่แม่บ้านเข้ามา เธอเอายามาส่งให้ ก่อนจะไหว้เพื่อทักทายคนที่นั่งอมข้าวอยู่
“สวัสดีค่ะคุณ พี่ชื่อนงเป็นแม่บ้านที่นี่ค่ะ”
“ไม่ต้องไหว้ผมครับ ผมชื่อกันต์”
กันต์ยิ้มให้พี่นงก่อนจะไหว้กลับ ก็แปลกดีที่ใครๆก็ได้เห็นรอยยิ้มเขา ยกเว้นก็แต่ผม
“ชื่อเหมือนกันด้วย ปกติคุณกันย์หวงห้องมากเลยค่ะ พี่เลยแปลกใจ” เธอว่าเพราะในตอนแรกที่เข้ามาดูตกใจจริงๆ
“ถ้าข้าวไม่อร่อยบอกพี่ได้นะคะ เดี๋ยวทำมาให้ใหม่”
“อร่อยครับ”
ผมมองคนที่ก่อนหน้านี้เคี้ยวข้าวแบบขอไปที
“อร่อยก็กินเยอะๆ กินมาจะสิบนาทีแล้วยังได้แค่สองคำ” ผมว่า กันต์หันมาค้อนผมก่อนจะหันไปบอกพี่นง
“อร่อยจริงๆนะครับ”
แม่บ้านฝีมือดีที่ทำงานกับบ้านผมมานานดูท่าทางพออกพอใจ แถมก่อนไปยังมิวายหันมาบอกกันต์อีกว่า
“คุณกันย์แกดุแต่ใจดีนะคะ”
คนที่กินข้าวเสร็จแล้วส่ายหน้าเป็นพัลวัน
“ไม่ได้ใจดีกับผมเลยครับ”
“หันหลังมา” ผมว่าพร้อมกับเลิกเสื้อยืดของเขาขึ้น พยายามทาเฉพาะจุดที่โดนกัดแล้วช้ำ
“ถอดกางเกงออก”
“เดี๋ยวทาเอง”
“มองเห็นรึไง”
กันต์มองหน้าผมนิ่งแต่ใบหูกลับแดงจัด
“ผีเข้าเหรอวะ ทำแบบนี้ทำไม” เขาบ่นก่อนจะดึงหลอดยาเข้าไปไว้ในมือ ถ้าเป็นแต่ก่อนผมคงกระแทกเสียงใส่ แต่ตอนนี้ผมที่ทำอะไรไม่ได้ยกมือขึ้นบอกว่ายอมแพ้
“ไปไหน”
“จะเอาไปทาในห้องน้ำ”
“ทาตรงนี้แหละ”
เขามองหน้าผมเพื่อบอกว่าไม่มีทาง ผมที่เคยชินกับกันต์ที่มักจะตอกกลับผมด้วยทำพูดที่เจ็บแสบเมื่อก่อน เลยไม่ค่อยรู้วิธีรับมือเขาในตอนนี้เลย
“ตามใจ”
เขาเข้าไปในห้องน้ำนานผิดสังเกต ผมที่รู้สึกใจไม่ดีรีบรุดไปเคาะประตู
“เสร็จแล้ว” และเป็นตอนที่เขาเปิดประตูออกมาพอดี
“เจ็บไหม”
“แต่ก่อนไม่เห็นเคยสนใจ”
แปลกดีที่ผมยิ้มกว้างกับคำประชดประชันของเขา
“กูใจร้ายใช่ไหม” ผมถามคนที่กำลังเก็บยาไว้ในกล่อง เขานิ่งไปก่อนจะพยักหน้าเบาๆ ผมก้าวเท้าเข้าไปหาเขา กอดให้แผ่นหลังของกันต์แนบกับหน้าของตัวเอง ก่อนจะก้มลงจูบที่ไหล่เขา
“ขอโทษนะ”
หลายปีก่อน ผมทั้งติดยา ทั้งเหลวไหล ผมทำทุกอย่างที่ไม่รักตัวเองเพื่อประชดปมตัวเองในอดีต ประชดครอบครัวที่ทำให้ผมเข้าไปอยู่ในสถานการณ์แบบนั้น ในคืนที่ผมช็อกเพราะเสพยาเกินขนาด ผมบอกแม่ว่าผมเคยโดนแกล้งยังไงบ้าง ผมเคยมั่วเซ็กส์ ผมเคยทำอะไรมาบ้างในตอนที่ผมอยู่ต่างประเทศ...มันแย่ไปหมด
จิตแพทย์บอกครอบครัวผมว่าพฤติกรรมของผมเป็นผลพวงมาจากอดีต การที่ผมมีคู่นอนหลายคนเพราะผมอยากชดเชยในส่วนที่ตัวเองถูกกระทำ ผมขาดความเห็นอกเห็นใจเพื่อนมนุษย์ ผมเอาแต่ตัวเองเป็นสำคัญ
ในตอนนั้นผมแอบบอกแม่ว่า ผมหลงรักคนๆหนึ่ง แม่บอกว่าผมทำผิดไป ผมเอาแต่โทษโลกใบนี้ว่าผมทำอะไรผิด
แล้วก็ลืมไปว่าแล้วกันต์...เขาทำอะไรผิด
“ทำอะไร” ผมมองคนที่รื้อกระเป๋ายู่ตรงมุมห้อง ถ้าให้เดาผมว่าเขาคงตอบแบบเดิม
“เดี๋ยวกูกลับเองก็ได้”
ผมถอนหายใจ อยากจะจับมาบีบแล้วเขย่าสักที แต่พอนึกได้ว่าเขาคงไม่สบายใจที่จะอยู่ถึงได้เดินเขาไปลูบหัวแทน แล้วก็พบว่าตัวไม่ได้ร้อนเหมือนตอนเช้าแล้ว
“งั้นเดี๋ยวไปส่ง” ถ้าเขาอยากจะกลับ ผมก็จะพาเขากลับ
“กลับไปสิ” เขาว่าเมื่อผมมาส่งและถือวิสาสะเอนตัวลงบนโซฟาของห้องเขา ผมส่ายหน้า อยากกลับก็พากลับมาแล้ว ส่วนเรื่องจะไล่ผม ผมคงไม่ยอมไปง่ายๆ
“เมื่อคืนไม่ได้นอนเลย” ผมว่าก่อนจะหลับตาลง ตอนนี้สบายใจขึ้นกว่าเมื่อคืนเยอะ ถ้าเขาจะหนีก็คงยากหน่อยเพราะนี่มันเป็นห้องเขาเขาเอง
ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไหร่อีกคนถึงเดินมาปลุก
“ไปนอนที่เตียง เดี๋ยวปวดหลัง”
ผมเดินตามเจ้าของบ้านเข้าไปในห้องนอน มองท้ายทอยขาวที่โผล่พ้นคอเสื้อออกมา แล้วก็คิดได้ว่า
...ตรงนี้ยังไม่มีรอยเลย…
“คุณธนากรคะ เรื่องย้ายตำแหน่งน้องกันต์ตกลงไม่ได้ให้มาช่วยพี่แล้วเหรอคะ” พี่จุ๋มที่เป็นซีเนียร์ของที่นี่ถามขึ้นเมื่อเห็นใบย้ายตำแหน่งที่ออกมาไม่ใช่แบบเดิมเหมือนที่คุยกันไว้ตั้งแต่แรก ตำแหน่งที่กันต์จะได้ตอนแรกได้มาจากความสามารถของเขา แต่ตำแหน่งใหม่เป็นตำแหน่งที่ได้มาจากความเอาแต่ใจของผม
“ให้เป็น Brand exclusive ครับ ทำงานกับผม”
ผมที่กำลังวางแผนทำคอนโดติดรถไฟฟ้าสายในอนาคตหลายที่ ตอนนี้กำลังดูแลแบรนด์ลูกของบริษัทนี้อยู่ ผมขาดผู้ช่วย ผมอยากได้คนที่เคยทำงานมาก่อน เข้าใจงาน ขยัน และผมมองไม่เห็นใครนอกจากเขา
“พี่ว่าน้องกันต์ทำได้ค่ะ พี่ไม่เถียง แต่…” พี่จุ๋มมองหน้าผมด้วยความเอือมระอา ด้วยดีกรีนักการตลาดของบริษัทกับหลานประธานแบบผม พี่จุ๋มดูจะมีอำนาจมากกว่าอย่างเห็นได้ชัด
“ผมรู้ครับ ผมไม่เอาเรื่องส่วนตัวมาปนหรอก เพราะลุงน่าจะเอาผมตาย”
พี่จุ๋มหัวเราะน้อยๆก่อนจะยื่นผลประเมินงานของแต่ละแผนกให้
“คุณออยมีผลการประเมินงานต่ำนะคะ”
ผมมองกระดาษในมือเห็นว่าจริงอย่างที่พี่จุ๋มบอก ต่ำกว่าเกณฑ์ด้วยซ้ำไป
ผมกับออยรู้จักกันที่โทรอนโต้ เราเป็นเพื่อนในคณะ หลังจากที่ผมเลิกกับน้องลูกหมี เราก็คบกันแค่ช่วงเวลาไม่ถึงเดือน ผมก็ตีตัวออกห่างเพราะตอนนั้นผมเริ่มติดยาหนัก และที่สำคัญคือผมไม่ได้รักเธอเลย จนเมื่อผมกลับไปเรียนอีกหนึ่งปีให้หลัง เราถึงได้กลับมาคุยกันอีกรอบในฐานะคนรู้จัก ผมรู้ว่าเธอชอบผม แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร
จนกระทั่งกลับมาไทยเธอก็ติดต่อมาถามถึงเรื่องงาน ผมเห็นว่าโปรไฟล์เธอดี ถึงได้ให้ลองมาสมัคร ประจวบเหมาะกับที่บอร์ดบริหารเปลี่ยนแผนการบริหาร ผู้ร่วมหุ้นหลายคนเห็นด้วยว่าควรจะได้รับตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายขาย ผมไม่ได้มีสิทธิ์ตัดสินใจอะไรอยู่แล้ว ผมคิดว่าเธอน่าจะทำงานได้ แต่คงคิดผิดไป
“แฟนคุณนี่ทำงานได้ไม่เก่งสมดีกรีนักเรียนนอกเลยนะคะ” พี่จุ๋มว่าพร้อมกับเปิดดูเอกสารหลายๆอย่าง
“กันต์จบที่ไทยนะครับ” พอผมบอกออกไปแบบนั้นคนที่เหมือนเป็นทั้งที่ปรึกษาเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวก็ขำ
“ไปบอกเจ้าตัวเขาเถอะค่ะ พนักงานทุกคนเขาคิดว่าคุณกับคุณออยคบกัน”
ผมมองหน้าผู้หญิงวัยสี่สิบกว่าที่ยังดูแอคทีพทั้งเรื่องงานและเรื่องไลฟ์สไตล์ พี่จุ๋มดูออกแทบจะทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องผมกับกันต์
“ถือว่าพี่พูดทั้งในฐานะเพื่อนร่วมงานและคนที่แต่งงานแล้วนะคะ บางทีเรื่องความรักก็ไม่ใช่เรื่องของคนสองคน อย่างพี่ตอนแรกก็ไม่อยากแต่งงานเพราะเปลือง แต่ถึงเวลาก็ต้องทำเพราะรำคาญคนที่เข้ามาหาสามีพี่”
“ผมก็กำลังคิดว่าต้องทำอะไรสักอย่าง” ผมว่า
“อย่าคิดเยอะเลยค่ะ เดี๋ยวจะไม่ทัน”
TBC.
_________________________
กันย์ในมโนภาพของเราคือคนที่อีโก้สูงค่ะ ถึงจะค่อยๆเปลี่ยนตัวเองในทางที่ดีขึ้นแต่ลึกๆก็คือคนมีแผลคนเดิม อาจจะเป็นตัวเอกที่โดนด่ามากที่สุดคนหนึ่งของเรา 55555555
ขอบคุณมากๆสำหรับทุกๆฟีดแบ็กนะคะ เราอ่านทุกคอมเมนต์ทั้งในนี้ทั้งในทวิตเตอร์ วนอ่านหลายรอบไปยิ้มไป :-[
ทั้งหมดเป็นกำลังใจได้ดีมากๆสำหรับคนที่มีเวลานอนน้อยแบบเรา มันเหมือนมีแรงฮึดจริงๆนะ
แบบแก้บัคหรือประชุมมาปวดหัวแค่ไหนดึกแค่ไหนก็ต้องมานั่งเขียนต่อให้ได้ 55555
เราเองยอมรับเลยว่าตอนเริ่มเขียนนิยายเรื่องนี้ไม่คิดว่าจะมีคนอ่านด้วยซ้ำ
พอมาถึงตอนนี้เลยสนุกมากๆที่ได้เขียนนิยายเรื่องนี้ ขอบคุณนะคะ :กอด1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: NanGFa ที่ 15-12-2018 22:21:10
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 15-12-2018 22:25:13
กันย์ปรับปรุงตัวเองได้มากขึ้นเยอะเลย
แต่ก้อยังต้องทำอะไรให้ชัดขึ้นอีกเร็วขึ้นอีกอย่างที่กูรูจุ๋มแนะนำนะ
สู้ สู้. ย้ายจากทีมภัทรมาเป็นทีมกันย์ละนะหลังจากอ่านบทนี้เนี่ย
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
……
เริ่มหัวข้อโดย: waiieiei ที่ 15-12-2018 22:34:46
เริ่มหัวข้อโดย: aumaim0621 ที่ 15-12-2018 22:38:27
ไรท์คนเก่ง ขอให้เจริญๆในหน้าที่ในการงานทั้งหลายนะคะ สู้!!
เริ่มหัวข้อโดย: HappyYaoi ที่ 15-12-2018 22:41:50
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 15-12-2018 22:50:56
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 15-12-2018 22:57:31
เริ่มหัวข้อโดย: Cyclopbee ที่ 15-12-2018 23:01:05
5555 เหมือนตอนนี้มาให้แม่ยกกันย์หายใจคล่องขึ้นหน่อย
แต่ทางนี้ก็ยังว่าภัทรเป็นพระเอก
คือเรารู้ตั้งแต่อ่านตอนที่แล้วว่ากันย์ยั่วกันต์โดยใช้ออย กันย์รักกันต์แน่ๆมั่นใจ
กลับกันนะ กันต์ใช้กันย์ ยั่วออย ต่างหาก เราเลยมองไม่เห็นความรักแล้วอ่ะนอกจากคนคุ้นเคยจากรักแรกในวัยรุ่น
ขอจบด้วยประโยค..
ตอนที่กันต์มีภัทร กันย์ไม่เคยถูกนึกถึง
แต่ตอนที่กันต์มีกันย์ ภัทรมักจะถูกคิดถึงเสมอ
ทั้งนี้เราไม่ใช่แม่ยกภัทร วิเคราะห์ด้วยความอินล้วนๆๆๆๆๆๆ :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: todiefor ที่ 15-12-2018 23:07:37
เริ่มหัวข้อโดย: Krajeeqx ที่ 15-12-2018 23:09:33
ตอนที่แล้วด่าอิกันย์ยับ อ่านตอนนี้จบละเออนังก็รักในแบบของนังเนอะ
ตอนหน้านี่กันย์รูกแม่จะถูกด่าอีกรอบมั้ยคะ :hao3:
ส่วนน้องกันต์ในพาร์ทคนอื่นนี่ดื้อมากกกกก อยากจับตีทั้งคู่อ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: full ที่ 15-12-2018 23:09:42
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 15-12-2018 23:11:34
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 15-12-2018 23:38:02
เริ่มหัวข้อโดย: Jaebam ที่ 15-12-2018 23:39:46
คุณธนากร จะทำไรก็รีบทำนะคะ
เหมือนตี๋จะมาละนะ ถึงตอนนั้นจะไม่ทันนะพ่อเอ้ยย..
ได้ฟังความวันนี้ก็เบาใจขึ้นมาก เขาไม่ได้รักชะนีจร้าาาา
อยากขอบคุณไรท์ด้วยเช่นกัน ที่เขียนมาให้อ่าน
ทุกคนอินฟินเฟอร์มากค่ะ ตบตีกันผ่านตัวหนังสือ
ผลัดกันยืนผลัดกันนอน 555 ไบโพลาร์กินละจร้า
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 15-12-2018 23:46:00
เริ่มหัวข้อโดย: IamLonelygirl ที่ 16-12-2018 00:05:03
คุณใหญ่สู้เค้า
ว่าแล้วต้องทำให้เล็กหึง
เล็กกำลังหวั่นไหวหนักมากแน่ๆ
เลยสับสนนน
ขอบคุณสำหรับนิยายค่า
เริ่มหัวข้อโดย: usguinus ที่ 16-12-2018 00:05:50
เริ่มหัวข้อโดย: kanj1005 ที่ 16-12-2018 01:22:35
อะไรที่จางไปแข็งไป ก็ทำให้ชัดเจนให้อ่อนนุ่มซะ
รู้ว่าเมียดื้อ ก็ต้องยอมให้เมียเป็นใหญ่
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 16-12-2018 02:08:42
เริ่มหัวข้อโดย: sompong ที่ 16-12-2018 02:30:43
เริ่มหัวข้อโดย: Luxfern ที่ 16-12-2018 02:46:01
ส่วนน้องตี๋ลูกแม่ *กอดแน่น
เริ่มหัวข้อโดย: Ezi ที่ 16-12-2018 02:59:58
จบประโยคนี้ก้คืออ เหลือบตามองบน พร้อมทั้งยิ้มแบบเขินๆ ไปด้วยยย
เริ่มหัวข้อโดย: Zestful ที่ 16-12-2018 04:00:33
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 16-12-2018 08:54:06
โอ๊ยยย หลากหลายความรู้สึกดีจริงนิยายเรื่องนี้
แต่ชอบมาก อ่านไปมวลท้องไป แต่กลับชอบอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 16-12-2018 09:04:12
และคิดว่ากันต์เล็กคงเป็นกำลังใจสูงสุดของกันย์ใหญ่แน่ๆ
ภัทรเข้ามาช่วยเยียวยากันต์เล็กตอนเสียใจหนักจากหลายเรื่อง
ลูกหมีก็เข้ามาเยียวยากันย์ใหญ่ตอนชีวิตบัดซบหนักเช่นกัน
แต่ต่างกันที่กันย์ใหญ่เลือกปล่อยความรักที่มีต่อกันต์เล็ก
เพื่อดูแลลูกหมีต่อไป(และตอนนั้นสถานะกันต์เล็กกับกันย์ใหญ่เป็นแค่คู่นอนกันด้วย)
ส่วนภัทรเลือกทิ้งสัญญาและความรัก ทั้งๆที่รู้ว่ากันต์เล็กจะเจ็บมากก็ตาม ถ้าเจ็บจนทนไม่ไหว ป่านนี้กันต์เล็กอาจเหลือแค่ชื่อ
ยังรู้สึกกับภทรอีกหลายอย่าง แต่ไม่ขอกล่าว กลัวแม่ยกภัทรเอาทุเรียนมาตบ 5555
พระเอกเป็นใครก็ได้ ขอแค่ไม่ใช่ภัทรก็พอ
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 16-12-2018 10:30:31
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 16-12-2018 10:32:47
ยัยออยหยุดมโนว่าเป็นแฟนกันย์ได้แล้วนะหล่อน
อายเค้าบ้าง... :z1:
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 16-12-2018 10:41:47
เริ่มหัวข้อโดย: อิ๊อ๊ะชะเอิงเอย ที่ 16-12-2018 11:19:19
ตามเก็บทุกเรื่องเลยค่ะน้องซวยนี่จองวันแรกเลยรีบมาก
เรื่องนี้ก็คงเช่นกันเอาใจช่วยให้ทั้งสองกันจบดี ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆให้อ่านเด้อค่ะ
รักซ์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :จุ๊บๆ:
ปูลู.ยังคงคิดถึงพี่หมอเสืออยู่ร่ำไป :sad2:
เริ่มหัวข้อโดย: suck_love ที่ 16-12-2018 19:54:43
ฮืออออ กันต์ลูกอย่าลังเลเลย
เริ่มหัวข้อโดย: 14th-friedegg ที่ 16-12-2018 21:38:05
อีกสักพักเดี่ยวน้องก็ใจอ่อน อย่างที่ไดจิบอก
ถ่านไฟแก่มันลุกง่าย
เริ่มหัวข้อโดย: nofsnof ที่ 17-12-2018 03:45:13
มีบทเรียนแล้วอย่าไปทำเค้าร้องไห้อีกนะ ใส่เต็มสูบไปเรยเธอ รีบๆอย่างที่พี่จุ๋มบอกเดี๋ยวไม่ทัน
ถึงตอนนี้จะมีเรื่องสีเทาๆแต่ต่อไปขอให้อม...ชมพูนะ เอ๊ะ?
รอกันต์เล้กคนยั่วๆบดๆจ้า :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 17-12-2018 10:09:09
ส่วนกันต์ ก็นะ เอาใจช่วยต่อไปเพราะความรู้สึกที่รักภัทร มันคงยังกลุ่นในใจแน่ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 17-12-2018 13:48:52
เริ่มหัวข้อโดย: nikpook ที่ 17-12-2018 14:18:08
เริ่มหัวข้อโดย: kosmos ที่ 17-12-2018 20:06:32
คุณหลานเจ้าของบริษัทคะ จัดการยัยคุณออยออกไปที!! ลำไย ไข่ ผ้าไหม ไข่ 1 ใบ 2 บาท 50 มากๆ
ของดีเมืองจีนเขาไปดีแล้วใช่ไหม อย่ากลับมานะ
เริ่มหัวข้อโดย: lostinthelight ที่ 18-12-2018 02:17:22
เริ่มหัวข้อโดย: Seilong2 ที่ 18-12-2018 04:54:58
ขอบคุณนักเขียนค้าบบ
เริ่มหัวข้อโดย: mellowshroom ที่ 18-12-2018 08:03:40
อดทนและรอตอนต่อไป :ling1:
น้องง สู้ๆนะลูก เข้มแข็งเข้าไว้
อย่าไปยอมให้ใครปั่นหัวเราได้
ส่วนตาคนนั้นน่ะ ถ้าไม่ชัดเจนก็ไปซะ
อย่าทำลูกชั้นเสียใจอีกกกกกก :angry2:
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 18-12-2018 20:45:46
เริ่มหัวข้อโดย: OoniceoO ที่ 18-12-2018 20:47:28
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 19-12-2018 22:37:14
Addicted to you
I don’t know just how it happened,I let down my guard…
Swore I’d never fall in love again but I fell hard
ผมไม่รู้ว่าผมรักเขาตอนไหน
ผมเคยจากไปและสัญญากับตัวเองไว้ว่าจะเปลี่ยนแปลง
แต่สุดท้าย...แค่เห็นหน้าเขา ความรักที่พยายามลืมก็กลืนกินผมอีกครั้ง
— กันย์
“เป็นอะไร”
“ขาแพลง” ผมบอกคนที่วิ่งมาหยุดข้างๆ
“ไปวิ่งต่อเถอะ เดี๋ยวนั่งรอ” ผมชี้ไปที่ม้าหินอ่อนในสวน กันต์มองหน้าผมสลับกับข้อเท้าผม ก่อนที่จะวิ่งออกไปข้างหน้า ผมค่อยๆเดินมานั่งที่ม้าหินอ่อน ไม่นานนักคนที่วิ่งออกไปก็กลับมาพร้อมกับถุงพลาสติกในมือ
“อะไร” ผมถามคนที่นั่งขัดสมาธิลงบนพื้นหญ้า
“ยาไง” เขาตอบก่อนจะค่อยๆถอดรองเท้าวิ่งกับถุงเท้าของผมออก วางเท้าผมลงบนตักบางของเขา
“ไม่ค่อยได้วิ่งก็แบบนี้แหละ”
“กันต์”
คนที่นั่งอยู่เงยขึ้นมามองหน้าผม
“ขอบคุณครับ” เขาส่ายหน้าเพื่อบอกว่าไม่เป็นไรก่อนจะก้มหน้าก้มตาทายากลิ่นฉุนลงบนข้อเท้าผม
...นี่เป็นอีกเหตุผลที่ผมจะไม่ปล่อยเขาไปไหน…
เมื่อหลายปีที่แล้ว ตอนที่เรานัดเจอกันครั้งแรกในโรงแรมม่านรูด วันนั้นผมค่อนข้างเมาเพราะไปเที่ยวผับกับเพื่อน เราไม่แม้แต่จะถามชื่อ ผมผลักเขาลงบนเตียงเพราะความเมาและความยากและแล้วเราก็มีอะไรกัน
พอถึงตอนเช้า ผมตื่นมาพบว่าเขาหายไปแล้วแต่มียาแก้แฮงค์วางไว้ที่หัวเตียง
ผมที่ติดใจร่างกายเขายิ่งชอบเขามากขึ้นเวลาที่เห็นเขากำลังตั้งใจอ่านหนังสือ ชอบเวลาที่เขาประชดประชัน หรือแม้แต่ตอนที่นั่งคุยกับแมวอย่างในตอนนี้
“มาจากไหนลูก” ลักยิ้มเล็กๆเขาโผล่ขึ้นมาเมื่อแมวจรจัดตัวสีส้มซุกหัวเข้าที่มือเขา
“มันฉุนยา อย่าเลียนะ”
กันต์พูดอยู่คนเดียว เขาใช้น้ำดื่มล้างมือให้สะอาดก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวแมวตัวนั้นเบาๆ
“เดี๋ยวมันกัด” ผมบอกคนที่ยิ้มให้แมวแต่หันมาทำหน้าตึงใส่ผม
“ไม่กัดหรอก”
“เออ ดื้อให้ถึงท่ีสุด” ผมว่า กันต์ที่ตอนนี้ไม่สนใจผมแล้วก้มตัวไปเล่นกับแมวตัวนั้น
ผมมองบรรยากาศสบายตาในสวน อากาศวันนี้เย็นสบาย ผู้คนมากมาย บ้างวิ่ง บ้างปั่นจักรยานและอีกหลายๆคนมานัั่งพักผ่อน ผมมองสระน้ำข้างหน้าก่อนจะหันกลับมามองคนที่ยังนั่งอยู่บนพื้นทั้งๆที่แมวตัวนั้นเดินจากไปแล้ว
“อยากเลี้ยงเหรอ” ผมถามเพราะเห็นเขาชอบพวกมันมาก
“อืม ตอนเด็กๆเคยเลี้ยงแต่ตอนนี้ยังเลี้ยงตัวเองไม่รอด” กันต์ว่าโดยที่สายตายังมองตามแมวสีส้มตัวนั้น
ในเย็นวันหนึ่งหลังจากเลิกงานแล้ว ผมรีบขับรถพาเขากลับมาที่ห้องของเขาเอง กันต์ดูไม่ค่อยเข้าใจ แต่เขาก็ไม่ปริปากพูดอะไร
“อะไรเนี่ย” กันต์ถามถึงกรงกระดาษเล็กๆที่มีรูระบายอากาศโดยรอบ เขามองหน้าผมทีมองกล่องผูกโบว์ที่วางไว้ที่ห้องตัวเองที
“เปิดดู”
แม้จะกำลังขมวดคิ้วกันต์ของผมก็ปิดความตื้นเต้นไว้ไม่มิดเมื่อได้ยินเสียงร้องของพวกสี่ขาเบาๆ
“เหมียวเหรอ”
ผมมองผู้ชายอายุ 28 ปี นั่งยองๆพร้อมกับเปิดกล่องดู พอเขาเห็นลูกแมวขนฟูสองตัวเขาก็ยิ้มกว้าง ผมมองลักยิ้มสวยนั่นถึงได้รู้ว่ามันคุ้มเหลือเกินกับการตามหาสิ่งมีชีวิตเล็กๆแต่แสนแพงแบบนี้
“มาอยู่กับพ่อนะ พ่อจะเลี้ยงให้ดีพ่อสัญญา ต่อให้พ่อกินมาม่าหนูก็ต้องอิ่ม”
ผมขำคนที่นั่งลงบนพื้นพร้อมกับค่อยๆอุ้มสัตว์เลี้ยงตัวเล็กขึ้นมาแนบอก
“เมี้ยว”
“ไปเอามาจากไหน”
“ฟาร์มแมว”
“กันย์ ซื้อมาเหรอ” กันต์ถามผมติดจะดุ
“อืม”
“ที่เขาหาบ้านก็เยอะแยะ” เขาว่าก่อนจะดึงมือผมให้นั่งลงข้างกัน
“ก็เห็นบอกใช้กะบะทรายได้แล้ว ฉีดวัคซีนแล้ว ตรวจโรคแล้วถึงซื้อมา”
ผมอุ้มอีกตัวที่ยังตะกุยกล่องกระดาษขึ้นมาบ้าง แต่ก่อนผมไม่ค่อยถูกกับสัตว์เลี้ยงพวกนี้นักเพราะไม่เคยเลี้ยงมาก่อน แต่ตอนไปเลือกผมเห็นว่าสองตัวนี้ซนดีถึงได้เลือกมา
“พ่อกันต์ หายโกรธคุณธนากรนะครับ” ผมว่าเลียนแบบเสียงของเขาเวลาคุยกับแมว พอสบตากับเจ้าของห้องถึงได้รู้ว่า pet therapy ที่เคยได้ยินมานานมันดีแบบนี้นี่เอง ขอแค่ให้เขายิ้มมากขึ้นอีกหน่อยต่อให้ต้องยากกว่านี้ ผมก็จะทำ
“ไม่ได้โกรธอะไรนี่”
ผมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะแกล้งวางมือของแมวตัวเล็กบนมือเขา
“งั้น....กลับมารักกันนะครับ”
I’m addicted to you
Hooked on your love
Like a powerful drug
I can’t get enough of
ผมเสพติดเขายิ่งกว่าตอนที่ติดบุหรี่หรือยา
ที่เสพยังไงก็ไม่มีวันพอ
— ภัทร
ผมเชื่อว่าคนบนโลกนี้ไม่มีใครเป็นคนดี 100% ผมเคยคิดว่าตัวเองเป็นคนดี ผมเป็นลูกที่ดี แม้ผมจะเคยนอกลู่นอกทางบ้างตามประสาวัยรุ่นแต่ผมก็ไม่เคยทำให้ใครเดือดร้อน แต่ไม่นานมานี้ ตอนที่ได้เห็นเขาอีกครั้ง ผมถึงรู้ว่าผมอาจจะเป็นลูกที่ดีของพ่อแม่ หลานที่ดีของตระกูล แต่ผมไม่ได้เป็นคนรักที่ดีเลย
“ภัทรคะ วันนี้จะกลับกี่โมง”
ผมก้มหน้าก้มตาสวมถุงเท้าเพื่อที่จะรีบออกไปทำงานให้เร็วที่สุด
“ไม่รู้เหมือนกัน อาจจะดึก คุณนอนก่อนได้เลย” ผมหันไปบอกภรรยา อย่าว่าแต่คนรักที่ดีเลย แม้กระทั่งตอนนี้ผมก็ยังเป็นสามีที่ดีไม่ได้
“คุณเอาแต่ทำงาน แล้วทิ้งแพรไว้แบบนี้”
“ถ้าผมไม่ทำแล้วใครจะทำ”
“ภัทร!”
ภรรยาผมเป็นคุณหนูจากอีกตระกูล หลังจากแต่งงานแล้วเธอก็มีหน้าที่ปรนนิบัติสามีอย่างที่แม่ผมอยากให้เป็น ผมไม่เห็นรู้มาก่อนว่ากุลสตรีที่แม่ผมชอบเสียงดังใส่ผมได้แบบนี้
ผมแต่งงานมาได้เกือบสองปีแล้ว โดยที่รู้จักเจ้าสาวเพียงสี่เดือนก่อนการแต่งงานผ่านทางเพื่อนของแม่อีกที เธอสวย เรียนสูง มาจากตระกูลดี เราเหมาะสมกัน เราฮันนีมูนกันที่ยุโรป ซื้อบ้านหลังสวยไว้กลางเมือง ชีวิตผมเหมือนจะเพอร์เฟ็ค...แต่ก็แค่เหมือนจะ
“โฮ่ง”
“อย่าเลียนะหลง” ผมหันไปลูบหัวหมาตัวใหญ่ที่หลงมาจากไหนไม่รู้ได้เป็นปีแล้ว หลงเป็นลาบาดอร์ใจดีและแก่แล้ว และเป็นเหตุผลที่ผมยังกลับมาบ้านทุกวัน
“เดี๋ยวซื้อไก่ต้มมาฝาก”
“โฮ่ง” ผมบอกก่อนจะลูบหัวหลงอีกทีแล้วเดินไปที่โรงจอดรถแทน
“เอาก๋วยเตี๋ยวต้มยำครับ”
ผมสั่งอาหารในร้านอาหารไทยขนาดใหญ่และตกแต่งสวยใกล้กับออฟฟิศ แต่ก่อนผมกินเผ็ดไม่ได้หรอก แต่เขาว่าอยู่กับใครมากๆก็จะติดนิสัยและได้อิทธิพลแบบนั้นมา ผมมองน้ำซุปสีส้มแดงแล้วนึกถึงบางคน
รักแรกมันฝังใจแบบที่หลายๆคนบอก ในตอนแรกผมคิดว่าคงตายแน่ถ้าไม่มีเขา แต่หลังจากทะเลาะกับแม่ ขังตัวเองในห้อง หันหลังให้กับโลกและเศร้าซึมอยู่หลายเดือนผมถึงได้รู้ว่า การไม่มีเขามันไม่ได้ตายลงง่ายขนาดนั้น
แต่การที่รักไม่ได้ก็ทรมานมากอยู่เหมือนกัน
ผมค่อยๆลืมความรู้สึกทรมานเมื่อเข้าสังคมและเจอคนใหม่ๆ เพื่อนผมต่างยินดีกับการกลับเข้าสังคมของผมหลังจากที่หายไปพักใหญ่เพราะผมมีเขา แปลกดีเหมือนกันที่คนเรามักจะโยนความผิดให้คนที่หายไปจากชีวิต แทนที่จะโทษตัวเอง
ผมบอกเพื่อนว่าแฟนเก่าผมไม่ชอบเข้าสังคม ทั้งๆที่ผมไม่เคยพาเขามาหาคนพวกนี้เอง ผมบอกหลายคนว่าเขาเหงาที่ต้องอยู่คนเดียวทำให้ผมต้องหายไปบ่อยๆ ทั้งๆผมเป็นคนยัดเยียดตัวเองลงไปในชีวิตเขา ในขณะที่กันย์แคร์ความรู้สึกตัวเองเหนือสังคมและครอบครัว ผมกลับตรงข้ามกัน ตอนที่ผมคบกับกันต์แม่ผมถามผมทุกวันว่าท่านจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน จะออกสังคมยังไง...นั่นแหละบ้านผม
ผมไม่ได้ทำงานดึกอย่างที่บอก ผมแค่มีความรู้สึกว่าผมไม่อยากกลับบ้าน ผมมีบ้านไว้นอนอย่างเดียวมาสักพักแล้ว ถ้าไม่มีหมาให้กลับไปเล่นด้วยผมก็คงไม่กลับไปด้วยซ้ำ ภรรยาผมไม่ผิดเลย ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ไม่อยากมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบหลังแต่งงาน ผมผิดเองที่ให้ความหวังทั้งเธอ ทั้งแม่และให้ความหวังตัวเองว่าจะออกมาดี แต่สุดท้ายแล้วความพยายามของพวกเราก็ดูเหมือนจะไม่เป็นผล
แม่ผมพยายามกล่อมผมอีกรอบว่าถ้าผมมีลูก ทุกอย่างจะดีขึ้น แต่ผมสงสารภรรยาผม ถ้าเราจากกันตอนนี้เธอยังจะไม่มีภาระที่ต้องดูแล เธอจะยังสวยและใช้ชีวิตต่อไปโดยไม่ต้องพะวงว่าจะต้องเลี้ยงลูก ส่วนผมเอง...คงดูแลใครไม่ได้ เพราะขนาดหัวใจตัวเองยังดูแลไม่ได้เลย
“แพร หลงเป็นอะไร”
“แพร! หมาเป็นอะไร ทำไมไม่ดูมัน!” ผมถามคนที่ยังอยู่ในครัวเมื่อเห็นว่าหมาตัวสีขาวนอนซึมลงไป แถมยังอาเจียนเป็นเลือด ทั้งๆที่เมื่อเช้ายังวิ่งออกไปส่งผมที่หน้าบ้านอยู่เลย
“ทำไมต้องโทษแพร”
“แล้วมันเป็นแบบนี้ได้ยังไง เธอให้มันกินอะไร”
“แพรก็ให้มันกินกระดูกไก่ปกติ”
“แพร หมามันกินกระดูกไม่ได้!” ผมโมโหเธอมาก เราด่าทอกันแบบไม่ควรจะเป็น เรื่องนี้มันจบที่เธอนั่งร้องไห้อยู่ที่บ้าน ส่วนผมแบกหลงออกมาหาหมอ
Lost in your eyes,
Drowning in blue
Out of control,
What can I do?
ตอนที่ผมสบตากับเขา
ผมเห็นหน้าตาสับสนของตัวเองในนั้น
ผมเหมือนคนเสียการควบคุม
ผมเอาแต่ถามตัวเองว่าควรจะทำยังไง
ผมเคยคิดว่าเราอาจจะบังเอิญได้เจอกันที่ไหนสักแห่งบนโลกใบนี้ แต่ผมไม่คิดว่ามันคือที่นี่และจะเป็นวันนี้
“กันต์” ผมเรียกเขา กันต์ที่ในมือมีกรงแมวสองตัวจ้องที่ผมนิ่ง
“ว่าไง” แปลกที่เรายังพูดจากันได้ ทั้งๆที่ใจของผมมันเต้นเหมือนจะหลุดออกมา และบางทีเขาก็คงเหมือนกัน
“มาทำอะไร”
“ครบรอบพาแมวมาฉีดวัคซีน ภัทรล่ะ”
“พาหมามาผ่าตัดที่นี่” กันต์ดูท่าทางตกใจ เขาถามผมยกใหญ่ว่ามันเป็นยังไงบ้าง ทั้งๆที่เขายังไม่เคยเจอมันด้วยซ้ำ
“หายแล้ว วันนี้มารับ” ผมชี้ไปที่กรงที่มีลาบาดอร์ตัวใหญ่ หลงดูดีใจที่มีคนแปลกหน้ามาเยี่ยมเยียน
“เก่งนี่ แข็งแร็งๆ หายแล้วนะ” เขาว่าพร้อมกับจับที่ขาหน้าไอ้หลงเบาๆ ลักยิ้มของเขาบุ๋มลงไปเมื่อหมาตัวใหญ่เลียที่มือเขาเหมือนดีใจมากมายที่ได้เจอ
...ผมเองก็ดีใจที่ได้เจอกันต์ของผมอีกครั้ง…
TBC.
______________________________________
เขียนเองร้องไห้เองค่ะ คิดถึงภัทร บ้าบอมาก 555555
ทีมหมากด 1 U ´ᴥ` U ทีมแมวกด 2 /ᐠ｡ꞈ｡ᐟ\
Theme track : Avicii - Addicted to you
https://youtu.be/Qc9c12q3mrc
เริ่มหัวข้อโดย: waiieiei ที่ 19-12-2018 22:43:29
เริ่มหัวข้อโดย: CRP_N ที่ 19-12-2018 22:51:10
เริ่มหัวข้อโดย: IamLonelygirl ที่ 19-12-2018 22:53:53
นายยยอย่ามาทำลายความรักของคุณแคนาดานะ!!!
ฮืออออออ อย่าไปยอมมเค้านะะ
เริ่มหัวข้อโดย: Krajeeqx ที่ 19-12-2018 22:54:19
ภัทร ตอนนี้จะมา กันต์ของผม ไม่ได้ :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: sripaerrr ที่ 19-12-2018 22:59:10
เริ่มหัวข้อโดย: Cyclopbee ที่ 19-12-2018 23:05:33
กันย์ตามกันต์ เฝ้าดูกันต์
ส่วนภัทร ทุกอย่างเป็นเรื่องบังเอิญ
พยายามตัดแล้ว แต่โลกก็ยังเหวี่ยงให้เจออีก
ภัทรตะเป็นแค่พระรองเกาหลี หรือเป็นพระเอกที่นานๆเห็นทีค่อยว่ากัน
เราหาไม้กวาดมาเตรียมกวาดเศษหน้าแล้ว
เพราะคอมเมนท์มาหลายรอบว่ายังไงภัทรก็พระเอก5555555
เริ่มหัวข้อโดย: taku_kimu ที่ 19-12-2018 23:08:33
#ทีมแมว :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: sompong ที่ 19-12-2018 23:11:25
เริ่มหัวข้อโดย: mellowshroom ที่ 19-12-2018 23:18:22
เพราะทางที่เลือกไม่ได้ดีอย่างที่หวัง
สงสารกันต์ที่ต้องเจ็บอยู่เรื่อย
เจ็บเพราะทุกคนเลือกให้ทั้งนั้น
ฮือออออออ เรากด2 มีกด3มั้ย ขอผู้ใหม่ให้น้องที
เอาที่ไม่โลเลและเลือกน้องก่อนเสมออ่ะ :serius2:
แต่ถ้าไม่มี เราลงเรือกันและกัน
ถึงยังไงกันย์ก็ซัพพอร์ตกันต์อยู่ห่างๆ ให้เรื่องนี้
ป.ล.น้องจะเจ็บอีกมั้ย เราไม่ไหวแทนน้องแล้ววววว คนเขียน :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 19-12-2018 23:20:51
เริ่มหัวข้อโดย: nofsnof ที่ 19-12-2018 23:24:53
สำหรับเราภัทรที่แคร์ครอบครัวเป็นอันดับหนึ่งไม่น่ากลับมาหากันต์เล็กได้ง่าย
เสียใจด้วยนะคะ // หัวเราะร้าย :z1:
BTW ก็ขอให้นายมีความสุขเร็วๆนะภัทร ขมขื่นกันมาทั้งเรื่องละ
เริ่มหัวข้อโดย: aumaim0621 ที่ 19-12-2018 23:25:52
แล้วตอนเจอกันน้องดูไม่ตกใจหรือดูดีใจที่ได้เจอภัทรเลย(?)
เนี้ย กันย์ทำให้น้องรู้สึกแบบรักซึมลึกค่อยๆเข้าไปอยู่ในชีวิตประจำน้องมากๆ
ส่วนภัทรต้องรอดูทิศทางว่ายังไงต่อ มาช้าไปหน่อยภัทรเอ้ยยย
เริ่มหัวข้อโดย: Tamami ที่ 19-12-2018 23:27:16
ชอบหมา ยิ่งลาบราดอร์ยิ่งชอบแต่ตอนนี้ขออยู่ทีม
แมว ฮืออออออ กันย์สู้เขา เราจะช่วยพายเรือกันย์กันต์เอง จ้วงสุดแรง
เริ่มหัวข้อโดย: nisaday ที่ 19-12-2018 23:30:38
#ทีมหมา
#ของดีเมืองจีน
#แจวต่อได้หรือเปล่า
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 19-12-2018 23:49:38
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 19-12-2018 23:52:58
แต่ก็ชอบแมวด้วย หน้าตาหยิ่งๆดี แฟนเรานิสัยเหมือนแมว ชอบหมานะ แต่ดันได้แฟนนิสัยแมว
กด 3 ค่ะ เลือก 3p
เริ่มหัวข้อโดย: ursleepingxd ที่ 19-12-2018 23:55:22
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 20-12-2018 00:00:31
ระวังเหอะ หมาตาย หลัวจะไม่กลับบ้าน
จะกลายเป็นหม้ายเข้าสักวัน :m16:
เราว่ากันต์ยังรักภัทรอยู่ กันต์คงไม่ลืมง่ายๆ หรอก
แต่ภัทรมีเมียแล้ว..ควรจบกับเมียก่อนแล้วค่อยมาแอ๊วกันต์ใหม่นะ :hao6:
ถึงเรือจะล่มจนต่อไม่ติด เราก็จะยังเชียร์ไอ้ตี๋อยู่ดี
รักแรกมันแยกยาก รักมากมันยากจะแยก
เริ่มหัวข้อโดย: HappyYaoi ที่ 20-12-2018 00:03:08
เริ่มหัวข้อโดย: Pa'veaw ที่ 20-12-2018 00:14:30
คือเชียร์ภัทรอะ ก็เลยผิดหวังนิดหน่อย
เชียร์ของดีจากเมืองจีนค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: full ที่ 20-12-2018 00:27:29
เริ่มหัวข้อโดย: Luxfern ที่ 20-12-2018 00:31:00
เริ่มหัวข้อโดย: kanj1005 ที่ 20-12-2018 00:38:57
เริ่มหัวข้อโดย: Krajeeqx ที่ 20-12-2018 00:39:44
เริ่มหัวข้อโดย: oilzaza001 ที่ 20-12-2018 01:31:59
เริ่มหัวข้อโดย: Rhythm ที่ 20-12-2018 01:57:03
อ้างถึง
“เมี้ยว”
“ไปเอามาจากไหน”
“ฟาร์มแมว”
“กันย์ ซื้อมาเหรอ”
กันต์ถามผมติดจะดุ
“อืม”
“ที่เขาหาบ้านก็เยอะแยะ”
อ้างถึง
“โฮ่ง”
“อย่าเลียนะหลง”
ผมหันไปลูบหัวหมาตัวใหญ่ที่หลงมาจากไหนไม่รู้ได้เป็นปีแล้ว หลงเป็นลาบาดอร์ใจดีและแก่แล้ว และเป็นเหตุผลที่ผมยังกลับมาบ้านทุกวัน
ถ้าต้องเบรคหัวทิ่มในตอนหน้า ค่อยว่ากัน :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: cheezett ที่ 20-12-2018 06:20:34
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 20-12-2018 06:48:05
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 20-12-2018 06:59:37
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 20-12-2018 07:06:38
เริ่มหัวข้อโดย: anythinginitt ที่ 20-12-2018 07:51:22
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 20-12-2018 09:04:07
พอตอนจะทิ้งดันทิ้งไปง่ายๆ
มาถึงตอนนี้จะมาทิ้งเมียแต่งอีก
บอกว่าเขายังสาวยังสวย ผ่านมากี่ปีแล้ว
ความเหี่ยวก็มาเยือนบ้างล่ะน๊าาาาา
แล้วที่ว่ายังสาว ใครจะรู้นอกจากคุณสองคน
คำว่าแม่หม้ายมันก็ตรงตัวอยู่แล้วมะ
ชอบหมาเพราะแพ้ขนแมว
แต่อยู่ทีมแมวคู่เหมือนเดิม
โอ้วววว เราอินจังว๊าาา ก็ไม่ชอบผู้ชายแบบภัทรอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 20-12-2018 09:33:23
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 20-12-2018 09:52:01
เริ่มหัวข้อโดย: Jaebam ที่ 20-12-2018 10:09:33
เทอแต่งงานตามใจแม่ของเทอ นะคะ
หลงเหมียว..ทำให้ได้มาเจอกันอีกครั้ง
โอ้ยยยย
ใจแม่บ่ดีเลยเน้อ กลัวใจลูกค่ะ วอกแวกไหมลูก
ตี๋ใช้คำว่า "กันต์ของผม" ตกลงตี๋จะไฟว์ใช่ไหมอ่ะ
คุณธนากร คะ จะทำไงต่อดีฮ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 20-12-2018 10:24:26
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 20-12-2018 11:08:56
พอเรือเมืองจีนล่ม เราก็กลับมาแจวเรือแคนาดาเหมือนเดิม
แต่ตอนนี้เรือเมืองจีนเหมือนจะกลับมา
แต่คิดว่าคงแจวเรือแคนาดาต่อไป คลื่นลมกำลังมาแรง
คงไม่กลับไปแจวเมืองจีนแล้วล่ะ ขอโทษนะภัทร กด2รัวๆๆๆๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 20-12-2018 11:32:22
เริ่มหัวข้อโดย: taew2210 ที่ 20-12-2018 12:13:31
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 20-12-2018 13:20:32
แล้วภัทรก็กลับมาเจอกันต์จนได้
เราไม่เรียกแบบนี้ว่าพรหมลิขิต
แต่โอเคคงเป็นความจงใจของโชคชะตา
ที่จะให้กันต์ได้เลือก คนที่จะอยู่กับตัวเองตลอดไป
เอาจริงๆเราทีมกันย์ค่ะ
ทีมกันย์ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้
และจะทีมกันย์ตลอดไป
แม้สุดท้ายแล้วคุณคนเขียน
จะไม่ได้เลือกให้ลูกเราสมหวังก็ตาม
บอกตรงๆเราไม่ได้ทีมน้องกันต์เลยค่ะ(>//<)
แต่เราอยากให้น้องกันต์คู่กับน้องกันย์
เพราะเรารู้สึกว่ากันย์รักกันต์มาตลอด
แม่น้องกันย์อย่างเราก็อยากให้ลูกมีความสุข
และเราเชื่อเหลือเกินว่าน้องกันย์
จะทำให้กันต์ตัวน้อยมีความสุขได้
ปัญหาคือกันต์ตัวน้อยจะยังเลือกความสึขนี้ไหม
พิมพ์ไปก็ร้องไห้ไปนะคะ
ปกติเราเกลียดพวกรักสามเศร้ามาก
แต่สำหรับเรื่องนี้ ก็อยากเอาใจช่วยให้ถึงที่สุดค่ะ
เรากลัวใจกันต์ กลัวใจคนเขียนที่สุดแล้ว
เรารู้สึกเหมือนลูกชายเราความหวังริบหรี่ตั้งแต่วันแรกที่ปรากฏในตัวหนังสือ ถึงแม้บุคลิกเค้าทุกอย่างทั้งความเด็ดขาด ความเป็นผู้นำ ความทุ่มเท จะเป็นอะไรๆที่พระเอกปกติก็ตาม แต่เรื่องราวที่ร้อยเรียงมา ไม่เคยทำให้ความกลัวเราหายไปเลย เรากลัวลูกชายเราผิดหวังทุกครั้งแม้ใจเราจะเชียร์ให้เค้าสมหวังก็ตาม
เรารู้สึกว่าคุณคนเขียนน่าจะชอบแบบภัทรมากกว่า
แบบว่ารู้สึกเหมือนคุณคนเขียนทีมภัทรกลายๆ555
สุดท้ายไม่ว่ายังไงเราก็ยังภาวนาให้น้องกันย์ได้รักกับคนที่เค้ารักและคนที่เค้ารัก...เลือกเขา :')
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 20-12-2018 14:25:59
เริ่มหัวข้อโดย: angelninae ที่ 20-12-2018 14:48:26
เกลียดความบังเอิญจัง :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: ลิงภูเขา ที่ 20-12-2018 15:28:57
อยากทีมหมามากเลยนะ แต่กับ ณ ปัจจุบัน ต้องยอมให้ทีมแมวคู่จริงๆ 55555
เราว่ากันย์โตขึ้น และเพราะอย่างนั้นคงไม่ทำให้ความสัมพันธ์ต้องมีปัญหาอีก
ในขณะที่ภัทรนั้น....
**ตามคุณหมีคุกมา และพบว่าเรื่องนี้มันดีมากจริงๆ :m1:
เริ่มหัวข้อโดย: bekeyyy ที่ 20-12-2018 19:17:47
เริ่มหัวข้อโดย: rcbpdr ที่ 20-12-2018 19:26:35
แบบกันต์จะเลือกอะไรก็ได้ จะเสียใจยังไงก็ได้ แต่ทำตามหัวใจตัวเองก็พอนะลูกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 20-12-2018 20:15:06
เริ่มหัวข้อโดย: nikpook ที่ 20-12-2018 20:54:18
เริ่มหัวข้อโดย: Fiasarinya ที่ 20-12-2018 21:10:25
ตั้งแต่กันย์ทิ้งกันต์ไป ใจเรายังไงก็เชียร์พ่อแมวนะ
กันย์เหมือนรักตัวเอง แต่กันย์อ่ะแคร์และห่วงกันต์มาก
ตอนนั้นนางติดยาแล้วก็ติดลูกหมี
นางเลยไม่อยากเห็นแก่ตัวกับกันต์ไปมากกว่านั้น
แต่ถ้าผลสรุป กันต์ไม่เอาใครสักคนเราก็ว่าดี 5555555555
เลี้ยงแมวไปรู้กกก หนูช้ำมาเยอะเกินไป สงสาร กอดหอมหัว
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 20-12-2018 22:25:26
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 20-12-2018 23:23:38
เริ่มหัวข้อโดย: Ezi ที่ 20-12-2018 23:32:55
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 21-12-2018 02:03:24
กดทั้ง 1 และกดทั้ง 2
อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
……
เริ่มหัวข้อโดย: phrase ที่ 21-12-2018 09:57:22
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 21-12-2018 11:35:33
ภัทร :เฮ้อ: เป็นตัวที่มาทีหลังตลอดยิ่งตอนนี้มาแบบมีพันธะแล้วด้วย งุ้ยยย เลือกได้เหรอภัทรแบบนี้กันต์ไม่เลือกแน่นอน แต่ถ้าจะปฎิวัติตัวเองโดยการหย่า ภัทรก็ใจกากมากทำร้ายคนที่อื่นๆมากมายจากความไม่กล้าตั้งแต่แรก
น้ำหนักการกลับมาเจอกันตอนนี้กันย์มาถูกเวลาที่สุดมาแบบคลีนตัวเอง แต่ดูแล้วกันต์ก็ยังไม่ได้รักนะ หรือไงนี่ ???
เอาเป็นว่าลุ้นนน
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 21-12-2018 14:30:02
เริ่มหัวข้อโดย: suck_love ที่ 21-12-2018 17:33:45
ทีมกันย์อย่างเราจะทำเยี่ยงไร / ปาดน้ามตา
โลกตั้งกว้าง คลีนิคมีเป็นล้าน ทำไมต้องเป็นคลีนิคเดียวกัน whyyyyyyyyyyyyy
เริ่มหัวข้อโดย: fxxg0430 ที่ 21-12-2018 22:29:00
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 21-12-2018 23:36:26
รอตอนต่อไปนะคะ
:katai3:
เริ่มหัวข้อโดย: bowjam ที่ 22-12-2018 14:49:12
ชอบมากๆ เราโคตรอินเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ
เริ่มหัวข้อโดย: TiwAmp_90 ที่ 22-12-2018 22:56:09
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 23-12-2018 00:54:11
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 23-12-2018 21:21:55
Love is a beautiful pain
— กันต์
ผมเก็บลูกแมววัยสองเดือนสองตัวเข้าไปในกรงเล็กๆหลังจากโดนฉีดยามาแล้วหงอยกันทั้งคู่ ทั้งๆที่ปกติซนอย่างกับลิง
“กันต์ มายังไง”
ผมหันไปมองอีกคนที่แบกกรงใหญ่เข้าไปใว้ในรถเจ็ดที่นั่งขนาดใหญ่ เจ้าหลงเป็นหมาใจดี ผมอุ้มดื้อกับซนไปใกล้ๆหมาแก่ก็เลียลูกแมวสองตัวท่าทางชอบใจ ต่างจากแมวผมที่ซนจนจับไม่อยู่แต่ก็ไม่ได้ขู่หมาตัวใหญ่แต่อย่างใด
“แท็กซี่” ผมตอบภัทร เขาทำหน้าตาเหมือนคิดอะไรสักอย่างก่อนจะถามออกมาอีกรอบ
“แล้วกลับยังไง”
“เดี๋ยวเรียกแท็กซี่”
“มีแมวเขาจะให้ขึ้นเหรอ”
ผมมองกรงลูกแมวสองตัวก่อนจะเงยหน้าไปยิ้มให้เขา
“เดี๋ยวค่อยถามเอา”
“ไปส่งไหม”
“ไม่เป็นไร” ผมส่ายหน้า
ภัทรที่ควรจะออกรถไปได้แล้วยังยืนอยู่ที่เดิม เขาดูครุ่นคิด
“จริงๆคืออยากคุยด้วย...ได้ไหม”
ในที่สุดผมก็ขึ้นมาอยู่บนรถของเขา ปฏิเสธไม่ได้ว่าผมก็อยากคุยกับเขาเหมือนกัน เรานั่งกันเงียบ ก่อนที่ภัทรจะเริ่มต้นบทสนทนา
“สบายดีใช่ไหม”
ผมพยักหน้า
“อืม แล้วภัทรล่ะ”
เขาโคลงหัวไปมา ก่อนจะตอบ
“ไม่ดีเท่าไหร่”
ผมพยักหน้ารับโดยไม่ได้พูดอะไร ผมมองใบหน้าด้านข้างของภัทรที่มองออกออกไปที่ถนนข้างนอก ภัทรยังให้บรรยากาศที่ดูอบอุ่นเหมือนเดิม
“กู แต่งงานแล้วนะ”
ผมมองที่แหวนตรงนิ้วมือข้างซ้ายของเขา ก่อนจะพยักหน้ารับอีกครั้ง
“แต่รู้ไหมกันต์ ไม่มีวันไหนที่ไม่คิดถึงมึงเลยนะ”
ผมว่าผมพอเข้าใจภัทรนะ เพราะตอนนั้นเราไม่เคยทะเลาะกัน ความทรงจำที่ดีมันจึงเยอะกว่าความทรงจำที่ไม่ดี แถมเรายังจากกันโดยไม่ได้เกลียดชัง มันเลยฝังลงในใจว่าระหว่างเรามันสวยงาม
“ชอบแมวมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วนิ”
“อืม ก็ชอบ”
“ชื่ออะไร”
“ชื่อกันต์” ผมบอก
“ชื่อแมวสิ”
เขาทำหน้าตาหงุดหงิดเมื่อโดนผมแกล้ง ผมหัวเราะสีหน้าของเขา จนเมื่อเราหันมาสบตากัน ผมถึงได้เงียบลง
“ชื่อดื้อกับซน”
“ใครตั้ง” เขาถามพร้อมกับขำ
“กันย์ตั้งให้”
“หมายถึงตัวเองตั้งให้เหรอ” ภัทรหัวเราะอีกครั้ง แต่เมื่อเขานึกได้ว่าผมหมายถึงอะไรเขาก็เงียบลงไป
“มีความสุข ก็ดีแล้ว” เขายิ้มน้อยๆให้ผม
“แล้วเมื่อไหร่ภัทรถึงจะมีความสุข” ผมถามเขาบ้าง
“แค่มึงยิ้มเยอะๆ กูก็มีความสุขแล้ว”
— กันย์
“ทำไมไปไม่รอ” ผมถามคนที่เดินหิ้วลูกแมวกลับมา พอกันต์เปิดกรงให้ดื้อกับซนก็รีบวิ่งออกมา
“กลัวคลินิกปิดก่อน” กันต์ลูบหลังแล้วเกาคอแมวท่าทางสนุก แต่ตาเขากลับทอดแววเศร้า ผมมองกันต์มานานจนรู้ว่าเมื่อเขาไม่ปกติเขาจะเป็นยังไง และเพราะมองเขาอยู่ตลอดถึงเห็นว่ารถที่มาส่งกันต์วันนี้เป็นรถของใคร
“หมอว่าไงบ้าง”
“ก็แข็งแรงดี”
“กันต์” ผมเรียกคนที่ตอนนี้นอนลงไปเล่นกับแมวแล้ว
“ว่าไง”
“เปล่า”
ผมเคยหวังว่าผมจะเป็นทุกอย่างของเขา ผมอยากให้กันต์เล่าเรื่องทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิตให้ผมฟัง อยากให้เขาคิดถึงผมเป็นคนแรกเวลาที่เขาเหนื่อย อยากให้เขาเห็นผมเป็นคนที่เขาอยู่ด้วยแล้วสบายใจ แต่ผมคงขอมากไปหน่อยเพราะที่ผ่านมาเขาไม่เคยปริปากเล่าเรื่องของตัวเองให้ฟังเลย
เราคุยกันในเรื่องชีวิตประจำวันว่าวันนี้เราจะกินอะไร ทำงานกลับกี่โมง เราอยู่ด้วยกันเกือบทุกวัน ผมจูบเขาทุกเช้า แต่ผมกลับรู้สึกว่าผมเข้าไม่ถึงเขาเลย มันเจ็บนะ สำหรับคนอื่นแล้วผมไม่ได้สนใจว่าจะมองผมยังไงแต่สำหรับกันต์แล้ว การมีตัวตนของผมมันยิ่งใหญ่เหลือเกิน
“กินข้าวยัง”
กันต์เงยหน้ามาถามผมในตอนที่แมวสองตัวนอนทับอยู่บนตัวเขา
“ยัง รออยู่” ผมตอบ ก่อนจะเดินไปดึงมือให้เขาลุกขึ้น
“เดี๋ยวจะทำข้าวผัด กินได้ไหม”
ผมจับมือเขาไว้แน่นก่อนจะตอบ
“ได้” ผมโน้มหน้าเข้าไปจูบที่ปากเขาเบาๆ กันต์เอียงหน้ารับจูบก่อนจะผละตัวออก
“กันต์” ผมดึงมือเขาไว้ กันต์มองหน้าผมก่อนจะคลี่ยิ้มให้ ผมก้มลงจูบตรงลักยิ้มเขาอีกที
“ฝากเล่นกับแมวก่อนนะ เดี๋ยวทำกับข้าวให้”
ผมมองยิ้มสวยของเขาก่อนจะปล่อยให้อีกคนเดินออกไป
— กันต์
“ย้ายห้องไหม” กันย์ถามผมเรื่องนี้เป็นครั้งที่ร้อย และผมก็ถามเขากลับด้วยคำถามเดิมแม้จะรู้ว่าเขาจะตอบเหมือนเดิม
“ย้ายไปไหน”
“อยู่ด้วยกัน”
“ไม่ดีหรอก”
เพราะแต่ก่อนผมเคยทิ้งทุกอย่างที่ตัวเองมีไปอยู่กับเขา ผมถึงได้รู้ว่าถ้าวันนึงถ้าเราเกิดทะเลาะและแยกทางกันไป ผมคงจะเคว้ง ผมคงไม่รู้ต้องไปอยู่ที่ไหน ผมอยากยืนให้มั่นคงได้ด้วยตัวเอง ถ้ามันจบไปอีกรอบ สิ่งหนึ่งที่ผมจะยังมีอยู่คือห้องเล็กๆของผมกับแมวสองตัว
“มันแคบเกินไปกับไอ้ดื้อไอ้ซน” กันย์ให้เหตุผล ผมมองไปรอบคอนโดหนึ่งห้องนอนที่อยู่มาเกือบห้าปีก่อนจะตอบเขา
“แคบเกินไปสำหรับคุณต่างหากครับ”
— กันย์
ผมหลับไปในตอนเกือบเที่ยงคืน ตื่นมาอีกทีในตอนเกือบสีสามเมื่อพบว่าคนข้างกายไม่ได้อยู่บนเตียง และไม่เห็นแสงไฟจากห้องน้ำ ผมลุกขึ้นก่อนจะสวมเพียงบ๊อกเซอร์ตัวบางแล้วเดินออกมาข้างนอก
กันต์ในชุดนอนยืนอยู่ที่ระเบียง เขามองออกไปสุดขอบฟ้า แม้มันจะไม่ได้สว่างนักผมกลับเห็นว่าเขาร้องไห้ ผมที่เคยเห็นเขาร้องไห้อยู่หลายครั้งไม่เคยรู้สึกเลยว่าการที่เห็นเขาร้องไห้เพราะคนอื่นแบบนี้มันเจ็บแค่ไหน
...นอกจากผมแล้วไม่ควรมีใครทำให้เขาร้องไห้…
— กันต์
วันนี้ผมคุยกับภัทรหลายอย่าง ภัทรดูไม่มีความสุขเท่าไหร่ ซึ่งเขาทำให้ผมผิดหวัง ผมแค่หวังว่าเขาไปจากผมแล้วเขาจะมีความสุข ภัทรกับผมที่นั่งอยู่ในรถระยะห่างกันไม่ถึงเมตร แต่ผมรู้สึกเหมือนเราอยู่คนละโลก
ผมไม่ได้ฟูมฟายอย่างเคย ผมแค่รู้สึกว่าทำไมโลกถึงได้โหดร้ายนักกับมนุษย์ ผมไม่ได้ชอบร้องไห้หรือชอบที่จะเป็นคนเจ้าน้ำตา แต่ผมเสพติดมันเพราะพอเสียใจได้สุดแล้วหัวมันจะโล่งดี เหมือนมันได้ตกผลึกความคิดงี่เง่าที่วนอยู่ในหัว
และวันนี้ผมนึกถึงหน้าไดจิกับคำพูดของเขาที่ว่า ผมควบคุมคนอื่นไม่ได้ แต่ผมควบคุมตัวเองได้
“ดื้อ ออกมาได้ยังไง” ผมมองลูกแมวที่กำลังโตที่จู่ๆวิ่งออกมานอกระเบียง ซึ่งไม่ดีเลย ถ้าเกิดตกลงไปคงเป็นแมวแบนแน่นอน
“เป็นอะไร” ผมมองคนที่ตื่นมาตอนดึก กันย์มักจะตื่นอยู่บ่อยๆ และทุกครั้งที่ตื่นเขาจะกอดผมไว้
“กันย์”
“ครับ”
“วันนี้ กูไปเจอกับภัทรมา” ผมเลือกที่จะคุยกับเขาในเรื่องแบบนี้เป็นครั้งแรก และสิ่งที่ผมกลัวมาตลอดก็เกิดขึ้น ผมภาวนามาตลอดว่าผมไม่อยากให้เขามองผมด้วยสายตาผิดหวังแบบนี้
“ครับ” เขาตอบรับ ดูก็รู้ว่าพยายามใจเย็น
“บังเอิญไปเจอที่คลินิกสัตว์พอดี”
ลมในตอนกลางคืนเย็นนิดหน่อย ผมกอดแมวไว้แนบอกพร้อมกับเกาคางให้มัน
“แล้ว?”
“แล้วภัทรเลยมาส่ง”
“อืม” เขาดูเย็นชาอย่างเมื่อก่อน สายตาคมของเขามองผมเหมือนกับว่าผมทำอะไรผิดมากมาย
“แล้ว อยากจะพูดอะไร”
“คิดว่าต้องบอก”
ริมฝีปากบางเฉียบของเขาคลี่ยิ้ม ก่อนจะถาม
“คิดถึงมันใช่ไหม”
ผมเงียบแทนคำตอบ ผมแค่อยากเล่าให้เขาฟังว่าผมบริสุทธิ์ใจ แต่ท่าทีของเขาในตอนนี้เป็นอย่างที่ผมคิดมาตลอดสองปี ไม่ว่าเขาจะรักผมแค่ไหน ลึกสุดใจเขาก็ยังระแวงว่าผมจะไปกับภัทร สำหรับเขาผมดูใจง่ายเสมอ
แต่จะว่ากันย์คนเดียวก็ไม่ได้ เพราะผมก็กลัวอยู่ตลอดว่าคงมีสักวัน ที่เขาเลือกที่จะไปเช่นเดิม
“ดื้อ เข้าไปข้างในกัน” ผมอุ้มแมวไว้แนบอกก่อนจะเดินเข้ามาข้างใน
— กันย์
เวลาที่อ่อนแอผมก็เหมือนคนทั่วไป ผมไร้เหตุผล ผมควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้ ผมปากเสียและผมเอาแต่ใจ ทั้งหมดนั่นเป็นสันดานที่ผมอยากจะแก้ แต่มันก็ทำได้ยากเหลือเกิน
“กูแม่งใช้ไม่ได้เลยใช่ไหมซน” ผมนั่งลงบนโซฟาก่อนจะลูบหัวแมวอีกตัว ผมเหนื่อย ไม่ได้เหนื่อยเพราะกันต์แต่เหนื่อยที่ตัวเองยังเป็นแบบนี้ แม้ผมจะบอกให้ตัวเองใจเย็นแค่ไหน แต่ในตอนที่เห็นกันต์อยู่กับภัทรผมกลับรู้สึกว่าที่ยืนของผมมันหดเล็กลงทุกที
ผมรู้มาว่าแต่ก่อนพวกเขาดูแลกันและกันได้ดีแค่ไหน ผมรู้ว่ากว่าที่ภัทรจะทำให้กันต์ยิ้มได้มันนานแค่ไหน เพราะฉะนั้นถึงปากผมจะบอกว่าผมมั่นใจในตัวเองแค่ไหน แต่ผมก็ทำได้แค่พูด
“บอกทีว่าจะให้อยู่ตรงไหน กูไม่เหลือความมั่นใจอะไรแล้วกันต์” ผมบอกคนที่นั่งอยู่อีกฝั่งของโซฟา
ผมเคยเข้าใจว่าการได้เลือกมันเป็นยังไง และผมได้รู้ว่าการเป็นผู้ถูกเลือกมันไม่ได้สนุกเลย แม้ผมจะบอกตัวเองว่าไม่เป็นไร ผมกลับเอาแต่ภาวนาว่าเขาจะต้องเลือกผม แม้ตอนนั้นผมจะเดินหันหลังให้เขาก่อน
ผมว่ากันต์เข้มแข็ง ผมยังนึกไม่ออกเลยว่าถ้าพรุ่งนี้ผมไม่มีเขาแล้วผมจะทำยังไง เมื่อไหร่ผมถึงจะก้าวไปข้างหน้าได้แบบกันต์ ผมจะยังเป็นผู้เป็นคนได้หรือเปล่า ผมจะยังคุยกันปกติหรือทำงานด้วยกันแบบที่กันต์ทำมาตลอดได้ไหม
— กันต์
“ไปทำงานแล้ว อย่ารื้อของอีกนะ” ผมบอกสองแสบที่นั่งมองผมตาแป๋ว เห็นหน้าตาน่ารักแบบนี้เมื่อวานรื้อของผมกระจุยกระจายเต็มห้องไปหมดโดยเฉพาะทิชชู่ ผมที่ไม่รู้ว่าควรจะตีแมวหรือตีตัวเองที่เก็บของไม่ดีได้แต่บ่นไปเก็บของไป
ส่วนกันย์...เขาไม่มาที่นี่หลายวันแล้ว
เขาบอกผมว่าเขาไปเที่ยวต่างประเทศกับครอบครัวห้าวัน
วันนี้วันที่สาม ผมคิดอะไรได้หลายอย่างในวันนี้ ผมพึ่งรู้ว่าผมไม่เคยไปเที่ยวที่ไหนไกลๆเลย เมื่อไดจิชวนไปเที่ยวบ้านเกิดตัวเองแบบฟรีค่าที่พักกับอาจารย์กานต์ผมก็ตาโต พอโทรไปบอกพ่อกับแม่ท่านก็ดูตื่นเต้นเหมือนกัน ผมว่าจะลองไปเที่ยวดูถ้าเกิดมันสะดวกพอให้คนแก่สองคนเดินทาง ครั้งหน้าผมจะพาพ่อกับแม่ไปเจอหิมะก้อนขาวๆเหมือนในทีวีบ้าง
ผมจะออกไปเจอโลกกว้าง...เผื่อมันจะทำให้ผมมีความคิดกว้างขึ้น
— กันย์
ผมเพิ่งกลับมาจากเที่ยวกับพ่อแม่และพี่ชาย ผมแทบจะไม่ได้ติดต่อกับกันต์เลย ผมส่งรูปวิวสวยๆให้เขาบ้าง และเขาก็ไม่ได้ตอบอะไรมากมายนัก ผมที่คิดถึงเขาเหลือเกินแต่กลับมาพบว่าเขาลาพักร้อนหนึ่งอาทิตย์เพื่อไปที่ไหนสักที่
ผมรีบบึ่งรถไปที่ห้องของเขาแล้วเจอคนที่กำลังแพ็คของใส่กระเป๋า ผมกำของฝากจากยุโรปไว้ในมือตัวเองแน่น
“ไปไหน”
“ญี่ปุ่น”
“แมวล่ะ”
“ฝากพี่ปูช่วยเลี้ยง พี่ปูเขาเลี้ยงแมวอยู่แล้ว”
ผมมองมือเพรียวสวยของเขากำลังตั้งใจพับเสื้อผ้าลงกระเป๋า ผมใจหายและอยากจะร้องไห้ในเวลาเดียวกัน
“ไปกับใคร”
“กับเพื่อนชื่อไดจิ”
ผมที่เคยได้ยินเขาพูดถึงเพื่อนคนนี้มาบ้างยืนมองกระเป๋าเดินทางใบโตกับร่างกายผอมบางของกันต์ ผมที่อยากจะกอดเขาแทบตายได้แต่กำของในมือแน่น
“แล้ว...จะกลับมาใช่ไหม” ผมจ้องตาของเขา กันต์ยิ้มให้ก่อนจะพยักหน้ารับ
“อืม กลับมาสิ”
ผมเดินเข้าไปสวมกอดเขาจากข้างหลัง ผมกระชับกอดให้แน่นก่อนจะกดจูบซอกคอของกันต์ กันต์ดูตกใจแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
ห้าวันที่ผ่านมาผมอยู่กับพ่อแม่ที่แก่มากแล้ว ในทุกๆที่ที่ผมไปผมจะคิดถึงกันต์อยู่ตลอด ผมอยากให้เขาอยู่ด้วย ผมอยากให้เขาได้เห็นวิวสวยๆ กินอาหารรสชาติแปลกๆ ได้ยิ้มกว้างๆ และในตอนที่ผมเห็นพ่อแม่คุยกันว่าจะได้มาเที่ยวด้วยกันอีกกี่ครั้งก่อนตาย พวกท่านคุยกันแบบปลงๆตามประสาคนแก่
ผมก็ฉุกคิดได้ว่า ผมนั้นกังวลไปเสียมากมาย เวลาของคนเราช่างสั้นนัก
แค่มีเขายืนอยู่ข้างๆ...ผมจะไม่ยอมเสียเวลาไปอย่างไร้สาระอีก
ผมคลายกอดก่อนจะสวมของที่อยู่ในมือตั้งแต่แรกให้เขา มันเป็นแหวนแต่งงานของแม่ ที่ผมขอมาได้
“รีบกลับมานะ”
กันต์ก้มมองมือตัวเองตรงนิ้วก้อยข้างซ้ายมีแหวนทองคำขาววงเกลี้ยงสวมอยู่ กันต์หันมามองหน้าผมก่อนจะพยักหน้าช้าๆเพื่อยืนยันว่าเขาจะรีบกลับมา และถึงแม้เขาจะไม่กลับมา ...ไม่ว่าเขาอยู่ที่ไหน ผมจะไปตามหาเอง
TBC.
________________________
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 23-12-2018 21:28:00
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 23-12-2018 21:32:56
เริ่มหัวข้อโดย: sompong ที่ 23-12-2018 21:35:25
เริ่มหัวข้อโดย: waiieiei ที่ 23-12-2018 21:36:05
เริ่มหัวข้อโดย: HappyYaoi ที่ 23-12-2018 21:38:09
เริ่มหัวข้อโดย: Krajeeqx ที่ 23-12-2018 21:55:23
พ่อแมวสู้เค้าเด้อ
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 23-12-2018 21:58:59
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 23-12-2018 22:07:52
เริ่มหัวข้อโดย: Cyclopbee ที่ 23-12-2018 22:29:00
เริ่มหัวข้อโดย: Malibu ที่ 23-12-2018 22:43:56
เริ่มหัวข้อโดย: rcbpdr ที่ 23-12-2018 23:08:01
ตอนกันต์ตอบภัทรว่ากันย์ตั้งชื่อแมวให้ เราใจหายวาบ จะร้องไห้แทน555555
แบบอยากกอดภัทรแน่นๆแล้วบอกว่าไม่เป็นไรๆ
กันย์ใหญ่ตอนนี้คือเหมือนตัวเล็กนิดเดียว เล็กกว่าดื้อกับซนอีก /เกาคาง
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 23-12-2018 23:19:38
เริ่มหัวข้อโดย: Zestful ที่ 23-12-2018 23:24:04
เริ่มหัวข้อโดย: IamLonelygirl ที่ 23-12-2018 23:25:49
เริ่มหัวข้อโดย: mellowshroom ที่ 23-12-2018 23:36:55
ต่างจากภัทรที่ไม่กลัวแต่กลับมาไม่ได้
ส่วนน้องกันต์ น้องเข้มแข็งมาก และต้องเข้มแข็งต่อไปนะ
อดทนอย่ายอมแพ้ เพราะถ้าน้องแพ้
เรากลัวน้องจะกลับมาไม่ได้อีก ฮือออออออออ
คนเขียนอย่าใจร้ายกับคนอ่านเลยนะ :ling3:
เริ่มหัวข้อโดย: jin_kazu ที่ 23-12-2018 23:38:52
ต่างคนต่างกลัวจะโดนอีกฝ่ายทิ้ง คุยกันเหอะนะ เลิกคิดไปเองเถอะ :hao5:
น้องจะกลับมาใช่ไหม ไปญี่ปุ่นแล้วจะกลับมาหากันย์ใหญ่ใช่ไหม
นี่ไม่มั่นใจอะไรแล้ว แงงงงง
ทีมกันย์และกันต์ตั้งแต่แรกจนตอนนี้
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 23-12-2018 23:49:43
ต่างก้อห่างกันสักพัก ทำใจให้เห็นความเป็นจริงที่ชัดเจนขึ้น แล้วเข้มแข็งเดินไปตามที่ใจบอก
คงต้องปล่อยภัทรไปเหมือนครั้งเก่าที่ปล่อยเพื่อครอบครัวของภัทรเอง
ส่วนกันย์และกันต์เว้นระยะแล้วกลับมาเปิดใจให้ชัด สลัดความกลัวแล้วเดินหน้าให้ได้นะ
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
…
เริ่มหัวข้อโดย: Rhythm ที่ 24-12-2018 00:04:07
ส่วนกันต์กับกันย์ ทริปญี่ปุ่นน่าจะช่วยอะไรได้บ้างแหละ
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 24-12-2018 00:07:26
กลับมาคงมีอะไรชัดเจนแล้วล่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 24-12-2018 00:14:59
เริ่มหัวข้อโดย: angelninae ที่ 24-12-2018 00:16:41
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 24-12-2018 00:29:52
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 24-12-2018 00:42:15
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 24-12-2018 02:02:01
ทำไมมมม สงสารใครดี แต่นั้นแหละนะ
กันย์ทำดีแล้ว ปล่อยๆกันไปคิดบ้าง
ตกตะกอนความคิดให้ดี โตๆกันแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 24-12-2018 02:33:52
รอตอนต่อไปนะคะ
:katai3:
เริ่มหัวข้อโดย: Pakeleiei ที่ 24-12-2018 05:33:20
ถ้ากันต์รู้ความจริงในใจกันย์บ้างก็น่าจะดี ฮื่อออออ
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 24-12-2018 05:45:45
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 24-12-2018 05:58:48
รอน่ะ
รอข่าวดี
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 24-12-2018 07:24:45
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 24-12-2018 10:01:19
เริ่มหัวข้อโดย: Jaebam ที่ 24-12-2018 11:42:04
สมองปลอดโปร่ง โล่งสบายแล้วรีบกลับมา
อีกอย่างที่โน้นมีของเล่นเยอะมากกกกกกก
หิ้วกลับมาเล่นกับกันย์ด้วยล่ะ อิอิ อ่อกแอ่ก!!!
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 24-12-2018 12:30:14
All I want
“ดีไหม”
ผมมองหิมะขาวโพลนที่หน้าบ้านของไดจิ บ้านเขาอยู่ทางเหนือขึ้นมาหน่อยจากเมืองหลวง ตระกูลของไดจิทำนากับปลูกแอปเปิ้ลเป็นอาชีพหลัก แต่ฤดูนี้เป็นหน้าหนาว ผมเลยอดเห็นสวนแอปเปิ้ลขนาดใหญ่ที่ไดจิชอบอวดอยู่บ่อยๆ
“ดีมากเลยไดจิ” ผมตอบเขา มันดีมากจริงๆนะ ผมอยากมีบ้านบนเขาแบบนี้ ทำงานที่เลี้ยงตัวเองได้แบบนี้ สูดอากาศบริสุทธิ์แบบนี้
“อยากมาอยู่ไหม”
“ก็อยาก”
“ปากก็อยากแต่ใจก็คิดถึงคนที่ไทย” เจ้าของบ้านว่าพร้อมกับยกเบียร์ขึ้นดื่ม
“หืมมม” อาจารย์กานต์ลากเสียงยาวก่อนจะมองหน้าผมแบบอมยิ้ม
เรานั่งกันอยู่ในห้องนั่งเล่นของบ้านไดจิที่แยกออกมาจากบ้านพ่อแม่อีกฝั่ง เป็นบ้านทรงโมเดิร์นเล็กๆ แต่ข้างในเต็มไปด้วยเครื่องใช้อำนวยความสะดวกและเป็นสัดเป็นส่วนดีมาก
“ผมเข้าใจ ผมกับไดจิเวลาอยู่ด้วยกันก็ทะเลาะกันแทบตาย แต่พอห่างกันจริงๆก็คิดถึง” แฟนไดจิพูดขึ้น
ผมยิ้มรับก่อนจะหันไปหาเจ้าของบ้านที่ดูแปลกใจเหมือนกัน
“จริงเหรอ” ไดจิถามแฟนตัวเองเหมือนไม่เชื่อหู
“จริงสิ” พอได้รับคำตอบมาก็ยิ้มหน้าบานน่าหมั่นไส้ ก่อนจะโอบแฟนตัวเองไว้
Thanakorn : ไปเที่ยวไหนบ้าง
ผมก้มมองมือถือที่กำลังสั่น พอเห็นว่าเป็นใครก็รีบกดเข้าไปดู เขาแนบรูปแมวมาสองรูป เป็นรูปที่ดื้อกับซนปีนมุ้งลวดแล้วลงมาไม่ได้
“ยิ้มกว้างเชียว” ไดจิว่า ผมเลยยื่นมือถือให้ดู
“แมวผมครับ”
“แมวตัวใหญ่” ไดจิว่าพร้อมกับขำเสียงดัง ผมที่ไม่เข้าใจเขานักดึงมือถือตัวเองกลับมาแล้วพบว่า เขาถ่ายรูปตัวเองกับแมวมาอีกรูป กันย์กำลังมองกล้อง ส่วนแมวสองตัวนั้นซนจนโฟกัสไม่ได้
“เฮ้ย!” ผมรีบเก็บมันลงก่อนจะหันความสนใจไปที่ของกินบนโต๊ะไม้เตี้ยๆแทน
“โอเคใช่ไหม กับเขา” อาจารย์กานต์ถาม
“ก็...ไม่รู้สิครับ ผมกลัว เขาก็คงกลัวเหมือนกัน”
“แล้วระหว่างไม่ได้อยู่ด้วยกัน กับใช้เวลาด้วยกัน อันไหนดีกว่า” พอโดนถามแบบนั้น ผมก็คิดได้ว่าทำไมถึงไม่ใช้เวลาของเราให้ดีนะ
“ก็อยากอยู่ด้วยกัน” ผมบอก ไดจิถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะบอกบ้าง
“เธอเป็นพวกไม่พูด เดาใจยาก”
“ผมเคยพยายามพูดแล้ว แต่เขาไม่ฟัง”
“ถ้าไม่ฟังก็พูดหลายๆรอบ ถ้าไม่ฟังอีกก็ตะโกนใส่หู” อาจารย์กานต์บอก ไดจิที่นั่งฟังอยู่พยักหน้าตาม
“เขาทำๆ” เจ้าของบ้านว่าพร้อมกับหัวเราะ
“ไดจิก็ไม่ค่อยฟังเหรอครับ”
“มั่นใจในตัวเองมากไง พอพูดไปก็ไม่ฟัง เลยดุ”
“มากกว่าดุอีกที่รัก”
“ทุบ” ผมขำท่าทางของคนทั้งคู่
“ผมเข้าใจว่ามองในมุมตัวเองมันอาจจะเจ็บปวด แต่พอลองมองหลายๆมุม เขาก็คงคิดมากเหมือนกัน” ผมว่า อาจจะเป็นเพราะเบียร์เลยทำให้พูดมากกว่าเดิม หรือไม่ผมก็แค่อึดอัดตัวเอง
“อือ เอาใจเขามาใส่ใจเรา” ผมพยักหน้ารับ
“เก่งมาก มาๆ” ไดจิว่าก่อนจะยกกระป๋องเบียร์ขึ้น
“แก้วนี้แด่นาย กันต์ พิสุทธิ์วงศ์ครับ” อาจารย์ว่าบ้าง
“อาจารย์ยังจำชื่อผมได้อีกเหรอครับ”
“ถึงขั้นนี้แล้ว เรียกพี่ก็พอ” ผมรู้นะว่าพวกเขาเห็นผมเป็นเหมือนน้องชายคนหนึ่ง เลยอดดีใจกับตัวเองไม่ได้ ที่อย่างน้อยในตอนนี้ผมก็มีเพื่อนดีๆที่ต้องรักษาไว้ แล้วผมก็คิดว่า หากมีรักที่ดีแล้วก็ต้องรักษาไว้ให้ดีเหมือนกัน
Kant : คราวหน้า มาเที่ยวด้วยกันนะ
ผมพิมพ์แล้วกดส่งลงไปในโปรแกรมแชท มันขึ้นว่าเขาอ่านแล้วและไม่นานนัก ผมก็ได้ข้อความตอบกลับคืนมา
Tanakorn : ครับ เดี๋ยวจะพาไปที่สวยกว่านั้นอีก
หลายวันที่ผ่านมาผมคิดอยู่หลายเรื่อง รวมถึงเรื่องของฝากด้วย อย่างพวกพี่ๆในแผนกเดิมก็เป็นของกินที่กำลังฮิต ส่วนพี่ปูกับพี่จุ๋มจะมีเครื่องสำอางค์ที่พิเศษขึ้นมาหน่อย ส่วนคนที่คิดไม่ออกจริงๆคือคนที่น่าจะรออยู่ที่บ้าน กันย์น่าจะมีหมดแล้ว เขาคงไม่มีสิ่งที่อยากได้ ผมถึงเลือกพวงกุญแจเล็กๆรูปการ์ตูนที่ผมชอบแทน กะว่าถ้าเขาไม่เอา ผมจะได้เอามาใช้แทน
แปลกนะตอนที่เครื่องบินแตะพื้นที่ประเทศไทยผมกลับตื่นเต้นมากกว่าตอนที่ไปเที่ยวเสียอีก ผมอยากจะกลับถึงบ้านให้เร็วที่สุด ผมคิดถึงแมว และคิดถึงบ้านที่มีเขาอยู่ แต่เพราะรถติดมากไดจิถึงมาส่งผมได้ในตอนเกือบสองทุ่ม
ผมก้าวเท้าออกจากลิฟต์บนชั้น 22 ก่อนจะยืนนิ่งที่หน้าประตู ผมยืนอยู่นานจนกระทั่งประตูบานนั้นเปิดออกเอง
“ทำไมไม่เคาะ ไม่งั้นก็โทรเรียก”
ผมไม่ตอบอะไรเพราะเอาแต่คิดวนอยู่ในหัว ผมไม่กล้าสบตาเขาด้วยซ้ำ มันรู้สึกแปลกไปหมด ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้แค่เพียงอาทิตย์เดียวเรายังทะเลาะกันอยู่เลย
“สนุกไหมไปเที่ยว” กันย์ถามพร้อมกับลากกระเป๋าใบโตเข้าไปในห้อง
“อือ สนุก” ผมเดินตามเขาเข้ามาในห้อง
“หิวยัง ซื้อข้าวไว้ให้แต่ไม่...”
ผมเดินไปกอดเขาจากข้างหลังไว้แน่น กันย์ดูตกใจแต่ก็หันมายิ้มให้
“อะไร”
“คิดถึง”
“คิดถึงมากเหมือนกัน” เขาหันกลับมากอดผมแน่น มันอุ่นจนทำให้ผมยิ้มกว้าง
“ที่ผ่านมาขอโทษนะ”
ผมอยากจะรีบบอกทุกอย่างที่คิดมาในเวลาหนึ่งอาทิตย์ ผมซ้อมพูดกับตัวเองมาหลายรอบ ผมแค่อยากพูดให้มันเร็วขึ้นอีกนิด เผื่อเราจะได้อยู่ด้วยกันแบบมีความสุขเพิ่มขึ้นสักวินาทีก็ยังดี
“ขอโทษอะไร” เขาถามก่อนจะคลายอ้อมกอดออก กันย์วางมือไว้ที่เอวผม ปลายจมูกโด่งของเขากดจูบที่แก้มผมซ้ำๆเพื่อบอกว่าเขาคิดถึงจริงๆ
“เรื่องภัทร...ขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิด”
ผมเงยหน้าขึ้นจูบที่ปลายคางของเขา กันย์ดูงงในตอนแรกแต่ก็ดึงผมลงไปนั่งบนพื้นพรมนุ่ม เรานั่งหันหน้าเข้าหากัน
“กับภัทร ไม่ได้คิดอะไรแล้ว เพราะเรามีความสุขแล้วเลยอยากให้ภัทรมีความสุขบ้าง” ผมบอกเขา
ผมคิดแค่นั้นจริงๆ อย่างที่ผมบอกว่าผมกับภัทรจบกันด้วยดี เราถึงไม่ได้เกลียดกัน และเหตุผลที่ผมกับเขาไม่มีทางเดินต่อไปได้ไม่ใช่แค่เพราะเขามีพันธะ แต่เป็นเพราะผมไม่ได้รักเขาแบบนั้นแล้ว
“ความสุขที่ไม่ต้องยึดติดกับใคร”
เพราะผมเคยคาดหวังและผิดหวัง ผมถึงอยากให้ภัทรมีความสุขได้ด้วยตัวของเขาเอง กันย์ที่ดูใจเย็นลงกว่าเมื่ออาทิตย์ที่แล้วลูบแก้มผม
“กันย์ ไม่ไว้ใจกูใช่ไหม” ผมถามในสิ่งที่อยากรู้มานาน กันย์ดูตกใจ ผมคิดไว้ว่าถ้าเขายอมรับผมคงเสียใจแต่เขากลับส่ายหน้า
“ไม่ใช่ กูกลัวต่างหาก เพราะมึงดูไม่มีความสุขเลยที่อยู่กับกู” เขาว่า ผมมองนัยย์ตาเรียวที่แดงก่ำ ก่อนจะรีบบอก
“ไม่ใช่นะ ไม่ใช่” กันย์ดึงผมเข้าไปกอดก่อนจะบอกซ้ำๆ
“อย่าร้อง พอแล้ว”
“กูกลัว กลัวว่ามีความสุขมากๆ ถ้าวันนึงหนึ่งมันหายไป,,,”
กันย์ลูบหัวผมอยู่แบบนั้น เขาจูบที่หน้าผากผมเบาๆ
“กูเองทำให้มึงมั่นใจไม่ได้เลยเหรอ” สุดท้ายเราเองก็เอาแต่โทษตัวเอง
ผมร้องไห้ แต่ครั้งนี้เป็นการร้องไห้ที่มีความสุข ผมซบหน้าลงบนไหล่เขาและจับมือเขาไว้แน่น ผมลูบแหวนบนนิ้วของเขาที่เหมือนกันกับของผม
“ขอโทษเหมือนกัน ที่เอาแต่ใจแล้วไม่ฟังอะไรเลย”
ผมเอียงหน้าซบกับมือใหญ่ก่อนจะยิ้มให้เขา
“ไม่เป็นไร”
“พอหึง เลยทำตัวไม่ค่อยดี” กันย์ว่าก่อนจะยิ้มน้อยๆ ผมเองก็ลืมไปเหมือนกันว่าเขาค่อนข้างขี้หวง เพราะมัวแต่น้อยใจเรื่องอื่น
“ตอนอยู่ที่ญี่ปุ่น คิดได้ว่าอยากอยู่ด้วยกัน” ผมบอกเขา
“ก็อยู่ด้วยกันแล้วนี่”
“ถ้าอยากย้าย ก็ได้นะ” ผมบอกคนที่อยากย้ายไปอยู่ในที่ๆกว้างกว่านี้ นั่นก็คือห้องของเขาเองที่นานๆได้กลับไปที กันย์จ้องหน้าผม เขาคลี่ยิ้มก่อนจะบอกบ้าง
“กูก็คิดได้เหมือนกัน ว่าอยู่ที่ไหนก็ได้แค่มีมึงก็พอ” เขาว่า ผมมองใบหูที่แดงจัดของคนแบบเขาแล้วก็ได้แต่ยิ้ม
“ต่อไปนี้ ถ้าพูดอะไรแล้วไม่ฟัง ตีได้เลยนะ” เขาบอกผม ผมนึกถึงคุณชายที่เอาแต่ใจแล้วก็ได้แต่ยิ้ม เขายอมลดหลายอย่างเพื่อผม ผมก็อยากทำให้เขาบ้าง
“แล้วถ้ากูนิสัยไม่ดี ก็บอกได้นะ” กันย์หัวเราะก่อนที่จะเริ่มพูดบ้าง
“ดื้อให้น้อยลงก็พอแล้ว”
“ดื้อตรงไหน”
“ตรงที่ไม่รู้ตัวว่าดื้อไง”
“เมี๊ยว” เจ้าซนแมวสีขาวที่ผมเห็นนอนหลับอยู่ที่โซฟาในตอนแรกเดินมาเบียดพร้อมกับเลียขนของตัวเอง ผมหัวเราะพร้อมๆกับที่กันย์พูดขึ้น
“คิดว่าเรียกชื่อเหรอดื้อ”
“เมี๊ยว”
“คุณชอบอะไรแบบนี้ด้วยเหรอคะ”
พี่จุ๋มที่เดินมาคุยงานกับคุณธนากรเอ่ยทักที่ห้อยกระเป๋าอันเล็กของเขา ที่เป็นรูปโงกุนสีส้มสดใส กันย์ที่มักจะแต่งตัวด้วยสีขาว เทาและดำแทบจะตลอดเวลามองตรงมาที่ผมก่อนจะหันไปตอบพี่จุ๋ม
“มีคนให้มาครับ”
“พี่ไม่เคยรู้มาก่อนนะเนี้ยว่าคุณเกรงใจจนต้องยอมห้อย ใครให้มาเหรอคะ”
ผมคิดว่าพี่จุ๋มรู้อยู่แล้ว เพียงแค่อยากแหย่คุณธนากรเท่านั้นเอง พอเขาไม่พูดอะไรแต่หันมาหาผมอีกครั้งพี่จุ๋มก็หัวเราะท่าทางเหมือนกำลังสนุก
“วัยรุ่นนี่ดีจังเลยนะคะ” เธอว่าก่อนจะเดินมาที่ผมแล้วนั่งลงตรงข้ามกัน
“น่าจะซื้อคิตตี้มานะน้องกันต์ คงจะน่ารักกว่านี้” ผู้บริหารฝั่งการตลาดพูดพร้อมกับขำ ผมที่ไม่รู้ต้องทำหน้ายังไงยิ้มกว้างให้พี่เขา พอคิดว่าคุณธนากรต้องยอมห้อยคิตตี้แล้วก็ตลกจริงๆ
“คราวหน้านะครับพี่จุ๋ม”
“ได้เลยค่ะ” พี่จุ๋มบอกพร้อมกับหัวเราะ
TBC.
____________________________________________
เรานี่ขยันเนอะ //ผิด 555555555
อีกสามตอนก็จบแล้วค่ะ :] จริงๆที่มาเร็วเพราะไม่อยากค้างไว้ในตอนที่มันหน่วง เพราะหลังจากนี้เราจะหายไปเคลียร์งานสิ้นปีสักพัก แล้ววาร์ปกลับมาตอนหลังปีใหม่ เลยอยากเอาตอนที่มันเคลียร์แล้วมาแปะก่อนค่ะ
สุขสันต์วันปีใหม่ล่วงหน้านะคะ เที่ยวปีใหม่กันให้สนุกนะฮะ มีสติ อย่าดื่มเยอะ //เหมือนบอกตัวเอง 55555
ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาจนถึงตอนนี้นะคะ เมรี่เมรี่ คริสมาตด้วย กอดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: sripaerrr ที่ 24-12-2018 12:45:17
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 24-12-2018 12:45:48
เริ่มหัวข้อโดย: Rumraisin ที่ 24-12-2018 12:46:47
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 24-12-2018 12:52:50
เริ่มหัวข้อโดย: Tamami ที่ 24-12-2018 12:53:08
เริ่มหัวข้อโดย: CRP_N ที่ 24-12-2018 12:58:37
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 24-12-2018 13:14:54
ทีนี้เหลือแค่ว่าจะประคองกันไปต่อยังงัย
สู้ๆ นร้า
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 24-12-2018 13:20:44
เริ่มหัวข้อโดย: taew2210 ที่ 24-12-2018 13:25:06
แต่ก็แอบสงสารภัทร อยากให้ภัทรมีความสุขเหมือนกัน
เริ่มหัวข้อโดย: pxxhun ที่ 24-12-2018 13:44:42
เริ่มหัวข้อโดย: HappyYaoi ที่ 24-12-2018 13:48:37
รักกันนาน ๆ นะลูก ฝากลูกชายแม่ด้วยนะน้องกันต์ ถ้าพี่ดื้อก็ตี แต่ถ้าพี่ดุ ดุมาก ๆ หนูก็ยอม ๆ ไปนะ รักทั้งสองคนเสมอ
ถึง ภัทร มีความสุขมาก ๆ นะ เข้าใจสิ่งที่มันเกิดขึ้น รักตัวเองให้เยอะ ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 24-12-2018 13:51:23
คบกันต้องคุยกัน ต่างฝ่ายต่างคิด มีแต่เครียดกับเครียด
จับมือ กันต์ กันย์ :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: Fiasarinya ที่ 24-12-2018 13:52:54
อยู่ๆก็ลดความดื้อลงไปเฉยเลยน้องกันต์
แล้วพอดื้อน้อยลง อ้อนคุณเขาเยอะๆ ก็จะมีคนหลงค่าาาา
อยากเห็นตอนกันย์หลงเมียอ่า แงๆๆๆ
ขอบคุณไรท์นะคะที่เอามาลง เพราะตอนที่แล้วหน่วงจริง
หน่วงจนน้ำตาคลอแทนทั้งคู่เลย อยากให้มีความสุขกันซะที
เริ่มหัวข้อโดย: ProserpinaW ที่ 24-12-2018 14:05:30
กันต์มีความสุขมาก ๆ นะลูก
เริ่มหัวข้อโดย: nonlapan ที่ 24-12-2018 14:31:34
เริ่มหัวข้อโดย: Zestful ที่ 24-12-2018 14:54:20
สามตอนที่เหลือขอหวานๆ เลยค่ะ คุณนักเขียน
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 24-12-2018 15:09:18
รู้สึกโล่งมากมาย
รู้ใจกันต์เล็กสักที
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 24-12-2018 15:31:24
ปล.ขอบคุณคนเขียนนะคะ เจอกันหลังปีใหม่ค่า :)
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 24-12-2018 16:10:42
จองหมอเจไว้ให้ภัทรนะคะ :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 24-12-2018 16:18:11
เริ่มหัวข้อโดย: kanj1005 ที่ 24-12-2018 16:19:32
เขามีความสุข ผู้อ่านก็มีความสุข
สุขสันต์วันคริสต์มาสล่วงหน้าค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: IamLonelygirl ที่ 24-12-2018 16:28:14
เริ่มหัวข้อโดย: rcbpdr ที่ 24-12-2018 17:07:05
แบบว่าตอนนี้ก็ยิ้มไม่หุบแล้วค่ะ แงงงงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: Cyclopbee ที่ 24-12-2018 17:27:01
จุดนี้ไม้กวาดทางมะพร้าวก็เอาไม่อยู่
โอเค เหมือนภัทรจะมาเฉยๆ มาแค่อัพเดตชีวิตให้แม่ยก ไม่ได้มาสร้างปม เคลียร์อะไรเท่าไหร่ งงนิดๆแต่ก็ช่างแถอะ เอิ้กๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 24-12-2018 17:35:36
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 24-12-2018 17:50:13
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 24-12-2018 18:37:49
เริ่มหัวข้อโดย: juthamart ที่ 24-12-2018 18:53:23
เริ่มหัวข้อโดย: waiieiei ที่ 24-12-2018 18:58:16
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 24-12-2018 19:25:37
แฮปปี้(ใกล้)เอ็นดิ้งแล้วสินะ :mew1:
รอตอนต่อไปนะคะ
:katai3:
เริ่มหัวข้อโดย: Patar1728 ที่ 24-12-2018 19:57:50
เริ่มหัวข้อโดย: Jaebam ที่ 24-12-2018 20:07:42
ดีใจละเกิน ไรท์ลงตอนเคลียร์ใจส่งท้ายปีเก่า เฉยเลย ขอบคุณนะค้าบบบ
กันต์และกันย์ลูกแม่..ฮื่อ..เข้าใจกันซะทีนะ
ว่าแต่..พวงกุญแจอย่างเดียวชิมิคะ
มะมีของเล่นผู้ใหญ่มาฝากกันย์เหรอคะ555555 บร้าาาาคิดอัลไลอยู่เทออ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 24-12-2018 20:10:32
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 24-12-2018 20:14:49
เริ่มหัวข้อโดย: full ที่ 24-12-2018 20:27:38
เริ่มหัวข้อโดย: kanj1005 ที่ 24-12-2018 21:01:36
อ่านจบแล้วถามตัวเองว่า อะไรวะ คืองงว่าตอนนี้สองกันรักกันแล้วใช่ไหม? ไม่ทำให้สบายใจเลยอะ
เตรียมรดน้ำสังข์ได้แล้วค่ะ ทั้งคู่กำลังจูงมือขึ้นไปนั่งรอ
บทนี้ก็เหมือนงานหมั้น ที่ทั้งสองยกมือพนมไหว้ขอบคุณที่ดูแลกันและกันจนพร้อมแล้วที่จะใช้ชีวิตคู่และจูงมือฝ่าอุปสรรคไปด้วยกัน
เริ่มหัวข้อโดย: Rhythm ที่ 24-12-2018 21:14:50
ส่วนภัทรก็เป็นได้แค่คนในความทรงจำ ที่เราแอบสะเทือนใจ เพราะเชียร์มาตลอด :hao5: อ่านตอนก่อนหน้านี้ ยังอยากให้ภัทรมีเรื่องแยกของตัวเองนะ แต่อ่านตอนนี้แล้ว เหมือนคนเขียนจะบอกเป็นนัยๆ ว่า คนเราต้องพยายามมีความสุขได้ด้วยตัวเอง นี่ก็เลยไม่หวังอะไรแล้ว
เป็นเรื่องแรกนะเนี้ย ที่แม้เรือเราจะล่ม แต่ก็อ่านต่อจนใกล้จบ เพราะความไม่ชัดเจนทั้งหลาย ทำให้ยังลุ้นต่อได้เรื่อยๆ ถ้ามาอ่านตอนเรื่องเขียนจบไปแล้ว คนไม่กลัว Spoiler อย่างเรา คงแอบอ่าน Comment หน้าสุดท้าย ถ้าไม่ตรงใจ ก็คงไปเลย ขอชื่นชมในการวางพล็อตนะคะ o13
ขอบคุณมากเลยที่แต่งนิยาย ที่ทำให้คนอ่านดราม่ามากกว่าตัวนิยายเองแบบนี้มาให้อ่านกัน :L2: เหลืออีก 3 ตอน ก็จะตามอ่านต่อด้วยความหมั่นไส้คุณธนากร ฮาๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: nofsnof ที่ 24-12-2018 21:17:36
กันต์เล็กกับคุณธนากรอยู่กันไปดีๆนะรูกกก
นอกจากพวงกุญแจคิตตี้ก็อยากให้น้องกันต์ซื้อของเล่น... แค่ก!! มาให้คุณธนากรใช้ด้วย //ฮ่าๆ
รอการกลับมาของบทอัศจรรย์(?) นะคะ ขอดุๆแซ่บๆ
เป็นไปได้อยากได้เรื่องของไดจิกับพี่กานต์ด้วย
BTW Merry Xmas and Happy New Year naka
ขอให้มีความสุขมากๆจ้า :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 24-12-2018 21:23:12
โอ้. ดีมากเลยอ่ะ ช่วยให้คนอ่านสบายใจเยอะเลย
กันย์คู่กันต์แล้ววววว
:katai2-1: :katai3: :katai2-1: :katai3: :katai2-1: :katai3:
…
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 24-12-2018 21:35:06
เริ่มหัวข้อโดย: Krajeeqx ที่ 25-12-2018 00:00:27
กว่าจะมาถึงวันที่รักกันและเข้าใจกัน เหมือนส่งลูกแต่งงานเลยค่า555
ก็หวังว่าสักวันจะเป็นวันที่ภัทรมีความสุขเหมือนกันนะ
ปอลิง. merry christmas + happy new year ล่วงหน้านะค้าบ
รอเปย์เรื่องนี้ต่อจากพาโชค :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: kataiyai ที่ 25-12-2018 00:29:56
เริ่มหัวข้อโดย: zakimi ที่ 25-12-2018 01:38:12
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 25-12-2018 05:26:17
แต่กันย์ต้องวางตัวเองให้ห่างจากอดีตแฟนเก่า ที่จ้องเขมือบต่อให้ชัดเจน
อย่าตามใจนาง ไม่ไปเอาใจนาง แบบถึงเนื้อถึงตัวนางอีก
มันเป็นการยืดเยิ้อความสัมพันธ์ ตัดให้ขาดแบบฉับๆๆๆๆๆๆ ไปเล้ย รำคาญนางมั่กมาก :z6: :z6: :z6:
กันย์ กันต์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 25-12-2018 11:30:52
เริ่มหัวข้อโดย: graciej ที่ 25-12-2018 11:33:33
เริ่มหัวข้อโดย: sinyou ที่ 25-12-2018 11:54:22
แต่สงสารภัทร TT
เริ่มหัวข้อโดย: anythinginitt ที่ 25-12-2018 12:35:10
เริ่มหัวข้อโดย: mellowshroom ที่ 25-12-2018 15:26:41
อยากอ่านอีกกกกกก :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 25-12-2018 15:44:56
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 26-12-2018 05:24:20
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 26-12-2018 11:14:13
ลุ้นมาตั้งนานนน
จากกันย์ มาเป็นแคนาดา จนแมวตัวโต
ก้ได้ลงเอยกันซะที
เย้ๆๆๆๆๆๆ
3 ตอนที่เหลืออออ เอาหวานๆๆเลยน้าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: nisaday ที่ 26-12-2018 12:57:25
อยากอ่านเรื่องที่ภัทรสมหวังบ้าง
ยุคนเขียนในทวต.ดีกว่า
เริ่มหัวข้อโดย: bowjam ที่ 26-12-2018 16:20:13
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ววว
เริ่มหัวข้อโดย: Luxfern ที่ 26-12-2018 17:23:40
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 27-12-2018 14:52:19
Happy New Year ล่วงหน้านะคะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 27-12-2018 21:21:25
เริ่มหัวข้อโดย: mamimew ที่ 30-12-2018 12:15:25
กันต์เร้กรู้กกกกกก
คงไม่ต้องมานั่งกลัวนู่นนี่อีกแล้วเนอะ ดีใจกับรู้ก ฮือออ
เริ่มหัวข้อโดย: superpuay ที่ 30-12-2018 22:23:13
เริ่มหัวข้อโดย: four4 ที่ 31-12-2018 14:46:54
เริ่มหัวข้อโดย: lostinthelight ที่ 02-01-2019 01:35:29
เริ่มหัวข้อโดย: TNM ที่ 02-01-2019 07:58:18
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 02-01-2019 23:42:10
มุมมอง
— กันต์
พอโตขึ้นผมถึงได้รู้ว่าความรักไม่ใช่เรื่องของคนสองคน มันเป็นเรื่องของครอบครัว เป็นความเข้ากันได้ทั้งในฐานะ แนวทางการใช้ชีวิต และสุดท้ายแล้วก็ขึ้นอยู่กับว่า เราจะจับมือกันแน่นพอหรือเปล่า
“แบบนี้ ดีไหม” ผมถามคนที่กำลังยุ่งกับการจับแมวลงจากมุ้งลวดตรงระเบียง เขาหันมามองก่อนจะตอบ
“ดีแล้วนี่”
“ต้องสุภาพกว่านี้ไหม”
เขาส่ายหน้าก่อนจะเดินเข้ามาหา ผมมองตัวเองในกระจก เห็นผู้ชายในชุดเสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนส์สีดำที่สีหน้าไม่ดีนัก
“ดีแล้ว” กันย์ตอบ ผมที่ไม่เหลือความมั่นใจในตัวเองเลยมองหน้าเขา
“แล้ว...”
“ดีแล้ว” เขาย้ำอีกรอบ ผมหลุบตามองพื้นก่อนจะจับมือตัวเองไว้แน่น
“ถ้าที่บ้านมึงเขาไม่โอเค บอกได้นะ” ผมบอกเขาเบาๆ ผมไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้เลย แต่ผมก็กลัวเหลือเกิน ผมกลัวว่าถ้าหลังจากวันนี้ผมต้องกลับไปอยู่คนเดียวอีกผมจะทำได้ดีเหมือนเดิมหรือเปล่า เราจะมองหน้ากันได้อีกหรือเปล่า
กันย์จับมือสองข้างผมให้แยกจากกันก่อนจะสอดนิ้วเข้ามาที่มือข้างซ้าย
“ถ้าบอกแล้วหนีไป คงไม่บอก” เขาเดาถูก ผมคงจะอยู่ไม่ไหวถ้าพ่อหรือแม่เขาบอกให้ผมไป ผมรู้ว่าครอบครัวของกันย์อาจจะไม่เหมือนครอบครัวของภัทร แต่ผมกับเขา...เราต่างกันมากจริงๆ ผมไม่เคยวาดฝันว่าวันหนึ่งผมจะได้ยืนจับมือมองเขาแบบนี้ด้วยซ้ำ
“มีลูกด้วยกันแล้ว เขาไม่ว่าอะไรหรอก” กันย์พูดติดตลก แต่ผมกลับไม่สนุกไปด้วยเลย
“กันย์”
“คิดมาก” เขายิ้มให้ก่อนจะลูบแหวนวงเล็กๆที่อยู่บนนิ้วก้อยของผม
“เขารู้อยู่แล้วว่ากูคบกับใคร”
“แต่…”
“แต่อะไร” เขาถามพร้อมกับเลิกคิ้วเพื่อรอฟังข้ออ้างของผม
“กู...กลัว”
กันย์จับมือผมไว้แน่นก่อนจะเดินนำออกไปที่หน้าประตู
“ไม่มีอะไรน่ากลัว”
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้คนที่น่าจะเป็นแม่เขา แม่ของกันย์ตัวสูงและดูสง่าแม้อายุจะเยอะแล้ว
“สวัสดีค่ะ ทานอะไรกันมายัง”
“ยังเลยครับ” ลูกชายเขาตอบก่อนจะเดินนำผมเข้าไปในบ้านหลังใหญ่กลางเมือง ที่รอบบ้านเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ ผมเคยสงสัยนะว่าคนที่มีบ้านอยู่ในที่ดินแบบนี้ต้องทำงานอะไร เพิ่งจะได้รู้ก็วันนี้เอง
“กินข้าวกันก่อนลูก แม่ให้ป้าเขาทำพวกข้าวต้มไว้ กินได้ใช่ไหม” ปลายประโยคแม่ของกันย์หันมาถามผม ผมรีบตอบแบบที่ดูยังไงก็รู้ว่ากำลังประหม่า
“ได้ครับ”
“ชื่ออะไรนะเรา เจ้ากันย์ไม่ยอมบอกชื่อแม่สักที ไม่รู้จะหวงไว้ทำไม”
ผมมองหน้าลูกชายเขาที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะรีบตอบ
“กันต์ครับ ผมชื่อกันต์ ต.เต่าการันต์”
แม่เขาดูตกใจในทีแรกแต่สุดท้ายก็ขำ
“กันย์กับกันต์เหรอ แม่ตั้งชื่อโหลไปเหรอเนี่ย”
ผมยิ้มรับแต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไร ความกังวลตั้งแต่เมื่อคืนที่รู้ว่าต้องมาบ้านกันย์เหมือนจะเบาบางลง แต่พอผมเห็นว่าผู้บริหารบริษัทที่เคยเห็นอยู่บ่อยๆ ตอนที่ท่านยังทำงานอยู่เดินมาใกล้ ผมกลับเครียดยิ่งกว่าเดิม
...เขาคือพ่อแท้ๆของกันย์...
“ทำไมวันนี้มาแต่เช้า” ท่านถามลูกชายก่อนจะหันมามองผม
“สวัสดีครับ” ผมรีบยกมือใหว้
“คนนี้เหรอที่จุ๋มบอกว่าเป็นแฟนแก”
พ่อของกันย์รับไหว้ผมแต่ก็ยังจี้ถามกับลูกชาย กันย์พยักหน้าให้ก่อนที่พ่อของเขาจะหันกลับมาที่ผมอีกรอบ ท่านมองหน้าผมนิ่ง มันอาจจะเป็นเวลาไม่กี่วินาที แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันนานเหลือเกิน
“คนนี้ฉันเคยเห็นนี่ ตอนประชุมใหญ่ ใช่ไหม”
ท่านถามขึ้นในตอนที่นึกอะไรออก
“ครับ” ผมตอบรับ
“ตอนนั้นเธอเข้าไปกับจุ๋มใช่ไหม”
“ครับ เข้าไปช่วยสรุปแผนงาน” พอบอกออกไปแบบนั้นท่านก็ทำหน้าเหมือนโล่งใจที่จำไม่ผิด
“เห็นไหม คนแก่ก็ยังไม่เลอะเลือนนะ”
แม่ของกันย์ส่ายหน้าเมื่อเห็นว่าพ่อของเขาดูดีใจที่จำผมได้
“คุณจะรับข้าวต้มพร้อมลูกเลยไหมคะ”
“ก็ได้”
ผมมองบ้านของกันย์ที่ดูธรรมดากว่าที่คิด ผมที่คิดไปไกลว่าจะต้องมาเจอคำถามที่ตอบยากมองไปรอบห้องกินข้าวบรรยากาศเรียบง่าย
“ที่นี่ไม่ค่อยมีพิธีรีตองหรอก อยากทำอะๆไรก็ทำ บังคับกันมามากแล้ว”
ผมเคยได้ยินพวกพวกพี่จุ๋มคุยกันว่าพ่อของกันย์ในตอนเป็นหนุ่มเขาค่อนข้างเข้มงวด แต่พอแก่ตัวลงก็ทำงานด้วยง่ายมากขึ้น
ผมนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับแม่ของกันย์ ท่านมีบรรยากาศรอบตัวสงบนิ่ง แต่ก็ไม่ได้น่ากลัวแต่อย่างใด
“พ่อแม่ทำงานอะไรล่ะ”
“ขายกับข้าวครับ” ผมหันไปตอบเจ้าบ้าน
“ที่ไหน” พ่อของกันย์ถามต่อ
“อยู่ที่ตลาดในนครสวรรค์ครับ”
“เจ้ากันย์เคยไปยัง” ผมส่ายหน้า กันย์ถอนหายใจก่อนจะบอก
“ไม่เคยเล่าอะไรให้ผมฟังเลย”
สำหรับผม เราเหมือนคนที่กำลังเรียนรู้กัน ตัวผมเองก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเขามีแม่ที่สวยและสง่ามาก ไม่แปลกที่เขาจะยังไม่รู้อะไรหลายๆอย่างเกี่ยวกับผม
“เป็นไง ธุรกิจดีไหม”
“ก็ เรื่อยๆครับ” ผมตอบ
“ถ้าอยากเพิ่มกำไรต้องลดต้นทุน เธอรู้ไหมว่าการทำกำไรของธุรกิจมันมี key and success ของมันอยู่ ...”
ผมนั่งฟังผู้บริหารคนก่อนที่เกษียณอายุออกมาได้ไม่นานอย่างตั้งใจ ผมที่คิดว่าบางทีวันนี้อาจจะต้องร้องไห้กลับกำลังนั่งคิดถึงกำไรของร้านที่บ้านอยู่
“บอกจะวางมือคงวางไม่ได้หรอก” แม่ของกันย์บอกก่อนจะส่ายหน้า
“ผม อยากจะขอบคุณเรื่องแหวนครับ” ผมไหว้ผู้ใหญ่ที่นั่งอยู่ใกล้กัน หลังจากทานข้าวกันแล้ว เราก็ออกมานั่งที่สวนข้างบ้าน
“ขอบคุณเหมือนกันนะที่พาลูกชายคนดีของแม่กลับมา” ท่านว่าพร้อมกับยิ้มให้
“ตอนที่กันย์แย่มากๆเขาขอแม่แค่สองอย่าง อย่างแรกคือเขาขอโทษที่เขาไม่เข้มแข็งพอ เขาขอเวลาแม่เพื่อที่จะปรับปรุงตัว กับสองคือเขาขอเลือกรักเอง”
ผมมองคนที่ก้มดูต้นไม้และคุยกับเด็กในบ้านอยู่ไกลๆ
“แต่เรื่องนี้ถึงไม่ขอแม่ก็ให้ได้ สมัยสาวๆแม่ก็เลือกเยอะ”
ผมยิ้มรับคำบอกเล่าของท่าน
“พ่อกันย์แต่ก่อนเขาก็ขี้บังคับ บังคับมากไปก็เป็นผลเสียแบบที่เห็น”
“ผมเข้าใจครับ คนเป็นพ่อแม่ก็ห่วงลูกเป็นธรรมดา”
จะว่าไปแล้วผมก็ยังไม่ได้บอกพ่อแม่เลยเรื่องที่คบกับกันย์ ขนาดพ่อแม่ผมที่เป็นแค่เจ้าของร้านข้าวแกงยังคาดหวังกับลูกชายแบบผมมากมาย แล้วพ่อแม่ของเขาที่มีหน้ามีตาและมีธุรกิจล่ะ ผมเข้าใจจริงๆ
แม่ของกันย์ยิ้มให้ผมก่อนจะส่ายหน้า
“กันย์เป็นครูสอนแม่ได้ดีเลยนะ ว่าลูกก็เป็นคนอีกคน ที่เรารับผิดชอบเขาได้แค่หน้าที่การเลี้ยงดู ตอนที่เขาพัง แม่เอาแต่ถามเขาว่าทำไมเขาไม่เห็นแก่แม่บ้าง พอมองกลับกัน แม่เองก็เห็นแก่ตัวที่มองแต่มุมของตัวเอง ไม่ได้เห็นเลยว่าเขาเจ็บปวดที่ตรงไหนในฐานะลูก”
ผมมองหน้าคนที่เป็นแม่ แต่ถึงแบบนั้นก็เป็นคนหนึ่งคนเหมือนกัน
“กลับมาทำงานให้พ่อได้แบบนี้ก็ดีขนาดไหนแล้ว”
ผมมองตามสายตาคนเป็นแม่
“รักกันก็ดูแลกันดีๆ แม่บอกพ่อว่าในทีวีผู้ชายด้วยกันคบกันแล้วรวยก็เยอะแยะ ผู้ชายผู้หญิงเลิกกันก็มี มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเพศไหนเลย”
ผมมองนิ้วมือตัวเองที่สวมแหวนของท่านไว้
“ไม่ร้องสิลูก ยิ้มดีกว่าเยอะเลย แม่อยากเห็นลักยิ้มที่เจ้ากันย์มันชอบอวด”
“แหวนสวยนะ” ผมมองมือตัวเองที่มีแหวนสวมไว้ทั้งนิ้วก้อยและนิ้วนาง
“อันไหนพี่ปู”
“นิ้วก้อยสวย แต่ที่นิ้วนางคือน่าอิจฉา” ผมยิ้มเขินๆส่งไปให้พี่ที่สนิทกัน
“ต่อไปนี้ข้าวบ้านเธอมันจะไม่มีความหมาย” พี่จุ๋มบอกพี่ปูพร้อมกับหันมายิ้มให้ ผมรีบปฏิเสธเพราะกลัวพี่ปูน้อยใจ เพราะทุกวันนี้ผมยังติดใจน้ำพริกของบ้านพี่เขาอยู่เลย
“ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ”
พี่จุ๋มหัวเราะร่วน
“งานแต่งมีธีมสีรึเปล่า พี่จะได้ตัดชุดไว้”
“ไม่มีหรอกครับ”
“ไม่มีได้ไง คุณธนากรต้องขอสิ” พี่ปูแหย่ ผมที่เริ่มพูดอะไรไม่ออกเอาแต่ยิ้มลูกเดียว
“ไม่มีงานเหรอคะ” ห้องเงียบลงทันทีที่ผู้มาใหม่เดินเข้ามา คุณออยเดินถือคอมพิวเตอร์เข้ามาในห้องพี่จุ๋มที่ผมยืนอยู่
“ผมเอางานมาให้พี่จุ๋มครับเลยบังเอิญเจอพี่ปูพอดี ขอโทษที่เสียงดังนะครับ” ผมบอกตามความจริง เพราะเมื่อครู่พวกเราหัวเราะกันค่อนข้างเสียงดัง มันอาจจะดังไปข้างนอก
“ปูเห็นว่าแหวนน้องสวยดีค่ะ เลยทักเฉยๆ” ผมมองหน้าคนที่ไม่ยอมจบอย่างพี่ปู พยายามส่งสายตาให้พอแต่พี่สาวที่ทำงานด้วยกันมานานกลับทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“แต่งงานแล้วเหรอคะ”
“มีอะไรกันครับ เที่ยงแล้ว ออกไปกินข้าวกันเลยไหม” ผมหันไปมองตามเสียงของคนมาใหม่ พี่ปูยิ้มน้อยๆ ต่างจากผมที่รู้สึกว่าอึดอัดสิ้นดี
“กำลังนินทาคุณเลยค่ะ” พี่จุ๋มว่าพร้อมกับหัวเราะ
“มีอะไรกันครับ”
“พี่ถามน้องกันต์ว่าสวมแหวนแล้วจะมีงานแต่งหรือเปล่า”
กันย์มองหน้าผมก่อนจะถาม
“อยากแต่งเหรอ”
ผมที่เริ่มเข้าใจว่าพี่จุ๋มกับพี่ปูเล่นอะไรกันพยายามบอกให้กันย์เงียบ ถึงผมกับคุณออยจะไม่ลงรอยกัน แต่ก็ไม่ได้อยากหักหน้าเธอแบบนี้ ผมไม่อยากให้เธอยิ่งรู้สึกแย่
“กันต์เขาใส่แหวนแม่ผมไม่ได้ ผมเลยไปทำแหวนคู่ใหม่มา ให้เขาใส่แหวนแม่ที่นิ้วก้อยแทน แบบนี้ผิดธรรมเนียมไหมครับพี่จุ๋ม”
พี่จุ๋มมองในฐานะผู้ใหญ่ก่อนจะบอก
“รักกัน ไม่มีอะไรผิดหรอกค่ะ”
— ภัทร
เพราะความรักไม่ใช่เรื่องของคนสองคน เวลาแตกหักมันถึงมีผลกระทบไปหมด ทั้งเรื่องธุรกิจที่บ้านด้วย เรื่องความสัมพันธ์กับคนในบ้านด้วย
“ภัทรจะหย่ากับน้องแพรได้ยังไง แม่ไม่ให้หย่า”
ผมก้าวเท้าเข้ามาในบ้านที่ตอนนี้อดีตภรรยาผมย้ายของออกไปหมดแล้ว เราจบกันไม่สวยเท่าไหร่
“แพรเขาขอผมหย่าเองครับ” ผมพูดความจริง
“ก็แกทำทุกอย่างพัง” และแม่ผมก็พูดความจริงเช่นกัน
“ผม...ขอโทษครับ”
ไม่มีผู้หญิงที่ไหนหรอกที่ทนความเฉยชาของสามีตัวเองได้ ผมไม่มีอะไรกับเธอเลยมาหลายเดือนแล้ว ทั้งไม่ค่อยกลับบ้าน ไม่เคยพาเธอไปเที่ยวไหนเลย ผมหาข้ออ้างให้ตัวเองมากมายอย่างเช่นว่าผมงานยุ่งบ้าง เหนื่อยบ้าง แต่สุดท้ายเหตุผลเดียวที่มีคือผมรักเธอไม่เท่ากับที่เธอรักผม หรือบางที ผมอาจจะไม่ได้รักเธอเลย
ผมทะเลาะกับแม่ เพราะแม่กลัวเสียหน้า กลัวเสียดุลทางธุรกิจ แต่สิ่งที่ผมเพิ่งนึกได้เลยคือแม่ไม่เคยคิดว่าผมเสียใจแค่ไหน ผมในวัย 28 ปีเฝ้าถามตัวเองว่าผมจะทำยังไงต่อไปดี แล้วเมื่อไหร่ผมถึงจะได้มีชีวิตเป็นของตัวเอง ผมหาทางออกได้ด้วยการทำงานแทบถวายหัวในวันธรรมดา และดื่มเหล้าจนกว่าจะหลับในวันหยุด ผมไม่ได้สนใจสุขภาพ ผมไม่กลับไปเหยียบบ้านใหญ่
จนวันที่เกิดอุบัติเหตุ...สุดท้ายแล้วคนที่อยู่กับผมก็ยังเป็นแม่อยู่ดี
“ล้างแผลแล้วนะครับ ยังเจ็บตรงไหนอยู่ไหม” ผมส่ายหน้าเมื่อถึงเวลาตรวจในตอน 8 โมงเช้าที่ผมยังไม่ตื่นดีด้วยซ้ำไป
“โอเค งั้นหมอขอดูแผลที่อกหน่อยนะครับ” เขาพูดถึงแผลเป็นทางยาวหลังจากการผ่าตัด มันเป็นรอยบากน่าเกลียด เช่นเดียวกับแผลที่แก้มของผม
“ถ้าแห้งสนิทแล้วเดี๋ยวหมอให้ยาทานะ ขยันทาเดี๋ยวก็หาย” และผมก็ได้รู้ว่าหมอก็หลอกคนไข้เก่งเหมือนกัน
“มันไม่หายหรอก” ผมมองหน้าอกเปลือยของตัวเอง
“หายสิ ให้หมอรักษาให้นะ”
TBC.
__________________________________________________
เราเห็นมีบางคอมเมนต์เหมือนกันที่บอกว่ากันย์ขี้โกง เพราะว่าเคยพังมายังไงครอบครัวก็ต้องรับได้ เราขอตอบว่าจริงค่ะ พล็อตมันไม่แฟร์กับภัทรมาตั้งแต่แรก เพราะกันย์กับภัทรมีเงื่อนไขที่ต่างกันมากจริงๆ ครอบครัวของภัทรที่ค่อนข้างหัวโบราณด้วย การเลี้ยงดูของบ้านนั้นจะไม่ทำให้ภัทรแข็งกร้าวเท่าที่กันย์เป็น
และวันนี้เราจะมาสารภาพว่าเปลี่ยนพล็อตตัวเองค่ะ ไม่ใช่เรื่องเปลี่ยนคู่แต่เป็นการเปลี่ยนปมของเรื่อง
ที่จริงแล้วเรื่องนี้จะมีพระเอกสองคนค่ะ คือภัทรกับกันย์ เพียงแต่ต่างเวลา
อย่างที่หลายคนเดาว่าภัทรจะตาย นั่นคือพล็อตตอนแรกค่ะ ภัทรจะจากไปแบบไม่ได้ลาใครเพราะอุบัติเหตุ และกันต์จะโตขึ้นด้วยตัวเอง แถมต้องแบกแม่ของภัทรที่รู้สึกผิดกับลูกชายไว้ด้วย จะเจอกันย์อีกทีก็ตอนที่ทุกอย่างมันจางลงหมดแล้ว
เราเขียนมันไว้ทั้งหมดแล้ว แต่พอถึงเวลาจริงเรารีไรท์แล้วร้องไห้และเอาลงไม่ได้ค่ะ เราเครียดมากจนงงว่าทำไมตัวเองถึงอินขนาดนั้น 55พล็อตนั้นทำให้เรานอนไม่หลับ เราสงสารภัทรที่สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้เลือกอะไรด้วยตัวเองเลย
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเราถึงได้ปูนิสัยภัทรมาให้ยึดมั่นถือมั่นมาตั้งแต่แรกค่ะ เราคิดอยู่เกือบเดือนว่าจะต้องทำให้ยังไงให้มันสมูทที่สุด แต่สุดท้ายแล้วมันก็ยังมีหลายจุดที่เชื่อมต่อได้ไม่ดี เราขอน้อมรับความผิดไว้ตรงนี้เลย ขอโทษนะคะ
เอาจริงๆถ้าให้เราเลือกเราจะเลือกภัทรค่ะ เราหลุดไปหลายรอบมากๆ เรื่องที่เรารักภัทร 5555
เพียงแต่น้องกันต์ไม่เลือก และสุดท้ายแล้วแคนาดาก็คือวินเนอร์
ส่วนเรื่องภัทรกับน้องเจเป็นเรื่องที่เราก็คิดไว้อีกทางเหมือนกัน สุดท้ายแล้วเราก็แค่อยากให้ภัทรมีรักที่ดี เรื่องที่กันต์ร้องให้คงเป็นเรื่องนี้เหมือนกัน เรามองว่าภัทรดีกับกันต์มากๆจนกันต์เองก็เสียใจที่ภัทรไม่มีความสุข
ตอนหน้าจะเป็นตอนของภัทรค่ะ มาลุ้นให้ตี๋มีความสุขดีกว่า และตอนถัดไปจะปิดด้วยกันย์และกันต์กับไดจิพ่อทุกสถาบัน
ทำไมบ่นยาวกว่าเนื้อเรื่องเนอะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: CHOO ที่ 03-01-2019 00:07:35
ขอให้ภัทรเจอความรักที่ดีและมีความสุขจริงๆสักทีเถอะนะ กันย์กับกันต์เค้าพบความสุขของตัวเองแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 03-01-2019 00:11:59
เริ่มหัวข้อโดย: taku_kimu ที่ 03-01-2019 00:20:20
แต่ตอนนี้มันก็ดีในแบบนึง ภัทรอาจจะดูดรอปไปเพราะไม่กล้างัดข้อกับที่บ้าน แต่ภัทรก็ไม่ตายอะเนอะ 55 :katai2-1:
โลกความเป็นจริงมันไม่มีอะไรยุติธรรม เราว่าไม่แปลกนะ ที่กันย์จะได้เปรียบภัทรในเรื่องความรัก ธรรมดามากๆ ไม่ใช่เพราะกันย์เป็นพระเอกแต่ภัทรเป็นพระรองอะไรแบบนั้น รักก็คือรัก ไม่มีเหตุผลว่าทำไมรักคนนี้ไม่รักคนนั้น ใจคนมันกำหนดอะไรไม่ได้นะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 03-01-2019 00:25:48
เริ่มหัวข้อโดย: HappyYaoi ที่ 03-01-2019 00:51:24
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 03-01-2019 02:11:54
เริ่มหัวข้อโดย: sripaerrr ที่ 03-01-2019 04:20:34
ดีใจที่อย่างน้อยภัทรยังอยู่ ถ้าจากไปคงไม่ได้ทิ้งปมไว้ในใจแค่แม่กับกันต์ เราเองที่ผูกพันกันมาขนาดนี้ก็คงปวดใจไปด้วย ท้ายที่สุดก็อย่างให้ภัทรมีรักที่เป็นของตัวเองสักที
(ถ้าภัทรไปตามนัดแต่แรกตั้งแต่ตอนนู้นซะก็แล้วววววว อิอิ)
เริ่มหัวข้อโดย: naumi ที่ 03-01-2019 07:11:08
เริ่มหัวข้อโดย: todiefor ที่ 03-01-2019 08:26:02
ปล. เราเชียร์กันย์ตั้งแต่แรก ภัทรดีกว่ายังไงก็เชียร์กันย์ ไม่รู้เพราะอะไร บางทีคนเราก็ waiting for the right time, right person นะ ภัทรเข้ามาเติมเต็มและสร้างประสบการณ์ดีๆ ให้กันต์แค่ช่วงเวลานึงเท่านั้น คิดงี้อะ
รออ่านจ้ะ
ชอบๆ
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 03-01-2019 08:43:31
เริ่มหัวข้อโดย: mamimew ที่ 03-01-2019 09:23:14
เพราะเราว่าช่วงเวลายากลำบากของภัทรมันแย่อะ ถ้าภัทรจากไปเลย ทุกอย่างที่เหนื่อยมามันก็จะได้จบ ถ้าไม่ได้รักกับกันต์ก็ไม่มีความหมายแล้วไรงี้
แต่เปลี่ยนพล็อตก็ดีไปอีกแบบ เอ๊ะ ยังไง 555555 ได้คู่กับนุ้งหมอเจก็ดีค่ะ ดีๆๆ อยากให้มีความสุขจริงๆสักที
ส่วนกันต์เร้กรู้ก คงกังวลเรื่องที่บ้านกันย์มากๆจากบ้านภัทร แต่เห็นแบบนี้แล้วก็โล่งใจ
เริ่มหัวข้อโดย: full ที่ 03-01-2019 09:28:57
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 03-01-2019 09:48:49
แต่จะมาโฟกัสที่ภัทร ว่าหมอเจคงได้มาดูแลภัทรทั้งกายและใจ
เพราะแต่ก่อนภัทรปฏิเสธเจเพราะกันต์ ถึงจะไม่เคยเจอกันก็เถอะ
แต่มาคราวนี้คงได้รักกันเพราะต้องตัดใจจากกันต์
อย่าว่าอย่างโน้นอย่างนี้เลยนะ อยากรู้ว่าภัทรเป็นเกย์มาก่อนเจอกันต์ หรือเพิ่งจะชอบกันต์ซึ่งเป็นผู้ชายคนแรก
คือใจจริงอยากให้ภัทรได้รักกับผู้หญิงนะ เพราะถ้าท้ายที่สุดภัทรรักกับผู้ชาย(ซึ่งก็ไม่รู้ว่าใคร) มันดูไม่ยุติธรรมกับกันต์เลย เพราะสงสารกันต์ตอนที่ภัทรยอมปล่อยมือกันต์ นั่นหมายความว่าตอนนั้นภัทรรักกันต์ไม่มากพอหรือเปล่า โอ้ย อินอะไรขนาดนี้ล่ะคนอ่าน
เริ่มหัวข้อโดย: TNM ที่ 03-01-2019 10:34:12
เริ่มหัวข้อโดย: taew2210 ที่ 03-01-2019 11:07:08
อยากให้ภัทรมีความสุข
จะเป็นน้องเจไหมนะที่จะมารักษาใจให้ภัทร
เริ่มหัวข้อโดย: rcbpdr ที่ 03-01-2019 11:31:03
แบบแง อยากกอดไรท์ ขอบคุณที่ให้โอกาสตี๋ค่ะ รอเลย อยากเห็นตี๋จีบเด็ก หรือเด็กจะจีบตี๋นะ....
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 03-01-2019 12:47:56
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 03-01-2019 14:46:23
เริ่มหัวข้อโดย: kanj1005 ที่ 03-01-2019 19:39:17
ตลอดเวลาที่อ่านเรื่องนี้ เราไม่เคยรู้สึกเลยว่ากันย์ทิ้งกันต์ คิดเสมอว่ากันย์ยังดูแลกันต์ผ่านทางการให้ทุน เราเห็นเยื่อใยในขณะที่กันต์ไม่เห็นและเชื่อว่าเพื่อนหญิงก็เห็น แล้วผู้แต่งก็ให้ภัทรเข้ามา ขอโทษที่ส่วนนี้เราไม่ได้อินกับภัทรเลยรู้สึกเหมือนภัทรเป็นตัวเสียบตัวเกินตลอด และดีใจที่ผู้แต่งเปลี่ยนพล็อตค่ะเพราะไม่ชอบที่ภัทรตายแล้วยังจะให้กันต์ต้องตามแบกแม่ของสามี ทั้งที่ตนเองก็มีพ่อแม่อยู่... ดีใจจริงๆค่ะที่เปลี่ยน
ที่จริงพาร์ทหลังจะเขียนถึงภัทรหรือไม่เขียนก็ได้เพราะเรื่องของภัทรน่าจะถูกแยกออกไปแล้วตั้งแต่เลือกธุรกิจครอบครัวมากกว่าความรัก ซึ่งต่างกับกันย์ ถึงกันย์จะแยกออกจากกันต์แต่ก็บนพื้นฐานของความรักสามเศร้าและมีมุมมองร่วมของชายรักชายแล้ว ไม่ใช่มุมมองโบราณแบบรักเพื่อชื่อเสียงหน้าตาและธุรกิจ สิ่งที่เกิดกับภัทรเรามองว่าเป็นบทเรียนของคนที่รักษาสิ่งที่เลือกไม่ได้ หรือไม่มีความสุขกับสิ่งที่เลือกทั้งที่การได้มาเกิดจากการทิ้งคนอื่น (นี่ขนาดกันต์ไม่เคยตำหนิที่ภัทรไม่เลือกนะ) ส่วนตัวว่าภัทรไม่เคยยืนด้วยขาของตัวเอง มีลักษณะลูกแหง่ ไม่เติบโตเต็มที่ ตราบใดที่ภัทรยังไม่รู้เลยว่าตัวเองควรจะเป็นผู้ชายประเภทไหนหรือควรจะใช้ชีวิตยังไงให้มีสุข ก็ไม่ควรจะมีใครนอกจากแม่
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 03-01-2019 19:57:50
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 03-01-2019 20:03:04
เริ่มหัวข้อโดย: waiieiei ที่ 03-01-2019 23:16:29
เริ่มหัวข้อโดย: sompong ที่ 04-01-2019 00:30:42
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 04-01-2019 01:49:48
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 04-01-2019 03:52:02
เริ่มหัวข้อโดย: phrase ที่ 04-01-2019 05:58:17
เริ่มหัวข้อโดย: nikpook ที่ 04-01-2019 10:05:22
พ่อมีความวางแผนธุรกิจ รอตอนต่อไปค่า สนุกมากๆๆๆๆ เป็นกลจให้ไรท์มาต่อเร็วๆน้า :กอด1: :3123:
เริ่มหัวข้อโดย: OffJii ที่ 04-01-2019 11:32:53
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 04-01-2019 15:24:54
ช่วงหลัง ๆ นี่แอบลุ้นว่าจะมีภาคของภัทรบ้าง ทำไมคุณหมอทิ้งประโยคไว้แปลก ๆ :a5:
รอตอนต่อไปนะคะ
:katai3:
เริ่มหัวข้อโดย: ลิงภูเขา ที่ 04-01-2019 20:05:11
กันย์และกันต์
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 04-01-2019 21:12:59
เริ่มหัวข้อโดย: ursleepingxd ที่ 04-01-2019 22:46:24
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 04-01-2019 23:41:13
น่าจะดี
หมอจะรักษาให้เองง
น้องเจ คือความสดใสของเรื่องนี้
น่าร๊ากกกก
เริ่มหัวข้อโดย: juthamart ที่ 05-01-2019 11:19:12
เริ่มหัวข้อโดย: rutchi ที่ 05-01-2019 18:56:31
แต่พอได้ลองอ่านแล้วกลับรักภัทรมาก ตัวละครนี้มีเสน่ห์ โดยเฉพาะตอนอยู่กับกันต์ มันดูเคมีเข้ากัน มีความสุขมาก
ดีนะที่คนแต่งไม่ให้ภัทรตายอ่ะ แค่ต้องเลิกกันก็เศร้าพอแล้ว
อยากให้ภัทรเจอคนรักที่ดี ที่ไม่ใช่หมอเจอ่ะ ตัวละครใหม่อะไรก็ได้ ไม่งั้นมันก็วนๆกันอยู่แค่นี้
เริ่มหัวข้อโดย: naruxiah ที่ 06-01-2019 21:43:23
เริ่มหัวข้อโดย: mellowshroom ที่ 07-01-2019 08:10:31
น้องกันต์ น้องกันย์ น้องภัทร
เราสงสารทั้ง3คนเลย มีความสุขกันนะ
อยากให้เจอกันความสุข และอยู่กับมันนานๆๆ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 08-01-2019 09:23:44
เริ่มหัวข้อโดย: fxxg0430 ที่ 09-01-2019 23:41:57
เริ่มหัวข้อโดย: fullmoonny ที่ 11-01-2019 01:31:56
คือแบบเจ้ากันน์คนต้นเรื่องกับตอนนี้มันคนเดียวกันใช่มั้ย ทำไมเปลี่ยนไปในทางที่ดีขนาดเน้ โอ๊ยยยยกราวใจเจ้มาก ยิ่งตอนมาขอความรักจากกันต์ แบบ หวีดมาก ถึงตอนแรกเราจะล่องเรือสำเภาเมืองจีน
แต่ด้วยอะไรก็ตามเราเห็นความเปลี่ยนแปลงของกันน์ที่พยายามจะเปลี้ยนตัวเองให้เป็นคนที่ดีขึ้น เราก็ใจอ่อน คือดีใจมากที่เนื้อเรื่องแฮปปี้ คือตอนแรกๆที่อ่านน้ำตาไหลเป็นสายฝนเลยค่ะ ขยี้ใจสุด
ส่วนเจ้าภัทร สงสารจับใจจริงๆ ขอความรักดีๆให้ภัทรหย่อยนะคะนักเขียนน
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 12-01-2019 02:08:01
Begin Again
เขาเล่ากันว่า คนที่เป็นเนื้อคู่เรามักจะอยู่ในวงโคจรเดียวกัน 7 ชั้น ผมไม่ค่อยเข้าใจมันนัก แต่น้องสาวผมมักจะเล่าเรื่องทำนองนี้ให้ฟังประจำ เธอบอกว่า ผมอาจจะเคยเดินสวนกันกับเขาที่ห้าง อาจจะเจอกันตอนที่พาหมาไปเดินเล่น เขาอาจจะเป็นเพื่อนของเพื่อนอีกที เป็นคุณหมอที่เคยรักษาคนในครอบครัว
“เฮียภัทร”
“ว่าไง” ผมถามน้องสาวที่กำลังจัดดอกไม้ลงบนแจกัน ส่วนตัวเองยังนอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล ผมเกิดอุบัติเหตุขับรถชนไหล่ทางเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนเพราะหลับใน โชคดีที่นอกจากผมแล้วไม่มีใครเป็นอะไร
“หนูขอโทษ”
ผมยิ้มให้น้องสาวที่คอยดูแลมาเกือบเดือนโดนไม่ปริปากบ่นแม้แต่น้อย นี่เป็นหนึ่งอย่างที่แม่ผมพูดถูก แม่เคยบอกผมว่าไม่มีใครรักเราเท่ากับคนในครอบครัว
“เรื่องอะไร” ผมมองหน้าน้องสาวที่ปีนี้เรียนจบแล้ว อาจจะเป็นเพราะเธอเป็นผู้หญิง ที่บ้านถึงไม่ได้คาดหวังและกดดันอะไรมากนัก
“ตอนนั้น...หนูช่วยอะไรไม่ได้เลย”
ผมส่ายหน้า ผมคิดว่ามันไม่ใช่ความผิดอะไรของเธอเลย
“ไม่เป็นไร”
ผมยังจำเรื่องเมื่อก่อนได้แม่น เด็กถักเปียที่แม่บังคับให้ไปตามพี่ชายกลับบ้าน หรือไม่ก็โดนลากไปหากันต์เป็นเพื่อนแม่หลายต่อหลายครั้ง เด็กที่ไม่อยากยุ่งเรื่องของผู้ใหญ่ แต่ก็ต้องมารับรู้เรื่องที่ไม่ควรจะรู้
“วันก่อนหนูเจอพี่เขา”
ผมมองหน้าเธอ
“กันต์เหรอ”
“พี่เขายิ้มให้เหมือนเมื่อก่อนเลย” น้องสาวผมแอบเล่าให้ฟังอยู่บ่อยๆ ว่าไม่ว่าจะเมื่อไหร่ที่เจอกันต์ เขาจะหันมายิ้มให้อยู่ตลอด ยิ้มให้แม้กระทั่งตอนที่โดนแม่ผมพูดไม่ดีใส่
“ถ้าตอนนั้นหนูช่วยเฮีย ถ้าหนูห้ามแม่ได้...”
ผมส่ายหน้า
“ไม่มีใครผิดหรอก พี่เองที่ผิด” ผิดเองที่ผมรักษาเขาไว้ไม่ได้
“หนูบอกพี่เขาไปว่าเฮียเกิดอุบัติเหตุ พี่เขาอยากมาเยี่ยม แต่มาไม่ได้”
“พี่เข้าใจ” ผมยิ้มให้น้องสาวบ้าง
ตอนเด็กๆเราไม่ค่อยได้คุยกันนักเท่าไหร่ แต่พอโตขึ้นผมที่เหมือนผู้ใหญ่มีปัญหาก็มีน้องสาวที่คอยช่วยอยู่ห่างๆ ช่วยฟังบ้าง ช่วยปลอบบ้าง
“พี่เขาฝากนี่มา”
น้องสาวผมถือกล่องขนมไว้ในมือ มันเป็นขนมที่กันต์ชอบกินแต่ผมไม่ชอบเพราะมันหวานเกินไปแต่ก็ต้องบอกว่าตัวเองชอบ เพื่อที่เวลาซื้อผมจะได้บอกให้เขาหยิบเยอะๆเผื่อผมด้วย ผมมองมันแล้วก็ยิ้มให้ตัวเอง ก่อนจะเงยหน้ายิ้มให้น้องสาวด้วย
“ขอบใจ”
“เฮียภัทร ทิชชู่”
ผมปาดน้ำตาลวกๆพร้อมกับบอกเธอ
“พี่ไม่เป็นไร”
“เป็นยังไงบ้างครับ แผลหายตึงหรือยัง”
ผมมองนาฬิกาที่บอกเวลาเก้าโมงเช้าพอดี เป็นเวลาตรวจประจำของหมอ เขาขอดูแขนผมที่กระดูกแตกและผ่าตัดเสร็จไปตั้งแต่วันแรกที่เข้าโรงพยาบาล
“ก็ดีครับ”
“งั้นบ่ายพรุ่งนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนะครับ”
ผมมองหน้าคุณหมอ ก่อนจะไหว้ขอบคุณเขา ถึงจะรู้ว่าเขาอายุน้อยกว่าผมก็ตาม
“ขอบคุณครับ”
หลังจากเลิกกับภรรยาเก่า แม่ก็โกรธผมอย่างที่คิดไว้ ส่วนตัวผมก็อยู่บ้านหลังเดิมหลังจากที่ภรรยาผมย้ายกลับไปที่บ้านเก่าเธอ บ้านเราดูระส่ำระสายในช่วงเวลาหนึ่ง จนกระทั่งผู้ใหญ่คุยกันถึงได้เห็นว่ามันเป็นปัญหาของผมกับแพรซึ่งถือว่าเป็นเด็ก ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับธุรกิจ ทางบ้านผมถึงดีขึ้นตามลำดับ
ส่วนผมเองตอนเลิกกับภรรยาเก่าคิดว่าทุกอย่างจะดีขึ้น แต่ผมคิดผิด ตอนที่ไม่มีใครผมยิ่งแย่ ผมดื่มเหล้าให้หลับ และตื่นมาทำงานเหมือนคนบ้า ทำอยู่อย่างนั้นหลายเดือนจนในที่สุดร่างกายก็พัง
ถึงได้เกิดอุบัติเหตุแบบนั้น
ตอนที่รถอัดเข้ากับขอบสะพานผมคิดถึงหน้าแม่ที่กำลังร้องไห้ นึกถึงพ่อในตอนที่กำลังเสียใจ นึกถึงเจ้าหลงที่บ้าน นึกถึงรอยยิ้มและน้ำตาของเขาที่บอกว่าอยากให้ผมมีความสุข ผมเป็นคนขี้ยึดติด ผมรักกันต์มันมาก แต่มันก็เป็นแค่อดีตที่สวยงาม เพราะลองคิดว่าถ้าตอนนี้ยังคบกันอยู่ผมก็ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงเหมือนกัน
ผมเคยถามกันต์ว่า ถ้าผมยังจับมือเขาอยู่ ตอนนี้เราจะเป็นยังไง
กันต์ยิ้มจนเห็นลักยิ้มตรงข้ามแก้ม เขาสบตาผมก่อนจะบอกออกมาด้วยเสียงเบาบางว่า
...ผมน่าจะรู้อยู่แล้ว ว่าเขาคงไม่ไปไหน...
ผมขอบคุณเขานะ ขอบคุณที่ตอนนั้นเขารักผมมากกว่าที่ผมคิดเสียอีก เป็นผมเองที่รักษามันไม่ได้ พอนึกได้ก็เสียดายหลายๆอย่าง ผมอยากพาเขาไปเที่ยวที่ไกลๆ ผมจะถอดถุงเท้าก่อนขึ้นไปนอนบนเตียง จะไม่ขับรถเร็ว จะไม่คอยแต่ถามคำถามทำร้ายจิตใจเขาว่ากันต์รักผมหรือเปล่า ทั้งๆที่ตอนนั้นแค่มองตาเขา...ผมก็รู้แล้ว
ผมยิ้มให้เขาบ้างก่อนจะบอกลาความรู้สึกในอดีต ให้มันกรุ่นอยู่ณ.เวลานั้น ส่วนในตอนนี้ ผมจะเดินไปข้างหน้า เผื่อว่าครั้งหน้าถ้าเราเจอกัน ผมจะได้ยิ้มให้เขาบ้าง
“ขอโทษครับ พอดีเจ้าหลงมันซน”
ผมบอกเจ้าของบ้านในซอยถัดจากบ้านตัวเอง อยู่ๆเจ้าหลงที่กำลังเดินเล่นอยู่ก็วิ่งเข้าไปบ้านที่เปิดประตูรั้วทิ้งไว้ แถมวิ่งเข้าไปขุดสนามหญ้าที่เขากำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ด้วย
“ไม่เป็นไรครับ”
คนที่กำลังถือสายยางเดินไปปิดน้ำก่อนจะเดินมาหาหมาแก่ตัวใหญ่
“ชื่อหลงเหรอเรา” หมาตัวใหญ่เงยหน้าขึ้นก่อนจะร้องทักทาย หลงมันกระโดดเกาะแล้วเลียมือเจ้าของบ้านเหมือนรู้จักกันมาก่อน
“หลง อย่าเลียมือของคุณเขา” ผมปราม อดไม่ได้ที่จะมองไปทั่วบ้านเดี่ยวหลังสวยที่ร่มรื่น ต่างจากบ้านผมที่แทบไม่มีต้นไม้เลย สุดท้ายแล้วก็มองมายังเจ้าของบ้าน ผมมองแว่นกลมของเขาแล้วรู้สึกเหมือนกับว่า
“เราเคยเจอกันที่ไหนไหมครับ”
เขายิ้มกว้างให้ ก่อนจะตอบ
“ไม่น่าจะเคยนะครับ”
“หลง ไปไหนมา!” ผมที่ตามหาหมาตั้งแต่หกโมงเย็นจนเกือบสามทุ่มมองหมาตัวใหญ่ที่กำลังวิ่งกลับบ้านมาพร้อมกับใครบางคน
“ขอโทษครับ คือแกเข้าไปเล่นที่บ้านผม”
“อีกแล้ว ปกติหลงมันไม่ค่อยสนิทกับคนอื่นนะครับ” ผมว่าเพราะเพื่อนผมมาบ้านแต่ละทีก็ไม่เห็นว่าเจ้าหลงมันจะสนใจ เห่าขู่ยังมีเลย
“ผมเป็นสัตวแพทย์ครับ เลยเคยชินมั้ง” เขาว่าก่อนจะนั่งลงลูบหัวหมาตัวใหญ่
“เนอะหลง” มือสวยขยี้ขนเจ้าหลงไปมา
“โฮ่ง”
“เจ้านี่มันเคยผ่าตัดครับ อาจจะติดมือหมอ” ผมว่าพลางขำเมื่อเห็นว่าหมาแก่ดูชอบใจคุณหมอ หมอดูตกใจ เขาเงยหน้ามองผมก่อนจะถาม
“เป็นอะไรครับ”
“กระเพาะอักเสบ” ผมว่าก่อนจะนั่งลงลูบขนมันบ้าง
“หลงไปบ้านผมตั้งแต่เย็น แต่ผมไม่ได้ให้กินอะไรนะครับ” เขาว่า ผมพยักหน้ารับ
“ทำไมอยู่ๆถึงไปบ้านคุณหมอได้ ติดใจอะไร” ผมถามหมาแก่ตัวใหญ่ หลงเลียมือผมก่อนจะเอาหัวเข้ามาถูอยากให้ลูบให้
“ผมชื่อไนน์นะครับ” เขายิ้มให้ ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อเป็นนัยย์ว่าเขาเองจะกลับบ้านแล้ว
“ผมชื่อภัทรครับ”
“อีกแล้วเหรอหลง”
ผมที่กลับบ้านมาไม่เจอหมาตัวเองเดินลัดมาอีกซอยเพื่อพบว่าหลงเล่นกับหมอไนน์อยู่ หมอเล่าว่าเขาทำงานที่คลินิกไม่ไกล เลิกสี่โมงเย็นก็กลับบ้านเลย บางทีหลงมันคงจะเหงาเพราะบางวันผมก็อยู่ทำงานจนดึก
“ทำไมวันนี้กลับเร็วครับ” หมอถาม ในมือเขามีน้ำอัดลมขวดเล็กที่ผมเห็นว่าเขาชอบดื่มมันอยู่ประจำ และเพราะช่วงหลังเจอกันบ่อยถึงได้รู้ว่าเขาอยู่คนเดียว พ่อแม่อยู่ที่ต่างจังหวัด
“วันนี้งานไม่เยอะครับ” ผมตอบก่อนจะก้มลงขอมือเจ้าหลงเพื่อบอกสวัสดี อาจจะเพราะมีหน้าที่ที่ต้องมารับหมาก่อนทำอย่างอื่น ทำให้ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่เหมือนกันที่กลับมาบ้านแล้วเลิกฟุ้งซ่านหรือดื่มเหล้าเหมือนอย่างที่เคยทำ
“หมอไนน์ เห็นหลงไหม”
“อยู่หลังบ้านกับดำครับ”
ผมเอียงคอมองหน้าคนที่กำลังยิ้มกว้างให้ด้วยความสงสัย พอเดินไปที่สนามหญ้าหลังบ้านก็เห็นเจ้าหลงกับลูกหมาตัวสีดำที่มีแค่สามขาเล่นกันอยู่
“พอดีดำโดนรถชนครับ ต้องตัดขา มีคนเอามาส่งแต่ก็ไม่ได้เอากลับไปเลี้ยง ผมสงสารมัน” เขาว่าพร้อมกับมองไปยังลูกหมาที่ดูแล้วยังไม่ถึงสี่เดือน ขาหน้าที่หายไปข้างหนึ่งไม่ได้เป็นอุปสรรคให้ซนไม่ได้
“เดี๋ยวผมช่วยเลี้ยงก็ได้” ผมว่า แต่คงลืมไปว่าเขาเป็นหมอหมา
“คุณภัทรกำลังสอนจระเข้ว่ายน้ำอยู่นะครับ” เขาว่าพร้อมกับขำ ท่าทางอารมณ์ดีเพราะรอยยิ้มสวย
“แต่เก่งนะครับ ตัวนิดเดียวพอหายดีแล้วก็วิ่งได้ขนาดนี้” หมอว่า ผมยืนมองหมาสองตัวที่ตอนนี้วิ่งเล่นบอลกันเหมือนเด็กอนุบาล หลงเองก็ดูชอบใจมากที่จะมีเพื่อน
“แล้วคราวนี้หลงจะยอมกลับบ้านกับผมไหม” ผมว่าพลางขำ ปกติถ้าไม่ล่อด้วยอาหารก็เหมือนจะไม่อยากกลับอยู่แล้วเพราะเล่นกับหมอสนุกกว่า มีสนามหญ้าให้วิ่งเล่น มีของเล่น มีคนเล่นด้วยและล่าสุดก็มีเพื่อนตัวแสบเหมือนกัน
“หลง กลับบ้านก่อนเร็ว พ่อแม่รอกินข้าวแล้ว” หมอว่าพลางเดินเข้าไปเรียก หลงกระโดดเลียมือหมอก่อนจะวิ่งเข้ามาหาผม ผมหยิบสายจูงที่เอามาจากบ้านใส่ลงที่คอหมาตัวใหญ่ ก่อนจะหันไปบอกลาเพื่อนบ้าน
“ขอบคุณนะครับหมอ”
“เดี๋ยว แป๊บนึงนะครับ” หมอไนน์ว่าก่อนจะเดินเข้าบ้านไปหยิบกล่องอะไรสักอย่าง พอเขายื่นให้ถึงเห็นว่าเป็นช็อกโกแลตยี่ห้อคุ้นตา แบบที่กันต์ชอบกินนั่นเอง
“ผมซื้อมาเยอะมากเลยครับ มันลดพอดี อร่อยด้วย”
ผมมองหน้าคนที่ยื่นมาให้ ก่อนจะยิ้มให้เขาบ้าง
“ผมไม่ค่อยชอบของหวานครับ ขอโทษนะหมอ” ผมบอกเขาตามจริง อยากให้เขาเก็บไว้กินเองมากกว่า
“เอาไปฝากแฟนคุณภัทรก็ได้ครับ” เขาว่ายิ้มๆ แต่เป็นผมที่สงสัย
“แฟนผมคนไหน”
หมอทำหน้าตกใจ เขาคิดอยู่หน่อยก่อนจะบอก
“ถ้าจำไม่ผิด เหมือนผมเคยเจอคุณภัทรกับแฟนที่ร้านอาหารหน้าหมู่บ้านนะครับ แต่หลายเดือนแล้ว ผมอาจจะเบลอๆ” หมอว่า ผมส่ายหน้าให้เขา
“ภรรยาเก่าครับ เลิกกันแล้ว”
มือที่ถือกล่องขนมของหมอชักกลับไปที่เดิม เขาหุบยิ้มสวยก่อนจะขอโทษผมทั้งๆที่เขาไม่ได้ผิดอะไรเลย
“ขอโทษนะพี่ไนน์ ผมเลิกดึก” ผมบอกในตอนที่เจ้าของบ้านเดินออกมาเปิดประตูรั้วให้ในตอนเกือบสี่ทุ่ม เพราะสนิทกันไปสักพักถึงได้รู้ว่าเขาแก่กว่าผมอยู่สองปี ผมในวัย 29 ล้อเขาประจำเรื่องที่เจ้าตัวเข้าวัยเลข 3 ไปแล้ว
“หลงอยู่ในบ้านกับดำ เข้ามาก่อนไหม หรือจะให้พี่ไปจูงมา”
“เดี๋ยวไปเองดีกว่าครับ” ผมว่าก่อนจะเดินตามเจ้าของบ้านไป วันนี้พี่ไนน์สวมกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดหลวมโพรกเหมือนเตรียมตัวที่จะนอนแล้ว ผมที่ไม่เคยเห็นเขาในชุดแบบนี้มาก่อนก็ได้รู้ว่าเขาตัวเล็กกว่าผมมาก แล้วยิ่งไม่เซ็ทผมแบบนี้ยิ่งทำให้เด็กลงไปอีก
ผมเดินเข้ามาในบ้านเขาเป็นครั้งแรก เห็นว่าเป็นระเบียบกว่าที่คิด เพราะบ้านผมที่เป็นผู้ชายคนเดียวมันรกยิ่งกว่านี้ ถ้าไม่มีแม่มาคอยดู คอยให้เด็กมาทำให้ คงเละไปถึงไหนต่อไหน
“หลง”
พอได้ยินเสียงผมหมาแก่ก็เดินออกมาจากพรมตรงโซฟา แต่ก็อิดออดเหมือนไม่ค่อยอยากจะกลับบ้าน แต่ผมเข้าใจหลงนะ บ้านผมมันเหงาๆพิกล อยู่ที่นี่คงสนุกกว่า
“กินอะไรมายัง พี่ทำกับข้าวไว้เต็มเลย”
“เหลือเหรอพี่” ผมแกล้งถามเขา
“อืม ไม่ค่อยอร่อยเลยเหลือไว้ให้ภัทร” เขาว่าพร้อมกับยู่หน้า ส่วนผมก็ขำ ยิ่งนานวันเรายิ่งสนิทกันมากขึ้น ผมที่ตั้งแต่เริ่มทำงานแล้วเพื่อนเก่าๆก็ต่างไม่มีเวลารู้สึกเหมือนได้เพื่อนและพี่ชายคนใหม่ที่ดีมาอีกคน
“จริงๆก็หิวครับ”
เจ้าของบ้านมองหน้าผม ก่อนจะเดินเข้าไปในครัว ผมเดินตามเพราะรู้ว่าเขาคงเข้าไปดูกับข้าวให้
“มีต้มยำกุ้งกับผัดพริกนะ”
ผมมองกับข้าวที่ดูยังไงก็เผ็ด ผมกินเผ็ดไม่ค่อยได้ไม่รู้ว่าจะปฏิเสธน้ำใจเขายังไงดี ผมไม่อยากให้เขาต้องเสียความรู้สึกอีก
“แต่พี่ว่าภัทรไม่น่าจะกินได้ เดี๋ยวเจียวไข่ใส่หมูสับได้ไหม”
ผมรีบปฏิเสธทันที
“ผมกินได้ ไม่เป็นไร”
หมอไนน์ยิ้มๆก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็น
“อะไรที่ไม่สบายตัวเองก็อย่าฝืน พูดออกมาเลย” เขาว่าก่อนจะหยิบไข่มาตอก
“ผมเกรงใจ”
“ไม่เป็นไร ดำก็ไปกินข้าวบ้านนั้นบ่อย”
ผมขำ
“นี่จะบอกว่าตอบแทนอาหารหมาใช่ไหมพี่” เจ้าของบ้านหัวเราะเสียงดัง ดูภูมิใจที่หลอกด่าผมได้
“ขออีกตาพี่” ผมต่อรองเจ้าของบ้าน เรานั่งเล่นเกมส์วินนิ่งมาตั้งแต่สองทุ่มจนตอนนี้จะเที่ยงคืนแล้ว เราเล่นเสมอกันแค่ตาเดียว ที่เหลือพี่ไนน์ชนะหมดทุกรอบ ผมรู้สึกว่ายอมไม่ได้
“กี่ตาก็แพ้ป่ะวะ” เขาว่าก่อนจะยักไหล่ให้
“รอบสุดท้ายพี่” ถึงผมจะว่าแบบนั้น สุดท้ายก็แพ้อยู่ดี แพ้ด้วยคะแนน 0-5 ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
“ถามจริง พี่แม่งจะเทพไปไหน หมอก็เป็นแล้ว”
“หมอหมา” เขาตอบแทน
“ก็ใช่ ทำกับข้าวก็เป็น บ้านก็หลังใหญ่ รถก็สวย เสียอย่างเดียวแก่แล้วไหนล่ะเมีย” ผมบ่นแล้วแกล้งเขาอย่างเคย พี่ไนน์ปกติจะขำบ้างด่าผมกลับบ้าง วันนี้เขากลับบิดขี้เกียจก่อนจะหันมาถาม
“เอาจริงไหม”
ผมมองสายตานิ่งใต้กรอบแว่น ปกติตาดวงนั้นจะยิ้มอยู่เสมอ
“พี่ชอบผู้ชาย หายากอยู่นะ คนที่จะมาใช้ชีวิตเรียบๆอยู่ด้วยกัน”
ผมที่ไม่คิดมาก่อนมองหน้าเขา
“ไม่เห็นพี่จะเคยบอก” ที่ผมพูดแบบนั้นเพราะผมดูไม่ออก เขาไม่เหมือนคนรู้จักหลายๆคนที่เป็น หรือแม้แต่กันต์ก็ยังมีบรรยากาศบางอย่างที่ทำให้รู้สึกได้
“ก็กลัวภัทรจะกลัว” ผมมองคนที่ลุกขึ้นปิดทีวีกับเครื่องเล่นเกมส์
“ผมจะกลัวทำไม”
“ไม่รู้สิ เพื่อนหลายคนพอรู้ว่าพี่เป็นก็คบต่อไม่ได้ มันไม่สนิทใจมั้ง”
ใบหน้าที่เคยยิ้มของเขานิ่งเรียบลงไป ถึงจะยิ้มก็เป็นยิ้มที่ค่อนข้างเศร้า ผมนึกถึงข้าวเย็นวันนี้ที่พี่ไนน์ทำแต่ของโปรดผมเพราะผมกินเผ็ดไม่ค่อยได้ นึกถึงขนมและของฝากที่เขาซื้อมาให้บ่อยๆ นึกถึงแผ่นแปะแก้ปวดวันก่อนที่พี่ไนน์แปะให้ตอนที่เห็นว่าผมปวดหลัง
ผมหลุบตามองพื้นด้วยความเงียบและความรู้สึกหลายอย่างที่ยังพูดไม่ออก
“ถ้ากลับฝากล็อกประตูด้วยนะ” เขาว่า ผมมองคนที่หลบตากัน เขาหันไปลูบหัวเจ้าหลงก่อนจะเดินไปหาลูกชายของตัวเอง
“ดำ ขึ้นไปนอนกัน”
“พี่ไนน์” ผมทักคนที่กำลังเดินอยู่ในห้างสรรพสินค้าแถวบ้านหลังจากเลิกงาน หมอไนน์มากับผู้ชายตัวสูงอีกคนดูท่าทางสนิทกันเกินเพื่อน เขาหันมาหาผมก่อนจะทักกันบ้าง
“อ้าว ภัทรมาทำอะไร”
“ซื้อของครับ พี่มาทำอะไร”
“ซื้อของเข้าบ้านเหมือนกัน”
ช่วงนี้ผมไม่ค่อยได้คุยกับเขาเป็นเดือนแล้ว เพราะเลิกดึกด้วย เวลาไปรับหลงก็ไม่กล้าอยู่กวนเจ้าของบ้านด้วย แต่สุดท้ายแล้วเหตุผลมันก็เป็นเพราะวันนั้น วันที่เรานั่งเล่นเกมส์ด้วยกันจนดึก
“ดินต้องไปเข้าเวรแล้ว เดี๋ยวเราซื้อของต่อนะ”
ผมมองเพื่อนบ้าน เขาหันไปคุยกับคนที่มาด้วย ผมมองหน้าคนชื่อดิน แล้วเหมือนจะคิดอะไรออก
“ใช่หมอคนที่ผ่าตัดให้หลงหรือเปล่าครับ”
อีกคนทำหน้าตกใจ
“เคสไหน ใช่ลาบาดอร์ที่แก่แต่แข็งแรงมากใช่ไหม” หมอของเจ้าหลงว่า เขาดูตื่นเต้นพอๆกับที่ผมตื่นเต้น
“รู้จักกันด้วยเหรอ” พี่ไนน์ถาม
“เขาเคยพาหมามารักษาที่คลินิกดิน”
ผมคุยกับหมอดินเรื่องเจ้าหลงอยู่สักพัก ก่อนที่เราจะแลกนามบัตรกัน สุดท้ายแล้วหมอดินก็ต้องรีบไปเข้าเวรบ่ายของคลินิกรักษาสัตว์ 24 ชั่วโมง แต่ก่อนไปเขาก็มิวายหันมาหาอีกคน
“ถึงบ้านแล้วไลน์มาบอกนะ”
หมอไนน์พยักหน้ารับ ก่อนจะบอกเขาบ้าง
“ขับรถดีๆนะ ขอบคุณที่มาส่ง”
ผมมองรอยยิ้มของเขาแล้วลอบถอนหายใจ ผมกับพี่ไนน์เคยมาซื้อของด้วยกันสองถึงสามครั้งในวันหยุด เพราะฉะนั้นถึงรู้ว่าเขาจะเดินไปที่ซุปเปอร์ตรงไหน
“หมอดิน แฟนเหรอพี่” ผมถามในเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง พี่ไนน์เดินเข้าไปหยิบผงซักฟอกในชั้นวางลงรถเข็นก่อนจะตอบ
“ไม่ใช่ครับ เพื่อนของเพื่อน”
ผมที่หาเนื้อความจากคำตอบนั้นไม่ได้ถามเขาอีกรอบ
“เขาจีบพี่เหรอ”
ผมกะจะแซวให้เขาหันมาด่า แต่กลับได้ใบหูแดงๆกลับมาเป็นคำตอบ...มันทำให้ผมยิ่งทำตัวไม่ถูก
“หลงกินรสไหนนะ” หมอไนน์ชี้ไปที่ชั้นวางอาหารเม็ด
“ผักกับตับครับ” ผมมองแผ่นหลังที่คุ้นตากำลังยืดขึ้นหยิบถุงอาหารของหมาตัวใหญ่แล้วเรียกเขาไว้
“พี่ไนน์”
“อันนี้ ไม่ถูกเหรอ” เขาถาม ในมือมีถุงอาหารยี่ห้อของเจ้าหลง
ผมใช้เวลาคิดเรื่องของเพื่อนบ้านมาเกือบเดือน ผมคิดว่าตัวเองน่าจะแค่เสียดายความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนกับพี่เขาแต่ความคิดก็เปลี่ยนไปในทันทีที่เห็นเขากับหมอดินอยู่ด้วยกัน ผมว่าพวกเขาไม่เหมาะสมกันเลย
ผมคงเหมือนเด็กโดนแย่งของเล่นและผมเองก็หวงพื้นที่ของตัวเองเหลือเกิน แต่ผมรู้ว่าเขาไม่ใช่สิ่งของ ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมอาจจะดีใจไปกับเขาที่จะได้มีแฟน นั่นหมายความว่าผมจะมีเพื่อนเพิ่มมาอีกคน
แต่ยิ้มของเขา...ผมไม่อยากให้คนอื่นเห็นเลย
“ของดำต้องอีกถุง” หมอไนน์ว่า เขาพยายามยืดตัวขึ้นให้หยิบอาหารเม็ดอีกถุงได้ถนัดมือ แต่ก็ไม่ทันคนที่สูงกว่าแบบผม ผมหยิบมันให้พร้อมกับวางที่มือเขา
“พี่”
“ว่าไง”
“เย็นนี้ ผมไปกินข้าวด้วยได้ไหม”
ผมเห็นเขามีสีหน้าตกใจนิดหน่อย ก่อนจะยิ้มบางๆให้อย่างเคย
“เอาสิ ภัทรชอบคาโบนาร่า เดี่ยวไปซื้อเส้นกัน ที่บ้านหมดแล้ว” เขาว่าง่ายๆก่อนจะเข็นรถเข็นออกจากตรงนั้น ผมเอื้อมมือไปแตะข้อมือเขาไว้ เจ้าของตาสองชั้นสวยหันมามองผมเหมือนรอให้พูด ผมมองของใช้ในรถเข็นที่แบ่งเป็นสองฝั่งอย่างเคย ของผมข้างหนึ่ง อีกข้างเป็นของพี่ไนน์
“ถ้าผมจะจีบพี่บ้าง...ได้ไหม”
TBC.
:mew3:
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 12-01-2019 05:50:54
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 12-01-2019 06:19:22
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 12-01-2019 07:39:54
เริ่มหัวข้อโดย: phrase ที่ 12-01-2019 07:44:46
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 12-01-2019 09:51:08
เริ่มหัวข้อโดย: Rumraisin ที่ 12-01-2019 10:21:54
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 12-01-2019 11:06:53
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 12-01-2019 11:28:22
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 12-01-2019 11:29:20
เริ่มหัวข้อโดย: nikpook ที่ 12-01-2019 11:41:02
เริ่มหัวข้อโดย: taku_kimu ที่ 12-01-2019 11:43:30
เริ่มหัวข้อโดย: sompong ที่ 12-01-2019 13:32:49
เริ่มหัวข้อโดย: Bradly ที่ 12-01-2019 14:12:38
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 12-01-2019 15:19:35
เริ่มหัวข้อโดย: rcbpdr ที่ 12-01-2019 15:59:16
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 12-01-2019 17:11:02
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 12-01-2019 17:22:50
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 12-01-2019 18:06:30
เริ่มหัวข้อโดย: full ที่ 12-01-2019 19:16:00
เริ่มหัวข้อโดย: Luxfern ที่ 12-01-2019 20:06:59
เริ่มหัวข้อโดย: nisaday ที่ 12-01-2019 20:08:35
ตีมือได้มั้ย
ปล เอ็นดูพี่หลงหาเมียให้พ่อ
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 12-01-2019 22:26:25
เริ่มหัวข้อโดย: Readingissexy ที่ 13-01-2019 02:51:22
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 13-01-2019 06:41:17
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 13-01-2019 17:52:38
เริ่มหัวข้อโดย: cookie8009 ที่ 13-01-2019 19:17:01
แต่สนุกดีครับ
เริ่มหัวข้อโดย: mamimew ที่ 15-01-2019 21:45:31
แม่อยากเห็นหนูมีความสุขจริงๆซักที กด99เป็นกำลังใจให้รู้กกก
เริ่มหัวข้อโดย: nofsnof ที่ 15-01-2019 23:56:18
ถึงเราจะทีมแมวแต่ก็อวยพรให้ทีมหมาสมหวังน้าา :-[ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: mellowshroom ที่ 16-01-2019 08:02:15
เริ่มหัวข้อโดย: earn23 ที่ 16-01-2019 08:12:00
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 19-01-2019 19:56:23
Your shining smile
เพราะรัก...เลยเจ็บปวด
เพราะรัก...ถึงสุขถึงมีความสุข
และเพราะรัก ถึงได้มีกันและกันอยู่ตรงนี้
— กันต์
สำหรับผมความรักเป็นเรื่องที่ทุกๆคนรู้จัก แต่เราอาจจะรู้จักกันคนละมุม บางคนอาจจะรักมาก รักน้อย รักคือการให้ รักแล้วเห็นแก่ตัว รักแล้วทำร้ายคนอื่นบ้าง ทำร้ายตัวเองบ้าง รักที่ดีของผมคือรักให้เป็น และมันจะเป็นรักที่ดีมากถ้าคนนั้นเขารักผมเท่าๆกัน ผมเคยรักไม่เป็น ถึงได้รู้ว่าตัวเองโชคดีแค่ไหนในตอนนี้
“กันต์”
ผมกำลังเก็บของเข้าตู้เสื้อผ้าหันไปมองคนที่อาบน้ำเสร็จแล้วแต่ยังเดินวนไปมาเหมือนกำลังหาอะไรบางอย่างอยู่
“ว่าไง”
“เสื้อสีขาวอยู่ไหน”
“ตัวไหน”
“เชิ้ตสีขาวแขนสั้นที่ปกมันแข็งๆหน่อย”
ผมนึกอยู่สักพักก่อนจะตอบ
“อ่อ ส่งกลับไปซักใหม่ ซนมันนอนทับขนติดเต็มเลย” ผมพูดพร้อมกับมองแมวตัวฟูสีขาวที่นอนอยู่ตรงห้องนั่งเล่นข้างนอก
“มุดตู้เข้ามาเหรอ”
“ใช่ ซนสมชื่อมากๆ ดีนะเปิดมาเจอไม่อย่างนั้นเป็นผีแมวในตู้แน่นอน”
ผมว่าพลางหัวเราะ เมื่อวานผมเปิดเข้ามาในห้องแต่งตัวแล้วเจอแมวนั่งอยู่ในตู้อีกทีเพราะเข้าแล้วออกไม่ได้ ขำก็ขำสงสารก็สงสาร ผมจัดตู้ที่คุณชายชอบทำรกเรียบร้อยแล้วหันมาหาเขาพร้อมกับยื่นเสื้อเชิ้ตสีครีมแขนสั้นให้แทน กันย์สอดมือเข้ามาตรงแขนเสื้อ ผมเลยกลัดกระดุมให้ พอมองเห็นว่าอกตึงของเขามีรอยจูบของตัวเองจากเมื่อคืนอยู่ก็หน้าร้อนขึ้นมาเสียเฉยๆ
“เขินอะไร” เขาถามพลางหัวเราะ แขนของกันย์โอบรอบตัวผมแล้วกอดไว้แน่น
“ปล่อย จะไปอาบน้ำบ้าง” ผมบอกคนที่ก้มลงมาจูบหน้าผาก กันย์คลายมือออกจากตัวผม เขายิ้มแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
“อาทิตย์หน้าพี่นงลากลับบ้านต่างจังหวัดนะ กับข้าวต้องหากินเอง” ผมบอกคุณชายที่ชอบกับข้าวฝีมือพี่นงมาก
“ทำเองก็ได้นี่” กันย์หันมาบอก
“เดี๋ยวก็บ่นว่ากูกินรสจัด” ผมว่า เพราะผมทำกับข้าวทีไร กันย์มักจะบ่นทุกรอบ ขนาดสุกี้ที่ผมคิดว่ามันจืดกันย์ยังหาว่าเผ็ดเลย
“ก็จริง”
“งั้นคุณธนากรทำเองนะครับ” ผมประชด กันย์หัวเราะ
“เตรียมโทรหาโรงพยาบาลได้เลย”
ผมมองคนที่ขำจนตาเป็นขีด มือใหญ่เอื้อมขึ้นมาลูบแก้มผมเบาๆ
“มองอะไร จะให้ช่วยอาบไหม” เขาว่า ผมเลยแกล้งงับมือไปที
“กวนตีน”
ในตอนที่ผมกำลังประกอบคอนโดแมวที่สั่งมาจากอินเตอร์เน็ต กันย์ก็เดินมาสะกิด
“หันมาดูนี่ก่อนเร็ว”
ผมมองกล่องของขวัญสีเขียวอ่อนในมือเขา เมื่อเช้าเห็นกันย์บอกว่าจะกลับบ้านใหญ่ไปทำธุระ ไม่คิดว่าเขาจะกลับมาเร็วขนาดนี้
“ของขวัญใคร” ผมถาม ปกติเราซื้อของกันบ่อยแต่ก็เป็นของแมวทั้งนั้น
“ของกันต์ไง”
ผมขมวดคิ้ว
“กันไหน”
คนที่ถือของขวัญอยู่ทำหน้างง ก่อนจะถอนหายใจ
“เปลี่ยนชื่อไหม มันสับสน”
ผมหัวเราะพร้อมกับส่ายหน้า
“ไม่เอา พ่อตั้งให้ กูเป็นกันต์มึงก็เป็นธนากรไป”
“เอางั้นเหรอวะ” เขาถามหน้าเครียด
“ว่าแต่ธนากรแปลว่าอะไร” ผมถาม คุณธนากรยักไหล่
“ไม่รู้ แม่เปลี่ยนให้”
ผมจำได้ว่าอาทิตย์ที่แล้วผมเจอแม่ของกันย์ ท่านบอกอยากจะเปลี่ยนชื่อให้ผมด้วยจะได้เป็นสิริมงคล ในไลน์ที่ส่งสวัสดีทุกวันท่านก็ส่งชาร์ตสีมงคลมาให้ด้วย ผมว่าน่ารักดี เป็นความหวังดีของคนอีกรุ่น อย่างแม่ผมก็มีสวัสดีเจ็ดวันเจ็ดสี แถมถ่ายกับข้าวที่ทำแต่ละวันมายั่วด้วย
“ยิ้มอะไร” กันย์ถาม ผมส่ายหน้าก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดกล่องของขวัญสีเขียวที่ถูกเจาะรูไว้รอบด้าน พอเปิดออกมาเจอว่าเป็นไม้ประดับต้นเล็กๆก็ยิ้มกว้าง
“น่ารัก” ผมว่าพร้อมกับมองคนให้
“เห็นวันนั้นมอง” เขาคงหมายถึงวันที่เราไปเดินห้างกัน มันมีซุ้มขายไม้ประดับเล็กๆ ผมชอบเพราะตอนเด็กๆพ่อเคยปลูกขายอยู่พักใหญ่ มันทำให้สบายตา หายคิดถึงบ้านด้วย
“จริงๆวันนั้นมองรถเบนซ์ในโชว์รูม” ผมแกล้งเขา กันย์หัวเราะ
“กวนขึ้นทุกวัน” เขาว่าก่อนจะถือมันไปวางที่ระเบียงข้างนอก คู่กับต้นสตรอว์เบอร์รีของผมที่ปลูกยังไงก็ไม่ติดดอกสักที
“ขอบคุณครับ” ผมบอกอีกคน
ไม่รู้ว่าเขาคิดเหมือนกันไหม รักครั้งนี้เหมือนเราได้เรียนรู้กันใหม่อีกรอบ ไม่รู้กันย์เป็นแบบผมหรือเปล่า ผมดีใจนะที่ค่อยๆได้รู้จักหลายๆมุมของเขา เขามีมุมขี้อ้อน มุมทำงานเนี้ยบ มุมขี้เซา บางทีก็ขี้น้อยใจ บางทีก็กวนตีนมากและบางทีก็ใจดีแบบนี้
“ถ้ากูทำมันตายล่ะ” ผมถาม เขาโคลงหัวไปมา
“ก็ซื้อใหม่ แต่กูว่าแมวน่าจะตะปบตายมากกว่า”
ผมพยักหน้าว่าก็จริง ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องแล้วนั่งประกอบคอนโดแมวต่อ ตอนนี้ดื้อกับซนนอนอยู่ที่ระเบียงกว้างฝั่งห้องนอนที่ติดตาข่ายเขียวกันตกไว้อย่างดี กันย์เองเดินมานั่งขัดสมาธิลงบนพรมตรงข้ามกัน เขาหยิบคู่มือประกอบของเล่นแมวอันใหม่ไปอ่าน ก่อนจะเงยมามองหน้าผม
“กันต์”
“กันไหน” ผมถามเขา
“กวนตีน” เขาว่าพร้อมกับหัวเราะ
“มึงกวนก่อน”
“เดี๋ยวนี้พูดกับหลานประธานบริษัทแบบนี้เหรอ”
ผมยักไหล่ แต่ก่อนอาจจะใช่แต่ตอนนี้ผมลาออกไปทำงานอีกที่แล้ว ตอนแรกกันย์ไม่ยอมแต่ก็ห้ามผมไม่ได้ เพราะเราคบกันมันจึงไม่ง่ายเลยที่จะต้องทำงานด้วยกัน ผมไม่อยากฟังใครหลายคนพูดถึงเขาไม่ดี ในเมื่อเราห้ามคนอื่นไม่ได้เราถึงต้องแก้มันที่ต้นเหตุ
ซึ่งหลังๆมากันย์ก็เริ่มเห็นด้วยเพราะเขาบอกว่าเขามีสมาธิมากขึ้นในตอนที่ไม่ต้องทำงานกับผม เพราะแต่ก่อนเขามักจะจับตามองผมแทบจะทุกฝีก้าว เรียกได้ว่ากังวลแทนไปเสียทุกอย่าง
“เมื่อวานคุยอะไรกับคุณออย” เมื่อวานผมเข้าไปหาพี่ปูที่ร้านกาแฟข้างล่างบริษัทเพราะพี่ปูเอาขนมมาฝาก อีกเหตุผลก็เพราะไปหากันย์ด้วย แต่ผมคงดวงไม่ดีเท่าไหร่ถึงเจอคุณออย และกันย์ก็บังเอิญเดินมาเห็นตอนที่เราคุยกันอยู่พอดี ผมมองหน้าคนถามให้ชัดก่อนจะถามกลับ
“เขาบอกว่าไงล่ะ”
กันย์ส่ายหน้า
“เขาไม่ได้บอกอะไร”
“ปกติไม่คุยกันเหรอ” ผมถามย้ำ ได้ยินว่าตอนนี้คุณออยทำงานดีขึ้นแล้ว แถมทำงานโปรเจคเดียวกับคุณธนากรอีก
“ก็คุยเฉพาะเรื่องงาน” กันย์ว่า ปกติผมกับเขามักจะไม่คุยเรื่องของคนอื่นนัก
“แฟนเก่าไม่ใช่เหรอ” ผมประชดเขา กันย์หัวเราะ ก่อนจะลอยหน้าลอยตาถาม
“หึงเหรอ”
ผมจ้องหน้าคนถามเขม็ง คุณชายยิ้มก่อนจะบอก
“นอกจากมึง กูก็ไม่มีใครแล้ว เพราะรักของเรา มันเอาคืนมายากมากเลยนะ” เขาว่า ผมต่อข้อต่อของที่นั่งแมวชั้นบนสุดเสร็จ ยืนมองผลงานด้วยความภูมิใจก่อนจะหันไปหาคนที่นั่งอยู่
“เขาบอกว่าเขาตกใจ ที่เราคบกัน ดูไม่เหมาะกัน”
“ตรงไหนไม่เหมาะ” กันย์ถาม ผมส่ายหน้าเพราะผมก็ไม่อยากจะคิดไปไกล ไม่อยากทำร้ายความรู้สึกตัวเองแม้จะรู้ว่าคุณออยตั้งใจจะพูดอะไรก็ตาม
“ใครจะมารู้ดีเท่ากูกับมึง” เขาว่า
“มันจะดีจริงเหรอ” ผมถามเขาเหมือนถามเรื่องสภาพอากาศวันนี้
“ต้องดีสิ กูพยายามของกูมาตั้งนาน” เขาว่าก่อนจะลุกขึ้นบ้าง
“กูไม่ชอบให้ออยมายุ่งกับมึงแบบนี้เลย” หลานท่านประธานว่า กันย์เรียกคุณออยไปคุยกับเขาเรื่องของผมหลายครั้งแต่สิ่งที่ได้ก็เหมือนเดิม คุณออยก็ยังคงไม่เชื่ออยู่ดี แต่เรื่องแบบนี้ผมว่าผมเข้าใจนะ เลยไม่ได้ว่าอะไร กันย์เองก็ไม่เคยทำให้ผมไม่สบายใจเลย
ผมเคยกลัวว่าทุกอย่างจะซ้ำรอยเดิม แต่เขากลับทำให้ผมมั่นใจว่าเขาเองมั่นคงแค่ไหน
“กันย์ ขอบคุณนะ” ผมขอบคุณที่เขาเป็นเขา
“คนที่ต้องขอบคุณคือกูต่างหาก นึกไม่ออกเลยว่าถ้าไม่ใช่มึง กูจะเป็นยังไง” คุณชายว่า หูแดงไปหมดทั้งหลบตา ผมมองคนที่แก้เขินด้วยการเดินไปกวนแมว
“ต่อให้ไม่ใช่กู มึงก็จะมีความสุข” ผมเชื่อแบบนั้น เพราะเราเองก็โตขึ้นมาก
“มันไม่เหมือนกัน ความสุขที่มีมึงมันดีกว่า” เขาว่าพร้อมกับยิ้มให้ ก่อนจะเดินอุ้มซนมาวางบนคอนโดแมวสีสดที่ซื้อมาใหม่ แมวทำหน้างงแล้วสุดท้ายก็หลับต่อในเวลาไม่ถึงนาที ผมเดินเข้าไปกอดเอวเขาไว้
“ทุกวันนี้ยังคิดอยู่เลยว่ากูฝันไป” ผมว่าพร้อมกับหัวเราะ เพราะแต่เดิมผมไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าเราจะกลับมาเจอกันอีกรอบ ผมถึงพยายามกอดเขาให้แน่น จับมือเขาให้มั่น มองเขาให้เต็มสายตา
“ฝันดีเหรอ” กันย์ถาม
“ฝันร้าย” ผมว่าพร้อมกันเงยหน้าขึ้นจูบที่ปลายคางเขา กันย์หัวเราะเบาๆก่อนจะก้มลงมารับจูบ
— กันย์
ถ้าความรักมีสี สำหรับผมมันไม่ใช่สีชมพูแต่เป็นสีฟ้าอมเขียวใสเหมือนน้ำทะเล เมื่อมองเห็นเขายิ้ม ผมเองจะยิ้มตามโดยไร้เงื่อนไข
“ชอบร้านแบบนี้เหรอ” ผมถามคนที่วันนี้ลากผมมากินข้าวข้างนอกพร้อมกับมองเข้าไปในร้านอาหารญี่ปุ่นที่ค่อนข้างเสียงดัง เหมือนเป็นร้านดื่มเสียมากกว่า
“เปล่า ไดจิชอบ” ผมดึงมือเขาไว้เมื่อเห็นว่าเจ้าตัวมัวแต่มองเข้าไปในร้านแล้วไม่มองคนที่เดินสวนมา นิ้วมือของเขาสอดรับกับนิ้วมือผมและจับจูงเข้าไปในร้าน ผมยิ้มให้กับคนที่เดินนำ เขาเดินไปหยุดที่โต๊ะด้านในสุด
“ไง” ผู้ชายตัวสูงที่โต๊ะเอ่ยทัก กันต์ยิ้มกว้างให้เขาจนลักยิ้มสวยบุ๋มลงไป
“ไดจินี่กันย์ กันย์นี่ไดจิ”
เขาเล่าให้ผมฟังอยู่บ่อยๆว่ามีพี่ชายที่นับถือสนิทมากมาเกือบสิบปี
“คนนี้เหรอ” ไดจิเอ่ยทัก ผมยกมือไหว้คนที่อายุน่าจะเยอะกว่าพวกเราสักสิบปี แต่ยังดูหนุ่มแน่นและแข็งแรง
“หน้าตาพวกเธอคล้ายๆกันเลย ฉันนึกว่าพี่น้อง” ไดจิว่าพร้อมกับหัวเราะ คราวที่แล้วแม่ผมก็พูดแบบนี้เหมือนกัน บางทีอาจจะเป็นเพราะเราแชร์เสื้อผ้า กลิ่นน้ำหอมและตัดผมจากช่างคนเดียวกันก็ได้
“เนื้อคู่ไงไดจิ” กันต์ว่าพร้อมกับยักคิ้วให้คนที่นั่งอยู่ตรงข้าม ไดจิเลิกคิ้วมองคนขี้โม้
“โห จำคนที่ร้องไห้ตอนนั้นแทบไม่ได้เลย”
กันต์ยิ้มกว้างแต่ก็บ่น
“เลิกล้อได้แล้ว”
“รู้ไหม เขาเคยร้องไห้เพราะเธอนะ ร้องจะเป็นจะตาย เอาแต่ถามว่าผมจะทำยังไงดีครับไดจิ”
คนเป็นผู้ใหญ่หันมาบอกผม ทำให้คิดถึงเมื่อก่อน และพอคิดถึงมันก็พาลคิดว่าดีแค่ไหนแล้วที่มีวันนี้ ผมขำไปกับการทะเลาะกันของพี่น้องคนละสายเลือดและเชื้อชาติ
“พอได้แล้ว กินข้าวดีกว่า” กันต์ว่า
“แล้วรู้จักกันได้ยังไงครับ” ผมถามในสิ่งที่อยากรู้มานาน กันต์เองก็ไม่เคยเล่า
“ทินเดอร์” พอคนโตกว่าตอบผมก็คิดอะไรอยู่หลายอย่าง
“อย่าเข้าใจผิดๆ ไม่มีอะไรแบบนั้นหรอก แฟนเอาตาย” เขาว่ากลั้วขำ กันต์เองก็บอกว่าขนลุก ก่อนจะหันมาบอกผม
“ถ้ารู้ว่าแฟนไดจิคือใคร จะยิ่งตกใจ”
ผมมองไปที่คนต่างชาติ
“เขาจับคู่ให้ผม”
“ผมแค่แนะนำ” กันต์เถียง
“แต่ก่อนเขาน่ารักมากเลยนะ ไดจิแบบนั้นแบบนี้ ตอนนี้โตแล้ว ไม่น่ารักแล้ว” ผมแอบเห็นด้วยแม้จะขัดใจกับคำว่าน่ารักของเขาอยู่ไม่น้อย ไดจิคงเอ็นดูกันต์ เพียงแต่ผมหวง
“ดื้อขึ้นครับ” ผมว่า ทางนั้นหัวเราะและพยักหน้าเห็นด้วย
“ผ่านมานานแล้ว คุยกันแต่เรื่องเก่าๆอย่างกับคนแก่” กันต์ว่า ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง
“แฟนล่ะครับ” เขาถามพี่ชายอีกคนของเขา
“ไม่มา ไปหาเพื่อนเขา”
ผมนั่งมองพวกเขาคุยกันเพลิน ไดจิเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของกันต์อย่างไม่ต้องสงสัย พวกเขาคุยกันได้ทุกเรื่องแม้กระทั่งเรื่องตะเกียบที่ถืออยู่ หรือปลาหมึกทอดที่อร่อยต้องทำยังไง ผมนั่งฟังพวกเขาคุยกันเพลิน แต่สิ่งที่อยู่ในหัวกลับมีแค่คำถามเดียวคือ ทีกับผมทำไมไม่เห็นกันต์จะพูดเยอะแบบนี้บ้าง
“กันย์ เดี๋ยว”
ทันทีที่เดินเข้ามาในห้อง ผมก็ดึงอีกคนเข้ามาจูบ กันต์พยายามผลักออกเพราะตกใจ แต่แรงก็ไม่มากพอ ผมจับเขากดลงที่โซฟา ดึงเสื้อยืดของเขาออกแล้วซุกลงไปบนซอกคออุ่น ขบเม้มให้มันแดงก่อนจะวนกลับมาจูบปากบาง บีบคางให้อ้าปากแล้วสอดลิ้นเข้าไป กันต์ที่ดันผมออกในตอนแรกเอื้อมมือขึ้นมาขยุ้มหลังผม ผมเงยหน้ามองคนหอบอยูใต้ร่าง ก้มลงไปกัดริมฝีปากล่างของเขาแล้วมองตาคู่สวย
“กับไดจิ สนิทกันมากใช่ไหม”
“กันย์ เมาแล้ว” เขาว่า มือที่อยู่ตรงหลังคอลูบแผ่นหลังผมเพื่อบอกให้ใจเย็น ผมยันตัวขึ้นนั่งแล้วถอดเสื้อและกางเกงของตัวเองออกบ้างก่อนจะดึงเขาขึ้นมานั่งคร่อมลงบนตัก ให้ร่างกายเราเบียดกันทุกอณู ผมใช้นิ้วสะกิดยอดอกเล็กเบาๆ แล้วมองปฏิกิริยาร่างกายของอีกคนที่เริ่มหายใจติดขัด
“ชอบให้ดูดตรงนี้ใช่ไหม” ผมแกล้งถามเขา กันต์เบือนหน้าหนีแต่สะโพกเขาก็ยังเบียดกับส่วนกลางลำตัวผม
“เดี๋ยวก่อน กันย์”
อีกคนขืนตัวออกเมื่อผมสอดมือเข้าไปที่ตรงก้นเขาแล้วเค้นมันใต้กางเกงผ้ายืดขายาว
“เข้าไปในห้อง”
“ข้างถนนยังเคยเลย”
เขาตัวแดงจัดเมื่อผมพูดถึงเมื่อก่อน
“กวนตีน” กันต์ว่าพร้อมกับทุบที่หลังผมหนักๆ
“เซ็กส์ตอนนั้นมันดีมากๆเลยนะ”
“แล้วตอนนี้ล่ะ” กันต์ถามหน้างอ ซึ่งนานๆได้เห็นที
“ดีมาก เมื่อวานก็ดี แต่เหมือนไม่อิ่มสักที” ผมบอกเขาตามตรง แล้วแนบปากเข้ากับยอดอกที่ชูเด่น
“มึงโลภมาก” กันต์บอกด้วยเสียงกระท่อนกระแท่น ผมที่ยังไม่อยากจะขยับไปไหนผละหน้าออกจากตัวเขาเมื่อมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญตื่นมานั่งเอียงคอมองกันถึงสองตัว
“ก็บอกแล้วให้เข้าไปในห้อง” กันต์ว่ากลั้วหัวเราะ ผมยกตัวอีกคนออก แล้วอุ้มแมวสองตัวเข้าไปเก็บในห้องนอนแทน
“ทำอะไร” กันต์ถาม ผมที่อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างถอดชั้นในตัวเองออกแล้วเดินเข้าไปหาคนที่นอนอยู่บนโซฟาเบด ก้าวเท้าขึ้นไปนั่งคร่อมตรงหน้าเขา กันต์เอียงคอหนี
“เร็ว ถ้าไม่ทำให้กูจะจับถูแก้มแล้วแตกใส่หน้า” ผมแกล้งเขี่ยแก้มกันต์เล่นๆ ถ้าเป็นแต่ก่อนคนโดนขู่คงฮึดฮัดไม่ทำให้ แต่ตอนนี้กลับหันมามองอย่างกับจะยั่วกัน ปากบางค่อยๆฮุบเอาส่วนกลางร่างกายผมเข้าไปทีละนิด ลิ้นร้อนที่ตวัดไปมาถือว่าทำหน้าที่ได้ดี
ผมลูบแก้มเขาอย่างเบามือ ค่อยๆขยับสะโพกเข้าออก
“ถ้าไม่ไหว บอกนะ เดี๋ยวเอาออกมา” ผมบอกเขาแต่จะทำตามหรือเปล่า ค่อยว่ากันอีกที
— กันต์
“ยกสะโพกขึ้นหน่อย”
ผมแอ่นอกลงกับโซฟานุ่มแล้วยกสะโพกขึ้นตามที่คุณชายบอก กันย์กระแทกตัวเข้ามาถี่จนเสียงดังก้องไปทั่วห้องนั่งเล่น ผมได้ยินเสียงครางต่ำของเขาปนไปกับเสียงหอบของตัวเอง
ผมใช้มือจิกกับโซฟาไว้แน่น แนบแก้มลงกับหนังสีดำที่เย็นเฉียบ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังล่องลอยเมื่อส่วนด้านหลังโดนเติมเต็มครั้งแล้วครั้งเล่า
“อย่าปล่อยข้างในนะ” ผมว่าเมื่ออีกคนเหมือนจะถึง แต่ก็ไม่ทันแล้ว
“อื้อ” ผมกลั้นเสียงครางเมื่อด้านในร่างกายตัวเองร้อนวาบไปด้วยของเหลวสีขุ่น ไม่นานหนักผมก็เสร็จตามเขาไป กันย์แช่มันไว้ในตัวผมสักพักก่อนจะถอนตัวออก เขาก้มลงจูบที่สะโพกผมหลายครั้ง
“ยังนอนไม่ได้นะ” กันย์บอกทั้งๆที่ขาผมสั่นเหมือนจะยั้งตัวไม่อยู่ อีกคนเดินไปหยิบทิชชู่จากอีกมุมห้องแล้วเดินมาทำความสะอาดให้ ผมที่เหมือนจะวูบหลับถูกดึงมือขึ้นจากโซฟา
“ไปอาบน้ำ”
“ง่วง” ผมบอกพร้อมกับซบหน้าลงบนอกเขาที่มีรอยจูบของผมประปราย กันย์ก้มลงจูบแก้มผมเบาๆ
“เดี๋ยวอาบให้”
เมื่อคืนผมฝันว่าผมตื่นขึ้นมาในห้องเก่าๆห้องเดิมสมัยเรียนแล้วพบว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเรื่องที่ผมฝันไปเอง ผมร้องไห้ทั้งๆที่หลับ จนกระทั่งตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเพราะแมวมาปลุก ผมยิ้มให้กับคนที่นอนกอดเอวกันไว้
กันย์ทำเหมือนตัวเองเหนื่อย ทั้งๆที่คนเหนื่อยเป็นผม
“ดื้อ ตบเลย” ผมบอกแมวตัวยุ่งที่ปีนขึ้นเตียงมานอนซุกกัน ก่อนจะหัวเราะเมื่อแมวใช้ขาหน้าย่ำลงไปที่แก้มของอีกคน
“ตลกเหรอ” คนขี้เซามองแมวแบบไม่สบอารมณ์ แต่ถึงแบบนั้นก็ยังไม่ยอมลุก
“ลุกได้แล้ว ไปทำงาน”
“เจ็ดโมงเอง ขออีกสักพัก” เขาว่าพร้อมกับขยับมากอดกันไว้แน่น
“เป็นเจ้านายแล้วคิดว่าจะเข้าบริษัทตอนไหนก็ได้เหรอ” ผมถามเขา กันย์ไม่สนใจ เขาวางหัวลงบนอกเปลือยของผมแล้วหลับตาลง ผมเลยถือโอกาสลูบผมสั้นของเขา
“เมื่อยไหม” กันย์ถามถึงเรื่องเมื่อคืน ปกติแล้วถ้าเป็นวันทำงานกันย์มักจะไม่ค่อยทำ เพราะเขากลัวผมเหนื่อย
“ปวดไปทั้งตัว” ผมว่าตามจริง ก่อนจะหลับตาลงบ้าง เข้างานเก้าโมงครึ่งตื่นสักแปดโมงก็น่าจะทัน
“ลางานไหม”
“ไม่เอา ไหวอยู่” ผมบอกพร้อมกับลูบผมเขาไปมา ก่อนที่มือจะถูกจับไปจูบ
“ขอโทษนะ” เขาว่า ผมหัวเราะคนที่หึงไม่เข้าเรื่อง
“หึงล่ะสิ” พอแกล้งถามแบบนั้นก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆจากที่อกตัวเอง
“หวง” เขาว่า
“เมี๊ยว” และเสียงแมวสองตัวที่ซุกอยู่ใกล้กัน
“แมวตอบแทนแล้ว” กันย์ว่าพร้อมกับขำ ผมลืมตามองอีกคนที่มองผมอยู่เหมือนกัน ผมยิ้มกว้างให้เขา พอเป็นแบบนั้นเขาก็ยิ้มให้ผมบ้าง
-- END --
__________________________________
ตอนจบนี่ยากมากๆเลยค่ะ เขียนแล้วลบๆที่วางทุกอย่างไว้หมดแล้ว 55555
เป็นความรู้สึกแบบอยากเขียนให้จบแต่ก็ไม่อยากให้จบ 55555
สุดท้ายแล้วอยากขอบคุณคนอ่านทุกคนจริงๆค่ะ ที่คอยเป็นกำลังใจให้เด็กๆ แม้พวกเขาจะเป็นตัวละครในจินตนาการ เราเขียนเองก็อินมากเหมือนกันค่ะ มีจุดที่ร้องไห้บ้าง ไม่เข้าใจตัวละครบ้างทั้งๆที่เขียนเอง อาจจะมีบางจุดที่อ่านแล้วขัดตาหรือไม่ชอบใจ แต่พอได้เห็นหลายๆคอมเมนต์ที่มองกันคนละมุมแล้วก็สนุกดี แต่ใดๆนิยายก็คือนิยายเนอะ คนอ่านสนุกเราก็ดีใจแล้ว
ขอบคุณมากๆนะคะสำหรับกำลังใจจากทุกทางเลย
กอดแน่นๆ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: sripaerrr ที่ 19-01-2019 20:18:36
ขอบคุณนะคะ ดีใจที่ได้เดินทางมาด้วยกันกับกันต์และกันย์ รัก
เริ่มหัวข้อโดย: snoopyme ที่ 19-01-2019 20:20:45
ขอบคุณคนเขียนที่เขียนนิยายดีๆให้เราได้อ่านนะ
รอติดตามเรื่องต่อไปจ้ะ :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: Josett ที่ 19-01-2019 20:53:52
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 19-01-2019 21:03:23
เริ่มหัวข้อโดย: sompong ที่ 19-01-2019 21:05:20
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 19-01-2019 21:28:41
เริ่มหัวข้อโดย: nikpook ที่ 19-01-2019 21:47:12
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 19-01-2019 21:48:06
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 19-01-2019 21:49:02
สนุกมากๆเรื่องนี้
เหมือนเห็นลูกเป็นฝั่งเป็นฝาอ่ะ
แบบว่าตามอ่านตั้งแต่ตอนแรกจนตอนจบ
ได้เห็นเรื่องราวชีวิตของทั้งสองคน
จนสุดท้ายก็happy
ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้ขึ้นมานะคะ
อยากให้มีตอนพิเศษอีกจัง
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 19-01-2019 21:52:29
อ้าววว แม่จ๋าาาาา ตกใจยิ่งกว่าคุณออยรู้ว่สกันต์กับกันย์คบกันอีกจ้าา เหมือนเดินทางมาด้วยกันเรื่อยๆรู้ตัวอีกทีก็สุดทางต้องแยกกันแล้ว ยังอยากไปต่อ ฮือออ ต้องมาแล้วล่ะค่ะตอนพิเศษษษ
ขอบคุณนะคะ ดีใจที่ได้เดินทางมาด้วยกันกับกันต์และกันย์ รัก
คิดว่าใกล้จบ......แต่ไม่คิดว่าจบทันทีเลย o22
ดีจัง แล้วเขาก็คู่กัน :impress2:
นังคุณออย ก็ไม่เชื่ออยู่นั่นแล้วว่าสองหนุ่มคบกัน มันไม่ใช่ ยังไงก็ไม่ใช่ :m16:
ไม่ใช่....มันต้องกันย์คบนาง มันถึงจะใช่...... เหอะ.....นังบร้าาาาา :angry2:
มันต้อง ให้ดูละม้าง....... เอ่อ....ดีพคิส ให้ดู ถึงจะเชื่อ เอ๊ย...ใช่ สินะ :m20: :laugh: :pigha2:
กันย์ กันต์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณไรท์มากกกกกก.
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: fammi50 ที่ 19-01-2019 22:03:28
เริ่มหัวข้อโดย: oilzaza001 ที่ 19-01-2019 22:05:34
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 19-01-2019 22:12:47
เริ่มหัวข้อโดย: kanj1005 ที่ 19-01-2019 22:15:22
เริ่มหัวข้อโดย: mamimew ที่ 19-01-2019 22:16:48
คือก็รู้แหละทุกอย่างมันเคลียร์หมดแล้วต้องจบแล้ว
แต่อยากอ่านอีก อยากอ่านไปเรื่อยๆ ชีวิตประจำวันของกันต์กันย์อะไรงี้
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ เราสนุกกับมันมาก อินไปกับกันต์เร้กสุดๆ
สุดท้าย #ทีมภัทรยืนหนึ่ง ขอสเปตี๋นักๆด้วยค่าา :man1:
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 19-01-2019 22:25:33
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 19-01-2019 22:32:42
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: nisaday ที่ 19-01-2019 22:58:31
อ่านไปลุ้นไป สนุกมากๆ
เราชอบทุกเรื่องของคุณเลยติดตามตลอดๆ
แบบว่ารักทุกตัวละครในเรื่องนี้เลย
ถ้าไม่ลำบากจนเกินไปก็อยากอ่าน side story ของภัทรนะคะ
เชียร์ให้เขียน
แต่ถ้าไม่เขียนก็ไม่เป็นไร
เราอ่านคนดีแทนก็ได้ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: Pakeleiei ที่ 19-01-2019 23:09:55
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 19-01-2019 23:33:59
สถานีต่อไป..ติดตาม #น้องคนดีมีรอยสัก นะคะ >.<
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 20-01-2019 00:04:57
แต่ก็ขอบคุณมากนะคะ บางทีเนื้อเรื่องมันก็ทำให้เราได้เห็นอะไรหลายๆอย่าง
เป็นตอนจบที่แซ่บมาก ขอบคุณมากๆค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: phrase ที่ 20-01-2019 09:06:50
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 20-01-2019 09:56:23
เริ่มหัวข้อโดย: rcbpdr ที่ 20-01-2019 12:06:12
ดีใจที่กันย์และกันต์ได้มีความรักที่พอดี แบบยินดีมากๆ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: taew2210 ที่ 20-01-2019 13:52:36
ขอบคุณนะคะ ดีใจที่ได้ร่วมเดินทางครั้งนี้
กันย์และกันต์
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 20-01-2019 13:54:41
ขอบคุณนะคะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 20-01-2019 21:06:13
เริ่มหัวข้อโดย: tae1234 ที่ 20-01-2019 23:54:17
เริ่มหัวข้อโดย: valenna yy ที่ 21-01-2019 01:10:53
เริ่มหัวข้อโดย: mameaw.omg ที่ 22-01-2019 00:49:45
รักภัทรมากๆเหมือนกันค่ะดีใจที่เขาจะมีความสุข
นิยายสนุกมากขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้ได้อ่านกันนะคะ
เป็นกำลังให้จะรอติดตามผลงานต่อๆไป
เริ่มหัวข้อโดย: mellowshroom ที่ 22-01-2019 16:32:38
ชอบมากกกกกก แต่กว่าจะผ่านช่วงดราม่าได้ก็ เสียน้ำตาไปหลายอยู่
ขอบคุณมากๆน้า ที่เขียนมาให้อ่าน ❤️ :กอด1: o13
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 22-01-2019 22:13:53
ลุ้นให้กันต์มาตลอด. จะภัทรหรือกันย์มันคือช่วงเวลาที่ใช่กับคนที่ใช่ถึงจะคู่กันเนอะ
:o8: :-[ :impress2: :man1: :กอด1: :L2: :L1: :pig4:
…
เริ่มหัวข้อโดย: maplub_oyaya ที่ 22-01-2019 22:46:29
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 22-01-2019 23:50:36
รอตอนพิเศษนะคะ
:katai3:
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 23-01-2019 06:08:36
เริ่มหัวข้อโดย: -.NF.- ที่ 24-01-2019 01:53:08
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 24-01-2019 08:42:14
เริ่มหัวข้อโดย: Kuayyai ที่ 24-01-2019 14:04:56
ร้องไห้หนักมากเรื่องนี้ และขอบคุณที่เปลี่ยนพล็อต
ที่ไม่ให้ภัทรตาย เราว่าถ้าแบบนั้นมันไม่ยุติธรรม
ภัทรเป็นคนเดียวเลยมั้งที่เข้ามาและคอยมองกันต์
และอยู่ข้างๆในวันที่กันต์ไม่เหลือใคร จนถึงวันที่ต้องเลิกลากัน ตอนนั้นมันเศร้ามาก เชื่อว่าทั้งสองคนคงพยายามในทางของตัวเองแล้ว
ส่วนกันย์และกันต์ มีความสุขเริ่มต้นในตอนยังไม่สายไป ก็ตามนั้น ทุกคนก็โตขึ้นกว่าเดิมเยอะ
และสุดท้ายทุกคนก็หวังให้ภัทรเดินหน้าต่อและมีความสุข แล้วเราก็ได้เห็น
คืออินมากเรื่องนี้ ร้องไห้หนักมาก ขอบคุณคนแต่งมาก
รอเรื่องต่อไปนะครับ ปกติเราชอบแนวดราม่าอยู่แล้ว
เรื่องนี้แบบโดนใจมาก
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 30-01-2019 07:51:14
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 07-02-2019 21:57:53
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 08-02-2019 17:09:45
ดื้อกับซน
*พ่อกันต์ไปไหน* ผมหันไปหาแมวดื้อที่เอาแต่เล่น แมวสีส้มหันมาหาผมพร้อมกับทำหน้าเซ็ง
*บอกหลายครั้งแล้วว่ามนุษย์คือทาส ไม่ใช่พ่อ* แมวสีส้มว่า เจ้าดื้อก็เป็นแบบนี้แหละ ชอบขัด ผมได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากอีกห้อง พ่อกันต์เดินมาก่อนจะนั่งลงลูบหัวผม
“ดื้อ ซน เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องไปอยู่ที่คลินิกรับฝากก่อนนะ”
ผมเอาหัวไถๆมือนุ่ม พ่อกันต์เลยยิ้มจนเห็นลักยิ้มสวย
*ทำไมวะซน* ไอ้ดื้อหันมาถาม ผมเองก็งงเหมือนกัน
*นั่นสิ ไม่รู้เหมือนกัน*
พ่อกันต์อุ้มผมขึ้นกอด กลิ่นหอมแบบไม่ฉุนจมูกแมวทำเอาผมเคลิ้ม ยิ่งมาลูบคอกันอีก
“เก่งมาก” พ่อกันต์ว่า ไม่นานเจ้ากันย์ก็เดินออกมาแล้วหันไปหาดื้อ
*ทำไมชอบชมว่าเก่งวะ เราคุยกันเฉยๆ นะเฮ้ย อย่ามาจับ!*
“เสียงดังจังเลยดื้อ” เจ้ากันย์บ่น ก่อนจะลูบขนไอ้ดื้อไปมา พร้อมๆกับที่พ่อกันต์ปล่อยผมลงจากอก ไม่เอา...อย่าปล่อยผมนะพ่อ ผมไม่ชอบแบบนี้เลย เวลามีเจ้ากันย์ทีไรพ่อก็มักจะไม่สนใจผม
“กันย์ เอายาใส่ในกระเป๋ายัง”
“ยาอะไร”
“พวกยาแก้ปวดท้องไง พาราด้วย เผื่อไปนู่นแล้วไม่สบาย”
“ยังไม่ได้ใส่”
“มึงก็แบบนี้ทุกที” พ่อกันต์บ่นหน้ามุ่ย แต่เจ้ากันย์กลับหัวเราะสบายใจ
“มีเมียทำไม มีไว้ใช้สิ เนอะซน”
*นิสัยไม่ดีเลยเจ้ากันย์ ใช้แต่พ่อ!* ผมร้องบอกคนตัวใหญ่
*ทาสไม่ใช่พ่อ!* ไอ้ดื้อก็ตะโกนว่าผมอีกที
“เสียงดังกันจังเลยเหมียว รู้เหรอว่าพ่อจะหนีไปเที่ยว”
*พ่อกันต์ค้าบ* ผมเดินไปหาพ่อแล้วอ้อนอีกรอบ พ่อกันต์เลยอุ้มผมขึ้นไป ส่วนไอ้ดื้อทำหน้าเบื่อมนุษย์เหมือนเคย
“กางเกงตัวนี้อย่าใส่ไปที่ไหนอีกนะ” เจ้ากันย์เดินมาฟาดตูดพ่อ ผมอยากจะกัดมือเจ้ากันย์มากจริงๆ แต่เคยทำแล้วพ่อกันต์โกรธ
“กูจะใส่ไปไหน มันกางเกงใส่อยู่บ้าน”
“วันก่อนมึงลงไปวิ่งด้วยกางเกงตัวนี้กันต์”
“หึงเหรอ?” พ่อกันต์ถามอีกคนแล้วนั่งลงบนโซฟา อีกคนเลยเดินตามมา
“มันล้วงง่าย มึงเห็นไหม” คนตัวใหญ่ว่าก่อนจะโถมตัวเข้ามาทับผมไม่พอ ทับพ่อกันต์ด้วย
*อย่าทำพ่อกันต์นะ!* ผมตะโกนว่าผู้ชายตัวใหญ่
*ซน! ถอยออกมา* แล้วดื้อก็ตะโกนว่าผมอีกที
*แต่ว่าพ่อโดนเจ้ากันย์ทำร้ายอีกแล้ว!* ผมหันไปหาแมวสีส้ม ก่อนจะกระโดดออกมาเพราะหนัก โดนเจ้ากันย์ทับจนจะแบน
*มึงมันแมวโง่ มานั่งดูดีๆ* ดื้อว่า
*แต่ว่า…* ผมหันไปดูพ่อที่ถูกเจ้ากันย์กินปากเข้าไปแล้ว เป็นแบบนี้อีกแล้ว ผมปกป้องพ่อไม่เคยได้เลย
*ถ้ามึงเข้าไปวุ่นวายเราจะถูกจับไปขังในห้องอีก ทีนี้มึงจะไม่ได้เห็นอะไรเลย*
แมวส้มว่า ผมถึงได้มานั่งข้างไอ้ดื้อมัน แล้วมองพ่อกันต์ถูกเจ้ากันย์เลียไปทุกจุดเลย
“ไม่อายแมวเลยกันย์”
“อายทำไม คนกูยังไม่อายเลย”
“เบา”
“มึงแม่งเหมือนใส่ยากู ได้กลิ่นก็ของขึ้นแล้ว”
“มึงแค่หื่นกันย์”
*แง เจ้ากันย์มันกัดพ่อเรา!* ผมหันไปฟ้องไอ้ดื้อ บอกแล้วอ่ะว่าเจ้ากันย์มันนิสัยไม่ดี
*ปล่อยนะเว้ย!* พอผมร้อง พ่อก็หันมามอง
“ร้องทำไมซน“ เจ้ากันย์ยิ้มก่อนจะงับลงบนคอของพ่อ
“ซนมันหวงมึงมากนะกันต์ กูทำมึงทีไรมันร้องตลอดเลย” เจ้ากันย์ว่าก่อนจะกัดพ่อของผม
*อย่ากัดพ่อนะ!* พอผมบอกแบบนั้นคนทั้งคู่ก็หัวเราะ พ่อกันต์เดินมาหาผมแล้วลูบหัว ทำให้เจ้ากันย์ไม่พอใจมากๆเลย
“ไปนอกห้องเลย” คนตัวใหญ่ว่า และผมกับดื้อก็โดนหิ้วมาไว้ที่ระเบียง
*เพราะมึงไง ก็บอกแล้วว่าให้นั่งอยู่เฉยๆ* ดื้อว่า ก่อนจะนอนทำหน้าแมวเซ็ง
“ที่โทรบอกว่าจะเอาแมวมาฝากครับ”
พ่อหิ้วกรงของผมวางไว้ที่พื้นกระเบื้องสีขาว วันนี้พ่อบอกจะพามานอนนอกบ้าน ผมตื่นเต้นนะ
“ได้เลยครับ แค่สองคืนเนอะ” คนในชุดสีขาวว่าพลางจดอะไรสักอย่างลงในสมุด
“ครับ ส่วนคนมารับกลับเป็นเพื่อนผมครับ ชื่อไดจิเดี๋ยวผมให้เบอร์ไว้”
“ครับ ว่าแต่ตัวไหนดื้อตัวไหนซนครับ” คนชุดสีขาวถาม
“ทั้งคู่ครับ” เจ้ากันย์ตอบ ทำให้ดื้อไม่พอใจเอามากๆ
*เดี๋ยวข่วนตาแตก* ดื้อว่า แต่คนตัวใหญ่ไม่กลัวเลย หัวเราะด้วยซ้ำ
“ดื้อสีส้มครับ ตัวนี้จะหยิ่งหน่อย ส่วนซนสีขาวจะขี้อ้อนแต่ก็ขี้โวยวาย” พ่อกันต์บอก ผมไม่ได้ขี้โวยวายนะผมแค่ห่วงพ่อ
“ได้ครับ เดี๋ยวหมอติดชื่อไว้หน้ากรงเนอะ เวลาจับเข้าไปจะได้ไม่สลับกัน”
“ครับ”
“น้ำอาหาร ปกติใช่ไหมครับ”
“ครับหมอ ได้หมดเลย”
นี่หมอเหรอ คนที่ฉีดยาเหรอ ผมตาโตหันไปหาเจ้าดื้อที่ตาโตเหมือนกัน ไม่เอาแล้วนะ เจ็บจะตาย พ่อกันต์อ่ะ ผมร้องเสียงดัง คุณหมอก็เลยหัวเราะ
“กลัวผมเหรอเนี่ย”
“เขาไม่จับฉีดยาหรอก” เจ้ากันย์หันมาดุ ผมเลยเงียบ
“ไปเที่ยวไหนกันครับ”
“ว่าจะไปดูแสงเหนือครับหมอ” พ่อกันต์ว่าพร้อมกับยิ้มสวย
“พระอาทิตย์ขึ้นแถวๆเชียงราย แสงเหนือ”
“กันย์มึงเลิกกวนตีนได้ไหม” พ่อหันมาดุเจ้ากันย์ เจ้ากันย์เลยขำก่อนจะบอกหมอ
“ทริปฮันนีมูนครับหมอ”
“เที่ยวให้สนุกนะครับ เดี๋ยวแมวผมดูให้เอง”
“พ่อไปแล้วนะซน อยู่เป็นเด็กดีนะ เดี๋ยวซื้อของมาฝาก”
พ่อก้มลงมาหาผม แล้วกดจมูกลงตรงหัวผม ผมหน่ะ...รักพ่อกันต์ที่สุดเลย
*คร้าบ รักพ่อน้า*
“พ่อไปแล้วนะดื้อ“แมวส้มขืนตัวออกจากกอดพ่อ
*ไปซะทีเถอะมนุษย์*
“พี่ไนน์กินข้าวยัง”
ผมที่กำลังจะหลับหันไปตรงประตูหน้าร้าน มีคนตัวใหญ่อีกคนโผล่มา เขามีตาขีดๆแถมมีหมาตัวใหญ่มาด้วย ผมเคยเจอหมาตัวนี้!
“ยังเลยครับ ภัทรพาหลงไปไหนมา”
“ผมซื้อกับข้าวมา กินด้วยกันนะ”
*เจ้าหมา* ผมเรียกหมาแก่ที่หันมามองเราสองคน เจ้าหมาแก่วิ่งมาหาเราแล้วส่ายหางไปมา
*สบายดีไหมเจ้าหมา* ผมถามเขา
*มึงนี่มันแมวอัธยาศัยดีไปเรื่อย* ดื้อบ่นผมก่อนจะมองไปที่คนสองคนนั้น ที่นั่งคุยกันอยู่ตรงแถวโซฟาหน้าคลินิกเล็กๆ
“ซื้ออะไรมา”
“ของที่พี่ชอบ”
ผมมองคนตาขีดเดียวที่จ้องคุณหมอเหมือนอยากจะกินเข้าไปเลย เจ้านี่น่ากลัวพอๆกับเจ้ากันย์เลย
“พี่ไนน์ตอบผมได้ยัง”
“ตอบเรื่องอะไร”
“คบกับผมได้ไหม”
*เอ้ย คุณหมอหน้าแดงแจ๋เลยดื้อ* ผมตะโกนเรียกให้ดื้อมันดู
*ซนมึงอย่าทำเสียงดังสิวะ กำลังได้อารมณ์เลย*
“แมวใครครับ” เจ้าตาขีดตัวใหญ่หันมาทางเรา น่าจะเพราะผมเสียงดังแน่เลย
“ลูกค้า มาฝากไว้”
“แมวชื่อคุ้นๆ” มนุษย์ตาขีดว่า คุณหมอเลยหัวเราะ
“ดื้อกับซนเนี่ยนะ”
“ครับ”
“พี่ไนน์ มือเป็นอะไร”
เจ้าตาขีดนี่มันตาถั่วมากเลยนะ ที่มือคุณหมอผมเห็นมาตั้งแต่แรกแล้วว่ามีพลาสเตอร์แปะอยู่
“แมวข่วนครับ” พอหมอบอกแบบนั้นเจ้าตาขีดก็หันมามองผมกับไอ้ดื้อ
*เอ้ย กูเปล่า* ดื้อขู่ เออ เราไม่ได้ทำสักหน่อย!
“ไม่ใช่สองตัวนี้ครับ ตั้งแต่เช้านู่น” คุณหมอบอก เจ้าตาขีดเลยถอยร่นไป ถ้าเข้ามาใกล้กว่านี้จะตบให้แก้มมีรอยเลย อยู่ดีๆก็หาว่าเราทำ
“แล้วทายายัง วัคซีนกันบาดทะยักล่ะ”
“ถึงพี่เป็นหมอหมาแต่พี่ก็เป็นหมอนะภัทร” คุณหมอว่า ก่อนจะโดนเจ้าตาขีดดึงมือไปดู
“ผมเป็นห่วง”
“พี่ไม่เป็นไร ภัทรเถอะ ทำงานเหนื่อยไหม”
“วันนี้แม่มาหาที่ออฟฟิศ เลยเหนื่อยครับ”
“ทะเลาะกันอีกเหรอ”
ผมเห็นคุณหมอหน้าตาไม่สบายใจเท่าไหร่ เหมือนเวลาที่พ่อกันต์ทะเลาะกับเจ้ากันย์เลย
“คราวนี้ไร้สาระครับ เรื่องมือถือ แม่ใช้อินเตอร์เน็ตไม่เป็น หาว่าส่งแชทมาแล้วผมไม่ตอบ แต่แม่ไม่ได้เปิดเน็ต”
คุณหมอยิ้ม
“แม่พี่ก็เป็น”
“เจ็บไหมครับ” โห...เจ้าตาขีดเลียมือคุณหมอ
“ภัทร”
“หายเร็วๆนะครับ”
*ตาขีดเลียมือคุณหมอทำไมอ่ะดื้อ* ผมหันไปถามแมวสีส้มกรงติดกัน เอาแขนสะกิดแขนของดื้อที่ลอดกรงผมมา
*จะได้หายเร็วๆไง*
*อ่อ*
ผมก้มลงเลียแขนไอ้ดื้อบ้าง
*เลียกูทำไมเนี่ย*
*ดื้อจะได้หายหยิ่งเร็วๆไง*
แมวดื้อถอนหายใจก่อนจะบ่น
*กูปวดหัวกับแมวแบบมึงเหลือเกิน*
*ทำไมเราต้องมาอยู่กับลุงคนนี้อีกแล้วดื้อ* ผมถามพร้อมกับมองลุงตัวใหญ่ ลุงคนนี้ชอบเล่นแรง ลูบขนผมทีเป๋ไปหมดเลย อุตส่าห์เลียจัดทรงตั้งนาน
*ก็พ่อมึงไปเที่ยวยังไม่มาไงซน อีกหลายวันเลย*
“แมวคุยอะไรกัน” อีกคนที่ตัวเล็กกว่าโผล่มา ผมจำคนนี้ไม่ได้ รู้สึกเหมือนไม่เคยเจอ กลิ่นไม่คุ้นด้วย
“ไดจิ ถุงอาหารแมวอยู่ไหนนะ” เขาหันไปถามลุงตัวใหญ่ที่อาบน้ำเสร็จพอดี ตัวฉุนสบู่น่าดู
“ในรถมั้งที่รัก”
“ไม่ได้เอามาเหรอ บอกตั้งกี่รอบแล้ว!”
“ก็คนมันลืมไงที่รัก” ลุงตัวใหญ่หันมาบอก
“ยังจะเถียงอีก!”
*คนนี้น่ากลัวจังเลยดื้อ* ผมบอกเจ้าดื้อที่นอนอยู่บนโซฟา
*ลุงแม่งกลัวเมีย* ไอ้ดื้อว่าก่อนจะเลียขน
*คนนี้คือเมียลุงเหรอ*
*เออ มึงคอยดูเถอะ* ผมมองลุงตัวใหญ่ที่รีบวิ่งไปเอาอาหารแมวมา ก่อนจะเดินเข้ามาหาคนตัวเล็ก
*ดื้อ ลุงกัดปากคนตัวเล็กทำไม*
*ทำเหมือนเจ้ากันย์ทำพ่อมึงไง* ดื้อตอบ ผมกระพริบตามองภาพมนุษย์ตรงหน้า
“เมื่อกี้เสียงดังใส่ฉันเหรอ”
“ก็คุณขี้ลืม ไดจิเดี๋ยว!” ลุงตัวใหญ่จับเมียทุ่มลงบนพรม ผมตกใจมากๆ แต่แมวสีส้มบอกให้เงียบดู
“ถุงยางล่ะไดจิ!”
“อยากเอาสด”
*ดื้อ เอาสดคือไรอ่ะ* ผมหันไปถามแมวดื้อ แต่ดื้อไม่ตอบเพราะกำลังตั้งใจดู
“ไดจิ เบา”
“ชอบแรงๆไม่ใช่เหรอ”
ผมมองมนุษย์ที่ไม่ใส่เสื้อผ้าสองคนกำลังสู้กันไปมา อย่าบอกนะว่าทุกครั้งที่โดนเจ้ากันย์จับออกนอกห้องเพราะแบบนี้
*นี่ดื้อ พ่อกันต์กับเจ้ากันย์ก็ทำแบบนี้กันเหรอ*
*เออ*
*แล้วใครชนะ* ผมสงสัย
“อย่าแตกในนะไดจิ”
“ไม่ทันแล้วที่รัก”
ผมมองมนุษย์ที่หอบหนัก
*แล้วมึงคิดว่าใครชนะวะซน*
ผมคิดว่าคนตัวเล็กน่าจะแพ้ เพราะมีรอยแดงเต็มไปหมด แต่ลุงตัวใหญ่ก็โดนข่วนนะ เอ…ไม่รู้แฮะ
*กูว่าลุงชนะ* ดื้อว่า
*ยังไงอ่ะ* ผมหันไปถามดื้อ
*คนตัวเล็กโดนแทง มึงเห็นไหม*
*ดื้อ เมื่อไหร่พ่อกันต์จะมา* ผมถาม เพราะนี่กินอาหารไปหลายรอบแล้ว นอนไปหลายรอบแล้วด้วย พ่อก็ยังไม่มา
*ไม่รู้ว่ะ ช่างมนุษย์เถอะ ไม่มาก็ดี จะได้ไม่ต้องมาคอยกอด รำคาญ*
*ดื้อ เมื่อไหร่พ่อกันต์จะมารับ*
*เดี๋ยวก็มามั้ง*
*ดื้อ*
*ซนมึงเงียบที*
*ดื้อ ซนคิดถึงพ่อกันต์*
*เฮ้อ*
“ดื้อ ซน ดูซิใครมา”ผมลืมตาเพราะถูกลุงเรียก พอเห็นว่าเป็นใครเดินมาก็ตื่นเลย เย้...พ่อกันต์มาแล้ว
“ไหนลูกชายพ่อ”
*พ่อกันต์มาแล้ว* ผมวิ่งเข้าไปเลียมือพ่อ คิดถึงยิ้มสวยๆของพ่อมากๆเลย
“เลียเหมือนหมาเลยว่ะ” เจ้ากันย์ว่าพร้อมกับหัวเราะ
“มา ขอพ่อกอดดื้อด้วย” พ่อขยับไปดึงดื้อมากอด แมวส้มฟึดฟัดแต่ก็ยอมให้กอดในที่สุด
*หลับตาพริ้มเลยนะดื้อ* ผมว่า รู้แหละว่าดื้อรักพ่อ แต่ดื้อแค่หยิ่ง
*หุบปากเลยไอ้แมวขาว*
FIN
______________________________________________
คิดถึงเด็กๆมากเลยค่ะ เลยเอามาฝาก และไดจิก็แย่งซีนทุกคนเหมือนเคย
*แมวพูด*
“คนพูด”
ไม่งงกันเนอะ พึ่งเคยเขียนในมุมมองแมวค่ะ 555555
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 08-02-2019 17:35:19
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 08-02-2019 18:12:22
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 08-02-2019 19:05:11
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 08-02-2019 19:21:52
เริ่มหัวข้อโดย: valenna yy ที่ 08-02-2019 19:31:13
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 08-02-2019 19:41:58
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 08-02-2019 19:54:59
เริ่มหัวข้อโดย: anythinginitt ที่ 08-02-2019 20:07:36
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 08-02-2019 20:18:19
เริ่มหัวข้อโดย: nofsnof ที่ 08-02-2019 22:15:05
ดื้อก็ชอบดูพ่อกับเจ้ากันย์ใช่มั้ยล่ะะ // ติดกล้องไว้ที่แมว :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: kanj1005 ที่ 08-02-2019 22:28:06
เริ่มหัวข้อโดย: nikpook ที่ 08-02-2019 22:39:05
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 09-02-2019 00:27:33
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 09-02-2019 13:25:49
เริ่มหัวข้อโดย: fxxg0430 ที่ 10-02-2019 03:25:10
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 10-02-2019 23:20:25
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 15-02-2019 22:26:37
แต่ที่กรี๊ดสุดใจก็ พ่อหนุ่มแดนปลาดิบไดจิ คนกลัวเมียนี่ล่ะ ค่าตัวแพง แต่มาที ทุกคนตายเรียบ ช้านรักกกกกเขา
ปล. ดื้อซน น่ารักกกกมากค่ะ เอ็นดูน้องซนลูกพ่อกันต์ เจ้าดื้อแสบมาก แถมเรียกจิก 'เจ้ากันย์' กันทั้งคู่ โอ้ยยยลู๊กก 555555
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 24-02-2019 02:00:24
เส้าเลย ของดีเมืองจีนของน้อง
ขอบคุณมากนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: DalbitDef ที่ 01-03-2019 12:25:17
ภัทรอย่าตายนะ 555555 แบบฝังใจ หลายๆเรื่องพอนายเอกเริ่มเปิดใจกับพระรองแล้วก็มักเกิดเหตุการณ์เลวร้ายที่ไม่คาดฝัน จนพระเอกต้องก้าวเข้ามาปลอบใจ แล้วสุดท้ายก็กลับไปรักกับพระเอก ฮืออออ จริงๆก็พอรู้อยู่แล้วว่าคู่ใคร แต่แอบเชียร์ภัทรมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 01-03-2019 13:20:46
เริ่มหัวข้อโดย: exoxoxo1122 ที่ 02-03-2019 00:25:32
เริ่มหัวข้อโดย: exoxoxo1122 ที่ 02-03-2019 00:38:03
เริ่มหัวข้อโดย: exoxoxo1122 ที่ 02-03-2019 10:25:35
เริ่มหัวข้อโดย: exoxoxo1122 ที่ 02-03-2019 10:49:00
เริ่มหัวข้อโดย: exoxoxo1122 ที่ 02-03-2019 10:59:58
เริ่มหัวข้อโดย: exoxoxo1122 ที่ 02-03-2019 11:15:39
เริ่มหัวข้อโดย: exoxoxo1122 ที่ 02-03-2019 11:33:24
เริ่มหัวข้อโดย: exoxoxo1122 ที่ 02-03-2019 11:46:58
เริ่มหัวข้อโดย: exoxoxo1122 ที่ 02-03-2019 11:59:53
เริ่มหัวข้อโดย: exoxoxo1122 ที่ 02-03-2019 12:08:11
#ทีมภัทร
เริ่มหัวข้อโดย: exoxoxo1122 ที่ 02-03-2019 12:16:01
เริ่มหัวข้อโดย: exoxoxo1122 ที่ 02-03-2019 12:31:16
เริ่มหัวข้อโดย: exoxoxo1122 ที่ 02-03-2019 12:40:08
#ภัทรพระรองที่อยากให้เป็นพระเอก
เริ่มหัวข้อโดย: exoxoxo1122 ที่ 02-03-2019 12:51:13
เริ่มหัวข้อโดย: exoxoxo1122 ที่ 02-03-2019 23:26:33
มุมมองความรักของภัทรกับกันต์คือ ทั้งคู่มีต้นทุนชีวิตไม่เท่ากัน
ภัทรมีหมื่น กันต์มีร้อย ภัทรให้กันต์เต็มหมื่นเพราะภัทรต้นทุนชีวิตที่ดีกว่าและมากกว่า แต่ใช่ว่ากันต์จะให้ภัทรไม่เต็มร้อย แต่เพราะกันต์มีต้นทุนชีวิตแค่ร้อย มันเลยดูไม่พอ สงสารทั้งคู่เลยㅠㅡㅠ
เริ่มหัวข้อโดย: exoxoxo1122 ที่ 02-03-2019 23:42:03
แต่เลิกกันทั้งๆที่ยังรักแต่รักกันได้แค่นี้เจ็บกว่าเยอะ
ㅠㅡㅠ
เริ่มหัวข้อโดย: exoxoxo1122 ที่ 03-03-2019 00:03:36
เริ่มหัวข้อโดย: exoxoxo1122 ที่ 03-03-2019 00:12:28
เริ่มหัวข้อโดย: exoxoxo1122 ที่ 03-03-2019 00:26:28
เริ่มหัวข้อโดย: exoxoxo1122 ที่ 03-03-2019 00:38:13
เริ่มหัวข้อโดย: exoxoxo1122 ที่ 03-03-2019 00:48:47
#03ทีมคุนหมอเจ
เริ่มหัวข้อโดย: exoxoxo1122 ที่ 03-03-2019 00:56:58
เริ่มหัวข้อโดย: exoxoxo1122 ที่ 03-03-2019 10:10:53
เริ่มหัวข้อโดย: exoxoxo1122 ที่ 03-03-2019 10:25:19
เริ่มหัวข้อโดย: exoxoxo1122 ที่ 03-03-2019 10:41:41
เริ่มหัวข้อโดย: exoxoxo1122 ที่ 03-03-2019 10:56:22
เริ่มหัวข้อโดย: exoxoxo1122 ที่ 03-03-2019 11:37:39
เริ่มหัวข้อโดย: exoxoxo1122 ที่ 03-03-2019 11:52:18
เริ่มหัวข้อโดย: PiiNaffe ที่ 06-03-2019 22:41:49
เริ่มหัวข้อโดย: gibari ที่ 09-03-2019 10:14:32
แม้ว่าตั้งแต่ต้นเรื่องไปจนถึงกลางเรื่อง มันออกจะรู้สึกบะลั่กบะลั่กไปไม่น้อย แต่ก็ถือได้ว่าลงเอยไปในทางที่ดีนะคะ
ขอบคุณมากเลยค่าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 11-03-2019 13:27:19
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 11-03-2019 16:38:56
ตั้งแต่วันที่ 15/03/2019 - 30/04/2019 นี้
ติดตามรายละเอียดและลิงก์การจองได้ที่ FB : zearet17 (https://facebook.com/zearet17) / Twitter: zearet17 (https://twitter.com/zearet17)
ฝากเอ็นดู 2กัน แมวดื้อซนและเจ้าภัทรด้วยนะคะ
:L2: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: thebrownbear ที่ 11-03-2019 21:30:44
เริ่มหัวข้อโดย: Nattarat ที่ 12-03-2019 13:49:24
เริ่มหัวข้อโดย: ReiiHarem ที่ 12-03-2019 19:42:37
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 15-03-2019 06:04:23
ขอบคุณสำหรับนิยาย
บวกค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: มนุษย์บิน ที่ 15-03-2019 23:41:33
เริ่มหัวข้อโดย: iamtsubame ที่ 17-03-2019 03:19:55
เสียดายที่มีบางช่วงของเรื่องที่เนื้อหามันกระท่อนกระแท่นไปนิดนึง มันไม่สมูทไปบ้าง ถ้าไม่เปลี่ยนพล็อต มันน่าจะเพอร์เฟ็คมากๆๆค่ะ :ling1:
แต่แค่นี้คนอ่านอย่างเราก็ต้องถือทิชชูเอาไว้ตลอดเวลาแล้วค่ะ :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: little_def ที่ 17-03-2019 09:47:12
ไม่สิ ไม่รวดเดียวเพราะหลับคาโทรศัพท์ไปรอบนึง :hao6:
ชอบความไบโพลาร์ เดี๋ยวขึ้นเดี๋ยวลงของอารมณ์ตัวเองมาก
ขอบคุณมากๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: wipor ที่ 17-03-2019 11:21:16
เริ่มหัวข้อโดย: duckka ที่ 17-03-2019 17:31:39
เริ่มหัวข้อโดย: zzcors ที่ 17-03-2019 17:36:59
เริ่มหัวข้อโดย: nutgen ที่ 18-03-2019 01:24:17
บางทีชีวิตของคนเรามันก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย
ชื่อเสียง เงินทอง ความต้องการ กิเลส ตัณหา ราคะ ...
และสุดท้าย....ความรัก
บางคนบอกว่าความรักมักบันดาลทุกสิ่ง
แต่หลายคนคงจะลืมไปว่า หลายๆครั้งความรักก็ทำร้ายเราได้มากกว่าที่เราคิด
ทำให้หลายชีวิตจบลงเพราะคำว่ารัก...
แม้จะมีหลายครั้งที่ความรักไม่สมหวัง แต่หากมีสักครั้งที่ได้รัก มันก็คุ้มค่ากับการเกิดมา....^^
เริ่มหัวข้อโดย: zzcors ที่ 18-03-2019 01:52:21
เริ่มหัวข้อโดย: Gatjang_naka ที่ 18-03-2019 07:59:18
เริ่มหัวข้อโดย: nutgen ที่ 18-03-2019 17:39:57
คืออยากบอกว่าอึดอัดมาก นี่คือพิมพ์ไปมือสั่นไป มันอัดอั้นตันใจซะเหลือคณา
เกลียดดดดดด อ๊ากกกกกกกกก :katai1: :katai1: :katai1:
ไม่ได้อ่านดราม่าหนักๆมานาน คืออินมากเลยเรื่องนี้
อ่านต่อค่ะ ปะ 555+
เริ่มหัวข้อโดย: nutgen ที่ 18-03-2019 17:52:01
เริ่มหัวข้อโดย: nutgen ที่ 18-03-2019 18:47:37
ทำไมน่ารัก ฮึ้ ตอบ!! จุ๊บกันต์เล็ก เตะกันย์ใหญ่ ฮึ่มๆ
เริ่มหัวข้อโดย: nutgen ที่ 18-03-2019 22:49:54
ไม่คิดว่าแมวคุยกันจะน่ารักขนาดนี้ความเป็นทาสแมวบังเกิดยิ่งกว่าเดิมล้านเท่า
น่าร๊ากกกกกก ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆให้ข้อคิดแบบนี้นะคะ ชอบมากๆเลย
ขอติดตามผลงานต่อไปค่า จุ๊บ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: TuEyyy ที่ 19-03-2019 18:01:55
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 23-03-2019 03:08:53
ยังมีความคิดเหมือนเดิมนะว่ากันต์ แกกลับไปอยู่คนเดียวเถอะ ชีวิตวุ่นวายเหลือเกิน แล้วก็กันต์ตอนอยู่คนเดียวน่ะ ดูมีความสุขกว่า
ตอนสลับบทเล่าช็อตต่อช็อตนี่โคตรบีบหัวใจ สงสารทั้งคู่ ชอบวิธีการเล่นกับคนอ่านแบบนี้ของคนเขียน เห้ย เก่งอะ โคตรอินเลยจริงๆ
ภัทรเป็นอีกตัวละครที่โคตรน่าสงสาร พระรองที่ โอ้ยย สงสารโว้ยย อีกพลอตที่ให้ภัทรตายนี่จะร้อง ตอนกันต์ฝันคือร้องแล้วอะ ถ้าใช้พลอตนั้นจริง ร้องงงงงง และคงจะอ่านต่อด้วยความรู้สึกผิดในใจ ตัวละครนี้โคตรน่าสงสารเลย แต่สุดท้ายก็เหมือนจะเดินต่อไปได้
สุดท้ายก็แฮปปี้เอนด์ เห้อ เหมือนยกภูเขาออกจากอกได้
ข้อคิดที่ได้จากเรื่องนี้ ทางออกคือการหันหน้าคุยกันตรงๆ นั่นแหละ
ปล.ตอนพิเศษในเล่ม 13 ตอนหรอ บ้าไปแร้ววว ไม่จองไม่ได้แร้วววว
เริ่มหัวข้อโดย: kimhamwong ที่ 24-03-2019 16:05:48
บางที ความรักที่ดี ก็ต้องมาในเวลาและสภาพแวดล้อมที่เหมาะสม
ความรักไม่ใช่แค่คนสองคน แต่มันต้องรวมไปถึงครอบครัวของแต่ละฝ่ายด้วย
อ่านไป หน่วงไป เหมือนจะสุขแต่ก็ไม่ มันเทา ๆ อย่างที่หลาย ๆ คนบอกเลยค่ะ
เดี๋ยวจะค่อยๆตามเก็บผลงานของคนเขียนในเรื่องอื่นด้วยค่ะ
:mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: w-for-winnie ที่ 26-03-2019 09:51:32
ความดราม่ากรุบกริบกำลังดี แต่สารภาพว่าความดาร์คของตอนครึ่งแรกของที่มีช่วงเล่นผงขาว (คือเฮโรอีนใช่มั้ยเอ่ย) ทำให้เรารู้สึก uncomfortable นิดหน่อยตอนอ่าน
รู้สึกสงสารภัทรมาก ทั้งๆที่พยายามขนาดนั้นแท้ๆแต่กลับไม่ได้มีความสุขซะที ถ้าเรื่องจบแบบ alternative ending ที่ว่าภัทรตาย เราก็เข้าใจได้ เพราะคาแรคเตอร์ภัทรดูเป็นคนที่ยอมทุกอย่างเพื่อกันต์ ไม่น่าจะยอมปล่อยกันต์ได้ง่ายๆ แต่เราคงเศร้าหนัก อ่านแล้วต้องหน่วงมากแน่ๆ จบแบบนี้ก็ถือว่าถนอมใจคนอ่านดีค่ะ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: CLShunny ที่ 26-03-2019 19:46:17
เริ่มหัวข้อโดย: sailom_orn ที่ 27-03-2019 00:41:44
เดินเรื่องดี ขอบคุณผู้แต่งมากๆค่ะ ยิ่งใกล้จบยิ่งฟิน :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Jaiis ที่ 03-04-2019 11:42:41
ถึงน้องกันต์จะไปคบกับจีนอยู่ช่วงนึง แต่เราก้ยังรอแคนาดา เราสัมผัสได้ว่านางรัก เราก็เลยรอ ขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะที่พาเขากลับมาหากัน :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 07-04-2019 10:45:10
แต่ก็อิจฉาได้ดูหนังสดของคู่ลุง 5555
เริ่มหัวข้อโดย: tada2310 ที่ 08-04-2019 10:00:10
เริ่มหัวข้อโดย: มนุษย์บิน ที่ 20-04-2019 03:34:29
เริ่มหัวข้อโดย: MM04 ที่ 19-05-2019 20:32:23
เริ่มหัวข้อโดย: Sevenny ที่ 20-05-2019 01:39:33
เริ่มหัวข้อโดย: Maeo ที่ 24-05-2019 10:43:10
น้ำตาแตก :hao5:
แต่งได้สมเหตุสมผลดีค่ะ
สนุกมาก ชอบมุมมองความรักของกันต์ตอนโตมาก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ค่ะ o13
เริ่มหัวข้อโดย: Carrot_t ที่ 03-06-2019 15:38:13
เริ่มหัวข้อโดย: airicha ที่ 11-06-2019 18:36:09
ส่วนตอนพิเศษดื้อกับซน ตลกมาอ่ะ น่าร๊ากกกกก
เจ้าแมวจอมหยิ่ง เจ้าซนก็เข้าหนูจำไม 55555+
สุดท้ายนี้ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายดีๆค่ะ
ปล.เราชอบเรื่อง น้องคนดีมีรอยสักมากๆ เรื่องนั้นน่าร๊ากกกก
เริ่มหัวข้อโดย: AgotoZ ที่ 23-06-2019 15:29:17
เริ่มหัวข้อโดย: KYLM_s ที่ 06-07-2019 02:58:28
เริ่มหัวข้อโดย: KYLM_s ที่ 06-07-2019 14:47:57
เริ่มหัวข้อโดย: zuu_zaa ที่ 26-07-2019 01:30:34
เริ่มหัวข้อโดย: สุนิสา ที่ 26-07-2019 22:30:33
เริ่มหัวข้อโดย: มนุษย์บิน ที่ 27-07-2019 04:05:18
เริ่มหัวข้อโดย: BankkunG23 ที่ 28-07-2019 10:26:37
อ่านรวดเดียวจบ เหมือนคนเป็นไบโพล่าเลยอ่ะ
เดียวสดใส เดียวดำดึ่ง
คนแต่งเก่งมากคับ
เริ่มหัวข้อโดย: abc_b ที่ 06-08-2019 03:51:14
แอบเสียดายนิดหน่อยที่ไม่เป็น3Pอะ5555 แต่เอาเถอะแบบนี้ก็ดีแล้ว เอ้อ ตอนแรกนึกว่าจะมีคู่ภัทรxเจด้วยล่ะ แบบวงโคจรเหวี่ยงให้ได้มาเจอกันซะทีงี้ :-[
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ พล็อตดีมากเลย #อ่านรวดเดียวจบและยังไม่ดั๋ยนอนนนน
:pig4: :L2: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: pradoza ที่ 09-08-2019 12:58:51
Sent from my SM-G975F using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: pradoza ที่ 09-08-2019 15:07:52
Sent from my SM-G975F using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: pradoza ที่ 09-08-2019 16:32:58
Sent from my SM-G975F using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: pradoza ที่ 09-08-2019 16:54:06
Sent from my SM-G975F using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: pradoza ที่ 09-08-2019 17:33:16
Sent from my SM-G975F using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: pradoza ที่ 09-08-2019 18:18:54
Sent from my SM-G975F using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: pradoza ที่ 09-08-2019 18:28:21
Sent from my SM-G975F using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: pradoza ที่ 09-08-2019 18:45:24
Sent from my SM-G975F using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: clairon ที่ 18-08-2019 03:59:34
สนุกมาก น้ำตาไหลเป็นท่อประปาแตกเลยอ่ะ
เราเข้าใจตัวละครที่ผู้แต่งเสนอออกมา
แรกมันหม่นๆ แสดงถึงความต้องการและอารมณ์ด้านมืดของแต่ละคน
พอโตขึ้นก็จะเห็นมุมมองที่กว้างขึ้น ความรู้สึกอีกแบบนึง
เราเอาใจช่วยน้องกันต์ให้เจอกับชีวิตที่มีความสุข
ความรักที่ลงตัว ซักที
ขอบคุณที่ไม่แต่งให้ภัทรตาย
ขอบคุณที่ให้กันย์เริ่มต้นชีวิตใหม่ ได้มีโอกาสได้กลับมาหากันต์อีก
ขอบคุณไดจิที่มาหากันต์ที่สะพานและให้คำปรึกษากันต์
รักอาจารย์กานต์
รักน้องดื้อน้องซน
สุดท้าย คุณหมอไนน์ ใจอ่อนให้ภัทรเร็วๆนะคะ
:mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: pamhicc ที่ 06-09-2019 10:44:50
เริ่มหัวข้อโดย: แมลงมีพิษชนิดหนึ่ง ที่ 07-09-2019 08:33:56
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 11-09-2019 19:17:37
เริ่มหัวข้อโดย: Maxshu ที่ 20-09-2019 07:21:25
สุดท้ายนี้ขอบคุณคนเขียนค่ะ คุณเขียนแนวดราม่าผ่านมากๆ หน่วงสึด หน่วงจนแบบ ถ้าไม่ได้คำพูดของไดจิซัง เราก็คงอารมณ์ดิ่งลงเหวไปละค่ะ คือบางตอนคือร้องไห้น้ำตาท่วมหมอนเลย 5555555555 ขอบคุณให้เราได้รู้จัก กันต์และกันย์นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: cutelady ที่ 20-09-2019 22:51:11
ปกติไม่ชอบดราม่า แต่เรื่องนี้ ต้องอ่านเพราะอยากรู้ตอนต่อไปว่าจะเป็นอย่างไรต่อ
เรื่องกันย์ ตอนหลังเหมือนจะดี แต่บทอ้อน น้อยมาก แต่ก็จบแบบเข้าใจกัน
ส่วนกันต์ ก็ดราม่า เกือบทั้งเรื่อง แต่ก็ผ่านมาได้
ภัทร เป็นอะไรที่เหมือนจะดี แต่ก็มามีปมภายหลัง ไปเรื่อยๆ มาเรียงๆ
โดยรวม ขอขอบคุณนักเขียนที่มีเรื่องดีๆ ให้นักอ่านได้มีความสุขกับเรื่องดีๆ
:pig4: :mew1: :pig4: :mew1: :pig4: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: joborcusier ที่ 03-10-2019 21:20:39
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 16-10-2019 15:54:28
ขอบคุณครับ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: nOn†ღ ที่ 16-04-2020 09:21:08
เริ่มหัวข้อโดย: mrsnikiforov ที่ 24-10-2020 21:54:03
เริ่มหัวข้อโดย: evz ที่ 17-01-2021 23:58:12
ส่วนกันต์กับกันย์สัมผัสได้ว่าทั้งคู่เรียนรู้และเติบโตมากแล้ว อาจจะยังมีสะเก็ดแผลอยู่ แต่เชื่อว่าความรักของทั้งคู่จะเยียวยากันและกัน จนสามารถรักกันได้สนิทใจในที่สุดนะคะ :กอด1: :กอด1: กอดคนเขียนด้วยค่ะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: samsung009 ที่ 18-01-2021 17:09:28
เริ่มหัวข้อโดย: C.Tansakul ที่ 01-06-2021 22:10:05
เริ่มหัวข้อโดย: samsung009 ที่ 10-06-2021 15:58:23
เริ่มหัวข้อโดย: joborcusier ที่ 15-08-2022 08:59:23
เริ่มหัวข้อโดย: มนุษย์บิน ที่ 15-12-2023 23:55:27
เริ่มหัวข้อโดย: sarawutcom ที่ 03-03-2024 18:55:40
https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I (https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg (https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368)
ดีแทค ระบบเติมเงิน เน็ตไม่อั้น เน็ตอย่างเดียว 12 เม็ก ราคา 482 บาท นาน 30 วัน หมดเขต 30 เมษายน 2567
https://www.youtube.com/watch?v=_0hLkBIiKCw (https://www.youtube.com/watch?v=_0hLkBIiKCw)
เริ่มหัวข้อโดย: sarawutcom ที่ 10-03-2024 20:01:47
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 27บ./1วัน กด *777*7021*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7023*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 38บ./2วัน กด *777*7380*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 59บ./3วัน กด *777*7096*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 129บ./7วัน กด *777*7098*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 139บ./7วัน กด *777*7220*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 375บ./30วัน กด *777*7153*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 800บ./90วัน กด *777*7379*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,200บ./180วัน กด *777*7328*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,800บ./365วัน กด *777*7329*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7381*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 32บ./1วัน กด *777*7084*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 130บ./7วัน กด *777*7629*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 161บ./7วัน กด *777*7382*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *777*7383*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 380บ./30วัน กด *777*7631*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย15นาที 155บ./7วัน กด *777*7630*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 35บ./1วัน กด *777*620*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 38บ./1วัน กด *777*7627*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 58บ./2วัน กด *777*7628*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 45บ./1วัน กด *777*7151*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 246บ./7วัน กด *777*7221*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 470บ./30วัน กด *777*7632*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 59บ./2วัน กด *777*7384*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *777*7154*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *777*7159*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 1,285บ./90วัน กด *777*7398*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 49บ./1วัน กด *777*7209*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 81บ./2วัน กด *777*7385*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 289บ./7วัน กด *777*7210*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 910บ./30วัน กด *777*7211*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 59บ./1วัน กด *777*7386*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 102บ./2วัน กด *777*7387*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *777*7388*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,177บ./30วัน กด *777*7389*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,925บ./90วัน กด *777*7399*117010#
21 บาท 1 วัน โทรฟรี ทุกเครือข่าย ช่วงเวลา 05.00 - 17.00 น. โทรครั้งละไม่เกิน 30 นาที กด *777*231*117010#
22 บาท 100 นาที โทรฟรี ทุกเครือข่าย ได้ 100 นาที อายุ 1 วัน กด *777*246*117010#
aIS สมัคร โทรไป จีน, ฮ่องกง, มาเลเซีย, สิงคโปร์, เกาหลีใต้, อินเดีย
*777*3801*117010#
ราคา 99 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 1.54 บาท
aIS สมัคร โทรไป ลาว, กัมพูชา, เมียนมาร์, เวียดนาม
*777*3802*117010#
ราคา 119 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.78 บาท
aIS สมัคร โทรไป สหรัฐอเมริกา, แคนนาดา
*777*3803*117010#
ราคา 129 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.01 บาท
aIS สมัคร โทรไป เยอรมนี, สหราชอาณาจักร, ญี่ปุ่น, ฝรั่งเศส
*777*3804*117010#
ราคา 159 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 3.71 บาท
เวลาโทร กด
003 รหัสประเทศ รหัสเมือง เบอร์ปลายทาง
เช็คเน็ต aIS คงเหลือ กด *121*32# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง aIS กด *545# โทรออก
ยกเลิกข้อความ SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ aIS กด 1175 โทรออก
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเสริมเน็ต #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw (https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า AIS ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU (https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
เริ่มหัวข้อโดย: sarawutcom ที่ 11-03-2024 13:02:09
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 803บ./90วัน กด *104*591*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,284บ./180วัน กด *104*592*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,926บ./365วัน กด *104*593*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,069บ./90วัน กด *104*594*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,498บ./180วัน กด *104*595*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 2,675บ./365วัน กด *104*596*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *104*388*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *104*389*8488034#
เน็ตดีแทค 8 Mbps(เม็ก) 95บ./8วัน กด *104*897*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,711บ./90วัน กด *104*598*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 2,139บ./180วัน กด *104*578*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 3,745บ./365วัน กด *104*579*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *104*398*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,188บ./30วัน กด *104*597*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 139บ./7วัน กด *104*77*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 535บ./30วัน กด *104*97*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 246บ./7วัน กด *104*78*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 696บ./30วัน กด *104*98*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 375บ./7วัน กด *104*79*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*798*8488034#
เน็ตดีแทค 2 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 380บ./30วัน กด *104*237*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 470บ./30วัน กด *104*236*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 193บ./7วัน กด *104*841*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*842*8488034#
ยกเลิกเน็ต กด *103*0# โทรออก
ดีแทค เช็คเน็ต คงเหลือ กด *101*1# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง กด *102# โทรออก
ยกเลิก SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
เช็คเงิน คงเหลือ กด *101# โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ กด 1678 โทรออก
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดสปีด โปรรวม
สมัครง่ายๆ กดตามได้เลยค่ะ
#โปรเน็ตสุดฮิต DTAC
โปรที่คุ้มที่สุดของการใช้เน็ต
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเน็ตดีแทค #เน็ตดีแทคเติมเงิน #โปรดีแทครายสัปดาห์ #โปรดีแทครายวัน #โปรแทครายเดือน #โปรเน็ตDTAC #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน #DTAC #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #โปรเสริมDTAC #โปรเสริมดีแทค
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I (https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg (https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg (https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg)
ดีแทค ระบบเติมเงิน Dtac เน็ตไม่อั้น เร็ว 12 Mbps เม็ก หมดเขต 30 เมษายน 2567
https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc (https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc)
ดีแทค ระบบเติมเงิน เน็ตไม่อั้น เร็ว 30 Mbps(เม็ก) นาน 30 วัน ราคา 350 บาท แถมโทรฟรีทุกค่าย
https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA (https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA)