(ต่อนะคะ)
“ฮาเซล กอนซาเลส” ผมกัดฟันเรียกชื่อเจ้าของบ้านด้วยความหงุดหงิด
“คิดจะปั่นหัวผมเล่นรึไง!” ไม่เพียงแค่หมัดที่ชกไปทั่วแต่ยังมีการหยิบหมอนขึ้นมาฟาดลงกับเตียงหลายๆ รอบแทนการระบาย ทั้งหงุดหงิด ทั้งโกรธ แต่ความรู้สึกเหล่านั้นไม่เท่าความเขินอายที่แทบปะทุออกมา
ตลอดมาเพียงแค่ผมชายตามองไม่ว่าจะชายหรือหญิงต่างไม่รอช้าที่จะสานสัมพันธ์จึงทำให้ผมสามารถจัดการเป้าหมายได้อย่างง่ายดาย
แล้วนี่อะไร
จะบอกว่าใช้ไม่ได้ผลกับฮาเซลเหรอ
“ไม่ ไม่ใช่สิ” ผมว่าต้องได้ผลแต่มีบางอย่างฮาเซลถึงได้ไม่ทำอะไร
เหนื่อยเหรอ ไม่ใช่หรอกเพิ่งตื่นเมื่อช่วงบ่ายเอง
หรือไม่สบาย ท่าทางดูปกติทุกอย่างตัดข้อนี้ทิ้งไปได้เลย
ผมมันเป็นพวกขี้สงสัย เมื่อมีอะไรที่ไม่รู้ผมจะทำทุกทางเพื่อหามัน และในเมื่อเรื่องนี้มีประเด็นหลักคือฮาเซล ทางที่เร็วที่สุดคือไปถามจากเจ้าตัวโดยตรง แต่จะให้ไปเคาะประตูยามวิกาลผมก็ไม่กล้าเลยใช้วิธีอื่นที่ชินกว่าซึ่งก็คือการลอบเข้าไปทางระเบียงโดยการออกไปยืนยังขอบระเบียงห้องตัวเองแล้วใช้ลวดยึดระเบียงด้านบนปีนขึ้นไปอย่างเงียบเชียบไม่มีแม้แต่เสียงยามกระโดดลงไปบนพื้นระเบียง
โชคดีที่ไม่ได้ปิดม่านไว้ผมจึงเห็นภายในห้องไฟทุกดวงดับสนิท บนเตียงมีร่างฮาเซลนอนหลับหันข้างอยู่ ประตูระเบียงเป็นแบบกระจกเลื่อนซึ่งล๊อกไปจากด้านใน
“หึ คิดว่าแค่นี้จะหยุดผมได้เหรอ” ผมยกยิ้มพร้อมใช้ลวดเส้นเดิมไขแทนการใช้กุญแจ ทักษะการไขเปิดปิดประตูผมพอมีอยู่บ้างเนื่องจากหลายๆ ภารกิจจำเป็นต้องใช้ เพียงไม่นานประตูกระจกก็ถูกเลื่อนออก ผมก้าวเข้าไปด้านในและปิดประตูลงตามเดิม เดินไปเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ข้างเตียงมองฮาเซลที่หลับตาสนิท ผมสูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อเตรียมใจก่อนจะก้าวขึ้นไปบนเตียงในจังหวะเดียวกับฮาเซลพลิกตัวหันมาทางนี้
ดวงตาสีม่วงอันปราศจากคอนแทคเลนส์ของผมมองไปยังใบหน้าหลับสนิทบนเตียง ร่างกายผมขยับเข้าไปใกล้โดยไม่รู้ตัว รู้อีกทีผมก็จูบแก้มอีกฝ่ายเบาๆ ไปหนึ่งที
พอแล้ว
วันนี้พอแค่นี้แหละ
เหมือนสมองและร่างกายไม่สามารถรับได้มากไปกว่านี้แล้วผมจึงได้หันหน้าไปยังประตูกระจกเตรียมกลับไปยังห้องและทำเป็นเหมือนเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นทว่าก่อนลุกออกจากเตียงมือผมกลับถูกคว้าไว้ และเพียงเสี้ยววินาทีหลังจากนั้นแผ่นหลังผมแนบสนิทกับเตียงโดยมีชายที่น่าจะหลับสนิทขึ้นคร่อม
“คิดจะกลับคงไม่ง่ายเหมือนตอนเข้ามาหรอกนะเรย์” เสียงกระซิบพร้อมดวงตาสีน้ำตาลอ่อนจนเกือบทองที่เปล่งประกายจริงจังทำเอาขนทั้งร่างลุกชัน ในหัวพยายามประมวลสถานการณ์ด้วยสติที่ตอนนี้แทบจะไม่หลงเหลือ
“...นี่คุณรู้ว่าผมมา?” ผมเงยหน้ามองอีกฝ่ายตรงๆ
“ไม่รู้หรอก แค่คิดไว้ว่าถ้ามาฉันคงไม่สามารถปล่อยกลับไปได้” ฮาเซลตอบโดยยังสบตากับผมอยู่
“หมายความว่ายังไง”
“ฉันรู้ว่านายยังไม่พร้อม และฉันไม่อยากบังคับถึงได้อดทนไม่ลากเรย์มานอนด้วย แต่ท่าทางตั้งแต่เดินตามหลังมาจนถึงบันไดกับการใช้ฝ่ามือลูบอกมันทำเอาความอดที่มีค่อยๆ หมดลง ถ้าท่าทางเหล่านั้นคือยอมให้ฉันสัมผัสเรย์ก็น่าจะเป็นฝ่ายมาหาเองเพราะไม่ชอบให้อะไรค้างคา” คำอธิบายไขข้อสงสัยทุกอย่างได้เป็นอย่างดี
กะแล้วเชียว ไม่ใช่ว่าไม่ได้ผลแต่ฮาเซลกำลังอดทนและให้ผมเป็นฝ่ายมาหา
คิดแบบนี้เหมือนผมเดินวนอยู่บนฝ่ามือของฮาเซลไม่มีผิด
“คุณมันนิสัยแย่...อื้อออ~” ยังไม่ทันพูดจบริมฝีปากร้อนก็ประกบลงมาแนบชิดจนไม่เหลือที่ว่าง ผมขัดขืนเล็กน้อยก่อนจะยอมเปิดปากให้อีกฝ่ายรุกล้ำเข้ามา ฮาเซลไม่ปล่อยโอกาสที่ผมให้ตักตวงทุกย้ำทุกสัมผัสอย่างรุนแรงทว่ากลับแฝงไปด้วยความอ่อนโยน
ในขณะปากกำลังเชื่อมต่อกันฝ่ามือร้อนๆ ของฮาเซลเลิกเสื้อผมขึ้นลูบไล้หน้าท้องไปมาก่อนจะขยับมือสูงถึงไปถึงแผ่นอก หน้าอกถูกลูบไล้สลับกันทั้งสองข้างสร้างอารมณ์ที่มีให้ทะยานสูงขึ้น ผมทำได้เพียงหลับตาลงเพื่อรับทุกสัมผัส มือข้างหนึ่งเอื้อมไปขย้ำเสื้อฮาเซลแน่นส่วนอีกข้างกำผ้าปูที่นอนไว้ ความร้อนภายในร่างกำลังปะทุ จูบอันเร่าร้อนแฝงไปด้วยความรู้สึกดีจนแทบละลาย
ผ่านไปสักพักฮาเซลถอนจูบออกอย่างเชื่องช้า ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนจนเกือบทองทอประกายแม้จะอยู่ท่ามกลางความมืดซึ่งมีเพียงแสงจันทร์รอดผ่าน ฝ่ามืออีกข้างของฮาเซลเอื้อมมาแตะใบหน้าผมพร้อมรอยยิ้มอันเปี่ยมด้วยความสุขขนาดฝ่ายอย่างผมมองยังเขิน
“ถ้าไม่ขัดขืนตอนนี้ฉันจะไม่ปล่อยจริงๆ นะเรย์” แม้เขาจะอยากต่อแทบตายแต่ก็ยังคิดถึงความรู้สึกผม
ฮาเซลเป็นแบบนี้เสมอ แม้จะดูเหมือนชอบแหย่ชอบแกล้งแต่กลับรู้ทุกอย่าง และอ่อนโยนกว่าใครๆ
“ต่อให้ผมขัดขืนก็อย่างปล่อยนะฮาเซล” ผมบอกเสียงเบาแล้วจูบลงบนฝ่ามือที่แนบอยู่ยังใบหน้าพร้อมเผยปลายลิ้นออกมาเลียฝ่ามือนั้นเบา
“อึก...ขนาดมองไม่ค่อยเห็นยังทำกันได้นะเรย์ ฉันขอเปิดไฟได้ไหม”
“ไม่ได้ ผมไม่ยอมให้หยุดตอนนี้หรอกนะ” นี่ก็ทั้งเขินทั้งอายตัวเองจะตายอยู่แล้วขืนให้เปิดไฟผมได้ละลายกลายเป็นไอแน่
“ยั่วได้ยั่วดี เตรียมตัวรับผลที่ตามมาได้เลย”
“จะรอดู อ๊ะ! อื้ออ~” แรงขบเม้มบริเวณลำคอเรียกเสียงครางจากผม แผ่นออกเปลือยเปล่าปราศจากเสื้อที่ไม่รู้ว่าถูกถอดออกไปตั้งแต่ตอนไหน รู้ตัวฮาเซลก็ขบเม้มไล่ลงมาจนถึงหน้าอกข้างหนึ่งถูกดูดดึง อีกข้างถูกลูบไล้ด้วยฝ่ามือร้อนเป็นสัมผัสที่พานให้สติดับวูบ ในหัวขาวโพลนไปหมด
ความรู้สึกแปลกๆ คล้ายจะรู้สึกดีแล่นเข้ามาและทวีความรุนแรงขึ้น เสียงครางดังอย่างต่อเนื่องทุกครั้งที่ปลายลิ้นและฝ่ามือของฮาเซลเคลื่อนไหว
“อื้อ! อ๊ะ...ฮาเซล” ผมเรียกเสียงแผ่วพยายามดันหัวอีกฝ่ายให้ออกไป ส่วนกลางลำตัวกำลังร้อนและตื่นตัวมากขึ้นโดยไร้การแตะต้อง ปล่อยไว้แบบนี้อีกไม่นานผมคงถึงจุดหมาย
เจ้าของชื่อนอกจากไม่ยอมผละออกหรือผ่อนแรงแล้วยังรุกดุดันมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า เพียงริมฝีปาก ปลายลิ้นและฝ่ามือที่สัมผัสบริเวณแผ่นอกนั้นมากพอทำให้ความสุขสมถูกปลดปล่อยออกมาอย่างง่ายดาย
“อื้ออ~! อ๊า! ไม่” ทันทีที่ปลดปล่อยฮาเซลไม่รอช้าปลดกางเกงผมลงพร้อมปลดซิปกางเกงตัวเอง ความร้อนรุ่มถูกปลุกเร้าขึ้นมาอีกครั้งเพียงแค่ฮาเซลทาบทันร่างกายลงมาจนส่วนร้อนผ่าวแตะกันแนบชิด
“แค่ได้ยินเสียงก็แทบไม่ไหวแล้ว นี่ใช้เวทมนต์อะไรถึงทำให้ฉันคลั่งได้ขนาดนี้ฮืมเรย์” ฮาเซลจูบแก้มผมหนักๆ ก่อนเปลี่อนท่าให้ผมคว่ำหน้าลงกับเตียงโดยยกสะโพกขึ้น
เป็นท่าทางที่ทำให้เจ็บน้อยที่สุด
ผมรู้และคิดว่าฮาเซลคงรู้เช่นกันถึงเลือกท่านี้
น่าอายที่สุด!
“อ๊า! ฮาเซล ช้าหน่อย อื้อ! เจ็บ” ทั้งร่างสะดุ้งเฮือกเมื่อช่องทางด้านหลังถูกรุกรานด้วยปลายนิ้วเปียกชื้นจากโลชั่นหรืออะไรสักอย่าง เพียงเริ่มแรกความเจ็บเสียดก็มากเกินกว่าจะรับรู้ถึงความรู้สึกอื่น
“ขอโทษ นายทำฉันทนไม่ไหวนี่ จะช้าลงให้” เสียงกระซิบดังขึ้นก่อนการเคลื่อนไหวจะลดลงจนผมสามารถผ่อนลมหายหายออกมาได้
“อ๊ะ อื้อออ~!” เพียงไม่นานความเจ็บเสียดหายไปและแทนที่ด้วยความกระสันที่มากกว่าเดิมหลายเท่า สะโพกยกขึ้นและเริ่มส่ายอย่างไม่รู้ตัวเมื่อความรู้สึกดีแล่นเข้ามา
“อย่ายั่วเรย์ จะฆ่ากันทางอ้อมหรอคุณนักฆ่า” ฮาเซลลูบสะโพกผมและบิดเบาๆ เพื่อให้ผมหยุด
“อ๊า! อย่าแกล้ง ผมไม่ อื้อ! ไม่ไหว”
“ฉันก็ไม่ไหวเหมือนกัน เป็นของฉันนะเรย์” ร่างกายกำยำสมส่วนของฮาเซลขยับมาทาบทับพร้อมส่วนตอนที่ตื่นตัวจนเต็มที่ค่อยๆ ล่วงล้ำเข้ามาด้านใน
“เจ็บ อึก!” ผมก้มหน้าลงกับหมอนก่อนจะขยับสะโพกหนีทว่าฮาเซลกลับไม่ยอม เขาจับสะโพกผมไว้แล้วค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้ามาโดยก้มลงจบแผ่นหลังแล้วขบเม้มเพื่อให้ผมหันไปสนใจบริเวณอื่น
“ทนหน่อย อย่าเกร็งฉันไม่อยากให้นายเจ็บมาก” น้ำเสียงห่วงใยนั่นทำให้ผมกลั้นใจผ่อนคลายและปล่อยให้การลุกล้ำนั้นเป็นไปด้วยดี
“ไม่จำเป็นต้องห่วงขนาดนั้น ผมเป็นผู้ชายนะ อื้มม~” ไม่นานการเคลื่อนไหวก็หยุดลง ผมสัมผัสได้ถึงตัวตนของฮาเซลอย่างชัดเจน ทั้งที่อายแต่กลับแฝงไปด้วยความสุข
“จะเป็นหญิงหรือชายฉันไม่สนหรอก ขอแค่เป็นเรย์ไม่ว่าเพศไหนฉันจะอ่อนโยนและดูแลอย่างดี ไม่นับที่นายยั่วนะ”
“ผมไม่ได้ยั่ว อ๊ะ!” ผมร้องเสียงหลงทันทีที่การเคลื่อนไหวเริ่มขึ้น อาจเพราะเริ่มชินจึงไม่รู้สึกเจ็บมากเหมือนตอนเข้ามาแรกๆ ไม่นานความคิดนั้นก็ละลายหายไปไม่เพียงไม่เจ็บแต่ความรู้สึกดีแล่นเข้ามาจนร่างกายไม่รับรู้ถึงอย่างอื่นนอกจากสัมผัสของฮาเซล
แรงขยับสะโพกเริ่มเร็วและเร็วขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งได้ยินเสียงผมครางฮาเซลยิ่งเพิ่มแรงกระแทกเข้าไปอีก ใบหน้าผมเชิดขึ้นทุกครั้งที่ถูกรุกลานอย่างบ้าคลั่ง ร่างกายสั่นระริกแทบพยุงตัวไม่อยู่
“อ๊า! ฮาเซล อึก ไม่ไหวแล้ว อ๊ะ! อื้ออ~!” ความต้องการจะปลดปล่อยแล่นเข้ามา ผมอยากสัมผัสส่วนกลางตื่นตัวของตนเองทว่าด้วยท่านี้ผมไม่มีแรงมากพอจะพยุ่งร่างตัวเองด้วยมือเดียวได้ ฮาเซลยังคงขยับรุนแรงขณะแผ่นหลังผมถูกขบเม้มหลายต่อหลายรอบหากจบเรื่องคงมีรอยเต็มหลังแน่
“ปล่อยออกมา อ่า อยากเห็นหน้าเรย์ชะมัด” ฝ่ามือร้อนๆ เอื้อมมาสัมผัสส่วนร้อนกลางลำตัวพร้อมขยับเคลื่อนไหวเป็นจังหวะเดียวกันกับแรงขยับสะโพก แม้จะรุนแรงทว่าเต็มไปด้วยความอ่อนโยน
นี่แหละฮาเซล
“ฮาเซล อ๊ะ! ฮาเซล...ผมก็ อึก อยากเห็นหน้า อื้อ!” ผมครางแล้วพยายามหันหน้าไปมองฮาเซล เพียงพริบตาหลังจบคำพูดร่างผมถูกจับพลิกให้หันหน้าเข้ากัน ในทุกจังหวะการขยับดวงตาสีน้ำตาลอ่อนจนเกือบทองประสานกับดวงตาสีม่วงของผมอยู่ตลอด
ใบหน้าของฮาเซลกำลังรู้สึกดี
“อึก ทำหน้าเซ็กซี่ไปแล้ว”
“อ๊าาา~!” แรงขยับที่มากขึ้นทำให้ผมคว้าคออีกฝ่ายมาก่อนไว้แน่น ไม่นานอารมณ์และความสุขสมก็ถูกปลดปล่อยออกมาในที่สุด มือทั้งสองข้างของผมยังคงกอดคอฮาเซลแน่นและซุกใบหน้าลงหอบหายใจแรง เช่นเดียวกับฮาเซค่อยๆ ถอนตัวออกไปแล้วเอนตัวลงนอนโดยกอดผมไว้หลวมๆ
“อยากทำอีกรอบ” เสียงกระซิบนั่นทำให้ผมมีแรงดิ้นขัดขืนแทนจะทันที
“...ปล่อยเลย ผมไม่ไหวแล้ว” ให้ทำอีกรอบผมไม่ไหวแน่ๆ สลบคาเตียงพอดี
“ฉันแค่อยากไม่ทำหรอก รู้ว่าเรย์ไม่ไหว นอนเถอะ” อ้อมกอดฮาเซลรัดแน่นขึ้นกันผมดิ้นหลุด
“ผมจะกลับไปนอนห้อง” จะให้นอนตรงนี้กลัวหัวใจมันจะหลุดออกมาซะก่อน
“ไม่ให้กลับ บอกแล้วไงว่าถ้าเข้ามาแล้วออกยาก”
“...คุณนี่ เป็นแบบนี้ซะเรื่อย”
“แล้วรักไหมล่ะ” ฮาเซลกระซิบถาม
“ถ้าไม่รักจะยอมขนาดนี้เหรอ” ถ้าเป็นคนอื่นผมถีบกระเด็นตกเตียงไปแล้ว
ฮาเซลเป็นคนแรกที่ทำให้ผมยอมได้ขนาดนี้
“ฉันก็รักนาย รักเรย์ รักมากๆ เลย”
“ฮาเซล...”
“ฉันยังแปลกใจเลยที่ตัวเองรักใครได้มากแบบนี้ ตอนแรกเพียงแค่สนใจ ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ไม่อาจละสายตาไปได้ ดวงตาสีม่วงตรึงไม่ให้ฉันไปไหน รอยยิ้มมุมปากเปี่ยมเสน่ห์ทำให้หลงใหลจนไม่เป็นอันทำอะไร ทุกอย่างของเรย์ทำให้ฉันหลงรักอย่างหมดหัวใจ” ทุกถ้อยคำผมตั้งใจฟังและรับรู้ได้ว่ามันคือความจริงที่มาจากความรู้สึกของฮาเซล
ความรู้สึกของเขาที่มีต่อผม
“ผมเองก็เหมือนกัน ทั้งที่คุณชอบมาแกล้ง ชอบมาแหย่ ชอบทำให้หงุดหงิดและโมโหแต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ผมรู้สึกว่าตัวเองเริ่มกลับมามีชีวิต เริ่มสนุกไปกับทุกอย่างรอบตัวโดยมีคุณเป็นศูนย์กลาง มีเพียงคุณเท่านั้นที่ทำให้ผมหวั่นไหวและหัวใจเต้นแรง ทุกอย่างนี้คงเป็นเพราะรักใช่ไหม” ผมไม่เคยรักจึงไม่รู้ว่าความรู้สึกเหล่านั้นนคืออะไร
“นั่นคือรักเรย์ พวกเราต่างรู้สึกเหมือนกัน”
“แล้วต่อไปมันจะยังเหมือนเดิมไหม” มันอาจเป็นคำถามที่ยากแต่ผมอยากรู้
อยากขอความมั่นใจให้กับความรู้สึกที่เรียกว่ารักนี้
“ทุกอย่างเราต้องเสี่ยงที่จะเดินต่อถึงจะรู้ว่าต่อจะเป็นยังไง แต่ฉันไม่คิดว่ามันเหมือนเดิม เพราะตอนนี้ฉันรักเรย์มากกว่าเดิมซะอีก” หัวใจผมเริ่มเต้นแรงกับคำพูดนี่
นั่นสินะ ไม่ว่าจะทำอะไร ไม่ว่าจะเรื่องไหนต่างต้องเสี่ยงด้วยกันทั้งนั้น
ความรักเองก็คงเหมือนกัน
ต้องเสี่ยงเพื่อจะได้รับรู้
ต้องเสี่ยงที่จะยอมรับ
ต้องเสี่ยงหากคิดจะเดินหน้าต่อ
ต่อให้วันข้างหน้าจะเป็นเช่นไร...
ถึงต้องเสี่ยงสักแค่ไหนแต่หากตรงหน้าผมมีชายชื่อฮาเซล กอนซาเลสผมก็พร้อมที่จะเสี่ยง...ยอมเสี่ยงเพื่อให้ได้อยู่เขียงข้างและได้หัวใจของเขามาครอบครอง
“ผมก็รักคุณฮาเซล”
.................................จบบริบูรณ์..................................
จบแล้วค่าาา
รู้สึกดีใจและเสียใจไปพร้อมๆ กันหลังจากแต่งเรื่องนี้จบ
ดีใจที่ได้เห็นทั้งคู่ครองรักกันและเสียใจที่ไม่ได้แต่งให้ฮาเซลโดนเรย์ซ้อมแล้ว 555
ขอบคุณนักอ่านทุกๆ คนนะคะที่คอยติดตามกันมาตั้งแต่เริ่มเรื่องจนจบเรื่อง
หลายเดือนที่ผ่านมาสนุกมากๆ กับการได้แต่งเรื่องของเรย์และฮาเซล
ถึงเรื่องนี้จะจบลงแต่งเรายังคงแต่งนิยายต่อ
ฝากผลงานเรื่องอื่นๆ ของเราด้วยนะคะ
เรื่องนี้จะมีรวมเล่มในอีกไม่ช้าค่ะ
สามารถติดตามข่าวได้ทางเพจของเรา
nicedog นะคะ
ขอบคุณมากๆ ค่ะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
