คุณคนแต่ง คนที่เค้าอยู่ต่างจังหวัดแล้ว เกิดอยากได้(หนังสือนะไม่ได้หมายถึงตัวคนแต่ง) จะทำเยี่ยงไรดีครับ
อยากได้หนังสือก็สั่งซื้อได้ทั่วราชอาณาจักร (ว่าแต่ว่า แถมคนแต่งไม่เอาเลยเหรอ)
คืนนี้ขอไปเตรียมการเตรียมข้อมูลการสั่งซื้อก่อนนะครับ
...แต่อาทิตย์ก็ดื่มเหมือนกัน คงไม่ห่วงสุขภาพจัดเหมือนคุณนุหรอกน่า สบายใจได้เลยธงรบเอ๋ย...
ธงรบอมยิ้ม ยกแก้วน้ำส้มขึ้นกรอกปากแล้วทำหน้าเหยเก ก่อนจะโวยวายอีกครั้งว่า "โว้ย ทำไมเปรี้ยวยังงี้วะ"
วันนี้ครบวันที่อนุภาพกำหนดเคอร์ฟิวเพื่อเป็นการลงโทษอธิคม หนึ่งอาทิตย์เต็มๆ ที่เขาถูกห้ามไม่ให้ไปนอนที่บ้านของอนุภาพ สาเหตุเพราะชายหนุ่มโกรธที่โดนกษิดิษฐ์ "ลุย" ที่โรงละครและเจอกับ "แฝดหลุดโลก" และอดีตเก่าของเขาอีกสองคน แต่ในระหว่างช่วง "เคอร์ฟิว" อนุภาพก็ยอมทานอาหารเย็นกับอธิคม "วันเว้นวัน" แล้วก็แยกกันกลับบ้านใครบ้านมัน
เย็นนี้เลิกงาน อธิคมจึงมานั่งรอแฟนที่หน้าสำนักงานเพื่อ "พา" กลับบ้าน
อนุภาพเดินออกมาหยุดยืนอยู่ที่ข้างรถของอธิคม มองคนตัวโตที่กำลังเอนเบาะหลับอยู่ เอกสารวางอยู่บนหน้าอก ชุดเครื่องแบบรัดติ้วท่าทางน่าอึดอัด
บางครั้งเขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตำรวจต้องใส่เครื่องแบบรัดรูปขนาดนั้น เขาสงสัยว่าเวลาเคลื่อนไหวร่างกายจะสะดวกได้อย่างไร แต่เขาก็ยอมรับว่า เครื่องแบบตำรวจไทยนั้นใส่แล้วเท่ห์มาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่ใส่เป็นอธิคม
...หรืออาจรวมไปถึงธงรบกับอาวุธด้วย...สามทหารเสือ...ที่สองคนเหมือนกันราวกับฝาแฝด แต่อีกคนหนึ่งต่างกันราวฟ้ากับดิน
อธิคมสะดุ้งตกใจเมื่ออนุภาพเคาะกระจกแรงเพื่อปลุกให้ลุก สารวัตรหนุ่มยิ้มกว้างประจบเมื่ออนุภาพยิ้มมุมปากให้
"รอตั้งนาน ฝันถึงคุณนุไปหลายรอบแล้ว" อธิคมลดกระจกลงมาพูดเสียงหวาน
"ทำไมไม่เข้าไปรอข้างในครับ" อนุภาพถามเสียงเรียบ ยังไว้เชิงอยู่ ทั้งที่จริงอยากยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มอธิคมสักหนึ่งฟอด
"ก็กลัวว่าจะโดนดุ" อธิคมทำตาละห้อย "กลัวคุณนุดุ กลัวคุณตฤณดุ หาว่ามายุ่มย่าม"
"เจ้าเล่ห์" อนุภาพเบ้ปาก
...เชื่อก็บ้าแล้ว อย่างอธิคมนั่นหรือจะกลัวใคร ยิ่งกลัวตฤณยิ่งแล้วใหญ่ มีแต่จะเข้าไปกวนอารมณ์ละสิไม่ว่า
"คุณตฤณฝากสวัสดี บอกว่าอยากเจอสารวัตรอยู่เหมือนกัน" อนุภาพโกหก แปลงคำพูดของตฤณเสียใหม่ ก่อนที่เขาจะออกจากออฟฟิส ตฤณเดินมาบอกเขาถึงหน้าห้องว่าอธิคมจอดรถนอนรออยู่หน้าบริษัท แล้วไล่ให้เขากลับบ้านไป ที่เคยพูดว่าหูตาตฤณเป็นสับปะรด รู้อะไรไปหมดเสียทุกอย่างในบริษัทนั้นน่าจะไม่พอเสียแล้ว นอกบริษัท ตฤณก็ยังรู้
"เดี๋ยวผมขับเอง สารวัตรไปนั่งหลับฝั่งโน้น" อนุภาพเปิดประตูรถฝั่งคนขับ ยืนรอให้อธิคมลงจากรถ
"ผมขับก็ได้ ผมไม่ง่วง" อธิคมพูดเอาใจ ทั้งๆ ที่ตาปรือและรู้สึกง่วงเป็นที่สุด สองสามวันที่ผ่านมาเขาติดตามคดีจนแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน
"สารวัตร หิวข้าวไหม ถ้าหิวก็ลงมาเดี๋ยวนี้ ถ้ายัง ก็รอต่อ ผมจะกลับเข้าไปทำงานต่อให้เสร็จ"
"หิว" อธิคมพูดคำเดียวแล้วก็รีบลงจากรถ เดินอ้อมไปอีกด้านหนึ่งของแลนด์โรเวอร์สีดำ พลางพึมพำว่า "หิวจนอยากกินน้ำแข็งเย็นๆ"
อนุภาพส่ายหน้าที่โดนกระทบกระเทียบ โยนกระเป๋าที่อยู่ในมือเข้าไปในรถแรงๆ จุดหมายอยู่ที่เบาะผู้โดยสารข้างคนขับ อธิคมเปิดประตูรถพอดี จึงเห็นว่ากระเป๋าของอนุภาพวางอยู่บนเบาะ
"แม่นนะนี่ วันหลังไปโยนโบวลิ่งกันนะครับ" อธิคมทำตาประหลับประเหลือกแล้วหยิบกระเป๋าของอนุภาพโยนไปเบาะหลัง
"สารวัตร" อนุภาพเสียงเข้ม
"ฝึกเอาไว้ ผมก็โยนแม่นเหมือนกัน" อธิคมยักไหล่ แล้วขึ้นนั่งบนเบาะ "คุณนุ ขึ้นรถสิครับ ผมหิว"
อนุภาพทำปากยื่นที่โดนเร่ง ปีนขึ้นไปนั่งบนเบาะคนขับแล้วสตาร์ทเครื่องยนต์เข้าเกียร์แล้วขยับรถออกจากช่องจอดอย่างเร็ว
"เบาๆ นะจ๊ะ เดี๋ยวไปชนใครเข้า" อธิคมปราม
"ถ้าชน จะเอาให้หน้ารถบู้บี้ยับเยินเลยคอยดูสิ"
"งั้นเอาเลย คันนั้นล่ะ เบนซ์ดำคันนั้นไง อยากชนมานานแล้ว" อธิคมบุ้ยปากไปยังรถของตฤณ
"พอร์ชสีแดงไม่ดีกว่าหรือ" อนุภาพพูดเสียงเบา แล้วหักพวงมาลัยรถเลี้ยวเข้าสู่ถนนใหญ่ ก่อนจะเร่งความเร็ว
...รู้ได้ไงว่ากษิดิษฐ์ขับรถพอร์ช...อธิคมปรายตาไปมองคนขับที่นั่งนิ่ง ตามองตรงไปข้างหน้า
ตั้งแต่วันนั้นที่กลับมาจากดูละครแล้วทะเลาะกัน อนุภาพก็ไม่พูดเรื่องกษิดิษฐ์อีกเลย แล้วก็กลับมาเป็นอนุภาพผู้นิ่งเรียบเยือกเย็นคนเดิมเหมือนครั้งที่เขาจีบชายหนุ่มใหม่ๆ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น อนุภาพหยิบขึ้นมารับ อธิคมอดกวนไม่ได้
"โทรไม่ขับ ขับไม่โทร ระวังนะคุณนุ เดี๋ยวตำรวจจับ"
ชายหนุ่มเอียงหน้ามอง "ตำรวจ" ระดับสารวัตรที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วหันไปพูดโทรศัพท์หน้าตาเฉย
อนุภาพไม่พูดยาว เอาแต่พยักหน้ารับคำ อธิคมรู้ว่าในสายคือสมบัติเพราะได้ยินเสียงเล็ดลอดออกมาดังอย่างต่อเนื่อง เวลาอนุภาพคุยกับใครที่ทำงานชายหนุ่มไม่ค่อยพูดยาว แม้แต่คุยกับเขา อนุภาพก็พูดสั้นที่สุดเท่าที่ทำได้ ยกเว้นคุยกับธงรบ ซึ่งนานๆ ทีไอ้เพื่อนตัวดีของเขามักจะแกล้งโทรผิดเข้าเครื่องของอนุภาพ
"ผู้กองธงรบเขาแกล้งเฉยๆ ทำเป็นฮึดฮัดไปได้น่าสารวัตร" อนุภาพมักจะปรามเขาอยู่บ่อยๆ หลังจากวางสายจากผู้กองจิ้งจอกที่ชอบหลอกแอบคุยกับแฟนเพื่อน
"พี่บั้ดไม่ต้องรอหรอก เช็คอินก่อนไปเลย เสร็จแล้วเข้าไปรอที่เกทเลยก็ได้"
...สุดสัปดาห์หน้า หยุดติดต่อกันสี่วัน เขากับอนุภาพจะควงคู่กันไปเที่ยวกระบี่กับคู่ของสมบัติและตั้ม ชดเชยที่จะไม่ได้เที่ยวกันช่วงหยุดเทศกาลปีใหม่เพราะตั้มติดการแสดงโชว์ตัวตั้งแต่คริสต์มาสไปจนข้ามปี ส่วนเขาก็ขยับตัวไปไหนไม่ได้ต้องอยู่ดูแลสารทุกข์สุขดิบของประชาชน ไปทะเลคราวนี้เขาหนีบเอาธงรบไปด้วย ธงรบบอกว่าเซ็งขนาดหนักเพราะอาทิตย์เกิดโกรธอะไรเขาก็ไม่รู้ ยึดเวลา "ห้ามตื๊อ" ออกไปถึงหนึ่งสัปดาห์ และที่สำคัญ ชายหนุ่มจะไปเที่ยวต่างประเทศ โดยไม่ชวนธงรบสักคำ
"ข้าต้องรู้ให้ได้ว่าอาทิตย์ไปกับใคร จะให้เชื่อว่าไปคนเดียวไม่มีทางเสียหรอก ถามรชานนท์ก็อ้ำอึ้งไม่ยอมตอบ" ธงรบบ่นกับเขาเมื่อเช้าวานนี้
"ผมจะไปเอง สารวัตรกับคู่หูจะไปเจอกันที่สนามบินเลย ตอนเช้าผมต้องเข้าออฟฟิสก่อน" อนุภาพยังคุยกับสมบัติ
...เขากับธงรบบอกว่าจะไปรับที่บริษัท อนุภาพก็บอกว่าไม่ต้องยุ่งยาก เลยถูกสั่งให้ไปเจอที่สนามบิน แถมยังโดนดุว่าจะนั่งแท็กซี่วนไปวนมาทำไม เช้าวันนั้นเขากับธงรบลากิจเรียบร้อยแล้ว อนุภาพยังต้องเข้าบริษัทไปทำงานให้ตฤณอีก
...อยากโทรไปหาตฤณเดี๋ยวนี้นัก เขากับแฟนจะไปเที่ยวยังมาเป็นก้างขวางคอ...
"แค่นี้นะพี่บั๊ด กำลังขับรถอยู่ เดี๋ยวตำรวจจับ" อนุภาพกล่าวสวัสดีสมบัติแล้วกดโทรศัพท์วางสาย
"กลัวโดนจับด้วยหรือ" อนุภาพทำเสียงเยาะๆ
"ทานอะไรดีครับคุณตำรวจ" อนุภาพไม่สนใจคำเหน็บแนมของ "ตำรวจใหญ่"
"กินร้านอาหารใช่ไหมครับ" อธิคมถาม รู้ทั้งรู้ว่าจะทานอาหารเย็นที่ร้านอาหารแต่เขาอด "กวน" ไม่ได้
"อ้าว ก็ร้านอาหารสิครับ หรือจะให้กลับบ้านไปทำกับข้าวให้ทาน"
"ก็ดีเหมือนกัน" อธิคมยักไหล่
"สารวัตร" อนุภาพหันมาทำตาขวาง
"คุณนุ มองข้างหน้าสิ ระวังรถชน"
"เดี๋ยวได้กินอีซี่โกของเซเว่นอีเลฟเว่น" อนุภาพหันไปมองถนนเบื้องหน้า แล้วเลี้ยวขวาทันที
"เฮ่ย เบาๆ สิ" อธิคมไม่ทันระวังตัว หัวโขกกับกระจกเพราะอนุภาพเลี้ยวรถอย่างกระชั้นชิด "คุณนุนี่ฝีมือขับรถพัฒนาลงนะ"
"ว่าไงศาลาวัด" อนุภาพอดยิ้มไม่ได้ เมื่อเห็นอธิคมยกมือลูบขมับป้อยๆ
"ร้านไหนก็ได้ที่อร่อย ผมหิวจะแย่อยู่แล้ว"
"ก็ไม่รีบพูดตั้งแต่แรก โยกโย้อยู่ได้" อนุภาพบ่นพึมพำ แล้วหักพวงมาลัยรถเลี้ยวแรงๆ อีกครั้ง คราวนี้อธิคมเตรียมตัวพร้อมอยู่แล้วจึงรอดตัวไป
"ใจร้าย" นายตำรวจหนุ่มหันไปต่อว่าสารภีใจร้อน
"เอาอีกซักครั้งไหมสารวัตร"
"เอาสิ เอาให้เวียนหัวตายไปเลย เดี๋ยวผมจะถอดเข็มขัดนิรภัย คุณนุจะได้มีความสุขที่เห็นผมถูกเหวี่ยงไปเหวี่ยงมา" อธิคมแกล้งทำหน้างอนๆ แต่ในใจนึกสดชื่นขึ้นมาบ้างที่เห็นอนุภาพหยอกล้อเขาแบบนี้ หลังจากที่เรียบนิ่งกับเขามาเป็นอาทิตย์
อธิคมมัวแต่พูดและทำหน้าง้ำ จึงเผลอตัวไปชั่วขณะหัวทิ่มไปข้างหน้าเมื่อคนขับหยุดรถกระทันหัน
"ขับรถแบบนี้ น่าเขียนใบสั่งให้ซักสิบใบ"
"ถึงแล้วครับ รีบทานจะได้รีบกลับ เดี๋ยวแวะส่งผมที่บ้านก่อนนะ" อนุภาพพูดเสียงเรียบ หน้านิ่ง
"อ้าวๆ ได้ไง คุณนุ คืนนี้มันครบวันที่เจ็ดแล้วนะ" อธิคมหน้ามุ่ย "เคอร์ฟิวครบวันแล้ว อย่าทรมานกันแบบนี้เลยนะที่รัก"
"ได้" อนุภาพรับคำสั้น "ผมจะภาวนาว่า ขออย่างเดียว อย่าเดินเข้าไปในร้านแล้วเจอเด็กเก่าของใครแถวนี้ในร้านอาหารก็แล้วกัน"
"ถ้าเจอก็เด็กของธงรบล่ะ" อธิคมตอบไม่เต็มเสียง
อาหารมือค่ำผ่านไปอย่างอ้อยอิ่ง อนุภาพอารมณ์ดีขึ้นมากที่ได้ทานอาหารอร่อยถูกใจ อธิคมนึกขอบคุณอยู่ครามครันที่ไม่เจอใครที่รู้จักเลยในร้านอาหาร
...โชคดีอะไรอย่างนี้...
อธิคมอมยิ้ม เมื่อเห็นมองไปยังคนตรงหนัาที่เคี้ยวอาหารตุ้ยๆ
"ตายอดตายหยากมาจากไหนจ๊ะที่รัก"
"อร่อย" อนุภาพพูดทั้งที่ยังเคี้ยวอาหารอยู่ ซึ่งเป็นภาพที่เขาไม่เคยได้เห็นบ่อยนัก
ชายหนุ่มรอจนเคี้ยวอาหารเสร็จจึงพูดต่อว่า "คุณตฤณใช้งานผมจนแทบไม่ได้พัก เหนื่อยจะแย่ ขอทานให้จุใจซักที"
"มันเกี่ยวอะไรกันกับเรื่องกิน"
"เวลาเครียดก็ต้องทานสิครับ จะได้หายเครียด" อนุภาพท่าจะหิวจัดจริงๆ มือขาวสะอาดยื่นไปตักกุ้งที่เหลืออยู่เพียงตัวเดียวไปทาน
"พูดว่ากินสิ เวลาเครียดต้องกินให้ท้องแตกตายไปเลย คุณนุลองพูดซิ"
อนุภาพส่ายหน้า อธิคมยังเซ้าซี้
"พูดว่า กิน จะได้รู้สึกว่าเรา กิน จริงๆ พูดแต่ว่าทาน มันไม่ค่อยจะได้อารมณ์อย่างที่คุณนุกำลังทำอยู่ตอนนี้...โอ๊ย"
อธิคมร้องเบาๆ เมื่ออีกฝ่ายเคาะมือด้วยซ่อม
"นี่จะพูดว่าผมกำลัง..."
"กำลังอะไร" อธิคมเลิกคิ้ว นัยน์ตาวิบวับราวกับจะเชียร์ให้อนุภาพพูดคำที่เขาคิดไว้ในใจ
"อิ่มแล้ว" อนุภาพเอนตัวพิงเก้าอี้ ยกผ้าเช็ดปากขึ้นเช็ดปากที่ไม่เปื้อนเลยช้าๆ แล้วมองซ้ายมองขวา ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำ
"สารวัตรก็ไม่เคยพูดว่า ทาน เหมือนกัน ทุกทีเห็นแต่..."
"เห็นแต่อะไร" อธิคมเลิกคิ้วถามอีก
อนุภาพยักไหล่ ไม่หลงกลของนายตำรวจ ปรายตาไปมองด้านข้าง ไม่ยอมสบตาคนที่กำลังเริ่มจะกวนอารมณ์เขาอีกแล้ว
อธิคมชอบมากที่จะยั่วเย้าเขาไม่หยุด ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ไหน อธิคมก็มีแรงที่จะทำให้เขารู้สึกทั้งฉุนทั้งขำ บางครั้งเวลาเหนื่อยๆ เขาอยากจะนั่งนิ่งเป็นรูปปั้น แต่คนตัวโตที่นั่งอยู่ข้างหน้าเขาก็มาแหย่จนเขาต้องออกท่าออกทางจนได้
...แต่ตอนนี้...บางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น หลายเดือนมานี้เขาได้เรียนรู้ว่า "โลก" ช่างกลมจริงๆ
อธิคมคงรู้สึกตัวว่าเขาเข้า "โหมดนิ่งเงียบ" โดยอัตโนมัติเมื่อสายตาปะทะเข้ากับร่างของใครคนหนึ่ง นายตำรวจหนุ่มจึงหันตาม
"โอย..." อธิคมครางเสียงเบา "ทำไมจะซวยแบบนี้"
อนุภาพอมยิ้ม มองคนที่ก้มหน้าแล้วยกมือกุมขมับ อธิคมท่าทางเป็นเอามาก สงสัยคงกลัวถูกยืด "เคอร์ฟิว" ห้ามนอนบ้านเขาต่ออีกหลายวัน
"สารวัตรครับ อยากไปเที่ยวกระบี่กับผม กับพี่บั้ด กับตั้ม กับผู้กองธงรบไหมครับ" อนุภาพถามอธิคมที่ยังนั่งกุมขมับอยู่
"อยากสิ" อธิคมผงกหัว
"งั้นบอกมาหน่อยสิว่าใคร"
"คนเก่า" อธิคมเสียงอู้อี้
"ของผู้กอง?" อนุภาพเติมประโยคให้เป็นคำถาม
"ของธงรบด้วย" อธิคมยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้น
อนุภาพยื่นมือไปแกะมือของอธิคมที่กำลังกุมขมับออก แล้วใช้อุ้งมือตบแก้มของนายตำรวจหนุ่มเบาๆ แล้วปรายตาไปมอง "อีกคน" ที่กำลังนั่งมองอยู่จากโต๊ะที่ติดกับหน้าต่าง จงใจให้ฝ่ายนั้นเห็นว่า "นี่คือคนของเขา อย่าคิดจะเข้ามายุ่ง"
"ไม่ต้องหันไป เดี๋ยวเขาอดใจลืมเสน่ห์ของสารวัตรไม่ได้"
"คุณนุ"
"ชื่ออะไรครับ"
"ทิมมี่ ไม่ใช่ดาราหรือนักร้องหรอก ทำงานบริษัท" อธิคมตอบ ตาละห้อย ราวจะอ้อนวอนให้อนุภาพอย่าสนใจ
"ชอบลูกครึ่งเหมือนกันหรือ นึกว่าจะชอบแต่ขาวๆ หน้าคมๆ หวานๆ เด็กๆ"
"แก่เย็นๆ ยังชอบเลย" อธิคมพูดแล้วรีบเอนตัวชิดผนังเก้าอี้ให้ห่างจากรัศมีมืออนุภาพเอื้อมถึง แต่แฟนเขาไม่ขยับ นั่งนิ่งเฉยๆ แล้วหันไปเรียกบริกร
"ล้อเล่นน่าคุณนุ" อธิคมทำหน้าตาออดอ้อน "รักคุณนุที่สุด ไม่เคยเห็นว่าแก่เลยนะ แต่ถึงแก่ผมก็จะยังรัก"
อธิคมไม่เข็ด ยังยั่วเย้าต่อ "เรารักกันจนแก่เฒ่าเลยนะ ผมรักคุณนุมาก คุณนุก็รักผม เรารักกัน เพราะฉะนั้นไม่ต้องไปกลัวว่าใครจะมาทำให้เราแยกกัน"
...จริงหรือ...เสียงเล็กๆ แทรกขึ้นมาในหัวของอธิคม
...อาวุธนั่นไง ยังอยู่เป็นเข็มแทงใจเขาอยู่ อาทิตย์นั่นก็อีก ส่วนคุณตฤณดูเหมือนจะเลิกคิดเรื่องอนุภาพไปได้แล้ว แต่เขาก็ไม่เคยวางใจ
...ไหนจะอธิป ตอนนี้อธิปกับอนุภาพทำงานใกล้ชิดกันมากหลังจากที่ทีมงานเดินลาออกแยกย้ายกันไปทำงานอย่างอื่น
--จะบ้าหรืออธิคม อธิปเป็นผู้ชาย เป็นผู้ร่วมงานรุ่นน้องที่ทำงาน
...เพื่อนรุ่นน้องเหมือนอาทิตย์นั่นไง เกิดอธิปจะเพี้ยนขึ้นมาแอบชอบอนุภาพล่ะ จะทำยังไง อธิปก็เสี่ยงเหมือนกัน มีแววว่าจะเบี่ยงเบนเพราะคลุกคลีอยู่ในวงการมาไม่น้อย ที่สำคัญแบงค์นิตินัยก็ตามจีบอธิปเสียจนแทบไม่เป็นอันทำงาน
--โอ๊ย ทำไมมันหึงมันหวงยังงี้นะ
"สารวัตร" อนุภาพเรียกนายตำรวจหนุ่ม มือแบอยู่ตรงหน้าเขา
"ผมจ่ายอีกแล้วหรือ" อธิคมแกล้งทำเสียงโอดครวญ
อนุภาพหดมือกลับ ก้มลงจะหยิบกระเป๋าธนบัตรของตัวเอง อธิคมจึงรีบควักเงินออกมายื่นให้บริกรที่ยืนอมยิ้มอยู่ข้างๆ
"เก้าร้อยห้าสิบห้าบาทครับ" เสียงบริกรหนุ่มน้อยบอกจำนวนเงิน
"แพงนะนี่" อธิคมยื่นธนบัตรหนึ่งพันบาทส่งให้ รอจนพนักเดินจากไปแล้วจึงยั่วเย้าอนุภาพต่อ "กินจุแบบนี้ เลี้ยงชักจะไม่ไหว"
"ตัวเองทานน้อยนักนี่" อนุภาพเมินหน้าไปมองด้านข้าง...ข้างที่ไม่มี "เด็กเก่า" ของอธิคม
"พูดว่า กิน สิครับ พูดให้เห็นภาพชัด"
"ผู้กอง เมื่อไหร่จะเลิกประเด็นเรื่องคำศัพท์ในการรับประทานอาหารเสียที" อนุภาพเสียงเข้ม "เซ้าซี้เรื่องไม่เป็นสาระอยู่ได้"
"ถ้างั้นเอาเรื่องที่เป็นสาระ" อธิคมยิ้มกริ่ม "คืนนี้เราทำอะไรกันในห้องน้ำนะ ผมอยากชุ่มชื่นใต้ฝักบัว"
พูดเสร็จ นายตำรวจหนุ่มก็เอนตัวออกห่างแฟนหนุ่มเพราะกลัว "โดนตี" แต่ลืมไปว่าเท้ายังวางอยู่ใต้โต๊ะ และอนุภาพก็ "เหยียบ" ได้แม่นเหมือนมีตาอยู่ที่เท้า
"อูย" อธิคมครางเสียงอ่อย ก่อนจะตามมาด้วยคำว่า "โหดร้าย"
แม้คืนนี้ อธิคมจะไม่ได้ "ชุ่มชื่น" อย่างที่คาดหวัง แต่เขาก็ได้ตักตวงความสุขจากคนที่เขารักสมกับที่เฝ้ารอมาทั้งอาทิตย์
นายตำรวจหนุ่มปลดปล่อยพลังที่อัดแน่นในตัวมากว่าเจ็ดวันจนทั้งสองนอนหอบหายใจกันพื้นพรมในห้องนอน อนุภาพเริ่มขยับตัว หันไปควานหาอะไรจะมาปิดกาย อธิคมเอื้อมแขนไปรั้งให้เข้ามาชิดอก อีกฝ่ายประท้วงว่า "เจ็บหลัง"
"งั้นคุณนุก็ขึ้นมานอนบนตัวผม"
"แล้วทำไมไม่ขึ้นไปนอนบนเตียงเล่า" อนุภาพเสียงอู้อี้
"เดี๋ยวเตียงหัก"
"บ้าหรือผู้กอง"
"สารวัตรสิ ไม่ได้โกรธจะเรียกผู้กองทำไม" อธิคมทักท้วง
"จะเรียกผู้กองทั้งคืน"
"ก็เอาสิ เรียกผู้กองหนึ่งครั้ง โดนแทงหนึ่งครั้ง"
"งั้นไม่เรียกผู้กองอีกแล้ว" อนุภาพเสียงเบา อธิคมจับตัวขึ้นมานอนทับบนร่างแกร่งกำยำที่นอนแผ่อยู่ข้างล่าง เนื้อตัวเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
"เรียกสารวัตรก็จะแทง"
"งั้นเรียกหมวดซะเลย"
"เรียกหมวดก็โดน" อธิคมเริ่มเสียงกระเส่า สิบกว่านาทีที่ได้พัก ตอนนี้เขาเริ่มคึกคักขึ้นอีกแล้ว
"เรียกอะไรก็ไม่ได้" อนุภาพบ่นเสียงเบา พยายามจะขยับตัวลงจากร่างหนาที่ขยับตัวไปมาเหมือนกัน
"เรียกว่าที่รักสิครับ เรียกว่าผัวจ๋า โอ๊ยยย" อธิคมเปลี่ยนจากเสียงแหบพร่ากลายเป็นร้องลั่นเมื่อโดนอีกฝ่ายทำร้าย
"โหดร้าย ทำผมได้ลงคอ อูย เจ็บ"
"ขึ้นไปนอนบนเตียง" อนุภาพสั่งเสียงเข้ม ก่อนจะปรับเป็นเสียงเบานุ่ม "ไม่งั้นไม่ต้องทำ"
"จ้า" อธิคมรีบรับคำ แล้วเด้งตัวลุกขึ้นทันที ลากคนที่ออกคำสั่งขึ้นเตียงไปด้วย
"ขี่ม้าก่อนนะคุณนุ แล้วตามด้วยโม่แป้ง จากนั้นแทงกบ นั่งรถไฟเหาะตีลังกา แล้วค่อยลงไปอุ้มแตง" อธิคมวางแผนสร้างสรรค์ด้วยน้ำเสียงลิงโลด ก่อนจะร้องลั่นอีกครั้งเพราะโดนอีกฝ่าย "ทำร้าย" เพราะพูดอะไรทะลึ่งไม่เข้าหู แต่คนที่ชอบ "ทำร้าย" คนอื่นก็ยอมทำตามโดยดี
*******************
ไปดูแข่งว่ายน้ำก่อนนะครับ have a good day ทุกๆ คนนะครับผม