อธิคมยิ้มประจบ ก้มหน้าลงมาชิดใบหน้าเนียนสะอาดของคนรัก แล้วกระซิบเบาๆ ว่า "คุณนุจ๋า ผม...เอ่อ...ผม..."
"อะไรล่ะผู้กอง" อนุภาพถามเสียงเบา ขยับขาออกกว้าง เตรียมพร้อมรับการรุกรานจากสารวัตรหนุ่ม
"เอ่อ ผม คือว่า ผมหาหล่อลื่นไม่เจอ คุณนุ ทนเจ็บหน่อยนะครับ" อธิคมพูดหน้าตาเฉย
"บ้า" อนุภาพฟาดฝ่ามือลงบนอกกว้างของคนขี้ลืมจนเห็นรอยฝ่ามือแดง อธิคมร้องโอยแล้วทำหน้ามุ่ย
"น่านะ ทนเพื่อผมบ้างสิ ใช้น้ำลายเยอะหน่อยก็แล้วกัน" อธิคมต่อรอง
อนุภาพตาขวาง "ทำไมจะไม่ทน ทนมาตลอด ทุกทีเจ็บจะแย่ อย่ามาว่ากันนะ ยังกะตัวเองเล็กนักนี่"
"เจ็บ แต่เห็นกอดเอวผมไว้แน่นทุกครั้ง" อธิคมยิ้มพราว "ผมหาไม่เห็นจริงๆ"
"ไม่มีก็ไม่ทำ" อนุภาพส่ายหน้า ทำปากยื่น "จำเอาไว้เป็นบทเรียนเลย"
"ครับผมท่านผู้กำกับ" อธิคมแกล้งทำหน้าจ๋อย แต่กลับทำตาวิบวับทันใด "งั้นมาเล่นบทอื่นกันก็ได้ แบบว่างูกินหาง"
อนุภาพไม่เข้าใจว่าอธิคมหมายความถึงอะไร แต่ก็พอเดาได้แม้ไม่มั่นใจนัก จึงตอบไปว่า "ยังปวดกรามอยู่เลย"
"งั้นผมทำเอง" อธิคมยิ้มกว้าง แล้วขยับตัวลงต่ำ หากอนุภาพดึงตัวเอาไว้แล้วพูดว่า "ไม่เอานะสารวัตร จะทำก็ทำให้มันครบๆ ไปหามาเลยเดี๋ยวนี้"
"ก็มันหาไม่เจอ" อธิคมโอดครวญ
"รถก็ไม่รก ทำไมจะไม่เจอ"
"ผมคงลืม หลังรถมีกระเป๋าคุณกับผมแค่สองใบ ค้นดูแล้ว ไม่เจอ" นายตำรวจหนุ่มเสียงเสียงอ่อย
"ไปซื้อมาเลยนะ ผมจะเข้าไปรอในบ้าน" อนุภาพพูดเสียงเย็น หากซ่อนหน้าอมยิ้มที่ได้แกล้งอธิคม
"ให้ผมเสร็จก่อนสิ" อธิคมต่อรอง "แล้วผมจะขับรถออกไปซื้อ ตอนนี้ขอให้เสร็จสมอารมณ์รักก่อน"
"จะไปหรือไม่ไป" อนุภาพเสียงแข็ง ฝืนทำหน้านิ่ง "ถ้าไม่ไปตอนนี้ก็ไม่ต้องไปอีก แล้วเราก็ทำอะไรภายนอกกันตลอดสามวันที่อยู่นี่ ตกลงไม๊"
"ใจร้าย" อธิคมบ่นอุบอิบ
"ว่าไงครับ" อนุภาพคาดคั้นคนขี้ลืม "ของสำคัญแบบนี้ ลืมได้ไง" อนุภาพบ่น ได้ทีทับถมนายตำรวจหนุ่ม "ไปหามาซะ แล้วซื้อถุงยางมาด้วย"
"บ้าเหรอคุณนุ ทุกทีไม่เคยใส่" อธิคมหน้ามุ่ย "แล้วขนาดผมเขาไม่มีขายหรอก"
"อ้าวแล้วแต่ก่อนนี้ไม่เคยใช้หรือไง หรือว่า..." อนุภาพตาลุกวาบ
อธิคมขยับตัว ทำตาโต ยกมือขึ้นปฏิเสธพัลวัน "เปล่าๆ นะ ผมใช้มาตลอด ไม่เคยขาดตกบกพร่อง มาเลิกใช้เมื่อเจอคุณนุนี่ล่ะ ปลอดภัยหายห่วง คุณนุเป็นคนแรกที่เปิดบริสุทธิ์ผม"
"บ้า" อนุภาพตาขวาง "แล้วทำไมบอกไซส์ของผู้กองไม่มี"
"ก็" อธิคมทำท่านึก "ผมยืมของธงรบ ธงรบนำเข้าจากอเมริกา...โอ๊ย"
นายตำรวจหนุ่มร้องลั่นเมื่อโดนบิดตรงยอดอก ก่อนจะรีบแก้ตัวว่า "ผมก็ใช้ทั่วไปที่เขาขายๆ กันอยู่นั่นล่ะ เมื่อกี้ผมพูด...เล๊น...โอ๊ย...คุณนุ พอเถอะ เจ็บๆ"
อนุภาพปล่อยคนขี้เล่นให้เป็นอิสระ อธิคมทำตาค้อนประหลับประเหลือก ก่อนจะโถมตัวเข้ามาหาอนุภาพ กอดรัดชายหนุ่มไว้แน่น พยายามจะเริ่มบทรักอีกรอบ แต่อนุภาพดันอกกว้างแกร่งนั้นเอาไว้ อุทรเสียงอ่อนว่า "สารวัตร หิวข้าวแล้วนะครับ พักยกก่อนนะจ๊ะที่รัก เดี๋ยวคืนนี้ผมจะปรนเปรอให้"
อธิคมตาลุกวาบ อนุภาพจะยอมปรนเปรอเขาแบบที่เขาปรนเปรอชายหนุ่ม
'ปรนเปรอ'...เขาชอบใช้คำนี้เวลาออดอ้อนชายหนุ่มเมื่ออยากจะ 'ปฏิบัติภารกิจมอบความรักกันและกัน'
สารวัตรอธิคมยิ้มกว้าง เพราะเขาชอบให้อนุภาพ 'ปรนเปรอ' เขามากที่สุด ทุกครั้งที่ได้รับการปรนเปรอจากชายหนุ่ม เขารู้สึกเหมือนได้ขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ดจนไม่อยากกลับลงมาบนพื้นโลกอีกครั้ง
สองหนุ่มคลอเคลียกันอีกชั่วครู่ ก่อนอนุภาพจะควานหาเสื้อมาสวม แล้วบอกให้อธิคมแต่งตัว อธิคมอิดออดอยู่ ไม่ยอมใส่กางเกง อนุภาพต้องทั้งปลอบทั้งขู่จนนายตำรวจหัวดื้อยอมทำตาม สารวัตรขี้ลืมหันมาทวงสัญญากับคนรักก่อนจะเปิดประตูรถลงไปยืนอยู่ข้างๆ ทั้งที่กายท่อนล่างสวมเพียงกางเกงชั้นในสีขาวเพียงตัวเดียว
"ถ้าไม่ทำตามสัญญา ผมจะจับขึงพืด แล้วฟาดด้วยแส้หนัง" อธิคมหรี่ตา ยกนิ้วชี้ขึ้นชี้หน้าคนที่นั่งทำหน้าเรียบอยู่ในรถ
"ไม่กลัว" อนุภาพท้าทาย มือยื่นกางเกงให้สารวัตรอธิคม "อ้าว ใส่ซะ เร็วๆ เข้า หิวข้าวมากแล้ว ผมจะรีบไปทำกับข้าว ช้ามากเดี๋ยวผมนอนก่อนนะ จะล๊อคประตูไม่ให้เข้าห้องซะเลย"
"ผมมีกุญแจ" อธิคมรับกางเกงไปสวม ตาจับจ้องอยู่ที่ต้นขาเนียนของอนุภาพ
"ซื้อมาเยอะๆ นะ" อนุภาพแกล้งยั่วยวน
"จะซื้อมาซักสองโหล" อธิคมยิ้มพราว "เอาให้แหลกคา..."
อนุภาพถลึงตาใส่คนหน้าทะเล้น ห้ามไม่ให้นายตำรวจพูดอะไรทะลึ่งออกมา "ไปได้แล้ว"
"คุณก็ลงรถสิ หรือจะไปด้วยกัน ซื้อเสร็จก็ใช้เลย"
อธิคมพูดเสร็จแล้วรีบขยับตัวถอยห่างเพราะรู้ว่าจะโดนอะไร ส่วนมากเขารู้จังหวะการขยับตัวของอนุภาพเวลาจะทำร้ายเขา แต่หากอยู่ใกล้ชิดกันมากๆ บางทีเขาก็ขยับหนีไม่ได้ ต้องยอมโดน "ทำร้าย"
"คุณนุ ทำไมชอบเล่นเจ็บๆ วางลงเดี๋ยวนี้เลย นั่นมันถังขยะนะ อย่าปามาเด็ดขาด"
อนุภาพขยับตัวลงจากรถช้าๆ มือยังถือถังพลาสติกสีดำในมือ มองอธิคมตาขวาง แต่จังหวะที่หันตัวเข้าหารถเพื่อหยิบกางเกง อธิคมได้ที โผเข้ากอดทางด้านหลัง แล้วซุกหน้าเข้ากับซอกคอของเขาแล้วพูดเสียงเบาว่า "รักคุณนุจัง คุณนุรักผมมากๆ นะครับ"
"รักสิครับ" อนุภาพเอียงคอ เปิดทางให้อธิคมได้จูบเขาถนัด ก่อนจะหันตัวมาซุกหน้าเข้ากับอกของนายตำรวจ "สารวัตรก็รักผมให้มากๆ เหมือนกันนะครับ"
"รักที่สุดในโลก จะให้ตายแทนก็ยอม" อธิคมเสียงหวาน "รักจนไม่อยากห่างไปไหน"
"แต่ตอนนี้ต้องห่างซักหน่อยแล้วล่ะ ยิ่งนาน เวลาที่เหลือก็จะยิ่งน้อยนะครับ"
"ใจร้าย" อธิคมแกล้งทำเสียงเง้างอด แต่ก็ยอมปล่อยตัวชายหนุ่มให้ก้มลงสวมกางเกง
อธิคมทอดสายตามองอนุภาพด้วยใบหน้าอ่อนโยน เวลาทุกนาทีที่เขาอยู่กับชายหนุ่มช่างเต็มไปด้วยความสุข จนเขาไม่อยากจะนึกถึงวันที่จะต้องแยกกัน
...จะมีเวลาที่จะต้องแยกกันหรือ...เขาไม่อยากจะนึกถึงวันนั้น แต่เขาก็ยอมรับว่ามีบางช่วงเสี้ยวนาทีที่เขาไม่อาจห้ามใจตัวเองไม่ให้ฟุ้งซ่าน
บางครั้งเขาก็อดคิดไม่ได้ว่า ชีวิตรักแบบนี้อาจไปไม่รอด ชีวิตคู่ชายหญิงที่เขาเห็นหลายคู่ก็ยังมีการเลิกร้างกัน แล้วชีวิตรักแบบที่เขากำลังเป็นอยู่จะยาวนานเพียงใด แต่ไม่ว่าจะเป็นเช่นไร เขาก็จะทำวันนี้ให้ดีที่สุด ขออย่างเดียว อย่าให้ใครมาทำให้เสียเรื่อง โดยเฉพาะอย่างยิ่งธนาวุฒิ อาทิตย์ที่แล้วที่เจอกัน เขาสังเกตว่าธนาวุฒิมองอนุภาพด้วยสายตาแปลกๆ เขาไม่เคยเห็นดวงตาของเพื่อนเป็นประกายแบบนี้มานานมากแล้ว ตั้งแต่ที่เห็นธนาวุฒิมองนที แฟนคนแรกและคนเดียว
...นที...คนที่มีอะไรหลายอย่างคล้ายอนุภาพของเขา...ฉลาด ท่าทางรั้นๆ เรียบๆ นิ่งๆ แต่เวลาไม่พอใจก็ดูเหมือนพายุลูกย่อมที่พร้อมจะทำลายทุกอย่างรอบตัว
...หรือว่าธนาวุฒิจะชอบอนุภาพเพราะแฟนเขาสะกิดอะไรบางอย่างในตัวของธนาวุฒิให้นึกถึงอดีต...
“ผมให้เวลาสิบห้านาที ถ้าผู้กองกลับมาช้าเกินนี้ ก็เตรียมตัวนอนคนเดียวได้เลย” อนุภาพยืนอยู่ข้างรถ พูดกับอธิคมยิ้มๆ
“ใจร้าย” อธิคมเบ้ปาก
“ขับรถดีๆ นะครับ”
“ให้เวลาแค่สิบห้านาที จะให้ขับรถดีๆ ได้ยังไงเล่า ไมกลัวผมเร่งรีบจนเป็นอะไรไปเหรอ” อธิคมเสียงอ่อย
อนุภาพยกมือขึ้นมาแตะปากนายตำรวจ “พูดอะไรไม่ดีอีกแล้ว เอาเถอะ ยืดเวลาให้เป็นครึ่งชั่วโมงก็ได้ แล้วค่อยไปทดเวลาเอาก็แล้วกัน”
อธิคมบ่นว่าอนุภาพใจร้ายอีกครั้งหนึ่ง แล้วขับรถออกไป ทิ้งให้ชายหนุ่มยืนยิ้ม มองจนลับตา แล้วรีบวิ่งขึ้นไปบนบ้านเพื่อเตรียมอาหารเย็นแบบง่ายๆ
หลังทำอาหารเสร็จไม่นาน อนุภาพได้ยินเสียงรถห้ามล้อดังลั่นหน้าบ้าน ตามมาด้วยเสียงวิ่งตึงตังขึ้นบันได และเสียงห้าวๆ ของคนที่ไปซื้อสิ่งของสำคัญ
“คุณนุ ได้มาแล้ว รีบถอดเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้” อธิคมโผล่หน้าเข้ามาในห้องนอน ยิ้มเผล่ ชูสิ่งที่อยู่ในมือให้อนุภาพเห็น “มามะ มาเป็นของผมซะดีๆ
“ผู้กอง ทานข้าวก่อนสิครับ” อนุภาพยืนอยู่กลางห้อง เพิ่งอาบน้ำเสร็จ
“เอากันก่อนแล้วค่อยกิน” อธิคมถลาเข้ามาในห้อง ถอดเสื้อออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แผงอกลำสั่นของนายตำรวจมีรอยจ้ำแดงหลายแห่งเพราะโดนอนุภาพบิดไปหลายที
“ผู้กอง พูดอะไรหยาบคาย” อนุภาพทุบหน้าอกนายตำรวจคลั่งรัก แล้วเบี่ยงตัวหนีจากคนที่กำลังทำหน้าหื่นกระหาย เขารู้ว่าหนีอธิคมอย่างไรก็หนีไม่พ้น ตอนนี้อธิคมเหมือนกระทิงเปลี่ยวที่กำลังพุ่งพล่านด้วยอารมณ์ปรารถนา
“ฮื่อ...มาให้ผมฟันก่อนแล้วค่อยกิน” อธิคมรวบร่างเนียนสะอาดของอนุภาพไว้ในอ้อมแขน
อีกฝ่ายประท้วง “ก็ยังหยาบคายอยู่ดี”
“งั้น...มามะ มาให้ผัวอึ๊บก่อนกินข้าวซะดีๆ” อธิคมหัวเราะร่า กระชากเสื้อคลุมอาบน้ำของอนุภาพออกจากตัว เผยให้เห็นร่างเปลือยขาวสะอาดที่มีกล้ามพองาม
“หยาบคาย”
“งั้น...” อธิคมกำลังจะหาคำพูดใหม่ แต่อนุภาพรีบยกมือขึ้นปิดปาก บอกว่าไม่ต้องพูดแล้ว จะทำอะไรก็รีบทำ
“หิวข้าวจะตายอยู่แล้ว”
“กินใส้กรอกก่อนก็แล้วกันนะ” อธิคมเสียงสั่นพร่า ดันตัวคนรักให้ทรุดตัวลงกับพื้น มือจับแก่นกายของตัวเองจ่อปากคนที่กำลังหิวข้าวจนใกล้จะขาดใจตาย “เลียได้อย่างเดียวนะครับ ที่รัก ห้ามกัดเด็ดขาด...อูยย”
อธิคมสะดุ้ง เมื่อโดนคนที่กำลังหมั่นใสเขาขบเม้มส่วนปลายของความเป็นชาย “อา...คุณนุ อย่ากัดนา”
นายตำรวจหนุ่มเตือนเสียงแผ่ว แล้วเปลี่ยนเป็นเสียงครวญครางเมื่อคนรักเริ่มขยับศรีษะเร็วขึ้น อธิคมแหงนหน้า สูดปาก บั้นเอวขยับตามจังหวะของอีกฝ่าย สอดประสานกันอย่างเป็นธรรมชาติ
อนุภาพถอนปากออกเป็นครั้งคราวเพื่อสูดลมหายใจลึกๆ เพราะสิ่งที่เขากำลังลิ้มรสอยู่นั้นไม่ใช่ขนาดธรรมดา เขาอ้าปากจนกว้างที่สุดเท่าที่ทำได้เพื่อครอบครองส่วนนั้นของอธิคม พยายามทำให้ชายหนุ่มพอใจอย่างที่สุด บางครั้งอธิคมเผลอตัว ขยับเอวดันเข้ามาจนสิ่งที่อยู่ในปากกระแทกเข้าลึกไปถึงเกือบสุดลำคอของเขา จนต้องยกฝ่ามือขึ้นตีสะโพกของนายตำรวจเพื่อเป็นการเตือน
อธิคมเรียกร้องให้เขาทำแบบเดียวกันที่เกิดขึ้นข้างรถเมื่อครู่ใหญ่ที่ผ่านมา นายตำรวจขยับตัวไปนอนพาดกับขอบเตียง แล้วแยกขาออก อ้อนวอนอนุภาพเสียงสั่นพร่า
“คุณนุ สัญญาว่าจะปรนเปรอผมไง ทำแบบเดียวกันที่ผมทำให้สิครับ เร็วสิที่รัก” อธิคมหันหน้าทำออดอ้อนคนรัก ตาคมกริบคู่นั้นหรี่ปรือด้วยแรงปรารถนา ก่อนจะหันหน้าไปซุกลงกับที่นอนนุ่ม ส่งเสียงครางลั่นเมื่ออนุภาพเริ่มทำตามที่ได้รับการขอร้อง
สายลมนอกบ้านริมทะเลสีขาวหลังนั้นเริ่มพัดแรงขึ้น ทะเลเริ่มถาโถมคลื่นซัดหาดทรายหนักหน่วงมากกว่าเดิม ประหนึ่งพยายามจะเร่งจังหวะประสานกับสองร่างในบ้านที่กำลังถาโถมใส่กันและกัน เสียงร้องครวญครางเพราะความสุขดังขึ้น...ดังขึ้น...สลับกับเสียงหอบหายใจถี่กระชั้น ต่างคนต่างพร่ำเรียกชื่อของกันและกัน เพราะในโลกที่กำลังหมุนอยู่ ณ เวลานี้ ทั้งสองรู้สึกว่ามีเพียงเขาสองคนเท่านั้น...สองคนที่กายและใจกำลังรวมกันเป็นหนึ่งเดียว...
ทุกอย่างสงบลงแล้ว...คลื่นที่กำลังซัดหาดทรายเริ่มอ่อนแรงเพราะสายลมแผ่วเบาลง สองร่างในบ้านริมทะเลกอดก่ายกันอยู่บนเตียงนุ่มปูด้วยผ้าสีขาวสะอาด
อนุภาพหันหน้าไปจุมพิตคางสากๆ ของอธิคมที่นอนหายใจระทวย มือยังเกาะกุมบั้นท้ายของเขาอย่างหวงแหน
“หิวข้าวแล้วนะสารวัตร”
“เรียกที่รักสิครับ” อธิคมประท้วง
“ที่รักก็ที่รัก” อนุภาพยอมเรียก แต่อีกฝ่ายทำหน้ามุ่ย
“กินเสร็จแล้วเอาต่ออีกรอบนะจ๊ะ”
“บ้า” อนุภาพเสียงเข้ม “ง่วงแล้ว”
“คุณนุนี่ทำไมชอบอิดออดนัก ไม่หิวก็ง่วง เวลาจะทำอะไรกันทำไมชอบหิวกับง่วงนักนะ เสียอารมณ์” อธิคมอุทธรณ์
“ก็แล้วผู้กองทำไมชอบจะอยากมาทำตอนผมหิวกับตอนผมง่วงล่ะ”
“ใครว่า อยากทำตลอดเวลาเลยล่ะ อยากร่วมรักกันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง” อธิคมทำเสียงออดอ้อน ก่อนจะหัวเราะร่าเพราะถูกใจกับความคิดของตนเอง
กว่าอนุภาพจะได้รับอิสระจากอ้อมแขนของนายตำรวจหนุ่มก็ใช้เวลาไปกว่าสิบห้านาที อาหารเย็นที่เตรียมไว้จืดชืดไปหมด ชายหนุ่มจะอุ่นอาหารบนเตาแต่อธิคมบอกให้อุ่นด้วยไมโครเวฟ อนุภาพแย้งว่าอุ่นด้วยไมโครเวฟไม่อร่อย หากนายตำรวจบอกว่าไม่อร่อยก็ไม่เป็นไร เขาไม่อยากเสียเวลาทานอาหาร เขาจะเอาเวลาไปทำอย่างอื่น
อนุภาพถอนหายใจ มองหน้านายตำรวจผู้คึกคะนองราวม้าศึกแล้วถามว่า “สารวัตร นี่จริงเหรอ”
“จริงสิ คราวนี้ผมอยู่ข้างบนบ้าง ต่อด้วยท่ายืน แล้วก็...โอ๊ยๆ” อธิคมทำเสียงหื่น ตามด้วยเสียงร้องลั่นเพราะโดนอีกฝ่ายฟาดด้วยทัพพีที่คว้าได้ใกล้มือที่สุด
“คุณนุ” อธิคมประท้วง แกล้งวิ่งหนีไปรอบๆ โต๊ะทานอาหารพอเป็นพิธี ก่อนจะหันกลับมา ‘จัดการ’ กับคนที่ชอบใช้ความรุนแรง
...คราวนี้ อธิคมได้ทำสิ่งที่ตัวเองต้องการสมใจ...
****
สะกดผิดเยอะไปหน่อยเพราะพิมพ์เสร็จก็โพสเลยครับ ตอนที่พิมพ์มือก็สั่น ยังมิได้พิสูจน์อักษร เขียนเรทอาร์ไม่เก่งครับ (ที่จริงเรียกว่าเรท PG 30 up เหมือนที่ใครคนหนึ่งในบอร์ดรีเควสเอาไว้อ่ะ คนสามสิบอัพเขาทำกันแบบนี้ล่ะ
ขาดตกบกพร่องตรงไหนก็ขออภัยนะครับ ผมไม่ถนัดทฤษฎีเลยถ่ายทอดมาเป็นตัวอักษรได้แค่นี้
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ - คดีรัก - (อ่าน 939505 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก