อรุณสวัสดิ์ครับทุกท่าน ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่าน เสนอความคิดเห็น ให้กำลังใจ ติชม และกดคะแนนให้นะครับ
อีกนิดส์เดียวก็จะจบแล้วนะ หวังว่าพอนิยายจบแล้ว ทุกท่านที่กรุณาเสียเวลาอ่านคดีรักคงจดจำคฑาวุธไว้ในความทรงจำนะครับ และอย่าลืมช่วยประชาสัมพันธ์หนังสือ คดีรัก ภาคหนึ่งให้ด้วยนะคร้าบบบ มันยังกองๆ อยู่ที่บ้านอยู่เลย เดี๋ยวผมเกิดเพี้ยนขึ้นมา ขนไปกองหน้าสวนจตุจักร ประกาศขายเล่มละ 10 บาท ซื้อสิบเ่ล่มแถมคนขายฟรีหนึ่งชั่วโมง
เมื่อคืนฝืนใจเขียนตอนจบแล้วครับด้วยความรู้สึกบรรยายไม่ถูก (และคิดว่าไม่น่าจะมีภาคสามนะ)
36
อาวุธเดินกลับมาถึงโรงพยาบาลเอาเมื่อเกือบห้าโมงเย็น เขาแวะไปนั่งคิดอะไรเพลินๆ อยู่บริเวณลาดวัดที่เขาเดินผ่านตอนขากลับ ต้นไม้ร่มรื่น ลมเย็น บรรยากาศสงบ ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะเอนตัวนอนหลับไป ในฝัน เขาเห็นนทีเดินอยู่ริมธารน้ำในป่าใหญ่ เขากระโจนลงลำธารเพื่อข้ามไปหา แต่พลันได้ยินเสียงคนร้องเรียกอยู่อีกฝั่ง เมื่อหันไปมอง อนุภาพยืนกวักมือเรียกให้เขากลับไป เขาหันหลังกลับ แต่น้ำในลำธารเริ่มเอ่อสูงขึ้น เขาพยายายามตะกุกตะกาย แต่ว่ายน้ำเท่าไหร่ก็ไม่ถึงฝั่งเสียที เขาว่ายจนเหนื่อย เงยหน้ามองไปเห็นแต่น้ำสีขุ่นที่กว้างสุดลูกหูลูกตาดั่งกำลังว่ายอยู่กลางทะเล หมดหวังที่จะรอด ในฝัน เสียงนทีกับอนุภาพกระซิบดังประสานกันว่า...ลืมเสียเถอะ...ลืมเสีย...ก่อนที่จะลืมไม่ลง
โรงพยาบาลเงียบมากเหมือนกับไม่มีคนป่วยอยู่เลย ปกติจะเห็นญาติคนป่วยนั่งอยู่ตามระเบียงแต่วันนี้แปลกที่เขาไม่เห็นใคร เมื่อเดินขึ้นมาในอาคาร มองเข้าไปในห้องต่างๆ เห็นคนนั่งกันอยู่เงียบๆ พยาบาลก็ก้มหน้าจดบันทึกรายงานทางการแพทย์ ส่วนญาติคนป่วยก็นั่งอยู่ข้างเตียง
อาวุธยืนนิ่งอยู่หน้าห้องพักของอธิคม สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพราะรู้ว่าอีกไม่กี่วินาทีเขาก็เข้าไปพบอธิคมกับอนุภาพอยู่ด้วยกัน การเผชิญหน้าพร้อมกันทั้งสามคนคราวนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย
สารวัตรใหญ่ผลักประตูเข้าไป แต่พลันต้องขมวดคิ้วด้วยความฉงนเพราะในห้องว่างเปล่า
ธงรบดึงผ้าห่มขึ้นคลุมถึงหน้าอกของอธิคม แล้วยกแขนข้างซ้ายของอธิคมวางพาดบนหน้าท้อง อธิคมยิ้มให้บางๆ แล้วหลับตาแต่ก็ขมวดคิ้วเป็นจังหวะเวลาที่รถพยาบาลสะเทือน
อีกไม่กี่นาทีก็จะถึงลานจอดเฮลิคอปเตอร์ บริการขนย้ายผู้ป่วยราคาแพงที่คชานนท์สั่งให้มาจากเชียงใหม่กำลังจะพาอธิคมกลับไปกรุงเทพฯ เขาทัดทานอย่างไรอธิคมก็ไม่ยอม ดันทุรังจะกลับกรุงเทพฯ ท่าเดียว
คชานนท์ยังไม่ยอมบอกอธิคมว่าอนุภาพไปเชียงใหม่ แต่จะไปเพราะเหตุผลอันใดนั้นคชานนท์บอกว่าไม่ทราบ พูดแต่เพียงว่าอนุภาพต้องการเวลาจัดการอะไรบางอย่างและจะกลับมาให้ทันป้อนข้าวอธิคมตอนเที่ยง แต่อนุภาพก็ไม่กลับมา อธิคมไม่ยอมทานข้าวเช่นเคย แม้พ่อของอธิคมขอร้องก็ไม่ยอม โชคดีที่ได้อาทิตย์ ตี๋หนุ่มของเขาหายเข้าไปในห้องอธิคมไม่ถึงสิบนาทีก็กลับออกมาบอกว่าอธิคมทานข้าวและทานยาแล้ว
เขาจะกลับเข้ากรุงเทพฯ พร้อมกับอธิคมและคชานนท์ ส่วนพ่อของอธิคมนั้นเดินทางไปสนามบินแล้ว อาทิตย์จะขับรถเช่ากลับไปสนามบินเพื่อคืนรถและกลับเที่ยวบินสุดท้ายของคืนนี้
ธงรบเอนตัวพิงกับผนังรถ นัยน์ตาเหม่อลอย นึกถึงการสนทนากับคชานนท์และอาทิตย์เมื่อตอนที่นำตัวอธิคมออกมาจากโรงพยาบาล
"ผมไม่เข้าใจสองคนนี้จริงๆ" คชานนท์บ่นแล้วส่ายหน้าช้าๆ เมื่อยืนรอบุรุษพยาบาลเข็นรถของอธิคมออกมาจากห้อง
"พี่ว่าไม่เข้าใจสามคนนี้ต่างหาก" ธงรบตอบคชานนท์
"พี่นุเขาคงมีเหตุผลของเขา ผู้กองดูเพื่อนให้ดีๆ ก็แล้วกัน รอพี่นุหน่อยเถอะ" อาทิตย์แทรกขึ้นมาด้วยเสียงเรียบๆ ตอนที่ส่งเขาขึ้นรถพยาบาลมากับอธิคม
"คุณนุหนีข้าไปอีกแล้วธง คราวนี้ข้าจะหนีคุณนุบ้าง" อธิคมพึมพำเบาๆ เมื่อรถพยาบาลเคลื่อนออกจากโรงพยาบาลอำเภอสอง
...อธิคมเอ๊ย ข้าก็ขอภาวนาให้อะไรๆ มันคลี่คลายไปได้ด้วยดีนะเพื่อน และที่สำคัญ ขาอย่าให้ข้าได้มาเจออะไรแบบเอ็งเลย อาทิตย์นั้นก็ท่าทางไม่ย่อยไปกว่าอนุภาพเลยนะนั่น...
ธงรบรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับทันทีที่ลงจากเฮลิคอปเตอร์ ทีมแพทย์และพยาบาลของโรงพยาบาลใหญ่อันดับต้นๆ ของกรุงเทพฯ เตรียมพร้อมรออยู่ที่ลานจอดเฮลิคอปเตอร์ของโรงพยาบาล ทันทีที่เครื่องแตะพื้น ทุกคนก็กรูเข้ามาที่เครื่องและทำงานเคลื่อนย้ายผู้ป่วยกันอย่างคล่องแคล่ว
"ไอ้ธง แกทำไมไม่รับโทรศัพท์วะ" เสียงอาวุธดังขึ้นทันทีที่ธงรบยกหูโทรศัพท์ขึ้นรับ เสียงของอาวุธแสดงอารมณ์ว่ากำลังโกรธ ไม่นับการเลือกใช้คำสรรพนามเรียกชื่อเขาและคำลงท้าย
"ข้าเพิ่งได้ยินเมื่อกี้นี้เองตอนเครื่องกำลังจะลงแตะพื้น" ธงรบอธิบาย
"แกอยู่ไหน" อาวุธกระชากเสียง
"กรุงเทพฯ"
"ย้ายอธิคมไปใช่หรือเปล่า" อาวุธรู้เร็ว เสียงเฮลิคอปเตอร์ดังเข้าไปในโทรศัพท์ สมองของอาวุธก็คงประมวลได้อย่างรวดเร็วว่าเกินอะไรขึ้น
"ไอ้คมมันจะมาเองนะโว้ย พ่อมันทั้งสองคนยังเอาไว้ไม่อยู่ ข้าเป็นน้องคนสุดท้อง จะไปทำอะไรได้วะ"
"แล้วคุณนุล่ะ" อาวุธถาม
"เอ่อ"
"คุณนุไม่ได้ไปด้วย นี่ทำอะไรกัน แล้วคุณนุไปไหน" อาวุธซัก
"แกรู้ได้ไงว่าคุณนุไม่ได้มาด้วย"
"ธงรบ เราไม่โง่นะ คิดหรือว่าคุณนุจะยอมให้อธิคมย้าย เกิดอะไรขึ้น"
"เอ็งล่ะ หายไปไหนมา" ธงรบชักอึกอัก ท่าทางอาวุธจะเอาเรื่องเขาให้ได้ เวลาเพื่อนคนนี้โกรธ ร้ายได้ยิ่งกว่าอธิคมเสียอีก "นนท์บอกว่าคุณนุไปทำธุระที่เชียงใหม่ เอ็งก็มาหายไปหลังคุณนุไม่นาน ทีนี้..."
"ก็เลยคิดว่าคุณนุไปกับข้า พากันหนีไป คิดกันได้ไง" อาวุธเติมความ
"ข้าไม่ได้คิด ไอ้คมมันคิด เอ่อ ไม่ใช่ นนท์มันคิดว่าไอ้คมมันจะคิดซึ่งข้าก็คิดว่าไอ้คมมันคงคิด เอ็งอย่ามาปรักปรำสิวะ" ธงรบโวยวาย
"ไม่ต้องมาเล่นลิ้นนะไอ้เสาธง แล้วนี้ไม่มีใครคิดว่าคุณนุหายไปไหน จะเป็นอะไรหรือเปล่ายังงั้นหรือ อยู่ดีๆ ก็หายไปทั้งวัน สัญชาตญานตำรวจแกหายไปไหนวะ ไอ้..."
"เฮ้ย อย่าพูดคำหยาบนะโว้ย มันไม่ใช่บุคลิกแก ข้าขอโทษว่ะวุธ แต่ใครจะคิด คุณนุเคยหายไปนี่หว่า ครั้งที่แล้วก็หายไปเฉยๆ ตั้งหลายวัน แล้วก็มาโผล่หน้าห้องไอ้คม จนมันเดี้ยงอยู่จนถึงทุกวันนี้"
"แกเช็คโรงพยาบาลในเขตจังหวัดแพร่ ข้าจะเช็คลำปาง แล้วประสานสถานีตำรวจด้วย ได้ความยังไงให้บอก เข้าใจไหม" อาวุธ
"จ้าคุณชาย" ธงรบรับคำแล้ววางโทรศัพท์แล้วพึมพำอยู่คนเดียว "ดุจริงวุ้ย โดนทั้งไอ้คมทั้งไอ้วุธโขกสับ กรรมเวรธงรบจริงๆ พอมีแฟน อาทิตย์ก็ดุข้าอีก เวร เวร เวร"
อาวุธก้าวทีละสองขั้นขึ้นบันไดอาคารผู้ป่วยชายโรงพยาบาลอำเภอวังเหนือ เขาใช้เวลาไม่ถึงสองชั่วโมงก็ตามอนุภาพเจอ เมื่อสอบถามมาที่โรงพยาบาลวังเหนือเขาเพียงถามชื่ออนุภาพก็ได้รับคำตอบจากพยาบาลตอบว่าคนป่วยที่ประสบอุบัติเหตรถคว่ำ หน้าตาดี คนไทยแท้แต่นามสกุลฝรั่ง มีพลเมืองดีนำส่งเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาลเมื่อประมาณหลังเที่ยงวันนิดๆ
อนุภาพไม่ได้รับบาดแผล แต่มีรอยช้ำแดงที่โหนกแก้มด้านซ้าย ชายหนุ่มนอนนิ่งอยู่บนเตียงในห้องผู้ป่วยรวม ใบหน้าซีดเซียวแต่ปากอิ่มเต็มยังแดงระเรื่อ
อาวุธถอนหายใจลึกๆ ในใจรู้สึกรวดร้าวยิ่งนัก ตอนนี้เขาได้ตัดสินใจแล้ว ที่เคยพูดกับอธิคมว่าจะรอจนกว่าอนุภาพพูดออกมาว่าเลือกอธิคมเขาจึงจะยอมถอย แต่เวลานี้ วินาทีนี้ ขณะนี้ ไม่มีประโยชน์ที่จะยื้อเวลาต่อไปอีกแล้ว เขายอมรับว่าตัวเองรู้ทั้งรู้ว่าอนุภาพยังรักอธิคมอยู่ แต่เขาก็ไม่ตัดใจเสียที พยายามที่จะยึดโอกาสอันน้อยนิดเอาไว้ เผื่อโชคจะเข้าข้างเขาบ้าง แต่ความเป็นจริงก็คือ...นี่คือคำตอบ...นี่คือความจริง...ความจริงที่ว่าเขาไม่มีโอกาสเหลือแล้วและเขาต้องยอมรับให้ได้และขจัดเงาของอนุภาพในใจของเขาออกไปให้หมดสิ้น
เตียงของอนุภาพอยู่ชิดผนังด้านใน เตียงข้างๆ ไม่มีคนป่วย ส่วนผู้ป่วยเตียงที่อยู่ตรงข้ามก็นอนหลับสนิท อาวุธสูดลมหายใจลึกๆ และขอโอกาสสุดท้ายของตัวเอง ก้มหน้าลงไปชิดแก้มของอนุภาพและสูดดมเอาความทรงจำสุดท้ายที่เขาโชคดีได้รับโอกาสอันน้อยนิด แล้วเลื่อนไปจุมพิตปากแดงระเรื่อที่ยั่วยวนใจเขามานานหลายเดือน และนี่เป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่เขาจะได้สัมผัส
...ลาก่อนคุณนุ...คุณจะอยู่ในใจผมเหมือนกับนที...
ธงรบมาถึงโรงพยาบาลวังเหนือเมื่อตอนสาย ทันที่ขึ้นไปบนชั้นสอง เขาเห็นอาวุธนั่งหลับอยู่ที่ระเบียงหน้าห้องคนป่วย จึงเดินเข้าไปหยุดยืนมองด้วยสายตาเอือมระอา
"เฮ้อ เป็นเอามาก อะไรกันนักกันหนาวะเนี่ย" ธงรบมองใบหน้าคมเข้มขาวสะอาดของอาวุธ แล้วเปรียบเทียบกับอีกคนที่นอนอยู่ในโรงพยาบาลที่กรุงเทพฯ
เมื่อเขาได้รับข่าวร้ายจากอาวุธ เขาปรึกษาคชานนท์ แล้วน้องชายคนเก่งของอธิคมก็แนะนำให้บอกอธิคมไปตรงๆ เขาไม่แน่ใจว่าควรทำแบบนั้นหรือไม่ แต่คชานนท์ยืนยันหนักแน่น เขาเลยต้องเชื่อ เพื่อนรักของเขาอึ้งไปครู่ใหญ่เมื่อได้ยินเรื่องราว อธิคมเบือนหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างอยู่กว่าห้านาที ก่อนจะหันหน้าหาเขาช้าๆ ตาแดงๆ เหมือนจะร้องให้ วินาทีนั้นเองที่เขารู้สึกได้ถึงพลังของความรักว่าช่างมีอานุภาพเหลือเกิน
...ทำให้คนยิ้มและหัวเราะมีความสุขได้ แต่ในขณะเดียวกัน ก็ทำให้ทุกข์เศร้าทรมาน...
อธิคมเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า ประกอบกับการสื่อสารด้วยสายตา เขาก็รู้ในทันใดว่าอธิคมอยากให้เขาทำอะไร
"ธงรบ"
"เออๆ รู้แล้วๆ แต่พรุ่งนี้เช้านะ นี่มันค่ำแล้ว ยังไงก็ไปไม่ได้"
คชานนท์จัดการทุกอย่างอีกเช่นเคย เช้าตรู่ เขาได้ขึ้นเครื่องบินเที่ยวแรกมาเชียงใหม่ และตรงดิ่งมาวังเหนือ ตอนนี้กำลังยืนมองอาวุธนั่งสับปะหงกอยู่อย่างหมดสภาพ
"วุธ" ธงรบใช้เท้าเตะขาของเพื่อนที่เหยียดยาวอยู่พื้น อาวุธงัวเงียตื่นขึ้นมา พอเห็นว่าเป็นใครก็หลับตาลง
"คุณนุอยู่ข้างใน"
"อย่าบอกนะว่าเอ็งนั่งเฝ้าทั้งคืน ไปๆ ลุกขึ้นไปนอนในรถได้แล้ว" ธงรบเขย่าตัวอาวุธ "วุธ ลุกขึ้น ไปนอนในรถ ข้าจะไปเอาคุณนุออกจากโรงพยาบาล"
อาวุธลุกขึ้นอย่างว่าง่าย ยืนโอนเอนแทบทรงตัวไม่ไหว ไม่เหลือมาด "คุณชาย" อย่างที่ธงรบกับอธิคมเคยล้อ แต่ก่อนจะจะเดินจากไป ยังมีสติหันมาสั่งธงรบว่า "คุยกับหมอก่อนนะ ไม่ใช่ไปเอาตัวออกมาเฉยๆ"
"รู้แล้วน่า เอ็งไปนอนรอในรถเถอะ" ธงรบส่ายหน้า "ข้าก็รู้จักทำอะไรกับใครเขาเป็นเหมือนกันนะโว้ย"
อนุภาพนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ใบหน้าซีดเซียวสงบนิ่ง ธงรบก้มลงมองใกล้ๆ อย่างคิดคำนึง ราวกับไม่เชื่อว่านี่คืออนุภาพที่ทำให้เพื่อนรักสองคนแทบไม่มองหน้ากัน
"คุณนุ นะคุณนุ ตัวแค่นี้แต่ร้ายจริงๆ เลย ในตัวซ่อนอะไรเอาไว้นี่ ไอ้คมกับไอ้วุธถึงเป็นได้ถึงขนาดนี้"
...รวมทั้งอาทิตย์ด้วย ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าอาทิตย์ยังอาลัยอาวรณ์อนุภาพไม่เคยสร่าง...
ธงรบอดถอนหายใจไม่ได้ ที่เขาย้อนกลับมาที่ภาคเหนือคราวนี้เขาไม่ได้บอกอาทิตย์ และไม่ได้บอกเรื่องที่อนุภาพประสบอุบัติเหตุให้อาทิตย์ทราบ เพราะเขารู้ว่าอาทิตย์คงรีบวิ่งมาหาอนุภาพในทันใด คิดไปแล้วอดเจ็บลึกๆ ในใจไม่ได้ เขาอยู่กับอาทิตย์ทั้งที่รู้สึกว่าฝ่ายนั้นมี "เงา" ของอนุภาพอยู่ในใจไม่เคยจาง
"คุณนุ" ธงรบเรียกคนเจ็บเสียงเบา
"คุณคะ มาทำอะไร" เสียงพยาบาลดังขึ้นใกล้ๆ ธงรับหันไปมอง หญิงสาวร่างท้วมอายุต้นสี่สิบในชุดสีขาวสะอาดกำลังยืนจ้องเขาอยู่
"มาเยี่ยมคนป่วยครับ" ธงรบส่งรอยยิ้มให้
"คนป่วยกำลังนอนพักผ่อน อย่าเพิ่งปลุกสิคะ" พยาบาลทำเสียงดุ
"ผมไม่ได้ปลุก ผมแค่เรียกชื่อ" ธงรบแก้ตัว
"อ้าว เรียกชื่อก็คือปลุก คนป่วยเพิ่งทานยาหลับไป คุณจะมาปลุกทำไมล่ะ"
"ก็บอกแล้วไงว่าผมมาเยี่ยม" ธงรบให้เหตุผล "แล้ว อาการเป็นไงบ้างครับ เมื่อไหร่จะได้ออกจากโรงพยาบาล"
"หายเมื่อไหรก็ได้ออกเมื่อนั้น" พยาบาลตอบเสียงเข้ม "ว่าแต่ว่าคุณเป็นญาติหรือเปล่า"
"เป็นเพื่อนของแฟนของเขาครับ" ธงรบตอบ "ผมมาจากกรุงเทพฯ แฟนเขาส่งตัวมาให้ดูว่าเป็นยังไงบ้าง"
"แล้วทำไมแฟนเขาไม่มาเอง" พยาบาลเดินกลับไปยังห้องทำงาน ธงรบเดินตาม พยายามจะถามอาการ
"แฟนเขาก็ป่วยนอนอยู่โรงพยาบาลเหมือนกัน ตอนนี้กำลังจะขาดใจตาย พอรู้ว่าแฟนตัวเองรถคว่ำ ก็สั่งผมให้มาพากลับไปดูใจ" ธงรบทำเสียงน่าสงสาร
พยาบาลร่างใหญ่ถอนหายใจเบาๆ เอื้อมมือไปหยิบแฟ้มผู้ป่วยมาพลิกดู แล้วตอบว่า "ก็อาการไม่เป็นอะไรมาก ไม่มีบาดแผล ที่ให้นอนพักก็เพื่อดูอาการ รอให้หมอตรวจรอบบ่าย ถ้าไม่ปรากฏเลือดคั่งหรืออะไร ก็คงออกจากโรงพยาบาลได้เย็นๆ ค่ะ โชคดีนะคะที่เลือดไม่ออก"
"ไม่มีแผลหรือครับ" ธงรบไม่คอยเข้าใจเท่าใดนัก
พยาบาลพยักหน้า "คนไข้เลือดกรุ๊ปโอพลัส พาราบอมเบย์หาเลือดยากมาก ยิ่งอยู่ต่างอำเภอไกลขนาดนี้ยิ่งลำบาก ถ้าประสบอุบัติเหตุหนักเลือดออกเยอะ ทางรอดแทบเป็นศูนย์"
"แสดงว่าตอนนี้ไม่เป็นอะไรมาก ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วสิใช่ไหมครับ" ธงรบยิ้มประจบ รู้สึกโล่งอก ระคนกับความรู้สึกตกใจที่รู้ว่าอนุภาพมีความเสี่ยงถึงขนาดนั้น
"ไม่ได้หรอกคุณ ต้องให้หมอสั่ง" พยายายส่ายหน้า
"พยายาลสั่งไม่ได้หรือครับ ผมว่าหมอไม่เก่งเท่าพยาบาลหรอก หมอมาดูคนไข้แวบเดียวไม่กี่นาที พยาบาลอยู่กับคนไข้ตลอดเวลา รู้ดีกว่าเป็นไหนๆ" ธงรบหลอกล่อ
"ยังไงก็ต้องหมอตรวจก่อนค่ะ" พยาบาลตอบด้วยใบหน้ายิ้มๆ "แล้วไม่ต้องมาทำหน้าหล่อเสียงนุ่มนะคะคุณตำรวจ ยังไงดิฉันก็ไม่ใจอ่อน"
"ดูออกด้วยหรือครับ" ธงรบงง ไม่นึกว่าพยาบาลจะมองออกว่าเขาเป็นตำรวจ
"เห็นตาเจ้าชู้ ยิ้มกรุ้มกริ่มแบบนี้ ร้อยละเก้าสิบ ตำรวจทั้งนั้น สามีพี่ก็แบบนี้ล่ะ คุณไปรอข้างนอกนะคะ อีกหนึ่งชั่วโมง หมอตรวจเสร็จ ค่อยมาถามใหม่"
โชคดีที่อนุภาพไม่เป็นอะไรมาก ธงรบรอจนหมอตรวจอนุภาพแล้วจึงเดินเข้าไปคุย หมอหนุ่มหน้าตาดีเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างแปลกใจ แล้วหันไปมองพยาบาลสาวใหญ่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ราวกับจะถามคำถาม
"ไม่ใช่ญาติค่ะหมอ แต่เป็นเพื่อนของแฟนคนป่วย อยากจะพาคุณอนุภาพออกจากโรงพยาบาล" พยาบาลรีบตอบ
"อาการไม่มีอะไรครับ แค่เคล็ดขัดยอก ข้อมือซ้ายซ้น หมอเข้าเฝือกอ่อนไว้ให้ คนไข้เจ็บไหล่กับเข่าด้านขวาเพราะโดนกระแทก ตอนนี้เดินเหินอาจจะไม่สบายตัว ต้องคอยระวัง ไม่มีเลือดคั่ง โชคดีที่รถไม่ได้ชนประสานขา แค่เบียดๆ กันจนตกข้างทาง" แพทย์หนุ่มหน้าขาวอธิบายเนิบนาบ ก่อนจะก้มลงพลิกดูเอกสารที่อยู่ในแฟ้มเพราะต้องการหลบตาวิบวับของญาติคนไข้ที่เขาไม่เชื่อแม้แต่น้อยว่าเป็นเพื่อนของแฟนคนป่วย
"ขอบคุณคุณหมอมากนะครับ แสดงว่าก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วใช่ไหมครับ" ธงรบยิ้มกว้าง
หมอหนุ่มพยักหน้าช้าๆ แล้วขอตัวไปตรวจคนไข้รายอื่น ธงรบขอบคุณอีกครั้ง แต่ไม่วายส่งสายตาเจ้าชู้
"ถ้าเกิดพากลับบ้านแล้วอาการไม่ดีขึ้น คงต้องรบกวนมาปรึกษาคุณหมอ"
"ได้ครับ" หมอหนุ่มจบใหม่ตอบเสียงเบา แอบยิ้มมุมปาก แล้วเดินจากไปเงียบๆ ทิ้งให้ธงรบมองตามชั่วครู่แล้วหันไปมองอนุภาพที่รู้สึกตัวแล้วและกำลังยันตัวลุกขึ้นนั่ง
อาวุธส่งอนุภาพขึ้นนั่งบนรถคู่กับธงรับพร้อมย้ำให้ธงรับขับรถกลับแพร่ด้วยความระมัดระวังและรับปากกับอนุภาพว่าจะจัดการเรื่องรถของอนุภาพที่เสียหายจากอุบัติเหตุให้เรียบร้อย
"พอเสร็จแล้วผมจะส่งกลับกรุงเทพฯ ให้" อาวุธย้ำแล้วหันไปพูดกับธงรบ "ขับรถดีๆ นะธง ไปช้าๆ อย่าเร่งรีบ ถ้าหลงทางก็โทรมาถาม"
"เออน่า แค่นี้เอง ไม่หลงหรอก สั่งเสียจริงเลย" ธงรบรับคำเสียงสะบัด อดนึกถึง "อีกคน" ไม่ได้ที่ชอบบ่นให้เขาเรื่องหลงทางอยู่เสมอ
"คุณนุ ดูแลตัวเองดีๆ นะครับ" อาวุธหันไปพูดกับอนุภาพด้วยน้ำเสียงห่วงหาอาทร เพราะรู้อยู่ว่าคงไม่มีโอกาสเช่นนี้อีกแล้ว
"สารวัตรก็เหมือนกันครับ ขอบคุณมากๆ เรื่องรถ ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง" อนุภาพตอบเสียงเบามองใบหน้าเรียบนิ่งของอาวุธ บอกตัวเองว่าเห็นแววตาเจ็บปวดของอาวุธ แววตาคล้ายๆ กันเมื่อธนาภพมองเขาที่เชียงใหม่ ก่อนจะถูกพรากจากกันไป
...อดีตผ่านไปแล้ว และปัจจุบันบางส่วนก็กำลังจะกลายเป็นอดีต ตอนนี้เขามีอธิคมรออยู่ เขาตัดสินใจแล้วว่าจากนี้ไปอธิคมคือคนเดียวเท่านั้นที่จะอยู่ในใจเขา และเขาก็หวังว่าเขาจะเป็นคนเดียวที่อยู่ในใจอธิคม ธงรบกำลังพาเขากลับไปหาคนที่เขารักแล้ว
รถเช่าคันสีขาวเคลื่อนตัวออกจากหน้าโรงพยาบาลเวียงเหนือ อนุภาพมองอาวุธผ่านทางกระจกมองหลังจบลับตา ธงรบขับรถช้าๆ ไม่ชวนอนุภาพคุยเพราะอยากปล่อยให้ชายหนุ่มได้คิดอะไรคนเดียว เขายังไม่ได้บอกอนุภาพว่าอธิคมย้ายกลับเข้าไปรักษาตัวที่กรุงเทพฯ แล้ว ในใจตุ้มๆ ต่อมๆ ไม่รู้จะตอบอนุภาพอย่างไรดีหากฝ่ายนั้นถามขึ้นมา
"สารวัตรเป็นยังไงบ้างครับ" ในที่สุดอนุภาพก็ถามขึ้น
"ผมก็สบายดีครับ เดินทางมาก็เหนื่อยนิดหน่อย แต่ก็สบายดี" ธงรบยิ้ม
"ผมหมายถึงสารวัตรอีกคน ไม่ใช่คนนี้" อนุภาพยิ้มบางๆ รู้ว่าธงรบจงใจแกล้งล้อเล่น
"คุณนุไม่ห่วงผมหรือไง" ธงรบทำหน้ามุ่ย
"ห่วงสิครับ อุตส่าห์ขับรถจากอำเภอสองมาถึงเวียงเหนือ ขอบคุณสารวัตรมาก นี่ไม่รู้ว่าสารวัตรอธิคมรู้หรือเปล่าว่าผมรถคว่ำ แล้วสารวัตรรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่นี่"
"วุธโทรไปบอก"
"แล้วสารวัตรอาวุธรู้ได้ยังไง" อนุภาพทำหน้าสงสัย
"โอ๊ย พ่อคนนั้นเขารู้ไปซะทุกอย่าง นายกรัฐมนตรีเกาะ" ธงรบพยายามหาทางออกนอกเรื่อง ยื้อเวลาเอาไว้ ในใจคิดหาคำตอบเหมาะๆ ที่จะตอบอนุภาพเรื่องอธิคม
"แล้วสารวัตรอธิคมรู้หรือยังครับ ผมไม่อยากให้รู้ กลัวว่าจะเห็นห่วง นี่หายไปเมื่อวานทั้งวัน แล้วเมื่อคืนนี้อีก พอไม่เห็นหน้าผม สารวัตรยอมทานข้าวทานยาหรือเปล่าก็ไม่รู้" อนุภาพบ่น
...ยอมสิคุณนุ ครั้งแรกอาทิตย์จัดการ นี่ยังสงสัยอยู่เลยว่าตี๋น้อยมีดีอะไรถึงทำให้อธิคมกินข้าวกินยาซึ่งแม้แต่พ่อและน้องชายยังทำไม่ได้ แต่หลังจากนั้น แพทย์เป็นคนบังคับ...
"คุณนุ กลับบ้านอาบน้ำก่อนนะครับ แล้วค่อย...เอ่อ..." ธงรบอึกอัก
"ไปโรงพยาบาลก่อนเถอะครับ" อนุภาพแย้ง แล้วหลับตาลง ท่าทางต้องการพักผ่อน ทิ้งให้ธงรบขับรถคนเดียวเงียบๆ แต่ในใจรู้สึกหนักใจเป็นที่สุด จนอยากจะจอดรถข้างทางแล้วแอบโทรศัพท์หาคชานนท์เพื่อถามว่าจะให้ทำอย่างไรต่อไปดี
เมื่อรถเข้าเขตอำเภอสอง ธงรบก็จำต้องบอกความจริงๆ นายตำรวจหนุ่มจอดรถข้างทางก่อนถึงทางแยกเลี้ยวขวาไปโรงพยาบาล อนุภาพงัวเงียตื่นขึ้นมาถามธงรบว่าหยุดรถทำไม
"เอ่อ คุณนุ คือยังงี้ครับ ผมไม่รู้จะพูดยังไง คุณนุอย่าถามผมมากนักนะเพราะไม่รู้ว่าจะตอบยังไง คือว่า...เอ่อ..."
"คือว่าอะไรครับ" อนุภาพเริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ผิดปกติ ธงรบมักจะอึกอักเมื่อต้องพยายามอธิบายอะไรบางอย่างที่รู้สึกลำบากใจ เหมือนๆ กับอธิคมยังไงยังงั้น
"คือเอ่อ..."
"สารวัตร จะพูดก็พูดออกมา ถ้าไม่พูดก็ต้องพูดอะไรอีกเลย อีกหน่อยผมก็รู้เองจนได้ แล้วต่อจากนี้ไป ก็ไม่ต้องมาลำบากบอกอะไรผมอีก" อนุภาพเสียงเข้ม
"ดุจังเลย" ธงรบบ่นพึมพำ
"ว่าไงครับ" อนุภาพคาดคั้น ในใจเริ่มเต้นระทึกเพราะคงจะเกี่ยวกับอธิคมเป็นแน่แท้
"คือยังงี้ครับ หมอบอกว่าไอ้คมอาการมันก็ดีขึ้นแล้ว แต่ท่าจะให้ดี หมอบอกว่าน่าจะรักษาในโรงพยาบาลดีๆ ทีนี้ พ่อของมันก็ยืนกรานว่า..."
"สารวัตรย้ายเข้ากรุงเทพฯ เมื่อไหร่..." อนุภาพพึมพำ รู้สึกตกใจไม่น้อยที่ได้รับรู้เรื่องนี้
...เมื่อเช้านี้ ตอนที่ตื่นเช้าและหมอมาตรวจ หมอเลยแนะนำว่าควรจะย้ายเข้ากรุงเทพฯ พ่อของอธิคมก็เห็นด้วย และจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย พ่อของอธิคมหัวดื้อ ใครพูดอะไรก็ไม่เชื่อ...
ธงรบโกหกอยู่ในใจ พยายามเรียบเรียงคำพูดเพื่อให้เหตุผลต่ออนุภาพ แต่ทว่า กลับไม่มีเสียงใดๆ ออกมาจากริมฝีปากของเขาเมื่อหันไปมองใบหน้าซีดเผือดของคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
อนุภาพไม่ใช่คนที่จะหลอกได้ง่ายๆ เหมือนกับที่เขาหลอกอาทิตย์ไม่ได้ พอโดนสายตาคาดคั้น เขาก็อึ้ง พูดไม่ออก ที่เคยกะล่อน หมดสภาพไม่มีเหลือ
"คุณนุ อยู่ที่กรุงเทพฯ มันดีกว่าอยู่ต่างจังหวัดนะครับ อำเภอเล็กๆ แบบนี้เทคโนโลยีทางการแพทย์มันคนละระดับ" ธงรบปลอบเสียงเบา ก่อนจะร้องอุทานขึ้นมาเพราะอนุภาพเปิดประตูรถลงไปหน้าตาเฉย "อ้าวเฮ่ย คุณนุ อย่าลงไปสิ"
อนุภาพลงจากรถแล้วเดินตรงไปยังทางแยก ทำท่าจะข้ามถนนเพื่อตรงไปยังโรงพยาบาล ธงรบรีบเดินตามแล้วคว้าแขนชายหนุ่มไว้
"คุณนุ ไม่เอาน่า ขึ้นรถเถอะ ผมจะไปส่ง" ธงรบอ้อนวอน
"ทำไมครับ สารวัตร ทำไม"
"ผมก็ไม่รู้" ธงรบเสียงอ่อย
"สารวัตรทิ้งผมใช่ไหมครับ คราวนี้สารวัตรคงคิดว่าไม่ไหวแล้ว พอกันที" อนุภาพอ่อนแรง อยากทรุดตัวลงนั่งกับพื้น
"มันคงงอนมั๊ง" ธงรบตอบไปทื่อๆ เพราะไม่รู้จะพูดอะไรให้ดีไปกว่านี้ "งั้นคุณนุก็ไปง้อมันหน่อย"
"สารวัตรไม่ได้อยากอยู่ที่นี่ต่อไปอีกแล้ว สารวัตรตัดสินใจแล้ว อย่างที่ผมคิด อย่างที่เขาคิด สารวัตรเชื่ออย่างนั้นจริงๆ" อนุภาพพร่ำรำพัน หันซ้ายหันขวาอย่างไม่รู้จะไปไหนดี ตาเริ่มแดง
"คุณนุ กลับไปที่รถก่อน อย่ามาร้องให้ตรงไฟแดงเลย นะครับ เชื่อผมเถอะ กลับบ้านก่อน แล้วค่อยว่ากันอีกที" ธงรบทำอะไรไม่ถูก อยากโอบอนุภาพเอาไว้เพื่อปลอบใจแต่ก็ทำไม่ได้เพราะแค่ยืนรั้งแขนอนุภาพอยู่ริมถนนใกล้สี่แยกไฟแดงเขาก็รู้สึกเงอะงะมากพอแล้ว
อนุภาพยอมเดินตามธงรบมาที่รถ และนั่งเงียบตลอดทางจนธงรบรู้สึกอึดอัด ชายหนุ่มนั่งนิ่งเป็นหุ่นอย่างที่อธิคมเคยเล่าให้ฟังว่าแฟนของตัวเองนั่งเป็นหุ่นได้เกือบชั่วโมง
"คุณนุครับ พูดอะไรซักนิด อย่างน้อยก็บอกทางผมหน่อย ผมขับวนมาสองสามรอบแล้วนะเนี่ย หาทางไปบ้านคุณนุไม่เจอ" ธงรบทำหน้ามุ่ย หันไปถามตุ๊กตามีชีวิตที่นั่งอยู่ข้างๆ
"จอด" อนุภาพสั่งสั้นๆ
"จอดทำไม จอดได้ไง" ธงรบยิ้มแหยๆ
"ผมจะขับ" อนุภาพพูดเสียงเข้ม
"ไม่ได้นะครับ ให้ผมขับเอง คุณนุยังไม่ค่อยสบาย" ธงรบแย้ง "เกิดเป็นอะไรขึ้นมาอีกจะยุ่ง"
"ผมบอกให้จอด ไม่งั้นก็ขับวนในเมื่องให้ถึงค่ำ" อนุภาพเสียงแข็ง
"โธ่คุณนุ เกิดเป็นอะไร ผมโดนยกกำลังสามนะครับ ไอ้คมคงเอาผมตาย ไอ้วุธก็คงตามมาเหยียบ อาทิตย์ก็กระทืบซ้ำ สงสารธงรบบ้างเถอะ"
"อยากจะกลับบ้านไหมครับผู้กอง ถ้าอยากกลับก็จอดรถ" อนุภาพหันมาทำหน้าเรียบนิ่งใส่ธงรบ "ผมไม่เป็นอะไรแล้ว รับรองได้ว่าผมไม่เป็นอะไรแล้ว จอดรถ ผมจะขับกลับบ้าน อาบน้ำ นอนพักซักคืน พรุ่งนี้ผมจะตามไปจัดการเพื่อนของสารวัตร ให้เขารู้ว่าจะมาทำกับผมแบบนี้ไม่ได้"
"เอาจริงนะ" ธงรบยกนิ้วขึ้นชี้หน้าอนุภาพ มองตาคนรักของเพื่อนสนิท และเมื่อเห็นประกายตากร้าวของอนุภาพแล้วเขาจึงยอมลงจากรถ เดินอมยิ้มอ้อมมาเปลี่ยนที่นั่งกัน ในใจนึกขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่มาดลบันดาลใจอนุภาพให้อึดสู้
...คราวนี้ไอ้คมคงไปไหนไม่รอด เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับอนุภาพ...
**************************************
อืมมมม เขียนไปเขียนมานี่รู้สึกว่าคดีรักภาค 2 นี่มันเศร้าๆ แฮะ
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ - คดีรัก - (อ่าน 845096 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก