อรุณสวัสดิ์ครับ
ไ่ม่ได้หายไปไหนนะครับ แต่ป่วยจนหมดสภาพมาตั้งแต่วันอาทิตย์ ไม่ได้มาทำงานสองวันแล้ว จันทร์อังคาร ขอบคุณที่เป็นห่วง (ห่วงคนเขียนหรือห่วงตัวละครในนิยายกันน๊อ สำหรับคนที่เป็นห่วงเพราะหายหนีหนี้ ถ้ามีเงินล้านก็เอามาแบ่งๆ กันบ้างนะ
บทที่ 33 มาต่อจนจบครับ
ความเดิมเมื่อตอนที่แล้ว
สารวัตรอธิคมฟื้น แล้วอนุภาพก็เข้ามาในห้อง คชานนท์ตามเข้ามา แล้วเขย่าตัวปลุกพี่ชาย
คชานนท์ดูท่าทางปกติ บุคลิกอ่อนโยน แววตาสดใส ยิ้มกว้าง อนุภาพเห็นน้องชายของอธิคมนั้นมีเสน่ห์ไม่น้อยกว่าพี่ชาย และตอนนี้น้องชายของอธิคมคงจะรอไม่ไหว กำลังเขย่าตัวปลุกพี่ชาย
"พี่คม ผมมาแล้ว น้องของพี่มาเยี่ยมแล้ว ตื่นมาทักทายกันหน่อยสิ"
อธิคมยังนอนนิ่ง คชานนท์จึงหันมาหาอนุภาพแล้วพูดขึ้นว่า "ว้า ยังหลับอยู่อีก งั้นเราออกไปเดินเล่นข้างนอกกันเถอะครับคุณนุ ไว้ค่อยมาดูพี่คมใหม่"
"คุณนุ" เสียงอธิคมงัวเงีย
"แหมได้ยินชื่อคุณนุไม่ได้เลยนะ ผมปลุกไม่ยอมตื่น" คชานนท์แกล้งทำเสียงน้อยใจ
"ตื่นแล้ว" อธิคมพูดสั้นๆ
"เป็นยังไงบ้างพี่ สงสัยคงหลับสบาย รู้ไหม เขาห่วงกันจะแย่ คุณนุนั่งเฝ้าพี่ตลอด ผมเลยสบายไป" คชานนท์หันมายิ้มกับอนุภาพที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่ข้างๆ "พ่อจะมาถึงตอนบ่ายๆ นะ พี่ทานข้าวกลางวันเยอะๆ จะได้มีแรงรอคุยกับพ่อ"
...รอเถียงกับพ่อต่างหาก เมื่อคืนนี้คุยโทรศัพท์กัน พ่อของเขาจะย้ายพี่ชายเข้าไปรักษาตัวที่กรุงเทพฯ ซึ่งเขาคิดว่าพี่ชายคงไม่ยอม...
อธิคมลืมตาช้าๆ ทอดสายตามองชายหนุ่มสองคนที่ยืนอยู่ข้างเตียง คชานนท์ยิ้มกว้างสดใส ส่วนอนุภาพยิ้มบางๆ เช่นเคย
"ธงรบล่ะ" อธิคมถามหาเพื่อน
"พี่ธงคงยังไม่ตื่น รายนั้นตื่นสายจะตายพี่ก็รู้ แต่คงใกล้เที่ยงโน่นล่ะถึงจะมาเยี่ยม เขาตื่นเต้นกันมากรู้ไหมครับ มากันหลายคน อาทิตย์แฟนพี่ธงก็มา ตอนเที่ยงสงสัยยืนกันเต็มห้อง แต่ถ้าพี่คมไม่อยากให้มารบกวนก็บอกได้นะครับ จะได้ให้คุณนุเฝ้าพี่คนเดียว"
อธิคมยิ้มมุมปาก ตามองใบหน้าเรียบนิ่งของอนุภาพอย่างออดอ้อน "คุณนุคงเหนื่อย"
"ไม่เหนื่อยหรอกครับ" คชานนท์ตอบแทน แต่แล้วก็รีบหยุดเพราะรู้ตัวว่าเริ่มจะพูดมากเกินไป
"สารวัตรนอนพักเยอะๆ จะได้หายเร็วๆ"
"ผมไม่อยากนอนอีกแล้ว" อธิคมตอบ "นอนมานาน"
"ไม่อยากนอนก็ต้องนอน อย่าดื้อนะพี่คม" คชานนท์ล้อเล่น "ถ้าพี่คมดื้อก็ตีเลยนะครับคุณนุ คนๆ นี้ดื้อรั้นมาก ต้องเอาให้หนักๆ ถึงจะอยู่"
"ไอ้นนท์ ไปไกลๆ ไม่งั้นโดน" อธิคมดุน้องชาย
"เห็นไหมครับคุณนุ พี่คมเจ็บหนักยังมีแรงจะเอาเรื่องผม" คชานนท์หัวเราะ "แต่เอาเถอะ ผมเห็นแก่คนเจ็บ จะไม่ถือสา ผมขอออกไปนั่งทานข้าวต้มที่ระเบียงนะครับ พี่คม ทำตัวดีๆ นะ ไม่งั้นจะโดนทิ้งให้นอนอยู่คนเดียวบนเตียง"
อธิคมหันหน้ามาทำตาขวางใส่น้องแล้วทำปากขมุบขมิบ รู้สึกอยากจะกระโดดขึ้นมาเตะน้องชายโทษฐานที่กวนอารมณ์เขาตั้งแต่เช้า
อนุภาพหันไปมองคชานนท์ยิ้มๆ รอจนชายหนุ่มเดินออกจากห้องไปก่อนแล้วจึงก้มหน้าลงมาใกล้คนเจ็บที่นอนมองหน้าเขาไม่วางตา
"เจ็บแผลมากไหมครับ สารวัตรต้องพักผ่อนเยอะๆ นะ"
"ผมรู้แล้ว" อธิคมตอบเสียงเบา "คุณนุอย่าทิ้งผมให้นอนอยู่คนเดียวนะ"
"ไม่หรอก จะนั่งเฝ้าอยู่ตรงนี้ล่ะ"
อนุภาพนั่งอยู่ข้างเตียงอธิคมเงียบๆ คอยช่วยอธิคมเวลานายตำรวจอยากขยับแขนหรือขา อธิคมขอให้ชายหนุ่มช่วยเกาเบาๆ รอบๆ แผลเวลารู้สึกคัน
"สยายจัง" อธิคมยิ้มให้คนที่ทำหน้าที่ผู้ดูแลที่ดี "อยากให้คุณนุทำแบบนี้ทั้งวัน แต่ผมสงสาร"
"ถ้าสงสารก็หลับได้แล้ว" อนุภาพตอบเสียงค่อย อธิคมดูท่าทางง่วงแต่ก็พยายามฝืนเอาไว้
"ผมไม่อยากหลับ กลัวคุณนุจะไม่อยู่"
"ผมจะหนีไปไหนล่ะ ก็เฝ้าอยู่ตรงนี้" อนุภาพตอบแล้วหดมือกลับ
"หยุดทำไม" อธิคทำเสียงออดอ้อน "กำลังสบาย"
"เหนื่อยเหมือนกันนะ" อนุภาพทำปากยื่น "เกามาตั้งนานแล้ว ยังคันอยู่อีกหรือ"
อธิคมพยักหน้าช้าๆ แล้วพูดว่า "เจ็บด้วย เจ็บไปทั้งตัว"
อนุภาพเบ้ปากเบาๆ ในใจก็เริ่มคิดว่าเห็นจะจริงอย่างที่อาวุธกับธงรบพูดว่าเมื่ออธิคมฟื้นขึ้นมาแล้วก็คงไม่อยู่เฉยๆ ต้องออกฤทธิ์ให้คอยปราบ
"ถ้าเจ็บจะไปเรียกพยาบาลให้นะครับ"
"ไม่ต้อง" อธิคมมองอนุภาพด้วยสายตาวิบวับ ต่างจากเมื่อตอนที่รู้สึกตัวใหม่ๆ โดยสิ้นเชิง "มีพยาบาลคนนี้ก็เกินพอ"
"ได้เลย ถ้ายังงั้นครั้งต่อไปที่ต้องทำแผล ผมจะเป็นทำให้เอง" อนุภาพตอบเสียงเรียบ รู้สึกเริ่มจะหมั่นใส้อธิคมขึ้นมาทันใด
"จะทำให้ผมเจ็บใช่ไหมล่ะ ก็ได้ ผมยอม เจ็บเพื่อคุณนุ ผมยอม"
อนุภาพเบือนหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง เห็นแต่ศรีษะของคชานนท์อยู่ด้านนอก นั่งคุยโทรศัพท์อยู่เป็นนานสองนาน จากนั้น จึงหันมาหาอธิคมแล้วพูดว่า "ผมไม่อยากทำให้สารวัตรเจ็บหรอก แต่พอมันเจ็บแล้วนี่ มันก็..."
"ต้องทำให้หายเจ็บ" อธิคมแทรก "ต้องรักษาแผลให้หาย"
อนุภาพนิ่งไปชั่วครู่ มองตาอธิคมนิ่ง ฝายนั้นก็ไม่หลบตา กลับจ้องตาเขาอย่างมั่นคง ราวจะตอกย้ำความรู้สึกที่มีต่ออนุภาพ
"แต่ก่อนอื่น สารวัตรต้องนอนหลับพักผ่อนเสียก่อน อย่าเพิ่งพูดอะไรมาก ต้องหลับให้ได้เยอะๆ ตื่นมาจะได้มีแรง เชื่อผมนะครับ"
อธิคมยิ้มรับ ยอมทำตามคำแนะนำของอนุภาพ แต่สารวัตรมือปราบก็เรียกร้องให้พยาบาลคนพิเศษคอยกุมมือเขาไว้จนกว่าเขาจะหลับ อนุภาพจับมือของนายตำรวจบีบเบา ถ่ายเทกำลังใจให้ ไม่ใช่เพราะอธิคมนั้นรองขอ หากเป็นเพราะเขาก็รู้สึกอยากจะปลอบประโลมอธิคมเช่นกัน
อธิคมหลับไปเป็นเวลานานพอสมควร อนุภาพอ่านหนังสือที่เตรียมมาจนจบเล่มจึงบอกคชานนท์ว่าจะไปซื้อหนังสือเล่มอื่นมาอ่านต่อ เมื่อเดินออกจากห้องพักคนป่วย อนุภาพเดินไปตามทางเดินของโรงพยาบาลช้าๆ เมื่อเดินผ่านตึกผู้ป่วยเด็ก เขาหยุดยืนมองอยู่ชั่วครู่แล้วเปลี่ยนใจแวะยืนดูเด็กที่กำลังนอนป่วยอยู่บนเตียง ขณะที่กำลังมองเพลินๆ ก็ได้ยินเสียงห้าวๆ สองเสียงกำลังถกเถียงกันเบาๆ อยู่ตรงหุมมุมห้อง ธงรบกับอาทิตย์เถียงกันเรื่องหลงทางเช่นเคย
"ผมบอกแล้วว่าไม่ใช่ทางนี้ ผู้กองก็จะมาทางลัดให้ได้ แล้วเป็นไงล่ะ เสียเวลาจริงๆ"
"โธ่ อาทิตย์ ถือซะว่ามาเที่ยว"
"ไปไหนก็หลง ผมไม่เข้าใจจริงๆ เวลาผู้กองวิ่งไล่จับผู้ร้าย เคยจับได้ซักคนไหม หรือหลงทางตลอด" อาทิตย์กระแทกเสียง ก่อนจะหันมาเห็นอนุภาพแล้วส่งเสียงเรียก จากนั้นก็ "ฟ้อง" เรื่องที่มาถึงโรงพยาบาลสาย
"นี่แค่โรงพยาบาลอำเภอนะครับพี่นุ ถ้าไปศิริราช ผู้กองธงรบคงเดินตกแม่น้ำเจ้าพระยา ไม่ก็ใช้เวลาเดินหาห้องคนป่วยเป็นชั่วโมง"
"พูดเข้าไป เดี๋ยวตบจูบซะเลย" ธงรบเบ้ปาก
อนุภาพมองยิ้มๆ แล้วบอกว่าอธิคมกำลังหลับอยู่ ถึงจะ "หาทาง" ไปถึงห้องพักคนป่วยก็คงยังเยี่ยมไม่ได้
"ผมกำลังจะไปซื้ออะไรซักหน่อย เดี๋ยวกลับมา" อนุภาพบอกธงรบ แต่อาทิตย์ขอไปด้วย ธงรบทำหน้าง้ำ ขอตามไปด้วยอีกคน แต่อาทิตย์ปฏิเสธ บอกให้ไปนั่งเฝ้าอธิคมที่หน้าห้อง
"ดุจังเลยอาทิตย์ นี่เป็นแฟนหรือเป็นพ่อกันเนี่ย" ธงรบบ่น
อาทิตย์ทำหูทวนลม ไม่ใส่ใจคำแดกดันของธงรบ คว้าแขนอนุภาพเดินจากไปโดยเร็ว
ธงรบเดินเอื่อยๆ ไปตามทางเดิน ก่อนจะใช้ทางเชื่อมไปยังตึกผู้ป่วยชาย ทันใดสายตาก็มองเห็นร่างสูงโปร่งของอาวุธเดินลิ่วไปยังทางห้องพักของอธิคม
แม้อาวุธบอกคชานนท์ไว้ว่าจะไปโรงแรมเพื่อนอนพักแล้วตอนบ่ายๆ ถึงจะมาเยี่ยมอธิคม แต่ไม่ทันใกล้เที่ยงเขาก็มายืนอยู่หน้าห้องของเพื่อนคนที่ตราหน้าเขาว่ามาแย่งแฟนไป
อาวุธถอนหายใจเบาๆ อีกไม่กี่วินาทีเขาก็จะเผชิญหน้าอธิคม ครั้งล่าสุดที่พบกันที่บ้านของอนุภาพ เขาโดนอธิคมต่อยไปหลายหมัด แม้ปากจะหายบวมแล้วแต่ก็ยังมีรอยช้ำอยู่ โหนกแก้มก็ยังมีรอย ปลายคางก็ยังรู้สึกเจ็บ เขารู้ว่าอธิคมโกรธเขามาก คราวนี้มากกว่าครั้งใดๆ แม้ตอนนี้เขาก็ยังไม่มั่นใจว่าอธิคมจะยอมพูดกับเขาหรือไม่ แต่ที่แน่ๆ อธิคมคงจะลุกขึ้นมาต่อยเขาไม่ได้เพราะบาดเจ็บสาหัสนอนอยู่บนเตียง
เขากับอธิคมเป็นเพื่อนสนิทกันก็จริงๆ แต่ความสัมพันธ์ของการเป็นเพื่อนระหว่างเขากับอธิคมนั้นค่อนข้างแปลกๆ ในสมัยเรียนเขากับอธิคมดูแข่งขันกันอยู่ในที บางครั้งอธิคมดูฮัดฮัดที่เอาชนะเขาไม่ได้ จะว่าไป อธิคมก็ไม่เคยชนะเขาได้เลย ยกเว้นเรื่องรูปร่างหน้าตา เรื่องรักและเรื่องดื่มเหล้า ทั้งๆ ที่ในอดีต สามเรื่องนั้นเขาไม่เคยคิดที่จะสู้อธิคมเลย
...และคราวนี้ เขาก็แพ้อธิคมเรื่องรักเช่นเคย...
ทันทีที่อาวุธเปิดประตูห้องคนป่วยและเดินเข้าไปใกล้เตียง อธิคมหันมามองเพื่อดูว่าใครมา แต่ครั้นเห็นว่าเป็นใครก็หันหน้าหนี ปากพูดด้วยน้ำเสียงมึนตึงว่า "มาทำไมวุธ มาดูว่าข้าใกล้ตายหรือจะเป็นอัมพาตหรือเปล่ายังงั้นสิ"
"แต่ที่แน่ๆ ไม่ได้มาชวนทะเลาะก็แล้วกัน" อาวุธพูดเสียงเรียบ แล้วเดินไปหยุดยืนอยู่ด้านที่อธิคมหันหน้าไป
อธิคมหันหน้าหนีอีกครั้ง คราวนี้ตามองขึ้นไปบนเพดาน
"คม เรามาขอโทษ"
"ขอโทษที่แย่งแฟนเพื่อนงั้นหรือ" อธิคมเสียงเข้ม ตายังมองนิ่งอยู่ที่โคมไฟบนเพดาน
"จะคิดยังงั้นก็ตามใจ" อาวุธเดินเข้ามาใกล้
"ข้าไม่ยอมเสียคุณนุไปหรอก โดยเฉพาะเสียให้เอ็ง" อธิคมพูดช้าๆ เค้นเสียงออกมาตามไรฟัน ตั้งใจให้อาวุธได้ยินทุกคำ
"นายก็ไม่ได้เสียนะคม คุณนุก็ยังไม่ได้พูดหรือตัดสินใจอะไร" อาวุธพูดเสียงเรียบ "อย่างน้อยก็ยังไม่ได้เสีย"
"แกเลยเข้ามาสอดแทรก เพื่อให้คุณนุตัดสินใจอะไรได้ กะจะให้คุณนุเห็นเป็นตัวเปรียบเทียบละสิท่า" อธิคมเบ้ปาก เสียงเย้นหยัน มือกำแน่นจนทำให้รู้สึกเจ็บแผล
"ของแบบนี้มันอยู่ที่คนกลาง ถ้านายทำให้คุณนุมั่นใจอะไรได้ นายก็ไม่น่าจะต้องกังวล" อาวุธพูดโดยไม่มองหน้าอธิคม ก่อนจะนิ่งเงียบไปชั่วครู่แล้วก้มลงพูดกับอธิคมว่า "หรือนายกลัวเราคม กลัวเราจะได้คุณนุไป กลัวว่าคุณนุจะไม่เลือกนายเพราะเรางั้นหรือ"
อธิคมเหลือบตามองอาวุธแวบเดียวแล้วหันหน้าหนี ไม่อยากมองหน้าเพื่อนทรยศ
...ไม่กล้าสบตาอาวุธ...
ความรู้สึกนี้ต่างหากล่ะที่เขากำลังคิดว่าตัวเองกำลังรู้สึกอยู่ เขาพร่ำบอกตัวเองว่าเพราะอาวุธ...เพราะอาวุธ...เพราะอาวุธ...
...จะมีใคร ถ้าไม่ใช่อาวุธ...
ทั้งสองนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ จนในที่สุดอาวุธก็พูดขึ้นว่า "คม เรากับคุณนุ..."
"ตอนนี้แกยังอยู่บ้านเดียวกับคุณนุหรือเปล่า" อธิคมแทรกทันที
อาวุธไม่ตอบ ยืนกอดอกนิ่งเงียบ ในใจอยากจะแก้ความเข้าใจผิดให้อธิคมรับรู้ แต่อะไรบางอย่างบอกให้เขานิ่งเงียบ
"แล้วคุณนุรักเอ็งไหมวุธ" อธิคมถามเสียงขื่น
อาวุธถอนหายใจยาวๆ แล้วตอบอธิคมว่า "ถ้าจะทำให้นายสบายใจ เรากับคุณนุยังไม่มีอะไรกัน"
อธิคมรู้สึกโล่งอกที่ได้ยินจากปากของอาวุธ แต่ใจเขายังเร่าร้อน ตราบใดที่อาวุธยังอยู่ด้วยกันกับอนุภาพ เขาก็ยังทุรนทุรายอยู่ดี
"คุณนุรักเอ็งหรือเปล่า" อธิคมยังถามคำถามเดิม
"ก็รู้ๆ อยู่ ถามทำไม"
"เอ็งก็ตอบมาสิ" อธิคมเสียงเข้ม อยากจะแสดงอารมณ์มากกว่านี้ แต่ความเหนื่อยอ่อนเพราะบาเจ็บทำให้ไม่มีแรง แม้แต่จะพูดก็ยังรู้สึกลำบาก
"นายก็ไปถามคุณนุสิ" อาวุธหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง ถอนหายใจเบาๆ แล้วหันกลับมามองหน้าอธิคมที่กำลังรอคำตอบ "ถ้านายมองไม่ออก และไม่แน่ใจ และอยากได้ยินอะไรที่คำพูดตรงๆ นายก็ไปถามเจ้าตัว ไม่ใช่มาถามเรา"
"เอ็งก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร แล้วเอ็งก็ยังจะเข้ามาแย่งคุณนุไปจากข้า หัวใจเอ็งมันทำด้วยอะไรวะวุธ เอ็งถึงจะแย่งแฟนเพื่อนได้ลง" อธิคมเสียงสั่น ราวกับพยายามข่มอารมณ์เต็มที่
"งั้นหรือคม เราแย่งแฟนนายงั้นหรือ ไม่คิดหรือว่าแบบนี้เขาเรียกกรรมตามสนอง เคยแย่งคนอื่นมาเยอะ คราวนี้ดูเหมือนจะเพลี่ยงพล้ำให้คนอื่นบ้าง นายทนไม่ได้หรือ จำปริญญ์ได้ไหม คนที่เราชอบๆ ตอนก่อนที่เราจะไปเรียนเมืองนอก แค่อาทิตย์กว่าปริญญ์ก็เป็นของนาย และเดือนเดียวเท่านั้นนายก็ทิ้งไปหาคนใหม่ และอีกกี่คนต่อกี่คนที่นายกับธงรบได้แล้วก็ทิ้ง มีกี่คนที่นายเห็นๆ อยู่ว่าเขามีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วนายก็ไปยุ่ง แล้วโยนเขาทิ้งไป เหตุผลเพราะนายสนุก แล้วนายก็เบื่อ แต่ที่มันเกิดขึ้นกับเราอยู่นี่เราไม่ได้คิดแค่จะสนุกชั่วข้ามวันหรือข้ามสัปดาห์หรือข้ามเดือน เราไม่อยากให้มันเกิดอะไรแบบนี้ขึ้นหรอก แต่เมื่อเห็นคุณนุแยกออกมาจากนายแล้วเราถึงได้เข้ามา"
"ข้าเลิกกับคุณนุหรือวุธ ข้าเลิกหรือ คุณนุเลิกหรือ คุณนุไม่ได้รักข้าแล้วหรือ ข้าไม่ได้รักคุณนุแล้วหรือ เอ็งถึงเห็นว่าตัวเองมีสิทธิ์เข้าแย่งเอาไปได้ ไหนเคยพูดว่า ตราบใดที่คุณนุเป็นของข้า เอ็งจะไม่เข้ามายุ่งเกี่ยว"
อธิคมจ้องหน้าอาวุธนิ่ง ในใจพยายามนึกคำพูด แต่สมองของเขาสั่งการช้า ฤทธิ์ยาและความเจ็บปวดของบาดแผลทำให้สมองของเขาไม่แล่นอย่างที่เคย
"จำไว้นะคม ไม่ใช่เราหรือนายที่มีสิทธิ์ตัดสินใจ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับคุณนุ" อาวุธพูดเสียงเรียบ
"หากคุณนุไม่มีคลื่นแทรกเข้ามากวนใจ คุณนุก็คงจะคิดอะไรได้ง่ายกว่านี้" อธิคมตอบกลับเสียงเรียบเช่นกัน
"นายกำลังว่าเราเป็นคลื่นแทรก เป็นคนที่ทำให้คุณนุทิ้งนายมา เป็นคนที่ทำคุณตัดสินใจไม่ได้ว่าจะกลับไปคืนดีกับนายดีหรือไม่ คิดดีแล้วหรือที่พูดแบบนี้"
อธิคมสะอึก ลึกๆ แล้วเขาใจความหมายแฝงนัยของอาวุธ
...หรือว่าอาวุธจะรู้เรื่องนั้นด้วย อาวุธเก่ง รู้ไปหมดทุกอย่าง ไม่เคยมีอะไรรอดหูรอดตาอาวุธไปได้เลย เหมือนๆ กับคชานนท์น้องของเขาที่รู้อะไรดีๆ มากมาย...
"คลื่นแทรกคือตัวเองมากกว่า คม...อย่าโทษคนอื่นเลย"
"ไม่ได้โทษ แต่ยอมรับไหมล่ะว่าคุณนุยังรักข้าอยู่ รู้ทั้งรู้ ก็ยังจะเข้ามายุ่ง" อธิคมเสียงกร้าว นัยน์ตาลุกโชน
"รู้สิ รู้อยู่เต็มอก" อาวุธพูดหน้าตาเฉย ปล่อยให้อธิคมทำตาขวาง
"กำลังจะขโมยแฟนเพื่อน รู้ตัวหรือเปล่า"
"ไม่ได้ขโมย เราให้คุณนุตัดสินใจเอง นายก็รู้ว่าเราเป็นคนยังไงนะคม ตลอดเวลาที่นายคบกับคุณนุ เราไม่เคยเข้าไปใกล้ ไม่เคยเกาะแกะเลย แต่ในเมื่อคุณนุเลิกกับนายแล้ว ไม่คิดหรือว่าคนอื่นก็น่าจะมีสิทธิ์" อาวุธพูดเสียงเนิบตามแบบฉบับ
"สิทธิ์อะไร สิทธิ์ของแมวหิวโซที่จ้องมองปลาย่างอยู่หรือไง" อธิคมเริ่มจะไม่สนเหตุผล ความหึงหวงเริ่มพุ่งขึ้นมา กำลังจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้...อาวุธเหนือกว่าเขาตรงนี้ที่เยือกเย็นและสุขุมกว่า เขาเป็นคนใจร้อน รู้ทั้งรู้จุดอ่อนข้อนี้ แต่ก็ไม่เคยควบคุมตัวเองได้เสียที ถ้าตอนนี้เขาไม่ได้นอนเจ็บจนขยับตัวแทบไม่ได้ ป่านนี้เขาอาจจะกำลังใกล้จะต่อยกับอาวุธอยู่แล้ว
"ปลาย่างที่เสือลายพาดกลอนไม่ดูแลให้ดี หรือจิ้งจอกดี หรือ..."
อธิคมกัดฟัน ฉุนที่โดนพ่อคนหน้านิ่งเปรียบเขาว่าเป็นจิ้งจอก...คำเปรียบที่อาวุธว่าเขาบ่อยครั้งสมัยเรียน
"ถึงงั้นก็เถอะ แต่แกก็ไม่ควรจะยุ่งกับแฟนเพื่อน"
"เหมือนที่นายไม่ยุ่งกับแฟนเรา" อาวุธแทรก "อ้อ ไม่ใช่สิ เราไม่เคยมีแฟน เพราะคนไม่กี่คนที่เราเริ่มคบไม่เคยได้ตกมาถึงมือเราเลย คนรูปหล่อและเจ้าชู้ที่สุดฉกไปเสียก่อน คนที่รูปหล่อและหุ่นดีกว่า เร้าใจกว่า และช่ำชองกว่า และเดือนสองเดือน เขาก็ทิ้ง แล้วไปหาคนใหม่ต่อไป"
อธิคมกัดฟัน นึกไม่ถึงว่าอาวุธจะขุดเรื่องในอดีตขึ้นมาพูด
"แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่เราเข้ามาหาคุณนุหรอกนะคม ไม่ได้คิดจะแก้แค้นหรืออะไร เรื่องนั้นไม่ใช่ประเด็น"
"แล้วอะไรคือประเด็นวุธ แล้วอะไรคือเหตุผล เพราะคุณนุเหมือนแฟนเก่าแก เพราะคุณนุทำให้แกลืมตัว หรือบังคับใจไม่ได้ หรือเพราะอะไร แกไม่คิดหรือยังไงว่าข้าจะเจ็บ"
"แต่คุณนุไม่ได้อยู่กับนายแล้วนะคม คุณนุแยกออกมาแล้ว จะเพราะนายทิ้งคุณนุ หรือคุณนุทิ้งนายก็แล้วแต่ ไม่คิดหรือว่าเราควรจะมีโอกาสบ้าง" อาวุธพูดเสียงหนัก จ้องหน้าอธิคมนิ่ง
"ทันทีทันใดนี่นะ แกจะรอเวลาให้ผ่านไปซักปีสองปีไม่ได้หรือไงวุธ แกไม่คิดหรือว่าข้ารักของข้ามาก ข้าก็ต้องตามง้องอนของข้าบ้าง แกให้เวลาไม่ได้บ้างหรือไง"
"เวลาคอยใครได้บ้างละคม นายยังไม่อยากให้เวลาต้องทำให้นายคอยเลย" อาวุธเสียงแผ่ว พูดกับอธิคม หากทว่าประหนึ่งรำพึงกับตัวเอง
...เขาคอยมานานแล้ว นานเหลือเกิน คอยจนเขาไม่อยากคอยต่อไปอีก เมื่อพบคนที่เขาพึงใจ เขาก็มุ่งความคิดไปเรื่องความรัก และมุ่งอยู่อย่างนั้น จนตัดสินใจได้และมั่นใจว่าพบคนที่เขารักได้ และจะรักได้ตลอดไป...
...ถ้าเขาจะผิด ก็ผิดที่คราวนี้เขาไม่อาจคอยนานมากจนเกินไป แต่เมื่อเจ้าของเขาตามมาทวง เขาก็ยอมก้าวถอยหลังออกไปบ้าง และให้โอกาสอธิคมก่อน หากอนุภาพเลือกอธิคม เขาก็จะยอมรับ และยอมจากไปโดยไม่มีเงื่อนไขและจะไม่มายุ่งอีก...
...แต่หากอนุภาพตัดสินใจเลือกเขาเล่า เขาจะยังเดินหน้าต่อไป หรือยอมอธิคม...
************************ end of chapter 33**********
งานนี้มีคนด่าอาวุธอีกชัวร์
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ - คดีรัก - (อ่าน 846647 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก