หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ - คดีรัก -

[pongsj]

คนป่วยฤทธิ์เยอะนักน่ะ 555

[va_yu]

อ่านตอนแรกตั้งใจจะด่าอาวุธให้สะใจซะหน่อย
คนเขียนดันลงตอน 34 คนอ่านเลยมัวแต่ฮากับธงรบ..
เลยลืมไปเลยว่า...เมื่อกี้โมโหอาวุธเรื่องอะไร...

บีบหัวใจพอสมควรระหว่างอธิคมกับอาวุธ...ชมคนเขียนอีกหน่อยว่า
เขียนระยะหมัดใกล้เคียงกันมาก..จนกรรมการให้คะแนนลำบาก...

แต่ถ้าในความเห็นขอวานะ..อาวุธเห็นแก่ตัวอ่ะ..เหตุผลฟังไม่ขึ้น
แฟนเขาทะเลาะกัน มันก็เรื่องปกติธรรมชาติของทุกคู่..ไม่ใช่เหตุผลที่จะเข้ามาแทรก
(ถึงจะไม่มีกฎหมายห้ามไว้ก็เถอะ)...แล้วยิ่งแฟนเพื่อนด้วยแล้ว..ยิ่งไม่ได้เด็ดขาด

จะเอาเหตุผลว่าหน้าคุณนุเหมือนแฟนเก่้า..
หรือเรื่อง..อธิคมจะเคยตัดหน้าคว้าคนที่อาวุธหมายตาไปกินก็เถอะ..
สำนึกคำว่าแฟนเพื่อนก็น่าจะมีบ้าง..เพราะที่ผ่านมาอธิคมก็แสดงตัวชัดเจนว่า..
คุณนุคือตัวจริง..

ตอนอธิคมป่วยคะแนนอาวุธพุ่งสูงจนติดแต้มบวก
แต่พออธิคมฟื้น..คะแนนติดลบเหมือนเดิมค่ะ...สำหรับคะแนนของวานะคะ

[CocO naTtH mIlK]

 o13เห็นด้วยกับ รีบนอ่ะ

แล้วเราก็มีพวก.....อิอิ

[jokirito]

อาวุธแก้ตัวยังไงเหตุผลก็ฟังไม่ขึ้นอ่ะ
ยิ่งทำให้เสียความรู้สึกหนักกว่าเก่าอีก
ไม่ปลื้มๆ

[kongkilmania]

อ่านเลิฟซีนที่แสนจะทุลักทุเลอยู่ดีๆ
พี่เสาธงหักก็มาขัดจังหวะซะได้ 
แล้ววันพรุ่งนี้ของคุณนุกะสารวัตรเนี่ย จะสุขสมหวังหรือปล่าวน้อ?

  เอาดอกไม้มาเป็นกำลังใจให้คุณคฑาวุธสุดหล่อ หายป่วยไวๆนะคะ

[papae8_1]

ชอบคุนพ่อ

55+

รักครอบครัวนี้จิงๆๆเลย

ธงรบกวนได้อีกนะค่ะ

แต่ว่าอยากรู้ข้อตกลง2ข้อของอาทิตย์กับธงรบอะค่ะ

อย่าลืมนะค่ะว่าจะบอกนะ

[mahmeow]

ไม่รู้ว่าคนน่ารักจะอยู่รอพรุ่งนี้มั้ยอะจิ....

สงสารสารวัตรจัง....มีแต่คนแกล้ง......555+

อยากให้คืนดีกันเร็วๆ....

แฟนตัวจริงของสารวัตรน่ากลัวมากเลย...T^T....คิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้อะ....

[l3iZal2l2e]

เอ้ยยยยยย
เริ่มสงสารสารวัตรอาวุธ
5 55+

คุณนุจะทำไรก้รีบๆทำเลยยยย
สงสารไอ้ตัวเล็ก(ของสารวัตรอธิคม)
 

[Fujitaga]

สารวัตรอธิคม จะรู้สึกไงอะ ที่พรุ่งนี้ คุณนุก็จะไปเชียงใหม่แล้วนี่น่า
จะทำไงต่อแหละ คราวนี้อะ

[Zarch_Chabu_Chabu]

 หวานซะจนพูดอะไรไม่ออก

[MIkz_hotaru]

พี่นาย ป่วยเป็นอะไรน้อ ยังไงก็พักผ่อนเยอะ จะได้หายไวไว น้า

เป็นห่วงจริงๆ (กลัวไม่มาต่ออีกหลายวัน  )

สารวัตรฟื้นมาก็หวานเลยวุ้ย คุณนุ เอาใจหน่อยนะ ชอบๆๆ

ขอ  อาวุธ หน่อยนะ รู้สึกว่า เห็นแก่ตัว อ่ะ  :beat:แต่ละคำที่พูดออกมา เข้าข้างตัวเองไปมั้ย? ไม่รู้สึก เรารู้สึกอย่างนั้นอ่ะ หรือเราเข้าข้างสารวัตรมากไปหว่า เอิ๊กๆ

ธงรบ อารมณ์ดีได้ตลอดเวลาอ่ะ อยากเห็นตอนกลุ้มใจบ้าง  กวนใจพ่อตะวันเหลือเกิ๊น ชอบๆๆ 

[wan]

อะไรจะออกมายังไง คงต้องรอบทที่ 35 แล้วละ ใช่มะ พี่นาย 

ขอบคุณนะครับ ขอให้สุขภาพ .... แข็งไว ๆ นะครับ

+1 เป็นของเยี่ยมละกัน

[OhhO16]

เย้  มาแล้ว ออิอิอิ

[CorNnE PRiNCeS]

เย้ๆๆๆๆๆ



ในที่สุด ก้อ บอกเลิกกัน

ไปตามระเบียบ (รัตน์)


สะใจจริงๆ

 



ขอบคุณผู้แต่งที่ทำให้ไม่ผิดหวัง


 


อารมณ์ดีมากเลย สะใจเป็นที่สุด


 


จะรอตอนต่อไป อย่างหวังว่าจะเป็น


 

[TonG_x_Zhi]

คุณนุโอบเอวสารวัตรไว้  อีกมือถือกระบอกฉี่ 

อืมมมม เห็นภาพโรแมนติก 555

รออ่านตอนต่อไปนะครับ  อยากรู้อนุภาพจะไปเคลียร์อะไร

สารวัตรหายไวไว จะได้มาเตะเสาธง  ตอนนี้ก็ฝึกเตะปี๊บไว้ก่อนเน๊อ

ขอให้พี่นายมีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรงน๊าครับ

[mecon]

เฮ้อ อาวุธจะเสียเพื่อนที่ชื่ออธิคมไปจริงๆก็ครานี้แหละ ให้เหตผลในการแทรกกลางได้น่าฟังจริงๆ รู้ว่าใจคนเรามันสั่งให้ควบคุมค.รู้สึกรัก อย่างครอบครองใครสักคนนึงไม่ได้แต่ก็อีกล่ะเมื่อมีโอกาส ใครจะปล่อยให้ลอยไปล่ะ ไม่ได้ตัวไม่ได้หัวใจแต่ขอให้อย่างน้อยได้สร้างความผูกพันเล็กๆบ้างก็ยังดี
ถ้าสมมติคุณนุจะเลือกอธิคมก็ใช่ว่ารอยร้าวของความเป็นเพื่อนรักมันจะสมานได้หมดหนิ อย่างน้อยๆรอยของแก้วที่ร้าวก็ยังคงประจานตัวเองอยู่ร่ำไป

"ทันทีทันใดนี่นะ แกจะรอเวลาให้ผ่านไปซักปีสองปีไม่ได้หรือไงวุธ แกไม่คิดหรือว่าข้ารักของข้ามาก ข้าก็ต้องตามง้องอนของข้าบ้าง แกให้เวลาไม่ได้บ้างหรือไง"
>> ชอบที่ท่านสารวัตรบอกว่า ข้ารักของข้ามาก  อ่านแล้วซื้อใจจริงๆ

"ถ้าตกลงกันไม่ได้จริงๆ ขอคุณนุให้ข้าก็ได้ ข้าเป็นกลางที่สุด ได้คุณนุมาจะให้เป็นน้อย ส่วนอาทิตย์จะให้เป็นหลวง"
"เดี๋ยวข้าจะไปรอเมียหลวงกับเมียน้อยที่หน้าโรงพยาบาล คิดถึง คิดถึงทั้งสองคนเลยให้ตายสิ
>> สารวัตรเสาธงเหมือนผู้กู้สถานการณ์ ให้ดีหรือร้ายกันแน่เนี่ย แต่ฮาโคด ลองไปพูดในตี๋น้อยได้ยินดิ ได้เรียกหน่วยกู้ภัยมาเก็บซากแน่ๆ

..แต่คราวนี้ เขาต้องเป็นหนึ่ง...
>เยี่ยมมากคะท่านสารวัตร มันต้องให้ได้อย่างนี้ เหอะๆๆ รักแล้วต้องสู้เว้ย

คุณนุขอเวลาหนึ่งวัน อธิคมก็ขอเวลาหนึ่งวันเหมอืนกัน ต่างคนต่างขอ แล้วเวลาจะสวนทางกันมั๊ยเนี่ย

"คุณนุครับ อย่าทิ้งผมไปไหนนะ ผมรอดมาได้ขนาดนี้แล้ว อย่าฆ่าผมทั้งเป็นอีกเลย"
>>น่าสงสารละคนเห็นใจเฮ้อ อดทนรอคอยคุณนุอีกหน่อยนะคะท่านสารวัตร ให้เวลาคุณนุกลับไปเคลียร์ตัวเองอีกวัน แล้วทุกอย่างคงโอขึ้น

[Black Angel]

 

 

 

[kororo]

เข้ามาทักทายตอนเช้า หายดีหรือยังครับเนี่ย ยังไงก็รักษาตัวด้วยนะครับ ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย

ดีใจที่ไม่ได้หนีหนี้หายไปอย่างที่คิด 55555 แต่ว่าเงินล้านน่ะ คงไม่มีแบ่งให้หรอกนะครับ ถ้าจะเอาล้านน่ะ มีแต่ศีรษะ เอามะ แบ่งให้ไม่หวงด้วย 

เสียดายถ้าอาวุธกับอธิคมจะผิดใจกัน หวังให้สองคนนี้เข้าใจกันได้ในที่สุด ไม่อยากให้เพื่อนทะเลาะกันเลย โดยเฉพาะเรื่องความรักเนี่ย

ส่วนตาเสาธง ถ้ามาเยี่ยมคนไข้ที่ศิริราชจริง รับรองได้ว่า คงใช้เวลาเดินหาเป็นวัน ๆ ไม่ใช่แค่นับชั่วโมง เพราะผมทำงานอยู่นี่ บางทียังหาตึกไม่เจอเลย ไม่รู้ซ่อนอยู่หลืบไหนกันบ้าง 

[katawoot]

อรุณสวัสดิ์ครับ
เมื่อคืนฝนตก เช้าวันนี้หมอกหนา เหมาะกับการอ่านบบที่ 35

35

อธิคมนอนเหม่อมองเพดาน ในใจครุ่นคิดเรื่อยเปื่อยผสมสับสนวุ่นวาย คืนแรกในห้องพักคนป่วยตั้งแต่ออกมาจากห้องไอซียูผ่านไปอย่างไม่ลำบากมากนัก แผลยังเจ็บอยู่แต่ก็รู้สึกดีขึ้นมาก อนุภาพเป็นคนเฝ้าเขาทั้งคืน หลังสามทุ่ม ธงรบ คชานนท์ และอาทิตย์กลับที่พัก ปล่อยให้เขากับอนุภาพอยู่กันตามลำพัง เขาได้โอกาส "คุย" กับอนุภาพบ้าง แต่ก็ยังไม่ได้พูดถึงประเด็นเรื่อง "เวลาสามเดือน" และการกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง
อนุภาพชวนเคุยเรื่องทั่วๆ ไป ชายหนุ่มพูดถึงคชานนท์บ้างว่าเหมือนและแตกต่างเขาอย่างไร พูดถึงเรื่องของธงรบกับอาทิตย์ เรื่องตฤณกับอัสนัย สมบัติกับตั้ม พจนีย์กับรชานนท์ หรือแม้แต่อธิปกับนิตินัย และยังพูดถึงเรื่องคนอื่นๆ อีกหลายคน
...แต่คนที่เขาอยากพูดถึงคือ อาวุธ...
...เขาอยากพูดถึงความสัมพันธ์...
...เขาอยากถามว่าอนุภาพจะเลือกใคร...
อนุภาพพยายามให้เขานอนพัก เขาเหนื่อยมาก วันนี้วันเดียวเขารู้สึกเหนื่อยเหมือนทำงานหนักมาเป็นเดือน แต่เขาก็รู้สึกดีขึ้น พยาบาลยังพูดเลยว่าอาการเขาดีขึ้นมากเพียงชั่วข้ามคืน เขารู้ว่าอาการตัวเองดีขึ้นเพราะมีอนุภาพอยู่ใกล้ๆ
จวบจนเขาตื่นขึ้นมากลางดึก จึงเห็นว่าอนุภาพไม่ได้นอนเลย ชายหนุ่มยื่นนิ่งอยู่ข้างหน้าต่าง กอดอก มองออกไปข้างนอกยังความมืดสนิทของค่ำคืน ตอนนั้นอยากจะเอ่ยเรียกอนุภาพและบอกให้นอน แต่เขาก็เพลียและรู้สึกง่วงมาก ฤทธิ์ยาอาจทำให้เขาง่วง  ความเจ็บแผลทำให้เขารู้สึกร่างกายอ่อนแอ สองอย่างผสมกันทำให้ความคิดของล่องลอย ภาพอดีตเริ่มหวนกลับมาอีกครั้งหนึ่ง
...ภาพของธนาภพ...เหตุการณ์ที่หลายคืนในโรงพยาบาลเขาพร่ำบอกตัวเองว่าอาจเป็นสาเหตุหนึ่งที่อนุภาพจากเขามา สาเหตุที่ลึกๆ แล้วเขาเฝ้าบอกตัวเองว่า ไม่ใช่เรื่องที่อนุภาพเห็นเขานอนเปลือยอยู่บนเตียงกับเด็กของธงรบ เรื่องนั้นเป็นแค่อุบัติเหตุ เป็นการเข้าใจผิด ไม่ใช่เรื่องใหญ่มาก ไม่ใช่สาเหตุที่แท้จริงของการแยกกัน
สาเหตุที่แท้จริงคือธนาภพต่างหาก
ธนาภพต่างหากที่พรากอนุภาพไปจากเขา...พร้อมๆ กับที่ตัวเองก็จากไปด้วย...จากไปไกล...ไกลมาก...
...เขาวิ่งตามอนุภาพ เห็นหลังของชายหนุ่มไวๆ เสื้อสีน้ำตาลเข้มตัวใหญ่ของอนุภาพปลิวไหวอยู่เบื้องหน้า อนุภาพวิ่งเร็วมาก คล่องแคล่วปราดเปรียบเหมือนตอนที่แหวกว่ายอยู่ในทะเล
อนุภาพวิ่งไปถึงเชิงเขาก่อน ร่างเพรียวนั้นแหวกกลุ่มคนที่กำลังมุงอยู่ใต้หน้าผา ปากตะโกนขอทางไม่ยอมหยุด เขาตามไปจนทัน เข้าไปยืนชิดข้างหลังของอนุภาพ ทันได้สอดแขนเข้าไปโอบตัวของคนรักเอาไว้แล้วดึงเข้ามาแนบตัว ร่างนั้นอ่อนปวกเปียกเหมือนจะทรุดลงกองกับพื้น กายสั่นระริก แต่กลับรู้สึกกล้ามเนื้อเกร็งเหมือนคนกำลังจะช๊อค น้ำตาไหลอาบแก้ม ริมฝีปากแดงระเรื่อถูกเจ้าของกัดจนห้อเลือด  มือขวาของอนุภาพยึดแขนเขาไว้แน่น จิกเล็บลงบนเนื้อของเขาจนรู้สึกเจ็บ แขนซ้ายของอนุภาพยื่นออกไปเหมือนจะพยายามไขว่คว้าร่างที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนพื้นตรงหน้า เสียงสุดท้ายแผ่วเบา...เรียกชื่อของคนที่ทำให้ใจเขาสั่นสะท้าน...
...ไม่เคยเลยแม้แต่ครั้งเดียวที่เขาจะรู้สึกหวั่นไหวได้มากเพียงนั้น...
..."ภพ ทำไมจากนุไปแบบนี้"...
...จริงๆ แล้วอาวุธเป็นอุปสรรคหมายเลขหนึ่งของเขากระนั้นหรือ ธนาภพนั้นจากโลกนี้ไปแล้ว เขาควรจะโล่งอก แต่เขาอดสงสัยไม่ได้ ที่อนุภาพเลิกกับเขาเพราะเรื่องใดกันแน่ หรือที่จริงแล้วเป็นเรื่องของธนาภพ...
...ธนาภพที่กายจากไป แต่ธนาภพเหมือนสลักอยู่กลางใจของอนุภาพอย่างลบไม่ออก...

ใกล้รุ่งสาง อธิคมรู้สึกเจ็บแขนมาก หลุบตาลงไปมองก็เห็นว่าแขนด้านที่เข็มน้ำเกลือแทงอยู่ตกลงจากหมอน และเบียดอยู่กับราวเหล็กกันตกของเตียงคนไข้ เขาจึงพยายามขยับแขนแต่รู้สึกเจ็บจนร้องคราง อนุภาพรู้สึกตัวทันที ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินมาจับแขนเขาวางบนหมอนรองแล้วยืนมองหน้าเขายิ้มๆ
...แต่ทว่า แววตาของอนุภาพเศร้ามาก เหมือนคนกำลังคิดอะไรอย่างหนัก...
"เมื่อคืนนอนบ้างไหมคุณนุ" เขาถามอนุภาพเสียงเบา อนุภาพพยักหน้าแล้วบอกให้เขานอนหลับต่อ แต่เขาแย้งว่าไม่อยากหลับแล้ว
ที่ตั้งใจในตอนแรกว่าจะคุยกับอนุภาพอย่างจริงจังตอนที่อนุภาพเข็นรถเข็นพาเขาออกไปข้างนอกเพื่อสูดอากาศธรรมชาติตอนเย็นๆ ตามที่สัญญากัน แต่ครั้นรู้ว่ากำลังจะรุ่งเช้าเขาก็ทนไม่ได้ เมื่อวานนี้เขาอดทนมานานมากแล้วและบอกตัวเองว่าขอเวลาอีกวันเดียวก่อนจะขอคำตอบจากอนุภาพ เขารอ "วันนี้" มานานแล้ว ตั้งแต่วันที่ไปต่อยปากอาวุธที่บ้านอนุภาพคืนนั้น และคำสัญญาของอนุภาพยังดังก้องอยู่ในหัวว่า เที่ยงวันถัดมาจะให้คำตอบเขา แต่โชคร้ายมาถูกยิงเสียก่อน
...เขาอยากจะรู้ อยากจะรู้มาก คำตอบที่อนุภาพเตรียมจะมาบอกเขาคืออะไร...
"ทำไมคุณนุจากผมมา"
อนุภาพนิ่งไปนานจนเขาเกือบจะขาดใจตายเพราะกลั้นหายใจรอคำตอบ แม้คำถามของเขายังไม่ใช่คำถามเดียวกันกับที่เคยถามไปก่อนที่จะถูกยิง แต่คำถามนี้ก็ทำให้อนุภาพนิ่งไปจนน่าใจหาย
อนุภาพยืนนิ่งจนเขาทนไม่ได้ต้องบอกความในใจออกมาเพราะหากไม่ได้พูด อกคงระเบิดเป็นแน่แท้
"ตลอดเวลาที่นอนอยู่คนเดียว ผมพยายามคิดถึงเหตุผลที่คุณนุเลิกกับผม เพราะผมเจ้าชู้มาก จนคุณนุรับไม่ได้ เพราะผมไม่เลิกเจ้าชู้เสียที เพราะคุณนุเข้าใจผิดว่าผมมีอะไรกับคนเก่าๆ ของผม เพราะอาวุธเข้ามาแทรกและแย่งคุณนุไป หรือเพราะคุณนุหมดรักผมแล้ว คิดยังไงผมก็คิดไม่ตก"
อธิคมขบกรามแน่นจนรู้สึกเจ็บร้าวไปถึงแผล เขานิ่งไปครู่ใหญ่ก่อนจะพูดต่อว่า "คุณนุ ทำไมถึงเลิกกับผม บอกผมหน่อยสิครับ เป็นเพราะผม เป็นเพราะคุณนุ  หรือเป็นเพราะธนาภพ"
อนุภาพยังยืนนิ่ง นัยน์ตายิ่งเศร้าสร้อยมากกว่าเดิม
"เพราะธนาภพใช่ไหมครับ คุณนุทิ้งผมเพราะธนาภพใช่ไหม เพราะคุณนุลืมธนาภพไม่ได้ และไม่อยากจะทนอยู่กับผมเพราะภาพของธนาภพสลักไว้ในใจจนลบไม่ออก..."
น้ำตาเขาเริ่มเอ่อขึ้นมาในดวงตา ไม่เคยเลยที่เขาจะคิดว่าตัวเองจะร้องให้ ครั้งล่าสุดที่เขาร้องให้นั้นนานมากแล้ว วันที่คุณแม่เขาเสียชีวิต ตอนนั้นเขาเพิ่งเข้าเรียนมัธยมปลาย
แต่ตอนนี้ น้ำตาอุ่นๆ  กำลังจะไหลออกมา น้ำตาของผู้ชายชื่ออธิคม
"สารวัตรผมขอ..."
"คุณนุต้องการเวลาหรือ สามเดือนที่ได้ไปไม่พอหรือยังไง คุณนุต้องการเวลาอะไรอีก ยังต้องรออะไรอีก รู้ทั้งรู้ว่าผมรัก"
...น้อยใจ เขาน้อยใจมาก อนุภาพไม่ต้องเอ่ยอะไรซักคำเขาก็รู้แล้วว่าคำตอบเป็นอย่างไร...
"ผมก็รัก..."
"รักผมใช่ไหม คุณนุรักผมใช่ไหม แต่คุณนุก็รักเขาด้วย ไม่เคยลืมเขาเลย เขาอยู่ในใจคุณนุตลอดเวลา แนบสนิทยิ่งกว่าผมอีก ผมอยากจะรู้นัก ถ้าถูกยิงครั้งนี้ผมตายไปจริงๆ คุณนุจะเลือกสลักชื่อของใครไว้ในหัวใจ" อธิคมเบือนหน้าไปมองผนังห้องผ่านความมืดสลัว
ค่ำคืนกำลังจะผ่านไป วันใหม่กำลังจะมาเยือน ความมืดเริ่มจางเพราะแสงสว่างกำลังเข้ามาแทนที่ อีกไม่นานพระอาทิตย์ก็จะฉายแสงอันสดใส แต่ทว่า ในหัวใจของเขากลับรู้สึกมืดมิด
...เขายังจะยึดติดกับความรู้สึกรัก ความรู้สึกถวิลหา หรือความรู้สึกปรารถนาอย่างล้ำลึกต่อไป หรือควรจะตัดใจดี...
...คุณนุ...ทำไม...ทำไมเราสองคนต้องเป็นแบบนี้...
เขาไม่ได้ยินเสียงอนุภาพร้องให้ แต่ก็รู้ว่าดวงตาเศร้าๆ ของอนุภาพกำลังนองไปด้วยน้ำตา
...วันเดียว...วันเดียวเท่านั้นที่เขาต้องการ วันเดียวที่เขารู้สึกเสียใจมากเท่าๆ กับแต่ละวันรวมกันในช่วงสามเดือนที่ผ่านมา...

อนุภาพยืนนิ่ง ตาเหม่อลอยมองออกไปนอนหน้าต่าง เขายืนอยู่ข้างเตียงของอธิคม น้ำตากำลังไหลเป็นทาง
...วันเดียว...วันเดียวเท่านั้นที่เขาขอเวลาเพื่อจัดการล้างทุกอย่างให้หมดสิ้นไป แต่วันเดียวนั้นไม่มีประโยชน์แล้ว อธิคมได้สรุปแล้วว่าต้องการอะไร
เขาไม่ตำหนิอธิคมที่พูดแบบนั้น ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพราะการตัดสินใจผิดพลาด เป็นเพราะเขาสับสนและอ่อนแอ เป็นเพราะเขาต้องการให้แน่ใจว่าในใจของเขาขาวสะอาดและไม่มีเงาของคนที่เคยรักกันมาสิบปีต่อไปอีกแล้ว
อดีตผ่านไปแล้ว และนี่คือปัจจุบัน
อธิคมเจ็บมาพอแล้วทั้งใจและกาย และหากอธิคมอยากจะเป็นคนตัดสินใจ หรือตั้งเงื่อนไข เขาก็จะยอมรับ
หากเป็นไปได้ เขาอยากย้อนเวลากลับไปแก้ไขอดีต แก้ไขทุกอย่าง ทุกอย่างจริงๆ จับมาเรียงกันใหม่ให้เป็นระเบียบ
...แต่เขาทำไม่ได้...
...ไม่มีเวลาเหลือแล้ว...เขาใช้เวลาไปหมดแล้ว...
"สารวัตร" เสียงแผ่วเบาของเขาหายไปในลำคอ คราวนี้อนุภาพรู้สึกราวกับว่าร่างของเขากำลังลอยละลิ่วตกจากที่สูง
...กลัว...กลัวเหลือเกิน
 
คชานนท์ค่อยๆ เปิดประตูห้องพักของพี่ชายเพราะกลัวว่าจะเป็นการรบกวน เขารีบมาโรงพยาบาลแต่เช้าเพราะเป็นห่วงอนุภาพที่ต้องเฝ้าอธิคมทั้งคืน พี่ชายเขานอนอยู่คนเดียวในห้อง ลืมตาโพลงมองเพดานอย่างครุ่นคิด ท่าทางไม่รู้สึกตัวว่าเขาเดินเข้ามา
...ต้องมีอะไรบางอย่างไม่ชอบมาพากลแน่ๆ แล้วนี่อนุภาพไปไหน...
"พี่คม ตื่นแต่เช้าจังเลย ผมแอบซื้อโจ๊กใส่ใข่มาให้ด้วยนะ ไม่รู้พยาบาลจะยอมให้ทานหรือเปล่า" คชานนท์ยื่นหน้าเข้ามากระซิบข้างหู "พี่คม เป็นอะไรน่ะ อาการแย่ลงถึงกับตาค้างเลยหรือ"
"หุบปากนะไอ้นนท์" อธิคมดุเสียงเบา
"ก่อนหุบ ขอถามคำเดียว...คุณนุไปไหน"
"ระเบียง" อธิคมตอบสั้นๆ  คชานนท์รู้สึกว่าพี่ชายเสียงสั่น
...เอ ท่าทางจะหนักกว่าตอนที่มาแพร่ใหม่ๆ แฮะ เกิดอะไรขึ้นกันนี่...
คชานนท์วางโจ๊กไว้บนโต๊ะแล้วเดินไปยังประตูที่เปิดออกสู่ระเบียง หยุดหันไปมองอธิคมชั่วอึดใจ เห็นพี่ชายนอนหลับตานิ่ง คชานนท์ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหมุนลูกบิด เปิดออกไปข้างนอก

อนุภาพหันไปมองคนที่เปิดประตู คชานนท์ยิ้มกว้างให้ เดินออกมาจากห้อง  แล้วหยุดยืนอยู่ข้างๆ  อนุภาพที่ยืนกอดอกมองไปยังสระน้ำเบื้องล่าง
"ทำไมมาอยู่ตรงนี้ครับ อากาศเย็นจะตาย คุณนุใส่เสื้อตัวเดียว"
อนุภาพถอนหายใจเบาๆ แล้วตอบว่า "รอดูพระอาทิตย์ขึ้นครับ มาเฝ้าไข้ก็ไม่ต้องทำอะไรนี่ครับ  ก็นั่งๆ นอนๆ"
"พี่คมก็ตื่นแล้ว"
อนุภาพพยักหน้าช้าๆ  แล้วยิ้มมุมปากเศร้าๆ ให้คชานนท์
"คุณนุ มีอะไรกันหรือเปล่า พี่คมดูแปลกๆ แล้วคุณนุก็ดูแปลก" คชานนท์ถามตรงๆ
"เราคุยกันนิดหน่อย" อนุภาพตอบสั้นๆ แล้วหันไปมองสระน้ำข้างโรงพยาบาลอีกครั้ง
"คุยกันด้วยใจหรือคุยกันด้วยคำพูดครับ" คชานนท์มองเสี้ยวหน้าด้านข้างของอนุภาพ สังเกตเห็นรอยคราบน้ำตาที่หางตาของชายหนุ่มแล้วทำให้เขาต้องแอบถอนหายใจ เพราะเริ่มรู้สึกว่าภารกิจ "กาวใจ" ครั้งนี้ท่าจะไม่ง่ายเสียแล้ว
"ทั้งสองอย่าง"  อนุภาพเสียงเบาหวิว "แต่ว่า..."
อนุภาพยกมือกดเบ้าตาทั้งสองข้าง แล้วถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะหันหลังให้คชานนท์แล้วบอกว่าให้คชานนท์อยู่กับอธิคมช่วงเช้า เขาจะรีบกลับมาให้ทันอธิคมทานอาหารกลางวัน
"ต้องไปหรือครับคุณนุ" คชานนท์ถาม
"ต้องครับ ต้องไป" อนุภาพตอบเสียงหนักแน่น หากไม่หันมามองหน้าน้องชายของอธิคม "ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว"
คชานนท์หันไปมองประตูอีกครั้ง ราวกับจะมองร่างของพี่ชายที่นอนอยู่บนเตียงในห้อง ในใจสับสนไม่แพ้กัน ใจหนึ่งเขาก็อยากห้ามอนุภาพ แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าอนุภาพคงมีเหตุผลของตัวเอง เขารู้ว่าอนุภาพเป็นคนรั้น มีความเป็นตัวของตัวเองสูง  พี่ชายเขาก็เคยเล่าให้ฟังแบบตลกๆ  ว่า "แฟนพี่คนนี้ร้ายมาก ดื้อมากด้วย แต่น่ารัก"
...คุณนุครับ อะไรที่กำลังจะทำก็ขอให้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีเถิด ผมจะคอยเอาใจช่วย...

อนุภาพผ่อนความเร็วของรถเพื่อเข้าโค้ง เหลือบตาไปมองข้างหลังอย่างรวดเร็วแล้วแซงรถบรรทุกที่กำลังขึ้นเนิน เมื่อแซงพ้น เขาได้ยินเสียงโทรศัพท์แต่ก็ไม่ได้เอื้อมมือไปหยิบมารับ จนกระทั่งรถเข้าสู่ทางตรงจึงหยิบมาดูว่าใครโทรมาก่อนจะวางลง ไม่นาน เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีก และดังนานจนเขาคิดว่าคนที่โทรมาต้องการคุยกับเขาจริงๆ จึงเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มาดู
"สวัสดีครับคุณตฤณ เมื่อกี้ผมเห็นแล้ว แต่ยังไม่สะดวกโทรกลับ" อนุภาพพูดแล้วชะลอรถเพราะใกล้ถึงทางแยก
"ตอนนี้คุยได้ไหมครับ ผมอยากถามอาการสารวัตรอธิคม กะว่าจะโทรมาหลายวันแล้วแต่พอดีผมมีเรื่อง" เสียงตฤณฟังดูเครียด ปกติเป็นคนพูดเสียงเรียบอยู่แล้ว คราวนี้เสียงฟังดูเคร่งเหมือนกับใบหน้า
"สารวัตรดีขึ้นแล้วครับ ตอนนี้นอนพักอยู่ห้องผู้ป่วยธรรมดา เริ่มคุยสนุกสนานได้แล้ว" อนุภาพกัดฟัน นึกถึงเวลาไม่กี่นาทีที่คุยกันเมื่อรุ่งสาง
"ผมก็อยากไปเยี่ยมเหมือนกันแต่ยังไปไม่ได้ เอาไว้ให้เคลียร์อะไรได้ก่อน"
"ตอนนี้มีคนเยี่ยมเยอะครับ คุณตฤณไม่ต้องห่วง มีหลายคนดูแล" อนุภาพตอบแล้วแตะเบรกเพื่อชะลอรถเมื่อถึงไฟแดงตรงทางแยก ตามองไปยังป้ายบอกทางที่ชี้ไปยังจุดหมายปลายทางที่เขากำลังจะเดินทางไป
"คุณนุ เข้มแข็งไว้นะ สารวัตรอธิคมต้องการกำลังใจจากคุณนุมากที่สุด" ตฤณกล่าวเสียงอ่อนโยน "ผมหวังว่าทุกอย่างคงดีขึ้นเร็วๆ นี้ ผมเป็นกำลังใจให้คุณกับสารวัตรเสมอ  Remember, you cannot turn back time. สารวัตรเป็นปัจจุบันของคุณ  ผมกับอาทิตย์หรือคนอื่นๆ เป็นอดีต ถ้าผมหรืออาทิตย์ไปขอสานต่อความสัมพันธ์กับคุณอีกครั้ง คุณก็คงต้องบอกว่ามันจบลงไปแล้ว คุณนุ  you can't have all the time in the world. And you know that."
"I just want to make it right." อนุภาพเสียงแผ่ว
"คุณนุ ทำทุกอย่างให้ถูกต้องที่สุดนั้นก็ดี แต่จำโฆษณาที่เคยทำแล้วคุณทะเลาะกับคุณกี้จนเขาลาออกไปได้ไหม"
"It's all or nothing." อนุภาพเอ่ยเบาๆ
"Don't let the pass hurts the present ผมเป็นห่วงคุณกับสารวัตรอธิคมนะครับ ผมจำวันที่สารวัตรเข้ามาขอคุณจากผมได้ ผมรู้ว่าสารวัตรรักคุณมาก อย่าเสียเวลาต่อไปอีกเลย"
อนุภาพกล่าวขอบคุณตฤณก่อนวางสาย ตาจับอยู่ที่ไฟจราจรและป้ายบอกทาง รู้สึกว้าวุ่นขึ้นมาทันใดว่าควรจะไปต่อหรือหันหลังกลับ
...แม้แต่ตฤณที่เคยเสียใจและผิดหวังจากเขายังให้กำลังใจเขากับอธิคม อาทิตย์ก็เช่นเดียวกัน...
...สองคนที่เคยไม่ชอบหน้าอธิคมเพราะเป็นคู่แข่งยังอยากให้เขากับอธิคมอยู่ด้วยกัน แต่ตอนนี้ล่ะ...ตอนนี้เขายังต้องการความแน่ใจอะไรอีก...
...แล้วธนาภพ...หากเขายังอยู่...ธนาภพจะพูดเหมือนตฤณหรือไม่
--แต่ธนาภพตายจากไปแล้ว ธนาภพเป็นอดีต...อดีตที่หวนกลับมาไม่ได้แล้ว และไม่ควรจะหวนกลับมา และไม่ควรจะยังคงค้างคาอยู่ในใจ ปัจจุบันต่างหากที่เขาต้องผ่านพ้นมันไปให้ได้ แล้วเขาต้องไปให้ถึงเชียงใหม่เพื่อที่จะขจัดมันทิ้งไปหรือ ทำไมเมื่อเสียใจเรื่องอธิคมที่กระบี่คราวนั้นเขาถึงหนีไปเชียงใหม่ ทำไมไม่เป็นที่อื่น แล้วนี่เขากำลังวิ่งกลับไปหาอดีตหรืออย่างไร ทั้งๆ ที่บอกตัวเองว่าไปเพื่อล้างทุกอย่างให้หายออกไปจากใจ แต่เขาก็วิ่งวนกลับไปหาอดีต นี่เป็นความคิดที่ถูกต้องแล้วหรือ
ไปในที่ที่เขากลัวที่สุดเพื่อขจัดความกลัว เพื่อเอาชนะความอ่อนแอ วิธีการนี้เขาทำมาตลอดตั้งแต่เด็ก การจะไปยืนมองพื้นตรงจุดที่ร่างของธนาภพลอยละลิ่วลงมากระแทกพื้นนั้นเป็นวิธีเดียวที่จะช่วยให้เขา "ขจัด" เงาของธนาภพออกไปได้เช่นนั้นหรือ การที่จะไปยืนแหงนหน้ามองหน้าผาที่มือของธนาภพหลุดจากการเกาะเกี่ยวแง่งหินแล้วตกลงมาคือสิ่งที่จะช่วยเขาได้จริงหรือ ตอนนี้เขาอยู่ที่ทางแยก เขาต้องเลือก และเขาต้องเลือกอีกกี่ครั้ง เวลาที่เสียไปเพื่ออะไรกันเล่า แล้วเวลาที่เหลืออยู่ล่ะ เวลาของปัจจุบัน เหลืออีกนานแค่ไหน
ไฟแดงเปลี่ยนเป็นไฟเขียว หากเลี้ยวขวา อนุภาพจะตรงไปเชียงใหม่ แต่วินาทีนี้ เขาตัดสินใจได้แล้ว เขาขอใช้เวลาที่เหลืออยู่เพื่ออนาคต และกลับไปหาอธิคม
อนุภาพเลี้ยวรถกลับทันทีและเร่งความเร็วย้อนกลับทางเดิม เขามีเวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงสิบห้านาทีก่อนจะที่จะกลับถึงอำเภอสอง และเวลาเพียงแค่นี้ล่ะ คือเวลาที่จะ "ลบ" เงาของธนาภพออกไป
...แต่บางที อาจไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ ไม่แน่ เมื่อถึงสะพานที่ข้ามธารน้ำเมื่อก่อนถนนจะไต่ขึ้นบนภูเขา มองลงไปยังลำธาร เขาจะฝาก "เงา" ของธนาภพให้ล่องลอยไปกับสายน้ำ และเก็บไว้เฉพาะความทรงจำที่ดีในส่วนลึกของจิตใจ ในฐานะเคยเป็นรักที่สวยงามครั้งหนึ่งที่เคยเกิดขึ้นในชีวิต...
...เขารอไม่ได้แล้ว...ไม่มีเวลาจะให้รออีกต่อไปแล้ว...

[katawoot]

อดิศัยมองหน้าลูกชายคนโตอย่างเอือมระอา สลับกับการหันไปมองหน้าลูกชายคนรองอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะถอนหายใจแรงๆ แล้วบอกอธิคมให้ทานอาหารกลางวันเพราะเขาเป็นคนได้รับมอบหมายจากคชานนท์และธงรบให้คุยกับอธิคมเรื่องทานข้าวและทานยา
"คม แกรู้ไหมว่าอายุสามสิบห้าปีแล้ว ไม่ใช่เด็กๆ จะให้พ่อต้องบังคับกินข้าวกินยาหรือไงวะ เอ็งจะรอให้กำลังจะขาดใจตายก่อนหรือถึงจะยอมอ้าปาก"
"พ่อ" เสียงคชานนท์ดังขึ้นเบาๆ
"รู้แล้วๆ แกหยุดกำกับซะทีเจ้านนท์" อดิศัยหันไปถลึงตาใส่ลูกชายคนเล็กที่ชอบทำตัวเป็นพ่อของพ่อ
"ผมไม่หิว" อธิคมขยับศรีษะไปมาบนหมอน ตามองไปจุดเดิมที่มองมาตั้งแต่เช้า
"ตกลงนี่มันถูกยิงอาการหนักจนวิญญาณหลุดออกจากร่างไปแล้วใช่ไหมเนี่ยธงรบ พ่อมีความรู้สึกว่ากำลังพูดกับผีดิบ" คุณพ่อของนายตำรวจเจ้าปัญหาหันไปพูดกับเพื่อนลูกชาย
"มันไม่มีวิญญาณมาได้หลายเดือนแล้วครับ ตั้งแต่ก่อนถูกยิงอีก"
"พี่ธง" คชานนท์ปราม
"เออๆ ไอ้คุณน้องชาย พูดอะไรนิดหน่อยไม่ได้เลยนะ ทำไมไม่เขียนสคริปให้พูดตามเลยล่ะ" ธงรบบ่น แล้วขยับตัวลุกขึ้นจากโซฟา หันมาพูดกับอธิคมด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย "เดี๋ยวเขาก็มา"
"เขาไหน" อดิศัยหันไปถามธงรบ
"ก็..." ธงรบกำลังจะพูดแต่ยั้งปากไว้ทันเมื่อเห็นสายตาของคุณน้องชายที่จ้องอยู่
"พ่อครับ ไปนั่งเล่นข้างนอกก่อนดีกว่า ให้พี่คมนอนพักก่อนเถอะ สงสัยเหนื่อยมากจนทานข้าวไม่ลง พี่ธงไปเป็นเพื่อนพ่อหน่อยสิครับ" คชานนท์พยักเพยิด
"อะไร" ธงรบขมวดคิ้ว ไม่ค่อยเข้าใจภาษาสายตาของคชานนท์
"ไปสิครับ" คชานนท์ชี้ศรีษะไปที่ประตู "ให้คนไข้ได้พักผ่อน"
อดิศัยลุกขึ้นยืน แล้วก้มลงพูดกับอธิคมว่า "คม จำที่พ่อพูดได้ไหม คิดให้ดี พ่อรักแก น้องก็รักแก ธงรบก็รักแก เราไม่มีความสุขหรอกถ้าเห็นแกไม่มีความสุข แต่ตอนนี้ แกต้องก้าวต่อไป"
อธิคมไม่ตอบ มองตาบิดานิ่ง สื่อสารทางสายตาซึ่งเข้าใจกันทั้งสองฝ่าย สายตาของนายตำรวจบ่งบอกความรู้สึกรัก เคารพ และขอบคุณบิดา แต่ในดวงตานั้นก็แฝงด้วยความเศร้าที่เขาเองเท่านั้นจะรู้สึกได้
ตื่นเช้ามาอีกครั้ง อนุภาพก็หายไป คชานนท์บอกว่าให้อนุภาพไปพักผ่อนเพราะเหนื่อยมาทั้งคืน เขาเป็นตำรวจและสอบสวนผู้ต้องหามาแล้วไม่รู้กี่คนต่อกี่คน คชานนท์เก่งก็จริง แต่เวลาปิดบังอะไรเขาไว้เขามักจะมองออก
...หรืออนุภาพจะหนีเขาไปอีกแล้ว...
...เพียงเพราะสิ่งที่คุยกันเมื่อค่อนรุ่งนั่นหรือที่อนุภาพต้องหลบหน้าเขา เพียงเพราะเขาถามคำถามเกี่ยวกับธนาภพเท่านั้นหรืออนุภาพจึงเดินออกไปนั่งคนเดียวที่ระเบียงเป็นนานสองนาน คชานนท์เข้ามาแล้วไปนั่งคุยกับอนุภาพเรื่องอะไร เขาแน่ใจว่าน้องชายต้องช่วยพูดทำคะแนนให้เขาแน่ๆ แต่หากเป็นเช่นนั้น ทำไมอนุภาพหายไปแบบนี้ และคชานนท์ก็ไม่เล่าทุกอย่างให้เขาฟัง...
...แต่หากเขาคาดคั้นน้องชาย คชานนท์ก็คงต้องบอก...
...แต่หากคชานนท์บอก ขาจะพร้อมฟังสิ่งที่คชานนท์จะพูดหรือเปล่า...
...แล้วนี่อาวุธหายไปไหน พอเถียงกับเขาแล้วโดนธงรบเข้ามาขัดจังหวะ อาวุธก็หายไป อนุภาพก็หายไป...

อาวุธเดินไปตามถนนโรยกรวดอย่างไร้จุดหมาย เขาไม่รู้ว่าเดินมาไกลเพียงใด รู้แต่ว่าออกนอกเมืองมาพอสมควร จนกระทั่งมาถึงสะพานข้ามแม่น้ำเขาจึงยืนเกาะราวสะพานก้มลงมองสายน้ำที่กำลังไหลเอื่อย
น้ำใส...ท่าทางคงเย็น...เหมือนกับนที ซึ่งตอนนี้คงอยู่บนสวรรค์ อาจจะกำลังก้มลงมามองเขาอยู่ยิ้มๆ
นทีเป็นสายน้ำที่นำพาเขาไปสัมผัสกับความรักที่แสนหวานและเร่าร้อนในเวลาเดียวกัน นที...คนที่ตบหน้าเขาและกระชากคอเข้าไปจูบทั้งๆ ที่กำลังขับรถหนีศัตรูที่ไล่ยิง คนที่ทำให้เขาเลือดขึ้นหน้าพร้อมๆ กับเลือดสูบฉีดไปทั่วร่างกาย คนที่เย็นและร้อนได้ภายในพริบตา
สายน้ำกำลังไหลผ่านไป นทีก็ผ่านไปแล้ว และอนุภาพที่เข้ามาในชีวิตก็คงกำลังจะผ่านไปเช่นกัน
อาวุธเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ราวกับจะถามคนรักเก่าว่าควรจะทำอย่างไรดี เขาเก็บนทีไว้ในส่วนลึกของหัวใจ มุมสงบมุมหนึ่งที่ตรึงอยู่ในใจเขาไม่รู้คลาย แล้วนี่จะถึงเวลาแล้วหรือที่เขาจะต้องหามุมสงบให้อนุภาพ
...เขาไม่เคยคิดเลยว่าอธิคมจะรักใครได้มากขนาดนี้ ไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าคนอย่างอธิคมจะรู้จักความรักและรักได้ แต่คราวนี้เขาคิดผิด...คิดผิดจริงๆ

อาทิตย์นั่งมองธงรบที่เดินมาตามทางเดินโรงพยาบาลช้าๆ เขานั่งคอยอนุภาพอยู่ที่ข้างบันไดทางขึ้นอาคารผู้ป่วยมาเป็นเวลานานแล้ว อนุภาพหายไปตั้งแต่เช้า โทรศัพท์ไปก็ติดต่อไม่ได้ หลังจากที่อธิคมยอมทานข้าวไปสามสี่ช้อนและยอมทานยาเพราะเขาขอร้อง คชานนท์ก็เข้ามาคุยกับเขาและบอกว่าอนุภาพไปเชียงใหม่ คชานนท์บอกว่ายังไม่กล้าบอกอธิคมเพราะเขาก็หาอาวุธไม่เจอเช่นกัน กลัวอธิคมจะคิดมาก ตอนนี้อธิคมดูอ่อนไหวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
"อาทิตย์ หิวข้าวหรือยังจ๊ะ" ธงรบยิ้มบางๆ หน้าตาไม่ทะเล้นเช่นเคย
อาทิตย์ส่ายหน้าช้าๆ แล้วถามกลับ ธงรบจึงบอกว่า "หิวมาก หิวจนตาลาย เกือบบีบคอไอ้คมให้ตายคาเตียง ดีที่พ่อมันอยู่ พี่ก็เลยเกรงใจ"
"แล้วนี่ทำไมพี่นุไม่ติดต่อกลับมาบ้าง โทรศัพท์ก็ปิด พี่นุบอกว่าจะกลับมาให้ทันป้อนข้าวสารวัตรตอนเที่ยง มันไม่มีเหตุผลเลยนะที่พี่นุจะหายไปเฉยๆ แบบนี้" อาทิตย์แสดงความกังวล
"คชานนท์บอกว่าสองคนนั้นคงจะมีอะไรกัน ตอนเช้าที่มาถึง นนท์เขาบอกว่าเห็นท่าทางไอ้คมกับคุณนุดูแปลกๆ ต่างคนต่างเงียบ" ธงรบส่ายหน้า เพ่งตามองไปยังถนนหน้าโรงพยาบาลราวกับจะคาดหวังว่าอาจเห็นรถอนุภาพบนถนน
"ผู้กอง ทำอะไรซักอย่างสิ"
"ทำอะไรล่ะจ๊ะอาทิตย์"
"ไม่รู้สิ ผู้กองน่าจะคิดอะไรดีๆ ออกบ้าง เป็นเพื่อนสนิทกับสารวัตรอธิคมนี่นา" อาทิตย์กระแทกเสียง
"พ่อหมายเลขหนึ่งกับพ่อหมายเลขสองมันยังคิดไม่ออกเลยครับคุณผู้ชาย แล้วจะให้พี่คิดออกได้ยังไง" ธงรบทำหน้ามุ่ย "คุณนุหายตัวไปแบบนี้ ไอ้คมมันยอมพูดกับมนุษย์ก็ดีถมไปแล้ว เฮ้อเวรกรรมของไอ้คนเจ้าชู้ คราวนี้มันโดนหนักสาหัสเลยจริงๆ ให้ตายสิ จะสมน้ำหน้าหรือสงสารมันดีวะ"
"พูดอะไรระวังสะท้อนกลับเขามาหาตัวเองนะผู้กองธงรบ ตัวเองก็ใช่ว่าจะหนีเวรกรรมพ้น" อาทิตย์ยิ้มเยาะ อดไม่ได้ที่จะต่อว่าคนที่ว่าเพื่อนเจ้าชู้
"พูดยังงี้ชักไม่ค่อยสวยนะอาทิตย์" ธงรบหันมาทำหน้าเข้มใส่ตี๋หนุ่มที่อยู่ดีๆ ก็พาลหาเรื่องเขา "เดี๋ยวจับตีก้นซะเลย"
"ฝันไปเถอะ ผมต่างหากจะตีก้นผู้กอง" อาทิตย์พูดเสร็จก็ลุกขึ้นเดินหนีธงรบ ทิ้งให้อีกฝ่ายทำปากขมุบขมิบว่าตามหลัง
"ระวังให้ดีเถอะ ถึงตาธงรบเมื่อไหร่ จะเล่นให้หนักจนเดินไม่ได้ไปหลายวัน"

อดิศัยทนไม่ไหวเมื่อเห็นลูกชายเอาแน่นอนนิ่งอยู่บนเตียงทำเป็นนอนหลับ หันไปมองคชานนท์ก็เอาแต่โทรศัพท์ เขาจึงเดินกลับเข้าไปในห้องคนป่วยอีกครั้ง คราวนี้ตั้งใจจะพูดกับลูกชายให้รู้เรื่อง ถือโอกาสที่คชานนท์กำลังโทรศัพท์อยู่นี่ล่ะ จะได้ไม่มีใครมาคอยขัดคอ
"คม พ่อจะกลับโรงแรมก่อนนะ พรุ่งนี้จะมาเยี่ยมใหม่" อดิศัยก้มหน้าลงใกล้ลูกชาย
"ครับ" อธิคมตอบเบาๆ ตายังหลับพริ้มอยู่
"แล้วพรุ่งนี้พ่อคงต้องกลับกรุงเทพฯ ก่อน แล้วจะกลับมาเยี่ยมแกอีก ถ้าแกไม่ยอมย้ายเข้าไปรักษาตัวที่กรุงเทพฯ"
"ไม่ต้องกลับมาแล้วครับพ่อ" อธิคมลืมตา หันมามองผู้เป็นบิดาด้วยแววตาเศร้าๆ
"อ้าว" ผู้เป็นพ่อทำหน้าเหรอหรา
...มันเป็นอะไรของมันวะ กำลังจะเริ่มแผนการณ์พูดแทงใจดำ ทำไมลูกชายเขาโพล่งขึ้นมาแบบนี้ ตอนแรกตั้งใจจะแกล้งบอกว่ากลับกรุงเทพฯ และตื้อให้ย้ายไปรักษาตัวที่กรุงเทพฯ โดยมีข้อแลกเปลี่ยนว่าเขาจะช่วยคุยกับอนุภาพให้...
ประโยคต่อมาทำให้ผู้เป็นพ่ออึ้งไปครู่ใหญ่
"พ่อย้ายผมไปกรุงเทพฯ ที บอกให้นนท์จัดการ" อธิคมพูดเสียงเบา ใบหน้าเรียบนิ่ง ลืมตามองเพดาน
พอได้ยินว่าลูกต้องการย้ายโรงพยาบาลจริงๆ ผู้เป็นพ่อกลับรู้สึกอ้ำอึ้ง "เอ่อ พ่อว่าแกอย่าเพิ่งย้ายเลย อยู่นี่ต่ออีกหน่อยเถอะ ย้ายตอนนี้อาจไม่ปลอดภัย"
"ผมไม่ได้เป็นอะไรมาก รู้สึกดีขึ้นแล้ว อยู่โน่น จะได้มีคนคอยดูแลกันหลายคน อยู่ที่นี่ ใครจะดูแลผม"
"ก็..." อดิศัยอึกอัก ตอนนี้ชักอยากให้ลูกชายคนเล็กมาอยู่ใกล้ๆ พอถึงตอนที่มีความอ่อนไหวทางอารมณ์ เขาไม่ถนัด
"นะครับ พาผมกลับบ้านที เขาคงหนีผมไปแล้ว" อธิคมเสียงพร่า มือกำแน่นจนปวด วันนี้ทั้งวันเขานอนคิด ความรู้สึกน้อยใจเพิ่มทวีคูณ อนุภาพหายไปทั้งวัน ใจแข็งเช่นเคย แต่เขาไม่โทษอนุภาพ เมื่อเช้า เขาเลือกจังหวะของเวลาไม่ดีเอง ทั้งที่ในใจลึกๆ ยังคิดว่าตัวเองพอมีโอกาส แต่พอพูดออกไปแล้วอย่างใจคิด เขาก็เห็นว่าโอกาสที่มีอยู่คงต้องหลุดลอยไป
...เขาได้คำตอบแล้ว ในที่สุด อนุภาพก็เลือกอาวุธ หรือไม่ก็ธนาภพ
...แต่จะเลือกใคร หรืออย่างไรก็ไม่สำคัญแล้ว ตอนนี้เขาไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว...
"คงจะจริงอย่างที่พ่อพูด ถ้าเขารักผม เขาคงตามไป เหมือนที่ผมตามเขามา" อธิคมพึมพำเบาๆ ในลำคอ เบาเสียจนพ่อเขาที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ไม่ได้ยิน แต่เขาได้ยิน ได้ยินชัดเสมือนว่าเป็นเสียงตะโกนใส่หูทั้งสองข้าง

**************************************

[sasi]

 

เฮ๊อ กะลังน้อยใจ ทำอารายก็อาจไม่ได้คิด (เหมือนตัวเองแฮะ)
แล้วนี่จะต้องวิ่งตามกันไป - มาอีกนานไม๊น๊อ

ปล.สารรูป เอ๊ย สารภาพว่าพอถึงตอนของอาวุธนะ ผ่านเลย ไม่อ่าน โกรธจนจะเกลียดอยู่แล้วอ่ะ

[ลูกหมีน้ำแดง]

  อ่านแล้วเครียด 

  คุณคฑาวุธ กด + ไม่ได้ คะแนนไม่ถึง + ให้ในใจละกันนะค่ะ

[wichit14]

ต้องช่วยกันลุ้นล่ะครับ ว่าจะเป็นยังงัยต่อไป รอติดตามผลงานตอนต่อไปอยู่น่ะครับ

[jokirito]

แล้วคุณนุหายไปไหนทั้งวันเนี่ย
ไหนว่าจะกลับก่อนเที่ยงไง
อย่าบอกนะว่าไปเกิดอุบัติเหตุบ้างอ่ะ
ถ้าเป็นเช่นนั้นคงน้ำเน่าโคตรๆ เหอๆ
(ประมาณว่าไปเกิดอุบัติเหตุความจำเสื่อมอยู่กับแม้วบนดอยไรงี้ดีเปล่า กร๊ากกก)

ส่วนอธิคมกลับกรุงเทพไปน่ะดีแล้ว
หายป่วยแล้วก็ไปบวชซะท่าจะดี
ไปสงบจิตสงบใจเผื่อจะพบทางสว่าง

ปล่อยคุณนุไปตามทางของเค้าเถอะ
ให้พี่แกวนเวียนอยู่ในวังวนอดีตของแกต่อไป(แต่ถ้าความจำเสื่อมก็ลืมอดีตสิเนอะ)

คอยดูต่อไปละกันเนอะว่าเรื่องราวมันจะบานปลายไปถึงแห่งหนตำบลไหน
คุณนุจะไปอยู่กับแม้วบนดอยรึเปล่า
สารวัตรอธิคมจะบวชหรือจะไปชายแดน
อาวุธจะไปพบรักอีกครั้งกับคุณนุบนดอยหรือไม่
หรืออธิคมที่ย้ายไปชายแดนแต่ที่ไหนได้ดันเป็นดอยที่คุณนุไปอยู่กับแม้ว

อืมๆๆ
งืมๆๆ

จินตนาการไปเรื่อยแล้วผม
คุณคฑาวุธสนใจพลอตของผมก็เอาไปใช้ได้เลยนะครับ อิอิอิ

[CocO naTtH mIlK]

ต้องบอกว่าถึงเวลาเอาคืนช่ายป่าวแตทำไรก็คิดดีๆนะ เอาใจช่วย

[SANDSEAME]

ไม่เอายาขมแล้วนะคะ

กลัวคุณนุประสบอุบัติเหตุ

[Fujitaga]

คุณนุครับ ไปไหนเนี่ย ไหนบอกว่าจะอยู่กับปัจจุบันแล้วไง
แล้วนี่ก็ทั้งวันแล้วนะ ยังไม่มาง้อสารวัตรอธิคมอีกอะ อืม
หวังว่าคงไม่เกิดอุบัตเหตุอีกนะครับ อีกคนก็กำลังจะหาย
ส่วนอีกคนก็กำลังจะไม่สบาย
พี่นาย จะให้คนอ่านช๊อกให้ได้ใช่ปาวเนี่ย
แต่ก็ขอบคุณนะครับที่มาโพสต่อ เห็นว่าพึ่งหายไข้มา
ก็รักษาสุขภาพดี ๆ นะครับ
ขอ นะ

[mma419109]

   
     ชักเหมือนหนังอินเดียเข้าไปทุกทีแล้ว ต้องวิ่งข้ามเขาอีกกี่ลูกละเนี่ย
 กว่าจะตามหัวใจพบ งานนี้คุณตฤนเป็นพระเอกนะยังไงก็เป็นห่วงคุณนุ
 คราวนี้คุณนุก็คิดตกเสียที คนเราต้องมีชีวิตอยู่กับปัจจุบัน ไม่ใช่จมอยู่ในอดีต
 ที่ไม่อาจย้อนกลับมา รีบๆเข้าอีตาอธิคมจะกลับกรุงเทพแล้ว (ไม่ทันอีกสิ)

[mecon]

เฮ้ออออ ถึงคราวที่สารวัตรจะยกธงขาวแล้วเหรอ
ปล่อยให้คุณนุได้เลือกและคำตอบที่ได้ก็คือ ไม่มีตัวเองอยู่ในช้อยส์นั้นเลย
ทำไมยอมแพ้อะไรง่า่ยๆแบบนี้ล่ะ ทนเจ็บทนป่วย ทนให้คุณนุพูดอะไร ทำอะไร แทงใจดำได้ตั้งนานสองนาน
ตอนนี้สารวัตรหมดแรงใจที่จะต่อสู้กับ ความใจแข็งทั้งๆที่อ่อนแอของคุณนุแล้วเหรอ
อ่านไปน้ำตาก็ซึมไปอ่ะ ทั้งๆที่คนเป็นพ่อก็ำไม่เคยเห็นอีกด้านของลูกชายตัวเองที่ตอนนี้
มันดูอ่อนแอเหลือเกิน ดูเหมือนหมดอาลัยตายอยาก เหอะๆพ่อเห็นแล้วยังอึ้งเลยว่าลูกตัวเองได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
"รักผมใช่ไหม คุณนุรักผมใช่ไหม แต่คุณนุก็รักเขาด้วย ไม่เคยลืมเขาเลย เขาอยู่ในใจคุณนุตลอดเวลา แนบสนิทยิ่งกว่าผมอีก ผมอยากจะรู้นัก ถ้าถูกยิงครั้งนี้ผมตายไปจริงๆ คุณนุจะเลือกสลักชื่อของใครไว้ในหัวใจ"

>> ทำไมคุณนุไม่พูดหรือทำอะไรบ้าง เอาค.นิ่งสยบคนที่กำลังใจอ่อนแอเนี่ยนะ ค.นิ่งกำลังจะฆ่าอธิคมให้ตายทั้งเป็น
พร้อมกับค.ใจแข็งของคุณนุที่ไม่พูดปฏิเสธ ฟังดูแล้วรู้แล้วว่าโคตรจะน้อยใจ ถึงขนาดแช่งตัวเองแล้วก็เถอะ

...เขายังจะยึดติดกับความรู้สึกรัก ความรู้สึกถวิลหา หรือความรู้สึกปรารถนาอย่างล้ำลึกต่อไป หรือควรจะตัดใจดี..
...วันเดียว...วันเดียวเท่านั้นที่เขาต้องการ วันเดียวที่เขารู้สึกเสียใจมากเท่าๆ กับแต่ละวันรวมกันในช่วงสามเดือนที่ผ่านมา...
>> น่าสงสารสุดๆ เฮ้ออ ไปๆมาๆคำตอบที่ได้ก็เล่นเอาสูบพลังกายพลังใจไปหมดเลยอ่ะ

เหอะๆคุณนุกำลังจะเอาธนาภพมาทิ้งที่แม่น้ำ จะป๋ะกับอาวุธมั๊ยเนี่ย ต่างคนต่างทิ้งคนละฝั่งก็แล้วกันนะ
เอ..หรือคุณนุรีบๆเคลียร์กับคนที่หายใจได้ก่อนดีกว่ามั๊ยคุยกับอาวุธให้จบๆไป ส่วนธนาภพคุณนุก็เคลียร์กับ
ค.รู้สึกของตัวเองอย่างที่ตั้งใจให้ได้ล่ะกัน ไวไวนะเด๋วอธิคมจะเผ่นไปรักษาใจที่กรุงเทพซะก่อน

ปล. หายเปื่อยรึยังคะ หายไวไวนะคะ

[MIkz_hotaru]

 

ใจร้าววววววววววววววว คุณนุอย่าเป็นไรไปนะ รีบกลับมาหาสารวัตรได้แล้ว ยกโทษให้หมดแล้ว จะไม่โกรธเลยด้วย โฮๆๆๆๆๆ