ตอนที่ 6 : ความหลัง“พี่โชผมขอคุยด้วยได้ไหมครับ” ผมคิดอยู่หลายตลบก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา ระหว่างขับรถกลับจากบ้านของคุณปู่ของพี่โช
“คุยมาสิ”
“ไม่ใช่ในรถได้ไหมครับ”
“เรื่องอะไร” พี่โชหันมามอง ผมยิ้มใจดีสู้เสือไว้ก่อน
“เรื่องที่บ้านพี่โชครับ” เห็นไหมไม่ทันจบประโยคหน้าของพี่โชก็เรียบจนเฉยชา กำแพงถูกยกขึ้นสูงอีกครั้ง
“ไม่เกี่ยวกับเรา”
“ผมรู้ แต่ว่าถ้าผมต้องแกล้งเป็นแฟนพี่โชต่อ ผมก็อยากรู้ว่าผมกำลังเจอกับอะไร ผมถามไม่ใช่เพราะอยากรู้อยากเห็นแต่ถามเพราะผมต้องระวังตัวเองเหมือนกัน”
“ขอโทษ” เสียงพี่โชอ่อนลง สีหน้ารู้สึกผิด ผมเลยยื่นมือไปสะกิดแขนพี่โชเบาๆ รอให้อีกฝ่ายหันมา
“ไม่ต้องขอโทษครับ ถ้าจู่ๆ มีคนมาขอเสือกเรื่องที่บ้านผม ผมก็โมโหเหมือนกัน”
“หึๆ เลือกใช้คำได้ดี” ผมตาโต รีบแก้ตัวเป็นพัลวัน
“แต่ผมไม่ได้เสือกจริงๆ นะ ไม่เคยชอบกินเผือก ไม่ต้มไม่เผา ไม่ปูเสือรอยาวๆ ด้วยเอ้า”
พี่โชหลุดขำเมื่อผมพล่ามยาวโดยไม่หยุดหายใจ “ไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิจะโวยวายทำไม”
“ก็กลัวเข้าใจผิด” ผมตอบเสียงอ่อย จะว่าไปก็เกือบหายใจไม่ทัน
“เอาเถอะเข้าใจแล้ว พี่จะเล่าให้ฟัง”
“ขอบคุณครับ พี่โชเล่าเท่าที่สบายใจเลย ไว้ใจผมแค่ไหนก็เล่าแค่นั้น”
“งั้นไม่เล่า”
ผมอ้าปากหวอ ไม่รู้เหมือนกันว่าสีหน้าของตัวเองเป็นแบบไหน แต่มันทำให้พี่โชหัวเราะออกมา
“แกล้งผมได้แกล้งผมไป”
“ใครแกล้ง เราเป็นคนพูดเอง”
“ผมไว้ใจได้น่า” ผมรีบอวดตัว “ไม่เคยเอาความลับใครไปขายสักที”
“ใครรับประกัน”
“ถามงี้เอาเป็นลายลักษณ์อักษรเลยไหมครับ เดี๋ยวหาคนเซ็นให้” ผมเริ่มท้าตีท้าต่อย ดูเหมือนยิ่งทำให้คนขับอารมณ์ดียิ่งขึ้น
“หึๆ เอาเรื่องเหมือนกันนะเรา”
“ผมซะอย่าง มีดีเป็นสิบอย่าง”
“แล้วมีไม่ดีเท่าไหร่” คนถามรู้ทัน ผมเลยหันไปยิ้มกว้าง ทำสีหน้าภาคภูมิใจในตัวเองก่อนร้องเพลงออกมา
“มีความลับที่อยู่ในใจ มีความลับที่อยู่ข้างใน เป็นความลับที่ยังเปิดเผยไม่ได้”
“หึๆ”
“หยุดครับ” ผมรีบยกนิ้วชี้ขึ้นห้าม “จะบอกว่าผมร้องได้ห่วยอีกแล้วใช่ไหม”
“เปล่า ก็ดีกว่าหนูมาลีหน่อยหนึ่ง”
“ผมก็ว่างั้น”
พี่โชไม่ต่อล้อต่อเถียงกับผม แต่สายตาที่มองมาทำให้ผมมั่นใจว่าผม่ได้กลายเป็นคณะตลกเต็มตัวแล้ว
“ที่นี่แล้วกัน” พี่โชชะลอรถเข้าเลนซ้าย ก่อนจอดรถที่หน้าร้านกาแฟแห่งหนึ่ง
“ครับ” ผมปลดเข็มขัดนิรภัย ก้าวลงจากรถ เดินตามพี่โชเข้าไปในร้าน
หลังจากซื้อกาแฟและหาโต๊ะนั่งได้เรียบร้อย รอยยิ้มของพี่โชก็ค่อยๆ จางหาย เหลือไว้เพียงใบหน้าเคร่งขรึม เสียงถอนใจดังเบาๆ คล้ายเจ้าตัวไม่รู้ว่าควรเริ่มเล่าจากตรงไหนดี
“เราเห็นบ้านปู่พี่แล้ว” ในที่สุดพี่โชก็เริ่มพูด
“ครับ”
“คุณปู่พี่ทำธุรกิจอาหารสำเร็จรูป เริ่มต้นในจังหวะที่ดีกิจการเลยเจริญก้าวหน้าเร็ว พอลูกโตมาก็ช่วยกันทำงานทำให้กิจการเติบโตยิ่งขึ้น” พี่โชยกกาแฟขึ้นดื่ม สีหน้าลังเลใจเหมือนยังสับสนว่าควรเล่าให้ผมฟังแค่ไหน แต่สุดท้ายก็วางแก้วกาแฟลง
“แม่พี่เป็นพนักงานแพ็คสินค้าในโรงงาน ตอนนั้นพ่อพี่รับหน้าที่ดูแลโรงงานก็เลยได้เจอกัน พ่อบอกว่าแม่น่ารักก็เลยอดรักไม่ได้” ผมเห็นรอยยิ้มอ่อนโยนในดวงตาของพี่โช
“โรงงานอยู่ต่างจังหวัดที่บ้านปู่เลยไม่มีใครรู้เรื่อง แต่สุดท้ายเรื่องก็เข้าหูปู่จนได้ ตรงนี้คงไม่ต้องเล่ามั้งว่ามีใครเห็นด้วยไหม”
“ครับ”
“ปู่ขอให้พ่อพี่เลิกกับแม่แต่พ่อไม่ยอมเลิก ปู่จะส่งพ่อพี่ไปคุมงานที่เวียดนามแต่พ่อไม่ยอมไป ทะเลาะกันใหญ่โต พ่อไม่เคยขัดใจปู่มาก่อนเพราะแบบนั้นมั้งปู่เลยยิ่งไม่ชอบแม่ของพี่”
ผมอยากแตะมือลงบนมือของพี่โช แต่คิดว่าไม่ควร บางครั้งคนเราก็ไม่อยากได้ความเห็นใจเสมอไป
“สุดท้ายเรื่องมันก็จบที่แม่พี่ท้องพี่ ปู่ทำอะไรไม่ได้เพราะยังไงก็หลาน จะไล่แม่ก็ไม่ได้จะรับก็ทำใจไม่ได้เหมือนกัน เลยบอกให้พ่อหาบ้านให้แม่อยู่จนกว่าจะคลอด แล้วให้ยกพี่ให้ทางบ้านปู่ ให้พ่อเซ็นรับพี่เป็นลูกตามกฎหมายแต่ไม่ต้องแต่งงาน แต่พ่อพี่ดื้อจดทะเบียนสมรสกับแม่จนได้”
ผมไม่คิดว่าพี่โชจะเล่าให้ฟังถึงขนาดนี้ และพี่โชเองก็คงไม่ได้คิดเหมือนกัน เมื่อเล่าไปแล้วความทรงจำต่างๆ ก็ย้อนกลับมา เหมือนเขื่อนที่พังทลายลง
“พอพี่คลอดปู่เลยปลูกบ้านให้หลังหนึ่ง เพราะรู้แล้วว่าบังคับให้พ่อพี่พาพี่กลับมาอยู่ที่บ้านไม่ได้ ให้อยู่บ้านเช่าปู่ก็คงทำใจไม่ได้ พี่ไปหาปู่บ่อย พ่อพาไปกินข้าวพาไปเยี่ยมปู่ตั้งแต่เด็กจนโต เลยไม่ถึงกับเป็นคนแปลกหน้ากัน ถ้าไม่นับเรื่องที่ทางบ้านปู่ไม่ชอบและไม่รับแม่พี่เข้าบ้าน ไม่นับคำพูดถากถางของอานรี ก็ถือว่าชีวิตมีความสุขดี ไม่ได้ลำบากอะไร”
ผมพยักหน้าช้าๆ ไม่พูดอะไรเพราะอยากให้พี่โชเล่าไปเรื่อยๆ อย่างน้อยจะได้ระบายออกมา
“จนเมื่อสองปีก่อนพ่อพี่เสียด้วยอุบัติเหตุ ปู่ขอกึ่งบังคับให้พี่กลับไปอยู่ที่บ้านใหญ่ รู้ไหมว่ามันตลกตรงไหน” รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปาก เป็นรอยยิ้มที่ทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดตามคนเล่า “มันตลกที่ปู่บอกให้พี่กลับไปคนเดียว ส่วนแม่ก็ให้อยู่ของแม่ไป บอกว่าพี่จะไปเยี่ยมแม่บ้างก็ได้ตามใจ แต่ห้ามให้แม่พี่ไปหาที่บ้าน หึๆ” เสียงหัวเราะขื่นๆ ทำให้ผมจุกขึ้นมาในอก
“แต่พี่โชก็ไม่ไปใช่ไหมครับ”
พี่โชพยักหน้า “แม่เหลือพี่คนเดียว พี่ไม่มีทางทิ้งแม่แน่”
“คุณปู่ไม่ยอมใช่ไหมครับ”
“ใช่ หลังจากนั้นไม่นานอานรีก็มาที่บ้านพี่ ทวงทรัพย์สินที่เป็นของคุณปู่คืนบอกว่าบ้านหลังนั้นปู่ซื้อให้พ่อ”
“คุณปู่อาจไม่รู้เรื่องก็ได้นะครับ” ผมยังมองในแง่ดี ผมมั่นใจจากสายตาที่เห็นว่าคุณปู่ของพี่โชรักพี่โช
“แต่ปู่ก็รู้ว่าพี่ย้ายออกจากบ้านหลังนั้น” ผมเริ่มจับบางอย่างได้จากน้ำเสียงและคำพูดของพี่โช
“ตอนนั้นแม่พี่พอมีเงินอยู่ก้อนหนึ่งเก็บสะสมจากที่พ่อให้ ก็เลยมาซื้อทาวน์เฮ้าส์หลังนั้นกับเซ้งร้านอาหารเล็กๆ ทำกับเพื่อน ทรัพย์สินอย่างอื่นที่เป็นของปู่ถึงเป็นชื่อพ่อพี่กับแม่ก็ไม่เคยแตะต้อง”
“แล้วทำไมพี่โชถึงคิดพาผมไปแสดงตัวเป็นแฟนครับ” ผมถามถึงประเด็นที่เกี่ยวข้องกับผม
“พักนี้ปู่เริ่มไม่สบาย เลยกลับมาตามพี่กลับไปอีกครั้ง”
“ผมว่าปู่พี่โชคิดถึงพี่โชมากกว่าครับ”
พี่โชชะงัก นิ่งจนผมกลัวว่าตัวเองจะล้ำเส้นเกินไป
“พี่โชพาผมไปเพราะอยากตัดปัญหาใช่ไหมครับ” ผมชวนพี่โชคุยต่อ โดยเลี่ยงจากเรื่องเดิมที่พูดไป
“ใช่ พี่รู้ดีว่าบ้านนั้นรับเรื่องทำนองนี้ไม่ได้แน่”
“แต่ผมว่าปู่ของพี่โชคงไม่ยอมแพ้แค่นี้”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ตราบใดที่มีอานรีอยู่ พี่คงไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวอีก ยิ่งมีข้ออ้างดีๆ แบบนี้อานรียิ่งออกตัวได้สบาย”
ผมพยักหน้า เริ่มมองเรื่องราวออก
“เรื่องก็มีอยู่แค่นี้ พี่สบายดี เราไม่จำเป็นต้องทำหน้าสงสาร”
ผมรีบปรับสีหน้า พี่โชมีกำแพงที่สูงมาก ผมไม่อยากให้กำแพงนั้นสูงขึ้นไปอีก ดังนั้นผมจะไม่พูดว่าบางอย่างที่ผมรู้สึกได้จากการพูดคุยครั้งนี้คือ พี่โชกำลังน้อยใจคุณปู่ และผมว่านั่นคือสาเหตุที่พี่โชพาผมไปแนะนำตัว พี่โชกำลังประชดโดยที่ไม่รู้ตัว
“หิวจัง” ผมยกมือขึ้นลูบท้อง ทำเหมือนก่อนหน้านี้ไม่ได้คุยเรื่องเครียดๆ กัน
“สั่งเค้กสิ”
“ไม่อิ่มหรอกครับ เอางี้..” ผมเกือบโพล่งว่าไปกินข้าวบ้านผมไหม บ้านผมเฮฮากันทั้งครอบครัวเผื่อพี่โชจะสบายใจขึ้น แต่พอคิดดูดีๆ แล้ว การให้พี่โชไปเจอครอบครัวผมในวันนี้คงไม่เหมาะ ผมไม่อยากให้พี่โชรู้สึกถึงความแตกต่างและรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้
“ไปกินร้านเดิมแถวบ้านพี่โชไหมครับ ผมอยากกิน”
“อยากกินหรืออยากไปเล่นชิงช้า”
“สองอย่างเลย” ผมชูนิ้วยื่นไปตรงหน้า ยิ้มจนตาหยี
“หึๆ เอาสิ งั้นก็ไปกัน”
“ครับ” ผมลุกตามพี่โช ก้าวออกจากร้านไปพร้อมกัน
• • • • • • • •
“พี่โช” ผมเบาเสียงเพลงในรถลง หันไปเรียกคนขับด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
“หือ” พี่โชขมวดคิ้ว เดาว่าจับบางอย่างจากน้ำเสียงของผมได้
“ไม่ถามเหรอครับว่าทำไมผมถึงรับปากยอมช่วย”
“เพราะเราเพี้ยน”
“ใช่ที่ไหนครับ นั่นมันคำตอบของพี่โช พี่โชคิดเอาเองว่าผมน่าจะเพี้ยนพอจะรับปาก แต่มันไม่ใช่เหตุผลของผมเสียหน่อย”
“งั้นเพราะอะไร”
“ให้เดา” ผมยกมือขึ้นกอดอก ดวงตาเป็นประกาย พี่โชหันมามองก่อนหันกลับไป
“ไม่ล่ะ อยากเล่นไปชวนคนอื่น”
“โห~ ใจร้าย” ผมลากเสียงยาว หวังให้อีกฝ่ายเปลี่ยนใจแต่ท่าทางจะไม่ได้ผล
“ก็ได้ ผมบอกก็ได้” สุดท้ายผมก็ยอมแพ้
“หึๆ”
“พี่โช”
“อะไร จะพูดอะไรก็พูดมา”
“ผมช่วยพี่โชเพราะ....” ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ “เพราะผมชอบพี่โชล่ะ”
“หะ!” พี่โชตกใจจะผงะ ดีที่ยังควบคุมรถได้
“ฮ่าๆ พี่โชน่าจะได้เห็นหน้าตัวเอง” ผมหัวเราะเสียงดัง ขยับตัวกลับมานั่งอย่างเดิม พี่โชหันขวับมามองผม ดวงตาเอาเรื่อง
“นี่เราตั้งใจแกล้งพี่เหรอ”
“เปล่า~” ผมขึ้นเสียงสูง ออกไปทางกวนประสาทนิดๆ
“เปล่า? งั้นชอบหรือไม่ชอบ” น้ำเสียงของพี่โชคาดคั้น
“คิดเอาเอง เรื่องอะไรผมจะบอก”
“เจ้าเด็กนี่!”
“น่ารัก” ผมต่อให้ “ไม่ต้องชมน่าเรื่องแค่นี้ผมรู้ตัวเอง”
พี่โชทำท่าคันไม้คันมือ ผมเลยต้องขยับห่างอีกนิดเพื่อความปลอดภัย เบียดตัวติดกระจกไว้ก่อนดีที่สุด
“ตกลงเราพูดเล่นใช่ไหม”
“ไม่บอก ผมเก็บไว้ไปเล่นทายคำตอบกับเพื่อนดีกว่า”
พี่โชเงียบกริบจนผมต้องกลั้นหัวเราะ ก่อนได้ยินเสียงบ่นดังเบาๆ
“แสบจริงๆ”
ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง ลอบยิ้มกับตัวเอง ถ้าอยากให้พี่โชลืมเรื่องที่เล่าให้ผมฟัง ก็ต้องทำให้ตกใจแบบนี้ถึงจะได้ผล
เรื่องของพี่โชทำให้ผมรู้ว่าทำไมผู้ชายคนหนึ่งถึงตั้งกำแพงไว้สูงขนาดนั้น การปกป้องตัวเองที่ดีที่สุด คือการแสดงออกว่าไม่สนใจและไม่แคร์ต่อสิ่งใดๆ ที่เข้ามา มันทำให้พี่โชเจ็บปวดน้อยลง ขณะเดียวกันก็เป็นแผลที่ลึกมากขึ้นทุกวัน
ผมสัญญากับตัวเอง ไม่ว่าอย่างไรจะไม่ปล่อยฉลามขาวตัวนี้ให้โดดเดี่ยวอีกต่อไป
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
ขอขอบคุณเพลง “ความลับในใจ” วงสิบล้อ
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★ ♥โลกใบกลมของผมกับคุณปลาฉลาม♥ ★ [ตอนพิเศษ] ♥ 26/01/19 ♥ P.53 (อ่าน 270792 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก