ตอนที่ 1 : หนูมาลี“นึกยังไงชวนกูมาดูซ้อมว่ายน้ำวะ”
ผมหันไปมองนะโม นะโมเป็นเพื่อนสนิทอีกคนของผม เป็นชายหนุ่มรูปร่างผอม สูงร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร ผมกับนะโมสนิทกันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม เราเข้าเรียนคณะเดียวกันก่อนจะมาเจอกับจอมขวัญ จนกลายมาเป็นเพื่อนสนิทสามคน ชายสองหญิงหนึ่ง ที่นิสัยต่างกันสุดขั้วแต่ทัศนคติคล้ายคลึงกันมาก
“คำตอบโคตรง่าย ก็จอมขวัญไม่ว่างกูเลยชวนมึงไง” ผมยิ้มกว้างจนตาหยี ตอบเพื่อนแบบจริงใจสุดๆ แต่กลับถูกตบหัวเกือบคว่ำ
“มันใช่คำตอบที่กูถามไหม”
“มึงนี่อย่างกับคนละคน อยู่บ้านพูดโคตรเพราะออกจากบ้านมาโหดฉิบหาย” พ่อแม่ของนะโมเป็นครูทั้งคู่ เวลาลูกชายอยู่บ้านจึงสุภาพเรียบร้อยผิดหูผิดตา
“ตกลงจะตอบกูไหม”
“กูชอบคนนั้นเลยชวนมึงมาดูซ้อม” ผมชี้ไปทางร่างสูงที่ขึ้นมาจากน้ำพอดี
“หะ!” นะโมตาเหลือก “ชอบ! ชอบยังไงวะ ไอดอลมึงเหรอหรือยังไง มึงไม่ชอบเล่นกีฬานี่”
“นะโม” ผมเรียกเพื่อน จ้องเข้าไปในตาเบิกกว้างคู่นั้น
“อะไร”
“มึงฉลาดกว่านั้น” นะโมอ้าปากค้าง หุบปากแล้วอ้าออกอีกครั้งสลับกันไปมา
“ไอ้เหี้ย! เอาจริงดิวะ”
“จริง”
“ได้ไงวะ ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมกูไม่เคยรู้”
“กูก็บอกมึงอยู่นี่ไง ส่วนเมื่อไหร่ก็เมื่อวาน ตอนจอมขวัญชวนกูมาดูแข่ง แต่อย่าถามว่าเขาชอบกูไหมเพราะกูยังไม่เคยคุยด้วย”
“กูอยากจะบ้า” นะโมยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองประกอบคำพูด
“มึงยังไม่ชินกับกูอีกเหรอ” ผมยักคิ้วให้เพื่อน นะโมถอนใจเบาๆ หันหน้าไปยังสระว่ายน้ำจากอัฒจันทร์ชั้นสามที่พวกผมนั่งอยู่
“เออชอบก็ชอบเรื่องของมึง ไหนดูหน่อยดิว่าหล่อขนาดไหน”
“น้อยกว่ามึงก็ได้ถ้ามึงสบายใจ” ผมตอบเอาใจเพื่อน
“หึๆ ทำไมมึงถึงชอบวะ สะดุดตาสะดุดตีนขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ไม่รู้สิ” ผมอธิบายเป็นคำพูดไม่ถูก ดวงตาคู่นั้นดึงดูดผมเข้าหา ผมว่าดวงตาของพี่โชเหมือนท้องฟ้าตอนพลบค่ำ สวยแต่ชวนเหงา ผมมองไปยังทิศทางเดียวกับนะโม ยิ้มเมื่อเห็นใบหน้าเคร่งขรึมของคนที่อยากมาเจอ
-ปลาฉลาม-“ใครวะ มึงรู้จักหรือเปล่า”
ผมเกือบถามเหมือนที่นอร์ทถามผมเช่นกัน เมื่อเดินออกมาห้องอาบน้ำหลังซ้อมเสร็จ เด็กหนุ่มรูปร่างไม่สูงนักยืนเตร็ดเตร่อยู่ใกล้ขอบสระ เมื่อเห็นพวกผมก็รีบหันมามองพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
"หรือมึง" นอร์ทหันไปหาเดียว อีกฝ่ายส่ายหน้าเป็นช่วงเวลาเดียวกับเด็กหนุ่มเดินเข้ามาหา
“สวัสดีครับ” รอยยิ้มของคนพูดสดใส
“สวัสดี” นอร์ทเป็นคนตอบรับคำทักทาย ขณะที่เดียวยิ้มให้ ส่วนผมจ้องหน้าคนพูดนิ่ง
“ผมมาดูซ้อมเลยรอเอานี่มาให้พี่” ร่างเล็กดึงกระเป๋าที่ห้อยไปทางด้านหลังกลับมาด้านหน้า ล้วงมือลงไปก่อนหยิบกาแฟกระป๋องยื่นมาตรงหน้าผม
“เมื่อวานก็นายใช่ไหม” ผมถามแต่ไม่เอื้อมมือออกไปรับ
“ใช่ครับ จำได้ด้วย” รอยยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกายทำให้ผมขมวดคิ้ว มันน่าดีใจขนาดนั้นเลยเหรอวะ
“คนเดียวกันก็ดีจะได้พูดทีเดียวจบว่าฉันไม่เอาไม่ต้องเสียเงินซื้อมา”
ดวงตาคนฟังเบิกกว้าง ผมมองอย่างไม่ใส่ใจ ผมพูดในส่วนของผมแล้วเจ้าตัวจะคิดยังไงไม่เกี่ยวกับผม
“เหรอครับ โอเคผมจะได้จำไว้ว่าพี่ไม่ชอบกาแฟ”
“ไม่ใช่ไม่ชอบแต่ไม่เอา” ผมย้ำให้ชัดๆ อีกครั้งจะได้ไม่เข้าใจผิด
“ไม่รับของจากคนแปลกหน้าเหรอครับ” ผมสบตากับดวงตาที่มองมา ดวงตาคู่นั้นดูจริงใจจนผมไม่แน่ใจว่าโดนกวนประสาทอยู่หรือเปล่า
“ใช่” ผมตอบรับให้มันจบๆ ไป
“ได้เลยครับ งั้นเรามาสนิทกันเถอะ” คนพูดยิ้มกว้าง ดวงตาหยีเป็นสระอิ เสียงหัวเราะดังเบาๆ มาจากเพื่อนผม ดูเหมือนจะมีผมคนเดียวที่เริ่มหัวเสีย
“ผมชื่อลีครับ เรียนอยู่ปีหนึ่งคณะนิเทศฯ มากับเพื่อนที่ยืนรออยู่ตรงโน้น” นิ้วชี้ไปทางอัฒจันทร์ มีชายหนุ่มร่างผอมยืนอยู่ “เรามาเชียร์พวกพี่ซ้อม”
“แค่ซ้อมจะมาเชียร์ทำไม” ผมใช้สายตาและน้ำเสียงดุกับอีกฝ่าย
“ไอ้โช อย่าใจร้ายสิวะ” เดียวเขม่นตาเตือน ผมยักไหล่ให้รู้ว่าก็มันเป็นความจริง
“ไม่เป็นไรครับพี่ เอาเป็นว่าผมเป็นคนอยากมาดูพวกพี่ซ้อมเอง เพื่อตัวเองล้วนๆ ก็ได้” รอยยิ้มบนใบหน้าไม่จางหาย ผมชักสงสัยว่าเจ้าเด็กนี่รู้จักคำว่าสลดบ้างไหม
“มา ไอ้โชไม่ดื่มพี่ดื่มเอง” เดียวแบมือออกไปขอกาแฟกระป๋อง
“นี่ครับ” รอยยิ้มถูกเบือนไปทางเดียว ดูเหมือนเพื่อนของผมจะถูกชะตากับเด็กหนุ่มเข้าให้แล้ว
“เสร็จธุระนายแล้วใช่ไหม ฉันจะได้กลับ” ผมออกปากตรงๆ เมื่อเห็นว่ายืนเอ้อระเหยกันอยู่นานแล้ว
“พวกพี่จะไปกินข้าวกันไปไหม” ผมหันไปมองเดียว แต่เจ้าตัวทำไม่รู้ไม่ชี้ไม่ยอมสบตากับผม
“ดีเลยครับ เราจะได้สนิทกัน”
“ฮ่าๆ ไปสิว่าแต่เราจะชวนเพื่อนไปด้วยหรือเปล่า”
“แป๊บนะครับ” เจ้าของชื่อลีรีบเดินเร็วๆ ไปหาเพื่อนที่ยืนรออยู่ ผมอาศัยจังหวะนั้นหันไปจ้องหน้าเพื่อน
“เอาน่า เด็กมันน่ารักดีกูชอบ ท่าทางตลก”
“กูเห็นด้วยกับไอ้เดียว แค่ไปกินข้าวเป็นไรไปวะ ถือว่าตอบแทนค่ากาแฟจะได้ไม่ติดค้างกัน”
ผมถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ ผมไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกับชีวิต บางอย่างในตัวเด็กหนุ่มบอกผมว่าขืนผมสนิทด้วยชีวิตในวันข้างหน้าคงไม่สงบสุขแน่
“มาแล้วครับ” เด็กหนุ่มร่างผอมที่เดินตามมายกมือไหว้พวกผม “นี่เพื่อนผมครับชื่อนะโม”
“นะโม?” นอร์ททวนคำให้แน่ใจว่าฟังไม่ผิด
“ใช่ครับพี่ มาจากนะโมตัสสะภะคะวะโต...”
“เหรอออหนูมาลี” ดูเหมือนเพื่อนสนิทจะตีกันเองเพราะชื่อซะแล้ว
“หะ! เราชื่อหนูมาลีเหรอ” นอร์ทพูดด้วยเสียงปนหัวเราะ
“ผมชื่อลีคำเดียวครับ แต่ตอนเด็กๆ แม่ชอบเรียกผมว่าหนูมาลี เห็นว่าหน้าผมจิ้มลิ้มน่ารัก พวกนี้ไปได้ยินเข้าเลยเอามาแซวกันสนุกเลย”
“ก็น่ารักดีนะ” เดียวเอ่ยปากชม “แล้วนี่รู้จักชื่อพวกพี่หรือยัง”
“รู้ครับ พี่เดียว พี่นอร์ท พี่โช”
“แสดงว่าชอบดูแข่งว่ายน้ำ”
“จะว่างั้นก็ได้ครับ” คนตอบยิ้มกว้าง ดวงตามีแววแปลกๆ โดยเฉพาะเมื่อหันมามองผม
“จะไปกันได้หรือยัง” ผมถามเมื่อไม่มีใครขยับเขยื้อน การสนทนาเหมือนจะยาวออกไปทุกที
“ไปเถอะเดี๋ยวมีคนหงุดหงิด” นอร์ทยักคิ้วมองหน้าผมด้วยสายตากวนๆ กระชับกระเป๋าบนบ่าเดินนำออกจากสระว่ายน้ำเป็นคนแรก
เด็กหนุ่มร่างผอมที่ชื่อนะโมหันมายิ้มให้ผม ก่อนเดินตามเพื่อนไป ผมไม่แน่ใจว่าคิดไปเองหรือเปล่าแต่รอยยิ้มนั่นเหมือนเห็นใจ เหมือนจะบอกให้ผมทำใจเถอะ แต่ที่ผมไม่รู้คือทำใจเรื่องอะไร!
• • • • • • • •
“พี่ลืมถาม เราเอารถมาหรือเปล่า” เดียวหยุดเดินหันไปถามสองหนุ่มที่เดินตามหลัง เด็กที่ชื่อนะโมส่ายหน้า
“พวกผมไม่มีรถ”
“งั้นติดรถพี่ไป นอร์ทมึงไปกับไอ้โชเดี๋ยวให้น้องไปรถกู”
“ได้” นอร์ทพยักหน้า ผมเห็นว่าตกลงกันได้แล้วจึงออกเดินต่อโดยไม่รอ เริ่มคิดว่าควรเปลี่ยนร้านดีไหม เพราะร้านที่ตั้งใจจะไป เป็นร้านอาหารอีสานที่อยู่ในซอยบ้านผม ห่างกันแค่ไม่กี่หลัง
• • • • • • • •
“พวกพี่บุกป่าฝ่าดงมาเจอร้านนี้กันได้ไงครับ โคตรแซ่บ” เด็กนะโมชมไม่หยุดปาก ท่าทางจะชอบอาหารรสจัด
“เห็นสนามเด็กเล่นที่ผ่านมาเมื่อกี้ไหม” เดียวพูดยิ้มๆ
“เห็นพี่”
“ทาวน์เฮ้าส์ที่อยู่ตรงข้ามสนามหลังริมสุดเป็นบ้านไอ้โช”
“อ๋อมิน่า คิดอยู่ว่ารู้จักได้ยังไงที่แท้ร้านแถวบ้าน” คนพูดหายข้องใจแต่คนไม่พูดที่นั่งตาวาวๆ นั่นสิชวนผมหวั่นใจชอบกล
“น่าอิจฉาจังครับ มีสนามเด็กเล่นอยู่หน้าบ้านด้วย” ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ว่าผมมองจึงพูดขึ้น
“สนามเด็กเล่นเล็กๆ ไม่ใช่สวนสาธารณะ” ผมฟังแล้วอดขัดไม่ได้
“นั่นแหละครับ น่าอิจฉาอยู่ดีผมอยากมีบ้าง”
ผมมองตาเป็นประกายคู่นั้น รู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายชอบจริงๆ ตกลงมันเรียนมหา’ลัยแล้วหรือเรียนประถมวะ ถึงอยากได้สนามเด็กเล่นเป็นของตัวเอง
“แล้วนี่บ้านอยู่ไหนกัน ถ้าไม่ไกลมากเดี๋ยวพี่ไปส่ง” เดียวถามเมื่อเห็นว่าส่วนใหญ่เริ่มหยุดกินกันแล้ว
“บ้านผมย้อนไปทางมหา'ลัยครับ ส่วนบ้านไอ้ลีออกถนนใหญ่ไปขับตรงไปอีกไม่ถึงกิโลก็ถึงแล้ว”
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งพวกเราเอง ไอ้นอร์ทมึงจะแวะบ้านไอ้โชก่อนหรือกลับกับกูเลย”
“กลับเลย คืนนี้กูมีนัด”
“อีกแล้วนะมึง” เดียวส่ายหัว ในกลุ่มผมมีนอร์ทคนเดียวที่ชอบเที่ยวกลางคืน
“เอาน่ากูไม่ใช่นักกีฬาว่ายน้ำเหมือนมึงสองตัว ไม่ต้องรักษาสุขภาพมากก็ได้” ถึงนอร์ทไม่ใช่นักกีฬาแต่แวะไปดูพวกผมแข่งทุกครั้ง บางวันก็แวะมาหาตอนซ้อมอย่างเช่นวันนี้
“ตามใจ เดี๋ยวกูขับไปส่งลีก่อน ค่อยวนไปส่งมึงกับนะโม”
“ไม่เป็นไรครับผมกลับเองดีกว่า" เด็กที่ชื่อลีปฏิเสธเพื่อนผม
“ซอยมันลึกจะออกไปยังไง”
“ออกได้ครับ ผมเห็นมีวินมอเตอร์ไซด์วิ่ง พอดีผมมีที่ๆ อยากแวะก่อนกลับบ้าน”
“เอางั้นเหรอ” เดียวยังลังเล
“พี่ตามใจมันเถอะ ไอ้นี่มันอินดี้นึกอยากไปไหนก็ไป ไม่ต้องห่วงมันหรอกครับ” เพื่อนสนิทของอีกฝ่ายช่วยยืนยันอีกเสียง
“งั้นเหรอ ถ้างั้นก็ตามใจ”
ตลอดการสนทนามีผมที่นั่งเงียบมากที่สุด จนถึงตอนจ่ายค่าอาหาร
“ของกู เผื่อสองคนนี้ด้วย” ผมหยิบธนบัตรในกระเป๋าส่งให้เดียว
“ไม่เป็นไรครับพี่ผมเกรงใจ” นะโมรีบปฏิเสธเมื่อรู้ว่าผมเลี้ยง
“ไม่ต้องเกรงใจ พี่ไม่อยากติดค้างค่ากาแฟเพื่อนเรา จ่ายแล้วจะได้จบกันไป”
“โอ้” ผมเห็นนะโมแอบทำปากจู๋ตาโต เสียงลอดออกจากคอเบาๆ
“ก็ได้ครับ ผมรับ” แต่เจ้าของกาแฟกลับยิ้มกว้าง “ผมซื้อไปสองกระป๋องยี่สิบแปดบาทได้คืนมาเกือบสองร้อยเพราะพี่จ่ายให้สองคน คุ้มอะ”
“...” เป็นช่วงเวลาเดดแอร์ที่ผมหาคำพูดมาตอบโต้ไม่ได้ ในใจได้แต่สงสัยว่าเจ้าเด็กตาใสนี่เข้าใจความหมายที่ผมต้องการสื่อไหม หรือตั้งใจกวนตีนผมกันแน่
เสียงขลุกขลักดังมาจากคนใกล้ตัว ผมหันไปมองเดียวกำลังพยายามกลั้นหัวเราะ เมื่อเห็นสายตาเย็นเฉียบที่ผมมองไป จึงเกิดอาการสำลักไอออกมาเบาๆ
"กูว่ากลับกันเลยไหม" คนเผลอหัวเราะเพื่อนหาทางหนีทีไล่ "ไปเหอะว่ะ" เดียวหันไปพยักพเยิดกับนอร์ท ก่อนลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
ผมใช้สายตาคาดโทษเพื่อนแต่ไม่พูดอะไร เดินตามคนอื่นๆ ออกจากร้าน เดียว นอร์ท นะโมเดินแยกไปที่รถ เหลือผมกับเด็กกวนประสาทยืนอยู่ด้วยกัน
"กลับดีๆ ครับ" รอยยิ้มกว้างถูกส่งมาให้ ผมมองด้วยสายตานิ่ง
"ไม่ต้องห่วง เดินไปแค่ห้าหลังฉันคงไม่ทันเป็นอะไร" ตอนมาถึงผมจอดรถไว้ที่หน้าบ้านแล้วเดินมาที่ร้านแทน
"หรือไม่ก็" รอยยิ้มนั้นกว้างขึ้น ดวงตาล้อเลียน "แค่บอกว่าอืมก็ได้ครับ"
ผมไม่ชอบคนเซ้าซี้ ไม่ชอบคนวุ่ยวาย ไม่ชอบคนพูดไม่รู้เรื่อง แต่ผมหาคำจำกัดความให้เด็กคนนี้ไม่ได้ โดยเฉพาะเมื่ออีกฝ่ายยิ้มเหมือนโลกนี้ไม่เคยมีความเศร้า
"ช่างเถอะ" ผมก้าวเท้าออกเดิน ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินตามหลังมา
"มีมอเตอร์ไซด์อยู่ตรงหัวมุมปากซอย" ผมพูดขึ้นลอยๆ จะปล่อยให้เดินหาเองก็ดูใจร้ายจนเกินไป
"ขอบคุณครับ" คนตัวเล็กกว่าก้าวเท้าขึ้นมาจนทัน พูดขอบคุณด้วยรอยยิ้มสดใส ผมเผลอมองจนอีกฝ่ายเลิกคิ้วขึ้นถามผมจึงหันหน้ากลับ ก้าวเท้าให้เร็วขึ้นจนถึงหน้าบ้านของตนเองจึงหยุดเดิน
"ถึงแล้วเหรอครับ ปลอดภัยจริงๆ ด้วย" น้ำเสียงขำๆ ทำให้ผมต้องใช้สายตาดุมอง เจ้าเด็กประหลาดยิ้มตาหยี
"ผมไปดีกว่ายังไม่อยากถูกเตะ" เสียงพูดกลั้วหัวเราะ ผมเห็นอีกฝ่ายเดินห่างออกไปจึงดันประตูรั้วบ้านให้เปิดออก
"เข้าบ้านดีๆ นะครับ" เสียงตะโกนร่าเริงดังตามหลังมา ผมหันกลับไปมองเห็นเพียงหลังไวๆ ไอ้เด็กกวนประสาทเอ๊ย ผมส่ายหัว เลิกสนใจเมื่อก้าวเท้าผ่านประตูรั้วบ้านเข้าไป
• • • • • • • •
"โชลงมาทานขนมลูก แม่ซื้อข้าวเหนียวมะม่วงมา"
"ครับ" ผมกดปิดเกมที่เล่น บิดขี้เกียจเพื่อไล่ความเมื่อยล้า หลังจากที่นั่งเล่นติดต่อกันเกือบชั่วโมง ท้องฟ้าภายนอกเป็นสีน้ำเงินเข้มเกือบดำ ผมชะโงกออกไปมองนอกหน้าต่าง
ดวงตาหรี่ลงเมื่อเห็นเสื้อผ้าคุ้นตา เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนชิงช้ามองขึ้นไปยังท้องฟ้า ใบหน้าติดรอยยิ้มอ่อน สีหน้าดูมีความสุขจนผมสงสัย เผลอมองตามขึ้นไปบนท้องฟ้าเพราะอยากรู้ว่าสายตาคู่นั้นมองอะไร
"โช" เสียงเรียกดังลงมาจากชั้นล่าง ผมหันไปตะโกนตอบ
"ครับแม่ ลงไปเดี๋ยวนี้ครับ" ผมละสายตาจากภาพตรงหน้า เผลอยิ้มเมื่อได้ข้อสรุปกับตัวเองว่า...เจ้าเด็กคนนี้เพี้ยนของจริง
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
** มีเปลี่ยนชื่อตัวละครนะคะ จากบทนำเปลี่ยน "นะโม" เป็นจอมขวัญแทน Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
