ตอนที่ 25 : คำถาม“จะทำไหมงาน”
“หะ!” คูนหันไปมองอิน อีกฝ่ายจ้องเขาอยู่ก่อนแล้ว
“เดี๋ยวเหม่อ เดี๋ยวถอนใจ เป็นอะไร”
“เปล่า” คูนปฏิเสธ เขาไม่สามารถบอกสิ่งที่อยู่ในใจให้เพื่อนรู้ได้
“แน่ใจเหรอวะ มึงดูใจลอยชอบกล หรือว่าทะเลาะกับคุณชล”
“จะทะเลาะทำไมวะ” คูนไม่เห็นเหตุผลที่เขาจะทะเลาะกับชลนที
“ก็คิดอยู่ เห็นกลางวันไปกินข้าวก็ยังคุยกันดีๆ งั้นมึงมีอะไรเล่ามา” อินยังมองเขาด้วยสายตาข้องใจ
“กูมีเรื่องให้คิดนิดหน่อย” คูนรู้ว่าถึงปฏิเสธไปคนฉลาดอย่างอินก็คงไม่เชื่อ เขาจึงยอมรับแต่โดยดี
“เรื่องงานเหรอวะ”
“เปล่า”
“คุณชล?”
“อืม”
“ตอบแบนี้แปลว่าไม่อยากเล่า งั้นก็ก็ตามใจ แต่ถ้าอยากปรึกษาเมื่อไหร่ก็บอกมา”
“ขอบใจว่ะ”
อินยิ้มเป็นกำลังใจให้เพื่อน ถ้าคูนอยากเล่าคงเล่าไปแล้ว เขาจึงไม่คิดจะเซ้าซี้
คูนหันกลับมามองหน้าจอคอมพิวเตอร์ ถอนใจออกมาเบาๆ สายตาเหลือบไปมองปฏิทินที่วางอยู่บนโต๊ะ
นานแค่ไหนแล้วจากวันที่ชลนทีบอกว่าจะให้เวลาเขาคิด อีกฝ่ายรักษาทุกคำพูดที่ให้ไว้เป็นอย่างดี ไปรับไปส่งเขา กินข้าวด้วยกัน ใช้วันหยุดด้วยกัน แต่ไม่เคยเอ่ยถามถึงเรื่องนั้นอีกเลย ราวกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
ทำไมไม่ถามวะ ไม่อยากได้คำตอบหรือไง คูนเผลอนิ่วหน้า คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน
“คูน”
“หะ!” คูนสะดุ้งหันไปมองหน้าอิน
“ทำงานก่อน มึงอู้นานแล้ว”
“อ๋อ..เออ เออ ทำเดี๋ยวนี้แหละ” คูนสะบัดศีรษะไล่ความคิดทั้งหมดออกจากหัว อย่าเพิ่งสงสัยเลย เดี๋ยวก็คงถามเองมั้ง
• • • • • • • •
“กู๊ดไนท์”
คูนมองใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของชลนที อีกฝ่ายขับรถมาส่งเขาที่หน้าบ้าน หลังจากพาไปทานอาหารเย็นมา
“ขับรถดีๆ ครับ”
“อืม ถึงแล้วผมส่งข้อความไปบอก”
“ครับ”
“มีอะไรหรือเปล่า”
“ครับ!” คูนเลิกคิ้วขึ้น
“คูนดูแปลกๆ”
“หล่อผิดปกติเหรอครับ” คูนยักคิ้วให้ชลนที
“หึๆ อย่างคูนไม่เรียกว่าหล่อ”
“พูดซะเสีย” คูนแกล้งถอนใจ ทำหน้าเซ็ง
“น่ารักแทนได้ไหม”
“ไม่ไหวมั้งครับ” คูนรีบส่ายหน้าปฏิเสธ “ผมตัวขนาดนี้พูดว่าน่ารักแล้วขนลุก”
“คุณไม่ใช่คนตัวใหญ่” สายตาที่มองมาเป็นประกายวิบวับ
“แต่ผมไม่ใช่คนตัวเล็ก”
“เอาเป็นว่าน่ารักสำหรับผมดีไหม”
“ใช้มุกนี้จีบสาวบ่อยไหมครับ” คูนมองชลนทีด้วยสายตาล้อเลียน
“ฮ่าๆ อาจจะมีบ้าง แต่ผมมองว่าคุณน่ารักจริงๆ”
ใครว่าผู้ชายหน้าแดงเพราะเขินไม่เป็น ตอนนี้หน้าของเขาร้อนผ่าว รู้ทันทีว่ามันกำลังขึ้นสีแดงเรื่อ
“ยิ่งตอนนี้ก็ยิ่งน่ารัก” เจอทั้งคำพูดและสายตาเข้าไปเล่นเอาเขาไปไม่ถูก คูนจึงหัวเราะแก้เขิน
“พอเลยครับ กลับไปได้แล้ว”
“กลับไม่ได้” สายตาที่มองมาวาบหวาม คูนหัวใจเต้นแรง หรือว่า..ถึงเวลาแล้ว
“กลับได้สิครับ ทำไมจะกลับไม่ได้” จะว่าเขาอ่อยชลนทีอยู่ก็คงไม่ผิด
“ไม่ได้ คุณยังไม่ได้ลงรถ”
!!!
เสียงแก้วแตกดังกราวอยู่ในหัวของเขา คูนยิ้มแหย ทั้งอายตัวเอง ทั้งเขินชลนที
“งั้นก็กู๊ดไนท์ครับ”
“หึๆ กู๊ดไนท์ครับ”
คูนเผ่นลงจากรถแทบไม่ทัน กูหนอกู จะอ่อยทั้งทีดันหน้าแตกหมอไม่รับเย็บ ชายหนุ่มได้แต่มองตามไฟท้ายรถของชลนทีไป เมื่อไหร่อีกฝ่ายจะขอคำตอบจากเขาเสียที
• • • • • • • •
“คูน”
คูนเงยหน้าจากจอคอมพิวเตอร์ เขาแปลกใจที่ชลนทีเดินมาหาที่แผนก
“มีอะไรหรือเปล่าครับคุณชล”
“ผมจะมาบอกว่าอาทิตย์หน้าผมไม่อยู่สี่วันนะ”
“ไปไหนเหรอครับ”
“ผมต้องไปดูงานที่สิงคโปร์แทนคุณเป้ รายนั้นไปไม่ได้แล้ว เมียทำท่าจะคลอดลูกก่อนกำหนด ผมเลยจะไปแทน”
“ครับ” คูนพยักหน้ารับทราบ “โทรมาบอกก็ได้นี่ครับ”
“ผมอยากบอกเองมากกว่า ถ้างั้นผมกลับไปทำงานก่อน”
“ครับ” เป็นอีกครั้งที่คูนพยักหน้ารับ เขามองตามจนชลนทีลับตา จึงก้มหน้าทำงานต่อ
“จะดีเหรอ”
คูนเงยหน้าขึ้น เป็นเสียงของเจ้านายเขาเอง
“อะไรครับพี่ชุดา”
“ก็เรื่องคุณชลไปสิงคโปร์ไง”
“ทำไมจะไม่ดีครับ ดีกว่าให้พี่เป้ไป เกิดเมียแกคลอดขึ้นมาจะไม่ได้อยู่เป็นเพื่อน”
“นั่นมันก็ใช่ แต่คุณชลไม่ได้บอกใช่ไหมว่างานนี้ไปกันหลายบริษัท ตัวแทนสาวๆ ก็เยอะ”
คูนชะงักมือ แต่เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา
“ยังไม่ได้เป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ อย่างนี้ถ้าคุณชลไปเจอคนถูกใจจะจีบก็ไม่ผิดนะ ใช่ไหมอิน”
“จะว่างั้นก็ได้ครับ”
ผมหันขวับไปมองอิน อีกฝ่ายหัวเราะเบาๆ “อาจจะน่าเกลียดหน่อยที่จีบซ้อน แต่พี่ชุดาพูดถูกว่ามันก็ทำได้ ตราบใดที่ยังไม่ได้เป็นแฟนกัน”
“ใช่ไหม พี่ก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน” คนทิ้งระเบิดพูดเสร็จก็เดินแยกไป ทิ้งคูนไว้กับฝุ่นผงที่คลุ้งกระจาย
“คิดอะไรอยู่”
“หะ!” คูนหันไปมองหน้าอินงงๆ
“ถามว่าคิดอะไรอยู่”
“อ๋อ กำลังคิดว่าพี่ชุดาเป็นอะไรวะ พูดแล้วก็ไปเฉย”
“ไม่กังวลเรื่องคุณชลเหรอ”
“กังวลทำไม ถ้าแค่นี้ยังเปลี่ยนใจก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ”
“คิดอย่างนั้นก็ถูก งั้นก็ทำงานต่อเถอะ”
“อืม” คูนพยักหน้า กลับมาให้ความสนใจกับงานที่ได้รับมอบหมาย แต่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเขาก็ลุกพรวดขึ้นยืน
“ไปไหน” เสียงอินถามเมื่อเขาเดินออกจากโต๊ะ
“เดี๋ยวกูมา”
“เข้ามา”
คูนเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของชลนที โล่งใจที่ไม่มีใครอยู่ในห้องของอีกฝ่าย
“คูน มีอะไรหรือเปล่า”
“ผม..”
“เกิดอะไรขึ้น” ” เจ้าของห้องลุกขึ้นยืน สีหน้าเป็นห่วงเขาชัดเจน
“ผมจะมาถามว่าคุณชลไม่อยากถามผมเหรอครับ” คูนโพล่งออกไปจนได้ เขาทั้งตื่นเต้นและโล่งอกในเวลาเดียวกัน
“ทำไมมันหลายถามนัก” ดวงตาของคนพูดเป็นประกายขำ
“คือ..ผมหมายถึงคุณชลไม่อยากได้คำตอบแล้วเหรอครับ”
“ทำไมถึงคิดแบบนั้น” คนพูดลุกขึ้นยืน ก้าวเท้าเข้ามาหา
“ก็คุณชลไม่เคยถามผมอีกเลย”
“ผมบอกแล้วว่าผมรอคุณได้ ไม่อยากให้คิดว่าผมเร่งรัด”
“แต่มันนานมากแล้วนะครับ” คูนกัดริมฝีปาก ดวงตาวิบวับของชลนทีทำให้รู้ว่าเขาพลาดพูดความในใจออกไป
“คุณรอผมอยู่เหรอ”
“ก็ไม่ได้รอขนาดนั้นครับ” เขาพูดเสียงอ่อย จะโกหกก็ไม่ใช่เขา มันทำให้ชลนทีหัวเราะออกมาเสียงดัง
“ผมชอบคุณที่เป็นแบบนี้ที่สุด”
“ผมไม่เห็นชอบเลย ขายขี้หน้าจะแย่” คูนบ่นอุบ
“หึๆ” คูนเผลอกลั้นลมหายใจเมื่อร่างสูงขยับเข้ามาชิด มือของชลนทียกขึ้นจับใบหน้าของเขา ดวงตาที่จ้องเข้ามาในตา ทำให้หัวใจเต้นตึกตัก
“คูน”
“ครับ”
“ผมชอบคุณ คบกับผมได้ไหม”
“ได้ครับ” คูนตอบรับอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้าโล่งใจ ทำให้คนถามหัวเราะเสียงดังลั่น
“ทำไมมันเร็วนัก”
“ผมขี้เกียจรอแล้ว”
“หึๆ” ใบหน้าของเขาถูกเชยขึ้นสบตา “ทีนี้คุณก็เป็นแฟนผมแล้ว”
“คุณชลก็เหมือนกันครับ”
“เหมือนยังไง”
“ก็เหมือนที่คุณชลพูด”
“ยังไง”
“คุณชลเป็นแฟนผม พอใจหรือยังครับ” คูนพูดเองก็เขินเอง หน้าของเขาร้อนผ่าวไปจนถึงหู
“หึๆ คุณใจร้ายมากเลยรู้ไหม” มือใหญ่ลูบแก้มเขาไปมา
“ใจร้ายอะไรครับ ผมไมได้ให้รอสักหน่อย คุณชลอยากรู้คำตอบก็ถามผมสิครับ ไม่ถามเอง”
“ไม่ใช่เรื่องนั้น”
“ไม่ใช่เหรอครับ? งั้นเรื่องอะไร”
“ทำไมไม่ถามหลังเลิกงาน มาถามตอนนี้ผมควรทำยังไงดี”
คูนกลืนน้ำลายลงคอ หัวใจเต้นตึกตักเมื่อสายตาของชลนทีตกลงมองริมฝีปากของเขา
“ผม..ผมไปทำงานดีกว่าครับ หายมานานแล้วเดี๋ยวพี่ชุดาถามหา”
“หึๆ”
“ผมไมได้หลบนะ”
“ผมได้พูดอะไรหรือยัง”
“ฮ่าๆ นั่นสิครับ” คูนหัวเราะแก้เขิน “เจอกันตอนเย็นครับ”
“เจอกันตอนเย็น”
คูนยิ้มเก้อๆ ให้ชลนทีก่อนเดินไปที่ประตู
“โอ๊ะ! ผมลืมครับมีเอกสารมาให้คุณชลเซ็นด้วย”
“เอามาสิ” ชลนทีเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน เขานั่งลง ก่อนดึงเอกสารที่คูนยื่นให้มาอ่าน
“.....”
“ฮ่าๆ” ชลนทีหัวเราะลั่น เขาเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเอกสาร คูนยิ้มเจ้าเล่ห์ปนเขิน ดูน่ารักมากสำหรับเขา
“ตกลงเราเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหมครับ ถ้าใช่ก็ช่วยเซ็นยืนยันให้ด้วยครับ ไฟนอลแล้วห้ามเปลี่ยนแปลงอีก” ชลนทีอ่านข้อความบรรทัดสุดท้ายออกเสียง
“จะเซ็นไหมครับ”
ชลนทีสบตากับคูน เขายิ้มเข้าไปในตาคู่นั้น “แน่นอน”
ชายหนุ่มก้มลงเซ็นเอกสารด้วยลายเซ็นตัวโตๆ เขียนกำกับไว้ทั้งวันที่และเวลา “เรียบร้อย”
“ขอบคุณครับ” คูนยื่นมือไปรับ พยายามข่มความอายของตัวเอง “ผมไปทำงานก่อนนะครับ”
“อืม เลิกงานผมไปหาที่แผนก”
“ครับ” คูนยิ้มเขิน ก่อนเดินตรงไปที่ประตู
“เดี๋ยว” แขนของเขาถูกดึงจากทางด้านหลัง คูนหมุนตัวกลับไปมองโดยอัตโนมัติ เขาตกอยู่ในอ้อมแขนของชลนที
“ผมยังไม่ได้ประทับตรา” ริมฝีปากของเขาจะถูกปิดทับด้วยริมฝีปากร้อนของชลนที คูนเบิกตากว้างก่อนมันจะค่อยๆ ปิดลง ความหวานซาบซ่านจนอดตอบรับอีกฝ่ายไม่ได้
ประทับตราสักนิดคงไม่เป็นไรมั้ง เอกสารจะได้สมบูรณ์
“อารมณ์ดีเหลือเกิน” อินแซวคูนเมื่ออีกฝ่ายทำงานไปฮัมเพลงไป สีหน้าติดรอยยิ้มตลอดเวลา
“แน่อยู่แล้ว”
อินหัวเราะขำคำตอบของเพื่อน เขาไม่คิดถามว่าเป็นเพราะอะไร
“เอออิน กูลืมบอกเรื่องสำคัญ”
“อะไรเหรอ” อินเงยหน้าขึ้นจากเอกสารที่อ่าน
“กูมีแฟนแล้ว”
“ฮ่าๆ กูยินดีด้วย”
“ขอบใจ”
คูนยักคิ้วให้เพื่อน ในที่สุดเขาก็พูดคำนี้ได้อย่างเต็มปากเต็มคำ ไม่โสดแล้วโว้ยย
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★* ของหายอยากได้คืน *★[แจ้งข่าว+ตัวอย่างเรื่องสั้นรัก❤ข้างเคียง] ★28/06/19 ★P.38 (อ่าน 314456 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก