หัวข้อ: ---> ดาวอย่ายั่ว!!__Chapter25 >> END <<

[Leenboy]

ดาวเป็นโรคซึมเศร้าป่ะเนี่ย?

[ofious]

Chapter 23



ดาริณกลับถึงคอนโด พอเปิดประตูเข้ามาในห้อง เขารู้สึกได้ว่ากลิ่นเเปลกไป เลยเดินเร็วๆ เข้าไปในห้องนอน ไฟส้มถูกเปิดไว้สลัวๆ แล้วพอมองไปจนทั่วก็เจอร่างเด็กที่เเซ่บที่สุดในพระนครนอนกระดิกเท้าอยู่บนเตียง เนื้อตัวเปลือยเปล่าตัดกับริบบิ้นสีเเดงที่ห่อพันไว้รอบอกแล้วมีปมโบว์ตรงตำเเหน่งหัวใจ แถมยังมีกุหลาบช่อหนึ่งวางอยู่ข้างตัวด้วย

“มารับของขวัญไปเร็วครับ”

ทั้งที่หงุดหงิดที่เจ้าเด็กไม่ฟังคำสั่งบอกว่าอย่ามาหาๆ แต่พอเห็นภาพนั้นริมฝีปากมันก็อดจะยกยิ้มไม่ได้ เด็กอะไรน่าไม่อาย ใส่กางเกงในตัวเดียวนอนยั่วอยู่ได้

เเค่นี้เอง...ความสุขของเขาคือผู้ชายคนนี้

ดาริณปีนขึ้นเตียงไปกอดคนน้องไว้เเน่น เหมือนลูกหนูตัวเล็กๆ ที่เบียดตัวเข้าหาเเม่ ขิงยกมือข้างหนึ่งขึ้นลูบหัวคนเป็นพี่เบาๆ มืออีกข้างก็ตบก้นดาริณปุๆ ไม่ต่างจากกล่อมเด็ก ดาริณซุนหน้าลงกับอกกว้าง ใช้จมูกบี้ซุกไซร้ไปมา ก่อนจะเเนบเเก้มลงเเล้วหลับตาอย่างผ่อนคลาย

โถ...ปากบอกเขาปาวๆ ว่าไม่อยากให้มา

“ห่มผ้า” เสียงอู้อี้สั่งเพราะเเก้มถูกเบียดจนโย้พูดลำบาก ขิงดึงผ้านวมผืนโตมาห่มให้จนถึงคอคนพี่ เเละมันก็ปิดหน้าอกเขาไปด้วย

ความอบอุ่นเรียบง่ายนี้ทำให้หัวใจที่ว้าวุ่นเรื่องต่างๆ ของดาริณสงบลงอย่างไม่น่าเชื่อ เเค่ได้กอดขิงเงียบๆ แล้วปล่อยให้มีมือลูบเบาๆ บนเรือนผมเขา ทั้งอลงกรณ์ ทั้งโพนี่จะรู้มั้ยนะว่าต่อให้วางเเผนเเทบตายสุดท้ายขิงก็มานอนรอให้เขากอดอยู่ที่ห้องนี่ไง

ดาริณซึ่งนอนไม่พอมาหลายคืนเพราะอาการตาค้างถึงรุ่งสางแล้วก็ต้องรีบตื่นไปทำงาน กลับงีบหลับไปอย่างง่ายดายบนอกกว้าง ขิงปล่อยให้คนพี่ได้พักจากเรื่องวุ่นวายทั้งหมด

ขิงนอนนิ่งให้ดาริณใช้อกเขาต่างหมอน แล้วท่านอนคว่ำเเก้มเบียดแบบนั้นก็ทำให้น้ำลายไหลมาเป็นทาง แต่เด็กหนุ่มไม่ได้นึกรังเกียจเลยเเม้เเต่น้อยมันน่าเอ็นดูมากกว่า เขาเลยใช้เวลานี้งีบหลับไปด้วย

ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่ขิงเริ่มรู้สึกตัวขึ้นเพราะเสียงเเปลกๆ ที่มาจากคนในอ้อมกอด

“ฮื้อ..”

“ฮึก…”

“ขิง ขิง ไม่ไป..ไม่เอา...อยู่กับดาว...ไม่ไปนะ”

อาการตัวกระตุกเหมือนตกใจอะไรบางอย่าง ทั้งที่ดวงตาหวานยังปิดสนิท ทำให้คนที่เป็นหมอนลืมตาขึ้นมองยังเป็นห่วง ดาริณขมวดคิ้วเเน่น ปากพึมพำไม่ได้ศัพท์ จนขิงต้องใจร้ายปลุก

“ดาว ขิงอยู่นี่”

“อือ”

ดาริณค่อยๆ ลืมตาช้าๆ เงยหน้ามอง ปลายขนตานั้นชื้นจนรู้ว่าอีกฝ่ายของมีร้องไห้เล็กน้อย หน้ายับๆ เริ่มเบะ แล้วกอดขิงเเน่นเหมือนเด็กที่หวงของ

ขิงยู่คิ้ว รวบสองเเขนกอดตัวคนพี่ด้วยความสงสาร

“เป็นอะไรเล่าผมได้มั้ย หรืออยากงอเเง หรืออยากด่าโลกโทษสังคมก็ว่ามา”

ดาวส่ายหน้าเพื่อบอกว่าเขาไม่เป็นไร มันเเค่...ฝันร้ายซ้ำๆ ฝันเห็นภาพขิงเดินจากเขาไปทุกครั้งที่วันอาทิตย์จบลง ความว้าเหว่ยามอยู่ในห้อง แล้วมองเห็นพระอาทิตย์ตกดินไปอย่างช้าๆ อาการจิตตกเย็นวันอาทิตย์ไม่ทันหายไปดี เขาก็ต้องเผชิญกับวันจันทร์ที่เเสนน่าเบื่อ วันอังคารอันเหนื่อยหน่าย วันพุธที่ต้องเร่งทำงานเเทบตาย วันพฤหัสที่อดหลับอดนอน เพื่อจะรู้ว่าวันศุกร์ก็ต้องเเก้งานซ้ำแล้วซ้ำเล่า

Self Esteem เขากำลังลดลงทุกครั้งที่ลูกค้ามีคอมเม้นต์เเก้งาน หรือยังทำงานได้ไม่เร็วพอตามที่โปรดิวเซอร์กำหนดไทม์ไลน์ไว้ เพื่อนเก่าก็ไม่ได้เจอเลย แถมพอกลับห้องมาก็ต้องมีเเต่ความว่างเปล่า

ขิงอยากจะถอนหายใจ ดาวบอกไม่มีอะไร เเต่กลับเหม่อลอยไปนานเหมือนปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปไกลเเสนไกลเสีเเล้ว

“งั้นไปอาบน้ำก่อนมั้ย เดี๋ยวมาคุยด้วย” ขิงเอ่ยเบาๆ “ผมอุ้มไปแช่น้ำนะ”

ดาวพึ่งได้สติ รวบรวมโฟกัสมาที่ใบหน้าขิง เขาพยักหน้า เอาสิใช้เวลากับเจ้าเด็กก็ดีเหมือนกัน

คนตัวเล็กดิ้นดุ๊กดิ๊กออกจากอกของเเฟนเด็ก เเต่น้ำลายที่ยืดติดมาด้วยทำให้ดาวยิ้มเเหย ขิงยันตัวขึ้นมาใช้หัวเเม่มือปาดออกให้จังหวะนั้นเองก็ไม่ลืมจะไล้ริมฝีปากนุ่มๆ ของคนพี่เล่น ดาวสบตาเขา ขิงเเทบห้ามใจไม่ไหว คนที่เคยฟัดกันทุกวันพอห่างกันไปแบบนี้อะไรๆ ก็พุ่งพล่านขึ้นง่ายๆ

ดาริณผลักไหล่ขิงออก ไม่ได้เขินอายอะไร แต่คิดว่าถ้าเเช่น้ำกันอาจเสียเวลาเกินไป

“ดาวไปล้างตัวเเป๊บเดียว” แล้วก็พลิกตัวลงจากเตียงไปเลย พอได้สัมผัสกล้ามเนื้อนุ่มๆ อุ่นๆ ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาอยากนัวเนียกับขิง บางทีได้ใช้ร่างกายเเก้เครียด หลั่งสารเอ็นโดรฟินสักหน่อย อาการจิตตกของเขาอาจจะดีขึ้นก็ได้



ขิงขมวดคิ้วสำรวจร่างของดาริณที่อาบน้ำตัวหอมฉุย ไม่สวมอะไรเลยออกมา

ผอม...พุงกะทิพอดีขยำหายไปไหน

แก้ม...ก็เหมือนจะน้อยลงไปด้วย

ดาริณไม่ล่วงรู้ถึงความคิดของขิงที่นึกเป็นห่วงตัวเองอยู่ ดาวแค่เห็นเจ้าเด็กที่ยังไม่เเกะริบบิ้นออกจากตัว มันทำให้นึกว่าคืนส่งตัวเจ้าสาวเข้าหอ แล้วไงให้เขาเป็นเจ้าบ่าวใช่มั้ยคืนนี้ ดาวปีนขึ้นไปนั่งทับตรงช่วงสะโพกของอีกฝ่ายเเล้วลงมือเเกะเบาๆ ขิงทำท่าเขินอายราวกับเป็นเจ้าสาวจริงๆ การที่เขาเล่นสนุกกันเเบบนี้ทำให้ดาวลืมความเครียดไปช่วงหนึ่ง

เขาก้มลงจูบขิงเป็นการอุ่นเครื่อง พร้อมทั้งลูบฝ่ามือลงไปบนขิงยักษ์ที่ซ่อนอยู่ใต้กางเกงในผ้ายืด ดาริณดูเเลมันเหมือนเกาพุงให้เเมวตัวเขื่องๆ ขิงนอนนิ่งให้ดาวหยอกล้อร่างกายเขาเล่นแต่สันกรามนี้นูนขึ้นมาเป็นระยะเพราะพายุเริ่มก่อตัวในท้องน้อยเขาเเล้ว ขิงกัดฟันเเน่น ส่งเสียงต่ำๆ ออกมาเพราะความเก่งกาจของคนพี่ และเมื่อก้อนเนื้อนิ่มๆ เริ่มกลายเป็นรูปเป็นร่าง ดาวก็ดึงกางเกงในที่โอบรัดเจ้าตัวโตออก ขิงยกสะโพกอำนวยความสะดวกให้ มือขาวค่อยๆ ดึงมันจนหลุดไปกองอยู่ที่ข้อเท้าขิง

คนตัวเล็กกดจูบหน้าขาขิงบ้าง จังหวะเชื่องช้าจนคนที่อึดอัดอยากปลดปล่อยต้องมองเเรง ดาริณที่นั่งคุกเข่าอยู่บนเตียงก้มๆ เงยๆ อยู่หน้าลูกรัก เป็นภาพที่ ฮึ่ย! น่าฟัดเกินห้ามใจ

ริมฝีปากบางๆ ลิ้นสีเเดงเล็กๆ เเลบเลียไปมา อยากจะกัดกระชากให้ขาดเเต่ก็ทำไม่ได้ เพราะตั้งใจไว้เเล้วว่าคืนนี้จะปล่อยให้พี่เขาเอาเเต่ใจให้เต็มที่ ดาริณสังเกตสีหน้าขะมุกขะมัวของขิงเเล้วก็อมยิ้ม เขายืดตัวขึ้นไปแลกจูบที่ส่งเสียงลามกกันอยู่เกือบสิบนาที แค่จูบจูบเเล้วก็จูบไปเรื่อยๆ จนทุกส่วนในร่างกายเสียวซ่านไปหมด ขิงทนไม่ไหว ต้องยกมือขึ้นกดบดบี้ก้อนจุดตรงหน้าอกบางๆ ไปหลายที่

ดาริณหลับตา รับสัมผัสที่มันรุนเเรงต่อใจเหลือเกิน เขารู้เเล้วว่าขิงเริ่มจะไม่ไหว จึงลดใบหน้าลงไปรับเอาสิ่งที่กำลังเครียดเกร็งเข้าโพรงปาก ดูเเลมันจนหน้าท้องบิดเกร็งจนเห็นลอนกล้ามเนื้อชัด ดาวลูบซิกแพ็คของน้องเล่นเพลินมือ บางครั้งก็ซนไปถึงตุ่มไตบนหน้าอกขิง ละริมฝีปากร้อนๆ ไปครอบครองมัน ขบกัดจนขึ้นรอยเเดง ดาริณเองก็ปรนเปรอเก่งไม่ต่างจากขิงนั้นเเหละ และเมื่อเห็นว่าจะทนไม่ไหวกันทั้งคู่เเล้วก็เอื้อมมือไปที่ลิ้นชักหัวเตียงเเต่ขิงคว้าเเขนเอาไว้ก่อน เเล้วยื่นซองถุงยางสกรีนคำว่า Twisted Pleasure มาให้ ดาวเเกะออกมาเเล้วเห็นว่าปลายมันเป็นเเบบเกลียวที่ต่างไปจากปกติ เจ้าเด็กยักคิ้วให้ เขาเเค่หาลูกเล่นใหม่ๆ มาให้คนพี่เเก้เบื่อเท่านั้นเเหละ ดาวจัดการสวมมันลงไปบนอวัยวะกลางลำตัวน้องชาย แล้วค่อยๆ ชะโลมเจลหล่อลื่นตาม เขาเองก็ไม่ได้ Make Love กับขิงมาระยะหนึ่งเเล้ว กลัวว่าจะคับเเน่นจนเกินไป

ขิงตบก้นคนพี่เบาๆ แล้วบอกให้หันมาทางเขา แต่ดาริณส่ายหน้า เเล้วจัดการตัวเองให้ขิงดู จากหนึ่งนิ้ว เป็นสองนิ้ว แล้วก็สาม ขยับมือเป็นจังหวะทั้งที่สายตาปริ่มๆ น้ำนั้นมองมาทางขิง

แม่งเอ้ย! อีโรติกจนเลือดลมพลุ่งพล่าน

จะเสร็จเอาตั้งเเต่ยังไม่ได้รวมร่าง!!

“ฮ้า~” ดาวส่งเสียงอย่างห้ามไม่ไหว

“ดาวอย่ายั่วไปมากกว่านี้!!” ขิงขึ้นเสียง คนพี่กัดปากเบะเหมือนโดนดุ ขิงเห็นเเล้วอยากโอ๋เเรงๆ โอ๋จนครวญครางเป็นชื่อเขาทุกลมหายใจเข้าออกเลยทีเดียว

“ขิง ขิง ฮือ...” เอ้อ...แล้วก็ครางชื่อเขาตั้งเเต่ตัวเรายังไม่เเตะกันอีกละ

“ดาวมานี่ครับ” ขิงเริ่มจะทนไม่ไหวจริงๆ เขาเอื้อมไปจับข้อเท้าคนที่นั่งเปิดให้เขาเห็นไปทุกสัดส่วน

ดาริณคลานอย่างเชื่องช้ามาที่ตัวคนน้องเเล้วก็ปีนขึ้นไปคุกเข่าคร่อมร่างเจ้าเด็ก ใช้สองมือกำเเก้มก้นของตัวเองเเน่นเเล้วค่อยๆ หย่อนตัวลงกลืนกินขิงทีละนิด ความอุ่นร้อนที่วิ่งเข้าปะทะกันนั้นอุณหภูมิสูงราวกับมีไฟเผาผลาญ ดาริณเหงื่อชื้นทั้งที่เเอร์ในห้องเย็นเฉียบ ขิงเองก็เช่นกัน

รอจังหวะหายใจเเป๊บเดียวดาวก็เริ่มเคลื่อนสะโพก ขิงช่วยประคองด้วยความเป็นห่วงเเต่ดาริณก็เร่งจังหวะเสียจนขิงต้องขบกรามจนขึ้นสันชัดเจน

“ฮะ ฮ่า ฮ่าห์” ดาริณวางมือไว้บนหน้าท้องแข็งปั๊ก เพื่อประคองตัวแล้วก็หลับตาเเหงนหน้าเชิดรับสัมผัสที่พุ่งพล่านไปทั่ว ทุกครั้งที่เขากดลงไปเจ้าถุงยางแบบใหม่ของขิงก็ทำให้ปั่นปวนจนเเทบทนไม่ไหว ดาวเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ และคนที่นอนนิ่งก็เริ่มสวนสะโพกกลับมาเช่นกัน

เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่นไปทั้งห้อง ดาวเอนตัวไปด้านหลังใช้สองมือค้ำยันเตียงนุ่มไว้ ส่วนต่างๆ ที่ควรน่าอายเปิดเผยสู่สายตาขิงเสียสิ้น มันสวยเเละกระตุ้นต่อมหื่นโหยจนขิงเขินเสียเอง ดาริณยังคงฮอตไม่เปลี่ยนเเปลง

เเล้วเมื่อท่า on top เริ่มหมดความมันส์ขิงก็ผลักดาวออก เขารั้งให้คนพี่นอนตะเเคง แล้วดึงหลังนั้นมาชิดอก กอดรัดเเน่น ใช้ปากกดจูบไปทั่วหัวไหล่ ขบกัดมันราวจะกลืนกินลงไป แท่งเนื้อร้อนถูไถอยู่ตรงเเก้มก้นยั่วให้ดาริณอยากมากมาย แต่ก็เเกล้งกันไม่ยอมสอดใส่ ตาหวานๆ เต็มไปด้วยเม็ดน้ำ สะโพกดาริณหมุนวนเเล้วพยายามเบียดเข้าไปให้เเนบชิด หวังเพียงว่ามันจะได้รับการเติมเต็มจากความใหญ่โตอีกครั้ง

“ขิงอย่าแกล้งดาว” ดาริณส่งเสียงอ้อนเอาอย่างน่าสงสาร คนน้องหัวเราะต่ำๆ ในลำคอ เขาอยากกินพี่ช้าๆ บ้างนี่นา เเล้วก็เป็นเหมือนช่วงพักเหนื่อยไง เพราะใส่กันอีกทีจังหวะมันจะได้มันส์ๆ ไปเลย

ดาริณค้อนตาจะคว่ำอยู่เเล้ว เเต่เจ้าเด็กก็ยังใช้ปากไปกับเเผ่นหลังเขาอยู่นั้นเเหละ หิวมากมั้ยละ

ช้าไม่ทันใจ ดารินเลยผลักให้ขิงหงายตัวอีกครั้ง เเล้วนั่งหันหลังให้ใช้สองมือประคองเนื้อร้อนๆ เข้าไปในช่องทางเร้นลับที่ยังขยายตัวอยู่จากศึกครั้งก่อน

ขิงกลืนน้ำลาย ความลามกของกูไม่เคยต่อสู้กับพี่เขาได้เลย อยากจะร้องไห้กระซิก เหมือนเรากระดูกคนละเบอร์อย่างไรก็ไม่รู้ สิ่งที่ิขิงทำได้คือมองเเผ่นหลังที่ขึ้นลายพร้อยสีเเดงจากริมฝีปากเข้าเมื่อครู่ ดาริณโยกตัวไปมาเหมือนเล่นสนุก แต่คนที่ต้องรองรับอารมณ์พี่เขาเนี่ยเเทบสิ้นใจเเล้ว ท่านี้เเม่งเสียวเอาจริง ขิงกัดฟันเเน่น แล้วแข็งใจลุกขึ้นสอดเเขนไปใต้รักแร้ของดาวเเล้วรั้งตัวคนพี่ให้นอนทับลงมา สองขาก็เกี่ยวใต้เข่าคนพี่ให้เเยกออกกว้าง

“ขิง!! ฮื้อ ท่านี้มัน..ประเจิดประจื้อ”

ขิงอยากจะหัวเราะให้ไส้ไหลไม่นึกว่าจะได้ยินคำนี้หลุดออกมาจากปากดาริณ เราสองคนมันเลยประเจิดประเจ้อไปนานเเล้วมั้ย

ดาริณอยากยกมือปิดหน้า เพราะความโล่งที่เรียกได้ว่าน้องชายดาวได้สัมผัสอากาศอย่างเต็มที่ แล้วถูกส่งร่างกายให้ลอยสูงไปในอากาศ ก่อนจะโดนรั้งให้กลืนน้องชายขิงลงไปลึกๆ ฮือ ดาวหน้าบาง ดาวอาย ดาวไม่ชอบท่าเปิดๆ แบบนี้เลย แถมยังมีส่วนที่กระด๊อกกระเด็กอย่างอิสระ ฟาดท้องน้อยตัวเองป้าบๆ อีก บ้าบอที่สุด

“ปล่อยดาวลงเดี๋ยวนี้นะ ฮือ” ดิ้นเเรงเชียวแต่ขิงล็อกทั้งเเขนทั้งขาไว้เเล้วจะหนีไปไหนรอด

ตับๆ กันสะเทือนเตียง

ขิงหัวเราะชอบใจ ที่ได้แกล้งพี่ได้บ้าง ถ้ารู้ว่าดาวกลัวท่านี้นะจัดไปนานเเล้ว

“คนใจร้าย อื้อ ขิงใจร้ายมากๆ เลย อื้อ”

โอ๊ย! หอบโว้ย!

“ไม่ชอบหรอ”

“ชอบ”

เอ๋า! ขิงละงง

“คิก!”

เนี่ยพอหัวเราะเเบบนี้ได้เขาก็สบายใจ ยอมปล่อยพี่ดาวเป็นอิสระ เจ้าพี่รีบคลานลงมานอนคว่ำทันที

“จัดมาเเรงๆ เลยขิง ไม่ไหวละ”

ขออนุญาตเกลียดพี่ดาวได้มั้ยครับ

ถึงคิดแบบนั้นแต่ก็รีบรั้งเอวคนพี่ขึ้นมา ประกบตัวลงไปด้านหลังทันที ขิงขยับเเรงเหมือนนักกีฬาว่ายน้ำที่ดึงตัวช่วงสุดท้ายเพื่อเข้าเส้นชัย

“ฮื้อ..”

“พร้อมกันนะที่รัก”

“ครับ...”

ดาวว่าไปแบบนั้นเเต่ก็เกร็งตัวรับความลึกที่คนน้องถาโถมเข้ามาอย่างไม่คิดจะยั้ง

และในวันที่มีเรื่องเครียดเเบบนี้ ความหวาบหวามอย่างรุนเเรงที่เจ้าเด็กมอบให้ก็ทำให้ดาวเหมือนปลดปล่อยทุกอย่างออกมา สมองเขามีเเสงสีมากมายเเตกกระจายเหมือนอยู่ท่ามกลางดอกไม้ไฟ

ทั้งคู่ปล่อยตัวให้ตกลงมาบนที่นอนนุ่ม ขิงดึงดาวเข้าไปกอด คนตัวเล็กซุกหน้ากับอกกว้างเพื่อประคองลมหายใจให้กลับมาเป็นปกติ

“เป็นไง รู้สึกดีขึ้นมั้ย” ขิงถามเบาๆ เขากดจูบลงไปบนหน้าผากชื้นเหงื่ออย่างถนอม เมื่อพายุร้อนเเรงผ่านไป มันก็มีเเต่ความอบอุ่นลอยอยู่รอบตัวเท่านั้น

“น่าจะหลับลึกอ่ะคืนนี้”

“ดีแล้ว”



วันรุ่งขึ้นสายๆ ขิงที่รู้สึกตัวก่อนก็ลุกขึ้นไปโทรสั่ง Brunch จากร้านดังมารอดาวตื่น คนน้องอาบน้ำเรียบร้อย แล้วลงไปรับอาหาร เมื่อเปิดประตูเข้ามาก็เห็นดาวเดินพล่านอยู่ในห้อง ทำหน้าเหมือนจะร้อง

“ดาวเป็นอะไร!?”

“นึกว่าไปแล้ว...” คนพี่พูดเสียงอ่อนจางจนขิงขมวดคิ้ว เขาวางถุงอาหารลงเเล้วรวบดาวเข้าไปกอด เห็นเมื่อคืนดูจะร่าเริงขึ้นเเล้วไม่คิดเลยว่าตื่นมาแล้วยังเป็นแบบนี้อีก

“วันนี้อยากไปไหนมั้ยคนเก่ง”

ดาวส่ายหน้า ไม่ยอมเงยหน้าออกมาจากอกเลย

“อยากอยู่กับขิง นอนเล่นในห้องก็ได้”

คนน้องฟังแล้วพยักหน้ารับ

“ของสั่ง French Toast มาให้ ไปกินกัน”

ดาวยอมปล่อยตัวขิง “ไปล้างหน้าก่อน”

“มอมเเมมจริงเเฟนใครเนี่ย” ขิงลูบผมคนพี่อย่างเอ็นดู แล้วเดินไปส่งถึงห้องน้ำ

ไม่นานดาวก็ออกมาพร้อมสีหน้าที่ดีขึ้น มานั่งโต๊ะอาหารที่ขิงวางของกินไว้ให้พร้อม ดาวจิ้มเข้าปากไปเรื่อยๆ เเต่ดูไม่เอ็นจอยเเบบเมื่อก่อนที่ต้องเคี้ยวตุ้ยๆ ยิ้มตาหยีใส่เขาเวลาได้ของกินอร่อย

“ไม่อร่อยหรอ”

ดาวยู่ปาก ไม่ตอบแล้วหันไปยกกาเเฟดำขึ้นมาจิบเเทน ขิงยังทานไปไม่ถึงครึ่งดาวก็เหมือนจะหยุดกินเเล้ว เจ้าเด็กของดาวเลยลุกขึ้นไปเบียดคนพี่จนเกือบตกเก้าอี้ แล้วช้อนเอาก้นนุ่มๆ นั้นมานั่งบนตักตัวเองเเทน

“ช่วงนี้กินอะไรบ้างมั้ย”

“ข้าวหมูทอดใต้คอนโดเนี่ย กินทุกวันเลย”

“ไม่เบื่อหรอ หื้ม”

“เบื่อ...เเต่ไม่รู้จะกินอะไรดีอ่ะ กินกันตาย เเบบรีบๆ ไปทำงาน”

“แล้วอยู่ออฟฟิสกินอะไรครับ”

“กินขนมนะอยากกินเเต่ของหวานๆ”

ขิงพยักหน้าหงึกๆ

“เบื่อข้าวหรอคะคนเก่ง”

ดาริณย่นจมูกมาคะขาใส่อีกแล้ว

“ไม่ได้เบื่อ...เอ๊ะหรือเบื่อ บางทีก็ไม่อยากกิน”

“แล้วนอนหลับมั้ยช่วงนี้”

ดาริณเอียงคอคิด”

“ก็ไม่ค่อยนะ”

ขิงพยักหน้า จดจำข้อมูลไปด้วย

“เครียดงานหรอ” ขิงจับมือดาวขึ้นมาหอมเบาๆ ดาวทำหน้าเหมือนจั๊กจี้เเต่ก็ปล่อยให้น้องลูบไล้มือไม่ปล่อย

“นิดหน่อย”

“นิดหน่อยเสียจนผอมไปหมด” ขิงว่า

“ก็...เเบบรู้สึกว่าไม่เก่ง ไม่เร็ว ทำเท่าไหร่ก็ไม่ดีสักที ทั้งที่คิดว่าดีเเล้วแต่เเบบ...ไม่ผ่าน มันไม่ใช่สไตล์อ่ะขิง”

ขิงถอนหายใจอย่างเเผ่วเบา เขารู้ดีว่างานในวงการนี้มันกดดันเเค่ไหน เส้นบางๆ ระหว่าง Artist กับ Marketing แต่เด็กจูเนียร์แบบดาวจะติสท์ฝืนทำงานในเเนวตัวเองก็ยังไม่ได้ ยังไงก็ต้องตามใจตลาดก่อน

“เเล้วไม่ไปญี่ปุ่นละ บริษัทที่ดาวเคยไปฝึกงานเขาก็ชวนไม่ใช่หรอ”

ดาวส่ายหน้า

“ดาวไม่อยากอยู่ไกลขิง”

“แล้วทุกวันนี้ไม่ไกลกันหรอ ไปไกลอีกหน่อยไม่เป็นไรหรอก ขิงไม่ได้จะไปมีใครหนิ ดาวอยู่ไหนขิงก็รักเหมือนเดิม”

ดาริณตวัดขาคร่อมตักขิงทันที เขารวบแก้มน้องด้วยสองมือ แล้วกดจูบลงไป

“ดาวก็รักขิง รักจน...บางทีดาวกำลังเห็นเเก่ตัวรึเปล่า”

ขิงส่ายหน้า

“ดาวทำให้ขิงต้องไปอยู่ไกล แบบ...เฮ้อ” ดาวถอนหายใจ แล้วทำท่าจะลุกขึ้น ขิงรั้งมือพี่กลับมาเหมือนเดิม

“อย่ามองว่าเป็นปัญหา มันคือโอกาสนะที่ดาวจะได้ทำตามใจตัวเอง”

“ขิงสนับสนุนทุกอย่างที่ดาวเลือกเสมอ อย่าคิดมาก”

ดาวพยักหน้า

“อย่าเครียด”

“อย่าผอม”

“ถ้าไม่ไหวก็ถอยออกมาก่อน”

“เข้าใจไม่ครับ”

“เจ้าเด็ก”

“ครับ?”

“เก่งจัง “ดาวเอ่ยปากชม ขิงยิ้มอุ่นๆ ให้

“ไม่ได้เก่ง เเต่เพราะขิงไม่ได้อยู่ในปัญหาต่างหาก เลยมองเห็นอะไรได้ง่ายกว่า ดาวก็เเค่ถอยออกมาบ้าง บางทีอาจจะเจอสิ่งที่ดีกว่า ถ้าบริษัทที่ทำมันไม่ตอบโจทย์ชีวิตก็ลองที่ใหม่มั้ย มันจะได้ไม่เสียเวลาทั้งสองฝ่าย ทั้งเค้าเเละเรานะ”

“ตกงานเลยนะ”

“แล้วรีบใช้เงินหรือคนดี เงินจากถ่ายโฆษณาเยอะเเยะแล้วมั้ง” ขิงถาม

ดาวพยักหน้า ใช่เเหละ ถ้าเขายอมรับทุกงานป่านนี้ก็มีเงินเต็มบัญชีแล้ว



เย็นวันอาทิตย์มาถึง ขิงที่เก็บกระเป๋าเป้เรียบร้อย ดาวก็อ้ำๆ อึ้งๆ เหมือนอยากรั้งแต่สุดท้ายต้องยอมให้ไป เสียงปิดประตูห้องดังขึ้นในชั่วขณะที่อุณหภูมิลดลงอย่างรวดเร็วจากห้องอุ่นๆ ก็เย็นเฉียบ ใจดาวดิ่งลงเหมือนลิฟต์ที่สลิงขาด

มันหดหู่จนดาวยังนึกเเปลกใจ ใช่ว่าเราไม่เคยห่างกัน ตอนขิงไปญี่ปุ่นก่อนหรือตอนที่เขากลับจากญี่ปุ่นหลังขิง เราก็ห่างกันได้ ดาวพยายามหาคำตอบให้ตัวเอง...อาจจะเป็นเพราะการห่างกันในตอนนี้มันเป็นลูปนรกที่ไม่มีวันจบสิ้น ดาวมองไม่เห็นความชัดเจนว่าเราจะกลับมาอยู่ด้วยกันได้อีกยังไง

อ่า...ทำไมเจ็บหน้าอกจังนะ

ขิงไม่สบายใจเลย ก้าวย่างไปยังลิฟต์อย่างยากลำบาก ลางสังหรณ์เเปลกๆ ทำให้เขาตัดสินใจทิ้งตั๋วเครื่องบินเที่ยวนี้เเล้วเดินกลับมาที่ห้อง เสียงสะอื้นดังเล็ดลอดมาจากช่องประตู

ขิงตกใจรีบกดรหัสห้องเข้าไป เจอดาวนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ตรงซอกข้างประตู ขิงไม่เคยเจอคนพี่เป็นแบบนี้ เขารับมือไม่ถูก

“ดาว!!”

“ฮือ...ขิงไม่ไปได้มั้ย ไม่ไปไหนแล้วได้มั้ย ฮื้อ...”

ดาวร้องแบบคนจะขาดใจ หน้าเล็กๆ นั้นเเดงไปหมด น้ำมูกน้ำตาไหลอย่างไม่รักษาภาพลักษณ์อะไรอีกต่อไป ขิงใจหนักอึ้งเหมือนถูกถ่วงด้วยหินก้อนใหญ่

เขา...เขากำลังทำร้ายดาวหรือไร

เจ้าเด็กรวบตัวคนพี่ไปกอดปลอบไว้ ดาวสะอื้นฮึกๆ จนกลัวจะหายใจไม่ทัน

“สั่งน้ำมูกค่ะคนดี” ขิงหยิบทิชชู่นุ่มๆ มาจัดการให้

“ฟืด~”

“สั่งออกมาให้หมด อย่าสูดเข้าไป”

“งื้อ ไม่ดุได้มั้ย”

ขิงจุ๊บเเก้มเลอะๆ นั้นอย่างเอ็นดูเขาตบก้นคนพี่เบาๆ เหมือนเลี้ยงเด็กให้อีกฝ่ายซุกคอเขาให้พอใจ

เมื่อดาวเริ่มสงบลงขิงค่อยคลายใจหน่อย

ดาวคงร้องจนเพลียเลยหลับไปเอง ขิงอุ้มคนที่ตัวเบาลงมากไปวางไว้บนเตียงห่มผ้าให้เรียบร้อยก็ออกมาโทรศัพท์

“ป๊าครับ ผม..ขออนุญาตกลับช้าหนึ่งวันนะครับ”

“หึ...ทำไม แค่นี้ลื้อก็ไม่สู้เเล้วหรือไง”

“อ่า…” ขิงถอนหายใจยาว ก่อนจะพูดด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล

“ผมว่า...ดาวไม่โอเคเลยป๊า”

“อาดาวเป็นอะไร สำออยอะไรอีก”

“ดาวไม่ได้สำออยอะไรหรอกครับ เค้าก็พยายามเข้มเเข็งอยู่...” ขิงพูดได้เเค่นั้น

‘อาจจะป็นช่วง Fragile Mood นะน้องขิง ยังไม่ถึงกะซึมเศร้าหรอก แต่ถ้าผ่านช่วงนี้ไปไม่ได้...ก็มีสิทธิ์เป็นนะ’ เสียงของพี่สะใภ้ยังดังชัดในหู คราวที่เขาโทรไปเล่าอาการดาวให้ฟัง

“ขอโทษด้วยครับที่กลับไปตรงกับที่เคยสัญญาไว้ไม่ได้ แต่ผมขออยู่เป็นเพื่อนดาวอีกสักวันแล้วกันนะครับป๊า ผมเป็นห่วงดาวจริงๆ”

คราวนี้ปลายสายเงียบ

“…”

ทุกครั้งที่ขิงพูด เเม้นไม่มีเจตนากระทบกระเทียบเเต่พ่อของดาวก็รู้สึกเหมือนเขาเป็นพ่อที่ไม่ดีขึ้นไปทุกที ทำไมเจ้าเด็กนั่นถึงเเสดงออกว่าทั้งรักและเข้าใจลูกชายคนเล็กเขาได้ขนาดนั้น

“แค่นี้ก่อนนะครับป๊า ผมจะไปอยู่เป็นเพื่อนดาว กลัวว่าตื่นเเล้วไม่เจอใครจะตกใจอีก”

“อืม”

ขิงวางสายไปแล้ว ใบหน้าหล่อเหลาเคลือบไปด้วยความเคร่งขรึม ถึงเเม้เขาจะเลื่อนวันกลับกับพ่อดาวได้ แต่เขาก็ยังมีเรียนอยู่ดี จะให้ขาดเกินหนึ่งอาทิตย์ก็คงไม่ไหว อาจจะต้องให้ดาวไปอยู่ที่บ้านพ่อเเม่เขาสักพัก อยู่กับคนเยอะๆ ดาวน่าจะสดชื่นขึ้นบ้าง เมื่อคิดวิธีเเก้สถานการณ์เฉพาะหน้าได้ ขิงก็ยิ้มได้ขึ้นมานิดนึง อย่างน้อยเขาก็มีครอบครัวที่เข้าใจและเคารพการตัดสินใจอยู่สินะ

ร่างสูงใหญ่เกินวัยเดินกลับเข้าไปในห้องนอน ไปรื้อเสื้อผ้าลำลองของตัวเองในตู้เสื้อผ้าดาวมาใส่ แล้วปีนขึ้นไปนอนข้างๆ ดาริณ มืออุ่นๆ เอื้อมคล้องเอวดาวไว้ ให้ไออุ่นจากตัวเขาทำให้ดาวหลับฝันดี

ดาริณตื่นเเบบกระตุกตัวเเรงเหมือนเด็กเล็กๆ ที่ฝันร้าย ขิงมองดูอยู่ก่อนเเล้วก็เอ่ยปลอบเบาๆ

“ขิงอยู่นี่ครับ”

“ดะดาวขอโทษที่งอเเง” ดาวเอ่ย แล้วพยายามลุกขึ้นนั่ง

“ขิงกลับไปเถอะ ดาวไม่เป็นไรเเล้ว” อาจะเป็นเพราะได้นอนอีกงีบ ภาวะจิตใจที่ไม่มั่นคงจึงเบาลงหน่อย

“เดี๋ยวค่อยกลับพรุ่งนี้อยู่กับดาวอีกคืน”

“กลับวันนี้กับพรุ่งนี้ก็มีค่าเท่ากัน!” ดาวพูดเท่านั้นแล้วก็เงียบไป อาการนั้นทำให้ขิงถอนหายใจ

“รู้ใช่มั้ยว่าตัวเองเริ่มไม่โอเค” ขิงถามดาวไปตามตรง เขาขยับไปนั่งใกล้ๆ ดาว แล้วดึงมือคนพี่มาจับไว้

ดาวพยักหน้า เขาเองก็ไม่โง่ทำไมจะไม่สังเกตว่าความร่าเริงมันหายไป โลกสีรุ้ง ทุ่งลาเวนเดอร์ที่เคยวิ่งเล่นมันเริ่มกลายเป็นสีเทาตุ่นๆ ไปหมดเเล้ว

“ไปอยู่บ้านขิงก่อนเถอะช่วงนี้ นะ”

“ดาว..ดาวไม่อยากเจอใคร ดาว...ไม่อยากพูดกับใคร”

นั่นปะไร ได้มาอีกอาการ ขิงลูบมือคนพี่เบาๆ

“ไม่อยากคุยก็ไม่เป็นไร อยู่ในห้องขิง ก็เป็นส่วนตัวเเล้วไม่มีใครมายุ่งหรอก แต่ว่าบ้านนั้นคนเยอะ อย่างน้อยก็มีคนคอยทำอาหารดีๆ ให้กิน ผอมเกินไปขิงไม่ชอบนะ”

“ขิงใจร้ายกับพี่ดาว แค่ผอมลงก็จะไม่รักกันเเล้วหรอ”

“ขิงไม่ได้ใจร้าย ไม่ได้จะไม่รัก ขิงเเค่เป็นห่วง”

“ไปอยู่ที่บ้านนะ ไปวันนี้เลยขิงช่วยขนของ”

ดาวเบะปาก เขา...ยังไงดีล่ะ จะว่าติดที่ก็ได้ และที่สำคัญคือลึกๆ แล้วไม่ชอบการเปลี่ยนเเปลงเลย อย่างน้อยเขาก็รู้สึกว่าห้องเเห่งนี้คือที่ปลอดภัย

“พี่ชอบให้ขิงกังวลหรอ ชอบให้ขิงไม่สบายใจเพราะเป็นห่วงพี่ตลอดเวลาทุกวินาทีหรือไงดาริณ” ขิงเริ่มเสียงเครือบ้าง

“เจ้าเด็ก...” เป็นดาวที่ใจสั่นกับน้ำเสียงอ่อนไหวนั้น

“ไปอยู่บ้านขิง ให้ขิงสบายใจนะครับ”

ดาวทำอะไรไม่ได้นอกจากพยักหน้า













TBC 

talk 

1.สรุปตอนนี้ดาวยังไม่ได้ไปแก้เเค้นสองคนนั้นนะคะ เพราะค้นพบว่าภัยในบ้านตัวเองเนี่ยเเหละ สำคัญกว่าภัยนอกบ้านนัก 

2.คือเราอยากให้เห็นว่าความรักของเขาสองคน สรุปอะไรก็ไม่สำคัญเท่าคนสองคนเนาะ จะเห็นได้เลยว่าสองคนนั้นไม่ค่อยมีผลต่อดาวกับขิงเท่าไหร่ 

3. มีซีนหรรษาเล็กๆ มาเยียวยาจิตใจ แต่เเบบเป็นตอนที่สงสารดาวมากอ่ะ มีคนถามว่าดาวซึมเส้าหรือเปล่า ก็ยังไม่ถึงกับซ฿มค่ะ แต่ว่าอารมณ์เปลี่ยน ไม่ได้ร่าเริงเเล้วชีวิตมีความสุขเหมือนเมื่อก่อน คือเรารุ้สึกว่าดาวมีปมอยู่เเล้วเรื่องโกหกมาเรียนเนาะ แล้วพอต้องมาอยู่คนเดียวเพราะขิงไปอีก แถมเริ่มทำงานใหม่อีก สภาพเเวดล้อมมันเปลี่ยนไปหมด เหมือนเป็นช่วงจิตใจ sensitive มากๆ ยังจัดการกับการเปลี่ยนเเปลงไม่ไหว ก็เลยเป็นเเบบนี้นะคะ 

4. ตอนที่ผ่านมามีคอมเม้นนึงที่ดีมากๆ ทักเรื่องที่ดาวโกรธขิงถึงขั้นเเยกห้องนอนหลังรู้ว่าขิงจะไปภูเก็ต เรายกมาขยี้ให้ในตอนนี้นะคะ อาจจะไม่ได้เห็นตอนเขาเคลียร์กันว่าหายโกรธได้ยังไง แต่อยากให้เห็นว่าที่ขิงทำไปนั้นมันส่งผลกับดาวในด้านจิตใจไม่น้อย 

คือไม่เเน่ใจว่ามีใครเคยเป็นรึเปล่าช่วงเรียนจบใหม่แล้วทำงาน มันจะมี feel low self esteem อยู่ เเล้วประจวบเหมาะกับอยู่คนเดียวอีก เหงาในเหงาอ่ะเนาะ ถ้าใครเป็นก็มาเเชร์กันได้นะคะ 



อ่า ถ้าเรื่องนี้จบไปเราต้องเหงามากเเน่เลย 

ขอบคุณนักอ่านทุกคนนะคะ ทุกความคิดเห็นมีค่ากับเรามากๆ เลย หวังว่าตอนนี้เราก็จะมาเเชร์กันอีกนะคะ ว่าคิดเห็นอย่างไรบ้าง จุ๊บๆ ค่ะ 

[B52]

 

[ammlovey]

ดาวย้ายไปอยู่กับขิงเลย พักก่อนๆ โอ๋ๆน้าาาา 
 

[Leenboy]

+เป็ดจ้า

[วายซ่า]

น้องขิงเป็นผู้ใหญ่เกินวัยไปมาก เข้าใจ พยายามหาทางออกให้ทุกคน แต่ความที่ดาวเป็นคนเซ้นซิทิฟ (เฉพาะกับคนใกล้ตัว) คิดว่านะ มันก็จะนอยด์ๆ เมื่อต้องอยู่คนเดียว ขาดคนให้พูดคุย หรือให้คำปรึกษาเรื่องงานที่โดนคอมเม้นต์มาทั้งที่เราก็คิดว่าทำได้ดีแล้ว เอาใจช่วยทั้งสองคนนะ

[ืniyataan]

 

[Tiffany]

เห็นใจพี่ดาวคงเหงามากตอนอยู่คนเดียว

[broke-back]

ถ้าลูกโป่ง เป่าลม ผสมน้อย 
มันจะลอย คล้อยเคลื่อน เหมือนใจหวัง
แต่ผลั้งเผลอ มากเกิน แตกเสียงดัง
ลูกโป่งพัง หยุดลอย ลมน้อยไป

ให้ความรัก อย่าน้อย ถอยจากมาก
มันทำใจ ลำบาก ยุ่งยากไหว
หรือจะมาก แล้วน้อย ถอยจากใจ
หยิบยื่นไว้ ให้ดีดี ชี้ชักพา

เราเม้นท์ในนี้ถนัดกว่าอ่ะ..ทั้งที่ไปอ่านมาจากรีดไรท์
เพราะงั้นขอเม้นท์ในเล้าเป็ดแทนแล้วกันนะ อิอิ#หมามาม่า

ป้อล่อ...อยากให้เอาเรื่องน้ำโน่ มาลงในเล้าจังเลย
อยากจะเม้นท์แบบมันส์มันส์ เพราะเราถนัดในเล้านี้
+1 จ้า

[full]

สงสารหนูดาวอยากให้ป๊าเข้าใจหนูดาวเร็วๆ อยากให้หนูดาวกลับมาเป็นแมวขี้อ้อนร่าเริงเหมือนเดิม ขิงสู้ๆนะอย่าท้อรักหนูดาวของพี่ต่อปายยยยย 

[ofious]

Chapter 24 ถ้าเธอไม่เจ็บปวด...

x

ขิงอยู่กับดาวจนครบอาทิตย์ ก็บินกลับภูเก็ตเเละสิ่งเเรกที่เจอคือป๊าของดาวยืนดักเขาอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ก่อนถึงบันไดขึ้นชั้นสอง

“สวัสดีครับป๊า”

“ตกลงที่กลับมาช้านี่ลื้ออยู่กับอาดาวหรือไปอยู่กับใคร”

ขิงฟังแล้วขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

“หึ เพื่อนๆ อั้วเซฟรูปส่งมาให้”

ขิงรับไอเเพดที่พ่อดาวยื่นให้มาดู

‘ทายาท GXX ควงเด็กในสังกัดขึ้นคอนโด เเซ่บไม่เเซ่บ!! ก็หายกันไปนานอยู่’ มันเป็นข่าวจากเพจซุบซิบดารา รูปหน้าเขากับโพนี่ชัดเชียวล่ะ ตั้งเเต่เดินออกจากร้านอาหารญี่ปุ่น ยันเดินเข้าคอนโด ชัดขนาดนี้มึงเอาบัตรประชาชนกูมาลงเลยเหอะ

แถมยังขุดไปถึงตอนที่เขาเคยไปดูหนังกับโพนี่ตั้งแต่เมื่อปีก่อนอีก ถือป๊อปคอร์นกันหนุงหนิงเชียว

“หึ ถ้าไม่ได้รักลูกอั๊ว ก็เลิกไปซะ” พ่อดาวว่าเสียงเข้ม

“ในภาพนั้นขิงเองครับป๊า อีกคนก็เป็นเน็ตไอดอลในสังกัดบริษัทคุณพ่อ พอดีพี่เขาเสื้อเลอะเลยขึ้นไปเปลี่ยนที่คอนโดขิงครับ”

“ลื้อก็เห็นอยู่ว่ามันไม่ใช่แค่ครั้งเดียว ลื้อไปไหนมาไหนกับคนในรูปตั้งหลายครั้ง”

“ครับ”

“คิดว่าอาดาวเห็นแล้วจะรู้สึกยังไง ทำไมต้องทำให้ลูกอั้วเสียใจด้วย!!”

“ผมรักดาวครับ” ขิงย้ำคำไปแบบนั้น

“หึ!!” คุณดำรงกำมือแน่น หน้าแดงก่ำ ท่าทางมั่นคงของขิงยิ่งทำให้ความดันในเลือดเขาพุ่งขึ้นสูง

“มีเรื่องอะไรกัน” ก่อนที่ปากเสียงจะมากไปกว่านี้ เสียงผู้กุมอำนาจอีกคนของบ้านก็ดังขัดตาทัพ

“สวัสดีครับมะม๊า”

“หิวมั้ยขิง ม๊าแกงส้มไว้ให้ ปลาสดๆ เลย”

“เดี๋ยวขิงลงมากินตอนเวลาอาหารเย็นเลยก็ได้ครับ ขอตัวก่อนนะครับ” เด็กหนุ่มยกมือไหว้ลาผู้ใหญ่ทั้งสอง เเล้วก้าวเท้าขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อถึงห้องเด็กหนุ่มก็ทิ้งตัวลงนอนแผ่บนเตียงด้วยความเจ็บปวด

ขิงเครียดเรื่องดาวมาตลอดทางที่นั่งเครื่องบินกลับ แม้ว่าอีกฝ่ายจะพยายามทำตัวร่าเริงขึ้นแค่ไหน เเต่ขิงก็เห็นว่าสายตาดาวไม่ได้เป็นประกายเหมือนก่อน เเถมเห็นงานที่ดาวหอบมาทำที่บ้านจนต้องนอนดึกๆ แล้วก็อดสงสารไม่ได้

ขิงกำลังสับสนว่าที่ตัวเองเสนอตัวมาช่วยงานป๊าดาวที่ภูเก็ตมันถูกต้องหรือเปล่า หรือเขาควรอยู่ให้กำลังใจดาวใกล้ๆ

แล้วพอมาเจอป๊าทักเรื่อง ‘ไม่รักดาว’ มันเหมือนเป็นคำต้องห้ามที่ทำให้หัวใจของขิงบาดเจ็บ ผู้ชายที่ไม่เคยร้องไห้กำลังมีหยดน้ำซึมลงมาที่หางตา ขิงปล่อยให้มันหยดลงไปบนที่นอนอย่างไม่คิดห้าม

ติ๊ง!

มือหนาหยิบเครื่องมือสื่อสารขึ้นมาดู

‘เจ้าเด็กถึงบ้านยัง’

ทั้งที่เขาสองคนหัวใจยังมั่นคงเหมือนเดิม เเต่สิ่งเเวดล้อมรอบข้างดูจะไม่เป็นใจเลย

“ขิงว่าขิงไม่ไหว...” เสียงเเหบโหยพึมพำ เป็นจังหวะเดียวกับดาวที่เปิดVDO Call มา คนอยู่ไกลเเค่เป็นห่วงว่าเจ้าเด็กที่น่าจะถึงบ้านนานเเล้วทำไมไม่ไลน์หาเขาสักที

ดาวไม่คิดว่าจะเห็นขิง...ร้องไห้

“เจ้าเด็กเป็นอะไร!!”

“เปล่าหรอก...” ใบหน้าเหนื่อยๆ นั้นฝืนยิ้ม ดาวร้อนรน เขานึกโกรธตัวเองที่กอดปลอบคนน้องไม่ได้ ทั้งที่เวลาเขาร้องไห้ ขิงจะโอบตัวเขาไว้เสมอ

“พี่ดาวอยู่ตรงนี้ขิง เป็นอะไรบอกพี่ดาวนะ”

“ไม่หรอก ผมเเค่...เหนื่อย...ได้คุยกับดาวเดี๋ยวก็หายเเหละ”

“เจ้าเด็กของพี่ดาว...” ดาวยกมือลูบหน้าจอ ราวกับมันจะช่วยซับน้ำตาให้ขิงได้

“ร้องเถอะ ถ้าไม่ไหวก็ร้องออกมานะครับ พี่ดาวอยู่ข้างๆ เจ้าเด็กนะ”

ยิ่งพูดเเบบนั้น คนที่เก็บทุกเรื่องไว้ในใจก็ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย

ดาวมองภาพนั้นอย่างสงสาร เขาไม่เคยเห็นขิงร้องไห้เลย ตอนเรื่องน้ำเพื่อนที่ขิงเเอบรักไม่สบายขิงก็เพียงทำหน้าเศร้า เเล้วนี่มันร้ายเเรงอะไรนักหรอ

คนตัวเล็กปล่อยให้น้องใช้น้ำตาระบายเรื่องราวในใจจนพอโดยไม่รบกวน เขาเพียงจ้องหน้าจอเเล้วสังเกตทุกความเปลี่ยนเเปลงบนใบหน้านั้น

“ดาว...ขิงมีข่าวกับพี่โพนี่ ดาวรู้จักมั้ย”

คนตัวเล็กขมวดคิ้ว พอหยุดร้องขิงก็เริ่มเล่า

“ข่าวเรื่อง?”

“ขิงพาเขาเข้าคอนโด มีภาพหลุดไปดูหนังด้วยกัน”

ดาวพยักหน้า

“โกรธสักหน่อยมั้ย”

“โกรธมาก”

“แต่มันไม่มีอะไรเลยนะ ขิงไม่ได้จะนอกใจดาว”

“ขิงโกรธโพนี่กับคุณอลงกรณ์ต่างหาก แม่งเลว!! เพราะสองคนนั้นใช่มั้ยที่ทำให้ขิงร้อง”

ขิงพยักหน้า “แต่ก็รวมๆ เรื่องอื่นด้วยอ่ะ ขิง...ไม่รู้ว่าที่ตัดสินใจมาอยู่ที่นี่เเล้วทิ้งดาวไว้ตรงนั้นมันถูกต้องรึเปล่า ขิงเหมือนกำลังทำร้ายดาวทางอ้อม”

พอพูดเรื่องนี้น้ำตาของเจ้าเด็กก็ทะลักออกมาอีกครั้ง

“ดาว...ขิงขอโทษนะ ฮึก” แม้พยายามจะข่มความอ่อนแอเท่าไหร่ แต่บ่อน้ำตาของของก็ไม่เป็นใจเลย เขาได้แต่สะอื้นเงียบๆ อย่างน่าอายต่อหน้าดาว

แต่น้ำตาของขิงกลับทำให้ดาวคิดได้

ดาวรู้ดี คนที่ทำให้ทุกอย่างแย่ลงก็คือตัวเขาเองนี่เเหละ เขามันคนกากที่คอยเเต่จะโทษบริบทรอบข้าง ทั้งที่ขิงพยายามเพื่อเขามากมาย แต่เขากลับไม่ยอมเข้มเเข็งสักที

“เจ้าเด็ก เจ้าเด็กทำถูกแล้ว อย่าคิดมากเลยนะ”

“ดาว...ผมรู้ว่ามันไม่โอเค”

“มันดีแล้ว สิ่งที่เจ้าเด็กทำ มันดีสำหรับเราสองคนแล้ว”

“ดาว...”

พี่ดาวจะฮึบๆ แล้ว จะไม่งอเเงเเล้ว” ดาริณยิ้มให้ขิง เป็นยิ้มกว้างทั้งน้ำตาเช่นกัน

“ขอบคุณนะขิง ขอบคุณที่..ฮึก..ทำเพื่อดาวขนาดนี้”

“อยากจูบเลยหวะดาว” และประโยคนั้นมันก็เปลี่ยนอารมณ์ทุกอย่างให้หวานขึ้น

“เจ้าเด็กอย่าทำให้พี่คิดถึงไปมากกว่านี้สิ”

“เดี๋ยววันเสาร์ก็เจอกันเเล้วนะ” ขิงบอก แต่คราวนี้ดาวส่ายหน้า

“เสาร์นี้พี่ดาวไปหามั่ง ขิงจะได้ไม่เหนื่อย ผลัดกัน”

“เเฟนใครทำไมน่ารักจัง”

“แฟนขิงสุดหล่อไง”

“ดาววววว อยากบีบให้เเก้มเเตก หมั่นเขี้ยว”

ทั้งคู่ยิ้มให้กัน แล้วสิ่งที่กวนใจดาวมาหลายวันก็เหมือนตกผลึก เขาไม่อยากให้ความพยายามของขิงสูญเปล่าอีกแล้ว

“ขิง ถ้าดาวจะไปอยู่ญี่่ปุ่นสักปีนึงขิงโอเคมั้ย”

“ไปทำงานหรอ”

“อื้อ ดาวอยากลองไปทำดูให้เต็มที่แล้วหลังจากนั้นก็ค่อยออกมาเป็นฟรีเเลนซ์อยู่บ้านช่วยงานป๊าไปด้วย”

“จะมีความสุขใช่มั้ย ถ้ากลับมาอยู่บ้าน” คนน้องถามในเรื่องที่เป็นกังวล

“ดาวอยากอยู่ใกล้ขิงแล้ว ดาวไม่อยากอยู่ห่างกันเเบบไม่มีจุดสิ้นสุดเหมือนตอนนี้ ถ้ามีกำหนดเวลาชัดเจน ดาวจะได้ไม่งี่เง่าอีก”

“ที่ผ่านมาดาวก็ไม่ได้งี่เง่าหรอก” ขิงปลอบ

“แต่ดาวทำให้ขิงเป็นห่วง...”

“รู้สึกดีที่ได้เป็นห่วง”

“ซาดิสม์หรอ” ดาวถาม

คนน้องยักคิ้วอย่างกวนตีนทั้งที่ใจจริงกำลังอิ่มเอมที่สุด ขิงดีใจที่ดาวก้าวผ่านจุดอ่อนเเอของตัวเองมาได้

“ผมดีใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งในความเข้มเเข็งของพี่”

“อื้อ ขอบคุณนะ ที่เป็นส่วนหนึ่งในความเข้มเเข็งของดาว”

ขิงคิดว่านี่คือความรักที่ดี เราเป็นเเค่ส่วนหนึ่งของกันเเละกันเท่านั้นไม่ได้เป็นเจ้าของชีวิตทั้งหมดของอีกคน ดังนั้นเราควรจะมีความสุขด้วยตัวเองให้ได้ก่อน แล้วค่อยอนุญาตให้คนรักกลายมาเป็นความสุขที่เพิ่มมากขึ้น เติมทั้งชีวิตที่เหลืออยู่ให้สุกสกาวราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า

ดาวนำทางของขิง ดาวนำทางของดาริณ ดวงดาวที่เรียกว่า ‘ความรัก’

“รักหวะ รักชิปหาย รักจะเป็นจะตายเเล้วเนี่ย” ขิงสารภาพความในใจออกไป น้อยครั้งที่เขาจะพูดคำหยาบกับดาว เเต่ตัวตนของคนพี่ก็ทำให้เขารู้สึกเช่นที่พูดจริงๆ

ดาวหัวเราะร่วน ถ้าขิงอยู่ใกล้ๆ เขาคงโผเข้ากอดแล้วฟัดขิงจนน่วมคาเตียงเเน่ๆ ให้สาสมกับพูดที่น่าฟังเหลือเกินนั้น

“พี่ก็รัก รักจนทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน” มันเป็นคำเดิมที่ขิงบอกเขาคราวที่ขอเป็นเเฟน เเละเกือบสองปีที่คบกันมานี่ เจ้าเด็กก็ทำให้เขารู้สึกเเบบนั้นได้จริงๆ

รักของขิง รักของดาว รักของเรา ที่ยินดีจะให้อีกคนเดินไปตามทางของตัวเองได้อย่างเต็มที่โดยมีเราคอยเดินเคียงอยู่ข้างๆ





วันรุ่งขึ้นขิงเดินลงมาที่โต๊ะอาหารตามปกติ ไม่นานป๊าก็ลงมานั่งพร้อมหน้าตาที่ยังบอกบุญไม่รับ ขิงที่คุยกับดาวเเล้วเข้าใจกันด้วยดีจึงไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดอะไรอีก แต่สิ่งที่เเปลกคือมะม๊ากับพี่ชายของดาวยังไม่ลงมา นานเข้าหน่อยพ่อก็เริ่มฮึดฮัดดูทั้งนาฬิกาสลับกับชะโงกดูบันได

โครก~ ท้องขิงเอง

“อาขิง หิวก็กินไปก่อนเลย อั๊วไปดูม๊าก่อน”

“ครับ” ขิงพยักหน้าเเอบแลบลิ้นในความไม่มีกาลเทศะของท้องตัวเอง

แต่ป๊าไม่ทันจะลุกขึ้นไป มะม๊าก็ก้าวลงบันไดมาพร้อมพี่สะใภ้สองคนของดาว ที่จริงครอบครัวพี่ดาวแยกบ้านไปแล้ว แต่ยังอยู่ในรั้วเดียวกัน เช้าๆ แบบนี้ก็จะเเวะมาทานอาหารรวมกัน เพราะกลัวว่าม๊าที่ไม่ได้ออกไปทำงานจะเหงา

ขิงมองม๊าด้วยความฉงน ส่วนป๊านั้นตาค้างไปเลย

“ลื้อคือตี่ก่อ!?” เสียงเข้มๆ ถามว่าจะไปไหนเป็นภาษาจีนแต้จิ๋วที่ขิงเริ่มจะเเปลอออกบ้างเเล้ว

ป๊าเต้นผ่างเป็นงิ้วลงเเบบนั้นเพราะม๊าเล่นเดินมาพร้อมกระเป๋าเดินทางใบมโหฬารชนิดที่ว่าไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไปหลายวัน

“เกาหลี”

“ทำไมอั๊วไม่รู้ว่าลื้อจะไปอ่ะอาเนี๊ย ไปกี่วัน”

“ยังไม่มีกำหนดกลับ”

“ซี้ซั้วต่า!!”

“อั้วไม่ซี้ซั้วอะไรทั้งนั้นอ่ะ แต่ลื้ออาจจะซี้เลี้ยวอ่า.. ลองอยู่คนเดียวดูบ้างนะอาเฮีย ลองดูว่าไปแยกคนรักกันแล้วรู้สึกยังไง หึ!” ม๊าจากไปอย่างรวดเร็วเหมือนมีลมพายุพัดพร้อมกับพี่สะใภ้ทั้งสองที่พี่ชายดาวเข้ามาช่วยลากกระเป๋าให้

“อาตี๋ แล้วลื้อก็ยอมให้เมียไปง่ายๆ แบบนี้อ่า?”

“ครับป๊า จะรั้งไว้ทำไม ป๊าก็รู้บ้านเราเมียเป็นใหญ่”

ขิงแทบกลั้นขำไม่อยู่

“แล้วนี่ไม่มีใครเจี๊ยะปึงกับอั๊ว?”

พ่อยังเรียกร้องหาคนกินข้าวด้วย ขิงเลยชี้ตัวเองยิกๆ

“ลื้อมัน ฮึ่ย!!” คนพ่อหงุดหงิดลงกับใครไม่ได้เลยชี้หน้าขิงมือสั่นริกๆ ขิงเลยคีบปลานึ่งบ๊วยใส่ถ้วยข้าวต้มกุ๊ยให้ ป๊าจะได้เย็นลงหน่อย

“หอเจี๊ยะ” ขิงพยักเพยิดให้ป๊าชิม the last supper ที่ม๊าทำทิ้งไว้ให้ ก่อนจะก้มลงกินมื้อเช้าของตัวเองเงียบๆ ไม่เเปลกใจเลยที่ดาวจะทั้งเเสบทั้งซนสงสัยจะได้ม๊ามาเต็มที่

เมื่อคืนตอนดึกๆ ม๊าเเวะไปคุยกับเขาเผื่อถามไถ่ข่าวคราวของลูกชายคนเล็ก ขิงเล่าไปตามจริงว่าดาวร้องไห้หนักขนาดไหน หัวใจคนเป็นเเม่แทบจะทนไม่ไหว นึกภาพใบหน้าน่ารักนั้นที่ถนอมมาตั้งเเต่เด็ก พูดจ้อยๆ ว่าน้องดาวอย่างนั้นน้องดาวอย่างนี้.... คิดถึงภาพแบบนั้นเเล้วมะม๊าก็น้ำตาปริ่มๆ กัดขอบผ้าเช็ดหน้าสะอื้นบอกว่าต้องไปคุยกับป๊าให้รู้เรื่องแล้ว

แต่ขิงก็ไม่คิดว่าวิธีที่ม๊าจะเจรจากับป๊าจะเป็นเเบบนี้ เก็บกระเป๋าหนีไปเลย ให้ป๊าอยู่คนเดียวให้เข็ด!

ขิงทานมื้อเช้าเสร็จวางตะเกียบลงบนถ้วย ก็เห็นป๊าที่ยังช็อคไม่หายยังไม่เเตะข้าวต้มในชามสักคำ

“ป๊าครับ ผมไปเรียนก่อนนะครับ”

“อาขิง”

“ครับ?”

“อยู่ห่างอาดาวเเบบนี้ลื้อทนไหวได้ยังไงว่ะ”

อ่าวป๊า....อยู่มาหกเดือนกว่าเเล้วพึ่งมาถาม

“ก็อยู่ด้วยความหวังอ่ะป๊า รอให้ถึงวันเสาร์เร็วๆ จะได้ไปเห็นหน้าเค้า”

“อั๊วห่างม๊าแค่ 15นาทีก็จะตายเเล้วหวะ”

“ให้ผมโทรห้ามม๊ามั้ยครับ”

“ปล่อยอีไป ให้อีไปพักผ่อนบ้างก็ดี อั๊วเองก็เอาเเต่ทำงานไม่ได้พาอีไปเที่ยวไหนเลย”

“ครับ”

ป๊าทำท่าเหมือนจะพูดอะไรอีก แต่ก็นิ่งไปแล้วก้มลงพุ้ยข้าวเข้าปาก

“ป๊าอย่าลืมกินยาหลังอาหารนะ” ขิงเตือนเพราะปกติม๊าต้องคอยจ้ำจี้จ้ำไชให้กิน พอม๊าไม่อยู่เขาก็กลัวป๊าจะไม่กินอีก ป๊าคิ้วกระตุกทำหน้ามุ่ยเหมือนเด็ก ขิงละอยากจะขำให้เเต่ก็กลัวบาป ตอนเขากับดาวเเยกกัน ดาวยังไม่งอเเงขนาดนี้เลยน๊า

“เดี๋ยวป้าช่วยดูให้ค่ะ คุณขิงไปเรียนเถอะ” ป้าน้อยเเม่บ้านที่อยู่มานานเดินเข้ามาบอก ขิงกล่าวขอบคุณเเล้วก็เดินไปที่รถที่ป๊ายกให้เขาใช้ตอนอยู่ที่ภูเก็ต

เลิกเรียนขิงกลับถึงบ้าน เตรียมไปช่วยงานป๊า แต่กลับได้ยินเสียงร้องเพลงจีนผิดคีย์มาเเต่ไกล แถมยังดูอ้อแอ้เมามายอีก

เปี๋ยเวิ่นหว่อซื่อเว่ยเสย (โปรดอย่าถามว่าฉันร้องไห้เพื่อใคร)

จิ้วรั่งหว่อวั่งเลอเจ้ออีเชี่ย (จงปล่อยให้ฉันลืมสิ้นทั้งหมดนี้)

อา...เก่ยหว่ออี้เปยวั่งฉิงสุ่ย (อา...ขอน้ำลืมรักให้ฉันสักแก้ว)

ห้วนหว่ออีเยี่ยปู้หลิวเล่ย (แลกกับสักหนึ่งราตรีที่ไม่ต้องเสียน้ำตา)

อ่ะเป็นเอาหนักพ่อตากู เด็กหนุ่มในชุดนักศึกษาเดินไปเกาะขอบตู้ไม้สักฉลุลายมังกร ทีวีจอเเบนขนาดใหญ่ขึ้นภาพคาราโอเกะ เพลงวั่งฉิงสุ่ยหรือน้ำลืมรัก ของหลิวเต๋อหัวมิน่าล่ะเขาถึงเห็นกาเหล้าจีนวางอยู่บนโต๊ะ

“อาขิงงง มาๆ มาดื่มเป็นเพื่อนอั๊วหน่อย”

ขิงจะหันหลังหนีเเต่ไม่ทัน ป๊าลากคอเสื้อเขาเข้าไปร่วมวงเหมือนลูกแมวเลย

“เฮียไปไหนล่ะครับ” ขิงถามถึงพี่ชายของดาว รู้สึกต้องการตัวช่วยตะหงิด

“ช่างหัวอีเหอะ พวกลูกๆ กลัวเมียทั้งหลาย ไม่ได้เรื่อง”

ขิงพยักหน้า ได้ข่าวว่าป๊าก็เป็นเเกนนำเลยนะครับสมาคมกลัวเมียของบ้านนี้

“ดื่ม...ให้ลืมเธอ” ป๊าเทเหล้าใส่จอก แล้วยื่นให้ขิง เราร่ำสุรากันเหมือนจอมยุทธิ์นักรัก

“อีกสักจอก”

“ป๊าเมาเเล้วนะ”

“เอามาทั้งไหเลย อั๊วจะเป็นไอ้หนุ่มหมัดเมา...” ขิงปวดกบาล สงสัยนิสัยชอบคอสเพลย์ของดาวก็คงมีพื้นเพมาจากคนเเถวนี้กระมัง

เพลงในทีวียังวนลูปเป็นเพลงเดิมไปเรื่อย จนถึงเนื้อท่อนหนึ่ง

หรูกั่วหนี่ปู้เฉิงซินซุ่ย (หากเธอไม่เคยใจสลาย)

หนี่ปู๋ฮุ่ยต่งเต๋อหว่อซางเปย (เธอไม่มีวันเข้าใจความปวดร้าวของฉัน)

“มะม๊าลื้อใจร้ายจังอาดาว มะม๊าลื้อใจร้ายกับป๊า...”

“ป๊าเข้าใจเเล้ว ป๊าเข้าใจเเล้วว่าลื้อทรมานแค่ไหน”

ขิงนั่งยองๆ มองป๊าที่คอพับไปกับโซฟาเเล้วพึมพำอยู่ในลำคอว่าจะเอายังไงดีว่ะ

ยังไม่ทันได้เรียกลุงคนสวนมาช่วยกันประคองไปนอนบนห้อง เสียงรถ Alphardประจำครอบครัวก็จอดลงหน้าบ้าน ขิงชะโงกหน้าไปดู ทั้งพี่ชายดาวสองคน พี่สะใภ้แล้วก็มะม๊าเดินเรียกกันเข้ามาครบอย่างกับซีนเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้

ฮาฮ่า~

“มะม๊า!?” ขิงเรียกอย่างงงวย ไหนบอกไปเกาหลีกลับเร็วจังอ่ะ หรือแค่จะไปร้านอาหารเกาหลีแล้วเขาได้ยินไม่ชัด

“เป็นไงอาขิง ป๊าลื้อทุรนทุรายมั้ย”

“มากๆ ม๊า เมาสลบไปเลย”

“หึ!! ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา ไม่ใจสลายไม่รู้ถึงความร้าวร้าน”

ขิงคิดในใจแค่ม๊าไปเที่ยวแค่นี้ ทำป๊าใจสลายได้เลยหรือว่ะ เฉียบเกิ๊น!

“ทำอะไรไม่รู้จักคิดถึงใจลูกบ้าง ปากบอกรักๆ เเต่ไม่เคยจะเข้าใจว่าอาดาวต้องการอะไร ไปพรากคู่เค้า เป็นไงกรรมตามสนองเลยเมียทิ้ง!!” ม๊าดูอินน์มากๆ แต่ขิงอยากจะบอกว่าม๊าไปยังไม่ถึง 8ชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ

หลังเหตุการณ์ม๊าไปเกาหลี ป๊าก็ดูสงบลงไม่หาเรื่องขิง ไม่กระเเนะกระเเหนดาวอีก และวันเสาร์ที่ดาวบอกว่าจะกลับบ้านก็มาถึง คนตัวเล็กอ้อนม๊าอย่างน่ารักเหมือนเดิม ส่วนป๊าเขาเว้นระยะห่างไว้หน่อย ม๊าเหยียดตามองอย่างสะใจ ไงละ...เมื่อก่อนหนะเป็นคนโปรด อะไรก็น้องดาวๆ จะไปหาปะป๊า อ้อนปะป๊าปากงุ้ยงุ้ยงุ้ย เจอลูกเมินเข้าให้ หน้าซีดเป็นไก่ไหว้เจ้าค้างคืนเลยมั้ย

“ป๊าครับ” ดาวเรียกเสียงเรียบ

“ดาวโดนชวนไปทำงานญี่ปุ่น ดาวจะมาลาไปทำงานเก็บประสบการณ์ เก็บคอนเนคชั่น 1ปี แล้วดาวจะกลับมาเป็นฟรีเเลนซ์ที่บ้าน ควบกับช่วยป๊าม๊าดูเเลกิจการนะครับ”

“คิดได้ก็ดี” ยัง..ป๊ายังเเสร้งทำขรึมจนม๊าอยากบิดพุงให้เขียว

“จะไปตั้งปีเลยหรอคะน้องดาว”

“เเป๊บเดียวเองม๊า”

คนเป็นเเม่ถอนหายใจแล้วถาม “น้องขิงทนได้มั้ย ถามเเฟนรึยังลูก”

ดาวหันมายิ้มให้ขิง เจ้าเด็กของเขาเก่งที่สุด

“ขิงเข้าใจครับ เราจะรอวันที่กลับมาพบกันอีกครั้ง ดาวว่าตอนนั้นเราคงรักกันมากกว่านี้อีก”

มะม๊าน้ำตาคลอ เธอเหมือนเห็นลูกชายโตขึ้นไปอีกขั้น สามารถจัดการกับชีวิตตัวเองได้เเล้ว

“หึ ทำเป็นพูดดีไป ภูเก็ต-ญี่ปุ่นบินไม่กี่ชั่วโมง ไปได้อาทิตย์เดียวคร้านจะวิ่งเเจ้นตามกันไปหา” ป๊าพยายามมีส่วนร่วม ดาวเห็นเเบบนั้นก็อ่อนใจ รีบกลับไปกอดซุกพุงอ้อนเหมือนตอนตัวเล็กๆ

“ถ้าป๊าคิดถึง ป๊าก็เรียกอั๊วกลับมาซี่ น้องดาวจะกลับมาให้ป๊าหอมๆ แล้วค่อยกลับไปก็ได้”

ป๊าน้ำตาซึม ฟังดาวอ้อนเเบบนั้นเเล้วก็คิดย้อนไปถึงวันวาน เจ้าเด็กก้อนๆ ตัวเบาๆ ที่เขาอุ้มได้ด้วยเเขนเดียวบัดนี้โตเสียเเล้ว และยังมีคนที่ดูเเลดาวได้ดีกว่าป๊าเสียอีก เจ้าเด็กขิง...คนที่ไม่เคยทำให้ดาวเสียน้ำตาเลยสักหยด

เเต่เขาเป็นพ่อเเท้ๆ กลับทั้งบังคับทั้งกดดัน แถมยังทำให้เด็กน้อยต้องอยู่คนเดียวอย่างว้าเหว่ด้วย

“น้องดาว..ป๊าขอโทษนะ ปะป๊าขอโทษ”

“ฮรือ…” ดาริณปล่อยโฮอย่างไม่อาย โซ่ตรวณที่รัดพันจนเเน่นอกบัดนี้ถูกคลายออกเเล้ว

ดาวส่ายหน้ากับพุงป๊าเหมือนตอนเด็กๆ เขาไม่โกรธป๊าเลย มีเเต่ขอบคุณที่ป๊าให้อะไรเขามากมายมาตลอดชีวิต ภาพน่ารักๆ ที่เหมือนย้อนวัยไปสมัยเด็กๆ ทำให้ม๊าน้ำตาซึมตาม ในเมื่อสามีเธอเข้าใจโลกสักทีก็ไม่มีอะไรต้องห่วงอีกแล้ว

















TBC

 ตอนนี้เม้นให้ชื่นใจหน่อยนะคะ เพราะตอนหน้าจบเเล้วนะ อยากให้จบ 25 ตอนชอบเลขมงคล 555

เราชอบความดาวเเละขิงในตอนนี้มาก ที่แบบพอถึงเวลาที่น้องมันไม่ไหว คนพี่ก็จะเเบบฮึบขึ้นมา แบบไม่ปล่อยให้ใครพยายามอยู่คนเดียว และความรักของขิงที่มีต่อดาว เรารู้สึกว่าขิงแบบชอบในความเป็นดาวอ่ะ ชีวิตเเบบน่าสนใจจัง วาดการ์ตูน คอสเพลย์ มีความมุ่งมั่น ไม่รู้เคยมีใครเป็นมั้ย ที่แบบหลงรักคนๆ นึงเพราะชีวิตเค้าน่าสนใจจังเลย (ไรต์เป็น 555) แล้วก็ขิงรู้สึกว่าดาวเค้าสามารถมีความสุขได้ด้วยตัวเค้าเองเเล้ว แต่การที่มีขิงเข้าไป คือไปทำให้ more than complete ซึ่งเป็นความรักที่ดีนะคะ เเก้ปัญหาการเรียกร้องความสนใจมากกว่าที่จำเป็น

ลากันไปประมาณนี้ มีคาใจประเด็นไหน ถามทิ้งไว้ได้นะ ตอนหน้ามาตอบให้ ส่วนเเก้เเค้นอลง และโพนี่ เดี๋ยวตอนฟน้ามาเเน่ เพราะเรื่องในบ้านเค้าจบละ ไปสู้ศึกนอกบ้านต่อ

สำหรับรูปเล่ม เราส่งสำนักพิมพ์พิจารณาไปแล้วนะคะ รอผลน่าจะ 3 เดือนโดยประมาณไม่รู้จะผ่านมั้ย ถ้ามีอะไรอัพเดทเดี๋ยวคุยกันเรื่อยๆ นะคะ

เราเล่นทวิตเตอร์นะ @sweetherthansw เผื่อใครอยากคุยด้วย หรือ อีเมล wkonlineshopอย่าแสดงเมลบนบอร์ด

เจอกันตอนหน้าค่ะ

ปล. มีอีกเรื่องที่น้องขิง ไปโผล่อยู่ ยังไงก็ฝากไว้ในอ้อมใจนะคะ 

เปลี่ยนเพื่อนให้เป็นเเฟน
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68101.msg3875111#msg3875111

[B52]

 

[Leenboy]

ตอนนี้ทำเอาเราน้ำตาซึมเลยอ่ะ

[ammlovey]

ความรักของขิงดาวเป็นรักที่ดีมากอ่ะ ขอบ้างงงงงง
 

[ฟาง ฟ่างง ฟ๊างง]

น่ารักมากๆแง ป๊าน่ารักกกก รอดูจุดจบโพนี่ คนเขียนเก่งมากๆ สู้ๆนะคะ

[winndy]

ครอบครัวเข้าใจกัน ดีที่สุด

[TheDoungJan]

เป็นตอนที่มีหลายอารมณ์มาก เย่~ในที่สุดปะป๊าก็ดีกะพี่ดาวแล้ว เสียน้ำตาไปเลย

[ืniyataan]

น้ำตาซึม ดีใจที่ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี 

[วายซ่า]

ซึ้งอ่ะ ที่ในที่สุดก็เข้าใจกันทุกฝ่าย บ้านจะได้มีแต่ความสุข ความอบอุ่น

ที่เหลือก็ไปจัดการเก็บกวาดมารหัวใจ เคลียร์ๆ กันไปเลย.

[Tiffany]

ปลื้มปริ่มครอบครัวเข้าใจกันดีแล้ว

[broke-back]

พี่ดาวกับเจ้าเด็กขิงจับมือกันแน่นหนาจริงๆ
ไม่มีใครหน้าไหนสามารถทำให้มือสองคนนี้หลุดออกจากกันได้

ไม่สำเร็จ หุหุ ไม่มีทางว้อยยยยยยย
สองคนนี้เคมีเค้าเข้ากันได้สุดๆล่ะ
อิอิ

[พลอยสวย]

สองคืนก่อนจะตามอ่านทัน!! รอการแก้แค้น2คนของน้องดาวนะคะ

[ofious]

Chapter 25



ดาวใช้เวลาเตรียมตัวไม่นานก็พร้อมไปเริ่มงานที่ญี่ปุ่น แต่ก่อนไปเขาขอจัดการกับศัตรูหมายเลขหนึ่งกับหมายเลขสองของเขาก่อน

เป้าหมายเเรกโพนี่ ดาวให้ขิงนัดโพนี่ไปเจอที่ร้านกาเเฟใจกลางสยาม แล้วก็เปิดตัวอย่างอลังการด้วยการควงเเขนขิงเข้าไปนั่งฝั่งตรงข้ามโพนี่

“น้องขิงคืออะไร” อีกฝ่ายถามอย่างไม่พอใจ ส่วนดาวยักคิ้วแล้วล็อกหน้าขิงให้หันมาก่อนจะจูบโชว์ จูบดูดดื่มมากเด้อ ขิงชักเคลิ้มเอื้อมมือไปลูบเอวดาริณอย่างไม่เเคร์ว่านี่คือกลางสยาม โพนี่กำหมัดเเน่น หน้าสั่นยิ่งกว่าโดนตบกลางเเยกปทุมวันที่มีรถสามล้อวิ่งผ่านไปมา กล้าดียังไงเรียกเขามานั่งดูตัวเองจูบกัน

ดาวจูบขิงจนปากน้องจะเจ่อแล้วค่อยผละออก ก่อนจะหันมาจ้องหน้าโพนี่นิ่ง

“ใครจะพยายามแทรกกลางระหว่างเรา รู้ไว้นะว่าเขาไม่มีวันเข้ามาได้ จะไม่มีตรงกลางที่เหลือว่างเผื่อใคร

ถ้าใจเรายังผูกกัน ใครจะพยายามยุยงให้สั่นคลอน รู้ไว้นะทุกครั้งฉันนอนหลับตาฝัน เห็นแค่ภาพเรารักกันยาวนาน จนถึงวันที่ฉันแต่งงานกับเธอ”

“จัมวรั้ย!!”

ร้องเพลงจบดาวก็กระเเทกเสียงอย่างคนร้ายๆ โพนี่ได้เเต่อึ้ง ไม่คิดว่าลงทุนสร้างข่าวมากมายแต่ดาริณกลับหนังหน้าหนาไม่สะทกสะท้านอะไรเลย

“แล้วถ้าไม่อยากโดนเเฉ ว่าอ่อยเขาจนถึงห้อง แล้วเขายังไม่เอาอีกละก็อยู่ให้ห่างจากขิงไว้”

ดาริณปารูปถ่ายที่เขาเเคปมาจากกล้องวงจรปิดในห้องขิงใส่โพนี่ด้วยมาดโคตรของโคตรนางร้าย

“อย่าคิดว่าจ้างเขียนข่าวได้คนเดียว แค่ขิงกระดิกนิ้วก้อยเท้า นักข่าวก็พร้อมจะเเห่มาลงข่าวเเย่ๆ ให้นายเเล้วโพนี่ นี่ดาวยังไม่เกลียดมากหรอกนะเลยมาเตือน ขืนยังพยายามขึ้นห้องขิงอีกละก็ เจอกันหน้าหนึ่งไทยรัฐเเน่!!!”

โพนี่กำมือเเน่น แทบจะตบดาวกลางร้าน แต่ก็ยังยั้งมือไว้ เพราะเห็นตากล้องประมาณ10คนยืนจ่อเลนส์อยู่หน้ากระจกร้าน แน่นอนว่าดาวนั้นแหละที่จ้างตัวประกอบอดทนมาแสดง จ้างมาจ้างกลับไม่โกง!!

“ฝะ ฝากไว้ก่อนนะดาริณ” โพนี่ข่มเสียงกัดฟันเเน่น หากยังไม่อยากจบเส้นทางชีวิตไอดอลเขาต้องไม่ทำร้ายดาริณซึ่งๆ หน้า

ดาริณคว้าข้อมืออีกฝ่ายไว้หมับ ขิงนี่ยกสองมือขึ้นปิดตาเเล้ว จะมี Twist Scene ตบสนั่นกลางสยามหรือไม่?

“จริงๆ เราไม่ได้อยากเป็นศัตรูกับโพนี่นะ คุณกรณ์เราก็ไม่ได้อ่อยเค้าเลย โพนี่ก็รู้ใช่มั้ยว่าจริงๆ แล้วเรื่องนี้ใครเป็นคนผิด”

คนฟังเม้มริมฝีปากเเน่นแล้วแหงนหน้าสูงอย่างถือดี “อย่าคิดว่าเป็นคนโปรดแล้วจะพูดอะไรก็ได้นะ”

“เราแค่อยากให้โพนี่ได้เจอคนรักที่ดีนะ แล้วก็เป็นคนที่เหมาะกับตัวเอง ถ้าเลิกอาฆาตเเค้นเราได้ เราว่าโพนี่น่าจะมีเวลาไปสนใจคนใหม่ๆ เยอะเเยะเลยนะ”

“ไม่ต้องมาสอน!!” เสียงกร้าวกระซิบลอดไรฟันอย่างดุดัน แต่ดาวก็ไม่ได้มีท่าทีกลัวเลยรีบสวนกลับไปอย่างเร็ว

“เราไม่ได้อยากสอน เเต่ก่อนมาเจอขิงเราก็เจอผู้ชายเเย่ๆ ที่เอาเรื่องเราไปพูดเสียๆ หายๆ เยอะเเยะเหมือนกัน เราเเค่อยากบอกว่า เมื่อถึงเวลา คนที่พอดีกับโพนี่ก็จะโผล่มาเองเเหละ โพนี่เองก็หน้าตาน่ารัก จะว่าไปก็ดีกว่าเราด้วยซ้ำ”

“หึ...ยังดีที่รู้จักเจียมตัว”

ขิงนี่แทบจะกดเข้าแอพธนาคารออนไลน์ รอโอนตังค์ไปปิดปากนักข่าว กลัวเเท้ว่าดาริณจะเผลอฟาดหลังมือเข้าให้

เเต่เปล่า...ดาริณยังยิ้มเย็นๆ เหมือนร่างทรงของนางเอกละครในอุดมคติ ขิงผ่อนลมหายใจเบาๆ เเล้วนึกชมคนพี่ในใจ ยามที่โพนี่เต้นเร้าๆ เหมือนเจ้าเข้า ดาริณของเขาก็สงบเรียบเย็นเหมือนเเม่น้ำสายใหญ่

“เรารู้เเล้วว่าเราหน้าตาไม่ดี” ดาริณสนับสนุนความคิดอีกฝ่ายไปอีก แล้วค่อยๆ ตะล่อม “เราแค่ไม่อยากให้โพนี่เอาเเต่คิดหาวิธีเเก้แค้นเราหรือหมกมุ่นอยู่กับคุณกรณ์จนเสียโอกาส”

“โพนี่มีดีกว่าเราหลายอย่างนะ รับรองต้องเจอคนที่ดีกว่าคุณกรณ์เเน่ๆ”

โพนี่จ้องหน้าดาริณราวกับจะค้นหาความจริงใจ แต่สิ่งที่ดาวพูดนั้นมันถูกหมดทุกอย่างนั้นเเหละ ถ้าคิดถึงหลักความเป็นจริงเเล้ว ดาวคบกับขิงที่อยู่ในวัยใกล้เคียงกันย่อมคุยกันง่ายกว่าพี่กรณ์ที่อายุล่วงเข้าไปเลขสาม แถมเครื่องประดับบนร่างกายก็เเทบจะดีกว่าพี่กรณ์เสียทุกอย่าง นามสกุลขิงนั้นร่ำรวยติดอันดับตระกูลเศรษฐีของประเทศเลยก็ว่าได้ ดาริณมีของดีขนาดนี้ในมือทำไมต้องมายั่วพี่กรณ์ด้วย คงมีเเต่ผู้ชายเจ้าชู้ และเซ็กส์รุนเเรงคนนั้นกระมัง ที่ไม่รู้จักพอแล้วก็มองหาคนใหม่ๆ ไปเรื่อย

โพนี่กัดปากอย่างเจ็บใจ ทั้งที่คิดว่าวันนึงอลงกรณ์จะหยุดที่ตัวเองแต่มันดูจะเป็นไปไม่ได้เลยด้วยซ้ำ แล้วที่เขาเบนเข็มมาที่ขิงก็หวังว่าตัวเองจะลืมอลงกรณ์ได้ แต่ไม่เลย... ทุกอย่างมันไม่ได้เป็นของเขามาตั้งเเต่เเรก พยายามให้ตายก็รังจะเป็นได้เเค่ตัวร้าย

คิดได้ดังนั้น โพนี่ก็หันไปยิ้มเเข็งๆ แบบหน้าเเน่นโบท็อกซ์ให้ดาว แล้วเอ่ยคำที่คู่รักฝั่งตรงข้ามไม่คิดว่าจะได้ยิน

“ขอโทษ...”

ดาริณยิ้ม พยักหน้าเขาดีใจเเล้วที่เป็นเเบบนี้ เขาไม่ได้อยากสร้างศัตรูนี่นา และทุกครั้งที่มีกรณีผัวน้อยเมียน้อยเข้ามาเอี่ยว เขาอยากนึกโทษที่ต้นเหตุเสมอ

“เป็นเพื่อนกันนะโพนี่”

“เอ่อ...ก็ได้” คนน่ารักอีกคนลังเล เเต่ดาริณก็ยื่นมือไปจับเเล้วเขย่าๆ

“เป็นเพื่อนกันเเล้วอยากเเบ่งของเล่นให้เลยอ่ะ” ดาวหันมาพูดกับขิงเเล้วค่อยหันกลับไปขยิบตากรุ๊บกริ๊บกับเพื่อนหมาดๆ

“ถ้าของขาดก็บอกได้นะ เรากำลังจะไปญี่ปุ่นเดี๋ยวส่งของเด็ดๆ มาให้”

ดู๊ดูความทะลึ่งจนขิงต้องตีก้นเข้าให้ ตัวเองลามกไม่พอยังต้องไปชวนคนอื่นมาร่วมวงการด้วยอีก

“บอกเลยนะว่าของเล่นอ่ะ บางทีก็เด็ดกว่าหลัวเป็นตัวเป็นตนของเรา”

ยัยดาว!! ยัยตัวร้าย!! ขิงนี่อยากจะลากกลับไปทวงคืนความเป็นธรรมที่ห้องนัก

โพนี่มองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มที่กว้างขึ้น หากตัดฟิลเตอร์ความเเค้นออกไปดาริณก็...ดูเป็นคนที่ไม่ปกติ เอ้ย!! ...น่าคบดี

“ถ้าหลัวไม่โอเค มาเทิร์นรุกกับเราก็ได้นะ” โพนี่บอกทิ้งท้าย ขยิบตาข้างเดียวให้ดาวบ้าง

นึกภาพตามนะครับ เคะตัวเล็กๆ นอนเล่นอิ๊อร๊างกันบนเตียง หืม! ไม่รู้จะจับตีก้นก่อนหรือเช็ดเลือดกำเดาตัวเองก่อนเลย ขิงรับไม่ได้ รับไม่ไหว หัวใจมันอ่อนเเอ!!

เเต่เดี๋ยว!! ลูกแมวเหมียวสองตัวจะมาทิ้งเชื้อไฟใส่กันเเบบนี้ไม่ได้!!

“พี่โพนี่!! นี่ผมไม่ได้ขู่นะครับ แต่ถ้าพี่ชวนดาวไปเล่นเเผลงๆ ละก็ ผมใช้อำนาจมืดในการลบชื่อพี่ออกจากบริษัทจริงๆ นะครับ”

“พี่ล้อเล่นน่าขิง...” โพนี่โบกมือปัดๆ เหม็นเบื่อพวกขี้หวง แล้วค่อยหันไปคุยกับดาวต่อ “แต่ก็ขอบคุณนะดาวที่ไม่เกลียดเรา”

ดาวพยักหน้ายิ้มเหมือนลูกหมาซื่อๆ ตัวหนึ่ง เเถมยังพุ่งไปกอดลาอีกคนยิกๆ ขิงนึกรักคนพี่ขึ้นอีกเป็นกอง มันช่างเป็นวิธีตบหัวเเล้วลูบหลังที่เเท้ทรู แต่ก็ดีนะจบไปแบบนี้เขาก็เลิกเป็นห่วงดาวไปได้เปราะหนึ่ง

โพนี่เดินจากไปแล้ว ถึงคราวของกรณ์บ้าง คราวนี้เจ้าเด็กโดนไล่ไปออกไปก่อน เพราะดาวต้องการเจรจากับศัตรูหมายเลขสองของเขาเพียงลำพัง ขิงงอเเง เเต่ก็นะ... เกิดเป็นเขยตระกูลพิชิตเทวากุล คุณสมบัติเเรกเลยคือต้องกลัวเมียเนาะ

ร่างสูงของอลงกรณ์เดินเข้ามาในร้าน เเม้จะเป็นวันหยุดอีกฝ่ายก็ยังอยู่ในมาดผู้บริหาร เซตผมปาดเจลเว็ตลุค สวมเสื้อเชิ้ตเรียบร้อยรวบชายไว้ในกางเกงสเล็กสีดำ แถมด้วยนาฬิกาข้อมือเรือนละหลายเเสนเหมือนเดิม ดาริณมองอีกฝ่ายที่เนี้ยบตั้งเเต่ผมเส้นเเรกยันรองเท้าหนังมันปลาบเเล้วให้ความรู้สึกอึดอัด คิดเล่นๆ ว่าถ้าเขาต้องคบผู้ชายคนนี้เป็นเเฟนจริงๆ มีหวังชีวิตต้องโคตรหายนะ

“สวัสดีครับน้องดาว” กรณ์ทักแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้าม ที่จริงเขาค่อนข้างจะไม่ชอบสถานที่พลุกพล่านเเละดูLow Class แบบนี้เท่าไหร่ นึกอยากชวนดาวไปจิบ sparkling wine ที่ห้องอาหารระดับเชฟมิชลินสตาร์สักแห่งมากกว่า แต่เขาก็พับเก็บความคิดนั้นไปก่อน แล้วสนใจกับคนตรงหน้าที่...

“ฮึก...พี่กรณ์ครับ”

น้องดาวของเขากำลังสะอื้นอย่างน่าสงสาร อลงกรณ์ไม่รู้เลยสักนิดว่ามันเป็นผลจากที่ดาริณรีบร้อนทาพิมเสนลงที่ใต้ตา แล้วเผลอทามาเกินไป

“ร้องไห้ทำไมครับน้องดาว”

“ขิง ฮือ..ขิง”

“เจ้าเด็กนั่นมันนอกใจน้องดาวใช่มั้ยครับ” เข้าทางอลงกรณ์ที่ลอบยิ้มอยู่ในใจ จ่ายนักข่าวไปกับมือ มันต้องเห็นพาดหัวกันบ้างสิว่ะ

ดาวส่ายหน้าจนผมปลิว แล้วห่อไหล่ก้มหน้าให้ดูน่าสงสารเข้าไปอีก

“ขิง ขิงบอกว่าดาวเซ็กส์ห่วย งื้อ เเง้ ฮืออออ” ดาวปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย อลงกรณ์เริ่มคิ้วขมวด คือเขาดูภายนอกแล้วน้องค่อนข้างจะมีออร่าของความยั่วเยอยู่ไม่น้อยนะ

“ขิง ขิงบอกว่าดาว...ด้วยแล้วไม่สนุก แข็งเป็นท่อนไม้ ทำยังไงเขาก็ไม่รู้สึก ฮรือ ดาวเสียใจ ดาวเสียใจ ดาวพยายามเเล้ว”

อลงกรณ์เริ่มขมวดคิ้วหนักขึ้น คำว่า ‘ดาริณเซ็กส์ห่วยแตก’ นี่เหมือนจะเคยได้ยินเเว่วๆ มาจากไหนสักแห่ง

“แล้ววะ...วันก่อนดะดาวพยามใช้ปากให้น้องก็เผลอไปกัด”

เฮือก!! อลงกรณ์เริ่มขยับตัวห่าง

“ขิงบอกดาวงับเสียจนขิงเเทบใช้งานต่อไม่ได้ แถมตั้งเเต่โดนกัดขิงก็บอกว่าไม่มีอารมณ์เลย จนต้องไปหาหมอครับ เหมือนดาวกัดไปโดนเส้นประสาทของเขา”

ชิปหาย!!

“แล้วหนูยังมีอะไรแปลกๆ อีกมั้ยที่เอ่อทำให้ขิงกลัว”

“หนู ฮึก วันก่อนหนูเผลอตดออกมาตอนขิงทำ เเต่มันไม่ได้มาเเค่ลมครับ ขิงบอกว่า...ฮือ มันมีอย่างอื่นเรี่ยราดออกมาด้วย แต่พี่กรณ์เข้าใจใช่มั้ยครับว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติ กินตำหอยดองมาเเซ่บๆ มันจะมีเล็ดมาบ้างก็ไม่เปลกป้ะครับพี่กรณ์”

โคตรเเปลก!! ดาริณได้คิลทุกความชื่นชมที่กรณ์มีให้ในใจเสียสิ้น

“พี่กรณ์ช่วยน้องดาวด้วยนะครับ ช่วยดาวพิสูจน์หน่อยว่าเซ็กส์ดาวไม่ได้ห่วย”

เมื่อก่อนอลงกรณ์คงโดดเข้าไปช่วยโดยไว กระชากอีกฝ่ายขึ้นเตียงโดยไม่เสียเวลาตรอง แต่ตอนนี้มันไม่ได้!!

“นะครับพี่กรณ์ ช่วยดาวหน่อย”

อลงกรณ์ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง เพราะดาริณขยับมานั่งเก้าอี้เดียวกับเขาเรียบร้อยเเล้ว แถมยังเกาะเกี่ยวเเขนเขาเเน่น

“เริ่มจาก..ไปทานมื้อเย็นเป็นส้มตำเเซ่บๆ กันก่อน หือพูดเเล้วอยากโดนทั้งปลาร้า ปูดอง ปลาเค็ม หอยดอง พี่กรณ์ชอบทานมั้ยครับ”

ดาวฉุดกระชากตัวอลงกรณ์ให้ลุกจากเก้าอี้ แล้วเกาะติดหนึบแบบที่ผู้บริหารหนุ่มเริ่มขยาด

“ตำหอยดอง ตำหอยดอง!!” ดาริณกระโดดกระด๊อกกระเเด๊กที่ถ้าคนภายนอกมองมันคงน่ารักมาก แต่อลงกรณ์คิดภาพตามไปตอนที่อย่างอื่นมันทะลักทะลายระหว่างมีเซ็กส์กันอยู่เขาก็เเทบจะอ้วกอยู่เเล้ว

“น้องดาว วันนี้พี่ขอตัวก่อนนะครับ พึ่งนึกได้ว่ามีธุระด่วน”

ดาริณทำหน้ากระเง้ากระงอด เบะปาก

“พี่กรณ์ใจร้าย!”

“ครับ พี่ขอโทษนะครับ ไว้เอ่อ...”

“ไว้เจอกันนะครับ” ดาวต่อประโยคให้แล้วยิ้มกริ่ม แต่อลงกรณ์นี่หน้าเขียวอมม่วงวิ่งพรวดออกไปแล้ว ดาริณขำคิกคักตาม แล้วเป็นขิงที่นั่งฟังเสียงผ่านโทรศัพท์อยู่ที่เดินออกมาหา

“เก่งนักตัวเเค่นี้” คนตัวสูงกว่าบิดจมูก เขาไม่นึกเลยว่าดาริณจะใช้เเผนนี้

“ขิงกินตำหอยดองกัน” คนตัวสูงพรูลมหายใจพรืด

“เอาจริงหรอ”

“รังเกียจกันหรือไง” ดาริณว่า ปากเป็นเป็ดเลย

“ถ้าอยากกินก็จะหัดกินเป็นเพื่อน”

“เด็กน่ารัก” ดาวยิ้มตาหยี

“แล้ว...กล้าขึ้นเตียงหลังกินป่ะ”

ขิงคิดภาพตามที่ดาวเล่าอลงกรณ์แล้วก็สยองไม่น้อยอ่ะนะ

“คือถ้าพี่ทำกับผมเหมือนที่เล่าพี่กรณ์ ผมคงโกรธอ่ะ น่าจะไม่เเข็งไปสัก 4-5วัน”

“เด็กเลว”

“พูดความจริง เเต่ถามว่ารับได้มั้ยก็...มันเป็นเหตุสุดวิสัยอ่ะนะ ทำใจได้ก็น่าจะกลับมาฟัดด้วยได้ใหม่”

ดาวยิ้ม เขาไม่ได้ชอบกินตำหอยดองจริงๆ สักหน่อย

“แต่ดาริณคนเเซ่บของผมคงไม่ปล่อยให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นหรอก ใช่มั้ย”

ดาวบิดเเก้มขิง “เออ คนปวดอึจะราดแบบนั้น เเม่งจะไปมีอารมณ์จุดจุดจุดได้ยังไงว่ะ พี่กรณ์ก็ซื่อเกิ๊น”

ขิงขยี้ผมเจ้าตัวเเสบของเขาอย่างเอ็นดู ดาริณที่น่ารักของเขาก็เเสนซนเเบบนี้เอง





สองปีต่อมา

ในโรงภาพยนตร์ประจำห้างสรรพสินค้าชื่อดังของจังหวัดภูเก็ต ในขณะที่คนอื่นๆ กำลังทยอยเดินออกนอกโรง ยังมีผู้ชายสองคนนั่งนิ่งอยู่กลางโรง สายตาก็ไล่มองรายชื่อEnd Credits สีขาวบนพื้นดำ แล้วพอมันไหลมาถึงทีมCharacter Design ก็มีชื่อของDarin Pichitthevakul ดาริณเเอบยกโทรศัพท์มาเก็บไว้เป็นที่ระลึกแล้วก็ยิ้มจนเเก้มเป็นก้อน

“เเฟนใครเก่งจัง”

“แฟนน้องขิงสุดหล่อ” ดาริณหันมาตอบ เอาหัวไถๆ หัวไหล่อีกฝ่ายอย่างขี้อ้อน

“ขอบคุณนะขิง ที่ทำให้ความฝันพี่เป็นจริง”

ขิงย่นคิ้ว เขาไม่ได้ไปช่วยอะไรดาริณเล้ยยยย

“ขอบคุณที่ทำให้พี่เข้มเเข็งพอและกล้าไปทำงานที่นู่น”

เด็กหนุ่มที่บัดนี้โตขึ้นมากรั้งหัวคนพี่มาซบไหล่ ดาริณไปทำงานที่สตูดิโอผลิตอนิเมชั่นที่ญี่ปุ่น และด้วยความเป็นมืออาชีพของบริษัท จึงหล่อหลอมให้เด็กที่พึ่งจบอย่างดาริณเก่งขึ้นอย่างรวดเร็ว แถมยังได้เข้าร่วมโปรเจคกับต่างชาติ ทำอนิเมชั่นเรื่องที่ออกฉายไปทั่วโลกด้วย

“ยังมีเรื่องอื่นอีกมั้ย”

ดาริณส่ายหน้า “เรื่องอื่นๆ ที่ได้ทำก็ฉายที่ญี่ปุ่นนะ ไม่น่าจะเข้าไทยล่ะ ดาวค่อยตามซื้อเก็บ”

ขิงพยักหน้า เขาภูมิใจในตัวคนตัวเล็กจัง ใบหน้าหล่อเหลาเคลื่อนเข้าไปหาใบหน้าน่ารักอย่างมีความหมาย ริมฝีปากสีสดทั้งคู่เกือบจะเเตะต้องมอบความหวานให้เเก่กัน แต่ก็ตั้งชะงักวืดเพราะเสียงพนักงานที่มาไล่ให้ลุกออกไปได้เเล้ว ดาริณบ่นงุบงิบ ขิงลากคอคนพี่ออกมาเหมือนหิ้วคอลูกแมว

หลังจากเเวะซื้อของใช้จำเป็นนิดหน่อยคู่รักก็ขับรถสปอร์ตคันใหม่ล่าสุดที่ป๊าซื้อรับขวัญดาวกลับบ้านไปยังเพนท์เฮ้าหรูบนหน้าผมวิวทะเลตรงหาดกมลาซึ่งขึ้นชื่อเรื่องวิวสวยที่คนทั่วโลกต้องมาสัมผัสให้ได้สักครั้งในชีวิต

ขิงไม่ได้สร้างเป็นเรือนหอต้อนรับดาวอย่างพระเอกรวยๆ ในนิยายหรอ แต่มันเป็นหนึ่งในกิจการของเครือโรงเเรมตระกูลพิชิตเทวากุล เพนท์เฮ้าราคาเเพงที่ค่าเช่าเดือนละ 6หลัก ส่วนใหญ่จะเป็นชาวต่างชาติมาเช่าสำหรับพักร้อนครั้งละ3เดือน 6เดือน แต่หากช่วงไหนไร้ผู้คน ขิงเเละดาวก็จะมาขลุกตัวที่นี่เเทน

ให้เดาว่าเพราะอะไร

ก็มันทั้งเงียบเเละเป็นส่วนตัวหนะสิ ดาวสามารถเเหกปากได้เต็มที่ยามที่คนน้องพยายามจะมุดถ้ำรักเข้ามาให้ได้ เเละเพราะบรรยากาศที่เเสนสบายไฮโซ 6ดาวขนาดนั้นทำให้ทั้งคู่รู้สึกเหมือนฮันนีมูนอยู่ตลอดเวลา ส่วนเรื่องอาหารการกินก็มีเชฟฝีมือเยี่ยมปรุงมาเสิร์ฟให้เสมอ หรือไม่ก็ม๊าก็จะฝากคนขับรถเอามาส่งให้

ดาวมีความสุขกับชีวิตตอนนี้ เขารับงานวาดปกหนังสือบ้างประปราย หรือไม่ก็ขึ้นคาเเรคเตอร์การ์ตูนสำหรับงานโฆ ษณาหรืออีเว้นท์เป็นจ็อบๆ ไป สำหรับงานบริหารธุรกิจต่างๆ ดาวก็รับหน้าที่ดูเเลเพ้นท์เฮ้า6ดาวที่มีประมาณ 10หลังให้ป๊า ส่วนอย่างอื่นก็มีพี่ชายสองคน พี่สะใภ้ และขิงช่วยดูเเลอยู่

มาคิดๆ ดูเเล้ว ที่ป๊าอยากให้เขาเรียนบริหารเเล้วกลับมาอยู่บ้าน อาจจะเป็นเพราะป๊าเหงาก็ได้ อยากมีลูกอยู่ใกล้ๆ ตัว โดยป๊าเเค่ไม่รู้ว่างานวาดการ์ตูนที่เขาชอบสามารถเอากลับมาทำฟรีเเลนซ์ที่บ้านได้ จึงห้ามเสียนักหนา

บางปัญหาพอเวลาผ่านไปและอายุมากขึ้นเราก็มีวิธีรับมือมันได้ดีกว่า แต่สุดท้ายเขาก็ยังนึกขอบคุณขิงอยู่ดีที่อยู่เคียงข้างและทำให้เขาผ่านช่วงเวลานั้นมาได้

น่าจะเทียบเคียงได้กับแนวคิดRomeo and Juliet effectที่เมื่อผู้ปกครองพยายามก้าวก่ายในความรักของหนุ่มสาวมากเท่าใด ก็จะได้รับแรงต่อต้านและผลักดันให้ความรักกลับมาสำแดงฤทธิ์มากขึ้นกว่าเดิม

กรณีของดาวพ่อไม่ได้ขัดขวางเรื่องคนรัก แต่พ่อกลับแยกดาวจากสิ่งที่รัก ทำให้ดาวยิ่งต่อต้านและมุ่งมั่นในอาชีพที่ตัวเองฝันมากกว่าเดิม แต่พอถึงวันที่พ่อยอมรับได้แล้วให้การสนับสนุน ส่ายป่านที่ตึงจนเกือบขาดก็อ่อนนุ่มลง ดาวกลับมาเป็นเด็กดีและอ้อนป๊าเหมือนยามวัยเยาว์ไม่มีผิด แถมยังกลับมาทำงานที่บ้านได้อย่างมีความสุขด้วย

และเรื่องที่น่าเอ็นดูกว่าคือ ป๊าอาจจะอิจฉาขิงไม่น้อยที่เข้าใจและสนับสนุนความฝันของดาวได้มากขนาดนั้น

ดาวจูงมือขิงผ่านห้องนอนที่เป็นกระจกใสรอบทิศ มองออกไปเป็น infinity pool ที่สระน้ำกับผืนสมุทรหลอกตาจนคิดว่าเป็นแผ่นน้ำที่เชื่อมต่อกัน คนพี่จูงมือคนน้องมานั่งห้อยขาริมสระ ที่ที่พวกเขาชอบมาชมวิวท้องฟ้ายามเป็นสีส้มไปด้วยกัน

มีช่วงชีวิตดีๆ แบบนี้ทั้งทีก็ต้องฉลองหน่อยน๊า ดาริณให้บัตเล่อร์ยก Sparkling Wine กับผลไม้เข้ามาให้ มือหนึ่งคีบเเก้วไวน์รสซ่า อีกมือก็วางทับบนมือขิงปล่อยให้ลมโชยพัดผ่านหน้าไปเรื่อยๆ จนกระทั่งฟ้ามืดสนิท

สักพักดาวก็ได้ยินเสียงใบพัดหวึ่งๆ ของอะไรสักอย่างบินเข้ามา

โดรน?

ดาริณจะไม่งงเลยถ้าไม่บินเข้ามา 4ลำเเล้วห้อยผ้าผืนเล็กๆ เขียนคำภาษาอังกฤษไว้

โดรนตัวที่หนึ่งมาคู่กับป้าย You

ตัวที่สอง Me?

ตัวที่สาม Will

ตัวที่สี่ Marry

ขอเเต่งงานธรรมดาโลกไม่จำ แล้วดูสิไอ้โดรนจิ๋วบังคับเนี่ยเรียกคำถูกเสียที่ไหน ดาริณย่นจมูกใส่เจ้าเด็กที่กำลังเกาท้ายทอยเเก้เขิน หูเเดงมากกว่าวันปกติ แล้วก็โน้มลำคออีกฝ่ายให้ปากเราได้ประกบกัน แล้วกระซิบแบบที่ยังเเนบชิดว่า

“Be my husband and I will love all of you for the rest of your life”

“Loving you for the rest of my life” ขิงตอบกลับไปในลักษณะเดียวกัน ก่อนที่จะจ้วงจูบย้ำคำสัญญาอีกครั้ง

ตู้ม ปัง!!

ดาริณตกใจจนต้องย่นคอ ก่อนจะเห็นว่ามองออกไปเหนือน่านทะเลคือพลุสีแดงที่แตกออกเป็นรูปหัวใจหลายๆ ดอก อ่า...เส้นบางๆ ระหว่างความเสี่ยวกับโรแมนติก

“ขิงสั่งจุด?”

คนน้องยักคิ้ว

Oh my man!!

ขอเเต่งงานได้โคตรหล่อ ดาริณนี่นึกว่าตัวเองเป็นดาราฮอลลีวูดไปเเล้ว

“รู้ได้ไงว่าจะตอบตกลง”

“อย่าลืมสิว่าผมรู้ใจพี่ที่สุด”

ขิงจับปลายคางคนพี่ส่ายไปมาเบาๆ

“แต่งกับใครก็ไม่ฟินเท่าเเต่งกับผมหรอก” ขิงย้ำด้วยรอยยิ้มตายิบหยี

ดาริณซึบซับบรรยากาศรอบตัวเเล้วไม่ได้รู้สึกว่าวันนี้พิเศษเลย เพราะขิงทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นคนพิเศษอยู่เเล้วในทุกๆ วัน และ...ตามคำมั่นสัญญาของเจ้าเด็ก เขาสองคนจะเป็นคนพิเศษของกันเเละกันไปเรื่อยๆ จนเเก่เฒ่า

“ขอบคุณนะที่เข้ามาในชีวิตพี่”

“ฉันเป็นของของเธอ ถูกสร้างมาไว้เพื่อเธอ~” ขิงร้องเพลงตอบอย่างน่าหมั่นไส้ ดาริณกอดเอวสอบของอีกฝ่ายเเล้วซบหน้าลงไปบนเเขน ก่อนที่เสียงกุกกักโครมครามด้านหลังจะทำให้คนตัวเล็กต้องฉงนอีกรอบ จะมีอะไรที่โลกต้องจำโผล่มาอีกมั้ย

วง Forever an the One วงดนตรีตอนม.ปลายของขิงมากันครบเลย ทั้งโน่ น้ำ ชูครีม นางฟ้า เมื่อถูกหันมาเห็นเเล้วก็เข็นเครื่องดนตรีมาเซตกันเเมนๆ ตรงลานระหว่างสระน้ำกับตัวบ้าน จากนั้นก็มีทีมแคเทอริ่งของโรงแรมยกโต๊ะเอาอาหารเข้ามาจัด

“กระเจี๊ยบ!!” ดาวร้องเสียงดังเมื่อเห็นเพื่อนสนิทสมัยมหาวิทยาลัย ที่มาเป็นกลุ่มราวๆ สิบคน แล้วก็..

“โพนี่!!” อดีตตัวร้ายประมาณ 8ตอนก็มาเเถมควงคู่มากับหนุ่มหล่อมาดธุรกิจที่ไม่ใช่อลงกรณ์ ได้ข่าวเเว่วๆ มาเหมือนกันว่าไปถ่ายโฆษณาเเล้วมีเจ้าของสินค้ามาขอจีบ

“ป๊า ม๊า!!” บุพการีตัวเองที่ถูกจูงมาด้วยพี่ชายเเละพี่สะใภ้

“คุณพ่อ คุณเเม่!!” บ้านขิงก็มาเช่นกัน

ไม่นานบ้านเเสนสงบก็เต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่เขาสองคนรัก ดาริณจะร้องอยู่เเล้วเจ้าเด็กทำอะไรเนี่ย

“ปาร์ตี้สละโสดของเราสองคนไง”

“งื้อ พาทุกคนมากดดันดาวใช่มั้ย!?” คนพี่ว่าเสียงเขียว คนน้องเลยรวบไปกอดไว้กับอกแล้วหอมเเก้มโชว์

“จองเเล้วนะครับ ห้ามไปเเต่งกับใคร” เสียงดาวประกาศดัง ทุกคนเฮลั่น

“น่ารักขนาดนี้ก็ไม่ไปแต่งกับใครเเล้วครับ” ขิงย้ำ

“พี่ดาวก็จะเเต่งกับน้องขิงคนเเซ่บคนเดียวเท่านั้นครับ” ประโยคหลังนี่ดาวยื่นหน้ามากระซิบข้างหู พร้อมมือที่เเอบล้วงเข้าไปในของสงวนแบบไม่เกรงใจวงศาคณาญาติและผองเพื่อนเลย

ดาริณจะหื่นตั้งแต่ต้นจนจบเรื่องแบบนี้ไม่ได้นะ!!!

“ดาว...อย่ายั่ว!”



--- จบ ---

(เปิดเรื่อง 31 กค จบ 15 กย )



สวัสดีค่ะตอนสุดท้ายเเล้ว ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาตั้งเเต่ตอนที่ 1 นะคะ คุยกันมาเรื่อยๆ รู้สึกเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกันเลย จบไปเราคงเหงามากจริงๆ เพราะฉะนั้นว่างๆ ก้เเวะมาเม้น มาคุยกันได้น๊า ส่วนใครที่ถามหา facebook เราไม่ค่อยได้เล่นอ่ะเเง้ เราเล่น twitter มากกว่า ถ้ามีอะไรอัพเดทเกี่ยวกับตีพิมพ์เราจะมาตั้งกระทู้ในนี้เเจ้งอีกทีนะคะ 

นอกจากนักอ่านที่น่ารักแล้ว อีกปัจจัยที่อยากขอบคุณคือ ทวิตเตอร์คุณหมีคุกนะคะ ที่ช่วยรีทวีตให้ทุกครั้งที่เเท็กนิยายไป รวมไปถึงท่านอ่ืนๆที่ไปรบกวนให้ช่วยรีทวิตบ่อยๆ ^^ ขอบคุณจากใจจริงๆ ค่ะ



คุยเกี่ยวกับเนื้อหาบ้าง

1. สำหรับตอนนี้ช่วงพาร์ทเเรกก็เป็นการเคลียร์กับทีมตัวร้ายนะคะ น้องดาวก็ได้โพนี่มาเป้นเพื่อน ดาวเล่าเหตุผลไปแล้วเนาะว่าทำไมเเก้เเค้นเเบบนี้ ส่วนอลงกรณ์ก็เลือกที่จะให้เค้าทิ้งไปเอง เพื่อจะได้ไม่ต้องมาวอเเวกันอีก ไม่หักหน้า ไม่กระทบไปถึงเจ้าเด็กกับบ้านเจ้าเด็กด้วย อาจจะไม่มีฉากตบล้างเเค้นให้สะใจ แต่เราว่าพี่ดาวของเราน่ารักแบบนี้เเหละ เป้นคนวร้ายๆ ที่ใจดีค่ะ 

2. คราวนี้มาเเชร์กันดีกว่าว่าชอบเรื่องดาวอย่ายั่วในด้านใด 

3. อยากให้ปรับปรุงส่วนไหนมั้ยคะ 

ตอบหรือเม้นๆ กันสร้างความทรงจำร่วมกันนะคะ แล้วก็คำตอบของเพื่อนๆ เราจะได้เอาไปพัฒนาเรื่องหน้าๆ ด้วยค่ะ ระหว่างนี้ใครเหงาเเวะไปอ่านนิยายเรื่องอื่นเราได้นะ 

- เพราะเธอมันน่าเบื่อ : ดราม่าตอนต้น หวานปลายๆ เป็นเเนวเรียนรู้ความรักไปด้วยกัน มหาลัย

- เปลี่ยนเพื่อนให้เป็นเเฟน : หวานต้นๆ ดราม่าปลาย วัยมัธยมน่าเอ็นดดูค่ะ

- พี่ชายที่ไม่รัก : อันนี่ม่าสลับหัวใจสูบฉีด 

แล้วเจอกันใหม่ เมื่อใจเราตรงกันนะคะ ^^ 

[twinmonkey0311]

 

[bulldog17]

พึ่งได้ป๊ะกับดาวอย่ายั่วค่ะ
เราเป็นแนวสุขนิยมค่ะ
นิยายก็ฟัดกันจั้กจี้มาตลอด
พออ่านถึงตอนที่โพนี่อ่อยขิง
ใจเต้นแรงแบบ แรงมาก
ในหัวนี่พ่าวๆๆๆ แบบเครียดเลย
ประจวบเหมาะกับการปรับตัวที่ทำงานใหม่ของดาวไม่ได้
คือมันเป็นช่วงที่บีบหัวใจมากๆเลย
นั่นแหละ ชีวิตมันไม่ได้มีแต่ความสุขและก็ใช่ว่าจะทุกข์ตลอดไปนี่เนอะ

ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ

[Tiffany]

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ จะติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปค่ะ

[วายซ่า]

ในที่สุดก็ถึงวันที่จะได้เป็นครอบครัวเดียวกันจริงๆ.   

ปรบมือให้กับความอดทน เข้าใจ เข้ากันดี้ดีของคู่นี้ น้องดาวจอมยั่ว น้องขิงสุดแซ่บ เหมาะสมกันทุกประการ

ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ ครบทุกรสนะคะ   

[พลอยสวย]

ดาวน่ารักเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ

[ืniyataan]

เป็นอีกเรื่องที่น่ารัก..ไรต์มาอัพบ่อยด้วย ขอบคุณจากใจจริง 

[por_pla4u]

เรียกว่ายั่วจนหยดสุดท้ายจริงๆ สนุกมาก ขอบคุณมากนะคะสำหรับนิยายสนุกๆ