หัวข้อ: ۞จอมใจ จ้าวมนตรา۞[วายจีนโบราณ] บทส่งท้าย(จบ) update 27/12/2561

[ทามากิบ๊อง]

บทที่ 22
กลับคืนสู่บ้านหลังเดิม

“เจ้าคงไม่เคยออกจากพิภพแห่งหยินมาไกลเช่นนี้ใช่หรือไม่ ข้าในฐานะเจ้าบ้านยินดีอย่างยิ่งที่สหายของข้ายอมให้เจ้ามาได้”

“ขอบคุณท่านหวางหรูอี้ที่เมตตา แต่ข้ารินเองได้มิต้องลำบากท่าน”

“เถิดนา ไม่ต้องเกรงใจ”

“แต่มันล้น.....”เซียวโม่โฉวมองสุราที่ปริ่มจอกไหลหกเป็นวงกว้างนึกเสียดาย

“กินของเจ้าไปเถอะ ยุ่มยามวุ่นวายนัก”มือของหวางหรูอี้ถูกปัดออกอย่างไม่ไว้หน้า พร้อมดวงตาที่จ้องมองอย่างตำหนิ

“เจ้าเมามายเช่นนี้ไยจะเป็นเจ้าบ้านที่ดีได้ ช่างน่าหัวเราะยิ่งนัก”ติงเจิ้งหวาส่ายหน้าให้กับผู้ที่เชื้อเชิญให้มาร่วมดื่มสุราในค่ำคืนนี้
 
“เจ้ากล่าวว่ามีเรื่องยินดี เรื่องใดที่เจ้าต้องการพูด”หลี่รั่วถงถามขึ้นไม่อ้อมค้อม หากแต่สายตากลับจ้องมองผู้ที่นั่งเคียงราวกับกลัวจะสูญหาย ครั้นใบไม้ร่วงใส่ก็ปัดทิ้งให้ดูแลทุกรายละเอียด

“แน่นอนว่ามีเรื่องดี”เจ้าของประโยคยืนขึ้นโงนเงน เดินไปหยิบไหสีขาวราวไข่มุกมาถึงสองไหด้วยกันวางไว้บนโต๊ะ

“อะไรของเจ้า”ติงเจิ้งหวาคว้าเข้าสำรวจ เขย่าภายในก็มีเสียงกระฉ่อนของน้ำดังขึ้น

“เบามือเจ้าหน่อย นี่มันของดีของข้าเชียว”ไหทั้งสองใบต่างผนึกด้วยผ้าตรงปากไหต่างสี “ข้าจะบอกให้รู้ไว้นี่เป็นยาที่ข้าอุตส่าห์คิดค้นหมักขึ้น ข้าจะมอบให้พวกเจ้าเป็นของขวัญถือเสียว่าเป็นน้ำใจจากข้าที่มิได้มีให้ผู้ใดบ่อยนัก”

ไหทั้งสองใบถูกแจกจ่ายให้แก่หลี่รั่วถงและเซียวโม่โฉวอย่างระมัดระวัง ขาดแต่ของติงเจิ้งหวา

“ให้ข้าด้วยเช่นนั้นหรือ”เซียวโม่โฉวชี้นิ้วไปที่ตนเอง มองไหที่อยู่ตรงหน้าแล้วยกขึ้นดมกลิ่น คล้ายกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกท้อที่ตนชมชอบก็ไม่ปาน

“ใช่ ของเจ้า”หวางหรูอี้ยิ้มกว้างหัวเราะชอบใจ ผิดกับหลี่รั่วถงที่นั่งเป็นหินผาพันชาติ มิได้ยินดีกับของตรงหน้ามากเท่าไหร่นักไม่นึกอยากจะได้เป็นเจ้าของเสียด้วยซ้ำ

“แล้วเหตุใดข้าจึงมิได้ด้วยเล่า”

“ของเจ้าอย่างนั้นหรือ.....”หวางหรูอี้มองติงเจิ้งหวาอยู่ครู่ก่อนเอ่ยตอบขึ้น “มี ข้างคงลืมหยิบมา เพราะมันใหญ่มากกว่าสองใบนี้ถึงสามเท่า เช่นนั้นเจ้าไปช่วยข้าหน่อยได้หรือไม่”

“เป็นข้า? ”

“ใช่ ไปกับข้าหน่อย”ผู้ที่หวางหรูอี้ชี้ชวนนั้นเป็นเซียวโม่โฉว บุรุษหนุ่มมิได้ขัดหากแต่แปลกใจเล็กน้อย ซ้ำยังเหลือบตามองหลี่รั่วถงราวกับไม่มั่นใจนัก

“หากไม่อยากไปเจ้าก็มิต้องลุก”มือของหลี่รั่วถงจับท่อนบ่าของเซียวโม่โฉวไว้ หากแต่หวางหรูอี้เอ่ยชวนแล้วปฏิเสธก็เห็นทีจะเสียน้ำใจ ไปช่วยเหลือเล็กน้อยก็มิได้เหลือบ่ากว่าแรงเท่าไหร่นัก

“ไม่เป็นไรข้าเต็มใจ ประเดี๋ยวข้ากลับมา”

“เจ้าจะห่วงไปไย ข้ามิได้จ้องจะกินคนรักของเจ้าเสียหน่อย”ครั้นถูกหวางหรูอี้กล่าวเช่นนั้น หลี่รั่วถงมิได้แสดงท่าทีเก้อเขินใดให้ผิดวิสัยคนด้านชา หากแต่กลับสวนกลับไปว่า

“ลองเจ้าทำอะไรที่มันพิเรนทร์ดูเถิด ข้าจะตัดลิ้นของเจ้ามิให้รับรสใดๆ ได้เลย”

คนที่นิ่งฟังอย่างติงเจิ้งหวาถึงกับสำลักสุราในปาก หากแต่ไม่รุนแรงนักเพราะแค่จิบไปเล็กน้อย นึกร้อนๆ หนาวๆ ต่อคำพูดคำจาที่มิเคยปรานีกันของจ้าวพิภพทั้งสอง อีกคนผู้หนึ่งก็เจ้าเล่ห์ปากร้าย อีกผู้หนึ่งก็หินผาดีๆ นี่เอง หากแต่การพูดได้อย่างหน้านิ่งเป็นวิทยายุทธ์ขั้นไหนถึงจะทำได้กัน

“ท่านอย่าถือสา ไปกันเถิด”เซียวโม่โฉวดึงประเด็นเข้าเรื่องมิให้หวางหรูอี้ลืมไปว่ากำลังจะทำสิ่งใด หากปล่อยไว้คงถกเถียงไม่สิ้นเป็นแน่

สถานที่ที่หวางหรูอี้เดินนำมานั้นคล้ายดั่งหอหนังสือ หากแต่เปิดเข้าไปด้านในกลับมีไหใบใหญ่เล็กจำนวนมากเรียงไว้เต็มชั้นวาง มิใช่ชั้นเดียวหากแต่สูงขึ้นไปนับสิบชั้นก็ว่าได้ นำพาความประหลาดใจมาให้เซียวโม่โฉวไม่น้อย มองแล้วเป็นภาพประหลาดตาที่หาดูได้ยากยิ่ง ความสูงของชั้นวางครั้นชะเง้อมองคอแทบเคล็ดไปตามๆ กัน

“ไหเหล่านี้? ”

“เป็นสุราที่ข้าหมักไว้ มีนับร้อยรสชาตินับร้อยกลิ่น เป็นสมบัติล้ำค่าของข้าทั้งนั้น เขาว่าพวกบัณฑิตเห็นหนังสือเป็นของมีค่า หากแต่ตัวข้าเห็นสุรามีค่าดั่งทองคำ”เจ้าของหอสุราลากนิ้วไปตามชั้นวางผ่านไหสุราราวเลือกสรรไปทีละใบ

“ท่านหมักขึ้นเองทั้งหมด? ”

“เป็นฝีมือข้า หากเจ้าถูกชะตาไหใบไหนก็เลือกเอาได้”

“ที่ท่านให้มาข้าก็ไม่รู้จะขอบคุณอย่างไรหมด”

“นี่.....ยามนี้เจ้ากับหลี่รั่วถงพูดคุยกันไว้อย่างไร”คนที่ไล่สายตาหาไหสุราที่เป็นของติงเจิ้งหวาแสร้งถามขึ้นหาเรื่องพูดคุย เซียวโม่โฉวนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งแปลกใจที่หวางหรูอี้ถามขึ้น แต่ท่าทีผิดแปลกจึงทำให้บุรุษหนุ่มเอ่ยถามขึ้น

“ท่านหมายถึงเรื่องใด? ”

“ก็เรื่องที่หลี่รั่วถงต้องการให้เจ้ากลับคืนสู่ร่าง”ผู้ที่ถูกถามก้มหน้าลงมองพื้นสีหน้าคล้ายยังลังเลใจ เป็นเรื่องนี้ที่เซียวโม่โฉวคิดไม่ตกอยู่หลายวัน

“เรื่องนั้น ข้ายังไม่ตัดสินใจ.....แต่อาจจะดีกว่าหากข้าคงสภาพอยู่เช่นนี้”ความขลาดกลัวลึกๆ สะท้อนอยู่ภายในแววตาพราวระยับ หวางหรูอี้จึงเลิกคิ้วขึ้นถามหันมากอดอกจ้องมองท่าทีของเซียวโม่โฉว

“เจ้าไม่รู้กฎของวิญญาณหรอกหรือว่า หากถึงกาลหนึ่งเจ้าอาจต้องจะสิ้นสลายหายไป นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมหลี่รั่วถงจึงรอบคอบเก็บร่างของเจ้าเอาไว้ ทะนุถนอมเสียดิบดี”หวางหรูอี้พูดไปเรื่อยเปื่อยราวกับมิคิดสิ่งใด หากแต่แท้แล้วล้วนปูทางไว้ให้สหายของตน

“ข้ามิรู้มาก่อน”เสียงแผ่วตอบไปไม่คาดคิดถึงเหตุผลข้อนั้น

“เช่นนั้นเจ้าก็เร่งตัดสินใจเถิด ข้าคิดว่าหลี่รั่วถงคงไม่อยากบังคับขู่เข็ญเอาคำตอบจากเจ้า เจ้าก็รู้อุปนิสัยคนผู้นั้นอยู่บ้างว่าเอาใจใส่ความรู้สึกเจ้าเพียงใด ข้ายังเคยด่าว่าโง่เขลาเพราะมีรัก ทุ่มเทเสียจนไม่รู้ว่าเอาเรี่ยวแรงที่ไหนมาประคับประคองชีวิต”หวางหรูอี้ขบขันกับคำพูดตนเอง แอบเหลือบมองเซียวโม่โฉวที่นำเอาคำพูดของตนไปคิด “หากเจ้าเห็นใจสหายของข้าที่อดทนรอเจ้ามานับพันปีอย่างเพียรพยายาม ก็รีบตัดสินใจเถิด ข้ารู้มันอาจจะยากก็ตริตรองให้ดีเถิด”



“ข้าต้องตัดสินใจหรือ? ”เซียวโม่โฉวพึมพำกับความคิดของตนเอง แม้ยามนี้ความสัมพันธ์ระหว่างตนและหลี่รั่วถงจะราบรื่นในสายตาผู้อื่น หากแต่ภายในใจของเซียวโม่โฉวก็ยังตะขิดตะขวงใจในหลายๆ อย่าง

จริงอยู่ที่หลี่รั่วถงนั้นแสดงออกว่ารักตนมากเพียงใด ท่าทีห่วงใยหากแต่ไม่กระโตกกระตากก็นับว่ามิได้ขาดหรือบกพร่องในความรู้สึก หากแต่บางครายังมีคำถามที่คล้ายรอเติมเต็มคำตอบและยืนยันความรู้สึกที่ตกตะกอนอยู่ในใจ คล้ายปรารถนาสิ่งเหล่านั้นให้ชัดเจนขึ้นมาอีกครา

“หัวใจของหลี่รั่วถงอยู่ในกำมือเจ้า อย่างไรก็ลองไตร่ตรองเอาเถิดว่าควรกระทำเช่นไร”

“ข้า.....”

“โอ้! ข้าเจอสิ่งที่หาแล้ว”หวางหรูอี้มิได้ต้องการฟังคำพูดใดต่อจากนั้น จึ้งพลันร้องเสียงหลงรีบทะยานตัวขึ้นกลางอากาศคว้าไหใบใหญ่ลงมาท่าทีกระฉับกระเฉง ผิดกับก่อนหน้าที่คล้ายดูเมามายเสียจนเดินซวนเซ เมื่อสมดั่งใจในหลายเรื่องที่ต้องการพูดคุยแล้ว หวางหรูอี้จึงเปลี่ยนประเด็นสนทนาชักชวนเซียวโม่โฉวกลับไปไม่เอ่ยเข้าเรื่องก่อนหน้านี้อีก

ภายหลังจากที่หวางหรูอี้เริ่มบังคับให้คนโน้นคนนี้ชิมรสสุราที่ตนเองหมัก มิใช่เพียงไหสองไหตามประสา หากแต่หอบมาไม่หวาดไม่ไหวจนน่ากลัว เจ้าบ้านต้อนรับเสียดีชวนมอมเมาตั้งแต่เช้ายันค่ำ พูดไม่ขาดปากว่า ‘ไม่เมามายไม่เลิกรา’ ดูท่าจะสุขเสียจนล้นเผื่อแผ่ไปอีกร้อนปีข้างหน้าก็ว่าได้


เซียวโม่โฉวนับว่าคอแข็งอยู่ไม่น้อย ที่ตอบรับดวนสุรากับหวางหรูอี้ไปถึงห้าจอก แต่ไม่ทันจะกระดกจอกที่ห้า ก็ถูกห้ามปรามจากหลี่รั่วถงจนได้ ตาเขียวค่อนคว่ำเส้นตรงขมับเต้นตุบลุกพรวดไม่กล่าวลาอันใด ดูจะมิพึงใจสหายที่ริอาจมอมเมาซึ่งๆ หน้าตนเช่นนี้ แต่หวางหรูอี้ก็มิได้ใส่ใจนึกขบขันเสียมากกว่ากับท่าทีหงุดหงิดงุ่นง่านเช่นนั้น ราวกับมิใช่หลี่รั่วถงที่นิ่งสงบ สยบความเคลื่อนไหวอีกต่อไป

หลี่รั่วถงเมื่อลุกแล้วก็พลันยื่นมือเข้าไปดึงเซียวโม่โฉวให้ลุกกลับ อีกฝ่ายผงกหัวล่ำลาใบหน้าแดงก่ำก็สู้อุตส่าห์ไม่ลืมหอบเอาของขวัญที่หวางหรูอี้มอบให้เต็มหอบ ครั้นได้แอบชิมรสไปบ้างก็นับว่ามิรู้ลืมจึงไม่คิดจะทิ้งไว้ให้เสียของได้

เช่นไรบุรุษย่อมคู่กับสุรา



ยามนี้พิภพแห่งหยินราวกับฤดูกาลผันเปลี่ยนไปตามจิตใจผู้ปกครอง เผลอพริบตาเดียวเกล็ดหิมะและปุยขาวของความหนาวเหน็บก็อันตรธานหายไปราวกับใช้เวทมนตร์ หากสังเกตกิ่งไม่แห้งที่เคยถูกแช่แข็งด้วยเกล็ดน้ำแข็ง บัดนี้ได้ละลายหายไปแล้ว หน่อแห่งชีวิตจึงได้บังเกิด แตกใบและกิ่งก้านสาขามองดูแปลกตากับยอดไม้ที่ผลิใบราวกับมีชีวิต

ความงอกงามของพลังชีวิตที่อบอวลอยู่โดยรอบ ทำให้เซียวโม่โฉวอดไม่ได้ที่จะเหลียวมองความอัศจรรย์นี้ จึงทำให้ฝีเท้าที่ก้าวช้าของเซียวโม่โฉวทิ้งระยะห่างจากผู้ที่เดินน้ำเบื้องหน้าอยู่มาก กระทั่งหลี่รั่วถงรับรู้ว่าเสียงเดินตามนั่นราวห่างไกลก็พลันหยุดชะงักหมุนกายสูงใหญ่หันไปมอง แม้ใบหน้าจะมิได้แสดงท่าทีอันใดแต่การย้อนกลับมาและคว้ามือของบุรุษหนุ่มขึ้นมากุมแล้วเดินไปด้วยกันนั้นก็พลันทำเซียวโม่โฉวใจเต้นระรัวไม่น้อย มองดูมือหนาที่กุมมือตนไว้ไม่วางตา

“ข้าเดินชักช้าเห็นทีว่าท่านคงไม่พอใจ สีหน้าของท่านจึงบูดบึ้งเช่นนั้นได้”

“ต่อให้เจ้าหยุดที่จะเดินข้าก็มิได้โกรธเคือง เพียงแต่วันนี้หวางหรูอี้ทำเรื่องไว้เสียมากมายจนข้านึกขุ่นใจอยู่ไม่น้อย ข้าห่วงใยว่าเจ้าจะแพ้ฤทธิ์สุราที่มิได้ธรรมดาเฉกเช่นของมนุษย์ทั่วไป”

เซียวโม่โฉวมิอาจรู้ว่าสีหน้าที่พูดจาเช่นนั้นกำลังทำหน้าอย่างไร แต่ที่รู้แน่คือความอุ่นจากฝ่ามือที่ไต่ขึ้นใบหน้าจนยากจะกล่าวว่ามิได้รู้สึกอันใดก็เห็นทีจะมิได้

แผ่นหลังกว้างที่เดินนำอยู่เบื้องหน้ายอมก้าวช้าอย่างที่มิใช่อุปนิสัย แม้จะเป็นเพียงครึ่งก้าวที่ดูขัดใจก็ยอมรั้งรอ

“คราก่อนท่านถามข้าว่าข้ายินยอมให้ท่านนำดวงจิตของข้ากลับคืนสู่ร่างหรือไม่ ดูเหมือนเวลานี้ข้ามีคำตอบให้แก่ท่านแล้ว”

“เจ้าว่าเช่นไร! ”ดูเหมือนครั้งนี้จะเห็นได้ว่าสีหน้าเคร่งขรึมนั้นรู้จักที่จะตกอกตกใจก็ครานี้
หากแต่เซียวโม่โฉวก็เล่นเล่ห์นักที่แกะมือหลี่รั่วถงให้หลุดออก แสดงสีหน้าจริงจังจนอีกฝ่ายแทบหยุดหายใจ

“คำตอบของข้า.....”ไม่มีสิ่งใดเปล่งออกมาเป็นคำตอบ หากแต่เซียวโม่โฉวกลับยืดตัวแขย่งปลายเท้าใจกล้าจุมพิตเบาๆ ไปที่แก้มของหลี่รั่วถงด้วยรอยยิ้ม “นั่นเป็นคำตอบของข้า ท่านจะแปลความว่าอย่างไรก็สุดแล้วแต่ใจท่านเถิด”

ร่างสูงสง่าที่นิ่งค้างราวกับโดนเวทมนตร์สะกดเสียเองมองบุรุษเบื้องหน้าแววตานิ่งค้าง หากแต่เมื่อได้สติก็พลันรวบร่างของเซียวโม่โฉวเข้ากอดจนไหสุราในอ้อมแขนที่บุรุษหนุ่มประคับประคองไว้เกือบตกลงพื้น

“ขอบใจที่เจ้ายอมทำความปรารถนาของข้าให้เป็นจริง”

“ถึงอย่างไรข้าก็ไม่อยากทำร้ายหัวใจของข้าเองเช่นกัน”ยิ้มชื่นซุกใบหน้าเข้ากับอกกว้างอย่างสุขใจหากแต่นัยน์ตาของเซียวโม่โฉวนั้นราวกับกำลังคิดทำสิ่งก็ไม่มีผู้ใดทราบ

ให้ข้าได้ดูหน่อยเถิดว่าจิตใจของท่านยามถึงที่สุดของความพยายามแท้แล้วเป็นเช่นไร



ทั่วอาณาบริเวณของการทำพิธีถูกกางกั้นด้วยพลังของหลี่รั่วถงมิให้ผู้ใดเหยียบใกล้พิธีการอันสำคัญนี้ หลี่รั่วถงใช้ความเพียรพยายายามอย่างยิ่ง จดจ่อกับการนำดวงจิตของเซียวโม่โฉวกลับสู่ร่างมนุษย์ที่รักษาและถนอมมาเป็นอย่างดี ทั้งนี้รวมระยะเวลาที่หลี่รั่วถงอยู่ในเรือนเพื่อทำพิธีก็นับว่ากินระยะเวลานานถึงสิบชั่วยาม ไม่ออกไปจากเขตแดนที่กางกั้นไว้ รวบรวมปราณเย็นทั้งหมดของร่างกายเข้ารักษาผสานร่างกับดวงจิตด้วยการบริกรรมคาถาที่เป็นเรื่องที่ยากนักจะมีผู้ใดกระทำได้สำเร็จ

ผู้ที่เฝ้ารออยู่ด้านนอกอย่างใจจดใจจ่อกับพิธีสำคัญเช่นนี้นอกจากเหอจี๋และทู่จึแล้วก็ยังมีหวางหรูอี้และติงเจิ้งหวาที่เฝ้าระวังสถานการณ์อยู่ด้านนอกให้ด้วยเช่นกัน

อย่างไรก็ถือเป็นเรื่องสำคัญหากเกิดสิ่งมิคาดฝันทำลายพิธีให้ไม่บรรลุอาจจะเกิดเรื่องยุ่งตามมาก็เป็นได้ ป้องกันเสียดีกว่าชะล่าใจแล้วเพลี่ยงพล้ำเป็นดีที่สุด

“ข้าขอให้นายท่านทำสำเร็จด้วยเถิด”เหอจี๋กระวนกระวายด้วยอุปนิสัยเดิม

“หากนายท่านของเจ้าเก่งกาจ เหตุใดจึงมิเชื่อมั่นแล้วรออย่างสงบใจเล่า”ผู้ที่สอดปากพูดขึ้นเป็นทู่จึ

“ข้ามิได้ไม่เชื่อมั่นในตัวนายท่าน หากแต่ข้าเพียงวิงวอนร้องขอเมตตาจากสวรรค์ก็เท่านั้น”

“เจ้ายังจะพึ่งสวรรค์อีกหรือ”หวางหรูอี้กอดอกส่ายหน้าให้กับสิ่งที่เหอจี๋กล่าว อย่างไรความอลหม่านส่วนหนึ่งก็มิใช่เพราะเบื้องบนหรอกหรือ

“อย่างไรหากมีเมตตาสักเล็กน้อยปาฏิหาริย์ก็บังเกิดมิใช่หรือขอรับ”เหอจี๋ตอบกลับหวางหรูอี้ทันควัน

“เอาเถอะ เจ้าจะคิดอย่างไรก็ตามแต่ใจเจ้า”

“เอ๊ะ! นั่นม่านพลังกำลังสลายหาไปแล้วมิใช่หรือ” สายตาว่องไวและนิ้วเล็กชี้ไปยังทิศทางที่จับความรู้สึกได้

“เจ้ากล่าวว่าอย่างไรทู่จึ! ”เหอจี๋หันมองและรับรู้ได้ว่าเป็นไปอย่างที่ทู่จึกล่าว

“เห็นทีว่าพิธีการจะเสร็จสิ้นแล้ว”ติงเจิ้งหวาที่เหาะลงมาคล้ายรับรู้ถึงสัมผัสนั้นได้เช่นกัน จึงเข้ามาสมทบร่วมด้วย

“เช่นนั้นจะรอสิ่งใดอยู่เล่า”หวางหรูอี้เคาะพัดในมือตัดสินใจได้ ก็พลันวิสาสะเดินพรวดพราดเข้าไปด้านใน เห็นหลี่รั่วถงที่นั่งเคียงร่างของเซียวโม่โฉวสีหน้าเคร่งขรึม หากแต่ท่าทีเหนื่อยล้าก็ไม่อาจเดาได้ว่าสำเร็จหรือไม่

“เป็นอย่างไรบ้าง? ”ติงเจิ้งหวาเอ่ยถามขึ้น หากแต่บรรยากาศรอบกายช่างอุดอู้และมืดสลัว ตนจึงดึงเส้นผมสีแดงเพลิงเพียงหนึ่งเส้นเสกให้กลายเป็นวิหคเพลิงตัวจ้อยโผบินไปรอบห้องจุดตะเกียงไฟเสร็จก็พลันสลายหายไป

“ทุกอย่างราบรื่น หากแต่เพียงรอให้เซียวโม่โฉวลืมตาตื่นขึ้นมาเท่านั้น แต่นี่ก็เกินเวลาที่จักต้องตื่นแล้วข้ายังไม่เห็นการขยับ.....”สายตาหวั่นๆ ของหลี่รั่วถงระคนเหนื่อยล้าจ้องมองไปยังใบหน้าซีดขาวที่บัดนี้ยังมิได้ขยับใดๆ ให้เห็นอย่างห่วงใย

นับเป็นคราแรกที่หวางหรูอี้มองเห็นความอ่อนแอของหลี่รั่วถงผ่านแววตากร้าว

“ให้ข้าลองตรวจพลังปราณหน่อยเถิด”เช่นไรหวางหรูอี้ก็มิได้นิ่งนอนใจต่อเรื่องตรงหน้า ครั้นก้าวไปเบื้องหน้าไม่ทันประชิดตัวเซียวโม่โฉว ครู่หนึ่งปลายนิ้วของร่างที่เคยแน่นิ่งกลับขยับขึ้น พานเอาผู้ที่เฝ้ารอต่างมีสีหน้าตาตื่นระคนดีใจ ทู่จึแทบปราดเข้าไปหาก็ถูกเหอจี๋ห้ามไว้เพราะมิใช่เวลาที่ควร

   “เป็นเรื่องดียิ่งนัก”หวางหรูอี้กล่าวขึ้นยิ้มชื่น ดีใจกับความสำเร็จของหลี่รั่วถง

ยามนี้ร่างกายที่ค่อยๆ ขยับไปทีละสัดส่วน จากปลายมือเป็นแขนทั้งสองข้าง กระทั่งเป็นเปลือกตาที่ขยับเปิดออก แม้จะเชื่องช้าหากแต่สร้างความปีติให้กับหลี่รั่วถงเป็นอย่างยิ่ง พลันสองมือแกร่งจึงเข้าโอบกุมมือขาวที่อุ่นขึ้นอย่างใจร้อน ความเหนื่อยที่ผ่านมาราวกับปลิดทิ้งเสียอย่างนั้น ใบหน้าก็แช่มชื่นขึ้นมาจนจุดยิ้มมุมปากนัยน์ตายินดียิ่ง

“ให้ข้าลุกขึ้นหน่อยเถิด”เสียงที่เปล่งออกมายังคงเป็นน้ำเสียงหวานชวนฟังหากแต่แผ่วเบาราวกับต้องปรับร่างกาย หลี่รั่วถงพยุงให้เซียวโม่โฉวนั่ง มือหนาสัมผัสกายอุ่นที่มิได้เย็นเยียบเช่นก่อนเก่าอย่างทะนุถนอมระมัดระวัง

“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง.....เหอจี๋นำชามาให้ข้า”

“ขะขอรับ! ”เพียงไม่นานน้ำชาอุ่นๆ ก็มาถึงมือหลี่รั่วถง

“ช่างน่ายินดีเหลือเกิน ในที่สุดทุกอย่างก็เป็นไปด้วยดี”หวางหรูอี้หัวเราะร่วนเปรมใจกับเรื่องที่เกิด ยินดีกับหลี่รั่วถงเฉกเช่นสหายร่วมทุกข์ร่วมสุข

ทว่าความยินดีนั้นกลับชะงักไปทุกผู้ทุกคนราวกับฟองอากาศที่ลอยขึ้นเหนือเวหาแตกออก ทันทีเซียวโม่โฉวกล่าวขึ้นน้ำเสียงสั่นเครือราวกับหวาดหวั่น

“ทำไม.....ข้าถึงมองไม่เห็นสิ่งใดเลย หรือเพราะไม่มีแสงสว่างจากตะเกียงเช่นนั้นหรือ”
เพล้ง!

ถ้วยชาในมือของหลี่รั่วถงพลันหลุดร่วงจากมือกระทบลงกับพื้นแตกกระจาย ครั้นได้ยินสิ่งที่เซียวโม่โฉวกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงใคร่สงสัยในตนเอง ผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างเบิกตาโพลงตัวแข็งทื่อสีหน้าตระหนกซีดเซียวกันถ้วนหน้า ไม่เว้นแม้แต่หลี่รั่วถงที่นิ่งค้างมือไร้เรี่ยวแรงดวงตาดุดันพลันสลดจนสังเกตได้

ข้าทำสิ่งใดลงไป!






ติดตามตอนต่อไป >>>



โดย หลานฮวา

[Janemera]

น้องมองไม่เห็นจริงๆหรอ หรือเพราะจะพิสูจน์อะไร

[ทามากิบ๊อง]

บทที่ 23
ระยะทางพิสูจน์มา กาลเวลาพิสูจน์ใจ

ความเงียบที่เข้าปกคลุม ได้ตรึงร่างของหลี่รั่วถงและเซียวโม่โฉวไว้ภายในเรือนกว้าง สองบุรุษที่เผชิญหน้ากันแม้อีกฝ่ายจะจ้องมองมายังตนเพียงใดก็แสร้งมองไม่ให้เสียอย่างนั้น มองผ่านราวกับอากาศธาตุที่มิได้มีตัวตน

เป็นความจริงที่หลี่รั่วถงได้นำจิตวิญญาณของเซียวโม่โฉวกลับคืนร่างได้สำเร็จ หากแต่เมื่อบุรุษหนุ่มฟื้นขึ้นมากลับกลายเป็นว่าดวงตามืดบอด แท้แล้วนั่นมิใช่ความผิดพลาดของหลี่รั่วถง สิ่งนั้นเป็นเพียงการแสดงฉากหนึ่งเท่านั้น
 
เซียวโม่โฉวมิได้ดวงตามืดบอด บุรุษหนุ่มเพียงต้องการพิสูจน์เรื่องบางอย่างที่คลางแคลงใจในความรู้สึกของหลี่รั่วถงก็เท่านั้น เพราะหากไม่ใช้โอกาสนี้และวิธีนี้เซียวโม่โฉวก็คงจะทำลายความรู้สึกคั่งค้างในใจที่ว่า แท้แล้วหากตนไม่ได้สมประกอบหรือเป็นไปตามที่อีกฝ่ายคาดคิด หลี่รั่วถงจะยังคงมั่นคงในรักเช่นเดิมหรือไม่

ข้าไม่ตะขิดตะขวงใจในความรักความรู้สึกที่ข้ามอบให้แก่ท่านไม่ว่าชาติภพใด หากแต่ข้าอยากพิสูจน์จิตใจของท่านอีกสักคราว่าจะหนักแน่นเพียงใดก็เท่านั้น

   “เจ้ามองไม่เห็นข้าเลยหรือ”

“.....”คนฟังส่ายหน้าเชื่องช้าแม้จะปฏิเสธทว่ากลับมองเห็นชัดเจน สีหน้าของหลี่รั่วถงราวกับพิภพรังนอนของตนพังครืนลงต่อหน้าต่อตา

“เป็นความผิดของข้า”น้ำเสียงที่ลั่นออกมาแทบแหบแห้ง ประกอบกับดวงตาที่เคยกร้าวแกร่งบัดนี้สิ้นแล้วความเข้มแข็งในยามนี้ “ข้าขอโทษที่ต้องทำให้เจ้ากลายเป็นเช่นนี้”

มองเห็นแต่แสร้งไม่เห็นนั้นยากเย็นกว่าที่คิด เพราะหากไม่ซ่อนแววตาวูบไหวต่อบุรุษตรงหน้าเห็นทีแผนจะพังไม่เป็นท่า

“ท่านอย่าได้โทษตนเอง สิ่งเหล่านี้อาจเป็นกรรมที่ข้าเคยติดค้างผู้ใดไว้และต้องชดใช้ไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้ ข้ามองเห็นมาทั้งชีวิต.....ต่อแต่นี้แม้จะมืดบอดก็ช่างปะไร”ท่าทีของเซียวโม่โฉวที่ยิ้มเศร้าทิ่มแทงดวงใจของหลี่รั่วถงอย่างมาก

“ข้าจะหาวิธีรักษาเจ้าให้หายขาดเจ้ามิต้องห่วง”มือหนาเข้ากุมมือที่อุ่นขึ้นของเซียวโม่โฉวบีบเบาๆ คล้ายปลอบประโลมอย่างห่วงใย ใบหน้าที่แบกความทุกข์ผูกคิ้วชนกันครุ่นคิดวิธีการไปต่างๆ นานามิได้ยอมแพ้

“หากมันไม่มีวิธี.....”

“ข้าก็จะเป็นดวงตาของเจ้าไปตราบชั่วชีวิต”ถ้อยคำที่เอ่ยออกมาหนักแน่นด้วยแววตาขึงขัง มองไปยังใบหน้าที่คล้ายไม่เห็นสิ่งใด

ถึงจะแสร้งตาบอดหากแต่จิตใจของเซียวโม่โฉวก็มิได้แสร้งบอดมืดไปด้วย ในคำพูดเหล่านั้นช่างอบอุ่นและแผ่ซ่านความหมายลึกซึ้งที่ตรึงใจอย่างยิ่ง

“ข้าเกรงว่าจะเป็นภาระให้ท่านเสียมากกว่า การต้องทนอยู่กับคนพิการเช่นข้าท่านจะมีความสุขได้อย่างไร”

น้ำตาเอ่อรื้นของเซียวโม่โฉวมิได้เสแสร้งแกล้งทำ ทว่าเกิดแต่หลี่รั่วถงที่แสดงท่าทีเป็นห่วงตนจากใจเสียมากกว่า

“เจ้าอย่าได้คิดเช่นนี้อีก เพราะข้าจะไม่มีวันทอดทิ้งเจ้าไม่ว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้นก็ตามที ข้าจะไม่มีวันทำเรื่องเช่นนั้น....เจ้าเชื่อใจข้าเถิด”หลี่รั่วถงไม่รู้วิธีการว่าจะทำอย่างไรเซียวโม่โฉวจะเชื่อมั่นตนได้ หากยามนี้เขาทำได้เพียงกอดกายบุรุษตรงหน้ามอบความเชื่อมั่นว่าตนจะไม่ผิดสัญญาเป็นอันขาด

เซียวโม่โฉวรู้ดีว่าตนอาจทำเกินไป แต่เช่นไรการได้เห็นหัวใจของหลี่รั่วถงอย่างแท้จริงก็นับว่าคุ้มค่านัก
ต่อแต่นี้คือโอกาสที่ท่านจะพิสูจน์ให้ข้าได้เห็นแล้ว


หากถามถึงระยะเวลาที่ล่วงเลยบนโลกมนุษย์เห็นทีจะผ่านไปถึง 25 หนาว แม้เวลาบนพิภพจะรวดเร็วกว่าถึง 10 เท่า หากเทียบกับการปฏิบัติตนของหลี่รั่วถงต่อเซียวโม่โฉวนั้นก็สามารถวัดความอดทนให้เห็นได้เช่นกัน ช่างเป็นเรื่องที่น่าปลาบปลื้มใจอยู่มากนัก ครั้นหลี่รั่วถงยังคงเสมอต้นเสมอปลายต่อบุรุษผู้เป็นที่รักไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลง ทุกวันมิได้ขาดที่จะใช้เวลาดูแลและคอยเป็นดวงตาให้แก่เซียวโม่โฉวไม่ผิดไปจากคำสัญญาที่ลั่นวาจาไว้ ทุกวันหลี่รั่วถงจะพาเซียวโม่โฉวไปรับลมเดินเล่นยังสวนท้อที่ชื่นชอบ เดินเคียงไม่ห่างกันแลดูเป็นภาพที่ชินตาไปเสียแล้ว อีกทั้งท่าทีที่ปฏิบัติต่อบุรุษหนุ่มอย่างนุ่มนวลและใส่ใจอยู่เสมอก็มิได้บกพร่องไปแต่อย่างใด

“พอเถิดเหอจี๋ข้าทำเองได้”

“ได้อย่างไรขอรับ เท้าอุ่นยังดีกว่าเย็นเยียบนะขอรับ.....เสร็จเรียบร้อยแล้วขอรับ”เซียวโม่โฉวพ่นพรูลมหายใจออกมาทางปากเบาๆ แอบเหลือบมองเหอจี๋ที่ปรนนิบัติช่วยเหลือตนเช่นนี้ ไม่ยอมเลยที่จะทิ้งช่องโหว่ไปละสายตาไปจากเซียวโม่โฉวเสียบ้าง คนไม่ป่วยแสร้งป่วยก็ถึงกับลำบากใจไม่น้อย ครั้นถูกล้างเท้าให้แม้จะบ่อยครั้ง แต่ก็ยังเกรงใจอยู่ดี

“ที่เหลือข้าจัดการเอง”

“แต่ว่า.....”

“ข้า จัด การ เอง เจ้าอย่าทำให้ข้ารู้สึกเหมือนทำสิ่งใดไม่ได้ไปหมดเสียทุกอย่างจะได้หรือไม่”อดไม่ได้ที่จะตำหนิความเอาใจใส่นั้นเสียบ้าง สักวันตนคงจะได้เป็นง่อยเสียมากกว่าตาบอดเพราะแสร้งทำ
“ก็ได้ขอรับ เช่นนั้นข้าเอาอ่างน้ำไปเก็บนะขอรับ”เหอจี๋หน้าสลด แอบเคาะศีรษะตนเองที่เผลอทำให้เซียวโม่โฉวรู้สึกราวกับมีปมด้อย เป็นภาพที่หาดูได้หากมิใช่ยามนี้ เซียวโม่โฉวอยากจะหัวเราะขบขันทว่าหากทำเช่นนั้นอาจถูกสงสัยเป็นแน่

คนหน้าหงิกยอมล่าถอยออกไป ก่อนมอบผ้าสะอาดส่งถึงมือให้แก่เซียวโม่โฉว บุรุษหนุ่มจึงก้มลงซับเท้าตนเองที่รู้สึกผ่อนคลายขึ้น ทำท่าคว้าคลำถุงเท้ารองเท้าที่ถูกตระเตรียมไว้ให้ราวกับมองไม่เห็น เพราะเช่นไรยามนี้ก็ยังอยู่ในสายตาของเหอจี๋ที่ยืนมองอย่างเป็นห่วง ทั้งที่ปากบอกจะออกไปแล้ว
ขอโทษเจ้าด้วยเหอจี๋ที่ต้องพลอยมาเดือดร้อนเพราะข้าไปด้วย

ยามนี้หากปกติมิได้แสร้งตาบอดกับแค่ถุงเท้าและรองเท้าคงสวมใส่ได้ในอึดใจเดียว หากแต่ต้องระมัดระวังหลับหูหลับตาใส่ยิ่งยากกว่าเก่า ทว่าระหว่างนั้นเซียวโม่โฉวเห็นแล้วว่าผู้ใดที่เดินสวนทางกับเหอจี๋เข้ามา แต่ต้องแสร้งไม่รับรู้และมองไม่เห็นด้วยกลัวว่าความลับจะเปิดเผย

หากแต่การมาที่มิได้ส่งเสียงบอกกล่าวให้รู้ มาราวกับไม่มีตัวตนก็นึกทำให้เซียวโม่โฉวสงสัยไม่น้อย แต่ต้องเก็บใบหน้าใคร่รู้ไว้ให้มิดชิด แสร้งว่าไม่เห็นเก็บซ่อนแววตาจนน่าขัน

“ผู้ใดกัน? ”แม้รู้แต่ต้องแสร้งถาม เมื่อหลี่รั่วถงย่อกายลงตรงหน้าคว้าจับรองเท้าเข้าสวมใส่ให้ ท่าทีชะงักค้างอย่างตระหนกและเผลอเหลือบมองตาตื่นเกือบทำให้หลี่รั่วถงสงสัยเข้าแล้ว หากแต่พลันหลบสายตาได้ทันท่วงที

“เป็นข้า มาเถิดข้าจะช่วยเจ้า”เซียวโม่โฉวยอมปล่อยมือจากรองเท้ามิได้ยื้อ แอบก้มลงมองหลี่รั่วถงตรงหน้าที่กำลังคุกเข่าลงประคองเท้าของตนขึ้นแล้วบรรจงสวมใส่ให้อย่างมิได้รังเกียจ

“เรียบร้อยแล้ว”ทันทีที่หลี่รั่วถงหยัดกายยืนขึ้น เซียวโม่โฉวที่เผลอมองเพลินแทบหันหน้าพาสายตาซ่อนไม่ทัน “ข้ามารับเจ้าไปเดินเล่น ไปกันเถิด”แม้ตนจะบอกว่ามองไม่เห็น ทว่าหลี่รั่วถงก็กลับแย้มยิ้มออกมาเสียบ่อยครั้งที่เจอหน้ากัน

ใบหน้าข้าประหลาดเข้าทุกวันเช่นนั้นหรือถึงได้มองแล้วยิ้มเช่นนั้นทุกครา

“วันนี้ท่านมีหน้าที่มากมาย เหตุใดจึงต้องปลีกเวลามาเพื่อข้าทุกวันด้วยเล่า เว้นว่างให้เหอจี๋พาข้าออกไปก็ย่อมทำได้”

“ข้าจะวางใจให้เจ้าไปโดยไม่มีข้าอยู่ด้วยได้อย่างไร”คนตรงหน้าประคองเซียวโม่โฉวให้ยืนขึ้น สองแขนตรงหน้าที่ประคองเต็มเปี่ยมไปด้วยความใส่ใจ “รอข้าประเดี๋ยว ข้างนอกลมหนาวข้าจะไปหยิบผ้าคลุมไหล่มาให้”

“มันวางอยู่....”เกือบลืมไปเสียว่าตนเองแสร้งตาบอด จนเผลอพลั้งปากบอกกล่าวไปเสียแล้ว
“เจ้าจะกล่าวสิ่งใด? ”

“ปะเปล่า ข้าเพียงจะบอกท่านว่ามันวางอยู่ที่ใดข้าไม่รู้”

“มิต้องห่วงข้าเจอแล้ว”ผู้ที่คุ้นชินข้าวของที่วางอยู่ในเรือนเสี้ยวจันทราเดินเข้าไปด้านหลังม่านกั้นพร้อมกับคว้าผ้าคลุมติดมือมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเข้าสวมทับให้ ผูกเชือกรั้งไว้กระทั่งดูความเรียบร้อยและไม่ลืมกระทั่งยื่นแขนและจับมือของบุรุษหนุ่มให้วางไว้ที่ท่อนแขนของตน พลันหยักยิ้มส่งสายตามองด้วยแววตาอ่อนโยนยิ่งนัก

เส้นทางที่ไปแม้จะเป็นเส้นทางเดิม ทว่าหลี่รั่วถงก็ไม่เคยลืมที่จะบอกเล่าบรรยากาศเหล่านั้นให้เซียวโม่โฉวฟังแม้แต่ครั้งเดียว กระทั่งนกน้อยที่บันดาลขึ้นที่โผบินไปในท้องฟ้า หลี่รั่วถงก็มิเคยกล่าวว่ามันเกิดแต่ฝีมือของเขา แม้อีกฝ่ายจะมองไม่เห็น แต่การใส่ใจและรับรู้ว่าเสียงเท่านั้นที่เป็นดั่งโลกทั้งใบของเซียวโม่โฉว

“ประหลาดนัก เสียงนกน้อยขับขานราวกับประสานเสียง ไพเราะยิ่งนัก”

“เจ้าชอบหรือไม่”

“ข้าชอบ แต่วันนี้เหมือนข้าจะได้กลิ่นผิดแปลกไป”เซียวโม่โฉวขมวดคิ้วถาม แม้สายตาจะมองเห็นแล้วว่าหลี่รั่วถงพาตนมายังที่ใด สวนบุปผาพันปีที่เคยได้มาเยือนยังคงงดงามไม่เปลี่ยนแปลง

“ข้าพาเจ้ามายังสวนบุปผาพันปี กลิ่นหอมที่เจ้าได้กลิ่นมาจากเหล่าดอกไม้พวกนั้น”

“ข้าได้กลิ่นหอมแล้วผ่อนคลายยิ่งนัก คงจะดีหากได้มองเห็น”เซียวโม่โฉวกล่าวขึ้น หลี่รั่วถงชะงักพลางหมุนกายเข้าหาเซียวโม่โฉวยกสองมือเข้ากุมไหล่ทั้งสองข้างแววตาเปลี่ยนไป คล้ายเศร้าสร้อยถึงสิ่งที่บุรุษหนุ่มกล่าวขึ้น

ยามนี้การที่หลี่รั่วถงมองเซียวโม่โฉวก็ไม่ต่างจากเข็มพิษที่ตำใจเขาไปทุกวัน

“ข้ายังไม่เคยลืมว่าข้าสัญญาต่อเจ้าเรื่องใดไว้ เจ้ารอข้าอีกหน่อยได้หรือไม่ข้าสัญญาว่าเจ้าจะกลับมามองเห็นอีกครั้ง และตอนนี้ข้าก็พอจะมีวิธีแล้ว ขอเพียงเจ้าอดทนรออีกหน่อยเท่านั้น”

“วิธี? ท่านจะทำอย่างไรหรือ”เซียวโม่โฉวแสดงสีหน้าตื่นตกใจ แท้จริงก็สงสัยว่าหลี่รั่วถงต้องการจะทำเช่นไรต่อไปกันแน่

“ไว้ข้ามั่นใจว่ามันได้ผลอย่างแน่นอนข้าจะบอกเจ้า หากแต่ตอนนี้ให้ข้าได้เป็นดวงตาของเจ้าได้หรือไม่”

“แต่ว่า.....หากข้าไม่สามารถมองเห็นได้ตลอดไป ท่านจะรังเกียจข้าหรือไม่”

“เหตุใดเจ้าจึงถามเช่นนั้น ข้าไม่มีทางที่จะทอดทิ้งเจ้าอย่างแน่นอน ไม่รู้หรืออย่างไรว่าเจ้าเสมือนดวงใจของข้า ยามขาดเจ้าข้าก็คงสิ้นใจ ต่อให้เจ้าหน้าตาอัปลักษณ์หรือเป็นใบ้หูไม่ได้ยิน ข้าก็ยังรักอยู่เช่นนี้มิเปลี่ยนแปลง”

“ข้าเชื่อใจท่านได้ใช่หรือไม่”

“ไม่มีสิ่งใดที่เจ้าจะต้องกลัว”มือขาวถูกยกขึ้นทาบแผงอกกว้างอีกทั้งกุมแน่นให้รับสัมผัสที่มั่นคงไม่โลเล จึงพลันทำให้เซียวโม่โฉวยิ้มออก เอื้อมมือไปเบื้องหน้าสัมผัสใบหน้าที่ยามนี้อยู่ใกล้แค่เอื้อม

“ลำบากท่านแล้ว”รอยยิ้มบางที่คลี่ออกบนใบหน้าที่มีความสุขของเซียวโม่โฉวก็พลันทำให้หัวใจของจ้าวพิภพแห่งหยินชุ่มชื่นไปด้วย

ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาไม่มีวันใดที่หลี่รั่วถงไม่พยายามค้นหาวิธีที่จะทำให้เซียวโม่โฉวกลับมามองเห็น กระทั่งไปยังหุบเขาเจ็บชั้นที่มีสัตว์เทวะดูแลอยู่ก็ไปเยือนมาแล้ว เพื่อให้ได้สมุนไพรที่กล่าวว่าสามารถรักษาให้หายได้ ทว่ากินไปอย่างไรก็ไม่มีผล หรือแม้แต่ยอมคุกเข่าที่มิเคยงอลงกับพื้นให้ผู้ใดก็ยินยอมเพื่อที่จะได้สิ่งที่รักษาเซียวโม่โฉวได้

นับว่าหลี่รั่วถงยอมทำทุกวิถีทางอย่างไม่ย่อท้อตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ข้อนั่นเซียวโม่โฉวรู้ดีแก่ใจและเห็นทุกอย่างด้วยตาที่มิได้มืดบอด



   หลังจากลับมาจากด้านนอก เซียวโม่โฉวมักจะเห็นหลี่รั่วถงยืนพูดคุยกับเหอจี๋ราวกับกำชับเรื่องบางอย่างเสียทุกวี่ทุกวันก่อนกลับ และไม่ลืมที่จะมากล่าวลาพร้อมจุมพิตตรงหน้าฝากไม่ก็แก้มขาวเสียทุกวันราวกับเป็นกิจวัตร เช่นไรความเก้อเขินก็มิได้ลดน้อยลงไป ความอ่อนโยนที่ส่งผ่านมิได้อันตรธานหายไปในอากาศทว่ากลับซึมซาบเข้าสู่ก้นบึ้งหัวใจของบุรุษหนุ่มทีละน้อย

   “น้ำชาขอรับ”

“ขอบใจเจ้ามาก แล้วทู่จึไปไหนเสียเล่าเหตุใดข้าจึงมิได้ยินเสียง”

“ข้าสั่งให้ไปเก็บโสมขอรับ”

“แล้วยอมหรือ? ”

“ขอรับ”

“ได้อย่างไรกัน ทุกทีก็บ่ายเบี่ยงขี้เกียจจะให้เจ้าใช้งาน ร้อยวันพันปีก็มิเคยว่าง่ายเช่นนั้น”

“จะมิให้ว่าง่ายได้อย่างไรขอรับ สิ่งนั้นนำมาก็เพื่อต้มเป็นยาให้ท่าน จะกล้าบ่ายเบี่ยงได้อย่างไร”

“ข้าทำให้ใครต่อใครลำบากหรือ? ”

“อย่าได้กล่าวเช่นนั้นเลยขอรับ ทุกอย่างล้วนทำด้วยความเต็มใจหามีผู้ใดบังคับ”

“ขอบใจพวกเจ้ามาก”คนฟังยิ้มชื่นอย่างอิ่มเอมใจ “พวกเจ้าดีต่อข้ามิใช่เฉกเช่นสหาย หากแต่พวกเจ้าราวกับเป็นครอบครัวใหม่ของข้า ที่ปฏิบัติต่อข้าอย่างจริงใจ ข้าซาบซึ้งใจในน้ำใจของพวกเจ้ายิ่งนัก”

“มิใช่เรื่องใหญ่โต พวกข้าทำเพราะรักท่านนะขอรับ”เหอจี๋แอบปาดน้ำตานอง เข้าใจว่าเซียวโม่โฉวนั้นมองไม่เห็น



   ยามบ่ายคล้อยความเงียบสงัดคล้ายดังทุกอย่างหยุดนิ่ง เซียวโม่โฉวนั่งสงบอยู่บนโขดหิน เบื้องหน้าเป็นบ่อมัจฉาน่าอัศจรรย์ที่สามารถขึ้นมาแหวกว่ายในอากาศได้ หากแต่ก็มิได้ว่ายไปไกลจากวารีที่อาศัย บุรุษหนุ่มนั่งมองดูอิสระที่อยู่ในขอบเขตของสัตว์เหล่านี้เสียเพลิน พลันจะให้เก็บตัวอยู่แต่ในเรือนก็เบื่อหน่ายเสียแล้ว จึงมีบ้างบางคราที่แอบย่องออกมาและกลับไปเงียบๆ ลำพัง

หากแต่ยามนี้เป็นเวลาที่เหมาะควรจะกลับเข้าเรือนเสี้ยวจันทรา ยามมาก็มิได้บอกกล่าวผู้ใด แม้บ่อมัจฉามิได้อยู่ไกลจากเรือนแต่การย่องหายไปก็ทำให้เหอจี๋ที่มองหาตระหนกตกใจไม่น้อย ถึงกับตาลีตาเหลือกวิ่งหาจนวุ่น ส่งเสียงร้องเรียกเอ็ดตะโรไปทั่วจนผู้ที่แอบออกมาสะดุ้งไหวครั้นลืมเวลากลับไปเสียสนิท

“ท่านเซียวโม่โฉว ท่านอยู่ไหนขอรับ! ”

“ข้าอยู่นี่! ”บุรุษหนุ่มขานรับ เวลานี้เขาคงต้องเตรียมคำแก้ตัวไว้ให้ดีเชียว เพราะทั้งทู่จึและเหอจี๋ต่างก็วิ่งลนลานมาหา

“เจ้ามาอยู่ที่นี่เอง พวกข้าตามหากันให้ทั่ว”ทู่จึกล่าวขึ้นพลางทิ้งตัวแผ่หลาลงบนพื้นหอบหายใจถี่ จะกล่าวว่าเจ้าปีศาจกระต่ายนั้นโตวันโตคืนก็ว่าได้ ร่างกายจึงได้สูงขึ้นหากเทียบกับหลายคืนก่อนหน้า
“ท่านออกมาได้อย่างไรขอรับ มาโดยที่ไม่มีข้า”

“ขะข้า ข้าจำทางได้น่ะ เลยลองเดินมาเรื่อยๆ ไม่ใช่เรื่องยากเสียหน่อย ความมืดทำให้ข้าคุ้นชินเสียแล้ว เพียงแค่ใช้จินตนาการข้าก็มาเองได้”คนโป้ปดแอบกำมือแน่นรวบรวมสมาธิแก้ไขสถานการณ์คว้าจับกิ่งไม่ยาวใกล้ๆ ให้เหอจี๋ทึกทักเอาว่าเป็นไม้นำทาง

“หากเกิดอันตรายข้าต้องตายแน่ๆ คราวหลังท่านอย่าออกมาโดยที่ไม่ได้บอกข้าอีกนะขอรับ ถือว่าข้าขอร้อง”

“ข้าจะจำใส่ใจ”

“แล้วอีกอย่างข้ามีข่าวมาบอกท่านขอรับ รีบกลับไปเรือนดีกว่าประเดี๋ยวนายท่านจักมาบอกข่าวแก่ท่าน”

“ข่าวดี? เรื่องใด? ”สีหน้าดีใจออกนอกหน้าครั้นเซียวโม่โฉวมองเห็นก็อดสงสัยไม่ได้

“ประเดี๋ยวก็ทราบขอรับ”

ถามเท่าไหร่เหอจี๋ก็ไม่ยอมเล็ดลอดคำตอบออกมา บอกเพียงให้รอฟังด้วยตนเอง บุรุษหนุ่มจึงอดสงสัยไม่ได้ เมื่อมาถึงเรือนก็ประจวบเหมาะกับที่หลี่รั่วถงมาถึง เหอจี๋ส่งหน้าที่ประคับประคองเซียวโม่โฉวให้เป็นหน้าที่ของผู้ที่มาด้วยเรื่องสำคัญ กายสูงนำพาเซียวโม่โฉวไปนั่งที่เก้าอี้ ส่วนตนเองมิได้นั่งลงด้วยหากแต่ยืนอยู่ตรงหน้าอยู่ครู่ใหญ่ ใช้สายตาคมกวาดมองบุรุษตรงหน้าถี่ถ้วน สำรวจทุกรายละเอียดบนร่างกาย แม้กระทั่งแววตา ใบหน้า และริมฝีปาก

“ท่านยังอยู่หรือไม่”เซียวโม่โฉวแสร้งทักขึ้น ทั้งที่แท้จริงกำลังประหม่ากับแววตาที่จ้องมองตนอย่างล้ำลึกเสียมากกว่า
 
“ข้าอยู่ตรงหน้าเจ้า”หลี่รั่วถงมิได้มองหาเก้าอี้ หากแต่ย่อกายลงตรงหน้าเซียวโม่โฉว จับมืออุ่นขึ้นแล้วให้สัมผัสกับใบหน้าของตนเอง ราวกับยืนยันว่าตนมิได้หายไปไหน

   อีกทั้งยังบรรจงจูบฝ่ามือของเซียวโม่โฉวอย่างทะนุถนอม ลมหายใจอุ่นรินรดให้สัมผัสที่ชวนให้ดวงใจสั่นระรัวได้ดียิ่งนัก

“ทะท่านมีสิ่งใดจะกล่าวกับข้าเช่นนั้นหรือ”คนเขินอายพลันเอ่ยขึ้น หลี่รั่วถงมองราวกับอยากเข้าไปดึงมากอดให้จมร่าง หากแต่ยังมีเรื่องสำคัญที่เขาจะต้องบอกข่าวแก่เซียวโม่โฉวเสียก่อน
 
“ข้ารู้วิธีที่จะรักษาดวงตาของเจ้าให้หายสนิทแล้ว”มือแข็งแรงกุมบีบเบาๆ เอ่ยด้วยใบหน้ายินดี

“.....”

“เจ้าไม่ดีใจหรือ? ”สีหน้าสงสัยที่เห็นเซียวโม่โฉวไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

“ดีใจ.....ข้าต้องดีใจสิ เหตุใดจะไม่ดีใจเล่าท่านถามข้าประหลาดเสียจริง เพียงแต่ข้าตกใจก็เท่านั้น หากแต่วิธีใดที่ท่านคิดว่าจะรักษาข้าให้หาย”แม้เป็นเรื่องน่ายินดีหากแต่ยามนี้เซียวโม่โฉวกลับแสดงสีหน้าไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรให้หลี่รั่วถงเห็นว่าตนดีใจอย่างมาก

“ข้าเพียงต้องรักษาดวงตาของเจ้าโดยการเปลี่ยนเสียใหม่ ฟังแล้วเจ้าคงจะหวาดกลัว หากแต่เชื่อมือข้าเถิดว่าเจ้าจะปลอดภัยและไม่เป็นอะไร” ได้ฟังดังนั้นเซียวโม่โฉวถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่

“ปะเปลี่ยนดวงตาเชียวหรือ? เอาสิ่งใดมาเปลี่ยนเล่า? ”วิธีที่ฟังคล้ายน่ากลัวและเป็นไปมิได้

“ข้าเพียง.....”ใบหน้าของหลี่รั่วถงแม้จะเปี่ยมไปด้วยความยินดีทว่ากลับซ่อนเร้นบางอย่างไว้ภายในราวกับมีความลับที่ไม่เปิดเผย “ข้าเพียงต้องหาสิ่งที่คล้ายคลึงกันเพื่อมาทดแทน ข้ารู้ว่าข้าต้องหามาจากที่ใด เจ้าอย่าได้กังวล”

“เมื่อไหร่ที่ท่านจะรักษาข้า? ”

“ข้าอยากให้เร็วที่สุด แต่คงมิใช่วันนี้ประเดี๋ยวนี้ ข้ายังอยากกุมมือเจ้า เดินเคียงข้างเจ้าและพาเจ้าเดินเล่นสักเล็กน้อย รู้หรือไม่ยามเจ้าต้องพึ่งพาข้ามันทำให้ข้ามีความสุขราวกับข้าเป็นโลกทั้งใบของเจ้า”

“ท่านชอบที่ข้าตาบอดหรืออย่างไร”

“มันเป็นเรื่องลำบากต่อเจ้า ข้าจะเอาแต่ใจได้อย่างไรว่าข้าชื่นชอบเช่นนั้น”คนกล่าวหัวเราะน้อยๆ ให้รู้ว่านั่นเป็นเพียงคำพูดหยอกล้อ ทว่าเซียวโม่โฉวกลับเห็นแววตาว่าหลี่รั่วถงใส่ความจริงลงไปหลายส่วนในถ้อยคำนั้น

แต่ถึงอย่างไรเซียวโม่โฉว ก็อดสงสัยไม่ได้ถึงวิธีการที่หลี่รั่วถงจะรักษาตน ท่าทีมั่นอกมั่นใจเช่นนั้นแลดูมีลับลมคมในนัก




ติดตามตอนต่อไป >>>


ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านค่ะ

โดย หลานฮวา

[Dark_Sky]

คงไม่ได้คิดที่จะเปลี่ยนดวงตากันใช่ม้ายยยยยยยย
โม่โฉวรีบบอกความจริงได้แล้วววว

[ommanymontra]

 

[ทามากิบ๊อง]

บทที่ 24
ความจริงกระจ่าง

“วันนี้ข้าเลือกเสื้อผ้าให้ท่านเป็นสีขาวคลุมทับด้วยเสื้อคลุมตัวยาวสีฟ้าอ่อนนะขอรับ อาภรณ์ที่สดใสย่อมจะทำให้ท่านดูงดงามและสง่านัก”

“ถึงเจ้าจะหลอกให้ข้าใส่เสื้อผ้าสกปรกมีรูขาดอีกทั้งสีดำเปรอะเปื้อน แล้วกล่าวว่างดงามข้าก็เชื่อ”คนกล่าวยิ้มพูดหยอกล้อ

“ข้าจะทำเช่นนั้นได้อย่างไรขอรับ”

“ข้าเพียงล้อเจ้าเล่น ว่าแต่ทู่จึไปไหนเสียแล้ว เมื่อครู่ข้ายังได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วอยู่เลย”

“เจ้าปีศาจนั่นบอกว่าจะออกไปเดินเล่นขอรับ”

“คงอึดอัดที่ต้องอยู่แต่ในเรือน”

“คงจะเป็นเช่นนั้นขอรับ อีกไม่นานแล้วที่ท่านจะกลับมามองเห็นท่านดีใจหรือไม่ขอรับ”เซียวโม่โฉวนิ่งไปเพียงครู่ ราวกับกลืนอากาศลงท้องไปจนจุกแน่น ถึงเช่นนั้นก็ตอบออกไปแม้น้ำเสียงจะตะกุกตะกักเล็กน้อยอย่างประหม่า

“กะก็ ก็ต้องดีใจสิ ข้าจะได้มองเห็นพวกเจ้าได้ถนัดตาอีกครั้ง”

“แล้วนายท่านล่ะขอรับ? ”คนถามเลิกคิ้วรอฟังคำตอบสีหน้าอมยิ้ม

“ข้า.....”

“ไม่ต้องอายหรอกขอรับ นายท่านของข้าเช่นไรก็ยังคงสง่าผ่าเผยไม่มีเปลี่ยน หากท่านได้เห็นท่าทีที่อ่อนโยนขึ้น สีหน้าที่เผยยิ้มมากกว่าสีหน้าเคร่งขรึม ท่านต้องประหลาดใจแน่ขอรับ ขนาดข้าแอบเหลือบตามองอย่างหลบๆ ก็ยังเผลออ้าปากค้างเลยเชียว”ผู้ยกยอกล่าวด้วยแววตาชื่มชมดูเป็นประกาย

“ข้าเห็น.....”

“เอ๊ะ? ท่านว่าอย่างไรนะขอรับ”

เซียวโม่โฉวที่ฟังเหอจี๋กล่าวมาเสียยืดยาวกลับเห็นด้วยอย่างมิได้โต้แย้ง หากแต่ก็ไม่ควรกล่าวว่าเห็นออกไป

“ข้าพูดว่าข้าหิว....หิวน้ำน่ะ”

“ขะขออภัยด้วยขอรับ ตั้งแต่ท่านอาบน้ำเสร็จก็มิได้ดื่มสิ่งใดเลย ข้าละเลยโปรดอภัย”

“ไม่เป็นไร ข้าแค่กระหายเล็กน้อยเท่านั้นจริงๆ ”คนแสร้งมองไม่เห็นยื่นมือคลำทางเดินไปเพื่อจะหาที่นั่ง เหอจี๋เข้าช่วยประคอง

“เดี๋ยวข้าจะไปนำชาร้อนๆ มาให้นะขอรับ รอข้าประเดี๋ยว”ครั้นเห็นเหอจี๋ลนลานเดินออกไปหน้าตาตื่น ห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ เซียวโม่โฉวลอบถอนหายใจมองอาภรณ์ที่ถูกเลือกสรรให้ยิ้มบาง ทั้งยกมือข้างหนึ่งลูบไปตามเนื้อผ้า ปลายนิ้วสัมผัสได้ถึงความละเอียดของเส้นใยที่ถักทอ เหมาะสมนักที่จะสวมใส่เพื่อเรื่องสำคัญในวันนี้

ถึงเวลาแล้วสินะที่ข้าจะต้องบอกความจริงเรื่องดวงตาของข้าต่อหลี่รั่วถงเสียที ข้าทำคนผู้นั้นลำบากมามากพอแล้ว และข้าได้เห็นถึงความดีงามของจิตใจหลี่รั่วถงจนมั่นใจแล้วว่า ต่อแต่นี้ข้าจะไม่แปรเปลี่ยนเป็นอื่น แม้กายจะสลายเป็นผุยผงอีกคราก็จะไม่ขอปันใจเพื่อผู้ใดได้อีก

ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาไม่มีครั้งไหนที่เซียวโม่โฉวผิดหวังในตัวของหลี่รั่วถง ยอมรับและทำทุกวิถีทางเพื่อรักษาตนมาตลอด ไม่ได้รังเกียจบุรุษพิการเช่นเขา หากแต่กลับปฏิบัติดูแลอย่างใส่ใจไม่ละเลย อีกทั้งท่าทีต่อหน้าก็หาได้แสดงความรังเกียจ หรือท้อถอยที่จะจับมือคู่ที่อ่อนแอสักครั้ง

“วันนี้นายท่านมีแขกเป็นท่านหวางหรูอี้ ดูท่าคงจะมาตระเตรียมช่วยเหลือในการรักษาท่าน ครั้งนี้นายท่านออกปากขอช่วยจ้าวพิภพแห่งหยาง ดูท่าคงจะต้องถูกทวงบุญคุณภายหลังเป็นแน่”

“เจ้าก็พูดจาน่ากลัวนัก ท่านหวางหรูอี้ก็มิใช่ผู้ที่เลวร้าย ไยเจ้าตั้งแง่เช่นนั้นไปได้”

“ผู้ใดจะล่วงรู้ล่ะขอรับก็ท่านหวางหรูอี้เจ้าเล่ห์เพทุบายนัก ข้าก็กลัวไปล่วงหน้าเสียก่อนเตรียมใจเอาไว้”

“เจ้าชอบกังวลไม่เป็นเรื่อง”เซียวโม่โฉวส่ายหน้ารับน้ำชาจากมือของเหอจี๋เข้าจิบ

และขณะที่เซียวโม่โฉวและเหอจี๋พูดคุยกันอยู่ภายในเรือน เจ้าของฝีเท้าเร็วรี่ก็วิ่งเปิดประตูเข้ามาโครมครามใบหน้าตระหนกตกตื่นเสียอย่างนั้น อีกทั้งการหอบเหนื่อยยังทำให้พูดจากฟังไม่รู้เรื่องเสียอย่างนั้น

ดูท่าข้าจะต้องรอให้หลี่รั่วถงส่งหวางหรูอี้กลับเสียก่อน เช่นไรก็ดีข้าจะได้มีเวลาเตรียมใจมิรู้ว่าจะได้รับผลเช่นไรต่อแต่นี้ ถึงจะโกรธเคืองข้าก็จะยอมก้มหน้ารับผลการกระทำของข้าไม่หนีหน่ายบ่ายเบี่ยง

ท่ามกลางบรรยากาศภายในเรือนเสี้ยวจันทราแลดูสงบนัก ทว่าจู่ๆ บ้านประตูเรือนก็เปิดโครมเข้ามาอย่างไม่ออมกำลัง ผู้ที่หน้าตาตื่นกระหืดกระหอบเข้ามานั้นราวกับมีเรื่องใหญ่โตเป็นเหอจี๋

ผาง!

“เมื่อครู่หลี่รั่วถง...กับจ้าวพิภพแห่งหยาง มะเมื่อกี้ คะคือว่า! ”

“พูดอันใดไม่รู้ความ ข้าจะฟังเจ้าออกได้อย่างไรเล่า ค่อยๆ พูด”สีหน้าเคร่งครัดเหลือบหันไปมองทู่จึที่พรวดพราดเข้ามาอย่างเสียมารยาท

“เกิดอะไรขึ้น เจ้าถึงกระวนกระวายเช่นนั้นทู่จึ”

ใบหน้าซีดเหงื่อแตกพลั่กลูบหน้าราวกับรวบรวมสมาธิครั้งยิ่งใหญ่ ก่อนจะเดินรี่เข้าไปคว้าน้ำชาในถ้วยที่เหอจี๋รินไว้ให้เซียวโม่โฉวกระดกเข้าปากลงคออึกใหญ่จึงได้ขยับปากพูดออกมา

“เมื่อครู่ข้าไปเดินเล่น ระหว่างทางข้าแค่อยากแวะเวียนไปที่เรือนหลักว่าตระเตรียมการอะไรเพื่อรักษาเจ้าบ้าง แต่ข้าบังเอิญเจอกับหลี่รั่วถงและหวางหรูอี้ที่เดินพูดคุยกันมา ถกเถียงเรื่องบางอย่างดูเคร่งขรึมนัก ข้าก็เลยซ่อนตัว”คนพูดลิ้นแทบพันพักหายใจก่อนจะกล่าวต่อ “ข้าเลยได้ยินเต็มสองหูในเรื่องที่พวกเขาพูดคุยกันทั้งหมด! ”

“แล้วเจ้าได้ยินอะไรถึงได้ตกใจเช่นนี้เล่า”เซียวโม่โฉวเอ่ยถามคิ้วได้รูปขมวดมุ่นอย่างสงสัยในท่าทีตระหนกจนดูวุ่นวายของทู่จึ อีกทั้งหน้าซีดเหงื่อตกคงมิใช่เรื่องเล็ก

“ข้าได้ยินว่า.....หลี่รั่วถงจะใช้ดวงตาของตนเองเพื่อรักษาเจ้า”

!!!

“เจ้าว่าอย่างไร! ”

“ข้าสาบาน ข้าได้ยินไม่ผิดแน่ๆ ดูเหมือนหวางหรูอี้จะไม่เห็นด้วยจึงมีปากเสียงกัน หากแต่ก็ยอมจำนนด้วยความต้องการของหลี่รั่วถง พวกเขาพูดกันว่าจะลงมือ.....แต่ต่อจากนั้นข้าไม่ได้ยินอะไรแล้ว”

“นายท่านน่ะหรือจะใช้ดวงตาตนเอง! ”เหอจี๋ตาเบิกโพลงใบหน้าขาวซีดแทบเข่าทรุดกาน้ำชาในมือร่วงแตกลงกับพื้น

แต่ผู้ที่ตกใจเหนือกว่านั้นคงเป็นเซียวโม่โฉวที่ยามนี้ตัวแข็งทื่อราวกับหินสลักไปเสียแล้ว แทบหยุดหายใจหลังจากได้ยินเรื่องเหล่านั้น ใบหน้าและแขนขาถึงกับชาวาบ นึกไม่ถึงว่าหลี่รั่วถงจะใช้วิธีการเช่นนี้โดยมิได้ถามความเห็นหรือบอกกล่าวสิ่งใดกับตน
 
“แล้วตอนนี้หลี่รั่วถงอยู่ที่ใด”เซียวโม่โฉวไม่อาจทนปกปิดความลับที่ตนมิได้ตามืดบอดได้อีกต่อไป ครั้นสีหน้าและแววตาที่เปี่ยมล้นไปด้วยความกังวลและตกใจฉายแววออกมาจนสิ้น ทั้งยังลุกพรวดไปหาทู่จึที่ตกใจในท่าทีของเซียวโม่โฉวยิ่งกว่าจนตาเบิกโพลงอ้าปากค้าง

“ยะอยู่ อยู่เรือนหลักที่ห้องโอสถด้านหลัง ข้าเห็นพวกเขาเดินไปทางนั้น แต่มิแน่ใจนัก”
ได้ฟังเช่นนั้นเซียวโม่โฉวจึงรีบวิ่งพรวดออกไป เหอจี๋ที่ยืนนิ่งมองตามร่างบางที่ปราดเปรียวด้วยความงุนงงระคนสับสนไปหมด

“นะนั่นหมายความว่ายังไง ที่วิ่งออกไปเช่นนั้น? ”

“ขะข้าก็ไม่รู้ ตะแต่เมื่อครู่....”นิ้วของทู่จึพึ่งจะชี้ไปทางประตูที่เปิดออกและว่างเปล่า “ข้าเห็นสองตาว่าเซียวโม่โฉววิ่งออกไป แล้วตาที่บอดเล่าหายแล้วหรือ เอ๊ะ! แต่ยังมิได้รักษามิใช่หรือ”



เหตุใดข้าจึงไม่เฉลียวใจในเรื่องนี้แม้แต่นิด ทั้งที่ก่อนหน้านี้หลี่รั่วถงกลับแสดงท่าทีออกมาให้ข้าเห็นว่าเขากำลังทำเรื่องบางอย่างที่ปกปิดข้าอยู่เป็นแน่ หากแต่คาดไม่ถึงว่าในท่าทีและแววตาที่ซ่อนเร้นเขาคิดการจะสละดวงตาของตนเองเพื่อข้าเช่นนั้น

ท่านกำลังคิดอะไรของท่านอยู่กันแน่!

   คงเพราะถูกดูแลมามาก ความแข็งแรงของร่างที่ได้มาแม้จะไม่สลายเน่าเปื่อยไปหากแต่ความหนักหน่วงที่มิเคยใช้เรี่ยวแรงต้องวิ่งจนกระหืดกระหอบเช่นนี้

หากแต่จะมัวชักช้าอยู่ได้อย่างไร หากหลี่รั่วถงเร่งลงมือข้าคงจะต้องรู้สึกเสียใจไปตลอดชาติเป็นแน่

เมื่อถึงเรือนหลักตามที่ทู่จึบอกกล่าว หากเป็นเมื่อก่อนตนพยายามเท่าไหร่ก็มิสามารถฝ่าผู้เฝ้าประตูไปได้ ทว่าครั้งนี้สามารถผ่านเข้าไปได้ด้วยเป็นคำสั่งที่หลี่รั่วถงบอกกล่าวไว้ ทันทีที่เข้ามาภายในเรือนเซียวโม่โฉวก็เร่งเดินหาแต่ละห้องอย่างลนลาน เกรงว่าเวลาจะไม่ทันการจึงเข้าออกเสียทุกห้องหวาดหวั่นไปถึงเรื่องที่ไม่ควรเกิดจนแทบเสียสติ

กระทั่งเสียงพูดคุยเบาๆ ที่ลอยตามลมมา มั่นใจว่าสุดปลายทางเดินตรงประตูไม้ฉลุลายดอกเหลียนฮวาที่กำลังชูก้านบ้านสะพรั่งเหนือใบกลมที่อ่อนช้อย มีผู้ที่อยู่ด้านในเป็นแน่ อีกทั้งคล้ายมีกลิ่นสมุนไพรหอมอ่อนๆ อบอวลหลากหลายชนิดมิได้ต่างไปจากโรงหมอที่โลกมนุษย์ ตามสิ่งที่ทู่จึบอกมาพวกเขาน่าจะอยู่ด้านใน

ผาง!

และทันทีทันใดเซียวโม่โฉวก็ผลักบานประตูให้เปิดออกไม่รอช้า ร่างกายที่หอบโยนกวาดสายตามองเข้าไปด้านในของห้อง พลันพบเจอผู้ที่ตามหานั่งสนทนากันอยู่กลางห้องสีหน้าเคร่งเครียด
 
หวางหรูอี้และหลี่รั่วถงหันมองมายังผู้มาเยือนพร้อมเพรียงกัน หลี่รั่วถงนั้นลุกขึ้นจากเก้าอี้มองไปยังเซียวโม่โฉวที่สีหน้าตระหนกที่พรวดพราดเข้ามาอย่างแปลกใจ หากแต่คราแรกเข้าใจเพียงว่ามาด้วยเหอจี๋ แต่เมื่อบุรุษหนุ่มสาวเท้าก้าวเข้ามาสายตามองตรงมายังตนก็นึกประหลาดใจอีกครา หลี่รั่วถงมองหาเหอจี๋แต่กลับไร้ซึ่งเงา
 
“เจ้ามาด้วยตนเองเหตุใดจึงทำเช่นนั้น”หลี่รั่วถงยังคงทำอย่างเช่นเคยคือเข้าไปหมายจะประคองนำทาง ทว่ามือที่เอื้อมออกไปกลับถูกจับไว้อย่างแม่นยำยึดไว้แน่น นั่นจึงทำให้หลี่รั่วถงชะงักไปเพียงครู่มองดูมือที่เอื้อมมารับแขนของตนอย่างไม่แน่ใจนัก

“นี่หมายความเช่นไรเซียวโม่โฉว”เสียงทุ้มเอ่ยถามสีหน้าตกใจ

“ข้ามาที่นี่เพียงลำพัง มิต้องมีผู้ใดนำพามาเพราะข้าได้ยินเรื่องบางอย่างที่ท่านกำลังตัดสินใจกระทำเพื่อข้าโดยมิได้ถามไถ่ข้าสักคำ”เมื่อมาถึงและเห็นว่าหลี่รั่วถงยังคงมีดวงตาที่งดงามเช่นเคยเซียวโม่โฉวก็โล่งใจขาแข้งแทบทรุดฮวบด้วยโล่งในอก

“ตอนนี้ดวงตาของเจ้า? ”หลี่รั่วถงสงสัยจึงถามออกไป

“ตาของข้า.....”คำตอบที่อยากสารภาพคล้ายติดอยู่ที่ริมฝีปาก กระทั่งตัดสินใจพูดมันออกมาเพราะเช่นไรก็ต้องพูดวันนี้อยู่ดี “ตั้งแต่ต้น แท้จริงแล้วข้ามิได้ตามืดบอด” แม้จะหวั่นถึงสิ่งที่โพล่งออกจนหัวใจแทบหยุดเต้นหากแต่ได้กล่าวออกไปแล้ว

ความจริงที่ปรากฏต่างพาให้ผู้ที่รับรู้ถึงกับนิ่งงัน หวางหรูอี้ที่คล้ายไม่เชื่อหูขมวดคิ้วได้รูปถามขึ้นอีกครา
“เจ้าหมายความว่า เจ้ามิได้ตาบอดตั้งแต่ที่ฟื้นขึ้นมาเช่นนั้นหรือ? ”

“…..”ผู้ที่โป้ปดหลุบตาลงตำพยักหน้าเม้มปากแน่นรู้ว่าผิดอยู่หลายส่วน หลี่รั่วถงได้ยินเช่นนั้นน่าแปลกที่มิได้พูดจาอันใด นิ่งเงียบราวกับกาลเวลาหยุดนิ่ง หากแต่แววตาที่สะท้อนเงาของเซียวโม่โฉวที่ยืนอยู่ตรงหน้านั้นกลับชัดเจน

“มันเป็นเรื่องที่ข้าสะเทือนใจในรอบหลายร้อยปีที่ผ่านมาจริงๆ เห็นที....ข้าคงต้องกลับไปปลอบประโลมจิตใจตัวเองเสียหน่อยแล้ว”หวางหรูอี้พ่นลมหายใจพรูทางปากเอามือทาบอกตนเองคล้ายจะเป็นลม

กล่าวเสร็จก็เดินออกมาจากด้านในห้อง หากแต่เดินไปไม่กี่ก้าวก็ราวกับหลงทิศ กว่าจะจับทิศจับทางได้ว่าประตูอยู่ทางไหนก็หันไปมาอยู่หลายรอบ ครั้นหวางหรูอี้เดินผ่านเซียวโม่โฉวไม่รู้จะกล่าวขอโทษอย่างไร ทำได้เพียงค้อมศีรษะส่งผู้มาเยือนด้วยความอ่อนน้อมเท่านั้น

“มิต้องสนใจความรู้สึกข้า.....ข้าลา”หวางหรูอี้ตบไหล่สหายตนเองสองสามคราก่อนจะจากไป

ยามนี้กลับทิ้งให้ห้องโอสถเงียบงันเสียจนผู้ที่สารภาพความจริงตัวแข็งทื่อ มือที่กุมท่อนแขนของหลี่รั่วถงเมื่อครู่ก็มิได้อยากปล่อย หากแต่กลับขยุ้มแขนเสื้อไว้เสียแน่นกลัวหนีหาย ศีรษะพลันก้มงอมองพื้นเสียอย่างนั้น ไม่รู้ว่าควรประดิดประดอยคำพูดใดให้สวยงามระรื่นหูอย่างไรเพื่อให้ผู้ที่อยู่ตรงหน้าเข้าใจได้ แต่หากไม่เข้าใจก็จะไม่โทษโพย

“ข้าผิดเองที่โกหกท่านไปเช่นนั้น แต่ข้าไม่เสียใจที่กระทำเรื่องเช่นนี้ลงไป เพราะอย่างไรท่านก็ทำให้ข้ามองเห็นแล้วว่ายามที่ข้ามิใช่ผู้ที่สมประกอบหรือเพียบพร้อมไปเสียทุกอย่างท่านก็ยังไม่ทอดทิ้งข้า มิได้ลุ่มหลงกายหยาบเพราะรูปลักษณ์ภายนอกของข้า ท่านดูแลและปฏิบัติต่อข้ามิได้รังเกียจให้ความสำคัญต่อข้าเสมอมาตั้งแต่ต้น นั่นคือสิ่งที่ข้าใช้หัวใจและดวงตาที่แสร้งมืดบอดมองมัน”

“.....”

“ท่านโกรธข้ามากหรือไม่ หากจะโกรธเคืองข้าก็จะไม่โต้แย้งอันใด”เพราะไม่รู้จะคาดเดาตำตอบได้อย่างไรจากสีหน้าที่นิ่งเฉยของหลี่รั่วถง ทางเดียวนั้นคือถามไถ่ออกไปตามตรง เสียงเล็กที่พึมพำในลำคอหาใช่เสียงดังมากมายนัก แม้จะฟังดูไม่เป็นภาษาแต่ก็จับใจความได้ว่าเซียวโม่โฉวต้องการจะกล่าวสิ่งใด

“โกรธ.....”นั่นเป็นคำพูดเพียงคำเดียวที่หลุดออกมาจากปากหลี่รั่วถง เซียวโม่โฉวถึงกับเก็บสีหน้าหวาดหวั่นในใจไม่ไหว ตาใส่แม้จะพยายามเหยียดยิ้มหากแต่แบ่งรับแบ่งสู้ผลที่ตามมาน้ำตารื้นพยายามข่มกลั้น

“ข้าขอโทษ”

“พูดอีกครั้ง”

“ข้าขอโทษที่.....”

ประโยคสุดท้ายที่ตั้งใจจะกล่าวออกมาอธิบายความนัย กลับถูกกลืนหายไปด้วยจุมพิตจากหลี่รั่วถง เซียวโม่โฉวมิได้ตั้งตัวดวงตาคู่สวยก็พลันเบิกโพลงตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น กระทั่งความอบอุ่นที่แผ่ซ่านผ่านปลายนิ้วที่ประคับประคองกรอบหน้าขาวที่แดงเรื่อด้วยความอุ่นร้อนจากภายในร่างกาย รสจูบที่หลี่รั่วถงมอบให้ละมุนเสียจนลืมสิ้นไปชั่วขณะ

“ถึงข้าจะโกรธเคืองเจ้าก็หาได้ประโยชน์อันใดไม่ แต่ยามนี้เหนือสิ่งอื่นใดข้ากลับดีใจเสียมากกว่าที่ดวงตาของเจ้ามิได้มืดบอด”ปลายนิ้วสัมผัสกับดวงตาคู่สวยน้ำเสียงที่เอ่ยมาบีบรัดจิตใจเซียวโม่โฉวนัก การทำเกินกว่าเหตุครั้งนี้บทลงโทษเห็นทีจะเป็นความรู้สึกผิดที่ตราตรึงในใจไปตราบนานเท่านาน

“มีผู้ใดเคยบอกท่านหรือไม่ว่าสิ่งที่ยิ่งใหญ่มีใช่อำนาจและความแข็งแกร่งของท่าน หากแต่เป็นสิ่งที่อยู่ภายในจิตใจของท่านเสียมากกว่า ข้าไม่อาจดูแคลนความรักของท่านได้เลย เรื่องราวต่างๆ นั้นพิสูจน์ให้ข้าประจักษ์แล้ว”

“มิใช่ ข้าไม่เคยพยายามตนเองเพื่อพิสูจน์สิ่งใด แต่ข้าเพียงทำในสิ่งที่ข้าปรารถนาจะทำเท่านั้น และเจ้าคือผู้ที่ข้าเลือกแล้วไม่ว่าจะเป็นอย่างไรก็ตาม”เซียวโม่โฉวกะพริบตาไล่หยาดน้ำตาบางๆ คลี่ยิ้มให้กับร่างสูงตรงหน้า เอ่ยเรื่องที่ใคร่สงสัยออกไปอีกครา

“แท้แล้วท่านคิดจะสละดวงตาให้ข้าจริงเช่นนั้นหรือ”

“.....”หลี่รั่วถงมิได้ตอบเพียงยิ้มบางคว้าเอาบุรุษตรงหน้าเข้ากอดแนบอกเป็นคำตอบ

“ท่านอย่าทำเรื่องที่ข้าไม่รับรู้เช่นนี้ได้อีกหรือไม่”

“เพราะเหตุใด”

“ยังจะให้ข้าต้องอธิบายอีกหรือว่าข้ารักและเป็นห่วงท่าน”

ผู้ที่ฟังไยจะไม่ดีใจถึงขนาดทำให้หลี่รั่วถงผู้นี้อ่อนไหวไปกับคำพูดของบุรุษหนุ่มตรงหน้าได้ด้วยประโยคเพียงสั้น

“ได้ฟังความในใจของเจ้าข้าอายุยืนไปอีกพันๆ ปี”

“เหตุใดจึงกล่าวเรื่องที่ชวนให้ฟังดูท่านเป็นผู้เฒ่าเช่นนั้นเล่า”

“แล้วเจ้าอยากจะแก่เฒ่าไปกับข้าหรือไม่”

ครู่หนึ่งที่เซียวโม่โฉวถึงกับต้องขบคิด “หากถึงวันนั้นผู้ใดจะดูแลท่านกับข้า เหอจี๋ก็คงจะแก่ตัวไปตามกันไม่แน่อาจจะออกเรือนไปกับผู้ที่ถูกใจไปก็เป็นไปได้ ทู่จึก็มิรู้ว่าจะเอาแน่เอานอนได้เพียงใด หากเดินเหินไม่ไหวผู้ใดจะช่วยประคอง”

หลี่รั่วถงขบขันกับความคิดเช่นนั้น หากแต่มิได้บอกกล่าวอธิบายไปว่า ถึงแก่เฒ่าเช่นไรพละกำลังก็มิได้เหือดหายเฉกเช่นมนุษย์ทั่วไปสังขารก็มิได้ชราตามอายุ หากแต่ยอมเก็บความลับนี้ไว้เห็นทีว่าจะน่าภิรมย์ใจเสียกว่า

“เช่นนั้น ไยเจ้ากับข้าไม่ร่วมแรงร่วมใจมีแก้วตาดวงใจไว้ใช่งานยามแก่เฒ่าเสียเล่า”

“ทะท่านหมายถึงลูกเช่นนั้นหรือ? ”ผู้ได้ฟังผงะไปกับคำพูดที่ราวกับธรรมดาสามัญจนตาเบิกค้าง

“ใช่”

“เอ๊ะ! จะไปมีได้อย่างไรเล่า ท่านและข้าล้วนเป็นบุรุษ”ดูเหมือนอีกฝ่ายจะช้าไปกว่าหลี่รั่วถงถึงสองก้าวถึงได้เพิ่งตระหนักได้ถึงเรื่องน่าอายเช่นนั้น

“ข้ามีวิธี.....จะให้ข้าบอกแก่เจ้าเลยดีหรือไม่ แต่คงต้องพึ่งเจ้าอีกแรงเสียแล้ว”อีกฝ่ายแสร้งเขยิบเข้าใกล้แอบกระซิบใกล้ใบหูเล็กราวกับเป็นความลับท่าทีไม่หยอกเย้า ทำเอาใบหน้าที่เคยขาวนวลเนียนแดงระเรื่อขึ้นมาอีกคราจนต้องล่าถอยออกไปเสียแทบทันควัน ในอกลั่นรัวราวกับกลองศึก

“ว่าอย่างไรเล่าคำตอบของเจ้า”

“ข้า.....”เสียงอึกอักทำเอาเซียวโม่โฉวอยากจะตีปากตนเอง เหตุใดจึงได้สั่นเท่าเช่นนั้น “ข้าเพิ่งจะคิดได้ว่าต้องกลับเรือน ตอนที่ข้าวิ่งออกมา...เหอจี๋และทู่จึงคงกำลังรอข้ากลับไปอธิบายเรื่องราวอยู่เป็นแน่”

ขืนอยู่ก็มีแต่ตั้งหน้าไม่ถูก เซียวโม่โฉวจึงแสร้งเอ่ยถึงเหอจี๋และทู่จึขึ้นมาหาเรื่องปลีกตัวออกไป เพียงก้าวหนีไปไม่ถึงสองก้าวกลับถูกรั้งไว้

“จะปล่อยให้เจ้าเดินกลับไปเพียงลำพังได้อย่างไร ข้าจะไปส่ง”มืออุ่นกุมมืออีกฝ่ายอย่างไม่ลังเลก่อนจะกระชับแน่นไม่ยอมปล่อยเป็นแน่

“ตามใจท่านเถิด ข้าจะขัดได้อย่างไร”ยิ้มซ่อนที่ซ่อนเช่นไรก็ไม่มิดเผยออกมาอย่างชัดเจนผ่านสีหน้าและแววตาของบุรุษหนุ่ม ความเก้อเขินเช่นนั้นอดไม่ได้ที่จะทำให้ร่างสูงสง่าสัมผัสกับความสุขที่เฝ้ารอมาเนิ่นนานอย่างไม่ผิดหวัง

ทว่าก่อนที่หลี่รั่วถงจะนำให้ก้าวเดินออกไปเซียวโม่โฉวกลับไม่ขยับก้าวตาม

“มีอะไรเช่นนั้นหรือ? ”

“ข้ามีอย่างหนึ่งที่อยากจะทำ...ให้ข้าได้ทำมันตอนนี้เถิด”ดวงตาคู่สวยที่หลุบลงต่ำมองไปยังพื้นเบื้องหน้าเงยหน้าขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงเว้าวอน ก่อนจะแกะมือของหลี่รั่วถงที่กุมมือตนเองออก เปลี่ยนเป็นมือของเซียวโม่โฉวที่เป็นฝ่ายเข้าไปกุมมือหลี่รั่วถงเสียแทน ก่อนจะกระชับแน่นจุดยิ้มบนใบหน้ามองหลี่รั่วถงอย่างมีความหมาย เสร็จแล้วจึงออกตัวเดินนำหลี่รั่วถงไปเบื้องหน้าอย่างไม่ลังเล





ติดตามตอนต่อไป >>>

สำหรับตอนหน้าจะเป็นบทส่งท้าย ซึ่งจบจริงๆ แล้วค่ะ ฝากติดตามตอนหน้าด้วยนะคะ
ขอบคุณมากค่า


โดย หลานฮวา
 

[Janemera]

จะมีแก้วตาดวงใจนี่ต้องทำอย่างไรคะะะะ

[•♀NoM!_KunG♀•]

จะจบแล้ว ใจหายเหมือนกันนะ

[mild-dy]

 

[ทามากิบ๊อง]

บทส่งท้าย

   ผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเซียวโม่โฉวและหลี่รั่วถงหาใช่ผู้ใด เป็นอวี้หวงต้าตี้ประมุขชั้นฟ้าที่กุมอำนาจสวรรค์และมีอำนาจเหนือกว่าอย่างมิต้องกล่าวถึง บัดนี้ถึงเวลาที่ทุกอย่างจะเป็นไปตามดั่งสวรรค์ลิขิต จะกล่าวเช่นนั้นก็ไม่อาจปฏิเสธได้ หลี่รั่วถงที่ยืนอยู่เบื้องหน้าและเซียวโม่โฉวที่คุกเข่าก้มหน้าไม่บังอาจสบตาต่อผู้มีรัศมีแห่งผู้ปกครองได้ อีกทั้งชนชั้นที่หาใช่ผู้ที่อยู่ในเทพเซียนชั้นใดได้มาพบพานเช่นนี้ก็เป็นวาสนามากนัก

   หากแต่วันนี้การที่หลี่รั่วถงนำเซียวโม่โฉวมาด้วยนั้นเพราะยังคงมีเรื่องบางอย่างที่จะต้องทำให้กระจ่างและชัดเจน ยามนี้เซียวโม่โฉวรู้สิ้นถึงชาติภพของตนเองจึงควรแล้วที่จะกล่าวเรื่องระหว่างตนและเซียวโม่โฉวต่ออวี้หวงต้าตี้เสียที

   แม้เซียวโม่โฉวจะรู้ดีว่ากาลก่อนตนเป็นใคร อาศัยอยู่ ณ ที่ใดในช่วงเวลานั้น และทำสิ่งใดลงไปบ้างจึงไม่อาจกล่าวมากความได้ในยามนี้ ความรู้สึกผิดต่อสวรรค์นั้นตราตรึงอยู่ในอก ทราบความผิดดีว่าฝืนกฎสวรรค์ข้อใดเพื่อทำตามใจตนเองเมื่อครั้งก่อน ยอมทิ้งซึ่งภาระหน้าที่ของตน แหกกฎต้องห้ามของเทพธิดาที่มิให้มีใจรักผูกพันต่อผู้ใด แต่ด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจหักห้ามจึงยอมถูกลงโทษด้วยโชคชะตาที่โหดร้ายนั้นย่อมถูกต้องแล้ว

   ทั้งการถูกจูเกิงเฉินพลั้งมือสังหาร ไปผจญเคราะห์กรรมบนโลกมนุษย์ และต้องเจ็บปวดกับความรักก่อนที่จะรู้ความจริงทั้งหมด

   “ข้าทำตามที่สัญญาต่อท่านแล้ว ต่อจากนี้พระองค์โปรดยินดีกับความรักของข้าด้วย”หลี่รั่วถงกล่าวขึ้นเสียงหนักแน่นมิได้อ้อมค้อม ทำให้อวี้หวงต้าตี้หัวเราะขึ้นเสียงก้องกังวานราวระฆังสวรรค์

   “ในเมื่อเจ้ารักษาคำสัตย์ไม่บิดพลิ้ว ทำตามคำพูดที่เคยให้ไว้กับข้าได้ ว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวต่อวิบากกรรมของเซียวโม่โฉวจนกว่าจะบรรลุถึงแก่นแท้ของวัฏสงสารชีวิต  และดูเหมือนพวกเจ้าต่างก็เผชิญกับอุบัติกรรมที่เกิดขึ้นมาอย่างนับไม่ถ้วนมากพอแล้ว ข้าจะกลืนน้ำลายตนเองได้อย่างไร ข้าเมตตามิได้ส่งเสริมให้พวกเจ้ากระทำผิด หากแต่เพราะด้วยความอดทนที่พวกเจ้าพิสูจน์ให้ข้าเห็น”

   “ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ”เซียวโม่โฉวก้มศีรษะคำนับจรดพื้น คงไม่สามารถลืมเลือนเหตุการณ์ในตอนนี้ได้ไปตราบชั่วชีวิต

   “เจ้าลุกขึ้นเถิด เงยหน้าให้ข้าได้ดูเจ้าชัดๆ ”

   “กระหม่อมต่ำต้อยนักจะทำเช่นนั้นได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ”

   “แม้เจ้าจะไม่มีชนชั้นใดในพิภพทั้ง 4 แห่งนี้ หรือแม้สูญเสียไปแล้วซึ่งพันธะพันผูกต่อสวรรค์ เช่นไรหากเจ้าบำเพ็ญภาวนาอีกพันปีข้างหน้าข้าและเจ้าคงได้พบพานกันอีกครา”

   ผู้ที่เอ่ยเช่นนั้นหยักยิ้มเพียงบางชี้ทางเดินเบื้องหน้าให้เห็น พริบตาราวกับมนต์ลวงตา ผู้ปกครองชั้นฟ้าก็บันดาลดวงไฟสีทองสว่างดึงสายตาของเซียวโม่โฉวให้เงยหน้าขึ้นโดยมิได้ฝืนบังคับแต่อย่างใด น่าแปลกที่หลี่รั่วถงไม่อาจมองเห็นดวงไฟสีทองได้อย่างที่เซียวโม่โฉวเห็น

   คล้ายคลึงจนเรียกว่าเหมือนกับที่บุรุษหนุ่มพบพานบนโลกมนุษย์และครั้งอยู่พิภพแห่งหยินนัก
 
   เอ๊ะ! หรือแท้แล้วผู้ที่บันดาลดวงไฟเหล่านี้ให้ข้าพิศวงจะเป็น.....

   เซียวโม่โฉวคาดเดาในความรู้สึก ครั้นดวงตาคู่สวยก็เบิกโพลงขึ้นกับคำตอบ สบกับนัยน์ตาทรงอำนาจที่ครู่หนึ่งราวกับบอกเล่าเรื่องราวให้กระจ่าง ทว่าคำพูดใดก็ไม่อาจหลุดออกมาจากปากเซียวโม่โฉวได้เสมือนถูกปิดเอาไว้

   “เอาเถิด อย่างไรบทลงโทษที่เกิดขึ้นต่อตัวเจ้าทั้งสองเพราะการกระทำในอดีตได้จบสิ้นลงแล้ว ชาติให้พบพาน วาสนาใหม่ถักทอ ต่อจากนี้ก็อยู่ที่ตัวของพวกเจ้า อย่างไรก็หนีไม่พ้นกฎเกณฑ์ที่จักต้องปฏิบัติ”เสียงทุ้มและก้องกังวานราวกับระฆังยักษ์สะท้อนอยู่ในหัวของหลี่รั่วถงและเซียวโม่โฉว

   “หากมีสิ่งใดเกิดขึ้น ข้าไม่อาจให้โอกาสผู้ที่ผิดพลาดได้เป็นครั้งที่สองเข้าใจหรือไม่”

   “พ่ะย่ะค่ะ/พ่ะย่ะค่ะ! ”สองเสียงขานรับประสานกัน พร้อมค้อมกายส่งประมุขแห่งชั้นฟ้าที่มีขบวนนำและตามเดินออกไปจากท้องพระโรงอย่างงดงาม

   เซียวโม่โฉวแทบทรุดกายลงนั่งกับพื้นอีกครา เมื่อความอึดอัดในใจนั้นได้คลายสิ้นแล้ว



   “เจ้าไหวหรือไม่”ไม่มีผู้ใดไม่หวั่นเกรงต่ออวี้หวงต้าตี แต่สำหรับหลี่รั่วถงแล้วเขาย่อมเกรงขามหากแต่ไม่หวาดกลัว ครั้นเห็นว่าโม่โฉวประหม่าจนหน้าถอดสีจึงพาออกมาผ่อนคลายด้านนอก ยังสะพานที่เส้นทางเบื้องหน้าไกลสุดสายตาจมหายไปในม่านหมอกสมแล้วที่เป็นสวรรค์ชั้นฟ้า

   “ข้านึกว่าตนเองจะตายอีกคราเสียแล้ว”มือขาวทาบอกตนเองพิงหลังกับราวสะพานพ่นลมหายใจพรูไปหลายรอบ

   “เจ้ากลัวหรือ? ”

   “สิ่งที่ข้ากลัวคือการที่ต้องถูกพรากจากท่านอีกครั้งเสียมากกว่า”

   “ข้าอยู่ตรงนี้เจ้าจะหวาดกลัวสิ่งใด ข้าจะไม่ยอมให้ผู้ใดรังแกเจ้าเป็นอันขาด แม้กระทั่งผู้ที่เจ้ากำลังหวาดกลัว”

   “ข้าไม่ปรารถนาให้ท่านต่อกรกับผู้ใดเพื่อข้าอีก”เซียวโม่โฉวยื่นมือของตนไปกุมแขนของหลี่รั่วถง สบนัยน์ตาคู่คมที่มองมาแววตาอ่อนโยน “ท่านลืมสิ้นไปแล้วหรืออย่างไรเล่าว่ายามนี้ข้าเป็นบุรุษหาได้อ่อนแอจนท่านต้องกังวล”

   “ถึงอย่างไร ข้าก็ไม่อาจเมินเฉยต่อความทุกข์ใจของเจ้า อย่างไรก็ตามเจ้ายังคงเป็นผู้ที่ข้ารักและอยากปกป้องดูแลต่อให้เจ้าอยู่ในสถานะใดก็ตาม”มือแข็งแรงที่เข้ามากุมประสานถ่ายทอดความรู้สึกถ่องแท้ไปยังฝ่ามือของเซียวโม่โฉว ถ้อยคำและแววตาช่างเขย่าดวงใจของผู้ที่ถูกจ้องมองได้สั่นคลอนนัก

   “ท่านกล่าวเช่นนั้นมิปล่อยให้ข้าได้เว้นช่วงจังหวะชีพจรบ้างหรือ”ยิ้มบางคลี่ออกหัวเราะน้อยๆ กับมธุรสของร่างสูงตรงหน้า

   “อย่างไรเล่าที่เจ้ากล่าวถึง ข้ามิเข้าใจ”

   “ท่านไม่เข้าใจหรือแสร้งหลอกข้ากันแน่ ในอกของข้ามันเต้นระรัวเสียจนข้าควบคุมไม่ได้ทันรู้หรือไม่เล่า”

   “เช่นนั้นให้ข้ารับผิดชอบเสียเถิด”

   “รับผิดชอบ? ท่านจะรับผิดชอบเช่นไร? ”คนแสร้งถามส่ายหน้าเพราะตนเพียงกล่าวหยอกล้อ ทว่าระหว่างที่กำลังจะหมุนกายเดินไปข้างหน้า แขนข้างหนึ่งของเซียวโม่โฉวถูกหลี่รั่วถงดึงรั้งเอาไว้จนแทบจะเรียกว่ากระชากมาก็ว่าได้ ผู้ที่มิทันตั้งตัวเผลอเปิดช่องโหว่ให้หลี่รั่วถงดึงรั้งเข้ามาแนบชิดเสียแล้ว

   “ปะปล่อยข้าเถิด ประเดี๋ยวมีใครผ่านมาเห็นจะนำท่านไปกล่าวเสียๆ หายๆ ได้”เซียวโม่โฉวตาวาวกล่าวขึ้น มองซ้ายขวาเลิกลัก แม้จะไม่มีผู้ใดก็อดเขินอายไม่ได้

   “ให้กล่าวไปเถิด ข้าดีใจเสียอีกที่จะได้บอกให้ผู้อื่นได้รู้” หลี่รั่วถงกระตุกยิ้มขยับวงแขนเข้ากระชับแน่นรอบตัวบุรุษหนุ่มขึ้นอีกเท่าตัว “เพราะเช่นไรข้าก็หมายมั่นตั้งใจว่าให้เจ้าเป็นจอมใจของข้าแต่เพียงผู้เดียว”

   เรียกได้ว่าประโยคเดียวหยุดชะงักทุกอิริยาบถไปในทันที มีเพียงดวงตากลมใสที่กะพริบถี่สบกับนัยน์ตาคู่คมของหลี่รั่วถงราวกับจะหาความหมายในประโยค ก่อนแก้มขาวนวลเนียนจะค่อยๆ แดงเรื่อขึ้นประหนึ่งปาดสีชาดเอาไว้ “ทะท่าน....”

   “แต่งงานกับข้าเถิดเซียวโม่โฉว มิรู้ว่าโลกมนุษย์ที่เจ้าคุ้นชินจะพูดกันเช่นนี้หรือไม่ แต่คงมิได้ต่างไปจากความหมายที่ข้าปรารถนามั่นในรักต่อเจ้าเป็นแน่”ตาซื่อตาใส่นิ่งงันราวกับสติเลื่อนลอยหายไปครู่หนึ่ง ยามนี้เห็นทีจะตะลึงพรึงเพริดเสียจนหลงลืมชื่อตนเองไปแล้ว

ตะแต่งงาน? ข้าถูกขอแต่งงานเช่นนั้นหรือ?

พลันคิดใบหน้าและท่าทางก็แสดงออกมาเสียหมดแล้ว ทั้งแก้มขาวที่แดงเรื่อ ความสุขที่ผ่านดวงตาคู่สวย รอยยิ้มที่พยายามเก็บกลั้นไว้แค่ไหนก็โผล่ให้เห็นอยู่ดี

“ว่าอย่างไรเล่า หรือเจ้ารังเกียจข้า”

“มะไม่ใช่เช่นนั้น คือข้า....”ท่าทีกระอักกระอ่วนมิใช่เพราะอยากจะปฏิเสธหากแต่กลั่นออกมาเป็นคำพูดยากนัก ยามนี้จะมีสิ่งใดต้องคิดเสียให้วุ่นวายเล่า “ข้าจะแต่งกับท่าน! ”

“คำตอบของเจ้าฉะฉานยิ่งนัก”เป็นคำชมที่ทำเซียวโม่โฉวถึงกับเก้อเขินจนใบหูร้อนไปเสียหมด อีกทั้งหลี่รั่วถงก็ขยันยิ้มให้เขาบ่อยนักจะไม่ให้หลงบุรุษตรงหน้าอีกคราได้อย่างไร



ท่ามกลางจันทราที่ลอยเด่น รัศมีแผ่กว้าง ท้องฟ้าปลอดโปร่งงดงามดั่งวาดไว้ ยามนี้หากเทียบกับตำแหน่งจ้าวพิภพแห่งหยิน งานพิธีการใดๆ ย่อมยิ่งใหญ่เล่าลือกันไปทั่วทั้ง 4 ชั้นฟ้า แขกมาร่วมงามย่อมแออัดขนัดตาท้องฟ้าคงคลาคล่ำแลดูมืดฟ้ามัวดินด้วยเหล่าเทพเซียนทั้งหลายเป็นแน่

ทว่าค่ำคืนสำคัญอันเป็นพิธีการงานมงคลกลับมิได้ต้อนรับผู้ใดให้วุ่นวาย ไม่ต้องการคำกล่าวยินดีของผู้ใดเท่าความเปรมใจของคู่ชีวิต จะมีสิ่งใดยิ่งใหญ่ไปกว่าคำมั่นสัญญาที่ปรารถนามานับพันปี ไม่มีพิธีการใดจะเรียบง่ายเท่าการตัดสินใจครองคู่ของทั้งสองอีกแล้ว มีเพียงสักขีพยานร่วมยินดีเป็นสหายพันชาติอย่างหวางหรูอี้ ติงเจิ้งหวา บริวารข้ารับใช้อย่างเหอจี๋และทู่จึเท่านั้น ทุกอย่างเสร็จสิ้นไม่หวือหวาจบพิธีด้วยการแลกจอกสุรามงคลก็นับว่าเพียงพอแล้ว

สิ่งใดจะยิ่งใหญ่เท่าความรักของเขาทั้งสองอีกก็หามีไม่

อย่างไรสีมงคลก็ย่อมต้องเป็นสีแดง ยามนี้จึงได้เห็นหลี่รั่วถงสวมใส่อาภรณ์สีแดงเข้มดูแปลกตาหากแต่ไม่อาจลดทอนความสง่าผ่าเผยไปได้ เซียวโม่โฉวที่ยืนอยู่ข้างกายก็สวมอาภรณ์สีแดงมงคลเช่นกัน แม้ธรรมเนียมเจ้าสาวจักต้องปิดบังใบหน้าหากแต่บุรุษหนุ่มมิได้นับธรรมเนียมเช่นนั้น การแต่งกายยังคงเป็นบุรุษอย่างที่ตนเป็น หากแต่ความงามด้วยรูปกายก็มากล้นเกินบุรุษแล้ว

หน้าผากที่ขาวนวลเนียนบัดนี้ถูกแต้มด้วยสีชาดเป็นจุดเล็กๆ ตรงกลางระหว่างคิ้วด้วยมือของหลี่รั่วถง เป็นการแสดงให้รู้ว่าผู้ใดมีสิทธิ์ในตัวบุรุษหนุ่มตรงหน้าที่เป็นดวงใจของจ้าวพิภพแห่งหยินหากมิใช่ตน ถึงจะไม่ทำเช่นนั้นหากแต่หลี่รั่วถงกลับตีตราจองไว้เนิ่นนานก่อนหน้านั้นแล้ว ด้วยสัญลักษณ์ดอกโบตั๋นคล้ายปานแดงบนลำคอขาวผุดผาด

“เมื่อแลกจอกสุรามงคลเสร็จสิ้นแล้ว ต่อไปก็ถึงฤกษ์เข้าส่งตัวเข้าห้องหอแล้วขอรับ”ผู้พูดแม้จะเก้อเขิน หากแต่อดที่จะยิ้มจนแก้มปริให้แก่ทั้งสองมิได้ ทำนบน้ำตาของเหอจี๋แทบจะไหลอยู่เนืองๆ

“ข้ายินดีกับพวกเจ้าด้วย เห็นทีข้าจะมาแวะเวียนเสียบ่อยๆ มิได้แล้วเกรงว่าจะรบกวนพวกเจ้าหวานชื่น”หวางหรูอี้ยิ้มหยอกเย้า ก่อนจะล้วงบางอย่างยืนให้เซียวโม่โฉว เหอจี๋มองดูเลิกลักมิไว้ใจเช่นกันแต่สอดปากตอนนี้มิได้ “ถือเสียว่าเป็นของกำนัลเล็กๆ น้อยๆ จากข้า” เซียวโม่โฉวตระเตรียมเอื้อมมือไปรับแต่ทว่า

“ห้ามรับเด็ดขาด! ”หลี่รั่วถงปัดมือหวางหรูอี้ออกกล่าวพร้อมกับข่มขวัญสหายด้วยสีหน้าถมึงทึง

“เหตุใดท่านถึงปฏิเสธน้ำใจท่านหวางหรูอี้เช่นนั้นเล่า? ”

“เพราะข้ารู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร”สีหน้าของเซียวโม่โฉวงุนงงมองหลี่รั่วถงคิ้วขมวด หวางหรูอี้กลับหัวเราะขบขันโยนขวดยาใบเล็กขึ้นลงไปในอากาศแล้วซุกเก็บเข้าที่เดิม

“นี่เซียวโม่โฉว...เอาไว้คราวหลังข้าจะให้กับเจ้าในยามที่ไม่มีเจ้าเสือดุผู้นี้อยู่เข้าใจหรือไม่”คนแสร้งกระซิบกระซาบสีหน้าสนุกนักแววตาเล่ห์เหลี่ยมนัก

“ข้าคงต้องรบกวนเจ้าเสียแล้วติงเจิ้งหวา พาสหายผู้นี้ของข้าไปให้พ้นสายตาข้าได้หรือไม่ ข้าขอส่งตรงนี้”

วาจาร้ายกาจเอ่ยขึ้นร้องขอต่อติงเจิ้งหวา ที่มิได้กล่าวมากความอันใดนักเพียงหอบหิ้วเจ้าของเส้นผมขาวพิสุทธิ์ลากตัวออกไปแต่โดยง่าย

“ตกลงเจ้าจะเข้าข้างผู้ใด! ไหนบอกว่าจะสวามิภักดิ์ต่อข้าเช่นไรเล่าติงเจิ้งหวา”คนถูกลากโวยวายลั่น
“ข้าเคยกล่าวต่อเจ้าเมื่อไหร่กัน เลิกรบกวนพวกเขาแล้วกลับกันได้แล้วนา”เสียงโหวกแหวกโวยวายค่อยๆ ลับหายไปจนโล่งหู เซียวโม่โฉวยืนมองพวกเขาจนลับสายตา

ทั้งเหอจี๋และทู่จึก็ต่างผ่อนลมหายใจเมื่อสถานการณ์เงียบสงบกลับมาอีกครา บทสนทนาระหว่างสองคนก็เกิดขึ้น

“ในเมื่อสหายของข้าตบแต่งแล้ว เช่นนั้นข้าก็จะมีฐานะสูงกว่าเจ้าสินะ”ทู่จึกล่าวขึ้นยืดอกเท้าสะเอวกระหยิ่มยิ้มย่องในความคิด

เพี๊ยะ! ฝ่ามืออรหันต์ปะทะเข้าที่ศีรษะของทู่จึอย่างจัง

“ข้าบอกให้เจ้าเลิกฝันลมๆ แล้งๆ อย่างไรเล่า อย่างไรเสียเจ้าก็คือปีศาจชั้นต่ำสำหรับข้าอยู่วันยังค่ำ ชิ! ”

“หน็อย คอยดูเถอะ! ”ใบหน้าฟึดฟัดลูบศีรษะตนเองปอยๆ

“นายท่านขอรับ.....ข้าว่าประเดี๋ยวจะเลยฤกษ์งามยามดีเชิญพวกท่านด้านในดีกว่าขอรับ ข้าและทู่จึจะส่งพวกท่านเพียงประตูเท่านี้นะขอรับ”เหอจี๋หันไปกล่าวพร้อมกับผายมือเชื้อเชิญ

“ข้าไปด้วยโม่โฉว! ”

“เจ้าจะเข้าไปทำไมเจ้าโง่นี่ กลับกับข้าประเดี๋ยวนี้เลย อยากตายหรืออย่างไร! ”เหอจี๋พูดเสียงลอดไรฟันถลึงตาสุดฤทธิ์ก่อนจะลากดึงทู่จึออกไป ปล่อยให้บ่าวสาวได้ประคองกันเข้าไปยังเรือนใหญ่อย่างราบรื่น

เซียวโม่โฉวส่ายหน้ายิ้มให้กับทั้งสองที่อย่างไรก็ไม่เปลี่ยนแปลงท่าทีที่ราวกับเข้ากันไม่ได้ หากแต่ก็ไม่เคยมีวันไหนที่เห็นทู่จึและเหอจี๋ไม่พูดคุยกัน

“เจ้ายิ้มอะไรกัน? ”

“ข้าเพียงนึกสงสัยว่าเหตุใดทั้งสองจึงตั้งแง่แต่จะทะเลาะกัน หากแต่พอผ่านไปไม่ทันจะข้ามวันก็กลับมาดีกันเป็นๆ หายๆ เช่นนี้อยู่ร่ำไป”

“ปล่อยเรื่องหยุมหยิมเหล่านั้นไปเถิด สิ่งที่เจ้าควรจะสนใจมิใช่ข้าหรอกหรือ”

ครั้นถึงบานประตูไม้ที่แขวนคำมงคลตัวอักษรสีทองไว้เหนือบานประตูหลี่รั่วถงเป็นผู้ดึงให้เปิดออก เซียวโม่โฉวเป็นผู้เดินนำเข้าไปใจเต้นลุ่มๆ ดอนๆ เสียอย่างนั้น ครั้นหันไปมองการประดับตกแต่งห้องหอให้งดงามจนต้องตาก็ยิ่งเก้อเขินเสียจนนึกต่อว่าผู้ที่เป็นแม่งานอย่างเหอจี๋เสียจริงๆ ยิ่งกวาดสายตามองพู่ผ้าที่ห้อยระย้าสีแดงมงคล ก็ราวกับย้ำเตือนว่าค่ำคืนนี้มิใช่เพียงวันคืนที่ผ่านพ้นไปไม่น่าจดจำ หากแต่เป็นคืนสำคัญของทั้งสอง

เช่นไรเซียวโม่โฉวก็อดประหม่าขึ้นมาเสียมิได้ จึงแก้เก้อด้วยการไปนั่งยังโต๊ะที่จัดสำรับและขนมมงคลไว้ อีกทั้งสุราที่ตระเตรียมให้พร้อมพรั่งอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

“ท่านจะดื่มต่ออีกหน่อยหรือไม่ มาเถิดข้าจะรินให้”ผู้ประหม่ารวบแขนเสื้อที่ยาวเกะกะหมายจะปรนนิบัติรินสุราให้ท่าทีจริงจังจนชวนมอง

“เหตุใดข้าต้องสนใจที่จะดื่มมากกว่าตัวเจ้าในยามนี้ด้วยหรือ? สุราเมื่อใดข้าก็ดื่มได้ จักเมามายก็มิควรเป็นคืนมงคลนี้” ท่อนแขนแข็งแรงที่เอื้อมมาจากด้านหลังพยุงผู้ที่ซ่อนใบหน้าแดงก่ำให้ลุกขึ้นหันมาประจัน รอยยิ้มที่ราวขบขันกับท่าทีของบุรุษหนุ่มตรงหน้าพานให้เซียวโม่โฉวขมวดคิ้วมุ่นขึ้นเสียอย่างนั้น

    “ท่านขบขันเรื่องใด หน้าข้ามีสิ่งใดผิดแปลกหรือ”

   “.....”หลี่รั่วถงเพียงส่ายหน้า ก่อนกอดกายบุรุษหนุ่มเข้าสู่อกกว้าง มือหนาลูบแผ่นหลังที่ประหม่าอย่างอ่อนโยนและกล่าวขึ้น “ข้านึกไม่ถึงว่าจะมีวันนี้ วันที่ข้าได้กอดเจ้าอย่างมีความสุขอีกครา”

   เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้น เซียวโม่โฉวได้ยินทุกถ้อยคำที่กล่าวมา รับรู้ด้วยหัวใจว่าผู้ที่กอดตนนั้นหาได้โป้ปด มือขาวที่เคยเย็นเยียบและสั่นเท่าด้วยความประหม่า ทว่าบัดนี้กลับผ่อนคลายด้วยอ้อมกอดอุ่นๆ เสียจนกำซาบถึงจิตใจ

   “ข้าอยู่ตรงนี้ได้เพราะท่านปรารถนาที่จะพบเจอข้าอีกครั้ง ข้าดีใจที่หัวใจของข้ายังคงจดจำท่านได้ไม่ลืมเลือน”

   “ข้ารักเจ้าเซียวโม่โฉว”

   “ท่านกล่าวเช่นนี้ จะให้ข้าตอบอย่างไรได้นอกเสียจาก.....”สองแขนผละตนเองออกจากอกที่แทบไม่ยอมให้ห่าง ก่อนจะเขย่งปลายเท้าเล็กน้อยจุมพิตไปที่ริมฝีปากของผู้ที่อยู่เบื้องหน้าแล้วตอบไปว่า “ข้าก็รักท่านเช่นกัน”

   เซียวโม่โฉวยิ้มบางยกมือขึ้นขยี้ปลายจมูกตนเองเก้อเขิน โดยหารู้ไหมว่าอีกฝ่ายอยากกางกรงเล็บเข้าไปขย้ำท่าทีเช่นนั้นด้วยแรงปรารถนาเพียงใด

“เจ้าเริ่มก่อน อย่าได้โทษข้าทีหลังเลย”ที่สุดแล้วหลี่รั่วถงก็ทนข่มความปรารถนาที่จะสัมผัสบุรุษตรงหน้าไม่ไหวอีกจึงได้ดึงเซียวโม่โฉวเข้าสู่อ้อมกอดอีกครา ครั้งนี้กลับเชยคางให้เชิดรั้งขึ้น บรรจงมอบจุมพิตที่หอมหวานระคนร้อนรุ่มจนยากจะถอนถอย

สองกายที่ตระกองกอดทิ้งกายลงบนเตียงตั่ง กลีบบุปผาที่ถูกโปรยไว้กระจายออกไปทั่ว กลิ่นหอมเย้ายวนหรือจะสู้กลิ่นหอมของผิวกายที่กำจายรัญจวนใจนัก หากจะให้ยับยั้งชั่งใจในครานี้คงยอมแลกชีวิตเสียแล้วกระมัง

ทั้งหวั่นอยู่ในใจว่าเซียวโม่โฉวจะหนีหายจึงใช้กายแกร่งคร่อมร่างบุรุษหนุ่มไว้มิให้กระถดร่นหนีไปได้ ยอมผละจากจุมพิตอย่างอ้อยอิ่ง ใช้สายตาคมกวาดมองเจ้าของเรือนกายขาวผุดผาดที่หอบหายใจแรง แผ่นอกขาวที่เผยแก่สายตาผ่านสาบเสื้อที่แยกออกตัดกับสีแดงฉูดฉาดยากนักที่จะเมินสายตาไม่จ้องมอง

อีกทั้งสัญลักษณ์ที่เผยให้เห็นเป็นรูปดอกโบตั๋นนั้นชัดเจนขึ้นบนผิวเนื้อบริเวณลำคอยิ่งทำให้หลี่รั่วถงพึงใจในสิ่งนั้นยิ่งนัก ทว่าส่วนหนึ่งกลับกำลังพยายามทนข่มแรงปรารถนาตนเอาไว้ เช่นไรก็มิได้อยากกระทำให้เนื้อขาวต้องบอบช้ำตั้งแต่คืนแรกเสียก่อน

“เจ้าจะปฏิเสธข้าก็ได้หากเจ้ารู้สึกไม่ดี เพราะต่อจากนี้ข้ามิรู้ว่าตนเองจะหยุดรักเจ้าได้หรือไม่”

“ข้ายอมแลกจอกสุรามงคลแก่ท่านแล้ว ไยข้าจะต้องกลัวสิ่งใดอีกในเมื่อคนที่ข้าจะมอบชีวิตกระทั่งวิญญาณให้ก็มีแต่ท่านเพียงผู้เดียวเท่านั้น”

สุขใดเล่าจะเท่าคำปวารณามอบแล้วสิ้นซึ่งจิตวิญญาณให้แก่ตน หลี่รั่วถงยิ้มรับกดริมฝีปากจุมพิตไปที่ดวงตาคู่สวย จรดจมูกเป็นสันลากผ่านแก้มขาวเนียนที่แดงเรื่อไปถึงใบหูเล็กอย่างพึงใจ จูบต่อมากดริมฝีปากหยักไปที่ซอกคอขาวอยู่เนิ่นนาน บัดนั้นก็พลันบันดาลลมหมุนดับแสงเทียนและตะเกียงไฟภายในห้องหับ แล้วบรรจงละเลียดชิมบุรุษตรงหน้าอย่างละเมียดละไมเสียจนเจ้าของกายโปร่งวูบไหวราวกับเปลวเทียนต้องลม

เป็นคราแรกที่ถูกสัมผัสเช่นนั้น เซียวโม่โฉวมิเคยเสียพรหมจรรย์ให้แก่ตรีหรือบุรุษผู้ใด ถือว่าเกิดเป็นมนุษย์จะเสียชาติเกิดก็คงต้องปล่อยให้กนด่ากันไป หากแต่เช่นไรมิต้องมัวหมองเพราะมืออื่นก็นับว่าโชคดีนัก

ข้าไม่ประสีประสาในเรื่องรักใคร่ แต่การให้ความร่วมมือข้าคงพอทำได้

เซียวโม่โฉวคร่ำครวญอยู่ในใจก็พลันสะดุ้งไหวกับฝ่ามือที่สอดผ่านสาบเสื้อ มือหนาเข้าสัมผัสกับเนินอกที่แบนราบจนร่างที่ไร้กล้ามเนื้อแน่นหนาสะดุ้งไหวขนลุกชั้นไปทั่วสรรพางค์กาย อีกทั้งริมฝีปากร้อนก็บดเบียดริมฝีปากอ่อนนุ่มจนแทบเห่อร้อนบวกกับสัมผัสที่ปัดป่ายก็แทบดิ้นทุรนทุรายด้วยความรู้สึกซาบซ่าน

“เจ้ากลัวหรือไม่”เสียงทุ้มกังวานกระซิบชิดใบหูเล็กของเซียวโม่โฉวอีกครา ลมหายใจที่อุ่นร้อนคลอเคลียบนแก้มแดงราวผลท้อหล่นสุก

“ขะข้า หาได้กลัวสิ่งใด”

“เช่นนั้นหรือ”
 
สิ้นประโยคถามไถ่ หลี่รั่วถงก็สนองให้ผู้ที่มิได้เกรงกลัวอย่างไม่เกรงใจ มือหนาที่ปัดป่ายไปเลื่อนต่ำลูบไล้ไปจนถึงหน้าท้องแบนราบ ก็พลันสะกิดเชือกที่ผูกรั้งเอาไว้ปมแน่นคลายออกได้ดั่งใจคิด จึงค่อยๆ เลื่อนมือลงต่ำสอดลูบไปตามขอบกางเกงหลวมหลุดเข้าโอบสะโพกกลมกลึงของบุรุษหนุ่มตรงหน้า ที่ขบเม้มริมฝีปากบางเสียแทบเห่อช้ำด้วยสะกดกลั้นอารมณ์ ผิวเนียนละเอียดบัดนี้กลับร้อนรุ่มไปตามส่วนที่ถูกสัมผัสไม่มีท่าทีจะเย็นลงได้อีก

ใบหน้าที่แดงเรื่อ มือหนึ่งเกาะกุมไหล่แข็งแรงอีกมือขยุ้มผ้าที่พื้นเตียงเสียจนกลีบบุปผาที่อยู่ในฝ่ามือช้ำตามไปด้วย เซียวโม่โฉวกำลังฝืนทนความร้อนรุ่มที่หลี่รั่วถงมอบให้ จนใบหน้าเริ่มผุดพรายไปด้วยเม็ดเหงื่อเม็ดเล็ก ทั้งนี้ความวูบไหวที่พาร่างสั่นไหวครั้นมือใหญ่เข้ากอบกุมส่วนล่าง ทุกการเคลื่อนไหวในฝ่ามือหนานำพาความหฤหรรษ์ระคนเสียวซ่านมาให้เซียวโม่โฉวไม่มีเว้นว่าง พาเอาดวงตาคู่สวยฉ่ำปรือลมหายใจติดขัดราวกับจะขาดใจเสียให้ได้

ลิ้นอุ่นชื้นที่ลากไล้จุมพิตไปบนเนินท้องที่หอบโยนขึ้นลงด้วยลมหายใจที่ไม่สม่ำเสมอ นำพาความรู้สึกวูบไหวสั่นสะท้านไปทั่วสรรพางค์กาย

ยามนี้หลี่รั่วถงจัดการปลอดเปลื้องอาภรณ์ที่ห่มกายตนเองออก เผยร่างกายที่เปลือยเปล่าแข็งแรง ดึงดูดสายตาผู้ที่เหลือบมองผ่านแสงสลัวกลับยิ่งเก้อเขินแม้จะเป็นร่างกายบุรุษที่ไม่ต่างไปจากตน สิ่งใดหลี่รั่วถงมีตนก็มีทว่าคงเห็นความแตกต่างก็ครานี้กระมัง

“ข้าสัญญาว่าจะถนอมเจ้า จอมใจของข้า”คำกล่าวที่ราวเสียงกระซิบมาพร้อมกับสัมผัสแตกต่างจากทางด้านหลัง บางอย่างกำลังก่อกวนความรู้สึกของเซียวโม่โฉวให้ปั่นป่วนยิ่ง ความไม่คุ้นชินที่รุกล้ำกำลังสัมผัสกับช่องทางรักที่อ่อนนุ่ม ความรู้สึกทรมานส่งผ่านฝ่ามือขยุ้มผืนเตียงยับยู่สีหน้าเว้าวอนจนหลี่รั่วถงมิอาจยับยั้งตนเองได้อีก ความปรารถนาที่แรงกล้านำพาเสียงครางต่ำในลำคอครวญคร่ำราวกับไม่อาจข่มความรู้สึกทั้งหมดได้ แม้จะขบเม้มริมฝีปากตนเองจนกลัดเลือดเพียงใดก็ไม่อาจทัดทานความรู้สึกที่พรั่งพรูออกมาได้

หลี่รั่วถงคงรับรู้อยู่แก่ใจจึงมิได้ใจร้ายนักก็พลันผ่อนหนักเบาให้เสียก็หลายครั้งหลายครา

อีกทั้งด้านหน้าที่ปรนเปรอให้ก็มิได้ละห่างยังคงขยับรูดรั้งหนักเบาให้อีกฝ่ายอย่างยินดีและพึงใจ ความหวามไหวที่ก่อเกิดขึ้นบนร่างกายของเซียวโม่โฉวไม่อาจปฏิเสธได้ว่าหฤหรรษ์เพียงใด

“ข้าทำเจ้าเจ็บหรือ? ”

“มะไม่ ใช่ เพียงแต่ร่างกายข้า...! ”มิทันได้เอ่ยให้รู้ นิ้วหนาที่สาละวนผ่อนหนักเบาคอยชำแรกช่องทางรักอ่อนนุ่มอยู่ด้านหลังก็พลันรุกเร้าจนเซียวโม่โฉวสะดุ้งตัวโยน แอ่นกายที่ไร้อาภรณ์ปิดกั้นด้วยสีหน้าหวามไหวจนหลี่รั่วถงไม่อาจอดใจเข้าไปจูบซับเนื้อเนียนขาวที่ร้อนผะผ่าวอีกครา ครั้งนี้เห็นที่ความแข็งขืนที่อดทนมิอาจรั้งรอได้อีกต่อไป เพียงกระซิบแผ่วเบาให้อีกฝ่ายตระเตรียมใจก็นับว่าถนอมมากแล้ว
เรียวขาขาวที่ถูกแยกออกจากันถูกแทรกกลางด้วยกายแกร่งเข้าบดเบียดจนแนบชิดมิห่างร้างรา ลูบฝ่ามือหนาไปตามโคนขาอ่อนนุ่มรั้งเรียงขาขึ้นจูบซับทิ้งร่องรอยตีตราทุกซอกมุม แรงหอบโยนที่มาพร้อมกับแรงกระแทกกระทั้นอีกทั้งกระโจนจ้วงหนักเบาทำเอาร่างบุรุษหนุ่มบิดเร้าด้วยความซาบซ่านไม่รู้สิ้น มือขาวที่กอดตระกองแผ่นหลังกว้างแทบจะฝังรอยเล็บด้วยความเจ็บปวดราวกับถูกฉีกร่างอยู่หลายครา เสียงสั่นเครือที่หอบกระเส่าสอดประสานไปตามห้วงอารมณ์ที่ส่งผ่านถึงกัน กระทั่งความหฤหรรษ์ที่จับจูงกันมาก็นำพาความสุขสมให้แก่กันและกันมิรู้ว่าเวลานั้นผ่านไปกี่ชั่วยาม

แต่ที่รู้แน่นั้นเซียวโม่โฉววิญญาณแทบหลุดหายไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่คราเพราะความร้อนรุ่มของหลี่รั่วถงผู้นี้ เห็นทีว่าผู้ที่สลบซบแนบอยู่กับไหล่กว้างจึงต้องแสร้งหลับไปเสียให้พ้นค่ำคืนนี้เสียแล้ว มิเช่นนั้นคงมิรู้ว่าจะถูกสายตาแกร่งคู่นั้นเว้าวอนจนอ่อนทั้งใจและกาย ไหลไปตามห้วงอารมณ์ไปไม่รู้จักจบสิ้นหรือไม่

ถึงอย่างไร.....ข้าจะดิ้นไปไหนรอดได้ หากเอ่ยคำเดียวว่าปรารถนาข้าจักไม่หยิบยื่นให้เชียวหรือ เพราะถึงอย่างไรต่อแต่นี้ดวงใจของข้าก็จะปรารถนาเพียงแต่คนผู้นี้เสมอไปไม่เปลี่ยนแปลงชั่วฟ้าดินสลายเป็นแน่

มีต่อด้านล่างจ้า
v
v
v
v

[ทามากิบ๊อง]

ณ สะพานข้ามบึงบัว

   “เหตุใดเจ้าจึงมาอยู่ที่นี่ ข้าตามหาเจ้าเสียตั้งนาน”เสียงที่เอ่ยขึ้นดึงความสนใจจากเซียวโม่โฉวให้หันไปมองพร้อมกับร่างสูงสง่าที่เดินเข้ามาใกล้สวมกอดเสียดื้อๆ จนเซียวโม่โฉวสะดุ้งโหยง

   “ประเดี๋ยวใครมาเห็น ท่านมิกลัวหรือว่าจะถูกเอาไปนินทาเสียได้”

   “ผู้ใดจะหาญกล้านินทาได้”

   คนถูกสวมกอดค้อนมองส่ายหน้ายิ้มๆ “ถึงอย่างไรก็โปรดปล่อยข้าก่อนเถิด”กว่าเซียวโม่โฉวจะผละออกจากวงแขนของหลี่รั่วถงได้ก็เล่นเอายากเช่นกัน

   “ตกลงเจ้าแอบมาทำอะไรที่นี่คนเดียว”

   “คือว่า...ข้าอยากจะพายเรือ”เซียวโม่โฉวทอดสายตามองไปยังสระบัวที่กว้างขวางแสร้งตาละห้อยให้หลี่รั่วถงเห็นใจ ครั้นมีความคิดบางอย่างอยู่ในใจจึงยอมร้องขอด้วยสีหน้าตาใสไปเช่นนั้น
   “เหตุใดจู่ๆ เจ้าถึงอยากจะพายเรือเล่นเสียอย่างนั้น”

   “แล้วข้าจะบอกเหตุผล แต่ตอนนี้ท่านช่วยข้าหน่อยเถิด แล้วข้าจะแสดงฝีมือพายเรือให้ท่านนั่งตอบแทน ”หลี่รั่วถงเงียบไปเพียงครู่ จึงมิได้คิดขัดความต้องการของเซียวโม่โฉว พลันบันดาลเรือไม้สองคนนั่งให้ปรากฏอยู่ตรงหน้า อีกทั้งหอบเอาผู้ที่ปรารถนาจะเป็นคนพายเรือให้เขานั่งลงเรือไปในคราเดียว

   ผู้ที่ได้ดั่งใจจึงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่หยิบจับไม้พายกำแน่นนัยน์ตาสุขยิ่ง

   “เจ้าแน่ใจหรือว่าเจ้าพายเรือเป็น”หลี่รั่วถงที่นั่งอีกฟากฝั่งของเรือหันหน้าเข้าหาเซียวโม่โฉวที่สีมีหน้ามีความสุขนักก็พลันมีความสุขไปด้วย

   “แน่นอน ข้าเคยพายเรือจ้างส่งของเมื่อครั้งยังเป็นมนุษย์ ท่านเชื่อฝีมือข้าได้”เซียวโม่โฉวแสดงฝีมือที่ไม่ได้เกินคำกล่าวอ้างงัดเรือพายไปตามน้ำเรื่อยๆ บ้างก็หยุดหักฝักบัวที่สุกเต็มแก่ ประเดี๋ยวเดียวก็มิใช่เรื่องน่ารื่นรมย์ของหลี่รั่วถงอีกต่อไปเมื่อเซียวโม่โฉวดูจะจริงกับการเก็บฝักบัวเสียจนตอนนี้แทบจะท่วมเรือจนจะไม่มีช่องว่างให้ได้มองหน้าอีกฝ่ายอยู่แล้ว

   “เดี๋ยว นี่เจ้าจะเก็บฝักบัวไปทำอะไรเสียมากมายถึงเพียงนี้”เสียงที่ตะโกนข้ามกองฝักบัวดังมาจากหลี่รั่วถง ปัดบางส่วนให้พ้นสายตา

   “จริงๆ แล้ว....ข้าจะนำไปเป็นยา”เสียงตอบพึมพำคล้ายลังเลว่าจะกล่าวออกไปดีหรือไม่ เหตุที่อยากลงไปในสระบัวก็มีเพียงเท่านี้

   “ยา? ยาอะไรหรือเจ้าป่วยไม่สบายตรงไหน! ”

   “ปะเปล่า ข้าสบายดี เพียงแต่ข้ารู้มาว่าเม็ดบัวมีสรรพคุณช่วยบำรุงกำลัง แก้อ่อนเพลีย ข้าเลยจะนำมันไปแกะไว้ให้ท่านทานเล่น หวางหรูอี้บอกว่าท่านชอบท่านด้วยข้าก็เลย...แต่ดูเหมือนข้าคงเก็บเพลินไปหน่อย”เซียวโม่โฉวหารู้ไหมว่าคำพูดเหล่านั้นนำความแปลกใจมาให้หลี่รั่วถงจนถึงกับอดกลั้นไม่ไหวกวาดฝักบัวออกไปเสียครึ่งหนึ่งเพื่อจะกระโจนไปหาเจ้าของความคิดเช่นนั้น แม้หวางหรูอี้จะมีส่วนสร้างเรื่องหากแต่ก็พึงใจเสียอย่างนั้น

   “เจ้ามัน.....”

   “ข้า ข้าพูดสิ่งใดผิดหรือ”คนที่ถูกจ้องเขม้นตาเบิกโพลงตกใจคิดไปว่าพูดสิ่งใดไม่ระรื่นหูอีกฝ่ายเสียแล้ว หากแต่ไม่ทันไรก็ถูกอีกฝ่ายโน้มตัวลงมาจูบเสียอย่างนั้น ยิ่งสร้างความตกตะลึงให้แก่เซียวโม่โฉวจนนึกคิดสิ่งใดไม่ออก

   “ข้าอยากจะกอดเจ้าเสียในเรือตอนนี้จริงเชียว ”

   “เอ๊ะ? ”

   ท่าทางเหลอหลาตกใจกับท่าทีของหลี่รั่วถงที่จู่โจมเข้ามาจนเรือแกว่งจวนจะคว่ำทำเอาเซียวโม่โฉวแทบตั้งสติไม่ทัน รู้ตัวอีกทีก็ถูกคนผู้นี้ครอบครองสติและความคิดของตนไปเสียแล้ว

   “ข้าจะบอกให้เรารู้ ข้ามิได้ชอบกินของเหล่านี้”

   “แต่หวางหรูอี้บอกข้า.....”

   “ข้าจะบอกให้ว่าจริงๆ แล้วข้าชอบกินสิ่งใด”

   “สิ่งใดที่ท่านชอบ? ”ผู้ที่ตั้งใจฟังมองหลี่รั่วถงตาไม่กะพริบ ไม่กล้าแม้แต่ขยับตัวกลัวเสียเหลือเกินว่าจะพลาดทำเรือคว่ำ แต่ทว่าคำพูดคำจาที่หลี่รั่วถงกล่าวออกมาเถรตรงอย่างคนซื่อด้วยท่าทีขึงขังชั่งเขย่าดวงใจบุรุษหนุ่มให้เต้นโครมครามเสียยกใหญ่นัก
 
   “สิ่งที่ข้าชอบจะเป็นสิ่งไหนไปได้ถ้ามิใช่เจ้า จะให้ข้ายืนยันเพื่อพิสูจน์ดีหรือไม่”

   คืนหวานชื่นก็ผ่านไปแรมเดือนแล้ว ไยข้าถึงยังขวยเขินกับเรื่องเหล่านี้ไม่ว่างเว้นกันนะ

   “มะไม่ต้อง ข้าเชื่อท่านหากแต่ตอนนี้กลับขึ้นฝั่งก่อนดีหรือไม่ ข้าใจไม่ดีว่าท่านจะทำเรือคว่ำ ข้าไม่อยากเปียก”

   เซียวโม่โฉวยิ้มคิ้วยู่ เอื้อมมือตบเบาๆ ไปที่ไหล่ให้หลี่รั่วถงคุมสติ อีกฝ่ายอดมิได้ที่จะจุดยิ้มขึ้นตรงมุกปาก ส่ายหน้าไปมาแววตาขบขัน ไม่พูดพร่ำใดๆ จึงช้อนอุ้มร่างโปร่งไว้ในอ้อมอก ทะยานตัวมายืนอยู่ริมตลิ่งวางเซียวโม่โฉวลง

   “เจ้ามิต้องเอาใจข้าด้วยเรื่องเหล่านั้นหรอก ไม่รู้หรืออย่างไรว่าเพียงเจ้าอยู่เคียงข้างข้า ข้าก็ไม่ปรารถนาสิ่งใดอีก.....เม็ดบัวก็มิต้องเข้าใจหรือไม่”

   “ขะข้าจะไปรู้ได้อย่างไรว่าหวางหรูอี้หลอกข้าอีกแล้ว แต่ในเมื่อข้าเก็บมันมาแล้ว ท่านก็รับมันไว้หน่อยเถิด”ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่บุรุษหนุ่มหยิบคว้าฝักบัวสีเขียวแก่มาแล้วยื่นให้หลี่รั่วถงราวกับบุปผชาติ แก้มขาวนวลเนียนแอบเก้อเขินกระแอมกระไอยื่นฝักบัวไปแนบออกอีกฝ่ายย้ำถาม“ท่านไม่รับหรือ? ”

   “ข้าจะไม่รับได้อย่างไร”

   เห็นทีว่าต่อแต่นี้แม้อีกฝ่ายจะหยิบยื่นสิ่งใดให้ ในสายตาของหลี่รั่วถงคงเห็นเป็นสิ่งมีค่าไปเสียหมด มิวายแม้กระทั่งฝักบัวแก่จัดที่คล้ายจะเริ่มเหี่ยวเฉาฝักนี้ก็ตาม

-จบ-

ในที่สุดเรื่องนี้ก็จบแล้วจริงๆ ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่ะ

ผิดพลาดบ้าง ช้าบ้าง อย่างไรก็ขออภัยไว้ด้วยนะคะ

เรื่องทั้งหมดล่วนเกิดแต่จินตนาการของผู้แต่ง ไม่ถูกใจใดๆ ก็ยกโทษให้กันนะคะ ฮ่าๆ

เรื่องหน้าฟ้าใหม่มา ก็ขอฝากเนื้อฝากด้วยนะคะ

ขอบคุณมากค่ะ

โดย หลานฮวา 

[Janemera]

เขินนนนแป๊ปปปหวานไม่เกรงใจฟ้าดินเลยจ้าาาคิ้กค้ากกกก

[ommanymontra]

 


 

[JanTi]

 

[nanaexo]

.


Sent from my iPhone using Tapatalk

[•♀NoM!_KunG♀•]

ขอบคุณน้าที่ต่อจนจบ

[Rhapsodies21]

เรื่องนี้โครงเรื่องน่าสนุกมากเลยค่ะ


Sent from my iPhone using Tapatalk

[Pathom]

 

[mild-dy]

 

[aoihimeko]

ขอบคุณเรื่องราวดีๆ

[mentholss]

สนุกมากๆ 

[airicha]

สนุกมาก ชอบแนวนี้สุดๆ
แต่หาอ่านยากมาก
ขอบคุณนิยายดีๆค่ะ

[patee]

 

[cutelady]

เป็นอีกเรื่องที่ชอบ
รักหลี่รั่วถงมากๆๆๆ  มีความรักที่มั่นคงในสามโลก...
ขอบคุณนักเขียนมากกก... ชอบแบบหวานๆๆๆๆ 
จะรออ่านผลงานต่อไป  และ ส่งกำลังใจให้ด้วยน้าาาาา
 
 

[ทามากิบ๊อง]

 

ขอบคุณนักอ่านที่แวะเวียนเข้ามาอ่านมากๆค่ะ //เก็บทุกคอมเมนต์และกำลังใจใส่กระเป๋าเลย

และอยากจะแจ้งให้ทราบว่าเรื่องนี้ผ่านพิจารณากับทาง สนพ.วายซิกบุ๊คส์ แล้วค่า

อยู่ในขั้นตอนการแก้ไขประสานงานต่างๆ นานา

ทั้งเนื้อเรื่องก็จะมีการเพิ่มเติมให้สมบูรณ์กว่าเดิม ซึ่งทางผู้แต่งเองก็ได้ปรับปรุงเนื้อหาไปแล้ว

เพิ่มเติมในส่วนที่คิดว่าต้องได้มากกว่านี้อีกและอีกส่วนยิบย่อยเพื่อให้เรื่องราวสมเหตุสมผล

และเสริมทัพด้วยตอนพิเศษในแบบที่ในเรื่องหาโมเมนท์นั้นไม่ได้อีก 5 ตอน

แพลนว่างานหนังสือ62 นี้คงจะได้ออกมาเป็นรูปร่างรูปเล่ม

(หากไม่มีอะไรผิดพลาดหรือล่าช้าก็จะมีให้เปย์ในช่วงงานหนังสือค่ะ ฮ่าๆ ) ชื่อเรื่องก็คงเดิม

แต่เพิ่มเติมคือความอินในอิน 

ใครผ่านหูผ่านตาหนังสือนามปากกา หลานฮวา ก็ฝากไว้ด้วยนะคะ ขอค่าขนมโหน่ยยยย งืดดด

หรือแวะไปโฉบได้ที่ fb หลานฮวา ได้น๊า

ไว้พบกับพี่หลี่ได้ในเล่มนะคะ  ขอบคุณอีกครั้งค่ะสำหรับพื้นที่แจ้งข่าวเล็กๆ น้อยๆ ^^

[มนุษย์บิน]

ทั้งเรื่องนี้สิ่งเราโดนตกคือกระต่ายน้อย 555555 อยากเห็นหนูน้อยเติบโตจริงๆ

[AilyrZ]

โชคดีที่จบแฮปปี้เอนดิ้ง  ในความเป็นจริงถ้าจะทดสอบกันขนาดนี้ นายเอกดูเป็นคนไม่ใส่ใจความรู้สึกของคนอื่นเลย อย่างไรก็ตาม ภาษาสวยมากค่ะ อ่านลื่นดี

[Piiiimsen]

สนุกก ไม่คิดว่าคนๆนึงจะรักและรอใครได้นานขนาดนี้ พล็อตเรื่องดีด้วย เรื่องไม่ยืดเยื้อ ชอบๆๆๆ ขอบคุณมากนะคะ 

[yin]

น่ารักมากเลย

[mint_852]

สำนวนการแต่งของคนเขียนเหมือนนิยายช-ญเลย
ดำเนินเรื่องช่วงนายเอกแรกๆ เหมือนผญเลย
แต่พอท้ายๆเรื่องเริ่มมีความสมเหตุสมผลเข้ามา
ทำให้ดีขึ้นมากกว่าเดิมเยอะ แต่เนื้อเรื่องยังมีความเอื่อยๆ
อ่านๆไปก็เริ่มอยากวาง แต่ก็อ่านจนจบนะ
หวังว่าจะมีผลงานให้ติดตามต่อนะคะ