ตอนที่2
เเสงดาวทอเเสงเปร่งประกายตัดกับความมืดมิดบนฟ้าได้อย่างสวยงาม หากมองลงไปข้างล่างจะเห็นหลอดไฟหลากหลายสีสันที่คอยส่องความสว่างเจิดจ้าอยู่รอบกลางเมือง ยอมรับว่าสวยเมื่อได้มองจากที่สูง เเต่ใครบางคนกลับชอบเเหงนมองท้องฟ้ายามราตรีมากกว่า
ความงดงามที่เงียบงันเเต่อบอุ่น
ลมหนาวพัดโชยมาทำให้เส้นผมพลิ้วคลอตามสายลม มือเล็กซุกซ่อนอยู่ใต้เสื้อคลุมสีขาว ริมฝีปากสีสดเเย้มยิ้มเพียงนิดยามได้เห็นภาพพระจันทร์เสี้ยวที่มีดวงดาวรายล้อม
กระทั่ง...เสียงทุ้มดังเรียก
“บุญ”
เจ้าของชื่อหันไปตามต้นเสียง ตาเรียวสบเข้ากับเจ้าของห้องที่นั่งรออยู่ปลายเตียง บุญย่ำเท้าเดินเข้าไปหา นึกเสียดายที่มีเวลายืนชมความงดงามได้เพียงไม่นาน
ร่างเล็กหยุดยืนตรงหน้าใครอีกคน เเค่มองตาโดยไม่มีการพูดคุยกันเกิดขึ้น เขาก็รู้ว่าควรทำอะไรต่อ มือเรียวเอื้อมไปปลดกระดุมชุดนักศึกษาให้อย่างเนิบนาบ ถอดเสื้อออกจนเห็นกล้ามหน้าท้องตึงเเน่นที่รับกับกล้ามเเขนเเข็งเเรงได้อย่างสวยงามตามสรีระของผู้ชาย
“จะอาบน้ำเลยไหม”
บุญถามขณะปลดเข็มขัดออกให้เป็นสิ่งสุดท้าย ครั้นจะเอาเสื้อไปใส่ในตะกร้า เเต่ข้อมือกลับถูกดึงจนเซล้มไปนั่งเเหมะอยู่บนตักของร่างสูงเเทน
“ทำไมไม่รออาบพร้อมกัน”
ปลายผมที่เปียกชื้นเป็นตัวบอกว่าคงเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จได้ไม่นาน ครามก้มหน้าหอมแก้มเนียนฟอดใหญ่ ใช้เเขนกอดเอวบางไว้หลวมๆ
“ก็ครามกลับมาช้า”
“สองทุ่มเนี่ยนะช้า”
ชายหนุ่มหัวเราะกับเสียงเบาหวิวนั่น เเต่ก็ช้าสำหรับไอ้ตัวเล็กจริงๆ นั่นเเหละ เพราะบุญมีเรียนเเค่คาบเช้าวิชาเดียว ทำให้ต้องกลับมาอยู่ในห้องตั้งเเต่สิบโมง สลับกับเขาที่เรียนหนักจนถึงค่ำก็เลยไม่อยากให้อีกคนเหงา เลิกเรียนปุ๊บเขาก็ขับรถตรงดิ่งมาคอนโดทันที ไม่ทันได้เเวะกินข้าวกับไอ้พวกนั้นด้วยซ้ำ...ยอมกลับมากินคนบนตักคุ้มกว่าเป็นไหนๆ
"ครามกินอะไรมาหรือยัง"
"ยัง เเล้วก็หิวมากด้วย"
"คงต้องโทรสั่งมากินที่ห้อง เพราะในตู้เย็นไม่มีของสดให้ทำเเล้ว"
บุญพูดให้ฟัง จะลุกไปเอาโทรศัพท์มากดเข้าเเอพพลิเคชั่นสั่งอาหารก็ทำไม่ได้ ในเมื่อเอวยังถูกเเขนเเกร่งรวบไว้
"โทรศัพท์ผมอยู่ตรงนู้นคราม" ร่างบางชี้นิ้วไปยังบนโต๊ะเครื่องเเป้งที่มีเครื่องมือสื่อสารของเจ้าตัววางอยู่ บอกเป็นนัยๆ ให้เลิกกอด ไม่งั้นก็เอาของมาไม่ได้
"คราม! "
ฉับพลันทั้งร่างก็ถูกผลักให้ล้มลงบนเตียง โดยมีกายสูงตามติดขึ้นคร่อมกักตัวเอาไว้ด้วยความรวดเร็ว
“ผมไม่เล่นนะคราม ปล่อยเลยนะ” บุญปราม สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อจมูกโด่งก้มมาคลอเคลียอยู่เเถวซอกคอ ลมหายใจร้อนผ่าวที่รินรดบนผิวเนื้อกำลังทำให้เขาอยู่ไม่สุข มือกร้านสอดเข้าไปใต้เสื้อตะปบลงบนยอดอก บีบขยำเต็มเเรงด้วยความมันเขี้ยว
“คราม ไหนบอกว่าหิวไง”
"ไม่ได้หิวข้าว"
"พูดไม่รู้เรื่องเเล้วคราม ลุกออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ"
ร่างขางเเงะมือปลาหมึกที่ยังคงวนเวียนอยู่เเถวเนินอกให้หยุดนิ่ง ครามจิ๊ปากขัดใจก่อนรวบข้อมือเล็กไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว เเล้วจับตรึงไว้บนเหนือหัว มืออีกข้างลูบไล้ไปทั่วผิวขาวเนียน ก่อนประกบจูบปิดเสียงคนช่างจ้อ สอดลิ้นอุ่นเข้าไปวุ่นวายในริมฝีปากนุ่มละมุน ตวัดรัดลิ้นคนใต้อาณัติให้เคลิ้มตาม เเต่คงยากเมื่อบุญไม่เล่นด้วย ยังคงสะบัดตัวเเรงๆ ให้หลุดจากการถูกรุกราน...นั้นเเหละคนเอาเเต่ใจถึงยอมปล่อยมือ ผละตัวออกมานั่งทั้งที่สีหน้าหงุดหงิด
"เป็นอะไร" ครามเสยผมลวกๆ จากที่กำลังอารมณ์ดีๆ ค่อยๆ หดหาย
“ไม่ทำได้ไหม..ผมเจ็บ”
ร่างเล็กยันตัวลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง ตอบอ้อมเเอ้มไม่กล้าสบตาคมกล้าที่มองมา
“เจ็บ?”
“ก็มันสามวันติดเเล้วที่ครามทำ..”
“พี่ไม่เข้าใจ เราอยากสื่ออะไรกันเเน่” ถามเหมือนงง เเต่ริมฝีปากกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์
“ครามอย่ามาทำเป็นไม่รู้หน่อยเลย”
บุญว่า เผลอตีหน้าขึงเมื่ออีกคนทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ความน้อยเนื้อต่ำใจแล่นเข้ามาประจุในอก เเม้เเต่ร่างกายตัวเองยังไม่สามารถดูเเลได้...ทำไมถึงต้องขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของคนอื่นด้วย ทั้งที่เขาควรมีสิทธิ์ที่จะปกป้องตัวเอง
“งั้นขอรอบเดียวพอ”
“จะกี่รอบก็ไม่ได้ ก็บอกว่ายังเจ็บอยู่”
ร่างเล็กเอ็ด ไม่ได้เสียงดังเเต่ก็มีกระเเสของความไม่พอใจผสมในน้ำเสียง มันไม่ได้เจ็บมากหรอก เเค่ยังรู้สึกปวดหนึบๆ ตรงด้านหลังอยู่บ้าง ทั้งที่ก็ไม่ได้อยากเเข็งข้อกับครามนักหรอก เพียงแต่กลัวว่าร่างกายจะรับไม่ไหว หากวันนี้ครามยืนยันที่จะรังแกเขาอีก พรุ่งนี้คงลุกไปเรียนไม่รอดเเน่ๆ
“ผมยังเจ็บอยู่จริงๆ”
บุญย้ำเสียงเเผ่วลง พลางขอร้องผ่านทางสายตาเผื่อคนตรงหน้าจะใจอ่อน
“เจ็บขนาดนั้นเชียว” กายสูงอดกระเถิบเข้าไปไกล้ไม่ได้ ก่อนไล้นิ้วลงที่เเก้มใส ดวงตาทอเเววอ่อนโยน ครามชอบเวลาที่ถูกคนตัวเล็กมองด้วยเเววตาอ้อนๆ นั่น...เหมือนลูกเเมวกำลังออดอ้อนเจ้าของ
"อือ"
"เเต่เมื่อวานพี่ทำเเค่รอบเดียวเองนะ จะเจ็บอะไรขนาดนั้น"
“งั้นลองมาโดนเองมั้ยล่ะ”
“หึ ก็ได้นะ สลับกันกดคงจะสนุกไปอีกเเบบ”
“คราม!”
เขาผลักครามด้วยเเรงทั้งหมดที่มีจนอีกฝ่ายเซถอย ก่อนจะหันหน้าหนี ไม่ยอมให้ครามได้เเตะต้องเเม้เเต่ปลายเล็บ เริ่มโกรธที่อีกฝ่ายเห็นเป็นเรื่องสนุกไปเสียหมด...ไม่โดนเองก็คงไม่มีวันรู้สึก
“โอเคๆ ไม่ทำก็ไม่ทำ” พอโดนผลักถึงได้รู้ว่าคนตัวเล็กเริ่มจะโกรธจริงเลยยอมอ่อนข้อให้ ยอมทำตามทั้งที่สวนทางกับความต้องการของตัวเองอย่างสิ้นเชิง
ชายหนุ่มลูบใบหน้าเเรงๆ ราวกับต้องการระบายอารมณ์ที่ปะทุขึ้นให้มอดหาย
“อยากอาบน้ำ” มีทางเดียวคือเอาน้ำเย็นเข้าลูบ บวกกับไม่อยากมองตัวต้นเหตุที่กล้าทำเขาหงุดหงิด
“อือ”
บุญรับคำ ก้าวขาลงจากเตียง เดินผ่านร่างกำยำไปในห้องน้ำ เปิดก๊อกปล่อยให้สายน้ำอุ่นไหลลงมาในอ่างเกือบเต็ม สายตาเหลือบมองร่างสูงกว่าที่เดินตามเข้ามา ช่วงบนเปล่าเปลือยมีเพียงผ้าเช็ดตัวพันรอบสะโพกสอบเอาไว้
ครามเดินมายืนขนาบข้างเขาก่อนกระตุกผ้าเช็ดตัวหลุดออก เเล้วนำไปเเขวนไว้บนราวใกล้ๆ จากนั้นก็หย่อนตัวลงไปแช่น้ำในอ่าง สีหน้ายังคงเรียบตึงทำให้เขายืนเลิ่กลั่ก ไม่กล้าขยับไปไหน กำลังชั่งใจว่าต้องเข้าไปสระผมให้มั้ยหรือควรเดินออกไปรอข้างนอก
“ออกไปสิ”
น้ำเสียงที่ติดความรำคาญไว้อย่างไม่ปิดบังส่งผลให้เขาหลุบตาลงต่ำ ถอยกลับออกมานั่งรอบนเตียงใหญ่ ตาเรียวมองโคมไฟสีเหลืองนวลเพราะไม่รู้จะมองไปทางไหนดี พลันสายตาเหลือบเห็นปฎิทินตั้งโต๊ะที่วางอยู่ด้านหลังโคมไฟก็นึกถึงผู้มีพระคุณ ปฎิทินเป็นสิ่งที่คอยเตือนเขาเสมอว่าอย่าปล่อยให้วันเวลาผ่านไปโดยสูญเปล่า
เท่านั้นเเหละ...บุญถึงเดินไปหยิบมือถือเเล้วกลับมานั่ง มือกดปุ่มโทรออก รอสักพักสุ้มเสียงอ่อนโยนก็แว่วเข้ามาในปลายสาย
[ฮัลโหล...บุญหรอลูก]
“แม่”
[หืม..เสียงอ่อยเชียวเป็นอะไรหรือเปล่า]
“เปล่าครับ บุญแค่คิดถึงแม่มากไปหน่อยก็เลยอยากได้ยินเสียงของเเม่ก่อนนอน”
[แหนะ ปากหวานจริงเชียวเจ้าลูกคนนี้ แล้วนี่กินอะไรหรือยัง เเล้วเรียนเป็นยังไงบ้างล่ะอย่าหักโหมมากนะแม่เป็นห่วง]
“กินแล้วครับ ส่วนเรื่องเรียนก็เรื่อยๆ หนักเบาสลับกันไป บุญสบายดีครับเเม่หายห่วงได้”
[จ้า เห็นลูกสบายดีแม่ก็พลอยสบายใจไปด้วย]
“เเม่...พรุ่งนี้สิบโมง เดี๋ยวบุญโอนเงินให้นะ”
[ไม่ต้องโอนมาเยอะเหมือนคราวก่อนล่ะ แม่อยู่กับป้าสองคนใช้ไม่หมดหรอก ลูกนั่นแหละต้องเก็บไว้ใช้บ้าง ไม่ใช่มีแต่โอนให้แม่แล้วตัวเองต้องลำบาก]
“บุญแบ่งเอาไว้ใช้ส่วนตัวอยู่เเล้ว บุญเเค่อยากให้เเม่สบาย”
[มันเยอะเกินไปน่ะสิ ต้องให้บอกกี่ครั้งว่าเเม่สบายดีจริงๆ เอาเถอะ เเม่สัญญาจะกินข้าวให้ครบสามมื้อเเละไม่นอนดึก คราวนี้เลิกกังวลได้หรือยังจ๊ะไอ้เด็กน้อย]
“อย่าลืมกินยาด้วย”
[จ้า อันนี้ไม่ลืมหรอก เเค่นี้ก่อนนะลูกเเม่ต้องไปช่วยป้าเก็บร้านก่อน]
"บุญรักเเม่นะ"
[แม่ก็รักลูกจ๊ะ]
สายถูกตัดไปพร้อมกับประโยคบอกรักที่ช่วยยื้อชีวิตให้ยอมอดทนเผชิญหน้ากับความจริงต่ออย่างไม่มีวันสิ้นสุด ใจอยากหนีไปให้ไกลสุดขั้วโลก ไม่อยากทนแบกรับสภาพไม่ต่างจากคนจนตรอกที่ไม่สามารถบงการชีวิตของตัวเองได้
ได้เเต่หวังลมๆ เเล้งๆ ว่าสักวันหนึ่ง ครามจะเบื่อเขาเเละยอมปล่อยให้เป็นอิสระ
....ยังคงหวัง...
“คุยกับใคร”
เพราะมัวเเต่เหม่อลอยเลยไม่รู้ว่าใครบางคนออกมาจากห้องน้ำตั้งเเต่เมื่อไหร่ เตียงนอนยวบลงเมื่อครามนั่งลงในสภาพที่มีหยดน้ำเกาะตามผิวกายกับช่วงบนเปล่าเปลือยเหมือนเดิม
“แม่”
เขาว่า ตามองหยดน้ำที่เกาะพราวทั่วใบหน้าคม ครามดูผ่อนคลายลงหลังจากได้อาบน้ำ อารมณ์ขุ่นมัวคงลดลงไปบ้างเเล้ว
"น้าพรโทรมา? "
"เปล่า ผมเป็นคนโทรไปเอง"
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ บุญอึกอักทำตัวไม่ถูกก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าต้องไปหยิบผ้าผืนเล็กมาเช็ดผมให้คนตัวสูงกว่า ทว่ายังไม่ทันลุกขึ้น มือเรียวก็ถูกจับไว้เป็นการบอกให้นั่งอยู่กับที่ก่อน
“อยากได้อะไรมั้ย”
ครามหน้าลงกระซิบข้างใบหูขาว จับปลายคางให้เเหงนมามองกัน ก่อนจะตะโบมจูบสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากหวาน เกี่ยวกระหวัดดูดลิ้นอุ่นเข้าปาก บดขยี้กลีบปากร้อนเเรงจนคนถูกจูบหน้าร้อนฉ่า
..กว่ารสจูบเร่าร้อนจะสิ้นสุดก็กินเวลาไปหลายนาที...
“คำตอบล่ะ”
ครามยังคงคลอเคลียอยู่เเถวเเก้มขาวเนียน จมูกสูดดมกลิ่นกายหอมเข้าปวดซ้ำเเล้วซ้ำเล่า
“มะ..ไม่มี”
บุญตอบตะกุกตะกักยามตกอยู่ในอ้อมเเขนของคราม ซอกคอยังคงถูกดูดเม้มจนน่าจะเป็นรอยทิ้งไว้ ครั้งนี้ไม่กล้าห้ามหรือผลักออกเป็นครั้งที่สอง เพราะกลัวครามจะโมโหเเล้วหาเรื่องมาลงกับเขาได้
“แต่พี่อยากให้”
ร่างสูงเอื้อมไปหยิบกล่องเล็กๆ สีเเดงกำมะหยี่ในลิ้นชักข้างหัวเตียงออกมา บุญจ้องของในกล่องตาไม่กะพริบ มันคือแหวนเพชรที่ถูกออกแบบมาในสไตล์ผู้ชายโดยตรง บริเวณรอบวงเป็นทองคำขาว ตรงกลางถูกฝังด้วยเพชรขนาดพอเหมาะไม่เล็กหรือใหญ่เกิน
ยอมรับว่าสวย...เเต่เขาไม่ชอบใส่เครื่องประดับ
“ให้ผมทำไม”
“ไม่ชอบเหรอ นี่พี่เป็นคนเลือกเองกับมือเลยนะ”
ครามยิ้มบาง ค่อยๆ สวมเเหวนเข้าลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของคนข้างกาย ไม่ลืมหอมเเก้มคนตัวเล็กจนเกิดเสียงดังฟอด ดวงตาสีเดียวกับท้องฟ้ายามราตรีมองลึกลงไปในดวงตาสีน้ำตาลอ่อนอย่างสื่อความหมาย
รู้ดีว่าบุญไม่ได้ชอบของเเพง...เเต่เขาก็อยากให้
“สุขสันต์วันเกิดนะครับ”
บุญนิ่งงัน หัวใจราวจะหยุดเต้นไปชั่วขณะ ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่ควรเกิดกำลังก่อกวน เเต่เเล้วก็ฝืนไม่ไหวเผลอหลุดยิ้มออกมาจนได้ ไม่อยากยอมรับว่าดีใจ..ไม่ได้ดีใจที่ได้ของขวัญราคาเเพง เพียงเเค่ดีใจที่ครามยังจำวันเกิดกันได้
เเล้วก็ต้องหุบยิ้มเมื่อได้ฟังประโยคถัดมา
“ไม่คิดจะมีรางวัลให้พี่บ้างเหรอ”
ไม่มีของฟรีในโลกจริงๆ
“ครามอยากได้อะไร” ถามทั้งที่รู้คำตอบ มีสิ่งเดียวที่ผู้ชายคนนี้ต้องการจากเขา
“แน่ใจนะว่าจะให้”
“แต่ว่า..”
“สัญญาจะไม่เข้าไป” ไม่อยากจะหลงเชื่อคำพูดลอยลมนั่น เเต่ก็ไม่กล้าปฏิเสธ
เมื่อเขาพยักหน้าทั้งตัวก็โดนยกให้มานั่งทับบนตัก พร้อมปิดปิดเปลือกตาลงรับสัมผัสอุ่นชื้นตรงริมฝีปาก จูบครั้งนี้อ่อนโยนกว่าครั้งก่อน มันไม่ได้จาบจ้วงร้อนแรงแต่เต็มไปด้วยความละมุนละไม ไม่เร่งรีบไม่ฉาบฉวย
“เด็กดี ยกตัวขึ้นหน่อย”
น้ำเสียงสั่นพร่าคล้ายอยากบอกให้เขาเร่งทำตาม เเต่คงไม่ทันใจสำหรับครามถึงได้ยกตัวเขาขึ้นนิดหน่อยเเล้วกระชากผ้าเช็ดตัวออกจากกาย ชั่วครู่ก็หันกลับมาจัดการให้เขาอยู่ในสภาพล่อนจ้อนไม่ต่างกัน เเขนเรียวโอบรอบลำคอ ส่วนขาถูกมือใหญ่จับย้ายให้เกี่ยวตวัดรอบสะโพกสอบ
“อ๊ะ”
บุญหลุดเสียงร้องเมื่อสะโพกกลมโดนบีบเคล้นหนักไปตามแรงอารมณ์ของคราม หนักบ้างเบาบ้างสลับกันไปมีบางครั้งที่ครามแกล้งใช้เล็บครูดไปตามซอกจีบด้านหลัง ทำเหมือนจะเอานิ้วล้วงเข้าไป แต่เพราะเพึ่งจะถูกรุกล้ำไปเมื่อวาน เเค่เผลอเเตะโดนนิดเดียวก็เป็นผลให้ร่างขาวโพลนสะดุ้ง
คนทำหลุดหัวเราะที่เห็นอีกฝ่ายมองค้อน
“ไม่ทำหรอกน่า”
ครามย้ำอีกหนเเล้วก้มเลียยอดอกสีสดที่ชูชัน ไล้เลียไปมาสลับกับขบเบาๆ เป็นเชิกหยอกเย้า มือก็ไม่หยุดที่จะบีบเล่นกับเนื้อสะโพกนิ่ม ...จนคนตัวเล็กร้องอืออาจากการถูกป้อนรสสัมผัสรัก ก่อนจะมาจบที่จุมพิตบนสะดือบุ๋มน่ารัก จากนั้นจัดท่าให้แผ่นหลังบางทาบไปกับเตียงนอน
จับขาตั้งชันอ้ากว้าง เผยแผ่ให้คนตัวสูงแทะโลมทางสายตาได้ทุกจุด
“คราม..อื้อ”
เสียงร้องดังขึ้นเมื่อส่วนด้านหน้าถูกมือหนาจับกุม เเล้วขยับชักรูดขึ้นรูดลงเป็นจังหวะระรัวจนเจ้าของตัวแดงแจ๋ สองมือปัดสะเปะสะปะอย่างไร้ที่ยึดเหนี่ยว น้ำตาหลั่งไหลอาบเต็มสองข้างเเก้มยามความเสียวซ่านเเล่นพล่านเข้ามา
“อื้ออ”
เนื้อนิ่มยังคงถูกชักจูงไปตามจังหวะของคราม จนใกล้จะถึงจุดผ่อนคลาย ทว่าอีกฝ่ายกับหยุดนิ่งเเล้วเปลี่ยนมาใช้นิ้วโป้งอุดตรงส่วนปลายเเก่นกาย ไม่ยอมขยับมือทำต่อ ทิ้งให้คนใต้ล่างนอนแผ่หลากับอารมณ์ที่คั่งค้าง
“อย่ามองค้อนพี่อย่างงั้นดิ”
ครามหัวเราะอีกครั้งกับสายตาขุ่นเคืองที่ส่งมา
คนโดนเเกล้งทนไม่ไหวป่ายมือไปหยิกเเรงๆ ที่มัดกล้ามเเน่น
“อ..ย่าเเกล้งคราม”
ร่างขางนวลบิดตัวกระสับกระส่าย หอบหายใจหนักขึ้นเรื่อยๆ ยามเเก่นกายยังคงเเช่ค้างอยู่ในฝ่ามือใหญ่ เพราะครามไม่ยอมเอานิ้วโป้งออกจากตรงนั้นสักทีจนเขาอึดอัด จะยื่นมือไปทำให้เสร็จเองก็ถูกผลักให้ล้มนอนตามเดิม เจ็บใจไม่น้อยที่โดนเเกล้ง
ครามชอบเเกล้ง..เเละไม่ใช่ครั้งเเรกที่เขาถูกเเกล้งตอนอยู่บนเตียง
“หันมามองหน้าพี่ก่อน” บุญยอมหันกลับมาสบตาด้วยทั้งที่ดวงตาคู่หวานฉ่ำปรือไปกับหยดน้ำตา เเล้วก็ต้องหน้าตึงเพราะรอยยิ้มขบขันยังไม่จางหายจากใบหน้าหล่อ
“ครามทำให้หน่อย”
ส่งเสียงอ้อนก็เเล้ว ลองส่ายสะโพกรอรับสัมผัสอย่างไม่นึกอายก็ยังล้มเหลว
เป็นคนเริ่มเเต่ไม่ยอมให้ปลดปล่อย..นิสัยไม่ดี
เขาสูดหายใจติดๆ ขัดๆ รู้เลยว่าตอนนี้หน้าต้องเเดงมากเเน่ๆ ไม่สิ...ตอนนี้ทั้งตัวต้องเเดงมากเเน่ๆ รอเเล้วรอเล่าสุดท้ายบุญยอมใช้ไม่ตาย ยื่นมือไปดึงมือใหญ่ข้างที่ว่างมากุมไว้เเล้วเเนบลงบนเเก้มตัวเองพลางใช้ส่งสายตาออดอ้อนหวังให้ครามยอมเเพ้
เเล้วก็สำเร็จ
“พอเเบบนี้มาอ้อน”
ได้ยินเสียงบ่นพึมพำอะไรสักอย่างก่อนร่างสูงจะวกกลับมานั่งตรงกลางระหว่างขาเนียน ขยับรูดเร้าต่ออีกนิด..ไม่นานน้ำรักมากมายก็ไหลทะลักออกมาเปรอะเปื้อนฝ่ามือกร้าน มีบางส่วนติดอยู่ตรงต้นขาประปราย ยังไม่จบเมื่อครามก้มลงใช้ลิ้นดูดกลืนน้ำสีขาวขุ่นทั่วเเก่นกายของคนใต้ร่าง
ร่างขาวนวลหอบฮัก เเก้มเเดงซ่านขณะมองครามเงยหน้าขึ้นมายกยิ้มร้าย ก่อนที่จะอมนิ้วที่ติดน้ำรักของเขาใส่เข้าปาก ดูดเม้มตรงปลายนิ้วช้าๆ จนต้องรีบซุกหน้าซบกับหมอน
ฉับพลันยังไม่ทันได้พักหายใจก็ถูกจับให้ลุกขึ้นมานั่งชันเข่า
“ตาเราแล้ว”
ครามลงไปยืนบนพื้น ทิ้งให้อีกคนนั่งเคว้งอยู่ปลายเตียง บุญลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ รู้สึกลำคอเเห้งผากอย่างกะทันหัน ไม่ใช่ว่าไม่เคยทำให้ เเต่เพราะไม่ได้ทำบ่อยจึงยังไม่ค่อยประสีประสากับเรื่องนี้มากนัก กลั้นใจขยับหน้าเข้าไปไกล้จุดนั้นของคนตัวสูงมากขึ้น ค่อยๆ ใช้มือแตะลงกลางลำตัวที่ชี้โด่ก่อนจับเนื้อนิ่มมานวดคลึงเบาๆ เเลบลิ้นออกมาแตะตรงส่วนหัว ค่อยๆ ไล้เลียรอบเเก่นกายใหญ่ เพียงเเค่นั้นก็ได้ยินเสียงสูดปากดังขึ้นกลบความเงียบ
“ดีมาก”
ร่างสูงหลับตา ปากก็ครางตอบยามของรักถูกใส่เข้าไปในปากเล็ก เเต่มันก็ใส่เข้าไปได้เพียงเเค่ครึ่งเดียวเท่านั้น เนื่องจากขนาดที่ไม่ธรรมดาทำให้เขาต้องล้วงนิ้วเข้าไปในปากน่าจูบเป็นการบังคับให้บุญอ้าปากกว้างขึ้นอีกเพื่อรับเอาส่วนนั้นของเขาเข้าปากให้หมด
เเม้เพียงแค่ครึ่งเดียวก็แทบจะสำลักออกมารอมร่อ บุญอยากผละหนีเพราะหายใจไม่ออก เพียงเเต่เหมือนครามจะรู้ทันจึงสวนสะโพกเข้าหาเต็มหน่วง มือกดให้ใบหน้าเนียนจมลงกับต้นขาจนความเป็นชายพุ่งพรวดเข้ามาจนคับริมฝีปากบาง หูได้ยินเสียงสำลักเเต่กายใหญ่ยังไม่หยุดยกสะโพกซ้ำ ยังคงดันให้เเก่นกายเเช่อยู่ในโพรงปากของอีกคน
“ใช้ลิ้นให้พี่หน่อยเด็กดี”
ร่างขาวน้ำตาคลอไม่รู้ตัวเมื่อครามกระเเทกตัวตนเข้าหาอย่างหนักทำให้ความใหญ่โตล้วงเข้ามาลึกถึงลำคอ หายใจติดขัดจุกเเนนไปเสียหมดจนตวัดลิ้นได้ไม่ถนัดนัก ปากก็ชาเพราะต้องอ้าให้กว้างถ้าไม่อยากให้ผิวเนื้อขูดกับฟัน ซ้ำร้ายครามยังไม่หยุดที่จะโถมสะโพกเข้าใส่อย่างไม่ยอมยั้งเเรงลงเลย บุญยอมอดทนจนกว่าทุกอย่างจะสิ้นสุดลงกระทั่ง....เสียงร้องครางระงมราวกับถูกเชือดแผดลั่นห้องพร้อมหยาดน้ำรักที่พุ่งใส่ริมฝีปากนิ่มจนล้นทะลักออกมา
บุญผละตัวออกมาหายใจ รีบคายน้ำในปากทิ้ง
“น่ารักที่สุด”
คนได้ในสิ่งที่หวังดึงตัวเขาเข้าไปจุมพิตดูดดื่มอีกรอบ รั้งให้ล้มตัวนอนลงบนหมอนดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้เสร็จสรรพ เเม้ครั้งนี้จะไม่ใช่บทรักลึกซึ้งเเต่ก็ทำให้ทั้งสองคนเหนื่อยจนผล็อยหลับได้ในเวลารวดเร็ว พร้อมอ้อมกอดอบอุ่นของกันเเละกัน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
