Chapter 7
When I try to refuse
แล้วผมก็ได้ค้นพบว่านอกจากความลับจะไม่มีในโลกแล้ว การโกหกที่ใช้เวลาสั้นที่สุดก็เกิดขึ้นได้เหมือนกัน
‘มีเรื่องให้ช่วย’
นั่นคือประโยคที่ผมบอกกับแมตต์ ก่อนที่เราจะไปดินเนอร์กันในโรงแรมหรูของเครือบริษัทแคมเบลล์ ผมเล่าสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่ถึงครึ่งชั่วโมงที่แล้วให้เพื่อนรักฟัง และทันทีที่ผมบอกกับเขาว่าเผลอเอาชื่อคริสติน่ามาอ้างเป็นโซลเมตของผม แมตต์ก็ถึงกับขับรถเป๋ไปวูบหนึ่งเลยทีเดียว
ผมคิดว่าถ้าไม่ใช่เพราะกำลังขับรถอยู่บนถนนที่การจราจรพลุกพล่าน แมตต์คงได้จอดเข้าข้างทางแล้วลากผมลงไปต่อยหน้าคว่ำ
“แกว่าอะไรนะ!?” เขาถามผมเสียงสูง นัยน์ตาเดือดดาลจ้องตรงไปยังเบื้องหน้าราวกับกำลังจินตนาการ ว่ามีใบหน้าของผมอยู่บนถนนและเขากำลังขับรถเหยียบมันอยู่
ถึงเราจะเป็นเพื่อนที่รู้ใจกันมากแค่ไหน แต่ถ้าอะไรก็ตามที่เกี่ยวกับผม แมตต์ หรือคนรอบข้างของแมตต์เกิดส่งผลกระทบกับโซลเมตของเขา สร้างความเดือดร้อนให้กับคริสติน่าไม่ว่าจะโดยตั้งใจหรือไม่ แมตต์ก็พร้อมที่จะพ่นไฟใส่หัวคนเหล่านั้นจนไหม้เป็นจุลได้...ไม่เว้นแม้แต่ผม
ผมรู้ว่าเขาทั้งรักทั้งหวงแฟนของเขามาก แต่ครั้งนี้ผมต้องการความช่วยเหลือจากเขาจริงๆ
“แกได้ยินแล้ว”
“และฉันกำลังคิดว่าจะต่อยแกกี่หมัดดี” เขาสวนกลับมา
ผมโอดครวญ “ไม่เอาน่าเพื่อน ฉันรู้ว่าฉันมันเป็นไอ้งั่งที่ดันสะเหล่อเอาชื่อแฟนแกไปโมเมเป็นโซลเมตตัวเอง แต่ตอนนั้นมันคิดอะไรไม่ออกนี่หว่า”
“...”
“น่าแมตต์ นี่เป็นเรื่องคอขาดบาดตาย ช่วยฉันหน่อยเถอะว่ะ”
แมตต์ถอนหายใจ “ฉันอยากจะโกรธนะที่แกทำให้อะไรๆ มันยุ่งยากขึ้นกว่าเดิม แต่ก็ดันโกรธไม่ลงเพราะรู้ว่าเหตุผลที่แกทำแบบนี้มันเกิดจากอะไร แต่...คริสติน่าแฟนฉันเนี่ยนะ?”
“ตกลงแกจะช่วยฉันใช่มั้ย?” ผมเข้าประเด็นทันที ดูมัดมือชกเพื่อนรักไปหน่อยแต่ผมไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ
“ขอฉันถามคริสตี้ก่อนแล้วกัน ถ้าเธอโอเค ฉันก็โอเค” เขาถอนใจ ดูก็รู้ว่าไม่อยากให้ความร่วมมือ แต่คำว่าเพื่อนระหว่างเราก็ค้ำคอเขาเอาไว้เช่นกัน ผมรู้ดีเลยล่ะว่าเขาปล่อยให้ผมลำบากไม่ได้หรอก เหมือนที่ผมก็ปล่อยให้เขาลำบากไม่ได้เช่นกัน
ก็หวังว่าคริสติน่าจะเข้าใจ และช่วยมาเป็นโซลเมตปลอมๆ ให้กับผม
เรามาถึงโรงแรมช้ากว่าคริสเตียนที่ล่วงหน้ามาก่อนเกือบสิบนาทีได้ ผมโทรหาวิลเพื่อถามว่าเขาอยู่ไหน ได้ยินเสียงของคริสเตียนรอดผ่านสายโทรศัพท์มาว่าให้เราสองคนรออยู่หน้าโรงแรม จะมีคนออกมารับแล้วพาผมกับแมตต์ไปยังโต๊ะดินเนอร์
โรงแรมแห่งนี้หรูหราสมชื่อเสียงอันโด่งดังของมัน ผมอดทึ่งไม่ได้ที่โซลเมตของผมเป็นหนึ่งในทายาทของเจ้าของธุรกิจที่ใหญ่โตโอ่อ่าขนาดนี้ แม้แต่ห้องอาหารของโรงแรมก็ยังดูมีระดับราวกับภัตตาคารห้าดาว
สถานที่แห่งการดินเนอร์ของเราก็คือห้องส่วนตัวสำหรับลูกค้าวีไอพี โต๊ะกลมขนาดกำลังพอดีเหมาะกับการนั่งด้วยกันไม่เกินแปดคนดูพอเหมาะกับพวกเราด้วยเช่นกัน
“ผมสั่งอาหารเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว รอไม่เกินสิบห้านาทีคงทยอยมาเสิร์ฟ” คริสเตียนอธิบาย การเห็นเขาปลดกระดุมเสื้อสูทแล้วถอดมันออกพาดพนักเก้าอี้ด้านหลังด้วยท่วงท่าสง่างาม มันทำให้เขาดูแปลกตาไปมากสำหรับผม
“ขอบคุณมากนะครับที่เลี้ยงมื้อเย็นพวกเรา” วิลเอ่ย เขาดูเกรงอกเกรงใจเป็นอย่างมาก
“ไม่เป็นไรครับ ทำตัวตามสบายเถอะ” คริสเตียนปรับท่าทีให้ดูเป็นกันเองมากขึ้น พวกเรา (ซึ่งแน่นอนไม่รวมผม) เลยลดอาการเกร็งลงได้บ้าง
เมื่ออาหารจเรียกน้ำย่อยมาเสิร์ฟ บริกรก็นำเอาแชมเปญมาเป็นรินให้ ผมลิ้มรสชาตินุ่มนวลของแอลกอฮอล์ชั้นดี รู้สึกชอบใจกับมันมาก ของแพงนี่มันอร่อยชะมัด
หลังจากนั้นจานหลังก็ตามมา พวกเราเริ่มกินไปพร้อมๆ กับพูดคุนเรื่อยเปื่อย ซึ่งผมจะไม่มีปัญหาอะไรเลย หากไม่ใช่เพราะแมตต์ดันถามอะไรงี่เง่าออกไป
“คริสเตียน คุณมีแฟนหรือยังครับ”
ลมหายใจผมสะดุด ดวงตาสบเข้ากับคริสเตียนโดยบังเอิญ...หรืออาจจะไม่บังเอิญ เพราะอีกฝ่ายมองมาที่ผมอยู่ก่อนแล้ว อ่า ให้ตายสิพระเจ้า ผมไม่เข้าใจเลยว่าเขาจะมองผมด้วยสายตาแบบนั้นทำไม มันเหมือนเขารู้อะไรมาแต่ไม่ยอมพูด ซึ่งนั่นมันทำให้ผมหวาดระแวงอีกครั้ง กลัวแทบบ้าว่าเขาจะรู้เรื่องที่ผมเพิ่งโกหกไป
แต่ตราบใดที่เขายังไม่พูดออกมาว่ารู้แล้ว ผมก็จะขอเข้าข้างตัวเองไปก่อนว่าเขายังไม่รู้ก็แล้วกัน
คริสเตียนยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ไม่มีครับ”
“คุณยังหาโซลเมตของตัวเองไม่เจออีกเหรอเนี่ย” วิลเลิกคิ้ว สีหน้าดูสงสัยเต็มเปี่ยม “อายุคุณก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้วนา จะเป็นไปได้เหรอที่คุณยังไม่เจอโซลเมต”
“แล้วมีอะไรการันตีล่ะว่าเราจะได้เจอโซลเมตตอนอายุยี่สิบ?”
แดเนียลหัวเราะ “จริงของคุณ โชคชะตาอาจจับคู่ให้คนรักกันผ่านการสัมผัสตัวแล้วชื่อก็โผล่มาบนร่างกาย แต่อาจจะไม่ได้มีอำนาจมากพอที่จะพาคนสองคนนั้นให้มาเจอกันตอนอายุยี่สิบก็ได้”
“นั่นอธิบายได้ดีว่าทำไมผมอายุสามสิบสี่แล้วถึงยังไม่เจอโซลเมต” คริสเตียนยกแก้วแชมเปญขึ้นพลางชี้ปลายนิ้วไปทางแดเนียล ได้ยินเสียงหัวเราะขบขันของเขาเบาๆ ในลำคอ “แต่บางทีผมอาจจะเจอแล้ว แค่ยังไม่รู้ตัวก็ได้”
หัวใจผมเต้นกระหน่ำ รู้สึกว่าสมองตัวเองอื้ออึงไปหมดกับสิ่งที่ได้ยิน นั่นน่ะ...คริสเตียนกำลังหมายความว่ายังไงกันแน่ เขารู้แล้วงั้นเหรอว่าโซลเมตตัวเองชื่ออะไร
ผมสะกดความตื่นตระหนกเอาไว้ภายใต้หน้ากากนิ่งเฉย ลอบสบตากับแมตต์…เพื่อนรักของผมแค่ส่ายหน้าเบาๆ เป็นการบอกให้ผมนิ่งเอาไว้และอย่าได้สติแตกเด็ดขาด แต่ผมก็เกือบจะสะดุ้งโหยงเมื่อเบือนหน้ากลับมาแล้วสบตาเข้ากับคริสเตียนโดยบังเอิญอีกครั้ง
บัดซบ! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับผม ผมกำลังโดนปั่นหัวอยู่รึเปล่า หรือเพราะผมมีความลับปกปิดเอาไว้เลยกังวลอยู่ตลอดเวลา เป็นอาการกลัวบ้าๆ ที่ทำให้ผมอยู่ไม่สุขเอาเสียเลย
“แล้วพวกนายล่ะ เจอโซลเมตหรือยัง”
“ผมเจอแล้ว เขาอายุน้อยกว่าผมเจ็ดปีเห็นจะได้ ชื่อเทเลอร์ เป็นนักศึกษาอยู่ตอนนี้” วิลเล่าด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ ผมเห็นสีหน้าแฮปปี้ของเขาแล้วอดไม่ได้ที่จะแหย่เล่น
“โชคชะตาพานายให้ไปพรากผู้เยาว์เด็กยังอายุไม่ถึงยี่สิบเหรอวะเพื่อน”
เท่านั้นล่ะทั้งโต๊ะก็เกิดเสียงหัวเราะดังกระหึ่ม วิลแยกเขี้ยวใส่ผม แต่เขาก็ไม่ได้โต้แย้งใดๆ ทั้งนั้น กลับกันดันพยักหน้ายอมรับ
“ช่วยไม่ได้ พระเจ้าคงรู้ว่าฉันชอบเด็กอายุน้อยกว่า เวลาได้ลิ้มชิมรสตอนอยู่บนเตียงเนี่ยมันหอมหวานดีจริงๆ”
“ไอ้เวร แกนี่มันทำตัวโคตรจะเหมือนไอ้บ้าหื่นกามเลย” แมตต์ด่า
“ใครจะไปเหมือนแกล่ะแมตต์ แฟนสาวคนสวยนั่น นานๆ ทีพวกฉันถึงจะมีโอกาสได้เห็นเธอ หวงจังเลยนะ” แดเนียลกลอกตาใส่แมตต์ และเอาล่ะ...ผมเริ่มใจคอไม่ดีขึ้นมาอีกแล้ว
อย่าได้เอ่ยชื่อคริสติน่าออกมาเชียวนะไอ้พวกสมองถั่วเขียว
“แน่นอน ก็แฟนฉันสวยมาก ฉันไม่อยากให้เธอมาเจอกับคนเฮงซวยอย่างพวกแก”
“โอ้ ให้ตายเถอะเพื่อน นอกจากโอ้อวดแฟนให้ฟังแล้วยังจะด่ากันอีกด้วยสินะ แกนี่มันนิสัยแย่จริงๆ” วิลพูดไปก็กระดกแชมเปญไป
มาคิดดูอีกทีผมว่าตลอดมื้ออาหารพวกเราดื่มแอลกอฮอล์มากกว่าเมนคอร์สหรูหราในจานซะอีก ไม่แปลกเลยถ้าพวกเรา (ซึ่งไม่รวมผม) จะเริ่มมึนๆ เมาๆ บ้างแล้ว
เป็นแบบนี้ยิ่งโคตรอันตราย ผมเริ่มไม่ไว้ใจเพื่อนร่วมทีมมากขึ้นในทุกๆ วินาที ถ้าพวกมันหลุดปากว่าแฟนของแมตต์ชื่อคริสติน่าออกมาเมื่อไหร่ล่ะก็...ชีวิตผมได้จบเห่แน่
“แล้วนายล่ะเจย์เดน” คริสเตียนหันมามองผม และเอาอีกแล้ว สายตาลึกล้ำของเขา ผมเดาไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
ระยำเอ๊ย นี่กำลังเกิดเกมบ้าๆ อะไรสักอย่างขึ้นกับเราสองคนหรือเปล่า ทำไมผมรู้สึกว่าเรากำลังเล่นเกมกันอยู่ และดูเหมือนคนที่จะแพ้ก็คือผม
“มันไม่มีหรอก” แดเนียลโคลงหัวเบะปากใส่ผม “ไอ้เจย์เดนยังไม่เจอโซลเมตของมันเลย”
“แกรู้ได้ไง มันอาจจะเจอแต่ไม่บอกแกก็ได้” แมตต์เอ่ยแย้ง ผมหันไปถลึงตาใส่เขา...คิดจะแกล้งกันหรือไงไอ้กร๊วกเอ๊ย! ถ้าพูดอะไรหมาๆ ออกมาล่ะก็ ผมได้ฟาดปากมันด้วยหมัดหนักๆ แน่ ไหนบอกว่าจะช่วย ให้ช่วยปกปิด ไม่ได้ให้ช่วยเปิดโปงโว้ย!
แมตต์เขม่นตามองผม ผมอ่านสายตาเขาได้ประมาณว่าหุบปากแล้วอยู่เงียบๆ ซะ
เอาล่ะ ผมจะเชื่อใจเขาก็แล้วกัน “ฉันเคยเจอแฟนของเจย์แล้ว”
“จริงดิ!? ผู้หญิงหรือผู้ชายวะ” ท่าทางของวิลดูสนใจมาก
“ผู้หญิง” แมตต์พูดพลางไหวไหล่ “หน้าตาไม่ถึงขั้นสวย แต่จัดว่ามีเสน่ห์ใช้ได้”
“แล้วก็เก็บเงียบเลยนะไอ้เวรเอ๊ย อยู่สมาคมหวงแฟนอีกคนหรือไงวะเพื่อน” แดเนียลซึ่งนั่งอยู่ข้างผมกำหมัดต่อยลงมาที่ต้นแขนของผมไม่เบานัก เวร มันเจ็บนะเว้ย
“ฉันยังไม่มีโอกาสพาเธอมาให้พวกนายรู้จักต่างหาก”
“ให้มันจริงเหอะเพื่อน”
ผมลอบถอนหายใจ อย่างน้อยก็ไม่มีใครถามชื่อโซลเมตของผม เพราะถ้ามีคนถามเมื่อไหร่ผมได้ลำบากอีกแน่ๆ
คริสเตียนมองมาทางผมอีกแล้ว ผมเลยได้แต่เลิกคิ้วใส่เขา พยายามทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขากระตุกยิ้มตอบกลับมา แต่เฮ้! รอยยิ้มของเขามันไม่น่าไว้ใจเลยให้ตาย
สงครามประสาทหรือยังไงกันวะเนี่ย
บทสรุปของพวกเราคือการที่วิลกับแดเนียลเมา ดูเหมือนแชมเปญไม่น่าจะทำให้เมาได้ แต่เชื่อเถอะลองดื่มเข้าไปเยอะๆ ยังไงก็ต้องเมาได้บ้างล่ะ แค่จะมากหรือน้อยก็เท่านั้น
คริสเตียนเสนอให้นอนพักจนกว่าจะสร่างเมาที่โรงแรมของเขา ผมกับแมตต์อยากจะปฏิเสธ แต่ไอ้คนเมาสองคนก็ดันอยากลองนอนห้องพักหรูๆ ของโรงแรมดูบ้าง แมตต์เองก็ดันนัดกับคริสติน่าเอาไว้ว่าจะไปซื้อของอะไรสักอย่างด้วยกัน ส่วนผมที่ตั้งใจจะนั่งแท็กซี่กลับก็คงจะกลับไม่ได้แล้วตอนนี้ ผมจำใจทิ้งไอ้ขี้เมาสองคนไว้เป็นภาระของคริสเตียนไม่ได้หรอกน่ะ
ผมมองพนักงานแบกเพื่อนร่วมงานขี้เมาขึ้นมาส่งให้บนห้องพัก แม้จะไม่ใช่ห้องสูทหรือห้องสวีทราคาแพงยับ แต่ห้องทั่วไปของที่นี่ก็ยังดูดีจนน่าแปลกใจ การออกแบบถือว่าใช้ได้เลยทีเดียว แต่คงจะดีกว่าถ้าผมได้ออกแบบ...ก็ไม่ค่อยจะโอ้อวดฝีมือตัวเองสักเท่าไหร่หรอก
“นายจะพักที่นี่ด้วยหรือจะกลับเลย?” คริสเตียนถาม “ไม่ต้องห่วงเพื่อนนาย ไว้พวกเขาอยากจะกลับเมื่อไหร่ฉันจะให้คนไปส่งถึงบ้านโดยปลอดภัย”
“ให้ไปส่งเลยไม่ได้เหรอ?” ผมถาม
“นายก็เห็นแล้วนี่ว่าพวกเขาอยากนอนที่นี่”
นั่นก็ใช่ เพื่อนของผมอยากค้างคืนเอง อีกอย่างถ้าให้คนของคริสเตียนไปส่ง ก็ต้องมาลำบากแบกพวกมันเข้าบ้านอีกด้วย ดังนั้นปล่อยพวกมันไว้ที่นี่ก็แล้วกัน
คริสเตียนตบบ่าผม “ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า ฉันกับนายใช่ว่าจะเป็นคนอื่นคนไกล จูบกันก็จูบมาแล้ว”
“ขอทีเถอะ ไม่พูดถึงเรื่องนี้ได้ไหมเนี่ย” ผมกลอกตา
คุณโซลเมตของผมหัวเราะ “กลัวโซลเมตของนายหึงหวงเหรอเพื่อน แต่ฉันว่านายคงไม่กลัวหรอกมั้ง วันนั้นยังนัวเนียกับเด็กหนุ่มผมทองนั่นอยู่เลยนี่”
ผมหายใจสะดุด เผลอเม้มปากโดยไม่ทันได้ห้ามตัวเอง...อยากให้แมตต์อยู่ด้วยชะมัด บางทีเขาอาจจะช่วยให้ผมไม่โดนถามอะไรที่เสี่ยงต่อการโดนเปิดโปงความลับได้บ้าง
“น่า ฉันก็แค่แซวเล่น อย่าทำหน้าเครียดแบบนั้นสิ สาบานเลยว่าฉันไม่เอาไปบอกแฟนนายหรอก” คริสเตียนยกสองมือขึ้นขนานกับหัวไหล่ สีหน้าเขาช่างยียวนชวนให้ต่อยปากซะจนผมแทบอดใจไม่ไหว โซลเมตของผมเป็นไอ้เฮงซวยขนานแท้ กวนประสาทชะมัด
“ฉันกลับบ้าดีกว่า”
“เฮ้ อย่าเพิ่งสิ ฉันว่าจะชวนไปดื่มต่อ”
“ดื่มเหรอ?”
“ไง สนใจไปดื่มกับฉันหน่อยมั้ยล่ะ มีไวน์แดงอายุยี่สิบห้าปีอยากให้นายได้ลิ้มลอง ของดีที่ฉันแอบจิ๊กมาจากที่บ้านเชียวนา”
ผมหัวเราะ “เอาสิ ไปก็ได้”
“งั้นตามมา”
ผมเดินตามคริสเตียนไปยังห้องพักชั้นบนสุด ไม่ต้องเดาก็พอจะรู้ว่ามันเป็นห้องพักพิเศษสำหรับแขกวีไอพีสุดๆ หรือไม่ก็พวกผู้บริหารเองนี่ล่ะที่คงจะนานๆ ทีมาพัก น่าตื่นเต้นอยู่เหมือนกัน ในฐานะสถาปนิกแล้วผมชอบนะที่ได้มองห้องซึ่งถูกสรรสร้างมาอย่างงดงาม
ห้องพักของคริสเตียนไม่ทำให้ผมผิดหวังเลยสักนิด แน่นอนว่ามันกว้างมาก การจัดวางของเฟอร์นิเจอร์เข้ากันได้ดีกับโซนต่างๆ ของห้อง การตกแต่งในสีเอิร์ธโทนให้ความรู้สึกสบายตา
“จะนั่งที่บาร์หรือโซฟา?”
ผมโคลงหัว “บาร์”
ห้านาทีต่อมาผมกับคริสเตียนก็นั่งอยู่ข้างกันบนเก้าอี้สตูลตัวสูง ด้านหน้าเป็นชั้นวางขวดไวน์และแก้วเรียงรายเต็มผนัง ส่วนไวน์แดงที่เขาบอกว่าขโมยมาจากบ้านถูกเปิดวางอยู่ตรงกลางระหว่างเราบนเคาน์เตอร์บาร์ ในมือของผมมีแก้วทรงสูง ผมลูบปากมนของขอบแก้วเล่นในระหว่างที่มองสำรวจไปรอบๆ ห้องอีกครั้ง
“ดูนายจะชอบห้องนี้นะ”
“มันออกแบบมาดีมาก”
“เลือดสถาปนิกเข้มข้นเสียจริง”
ผมหัวเราะ นี่ดูเหมือนจะเป็นการสนทนาที่ผ่อนคลายที่สุดส ตั้งแต่ที่เราได้เจอกันในวันนี้ อ้อ จริงสิ ผมเกือบลืมเรื่องสำคัญไปเลย
“ขอบใจมากที่พาพวกเรามาดินเนอร์ แถมยังให้พักฟรีอีก”
คุณโซลเมตไหวไหล่ “สบายมาก ถ้าเทียบกับสิ่งที่ฉันจะได้หลังจากนี้”
“สิ่งที่นายจะได้?” อะไร? เขาหมายถึงอะไร?
อีกฝ่ายหัวเราะ...และผมไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่เสียงหัวเราะของเขามันดูไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด
“เดี๋ยวนายก็รู้เองล่ะน่า”
“คงไม่ใช่เรื่องพิเรนทร์อะไรหรอกใช่มั้ย? หรือเป็นเรื่องงานที่ทางบริษัทเราดีลกันไปแล้ว”
“อืม นั่นสิ เรื่องอะไรกันนะ”
“คริสเตียน” ผมเน้นเสียงเรียกชื่อเขา เริ่มไม่ไว้ใจเขาเข้าแล้วจริงๆ
คนถูกเรียกไม่สะทกสะท้าน แล้วในพริบตาความหยอกล้อขี้เล่นในดวงตาของเขาก็หายไป กลายเป็นสีหน้าจริงจังและนัยน์ตาคมปราบราวกับสิงโตมองเหยื่อ
ผมผุดลุกขึ้นยืนโดยอัตโนมัติ ประสาทสัมผัสอะไรก็แล้วแต่บอกผมว่าผมควรจะอยู่ให้ห่างจากเขา ทางที่ดีคือรีบออกไปจากห้องนี้จะดีกว่า...แต่ผมไม่ทันได้ทำอย่างที่คิดน่ะสิ
หมับ!
คริสเตียนคว้าแขนของผมเอาไว้แน่นในจังหวะที่ผมกำลังจะก้าวถอยห่างจากเขา อีกฝ่ายลุกขึ้นยืนแล้วเช่นกัน สองเท้าของเขาก้าวเข้ามาหาผมด้วยท่าทีคุกคาม ทำให้ผมต้องก้าวถอยหลังหนีอย่างช่วยไม่ได้ แม้รู้ดีว่ายังไงก็หนีไม่พ้น ตราบใดที่แขนของผมยังถูกมือแข็งแรงของเขาจับยึดไว้อยู่
“เรามาคุยกันดีๆ จะดีกว่านะเจย์เดน คาร์เตอร์”
“คุยอะไร!” ผมไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอใช้น้ำเสียงกระโชกโฮกฮากออกไป “คริสเตียน ปล่อยแขนฉัน!”
“นายก็ลองสลัดฉันให้หลุดสิพวก ถ้าทำได้แล้วฉันจะปล่อยนายไป”
ผมพยายามแล้ว แต่ทั้งๆ ที่ผมก็เป็นผู้ชายเหมือนเขา รูปร่างไม่ได้ต่างจากเขาเท่าไหร่ ส่วนสูงก็พอๆ กับเขา แต่ผมกลับไม่สามารถแงะมืออันแข็งแรงของเขาออกจากต้นแขนตัวเองได้ กลับกันยิ่งผมพยายามก็เหมือนว่าคริสเตียนจะยิ่งบีบแขนผมแน่นกว่าเดิม และผมก็เริ่มจะเจ็บแล้วด้วย
“แคมเบลล์!!” ผมตวัดสายตามองเขา ไม่ต้องให้ใครมาบอกผมก็รู้ว่าตอนนี้ดวงตาของผมกำลังปะทุเป็นไฟจากทั้งความโกรธและความตื่นตระหนกมากแค่ไหน
เวรเอ๊ย เขาคิดจะทำอะไรกันแน่!?
“เจย์เดน บอกฉันมาดีกว่าว่าโซลเมตของนายชื่ออะไรกันแน่”
ลมหายใจผมสะดุด หัวใจพลันเต้นแรง โหมกระหน่ำราวกับพายุคลั่ง “ก็บอกไปแล้วไงว่าชื่อคริสติน่า!”
“นายคิดว่าฉันโง่หรือไงเพื่อน!” คริสเตียนคำราม เขาผลักดันจนผมถอยหลังไปชนผนังห้อง “อย่ามาโกหกฉัน!”
“ฉันไม่ได้โกหก!”
คริสเตียนสูดลมหายใจเข้าลึก ผมมองเห็นเส้นเลือดบนลำคอของเขาเต้นตุบ ดูเขาต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการสะกดกลั้นอารมณ์ไม่ให้มันระเบิดออกมา...ไม่ว่าจะเป็นอารมณ์อะไรก็แล้วแต่ โกรธ โมโห หรือหมดความอดทน
“วันนั้นที่คลับ ฉันบอกนายแล้วไงว่าฉันเห็นตัวอักษรสามตัวบนแผ่นอกของนาย”
“...”
“และฉันเห็นว่ามันกะพริบอยู่ตลอดในตอนที่เราเพิ่งจูบกัน ทั้งที่ตรงนั้นมีแค่เราสองคน”
ผมหน้าซีด ไม่ได้นึกถึงเรื่องนี้เอาไว้ก่อนเลยสักนิด บ้าชะมัด! ทำไมผมถึงโง่ขนาดนี้!
คริสเตียนเหยียดยิ้ม
“ไม่มีผู้หญิงคนไหนยืนอยู่ตรงนั้นสักคน แล้วทำไมชื่อบนหน้าอกของนายถึงกะพริบกันล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะฉันนี่ล่ะที่เป็นเจ้าของชื่อบนแผ่นอกของนาย...ฉัน-เป็น-โซล-เมต-ของ-นาย!”
“ไม่ใช่!!” ปากของผมไปไวกว่าสมอง ให้ตายยังไงผมก็ไม่มีทางยอมรับคำกล่าวหาของเขาเด็ดขาด
“เลิกโกหกฉันสักที คาร์เตอร์! นายปิดบังฉันไม่ได้หรอก เพราะฉันแน่ใจว่าเราสองคนเป็นโซลเมตกัน”
“อะไรทำให้นายคิดแบบนั้นกันวะ! ฉันก็บอกแล้วไงว่าไม่...”
“เพราะฉันรู้แล้วน่ะสิวะว่าใครคือโซลเมตของฉัน!”
“..!” ผมนิ่งอึ้ง มองเขาตาค้าง
คริสเตียนพ่นลมหายใจแรง “ชื่อของนายอยู่บนตัวฉัน ตรงท้ายทอยของฉัน”
“นาย...นายรู้ได้ยังไง แน่ใจได้ยังไงว่ามันใช่”
“ชื่อมันอยู่บนตัวฉัน ฉันก็ต้องรู้ไหมวะ ถึงจะรู้ช้าไปหน่อยก็เถอะ” ท้ายประโยคเขาเหมือนจะพูดกับตัวเองมากกว่า แต่ผมไม่ได้สนใจ ตอนนี้ผมตกใจจนแทบบ้าแล้ว ผมควรจะทำยังไง ต้องทำยังไง
“เจย์เดน” คริสเตียนเรียกผม “ถ้าชื่อของฉันอยู่บนตัวนายล่ะก็...”
“...” ผมมองเขา เรามองสบตากัน และคำพูดประโยคต่อมาของเขาก็ทำให้ผมปฏิเสธแบบไม่ต้องเสียเวลาคิดเลยด้วยซ้ำ
“ถอดเสื้อของนายออก ฉันอยากรู้ว่าโซลเมตของนายชื่ออะไร”
“ไม่”
คริสเตียนหรี่ตา เขาย่างสามขุมเข้าหาผมอย่างรวดเร็ว ยื่นมือออกมากระชากเสื้อเชิ้ตที่ผมใส่อยู่จนกระดุมขาดผึงทุกเม็ดในพริบตา!
__________
มาแล้ววว ในที่สุดก็เข้าสู่ฉากที่เป็นคำโปรยของเรื่องสักที ฮ่า! ตอนหน้านี่เอาไง ได้กันเลยดีมั้ยคะ 55555 แต่จะเป็นไงไม่รู้ รู้แต่ว่าปกติเราจะอัพวันเว้นวันใช่ไหมคะ คราวนี้ขอหายไปสามวันนะคะ อัพอีกทีวันเสาร์เลย พอดีจะเข้ากรุงเทพฯ ค่ะ ไม่ได้แบกโน้ตบุ๊คไป ต้องไปขึ้นทะเบียนบัณฑิตรอรับปริญญาปีหน้าาา ในที่สุดก็เรียนจบสักทีค่ะ! ใครเรียนอยู่ก็สู้ๆ น้าา เรียนจบแล้วจะอยากกลับไปเรียนต่อ อ่ะ ไม่จ้ายย 555 (ปล. ไม่แน่อาจจะมาวันศุกร์ ดูก่อนนะคะว่าเราจะขี้เกียจไหม ถ้าฟีดแบ็กดีจะขยันมาก แฮ่~)
หัวข้อ: (END) [Nameverse] Call me Daddy #ความลับบนตัวผม :: Mini Special [14-08-19] (อ่าน 146843 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก