ตอนที่ 11 : เล่นของสูง“ซาหวัดดีคับ” เด็กชายบลูยกมือไหว้ผู้ชายผมสีทองด้วยสีหน้าสนใจปนตื่นกลัวนิดๆ คุณครูผู้รับหน้าที่สอนภาษาอังกฤษให้เด็กชายส่งยิ้มเป็นมิตรให้
“Hello”
“....” เด็กชายบลูตาโต หันไปมองน้าชายที่ยืนพิงผนังห้องอยู่ใกล้กับประตู น้าปิงไม่พูดอะไรเพียงส่งยิ้มให้กำลังใจเขา
“Hello”
“ฮาโหล” เด็กชายบลูพูดช้าๆ ใบหน้ากังวล แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มของคุณครูเขาก็ยิ้มออกมาได้ ดวงตาของเด็กชายตัวกลมสดใสพร้อมสำหรับการเรียนรู้
“ไม่ต้องห่วงแล้วออกไปเถอะ” คีรินทร์จับต้นแขนของปิง ชายหนุ่มร่างผอมสูงพยักหน้าเดินตามเขาออกจากห้องประชุม
“ครูเบนพูดไทยได้ฟังเข้าใจ ปล่อยไว้สองคนก็ไม่เป็นไร”
“ครับ”
“โล่งอกหรือยัง” ปิงสบตาคนถาม ดูเหมือนชายหนุ่มจะรู้ทุกความคิดของเขา
"มากๆ ครับ" เขาถอนใจออกมาเบาๆ ใบหน้ายิ้มอ่อน อย่างน้อยตอนนี้ก็โล่งใจไปได้เปราะหนึ่ง
"ผมบอกแล้วว่าอย่ากังวลผมจัดการให้เอง"
"นี่กำลังทวงเครดิตอยู่หรือเปล่าครับ" ปิงกลั้นยิ้มหันไปตีหน้าตายใส่เจ้านายคนใหม่
"ของมันแน่นอนอยู่แล้ว"
"แบบนี้ไงครับเขาถึงบอกว่าของฟรีไม่มีในโลก"
"มีสิ"
"ไหนครับ ช่วยผมยังแอบทวงเครดิต แบบนี้เรียกว่าไม่ฟรีแล้วครับ”
"ผมไง ให้ฟรีๆ เลยคุณอยากได้เมื่อไหร่บอก"
"..."
"จะพากลับบ้านเลยไหม" ใบหน้าของคีรินทร์โน้มเข้ามาใกล้ ดวงตาแพรวพราวของอีกฝ่ายอยู่ตรงหน้า ใกล้จนปลายจมูกเกือบชนกัน
"อุ๊ย! ขอโทษค่ะ" เสียงร้องตกใจดังแทรกขึ้นมา คีรินทร์ยกยิ้มมุมปาก ดวงตาดูขำมากกว่าตกใจ ร่างสูงยืดตัวขึ้นช้าๆ ไม่เร่งร้อน
"เชิญครับ" คีรินทร์เบี่ยงตัวหลบ พวกเขายืนอยู่หน้าห้องประชุมเล็ก ซึ่งเป็นทางผ่านไปยังห้องพักผ่อนของพนักงาน ปิงยิ้มให้เพื่อนร่วมบริษัท หญิงสาวทำฝ่ายการตลาดนั่งอยู่ข้างแผนกเขา
"ผมกลับไปทำงานก่อนครับ" ปิงถือโอกาศนี้ขอตัวเสียเลย
"อืม เดี๋ยวครูเบนพาบลูไปส่งที่ห้องทำงานผมเลยคุณไม่ต้องมารับหลาน"
"ครับ ขอบคุณครับ" ปิงยกมือไหว้ จากหางตาเขาเห็นหญิงสาวที่เพิ่งเดินผ่านเหลียวมามอง ปิงส่งยิ้มให้หญิงสาวสะดุ้งรีบหันกลับไป เขาหัวเราะออกมาเบาๆ
"มีอะไรหรือเปล่า"
"เปล่าครับ" ปิงเงยหน้าขึ้นมองคีรินทร์ เขายิ้มเพราะยังอดขำไม่ได้ เชื่อเถอะว่าเดี๋ยวชื่อของเขาจะกลายเป็นหัวข้อสนทนาในแผนกการตลาดแน่นอน "ผมไปก่อนครับ" ปิงเอ่ยขอตัวอีกครั้ง เขาค้อมศีรษะให้คีรินทร์ในฐานะเจ้านายก่อนเดินผ่าน ในใจไม่กังวลสิ่งใด บางเรื่องควรเก็บมาคิด แต่บางเรื่องไร้สาระเกินกว่าจะเก็บมาใส่ใจ
• • • • • • • •
"มา~" เด็กชายมามองเจ้าตัวยุ่ง เข้าเพิ่งมาถึงบริษัทในช่วงบ่าย มารดาพาไปจัดการเรื่องเรียนมา เขาใกล้จะเปิดเทอมแล้ว
"เรียบร้อยไหมมา"
"ครับอา ผมต้องซื้อชุดใหม่หมดเลย แม่บอกจะสูงไปไหน"
"ดีแล้ว เอาให้สูงกว่าอานะ"
"โห ผมตามอาไม่ทันหรอกครับ อาสูงมาก ผมได้เท่าพ่อก็พอใจแล้ว" เด็กชายมานั่งลงบนพรม เจ้ากระปุกหมูรีบขยับมานั่งใกล้ๆ ยิ้มแป้นแล้น
"มาจ๋า~ มาเล่นกาน"
"พี่เพิ่งมาถึงขอพักเดี๋ยวสิ" เด็กชายมาบ่นแต่เขาแพ้คำว่ามาจ๋าทุกทีสุดท้ายก็ต้องถาม " อยากเล่นอะไร"
"เล่นทามกานบ้านกาน" หนูน้อยยิ้มแฉ่ง ตาเป็นสระอิ
"การบ้านอะไร” เด็กชายมาขมวดคิ้วก่อนนึกได้ “ของเราใช่ไหม เรียนวันแรกก็มีแล้วเหรอ ไหนขอพี่ดูหน่อย" มาดึงสมุดที่วางอยู่บนโต๊ะมาดู "อ๋อ คัดตัวอักษรง่ายๆ เอง"
"น่านฉิ" เด็กชายบลูพยักหน้า เออออไปกับพี่ชายตัวโต
"ง่ายเราก็ทำสิ เดี๋ยวพี่ทำการบ้านเป็นเพื่อน" มาหันไปหยิบกระเป๋าที่วางทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อวานมาวางบนโต๊ะ ข้างในมีสมุดและหนังสือเรียนของเขา แต่ยังไม่ทันเปิดกระเป๋าเจ้าลูกหมูก็เอื้อมมือมาจับมือเขาไว้เสียก่อน
"ม่ายต้อง ม่ายต้อง"
"อะไรของเรา"
"แบ่งกานเล่นก๊ะด้าย บูจายดี"
เด็กชายมาขมวดคิ้วต้องคิดชั่วครู่ถึงจะเข้าใจ "นี่เราใช้พี่ทำการบ้านให้เหรอ!"
"เล่นกานงาย" เด็กชายบลูยิ้มหวานเอาใจพี่ชาย
"หึๆ เบื่อละสิ" มาสังเกตจากที่สมุดมีการเขียนไปแล้วครึ่งหน้า "อย่ามาเฉไฉเจ้ากระปุกหมู ทำการบ้านตัวเองให้เสร็จเลย รับผิดชอบงานตัวเองด้วย"
"ก๊ะบูง่วง" ในที่สุดเจ้าตัวยุ่งก็สารภาพออกมา
"เออใช่ ได้เวลานอนกลางวันแล้วนี่ ง่วงก็นอนก่อนตื่นมาค่อยทำ"
"นอนเยย" แทนที่เจ้าลูกหมูจะปีนขึ้นไปนอนบนโซฟาอย่างที่ทำทุกครั้ง กลับล้มตัวลงนอน ศีรษะหนุนตักของเขา
"บูง่วง" หนูน้อยพูดเสียงอู้อี้
เด็กชายมาคิดจะดันศีรษะน้องออก แต่เจ้าตัวยุ่งพลิกตัวตะแคงข้างเข้าหาเขา แขนกอดเข้าหากัน ซุกตัวเข้ากับตัก มือที่ยื่นไปจึงเปลี่ยนเป็นลูบศีรษะให้น้องแทน
"ง่วงก็นอน" มาลูบศีรษะกระปุกหมูไปเรื่อยๆ รอให้อีกฝ่ายหลับสนิท เขาเห็นน้าปิงเข้ามากล่อมบลูนอนบ่อยๆ จึงรู้ว่าควรทำยังไง เดี๋ยวพอตื่นมาต้องสอนแล้วว่าการบ้านคืออะไร ก่อนหน้านั้นเขาผิดเองที่เออออไปว่าการบ้านคือการเล่นชนิดหนึ่งทำให้เจ้าตัวยุ่งเข้าใจผิด ต่อไปจะพูดอะไรต้องระวังกว่านี้ ยิ่งช่างจดช่างจำอยู่ด้วย ดูเถอะมาเนียนชวนเขาเล่นทำการบ้าน ร้ายจริงๆ เจ้ากระปุกหมู แสบตั้งแต่ตัวเท่านี้ เจ้าแผนการจริงๆ
• • • • • • • •
"ตื่นแล้วเหรอครับ"
"น้าปิง" เด็กชายบลูงัวเงียลุกขึ้นนั่ง เขาเห็นพี่ชายตัวสูงทุบต้นขาตรงที่เขานอน
"มาเป็นลาย" มาจ๋าไม่ตอบเขาแต่ส่งสายตาคาดโทษมาให้ เด็กชายบลูเอียงคอ เมื่อไม่รู้ว่าพี่โกรธอะไรจึงใช้วิธียิ้มอ้อนไว้ก่อน
"บูตื่นแย้ว"
"ก็ขืนไม่ตื่นสิ" เด็กชายมาบ่น ขาของเขาชาไปหมด เจ้าลูกหมูหัวหนักชะมัด
"บ่ายนี้กินนมหรือยังครับ"
"กินแย้วคับ" เด็กชายบลูพยักหน้า ลินลินให้เขากินก่อนเริ่มทำการบ้าน
"ผมดูแลให้อย่างดี" คนขอคะแนนก็ยังคงขออย่างต่อเนื่อง ปิงต้องซ่อนยิ้มทั้งมันเขี้ยวทั้งเอ็นดูชายหนุ่มร่างสูงที่ทำตัวเหมือนเด็กขี้อ้อนขึ้นทุกวัน
"ขอบคุณครับ"
"ผมอยากได้อย่างอื่นแทนมากกว่า" ปิงทำเป็นไม่สนใจคำพูดของคีรินทร์ ก็น้ำเสียงแบบนั้นสายตาแบบนั้นขืนต่อความยาวสาวความยืดด้วยจะเข้าตัวเขาเปล่าๆ
"ลินลินหยักด้ายอาลาย" แต่เจ้าลูกหมูของเขาไม่ยอมปล่อยให้ผ่านไป
"ขอแล้วบลูจะให้อาเหอรครับ"
"ห้าย ขอเยย" เด็กชายบลูพยักหน้า ทำสีหน้าจริงจังเลียนแบบผู้ใหญ่
"งั้นอาขอ..." คีรินทร์ตั้งใจลากเสียงยาว ดวงตาจับจ้องที่ดวงตาคู่สวยของคนที่เขาสนใจ
"ขอให้น้าปิงเลี้ยงข้าวครับ" ปิงตัดสินใจพูดตัดหน้าเพื่อความปลอดภัย ชายหนุ่มอย่างคีรินทร์ไว้ใจได้ที่ไหน
"หึๆ" ปิงหันไปค้อนขวับให้กับเสียงหัวเราะที่ได้ยิน ดูทำเข้าทำเอาเขาใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ กลัวพูดอะไรไม่ระวังกับเจ้าลูกหมู ยิ่งฉลาดอยู่ด้วย
"ลินลินหิวเหยอ" เด็กชายตัวกลมเอียงคอมอง
"ฮ่าๆ หิวก็หิวครับ"
"น้าปิง~ลินลินหิว" ลูกหมูรีบบอกน้าชาย เรื่องกินสำหรับเด็กชายบลูถือว่าเป็นเรื่องใหญ่มาก
"น้าปิงได้ยินแล้วครับ แต่ต้องทำงานให้เสร็จก่อนแล้วค่อยว่ากัน"
"พามาไปด้วยน้า มาก๊ะหิว"
"รู้ได้ไงเราว่าพี่มาหิว" คีรินทร์เป็นคนถาม เขาไม่ได้ยินหลานชายพูดอะไรสักคำ
"ลู้ ก๊ะมาหน้าบึ้ง ตาเขียวเยย"
"ฮ่าๆ"
เด็กชายบลูยิ้มแป้น ชอบใจที่อาคีรินทร์หัวเราะ แต่พี่ชายตัวโตน่าจะไม่ชอบเพราะตาเขียวกว่าเดิมอีก
"เดี๋ยวตอนเย็นน้าปิงมารับ ทำการบ้านให้เสร็จนะครับ"
"คับ" เด็กชายบลูพยักหน้าแข็งขัน
"ปิง"
"ครับ" ปิงชะงักเท้าเขากำลังจะเปิดประตูออกจากห้องทำงาน
"อย่าลืมนัดของเรา"
"นัดอะไรครับ" ปิงซ่อนยิ้มทำหน้าตาย
"แน่ใจนะว่าคุณจะแกล้งลืม" ดวงตาของคีรินทร์วาววับ รอยยิ้มร้ายๆ บอกเขาว่าวิธีการเตือนความทรงจำของอีกฝ่ายน่าจะอันตรายมาก ปิงจึงกลับลำทันที
"เพิ่งคุยกันใครจะลืมครับ"
"ผมจะตั้งตารอ" ดวงตาสองคู่สบประสานกัน ปิงรับรู้ถึงความหมายที่มากกว่าการรอให้เขาเลี้ยงข้าว ริมฝีปากของเขาคลี่ออกเป็นรอยยิ้ม ดวงตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์
"ครับ ผมจะดูว่าคุณรอได้นานแค่ไหน จะหิวก่อนหรือเปล่า"
"หึๆ ผมไม่ชอบกินขนม ไม่กินของจุกจิก ผมรอกินมื้อที่อร่อยที่สุดและดีที่สุดได้เสมอ"
"...."
มาจ๋า มาจ๋า" เสียงของลูกหมูตัวกลมดังแทรกขึ้นมา
"หือ"
"ม่ายมีหนมกินแหละ"
ผู้ใหญ่สองคนในห้องสบตากัน ก่อนเสียงหัวเราะจะระเบิดออก ปิงเปิดประตูเดินออกจากห้องด้วยรอยยิ้ม คำพูดของคีรินทร์ยังวนเวียนอยู่ในหัว ปิงหัวเราะออกมาเบาๆ การเป็นคนสำคัญของใครบางคนมันให้ความรู้สึกดีแบบนี้นี่เอง
• • • • • • • •
"ปิงไปห้องคุณคีรินทร์มาอีกแล้วเหรอ" รอยยิ้มที่ส่งให้ไม่สามารถลบความหมายในคำพูดได้
"ครับ" ปิงทำเป็นไม่เข้าใจรูปประโยคที่อีกฝ่ายพยายามสื่อ เขาส่งยิ้มให้ ดึงเก้าอี้ทำงานลงนั่ง
"น่าอิจฉาจังรู้งี้อุ้มเอาหลานมาเลี้ยงบ้างก็ดี"
"ลองเลี้ยงจริงๆ สิแล้วจะรู้ว่าน่าอิจฉาไหม" พี่นิ่มหัวหน้าของเขาทนไม่ไหวโต้กลับหญิงสาวจากแผนกข้างๆ ที่แวะมายืนคุย
"แหมพี่นิ่มคะ ถึงยังไงก็คุ้มไม่ใช่เหรอคะ ได้ใกล้ชิดคุณคีรินทร์แถมมีอภิสิทธิ์พิเศษกว่าพนักงานคนอื่น"
ปิงชะงักมือ เขาตัดสินใจไม่เงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย เริ่มทำงานที่ค้างคาอยู่
"ตรงไหน พี่ก็ใช้งานปิงงกๆ เหมือนเดิม ส่วนไอ้เรื่องเดินไปเดินมาก็ไม่เป็นไรมั้ง เรายังเดินเล่นมาแผนกพี่เลย"
"พี่นิ่มก็" ใบหน้าสวยๆ เง้างอนเมื่อโดนหัวหน้าเขาตอกกลับ
"อ้าวก็มันเรื่องจริง ถ้าปิงได้อภิสิทธิ์พี่ก็ต้องเกรงใจสิ พี่ไม่เห็นรู้สึกเลย เคยป็นไงก็เป็นงั้น"
"ค่า” หญิงสาวลงเสียงหนัก “อุ้มก็พูดตามที่ได้ยินมา เขาพูดกันทั้งบริษัทว่าปิงคิดจะเล่นของสูง"
"อุ้ม! อย่าพูดไม่เข้าเรื่อง" เสียงตำหนิมาจากหัวหน้าของเขา
"เขาพูดกันจริงๆ นะคะพี่นิ่ม เมื่อกี้พี่เขมยังเอามาเล่าเลยว่าเห็นคู่นี้ทำตัวแปลกๆ ที่หน้าห้องประชุม ที่เขาพูดกันเรื่องจริงหรือเปล่าปิง"
ปิงยกยิ้มมุมปาก ขำที่เรื่องราวไม่ผิดไปจากที่คิดไว้ รวมทั้งคำประโยคเชยๆ ที่อีกฝ่ายนำมาใช้ เล่นของสูงอย่างนั้นเหรอ อืมมม ก็สูงจริงๆ นั่นแหละ สูงกว่าเขาตั้งหลายเซ็นฯ
"ไม่ยอมตอบแบบนี้จริงแน่เลย ระวังจะเจ็บตัวนะอุ้มเป็นห่วง อย่างคุณคีรินทร์เหรอจะสนใจพนักงานตัวเล็กๆ อย่างพวกเรา แถมปิงยังเป็นผู้ชายอีก ไม่เห็นเคยได้ยินว่าคุณคีรินทร์มีรสนิยมแบบนั้น แค่เอ็นดูเด็กมากกว่ามั้ง"
"ไม่รู้สิครับ" ปิงเงยหน้าขึ้นในที่สุด เขาส่งยิ้มให้คนพูดเจื้อยแจ้วเป็นนกแก้วนกขุนทอง "ผมไม่ใช่คุณคีรินทร์เลยบอกไม่ได้ว่าคิดอะไรอยู่ แต่ถ้าถามถึงตัวผม" ปิงค่อยๆ คลี่ยิ้มออก จ้องเข้าไปในดวงตาของหญิงสาว "สูงแค่ไหนก็อยากจะลองดูครับ"
"หะ!"
" ตกใจอะไรครับผมนึกว่ารู้กันแล้วเสียอีก ก็ว่าจะลองจีบดู อยากรู้เหมือนกันว่าจะสูงแค่ไหน"
"ปิงชอบคุณคีรินทร์จริงเหรอ!"
"เรียกว่าสนใจมากดีกว่าครับ อยากได้มาเป็นแฟน" ปิงกลั้นขำจนตาเป็นประกาย อีกฝ่ายดูเงอะงะเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแล้วก็เงียบไป สีหน้าตื่นตกใจ
"เอ่อ..อุ้มกลับไปทำงานดีกว่า"
"หึๆ" ปิงหัวเราะเมื่ออีกฝ่ายจากไปอย่างรวดเร็ว "นึกว่าจะยาวกว่านี้นะครับพี่นิ่ม"
"ปิง..คือ..พี่ว่า.."
"ครับ?" ปิงมองหน้าซีดๆ ของเจ้านายด้วยความสงสัย
"พี่ไปทำงานดีกว่า"
"อ้าว" ปิงมองตามแผ่นหลังเจ้านายงงๆ แต่ครู่เดียวก็คิดบางอย่างขึ้นมาได้ เขาหันขวับไปอีกทาง เมื่อนึกได้ว่าพี่นิ่มกับหญิงสาวแผนกการตลาดยืนหันไปทางเดียวกัน
!!!
ปิงเผยอปากค้าง สบตากับดวงตาวาววับที่มองมา เขาตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก ในหัวว่างเปล่า คิดได้อย่างเดียวคือ..เอาปี๊บมาคลุมหัวทันไหม!!
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★♥ บลูมารัก ♥★ ตอนที่ 28 [End]★ 07/08/18 ★ P: 40 (อ่าน 246679 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก