ตอนที่ 9 : ความผูกพันคีรินทร์มองชายหนุ่มร่างสูงผอม เขาขมวดคิ้วเข้าหากัน เลิกสนใจงานในมือหมุนเก้าอี้ไปมองอย่างตั้งใจ
"น้าปิงกลับไปทำงานก่อน ห้ามงอแงกวนอาคีรินทร์นะครับ"
"คับ"
"ห้ามกวนพี่มาด้วย"
"ผมนึกว่าน้าปิงจะลืมผมแล้ว กระปุกหมูกวนผมทั้งวัน ไม่ได้อ่านหนังสือเลย" เด็กชายมาบ่น ตั้งแต่เขากลับไปเห็นกระปุกออมสินหมูที่บ้านแล้วคิดถึงเจ้าตัวยุ่ง มาก็เรียกเด็กชายตัวกลมว่ากระปุกหมูเรื่อยมา
"ถ้าอย่างนั้นบลูออกไปนั่งกับน้าปิงดีกว่าครับ พี่มาจะได้มีสมาธิ"
เด็กชายบลูหน้าจ๋อย ช้อนตาขึ้นมองพี่ชายตัวโต เขาแค่อยากเล่นด้วยเอง
"ช่างเถอะครับน้าปิง ผมชินแล้ว"
ปิงมองเด็กชายมาด้วยสายตาอ่อนโยน เขารับรู้ถึงความผูกพันระหว่างเด็กทั้งสองคนที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงคนพี่จะรำคาญคนน้องบ้างแต่ก็ยังตามใจน้องเสมอ
"ถ้าน้องกวนมากมาบอกน้าปิงได้นะครับ" ปิงสำทับให้แน่ใจ ถึงอย่างไรเด็กชายก็เป็นลูกของเจ้านาย
"ครับ" เด็กชายระฟ้าพยักหน้า ปิงโอบหลานเข้ามากอด จรดริมฝีปากลงบนกระหม่อมก่อนลุกขึ้นยืน
"ปิงอย่าเพิ่งไป"
"ครับ" ปิงหยุดเดินหันไปมองเจ้าของห้อง คีรินทร์ลุกจากเก้าอี้เดินตรงมาหาเขา ปิงเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่หยุดยืนตรงหน้า เขาคิดว่าเขาสูงแล้วแต่ก็ยังสู้คีรินทร์ไม่ได้
"ไม่สบายหรือเปล่า ทำไมหน้าซีด" มือของคีรินทร์แตะลงบนหน้าผากของเขา สายตาที่มองมาห่วงใย
"เปล่าครับ" ปิงส่ายหน้าน้อยๆ คิ้วคมเข้มของคีรินทร์ขมวดเข้าหากัน มือใหญ่เลื่อนจากหน้าผากสอดเข้ามาในเส้นผมยาวแตะเข้าที่ซอกคอของเขา
"ตัวอุ่นๆ มีไข้หรือเปล่า ปวดหัวไหม" เสียงทุ้มอ่อนโยน หัวใจของเขาเต้นแปลกๆ จนปิงเผลอขยับเท้าถอยหลัง
"ผมไม่ได้เป็นอะไร" เขายังยืนยันคำเดิม
"ปิง" เสียงทุ้มที่ลงน้ำหนักมากกว่าปกติทำให้ปิงเม้มปาก เขาถอนใจออกมาเบาๆ
"ช่วงนี้ผมมีอะไรให้คิดนิดหน่อยครับเลยนอนไม่ค่อยหลับ"
"ออกไปคุยกันข้างนอกเถอะ" คีรินทร์จับข้อมือของปิงดึงให้ออกเดินตาม ก่อนหยุดหันไปหาหลานชาย "มาอาฝากดูน้องด้วยนะ"
"ครับ"
"กลัวความสามารถของกระปุกหมูเหรอครับ" ปิงหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อเดาได้ถึงสาเหตุที่ชายหนุ่มชวนเขาออกไปคุยข้างนอก
"หึๆ ใช่" คีรินทร์พลอยหัวเราะตาม "ไปกันเถอะ" มือใหญ่ดึงแขนเขาให้ออกเดิน สายตาของปิงตกลงมองมือข้างนั้น แปลกที่เขารู้สึกอุ่นๆ ในหัวใจ
"ดื่มน้ำอุ่นหน่อย" คีรินทร์วางแก้วน้ำลงตรงหน้าปิง อีกฝ่ายค้อมศีรษะให้เขาก่อนยกขึ้นดื่ม
"
เล่ามา" เขานั่งลงตรงข้ามอีกฝ่าย
"อะไรครับ" ปิงทำเฉไฉ
"ที่บอกว่ามีเรื่องให้คิด คิดมากเรื่องอะไร เรื่องผมหรือเปล่า"
"นี่เป็นห่วงหรือมาสืบราชการลับครับ"
"หึๆ แล้วมันใช่ไหม"
"เสี้ยวหนึ่งครับ" ปิงยิ้มกว้าง ชอบใจที่เห็นหน้าบอกบุญไม่รับของเจ้านายคนใหม่
"ชอบใจสิทำผมใจแป้วได้"
ปิงมองผู้ชายตรงหน้า ท่าทางสบายๆ บวกกับรอยยิ้มของอีกฝ่ายทำให้ไม่อึดอัด เขาชอบที่คีรินทร์พูดความรู้สึกออกมา มันทำให้ชายหนุ่มเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่จับต้องได้
"ไม่สบายใจเรื่องอะไร" เสียงทุ้มอ่อนโยนที่ได้ยินแต่ยังไม่เท่ากับดวงตาเป็นห่วงเป็นใยที่มองมา มันชวนหวั่นไหวจนปิงต้องหลบตาลงมองแก้วน้ำ
"เรื่องบลูครับ”
“บลู? มีอะไรหรือเปล่า”
“ผมกังวลหลายอย่างครับ โรงเรียนที่ไปดูมาไม่ตอบโจทย์ ส่วนใหญ่เป็นโรงเรียนเสริมทักษะเด็ก สอนภาษาอังกฤษ ครูพูดภาษาอังกฤษ แต่ไม่ได้เน้นเรื่องภาษาจนถึงกับพูดได้คล่อง เวลาเหลือน้อยแล้วผมไม่อยากให้หลานไปเข้าโรงเรียนที่โน่นโดยยังพูดกับใครไม่ได้ สื่อสารไม่เข้าใจ ผมเป็นห่วงกลัวจะเหงา กลัวไม่มีเพื่อน กลัวโดนแกล้งแล้วบอกใครไม่ได้"
"พี่สาวคุณไปทำอะไรที่โน่นผมถามได้ไหม"
"ได้ครับ พี่ป่านไปเป็นผุ้จัดการร้านอาหาร เป็นของรุ่นพี่คนไทยที่สนิทกันเขาชวนไปทำ"
"ไปคนเดียวเหรอ"
"ครับ พี่เขยผมเสียมาได้หลายปี พี่ป่านเลี้ยงลูกคนเดียว"
"คนเดียวที่ไหน ผมว่ามีคุณอยู่ด้วยพี่ป่านต้องอุ่นใจมากแน่ๆ"
แปลกไหมที่เขารู้สึกหัวใจพองโตแค่เพราะคำพูดของคีรินทร์ ปิงอดอมยิ้มไม่ได้เมื่อชายหนุ่มตรงหน้าเรียกพี่สาวเขาว่าพี่ป่าน
"รู้ได้ยังไงครับว่าพี่สาวผมแก่กว่าหรืออ่อนกว่า"
"อ่อนกว่าก็ไม่เป็นไร มันเป็นการให้เกียรติพี่สาวของคนที่เราชอบ"
ปิงสบตากับคีรินทร์นิ่ง เขาเริ่มสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง ทำไมหัวใจของเขาถึงพองโตกับคำพูดของอีกฝ่าย ความรู้สึกดีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ สายตาที่มองร่างสูงค่อยๆ เปลี่ยนไป
"เรื่องที่กังวลอย่าห่วงเลยผมจัดการให้เอง"
"ไม่เป็นไรครับผมไม่อยากรบกวน"
"ปิง" นานๆ ทีอีกฝ่ายถึงทำสีหน้าและท่าทางเป็นเจ้านาย ความเคร่งขรึมของคีรินทร์ทำให้ปิงไม่กล้าโต้เถียง "เชื่อใจผมไหม"
"ครับ" เขาแทบไม่ต้องใช้เวลาคิด เขาเชื่อใจผู้ชายคนนี้
“ผมจะหาทางให้เอง ได้เรื่องยังไงแล้วจะมาบอก อย่าเพิ่งกังวล”
“ครับ”
"เดี๋ยวอย่าลืมกินยา"
"ครับ"
"พักผ่อนมากๆ"
"ครับ"
"หึๆ"
"อะไรครับ" ปิงร้อนตัวเมื่อคีรินทร์มองเขาด้วยสายตาขำแถมยังหัวเราะออกมาเบาๆ
"เปล่า ผมแค่ไม่ชินกับความว่าง่ายของคุณ"
"ก็ใครบอกว่าผมจะทำตามละครับ" ปิงยักคิ้ว ดวงตาฉายแววเจ้าเล่ห์ ริมฝีปากกดเป็นรอยยิ้ม
"ตัวแสบ" คีรินทร์เอื้อมมือมาวางบนศีรษะของเขา "อย่าเกเรเลย เห็นใจคนเป็นห่วงเถอะ"
เสียงทุ้มพูดด้วยท่าทางสบายๆ แต่กลับทำให้ใจของเขาเต้นผิดจังหวะ ปิงชะงักเมื่อรับรู้ถึงความร้อนบนใบหน้า นี่เขากำลังหน้าแดงเพราะคำพูดของผู้ชายด้วยกันเหรอ!
"เป็นอะไรทำหน้าเหมือนเห็นผี" เสียงหัวเราะของคีรินทร์ทำให้ปึงหน้ามุ่ย เห็นผีที่ไหนยิ่งกว่าผีเสียอีก
"ไม่มีอะไรครับ ผมไปทำงานดีกว่าอู้นานแล้วเดี๋ยวโดนไล่ออก"
"ใครจะไล่ ผมอยู่ทั้งคน"
"พี่นิ่มครับ จ้องจะไล่ผมออกทุกวันเลย ไม่รู้เพราะใคร ปิงกล้าเล่นมุกนี้เพราะพี่นิ่มผู้ประกาศตัวว่าเป็นเอฟซีนัมเบอร์วันของเจ้านายคนใหม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้ว
“หึๆ คุณควรรีบคว้าผมเอาไว้นะ คนสนใจผมเยอะแยะเห็นไหม”
“ไม่ขี้โม้ไปหน่อยเหรอครับ เห็นอย่างนี้ผมก็มีคนมาสนใจเหมือนกันนะ”
“ใคร!” ดวงตาขี้เล่นของคีรินทร์เปลี่ยนไป
“เป็นผู้ชายเหมือนคุณคีรินทร์เลยครับ หล่อด้วย รวยด้วย”
“ปิง!”
ปิงยิ้มกว้าง เขาลุกขึ้นยืนโน้มตัวไปข้างหน้า ทำใจกล้าแตะนิ้วลงไปที่ปลายจมูกของอีกฝ่าย “คุณไงครับ”
“หึๆ”
เพราะอยากแหย่อีกฝ่ายเล่นจริงๆ ปิงจึงไม่ได้คิดถึงผลที่ตามมา มือของเขาถูกมือใหญ่รวบไว้ ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะกดลงกลางฝ่ามือ “ก็ยังดีที่รู้ว่าผมสนใจ คิดอยู่ว่าจะแกล้งทำเฉยไปได้อีกนานแค่ไหน”
ปิงรีบชักมือกลับ “ผมไม่ได้ทำเฉยครับ ผมแค่ยังไม่รู้ว่าตัวเองคิดยังไง”
“ขอบใจ”
“ขอบคุณผมเรื่องอะไรครับ”
“เรื่องที่คุณยังคิดถึงผม”
“ผมไม่ได้พูดแบบนั้น” ปิงเถียงไม่เต็มปาก เขารู้ว่ามันจริงแต่ไม่อยากให้อีกฝ่ายได้ใจ “ผมไปทำงานดีกว่าครับขืนเอ้อระเหยคงโดนว่าจริงๆ แค่นี้ก็มีคนนินทาผมแล้ว”
“อย่าไปฟังคำใครเลย คุณทำงานได้ดี พี่ดาวชมเสมอ”
“ขอบคุณครับ” ปิงยกมือขึ้นไหว้
“ปิงไม่ต้องหาโรงเรียนให้บลูแล้วนะ ฉันจะจัดการเอง”
ปิงชะงักเล็กน้อย สองจิตสองใสก่อนจะยิ้มออกมา “ครับ ขอบคุณครับ”
ในความลังเลระหว่างควรหรือไม่ควรมีความเชื่อมั่นอยู่เต็มเปี่ยม แค่เพียงชายหนุ่มร่างสูงเอ่ยปาก ความกังวลในใจก็เหมือนมลายหายไป คล้ายมีคนช่วยเข้ามาแบ่งเบา
ปิงเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน เขาส่งยิ้มให้เพื่อนร่วมงานที่เงยหน้าขึ้นมอง บางอย่างก็ต้องแลกมา การหวังว่าเมื่อได้รับสิทธิพิเศษจากเจ้านายแล้วทุกคนต้องเข้าใจนั่นเป็นการเข้าข้างตัวเองล้วนๆ เมื่อเขาตัดสินใจยอมรับความช่วยเหลือก็แปลว่าเขาพร้อมจะยอมรับการติฉินนินทาด้วยเช่นกัน สิ่งที่ดีที่สุดที่เขาทำได้คือการยิ้มรับหากการบอกเหตุผลไม่ช่วยอะไร
“คุณปิงคะ”
“ครับ” ปิงเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเรียก ถึงเห็นว่าเลขาของคีรินทร์ยืนอยู่ข้างโต๊ะทำงาน
“คุณคีรินทร์ให้ฟางเอามาให้ค่ะ”
ยาพาราในตลับพลาสติกใสถูกยื่นมาให้ ปิงส่งยิ้มขอบคุณ เขาพลิกตลับพลาสติกในมือไปมาเมื่อเลขาของคีรินทร์เดินจากไปแล้ว
ปิงรู้สึกไม่สบายเนื้อไม่สบายตัวตั้งแต่มาถึงที่ทำงาน เขาอ่อนเพลียจากการนอนน้อยและเครียดสะสม ยาพาราสีขาวยังอยู่ในตลับพลาสติกใสแต่ปิงกลับรู้สึกดีขึ้นมาก สมองของเขาโล่ง ใบหน้ามีรอยยิ้มและหัวใจอบอุ่น ปิงยอมรับว่าความใส่ใจของอีกฝ่ายทำให้หัวใจของเขาสั่นไหว เพิ่งรู้วันนี้ว่าผู้ชายต่อให้เข้มแข็งแค่ไหนก็ต้องการความเอาใจใส่เช่นกัน
• • • • • • • •
“กลับบ้านได้แล้วครับ” ปิงส่งยิ้มนำไปให้หลานชาย เขาแวะมาที่ห้องทำงานของคีรินทร์วันละประมาณสี่ครั้ง ตอนเช้าเพื่อมาส่ง กลางวันรับไปกินข้าว บ่ายๆ จับหลานนอนกลางวัน และเย็นรับกลับหลังเลิกงาน
“ปิงมานั่งนี่ก่อน” คีรินทร์ชี้ไปยังเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน ปิงจึงเดินไปนั่ง “ผมหาครูสอนพิเศษให้บลูได้แล้ว ให้เพื่อนช่วยแนะนำให้ เห็นบอกว่าเก่งมาก”
“สอนพิเศษ? แบบตัวต่อตัวเหรอครับ” ปิงเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“ใช่ ผมจะให้เรียนที่ห้องประชุมเล็ก มาสอนวันละสองชั่วโมง”
“แต่ถ้าเป็นแบบนั้นบลูก็ต้องมาที่นี่ทุกวันเหมือนเดิม” ปิงลังเล ใช่ว่าเขาจะไม่เคยคิดถึงวิธีนี้ แต่เพราะต้องหาที่ฝากเลี้ยงหลานชายไปในตัวเขาจึงต้องตัดทางเลือกนี้ออกไป
“ก็เพราะแบบนั้นผมถึงให้เรียนส่วนตัว ใครจะอยากให้ลูกหมูไปไหน" เป็นคำพูดที่แทนความหมายได้มากมาย ที่สำคัญมันทำให้ปิงรู้สึกว่าครอบครัวของเขาไม่ได้เป็นภาระสำหรับอีกฝ่าย
“แพงไหมครับ” เมื่อสบายใจเรื่องหนึ่งปิงก็นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้
“ผมจัดการเอง”
“ไม่ได้ครับ! ผมจ่ายเอง” ปิงใช้เสียงเข้ม เรื่องนี้เขายอมไม่ได้เด็ดขาด
“ปิง ผมไม่ได้จ่ายให้คุณนะผมจ่ายให้บลู อยู่ด้วยกันทุกวันคุณคิดว่าผมไม่รักไม่ผูกพันเหรอ คุณเป็นน้า ผมก็เป็นอา จะมาตัดสิทธิ์กันได้ยังไง” ปิงชักงงว่าอีกฝ่ายเป็นญาติกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่พูดมาแบบนี้จะให้ค้านต่อเขาก็ทำไม่ลง ไม่อยากทำร้ายความรู้สึกของอีกฝ่าย
“งั้นคนละครึ่งก็ได้ครับ ผมพอมีเงินที่เตรียมไว้”
“ตกลง”
ปิงยิ้มโล่งอก เกือบคิดว่าอีกฝ่ายจะดื้อดึงถ้าเป็นอย่างนั้นเขาคงไม่ยอมเหมือนกัน
"บลู ต่อไปจะมีการบ้านทำเหมือนพี่มาแล้วนะ ดีใจไหมเรา" คีรินทร์หันไปแซวเด็กชายตัวกลมเมื่อตกลงกับน้าชายของเจ้าลูกหมูได้แล้ว หนูน้อยหันมามองด้วยความตื่นเต้น ดวงตากลมโตเบิกกว้าง
"กานบ้านเหยอ"
"ใช่ ต่อไปเราจะมีการบ้านทำทุกวัน"
"เย่ๆ" เด็กชายบลูชูมือขึ้นทั้งสองข้าง เรียกสายตาเอ็นดูได้จากทุกคนไม่เว้นแม้แต่เด็กชายมา เจ้ากระปุกหมูช่างไม่รู้อะไรเสียเลย ว่าแต่.. เด็กชายมาหันไปมองน้าชายทันที
"ทำไมบลูถึงมีการบ้านครับอาคีรินทร์"
"บลูต้องเรียนภาษาอังกฤษเพราะอีกไม่นานก็ต้องไปอยู่กับคุณแม่ที่ต่างประเทศ"
"ต่างประเทศ!" ดวงตาของมาเบิกกว้าง เขารู้สึกโหวงแปลกๆ ในใจ
"ต่างปาเทด" เด็กชายบลูพูดเลียนแบบพี่ชาย เด็กชายตัวกลมยังยิ้มแป้น เขาไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร
เด็กชายมาหันมามองเจ้าตัวยุ่งที่นั่งอยู่ข้างๆ จู่ๆ ก็รู้สึกใจหาย "ไปเรียนเหรอครับอา"
"ไปอยู่เลย" คีรินทร์สังเกตอาการของหลานชาย อีกฝ่ายดูเงียบและขรึมกว่าปกติ "เหงาเหรอเรา"
"เปล่าครับ" มาเงยหน้าขึ้นมองอาหนุ่ม "ไปก็ดีครับผมจะได้ไม่ปวดหัว"
"ปายหนาย" เด็กชายตัวกลมมองหน้าพี่ชาย เขายังฟังที่ผู้ใหญ่พูดกันไม่เข้าใจนัก
"เราไงไปอยู่เมืองนอก"
"เมืองนอกหนาย"
"เมืองนอกก็อยู่ไกลๆ ไกลมาก ไปแล้วก็ไม่ต้องเจอกัน"
เด็กชายบลูชะงัก ริมฝีปากเผลอออกน้อยๆ ก่อนที่น้ำตาจะหยดแหมะลงมา
"บลู!" ปิงรีบลุกจากเก้าอี้หมายจะเข้าไปหาหลานชายแต่ถูกคีรินทร์ดึงแขนไว้เสียก่อน เขาหันกลับไปมอง อีกฝ่ายส่ายศีรษะไปมาให้รู้ว่าอย่าเพิ่งเข้าไป
"อย่าร้อง!" เด็กชายมาตกใจ เขาเงอะงะทำอะไรไม่ถูก เจ้าตัวอ้วนมักยิ้มแย้มเสมอ เขาแทบไม่เคยได้ยินเสียงร้องไห้ น้ำตาไม่กี่หยดเล่นเอาใจเขาหล่นไปกองที่พื้น
"มาม่ายชอบบูเหยอ" เสียงสะอื้นน้อยๆ บีบหัวใจเด็กชายสูงเก้งก้าง
"เปล่า"
"บูอยู่ด้วยน้า
"...." มาเม้มริมฝีปาก อยากบอกว่าได้แต่อายที่จะพูดออกไป
"ฮึกฮึก บูเฉียจาย"
"เจ้ากระปุกหมูนี่!" น้ำเสียงของเด็กชายมาคล้ายรำคาญใจ ปิงดึงแขนออกจากมือของคีรินทร์ แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไรเด็กชายมาก็ดึงเด็กชายตัวกลมเข้าไปกอด
"ร้องทำไม พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย” เด็กชายมาผละหน้าออกใช้สองมือจับใบหน้ากลม ไล้นิ้วปาดน้ำตาที่ร่วงหล่นลงมาให้เด็กชายตัวกลม “ที่พูดเพราะเราจะไปเมืองนอก ก็เราไม่อยู่ ไม่อยู่ก็ไม่ได้เจอกันสิ"
เด็กชายบลูมองดวงตาเศร้าๆ ของพี่ชาย เขาเอียงคอน้อยๆ ก่อนยื่นสองมือไปโอบรอบลำคอ ซุกหน้าลงกับไหล่ของพี่ชายตัวโต
"อยู่ฉิ บูอยู่กาบมา ม่ายปายหลอบ โอ๋ๆ" เด็กชายบลูลูบมือไปมาบนหลังของพี่ชาย
"เดี๋ยว! เราจะมาปลอบพี่ทำไม" มาดันเจ้าลูกหมูออกเพื่อมองหน้า อีกฝ่ายยิ้มแป้นทั้งที่ยังมีน้ำตาคลออยู่ในตา "ก๊ะมาเฉียจาย"
"พูดเรื่อยเปื่อย" มามองไปทางอื่น จู่ๆ ก็รู้สึกเขินขึ้นมา
"คิกคิก"
"เจ้ากระปุกหมู!" เด็กชายมาถลึงตาใส่ลุกหมูตัวกลม เด็กชายบลูยิ้มแป้นแล้น “โอ๋ๆ น้า บูโอ๋เยย”
“พอเลย พี่จะทำการบ้าน” มาปล่อยตัวเด็กชายบลูออก หันตัวกลับไปนั่งตามเดิม
“น้าปิง น้าปิง บูหยักทามกานบ้านแย้ว”
“เดี๋ยวได้ทำแน่เจ้าตัวยุ่ง” ปิงมองหลานด้วยรอยยิ้มแต่ดวงตาเศร้า เขาคงอดคิดถึงหลานชายตัวป้อมไม่ได้
“เอาไว้เราไปเที่ยวหาหลานก็ได้ไม่ใช่เหรอ” มือใหญ่วางลงบนไหล่ของเขา ปิงหันไปมอง สายตาที่มองมาเต็มไปด้วยความเข้าใจและให้กำลังใจ
“เป็นญาติเหรอครับ” ดวงตาของปิงเป็นประกายล้อเลียน ความหมั่นไส้ชายหนุ่มร่างสูงทำให้ลืมความเศร้าไปได้ชั่วขณะ
“เป็นแฟนน้าชายถือว่าใช่ได้ไหม” เสียงทุ้มดังชิดใบหู ใบหน้าของปิงร้อนผ่าว เขาโทษว่าเป็นเพราะชายหนุ่มโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้เกินไป
“จะเอามือออกได้หรือยังครับ” ปิงเฉไฉโดยการเปลี่ยนเรื่อง เขายักไหล่ขึ้นเพื่อให้คีรินทร์รู้ว่าเขาหมายถึงมือข้างไหน
“ดีแค่ไหนแล้วผมไม่ดึงมากอดปลอบเหมือนที่มาทำ”
“ลองสิครับ” ปิงทำหน้าคาดโทษ ว่าถ้าทำเจอดีแน่ แต่คนโดนขู่กลับหัวเราะชอบใจ
“นั่งรอก่อน ขอผมเคลียร์งานอีกนิดแล้วไปกินข้าวเย็นกัน”
“อีกแล้วเหรอครับ”
“ฮ่าๆ “ คนชวนไม่สะทกสะท้านเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน ปิงหันกลับไปมองเด็กๆ เขายิ้มกว้างกับภาพที่เห็น เด็กชายตัวกลมนั่งติดพี่ชายตัวสูง คนหนึ่งก้มหน้าทำการบ้านอีกคนเข็นรถคันเล็กไปมาบนโต๊ะ โดนสมุดของพี่ชายบ้างก็ไม่มีเสียงบ่นหลุดลอดออกมา ปิงอดหันไปมองร่างสูงที่นั่งทำงานอยู่ไม่ได้ เขาสงสัยว่าความรู้สึกมากมายที่เกิดขึ้นในวันนี้คืออะไร ปิงเอ๊ยหรือว่านายกำลังตกหลุมรักเจ้านายตัวเองเข้าให้แล้ว
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★♥ บลูมารัก ♥★ ตอนที่ 28 [End]★ 07/08/18 ★ P: 40 (อ่าน 246748 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก