ตอนที่ 13 : ที่รัก“พี่ปิงมีคนมาหาค่ะ”
“ใครเหรออร” ปิงขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ เมื่อประชาสัมพันธ์ของบริษัทโทรมาแจ้ง เขาไม่ได้นัดลูกค้าคนไหนไว้ หรือถ้าเป็นเพื่อนก็น่าจะโทรมาบอกก่อน
“อรถามแล้วเขาบอกว่าเป็นเพื่อนค่ะ ให้บอกตามนี้”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่เดินไป” ปิงวางโทรศัพท์ภายในลง เขายังนึกไม่ออกว่าเป็นใคร แต่อรใช้คำว่าเขาก็น่าจะเป็นผู้ชาย ปิงไม่ใช่คนคิดมากเขาจึงเดินออกไปหาทันที ถ้าอยากรู้ก็แค่เดินไปดู
“สวัสดีครับ” ปิงทักทายชายหนุ่มหน้าตาดีที่นั่งรออยู่ ประเมินจากหน้าตาน่าจะแก่กว่าเขาแต่ไม่มาก
“สวัสดีครับ คุณปิงใช่ไหม” คนพูดลุกขึ้นยืนส่งยิ้มให้เขา แต่สายตามองกวาดตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
“ใช่ครับ”
“ผมชื่อเก้า ยินดีที่ได้รู้จัก”
“เช่นกันครับ เห็นน้องประชาสัมพันธ์แจ้งว่าคุณมาหาผม”
“เปล่าผมไม่ได้มาหาคุณ” คำตอบที่ได้รับทำให้ปิงขมวดคิ้ว เขารอฟังต่อไม่ผลีผลามพูดอะไรออกไป “แต่ไหนๆ ก็มาแล้วเลยอยากเจอคุณ” ดวงตาที่มองมาเป็นสายตาของคนที่คิดว่าตัวเองเหนือกว่า ปิงยิ้มขำ เขาไม่แปลกใจที่อีกฝ่ายคิดเช่นนั้น ในเมื่อเขาใส่เสื้อยืดตัวโคร่งสีตุ่นกับกางเกงยีนส์ขาดสีซีด รองเท้าผ้าใบเก่า ขณะที่อีกฝ่ายอยู่ในเสื้อผ้าสุดเนี้ยบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ไม่นับรวมหน้าตาที่ถือว่าดีมาก เนียนใสราวกับไม่เคยเป็นสิวมาก่อนในชีวิตนี้
ปิงชั่งใจว่าเขาควรสอบถามให้หายข้องใจหรือควรปล่อยผ่าน แต่เมื่อคิดดูแล้วเขาไม่รู้จักอีกฝ่ายในเมื่อคนมาหาไม่พูดเขาจะอยากรู้ไปทำไม
“ครับ” ปิงส่งยิ้มให้ อีกฝ่ายมองเขานิ่ง รอยยิ้มค่อยๆ หุบลง ปิงยังคงยิ้มอย่างต่อเนื่องแต่ไม่ซักถามอะไรทั้งนั้น
“ผมเป็นรุ่นน้องของพี่คีรินทร์ ได้ข่าวว่ากลับมาอยู่เมืองไทยแล้วเลยแวะมาทักทาย”
“ครับ” ปิงยังตอบรับด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรต่อไป
“พาไปห้องพี่คีรินทร์หน่อย ผมอยากเซอร์ไพรส์ไม่อยากให้ประชาสัมพันธ์แจ้งเข้าไป”
“คงไม่ได้ครับ ยังไงให้น้องประชาสัมพันธ์แจ้งเข้าไปก่อน ถ้าทางโน้นตอบตกลงผมยินดีจะพาเข้าไปพบ”
“แต่ผมอยากเซอร์ไพรส์พี่คีรินทร์ ไม่ต้องห่วงเราสนิทกันมาก มากจนคุณคิดไม่ถึงเลยล่ะ” น้ำเสียงตอนท้ายแฝงเลศนัยเอาไว้ ปิงยิ้มกว้างมากขึ้นนึกขำอีกฝ่ายในใจ ความเชื่ออย่างหนึ่งของเขาคือคนที่ชอบอวดอ้างคือคนที่ไม่มั่นใจในเรื่องที่พูด
“ผมเป็นแค่พนักงานคนหนึ่งในบริษัทครับคงแหกกฎที่มีไม่ได้”
“แต่ผมได้ข่าวว่าคุณเป็นแฟนของพี่คีรินทร์” ในที่สุดสิ่งที่เขาข้องใจก็ถูกเฉลยออกมา สีหน้าของปิงไม่เปลี่ยนแม้แต่น้อย เขายังมีรอยยิ้มเป็นมิตรอยู่บนใบหน้า
“ยิ่งเป็นแฟนก็ยิ่งต้องทำให้ถูกต้องครับ ดังนั้นถ้าคุณอยากพบคุณคีรินทร์ก็ให้น้องแจ้งเข้าไป หรือไม่คุณก็โทรหาคุณคีรินทร์เอง หรือถ้าคุณอยากเซอร์ไพรส์จริงๆ ผมแนะนำให้นั่งรอตรงนี้ครับพอคุณคีรินทร์เดินผ่านจะได้เซอร์ไพรส์สมใจ”
ดวงตาที่มองเขาวาวโรจน์ก่อนเจ้าตัวจะรีบกลบเกลื่อน รอยยิ้มเหมือนไม่แคร์จุดขึ้นที่ริมฝีปากของอีกฝ่าย “งั้นก็แจ้งไปบอกว่าเก้ามาหา เดี๋ยวคุณจะรู้เองว่าพี่คีรินทร์อยากเจอผมมากแค่ไหน”
ปิงสบตากับอีกฝ่าย ดวงตาท้าทายที่มองมาทำให้ปิงต้องกลั้นหัวเราะ เออหนอจะมาเอาชนะคะคานอะไรกับเขา เรื่องมันไร้สาระและเปล่าประโยชน์สิ้นดี ดีนะที่เขาไม่มีงานเร่งด่วนถึงมีเวลาคุยเล่นด้วยได้
“อรโทรแจ้งเลขาคุณคีรินทร์ทีว่ารุ่นน้องมาหาชื่อคุณเก้า”
“ได้ค่ะพี่ปิง” สายตาที่มองมาให้กำลังใจ ปิงคิดอยู่แล้วว่าคงได้ยิน ในเมื่อโซฟารับแขกไม่ห่างจากเคาน์เตอร์นัก หลังจากตกลงคบกับคีรินทร์คนทั้งออฟฟิศก็รู้ข่าวทันที ส่วนหนึ่งมาจากแผนกของเขา อีกส่วนเดาได้จากการแสดงออกของคีรินทร์ สองอาทิตย์ที่ผ่านมาจึงเป็นช่วงเวลาปรับตัวของเขาเพื่อให้ชินกับสถานะที่เปลี่ยนไป
“พี่ปิงคะทางโน้นแจ้งว่าให้เข้าไปได้เลยค่ะ”
“ขอบใจมาก เชิญครับ” ปิงผายมือเชิญชายหนุ่ม เขาเดินนำไปตามทาง ต่างฝ่ายต่างไม่พูดอะไร
“ถึงแล้วครับ” ปิงหยุดยืนที่หน้าห้องทำงานของคีรินทร์ ผู้มาหาเดินหายเข้าไปในห้อง ไม่มีแม้แต่คำขอบคุณหลุดออกมา
ปิงส่ายหัวพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ เขาหันไปทางเลขาของคีรินทร์เมื่อนึกบางอย่างขึ้นมาได้ “คุณปลาบลูกับมาอยู่ในห้องคุณคีรินทร์หรือเปล่าครับ”
“อยู่ค่ะ”
“ครับ” ปิงพยักหน้า ตัดสินใจเคาะประตูห้อง “ขออนุญาตครับ”
“เข้ามา”
ภาพที่เห็นคือชายหนุ่มที่เขาพามาส่งยืนเกาะแขนของคีรินทร์มองตรงมายังเขา ใบหน้ามีรอยยิ้มเยาะก่อนจะจางหายไป
“ผมจะพาบลูกับมาไปกินขนมครับ” ปิงบอกถึงสาเหตุที่เขาเข้ามา เขาไม่อยากให้หลานรบกวนคีรินทร์ตอนมีแขก
“ปาย ปาย” เด็กชายบลูรีบลุกขึ้นยืน
“อย่าเลย ใกล้เที่ยงแล้วออกไปกินข้าวเลยดีกว่า ผมจะเลี้ยงข้าวเก้าด้วย”
“ผมนึกว่าเราจะไปกันสองคน นานๆ เจอกันผมมีเรื่องอยากคุยกับพี่คีรินทร์เยอะเลยครับ” เสียงพูดออดอ้อน ปิงคิดว่าเขาพอเดาได้แล้วว่าชายหนุ่มคนนี้คือใคร ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมชายหนุ่มถึงดูเกลียดชังเขาตั้งแต่แรกพบ
“ก็คุยได้ เด็กๆ ไม่งอแง เก้าไม่ต้องเป็นห่วง”
“แต่..ก็ได้ครับ” ปิงคิดว่าเพราะท่าทีของคีรินทร์ทำให้อีกฝ่ายเปลี่ยนใจ
“จริงสิ พี่ยังไม่ได้แนะนำให้รู้จักกันเลย” ร่างสูงขยับออกจากแขนที่เกาะอยู่อย่างสุภาพ เดินมาหยุดยืนข้างเขา
“นี่รุ่นน้องผมชื่อเก้า เคยเรียนอยู่มหาลัยเดียวกัน ส่วนนี่ปิงแฟนพี่เอง” คนแนะนำพูดเต็มปากเต็มคำ ปิงเห็นความไม่พอใจในสายตาอีกฝ่ายก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว
“สวัสดีครับ”
ปิงยกยิ้มกว้างเมื่ออีกฝ่ายทำเหมือนไม่เคยเจอเขามาก่อน “สวัสดีครับ” ปิงทักทายกลับ
“ตอนพี่นพบอกผมว่าพี่คีรินทร์กลับมาไทยแล้วผมยังไม่แปลกใจเท่าข่าวนี้ ดีใจด้วยนะครับ”
“เราล่ะมีหรือยัง”
“ยังครับ ผมจะรักใครได้”
“เก้า” เสียงของคีรินทร์ฟังเป็นห่วงรุ่นน้องมากกว่าตกใจ
“อย่าพูดเรื่องผมเลยครับ ผมอยากฟังเรื่องพี่คีรินทร์มากกว่าว่าช่วงที่ไม่ได้เจอกันเป็นยังไงบ้าง ผมคิดถึงมาก มากจริงๆ”
“พี่ก็คิดถึงพี่ๆ น้องๆ ที่มหาลัย ยังคุยกับนพว่าอยากนัดเจอกันสักหน” ปิงคิดว่าคีรินทร์เลือกวิธีตอบได้ดี
“นัดสิครับ ผมช่วยพี่คีรินทร์ติดต่อเอง”
“เอาสิ ขอบใจมาก ฝากบอกด้วยว่าพี่จะพาแฟนไปเปิดตัว”
ดวงตาคู่นั้นดูเจ็บปวด ปิงมั่นใจว่าคีรินทร์เห็นเช่นกันเพียงแต่ไม่แสดงออกมา
“พี่ว่าออกไปเลยดีกว่า จะได้นั่งคุยกันสบายๆ”
“ครับ”
“มาไปกินข้าวกับอาไหม”
“ไปครับ” เด็กชายมาลุกขึ้น เดิมทีเขาจะไม่ไปแต่คิดดูแล้วเขาควรไปเป็นเพื่อนเด็กชายบลู
• • • • • • • •
“ผมชอบพี่คีรินทร์ตั้งแต่สมัยเรียน” ปิงหลุบตาลงซ่อนยิ้ม เขาคิดอยู่แล้วว่าอีกฝ่ายรอจังหวะจะพูดบางอย่างกับเขา สังเกตจากการทิ้งฝีเท้าให้ช้าลง
“ครับ” ปิงตอบรับเพียงเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาฟังอยู่
“ทีแรกตอนพี่นพบอกว่าพี่คีรินทร์มีแฟนแล้วเป็นผู้ชาย ผมคิดว่าใครกันที่เอาชนะใจพี่คีรินทร์ได้ ดีแค่ไหนเชียว แต่ตอนนี้” สายตาที่มองมาเป็นสายตาของคนที่คิดว่าตัวเองเหนือกว่า “คุณรู้ไหมว่าผมสบายใจและมีความหวังแค่ไหนเมื่อเห็นคุณ”
“คุณเก้าครับ” ปิงหันไปมองเก้า ยิ้มให้เมื่ออีกฝ่ายหันมามอง “เพื่อให้ง่ายขึ้นและไม่เสียเวลากินข้าว ผมจะช่วยสรุปให้แล้วกันนะครับ คุณเก้ากำลังบอกให้ผมระวังตัวเพราะคุณเก้าจะกลับมาทวงคุณคีรินทร์คืนใช่ไหมครับ คุณเก้ารู้สึกมีหวังเพราะตอนนี้คุณคีรินทร์ชอบผู้ชายและเพราะเห็นแล้วว่ารูปลักษณ์ของผมสู้คุณเก้าไม่ได้ คุณเก้าเตือนผมเพราะอยากให้ผมระแวงคุณคีรินทร์ทุกครั้งที่เจอคุณ อยากให้เราทะเลาะกัน แต่ผมว่าเรามาทำความเข้าใจกันดีกว่าครับ ผมไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล ไม่เข้าใกล้กับคำว่าขี้ระแวง ดังนั้นสิ่งที่คุณทำอยู่ตอนนี้มันไม่มีประโยชน์ อย่าเสียงเวลาเลยครับ ผมแนะนำว่าคุณควรไปตามจีบคุณคีรินทร์ดีกว่าถ้าคุณคิดว่าคุณทำได้จริง” ปิงยิ้มใส่ดวงตาวาวโรจน์คู่นั้น
“อย่ามั่นใจนักว่าพี่คีรินทร์จะรักนายขนาดนั้น” สรรพนามที่เรียกเขาเปลี่ยนไปพอๆ กับน้ำเสียงที่เลิกปกปิดความเกลียดชัง
“ถ้าเราไม่มั่นใจในตัวคนรัก เราจะคบทำไมครับ” ปิงยิ้มให้กับดวงตาที่จ้องเขม็งมา ไม่ว่าความเชื่อใจของเขาจะถูกหรือผิดสักวันความจริงจะพิสูจน์มันเอง แต่ถ้าไม่มั่นใจกันตั้งแต่วันนี้ไม่คบเลยจะดีกว่าไหม
“หึ อย่าปากดีไปนายยังไม่รู้จักฉันดีพอ” คนพูดส่งสายตาอาฆาต ก่อนดวงตาคู่นั้นจะเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้ม “พี่คีรินทร์รอผมด้วยครับ”
ปิงมองตามร่างที่เร่งฝีเท้าเพื่อให้ทันคีรินทร์และเด็กๆ ที่เดินนำไปข้างหน้า คิดดูแล้วมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นก็ดีเหมือนกัน เขาจะได้รู้จักนิสัยคนมากขึ้น ไม่ใช่แค่เก้าแต่เป็นคีรินทร์ด้วย
• • • • • • • •
“ที่รักสั่งให้ผมหน่อย”
!!!
ปิงหันขวับไปมองคีรินทร์ตาโตเป็นไข่ห่าน อีกฝ่ายทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ยัดเมนูใส่มือเขา “สั่งอะไรก็ได้แล้วแต่คุณเลย เด็กๆ อยากทานอะไรบอกน้าปิงเลยครับ เก้าด้วยนะสั่งตามสบาย”
“ผมไม่เกรงใจแล้วนะครับ”
“ตามสบาย”
“ตั้งแต่พี่คีรินทร์กลับมาได้ไปเที่ยวไหนบ้างหรือยังครับ ผมอาสาเป็นไกด์ให้ไหม”
“พี่ยังไม่มีเวลา ช่วงนี้ต้องรีบเรียนรู้งานแต่ก็ขอบใจเก้ามากนะ”
“แต่ก็น่าจะมีเวลาพักผ่อนบ้างใช่ไหมครับ พี่คีรินทร์จำพี่แพงได้ไหม พี่แพงเปิดรีสอร์ทอยู่หัวหินครับ สวยมาก เอาไว้เราไปเที่ยวกัน”
“จำได้ น่าสนใจนะหัวหินไม่ไกลมากไปค้างคืนเดียวก็ยังไหว ที่รักอยากไปหรือเปล่า” คีรินทร์หันมามองหน้าเขา ดวงตาเชื่อมเกินเบอร์ไปมาก ปิงคันไม้คันมืออยากจัดการคนเจ้าเล่ห์
“ผมยังไงก็ได้ครับ”
“ถ้าอย่างนั้นเก้าเอาเบอร์ปิงไป นัดวันกันได้เลย พี่ยังไงก็ได้อยู่แล้วตามใจคุณเค้า” ปิงขนลุกซู่ ไม่ใช่เพราะซาบซึ้งใจแต่คีรินทร์หวานไปจนเขาขนลุก
“แต่..” คนพูดหน้าถอดสี
“เก้าไม่ต้องเกรงใจ ปิงเป็นแฟนพี่ถ้าเทียบแล้วเก้าก็คือน้องแฟน มีอะไรโทรหาได้ตลอด”
ปิงนึกสงสารรุ่นน้องของคีรินทร์ขึ้นมานิดๆ ตลอดเวลาที่นั่งกินข้าวด้วยกันคีรินทร์แสดงออกชัดเจนว่าไม่เหลือทางให้อีกฝ่ายก้าวต่อ ขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกดีกับสิ่งที่คีรินทร์ทำ เพราะมันช่วยยืนยันว่าเขารักคนไม่ผิด
• • • • • • • •
“ไม่ต้องหัวเราะเลยครับ ผมไม่เห็นขำ”
หลังจากบอกลาและแยกย้ายกันที่ร้านอาหาร คีรินทร์ขับรถพาพวกเขากลับบริษัท ชายหนุ่มหัวเราะเมื่อหันมาเห็นสีหน้าเอาเรื่องของเขา
“ใครว่าหัวเราะผมกำลังอารมณ์ดี”
“อย่าคิดว่าผมรู้ไม่ทันนะครับ” ปิงมองค้อนคนขับ
“หึๆ รู้ทันอะไร ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลยคุณ”
“งั้นเหรอครับ แล้วไอ้คำว่าที่รัก ที่รักนั่นมาจากไหนครับ คนอะไรร้ายชะมัด”
“ผมผิดตรงไหน คำนี้เขาใช้เรียกคนที่เรารัก ผมเรียกคุณก็ถูกแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไรครับ แต่พอแล้วนะครับไม่ต้องเรียกแล้วผมไม่ชิน ขนลุกไปหมด” ปิงยื่นแขนให้คีรินทร์ดู
“ฮ่าๆ”
ปิงมองใบหน้าด้านข้างของคนรัก ริมฝีปากค่อยๆ ขยับเป็นรอยยิ้มอ่อนโยน น้ำเสียงนุ่มนวลลง “คุณคีรินทร์”
“หือ?”
“ขอบคุณครับ”
“เรื่องอะไร”
“ไม่รู้ก็ไม่เป็นไรครับ”
“หึๆ ผมเป็นแฟนคุณนะ การปกป้องความรู้สึกของคนรักคือสิ่งที่ต้องทำอยู่แล้ว”
“ขอบคุณครับ” ปิงยิ้มกว้าง ดวงตาสดใสเต็มไปด้วยความสุข เขาเชื่อใจคีรินทร์ไม่ใช่เพราะคำพูดหวานหู แต่เป็นการกระทำที่อีกฝ่ายทำให้โดยเขาไม่ต้องร้องขอ การให้เกียรติคือสิ่งยืนยันความรักที่อีกฝ่ายมีให้ได้เป็นอย่างดี ถ้าใครคนหนึ่งรักเรามากพอเขาจะปกป้องและให้เกียรติเรา
“ผมรักคุณ” คีรินทร์ขยับริมฝีปากโดยไม่ออกเสียง ปิงเขินจนหน้าแดง ดีที่อีกฝ่ายขับรถจึงต้องหันกลับไป ไม่งั้นเขาคงอายกว่านี้
“ที่ย้ากก” เสียงใสของเจ้าลูกหมูดังแทรกขึ้น เด็กชายมารีบหันขวับไปมองเด็กชายตัวกลมที่นั่งอยู่บนที่นั่งของเด็ก
“หยุดเลย! ห้ามเอาคำนี้ไปพูด”
“ทำมายมาดุจาง” เด็กชายบลูทำตาละห้อย มองพี่ชายทำหน้าเข้มใส่เขา
“เพราะพี่รู้ทันเราน่ะสิเจ้ากระปุกหมู เดี๋ยวก็เอาไปเรียกคนนั้นคนนี้ ไม่เข้าใจความหมายกับเขาหรอก”
“เข้าจายฉิ บูเข้าจาย” เด็กชายบลูกอดอก พยายามทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่
“ไหนบลูเข้าใจว่ายังไงครับบอกอาหน่อย” คีรินทร์ถามขึ้น เขามองเด็กชายผ่านกระจกมองหลัง
“ล้ากกานก๊ะเลียกที่ย้าก” เด็กชายบลูยิ้มแป้น ภูมิใจในความช่างจำของตัวเอง
“ฮ่าๆ” คีรินทร์หัวเราะเสียงดัง เขาชอบความแสบของเจ้าลูกหมูมาก
“นั่นไง เดี๋ยวก็มาเรียกผม” เด็กชายมาบ่นอุบ ทำไมเขาจะไม่รู้
“คิกคิก”
“ยังๆ ยังจะหัวเราะอีกเจ้าตัวยุ่ง” มาโน้มตัวไปหา ดึงแก้มของเด็กชายตัวกลมยืดออกทั้งสองข้าง
“โอ๊ย โอ๊ย” เด็กชายบลูร้องเสียงดังท่ามกลางเสียงหัวเราะของทุกคนในรถ ลูกหมูยิ้มแป้นหลังพี่ชายปล่อยมือ รู้แล้วสงสัยเขาจะไม่ให้เด็กเรียก ต้องใช่แน่ๆ งั้นรอบลูโตก่อนก็ได้ เอ~ เด็กชายบลูเอียงคอ พยายามนึก งึม.งึม..
ดวงตากระปุกหมูของเด็กชายมาเบิกโต รอยยิ้มดีใจ จำได้แล้ว! บลูจำได้แล้ว ต้องโตก่อนถึงจะจีบมาได้ ละต้องโตก่อนถึงจะเรียกมาจ๋าว่าที่รักได้ เด็กชายบลูยิ้มแป้น เขาจำได้แล้ว~
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★♥ บลูมารัก ♥★ ตอนที่ 28 [End]★ 07/08/18 ★ P: 40 (อ่าน 246760 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก