Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 17/9/18] P.5 ✮ ACT 18 REJECT ✮
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 17/9/18] P.5 ✮ ACT 18 REJECT ✮  (อ่าน 37441 ครั้ง)

ออฟไลน์ MilkTea

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 100
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +103/-4
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม


-----------------------------------------------------------------------------------------



Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี




[INTRO]


เรียวขาเพรียวจ้ำผ่านตึกสูงในตัวเมือง แดดในยามเที่ยงวันเจิดจ้าแสบตากำลังแผดเผาผิวเนียนจนแสบร้อน ให้เจ้าของเรือนร่างบอบบางรีบเร่งก้าวผ่านผู้คนมากมายที่ออกจากบริษัทมาทานอาหารกลางวัน ดวงตาคู่สวยหลุบมองแผ่นกระดาษเล็กๆในมือ พลางหันซ้ายขวาหาอาคารที่เขาควรจะไปถึงตั้งแต่สิบห้านาทีที่แล้ว ริมฝีปากสีสดขบเม้ม เมื่อสายตาไปสะดุดเข้ากับป้ายชื่อบริษัทโปรดักชั่นส์สีเงินบนตึกเบื้องหน้า เขาไม่มีเวลาจะมาลังเล จึงรีบก้าวเข้าไปในตัวอาคารทันที

"เอ่อ... ผมมีนัดกับคุณพัลลภครับ"

เลขาสาวปรายสายตามองร่างเล็กในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนเก่าๆเพียงชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยถามชื่อของร่างตรงหน้า เมื่อตรวจกับรายชื่อนัดพบของเจ้าของโปรดักชั่นส์ตรงกันแล้ว จึงอนุญาตให้เด็กหนุ่มเข้าไปในห้องประธาน

"สวัสดีครับ ผมชื่อปรานต์ครับ"

เด็กหนุ่มค้อมศีรษะให้กับร่างสูงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ประธาน ส่งผลให้ผู้ที่กำลังพุ้ยบะหมี่เข้าปากชักสีหน้าน้อยๆอย่างไม่พอใจนักที่ถูกขัดจังหวะเวลาสุนทรีย์

"มาสายนะ... เข้ามาสิ"

"ขอโทษครับ ผมหลงทาง"

"นั่นไม่ใช่ประเด็น ถ้านายอยากได้งาน นายต้องรู้จักตรงต่อเวลาให้มากขึ้น"

"... คะ ครับ"

ชายหนุ่มทอดสายตามองสำรวจร่างที่ยืนอยู่เบื้องหน้าโต๊ะประธานตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ผิวแก้มเนียนแดงจัดเพราะอารามรีบร้อน ตลอดจนผิวกายที่เป็นสีชมพูระเรื่อเนื่องจากความร้อนจากสภาพอากาศ แค่นี้ก็เร้าอารมณ์พออยู่แล้ว ยังมีดวงตากลมโตที่ล้อมด้วยแพขนตาสีน้ำตาลสวย อีกทั้งใบหน้าหวานใสและริมฝีปากสีชมพูเผยอหอบหายใจอีก

"ฉันชื่อพัลลภ เจ้าของโปรดักชั่นส์ นายคงรู้อยู่แล้ว อืม... อาจจะถามตรงไปหน่อย แต่นายต้องการเงินมากใช่ไหม?"

"ครับ"

"ต้องการเท่าไหร่?"

"ก็... ยิ่งมากยิ่งดีครับ"

"รู้ใช่ไหมว่างานที่จะต้องทำคืออะไร? นายยังเด็กอยู่นะ คิดดีแล้วจริงๆเหรอ?"

"พอจะรู้อยู่ครับ..." เขาขบริมฝีปากอย่างเก้อเขิน มือเล็กกำแน่นในแบบที่เจ้าตัวไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำ "ผมต้องการเงินเร่งด่วนจริงๆ ไม่จำเป็นว่าจะเป็นงานแบบไหน ผมสามารถทำได้ทุกอย่างครับ"

ใบหน้าคมคายระบายรอยยิ้มพอใจกับคำตอบที่ได้รับ

"เอาล่ะ ตัดสินใจแบบนั้นก็ดีแล้ว งั้นเซ็นสัญญาเลย จะได้เริ่มงานวันนี้เลย"

"เอ๊ะ วันนี้เลยเหรอครับ?!

"ใช่... ยิ่งนายเริ่มงานเร็วแค่ไหน นายก็ยิ่งได้เงินเร็วเท่านั้น ถ้านายเสร็จงานวันนี้ ไม่เกินหนึ่งสัปดาห์ เงินเกือบแสนก็จะเข้าบัญชีของนาย แต่ก็ขึ้นอยู่กับความสมัครใจของนายนะ ถ้ายังไม่พร้อม รอก่อนก็ได้"

เด็กหนุ่มตาเป็นประกายกับจำนวนเงินที่กำลังจะได้รับ เขารีบตกลงในทันที

"ไม่เป็นไรครับ ผมพร้อมแล้ว!"

ร่างสูงยืนขึ้น แล้วยื่นมือข้ามโต๊ะมาให้เขาจับ

"ยินดีที่ได้ทำงานร่วมกันนะ น้องปรานต์..."



*****



ร่างบอบบางยืนเก็บอาการสั่นของร่างกายภายใต้เสื้อคลุมอาบน้ำสีขาว เขาจิกกำมือแน่นจนเจ็บเพื่อเรียกสติ ระหว่างที่สต๊าฟหลายคนวิ่งวุ่นกับการจัดเตรียมฉาก ซึ่งก็ไม่มีอะไรมากนอกจากห้องนอน และเตียงใหญ่ขนาดคิงไซส์ ช่างกล้องและผู้ช่วยตากล้องอีกหลายคนกำลังเช็คกล้องวิดีโอ ส่วนตัวเขาเองกลับนั่งนิ่ง หายใจเข้า หายใจออก ในท้องเขม็งเครียดยิ่งกว่าตอนสอบเข้าม.ปลายเสียอีก

"สวัสดีครับ ท่านประธาน!"

เสียงอื้ออึงดังมาจากประตู ส่งผลให้เด็กหนุ่มหันไปมองตามสายตาของคนอื่น เขาเห็นเบสเดินเข้ามาพร้อมกับชายหนุ่มหน้าตาดีอีกคนหนึ่งซึ่งอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำเช่นเดียวกัน ทำให้ใบหน้าเนียนร้อนวาบขึ้นมาทันทีเมื่อรับรู้ได้ว่าผู้ชายคนนี้กำลังจะเป็นคนแรกของเขาในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

"มาสายอีกแล้วนะ บอกแล้วว่าให้นอนเร็วๆ เดี๋ยวก็ไม่มีแรงเข้าฉากหรอก"

ร่างสูงสง่าเพียงแค่หาวแทนคำตอบ ก่อนจะบิดกายไล่ความเมื่อยขบ

"คนอย่างฉันไม่เคยทำเสียงาน นายก็รู้นี่"

"เออๆ เก่งๆ เอาล่ะ ราม เด็กคนนั้นไง"

เจ้าของนามหันมองตามมือของอีกฝ่าย ก่อนจะใบหน้าคมเข้มจะขมวดมุ่นแล้วรีบก้าวฉับๆตรงมายังร่างเล็กที่สะดุ้งสุดกายอย่างรวดเร็ว

"นายอายุเท่าไหร่?"

"เอ๊ะ? ผมเหรอ?"

"ก็ใช่น่ะสิ ตอบมา นายอายุเท่าไหร่?"

"ราม อย่าจู่ๆมาคาดคั้นกันแบบนี้สิ"

พัลลภปราม แต่ดาราหนังระดับท็อปสตาร์อย่างราเมศมีหรือจะฟัง

"ฉันจะไม่เข้าฉากถ้านายไม่บอกความจริง"

"เอาล่ะ ถ้านายอยากรู้มากขนาดนั้นล่ะก็ ปรานต์อายุยี่สิบเอ็ด เพราะงั้นนายไปเตรียมเข้าฉากได้แล้ว"

ดวงตาคมหันกลับมาจ้องร่างเล็กอีกครั้ง

"จริงรึเปล่า?"

ปรานต์ผงะไปเล็กน้อยเมื่อถูกดวงตาแบบนั้นจับจ้อง อดคิดไม่ได้ว่าอีกฝ่ายมีใบหน้าที่ชวนให้หลงใหลเสียจริง เขาไม่แปลกใจเลยหากผู้ชายคนนี้จะมีผู้หญิงมากมายมาพัวพัน

"เอ่อ... ผม.... ที่จริง อายุยี่สิบครับ"

"โกหกรึเปล่า?"

"อืม..... เอ่อ สิบเก้า"

"นายจะเอายังไงกันแน่?"

"สิบแปด..."

"นับระเบิดเวลาอยู่รึไง?"

"สิบหก..."

พัลลภหลับตานิ่ง ขณะราเมศแทบหันมาบีบคอไอ้ประธานตัวแสบที่กำลังจะทำให้เขาติดข้อหาพรากผู้เยาว์

"นายก็รู้ว่าฉันไม่นอนกับเด็ก"

"เอาน่า แค่ครั้งเดียวเอง ทำบัตรประชาชนปลอมให้น้องเขาเรียบร้อยแล้ว ไม่เป็นไรหรอก"

ราเมศไม่สนใจ กลับหันมาทางเด็กหนุ่มที่ยืนก้มหน้านิ่งอย่างหดหู่ใจ เขาอุตส่าห์มีโอกาสทำเงินดีๆแล้วเชียว กลับปล่อยให้หลุดมือไปเสียได้

"นี่นาย ทำไมจู่ๆจะมาทำงานแบบนี้ล่ะ หนีออกจากบ้านมาใช่ไหม กลับบ้านไปเถอะ พ่อแม่ห่วงแย่แล้ว"

ดวงตาคู่สวยไหวระริกเพียงชั่ววูบ ก่อนจะเงยหน้าสบตากับร่างตรงหน้า

"ผมไม่มีบ้านให้กลับ"

จังหวะที่ราเมศได้สบตากับร่างบอบบาง ประกายในดวงตาคู่โตฉายชัดถึงความโศกเศร้า ทว่าเด็ดเดี่ยวในแบบที่เด็กใจแตกหนีออกจากบ้านไม่มีวันมี เขาเงียบไปชั่วครู่ พร้อมกับเอ่ยถามอีกครั้ง

"ถ้าเริ่มแล้ว นายจะถอยหลังกลับไปไม่ได้อีกแล้วนะ แต่ถ้านายไปซะตั้งแต่ตอนนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างจะยังเหมือนเดิมอยู่"

"... ผมตัดสินใจแล้วครับ"

ราเมศระบายลมหายใจยาว พลางนิ่งเงียบ ทำเอาทั้งพัลลภและปรานต์พลอยเงียบไปด้วยอย่างลุ้นกับอาการที่กำลังจะตามมา

"นายชื่ออะไรนะ?"

"ปรานต์ครับ"

"อืม... ฉัน ราเมศ เรียกพี่รามก็ได้"

ร่างสูงยื่นมือมาจับกับมือเล็กแล้วเขย่าเบาๆ ก่อนจะยิ้มบาง

"พร้อมเข้าฉากรึยัง เจ้าตัวเล็ก?"

ปรานต์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขายิ้มตอบโดยไม่รู้ตัวเลยว่า นั่นเป็นรอยยิ้มแรกของเขานับแต่เขาก้าวเข้ามายังที่แห่งนี้

"ผมพร้อมแล้วครับ"

"ดีมาก งั้นฉันจะไปนั่งดูอยู่ทางนั้นเหมือนเดิมนะ อ้อ ปรานต์ เรื่องเสียงไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวจะตัดต่ออีกที ราม นายก็เบาๆมือหน่อยล่ะ เด็กยังใส"

พัลลภขยิบตาให้พร้อมกับเดินไปทางที่นั่งโปรดิวเซอร์ ปกติแล้วเขาก็มีโปรดิวเซอร์เก่งๆหลายคนอยู่ แต่เมื่อไหร่ที่ซูเปอร์สตาร์อย่างราเมศเข้าฉาก เขาจะเป็นคนโปรดิวซ์เอง ส่วนบทของราเมศ เขาไม่จำเป็นต้องเสียเวลาคิดอยู่แล้ว เพราะราเมศไม่เคยสนใจบท แต่เขาจะเล่นตามแต่ใจที่เขาต้องการเท่านั้น

"แอ๊คชั่น!!"


 
 



 
TBC.

Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 17-09-2018 15:23:47 โดย MilkTea »

ออฟไลน์ MilkTea

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 100
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +103/-4
[ACT 1]​




"เฮ้ นายโอเคใช่ไหม?"

ราเมศเดินเข้ามาโอบเอวบางเอาไว้อย่างหลวมๆ ส่งผลให้ปรานต์สะดุ้ง เขาเพิ่งรู้ตัวว่าเขากำลังยืนตัวสั่นอยู่หน้ากล้อง ดวงตาคู่โตฉายแววตื่นตระหนกคล้ายกับกระต่ายที่หวาดกลัวอยู่ในพงหญ้า มือเล็กจิกกำชุดคลุมสีขาวของตนเองอย่างประหม่า

"เอ่อ... โอเคครับ"

ราเมศยิ้มน้อยๆ หัวใจของเขาเต้นรัวอย่างตื่นเต้นในแบบที่ไม่ได้รู้สึกมานาน ปกติแล้วเขาเข้าฉากกับนักแสดงที่มีประสบการณ์มาไม่มากก็น้อย แต่กับร่างตรงหน้า แค่มองปราดเดียวก็รู้ได้ถึงความไร้เดียงสาและสดใหม่ เขาเองก็ต้องระงับอาการตื่นเต้นเอาไว้เพื่อไม่ให้เผลอแสดงออกทางสีหน้ามากจนเกินไป มือใหญ่ลูบแผ่นหลังบางอย่างปลอบประโลม

"ครั้งแรกใช่ไหม?"

ปรานต์หน้าแดงเมื่อถูกถามตรงๆเช่นนี้

"ครับ"

"ไม่เป็นไรนะ... พี่สัญญาจะไม่รุนแรง ปรานต์ไม่ไหวเมื่อไหร่ก็บอก โอเคนะ?"

เด็กหนุ่มรู้สึกสบายใจขึ้นเมื่อได้ยินดังนั้น เขาพยักหน้าน้อยๆขณะร่างกายกำลังถูกอ้อมแขนแกร่งสวมกอดเอาไว้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าดูดีอย่างนึกขึ้นได้

"แล้วผมต้องทำอะไรบ้างครับ?"

"นายเหรอ อ๋อ... ก็ทำตัวตามสบาย ไม่ต้องเกร็ง เท่านั้นแหละ"

ราเมศอดกลั้นยิ้มไม่ได้เมื่อได้ฟังคำถามน่ารักเช่นนั้น เขาก้มลงแนบริมฝีปากเข้ากับหน้าผากมนอย่างแผ่วเบา ไล่ลงมาตามจมูกโด่งเป็นสัน ผิวแก้มนุ่มเนียน และขบเม้มติ่งหูบางเบาๆ ลมหายใจร้อนที่เป่ารดหูทำให้ปรานต์หลับตาปี๋โดยไม่ได้ตั้งใจ

มือแกร่งปลดสายคาดเอวของร่างตรงหน้าอย่างชำนิชำนาญ พลางไล้มือไปตามแผ่นอกบางตึงแน่น ผิวกายเนียนนุ่มดึงดูดให้ชายหนุ่มลูบไล้เพลินมือ ขณะริมฝีปากแนบประกบดูดดื่มจนเอวบางสั่นสะท้านเมื่อเรียวขาเริ่มไร้เรี่ยวแรง ราเมศเลื่อนมือไปตามแนวบ่ามน ก่อนจะปล่อยให้ชุดคลุมอาบน้ำสีขาวหลุดหล่นลงกับพื้นพลางเปลี่ยนมุมประกบปาก

เสียงหวานใสครางอู้อี้เมื่อรับรู้ได้ถึงความเย็นที่ปะทะผิวกาย แสงไฟโดยรอบเตือนสติให้เขารับรู้อยู่ตลอดว่าเขากำลังเป็นเป้าสายตาของทุกคนในห้อง ชายหนุ่มโอบลำแขนรอบเรือนกายบางอย่างเข้าใจ ก่อนจะค่อยๆพาเด็กหนุ่มนอนลงไปบนเตียง

ปรานต์เม้มเรียวปากด้วยความอายที่ต้องนอนหงายโดยไม่ใส่เสื้อผ้าท่ามกลางกลุ่มคนเช่นนี้ มองเห็นราเมศนั่งคุกเข่าอยู่ปลายเท้าของเขา ก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะเบือนไปอีกทาง เมื่ออีกฝ่ายปลดชุดของตนเองออกอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นมัดกล้ามและเรือนกายแข็งแกร่งที่ทำเอาใบหน้างามเห่อสะท้านอย่างห้ามไม่อยู่

"อ๊ะ"

เด็กหนุ่มสะดุ้งอีกครั้งเมื่อชายหนุ่มทาบทับเรือนกายลงมา ความร้อนของผิวกายแกร่งและความใหญ่โตตรงหน้าขาของเขาส่งผลให้ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ แต่อีกใจก็รู้สึกสบายใจขึ้นเมื่ออีกฝ่ายใช้ร่างกายปกปิดให้

"ไม่ต้องกลัวนะ"

มือใหญ่ลูบผิวแก้มใส พลางจูบจมูกโด่งเรียวรั้นเบาๆ แล้วเลื่อนมือลงลูบต้นขาด้านในให้แยกออกกว้างขึ้น เรียวปากหยักขบเม้มไปตามเรือนคอขาวเนียนและผิวกายกระจ่างใส ก่อนจะดูดดึงยอดอกสีชมพูที่ชูชัน ขณะบีบคลึงอีกข้างไปพร้อมๆกัน ส่งผลให้ร่างเล็กสะท้านกายวาบราวกับมีกระแสไฟฟ้าอ่อนๆแล่นปราดทั่วกาย ชายหนุ่มเห็นดังนั้นจึงเพิ่มความหนักหน่วงในการขบเม้มมากขึ้น

"อะ อ๊ะ... อื๊อออ"

มือเล็กรีบปิดปากของตนเองเมื่อเผลอส่งเสียงประหลาดออกไป ราเมศจึงค่อย ๆ ดึงข้อมือบางทั้งสองข้างให้ถอนมือออก

"รู้สึกดีก็ส่งเสียงออกมาเลย ไม่ต้องเกร็ง"

"ผม... รู้สึกแปลกๆ"

ชายหนุ่มลอบยิ้ม "เดี๋ยวจะรู้สึกแปลกยิ่งกว่านี้อีก"

เขาแนบเรียวปากลงกับยอดอกชูชันอีกครั้ง ก่อนจะดูดซับหนักหน่วงกว่าเดิมจนร่างด้านใต้บิดเร่าอย่างเสียวสะท้าน มือร้อนจับสัมผัสส่วนอ่อนไหวที่ตั้งชันเอาไว้ ทำเอาร่างเล็กผวาเฮือกจนเขาต้องเลื่อนกายขึ้นไปมองสบตากับดวงตาคู่สวยที่ชุ่มหยดน้ำตาที่เกิดจากความอายระคนความไม่เข้าใจกับความรู้สึกประหลาดที่วิ่งพล่านไปทั่วเรือนกาย

"ปรานต์ เชื่อพี่นะ พี่จะทำให้นายรู้สึกดี โอเคไหม"

เจ้าของนามหอบหายใจเมื่อเบื้องล่างถูกมือใหญ่ปลุกเร้าอย่างชำนาญ ใบหน้าหวานแดงจัดด้วยแรงอารมณ์ หัวใจเต้นรัวจนเขารู้สึกว่ากำลังจะหมดสติไปเพราะความตื่นเต้น แต่เมื่อส่วนอ่อนไหวถูกรูดขึ้นลง เขากลับแอ่นกายขึ้นรับสัมผัสนั้นจนแผ่นหลังไม่ติดผืนเตียง

"อะ... อ๊ะ! ฮะ อ๊า!"

ราเมศก้มศีรษะลงไปขบเม้มแผ่นอกเนียนที่ประดับไปด้วยรอยสัมผัสจากเขา ขณะไม่หยุดมือที่ขยับเป็นจังหวะ เสียงครางที่ดังก้องไปทั่วห้องนอนปลุกเร้าอารมณ์ของเขามากกว่าปกติโดยที่เขาเองก็ไม่รู้สาเหตุ ตอนนี้เขาไม่แคร์กล้องหรือใครหน้าไหน เขาสนใจแค่จะสอนให้เด็กหนุ่มคนนี้รู้จักความหฤหรรษ์ด้วยร่างกายของเขาเอง

ปรานต์เกร็งกายมากขึ้นเมื่อถูกเร่งเร้าทั้งด้านบนและด้านล่าง ก่อนจะผวาคว้าผ้าปูเตียงเอาไว้เมื่ออารมณ์พุ่งสูงจนปลดปล่อยออกมา

"อ๊ะ อ๊า..... !!"

ร่างเล็กทรุดลงกับผืนเตียงพลางหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน เป็นครั้งแรกที่เขาถูกทำให้ปลดปล่อยด้วยมือของคนอื่น เป็นความตื่นเต้นและความรู้สึกที่ดีในแบบที่เขาไม่เคยรู้จัก

มือแกร่งไล้ไปตามต้นขาเรียว พลางป้ายหยาดอารมณ์บนหน้าท้องของเด็กหนุ่มแล้วเลื่อนลงมาเคล้นคลึงช่องทางด้านหลังที่ไม่เคยถูกใครรุกรานมาก่อน ส่งผลให้เด็กหนุ่มคว้าจับข้อมือหนาเอาไว้โดยไม่รู้ตัว ราเมศจึงลูบเรือนผมนุ่มเบาๆ

"ทนนิดนึงนะ... พี่จะทำเบาๆ นายแค่ทำตัวสบายๆ อย่าเกร็งก็พอ"

ปรานต์พยักหน้า เขารู้สึกว่าตนเองทำให้อีกฝ่ายต้องลำบาก จึงพยายามทำตามคำพูดของราเมศอย่างเต็มที่ เด็กหนุ่มหลับตาลงเพื่อผ่อนคลาย แต่ทำได้ยากเหลือเกินเมื่อเขายังรับรู้ถึงคนรอบข้างและกล้องที่กำลังถ่ายทำอยู่ตรงหน้า

ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างเมื่อนิ้วเรียวยาวสอดแทรกเข้าไปในเรือนกาย มันไม่เจ็บ แต่ทำให้เขารู้สึกแปลกๆเมื่อราเมศกดนวดปลายนิ้วกับผนังด้านใน ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อราเมศเพิ่มนิ้วเข้าไปอีกสองนิ้วในคราเดียว ความอึดอัดจึงเริ่มก่อตัวขึ้น แต่เขาไม่ปริปากบ่นเพราะรู้ดีว่านี่เป็นการเตรียมพร้อม แต่ความคิดที่ว่าตอนนี้เขากำลังถูกถ่ายทำก็ยังรบกวนจิตใจจนไม่สามารถมีสมาธิกับสิ่งที่กำลังทำอยู่ได้นัก

"น้องปรานต์..."

"... อ๊ะ"

เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมคายที่กำลังเลื่อนเข้าใกล้ มือใหญ่อีกข้างตรึงท้ายทอยเพื่อแนบจูบลึกล้ำ ปลายลิ้นลิ้มรสความสดใหม่ของเด็กหนุ่มอย่างไม่รู้จักพอ เขากวาดสัมผัสและดุนดูดจนร่างบางแทบขาดอากาศหายใจ ปรานต์พยายามผลักแผ่นอกกว้างเพื่อประท้วง แต่ร่างกายหนาหนักที่ทาบทับลงมาร้อนจนเขาแทบละลาย ก่อนที่ร่างเล็กจะผวาสะดุ้ง ครางในลำคอเมื่อนิ้วเรียวทั้งสามกดถูกจุดไวสัมผัสด้านใน

"อึก... อื้อออ!"

"นี่ไง... ปรานต์ ตรงนี้รู้สึกดีใช่ไหม?"

เสียงทุ้มพร่าเอ่ยถามพลางกดย้ำจุดเดิม เรียกอาการสะท้านพร้อมกับหยาดหยดที่รินไหลจากส่วนแข็งขึง ชายหนุ่มเหยียดยิ้มเมื่อมองเห็นส่วนไวสัมผัสของเด็กหนุ่มที่แดงจัดและสั่นระริกอย่างน่าสงสาร เขาถอนปลายนิ้วออก ก่อนจะหยิบถุงยางมาสวมและจ่อส่วนปลายร้อนจัดเข้ากับช่องทางสีชมพูเปียกชุ่ม

"อย่าเกร็งนะ เด็กดี"

เขาค่อยๆกดความใหญ่โตเข้าไปในช่องทางเล็กแคบที่ร้อนระอุยิ่งกว่าลาวา เรียกเสียงร้องดังจากร่างด้านล่างอย่างไม่อาจห้ามได้

"อะ.... อ๊ะ....... อ๊า!"

"ให้พี่เข้าไป... อย่าเกร็ง น้องปรานต์"

"ฮะ... ฮึก... อ๊ะ"

หยดน้ำใสรินไหลอาบแก้มเนียนเมื่อความร้อนจัดสอดแทรกเข้ามาทีละน้อยจนเข้ารับรู้ได้ถึงตัวตนของอีกฝ่าย ทั้งเจ็บจากการถูกแหวกแยก ทั้งอึดอัดเมื่อราเมศเข้ามาจนสุด

"เจ็บรึเปล่า? ทนไหวไหม?"

"อะ... อื้ม ไหวครับ"

เด็กหนุ่มพยายามผ่อนคลายให้มากที่สุด แต่อย่างไรก็ยังเจ็บอยู่ดี เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายรำคาญที่เขายังบริสุทธิ์อยู่ แต่ว่าดวงตาของราเมศที่มองมา --- อ่อนโยนเสียจนเขารับรู้ได้ว่า ราเมศไม่ได้รำคาญเขาเลย

ชายหนุ่มนิ่งค้างไว้เมื่อร่างบอบบางรับร่างกายของเขาได้ทั้งหมด ช่องทางบีบรัดความแข็งแกร่งที่เต้นตุบเอาไว้แน่นเสียจนเขาอยากจะเร่งขยับเพื่อปลดปล่อยเสียเดี๋ยวนี้ แต่ใบหน้าหวานที่แดงจัดและหยาดน้ำตาห้ามเขาเอาไว้

ริมฝีปากสีสดเผยออ้าน้อย ๆ เพื่อหอบหายใจ ปรานต์แลดูทรมานไม่น้อยที่ต้องรับความใหญ่โตที่มากเกินมาตรฐานคนไทย แต่ส่วนอ่อนไหวที่ยังตั้งชันก็แสดงให้เห็นว่าไม่ใช่ความเจ็บปวดที่ไม่ดีอย่างที่เขาคิด

"จะต่อแล้วนะ..."

ชายหนุ่มเอ่ยพลางคว้าเอวเล็กเอาไว้มั่น ก่อนจะถอนกายออกมาเล็กน้อย แล้วแทรกกลับเข้าไปถูกจุดไวสัมผัสด้านใน มือเล็กจิกกำผ้าปูเตียงเมื่อราเมศทำแบบนี้ซ้ำๆ จนความเจ็บเริ่มเลือนหาย หัวใจเต้นรัวจนได้ยินก้องภายในโสตประสาท เสียงหวานร้องครางดังอย่างไม่ทันรู้ตัว ราวกับหลอมละลายไปกับความรุนแรงที่เหมือนกับพายุพัดพาสติให้ดับสิ้น

ราเมศเร่งจังหวะและเพิ่มความหนักหน่วงให้มากขึ้น เสียงผิวเนื้อชนเนื้อดังถี่หนัก ช่องทางเล็กเปียกลื่นดูดกลืนความแข็งแกร่งของเขาเอาไว้ราวกับจะหลอมเป็นเนื้อเดียวกัน ชายหนุ่มถอนกายออกเกือบสุดแล้วกระแทกกลับไปอย่างรุนแรง

"อ๊ะ อ๊า! พี่ราม....!"

ส่วนตั้งชันของเขามีหยดน้ำไหลรินออกมาทุกครั้งที่จุดกระตุ้นอารมณ์ด้านในถูกเสียดสี มือใหญ่จับเรียวขาบางทั้งสองข้างพาดบ่าหนา ก่อนจะโน้มกายลงคว้ามือเล็กสอดประสานเอาไว้แล้วตรึงร่างบอบบางไว้กับผืนเตียงกว้าง ก่อนจะกระแทกกระทั้นเข้าลึกล้ำจนผิวแก้มเนียนไถไปกับหมอน เด็กหนุ่มสะท้านกายเฮือกพร้อมกับหยาดน้ำสีขาวขุ่นที่พุ่งออกมาเปรอะหน้าท้องของพวกเขาทั้งสอง ส่งผลให้ช่องทางบีบรัดแน่นเสียจนราเมศเองก็ปลดปล่อยออกมาเช่นกัน

"อะ อ๊ะ... ฮะ อ๊า..... !!!"

"อา... ปรานต์"

มือใหญ่กดความแข็งแกร่งแนบชิดกับช่องทางเล็กที่ดูดกลืนความใหญ่โตเอาไว้อีกชั่วครู่ ก่อนจะค่อย ๆ ถอนกายออกมาแล้วถอดถุงยางทิ้ง

"คัท!"

ปรานต์หอบหายใจแรงจนแผ่นอกกระเพื่อมขึ้นลงด้วยความเหน็ดเหนื่อย เด็กหนุ่มหน้าแดงจัดเมื่อได้สติว่าตนเองกำลังถ่ายทำอยู่ ราเมศคว้าผ้าห่มมาคลุมให้ร่างเล็ก ก่อนจะผละไปรับเสื้อคลุมอาบน้ำจากสต๊าฟที่รีบเดินเข้ามาในฉากพร้อมขวดน้ำแร่เย็นจัด ชายหนุ่มยกน้ำขึ้นดื่ม พลางปรายตามองร่างบอบบางที่นั่งอึ้งอยู่บนเตียงอย่างเอ็นดูระคนขบขัน

"ไม่เลวนี่ เจ้าตัวเล็ก"

ปรานต์หน้าแดงวาบ เขารีบฉวยผ้าห่มคลุมกายแล้วออกไปยังห้องแต่งตัวในทันที





TBC.

ออฟไลน์ MilkTea

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 100
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +103/-4
[ACT 2]



"สุดยอดเลย ราม! งานนี้ขายดีเป็นเทน้ำเทท่าแน่!!"

พัลลภเดินมาแปะมือกับร่างสูงสง่าของนักแสดงทำเงิน พร้อมกับเดินตามอีกฝ่ายเข้าไปยังห้องแต่งตัวส่วนตัวพลางคำนวณรายได้ที่ควรจะได้จากหนังเรื่องนี้คร่าวๆ

"นึกเดาแล้วเชียวว่านายต้องเข้าขากับเด็กคนนี้ได้ดีแน่ๆ"

"งั้นเหรอ ทำไมมั่นใจขนาดนั้นล่ะ?"

ราเมศเอ่ยขณะปลดชุดคลุมสีขาวออกแล้วหยิบเสื้อเชิ้ตสีดำและกางเกงขายาวเนื้อดีสีดำสนิทเช่นเดียวกับเสื้อมาสวม มือแกร่งคว้าน้ำหอม ARMANI จากโต๊ะเครื่องแป้งประจำตัวมาฉีดจนฟุ้งขณะจัดแต่งทรงผมหน้ากระจกให้เนี้ยบขึ้นอีกเล็กน้อย

"ก็แค่เด็กมือสมัครเล่น ไม่เห็นจะอะไรมากมาย"

เอ่ยพลางนึกย้อนไปถึงฉากบนเตียงที่เพิ่งผ่านมาสดๆร้อนๆ ใช่ว่าเขาไม่เคยฟันของใหม่ เด็กกว่านี้ก็เขาก็จัดมาแล้ว (ถึงตอนนั้นเขาจะยังไม่บรรลุนิติภาวะเหมือนกันก็เถอะ)

"แต่ฉันว่านายดูมีอารมณ์มากกว่าทุกทีนะ สีหน้าท่าทางก็แสดงออกมาได้ดีกว่าทุกครั้ง คราวหน้าต้องให้เล่นคู่กับนายประจำแล้วมั้ง"

ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น "คราวหน้า? เด็กนั่นยังจะมีคราวหน้าอีกเหรอ? ไม่ใช่เล่นครั้งเดียว ได้เงิน แล้วก็จบไปรึไง?"

เขาเอ่ยขณะสำรวจความเรียบร้อยทั่วเรือนกายอีกครั้ง แล้วคว้าขวดน้ำแร่ที่เหลือมายกขึ้นดื่มจนหมด

"ตามสัญญา เด็กนั่นต้องเล่นหนังอีกหลายเรื่องเลยล่ะ ไม่แน่นะ ถึงตอนที่หมดสัญญา อาจจะหันมาเอาดีทางนี้จริงจังก็ได้มั้ง"

พัลลภหัวเราะหึหึ เป็นเสียงหัวเราะในแบบที่ราเมศขนลุก

"จะว่าไป เด็กนั่นคงร้อนเงินจริงๆล่ะ เนื้อความในสัญญาก็ไม่อ่าน นี่ถ้าไปเจอพวกคนไม่ดี หรือบริษัทที่ผิดกฎหมาย ป่านนี้อาจโดนจับขาย ไม่ก็เล่นยาไปแล้วล่ะมั้ง นายต้องเห็นตอนที่ฉันเจอเขาแถวผับนะ เดินแบบไม่รู้ทิศทางแบบนี้เป็นเป้าหมายนักล่ะ"

ร่างสูงสง่าในชุดเที่ยวกลางคืนเต็มยศเหยียดรอยยิ้ม

"เลยตกเป็นเป้านายด้วยงั้นสิ นายพูดเหมือนนายเป็นคนดีนักแหละ ทำบัตรประชาชนปลอม เนี่ยนะถูกกฎหมาย"

"อย่างน้อยฉันก็จ่ายภาษีตรงเวลาทุกครั้งละกัน"

พัลลภยิ้มสดใสตอบอย่างไม่ยี่หระ หากทำเอกสารทุกอย่างครบถ้วนถูกต้อง จ่ายภาษีครบไม่หลีกเลี่ยง ไม่ได้ไปหาเรื่องฝ่ายใด แค่นี้ธุรกิจก็อยู่ได้แบบไม่ถูกรบกวนจากหน่วยงานใดแล้ว

"ไปเที่ยวอีกแล้วสิ? ไม่เหนื่อยบ้างรึไงนะนายนี่"

"วันนี้เพิ่งยิงกระสุนไปนัดเดียวเอง ยังเหลืออีกตั้งเยอะ"

ราเมศหัวเราะพลางเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้ร่างสง่างามของผู้เป็นประธานมองเห็นเพียงหลังมือที่โบกลาไหวๆอย่างหน่ายใจ

หลังจากนั้นพัลลภจึงมุ่งหน้าไปยังห้องพักแต่งตัวเล็กๆที่เด็กหนุ่มหน้าใหม่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ เขาเคาะประตูเบา ๆ แล้วเปิดเข้าไป เรียกอาการสะดุ้งตกใจของร่างที่อยู่ภายในห้องอย่างน่าเอ็นดู

"สวัสดี ปรานต์ วันนี้เป็นไงบ้าง"

เด็กหนุ่มรีบค้อมศีรษะให้กับร่างสูงที่เพิ่งเข้ามาอย่างประหม่า ใบหน้าแดงระเรื่อขณะเผยอปากค้าง คิดคำตอบไม่ออก

"เอ่อ... ก็..."

"นั่งก่อนก็ได้ พี่มีเรื่องจะคุยกับปรานต์นิดหน่อยพอดี"

พัลลภเอ่ยพลางทิ้งกายลงบนเก้าอี้แต่งหน้าที่อยู่ไม่ไกล ดวงตาสีน้ำตาลสวยปรายมองร่างเพรียวบางที่ยืนกุมมืออยู่ด้านข้างอย่างแปลกใจ

"ทำไมไม่นั่งล่ะ?"

และเมื่อเห็นสีหน้าที่แดงจัดเป็นลูกตำลึงสุกของอีกฝ่าย และท่วงท่าขยับขาอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ก็ทำให้เขาถึงบางอ้อ

"เข้าใจแล้ว ยืนคุยสะดวกกว่าสินะ"

"ครับ..."

ปรานต์นึกอยากจะมุดดินหายตัวไปเสียเดี๋ยวนั้น ดีที่พัลลภเข้าใจว่าเขาเจ็บจนนั่งไม่ได้ พอนั่งแล้วยังรู้สึกเหมือนมีอะไรทิ่มแทงช่วงล่างที่ยังหลงเหลือความร้อนผ่าวภายใน

แค่คิดถึงฉากร้อนแรงที่เพิ่งผ่านพ้นมาจนเรือนกายสั่นสะท้านอย่างห้ามไม่อยู่

"ว่าแต่คุณพัลลภมีอะไรเหรอครับ?"

"เรียกพี่เบสก็ได้ พี่อยากได้ประวัติปรานต์มาเก็บไว้น่ะ ไม่มีอะไรมาก ขอแค่ที่อยู่ปัจจุบันกับเบอร์มือถือเท่านั้นก็พอ จะได้ติดต่อเรื่องงานได้สะดวกหน่อย"

"เบอร์มือถือเหรอครับ เอ่อ... ผมเพิ่งทำมือถือหายไปครับ"

"อ้าวเหรอ งั้นไม่เป็นไร ขอที่อยู่ก่อนก็ได้ จะได้ให้คนไปรับปรานต์ถูกที่"

เด็กหนุ่มขบริมฝีปากล่างอย่างใช้ความคิด

"อืม... ที่จริง ผมกำลังตัดสินใจว่าจะพักที่ไหนครับ"

"อ้าว นี่ยังไม่มีที่พักประจำหรอกเหรอ?"

"ไม่มีครับ"

พัลลภเอาปลายนิ้วลูบคางอย่างใช้ความคิด

"อืม... ที่นี่ก็ไม่มีห้องพักสำหรับนักแสดงด้วยสิ"

เขาเงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

"ปรานต์ทำอาหารเป็นไหม?"

"ก็... พอเป็นครับ ผมอยู่บ้านคนเดียวตั้งแต่เด็กเลยหัดทำไว้"

"ซักรีดเสื้อผ้าเป็นไหม?"

"เป็นครับ ผมทำเองตั้งแต่เด็ก ๆ เลย"

"งั้นทำความสะอาดบ้าน คงสบาย ๆ เลยสินะ"

"ก็ไม่ได้ชอบเท่าไหร่ แต่ก็ทำได้ครับ"

"ถ้าอย่างนั้น นายก็มีที่อยู่แล้วล่ะ"

พัลลภยิ้มกว้างพร้อมวางมือลงบนไหล่ทั้งสองข้างของเด็กหนุ่มร่างบาง

"... เอ๊ะ?"



*****



ราเมศเดินฮัมเพลงออกมาจากลิฟต์ หลังจากซิ่งบีเอ็มดับบลิวสีดำด้านออกมาจากแหล่งเที่ยวกลางคืนย่านใจกลางเมืองหลวงมาจนถึงเพ้นท์เฮ้าส์สุดหรูของเขา

ชายหนุ่มควงคีย์การ์ดเล่น ก่อนจะเปิดประตูห้องเข้าไปหลังจากรูดการ์ดเรียบร้อยแล้ว

ขาเรียวชะงัก เมื่อพบกับความสว่างภายในที่พัก เขานิ่งคิดว่าเผลอนัดคู่ขาคนไหนมาบ้านแล้วลืมหรือเปล่า

สายตาคมสะดุดเข้ากับรองเท้าผ้าใบสีขาวเรียบ ๆ ดูธรรมดาสุด ๆ แถมยังเปื้อนฝุ่นมอมแมมอีกต่างหาก ทำเอายิ่งนึกไม่ออกเข้าไปใหญ่ว่าใครกันที่อยู่ในบ้าน

'น้องฝานฝาน หรือน้องบอล หรือว่าน้องณัฐหว่า...'

คิดไปก็ปวดหัว ราเมศจึงตัดสินใจเดินเข้าไปยังห้องนั่งเล่นขนาดกว้างที่ตกแต่งด้วยสไตล์โมเดิร์นสีโมโนโทน และพบกับร่างของบุคคลที่ไม่ได้อยู่ในลิสต์รายชื่อของเขา

"เฮ้ย... !"

"อ๊ะ... พี่ราม สวัสดีครับ"

ปรานต์เงยหน้าขึ้นอย่างสะลึมสะลือจากเบาะนุ่มบนโซฟาสีดำขลับจากแบรนด์ยุโรปชื่อดังที่ชายหนุ่มสั่งทำมาสำหรับวางอวดโดยเฉพาะ ส่งผลให้เจ้าของบ้านทำตาเหลือกเมื่อเห็นคราบน้ำลายที่ติดอยู่บนใบหน้างดงามที่ดูง่วงงุนอย่างสุดจะกล่าว เขาพุ่งตรงไปยังโซฟาสุดรักสุดหวงแล้วรีบดึงร่างเล็กให้ถอยห่างจนตกลงไปบนพื้นพรมนุ่ม

"โอ๊ย อะไรเนี่ยพี่"

เด็กหนุ่มบ่นพึมพำอย่างหงุดหงิดและยังไม่ตื่นดี ดวงตาคู่สวยค้อนร่างสูงที่มัวแต่หาผ้าขนหนูมาทำความสะอาดโซฟาอย่างไม่ใส่ใจแม้แต่จะชายตามอง เมื่อขัดจนเงาวับดังเดิมแล้ว ชายหนุ่มจึงหันหน้ามาทางร่างที่นั่งจุ้มปุ๊กอยู่กับพื้นพรม

"เข้ามาได้ยังไง?"

ปรานต์ชูคีย์การ์ดแบบเดียวกันกับที่ชายหนุ่มมีเปี๊ยบให้ดูแทนคำตอบ

"เฮ้ย! นายไปเอามาจากไหน?!"

"พี่เบสให้ผมมาครับ"

"แล้วหมอนั่นเอามาจากไหนล่ะ?!"

ปรานต์ยักไหล่ "ผมจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ พี่เบสบอกผมว่าพี่รามเอาแต่เที่ยวกลางคืน บ้านช่องมีไม่กลับ ไม่ดูแลตัวเอง ไม่รักษาความสะอาด เลยส่งผมมาทำความสะอาดบ้านให้ แล้วก็ทำอาหารให้พี่ด้วย"

"หมอนั่นเว่อร์ละ พี่น่ะดูแลตัวเองดีจะตาย นายคิดว่าก่อนจะได้หุ่นที่ฟิตแอนด์เฟิร์มแบบนี้ พี่แค่นอนตีพุงเขมือบอาหารไปวัน ๆ เรอะ"

"ไม่รู้สิครับ ก็พี่เบสเขาว่าอย่างนั้น..."

เขาหลุบตาลงอย่างหงอยๆเมื่อเห็นรามโวยวายกับตัวเองไม่หยุด

"... เมื่อไหร่ที่ผมได้เงินงวดแรกมา ผมจะรีบย้ายออกไปเลยครับ ตอนนี้... ช่วยอดทนนิดนึงนะครับ"

ราเมศหยุดอาการประสาทแล้วหันมามองทางร่างที่ดูจ๋อยไปถนัดตา จะว่าไปเขาก็ยังไม่ค่อยรู้จักเด็กคนนี้เท่าไหร่ เป็นไงมาไงถึงได้จับพลัดจับผลูมาอยู่วงการนี้ได้นะ? แต่อย่างว่า ของแบบนี้ใครเขาจะบอกกันบ้างเล่า

มือใหญ่เกาท้ายทอยอย่างวางตัวไม่ถูก ก่อนจะตบลงบนศีรษะมนเบา ๆ

"เอาเหอะ อืม... ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว คิดซะว่า... เป็นการตอบแทนพรหมจรรย์ของนายก็ละกัน"

ปรานต์หน้าแดงวาบไปจนถึงใบหู รีบผงะถอยหลังมาโดยเร็ว

"พะ พะ พี่! พูดอะไร...!"

"อ้าว หรือว่านั่นไม่ใช่ครั้งแรกหรอกเหรอ? พี่เข้าใจผิดเหรอ?"

"โธ่!! เลิกพูดเรื่องนั้นซะทีได้ไหมครับ!"

ปรานต์แถเข้ามาเต็มที่ ส่งผลให้ร่างสูงที่ไม่ทันตั้งตัวล้มหงายหลังลงไปกับพื้นพรมอย่างจัง และเรื่องก็เป็นอย่างฉากในบทละครทุกเรื่องที่ต้องมีก็คือ ร่างเล็กพลอยล้มทับตามลงไปด้วย แต่ไม่ได้อยู่ในสภาพล่อแหลมอย่างที่ควรจะเป็น คางของเด็กหนุ่มกระแทกเข้ากับสันจมูกโด่งของราเมศเข้าเต็มแรงจนอีกฝ่ายถึงกับร้องลั่นแล้วรีบเอามือกุมโดยเร็ว

"โอ๊ย! อะ... พี่เป็นอะไรรึเปล่า?"

"อูย เป็นสิ! ดั้งหักรึเปล่าก็ไม่รู้!"

ราเมศโอดครวญพร้อมกับรีบวิ่งไปยังห้องน้ำเพื่อส่องกระจก เลือดที่ไหลหยดลงมาจากรูจมูกทำเอาเขาหน้ามืด ร่างหนาหงายหลังล้มตึงลงบนพื้นกระเบื้องห้องน้ำสีขาวสะอาดในทันที

ขณะที่ปรานต์ที่รีบวิ่งตามมากระโดดโหยงเมื่อเห็นดังนั้น เด็กหนุ่มหันซ้ายหันขวาทำอะไรไม่ถูกอยู่พักหนึ่ง แล้วจึงรีบโทรศัพท์หาคนที่น่าจะพึ่งพาได้มากที่สุดในตอนนั้น



*****



"นี่มันตีสองแล้วนะ ทำไมประธานบริษัทอย่างฉันต้องมาเฝ้านักแสดงที่เป็นลมเพราะกลัวเลือดอย่างนายด้วย ราม!"

"ก็มันความผิดของนายนี่!"

"ความผิดของฉันซะที่ไหน?! ใครใช้ให้นายเป็นลมในห้องน้ำ กะแค่เลือดกำเดาไหล จมูกไม่ได้หักซะหน่อย โอเว่อร์!"

"ก็นายไม่ใช่เรอะที่ส่งเด็กคนนั้นมาให้ฉัน!" เขาชี้ไปทางร่างบอบบางที่นั่งก้มหน้าอย่างเจี๋ยมเจี้ยมอยู่บนโซฟา "ถ้าไม่ใช่ความผิดนายแล้วจะเป็นความผิดใคร!"

"ก็นายนั่นล่ะ ใครใช้ให้ไม่รู้จักดูแลตัวเอง เห็นเลือดแค่นี้ก็หน้าซีดเป็นลม แบบนี้แปลว่าสุขภาพของนายก็ย่ำแย่เต็มที"

ราเมศไม่อยากจะเถียงต่อเมื่อเห็นสีหน้าของผู้เป็นประธานบริษัท เขากับพัลลภสนิทสนมกันดี ปกติก็กัดกันเป็นประจำแบบนี้อยู่แล้ว แต่ว่าเขาไม่คิดจะแหยมกับพัลลภในเวลาที่หิวหรือง่วงนอน หลังจากได้เห็นฤทธิ์เดชของอีกฝ่ายในอดีตมาบ้างแล้ว

"โอเค ๆ ฉันผิดก็ได้ แล้วนายจะเอายังไงกับเด็กนี่"

"เอายังไง ก็ให้อยู่ที่นี่กับนายไม่เห็นจะลำบากอะไรไม่ใช่รึ?"

"ฉันรู้แล้วน่า หมายถึงเรื่องงานต่อไปของเด็กนี่ต่างหาก นายคิดจะให้เด็กแบบนี้เปิดตัวในวงการจริง ๆ เหรอ? ได้ถามความสมัครใจของเจ้าตัวบ้างรึเปล่า?"

ปรานต์เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มหน้าคมที่ถึงแม้จะดูชอบเที่ยวเล่นไม่จริงจังกับใคร แต่กลับใส่ใจรายละเอียดมากกว่าที่เขาคิด เขานึกว่าอีกฝ่ายจะไม่สนใจเรื่องอื่นนอกจากเรื่องหาความสุขใส่ตัวเสียอีก

"นายอย่าพูดเหมือนกับฉันบังคับให้ปรานต์เซ็นสัญญาจะได้ไหม? ฉันจ่ายให้เด็กคนนี้เต็มจำนวนนะ"

"ฉันรู้ แต่ว่า..."

ปรานต์ใจเต้นรัวเมื่อจู่ ๆ ราเมศก็หยุดพูดไปแล้วหันหน้ามาทางเขา ดวงตาคมมองเพียงแว่บเดียว แต่เขากลับรู้สึกเหมือนกับถูกมองทะลุด้วยสายตาที่ปราดเปรื่องจนร่างกายของเขาเปลือยเปล่า

"เด็กนี่ยังไม่บรรลุนิติภาวะด้วยซ้ำ พ่อแม่ตามหาอยู่รึเปล่าก็ไม่รู้ เดี๋ยวนายก็โดนข้อหาลักพาตัวเข้าหรอก"

เด็กหนุ่มกำมือแน่นเมื่อได้ยินคำกล่าวถึงพ่อแม่

"ผะ ผมเต็มใจทำงานนี้ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วครับ ผมต้องการเงินจำนวนมาก... มากพอที่จะทำให้ผมสามารถใช้ชีวิตตามลำพังได้"

"หา..."

ราเมศหยุดพูดไปเมื่อได้ยินดังนั้น ว่ากันตามตรง เขาเข้าใจว่าพัลลภไปหลอกให้เด็กคนนี้เซ็นสัญญามาทำงานด้วย จึงหวังจะเกลี้ยกล่อมให้เพื่อนปล่อยเด็กไป

แต่เมื่อร่างเล็กที่สั่นเทาพูดออกมาแบบนี้ เขาก็ถึงกับชะงัก เนื่องจากอีกฝ่ายไม่ได้ดูเป็นเด็กหนีเที่ยวทั่วไป แล้วเหตุผลใดกันล่ะที่ทำให้ปรานต์ต้องการเงินมากเสียจนยอมมาทำงานแบบนี้?

"แน่ใจเหรอ? ปรานต์?"

"แน่ใจครับ ผมไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วที่จะถูกหลอก พี่วางใจเถอะ ผมคิดดีแล้ว"

เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างสงบ ทั้ง ๆ ที่เรือนกายยังคงสั่นน้อย ๆ อยู่ตลอดเวลา ดวงตาคู่สวยช้อนมองสบกับดวงตาคมอย่างไม่หลีกหนี แววตาแสนเศร้าที่เด็ดเดี่ยวเช่นเดียวกันกับก่อนเข้าฉากทำให้ราเมศที่กำลังจะค้านเงียบไป

"คงต้องรบกวนคุณเรื่องที่พักสักพัก เมื่อผมได้เงินแล้ว จะรีบย้ายออกไปครับ"

"เห็นไหม? เด็กคนนี้พูดรู้เรื่องยิ่งกว่านายซะอีก ราม" พัลลภยิ้ม พร้อมกับบิดกายหาวหวอด "เอาล่ะ เรียบร้อยดีแล้ว ฉันไปก่อนนะ"

"ขอบคุณที่มาช่วยนะครับ พี่เบส"

ปรานต์รีบลุกขึ้นแล้วเดินตามไปส่งถึงหน้าประตูห้อง เขายิ้มเมื่อเห็นอีกฝ่ายโบกมือให้โดยไม่ได้หันหน้ามามองเป็นเชิงตอบว่าไม่เป็นไร มือเรียวล็อกประตูแล้วเดินกลับมาหาร่างสูงที่นั่งเอนอยู่บนโซฟา

"พี่รีบไปนอนเถอะครับ เดี๋ยวผมจะเก็บของเอง"

เด็กหนุ่มเอ่ยพลางย่อกายลงกับโต๊ะกาแฟที่ระเกะระกะไปด้วยกองสำลีที่ชายหนุ่มสั่งให้รื้อออกมาเยอะเกินความจำเป็น

ก่อนที่ดวงตาคู่งามจะเบิกกว้างเมื่อเขามองเห็นเงาจากด้านหลัง เด็กหนุ่มรีบหันไปมองร่างหนาที่กำลังทาบทับเรือนกายลงมา

"พี่! ทำอะไรน่ะ พี่ราม!"

มือแกร่งคว้าข้อมือเรียวทั้งสองข้างแล้วรวบไว้เหนือศีรษะ ก่อนเลื่อนมืออีกข้างมาปิดปากเรียวที่พยายามประท้วงนั่นเอาไว้

"อยู่เฉย ๆ สิ"

"อื้อออ!!"

เสียงหวานร้องดังเมื่อปากหยักก้มลงขบเม้มตามลำคอขาวเนียนจนเกิดรอย พร้อมกับแทรกลำขากดแนบเข้ากับกลางลำตัวของเด็กหนุ่ม เขาขยับขาเสียดสีจนส่วนอ่อนไหวเริ่มตอบสนอง

ราเมศเป่าลมหายใจร้อนเข้ากับใบหูบาง รับรู้อาการสะดุ้งของร่างด้านใต้ที่เกิดขึ้นโดยฝีมือของเขาเองอย่างพอใจ

"ชู่ว์ ดูสิ ปรานต์..."

ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ทอดสายตามองเรือนร่างที่สั่นระริกด้วยความตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิด พลางหยักยิ้มมุมปากกับสภาพน่าอายของเด็กหนุ่ม

"นายกำลังจะเข้าสู่วงการนี้ไม่ใช่เหรอ? นายรู้รึเปล่าว่ามีคนอีกมากมายที่รอวันที่จะได้ฟันนายอยู่... ตอนที่นายเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องแต่งตัว หรือตอนเข้าฉาก"

ราเมศเลื่อนมือลงบีบกุมส่วนร้อนระอุใต้ร่มผ้าอย่างหนักหน่วง

"นายคิดว่านายพร้อมจะรับทุกคนไหวไหมล่ะ? คนที่ชอบพวกหน้าตาสวย ๆ อย่างนายมีไม่น้อยซะด้วย นายรู้ไหมว่าสุดท้ายเด็กแบบนายจะเป็นยังไง นายจะกลายเป็นผู้ชายขายตัว ติดยา แล้วก็ตายเพราะติดโรค"

เด็กหนุ่มน้ำตาคลอ เขาสั่นศีรษะ ก่อนจะเม้มริมฝีปากแล้วปล่อยให้หยาดน้ำใสร่วงเผาะลงบนผิวแก้มนุ่ม ราเมศทอดถอนใจแล้วปล่อยมือของเด็กหนุ่มเป็นอิสระ

"ฮึก... แต่ผม... ผม..."

"อาชีพแบบนี้ไม่เหมาะกับเด็กอย่างนายหรอก รีบกลับบ้านไปซะ"

ปรานต์สั่นศีรษะไปมาพลางถอนสะอื้น ยิ่งทวีความหงุดหงิดให้แก่ร่างสูงใหญ่โดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่เข้าใจสาเหตุว่าทำไมดาราดังอย่างเขาถึงต้องมาใส่ใจเด็กตัวกะเปี๊ยกคนเดียวแบบนี้ด้วย

เพียงแต่เขารู้สึกว่า เขาไม่อยากให้แววตาแสนเศร้าคู่นั้นหมองมากไปยิ่งกว่านี้ และการอยู่ในวงการนี้ทำให้เขารู้ดีว่า คนอย่างเด็กคนนี้จะเติบโตขึ้นมาอย่างไร และสุดท้ายแล้วจะเป็นอย่างไร เขาเห็นมาหลายคนแล้ว

"ฮึก ผม.. ผมกลับบ้านไม่ได้"

"ทำไมถึงกลับไม่ได้? ไม่มีเงินเหรอ? อยู่ที่ไหนล่ะ เดี๋ยวพี่ไปส่งก็ได้"

"ไม่ใช่ครับ..." ปรานต์พยายามกลั้นสะอื้น แต่ช่างยากเหลือเกิน "ผมกลับไปไม่ได้อีกแล้ว..."

ราเมศหยิบทิชชู่ที่อยู่บนโต๊ะมาแล้วส่งให้ร่างเล็กที่อยู่บนพื้น

"เอ้า เลิกร้องไห้ซะทีจะได้พูดรู้เรื่องหน่อย ทำไมถึงกลับไม่ได้ บอกมาซิ"

"... ผมหนีมา"

"เรื่องนั้นพี่พอจะเดาได้แต่แรกแล้ว แต่นายไม่อยากกลับบ้านบ้างเหรอ พ่อแม่นายต้องเป็นห่วงอยู่แน่เลย เผลอ ๆ แจ้งตำรวจรึเปล่าก็ไม่รู้ แล้วยังโรงเรียนอีกล่ะ นายคิดจะมาเสียอนาคตเพราะวงการนี้จริง ๆ เหรอ? ไม่คิดอยากเป็นลูกชายที่พ่อแม่ภูมิใจบ้างหรือไง?"

"... พ่อกับแม่ของผมตายไปนานแล้ว"

ประโยคสั้น ๆ นี้ทำให้ราเมศชะงักไป ดวงตาคมหันไปมองใบหน้าสงบนิ่งที่เปื้อนน้ำตาของเด็กหนุ่ม

"ผมอยู่กับครอบครัวที่รับผมมาเลี้ยงจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า พวกเขาไม่ได้รักผม... พ่อเลี้ยง... พ่อเลี้ยงของผม..."

ร่างกายของเด็กหนุ่มสั่นเทาขณะที่มือเล็กพยายามโอบกอดเรือนร่างของตนเองเอาไว้อย่างสุดกำลัง ดวงตาโตที่เบิกกว้างอย่างตื่นตระหนกเอ่อท้นไปด้วยน้ำตาเมื่อความทรงจำอันโหดร้ายแล่นวาบเข้ามา

"เขา...!"

"พอแล้ว!"

ราเมศคว้าร่างบอบบางที่สั่นเทิ้มและหอบอากาศหายใจอย่างหนักหน่วงมากอดเอาไว้ มือหนากดศีรษะมนเข้ากับบ่ากว้างโดยไม่แคร์ว่าเสื้อสูท HERMES ที่เพิ่งสอยมาของเขาจะมีรอยเลอะ

"ไม่เป็นไรแล้วนะ นายไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้ว..."

เขาลูบแผ่นหลังบางที่เกร็งต้านด้วยความหวาดกลัว เคยอ่านเจอคนที่มีอาการไฮเปอร์เวนติเลชั่นจากในหนังสือ แต่ไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับคนใกล้ตัวแบบนี้

"ตอนนี้ไม่มีใครเข้ามาทำร้ายนายได้... นายปลอดภัยที่นี่ ค่อย ๆ หายใจช้า ๆ นะ"

"อะ... อา..."

ปรานต์สะอื้นฮักเมื่อได้สติ หยดน้ำตาพรั่งพรูออกมาอย่างหยุดไม่อยู่ สำหรับเด็กวัยสิบหกปีอย่างเขา การหนีออกจากบ้านมาจนถึงกรุงเทพมหานครด้วยเงินที่เก็บสะสมมาแสนนานไม่ใช่เรื่องง่าย เนื่องจากเขาไม่มีที่อยู่ แถมยังไม่มีเบอร์ติดต่อ จึงไม่มีบริษัทไหนรับเด็กอย่างเขาไปทำงาน

นับเป็นโชคของเขาที่ได้พบกับพัลลภที่จะช่วยให้เขาสามารถหาเงินเพื่อดำรงชีวิตอยู่ได้

"ฮึก.. ฮือ....."

"เอาเถอะ ร้องไห้ออกมาให้พอ ผู้ชายร้องไห้ไม่เห็นมีอะไรน่าอายเลยถ้าต้องมีความทรงจำแบบนั้น..."

ราเมศลูบเรือนผมนุ่มอย่างอ่อนโยนจนตัวเขาเองยังแปลกใจ

"ถ้าการอยู่บ้านมันเลวร้ายขนาดนั้น นายก็อยู่ที่นี่ไปก่อนละกัน จนกว่าจะถึงวันที่นายสามารถยืนหยัดอยู่ได้ด้วยตนเอง..."

ปรานต์ปล่อยให้น้ำตาไหลต่อไปอย่างเงียบ ๆ เขาหลับตาลงระหว่างที่ราเมศยังคงลูบศีรษะของเขาอย่างเบามือ เสียงทุ้มต่ำฟังดูนุ่มนวลจนเขาแทบไม่ได้ยิน เด็กหนุ่มปล่อยให้ตัวเองจมลงสู่ห้วงนิทราอย่างช้าๆ

--- นับเป็นคืนแรกที่เขาได้นอนหลับสนิทโดยไม่ต้องผวาตื่นด้วยความหวาดกลัว






TBC.

ออฟไลน์ MilkTea

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 100
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +103/-4
[ACT 3]





"พ่อครับ... เจ็บ ปรานต์เจ็บ...!"

ร่างเล็กพยายามดิ้นหนีมือหยาบที่จับมือบางทั้งสองข้างรวบไว้ด้วยกันแล้วกดลงกับพื้นกระเบื้องห้องน้ำ

"อย่ามาทำเป็นสำออยหน่อยเลยน่า แกเองก็ใช่ย่อยไม่ใช่หรือไง ตอนอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็น่าจะโดนซะพรุนแล้วนี่ หน้าตาร่านๆอย่างแก วันๆคงเอาแต่อ้าขาให้ผู้ชาย นี่คงอยากแย่แล้วใช่ไหมล่ะ!"

"พ่อครับ ปรานต์ไม่เข้าใจ โอ๊ย!"

ซีกหน้าหวานหันไปตามแรงตบจากฝ่ามือหนา ผิวแก้มใสขึ้นรอยแดงเป็นปื้นในพริบตา หยดน้ำใสที่เอ่อท้นดวงตาคู่โตที่เต็มไปด้วยแววสับสนไหลรินอย่างไม่อาจห้ามได้

"ฮึก ปรานต์กลัวแล้วครับ ปรานต์จะเป็นเด็กดี ฮือ.. พ่ออย่าตีปรานต์เลยนะครับ"

"ใครเป็นพ่อแก มานี่!"

ร่างใหญ่คว้าแขนของเด็กชายให้ลุกขึ้นคุกเข่าที่เบื้องหน้าตน ดวงตาคู่สวยฉายแววตื่นตระหนกเมื่อผู้ขึ้นชื่อว่าพ่อบุญธรรมบีบบังคับให้เขาอ้าปากแล้วเสือกความร้อนจัดเข้ามาจนเขาสำลัก กลิ่นกายที่กรุ่นเข้ามาทำให้เขารู้สึกคลื่นเหียนจนอยากอาเจียน มือเล็กพยายามผลักร่างตรงหน้าออกไป แต่ศีรษะของเขาถูกมือใหญ่ตรึงไว้แน่น ขณะสวนกายเข้าสู่ริมฝีปากเล็กๆสีชมพูอย่างหนักหน่วง

"ทำดีๆล่ะ! อย่ากัดเชียวนะ ไม่งั้นแกโดนหนักแน่!"

"อุก อื้อ!"

เด็กชายได้แต่ปล่อยให้ชายตรงหน้ากระแทกกายเข้าออกใส่ปากของเขาไม่รู้นานเท่าไหร่ ที่เลวร้ายยิ่งกว่านั้น เมื่อร่างหนาเสร็จสม กลับดึงออกมาแล้วฉีดพ่นลงบนใบหน้าของเขา จากนั้นจึงพาเขาไปอาบน้ำราวกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

"อย่าบอกใครล่ะ... ถ้าไม่อยากเจ็บตัวอีก" ชายวัยกลางคนเอ่ย "พรุ่งนี้พอเรียกให้มาอาบน้ำก็ตามมาดีๆล่ะ"

เด็กชายได้แต่ก้มหน้ารับคำทั้งๆที่ไม่เข้าใจอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย จึงไม่ต้องสงสัยที่เขาจะถูกบังคับเช่นนี้เรื่อยมา



*****



แสงสว่างที่ส่องลอดเข้ามาในเพ้นท์เฮ้าส์ชั้นบนสุดของตึกสูงสามสิบแปดชั้นทอกระทบร่างเพรียวที่นอนอยู่บนเตียงขนาดคิงไซส์ ผ้าปูที่นอนสีดำสนิทช่วยขับให้ผิวเนียนแลดูกระจ่างใสมากขึ้น ทว่ายิ่งเห็นรอยแดงช้ำจากการร้องไห้อย่างหนักเมื่อคืนที่ผ่านมามากขึ้นเช่นกัน

มือใหญ่สะกิดร่างที่นอนหลับสนิทเบาๆ ใจเขาไม่นึกอยากจะปลุกร่างบางที่นอนขดตัวอย่างน่าสงสารอยู่บนเตียงเลยสักนิด แต่ว่าเวลาไม่คอยท่า นี่มันก็ใกล้แปดโมงครึ่งเข้าไปทุกที ขืนไปสาย พัลลภได้บ่นเขาหูชาอีกแน่

"เจ้าตัวเล็ก ตื่นได้แล้ว"

"อื้ม..."

เจ้าของร่างเล็กครางเบาๆก่อนจะพลิกศีรษะหนีไปอีกทาง ส่งผลให้ชายหนุ่มวัยสามสิบเริ่มหงุดหงิดนิดๆ แม้จะเข้าใจดีว่าอีกฝ่ายเหนื่อยจากการร้องไห้เมื่อคืน รวมถึงเหนื่อยจาก 'งาน' ที่เพิ่งลองทำเป็นครั้งแรกเมื่อวานนี้ด้วย

ราเมศจับร่างบนเตียงพลิกไปเรื่อยๆตามผืนเตียง จนในที่สุดก็ถึงขอบเตียง แต่มือใหญ่กลับไม่หยุดอยู่แค่นั้น เขายังคงพลิกร่างตรงหน้าที่นอนบ่นงึมงำในลำคอต่อไปจนตกเตียง

"โอ๊ย! เจ็บนะ! ทำอะไรของคุณน่ะ!"

"ก็ปลุกเด็กขี้เซาน่ะสิ"

ราเมศเอ่ยพลางโยนผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนใหญ่ให้

"แต่ผมไม่มีงานนี่ พี่ไปทำงานก็ไปคนเดียวสิครับ จะปลุกผมด้วยทำไมล่ะ"

เสียงหวานบ่นงึมงำอย่างรำคาญใจเมื่อมือใหญ่พยายามลากให้เขาเข้าไปอาบน้ำ

"ขืนปล่อยให้นายอยู่ในบ้านตามลำพัง มีหวังเฟอร์นิเจอร์ของพี่พังพินาศหมด"

"นี่พี่! เห็นผมเป็นตัวอะไร? ไม่ใช่แมวนะถึงได้ชอบทำลายเฟอร์นิเจอร์น่ะ"

"อย่าดื้อน่า เข้าไปอาบน้ำแล้วออกมาได้แล้ว หรือจะต้องให้พี่อาบให้เหมือนแมว?"

"แมวที่ไหนอาบน้ำกันเล่า!"

"ก็แล้วนายเป็นแมวรึไงล่ะ ไปๆ รีบๆออกมาด้วยล่ะ ถ้าขืนไปสาย เบสให้นายทำออรัลให้พี่แต่เช้าแน่" เอ่ยพลางยันร่างบอบบางไปทางห้องอาบน้ำขนาดใหญ่สมกับอยู่ในเพ้นท์เฮ้าส์ที่ขึ้นชื่อว่าแพงที่สุดในเขตทองหล่อ

ปรานต์ทำหน้ายุ่งอย่างคนยังไม่ตื่นดี แน่ล่ะ เขาเลือกที่จะไม่เอ่ยถามข้อสงสัยในใจที่ว่า 'ออรัลคืออะไร' แล้วเลือกที่จะตรงเข้าไปโดยมีสายตาคมมองตามหลัง

ชายหนุ่มระบายลมหายใจยาวพลางนึกถึงอนาคตของร่างบอบบาง เมื่อคืน แม้ปรานต์จะไม่ได้เล่าอะไรมากไปกว่านั้น แต่เขาเองก็ไม่คิดจะบังคับให้เด็กหนุ่มระบายหากเจ้าตัวไม่ต้องการ

--- แต่ดูๆไปแล้ว บางทีการไม่พูดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาเลยอาจจะดีกว่าก็ได้

*****



"โอ้โห... อาชีพนี้มันทำเงินดีขนาดนั้นเลยรึไงนะ"

ปรานต์อดผิวปากหวือออกมาไม่ได้เมื่อเลื่อนสายตาไปรอบๆความหรูระยับในห้องน้ำ พระเจ้า ใหญ่กว่าห้องนอนของเขาที่บ้านด้วยซ้ำ!

เขาเอื้อมมือไปแตะก๊อกน้ำที่ทำจากทองคำขาวอย่างหวั่นใจเล็กๆ เพราะดูจากห้องน้ำที่เงาวับแล้ว เขาเชื่อว่าหากเขาทำให้เป็นรอยขึ้นมา มีหวังชายหนุ่มได้ถีบเขาออกไปจากบ้านแน่

"เฮ้ อย่ามัวแต่ชมวิวในนั้นสิ รีบๆอาบน้ำซะที"

เสียงทุ้มดังลอดประตูเข้ามา ส่งผลให้เด็กหนุ่มเลิกระมัดระวังแล้วหมุนก๊อกน้ำจนสุดทันที น้ำเย็นจัดที่พุ่งปะทะร่างกายทำให้เขารู้สึกสดชื่นในทันตา

มือบางลูบไล้ไปทั่วเรือนกาย ก่อนจะรีบปิดน้ำแล้วเดินออกมาจากส่วน Shower ปรานต์คว้าผ้าขนหนูผืนนุ่มมาห่อหุ้มส่วนล่างเอาไว้ แล้วเขาก็นึกขึ้นได้ว่าเขาไม่มีเสื้อผ้าเลยสักตัว จึงค่อยๆแง้มประตูแล้วโผล่หน้าออกไปจากห้องน้ำ

"พี่ราม..."

"หืม?"

ชายหนุ่มเงยหน้าจากอเมริกาโน่ร้อนแล้วหันไปมอง เขาเบิกตาค้างเมื่อเห็นร่างเพรียวพันผ้าเช็ดตัวคลุมท่อนล่างเดินออกมาจากห้องน้ำ เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนเปียกลู่ระผิวแก้มใสที่แดงระเรื่อจากน้ำเย็นจัด และแผ่นอกขาวละเอียดที่มีร่องรอยจากการ 'ทำงาน' เมื่อวานนี้

"อะ... อะไร?"

"ผมไม่ได้เอาเสื้อมา... ขอยืมของพี่ก่อนได้ไหม?"

"ของพี่เหรอ? ทำไมต้องเป็นพี่ด้วย?"

ราเมศขมวดคิ้วมุ่นเมื่อได้ยินดังนั้น เนื่องจากเขาเป็นคนพิถีพิถันกับรูปลักษณ์ภายนอกเป็นอย่างมาก เสื้อผ้าของเขาแต่ละตัวจึงดูดีมีราคาไม่ใช่น้อย ไม่ใช่ว่าเขาขี้เหนียวหวงของไม่เข้าเรื่อง แต่เขาไม่ชอบใช้ของร่วมกับคนอื่น โดยเฉพาะคนที่เพิ่งรู้จัก

"หรือพี่จะให้ผมใส่ตัวเดิมก็ได้..."

เด็กหนุ่มเสียงอ่อยไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินดังนั้น เขาลืมไปเสียสนิทว่าเขาเป็นเพียงคนขออาศัยอยู่ จะมีสิทธิ์มีเสียงอะไรมากมายถึงขั้นขอยืมเสื้อผ้าของเจ้าของบ้านใส่ รู้อยู่แก่ใจว่าอีกฝ่ายใช้แต่ของแบรนด์

ราเมศเงียบไป แล้วลอบถอนใจเบาๆ งานนี้เขาควรจะเบิกค่าใช้จ่ายเพิ่มจากบริษัทซะหน่อย ถือเป็น 'ค่าเลี้ยงดูเด็ก' แทนท่านประธานงี่เง่า

"... รอแป๊บ"

เขาเอ่ยแล้วเปิดตู้เสื้อผ้า รื้อๆหาเสื้อเชิ้ตตัวที่เขาไม่ค่อยได้ใส่แล้วเพราะติดแขน แต่ก็ทิ้งไม่ลงเพราะราคาเสื้อแต่ละตัวแพงหูฉี่

"เอ้า คงจะใส่ได้นะ"

มือเล็กรับเสื้อเชิ้ตสีขาวแบบเรียบๆ มีดีเทลเก๋ๆตรงปกเสื้อที่เป็นสีดำสนิทมาถือไว้

"จะดีเหรอครับ?"

"ยังไงพี่ก็ใส่ไม่ได้อยู่แล้ว อ้อ นี่ไม่ได้อ้วนขึ้นนะ แต่ว่าฟิตร่างกายจนกล้ามแขนใหญ่ขึ้นมากซะจนใส่ไม่ได้แล้ว"

"ผมยังไม่ทันได้ว่าอะไรเลย"

"รู้ แต่ก็บอกไว้ก่อน" เอ่ยเสียงเรียบ "แต่กางเกงคงไม่มีไซส์นาย ทนใส่ตัวเดิมไปก่อนละกัน เย็นนี้ค่อยไปหาซื้อใหม่"

เขาก้มมองนาฬิกาข้อมือ แล้วทำตาเหลือกเมื่อเข็มยาวเข้าใกล้เลขสิบสองเข้าไปทุกที

"รีบๆแต่งตัวด่วนเลย ต้องไปแล้ว!"

เด็กหนุ่มจึงได้แต่รีบสวมเสื้อแล้วติดกระดุม ขณะที่ชายหนุ่มเอาแก้วกาแฟไปทิ้งไว้ที่ห้องครัว



*****



เด็กหนุ่มถูกพามาทิ้งไว้ในห้องแต่งตัวของราเมศ ซึ่งแม้ว่าจะมีขนาดใหญ่กว่าห้องแต่งตัวของเขาเมื่อวานไม่ใช่น้อยๆ แต่การนั่งเงียบๆอยู่ในห้องที่รายล้อมไปด้วยกระจก นอกจากนั้นแล้วก็มีเพียงอุปกรณ์เสริมหล่อของชายหนุ่มเท่านั้น ทำให้เขารู้สึกเบื่อหน่าย โดยที่ไม่รู้ว่าเบื่ออะไรระหว่างการนั่งอยู่เฉยๆกับการทนเห็นความฟุ้งเฟ้อของอีกฝ่าย

ปรานต์ปรายหางตามองกระเป๋าหนังสีดำที่วางอยู่บนโต๊ะเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังลอดออกมาอย่างต่อเนื่อง ตอนแรกเขาก็ปล่อยให้มันดังไป แต่เมื่อปลายสายไม่ยอมเลิกราเสียที เด็กหนุ่มจึงลุกจากเก้าอี้แล้วตรงไปที่กระเป๋าใบโต ดวงตาคู่สวยทอดมองไอโฟนที่อยู่ในมือขณะลังเลว่าควรจะกดรับหรือไม่

"... สวัสดีครับ"

ทันทีที่เขารับสาย เสียงหวานใสก็ดังลอดโทรศัพท์มาในทันที

"ราม คืนนี้ว่างรึเปล่าครับ?"

"เอ่อ... ขอโทษครับ ตอนนี้คุณรามไม่สะดวกรับโทรศัพท์น่ะครับ"

ปลายสายเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยออกมา

"นั่นใครพูดน่ะ? ทำไมถึงรับโทรศัพท์ของรามได้?"

ปรานต์นิ่งคิดอยู่พักหนึ่งว่าควรจะตอบไปว่าอย่างไรดี ก่อนจะตัดสินใจตอบตามตรง

"ผมชื่อปรานต์ครับ พักอยู่กับคุณราม ตอนนี้พี่เขาทำงานอยู่น่ะครับ เดี๋ยวผมจะบอกให้เขาโทรกลับนะครับ"

เขาได้ยินเสียงลมหายใจฟืดฟาดอย่างโกรธเกรี้ยวดังลอดออกมา ก่อนที่สายจะตัดไป เด็กหนุ่มวางโทรศัพท์ลงอย่างงงๆ แล้วเดินกลับไปที่เก้าอี้ รอจนกระทั่งชายหนุ่มทำงานจนเสร็จแล้วเดินกลับมาในชุดคลุมอาบน้ำเช่นเดียวกันกับเมื่อวาน

เด็กหนุ่มรอให้ราเมศชำระล้างร่างกายแล้วแต่งตัวจนเรียบร้อย ก่อนจะพูดถึงโทรศัพท์ที่โทรเข้ามาแล้วอีกฝ่ายไม่ได้รับ

รามมองหมายเลขที่โทรเข้ามาเมื่อครู่ แล้ววางกลับกระเป๋าที่เดิม "ช่างเถอะ"

"อ้าว ไม่โทรกลับเหรอครับ?"

"ไม่ต้องหรอก.."

ราเมศเอ่ยขณะหวีผมที่เปียกลู่ให้เข้าที่เข้าทางโดยไม่เซ็ตอย่างทุกที เขาเหลือบมองสายตาแปลกใจของอีกฝ่ายแล้วจึงตอบออกไป

"ไม่ใช่ว่าพี่อยากจะนอนกับทุกคนหรอกนะ"

"หา?"

"หมอนั่นก็เป็นหนึ่งในคนที่เคยร่วมงานกับพี่ ตอนนั้นได้เบอร์ของพี่ไปเพราะบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะปรึกษา แต่เรื่องที่อยากจะปรึกษาดันมีแต่เรื่องบนเตียง พี่ก็เลยปฏิเสธไปว่าพี่ไม่ได้มั่วกับทุกคนง่ายขนาดนั้น ทีนี้หมอนั่นยังตามตื๊อไม่เลิก วันหลังก็ไม่ต้องไปรับเบอร์นี้อีกเข้าใจไหม"

"เอ่อ ครับ ขอโทษครับ"

อันที่จริงเขาไม่ได้แปลกใจเรื่องที่อีกฝ่ายไม่โทรกลับ แต่ที่เขาแปลกใจคือทรงผมของร่างตรงหน้าต่างหาก พอรามไม่ได้เซ็ตผมให้ตั้งแบบทุกที ผมม้าเลยตกลงปรกหน้าผาก ทำให้ชายหนุ่มดูเด็กกว่าทุกทีจนปรานต์ก็อดยิ้มออกมาไม่ได้

"ขำอะไรน่ะ?"

"เปล่าครับ"

"เปล่าที่ไหน ก็เห็นๆอยู่ว่านายยิ้ม"

"เอ่อ ก็... พี่ไม่ได้เซ็ตผม"

"ทำไม? มันดูแปลกเหรอ?"

ราเมศรีบเดินกลับไปส่องกระจกในทันที ทำเอาปรานต์หลุดหัวเราะพรืดออกมาดังลั่น

"อะไรของนาย? มันตลกขนาดนั้นเลยเหรอ?"

มือใหญ่รีบคว้าสเปรย์กระป๋องมาเตรียมเซ็ตผมในทันที

"เปล่าครับเปล่า" ปรานต์รีบห้ามไว้ "rujดูเด็กลงเท่านั้นแหละครับ ไม่มีอะไรตลกหรอก"

"แล้วนายหัวเราะอะไร?"

ราเมศยังไม่มั่นใจ ท่าทางแบบนี้ทำเอาเด็กหนุ่มอดยิ้มกว้างออกมาไม่ได้ เพราะอีกฝ่ายดูน่ารักกว่าที่เขาคิดเยอะเลย

"ก็ขำพี่นั่นแหละครับ ออกจะหน้าตาดี ทำไมถึงได้ห่วงภาพลักษณ์ขนาดนี้นะ"

"เอ้า เจ้าตัวเล็ก คนเราจะดูดีก็จำเป็นต้องคอยรักษาด้วย นายรู้ไหมว่าเซลล์ผิวคนเรา พอแก่ตัวไปก็เริ่มเหี่ยว ไม่เต่งตึงเหมือนแต่ก่อน ก็ต้องคอยดูแลให้ดี ไม่อย่างนั้นถ้าผิวโทรม นายจะดูแก่ขึ้นไปเป็นสิบปีเลยนะ"

"พี่พูดเหมือนคุณแก่น่าดูอย่างนั้นล่ะ"

"ยังไงพี่ก็สามสิบแล้วล่ะนะ"

"หา!!"

"มาหงมาหาอะไรของนาย ดูไม่ออกรึไง"

"เปล่าหรอกครับ... ก็..."

เขาไม่คาดคิดจริงๆว่าอีกฝ่ายมีอายุมากขนาดนั้น ถึงเขาจะไม่เคยคิดอย่างตั้งใจจริงๆ แต่ก็คิดว่าราเมศน่าจะอายุไม่เกิน 26-27 ปีประมาณนั้น

"ว่าแต่คุณจะออกไปทั้งๆอย่างนั้นจริงๆเหรอ ไหนว่าต้องรักษาลุคไง"

"ก็วันนี้ไม่ได้ออกไปไหนต่อ แค่พานายไปซื้อเสื้อผ้าแค่นั้นเอง แล้วพี่ก็หล่ออยู่แล้วด้วย ไม่เห็นต้องแต่งตัวเต็มสตีมก็ได้นี่"

"... โอเคครับ"

ปรานต์เลือกที่จะไม่เถียงแล้วยอมเดินตามร่างสูงไปขึ้นรถ

"อ้าว ราม วันนี้ไม่ไปต่อหรอกเหรอ?"

พัลลภที่เดินสวนกันเอ่ยทักเมื่อเห็นสภาพของเพื่อนสนิท ก่อนจะลอบยิ้มเมื่อเห็นร่างเพรียวบางที่เดินต้อยๆตามหลังมาราวกับลูกแมวเชื่องๆ

"หรือว่าไปต่อกันที่บ้าน?"

"ไอ้บ้า กำลังพาเด็กนี่ไปซื้อเสื้อผ้าต่างหาก"

ตอนนั้นเองที่พัลลภเพิ่งสังเกตเห็นว่าเสื้อที่เด็กหนุ่มกำลังสวมอยู่เป็นเสื้อเชิ้ตของราเมศสมัยเพิ่งเข้าวงการหนังใหม่ๆ ที่จำได้ก็เพราะเขานั่นล่ะที่เป็นคนแนะนำให้ซื้อสไตล์เรียบๆแต่เท่ เนื่องจากสมัยก่อนราเมศเน้นสีสันสดใสจนเกินพอดี เช่นเสื้อสีแดงสด คู่กับกางเกงสีเขียวที่ดูเผินๆนึกว่าตัวตลกในงานคริสต์มาส

"อ้อ เข้าใจแล้ว ดูแลปรานต์ให้ดีล่ะ เด็กคนนี้อาจได้เป็นดารานำในอนาคตก็ได้นะ เออจริงสิ ปรานต์... พรุ่งนี้นายต้องเข้าฉากตอนสิบโมงเช้านะ บทของนายพี่ทิ้งไว้ที่บ้านของรามแล้ว"

"เข้าใจแล้วครับ"

"แล้วราม นายอย่าลืมช่วยเทรนให้ปรานต์สำหรับบทวันพรุ่งนี้ด้วยล่ะ"

ร่างสูงสง่าเอ่ยพร้อมรอยยิ้มเลศนัย

"เออๆ ไปก่อนละ"

ราเมศรีบเออออให้จบๆเรื่องไป ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้หงุดหงิดขึ้นมาทุกครั้งที่อีกฝ่ายพูดเรื่องงานของปรานต์ขึ้นมา

เขาเข้าใจว่าตนเองคงไม่ชอบใจที่จะต้องมีส่วนร่วมในการทำลายอนาคตของเด็กคนหนึ่งที่ไม่ได้เต็มใจเข้าสู่วงการนี้เท่าไหร่ แต่อย่างว่า เขาคงไม่ใจบุญขนาดรับเลี้ยงเด็กคนหนึ่งเพียงเพราะความสงสารหรอก



*****



"เอ่อ พี่ราม"

"อะไร?"

"ผมว่า... มันมากไปมั้งครับ"

"อะไรมากไป?"

"ก็..." เด็กหนุ่มมองไปทางกองเสื้อผ้าที่รอการชำระเงินที่แคชเชียร์ "มันแพงไปนะครับ ผมรับไม่ได้หรอก"

"ใครว่าพี่ซื้อให้นายกัน?"

"อ้าว ก็ที่ให้ผมลองนี่ไม่ใช่ของผมหรอกเหรอครับ?"

"ของนายน่ะใช่ แต่เงินก็เงินนาย พี่แค่ออกให้ไปก่อนเท่านั้น"

ราเมศยื่นบัตรแพลตตินั่มให้กับพนักงานพลางพยักพเยิดให้อีกฝ่ายไปหิ้วถุงกระดาษไว้

"ซื้อเสื้อแล้วก็... ไปซื้อรองเท้าด้วย"

"เอ๋! แต่ว่าของผมก็ยังใช้ได้อยู่เลย"

ราเมศปรายสายตามองรองเท้าผ้าใบเก่าๆที่ดูเหมือนจะไม่ได้ซักมานานปีแล้วระบายลมหายใจ

"ซื้อไว้เหอะน่า นายจำไว้นะ นายต้องอยู่กับพี่อีกนาน ต้องทำตัวดูดีเข้าใจไหม พี่จะตอบใครต่อใครยังไงถ้าเขามาถามว่าเด็กคนที่แต่งตัวปอนๆที่อยู่กับพี่เป็นใคร คิดบ้างสิ!"

"... เข้าใจแล้วครับ" เด็กหนุ่มพยักหน้า "ถ้าอย่างนั้น ผมขอเลือกเองละกัน ที่พี่เลือกส่วนใหญ่มีแต่แบรนด์เนม ผมไม่ได้เป็นนักแสดงนำอย่างพี่นะ ต้องรู้จักเก็บออมไว้ ขืนใช้แบบพี่มีหวังต้องเล่นหนังอีกร้อยเรื่องก็ไม่พอ"

เอ่ยพลางเดินนำหน้าไปอย่างเร่งร้อน ทำเอาชายหนุ่มยืนอึ้งอยู่พักใหญ่ อดอมยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อรู้สึกตัวว่าถูกเด็กอบรมเรื่องฟุ่มเฟือยทางอ้อม

เขาค่อยๆเดินตามร่างตรงหน้าไปทางร้านรองเท้าผ้าใบมียี่ห้อ แต่ก็ยังไม่วายเจ้ากี้เจ้าการเรื่องสไตล์ของอีกฝ่ายอยู่ดี



***



"อิ่มชะมัด... นายกินเข้าไปได้ยังไงคนเดียวหมดนั่นน่ะ?"

ราเมศเบะปากเมื่อมองเห็นเด็กหนุ่มสวาปามคาโบนาร่ากับพิซซ่าที่ซื้อมาหมดเกลี้ยงชนิดแทบเลียถาด

"รู้ไหมว่าหมดนั่นปาเข้าไปตั้งกี่แคลอรี่"

"เอาน่า ผมเป็นเด็กกำลังโต ต้องการพลังงาน ไม่เหมือนคุณลุงวัยสามสิบแบบคนบางคนนี่"

ปรานต์เอ่ยพร้อมกับทำหน้ามีความสุข ในใจนึกอยากทานสลัดที่เหลือของราเมศต่อด้วยซ้ำ

"ว่าแต่พี่กินแค่นั้นไม่หิวเหรอ ผักมันไม่น่าอยู่ท้องเลยนะ"

"มันเลยเวลาอาหารเย็นของพี่แล้ว"

"เอ่อ... ขอโทษครับ"

"เรื่องอะไร?"

"ก็... เพราะผมพี่เลยต้องอดข้าวเย็น"

ราเมศหัวเราะพรืด "บ้าเหรอ ปกติพี่ก็ไม่ค่อยได้กลับมาทันอาหารเย็นอยู่แล้ว"

"อ้าว เหรอครับ"

"ใช่สิ ปกติมื้อค่ำของพี่เป็นพวกไวน์ชั้นดี... กับเซ็กส์ที่เร่าร้อนสักสองรอบ"

เด็กหนุ่มหน้าร้อนวูบในทันทีเมื่อเห็นสีหน้าทะเล้นพร้อมคำพูดลามกที่อีกฝ่ายคงพูดจนชิน ก่อนจะนึกถึงคำพูดของพัลลภขึ้นมาได้

"จริงสิ ผมต้องซ้อมบทด้วยนี่นา"

เอ่ยพลางวิ่งไปทางห้องรับแขก บนโต๊ะกาแฟมีสมุดสีขาวเล่มหนึ่งวางไว้จริงๆอย่างที่ว่า มือบางรีบคว้ามาพลิกเปิดดูว่าเขาต้องรับบทไหนต่อไป ก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะเบิกกว้าง แล้วใบหน้าหวานก็เปลี่ยนเป็นซีดลง ส่งผลให้ชายหนุ่มที่เพิ่งจัดการเก็บจานเสร็จเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ

"เป็นอะไรไป?"

"ผะ ผม... พะ พี่... ราม..."

สีหน้าซีดเป็นกระดาษของเด็กหนุ่มทำให้ราเมศเดินอ้อมหลังมาชะโงกดูว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อมองบทคร่าวๆ เขาถึงได้เข้าใจ

"นายเคยทำออรัลเซ็กส์รึเปล่าล่ะ?"

"อะ ออรัลเซ็กส์??"

"ที่พี่พูดเมื่อเช้าไง นายไม่รู้จักหรอกเหรอ?"

"เอ่อ... หมายถึงตรงนี้น่ะเหรอครับ"

ปรานต์ชี้ไปที่บท ก่อนจะหน้าซีดหนักกว่าเดิมเมื่อเห็นร่างสูงพยักหน้า

"ผม... ทำไม่ได้"

"... ไม่เคยเหรอ?"

ราเมศแอบแปลกใจเล็กๆที่เห็นอีกฝ่ายสั่นศีรษะแทนคำตอบ เขาหวังจะได้เห็นใบหน้าหวานใสแดงก่ำแล้วก้มหน้ารับคำอุบอิบมากกว่า

"ถ้าเคยแล้วก็ไม่เห็นต้องกลัวเลยนี่"

"ผม..." ปรานต์กัดริมฝีปากก่อนจะพูดโพล่งออกไป "พ่อ... พ่อเลี้ยงของผม บังคับให้ผมทำแบบนั้นตั้งแต่อายุเจ็ดขวบ..."

ความเงียบบังเกิดหลังสิ้นสุดคำพูดนั้น ปรานต์ไม่ได้ตัวสั่นสะท้านแบบเมื่อวานก็จริง แต่สีหน้าที่ซีดขาวของเด็กหนุ่มทำให้ราเมศหวั่นใจว่าอีกฝ่ายจะหมดสติไปได้ทุกที

ร่างสูงใหญ่จับมือเล็กเอาไว้ ส่งผลให้ดวงตาคู่โตช้อนขึ้นสบกับดวงตาคมที่ฉายแววเห็นใจ พวกเขามองตากันอยู่อย่างเงียบๆสักพัก ก่อนที่ปรานต์จะยิ้มเศร้าๆแล้วถอยออกมา

"ผมไม่เป็นไรครับ ขอเวลานิดหน่อย เดี๋ยวผมออกมานะครับ"

เด็กหนุ่มเอ่ยพลางเดินเข้าไปในห้องนอน ก่อนจะเบิกตาขึ้นด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นร่างสูงเดินตามเข้ามาแล้วปิดประตู

"พี่ราม?"

"... เบสบอกให้พี่เทรนให้นาย"

"... เอ๊ะ?"

"คำสั่งประธาน... บอกให้พี่เทรนให้นาย"

"เอ๊ะ ตะ แต่ว่า..."

"ถ้านายเคยแต่ถูกบังคับ นายก็ไม่รู้เทคนิคหรอกใช่ไหมล่ะ แบบนี้มันก็เหมือนกับคนไม่เคยทำนั่นแหละ เพราะงั้นถ้านายไปทำแบบที่เคยทำในวันพรุ่งนี้ พี่คงโดนสวดที่ไม่รู้จักสอนนายให้ดีก่อน"

"แล้ว..."

เด็กหนุ่มอึกอักอย่างไม่ค่อยเข้าใจ แล้วราเมศจะสอนเขาอย่างไรกัน?

"ถอดเสื้อผ้า แล้วขึ้นไปนอนบนเตียงซะ!"







.



.



.



TBC.

ออฟไลน์ DrSlump

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3360
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +104/-2
 :pig4: :pig4: :pig4:

ชีวิตเด็กน้อยน่าสงสาร กับหนุ่มใหญ่ใจดี(มั้ง)

ออฟไลน์ กาแฟมั้ยฮะจ้าว

  • Let me hug you tight, and I’ll make you feel how important you are.
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 920
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +570/-0

ออฟไลน์ Jibbubu

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3385
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +77/-6
โอ้วววว ติดตามค่ะ อยากรู้ว่ารามผู้ใหญ่ใจดีจะจัดการกับชีวิตน้องแมวปรานต์ยังไงต่อไป

ออฟไลน์ Mookpichh

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 16
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
เป็นกำลังใจให้จ้าาาา
รอดูว่าพี่รามที่เจนจัดซะขนาดนี้ นางจะแสดงความรักต่อนุ้งปรานต์ยังไง5555 :katai3:

ออฟไลน์ donut4top

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 396
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-0
พี่รามดูเป็นผู้ชายจู้จี้ชะมัด5555 แต่ก็อดสงสารน้องไม่ได้ มาอยู่ในวงการนี้คงมีแต่พี่รามไม่ได้ได้ ต้องแสดงกับผู้ชายอื่นด้วยแหงเลย ฮื่อ สงสาร

ออฟไลน์ KizzllKizz

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 200
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-1
น้องน่าสงสาร เอาใจช่วยน้องนะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ ciaiwpot

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1098
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +34/-0
น้องจะมีชีวิตที่ดีขึ้นใช่ไหม
สงสาร

ออฟไลน์ cavalli

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5358
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-19
 :katai2-1:

สอนให้บ้าง 555

ออฟไลน์ puiiz

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3378
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +135/-4

ออฟไลน์ saowa.stella

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 4
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
ชอบค่ะ​  น้องน่าสงสารจัง​

ออฟไลน์ TachibanaRain

  • มาโกโตะเทนชิ
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2402
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +76/-3
แล้วทำไมปรานต์ไม่ไปแจ้งตำรวจอะว่าถูกล่วงละเมิด คิดว่าน่าจะมีใครเข้ามาตรวจสอบบ้างแหละหรือถ้ากลัวๆม่มีหลักฐานก็หลอกล่อให้พ่อเลี้ยงมันถ่ายสิแล้วเอาไปแจ้งความ คืองงกับความคิดของปรานต์นิดหน่อยบอกว่าหนีออกจากบ้านเพราะโดนพ่อเลี้ยงล่วงละเมิดแต่กลับเลือกงานเป็นนายเอกหนังโป๊ที่ไม่รู้ว่าต้องนอนกับใครบ้างนี่นะ แถมสมยอมทำงานแบบง่ายๆอีก ดูย้อนแย้งนะ

ออฟไลน์ MilkTea

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 100
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +103/-4
​[ACT 4]



"อะ อ๊ะ... อื้ออ..."

ร่างบางส่งเสียงครางเบา ๆ เมื่อชายหนุ่มไล้ปลายลิ้นไปตามซอกคอขาวเนียนชื้นเหงื่อ น่าแปลกที่คนรักสะอาดอย่างราเมศไม่นึกรังเกียจกลิ่นเหงื่อของอีกฝ่าย กลับยอมรับว่ามันช่างเป็นกลิ่นที่เซ็กซี่กระตุ้นอารมณ์ของเขาได้มากขึ้นอีกหลายเท่าตัว

มือเล็กที่ยึดจับแขนเสื้อของเขาสั่นระริก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหวาดหวั่นหรือเสียวซ่านกันแน่ แต่ดูจากสีหน้าแล้ว ชายหนุ่มฟันธงว่าเป็นสาเหตุหลัง เขาจึงไม่รอช้า ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของร่างตรงหน้าอย่างว่องไว อดขำท่าทีเมื่อครู่ไม่ได้ จนแล้วจนรอดปรานต์ก็ไม่ยอมถอดเสื้อผ้าเสียที จนเขาต้องเอ็ดว่าเป็นการเทรนงาน ไม่อย่างนั้นเด็กหนุ่มก็คงไม่ยอมก้าวขึ้นเตียงมาง่าย ๆ

"ไฟ.. ปิดไฟ..."

ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ อย่างขบขันระคนเอ็นดูเสียงหวานที่ดังลอดริมฝีปากงดงามออกมา

"ถ้าปิดไฟ นายจะมองเห็นว่าพี่ทำอะไรได้ยังไงล่ะ"

เขาบีบจมูกโด่งรั้นอย่างหยอกเย้า เรียกเสียงครางเครือดังออกมาคล้ายกับเสียงแมวงอแง

"อย่าเกร็งสิ..."

เอ่ยขณะมือใหญ่เลื่อนไปมาบนแผ่นอกเรียบเนียน ราเมศยอมรับว่าออกจะติดใจผิวแน่นตึงลื่นของอีกฝ่ายไม่น้อย โดยเฉพาะติ่งไตสีชมพูสวยที่ชวนให้ฝังใบหน้าลงไปขบกัดนั่น

"อ๊ะ.. ตะ แต่ว่ามัน..."

"ปรานต์ ตั้งใจหน่อยสิ นี่เป็นงานนะ"

"... ครับ"

เด็กหนุ่มรับคำเสียงอ่อย ทำให้ราเมศอดหันหน้าไปทางอื่นเพื่อกลั้นยิ้มไม่ได้ ที่จริงแล้ว 'เทรน' ที่พัลลภว่านั่นก็ไม่จำเป็นต้องถึงเนื้อถึงตัวขนาดนี้หรอก ให้ปรานต์ใช้ปากกับของเล่นที่เขามีอยู่ไม่ใช่น้อย พร้อมอธิบายให้พอเข้าใจก็พอใช้ได้แล้ว

แต่ไม่รู้ทำไม เห็นท่าทางเคอะเขินของร่างตรงหน้าแล้ว เขาก็อดไม่ได้ที่จะเป็นคนสอนให้ปรานต์เรียนรู้ถึงความสุขจากการถูกทำออรัลเซ็กส์

ร่างสูงปลดเปลื้องเสื้อผ้าเนื้อดีที่อีกฝ่ายพยายามดึงรั้งไว้เสียนานออกไปจนได้ ก่อนจะดึงให้ร่างบอบบางนอนเอนพิงหมอนใบใหญ่ ดวงตาคมฉายแววสนุกในแบบที่ปรานต์ไม่เข้าใจ ก่อนที่เสียงทุ้มจะเอ่ยดัง

"คอยดูให้ดีนะ"

ปรานต์รับคำ เขาละสายตาไปจากดวงตาที่ดูซุกซนคู่นั้น ใบหน้าเห่อสะท้านเมื่อรับรู้ว่าชายหนุ่มกำลังจะทำอะไร

เด็กหนุ่มปรอยตามองริมฝีปากหนักที่เผยออ้าน้อย ๆ ค่อย ๆ เคลื่อนเข้าใกล้ส่วนอ่อนไหวที่ตั้งชันเพราะการปลุกเร้าเมื่อครู่ มือหนากำรอบส่วนฐานเอาไว้เบา ๆ  ก่อนที่ปลายลิ้นเรียวจะลิ้มรสชาติสดใหม่ของเด็กหนุ่มคล้ายกับการชิมรส แล้วจึงครอบเรียวปากกับส่วนที่ร้อนผ่าวจนเอวเล็กกระตุกวูบโดยไม่ได้ตั้งใจ

"อึ๊ก! อ๊ะ...!"

เสียงครางหวานดังก้องอย่างที่เจ้าตัวห้ามไว้ไม่อยู่ ริมฝีปากร้อนจัดกำลังดูดเม้มส่วนที่ไวต่อสัมผัสมากที่สุดของเขาอยู่ เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนกับโลกทั้งใบกลายเป็นสีขาว นึกอะไรไม่ออกนอกจากส่งเสียงร้องครางออกมาเมื่อถูกครอบครองจนถึงส่วนโคน

ยิ่งราเมศได้ยินดังนั้น เขาก็ยิ่งได้ใจ มือใหญ่บีบเคล้นแก้มก้นเนียนอย่างหนักหน่วง ขณะดูดซับหยาดน้ำใสที่รินไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง

"เฮ้... เจ้าตัวเล็ก ตั้งใจหน่อยสิ"

ราเมศถอนริมฝีปากออกก่อนที่อีกฝ่ายจะถึงฝั่งฝัน โดยไม่ลืมที่จะรูดรั้งส่วนแข็งขึงด้วยมืออุ่นร้อน

"นายอย่าลืมสิว่านายต้องจำไปใช้ในวันพรุ่งนี้ด้วย"

"พี่ราม...! อ๊า..!"

เด็กหนุ่มคว้าข้อมือหนาเอาไว้ ในใจอยากจะบอกให้อีกฝ่ายหยุดขยับมือเสียที เพราะไม่อย่างนั้นเขาคงฟังอะไรไม่รู้เรื่อง จับใจความไม่ได้สักอย่าง แต่ชายหนุ่มก็ไม่ยอมหยุดเสียที ซ้ำยังเคล้นคลึงหนักมือยิ่งกว่าเดิมคล้ายกับจะกลั่นแกล้ง ทั้ง ๆ ที่รู้ทั้งรู้ว่าเขาจวนเจียนจะปลดปล่อยเต็มทีแล้ว

ปรานต์รู้ว่าราเมศเข้าใจดีเพราะเขาได้ยินเสียงหัวเราะในลำคออย่างเอ็นดูระคนพึงใจจากร่างที่อยู่เบื้องบน แต่ในตอนนี้เขาพูดอะไรไม่เป็นภาษาเลย

"ไม่ไหวเลยนะ.."

เสียงทุ้มเอ่ยราวกับระอาใจ แล้วริมฝีปากหยักก็ดูดซับแก่นกายร้อนเอาไว้อีกครั้ง อย่างรุนแรงและหนักหน่วงกว่าเดิมจนเอวบางหยัดเกร็งไม่ติดผืนเตียง ราเมศรู้ดีว่าเด็กหนุ่มใกล้เต็มที เพราะอีกฝ่ายพยายามผลักให้เขาลุกออกไป ในขณะที่มืออีกข้างกลับจิกกำเรือนผมของเขาเอาไว้ราวกับไม่อยากให้ผละจาก

"ฮึก... อะ อ๊า พะ พี่ราม..."

'จะเอายังไงกันแน่เจ้าตัวเล็กเอ๊ย'

เขาคิด แต่เมื่อมองเห็นหยาดน้ำตาปริ่มขอบตาที่ปรือปรอยมองมาอย่างเย้ายวน และน้ำเสียงที่เรียกคล้ายกับเว้าวอน เขาก็ตัดสินใจกลืนกินร่างตรงหน้าจนเด็กหนุ่มร้องลั่นแล้วปลดปล่อยออกมาในปากของดาราหนังชื่อดัง ราเมศ

"อ๊า... !! อา... อะ..."

ริมฝีปากหยักยังคงลิ้มเลียส่วนที่สั่นระริกจากการปลดปล่อยอย่างย่ามใจ ขณะเจ้าของร่างเล็กยังคงเปล่งเสียงครางหวานเบา ๆ ออกมาไม่ยอมหยุด

ราเมศอดขำตัวเองไม่ได้ที่เผลอคิดไปว่าเจ้าของร่างตรงหน้านั้นน่ารักราวกับลูกแมวน้อย เขาสั่นศีรษะไปมาเพื่อไล่ความคิดนั้นออกไป แล้วดึงให้เด็กหนุ่มลุกขึ้นนั่ง

"เอาล่ะ ทีนี้ตานายแล้ว"

ปรานต์หน้าแดงวาบขึ้นมาในทันทีเมื่อได้ยินดังนั้น เขาปรอยสายตามองลงต่ำ รู้สึกได้ถึงเลือดที่สูบฉีดไปทั่วใบหน้าเมื่อมองเห็นส่วนที่ชูชันผ่านเนื้อผ้าหนาของกางเกงสีดำ

ชายหนุ่มเขยิบกายขึ้นนั่งพิงหมอนใบใหญ่ ขณะมองร่างบอบบางที่คุกเข่าอยู่เบื้องหน้า มือเล็กที่่กำลังรูดซิปกางเกงของเขาสั่นรัวอย่างเห็นได้ชัดจนราเมศต้องเบือนหน้าไปซ่อนยิ้ม

ไม่รู้ทำไมเขาถึงนึกรักความเก้ ๆ กัง ๆ ของอีกฝ่ายเหลือเกิน --- น่าเอ็นดูจริงๆ

"เฮ้ มันไม่กัดหรอกน่ะ จะจ้องมันอีกนานแค่ไหน"

ปรานต์เม้มริมฝีปากเมื่อตอนนี้มองเห็นส่วนแข็งขึงของอีกฝ่ายได้อย่างถนัดตา เขาเผลอแลบลิ้นเลียริมฝีปากสีสดโดยไม่รู้ตัว ซึ่งเป็นการกระตุ้นอารมณ์ของชายหนุ่มเพิ่มขึ้นโดยที่เจ้าตัวไม่รู้เรื่องเลยด้วยซ้ำ

มือนุ่มค่อย ๆ ยื่นมาจับสัมผัสความร้อนจัดตรงหน้า ก่อนขยับเบา ๆ ดวงตาคู่สวยช้อนมองใบหน้าคมราวกับจะเอ่ยถาม เมื่อเห็นร่างสูงพยักหน้าแทนคำตอบ เขาจึงค่อย ๆ ลดศีรษะลง เผยออ้าริมฝีปาก ใช้ปลายลิ้นลิ้มรสและเล็มเบา ๆ เขาพยายามนึกถึงตอนที่ชายหนุ่มทำให้เขา แล้วทำตามทีละขั้นตอน ซึ่งแม้ว่าจะเป็นไปอย่างตะกุกตะกัก แต่ความตั้งใจของปรานต์กลับทำให้ชายหนุ่มทั้งขบขันทั้งมีอารมณ์มากกว่าเดิม

"ระวังอย่าให้ฟันโดนนะ.. แบบนั้น...... ดีมาก... ปรานต์..."

เด็กหนุ่มใจเต้นรัวเมื่อได้ยินเสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยเรียกชื่อ เขาเริ่มดูดซับรสชาติที่อยู่ในปากอย่างไม่รังเกียจ ลึกลงไป... ลึกลงไป... ปลายลิ้นเรียวก็ไม่อยู่นิ่ง ตวัดไล้ไปมาในช่องปากจนชายหนุ่มส่งเสียงครางในลำคอออกมา

ราเมศต้องพยายามอย่างหนักที่จะไม่กดแก่นกายเข้าหาตามสัญชาตญาณ ทั้ง ๆ ที่เขาใกล้ถึงจุดปลดปล่อยเต็มทีแล้ว

"อา... ปรานต์..."

"อื้อ... อื้มมม"

เจ้าของนามรู้สึกว่าใบหน้าร้อนจัด แม้ไม่น่าเชื่อ แต่การทำออรัลเซ็กส์ให้ราเมศกำลังทำให้เขาเกิดอารมณ์ขึ้นมาอีกครั้ง มือเล็กเลื่อนลงไปจับสัมผัสความร้อนจัดของตนเองแล้วขยับเบา ๆ

ร่างสูงหอบหายใจหนัก เขาพยายามกลั้นเอาไว้เนื่องจากเขาคิดว่าหากปลดปล่อยออกมาอาจทำให้เด็กหนุ่มตกใจ สายตาคมปรายมองเห็นส่วนอ่อนไหวที่ตั้งชันของอีกฝ่าย จึงอดหยักยิ้มน้อย ๆ ไม่ได้

ปรานต์จัดว่าเป็นเด็กที่น่ารักและใสซื่อมากทีเดียวสำหรับวงการนี้ จนเขานึกขัดใจที่เด็กแบบนี้ต้องมาถ่ายหนังโป๊กับดาราไม่ซ้ำหน้า แต่ว่าการได้รู้ว่าปรานต์มีอารมณ์เพราะทำออรัลให้เขา ทำให้เขารู้สึกว่าตนเองพิเศษขึ้นมาจนหัวใจพองโตอย่างบอกไม่ถูก

"... พอก่อน"

มือหนาผลักบ่าบางทั้งสองข้างออก จนร่างเล็กถอยออกไปอย่างงุนงง ปรานต์อดหวั่นใจไม่ได้ว่าเขาทำอะไรผิดไปจากที่ชายหนุ่มสอนรึเปล่า หรือว่าราเมศไม่พอใจที่เขาทำอะไรไม่ค่อยเป็นแบบนี้ แล้วเขาก็ยิ่งงงหนักเมื่อราเมศเลื่อนตัวลงนอนกับผืนเตียง ก่อนจะดึงให้เขาหันหลังให้ทั้ง ๆ ที่ยังคร่อมอยู่บนตัวของอีกฝ่าย

"พี่ราม? ... อะ อ๊ะ!!"

ยังไม่ทันที่ปรานต์จะเอ่ยปากถาม เขาก็ได้คำตอบเมื่อราเมศใช้ปลายลิ้นลิ้มรสส่วนอ่อนไหวที่อยู่ตรงหน้า ก่อนที่จะส่งเข้าช่องปากร้อนจัดไปอย่างรวดเร็วจนขาเรียวแทบทรุด

เขาพยายามหันมาโฟกัสกับความร้อนจัดที่ยังไม่ได้ปลดปล่อย แต่ความช่ำชองที่อีกฝ่ายกำลังปรนเปรอทำให้เขาแทบขาดสติ ริมฝีปากคู่สวยค่อย ๆ เล็มความแข็งขึงทีละน้อย ก่อนจะสะบัดหน้าพร้อมกับร้องดังเมื่อปลายนิ้วยาวค่อย ๆ แทรกเข้าไปในเรือนกายบอบบาง

"อ๊า..! พี่ราม... อะ อ๊ะ!"

"ทำต่อสิ ปรานต์"

ราเมศละเรียวปากออกพร้อมเอ่ยเบา ๆ ปลายนิ้วที่สองถูกส่งตามเข้าไปในช่องทางคับแคบอย่างรวดเร็ว ก่อนจะแหวกแยกจนเห็นสีแดงจัดภายในแล้วสอดนิ้วที่สามแทรกเข้าไปหมุนวนภายใน เด็กหนุ่มครางในลำคอเมื่อเขาถูกเติมเต็มทั้งด้านหน้าและด้านหลัง เขาพยายามปรนเปรอร่างสูงให้ดีที่สุดเท่าที่เขาทำได้ แต่ก็มักจะรู้สึกดีจนทำอะไรไม่ถูกเสียมากกว่า

"อะ... พี่ราม อ๊า!"

ในที่สุดปรานต์ก็ปลดปล่อยออกมาเป็นครั้งที่สอง ขณะที่ดวงตาคมจ้องมองช่องทางสีสวยที่บีบรัดนิ้วทั้งสามของเขาเอาไว้ แน่น และเต้นตุบเป็นจังหวะ โดยจินตนาการว่านั่นคือตัวตนของเขา ชายหนุ่มเกร็งกายและผลักให้ร่างเพรียวหลบออกไป ก่อนจะใช้มือรูดแก่นกายถี่รัว ก่อนจะปลดปล่อยออกมาจนเปรอะใบหน้างาม

"ปรานต์...."

เสียงทุ้มสุดเซ็กซี่หอบหายใจ ขณะที่ปรานต์เองก็เหนื่อยอ่อนจากการปลดปล่อยติด ๆ กันจนต้องฟุบลงบนร่างหนา

เขาแปลกใจตนเองที่ไม่นึกรังเกียจหรือหวาดกลัวการกระทำของราเมศเลยแม้แต่น้อย กลับกัน เขากลับชอบความรู้สึกสุดยอดแบบนี้เสียด้วยซ้ำไป

ราเมศดึงให้ร่างเล็กลงจากกายแล้วจัดให้นอนหงายบนเตียง พลางหยิบทิชชู่มาทำความสะอาดใบหน้าและร่างกายของเด็กหนุ่ม รวมถึงตัวเขาเองด้วย

"โทษที... พี่ไม่อยากปล่อยในปากนาย กลัวนายจะตกใจ"

ปรานต์ยังไม่มีสติพอที่จะตอบคำ ซึ่งอีกฝ่ายก็เข้าใจดี จึงเดินเข้าห้องอาบน้ำไป เสียงน้ำที่ดังกระทบพื้นกระเบื้องส่งผลให้ปรานต์ที่นอนแผ่อยู่บนเตียงเริ่มคิดถึงคำพูดเมื่อครู่ของราเมศ

เขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกกับคำพูดสั้นๆนั้น มันดูเหมือนกับว่าราเมศใส่ใจในความรู้สึกของเขา ไม่ได้เห็นเขาเป็นเพียงคู่ขาหรือนักแสดงประกอบฉาก ---

มันดูพิเศษ ---

ปรานต์ยิ้มกับตัวเอง เขาก็ดีใจอยู่หรอกที่มันดู'เหมือน'จะเป็นแบบนั้น แต่ว่า เขาก็ไม่โง่พอที่จะคิดเข้าข้างตัวเองอย่างนั้นหรอก



---



Talk: สั้นหน่อย แต่น่าจะพอกล้อมแกล้มไปได้เนอะ จะรีบมาต่อให้เร็วที่สุดนะคะ :D

ออฟไลน์ Pankwun

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 63
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0

ออฟไลน์ cavalli

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5358
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-19
 :katai2-1:


ยิ่งกว่าพิเศษจร้าาา

ออฟไลน์ Hapmar

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 30
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
มีความสงสารน้อ :mew6: แต่อิพี่รามนี่เจ้าเล่ห์จริงๆ  :hao3:

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7518
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
พ่อเลี้ยง เลวววววววววววววววววววววววว

:z1: :pighaun: :haun4:
       :z3: :z3: :z3:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ Jibbubu

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3385
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +77/-6
น้องหวั่นไหว

ออฟไลน์ DrSlump

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3360
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +104/-2

ออฟไลน์ alt1991

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 370
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-1

ออฟไลน์ TachibanaRain

  • มาโกโตะเทนชิ
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2402
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +76/-3
อยากแนะนำว่าก็ถ้าพล็อตมันเปลี่ยนไม่ได้เราว่าเปลี่ยนปมนายเอกเถอะค่ะที่ว่าหนีออกจากบ้านเพราะโดนพ่อเลี้ยงกระทำชำเรายิ่งบอกว่าเคยโดนบังคับตั้งแต่เจ็ดขวบอีก คนเราถ้ามันโดนฝืนใจมันจะมีอาการรังเกียจแบบจำฝังใจเลยนะคะแบบเห็นเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องน่าขยะแขยงน่ะ แต่นี่นายเอกกลับมาเป็นนายเอกเอวีที่ตัวเองรู้แน่ๆแหละว่าต้องโดนอะไรแบบไหนแถมกับใครต่อใครอีกแต่ก็ยังยืนยันที่จะทำ เราเลยคิดว่าปมกับพล็อตมันย้อนแย้งกันนะคะ

ออฟไลน์ MilkTea

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 100
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +103/-4
อยากแนะนำว่าก็ถ้าพล็อตมันเปลี่ยนไม่ได้เราว่าเปลี่ยนปมนายเอกเถอะค่ะที่ว่าหนีออกจากบ้านเพราะโดนพ่อเลี้ยงกระทำชำเรายิ่งบอกว่าเคยโดนบังคับตั้งแต่เจ็ดขวบอีก คนเราถ้ามันโดนฝืนใจมันจะมีอาการรังเกียจแบบจำฝังใจเลยนะคะแบบเห็นเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องน่าขยะแขยงน่ะ แต่นี่นายเอกกลับมาเป็นนายเอกเอวีที่ตัวเองรู้แน่ๆแหละว่าต้องโดนอะไรแบบไหนแถมกับใครต่อใครอีกแต่ก็ยังยืนยันที่จะทำ เราเลยคิดว่าปมกับพล็อตมันย้อนแย้งกันนะคะ

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ ><
เรื่องนี้เขียนและรวมเล่มไปตั้งแต่ 10 ปีที่แล้วเห็นจะได้ค่ะ แค่นำมาโพสที่นี่เป็นครั้งแรกเท่านั้นค่ะ
ชานมเลยคงพล็อตเดิมไว้ โดยไม่ได้ปรับแก้อะไรค่ะ แต่ฟังความเห็นแล้วก็รู้สึกเลยว่า เออมันก็จริงเนอะ มีความย้อนแย้ง
แต่ตอนที่เขียนยังประสบการณ์น้อย ไม่ทันได้เอะใจตรงจุดนี้ค่ะ
ขอเป็นอ่านขำขำละกันนะคะ ^ ^

ออฟไลน์ Pankwun

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 63
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
ใจเต้นตุ้บตั้บ

ออฟไลน์ MilkTea

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 100
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +103/-4
​[ACT 5]



"วันนี้พี่ไม่มีเข้าฉากไม่ใช่เหรอครับ"

เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นเมื่อรถคันหรูสีดำสนิทจอดนิ่งอยู่หน้าสี่แยกก่อนถึงที่ทำงาน

"ที่จริงพี่ไม่ต้องมาส่งผมก็ได้นะ พี่น่าจะพักผ่อนอยู่บ้าน"

"อืม..."

ราเมศส่งเสียงในลำคอแทนคำตอบที่ไม่ได้ช่วยให้เขาเข้าใจได้มากขึ้นเลยสักนิด แต่ปรานต์ก็ถามอะไรต่อไม่ได้เมื่อสัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียว และแลมโบกินี่คันงามก็ออกตัวซิ่งต่อไปอย่างรวดเร็วราวกับตั้งใจจะเลี่ยงบทสนทนานั้น

ราเมศขบริมฝีปากเบา ๆ ใครจะไปกล้าปล่อยให้คนน่ารัก ๆ อย่างปรานต์เดินเพ่นพ่านในย่านอันตรายแบบนี้ล่ะ

เขาได้แต่เก็บความคิดนี้ไว้กับตนเองโดยไม่พูดอะไร

พวกเขาถึงบริษัทในสิบนาที ปรานต์เดินล่วงหน้ามาก่อน ระหว่างที่รามหยุดคุยโทรศัพท์อยู่ที่ลานจอดรถ เขาไม่พบกับเบสในวันนี้ แต่กลับพบกับร่างสูงในชุดคลุมอาบน้ำสีขาวนั่งรออยู่ที่ห้องแต่งตัวแล้ว

"สวัสดีครับ..."

ปรานต์ตัดสินใจรวบรวมความกล้าร้องทักไป แต่เสียงที่ดังออกมากลับแผ่วเบาราวกับเสียงแมวคราง แต่ด้วยความที่ภายในห้องนั้นเงียบ เจ้าของร่างหนาจึงหันกลับมามอง รูปหน้าหล่อเหลาและดวงตาที่แฝงแววขี้เล่นทำให้ปรานต์สบายใจขึ้นเล็กน้อย

"ไง นายคือปรานต์คนนั้นสินะ"

"ปรานต์... คนนั้น?"

"อ้อ โทษทีๆ พี่ชื่อแจ๊ค ยินดีที่ได้รู้จัก"

"ยินดีที่ได้รู้จักครับ"

"พี่ได้ยินว่านายพักอยู่กับรามน่ะ เห็นใคร ๆ พูดกัน เลยเผลอไป โทษที"

"อ๋อ... ครับ"

ปรานต์ยังงง ๆ ว่า 'ใครๆ' ที่ว่านั่นหมายถึงใคร แล้วทำไมถึงต้องเอาไปพูดกันขนาดนั้นเลยด้วย

"เป็นประเด็นขนาดนั้นเลยเหรอครับ?"

"แหงล่ะ นายก็รู้อยู่ว่าคนอย่างรามเป็นยังไง"

"เอ่อ...?"

"อ้อ นายเพิ่งมาใหม่ อาจจะยังไม่รู้ คืองี้นะ หมอนั่นน่ะ ขึ้นชื่อจะตายเรื่องเปลี่ยนคู่นอน เรียกว่านอนกับคนไม่เคยซ้ำหน้า ที่สำคัญ ไม่เคยยอมให้ใครหน้าไหนได้นอนค้างที่บ้านตัวเองเลยสักครั้ง ทุกคนเลยแปลกใจไงที่นายอยู่กับหมอนั่น"

"ที่จริงเป็นเพราะประธานส่งผมไปหรอกครับ ให้ผมช่วยดูแลบ้านแล้วก็ทำอาหารให้พี่ราม"

"ถึงอย่างนั้นก็เหอะ พี่ไม่เคยเห็นรามทนอยู่กับใครได้เกินหนึ่งวันซะที ไม่สิ ต้องพูดว่าไม่มีใครทนอยู่กับคนอย่างหมอนั่นได้เดิน 24 ชั่วโมงซะมากกว่า"

จารุสิทธิ์ หรือ แจ๊คหัวเราะกับคำพูดของตัวเอง ขณะที่ปรานต์ยังคงทำสีหน้างุนงงไม่เลิกรา

"หมอนั่นเก่งเรื่องบนเตียงสุดยอด แต่เรื่องอื่นไม่ได้น่าคบเอาซะเล้ย"

ปรานต์พยายามยิ้มไปด้วย ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่ามันน่าขำตรงไหน แล้วราเมศไม่น่าคบตรงไหน ตรงที่บ้าแบรนด์เว่อร์ ๆ หรือว่าห่วงภาพพจน์สุดชีวิต

"วันนี้ผมต้องเข้าฉากกับพี่เหรอครับ?"

"ที่จริงก็ควรจะเป็นแบบนั้น... แต่เริ่มไม่แน่ใจแล้ว"

เขาพยักพเยิดไปทางร่างสูงของคนที่เพิ่งจะพูดถึงไปหมาดๆที่เปิดประตูเข้ามา

"ไง ราม"

"แจ๊ค อะไรของนาย!"

"เปล่านี่ ฉันก็แค่ติดธุระกระทันหัน แล้ววันนี้มันก็แค่ฉากง่ายๆ นายแค่นอนนิ่งๆ สบายจะตายไป"

"ฉันรู้ แต่นายจะมากไปแล้วนะ ถึงได้ให้ดารานำอย่างฉันมาเข้าฉากแทนน่ะ"

เป็นอันว่าปรานต์จึงเดาได้ว่าทำไมตอนที่ชายหนุ่มรับโทรศัพท์ถึงได้เหวี่ยงซะขนาดนั้น เป็นเพราะจู่ ๆ งานก็เข้านี่เอง

"อ้าว ก็เห็นเคยเข้าฉากกับเด็กคนนี้แล้ว" จารุสิทธิ์เอ่ยพร้อมกับโอบแขนรอบเอวบางแล้วดึงให้นั่งลงบนตักหนา "... หรืออยากให้ฉันเรียกคนอื่นล่ะ? ถ้านายไม่สะดวกฉันหาคนอื่นแทนก็ได้นะ"

"... ไม่ต้อง เด็กฉัน ฉันจัดการเองได้" ราเมศเอ่ยพร้อมกับเดินมาดึงร่างเล็กให้ลุกขึ้น "ไปกันได้แล้ว ปรานต์"

ระหว่างเดินมาที่ฉาก ปรานต์เงียบขณะที่ราเมศเอาแต่บ่นพึมพำ ในที่สุดมือเล็กก็สลัดออก ส่งผลให้ชายหนุ่มหยุดชะงักแล้วหันหน้ามามองร่างเล็กที่ก้มหน้างุดอย่างงุนงง

"ผมขอโทษครับ"

"... ขอโทษอะไร?"

"ก็... ทำให้พี่ต้องลำบาก"

ราเมศเลิกคิ้ว เขางงจริงๆไม่ใช่แกล้ง

"ลำบากอะไร?"

"ก็ถ้าหากว่าคนเข้าฉากไม่ใช่ผม พี่ก็อาจจะไม่ต้องมาทำงานในวันหยุดแบบนี้ ให้คนอื่นมาทำแทนก็ได้..."

"อ๋อ เรื่องนั้นเอง ช่างมันเถอะ"

"แต่ว่า..."

"นี่ พี่หงุดหงิดแจ๊คต่างหาก ไม่ได้หงุดหงิดนาย เพราะงั้นนายไม่ต้องคิดมาก"

เขาอมยิ้มเมื่อเห็นเด็กหนุ่มงับริมฝีปากของตนเอง จึงอดไม่ได้ที่จะบีบจมูกโด่งรั้นนั้นเบา ๆ

"คิดเรื่องที่กำลังจะทำต่อจากนี้ดีกว่า พี่น่ะสบายอยู่แล้วเพราะนอนอย่างเดียว นายน่ะ พร้อมรึยัง"

"ครับ"

"ดี..." ราเมศจับมือบางนั้นเอาไว้อีกครั้งแล้วเดินตรงไปที่เตียง "ทำให้ดี อย่าให้เสียชื่อราเมศคนนี้ล่ะ"

ปรานต์มองดวงตาคมที่ฉายแววเอ็นดูคู่นั้น แล้วพยักหน้าเบา ๆ ผิวแก้มแดงเรื่ออย่างซ่อนความอายไม่อยู่

ในตอนนี้เขายังไม่รู้ว่าเหตุใดเขาถึงได้เขินราเมศไปซะทุกอย่าง ทั้งๆที่ก็เห็นกันมาหมดแล้ว แต่ว่าแค่เห็นรอยยิ้มของราเมศ เขาก็ใจเต้นแรงแบบที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน อย่างตอนที่ได้ยินว่าราเมศจะเข้าฉากแทนแจ๊คในวันนี้ เขาก็ใจเต้นรัวซะจนแทบยืนนิ่ง ๆ ไม่อยู่

--- แบบนี้ เขาเรียกว่า 'ตกหลุมรัก' รึเปล่านะ?

ปรานต์คิดในใจ พร้อมกับก้าวขึ้นเตียงตามร่างสูงไป ไม่มีความตื่นตระหนกหรือหวาดกลัวอยู่ในแววตา โดยที่ตัวเขายังไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำไป



*****



"นายไม่กินเหรอ?"

ราเมศเอ่ยถามขึ้นในที่สุดหลังจากเห็นเด็กหนุ่มนั่งใช้ส้อมเขี่ยสเต็กแบบนิวยอร์คไปมาร่วมสิบนาที พาสต้ามีทซอสที่ควรจะเหนียวนุ่มกำลังดีเริ่มอืดอยู่บนจานใบใหญ่

"ปกติเห็นออกจะเจริญอาหารดี"

"ผมไม่ค่อยหิว..."

ราเมศพ่นลมหายใจขึ้นจมูก คำว่า 'ไม่ค่อยหิว' ของอีกฝ่ายหมายถึงการสวาปามซีซ่าร์สลัดหมดไปสองจานตามด้วยดับเบิ้ลชีสเบอร์เกอร์และเฟรนช์ฟรายที่สั่งมาเป็น 'อาหารเรียกน้ำย่อย' ขอย้ำว่าแค่ 'อาหารเรียกน้ำย่อย'  เขาควรจะดีใจใช่ไหมที่อีกฝ่ายทานอาหารจานหลักไม่หมด (แต่ก็เหลืออยู่ไม่ถึงครึ่งจาน)

ชายหนุ่มอดคิดไม่ได้ว่าว่าง ๆ อาจต้องเจียดเวลาพาเจ้าตัวเล็กนี่ไปตรวจหาไขมันอุดตันในเส้นเลือดซะหน่อย ไม่รู้ว่าที่กิน ๆ เข้าไปเอาไปไว้ไหนในร่างกายบาง ๆ นี่

"พี่ราม ผมสั่งมิลค์เชคด้วยได้ไหม?"

"ไหนว่าไม่ค่อยหิวไง"

"ก็อยากกินอะไรหวาน ๆ นี่นา"

"เอ้า ๆ อยากสั่งอะไรก็สั่งไป"

รอยยิ้มเริงร่าฉายขึ้นบนใบหน้างดงามในพริบตา เด็กหนุ่มหันไปเรียกบริกรมารับออเดอร์

"ขอสตรอเบอร์รี่มิลค์เชคขนาดเอ็กซ์ตร้าลาจ เพิ่มนม เพิ่มน้ำเชื่อม เพิ่มวิปครีมด้วยนะครับ อ้อ แล้วก็ราดแยมสตรอเบอร์รี่เพิ่มด้วย"

ชายหนุ่มนิ่งเงียบ 'คงต้องตรวจเบาหวานเพิ่มด้วยอีกอย่างละ'

โชคดีที่งานวันนี้สำเร็จลุล่วงได้ด้วยดี ปรานต์ไม่ทำให้เขาเสียชื่อ มิหนำซ้ำยังทำได้ดีกว่าเมื่อคืนมากจนแทบไม่น่าเชื่อว่าร่างตรงหน้าเคยเก้ ๆ กัง ๆ มากแค่ไหน

ที่ยิ่งไปกว่านั้นก็คือ เขาถูกรุกเร้าจนเกือบจะกลั้นไว้ไม่อยู่แล้วปล่อยในปากของอีกฝ่ายเสียด้วยซ้ำ โชคยังดีที่คุมสติเอาไว้อยู่ เนื่องจากฉากที่เพิ่งเล่นไป ปรานต์สวมเสื้อเชิ้ตตัวยาวสีขาวที่เปียกชุ่มจนเห็นผิวเนื้อเนียนกระจ่างสุดเซ็กซี่ แล้วผู้กำกับยังสั่งให้พรมน้ำใส่เรือนผมนุ่มให้เปียกลู่แนบใบหน้างามอีกต่างหาก

เขายอมรับว่าในฉากที่เพิ่งผ่านมา เด็กตรงหน้าที่กำลังดูดมิลค์เชคขนาดใหญ่พิเศษนั้นเซ็กซี่ซะจนเขาแทบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่ ใครจะไปเชื่อว่านี่แค่มือสมัครเล่น

"นี่ พี่รามไม่กินเหรอ? อร่อยมากเลยนะ"

"ไม่ล่ะ เห็นนายกินก็อิ่มแล้ว"

"ทำไมล่ะ พี่น่ะไม่ค่อยกินอะไรเลย เดี๋ยวก็ขาดสารอาหารหรอก"

เด็กหนุ่มเอ่ยพลางตักวิปครีมล้วนๆเข้าปาก พร้อมกับหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข ในขณะที่คนที่นั่งฝั่งตรงข้ามทำหน้าเบ้อย่างเลี่ยนแทน

"อื้ม ผมรักวิปครีมจัง"

"อืม ดูจากท่าทางของนายพี่ก็เดาได้ละ"

"นี่พี่ราม จะว่าอะไรไหมถ้า..."

"จะสั่งอะไรเพิ่มอีกล่ะ?"

"เอ่อ... คือว่า..."

"RRRRRRRRRRRR --------------"

"โทษที แป๊บนะ"

ชายหนุ่มกดปุ่มรับโทรศัพท์ ขณะที่ปรานต์ได้แต่กล้ำกลืนคำพูดที่กำลังจะพูดออกมาอย่างยากลำบากลงไป

"อ้อ นายเอง มีอะไรเหรอ? ... คืนนี้? ได้ ที่เดิมใช่ไหม? อืม ได้ แต่ฉันอาจไปช้านิดนึงนะ ต้องไปส่งเด็กก่อน โอเค.. งั้นไว้เจอกัน"

"คืนนี้พี่ไม่อยู่เหรอครับ?"

"อืม ไปเจอเพื่อนน่ะ ไม่ได้เจอหมอนั่นมาพักหนึ่งละ"

"อ้อ..."

"ว่าแต่เมื่อกี้นายมีอะไรจะพูดนะ?"

ปรานต์เม้มริมฝีปาก ก่อนจะสั่นศีรษะน้อยๆ

"ไม่มีอะไรสำคัญหรอกครับ"

เขายิ้มให้กับร่างสูงที่ได้แต่พยักหน้าหงึกๆอย่างไม่คิดอะไรมาก ก่อนจะแอบระบายลมหายใจเบา ๆ มือเล็กกำแน่นเพื่อเตือนสติตัวเองไว้ไม่ให้ลืมตัว

--- อย่าลืมตัวว่าเขาเป็นแค่คนขออาศัยเท่านั้น ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรมากมายไปกว่านี้ แค่นี้รามก็ทำเพื่อเขาตั้งมากมายแล้ว จะร้องขออะไรอีก

"งั้นคืนนี้พี่คงออกไป คงกลับไม่ดึกมาก นายอยู่คนเดียวได้ใช่ไหม?"

"ได้แน่นอนครับ"

"โอเค งั้นเดี๋ยวกินเสร็จแล้วพี่จะพานายไปส่งบ้านก่อนละกัน"

ปรานต์รีบยกมือห้ามไว้ "ไม่เป็นไรครับ ผมนั่งแท็กซี่กลับเองได้ ตอนนี้ผมพอจะจำทางได้แล้ว"

ราเมศครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ตอนนี้ยังไม่ห้าโมงเย็น ฟ้ายังสว่างอยู่ พื้นที่พักอาศัยของเขาก็จัดว่ามีสังคมที่ดีทีเดียว ไม่น่ามีปัญหาอะไร เขาจึงพยักหน้า

"เอาอย่างนั้นก็ได้ เอานี่ คีย์การ์ด" เอ่ยพลางยื่นการ์ดสีทองให้ร่างเล็กที่รับไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

"ผมอยู่คนเดียวได้นะครับ พี่ไปก่อนเลยก็ได้"

"ไม่เป็นไร พี่ไม่ได้รีบร้อนอะไร อีกนานกว่าร้านจะเปิด"

ชายหนุ่มเอนกายพิงพนักเก้าอี้ มือใหญ่หยิบบุหรี่ขึ้นมาจะจุดสูบ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าอยู่ในร้านอาหารแบบครอบครัว เขาจึงเก็บบุหรี่กลับซองไป แล้วเปลี่ยนมาเป็นอ่านหนังสือพิมพ์ที่วางอยู่บนโต๊ะแทน

ปรานต์ค่อยๆดูดรสหวานของมิลค์เชค ขณะแอบปรอยสายตามองอใบหน้าดูดีในท่วงท่าสบายๆ ดวงตาคมเปี่ยมเสน่ห์ที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่นั้นดูเซ็กซี่เสียจนเขารู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก แล้วยังริมฝีปากหยักคู่นั้นที่มอบความสุขให้เขา ที่ทำให้เขาอดนึกถึงความเร่าร้อนที่ผ่านมาทุกครั้งที่ได้มอง ---

เขาอยากจะ ---

"!!"

ปรานต์สะบัดศีรษะจนเรือนผมกระจัดกระจายเมื่อรู้สึกตัวว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เด็กหนุ่มรีบยกมิลค์เชคซดพร้อมปาดส่วนที่ติดอยู่ก้นแก้วจนเกลี้ยงอย่างว่องไว ก่อนจะรีบคะยั้นคะยอให้ชายหนุ่มรีบไปตามนัดเพื่อน ขณะที่เขารีบโบกแท็กซี่กลับเพ้นท์เฮ้าส์ไป

ชายหนุ่มมองร่างเล็กที่ก้าวขึ้นแท็กซี่ผ่านกระจกหลัง เขามองทะเบียนรถ ก่อนจะออกรถไปเมื่อเห็นว่าแท็กซี่คันนี้ดูไม่มีพิษภัยอะไร มือแกร่งจุดบุหรี่แล้วนำมาจรดไว้ที่เรียวปาก ควันสีขาวลอยออกไปนอกหน้าต่างรถที่ถูกเลื่อนระดับลงมา

ราเมศครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ในร้านเมื่อครู่นี้ ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ตัวว่าถูกปรานต์จับจ้อง ใครจะไม่รู้สึกตัวบ้างหากถูกดวงตาคู่โตสวยแอบมองแบบนั้น

ตอนแรกเขาก็คิดว่าจะแกล้งปรานต์ด้วยการเงยหน้าสบตาซะหน่อยดีไหม แต่เมื่อเห็นท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูที่สั่นศีรษะไล่ความคิดของเด็กหนุ่มแบบนั้นแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ ดีนะที่เด็กคนนั้นไม่ทันสังเกตรอยยิ้มมุมปากของเขา

ชายหนุ่มคิดแล้วก็หัวเราะออกมาเบา ๆ เขาเริ่มสังเกตเหมือนกันว่าหลายวันมานี้ เด็กคนนั้นมีเรื่องให้เขายิ้มและหัวเราะมากมายทีเดียว ไม่ว่าจะพูดอะไร หรือทำอะไร ล้วนแล้วแต่น่าเอ็นดูไปหมด อย่างกับเขาเพิ่งได้ลูกแมวตัวใหม่ที่ซุกซนไม่ใช่น้อยมาเลี้ยงอย่างไรอย่างนั้น

"... หวังว่าอยู่บ้านคนเดียวคงไม่เหงาหรอกนะ เจ้าแมวน้อย"

ราเมศส่งจูบผ่านสายลมออกไปนอกกระจก จากนั้นแลมโบกินี่คันงามก็ซิ่งบนทางด่วนมุ่งหน้าไปยังจุดหมาย






TBC.
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 18-06-2018 10:35:36 โดย MilkTea »

ออฟไลน์ DrSlump

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3360
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +104/-2
 :pig4: :pig4: :pig4:

ทำไมมีประโยคสะกิดชวนให้คิดเกี่ยวกับแท็กซี่หว่า?

ออฟไลน์ Jibbubu

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3385
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +77/-6
หวังว่่าแท็กซี่จะไปส่งโดยสวัสดิภาพนะ คงไม่เกิดเหตุไม่ดีขึ้นนะ

ออฟไลน์ Pankwun

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 63
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
 ทำไมตื่นเต้น มีไรรออยู่ไหมนะ แท็กซี่นี่พอจะมีซีนไหม อิอิ น้องน่ารักหนิ :mew4:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด