CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบ => ข้อความที่เริ่มโดย: MilkTea ที่ 12-06-2018 21:43:51

หัวข้อ: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 17/9/18] P.5 ✮ ACT 18 REJECT ✮
เริ่มหัวข้อโดย: MilkTea ที่ 12-06-2018 21:43:51

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม


-----------------------------------------------------------------------------------------



Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี




[INTRO]


เรียวขาเพรียวจ้ำผ่านตึกสูงในตัวเมือง แดดในยามเที่ยงวันเจิดจ้าแสบตากำลังแผดเผาผิวเนียนจนแสบร้อน ให้เจ้าของเรือนร่างบอบบางรีบเร่งก้าวผ่านผู้คนมากมายที่ออกจากบริษัทมาทานอาหารกลางวัน ดวงตาคู่สวยหลุบมองแผ่นกระดาษเล็กๆในมือ พลางหันซ้ายขวาหาอาคารที่เขาควรจะไปถึงตั้งแต่สิบห้านาทีที่แล้ว ริมฝีปากสีสดขบเม้ม เมื่อสายตาไปสะดุดเข้ากับป้ายชื่อบริษัทโปรดักชั่นส์สีเงินบนตึกเบื้องหน้า เขาไม่มีเวลาจะมาลังเล จึงรีบก้าวเข้าไปในตัวอาคารทันที

"เอ่อ... ผมมีนัดกับคุณพัลลภครับ"

เลขาสาวปรายสายตามองร่างเล็กในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนเก่าๆเพียงชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยถามชื่อของร่างตรงหน้า เมื่อตรวจกับรายชื่อนัดพบของเจ้าของโปรดักชั่นส์ตรงกันแล้ว จึงอนุญาตให้เด็กหนุ่มเข้าไปในห้องประธาน

"สวัสดีครับ ผมชื่อปรานต์ครับ"

เด็กหนุ่มค้อมศีรษะให้กับร่างสูงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ประธาน ส่งผลให้ผู้ที่กำลังพุ้ยบะหมี่เข้าปากชักสีหน้าน้อยๆอย่างไม่พอใจนักที่ถูกขัดจังหวะเวลาสุนทรีย์

"มาสายนะ... เข้ามาสิ"

"ขอโทษครับ ผมหลงทาง"

"นั่นไม่ใช่ประเด็น ถ้านายอยากได้งาน นายต้องรู้จักตรงต่อเวลาให้มากขึ้น"

"... คะ ครับ"

ชายหนุ่มทอดสายตามองสำรวจร่างที่ยืนอยู่เบื้องหน้าโต๊ะประธานตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ผิวแก้มเนียนแดงจัดเพราะอารามรีบร้อน ตลอดจนผิวกายที่เป็นสีชมพูระเรื่อเนื่องจากความร้อนจากสภาพอากาศ แค่นี้ก็เร้าอารมณ์พออยู่แล้ว ยังมีดวงตากลมโตที่ล้อมด้วยแพขนตาสีน้ำตาลสวย อีกทั้งใบหน้าหวานใสและริมฝีปากสีชมพูเผยอหอบหายใจอีก

"ฉันชื่อพัลลภ เจ้าของโปรดักชั่นส์ นายคงรู้อยู่แล้ว อืม... อาจจะถามตรงไปหน่อย แต่นายต้องการเงินมากใช่ไหม?"

"ครับ"

"ต้องการเท่าไหร่?"

"ก็... ยิ่งมากยิ่งดีครับ"

"รู้ใช่ไหมว่างานที่จะต้องทำคืออะไร? นายยังเด็กอยู่นะ คิดดีแล้วจริงๆเหรอ?"

"พอจะรู้อยู่ครับ..." เขาขบริมฝีปากอย่างเก้อเขิน มือเล็กกำแน่นในแบบที่เจ้าตัวไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำ "ผมต้องการเงินเร่งด่วนจริงๆ ไม่จำเป็นว่าจะเป็นงานแบบไหน ผมสามารถทำได้ทุกอย่างครับ"

ใบหน้าคมคายระบายรอยยิ้มพอใจกับคำตอบที่ได้รับ

"เอาล่ะ ตัดสินใจแบบนั้นก็ดีแล้ว งั้นเซ็นสัญญาเลย จะได้เริ่มงานวันนี้เลย"

"เอ๊ะ วันนี้เลยเหรอครับ?!

"ใช่... ยิ่งนายเริ่มงานเร็วแค่ไหน นายก็ยิ่งได้เงินเร็วเท่านั้น ถ้านายเสร็จงานวันนี้ ไม่เกินหนึ่งสัปดาห์ เงินเกือบแสนก็จะเข้าบัญชีของนาย แต่ก็ขึ้นอยู่กับความสมัครใจของนายนะ ถ้ายังไม่พร้อม รอก่อนก็ได้"

เด็กหนุ่มตาเป็นประกายกับจำนวนเงินที่กำลังจะได้รับ เขารีบตกลงในทันที

"ไม่เป็นไรครับ ผมพร้อมแล้ว!"

ร่างสูงยืนขึ้น แล้วยื่นมือข้ามโต๊ะมาให้เขาจับ

"ยินดีที่ได้ทำงานร่วมกันนะ น้องปรานต์..."



*****



ร่างบอบบางยืนเก็บอาการสั่นของร่างกายภายใต้เสื้อคลุมอาบน้ำสีขาว เขาจิกกำมือแน่นจนเจ็บเพื่อเรียกสติ ระหว่างที่สต๊าฟหลายคนวิ่งวุ่นกับการจัดเตรียมฉาก ซึ่งก็ไม่มีอะไรมากนอกจากห้องนอน และเตียงใหญ่ขนาดคิงไซส์ ช่างกล้องและผู้ช่วยตากล้องอีกหลายคนกำลังเช็คกล้องวิดีโอ ส่วนตัวเขาเองกลับนั่งนิ่ง หายใจเข้า หายใจออก ในท้องเขม็งเครียดยิ่งกว่าตอนสอบเข้าม.ปลายเสียอีก

"สวัสดีครับ ท่านประธาน!"

เสียงอื้ออึงดังมาจากประตู ส่งผลให้เด็กหนุ่มหันไปมองตามสายตาของคนอื่น เขาเห็นเบสเดินเข้ามาพร้อมกับชายหนุ่มหน้าตาดีอีกคนหนึ่งซึ่งอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำเช่นเดียวกัน ทำให้ใบหน้าเนียนร้อนวาบขึ้นมาทันทีเมื่อรับรู้ได้ว่าผู้ชายคนนี้กำลังจะเป็นคนแรกของเขาในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

"มาสายอีกแล้วนะ บอกแล้วว่าให้นอนเร็วๆ เดี๋ยวก็ไม่มีแรงเข้าฉากหรอก"

ร่างสูงสง่าเพียงแค่หาวแทนคำตอบ ก่อนจะบิดกายไล่ความเมื่อยขบ

"คนอย่างฉันไม่เคยทำเสียงาน นายก็รู้นี่"

"เออๆ เก่งๆ เอาล่ะ ราม เด็กคนนั้นไง"

เจ้าของนามหันมองตามมือของอีกฝ่าย ก่อนจะใบหน้าคมเข้มจะขมวดมุ่นแล้วรีบก้าวฉับๆตรงมายังร่างเล็กที่สะดุ้งสุดกายอย่างรวดเร็ว

"นายอายุเท่าไหร่?"

"เอ๊ะ? ผมเหรอ?"

"ก็ใช่น่ะสิ ตอบมา นายอายุเท่าไหร่?"

"ราม อย่าจู่ๆมาคาดคั้นกันแบบนี้สิ"

พัลลภปราม แต่ดาราหนังระดับท็อปสตาร์อย่างราเมศมีหรือจะฟัง

"ฉันจะไม่เข้าฉากถ้านายไม่บอกความจริง"

"เอาล่ะ ถ้านายอยากรู้มากขนาดนั้นล่ะก็ ปรานต์อายุยี่สิบเอ็ด เพราะงั้นนายไปเตรียมเข้าฉากได้แล้ว"

ดวงตาคมหันกลับมาจ้องร่างเล็กอีกครั้ง

"จริงรึเปล่า?"

ปรานต์ผงะไปเล็กน้อยเมื่อถูกดวงตาแบบนั้นจับจ้อง อดคิดไม่ได้ว่าอีกฝ่ายมีใบหน้าที่ชวนให้หลงใหลเสียจริง เขาไม่แปลกใจเลยหากผู้ชายคนนี้จะมีผู้หญิงมากมายมาพัวพัน

"เอ่อ... ผม.... ที่จริง อายุยี่สิบครับ"

"โกหกรึเปล่า?"

"อืม..... เอ่อ สิบเก้า"

"นายจะเอายังไงกันแน่?"

"สิบแปด..."

"นับระเบิดเวลาอยู่รึไง?"

"สิบหก..."

พัลลภหลับตานิ่ง ขณะราเมศแทบหันมาบีบคอไอ้ประธานตัวแสบที่กำลังจะทำให้เขาติดข้อหาพรากผู้เยาว์

"นายก็รู้ว่าฉันไม่นอนกับเด็ก"

"เอาน่า แค่ครั้งเดียวเอง ทำบัตรประชาชนปลอมให้น้องเขาเรียบร้อยแล้ว ไม่เป็นไรหรอก"

ราเมศไม่สนใจ กลับหันมาทางเด็กหนุ่มที่ยืนก้มหน้านิ่งอย่างหดหู่ใจ เขาอุตส่าห์มีโอกาสทำเงินดีๆแล้วเชียว กลับปล่อยให้หลุดมือไปเสียได้

"นี่นาย ทำไมจู่ๆจะมาทำงานแบบนี้ล่ะ หนีออกจากบ้านมาใช่ไหม กลับบ้านไปเถอะ พ่อแม่ห่วงแย่แล้ว"

ดวงตาคู่สวยไหวระริกเพียงชั่ววูบ ก่อนจะเงยหน้าสบตากับร่างตรงหน้า

"ผมไม่มีบ้านให้กลับ"

จังหวะที่ราเมศได้สบตากับร่างบอบบาง ประกายในดวงตาคู่โตฉายชัดถึงความโศกเศร้า ทว่าเด็ดเดี่ยวในแบบที่เด็กใจแตกหนีออกจากบ้านไม่มีวันมี เขาเงียบไปชั่วครู่ พร้อมกับเอ่ยถามอีกครั้ง

"ถ้าเริ่มแล้ว นายจะถอยหลังกลับไปไม่ได้อีกแล้วนะ แต่ถ้านายไปซะตั้งแต่ตอนนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างจะยังเหมือนเดิมอยู่"

"... ผมตัดสินใจแล้วครับ"

ราเมศระบายลมหายใจยาว พลางนิ่งเงียบ ทำเอาทั้งพัลลภและปรานต์พลอยเงียบไปด้วยอย่างลุ้นกับอาการที่กำลังจะตามมา

"นายชื่ออะไรนะ?"

"ปรานต์ครับ"

"อืม... ฉัน ราเมศ เรียกพี่รามก็ได้"

ร่างสูงยื่นมือมาจับกับมือเล็กแล้วเขย่าเบาๆ ก่อนจะยิ้มบาง

"พร้อมเข้าฉากรึยัง เจ้าตัวเล็ก?"

ปรานต์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขายิ้มตอบโดยไม่รู้ตัวเลยว่า นั่นเป็นรอยยิ้มแรกของเขานับแต่เขาก้าวเข้ามายังที่แห่งนี้

"ผมพร้อมแล้วครับ"

"ดีมาก งั้นฉันจะไปนั่งดูอยู่ทางนั้นเหมือนเดิมนะ อ้อ ปรานต์ เรื่องเสียงไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวจะตัดต่ออีกที ราม นายก็เบาๆมือหน่อยล่ะ เด็กยังใส"

พัลลภขยิบตาให้พร้อมกับเดินไปทางที่นั่งโปรดิวเซอร์ ปกติแล้วเขาก็มีโปรดิวเซอร์เก่งๆหลายคนอยู่ แต่เมื่อไหร่ที่ซูเปอร์สตาร์อย่างราเมศเข้าฉาก เขาจะเป็นคนโปรดิวซ์เอง ส่วนบทของราเมศ เขาไม่จำเป็นต้องเสียเวลาคิดอยู่แล้ว เพราะราเมศไม่เคยสนใจบท แต่เขาจะเล่นตามแต่ใจที่เขาต้องการเท่านั้น

"แอ๊คชั่น!!"


 
 



 
TBC.

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี
เริ่มหัวข้อโดย: MilkTea ที่ 12-06-2018 21:50:06

[ACT 1]​




"เฮ้ นายโอเคใช่ไหม?"

ราเมศเดินเข้ามาโอบเอวบางเอาไว้อย่างหลวมๆ ส่งผลให้ปรานต์สะดุ้ง เขาเพิ่งรู้ตัวว่าเขากำลังยืนตัวสั่นอยู่หน้ากล้อง ดวงตาคู่โตฉายแววตื่นตระหนกคล้ายกับกระต่ายที่หวาดกลัวอยู่ในพงหญ้า มือเล็กจิกกำชุดคลุมสีขาวของตนเองอย่างประหม่า

"เอ่อ... โอเคครับ"

ราเมศยิ้มน้อยๆ หัวใจของเขาเต้นรัวอย่างตื่นเต้นในแบบที่ไม่ได้รู้สึกมานาน ปกติแล้วเขาเข้าฉากกับนักแสดงที่มีประสบการณ์มาไม่มากก็น้อย แต่กับร่างตรงหน้า แค่มองปราดเดียวก็รู้ได้ถึงความไร้เดียงสาและสดใหม่ เขาเองก็ต้องระงับอาการตื่นเต้นเอาไว้เพื่อไม่ให้เผลอแสดงออกทางสีหน้ามากจนเกินไป มือใหญ่ลูบแผ่นหลังบางอย่างปลอบประโลม

"ครั้งแรกใช่ไหม?"

ปรานต์หน้าแดงเมื่อถูกถามตรงๆเช่นนี้

"ครับ"

"ไม่เป็นไรนะ... พี่สัญญาจะไม่รุนแรง ปรานต์ไม่ไหวเมื่อไหร่ก็บอก โอเคนะ?"

เด็กหนุ่มรู้สึกสบายใจขึ้นเมื่อได้ยินดังนั้น เขาพยักหน้าน้อยๆขณะร่างกายกำลังถูกอ้อมแขนแกร่งสวมกอดเอาไว้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าดูดีอย่างนึกขึ้นได้

"แล้วผมต้องทำอะไรบ้างครับ?"

"นายเหรอ อ๋อ... ก็ทำตัวตามสบาย ไม่ต้องเกร็ง เท่านั้นแหละ"

ราเมศอดกลั้นยิ้มไม่ได้เมื่อได้ฟังคำถามน่ารักเช่นนั้น เขาก้มลงแนบริมฝีปากเข้ากับหน้าผากมนอย่างแผ่วเบา ไล่ลงมาตามจมูกโด่งเป็นสัน ผิวแก้มนุ่มเนียน และขบเม้มติ่งหูบางเบาๆ ลมหายใจร้อนที่เป่ารดหูทำให้ปรานต์หลับตาปี๋โดยไม่ได้ตั้งใจ

มือแกร่งปลดสายคาดเอวของร่างตรงหน้าอย่างชำนิชำนาญ พลางไล้มือไปตามแผ่นอกบางตึงแน่น ผิวกายเนียนนุ่มดึงดูดให้ชายหนุ่มลูบไล้เพลินมือ ขณะริมฝีปากแนบประกบดูดดื่มจนเอวบางสั่นสะท้านเมื่อเรียวขาเริ่มไร้เรี่ยวแรง ราเมศเลื่อนมือไปตามแนวบ่ามน ก่อนจะปล่อยให้ชุดคลุมอาบน้ำสีขาวหลุดหล่นลงกับพื้นพลางเปลี่ยนมุมประกบปาก

เสียงหวานใสครางอู้อี้เมื่อรับรู้ได้ถึงความเย็นที่ปะทะผิวกาย แสงไฟโดยรอบเตือนสติให้เขารับรู้อยู่ตลอดว่าเขากำลังเป็นเป้าสายตาของทุกคนในห้อง ชายหนุ่มโอบลำแขนรอบเรือนกายบางอย่างเข้าใจ ก่อนจะค่อยๆพาเด็กหนุ่มนอนลงไปบนเตียง

ปรานต์เม้มเรียวปากด้วยความอายที่ต้องนอนหงายโดยไม่ใส่เสื้อผ้าท่ามกลางกลุ่มคนเช่นนี้ มองเห็นราเมศนั่งคุกเข่าอยู่ปลายเท้าของเขา ก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะเบือนไปอีกทาง เมื่ออีกฝ่ายปลดชุดของตนเองออกอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นมัดกล้ามและเรือนกายแข็งแกร่งที่ทำเอาใบหน้างามเห่อสะท้านอย่างห้ามไม่อยู่

"อ๊ะ"

เด็กหนุ่มสะดุ้งอีกครั้งเมื่อชายหนุ่มทาบทับเรือนกายลงมา ความร้อนของผิวกายแกร่งและความใหญ่โตตรงหน้าขาของเขาส่งผลให้ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ แต่อีกใจก็รู้สึกสบายใจขึ้นเมื่ออีกฝ่ายใช้ร่างกายปกปิดให้

"ไม่ต้องกลัวนะ"

มือใหญ่ลูบผิวแก้มใส พลางจูบจมูกโด่งเรียวรั้นเบาๆ แล้วเลื่อนมือลงลูบต้นขาด้านในให้แยกออกกว้างขึ้น เรียวปากหยักขบเม้มไปตามเรือนคอขาวเนียนและผิวกายกระจ่างใส ก่อนจะดูดดึงยอดอกสีชมพูที่ชูชัน ขณะบีบคลึงอีกข้างไปพร้อมๆกัน ส่งผลให้ร่างเล็กสะท้านกายวาบราวกับมีกระแสไฟฟ้าอ่อนๆแล่นปราดทั่วกาย ชายหนุ่มเห็นดังนั้นจึงเพิ่มความหนักหน่วงในการขบเม้มมากขึ้น

"อะ อ๊ะ... อื๊อออ"

มือเล็กรีบปิดปากของตนเองเมื่อเผลอส่งเสียงประหลาดออกไป ราเมศจึงค่อย ๆ ดึงข้อมือบางทั้งสองข้างให้ถอนมือออก

"รู้สึกดีก็ส่งเสียงออกมาเลย ไม่ต้องเกร็ง"

"ผม... รู้สึกแปลกๆ"

ชายหนุ่มลอบยิ้ม "เดี๋ยวจะรู้สึกแปลกยิ่งกว่านี้อีก"

เขาแนบเรียวปากลงกับยอดอกชูชันอีกครั้ง ก่อนจะดูดซับหนักหน่วงกว่าเดิมจนร่างด้านใต้บิดเร่าอย่างเสียวสะท้าน มือร้อนจับสัมผัสส่วนอ่อนไหวที่ตั้งชันเอาไว้ ทำเอาร่างเล็กผวาเฮือกจนเขาต้องเลื่อนกายขึ้นไปมองสบตากับดวงตาคู่สวยที่ชุ่มหยดน้ำตาที่เกิดจากความอายระคนความไม่เข้าใจกับความรู้สึกประหลาดที่วิ่งพล่านไปทั่วเรือนกาย

"ปรานต์ เชื่อพี่นะ พี่จะทำให้นายรู้สึกดี โอเคไหม"

เจ้าของนามหอบหายใจเมื่อเบื้องล่างถูกมือใหญ่ปลุกเร้าอย่างชำนาญ ใบหน้าหวานแดงจัดด้วยแรงอารมณ์ หัวใจเต้นรัวจนเขารู้สึกว่ากำลังจะหมดสติไปเพราะความตื่นเต้น แต่เมื่อส่วนอ่อนไหวถูกรูดขึ้นลง เขากลับแอ่นกายขึ้นรับสัมผัสนั้นจนแผ่นหลังไม่ติดผืนเตียง

"อะ... อ๊ะ! ฮะ อ๊า!"

ราเมศก้มศีรษะลงไปขบเม้มแผ่นอกเนียนที่ประดับไปด้วยรอยสัมผัสจากเขา ขณะไม่หยุดมือที่ขยับเป็นจังหวะ เสียงครางที่ดังก้องไปทั่วห้องนอนปลุกเร้าอารมณ์ของเขามากกว่าปกติโดยที่เขาเองก็ไม่รู้สาเหตุ ตอนนี้เขาไม่แคร์กล้องหรือใครหน้าไหน เขาสนใจแค่จะสอนให้เด็กหนุ่มคนนี้รู้จักความหฤหรรษ์ด้วยร่างกายของเขาเอง

ปรานต์เกร็งกายมากขึ้นเมื่อถูกเร่งเร้าทั้งด้านบนและด้านล่าง ก่อนจะผวาคว้าผ้าปูเตียงเอาไว้เมื่ออารมณ์พุ่งสูงจนปลดปล่อยออกมา

"อ๊ะ อ๊า..... !!"

ร่างเล็กทรุดลงกับผืนเตียงพลางหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน เป็นครั้งแรกที่เขาถูกทำให้ปลดปล่อยด้วยมือของคนอื่น เป็นความตื่นเต้นและความรู้สึกที่ดีในแบบที่เขาไม่เคยรู้จัก

มือแกร่งไล้ไปตามต้นขาเรียว พลางป้ายหยาดอารมณ์บนหน้าท้องของเด็กหนุ่มแล้วเลื่อนลงมาเคล้นคลึงช่องทางด้านหลังที่ไม่เคยถูกใครรุกรานมาก่อน ส่งผลให้เด็กหนุ่มคว้าจับข้อมือหนาเอาไว้โดยไม่รู้ตัว ราเมศจึงลูบเรือนผมนุ่มเบาๆ

"ทนนิดนึงนะ... พี่จะทำเบาๆ นายแค่ทำตัวสบายๆ อย่าเกร็งก็พอ"

ปรานต์พยักหน้า เขารู้สึกว่าตนเองทำให้อีกฝ่ายต้องลำบาก จึงพยายามทำตามคำพูดของราเมศอย่างเต็มที่ เด็กหนุ่มหลับตาลงเพื่อผ่อนคลาย แต่ทำได้ยากเหลือเกินเมื่อเขายังรับรู้ถึงคนรอบข้างและกล้องที่กำลังถ่ายทำอยู่ตรงหน้า

ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างเมื่อนิ้วเรียวยาวสอดแทรกเข้าไปในเรือนกาย มันไม่เจ็บ แต่ทำให้เขารู้สึกแปลกๆเมื่อราเมศกดนวดปลายนิ้วกับผนังด้านใน ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อราเมศเพิ่มนิ้วเข้าไปอีกสองนิ้วในคราเดียว ความอึดอัดจึงเริ่มก่อตัวขึ้น แต่เขาไม่ปริปากบ่นเพราะรู้ดีว่านี่เป็นการเตรียมพร้อม แต่ความคิดที่ว่าตอนนี้เขากำลังถูกถ่ายทำก็ยังรบกวนจิตใจจนไม่สามารถมีสมาธิกับสิ่งที่กำลังทำอยู่ได้นัก

"น้องปรานต์..."

"... อ๊ะ"

เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมคายที่กำลังเลื่อนเข้าใกล้ มือใหญ่อีกข้างตรึงท้ายทอยเพื่อแนบจูบลึกล้ำ ปลายลิ้นลิ้มรสความสดใหม่ของเด็กหนุ่มอย่างไม่รู้จักพอ เขากวาดสัมผัสและดุนดูดจนร่างบางแทบขาดอากาศหายใจ ปรานต์พยายามผลักแผ่นอกกว้างเพื่อประท้วง แต่ร่างกายหนาหนักที่ทาบทับลงมาร้อนจนเขาแทบละลาย ก่อนที่ร่างเล็กจะผวาสะดุ้ง ครางในลำคอเมื่อนิ้วเรียวทั้งสามกดถูกจุดไวสัมผัสด้านใน

"อึก... อื้อออ!"

"นี่ไง... ปรานต์ ตรงนี้รู้สึกดีใช่ไหม?"

เสียงทุ้มพร่าเอ่ยถามพลางกดย้ำจุดเดิม เรียกอาการสะท้านพร้อมกับหยาดหยดที่รินไหลจากส่วนแข็งขึง ชายหนุ่มเหยียดยิ้มเมื่อมองเห็นส่วนไวสัมผัสของเด็กหนุ่มที่แดงจัดและสั่นระริกอย่างน่าสงสาร เขาถอนปลายนิ้วออก ก่อนจะหยิบถุงยางมาสวมและจ่อส่วนปลายร้อนจัดเข้ากับช่องทางสีชมพูเปียกชุ่ม

"อย่าเกร็งนะ เด็กดี"

เขาค่อยๆกดความใหญ่โตเข้าไปในช่องทางเล็กแคบที่ร้อนระอุยิ่งกว่าลาวา เรียกเสียงร้องดังจากร่างด้านล่างอย่างไม่อาจห้ามได้

"อะ.... อ๊ะ....... อ๊า!"

"ให้พี่เข้าไป... อย่าเกร็ง น้องปรานต์"

"ฮะ... ฮึก... อ๊ะ"

หยดน้ำใสรินไหลอาบแก้มเนียนเมื่อความร้อนจัดสอดแทรกเข้ามาทีละน้อยจนเข้ารับรู้ได้ถึงตัวตนของอีกฝ่าย ทั้งเจ็บจากการถูกแหวกแยก ทั้งอึดอัดเมื่อราเมศเข้ามาจนสุด

"เจ็บรึเปล่า? ทนไหวไหม?"

"อะ... อื้ม ไหวครับ"

เด็กหนุ่มพยายามผ่อนคลายให้มากที่สุด แต่อย่างไรก็ยังเจ็บอยู่ดี เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายรำคาญที่เขายังบริสุทธิ์อยู่ แต่ว่าดวงตาของราเมศที่มองมา --- อ่อนโยนเสียจนเขารับรู้ได้ว่า ราเมศไม่ได้รำคาญเขาเลย

ชายหนุ่มนิ่งค้างไว้เมื่อร่างบอบบางรับร่างกายของเขาได้ทั้งหมด ช่องทางบีบรัดความแข็งแกร่งที่เต้นตุบเอาไว้แน่นเสียจนเขาอยากจะเร่งขยับเพื่อปลดปล่อยเสียเดี๋ยวนี้ แต่ใบหน้าหวานที่แดงจัดและหยาดน้ำตาห้ามเขาเอาไว้

ริมฝีปากสีสดเผยออ้าน้อย ๆ เพื่อหอบหายใจ ปรานต์แลดูทรมานไม่น้อยที่ต้องรับความใหญ่โตที่มากเกินมาตรฐานคนไทย แต่ส่วนอ่อนไหวที่ยังตั้งชันก็แสดงให้เห็นว่าไม่ใช่ความเจ็บปวดที่ไม่ดีอย่างที่เขาคิด

"จะต่อแล้วนะ..."

ชายหนุ่มเอ่ยพลางคว้าเอวเล็กเอาไว้มั่น ก่อนจะถอนกายออกมาเล็กน้อย แล้วแทรกกลับเข้าไปถูกจุดไวสัมผัสด้านใน มือเล็กจิกกำผ้าปูเตียงเมื่อราเมศทำแบบนี้ซ้ำๆ จนความเจ็บเริ่มเลือนหาย หัวใจเต้นรัวจนได้ยินก้องภายในโสตประสาท เสียงหวานร้องครางดังอย่างไม่ทันรู้ตัว ราวกับหลอมละลายไปกับความรุนแรงที่เหมือนกับพายุพัดพาสติให้ดับสิ้น

ราเมศเร่งจังหวะและเพิ่มความหนักหน่วงให้มากขึ้น เสียงผิวเนื้อชนเนื้อดังถี่หนัก ช่องทางเล็กเปียกลื่นดูดกลืนความแข็งแกร่งของเขาเอาไว้ราวกับจะหลอมเป็นเนื้อเดียวกัน ชายหนุ่มถอนกายออกเกือบสุดแล้วกระแทกกลับไปอย่างรุนแรง

"อ๊ะ อ๊า! พี่ราม....!"

ส่วนตั้งชันของเขามีหยดน้ำไหลรินออกมาทุกครั้งที่จุดกระตุ้นอารมณ์ด้านในถูกเสียดสี มือใหญ่จับเรียวขาบางทั้งสองข้างพาดบ่าหนา ก่อนจะโน้มกายลงคว้ามือเล็กสอดประสานเอาไว้แล้วตรึงร่างบอบบางไว้กับผืนเตียงกว้าง ก่อนจะกระแทกกระทั้นเข้าลึกล้ำจนผิวแก้มเนียนไถไปกับหมอน เด็กหนุ่มสะท้านกายเฮือกพร้อมกับหยาดน้ำสีขาวขุ่นที่พุ่งออกมาเปรอะหน้าท้องของพวกเขาทั้งสอง ส่งผลให้ช่องทางบีบรัดแน่นเสียจนราเมศเองก็ปลดปล่อยออกมาเช่นกัน

"อะ อ๊ะ... ฮะ อ๊า..... !!!"

"อา... ปรานต์"

มือใหญ่กดความแข็งแกร่งแนบชิดกับช่องทางเล็กที่ดูดกลืนความใหญ่โตเอาไว้อีกชั่วครู่ ก่อนจะค่อย ๆ ถอนกายออกมาแล้วถอดถุงยางทิ้ง

"คัท!"

ปรานต์หอบหายใจแรงจนแผ่นอกกระเพื่อมขึ้นลงด้วยความเหน็ดเหนื่อย เด็กหนุ่มหน้าแดงจัดเมื่อได้สติว่าตนเองกำลังถ่ายทำอยู่ ราเมศคว้าผ้าห่มมาคลุมให้ร่างเล็ก ก่อนจะผละไปรับเสื้อคลุมอาบน้ำจากสต๊าฟที่รีบเดินเข้ามาในฉากพร้อมขวดน้ำแร่เย็นจัด ชายหนุ่มยกน้ำขึ้นดื่ม พลางปรายตามองร่างบอบบางที่นั่งอึ้งอยู่บนเตียงอย่างเอ็นดูระคนขบขัน

"ไม่เลวนี่ เจ้าตัวเล็ก"

ปรานต์หน้าแดงวาบ เขารีบฉวยผ้าห่มคลุมกายแล้วออกไปยังห้องแต่งตัวในทันที





TBC.

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 12/6/18]
เริ่มหัวข้อโดย: MilkTea ที่ 12-06-2018 21:52:22

[ACT 2]



"สุดยอดเลย ราม! งานนี้ขายดีเป็นเทน้ำเทท่าแน่!!"

พัลลภเดินมาแปะมือกับร่างสูงสง่าของนักแสดงทำเงิน พร้อมกับเดินตามอีกฝ่ายเข้าไปยังห้องแต่งตัวส่วนตัวพลางคำนวณรายได้ที่ควรจะได้จากหนังเรื่องนี้คร่าวๆ

"นึกเดาแล้วเชียวว่านายต้องเข้าขากับเด็กคนนี้ได้ดีแน่ๆ"

"งั้นเหรอ ทำไมมั่นใจขนาดนั้นล่ะ?"

ราเมศเอ่ยขณะปลดชุดคลุมสีขาวออกแล้วหยิบเสื้อเชิ้ตสีดำและกางเกงขายาวเนื้อดีสีดำสนิทเช่นเดียวกับเสื้อมาสวม มือแกร่งคว้าน้ำหอม ARMANI จากโต๊ะเครื่องแป้งประจำตัวมาฉีดจนฟุ้งขณะจัดแต่งทรงผมหน้ากระจกให้เนี้ยบขึ้นอีกเล็กน้อย

"ก็แค่เด็กมือสมัครเล่น ไม่เห็นจะอะไรมากมาย"

เอ่ยพลางนึกย้อนไปถึงฉากบนเตียงที่เพิ่งผ่านมาสดๆร้อนๆ ใช่ว่าเขาไม่เคยฟันของใหม่ เด็กกว่านี้ก็เขาก็จัดมาแล้ว (ถึงตอนนั้นเขาจะยังไม่บรรลุนิติภาวะเหมือนกันก็เถอะ)

"แต่ฉันว่านายดูมีอารมณ์มากกว่าทุกทีนะ สีหน้าท่าทางก็แสดงออกมาได้ดีกว่าทุกครั้ง คราวหน้าต้องให้เล่นคู่กับนายประจำแล้วมั้ง"

ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น "คราวหน้า? เด็กนั่นยังจะมีคราวหน้าอีกเหรอ? ไม่ใช่เล่นครั้งเดียว ได้เงิน แล้วก็จบไปรึไง?"

เขาเอ่ยขณะสำรวจความเรียบร้อยทั่วเรือนกายอีกครั้ง แล้วคว้าขวดน้ำแร่ที่เหลือมายกขึ้นดื่มจนหมด

"ตามสัญญา เด็กนั่นต้องเล่นหนังอีกหลายเรื่องเลยล่ะ ไม่แน่นะ ถึงตอนที่หมดสัญญา อาจจะหันมาเอาดีทางนี้จริงจังก็ได้มั้ง"

พัลลภหัวเราะหึหึ เป็นเสียงหัวเราะในแบบที่ราเมศขนลุก

"จะว่าไป เด็กนั่นคงร้อนเงินจริงๆล่ะ เนื้อความในสัญญาก็ไม่อ่าน นี่ถ้าไปเจอพวกคนไม่ดี หรือบริษัทที่ผิดกฎหมาย ป่านนี้อาจโดนจับขาย ไม่ก็เล่นยาไปแล้วล่ะมั้ง นายต้องเห็นตอนที่ฉันเจอเขาแถวผับนะ เดินแบบไม่รู้ทิศทางแบบนี้เป็นเป้าหมายนักล่ะ"

ร่างสูงสง่าในชุดเที่ยวกลางคืนเต็มยศเหยียดรอยยิ้ม

"เลยตกเป็นเป้านายด้วยงั้นสิ นายพูดเหมือนนายเป็นคนดีนักแหละ ทำบัตรประชาชนปลอม เนี่ยนะถูกกฎหมาย"

"อย่างน้อยฉันก็จ่ายภาษีตรงเวลาทุกครั้งละกัน"

พัลลภยิ้มสดใสตอบอย่างไม่ยี่หระ หากทำเอกสารทุกอย่างครบถ้วนถูกต้อง จ่ายภาษีครบไม่หลีกเลี่ยง ไม่ได้ไปหาเรื่องฝ่ายใด แค่นี้ธุรกิจก็อยู่ได้แบบไม่ถูกรบกวนจากหน่วยงานใดแล้ว

"ไปเที่ยวอีกแล้วสิ? ไม่เหนื่อยบ้างรึไงนะนายนี่"

"วันนี้เพิ่งยิงกระสุนไปนัดเดียวเอง ยังเหลืออีกตั้งเยอะ"

ราเมศหัวเราะพลางเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้ร่างสง่างามของผู้เป็นประธานมองเห็นเพียงหลังมือที่โบกลาไหวๆอย่างหน่ายใจ

หลังจากนั้นพัลลภจึงมุ่งหน้าไปยังห้องพักแต่งตัวเล็กๆที่เด็กหนุ่มหน้าใหม่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ เขาเคาะประตูเบา ๆ แล้วเปิดเข้าไป เรียกอาการสะดุ้งตกใจของร่างที่อยู่ภายในห้องอย่างน่าเอ็นดู

"สวัสดี ปรานต์ วันนี้เป็นไงบ้าง"

เด็กหนุ่มรีบค้อมศีรษะให้กับร่างสูงที่เพิ่งเข้ามาอย่างประหม่า ใบหน้าแดงระเรื่อขณะเผยอปากค้าง คิดคำตอบไม่ออก

"เอ่อ... ก็..."

"นั่งก่อนก็ได้ พี่มีเรื่องจะคุยกับปรานต์นิดหน่อยพอดี"

พัลลภเอ่ยพลางทิ้งกายลงบนเก้าอี้แต่งหน้าที่อยู่ไม่ไกล ดวงตาสีน้ำตาลสวยปรายมองร่างเพรียวบางที่ยืนกุมมืออยู่ด้านข้างอย่างแปลกใจ

"ทำไมไม่นั่งล่ะ?"

และเมื่อเห็นสีหน้าที่แดงจัดเป็นลูกตำลึงสุกของอีกฝ่าย และท่วงท่าขยับขาอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ก็ทำให้เขาถึงบางอ้อ

"เข้าใจแล้ว ยืนคุยสะดวกกว่าสินะ"

"ครับ..."

ปรานต์นึกอยากจะมุดดินหายตัวไปเสียเดี๋ยวนั้น ดีที่พัลลภเข้าใจว่าเขาเจ็บจนนั่งไม่ได้ พอนั่งแล้วยังรู้สึกเหมือนมีอะไรทิ่มแทงช่วงล่างที่ยังหลงเหลือความร้อนผ่าวภายใน

แค่คิดถึงฉากร้อนแรงที่เพิ่งผ่านพ้นมาจนเรือนกายสั่นสะท้านอย่างห้ามไม่อยู่

"ว่าแต่คุณพัลลภมีอะไรเหรอครับ?"

"เรียกพี่เบสก็ได้ พี่อยากได้ประวัติปรานต์มาเก็บไว้น่ะ ไม่มีอะไรมาก ขอแค่ที่อยู่ปัจจุบันกับเบอร์มือถือเท่านั้นก็พอ จะได้ติดต่อเรื่องงานได้สะดวกหน่อย"

"เบอร์มือถือเหรอครับ เอ่อ... ผมเพิ่งทำมือถือหายไปครับ"

"อ้าวเหรอ งั้นไม่เป็นไร ขอที่อยู่ก่อนก็ได้ จะได้ให้คนไปรับปรานต์ถูกที่"

เด็กหนุ่มขบริมฝีปากล่างอย่างใช้ความคิด

"อืม... ที่จริง ผมกำลังตัดสินใจว่าจะพักที่ไหนครับ"

"อ้าว นี่ยังไม่มีที่พักประจำหรอกเหรอ?"

"ไม่มีครับ"

พัลลภเอาปลายนิ้วลูบคางอย่างใช้ความคิด

"อืม... ที่นี่ก็ไม่มีห้องพักสำหรับนักแสดงด้วยสิ"

เขาเงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

"ปรานต์ทำอาหารเป็นไหม?"

"ก็... พอเป็นครับ ผมอยู่บ้านคนเดียวตั้งแต่เด็กเลยหัดทำไว้"

"ซักรีดเสื้อผ้าเป็นไหม?"

"เป็นครับ ผมทำเองตั้งแต่เด็ก ๆ เลย"

"งั้นทำความสะอาดบ้าน คงสบาย ๆ เลยสินะ"

"ก็ไม่ได้ชอบเท่าไหร่ แต่ก็ทำได้ครับ"

"ถ้าอย่างนั้น นายก็มีที่อยู่แล้วล่ะ"

พัลลภยิ้มกว้างพร้อมวางมือลงบนไหล่ทั้งสองข้างของเด็กหนุ่มร่างบาง

"... เอ๊ะ?"



*****



ราเมศเดินฮัมเพลงออกมาจากลิฟต์ หลังจากซิ่งบีเอ็มดับบลิวสีดำด้านออกมาจากแหล่งเที่ยวกลางคืนย่านใจกลางเมืองหลวงมาจนถึงเพ้นท์เฮ้าส์สุดหรูของเขา

ชายหนุ่มควงคีย์การ์ดเล่น ก่อนจะเปิดประตูห้องเข้าไปหลังจากรูดการ์ดเรียบร้อยแล้ว

ขาเรียวชะงัก เมื่อพบกับความสว่างภายในที่พัก เขานิ่งคิดว่าเผลอนัดคู่ขาคนไหนมาบ้านแล้วลืมหรือเปล่า

สายตาคมสะดุดเข้ากับรองเท้าผ้าใบสีขาวเรียบ ๆ ดูธรรมดาสุด ๆ แถมยังเปื้อนฝุ่นมอมแมมอีกต่างหาก ทำเอายิ่งนึกไม่ออกเข้าไปใหญ่ว่าใครกันที่อยู่ในบ้าน

'น้องฝานฝาน หรือน้องบอล หรือว่าน้องณัฐหว่า...'

คิดไปก็ปวดหัว ราเมศจึงตัดสินใจเดินเข้าไปยังห้องนั่งเล่นขนาดกว้างที่ตกแต่งด้วยสไตล์โมเดิร์นสีโมโนโทน และพบกับร่างของบุคคลที่ไม่ได้อยู่ในลิสต์รายชื่อของเขา

"เฮ้ย... !"

"อ๊ะ... พี่ราม สวัสดีครับ"

ปรานต์เงยหน้าขึ้นอย่างสะลึมสะลือจากเบาะนุ่มบนโซฟาสีดำขลับจากแบรนด์ยุโรปชื่อดังที่ชายหนุ่มสั่งทำมาสำหรับวางอวดโดยเฉพาะ ส่งผลให้เจ้าของบ้านทำตาเหลือกเมื่อเห็นคราบน้ำลายที่ติดอยู่บนใบหน้างดงามที่ดูง่วงงุนอย่างสุดจะกล่าว เขาพุ่งตรงไปยังโซฟาสุดรักสุดหวงแล้วรีบดึงร่างเล็กให้ถอยห่างจนตกลงไปบนพื้นพรมนุ่ม

"โอ๊ย อะไรเนี่ยพี่"

เด็กหนุ่มบ่นพึมพำอย่างหงุดหงิดและยังไม่ตื่นดี ดวงตาคู่สวยค้อนร่างสูงที่มัวแต่หาผ้าขนหนูมาทำความสะอาดโซฟาอย่างไม่ใส่ใจแม้แต่จะชายตามอง เมื่อขัดจนเงาวับดังเดิมแล้ว ชายหนุ่มจึงหันหน้ามาทางร่างที่นั่งจุ้มปุ๊กอยู่กับพื้นพรม

"เข้ามาได้ยังไง?"

ปรานต์ชูคีย์การ์ดแบบเดียวกันกับที่ชายหนุ่มมีเปี๊ยบให้ดูแทนคำตอบ

"เฮ้ย! นายไปเอามาจากไหน?!"

"พี่เบสให้ผมมาครับ"

"แล้วหมอนั่นเอามาจากไหนล่ะ?!"

ปรานต์ยักไหล่ "ผมจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ พี่เบสบอกผมว่าพี่รามเอาแต่เที่ยวกลางคืน บ้านช่องมีไม่กลับ ไม่ดูแลตัวเอง ไม่รักษาความสะอาด เลยส่งผมมาทำความสะอาดบ้านให้ แล้วก็ทำอาหารให้พี่ด้วย"

"หมอนั่นเว่อร์ละ พี่น่ะดูแลตัวเองดีจะตาย นายคิดว่าก่อนจะได้หุ่นที่ฟิตแอนด์เฟิร์มแบบนี้ พี่แค่นอนตีพุงเขมือบอาหารไปวัน ๆ เรอะ"

"ไม่รู้สิครับ ก็พี่เบสเขาว่าอย่างนั้น..."

เขาหลุบตาลงอย่างหงอยๆเมื่อเห็นรามโวยวายกับตัวเองไม่หยุด

"... เมื่อไหร่ที่ผมได้เงินงวดแรกมา ผมจะรีบย้ายออกไปเลยครับ ตอนนี้... ช่วยอดทนนิดนึงนะครับ"

ราเมศหยุดอาการประสาทแล้วหันมามองทางร่างที่ดูจ๋อยไปถนัดตา จะว่าไปเขาก็ยังไม่ค่อยรู้จักเด็กคนนี้เท่าไหร่ เป็นไงมาไงถึงได้จับพลัดจับผลูมาอยู่วงการนี้ได้นะ? แต่อย่างว่า ของแบบนี้ใครเขาจะบอกกันบ้างเล่า

มือใหญ่เกาท้ายทอยอย่างวางตัวไม่ถูก ก่อนจะตบลงบนศีรษะมนเบา ๆ

"เอาเหอะ อืม... ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว คิดซะว่า... เป็นการตอบแทนพรหมจรรย์ของนายก็ละกัน"

ปรานต์หน้าแดงวาบไปจนถึงใบหู รีบผงะถอยหลังมาโดยเร็ว

"พะ พะ พี่! พูดอะไร...!"

"อ้าว หรือว่านั่นไม่ใช่ครั้งแรกหรอกเหรอ? พี่เข้าใจผิดเหรอ?"

"โธ่!! เลิกพูดเรื่องนั้นซะทีได้ไหมครับ!"

ปรานต์แถเข้ามาเต็มที่ ส่งผลให้ร่างสูงที่ไม่ทันตั้งตัวล้มหงายหลังลงไปกับพื้นพรมอย่างจัง และเรื่องก็เป็นอย่างฉากในบทละครทุกเรื่องที่ต้องมีก็คือ ร่างเล็กพลอยล้มทับตามลงไปด้วย แต่ไม่ได้อยู่ในสภาพล่อแหลมอย่างที่ควรจะเป็น คางของเด็กหนุ่มกระแทกเข้ากับสันจมูกโด่งของราเมศเข้าเต็มแรงจนอีกฝ่ายถึงกับร้องลั่นแล้วรีบเอามือกุมโดยเร็ว

"โอ๊ย! อะ... พี่เป็นอะไรรึเปล่า?"

"อูย เป็นสิ! ดั้งหักรึเปล่าก็ไม่รู้!"

ราเมศโอดครวญพร้อมกับรีบวิ่งไปยังห้องน้ำเพื่อส่องกระจก เลือดที่ไหลหยดลงมาจากรูจมูกทำเอาเขาหน้ามืด ร่างหนาหงายหลังล้มตึงลงบนพื้นกระเบื้องห้องน้ำสีขาวสะอาดในทันที

ขณะที่ปรานต์ที่รีบวิ่งตามมากระโดดโหยงเมื่อเห็นดังนั้น เด็กหนุ่มหันซ้ายหันขวาทำอะไรไม่ถูกอยู่พักหนึ่ง แล้วจึงรีบโทรศัพท์หาคนที่น่าจะพึ่งพาได้มากที่สุดในตอนนั้น



*****



"นี่มันตีสองแล้วนะ ทำไมประธานบริษัทอย่างฉันต้องมาเฝ้านักแสดงที่เป็นลมเพราะกลัวเลือดอย่างนายด้วย ราม!"

"ก็มันความผิดของนายนี่!"

"ความผิดของฉันซะที่ไหน?! ใครใช้ให้นายเป็นลมในห้องน้ำ กะแค่เลือดกำเดาไหล จมูกไม่ได้หักซะหน่อย โอเว่อร์!"

"ก็นายไม่ใช่เรอะที่ส่งเด็กคนนั้นมาให้ฉัน!" เขาชี้ไปทางร่างบอบบางที่นั่งก้มหน้าอย่างเจี๋ยมเจี้ยมอยู่บนโซฟา "ถ้าไม่ใช่ความผิดนายแล้วจะเป็นความผิดใคร!"

"ก็นายนั่นล่ะ ใครใช้ให้ไม่รู้จักดูแลตัวเอง เห็นเลือดแค่นี้ก็หน้าซีดเป็นลม แบบนี้แปลว่าสุขภาพของนายก็ย่ำแย่เต็มที"

ราเมศไม่อยากจะเถียงต่อเมื่อเห็นสีหน้าของผู้เป็นประธานบริษัท เขากับพัลลภสนิทสนมกันดี ปกติก็กัดกันเป็นประจำแบบนี้อยู่แล้ว แต่ว่าเขาไม่คิดจะแหยมกับพัลลภในเวลาที่หิวหรือง่วงนอน หลังจากได้เห็นฤทธิ์เดชของอีกฝ่ายในอดีตมาบ้างแล้ว

"โอเค ๆ ฉันผิดก็ได้ แล้วนายจะเอายังไงกับเด็กนี่"

"เอายังไง ก็ให้อยู่ที่นี่กับนายไม่เห็นจะลำบากอะไรไม่ใช่รึ?"

"ฉันรู้แล้วน่า หมายถึงเรื่องงานต่อไปของเด็กนี่ต่างหาก นายคิดจะให้เด็กแบบนี้เปิดตัวในวงการจริง ๆ เหรอ? ได้ถามความสมัครใจของเจ้าตัวบ้างรึเปล่า?"

ปรานต์เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มหน้าคมที่ถึงแม้จะดูชอบเที่ยวเล่นไม่จริงจังกับใคร แต่กลับใส่ใจรายละเอียดมากกว่าที่เขาคิด เขานึกว่าอีกฝ่ายจะไม่สนใจเรื่องอื่นนอกจากเรื่องหาความสุขใส่ตัวเสียอีก

"นายอย่าพูดเหมือนกับฉันบังคับให้ปรานต์เซ็นสัญญาจะได้ไหม? ฉันจ่ายให้เด็กคนนี้เต็มจำนวนนะ"

"ฉันรู้ แต่ว่า..."

ปรานต์ใจเต้นรัวเมื่อจู่ ๆ ราเมศก็หยุดพูดไปแล้วหันหน้ามาทางเขา ดวงตาคมมองเพียงแว่บเดียว แต่เขากลับรู้สึกเหมือนกับถูกมองทะลุด้วยสายตาที่ปราดเปรื่องจนร่างกายของเขาเปลือยเปล่า

"เด็กนี่ยังไม่บรรลุนิติภาวะด้วยซ้ำ พ่อแม่ตามหาอยู่รึเปล่าก็ไม่รู้ เดี๋ยวนายก็โดนข้อหาลักพาตัวเข้าหรอก"

เด็กหนุ่มกำมือแน่นเมื่อได้ยินคำกล่าวถึงพ่อแม่

"ผะ ผมเต็มใจทำงานนี้ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วครับ ผมต้องการเงินจำนวนมาก... มากพอที่จะทำให้ผมสามารถใช้ชีวิตตามลำพังได้"

"หา..."

ราเมศหยุดพูดไปเมื่อได้ยินดังนั้น ว่ากันตามตรง เขาเข้าใจว่าพัลลภไปหลอกให้เด็กคนนี้เซ็นสัญญามาทำงานด้วย จึงหวังจะเกลี้ยกล่อมให้เพื่อนปล่อยเด็กไป

แต่เมื่อร่างเล็กที่สั่นเทาพูดออกมาแบบนี้ เขาก็ถึงกับชะงัก เนื่องจากอีกฝ่ายไม่ได้ดูเป็นเด็กหนีเที่ยวทั่วไป แล้วเหตุผลใดกันล่ะที่ทำให้ปรานต์ต้องการเงินมากเสียจนยอมมาทำงานแบบนี้?

"แน่ใจเหรอ? ปรานต์?"

"แน่ใจครับ ผมไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วที่จะถูกหลอก พี่วางใจเถอะ ผมคิดดีแล้ว"

เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างสงบ ทั้ง ๆ ที่เรือนกายยังคงสั่นน้อย ๆ อยู่ตลอดเวลา ดวงตาคู่สวยช้อนมองสบกับดวงตาคมอย่างไม่หลีกหนี แววตาแสนเศร้าที่เด็ดเดี่ยวเช่นเดียวกันกับก่อนเข้าฉากทำให้ราเมศที่กำลังจะค้านเงียบไป

"คงต้องรบกวนคุณเรื่องที่พักสักพัก เมื่อผมได้เงินแล้ว จะรีบย้ายออกไปครับ"

"เห็นไหม? เด็กคนนี้พูดรู้เรื่องยิ่งกว่านายซะอีก ราม" พัลลภยิ้ม พร้อมกับบิดกายหาวหวอด "เอาล่ะ เรียบร้อยดีแล้ว ฉันไปก่อนนะ"

"ขอบคุณที่มาช่วยนะครับ พี่เบส"

ปรานต์รีบลุกขึ้นแล้วเดินตามไปส่งถึงหน้าประตูห้อง เขายิ้มเมื่อเห็นอีกฝ่ายโบกมือให้โดยไม่ได้หันหน้ามามองเป็นเชิงตอบว่าไม่เป็นไร มือเรียวล็อกประตูแล้วเดินกลับมาหาร่างสูงที่นั่งเอนอยู่บนโซฟา

"พี่รีบไปนอนเถอะครับ เดี๋ยวผมจะเก็บของเอง"

เด็กหนุ่มเอ่ยพลางย่อกายลงกับโต๊ะกาแฟที่ระเกะระกะไปด้วยกองสำลีที่ชายหนุ่มสั่งให้รื้อออกมาเยอะเกินความจำเป็น

ก่อนที่ดวงตาคู่งามจะเบิกกว้างเมื่อเขามองเห็นเงาจากด้านหลัง เด็กหนุ่มรีบหันไปมองร่างหนาที่กำลังทาบทับเรือนกายลงมา

"พี่! ทำอะไรน่ะ พี่ราม!"

มือแกร่งคว้าข้อมือเรียวทั้งสองข้างแล้วรวบไว้เหนือศีรษะ ก่อนเลื่อนมืออีกข้างมาปิดปากเรียวที่พยายามประท้วงนั่นเอาไว้

"อยู่เฉย ๆ สิ"

"อื้อออ!!"

เสียงหวานร้องดังเมื่อปากหยักก้มลงขบเม้มตามลำคอขาวเนียนจนเกิดรอย พร้อมกับแทรกลำขากดแนบเข้ากับกลางลำตัวของเด็กหนุ่ม เขาขยับขาเสียดสีจนส่วนอ่อนไหวเริ่มตอบสนอง

ราเมศเป่าลมหายใจร้อนเข้ากับใบหูบาง รับรู้อาการสะดุ้งของร่างด้านใต้ที่เกิดขึ้นโดยฝีมือของเขาเองอย่างพอใจ

"ชู่ว์ ดูสิ ปรานต์..."

ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ทอดสายตามองเรือนร่างที่สั่นระริกด้วยความตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิด พลางหยักยิ้มมุมปากกับสภาพน่าอายของเด็กหนุ่ม

"นายกำลังจะเข้าสู่วงการนี้ไม่ใช่เหรอ? นายรู้รึเปล่าว่ามีคนอีกมากมายที่รอวันที่จะได้ฟันนายอยู่... ตอนที่นายเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องแต่งตัว หรือตอนเข้าฉาก"

ราเมศเลื่อนมือลงบีบกุมส่วนร้อนระอุใต้ร่มผ้าอย่างหนักหน่วง

"นายคิดว่านายพร้อมจะรับทุกคนไหวไหมล่ะ? คนที่ชอบพวกหน้าตาสวย ๆ อย่างนายมีไม่น้อยซะด้วย นายรู้ไหมว่าสุดท้ายเด็กแบบนายจะเป็นยังไง นายจะกลายเป็นผู้ชายขายตัว ติดยา แล้วก็ตายเพราะติดโรค"

เด็กหนุ่มน้ำตาคลอ เขาสั่นศีรษะ ก่อนจะเม้มริมฝีปากแล้วปล่อยให้หยาดน้ำใสร่วงเผาะลงบนผิวแก้มนุ่ม ราเมศทอดถอนใจแล้วปล่อยมือของเด็กหนุ่มเป็นอิสระ

"ฮึก... แต่ผม... ผม..."

"อาชีพแบบนี้ไม่เหมาะกับเด็กอย่างนายหรอก รีบกลับบ้านไปซะ"

ปรานต์สั่นศีรษะไปมาพลางถอนสะอื้น ยิ่งทวีความหงุดหงิดให้แก่ร่างสูงใหญ่โดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่เข้าใจสาเหตุว่าทำไมดาราดังอย่างเขาถึงต้องมาใส่ใจเด็กตัวกะเปี๊ยกคนเดียวแบบนี้ด้วย

เพียงแต่เขารู้สึกว่า เขาไม่อยากให้แววตาแสนเศร้าคู่นั้นหมองมากไปยิ่งกว่านี้ และการอยู่ในวงการนี้ทำให้เขารู้ดีว่า คนอย่างเด็กคนนี้จะเติบโตขึ้นมาอย่างไร และสุดท้ายแล้วจะเป็นอย่างไร เขาเห็นมาหลายคนแล้ว

"ฮึก ผม.. ผมกลับบ้านไม่ได้"

"ทำไมถึงกลับไม่ได้? ไม่มีเงินเหรอ? อยู่ที่ไหนล่ะ เดี๋ยวพี่ไปส่งก็ได้"

"ไม่ใช่ครับ..." ปรานต์พยายามกลั้นสะอื้น แต่ช่างยากเหลือเกิน "ผมกลับไปไม่ได้อีกแล้ว..."

ราเมศหยิบทิชชู่ที่อยู่บนโต๊ะมาแล้วส่งให้ร่างเล็กที่อยู่บนพื้น

"เอ้า เลิกร้องไห้ซะทีจะได้พูดรู้เรื่องหน่อย ทำไมถึงกลับไม่ได้ บอกมาซิ"

"... ผมหนีมา"

"เรื่องนั้นพี่พอจะเดาได้แต่แรกแล้ว แต่นายไม่อยากกลับบ้านบ้างเหรอ พ่อแม่นายต้องเป็นห่วงอยู่แน่เลย เผลอ ๆ แจ้งตำรวจรึเปล่าก็ไม่รู้ แล้วยังโรงเรียนอีกล่ะ นายคิดจะมาเสียอนาคตเพราะวงการนี้จริง ๆ เหรอ? ไม่คิดอยากเป็นลูกชายที่พ่อแม่ภูมิใจบ้างหรือไง?"

"... พ่อกับแม่ของผมตายไปนานแล้ว"

ประโยคสั้น ๆ นี้ทำให้ราเมศชะงักไป ดวงตาคมหันไปมองใบหน้าสงบนิ่งที่เปื้อนน้ำตาของเด็กหนุ่ม

"ผมอยู่กับครอบครัวที่รับผมมาเลี้ยงจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า พวกเขาไม่ได้รักผม... พ่อเลี้ยง... พ่อเลี้ยงของผม..."

ร่างกายของเด็กหนุ่มสั่นเทาขณะที่มือเล็กพยายามโอบกอดเรือนร่างของตนเองเอาไว้อย่างสุดกำลัง ดวงตาโตที่เบิกกว้างอย่างตื่นตระหนกเอ่อท้นไปด้วยน้ำตาเมื่อความทรงจำอันโหดร้ายแล่นวาบเข้ามา

"เขา...!"

"พอแล้ว!"

ราเมศคว้าร่างบอบบางที่สั่นเทิ้มและหอบอากาศหายใจอย่างหนักหน่วงมากอดเอาไว้ มือหนากดศีรษะมนเข้ากับบ่ากว้างโดยไม่แคร์ว่าเสื้อสูท HERMES ที่เพิ่งสอยมาของเขาจะมีรอยเลอะ

"ไม่เป็นไรแล้วนะ นายไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้ว..."

เขาลูบแผ่นหลังบางที่เกร็งต้านด้วยความหวาดกลัว เคยอ่านเจอคนที่มีอาการไฮเปอร์เวนติเลชั่นจากในหนังสือ แต่ไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับคนใกล้ตัวแบบนี้

"ตอนนี้ไม่มีใครเข้ามาทำร้ายนายได้... นายปลอดภัยที่นี่ ค่อย ๆ หายใจช้า ๆ นะ"

"อะ... อา..."

ปรานต์สะอื้นฮักเมื่อได้สติ หยดน้ำตาพรั่งพรูออกมาอย่างหยุดไม่อยู่ สำหรับเด็กวัยสิบหกปีอย่างเขา การหนีออกจากบ้านมาจนถึงกรุงเทพมหานครด้วยเงินที่เก็บสะสมมาแสนนานไม่ใช่เรื่องง่าย เนื่องจากเขาไม่มีที่อยู่ แถมยังไม่มีเบอร์ติดต่อ จึงไม่มีบริษัทไหนรับเด็กอย่างเขาไปทำงาน

นับเป็นโชคของเขาที่ได้พบกับพัลลภที่จะช่วยให้เขาสามารถหาเงินเพื่อดำรงชีวิตอยู่ได้

"ฮึก.. ฮือ....."

"เอาเถอะ ร้องไห้ออกมาให้พอ ผู้ชายร้องไห้ไม่เห็นมีอะไรน่าอายเลยถ้าต้องมีความทรงจำแบบนั้น..."

ราเมศลูบเรือนผมนุ่มอย่างอ่อนโยนจนตัวเขาเองยังแปลกใจ

"ถ้าการอยู่บ้านมันเลวร้ายขนาดนั้น นายก็อยู่ที่นี่ไปก่อนละกัน จนกว่าจะถึงวันที่นายสามารถยืนหยัดอยู่ได้ด้วยตนเอง..."

ปรานต์ปล่อยให้น้ำตาไหลต่อไปอย่างเงียบ ๆ เขาหลับตาลงระหว่างที่ราเมศยังคงลูบศีรษะของเขาอย่างเบามือ เสียงทุ้มต่ำฟังดูนุ่มนวลจนเขาแทบไม่ได้ยิน เด็กหนุ่มปล่อยให้ตัวเองจมลงสู่ห้วงนิทราอย่างช้าๆ

--- นับเป็นคืนแรกที่เขาได้นอนหลับสนิทโดยไม่ต้องผวาตื่นด้วยความหวาดกลัว






TBC.

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 12/6/18]
เริ่มหัวข้อโดย: MilkTea ที่ 12-06-2018 21:56:09

[ACT 3]





"พ่อครับ... เจ็บ ปรานต์เจ็บ...!"

ร่างเล็กพยายามดิ้นหนีมือหยาบที่จับมือบางทั้งสองข้างรวบไว้ด้วยกันแล้วกดลงกับพื้นกระเบื้องห้องน้ำ

"อย่ามาทำเป็นสำออยหน่อยเลยน่า แกเองก็ใช่ย่อยไม่ใช่หรือไง ตอนอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็น่าจะโดนซะพรุนแล้วนี่ หน้าตาร่านๆอย่างแก วันๆคงเอาแต่อ้าขาให้ผู้ชาย นี่คงอยากแย่แล้วใช่ไหมล่ะ!"

"พ่อครับ ปรานต์ไม่เข้าใจ โอ๊ย!"

ซีกหน้าหวานหันไปตามแรงตบจากฝ่ามือหนา ผิวแก้มใสขึ้นรอยแดงเป็นปื้นในพริบตา หยดน้ำใสที่เอ่อท้นดวงตาคู่โตที่เต็มไปด้วยแววสับสนไหลรินอย่างไม่อาจห้ามได้

"ฮึก ปรานต์กลัวแล้วครับ ปรานต์จะเป็นเด็กดี ฮือ.. พ่ออย่าตีปรานต์เลยนะครับ"

"ใครเป็นพ่อแก มานี่!"

ร่างใหญ่คว้าแขนของเด็กชายให้ลุกขึ้นคุกเข่าที่เบื้องหน้าตน ดวงตาคู่สวยฉายแววตื่นตระหนกเมื่อผู้ขึ้นชื่อว่าพ่อบุญธรรมบีบบังคับให้เขาอ้าปากแล้วเสือกความร้อนจัดเข้ามาจนเขาสำลัก กลิ่นกายที่กรุ่นเข้ามาทำให้เขารู้สึกคลื่นเหียนจนอยากอาเจียน มือเล็กพยายามผลักร่างตรงหน้าออกไป แต่ศีรษะของเขาถูกมือใหญ่ตรึงไว้แน่น ขณะสวนกายเข้าสู่ริมฝีปากเล็กๆสีชมพูอย่างหนักหน่วง

"ทำดีๆล่ะ! อย่ากัดเชียวนะ ไม่งั้นแกโดนหนักแน่!"

"อุก อื้อ!"

เด็กชายได้แต่ปล่อยให้ชายตรงหน้ากระแทกกายเข้าออกใส่ปากของเขาไม่รู้นานเท่าไหร่ ที่เลวร้ายยิ่งกว่านั้น เมื่อร่างหนาเสร็จสม กลับดึงออกมาแล้วฉีดพ่นลงบนใบหน้าของเขา จากนั้นจึงพาเขาไปอาบน้ำราวกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

"อย่าบอกใครล่ะ... ถ้าไม่อยากเจ็บตัวอีก" ชายวัยกลางคนเอ่ย "พรุ่งนี้พอเรียกให้มาอาบน้ำก็ตามมาดีๆล่ะ"

เด็กชายได้แต่ก้มหน้ารับคำทั้งๆที่ไม่เข้าใจอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย จึงไม่ต้องสงสัยที่เขาจะถูกบังคับเช่นนี้เรื่อยมา



*****



แสงสว่างที่ส่องลอดเข้ามาในเพ้นท์เฮ้าส์ชั้นบนสุดของตึกสูงสามสิบแปดชั้นทอกระทบร่างเพรียวที่นอนอยู่บนเตียงขนาดคิงไซส์ ผ้าปูที่นอนสีดำสนิทช่วยขับให้ผิวเนียนแลดูกระจ่างใสมากขึ้น ทว่ายิ่งเห็นรอยแดงช้ำจากการร้องไห้อย่างหนักเมื่อคืนที่ผ่านมามากขึ้นเช่นกัน

มือใหญ่สะกิดร่างที่นอนหลับสนิทเบาๆ ใจเขาไม่นึกอยากจะปลุกร่างบางที่นอนขดตัวอย่างน่าสงสารอยู่บนเตียงเลยสักนิด แต่ว่าเวลาไม่คอยท่า นี่มันก็ใกล้แปดโมงครึ่งเข้าไปทุกที ขืนไปสาย พัลลภได้บ่นเขาหูชาอีกแน่

"เจ้าตัวเล็ก ตื่นได้แล้ว"

"อื้ม..."

เจ้าของร่างเล็กครางเบาๆก่อนจะพลิกศีรษะหนีไปอีกทาง ส่งผลให้ชายหนุ่มวัยสามสิบเริ่มหงุดหงิดนิดๆ แม้จะเข้าใจดีว่าอีกฝ่ายเหนื่อยจากการร้องไห้เมื่อคืน รวมถึงเหนื่อยจาก 'งาน' ที่เพิ่งลองทำเป็นครั้งแรกเมื่อวานนี้ด้วย

ราเมศจับร่างบนเตียงพลิกไปเรื่อยๆตามผืนเตียง จนในที่สุดก็ถึงขอบเตียง แต่มือใหญ่กลับไม่หยุดอยู่แค่นั้น เขายังคงพลิกร่างตรงหน้าที่นอนบ่นงึมงำในลำคอต่อไปจนตกเตียง

"โอ๊ย! เจ็บนะ! ทำอะไรของคุณน่ะ!"

"ก็ปลุกเด็กขี้เซาน่ะสิ"

ราเมศเอ่ยพลางโยนผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนใหญ่ให้

"แต่ผมไม่มีงานนี่ พี่ไปทำงานก็ไปคนเดียวสิครับ จะปลุกผมด้วยทำไมล่ะ"

เสียงหวานบ่นงึมงำอย่างรำคาญใจเมื่อมือใหญ่พยายามลากให้เขาเข้าไปอาบน้ำ

"ขืนปล่อยให้นายอยู่ในบ้านตามลำพัง มีหวังเฟอร์นิเจอร์ของพี่พังพินาศหมด"

"นี่พี่! เห็นผมเป็นตัวอะไร? ไม่ใช่แมวนะถึงได้ชอบทำลายเฟอร์นิเจอร์น่ะ"

"อย่าดื้อน่า เข้าไปอาบน้ำแล้วออกมาได้แล้ว หรือจะต้องให้พี่อาบให้เหมือนแมว?"

"แมวที่ไหนอาบน้ำกันเล่า!"

"ก็แล้วนายเป็นแมวรึไงล่ะ ไปๆ รีบๆออกมาด้วยล่ะ ถ้าขืนไปสาย เบสให้นายทำออรัลให้พี่แต่เช้าแน่" เอ่ยพลางยันร่างบอบบางไปทางห้องอาบน้ำขนาดใหญ่สมกับอยู่ในเพ้นท์เฮ้าส์ที่ขึ้นชื่อว่าแพงที่สุดในเขตทองหล่อ

ปรานต์ทำหน้ายุ่งอย่างคนยังไม่ตื่นดี แน่ล่ะ เขาเลือกที่จะไม่เอ่ยถามข้อสงสัยในใจที่ว่า 'ออรัลคืออะไร' แล้วเลือกที่จะตรงเข้าไปโดยมีสายตาคมมองตามหลัง

ชายหนุ่มระบายลมหายใจยาวพลางนึกถึงอนาคตของร่างบอบบาง เมื่อคืน แม้ปรานต์จะไม่ได้เล่าอะไรมากไปกว่านั้น แต่เขาเองก็ไม่คิดจะบังคับให้เด็กหนุ่มระบายหากเจ้าตัวไม่ต้องการ

--- แต่ดูๆไปแล้ว บางทีการไม่พูดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาเลยอาจจะดีกว่าก็ได้

*****



"โอ้โห... อาชีพนี้มันทำเงินดีขนาดนั้นเลยรึไงนะ"

ปรานต์อดผิวปากหวือออกมาไม่ได้เมื่อเลื่อนสายตาไปรอบๆความหรูระยับในห้องน้ำ พระเจ้า ใหญ่กว่าห้องนอนของเขาที่บ้านด้วยซ้ำ!

เขาเอื้อมมือไปแตะก๊อกน้ำที่ทำจากทองคำขาวอย่างหวั่นใจเล็กๆ เพราะดูจากห้องน้ำที่เงาวับแล้ว เขาเชื่อว่าหากเขาทำให้เป็นรอยขึ้นมา มีหวังชายหนุ่มได้ถีบเขาออกไปจากบ้านแน่

"เฮ้ อย่ามัวแต่ชมวิวในนั้นสิ รีบๆอาบน้ำซะที"

เสียงทุ้มดังลอดประตูเข้ามา ส่งผลให้เด็กหนุ่มเลิกระมัดระวังแล้วหมุนก๊อกน้ำจนสุดทันที น้ำเย็นจัดที่พุ่งปะทะร่างกายทำให้เขารู้สึกสดชื่นในทันตา

มือบางลูบไล้ไปทั่วเรือนกาย ก่อนจะรีบปิดน้ำแล้วเดินออกมาจากส่วน Shower ปรานต์คว้าผ้าขนหนูผืนนุ่มมาห่อหุ้มส่วนล่างเอาไว้ แล้วเขาก็นึกขึ้นได้ว่าเขาไม่มีเสื้อผ้าเลยสักตัว จึงค่อยๆแง้มประตูแล้วโผล่หน้าออกไปจากห้องน้ำ

"พี่ราม..."

"หืม?"

ชายหนุ่มเงยหน้าจากอเมริกาโน่ร้อนแล้วหันไปมอง เขาเบิกตาค้างเมื่อเห็นร่างเพรียวพันผ้าเช็ดตัวคลุมท่อนล่างเดินออกมาจากห้องน้ำ เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนเปียกลู่ระผิวแก้มใสที่แดงระเรื่อจากน้ำเย็นจัด และแผ่นอกขาวละเอียดที่มีร่องรอยจากการ 'ทำงาน' เมื่อวานนี้

"อะ... อะไร?"

"ผมไม่ได้เอาเสื้อมา... ขอยืมของพี่ก่อนได้ไหม?"

"ของพี่เหรอ? ทำไมต้องเป็นพี่ด้วย?"

ราเมศขมวดคิ้วมุ่นเมื่อได้ยินดังนั้น เนื่องจากเขาเป็นคนพิถีพิถันกับรูปลักษณ์ภายนอกเป็นอย่างมาก เสื้อผ้าของเขาแต่ละตัวจึงดูดีมีราคาไม่ใช่น้อย ไม่ใช่ว่าเขาขี้เหนียวหวงของไม่เข้าเรื่อง แต่เขาไม่ชอบใช้ของร่วมกับคนอื่น โดยเฉพาะคนที่เพิ่งรู้จัก

"หรือพี่จะให้ผมใส่ตัวเดิมก็ได้..."

เด็กหนุ่มเสียงอ่อยไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินดังนั้น เขาลืมไปเสียสนิทว่าเขาเป็นเพียงคนขออาศัยอยู่ จะมีสิทธิ์มีเสียงอะไรมากมายถึงขั้นขอยืมเสื้อผ้าของเจ้าของบ้านใส่ รู้อยู่แก่ใจว่าอีกฝ่ายใช้แต่ของแบรนด์

ราเมศเงียบไป แล้วลอบถอนใจเบาๆ งานนี้เขาควรจะเบิกค่าใช้จ่ายเพิ่มจากบริษัทซะหน่อย ถือเป็น 'ค่าเลี้ยงดูเด็ก' แทนท่านประธานงี่เง่า

"... รอแป๊บ"

เขาเอ่ยแล้วเปิดตู้เสื้อผ้า รื้อๆหาเสื้อเชิ้ตตัวที่เขาไม่ค่อยได้ใส่แล้วเพราะติดแขน แต่ก็ทิ้งไม่ลงเพราะราคาเสื้อแต่ละตัวแพงหูฉี่

"เอ้า คงจะใส่ได้นะ"

มือเล็กรับเสื้อเชิ้ตสีขาวแบบเรียบๆ มีดีเทลเก๋ๆตรงปกเสื้อที่เป็นสีดำสนิทมาถือไว้

"จะดีเหรอครับ?"

"ยังไงพี่ก็ใส่ไม่ได้อยู่แล้ว อ้อ นี่ไม่ได้อ้วนขึ้นนะ แต่ว่าฟิตร่างกายจนกล้ามแขนใหญ่ขึ้นมากซะจนใส่ไม่ได้แล้ว"

"ผมยังไม่ทันได้ว่าอะไรเลย"

"รู้ แต่ก็บอกไว้ก่อน" เอ่ยเสียงเรียบ "แต่กางเกงคงไม่มีไซส์นาย ทนใส่ตัวเดิมไปก่อนละกัน เย็นนี้ค่อยไปหาซื้อใหม่"

เขาก้มมองนาฬิกาข้อมือ แล้วทำตาเหลือกเมื่อเข็มยาวเข้าใกล้เลขสิบสองเข้าไปทุกที

"รีบๆแต่งตัวด่วนเลย ต้องไปแล้ว!"

เด็กหนุ่มจึงได้แต่รีบสวมเสื้อแล้วติดกระดุม ขณะที่ชายหนุ่มเอาแก้วกาแฟไปทิ้งไว้ที่ห้องครัว



*****



เด็กหนุ่มถูกพามาทิ้งไว้ในห้องแต่งตัวของราเมศ ซึ่งแม้ว่าจะมีขนาดใหญ่กว่าห้องแต่งตัวของเขาเมื่อวานไม่ใช่น้อยๆ แต่การนั่งเงียบๆอยู่ในห้องที่รายล้อมไปด้วยกระจก นอกจากนั้นแล้วก็มีเพียงอุปกรณ์เสริมหล่อของชายหนุ่มเท่านั้น ทำให้เขารู้สึกเบื่อหน่าย โดยที่ไม่รู้ว่าเบื่ออะไรระหว่างการนั่งอยู่เฉยๆกับการทนเห็นความฟุ้งเฟ้อของอีกฝ่าย

ปรานต์ปรายหางตามองกระเป๋าหนังสีดำที่วางอยู่บนโต๊ะเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังลอดออกมาอย่างต่อเนื่อง ตอนแรกเขาก็ปล่อยให้มันดังไป แต่เมื่อปลายสายไม่ยอมเลิกราเสียที เด็กหนุ่มจึงลุกจากเก้าอี้แล้วตรงไปที่กระเป๋าใบโต ดวงตาคู่สวยทอดมองไอโฟนที่อยู่ในมือขณะลังเลว่าควรจะกดรับหรือไม่

"... สวัสดีครับ"

ทันทีที่เขารับสาย เสียงหวานใสก็ดังลอดโทรศัพท์มาในทันที

"ราม คืนนี้ว่างรึเปล่าครับ?"

"เอ่อ... ขอโทษครับ ตอนนี้คุณรามไม่สะดวกรับโทรศัพท์น่ะครับ"

ปลายสายเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยออกมา

"นั่นใครพูดน่ะ? ทำไมถึงรับโทรศัพท์ของรามได้?"

ปรานต์นิ่งคิดอยู่พักหนึ่งว่าควรจะตอบไปว่าอย่างไรดี ก่อนจะตัดสินใจตอบตามตรง

"ผมชื่อปรานต์ครับ พักอยู่กับคุณราม ตอนนี้พี่เขาทำงานอยู่น่ะครับ เดี๋ยวผมจะบอกให้เขาโทรกลับนะครับ"

เขาได้ยินเสียงลมหายใจฟืดฟาดอย่างโกรธเกรี้ยวดังลอดออกมา ก่อนที่สายจะตัดไป เด็กหนุ่มวางโทรศัพท์ลงอย่างงงๆ แล้วเดินกลับไปที่เก้าอี้ รอจนกระทั่งชายหนุ่มทำงานจนเสร็จแล้วเดินกลับมาในชุดคลุมอาบน้ำเช่นเดียวกันกับเมื่อวาน

เด็กหนุ่มรอให้ราเมศชำระล้างร่างกายแล้วแต่งตัวจนเรียบร้อย ก่อนจะพูดถึงโทรศัพท์ที่โทรเข้ามาแล้วอีกฝ่ายไม่ได้รับ

รามมองหมายเลขที่โทรเข้ามาเมื่อครู่ แล้ววางกลับกระเป๋าที่เดิม "ช่างเถอะ"

"อ้าว ไม่โทรกลับเหรอครับ?"

"ไม่ต้องหรอก.."

ราเมศเอ่ยขณะหวีผมที่เปียกลู่ให้เข้าที่เข้าทางโดยไม่เซ็ตอย่างทุกที เขาเหลือบมองสายตาแปลกใจของอีกฝ่ายแล้วจึงตอบออกไป

"ไม่ใช่ว่าพี่อยากจะนอนกับทุกคนหรอกนะ"

"หา?"

"หมอนั่นก็เป็นหนึ่งในคนที่เคยร่วมงานกับพี่ ตอนนั้นได้เบอร์ของพี่ไปเพราะบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะปรึกษา แต่เรื่องที่อยากจะปรึกษาดันมีแต่เรื่องบนเตียง พี่ก็เลยปฏิเสธไปว่าพี่ไม่ได้มั่วกับทุกคนง่ายขนาดนั้น ทีนี้หมอนั่นยังตามตื๊อไม่เลิก วันหลังก็ไม่ต้องไปรับเบอร์นี้อีกเข้าใจไหม"

"เอ่อ ครับ ขอโทษครับ"

อันที่จริงเขาไม่ได้แปลกใจเรื่องที่อีกฝ่ายไม่โทรกลับ แต่ที่เขาแปลกใจคือทรงผมของร่างตรงหน้าต่างหาก พอรามไม่ได้เซ็ตผมให้ตั้งแบบทุกที ผมม้าเลยตกลงปรกหน้าผาก ทำให้ชายหนุ่มดูเด็กกว่าทุกทีจนปรานต์ก็อดยิ้มออกมาไม่ได้

"ขำอะไรน่ะ?"

"เปล่าครับ"

"เปล่าที่ไหน ก็เห็นๆอยู่ว่านายยิ้ม"

"เอ่อ ก็... พี่ไม่ได้เซ็ตผม"

"ทำไม? มันดูแปลกเหรอ?"

ราเมศรีบเดินกลับไปส่องกระจกในทันที ทำเอาปรานต์หลุดหัวเราะพรืดออกมาดังลั่น

"อะไรของนาย? มันตลกขนาดนั้นเลยเหรอ?"

มือใหญ่รีบคว้าสเปรย์กระป๋องมาเตรียมเซ็ตผมในทันที

"เปล่าครับเปล่า" ปรานต์รีบห้ามไว้ "rujดูเด็กลงเท่านั้นแหละครับ ไม่มีอะไรตลกหรอก"

"แล้วนายหัวเราะอะไร?"

ราเมศยังไม่มั่นใจ ท่าทางแบบนี้ทำเอาเด็กหนุ่มอดยิ้มกว้างออกมาไม่ได้ เพราะอีกฝ่ายดูน่ารักกว่าที่เขาคิดเยอะเลย

"ก็ขำพี่นั่นแหละครับ ออกจะหน้าตาดี ทำไมถึงได้ห่วงภาพลักษณ์ขนาดนี้นะ"

"เอ้า เจ้าตัวเล็ก คนเราจะดูดีก็จำเป็นต้องคอยรักษาด้วย นายรู้ไหมว่าเซลล์ผิวคนเรา พอแก่ตัวไปก็เริ่มเหี่ยว ไม่เต่งตึงเหมือนแต่ก่อน ก็ต้องคอยดูแลให้ดี ไม่อย่างนั้นถ้าผิวโทรม นายจะดูแก่ขึ้นไปเป็นสิบปีเลยนะ"

"พี่พูดเหมือนคุณแก่น่าดูอย่างนั้นล่ะ"

"ยังไงพี่ก็สามสิบแล้วล่ะนะ"

"หา!!"

"มาหงมาหาอะไรของนาย ดูไม่ออกรึไง"

"เปล่าหรอกครับ... ก็..."

เขาไม่คาดคิดจริงๆว่าอีกฝ่ายมีอายุมากขนาดนั้น ถึงเขาจะไม่เคยคิดอย่างตั้งใจจริงๆ แต่ก็คิดว่าราเมศน่าจะอายุไม่เกิน 26-27 ปีประมาณนั้น

"ว่าแต่คุณจะออกไปทั้งๆอย่างนั้นจริงๆเหรอ ไหนว่าต้องรักษาลุคไง"

"ก็วันนี้ไม่ได้ออกไปไหนต่อ แค่พานายไปซื้อเสื้อผ้าแค่นั้นเอง แล้วพี่ก็หล่ออยู่แล้วด้วย ไม่เห็นต้องแต่งตัวเต็มสตีมก็ได้นี่"

"... โอเคครับ"

ปรานต์เลือกที่จะไม่เถียงแล้วยอมเดินตามร่างสูงไปขึ้นรถ

"อ้าว ราม วันนี้ไม่ไปต่อหรอกเหรอ?"

พัลลภที่เดินสวนกันเอ่ยทักเมื่อเห็นสภาพของเพื่อนสนิท ก่อนจะลอบยิ้มเมื่อเห็นร่างเพรียวบางที่เดินต้อยๆตามหลังมาราวกับลูกแมวเชื่องๆ

"หรือว่าไปต่อกันที่บ้าน?"

"ไอ้บ้า กำลังพาเด็กนี่ไปซื้อเสื้อผ้าต่างหาก"

ตอนนั้นเองที่พัลลภเพิ่งสังเกตเห็นว่าเสื้อที่เด็กหนุ่มกำลังสวมอยู่เป็นเสื้อเชิ้ตของราเมศสมัยเพิ่งเข้าวงการหนังใหม่ๆ ที่จำได้ก็เพราะเขานั่นล่ะที่เป็นคนแนะนำให้ซื้อสไตล์เรียบๆแต่เท่ เนื่องจากสมัยก่อนราเมศเน้นสีสันสดใสจนเกินพอดี เช่นเสื้อสีแดงสด คู่กับกางเกงสีเขียวที่ดูเผินๆนึกว่าตัวตลกในงานคริสต์มาส

"อ้อ เข้าใจแล้ว ดูแลปรานต์ให้ดีล่ะ เด็กคนนี้อาจได้เป็นดารานำในอนาคตก็ได้นะ เออจริงสิ ปรานต์... พรุ่งนี้นายต้องเข้าฉากตอนสิบโมงเช้านะ บทของนายพี่ทิ้งไว้ที่บ้านของรามแล้ว"

"เข้าใจแล้วครับ"

"แล้วราม นายอย่าลืมช่วยเทรนให้ปรานต์สำหรับบทวันพรุ่งนี้ด้วยล่ะ"

ร่างสูงสง่าเอ่ยพร้อมรอยยิ้มเลศนัย

"เออๆ ไปก่อนละ"

ราเมศรีบเออออให้จบๆเรื่องไป ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้หงุดหงิดขึ้นมาทุกครั้งที่อีกฝ่ายพูดเรื่องงานของปรานต์ขึ้นมา

เขาเข้าใจว่าตนเองคงไม่ชอบใจที่จะต้องมีส่วนร่วมในการทำลายอนาคตของเด็กคนหนึ่งที่ไม่ได้เต็มใจเข้าสู่วงการนี้เท่าไหร่ แต่อย่างว่า เขาคงไม่ใจบุญขนาดรับเลี้ยงเด็กคนหนึ่งเพียงเพราะความสงสารหรอก



*****



"เอ่อ พี่ราม"

"อะไร?"

"ผมว่า... มันมากไปมั้งครับ"

"อะไรมากไป?"

"ก็..." เด็กหนุ่มมองไปทางกองเสื้อผ้าที่รอการชำระเงินที่แคชเชียร์ "มันแพงไปนะครับ ผมรับไม่ได้หรอก"

"ใครว่าพี่ซื้อให้นายกัน?"

"อ้าว ก็ที่ให้ผมลองนี่ไม่ใช่ของผมหรอกเหรอครับ?"

"ของนายน่ะใช่ แต่เงินก็เงินนาย พี่แค่ออกให้ไปก่อนเท่านั้น"

ราเมศยื่นบัตรแพลตตินั่มให้กับพนักงานพลางพยักพเยิดให้อีกฝ่ายไปหิ้วถุงกระดาษไว้

"ซื้อเสื้อแล้วก็... ไปซื้อรองเท้าด้วย"

"เอ๋! แต่ว่าของผมก็ยังใช้ได้อยู่เลย"

ราเมศปรายสายตามองรองเท้าผ้าใบเก่าๆที่ดูเหมือนจะไม่ได้ซักมานานปีแล้วระบายลมหายใจ

"ซื้อไว้เหอะน่า นายจำไว้นะ นายต้องอยู่กับพี่อีกนาน ต้องทำตัวดูดีเข้าใจไหม พี่จะตอบใครต่อใครยังไงถ้าเขามาถามว่าเด็กคนที่แต่งตัวปอนๆที่อยู่กับพี่เป็นใคร คิดบ้างสิ!"

"... เข้าใจแล้วครับ" เด็กหนุ่มพยักหน้า "ถ้าอย่างนั้น ผมขอเลือกเองละกัน ที่พี่เลือกส่วนใหญ่มีแต่แบรนด์เนม ผมไม่ได้เป็นนักแสดงนำอย่างพี่นะ ต้องรู้จักเก็บออมไว้ ขืนใช้แบบพี่มีหวังต้องเล่นหนังอีกร้อยเรื่องก็ไม่พอ"

เอ่ยพลางเดินนำหน้าไปอย่างเร่งร้อน ทำเอาชายหนุ่มยืนอึ้งอยู่พักใหญ่ อดอมยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อรู้สึกตัวว่าถูกเด็กอบรมเรื่องฟุ่มเฟือยทางอ้อม

เขาค่อยๆเดินตามร่างตรงหน้าไปทางร้านรองเท้าผ้าใบมียี่ห้อ แต่ก็ยังไม่วายเจ้ากี้เจ้าการเรื่องสไตล์ของอีกฝ่ายอยู่ดี



***



"อิ่มชะมัด... นายกินเข้าไปได้ยังไงคนเดียวหมดนั่นน่ะ?"

ราเมศเบะปากเมื่อมองเห็นเด็กหนุ่มสวาปามคาโบนาร่ากับพิซซ่าที่ซื้อมาหมดเกลี้ยงชนิดแทบเลียถาด

"รู้ไหมว่าหมดนั่นปาเข้าไปตั้งกี่แคลอรี่"

"เอาน่า ผมเป็นเด็กกำลังโต ต้องการพลังงาน ไม่เหมือนคุณลุงวัยสามสิบแบบคนบางคนนี่"

ปรานต์เอ่ยพร้อมกับทำหน้ามีความสุข ในใจนึกอยากทานสลัดที่เหลือของราเมศต่อด้วยซ้ำ

"ว่าแต่พี่กินแค่นั้นไม่หิวเหรอ ผักมันไม่น่าอยู่ท้องเลยนะ"

"มันเลยเวลาอาหารเย็นของพี่แล้ว"

"เอ่อ... ขอโทษครับ"

"เรื่องอะไร?"

"ก็... เพราะผมพี่เลยต้องอดข้าวเย็น"

ราเมศหัวเราะพรืด "บ้าเหรอ ปกติพี่ก็ไม่ค่อยได้กลับมาทันอาหารเย็นอยู่แล้ว"

"อ้าว เหรอครับ"

"ใช่สิ ปกติมื้อค่ำของพี่เป็นพวกไวน์ชั้นดี... กับเซ็กส์ที่เร่าร้อนสักสองรอบ"

เด็กหนุ่มหน้าร้อนวูบในทันทีเมื่อเห็นสีหน้าทะเล้นพร้อมคำพูดลามกที่อีกฝ่ายคงพูดจนชิน ก่อนจะนึกถึงคำพูดของพัลลภขึ้นมาได้

"จริงสิ ผมต้องซ้อมบทด้วยนี่นา"

เอ่ยพลางวิ่งไปทางห้องรับแขก บนโต๊ะกาแฟมีสมุดสีขาวเล่มหนึ่งวางไว้จริงๆอย่างที่ว่า มือบางรีบคว้ามาพลิกเปิดดูว่าเขาต้องรับบทไหนต่อไป ก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะเบิกกว้าง แล้วใบหน้าหวานก็เปลี่ยนเป็นซีดลง ส่งผลให้ชายหนุ่มที่เพิ่งจัดการเก็บจานเสร็จเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ

"เป็นอะไรไป?"

"ผะ ผม... พะ พี่... ราม..."

สีหน้าซีดเป็นกระดาษของเด็กหนุ่มทำให้ราเมศเดินอ้อมหลังมาชะโงกดูว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อมองบทคร่าวๆ เขาถึงได้เข้าใจ

"นายเคยทำออรัลเซ็กส์รึเปล่าล่ะ?"

"อะ ออรัลเซ็กส์??"

"ที่พี่พูดเมื่อเช้าไง นายไม่รู้จักหรอกเหรอ?"

"เอ่อ... หมายถึงตรงนี้น่ะเหรอครับ"

ปรานต์ชี้ไปที่บท ก่อนจะหน้าซีดหนักกว่าเดิมเมื่อเห็นร่างสูงพยักหน้า

"ผม... ทำไม่ได้"

"... ไม่เคยเหรอ?"

ราเมศแอบแปลกใจเล็กๆที่เห็นอีกฝ่ายสั่นศีรษะแทนคำตอบ เขาหวังจะได้เห็นใบหน้าหวานใสแดงก่ำแล้วก้มหน้ารับคำอุบอิบมากกว่า

"ถ้าเคยแล้วก็ไม่เห็นต้องกลัวเลยนี่"

"ผม..." ปรานต์กัดริมฝีปากก่อนจะพูดโพล่งออกไป "พ่อ... พ่อเลี้ยงของผม บังคับให้ผมทำแบบนั้นตั้งแต่อายุเจ็ดขวบ..."

ความเงียบบังเกิดหลังสิ้นสุดคำพูดนั้น ปรานต์ไม่ได้ตัวสั่นสะท้านแบบเมื่อวานก็จริง แต่สีหน้าที่ซีดขาวของเด็กหนุ่มทำให้ราเมศหวั่นใจว่าอีกฝ่ายจะหมดสติไปได้ทุกที

ร่างสูงใหญ่จับมือเล็กเอาไว้ ส่งผลให้ดวงตาคู่โตช้อนขึ้นสบกับดวงตาคมที่ฉายแววเห็นใจ พวกเขามองตากันอยู่อย่างเงียบๆสักพัก ก่อนที่ปรานต์จะยิ้มเศร้าๆแล้วถอยออกมา

"ผมไม่เป็นไรครับ ขอเวลานิดหน่อย เดี๋ยวผมออกมานะครับ"

เด็กหนุ่มเอ่ยพลางเดินเข้าไปในห้องนอน ก่อนจะเบิกตาขึ้นด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นร่างสูงเดินตามเข้ามาแล้วปิดประตู

"พี่ราม?"

"... เบสบอกให้พี่เทรนให้นาย"

"... เอ๊ะ?"

"คำสั่งประธาน... บอกให้พี่เทรนให้นาย"

"เอ๊ะ ตะ แต่ว่า..."

"ถ้านายเคยแต่ถูกบังคับ นายก็ไม่รู้เทคนิคหรอกใช่ไหมล่ะ แบบนี้มันก็เหมือนกับคนไม่เคยทำนั่นแหละ เพราะงั้นถ้านายไปทำแบบที่เคยทำในวันพรุ่งนี้ พี่คงโดนสวดที่ไม่รู้จักสอนนายให้ดีก่อน"

"แล้ว..."

เด็กหนุ่มอึกอักอย่างไม่ค่อยเข้าใจ แล้วราเมศจะสอนเขาอย่างไรกัน?

"ถอดเสื้อผ้า แล้วขึ้นไปนอนบนเตียงซะ!"







.



.



.



TBC.

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 12/6/18] อัพ 3 ตอนรวด!!
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 13-06-2018 01:34:17

 :pig4: :pig4: :pig4:

ชีวิตเด็กน้อยน่าสงสาร กับหนุ่มใหญ่ใจดี(มั้ง)

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 12/6/18] อัพ 3 ตอนรวด!!
เริ่มหัวข้อโดย: กาแฟมั้ยฮะจ้าว ที่ 13-06-2018 11:53:05

 :pig2:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 12/6/18] อัพ 3 ตอนรวด!!
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 13-06-2018 11:55:57

โอ้วววว ติดตามค่ะ อยากรู้ว่ารามผู้ใหญ่ใจดีจะจัดการกับชีวิตน้องแมวปรานต์ยังไงต่อไป

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 12/6/18] อัพ 3 ตอนรวด!!
เริ่มหัวข้อโดย: Mookpichh ที่ 13-06-2018 14:37:20

เป็นกำลังใจให้จ้าาาา
รอดูว่าพี่รามที่เจนจัดซะขนาดนี้ นางจะแสดงความรักต่อนุ้งปรานต์ยังไง5555 :katai3:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 12/6/18] อัพ 3 ตอนรวด!!
เริ่มหัวข้อโดย: donut4top ที่ 13-06-2018 15:05:15

พี่รามดูเป็นผู้ชายจู้จี้ชะมัด5555 แต่ก็อดสงสารน้องไม่ได้ มาอยู่ในวงการนี้คงมีแต่พี่รามไม่ได้ได้ ต้องแสดงกับผู้ชายอื่นด้วยแหงเลย ฮื่อ สงสาร

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 12/6/18] อัพ 3 ตอนรวด!!
เริ่มหัวข้อโดย: KizzllKizz ที่ 13-06-2018 21:27:53

น้องน่าสงสาร เอาใจช่วยน้องนะ

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 12/6/18] อัพ 3 ตอนรวด!!
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 13-06-2018 21:30:38

น้องจะมีชีวิตที่ดีขึ้นใช่ไหม
สงสาร

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 12/6/18] อัพ 3 ตอนรวด!!
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 13-06-2018 22:17:18

 :katai2-1:

สอนให้บ้าง 555

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 12/6/18] อัพ 3 ตอนรวด!!
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 14-06-2018 11:54:06

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 12/6/18] อัพ 3 ตอนรวด!!
เริ่มหัวข้อโดย: saowa.stella ที่ 14-06-2018 18:44:39

ชอบค่ะ​  น้องน่าสงสารจัง​

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 12/6/18] อัพ 3 ตอนรวด!!
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 14-06-2018 20:01:09

แล้วทำไมปรานต์ไม่ไปแจ้งตำรวจอะว่าถูกล่วงละเมิด คิดว่าน่าจะมีใครเข้ามาตรวจสอบบ้างแหละหรือถ้ากลัวๆม่มีหลักฐานก็หลอกล่อให้พ่อเลี้ยงมันถ่ายสิแล้วเอาไปแจ้งความ คืองงกับความคิดของปรานต์นิดหน่อยบอกว่าหนีออกจากบ้านเพราะโดนพ่อเลี้ยงล่วงละเมิดแต่กลับเลือกงานเป็นนายเอกหนังโป๊ที่ไม่รู้ว่าต้องนอนกับใครบ้างนี่นะ แถมสมยอมทำงานแบบง่ายๆอีก ดูย้อนแย้งนะ

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 12/6/18] อัพ 3 ตอนรวด!!
เริ่มหัวข้อโดย: MilkTea ที่ 14-06-2018 21:38:00

​[ACT 4]



"อะ อ๊ะ... อื้ออ..."

ร่างบางส่งเสียงครางเบา ๆ เมื่อชายหนุ่มไล้ปลายลิ้นไปตามซอกคอขาวเนียนชื้นเหงื่อ น่าแปลกที่คนรักสะอาดอย่างราเมศไม่นึกรังเกียจกลิ่นเหงื่อของอีกฝ่าย กลับยอมรับว่ามันช่างเป็นกลิ่นที่เซ็กซี่กระตุ้นอารมณ์ของเขาได้มากขึ้นอีกหลายเท่าตัว

มือเล็กที่ยึดจับแขนเสื้อของเขาสั่นระริก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหวาดหวั่นหรือเสียวซ่านกันแน่ แต่ดูจากสีหน้าแล้ว ชายหนุ่มฟันธงว่าเป็นสาเหตุหลัง เขาจึงไม่รอช้า ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของร่างตรงหน้าอย่างว่องไว อดขำท่าทีเมื่อครู่ไม่ได้ จนแล้วจนรอดปรานต์ก็ไม่ยอมถอดเสื้อผ้าเสียที จนเขาต้องเอ็ดว่าเป็นการเทรนงาน ไม่อย่างนั้นเด็กหนุ่มก็คงไม่ยอมก้าวขึ้นเตียงมาง่าย ๆ

"ไฟ.. ปิดไฟ..."

ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ อย่างขบขันระคนเอ็นดูเสียงหวานที่ดังลอดริมฝีปากงดงามออกมา

"ถ้าปิดไฟ นายจะมองเห็นว่าพี่ทำอะไรได้ยังไงล่ะ"

เขาบีบจมูกโด่งรั้นอย่างหยอกเย้า เรียกเสียงครางเครือดังออกมาคล้ายกับเสียงแมวงอแง

"อย่าเกร็งสิ..."

เอ่ยขณะมือใหญ่เลื่อนไปมาบนแผ่นอกเรียบเนียน ราเมศยอมรับว่าออกจะติดใจผิวแน่นตึงลื่นของอีกฝ่ายไม่น้อย โดยเฉพาะติ่งไตสีชมพูสวยที่ชวนให้ฝังใบหน้าลงไปขบกัดนั่น

"อ๊ะ.. ตะ แต่ว่ามัน..."

"ปรานต์ ตั้งใจหน่อยสิ นี่เป็นงานนะ"

"... ครับ"

เด็กหนุ่มรับคำเสียงอ่อย ทำให้ราเมศอดหันหน้าไปทางอื่นเพื่อกลั้นยิ้มไม่ได้ ที่จริงแล้ว 'เทรน' ที่พัลลภว่านั่นก็ไม่จำเป็นต้องถึงเนื้อถึงตัวขนาดนี้หรอก ให้ปรานต์ใช้ปากกับของเล่นที่เขามีอยู่ไม่ใช่น้อย พร้อมอธิบายให้พอเข้าใจก็พอใช้ได้แล้ว

แต่ไม่รู้ทำไม เห็นท่าทางเคอะเขินของร่างตรงหน้าแล้ว เขาก็อดไม่ได้ที่จะเป็นคนสอนให้ปรานต์เรียนรู้ถึงความสุขจากการถูกทำออรัลเซ็กส์

ร่างสูงปลดเปลื้องเสื้อผ้าเนื้อดีที่อีกฝ่ายพยายามดึงรั้งไว้เสียนานออกไปจนได้ ก่อนจะดึงให้ร่างบอบบางนอนเอนพิงหมอนใบใหญ่ ดวงตาคมฉายแววสนุกในแบบที่ปรานต์ไม่เข้าใจ ก่อนที่เสียงทุ้มจะเอ่ยดัง

"คอยดูให้ดีนะ"

ปรานต์รับคำ เขาละสายตาไปจากดวงตาที่ดูซุกซนคู่นั้น ใบหน้าเห่อสะท้านเมื่อรับรู้ว่าชายหนุ่มกำลังจะทำอะไร

เด็กหนุ่มปรอยตามองริมฝีปากหนักที่เผยออ้าน้อย ๆ ค่อย ๆ เคลื่อนเข้าใกล้ส่วนอ่อนไหวที่ตั้งชันเพราะการปลุกเร้าเมื่อครู่ มือหนากำรอบส่วนฐานเอาไว้เบา ๆ  ก่อนที่ปลายลิ้นเรียวจะลิ้มรสชาติสดใหม่ของเด็กหนุ่มคล้ายกับการชิมรส แล้วจึงครอบเรียวปากกับส่วนที่ร้อนผ่าวจนเอวเล็กกระตุกวูบโดยไม่ได้ตั้งใจ

"อึ๊ก! อ๊ะ...!"

เสียงครางหวานดังก้องอย่างที่เจ้าตัวห้ามไว้ไม่อยู่ ริมฝีปากร้อนจัดกำลังดูดเม้มส่วนที่ไวต่อสัมผัสมากที่สุดของเขาอยู่ เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนกับโลกทั้งใบกลายเป็นสีขาว นึกอะไรไม่ออกนอกจากส่งเสียงร้องครางออกมาเมื่อถูกครอบครองจนถึงส่วนโคน

ยิ่งราเมศได้ยินดังนั้น เขาก็ยิ่งได้ใจ มือใหญ่บีบเคล้นแก้มก้นเนียนอย่างหนักหน่วง ขณะดูดซับหยาดน้ำใสที่รินไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง

"เฮ้... เจ้าตัวเล็ก ตั้งใจหน่อยสิ"

ราเมศถอนริมฝีปากออกก่อนที่อีกฝ่ายจะถึงฝั่งฝัน โดยไม่ลืมที่จะรูดรั้งส่วนแข็งขึงด้วยมืออุ่นร้อน

"นายอย่าลืมสิว่านายต้องจำไปใช้ในวันพรุ่งนี้ด้วย"

"พี่ราม...! อ๊า..!"

เด็กหนุ่มคว้าข้อมือหนาเอาไว้ ในใจอยากจะบอกให้อีกฝ่ายหยุดขยับมือเสียที เพราะไม่อย่างนั้นเขาคงฟังอะไรไม่รู้เรื่อง จับใจความไม่ได้สักอย่าง แต่ชายหนุ่มก็ไม่ยอมหยุดเสียที ซ้ำยังเคล้นคลึงหนักมือยิ่งกว่าเดิมคล้ายกับจะกลั่นแกล้ง ทั้ง ๆ ที่รู้ทั้งรู้ว่าเขาจวนเจียนจะปลดปล่อยเต็มทีแล้ว

ปรานต์รู้ว่าราเมศเข้าใจดีเพราะเขาได้ยินเสียงหัวเราะในลำคออย่างเอ็นดูระคนพึงใจจากร่างที่อยู่เบื้องบน แต่ในตอนนี้เขาพูดอะไรไม่เป็นภาษาเลย

"ไม่ไหวเลยนะ.."

เสียงทุ้มเอ่ยราวกับระอาใจ แล้วริมฝีปากหยักก็ดูดซับแก่นกายร้อนเอาไว้อีกครั้ง อย่างรุนแรงและหนักหน่วงกว่าเดิมจนเอวบางหยัดเกร็งไม่ติดผืนเตียง ราเมศรู้ดีว่าเด็กหนุ่มใกล้เต็มที เพราะอีกฝ่ายพยายามผลักให้เขาลุกออกไป ในขณะที่มืออีกข้างกลับจิกกำเรือนผมของเขาเอาไว้ราวกับไม่อยากให้ผละจาก

"ฮึก... อะ อ๊า พะ พี่ราม..."

'จะเอายังไงกันแน่เจ้าตัวเล็กเอ๊ย'

เขาคิด แต่เมื่อมองเห็นหยาดน้ำตาปริ่มขอบตาที่ปรือปรอยมองมาอย่างเย้ายวน และน้ำเสียงที่เรียกคล้ายกับเว้าวอน เขาก็ตัดสินใจกลืนกินร่างตรงหน้าจนเด็กหนุ่มร้องลั่นแล้วปลดปล่อยออกมาในปากของดาราหนังชื่อดัง ราเมศ

"อ๊า... !! อา... อะ..."

ริมฝีปากหยักยังคงลิ้มเลียส่วนที่สั่นระริกจากการปลดปล่อยอย่างย่ามใจ ขณะเจ้าของร่างเล็กยังคงเปล่งเสียงครางหวานเบา ๆ ออกมาไม่ยอมหยุด

ราเมศอดขำตัวเองไม่ได้ที่เผลอคิดไปว่าเจ้าของร่างตรงหน้านั้นน่ารักราวกับลูกแมวน้อย เขาสั่นศีรษะไปมาเพื่อไล่ความคิดนั้นออกไป แล้วดึงให้เด็กหนุ่มลุกขึ้นนั่ง

"เอาล่ะ ทีนี้ตานายแล้ว"

ปรานต์หน้าแดงวาบขึ้นมาในทันทีเมื่อได้ยินดังนั้น เขาปรอยสายตามองลงต่ำ รู้สึกได้ถึงเลือดที่สูบฉีดไปทั่วใบหน้าเมื่อมองเห็นส่วนที่ชูชันผ่านเนื้อผ้าหนาของกางเกงสีดำ

ชายหนุ่มเขยิบกายขึ้นนั่งพิงหมอนใบใหญ่ ขณะมองร่างบอบบางที่คุกเข่าอยู่เบื้องหน้า มือเล็กที่่กำลังรูดซิปกางเกงของเขาสั่นรัวอย่างเห็นได้ชัดจนราเมศต้องเบือนหน้าไปซ่อนยิ้ม

ไม่รู้ทำไมเขาถึงนึกรักความเก้ ๆ กัง ๆ ของอีกฝ่ายเหลือเกิน --- น่าเอ็นดูจริงๆ

"เฮ้ มันไม่กัดหรอกน่ะ จะจ้องมันอีกนานแค่ไหน"

ปรานต์เม้มริมฝีปากเมื่อตอนนี้มองเห็นส่วนแข็งขึงของอีกฝ่ายได้อย่างถนัดตา เขาเผลอแลบลิ้นเลียริมฝีปากสีสดโดยไม่รู้ตัว ซึ่งเป็นการกระตุ้นอารมณ์ของชายหนุ่มเพิ่มขึ้นโดยที่เจ้าตัวไม่รู้เรื่องเลยด้วยซ้ำ

มือนุ่มค่อย ๆ ยื่นมาจับสัมผัสความร้อนจัดตรงหน้า ก่อนขยับเบา ๆ ดวงตาคู่สวยช้อนมองใบหน้าคมราวกับจะเอ่ยถาม เมื่อเห็นร่างสูงพยักหน้าแทนคำตอบ เขาจึงค่อย ๆ ลดศีรษะลง เผยออ้าริมฝีปาก ใช้ปลายลิ้นลิ้มรสและเล็มเบา ๆ เขาพยายามนึกถึงตอนที่ชายหนุ่มทำให้เขา แล้วทำตามทีละขั้นตอน ซึ่งแม้ว่าจะเป็นไปอย่างตะกุกตะกัก แต่ความตั้งใจของปรานต์กลับทำให้ชายหนุ่มทั้งขบขันทั้งมีอารมณ์มากกว่าเดิม

"ระวังอย่าให้ฟันโดนนะ.. แบบนั้น...... ดีมาก... ปรานต์..."

เด็กหนุ่มใจเต้นรัวเมื่อได้ยินเสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยเรียกชื่อ เขาเริ่มดูดซับรสชาติที่อยู่ในปากอย่างไม่รังเกียจ ลึกลงไป... ลึกลงไป... ปลายลิ้นเรียวก็ไม่อยู่นิ่ง ตวัดไล้ไปมาในช่องปากจนชายหนุ่มส่งเสียงครางในลำคอออกมา

ราเมศต้องพยายามอย่างหนักที่จะไม่กดแก่นกายเข้าหาตามสัญชาตญาณ ทั้ง ๆ ที่เขาใกล้ถึงจุดปลดปล่อยเต็มทีแล้ว

"อา... ปรานต์..."

"อื้อ... อื้มมม"

เจ้าของนามรู้สึกว่าใบหน้าร้อนจัด แม้ไม่น่าเชื่อ แต่การทำออรัลเซ็กส์ให้ราเมศกำลังทำให้เขาเกิดอารมณ์ขึ้นมาอีกครั้ง มือเล็กเลื่อนลงไปจับสัมผัสความร้อนจัดของตนเองแล้วขยับเบา ๆ

ร่างสูงหอบหายใจหนัก เขาพยายามกลั้นเอาไว้เนื่องจากเขาคิดว่าหากปลดปล่อยออกมาอาจทำให้เด็กหนุ่มตกใจ สายตาคมปรายมองเห็นส่วนอ่อนไหวที่ตั้งชันของอีกฝ่าย จึงอดหยักยิ้มน้อย ๆ ไม่ได้

ปรานต์จัดว่าเป็นเด็กที่น่ารักและใสซื่อมากทีเดียวสำหรับวงการนี้ จนเขานึกขัดใจที่เด็กแบบนี้ต้องมาถ่ายหนังโป๊กับดาราไม่ซ้ำหน้า แต่ว่าการได้รู้ว่าปรานต์มีอารมณ์เพราะทำออรัลให้เขา ทำให้เขารู้สึกว่าตนเองพิเศษขึ้นมาจนหัวใจพองโตอย่างบอกไม่ถูก

"... พอก่อน"

มือหนาผลักบ่าบางทั้งสองข้างออก จนร่างเล็กถอยออกไปอย่างงุนงง ปรานต์อดหวั่นใจไม่ได้ว่าเขาทำอะไรผิดไปจากที่ชายหนุ่มสอนรึเปล่า หรือว่าราเมศไม่พอใจที่เขาทำอะไรไม่ค่อยเป็นแบบนี้ แล้วเขาก็ยิ่งงงหนักเมื่อราเมศเลื่อนตัวลงนอนกับผืนเตียง ก่อนจะดึงให้เขาหันหลังให้ทั้ง ๆ ที่ยังคร่อมอยู่บนตัวของอีกฝ่าย

"พี่ราม? ... อะ อ๊ะ!!"

ยังไม่ทันที่ปรานต์จะเอ่ยปากถาม เขาก็ได้คำตอบเมื่อราเมศใช้ปลายลิ้นลิ้มรสส่วนอ่อนไหวที่อยู่ตรงหน้า ก่อนที่จะส่งเข้าช่องปากร้อนจัดไปอย่างรวดเร็วจนขาเรียวแทบทรุด

เขาพยายามหันมาโฟกัสกับความร้อนจัดที่ยังไม่ได้ปลดปล่อย แต่ความช่ำชองที่อีกฝ่ายกำลังปรนเปรอทำให้เขาแทบขาดสติ ริมฝีปากคู่สวยค่อย ๆ เล็มความแข็งขึงทีละน้อย ก่อนจะสะบัดหน้าพร้อมกับร้องดังเมื่อปลายนิ้วยาวค่อย ๆ แทรกเข้าไปในเรือนกายบอบบาง

"อ๊า..! พี่ราม... อะ อ๊ะ!"

"ทำต่อสิ ปรานต์"

ราเมศละเรียวปากออกพร้อมเอ่ยเบา ๆ ปลายนิ้วที่สองถูกส่งตามเข้าไปในช่องทางคับแคบอย่างรวดเร็ว ก่อนจะแหวกแยกจนเห็นสีแดงจัดภายในแล้วสอดนิ้วที่สามแทรกเข้าไปหมุนวนภายใน เด็กหนุ่มครางในลำคอเมื่อเขาถูกเติมเต็มทั้งด้านหน้าและด้านหลัง เขาพยายามปรนเปรอร่างสูงให้ดีที่สุดเท่าที่เขาทำได้ แต่ก็มักจะรู้สึกดีจนทำอะไรไม่ถูกเสียมากกว่า

"อะ... พี่ราม อ๊า!"

ในที่สุดปรานต์ก็ปลดปล่อยออกมาเป็นครั้งที่สอง ขณะที่ดวงตาคมจ้องมองช่องทางสีสวยที่บีบรัดนิ้วทั้งสามของเขาเอาไว้ แน่น และเต้นตุบเป็นจังหวะ โดยจินตนาการว่านั่นคือตัวตนของเขา ชายหนุ่มเกร็งกายและผลักให้ร่างเพรียวหลบออกไป ก่อนจะใช้มือรูดแก่นกายถี่รัว ก่อนจะปลดปล่อยออกมาจนเปรอะใบหน้างาม

"ปรานต์...."

เสียงทุ้มสุดเซ็กซี่หอบหายใจ ขณะที่ปรานต์เองก็เหนื่อยอ่อนจากการปลดปล่อยติด ๆ กันจนต้องฟุบลงบนร่างหนา

เขาแปลกใจตนเองที่ไม่นึกรังเกียจหรือหวาดกลัวการกระทำของราเมศเลยแม้แต่น้อย กลับกัน เขากลับชอบความรู้สึกสุดยอดแบบนี้เสียด้วยซ้ำไป

ราเมศดึงให้ร่างเล็กลงจากกายแล้วจัดให้นอนหงายบนเตียง พลางหยิบทิชชู่มาทำความสะอาดใบหน้าและร่างกายของเด็กหนุ่ม รวมถึงตัวเขาเองด้วย

"โทษที... พี่ไม่อยากปล่อยในปากนาย กลัวนายจะตกใจ"

ปรานต์ยังไม่มีสติพอที่จะตอบคำ ซึ่งอีกฝ่ายก็เข้าใจดี จึงเดินเข้าห้องอาบน้ำไป เสียงน้ำที่ดังกระทบพื้นกระเบื้องส่งผลให้ปรานต์ที่นอนแผ่อยู่บนเตียงเริ่มคิดถึงคำพูดเมื่อครู่ของราเมศ

เขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกกับคำพูดสั้นๆนั้น มันดูเหมือนกับว่าราเมศใส่ใจในความรู้สึกของเขา ไม่ได้เห็นเขาเป็นเพียงคู่ขาหรือนักแสดงประกอบฉาก ---

มันดูพิเศษ ---

ปรานต์ยิ้มกับตัวเอง เขาก็ดีใจอยู่หรอกที่มันดู'เหมือน'จะเป็นแบบนั้น แต่ว่า เขาก็ไม่โง่พอที่จะคิดเข้าข้างตัวเองอย่างนั้นหรอก



---



Talk: สั้นหน่อย แต่น่าจะพอกล้อมแกล้มไปได้เนอะ จะรีบมาต่อให้เร็วที่สุดนะคะ :D

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 14/6/18] "TRAINING"
เริ่มหัวข้อโดย: Pankwun ที่ 14-06-2018 21:39:55

 :really2:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 14/6/18] ✮ ACT 4 "TRAINING" ✮
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 14-06-2018 23:56:31

 :katai2-1:


ยิ่งกว่าพิเศษจร้าาา

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 14/6/18] ✮ ACT 4 "TRAINING" ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Hapmar ที่ 15-06-2018 07:54:42

มีความสงสารน้อ :mew6: แต่อิพี่รามนี่เจ้าเล่ห์จริงๆ  :hao3:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 14/6/18] ✮ ACT 4 "TRAINING" ✮
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 15-06-2018 10:10:08

พ่อเลี้ยง เลวววววววววววววววววววววววว

:z1: :pighaun: :haun4:
       :z3: :z3: :z3:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 14/6/18] ✮ ACT 4 "TRAINING" ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 15-06-2018 10:21:10

น้องหวั่นไหว

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 14/6/18] ✮ ACT 4 "TRAINING" ✮
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 15-06-2018 17:43:32

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 14/6/18] ✮ ACT 4 "TRAINING" ✮
เริ่มหัวข้อโดย: alt1991 ที่ 15-06-2018 18:05:40

  :hao6: :haun4: :pighaun: :haun4: :pighaun: :haun4:  :hao6:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 14/6/18] ✮ ACT 4 "TRAINING" ✮
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 15-06-2018 18:30:41

อยากแนะนำว่าก็ถ้าพล็อตมันเปลี่ยนไม่ได้เราว่าเปลี่ยนปมนายเอกเถอะค่ะที่ว่าหนีออกจากบ้านเพราะโดนพ่อเลี้ยงกระทำชำเรายิ่งบอกว่าเคยโดนบังคับตั้งแต่เจ็ดขวบอีก คนเราถ้ามันโดนฝืนใจมันจะมีอาการรังเกียจแบบจำฝังใจเลยนะคะแบบเห็นเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องน่าขยะแขยงน่ะ แต่นี่นายเอกกลับมาเป็นนายเอกเอวีที่ตัวเองรู้แน่ๆแหละว่าต้องโดนอะไรแบบไหนแถมกับใครต่อใครอีกแต่ก็ยังยืนยันที่จะทำ เราเลยคิดว่าปมกับพล็อตมันย้อนแย้งกันนะคะ

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 14/6/18] ✮ ACT 4 "TRAINING" ✮
เริ่มหัวข้อโดย: MilkTea ที่ 15-06-2018 21:34:14

อ้างจาก: TachibanaRain ที่ 15-06-2018 18:30:41  

อยากแนะนำว่าก็ถ้าพล็อตมันเปลี่ยนไม่ได้เราว่าเปลี่ยนปมนายเอกเถอะค่ะที่ว่าหนีออกจากบ้านเพราะโดนพ่อเลี้ยงกระทำชำเรายิ่งบอกว่าเคยโดนบังคับตั้งแต่เจ็ดขวบอีก คนเราถ้ามันโดนฝืนใจมันจะมีอาการรังเกียจแบบจำฝังใจเลยนะคะแบบเห็นเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องน่าขยะแขยงน่ะ แต่นี่นายเอกกลับมาเป็นนายเอกเอวีที่ตัวเองรู้แน่ๆแหละว่าต้องโดนอะไรแบบไหนแถมกับใครต่อใครอีกแต่ก็ยังยืนยันที่จะทำ เราเลยคิดว่าปมกับพล็อตมันย้อนแย้งกันนะคะ

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ ><
เรื่องนี้เขียนและรวมเล่มไปตั้งแต่ 10 ปีที่แล้วเห็นจะได้ค่ะ แค่นำมาโพสที่นี่เป็นครั้งแรกเท่านั้นค่ะ
ชานมเลยคงพล็อตเดิมไว้ โดยไม่ได้ปรับแก้อะไรค่ะ แต่ฟังความเห็นแล้วก็รู้สึกเลยว่า เออมันก็จริงเนอะ มีความย้อนแย้ง
แต่ตอนที่เขียนยังประสบการณ์น้อย ไม่ทันได้เอะใจตรงจุดนี้ค่ะ
ขอเป็นอ่านขำขำละกันนะคะ ^ ^

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 14/6/18] ✮ ACT 4 "TRAINING" ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Pankwun ที่ 15-06-2018 23:44:38

ใจเต้นตุ้บตั้บ

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 16/6/18] ✮ ACT 5 "HEARTBEAT" ✮
เริ่มหัวข้อโดย: MilkTea ที่ 16-06-2018 21:47:21

​[ACT 5]



"วันนี้พี่ไม่มีเข้าฉากไม่ใช่เหรอครับ"

เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นเมื่อรถคันหรูสีดำสนิทจอดนิ่งอยู่หน้าสี่แยกก่อนถึงที่ทำงาน

"ที่จริงพี่ไม่ต้องมาส่งผมก็ได้นะ พี่น่าจะพักผ่อนอยู่บ้าน"

"อืม..."

ราเมศส่งเสียงในลำคอแทนคำตอบที่ไม่ได้ช่วยให้เขาเข้าใจได้มากขึ้นเลยสักนิด แต่ปรานต์ก็ถามอะไรต่อไม่ได้เมื่อสัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียว และแลมโบกินี่คันงามก็ออกตัวซิ่งต่อไปอย่างรวดเร็วราวกับตั้งใจจะเลี่ยงบทสนทนานั้น

ราเมศขบริมฝีปากเบา ๆ ใครจะไปกล้าปล่อยให้คนน่ารัก ๆ อย่างปรานต์เดินเพ่นพ่านในย่านอันตรายแบบนี้ล่ะ

เขาได้แต่เก็บความคิดนี้ไว้กับตนเองโดยไม่พูดอะไร

พวกเขาถึงบริษัทในสิบนาที ปรานต์เดินล่วงหน้ามาก่อน ระหว่างที่รามหยุดคุยโทรศัพท์อยู่ที่ลานจอดรถ เขาไม่พบกับเบสในวันนี้ แต่กลับพบกับร่างสูงในชุดคลุมอาบน้ำสีขาวนั่งรออยู่ที่ห้องแต่งตัวแล้ว

"สวัสดีครับ..."

ปรานต์ตัดสินใจรวบรวมความกล้าร้องทักไป แต่เสียงที่ดังออกมากลับแผ่วเบาราวกับเสียงแมวคราง แต่ด้วยความที่ภายในห้องนั้นเงียบ เจ้าของร่างหนาจึงหันกลับมามอง รูปหน้าหล่อเหลาและดวงตาที่แฝงแววขี้เล่นทำให้ปรานต์สบายใจขึ้นเล็กน้อย

"ไง นายคือปรานต์คนนั้นสินะ"

"ปรานต์... คนนั้น?"

"อ้อ โทษทีๆ พี่ชื่อแจ๊ค ยินดีที่ได้รู้จัก"

"ยินดีที่ได้รู้จักครับ"

"พี่ได้ยินว่านายพักอยู่กับรามน่ะ เห็นใคร ๆ พูดกัน เลยเผลอไป โทษที"

"อ๋อ... ครับ"

ปรานต์ยังงง ๆ ว่า 'ใครๆ' ที่ว่านั่นหมายถึงใคร แล้วทำไมถึงต้องเอาไปพูดกันขนาดนั้นเลยด้วย

"เป็นประเด็นขนาดนั้นเลยเหรอครับ?"

"แหงล่ะ นายก็รู้อยู่ว่าคนอย่างรามเป็นยังไง"

"เอ่อ...?"

"อ้อ นายเพิ่งมาใหม่ อาจจะยังไม่รู้ คืองี้นะ หมอนั่นน่ะ ขึ้นชื่อจะตายเรื่องเปลี่ยนคู่นอน เรียกว่านอนกับคนไม่เคยซ้ำหน้า ที่สำคัญ ไม่เคยยอมให้ใครหน้าไหนได้นอนค้างที่บ้านตัวเองเลยสักครั้ง ทุกคนเลยแปลกใจไงที่นายอยู่กับหมอนั่น"

"ที่จริงเป็นเพราะประธานส่งผมไปหรอกครับ ให้ผมช่วยดูแลบ้านแล้วก็ทำอาหารให้พี่ราม"

"ถึงอย่างนั้นก็เหอะ พี่ไม่เคยเห็นรามทนอยู่กับใครได้เกินหนึ่งวันซะที ไม่สิ ต้องพูดว่าไม่มีใครทนอยู่กับคนอย่างหมอนั่นได้เดิน 24 ชั่วโมงซะมากกว่า"

จารุสิทธิ์ หรือ แจ๊คหัวเราะกับคำพูดของตัวเอง ขณะที่ปรานต์ยังคงทำสีหน้างุนงงไม่เลิกรา

"หมอนั่นเก่งเรื่องบนเตียงสุดยอด แต่เรื่องอื่นไม่ได้น่าคบเอาซะเล้ย"

ปรานต์พยายามยิ้มไปด้วย ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่ามันน่าขำตรงไหน แล้วราเมศไม่น่าคบตรงไหน ตรงที่บ้าแบรนด์เว่อร์ ๆ หรือว่าห่วงภาพพจน์สุดชีวิต

"วันนี้ผมต้องเข้าฉากกับพี่เหรอครับ?"

"ที่จริงก็ควรจะเป็นแบบนั้น... แต่เริ่มไม่แน่ใจแล้ว"

เขาพยักพเยิดไปทางร่างสูงของคนที่เพิ่งจะพูดถึงไปหมาดๆที่เปิดประตูเข้ามา

"ไง ราม"

"แจ๊ค อะไรของนาย!"

"เปล่านี่ ฉันก็แค่ติดธุระกระทันหัน แล้ววันนี้มันก็แค่ฉากง่ายๆ นายแค่นอนนิ่งๆ สบายจะตายไป"

"ฉันรู้ แต่นายจะมากไปแล้วนะ ถึงได้ให้ดารานำอย่างฉันมาเข้าฉากแทนน่ะ"

เป็นอันว่าปรานต์จึงเดาได้ว่าทำไมตอนที่ชายหนุ่มรับโทรศัพท์ถึงได้เหวี่ยงซะขนาดนั้น เป็นเพราะจู่ ๆ งานก็เข้านี่เอง

"อ้าว ก็เห็นเคยเข้าฉากกับเด็กคนนี้แล้ว" จารุสิทธิ์เอ่ยพร้อมกับโอบแขนรอบเอวบางแล้วดึงให้นั่งลงบนตักหนา "... หรืออยากให้ฉันเรียกคนอื่นล่ะ? ถ้านายไม่สะดวกฉันหาคนอื่นแทนก็ได้นะ"

"... ไม่ต้อง เด็กฉัน ฉันจัดการเองได้" ราเมศเอ่ยพร้อมกับเดินมาดึงร่างเล็กให้ลุกขึ้น "ไปกันได้แล้ว ปรานต์"

ระหว่างเดินมาที่ฉาก ปรานต์เงียบขณะที่ราเมศเอาแต่บ่นพึมพำ ในที่สุดมือเล็กก็สลัดออก ส่งผลให้ชายหนุ่มหยุดชะงักแล้วหันหน้ามามองร่างเล็กที่ก้มหน้างุดอย่างงุนงง

"ผมขอโทษครับ"

"... ขอโทษอะไร?"

"ก็... ทำให้พี่ต้องลำบาก"

ราเมศเลิกคิ้ว เขางงจริงๆไม่ใช่แกล้ง

"ลำบากอะไร?"

"ก็ถ้าหากว่าคนเข้าฉากไม่ใช่ผม พี่ก็อาจจะไม่ต้องมาทำงานในวันหยุดแบบนี้ ให้คนอื่นมาทำแทนก็ได้..."

"อ๋อ เรื่องนั้นเอง ช่างมันเถอะ"

"แต่ว่า..."

"นี่ พี่หงุดหงิดแจ๊คต่างหาก ไม่ได้หงุดหงิดนาย เพราะงั้นนายไม่ต้องคิดมาก"

เขาอมยิ้มเมื่อเห็นเด็กหนุ่มงับริมฝีปากของตนเอง จึงอดไม่ได้ที่จะบีบจมูกโด่งรั้นนั้นเบา ๆ

"คิดเรื่องที่กำลังจะทำต่อจากนี้ดีกว่า พี่น่ะสบายอยู่แล้วเพราะนอนอย่างเดียว นายน่ะ พร้อมรึยัง"

"ครับ"

"ดี..." ราเมศจับมือบางนั้นเอาไว้อีกครั้งแล้วเดินตรงไปที่เตียง "ทำให้ดี อย่าให้เสียชื่อราเมศคนนี้ล่ะ"

ปรานต์มองดวงตาคมที่ฉายแววเอ็นดูคู่นั้น แล้วพยักหน้าเบา ๆ ผิวแก้มแดงเรื่ออย่างซ่อนความอายไม่อยู่

ในตอนนี้เขายังไม่รู้ว่าเหตุใดเขาถึงได้เขินราเมศไปซะทุกอย่าง ทั้งๆที่ก็เห็นกันมาหมดแล้ว แต่ว่าแค่เห็นรอยยิ้มของราเมศ เขาก็ใจเต้นแรงแบบที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน อย่างตอนที่ได้ยินว่าราเมศจะเข้าฉากแทนแจ๊คในวันนี้ เขาก็ใจเต้นรัวซะจนแทบยืนนิ่ง ๆ ไม่อยู่

--- แบบนี้ เขาเรียกว่า 'ตกหลุมรัก' รึเปล่านะ?

ปรานต์คิดในใจ พร้อมกับก้าวขึ้นเตียงตามร่างสูงไป ไม่มีความตื่นตระหนกหรือหวาดกลัวอยู่ในแววตา โดยที่ตัวเขายังไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำไป



*****



"นายไม่กินเหรอ?"

ราเมศเอ่ยถามขึ้นในที่สุดหลังจากเห็นเด็กหนุ่มนั่งใช้ส้อมเขี่ยสเต็กแบบนิวยอร์คไปมาร่วมสิบนาที พาสต้ามีทซอสที่ควรจะเหนียวนุ่มกำลังดีเริ่มอืดอยู่บนจานใบใหญ่

"ปกติเห็นออกจะเจริญอาหารดี"

"ผมไม่ค่อยหิว..."

ราเมศพ่นลมหายใจขึ้นจมูก คำว่า 'ไม่ค่อยหิว' ของอีกฝ่ายหมายถึงการสวาปามซีซ่าร์สลัดหมดไปสองจานตามด้วยดับเบิ้ลชีสเบอร์เกอร์และเฟรนช์ฟรายที่สั่งมาเป็น 'อาหารเรียกน้ำย่อย' ขอย้ำว่าแค่ 'อาหารเรียกน้ำย่อย'  เขาควรจะดีใจใช่ไหมที่อีกฝ่ายทานอาหารจานหลักไม่หมด (แต่ก็เหลืออยู่ไม่ถึงครึ่งจาน)

ชายหนุ่มอดคิดไม่ได้ว่าว่าง ๆ อาจต้องเจียดเวลาพาเจ้าตัวเล็กนี่ไปตรวจหาไขมันอุดตันในเส้นเลือดซะหน่อย ไม่รู้ว่าที่กิน ๆ เข้าไปเอาไปไว้ไหนในร่างกายบาง ๆ นี่

"พี่ราม ผมสั่งมิลค์เชคด้วยได้ไหม?"

"ไหนว่าไม่ค่อยหิวไง"

"ก็อยากกินอะไรหวาน ๆ นี่นา"

"เอ้า ๆ อยากสั่งอะไรก็สั่งไป"

รอยยิ้มเริงร่าฉายขึ้นบนใบหน้างดงามในพริบตา เด็กหนุ่มหันไปเรียกบริกรมารับออเดอร์

"ขอสตรอเบอร์รี่มิลค์เชคขนาดเอ็กซ์ตร้าลาจ เพิ่มนม เพิ่มน้ำเชื่อม เพิ่มวิปครีมด้วยนะครับ อ้อ แล้วก็ราดแยมสตรอเบอร์รี่เพิ่มด้วย"

ชายหนุ่มนิ่งเงียบ 'คงต้องตรวจเบาหวานเพิ่มด้วยอีกอย่างละ'

โชคดีที่งานวันนี้สำเร็จลุล่วงได้ด้วยดี ปรานต์ไม่ทำให้เขาเสียชื่อ มิหนำซ้ำยังทำได้ดีกว่าเมื่อคืนมากจนแทบไม่น่าเชื่อว่าร่างตรงหน้าเคยเก้ ๆ กัง ๆ มากแค่ไหน

ที่ยิ่งไปกว่านั้นก็คือ เขาถูกรุกเร้าจนเกือบจะกลั้นไว้ไม่อยู่แล้วปล่อยในปากของอีกฝ่ายเสียด้วยซ้ำ โชคยังดีที่คุมสติเอาไว้อยู่ เนื่องจากฉากที่เพิ่งเล่นไป ปรานต์สวมเสื้อเชิ้ตตัวยาวสีขาวที่เปียกชุ่มจนเห็นผิวเนื้อเนียนกระจ่างสุดเซ็กซี่ แล้วผู้กำกับยังสั่งให้พรมน้ำใส่เรือนผมนุ่มให้เปียกลู่แนบใบหน้างามอีกต่างหาก

เขายอมรับว่าในฉากที่เพิ่งผ่านมา เด็กตรงหน้าที่กำลังดูดมิลค์เชคขนาดใหญ่พิเศษนั้นเซ็กซี่ซะจนเขาแทบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่ ใครจะไปเชื่อว่านี่แค่มือสมัครเล่น

"นี่ พี่รามไม่กินเหรอ? อร่อยมากเลยนะ"

"ไม่ล่ะ เห็นนายกินก็อิ่มแล้ว"

"ทำไมล่ะ พี่น่ะไม่ค่อยกินอะไรเลย เดี๋ยวก็ขาดสารอาหารหรอก"

เด็กหนุ่มเอ่ยพลางตักวิปครีมล้วนๆเข้าปาก พร้อมกับหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข ในขณะที่คนที่นั่งฝั่งตรงข้ามทำหน้าเบ้อย่างเลี่ยนแทน

"อื้ม ผมรักวิปครีมจัง"

"อืม ดูจากท่าทางของนายพี่ก็เดาได้ละ"

"นี่พี่ราม จะว่าอะไรไหมถ้า..."

"จะสั่งอะไรเพิ่มอีกล่ะ?"

"เอ่อ... คือว่า..."

"RRRRRRRRRRRR --------------"

"โทษที แป๊บนะ"

ชายหนุ่มกดปุ่มรับโทรศัพท์ ขณะที่ปรานต์ได้แต่กล้ำกลืนคำพูดที่กำลังจะพูดออกมาอย่างยากลำบากลงไป

"อ้อ นายเอง มีอะไรเหรอ? ... คืนนี้? ได้ ที่เดิมใช่ไหม? อืม ได้ แต่ฉันอาจไปช้านิดนึงนะ ต้องไปส่งเด็กก่อน โอเค.. งั้นไว้เจอกัน"

"คืนนี้พี่ไม่อยู่เหรอครับ?"

"อืม ไปเจอเพื่อนน่ะ ไม่ได้เจอหมอนั่นมาพักหนึ่งละ"

"อ้อ..."

"ว่าแต่เมื่อกี้นายมีอะไรจะพูดนะ?"

ปรานต์เม้มริมฝีปาก ก่อนจะสั่นศีรษะน้อยๆ

"ไม่มีอะไรสำคัญหรอกครับ"

เขายิ้มให้กับร่างสูงที่ได้แต่พยักหน้าหงึกๆอย่างไม่คิดอะไรมาก ก่อนจะแอบระบายลมหายใจเบา ๆ มือเล็กกำแน่นเพื่อเตือนสติตัวเองไว้ไม่ให้ลืมตัว

--- อย่าลืมตัวว่าเขาเป็นแค่คนขออาศัยเท่านั้น ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรมากมายไปกว่านี้ แค่นี้รามก็ทำเพื่อเขาตั้งมากมายแล้ว จะร้องขออะไรอีก

"งั้นคืนนี้พี่คงออกไป คงกลับไม่ดึกมาก นายอยู่คนเดียวได้ใช่ไหม?"

"ได้แน่นอนครับ"

"โอเค งั้นเดี๋ยวกินเสร็จแล้วพี่จะพานายไปส่งบ้านก่อนละกัน"

ปรานต์รีบยกมือห้ามไว้ "ไม่เป็นไรครับ ผมนั่งแท็กซี่กลับเองได้ ตอนนี้ผมพอจะจำทางได้แล้ว"

ราเมศครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ตอนนี้ยังไม่ห้าโมงเย็น ฟ้ายังสว่างอยู่ พื้นที่พักอาศัยของเขาก็จัดว่ามีสังคมที่ดีทีเดียว ไม่น่ามีปัญหาอะไร เขาจึงพยักหน้า

"เอาอย่างนั้นก็ได้ เอานี่ คีย์การ์ด" เอ่ยพลางยื่นการ์ดสีทองให้ร่างเล็กที่รับไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

"ผมอยู่คนเดียวได้นะครับ พี่ไปก่อนเลยก็ได้"

"ไม่เป็นไร พี่ไม่ได้รีบร้อนอะไร อีกนานกว่าร้านจะเปิด"

ชายหนุ่มเอนกายพิงพนักเก้าอี้ มือใหญ่หยิบบุหรี่ขึ้นมาจะจุดสูบ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าอยู่ในร้านอาหารแบบครอบครัว เขาจึงเก็บบุหรี่กลับซองไป แล้วเปลี่ยนมาเป็นอ่านหนังสือพิมพ์ที่วางอยู่บนโต๊ะแทน

ปรานต์ค่อยๆดูดรสหวานของมิลค์เชค ขณะแอบปรอยสายตามองอใบหน้าดูดีในท่วงท่าสบายๆ ดวงตาคมเปี่ยมเสน่ห์ที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่นั้นดูเซ็กซี่เสียจนเขารู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก แล้วยังริมฝีปากหยักคู่นั้นที่มอบความสุขให้เขา ที่ทำให้เขาอดนึกถึงความเร่าร้อนที่ผ่านมาทุกครั้งที่ได้มอง ---

เขาอยากจะ ---

"!!"

ปรานต์สะบัดศีรษะจนเรือนผมกระจัดกระจายเมื่อรู้สึกตัวว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เด็กหนุ่มรีบยกมิลค์เชคซดพร้อมปาดส่วนที่ติดอยู่ก้นแก้วจนเกลี้ยงอย่างว่องไว ก่อนจะรีบคะยั้นคะยอให้ชายหนุ่มรีบไปตามนัดเพื่อน ขณะที่เขารีบโบกแท็กซี่กลับเพ้นท์เฮ้าส์ไป

ชายหนุ่มมองร่างเล็กที่ก้าวขึ้นแท็กซี่ผ่านกระจกหลัง เขามองทะเบียนรถ ก่อนจะออกรถไปเมื่อเห็นว่าแท็กซี่คันนี้ดูไม่มีพิษภัยอะไร มือแกร่งจุดบุหรี่แล้วนำมาจรดไว้ที่เรียวปาก ควันสีขาวลอยออกไปนอกหน้าต่างรถที่ถูกเลื่อนระดับลงมา

ราเมศครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ในร้านเมื่อครู่นี้ ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ตัวว่าถูกปรานต์จับจ้อง ใครจะไม่รู้สึกตัวบ้างหากถูกดวงตาคู่โตสวยแอบมองแบบนั้น

ตอนแรกเขาก็คิดว่าจะแกล้งปรานต์ด้วยการเงยหน้าสบตาซะหน่อยดีไหม แต่เมื่อเห็นท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูที่สั่นศีรษะไล่ความคิดของเด็กหนุ่มแบบนั้นแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ ดีนะที่เด็กคนนั้นไม่ทันสังเกตรอยยิ้มมุมปากของเขา

ชายหนุ่มคิดแล้วก็หัวเราะออกมาเบา ๆ เขาเริ่มสังเกตเหมือนกันว่าหลายวันมานี้ เด็กคนนั้นมีเรื่องให้เขายิ้มและหัวเราะมากมายทีเดียว ไม่ว่าจะพูดอะไร หรือทำอะไร ล้วนแล้วแต่น่าเอ็นดูไปหมด อย่างกับเขาเพิ่งได้ลูกแมวตัวใหม่ที่ซุกซนไม่ใช่น้อยมาเลี้ยงอย่างไรอย่างนั้น

"... หวังว่าอยู่บ้านคนเดียวคงไม่เหงาหรอกนะ เจ้าแมวน้อย"

ราเมศส่งจูบผ่านสายลมออกไปนอกกระจก จากนั้นแลมโบกินี่คันงามก็ซิ่งบนทางด่วนมุ่งหน้าไปยังจุดหมาย






TBC.

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 16/6/18] ✮ ACT 5 "HEARTBEAT" ✮
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 16-06-2018 23:47:18

 :pig4: :pig4: :pig4:

ทำไมมีประโยคสะกิดชวนให้คิดเกี่ยวกับแท็กซี่หว่า?

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 16/6/18] ✮ ACT 5 "HEARTBEAT" ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 17-06-2018 08:17:36

หวังว่่าแท็กซี่จะไปส่งโดยสวัสดิภาพนะ คงไม่เกิดเหตุไม่ดีขึ้นนะ

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 16/6/18] ✮ ACT 5 "HEARTBEAT" ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Pankwun ที่ 18-06-2018 00:50:08

 ทำไมตื่นเต้น มีไรรออยู่ไหมนะ แท็กซี่นี่พอจะมีซีนไหม อิอิ น้องน่ารักหนิ :mew4:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 16/6/18] ✮ ACT 5 "HEARTBEAT" ✮
เริ่มหัวข้อโดย: MilkTea ที่ 21-06-2018 14:42:25

[ACT 6]



​"เฮ้ย ราม ทำไมมาเร็วจังวะ ไหนว่าต้องส่งเด็กก่อนไง"

เสียงทุ้มนุ่มฟังรื่นหูดังขึ้นพร้อมกับแขนหนัก ๆ ที่วางพาดลงบนบ่า แสดงถึงความสนิทสนมได้เป็นอย่างดี ร่างที่เพิ่งมาใหม่นั่งลงที่บาร์เคียงข้างร่างสูงที่นั่งที่ประจำอยู่ก่อนแล้ว

"ขอเตอกีล่าซันไรส์"

"วันนี้นึกยังไงเปลี่ยนรสล่ะ กร?"

"แหม คนเราก็ต้องมีเปลี่ยนอารมณ์กันบ้าง นายเป็นไงบ้างล่ะ?"

"ก็ดี ไม่ค่อยเจอนายเลยนะ ไปคั่วอยู่กับใครล่ะ"

"ปากคอเราะร้ายไม่เปลี่ยนเลยนะ ฉันออกจะรักเดียวใจเดียวขนาดนี้"

"รักเดียวใจเดียว แต่แค่ไม่จบอยู่ที่คนคนเดียวงั้นสิ?"

"รู้ทันอีก หึหึ" กร หรือภากร หัวเราะในลำคอ "ตอนนี้เก็บเด็กมาเลี้ยงอยู่คนหนึ่ง ยังไม่คุ้นมือเท่าไหร่ แต่เชื่องดี... อีกไม่นานคงฝึกได้"

"นี่นายพูดอย่างกับนั่นไม่ใช่คน"

ราเมศทำหน้าแหย เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายมีรสนิยมแบบไหน ซึ่งไม่ใช่แบบที่เขาประทับใจเท่าไหร่ แต่ก็อย่างว่า คนเราลางเนื้อชอบลางยา ไม่ใช่ว่าทุกคนจะชอบอะไรเหมือนๆกัน เขาก็ไม่มีสิทธิ์จะไปวิจารณ์ด้วย ตราบใดที่เพื่อนของเขายังไม่ได้ไปฉุดใครมาบังคับข่มขืนน่ะนะ

"ไปเก็บมาจากไหนล่ะ? ระวังเหอะ คุกนะคุก"

"เด็กมันยั่วเองนะ ฉันไม่ได้บังคับซะหน่อย อายุก็ตั้งสิบเก้าเข้าไปแล้ว ไม่ใช่เด็กอะไรขนาดนั้นแล้ว"

ฟังถึงตรงนี้ราเมศถึงกับชะงัก หยักยิ้มไม่ออกอยู่ชั่วครู่

"นั่นสินะ.. ถึงยังไงก็ยังไม่บรรลุนิติภาวะ นายก็ระวัง ๆ หน่อยละกัน"

"อืม แล้วนายล่ะเป็นไง? แหม ๆ เดี๋ยวนี้มีส่งเด็กด้วย ไปงาบมาจากไหนล่ะ? คนอย่างนายปกติเห็นไม่เคยส่งใครนี่ คงไม่ใช่เด็กม.ปลายอะไรแบบนี้หรอกนะ"

มือแกร่งคว้าแก้วใสที่บรรจุเครื่องดื่มสีสวยยกขึ้นจิบ รสชาติในแบบที่แตกต่างจากทุกวันทำให้เขาไม่คุ้นลิ้นอยู่ชั่วครู่ แต่ก็รสดีไปอีกแบบ เขาเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนที่ปกติเป็นเพลย์บอยชนิดที่เรียกว่านอนกับใครไม่ซ้ำหน้าทำหน้าพิลึกแบบพูดอะไรไม่ออกเถียงอะไรไม่ขึ้น ซ้ำยังหน้าขึ้นสีเรื่อนิด ๆ อีกต่างหาก

"เฮ้ อย่าบอกนะว่าเรื่องจริงน่ะ?"

เมื่อเห็นเพื่อนไม่พูดอะไร ภากรจึงฟันธงเรียบร้อยทันทีว่าเป็นเรื่องจริง

"เฮ้ย ราม เอาจริงน่ะ?"

"เอาจริงอะไรของนาย"

"ก็... เด็กขนาดนั้น ไม่ใช่สเป็คนายไม่ใช่รึไง?"

"ก็ไม่ใช่น่ะสิ ตัวแค่นั้นขนยังไม่ทันขึ้นด้วยซ้ำ!"

"กินไปแล้ว?!"

ราเมศยกแก้วขึ้นซดแทนคำตอบ เขาถอนหายใจยาว ไม่คิดว่าจู่ ๆ จะต้องมาเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนสนิทฟัง มิหนำซ้ำเจ้าบ้านี่ดันออกอาการซะเว่อร์เกินจริงอีกต่างหาก

"ก็แค่เด็กม.ปลายคนเดียว อะไรนักหนา"

"ก็เพราะปกติแล้วนายไม่ทำน่ะสิ"

"ฉันไม่ได้เต็มใจซะหน่อย ไอ้เบสต่างหาก"

"ประธานน่ะเหรอ.. อย่าบอกนะว่าเด็กคนนั้นเล่นหนัง..........!!"

มือหนาตะปบริมฝีปากที่กำลังจะพ่นคดีอาชญากรรมออกมากลางผับเอาไว้ได้ทัน

"เฮ้ย เบา ๆ สิวะ!"

"แล้วนายทำไปจริงๆ!"

"ก็เออสิวะ งานนี่หว่า"

"งานเหรอ... มันก็จริงน่ะนะ ประธานคงวางแผนไว้เรียบร้อยแล้ว คงไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น แต่ว่าทำไมนายถึงต้องไปส่งเด็กคนนั้นด้วยล่ะ?"

"อ้อ... ก็.... ก็เขายังเด็ก ตัวก็เล็กนิดเดียว"

".................. อืมมมมมมม"

"มาองมาอืมอะไรของนาย"

"เปล๊า ไม่มีอะไร"

ภากรฉีกยิ้มกว้าง ถ้ายิ้มกว้างถึงใบหูได้คงทำไปแล้ว จัดว่าเป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นราเมศในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้ ก็สนุกดีไปอีกแบบ เอาเถอะ โตๆกันแล้ว คงรู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควรแหละ

------------ หวังว่านะ

"พูดมากจริง กลับบ้านละ"

"อ้าวเฮ้ย โห่ ไรวะ โกรธด้วย ยังไม่ทันได้พูดไรเลย"

"ไม่รู้เว้ย ไปแล้ว!" เอ่ยพลางวางเงินเอาไว้แล้วลุกจากเก้าอี้ในทันที

"ห่วงเด็กที่บ้านก็สารภาพมาเหอะน่า!"

ภากรตะโกนไล่หลังไป ก่อนจะหันมาหัวเราะอยู่คนเดียวที่บาร์เครื่องดื่ม

ดีนะที่ร้านนี้เป็นร้านประจำของพวกเขา จึงไม่มีใครสนใจหรือถือสาอะไร เขาเองก็เริ่มคิดถึงคนใหม่ที่บ้านแล้วเหมือนกันแฮะ คืนนี้กลับไปหาอะไรสนุก ๆ ทำแทนก็ละกัน



*****



ราเมศปรายสายตามองนาฬิกาข้อมือขณะควานหาคีย์การ์ดในกระเป๋า ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าให้เด็กหนุ่มไปเมื่อตอนเย็น เขาจึงต้องกดกริ่งเรียกให้ร่างเล็กวิ่งมาเปิดประตูรับ ดีที่เขากลับไม่ดึกเท่าไหร่ ไม่งั้นเขาคงลำบากใจเล็ก ๆ ที่ต้องปลุกเด็กหนุ่มให้ลุกมาเปิดประตูให้ คราวหน้าคงต้องทำคีย์การ์ดสำรองไว้แล้วล่ะมั้ง

ชายหนุ่มตาเหลือกเมื่อรู้สึกตัวว่ากำลังคิดอะไรอยู่ นี่เขาคิดจะทำคีย์การ์ดสำรองเพื่อเด็กคนเดียวเนี่ยนะ! ไม่สมเป็นราเมศเอาซะเลย

"กลับมาแล้วเหรอครับ"

ร่างในชุดนอนสีขาวที่เขาช่วยเลือกซื้อในวันนั้นเปิดประตูให้พร้อมรอยยิ้มน้อย ๆ เขาก้าวเข้าไปแล้วจึงปิดประตู

"กลับเร็วกว่าที่ผมคิดนะครับ นึกว่าจะดึกกว่านี้ซะอีก"

"อืม"

ร่างสูงรูดเน็กไทออก ก่อนทิ้งกายลงบนโซฟาตัวใหญ่อย่างสับสนกับความคิดที่วิ่งพล่านอยู่ในสมองจนมึนไปหมด

"นายง่วงรึยังล่ะ ไปนอนก่อนได้เลยนะ พี่กะจะดื่มต่อซะหน่อย"

ปรานต์ไม่ตอบคำ เขายืนลังเลอยู่ชั่วครู่ แล้วขาเรียวก็เดินมาหยุดที่โซฟาตัวใหญ่

"................."

"?"

เด็กหนุ่มรวบรวมความกล้า นั่งลงเคียงข้างร่างสูงที่ทอดสายตามองอย่างงุนงง ใบหน้าหวานแดงจัดราวกับลูกตำลึงสุก

ราเมศขมวดคิ้ว เขายังไม่ค่อยเข้าใจปฏิกิริยาของอีกฝ่ายนักว่าต้องการอะไร แต่ครั้นจะคะยั้นคะยอให้พูดก็กระไรอยู่ รอให้เป็นฝ่ายเอ่ยออกมาเองน่าจะดีกว่า

"เอ่อ..."

"อืม?"

เขาทำเสียงในลำคอเพื่อบอกให้รู้ว่ากำลังฟังอยู่

"คือ..."

"ว่ามาสิ"

"ผม... เอ่อ... แบบว่า..."

"นี่ ต้องให้จูบเรียกสติสักทีไหม"

หลุดพูดออกไปแล้วเพิ่งรู้สึกตัวว่าร่างที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ไม่ใช่คู่ขาที่เขาพูดเล่น (แต่เอาจริง) ด้วยประจำ เขากัดริมฝีปากตนเองเมื่ออีกฝ่ายเงียบกริบราวกับตกตะลึงไปแล้ว

"... ปรานต์"

ชายหนุ่มหันหน้าไปมองร่างเล็กที่อึกอักอยู่ข้างๆ เรียกอาการชะงักจากร่างตรงหน้าราวกับตกใจที่จู่ ๆ เขาหันไปสบตาด้วย ส่งผลให้เขาหัวเราะขึ้นจมูกเบา ๆ มือใหญ่ขยี้ลงบนเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนนุ่มอย่างเอ็นดูอาการที่เหมือนแมวตื่นตระหนกนั่น

"พี่ไม่ทำอะไรนายหรอกน่า ทีนี้จะบอกได้รึยังว่าเป็นอะไรไป?"

"พรุ่งนี้..."

ราเมศหยุดฟังเมื่อได้ยินคำพูดที่ฟังรู้เรื่องเป็นคำแรกหลุดออกมาจากริมฝีปากคู่สวย

"พรุ่งนี้พี่ว่างไหมครับ?"

"พี่เหรอ... อืม ว่าง ทำไมเหรอ?"

"คือว่า... ผมแค่อยากจะบอกว่า ถ้าพี่ไม่ลำบากล่ะก็..."

จู่ ๆ เด็กหนุ่มก็ก้มหน้างุดแล้วลดเสียงลง ผิวแก้มที่แดงเรื่อขึ้นมาน้อย ๆ ดูน่ารักซะจนราเมศใจเต้นแรงโดยไม่รู้ตัว

"เหมือนกับว่าผมจะได้บทแปลกๆมาอีกแล้ว ถ้าหากพรุ่งนี้พี่พอจะมีเวลา... ช่วย..."

"อ้อ นายอยากให้พี่เทรนให้อีก?"

"ก็... ประมาณนั้น คือผมไม่สันทัดเรื่องแบบนี้เท่าไหร่"

ราเมศคลี่ยิ้มบาง เขาเชื่อเรื่องที่เด็กหนุ่มไม่ประสีประสากับเรื่องบนเตียง แต่เรื่องฝีมือเขาไม่แน่ใจเลย ถ้าหากว่าการเทรนครั้งเดียวจะทำให้อีกฝ่ายเรียนรู้ไวเสียจนทำเอาดารานำอย่างเขาแทบขาดสติคาฉากได้

"ได้สิ ไหนล่ะบทนาย?"

"นี่ครับ"

ปรานต์ยื่นสมุดสีขาวเล่มบางให้กับร่างตรงหน้า เขานั่งกุมมือรอให้ชายหนุ่มกวาดสายตาอ่านบทอย่างรวดเร็ว สีหน้าดูดีที่ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นขมวดคิ้วมุ่นทำเอาปรานต์ใจไม่ค่อยดีเลย

ว่ากันตามตรงแล้ว เด็กหนุ่มไม่ค่อยเข้าใจบทที่อ่านคร่าว ๆ ไปมากเท่าไหร่ เขายังงงว่านี่เขาเป็นดาราหนังโป๊หรือหนังแอ๊คชั่นเลือดสาดกันแน่ ทำไมถึงมีฉากที่เขาถูกมัดแล้วเฆี่ยนด้วยแส้ด้วย

ราเมศเอามือกุมศีรษะ ในใจนึกอยากจะกระชากคอเสื้อประธานบริษัทมาชกสักสองสามทีให้มันได้สติซะหน่อยว่าเด็กตรงหน้านี่เพิ่งจะอายุสิบหก

แม้จะไม่แปลกใจนักที่ประธานผู้โหยหากำไรจะสรรหาฉากไม่ซ้ำรูปแบบมาให้ปรานต์แสดง ก็ถ้าแม้แต่เขายังมองเห็นทักษะของปรานต์ มีหรือที่พัลลภจะพลาด

พัลลภเป็นเพื่อนที่ดี แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นนักธุรกิจที่วางแผนหาเงินเก่งจนไม่น่าคบ

ดวงตาคมมองบทบาทที่ร่างเล็กต้องแสดงแล้วรู้สึกขนลุก ขนาดเขายังออกตัวไว้ตั้งแต่แรกเลยว่าจะไม่มีวันเล่นบท SM เป็นอันขาด ต่อให้จ่ายค่าจ้างดีแค่ไหนเขาก็ไม่ยอม

ไม่ใช่เพราะอะไร เขาก็แค่ไม่ชอบเท่านั้น เขาไม่พบว่าการสะบัดแส้ฟาดคนอื่นมันน่าสนุกตรงไหน หรือจะช่วยสร้างอารมณ์หวามให้เขาได้อย่างไร เขาจึงไม่เคยรับบทบาททำนองนี้เลยแม้แต่ครั้งเดียว

ราเมศอ้าปากพูดอะไรไม่ออก ในใจนึกหาทางเอาตัวรอดสุดชีวิต แต่ครั้นจะปฏิเสธไม่ยอมเทรนให้ แล้วปล่อยให้เด็กตรงหน้าไปเผชิญความซาดิสต์แบบนั้นตามลำพังก็ไม่ใช่วิสัยสุภาพบุรุษอย่างเขาเสียด้วย

เขาปรายตามองร่างเล็กที่นั่งกระพริบตาปริบ ๆ อยู่ข้าง ๆ ก่อนจะหัวใจเต้นรัวเมื่อพบว่าตนเองกำลังถูกดวงตาคู่โตจดจ้องอย่างคาดหวังจะได้รับความช่วยเหลืออย่างเต็มที่

เด็กหนุ่มเงยหน้ามองใบหน้าคมตาแป๋วเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายอ่านบทจบ ก่อนที่เสียงใสจะเอ่ยคำพูดที่ทำให้ราเมศตัดสินใจได้ในทันทีว่า เขาคงหนีไม่พ้นต้อง 'สอนงาน' ให้เจ้าตัวเล็กตรงหน้านี้อีกแล้ว

"พี่พอจะรู้วิธีทำให้ตอนถูกตีไม่ค่อยเจ็บไหมครับ?"

'นี่นายจะทำให้ฉันหลงรักความใสซื่อของเจ้าตัวเล็กคนนี้ให้ได้เลยใช่ไหม เบส!!'

"ช่วยสอนผมได้ไหมครับ?"

"... อืม พี่ไม่อยากรับปากหรอกนะ บอกตรงๆ พี่ว่านายยังไม่เหมาะจะรับบทแบบนี้ มันรุนแรงเกินไป"

"แต่ว่า ถ้าพี่เบสสั่งมา ผมก็ปฏิเสธอะไรไม่ได้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ?"

"มันก็... ไม่เชิงหรอกนะ นายมีสิทธิ์ที่จะแย้งถ้าหากว่านายไม่พร้อมกับบทบาทบางอย่าง ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะที่จะมีความสุขเมื่อถูกเฆี่ยนด้วยแส้"

"... สำหรับผม มันฟังดูน่ากลัวมากเลยล่ะ"

"ก็ไม่แปลกหรอก ขนาดพี่ยังไม่ยอมเล่นบทแบบนี้เลย"

"จริงเหรอครับ?"

"อืม พี่บอกเบสไว้ว่ายังไงซะพี่ก็ไม่เล่นบทนี้ คนทั่วไปก็พอเล่นได้อยู่ถ้าอยู่ในวงการนี้นานๆ แต่พี่ไม่คิดเลยว่าหมอนั่นจะให้นายรับบทนี้ทั้งๆที่นี่เพิ่งเป็นครั้งที่สามของนาย แถมนายก็ยังเพิ่งอายุสิบหกด้วย!"

ปรานต์นิ่งคิดอยู่ชั่วครู่ บอกตามตรงเขายังไม่เข้าใจว่าบทที่เขาได้รับมันคืออะไรกันแน่ คนปกติจะมีความสุขเมื่อถูกตีอย่างนั้นเหรอ?

"มีคนที่ถูกตีแล้วมีอารมณ์ด้วยเหรอครับ?"

"มันก็แล้วแต่คน พี่เองก็มีเพื่อนที่ชอบสไตล์นั้นเหมือนกัน"

"จริงเหรอครับ งั้นรบกวนพี่โทรหาเขาให้หน่อยได้ไหม?"

"โทรหา? เพื่ออะไรล่ะ?"

ราเมศเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจที่จู่ ๆ อีกฝ่ายนึกสนใจในตัวเพื่อนผู้มีรสนิยมแปลกของเขาขึ้นมา

"ก็เผื่อจะถามเทคนิคจากเขาไงครับ ว่าผมควรจะทำแบบไหนถึงจะเจ็บน้อยที่สุด... ที่จริงก็อยากให้เขามาสอนผมเลยแหละ แต่ว่าเกรงใจ ผมไม่รู้จักเพื่อนของพี่"

"นายจะบ้าเหรอไง นี่นายคิดจะรับบทนี้จริงๆเหรอ?!"

ราเมศเผลอตะคอกออกไปแล้วก็นิ่งอึ้ง เขาไม่ได้ตั้งใจจะเสียงดังใส่เด็กหนุ่มที่นั่งหน้าเสียอยู่ข้างๆด้วยความตกใจเลยแม้แต่น้อย แต่เมื่อเห็นร่างเล็กดูกระตือรือร้นจะรับบทนี้เสียเหลือเกิน ทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่เรื่องน่าสนุกเอาซะเลยแบบนี้ เขาก็อดอารมณ์ขึ้นไม่ได้

"เอาล่ะ ถ้านายอยากเล่นพี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก ไว้จะโทรหาหมอนั่นให้ถ้านายต้องการขนาดนั้น"

เอ่ยจบก็ลุกขึ้นแล้วจะเดินไปหยิบโทรศัพท์ แต่เขาก็ต้องหยุดชะงักเมื่อรับรู้ถึงแรงกอดจากด้านหลัง

ราเมศหยุดยืนนิ่ง ไม่พูดอะไร ในขณะที่เด็กหนุ่มที่กอดเอวของเขาเอาไว้แน่นก็ไม่พูดอะไรเช่นเดียวกัน

"เป็นอะไร?"

"... ผมขอโทษ"

"ขอโทษอะไร นายไม่ผิดอะไรสักหน่อย"

ราเมศจับข้อมือบางแล้วดึงให้ปล่อยจากเอว เด็กหนุ่มจึงถอยไปด้านหลังเล็กน้อยเมื่อเขาหันไปเผชิญหน้าตรง ๆ ใบหน้างามเจือแววหวาดหวั่นจนเขาได้แต่ถอนหายใจออกมายาว

"ฟังนะ พี่สามารถโทรเรียกให้หมอนั่นมาสอนนายได้ทุกเมื่อถ้านายต้องการแบบนั้นจริง ๆ แต่พี่บอกไว้ก่อนเลยนะว่าเมื่อเริ่มแล้วก็หยุดไม่ได้แล้วนะ ถึงนายจะร้องไห้ ไม่ว่าจะในฉากหรือในการเทรน จะไม่มีการออมมือหรือหยุด นายพร้อมจริงรึเปล่าล่ะ?"

ปรานต์ก้มหน้าลง เขาพยายามไล่น้ำตาที่คลอดวงตาคู่สวย แต่ชายหนุ่มกลับใช้มือประคองใบหน้าหวานให้เงยหน้าสบตากันตรง ๆ เมื่อเห็นหยดน้ำที่รื้นดวงตาคู่โต ราเมศก็ระบายลมหายใจออกมาแล้วลูบศีรษะมนอย่างอ่อนโยน

"ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม... แต่ฉันไม่อยากให้นายต้องถูกทำให้แปดเปื้อนเพราะวงการนี้เลย"

แล้วเด็กหนุ่มก็ต้องปล่อยให้น้ำตารินไหลต่อหน้าชายผู้นี้อีกจนได้ ทั้งชีวิตที่ผ่านมา เขาไม่เคยพบใครที่เอาใจใส่เขามากขนาดนี้มาก่อนเลย ใครที่เข้าใจเบื้องลึกของหัวใจของเขา ใครที่คอยเป็นห่วงเป็นใย ทั้ง ๆ ที่ไม่มีความเกี่ยวพันใดทางสายเลือดแม้แต่น้อยแบบนี้

มือเล็กเลื่อนขึ้นมาจับมือแกร่งที่ประคองแก้มใสทั้งสองข้างเอาไว้ ก่อนที่ปรานต์จะหลับตาลงเมื่อราเมศใช้ปลายนิ้วซับน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน

"วันนี้พักผ่อนก่อนดีกว่า เรื่องนี้ค่อยคิดกันอีกทีว่าจะเอายังไง ดีไหม?"

"... ครับ"

เด็กหนุ่มพยักหน้ารับคำ เขามองลึกเข้าไปในดวงตาคม ก่อนจะเอ่ยถาม

"พี่โกรธผมรึเปล่า?"

"ไม่โกรธสักหน่อย"

"แล้วเมื่อกี้พี่โกรธผมเรื่องอะไรเหรอครับ? คราวหน้าผมจะได้ระวัง ไม่ทำอีก.. ผมไม่อยากให้พี่โกรธผมเลย"

ราเมศนิ่งเงียบ เขาโกรธปรานต์เรื่องอะไรอย่างนั้นหรือ?

ตัวเขาเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน รู้แค่ว่าทันทีที่คิดว่าอีกฝ่ายอยากเทรนกับภากร ความหงุดหงิดก็พุ่งปรี๊ดจนควบคุมไม่อยู่ ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยแลกคู่นอนกับกรที่เป็นเพื่อนสนิทสุด ๆ มาก่อน แต่พอเป็นปรานต์แล้ว เขากลับไม่พอใจขึ้นมา

เป็นเพราะอะไรกัน*?*

มือหนาลูบศีรษะมนเบา ๆ

"ไม่มีอะไรหรอก เอาล่ะ ไปพักผ่อนได้แล้ว"

ทว่าปรานต์ยังไม่ยอมเลิกรา มือบอบบางคว้าชายเสื้อของร่างตรงหน้าเอาไว้แล้วดึงเบา ๆ พร้อมกับช้อนตามองด้วยดวงตากลมโตคู่สวย

"พี่เกลียดผมแล้วเหรอ...?"

ความอดทนของราเมศเหมือนจะขาดผึงในเสี้ยวพริบตาที่มองภาพนั้น ร่างสูงเหมือนหัวใจจะหยุดเต้นเมื่อได้เห็นเด็กหนุ่มเงยหน้ามองด้วยสายตาหวานจนแทบจะละลายเขาได้ในไม่กี่วินาที บวกกับชุดนอนผ้าเนื้อบางสีขาวที่ดูจะไซส์ใหญ่เกินเด็กหนุ่มไปหน่อย จึงทำให้เมื่อมองจากมุมสูงแล้ว สามารถเห็นผิวเนื้อใต้ร่มผ้าได้อย่างชัดเจน

ผิวขาวเนียนและยอดอกสีชมพูที่สามารถมองเห็นได้อย่างวับ ๆ แวม ๆ กำลังจะทำให้เขา --- ขาดสติ


 
 
 
 
TBC.

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 21/6/18] P.2 ✮ ACT 6 Midnight ✮
เริ่มหัวข้อโดย: alt1991 ที่ 21-06-2018 18:12:07

 :z10: :hao6: :z10: :hao6: :hao6: รามตกหลุมพรางแสดงเองแน่ ๆ  :hao6: :hao6: :z10: :z10: :hao6:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 21/6/18] P.2 ✮ ACT 6 Midnight ✮
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 21-06-2018 22:49:00

 :pig4: :pig4: :pig4:

แผนสูงนะเนี่ยเบส  หุหุ

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 21/6/18] P.2 ✮ ACT 6 Midnight ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 22-06-2018 09:57:22

เหมือนเบสอยากทำหน้าที่พ่อสื่อนะเนี่ย ยัดเหยียดแต่บทแปลกๆ ให้รามเทรนให้น้องนะเนี่ย

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 21/6/18] P.2 ✮ ACT 6 Midnight ✮
เริ่มหัวข้อโดย: SoSweetCB ที่ 22-06-2018 12:51:48

สงสารน้องเลย ดีที่ได้มาเจอกับรามก่อน
ไม่คิดว่าจะเจอพล็อตนิยายแบบนี้ เรากำลังอยากอ่านแนวถ่ายแบบถ่ายหนัง
จะติดตามตอนต่อไปนะคะ

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 21/6/18] P.2 ✮ ACT 6 Midnight ✮
เริ่มหัวข้อโดย: pe-ar ที่ 23-06-2018 07:40:15

ฉากสุดท้ายคือขาดสติไปเลย น้องยั่วไม่รู้ตัวว

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 21/6/18] P.2 ✮ ACT 6 Midnight ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Hapmar ที่ 23-06-2018 10:49:59

น้องงงงงงงงงงง :haun4: :ling1:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 21/6/18] P.2 ✮ ACT 6 Midnight ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Hananijinji ที่ 23-06-2018 12:05:21

น้องขี้อ้อนขนาดนี้ใครจะกล้าตีหนูได้ลงคอออออ :z10:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 21/6/18] P.2 ✮ ACT 6 Midnight ✮
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 23-06-2018 12:57:19

บอกไปเลยว่าไม่อยากให้นอนกับคนอื่น

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 21/6/18] P.2 ✮ ACT 6 Midnight ✮
เริ่มหัวข้อโดย: MilkTea ที่ 23-06-2018 13:31:31

​[ACT 7]



"พี่ไม่มีทางเกลียดนายหรอกน่า"

"แต่พี่ไม่ยอมบอกผมนี่นาว่าโกรธผมเรื่องอะไร"

"แบบนั้นจะถือว่าเกลียดกันแล้วเหรอ?"

"ก็มัน..."

"งั้นพี่จะพิสูจน์ว่าพี่ไม่ได้เกลียดนาย"

"... ยังไงเหรอครับ?"

ชายหนุ่มยิ้มกริ่ม แล้วคว้าร่างเล็กมาอุ้มเอาไว้ราวกับเป็นเจ้าหญิงน้อย

"อ๊ะ!!!"

ร่างสูงใหญ่โอบอุ้มเรือนกายเพรียวเอาไว้แนบอก ส่งผลให้เด็กหนุ่มรีบกำเสื้อเชิ้ตสีดำของอีกฝ่ายเอาไว้แน่นด้วยความตกใจ ราเมศหัวเราะเบา ๆ แล้วโยกร่างที่อยู่ในอ้อมแขนไปมาอย่างหมั่นเขี้ยว

"เจ้าตัวเล็ก ตัวเบาขนาดนี้ไม่ต้องกลัวตกหรอกน่า พี่อุ้มไหว"

ปรานต์หน้าแดงระเรื่อ ไม่รู้ว่าเขาอายอะไรกันแน่ระหว่างการถูกเรียกด้วยชื่อเล่น 'เจ้าตัวเล็ก' ที่อีกฝ่ายเรียกจนติดปาก หรือการถูกอุ้มแนบชิดใกล้เสียจนได้ยินเสียงหัวใจ แต่เด็กหนุ่มก็ไม่มีเวลาจะมาคิดอะไรมาก เมื่อร่างของเขาถูกวางลงบนเตียงใหญ่อย่างแผ่วเบา

ริมฝีปากหยักที่จรดลงใกล้ใบหน้างาม ส่งผลให้เจ้าของดวงหน้าหวานเกร็งกายด้วยความตื่นเต้น อีกทั้งยังเขินจากการถูกดวงตาคมเปี่ยมเสน่ห์จับจ้องในระยะประชิด

ราเมศประทับจูบแผ่วเบาหลายต่อหลายครั้ง ก่อนจะค่อย ๆ เลาะเล็มไปตามเรียวปากสีชมพูอ่อนนุ่ม แล้วไล้ปลายลิ้นเลาะเข้าไปในโพรงปากงาม ลิ้มรสหอมหวานของร่างเยาว์ที่สั่นสะท้านจากรสจูบที่แสนหวาน มือเล็กปัดป่ายไปมาบนแผ่นหลังกว้างอย่างปรารถนาจะสัมผัสความร้อนระอุจากเรือนกายใหญ่

ชายหนุ่มลอบยิ้มเมื่อรับรู้ได้ถึงอาการร้อนรนนั่น เขาคลายริมฝีปากออกจากความหวานล้ำ แล้วผละจากร่างบอบบางที่เปลือยเปล่าโดยที่เจ้าของร่างยังไม่ทันรู้ตัว ดวงตาคมที่กวาดสำรวจทั่วเรือนร่างทำให้ใบหน้างดงามแดงระเรื่อ ก่อนที่เขาจะยิ่งอายเสียจนต้องขบเม้มริมฝีปากของตนเองเมื่อได้ยินเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยดัง

"แยกขาออกซิ ปรานต์"

ปรานต์ยังไม่กล้าทำตามที่ร่างสูงเอ่ยเอื้อน เขาสั่นศีรษะน้อยๆพลางทอดสายตามองร่างสูงที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้า มือใหญ่ค่อย ๆ รูดซิปกางเกงลง เผยให้เห็นส่วนร้อนจัดที่ใหญ่โตจนเขาแทบไม่กล้ามอง ทว่ากลับละสายตาไปไม่ได้ เขาแลบลิ้นเลียริมฝีปากของตนเองคล้ายกับต้องการชิมรสความแข็งแกร่งนั้น แต่ร่างสูงกลับสะกดเขาเอาไว้ด้วยประโยคเดิมอีกครั้ง

"นายต้องการพี่ใช่ไหม... พี่เองก็ต้องการนายเหมือนกัน เพราะงั้น แยกขาออก... ให้พี่เห็นร่างกายทุกส่วนของนาย ปรานต์"

เจ้าของใบหน้าแดงจัดค่อยๆขยับขาแยกออกน้อย ๆ ปฏิกิริยาเขินอายไม่แตกต่างจากครั้งแรกส่งผลให้ราเมศพึงใจนัก ยิ่งได้เห็นส่วนที่ชูชันด้วยแรงอารมณ์ ยิ่งทำให้ร่างหนาอยากครอบครองเป็นเจ้าของเรือนกายบอบบางนี้โดยเร็ว แต่เขาก็ยั้งใจไว้ก่อน

คืนนี้เขาอยากจะทำให้เด็กหนุ่มเป็นฝ่ายเรียกร้องสัมผัสจากเขาด้วยตนเอง อยากจะทำให้ริมฝีปากสีสดสวยคู่นั้นร้องเรียกแต่ชื่อของเขา อยากจะเป็นเพียงภาพเดียวที่สะท้อนอยู่ในดวงตาหวานฉ่ำคู่นั้น อยากจะเป็นเจ้าของเรือนร่างอันไร้ที่ตินี้แต่เพียงผู้เดียว

ชายหนุ่มยิ้มขำตัวเอง เขาไม่เคยปรารถนาใครมากถึงเพียงนี้มาก่อน โดยเฉพาะเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ไม่เคยที่จะเป็นเป้าหมายของเขาเลย จะบอกว่าเป็นเพราะความสดใหม่อย่างนั้นรึเปล่า เขาก็ยังให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้

"เด็กดี..."

ราเมศเอ่ยเบาๆเมื่อเด็กหนุ่มรับปลายนิ้วของเขาเข้าไปอย่างว่าง่าย เรือนกายสั่นระริกอย่างเขินอายและริมฝีปากงามที่ขบเม้มแน่นเพื่อกลั้นเสียงร้องแลดูผิดกันกับช่องทางร้อนจัดที่ดูดกลืนนิ้วยาวของเขาเข้าไปจนราเมศต้องอมยิ้มน้อยๆอย่างนึกขำ ช่างเป็นร่างกายที่เรียนรู้ไวผิดกับอุปนิสัยขี้อายเสียจริง

ชายหนุ่มก้มลงชิมรสยอดอกสีชมพูที่ชูชันราวกับรอคอยให้เขาดูดเม้มลิ้มความหอมหวาน ผิวกายเนียนสะท้านวาบเมื่อเรียวปากหยักฝากฝังร่องรอยไว้จนทั่ว มือบอบบางเริ่มจิกกำผ้าปูที่นอนเนื้อดีเมื่อมือร้อนเริ่มเลื่อนลงไปตามขาอ่อน ทิ้งสัมผัสวูบวาบให้ปรารถนามากยิ่งขึ้น แต่แล้วกลับผละจากเมื่อเลื่อนมือใกล้ถึงส่วนอ่อนไหว

ปรานต์ส่งเสียงประท้วงในลำคอเบาๆ เมื่อชายหนุ่มจงใจบีบคลึงแก้มก้นเนียน แต่ไม่ยอมแตะต้องส่วนที่แข็งขึงด้านหน้า ขณะที่ริมฝีปากร้อนจัดยังคงทำหน้าที่ไม่ยอมหยุด จนเด็กหนุ่มเริ่มไม่แน่ใจว่ามีส่วนใดบนผิวกายของเขาที่ชายหนุ่มยังไม่ได้ลิ้มลองอีกหรือไม่

"อ๊ะ...พี่... ราม"

เอวบางหยัดเกร็งเมื่อจู่ๆเจ้าของร่างหนาก็นาบฝ่ามือเข้ากับส่วนร้อนผ่าวตรงหน้า หยาดน้ำแรกหลั่งรินราวกับหยดน้ำตา เชิญชวนให้ริมฝีปากอุ่นร้อนตรงเข้าครอบครองอย่างคนกระหาย เรียกเสียงหวานกรีดดังด้วยความเสียวสะท้าน

"อ๊า...! พี่... อ๊ะ....อา!"

ปรานต์เม้มริมฝีปากเพื่อกลั้นเสียงร้องที่น่าอาย แต่กลับถูกปลายนิ้วเรียวอีกข้างสอดเข้าไปพัวพันกับเรียวลิ้น เด็กหนุ่มดูดปลายนิ้วเรียวทั้งสองพร้อมกับขบเม้ม กระตุ้นอารมณ์ชายหนุ่มให้พุ่งสูงยิ่งขึ้น

ราเมศดูดซับส่วนอ่อนไหวที่สั่นระริกอยู่ในช่องปาก เขารู้สึกได้ว่าร่างตรงหน้าเริ่มเกร็งกายมากขึ้น จึงได้ถอนริมฝีปากออกแล้วสอดปลายลิ้นเข้าไปในช่องทางสีชมพู

"อ๊า! พี่ราม..! ยะ อย่า... ตรงนั้นมัน..."

ชายหนุ่มไม่ฟังเสียง เขาใช้นิ้วโป้งทั้งสองข้างแหวกแยกช่องทางพลางแทรกเรียวลิ้นเข้าไปลึกยิ่งขึ้น จนเด็กหนุ่มแอ่นกายแผ่นหลังไม่ติดเตียง ปลายเท้าจิกผ้าปูที่นอนจนยับย่น หยดน้ำตารินอาบใบหน้าด้วยความหฤหรรษ์ ก่อนที่ร่างงามจะกระตุกเกร็งแล้วปลดปล่อยออกมาจนเปรอะหน้าท้องเรียบเนียน

"อะ... อา....."

เด็กหนุ่มปรือตาลงพลางหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนที่ใบหน้าหวานจะแดงวาบเมื่อรับรู้ได้ถึงส่วนร้อนจัดที่แนบชิดช่องทางสีสวยอยู่ เขาปิดตาลงเมื่อร่างสูงค่อย ๆ กดกายเข้าไปทีละน้อยอย่างเนิบช้า ค่อยเป็นค่อยไป ทว่าใบหน้างามก็ยังแสดงท่าทีอึดอัดออกมาอย่างเสียไม่ได้

ความใหญ่โตที่เบียดแทรกเข้ามาทำให้เขาต้องอ้าปากหายใจเพื่อคลายอาการเกร็ง พยายามรับทั้งหมดของรามเข้ามาให้ได้ เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายพยายามอดทนมากที่จะไม่แทรกกายเข้ามารวดเดียว และยังต้องนิ่งค้างไว้เพื่อให้เขาปรับตัวได้ก่อน

ราเมศเอาใจใส่แม้แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆเช่นนี้ ปรานต์จึงพยายามอย่างเต็มที่ที่จะมอบความสุขให้กับชายหนุ่มเช่นเดียวกัน

"อึก.... อา..... ปรานต์..."

ราเมศแทบจะกลั้นหายใจเมื่อพบกับความร้อนผ่าวที่หนั่นแน่นยิ่งกว่าลาวา ความคับแน่นของเด็กหนุ่มที่ตอดรัดท่อนลำของเขาอยู่กำลังจะทำให้เขาคลั่ง อยากกระแทกกระทั้นเข้าไปจนสุดในคราเดียว แต่ก็รู้ดีว่าหากทำแบบนั้น เด็กหนุ่มจะยิ่งเจ็บปวดมากกว่านี้ เขาจึงอดทนอย่างเต็มที่

ในใจเขาอดสงสัยไม่ได้ว่า คู่ขาที่เขาใส่ใจในเรื่องแบบนี้คนล่าสุดคือคนไหน แต่ในสมองกลับเบลอจัด นึกอะไรไม่ออก ทุกสิ่งทุกอย่างไปรวมอยู่ ณ จุดที่เชื่อมกันเป็นหนึ่งเดียวอยู่เท่านั้น

"... พี่ราม"

"... หืม?"

"ผม... พอจะไหวแล้วครับ" เด็กหนุ่มหน้าแดงน้อยๆเมื่อพูดอะไรแบบนี้ออกไป

“อาฮะ แล้ว...?”

ปรานต์หน้าแดงเรื่อเมื่อมองเห็นประกายซุกซนในแววตาคู่คม

“พี่แกล้งผม!”

“เปล่าแกล้งซะหน่อย”

“แล้วทำไม...?”

“ทำไมอะไร?”

ผิวแก้มใสแดงจัด เรียวปากคู่สวยเม้มนิ่งอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่เสียงหวานจะเอื้อนเอ่ย

"พี่ช่วยเข้ามาได้ไหมครับ... อ๊ะ! อะ.... อ๊า!"

พูดยังไม่ทันขาดคำ ชายหนุ่มก็แทรกกายเข้าไปจนสุดในทันทีราวกับรอคอยมานานจนแทบทนไม่ไหว ร่างเพรียวสั่นไหวไปตามแรงกระแทกกระทั้นถี่กระชั้นเสียจนเสียงครางหวานดังไม่เป็นภาษา

เรียวขาขาวถูกแยกออกกว้างกว่าเคย แล้วรั้งขึ้นสูงจนเขารับรู้ได้ถึงความแนบชิดเมื่อรามสอดแทรกกายเข้ามาลึกที่สุด ความร้อนจัดที่เต้นตุบอยู่ภายในทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เขาดีใจที่มีราเมศเป็นคนแรกของเขาในการเข้าฉาก และในวันนี้ นอกฉาก เขาก็ยิ่งดีใจที่มีราเมศเป็นคนแรกของเขาเช่นกัน

"อ๊ะ..."

ปรานต์อุทานเบาๆเมื่อจู่ๆการเคลื่อนไหวที่ดุดันราวกับม้าป่าก็หยุดชะงักลงเสียดื้อๆ ขณะที่ราเมศคลี่ยิ้มบาง ก่อนที่ลำแขนแกร่งจะโอบรอบเอวบอบบางแล้วดึงให้ร่างงามนั่งบนตักทั้งๆที่ยังมีเขาอยู่ในเรือนกายนั้น

"พี่ราม...?"

"นี่... ตอนนี้ปรานต์เป็นของใคร?"

"... อะ เอ๊ะ ผม..."

"เป็นของพี่ใช่ไหม ปรานต์?"

คำสุดท้ายชายหนุ่มจงใจแนบริมฝีปากเข้าชิดกับใบหูบางแล้วกระซิบด้วยเสียงทุ้มนุ่มหวาน พร้อมกับเป่าลมหายใจร้อนรินรดซอกคอขาวกระจ่างจนร่างบอบบางสั่นสะท้าน

"ไหนตอบมาซิ..."

"ครับ... ผมเป็นของพี่ราม..."

ราเมศคลี่ยิ้มบาง "น่ารักมาก... ปรานต์”

เด็กหนุ่มหน้าแดงจนไม่รู้จะแดงอย่างไร ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมวันนี้ราเมศถึงได้หวานกับเขาขนาดนี้

“วันนี้เรามาเล่นเกมกัน"

"เล่นเกม?"

ปรานต์ทำหน้างุนงงอย่างเห็นได้ชัด เนื่องจากตอนนี้เขาถูกเติมเต็มด้วยความใหญ่โตที่แข็งขึงอยู่ในกายจนแทบจะอยู่เรียกสติมาพูดคุยกันไม่ไหวแล้วด้วยซ้ำ แล้วยังจะมาเล่นเกมอะไรกันอีกล่ะ

"ใช่... เกมที่ว่าไม่ต้องใช้สมองมาก มีแค่ความอดทนอย่างเดียวพอ"

ราเมศไล้ปลายนิ้วไปตามผิวแก้มนุ่มที่แดงระเรื่ออย่างเอ็นดู

"ใครอดทนได้มากที่สุดเป็นฝ่ายชนะ"

"แล้ว... เล่นยังไงล่ะครับ?"

"ก็แค่... ขยับ"

เอ่ยพลางกระแทกกายสวนขึ้นจนร่างเล็กสะดุ้งเฮือก ร้องอุทานดังด้วยความเสียวกระสันต์จนขาแทบทรุด

"พี่จะทำเต็มที่ให้นายเสร็จให้ได้... ส่วนนายเองก็ทำยังไงก็ได้ให้พี่เสร็จ ใครเสร็จก่อนก็แพ้... ง่ายๆใช่ไหมล่ะ?"

เด็กหนุ่มหน้าแดงจัดพลางจ้องมองสีหน้าทะเล้นของอีกฝ่ายอย่างไม่อยากเชื่อ

"พี่ล้อผมเล่นใช่ไหม?"

ราเมศไม่ตอบคำถามนั้น กลับจงใจเคลื่อนกายกระแทกจนเด็กหนุ่มถึงกับต้องจิกปลายเล็บลงบนบ่าหนาเพื่อกลั้นอาการเสียววูบในช่องท้อง

"คนแพ้ต้องถูกลงโทษนะ..."

"ฮึก... อื๊ออ..."

"เอ้า อย่าอยู่เฉยๆสิ... ขยับ... แบบนี้ไง"

มือใหญ่จับสะโพกบางเอาไว้แล้วยกขึ้นลงอย่างช้าๆ ขณะดวงตาทอดมองดวงหน้าที่เต็มไปด้วยความรัญจวนของเด็กหนุ่ม เขากดศีรษะมนลงมาแนบจูบอย่างอดไม่ได้ ขณะมืออีกข้างยังคงกดสะโพกงามให้รับความปรารถนาของเขาจนลึกสุดอย่างต่อเนื่อง พร้อมเปลี่ยนมุมประกบปากอย่างดูดดื่ม

"... อืม แบบนั้นล่ะ"

เขาเอ่ยพลางเลื่อนมือมารูดรั้งส่วนอ่อนไหวที่อยู่ตรงหน้า ส่งผลให้ร่างเล็กที่เริ่มขยับกายได้เองเคลื่อนกายช้าลง ราเมศได้โอกาสจึงกระแทกกายจนลึกสวนขึ้นไปอีกนับครั้งไม่ถ้วน

"อะ.. อ๊ะ! อา... อะ....!"

ปรานต์กดสะโพกรับแรงกระแทกสวนขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง เขานึกอะไรไม่ออก ทุกสิ่งทุกอย่างไปรวมกัน ณ ช่องทางสีสวยที่ถูกเสียดสีด้วยแท่งร้อนจัดราวกับไฟ ยิ่งราเมศรุกเร้ารุนแรงเพียงใด เขาก็ยิ่งมีอารมณ์มากขึ้นจนใกล้ถึงจุดสูงสุด ก่อนที่ร่างเล็กจะบีบรัดความแข็งแกร่งเอาไว้แน่นแล้วปลดปล่อยออกมาจนเลอะหน้าท้องที่เต็มไปด้วยลอนกล้ามหนา

การตอดรัดที่รุนแรงทำให้รามขบริมฝีปากพลางครางในลำคอ ก่อนจะสวนกายหนัก ๆ เข้าไปอีกไม่กี่ทีก็ปล่อยสายน้ำร้อนจัดเข้าไปในเรือนกายบอบบาง แล้วทิ้งกายลงกับเตียงพร้อมกันกับร่างเล็กที่ทาบทับตามมา เขาลูบแผ่นหลังเนียนชื้นเหงื่อเบา ๆ พลางระบายรอยยิ้มน้อย ๆ เมื่อเห็นดวงตาคู่โตสวยปรือปรอยมองมา

"... ผมแพ้"

"ไม่หรอก... เราเสมอกัน"

เด็กหนุ่มยิ้มให้กับใบหน้าอ่อนโยนนั่น ก่อนจะปิดตาครางเบา ๆ เมื่อราเมศค่อยๆถอนกายออก

"พี่ราม..."

"นอนซะ... เด็กดี"

เด็กหนุ่มหลับตาลงเมื่ออีกฝ่ายลูบศีรษะของเขาอย่างเอ็นดู น่าแปลกที่ปกติแล้วเขาไม่ชอบให้ใครมองว่าเขาเป็นเด็ก เพราะเขาผ่านเรื่องมากมายเสียจนเขารู้สึกว่าตนเองเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่กับชายหนุ่มคนนี้ เขากลับพึงพอใจเมื่อได้รับการปลอบประโลมและการดูแลที่อ่อนโยนราวกับเขาเป็นเพียงเด็กตัวน้อยคนหนึ่งเท่านั้น


 
 
TBC.

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 23/6/18] P.2 ✮ ACT 7 Make Love✮
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 23-06-2018 16:15:32

 :pig4: :pig4: :pig4:

เสียตัวทุกวันเลย

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 23/6/18] P.2 ✮ ACT 7 Make Love✮
เริ่มหัวข้อโดย: SoSweetCB ที่ 24-06-2018 01:56:12

บอกว่าน้องเป็นของตัวเองแล้วแล้วจะรับเลี้ยงส่งเสียมั้ยจ๊ะคุณราม  :-[

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 23/6/18] P.2 ✮ ACT 7 Make Love✮
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 24-06-2018 02:31:19

บทเรียนต่อไปล่ะจ๊ะพี่ราม

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 23/6/18] P.2 ✮ ACT 7 Make Love✮
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 24-06-2018 07:11:28

พี่รามอย่ามาเล่นๆ กับน้องนะคะสงสารน้องเขา

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 23/6/18] P.2 ✮ ACT 7 Make Love✮
เริ่มหัวข้อโดย: kawoat ที่ 25-06-2018 15:27:08

ชอบเล่นเกมจังเลยยย ทำไงดี อิอิ

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 23/6/18] P.2 ✮ ACT 7 Make Love✮
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 26-06-2018 01:25:50

พี่รามหลงเสน่ห์หญ้าอ่อนแล้ว555

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 23/6/18] P.2 ✮ ACT 7 Make Love✮
เริ่มหัวข้อโดย: Hananijinji ที่ 27-06-2018 08:47:37

พี่รามต้องคิดอะไรกับน้องแน่ๆเลยจ้า

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 27/6/18] P.2 ✮ ACT 8 Fear ✮
เริ่มหัวข้อโดย: MilkTea ที่ 27-06-2018 12:02:34

[ACT 8]


​

"เลื่อนการถ่ายทำเหรอครับ?"

"ใช่ เมื่อกี้เบสโทรมาบอกว่ามีปัญหาอะไรนิดหน่อย เพราะฉะนั้นวันนี้นายไม่ต้องไปทำงานก็ได้"

"เหรอครับ.."

ปรานต์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เนื่องจากเขายังไม่รู้จะทำอย่างไรกับบท SM ที่ได้รับ เด็กหนุ่มเดินตามร่างสูงใหญ่ที่สวมชุดสูทสีดำต้อย ๆ อย่างไม่รู้จะทำอย่างไร

"พี่จะไปไหนเหรอครับ?"

"ว่าจะออกไปดูหน่อยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ปกติแล้วเบสไม่ใช่คนเลื่อนงานกระชั้นชิดแบบนี้ นายรอที่นี่แหละ"

"ครับ

เด็กหนุ่มรับคำพร้อมกับมองตามแผ่นหลังหนาไปจนกระทั่งประตูห้องปิดลง ในใจอดสงสัยไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขารู้ไปก็คงช่วยอะไรไม่ได้ เด็กหนุ่มยักไหล่แล้วมุ่งหน้าไปที่ Mac Book รุ่นใหม่ที่ราเมศเพิ่งซื้อมาให้เขาเมื่อวาน หลังจากที่เขาบ่นว่าแล็ปท็อปของราเมศอืดอาดเหมือนคนแก่

มือเล็กคลิกเข้าเว็บไซต์ทั่วไป ก่อนจะเช็คอีเมล์แล้วทำหน้านิ่งไปเมื่อพบกับเมล์จำนวนมากที่ส่งมาจากครอบครัวที่เขาหนีมา แค่เห็นเพียงหัวข้อเมล์ เขาก็รู้ว่าฝ่ายนั้นไม่เคยเปลี่ยนวิสัยความรุนแรง ที่ร้ายกว่านั้นคือดูคร่าว ๆ แล้วเขากำลังถูกตามหาอยู่ ปรานต์ปิดหน้าจอนั้นทิ้งแล้วฟุบหน้าลงกับผืนเตียง

ถ้าหากว่าเขามีปีกบินไปไหนก็ได้ล่ะก็ เขาจะบินหนีไปให้ไกลที่สุด --- ไกลจนไม่มีใครสามารถตามหาเขาได้พบ ในที่ที่เขาจะไม่ต้องทำให้คนอื่นเดือดร้อนแม้เพียงคนเดียว

แม้ว่าในตอนนี้ ที่ที่เขาอยากจะอยู่จะมีเพียงที่นี่ที่เดียวก็ตาม --- แต่ว่าที่นี่ไม่ใช่ 'ที่อยู่' ของเขา



*****



"ว่าไงนะ?"

"ก็อย่างที่บอกนั่นล่ะ ต้องยอมรับว่าครอบครัวของเด็กคนนั้นทำธุรกิจใหญ่พอตัวอยู่ ถึงได้ตามหาจนเจอง่ายดายขนาดนี้"

พัลลภเอ่ยพร้อมกับจิบไวน์ชั้นดีอย่างบอกรสไม่ถูก

"เล่นมาขู่กันแบบนี้ก็ช่วยไม่ได้ คงให้เด็กคนนั้นมาถ่ายทำด้วยไม่ได้แล้วล่ะ ไม่อย่างนั้นครอบครัวของเขาก็จะมาจับตัวไป"

"จับตัว? นี่เป็นคำพูดของคนในครอบครัวเหรอ?"

"... จากที่ดู ฉันก็ไม่คิดหรอกว่าครอบครัวนี้จะรักกันดี ไม่อย่างนั้นเด็กคนนั้นคงไม่หนีออกมาหรอกใช่ไหมล่ะ อีกอย่าง จากที่ฉันให้คนไปสืบมาเมื่อกี้ เจ้าของธุรกิจดูจะชอบความรุนแรง เหมือนจะเป็นตัวพ่อในตลาดมืดด้วย"

ราเมศนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่างตัดสินใจได้

"ฉันไปล่ะ"

"ไปไหน?"

"กลับ... ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้เด็กคนนี้กลับไปเจอพ่อแม่เฮงซวยแบบนั้นอีก"

"หมายความว่าไง นายจะเลี้ยงเด็กคนนี้เองรึไง?"

"ถ้าจำเป็นฉันก็จะทำ ตราบใดที่ฉันยังไม่วางใจว่าปรานต์จะสามารถกลับบ้านได้อย่างปลอดภัย ฉันก็จะดูแลเขาเอง และถ้าปรานต์ไม่อยากจะกลับบ้านหลังนั้นจริง ๆ เขาก็จะอยู่กับฉันจนกว่าจะถึงวันที่โตพอที่จะดูแลตัวเองได้จริงๆ แค่เด็กคนเดียว ฉันเลี้ยงได้อยู่แล้ว"

"นาย... เอาจริงเหรอ?"

"ฉันดูเหมือนกำลังล้อเล่นหรือไงล่ะ?"

"... ถ้านายตัดสินใจแบบนั้นจริงๆ ฉันจะร่วมมือด้วยอีกแรง"

"นายจะทำอะไร?"

พัลลภยิ้มบาง "ไม่มีอะไรมาก ก็แค่ทำให้ฝ่ายนั้นรู้... ว่าที่นี่ อำนาจเป็นของใคร"



*****



เสียงประตูส่งผลให้เจ้าของร่างบอบบางที่ทำอาหารอยู่ในครัวผละจากเตาแล้วมุ่งหน้าไปยังร่างสูงที่เพิ่งก้าวเข้ามาในห้องรับแขก ใบหน้างดงามฉายแววประหลาดใจที่ชายหนุ่มกลับมารวดเร็วเช่นนี้

"ทำไมกลับมาเร็วจังล่ะครับ? คุยกับพี่เบสเรียบร้อยแล้วเหรอ?"

ดวงตาคู่โตสวยเต็มไปด้วยแววสงสัย เจ้าของใบหน้าน่ารักเอียงคอเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตอบคำ แต่กลับจ้องมองมาอย่างเงียบๆ

"ฮัลโหล? พี่ยังอยู่กับผมรึเปล่าครับ?"

มือเล็กเริ่มโบกไปมาใกล้ใบหน้าคม ท่าทางน่าเอ็นดูแบบนี้ทำให้ราเมศอดไม่ใจไม่ไหวจนต้องคว้าร่างของเด็กหนุ่มมากอดเอาไว้

"อ๊ะ พี่ราม..."

"... ใครสอนให้ทำตัวน่ารักแบบนี้ หืม?"

เสียงทุ้มเอ่ยเบา ๆ ไร้ซึ่งแววตำหนิแต่อย่างใด แก้มใสแดงระเรื่อเมื่อริมฝีปากหยักกระซิบชิดริมหูจนรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดได้อย่างชัดเจน

"ปรานต์..."

"ครับ...? พี่เป็นอะไรไปรึเปล่า?"

"... เปล่า"

ราเมศเอ่ยเบา ๆ ก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเล็กน้อย แล้วปล่อยร่างเล็กออก

"ทำอะไรอยู่ที่ครัวล่ะ?"

"อ๊า! จริงด้วย!" เสียงใสร้องลั่นพร้อมกับร่างเพรียวที่รีบหันหลังวิ่งกลับไปที่ครัวในทันที "ผมลืมไปเลยว่าเปิดเตาทิ้งไว้ ผมต้มมาม่าอยู่ครับ พี่จะทานด้วยกันไหม?"

"... กินแต่ของแบบนี้นะเรา"

ชายหนุ่มระบายลมหายใจออกมายาว พลางเดินตามไปชะโงกหน้าข้ามไหล่บางเพื่อดูว่าปรานต์ต้มอะไรอยู่ในหม้อบ้าง

"เติมเนื้อกับผักลงไปด้วยสิ มีแต่เส้นแบบนี้มีประโยชน์ต่อสุขภาพซะที่ไหน"

"ก็ผมนึกว่าจะกินคนเดียวนี่นา จะเรื่องมากทำไมให้วุ่นวาย"

"แน่ะ หาว่าพี่เรื่องมากเหรอ" ปลายนิ้วเรียวเอื้อมมาบีบจมูกโด่งรั้นเบาๆ "นี่พี่พูดเพราะเป็นห่วงนายหรอกนะ"

"ก็ถ้าทำให้พี่กินผมก็คงใส่อย่างอื่นลงไปด้วยแหละครับ แต่ผมกินคนเดียวก็ไม่เลยไม่ได้คิดอะไรมากนี่นา ไว้คราวหน้าผมจะทำตามที่พี่บอก โอเคไหมครับ?"

"เฮ้อ นายนี่นะ ไหลไปได้เรื่อยๆจริงๆ"

เขาขยี้เรือนผมนุ่มนิ่มจนกระจัดกระจาย เรียกเสียงร้องโวยจากร่างเล็ก

"ยกไปนั่งกินที่โต๊ะก่อนไป เดี๋ยวพี่ทำกับข้าวอย่างอื่นไปให้"

"เอ๋? พี่ทำอาหารเป็นด้วยเหรอครับ?"

"พูดแบบนั้นหมายความว่าไง?"

"เห็นพี่เบสบอกว่าพี่ไม่ดูแลตัวเอง บ้านก็รก ไม่ทำความสะอาด อาหารก็ไม่ค่อยกิน"

พูดจบก็นึกถึงการใช้ชีวิตของร่างสูงที่ผ่านมา เขายังไม่เคยเห็นอีกฝ่ายทำอาหารกินเองก็จริง แต่ว่าเรื่องที่ว่า 'ไม่ดูแลตัวเอง' นี่ไม่ใช่เลย ราเมศใส่ใจเรื่องอาหารการกินและการใช้ชีวิตดียิ่งกว่าเขาซะอีก ถึงขนาดต้องให้แม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดสัปดาห์ละสามครั้งเลยทีเดียว

"ก็... ไม่อย่างนั้นพี่เบสจะส่งผมมาอยู่กับพี่ทำไมกันล่ะ?"

ราเมศหยักรอยยิ้มอย่างขบขันสีหน้างุนงงของเด็กหนุ่ม อยากจะบอกว่าไม่มีอะไรมากหรอกถ้าเป็นพัลลภล่ะก็ อะไรที่คิดว่าจะทำให้เขาวุ่นวายได้ หมอนั่นทำหมดนั่นล่ะ ไม่รู้ชาติที่แล้วเคยทำกรรมอะไรไว้กันนักหนา

"เอาเถอะ ไปนั่งที่โต๊ะก่อน เส้นอืดหมดแล้ว" เอ่ยพลางช่วยร่างตรงหน้าถอดผ้ากันเปื้อนสีขาวของเขาที่เขาไม่เคยคิดจะใส่เลยแม้แต่ครั้งเดียว "เดี๋ยวรอชิมฝีมือทำอาหารของพี่ละกัน"

"ครับ"

ปรานต์ยิ้มรับ พร้อมกับยกชามมาม่าไปที่โต๊ะอาหารที่อยู่ในห้องถัดไป ในใจอดตื่นเต้นไม่ได้ว่ารสชาติอาหารของชายหนุ่มจะเป็นอย่างไร แต่เพียงไม่นานความตื่นเต้นก็เริ่มกลายเป็นความหวาดหวั่นปนระแวงเมื่อได้ยินเสียงร้องลั่นดังออกมาจากในครัวเป็นพัก ๆ ซ้ำยังได้กลิ่นเหม็นไหม้ออกมาอีกต่างหาก

"... นี่สรุปว่าทำอะไรอยู่ในครัวกันแน่เนี่ย"

"มาแล้ว ๆ"

ร่างสูงเดินออกมาจากครัว ในมือมีจานอาหารใบใหญ่ที่เต็มไปด้วยผักที่ผัดมาพูนจาน

"ผัดผักสูตรพิเศษ"

ดวงตากลมโตหรี่มองอาหารตรงหน้าอย่างไม่ไว้วางใจ เพราะนอกจากใบเขียว ๆ ของผักแล้ว เขาไม่เห็นอย่างอื่นในจานเลย

"มีแต่ผักอะ"

"แน่นอนสิ ผัดผักกับเนื้อด้วยกันใช้ได้ซะที่ไหน อาหารเสียรสหมด แล้วนายก็ไม่ค่อยได้กินผักใช่ไหมล่ะ นี่ กินเข้าไปเยอะ ๆ เลยนะ พี่ไม่ได้ใช้น้ำมันด้วย รับรองว่าไม่มีคอเลสเตอรอลแน่นอน"

บางครั้งปรานต์ก็อดสงสัยไม่ได้ว่า นี่เขาอยู่กับดาราหนังโป๊หรือว่าคุณแม่บ้านชีวจิตกันแน่ แต่บ่นมากไปก็ใช่ที่ เขาจึงได้แต่ก้มหน้าก้มตากินมาม่าไปพร้อมกับผัดผักจานโตนั้น โดยมีร่างสูงตักข้าวมานั่งกินด้วยกันอยู่ฝั่งตรงข้าม แต่ก็ยอมรับว่ารสชาติก็ออกมาดีกว่าที่คิดเยอะเลยทีเดียว

"เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?"

"หืม? เรื่องอะไร?"

"พี่ดูเงียบผิดปกตินะ"

"ปกติพี่ก็ไม่ใช่คนพูดมากอยู่แล้ว"

"ใช่ แต่ว่าสีหน้าของพี่ดูไม่ค่อยดี เหมือนกำลังกังวลอะไรอยู่... พี่เบสเป็นยังไงบ้างครับ? พี่ยังไม่เล่าให้ผมฟังเลย"

ชายหนุ่มระบายลมหายใจที่ไม่สามารถปิดบังความรู้สึกได้มิด

"ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่มีปัญหาอะไรนิดหน่อย แต่ว่าเดี๋ยวหมอนั่นก็จัดการได้"

"จริงเหรอครับ ถ้าเป็นแบบนั้นทำไมพี่ต้องกังวลด้วยล่ะ?"

"คิดมาก พี่ไม่ได้กังวลอะไรสักหน่อย ไม่มีอะไรหรอกน่า"

"....."

เด็กหนุ่มไม่ตอบคำ ได้แต่ทำหน้ามุ่ยแล้วยกจานไปเก็บที่อ่างล้างจาน เขาไม่สบายใจเลยที่ร่างสูงดูมีทีท่าคล้ายกับปกปิดอะไรบางอย่าง แล้วเขาก็เชื่อว่า 'อะไรบางอย่าง' นั้นเกี่ยวข้องกับเขาด้วย มือเล็กรับจานของร่างสูงที่เดินมาสมทบ ก่อนจะอุทานดังเมื่อจู่ ๆ มือใหญ่ก็โอบรอบเอวบอบบางเอาไว้อย่างหลวม ๆ

"พี่นี่... ผมตกใจหมด เดี๋ยวทำจานแตกหรอกครับ"

"ไม่เห็นเป็นไรเลย"

ริมฝีปากร้อนไล่ไปตามแนวกรอบใบหน้างดงามจนเด็กหนุ่มตัวสั่นสะท้านคล้ายกับจะยืนไม่อยู่ จนต้องพิงกายกับร่างที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลังแล้วปล่อยให้จานวางทิ้งไว้ในอ่างอย่างนั้นก่อน

"คนดี หงุดหงิดพี่ใช่ไหม...?"

ใบหน้าหวานแดงระเรื่อเมื่อถูกเรียกแบบนั้น แต่ก็ต้องรีบสลัดความอายทิ้งไปให้หมด เขาจะยอมใจอ่อนไม่ได้

"เปล่าครับ"

ปรานต์เอ่ยเสียงนิ่งๆ ทำเอาหัวใจร่างสูงตกไปที่ตาตุ่ม แต่ราเมศก็ไม่ยอมบอกความจริงออกไปเหมือนกัน เขาไม่อยากให้เด็กหนุ่มรู้สึกผิด

"อย่าโกรธสิครับ... นะ ดีกันนะ"

ปรานต์งับริมฝีปากไว้เพื่อกลั้นยิ้ม ดีนะที่ราเมศยืนอยู่ข้างหลัง ไม่อย่างนั้นคงเห็นว่าเขาต้องอดทนแค่ไหนที่จะไม่หัวเราะออกมา

"งั้นพี่บอกผมมาสิว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่"

"ไว้บอกวันหลังนะ ดีกัน ๆ"

"ไม่เอา บอกผมก่อนสิ"

"ดีกันก่อน"

"บอกผมก่อน"

"งั้นก็ไม่บอก"

"ขี้โกง!"

เด็กหนุ่มหันหน้าไปหาร่างสูงที่ก้มใบหน้าลงใกล้จนริมฝีปากเกือบจะชนกัน เขาชะงักไปแล้วค่อย ๆ เขยิบใบหน้าหนีออกมา แต่กลับถูกมือแกร่งรั้งไว้แล้วแนบเรียวปากลงจูบอย่างเนิ่นนาน

"... อื้ม"

กว่าจะคลายริมฝีปากออก ปรานต์ก็สติกระเจิดกระเจิงนึกอะไรไม่ออกไปเรียบร้อย ชายหนุ่มแอบยิ้มในใจแล้วรีบเปลี่ยนเรื่องในทันที

"ออกไปข้างนอกกันไหม?"

"เอ๊ะ?"

ราเมศยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าแปลกใจของอีกฝ่ายที่ยังเรียกสติมาไม่ครบดี

"ก็บ่นว่าเบื่ออยู่บ้านไม่ใช่เหรอ ยังไงพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องทำงาน... คืนนี้เราไปเที่ยวกันดีไหม?"

เขาหัวเราะออกมาเมื่อมองเห็นประกายวิบวับด้วยความดีใจในดวงตาคู่โตสวย รู้สึกว่าเด็กหนุ่มน่าเอ็นดูจนต้องกอดร่างเล็กแน่น ๆ อีกครั้งแล้วจึงปล่อยมือ

"แต่งตัวยี่สิบนาทีทันไหม?"

"ขอแค่สิบนาทีเท่านั้นแหละครับ!"

ปรานต์เอ่ยแล้วรีบพุ่งเข้าห้องนอนไปอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงชายหนุ่มและจานที่ยังล้างไม่เสร็จที่ร่างสูงจำต้องสานต่อเอง

ในใจรู้สึกกังวล ไม่รู้ว่าจะปิดบังเรื่องนี้ไว้จากปรานต์ได้อีกนานแค่ไหน เขาได้แต่ภาวนาขอให้ให้เด็กหนุ่มรู้เรื่องที่เกิดขึ้น แม้จะไม่รู้เหตุผลว่าเหตุใดจึงได้หวาดกลัวขนาดนี้

--- กลัวราวกับจะสูญเสียปรานต์ไปได้ทุกเสี้ยววินาทีอย่างไรอย่างนั้น

เขาไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครมาก่อน ทั้งๆที่เขากับปรานต์ก็เพิ่งจะได้พบกันเพียงไม่กี่วันเท่านั้น แต่กลับรู้สึกว่าไม่อยากจะให้ร่างเล็กไปจากเขาแม้เพียงชั่วข้ามวัน


 
 

TBC.

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 27/6/18] P.2 ✮ ACT 8 Fear ✮
เริ่มหัวข้อโดย: SoSweetCB ที่ 27-06-2018 12:50:50

ช่วยดูแลปกป้องน้องด้วยน้าาาาาา สงสารน้อง
อย่าให้ใครมาทำร้ายน้องอีก  :sad4:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 27/6/18] P.2 ✮ ACT 8 Fear ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 27-06-2018 15:31:32

อย่างนี้เขาเรียกว่าชอบโดยไม่รู้ตัวค่ะพี่ราม

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 27/6/18] P.2 ✮ ACT 8 Fear ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 27-06-2018 15:34:51

ดูแลน้องด้วย

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 27/6/18] P.2 ✮ ACT 8 Fear ✮
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 27-06-2018 19:35:57

อย่าทำอะไรน้องนะ
จัดการมัน

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 27/6/18] P.2 ✮ ACT 8 Fear ✮
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 27-06-2018 19:58:39

 :pig4: :pig4: :pig4:

อยากรู้ข้อสรุปว่า  ใครจะมีอิทธิพลมากกว่ากัน  ระหว่างพี่เบสกับพ่อเลี้ยงของปรานต์

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 27/6/18] P.2 ✮ ACT 8 Fear ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Pankwun ที่ 27-06-2018 23:34:35

สนุกๆๆๆ

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 27/6/18] P.2 ✮ ACT 8 Fear ✮
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 28-06-2018 08:50:10

ครอบครัวที่ปรานต์หนีมา
ไม่ได้รักปรานต์ ไม่ใช่ครอบครัวอบอุ่น
ทำเป็นมีเมตตารับเด็กกพร้ามาเลี้ยงบังหน้า
แต่ความจริงมีแต่ใช้ประโยชน์ ล่วงละเมิดทางเพศเด็ก  เลวววววววววววว  :fire: :fire: :fire:
เบส สู้ๆ 

ราม ปรานต์   :กอด1: :กอด1: :กอด1:
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 27/6/18] P.2 ✮ ACT 8 Fear ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Hapmar ที่ 29-06-2018 07:20:15

นุ้งปรานต์สู้ๆนะ พี่รามดูแลน้องดีๆนะ

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 27/6/18] P.2 ✮ ACT 8 Fear ✮
เริ่มหัวข้อโดย: นอนกินแรง ที่ 29-06-2018 18:12:46

ดีใจที่เจ้าตัวเล็กเจอคนดีๆ ติดตามค่าา

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 27/6/18] P.2 ✮ ACT 8 Fear ✮
เริ่มหัวข้อโดย: MilkTea ที่ 29-06-2018 19:51:03

[ACT 9]



​เสียงเพลงแจ๊สบรรเลงในร้านที่ประดับด้วยแสงสว่างสลัวเล็กน้อย รับกับเสียงพูดคุยของลูกค้าที่ส่วนใหญ่เป็นนักธุรกิจชั้นแนวหน้า และเสียงแก้วกระทบกันเบาๆ เป็นบรรยากาศที่ชวนให้นั่งจิบเครื่องดื่มชั้นดีแก้วโปรด ขณะสนทนากับคนสนิทไปพลางๆ ที่นี่เป็นหนึ่งในร้านประจำของรามที่มักจะมากับภากรหรือไม่ก็พัลลภเสมอ สำหรับวันสบาย ๆ ที่ไม่ต้องการแสงสีเสียง พวกเขาก็มักจะมานั่งกันที่นี่

"เหมือนเดิมนะครับ คุณราม"

"ครับ แต่เบาหน่อยดีกว่า วันนี้ผมต้องขับรถเอง"

อันที่จริงเขาก็ขับรถกลับบ้านเองทุกครั้งที่มานั่นล่ะ แต่ต่างจากวันที่เขามึน ๆ แต่ก็ยังซิ่งรถกลับบ้านได้อย่างสบายใจเฉิบตรงที่วันนี้มีเด็กหนุ่มมาด้วย เขารู้สึกถึงความรับผิดชอบที่ต้องพาปรานต์กลับบ้านอย่างปลอดภัย

คิดพลางปรายตามองร่างบางที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ที่พยายามเก็บอาการตื่นเต้นไม่มองซ้ายมองขวา แต่ก็ยังฉายชัดในแววตาเป็นประกายคู่นั้นจนเขาต้องยิ้มออกมา

"พี่ราม ให้ผมดื่มแบบพี่บ้างได้ไหมครับ?"

"หืม... แต่นายยังไม่บรรลุนิติภาวะนะ"

แล้วเขาก็ต้องอ่อนใจเมื่อเจ้าตัวเล็กของเขาทำหน้ามุ่ยแล้วยู่ปากแดง ๆ จนน่าจับมาจูบเสียให้เข็ด

"ถ้าพี่จะไม่ให้ผมดื่มแล้วจะพาผมมาร้านแบบนี้ทำไม ขี้โกงนี่"

เอ่ยจบก็สะบัดหน้าพรืดไปอีกทางจนราเมศต้องยอมกระซิบสั่งให้บาร์เทนเดอร์นำค็อกเทลแบบอ่อนมาให้เด็กหนุ่มที่ทำตาโตเมื่อได้เห็นของเหลวสีฟ้าสวยตรงหน้า

"เอ้า ให้แก้วเดียวนะ"

"ครับ!"

ปรานต์ยิ้มกว้างในแบบที่ราเมศไม่มีวันทำเพราะกลัวตีนกาขึ้นในภายภาคหน้า มือเล็กคว้าแก้วทรงสูงมาถือไว้แล้วจ้องราวกับจะมองให้ทะลุว่าในของเหลวนั้นมีส่วนผสมอะไรบ้าง ก่อนจะยกขึ้นจรดริมฝีปากแล้วจิบทีละน้อย ขณะมีราเมศเท้าแขนมองอยู่ข้าง ๆ

ตอนแรกเด็กหนุ่มขมวดคิ้ว ทำสีหน้าแปลก ๆ กับรสชาติแบบใหม่ที่ได้รับ หวานปนซ่า แล้วทิ้งรสขมไว้ที่ปลายลิ้น เป็นเสน่ห์แบบผู้ใหญ่ของสูตรค็อกเทลที่นี่ เขานึกว่าปรานต์จะไม่ชอบ แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าใบหน้าหวานระบายไปด้วยรอยยิ้ม

"ชอบไหม?"

"อื้ม ครับ! อร่อยแบบ... แปลก ๆ แต่ก็ดีครับ"

ราเมศยิ้มให้กับสีหน้าระรื่นนั่น เขาเริ่มสังเกตเห็นว่าตั้งแต่มีเด็กหนุ่มอยู่ข้างๆ เขายิ้มมากขึ้น หัวเราะบ่อยขึ้น และรู้สึกผ่อนคลายยิ่งกว่าทุกที

"ก็ดีแล้ว แต่อย่าดื่มเร็วมาก... หวาน ๆ แบบนี้จะเมาเร็วรู้ไหม"

"จริงเหรอครับ ผมนึกว่าหวาน ๆ แบบนี้จะอ่อน ไม่น่าเมาง่ายนะ"

ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ เช่นเดียวกันกับหนุ่ม บาร์เทนเดอร์คู่ซี้ของเขาเองก็หัวเราะเบา ๆ อย่างเอ็นดูเช่นกัน

"ระวังโดนมอมนะแบบนี้"

ปรานต์เอียงคอน้อย ๆ เรียวปากหวานเชื่อมคลี่ยิ้ม

"... พี่จะมอมผมเหรอ?"

ราเมศเบิกตากว้างกับคำพูดน่ารักของอีกฝ่าย "บ้าเหรอ พี่หมายถึงว่า ระวังโดนคนอื่นมอมต่างหาก"

ท่าทีลุกลี้ลุกลนทำให้นราเดชรู้สึกแปลกใจจนแทบรินไวน์ให้ลูกค้าคนอื่นหก ยังดีที่เขาคุมตัวเองไว้ได้ทัน และเมื่อเสิร์ฟลูกค้าคนอื่นเรียบร้อยแล้ว เขาก็เดินมาหาเพื่อนสนิทแล้วทักทาย

"ว่าไง หนุ่ม สบายดีไหม?"

"ก็เรื่อย ๆ ดี นายล่ะ ไม่ค่อยเห็นตัวเลยนะช่วงนี้ ที่แท้มีเด็กนี่เอง"

เขาปรายตามองไปทางร่างบอบบางที่ยังคงกำแก้วสีสวยไม่ปล่อยราวกับกลัวคนจะมาแย่ง ท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูชวนให้หลงใหล เขาเข้าใจอยู่หรอก แต่ความไร้เดียงสาที่เป็นออร่าออกมาอย่างเห็นได้ชัดเนี่ยสิ ไม่ใช่พวกแกล้งทำซะด้วย คนอย่างเขาดูใครไม่เคยผิดอยู่แล้ว อดสงสัยไม่ได้จริง ๆ ว่าเพื่อนเขาเล่นกับอะไรอยู่ หนุ่มคิดพลางแอบกระซิบระหว่างที่เด็กหนุ่มยังใจจดใจจ่อกับของมึนเมาในมือ

"นี่ราม น้องคนนี้ยังเด็กใช่ไหมเนี่ย? เดี๋ยวนี้นายเปลี่ยนสเป็คแล้วเหรอ?"

"เฮ้ย บ้า พูดอะไร"

ราเมศรีบกระซิบตอบอย่างรวดเร็ว เขาปรายตามอง 'เด็ก' ที่ว่า แล้วก็ต้องระบายลมหายใจออกมาอย่างไม่ค่อยเข้าใจ คนอย่างเขาเนี่ยนะจะหลงเด็ก ไม่มีทางซะล่ะ ก็คงเป็นเพราะเขายังไม่เคยเจอเด็กใหม่ที่ใสซื่อขนาดนี้เท่านั้นล่ะ เลยทำให้ติดเด็กคนนี้ชั่วคราว เดี๋ยวพอเวลาผ่านไป เขาก็คงชินไปเอง แล้วก็คงกลับมาใช้ชีวิตแบบเดิมได้

"นี่เด็กที่เบสฝากให้ดูแล... ก็เท่านั้นแหละ"

"อ้อ เดี๋ยวนี้นายเป็นที่รับฝากเลี้ยงเด็กแล้วเหรอ"

"หนุ่ม.. ปากดีไม่เปลี่ยนเลยนะ หน้าตาก็สวยดีแท้ ๆ"

ราเมศเอ่ยพลางหยักรอยยิ้มร้ายในแบบฉบับดารานำ ทำเอาคนที่ถูกเรียกเช่นนั้นอดขนลุกซู่ไม่ได้ หนุ่มรู้ดีว่าราเมศไม่นอนกับเพื่อน แต่อะไร ๆ ก็ไม่แน่นอนกับผู้ชายคนนี้

เขายังไม่พร้อมที่จะถูกนักแสดงหนังโป๊สุดฮอตคนนี้ลากขึ้นเตียงไปกระทำชำเราแบบนั้น เขาจึงรีบเบี่ยงประเด็นที่ทางร่างเล็กที่นั่งอยู่ด้านข้างในทันที

"ว่าแต่นายไม่คิดจะแนะนำน้องคนนี้ให้ฉันรู้จักหน่อยเหรอ"

"... นายก็ถามเองสิ ปากก็มีนี่"

เขาหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นทีท่าลุกลี้ลุกลนหาคนช่วยของนราเดชเพื่อนสนิท เขาก็ทำขู่ไปงั้นแหละ เขาไม่ใช่คนประเภทที่จะคว้าเพื่อนขึ้นเตียงอยู่แล้ว

"ได้เลย สวัสดีครับ หนุ่มครับ ยินดีที่ได้รู้จัก"

"อ๊ะ... ผม ปรานต์ครับ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน"

"ปรานต์อายุเท่าไหร่เหรอ? จะได้เรียกแทนตัวเองถูกไง"

นราเดชยิ้มอย่างสดใสขณะปรายตามองไปทางชายหนุ่มร่างสูงที่ทำตาเหลือกแต่ก็ไม่สามารถห้ามอะไรเขาเอาไว้ได้ ประเมินหมอนี่ต่ำเกินไปแล้ว

ตอนแรกเด็กหนุ่มเอ่ยเบาเสียจนเขาไม่ได้ยิน จนต้องเอาหูเข้าไปใกล้ ๆ เมื่อได้ฟังอายุที่แท้จริงของร่างที่นั่งอยู่ที่บาร์เท่านั้นล่ะ เขาถึงได้ทำตาโตใส่ผู้เป็นเพื่อนโทษฐานพาเด็กอายุต่ำกว่าเกณฑ์เข้ามาในร้าน นี่คงใช้สิทธิพิเศษของสมาชิกวีไอพีแน่ถึงได้เดินเข้ามาสบาย ๆ ไม่เกรงกฎหมายเช่นนี้

"นายนี่ หาเรื่องให้ฉันจริง ๆ ถ้าหัวหน้ารู้ฉันจะเป็นยังไงรู้ไหม"

"จะไปรู้ได้ไง งานนายนี่ไม่ใช่งานฉัน"

"พูดดีนะนาย คิดถึงเพื่อนบ้างไหมเนี่ย"

"คิดถึงสิ ไม่งั้นจะมาหาเหรอ"

"ถ้ามาแบบนี้ไม่ต้องมาดีกว่ามั้ง... เอาเถอะ ยอมให้วันนึง อย่าทำแบบนี้บ่อยนักนะ เดี๋ยวฉันจะเดือดร้อนเข้าสักวัน"

ราเมศหัวเราะเบา ๆ "รู้แล้วน่า ถ้านายโดนไล่ออก ฉันจะรับผิดชอบด้วยการพานายเข้าวงการละกัน แบบนี้โอเคไหม?"

"ไม่โอเค!"

ปรานต์อดหัวเราะออกมาด้วยคนไม่ได้ นราเดชคงอายุมากกว่าเขาไม่กี่ปี ถึงได้ดูเป็นกันเองแบบที่เขาสามารถพูดคุยด้วยได้โดยไม่ต้องเกร็ง ชายหนุ่มเห็นว่าร่างเล็กยิ้มได้ หัวเราะได้แบบนี้เขาก็สบายใจที่พามาที่นี่

พวกเขานั่งพูดคุยหยอกล้อกันเช่นนั้นไปอีกพักใหญ่ รู้สึกตัวอีกทีก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว ปกติเขาก็ยังไม่กลับบ้านในเวลานี้หรอก แต่เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มเริ่มตาปรือ จึงได้มองนาฬิกาแล้วหันไปหาหนุ่มให้คิดเงิน

"จะกลับแล้วเหรอ?"

"อืม วันนี้กลับก่อนดีกว่า ปรานต์ง่วงแล้วด้วย"

"ผมยังไม่ง่วงซะหน่อย"

พูดจบก็หาวออกมาอย่างอดไม่ได้ ทำเอาทั้งสองคนหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดู แม้แต่หนุ่มก็ยังรู้สึกว่าเด็กคนนี้น่ารัก เพราะเป็นคนที่ไร้เดียงสาแบบธรรมชาติ ไม่ได้เสแสร้งทำตัวน่ารัก แต่น่ารักแบบนั้นอยู่แล้ว

"... ผมยังอยากคุยกับพี่หนุ่มอีกนะ"

"เอาไว้วันหลังก็ได้ ให้รามพามาบ่อยๆนะ พี่ก็อยากคุยกับปรานต์เหมือนกัน"

ราเมศอดเหล่นราเดชที่ยืนเช็ดแก้วอยู่ไม่ได้ ทีตอนแรกล่ะทำเป็นห้าม อย่าพามาอีกนะ แต่มาตอนนี้ พอคุยกันถูกคอเข้าหน่อยเท่านั้นล่ะ บอกให้พามาบ่อย ๆ เชียวนะ

"เครดิตฉันไปก่อนนะ ไว้เจอกัน"

"ขอบคุณมากนะ เจอกัน"

ร่างสูงลุกจากเก้าอี้ พร้อมกับช่วยพยุงร่างบางที่เซน้อย ๆ เนื่องจากเสียสมดุล

"เมารึเปล่า?"

"เปล่าครับ แค่มึนนิดหน่อย กินไปแค่แก้วเดียวเอง ไม่เมาหรอกครับ"

"ไม่เมาก็ดีแล้ว ไม่งั้นถ้าเมาค้างพรุ่งนี้เช้าจะปวดหัว"

"อื้ม... ไม่เมาครับ เห็นไหม ยังเดินเองได้อยู่เลย"

ปรานต์เอ่ยพร้อมกับหมุนตัวแสดงให้เห็นว่ายังสามารถควบคุมการทรงตัวได้อยู่ พวกเขาหยุดรอสัญญาณไฟเพื่อข้ามถนนไปยังลานจอดรถ ก่อนที่เด็กหนุ่มจะชะงักเมื่อได้ยินเสียงร้องเรียกจากด้านหลัง

"พี่ปรานต์!"

เจ้าของนามหันไปตามเสียงใสที่ร้องดังอย่างไม่อยากเชื่อหู ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อพบกับร่างบอบบางที่ไม่คาดฝันว่าจะได้พบกันอีก

"เทพ?"

"พี่หายไปไหนมา?! รู้ไหมว่าผมเป็นห่วงพี่แค่ไหน?!"

ร่างเล็กโผเข้าสวมกอดร่างสูงกว่าของผู้เป็นพี่ชาย

"พี่ปลอดภัยดีรึเปล่า? ได้กินครบทุกมื้อไหม? ทำไมหายไปแบบนี้?"

มือนุ่มลูบไปตามแนวใบหน้างดงาม ขณะทอดสายตามองสีหน้าตกตะลึงของอีกฝ่ายด้วยดวงตาคลอหยดน้ำใส

"ทำไมนายมาอยู่ที่นี่ได้?"

"ถามได้ ผมก็ออกตามหาพี่น่ะสิ เราเป็นพี่น้องกันนะ"

เด็กหนุ่มร่างบางปล่อยให้น้ำตารินไหลออกมา ขณะยังคงกอดร่างของพี่ชายเอาไว้ไม่ห่าง

"พี่ทิ้งผมไปได้ยังไง รู้ไหมว่าผมคิดถึงพี่มากแค่ไหน?"

ราเมศอดแปลกใจไม่ได้ที่ปรานต์ยืนอึ้ง มือเรียวไม่แม้แต่จะโอบกอดร่างเล็กของผู้เป็นน้องชายที่คร่ำครวญอยู่ตรงหน้าเลยสักนิด เขาคิดว่าร่างเพรียวของเขาคงกำลังตกใจที่จู่ ๆ น้องชายก็โผล่มาอยู่ตรงหน้า ก็น่าจะตกใจอยู่หรอก เขาเองก็ตกใจเหมือนกัน แต่ไม่ใช่ตกใจที่จู่ๆมีเด็กหนุ่มโผล่มา

แต่ตกใจ --- ที่พวกเขาสามารถถูกพบตัวได้ง่ายดายเช่นนี้ ขนาดเด็กคนหนึ่งยังหาพวกเขาจนเจอได้เองเชียวหรือ

"พี่ไปอยู่ที่ไหนมา? ทำไมไม่กลับบ้านของเราซะที? ผมรอพี่ทุกวันเลยนะ"

"......"

ปรานต์จับร่างเล็กให้ถอยออกไปแล้วกัดริมฝีปากเงียบ ความเงียบที่น่าอึดอัดส่งผลให้บรรยากาศไม่ดีเสียจนราเมศต้องเป็นฝ่ายแทรกขึ้นมาเอง

"เราไปที่รถกันก่อนไหม?"

"คุณเป็นใคร?"

เสียงใสดังขึ้นอย่างรวดเร็ว ดวงตาคู่สวยสีเดียวกันกับปรานต์ของเขา แต่ประกายในดวงตาแตกต่างกันราวกับไม่ใช่พี่น้องกันอย่างไรอย่างนั้น

"... คุณจับตัวพี่ชายของผมไว้อย่างนั้นเหรอ?"

"ไม่ใช่นะ เทพ พี่มาขออยู่กับเขาเอง อย่าเสียมารยาทสิ" ปรานต์รีบห้ามเมื่อร่างเล็กทำท่าจะปรี่เข้าหาชายหนุ่ม "ขอโทษครับ พี่ราม... ผมขอคุยกับน้องตามลำพังก่อนได้ไหม?"

ราเมศรู้สึกตัวชาไปชั่วขณะ เขาไม่คิดว่าเด็กหนุ่มจะขอให้เขาถอยห่างออกไป แต่การได้ฟังประโยคนี้ก็ทำให้เขารู้สึกตัวว่า เขาเองก็เป็นเสมือน'คนนอก'ของร่างตรงหน้าที่เพิ่งจะพบกันได้ไม่กี่วัน ก็แค่ให้ที่พักอาศัยเพียงชั่วคราวเท่านั้น จะมีส่วนก้าวก่ายเรื่องภายในครอบครัวได้อย่างไร แต่ครั้นจะให้เขาปล่อยร่างเล็กคลาดสายตา เขาก็ไม่สบายใจอีก ด้วยกลัวว่าครอบครัวนั้นจะจับตัวปรานต์กลับไป

"ตกลง พี่จะรออยู่ฝั่งตรงข้ามนะ เผื่อมีอะไร..."

"ครับ..."

ร่างเพรียวทั้งสองรอให้ราเมศเดินข้ามถนนไปจนพ้นระยะที่จะได้ยิน ปรานต์จึงหันกลับมาที่ร่างของผู้เป็นน้องชายที่ยืนอมยิ้มอยู่ข้าง ๆ

"นายมาทำไม?"

"ก็บอกไปตั้งแต่แรกแล้ว... มาตามหา 'คุณพี่ชายสุดที่รัก' น่ะสิ"

"เหอะ บอกมาตรงๆเหอะน่า นายต้องการอะไรกันแน่? คนอย่างนายไม่มีวันพูดจาดี ๆ แบบเมื่อกี้ได้หรอก"

"หยาบคายจังนะคุณพี่... ผมออกจะเป็น 'เด็กดี' ทำตามที่คุณพ่อคุณแม่ขอร้อง"

"... พวกเขาให้นายมาตามหาฉันเหรอ"

"ก็ไม่เชิง พวกเขาตามหาพี่อยู่ต่างหาก แต่ผมก็แค่อยากตอบแทนเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้วพอดีผมไปเจอเว็บล่าสุดที่พี่เข้า ก็เลยพอจะคลำ ๆ ทางได้"

"เว็บที่พี่เข้า...."

ปรานต์หน้าซีดเมื่อเขานึกถึงเว็บที่เขาเปิดไว้ล่าสุดด้วยคอมพิวเตอร์ในห้องนอนของเขา นั่นคือเว็บไซต์ของบริษัทที่เขาสมัครไว้ก่อนจะมาที่กรุงเทพฯ

"แต่เครื่องล็อคพาสเวิร์ดไว้นี่นา"

"... พี่ประเมินผมต่ำไปนะ พี่คิดเหรอว่าพาสเวิร์ดแค่นั้นจะซ่อนความลับของพี่จากผมได้ ไม่มีวันซะล่ะ"

"นาย... นายต้องการอะไร?"

"ผมเหรอ... ผมก็แค่อยากอยู่กับพี่ชายเท่านั้นเอง ผมบอกแล้วว่าผมคิดถึงพี่นะครับพี่ปรานต์ พี่ใจร้ายทิ้งผมไว้ที่บ้านหลังนั้นคนเดียว ไม่กลัวบ้างเหรอว่าผมจะโดนแบบที่พี่โดนประจำน่ะ"

ปรานต์หน้าซีดลงเมื่อได้ฟังดังนั้น ความทรงจำเลวร้ายผุดเข้ามาในสมองอย่างรวดเร็ว มือเรียวจิกกำจนเล็บจิกเข้าเนื้อเรียกสติของเขาเอาไว้ได้

"พ่อไม่เคยทำอะไรนาย... ตลอดมามีแต่ฉันที่โดนทำร้ายไม่ใช่รึไง"

"ก็ถูกของพี่นะ... แต่นั่นล่ะ พี่ต้องให้ผมอยู่ด้วย ไม่อย่างนั้นผมจะเอาซีดีนี่ไปให้พ่อกับแม่ดู"

รชตล้วงเอาซีดีที่เขาซื้อมาจากร้านที่เขาสนิทสนมด้วยออกมา

"รู้ไหมว่าหว่านล้อมเจ้าของร้านแทบตายกว่าจะได้มา..."

ภาพหน้าปกซีดีที่เป็นรูปของเขากับราเมศทำให้ใบหน้างามซีดเผือดลงไปทันตา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคืออะไร

"จะเป็นยังไงนะถ้าพ่อกับแม่รู้ว่าลูกชายมารับจ๊อบแบบนี้ ผมว่าพวกเขาก็หาพี่เกือบจะเจอแล้วนะตอนไปค้นกองถ่ายทำนั่น เพียงแต่เขาคงไม่คิดว่างานของพี่จะเป็นถึงนักแสดงในกองนั้น..."

รชตหัวเราะคิกคักอย่างสาแก่ใจเมื่อเห็นสีหน้าขาวซีดที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่นของผู้เป็นพี่ชาย

"พ่อแม่คงแจ้งตำรวจจับคนในกองนั้นได้หมดด้วย... ดีออกนะ ทำเพื่อสังคมด้วย"

"นาย... ทำแบบนั้นไม่ได้นะ"

"ผมทำแน่ ถ้าหากพี่ไม่ทำตามคำพูดของผม"

"นายต้องการอะไร..."

"ผมจะดูซะหน่อยว่าพี่อยู่แบบไหนตั้งแต่หนีออกจากบ้านมา"

"แต่นั่นไม่ใช่บ้านของฉัน"

"ผมไม่สน ถ้าพี่ไม่ยอม ก็เตรียมตัวเจอดีได้เลย เอาสิ... ผมไม่ยอมให้เรื่องนี้จบไปง่าย ๆ แน่ พี่ปรานต์"

รชตยิ้มหวาน เป็นรอยยิ้มที่ไม่ว่าใครเห็นก็ต้องพูดว่าเป็นรอยยิ้มของเทวทูตจากสวรรค์ แต่สำหรับปรานต์ นี่เป็นรอยยิ้มที่นรกสร้างมาโดยแท้

ราเมศทอดสายตามองร่างที่ยืนคุยกันหน้าดำคร่ำเครียดอยู่จากฝั่งตรงข้ามอย่างหวั่นใจ จากลางสังหรณ์แล้ว เขารู้สึกว่าเรื่องเลวร้ายกำลังจะตามมาในไม่ช้านี้ ก็ได้แต่หวังว่าลางสังหรณ์ของเขาจะไม่เป็นจริงเท่านั้น ---

 
 
 
TBC.

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 29/6/18] P.2 ✮ ACT 9 Brother ✮
เริ่มหัวข้อโดย: pe-ar ที่ 29-06-2018 20:13:09

นี่ไม่ไว้ใจ และไม่ชอบน้องของปรานต์เลย
ดูไม่น่าจะมาดีอ่ะ

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 29/6/18] P.2 ✮ ACT 9 Brother ✮
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 29-06-2018 20:29:55

ทำไมไม่หลุดพ้นซักที

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 29/6/18] P.2 ✮ ACT 9 Brother ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 29-06-2018 22:10:19

เด็กนี่มันนรกส่งมาจริงๆ

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 29/6/18] P.2 ✮ ACT 9 Brother ✮
เริ่มหัวข้อโดย: meteexp ที่ 30-06-2018 08:21:51

 :z6: :z6:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 29/6/18] P.2 ✮ ACT 9 Brother ✮
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 30-06-2018 10:30:19

 :pig4: :pig4: :pig4:

น้องชายนี่ให้ความรู้สึกเหมือนพวกตัวป่วนเลยอ่ะ  เป็นตัวป่วนที่แอบร้ายแต่ก้ไม่ได้ร้ายมากมาย มั้ง

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 29/6/18] P.2 ✮ ACT 9 Brother ✮
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 30-06-2018 12:12:58

เป็นครอบครัวที่น่ากลัวจริงๆ

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 29/6/18] P.2 ✮ ACT 9 Brother ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 30-06-2018 13:54:43

นั่นมันน้องแบบไหนกันแน่ว่ะ

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 29/6/18] P.2 ✮ ACT 9 Brother ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 01-07-2018 12:59:49

ความจริง กำลังจะมาแล้ว

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 29/6/18] P.2 ✮ ACT 9 Brother ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Pankwun ที่ 02-07-2018 01:09:32

เด็กเปรตตนตนค :hao7:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 29/6/18] P.2 ✮ ACT 9 Brother ✮
เริ่มหัวข้อโดย: MilkTea ที่ 02-07-2018 13:08:01

[ACT 10]


​"อร่อยจัง ขอเติมอีกครับ"

เสียงใสดังจากเด็กหนุ่มร่างเล็กผู้มีสถานะเป็นน้องชายของเด็กอีกคนที่ปัจจุบันอาศัยอยู่ร่วมกันกับเขา ราเมศ เจ้าของตำแหน่งพระเอกอันดับหนึ่งแห่งวงการหนังอย่างว่า

"คุณฝีมือทำอาหารใช้ได้เลยนะเนี่ย ผมไม่ได้ทานอะไรอร่อยแบบนี้มานานแล้ว"

"ขอบใจนะ"

ราเมศเอ่ยพร้อมยิ้มน้อย ๆ ทั้งที่รู้สึกแปลกใจกับท่าทีสดใสแตกต่างจากตอนแรกที่พบเจอเป็นล้นพ้น ขณะปรายสายตามองไปทางเด็กหนุ่มอีกคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

รายนี้ก็แปลกเหมือนกัน ปกติเจริญอาหารจนเขาหวั่นใจว่ากระเพาะจะครากเมื่อไหร่ แต่วันนี้กลับนั่งนิ่ง เขี่ยส้อมพันกับเส้นสปาเก็ตตีอยู่ร่วมสิบนาที ไม่แตะต้องอาหารเลยสักนิด

"ปรานต์.. ไม่หิวเหรอ?"

เจ้าของนามแลดูตกใจที่ถูกเอ่ยเรียก จึงสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนเงยหน้าสบตาจนร่างสูงอดใจเต้นไม่ได้

"อ๋อ... วันนี้ผมรู้สึกเพลีย ๆ น่ะครับ เลยไม่ค่อยอยากอาหารเท่าไหร่"

"เพลียเหรอ ไม่สบายรึเปล่า?" ราเมศรีบเอื้อมมือข้ามโต๊ะมาแนบหลังมือลงบนหน้าผากมนเพื่อวัดอุณหภูมิ "ตัวรุม ๆ นะ ไปทำอะไรมา? ทำไมจู่ ๆ ถึงไม่สบายได้?"

"อืม... ไม่เป็นไรหรอกครับ ร่างกายคงแสดงอาการมากไปเอง ผมแค่เหนื่อยนิดหน่อย"

"ไม่ได้นะ ปล่อยไว้อาจอาการหนักขึ้นได้ นายพยายามกินๆเข้าไปหน่อย จะได้กินยาได้"

ปรานต์พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง เขาใช้ส้อมพันเส้นสปาเก็ตตีฝีมือชายหนุ่มแล้วละเลียดทานเข้าไป ในใจพะวงแต่เรื่องน้องชายที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เสียจนไม่รับรู้รสชาติอาหารใด ๆ

ดวงตาสีน้ำตาลสวยสังเกตเห็นว่ารชตแอบเหล่สายตามองในตอนที่ราเมศเอามืออังหน้าผากเขา ไม่รู้คิดอะไรอยู่ แต่การที่น้องชายของเขาจู่ ๆ เข้ามาตีสนิทแบบนี้ ไม่เคยมีครั้งไหนที่เป็นเรื่องดี

ราเมศรู้สึกยอกในอกเมื่อมองเห็นดวงตาคู่สวยฉายแววเศร้าโดยไม่รู้ตัว เขาไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น ตั้งแต่ที่ทั้งสองคนพบรชต เด็กน้อยของเขาก็หงอยไปโดยถนัดตา ไม่รู้ว่าทะเลาะอะไรกัน

แต่เท่าที่ดู รชตก็ดูเป็นเด็กร่าเริงดี ไม่น่ามีปัญหาอะไร เขาเองก็ไม่คิดอะไรถึงได้ชวนมาทานอาหารเย็นด้วยกัน เพราะขืนปล่อยไป เด็กตัวแค่นี้จะต้องไปอยู่ที่ไหนก็ไปรู้ ยังไงเสียเขาก็ไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำขนาดทนให้เด็กหนุ่มคนหนึ่งต้องไปใช้ม้านั่งในสวนสาธารณะเป็นที่ซุกหัวนอนหรอก

แต่เป็นเพราะอะไรกันนะ ถึงทำให้ดวงตาคู่โตสวยดูเศร้าสร้อยลงไปถนัดตาเช่นนี้ ทั้ง ๆ ที่เขาเองก็เห็นว่าปรานต์ดูสดใสขึ้นมากในหลายวันที่ผ่านมาแท้ๆ

"พี่รามครับ"

เสียงใสร้องเรียกในระยะประชิด ไม่รู้ว่าชะโงกหน้าข้ามโต๊ะมาใกล้แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำเอาเจ้าของร่างหนาแทบสะดุ้ง สลัดความคิดที่อยู่ในสมองไปในพริบตา

"ผมง่วงแล้ว วันนี้ขอพักที่นี่ด้วยคนได้ไหมครับ" เอ่ยพร้อมรอยยิ้มหวาน ส่งสายตาน่ารักน่าสงสารมาทางร่างสูงที่เจอสายตาแบบนี้จนชิน แต่บังเอิญว่าเขาก็ตั้งใจจะทำแบบนั้นอยู่แล้ว

"อืม นี่ก็ดึกแล้ว วันนี้ค้างที่นี่ก่อนก็ได้"

"เย้ พี่รามใจดีที่สุดเลย!!"

รชตลุกจากที่นั่งแล้วพุ่งมากอดร่างหนาที่นั่งตัวแข็งด้วยอาการตกตะลึงอยู่กับที่ ราเมศพยายามส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากร่างบอบบางที่นั่งอยู่ตรงหน้า แต่เจ้าของร่างงดงามกลับเพียงแค่ถอนหายใจออกมายาวราวกับแบกโลกไว้ทั้งใบ

ในตอนนั้นเองที่ชายหนุ่มรับรู้ได้ว่าต้องมีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นกับเด็กน้อยของเขาคนนี้อย่างแน่นอน

"RRRRR"

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นส่งผลให้ชายหนุ่มรีบลุกจากที่ไปรับโทรศัพท์ในห้องรับแขก ทิ้งไว้เพียงร่างเล็กทั้งสองที่นั่งติดกันอยู่เงียบ ๆ

"นี่ ไม่กินเหรอ? ผมว่าฝีมือของตาคนนี้ก็ไม่เลวหรอกนะ แต่ฝีมือพี่ดีกว่าเยอะ ว่าไหม?"

"พูดจาให้มันดีๆหน่อย"

ปรานต์เอ่ยเสียงเรียบ ขณะเพ่งความสนใจไปที่จานอาหาร สายตาปรายมองด้านหลังของร่างสูงที่อยู่ในห้องถัดไป ดูเหมือนว่าจะมีคนจากที่ทำงานโทรมาคุยอะไรบางอย่างที่ดูเคร่งเครียด เพราะราเมศลดเสียงลงราวกับไม่ต้องการให้พวกเขาได้ยินว่ากำลังคุยอะไรกัน

"พรุ่งนี้ก็รีบ ๆ กลับบ้านไปได้แล้ว"

"ทำไม? กลัวเขาหลงรักผมเหรอ?"

"... เปล่า"

"งั้นก็ไม่เห็นจะต้องรีบกลับก็ได้นี่นา ผมยังอยากเห็นชีวิตความเป็นอยู่ของพี่ชายสุดที่รักอีกสักพัก"

รชตยิ้มหวาน พลางตักอาหารเข้าปากอย่างอารมณ์ดี ราวกับบทสนทนานี้ชวนให้เจริญอาหารมากขึ้น

"ไหน ๆ พ่อแม่ก็ไม่รู้ว่าพี่เป็นยังไงบ้าง ถ้าผมจะมาช่วยตรวจสอบให้ ก็คงไม่เป็นไรหรอกใช่ไหม"

"เมื่อไหร่นายจะเลิกงี่เง่าซะที นายต้องการอะไรกันแน่ อยู่แบบนี้ไปนายก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอกน่า"

"ทำไมจะไม่มี ทำให้คนอย่างพี่ร้อนใจแบบนี้ได้น่ะ สนุกที่สุดเลย ไม่แน่นะ ถ้าเกิดหมอนั่นหลงรักผมขึ้นมาจริง ๆ ..... หึ อยากรู้จังว่าจะเป็นยังไง"

"พี่รามน่ะมีคนรักที่เขารักมากอยู่แล้ว!! นายรีบๆออกไปซะที! ไม่มีประโยชน์หรอกน่า!"

"... งั้นก็กลับไปกับผมสิ"

"ไม่มีทาง"

"...................."

ทั้งสองจ้องหน้ากันโดยไม่พูดอะไร ก่อนที่ปรานต์จะลุกจากโต๊ะแล้วเก็บจานไปล้างในครัวเนื่องจากไม่อยากจะต่อล้อต่อคำกับผู้เป็นน้องชายอีกต่อไป

เพียงไม่นานราเมศก็เดินกลับมาพร้อมกับหันมาทางรชตที่เงยหน้ามองด้วยสายตาใสบริสุทธิ์ ไม่แตกต่างจากเทวดาตัวน้อยน่ารักแสนซน เขาไม่พูดอะไร กลับพยักพเยิดไปทางห้องรับแขก

"ทนนอนคืนนี้ที่นี่ละกันนะ แต่โซฟาก็ตัวใหญ่ดีอยู่... พี่ว่าคงพอทน ๆ ได้ นายไปอาบน้ำก่อนก็ได้ เป็นเด็กเป็นเล็กต้องรีบนอน เข้าใจไหม?"

เด็กหนุ่มร่างเล็กทำหน้ามุ่ย "ผมไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะ"

"ตัวกะเปี๊ยกแค่นี้ไม่ใช่เด็กแล้วจะเรียกว่าอะไร" มือใหญ่วางลงบนศีรษะทุยเบาๆ "อย่าดื้อ ไปอาบน้ำแล้วรีบนอนซะ พี่เองก็จะพักผ่อนเหมือนกัน เดี๋ยวเอาผ้าห่มมาให้"

"อืม เข้าใจแล้ว..."

ราเมศเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวเพื่อไปหยิบผ้าห่มผืนใหม่มาให้ แต่เมื่อหันไปทางห้องครัว ร่างที่เขาคาดว่าจะพบกลับหายไปแล้ว นัยน์ตาคมกวาดไปทั่วเพื่อค้นหาร่างบางที่ดูอาการแปลก ๆ น่าเป็นห่วง แต่กลับไม่พบที่ไหน

"เทพ ปรานต์ไปไหน?"

"เมื่อกี้เห็นว่าปวดหัว เลยขอตัวไปนอนในห้องก่อน"

"อ้อ..."

"นี่ พี่ราม ทำไมให้ผมไปนอนกับพี่ไม่ได้ล่ะ? ผมคิดถึงพี่นะ"

ราเมศยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นท่าทางติดพี่ของอีกฝ่าย มือเล็กที่เอื้อมมาดึงชายเสื้อของเขาเบา ๆ เหมือนลูกแมวขี้อ้อนและสายตาปิ๊งปิ๊งที่ส่งมาไม่ได้ทำให้เขาใจอ่อนเลยแม้แต่น้อย

ก็ไม่รู้ทำไม เด็กคนนี้น่ารักไม่แตกต่างอะไรจากปรานต์เลยสักนิด ติดจะน่ารักและใสซื่อยิ่งกว่าด้วยซ้ำ ในขณะที่ปรานต์ของเขานั้นไร้เดียงสา แต่ก็ไม่ได้ไม่รู้จักโลกขนาดนั้น แต่แค่ปรานต์มองมาที่เขา เขาไม่เคยเอาชนะดวงตาคู่สวยคู่นั้นได้เสียที

"ไม่ได้ พูดตรงๆ ฉันเป็นคนหวงพื้นที่นะ ยอมให้นายมานอนบนโซฟาหลุยส์ของฉันก็ถือเป็นอภิสิทธิ์สุดๆแล้ว อ๊ะ แล้วอย่าเผลอทำน้ำลายหกใส่ล่ะ หนังเป็นรอยขึ้นมามันจะเสียหมด"

รชตอึ้งไป และยิ่งอึ้งหนักกว่าเก่าเมื่อราเมศโบกมือเป็นเชิงบอกราตรีสวัสดิ์อย่างไม่แม้แต่จะชายตามองอาการของเขาเลยสักนิด ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไปแถมล็อคประตูตามหลังอีกต่างหาก นับว่าเป็นคนแรกที่ไม่ตกหลุมพรางของเขา

"... ตาแก่พิลึก"

ไม่รู้มีดีอะไร หน้าตาก็ดีอยู่หรอก แต่ดูเป็นคนแปลก ๆ แต่นั่นล่ะ ถ้าหากเป็นคนที่พี่ชายของเขาหนีออกจากบ้านมาอยู่ด้วยได้ล่ะก็ ต้องเป็นคนที่น่าสนใจในระดับหนึ่งเลยล่ะ

เขาต้องรู้ให้ได้ว่าทั้งสองคนเป็นอะไรกันแน่ เพราะเขา จะไม่ยอมให้ปรานต์มีความสุขโดยทิ้งเขาไว้ตามลำพังเป็นอันขาด



*****



เสียงปิดประตูพร้อมลงกลอนส่งผลให้ร่างเล็กที่นอนขดอยู่บนเตียงกัดริมฝีปากน้อย ๆ ก่อนจะสะดุ้งเมื่อรับรู้ถึงเตียงที่ยวบลงตามน้ำหนักของร่างหนาที่ทาบทับลงมา เมื่อลืมตาขึ้นจึงพบว่า เขาถูกร่างกายกำยำคร่อมทับอยู่ ดวงตาคู่สวยปรือปรอยมองสบกับดวงตาคมที่เจือแววห่วงใย ก่อนที่มือใหญ่จะลูบผิวแก้มเนียนอย่างเบามือ

"ไม่เป็นไรนะ?"

"... ครับ"

"วันนี้ดูอาการไม่ค่อยดีเลย ไม่สบายใจอะไรรึเปล่า?"

"อื้อ... ไม่เป็นไรครับ" เด็กหนุ่มเอ่ยตอบเบา ๆ "เทพล่ะครับ?"

"อ๋อ พี่ให้นอนที่โซฟา ห้องนั้นอุ่น แถมเอาผ้าห่มไปให้แล้ว ไม่ต้องห่วงนะ"

"........... อืม พี่ใจดีจังนะครับ"

"หืม? ทำไมเหรอ?"

"ก็..."

ดวงตาคู่งามฉายแววหงุดหงิดเล็กน้อยเมื่อถูกบังคับให้พูดในสิ่งที่เขาไม่อยากพูด ผิวแก้มเนียนแดงระเรื่อ ริมฝีปากคู่สวยเผยอตอบเสียงอุบอิบ

"ปกติพี่หวงของออกจะตายไปนี่นา ทีผมนอนยังโดนดุเลย แต่พอเป็นเทพพี่กลับให้นอนตรงนั้น... ขี้โกงนี่นา"

แล้วสีหน้างามกลับหมองลงเมื่อภาพของราเมศที่หัวเราะเล่นหัวกับรชตแว่บเข้ามาในโสตประสาท เขาพลิกตัวตะแคงโดยไม่สนใจร่างที่คร่อมทับเขาอยู่แล้วมุดหน้าเข้าไปในผ้าห่มเพื่อซ่อนความอายที่เผลอหลุดคำพูดเอาแต่ใจออกไป

"เดี๋ยวสิ ออกมาคุยกันก่อน ปรานต์"

"ฮื้อ... ไม่เอาแล้ว"

ราเมศเหยียดยิ้มบาง ว่ากันตามตรง หัวใจของเขาพองโตเมื่อได้ยินคำพูดของเด็กหนุ่ม โดยที่ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมทุกอากัปกิริยาของเด็กคนนี้ถึงได้มีผลต่อหัวใจของเขานักหนา เขารู้แต่เพียงว่า เด็กหนุ่มตรงหน้าคนนี้ช่างน่ารักเหลือเกิน จนเขาชักจะอดใจไม่ไหวจริง ๆ เข้าแล้ว

"ไม่เอาน่า คนดี ออกมาให้เห็นหน้าหน่อยเร็ว"

"ไม่เอา พี่ก็ไปดูหน้าเทพสิ เขาน่ารักไม่ใช่เหรอ"

มือใหญ่กระตุกดึงผ้าห่มจนได้ ไม่ว่ายังไงแรงของเขาก็ต้องมากกว่าแรงน้อยๆของคนใต้ร่างนี้แน่นอนอยู่แล้ว ปลายนิ้วเรียวไล้ไปตามโครงหน้างามที่พยายามเมินหนีอย่างหยอกเย้า แล้วช้อนใบหน้าใสให้เงยรับจูบอันแสนหวาน

ปรานต์ค่อย ๆ ปรือตาลงขณะเผยอริมฝีปากรับจุมพิตน้ันอย่างเต็มใจ ในสมองลืมสิ้นทุกความขัดเคืองใจที่รบกวนจิตใจมาหลายชั่วโมง ตอนนี้เขารับรู้ได้เพียงสัมผัสอันอบอุ่นอ่อนหวานจากชายร่างสูงตรงหน้านี้เท่านั้น

"เทพน่ะน่ารัก... แต่ว่า 'พี่รามน่ะมีคนที่เขารักมากอยู่แล้ว' นี่นา"

เอ่ยพลางหัวเราะในลำคออย่างกลั้นไม่อยู่ ตอนแรกก็ว่าจะไม่แกล้งแล้วล่ะ แต่ตอนนี้เขาแทบจะรอดูปฏิกิริยาของร่างตรงหน้าไม่ไหว ก็เด็กคนนี้น่ารักน่าเอ็นดูเสียขนาดนี้ ใครจะอดใจไม่แกล้งได้ไหวล่ะ

ใบหน้าสวยแดงวาบ ตัวชาไปถึงไขสันหลัง พูดอะไรไม่เป็นภาษา

"พะ พะ พี่พูด... พูด พูดเรื่องอะไร"

"ไม่รู้สิ พี่ก็แค่พูดไปตามที่ได้ยิน อยากรู้จังว่าคนพูดไปได้ยินมาจากไหนนะ"

ปรานต์ก้มหน้างุดกับผ้าห่มที่ถูกมือหนารั้งเอาไว้ ให้ตายเหอะ เขาอยากจะมุดดินหนีไปให้ถึงแก่นกลางของโลกไปเสียเดี๋ยวนี้เลยจริง ๆ

ทำไมราเมศถึงได้ยินได้ล่ะ คุยงานอยู่ไม่ใช่เหรอ หรือว่าเขาเผลอเสียงดัง งื้อออ ยังไงก็ความแตกแล้วอยู่ดี เขาทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว

"ขอโทษครับ..."

"ขอโทษทำไม?"

เขาใช้ปลายนิ้วเกลี่ยผมที่ปรกใบหน้าหวาน ก่อนจะอุทานดังเมื่อเห็นน้ำตาที่รื้นขึ้นมาของเด็กหนุ่ม

"ร้องไห้ทำไม?"

"ผม... โกหกเรื่องของพี่ไป ขอโทษนะครับ"

"พี่ไม่ได้โกรธอะไรสักหน่อย ไม่เห็นต้องขอโทษเลยนี่นา"

ราเมศซับน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา พร้อมกับลูบเรือนผมนุ่มที่แผ่กระจายอยู่บนหมอน นับวันเขาชักจะติดใจสัมผัสนุ่มมือแบบนี้มากขึ้นทุกที จนตอนนี้เขาเองก็เริ่มหันมาสนใจเส้นผมของตัวเอง แต่ไม่ว่าจะบำรุงยังไงก็ไม่นุ่มลื่นมือแบบผมของปรานต์เสียที

"อย่าร้องไห้ โตแล้วนะ"

"อื้มม... ก็เพราะพี่นั่นแหละ แกล้งผม"

"ใครแกล้ง ก็แค่อยากรู้เท่านั้นเองว่าไปรู้มาจากใคร"

เขาเอาหน้าผากแนบกับหน้าผากมนพร้อมยิ้มน้อย ๆ

"ทีนี้จะยอมบอกได้รึยังว่า 'คนรัก' ของพี่ที่นายหมายถึงคือใคร?"

เด็กหนุ่มเบิกตากว้าง นึกอยากจะขยับหนีแต่ก็รู้ดีว่าไม่มีทางหนีพ้น ลองราเมศมีสายตาวิบวับเจ้าชู้ประตูดินได้ขนาดนี้แล้วล่ะก็ ดวงตาคู่สวยช้อนมองใบหน้าคมแฝงแววทะเล้นอย่างลังเลเล็กน้อย พร้อมกับเสียงหวานที่เอ่ยออกไปเบา ๆ

ซึ่งเป็นคำพูดที่ราเมศอดคิดไม่ได้ว่า ตั้งแต่เขาเกิดมา มีแฟนมาก็หลายคน เล่นบทรักมาก็นับครั้งไม่ถ้วน แต่ว่านี่เป็นคำสารภาพรักที่น่ารักที่สุดในโลกเลยทีเดียว

 "... ให้เป็นคนที่ชื่อ ปรานต์ ได้ไหมครับ?"

ราเมศรู้สึกเหมือนทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า ในหัวใจปรี่ไปด้วยความรุ้สึกยินดี ถามว่าทำไมเขาถึงได้ดีใจขนาดนี้? เรื่องนี้ตัวเขาเองก็ยังหาคำตอบไม่ได้เหมือนกัน ช่วงชีวิตที่ผ่านมา ใช่ว่าคนที่เขาคบจะไม่มีคนดี ๆ

แต่ไม่เคยมีใครเลยที่ --- น่ารัก --- น่ารักมาก มากเสียจนเขาหลงไม่ลืมหูลืมตา ในแบบที่ไม่ว่าใครก็ไม่เข้าใจ

"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ"

ราเมศยิ้มกว้าง เขาจำไม่ได้แล้วว่าไม่ได้ยิ้มแบบไม่แคร์ว่าตีนกาจะขึ้นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ในตอนนี้ เขาห้ามความสุขไม่ได้จริง ๆ

อ้อมแขนแกร่งกอดร่างบอบบางเอาไว้แน่น ถ้าพาปรานต์บินขึ้นไปด้วยกันบนฟ้าได้คงทำไปแล้ว ในตอนนี้ต่อให้ยูเอฟโอบุกโลกเขาก็ไม่กลัว

--- เป็นความรู้สึกที่มั่นคง และสร้างความเชื่อมั่นว่าไม่ว่าจะต้องพบเจออุปสรรคใด ๆ พวกเขาก็สามารถก้าวผ่านไปได้

ใบหน้าเยาว์แดงจนไม่รู้จะแดงยังไง เขาทั้งอาย ทั้งอึ้ง ทั้งดีใจ ไม่คาดฝันว่าจู่ ๆ จะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น เขาไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าจะพูดอะไรแบบนี้ออกไป ไม่รู้ด้วยว่าราเมศจะตอบรับ ไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ ว่านี่เขาฝันไปรึเปล่า

แต่ว่า เขาก็คิดอะไรมากไม่ได้ เมื่อใบหน้าคมค่อยๆเคลื่อนใกล้เข้ามา

แล้วเขา --- ก็คิดอะไรไม่ออก นอกจากรับรู้ถึงสัมผัสอันแสนอ่อนโยนที่ชายหนุ่มคนนี้มอบให้ จวบจนถึงรุ่งเช้าของวันต่อมา

 
 
 
TBC.

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 2/7/18] P.3 ✮ ACT 10 Jealousy ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 02-07-2018 13:30:21

บอกรัก น่ารัก

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 2/7/18] P.3 ✮ ACT 10 Jealousy ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 02-07-2018 15:29:54

น้องเทพ เปลี่ยนชื่อเป็นน้องมาร
ดีไหม มารความสุขน่ะ

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 2/7/18] P.3 ✮ ACT 10 Jealousy ✮
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 02-07-2018 17:47:14

เป็นคนรักกันแล้วนะ ทั้งสองคน ยินดีด้วย จับมือกันแล้วฝ่าฟันไปด้วยกันนะ

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 2/7/18] P.3 ✮ ACT 10 Jealousy ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Pankwun ที่ 02-07-2018 23:01:37

อ้อยยยยย เขินนนนนนน ยังตะหงิดๆกับเทพอยู่นะ เดี๋ยวก่อนๆๆ  :hao3:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 2/7/18] P.3 ✮ ACT 10 Jealousy ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 03-07-2018 07:45:57

น้องเทพนี่ยังไงกันแน่ แปลกคนไม่อยากให้พี่มีความสุข

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 2/7/18] P.3 ✮ ACT 10 Jealousy ✮
เริ่มหัวข้อโดย: MilkTea ที่ 06-07-2018 11:37:02

[ACT 11]




​"สวัสดี พี่กรเองครับ"

เจ้าของร่างสูงสง่ามาในชุดสีดำสนิทตอนบ่ายสามของวันอาทิตย์ที่อากาศอบอ้าว เขายิ้มให้กับร่างเล็กที่มาเปิดประตูให้อย่างเป็นกันเอง

"น่ารักอย่างที่รามคุยไว้เลยนะ"

เด็กหนุ่มหน้าแดงวาบ ก่อนจะรีบเชิญให้อีกฝ่ายเข้ามาแล้วรีบไปตามชายหนุ่มให้มาพบเพื่อน ภากรหัวเราะเบา ๆ กับท่าทีเขินอายที่น่ารักอย่างหาได้ยากนั่น ไม่แปลกใจเลยที่ราเมศจะหลงนักหนา ก็ดูใสซื่อซะขนาดนี้ อยากรู้จริง ๆ ว่าตอนอยู่บนเตียงร้อนแรงแค่ไหน คิดแล้วก็น่าไปหาซื้อมาดูจริง ๆ

ชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้องรับแขก ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาหลุยส์อย่างสบายใจราวกับอยู่บ้านของตนเอง ก่อนจะสะดุดสายตาเข้ากับสิ่งที่ฉายอยู่บนจอแอลซีดีขนาดยักษ์ที่ผนัง ปกติแล้วเพื่อนของเขาไม่ดูการ์ตูนนะ โดยเฉพาะการ์ตูนญี่ปุ่นหน่อมแน้มแบบจิบิมารุโกะ!

แล้วเขาก็ถึงบางอ้อ เมื่อเลื่อนสายตาไปพบกับร่างที่นั่งอยู่หน้าจอทีวีที่ดูสนอกสนใจกับภาพด้านหน้าเสียจนไม่ใส่ใจสิ่งรอบข้าง ดูเหมือนว่าต่อให้ไฟไหม้ตึกถล่มเด็กนี่ก็คงไม่รู้เรื่องกระมัง

"สวัสดี"

ไร้เสียงตอบรับแบบเดียวกันกับที่เขาคาดไว้ ชายหนุ่มเริ่มสนใจ นี่คงเป็นเจ้าเด็กที่ราเมศเล่าให้ฟังว่าจู่ ๆ ก็มาหาปรานต์ แล้วก็ขออาศัยอยู่เสียดื้อ ๆ เป็นแน่ อยากรู้จริง ๆ ว่าเป็นคนแบบไหน

"นี่ เจ้าหนู"

ใบหน้าดูดีเริ่มฉายแบบขัดใจเล็กน้อยเมื่อเจ้าเด็กตรงหน้าไม่สนใจเสียงทุ้มทรงเสน่ห์ของสุภาพบุรุษหน้าตาดีอย่างภากร มือใหญ่จึงคว้ารีโมทที่วางอยู่บนโต๊ะกาแฟแล้วกดปุ่มปิดเสียงเสียดื้อ ๆ ส่งผลให้ร่างเล็กถึงกับสะดุ้งแล้วหันกลับมาหารีโมทในทันที

"หันมาซะที ไม่ทักทายกันหน่อยเหรอ"

เขาคลี่ยิ้มโปรยเสน่ห์ในแบบที่ไม่ว่าใครก็ต้องตกหลุมรัก แน่นอน ก็เขาออกจะขึ้นชื่อเรื่องเพลย์บอยที่ยิ้มหวานที่สุดแห่งย่านสีลมเชียวนะ มีหรือที่เด็กนี่จะทนไหว

"พี่เป็นใคร? ผมดูการ์ตูนอยู่นะ ตัวโตซะเปล่า ไม่มีมารยาทเลย"

ภากรถึงกับยิ้มค้างเมื่อมือน้อยฉวยเอารีโมทไปกดเปิดเสียงแล้วกลับไปนั่งหน้าโทรทัศน์อย่างไม่สนใจเขาอีกเลย

เด็กนี่อะไร ? นอกจากจะไม่สนเขาแล้วยังกล้าพูดจาแบบนี้กับเขาอีกต่างหาก นาน ๆ ทีจะมีคนทำให้เขารู้สึกหน้าแตกได้ขนาดนี้ ดีนะที่ไม่มีใครเห็น ยิ่งถ้าเป็นรามล่ะก็ ได้ล้อเรื่องนี้ไปอีกสิบปีก็ไม่จบ เขายังคงสภาพแข็งค้างอยู่จนกระทั่งเจ้าของบ้านเดินมาตบบ่าทักทายอย่างงง ๆ

"ไง กร เป็นอะไรไปล่ะ?"

"เอ่อ... ไม่ แค่แปลกใจน่ะ เดี๋ยวนี้บ้านนายเปิดการ์ตูนอาโนเนะแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่"

"อ๋อ เทพเขาติดการ์ตูนเรื่องนี้น่ะ ปกติฉันก็ไม่ค่อยเปิดทีวีอยู่แล้วนายก็รู้"

"อืม ก็ว่าอยู่ ปกติไม่เปิดทีวี แต่เปิดดีวีดีใช่ไหมล่ะ"

"ก็นะ คนเราก็ต้องเช็คผลงานของตัวเองกันหน่อยว่ามีจุดไหนต้องแก้ไขบ้าง"

พูดมาถึงตรงนี้ปรานต์ถึงกับหน้าแดงแจ๋ เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าอีกฝ่ายเปิดดูหนังที่ถ่ายทำไปแล้วด้วย จะว่าไปตอนนี้หนังเรื่องนั้นก็ออกจำหน่ายแล้วสินะ ว่าแต่ทำไมเขาถึงยังไม่ได้เงินจากประธาน ไม่สิ ตอนนี้เขาเองก็ไม่สามารถไปถ่ายทำเรื่องต่อ ๆ ไปได้อยู่แล้ว แบบนี้เขาจะถูกพัลลภเรียกค่าผิดสัญญารึเปล่านะ ปรานต์ยืนนิ่งคิดหน้าเครียดโดยไม่รู้ตัวว่าตกเป็นเป้าสายตาของชายหนุ่มทั้งสองมาได้พักหนึ่งแล้ว

"ปรานต์? เป็นอะไรไป?"

"เอ๊ะ? อ้อ เปล่าครับ คิดอะไรเพลิน ๆ"

"มานี่สิ" มือแกร่งโอบเอวบางแล้วรั้งเข้ามาแนบชิด "รู้จักกันไว้ นี่เพื่อนสนิทพี่ชื่อกร ที่พี่เคยไปกินเหล้าด้วย จำได้ใช่ไหม?"

"ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อปรานต์ ตอนนี้มารบกวนพี่รามอยู่ครับ ส่วนนั่นน้องชายผม เทพครับ"

เด็กหนุ่มพยายามเรียกให้ผู้เป็นน้องชายลุกมาแนะนำตัว แต่อีกฝ่ายทำเป็นหูทวนลม ไม่ได้ยิน ภากรจึงพยักหน้าอย่างเข้าใจ

"ไม่เป็นไร ปล่อยให้น้องเขาดูการ์ตูนไปก่อนเถอะ"

"ว่าแต่กร นายอยากกินอะไรล่ะ ไหน ๆ ก็วันเกิดนาย เดี๋ยวฉันเลี้ยงข้าวเย็น"

"อะไรก็ได้เหรอ"

"ใช่ ตามใจนายเลย"

"งั้น..." ใบหน้าหล่อเหลาระบายรอยยิ้มหวาน "ขอเป็นอาหารฝีมือปรานต์ละกัน"



*****



"ร้ายนะ เด็กคนนี้"

เสียงทุ้มนุ่มดังเบา ๆ ขณะขยับริมฝีปากอิ่มลิ้มรสแชมเปญชั้นดีระหว่างรออาหารเย็นที่ราเมศเป็นฝ่ายเสนอเลี้ยงให้แทนของขวัญวันเกิดของเขา

"หืม?"

ราเมศเอ่ยโดยไม่ละสายตาจากร่างเล็กที่ยกอาหารวุ่นอยู่ในครัว ตอนแรกเขาก็จะสั่งอาหารจีนที่เพื่อนสนิทชอบมาให้ แต่เจ้าเพื่อนตัวยุ่งเกิดอยากลิ้มรสอาหารฝีมือเจ้าตัวเล็กของเขาขึ้นมา นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นวันเกิดนะ ฝันไปเถอะ เขาไม่ยอมให้ปรานต์ต้องเข้าครัวทำอาหารเพื่อชายอื่นแบบนี้หรอก

แล้วดูแต่งตัวเข้าสิ อย่างกับแม่บ้านทำอาหารเพื่อสามีอย่างนั้นล่ะ ผ้ากันเปื้อนสีขาวที่ทับชุดอยู่บ้านเนื้อโปร่งสบายๆแบบนั้น เห็นแล้วน่าฟัดชะมัด ไม่อยากให้ใครมาเห็นเด็กของเขาในสภาพแบบนี้เลยให้ตายสิ!

"ฉันบอกว่า... เด็กคนนี้ ร้าย"

ราเมศเลิกคิ้วขึ้นด้วยความงุนงง เมื่อมองตามสายตาเพื่อนไปจึงได้พบว่าอีกฝ่ายกำลังจดจ้องรชตที่กำลังนั่งดูจิบิมารุโกะจังอยู่หน้าโทรทัศน์ แถมยังเอียงคอดุ๊กดิ๊กตามเพลงประกอบอีกต่างหาก

"ทำไมนายคิดอย่างนั้น"

"ฉันดูคนไม่ผิดหรอก"

"เหรอ ฉันกลับคิดว่าเด็กนี่ไม่มีอะไรมาก ก็เห็นแค่มาวุ่นวายนิด ๆ หน่อย ๆ ก็แค่เด็กธรรมดาคนหนึ่ง"

"วางใจเหลือเกิน รับเด็กคนอื่นมาเลี้ยงง่ายๆแบบนี้ ไม่กลัวเด็กนายร้องไห้รึไง"

ราเมศยิ้มบางเมื่อได้ยินสรรพนามที่อีกฝ่ายใช้แทนที่แสดงถึงความเป็นเจ้าของอย่างชัดเจน

"จะกลัวทำไม... ในเมื่อฉันทำให้ร้องไห้อยู่ทุกคืน"

ภากรเบิกตาขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดส่อแววล่อแหลมของอีกฝ่าย ราเมศเป็นคนพูดจาทะเล้นแบบนี้แต่ไหนแต่ไร เพื่อดึงดูดให้ใครต่อใครหลงเสน่ห์ แต่ก็ไม่เห็นจะหลุดพูดออกมาได้เป็นธรรมชาติเท่าครั้งนี้มาก่อน

"อ้อ... โทษที ไม่ยักรู้ว่าเดี๋ยวนี้มีตัวจริงแล้ว"

ชายหนุ่มชะงักไป สีหน้าอึ้งตะลึงงันทำเอาภากรกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่

"หมายความว่าไง?"

"อ้าว ไม่จริงหรอกเหรอ ปกติไม่เห็นนายจะเปิดตัวคนที่นายคบด้วยเลยสักคน" ภากรเอ่ยเนิบๆอย่างนึกขบขันในปฏิกิริยาของเพื่อนรัก "อีกอย่าง นายคงไม่รู้ตัวล่ะสิว่าเดี๋ยวนี้นายไม่ค่อยออกไปหว่านเสน่ห์ข้างนอกกับฉันเลย"

ราเมศนิ่งเงียบไป เขากับปรานต์? ปรานต์น่ะนะตัวจริง? เด็กอายุสิบหกที่หนีออกจากบ้านที่มีปัญหาคนนี้น่ะเหรอ?

เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตำแหน่งความสัมพันธ์ของพวกเขาคืออะไร

"... อย่างกับว่ามันสำคัญนักนี่" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยพึมพำกับตัวเอง

"หืม ว่าไงนะ?"

"เปล่า"

ชายหนุ่มร่างหนาเอ่ยยิ้ม ๆ นึกขำที่หาคำตอบกับตัวเองได้ในพริบตา

เขาจะเป็นอะไรของปรานต์ก็ช่าง ในเมื่อความรู้สึกดี ๆ ให้กันมันมากมายล้นหัวใจขนาดนี้ แล้วยังมีอะไรสำคัญมากไปกว่าความสุขที่อยู่ด้วยกันอีกล่ะ

ร่างสูงยิ้มเมื่อเห็นเพื่อนทำสีหน้าเช่นนั้น เขาก้มหน้าจิบแชมเปญต่อไปโดยไม่พูดอะไร อันที่จริง ต้องบอกว่าเขาเจอสิ่งที่น่าสนุกกว่าการแกล้งเพื่อนรักของเขาแล้วก็เป็นได้

ดวงตาแฝงแววยิ้มคู่สวยที่ทำให้ชายหญิงหลงรักมานับไม่ถ้วน ในตอนนี้กำลังจับจ้องไปที่ร่างเล็กที่ยังคงนั่งอยู่หน้าจอโทรทัศน์โดยไม่รู้เรื่องรู้ราว --- เป็นสายตาเดียวกันกับราชสีห์จับจ้องเหยื่อ

"คืนนี้ ออกไปดริ๊งค์กันต่อละกัน"

ราเมศหันไปมองสีหน้าของเพื่อนที่เพิ่งหลุดคำพูดอันตรายออกมา ประโยคนี้ฟังดูไม่มีอะไรเป็นพิเศษ แต่ที่จริงเป็นโค้ดลับของอีกฝ่าย สำหรับ 'วันพิเศษ' ที่อยากจะทำอะไร 'พิเศษ' กว่าทุกที

"เอาจริง?"

"อืม"

"เด็กนั่นเพิ่งสิบสี่เองนะเว่ย"

"อืม"

".... ตามใจ ติดคุกฉันไม่ช่วยประกันให้นะบอกไว้ก่อน"

ภากรหัวเราะในลำคอ "ดูไปสิ ฉันไม่เคยเห็นใครจะมีแรงเดินไปแจ้งความได้เลยสักคน"




TBC.

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 6/7/18] P.3 ✮ ACT 11 Meeting ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 06-07-2018 12:34:19

หมดแรง ทุกคน

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 6/7/18] P.3 ✮ ACT 11 Meeting ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 06-07-2018 14:44:04

อิเด็กเทพมันเจอแบบภากรนี่แหละ 555

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 6/7/18] P.3 ✮ ACT 11 Meeting ✮
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 06-07-2018 14:54:48

ร้ายนักต้องเจอกำราบสักหน่อย ไหนบอกว่าหาที่อยู่อยู่ไง นี่ไงเจอคนรับไปดูเแลสั่งสอนแล้ว

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 6/7/18] P.3 ✮ ACT 11 Meeting ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 06-07-2018 16:27:33

อย่างเทพต้องเจอภากรถึงจะสมน้ำสมเนื้อ ร้ายต้องเจอกับร้ายกว่าแบบนี้ซิถึงจะสนุก

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 6/7/18] P.3 ✮ ACT 11 Meeting ✮
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 06-07-2018 16:48:04

ตัวป่วนชัดๆ  :z6: :z6: :z6:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 6/7/18] P.3 ✮ ACT 11 Meeting ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Pankwun ที่ 06-07-2018 22:47:22

อยากจะให้เด็กเทพ ออกไปจากบ้านรามสักที บอกเลยไม่ถูกชะตาาา

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 6/7/18] P.3 ✮ ACT 11 Meeting ✮
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 07-07-2018 13:26:58

 :pig4: :pig4: :pig4:

มีแววว่าเจ้าเด็กเทพจะโดนพี่กร.....เสียแล้ว

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 6/7/18] P.3 ✮ ACT 11 Meeting ✮
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 07-07-2018 16:22:39

เรื่องนี้มีแต่คนหื่น คนอ่านก็หื่นด้วย :pighaun:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 6/7/18] P.3 ✮ ACT 11 Meeting ✮
เริ่มหัวข้อโดย: MilkTea ที่ 11-07-2018 15:24:46

​[ACT 12]



"จะไหวเหรอครับแบบนี้?"

ปรานต์ทอดสายตามองผู้เป็นน้องชายที่กำลังดื่มค็อกเทลที่เพื่อนของราเมศเป็นผู้ปรนเปรอไม่ยอมหยุด เขาก็เคยลิ้มลองมาก่อน ก็พอจะรู้ว่ารสชาติมันดียังไงอยู่หรอก แต่ตอนนั้นราเมศให้เขาลองเพียงแก้วเดียวเท่านั้น จึงไม่ทันได้เมาอะไร แต่จากเท่าที่เขามองแล้ว รชตดื่มไปสามแก้วแล้วนะ

"พี่ราม ค็อกเทลจะเมาง่ายไม่ใช่เหรอครับ พี่เคยบอกผมนี่"

"อืม แต่ไม่เป็นไรหรอก พวกเรามากันเอง เดี๋ยวพากลับบ้านก็ปล่อยให้นอนไป เทพเองก็ดูสนุกสนานดีนี่"

"มันก็จริงอยู่"

เขาไม่ได้เห็นน้องชายหัวเราะร่าแบบนี้มานานแล้ว ตั้งแต่ตอนที่เขาย้ายไปอยู่กับครอบครัวใหม่ รชตอยู่ที่นั่น เล่นฟุตบอลอยู่ตามลำพัง ใบหน้ายิ้มแย้มไร้เดียงสาแบบเด็ก ๆ ทำให้เขาประทับใจ และหวังว่าจะสนิทกันได้ดี แต่ใครจะไปรู้ว่าสุดท้ายแล้ว กลับกลายเป็นแบบนี้

"เอาเถอะ ไว้อีกสักพักพวกเราก็กลับกันได้แล้วล่ะ นี่ก็ใกล้เที่ยงคืนแล้ว"

"ครับ"

รับคำพร้อมจิบค็อกเทลแบบคราวที่แล้วที่ราเมศสั่งให้ เขาต่างกับเทพตรงที่มีผู้ปกครองที่ไม่ยอมให้เขาดื่มมากกว่าแก้วที่กำลังถืออยู่นี่ ทั้ง ๆ ที่เจ้าตัวกลับดื่มเอา ๆ ไม่ยอมหยุด อดคิดไม่ได้ว่าไม่แฟร์เลยสักนิด

"พี่ต้องขับรถกลับบ้านนะครับ พอได้แล้วมั้ง"

ราเมศยิ้มพร้อมกับดึงศีรษะของเขาไปให้ซบกับไหล่หนา "ไม่ต้องห่วง พี่รู้ลิมิตตัวเองอยู่แล้ว"

ดวงตาคมปรายมองผู้เป็นเพื่อนสนิท เขารู้ดีว่าภากรเล็งเป้าหมายไปที่เทพอย่างชัดเจน แต่ในใจก็อดเป็นห่วงไม่ได้ เขาไม่อยากจะให้เพื่อนทำเรื่องแบบนี้กับเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ยิ่งเป็นวัยรุ่นแบบนี้ เกิดใจแตกขึ้นมามันจะลำบาก

แต่เท่าที่เขารู้ ภากรไม่เคยบังคับใคร หากเด็กคนไหนไม่สมยอม เขาก็ไม่ฝืน ก็หวังว่าเทพจะไม่ยอมง่าย ๆ ภากรจะได้เลิกสนใจแล้วไปหาเป้าหมายอื่นต่อไป

ปรานต์ทำหน้ามุ่ย อดเคืองไม่ได้ที่เห็นทุกคนซัดแอลกอฮอล์อั้ก ๆ กันแบบนั้นโดยที่เขาต้องนั่งละเลียดจิบเพราะมีอยู่แค่แก้วเดียว เมื่อเห็นใบหน้าคมที่เริ่มแดงเรื่อจากฤทธิ์ของมึนเมาจึงเอื้อมมือไปหยิบวิสกี้ของอีกฝ่ายมาดื่มบ้าง

"เฮ้ ปรานต์ ทำแบบนี้ขี้โกงนี่นา"

"พี่ต่างหากที่ขี้โกง ให้ผมดื่มอยู่แค่นี้ทั้ง ๆ ที่ตัวเองดื่มเอา ๆ แบบนี้"

ปรานต์เอ่ยพร้อมกับเมินหน้าหนีไปอีกทาง ทำให้ราเมศต้องถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้แล้วหันไปทางผู้เป็นเพื่อนที่ยังคงป้อล้ออยู่กับเทพไม่เลิก

"กร ฉันจะกลับแล้วนะ" เอ่ยพลางส่งสายตาไปทางเด็กหนุ่มที่นั่งก้มหน้าอยู่ข้าง ๆ อย่างรู้สึกผิด "ฉันต้องพาปรานต์กลับก่อนละ"

"เอ๊ะ แล้วเทพล่ะครับ?"

ภากรยิ้มกว้างเมื่อได้ยินดังนั้น เขาหันไปทางเด็กหนุ่มที่ดื่มจนหน้าแดง ใบหน้าน่ารักที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มนี่ช่างชวนให้เขาอยากทำลายเสียจริง

"หืม... เทพ อยากกลับรึยัง?"

"อื้มมม ยังไม่อยากกลับเลยครับ ขออยู่ต่ออีกแป๊บนึงนะ"

ปรานต์ขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นน้องชายซุกหน้าอกของชายหนุ่มเช่นนั้น ถึงรชตจะยังเด็ก แต่ก็ดูไม่ดีเอาซะเลย

"เทพ กลับได้แล้ว นายเมาแล้วนะ"

"อะไรของพี่ พี่อยากกลับก็กลับไปสิ ผมจะอยู่ที่นี่กับพี่กร เนอะ"

เด็กหนุ่มหันไปยิ้มให้กับเจ้าของร่างสูงที่มีประกายตากรุ้มกริ่มอย่างไม่อาจซ่อนได้

"พี่เองก็รำคาญผมไม่ใช่รึไง ถ้าผมไม่อยู่ก็น่าจะพอใจแล้วนี่ กลับไปเลยสิ"

"... ตามใจ!"

ปรานต์สะบัดหน้าไปอีกทางพร้อมกับเดินออกไปจากร้านโดยมีราเมศเดินตามไป แม้ในใจจะนึกเป็นห่วงเด็กหนุ่มอีกคนที่ถูกทิ้งไว้ด้านหลังก็ตาม



*****



"อะ... อืม"

เสียงหวานของเด็กหนุ่มที่ครางเครืออยู่ที่เบาะนั่งข้างคนขับ ทำให้ชายหนุ่มที่กำลังขับรถด้วยความเร็วสูงลอบยิ้ม จริงอย่างที่คาด

ค็อกเทลแก้วเดียว ก็ทำให้เจ้าหนูนี่ถึงกับคอพับอยู่เคียงข้างเขาในร้านเหล้าร้านประจำเลยทีเดียว ตามแผนที่เขาวางไว้ ราเมศพาปรานต์กลับไปก่อน เพราะรชตคงไม่ยอมกลับไป การหลอกเด็กง่ายกว่าที่คิดเสียอีก เขาจึงรับปากกับปรานต์เสียดิบดีว่าจะพากลับไปส่งบ้านอย่างปลอดภัยแน่นอน

--- วงเล็บว่าต้องถึงปากเขาก่อนนะ

เมื่อกลับมาถึงคอนโดหรูติดแม่น้ำเจ้าพระยา เขาเหยียบเบรกพร้อมดับเครื่องอย่างรวดเร็ว ก่อนจะลงไปเปิดประตูฝั่งด้านข้างคนขับเพื่อพยุงให้ร่างเล็กที่หลับไประหว่างทางลงมา

ชายหนุ่มค่อย ๆ พาไปที่ลิฟต์อย่างใจเย็นในแบบฉบับพี่ชายที่แสนดี เขาอดยิ้มกว้างไม่ได้เมื่อจินตนาการถึงร่างขาวเนียนถูกมัดไว้ด้วยสายหนังสีดำ เขาจะเริ่มเล่นอะไรก่อนดีนะ แค่คิดก็แทบอยากจะอุ้มรชตแล้วพุ่งขึ้นห้องไปแทบไม่ทันแล้ว

ชายหนุ่มไปถึงห้องที่ชั้นบนสุด รูดคีย์การ์ดแล้วเปิดประตูเข้าไป ก่อนจะพาร่างบอบบางที่ไปเตียงโดยไม่รีรอ มือใหญ่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำของตนเองออก เขาค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจแล้วมุ่งหน้าไปยังห้องอาบน้ำ เนื่องจากเหนียวตัวมาทั้งวัน อาบน้ำให้สบายตัวก่อนดีกว่า ยังไงซะเด็กนี่ก็ไปไหนไม่รอดอยู่แล้ว เขาคิดพร้อมกับก้าวเข้าห้องอาบน้ำไป

สายน้ำที่พร่างพรูลงมาไม่ทำให้ไฟอารมณ์มอดไปเลยสักนิด เขาตื่นเต้นในแบบที่ไม่ได้เป็นมานาน ดูทีเดียวก็รู้ว่ารชตเป็นแค่เด็กมีปัญหาคนหนึ่งที่ต้องการความอบอุ่นจากใครสักคน เขาก็แค่เล่นบทเป็นพี่ชายที่อ่อนโยน โดยมีรางวัลตอบแทนคือพรหมจรรย์อันแสนมีค่า ถือเป็นการแลกเปลี่ยนที่เหมาะสมกันดี

ภากรยิ้มพร้อมกับฮัมเพลงออกมาจากห้องอาบน้ำ ก่อนที่จะก้าวขึ้นคร่อมทับร่างที่นอนหงายอยู่บนเตียงด้วยท่วงท่าที่แสนเซ็กซี่ เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ติดกระดุมถึงแค่หน้าอกอย่างเด็กที่พยายามจะแต่งตัวให้ดูเท่ ทำให้เขาอมยิ้มอย่างนึกขัน อยากโตนักใช่ไหม เดี๋ยวเขาจะสอนบทเรียนที่ผู้ใหญ่ทำกันให้ถึงใจเลย

ใครจะไปเชื่อว่า งานนี้ ภากร คิดผิด!

นอกจากเขาจะไม่ได้แอ้มเด็กคนนี้ดั่งใจแล้ว เขายังโดนแจ้งข้อหาล่อลวงเด็กหนุ่มไปกระทำอนาจารอีกต่างหาก!!

รชตลอบยิ้มพลางส่งจูบลอยลมไปให้เจ้าของใบหน้าดูดีที่ฉายแววตกตะลึงระคนขัดเคืองที่มองมาทั้ง ๆ ที่มือทั้งสองข้างถูกใส่กุญแจมือ

เขาก็แค่โทรแจ้งตำรวจระหว่างที่ภากรไปอาบน้ำเท่านั้นเอง ไม่เห็นมีอะไรยากตรงไหน แล้วตำรวจก็บุกเข้ามาได้จังหวะพอดิบพอดีกับตอนที่ภากรกำลังถอดเสื้อผ้าเขานั่นเอง

"คิดจะฟันผมคนนี้เหรอ... มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกนะครับ คุณลุง"



*****



แสงอรุณมาถึงพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่วิ่งตึงตังมาตามพื้นทางเดิน ภากรไม่ต้องเงยหน้าก็รู้ว่าเสียงเอะอะนี้ต้องมาจากเพื่อนซี้ของเขาเป็นแน่ เพียงไม่นานประตูห้องขังก็เปิดออก และเขาก็กลับมามีอิสรภาพอีกครั้ง

"ขอบใจมาก ราม"

เจ้าของนามระบายลมหายใจยาวพร้อมกับสตาร์ทรถ

"ทำอีท่าไหนของนายกันน่ะ ไหนคุยไว้ว่าไม่มีใครเดินมาแจ้งความไหวสักคนไง นี่ทำเขาไว้เยอะล่ะสิ เทพถึงได้โร่มาหาตำรวจแบบนี้"

ภากรกัดฟันกรอดอย่างเจ็บใจ "ใครว่า ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยต่างหาก!"

".... นายหมายความว่าไง?"

"ก็หมายความตามที่พูดนั่นล่ะ! ฉันแค่ไปอาบน้ำ ออกมายังไม่ทันได้เริ่มอะไรเลย จู่ ๆ ก็มีตำรวจบุกเข้ามา เด็กนี่ร้ายเป็นบ้า คงแอบแจ้งความไว้ตอนฉันอยู่ในห้องน้ำแน่!"

ราเมศเหยียบเบรกเอี๊ยดจนหน้าผากของภากรเกือบกระแทกกับกระจกรถ หนุ่มหน้าผากใสกำลังจะหันไปตวาดใส่คนขับรถ แต่กลับได้ยินเสียงหัวเราะดังลั่นสวนมาอย่างไวจนพูดอะไรไม่ออก

"ฮ่าฮ่า เจอคนที่สมน้ำสมเนื้อกับนายเข้าแล้วสิ แถมยังไม่ได้กินก็ถูกจับอีกต่างหาก ถือว่าขาดทุนนะเนี่ย!"

"หนอย รู้แล้วล่ะน่า! ฉันไม่ยอมแพ้แค่นี้หรอก ฉันจะทำให้เด็กนั่นรับรู้รสของความเจ็บปวดให้ถึงใจเลยคอยดูละกัน!"

"ฮ่าฮ่า โอเค ๆ ฉันเชื่อ ๆ"

ชายหนุ่มร่างสูงหัวเราะไปตลอดทาง ก่อนจะทิ้งภากรไว้ที่คอนโดแล้วขับรถกลับบ้านของตัวเองอย่างอารมณ์ดี มิน่าล่ะเมื่อวานเทพถึงได้กลับบ้านมาซะไว จนเขาก็งงว่าทำไมกรถึงได้ปล่อยให้เด็กคนนี้กลับบ้านมาเอง ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างไรอย่างนั้นแหละ ราเมศคิด ก่อนจะชะงักไปเมื่อสังเกตได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง

---  ถ้าหากว่าตำรวจบุกเข้าไป แล้วทำไมรชตถึงออกจากสถานีตำรวจได้เองทั้ง ๆ ที่ยังเป็นผู้เยาว์อยู่ล่ะ? ปกติแล้วตามกฎหมายต้องให้ผู้ปกครองไปรับไม่ใช่หรือ?

ชายหนุ่มเงียบไป ก่อนจะทอดถอนใจเมื่อคิดไปถึงเรื่องวุ่นวายที่อาจจะเกิดขึ้นในเร็ววันนี้




TBC.

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 11/7/18] P.3 ✮ ACT 12 Prison ✮
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 11-07-2018 16:23:19

ปริศนาก็มาอีก โอ่ยสงสารดีไหมเนี่ยภากร

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 11/7/18] P.3 ✮ ACT 12 Prison ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 11-07-2018 16:40:48

นั่นสิใครกันที่มาพาเทพกลับไป แต่ก็นะอย่างเทพก็คงต้องเจอภากรเอาคืนแน่ๆ ล่ะ
แต่จะเอาคืนแบบไหนรอลุ้นอยู่นะคะไรท์

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 11/7/18] P.3 ✮ ACT 12 Prison ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 11-07-2018 17:40:27

เด็กเทพไม่น่าจะใสๆแล้วนะ :hao4:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 11/7/18] P.3 ✮ ACT 12 Prison ✮
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 11-07-2018 22:45:14

 :pig4: :pig4: :pig4:

พี่น้องคลานตามกันมา  หรือพี่น้องที่เกิดจากผู้อุปการะเป็นคนเดียวกันหว่า?

แต่ดูจากสถานการณ์  ไม่น่าจะใช่พี่น้องที่คลานตามกันมา

ป.ล.  แอบคิดว่าผู้ปกครองของเทพนั่นหล่ะที่ไปรับตัวมา  แล้วความซวยก็จะมาหาปรานต์ในไม่ช้า

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 11/7/18] P.3 ✮ ACT 12 Prison ✮
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 11-07-2018 23:57:08

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 11/7/18] P.3 ✮ ACT 12 Prison ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 13-07-2018 15:05:10

น้องงงงงง  :o12:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 12/6/18]
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 13-07-2018 15:13:47

อ้าว อิคุณเบส แง้ สงสารน้องเลย รามอย่าใจร้ายกับน้องนักนะ

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 12/6/18]
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 13-07-2018 15:29:54

 :monkeysad:  :z6: หวังว่าพ่อเลี้ยงคงไม่ตามมารังควานอีกนะ

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 12/6/18] อัพ 3 ตอนรวด!!
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 13-07-2018 15:35:24

น้องน่าสงสารอ่ะ น้องยังใสใส คุณรามช่วยค่อยๆสอนน้องหน่อยนะ

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 2/7/18] P.3 ✮ ACT 10 Jealousy ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 13-07-2018 18:19:25

รู้สึกปวดหัวหนักกว่าเดิม เมื่อเทพโผล่มา โอ่ยย  :katai1:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 11/7/18] P.3 ✮ ACT 12 Prison ✮
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 13-07-2018 23:18:21

อิน้องนี่จะนำพาความเดือดร้อนมาแค่ไหนนะ ทำไมต้องเข้ามาวุ่นวายในชีวิตปรานต์ด้วย คนอุตส่าห์หนีมาแล้วยังจะตามมาอีก มาดีไม่ดีก็ไม่รุ้อีก

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 11/7/18] P.3 ✮ ACT 12 Prison ✮
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 14-07-2018 12:01:35

สนุกมากเลยค่ะ ติดตามนะคะะ :-[

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 11/7/18] P.3 ✮ ACT 12 Prison ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Victor.yuriyurio ที่ 14-07-2018 12:56:13

 :angry2: :-[ทำไม ให้น้องต้องทนกับเด็กผีด้วยยย อยากเอาไม้เรียวไปตีมัน :z6:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 11/7/18] P.3 ✮ ACT 12 Prison ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 14-07-2018 14:09:40

สงสัย มีเบื้องหลัง

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 11/7/18] P.3 ✮ ACT 12 Prison ✮
เริ่มหัวข้อโดย: skies ที่ 14-07-2018 14:20:52

พ่อหาเจอแล้ว เลยส่งเจ้าเทพมาตามดูรึเปล่านะ

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 11/7/18] P.3 ✮ ACT 12 Prison ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Mr.Sedsawa ที่ 14-07-2018 18:39:07

โอ้ยยยยย เด็กนี่มันร้ายยยยย55555555555 ขำสุดก็ตาเพื่อนพระเอกเนี่ย55555555555 โดนจับค่าาา ฮือออ5555555555 สมน้ำสมเนื้อ พี่จะยังไม่หัวร้อนใส่หนูนะน้องเทพ แต่ถ้าทำไรน้องปรานต์แม่ละก็ หึหึหึ เห็นดีกันค่ะลูก

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 11/7/18] P.3 ✮ ACT 12 Prison ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Bb nale ที่ 14-07-2018 19:19:01

ขอบคุณมากค่ะ เราอดใจไม่ไหวจริงๆเลยต้องไปอ่านในธัญ ขอบคุณมากนะคะ เป็นเรื่องที่น่ารักมาก

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 11/7/18] P.3 ✮ ACT 12 Prison ✮
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 14-07-2018 22:27:25

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 11/7/18] P.3 ✮ ACT 12 Prison ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Pornncc23 ที่ 15-07-2018 01:54:13

 :hao7:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 11/7/18] P.3 ✮ ACT 12 Prison ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Pornncc23 ที่ 15-07-2018 01:56:03

 :hao7:  ชอบมากก

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 27/7/18] P.4 ✮ ACT 13 Secret ✮
เริ่มหัวข้อโดย: MilkTea ที่ 27-07-2018 19:41:11

[ACT 13]


"กลับมาแล้วเหรอครับ"

ราเมศยิ้มให้กับร่างบอบบางที่เดินมารับเขาทั้งชุดกันเปื้อน ร่างสูงสง่าถอดรองเท้าแล้วเดินไปหอมแก้มเด็กหนุ่มฟอดใหญ่ แล้วตามมาอีกหลายฟอด เดี๋ยวนี้เขาชักติดใจผิวแก้มเนียนใสแดงระเรื่อและเสียงประท้วงเบา ๆ ดังจากลูกแมวน้อยของเขา

"บ้าจัง... พี่นี่"

ชายหนุ่มยิ้มแป้น อดไม่ได้ที่จะดึงร่างเล็กมาหอมอีกหลายฟอด ในใจก็นึกขำตัวเองอยู่ไม่น้อย จะมีสักกี่คนที่ถูกด่าว่าบ้าแล้วกลับมีความสุขชื่นมื่นได้ขนาดนี้

เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไม ไม่ว่าปรานต์จะทำอะไรก็ดูน่ารักไปหมดในสายตาของเขา อีกใจก็หวาดหวั่นอยู่ลึก ๆ ว่าวันหนึ่งที่ไม่มีเด็กคนนี้อยู่เคียงข้างเขาแล้วจะเป็นอย่างไร

เขาเพิ่งเข้าใจว่า การใช้ชีวิตกับคนคนหนึ่งที่ขาดไม่ได้ --- น่ากลัวแค่ไหน

"พี่ราม ข้าวเช้าพร้อมแล้วครับ ว่าแต่พี่หายไปไหนมา ผมตื่นมาไม่เจอ"

"ไปทำธุระให้กรนิดหน่อยน่ะ"

ร่างสูงยิ้มบาง ก่อนที่สายตาคมจะไปสะดุดเข้ากับเด็กหนุ่มอีกคนที่เดินเข้ามาในห้องรับแขก

"อรุณสวัสดิ์ เทพ เมื่อคืนนอนหลับสบายดีไหม?"

"อรุณสวัสดิ์ครับ เมื่อคืนหลับฝันดีทั้งคืน ตื่นมาไม่เมาค้าง สบายใจดีครับ"

"แล้วกลับมาเองยังไงล่ะ? กรไม่ได้มาส่งนี่"

"แท็กซี่มาสิครับ ดึกดื่นขนาดนั้นจะหารถเมล์ที่ไหน"

"อ้าว เทพ เมื่อคืนพี่กรไม่ได้มาส่งหรอกเหรอ"

ปรานต์อุทานด้วยความแปลกใจ ลึก ๆ ก็เคืองอยู่เหมือนกันที่อีกฝ่ายปล่อยให้น้องชายของเขากลับบ้านมาตามลำพังทั้ง ๆ ที่รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะมาส่งถึงบ้าน

"วันหลังก็โทรมาเรียกให้ไปรับสิ เทพ โชคดีที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น รู้ไหมว่ามันอันตราย"

รชตกลอกตาไปมา "รู้แล้วล่ะน่า..." เขาหันหลังเดินหนีเข้าห้องอาหารแล้วนั่งประจำที่ "ผมหิวแล้ว รีบ ๆ มากันซะทีสิครับ"

"เด็กคนนี้นี่... ไม่ไหวเลย"

ราเมศอมยิ้มกับท่าทีห่วงน้องชายของอีกฝ่าย ดูเอาสิ ขี้บ่นอย่างกับเป็นคุณแม่ก็ไม่ปาน ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็เด็กไม่ต่างกันแท้ ๆ คิดพลางปรายตามองคนที่นั่งอยู่อีกห้องหนึ่ง

รายนั้นก็พอกัน ท่าทางจะดีใจที่พี่ชายเป็นห่วงไม่น้อยเลย นั่งก้มหน้าซ่อนอาการเขินอยู่นั่นล่ะ พี่น้องคู่นี้นี่พอกันเลยจริง ๆ มือใหญ่ตบศีรษะมนเบา ๆ แล้วโอบบ่าบางเดินเข้าห้องอาหารไปด้วยกัน



*****



เด็กชายตัวน้อยนั่งยอง ๆ อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ในรั้วคฤหาสน์หลังโต เขากำลังจ้องมองตั๊กแตนสีเขียวใบหญ้าด้วยดวงตาสีน้ำตาลอ่อนกลมโตอย่างสนอกสนใจ ก่อนจะอุทานดังเมื่อสิ่งมีชีวิตตัวจ้อยนั้นกระโดดหนีเข้าพุ่มไม้ไป

"อ๊ะ!!"

"คิก..."

เสียงหัวเราะเบาๆที่ดังจากด้านหลังทำให้เจ้าของร่างน้อยหันกลับไปมองด้วยความแปลกใจ เบื้องหน้าปรากฏร่างของเด็กชายอีกคนหนึ่งที่ดูจะโตกว่ากันไม่เท่าไหร่ เมื่อเด็กน้อยนึกขึ้นได้ว่าถูกหัวเราะ จึงทำหน้าบึ้งขึ้นมาในทันที ปากเล็กสีแดงยู่จนจมูกเล็ก ๆ พลอยย่นไปด้วย

"นายเป็นใครน่ะ? เข้ามาในบ้านของเราได้ยังไง?"

"คุณพ่อคุณแม่ของนายรับเรามาเลี้ยง เพิ่งมาถึงเมื่อกี้นี้เอง"

"รับมาเลี้ยงหมายความว่ายังไง?"

หนูน้อยเพิ่งอายุเพียงไม่กี่ขวบ จึงยังไม่เข้าใจความหมายของอีกฝ่ายดีนัก

"แล้วพ่อแม่ของนายไปอยู่ที่ไหน?"

เด็กชายที่มาใหม่ทำหน้าเศร้าลงไปถนัดตา ก่อนที่เสียงใสจะเอ่ยคำพูดที่บาดหัวใจของเจ้าตัวเป็นอย่างมาก

"ตายแล้ว..."

เขาทรุดกายลงนั่งลงไปกับพื้นหญ้า พยายามสะกัดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา แต่ก็ทำได้ยากเหลือเกินเมื่อคิดถึงช่วงเวลาที่อบอุ่นในสมัยที่เขายังมีครอบครัวสมบูรณ์

เด็กชายตัวน้อยนิ่งไปเมื่อเห็นผู้โตกว่าร้องไห้ออกมาอย่างเงียบ ๆ ในใจอดแปลกใจไม่ได้ เวลาที่เขาร้องไห้จะมีเพียงสามเวลาเท่านั้น คือเวลาโกรธ เวลาไม่ได้ดั่งใจ และเวลาที่พ่อกับแม่ทะเลาะกัน แต่เขาจะปล่อยโฮเสียงดังชนิดที่ไม่ว่าใครทำอะไรอยู่ก็ต้องหันมาสนใจและปลอบโยนในทันที เขาจึงไม่เคยรู้ว่าคนเราสามารถปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างเงียบเชียบเช่นนี้ได้ด้วยหรือ

ขาเล็กค่อยๆเขยิบเข้าใกล้คนที่นั่งก้มหน้าอยู่ไม่ห่างอย่างช้า ๆ พร้อมกับยื่นมือไปสะกิดบ่าที่สั่นระริกตรงหน้าเบา ๆ

"... นี่ เป็นอะไรไปเหรอ?"

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตอบ เด็กชายก็ทำหน้ามุ่ยแล้วหันหน้าหนีอย่างไม่พอใจ เขากำลังจะลุกไปที่อื่นอยู่แล้ว แต่ไม่รู้อะไรทำให้เขาเปลี่ยนใจ

"เดี๋ยวมานะ"

เจ้าตัวน้อยวิ่งไปจากที่นั่น ทิ้งให้อีกร่างที่ทุกข์ระทมนั่งกลั้นน้ำตาอยู่เพียงลำพัง แต่เพียงไม่นาน เสียงฝีเท้าสั้น ๆ ถี่ ๆ ก็ดังใกล้เข้ามาจนทำให้เด็กชายต้องเงยหน้ามองด้วยความแปลกใจ

"นี่ ให้นะ"

สิ่งที่อยู่ในมือป้อม ๆ ของเด็กชายตัวน้อยคือดอกเดซี่สีขาวหนึ่งดอก ใบหน้ากลมแดงระเรื่อด้วยไอแดดและความเหนื่อยจากการวิ่งข้ามสวนไปเด็ดเอาดอกไม้ดอกสวยมาให้

"... เราไม่รู้ว่านายเป็นอะไร แต่ว่าอย่าร้องไห้เลยนะ ถ้านายเหงา เราจะเป็นเพื่อนให้นายเอง"

ดวงตาสีน้ำตาลเต็มไปด้วยแววไร้เดียงสา คำพูดเหล่านั้นล้วนมาจากใจ ทำให้เด็กชายอีกคนรู้สึกดีขึ้นแล้วรับดอกไม้ดอกนั้นมาถือเอาไว้

"ขอบใจนะ"

เด็กทั้งสองยิ้มให้กัน

"เราชื่อเทพนะ นายชื่ออะไร?"

"ฉันชื่อ..........."



*****



"ปรานต์........"

เสียงที่ดังลอดประตูห้องนอนออกมาส่งผลให้เจ้าของร่างเล็กที่นอนขดอยู่บนโซฟาตัวใหญ่รู้สึกตัวตื่นขึ้น รชตขมวดคิ้วมุ่นอย่างหงุดหงิดที่ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมากลางดึกเช่นนี้ เด็กหนุ่มปรายสายตามองไปทางประตูห้องนอนที่ปิดอยู่ แต่กลับมีเสียงดังลอดออกมาเป็นระยะ

ดวงตาสีน้ำตาลสวยทอดมองนาฬิกาสไตล์โมเดิร์นเรือนใหญ่ที่แขวนอยู่บนผนัง ถึงได้รู้ว่านี่เพิ่งห้าทุ่มครึ่งเท่านั้น เขาเพิ่งได้หลับไปไม่ถึงชั่วโมง หลังจากซัดอาหารเย็นฝีมือพี่ชายตามด้วยแขวะกันเล็กน้อยพอเป็นพิธี อาจเป็นเพราะคืนก่อนหน้านี้เขาแทบไม่ได้นอนเลยล่ะมั้ง

ไม่รู้ป่านนี้หมอนั่นเป็นยังไงบ้าง แต่ยังไงราเมศก็คงไปช่วยประกันตัวออกมาอยู่แล้วล่ะนะ จะว่าไปแล้ว ไม่รู้รามทนคบตาแก่นั่นไปได้ยังไง หื่นซะขนาดนั้น แถมดูวิปริตอีกต่างหาก ดีนะเขาไหวตัวทัน ไม่อย่างนั้นมีหวังเสียครั้งแรกให้กับตาโรคจิตคนนั้นแหง ๆ

รชตเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อรินน้ำเปล่าดื่มแก้คอแห้ง เขายืนพิงเคาน์เตอร์ครัวพร้อมยกแก้วน้ำขึ้นจิบ น้ำแร่ที่ไหลผ่านลำคอแห้งผากทำให้รู้สึกดีขึ้นมาก

เขาฝันถึงสมัยที่เป็นเด็กอีกแล้ว ตั้งแต่ปรานต์ออกจากบ้านไป เขาก็ยิ่งฝันถึงเรื่องนี้บ่อยมากขึ้น ช่วงเวลาหลังจากนั้นเป็นช่วงเวลาที่เขามีความสุขมากจริง ๆ การได้มีพี่ชายที่น่ารักมาอยู่ด้วยกัน เขาซึ่งเป็นลูกคนเดียวที่เหงามาตลอดเพราะครอบครัวไม่มีเวลาให้จึงติดพี่ชายยิ่งกว่าใคร

--- แต่ปรานต์กลับทิ้งเขาไป

ที่จริงเขาก็รู้ว่าบิดาของเขาไม่ใช่คนดีอะไร ในตอนเด็กอาจจะยังไม่เข้าใจ แต่พอโตขึ้นมาก็พอจะรู้ว่ากิจการที่บ้านคืออะไร และทำไมเขาถึงอยากได้อะไรก็ไม่เคยมีใครขัด และรีบนำมาให้ถึงที่ทุกครั้ง

จนกระทั่งวันที่เขาอายุครบสิบขวบ เมื่อทุกคนส่งเขาเข้านอนแล้ว เขาตื่นขึ้นกลางดึกไม่พบปรานต์จึงเดินตามหา ถึงได้พบกับความจริงที่ว่าผู้เป็นพ่อแท้ ๆ ของเขารับปรานต์มาเลี้ยงเพื่อการใด

ถ้าหากปรานต์เอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากเขาล่ะก็ ต่อให้เป็นพ่อแท้ ๆ เขาก็ยอมต่อกรด้วย

แต่ปรานต์ไม่เคยปริปากพูดถึงเรื่องนี้กับเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว ทั้ง ๆ ที่เขาไม่เคยมีเรื่องอะไรปิดบังปรานต์เลยแท้ ๆ นี่ปรานต์จะเห็นว่าเขาเด็กกว่า ประสบการณ์ก็ไม่มีจึงช่วยอะไรไม่ได้

เขาไม่ยอมยกโทษให้หรอก ไม่มีวัน ---

รชตทิ้งแก้วน้ำไว้ในอ่างล้างจานพร้อมกับเดินกลับไปที่โซฟา แต่ก่อนจะทิ้งตัวลงนอน เขากลับได้ยินเสียงที่ดังลอดออกมา --- ชัดเต็มสองรูหู

"อะ อ๊า... พี่ราม...!"

ใบหน้าเนียนแดงวาบในพริบตา นี่เขาอยู่ในบ้านด้วยนะ ทำอะไรกันอยู่ในห้องเนี่ย ประเจิดประเจ้อจริง เด็กหนุ่มยืนตัวแข็งทื่ออย่างทำอะไรไม่ถูก เขาหลับตาลงแล้วนั่งลงบนโซฟาเพื่อทำใจให้เฉยเข้าไว้ แต่หัวใจกลับเต้นรัวเป็นตีกลองเมื่อได้ยินเสียงครางหวานดังลอดออกมาอย่างต่อเนื่อง

--- นี่ตาแก่นั่นก็ลามกไม่แพ้กันสินะ มิน่าถึงได้ซี้กันกับภากรได้!

เขาต้องไปต่อว่าหน่อยละ แบบนี้พี่ชายของเขามีหวังช้ำหมด นี่หนีพ่อมาเจอคนที่หื่นยิ่งกว่าพ่อรึเปล่าเนี่ย?!

ขาเรียวก้าวเข้าใกล้ห้องนอนอย่างช้า ๆ แล้วจึงเห็นว่าประตูห้องนอนนั้นปิดไว้ไม่สนิท มิน่าล่ะเขาถึงได้ยินเสียงชัดแจ๋วขนาดนี้ ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตแอบมองลอดประตูเข้าไป แล้วปากที่ปกติเจื้อยแจ้วเสมอก็ถึงกับปิดสนิทกับภาพที่ได้เห็นตรงหน้า

"อ๊ะ... พี่ราม ตะ ตรงนั้น... อ๊า....!"

“ชอบใช่ไหม ตรงนี้ไงครับ จุดที่น้องปรานต์รู้สึกดี”

“พี่ราม... พี่ราม...... อื้ออ”

“ดีไหม หืม? ตอบพี่สิครับคนดี”

“อะ อ๊า.... ดี... ดีครับ...”

มือเล็กปัดป่ายไปทั่วแผ่นหลังกว้างเมื่อเรือนกายบอบบางถูกโอบกอดเอาไว้ด้วยร่างกายอันเต็มไปด้วยลอนกล้ามอันงามสง่า ริมฝีปากคู่สวยพยายามปิดกลั้นเสียงร้องน่าอายไม่ให้เล็ดรอดออกไป แต่กลับถูกประกบปิดแล้วรุกไล่ด้วยปลายลิ้นจนสติที่พยายามรั้งเอาไว้กระเจิดกระเจิงไกล

"ฮึก... อื้มมม..."

ราเมศเล็มริมฝีปากแดงช้ำพร้อมบีบเคล้นเรือนกายที่เบ่งบานอยู่ในฝ่ามือหนาอุ่นร้อน ปรานต์ทอดกายแหงนหน้าให้ร่างสูงลิ้มรสเรือนคอขาวเนียนได้อย่างย่ามใจ

ดวงตาคู่สวยปรือปรอยมองร่างสูงใหญ่ที่เคลื่อนกายเข้าใกล้พร้อมยกเรียวขาบางขึ้นสูงแล้วรั้งให้อ้าออกกว้าง ผิวแก้มที่แดงจัดไปด้วยแรงอารมณ์กระตุ้นให้ชายหนุ่มรู้สึกอยากกลืนกินร่างบอบบางตรงหน้าอย่างรุนแรงให้มากกว่านี้ อยากฝากฝังร่องรอยไว้บนเรือนร่างอันงดงามนี้ทุกสัดส่วน ให้ทุกคนได้รู้ว่าเด็กคนนี้เป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น

--- แต่เขาก็ทำไม่ลง แค่เพียงถูกมองด้วยดวงตาชื้นน้ำที่เปี่ยมล้นไปด้วยความรู้สึกคู่นั้น เขาก็รู้ว่าต้องทะนุถนอมเจ้าของดวงตาคู่นี้เอาไว้ให้ดีที่สุด เพราะ ณ วันนี้เขารู้แล้วว่าคนตรงหน้าของเขานี้สำคัญมากเพียงใด

ปลายลิ้นไล้เลียยอดอกสีชมพูเบา ๆ รับรู้ได้ถึงอาการบิดเร่าของร่างข้างใต้ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรุกเร้าหนักหน่วงมากขึ้นจนเด็กหนุ่มถึงจิกกำผ้าปูที่นอนด้วยความเสียวกระสันต์

"พี่ราม..."

เจ้าของนามเงยหน้าขึ้น คลี่ยิ้มเมื่อเห็นดวงตาคู่งามปรอยมองมาอย่างออดอ้อน

"... ครับ?"

แม้ว่าใบหน้างามจะแดงอยู่แล้ว แต่ทุกครั้งที่ถูกขานรับด้วยน้ำเสียงอบอุ่นเช่นนี้ ปรานต์รู้สึกได้ว่าหน้าร้อนซู่ยิ่งกว่าเดิม

"... อย่าเอาแต่แกล้งผมสิครับ"

"หืม... แล้วน้องปรานต์อยากให้ทำยังไงล่ะครับ?"

เด็กหนุ่มขบเม้มเรียวปากที่แดงเจ่อด้วยอาการน่ารักจนราเมศอดใจไม่ไหว ต้องเลื่อนกายขึ้นแนบจูบอีกนับครั้งไม่ถ้วน

"อื้มมม อะ... อ๊ะ!"

ปรานต์สะท้านกายวาบเมื่อถูกมือใหญ่ร้อนจัดขยับรูดส่วนอ่อนไหวเป็นจังหวะรัวเร็ว เด็กหนุ่มหายใจขัดด้วยความอายเมื่อรู้ว่าตอนนี้ตนเองเปิดกว้างแค่ไหน เรียวขาทั้งสองข้างถูกแยกออกแล้วดันขึ้นสูงพาดกับบ่าหนา ในขณะที่ราเมศเองก็จ้องมองเรือนกายงดงามตรงหน้าอย่างไม่ปิดบัง ช่องทางสีชมพูกระตุกน้อย ๆ อย่างเชิญชวนให้ฝังกายเข้าไป

ชายหนุ่มเผยอริมฝีปากหอบหายใจหนักขณะที่ร่างบางเองก็รู้สึกตื่นเต้นกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยอารมณ์ของอีกฝ่ายจนเผลอแลบปลายลิ้นเลียเรียวปากอย่างปรารถนาไม่ต่างกัน

เด็กหนุ่มปิดตาลงเมื่อรับรู้ถึงส่วนที่ร้อนที่สุดที่แนบชิดกับช่องทางด้านหลัง ก่อนจะอ้าปากเปล่งเสียงร้องเมื่อร่างสูงค่อย ๆ กดความใหญ่โตเข้ามาในเรือนกาย

"อะ... อ๊า...!"

ความบีบรัดและอุ่นร้อนที่ไม่เคยเปลี่ยนทำให้ราเมศอดไม่ได้ที่จะสอดแทรกกายเข้าไปทีเดียวจนสุด เรียกอาการผวาเฮือกจากร่างด้านใต้ด้วยความเจ็บระคนกระสันต์เสียว ชายหนุ่มเลื่อนใบหน้าลงคลอเคลียกับจมูกโด่งรั้น พร้อมจูบซับน้ำตาที่คลอนัยน์ตาคู่งามอย่างอ่อนโยน

"เจ็บรึเปล่า..? ขอโทษนะ"

"อื้อ ไม่เป็นไรครับ"

เพราะเป็นราเมศ ต่อให้ต้องเจ็บปวดมากมายอีกสักเท่าไหร่ เขาก็ไม่นึกเสียใจ

ถ้าเพื่อผู้ชายคนนี้แล้ว ต่อให้เขาต้องเสียสละสิ่งสำคัญที่สุดในหัวใจไป --- เขาก็ไม่ลังเล

"รัก..."

คำพูดสั้น ๆ ที่สื่อได้ลึกซึ้งถึงความรู้สึกในหัวใจ ราเมศแนบหน้าผากกับหน้าผากมนชื้นเหงื่อแล้วมองลึกเข้าไปในดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความรักคู่นั้น

ปรานต์ไม่เคยเชื่อในพระเจ้า เพราะเขาต้องสูญเสียพ่อแม่ที่แท้จริงไปตั้งแต่ยังเล็ก ต้องระเห็จไปอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ขาดการดูแล ได้อาหารตกถึงท้องเพียงวันละมื้อสองมื้อ และเมื่อมีคนรับไปเลี้ยง เขาก็ยังต้องดิ้นรนอย่างยากลำบากด้วยตัวเองเนื่องจากครอบครัวเพียงแค่ต้องการเขาไปเป็นเครื่องมือระบายอารมณ์

เด็กที่เติบโตมาในสภาพแวดล้อมอย่างเขา จึงไม่เคยมีพระเจ้าอยู่ในหัวใจ ทั้ง ๆ ที่ผู้เป็นมารดาแท้ ๆ เคยพร่ำสอนให้ประสานมือแล้วอธิษฐานต่อพระผู้เป็นเจ้าทุกเมื่อเชื่อวัน

แต่ในวันนี้ ณ เวลานี้ --- ที่เขาอยู่ในอ้อมกอดของคนที่รักเขา --- ราเมศที่เขารัก

หัวใจของเขารู้สึกขอบคุณโชคชะตาที่ได้พาให้เขามาพบกับผู้ชายคนนี้ และหากโชคชะตานี้พระเจ้าเป็นผู้ลิขิตล่ะก็ เขาก็พร้อมจะเชื่อในพระเจ้าที่ไม่ทอดทิ้งเขาอีกครั้ง

"ผมก็รักพี่..."

ราเมศจูบใบหน้าหวานซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งหน้าผาก แก้มเนียนใสที่แดงปลั่ง จมูกโด่งรั้นที่เขารัก และริมฝีปากคู่สวยที่หวานล้ำที่สุดในโลก ก่อนจะเริ่มบรรเลงเพลงรักอย่างอ่อนโยนทว่าร้อนแรงเสียจนปรานต์ต้องจิกกำผ้าปูที่นอนไว้แทนหลักยึด

"อะ... ฮึก อ๊ะ อ๊า!!"

"อา.... อึก....... ปรานต์.... อา…!"

เสียงครางต่ำทำให้เด็กหนุ่มอีกคนที่ยืนตัวแข็งอยู่หน้าประตูห้องหน้าร้อนวาบเสียจนต้องเลื่อนมือขึ้นจับผิวแก้มของตนเอง เขาเม้มริมฝีปากเมื่อรับรู้ได้ถึงตัวตนของเขาที่อยู่ใต้ร่มผ้า

เด็กหนุ่มระบายลมหายใจเบา ๆ พร้อมกับหันหลังกลับไปที่โซฟา แล้วก็ต้องสะดุ้งจนแล้วร้องออกมาลั่นเมื่อพบกับเงาร่างสูงที่ยืนซ้อนหลังอยู่แนบชิดไม่รู้นานแค่ไหน

มือใหญ่ตะปบเรียวปากสวยเอาไว้ได้ทันก่อนที่ร่างเล็กจะกรีดร้องออกมา ดีนะที่บนเตียงร้อนแรงเสียจนไม่สนใจใคร ภากรยิ้มน้อย ๆ พร้อมกับอุ้มร่างที่เบาหวิวนั้นขึ้นแล้วมุ่งหน้าไปที่โซฟา

"หัดถ้ำมองด้วยเหรอเรา?"

"บ้า... พี่นั่นแหละมายืนอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่? แล้วเข้ามาได้ยังไง?"

รชตทั้งอายทั้งตกใจ คนบ้าอะไรจู่ ๆ มายืนซะชิดแบบนั้นตั้งนานไม่เรียก ท่าทางจะเพี้ยน

"คีย์การ์ดสิเจ้าหนู คิดว่าฉันกับรามรู้จักกันมานานแค่ไหนแล้ว"

"อ้อ ลืมไป พวกพี่มันคู่หูคู่หื่นนี่นะ"

"หึหึ ปากดีเชียวนะ" เขาไล้ปลายนิ้วไปตามผิวแก้มที่แดงระเรื่อ "ว่าแต่... เป็นยังไงบ้าง?"

"อะไร? อ๊ะ!! " รชตสะดุ้งเมื่อมือใหญ่จับหมับเข้าที่เป้ากางเกง "ทำบ้าอะไร?!"

"ชู่ว์ เบา ๆ สิน้อง อยากให้สองคนนั้นรู้เหรอว่านายแอบดูพวกเขาเมคเลิฟกันน่ะ?"

"ไม่ได้แอบดู!"

"จริงเหรอ? แล้วที่เป็นอยู่ตรงนี้นี่เพราะอะไรกันน้า?"

ภากรยิ้มกริ่มเมื่อเอวบางเผลอหยัดเข้าหาสัมผัสที่ช่ำชองโดยไม่รู้ตัว

"อะ... อ๊ะ..... ปล่อยนะ....."

"ให้พี่ช่วยดีกว่าน่า"

เอ่ยพลางเลื่อนมือเข้าไปใต้เสื้อเนื้อบาง ขณะมืออีกข้างไล้เข้าไปจับสัมผัสผิวกายร้อนผ่าวโดยตรง ส่วนอ่อนไหวที่สั่นระริกอยู่ในมือของเขาทำให้ภากรรู้สึกเป็นผู้ชนะอย่างบอกไม่ถูก

"นี่ไง... แข็งซะขนาดนี้ ยังจะบอกว่าไม่ได้แอบดูอีกเหรอ?"

"บ้า... ที่สุด...."

เสียงก่นด่าที่ไม่รู้ว่าด่าใครระหว่างภากรหรือตัวเขาเองที่ไร้เรี่ยวแรงราวกับถูกดูดพลังไปหมด ยิ่งมือร้อนขยับรูดเร็วแค่ไหน เขาก็เหมือนกับสติหลุดลอยเสียจนนึกอะไรไม่ออก นอกจากปล่อยให้อีกฝ่ายลวนลามได้ตามใจชอบ

"ฮึก... อะ... อ๊ะ!!"

เด็กหนุ่มสะดุ้งเมื่อปลายลิ้นแตะสัมผัสเข้ากับยอดอกสีสวยพร้อมกับดูดดึงอย่างแรง มือหนาฟอนเฟ้นทั่วเรือนร่างเพรียวอย่างหมั่นเขี้ยว ผิวแก้มก้นถูกขยำเสียจนรชตเชื่อว่าต้องเป็นรอยช้ำในวันพรุ่งนี้เป็นแน่ แต่เขาก็ไม่มีแรงจะต่อภากรเนื่องจากส่วนที่ไวสัมผัสถูกรุกเร้าอย่างต่อเนื่อง ไม่ช้าร่างเล็กก็กระตุกแล้วปลดปล่อยออกมาเต็มฝ่ามือใหญ่

"อะ... ฮ้า......"

"ออกมาเยอะเลยนี่เรา ไม่ค่อยได้ช่วยตัวเองใช่ไหม?"

รชตหน้าแดงวาบพร้อมกับรีบสวนกลับไป "ถามบ้าอะไรของพี่"

"อ้าว ก็อายุสิบสี่แล้วไม่ใช่เหรอ ปกติเขาก็ทำกันทุกวันแหละ นี่อย่าบอกนะว่ายังเวอร์จิ้นอยู่ กับผู้หญิงก็ยังไม่เคย?"

"คะ ใครว่าไม่เคยกันล่ะ"

"งั้นเหรอ"

ภากรหัวเราะในลำคอ เด็กเอ๊ยเด็ก คิดจะหลอกผู้ใหญ่น่ะยังเร็วไปสิบปี

"ถ้าอย่างนั้น... เรามาทำแบบในห้องนั้นกัน คงไม่เป็นไรใช่ไหม?"

"... เอ๊ะ?"

"ก็นายบอกเองว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรก พี่ก็ไม่ต้องเกรงใจถูกไหม? หรือว่ากลัว?"

"ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลย!"

ชายหนุ่มร่างสูงคลี่ยิ้มหวานตามแบบฉบับเพลย์บอยหน้าหวานที่สุดในกรุงเทพมหานคร แต่ในสายตาของรชต หมอนี่มันเฟคชัด ๆ แววตาปีศาจร้ายขนาดนี้ยังมาแอ๊บยิ้มหวานให้คนอื่นตายใจอีก

"งั้น... เรามาต่อจากเมื่อคืนกันเถอะ ดีไหม?"

​
 
 

TBC.

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 27/7/18] P.4 ✮ ACT 13 Secret ✮ 18+
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 27-07-2018 20:07:15

 :pig4: :pig4: :pig4:

เทพนี่ อุปนิสัย ยังไงกันนะ   

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 27/7/18] P.4 ✮ ACT 13 Secret ✮ 18+
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 27-07-2018 20:47:53

 :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 27/7/18] P.4 ✮ ACT 13 Secret ✮ 18+
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 27-07-2018 22:30:52

น้องเทพพพพพพพพพพพ โดนไม่โดนนนน หนูจะรอดมั้ยยย แงๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 27/7/18] P.4 ✮ ACT 13 Secret ✮ 18+
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 28-07-2018 12:11:07

โดนซ้ำซ้อน ..

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 27/7/18] P.4 ✮ ACT 13 Secret ✮ 18+
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 29-07-2018 10:43:48

งานนี้เทพจะรอดตัวไหมนะ :hao3:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 1/8/18] P.4 ✮ ACT 14 Awake ✮
เริ่มหัวข้อโดย: MilkTea ที่ 01-08-2018 13:27:13

[ACT 14]



ปลายลิ้นร้อนรุกไล่ไปตามแนวบ่าบอบบาง ผิวกายเนียนนุ่มลื่นของเด็กหนุ่มทำให้หัวใจของภากรผู้ช่ำชองรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ อาจเป็นเพราะความสดใหม่ของร่างข้างใต้ที่ทำทีเป็นเก่งกล้า ทั้ง ๆ ที่มือเล็กอดไม่ได้ที่จะกำแน่นอย่างอดทนกับความรู้สึกประหลาดที่ไม่เคยรู้จัก ชายหนุ่มคลี่ยิ้มบางพร้อมกับแหวกเสื้อนอนเนื้อนุ่มออก เผยผิวอันกระจ่างใสเต็มสองตา

"พี่..."

"หืม?"

ภากรผู้แสนมั่นใจในชั้นเชิงเงยหน้าพร้อมคลี่ยิ้มหวานให้กับเสียงเรียกนั้น ตั้งแต่เกิดมาสามสิบปี ไม่เคยมีเด็กหนุ่มคนไหนปฏิเสธรสสัมผัสที่เขามอบให้เลยแม้แต่คนเดียว

แต่แล้วเขาก็ต้องแปลกใจ เพราะแทนที่เขาจะได้เห็นดวงตาหวานเยิ้มจากร่างตรงหน้า กลับเป็นดวงตาที่หรี่มองแบบเบื่อหน่ายสุดขีด

"พี่รู้อะไรไหม... หัวพี่ตรงกลางกระหม่อมน่ะ ล้านเป็นหย่อมแล้วนะ"

รชตสั่นศีรษะไปมาอย่างนึกระอากับสีหน้าตกตะลึงนั่น

"นี่ไม่รู้ตัวเลยล่ะสิท่า การทำผมทรงเดิมนานๆมันจะทำให้หัวล้านได้ เปลี่ยนทรง เปลี่ยนแสกบ้าง เนี่ยดูสิ ระวังเถอะได้หัวล้านใสแจ๋วตั้งแต่ยังไม่ทันแก่"

อารมณ์ที่พลุ่งพล่านจากการลิ้มรสความอ่อนเยาว์ของเด็กหนุ่มวัยขบเผาะดับวูบประหนึ่งลาวาเจอสารที่ทำให้ดับลงสู่จุดเยือกแข็งในเสี้ยววินาที

"ลุกไปได้รึยัง มันหนักนะพี่"

ภากรผละจากร่างที่เอนนอนอยู่บนโซฟาด้วยอาการบอกไม่ถูก เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ใจไม่อยากจะเชื่อ แต่สายตาที่มองมากลับทำให้จิตใจของเขาเชื่อเต็มร้อยแล้วหดหู่ในพริบตา

"นาย.. เทพใช่ไหม?"

"อื้ม นี่คุยกันมาตั้งนานเพิ่งจะรู้เหรอไง"

รชตลุกขึ้นยืนพลางจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง มือเล็กรูดซิปกางเกงขึ้นแม้ว่ามันจะเปื้อนคราบที่เขาเป็นคนปล่อยออกมาเอง แต่ช่างเถอะ ไว้ค่อยซักทีหลัง ดีกว่าเดินโทง ๆ ต่อหน้าตาหื่นคนนี้

"ดึกแล้ว เดี๋ยวผมจะนอนละล่ะ พี่ก็รีบ ๆ กลับบ้านล่ะ"

มือใหญ่ตะปบเข้ากับไหล่บางทั้งสองข้าง ส่งผลให้เจ้าของร่างงามถึงกับสะดุ้งเฮือกเมื่อพบกับอาการรุนแรงจากร่างตรงหน้าที่มักจะดูสุภาพนุ่มนวลเสมอ

ดวงตาคมที่เปล่งประกายกล้าที่จ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลอ่อนทำเอาหัวใจของร่างเล็กเต้นรัวด้วยความตกใจระคนอึ้งนิด ๆ --- ที่จู่ ๆ ตาแก่เพลย์บอยคนนี้ก็ดูมีเสน่ห์ขึ้นมาอย่างน่าประหลาด

"พี่จะทำให้นายตกหลุมรักพี่ให้ได้ คอยดูไว้เถอะ"

".... หา?"

"นายจะต้องร้องขอสัมผัสจากพี่ในไม่กี่วันนี้ล่ะ"

ภากรเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ ทว่าจริงจังเสียจนเด็กหนุ่มขาแทบทรุด ราวกับถูกจับจ้องลึกเข้าไปถึงภายในเรือนกาย

"เตรียมใจไว้เลยนะ เทพ"

เอ่ยจบ ชายหนุ่มก็เดินกลับไปทางประตูเพื่อมุ่งหน้ากลับบ้าน ทิ้งไว้เพียงความร้อนที่ทิ้งค้างเอาไว้ที่เรือนบ่าบอบบาง --- และเรือนร่างที่ร้อนวาบขึ้นมาจนเห็นได้ชัดผ่านกางเกงเนื้อบาง แค่เพียงถูกจับจ้องด้วยดวงตาล่าเหยื่อที่จริงจังคู่นั้นเท่านั้น

*****



"ขอบตาคล้ำเชียว ไม่ได้นอนเหรอ เทพ"

เจ้าของนามหันไปตามเสียงหวานที่เหมือนจะแหบกว่าทุกวันด้วยสายตาแปลกใจ ในใจอดลิงโลดขึ้นมาไม่ได้ที่พี่ชายใส่ใจในตัวเขามากกว่าที่คิด อีกใจก็รู้สึกหงุดหงิด ด้วยรู้ดีว่าสาเหตุที่ทำให้พี่ชายของเขาเสียงแหบคืออะไร ก็เมื่อคืนร้องเสียงดังซะขนาดนั้น ไม่แหบก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว

"อืม ก็ประมาณนั้น ไม่ค่อยสบายใจ"

"ไม่สบายใจ? เรื่องอะไร?"

"ก็..." เด็กหนุ่มเหล่ไปทางร่างสูงใหญ่ที่นั่งจิบกาแฟอยู่ที่โต๊ะอาหาร "แค่ระแวงนิดหน่อย เพราะคนบางคนปล่อยให้ขโมย (พรหมจรรย์) เข้าออกบ้านได้ตลอดเวลา ผมเลยนอนไม่เป็นสุขเท่าไหร่"

"หมายความว่าไง?"

"เปล่า ไม่ต้องสนใจหรอก"

รชตลอบถอนหายใจ เขาเคืองราม เคืองมากด้วย ยิ่งราเมศมาดีด้วยก็ยิ่งเคือง เพราะราเมศนั่นล่ะที่แย่งปรานต์ไปจากเขา ถ้าไม่มีคนช่วยเหลือ ป่านนี้ปรานต์ก็คงไม่มีที่ไป แล้วก็ยอมกลับบ้านแต่โดยดีแล้ว

เขาเหลือบมองร่างที่ยังคงกางหนังสือพิมพ์อ่านอย่างสบายอารมณ์ในเช้าวันใหม่อย่างสุดเซ็ง ตอนแรกแค่อยากมาสืบและก่อกวนพี่ชายเท่านั้น แต่ตอนนี้เขาเริ่มสังเกตเห็นได้ว่าชายสูงวัยผู้นี้เป็นคนสำคัญของพี่ชายมากทีเดียว

"เฮ้อ ทำไมนายถึงได้เอาแต่ชวนคนอื่นทะเลาะนะ" ปรานต์บ่นพึมพำพลางสั่นศีรษะอย่างนึกหน่ายใจ "นายน่าจะกลับบ้านไปนะ ในเมื่ออยู่ที่นี่แล้วก็ไม่สบายใจจนนอนไม่หลับแบบนี้"

รชตทอดสายตามองร่างของผู้เป็นพี่ชายที่เดินกลับไปที่ครัวด้วยสายตาว่างเปล่า เป็นประโยคสั้น ๆ ที่ทำให้เขาเจ็บลึกข้างในใจ

"พี่ปรานต์... ไม่อยากให้ผมอยู่ใกล้ ๆ เหรอ?"

เสียงใสที่ดังแผ่ว ๆ ไปไม่ถึงหูของร่างบางผู้เป็นพี่ชาย แต่ก็ทำให้เจ้าตัวหน้าแดงวาบเมื่อรู้ตัวว่าเพิ่งหลุดพูดอะไรออกไป

"ถ้าอย่างนั้น ผมจะกลับบ้าน"

"หา?"

"ในเมื่อพี่รำคาญ ผมก็จะกลับบ้าน"

ปรานต์อ้าปากค้างด้วยความงุนงง เด็กคนนี้บทจะมาก็มา บทจะไปก็ไปง่าย ๆ ทีตอนเขาขอร้องให้กลับไปแทบตายก็ไม่กลับ จู่ ๆ วันนี้ก็บอกจะกลับบ้านเองซะอย่างนั้น

"เอาจริงเหรอ?"

เทพคลี่ยิ้มน้อย ๆ "แน่นอน แต่พี่รอดูละกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้"

เด็กหนุ่มหน้าซีดไปทันตาเมื่อได้ฟังดังนั้น "นายจะทำอะไร?"

"... ผมก็แค่กลับบ้าน ไปรายงานพ่อแม่ว่าเกิดอะไรขึ้นในหลายวันที่ผ่านมาบ้างเท่านั้นแหละ นี่เป็นสิ่งที่ผมตั้งใจจะทำอยู่แล้ว พี่ก็รู้ดีนี่นา"

"ทำแบบนั้นไม่ได้นะ!"

มือใหญ่วางลงบนบ่าบอบบางที่สั่นระริก ปรานต์เงยหน้ามองใบหน้าคมที่มีแววจริงจัง ทว่านิ่งสงบด้วยสายตาไม่เข้าใจ

"พี่ราม?"

"ถ้าเทพอยากกลับบ้าน ก็ให้เขากลับเถอะ"

เจ้าของนามชักสีหน้าด้วยความไม่พอใจ สิ่งที่เขาต้องการได้ยินไม่ใช่ประโยคนี้ เขาไม่ต้องการคำบอกลา แต่เขาอยากจะให้ปรานต์รั้งเขาเอาไว้ต่างหาก ดวงตาคู่สวยแข็งกร้าวจ้องปะทะกับนัยน์ตาคมที่ดูเฉยชาอย่างโกรธเคือง พนันได้เลยว่าอีกฝ่ายรู้ดีว่าเขาต้องการอะไร แต่กลับมาขวาง!!

"ได้! แล้วได้เห็นกันแน่ว่าบ้านผมทำอะไรได้บ้าง! พี่เตรียมบอกลาที่นี่ได้เลย!"

เด็กหนุ่มผลุนผลันออกจากห้องไป โดยมีปรานต์ทำท่าจะวิ่งตามแต่ก็ถูกมือหนารั้งเอาไว้

"พี่ราม แบบนี้ไม่ดีแน่ๆเลยครับ พ่อ... อาจจะทำอะไรก็ได้"

ร่างสูงใหญ่ดึงร่างตรงหน้ามากอดเอาไว้แน่น เขาหลับตาลงแล้วจูบขมับของปรานต์อย่างทะนุถนอม

"ปรานต์... ไม่ต้องเป็นห่วง... ให้พี่จัดการเอง"

"พี่ราม...?"

ร่างหนาแทบระงับการสั่นสะท้านของร่างกายตนเองเอาไว้ไม่ได้ เพียงแค่คิดว่าปรานต์จะถูกพรากไปจากเขา เขาก็แทบสูญเสียการควบคุมตนเองไปโดยสิ้นเชิง

--- หากไม่มีเด็กคนนี้อยู่ เขานึกไม่ออกจริง ๆ ว่าจะเริ่มวันต่อไปได้อย่างไร

"นาย... อยู่กับพี่ตรงนี้ก็พอ"



*****



"ว่าไงนะ?!"

เสียงทุ้มที่เข้มขึ้นขณะคุยโทรศัพท์ส่งผลให้ร่างบอบบางที่กำลังนั่งเช็ดเรือนผมนุ่มที่เปียกชื้นอยู่บนเตียงหันไปมองทางต้นเสียงด้วยความประหลาดใจ ยิ่งได้เห็นสีหน้าตึงเครียดของร่างสูงก็ยิ่งทวีความสงสัยระคนไม่สบายใจมากขึ้น มือบางวางผ้าขนหนูผืนหนาลงแล้วก้าวลงจากเตียงไปหาร่างที่ยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าแล้ววางมือลงบนบ่าอันแข็งแกร่งอย่างกังวล

ดวงตาที่มักจะฉายแววอ่อนโยนอยู่เสมอ บัดนี้เป็นประกายกร้าวอย่างคนโกรธแค้นจนปรานต์ถึงกับหน้าซีดด้วยความหวาดหวั่น --- กลัวว่าจะมีเรื่องร้ายเกิดขึ้น

--- กลัวว่าเรื่องร้ายนั้นจะมีต้นเหตุมาจากเขา

"โอเค ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ"

เด็กหนุ่มรีบเอ่ยถามอย่างร้อนใจในทันทีที่อีกฝ่ายวางหู "เกิดอะไรขึ้นครับ?"

"สตูดิโอไฟไหม้น่ะ"

"หา?!"

".... เบสมั่นใจว่าการควบคุมดูแลดีพอ ไม่มีทางที่จะเกิดแก๊สรั่วหรืออะไรได้แน่"

ราเมศขบริมฝีปากด้วยความโกรธ โชคดีแค่ไหนที่วันนี้ไม่มีการถ่ายทำ สต๊าฟจึงหนีออกมาได้ทันการ

"นี่เป็นการวางเพลิง"

ปรานต์รู้สึกเย็นวาบราวกับถูกราดด้วยน้ำเย็นจัดตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า คำพูดของเทพแว่บเข้ามาในโสตประสาทในทันที มือเล็กกำแน่นอย่างไม่สบายใจ เขาเชื่อว่าครอบครัวที่เขาจากมานั้นกล้าทำเรื่องแบบนี้อย่างแน่นอน

ชายหนุ่มมีสีหน้าโกรธแค้นอย่างเห็นได้ชัด "เบสกับพี่จะต้องสืบให้ได้ว่าใครทำ พี่จะไม่ยกโทษให้เด็ดขาด"

ปรานต์หน้าซีดเผือดเมื่อได้ฟังดังนั้น เขารู้ดีว่าราเมศรักงานที่กำลังทำ แม้ว่ามันอาจจะดูไม่เหมาะสมในสายตาของหลาย ๆ คน แต่ชายหนุ่มตั้งใจ ทั้งดูแลร่างกาย และเตรียมพร้อมในการถ่ายทำเป็นอย่างดีเสมอ ถ้าหากสตูดิโออันเป็นที่ทำงานถูกวางเพลิงเช่นนี้ก็ต้องรู้สึกเจ็บแค้นเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว

แล้วถ้าหากราเมศรู้ว่า นี่เป็นฝีมือของครอบครัวของเขาล่ะก็ ---

ราเมศ --- ก็คงจะพลอยเกลียดเขาไปด้วยแน่!

"ปรานต์ อยู่ที่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวฉันออกไปคุยกับเบสแล้วจะกลับมา"

ราเมศเอ่ยพลางคว้าเสื้อคลุมมาสวมอย่างเร่งรีบ โดยมีเด็กหนุ่มเดินตามต้อย ๆ ไม่ยอมห่าง มือเล็กรั้งชายเสื้อคลุมเอาไว้เบา ๆ จนใบหน้าคมต้องหันกลับไปมองด้วยสายตาแปลกใจ

"หืม? เป็นอะไรรึเปล่า?"

เด็กหนุ่มกอดร่างสูงใหญ่แล้วเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะคลี่ยิ้มน้อยๆแล้วพูดว่า

"... รีบไปรีบกลับนะครับ"

"อืม แน่นอนอยู่แล้ว"

ปรานต์ทอดสายตามองร่างที่ผลุนผลันออกจากห้องไป ไออุ่นยังคงติดตรึงอยู่บนเรือนกายไม่หายห่าง มือบอบบางยกขึ้นสวมกอดตนเอง เขาหลับตาลงอย่างช้า ๆ

คิดถึงวันแรกที่เขาได้พบกับราเมศที่สตูดิโอ จนถึงตอนนี้เขาก็ยังจดจำความรู้สึกตื่นตระหนกกับบทรักครั้งแรกที่ประสบมาไม่ลืมเลือน

เขายังจำได้ว่าหัวใจของเขาเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น และยิ่งทวีหนักกว่าเดิมเมื่อราเมศยิ้มให้กำลังใจ

มือใหญ่ที่สอนทุกสิ่งทุกอย่างให้กับเขา ตลอดจนปกป้องเขามาตลอดไม่ว่าจะเกิดเหตุการณ์ใด มือที่โอบกอดเขาที่ผวาตื่นจากฝันร้าย มือที่คอยปลอบประโลมให้เขาสบายใจ

--- ราเมศคือที่พักพิงของเขา

ไม่สิ  ไม่ใช่แค่เพียงเขาเท่านั้น

ราเมศยังมีความสำคัญกับใครอีกหลายคนมาก ทั้งเพื่อน ทั้งครอบครัว ล้วนรักราเมศกันทั้งนั้น

แต่เขากำลังทำลายคนอื่นที่รักราเมศ เพราะมีเขาอยู่ที่นี่ อยู่ตรงนี้กับราเมศ

มือเล็กหยิบโทรศัพท์มือถือที่ชายหนุ่มซื้อให้มากำเอาไว้ชั่วครู่ ก่อนจะกลั้นใจกดหมายเลขโทรศัพท์ที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี เพียงไม่นานก็มีคนมารับสาย เสียงอันแสนคุ้นหูทำให้เขาชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยตอบรับออกไป

"ผมเองครับ แม่"



*****



ปรานต์สะพายเป้ขึ้นไหล่ ขาเรียวมุ่งหน้าไปยังประตูบานสูงที่กำลังจะพาเขาออกไปสู่โลกแห่งความเป็นจริงอันแสนโหดร้ายและไม่น่าจดจำ ก่อนที่ดวงหน้าหวานจะหันกลับไปมองห้องโถงกว้างอีกครั้ง เขากำหมัดแน่นเมื่อรู้ดีว่าตนเองไม่อยากจากที่แห่งนี้ไปเลยแม้เพียงเสี้ยววัน

ทว่า การมีตัวตนของเขา รังแต่จะทำให้ทุกคนที่ดีต่อเขาเดือดร้อน

เด็กหนุ่มระบายลมหายใจ แล้วเมินหน้าหนีกลับไปทางประตูอีกครั้ง หยดน้ำรินอาบผิวแก้มใสโดยไม่ทันรู้ตัว

อย่างน้อย อยากจะกอดราเมศแน่น ๆ อีกสักครั้ง

อยากจะเห็นรอยยิ้มอันแสนอบอุ่นนั้นอีกสักครั้ง

'ฉันรักนาย'

ถ้อยคำอันแสนอบอุ่นและเปี่ยมไปด้วยความรักล้นปรี่ยังคงสะท้อนอยู่ในหัวใจ

รอยยิ้มที่แสนสุข และดวงตาอันแสนอ่อนโยนที่มองเขาอย่างเอ็นดูและแสนรักอยู่เสมอ

ราเมศที่รักเขา ราเมศที่เขารัก

ไม่มีแล้วนะ เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้วนะ

--- ถึงเวลาตื่นจากฝันอันแสนหวานนี้เสียที



 
 

TBC.

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 1/8/18] P.4 ✮ ACT 14 Awake ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 01-08-2018 17:21:16

ตอนแรกชื่อเทพ ตอนนี้ชื่อนรก  เด็กผีมาก

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 1/8/18] P.4 ✮ ACT 14 Awake ✮
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 01-08-2018 17:49:07

 :pig4: :pig4: :pig4:

ช่างเป็นครอบครัวที่  พ่อ แม่ ลูก  ไม่ปกติสักคนเลยสินะนั่น

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 1/8/18] P.4 ✮ ACT 14 Awake ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 01-08-2018 17:53:42

ทำไมคิดเอง ตัดสินใจเอง ไม่บอกพี่รามเลยจะได้ช่วยกันคิดช่วยกันแก้ ทำแบบนี้ไม่ดีเลยจริงๆ นะปรานต์

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 1/8/18] P.4 ✮ ACT 14 Awake ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 01-08-2018 18:05:58

ปรานต์...ทำไมไม่รอพี่รามก่อน

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 1/8/18] P.4 ✮ ACT 14 Awake ✮
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 01-08-2018 19:19:16

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 1/8/18] P.4 ✮ ACT 14 Awake ✮
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 02-08-2018 00:00:06

หนูลูกกกกก ทำไมไม่บอกคนอื่นนน ฮืออออ บอกพี่รามหน่อยยยย

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 1/8/18] P.4 ✮ ACT 14 Awake ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 02-08-2018 11:39:21

รีบไปไหน

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 8/8/18] P.4 ✮ ACT 15 Rape ✮
เริ่มหัวข้อโดย: MilkTea ที่ 08-08-2018 13:51:14

[ACT 15]



​"กลับมาแล้วเหรอ ปรานต์"

หญิงผู้เป็นมารดาโผเข้ากอดร่างสูงเพรียวของบุตรบุญธรรมที่ยืนอยู่หน้าบ้าน เด็กหนุ่มผงะไปเล็กน้อยพลางมองใบหน้าอันเต็มไปด้วยความห่วงใยของร่างตรงหน้า

"เป็นยังไงบ้าง? ปลอดภัยดีรึเปล่า? ได้ทานอาหารครบทุกมื้อไหม? แม่เป็นห่วงลูกมากเลย"

ปรานต์ขบริมฝีปากโดยไม่ทันรู้ตัว ดวงตาสีน้ำตาลสวยหลุบลงมองต่ำอย่างรู้สึกผิด เขาหนีไปโดยไม่บอกกล่าว แน่นอนว่าย่อมนำพาซึ่งความเป็นห่วงจากร่างตรงหน้าเขารู้ดี

"ขอโทษครับ แม่"

มารดาของเขาไม่เคยทำร้ายเขา ไม่เคยแม้แต่จะรู้เรื่องว่าผู้เป็นสามีทำอะไรกับลูกชายเอาไว้บ้าง เธอดีกับเขาเสมอมา แต่เพียงแค่นั้นไม่สามารถทำให้เขาอดทนกับสิ่งที่เกิดขึ้นจนทนอยู่ต่อไปได้

"แม่ครับ... พ่อล่ะ?"

"อยู่บนห้องน่ะลูก นี่ดึกมากแล้ว พ่อคงหลับไปแล้วล่ะ"

ปรานต์ถอนหายใจอย่างโล่งอก กว่าจะนั่งแท็กซี่มาถึงที่นี่ได้ก็กินเวลาไปพอสมควร เขาดีใจที่ยังไม่ต้องพบกับคนที่ไม่อยากพบหน้าในตอนนี้ อย่างน้อยก็หลับสนิทได้อีกคืน

--- รึเปล่านะ?

เด็กหนุ่มเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนห้องเดิมที่เขาอาศัยอยู่มานานหลายปี ผ้านวม ที่นอน เครื่องใช้ต่าง ๆ ยังอยู่สภาพเดิมทุกอย่าง ร่างบอบบางทิ้งกายลงกับผืนเตียง พร้อมซุกใบหน้าลงกับหมอนใบใหญ่สีขาวที่เย็นเยียบอย่างหงอยเหงา หวังว่าจะหลับได้ในไม่กี่นาทีนี้

--- แต่มันไม่ง่ายเลย ไม่ง่ายเลยจริงๆ

เขาคิดถึงไออุ่นจากร่างอันแข็งแกร่งที่โอบกอดเขาเอาไว้ด้วยอ้อมแขนอันอบอุ่นนั้นอยู่ทุกคืน

--- คืนนี้ไม่มีราเมศแล้ว ไม่สิ จากนี้ไปจะไม่มีราเมศอีกแล้ว

คิดซะว่ามันเป็นแค่เพียงความฝันเถอะ ปรานต์ เจ้าชายในฝันคนนั้นไม่ได้มีอยู่จริง จะไม่มีวันได้พบกันอีกต่อไปแล้ว!

*****



ราเมศกำมือแน่นเมื่อเห็นแผ่นกระดาษสีขาวที่มีข้อความเพียงสั้น ๆ ทว่าบาดลึกเข้าไปในหัวใจของเขายิ่งกว่าสิ่งใด

'ผมขอโทษ ... ผมรักคุณ'

ร่างสูงวิ่งไปทั่วเพ้นท์เฮ้าส์ แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า ไม่เหลือแม้สิ่งใดไว้ดูต่างหน้าปรานต์ เขากัดฟันกรอดด้วยความเครียดและกังวล เขาหยุดกระวนกระวายใจไม่ได้ จึงเดินไปมาทั่วบ้านเพื่อควบคุมสติอารมณ์

มือหนากระชากผ้าม่านเปิดออก พร้อมกับมองลงไปยังทิวทัศน์ยามค่ำคืน เขามั่นใจว่าที่เดียวที่ปรานต์จะไปก็คือบ้าน ใช่ ก็แค่ไปรับตัวเด็กหนุ่มกลับมาจากบ้านก็ไม่เห็นจะยากตรงไหน

แต่ว่า ---

ชายหนุ่มเพิ่งรู้สึกตัว เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบ้านของปรานต์อยู่ที่ไหน

ใช่ เขาไม่เคยถาม ไม่เคยคิดจะถามด้วย การมีปรานต์อยู่ข้าง ๆ คอยตามติดพึ่งพาอยู่ตลอดเวลาทำให้เขาวางใจ ว่าปรานต์ไม่มีที่ไหนไปนอกจากอยู่กับเขาที่นี่ แม้แต่เบอร์โทรศัพท์ก็ไม่มี เพราะปรานต์อยู่กับเขาตลอดเวลาจนเขาไม่เห็นความจำเป็นจะต้องขอเบอร์โทรศัพท์เอาไว้ ไม่สิ แม้แต่โทรศัพท์มือถือที่เขาซื้อให้ปรานต์ ก็ยังวางอยู่ที่นี่ เพราะฉะนั้นเห็นได้ชัดว่าปรานต์ไม่ได้เอาอะไรก็ตามที่ทำให้เขาตามตัวได้ติดตัวออกไปเลย

ประเทศไทยนั้นแสนกว้างใหญ่ หนำซ้ำเขายังไม่แน่ใจว่าบ้านของปรานต์อยู่ที่ไหนเลย แม้เพียงชื่อจังหวัดยังไม่เคยรับรู้

"เด็กโง่เอ๊ย!!"

จะมีที่ไหนปลอดภัยมากไปกว่าที่นี่ --- ในอ้อมแขนของเขา

หากทำได้ เขาอยากจะโอบกอดปรานต์เอาไว้ตลอดเวลา เป็นทั้งที่พักพิงและบ้านของเด็กคนนั้น

อยากจะให้เด็กคนนั้นฝากชีวิตเอาไว้กับเขา เช่นเดียวกันกับที่เขาอยากจะมีปรานต์ยิ้มอยู่เคียงข้างเขาตลอดไป เพราะเด็กคนนี้เป็นเสมือนแสงสว่างของเขา แสงอันอบอุ่นที่สาดส่องลงมาทุกคราที่เขาเจ็บปวดหรือไม่สบายใจ

แค่เพียงมีปรานต์อยู่ด้วย เขาก็สามารถยิ้มออกมาได้ไม่ว่าเมื่อไหร่

แบบนี้แล้ว เด็กคนนั้นยังหนีไปจากเขาอย่างนั้นหรือ --- เขาไม่ยอมหรอก ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องตามกลับมาให้ได้!

"ฮัลโหล เบส... ช่วยอะไรฉันหน่อยสิ"



*****



แสงตะวันส่องลอดผ้าม่านสีฟ้าอ่อนเข้ามาในห้องนอน เด็กหนุ่มปรือตาขึ้นอย่างยากเย็น รู้สึกเหมือนเพิ่งได้หลับไปไม่ถึงชั่วโมง แต่ครั้นจะข่มตาหลับต่อก็ไม่สามารถทำได้ เนื่องจากเคียงข้างกายไม่มีไออุ่นจากร่างของบุคคลอันเป็นที่รักอยู่เหมือนเคยเสียแล้ว

ปรานต์ยันกายขึ้น พร้อมกับเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตา ดวงตาในกระจกที่มองมาอิดโรย ขอบตาก็ดำคล้ำราวกับคนอดนอนมานานปี อาจเป็นเพราะเขาเป็นโรคภูมิแพ้อยู่เป็นทุนเดิมแล้ว เมื่อไม่ได้พักผ่อนกอปรกับความเครียดที่รุมเร้าทำให้แสดงออกทางร่างกายอย่างชัดเจนเช่นนี้ มือบางหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดหน้าพร้อมกับให้กำลังใจตนเองอย่างเงียบ ๆ เขาจะยอมแพ้ไม่ได้ จะอ่อนแอแบบนี้ต่อไปไม่ได้

เด็กหนุ่มนั่งลงหน้าโต๊ะทำงานพร้อมกับถอนหายใจ เบื้องหน้าเป็นหนังสือชีววิทยาที่เขาวางทิ้งเอาไว้ตั้งแต่ก่อนหนีออกจากบ้าน ในตอนนี้ก็ยังวางอยู่ที่เดิม มือเรียวไล่ไปตามปกหนังสือแล้วเปิดอ่านถึงหน้าที่อ่านค้างเอาไว้ ป่านนี้เพื่อน ๆ ของเขาคงเรียนไปไกลโข เขาคงต้องรีบทบทวนก่อนที่จะตามไม่ทันเสียแล้ว

"... พี่?"

เสียงใสที่ดังจากด้านหลังส่งผลให้ปรานต์หันไปมองด้วยสายตานิ่ง ๆ ก่อนจะเมินหนีกลับมาจดจ้องทางหนังสือเรียนที่ห่างหายไปนานตามเดิม แต่รชตไม่ยอมปล่อยให้อีกฝ่ายเมินเฉยต่อเขาโดยง่าย

"ทำไมพี่ถึงมาอยู่ที่นี่ได้?"

มือเล็กคว้าข้อมือบอบบางเพื่อรั้งไว้ให้หันมาสนใจดังเดิม ทว่าเด็กหนุ่มผู้เป็นพี่ชายกลับสะบัดข้อมือหนี

"... พี่ปรานต์?"

เจ้าของนามไม่ยอมสบตา จะว่าเขาโกรธก็ใช่ ถ้าว่ากันตรง ๆ เขาโกรธมากจริง ๆ ที่รชตทำให้ทุกคนในกองถ่ายต้องเดือดร้อน ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่ว่าครอบครัวนี้เป็นคนประเภทไหน ผู้เป็นแม่ที่ไม่เคยรู้เรื่องอะไร กับผู้เป็นพ่อที่เลือดเย็นมากพอที่จะทำร้ายใครก็ตามที่เข้ามาขัดขวางความต้องการ

"พี่โกรธผมเหรอ? ผมขอโทษที่พูดไม่ดีในวันนั้น... ผมไม่ได้ตั้งใจ ที่จริงผม..."

ปรานต์ขัดจังหวะอย่างไม่ต้องการจะฟังอีกต่อไป "นายเลิกพูดมากซะทีเถอะ ไม่ว่านายจะตั้งใจหรือไม่ ผลลัพธ์ก็ออกมาไม่ต่างกันไม่ใช่เหรอไง?"

"... ผมไม่คิดว่าพี่จะกลับบ้านมาจริง ๆ"

ปรานต์รู้สึกเหมือนกับถูกยั่วโมโห เขาเขวี้ยงปากกาลงบนโต๊ะพร้อมกับหันมาเผชิญหน้า เขาไม่ใส่ใจสีหน้าตกตะลึงจากผู้เป็นน้องชาย สำหรับเขาแล้ว ครั้งนี้เด็กหนุ่มทำเกินไปจริง ๆ

"นายเคยคิดถึงอะไรบ้างนอกจากความต้องการของตัวเอง?! ดีแต่เอาแต่ใจทุกครั้ง ไม่ว่าอยากได้อะไรก็ต้องได้! นายเคยคิดถึงความรู้สึกของคนรอบข้างบ้างไหม?! คนอย่างนายน่ะ... ไม่มีใครเขารักหรอก!!"

ปรานต์ชะงักเมื่อเงยหน้ามองเด็กหนุ่มตรงหน้าที่ยืนกำมือที่สั่นระริกเอาไว้แน่น

ดวงตาสีน้ำตาลสวยปล่อยให้หยดน้ำค่อย ๆ ร่วงเผาะลงมา ขณะที่ริมฝีปากเจื้อยแจ้วที่เขาคาดไว้ว่าต้องพ่นคำหยาบออกมากลับเม้มนิ่งราวกับกำลังสะกดกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้อย่างยากลำบาก แววตาตัดพ้อระคนเจ็บปวดที่จ้องมองมาทำให้เขาเจ็บยอกในอก

แต่ครั้งนี้เขาจะใจอ่อนไม่ได้ --- อย่าไปหลงกลเด็กคนนี้

"พี่ไม่อยากเห็นหน้านายแล้ว ออกไปซะ"

เจ้าของร่างที่สั่นเทิ้มใช้เวลาสักครู่ก่อนจะยอมก้าวเดินออกจากห้องส่วนตัวของปรานต์ไปตามคำสั่งอย่างเงียบ ๆ ทิ้งไว้เพียงความรู้สึกโกรธที่ปนเปไปกับความรู้สึกผิดในใจของปรานต์ โดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่เข้าใจว่าด้วยเหตุผลใด ในเมื่อรชตทำผิดร้ายแรงขนาดนี้ เขาไม่ควรจะรู้สึกผิดแค่เพียงเพราะได้เห็นน้ำตาของน้องชายคนนี้ไม่ใช่หรือ

ใช่ --- เด็กคนนี้ช่วงชิงความสุขของเขาไป แล้วยังทำร้ายคนที่เขารักและช่วยเหลือเขามาตลอด --- อย่ายอมยกโทษให้ง่ายๆเชียว

คิดพลางระบายลมหายใจแล้วหันมาสนใจหนังสือเรียนต่อ เขาขาดเรียนไปนานจนต้องทบทวนบทเรียนที่ไม่ได้เข้าเรียน ดีที่ปกติแล้วเขาเป็นนักเรียนดีเด่นมาตลอด ต่อให้ไม่เข้าเรียนก็สามารถยื่นลาย้อนหลังโดยอ้างเหตุผลส่วนตัวก็ยังสามารถเข้าสอบได้

เขาอยากรีบ ๆ เรียนให้จบแล้วหางานเร็ว ๆ จะได้ออกจากบ้านหลังนี้ไปเสียที

เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นอีกครั้ง เด็กหนุ่มไม่ได้หันไปมอง เพียงแต่เอ่ยเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงติดจะรำคาญ

"ยังมีอะไรอีกล่ะ?"

"ผัวะ!!"

ใบหน้างดงามสะบัดไปด้านข้างเมื่อถูกกำปั้นลุ่น ๆ ต่อยมาอย่างรุนแรง ตามด้วยฝ่าเท้าหนาหนักที่ถีบร่างเล็กจนตกเก้าอี้แล้วกระทืบซ้ำอย่างไม่ออมมือ

"ไอ้เด็กเนรคุณ! มึงคิดว่ากูจะหามึงไม่เจอเหรอ?! มึงกล้าดียังไงถึงหนีออกจากบ้าน!!"

เสียงตะคอกกราดใส่อย่างรุนแรงไม่แพ้แรงกระทืบที่ซ้ำหนักจนเด็กหนุ่มพูดอะไรไม่ออกนอกจากส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดระคนตกใจ

"มึงร่านนักใช่ไหม ไปถ่ายหนังแบบนั้น มึงอยากจะฉีกหน้าครอบครัวขนาดนั้นเลยใช่ไหม!!"

มือหนาจิกเรือนผมนุ่มจนใบหน้าสวยที่มีรอยฟกช้ำแหงนหงาย

"มึงอยากเจอดีแบบนั้นก็น่าจะบอกตั้งแต่แรก... กูจะได้จัดให้!"

ทีแรกเด็กหนุ่มยังไม่เข้าใจคำพูดของอีกฝ่ายเนื่องจากเจ็บไปหมดทั้งตัวจนเบลอ ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่ออีกฝ่ายมัดข้อมือของเขาเอาไว้ด้วยเน็กไทแล้วลากออกไปจากห้องอย่างรุนแรง

"เดี๋ยว...! ปล่อยผมนะ!"

"หุบปากนะ!!"

ฝ่ามือใหญ่ตบแก้มเนียนอย่างแรงจนเด็กหนุ่มรับรู้ได้ถึงรสชาติของเลือดที่กบปาก

"มึงตามกูมา!"

"พ่อ... พ่อจะทำอะไร?"

"กูจะให้มึงถ่ายหนังจนมึงพอใจเลย รอเงียบๆเถอะ!"

เด็กหนุ่มหน้าซีดจนขาวเมื่อได้ยินดังนั้น เขาพยายามขืนกายไม่ไปตามอีกฝ่าย แต่แรงกระชากที่รุนแรงเสียจนร่างของเขาแทบปลิวไปตามลำแขนแกร่งทำให้เด็กหนุ่มจำต้องโดนโยนขึ้นรถไปในเวลาอันสั้น

"พ่อ อย่าทำแบบนี้!"

"มึงไม่ต้องมาเรียกกูว่าพ่อ มึงไม่ใช่ลูกกู!"

ปรานต์ขบริมฝีปากพลางกลั้นน้ำตา ใช่ เขาเองก็ไม่ได้อยากจะถูกย่ำยีทางเพศตั้งแต่เด็กแบบนี้ เคยคิดไม่รู้กี่ครั้งว่าถ้าชายตรงหน้าไม่ได้รับเขามาเลี้ยง เขาก็คงไม่ต้องลิ้มรสความอดสูเช่นนี้

ในขณะเดียวกัน ในบางครั้งเขาก็ยังรู้สึกถึงความโชคดีที่ได้มีโอกาสได้เรียนหนังสือ มีอาหารตกถึงท้องอย่างพอดีทุกมื้อ และในบางครั้ง เขาก็ตื้นตันที่ยังมีคนเห็นเขาเป็นลูก

ปรานต์ได้แต่กลั้นสะอื้นตลอดทาง สายตามองออกไปยังพื้นถนนที่ผ่านไปอย่างรวดเร็วตามความเร็วของรถยนต์ที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ผู้เป็นพ่อนั่งเงียบไม่พูดอะไรราวกับกำลังข่มกลั้นอารมณ์โกรธอยู่ตลอดเวลา คล้ายกับลูกระเบิดที่พร้อมระเบิดออกมาเต็มที่

เด็กหนุ่มถูกลากเข้าไปในโรงแรมหรูระดับห้าดาวที่บิดาของเขาเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่อย่างเงียบ ๆ พยายามไม่ใส่ใจสายตาของคนรอบข้างที่มองมาด้วยความแปลกใจเพราะบาดแผลตามร่างกายของเขา ปรานต์นึกอยากจะวิ่งหนีไปให้พ้น ๆ แต่ก็รู้ดีว่าไม่มีทางหลุดพ้นไปได้ ไม่ว่าอย่างไรอีกฝ่ายก็ต้องจับเขากลับมาได้อยู่ดี แต่ถึงจะเตรียมใจไว้แบบนั้น เขาก็ยังควบคุมร่างกายไม่ให้สั่นตลอดการขึ้นลิฟต์ไม่ได้

เขาก้าวตามผู้เป็นพ่อไปยังชั้นวีไอพี เด็กหนุ่มเหลือบซ้ายแลขวาอย่างหวาดหวั่นอย่างไม่แน่ใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ ดวงตาคู่สวยหลุบลงมองต่ำเพียงปลายเท้าของบิดาและตนเองเท่านั้น จนในที่สุดฝีเท้าก็หยุดลงพร้อมเสียงประตูที่ปิดตามมา

"ที่นี่?"

เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นพบกับชายวัยกลางคนรุ่นเดียวกับพ่อของเขาอีกสี่คน ทุกคนล้วนนั่งอยู่บนโซฟาหนังสีน้ำตาลเข้มในห้องสูทวีไอพีที่ตกแต่งในสไตล์ยุโรป

"เด็กคนนี้เหรอ?"

"ใช่"

"... พ่อครับ? นี่มันเรื่องอะไร?"

ชายร่างสูงเพียงแค่ปรายตามองร่างตรงหน้าชั่วครู่ ก่อนจะยกเท้าขึ้นถีบร่างบอบบางลงไปกองกับพื้นแล้วเตะอัดท้องจนร่างเล็กถลาไปกระแทกกับผนังห้องอย่างแรง เด็กหนุ่มจุกจนพูดไม่ออก ซ้ำยังเจ็บแปลบทั่วร่าง โดยเฉพาะไหล่ขวาที่ถูกกระทืบซ้ำหลายครั้ง เขาเริ่มไม่แน่ใจว่ามีส่วนไหนของร่างกายหักบ้างรึเปล่า แต่ความรับรู้ทั้งหมดกลับพุ่งไปที่คำพูดเบา ๆ จากร่างที่ยืนอยู่เหนือเขา

"ปล้ำมัน... อย่าลืมถ่ายคลิปไว้ให้ดีด้วยล่ะ"

"ได้จริง ๆ เหรอ? ผิวสวยจริง ๆ ไม่น่ารุนแรงเลย ช้ำหมด"

"ไม่ซ้อมมันแล้วมันจะยอมตามมาง่าย ๆ รึไง"

"เออแต่นี่ขนาดหน้าบวมก็ยังน่ารักเลยว่ะ เด็ดจริง ๆ เด็กมึง"

"เออ รีบ ๆ เข้าล่ะ เดี๋ยวเมียกูรู้ว่ามันหายไปแล้วจะโทรตามกับกู"

มือหนาหลายคู่ดึงร่างเล็กที่สิ้นเรี่ยวแรงขึ้นไปบนเตียงพร้อมกับช่วยกันปลดกระดุมเสื้ออย่างว่องไว ขณะที่เด็กหนุ่มที่ตกตะลึงพยายามปัดป้องอย่างอ่อนแรง แต่ก็ถูกมือใหญ่กดรั้งไว้กับผืนเตียง ดวงตาคู่สวยฉายแววตื่นตระหนกเมื่อชายร่างท้วมคนหนึ่งหยิบกล้องวิดีโอมาซูมใบหน้าและเรือนกายของเขาที่ถูกขึงไว้ด้วยมือหลายคู่

"ไม่!!"

"อุดปากมันไว้สิ!"

"อย่าดื้อน่า!!"

"... เอายาให้มัน"

เด็กหนุ่มพยายามพลิกกายหนี แต่ก็ถูกลากกลับไปนอนหงายเหมือนเดิม ก่อนที่จะดวงตาคู่สวยจะเบิกกว้างเมื่อผู้เป็นพ่อถือเข็มฉีดยาเดินมาใกล้ ลำแขนบางถูกจับแน่นจนไร้ทางหนี และถูกปักเข็มลงมาในไม่ช้า

"อย่า.... พ่อครับ... อย่า!"

น้ำตาที่รินอาบผิวแก้มที่บวมช้ำไม่ทำให้คนเหล่านั้นสงสารหรือเห็นใจแม้แต่น้อย กลับยิ่งทวีความอยากกระหายมากขึ้นตามอารมณ์ดิบของบุคคลชั้นต่ำ

"แบบนี้จะได้รู้สึกดี ๆ ไงล่ะ... อีกไม่กี่นาทีมึงจะอ้าขาร้องครางขอให้พวกกูกระแทกเข้าไปในตัวมึงแรง ๆ ไม่ต้องห่วง รับรองสมอยากมึงแน่ กูจะเอาให้มึงเดินไม่ได้ไปเป็นเดือนเลย"

"ฮ่า ๆ พูดเกินไป ไม่ต้องกลัวนะ ก็แค่นั่งไม่ได้ไม่กี่วัน แต่หลังจากนั้นก็จะอยากได้อะไรแบบนี้อีก ถึงตอนนั้นเดี๋ยวเรียกคนมาเพิ่มให้ดีไหม"

เสียงหัวเราะที่ฟังดูน่าสะพรึงกลัวทำให้เด็กหนุ่มหลั่งน้ำตาออกมาอีกครั้ง ร่างหนาแทรกเข้ามากลางหว่างขาบอบบางพร้อมกับปลดเข็มขัดแล้วรูดซิปกางเกงยีนส์ของเด็กหนุ่มลง เผยให้เห็นต้นขาขาวเนียนและกางเกงในสีดำที่ราเมศเป็นคนซื้อให้ มือสากดึงกางเกงในเนื้อบางลงอย่างเร่งร้อนพร้อมตะโบมโลมไล้ผิวเนียนนุ่มที่ให้สัมผัสน่าหลงใหลอย่างตะกละตะกลาม

"... อย่า!! ช่วยด้วย!!"

ปรานต์สะบัดกายดิ้นหนีสัมผัสที่น่าขยะแขยงนั้น ทว่าความช่ำชองของบุคคลตรงหน้าตลอดจนฤทธิ์ของยาที่เริ่มได้ผลกลับทำให้ร่างกายไม่รักดีนี้เริ่มตอบสนอง ส่วนอ่อนไหวชูชันจนร่างหนาอดไม่ได้ที่จะขยี้ความร้อนจัดนั่นด้วยฝ่ามือหยาบกร้านอย่างรุนแรง ส่งผลให้เด็กหนุ่มบิดกายเร่าด้วยความเจ็บปวดจนแทบร้องไม่ออก

"กูไม่ไหวแล้วว่ะ เริ่มเลยได้ไหม"

"เอาสิ มันออกไปร่านหาผัวนอกบ้านมานานขนาดนี้ คงโดนมาจนพรุนแล้ว"

"เออแค่เห็นหน้ามันก็เกิดอารมณ์แล้วว่ะ เด็กนี่มันยั่วจริง ๆ"

ปรานต์พยายามออกแรงสุดชีวิตเพื่อขืนกายหนีจากร่างที่เคลื่อนกายเข้ามาใกล้ หยาดน้ำรินกลบตาเสียจนมองอะไรไม่เห็น เสียงกรีดร้องของเขาดังก้องเสียจนฟังไม่ได้ศัพท์ และยิ่งทวีขึ้นเมื่อเรียวขาทั้งสองข้างถูกแยกออกกว้างแล้วรั้งขึ้นสูง

ไม่ ---

เสียงหัวเราะรอบกายดั่งเสียงของปีศาจร้าย

--- ปีศาจที่กำลังจะทำลายโลกของเขาให้พังทลายนับจากวินาทีนี้เป็นต้นไป


 
 
 
TBC.

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 8/8/18] P.4 ✮ ACT 15 Rape ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Minnie~Moo ที่ 08-08-2018 20:20:16

จะเป็นอะไรมั๊ยถ้าจะบอกส่า "สมน้ำหน้า" คือรู้อยู่แล้วว่ากลับมาจะเจออะไร ก็ยังจะกลับมา นางเอกนิยายน้ำเน่าโคตรๆ  เบื่อออออ

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 8/8/18] P.4 ✮ ACT 15 Rape ✮
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 08-08-2018 22:54:23

เอ้า ทำไมมาดาร์คแบบนี้ล่ะ จะมีใครมาช่วยมั้ยเนี่ยะ
แต่เรื่องเทพคิดว่าเทพไม่ได้ฟ้องพ่ออ่ะ ปรานน่าจะเข้าใจผิดมั้ง

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 8/8/18] P.4 ✮ ACT 15 Rape ✮
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 09-08-2018 08:26:56

ชิบหายแล้ว

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 8/8/18] P.4 ✮ ACT 15 Rape ✮
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 09-08-2018 09:27:18

 :pig4: :pig4: :pig4:

วิบากกรรมจริง ๆ

กลับมาก็ใช่ว่าจะช่วยให้สถานการณ์ทางนั้นดีขึ้น  หนำซ้ำตัวเองก็....

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 8/8/18] P.4 ✮ ACT 15 Rape ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 09-08-2018 12:05:14

เห็นด้วยกับเม้นท์บน

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 8/8/18] P.4 ✮ ACT 15 Rape ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 09-08-2018 12:55:56

ไม่น่ากลับไปเลย ..

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 8/8/18] P.4 ✮ ACT 15 Rape ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 09-08-2018 16:04:28

คือก็สงสารนะ แต่ทำตัวเองไหม รู้ทั้งรู้ว่ากลับมาต้องโดนอะไรแบบนี้แล้วจะกลับมาเพื่อ.....

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 8/8/18] P.4 ✮ ACT 15 Rape ✮
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 09-08-2018 23:09:01

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 8/8/18] P.4 ✮ ACT 15 Rape ✮
เริ่มหัวข้อโดย: MinorMa ที่ 11-08-2018 08:08:29

ถ้าตามสูตรนิยายเดี๋ยวพระเอกจะเปิดประตูมาช่วย

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 16/8/18] P.5 ✮ ACT 16 RESCUE ✮
เริ่มหัวข้อโดย: MilkTea ที่ 16-08-2018 12:39:18

[ACT 16]



"กาแฟหน่อยไหม?"

"สักถ้วยก็ดี"

ราเมศลุกไปยังห้องครัวแบบเปิดเพื่อเตรียมเอสเพรสโซ่ร้อนยี่ห้อโปรดของท่านประธาน ขณะพัลลภเดินตามมาเปิดตู้เย็นเพื่อสำรวจของว่างทานคู่กับกาแฟ

"เดี๋ยวนี้หัดซื้อผักซื้อเนื้อมาตุนไว้ด้วยเหรอ?"

"อืม ปรานต์เขาชอบทำอาหารน่ะ"

ชายหนุ่มตอบเรียบๆโดยไม่หันไปมอง ก่อนจะยกกาแฟที่ชงเสร็จไปที่โต๊ะรับแขก ปรายสายตามองร่างสูงสง่าในชุดสูทเต็มยศที่เพิ่งกลับจากการให้การกับตำรวจเรื่องการถูกลอบวางเพลิงอย่างเงียบ ๆ

"นายโอเครึเปล่า?"

"หืม? เรื่องอะไรล่ะ?"

"ก็เด็กนายน่ะสิ ป่านนี้ไม่รู้อยู่ไหนแล้ว"

"ก็คงกลับบ้านแหละ"

"อ้อ งั้นก็ดีนะ เลิกหนีออกจากบ้านแล้วเหรอ"

"ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน..."

ไม่เข้าใจ --- ว่าเขาทำอะไรผิดไป เด็กคนนั้นถึงได้หนีจากเขาไป

"ฉันว่า คงรู้สึกผิดล่ะมั้ง"

"หา? รู้สึกผิดเรื่องอะไร?"

"นายก็รู้ คนวางเพลิงจะมีใครเสียอีกนอกจากพ่อของปรานต์"

"นายรู้ตัวคนร้ายแล้วเหรอ?"

"แน่นอน สายของฉันก็ไม่ใช่กระจอก แต่ยอมรับว่าครั้งนี้ประมาทไปจริงๆ"

"... นายจะทำยังไงต่อ?"

"ฉันเหรอ? ของมันแน่ ฉันต้องสั่งสอนให้รู้ว่ามาลูบคมฉันแล้วจะเจออะไร"

"อืม... แล้วทำไมปรานต์ต้องรู้สึกผิดในเรื่องนี้ด้วยล่ะ?"

"ก็คงเห็นว่าเป็นเพราะตัวเองล่ะมั้ง มองในมุมเด็กคนนั้นนะ ก็คงคิดว่าถ้าไม่ได้มาอยู่ที่นี่ก็ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน นึกภาพออกไหม? ทีนี้ก็เลยยอมกลับบ้านไปแม้ว่าใจจะไม่ต้องการก็ตาม"

"........" ชายหนุ่มกำมือแน่นอย่างอดกลั้นอารมณ์ "เข้าใจ"

"ทีนี้ก็เหลือแค่ว่านายจะทำยังไง"

"ยังไง?"

"ก็จะปล่อยไว้แบบนี้ หรือจะไปรับเด็กคนนั้นกลับบ้านไงล่ะ"

"กลับบ้าน...? เด็กคนนั้น... ก็กลับบ้านของตัวเองจริงๆไปแล้วนี่"

"... แต่สำหรับปรานต์แล้ว ที่นี่ก็คือ 'บ้าน' เหมือนกันไม่ใช่หรือไง"

ราเมศเงียบไป ก่อนจะระบายลมหายใจอย่างกลัดกลุ้ม เขาอยากจะพุ่งไปรับตัวเด็กคนนั้นมา ณ วินาทีนี้เลยเสียด้วยซ้ำ ทว่าอีกใจกลับลังเล เนื่องจากปรานต์เป็นฝ่ายกลับบ้านหลังนั้นไปเอง การที่เขาจะไปรับมาจะถูกต้องหรือเปล่า เด็กคนนั้นยังอยากอยู่กับเขาอีกไหม

"ฉันไม่รู้เหมือนกัน..."

"ปิ๊งป่อง"

ทั้งสองชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงกริ่ง ราเมศเดินไปเปิดประตูอย่างรู้ดีว่าต้องเป็นภากรที่นัดไว้ และก็ได้พบกับร่างที่คาดไว้จริง ๆ --- พร้อมกับร่างเล็กที่ไม่คาดว่าจะได้พบอีกแล้ว

"เทพ?"

"อืม เราพบกันข้างล่างโดยบังเอิญ ฉันว่าพวกเราต้องรีบแล้วล่ะ"

"รีบเหรอ? มันเรื่องอะไร?"

"เทพ"

ภากรหันไปมองทางร่างบางที่มีอาการตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด เขากุมมือนุ่มเอาไว้อย่างหลวม ๆ เพื่อเรียกสติ ก่อนจะจูงเข้าไปในเพ้นท์เฮ้าส์เพื่อเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด

"ผมกลับบ้านไปตั้งแต่วันก่อน แต่ไม่เจอพ่อ เหมือนพ่อจะออกไปข้างนอกทั้ง ๆ ที่ดึกมากแล้ว ผมคิดว่าต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่ ๆ เพราะลูกน้องของพ่อหายไปหมด"

รชตเม้มริมฝีปาก ร่างเล็กไม่สามารถนั่งอยู่เฉยได้

"พอผมตื่นมาตอนเช้าก็เจอพี่ปรานต์อยู่ที่บ้านแล้ว..."

พูดถึงตรงนี้น้ำตาใส ๆ ก็ร่วงเผาะลงมาตามผิวแก้มเนียนอย่างน่าสงสาร เขาเจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึงคำพูดของพี่ชายที่เขารัก

"ผม... ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมแค่ไม่อยากเสียพี่ปรานต์ไป... ขอโทษครับ"

ภากรขมวดคิ้วมุ่นพลางดึงร่างที่สั่นไหวไปตามแรงสะอื้นมากอดเอาไว้ ขณะที่ราเมศยังคงนั่งไม่ติดที่เนื่องจากเท่าที่ฟังดูก็ยังไม่เข้าเรื่องเสียทีว่าเกิดอะไรขึ้น

เขาไม่ได้โกรธเทพเลยแม้แต่น้อย ใช่ว่าเขาไม่เข้าใจว่าเด็กคนนี้รู้สึกเช่นไร แต่ตอนนี้การที่ปรานต์หายไปกำลังทำให้เขาเป็นบ้า ห่วงเหลือเกิน กลัวเหลือเกินว่าเด็กคนนั้นจะเป็นอย่างไรบ้าง

"แล้วตอนนี้ปรานต์อยู่ที่บ้านเหรอ?"

"ไม่ใช่... ผมก็ไม่รู้ว่าพี่หายไปไหน"

"หมายความว่ายังไง?"

ราเมศหน้าซีด ความเย็นวาบแล่นพล่านในกระแสเลือด หวาดกลัวกับคำตอบที่กำลังจะได้รับ

"พ่อทำร้ายพี่ปรานต์ ผมได้ยินเสียงแต่ไม่กล้าเข้าไปช่วย จากนั้นพ่อก็พาพี่ออกไปข้างนอก... แต่ผมคิดว่าผมรู้ว่าพ่อไปไหน"

"ไปไหน?! บอกมาเร็ว!!"

ราเมศคว้าไหล่บางมาเขย่าอย่างควบคุมตนเองไว้ไม่อยู่ เขากลัวจนแทบคลั่ง แค่เพียงฟังเรื่องที่รชตเล่าเขาก็แทบกระโจนไปหาร่างเล็กของเขาที่ถูกทำร้ายอย่างไร้ทางสู้  ทว่าเขาไม่รู้เลยว่าจะไปที่ไหน ขอเพียงแค่รู้สถานที่เท่านั้น

"โรงแรมแกรนด์วิลล่าที่พ่อถือหุ้นอยู่ พ่อมักไปรวมกลุ่มกับเพื่อนที่นั่นเป็นประจำ"

ราเมศวิ่งออกจากห้องไปก่อนที่เด็กตรงหน้าจะพูดจบด้วยซ้ำ เขาวิ่งอย่างร้อนใจจนลืมไปว่าตนเองสวมเพียงเสื้อยืดกับกางเกงอยู่บ้านที่ใส่จนซีดแล้ว แต่ตอนนี้เขาไม่สน

ไม่สนว่าใครจะมองเขาอย่างไร ใครจะรังเกียจหรือดูถูกเขาก็ช่าง ในเมื่อเขารู้แล้วว่าตัวตนของมนุษย์ไม่ได้ตัดสินเพียงแค่ภายนอก และคนที่สอนเขาก็คือเด็กคนนั้น ปรานต์คนนั้น --- ดวงตะวันของเขา

"อยู่แค่ใกล้ ๆ นี้เอง เราไปกันเลยไหม?"

ภัลลกวางโทรศัพท์แล้วเก็บเข้ากระเป๋ากางเกง

"อืม ฉันสั่งให้คนไปรอที่นั่นละ เดี๋ยวเราไปถึงก็บุกเข้าไปเลยละกัน"

ภากรแทบงงเป็นไก่ตาแตก ลึก ๆ ก็รู้อยู่ว่าพัลลภคงไม่ธรรมดา ไม่ใช่โปรดิวเซอร์หนังอย่างว่าทั่ว ๆ ไปเป็นแน่ แต่ไม่เคยเจอกับตัวเสียที ที่แท้ก็มาเฟียดี ๆ นั่นเอง ประธานของเขาเท่ซะไม่มีล่ะ!



*****



"ว่าง่ายๆนะเด็กดี จะได้ไม่เจ็บ..."

"อย่า!! ปล่อยผม!!"

เสียงหวานกรีดลั่นก่อนจะถูกชายผู้เป็นพ่อตบจนหน้าหันไปอีกทาง เด็กหนุ่มรับรู้ได้ถึงรสเลือดที่มุมปาก เจ็บไปหมดทั้งตัว แรงหดหายจนแทบไม่เหลือ แต่เมื่อเห็นว่าร่างที่คร่อมอยู่กำลังจะทำอะไร เรี่ยวแรงก็กลับมาอีกครั้งอย่างคนหนีตาย

"ไม่!! ไม่นะ ไม่!!!"

"โอ๊ย หนวกหูชะมัดเลยว่ะ กูไปหาอะไรมาอุดปากมันไว้ดีกว่า"

"เฮ้ย ไม่ต้อง ๆ ขัดขืนแบบนี้ล่ะกูชอบ เดี๋ยวเสียงโวยวายก็จะกลายเป็นเสียงคราง กูจะรอฟัง"

ชายร่างหนาผู้เป็นเพื่อนรู้ใจกระหยิ่มยิ้มย่อง ขณะเพื่อนรอบกายหัวเราะอย่างกักขฬะ แต่เสียงหัวเราะก็ต้องหยุดไปเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง

"มึงเรียกรูมเซอร์วิสมาเหรอวะ?"

"เปล่า"

"เดี๋ยวกูไปเปิดเอง"

ทันทีที่ร่างอ้วนท้วมเปิดประตูออก ยังไม่ทันทีจะได้หลุดคำเอ่ยถามใด ฝ่าเท้าหนัก ๆ ก็โถมเข้ามาพร้อมกับร่างสูงของราเมศ ใบหน้าคมรีบมองหาร่างบอบบางของคนที่เขารัก

และเมื่อพบกับสภาพของปรานต์ ใบหน้าดูดีถึงกับบิดเบี้ยวด้วยความโกรธแค้นจนกระชากคอร่างท้วมที่นั่งตกตะลึงอยู่ข้างเตียงมาเหวี่ยงลงกับพื้นแล้วรัวหมัดลงบนใบหน้าอ้วนกลมอย่างรุนแรง

"อย่าขยับ!"

เสียงทุ้มนุ่มของชายร่างสูงสง่าที่เดินตามเข้ามาหลังจากบอดี้การ์ดชั้นนำอีกสองคนพุ่งเข้ามาในห้องพร้อมอาวุธครบมือ

"ถ้าขยับ... อย่าหาว่าไม่เตือน"

"แก.... ไอ้พัลลภ!!!"

"ใช่... ขอบคุณที่ยังจำกันได้ อุตส่าห์เผาตึกสวย ๆ ไปทั้งที ถ้าจำกันไม่ได้คงน่าโมโหน่าดูจริงไหม"

"แกมาทำไม!!"

"ถามประหลาด คุณทำลายทรัพย์สินของผม แล้วยังทำร้ายทรัพยากรบุคคลอันมีค่าของผม ผมย่อมมาทวงคืนสิ"

เอ่ยเสียงนุ่ม ก่อนจะยกมือแทนคำสั่ง บอดี้การ์ดทุกคนจึงเริ่มพุ่งเข้าใส่สมาชิกชมรมวิตถารในทันที

"... ปกติผมไม่ชอบทำร้ายคนแก่หรอกนะ... แต่กับพวกคุณ ผมยกเว้นเป็นกรณีพิเศษ จัดการให้เรียบร้อยด้วยนะ เด็ก ๆ"

ชายหนุ่มยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

บอดี้การ์ดประจำตัวทั้งสองรับคำเสียงหนักแน่น

"Yes, sir!!"

โดยไม่พูดพล่ามทำเพลง เสียงรัวกระสุนชุดใหญ่ดังสนั่นหวั่นไหว แต่สำหรับร่างเล็กที่อยู่บนเตียง ไม่มีสิ่งใดทำให้เขาหวาดกลัวยิ่งไปกว่าเหตุการณ์เมื่อครู่นี้แล้ว

"อ๊าก!!"

ราเมศผละจากร่างหนาไปหาร่างบอบบางที่ตัวสั่นระริกอยู่บนเตียง ดวงตาคู่สวยที่ฉายแววหวานซึ้งอยู่เสมอบัดนี้เบิกโพลงและเต็มไปด้วยแววหวาดกลัวราวกับลูกกวางโดดเดี่ยวที่ถูกรุมทำร้าย

"ปรานต์!!!!!"

"ไม่!!! อย่า!! อย่าทำผม!!!"

เด็กหนุ่มดิ้นหนีมือใหญ่ที่คว้าร่างกายอันบอบช้ำเอาไว้ เขาทั้งถีบทั้งเตะทุกสิ่งทุกอย่างที่เข้ามาใกล้ ใบหน้านองไปด้วยน้ำตา มือเล็กจิกข่วนร่างหนาที่โอบร่างของเขาเอาไว้อย่างทะนุถนอม แต่เสียงใสที่แหบแห้งจากการกรีดร้องมาอย่างหนักเป็นเวลานานก็ยังคงดังก้องร้องขอความเมตตา

"ปรานต์ พี่เอง! นี่พี่รามไง!"

สองมือบางถูกจับแยกไว้ด้านข้าง ชายหนุ่มหวังจะให้อีกฝ่ายมองมาเพื่อให้รู้ว่าคนตรงหน้านี้คือใคร แต่ปรานต์กลับเบือนหน้าหนีพร้อมปล่อยให้น้ำตาพรั่งพรูออกมาอย่างคนหวาดกลัวและสิ้นหวังที่สุด เสียงร่ำไห้ปานจะขาดใจทำให้หัวใจของร่างสูงเจ็บปวดยิ่งกว่าสิ่งใด

"ฮึก... ฮือออ พี่ราม... ช่วยผมด้วย!!"

"ที่รัก... ปรานต์... ชู่ว์ คนดี นี่พี่เอง"

ราเมศปล่อยมือบางแล้วสวมกอดร่างตรงหน้าเอาไว้แน่น ปล่อยให้อีกฝ่ายดิ้นหนีและผลักไสโดยไม่ว่ากล่าว

"... พี่อยู่นี่แล้ว ไม่เป็นไรแล้ว"

เมื่อได้กอดร่างเพรียวบางเอาไว้เต็มมือ เขาถึงได้พบว่าอีกฝ่ายตัวสั่นสะท้านอย่างรุนแรงเพียงใด เขาจึงโอบร่างนั้นเอาไว้แน่นขึ้น ราวกับให้มั่นใจว่าตัวตนของอีกฝ่ายอยู่กับเขาแล้วจริงๆไม่ได้ฝันไป

"ขอโทษนะ ขอโทษที่มาช้า... ปรานต์"

“พี่ราม...”

มือใหญ่ประคองใบหน้าหวานที่เปียกชุ่มให้เงยหน้ามองมาตรง ๆ ภาพของชายหนุ่มสะท้อนอยู่ในดวงตาคู่สวย ราเมศไม่พูดอะไรนอกจากคอยให้ปรานต์ได้สติแล้วเลิกดิ้นหนี ใช้เวลาไม่กี่นาทีคนตรงหน้าจึงคลายอาการสั่นระริกจนน่ากลัว ก่อนที่หยาดน้ำใสจะรินอาบผิวแก้มเนียนอย่างไม่หยุดหย่อน

"พี่ราม...? พี่จริง ๆ เหรอ..."

มือเล็กค่อย ๆ ยกขึ้นแตะสัมผัสใบหน้าคมอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ว่านี่จะเป็นเพียงแค่ความฝัน ริมฝีปากช้ำสั่นระริกเมื่อรับรู้ได้ถึงความอุ่นร้อนจากผิวกายของคนตรงหน้า เขาถึงกับกลั้นสะอื้นเอาไว้ไม่อยู่

"ฮึก พี่มา... ช่วยผมใช่ไหม?"

"ใช่ พี่มาช่วยแล้ว... ไม่เป็นไรแล้วนะ"

ราเมศปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่ปิดบัง มือหนาอ้ารับร่างที่โถมกายเข้าใส่ ก่อนจะโอบกอดเอาไว้เป็นเสมือนปราการชั้นดี

เขาสาบานไว้กับตัวเอง ณ วินาทีนั้น จากนี้ไป เขาจะไม่มีวันปล่อยให้เด็กคนนี้ต้องเจ็บปวดอีกต่อไป ไม่ว่าจะด้วยเหตุุผลใดก็ตาม เขาจะปกป้องปรานต์เอง ---

​


 
 
 
TBC.

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 16/8/18] P.5 ✮ ACT 16 RESCUE ✮
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 16-08-2018 12:58:41

ใสมากน้อง เห้อ

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 16/8/18] P.5 ✮ ACT 16 RESCUE ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 16-08-2018 13:06:41

รักษาไว้ให้ดี ..

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 16/8/18] P.5 ✮ ACT 16 RESCUE ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 16-08-2018 13:21:48

เป็นกำลังใจนักเขียนนะคะ

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 16/8/18] P.5 ✮ ACT 16 RESCUE ✮
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 16-08-2018 18:23:50

 :pig4: :pig4: :pig4:

น้อยจัง  มาแล้วแต่ไม่จุใจ

บุญรักษา ที่มาช่วยกันทัน

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 16/8/18] P.5 ✮ ACT 16 RESCUE ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 17-08-2018 00:48:51

สงสารปรานต์อ่ะ

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 16/8/18] P.5 ✮ ACT 16 RESCUE ✮
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 17-08-2018 22:24:23

ตอนนี้ออกเว่อร์ๆไปหน่อย แต่ช่วยปรานได้ก็โอเค

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 16/8/18] P.5 ✮ ACT 16 RESCUE ✮
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 18-08-2018 22:51:47

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 16/8/18] P.5 ✮ ACT 16 RESCUE ✮
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 19-08-2018 02:10:17

เรื่องนี้เกิดขึ้นสิบปีที่แล้ว เราพลาดไปได้ไง

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 16/8/18] P.5 ✮ ACT 16 RESCUE ✮
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 19-08-2018 10:53:10

สนุกดี

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 16/8/18] P.5 ✮ ACT 16 RESCUE ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Victor ที่ 23-08-2018 20:00:02

รอง :z10:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 16/8/18] P.5 ✮ ACT 16 RESCUE ✮
เริ่มหัวข้อโดย: MilkTea ที่ 27-08-2018 11:57:15

[ACT 17]



​"นายจะเอายังไงกับพวกนั้น?"

ราเมศเงยหน้ามองใบหน้าคมเข้มจากร่างสูงสง่าของผู้เป็นเพื่อนสนิทที่ควบตำแหน่งประธานบริษัท เขาทิ้งกายนั่งลงบนเก้าอี้หน้าห้องไอซียูของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังใจกลางกรุงเทพฯอย่างไม่สบายใจ

"เพื่อนสี่คนนั้นคงไม่รอด แต่ตัวพ่อหนีไปได้... ถึงฉันเล่นงานมันหนัก แต่ก็คงรักษาตัวได้"

"ให้พวกมันตายอย่างทรมานยังไม่สาสมกับที่พวกมันทำ"

ราเมศเอ่ยเสียงเรียบ ขณะพัลลภหลับตาลงโดยไม่พูดอะไร ปล่อยให้ผู้เป็นเพื่อนระบายความโกรธแค้นออกมาอย่างไม่คิดจะปราม

"ไอ้สารเลวพวกนั้น ฉันอยากจะฆ่าพวกมันด้วยมือของฉันเองเลยด้วยซ้ำ!"

"แต่ก็ยังดีที่พวกเราเข้าไปช่วยไว้ได้ทัน"

ราเมศชะงักไป "ใช่ โชคดีของพวกมัน ถ้าพวกเดนนรกนั่นข่มขืนปรานต์ ฉันคง..."

"นายคงจะฆ่าพวกมันไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้วล่ะ" ภากรเอ่ยเสียงเนิบ ๆ ขณะพิงกายอยู่กับผนังสีขาวบนทางเดินไร้ผู้คนอันเงียบสงัด "โชคดีที่เทพมาบอก... ไม่อย่างนั้น..."

เขาไม่อยากจะคิดว่าถ้าหากรชตมาเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนเช้าของวันนี้ช้าไปอีกเสี้ยววินาที อะไรจะเกิดขึ้นกับปรานต์

--- เพียงแค่นี้ก็แย่เกินพอแล้ว พ่อประสาอะไรทำร้ายลูกตนเองจนอาการสาหัสขนาดนี้ แถมยังให้เพื่อนอีกหลายคนมาร่วมกันข่มขืน ต่อให้ยังไม่ได้โดนข่มขืนไปจริง ๆ แต่สภาพจิตใจคงบอบช้ำน่าดู

"น่าจะยิงมันทีละจุด ให้พวกมันค่อย ๆ ตายนะ ท่านประธาน"

ภากรเอ่ยพร้อมเหยียดยิ้มน้อย ๆ ในใจเขาเองก็อดเสียดายไม่ได้ที่ไม่ได้มีโอกาสบุกเข้าไปช่วยเนื่องจากช่วยดูแลรชตที่ร้องไห้อย่างควบคุมตัวเองไม่ได้จนแทบฆ่าตัวตายอยู่ที่บ้านของราเมศ นับว่าโชคดีที่เขาแวะไปเยี่ยมผู้เป็นเพื่อนในตอนเช้า จึงได้พบกับร่างเล็กที่มากดกริ่งอย่างเร่งร้อนแล้วรีบอธิบายว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

"อืม ตอนนั้นฉันก็มัวแต่คิดว่าต้องรีบช่วยปรานต์ เลยไม่ทันได้คิด แต่เหลือไอ้ตัวพ่อยังมีชีวิตอยู่ ไว้คราวหน้าฉันฆ่ามันแน่... หยามกันถึงขนาดเผาสตูดิโอ ไอ้เลวนี่มันเสียสติไปแล้ว"

"ก่อนหน้านั้นฉันอยากจะบีบคอให้มันตายด้วยมือของฉันจริงๆ" ราเมศเอ่ยขึ้นในที่สุด "... มันทำให้ปรานต์ต้องทนทรมานมานับสิบปี แล้วยังจะสร้างรอยแผลใหญ่ให้กับเด็กคนนั้น..."

เด็กที่แสนบริสุทธิ์คนนั้น --- ไม่เคยทำร้ายใครเลยแท้ๆ

"อ๊ะ! คุณหมอ!"

ประตูห้องไอซียูเปิดออกพร้อมกับร่างของแพทย์และพยาบาลหลายคนก้าวออกมา พวกเขาถอดหน้ากากกันเชื้อออกแล้วผงกศีรษะรับการก้มศีรษะขอบคุณจากราม

"ปรานต์เป็นยังไงบ้างครับ?"

"กระดูกหักหลายแห่ง ที่เลวร้ายก็จะเป็นกระดูกซี่โครงที่หักไปสองท่อนจากการถูกกระแทกอย่างรุนแรง... ไม่สิ หมอคงต้องพูดว่าถูกทำร้ายมากกว่า เด็กคนนี้ถูกซ้อมมาอย่างหนักเลย ถ้าไม่เป็นพวกบ้าเลือดก็ต้องเป็นพวกเสียสติแล้วล่ะที่กระทืบซ้ำเสียจนเครื่องในช้ำแบบนี้ ดีที่ไม่มีเลือดออกภายใน ถือว่าโชคดีมากจริงๆ แต่ตอนนี้หมอให้มอร์ฟีนเขาไป คงต้องพักที่โรงพยาบาลสักระยะ"

"คือหมอครับ เหมือนว่าเด็กคนนี้จะถูกฉีดยามาด้วย... นั่นเป็นสารอะไร?"

พัลลภเอ่ยถาม จากการที่เขาสังเกตเห็นเข็มฉีดยาที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง และอาการของเด็กหนุ่ม เขาเชื่อว่าปรานต์ต้องโดนยาอะไรสักอย่างเป็นแน่

"หมอคิดว่าไม่น่าเป็นยาเสพติดเพราะผลตรวจปัสสาวะของเขาเป็นปกติ เลือดก็ปกติ คงจะเป็นจำพวกยาปลุกกำหนัดประเภทหนึ่ง ที่น่าเป็นห่วงในตอนนี้คือแผลภายนอกมากกว่า แต่ดีแล้วที่มาทัน เพราะถ้าช้าไปกว่านี้เขาอาจพิการได้เพราะกระดูกที่หักไปกดทับเส้นประสาทที่หลัง"

"... แล้วเด็กคนนี้จะหายดีรึเปล่าครับ?"

"หายดีแน่นอนครับ แต่คงต้องใช้เวลาสักระยะกว่าแผลจะสมานและกระดูกจะเชื่อมต่อเป็นปกติ... แต่พวกคุณจะไม่แจ้งความจริง ๆ เหรอครับ?"

"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวทางเราจะจัดการเอง" พัลลภเอ่ยพร้อมกับยกมือไหว้ "ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือนะครับ"

"เป็นหน้าที่ของทางเราอยู่แล้วครับ"

"เข้าไปเยี่ยมได้หรือเปล่าครับ?"

"ตอนนี้ยังให้เยี่ยมไม่ได้ครับ เพราะยังไงเขาก็หลับอยู่ ให้เขาพักผ่อนก่อนเถอะครับ แล้วพรุ่งนี้เช้าถ้าเขาฟื้นแล้วค่อยเข้าไป"

ราเมศลำบากยากเย็นเหลือเกินกว่าจะรับคำสั้น ๆ กับประโยคของแพทย์หนุ่มได้

"... ครับ"

"ยังมีอีกเรื่องที่ต้องแจ้งให้คุณทราบไว้"

"... เรื่องอะไรเหรอครับ?"

"จากสภาพร่างกายของเขา ผมไม่สามารถรับรองได้ว่าสมองของเขาจะได้รับความกระทบกระเทือนด้วยรึเปล่านะครับ" นายแพทย์หนุ่มยกมือห้ามไว้เมื่อร่างสูงปราดจะเข้ามาคาดคั้นเขาอีกครั้ง "ฟังให้จบก่อนนะครับ จากการตรวจเช็คภายนอกแล้ว เขาปลอดภัยดีครับ มีเพียงบาดแผลเท่านั้นที่ต้องรักษา แต่ที่ผมหมายถึงก็คือเรื่องของจิตใจ..."

"ปรานต์... จะเป็นยังไงเหรอครับ"

"... ผมไม่สามารถรับรองได้ว่าเขายังจะเป็นคนเดิมอยู่รึเปล่า"

*****



แสงสีขาวสว่างจ้าจนดวงตาคู่สวยต้องหรี่ลงอย่างไม่คุ้นชิน เขาต้องใช้เวลาชั่วครู่จึงจะปรับสายตาให้โฟกัสกับภาพตรงหน้าได้ ไม่ใช่แสงไฟสว่างมากนัก เป็นเพียงแค่แสงตะวันจากด้านนอกหน้าต่างที่ส่องเข้ามาเท่านั้น เด็กหนุ่มมองไปรอบ ๆ ห้องอย่างใช้ความคิด ดูจากสภาพคร่าว ๆ แล้ว เขาพอจะเดาได้ว่าที่นี่คือโรงพยาบาล

--- ก่อนหน้านี้ เกิดอะไรขึ้นกันนะ?

ปรานต์ก้มลงมองมือที่พันผ้าพันแผลที่วางอยู่ข้างเตียง ก่อนจะสะดุดเข้ากับเรือนผมสีดำสนิทของใครบางคนที่ฟุบหลับอยู่ข้าง ๆ เขา

"พี่ราม...?"

ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นมาในทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกที่แผ่วเบานั่น ใบหน้าคมเข้มเต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งความเหนื่อยล้า ขอบตาที่ดำคล้ำฉายชัดถึงความกังวลและการพักผ่อนไม่เพียงพอ ดวงตาคมสั่นระริกจนปรานต์อดสงสัยไม่ได้ว่าอีกฝ่ายเป็นอะไรไป ก่อนที่ร่างกายของเขาจะถูกสวมกอดเอาไว้อย่างอ่อนโยนและทะนุถนอม

"... ฟื้นแล้วเหรอ ปรานต์"

"ผม... เกิดอะไรขึ้นกับผมเหรอครับ?"

"นาย... จำพี่ได้รึเปล่า?"

"?"

"พี่ชื่ออะไร?"

"หา?"

มือใหญ่จับมือบอบบางเอาไว้มั่นจนร่างเล็กสะดุ้งเฮือกด้วยความเจ็บแผล

"โอ๊ย!"

เมื่อเด็กหนุ่มร้องอุทานออกมาเขาจึงรีบปล่อยมือออกด้วยความตกใจ แต่สายตาที่จ้องมองยังคงเป็นสายตาที่เว้าวอนเสียจนปรานต์ไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

"ขอร้องล่ะ... ช่วยตอบที"

--- บอกทีว่าปรานต์ยังไม่ลืมเขา

--- บอกทีว่าเขายังคงเป็นคนที่ปรานต์ยิ้มให้ คนที่ปรานต์คอยต้อนรับอย่างอบอุ่นทุกครั้งที่กลับถึงบ้าน

--- เขายังเป็นคนสำคัญของปรานต์อยู่เหมือนเคย --- ใช่ไหม*?*

ปรานต์ขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะพรูลมหายใจออกมายาวพร้อมกับค้อนขวับ

"เพี้ยนรึเปล่าพี่ราม เมื่อกี้ก็เรียกชื่อของพี่ก็ได้ยินอยู่ชัด ๆ จับซะแรง เจ็บนะ"

ชายหนุ่มริมฝีปากสั่นระริก ขณะที่เด็กหนุ่มยังคงพ่นต่อไปโดยไม่ทันสังเกตอาการของร่างตรงหน้าที่นั่งอยู่ข้าง ๆ

"แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับ? ผมจำไม่เห็นได้เลยว่าทำไมจู่ ๆ ผมถึงได้เข้าโรงพยาบาลได้"

ราเมศคลี่ยิ้มบาง "นายหมดสติไปน่ะ พี่เตือนแล้วแท้ ๆ ว่าให้ระวังเวลาข้ามถนน..."

"เหรอครับ ผมจำไม่ได้จริง ๆ แล้วผมมาอยู่ที่นี่นานแค่ไหนแล้วครับ พี่ราม?"

เสียงเงียบผิดปกติจากร่างที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ส่งผลให้ร่างเล็กหันไปมองด้วยความแปลกใจ ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อพบกับหยดน้ำใสที่รินไหลจากดวงตาคมเปี่ยมเสน่ห์ที่แพรวพราวอยู่เสมอ

"พี่ราม!! ร้องไห้ทำไม?!"

"เปล่า..." ชายหนุ่มพยายามจะยิ้ม แต่ก็อดไม่ได้ที่จะซบศีรษะลงบนบ่าบอบบาง "... พี่แค่ดีใจน่ะ"

ปรานต์ทอดสายตามองร่างที่สั่นเทิ้ม คล้ายกับคนที่โล่งอกมากเสียจนควบคุมตนเองไม่ได้ ราเมศผอมลงนะ ขอบตาก็คล้ำ ผิวก็หมอง ไม่สมเป็นคนที่ดูแลรักษาสุขภาพร่างกายของตนเองเอาเสียเลย

เป็นเพราะเขาหนีหายไปใช่ไหม?

".... ผม ขอโทษนะครับ"

"อื้ม ไม่เป็นไร แค่นายปลอดภัยอยู่กับพี่แบบนี้ก็พอแล้ว"

ชายหนุ่มลูบเรือนผมนุ่มมืออย่างอ่อนโยน หวาดกลัวเหลือเกินว่าอีกฝ่ายจะไม่ฟื้นขึ้นมา หรือหากฟื้นขึ้นมาแล้วจะจำเขาไม่ได้หรือเสียสติไป

"อย่าทำให้พี่ต้องเป็นห่วงนายแบบนี้อีกนะ"

"พี่ปรานต์!!"

เสียงร้องดังขึ้นจากทางประตูห้องส่งผลให้ทั้งสองร่างสะดุ้งเฮือก ก่อนที่ร่างเล็กบอบบางจะโผเข้าหาผู้เป็นพี่ชายอย่างว่องไว รชตนึกอยากจะกอดร่างตรงหน้าเอาไว้ แต่ก็นึกได้ว่าอีกฝ่ายยังได้รับบาดเจ็บ จึงเพียงแค่หยุดยืนอยู่ข้างเตียงเท่านั้น

"พี่รู้สึกยังไงบ้าง? เจ็บตรงไหนอยู่ไหม?"

น้ำเสียงเลิ่กลั่กยังความอุ่นใจมาให้ร่างเพรียวที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงเป็นอย่างมาก ตั้งแต่เริ่มโตขึ้นมา รชตไม่ได้พูดกับเขาแบบนี้มานานมากแล้ว ยิ่งเห็นดวงตาคู่สวยรื้นไปด้วยหยดน้ำใส เขาก็ยิ่งนึกอยากกอดผู้เป็นน้องชายอย่างที่ไม่ได้ทำมานานขึ้นมา

"พี่ไม่เป็นไร.. แค่รถเฉี่ยวไม่มากอะไรเอง"

ประโยคนี้ทำให้ร่างเล็กชะงักไปเล็กน้อยอย่างแปลกใจ แต่เมื่อหันไปสบตากับราเมศที่ยืนอยู่อีกฝั่งของเตียง เขาก็พยายามคลี่ยิ้มให้อีกฝ่ายสบายใจ

"อืม นั่นน่ะสิเนอะ พี่ต้องระวังให้มากกว่านี้นะ... ผมเป็นห่วงพี่มากเลยรู้ไหม"

"... นายไม่โกรธพี่แล้วเหรอ?"

เด็กหนุ่มเงยหน้ามองผู้เป็นพี่ชายทั้งน้ำตา ดวงตาโตสวยดั่งลูกแก้วสะท้อนกับหยดน้ำใสส่งผลให้ปรานต์ยอกในอกขึ้นมาในทันที

"พี่ต่างหากที่น่าจะโกรธผม ผม.. ผมไม่คิดเลยว่าเรื่องจะออกมาเป็นแบบนี้"

"อืม ฉันก็ขอโทษเหมือนกัน... แล้วพ่อว่าอะไรนายรึเปล่า?"

รชตสั่นศีรษะ "ไม่หรอกครับ... พี่ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอก พี่ดีขึ้นรึยัง? ยังเจ็บตรงไหนมากอยู่รึเปล่า? อยากได้ยาแก้ปวดไหมเดี๋ยวผมไปตามหมอมาให้?"

ปรานต์นิ่งไปชั่วครู่แล้วพยักหน้า "อืม ก็ดีเหมือนกัน รบกวนหน่อยนะ"

ร่างบางทำท่าเหมือนจะกดปุ่มเรียกพยาบาล ก่อนจะผละมือออกแล้วเปลี่ยนใจ

"เดี๋ยวผมไปเรียกเองเลยดีกว่า พี่เอาอะไรไหม?"

ราเมศเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า "เอ๊ะ พี่เหรอ? อืม ขอกาแฟร้อนละกัน ขอบใจมากนะ"

ทั้งสองมองร่างเล็กค่อย ๆ ก้าวออกไปจากห้องพร้อมประตูสีขาวที่ปิดสนิท ก่อนจะหันมามองหน้ากัน ปรานต์นิ่งเงียบไม่พูดอะไร ขณะที่ราเมศเฝ้ามองร่างตรงหน้าด้วยสายตาห่วงใยระคนเจ็บปวด ร่างเพรียวยังเป็นเด็กที่น่ารักของเขาเช่นเดิม เป็นคนเดิมที่มีรอยยิ้มแบบเดิม

แต่เพราะเหตุใด ประกายสดใสในดวงตาคู่สวยที่เขาแสนรักนั้น --- ถึงได้จางหายไป

"ปรานต์ ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง?"

"...... ก็ดีครับ พี่เป็นห่วงผมมากไปแล้ว ผมไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย พี่ก็บอกเองไม่ใช่เหรอครับว่าแค่รถเฉี่ยวเอง"

"ก็ใช่ แต่ว่าร่างกายของนายกระทบกระเทือนพอสมควรนะ..."

ลำแขนใหญ่โอบร่างบอบบางเอาไว้ในอ้อมแขนอย่างหลวมๆอย่างไม่กล้ากอดแน่นได้ดั่งใจ

"... พี่อยากเจ็บแทนนายจริงๆ"

เขาพรมจูบลงบนกระหม่อมของร่างเล็กซ้ำแล้วซ้ำเล่า แผ่วเบา ทะนุถนอม -- แสนรัก เสียจนเด็กหนุ่มต้องเม้มริมฝีปากเพื่อกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา

ทำไมนะ การที่เขารักใครสักคน ถึงต้องทำให้คนคนนั้นต้องเจ็บปวด ต้องคอยเป็นห่วง และต้องลำบากเพื่อคนอย่างเขาด้วยนะ?

"พี่รามครับ"

"หืม?"

"ผม... ขออะไรสักอย่างได้ไหมครับ"

"ได้สิ ว่ามาเลย"

เขายังคงแนบริมฝีปากอยู่กับขมับของเด็กหนุ่ม ก่อนที่ใบหน้าคมจะชะงักไปเมื่อได้ฟังคำขอร้องจากปรานต์ --- คำขอร้องจากคนที่เขาทั้งรักทั้งอยากปกป้อง

 
 
 

TBC.

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 27/8/18] P.5 ✮ ACT 17 REQUEST ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 27-08-2018 15:39:20

ปรานต์จะบอกอะไรอ่ะ  ใจเต้นรอละเนี่ย

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 27/8/18] P.5 ✮ ACT 17 REQUEST ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 27-08-2018 18:00:20

หรือปรานต์จำได้??

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 27/8/18] P.5 ✮ ACT 17 REQUEST ✮
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 27-08-2018 21:59:00

 :pig4: :pig4: :pig4:

sense มันบอกว่า   อาการหลังจากฟื้นขึ้นมาของปรานต์  มันปกติเกินไป    มันต้องมีอะไรแอบแฝงแน่ ๆ

เช่น  ตอนนี้ปกติ  แต่อิตอนที่จะเข้าด้ายเข้าเข็มขณะฟีเจอริ่งนั่น ต้องมีปัญหาแน่ ๆ อิอิ

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 27/8/18] P.5 ✮ ACT 17 REQUEST ✮
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 28-08-2018 08:34:22

อะไรๆ

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 27/8/18] P.5 ✮ ACT 17 REQUEST ✮
เริ่มหัวข้อโดย: JanTi ที่ 28-08-2018 10:42:55

จะขออะไร ไม่เอามาม่านะ :o12: ขอร้อง :hao5:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 27/8/18] P.5 ✮ ACT 17 REQUEST ✮
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 29-08-2018 22:34:55

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 27/8/18] P.5 ✮ ACT 17 REQUEST ✮
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 29-08-2018 22:46:37

จะขออะไรละนี่ แต่คงจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่แน่เลย

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 27/8/18] P.5 ✮ ACT 17 REQUEST ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Victor ที่ 14-09-2018 16:36:01

เมื่อไหร่ จะมาสักที

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 27/8/18] P.5 ✮ ACT 17 REQUEST ✮
เริ่มหัวข้อโดย: MilkTea ที่ 17-09-2018 15:23:26

[ACT 18]



​"มาแล้วครับ"

รชตเคาะประตูก่อนจะเปิดเข้าไปในห้อง เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจเมื่อพบเพียงร่างบางที่นั่งอยู่บนเตียง ใบหน้าสวยผินไปทางหน้าต่างกระจกใส คล้ายกับมองเหม่อไปยังผืนน้ำเจ้าพระยาที่ทอประกายล้อกับแสงแดด ไกลออกไป ไกลออกไป ---

"พี่ครับ พี่รามไปไหนล่ะ?"

ปรานต์ไม่ตอบคำ กลับหันหน้ามามองผู้เป็นน้องชายพร้อมกับคลี่ยิ้มบาง

"ตามหมอเรียบร้อยแล้วเหรอ"

"อ้อ ใช่ครับ นี่กาแฟของพี่ราม... ให้ผมวางไว้ตรงนี้ละกันนะ แล้วพี่เขาไปไหนเหรอครับ?"

"... ไปแล้ว"

"กลับบ้านเหรอครับ? ทำไมรีบกลับจัง"

"... ถึงเวลาแล้วล่ะ ที่ทุกสิ่งควรจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม"

"พี่...?"

ปรานต์เพียงแค่ตอบสีหน้ากังวลใจของรชตด้วยรอยยิ้มบางเบาเท่านั้น ก่อนจะตัดบทด้วยการหันหน้าไปทางหน้าต่างกระจกใสเช่นเดิม แล้วไม่พูดอะไรอีกจนกระทั่งแสงตะวันจางหายไปจากท้องฟ้าอันกว้างไกลที่แสนโดดเดี่ยวนั้น

เขาไม่ได้ลืม

เขาจำได้ทุกสิ่งทุกอย่าง

จำได้ จนวินาทีที่ราเมศบุกเข้ามาช่วย ถึงแม้ว่าในตอนนั้น ความหวาดกลัวจะเข้าครอบงำจนแทบขาดสติ แต่ก็ไม่ได้แปลว่าไร้สติ

เขายังจดจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ถึงแม้ว่าร่างกายของเขาจะยังไม่ถูกล่วงล้ำ แต่ว่าเขาก็ถูกบังคับให้ปลดปล่อยด้วยมือกักขฬะหลายคู่นั้น

ถึงจะเป็นเพราะผลของยา แต่เขาก็รู้สึกว่าตัวของเขาสกปรก --- น่าขยะแขยงเหลือเกิน

ตัวเขาที่สกปรก --- ไม่คู่ควรกับความห่วงใยที่ราเมศมอบให้เขา ไม่คู่ควรกับให้ราเมศต้องเจ็บปวด

เขา --- ไม่มีค่ามากขนาดนั้น

--- ไม่มีค่าอะไรตั้งแต่แรกอยู่แล้ว



*****



ร่างหนาค่อยๆย่องเข้ามาทางด้านหลังของร่างบอบบางที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาหลุยส์ตัวใหญ่อย่างตั้งอกตั้งใจ

'นี่ ปรานต์ พี่ถามอะไรหน่อยสิ'

'ครับ? อะไรเหรอครับ?'

'ถ้าเวลาผ่านไป พี่แก่ขึ้น เป็นคุณลุง ลงพุง ไม่เท่เหมือนกับตอนนี้... นายจะยังรักพี่อยู่ไหม?'

ปรานต์อมยิ้ม นึกขำแววตาซีเรียสจริงจังของร่างตรงหน้า แต่ก็ไม่กล้าหัวเราะออกมา

'ไม่รัก'

'หา?!'

รอยยิ้มกระจ่างเผยบนใบหน้าน่ารักในทันที เป็นรอยยิ้มแบบที่ราเมศนึกอยากจะคว้าร่างตรงหน้ามากอดแน่น ๆ ให้จั๋งหนับจริง ๆ

'... ไม่รักคุณลุงอย่างพี่แล้วผมจะไปรักใครล่ะครับ'

ว่าแล้วผิวแก้มใสก็ถูกเรียวปากหยักแนบจูบเสียฟอดใหญ่ โทษฐานทำตัวน่ารักเกินไปจนทน 'คุณลุง' ทนไม่ไหว

'พี่รักนายนะ ปรานต์'

เจ้าของนามหัวเราะเสียงใสพร้อมกับเอาจมูกชนเข้ากับจมูกโด่งสวยของอีกฝ่ายเบา ๆ

'ผมรู้ครับ ผมก็รักคุณ'

​

*****



ที่รัก

ที่รัก

--- สุดที่รัก

--- คนเดียวในโลกที่เขาอยากจะปกป้อง คนเดียวในโลกที่เขาอยากจะทะนุถนอมไปชั่วชีวิต

คนคนนั้น --- ไม่ต้องการให้เขาอยู่เคียงข้างอีกต่อไปแล้ว

ดวงหน้าหวานหันมามองอย่างนิ่งสงบ พร้อมกับคำพูดที่ทำให้โลกทั้งใบของเขา --- หยุดหมุน

"เรา... เลิกกันเถอะครับ"



*****



"ว่าไงนะ?!"

รชตเอามือปิดปากเมื่อถูกร่างสูงจุปากให้เงียบเสียง

"ตะ แต่ว่า... พี่ปรานต์เนี่ยนะจะบอกเลิกพี่ราม? เป็นไปไม่ได้หรอกครับ"

"อืม... แต่มันก็เป็นไปแล้ว"

เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยเบา ๆ ขณะเจ้าของร่างรู้สึกอึดอัดใจเสียจนต้องหยิบบุหรี่ขึ้นมาจะจุดสูบ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าอยู่ในโรงพยาบาลจึงเก็บเข้ากระเป๋ากางเกงไป

"รามไปต่อไม่เป็นเลย เหมือนกับคนที่ถูกถีบให้ล้ม แล้วก็ลุกไม่ขึ้นอีกเลย"

ภากรระบายลมหายใจออกมายาว

"... ตั้งแต่รู้จักกับหมอนั่นมาเป็นสิบปี ไม่เคยเห็นเป็นแบบนี้เลยสักครั้ง"

"... ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ได้นะ"

ชายหนุ่มหันมามองร่างบางที่นั่งอยู่บนเก้าอี้โซฟาสีครีมข้างกาย เห็นศีรษะทุยของเจ้าตัวร้ายที่ไม่ร้ายอย่างที่คิดก้มลงต่ำก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปลูบศีรษะมนเบา ๆ

"เอาน่า มันเป็นเรื่องที่สองคนนั้นเป็นคนเลือก ไม่ใช่พวกเรา"

"ผมไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย"

"แต่มันก็เป็นไปแล้วนี่"

"ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ผมน่าจะช่วยอะไรได้บ้าง"

"แต่นายก็ทำไม่ได้"

รชตหน้ามุ่ย ก่อนจะหันไปมองซีกหน้าดูดีอย่างขุ่นเคือง

"... ทำไมวันนี้พี่พูดจาแย่จัง"

ภากรยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ

"ก็นายไม่ใช่เป้าหมายของพี่นี่ ทำไมต้องพูดจาหวานๆด้วยล่ะ"

"อ๋อ เผยธาตุแท้แล้วสินะ"

"... ก็ประมาณนั้นล่ะมั้ง"

"ผมไม่ใช่เป้าหมายของพี่ หรือเพราะพี่ไม่มีปัญญาชนะใจผมได้เลยถอยกันแน่"

รชตยักคิ้วให้อย่างท้าทาย ไม่รู้ตัวเลยว่าช่างดูน่ารักน่าหยอกเสียจริงในสายตาของร่างตรงหน้า

"นี่เจ้าหนู.. คนอย่างฉันน่ะ รู้ดีว่าเด็กประเภทไหนยุ่งได้ ประเภทไหนที่เลี้ยงให้ตายก็ไม่มีวันเชื่อฟังต่างหาก"

"หึ ไม่เจ๋งพอสำหรับผมก็ยอมรับมาเถอะ"

"แล้วนายมีอะไรดีให้พี่ทุ่มเทพยายามขนาดนั้นล่ะ?"

รชตเพ่งมองเข้าไปในดวงตาทรงเสน่ห์ที่ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครกล้าจ้องตากับเขาตรง ๆ เช่นนี้มาก่อนเลย

"พี่ต่างหาก แก่แล้วสายตาฝ้าฟาง มองไม่เห็นว่าของดีอยู่ตรงหน้าแค่นี้เอง"

""มั่นใจเสียเหลือเกินนะ นายคิดว่านายมีอะไรดีพอสำหรับคนอย่างฉันล่ะ?"

"อืม ผมคงไม่มีอะไรดีพอสำหรับคนอย่างพี่หรอก เพราะพี่น่ะนะ ถ้ากับผู้หญิงก็คงชอบพวกหน้าอกตู้ม ๆ ขาเรียวเล็ก เอวบาง หุ่นดีอะไรแบบนั้นใช่ไหมล่ะ? ส่วนกับผู้ชาย ผมว่าพี่คงชอบแบบไหนก็ได้ ขอให้มีก้นใหญ่ ๆ น่าฟัดพี่ก็คงปลาบปลื้มใจแล้วใช่ไหม?"

เอ่ยพลางหัวเราะพลาง โดยไม่ทันสังเกตสีหน้าของร่างที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เลยแม้แต่น้อยว่ายิ้มแหย ๆ เถียงไม่ออกเพราะโดนพูดตรงประเด็นอย่างต่อเนื่องจนไปต่อไม่เป็นเลยทีเดียว

ภากรสะบัดศีรษะเรียกสติ พลางคลี่ยิ้มโปรยเสน่ห์ในแบบฉบับของเพลย์บอย

"ถ้านายพูดแบบนั้น ก็น่าจะรู้ตัวนะว่าตัวนายก็มีดีตรงใจพี่อยู่หนึ่งอย่าง"

"อะไร?"

"ก็ 'ก้นใหญ่ ๆ น่าฟัด' ไง ใหญ่ซะขนาดนี้"

ไม่พูดเปล่า เอื้อมมือไปขยำสะโพกของร่างเล็กอย่างหนักหน่วงไปทีหนึ่ง จึงโดนฝ่ามือเล็ก ๆ ฟาดลงบนซีกแก้มเป็นรางวัลมาทีหนึ่งเช่นเดียวกัน

"โอ๊ย! นายนี่นะ ฟาดมาได้!"

"ใครใช้ให้ลามกไม่ดูที่ดูทางล่ะ รู้กาลเทศะซะบ้าง ที่นี่มันโรงพยาบาลนะ!"

"อ้อ งั้นถ้าเป็นโรงแรมก็ลามกได้ใช่ไหม?"

รชตเหล่สายตามองยิ้มกรุ่มกริ่มอย่างหงุดหงิดระคนขบขันในความหื่นไม่รู้ทิศทางของอีกฝ่าย

"กล้าเหรอ?"

"ทำไมจะไม่กล้า?"

"ยังไม่เข็ดอีกเหรอ?"

พูดถึงคราวก่อนที่เขาแอบเรียกตำรวจมาจับร่างสูงดูดีเข้าตารางไปหนึ่งคืน จะว่าไปตอนนั้นนี่สะใจจริง ๆ ให้ตายสิ

"หึ นายคิดว่ากลยุทธ์เดิม ๆ จะใช้เล่นงานคนอย่างพี่ได้ซ้ำสองเหรอ?"

"แล้วพี่แน่ใจเหรอว่าผมไม่มีกลยุทธ์อื่นอีก?"

ภากรคว้ามือบางมาแนบจูบเบาๆ ก่อนช้อนสายตามองอย่างเย้ายวน

"งั้น... พี่คงต้องขอลองพิสูจน์หน่อยแล้ว"

รชตคลี่ยิ้มบางอย่างไม่ยี่หระ แม้ในใจจะเต้นรัวประหนึ่งตีกลองก็ตาม

"ของดีไม่ได้หาดูได้ง่ายๆหรอกครับ"

"กล้าพนันกันไหมล่ะว่าใครจะตกหลุมรักใครก่อน"

"ทำไมจะไม่กล้า ผมไม่มีวันแพ้พี่แน่นอนอยู่แล้ว"

"ไม่เป็นไร พี่มีเวลาอีกทั้งชีวิตที่จะรับมือกับนาย ลองพี่แข่งขันกับใครแล้วล่ะก็ จนกว่าจะรู้ผลแพ้ชนะจะไม่ล้มเลิกกลางคันเด็ดขาด นายเบื่อหน้าพี่แน่ เทพ"



*****



"พี่จะไม่ย้ายมาอยู่บ้านด้วยกันเหรอ? แล้วพี่จะไปอยู่ที่ไหน?"

"ก็อาจจะหาหอพักอยู่ล่ะมั้ง"

"พี่จะเอาเงินที่ไหนเช่าห้องล่ะ?"

ปรานต์เหยียดยิ้ม "นายก็รู้นะว่าพี่ทำงานอะไร เงินค่าเช่าห้องแค่นี้ทำไมจะหาไม่ได้"

พูดไปแบบนั้นทั้ง ๆ ที่ในใจนึกหวาดหวั่นยิ่งนักที่สัญญายังไม่สิ้นอายุ เขายังถูกผูกมัดกับบริษัทนี้ แล้วเขาจะสามารถแสดงหนังกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่รามได้ไหม

"... พี่ไม่คิดจะเลิกเหรอ? จะเอาดีทางนี้จริง ๆ เหรอ?"

"พี่เลือกได้ซะที่ไหน"

"พี่ปรานต์... ผมเป็นห่วงพี่นะ"

"... พี่รู้ แต่จะให้พี่กลับบ้านที่มี... พ่อ... อยู่ด้วย ยังไงพี่ก็ไม่มีทาง นายก็รู้ว่าผู้ชายคนนั้นทำอะไรกับพี่ไว้บ้าง"

"พี่จำได้สินะ"

ปรานต์เบิกตากว้างเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขาหลุดพูดอะไรออกไป เด็กหนุ่มก้มหน้าอยู่เพียงครู่แล้วรับคำ

"ใช่ จำได้ทุกอย่าง"

"แล้วทำไมถึงแกล้งทำเป็นจำไม่ได้? พี่รู้ไหมว่าพี่รามเสียใจมากแค่ไหน?"

--- เสียใจหรือ?

"ไม่หรอก เทพ นายไม่รู้จักเขา พี่รามมีคู่ขาอีกหลายคน พี่ก็เป็นแค่หนึ่งในนั้นเท่านั้นเอง"

ปรานต์เอ่ยพลางระบายลมหายใจราวกับเรื่องที่พูดอยู่นั้นเป็นเพียงเรื่องของดินฟ้าอากาศทั่วไป

"... ตอนนี้เขาก็แค่เห่อของใหม่อย่างพี่ สุดท้ายเดี๋ยวเขาก็เบื่อเอง รีบ ๆ จบไปซะก็ดีแล้ว"

--- ของที่มีตำหนิอย่างเขา จะไปคู่ควรอะไรกับความรักของผู้ชายคนนั้น

"ทำไมพี่พูดแบบนี้?! ถ้าพี่รามมาได้ยินเข้าจะเสียใจแค่ไหนคิดบ้างไหม?!"

ปรานต์เงยหน้าสบตากับผู้เป็นน้องชายอย่างนิ่งเฉย

"แล้วนาย... คิดว่าพี่ไม่เสียใจหรือไง?"

"... พี่"

"นายคิดว่าการที่พี่บอกเลิกพี่รามไป... เพราะเหตุผลอะไร คิดบ้างไหม?"

ปรานต์คู้เข่าขึ้นพร้อมกับกอดร่างกายของตนเอง ดวงตารื้นหยาดน้ำตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทันรู้ตัว

"แค่หายใจอยู่ทุกวันนี้ พี่ก็ขยะแขยงตัวเองจะตายอยู่แล้ว"

"... ทำไม? พี่ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อยนะ"

"แต่พี่มีอารมณ์ร่วมกับพวกนั้น!"

"นั่นมันเพราะยา พี่ไม่ได้อยากทำแบบนั้นสักหน่อย!"

"พี่มันสกปรก! สกปรกเข้าใจไหม!!!"

เด็กหนุ่มเหวี่ยงหมอนใบใหญ่ไปทางร่างบาง แต่กระเด็นไปถูกพื้นเสียก่อน แต่ผลของมันก็ไม่ต่างกัน รชตเม้มริมฝีปาก พยายามควบคุมอารมณ์ให้สงบ

"ออกไปซะ.."

"...... ไปก็ได้ แต่ผมบอกไว้อย่างนะ การที่พี่เกลียดตัวเองแบบนี้ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นเลย นอกจากทำให้คนที่รักพี่เจ็บปวดเสียเปล่า ถ้าพี่ได้สติเมื่อไหร่ก็คิดถึงคำพูดของผมด้วยละกัน"

เสียงประตูปิดลง พร้อมกับหัวใจที่ปิดตายของร่างที่นั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง บนผิวแก้มเนียน --- ไม่มีน้ำตาแม้เพียงหยดเดียว

 
 

 
---


TBC

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 17/9/18] P.5 ✮ ACT 18 REJECT ✮
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 18-09-2018 20:26:16

 :pig4: :pig4: :pig4:

ง่า...รู้ว่าจะต้องเจ็บทั้งคู่ แล้วก็ยังทำอีกนะ

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 17/9/18] P.5 ✮ ACT 18 REJECT ✮
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 18-09-2018 23:35:19

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 17/9/18] P.5 ✮ ACT 18 REJECT ✮
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 19-09-2018 09:02:23

ดราม่า...

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 17/9/18] P.5 ✮ ACT 18 REJECT ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 19-09-2018 15:43:31

มาม่าสาดเลยจ้ะงานนี้

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 17/9/18] P.5 ✮ ACT 18 REJECT ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Victor ที่ 12-10-2018 21:33:59

หายไปเลย

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 17/9/18] P.5 ✮ ACT 18 REJECT ✮
เริ่มหัวข้อโดย: Wispapasim ที่ 08-04-2020 16:19:27

ตามหานิยาย พระเอกเป็นดาราดังอะครับ แล้วมาเล่นซีรีส์เกย์
นายเอกตอนแรกไม่ได้อยากมาเคสเรื่องนี้ มาเป็นเพื่อนเพื่อน แต่ดันติดเป็นตัวเอก อะไรประมาณนี้อะครับ

หัวข้อ: Re: Porn Star ✮ เมื่อผมเป็นดาราหนังเอวี [UPDATE 17/9/18] P.5 ✮ ACT 18 REJECT ✮
เริ่มหัวข้อโดย: sk_bunggi ที่ 28-04-2020 23:46:18

ไม่มาต่อแล้วหรอคะ  :hao5: :hao5: