#เจนไม่นก
เจนกับการขอความรัก
มันเหมือนช่วงเวลาที่เจนถูกแม่จับได้ว่าทำผิด
แต่เจนไม่รู้ว่าทำอะไรลงไป
อาการที่เป็นอยู่ตอนนี้ไม่เรียกว่าดีนัก เจนกำลังกระวนกระวายและทำตัวไม่ถูกในห้องชุดของคอนโดที่ไม่แม้แต่จะเคยเหยียบย่างมาก่อน แต่ห้องนี้ดูเข้ากับคุณรบอย่างประหลาด บางทีนี่อาจจะเป็นหลุมหลบภัยอีกแห่งที่เขาน่าจะเป็นคนพาเจนมา แต่เราไปเจอกันที่ไหน เจอกันยังไง แล้วมันเกิดอะไรบ้าง คนมีชนักติดหลังแทบนั่งไม่ติดที่ ถ้าเป็นไปได้ เจนก็อยากจะหนีไปให้ไกล ถ้าหากคู่กรณีไม่ใช่คุณรบ เจนก็คงไม่อยู่แล้ว ไม่สิ ถ้าเป็นคนอื่น เจนอาจจะไม่หนี
แต่เพราะเป็นคุณรบ เจนต้องอยู่เจอแม้จะไม่อยากก็ตาม
เจนไม่อาจจะตัดสัมพันธ์กับบ้านรัตนสกุลได้ และจำเป็นต้องมีสติรับฟังเรื่องราวที่กำลังจะได้ยิน ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเขาจะพูดหรือไม่ ในตอนนี้ที่ทำได้อย่างเดียวคือรอ เวลาแต่ละวินาทีแลดูช้ากว่าทุกครั้ง เหงื่อกาฬก็พาลจะแตกพลั่ก เจนอาจจะสร่างเมาแล้ว แต่ก็ยังไม่รู้สึกดีขึ้นเลย เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง และมันเกี่ยวกับท่าทีเย็นชาเมื่อครู่นี้ไหม
และเขายังจะให้เจนกลับบ้านไปกับเขาอยู่หรือเปล่า
ยิ่งคิด ก็ยิ่งไม่เข้าใจ และยิ่งหาทางออกให้กับปัญหาที่ตนกำลังเผชิญอยู่นี้ไม่เจอ เจนจะไปแน่นอน แต่ในตอนนี้ตนไม่พร้อมเลยจริงๆ ไม่ใช่ว่าลำบากอะไร แต่ความผูกพันมันไม่ได้ตัดขาดกันง่าย ในตอนนี้เจนรักษ์คิดไปไกลจนไม่รู้ประเด็นหลักของปัญหาที่ตนคิดอยู่แล้ว หากคุณรบยังมาช้ากว่านี้ เกรงว่าคงมีคนๆนึง ต้องอกแตกตายเป็นแน่
และแล้วประตูก็ได้เปิดออก…..
“………”
“………”
“ซื้อข้าวมาให้”
“เอ่อ….”
“……….”
“ขอบคุณคุณรบมากครับ” มีเป็นหมื่นล้านคำในหัวใจ
แต่ไม่มีอะไรได้ถูกถ่ายทอดออกมา….
เจนนั้นเดินไปช่วยเขาในการจัดอาหารใส่จาน แต่เราก็ยังคงเงียบงันอยู่อย่างนั้น อาหารมื้อนี้เหมือนไร้รสชาติ แต่เจนก็ยังฝืนตักโจ๊กเข้าปากเพราะทุกครั้งที่เงยหน้ามาก็ได้เห็นว่าเขามองอยู่ ความเงียบที่อึดอัดแบบนี้ มันทำให้เหนื่อยเหลือเกิน ในที่สุดเจนก็วางช้อน ไม่สามารถทานได้อีกต่อไป ความอยากอาหารที่ไม่มีตั้งแต่ต้น ฝืนเท่าไหร่มันก็ไม่มีขึ้นมาหรอก
“อิ่มแล้วเหรอ”
“ขอโทษครับ”
“ไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอก”
“คุณรบเห็นตัวจุ้นไหม”
“จุ้น?”
“น้องชายผมนะครับ”
“อ๋อ เขาคงกลับไปที่พักของเขาเอง ไม่ต้องห่วงนะ”
“งั้นเหรอครับ……”
“…………..”
“แล้วทำไมเจนถึงได้……”
“นายเมามากไง”
“อา……”
“แล้วเจนทำอะไรแปลกๆลงไปหรือเปล่า”
“…………..”
“คงทำไปเยอะมากสินะครับ”
“อืม” เขาไม่ปฏิเสธเลย ทั้งเรื่องที่เจนทำเรื่องแปลกๆไปเมื่อวาน
และเรื่องที่เขาทำเรื่องแปลกๆไปในตอนนี้………
ทุกอย่างไม่ได้เป็นดั่งใจคนทั้งคู่ ความตั้งใจที่จะเคลียร์ปัญหาไม่ได้ทำได้โดยง่ายเลย เจนนั้นดูประหม่าและไม่กล้าที่จะเดินเข้าหา ส่วนนักรบแม้จะทำเหมือนตัวเองอยู่นิ่ง แต่จริงๆแล้วเขาก็กระวนกระวายไม่ต่างกัน และเขาก็ขี้ขลาดกว่าที่ใครคิดเพราะในยามที่เจนรักษ์เหมือนอยากจะพูด เขากลับก้มหน้าลงไปกินข้าวเสียงั้น วันนี้เราจะจัดการมันได้ไหม
“เจนยังกลับบ้านกับคุณรบได้ไหม”
“ได้สิ”
“จริงเหรอครับ”
“อืม”
“งั้นเจนขอกลับเลยได้ไหม”
“เดี๋ยวผมไปส่ง”
“ครับ”
“แต่ไม่ใช่ตอนนี้” เขาคงทำอะไรให้ดีในวินาทีนี้หรือตอนนี้ไม่ได้ แต่นักรบสามารถยืดเวลาให้กับตัวเขาเองได้ เมื่อไหร่กันที่เขากลายเป็นคนขี้ขลาดไปเสียแล้ว และเมื่อไหร่กันที่เขากลายเป็นคนที่เข้าประเด็นที่ต้องการไม่ได้ นักรบยังคงถ่วงเวลาด้วยการกินข้าวทีละคำอย่างเชื่องช้า ยื้อเวลาและความอึดอัดให้ดำเนินต่อไป ราวกับไม่สนใจอีกคนที่ใกล้จะอกแตกตาย เขาไม่เห็นหรอกเหรอ
ว่าเจนนั้นจวนเจียนจะร้องไห้ออกมาแล้ว……
ไม่หรอก….เขาเห็น แต่ก็ทำอะไรไม่ค่อยถูกเหมือนกัน นักรบก็ยังคงเป็นคนที่รับมือได้ยาก และรับมือกับคนนี้ยากเหมือนเดิม เขามีความตั้งใจอยู่เต็มเปี่ยม หากแต่ไม่สามารถถ่ายทอดมันออกมาได้ จะว่าเป็นเพราะความกลัวหรือไรกันนะ น่าแปลกใจที่เขาก็มีมันเหมือนกัน แต่เพราะว่ามีนั่นแหละ จึงทำให้นักรบไม่มีซึ่งความกล้าที่จะจัดการออกมา
หากจะถามว่าใครที่แย่นั่นคงเป็นเขาเอง
“พักผ่อนก่อนเถอะนะ กลับไปแบบที่หน้าบวมๆตาบวมๆแบบนี้ได้ที่ไหนกัน” ในที่สุดก็หลุดออกมาประโยคนึงจนได้ แม้จะห่างไกลจากที่ได้คาดหวังไว้ แต่นักรบก็ทำได้ดีที่สุดเท่านี้จริงๆ แต่คนฟังที่ใจนั้นแฟบเหลือนิดเดียวก็กลับกลายมาพองฟู
“มันไม่ได้บวมสักหน่อย” แต่ก็ยังไม่ยอมรับ คนฟังที่นั่งละเลียดอาหารอยู่ถึงกลับส่ายหน้า พอเห็นฤทธิ์เดชของเจนกลับมาเขาก็เผลอหลุดยิ้มที่มุมปากให้คนที่ได้เห็นต้องใจเต้น
“วันนี้ได้ส่องกระจกหรือยัง” เขาถาม ก่อนจะวางช้อน ฝืนกินต่อไปก็ไม่ได้อร่อยขึ้นมา ใครจะไปรู้ว่าเพียงแค่ประโยคเดียวที่ดูเหมือนจะห่วงใย มันจะสร้างสถานการณ์ให้ดีขึ้นมาได้ บางทีนักรบเพียงแค่ต้องลองอะไรใหม่ๆหลายๆแบบ แบบที่เขาไม่เคยเป็น และแบบที่จะทำให้ใครบางคนรู้สึกดี
“ฮึ”
“เอาแต่คิดอะไรอยู่ฮึ? กลัวผมไล่ออกเหรอ”
“…….”
“ผมไม่ให้ออกง่ายๆหรอกนะ”
“แต่เจนเมา” และพูดบ้าอะไรออกไปมากมาย เขาโอเคเหรอกับพฤติกรรมแบบนั้นของลูกจ้าง จริงๆก็ไม่โอเคหรอก
แต่เจนพิเศษน่ะ เส้นใหญ่กว่าใคร…..
“นอกจากหอมแก้มผมทีนึง ก็หลับเลย ไม่ได้ทำอะไรน่าเกลียดมาก” เขาละใจความสำคัญอื่นๆไป บางเรื่องเจนก็ไม่ต้องรู้หรอก มันไม่ใช่เรื่องที่ควรรู้และยากที่จะควบคุม นักรบตัดสินใจที่จะไม่พูด เพราะหากพูดแล้วมันยิ่งทำให้กระดาก การรั้งเจนในสถานการณ์แบบนั้นอาจจะยาก ที่เจนอยู่ด้วยทุกวันนี้เพราะใจ ไม่ใช่เงินตรา อะไรที่เกินจำเป็น เขาก็ไม่ควรทำ เพราะเขาไม่แน่ใจนักว่าใจของเขาจะรั้งเจนให้อยู่ได้ไหม สิ่งที่นักรบมั่นใจมาตลอดคือเงินที่เขารู้วิธีหาเท่านั้นเอง
“ผมทำอะไรนะ!”
“ตรงนี้” เขาชี้ให้ดู ยิ่งพูด เจนยิ่งอยากจะระเบิดตู้ม
“………………”
“ผมไม่ถือสา ไม่ต้องรู้สึกผิด” ไม่ได้รู้สึกผิด แต่กูเขินเว้ย! เจนอยากจะพูดแบบนี้แต่ทำได้แค่มองค้อนออกไป คุณนักรบแม่งกวน ถ้าตอนสมัครงานมารู้ว่าพอสนิทกันแล้วจะเป็นแบบนี้นะ
เจนจะ….เจนจะ….ก็จะสมัครอยู่ดี
แต่จะไม่แตะเหล้าไปตลอดการจ้างงาน
“อิ่มแล้ว ถ้าจะช่วยรับผิดชอบสักอย่าง ก็นี่….ล้างจาน”
“…………..”
“เสร็จแล้วก็เข้าไปนอนในห้องซะ ผมจะดูหนัง”
“เรากลับไปดูที่บ้านก็ได้นี่ครับ”
“เรา? อยากดูกับผมหรือไง”
“เปล่าครับ แต่เจนอยากกลับแล้ว”
“ขี้เกียจครับ”
“เจนขับให้”
“ไม่ไว้ใจคนเมา”
“เจนไม่เมาแล้ว!”
“อย่าขึ้นเสียง บอกให้ไปนอน”
“……….”
“ถ้าไม่ไปนอนในห้องจะให้มานอนตรงโซฟานี่ก็ได้ แต่ผมจะดูหนัง” เอาสิ พอหายสลด ก็กลับมาเป็นนักรบผู้เผด็จการ
เจนต้องยอมจำนนอย่างจำใจ ในที่สุดก็ยอมลุกไปเก็บชามไปล้าง และเดินไปเข้าห้องนอนโดยไม่ได้เห็นว่าใครบางคนนั้นมีรอยยิ้มกว้างขวางนัก นักรบทิ้งตัวลงนั่งกับโซฟา เขาเปิดหนังขึ้นมาดู ปล่อยเวลาไปกับเรื่องไร้สาระแบบที่ไม่ค่อยจะเป็น อาจจะเพราะตัวไร้สาระวันนี้มานอนอยู่ที่ห้องนอนของเขาก็เป็นได้ เจนเองก็หยุดโวยวาย เป็นเด็กที่ว่าง่ายจนที่เคยกังวลนั้นดูไร้ค่าไปเลย นึกขึ้นแล้วก็ตลกตัวเองจริงๆ
แต่มันดีแล้วเหรอที่ทำเช่นนี้…..
ไม่มีอะไรดีทั้งนั้นแหละ แต่เขาเชื่อว่าแบบนี้มันดีที่สุดแล้ว นักรบอาจจะต้องแบกรับความรู้สึกของเจนรักษ์ไว้โดยที่อีกฝ่ายไม่มีทางได้รู้ แต่นั่นมันไม่ใช่ปัญหาอะไร เขาสามารถรับมันได้ ไม่ใช่แค่เจนรักษ์ จะกับใครก็ตามเขาก็รับได้โดยที่ไม่มีรังเกียจรังงอน ตราบใดที่อีกฝ่ายไม่สร้างปัญหา เท่านั้นมันก็เพียงพอแล้วไม่ใช่หรือไง และเขามั่นใจอย่างมากด้วยว่าเจนจะไม่สร้างความวุ่นวายอะไร แต่ที่เขาคิดน้อยไป มันคงเป็นในส่วนของปัญหาทางจิตใจที่เขาปล่อยทิ้งไว้ให้มันค้างคา ถ้าเจนรักเขา และเขาละรู้สึกอย่างไรกับเจน
นักรบก็รู้ดีนี่ว่าการเล่นกับหัวใจของคนอื่นมันไม่ใช่เรื่องดีเลย
เขารู้ และเข้าใจดี เพราะครั้งหนึ่งก็เคยเป็นเหยื่อมาก่อนเหมือนกัน แต่เขาไม่ได้รู้สึกกับเจนรักษ์ แบบที่รดาเคยรู้สึกกับเขา แม้ไม่อาจจะพูดว่ารักใคร่ได้เต็มปาก แต่ก็เรียกได้ว่ารู้สึกดีที่มีอีกฝ่ายใกล้ชิด รู้สึกสบายใจที่มีอีกฝ่ายอยู่ไม่ไกล แต่ความรู้สึกจะตีความว่ารักมันก็ยังเร็วไป ประสบการณ์สอนให้เขาใช้สมองให้มากกว่าหัวใจ และเพราะประสบการณ์ที่ผ่านมามันก็เลวร้ายมากมาย จะให้เขาตกหลุกรักใครสักคนง่ายๆ มันคงไม่มีทางเกิดขึ้น เขายังไม่แน่ใจเลยว่าเลิกรู้สึกผิดกับเรื่องนั้นหรือยัง จึงไม่อยากสร้างเรื่องใหม่ๆให้รู้สึกแย่ซ้ำๆ แต่การทำตัวกลางๆแบบนี้ก็ไม่ดีเท่าไหร่ แล้วนักรบควรจะทำอย่างไร
นักรบมองไปที่ประตูห้อง ทีวีที่เปิดทิ้งไว้นั้นเหมือนจะแค่ทำหน้าที่ของมัน แต่เขาไม่ได้ชายตาแล โดยไม่รู้ตัว เขาแคร์อีกฝ่ายกว่าที่คิด หากนักรบยังเป็นแบบนี้ เจนรักษ์จะโอเคหรือไม่ อีกฝ่ายก็เป็นคนมีความรู้สึกเหมือนกัน แต่เรื่องที่เจนพูดออกมาเมื่อวาน ก็ทำให้เขารู้ได้ว่าเจนนั้นก็พยายามจะไม่รักใคร เราสองคนต่างก็มีแผลที่คล้ายแต่ไม่เหมือน และคนแบบเราสองคนนะเหรอ….ที่จะทำให้อีกฝ่ายว้าวุ่นใจ และผิดหวังได้จริงๆ
“คุณรบ” เสียงของเจนที่ดังขึ้นทำให้นักรบสะดุ้ง เขาไม่ได้ดูหนังแต่กำลังใช้ความคิดอย่างอื่นอยู่
“ตื่นแล้วเหรอ” พอหันไปมองนาฬิกา เขาก็ค้นพบว่ามันแค่ 20 กว่านาทีเท่านั้น
“ผมนอนไม่หลับครับ”
“…………….”
“เมื่อวานผม….ได้พูดอะไรกับคุณรบบ้างไหม”
“พูดมากเชียวล่ะ”
“ง่า…..คือเจนเป็นคนเมาแล้วพูดมาก” ไม่เมาก็พูดมาก แต่ไม่ค่อยพูดกับเขา
“อืม”
“แล้วก็ชอบพูดเรื่องที่ไม่น่าพูดด้วย” คงจะออกมาคุยเรื่องนั้นสินะ
“ก็ไม่ได้อะไรนี่” แต่เขาก็ยังทู่ซี้ต่อไป นักรบกำลังพยายามช่วยนายอยู่นะเจน ให้ความร่วมมือกันหน่อยสิ
“เมื่อวานเจนได้พูดอะไรแปลกๆกับคุณรบไปหรือเปล่า”
“ผมจำไม่ได้”
“……………”
“มันก็ไม่ได้มีอะไรหรอกนะ” นักรบนั้นปรับท่านั่งของเขาให้ดีขึ้น จ้องมองอีกฝ่ายที่ยืนเก้ๆกังๆตรงนั้น เจนไม่ได้เดินเข้ามาใกล้ และไม่รู้ว่าเพราะคำตอบของเขาหรือเปล่าที่ทำให้เราเหมือนจะยิ่งห่างกันไปอีกไกล
“เจนคิดว่า เจนได้พูดอะไรไปเสียอีก”
“มานั่งตรงนี้สิ” เขาเรียก ตบที่นั่งข้างๆโซฟาให้อีกฝ่ายนั่งลง
แต่เจน…..เต็มไปด้วยความลังเล
“บอกให้มานั่งไง”
ก็ยังดื้ออยู่ดี
“จะคุยไม่ใช่เหรอ”
“……………”
“หรือไม่อยากคุยแล้ว” น้ำเสียงที่เคยแข็งๆขู่ๆของเขานั้นอ่อนลง เมื่อเห็นเจ้าลูกนกเริ่มเข้าสู่กระบวนการหวั่นเกรงเขาจนน่ากลัวจะบินหนีไปเสียก่อน นักรบก็เรียนรู้ที่จะหลอกหล่ออีกฝ่ายด้วยวิธีอื่น
เจนรักษ์มานั่งที่ข้างๆเขาอย่างที่สั่งไว้ แต่ว่าก็เว้นระยะห่างให้กันมากพอสมควรทั้งๆที่โซฟามันไม่ได้กว้างอะไรมากมาย นักรบนั้นจ้องมองอีกฝ่ายที่ก้มหน้าไม่มองกัน คงจะคิดมากจนนอนไม่หลับสินะ เขาเองก็เครียดเหมือนกัน เครียดจนดูหนังไม่รู้เรื่องเลยทีเดียว แต่เราจะมีวิธีที่คุยกันได้ดีๆและหาประโยชน์ที่ลงตัวต่อสองฝ่ายได้ไหมถ้าเขาเอ่ยปากพูดสิ่งใดไปแล้ว เหตุการณ์เมื่อวานเขาเรียนรู้ว่าเจนรักษ์เองก็เปราะบางมาก หากทำอะไรผลีผลาม เจ้านกน้อยนี่อาจจะหนีออกจากกรงไป
และกรงของเขามันไม่ได้ถูกปิดตายไว้เสียด้วย
“อย่าไปคิดให้มันมากเลย” เขาพูดก่อน อดไม่ไหวที่จะลูบหัวทุยๆของเจ้าตัวคนที่เอาแต่ก้มหน้า
“เจนก็แค่…..” ไม่เข้าใจคุณรบ
“นอกจากพูดมากแล้วยังคิดมากอีกหรือไง หืมมมมม” น้ำเสียงที่ดูใจดีจนเกินไปของคุณรบทำให้เจนตามไม่ทัน คนตัวเล็กหันมามองใบหน้าเขาอย่างหวาดๆ และมันทำให้นักรบได้เห็นว่าอีกฝ่ายตาแดงไปหมด ก็บอกให้ไปพักไง ตายังบวมอยู่เลย
“ก็เจนไม่รู้ว่าทำอะไรลงไป”
“ไม่มีอะไรหรอก”
“เจนกลัวคุณรบโกรธ”
“ผมดูเหมือนคนที่โกรธคุณอยู่หรือเปล่าล่ะ”
“เจน…………..”
“ผมต้องโกรธคุณแน่ ถ้าคุณถือโอกาสนี้หนีไป”
“………….”
“จะไม่มีการไล่ออกใดๆเกิดขึ้นหรอกนะ” เขาพูดอย่างชัดเจน และหัวใจของเจนก็เริ่มจะพองฟู
“จริงเหรอครับ”
“คุณอยากอยู่กับผมไหม”
“………………..”
“ถ้าใช่ ก็จะไม่มีการไล่ออกอะไรเกิดขึ้น”
“อยากอยู่ครับ”
“เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว”
“ผมอยากเป็นพี่เลี้ยงของน้องวินไปอีกสักพัก”
“อืม” แต่สักพักของแต่ละคน ก็มีคำนิยามไม่เหมือนกัน หัวใจของเขาเหมือนจะหล่นวูบลงมาเมื่อเจนรักษ์เอ่ยประโยคนั้น ในความหมายที่ดี ก็มีอีกส่วนที่เขาคิดว่ามันช่าง….คลุมเครือไปในทางที่ไม่ค่อยดีเช่นกัน
แต่ตอนนี้เขาคงไม่ขออะไรไปมากกว่านี้ได้อีก
“อยากอยู่ก็อยู่ไปสิ”
“……….”
“อยู่เท่าที่อยากอยู่นั่นแหละ บ้านรัตนสกุลยินดีต้อนรับ” คำพูดของเขาเรียกรอยยิ้มกว้างของเด็กที่นั่งน้ำตาคลอเมื่อครู่ เขาลูบหัวเจนเพื่อย้ำให้ทราบว่าไม่มีอะไรที่ทำให้เขาเคืองโกรธเลยแม้แต่น้อย คำพูดเมื่อคืนวานก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจแต่อย่างใด แต่จะถามว่ารู้สึกพอใจมากไหม มันก็ไม่ใช่แบบนั้น นักรบเองก็ไม่เข้าใจตัวเองและหงุดหงิดอยู่เช่นกัน ทว่าเมื่อเห็นอีกฝ่ายยิ้มออกมา เขาก็เหมือนจะลืมเลือนมันไปได้
“ผมถามคุณรบเรื่องนึงได้ไหม”
“ว่ามาสิ”
“คุณรบพอจะรักผม…..”
“………….”
“เอ่อไม่ใช่สิ เอ็นดูผมเหมือนพระพายได้ไหม” เจ้าของดวงตากลมนั้นวูบไหวไปเพราะคำพูดผิดๆของตน นักรบเองก็เงียบงันไปชั่วขณะ คำถามเรื่องความรู้สึก มันไม่ใช่อะไรที่ตอบได้ง่ายๆเลย
“อิจฉาอะไรพระพายอยู่เหรอ” แต่เขาเลือกที่จะถ่วงเวลาการตอบคำถามไปสักนิด
“เปล่าหรอกครับ ผมเข้าใจนะว่าพระพายน่ะ อยู่กับคุณหญิงมานานตั้งแต่เด็ก ทุกคนก็ย่อมเอ็นดูเป็นธรรมดา ส่วนเจนน่ะเพิ่งมา แถมยังก่อปัญหาตั้งมากมาย”
“พูดอีกก็ถูกอีก”
“คุณรบอ่ะ! ผมแค่อยากจะรู้เท่านั้นเองว่าพอจะเป็นไปได้ไหม”
“เพื่ออะไรล่ะ”
“ก็….นั่นสิ”
“ตอบตัวเองไม่ได้ซะงั้น”
“ก็เจนอ่ะ ไม่มีญาติเหลือที่ไทยแล้วนี่ครับ”
“………….”
“คือก็ไม่ได้ปีนเกลียวอยากจะขึ้นมาเป็นญาติของคุณรบหรอกนะ แต่ว่าถ้ามีคนสำคัญอยู่ที่นี่ก็ดีไม่ใช่เหรอครับ แม่เองก็อยากอยู่ที่นี่ด้วย”
“อย่างนั้นเองเหรอ”
“อืม แต่ไม่เป็นไรนะครับ ถ้าคุณรบตอบไม่ได้”
“ผมก็เอ็นดูอยู่นะ” แต่ในฐานะอะไรกันล่ะ
“จริงเหรอครับ” แล้วเรื่องที่คุยกันเมื่อวานล่ะ เจนไม่ได้คาดหวังเลยหรือ
“อืม” หรือนักรบควรจะทวงถาม
“ถ้างั้นขอเจนอยู่ไปอีกสักพักนะครับ” แต่มันไม่จำเป็นหรอก
“ได้สิ” เพราะสิ่งที่เขาต้องการทั้งหมดก็แค่ให้เจนอยู่ต่อไม่ใช่หรือไง
ในช่วงเปราะบางแบบนี้ อย่าแหวกหญ้าให้ตื่นดีกว่า……
เจนนั้นมักน้อยดีจัง….แต่จะมักมากไปทำไม ในเมื่อมีแค่นี้ก็ต้องขอแค่นี้ อีกอย่าง ความรู้สึกหวั่นไหวที่มีกับคุณรบอาจจะไม่ใช่ของแท้ก็เป็นได้ วันนึงมันคงจะจางหายไปราวกับไม่มีจริง มันก็ไม่ได้เกิดขึ้นครั้งแรกซะหน่อย อย่างไรซะเจนก็เคยมีประสบการณ์แนวๆนี้มาก่อน ความทุกข์ที่มีมาตลอดเช้าถูกกำจัดให้หายไป ตอนนี้เจนเริ่มมีความสุขขึ้นมากับการได้พูดคุยกับเขา และทุกอย่างก็มีแนวโน้มไปในทางที่ดี และแม้ที่ขอไปอาจจะดูน้อยกับความต้องการจริง แต่เจนไม่ติดใจอะไรเลย พอใจแล้วเพราะนี่ก็มากกว่าที่คาดการณ์ไว้ แม้คุณรบจะหน้านิ่ง ตอบอะไรคลุมเครือ ทว่าการตอบบ้างก็ยังดีกว่าความเงียบงัน
แต่เรายังไม่ได้กลับบ้าน อย่างน้อยก็ตอนนี้ เพราะตาของเจนยังบวมอยู่ คุณรบแนะนำให้เอาช้อนแช่เย็นมาแปะดู เพราะงั้นก็เลยเสียเวลาเอาช้อนไปแช่ และมานั่งดูหนังกับคุณรบเพราะนอนไม่หลับ ความประหม่าในตอนแรกแทบไม่มีเหลืออยู่แล้วจริงๆ แถมหนังที่เขาเลือกนี่ก็สนุกเลยทีเดียว เรานั่งเงียบๆกันไปสักพัก เจนก็เดินไปเปิดตู้เย็นเอาช้อนที่แช่ไว้ออกมา
นักรบเหลือบมองคนที่ยังเก้ๆกังๆเอาช้อนทิ่มตาตัวเอง เขาส่ายหน้าออกมา คนอายุ 27 ที่บางทีก็ดูสมวัย บางทีก็ดูอ่อนกว่าวัย แต่เขาก็ไม่เคยเบื่อที่จะอยู่ด้วย เจนรักษ์มีบุคลิกนิสัยที่ทำให้อยู่ด้วยได้นานๆอย่างไม่น่าเชื่อ เขาไม่เคยพาใครมาที่นี่แม้แต่คุณพรรณี และยิ่งไม่เคยชอบให้ใครมาดูหนังด้วยเพราะไม่ชอบให้ใครมายุกยิกอยู่ใกล้ๆ มันทำให้ดูหนังไม่รู้เรื่อง แล้วถามว่าที่ให้มาเดินไปเดินมานี่ดูหนังรู้เรื่องเหรอ ตอบเลยว่าไม่
ก็เลยดูอีกคนเดินไปเดินมาแทน
“ทำงี้ปะครับ” เจนเอาช้อนแปะที่ตาให้ดู เขานั้นส่ายหน้า….ของแบบนี้ต้องสอนด้วยเหรอ
“มานี่สิ” เขาเรียก เจ้าตัวก็เดินไปหาแต่โดยดีและทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ นี่ไง ขอให้เอ็นดูแบบพระพายแล้วพระพายเคยมานั่งจุ้มปุ๊กแบบนี้ข้างๆนักรบหรือไง เจนรักษ์ตีความอะไรผิดไปหรือเปล่า….
งั้นก็บ่นออกไปสิ ห้ามออกไปสิ
เจนไม่ใช่คนสอนไม่จำเสียหน่อย
“เอาหลังช้อนนี่อ่ะ วางทาบไปล่ะมั้ง” บอกตรงๆเขาก็ไม่เคยลอง อย่างว่า….คนเรามีวิธีระบายความเครียดหลากหลายแบบ และแบบของนักรบไม่ใช่การร้องไห้ เพราะงั้นวิธีการบำบัดอาการตาบวมจึงไม่เคยอยู่ในสารานุกรมส่วนตัว
“แบบนี้สินะครับ”
“หลับตาสิ” เจนนั้นช้อนตามองเขาที่พูดออกมา แววตามีความวาบไหวอยู่ในนั้น
“เอ่อ….”
“ไม่งั้นมันก็ทิ่มตาเอานะสิ”
“อา…ครับ” ถือว่ามีเหตุผล เจนจะลดอาการใจเต้นลงให้หน่อยก็ได้
เปลือกตาสีอ่อนนั้นขยับเล็กน้อยยามที่ความเย็นจากช้อนนั้นกระทบกัน เจนพยายามปั้นสีหน้าของตนให้นิ่งแม้หัวใจจะสั่นไหวและเลือดจะซูบฉีดเต็มอัตราไปที่แก้ม นักรบรับหน้าที่เป็นผู้กู้ภัยทางดวงตาให้กับคนตัวเล็กโดยที่ไม่มีใครร้องขอ และเขาก็ไม่เคยบอกว่าจะทำ ระยะห่างที่เราสองพยายามแสดงออกมาเพื่อกีดกันไม่ให้อีกฝ่ายเผลอเข้าไปเริ่มเจือจาง แต่เขาบอกไม่ได้ว่าชอบแบบนี้มากกว่าไหม ทั้งๆที่เป็นระยะอันตรายแต่เขาก็เลือกที่จะเข้าไปใกล้ชิด เจนรักษ์ที่หลับตาอยู่ไร้ซึ่งความสามารถในการป้องกันตัวเอง และเขาก็คิดว่ามันดีจังที่อีกฝ่ายจะไม่รับรู้ เขาชอบตอนนี้ที่สุด
ตอนที่เจนพูดคุยอย่างเป็นปกติ
นั่งนิ่งๆข้างๆอย่างไม่ระมัดระวังอะไร
และดวงตาที่ปิดอยู่ก็ไม่เห็นว่าตัวเขานั้นมองกันแบบไหน
แต่ความชอบของตนเอง อาจจะทำให้ตัวเขานั่นแหละที่เข้าจุดวิกฤติ
“ถือเองได้แล้ว” นักรบบอก เขาต้องออกห่างหน่อยล่ะ และเจนรักษ์ก็รับทราบ มือเล็กที่วางอยู่ข้างตัวเมื่อครู่ถูกยกขึ้นมา คนที่sหลับตาอยู่เหมือนจะมีอุปสรรคเพราะไม่รู้ว่าอะไรๆอยู่ตรงไหน มือเล็กจึงค่อยๆไล่หาตำแหน่งที่นักรบจับช้อนไว้ให้อยู่ ไอ้การหาช้อนน่ะมันก็ง่ายอยู่หรอก
แต่จับยังไงไม่ให้โดนมือเขานี่สิ….มันยาก
“………….”
“………..” มือของเจนนั้นสัมผัสอยู่บนหลังมือของเขาแผ่วเบา แต่นักรบไม่ใช่พระอิฐพระปูนถึงจะไม่รู้ ใบหน้าอีกฝ่ายยังคงแต่งแต้มด้วยสีชมพูแดงแต่ใบหน้าเรียบนิ่ง เหมือนดั่งเขาที่ปฏิบัติตัวเงียบนิ่ง ไม่พูดและไม่ขยับ ทว่าหัวใจกับเริ่มปรับตัวรับภาวะที่เต้นแรงกว่าเดิม
และปล่อยให้เจนจับมือของเขาไว้แบบนั้น
“เจนขอช้อนครับ” จนในที่สุดต้องมีคนที่ทนไม่ไหวพูดออกมา และเขาก็ค่อยๆคลายมือให้อีกคนได้ครอบครองช้อน
“จับดีๆ” เขาสั่งทับ แต่เจนไม่ใช่เด็กอายุเท่าน้องวินที่จะบื้อทำช้อนทิ่มตาได้ทั้งๆที่หลับตาไว้ตลอดแบบนี้ คุณนักรบคงไม่รู้อะไรว่าทำไมเจนถึงไม่ยอมลืมตาแม้แต่ครั้งเดียว แต่ไม่รู้นั่นแหละดีแล้ว
ก็ที่เจนเอาแต่หลับตามันก็เป็นเพราะเขาไม่ใช่หรือไง!
“…………..” เจนที่จับช้อนมั่นแล้ว ค่อยๆขยับไปนั่งหันหน้าไปทางทีวีแต่โดยดี อย่างนี้ไม่ไหวจริงๆ ถ้าลืมตาขึ้นมาเห็นดวงตาของคุณรบล่ะก็เจนต้องช็อคตายไปแน่ๆ แค่นี้ผิวของตัวเองก็แดงจะแย่อยู่แล้ว เพียงแค่คิดว่าคุณรบมองกันอยู่ ร่างกายของเจนล้วนพร้อมจะมีปฏิกิริยา นี่แหละที่เจนเกลียดความเป็นคนคิดเยอะของตัวเอง ถ้าคิดแล้วมันสร้างสรรค์ก็ดีอยู่หรอก แต่คิดไปคิดมา กลับเสียเปรียบเองเสียงั้น มันน่าไหมเจน!!!!
แต่แบบนี้มันดีแล้วจริงๆ มันเป็นประโยชน์แล้วจริงๆ เจนก็ได้อยู่บ้านเขาต่ออย่างที่เราทั้งสองต้องการ ส่วนในความรู้สึกมันก็มีบ้างที่ไม่ค่อยสบายใจ แค่ได้เห็นว่าเจนยังหวั่นไหวต่อหน้าบ้าง แม้จะหน้าห่วง แต่นักรบกลับรู้สึกสบายใจ อย่างน้อยก็ดีกว่าเมื่อวานที่ใจของเขาหล่นไปอยู่ตาตุ่มจริงๆ ความรู้สึกของเจนนะช่างมันเถอะ เพราะสำหรับเขาแค่มีเจนอยู่ใกล้ๆ จะในฐานะอะไรก็ย่อมดีหมด แม้มันจะยังคลุมเครืออยู่บ้าง แต่อย่างไรก็ตาม…..
ก็ต้องยอมรับว่ามีอยู่ใกล้ๆดีกว่า
เพราะมันทำให้อุ่นใจและสบายใจจนหาที่สุดไม่ได้แล้วจริงๆ
Talk: อย่าว่าคุณรบ คนเราก็ต้องมีสับสนไปบ้างงงงงงงงงช่วยเห็นใจคนหวานเย็นที่กลัวตัวเองด้วยยยยยย55555 วันนี้รีบมาเร็วๆเพราะคิดว่าตอนนี้จะช่วยเคลียร์แต่ก็ไม่รู้จะหนักกว่าเดิมหรือไม่ เอาเป็นว่าลงเรือรบเจนแล้วอย่ารีบขึ้นนะคะ ถ้าไม่ใช่คุณรบเรื่องนี้ได้เป็นเจนนกๆไปแล้วจริงๆนะ เจนล่มเรือเพชรเจนไปนานแล้วนะ ผู้ชายอีกคนที่โสดในเรื่องก็มีคนแปะป้ายจองแล้วนะ555555 ได้โปรดยกน้องเจนให้คุณรบเถอะค่ะ เห็นแก่ลูกกบตาดำๆนะ อย่าให้น้องวินกำพร้าแม่ คุณรบกำพร้าเมียโลยยยย55555
ตอนถัดไปก็ยังไม่รู้จะมาเมื่อไหร่ เอาเป็นว่าความดราม่าแบบหวานเย็นก็จะมีเป็นระลอกเพราะเราจะหวานเย็นตลอดไปไม่ได้
/คุณเพชรงอนแล้ว เรื่องเดี่ยวไม่ได้ออกสักทีเพราะรบเจนมัวแต่หวานเย็น
ฝากติดตามต่อด้วยนะคะ
#เจนไม่นก
Twitter @reallyuri
หัวข้อ: เ จ น ไ ม่ น ก (ลูกชุบของอัศวิน : 7) 23.1.2019 P.36 ตอนจบ (อ่าน 215529 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก