#เจนไม่นก
เจนจุ้นอินไทยแลนด์
“ฮายยยยยยยยยยยยยยย”
“………….”
“คิดถึงน้องไหมพี่เจน” หากใครคิดว่าจุ้นเป็นผู้ชายตัวสูงหุ่นใหญ่ ขอให้กลับไปดูว่ารากเหง้ามันมาจากบ้านเดียวของเจนเพราะฉะนั้นส่วนสูงและขนาดตัวจึงไม่ต่างกันนัก แม้เจ้าตัวจะเคลมว่าส่วนสูงที่สูงกว่า 2 เซ็นติเมตรนั้นดูยิ่งใหญกว่า แต่นั่นมันไม่น่าตื่นตาตื่นใจเลย กลับกัน….มันดูน่าสงสารมากกว่าที่ได้เห็นว่าน้องชายของตนนั้นปลงไม่ตกขนาดหนักจนต้องมาข่มคนพี่ที่เตี้ยกว่านิดหน่อย
“ไปยัง” เจนนั้นตัดบทก่อนจะเดินนำไปยังลานจอดรถของสนามบินสุวรรณภูมิ คนสำคัญระดับระเทศแค่ไหนที่ต้องมารับ นี่ถ้าเจ้าตัวไม่เคลมว่าของพรีออเดอร์ของเจนนั้นหนักหนาสาหัสมากมายก่ายกองเว่อร์วังอย่างนั้น รับรองครับ….กูจะให้มึงนั่งแอร์พอร์ตลิงค์ ต่อรถไฟใต้ดิน มาขึ้นบีทีเอส แล้วรอให้มันเสียจนพอใจค่อยมาต่อรถแท็กซี่เข้าซอยบ้าน!
ไม่มีคำว่าปราณีในสายเลือดพี่น้องหรอก!
“มีรถประจำตำแหน่งด้วย”
“อืม ว่างๆจากเป็นพี่เลี้ยงก็มาเป็นคนขับรถ”
“แล้วว่างเป็นแม่ของลูกให้เจ้านายยัง”
“จะว่างหลังจากที่น้องจุ้นตกเป็นเมียพี่เคล” เจนกับจุ้นรักกันมากขนาดไหนย่อมดูได้จากฝีปากการต่อปากของเจนที่ส่งกลับไป ตัวจุ้นหุบปากฉับก่อนจะกลับไปสนใจท้องถนน ดูก็รู้ว่าแซวตอนนี้ เจนเอาจริงๆ เอาตายจริงๆ นี่ไปกินรังผึ้งที่ไหนมาถึงดูอารมณ์ไม่ดี ปกติก็แซวได้อยู่นะ แต่ตอนที่แซวไม่ได้นี่มันไม่ปกติเอาเสียเลย อะโด่ก็ถ้าไม่ใช่เรื่องจริงแล้วจะหงุดหงิดทำไม แต่เดี๋ยวนะ….
ได้เหรอ….ได้เหรอวะ
“นี่พาไปหาป้าก่อนไปโรงแรมได้ป่ะ จองโรงแรมไว้ให้แล้วใช่ไหม”
“อืม จะไปหาแม่ก่อนก็ได้” ถ้าไม่ได้คุยเรื่องบาดหู เจนก็คุยด้วยดีๆได้อยู่ แสดงว่าเนื้อหาเรื่องพ่อของน้องวินอะไรนั่นถือเป็นเรื่องอ่อนไหวสินะ….งุ้ยยยยยยยย
ความอยากรู้อยากเห็นในตัวจุ้นเดือดพล่านไปหมดแล้ว!
เรามาถึงบ้านรัตนสกุลไม่นานหลังจากนั้น น่าแปลกที่วันนี้รถไม่ติด อาจจะเป็นฤกษ์ที่ดีเพราะตัวจุ้นกลับมาเมืองไทยครั้งแรกในรอบหลายปี และกรุงเทพก็เป็นเมืองที่อีกฝ่ายไม่คุ้นชินเอาเสียเลย นี่เรื่องที่มีรถไฟฟ้าวิ่งผ่านก็เพิ่งรู้นะเนี่ย เจนรักษ์ที่พามาถึงบ้านก็รีบทวงสิ่งของที่ฝากซื้อทันที แน่นอนว่าตัวจุ้นเอามาหมดแต่แพคใส่กระเป๋าเดินทางมา ต้องมานั่งแกะกันก่อนเพราะของใช้ส่วนตัวก็เยอะ
“มาแล้วเหรอ ตัวจุ้น” เสียงของป้าอำไพดังมาก่อนตัว จุ้นที่ลากกระเป๋าใบใหญ่เดินตามเจนรักษ์เข้ามาในตัวบ้านนั้นเงยหน้าขึ้นมาและยิ้มให้ ป้าอำไพยังคงเป็นผู้ใหญ่ที่มีใบหน้าใจดีเสมอ นึกแปลกใจเหมือนกันว่าใจคออำมหิตแบบเจนนั้นไปเอาเยี่ยงอย่างมาจากใคร
“ไหว้เจ้านายพี่ด้วย” และเพราะเราอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ หน้ากากพี่น้องจึงต้องถูกนำมาใช้ ถ้าเป็นในเวลาปกตินะเหรอ…คำว่าไอ้เxยเจนก็ยังดูซอฟท์ไปเลย
“สวัสดีครับ” จุ้นก็ไหว้อย่างว่าง่าย แต่พอเงยหน้ามาดูพร้อมสติอีกที ก็ไม่พบใครนอกจากป้าอำไพ
และเด็กน้อยอีกคนนึงที่เธออุ้มอยู่
“เจนก็….”
“ผิดตรงไหนล่ะแม่ น้องวินเป็นเจ้านายของเจนนะ” อ๋อ ไอ้เจน นี่มึง!!!
“น้องคงเจ็ทแล็ค เข้ามากินน้ำในบ้านดีๆก่อนสิจุ้น” จะบอกว่าความเด๋อที่ได้มานี่ไม่ได้เป็นเพราะเจ๊ทแล็คแต่อย่างใด เป็นมาแต่เกิดครับ โชคดีที่เจนแบ่งไปบ้าง ไม่งั้นชีวิตคงลำบากกว่านี้
ตัวจุ้นได้นั่งลงบนโซฟา โดยคนเกรี้ยวกราดเป็นคนไปเอาน้ำมาให้ตามคำสั่งแม่ บ้านของเจ้านายเจนนั้นสวยเลยทีเดียว ดูก็รู้ว่ารวย แต่รวยแล้วไง เงินไม่ใช่ของเจนซะหน่อย อย่างนี้ก็ขอยืมไม่ได้ใช่ไหมล่ะ นั่งมองนั่นนี่ไม่นาน คุณป้าผู้ดูใจดีและแต่งตัวดีคนนึงก็เดินเข้ามา เธอยิ้มให้ตัวจุ้นอย่างเป็นมิตร และนั่นคือเหตุผลให้เด็กดีต้องแสดงความเคารพ
“น้องตัวจุ้นใช่ไหมจ้ะ” คำเรียกขานที่ทำให้ตัวจุ้นดูตัวเล็กตัวน้อยตะมุตะมินั้นน่าขนลุกเบาๆแต่ก็ยิ้มออกมา
“ครับ คุณพรรณีใช่ไหมครับ” คิดว่าต้องใช่ จุ้นเก่ง จุ้นรู้
“ใช่แล้วจ้ะ มานานหรือยังเอ่ย กินอะไรหรือยัง” นี่ไง กูเก่งจริงๆ ว่าแต่เจ้าของบ้านนี่เขาทักลูกพี่ลูกน้องของพี่เลี้ยงหรือหลานชายของคนใช้สุภาพโดยให้ความเอ็นดูขนาดนี้เลยหรือนี่ สงสัยต้องคิดใหม่ทำใหม่ คุณหญิงคุณนายสมัยนี่เขาไม่เชิ่ดหน้าจนคอเคล็ดแบบในละครกันอีกแล้ว ไอ้ที่ถือตัวยกตนขึ้นสูงนั่นมันหมดยุคไปแล้วจริงๆ ละครทีวีควรเริ่มปฏิวัติได้แล้วล่ะ ไม่อย่างนั้นเจนก็จะเอาแต่ทำตามอย่างไร้เหตุผลอยู่นั่น
“เพิ่งมาถึงครับ พี่เจนไปเอาน้ำให้อยู่ ต้องรบกวนคุณหญิงเลยนะครับ” เกือบหลุดคำว่าไอ้เชี่ยเจนแล้ว แต่แปะอิ๊บทัน
“จริงๆนี่ก็บอกเจนว่าให้ตัวจุ้นมาพักกับเราได้ แต่เจนเขาไม่ให้มา ตัวจุ้นไปทะเลาะกับเจนแล้วมาพักที่นี่ก็ได้นะจ้ะ” เดี๋ยวๆ อะไรกันวะ คือคนเรานี่ต้องยุให้ไปทะเลาะกันกับเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ เป็นประสงค์ร้ายที่ดูจะไลท์ๆมากเลยนะนี่ แต่จุ้นชอบ จริตได้!
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เกรงใจด้วย เผื่อจุ้นกับเจนกลับดึก”
“อ๋อใช่ เจนมาบอกเหมือนกันว่าจะขอลางานไปเที่ยวกับจุ้น แต่ถ้าอยากหาคนไปเป็นเพื่อนละบอกกันได้เลยนะจ้ะ เจนเองก็ไม่ค่อยรู้เรื่องในกรุงเทพอะไร ให้ฉันพาไปก็ได้นะจ้ะ” จริงๆแล้วอยากเกาะไปเที่ยวด้วย แต่อย่าดีกว่าครับ ถ้ารู้ว่ากิจกรรมที่วางแผนไว้มีอะไรบ้างแล้วจะหนาว
“รบกวนจังเลยครับ ถ้าคุณหญิงจะกรุณาก็ให้ผมแวะมาทานอาหารฝีมือป้าไพที่นี่บ้างก็จะเป็นพระคุณครับ” จุ้นหวังแค่นั้นจริงๆ ถึงแม้ตนจะไม่ได้สนิทสนมกับแม่ของเจนรักษ์เพราะผู้เป็นป้าต้องมาทำงานนานๆ แต่ก็จดจำได้ดีว่าป้าไพมักจะมีของฝากติดไม้ติดมือเป็นที่ชื่นชอบในวัยเยาว์เสมอ คุณหญิงพรรณีนั้นพยักหน้ารับทราบ เธอชวนพูดคุยเกี่ยวกับบ้านเมืองและอากาศอยู่พักนึง เจนรักษ์และป้าไพก็เดินกลับมาพร้อมคุณหนูวินในอ้อมอก
“ไปนานจุง” ตัวจุ้นยู่หน้า ก็แค่ไปรินน้ำทำไมหายไปเกือบครึ่งชั่วโมง
“ไปสอยมะม่วงอยู่ จะกินไหม” เท่านั้นตัวจุ้นก็ตาลุกวาว อยู่เมืองนอกเมืองนา การจะได้กินมะม่วงมันไม่ง่ายเท่าที่ไทย แม้จุ้นจะมีเงินและซื้อกินได้ แต่มันไม่ฟินเท่ากินที่นี่! ที่ๆจะไปขโมยขึ้นต้นมะม่วงบ้านไหนแบบอันลิมิเต็ดแบบฟรีๆอย่างนี้!
“มีมะม่วงน้ำปลาหวานไหม” ป้าไพหัวเราะ ตัวจุ้นไม่ใช่เด็กไม่มีมารยาท การวางตัวกับคุณพรรณีนั้นเหมาะสมจนคนเป็นผู้ใหญ่ก็นึกเอ็นดู ทว่าก็ยังติดนิสับบางอย่างที่ดูมีเสน่ห์คล้ายๆกับคนพี่ เด็กบ้านนี้น่ารักกันทั้งบ้านจริงๆ แต่ชมมากไม่ดี น่าเอ็นดูเก่ง ก็เหลิงเก่งด้วยเช่นกัน
เรา 4 คนยกเว้นน้องวินตั้งวงกินมะม่วงน้ำปลาหวานต้อนรับการกลับมาไทยในรอบหลายปีของจุ้นกันอย่างสนุกสนาน ก็มีบ้างที่ต่อปากต่อคำกับเจนรักษ์ แต่ดูเหมือนทุกอย่างดูพาสเทลไปหมดในสายตาของผู้ใหญ่ ต้องมีแต้มบุญดีแค่ไหนที่ด่ากัน ก็ทำให้มันดูมีฟิลเตอร์นกกระจิบคุยกันได้แบบนี้ ทว่าเมื่อเห็นเจนถูกตัวจุ้นยึดไป เจ้าตัวเล็กที่ถือแก้วน้ำผลไม้ก็เริ่มเบะปากเรียกร้องความสนใจ ทว่าความเล่นน้อยของน้องไม่ทำให้ใครได้เห็น เจ้าตัวจึงร้องโวยวายออกมา
“เจะ เจเจ อื้อออออ”
“ลืมไปเลย ว่าไงครับคุณหนู” เพียงเท่านี้เจนก็กลับไปเป็นของน้องวินแล้ว เจ้าเด็กนี่จะว่าหน้าตาน่ารักมันก็น่ารักอยู่หรอก แต่ออกไปทางแนวน่าฟัดมากกว่า
“เออ ซื้อของฝากมาฝากน้องด้วยนี่หว่า” จุ้นเพิ่งนึกได้จึงเดินไปคุ้ยกระเป๋า จริงๆตัวจุ้นเองก็นั่งอยู่ที่นี่นานเกินคาด อาจจะเพราะคุยเพลินติดลมบนอยู่ คุณหญิงก็ขายเก่ง ชวนเที่ยวนั่นนี่จนเริ่มจะใจอ่อนแล้ว นี่พอฟังแผนตะเวนกินทั่วราชอาณาจักรไทยของคุณท่าน ก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายหลายเอื๊อกทั้งๆที่มะม่วงยังคาปาก
“อะนี่ของฝากน้องวิน” เจนรับของฝากจากตัวจุ้นมาก่อนจะส่งให้เจ้าตัวเล็กที่โยเยอ้อนกันไม่หยุด พอเห็นของเล่นที่ไม่คุ้นตาก็คว้ามากอดไว้ มองหน้าคนให้อย่างประเมินก่อนจะเอียงคอสงสัย….ว่าพี่คนนี้เป็นใครเหรอ
“น่ารักอ่ะ เจน เราเอากลับเมกากันได้ไหม ใส่ถ่านกี่ก้อนเนี่ย”
“ไอ้จุ้น” ต่อหน้าย่าเขา!
“เจนพูดไม่เพราะเลยอ่ะ” เจนหันไปขอโทษคุณหญิงที่เผลอหลุดความถ่อยออกมา ก่อนจะหันไปจ้องตัวจุ้นตาถลน
“แต่น้องน่ารักจริงๆครับ มิน่าละคุณพี่เลี้ยงติดมาก เอะอะๆก็น้องๆๆๆ นี่พูดบ่อยจนนึกว่าคลอดมาเอง”
“จุ้น ถ้าไม่กินมะม่วงก็กลับเลยมะ เดี๋ยวไปส่งที่สนามบิน” ถ่อว้อย คนเพิ่งมาป่ะ!
“รีบไล่เนอะ ปกปิดไรไว้ปะวะ”
“ปกปิดพี่เคลไว้ว่าวันนี้จุ้นชวนไปเที่ยวไหน”
“ดีล!” โตๆกันแล้วไม่ต้องพูดมาก ถ้าเรื่องถึงหูพี่เคลล่ะก็ ทุกสมมติฐานที่อยู่ในหัวตัวจุ้นจะต้องถูกพ่นบนกำแพงบ้านรัตนสกุลแน่นอน! หลังจากพูดคุยกันให้พอเป็นที่คึกคัก น้องพระพายคนน่ารักและน้าจินก็กลับมาบ้าน ตอนนี้น้องเปิดเทอมแล้วและกลับมาเยี่ยมเกือบทุกอาทิตย์ ทันทีที่เห็นผู้หลักผู้ใหญ่ก็เข้ามาทักทาย เจนจึงถือโอกาสได้แนะนำตัวจุ้นให้รู้จัก แต่คิดไปคิดมา
ไม่ควรรู้จักกันสักเท่าไหร่นะ….
“นี่ๆ เราชอบน้องอ่ะ พาน้องไปกับเราได้ไหม”
“น้องยังอายุไม่ถึง”
“งั้นเราซื้อขึ้นไปดื่มกินบนโรงแรมก็ได้นะ”
“บอกว่าน้องยังอายุไม่ถึง” เจนรักษ์ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาเลยครับ ตอนอยู่กับตัวจุ้นนี่
เข้าใจแล้วใช่ไหมทำไมมันถึงชื่อจุ้น
เพราะมันมาจากคำว่าจุ้นจ้าน!
“ฟังแล้วรู้เลยนะครับว่าจะพาไปทำอะไร” พระพายอมยิ้ม
“งั้นไปกันไหม ไปเผาผีเจนกัน”
“จุ้น!”
“อยากไปครับ แต่ต้องดูน้องแทนพี่เจน เอาไว้คราวหน้านะครับ” พระพายยกเอาเหตุผลมาปฏิเสธ ซึ่งเจนก็คิดว่าดีแล้ว ปล่อยน้องเขาไว้บนฟ้าเถอะ เราอย่าลากลงมาเกลือกกลั้วเลย อนึ่งส่งไปอยู่ที่หอพักของอีตาคุณเพชรก็ไม่รู้จะติดเชื้ออะไรมาบ้างหรือไม่ อยากจับน้องเอาแอลกอฮอลล์ราดแท้ๆ แต่กลัวน้องจะเข้าใจเจตนาของเจนผิดไป
เราพูดคุยกับผู้หลักผู้ใหญ่นิดหน่อยก็เห็นว่าฟ้าเริ่มมืด อาหารเย็นถูกนำมาจัดเสิร์ฟและเราก็ร่วมทานอาหารด้วยกัน เจนรักษ์มองไปยังประตูหน้าบ้าน ปกติเวลานี้คุณนักรบควรกลับจากที่ทำงานแล้ว แต่นี่ก็ยังไม่เห็นเงาของเขาเลย ไม่แม้แต่จะมีข้อความมาบอกว่าจะได้กลับมากล่อมน้องนอนไหม ทว่าเมื่อสบสายตาของคนที่เพิ่งแลนด์ดิ้งสู่ประเทศไทยได้ไม่นานก็รีบทำตัวให้ปกติที่สุด เท่านี้ตัวจุ้นมันก็มโนไปถึงดาวเสาร์แล้ว
“พี่เจน”
“ไม่มีอะไรทั้งนั้น” แก้ตัวก่อน มันใช่ปะนี่!
“ก็ยังไม่ได้พูดอะไรเลย”
“ไม่พูดอะไรก็ดีแล้ว”
“งั้นเอาไว้พูดคืนนี้นะ”
“จุ้นจริงๆ” จุ้นที่เป็นคำด่าครับ ไม่ใช่ชื่อมัน
กินเสร็จก็แจกของ เจนฝากซื้อหมดแหละแจกให้ทั้งบ้าน ในส่วนของคุณหญิงก็มีผลิตภัณฑ์มากมายจากบริษัทพี่เคล จริงๆแค่โทรไปบอกพี่ชายบุญธรรม เขาก็พร้อมจะเตรียมให้แล้วส่วนนึง แต่พอบอกว่าให้ฝากผ่านตัวจุ้นมาให้ ก็ดูเหมือนปริมาณจะได้เกินมามากตามความพอใจในตัวชิปเปอร์อันดับ 1 ของเคลจุ้นที่ร้องขอไป และเพราะได้มามากจึงแบ่งให้คนอื่นไปด้วย ส่วนคุณหญิงที่ได้ผลิตภัณฑ์โปรดมาอย่างไม่คาดฝันนี่ก็แทบเรียกเจนและจุ้นไปหอมหัว รักมาก แต่เจนไม่แน่ใจว่าตัวเองสระผมมาหรือเปล่าเลยรีบเบรกไว้ ไม่งั้นความเอ็นดูจะเปลี่ยนเป็นความน่ารังเกียจ เจนยังไม่อยากมีปัญหาในส่วนของตรงนั้น
เจนฝากฝังน้องวินกับน้องพระพายที่วันนี้จะไปนอนห้องคุณพรรณีกับน้องและทุกคน พระพายอาจจะโตแล้ว แต่ต้องยอมรับว่าพระพายเป็นเด็กที่ถูกเลี้ยงดูใกล้ชิดกับคนที่นี่จึงสามารถเข้านอกออกในและได้รับความเอ็นดูอย่างล้นหลาม หากตอนนั้นเจนรู้ว่าจะได้รับความรักอย่างพระพายเช่นกัน บางทีตนอาจจะรับข้อเสนอและมาอยู่ที่นี่ด้วยเพื่อได้ใกล้ชิดกับแม่ แต่อย่างว่า….ครอบครัวที่อเมริกาก็รักเจนไม่แพ้กันเพราะฉะนั้นมันไม่ควรที่จะเปรียบเทียบแบบนี้ แค่รู้ว่าพวกเขาเองก็เอ็นดูเจนในตอนนี้เหมือนกันก็พอแล้ว มีคนรักย่อมดีกว่ามีคนเกลียดเป็นไหนๆ แล้วเราจะหวังมากมายไปเพื่ออะไร
“น้องน่ารักเนอะ”
“อืม น่ารักมากเลย” เจนที่ขับรถไปโรงแรมให้ตัวจุ้นเมื่อได้ยินคำกล่าวชมน้องวินก็อดไม่ได้จะพร่ำเพ้อให้ฟังว่าน้องน่ารักอย่างไร ก็เจนหลงของเจนอ่ะ เจนก็อยากอวยน้องให้ทุกคนเห็นถึงความน่ารักที่น้องมีนะสิ
เห็นไหมอวยไปอวยมา ตัวจุ้นยิ้มเลยใช่ไหม
แต่เดี๋ยว….มันจะยิ้มล้ออะไรของมัน….
“กูก็รักของกู” พ้นเขตอารักขาแล้ว เพราะฉะนั้นไม่จำเป็นต้องเกรงใจใดๆอีกต่อไป
“โหย มองจากพระจันทร์ก็เห็นว่าเอ็นดูหนักมาก มีบ้านขายบ้านให้แล้วมั้ง”
“นี่ยังคิดเลยว่าถ้าไม่มีลูกจะยกมรดกให้”
“ยังหวังจะมีลูกอีกเหรอวะ”
“………” จริงๆเจนก็คิดมาสักพัก ตั้งแต่เลี้ยงน้องวินและได้รู้ว่าคงไม่ได้เลี้ยงตลอดไป
ก็อยากจะอุปการะเด็กสักคนเอาไว้เหมือนกัน
“เออ เจน”
“………”
“มึงมีอะไรบอกได้นะเว้ย”
“………”
“รู้ใช่ป่ะ ว่าเอาจริงๆคุยกับกูได้ทุกเรื่อง”
ก็รู้แหละ
“เหมือนที่กูก็บอกทุกเรื่องไง” ใช่….เจนบอกเรื่องที่คิดไม่ตกให้จุ้นฟังได้ทุกเรื่อง ความสัมพันธ์พี่น้องฉันเพื่อนของเรามันเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ด้วยวัยที่ใกล้เคียง ด้วยพื้นฐานที่ใกล้ชิด ตัวจุ้นเป็นเพื่อนที่รู้จักเจนและรู้เรื่องของกันและกันมากที่สุด อาจจะด่าๆเถียงๆกันบ้าง แต่ก็รู้ว่าสุดท้ายแล้วคนที่สปอยล์กันมากที่สุดก็เราสองคนนั้นแหละ เจนก็ว่าจะเล่านะ แต่ที่ผ่านมามันยังไม่อยู่ในจังหวะที่พอเหมาะ ทั้งสถานที่ และสภาวะทางความรู้สึกที่ไม่คงที่ เจนจึงเลือกจะเลี่ยงมาตลอด และวันนี้มันเลี่ยงไม่ได้แล้วใช่ไหม
ไม่ใช่หรอก….วันนี้ต่างหากที่ทุกอย่างมันเหมาะสมที่จะพูด
“กูว่ากูอาจจะเริ่มชอบเขาว่ะ”
“………..”
“พ่อน้องวินน่ะ” เป็นอย่างที่จุ้น….
คิดไว้ไม่มีผิด…..ไม่มีผิดจริงๆ
เรามาถึงโรงแรมโดยปลอดภัย ตัวจุ้นจองไว้หลายวันอยู่เพราะว่ามันเป็นช่วงเวลาพักร้อนยาวที่ตนไม่เคยได้มี ในระหว่างที่จัดข้าวของ เจนรักษ์ก็เข้าไปอาบน้ำอาบท่าคลายร้อน พี่ชายตัวเล็กมีสัมภาระติดมือมานิดหน่อยเพราะตั้งใจจะอยู่ค้างแค่วันเดียว ไม่รู้ว่าเพราะความรับผิดชอบหรือเพราะอยากไปอยู่กับน้องวินมากกว่ากันแน่ แต่ก็เผื่อไว้ถ้าตัวจุ้นอ้อนก็อาจจะอยู่ด้วย ซึ่งไม่มีทาง….อย่ามาคาดหวังอะไรแบบนั้น เพราะจุ้นไม่อ้อนเจนหรอกเว้ย!
หลังจากเจนอาบเสร็จ ตัวจุ้นก็เข้าไปอาบต่อ จริงๆแล้วควรจะพักผ่อนให้เต็มที่ในวันนี้เพราะยังเหนื่อยล้าจากการเดินทางอยู่มาก แต่จุ้นได้ยาดี นอนหลับยาวจนนึกว่าตายไปแล้วบนเครื่องบิน ดังนั้นเมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จจึงกระโดดขึ้นมานั่งบนเตียงที่คนพี่นอนหลับตาอยู่ ถ้าไม่ตื่นก็มีทางเดียวคือตาย นี่บอกไว้ก่อนเลย!
“เล่า!”
“ยังไม่กิน”
“ไม่ได้หมายถึงเหล้าที่ดื่มได้ แต่หมายถึงให้เล่ามา” เกริ่นอินโทรมาซะขนาดนั้นแล้วจะเทกันไม่ได้นะพี่ชาย เจนรักษ์ลืมตาเหลือบมองน้องชายของตนอย่างหน่ายๆก่อนจะลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิจ้องหน้าคนอยากรู้อยากเห็น
“ก็บอกไปแล้ว”
“ขอรายละเอียดเพิ่มเติม เช่นชอบยังไง ชอบที่ไหน ชอบเพราะอะไร มีรูปประกอบด้วยจะดีมาก” เอาให้รู้ซึ้งเห็นจริงจิ้นได้!
“ชอบที่ไหน ก็ชอบที่บ้านเขาเพราะอยู่บ้านหลังเดียวกัน เพราะอะไรยังไงนี่ไม่รู้ ส่วนรูปประกอบก็นี่” โชคดีที่ใครบางคนสั่งห้ามลบรูปไว้ก่อนเลยมีรูปเข้าไว้ ตัวจุ้นรับไปพิจารณาคัดสรรค์ก่อนเลือกว่าจะเข้ากริฟฟินดอร์หรือสลิธีรีน อืม….น่าจะสลิธีรีนนะคนนี้ ไม่ใช่สิ ผิดเรื่อง!
“หล่อนะ จะว่าไปแล้วน้องได้พ่อมาเต็มๆเลยปะเนี่ย”
“อืม ปั้นมาตรงดีเอ็นเอมาก”
“นึกหน้าแม่ไม่ออกเลยทีเดียว”
“บอกตรงๆว่าไม่เคยเห็นแม่เขาเหมือนกัน”
“เขาหย่ากันแล้วเหรอ”
“อืม ได้ยินว่าอย่างนั้นนะ”
“แล้วนี่ทุกข์อะไร โสดนี่ จีบได้ ไม่ผิดศีลธรรม” ถ้าเรื่องมันง่ายอย่างนั้นเจนคงไม่คิดจนปวดกระบาลอย่างนี้ เหล่มองตัวจุ้นที่คิดอะไรน้อยๆก่อนจะอธิบายให้ฟังอย่างตั้งใจ เพราะเดี๋ยวมันไม่เข้าใจ
“………..” มันไม่ใช่แค่ว่าต่างคนต่างโสดแล้วจะคบกันได้ มันมีเหตุผลมากมายที่ทำให้เจนไม่กล้าเดินเข้าไป 1 คือเรื่องความรู้สึกของคุณรบที่อาจจะไม่ได้คิดอะไร เจนยังรู้สึกดีๆกับเขาและอยากให้ความสัมพันธ์ที่พัฒนาขึ้นมาในรูปแบบนั้นคงอยู่ต่อไป ถ้าวันนึงเจนเดินหน้าแล้วก้าวพลาด มันอาจจะไม่เหลืออะไรเลย และเจนไม่อยากจะเสี่ยงตรงจุดนั้น
ในส่วนของข้ออื่นๆ นั้นคือเรื่องของคนรอบข้าง แม่ของเจนอาจจะรับได้ที่เจนไม่ชอบผู้หญิง แต่คนอื่นๆในบ้านจะยินดีให้เจนกับคุณรบรักกันได้เหรอ แล้วถ้าคุณรบไม่ได้รักเจนล่ะ คนอื่นในบ้านจะยังมองเจนแบบเดิมได้ไหม ตรงนี้มันเจ็บปวดเกินไปจนไม่กล้าคิด เจนว่ามันดีแล้วที่จะเป็นเจนรักษ์ที่ทุกคนเอ็นดู และเป็นพี่เจนที่น้องๆนับถือดีกว่า
“คิดมากไปปะวะ” แต่ถึงตัวจุ้นจะพูดแบบนั้น ทว่าเจ้าตัวเองก็ขมวดคิ้วไม่ต่าง ทั้งเห็นด้วยและไม่เห็นด้วยในคราเดียว
อีกอย่าง….เจนยังไม่พร้อมจะมีความรัก จริงๆแล้วเจนผ่านการมีความรักกับคนมาหลายคนแล้ว เจ็บมาก็หลายรูปแบบ ในตอนนี้ตนคิดว่าความรักไม่ใช่สิ่งที่ต้องไปไขว้คว้ามาแบบเดิม แค่รูปแบบความรักที่คนในบ้านรัตนสกุลและแม่ให้มา เจนก็คิดว่ามันพอฟัดพอเหวี่ยงให้เจนรู้สึกว่ามันเพียงพอ และเพราะพอใจอยู่กับแค่ตรงนี้ ดังนั้นจึงไม่อยากสูญเสียไปมันไปทั้งหมด
“แล้วจะอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิตหรือไง”
“ตลอดชีวิตมันยาวไป เอาแค่ปีหน้าก่อนได้ไหม”
“แล้วปีหน้าคิดว่าจะมีคนมาให้รักหรือไง”
“จริงๆ จะใครก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่คุณรบ”
“แปลกๆว่ะ” ก็เพราะเป็นคุณรบถึงได้ชอบไม่ใช่หรือไง
“………….” ต่อให้ง้างปากออกมา ก็จะไม่พูดใช่ไหม!
“เหล้าไหม”
“ก็ที่ลากมานอนด้วยเพราะจะกินเหล้าไม่ใช่หรือไง”
“รู้ดี”
“นี่พี่ใคร”
“จ้ะ พี่ชาย งั้นเป่าผมแป็ปนึง เดี๋ยวไปกินเหล้ากัน” ตัวจุ้นที่ตั้งใจมาพักผ่อนกลับมาเจอเรื่องดราม่าของพี่ชายที่หนักหน่วงพอสมควรอย่างไม่คาดฝัน สิ่งเดียวที่ทำได้มีแค่รับฟังจริงๆเพราะเราสองก็มีเรื่องที่เป็นความลับที่บอกใครไม่ได้ ปัญหาของเจนอาจจะดูไม่ได้แก้ยากในสายตาใคร แต่ตัวตนของเจนนั้นแก้ยากเพราะมันเรื้อรังมานานแล้ว ตอนนี้เจนอาจจะยังไม่บอกกัน แต่ไม่ยากหรอกที่จะลองดู กับเจนที่เป็นอย่างนี้อาจจะต้องใจเย็นสักหน่อย แต่ถ้าเข้าหาถูกวิธี
มันคายออกมาหมดยันวันตกฟากของเขาแน่นอน!
และจุ้นก็ไม่คิดว่าตนควรฝืนใจคนที่เป็นห่วงและคอยปกป้องกันมาตลอดคนนี้ด้วย….การแสดงออกต่อกันของเราอาจจะแข็งกระด้าง แต่ความผูกพันที่มีนั้นมากมายเกินกว่าที่ใครจะคาดเดา ถ้าเจนว่าอย่างนั้นดีตัวจุ้นก็พร้อมจะเห็นด้วย เจนรักษ์อาจจะดูแข็งแกร่งแต่มันแค่เปลือกนอก ภายในนั้นบอบบางไม่ใช่น้อย เจ้าน้ำตาก็ที่ 1 นิสัยนางงามรักเด็กจนต้องยกนิ้วให้ ส่วนนึงอาจจะเพราะในวัยเด็ก เจนนั้นมีแค่จุ้นจริงๆ แม้จะพูดว่าเจนมีแม่ที่รัก มีน้าสาวที่เอ็นดู แต่จะมีสักกี่คนที่คอยซับน้ำตาในยามที่ต้องการจริงๆ
ไม่มีเลย….ทุกคนอยู่ใกล้หัวใจ แต่ห่างไกลจากกายทั้งนั้น…..
และเพราะว่าเจนรักจุ้นมากถึงขนาดที่ยอมเจ็บตัวเพื่อไม่ให้จุ้นเจ็บ ความรุนแรงที่เจนต้องมาเผชิญแทนจนเป็นเหตุผลหนึ่งที่มีผลต่อมาจนถึงปัจจุบันนั้นหนักหนาไม่น้อยเลย แล้วทำไมจุ้นจะอดทนกับความน่ารำคาญนี้ไม่ได้ เท่านี้มันยังตอบแทนสิ่งที่พี่ให้และต้องเสียไปในวันที่เราไม่มีใครได้ด้วยซ้ำ คุณนักรบอะไรนั่นจะรู้สึกยังไงและคิดยังไงจุ้นไม่รู้
แต่ที่รู้คือจุ้นอยากให้เจนมีความสุขที่สุด…..
และอะไรที่จุ้นทำได้ จุ้นก็จะทำ!
Talk: จริงๆวันนี้ที่มาลงนี่ก็เพราะดีดด้วยในระดับนึง น้องเจนของเรามาไกลกว่าที่เราคิดไว้ ขอบคุณสำหรับความเอ็นดูน้องนกตัวน้อยตัวนี้มากๆนะคะ ตอนนี้เจนอาจจะมาม่าไปหลายตอน แต่พระเอกขี้ม้าขาวของเราจะตามมาในไม่ช้า คุณรบต้องได้เห็นขาอ่อนเจนค่ะ ยังไงก็ต้องได้ ไม่งั้นเราจะจับมอมทั้งคู่และขังไว้ซะเลยจริงๆ
วันนี้เราได้เห็นว่าน้องนกติดอันดับในหมวดนิยายวายใน 100 อันดับ คือสำหรับเรานี่คือไม่ไหวแล้วววววววววววว เราเคยเป็นคนอ่านที่นั่งหานิยายจากอันดับนั้นผ่านแอพของเด็กดีทุกวันช่วงที่ยังไม่ได้แต่งนิยาย บอกตรงๆว่าสำหรับเราไม่ว่าจะเรื่องอะไรตรงนั้นที่ติดมันฮีลหัวใจเราได้จริงๆค่ะ พอวันนี้ไปหาอ่านเรื่องอื่นบ้าง ได้มาเห็นน้องนกติดอยู่หน้า2 นี่ไม่เป็นอันทำอะไรเลยค่ะ กรี๊ดอัดหมอน สรุปเราต้องอ่านเธอจริงๆใช่ไหม เอาดีๆ เราเลยมาอ่านตอนนี้ ตรวจและลงวันนี้เลยค่ะ ดีดเวอร์ๆ
ทีนี้ก็เลยไปนั่งอ่านคอมเมนท์เรื่อง #อาทิตย์ศศิ ที่ดองค้างไว้ชาติเศษด้วย เรายอมรับค่ะว่าลืม55555 ความจำช่วงนี้เราสั้นค่ะ ถึงอยากไปแต่งต่อ ตอนนี้เลยมันก็อาจจะไม่ติดต่อกันนัก เอาเป็นว่ากำหนดการของน้องนกกับตาเพชรเสร็จเมื่อไหร่เราจะกลับมานั่งวางพลอตขององค์ชายอาทิตย์และเขียนต่อ ยังไม่รู้ว่าเมื่อไหร่แต่ฝากเรื่องนั้นไว้ด้วยนะคะ เอาไว้ใกล้ๆจะได้อ่านแล้วจะมาบอกอีกที แต่เรื่องนั้นต่างกับเรื่องนี้มาก อย่าคาดหวังว่าจะเจอน้องเจนในนั้น555
ทอล์กจะยาวกว่านิยายแล้ว ฝาก #เจนไม่นก twitter@reallyuri ส่วนเฟซที่ว่าจะเปิดยังไม่มีความคืบหน้าแต่อย่างใด ไม่รู้ทำไมเราง่าวจริงหรือแค่ขี้เกียจ…..
**ถ้าเห็นคำผิดพวกนะคะ นะค่ะ น่ะค่ะ ค่ะ คะ อะไรแบบนี้มาบอกเราได้นะคะ จริงๆเราซีเรียสนะ แต่ทำไมง่าวแบบนี้ก็ไม่รู้ ต้องขอโทษทุกคนด้วยนะคะ เรารู้ว่ามันส่งผลให้ขัดอรรถรส เราจะพยายามแก้ไขนะคะ
หัวข้อ: เ จ น ไ ม่ น ก (ลูกชุบของอัศวิน : 7) 23.1.2019 P.36 ตอนจบ (อ่าน 215601 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก