#เจนไม่นก
เจนภาพตัด
อยู่ๆก็วาร์ปมาอยู่ห้องน้องวินได้ยังไง….
แถมนอนคนเดียวด้วยนะ กอดน้องหมีของคุณหนูน้องวินเอาไว้ด้วย…..
“เอื้อออออออออออ” ภาพล่าสุดที่เจนจำได้คือ การเอาโดมิโนที่คุณรบวางเป็นตัวสุดท้ายเพื่อแสดงว่าชัยชนะในเกมที่สิบของเราเขาเป็นผู้ได้ไปมาใส่ในปาก ลำบากให้เจ้านายต้องมาง้างปากเอาออกให้ เมาเป็นหมาเลยนะครับไอ้เจน คึกอะไรได้ขนาดนั้น! แล้วนี่มันกี่โมงแล้ววะ….เป็นคำถามที่ไม่มีใครมาตอบให้เพราะอยู่คนเดียวในห้องนอนของน้อง เจนที่หน้าบวมตุ่ยจำต้องควานหามือถือของตัวเองขึ้นมาเปิดดู อืม….10 โมงเอง
หืม…..
“เชี้ยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!” ร่างกายที่ไม่มีแรงเมื่อครู่นี้เด้งขึ้นมาราวกับไปกินดีหมี ภาพทริปเที่ยว 1 วันที่วาดฝันไว้
หายวับไปในพริบตา เมื่อเช็คโทรศัพท์แล้วพบว่าแม่ถ่ายรูปอาหารเช้าที่ไปกินกันมาอวด อืม เขากินมื้อเช้ากันแล้วด้วย
กูสิครับ….ภาพตัดเพิ่งตื่นเนี่ย!
“แม่” ทำไมไม่ปลุกวะ คือคำถามที่เจนอยากจะถามทันทีที่โทรไปหา
“ไม่ตื่นเอง ช่วยไม่ได้”
“แล้วทำไมไม่ปลุกล่ะ ฮื้อออออออออ” วนรถกลับมารับได้ไหม
“ไม่รู้แล้ว อยู่บ้านนั่นแหละช่วยดูคุณหนูน้องวินให้ด้วย”
“ดูน้อง อ้าว….น้องไม่ได้ไปด้วยเหรอ” ภาพก่อนตัดเมื่อวานนั้น เจนจำได้ว่าคุณหญิงเอาน้องไปนอนด้วยนี่นา
“ก็ไม่ได้มาด้วยนะสิ ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำอาบท่า ไปช่วยคุณรบซะนะ” ไปช่วยคุณรบซะนะ
ซะนะ
ซะนะ
ซะนะ!!!!!!!!!!!!!!!
นักรบได้ยินเสียงตึงตังดังมาจากห้องข้างๆ เดาได้ว่าอีกฝ่ายคงจะตื่นมาตรัสรู้ได้ด้วยตัวเองแล้วว่าไม่มีใครรอ จะว่าไปวันพักผ่อนของเขานั้นนอนน้อยกว่าที่คิด เมื่อคืนกว่าจะเอาโดมิโนที่เจ้าตัวซนเอาใส่ปากออกมาได้ก็เสียเวลาพอตัว เขาค่อนข้างมั่นใจว่าอีกฝ่ายเมาแล้วเพราะนอกจากจะทำอะไรแผลงๆแล้วก็ยังร้องไห้ออกมากะอีแค่เล่นเกมแพ้ ในที่สุดเขาก็จัดการหิ้วไปโยนไว้ในห้องน้องวิน ซึ่งโชคดีที่ถูกพาไปนอนในห้องของแม่ของเขา ก่อนจะมาจัดการทำลายหลักฐาน ถ้าแม่รู้ว่าเปิดไวน์เพิ่มมาอีกสองขวด มีหวังได้โวยวายลั่นบ้าน ก็เห็นคนเมามันตลกดีเลยรินไม่ยั้งก็แค่นั้นเอง
ไวน์แพงด้วยนะ ดื่มอย่างกับน้ำเปล่าเข้าไปได้
ก๊อกๆ….สงสัยจะรู้แล้วว่าเจ้านายสองคนอยู่ในบ้านจึงได้มาเคาะประตูห้องเขาแบบนี้ เผื่อๆคงจะไปเดินหามาทั่วบ้านแล้วละมั้ง แต่เดินเท่าไหร่ก็คงไม่เจอเพราะตั้งแต่รับเจ้าเด็กเอาแต่ใจนี้มาไว้ดูแล นักรบก็ยังไม่ได้ออกไปไหนเลย จะมีแต่เจ้าลูกกบนี่แหละที่ได้ดื่มนมและหลับไปอีกตื่นแล้ว ตอนนี้ก็สะลึมสะลือนอนซุกอยู่กับอกพ่อ ขี้เกียจพอกันทุกคนในวันนี้
“เข้ามาได้” เขาตะโกนบอกออกไป
“ขออนุญาตครับ” ดูจากหน้าตาแล้วคาดว่าถ้าหมอบคลานมาได้ก็คงจะทำ นักรบต้องกลั้นขำหนักมากเมื่อนึกถึงวีรกรรมก่อนภาพตัดของอีกฝ่าย
“เจะ เจะ เจ”
“น้องกินอะไรยังครับ” เจนถาม พอเจ้าลูกกบเห็นพี่เลี้ยงคนโปรดก็ยกตัวขึ้นมามองตาใส ต่างจากเจ้าลูกกบขี้โวยวายเมื่อตอนเช้าตรู่ที่ถูกปลุกไปเที่ยว โวยวายเก่งดังข้ามกำแพงมาหลายห้องจนคนพ่อต้องตื่นออกไปดู หงุดหงิดมากที่มีคนปลุกและไม่ยอมออกไปไหนจนคนพ่อต้องขอมาอุ้มเอง มองหน้าโดยไม่พูดอะไรก็ยังเบะอยู่ ดุก็แล้วก็ยังงอแง จนต้องยอมรับมาเลี้ยงแทนเพราะพี่เลี้ยงนอนตายอยู่ห้องข้างๆไม่กระดุกกระดิกไม่รู้เรื่องราว และก็ใช่ครับ
ทั้งเจนและน้องวินต่างถูกทิ้งไว้อยู่กับนักรบ
“ให้นมกินแล้ว และก็หลับไปอีกตื่น” จริงที่ว่าพอส่งมาให้นักรบดูแลก็จะมีคนไม่กล้าดื้อเพราะกลัวพ่อดุ เจ้าตัวเจ้าเล่ห์เลี่ยงไปดูดนมนอนหนีพ่อบ่น ยังไงซะวันนี้ก็มีคนตามใจแล้วไง ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป
“อา งั้นก็โอเคครับ” เพราะเจนคือกัลยานมิตรที่ใจดีกว่าพ่อของตน ตาหนูจึงได้ชูแขนไปให้อุ้ม ปากนี่ยิ้มกว้างส่งเสียงเอาะแอะให้คนพ่อต้องส่ายหน้า
“แต่ผมยังไม่ได้ทาน”
“คุณรบจะทานอะไรไหมครับ”
“กุ้งเผา”
“ง่า….เจนจะไปงมกุ้งมาให้”
“…………”
“ไม่ตลกสินะ แฮะๆ” เล่นเอง ตบมุกเอง เก้อเอง กลับกลอกไวเสียจริง
“พาตาหนูไปอาบน้ำ อีกครึ่งชั่วโมงทันไหม” ไม่ทันก็ต้องทันละครับตอนนี้ เจนรักษ์มองนาฬิกา โชคดีที่อาบน้ำมาก่อนแล้วจึงสามารถจัดการเจ้ากบน้อยภายในระยะเวลาที่กำหนดได้ก่อนที่คุณนักรบจะโมโหหิวแล้วแดกหูเจนแทนกุ้งเผา ไวกว่าที่เจนรักษ์เคยทำสถิติมาทั้งหมด เราสามคนพ่อลูกและพี่เลี้ยงก็มาอยู่ในรถที่คุณนักรบจะเป็นคนขับพาไป ว่าแต่อะไรทำให้พี่แกอยากกินกุ้งเผาขึ้นมาวะ
ติดละครพีเรียดเรื่องนึงของไทยอยู่เหรอไง?
“ร้านกุ้งเผานี่อยู่ที่ไหนอะครับ”
“ไม่ไกลนี่แหละ หิวแล้ว แถวนี้ก็เผาอร่อยเหมือนกัน” เจนเองก็บ้าบอที่คิดไปเองว่าเขาจะขับพาไปถึงอยุธยา ใช่ครับคุณนักรบคงไม่พาไป ในวันหยุดยาวอย่างนี้กรุงเทพเป็นสถานที่น่าเที่ยวขึ้นมาเลยทีเดียวเพราะรถไม่ติด จะว่าไปเจนก็เพิ่งได้เห็นกรุงเทพที่ไม่มีความวุ่นวายแบบนี้เป็นครั้งแรก อยากจะตบหน้าตัวเองใหม่และแหกตาดูว่านี่คือสุขุมวิทตอนใกล้เที่ยงจริงหรือไม่? ใช่หรือไม่ใช่!
สั่งอาหารเป็นที่เรียบร้อยก็จัดการป้อนอาหารเจ้าลูกกบก่อนครับจะได้ไม่งอแงมาก เสร็จแล้วเจนก็ค่อยละเลียดกินแต่ละอย่างที่คุณรบเป็นคนเลือก มันช่างดีงามจนต้องหลับตาพริ้มเพื่อซึบซาบให้ทุกรสชาติประทับอยู่ในความทรงจำ ในตอนนี้ต่อให้คุณหนูน้องวินส่งเสียงดัง เจนก็ไม่ได้ยินอะไรแล้ว กุ้งเผาทำให้หูดับไปทั้งสองข้าง ตัดขาดโลกใบนี้คือไปอยู่บนสวรรค์ชั้นเจ็ดมุ่งสู่นิพพาน
“อร่อยสินะ” ไม่ถงไม่ถามสุขภาพกันสักคำ แค่เห็นหน้านักรบก็ฟันธงได้ว่าเจนรักษ์กำลังฟินอยู่
“อร่อยมากครับ งื้มมมมม น้องวินรีบๆโตสิครับ พี่เจนจะได้พามากินจุ้งกัน 2 คนเรา” กุ้งครับ แต่อร่อยมากเลยเอ็นดูเรียกจุ้งแทน
“………..”
“ขอใช้มือเลยนะครับคุณรบ”
“อืมงั้นไหนๆก็มือเลอะแล้วคุณแกะให้ผมด้วยล่ะกัน” อ้าว…ไหงเป็นงั้น
เจนรักษ์มองค้อนเขาเล็กน้อยแต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี ก็จริงๆอย่างที่เขาว่าว่ามือเลอะแล้วก็แกะให้เลยแต่นี่สั่งเป็นคนใช้เชียวนะคุณ แม้ไอ้เจนจะมีสถานะเป็นลูกน้องคนนึงแต่มันใช่หน้าที่จะต้องมาแกะกุ้งแกะปูให้กินไหมครับ ไม่บอกให้กูป้อนใส่ปากให้ด้วยเลยล่ะ ทำตัวเป็นน้องวินไปได้ ให้มันรู้ด้วยครับว่าจ้างมาเลี้ยงลูกคุณนะ ไม่ได้ให้มาเลี้ยงคุณ แต่ด่าคุณรบในใจได้เท่านั้นละครับ เพราะในความเป็นจริงคือเจนแกะกุ้งจนจะหมดจานแล้ว
“เอาจริงๆคือผมแกะไม่เป็น” แต่ในที่สุดเขาก็สารภาพออกมา เออ….คุณรบนี่ทำอะไรก็ไม่เป็น ขนาดซื้อของเองยังไม่ได้ นับประสาอะไรกับการแกะกุ้งวะ
“ตอนอยู่เมืองนอกไม่เคยทำอาหารเลยเหรอครับ”
“ผมอยู่ง่ายกินง่าย”
“มันไม่ตรงคำถามปะครับ”
“หัดฟังให้จบก่อนสิ ก็เพราะกินง่ายอยู่ง่าย แถวนั้นมีอะไรขายผมก็กินได้หมด มันจะไปยากตรงไหน” โอเค ไอ้เจนผิดเองที่ถาม คุณรบเขาสายเปย์ อะไรขายและมันแดกได้แถวนั้นพี่เขาก็ซื้อแดกหมดแหละครับ คนมีเงินทำอะไรก็ไม่ผิด วู้วววววว!
“โอเคเจนผิดเอง”
“กำลังคิดว่าผมทำอะไรไม่เป็นละสิ”
“แฮ่….คุณรบหาเงินเป็นไงครับ” ทำไมรู้ทันเก่ง มานั่งในความคิดกันตั้งแต่เมื่อไหร่
“ผมทำเฟรนช์โทสได้” เขาบอก ลบล้างข้อกล่าวหาว่าทำอะไรไม่เป็นในหัวเจน โอเคครับคุณเขาทำของกินได้ตั้ง 1 อย่าง แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เจนประทับใจ
“เจนดีใจมากครับที่ได้ยินว่าคุณรบตอกไข่เป็นด้วย” ขอซับน้ำตาแป็ป อย่างน้อยเขาก็ตอกไข่ตีๆกับนั่นนี่ เอาขนมปังไปชุบแล้วเอาไปปิ้งบนกระทะได้เลยนะเว้ย ถ้าบอกว่าทำไข่เจียวไม่เป็นนี่น่าฆ่ามาก พี่แกจะข้ามขั้นไปไกลเกิน
แต่เจนที่ล้อเลียนกันก็ต้องหุบปากฉับแล้วหลบตาหนี นั่นเจ้านายเว้ย เขาไม่ปาเปลือกกุ้งใส่หน้าก็บุญแค่นั้นแล้ว เจนได้แต่พึมพำขอโทษและเลี่ยงไปมองเจ้าลูกกบที่กำลังเล่นกับของเล่น พอได้เห็นพี่เจนมองมาก็ยิ้มกว้างโชว์เหงือกใหญ่ เจนก็อยากจะเล่นด้วยแต่ติดที่มือนี่มีแต่กลิ่นกุ้ง
หลังจากมื้ออาหารที่เจนแซวเสียจนพังไม่เป็นท่า เราสามคนก็มาอยู่ในรถ ทว่าจุดหมายต่อไปไม่ใช่บ้าน หากแต่เป็นห้างทางผ่าน ซึ่งเราจะต้องไปซื้ออาหารมาเตรียมไว้สำหรับมื้อเย็นอีก คุณรบพาเจนมาที่ซุปเปอร์ในห้างแห่งนึง อุ้มลูกเดินหนีไปไม่แน่ใจว่าเพราะงอนหรือเปล่า แต่ไม่เป็นไร ถ้าหาไม่เจอเจนจะแอบไปเจาะยางรถคุณรบก่อนก็ได้!
ทว่ายังไม่ทันได้ทำอะไร พ่อของลูกกบก็เดินมาหากันพร้อมรถเข็น เจนนั้นเหลือบมองเขาแป็ปนึง ก่อนจะก้มลงไปเลือกผลไม้สำหรับทำน้ำผลไม้ให้คุณหนูวิน เขาเลื่อนรถเข็นตามกันให้เจนเอาของที่เลือกได้มาใส่ แต่เหมือนคุณรบจะเลือกซื้อของบางอย่างไว้แล้วเหมือนกันเพราะรถเข็นที่เอามาไม่ได้ว่างเปล่าอย่างที่คิด พิสูจน์ได้แล้วว่าไม่ใช่เขาซื้อของไม่เป็น แต่ขี้เกียจและมีเงินเลยมักใช้ลูกจ้างไปซื้อ!
เรากลับมาบ้าน โดยที่ยังไม่มีใครกลับมา ตอนนี้ยังไม่เย็นดีละมั้งทุกคนจึงยังไม่มีใครคิดจะกลับ เจนอาสาจะเอาน้องวินที่ยังหลับเข้าบ้าน ซึ่งเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร ทันทีที่เอารถไปเก็บ คุณรบก็กลับเข้ามาในบ้านและทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา ท่าทางมึนตึงอะไรไม่มีเหลืออยู่อีกแล้ว ทว่ามันเป็นเรื่องปกติของเราที่จะไม่พูดคุยเล่น เจนยังคงอุ้มน้องวินและโยกไปมาเพราะน้องเหมือนจะสะดุ้งเมื่อครู่เลยกลัวจะงอแง เจ้าตัวเล็กยังคงสะลึมสะลือคาอก ไม่รู้เพราะกล่อมดีหรือเปล่าเลยไม่โวยวาย
“อาหารเย็นตอนกี่โมงดี”
“อีกสักพักได้ไหมครับ เจนยังไม่หิวเลย”
“……………..”
“แต่ถ้าคุณรบอยากทานก็…ได้นะครับ”
“ยังไม่หิวเหมือนกัน”
เจนพยักหน้า ก้มมองเจ้าลูกกบที่พักแก้มกับต้นแขนตน มองอะไรนิดหน่อยก่อนจะยิ้ม และอุ้มเจ้าลูกกบไปจับตั้งข้างๆคนเป็นพ่อของเขา น้องวินที่ยังงัวเงียนั้นเอียงตัวเอาหัวไปหนุนกับแขนของคุณรบ มองเจนอย่างเหม่อลอย ในขณะเดียวกันที่คนพ่อก็จ้องเจนเหมือนกัน จะไม่ให้จ้องได้ไง อยู่ๆก็เอาลูกมานั่งข้างๆเขา และตัวเองก็ถอยไปตั้งกล้องทำท่าจะถ่ายกันแบบนี้ ไม่มีปี่มีขลุ่ยหรือขออนุญาตอะไรกันสักนิด
“ทำอะไรอ่ะ”
“ไม่ถ่ายติดหน้าคุณรบหรอกครับ ไม่โมโหนะ” โมโหอะไรเล่า ชักจะเอาใหญ่แล้วนะ
“แล้วถ่ายไปทำอะไร” แล้วทำไมไม่โมโหจริงๆล่ะ นักรบเองก็ชักจะเอาใหญ่แล้ว ยอมให้ปีนเกลียวขนาดนี้ได้ไง เคยตัวหมด
“วันนี้น้องใส่เสื้อสีเดียวกับคุณรบเลย บังเอิญนะเนี่ย” เจนรักษ์ยิ้มจนตาหยี ยื่นรูปในมือถือให้คนถูกถ่ายดู นักรบยิ่งขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม เขาไม่ชอบถูกถ่ายรูป แต่ลักษณะการถ่ายแบบที่เขามองไม่ออกว่าเป็นศิลปะยังไงแบบนี้ก็ไม่ชอบอยู่ดี ไม่สิ….หงุดหงิดอะไรก็ไม่รู้
“…………”
“นี่ไงครับ ผมไม่ได้ถ่ายเห็นหน้าเลย” เห็นแค่อก ถ้าให้พูดชัดๆ ในรูปเหมือนจะโฟกัสที่ตาหนูซึ่งมองกล้องตาแป๋ว สีเสื้อเราสองคนสีเดียวกันและพอได้มาถ่ายติดกันให้เห็นเจ้าตัวเล็กในอ้อมแขนพ่อของเขาแบบนี้ มันยิ่งดูน่ารักและอบอุ่น แต่ภาพของเจนรักษ์มันตัดแค่ถึงช่วงอกของเขา….
“………….”
“ง่า เดี๋ยวนี้เขานิยมถ่ายรูปเสื้อคู่พ่อลูกนะครับ” เขาก็เหมือนจะเคยผ่านหูผ่านตาภาพอะไรแบบนั้นมาบ้าง แต่ถ่ายไม่เห็นหน้าแล้วจะไปรู้ได้ไงว่าเจ้าลูกกบถ่ายคู่กับพ่อมันอยู่ เออ….ก็จริงที่คุณนักรบไม่ชอบถ่ายรูป
แต่ก็ไม่ชอบที่เจนพูดว่าถ่ายรูปคู่เสื้อพ่อลูกแต่ไม่เห็นหน้าคนพ่อเช่นกัน!
“………..”
“น้องวินผมหน้าม้ายาวเหมือนกันนะเนี่ย รำคาญไหมลูก” เจนถาม เขาก็พอรู้ว่าคำเรียกเด็กว่า ‘ลูก’ สำหรับผู้ใหญ่ทั่วไปก็ใช้กันเพราะเอ็นดู เจนรักษ์ก็คงมีเจตนาประมาณนั้น ทว่าทำไม…..
อยู่ๆหัวใจเขาก็รู้สึกวาบหวามแปลกๆ
“ตัดผมดีไหมเนี่ย เดี๋ยวหลับคืนนี้พี่เจนจับตัดแน่” หรือจะมัดจุกให้ดี แต่บ้านเรามีหนังยางรัดผมเสียทีไหน
“ตัดเลยสิ”
“ครับ?”
“รออะไร ทำไมต้องรอให้หลับ”
“มันอันตรายนะครับ เกิดน้องดิ้นขึ้นมา แล้วเจนถือกรรไกรอยู่”
“ก็เพราะมันอันตรายไงละ ถ้าลูกผมนอนดิ้น แล้วมืดๆดึกๆใครเขาตัดผมกัน”
“แต่นี่มันก็เย็นแล้วนะครับ”
“ไปเอากรรไกรมาสิ”
“คุณรบ”
“เดี๋ยวผมจับตาหนูไว้ให้”
“…………”
“หรือจะให้ผมไปช่วยจับตอนน้องนอนแล้ว” เจนรักษ์มั่นใจว่าไม่อยากให้คุณรบมาช่วยกันตัดผมน้องวินตอนดึกๆแน่นอน ใบหน้าน่ารักขึ้นสี ภาพคุณรบบนเบาะนอนของน้องวินกับตนเองที่กำลังตัดผมให้น้องตอนกลางดึกผุดขึ้นมา เจนงึมงำรับคำก่อนจะหันกลับเดินขึ้นไปเอากรรไกรตัดผมที่ตัวเองซื้อเตรียมไว้จะเอามาตัดให้น้องวินก่อนนี้ มาตัดกันกลางบ้านตอนเย็นๆนี่แหละ อย่าไปตัดก่อนนอนเลย ใจจะเต้นแรงและพาลไม่ได้หลับแทน
เจนผู้ว่าง่ายนั้นเดินไปเอากรรไกรตัดผมมาตามคำสั่งของเจ้านาย นักรบที่หน้าเข้มได้ทั้งวันค่อยๆหลุดยิ้มออกมา เกร็งหน้ามานานก็ย่อมเหมื่อยบ้างเช่นกัน แต่เพราะอะไรไม่รู้เขาถึงชอบดุอีกฝ่าย อาจจะเพราะการแสดงออกทางใบหน้าที่หลากหลายนั้นน่าสนใจล่ะมั้ง นักรบเองก็เพิ่งรู้ว่าเขาเป็นคนขี้แกล้งขนาดนี้ก็ตอนได้เริ่มสนิทกับเจนรักษ์มากขึ้น หวังว่าพี่เลี้ยงของเจ้าลูกกบจะไม่งอนลาออกกันไปก่อนนะ ก็เจ้าตัวเคยบอกเองนี่ว่าสักวันจะไป
จะว่าไปแล้วเขาก็พอจะเข้าใจว่าทำไม….หากอีกฝ่ายเคยทำงานเลขามาก่อนอย่างที่เมาบอกกันเมื่อวาน นั่นก็หมายความว่าเจ้าตัวก็คงคิดจะกลับไปทำงานบริษัทแบบที่เคยทำมา มันก็เข้าใจได้ งานเลี้ยงเด็กไม่ได้ใช้สกิลความสามารถแบบที่ตนสะสมมาอย่างเหนื่อยล้า ถ้าไปถามคุณเพชรเลขาของเขาก็คงจะได้คำตอบแบบเดียวกัน แต่ก็ยังดีที่อีกฝ่ายยังทำอยู่และไม่มีท่าทีว่าจะเบื่อหน่ายอยากเปลี่ยนงานให้เห็นแต่อย่างใด
เจนกลับมาพร้อมกับกรรไกรอันเล็กสีพาสเทลในมือ ดูก็รู้ว่าซื้อมาใช้กับเจ้าตัวเล็กของเขาเสียมากกว่าใช้งานอย่างอื่น นักรบจับน้องวินที่หนุนแขนกันอยู่ให้ขึ้นมานั่งบนตัก เจนรักษ์นั้นนั่งยองๆกับพื้น เงยหน้ามองเหยื่อของวันที่มองกันตาแป๋ว และหวีผมหน้าม้าให้เพื่อประเมินว่าควรจะตัดประมาณไหน
“คุณรบช่วยประคองใบหน้าน้องให้หน่อยได้ไหมครับ”
“อย่าดิ้นนะตาหนู” เขาสั่งเสียงเบา ภารกิจการตัดผมเจ้าตัวเล็กที่ไม่รู้ว่าจะกลัวหรือไม่ ได้เริ่มขึ้น สองมือใหญ่ของนักรบประคองแก้มน้องทั้งสองข้างล็อคไม่ให้ส่ายหน้าไปไหน เจนรักษ์พยักหน้ารับเมื่อเห็นว่าทุกอย่างพร้อมแล้ว มือนึงยกขึ้นมารองเศษผม เจ้าลูกกบที่เห็นพี่เจนทำอะไรแปลกๆกับตนก็เบะออกมา
“โอ๋ๆ แป็ปนึงนะครับ เดี๋ยวก็เสร็จนะ”
“เจน…เร็วๆ น้องวินก็อยู่นิ่งๆลูก” เจนรีบฮึบความอยากโอ๋ที่มีในใจทั้งหมดก่อนจะตั้งใจตัดให้
“จะเสร็จแล้วครับ” เจ้าลูกกบเองก็ฮึบอยู่เหมือนกัน แค่เบะปาก ยังไม่ร้องออกมา เก่งมากจนอยากจะหอมแก้มให้รางวัลเด็กดี เจนหวีผมให้น้อง เป็นอันเสร็จเรียบร้อย คนเป็นพี่เลี้ยงวางกรรไกรที่โต๊ะข้างโซฟาก่อนจะลุกขึ้น แต่เพราะนั่งเกร็งอยู่นานจึงเซนิดไปชนเข่าของคนที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาโดยไม่ได้ตั้งใจ และกำลังจะล้มลงนั่งบนตักของเขา
ทว่าเจ้าตัวก็เบี่ยงตัวเฉียดตักเขาไปนิดๆและลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้าที่พื้นเอง
โอ้ย……
“………”
“เหมือนตะคริวจะกินครับ” เจนยอมรับในความกากของร่างกาย นักรบส่ายหน้าออกมานิดๆ เขาตกใจไม่น้อยที่เห็นอีกฝ่ายจะล้ม และองศาการล้มเมื่อครู่ก็เหมือนจะลงมานั่งบนตักเขาหรืออาจจะทับน้องวินได้ นักรบไม่ได้ชอบอะไรแบบนี้เท่าไหร่ แต่ก็ไม่ชอบเห็นอีกฝ่ายเบี่ยงลงไปนั่งที่พื้นให้เจ็บตัวอย่างนั้น และที่ไม่ชอบที่สุด
คือตัวเองที่ย้อนแย้ง
“ขอเจนนั่งแป็ปนะครับ”
“ลุกไหวไหม”
“แฮ่ อูยยยยย” เสียงครางเจ็บยามที่เจนซึ่งพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นเพื่อจะยืนนั้นทำให้เขาต้องช่วยคว้าแขนอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นให้ได้ เจนทับเท้าของเขาอยู่ แต่มันไม่ได้เจ็บอะไร ดูจากที่อีกฝ่ายลุกลำบากยากเย็นอย่างนั้น เดาได้ว่ามันคงทรมานแน่ๆ เจนรักษ์เบ้หน้าก่อนจะนั่งลงบนโซฟาไม่ไกลจากที่เขานั่งอยู่ นักรบมองอีกฝ่ายที่กำลังนวดขาให้ตัวเองอย่างไม่ถนัดนักก็ถอนหายใจออกมา
“อุ้มน้องวินให้หน่อยได้ไหม”
“คะ…ครับ” เจนนั้นยังงงๆแต่เขากลับส่งเจ้าลูกกบมาให้ที่ตักเสียแล้ว เกิดเป็นน้องวินก็แย่อย่าง โดนโยนไปให้คนนั้นทีคนนี้ที เจนนั้นนึกสงสารน้องอยู่ในใจนิดหน่อยก่อนจะรู้สึกได้ถึงแรงบีบที่ขาของตน
แต่คือมันไม่ใช่มือกูไงงงงงงงงงงงงงง
“คุณรบ!!!” เจนร้องออกมา ไม่ใช่ว่าเจ็บ
แต่นั่นมันเจ้านายนะครับ
“ทำอะไรเงอะๆงะๆ” ฮืออออ เจนผิดไปแล้ว แต่ไม่ใช่ดิวะ
“คุณรบครับ ลุกขึ้นมาเถอะ มันไม่ดีนะครับ เจนเป็นลูกน้องนะ” เจนร้องออกมา ลนลานเสียยิ่งกว่าอะไร
“แล้วไง ใครเห็น ตอนเป็นตะคริวมันต้องนวดแบบนี้”
“คุณรบครับ เจนนวดเองได้” แต่เจนก็ยังแย้ง นักรบจึงได้เงยหน้าขึ้นมามองตาดุ เท่านั้นแหละหุบปากฉับ แต่ในใจที่เถียงแบบไม่มีใครทัน ก็อย่างนี้มันดีที่ไหนกันเล่า ไม่ดีๆๆๆๆๆๆๆ ร้อยไม่ดี พันก็ไม่ดีว้อย
“นั่งเงียบๆแล้วจับน้องวินดีๆ เข้าใจไหม” เข้าใจก็ได้ครับ เจนเบะปากออกมาแข่งกับน้องวิน ก็คุณรบนวดเจ็บอ่ะ!
“อ้าว น้ำตาไหลไปอีก ซึ้งเหรอ”
“เจ็บครับ!” เจนเถียงทันควัน แล้วน้ำตาแค่ซึมว้อยๆ
“ฮึๆ กินข้าวยัง”
“แป็ปนึงได้ไหมครับ เดี๋ยวเจนไปเตรียมให้” เขาพยักหน้าก่อนจะนวดต่อไป พักนึงจนเจนร้องบอกว่าอาการดีขึ้นนั่นแหละ
ทว่านักรบนั้นเมื่อนวดเสร็จก็เดินไปที่ห้องครัว ทิ้งเจนให้คุยกับเจ้าลูกกบคนเดียว เมื่อคนพ่อไม่อยู่ การฟัดคนลูกก็ไม่เป็นอุปสรรคอีกต่อไป ทว่าฟัดไปได้สักพัก ก็ลองลุกขึ้นยืนดู อืม….ยังรู้สึกแปลกๆอยู่ พอลองเดินดูก็พบว่านั่งก่อนดีกว่าอย่าเสี่ยงเอาเจ้าลูกกบไปล้มด้วยเลย เดี๋ยวพ่อเขาเอาเรื่องกันจริงๆแน่คราวนี้
นั่งไปสักพักก็เบื่อ มองนาฬิกาและก็คิดว่าควรไปเตรียมอาหารสักที มองซ้ายขวาคุณรบก็ไม่อยู่ ลองลุกและก้าวขาอีกทีก็พบว่าพอจะไปได้แล้วจึงอุ้มเจ้าตัวเล็กไปด้วยกันที่ห้องครัวที่ซึ่งมีเก้าอี้นั่งของน้องอยู่ด้วยจะได้จับล็อคไว้แล้วไปทำงาน ทว่าเมื่อเข้าไปในครัวก็ได้เห็นภาพที่เกือบทำให้ปล่อยน้องวินลงพื้นเพื่อเอามือมาขยี้ตา ก็นั่นมัน……
คุณรบในผ้ากันเปื้อน……
xxx
“มันจะมากเกินไปแล้วนะ!” คุณรัชนีนุชที่เดินตึงตังเข้ามาในบ้านนั้นพูดออกมาอย่างเหลืออด ก็จะอะไรซะอีก
ก็พวกรัตนสกุลนะสิ!
“ไม่คิดจะญาติดีกันอีกจริงๆสินะ” เธอนั้นโกรธจนสั่นไปหมด ทั้งเรื่องเหตุการณ์ของหลานสาวทั้งสองคน ทางนั้นไม่ไว้หน้ากันเลย และมันก็ลามมาถึงเรื่องธุรกิจที่เคยดำเนินด้วยดี ก็กลับติดขัด แน่นอนว่าเธอได้จัดการซัดกลับไปแล้ว ทว่าพวกนั้นมันแมวเก้าชีวิตจริงๆ เงินก็เสียไปมากกับการซื้อตัวคนของทางนั้นมา แต่ไม่เห็นมันจะสะดุ้งสะเทือนทางไหน แล้วยังมีหน้ามาแย่งคู่ค้ากันไปอีก มันจะมากไปแล้วนะ!
ไหนมันบอกว่ารักรดามากนักหนาขนาดที่ไม่ชายตามองรฐาไงล่ะ!!!
ไม่ได้แล้วเธอต้องทำอะไรสักอย่าง สิ่งที่เห็นในวันนี้ยิ่งตอกย้ำว่า นักรบ รัตนสกุลจะหันหลังให้กับทั้งลูกหลานและธุรกิจของเธออย่างถาวรแล้ว ข่าวลือบ้าบอนั่นเป็นจริง แม้ว่าเจ้าตัวจะปฏิเสธ แต่มันก็แค่ลมปาก ถ้าไม่มีอะไรกัน คนที่หยิ่งยโสโอหังอย่างนักรบนะเหรอ จะมาเดินเข็นรถเข็นตามไอ้เด็กนั่นเป็นหมาตามเจ้าของแบบนั้น!
“ไม่ได้การล่ะ” เธอต้องทำอะไรสักอย่าง คุณรัชนีนุชยอมไม่ได้ เธอทั้งเสียดายและโกรธไปพร้อมๆกัน เพราะไอ้เด็กที่ชื่อเจนนั่นแท้ๆ บ้านนั้นก็ปกป้องมันเข้าไป คิดว่าคนไม่มีหัวนอนปลายเท้าเป็นแค่ลูกคนใช้อย่างนั้นนะเหรอจะมาเป็นแม่ใหม่น้องวิน
ใช่….มันเป็นไม่ได้หรอก
“ฮึๆ” มันไม่มีทางเป็นได้หรอก นอกจากจะไม่ใช่แม่แท้ๆ มันยังเป็นผู้ชายอีก แค่นั้นก็พ่ายแพ้แล้วชัดๆ ไอ้เด็กไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง แกไม่รู้ซะแล้วว่ากำลังเล่นกับใคร แกไม่รู้หรอกว่าอีกไม่นานจะอยู่ในสถานะไหน ตัวสำรองก็ยังเป็นตัวสำรองวันยังค่ำ เป็นได้แค่นั้นก็จะเป็นได้แค่นั้น
เพราะแกไม่มีวันชนะตัวจริงไปได้หรอก!
“ฮัลโหล” รัชนีนุชที่กดโทรออกไปยังเบอร์นึงซึ่งไม่ได้ติดต่อมานาน เมื่อปลายสายรับทราบ เธอก็ยิ้มออกมา
นี่คือหมากที่เธอจะใช้
และเป็นหมากที่นักรบ รัตนสกุลจะต้องยอมแพ้…..
tbc
Talk: ตบท้ายด้วยอะไรที่เหมือนจะมาม่า แต่ว่ารอดูกันนะคะว่าจะม่าถึงใจไหม อย่าเพิ่งเขวี้ยงมะม่วงใส่เรา เรายังยืนยันที่การจบเรื่องแบบที่พี่รบได้เห็นขาอ่อนน้องเจนแน่นอน แต่รอกันหน่อยเนาะ
ช่วงกลางสัปดาห์ไม่น่าจะลงได้นะคะ เราก็พยายามจะสร้างเพจเฟซบุคนะคะ แต่ก็……ขอโทษค่ะ คือเราหง่าวเอง
ขอบคุณมากที่ติดตามนะคะ
Twitter @reallyuri
#เจนไม่นก
หัวข้อ: เ จ น ไ ม่ น ก (ลูกชุบของอัศวิน : 7) 23.1.2019 P.36 ตอนจบ (อ่าน 215961 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก