Photo(S1)
ผู้ชายใส่ขาสั้นตอนอยู่หอนั้นไม่แปลก ขาจะขาวสวยเรียวยาวก็ไม่แปลกเช่นกัน แต่สิ่งที่แปลกประหลาดที่สุดบนขาสวยๆ ของอดีตคุณนายแบบเห็นทีจะเป็นเส้นขนสีดำ เป็นตอบ้าง ยาวบ้าง สั้นบ้าง ปกติไม่เคยมี แล้วทำไมช่วงนี้มันถึงโผล่ขึ้นมาได้
"มึงมีขนขาด้วยเหรอ" ทัพทำหน้าเป็นลูกหมาสงสัยหลังจากนั่งบนพื้นข้างเตียงจ้องขาเพ้นท์มาได้สักระยะ
"ก็ต้องมีดิวะ"
"ปกติมึงไม่มี"
"มี"
"ไม่เคยเห็น"
"ก็กูโกนไง" คิดจะอวดเรือนร่างก็ต้องทำให้ทุกส่วนเนียนเรียบน่ามอง แม้ทุกภาพจะผ่านการรีทัชก็ตาม ขาก็เป็นอีกอวัยวะหนึ่งที่ต้องโชว์บ่อยๆ ช่วงถ่ายแบบเขาเลยโกนเป็นประจำ แต่ช่วงนี้ลาวงการแล้วไม่ได้ดูแลมันดีเหมือนเก่า ตอดำๆ เลยขึ้นมาอย่างที่เห็น
"กูก็หลงคิดว่ามึงเป็นมนุษย์ไร้ขน ขาก็เนียน ขนรักแร้ก็ไม่มี เนียนเรียบน่าสัมผัสทั้งตัว"
เพ้นท์ทำหน้าหน่าย มองมือทัพที่เริ่มเข้ามาเกาะแกะ ลูบไล้ตั้งแต่ข้อเท้าขึ้นมา แต่ต้องสะดุดเพราะตอขน
"แล้วทำไมปล่อยให้มันขึ้นแบบนี้วะ น่าเกลียด"
"น่าเกลียดก็ไม่ต้องมายุ่ง" ยกขาทำท่าจะเตะ ทัพรีบจับมันไว้ก่อนจะโดนปากเข้าจริงๆ
"มึงไม่โกนอ่ะ"
"เลิกถ่ายแล้วจะโกนทำไม"
"โกนให้กูดูไง ชอบขาเนียนๆ"
"ขี้เกียจ"
"แค่นี้ก็ทำให้ไม่ได้" ทัพทำเสียงงอแงใส่ ลูบขาเพ้นท์ไปมา จินตนาการว่ามือตัวเองเป็นมีดโกนจะได้ตัดขนพวกนี้ออกไปซะ อยู่ไปก็บดบังขาสวยๆ
"กูทิ้งมีดโกนไปแล้ว"
"เอาที่โกนหนวดกูไปใช้แทนก็ได้"
"ที่โกนหนวดกูก็มีไง"
"แล้วทำไมไม่ใช้"
"ใครเขาใช้ด้วยกันวะ" แม้จะทำเป็นขึ้นเสียงแต่เพ้นท์ไม่ได้โกรธหรือหงุดหงิดอะไร ออกจะตลกกับท่าทางงอแงเหมือนเด็กของทัพด้วยซ้ำ นั่งอยู่ข้างเตียงลูบขาเขาเล่นเหมือนมันจะช่วยให้ขนพวกนี้หลุดออกไปได้
"งั้นทำไง ถอนมั้ย หรือแว๊กซ์"
"ไม่เอาอ่ะเจ็บ"
"นิดเดียวเองมึง เดี๋ยวกูเอาแหนบมาถอนให้"
"กูจะรำคาญมึงแล้วนะทัพ" ผ้าห่มผืนบางถูกดึงมาปิดขาไว้เพราะชักรำคาญคนวอแว จะอะไรกันนักหนากับแค่ขนขา
โดนขู่เข้าให้ทัพเลยนั่งเงียบ แต่เป็นการเงียบปากเพื่อใช้ความคิดว่าจะทำอย่างไรให้ได้ขาเนียนไร้ขนกลับมา มีดกวนหนวดก็ไม่ยอมใช้ จะถอนให้ก็ไม่เอา ส่วนแว๊กซ์นั้นไม่ต้องพูดถึงเพราะขนาดสก๊อตเทปยังไม่มีติดห้อง เป็นแบบนี้ก็เหลืออยู่ทางเดียว
"เดี๋ยวกูมาแป๊บนึง"
"ไปไหน"
"ซื้อมีดโกน"
"เอาจริงดิ"
"ไม่เคยจริงจังเท่านี้อีกแล้ว กูอยากได้ขาเนียนๆ กลับมา เวลาลากลิ้นผ่านขนจะได้ไม่ตำ"
"ไอ้ทัพ!" เพ้นท์แทบจะเอามือทุบหัว ถึงจะเป็นเรื่องจริงแต่ทัพควรคิดบ้างว่าเขาจะเขินไหมที่เอามาพูด ได้ทำแล้วเก็บไว้ในใจคนเดียวไม่ได้หรือไง
"ไปนะ เดี๋ยวจะรีบกลับมา เตรียมตัวออกไปจากขาแฟนกูได้เลยพวกมึง" พูดกับเพ้นท์เสียงหวาน ก่อนจะพูดกับบรรดาขนขาที่อยู่ใต้ผ้าห่มด้วยความแค้นเคือง คนมองถึงกับส่ายหน้าใส่ให้กับความบ้าบอ
ทัพลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าสตางค์กับกุญแจรถมอเตอร์ไซค์เดินออกจากห้อง จุดมุ่งหมายคือที่ไหนก็ได้ที่ขายที่กำจัดขนขา จะซื้อมาให้หมดทุกแบบที่คนขายแนะนำ เป็นภารกิจทวงคืนขาสวยกลับมา
ทัพกลับมาหลังจากหายไปเกือบชั่วโมง ในมือถือถุงร้านบู๊ทส์ใบใหญ่ เพ้นท์ละสายตาจากมือถือมองคนยิ้มกว้างเดินมานั่งลงข้างเตียงที่เดิม วางถุงไว้บนพื้นแล้วเริ่มค้นของที่ซื้อออกมาโชว์
"มึงกะจะซื้อมาใช้ทั้งชีวิตเลยเหรอ" เห็นของทั้งหมดเพ้นท์ก็อดทึ่งไม่ได้ ทัพเหมือนคนที่ไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรเลยหยิบทุกที่เกี่ยวข้องมาหมด มีดโกนสามแบบ ครีมบำรุง ทั้งโฟมและเจล แว๊กซ์ก็มี เรียกได้ว่าซื้อทุกอย่างที่เกี่ยวกับการกำจัดขนขา
"ก็พนักงานเขาแนะนำมาแบบนี้ อะไรไม่รู้เยอะแยะไปหมด อันนั้นก็ดีอันนี้ก็น่าใช้ กูไม่รู้ว่ามึงจะเหมาะกับแบบไหนเลยซื้อมาหมด"
"แค่มีดโกนธรรมดาก็พอแล้วมั้ย แล้วนี่หมดไปเท่าไร"
"ได้โปรดอย่าถามถึง" บอกปัดไปเพราะไม่คิดจะใส่ใจเรื่องเงิน ขอแค่ได้ขาเนียนๆ กลับมาเขายอมทุกอย่าง
"แล้วยังไงอ่ะ กูต้องโกนเลยมั้ย" เพ้นท์แกล้งถาม วางมือถือลงแล้วนั่งจ้องหน้าทัพแทน อุตส่าห์ไปซื้อมาให้แล้วก็ใช้มันตอนนี้เลยแล้วกัน
ทัพยิ้มกว้าง ขยับเข้าไปจนชิดขอบเตียง เกยคางไว้บนขาขาวที่มีต่อขนดำๆ ขัดหูขัดตา แต่อีกไม่นานมันจะหายไป
"เดี๋ยวกูโกนให้"
กางเกงขาสั้นถูกทัพสั่งให้ถอดออกเพราะคิดว่ามันเกะกะขวางทาง เพ้นท์นั่งบนฝาชักโครกในห้องน้ำ ส่วนทัพนั่งเก้าอี้พลาสติกตัวเล็กตรงหน้าเพ้นท์ ข้างตัวมีอุปกรณ์กำจัดขนที่เลือกสรรมาแล้ว
ทัพบีบโฟมสำหรับกำจัดขนใส่มือ ใช้สองมือถูกกันไปมาจนเนื้อครีมผสมกันเป็นโฟมหนานุ่ม เงยหน้ามองเพ้นท์ที่กำลังจับจ้องทุกการกระทำของเขาแล้วยิ้มหวานให้ ก่อนชโลมเนื้อโฟมลงไป
เท้าข้างหนึ่งของเพ้นท์ถูกยกมาวางบนตัก ทัพค่อยๆ ลูบเนื้อโฟมไปมาช้าๆ ไล่ตั้งแต่หัวเข่าลงมาถึงข้อเท้า เมื่อครบทุกพื้นที่ที่ต้องการก็หยิบมีดโกนแนบลงกับผิว ลากมันผ่านเนื้อโฟมกำจัดเส้นขนสีดำรกหูรกตาออกไปให้พ้นทาง ทำมันซ้ำๆ อย่างช้าๆ และระมัดระวัง
เพ้นท์นั่งอมยิ้มมองทัพตั้งอกตั้งใจโกนขนขาให้ด้วยสีหน้าจริงจัง เป็นความน่ารักไร้ความกวนประสาทที่นานๆ ทีจะได้เห็น จนอดไม่ไหวต้องหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเก็บเอาไว้
"ถ่ายแล้วเอาไปลงด้วยนะ แฮชแท็กไม่มีแฟนโกนขนขาให้ล่ะสิ"
"เกลียดชื่อวะ"
"ไม่เกลียดกูก็พอ"
"มึงก็เกลียด โอ้ย! ไอ้ทัพ"
โดนว่ามาทัพเลยเอาคืนโดยการฝังเขี้ยวบนต้นขา งับจนเพ้นท์ตกใจเผลอเตะขาใส่จนโฟมเปื้อนเสื้อคนที่นั่งอยู่ข้างล่าง ยังดีที่วางมีดโกนไว้ก่อนหน้านี้
"เปื้อนหมดแล้ว"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็อาบน้ำ"
"มึงอ่ะเล่นอะไรไม่รู้เรื่อง"
"หยอกเล่นไง ยังไม่ทันลงแรงเลยมึงสะดุ้งซะ"
"ก็รู้ว่ากูขี้ตกใจ"
"งั้นถ้าบอกก่อนจะไม่ตกใจใช่มั้ย"
เพ้นท์มองรอยยิ้มของคนตรงหน้าอย่างรู้ทัน ทัพเขยิบนั่งคุกเข่าซุกตัวเข้ามาระหว่างขา ยกแขนโอบเอวเพ้นท์ไว้หลวมๆ ก้มลงแนบริมฝีปากใกล้กับขาหนีบ กัดเบาๆ ขบเม้มแล้วดูดจนเป็นจ้ำสีแดง
"วันนี้จะโกนเสร็จมั้ย" เพ้นท์ถามตอนทัพเงยหน้าขึ้นมาสบตา ข้างเดียวยังทำไม่ทันเสร็จก็เถลไถลเสียแล้ว
ทัพถอยออกโดยไม่พูดอะไร กลับไปตั้งอกตั้งใจกับการกำจัดขนขาให้เสร็จสิ้น บีบโฟมขยี้ๆ ลูบบนขา จับมีดโกนไถแล้วล้างน้ำออก ทำทุกอย่างด้วยความระมัดระวังและไม่เร่งรีบ ไม่นานก็ได้ขาเนียนๆ ที่ฝันหากลับคืนมา
อุปกรณ์ทุกอย่างถูกเก็บเข้าที่หลังเสร็จภารกิจ ทัพกลับมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม ใช้มือช้อนเท้าของเพ้นท์ขึ้นมาก่อนพรมจูบบนเรียวขาที่ไร้ขน จูบย้ำๆ ไล่ตั้งแต่ข้อเท้าขึ้นมาถึงขาอ่อน ก่อนสร้างสัญลักษณ์ขึ้นอีกหลายจุด ขณะที่มือเลื่อนไปคว้าขอบกางเกงในแล้วดึงให้หลุดออกจากตัว
สองขาแยกออกจากกันให้ทัพได้แทรกตัวเข้ามาระหว่างกลางอีกครั้ง เพ้นท์วางมือลงบนไหล่บีบมันตามแรงอารมณ์เมื่อส่วนอ่อนไหวถูกครอบครองด้วยปาก เชิดหน้าหลับตาส่งเสียงอยู่ในลำคอ ก่อนแอ่นตัวรับเมื่อความสุขสมถึงจุดสูงสุด
ทัพลุกขึ้นปลดเปลื้องเสื้อผ้าจนเหลือเพียงร่างเปลือยเปล่า ประคองเพ้นท์ให้ลุกขึ้นตามดันให้หลังชิดผนัง ช่วยถอดเสื้อยืดที่เหลืออยู่เพียงตัวเดียวออกให้ กอดก่ายประโคมจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อปลุกเร้าอารมณ์
"จะทำในนี้จริงเหรอ" เอ่ยถามเมื่อทัพผละออก เพ้นท์หอบหายใจแรง แก้มขึ้นสีแดงเป็นริ้วมองตาคนตัวโตที่ขยับเข้ามาคลอเคลียข้างแก้ม
"ไม่อยากลองดูเหรอ เปลี่ยนสถานที่บ้าง"
"ไม่เอาได้มั้ย กลัวลื่น แคบด้วย ไม่ชอบ"
"ก็ได้ครับ"
ขอมาแบบนี้แล้วทัพจะกล้าขัดอะไร ยอมผละออกเปิดฝักบัวให้สายน้ำไหลชโลมตัว กดครีมอาบน้ำใส่ฟองน้ำขยำจนเกิดฟองนุ่มๆ สลับกันลูบมันลงบนผิวกาย แล้วสองร่างก็โผเข้าหากอดก่ายกันอีกรอบ
กว่าจะอาบน้ำเสร็จก็เล่นเอาตัวแทบเปื่อย ปากบอกกลัวลื่นไม่ชอบพื้นที่แคบ แต่พอโดนเล้าโลมมากหน่อยกลับห้ามใจไม่ไหวเสียเอง กว่าจะได้สติก็ตอนถูกสอดใส่เข้ามาในกาย ยากเกินจะผลักไสเลยประคองกอดไว้ปล่อยร่างกายไปตามอารมณ์ รุกเร้า เคลื่อนไหว จนถึงจุดสุขสม
เสร็จกิจกรรมจากในห้องน้ำ ชำระล้างร่างกายอยู่ในชุดนอนเรียบร้อยทัพก็ยังวอแวไม่เลิก
ได้ขาขาวไร้ขนกลับมาทัพก็ทำตัวเหมือนพวกขี้เห่อ นั่งจับนั่งลูบ เผลอๆ มีจูบ จนเพ้นท์ต้องมุดตัวหนีเข้าใต้ผ้าห่ม เพราะกลัวขาจะช้ำเสียก่อน แม้มันจะมีรอยช้ำอยู่หลายรอยตรงขาอ่อนแล้วก็ตาม
"จะถูจนเลขขึ้นเลยมั้ย"
"เลขไม่น่าขึ้น แต่รอยดูดเพิ่มขึ้นอะไม่แน่"
"เดี๋ยวนี้ไม่กัดแล้วเหรอ"
"จะกัดก็ได้ถ้ามึงต้องการ"
"ไม่น่าเลยกู" เพ้นม์พึมพำกับตัวเอง พอเดาได้ว่าจะโดนย้อนกลับมายังไงก็ยังจะพูด หยอกเรื่องแบบนี้ล่ะทางถนัดทัพเลย
"ต่อไปถ้ากูเห็นขนยาวอีกจะจับโกน"
"ให้มันยาวบ้างเถอะ"
"อยู่กับกูอย่าหวังจะได้ยาว" ทัพยื่นคำขาด เพ้นท์อมยิ้มพลางส่ายหน้าน้อยๆ อยากทำอะไรก็ทำไปเลยแล้วกัน
เข็มสั้นบนหน้าปัดนาฬิกาเพิ่งผ่านเลขสิบมาได้นิดเดียว แต่ร่างสูงใหญ่กลับเดินไปปิดไฟก่อนขยับเบียดขึ้นเตียงที่นอนอยู่ทุกคืน เจ้าของเตียงเองก็ไม่ได้ห้าม อยากนอนก็ยอมเป็นหมอนข้างให้กอด ก่อนหน้านี้ออกแรงมาเยอะ นอนเร็วสักคงไม่เป็นไร
ก็ได้แต่หวังว่าคนข้างๆ จะไม่ตื่นแล้วเกิดคึกขึ้นกลางดึกหรอกนะ
end
เอาตอนพิเศษมาให้อ่านนนนน อยากลงตอนนี้เพราะว่าง เสร็จงานแล้วววว เย้ๆๆๆ
ในเล่มยังเหลือตอนพิเศษอีก 4 ตอนนะคะ แต่ละตอนค่อนข้างยาว
อย่างน้อยก็ยาวกว่าตอนปกติมานิดนึง
ส่วนอีบุ๊กน่าจะออกหลังจากเล่มออกแล้วประมาณ 1-3 เดือนค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่อยู่ด้วยกันมาตลอด 3 เดือนนะคะ
ยังไงก็ฝากเรื่องต่อไปด้วย (ยังไม่ได้ลงเลย ฮ่าๆๆๆ)
ขอบคุณมากค่า ^^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
