Photo(17)
FFF : มึงเห็นที่ไอ้นั่นทวีตหรือยัง
ข้อความจากเอฟที่ค้างบนหน้าจอเป็นสิ่งแรกที่ทัพเห็นหลังจากหยิบมือถือขึ้นมาดูเวลาในตอนเช้า มันถูกส่งมาตอนเกือบตีสอง เป็นช่วงที่เขากำลังนอนหลับสบายกอดหมอนข้างประจำตัว ก่อนจะตื่นมาเจอกับเรื่องน่าปวดหัว
ทัพกดเข้าไปดูรูปที่เอฟแนบมา อ่านข้อความที่แอคเคาต์ประสงค์ร้ายทวีตไว้แล้วต้องขมวดคิ้วกับการตัดพ้อที่ชวนให้รู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย หากจะเปรียบเทียบแล้ว หมอนี่คงเป็นแฟนคลับที่คลั่งไคล้เพ้นท์เอามากๆ มากเกินจนรับไม่ได้เมื่อไม่มีสิ่งที่รักอีกต่อไป
'โทษของการทอดทิ้งและหักหลัง ผมพยายามทำดีที่สุดแล้วแต่มันไร้ผล คุณทำให้ผมต้องพบกับความทุกข์ทรมาน เมื่อคุณจากลาโดยไม่ห่วงความรู้สึกกัน ที่รัก ผมอยากพบคุณ'
ทัพกดเข้าไปดูที่หน้าแอคเคาต์ประสงค์ร้ายโดยที่ยังไม่ตอบอะไรเอฟกลับไป หันมองเพ้นท์ที่ยังหลับสนิทอยู่ข้างๆ แขนข้างหนึ่งพาดอยู่บนตัวเขา มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยคล้ายกำลังฝันดี โดยไม่รู้เลยว่าฝันร้ายกำลังมาเยือน
แอคเคาต์ของผู้ประสงค์ร้ายเปลี่ยนชื่อเป็น MU รูปโปร์ไฟล์เปลี่ยนเป็นรูปของเพ้นท์ใส่ชุดพละของเด็กนักเรียนญี่ปุ่น ข้อมูลส่วนตัวแสดงเจตนารมณ์ชัดเจนว่าต้องการอะไร ซ้ำร้ายยังมีคนติดตามแล้วหลักสิบ
จากทวีตที่ประกาศกร้าวไว้ทัพชักจะห่วงความปลอดภัยของเพ้นท์มากกว่าการขู่ว่าจะเปิดโปงความลับ ที่บอกว่าจะตามหาให้เจอ มันจะตามหาจริงหรือเปล่า หรือความจริงแล้วผู้ประสงค์ร้ายนั้นคือคนใกล้ตัวกันแน่
TTW : วันนี้กูเรียนบ่าย เดี๋ยวแวะไปส่งเพ้นท์ก่อน ตอนอยู่กับมึงกูฝากดูด้วยแล้วกัน
พิมพ์ข้อความตอบกลับทิ้งไว้ ทัพล็อกหน้าจอวางมือถือไว้ข้างหมอน พลิกตัวนอนตะแคงฝังจมูกลงบนกลุ่มผมสีดำอย่างรักใคร่
ไม่ว่ายังไงต้องปกป้องเอาไว้ให้ได้
แม้จะเป็นคนชอบเก็บตัวและรักสันโดษ แต่เพื่อนในกลุ่มที่คณะของมิ้มก็นับว่ามีมากอยู่เหมือนกัน เป็นกลุ่มเพื่อนที่สามารถคุยกันได้ในหลายๆ เรื่อง ไม่ได้สนิทกับคนใดคนหนึ่งมากเป็นพิเศษ หรือจะบอกว่าคบกันไว้เพื่อความอยู่รอดในสังคมก็ไม่ผิดนัก
"มิ้ม ไปกินบอนชอนกัน" เพื่อนชายคนหนึ่งในกลุ่มที่สนิทที่สุดเอ่ยชวนหลังจากอาจารย์เดินออกจากห้อง แม้รู้ว่าเปอร์เซ็นต์การตอบตกลงจะมีน้อยมากก็ตาม
"มีใครไปบ้างอ่ะ"
"กลุ่มเดิม รวมมิ้มก็หกคน"
"ไปด้วยกันดิ นานๆ ที ห้องไม่หนีไปไหนหรอก" เพื่อนผู้หญิงอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เอ่ยชวนและแซวไปพร้อมกัน มิ้มหลุดยิ้ม ถึงไม่แซววันนี้ก็ตั้งใจว่าไปด้วยอยู่แล้ว
"ไปดิ ตอนนี้หิวมาก"
"โอเคๆ เก็บของเร็วมึงอ่ะ ดูอะไรอยู่วะ" เธอตอบมิ้มเสร็จก็หันไปเร่งเพื่อนอีกคนที่มัวแต่นั่งเล่นโทรศัพท์แทนที่จะเก็บของเตรียมตัวออกจากห้อง
"ดูผู้ชายอยู่ แป๊บนึง"
"พูดได้เต็มปาก"
"มึงดูๆ กูเพิ่งเห็นว่าวันก่อนเขาลงรูปตัวเอง หุ่นอย่างแซ่บ" บอกแล้วโชว์รูปที่เปิดอยู่ให้เพื่อนๆ ดู ทุกคนต่างขยับเข้าไปดูใกล้ๆ ยกเว้นมิ้มที่ช็อคจนนิ่งไปแล้ว เพราะรูปที่เพื่อนโชว์ให้ดูนั้นคือรูปไอทีที่เขาเป็นคนถ่ายเอง
เพิ่งจะรู้ว่ามีเพื่อนในกลุ่มติดตามไอจี Morning Babe ก็วันนี้
"แซ่บ แต่ผัวคนอื่น"
"เออ อิจฉาคนนั้น คือเขาดูรักแฟนมากอ่ะมึง ถ่ายรูปลงตลอด อยากอวดว่ามีแฟนสวยงี้ เอาจริงนะกูโคตรอยากเห็นหน้าเลย แต่เขาไม่ยอมเปิด"
"อาจจะดีแค่หุ่นก็ได้"
"แต่หุ่นแบบนี้กูยอม"
"บางทีเขาอาจจะหวงมากก็ได้ แบบไม่อยากให้ใครเห็นหน้า แต่ก็อยากอวด คือแบบเป็นคนย้อนแย้ง"
"หวงนักก็เก็บไว้ดูคนเดียวค่า ไม่ต้องเอามาอวดแบบครึ่งๆ กลางๆ"
"เพราะมึงอิจฉา"
"ถูก"
"เป็นอะไรหน้าตึงเชียว" เพื่อนผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ สะกิด มิ้มที่ยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดฟังเพื่อนผู้หญิงในกลุ่มคุยกันถึงได้รู้สึกตัว เลิกทำหน้าตึงแล้วยิ้มบางๆ
"เปล่าๆ กำลังตั้งใจฟังอยู่"
"พวกมันก็คุยแต่เรื่องผู้ชายอ่ะ อย่าไปสนใจเลย"
"แซ่บสู้เขาไม่ได้ก็อย่าอิจฉาได้มั้ยคะ" แล้วก็โดนเพื่อนผู้หญิงหันมาจีบปากจีบคอใส่
"คุยเรื่องผัวชาวบ้านเสร็จแล้วก็ตามมานะ กูกับมิ้มไปรอข้างนอก" พูดจบก็พยักหน้าชวนมิ้มให้เดินไปด้วยกัน เพราะรู้ดีว่าลองได้เปิดประเด็นแล้วคงยาวแน่ๆ ถ้าไม่รีบดัก ดีไม่ดีบอนชอนจะเป็นหมันเสียก่อน
คนยิ่งเยอะก็ยิ่งครึกครื้น สาวๆ สามคนในกลุ่มคุยกันอย่างออกรสออกชาติ ส่วนหนุ่มๆ มุ่งมั่นกับการกิน มื้อนี้มิ้มถูกเอาใจเป็นพิเศษเพราะนานๆ จะยอมไปไหนมาไหนด้วยกันสักที ถึงอย่างนั้นเขากลับสนใจประเด็นที่สาวๆ หยิบยกขึ้นมาคุยกันมากกว่า
ที่จริงมิ้มยังไม่ค่อยเข้าใจเรื่องที่เพื่อนผู้หญิงกำลังคุยกันนัก แต่หลังจากรู้ว่าเพื่อนติดตาม Morning Babe และได้ยินคำว่า นายแบบใหม่ โฟโต้บุ๊ค กับท่าทางระริกระรี้นั่นมันเลยดูน่าสนใจไม่หยอก มิ้มไม่ได้เอ่ยถามหรือพยายามจะขอดู แค่นั่งฟังแล้วเก็บข้อมูลอยู่เงียบๆ
"เราว่าคอนเซ็ปต์ของที่นี่โคตรเหมาะกับมิ้มเลย" แล้วอยู่ๆ ประเด็นก็ถูกโยนมาให้โดยที่มิ้มยังไม่ทำอะไร
"เราเหรอ คอนเซ็ปต์อะไรอ่ะ" คนถูกพาดพิงชี้ตัวเองทำหน้างง เพื่อนผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ เลยเปิดรูปที่พวกเธอกำลังพูดถึงให้มิ้มดู
"นี่ๆ นายแบบของเพจนี้ ลุคแบบมิ้มอ่ะเหมาะเลย ถ้าไปสมัครต้องได้แน่"
"นายแบบอะไรอ่ะ"
สาวๆ พากันยกยิ้มไม่น่าไว้ใจ ก่อนเธอคนเดิมจะเปิดรูปตัวอย่างของเพจที่ว่าให้ดู มันคือรูปโปรโมตโฟโต้บุ๊คเล่มใหม่ของ FxxanPxx ที่กำลังเปิดจองอยู่ตอนนี้
"แบบนี้ไง"
เห็นรูปที่เพื่อนเปิดให้ดูแล้วมิ้มก็นิ่งไป ร่างกายไม่ยอมขยับ คิดคำพูดอะไรไม่ออก รูปพวกนี้ไม่ได้ต่างจากรูปที่เขากับไอทีถ่ายลงไอจีนัก ความกังวลที่มีอยู่เป็นทุนเดิมอยู่แล้วเริ่มมากขึ้น ทำไมเพื่อนถึงได้บอกว่าเขาเหมาะกับอะไรแบบนี้ หรือเพราะจริงๆ รู้อยู่แล้วว่าเบื้องหลังเขาทำอะไร
"อ้าว ช็อคเลย" เธอคนเดิมหัวเราะเบาๆ กับปฏิกิริยาของมิ้ม ไม่คิดว่าเพื่อนจะอึ้งไปนานแบบนี้
"มึงก็ไปแกล้งมิ้ม" เพื่อนผู้ชายอีกคนว่าขึ้นมา
"แกล้งอะไรเล่า แค่เอาให้ดูเฉยๆ ก็มิ้มน่ารัก"
"ชอบอะไรแบบนี้กันด้วยเหรอ" ไอทีเคยบอกว่าคนติดตาม Morning Babe ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง ในเมื่อคนใกล้ตัวเองก็ชอบ มิ้มเลยอยากรู้ว่าเพราะอะไร
"ก็ชอบนะ มันสวยดีอ่ะ ดูแล้วตื่นเต้นดีเวลาเห็นผู้ชายอยู่ด้วยกัน"
"แปลกเนอะ"
"ไม่รู้ดิ เดี๋ยวนี้ผู้หญิงชอบอะไรแบบนี้เยอะอยู่นะ"
มิ้มพยักหน้ารับแม้จะยังไม่หายข้องใจเท่าไร กลุ่มเพื่อนเองก็รู้ว่าเขามีแฟนเป็นผู้ชายถึงแม้ไม่เคยพาไอทีมาเปิดตัว แต่ที่ผ่านมายังไม่เคยมีใครถามหรือพูดถึงในแง่ไม่ดีตอนอยู่ด้วยกันเลยสักครั้ง เลยทำให้เขาค่อนข้างสบายใจเมื่อได้อยู่กับเพื่อนๆ กลุ่มนี้
"เหมือนไอจีที่ดูกันก่อนหน้านี้อ่ะนะ" เป็นเพื่อนผู้ชายอีกคนที่ถามขึ้นมา
"ใช่ๆ อันนั้นก็น่ารัก แต่อันนี้อ่ะหน้าเสียดาย นายแบบที่เราเอาให้มิ้มดูเมื่อกี้เขาเลิกถ่ายแล้วนะ"
"ทำไมเลิกอ่ะ"
"เพจไม่ได้บอกรายละเอียด คงอยากไปทำอย่างอื่นมั้ง เสียดายๆๆๆ"
"สงสัยจะชอบจริงจัง"
"มากๆ เลยเถอะ"
เห็นเพื่อนทำหน้าเสียดายอย่างสุดซึ้งมิ้มก็ขำ รู้สึกดีขึ้นมาได้บ้างที่เพื่อนไม่ได้พูดอะไรกระทบกระเทือนจิตใจให้รู้สึกกังวลเพิ่มขึ้นอีก ทุกคนไม่ได้เห็นว่าเรื่องพวกนี้เป็นอะไรที่เสียหาย ไม่ได้ว่าร้ายแม้จะเป็นคนที่ไม่รู้จัก เขาชอบที่เพื่อนๆ เป็นแบบนี้ และโชคดีที่ได้มารู้จักกัน
รูปภาพการสนทนาในแชตระหว่าง MU กับ FxxanPxx ที่เอฟส่งมาให้ดูล่าสุดทำเอาเส้นเลือดข้างขมับเต้นตุบๆ ทัพเดินหลบมาที่ระเบียงห้อง เคาะบุหรี่ออกจากซองคาบไว้ในปาก กำลังจะจุดไฟแช็กแต่โดนคนที่ตามออกมาแย่งไปเสียก่อน
"สูบอีกแล้ว" เพ้นท์ว่าอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนใช้ไฟแช็กที่แย่งมาจุดไฟให้เอง
ทัพคีบมวนบุหรี่ออกจากปากเมื่อไฟติด ยืนพิงระเบียงหยุดความคิดที่กำลังฟุ้งซ่าน พยายามทำอารมณ์ให้ปกติ แม้ภายในกำลังคุกรุ่นอยู่ก็ตาม
"ไม่เหม็นเหรอ"
"เหม็น"
"แล้วจะตามออกมาทำไม"
"ก็เห็นทำหน้าเครียดๆ"
"งานมีปัญหานิดหน่อย" อีกครั้งที่ทัพยกเรื่องงานมาบังหน้า หลังจากที่ทำหน้าเครียดใส่มือถือแล้วเดินออกจากห้อง จนเพ้นท์ตามออกมาดู
"มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะ"
"เอางานตัวเองให้รอดก่อนมั้ย"
"รอดอยู่แล้วเถอะ อยากได้กำลังใจมั้ย"
บุหรี่ที่จุดไว้แต่ยังไม่ทันได้สูบถูกบี้ให้ดับบนจานเขี่ย ทัพใช้มือข้างที่ว่างโอบรับตัวเพ้นท์ที่โถมเข้าหา เอียงหน้ารับองศาจูบที่อีกฝ่ายมอบให้ แสนหวาน ยาวนานและดูดดื่ม
"ตรงนี้ระเบียงนะ เผื่อลืม" เอ่ยแซวเมื่อเพ้นท์ผละออก ยิ้มออกมาได้เมื่อเห็นคนลืมตัวเบิกตาโตปล่อยมือที่คล้องคอเขาไว้ ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้ทัพดีดตัวออกจากริมระเบียงเดินนำหน้าเข้าไปข้างใน
"'งั้นเข้าห้องกัน"
ทัพก้าวขึ้นที่นอนนั่งพิงหัวเตียงพลางตบหน้าขาบอกตำแหน่งที่อยากให้คนตามมาปักหลัก เพ้นท์เองก็ปืนขึ้นไปนั่งอย่างว่าง่าย หันเผชิญหน้าเกี่ยวขาไว้รอบเอวคนเป็นฐาน แขนคล้องคอขยับเขาไปแตะริมฝีปากเบาๆ อีกหนึ่งที
"คืนนี้มึงอยู่บนนะ"
เพ้นท์พยักหน้ารับตามคำขอ ถอดเสื้อยืดตัวบางที่สวมอยู่ออก ปล่อยให้ทัพสัมผัสคลอเคลียทุกส่วนได้ตามใจ จากมือที่จับอยู่ตรงเอวเลื่อนมาที่หน้าท้อง ลากผ่านมาถึงหน้าอก แวะเชยชมพอให้ชื่นใจก่อนกลับมารวบเอวเล็กไว้แล้วมอบจูบแสนหวานให้แทน
เสื้อนักศึกษาที่ทัพใส่อยู่ถูกปลดกระดุมออกทีละเม็ดด้วยฝีมือคนที่นั่งอยู่บนตัก วางมือไว้บนกล้ามท้องสวยๆ ขณะที่ริมฝีปากยังไม่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ก่อนจะเผลอจิกเล็บลงไปเมื่ออาการหมาบ้าของทัพกำเริบ โดนกัดที่ปากล่างเข้าจนได้
"เบาหน่อย" แกล้งทำตาดุใส่ แต่อย่างทัพมีหรือจะกลัว ยกมือขึ้นแตะริมฝีปากแดงช้ำแล้วจูบย้ำอีกที
"มันอดไม่ไหว"
"ถามจริง ทำไมชอบกัด"
"ก็มึงมันน่ากัด มันเขี้ยว"
"ขนาดนั้น" เพ้นท์หัวเราะร่า สองแก้มฝาดเลือดยิ่งดูน่าฟัดขึ้นอีกหลายเท่า
"เพ้นท์"
"หืม"
"ช่วงนี้มีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้นบ้างมั้ย" ทัพรั้งเพ้นท์เข้ามาหาจนผิวกายสัมผัสกันแนบชิด จูบที่หน้าอกไปหนึ่งครั้งแล้วเงยหน้ามองเหมือนหมาตัวโข่งรอให้เจ้านายลูบหัว
"หมายถึงอะไรที่แปลก"
"อะไรก็ได้ ทุกอย่างที่รู้สึกว่ามันแปลก"
"ก็ไม่มีอะไรนะ"
"ไม่มีก็ดี แต่ถ้าเจอต้องรีบบอกกูรู้มั้ย"
"อยู่ๆ ทำไมถึงถาม"
"อยู่ๆ เกิดนึกเป็นห่วงไม่ได้เหรอ"
"ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย" เพ้นท์อมยิ้มบางๆ ก้มลงจูบแล้วเริ่มปลดเปลื้องอาภรณ์ส่วนล่างที่ยังอยู่บนตัว แต่ยังไม่ทันที่กางเกงขาสั้นจะถูกถอดออก ความคิดที่ยังค้างอยู่ในหัวก็ทำให้ทุกอย่างหยุดชะงักลง
"เป็นอะไร" เอียงคอมองเพ้นท์ที่จับขอบกางเกงค้างไว้ ใบหน้าที่ไร้รอยยิ้มกับความกังวลที่มีในแววตาช่วยหยุดความคิดทีเล่นทีจริงของทัพ เอ่ยถามด้วยความเสียงสงสัยปนห่วง
"ที่จริง" เกริ่นทิ้งไว้เพียงเท่านี้ ก่อนปล่อยมือจากกางเกงมาวางบนหน้าท้องเจ้าของตัก เพ้นท์ก้มลงมองตา เม้มริมฝีปาก เกิดความกังวลเล็กๆ ว่าถ้าพูดแล้วจะโดนดุมากกว่าเดิมที่เพิ่งมาบอกเอาป่านนี้ แต่พูดออกไปย่อมดีกว่าเก็บไว้คนเดียว แม้จะยังไม่รู้ว่าสิ่งที่รู้สึกนั้นเกิดขึ้นจริงหรือเปล่า
ทัพไม่ได้เร่งให้เพ้นท์พูด ยกมือขึ้นลูบผมอย่างรักใคร่ สลับกับแนบริมฝีปากไปบนผิวกายขาวๆ ระหว่างรอฟัง คล้ายกับการปลอบประโลม และบอกให้ใจเย็น
"เรื่องแปลกๆ มันก็มีแหละ ช่วงที่ผ่านมาเวลาอยู่คนเดียวมักจะรู้สึกไม่ค่อยดี เหมือนมีคนคอยจ้องตลอด แต่พอมองหาก็ไม่มีใคร เลยคิดว่าอาจจะคิดไปเองเลยไม่ได้บอก"
"นานหรือยัง"
"เกือบสองอาทิตย์ได้แล้วมั้ง"
สองอาทิตย์แสดงว่าเกิดก่อนที่ MU เริ่มทักมาหาเอฟครั้งแรก พอได้ฟังจากปากเพ้นท์แบบนี้ทัพก็แน่ใจขึ้นมาอีกนิดว่าอาจจะมีคนรู้ตัวจริงของนายแบบจริงๆ ไม่ใช่เพียงการหลอกปั่นหัวพวกเขาให้ตื่นตูมกันไปเอง แม้ยังไม่รู้ว่าจะใช่คนเดียวกับ MU ไหม แต่เขารู้เพียงว่าหลังจากนี้จะปล่อยให้เพ้นท์อยู่คนเดียวไม่ได้เด็ดขาด
"โกรธอีกใช่มั้ยเนี่ย ดูทำหน้า"
"ก็นิดหน่อย ทำไมชอบทำให้ห่วง"
"ก็แค่ความรู้สึกไงเลยไม่ได้บอก บางทีอาจจะคิดไปเอง"
"หรือบางทีอาจจะไม่ได้คิดไปเองก็ได้"
"รู้ดีอ่ะ ถามจริง ทำไมอยู่ๆ ถึงถาม" ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อที่ทัพบอกว่าเป็นห่วง แต่ทุกข้อสงสัยย่อมมีที่มา จะบอกว่านึกขึ้นได้แล้วถามไม่น่าใช่
"หน้ามึงมันบอก มันมีความกังวล มีความไม่สบายใจ เลยลองถามดู"
"ขนาดนั้นเลย" เพ้นท์ยกสองมือขึ้นแนบหน้าตัวเอง รู้ตัวว่าเป็นคนขี้กังวล แถมยังดูออกง่าย แต่พยายามเก็บอาการแล้วเลยไม่คิดว่าทัพจะสังเกตเห็น
"เออ ทีหลังมีอะไร หรือเป็นอะไรให้รีบบอกเข้าใจมั้ย"
"รู้แล้วน่า ไม่โกรธนะ"
ที่ว่าโกรธทัพแค่หยอกไปตามสถานการณ์ เรื่องที่เกิดขึ้นครั้งนี้ต้องคิดให้เยอะๆ ว่าควรจะทำยังไงต่อไป เพ้นท์เองก็มีสิทธิ์ที่จะรู้ว่าอะไรกำลังเกิดขึ้นกับตัวเอง แต่เพราะห่วงเกินจะบอกเลยเลือกที่จะเงียบเอาไว้ก่อน เขาไม่อยากให้คนขี้กังวลต้องเครียดไปมากกว่านี้
"ก็รู้นี่ว่าทำยังไงถึงจะอารมณ์ดีขึ้น"
"ก็กำลังจะทำอยู่นี่ไง แต่ยิ้มหน่อยดิ ทำหน้าหื่นก็ได้ ไม่เอาหน้าโหด" เพ้นท์เริ่มง้อเพราะยังคิดว่าตัวเองผิดที่ปิดบัง ยกสองมือประกบหน้าทัพไว้ถูไปมาจนปากจู๋ ขยับเข้าไปจูบแล้วผละออกอยู่หลายหน ถอดกางเกงที่เป็นปราการด่านสุดท้ายโยนทิ้งข้างเตียง แถมยังใจดีช่วยถอดให้ทัพอีกคน
เมื่อขอไปแล้วว่าครั้งนี้จะให้เพ้นท์เป็นคนจัดการ ทัพก็ยอมโอนอ่อนทำตามผู้คุมเกมโดยไม่ขัดขืน น้อมรับความสุขที่อีกฝ่ายปรนเปรอให้ แม้จะยังหยุดคิดถึงสิ่งที่ไอ้บ้านั่นบอกกับเอฟไว้ไม่ได้ก็ตาม
'ผมโดนหักหลังแต่ผมยังคิดถึงเขา ผมเลยอยากให้ทุกคนรู้ว่าคนที่รักหายไปไหน ผมจะตามหาเขาให้เจอ'
ได้อ่านอะไรแบบนี้ใครมันจะไปลืมลงกัน
TBC
หลายคนเดาเป็นจิวกับพี่แสน ตอนนี้มีใบ้เพิ่มขึ้นอีกนิดนึง นิดเดียวจริงๆ
พอจะเดาออกกันมั้ยเอ่ย
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ เจอกันตอนหน้าจ้า
หัวข้อ: P H O T O (x) ความลับในภาพถ่าย ▬ Photo(S1) ▬ [28/08/2018] (อ่าน 170208 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก