หัวข้อ: จบแล้ว-(Fantasy/Y) Royal quest ภารกิจรักกับคุณอัศวินซื่อบื้อ (Ch.พิเศษ2)

[ommanymontra]

 

[KPMwolf]

แจ้งจบไปแล้วแต่ไม่ย้ายสักทีเลยลงที่นี่ด้วยเลยละกัน



Chapter Special : 100+

“ชุดเกราะของพี่เจ้าก็เป็นเทวะภัณฑ์ใช่ไหม” ผมถามเจ้าอัศวินหนุ่มที่จูงม้าขาวอยู่ข้างๆ หมวกเกราะของเรจิน่าสลายเป็นแสงไปได้ไม่น่าจะธรรมดา

“ใช่ เกราะนั่นเป็นเทวะภัณฑ์ประจำตัวของพี่ข้า” เร็กซ์ในสภาพเปียกม่อล่อกม่อแลกจนเส้นผมจับเป็นกลุ่มตอบกลับมา สภาพผมเองก็ไม่ต่างกันมาก

ทันทีที่เราก้าวข้ามประตูมิติมาก็เข้ามาในเขตเมืองเอนเดลอน ท่าทางเดลซ่าจะใช้ประตูเมืองนี่แหละเป็นจุดปลายทางของประตูมิติ บรรยากาศของเมืองต่างกับฝั่งที่เราข้ามมาโดยสิ้นเชิง อากาศสดชื่นผิดกับแถบเมืองหลวงที่ชื้นเพราะฝนพึ่งตกมา จะเหมือนกันก็แค่ท้องฟ้าที่สลัวๆเพราะอาทิตย์พึ่งขึ้น

“เกราะนั่นทำอะไรได้รึ” ผมถามต่อขณะกำลังสอดส่องหาที่พัก เมื่อคืนก็ไม่ได้นอนทั้งคืน คงต้องหาที่พักเพื่อพักผ่อนก่อนถึงค่อยไปทำเรื่องข้ามประเทศ

“เกราะคงกระพันจะช่วยเสริมความแข็งแรงให้ร่างกาย ยิ่งใช่เวทย์เสริมกำลังได้ยิ่งทรงพลัง อีกทั้งยังสามารถเสกชิ้นส่วนขึ้นมาได้ทันทีตราบใดที่ส่วนหลักของเทวะภัณฑ์ติดตัวอยู่”

“โห อย่างนั้นก็เจ๋งกว่าดาบของเจ้าอีกสิ”

“เจ้าคนปากเสีย กระผมเป็นถึงดาบของวีรบุรุษในตำนานเลยนะ” ดาบที่เอวของเร็กซ์กระพริบแสงโวยวายจนเจ้าของส่งเสียงเอ็ด

“เกราะนั่นทรงพลังมาก มันช่วยให้พี่ฝึกเวทย์เสริมกำลังสำเร็จได้แม้อายุน้อย แต่พี่เรจเก่งและมุมานะมากจนสามารถเสริมกำลังทั่วร่างได้โดยไม่มีผลข้างเคียงแม้ไม่ต้องสวมเกราะ” ฟังคำอธิบายของเร็กซ์แล้วผมก็ยิ่งอึ้ง นี่แสดงว่าหญิงสาวคนนั้นเก่งกว่าเจ้าอัศวินนี่อีกน่ะสิ

“แล้วทำไมเจ้าไม่สวมมันฝึกบ้างล่ะ” ถ้ามีตัวช่วยดีขนาดนั้นก็ทำตามอย่างพี่สาวตัวเองซะก็สิ้นเรื่อง

“ของพรรค์นั้นนายท่านใช้ไม่ได้หรอก” ผมก้มมองดาบข้างเอวอัศวินหนุ่มก่อนไล่สายตาไปหาใบหน้าเจ้าของ เร็กซ์หน้าซับสีน้อยๆ ยกมือเกาแก้ม สายตาเบนไปทางอื่นราวกับว่าเรื่องที่ถามเป็นเรื่องน่าอาย

“...” ผมเลิกคิ้วเชิงถาม

“อืมเพราะว่า...ข้าสวมใส่มันไม่ได้น่ะ” เขาตอบเสียงอ้อมแอ้ม

“เพราะอะไรล่ะขนาดตัวเหรอ” ขึ้นชื่อว่าเทวะภัณฑ์ที่เสกชิ้นส่วนได้มันก็น่าจะพอดีกับร่างผู้ใช้เลยนี่น่า

“ม...ไม่ใช่หรอก” หน้าเขายิ่งแดงขึ้นไปอีกจนผมสงสัยว่ามันจะเขินอะไร “เพราะว่ารูปลักษณ์ของมันก่อนเปิดใช้งานคือ...”

“อะไร” ผมถามอย่างใจร้อน ในใจก็บ่นว่ามันจะอมพะนำอะไรนักหนา

“ยกทรงของผู้หญิง” เขาตอบเสียงเบา

อืม...แบบนี้นี่เอง สายตาผมไล่ลงจากใบหน้าหล่อเหลาของเขาลงไปที่อกแน่นๆหนาๆนั่น

“ความจริงข้าว่าเจ้าก็น่าจะใส่ได้นะ อกใหญ่พอๆกับ...”

ผัวะ !!!

ฝ่ามือตบกะโหลกผมจนหน้าคะมำ แม้จะเบาจนไม่เจ็บแต่เสียงก็ดัง

“อย่าพูดบ้าๆนะ” เจ้าอัศวินหน้าแดงแปร๊ดเอ็ดเสียงดัง

โอ้ว...ถึงกับลงไม้ลงมือเลยทีเดียว นี่ขนาดพึ่งเริ่มคบกันยังขนาดนี้ ยิ่งนานวันจะขนาดไหนเนี่ย!!!

………………………….

กริ๊งๆ

เสียงกระดิ่งที่ประตูโรงเตี๊ยมส่งสัญญาณให้เจ้าของออกมารับแขก

“อ้าว...ท่านอัศวิน” หญิงวัยกลางคนเอ่ยทักขึ้น

“สวัสดีครับ...จำข้าได้ด้วยเหรอ” เร็กซ์ยิ้มตอบอย่างไมตรีขณะเดินไปที่เคาน์เตอร์

“แหม ท่านอุตส่าห์ช่วยลูกสาวข้าจากพวกหื่นกาม ต้องจำได้อยู่แล้ว” ใช่แล้ว เรากลับมาที่โรงเตี๊ยมเดิมที่เคยพักก่อนที่จะออกเดินทางไปยังป่าจันทรา ไม่น่าเชื่อว่าแม้จะผ่านไปเดือนหนึ่งแล้วเจ้าของยังจำเจ้าอัศวินนี่ได้อยู่

“ฮ่าๆ ด้วยความยินดีครับ พวกนั้นคงไม่ตามมาราวีแล้วใช่ไหม”

“ไม่แล้วล่ะ ว่าแต่ทำไมถึงมาแต่เช้าตรู่ แถมยังเปียกทั้งตัวแบบนี้” นางถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นสภาพของเราสองคน

“เพิ่งเดินทางมาถึงเมืองครับ ระหว่างทางเจอปัญหานิดหน่อย ไม่ทราบว่ามีห้องเหลือไหมครับ” ผมถามแทรกขึ้นเพราะอยากจะพักเต็มแก่แล้ว

“อืม...” นางพลิกกระดาษไปมา “เหลือห้องเดียวแต่เป็นห้องเล็กเตียงเดียวจ่ะ”

“ถ้าอย่างนั้น...” ห้องเล็กเตียงเดียวท่าจะนอนลำบาก

“เอาห้องนั้นแหละครับ” เจ้าอัศวินพูดแทรกก่อนที่ผมจะปฏิเสธ จัดแจงวางเงิน รับกุญแจแล้วดึงแขนผมขึ้นห้องทันที มันคือห้องเดิมในคืนวันนั้น

เร็กซ์เปิดประตูให้ผมนำเข้ามาก่อน พอเห็นบรรยากาศห้องก็นึกถึงคืนนั้นที่เจ้าอัศวินเมามายแล้วโพททนาความอึดอัดในใจมากมายจนเมาหลับไป ห้องยังคงเหมือนเดิม แต่วันนี้ที่ต่างจากวันนั้นคือสถานะของผู้พักอาศัย คิดแล้วก็จั๊กจี้หัวใจแล้วนึกอะไรสนุกๆได้

ตึง!!!

เมื่อประตูปิดลงผมพุ่งตัวเข้าประชิดเจ้าอัศวินทันที ร่างหนาถอยไปกระแทกประตูเสียงดัง แต่ไม่ทันให้เอ่ยปากถามอะไรผมก็ประกบจูบทันที สองมือผมประคองแก้มคนรักไม่ให้แยกไปไหน เราจูบกันอย่างดูดดื่มสักพักก็แยกริมฝีปากออกจากกัน

“ไหนว่าเหนื่อยไง” เจ้าอัศวินยิ้มแป้น สายตาเปี่ยมไปด้วยความสุข เขาถามแต่ไม่ฟังคำตอบ

ตึง!!!

เขาจับข้อมือผมแยกออกแล้วพลิกตัวดันผมไปชิดกำแพงแทน เร็กซ์กดร่างชิดเข้ามาจนร่างของเราแนบติดกัน ประกบจูบอีกครั้งโดยที่ตรึงสองมือผมไว้เหนือศีรษะ

หึหึ ดูท่าเจ้าอัศวินนี่จะมีความคิดในหัวเหมือนกันเสียแล้ว เหตุการณ์นี้ต่างหากที่ควรจะเกิดขึ้นในคืนนั้น ริมฝีปากของเขาไล่ละเลียดบดเข้ามาก่อนจะสอดลิ้นเข้ามาจู่โจม ผมกำลังจะส่งลิ้นเข้าไปโต้ตอบแต่...

ปังๆๆ

“เบาๆหน่อยสิวะ คนจะหลับจะนอน” เสียงคนข้างห้องด่าทอด้วยความโมโห นี่มันพึ่งเช้าเองนี่เนอะ

“คิกๆ” ปากของเราสองแยกออกจากกันพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆ ดูท่าจะรีบร้อนกันเกินไป

“บทแห่งการอำพรางที่ 3 Soundlock” สิ้นเสียงแสงสีเขียวก็ไหลลงจากร่างของผม มันกระจายไปทั่วทั้งพื้น ผนังและเพดาน แสงสีเขียวเคลือบห้องไว้ก่อนจะจางไป

“เจ้าทำอะไร”

“คาถาปิดกั้นเสียงน่ะ” ผมยิ้มก่อนจะจูบเขาอีกครั้ง เมื่อทางสะดวกก็ไม่ต้องเกรงใจใครอีกต่อไป เสื้อผ้าเปียกชื้นถูกถอดออกโยนไว้สะเปะสะปะ ร่างเปลือยเปล่าของเราสองคนกอดแนบชิดกันอยู่ที่กำแพงห้อง ต่างฝ่ายต่างใช้ริมฝีปากและลิ้นเข้าต่อสู้โดยไม่มีใครยอมถอย มือไม้ลูบคลำหาเนื้อหนังอันอบอุ่นของกันและกัน เจ้าอัศวินนี่เก่งขึ้นมากเลยถ้าเริ่มนับจากครั้งแรกของเขา

เร็กซ์อุ้มผมไปนอนบนเตียง เขาวางผมไว้ที่ขอบเตียงให้ขาห้อยลงมา ก่อนจะผละตัวไปหาของในกระเป๋า กลิ่นน้ำมันสมุนไพรหอมคลุ้งไปทั่วห้อง เขากลับมาเตรียมร่างกายผมพร้อมทั้งใช่มือและปากปรนเปรอร่างกายอย่างรู้งาน

ไม่นานนักร่างของเราก็รวมกันเป็นหนึ่งเดียวอีกครั้งโดยมีเขายืนเอาขาผมพาดบ่าอยู่ที่ขอบเตียง ยามเห็นร่างกายอันแข็งแกร่งของเจ้าสิงโตยืนขยับเป็นจังหวะแล้วก็ทำให้ใจผมวาบหวาม ภาพเจ้าสิงโตผู้สง่างามตักตวงความสุขจากร่างผมมันช่างสวยงาม กล้ามเนื้อเขาเกร็งแน่นไปทุกส่วน ยามที่ดาบแกร่งเคลื่อนผ่านจุดกระสันต์ผมก็อดไม่ได้ที่ต้องร้องคราง

“อาห์ เร็กซ์” ในหัวผมไม่เหลืออะไรแล้วนอกจากภาพเจ้าราชสีห์ ผมเปล่งเสียงร้องเรียก

“ซี๊ดส์ รอส” เร็กซ์ตอบรับด้วยจังหวะที่หนักหน่วงขึ้นจนผมต้องขยำผ้าปูที่นอนไว้ไม่ให้ไถลหลุดไป นึกๆดูแล้วนี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ได้ร่วมรักกับเขาดีๆบนเตียง

“ฮึก” ผมเสร็จสมคามือของเขาจนมือเขาเปื้อนไปหมดรวมถึงหน้าท้องของผมด้วย

“เฮือก” เจ้าสิงโตเร่งจังหวะก่อนจะเสร็จตามมาติดๆ เขากดแก่นกายเข้าไปจนสุด ก้มตัวลงมาประกบปากขโมยลมหายใจของผม เราสองหอบเหนื่อยกัน สองร่างกอดกันกลม

“ไปล้างตัวกันเถอะ” เร็กซ์ถอนร่างออกจากผมแล้วช้อนตัวผมขึ้นไปห้องอาบน้ำ

เราล้างตัวให้กันและกันในอ่างอาบน้ำ แต่เมื่อได้ลูบไล้ผิวหนังให้กันก็ทำให้พายุอารมณ์คุกกรุ่นขึ้นอีกครั้ง สุดท้ายก็เสร็จสมกันอีกรอบในอ่าง แต่ครั้งนี้เจ้าอัศวินไม่หยุด ร่างกายเขาฟื้นตัวเร็วมาก อุ้มผมไปต่อกันอีกรอบที่เตียงโดยระหว่างเดินไม่คิดจะถอนกายออก

“ท...ทำไมถึงเก่งขึ้นขนาดนี้” ผมหอบเหนื่อยหลังจากเสร็จจากการร่วมรักเป็นรอบที่สาม

“ที่เรดฮิลล์ข้าได้แลกเปลี่ยนบทสนทนาระหว่างลูกผู้ชายกับคนในหมู่บ้าน แต่ก่อนข้าจะเงียบๆไม่สนใจแต่ครั้งนี้ข้าบันทึกลงสมองทุกทริคเลย แม้ส่วนใหญ่จะไว้ใช้กับผู้หญิงก็เถอะ” เจ้าสิงโตที่นอนกอดผมไว้ยิ้มร่า ท่าทางจะภูมิใจที่สามารถแสดงความเป็นชายได้อย่างเต็มภาคภูมิ

“จ...แฮ่ก...เจ้าคนหื่นกาม” นี่มันติดจากผมไปเยอะรึเปล่าถึงได้เป็นแบบนี้ เมื่อเร็กซ์ได้ยินเขาก็พลิกตัวขึ้นคร่อมผมอีกครั้งแล้วเริ่มซุกไซร้ซอกคอ ดูดดึงจนรอยแดงเพิ่มขึ้นกว่าเก่า

“ฮ...เฮ้ย เดี๋ยวนี่มันสามรอบแล้วนะ” ผมรีบประท้วง ถึงจะผ่านคนมาพอสมควรแต่ก็ไม่เคยต่อเนื่องได้ยาวนานขนาดนี้

“ก็ห่างเจ้าไปเป็นเดือนข้าคิดถึงเจ้ามากเลยรู้ไหม” เจ้าสิงโตหื่นมองผมด้วยสายตาหยาดเยิ้ม “รู้ไหมว่าสิงโตเต็มวัยน่ะสามารถร่วมรักได้กว่าร้อยครั้งต่อวันเลยนะ”

“...” ผมอ้าปากพะงาบๆ “ต...แต่เจ้าเป็นมนุษย์นะ”

“แต่ข้าเป็นคนของตระกูลแห่งราชสีห์นะ ข้าเองก็อยากรู้ว่าจะสู้สิงโตจริงๆได้รึเปล่า”

“อ...เอ่อ” รู้สึกได้เลยว่าหน้าผมเริ่มซีด ไม่ได้การณ์ เจ้าบ้านี่มันเปลี่ยนไปขนาดนี้ได้ยังไง

“อีกอย่างข้าเป็นนักรบ...ต้องรู้ขีดจำกัดของตัวเอง...ฉะนั้นวันนี้ข้าจะลองดูว่าขีดจำกัดอยู่ที่ระดับไหน”

“ด...เดี๋ยวเร็กซ์ ย...อย่าพึ่ง อ๊า”

และวันนั้นก็ทำให้ผมได้รับรู้ว่าสิงโตนั้นน่าสะพรึงกว่าหมีมากมายหลายเท่า

.............................
เอาตอนพิเศษมาลงแล้วค้าบ
ห่างหายไปนานเพราะไปติดนิยายเรื่องหนึ่งแล้วมันค้างตอนกำลังดราม่าพอดีเลยปรับอารมณ์มาเขียนไม่ได้ ขออภัยจริงๆครับ
จะมีอีกรึเปล่านี่ยังไม่แน่ใจนะครับ

[JustWait]

เราเป็นมังกรนะรอส อย่าไปยอมสิงโต!

[Supparang-k]

 


งานนี้ยาวไปๆ  อิอิ

[PsychePie]

อื้อหือ อัพเลเวลไวมากเลยน้า จากตอนแรกเป็นคุณชายไร้น้ำยาอยู่ดีๆ

[ommanymontra]

 


 

[nevergoodbye]

โง้ยย ไม่ไ้ด้เข้ามานาน จบซะแล้ว
สนุกมากๆ อ่านเพลิน วางไม่ลงเลย

ดีใจกับทั้งคู่ด้วยนะ
คนเขียนแทรกมุกเกี่ยวกับหนังเยอะจริง 555

ว่าแต่มีแพลนจะเขียนเรื่องอื่น หรือมีเรื่องอื่นที่แต่งไว้อีกไหม จะตามไปอ่าน 

[puiiz]

 

[KPMwolf]

อ่านได้เรื่อยๆและสนุกมาก!  เราชอบนิยาบแนวนี้อยู่แล้วด้วยเลยตามอ่านงอมแงม 5555

ใจหายเหมือนกันที่สุดท้ายเรื่องนี้ก็มีถึงตอนจบ แต่เรายังติดตามผลงานเรื่องอื่นต่อไปค่ะ!

ปล. ขอนิยายวายแฟนตาซีอีกก็ดีนะคะ อิอิ

ขอบคุณครับ ช่วงนี้หัวตันมากครับคิดพล๊อตไม่ออกไม่รู้ว่าจะได้เขียนอีกไหม แต่ถ้าได้เขียนอีกจริงๆก็คงแฟนตาซีแหละ แนวโปรด

จบแล้วหรอออออ ม่ายยยยย ไม่ได้เตรียมใจมาให้จบเลย

ต้องขอบคุณนักเขียนจริงๆนะคะที่เขียนนิยายดีๆมาให้เราได้อ่าน จะรอผลงานอื่นๆนะคะ

ขอบคุณเช่นกันครับที่ตามเม้นมาตลอด

ปกติเป็นคนชอบอ่านแนวแฟนตาซีมากกว่าแนวปกติทั่วไป พอได้มาอ่านช่วงแรกๆคือ สนุก ชอบมาก ต้องติดตามต่อ อีกอย่างคือชอบคาแรกเตอร์ของรอส น้องมีความเข้มแข็ง ไม่อ่อนแอ ทั้งยังมีเสน่ห์ดึงดูดเลยติดเรื่องนี้ทันที อาจจะมีความไม่ต่อเนื่องของอารมณ์อยู่บ้างเพราะไม่ได้อัพติดต่อกัน นั่นก็เป็นเรื่องธรรมดา จริงๆแอบอยากให้พวกท่าวิชาต่างๆของทั้งกับเร็กซ์กับรอสดูยิ่งใหญ่ มีพลังมากกว่านี้ (นี่ชอบอยากให้ตัวเอกเก่งกาจ) แต่แค่นี้ก็โอเคแล้วค่ะ ไม่ได้ดูธรรมดาจนเกินไป

ขอบคุณที่ไม่ได้ทิ้งไป ขอบคุณที่มาต่อจนจบ ขอบคุณที่แต่งได้ให้อ่านกัน รอเรื่องถัดไป เป็นกำลังใจให้นะคะ

พอดีตั้งสเกลพลังไม่ให้เก่งเกินครับเพราะยังอยู่ในช่วงฝึกหัดอยู่จะเก่งเลยจะไม่สมเหตุสมผล อีกอย่างคือไม่ค่อยชอบตัวเอกที่เทพเกินไป ทุกอย่างมันง่ายไปหมด แต่พอไม่เก่งมากเลยบรรยายฉากสู้ยาก 555

ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่แรกๆนะครับ

เราเป็นมังกรนะรอส อย่าไปยอมสิงโต!

สิงโตแรงเยอะ สู้ไม่ไหว 55

งานนี้ยาวไปๆ  อิอิ

เฮียเร็กซ์ไม่ได้ปล่อยนาน โดนหนักแน่นอน

อื้อหือ อัพเลเวลไวมากเลยน้า จากตอนแรกเป็นคุณชายไร้น้ำยาอยู่ดีๆ

พัฒนาการดีเพราะหมั่นศึกษาหาความรู้ระหว่างที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน 555

โง้ยย ไม่ไ้ด้เข้ามานาน จบซะแล้ว
สนุกมากๆ อ่านเพลิน วางไม่ลงเลย

ดีใจกับทั้งคู่ด้วยนะ
คนเขียนแทรกมุกเกี่ยวกับหนังเยอะจริง 555

ว่าแต่มีแพลนจะเขียนเรื่องอื่น หรือมีเรื่องอื่นที่แต่งไว้อีกไหม จะตามไปอ่าน 

ขอบคุณเช่นกันครับ
เรื่องนี้เน้นแทรกมุขเสียดสีหนังแบบ deadpool เลยไม่ได้คิดให้เนื้อหาซับซ้อนมากนัก
ปัจจุบันเรื่องนี้เรื่องแรกครับ แต่ยังไม่มีแพลนเรื่องอื่นเพราะคิดพล๊อตไม่ออก

[KPMwolf]

Chapter Special : Sword play ?

“ลุงครับ เล่มนี้เท่าไหร่” ผมหยิบดาบขนาดกะทัดรัดเล่มหนึ่งขึ้นมาจากชั้นวาง เพื่อทดสอบน้ำหนัก

“50เหรียญทอง”

“โห แพงแฮะ แล้วเล่มนี้ล่ะ” รีบวางกลับชั้นอย่างไวก่อนที่มันจะเป็นรอยขีดข่วน สายตาไปสะดุดที่ดาบอีกเล่มที่ขนาดใกล้กันแต่ลวดลายไม่หวือหวาเท่า

“30 เหรียญทอง”

เห้อ...ได้ยินแล้วก็ได้แต่ลอบถอนหายใจ ไม่น่าทำเจ้าดาบเพื่อนยากหักเลยจริงๆ

หลังจากที่ผมกับเร็กซ์ขอโดยสารขบวนรถสินค้าเดินทางข้ามทะเลทรายแล้ว เราทั้งสองก็มาถึงชายแดนของอิกนิเทีย (Ignitia) ประเทศเพื่อนบ้านที่ภูมิประเทศครึ่งหนึ่งเป็นทะเลทราย และอีกครึ่งเป็นที่ราบลุ่มแม่น้ำ ดินแดนแห่งไฟที่มีเสาคริสตัลของเทพอสูรแห่งอัคคีคล้ายกับของเทอร่าที่เป็นอสูรแห่งปฐพี

การเดินทางมายังประเทศใหม่มีหลายอย่างที่ต้องปรับตัว โดยเฉพาะมอนสเตอร์พื้นเมืองแถบนี้ที่ต่างจากของเทอร่าหลายอย่าง มอนสเตอร์หลักๆของประเทศนี้จะเป็นจำพวกแมลงเปลือกแข็ง ความรู้ที่ผมสั่งสมมาตลอดการเดินทางร่วมกับอาจารย์ซิดแทบจะใช้ไม่ได้เลย กว่าจะเริ่มรับเควสเพื่อหาเงินเลี้ยงชีพได้ก็ต้องศึกษาเพิ่มเติมพอสมควร แต่มันก็ไม่เพียงพอ…

ขณะที่เราสองคนเข้าร่วมปาร์ตี้เพื่อไปกำจัดตัวต่อทะเลทรายยักษ์ที่มาทำรังใกล้กับหมู่บ้านแห่งหนึ่งมากเกินไป ดาบคู่กายของผมปะทะเข้ากับเหล็กในที่พวกตัวต่อยิงออกมา อาจจะร่วมกับที่ผมผสานพลังเวทเข้าไปบ่อยจนเกินไปด้วย เจ้าเพื่อนยากของผมก็หักลง ทำให้เมื่อกลับเมืองมาได้ผมจำต้องหาอาวุธใหม่ แม้ผมจะใช้เวทมนต์ได้แล้วแต่ด้วยความชินมือจึงอยากได้อาวุธเป็นดาบสั้นเช่นเดิม

“ลดหน่อยไม่ได้เหรอครับลุง” ผมหยิบดาบขึ้นมาหมุนควงไปมา น้ำหนักกำลังพอดีมือเลย แต่ราคาแพงไปหน่อย

“นั่นใช้เหล็กชั้นดีเลยนะ ลดไม่ได้หรอก” ลุงผิวคล้ำหัวล้านร่างกำยำแต่ลงพุงหน่อยๆโบกมือปฏิเสธ

“กรอด” ได้แต่กัดฟันเจ็บใจ ถ้าเป็นแต่ก่อนคงยอมพลีกายออดอ้อนไปแล้ว แต่ในเมื่อมีคนรักแล้วตัวเลือกนั้น...คงต้องตัดไป

“ถ้าเจ้าไม่มีเงินพอก็เลือกที่อยู่ในตะกร้านั่นแล้วกัน ราคามันแค่ 5 เหรียญทอง” เขาชี้ให้ผมมองไปทางตะกร้าที่มีดาบคุณภาพต่ำปักอยู่เต็มไปหมด ผมจำใจเดินไปหยิบเลือก ถึงผมกับเร็กซ์จะนำเงินติดตัวมาไม่น้อย แต่ก็ไม่ควรใช้มันอย่างสิ้นเปลือง ตอนนี้เราสองคนไม่มีตระกูลคอยช่วยเหลือแล้ว ต้องใช้เงินอย่างรอบคอบ

“เอ๋...” ในตะกร้ามีดาบเล่มหนึ่งที่สะดุดตาผมเป็นพิเศษ มันมีลวดลายสวยงามพอๆกับพวกที่ตั้งแสดงบนชั้นเลย พอหยิบขึ้นมาก็รู้สึกได้ว่ามันสถิตพลังเวทไว้อยู่

“ทำไมเล่มนี้ถึงอยู่ในกองราคาถูกเหรอครับ”

“อ้อ...เล่มนั้น” ช่างตีดาบขอมันมาถือในมือ เขาพลิกไปมาก่อนจะฟันมันไปที่โต๊ะข้างๆเต็มแรง ทว่ามันปักลึกเข้าไปในเนื้อไม้ไม่ถึงครึ่งความหนาของโต๊ะและคาไว้ที่ขอบโต๊ะ

“เล่มนี้เป็นดาบที่ข้าทดลองหลอมหินเวทมนตร์ลงไปในโลหะด้วย ตอนแรกก็คิดว่าจะทำให้สามารถกักเก็บพลังเวทได้ แต่สุดท้ายก็ล้มเหลว มันกักพลังไว้ได้ไม่นานก็หมดลง อีกทั้งความหยาบของหินเวททำให้ไม่สามารถลับดาบให้คมได้ พวกนักดาบไม่สนใจดาบทื่อๆ และพวกนักเวทย์ไม่นิยมใช้ดาบเป็นอาวุธอยู่แล้ว ข้าจึงกัดฟันโยนมันลงไปในตะกร้าของเกรดต่ำ”

ดาบที่ผสานหินเวทไว้อย่างนั้นเหรอ...พอได้ยินแล้วผมก็หูผึงขอดาบเล่มนั้นกลับมาถือไว้ ลองผสานเวทลมเข้าไปจนคมดาบทอประกายสีฟ้าอ่อนๆ

“น...นี่เจ้า” ช่างตีดาบมองตาค้าง

ผมสอดส่ายสายตาไปมาจนพบเป้าหมายเป็นหุ่นฟางที่มีไว้ให้ลูกค้าทดลองดาบ หันหน้ากลับไปสบตาเจ้าของเชิงขออนุญาต เมื่อเขาพยักหน้าผมก็ไม่รอช้า ตวัดดาบไปที่หุ่นฟางทันที คมดาบตัดผ่านไปอย่างไร้แรงต้านราวกับตัดก้อนเต้าหู้ หุ่นฟางขาดครึ่ง รอยตัดเรียบสนิท แต่ไม่เพียงหุ่นฟางเท่านั้น...กำแพงไม้ข้างหลังก็เกิดรอยบากตื้นๆจากคลื่นอากาศที่ผมเผลอปล่อยออกไป

“ราคา 5 เหรียญทองสินะครับ” ผมฉีกยิ้มให้กับเจ้าของร้านที่อ้าปากค้าง

แปะๆๆ เขาไม่ได้มีท่าทีต่อต้านแต่อย่างใด กลับตบมือชมด้วยซ้ำ

“ยอดเยี่ยม ดูเหมือนว่ามันจะได้พบกับเจ้าของที่คู่ควรแล้วสินะ”

ผมรับฝักดาบที่เข้าชุดกันมาพร้อมจ่ายเงิน จัดแจงติดมันไว้ที่ข้างเอวก่อนจะเดินออกจากร้านด้วยรอยยิ้ม ได้ของดีราคาถูกแบบนี้จะไม่อารมณ์ดีได้อย่างไร นักดาบอาจไม่สนใจดาบทื่อๆ นักเวทอาจไม่สนใจอาวุธระยะประชิด แต่นักผจญภัยผู้ใช้เวทมนต์ได้อย่างผมถือว่าเป็นของล้ำค่าเลยทีเดียว

“นี่เจ้าหนุ่ม” ลุงเจ้าของร้านเรียกให้ผมหันกลับไป “ถ้ามีใครถามว่าได้ดาบมาจากไหนให้บอกว่าจากร้านมาคัสแห่งหมู่บ้านทรายทองนะ ฮ่าๆๆ”

“ไงรอส ได้ดาบใหม่รึยัง” เร็กซ์ที่พึ่งเสร็จจากการซื้อเสบียงถามขึ้น

“แน่นอน...แล้วนั่นอะไรในมือ” ผมสังเกตเห็นม้วนกระดาษในมือของเขา

“พอดีมีร้านขายยากำลังขาดสมุนไพรบางอย่างน่ะ เขาออกปากขอร้องข้าเลยรับมา” เจ้าอัศวินพูดเสียงอ้อมแอ้มเหมือนกลัวผมจะว่า

“เห้อ...เจ้านี่นะ รับอะไรไม่ปรึกษากันก่อนเลย” ผมส่ายหน้าแล้วรับม้วนกระดาษมาเปิดดู มันมีรายละเอียด รูปภาพและที่อยู่ชัดเจน ที่หมายคือป่าใกล้ๆ “งั้นก็ไปกันเถอะ น่าจะถึงชายป่าตอนค่ำๆพอดี”

“เจ้าไม่บ่นอะไรข้าเหรอ” เร็กซ์ทำหน้าแปลกใจ ด้วยความโคตรเป็นคนดีของมันทำให้มันชอบช่วยเหลือผู้ตกยากรับงานมาสุ่มสี่สุ่มห้าจนโดนผมบ่นหลายครั้ง

“ช่วยเหลือคนเดือดร้อนเป็นหน้าที่ของอัศวินไม่ใช่เหรอไง” ผมโยนม้วนกระดาษกลับไป “แล้วหน้าที่ระวังหลังให้อัศวินผู้แสนดีก็เป็นหน้าที่ของข้า” ผมยิ้มให้คนรักแสร้งว่าอยากจะช่วยจริงๆ แต่ในใจอยากจะได้ลองดาบใหม่มากกว่า

.................................................

ฟุบๆๆ

ผมเหวี่ยงดาบไปมากลางอากาศเพื่อปรับให้คุ้นมือ น้ำหนักของมันเบากว่าดาบเก่าของผมพอสมควร ทั้งความยาวและด้ามจับก็ต่างไปเล็กน้อย

“เห่อของใหม่จริงๆเลยนะ” เจ้าอัศวินทักขึ้นหลังกลับจากหาฟืน ฟ้าเริ่มมืดสลัวๆแล้วพวกเราสองคนจึงเลือกที่พักข้างธารน้ำติดชายป่า

“ก็ต้องปรับตัวให้คุ้นมือ” ผมลองร่ายรำดาบไปมาอย่างที่อาจารย์ซิดเคยสอนไว้

หมับ

ผมสะดุ้งเมื่อเร็กซ์เดินมาซ้อนหลังแล้วเอามือกุมสองมือของผมที่จับดาบไว้

“เวลาจับดาบน่ะต้องจับแบบนี้ ขาก็ต้องกางออกให้เป็นฐานที่มั่นคง” เขาปรับมือของผมให้จับดาบได้มั่นขึ้น ใช้ขาดันให้ผมยืนได้สมดุลมากขึ้น

“...” รู้สึกได้เลยว่าตัวเองหน้าแดงเพราะลมหายใจอุ่นๆที่รดคอ โรงเรียนอัศวินเขาสอนดาบกันแบบนี้เหรอ

“เวลาแกว่งดาบไม่ต้องกว้างมาก ใช้ลำตัวช่วยเสริมแรงเหวี่ยง แต่ก็อย่าให้เสียสมดุลที่ขา” เจ้าอัศวินผู้สถาปนาตนเป็นอาจารย์สอนดาบเริ่มชักนำให้ผมกวัดแกว่งดาบไปมา แผ่นหลังของผมเสียดสีไปกับกล้ามเนื้ออกและท้อง เสียงเนื้อผ้าเสียดสีกันทำให้ผมเริ่มไม่มีสมาธิ

“ให้คิดซะว่าดาบเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย” เขายังคงสอนต่อ แต่แล้วผมก็อดไม่ได้ที่จะแกล้ง

“แบบดาบเล่มนี้น่ะเหรอ” ผมออกแรงบดสะโพกเข้าหากลางลำตัวคนข้างหลังเบาๆ

โป๊ก !!!

“อย่าพึ่งคิดอะไรลามก ตั้งใจก่อน” เร็กซ์เขกหัวผมเบาๆแล้วส่งเสียงเอ็ด “ข้าอยากสอนให้เจ้าใช้ดาบได้คล่องกว่านี้ สไตล์การต่อสู้ของเจ้าเป็นทั้งระยะใกล้และไกล ข้าไม่อยากให้เจ้าพลาดพลั้งเมื่อเข้าประชิดศัตรูโดยไม่มีข้า”

“เอ แต่ข้าว่าข้าก็ใช้ดาบคล่องแล้วนะ โดยเฉพาะดาบเล่มนี้ของเจ้า” ผมวนสะโพกหยอกกลับไปอีกแต่แล้วก็ต้องรีบโยกหัวหลบเมื่อเขายกมือเตรียมเขกหัวอีกครั้ง

“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนแต่นี่ข้าจริงจังนะ” น้ำเสียงของเขาจริงจังขึ้น

“อันที่จริงข้าอยากจะให้เจ้าอยู่แต่ในที่ปลอดภัยด้วยซ้ำ ไม่อยากให้ต้องออกมาเสี่ยง แต่ในเมื่อเจ้าอยากให้เราสองคนเท่าเทียมกันข้าก็คงห้ามเจ้าไม่ได้ ที่ทำได้ก็คงฝึกให้เจ้าเก่งขึ้นจนข้าวางใจได้” เร็กซ์ปล่อยมือของผมแล้วสวมกอดไว้ เขากดจมูกลงที่หลังศีรษะของผม เพื่อสื่อให้รู้สึกถึงความห่วงใยที่เปี่ยมล้น “ถ้าเจ้าเป็นอะไรไปข้าคงไม่มีวันให้อภัยตนเอง”

“เราจะดูแลกันและกันไม่ใช่เหรอไง เราเติมจุดด้อยให้กันและกัน” ผมยกมือขึ้นลูบหัวคนรักเบาๆ

“ใช่...ข้าเลยอยากจะสอนดาบให้เจ้าไง” ชายหนุ่มกดจมูกลงไปซุกไซร้ซอกคอจนผมขนลุก

แหม..คุณสิงโตนี่บทจะจริงจังก็จริงจัง แต่พอจะหื่นนี่ก็หื่นแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยแฮะ คิดแล้วมันก็น่าแกล้งจริงๆ

ผมดิ้นหลุดจากอ้อมกอดของอัศวินหนุ่มแล้วกระโดดแยกตัวออกห่าง ยกดาบขึ้นตั้งท่าเตรียมต่อสู้ ยกยิ้มให้เขาอย่างท้าทาย

“เมื่อครู่ว่าจะสอนดาบไม่ใช่เหรอไง งั้นลองซ้อมกันดูสักตั้งไหมล่ะ” เร็กซ์ทำท่างงงวยอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยกยิ้มตอบกลับ เขาหันไปคว้าท่อนไม้เรียวยาวมาตั้งท่า

“ทำไมใช้ไม้ล่ะ ดูถูกกันเหรอไง” ผมโวยวายถึงดาบของผมจะไม่คมแต่คู่ต่อสู้ใช้ท่อนไม้แบบนั้นมันดูไม่แฟร์เลย

“ก็ซ้อมเฉยๆนี่ เข้ามาเลย”

“ท่าเจ็บตัวก็อย่ามาว่าทีหลังแล้วกัน”

ผมไม่เกรงใจอีกต่อไป พุ่งตัวเข้าประชิดแล้วฟาดฟันดาบเข้าใส่ เร็กซ์ปัดป้องอย่างช่ำชอง คมดาบของผมไม่แม้แต่จะเฉียดใกล้ตัวเลยได้ซ้ำ ประดาบกันไม่นานเร็กซ์ก็ควงไม้ในมือให้ดาบของผมเปลี่ยนทิศจนเสียหลักแล้วยกไม้ขึ้นเคาะหัวผมทีนึง

“ตายหนึ่ง”

“กรอด” ผมกัดฟันเจ็บใจ เลือดเริ่มขึ้นหน้า ตั้งหลักแล้วเริ่มบุกเข้าฟันอีกครั้ง

“น้ำหนักดาบดี ระวังการ์ดซ้ายไว้ด้วย ขยับเท้าอย่าหยุดนิ่ง” เจ้าอัศวินชี้แนะไปด้วยรับดาบของผมไปด้วย เขาพลิกตัวหลบวิถีดาบของผม ใช้เท้าสกัดขาให้ผมล้ม แขนซ้ายช้อนเอวผมไว้ไม่ให้หน้าคะมำลงพื้น

“ตายสอง”

“หนอยยยย” ตอนนี้ผมโมโหสุดๆแล้ว ปล่อยพลังเวทใส่ดาบ คมดาบกลายเป็นสีฟ้า เร็กซ์ทำหน้าตกใจ

ฉัวะ !!!

ท่อนไม้ในมืออีกฝ่ายถูกตัดเป็นสองท่อนอย่างง่ายดาย

“เฮ้ย อย่าขี้โกงสิ” เจ้าอัศวินโวยวาย กระโดดถอยรักษาระยะห่าง

“ไม่สนโว้ย ลูกผู้ชายฆ่าได้หยามไม่ได้ ข้าเอาจริงแล้ว” การซ้อมดาบกันกลายเป็นการประลองเสียแล้ว

การตวัดดาบแต่ละทีของผมเกิดคลื่นอากาศพุ่งเข้าหา ผมพยายามคุมให้มันเป็นกลุ่มก้อนไม่ใช่ใบมีดเพราะกลัวจะอันตรายจนเกินไป เร็กซ์กระโดดหลบซิกแซกจ้าละหวั่น พื้นดินเป็นหลุมเป็นบ่อตื้นๆเพราะถูกคลื่นอากาศอัด

“รอส ใจเย็น นี่แค่ซ้อมกันเฉยๆ”

“ไม่เย็นแล้ว”

“ได้...งั้นข้าก็เอาจริงบ้าง” เร็กซ์ใช้เวทเสริมกำลังสร้างออร่าที่ขาทั้งสอง พุ่งตัวด้วยความเร็วไปคว้าดาบที่วางไว้แล้วตั้งท่าพร้อมสู้ ด้วยดาบในตำนานเขาสามารถปัดป้องคลื่นอากาศของผมได้อย่างง่ายดาย

“เตรียมรับมือ” เมื่อสิ้นเสียงเขาก็พุ่งตัวเข้าประชิดด้วยความรวดเร็ว

“เหวอ”

“แอก” ประดาบกันไม่นานร่างผมก็กระเด็นไปนอนกับพื้น นี่ยังไงผมก็สู้ไม่ได้เมื่อเร็กซ์ใช้เวทเสริมกำลังแล้วเอาจริงเหรอเนี่ย

ฉึบ !!!

ปลายดาบสีเงินจ่ออยู่ที่ใบหน้า

“เสียเหงื่อแบบนี้บ้างก็ไม่เลวเหมือนกัน” เจ้าของดาบยืนหอบพลางเอามือเช็ดเหงื่อที่ไหลอาบแก้ม

“ชิ” ผมได้แต่สบถอย่างหัวเสีย นี่ขนาดใช้เวทมนตร์ช่วยแล้วผมยังสู้ไม่ได้

“เทคนิคเจ้าดี แต่มันยังดูไม่สมบูรณ์ ข้าว่าถ้าเจ้าฝึกดีๆข้าคงสู้ลำบาก” เจ้าอัศวินกล่าวชมแต่ยังคงจ่อดาบไว้

“ฝากไว้ก่อนเถอะ” คนรักก็คนรักเถอะ สู้แพ้สองรอบแบบนี้แล้วมันหัวเสียจริงๆ ผมเอามือปัดปลายดาบอีกฝ่ายออกแล้วพยายามจะลุกขึ้น แต่เจ้าของไม่ยอม ควงดาบกลับมาจ่อไว้ที่หน้าเหมือนเดิม

“จ่อดาบไว้แบบนี้จะให้ร้องขอชีวิตเหรอไง”

“หึหึ” เจ้าอัศวินยกยิ้ม เขายอมเก็บดาบแล้วยื่นมือมาฉุดให้ผมลุกขึ้น แต่พอยืนได้ก็โดนเขาผลักจนหลังไปพิงต้นไม้ใกล้ๆโดยมีร่างอีกฝ่ายบดเบียดเข้ามาจนร่างเราสองคนไม่มีแม้แต่ช่องว่าง “ข้าจะให้เจ้าร้องขอชีวิตจากดาบเล่มอื่นแทน”

หน้าขาของผมสัมผัสได้ถึงความแข็งขืนในกางเกงของเจ้าอัศวิน ผมยกยิ้มตอบกลับอย่างท้าทายพร้อมยกมือไปบีบคลึงดาบเล่มนั้นเบาๆ

“ถ้าเป็นดาบเล่มนี้ข้าว่าข้าคล่องพอที่จะไม่แพ้แน่ๆ”

แพนกล้องไปที่ดอกเห็ดที่โคนต้นไม้
...............................

[PsychePie]

โน้ววววววว เจ้าจะเล่นดาบพิเศษโดยตัดฉากไปที่เห็ดไม่ได้นะ

[่jum]

  ตัดแบบนี้ก็ค้างอ่ะดิ 

[mint_852]

เป็นนิยายเบาๆ หวานๆมาก
ไม่เน้นเรื่องความเก่งกาจอะไรมาก
เน้นเรื่องความสัมพันธ์ของตัวละคร
รอตอนพิเศษเพิ่มอยู่นะ

[่jum]

 

[Gatjang_naka]

น่ารัก มากๆเลย

[Psycho]

เห็ดที่โคนต้นไม้!!!!!!

[RENYINGYING]

ชอบนิยายแนวนี้มากค่ะ หาอ่านยากมากกกกก คนเขียนก็แต่งแต่งดี๊ดี อยากให้มีภาค2 จังเลยหรือไม่ก็ต่อยาวๆเลยค่ะโคตรชอบ ขอบคุณนักเขียนมากนะคะที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้มาให้ทุกคนอ่าน สุดยอดเลยค่ะสนุกมากเลย
  

[บีเวอร์]

ประกาศ!!
อัศวินผู้ใสซื่อได้หายตัวไปอย่างลึกลับ
หากผู้ใดพบเห็นโปรดแจ้งโดยด่วน
 

[pearl9845]

    น่ารักมากเลย ชอบมาก
ขอบคุณคับ

[nevergoodbye]

เจ้าสิงโต นี่เจ้า outdoor เลยรึ
 

[patee]

 

[politesseone]

ชอบมาก สนุกมาก ตอนเข้ามาอ่านครั้งแรกไม่คิดว่าจะดีขนาดนี้เลยค่ะ ขอบคุณมากนะคะ