บทที่ 27
::จับฉันสิ::
หลังจากเสร็จงานประมูล อีวานพาผมขึ้นไปบนดาดฟ้าของโรงแรม เห็นว่าได้รับอนุญาตพิเศษเพราะไม่ใช่ลูกค้าธรรมดา แต่ยังเป็นหุ้นส่วนของที่นี่ด้วย ได้ยินแล้วอึ้งไปเลย เพราะผมอยู่ในถิ่นของอีวานนี่เอง เมื่อเช้าเขาถึงปล่อยให้ผมอยู่ในห้องคนเดียวแบบไม่กังวลว่าผมจะหาทางหนีหรือเปล่า
“วิวเป็นไง?” อีวานยืนล้วงกระเป๋าอยู่ข้างผม
“ฟ้ามืดมองไม่เห็นอะไรเลย แล้วจะให้ผมดูวิวที่ไหน” ผมพูดความจริง ไม่ได้กวนตีนแต่อย่างใด คืนนี้พระจันทร์เสี้ยวเดียวเอง ถ้าเต็มดวงน่าจะกว่านี้
“แค่รับลมทะเลก็ได้บรรยากาศไปอีกแบบน่า”
“นี่มันลมบกต่างหาก ลมทะเลพัดตอนกลางวันโน้น”
“โอ้! ไม่ยักรู้ว่านายตั้งใจเรียนด้วย” ผมเหลือบมองอีวานโดยไม่แสดงอารมณ์ร่วมไปกับคำพูดที่พยายามทำให้ตลก เพราะผมคิดว่าน่าจะเป็นตลกกลบเกลื่อนซะมากกว่า
“สรุปว่าไปป์นั่นคือสิ่งที่ทำให้คุณมาประมูลมันถึงที่นี่ใช่มั้ย” ผมเปลี่ยนไปคุยเรื่องที่ค้างคาใจแทน
“ถูกต้อง”
“มันสำคัญยังไง”
อีวานหรี่ตามองผม “อยากรู้เรื่องเกี่ยวกับฉันขึ้นมาแล้วสิ”
“ก็มันคือสาเหตุที่ทำให้ผมถูกพาตัวมาที่นี่ไม่ใช่หรอ... คุณพูดมาให้รู้เรื่องสิ ผมจะได้เข้าใจ” อีวานไม่ยอมบอกสาเหตุที่พาผมมาที่นี่แบบตรงๆ สักที จนตอนนี้เขาได้สิ่งที่ต้องการแล้วก็ควรจะบอกผมมาให้หมด
“แค่อยากให้นายรู้ว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่” ผมดูจากสถานการณ์แล้วคิดตาม
“สะสมของเก่า?”
อีวานยิ้มเล็กน้อย เหมือนส่งสัญญาณให้รู้ว่าผมเดาผิด
“ฉันกำลังตามหาของล้ำค่าที่เป็นสมบัติของตระกูลฉัน” ผมเลิกคิ้วสูง
“คุณคงหมายถึงตระกูลเชื้อสายรัสเซีย เพราะไปป์ที่ประมูลได้ถูกผลิตที่นั่น”
“ใช่... แต่ที่บอกว่าถูกมอบให้ดยุคแห่งรัสเซียไม่ใช่ชิ้นนี้ ฉันมีหลักฐานจากบันทึกของตระกูลว่าไปป์ถูกทำขึ้นเป็นพิเศษโดยลูกชายที่มองให้พ่อเพื่อเป็นของขวัญวันเกิด และเรื่องนี้จะถูกเผยแพร่ให้ทั่วโลกได้รู้ความจริงว่ามันคือสมบัติของตระกูลฉัน ไม่ใช่ของเชื้อพระวงศ์” สายตาอีวานดูมุ่งมั่นและจริงจังมาก “ในยุคที่รัสเซียยังมีกษัตริย์ปกครอง ต้นตระกูลฉันใกล้ชิดกับราชวงศ์ที่สุด เป็นเชื้อสายอาร์ไมนอฟผู้มั่งคั่งและทรงเกียรติ... จนถึงคราวแย่งชิงราชบัลลังก์ ตระกูลฉันถูกกวาดล้างจนเกือบล่มสลาย เงินทองทั้งหมดถูกยึด สมบัติล้ำค่าของตระกูลทุกชิ้นก็กระจัดกระจายหายไป คนที่เหลือรอดต้องใช้ชีวิตข้นแค้น กลายเป็นคนต่ำต้อย ขนาดว่าในประวัติศาสตร์ไม่มีจารึกเกี่ยวกับตระกูลฉันเอาไว้ด้วยซ้ำ”
อีวานก้มหน้า นำมือสองหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง จนเมื่อเขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา ผมรู้สึกได้เลยว่าสิ่งที่จะพูดต่อไปนี้คงถูกกลั่นกรองอย่างดีแล้ว
“แม่ฉันเป็นคนรัสเซีย แต่พอท่านแต่งงานกับพ่อที่เป็นชาวฮ่องกง ฉันก็เลยถือสัญชาติจีน... ตอนเด็กๆ ยายฉันพูดตลอดว่าบรรพบุรุษชาวรัสเซียของท่านทรงอิทธิพลแค่ไหน มันมีไม่กี่ตระกูลหรอกที่สามารถเล่าเรื่องราวสืบต่อกันมาจนรุ่นลูกรุ่นหลาน เพราะอย่างนั้นบันทึกของตระกูลเลยสำคัญมากกว่าชีวิต และมันคือสมบัติชิ้นเดียวที่ยายฉันมี ที่น่าสนใจคือในนั้นมีข้อความเกี่ยวกับสมบัติของตระกูลที่สูญหาย ฉันเห็นมาตั้งแต่เด็ก จนตอนนี้มันถูกส่งต่อให้ฉัน เลยคิดว่ามันจะดีแค่ไหนถ้าสมบัติที่จะส่งต่อให้ลูกหลานไม่ใช่แค่บันทึกของตระกูล แต่มีของเก่าล้ำค่าที่สามารถบอกได้ว่าบรรพบุรุษของเราเคยยิ่งใหญ่” เขามองลึกมานัยน์ตาของผม ก่อนกระตุกรอยยิ้ม “ฉันถูกคุณยายเลี้ยงมา เลยได้แนวทางการดำเนินชีวิตกับท่านมาเยอะ เพราะมีเชื้อรัสเซียแค่ครึ่งเดียว ท่านก็เลยสนับสนุนให้ฉันทำทุกวิถีทางในการรวบรวมสมบัติของตระกูลที่พอจะหาได้ เพื่อไม่ให้ตระกูลอาร์ไมนอฟต้องถูกลืม”
ผมได้ยินอย่างนั้น ก็เกิดความอยากรู้ขึ้นมา
“คุณเจอครบรึยัง”
“ไปป์เครื่องเงินเป็นชิ้นที่ 3”
“แล้ว 2 ชิ้นแรกคืออะไร” ผมถามกลับ
“ภาพสีน้ำมันที่วาดโดยจิตกรชาวยุโรป เป็นรูปเหมือนของกลุ่มคนที่รวมตัวอยู่ห้องโถงใหญ่ ว่ากันว่าคนพวกนั้นเป็นคนในตระกุลอาร์ไมนอฟ แต่น่าเสียดายที่มีเพียงภาพเดียวเพราะนอกนั้นถูกเผาทำลายไปหมด ส่วนชิ้นที่ 2 คือเหรียญสลักตราเกียรติยศที่เคยได้รับพระราชทานจากกษัตริย์... สำหรับไปป์เครื่องเงินที่เพิ่งประมูลมาได้ ตามบันทึกของตระกูลระบุว่าในอดีตเราเคยรับสัมปทานทำไปป์เพื่อเป็นสินค้าส่งออก และเพื่อมอบผู้นำตระกูลในวันครบรอบวันเกิด ลูกชายคนโตเลยทำขึ้นเป็นพิเศษ หลักฐานก็คือลายเส้นตวัดนามสกุลที่ถูกสลักเอาไว้ตรงด้ามจับ”
ฟังที่อีวานพูดมา ถ้าเป็นความจริงก็แปลว่าวัตถุโบราณพวกนั้นไม่ได้ประมูลมาเป็นของสะสม แต่มันมีคุณค่าทางจิตใจ เป็นการเคารพบรรพบุรุษ เพราะเหตุนี้เขาถึงพูดอย่างนั้น
‘มันบอกได้ว่าฉันเป็นใคร และเกิดมาเพื่ออะไร... ตลอดชีวิตฉันต้องแบกรับความภาคภูมิใจของตระกูล ฉะนั้นไม่ว่าแลกด้วยอะไรฉันก็ต้องได้มันมา’“แล้วของชิ้นต่อไปล่ะ” อีวานยิ้มให้กับคำถามของผม ก่อนจะแหงนหน้ามองท้องฟ้า
“สร้อยอัญมณีสีเงิน” ว่าจบก็หันมามองผม “ตอนนี้ฉันสืบจนรู้แล้วว่ามันอยู่ที่ไหน เหลือแค่... เอามันมาให้ได้”
“ฟังเหมือนคุณเป็นนักล่าสมบัติเลย”
“หึ! ชีวิตฉันมีอะไรน่าตื่นเต้นตั้งเยอะ ทำไมนายไม่นึกสนใจบ้าง ถ้าชอบแบบลูเซียน เทียบกันแล้วฉันลึกลับกว่าเยอะ ไหนจะรวยกว่า หล่อกว่า มีทุกอย่างเหนือกว่า... ถ้าเปลี่ยนใจมาหาฉันตอนนี้ยังทันนะ” อีวานยิ้มกว้าง มองผมตาไม่กะพริบ ก่อนจะค่อยๆ ยกมือขึ้นมาแล้วใช้นิ้วเกลี่ยข้างแก้มผม
“อีวาน...” ผมสะดุ้ง จะหันตัวหลบแต่อีวานกลับจับบ่าไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง นัยน์ตาสีฟ้าจดจ้องพยายามให้ผมประจันหน้า เลยเป็นที่แน่นอนว่าตอนนี้ผมเห็นใบหน้าอันแสนจริงจังของเขาอย่างชัดเจน
“จับฉันสิรัณย์ จับฉันให้อยู่หมัด... นี่เป็นโอกาสของนายแล้ว”
“อีวาน” ผมเน้นเสียงหนัก “ต้องทำยังไงคุณถึงจะเลิกยุ่งกับผม”
“ทีนายยังเลิกยุ่งกับลูเซียนไม่ได้ แล้วจะมาห้ามฉันทำไม”
“คุณชอบผมจริงๆ น่ะหรอ” คำสวนกลับทำให้อีวานนิ่งไปสักพัก แต่ก็ใช้เวลาไม่นานก่อนจะเอ่ยตอบ
“ถึงขนาดนี้แล้วยังถามอีก”
“กิตติศัพท์คุณเป็นยังไงใช่ว่าผมไม่เคยได้ยิน แล้วจะให้ผมเชื่อว่าคุณจริงใจกับผมเนี่ยนะ”
“ใช่ นายควรเชื่อ... หรือไม่ก็ควรมองให้ออกว่านายพิเศษต่อฉันยังไง”
“เรื่องระหว่างผมกับคุณมันเกิดขึ้นจากข้อตกลง ผมเอาตัวเองเข้าแลกเพื่อคนอื่น ส่วนคุณได้ความสนุก มันมีจุดที่ทำให้คุณรู้สึกดีดีกับผมตรงไหน” ยิ่งอีวานพูดคล้ายว่าให้ความสำคัญกับผม มันก็ยิ่งสร้างความข้องใจมากเท่านั้น “จริงสิ... พูดถึงเรื่องนี้ ผมมีข้อสงสัยอย่างหนึ่ง”
“ว่ามาสิ”
“คุณตั้งใจจะเซ็นสัญญากับลูเซียนอยู่แล้ว ทำไมถึงรับข้อเสนอของผมล่ะ”
“ฉันอยากได้นาย”
อะไรกัน! เขาไม่คิดก่อนพูดด้วยซ้ำ
“แค่เจอกันครั้งเดียวคุณก็รู้สึกแบบนั้นกับผมแล้วหรอ”
“ฉันเคยเจอนายก่อนหน้านั้น”
“ไงนะ!”
ไหนบอกว่าเราเคยเจอกันครั้งเดียว แถมรู้จักกันได้เพราะลูเซียนไงล่ะ แล้วอยู่ๆ จะกลับคำว่าเคยเจอผมมาก่อนเนี่ยนะ พูดจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ ผมต้องพิสูจน์ยังไง เพราะถ้าให้ตามไปตรงๆ ก็คงไม่เนียน
“ฉันยอมเซ็นสัญญากับลูเซียนเพราะนายบอกให้เซ็น” เฮอะ พูดเป็นเล่น ใครเขาจะโง่เชื่อกัน
“โกหก”
“ฉันรู้ มันดูไม่ค่อยน่าเชื่อถือเท่าไหร่... ก็เหมือนกับที่ฉันไม่เชื่อว่าลูเซียนคิดจะลุกขึ้นมาแย่งนายไปนั่นแหละ เขาเป็นฝ่ายแนะนำนายให้ฉันแท้ๆ แต่กลับฉวยโอกาสตอนที่ฉันไม่อยู่ชิงนายไป แบบนี้มันใช้ได้หรอ” อีวานพูดรัวๆ แบบไม่ใช้เวลาคิด แถมยังดูเฉยๆ ในขณะที่ผมกำลังจับต้นชนปลายไม่ถูก
แต่ไหนๆ อีวานก็พูดถึงลูเซียนขึ้นมาแล้ว ผมก็ควรทำตัวให้สมบทบาท
“คุณเข้าใจอะไรผิดแล้ว ที่ผมยอมอยู่กับลูเซียน... เพราะว่าเรารักกัน”
“เจ้าตัวเปี๊ยก” ทำไมเขาต้องเรียกผมแบบนี้ด้วยเนี่ย “อย่าโง่หน่อยเลยน่า ถ้าลูเซียนจะรักนายเขาคงรักไปนานแล้ว”
“คุณจะไปรู้อะไร”
“ไม่งั้นเขาจะปล่อยให้นายอยู่กับฉันตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้หรอ”
“เรื่องนั้น...”
แน่นอนสิ... เขาเป็นใครจะต้องข้ามน้ำข้ามทะเลมาหาผมที่เกาะนี่ด้วย อยู่ตั้งไกล แถมเสียเวลางานอีกต่างหาก และอีกอย่าง เขาไม่มีวันเป็นฝ่ายมาหาผมก่อนอยู่แล้ว
ระหว่างที่ผมเผลอคิดตาม อีวานก็ขยับตัวเข้ามาใกล้ และยืนจ้องหน้าผมอย่างไม่วางตา
“ให้ฉันดูแลนายเถอะรัณย์ รับรองว่าการเปิดใจให้ชอบฉัน มันง่ายกว่าทลายกำแพงน้ำแข็งของลูเซียนซะอีก” อีวานใช้น้ำเสียงจริงจัง วาจาสุขุม เป็นครั้งแรกที่ผมฟังเขาอย่างไม่รู้สึกหงุดหงิดรำคาญใจ บอกตามตรงว่าในสมองผมไม่มีคำตอบให้กับเขาเลย คิดได้อย่างเดียวคือผู้ชายคนนี้แค่ต้องการเอาชนะ ไม่แน่ว่าผมอาจเป็นคนเดียวที่ทำให้เขารู้สึกไม่ได้ดั่งใจ ยิ่งหนี เขาก็จะยิ่งทำทุกวิธีทางเพื่อพาผมกลับมา
ยังไงผมก็เป็นเพียงแค่เหยื่อเท่านั้น ถ้าลองเขาได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว ผมจะกลายเป็นอะไรต่อก็ไม่รู้...
เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าสัมผัสข้างแก้มผมด้วยฝ่ามือ และเอ่ยพูดในขณะที่ยังมองผมอยู่ “สัญญาก่อนว่านายจะไม่กระโดดตึก... ถ้าหากฉันจูบ”
“จ...จูบ!” ได้ยินแบบนี้เป็นใครไม่ตกใจบ้าง
“ใจเย็น... ฉันจำได้น่าว่าสัญญาอะไรไว้ แต่นายดูรอบๆ สิ บรรยากาศเป็นใจขนาดนี้จะไม่คล้อยตามหน่อยหรอ นี่ฉันก็กำลังขอนายอยู่ด้วย” อีวานเลื่อนนิ้วโป้งมาลูบบนริมฝีปากของผมเบาๆ ก่อนจะเอ่ยต่อ “ตรงนี้... ขอได้มั้ย”
ผมยืนนิ่งเหมือนหุ่นถูกสต๊าฟไว้ เขาใช้เสียงนุ่มนวลจนไม่อยากเชื่อว่าคำพูดอ้อนวอนจะออกมาจากปากของคนอย่างอีวานได้ ทำไมไม่ทำสีหน้ากวนประสาทเหมือนเคย เขาควรยิ้มแบบมีเลศนัยกว่านี้ไม่ใช่หรอ ผิดๆๆ ผิดไปหมด แบบนี้ ไม่ใช่เขาเลยสักนิด
คิดอะไรไม่ทันแล้ว อีวานไม่ให้โอกาสผมพูดอะไรด้วยซ้ำ แค่กลืนน้ำลายลงคอไปแปบเดียวเขาก็โน้มตัวลงมาแทบจะทันที แต่โชคยังดีที่ผมเบือนหน้าหนีทัน
“ฮึ นายนี่มัน...” อีวานฉีกยิ้มได้เพียงครู่เดียวก็หยุดพูดกะทันหัน สายตาเขามองผ่านผมไปยังท้องฟ้าที่อยู่เบื้องหน้าอย่างไม่อาจคาดเดา
ผมหันไปดูบ้าง ก็ว่าพบมีเฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งกำลังบินตรงมาทางนี้!
อีวานยกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลาแล้วแหงนหน้าขึ้นไปมองบนฟ้าอีกครั้ง จนเมื่อเฮลิคอปเตอร์ลอยอยู่เหนือหัว เขาก็จับมือผมแล้วพาออกไปให้ไกลจากสัญญาลักษณ์ที่จอดเฮลิคอปเตอร์
“คุณพาผมขึ้นมาบนนี้เพราะสั่งให้เฮลิคอปเตอร์มารับนี่เอง” ผมต้องพูดเสียงดังเพราะลมแรงมาก ถ้านี่เป็นเครื่องที่จะมารับอีวานจริง ก็แปลว่าผมจะได้กลับบ้านคืนนี้เลยน่ะสิ
อย่างน้อยอีวานก็ทำตามที่พูด เสร็จงานประมูลแล้วจะพากลับเลย
แต่ทว่า...
“ฉันไม่ได้สั่งให้มาเวลานี้”
สีหน้าและแววตาของอีวานเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ผมเริ่มตระหนักถึงความไม่ชอบมาพากลบางอย่าง เห็นเขามองเฮลิคอปเตอร์แบบนัยน์ตาไม่กะพริบ ผมก็มองบ้าง ตอนแรกสงสัยว่าถ้าจะมีเฮลิคอปเตอร์มาจอดบนนี้ ทำไมทางโรงแรมถึงอนุญาตให้เราขึ้นมาได้ นึกไม่ถึงว่าอีวานจะเป็นคนสั่งให้เฮลิคอปเตอร์มารับซะเอง
เมื่อเฮลิคอปเตอร์จอดสนิท บานประตูถูกเปิดออก ผมพยายามเพ่งสายตามองคนที่เดินลงมาท่ามกลางลมแรงจากใบพัดที่ทำให้ฝุ่นลอยฟุ้งไปทางลำแสง ดูจากไกลๆ เห็นเป็นชายคนหนึ่งที่มีรูปร่างสูงใหญ่ ผมสีน้ำตาลเข้มปลิวไสว ชายเสื้อคลุมกับเนกไทไหวสะบัด จนเมื่อระยะทางห่างกันเพียงไม่กี่เมตร ผมก็ได้เห็นใบหน้าคมของเขาชัดเจน
ไม่อยากจะเชื่อ นั่นมัน....
“ลูเซียน”
เจ้าของชื่อเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า และเพียงชั่วอึดใจเขาก็เอ่ยกับผมด้วยคำพูดประโยคสั้นๆ
“ฉันมารับนายกลับบ้าน”TBC.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
