หัวข้อ: - - คิดเล่น เป็นรัก - - ตอนพิเศษ4 - - - 01-09-18

[puiiz]

ฮะ จบแล้วเหรอ 

[k2blove]

 

[Meen2495]

ฮะ!!!!! ..........  จบแบบนี้จริงอะ?? 

[DrSlump]

 

เอิ่มมมมมม  เด๋วนะ   จบแล้ว?   

ห้วนมากมายยยยย 

เหมือนละครกำลังฉายอยู่แล้วถูกคำสั่งฟ้าผ่าสั่งเลิกฉายตัดจบซะดื้อ ๆ งั้นแหละ

[labelle]

จบได้ค้างคาเบาๆ ค่ะ
5555 ในเลข 5 มีน้ำตารออยู่

ตินตินเป็นคนตลกและน่ารักมาก
แล้วปกก็ทุ่มเทกับน้องมาก
ไม่รักจริงทำไม่ได้นะนั่น

ความตินตินที่ยังไม่ชอบรัม ก็เหมือนเด็กน้อย

แล้วนั่นอะไรคะ ไปอวดอะไรเค้าที่ห้องสมุดล่ะ
คนเค้าไปอ่านหนังสือกันนะ ไม่ได้ไปดูคู่น้วย

ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องราว ความรั่วของตินติน
และความเปิดตัวของพี่ปก

[blove]

เหม็นความรักว่ะ 5555 อ๊ายยยจบแล้ววว สนุกกมากกกกกกก แม้จะยังไม่อยากให้จบก็เถอะ ไม่ใช่เพราะไรนะ แต่เพราะมันสนุกมากอะดิ เลยอยากอ่านต่อ 55555 ชอบมากอ่านรวดเดียวจบ นั่งขำ อมยิ้มกับความรั่วของตินติน ผีบ้าติงต๊องมาก 5555 แม้ความเป็นอยู่จะค่อยข้างลำบากแต่ตินตินก็ทำชีวิตเหมือนท้องฟ้าโปร่งไม่อืมครึม ความคิดความอ่านน่ารัก แม้กระทั่งตอนหัวร้อนนี้ยังนั่งขำ อาฆาตแค้นมาก ดูละตลก 5555 พวกแม๊ค รัมด้วยนะ กัดกัน จนจบเรื่อง ละคิดว่าคงดีด้วยไม่ได้แน่ๆ ขำมากตอนที่ตินตินบอกให้พี่ปกปล่อยวาง แล้วพี่ปกบอกมีหน้ามาพูดแบบนี้ได้หรอ กับคนที่เปิดประเด็นแค้นมาทั้งเรื่อง 55555 ชอบพี่ปกสมกับพี่ปกของน้องงงงงงงงงงจริงๆ 55 //ในความบ้าบอของตินตินมันมีความคิดดี คิดเป็น คิดเข้าใจอะไรหลายเรื่องเลยนะ อย่างตอนที่แพ้ ก่อนหน้านี้ตินตินก็มีความมั่นหน้ามาก แต่เอาจริงหลังจบเกมส์ นางก็คิดได้และเข้าใจนะว่าตัวเองเป็นไง ยอมรับความจริง ชอบอ่ะ // รอตอนพิเศษของใครเอ่ย ไอ้พี่แม็คกับไอ้พี่รัมม่ะ สองคนนี้คิดไรอยู่ ถึงได้วอแวตินตินขนาดนั่น รออ่านน้า 5555 โอ๊ยยยสนุกเว้ย อ่านจบอารมณ์ไม่จบ ชอบความตอแหลตินติน ตลกนางจริง 5555 ขอบคุณนะคะ นิยายสนุกมาก รอตามผลงานอื่นค่ะ 

[abcee]

รู้สึกยังไม่หายแค้นรัมเลยอ่ะ แบบว่าเจ้าคิดเจ้าแค้นมากไปหน่อย อิอิอิ

[nijikii]

นี่มันตอนจบอะไรก๊านนนนนนนนนนนนน
 
 

55555
เอ็นดูนว้องงงงงงงง
นว้องน่ารัก
ชอบความน้วยกันของคู่รักคู่นี้
ลำไยปนเอ็นดู
อิจฉาน้องตินมากจ้ะ

[มนุษย์บิน]

เป็นการจบที่แบบ  หะะะะะ?? อะไรนะ?????  :z6:มากมากมาก 555555555555 จบได้ด้วยความงงของเรา รัมเอยแม็คเอย คือยังไงดีกับตอนพูดดูถูกเหยียดเรื่องเพศที่สามนี่เราค่อนข้างหัวร้อนอ่ะแบบพวกนี้ควรได้รับบทเรียนบ้าง รัมนี่เรายังอยากตบกระทืบจนนาทีสุดท้ายของเรื่อง แม็คนี่น่าถีบเลย ส่วนปกตินนั้นปล่อยให้น้วยกันต่อไป แต่ที่เราโดนตกคือนุ้งเฌอออออออ เอ็นดูมากมีความแมนในความตะมุตะมิ ยังไงก็ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนาจาาาา

[van16]

  จบแล้วหรอ สนุกดีค่ะ   

[nikkou]

รัมกับรักของเขา

สวัสดีทุกคน! ผมรักเอง เป็นพี่เทคที่น่ารักของน้องติน เป็นอดีตเดือนภาคสุดหล่อที่สาวๆต่างหลงรัก เป็นหนุ่มเฟรนส์ลี่ที่มีเพื่อนผู้ชายมากมาย แต่ถึงผมจะมีคนรักเยอะแต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีคนเกลียด ผมมีศัตรูคู่แค้นอยู่หนึ่งหน่อนั่นก็คือไอ้โจอี้

ไอ้เลวโจอี้มันแย่งสมุดล่าลายเซ็นของน้องเทคผมไป ด้วยความเป็นพี่ที่ดีผมเลยไปทวงคืนให้

ผลน่ะเหรอ...

แทนที่จะได้สมุดดันได้ตีนกลับมาแทน เจ็บสัด พวกแม่งไม่มียั้งมือไว้ไมตรีกูเล้ย

เรื่องนี้จะต้องถึงหูพี่ปก!

ผมรีบเอาเรื่องที่ตัวเองโดนกระทืบไปฟ้องพี่เขาทันทีแน่นอนว่าระดับพี่ปกลงมือเองเรื่องนี้ย่อมถูกสะสางโดยง่าย พวกโจอี้ถูกบี้ยังกับมดปลวก ผมได้สมุดคืนให้น้องและคิดว่าเรื่องมันจะจบด้วยดีแต่เปล่าเลย...

ไอ้พี่แม็คมันยกเรื่องที่พี่ปกไปตีพวกโจอี้แย่งสมุดมาให้ติน กล่าวหาว่าพี่ปกอยากทำตัวเป็นฮีโร่และสั่งให้พี่มันวิ่งรอบสนามจนขาลาก ผมน้ำตาแทบร่วงแต่ไอ้ตินนี่ร้องหนักกว่าเยอะ ทำน้องผมร้องแบบนี้ได้ไงผมไม่ยอม ฉะนั้นในสมุดบัญชีหนังหมาของผมจึงมีรายชื่อ2บุคคลที่ไม่ชอบขี้หน้าอยู่ หนึ่งคือไอ้โจอี้ สองคือไอ้พี่แม็ค

ผมคิดว่าเรื่องจะจบเท่านั้นตามประสาคนโลกสวยแต่ก็คิดผิดอีก! พี่แม็คมันทำน้องบาดเจ็บจนทีมแพ้!

เลวมาก!!

พี่แม็คมันต้องกลัวพี่ปกพาทีมชนะเพื่อนมันแน่ๆเพราะตลอด4ปีที่ผ่านมาไอ้พี่แม็คเป็นลิ่วล้อที่พักดีของพี่รัมมาตลอด

สมองของผมประมวลผลได้อย่างรวดเร็ว พี่แม็ค=ลูกน้องพี่รัม พี่แม็คทำน้องเจ็บ=พี่รัมเป็นคนสั่ง

ชัดเลย สองคนนี้เคยเป็นเพื่อนร่วมทีมกันแต่มีปัญหาจนน้องโดนไล่ออก ผมก็ไม่รู้รายละเอียดหรอกอาศัยแอบฟังน้องมันบ่นตอนเข้าค่ายโน่น และแล้วบัญชีหนังหมาของผมก็มีรายชื่อของบุคคลที่สามแอดเพิ่มเข้ามา

ไอ้พี่รัม!

“มึงเห็นในทวิตปะ ช่วงนี้เชี่ยปกแม่งมา”นี่มันเสียงของพี่แม็ค!

ผมที่กำลังจะเดินลัดผ่านหลังตึกไปยังโรงอาหารคณะเบรกเอี๊ยดแทบไม่ทันเพราะได้ยินเสียงแสลงหูดังแว่วมาจากมุมตึก ตรงมุมนั้นเป็นมุมแอบสูบบุหรี่ของพวกพี่ปี4 ไม่ใช่รัมกับแม็คแต่มีเพื่อนพวกมันหน้าเดิมๆยืนอัดมะเร็งอยู่ด้วย ดี ปอดเน่าตายกันซะให้หมด!

ผมไม่อยากแอบฟังพวกมันคุยกันเท่าไหร่หรอกแต่เมื่อกี้มีชื่อพี่ปกอยู่ในบทสนาผมจึงจำใจอยู่ฟังเผื่อไอ้แม็คมันคิดจะรังแกน้องผมอีก

“แล้วไม”ไอ้พี่รัมดูรำคาญเพื่อนตัวเองหน่อยๆ มันหันไปถามด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์ทว่าพี่แม็คไม่สังเกตเห็นเพราะเอาจริงๆสีหน้ามันเปลี่ยนน้อยมาก ถ้าไม่ใช่คนช่างสังเกตแบบผมคงจับจุดต่างแทบไม่ออก

“เชี่ยแม่งหยามมึงที่เป็นรุ่นพี่อยู่ชัดๆ ไปจัดให้มันรู้สำนึกกันหน่อยมั้ย”พี่แม็คกล่าวอย่างหัวร้อน

ผมจ้องหน้าคนพูดตาแทบถลน พี่มันกล้าเอ่ยประโยคนี้ออกมาได้ยังไงพี่ปกไปหยามอะไรพี่รัมมันตรงไหน!

นาทีนี้คนที่หัวร้อนที่สุดคือผมแล้วละ

“เห้!!”คนจริงเขาไม่คิดอะไรนานหรอก ผมโผล่หัวออกมาจากที่ซ่อนด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ให้รู้กันไปเลยว่าที่พูดเมื่อกี้อ่ะผมได้ยินนะ!

“ไอ้รัก?”พี่คนนึงที่ยืนสูบบุหรี่อยู่เงียบๆทักผมแบบงุนงงแต่พอพี่แกเห็นบรรยากาศคุกรุ่นรอบตัวผมแล้วเลยรีบเงียบปากไป ผิดกับไอ้พี่แม็คที่เลิกคิ้วขึ้นอย่างพร้อมมีเรื่อง

“น้องรักของไอ้ปกมันนี่”คำว่ารักในที่นี้คือชื่อของผมหรือคำกิริยาแสดงความรู้สึก? เอาเถอะ จะอย่างไหนก็หมายถึงผมทั้งนั้นแหละ

หึ! เพราะผมคือน้องรักของพี่ปกไงล่ะ

ผมยกมือขึ้นกอดอก กวาดสายตาพิจารณาหนังหนาของไอ้พี่แม็คตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะแค่นเสียงหัวเราะพลางเอ่ยแบบเหยียดๆว่า”พวกหน้าตาไม่ดีฝีมือพื้นๆ นิสัยไม่ดี ขี้อิจฉา รังแกเด็กไม่มีทางสู้ ขี้โกง หน้าตัวเมีย เล่นหมาหมู่---“

“ไอ้สัส! จะเอายังไงก็ว่ามา! กูไม่ได้ใจเย็นขนาดฟังมึงด่าจนจบประโยค”ผมโดนกระชากคอเสื้อพรึ่บ ใบหน้าของไอ้เลวแม็คอยู่ใกล้แค่คืบ ลมหายใจของมันเป่ารดใบหน้าจนผมรู้สึกขยะแขยง

“ด่าอะไร ผมแค่จะเรียกพี่แต่จำชื่อพี่ไม่ได้เลยบรรยายลักษณะนิสัยของพี่จนกว่าพี่จะหันมา”ผมลอยหน้าลอยตาตอบ

“เด็กนี่ไม่กลัวตายเลยว่ะ”ใครก็ไม่รู้ในที่นั้นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหน่ายใจ

ผมไม่กลัวหรอกถ้าทุกคนจะมารุมตื้บผมอ่ะ ถ้ากลัวคงไม่ฝ่าดงตีนเข้าไปทวงสมุดจากพวกโจอี้หรอก!

ผมสะบัดมือที่กอบกุมอยู่ออก จังหวะที่พี่มันกำลังจะประเคนหมัดใส่ผมก็รีบถอยหลบไปตั้งหลัก

“แม็ค”และคนที่ยืนเงียบมานานก็เอ่ยขัดขึ้นด้วยใบหน้าเรียบเฉย

เหมือนเป็นวาจาสิทธิ์เพราะด้วยคำพูดเพียงคำเดียวไอ้พี่แม็คก็ชะงึกกึก

“ไอ้รัม! มึงห้ามกูทำไม ไม่เห็นเหรอว่าไอ้รักมันเข้ามาอ้อนขอตีนเอง เรื่องนี้ต่อให้เป็นมึงห้ามกูก็ไม่ยอมหรอกนะ!!”พี่แม็คดูหัวร้อนมาก มันพยามเสียงแข็งใส่พี่รัมแต่ผมสัมผัสได้ด้วยใจว่าพี่มันกำลังกลัวอยู่ ถ้าพี่รัมมันบอกให้หยุดจริงๆผมเชื่อว่าพี่แม็คที่กำลังโกรธจะเป็นจะตายตอนนี้ต้องยอมลงให้แน่

แต่พี่รัมมันจะช่วยผมเพื่อ? พวกเดียวกันทั้งนั้น เรื่องที่ต้องเดาคำตอบคือพี่มันจะร่วมกระทืบผมด้วยรึเปล่า

แต่ผมคิดผิดไปนิด พี่มันมองข้ามหัวผมเหมือนไม่เห็นอยู่ในสายตา คือทำยังกับผมเป็นแค่แมงหวี่ที่บินผ่านมาส่งเสียงหึ่งๆให้รำคาญนิดหน่อยแต่แค่ปัดๆไปก็ไล่ได้แล้วไรงี้ -_-

“กูจะไปแดกข้าว”

“อะ...”พี่แม็คอ้าปากพะงาบๆ

ไม่ใช่แค่พี่แม็คที่อึ้ง ผมเองก็อึ้งเช่นกัน คือคนกำลังจะวิวาทเสือกชวนไปกินข้าวเที่ยง

อย่างงี้ก็ได้เหรอ

แต่พี่รัมมันไม่สนใจใครทั้งนั้น เจ้าตัวแค่ขยี้บุหรี่จนดับและเดินล้วงกระเป๋าออกไปโดยไม่รอใคร ความจริงประโยค’กูจะไปแดกข้าว’เมื่อครู่อาจจะไม่ได้ชวนใคร แค่บอกว่ากูจะไปแล้วนะพวกมึงเชิญตามสบาย แต่เพราะเจอประโยคนี้เข้าไปอารมณ์แค้นของผมและอารมณ์โกรธของพี่แม็คก็ดับวูบ

โป๊กกก

เชี่ย! พี่แม็คมันเขกหัวผม

“ทีหลังอย่าปากมากใส่กูอีกไม่งั้นมึงโดนดีอีกคนแน่”

“ผมก็ปากมากของผมแบบนี้”ผมยังเสร่อไปเถียงเขาอีก แน่นอนเพราะผมคือยอดนักพูดมากอันดับของคณะไงล่ะ!

ไอ้พี่แม็คมันทำหน้าแบบตกลงมึงอยากมีเรื่องให้ได้ใช่มั้ยแต่เพื่อนคนอื่นพากันเดินตามพี่รัมไปหมดแล้ว ทีนี้เหลือแค่มันกับผมตัวๆมันเลยไม่กร่างมาก พี่มันทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการผลักไหล่ผมจนเซแทบล้มและกล่าวตบท้ายว่า”ไอ้โง่รักเอ๊ย”

ตอนนี้ทุกคนออกไปหมดแล้ว เหลือแค่ผมกับกลิ่นบุหรี่จางๆเท่านั้น ผมก็โง่อย่างที่พี่แม็คมันบอก ยืนเด๋อดมกลิ่นบุหรี่ให้เป็นมะเร็งเล่นเพื่ออะไรเดินเลี่ยงไปที่อื่นสิวะครับ คิดได้ดังนั้นผมก็เดินออกมาด้านหน้าตึก หยิบมือถือขึ้นมากดแชทไปหาพี่ปกเรื่องที่พี่แม็คมันไม่พอใจ

พี่ปกยังไม่อ่านผมจึงได้แต่พิมพ์รายละเอียดทิ้งไว้กลัวพี่แม็คมันจะไปดักตีพี่ปกจริงๆหรือจะลามปามไปทำอะไรน้องตินที่น่ารักของผม

“ละจะไปไหนต่อดีล่ะทีนี้...”เมื่อกี้ผมกำลังจะไปโรงอาหารแต่บังเอิญเจอพวกรัมซะก่อน และตอนนี้พวกรัมคงอยู่ที่โรงอาหาร”หึ! ก้ไปโรงอาหารเหมือนเดิมนั่นแหละจะกลัวอะไร ก็แค่มีพวกรัมนั่งกินข้าวอยู่ แค่นี้จิ๊บๆ ถ้าอยากมีเรื่องกลางโรงอาหารก็มาเลยไม่กลัวหรอกทีนี้สังคมจะได้รุมประณามพวกมัน สถานะไอดอลของชาววิศวะคอมจะต้องสั่นคลอน ฮ่ะๆๆๆๆ”

นอกจากจะพูดมากแล้วผมยังสามารถพูดกับตัวเองได้เป็นวรคคเป็นเวรอีกด้วย

อย่างที่ทราบกันดีว่าพี่รัมมันได้เป็นแชมป์การแข่งมาหลายรายการ ได้เป็นตัวแทนไปแข่งระดับเอเชียก็เยอะ ทำให้ชื่อเสียงของพี่มันดังกระฉ่อนพวกเราชาววิศวะคอมพ์เทิดทูนบูชาพี่มันในฐานะไอดอล นี่คือเหตุผลที่พี่แม็คมันคอยตามเลียแข้งเลียขา

ครั้งหนึ่งผมเองก็เคยปลื้มพี่รัมมันนะ

แต่พอมันกับพี่แม็ครุมรังแกตินตินของผมผมก็ต่างสว่าง

เป็นรุ่นน้องพี่รัมมันมาตั้ง2ปีผมก็พอรู้มาบ้างว่ามันมีนิสัยหยาบคาย แต่ไม่คิดว่าจะหยาบช้าทำกับน้องที่ช่วยสร้างทีมมาด้วยกันแบบนี้ T^T

“อ๊ะ...พวกโจอี้ นี่มันวันซวยอะไรของกูวะเนี่ย -_-“ผมกำลังจะเดินไปโรงอาหารตามปกติ แต่ด้วยความไม่เข็ดผมเลยเดินผ่านทางหลังตึกทางเดียวกับที่ป๊ะกับพวกพี่รัมเมื่อกี้ แต่คราวนี้ก๊วนใหม่ที่มายืนสูบบุหรี่เปลี่ยนเป็นพวกโจอี้โจทก์เก่าอีกกรุ๊ปของผมเอง

พวกมันมองมาที่ผมพร้อมขมวดคิ้วเซ็งๆ”ทีหลังคิดแค่ในใจก็พอไม่ต้องเสือกพูดออกมา สงบปากสงบคำซะบ้างแล้วมึงจะน่ารักกว่านี้”

“ถ้ามึงไม่ชอบหาเรื่องชาวบ้านเขาไปทั่วมึงก็จะเป็นตัวเหี้ยที่น่ารักเช่นกัน”

ชิ้ง~

ผมกับมันประสานสายตากันตรงกลางเหมือนมีสายฟ้าแล่นผ่านดังเปรี๊ยะๆ แต่ไอ้โจอี้ไม่กล้าทำอะไรผมเนื่องจากเข็ดหลาบกับพี่ปกมาก ถ้ามันมารุมผมอีกผมต้องคาบข่าวไปฟ้องพี่ปกและพวกมันจะโดนตีคืนเป็นสองเท่า

“ไอ้ขี้ฟ้องอย่างมึงอย่ามาทำเป็นเชิดหน้าใส่กู คิดว่ากูกลัวพี่มึงนักเหรอ”

“กูไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น กูแค่จะเดินไปโรงอาหาร”

“เออ ก็ไปวะสิ มายืนรอฤกษ์อะไรแถวนี้”

“กูกำลังถ่วงเวลาอยู่เพราะโจทก์อีกกรุ๊ปของกูกำลังรับประทานอาหารกันอยู่ที่นั่น”

ไอ้โจอี้แอนด์เดอะแกงค์ทำหน้าอึ้ง”มึงเป็นเด็กเกเรตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมมีอริเยอะแยะ แค่พวกกูนี่ไม่พออีกเหรอ”

“ยุ่งเรื่องของกูน่า...”ผมโบกมือปัดๆไปแกล้งทำเป็นรำคาญ ไอ้โจอี้นี่คุยด้วยง่ายหน่อยเพราะเรียนปีเดียวกันเจอหน้ากันทุกวันจนเบื่อจะเขม่นใส่กันไปแล้ว ผิดกับไอ้พี่แม็คที่ผมยังทำใจยอมความไม่ได้

“มึงรีบไสหัวไปได้ละ เห็นหน้ามึงแล้วกูดูดบุหรี่ไม่ลง”

“บุหรี่มันไม่ดีต่อสุขภาพ! กูกำลังช่วยมึงทางอ้อมอยู่นะ สำนึกแล้วก็ขอบคุณมาซะ ฮ่ะๆๆ”

“ไอ้ห่าเมากัญชามาเหรอ มีอะไรน่าขำ ไสหัวไปเร็วๆได้แล้ว”ไอ้โจอี้ทำหน้าเหม็นเบื่อเชื่อว่าถ้าผมยังยืนจ้ออยู่ตรงนี้ต่อมันจะเป็นฝ่ายเดินหนีไปแทน

ไม้ตายก้นหีบของผมคือการฝอยไม่หยุด ลองทำแบบนี้ใส่ต่อให้เก่งมาจากไหนก็ต้องยกธงขาวยอมแพ้เนื่องจากรำคาญ

“โอ๊ะ คราวหน้าเปลี่ยนไปใช้วิธีนี้ดีมั้ยนะ”ถ้าเจอพวกรัมอีกก็ไม่ต้องเดินถกแขนเสื้อเข้าไปเตรียมมีเรื่องแล้ว แค่พูดเป็นต่อยหอยใส่จนลิงหลับก็ถือเป็นการแก้แค้นอย่างหนึ่ง”เอาให้รำคาญจนร้องขอชีวิตไปเลย ฮ่ะๆๆๆ”

“รึว่ามึงเมากัญชามาจริงๆ”

ผมไม่สนใจโจอี้อีกต่อไป ถึงมันจะอยากคุยกับผมต่อผมก็ไม่คุยกับผมแล้ว เก็บน้ำลายไว้เล่นกับพวกพี่รัมสนุกกว่าเยอะ



-------------------------

พี่รักเป็นคนน่าสงสาร 5555555555

[nikkou]

รัมกับรักของเขา2

“ไอ้รักเย็นนี้มึงจะไปไหนป่าววะ กูว่าจะไปดูการ์ดจอใหม่ที่XXหน่อย”ไอ้มิวสิคเพื่อนผมมันเอ่ยชวนทันทีที่อาจารย์เลิกคลาส ผมเหลือบมองเวลาเล็กน้อยก่อนพยักหน้าตกลง ไอ้เพื่อนผมคนนี้เป็นคอเกมตัวยงหลังจากทีมของพี่รัม กับพี่ปกได้เป็นตัวแทนไปแข่งระดับเอเชียมันก็เกิดความฮึกเหิมอย่างมาก

ครับ...ไอ้เพื่อนบ้าคนนี้มันอยากตั้งทีมแข่งบ้าง

ช่างไม่เจียมกะลาหัว

“เออ มึงได้ไปถามพี่ปกให้กูยังว่ามีเค็ดลับยังไงให้ความเร็วมือเพิ่มเยอะๆ กูว่านิ้วกูมันช้าไปหน่อยว่ะ”

“เอิ่ม...”ผมไม่รู้จะตอบเพื่อนยังไงดีเพราะผมไปถามพี่ปกให้มันแล้วและคำตอบที่ได้คือการตีหน้ามึนและถามกลับว่าความเร็วมือมันมีเคล็ดลับในการเพิ่มด้วยหรือ ผมสามารถแปลได้ทันทีว่าพี่เขาต้องใช้ความอดทนและฝึกซ้อมอย่างหนัก ซึ่งความพยามแบบนี้ไม่มีในตัวไอ้มิวสิคสักแอะ

“พี่เขาไม่ยอมบอกเหรอวะ เออๆไม่เป็นไรกูเข้าใจ เพราะตอนนี้ในคณะมีทีมตั้งใหม่เยอะมากพี่เขาคงรำคาญ”

ครับ...ไอ้บ้าแบบมิวสิคไม่ได้มีคนเดียว ตอนนี้ภาควิชาคอมพิวเตอร์ของผมกลายเป็นดงนักกีฬาE-sportไปเรียบร้อย

กระแสของพี่รัมกับพี่ปกฟีเวอร์แรงมาก สาวๆจากต่างคณะแห่มาด้อมๆมองๆที่ใต้ถุนตึกกันเพียบ

“อ๊ะ เชี่ย! ไอ้ดีลมันแชทมาบอกว่าพี่รัมกำลังเล่นเกมอยู่ที่ห้องคอมชั้น3ว่ะ มึงง ไปกันนะ ไปกัน”แล้วการ์ดจอที่มึงจะซื้อล่ะ

ผมตีหน้าเพลียใส่เพื่อนก่อนถามว่า”พี่มันก็แข่งชนะแบบนี้ทุกปีตั้งแต่ปี1ยันปี4 ไม่เห็นมึงจะติ่งแตกขนาดนี้”

“ก็ตอนนั้นทั้งภาคมีแค่พี่เขาคนเดียวไง แต่ตอนนี้เรามีน้องติน มีพี่ปก ไอ้วูร์ฟก็เปิดชาแนลอีก เซเลปคอเกมกระจุกตัวอยู่ใกล้จนเดินกระทบไหล่ได้แบบนี้ไม่ให้ต่อมติ่งพวกกูแตกได้ไง”ไอ้มิวมันใช้คำว่า’พวก’เพราะพวกดีลตอนนี้เดินมารวมกลุ่มกับเราแล้ว

ผมไม่ชอบใจเท่าไหร่ จะชื่นชมพี่ปกกับน้องตินของผมอันนี้ผมดีใจ แต่ขอร้องอย่ามาเทิดทูนไอ้พี่รัมให้ผมได้ยิน

เกลียดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

“ปะๆ”แม่งไม่ดูสีหน้าผมสักนิด ทำหน้าปราบปลื้มเสร็จก็จูงแขนผมเดินขึ้นตึกเลย

“มึงอย่าทำหน้าเป็นตูดแบบนั้นดิวะ กูรู้ว่ามึงก็ติ่งพี่รัมมันเหมือนกัน ตอนปี1ที่เขาให้ล่าลายเซ็นต์รุ่นพี่กูจำได้ว่ามึงไปขอพี่มันคนแรก ขนาดตอนโดนแกล้งให้เต้นโง่ๆมึงยังเต้นไปยิ้มหน้าบานไป”

“อย่าพูด!!”ถ้ามึงสาธยายต่อกูโกรธจริงๆด้วย ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ผมจะตบหน้าเรียกสติตัวเองในตอนนั้นว่ามึงห้ามชอบคนนิสัยไม่ดีแบบนี้เด็ดขาด!

ไอ้มิวสิคทำหน้าไม่เข้าใจ มันไม่รู้ว่าช่วงครึ่งปีที่ผ่านมาผมรับรู้เรื่องราวอะไรมาบ้างถ้ามันรู้มันจะต้องผันตัวมาเป็นแอนตี้แฟนทีม THE RIPPER เหมือนผมแน่นวล หึ แฉซะเลยดีมั้ย เอาให้ฐานแฟนคลับแพ้พี่ปกไปซะ...ก็ไม่ได้อีก ขืนทำงั้นไอ้พี่แม็คแม่งก็เขม่นใส่พี่ปกอีก

“โว๊ะ”ผมคับแค้นใจแต่ทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงเดินตามตูดเพื่อนมายังห้องคอมส่วนตัวของภาควิชา ภายในห้องนี้มีแต่เด็กภาคผมที่เข้ามาได้ฉะนั้นเอฟซีสาวๆหมดสิทธิ์อยู่แค่ตรงตีนบันได

“งานชุมนุมพวกแว่นเนิรืดรึไง”ผมบ่นใส่พวกแว่นภายในห้อง ร้อยละเก้าสิบของคนในห้องนี้ใส่แว่นและเป็นเนิร์ดนั่นทำให้ทุกคนหันมามองแรงใส่ผมแต่กลับไม่มีใครต่อว่าหรือแซวผมกลับ

ทำไมมันเงียบๆวะ”ผมกระซิบถามไอ้มิวสิค ทั้งๆที่ในห้องมีคนอยู่ตั้งเยอะแยะแต่แค่เสียงหายใจยังไม่มี

“พี่รัมเขากำชับว่าห้ามรบกวนตอนเล่นเกมเด็ดขาด มึงก็ช่วยพูดน้อยลงหน่อยละกันจะได้อยู่สูดอากาศในห้องเดียวกับพี่เขานานๆ”มิวสิคกล่าว

“อยากอยู่ตายล่ะ”ผมส่ายหน้าไปมาก่อนสายตาจะไปสะดุดเข้ากับคนที่นั่งอยู่ตรงมุมห้อง

ร่างสูงเจ้าของใบหน้าโดดเด่น ความหล่อของพี่แกทะลุทะลวงมาถึงหน้าประตู นัยน์ตาสีดำขลับฉายแววจริงจังขณะนิ้วมือรัวแป้นคีย์บอร์ดอย่างเอาเป็นเอาตาย

เขามักเป็นแบบนี้เสมอเวลาเล่นเกม

ปกติจะทำหน้าเป็นตูดเหมือนมีใครเดินเหยียบหางทั้งวันแต่พอได้ทำอะไรเกี่ยวกับเกมปุ๊ป แม้หน้าตาจะเรียบเฉยเหมือนเดิมแต่แววตาจะมีประกายบางอย่าง คงเรียกว่าความมุ่งมั่นหรือไม่ก็passionล่ะนะ

และนี่คือเหตุผลที่ผมเคยหลงเป็นแฟนคลับของเขา

ผมไม่ได้รู้จักพี่รัมในฐานะเกมเมอร์อันดับหนึ่งของประเทศ ผมเห็นเขาครั้งแรกในฐานะรุ่นพี่ในภาควิชา ตอนรับน้องพี่มันไม่ได้อยู่ทีมว๊ากแต่รุ่นน้องหรือแม้แต่เพื่อนจะยำเกรงพี่มันเป็นพิเศษทั้งๆที่ไม่ต้องขยับหรือพูดอะไรทั้งนั้น ออร่าจ่าฝูงแรงก็งี้

เท่จัง นั่นคือความคิดของผมในตอนนั้น

และวันนึงผมได้เห็นพี่เขาเล่นเกมอยู่ในตึกคณะ ขนาดเล่นในน็ตบุคที่เสป็คไม่สูงนักแต่กลับPVPชนะคู่แข่งได้คนแล้วคนเล่า เล่นราวกับไม่รู้จักความพ่ายแพ้ และเล่นอยู่อย่างนั้นแบบไม่รู้จักเบื่อ ผมหลับไปสามตื่นแล้วพี่มันก็ยังเล่นอยู่ด้วยแววตาแบบเดิม

โคตรเท่ นั่นคือความคิดของผมในเวลาต่อมา

ตัดภาพมาที่ปัจจุบัน

หึ! เกลียดๆๆๆๆ

“ทำไมถึงมาฝึกที่นี่ล่ะ”ผมหันไปถามเพื่อนขณะได้ที่นั่งอีกฟากหนึ่งของห้องซึ่งไกลพี่รัมที่สุด

บริเวณรอบรัศมีของพี่รัมมีพวกเนิร์ดจับจองคอมทุกเครื่องจนเต็มแล้ว อ้อ แต่คอมตัวที่อยู่ติดพี่รัมทั้งสี่ทิศถูกเว้นว่างไว้ด้วยความเกรงใจอย่างสูงของเหล่าเนิร์ด

“เห็นว่าคอมของพี่เขาส่งซ่อมอยู่ช่วงเมื่อวานกับวันนี้เลยมาเล่นแก้ขัดที่นี่”ไอ้มิวแฟนพันธุ์แท้ตอบ

“อ้อ แปลว่าไม่มีที่อื่นให้ไปแล้วสินะ”ผมกระตุกยิ้มร้ายแน่นอนว่าเพื่อนผมไม่รู้เรื่อง มันพยักหน้าบอกว่าใช่

“พี่มันต้องฝึกเตรียมไปแข่งที่เกาหลีไงมึง เนี่ยก็ใกล้แล้วต้องเอาจริงหน่อย”

เยี่ยม! ยิ่งจะเป็นต้องฝึกเท่าไหร่การขัดขวางของผมยิ่งมีผลกระทบเท่านั้น

ใช่! ผมจะไปแก้แค้นพี่มันที่มารังแกน้องผมเดี๋ยวนี้แหละ ไม่รอช้าผมรีบลุกจากเก้าอี้ทันที ไอ้มิวเหวอจะตะโกนร้องเรียกแต่พอโดนพวกเนิร์ดมองแรงใส่มันก็หัวหด ผมจึงสามารถเดินอาดๆมายังคอมของพี่รัมที่ตั้งเป็นเอกเทศอยู่มุมห้องได้

“สวัสดีพี่รัม!”

คนถูกทักปรายตามองนิสสสนึง แต่ผมชินชากับการถูกเมินแล้วจึงไม่สะทกสะท้านใดๆ

ผมลากเก้าอี้จากคอมตัวข้างๆที่เหล่าเนิร์ดเว้นว่างไว้มานั่งข้างพี่รัมในระยะโคตรประชิดและเริ่มจ้อ

“พี่มาซ้อมเหรอ เป็นไงบ้าง ทีมตัวจริงที่จะลงที่เกาหลีนี่คือชุดเดียวกับที่แข่งกับพวกพี่ปกวันนั้นเลยป่ะ ผมได้ไปดูที่ขอบสนามด้วยนะพี่เห็นผมมั้ย อ๊ะ แต่ผมชูป้ายไฟเชียร์พี่ปกอยู่ต่อให้พี่เห็นก็คงแกล้งทำเป็นไม่เห็นสินะ เสียใจมั้ยที่ผมไม่ได้เชียร์ ขอโทษน้า พอดีน้องเทคผมอยู่ทีมนั้นไง เนี่ย ถ้าพี่ไม่ไล่น้องผมออกผมคงเชียร์THE RIPPERของพี่สุดใจขาดดิ้นไปแล้ว”

“...”ยังเงียบอยู่ แต่มีการขมวดคิ้วนิดนึง

รำคาญแล้วสินะ

ดี! รำคาญให้มากกว่านี้อีก รำคาญจนไม่มีสมาธิฝึกซ้อม ตอนลงแข่งจะได้เล่นไม่เต็มที่เหมือนที่ทำกะน้องผมไว้

“พี่รัมมม ไปเกาหลีวันไหนนะ ผมฝากพรีออเดอร์ได้ปะ”

“ฝากไอ้ปกมันสิ”

ตอบแล้ว! แปลว่ากำลังจะหมดความอดทน

“เอ๋ ก็พี่ปกต้องหิ้วของมาให้พวกพี่อัพเยอะแล้วผมไม่อยากรบกวนอะ พี่บินสายการบินอะไรกันนะค่าโหลดกระเป๋าเพิ่มมันแพงมั้ย แต่อย่างพี่รัมคงไม่มีใครฝากหิ้วของหรอกเนอะ”

“...”กริบ

“เนอะๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ “

“...”ยังกริบอยู่แต่แอบกัดฟันแน่น

เหล่าเนิร์ดในห้องขณะนี้โงหัวจากคอมมองมาที่พวกเราสองคนด้วยสีหน้าหวาดเสียว พวกมันคงคิดว่าผมจะโดนถีบปลิวเมื่อไหร่ก็ขึ้นอยู่กับเวลา แน่นอนว่าพวกมันได้ยินบทสนทนาของเราทั้งหมดเพราะห้องมันเงียบมาก

“นะพี่รัมนะ ผมอยากได้รองเท้ายี่ห้อXX อ้อ แต่ผมยังไม่มีตังสักแดงเลยแฮะๆแปะไว้ก่อนได้ปะ”

“ไอ้รัก”น้ำเสียงทุ้มต่ำพยามกดเสียงให้ดูน่ากลัวที่สุดหวังว่าจะทำให้ผมกลัวและเลิกตอแย แต่พี่คิดผิดแล้วครับผมมาที่นี่เพื่อทำให้พี่รำคาญจนไม่สามารถฝึกซ้อมได้อีก

“ครับพี่รัม?”เจอกูตีหน้าซื่อถามกลับไปเป็นไง เงิบเลยเด้

“มึงต้องการอะไร”

“อยากคุยกับพี่อะ เนี่ยพี่ไม่รู้อะไรผมเป็นแฟนคลับพี่มาตั้งแต่ผมอยู่ปีหนึ่งละนะ”ผมยืดหลังตรงขณะแสดงตัวว่าเป็นเอฟซี”ตอนเราคุยกันครั้งแรกผมดีใจมากเลยนะ ตอนล่าลายเซ็นต์ไงพี่จำได้มั้น พี่ไล่ผมไปขอเบอร์ยามแต่ผมไม่ไปผมบอกว่ามันเสียมารยาทกับพี่ยามสุดท้ายพี่เลยแกล้งให้ผมเต้นจนหมดแรง”

มัน่าดีใจตรงไหน สีหน้าของพี่รัมสื่อออกมาแบบนั้น

“ผมน่ะนะ แอบดูพี่เล่นเกมใต้ตึกคณะทุกวันเลย ไม่รู้ช่วงนั้นพี่รอใครอยู่รึป่าวถึงเอาโน้ตบุคมาเล่นแทนที่จะกลับบ้านไปเล่น แต่หลังจากนั้นไม่นานพี่ก็ไม่มาเล่นอีกเลย ผมไม่รู้ว่าพี่หายไปไหนสุดท้ายเลยไปกดติดตตามชาแนลของพี่และ...ผมก็ปันใจให้น้องตินไปเรียบร้อย เด็กอะไรน่าร๊ากกกกก พี่จำชุดครอสเดรสที่แต่งเป็นพยาบาลได้ปะ น้องแม่งงง โอ๊ยยย พอเจอน้องตินปุ๊ปผมก็ลืมพี่ไปเลย ฮ่ะๆๆๆๆ”

“...”

“ทำไมถึงไล่น้องออกมา ตอนที่พี่ปิดชาแนล ตอนที่ประกาศว่าน้องออกจากทีม ผมในฐานะแฟนคลับและก็รุ่นน้องรู้สึกตกใจมาเลยนะ ที่พี่ไล่ตินออกน่ะ...”

“หยุดพูด”

อ้อ พี่มันไม่เคยให้สัมภาษณ์ว่าตัวเองไล่ตินออกสินะ ทุกคนเข้าใจว่าน้องขอออกเองเพราะอยากโฟกัสกับการเรียน

พวกเนิร์ดในห้องหูผึ่งกันใหญ่ หึหึหึ

ผมกระหยิ่มยิ้ม หมายมั่นปั้นมือว่าวันนี้แหละต้องทำให้ชื่อเสียงของผู้ชายคนนี้ล่มสลายให้จงได้

“น้องตินเสียใจมากนะที่ถูกพี่ไล่ออกมา น้องยังอยากเล่นเกมอีกแต่พี่กลับใจดำ...”

“ไอ้รัก คนอย่างมึงนี่มัน...”

“ผมทำไ--- อะ...”

นี่มันอะไร

จูบเหรอ

ใช่จูบรึป่าว

กิริยาที่คนสองคนประกบปากกันแถมมีคนใดคนหนึ่งสอดลิ้นเข้ามาในปากของอีกคน

มันคือจูบ

พี่รัมมัน...ปิดปากผมด้วยการจูบ

“พูดมากดีนัก”พี่มันผละริมฝีปากออกไปแล้วแต่ใบหน้ายังลอยอยู่ในระยะประชิด ภายในห้องที่เดิมทีเงียบเป้นป่าช้าบัดนี้ยังเงียบลงได้อีก แม้แต่เสียงลมหายใจยังไม่ได้ยิน คาดว่าคงมีเนิร์ดบางคนช็อคตายน้ำลายฟูมปากไปแล้ว

ไม่ดิ

ผมก็แค่หูอื้อจนไม่ได้ยินอะไรเพราะนาทีนี้ในห้องแม่งโกลาหลยิ่งกว่าระเบิดลง

“อะ...ไอ้พี่รัม”สติผมยังหลุดลอยอยู่

“ครับ?น้องรัก”

พี่แม่งกวนตีนพูดทวนประโยคก่อนหน้านี้ที่ผมกวนตีนแม่งไป

“เมื่อกี้มันจูบแรกผมนะโว้ยยยย พี่ทำอย่างงี้ได้ยังไง!!”ผมลุกขึ้นตบโต๊ะเสียงดัง เหล่าเนิร์ดจอมเซนซิทีฟในห้องสะดุ้งกันตัวโยน ผิดกับผู้ชายตรงหน้าผมที่ยังตีหน้านิ่งทำเป็นทองไม่รู้ร้อน

และในที่สุดพี่มันก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นครั้งแรกในรอบวันด้วยการเติมรอยยิ้มลงบนใบหน้าหล่อๆ ใช่ พี่แม่งยิ้ม ยิ้มแบบยิ้มร้ายกาจ ยิ้มชั่วใส่ผมที่โกรธจนควันออกหูไม่พอยังมีหน้าตอบกลับอีกว่า

“บังเอิญจริง จูบแรกของกูเหมือนกัน”

ไอ้เหี้ย! หล่อซะเปล่าเสือกไม่เคยมีแฟน

“นิสัยแบบพี่ไม่มีใครเอาสินะ!! สมน้ำหน้า แต่งงานกับการ์ดจอไปเถอะ!!”

[nikkou]

รัมกับรักของเขา3

“พี่ปก!!ผมถูกรังแก!!”

“กระจอก”

“เชี่ย พี่ช่วยฟังหน่อยเหอะว่าใครรังแกผมยังไง”ใครสั่งใครสอนให้ตอบน้องรักว่ากระจอกหน้าตาเฉยแบบนี้วะครับ”เมื่อกี้ผมเจอพี่รัมในห้องคอมผมเลยให้ไปวอแวมันให้มันสมาธิแตกซ่านแก้แค้นที่มันทำไว้กับน้อง แล้วพี่รู้มั้ยว่ามันจัดการกับผมยังไง จูบ!! โอ๊ย พูดแล้วจะร้องไห้จูบแรกของผมอ่ะ ฮือออ พี่ต้องไปจัดการให้ผมนะ!”

“จัดการยังไง ให้กูจูบพี่มันกลับบงี้ ยี๊ ไปจูบกันเองเหอะ”

“พี่ปก!!”ผมน้ำตานองท่วมใจ พยามเขย่าไหล่ของรุ่นพี่ที่สนิทตรงหน้าทว่าพี่มันกลับปัดมือผมออกและหันไปไถจอมือถือของตัวเองต่อเงียบๆ ผมกำลังจะตัดใจลุกกับไปเก็บของที่ห้องคอมละเมื่อกี้วิ่งหน้าตาตื่นออกมารองเท้ายังใส่สลับข้างเลยส่วนข้าวของก็กองอยู่ในนั้น

“พี่รัมมันไม่ได้ทำอะไร แค่เห็นเลวตอนที่ไล่ตินออกจากทีมซึ่งมันดีสำหรับตินเพราะตินได้มาเจอกู”มั่นหน้ามากจ้า เอาอะไรมาวัดว่าการเจอกับตัวเองเป็นเรื่องราวดีๆในชีวิตน้อง”ส่วนเรื่องที่น้องเจ็บ เรื่องที่กูโดนสั่งวิ่งไอ้แม็คมันจัดการเองหมด”

“อยากเอาหน้างี้เหรอ ประจบพี่รัมสินะ”ผมวิเคราะห์ด้วยความอึ้ง

พี่ปกพยักหน้าแทนคำตอบ

วินาทีนั้นใจดวงน้อยของผมสั่นคลอนราวกับจะแตกสลาย ถ้าเรื่องมันเป็นแบบที่พี่ปกพูดจริงก็แปลว่า...

กูโดนจูบฟรี =[]=

 

ผมบอกลาพี่ปกก่อนเดินหน้าสั่นกลับขึ้นมาบนห้องคอม ทันทีที่เห็นว่าผมเดินเข้ามาเหล่าเนิร์ดก็พากันจ้องมองด้วยสายตาเคลือบแคลง เดาว่าหลายคนในที่นี้น่าจะเคืองที่ผมจูบกับไอดอลสุดหล่อที่รักของพวกมันแต่ผมไม่มีแรงเหลือพอจะแก้ต่างใดๆให้ตัวเองอีกแล้ว

“มิวสิค...”ผมเรียกเพื่อนเสียงระโหย ไอ้เพื่อนตัวดีรีบเลื่อนเก้าอี้ให้ผมนั่งแต่สายตาที่มันมองผมยังคงมีความแปลกใจระคนสงสัยแฝงมาด้วย นั่งเติมพลังชีวิตอยู่นานผมก็ตัดสินใจขั้นเด็ดขาด

เมื่อกี้พี่ปกแค่วิเคราะห์ไปตามเนื้อผ้ายังไม่มีหลักฐานว่าพี่รัมเป็นคนสั่งพี่แม็คจริงหรือไม่เพราะฉะนั้นผมต้องการคำยืนยันเป็นครั้งสุดท้ายจากปากของเจ้าตัว ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมดเดินมานั่งข้างพี่รัมอีกครั้ง พ่อคุณท่านเหลือบมองผมด้วยหางตาทว่าไม่ได้พูดทักหรือแกล้งแซวอะไรนับว่าดีกับใจผมมาก

ผมสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนเอ่ยอย่างกล้าๆกลัวๆว่า”พี่รัมครับ...”

“ยังไม่เข็ด?”

โว้ยยยยยยยยยย พี่สวนฉับมาแบบนี้น้องก็ไปไม่เป็นเลยดิ

“เข็ดแล้ว”ผมตอบเสียงอ่อยรู้สึกสงบปากสงบคำลงมากกว่าเดิมร้อยเท่า

พี่มันไม่ได้พูดอะไรต่อผมเลยอ้อมแอ้มถามว่า”พี่ได้สั่งพี่แม็คทำอะไรไม่ดีรึป่าว”

“มันเลวโดยสันดานของมันเอง”เสียงทุ้มตอบกลับโดยไม่หันมามองผมขณะพูดสายตาของพี่มันยังคงโฟกัสอยู่กับเกม

“อ้อ เหรอ...”ผมควรเชื่อแล้วจบเรื่องแต่โดยดีสินะ โอเค เมื่อเทียบกับการตอแยต่อแล้วเสี่ยงโดนจูบผมขอเลือกทางสงบศึกแต่เพียงเท่านี้ดีกว่า

“เอ๊ะ ทำไมพี่เล่นนักบวชอ่ะ ไม่เคยเห็นพี่เล่นตัวละครสายฮีลเลยแฮะ”ผมอดทักไม่ได้เพราะบนหน้าจอของพี่เห็นปรากฎการลงดันเจี้ยนแบบปาร์ตี้5คนซึ่งปกติในปาร์ตี้ลักษณะนี้พี่รัมจะเล่นเป็นตัวดาเมจระยะใกล้

“นักบวชเป็นตำแหน่งสำคัญ ต้องมีตัวสำรองเผื่อฉุกเฉิน”

“อ้อ เพราะไล่ตินออกเลยลำบากเลยสินะ ฮ่ะๆ สมน้ำหน้า”

“-_-“พี่รัมทำหน้าแบบมึงยังไม่เข็ดใช่มั้ยผมจึงได้สติและรีบรูดซิบปากนั่งเรียบร้อยดังเดิม

“เห แต่พี่เล่นสายซัพพอร์ตเก่งอย่างไม่น่าเชื่อเลยแฮะ”ขอโทษ ผมคือไอ้รักคนที่โดนด่าว่าผีเจาะปากมาพูดนับหมื่นครั้งแต่ไม่รู้จักหลาบจำ ผมอดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกมาอย่างประหลาดใจเพราะเท่าที่นั่งอยู่ร่วม5นาทีบทบาทในฐานะนักบวชของพี่รัมมันโดดเด่นมาก เล่นดีจนไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือคนที่เล่นแต่สายโจมตีมาตลอด

“ทำได้ไงอ่ะ อ๊ะ หรือว่าแอบเล่นคนเดียวมานานแล้วแต่ไม่เล่นออกสื่อ เก็บไว้เป็นไม้ตายลับเหรอครับ”

“กูเพิ่งลองเล่น”

“โหยยยย จริงดิ บ้าน่า โม้แล้วมั้งพี่ดูไม่เหมือนคนที่เพิ่งลองเล่นเลยอ่ะ”

“มันไม่ได้ยากขนาดนั้น”

“อ่ะๆ ยอมก็ได้ เห็นว่าพี่ใช้เวลาเล่นเกมเยอะกว่าเวลาเรียนหรอกนะ ฮ่ะๆ ว่าแต่พี่เล่นเกมหนักเบอร์นี้ทำไมยังได้เกรดดีอีกวะ ข่าวลือที่ว่าเกรดรวมพี่ตอนนี้ได้รองเกีรยตินิยมนี่จริงป่ะ ถ้าจริงนี่ผมต้องโง่ขนาดไหนอ่ะเกมก็ไม่เล่น เกรดยังไม่ถึงสาม พี่ปกอีกคนรายนี้ถึงจะเพิ่งมาจริงจังกับเกมก็เหอะแต่พี่ท่านเล่นกวาดเอเข้ากระเป๋าตุนไว้เยอะขนาดนั้นยังไงก็ไม่หลุดเกียรตินิยมแน่อ่ะ เอะ หรือว่าคนเก่งเกมต้องฉลาดไรงี้ไม่งั้นเล่นไม่ได้”

“มึงนี่มัน...”

“หือ ผมทำไมเหร— ฮะ”

เสียงของผมถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอ ความช็อคครั้งนี้มีไม่น้อยกว่าครั้งที่แล้วเลย

การโดนผู้ชายคนเดิมจูบติดๆกันสองครั้งไม่ใช่เรื่องตลก

“น่ารำคาญ”ทันทีริมฝีปากของพวกเราผละจากกันพี่มันก็เลื่อนหน้ามากระซิบข้างหูผมด้วยน้ำเสียงรำคาญจริงๆ ส่วนผมถูกดาเมจหนักขนาดช็อคเป็นหินแช่แข็งไปเรียบร้อย  แค่กะพริบตายังทำไม่ได้นับประสาอะไรกับถอยหนีหรือลุกขึ้นไปด่า

“ต้องโดนแบบนี้ถึงจะเงียบเหรอวะ”

“ปกติพี่มึงจูบทุกคนที่พูดมากเหรอวะ”สติของผมกลับมาแล้วแต่ใจยังไม่หยุดเต้นแรง ผมทำอะไรไม่ถูกเลยได้แต่ยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองอึ้งๆ

“ไม่มีใครพูดมากเท่ามึง”

“เชี่ยยย ย ย ย”เป็นเชี่ยที่แผ่วเบาที่สุดเท่าที่เคยพูดมา

ใจจริงผมอยากจะยกตีนถีบพี่มันให้ตกเก้าอี้แต่ใจไม่กล้าพอผมเลยทำได้เพียงใช้เท้าผลักเก้าอี้มันให้หมุน เก้าอี้คอมของพี่มันหมุนไปตามแรงของผมส่วนตัวคนนั่งนั้นแสดงออกด้วยสีหน้าเบื่อสุดขีด

“(_- (-_-) -_)”

“ผมน่ะไม่ซีเรียสเรื่องจูบหรอกนะเพราะผมเป็นผู้ชายใจกว้างและมีความอเมริกันสไตล์แต่พี่มึงคิดหน้าคิดหลังหน่อยในห้องนี้มีแค่พวกเราเหรอก็ไม่ใช่ป่ะ เกิดมีคนถ่ายรูปเอาไปลงเน็ตจะทำยังไง ผมต้องเป็นคู่จิ้นให้พี่เหรอ การตลาดแบบนี้ไม่ตลกนะ! ที่สำคัญที่สุดของที่สุดพี่มึงไม่มีวิธีปิดปากที่ดีกว่านี้แล้วเหรอวะครับ!”

“ขนาดใช้วิธีนี้มึงยังไม่หยุดพล่าม”

“อะ...”ผมเม้มปากตัวเองจนเป็นเส้นตรง พยามท่องอย่างเอาเป็นเอาตายในใจว่าห้ามเผลอพูดอะไรอีกเด็ดขาด

“ดีมาก นั่งนิ่งๆอยู่ตรงนี้เข้าใจ๊”

“ครับ ว่าแต่พี่จะให้นั่งอยู่ตรงนี้ทำไมวะ ไล่ไปไม่ง่ายกว่าเหรอ อ๊ะ เพื่อนผมไลน์มาชวนไปกินข้าวพอดี ที่จริงมันคงไม่หิวหรอกแค่ไม่อยากให้ผมโดนรังแกไปมากกว่านี้ ถ้างั้นผมขอตัว—“

“นั่งลง”

“ครับ?”

“นั่งซะ”ทำไมต้องทำเสียงเข้มหน้าดุแบบนี้ด้วยหืมคนดี

“ครับ...”ผมยอมนั่งลงแต่โดยดี ส่งสายตาเป็นสัญญาณบอกเพื่อนว่าให้ไปก่อนได้เลยแต่พวกแม่งไม่เข้าใจผมเลยจิ้มไลน์บอกพวกมันไปแต่พวกแม่งเสือกโง่มีมือถืออยู่ในมือดันไม่หยิบขึ้นมาเช็คเอาแต่กวักมือเรียกอยู่นั่นมึงไม่เห็นเหรอว่าพ่อกูคุมอยู่

ไป!ก่อน!เลย!

ผมพยามพูดโดยไม่ออกเสียง แน่นอนว่าเหล่าเพื่อนรักที่ใช้ชีวิตร่วมกันมานานไม่เข้าใจแม้แต่น้อย

ผมเปลี่ยนมาสะบัดมือไล่พวกมันยิกๆ ชิ่วๆ! แต่ไอ้มิวสิคยังไม่เก็ทมันคงคิดว่าผมยังอยากตื๊อพี่รัมต่อในฐานะแฟนคลับฮาร์ดคอมันเลยพยามกวักมือเรียกผมสุดชีวิต

โว้ยยย เข้าใจยากจริงโว้ยย ผมชูมือถือขึ้นมาโบกไปมากว่ามันจะฉลาดหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาเช็คข้อความร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างผมก็หันมากล่าวเสียงเรียบว่า”ขนาดหุบปากอยู่มึงยังน่ารำคาญได้อีก?”

ขอโทษกัฟ

ผมกลับมานั่งเรียบร้อยเหมือนเดิม พวกมิวสิคเห็นข้อความว่าผมโดนลงโทษให้นั่งอยู่เฉยๆจนกว่าพี่มันจะดีใจก็พากันหัวเราะลั่นห้องคอม การทรมาณที่โหดเหี้ยมที่สุดสำหรับผมคือการบังคับให้อยู่นิ่งๆไม่พูดไม่กระดิกข้อนี้เพื่อนผมรู้ดีพวกมันเลยหัวเราะกันใหญ่เบอร์นี้ แต่สะใจดังไปหน่อยเลยโดนพี่รัมตวัดสายตาดุใส่เลยเป็นไงล่ะพวกมึงเข้าใจความรู้สึกกูรึยัง

ผมแลบลิ้นใส่พวกมัน พวกมันก็แลบลิ้นกลับ

ไปสักทีเหอะ พ่อกูควันเริ่มออกหูแล้วมึง

นี่ก็เป็นเวลาสองทุ่มกว่าแล้ว มันนานมากเกินไป ขนาดเหล่าเนิร์ดที่ตามมาสูดหายใจร่วมห้องกับพี่รัมยังยกธงขาวและกลับบ้านกันไปหมด ส่วนผมที่ถูกเพื่อนลากมาโดยบังเอิญแต่เสร่อหาเหาใส่หัวกลับยังต้องนั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อต่อไป

ภายในห้องคอมจุคนได้ร่วมร้อยมีเพียงผมกับพี่มันที่นั่งเล่นเกมอยู่ข้างๆ

ไม่ได้พูดอะไรมาตั้งนาน รู้สึกเหมือนจะขาดใจตาย

“หิว...”ผมงุบงิบบ่นกับตัวเอง ปกติผมกินข้าวเย็นตอนทุ่มนึงไง นี่ก็เลยเวลามามากแล้ว

“พี่รัม ปล่อยผมไปกินข้าวเหอะ แค่ลงไปซื้ออะไรเซเว่นแล้วกลับขึ้นมาก็ได้ สัญญาว่าจะไม่หนีกลับบ้าน”

กูก็ยังไม่ได้กินข้าว”

“พี่ก็ไปกินซะสิ”

“พูดใหม่”

“หือ?”

“พูดใหม่จนกว่าจะถูกใจกู เก่งนักไม่ใช่เหรอไอ้เรื่องพูดอ่ะ”พี่มันปรายตามองผมขณะที่มือยังไม่วางจากเกม

ผมใช้เวลาประมวลผลอยู่เกือบสิบวิกว่าจะเข้าใจสิ่งที่พี่มันต้องการจะสื่อ ไอ้ห่า กลัวดอกพิกุลร่วงเหรอหรืออมมะนาวไว้ในปากทำไมพูดน้อยจัง คืองี้ ไอ้พี่รัมมันอยากให้ผมขออนุญาตไปกินข้าวกับพี่มันดีๆ ถ้าผมขอได้ถูกใจมันจะยอมปล่อยผมไป

“พี่รัมสุดหล่อครับบบ ปล่อยน้องรักไปกินข้าวเถอะนะได้โปรด น้องหิวจะแย่แล้ว”

“ไม่ใช่แบบนี้ -_-“

“อ้าว เอ่อ งั้นพี่รัมคนดีที่หนึ่งเทพไม่มีใครเกินครับบบผมหิว—“

“ไม่ใช่แบบนี้!”

“พี่รัมอยากกินอะไรมั้ยเดี๋ยวผมซื้อขึ้นมาฝาก”

“...”ยังไม่ใช่อีกเรอะ วุ๊ย เรื่องมากจริง ใครจะไปเดาใจคุณพี่ออกวะ

“พี่ก็หิวอยู่เหมือนกันหรอกผมรู้นะ ลีลาอยู่นั่นแหละลงไปกินพร้อมผมนี่แหละ มาๆๆ ปิดคอมๆ”

“เออ”

“ฮะ”

“กูพูดว่าเออ”ผมค่อนข้างตกใจกับคำยืนยันจากปากของพี่มัน ไม่ใช่แค่พูดอย่างเดียวพี่มันปิดคอมแล้วก็เก็บกระเป๋าตามที่ผมชวนจริงๆ

ตกลงคือ...รอให้ผมชวนไปกินด้วย?

“มึงจะแดกไร”

“พี่เลี้ยงป่ะ”

“ชักลามปาม”

“ได้เงินรางวัลมาตั้งเยอะแยะอย่าขี้งกไปหน่อยเลยน่า น้า ผมอยากชาบูหน้ามอร้านนั้นอ่ะจำได้ป่ะ”ผมเอาตัวเข้าไปกระแซะไหล่กว้างทว่าพี่มันกลับทำท่ารังเกียจแถมยังถอนหนี

“กูไม่ใช่พี่เทคมึง”

“แต่ผมคือน้องรักของรุ่นพี่ทุกคนเพราะว่าผมชื่อรักไงล่ะ ฮ่ะๆๆๆ”พี่รัมแม่งไม่มีอารมณ์ร่วมกับมุกหรือเปลือกหอยของผมสักแอะ จะหัวเราะแห้งตามมารยาทบ้างก็ไม่ได้ ผมกัดฟันอย่างเจ็บใจหันมาเก็บของของตัวเองบ้างและเดินนำพี่มันออกจากห้อง ผมยืนรออยู่สักพักแต่ไม่เห็นพี่มันเดินออกมาสักทีเลยชะโงกดูปรากฏว่าผมต้องตกตลึงอีกครั้ง

พี่รัมคนนั้นกำลังเดินปิดแอร์และเก็บแก้วน้ำที่พวกเนิร์ดมักง่ายทิ้งไว้

“พวกเวร ตามกูเป็นแมงหวี่แล้วเสือกทิ้งภาระไว้ให้กูอีก”พี่มันกล่าวอย่างหัวเสีย

แมงหวี่ที่พี่พูดหมายถึงพวกเนิร์ดถูกป่ะ ผมเดินเข้าไปช่วยหยิบพวกแก้วไรงี้ออกมาทิ้งที่ถังข้างลิฟต์โดยไม่พูดอะไรเพราะกลัวท่านจะกริ้วเอาได้ ผมเดินข้างพี่มันเงียบๆมาตลอดทางโดยเว้นระยะห่างประมาณหนึ่งเมตร ไม่อยากเข้าใกล้เกินกลัวโดนรำคาญอีก

ทว่าขณะที่ผมพยามอย่างเอาเป็นเอาตายในการเว้นระยะ1เมตร ผู้ชายขี้รำคาญคนนั้นกลับหันมาถามว่า

“ทำไมไม่พูดอะไรเลยล่ะ”

“ผมพูดได้ซะที่ไหนล่ะ!!”

“ทำไมพูดไม่ได้? อะไรอุดปากมึงอยู่”

“ก็พี่นั่นแหละ!!”

“กู? กูจูบมึงอยู่เหรอ หรืออยากโดนจูบอีก อ่ะ มา”มาเชี่ยอะไร ผมสืบเท้าถอยหลังด้วยความแตกตื่นทันทีที่คนตัวสูงกว่าเดินเข้ามาใกล้ แน่นอนว่าผมเดินแบบถอยหลังย่อมช้ากว่าพี่มันที่เดินดิ่งเข้ามาคว้าข้อมือผมเอาไว้ ผมโดนดึงเข้าไปและแน่นอนว่า

จูบที่สาม

เชี่ย

คราวนี้กูไม่ช็อคแล้ว บอกเลยว่าภูมิต้านทานมาเต็ม

อ่ะ ถ้าไม่เชื่อจะจูบกลับให้ดู

ที่จริงผมก็จูบไม่เป็นหรอก อย่างที่บอกว่าก่อนหน้านี้คือจูบแรกแต่พี่มันก็เสียจูบแรก จูบสอง แล้วก็จูบสามนี่ให้ผมเหมือนกัน ค่าประสบการณ์ไม่ต่างกันสักนิดจะมีแต่ผมคนเดียวที่ยืนเผยอปากอยู่เฉยๆได้ไง ผมตอบโต้ด้วยการส่งลิ้นตัวเองไปบ้าง พี่มันชะงักไปชั่วขณะก่อนจะหัวเราะหึในลำคออย่างชอบใจ

ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าการโต้ตอบด้วยวิธีจูบกลับเป็นอะไรที่พลาดมาก

พี่รัมเป็นคนชอบเอาชนะไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม รวมถึงการจูบด้วย

“อื้อ!”ผมร้องประท้วง เอามือผลักไหล่พี่มันออกแต่พี่มันไม่ขยับสักนิดมิหนำซ้ำยังกอดผมไว้แน่น มือข้างนึงใช้โอบเอวส่วนมืออีกข้างใช้รั้งแถวท้ายทอยให้หน้าผมอยู่ในองศาพอเหมาะแก่การแนบปากลงมาขยี้เล่น

จะร้องไห้

ยอมแล้ว ย้อมแพ้แล้ว

“อ๊ะ...”ไม่เล่นแรงแล้วแฮะ สงสัยจะได้ยินผมหอบหนักแบบคนใกล้ขาดใจตายจริงๆเลยยอมลดจังหวะลงมาเหลือแค่บดเบียดริมฝีปากแนบชิด เว้นเวลาสักพักถึงขบเม้มเบาๆสลับกับใช้ลิ้นพอกระสัย

ทำไมถึงจูบเก่งได้ขนาดนี้?

คนเก่งนี่ทำอะไรก็เก่งไปหมดเลยเหรอ

“โฮกกก”ในที่สุดผมก็ได้รับอิสรภาพอีกครั้ง เมื่อสบโอกาสผมก็รีบตักตวงอากาศเข้าเต็มปอด ผิดกับคนตรงหน้าที่ยืนหายใจผิดจังหวะเพียงเล็กน้อยจนแทบไม่อยากเชื่อว่าเมื่อครู่พวกเราผ่านกิจกรรมเดียวกันมา

“ตกลงผมไม่พูดมากก็โดนจูบเหรอ”

“ก็มึงไม่ยอมพูด”

“พี่เลยจูบให้ผมพูดเนี่ยนะ!? บ้าบอ พี่คิดว่าคอหอยผมมีสวิตส์เปิดปิดเหมือนไฟบ้านหรือไง จูบหนึ่งครั้งคือเปิด จูบอีกหนึ่งครั้งคือปิดไรงี้ บ้าไปแล้ว บ้า บ้า บ้า บ้า!!”

สมแล้วที่โดนตินเรียกว่ารัมผู้ชั่วร้าย พี่มันทำหูทวนลมไม่สนใจผมสักนิด เอื้อมมือมาคว้าต้นแขนผมแล้วก็ลากแถ่ดๆไปถึงหน้ามอ โชคดีที่ในมหาลัยตอนนี้ไม่มีอยู่คนอยู่ไม่งั้นนะคุณเอ๊ยยย ฉากจูบเมื่อกี้ต้องกลายเป็นทอล์คออฟเดอะทาวน์แน่นอน

ผมโดนลากจนมาถึงหน้าร้านทว่าก็ต้องพบกับความผิดหวัง ป้ายCLOSEตัวเบ้อเริ่มห้อยอยู่

“เพราะพี่อ่ะมัวแต่ลีลาเก็บขยะทำตัวเป็นคนดีไม่เข้ากะนิสัยร้านเลยปิดเลย”

“กูใช้เวลาจูบมึงนานกว่าเก็บขยะเยอะ อย่าโทษมั่ว”

“คนเริ่มจูบมันก็พี่ไม่ใช่เรอะ!!”

“เห้ อยากให้โลกรู้ขนาดนั้นเลยเหรอว่าเราจูบกันน่ะ”พอได้ยินคำเตือนนี้ผมจึงคิดได้ ทว่ามันสายไปเสียแล้ว การโวยวายของผมเมื่อครู่มันดังพอจะให้นักศึกษาที่เดินหาไรกินอยู่รอบๆได้ยิน

ผมรู้สึกใบหน้าร้อนจนแทบระเบิด

“เพราะพี่นั่นแหละ! รับผิดชอบเลย”

“รับผิดชอบ?”

“เออ ไม่เอามุกกวนส้นตีนแบบขอแต่งงานนะ ผมไม่ได้ท้อง!”

“กูไม่ได้เอารถมา หาร้านแถวนี้กินนั่นแหละ”พี่มันถอนหายใจเสียงยาวก่อนหันหลังให้ผมและเดินเข้าร้านที่อยู่ใกล้ๆ ผมรีบเดินตามเข้าไปทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นร้านอุด้งเจ้าโปรด

“เห้ๆ กินแกงกะหรี่ในร้านอุด้งเนี่ยนะ”ผมทักพี่รัม รีแอคชั่นที่ได้รับคือสีหน้าสุดเซ็งและแววตาสะท้อนคำว่ากูจะแดกอะไรก็เรื่องของกู ผมส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ คุยกับรุ่นพี่คนนี้เหมือนคุยกับพระอิฐพระปูน ไม่ใช่พระอิฐพระปูนธรรมดานะ พี่มันเป็นพระอิฐพระปูนโอตาคุเกม

ชีวิตนี้น้องจากเกมแล้วข้าพเจ้าก็ไม่รักสิ่งใดอีก สโลแกนของพี่มันผมเพิ่งตั้งให้เมื่อกี้ ฮ่ะๆ

“ปะ”พอผมวางตะเกียบเสียงทุ้มก็เอ่ยเร่งให้ลุก

“เดี๋ยว”

“ไรอีก ก็แดกเสร็จแล้ว”

“อยากกินไอติมชาเขียวกับโมจิ”

“...”

“พี่รัมรอผมหน่อยได้ป๊ะ”

“เออ”

“สั่งถ้วยใหญ่มากินด้วยกันเนอะ ป้าคร้าบบ เอาติมโมจิใหญ่คร้าบบบ”ผมมัดมือชกให้กินเป็นเพื่อนกันซะเลยระหว่างผมกินไอติมอยู่จะได้ไม่โดนสายตากดดัน รอไม่นานนักของหวานที่ผมสั่งก็มาถึง”พี่ชอบกินวิปครีมปะ ไม่ชอบอะดิทำหน้าแบบนี้ โอเคๆไม่ต้องห่วงผมจะจัดการมันให้พี่เอง”

“กูไม่ชอบของหวาน”

“ขี้เก๊กน่า ถั่วแดงร้านนี้อร่อยนะ ชิมๆ”ผมพูดไปพลางตักถั่วแดงยัดปากพี่มันไปพลาง พอเห็นผมทำท่าจะตักคำที่สองพี่มันก็รีบยกมือห้ามและขยับช้อนมาตักเอง สงสัยไม่อยากกินอะไรจากช้อนคันเดียวกับผม โถ่ แค่นี้ก็รังเกียจ”ฮ่ะๆๆๆ”

“อะไรตลก”

“พี่ไง ผมหัวเราะพี่”

“ไอ้รัก มึงกล้าหัวเราะเยาะกู?”

“เปล่าๆ ผมแค่คิดว่าพี่ก็น่ารักดี โดยเฉพาะตอนถูกบังคับให้กินของหวาน ฮ่ะๆ เหมือนลูกของลูกพี่ลูกน้องผมเลย น้องเรนนี่ก็ทำหน้าแบบนี้ตอนโดนบังคับให้กินแครอท ตัลล้าคคค”

“ลามปาม ลามปามมาก...”พี่รัมถึงกับกัดฟันกรอด

“อย่าดื้อน่า กินๆเข้าไป”ผมแกล้งทำเสียงคล้ายกับตอนดุหลานวัยอนุบาลพี่มันยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้นไปอีกแต่สุดท้ายก็ยอมแพ้เลิกต่อร้อต่อเถียงกับผมเพราะเถียงไปก็ไม่มีวันชนะ

เมื่อจัดการกับของหวานเรียบร้อยผมก็หยิบบิลขึ้นมาดูเตรียมคำนวณราคาของที่ตัวสั่งไปจะได้หารกันถูกแต่ใบเสร็ขในมือของผมกลับถูกคนตรงข้ามคว้าไป ผมเงยหน้ามองพี่รัมแบบงงๆ พี่มันไม่ได้พูดอะไรทำเพียงเดินไปจ่ายตังเงียบๆ

“เลี้ยงเหรอ!”ผมตาเป็นประกายวาววับทันทีที่เดินออกมานอกร้านแล้วพี่มันไม่มีวี่แววว่าจะเรียกเก็บเงินผมทีหลัง

“เออ”

“โหย ใจดีไม่สมกับหน้า! อ๊ะๆ เลิกทำหน้าเบื่อโลกแบบนั้นสักทีสิพี่ชาย ป่ะๆ วันนี้เหนื่อยมามากละกลับหอกันเหอะพี่อยู่หอซอยเดียวกับผมใช่ป่ะ ถามจริ๊งงง รายได้จากเกมเยอะแยะทำไมไม่ซื้อคอนโดอยู่ล่ะพี่แต่ช่างเถอะอยู่หอก็ดี พี่อยู่หออะไรนะ พรุ่งนี้วันหยุดผมไปดูพี่เล่นเกมได้ป่ะ”

“ได้”

“เห้ย ได้จริงดิ ไม่น่าเชื่อ!”เมื่อกี้ผมแค่ขอเล่นๆแต่ถ้าพี่มันให้ไปดูจริงผมก็พร้อมจะไปเพราะว่าดูคนเก่งเล่นมันเพลินจริงๆ

“อืม ลองมาดูสิ กูจะจูบให้เปลี้ย”

“เชี่ย! เชี่ยๆๆๆๆ พี่มึงขู่เหรอ? คิดว่ากลัวเหรอ?”

“หึ”

“ยอมๆๆ อย่าเข้ามาใกล้แบบนั้นดิกลัวนะเว้ย ยอมแล้ว! เปลี่ยนเรื่องกันเหอะ พี่อยู่หอพี่ใช้เน็ตไรเล่นเกมอ่ะ ที่หอพี่เน็ตแรงเหรอหรือว่าขอเขาต่อสายเน็ตบ้าน เขายอมให้ต่อด้วยเหรอผมก็เคยขอแต่ป้าหอผมไม่ให้อ่ะ”

“กูต่อได้เพราะมันเป็นหอของลุงกู”

อ้อ มิน่าล่ะพี่มันถึงไม่ซื้อคอนโดแต่เลือกอยู่หอ ที่แท้ก็ไม่ต้องเสียค่าเช่านี้เอง

“งั้นถ้าผมย้ายไปกูหอพี่พี่จะพูดกับลุงให้ผมได้ปะ”

“อยากมานอนกับกู?”

“ไม่ใช่โว้ยยย”

[route rover]

ตลกไอ้น้องรัก  พูดไม่หยุดจริงๆ สงสารรัมเลย


ปาดรึป่าวไม่รู้ ถ้าปาดขอโทษด้วยนะคะ

[puiiz]

 

[มนุษย์บิน]

ก็ยังหมั่นไส้อิพี่รัมอยู่ดีไม่รู้ทำไมงึ่มๆเสียดายน้องรักคงรได้เจอผู้ชายที่ดีกว่าดีอ่ะ ไล่ลูกนี่ออกจากทีมและพูดถึงลูกนี่ในทางที่ไม่ดีก็ไม่ชอบละอ่ะ ฮือออออออออทำใจรับไม่ได้รัมรัก

[DrSlump]

 

เรื่องหลักไม่ค่อยได้ออกมา  เลยไม่รู้นิสัย

แต่พอได้ออกมาในสเปเท่านั้นแหละ   พูดมากกกกกกกกจริง ๆ

[river]

รักฮาดี
รัมตกหลุมรักไปล่ะมั้ง

[nikkou]

รัมกับรักของเขา 4

ผมนอนไม่หลับ

บ้าไปแล้ว ปกติหัวถึงหมอนปุ๊ปผมก็หลับปั๊ปเลย แต่วันนี้มันแปลก แปลกมาก ตีสี่แล้วตาผมยังสว่างสมองยังแล่นปรื๋อ และภาพที่ฉายวนอยู่ในหัวเป็นเหตให้สติแตกจนนอนไม่หลับคือภาพของไอ้พี่รัม

ฉายวนตั้งแต่ตอนเจอพี่มันครั้งแรกสมัยรับน้อง ไล่มาตอนตามส่องพี่มันเล่นเกม ตอนเข้าไปเจ๊าะแจ๊ะแล้วถูกไล่กลับมา ตอนที่พาลเกลียดพี่มันที่ไล่ตินน้อยออกจากทีมแล้วก็เมื่อบ่าย

“ย๊ากกกกกกกก”เราจูบกันอ่ะ

พี่มันจูบผมทำไม ถ้าเป็นคนอื่นส่งเสียงรบกวนพี่มันก็จะใช้วิธีนี้เหมือนกันมั้ย

ผมยอมให้พี่มันจูบทำไม ถ้าเป็นคนผมจะอยู่นิ่งๆหรือกระโดดถีบสองตีนกลับไปซะ

“เชี่ยยย อะไรวะเนี่ยยยย”ผมดิ้นกระแด่วๆอยู่ในโปง รู้สึกหน้าร้อนวูบวาบไปหมด ไม่รู้จะใช้วิธีไหนสลัดพี่รัมมันออกจากหัวจริงๆ ผมต้องนอนเป็นปลาเกยตื้นอยู่สภาพนั้นจนเกือบตี5กว่าจะนอนหลับ และตื่นขึ้นมาอีกทีตอนบ่าย2 ตารางเวลาชีวิตพังพินาศอย่างแรง

เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมเดินเตาะแตะออกมาจากห้องเพื่อหาอะไรกินเพราะหิวไส้จะขาดอยู่แล้ว

“เอากะเพราไก่ไข่ดาวครับ”

“กินนี้กลับบ้านลูก”

“กินนี่ครับ”หน้าอย่างผมเนี่ยนะจะกลับไปล้างจาน เหอะ ไม่มีทางซะหรอก

เนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดนักขัตฤกษ์เหล่าชาวหอในซอยนี้เลยหยุดกันพร้อมหน้า โต๊ะในร้านตามสั่งเจ้าประจำของผมแทบไม่เหลือที่ว่างแต่โชคดีที่มีคนลุกออกไปพอดีผมเลยรีบเข้าไปเสียบ

“อ้าว พี่เจิญ สวัสดีครับ!”คนที่นั่งกินข้าวอยู่ตรงข้ามผมคือรุ่นพี่ที่รู้จักกันดีผมจึงรีบเอ่ยทัก พี่เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมก่อนยกยิ้มมุมปากให้แทนคำพูด รุ่นพี่คนนี้ผมรู้จักเพราะเขาเป็นเพื่อนของพี่ปกแต่ผมไม่ได้สนิทอะไรมากมายด้วยความที่พี่เขาเป็นคนคูลๆพูดน้อยด้วยแหละ

“พี่มากินข้าวมื้อเช้าหรือมื้อเที่ยงครับ”

“เที่ยงสิ มื้อเช้าพี่กินตั้งแต่เจ็ดโมงโน่น”

“อ้อ พี่เจิญตื่นเช้าจังนะครับ ผมเพิ่งตื่นเมื่อตะกี้เองฮ่ะๆๆ คิดซะว่าประหยัดค่าข้าวไปได้มื้อนึงล่ะเนอะ”ผมเอ่ยกลั้วหัวเราะพอดีกับป้าเอาข้าวราดแกงที่ผมสั่งมาเสิร์ฟพอดี

พี่เจิญมองตาผมพลางส่ายหน้าไปมา”กินอาหารให้เป็นมื้อเป็นเวลา นอนหลับให้ถูกต้องนาฬิกาชีวิตจะได้ไม่รวน”

พี่เป็นใครมาสอนผม

อ่ะ ท่ดๆ พี่เขาหวังดีครับ เห็นผมเป็นรุ่นน้องที่น่ารักเลยให้ความเป็นห่วงเป็นใย”โหยพี่ ผมก็อยากนอนอยู่หรอกเมื่อคืนเข้านอนแต่หัวค่ำแต่นอนให้ตายก็นอนไม่หลับอ่ะ ตาค้างยังกับกินยาม้าเข้าไปไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน”

“เกิดคึกอะไรขึ้นมาล่ะ”

“ต้องโทษไอ้พี่รัม”

“อ้อ ไอ้ที่โดนจูบไปอ่ะนะ”

“เห้ย ทำไมพี่รู้”

“เขารู้กันทั้งบางละ ทีแรกพี่คิดว่าเป็นแค่ข่าวลวงแต่ดูจากอาการรักแล้วคงข่าวจริงสินะ”

ไอ้พวกเนิร์ดปากพล่อย!! ผมเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างคับแค้น เนื่องจากเหตุการณ์มันเกิดขึ้นกะทันหันคงไม่มีใครในห้องคอมอัดคลิปหรือถ่ายภาพไว้ทันแต่พวกมันก็ยังไม่วายคาบข่าวไปป่าวประกาศให้โลกรู้!! ชื่อเสียงที่ผมสั่งสมมาก็ป่นปี้หมดน่ะสิ! ผู้หญิงภาคเคมีที่ผมเลียมๆอยู่ป่านนี้คงหนีเตลิดไปถึงไหนแล้ว!

“เอาน่า อย่าคิดมาก แค่จูบกันครั้งสองครั้งเอง”

“สามเหอะ อ๊ะ---“แล้วกูจะไปบอกเขาทำไมวะ ผมอยากจะตบปากตัวเองให้เจ่อ

พี่เจิญเบิกตากว้างนิดๆขณะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมพร้อมกระซิบถามด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า”เป็นแฟนกันเหรอ”

“ป่าวนะ! ผมกับพี่มันไม่ได้เป็นอะไรกัน! เอาจริงๆตั้งแต่ขึ้นปี2ผมกับพี่มันก็แทบไม่ได้คุยกันเลยเหอะ!”ผมรีบแย้งเพราะพอขึ้นปี2ผมมีน้องเทคเป็นตินตินซึ่งมีปัญหากับพี่รัมอยู่ผมเลยหอบข้าวหอบของย้ายทีมมาอยู่ข้างน้องและไม่ได้พูดกับพี่รัมมันอีกเลย

“อ๊ะ จะว่าไปตั้งแต่ตอนปี1ที่ผมเริ่มสนิทกับพี่ปกผมก็ไม่ค่อยได้คุยกับพี่รัมแล้วเหอะ เอาจริงๆก็ตามติ่งพี่มันแค่ช่วงรับน้องนั่นแหละ“ผมลูบคางวิเคราะห์ไทม์ไลน์ชีวิตตัวเอง”ยิ่งพูดผมยิ่งเหมือนคนได้ใหม่แล้วลืมเก่าเลยว่ะ ปี1เทอม1ตามพี่รัมมัน พอเทอม2เปลี่ยนมาตามพี่ปก โอ้โห พอขึ้นปี2ผมก็ตามโอ๋น้องตินงี้”

“คนหลายใจ”พี่เจิญตามเสียงหน่าย

“ผมไม่ได้พิสวาสใครเป็นพิเศษเหอะ แค่ตามเพราะถูกใจแค่นั้นเอง”

“แล้วพอเลิกเห่อก็เลยตามไปดื้อๆสินะ”

“อื้อๆ”ผมพยักหน้ารัวๆ ก็เลิกติ่งแล้วจะตามอยู่ทำไมล่ะ

“รักรู้ตัวมั้ยว่าระดับความน่ารำคาญของตัวเองมันสูงลิ่วขนาดไหน”

“ตกลงพี่กำลังด่าผมอยู่หรอ พี่เกลียดผมหรอ ToT”

“ไม่เว้ย พี่แค่จะบอกว่าตอนเราฝอยน่ะฝอยไม่หยุด เป็นจอมฝอยอันดับหนึ่ง คนฟังเขาก็รำคาญ รำคาญจนชิน พอหายไปก็โล่งหู โล่งมากๆก็เหงา”พี่เจิญเว้นจังหวะพูดเหมือนกำลังรอให้ผมคิดตาม แน่นอนว่าผมไม่เข้าใจสิ่งที่พี่เขาจะสื่อสักแอะเลยเอียงคอตีหน้าเด๋อกลับไปเผื่อพี่เขาจะเห็นใจช่วยขยายความ

“พี่รัมมันคงเหงาล่ะ พอรักกลับมาก็เลยดีใจ”พี่เจิญกล่าว

“คนดีใจเขาแสดงออกด้วยวิธีจูบเรอะ!!”ที่สำคัญพี่มันบังคับให้ผมนั่งเงียบๆนะ ถ้าคิดถึงสกิลฝอยผมจริงก็ต้องปล่อยให้ผมฝอยได้อย่างอิสระสิ ที่สั่งให้นั่งหุบปากนี่แกล้งกันชัดๆ เอ๊ะ แต่ถ้ารำคาญหรือไม่ชอบขี้หน้าผมก็ไม่น่าสั่งแบบนี้สิ

“อืม ดีใจมากเป็นพิเศษ”

“สีหน้าเรียบเฉยมากเลยนะ”

“ไม่เชื่อก็ต้องลองพิสูจน์”

“ยังไง”ทันทีที่ผมถามว่ายังไงไอ้พี่เจิญมันก็ทำหน้าตาร้ายกาจ สมแล้วที่ตินตินยกตำแหน่งกุนซือทีมให้ ไอ้บ้าเอ๊ยย นี่ผมกำลังวิ่งเต้นเป็นตัวหมากเสริมสร้างความบันเทิงของพี่มันอยู่รึป่าววะเนี่ย แต่ช่างเถอะ! ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าพี่รัมมันชอบใจที่มีผมฝอยอยู่ข้างๆจริงน่ะเหรอ

ถ้าจริงนะพ่อจะแซวให้เป๋เลย

ชิ๊ช๊ะทำไมเป็นเก๊กหน้ารำคาญเค้า หึส์

แล้วผมก็รับแผนการมาจากพี่เจิญและเริ่มลงมือปฏิบัติจริงทันทีที่วันจันทร์เวียนมาถึงวิธีการของพี่เจิญจะว่าง่ายมันก็ง่ายนั่นคือห้ามทักพ่รัมมันเด็ดขาด

พวกเราต้องเล่นเกมแข่งความอดทนกัน

ซึ่งไอ้คนอย่างผมน่ะสะกดความอดทนเป็นแต่นำมาใช้แทบไม่เป็น นี่ก็ผ่านมาร่วมอาทิตย์แล้วแต่ผมยังไม่ได้รับการตอบสนองใดๆจากพี่รัมสักแอะ ตอนเดินสวนกันพี่มันยังไม่มองหน้าเลยเหอะ หรือพี่เจิญมันแกล้งหลอกผมเล่นจริงๆ คนอย่างพี่รัมจะคิดถึงผมทำมะยมอะไรวะครับ

“เลิกเล่นดีกว่ามั้ง”เลิกเล่นแล้วก็เข้าไปจ้อเข้าไปทักพี่มันแทน

“เล่นไรวะ”ไอ้มิวสิคที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างผมเอ่ยถาม ตอนนี้พวกเราอยู่ในห้องสมุดครับ ไม่ได้ขยันอะไรหรอกแค่ไอ้มิวมันเกิดปิ๋งสาวทันตะคนนึงเข้าเลยตามมาด้อมๆมองๆเธอเท่านั้น

“เล่นไม่พูดกัน”

“มึงแพ้ชัวร์”

“ไม่ถามหน่อยเหรอว่ากูแข่งกับใครอยู่”

“แข่งกับใครมึงก็แพ้ อะๆ ถามหน่อยก็ได้ว่ามึงแข่งกับใครวะ”

“ก็ไม่เชิงแข่งหรอกพี่มันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากูเจตนาไม่เข้าไปทัก เห้อ เออ กูหมายถึงพี่รัม”

“โห แค่พูดชื่อกูก็ไม่เห็นหนทางชนะของมึงเลย ใช้อะไรคิดวะแข่งไม่พูดกับคนคูลอย่างพี่มัน อ้อ หรือมึงโกรธที่โดนพี่มันจูบ ที่จริงกูก็ว่ามันแปลกๆนะที่พี่มันจูบมึงแบบนั้นมึงคิดว่าพี่มันจูบมึงทำไมวะ”

“กูกำลังหาคำตอบอยู่เนี่ย!”

พี่เจิญบอกว่าถ้าพี่รัมเป็นฝ่ายเข้ามาทักผมก่อนแปลว่าวันนั้นพี่มันดีใจจริงๆที่ผมเข้าไปวอแว

แต่พี่เจิญไม่ได้บอกว่าผมต้องรอถึงเมื่อไหร่ ถ้าปีหน้าพี่รัมมันค่อยเข้ามาทักผมแบบนี้ยังเรียกว่าคิดถึงอยู่มั้ย

“อยากเข้าไปทักจัง...”ผมหมายถึงคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องสมุดนั่นน่ะ

“ตายยากจริง นินทาปุ๊ปโผล่หัวเข้ามาปั๊ป ว่าไงมึงเดินตามไปอ่อยหน่อยมั้ยเผื่อพี่มันหลวมตัวชวนมึงคุยทีนี้มึงจะได้ชนะ ว่าแต่ชนะแล้วได้ไรวะ”เพื่อนช่างน่ารัก สนับสนุนผมทุกเรื่องแม้ว่าเรื่องที่ว่าจะไร้สาระแค่ไหนก็ตาม

“กูลองเดินไปโฉบๆพี่มันหน่อยละกัน”ผมตัดสินใจไม่อธิบายอะไรให้มากความและเดินตามร่างสูงที่ขึ้นบันได้ไปชั้นสามแทน ห้องสมุดมหาลัยผมมีสามชั้นนี่แหละ ชั้นสามส่วนใหญ่จะเป็นวิทยานิพนธ์ของพวกป.โทป.เอกซึ่งผมเดาว่าพี่มันคงเข้ามาหาเรฟไปทำโปรเจ็คจบของตัวเอง

แค่เดินขึ้นมาชั้นสามกลิ่นหนังสือเก่าก็ฉุนไปหมด ที่นี่ไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่เพราะเด็กปี1-3ไม่จำเป็นต้องเอาเอกสารงานวิจัยของบัณฑิตมาอ่าน ผมใช้เวลาไม่นานก็เจอพี่รัม พี่มันมีสีหน้ายุ่งยากขณะกวาดสายตาไล่หาหนังสือเล่มที่ต้องการ พี่มันหยิบออกมาเปิดเล่มแล้วเล่มเล่าแต่ก็ไม่ได้ของที่ต้องการสักที

ใบหน้าหล่อๆของพี่มันฉายแววหงุดหงิดขึ้นทุกที เสียงกระแทกหนังสือกลับเข้าชั้นก็ดังขึ้นเรื่อยๆ

จนผมอดใจไม่ไหว

“พี่รัมหาไรอยู่ ใจเย็นๆ ให้ผมช่วยมั้ย”

คนถูกทักหันมามองหน้าผมก่อนเลิกคิ้วถามด้วยน้ำเสียงที่ดูหงุดหงิดไม่แพ้แววตาขุ่นๆนั่น”มึงยังจำชื่อกูได้อยู่เหรอ”

“ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ ชื่อพี่จำได้จะตาย อ๊ะ หรือว่างอนที่อาทิตย์ที่ผ่านมาผมไม่เข้าไปทักเลยอ่ะ โหยยย บ้า คิดมากว่ะ ถ้าคิดถึงผมอยากคุยกับผมทำไมไม่เข้ามาหาก่อนล่ะปากตัวเองก็มีนี่ผมก็รอให้พี่มาทักก่อนเนี่ย!แต่สุดท้ายพี่ก็มองข้ามหัวผมไปตลอดผมต่างหากที่ต้องน้อยใจ!”

“ตกลงมึงจะมาช่วยหรือมาบ่นกู?”

“ตอนแรกจะมาช่วยหาวิทยานิพนธ์แต่ตอนนี้ขอบ่นก่อน! พี่ทำผมนอนไม่หลับไป3คืนแต่ไม่รับผิดชอบอะไรเลย แย่มาก!”

“เลิกบ่นแล้วมาช่วยกูหานี่ กูอยากได้XXXของพี่NARUTปี2016 กูหาที่กรุ๊ปแล้วไม่เจอว่ะในนี้แม่งก็ไม่มีเหมือนกัน”พี่มันส่ายหัวแล้วกวักมือเรีบกให้ผมเข้าไปช่วยหา ใจผมอยากบ่นต่อแต่ดูฟีลพี่มันแล้วไม่ใช่เวลาเล่นด้วยเลยรูดซิบปากซะก่อนก้มๆเงยๆช่วยกันหา

“ไอ้เชี่ย ไม่หาละ ไปหาไรกินกัน”

“ความอดทนต่ำจัง”ผมเพิ่งเข้ามาหาแค่สามนาทีไงเลยยังมีความอดทนอยู่ แต่พี่รัมหามาค่อนชั่วโมงแล้วน้ำตาลในเลือดของพี่มันเลยลดลงจนถึงขีดสุด”ไปกินที่ไหนอ่ะ ร้านกาแฟหน้าห้องสมุดป่ะ”

“ใกล้ไป”

“งั้นไปร้านก๊วยเตี๋ยวที่นิมมาน”

“กวนตีน”

“ฮ่ะๆๆ พี่ก็หัดมีอารมณ์ขันหน่อย เครียดไประวังหน้าแก่เร็ว ป่ะๆเดี๋ยวผมไปเอากระเป๋าแล้วก็ชวนไอ้มิวไปด้วย”ผมกวักมือเรียกคนตัวสูงกว่าแต่แทนที่พี่มันจะยิ้มแย้มแจ่มใสตามคำแนะนำของผม คิ้วเข้มๆนั่นกลับยิ่งขมวดเป็นปมหนักกว่าเดิม

“ไปสองคนก็พอ”

“อ้อ เคๆ งั้นผมไปเก็บของละก็บอกลาเพื่อนนะพี่รอตรงทางออกก็ได้”ผมคิดว่าพี่เขาไม่ชอบคนเยอะๆเท่าไหร่ผมเลยตัดสินบอกไปแบบนั้น แปลกใจตัวเองเหมือนทำไมถึงรู้สึกดีใจที่พี่มันชวนไปกินข้าววะ ข้าวก็กินอยู่ทุกวันดีใจทำไม

“ไอ้มิว กูไปกินข้าวกับพี่รัมนะ”

“หะ? กินไรที่ไหน”

“ไม่รู้ว่ะ อาจจะในห้างปล่อยพี่มันตัดสินใจ”ผมตอบพลางยัดชีทใส่กระเป๋าแบบลวกๆ เพื่อนซี้ของผมส่งสายตาแปลกๆมาให้ผมจนผมอดรนทนไม่ไหวต้องเอ่ยปากถามว่ามันเป็นอะไร”มีไรวะ หรืออยากไปด้วย แต่พี่มันอยากไปกะกูแค่สองคนว่ะ เอางี้ ถ้ามึงเหงามึงก็ถือโอกาสชวนสาวทันตะของมึงไปหาไรกินด้วยกันซะสิ”

“เรื่องของกูช่างมันก่อน มาที่เรื่องของมึงเหอะ ไปกินข้าวกับพี่รัมสองคนนี่เรื่องปกติเหรอ”

“ทำไมล่ะ สมัยรับน้องปี1พี่มันก็เคยพากูไปกินแบบนี้”ผมถามกลับตาใส

“พี่มันเป็นมนุษย์อินโทรเวิร์ทแบบชิบหาย กับพวกพี่แม็คยังแทบไม่ได้ไปเที่ยวกันเลย แล้วมึงเป็นใครทำไมถึงได้รับคำเชิญไปกินข้าว น้องรักหรือสุดที่รักของพี่มันวะ พี่รหัสก็ไม่ใช่ พี่เทคยิ่งไม่ใช่เสือกพามึงไปกินข้าว บ้าไปแล้ว พี่รหัสกูยังไม่เคยเลี้ยงอะไรกูสักครั้ง”ไอ้มิวสิคทำหน้าจริงจังทำให้คำพูดของมันน่าคิดตาม

“แล้วมึงว่าไงวะ”

“กูจะไปรู้เหรอ”

“เอ้า ก็นึกว่ามึงมีความคิดอะไรเห็นเกริ่นมาซะยาว”

“ที่จริงกูก็เอะใจอะไรนิดๆนะ แต่เรื่องแบบนี้มึงรู้เองเหอะยังไงกูก็เป็นแฟนคลับเหนียวแน่นของพี่มัน มึงสงสัยตรงไหนก็ถามพี่มันเอาเอง”ผมรับฟังคำพูดสุดกำกวมของเพื่อนก่อนจะเออออไปตามน้ำและเดินออกมาสมทบกับคนเย็นชาแต่ชอบหัวร้อนหน้าห้องสมุด

“ช้าสัส”

“คุยกับเพื่อนนิดหน่อยเอง”

“อย่างมึงรู้จักการคุยนิดหน่อยด้วยเหรอ”

“ขี้แซะว่า ผมพูดมากแล้วทำไม พี่เองก็ชอบไม่ใช่เหรอ”

“ชอบ? เหอะ”พวกเราเดินอยู่ข้างๆกันผมจึงไม่เห็นว่าพี่รัมมีสีหน้าแบบไหนแต่ก็พอจินตนาการสายตาหยามเหยียดจากจอมหยิ่งขี้เก๊กคนนี้ออก

“อยู่กับผมมีความสุขมั้ย”

“กินยาผิดเหรอ อยู่ดีๆถามอะไรแบบนี้เพื่อ?”

“ผมถามก็ตอบดีๆหน่อยสิ แค่อยากรู้เฉยๆเพราะพวกเราไม่น่าสนิทกันแต่ก็ไปไหนมาไหนด้วยกันออกบ่อย”

“เจอกันอาทิตย์ละครั้งแบบนี้บ้านมึงเรียกว่าบ่อยเหรอ”น้ำเสียงประชดแฮะ

ผมหัวเราะเบาๆก่อนแกล้งแหย่อีกฝ่ายหน้าตาเฉยว่า”แล้วแบบไหนถึงเรียกว่าบ่อยล่ะ กินข้าวเย็นด้วยกันทุกวันเลยดีมั้ยไหนๆเราก็อยู่หอใกล้ๆกัน”แบบนี้แหละดี ถ้าพี่มันแฮปปี้ที่ได้อยู่กับผมผมจะได้ถือไพ่เหนือกว่า มีผู้ชายแบบพี่รัมตามง้อก็ไม่เลว

“กูอยู่หอXXห้อง219 มึงบอกลุงยามว่ามาหากูเขาจะเปิดประตูให้มึง”

“โอ๊ะ อยากเจอผมขนาดนั้นเลยเหรอ”โห ผมตาเป็นประกายทันที ถ้าพี่มันมีของแถมเป็นการเล่นเกมให้ผมดูด้วยก็ดี ผมชอบวิธีการเล่นเกมของพี่มัน ชอบมากกว่าวิธีเล่นเกมของพี่ปกซะอีก

พี่ปกรายนั้นเขาถนัดเล่นคนเดียวตีคนเดียวPVPกับศัตรูแบบ1:1 แต่พี่รัมไม่ใช่ พี่มันจะถนัดการเล่นในปาร์ตี้มากกว่า นอกจากจะเป็นเพลเยอร์เดี่ยวที่เก่งแล้วพี่มันยังถนัดด้านการสั่งการอีก เวลาเล่นให้ฟีลเหมือนจ่าฝูงหมาป่าเกร๋ๆ เออ เข้ากับนิสัยพี่มันพอดี 

“อืม หลังจากนี้ไปมึงต้องซื้อข้าวเย็นให้กูทุกวัน”

เดี๋ยว

“ผมไม่ใช่เด็กส่งดิลิเวอรี่นะเว้ย!!”ไอ้เราก็เผลอให้ความสำคัญกับตัวเองซะสูงคิดว่าพี่มันชอบให้เราอยู่ใกล้ๆ ไหงกลายเป็นใช้เยี่ยงขี้ข้าแบบนี้วะ

“ล้างจานให้ด้วยก็ดี”

“พี่รัม!”

“อย่าโวยวายน่า กูแค่ขี้เกียจเดินออกจากห้อง ถ้ามึงอยากกินอะไรก็ซื้อขึ้นมากินด้วยกันแล้วมาเก็บตังที่กู”

“หือ เลี้ยงเหรอ”

“เออ”

“ไปหาทุกมื้อเลยได้ปะ”

“สัส”

“สัสแปลว่าได้ ฮ่ะๆๆ”ผมหัวเราะชอบอกชอบใจ แม้จะโดนผลักหัวจนแทบเซตกฟุตบาทแต่ก็หยุดหัวเราะไม่ได้เลย มีความสุขมากจริงๆ สงสัยผมคงเป็นพวกMที่ชอบโดนทำร้ายแล้วล่ะ มิน่าถึงได้ดึงดูดผู้ชายสายSแบบนี้ได้

“ไม่ปฏิเสธด้วยแฮะ แบบนี้ผมเผลอคิดว่าพี่จีบผมอยู่ได้ป่ะเนี่ย”อะแฮ่ม! ผมไม่ได้โง่นะครับ หลังจากได้พี่เจิญกับไอ้มิวสิคทักผมก็เริ่มสัมผัสอะไรบางอย่างได้และการที่คนโลกส่วนตัวสูงอย่างพี่รัมเปิดห้องให้ผมเข้าไปกินข้าวเย็นด้วยทุกวันแบบนี้มันยิ่งชัดเจน

“...”ไม่มีคำตอบจากคนที่ผมส่งคำถามหยั่งเชิงออกไป

พี่มันไม่ได้เขิน สีหน้ายังเรียบเฉยแต่ดวงตากลับเป็นประกายชอบใจ

ผมทายถูกสินะ!

“พี่ชอบผมเหรอ”

“มึงนั่นแหละชอบกู”

“เห้! พี่สิชอบผมก่อน”

“มึงชอบกูก่อน ตอนปี1มึงมาอ่อยกู”

“โหย เรื่องมันก็นานขนาดนั้นพี่ยังจำได้แปลว่าพี่ชอบผมแล้วแหละ”

“ถึงรถแล้ว ขึ้นไปแล้วก็นั่งเงียบๆซะ”พวกเราเดินมาถึงลานจอดรถของคณะพอดี มันอยู่ห่างจากห้องสมุดพอสมควรเลยใช้เวลาเดินนานหน่อยแต่บทสนทนามาถึงจุดพีคพอดีผมเลยไม่อยากพลาดโอกาสนี้ไป

หัวใจมันเกิดพองฟูแปลกๆ อยากให้พี่รัมยอมรับเร็วๆว่าชอบผม

ที่ผมรู้สึกแบบนี้เพราะผมก็ชอบพี่มัน...ล่ะมั้ง

เพราะฉะนั้นต้องรู้ให้ได้ไม่งั้นคาใจตาย

“ตกลงพี่ชอบผมใช่มั้ย พี่ชอบผมใช่มั้ย พี่ชอบผมใช่มั้ย พี่ชอบผมใช่มั้ย พี่ชอบผมใช่มั้ย พี่ชอบผมใช่มั้ย พี่ชอบผมใช่มั้ย พี่ชอบผมใช่มั้ย พี่ชอบผมใช่มั้ย!!!”

“ไม่ใช่”

“พี่ต้องชอบผมแน่ๆ ฮันแหนะ หูแดงนะเรา”ไม่แดงหรอก มันปกติมากจนผมต้องแกล้งโกหกเผื่อพี่มันจะเขินจริง

“เงียบซะ”

“พี่ชอบผม!”

“สาม”

“พี่ชอบผมใช่มั้ย”

“สอง”

“พี่ชอบผมแน่ๆ”

“หนึ่ง”

“พี่ชอบ---“รออยู่เลย ไอ้การปิดปากไม่ให้พูดมากนี่น่ะ

ผมชักชอบวิธีทำให้ผมเงียบแบบนี้แฮะ

ริมฝีปากของพวกเราสัมผัสกันไม่นานพี่มันก็ผละออกไป สงสัยเกรงใจฟ้าดินเล่นมาจูบกันกลางวันแสกๆในลานจอดรถข้างคณะแบบนี้ต่อให้เป็นพี่รัมก็ต้องกลัวมีอาจารย์เดินผ่านมาบ้างล่ะวะ

“เห็นปะ พี่ชอบผม”

“ไม่ กูไม่ได้ชอบมึง”

“อย่าบอกแข็งหน่อยเลยน่า”ผมเอื้อมมือไปจิ้มแก้มคนหน้าตายหวังว่าพี่มันจะยิ้มบ้าง เล่นปฏิเสธจริงจังแบบนี้ผมก็เริ่มใจเสียเหมือนกัน

“รัก”

“ครับ?”

“กูไม่ได้เรียก”

ไม่ได้เรียก...

เป็นเวลาเกือบนาทีกว่าผมจะประมวลผลคำนั้นออกพี่มันก็เดินขึ้นรถไปแล้ว และพอรู้ความหมายของคำว่ารักเมื่อกี้หน้าผมก็เริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ คนที่สตาร์ทรถรอคงรำคาญที่ผมยืนเก้ๆกังๆอยู่นั่นเลยบีบแตรเรียก

ไม่ได้มีความอ่อนโยนเล้ยยย

“ผมก็ชอบพี่นะเว้ย”

“เรื่องของมึงสิ”

“เราเป็นแฟนกันแล้วเนอะ นี่ผมลงทุนถามเองเลยนะพี่จะมาทำหน้าตายแบบนั้นใส่ผมไม่ได้ ขอความชัดเจนหน่อยอย่าคบเผื่อเลือก ไหนพูดมาสิว่าผมเป็นอะไรของพี่”

“ตัวน่ารำคาญ”

“พี่รัม!!”

“หึหึ”

“ไม่โอเคเลย ผมไม่น่าหลงผิดด้วยอารมณ์ชั่ววูบเลย แต่จริงๆเรื่องมันเกิดจากพี่เป็นฝ่ายมาไล่จูบผมก่อนเหอะ ปกติเขาใช้วิธีจีบแบบนี้เหรอวะ ไม่มั่นหน้าจริงทำไม่ได้นะ ถามจริงถ้าผมไม่เล่นด้วยพี่จะทำยังไง ไม่หน้าแตกแย่เลยเหรอ”ในห้องวันนี้มีพวกเนิร์ดอยู่เยอะแยะเลยนะ!

“กูมั่นใจถึงได้ทำ”

“มั่นใจแบบผิดๆน่ะสิ”ผมเบ้ปากใส่คนข้างๆก่อนจะอ้าปากเตรียมพล่ามฝอยต่อ

“พูดมากจังวะ”

“รออะไรมาปิดปากอยู่เนี่ย”ผมแกล้งแหย่ รู้ว่าไม่โดนแบบนั้นแน่เพราะพี่รัมกำลังขับรถอยู่

“ส้นตีนกูมั้ย”

“หยาบคาย”

ทำไมก่อนเป็นแฟนกับหลังเป็นแฟนมันต่างกันจังวะ ผมคิดถูกแล้วจริงๆใช่มั้ยที่มาคบกับเทพเกมมนุษย์โลกส่วนตัวสูงจากหยิ่งเผด็จการและหัวร้อนง่ายคนนี้

“คิดได้ยังว่าอยากกินอะไร”

“พี่ให้ผมเลือกเหรอ”

“อย่าลีลา กูอุตส่าห์ตามใจ”

“โห น่ารักแบบนี้ก็รักเลยดิ”

เอาเป็นว่ามันก็ไม่ได้แย่ซะทีเดียวล่ะนะ!



--------------------------------

รักรักกันมั้ย

รักรักกันน้าาาา (??) 55555

[DrSlump]

 

ไม่ใช่แค่ชอบแต่รักเลยเว้ย   เข้าใจป่ะ?

[titansyui]

 

[twinmonkey0311]

 

[MSeraph]

ตามส่องมานานงี้
แต่ขุดหลุมเท่าไหร่คนเพี้ยนแบบรักก้ไม่ตกมาซะที
สมใจเลยสิพี่รัม
แต่ยังแอบเคืองที่พูดไม่ดีใส่น้องตินอยู่นะเนี่ยย

[mild-dy]

 

[AllTheWay]

 

[Sasiwan]

 

[aha_aha]

อ่านตอนพิเศษแล้ว บอกได้คำเดียวเลยว่า... สงสารรัม -"-

[yuyie]

  รักเอ้ย

 

[unicorncolour]

เรื่องคู่หลักตัดจบฉับ ๆ แบบนี้เลยเหรอ...สะเทือนใจ 

เอาเรื่องคู่รองมาปลอบใจได้น่ารักดี...ให้อภัย 

นางรักเป็นคนตลก..พูดได้จนลิงหลับ 

แล้วเรื่องน้องตินตอนแรก ๆ เขียนว่าอยู่กับน้าสาวที่มีลูกสามคนนะจ้ะ 

[Nattarat]

ก้อยังรู้สึกไม่ชอบรัมหยู่ดี ติณกับรัมย์ทำงานร่วมกันมาตั้งนาน แล้วมาไล่ออกแบบนี้ เป็นเราก้อแค้นเหมือนกัน เหมือนถูกหักหลัง theripper ควรได้รับบทเรียนอะไรบ้างนะ