............................
...................................................................
“มึงยืนมองอะไรวะไม้ กูเห็นมึงยืนมองเกือบสิบนาทีแล้ว”
“ตั้ม..มีคนถ่ายรูปต้นกระบองเพชรกูว่ะ”
บอร์ดคณะเกษตรที่ปกติจะเต็มไปด้วยแผ่นป้ายโฆษณาต่างๆ แต่ตอนนี้มันมีรูปกระถางต้นกระบองเพชรของเขาเองแปะไว้อยู่สี่ห้ารูปตั้มเลยเดินมาดูบ้างก่อนจะร้อง อ้อ..
“กูจะบอกมึงหลายรอบแล้วแต่ลืม เพื่อนกูเองมันบอกว่าจะลองเลนส์ตัวใหม่เลยขอถ่ายต้นกระบองเพชรมึง”
“เพื่อนมึง? ใคร?”
ต้นไม้เงยหน้าขึ้นมามองรูปต้นกระบองเพชรอีกรอบนี่ขนาดลองเลนส์เล่นๆ ไม่ได้ถ่ายจริงจังยังถ่ายเจ้าต้นกระบองเพชรออกมาได้สวยขนาดนี้ท่าทางฝีมือการถ่ายรูปคงไม่ใช่ธรรมดาๆ ต้นไม้เพิ่งเห็นว่ารูปที่ถ่ายเจ้าRebutiaที่เขาเขียนคำไว้ที่กระถางมีโพส์ตอิทแปะทับไว้อยู่
“เพื่อนกูอยู่บริหาร”
“ขอโทษที่ถ่ายรูปต้นกระบองเพชรของคุณโดยไม่ได้ขออนุญาตก่อน แต่ผมเห็นว่ามันน่ารักดีตอนแรกที่เห็นคำว่า True love นึกว่าจะเขียนบอกรักใครซะอีก แต่ผมคิดว่าบอกรักด้วยข้อความบนกระถางก็เป็นไอเดียที่ดีเหมือนกัน
เอารูปมาให้หวังว่าจะชอบนะพฤกษา 510 - Cupid 875 “
cupid 875 “ชื่อมิล รามิล เตชนะหิรัญ”ต้นไม้หันมามองตั้มที่พูดชื่อเพื่อนซ้ำอีกรอบก่อนจะบอกให้เขารีบไปเข้าเรียนได้แล้ว ต้นไม้พยักหน้าก่อนจะบอกว่าเดี๋ยวตามไป แล้วเงยหน้าอ่านข้อความในกระดาษอีกครั้งก่อนจะทวนชื่อที่ได้ยินมาเบาๆ
รามิล เตชนะหิรัญ
มันเหมือนชื่อที่ติดค้างอยู่ในหัว ต้นไม้ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมชื่อของรามิล เตชนะหิรัญถึงวนเวียนอยู่ในความคิดไม่รู้จบทั้งๆ ที่เขาไม่เคยเห็นหน้าหรือรู้จักมาก่อน จนกระทั่งวันนึงที่เพื่อนในคณะลากมาดูผลงานของชมรมถ่ายภาพปกติต้นไม้ไม่ค่อยได้สนใจพวกรูปถ่ายเท่าไหร่เวลาเห็นก็คิดว่ามันสวยดีก็เท่านั้น รูปถ่ายวิวถูกจัดแสดงโชว์ไว้หลายสิบรูป ต้นไม้เลยเดินดูรูปไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาหยุดอยู่ตรงรูปพระอาทิตย์ตกดิน
สวย
สวยกว่ารูปทุกรูปที่เดินดูมา
ต้นไม้เลยก้มลงไปดูชื่อที่เขียนนักศึกษาที่ติดไว้ Cupid
Cupid..Cupid 875คนที่ถ่ายรูปต้นกระบองเพชรน่าจะเป็นคนเดียวกัน
“รามิล ไหนรูปมึงวะ”
“มึงไปเขียนคำแสดงความยินดีให้กูเร็วรูปกูต้องมีข้อความจากแกงค์ลูกเพื่อนแม่ทุกคน”
ต้นไม้หันไปมองกลุ่มผู้ชายสี่คนที่ยืนคุยอยู่อีกด้านมีแค่คนเดียวที่ใส่ชุดนักศึกษาเรียบร้อยกว่าทุกคน ตรงหน้าอกมีป้ายชื่อที่ติดอยู่คาดว่าชมรมถ่ายภาพคงทำไว้ให้ต้นไม้มองที่ป้ายชื่อแล้วอ่านตามเบาๆ
“รามิล เตชนะหิรัญ”
ได้เจอสักที Cupid875ตกหลุมรักนี่มันเป็นแบบไหน
ตั้งแต่วันนั้นไม่ว่าจะทำอะไร ที่ไหน เมื่อไหร่ชื่อและหน้าของรามิล เตชนะหิรัญก็วนเวียนอยู่ในหัว ตอนแรกต้นไม้คิดว่ามันอาจจะแค่ปลื้มๆ ที่เขาถ่ายรูปเจ้าต้นกระบองเพชรออกมาสวยก็แค่นั้น แต่พอนานเข้าก็เริ่มคิดว่าไม่ใช่..
เขาหลงรักรามิล เตชนะหิรัญทุกครั้งที่ได้เจอเขาต้องคอยแอบมองอยู่ตลอด เรื่องราวของรามิลในมหา’ลัยเขาก็ต้องคอยฟังยอมลงทุนเดินอ้อมไปที่คณะบริหารถึงแม้นานๆ ครั้งถึงจะเจอ ก็มันทำได้เท่านี้..เขารู้ตัวว่าเขาเองก็เป็นผู้ชายและรามิลเองก็เป็นผู้ชายที่ชอบผู้หญิงมันคงไม่ใช่เรื่องดีที่จะทำให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขารู้สึกยังไง
กลัวว่าเขาจะอึดอัด
กลัวว่าเขาจะเกลียด
เพราะกลัวเลยต้องเก็บทุกความรู้สึกไว้กับตัวเอง
แค่หวังไว้ลึกๆ ว่าสักวันเราอาจจะได้คุยกันไม่ว่าในฐานะอะไรก็ตาม ต้นไม้ขอแค่นั้นจริงๆ
“คนเยอะว่ะ กูไปรดน้ำต้นกระบองเพชรก่อน”
วันนี้ที่คณะมีงาน Green Life ก็เป็นงานที่เอาไว้นำเสนอพวกพืชผักออแกนิคต้นไม้เห็นว่าตรงนั้นมีมีคนช่วยเยอะแล้วเลยขอตัวไปดูเจ้าต้นกระบองเพชรในโรงเพาะชำ น่าแปลกที่ปลูกอะไรก็ตายหมดแต่เจ้าต้นกระบองเพชรกลับเจริญเติบโตงอกงามจนออกดอกสวยสะพรั่ง เวลาที่ได้ดูแลต้นกระบองเพชรทีไรต้นไม้มักจะไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลยไม่รู้ว่ามีใครยืนอยู่ตรงหน้าประตู ทันทีที่รู้สึกตัวเลยหันมามองแต่ก็ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นเมื่อเห็นว่าเป็นใคร
รามิล..“ขอโทษนะครับงาน Green Life ไปทางไหน”“ตรงไปแล้วเลี้ยวซ้ายงานจัดอยู่ตรงลานครับ”
รามิลเอ่ยขอบคุณแล้วเดินไปตามทางที่บอกนับเป็นครั้งแรกที่ได้เจอรามิล เตชนะหิรัญใกล้ๆ ต้นไม้ยืนพิงชั้นอยู่อย่างนั้นก่อนจะยกต้นกระบองเพชรในมือขึ้นมามอง
“ได้เจอกันแค่นี้ก็ดีแล้วเนอะ”
การแอบชอบใครสักคนจะมีความสุข
ถ้าคนที่แอบชอบไม่มีเจ้าของ
ทั้งๆ ที่ทำใจไว้แล้วว่าอย่างรามิล เตชนะหิรัญหล่อขนาดนี้คงไม่โสด และแน่นอนว่าระดับรามิลแฟนก็คงจะต้องเป็นคนสวยๆสักคนในมหา’ลัย และก็เดาไม่ผิด ฝ้าย ดาวอักษรคือคนที่ได้หัวใจรามิลไปสงสัยต้นไม้คงโดนลงโทษที่ดันไปชอบคนอย่างรามิลขนาดตอนเขาเป็นแฟนกันเขายังได้อยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย ต้นไม้ไม่เถียงหรอกว่าเขาก็เหมาะสมกันดีอีกคนก็หล่ออีกคนก็สวย พยายามยิ้มทุกครั้งที่เห็นทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน
ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องยากก็ตามเถอะ
“ต้นไม้กูสวยงามมากน้องบลูฮาวายอยากจะพรีเซนต์ให้คนในมหา’ลัยได้เห็น”
ตั้มกำลังผายมือให้เห็นต้นบลูฮาวายที่เลี้ยงมากับมือเพื่อนในคณะต่างโห่ใส่กับท่าทางโอเวอร์ของตั้ม ใกล้จะจบปีสี่อาจารย์ก็ให้เอาต้นไม้ที่เลี้ยงดูปูเสื่อออกมาโชว์ให้เพื่อนร่วมคณะร่วมมหา’ลัยได้เห็น แน่นอนว่าทุกคนจัดแต่งต้นไม้ตัวเองจนสวยงาม แต่ที่ทุกคนให้ความสนใจคงจะเป็น ต้นกระบองเพชรของต้นไม้ที่เอาออกมาวางโชว์ คนที่เดินดูงานก็มะรุมมะตุ้มคงเพราะทุกต้นสวยงามอย่างไม่น่าเชื่อบางต้นออกดอกจนคนที่เห็นตื่นเต้นกันใหญ่
“แกงค์ลูกเพื่อนแม่มาดูต้นไม้กู เบน มิล รามิล”
ตั้มกวักมือเรียกกลุ่มนักศึกษาที่ยืนอยู่ไกลๆ พอรามิลเห็นเพื่อนกวักมือเรียกก็เดินเข้ามาหา ต้นไม้ที่นั่งอยู่เก้าอี้ด้านหลังหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าใครกันที่เดินเข้ามามันก็เกือบจะดีใจที่ได้เจอแต่มันคงจะดีกว่านี้ถ้ารามิลไม่ได้พาฝ้ายมาด้วย ต้นไม้เลยเลือกที่จะนั่งอยู่ที่เดิมแทนที่จะเดินไปอยู่กับตั้ม
“มิล ฝ้ายไปหาเพื่อนก่อนนะ”
รามิลพยักหน้าเมื่อแฟนสาวสวยขอตัวไปหาเพื่อนที่อยู่อีกด้าน มีเสียงแซวเล็กน้อยเมื่อรามิลยกมือลูบหัวฝ้ายเบาๆ เมื่อฝ้ายแกล้งบอกว่าไม่ต้องคิดถึงนะเดี๋ยวมา สัมผัสที่อ่อนโยนกับรอยยิ้มของรามิลต้นไม้รู้ตัวเองดีว่าชาตินี้ยังไงเขาก็คงไม่มีวันได้รับ เคยคิดว่าสามปีในมหา’ลัยที่ได้เห็นภาพที่เขาอยู่ด้วยกันมันน่าจะชินได้แล้ว แต่พอมาเจอด้วยตัวเองใกล้ๆ มันก็เจ็บกว่าที่คิดเลยตั้งใจจะลุกไปที่อื่นแต่เสียงเรียกของตั้มทำให้ต้นไม้ต้องเดินกลับมาที่เดิม
“นี่เจ้าของต้นกระบองเพชรที่พวกมึงถามพฤกษา 510 มึงก็เคยถ่ายรูปต้นกระบองเพชรมันตอนปีสอง หรือสามปีไหนวะ ที่มึงบอกจะมาลองเลนส์กล้องที่ซื้อมาใหม่”
“เหรอวะคุ้นๆ ว่าเคยถ่ายต้นอะไรสักอย่างแต่จำรายละเอียดไม่ได้”
“เออมันเนี่ยแหละเจ้าของ ฮิตสุดในงานนี้ก็ต้นกระบองเพชรมีคนขอซื้อทุกสามวิ”
“ขายได้ด้วยเหรอนึกว่าเป็นผลงานเฉยๆ”
รามิลก้มลงมาดูต้นกระบองเพชรหลากหลายสายพันธุ์ที่วางอยู่ตรงหน้า รู้สึกแปลกตาดีทุกทีเขารู้จักต้นกระบองเพชรอยู่ต้นเดียว ก็ที่มันเป็นทรงกลมๆ แล้วมีหนามไม่คิดว่าจะมันจะมีหลายแบบหลายพันธุ์ท่าทางคนที่ดูแลจะต้องรักมันมากแน่ๆ ถึงได้เจริญเติบโตสวยงามขนาดนี้ พอเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของต้นกระบองเพชรยิ้มให้เขาหนึ่งทีก่อนจะบอก
“ถ้าเขารักต้นกระบองเพชรจริงๆ ถึงขายให้”
“มึงไม่มีใจรักสิ่งแวดล้อม รักน้ำ รักปลา รักกระบองเพชรเขาไม่ขายให้มึงหรอกมึงเอาไปเลี้ยงตายพอดี เขาปลูกของเขามาสองสามปี”
เบนจามินดึงตัวรามิลให้ออกห่างจากต้นกระบองเพชรก่อนที่ทั้งสี่คนขอตัวไปเดินเล่นต่อ ต้นไม้ไม่ได้น้อยใจอะไรหรอกที่รามิลจะจำไม่ได้ทั้งเรื่องที่เคยถ่ายรูปต้นกระบองเพชรหรือแม้แต่เรื่องที่เคยเจอกันเมื่อตอนปีสอง เขาไม่ได้สำคัญอะไรเลยไม่มีอะไรเป็นที่จดจำเขารู้ดี ต้นไม้เงยหน้าขึ้นมามองอีกครั้งเมื่อเห็นว่ารามิลยังคงยืนอยู่ยังไม่ได้เดินไปที่ไหน
“อย่างนี้ถ้าเราจะซื้อนายก็ไม่ขายให้เราถูกป่ะ”
“ก็ถ้าชอบจริงๆ ก็จะขายให้แล้วชอบกระบองเพชรเหรอถึงอยากได้”
“เลี้ยงไม่เป็น”
“เราคงขายให้ไม่ได้”
“งั้นถ้าเจอกันอีกครั้งทำให้เราชอบกระบองเพชรทีนะ”ต้นไม้ไม่รู้ว่าประโยคที่รามิลบอกมันหมายความว่าอะไรตอนนั้นคิดว่าอีกฝ่ายคงพูดไปเล่นๆ มากกว่า รามิลคงไม่รู้ว่าเขาเคยให้ต้นกระบองเพชรไปแล้ววาเลนไทน์ตอนปีสองและวันเกิดตอนปีสามต้นไม้เดาว่าอีกฝ่ายคงเอาไปทิ้งหรือไม่ก็วางมันไว้สักที่ในมหา’ลัย ต้นไม้ไม่ได้เอาไปให้กับตัวใครจะกล้าก็แค่วางไว้ตรงรถของรามิลที่จอดไว้ ต้นสุดท้ายที่เขาจะให้ก็คงจะเป็นวันรับปริญญา
ต้นไม้ตัดสินใจแล้ว
วันนั้นคงเป็นวันสุดท้ายที่เขารักผู้ชายที่ รามิล เตชนะหิรัญ
SECRET GARDEN
“ร้องไห้ทำไมครับ”
ต้นไม้หัวเราะเบาๆ เมื่อสัมผัสได้ว่าตรงไหล่เขาเปียกชุ่มแล้วคนที่ซบหน้ากับไหล่ตัวสั่นจนต้องกอดเอาไว้ ทันที่เล่าทุกอย่างให้รามิลฟังอีกฝ่ายก็เอาแต่กอดเขาแน่นจนต้นไม้ต้องยกมือลูบหลังเบาๆ
“ทำไมผมถึงลืม ทำไมผมถึงจำอะไรไม่ได้เลย”
“ไม่แปลกหรอกครับ สำหรับคุณมิลผมก็เป็นแค่เหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นในชีวิตคุณเท่านั้น ไม่ผิดหรอกครับที่จำผมไม่ได้”
“คุณรักผมมานานมากต้นไม้นานมาก..วันวาเลนไทน์ วันเกิด หรือแม้แต่วันสุดท้ายที่ผมได้ต้นกระบองเพชรผมก็ยังไม่รู้ว่าคนนั้นที่คุณบอกว่าเคยให้ต้นกระบองเพชรคนๆ นั้นก็คือผมเอง”
“ตอนแรกผมคิดว่าถ้าเราเรียนจบคุณกับผมก็คงไม่ได้เจอกันอีก มันก็คงตัดใจได้เองแต่คุณมิลรู้ไหม พอผมเปิดร้านดอกไม้คุณเบนจามินเพื่อนคุณก็มาเป็นลูกค้าผม ตอนนั้นผมยังคิดเลยว่าคุณมิลจะสั่งดอกไม้ร้านผมไปให้คุณฝ้ายหรือเปล่าถ้าสั่งจริงสงสัยคงได้จัดไปร้องไห้ไปแน่ๆ ”
“………………………………………………………………………..”
“มันเหมือนกับว่าคุณยังวนเวียนอยู่รอบตัวผมไม่เคยไปไหน ตอนที่ผมไปส่งดอกไม้ให้คุณเบนแล้วก็เจอคุณนั่งอยู่ด้วย ไม่ก็ลูกค้าที่สั่งดอกไม้เป็นลูกค้าของเตชนะหิรัญ จริงๆ บริษัทคุณก็จ้างให้ร้านผมเป็นคนจัดดอกไม้ตอนเปิดตัวคอนโดผมยังยืนมองคุณมิลพูดตอนเปิดงานอยู่เลย”
“………………………………………………………………………..”
“ผมเคยเห็นคุณเดินจับมือกับคุณฝ้ายตอนไปส่งดอกไม้ที่ตึกบริษัทของคุณ ตอนนั้นคิดว่าถ้าผมยังต้องเจอคุณมิลอยู่ตลอดเวลาแบบนี้ก็คงตัดใจไม่ได้ก็เลยตัดสินใจว่าจะรักให้ถึงที่สุดไปเลยแล้วกัน”
“คุณไม้ ผม..ผมไม่รู้จะพูดยังไงดีถ้าผมไม่เลิกกับฝ้ายแล้วแต่งงานกันตอนนั้นคุณไม้..”
“จะกลับไปอยู่เชียงใหม่ครับผมคิดไว้แล้วถ้าเป็นแบบนั้นผมจะไม่อยู่ในที่ๆมองเห็นคุณมิลได้ มันเจ็บเกินไปผมทนไม่ไหว”
รามิลยกมือลูบหน้าตัวเองนับเป็นครั้งที่สองในชีวิตที่รามิลร้องไห้ต่อหน้าใครสักคน ครั้งแรกคือตอนที่เลิกกับฝ้ายแล้วร้องไห้ใส่คุณพิมพ์ดาวในห้องทำงาน และตอนนี้เขากำลังร้องไห้ให้กับความรักของตัวเองอีกครั้ง แต่มันคนละความรู้สึกรามิลไม่คิดว่าการแอบรักของคนๆนึงมันจะยาวนานได้ถึงขนาดนี้ รามิลถอยหลังมายืนพิงโต๊ะก่อนจะรั้งให้ต้นไม้มายืนอยู่ตรงหน้า
“วินาทีที่ผมเห็นคุณมิลยืนอยู่ที่นี่ที่โรงเรือนกระบองเพชร ผมเลยตัดสินใจว่าจะลองดูสักครั้ง”
“ลอง?”
“ลองทำให้คุณชอบต้นกระบองเพชรอย่างที่คุณเคยบอกผมไว้”
“งั้นทั้งหมดคือแผนของคุณ ตั้งแต่ที่คุณไม้บอกให้ผมมาฝึกงาน”
“ครับ..คุณมิลไม่รู้หรอกว่าผมต้องอดทนแค่ไหนเวลาที่ต้องอยู่ใกล้ๆ คุณ เขินก็เขินใจก็เต้นเหมือนจะระเบิดออกมา”
น่ารัก..
รามิลหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยกมือขึ้นมากอดเอวคนตรงหน้าไว้เมื่อต้นไม้เดินเข้ามาหาพร้อมกับยกมือวางบนไหล่กว้าง รามิลกระชับกอดให้แน่นขึ้นแก้มขาวที่อยู่ใกล้ๆ เลยถูกหอมครั้งแล้วครั้งเล่า ต้นไม้เอียงหน้าหลบก่อนจะกระซิบบอก
“แต่ผมตั้งใจทำทุกอย่างเพื่อให้คุณมิลรัก”ให้ตายเถอะ..
ยิ่งเห็นอีกฝ่ายยิ้มให้ใกล้ๆ แบบนี้รามิลอยากจะฟัดคุณไม้ให้สลบคาอก รามิลไม่โกรธไม่ถือสาอะไรทั้งนั้นทั้งหมดที่คุณไม้ทำมันเทียบไม่ได้เลยกับการที่แอบรักเขามาเกือบสิบปี รามิลจับมือของต้นไม้ขึ้นมาแนบแก้มตัวเองต่างคนต่างเงียบแล้วมองหน้ากันอยู่อย่างนั้น
“นานมากใช่ไหมกับการที่ต้องมองผมอยู่ฝ่ายเดียว”
“นาน..จนคิดว่าจะต้องแอบรักไปตลอดชีวิต”
“วันนี้ผมอยู่ตรงนี้แล้วคุณเห็นแล้วใช่ไหมรามิล เตชนะหิรัญอยู่ตรงหน้าคุณไม้แล้ว”
ทั้งๆ ที่บอกตัวเองเอาไว้แล้วว่าจะไม่ร้องไห้แต่ต้นไม้ต้องผิดคำพูดกับตัวเอง หยดน้ำตาที่กลั้นไว้ไหลลงมาตรงแก้มแต่มันก็เกิดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มต้นไม้พยักหน้าทั้งน้ำตา เขาเคยฝันถึงภาพแบบนี้มาโดยตลอดแต่มันก็จบลงด้วยความฝันทุกครั้งพอตื่นมามันก็พบกับความจริงที่ต้องยอมรับ
“ผมจะทำอะไรให้คุณไม้ดีให้มันสมกับที่คุณรักผมมากขนาดนี้”
“ไม่ต้องทำอะไรหรอกครับแค่คุณมิลอยู่ตรงนี้มันก็ดีมากแล้ว ต่อให้วันข้างหน้ามันจะเกิดอะไรขึ้นแค่วันนี้คุณมิลรักผม ผมจะไม่ขออะไรอีกแล้ว”
รามิลมองรอยยิ้มที่อยู่ตรงหน้ารอยยิ้มของคนที่รักข้างเดียวมาเกือบสิบปีมันสวยงามได้ขนาดนี้เลยเหรอ อ้อมกอดกระชับให้ต้นไม้เข้ามาใกล้จนแทบไม่มีช่องว่างต่างคนต่างมองตาก่อนที่ต้นไม้จะหลับตาลงเมื่อรามิลก้มลงมาหา มันเป็นจูบที่อบอุ่นที่สุดรามิลอยากจะตอบแทนความรักที่ต้นไม้มีให้เขาผ่านการสัมผัส ริมฝีปากอ่อนนุ่มมอบจูบให้จนแทบหมดแรง ต้นไม้เผลอกำเสื้อรามิลไว้แน่นเมื่อจูบครั้งนี้จะไม่จบลงง่ายๆ รามิลทั้งตวัดปลายลิ้นทั้งเปลี่ยนองศาการจูบจนต้นไม้คิดว่าถ้านานกว่านี้เขาต้องทนไม่ไหวแน่ๆ หลังจากจูบดูดดื่มจนแทบหมดแรงรามิลก็ปล่อยให้ต้นไมได้พักหายใจแต่ก็ยังแต้มจูบอยู่เรื่อยๆ พอหยุดจูบก็วกมาหอมแก้ม พอหยุดหอมแก้มก็กลับมาจูบอีกรอบ
“ต้นไม้”
“ครับ”
“ผมเรียงกระถางต้นกระบองเพชรที่คุณไม้ให้ผมแล้วนะ”
“เป็นยังไงบ้างครับ”
“ผมบอกแล้วว่าบอกรักด้วยข้อความบนกระถางก็เป็นไอเดียที่ดีเหมือนกัน”
จริงๆ ต้นไม้ก็ไม่ได้คาดหวังว่ารามิลจะเข้าใจข้อความบนกระถางต้นกระบองเพชรหรอกแต่เขาก็ตั้งใจทำไปแล้ว นึกว่าอีกฝ่ายจะไม่สนใจด้วยซ้ำ รามิลก้มลงมาหาพร้อมกับบอกว่าอยากฟังเป็นคำพูดมากกว่าพอเอาเข้าจริงมันก็เขินกว่าที่คิดรามิลอมยิ้มเมื่อเห็นว่าหูของต้นไม้เริ่มขึ้นสี ต้นไม้หลับตาลงก่อนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
“ผมรักคุณรามิล เตชนะหิรัญ”รามิลยิ้มกว้างเมื่อได้ยินคำนี้ใกล้ๆ
และคาดว่าต้นไม้เองก็อยากได้ยินเหมือนกัน
“คุณไม้คงรอที่จะฟังคำนี้มาตลอดและต่อจากนี้ผมจะพูดให้คุณฟังทุกวันถ้าคุณต้องการ ผมก็รักคุณพฤกษา ”
รามิลกอดคนในอ้อมแขนไว้แน่นก่อนที่รามิลจะพลิกรูปถ่ายใบสุดท้ายในซองสีน้ำตาลที่เขาหยิบติดมือมาด้วย มันเป็นรูปที่ทำให้เขาจำทุกเหตุการณ์ได้ รูปถ่ายของคนที่ยืนฉีดน้ำใส่เจ้าต้นกระบองเพชรอยู่ในโรงเรือนเพราะชำตอนที่เขาเข้าไปถามทางที่คณะเกษตร
พฤกษา510
...............
....................................................
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
