-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
***************************************************
SECRET GARDEN
คือความลับในใจฉัน..
ไม่ได้อยากปิดบังแต่ยังไม่ถึงเวลา
ทุกเรื่องที่ผ่านมา “ฉันตั้งใจ”
-Prologue-
“ซ้ายหน่อยครับนิดเดียว ขวานิด เฮ้ย!ดูไฟฝั่งนี้หน่อยแสงมันไม่ได้”
“.......................................................”
“สวยครับ ยิ้มครับยิ้มสวยๆ ”
“.........................................................”
“น้องน้ำผึ้งครับช่วยมองมาทางกล้องด้วยครับ น้องน้ำผึ้ง..”
คินเริ่มรู้สึกแปลกใจตั้งแต่เขาเรียกน้องน้ำผึ้งนางแบบที่นั่งอยู่ตรงหน้าเป็นครั้งที่สามเพราะสายตาของน้องนางแบบมันเอนไปทางขวามือเขาอยู่เรื่อย เริ่มจะรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น คินเลยยกมือขึ้นมาบอกให้ทีมงานพักได้ ถ่ายต่อไปก็ไม่ได้รูปอะไรหรอกในเมื่อนางแบบสมาธิแตกกระเจิงขนาดนี้
“ขอโทษนะครับกูบอกมึงกี่ครั้งแล้วว่าห้ามมึงโผล่มาตอนกูกำลังทำงาน ไอ้มิล”
คินวางกล้องลงพร้อมกับหันมามองคนข้างๆ ที่ยืนกอดอกส่งสายตาหานางแบบสาวสวยไม่เลิกแต่ดูจะไม่สะทกสะท้านอะไรทั้งนั้นมีการยักคิ้วหลิ่วตาเหมือนคำพูดที่เขาบอกมันเป็นแค่อากาศเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา จนคินต้องสั่งให้ช่างแต่งหน้าเข้าไปแต่งหน้านางแบบเพิ่มแอบเห็นว่าน้องน้ำผึ้งทำหน้าเซ็งเล็กน้อย
โว้ะ! น้องฮันนี่ที่รักพี่กำลังปกป้องหนูจากไอ้หมาป่าอยู่นะโว้ย!
“มึงลงมาทำไม”
“ทำไมมึงพูดจากับเพื่อนรักแบบนี้วะ กูจะเดินไปเดินมาในตึกกูมันผิดตรงไหน”
“จ้า ไอ้คนรวยมึงไปเดินบนยอดตึกก็ไม่ผิดแต่ห้ามมาเดินตอนที่กูกำลังทำงาน”
“ถ่ายเสร็จยัง”
“ยัง งานกูจะไม่เสร็จเพราะมึงเอาหน้าหล่อๆ มาทำให้นางแบบกูเสียสมาธิเนี่ยไปไกลๆ”
“อย่าโทษความหล่อกูคิน กูอยากกินข้าวกับเพื่อนกูเหงา”
“แบ๊วสัดขนลุก”
ไหนๆ ก็ไม่ได้ทำงานต่ออยู่แล้วถ้าระดับบิ๊กบอสลงมาหาแบบนี้ จริงๆ งานไอ้มิลนี่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาเลยนะเขาแค่เช่าพื้นที่ตึกในเครือตระกูลมันใช้ทำมาหากินก็เท่านั้นค่าเช่าถูกจนน่าใจหาย ตอนนั้นบอกราคาให้แม่รู้แม่ยังหัวเราะพร้อมกับบอกราคาเพื่อนฝูงไง แต่ข้อตกลงของไอ้มิลคือให้มันเดินลงมาหาเมื่อไหร่ก็ได้ถ้ามันเบื่อหรือเหงาหรือต้องการเพื่อนเล่นเวลามันเครียด เออ อยากให้มันกลับไปคิดราคาแพงๆ แทน
พอเห็นว่าคงไม่ได้ทำงานต่อคินเลยบอกให้ทุกคนพักค่อยทำงานต่อตอนบ่ายแล้วกัน ส่วนไอ้มิลเห็นเล่นๆ ส่งสายตาหาน้องเขาแบบนั้นแต่พอน้องเขาจะถลามาหาไอ้นี่ก็ลากเขาวิ่งแถดๆ หนีน้องนางแบบแทบไม่ทันนี่ถ้าไม่ใช่เพื่อนรักตั้งแต่อนุบาลควบตำแหน่งเจ้าของตึกที่เช่าอยู่นี่จับหักคอไปแล้ว
วุ่นวายตั้งแต่เด็กยันแก่รำคาญ!
-
************************************
“สรุปมึงมีอะไรมิล”
“กูว่างเฉยๆ เลยมากินข้าวด้วยทุกทีกูยุ่งจะตายห่าวันๆ กูกินข้าวกับกองงานกองเอกสาร”
“เซ็นเอกสารสามสิบแฟ้มไม่เห็นจะยากอะไร”
“มึงลองมาเซ็นเองแล้วจะรู้ตะคริวกินที่มือมันเป็นยังไง”
คินหัวเราะเมื่อเห็นเพื่อนทำท่าซังกะตายเหมือนไปเจออะไรที่หนักหนาสาหัสพร้อมกับบอกว่าห้ามพูดเรื่องงานอีกนี่คือเวลาพักผ่อน จะว่าไปมันก็โคตรแตกต่างจากตอนเรียนยังกะคนละคนตอนเรียนเป็นนักศึกษาเย้วๆ ไปวันๆ พอเรียนจบทายาทธุรกิจอย่างรามิล ก็โดนจับใส่สูทสีดำผูกไทด์เข้ามาบริหารงานของครอบครัว ธุรกิจอสังหาริมทรัพย์วุ่นวายจนน่าปวดหัวแต่คินก็เชื่อว่าเพื่อนที่อยู่ด้วยกันมาครึ่งชีวิตก็สามารถทำได้อยู่แล้ว ก็แค่บ่นไปตามเรื่องตามราว
คินรู้จักกับรามิลมาตั้งแต่อนุบาลก็นะ..ยอมรับเลยตามประสาลูกคนรวยมีอันจะกินรามิลเป็นลูกของเพื่อนแม่ ตอนเด็กๆ รู้จักกันเพราะพ่อกับแม่นัดเจอกันทุกเสาร์อาทิตย์เขาก็เลยวางแผน (กันเอง)ว่าลูกๆ ก็ควรจะสนิทกันจะได้พึ่งพากันได้ในอนาคตเลยตัวติดกันเป็นตังเมมาตั้งแต่สามขวบและนั่นคือที่มาของแกงค์ลูกเพื่อนแม่(อันนี้ก็คิดชื่อกลุ่มเอง) เกาะกลุ่มกันมาตั้งแต่อนุบาลจนจบมหา’ลัยคิดว่าเลิกคบกันไปก็คงไม่มีใครอยากคบพวกเราแล้ว ยังดีที่ที่ยังมีแยกกันเรียนคนละคณะไม่งั้นเขาจะคิดว่าเราเป็นฝาแฝดกันสี่คน
รามิล หัวหน้ากลุ่มลูกเพื่อนแม่หน้าตาดีที่หล่อที่สุดเลือกเรียนบริหารและได้ตำแหน่งเดือนบริหารไปครองได้ไม่ยากคะแนนเฉียดฉิวกับไอ้เบน เบนจามินเมมเบอร์ของกลุ่มลูกเพื่อนแม่อีกคน สองคนนี้ตอนเรียนตัวติดกันยังกะฝาแฝดจนทุกคนเรียกแฝดบริหาร ส่วนสมาชิกอีกคนคือ
ทิม ที่เรียนออกแบบเครื่องประดับเพราะที่บ้านทำธุรกิจจิวเวอรี่ ชื่อจริงๆ มันน่ะชื่อ ทับทิม ยายมันเป็นคนตั้งให้ตอนเด็กๆ มันหน้าตาจิ้มลิ้มเหมือนเด็กผู้หญิงชื่อทับทิมเลยไม่ค่อยแปลกเท่าไหร่ พอโตขึ้นรู้ว่าอะไรเป็นอะไร มันจะโกรธมากถ้าใครเรียกชื่อเต็มเคยล้อครั้งนึงร้องไห้จ้าวิ่งไปฟ้องแม่โดนแม่ด่าเรียงตัวยังจำได้ไม่ลืม
แต่ไอ้รามิลเป็นนักศึกษาคณะบริหารที่ใช้ชีวิตอยู่ที่คณะนิเทศ วันๆ หมกตัวอยู่ในสตูดิโอมากกว่าคินที่เรียนนิเทศซะอีก ทุกวันก็เอากล้องมาถ่ายรูปคนนู้นคนนี้ไปเรื่อยเปื่อยแต่มันเพิ่งค้นพบตัวเองว่าถ่ายรูปสวยก็ตอนส่งประกวดแล้วได้รางวัลที่หนึ่ง
ตอนนั้นทั้งกลุ่มคิดว่าไอ้มิลจะเปลี่ยนสายที่เรียนกะทันหัน แต่สุดท้ายมันก็บอกว่า ขอถ่ายรูปเวลาที่อยากถ่ายกับเวลาที่มีประกวดแข่งขันแล้วกันอยากเป็นผู้บริหารที่ถ่ายรูปได้ ดูเป็นคนหล่อที่เข้าใจยากแต่มันก็ทำอย่างที่บอก ทำมาตั้งแต่เรียนอยู่จนกระทั่งเรียนจบมา
ภาพถ่ายที่มีลายเซ็นว่า CUPID มักจะได้รางวัลจากงานประกวดแข่งขันถ่ายภาพอยู่เสมอ
แต่น้อยคนนักที่จะรู้ว่านั่นคือภาพที่ถ่ายโดย รามิล
“กูมีข่าวดีมาบอกมึงด้วยมิล”
คินเลื่อนโปสเตอร์ขนาดเอสี่มาอยู่ตรงหน้าเพื่อนรักก่อนที่รามิลจะหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาดูใกล้ๆ ทันทีที่กวาดสายตาอ่านข้อความทั้งหมดก็ยิ้มออกมา
“นี่ช่างภาพมือหนึ่งของประเทศเราเลยคุณสมิทธิ์ กูโคตรชอบภาพที่เขาถ่ายคราวที่แล้วประมูลรูปเขามา กูแทบหมดตัว”
“กูถึงเอามาให้มึงไงงานประกวดภาพถ่ายงานนี้มึงไม่ควรพลาด”
“ตอนนี้กูโคตรยุ่งเพิ่งเคลียร์โปรเจคไปมาต่ออีกสามโปรเจค พี่เทพส่งงานให้กูเหมือนกูมีแปดร่าง”
“งานมันสิ้นปีเว้ยระหว่างนี้มึงก็ลองตัดสินใจดูมีเวลาอีกเยอะ หัวข้อประกวดน่าสนใจดี”
คินชี้ไปตรงหัวข้อที่ใช้ในการประกวดให้เพื่อนรักเห็นชัดๆ
รามิลเองก็มองตามมือที่คินชี้ก่อนจะอ่านหัวข้อตามช้าๆ
อันตรายแต่สวยงาม..
ก็ถือว่ายากพอสมควรเป็นหัวข้อที่ใครก็ต่างตีความหมายไปคนละทิศละทางขนาดเขาตอนนี้ยังสมองโล่งนึกไม่ออกเลยว่ามันหมายถึงอะไรอ่านวนสามรอบก็ยังไม่มีไอเดียขึ้นมาในหัวเลยสักนิดเขายังไม่เห็นอะไรที่มันสวยและอันตรายไปพร้อมๆ กันทุกทียอมรับเลยว่าเวลาที่เห็นหัวข้อถ่ายรูปเขาจะมีไอเดียผุดขึ้นมาในหัวทันทีแต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกถึงคำว่า
ว่างเปล่า
“กูลุยคนเดียวเหรอวะงานนี้ มึงไม่เล่นด้วยเหรอวะคิน”
“บายว่ะ กูมีงานยาวถึงสิ้นปีหัวข้อกว้างด้วยกูขี้เกียจคิดให้มึงฉายเดี่ยวเลยครับคิวปิด”
“งานยากกูค่อยตัดสินใจแล้วกัน หมายถึงอะไรวะอันตรายแต่สวยงาม”
คินพยักหน้ารับหัวข้อปีนี้ของคุณสมิทธิ์งานหินจริงๆ เห็นเพื่อนที่อยู่ในวงการโอดครวญกันใหญ่ มิน่าล่ะถึงให้เวลาส่งประกวดยาวนานกว่าครั้งก่อนๆ หลังจากทานข้าวเสร็จรามิลก็ขอตัวไปเคลียร์งานต่อคินเองก็ต้องไปแก้งานของน้องน้ำผึ้งต่างคนเลยต่างแยกย้ายก่อนจะกลับรามิลก็ยังโผล่หน้าไปทักทายน้องน้ำผึ้งแต่ก็เหมือนเดิมพอน้องเขาจะเดินเข้ามาหาไอ้รามิลก็ชะแว๊บหายตัวไปเหมือนใช้ผ้าคลุมล่องหน
แล้วไงล่ะงานมาตกที่กูนี่น้องน้ำผึ้งเดือนห้าเกาะติดไม่ห่าง
อยากจะรู้เรื่องมันเต็มทนดีนะที่เขาฝึกวิทยายุทธ์มาอย่างดีเลยเอาตัวรอดได้ทัน
“นี่แฟ้มสุดท้ายแล้วค่ะคุณมิล ไม่เลิกช้าแน่นอนวันนี้ไม่มีประชุมและไม่มีนัดทานข้าวกับลูกค้า”
คุณพิมพ์ดาวเลขาแสนสวยเดาใจเจ้านายได้อย่างตรงใจรามิลหยุดเซ็นเอกสารแล้วยกนิ้วโป้งขึ้นมาพร้อมกับบอกว่ายอดเยี่ยมอยากมอบตำแหน่งเลขาแห่งชาติให้ พิมพ์ดาวเลยทำท่าอ่อนใจดีที่เขาเห็นคุณรามิลมาตั้งแต่เล็กๆ เลยไม่แปลกใจกับไอ้อาการขี้เล่นแบบนี้ พิมพ์ดาวนึกแล้วยังขำเธอทำงานกับเตชนะหิรัญมานาน เคยเป็นเลขาให้กับคุณ สร ปานอัปสรพี่สาวของคุณรามิลบางครั้งก็เคยไปทำงานกับคุณทัดเทพพี่ชายคนโต จนกระทั่งคุณรามิลเรียนจบเข้ามารับตำแหน่งคุณสรเลยให้เธอมาช่วยคุณรามิลเต็มตัว ยังจำวันที่คุณสรมอบหมายงานให้ได้อยู่เลย
“คุณดาวไปช่วยตามิลหน่อยค่ะ กลัวจะตายคากองเอกสารไปซะก่อนคุณดาวเหมือนแม่นมตามิลเลยนะคะ”
ฟังครั้งแรกยังกลั้นหัวเราะแทบตายแต่พิมพ์ดาวก็คิดว่าเธอก็ใกล้เคียงกับคำว่าแม่นมตามที่คุณสรบอก งานก็ช่วย ข้าวก็หาให้ทานแถมยังเคยสลับสับรางรถไฟให้กับผู้หญิงที่เข้ามาหาอีกต่างหากเลขาที่ไหนจะทำได้ขนาดนี้
“คุณมิลทำตัวเหมือนคนแต่งงานแล้วต้องรีบกลับบ้านให้ตรงเวลาเลิกงานช้าก็ไม่ได้”
“คุณดาวก็…เลิกงานเร็วผมก็จะได้ไปหาภรรยามาแต่งงานให้คุณดาวเลี้ยงลูกผมไงครับ จะได้เป็นเพื่อนเล่นกับน้องเดือน”
“ตายละ นี่ยัยเดือนก็เป็นเพื่อนลูกคุณเทพแล้วลูกคุณมิลตามไม่ทันหรอกค่ะ ไม่มีเป็นตัวเป็นตนสักทียังให้พี่รับมือกับคุณผู้หญิงทั้งหลายอยู่เลยโดยเฉพาะคุณวินดี้กรี๊ดใส่หูจนพี่จนปวดหัว”
รามิลหัวเราะเมื่อเลขาคนเก่งเอามือกุมขมับเมื่อเล่าเหตุการณ์ที่หนึ่งในบรรดาคู่ควงที่โทรเข้ามาที่บริษัทเพราะเขาไม่ยอมรับสาย แต่เจอฤทธิ์ของคุณพิมพ์ดาวไปสู้ไม่ได้เลยกรี๊ดใส่ เลขาเห็นเจ้านายหัวเราะก็แทบจะเอาแฟ้มฟาดใส่รามิลเลยหยิบขนมเค้กชื่อดังยื่นให้พร้อมกับบอกว่าฝากให้น้องเดือนลูกสาวเธอ พิมพ์ดาวเลยเอ่ยขอบคุณอย่างที่บอกเธอทำงานกับเตชนะหิรัญมานานเห็นคุณรามิลมาตั้งแต่เล็กๆ ถึงจะเจ้าชู้ ขี้เล่น จอมกะล่อน
แต่เวลาทำงานก็จริงจังและตัดสินใจเฉียบขาดฝีมือบริหารงานไม่เคยทำให้ใครผิดหวัง และที่สำคัญคุณรามิลนึกถึงและใส่ใจคนรอบข้างเสมอ คนรักกันทั้งบริษัทขนาดเจ้าทองยามหน้าบริษัทยังยกให้เป็นเจ้านายในดวงใจเคยถามทองว่าเพราะอะไร ทันทีทีที่ทองเล่าให้ฟังเธอยังยิ้มตามด้วยความเอ็นดู
“โอ๊ยคุณดาว วันนั้นคุณมิลเลิกดึกเวรผมพอดีคุณเขาเดินลงมาจากตึก ผมก็นึกว่าพวกคุณๆ เขากลับไปหมดแล้วเลยสั่งส้มตำน้ำตกลาบมาเต็มอยู่ดีๆ คุณมิลก็โผล่มาร่วมวงบอกหิวแต่ไม่อยากกินข้าวกล่อง คุณดาวพวกผมนี่เหงื่อแตกเลยนะนึกว่าจะโดนไล่ออก แต่คุณมิลกลับบอกให้ผมสั่งไก่ย่างกับตำแตงมาเพิ่ม นั่งกินกันตรงป้อมยามเลย”
ทองบอกคุณมิลไม่ถือตัวแถมยังบอกว่าถ้ามีปาร์ตี้อาหารอีสานแซ่บๆ ให้เรียกเขาด้วยจะมาร่วมวง คำสัญญาเป็นข้าวเหนียวหนึ่งก้อน พอฟังจบเธอยอมรับว่าทองโดนคุณรามิลซื้อใจไปเต็มๆ แต่ไม่แปลกใจเท่าไหร่คุณมิลเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วเป็นตัวของตัวเองไม่เคยเปลี่ยน เธอเองก็อยากจะเห็นเหมือนกันว่าใครกันที่จะมาอยู่เคียงข้างเจ้านายคนเล็กของเธอ
รามิล เตชนะหิรัญ
************************************
รามิลยกมือรับไหว้พนักงานที่เดินสวนลงมาจากตึกแน่นอนว่าเขามีความคิดที่แน่วแน่ว่าจะไม่ทำงานหลังหกโมงเย็น นอกจากจะมีงานที่จำเป็นจริงๆ เขาถือคติคนเราต้องทำงานและต้องมีเวลาส่วนตัวด้วยไม่งั้นประสาทแดกแน่นอนถ้าจะต้องมานั่งเซ็นเอกสาร24ชั่วโมง จังหวะที่กำลังจะเปิดประตูรถเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นพร้อมกับชื่อที่โชว์หราทำให้มิลต้องกดรับ
BEN (ลูกเพื่อนแม่)
“สวัสดี รามิลหัวหน้าแกงค์ลูกเพื่อนแม่”
“ทักกูแบบนี้มึงจะต้องมีเรื่องให้กูทำแน่นอน”
“รู้ใจยังกับเมียหลวง”
“มีอะไรให้รับใช้คะสามี หรือจะให้กูไปเป็นพระเอกเอ็มวีนักร้องค่ายมึง”
“กูไม่มีเงินจ้างมึงหรอกครับคุณชายรามิล เออ..มึงเลิกงานยังวะ”
“เลิกแล้วสิวะกูไม่มีนโยบายทำงานถวายหัว”
“มึงคือวันนี้กูมีนัดกับแฟนกู”
“เจนนี่อ่ะนะ”
“จีจี้โว้ย เจนนี่นี่กูเลิกไปเป็นชาติแล้วอัพเดทชีวิตเพื่อนฝูงบ้างวันนี้กูนัดไว้แต่งานแม่งไม่เสร็จ มีโปรเจคใหม่กูรอนักแต่งเพลงในตำนานมาหาอยู่ มึงเอ๊ย..พ่อมอบโปรเจคยิ่งใหญ่ให้กูทำ”
“ไอ้เบนมึงค่อยระบายชีวิตมึงทีหลังเอาสิ่งที่กูต้องทำมาก่อน”
“กูสั่งดอกไม้ไว้มึงไปเอาให้กูหน่อย”
“อะไรของมึงทำไมไม่ให้ที่ร้านไปส่งวะ”
“กูโทรไปแล้วเขาบอกวันนี้คนส่งดอกไม้เหลืออยู่คนเดียว ไม่ว่างมาส่งให้กูให้กูรอก่อนแต่กูรอไม่ได้เดี๋ยวน้องจีจี้งอนกู มึงว่างอยู่ช่วยกูหน่อย ไอ้คินก็ติดงาน ไอ้ทิมก็อยู่เยอรมัน จะให้ลูกน้องไปเอาให้เขาก็ติดแง็กอยู่กับกูเนี่ย”
“พรรณนาโวหารยาวมากใจความสำคัญคือกลัวแฟนงอนอ่อนว่ะ! เออ ดอกไม้ที่ไหนวะบอกชื่อร้านกับแชร์โลมา”
“ร้านชื่อ SECRET GARDEN บอกชื่อกูได้เลย”
“ชื่อร้านดอกไม้แน่เหรอวะฟังดูแปลกๆ เออ เดี๋ยวกูไปเอาให้แล้วกันรอไอ้ทิมกลับมาแล้วนัดกันเว้ย วันนี้กูกินข้าวกับไอ้คินคิดถึงพวกมึงโคตรๆ อาหารอร่อยขึ้นมาทันทีเมื่อกินกับเพื่อนสนิท”
“เหมือนมึงเหงามากฟังแล้วน่าสงสารทั้งๆ ที่กลุ่มลูกเพื่อนแม่เราเจอกันแทบทุกวันบ้านห่างกันสองซอย”
“กูเล่นใหญ่ไปงั้น”
“รำคาญมึงอย่าลืมภารกิจกู”
“ดอกไม้เจนนี่”
“จีจี้โว้ย!!!!”
สรุปวันนี้เลิกงานเร็วเพื่ออะไรวะแผนล่มไม่เป็นท่าว่าจะเข้าฟิตเนตฟิตหุ่นสักหน่อยก็ต้องเลื่อน รามิลเลยกดเข้าแอพพลิเคชั่นแล้วพิมพ์ชื่อร้านดอกไม้ที่เพื่อนให้มาลงไปยังดีที่ไม่ไกลจากบริษัทเขาสักเท่าไหร่แต่อาจจะรถติดเล็กน้อยเพราะนี่เป็นเวลาเลิกงาน พอเห็นจุดหมายปลายทางรถสีดำก็พุ่งทะยานออกไป
SECRET GARDEN
มาถึงเร็วกว่าที่คิด
รามิลจอดรถตรงลานกว้างข้างๆ ร้านดอกไม้ SECRET GARDEN เป็นร้านดอกไม้ที่ไม่ใหญ่มากแต่พื้นที่ด้านหลังดูกว้างพอสมควร อาจจะปลูกดอกไม้เองด้วยมั้งรามิลไม่เคยมาที่ร้านดอกไม้เองนับเป็นครั้งแรกเลยด้วยซ้ำ ปกติถ้าจะให้ดอกไม้ผู้หญิงสักคนเขาก็แค่โทรไปสั่งดอกไม้แล้วก็ให้ที่ร้านส่งให้ ไม่เคยต้องมาด้วยตัวเองแบบนี้
เงียบ..
ทันทีที่รามิลเปิดประตูเข้าไปในร้านแต่ทั้งร้านกลับเงียบกริบเหมือนไม่มีใครอยู่ ร่างสูงเลยเดินดูดอกไม้รอบๆ ร้านแปลกตาดีเขาเองก็ไม่เคยเห็นดอกไม้นานาชนิดขนาดนี้มาก่อน รูปถ่ายโพลาลอยด์ที่ติดไว้ตรงกระดานทำให้รามิลสนใจ มันก็เป็นรูปดอกไม้ในร้านไม่ก็เป็นรูปลูกค้า แล้วก็ผู้ชายคนนึงซึ่งไม่แน่ใจว่าใช่เจ้าของร้านรึเปล่าเพราะรามิลเองคิดว่าเจ้าของร้านดอกไม้น่าจะเป็นผู้หญิงมากกว่า
“สวัสดีครับ ผมมารับดอกไม้ที่สั่งไว้”
เงียบ…
“สวัสดีครับ มีใครอยู่ไหมครับ”
เงียบ…
“เอ่อ..สวัสดีครับ”
เงียบ…
เอาไงดีวะไอ้เบนก็ส่งไลน์มาเร่งยิกๆ แต่ในร้านก็ไร้วี่แววสิ่งมีชีวิต รามิลเดินไปเดินมาอยู่ในร้านพลางชะเง้อเข้าไปด้านในก็ยังไม่เห็นว่าจะมีใครโผล่หน้าออกมา สุดท้ายก็ตัดสินใจเดินไปเข้าไปตรงด้านหลังรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นว่ามันเป็นทางเดินโล่งๆ เหมือนเชื่อมต่อไปที่ไหนสักแห่ง รามิลรู้ดีว่ามันเสียมารยาทที่เขาถือวิสาสะเดินเข้ามาในนี้ แต่เขาเองก็บอกไม่ถูกว่าทำไมความรู้สึกมันถึงบอกให้เขาเดินเข้ามา
โรงเรือนขนาดใหญ่ตรงหน้ามองจากตรงนี้มันเห็นไม่ค่อยชัดว่าข้างในโรงเรือนเป็นต้นไม้แบบไหนพอมองซ้ายมองขวาเลยตัดสินใจเดินเข้ามาใกล้ๆ ม่านพลาสติกที่เหมือนประตูทำให้รามิลยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ความคิดตีกันในหัวจนยุ่งเหยิงเหมือนมีฝั่งเดวิลกับเทวดาความดีมันบอกว่าเขาควรจะหันหลังกลับไปรอตรงร้านดอกไม้ตามเดิมเดินเข้ามาแบบนี้มันเสียมารยาท ส่วนความชั่วก็บอกให้เขาลุยต่อไหนๆ ก็เดินเข้ามาถึงขนาดนี้แล้ว เหมือนสองฝั่งทะเลาะกันไปมาจนสุดท้ายเดวิลก็ชนะ เอาวะ!
ร่างสูงค่อยๆ เอื้อมมือแหวกม่านพลาสติกที่กั้นอยู่ก่อนจะตัดสินใจก้าวเท้าเข้าไปข้างใน ทันทีที่เห็นว่าภายในโรงเรือนคืออะไรรามิลก็หยุดนิ่งก่อนที่จะกวาดสายตามองไปรอบๆ
ต้นกระบองเพชร
ใช่..ทั้งโรงเรือนคือแคคตัสหรือต้นกระบองเพชรนับร้อยๆ ต้นวางเรียงรายอยู่ ทุกต้นมีลักษณะเฉพาะในแบบของตนเอง บางต้นรามิลก็เคยเห็นตามร้านขายดอกไม้ทั่วไป แต่บางต้นเป็นพันธุ์ที่รามิลเองไม่เคยเห็นมาก่อน บางต้นมีหนามแหลม บางต้นออกดอกสีสันแปลกตา รามิลยอมรับว่าเขาไม่เคยสนใจต้นไม้ใบหญ้าเลยสักนิด ชื่อต้นไม้ดอกไม้อะไรเขาไม่เคยรู้ เรียกว่ามันเป็นสิ่งที่อยู่ห่างไกลจากตัวเขาพอสมควร
รามิลค่อยๆ ก้าวเท้าพร้อมกับมองต้นกระบองเพชรที่วางอยู่ทีละต้น น่าแปลกแทนที่เขาจะออกไปจากที่นี่แต่ทุกความรู้สึกกลับบอกให้เขาอยู่ต่อ รามิลมองไปยังต้นกระบองเพชรต้นหนึ่งมันมีหนามแหลมจนน่ากลัวเดาได้เลยว่าถ้าเผลอเอามือไปจิ้มจะต้องมีเลือดซิบกันบ้างแต่ถึงจะดูอันตรายอย่างนั้นทั้งลำต้นและหนามแหลมคมก็ยังคงดูสวยงาม
เฮ้ย!
ใช่!
ใช่แล้ว!
รามิลรู้แล้วว่าเขากำลังนึกถึงอะไร
อันตรายแต่สวยงาม..
หัวข้อในการประกวดถ่ายรูปในปีนี้!
รามิลมองไปรอบๆ ต้นกระบองเพชรที่วางอยู่ มันเป็นสิ่งที่เขาไม่ได้นึกถึงมาก่อนเป็นสิ่งที่ไม่เคยอยู่ในหัวเลยสักนิดและไม่รู้ด้วยว่าอะไรที่ทำให้เขาได้มาพบกับเจ้ากระบองเพชรพวกนี้แต่รามิลเชื่อตัวเองว่าเขาไม่เคยคิดผิด เขามั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์และเขารู้แล้วว่าเขาจะส่งรูปอะไรในการประกวดภาพถ่ายครั้งนี้
อันตรายแต่สวยงาม
เหมือนต้นกระบองเพชร
แผ่นหลังกว้างที่อยู่ตรงหน้าทำให้คนที่เดินเข้ามาใหม่หยุดนิ่งอยู่กับที่และเหมือนผู้ชายตัวสูงใหญ่จะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ามีใครที่เดินเข้ามา ท่าทางเหมือนตกอยู่ในมนต์สะกดไม่สนใจสิ่งรอบข้างทำให้ต้องตัดสินใจเอ่ยทักออกไป
“ขอโทษนะครับที่นี่ไม่อนุญาตให้คนภายนอกเข้ามา”
SECRET GARDEN
#ความลับของต้นไม้
TO BE CONTINUED
talk:
เปิดเรื่องใหม่แฮ่..
จริงๆ เรื่องนี้ตั้งใจให้เป็นซีรีส์แกงค์ลูกเพื่อนแม่สี่คนสี่เรื่องถ้าขยันและสามารถพอ 555
เรื่องนี้ไม่มีดราม่าใสใสไม่มีดราม่าอ่านเพื่อความอารมณ์เฮฮาปาจิงโกะ ฝาก #ความลับของต้นไม้ ด้วยนะคะ โค้งงงง
ความลับ..
-
ติดตามค่ะ
-
ติดตามจ้ะ
-
ติดตาม
-
ติดตามค่า
-
SECRET GARDEN
คือความลับในใจฉัน..
CH1 : CACTUS
“เหมือนกูไหว้วานผิดคน แค่ให้มาเอาดอกไม้ทำไมมึงก่อเรื่อง”
“…………………………………………………………”
“ดอกไม้ก็ไม่ได้ จีจี้ก็งอน กูต้องทิ้งงานกลางคัน เข้ามุมหันหน้าเข้ากำแพงไปสำนึกผิดเลยมึงอ่ะ รามิล”
“…………………………………………………………”
ไอ้เบนบ่นเป็นหมีกินผึ้งแล้วบรรยากาศตอนนี้นี่มันอะไรวะ เขาเหมือนนักโทษทำความผิดร้ายแรงเลยเนี่ยนี่นั่งอยู่บนเก้าอี้กลางร้านรายล้อมไปด้วยคนสามคนที่ยืนกอดอกจ้องหน้าอยู่คนแรกคือคนที่ให้เขาเข้ามุมสำนักผิดไอ้เบนแกงค์ลูกเพื่อนแม่ที่เติบโตมาด้วยกัน ด้านซ้ายคือเพื่อนที่ทำงานของได้เบนชื่อเจท่าทางจะรีบมากหอบมาทั้งแฟ้มเอกสารปากกายังทัดไว้ที่หูส่วนผู้ชายที่ยืนอยู่ทางด้านขวามือคือ
คุณต้นไม้..
ไม่ได้หมายถึงต้นไม้ที่เป็นต้นๆ แต่เป็นชื่อเจ้าของร้านดอกไม้ SECRET GARDEN
สรุปเจ้าของร้านเป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิงอย่างที่คิดไว้
“มีอะไรจะแก้ตัวไหม ไอ้มิล”
“ผมยังยืนยันคำเดิมว่าผมอยากถ่ายรูปต้นกระบองเพชรของคุณต้นไม้”
ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้
“ขอโทษนะครับที่นี่ไม่อนุญาตให้คนภายนอกเข้ามา”
ทันทีที่จบประโยครามิลที่ตกอยู่ในภวังค์เริ่มรู้สึกตัว เลยหันกลับไปมองด้านหลังผู้ชายผิวขาวตัวผอมความสูงน่าจะสักประมาณร้อยเจ็ดสิบห้าเจ็ดสิบหกผมสีน้ำตาลยาวปรกหน้าเป็นหน้าม้าบางๆ บนตัวมีผ้ากั้นเปื้อนที่เป็นสัญลักษณ์ของร้านดอกไม้สวมใส่อยู่
เด็กในร้าน? หรือว่า เจ้าของร้าน?
“ต้องขอโทษด้วยนะครับ คือผมเห็นว่าไม่มีใครอยู่หน้าร้านเลยเดินเข้ามาเรื่อยๆ ”
“มารับดอกไม้เหรอครับ”
“ใช่ครับ ผมสั่งดอกไม้ไว้ชื่อเบนจามิน”
คนตรงหน้าทำหน้าเหมือนไม่เชื่อเลยต้องรีบบอกว่าลูกค้าที่ชื่อเบนจามินให้มารับแทน คงจะรู้จักไอ้เบนแน่ๆ ถึงได้ทำหน้าแบบนั้นพอเจ้าตัวร้อง อ้อ..ก็ใจชื้นขึ้นมาหน่อยกลัวจะคิดว่าเขาเป็นขโมยขะโจนที่ไหน พอเห็นว่าเขาเงียบไปผู้ชายที่ใส่ผ้ากั้นเปื้อนก็บอกให้เขาไปรอตรงหน้าร้านจะดีกว่าที่ตรงนี้เป็นที่ส่วนบุคคล รามิลมองไปรอบๆ ต้นกระบองเพชรที่วางเรียงรายกันอยู่เขาจะไม่ยอมปล่อยให้มันผ่านไป เขาเจอสิ่งที่อยากถ่ายแล้ว เขาจะปล่อยให้มันหลุดมือไปไม่ได้
“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าคุณเป็น..”
“ผมเป็นเจ้าของร้านดอกไม้ SECRET GARDEN ผมชื่อพฤกษาเรียกผมว่าต้นไม้ก็ได้ครับ”
“คือผมมีเรื่องจะรบกวนหน่อย”
“ครับ?”
“ผมอยากขอถ่ายรูปต้นกระบองเพชรของคุณ คือผมอยากได้ต้นกระบองเพชรไปถ่ายรูปส่งประกวดภาพถ่ายผมจะอธิบายยังไงดี เอาเป็นว่าผมอยากจะซื้อต้นกระบองเพชรของคุณ”
“คุณจะถ่ายรูปต้นกระบองเพชรของผมส่งประกวดภาพถ่าย”
“อ่า…ใช่ครับ”
“มันสวยเหรอครับ”
“มันตรงตามหัวข้อที่เขากำหนดไว้ที่สุดแล้วครับ”
“คุณอยากได้ต้นกระบองเพชรไปถ่ายรูปเฉยๆ”
“ประมาณนั้นครับ”
“ถ้าผมขายต้นกระบองเพชรให้คุณพอคุณถ่ายรูปเสร็จแล้วพวกกระบองเพชรคุณจะทำยังไงต่อเหรอครับ”
ทำไมอยู่ดีๆ บรรยากาศมันเย็นยะเยือกขนาดนี้วะ..ความรู้สึกเหมือนกำลังเจรจาธุรกิจร้อยล้านอยู่ทั้งๆ ที่คุยกันเรื่องต้นไม้ใบหญ้าเท่านั้น คุณต้นไม้เจ้าของร้านไม่ได้ทำท่าดุหรือทำหน้าไม่พอใจเขาเลยสักนิดแถมยังยิ้มอยู่ด้วยโอเคยิ้มสวยอยู่หรอก..แต่เขารู้สึกเกรงอกเกรงใจไม่กล้าตอบคำถามของคุณต้นไม้เลยสักนิดเขาไม่ได้คิดอะไรต่อทั้งนั้นแหละ เขาแค่อยากจะถ่ายรูปต้นกระบองเพชรเพียงเท่านั้นไม่ได้คิดจะปลูกหรือมานั่งดูแลประคบประหงมอะไร
“ก็..”
“ผมไม่ขายต้นกระบองเพชรให้คุณ ต้องขอโทษด้วยนะครับ”
เออ…
“เฮ้ย เดี๋ยวคุณไม้ผมว่าเรามาคุยกันก่อน”
“ผมยังยืนยันคำเดิมว่าผมไม่ขาย”
“งั้นผมขอแค่ถ่ายรูปได้ไหม แบบเช่ามาถ่ายอะไรแบบนั้น”
“ไม่อนุญาตครับ”
“คุณไม้ เรามาคุยกันสักนิดคุณไม่ต้องห่วงเรื่องค่าเช่าผมรับรองว่าผมไม่เอาเปรียบคุณแน่นอน คุณเรียกราคามาได้เลย”
“ผมว่าคุณเบนจามินรอดอกไม้นานแล้วนะครับ”
รามิลมองเจ้าของร้านดอกไม้ที่ใจเข็งยังกะหินพูดเท่าไหร่ตื้อเท่าไหร่ก็ไม่สนใจเขาเลย แถมยังหยิบดอกไมช่อบะเร่อบะร่าของไอ้เบนออกมาวางตรงเคาน์เตอร์ คุณต้นไม้จะเล่นแบบนี้ใช่ไหมได้..นี่เขารามิลนะเขาไม่มีทางที่จะยอมแพ้อะไรง่ายๆ หรอกรามิลลากเก้าอี้มาตรงหน้าเคาน์เตอร์แล้วนั่งอยู่อย่างนั้นไม่ลุกไปไหน จนเจ้าของร้านต้องหยุดจัดดอกไม้แล้วหันมามองหน้ากันตรงๆ รามิลโน้มตัวพาดไปกับเคาน์เตอร์ก่อนจะบอก
“ถ้าคุณไม่ยอมขายต้นกระบองเพชรให้ผมผมก็จะไม่ไปไหนดอกไม้ไอ้เบนก็เอาไว้ที่นี่แหละ ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น!”
กลับมาปัจจุบัน
“เมื่อไหร่มึงจะกลับบ้านคุณไม้เขาจะปิดร้านแล้ว”
“บอกคุณไม้ยอมใจอ่อนให้กูสิ”
“มึง ที่เขาขายต้นกระบองเพชรมีอีกเป็นล้านแห่งเลยถ้ามึงจะเอา คุณไม้เขาก็คงมีเหตุผลมึงเข้าใจเขาด้วย”
“ไม่ ต้องที่นี่เท่านั้นกูมั่นใจว่าต้องที่นี่เท่านั้น”
ปวดหัวเว้ย! เบนจามินเส้นประสาทในสมองจะแตกแล้วโตจนจะสามสิบแต่ยังมาเคลียร์เรื่องต้นกระบองเพชรอะไรไม่รู้ให้ไอ้รามิล ตอนที่คุณไม้โทรมาบอกให้มาพาตัวเพื่อนกลับนี่ใจตกไปตาตุ่มนึกว่าเกิดเรื่องอะไรร้ายแรงแต่พอมาถึงและทราบที่มาที่ไปนี่ถึงกับกุมขมับ สงสารคุณเจ้าของร้านที่ต้องมาเจอเรื่องปัญญาอ่อนแบบนี้ ดีที่คุณไม้ไม่ได้โวยวายหรือทำท่ารำคาญแค่นั่งห้อยขามองไอ้มิลนิ่งๆ มีแวบนึงที่เห็นคุณไม้ยิ้มขำๆ เออคงตลกท่าทางเหมือนเด็กแปดขวบของไอ้มิลมัน เบนเองไม่ได้รู้จักคุณไม้เป็นการส่วนตัวแค่สั่งดอกไม้ร้านนี้บ่อยเพราะไอ้เจที่ทำงานด้วยกันเป็นคนแนะนำ พอเห็นว่าจัดสวยถูกใจเลยใช้บริการเรื่อยมาแต่สงสัยจะแตกหักเพราะไอ้เพื่อนเฮงซวยคนเดียว
“ผมต้องปิดร้านแล้วนะครับ”
“คุณไม้ ขายต้นกระบองเพชรให้ผมเถอะครับ”
“ไม่ครับ ผมยังยืนยันคำเดิม”
ไอ้มิลพุ่งเข้าหาคุณไม้ซะจนคุณไม้แทบจะหงายหลังตกเก้าอี้ เบนจามินถอนหายใจรอบที่สามสิบตั้งแต่เจอเหตุการณ์นี้มา ท่าทางไอ้มิลจะหมดแรงสู้ถึงได้ยกมือสองข้างยอมแพ้พยักหน้าอย่างเข้าใจ เบนเลยโล่งใจไปด้วยนึกว่าจะจบแบบเจ็บเนื้อเจ็บตัวหรือไม่ก็คุณไม้โทรเรียกตำรวจมาจัดการให้มาลากคอไอ้มิลออกจากร้าน ดีที่มันยังรู้จักเกรงอกเกรงใจเป็นกะเขาบ้าง เบนจามินกับเจเลยเอ่ยลาและขอโทษที่วันนี้ทำให้เกิดเรื่องวุ่นวาย รามิลเลยเดินตามเบนมาที่หน้าประตูร้าน จังหวะที่กำลังดึงประตูเข้ามาปิดกลับมีมือแทรกเข้ามาพร้อมกับใบหน้าของรามิลที่โผล่เข้ามาอีกรอบ
“เดี๋ยวผมจะมาใหม่เตรียมตัวเจอหน้าผมทุกวันได้เลย คุณต้นไม้”
เจ้าของร้านดอกไม้ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นก่อนจะชะโงกหน้าไปมองคนที่โดนเพื่อนลากตัวออกไป ต้นไม้ก้มหัวให้คุณเบนจามินที่เอ่ยขอโทษแทนเพื่อนเสียงดังลั่น ไม้รอจนคุณนักธุรกิจทั้งสองคนขับรถออกไปแล้วถึงได้กลับมาปิดร้านตามเดิม เสียงไลน์ที่ดังขึ้นต้นไม้เลยเดินมาตรงเคาน์เตอร์แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดข้อความ
ต้นไม้ยิ้มกับข้อความที่ได้รับก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป
TREE : วุ่นวายดี
************************************
“ทำไมลูกชายคนเล็กของคุณแม่ที่เลิกงานเร็วกกว่าคนอื่นถึงได้กลับบ้านช้ากว่าคนอื่นคะ”
เสียงที่ดังขึ้นมาทำให้รามิลหยุดชะงักแล้วหมุนตัวเปลี่ยนเป้าหมายมาที่ห้องนั่งเล่นแทน ภาพที่เห็นคือคุณแม่ที่ตอนนี้กำลังเอาพวกแจกันเก่าๆ มาปัดกวาดเช็ดถูตามประสาคนที่ละมือจากธุรกิจ หลังจากที่คุณพ่อเขาเสียไปด้วยโรคประจำตัวเมื่อสองปีก่อนคุณแม่ของเขาก็เลยอำลาทุกตำแหน่งในบริษัทแล้วรับตำแหน่งแม่บ้านอย่างเต็มตัว
“ทำไมยังไม่นอนล่ะครับ ดึกแล้ว”
“แม่ยังไม่ง่วงก็หาอะไรทำไปเรื่อยเราเถอะตามิลไปไหนมาค่ำมืดดึกดื่น”
“ธุระนิดหน่อยครับการเจรจาไม่เป็นผล”
“ลูกค้าเรื่องมากเหรอคะ”
“ลูกค้าใจแข็งมากครับ”
รามิลทำหน้าอ้อนก่อนจะค่อยๆ ย้ายตัวลงมานอนหนุนตักคนเป็นแม่เหมือนตอนเด็กๆ คุณใบบัวเห็นเจ้าลูกชายที่ตัวโตเป็นหมีแต่ก็ยังทำท่าเหมือนเด็กสามสี่ขวบก็อดที่จะตีลงบนก้นเบาๆ ด้วยความหมั่นเขี้ยว
“แม่ครับ คนที่เขาชอบต้นไม้นี่เขาจะชอบอะไรครับ”
“แม่ว่าเรามึนๆ นะตามิลก็ลูกเพิ่งบอกว่าเขาชอบต้นไม้”
“หมายถึง คนที่เขาชอบต้นไม้ดอกไม้แบบนี้เขาจะชอบอะไรอย่างอื่นไหมครับ”
“นี่เราไปจีบสาวร้านดอกไม้เหรอคะ”
“เรียกว่าความสัมพันธ์ในทางธุรกิจมากกว่าครับ”
“แม่ก็เลยวัยแบบนี้มานานแล้ว แต่ถ้าลูกจะจีบคนที่ชอบต้นไม้ดอกไม้แม่ว่าลูกก็ต้องชอบต้นไม้ดอกไม้ด้วย”
“แม่ผมไม่ได้จะจีบเขา”
“ประโยคเราเหมือนจะไปจีบเขามากกว่าจะไปเจรจาธุรกิจ”
“ไม่ได้จีบแน่นอน แต่แม่ครับพรุ่งนี้ผมขอกล้วยไม้ของพ่อต้นนึงได้ไหม”
SECRET GARDEN
กล้วยไม้ดอกสีส้มนี่มันอะไรกัน..
ต้นไม้ยืนกอดอกมองกล้วยไม้สีสวยที่อยู่ในกระถางกระเบื้องลายครามที่เดาว่าราคาน่าจะแพงจนไม่กล้าจะแตะ แถมไอ้คนที่เอามานี่ยืนยิ้มแฉ่งในชุดทำงานเต็มยศดูเป็นนักธุรกิจที่ว่างดีเห็นคนอื่นนี่ประชุมกันจนหัวหมุน
“ดอกกล้วยไม้นี่..”
“ผมเอามาฝากครับคุณไม้”
“เอามาฝากผม?”
“ครับ”
“เอาดอกไม้มาฝากผมที่เป็นเจ้าของร้านดอกไม้”
“………………………………………………………………..”
ต้นไม้อยากจะหัวเราะให้ตายเขาจะอยากได้ดอกไม้ไปทำไมกันในร้านเขานี่ดอกไม้ต้นไม้เป็นร้อยๆ ชนิดหรือถ้าอยากได้แบบไหนเขาก็โทรหาไร่ดอกไม้เองก็ได้นักธุรกิจตรงหน้าทำท่าคิดตามก่อนจะพูดเบาๆ ว่าเออว่ะ..แต่ท่าทางจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ มีการอ้อนวอนขอซื้อกระบองเพชรเขาไม่เลิกสี่สิบล้านกลยุทธ์ในการเจรจาถูกงัดมาใช้หมดและแน่นอน
“ไม่ครับ ผมยังยืนยันคำเดิมผมไม่ขายต้นกระบองเพชรให้คุณ”
วันที่หนึ่งไม่ได้ผล…
“สาวเขาไม่ชอบดอกกล้วยไม้ของคุณพ่อเหรอคะ”
คุณแม่ใบบัวคนเดิมตะโกนถามมาจากห้องครัวหลังจากที่เห็นเจ้าลูกชายกลับบ้านมาด้วยสภาพหงอยเหมือนคนหมดแรงแถมในมือยังอุ้มดอกกล้วยไม้กระถางเดิมกับที่อุ้มออกไปตอนเช้า รามิลวางกล้วยไม้ดอกสีส้มไว้บนโต๊ะแล้วชะโงกหน้ามาดูว่าคุณแม่กับแม่ครัวกำลังทำอะไรเพราะเห็นเดินกันให้วุ่น
“ตาเทพกับหลานๆอยากกินขนมไทย แม่ก็เลยเข้าครัวซะเลย”
รามิลมองบรรดาขนมไทยสารพัดชนิดที่วางเรียงรายอยู่ตรงหน้าเชื่อได้เลยว่าเจ้าหลานฝาแฝดลูกพี่เทพบ่นอยากกินแต่คงไม่ได้มากมายขนาดนี้แน่นอนว่าสำหรับหลานสุดที่รักแล้วคุณนายใบบัวไม่เคยขัดนี่อาจจะไปเปิดตำราชาววังมาค้นสูตรทำเลยก็ได้ รามิลมองคุณแม่บ้านที่จัดวางขนมใส่กล่องแล้วนึกขึ้นได้
“พรุ่งนี้ขอผมกล่องนึงนะครับ”
SECRET GARDEN
บรรดาขนมไทยนี่มันอะไรกัน
ต้นไม้มองกล่องขนมแล้วกะพริบตาปริบๆ และแน่นอนว่าคนเดิมเวลาเดิมนักธุรกิจคนเดิมคุณรามิล เตชนะหิรัญที่ยืนยิ้มอยู่หน้าเคาน์เตอร์ประโยคที่พูดซ้ำๆ เหมือนกดอัดเสียงไว้ก็เริ่มเล่นและแน่นอน
“ผมยังยืนยันคำเดิมผมไม่ขายต้นกระบองเพชรให้คุณ และผมขอบคุณสำหรับขนมนะครับ”
วันที่สองก็ยังไม่ได้ผล
ต้นไม้มองแผ่นหลังที่เดินออกจากร้านไปแล้วก่อนจะหยิบโทรศัพท์ถ่ายรูปกล่องขนมแล้วกดส่ง คุณรามิลไม่ได้เอากลับไปบอกว่าคุณแม่เป็นคนทำเองเลยอยากให้เขาชิม ต้นไม้เองก็เอ่ยขอบคุณแล้วก็ไม่รู้นะว่าพรุ่งนี้เขาจะเจอกับอะไรอีก
วันที่สาม
“คุณต้นไม้วันนี้ผมเอาอาหารฝรั่งเศสมาฝากจากเชฟโรงแรมห้าดาวมาฝากคุณด้วยนะครับ”
“คุณรามิลครับ ผมไม่ขายต้นกระบองเพชรให้คุณและคุณไม่ต้องซื้ออะไรมาให้ผมแล้ว”
วันที่สามก็ยังไม่ได้ผล
วันที่สี่
“คุณไม้ไปกินเหล้ากันไหมครับ !”
“…………………………………………………”
วันที่สี่ก็ยังไม่ได้ผล
“รามิลลูกเพื่อนแม่มึงไปจีบใครที่ร้านดอกไม้วะแม่มึงมาบอกแม่กูว่ามึงหอบหิ้วสารพัดอย่างไปฝากเขา”
คินเดินเข้ามาหาคนที่นั่งจิบเบียร์อยู่ตรงโต๊ะในร้านประจำ ทันทีที่ได้ฟังรามิลถึงกับกระดกเบียร์ในมือจนหมดแก้วแล้วเอนศีรษะพิงไปกับโซฟาท่าทางหมดอาลัยตายอยากของเพื่อนในแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อนทำเอาคินขมวดคิ้วนี่ต้องสั่งเบียร์เพิ่มเพื่อมาปลอบใจ
“มึงจำที่ไอ้เบนเล่าใฟ้ฟังเมื่ออาทิตย์ที่แล้วได้ป่ะวะ”
“ที่มึงไปงอแงที่ร้านขายดอกไม้ต้นไม้อะไรสักที่สรุปมึงไปจีบเขา? ไหนไอ้เบนบอกเจ้าของร้านเป็นผู้ชาย”
“ไม่ได้จีบกูจะขอซื้อต้นไม้เขาแต่เขาไม่ขาย”
ยิ่งฟังคินก็ยิ่งทำหน้า งง มากกว่าเดิมรามิลเลยต้องเล่าเรื่องให้เพื่อนฟังอีกรอบมีการย้ำรอบที่สิบล้านว่า ต้นกระบองเพชรที่ร้าน SECRET GARDEN สวยมากทุกอย่างมันตรงตามคอนเสปสำหรับการถ่ายรูปส่งประกวด คินถามอีกรอบว่าถ้าจะถ่ายต้นกระบองเพชรที่อื่นก็น่าจะมีเหมือนกันอาจจะสวยกว่าที่นี่ด้วยซ้ำ แต่รามิลส่ายหน้าไปมาพร้อมกับบอกว่าต้องที่นี่เท่านั้น
“กูรู้ว่ามึงดื้อมาตั้งแต่เด็กไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆ แต่กูกลัวว่าเจ้าของร้านจะแจ้งตำรวจมาจับมึงสักวันข้อหาคุกคาม”
“กูไม่ได้ไปแต๊ะอั๋งเขาสักหน่อย”
“มึงโผล่ไปร้านเขาทุกวันแบบนี้ก็ใกล้เคียงพวกโรคจิตแล้ว เออ..มีคนจะอยากจะสั่งสอนมึงด้วย”
รามิลขยับตัวมานั่งเท้าคางรอเมื่อคินยกโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาแล้วกดวีดีโอคอลหาใครสักคนแค่เพียงไม่นานภาพที่ปรากฏขึ้นมาบนจอโทรศัพท์ทำให้รามิลหลุดขำ คนตัวเล็กตาโตๆ ที่ตอนนี้กำลังทำหน้าบึ้งตึงอยู่ตรงหน้าคือสมาชิกแกงค์ลูกเพื่อนแม่อีกคน
ทิม นพจินดา
“ไอ้เบนรายงานให้มึงฟังแล้วใช่ไหมทิมถึงอยากคุยกับกู”
“งี่เง่า!”
“โห..นี่กูโดนคนที่ได้ตำแหน่งงี่เง่าที่สุดในกลุ่มด่าว่างี่เง่าจะร้องไห้แล้วเนี่ย”
“มึงไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยไอ้มิล ใครให้มึงไปทำนิสัยป๋าใส่เจ้าของร้านดอกไม้ เขาไม่เอากระถางปาใส่หัวก็บุญเท่าไหร่แล้ว”
“ก็เขาไม่ขายต้นกระบองเพชรให้กูอ่ะทิม”
“เพราะมึงเป็นแบบนี้เขาถึงไม่อยากขายให้มึง ถ้าอยากได้จริงๆ ก็อย่าทำท่าทางเล่นๆ มึงเคยคุยกับเขาจริงๆ จังๆ หรือยังว่าเพราะอะไรทำไมมึงถึงอยากได้ต้นไม้ร้านเขา ไม่ใช่เอะอะก็ใช้เงินฟาด”
รามิลเงียบไปเมื่อฟังเพื่อนสนิทสั่งสอน จะว่าไปมันก็จริงเขาไม่เคยบอกเหตุผลที่เขาอยากได้ต้นกระบองเพชรให้คุณต้นไม้ฟังเลย เขาพอจะดูออกว่าคุณต้นไม้คงไม่อยากจะขายต้นกระบองเพชรที่เฝ้าฟูมฟักเลี้ยงดูให้ใครก็ไม่รู้ที่อยู่ดีๆ ก็โผล่มาบอกว่าอยากถ่ายรูปกระบองเพชรแถมยังเอานู่นเอานี่มาฝากทุกวันหวังผลอีกต่างหาก
“ไปอยู่เยอรมันแล้วดูเติบโตขึ้นเยอะ”
“พวกมึงทุกคนเป็นเหมือนกันหมดเอะอะๆ ใช้เงินฟาดไม่ใช้สมองเลย ไอ้เบน คิน มึงด้วยไม่ต้องมาหัวเราะเดี๋ยวกูต้องไปแล้ว แม่มีนัดกับลูกเพื่อนแม่นอกแกงค์เห็นว่าจะหมั้นเลยให้กูมาออกแบบแหวน”
“เมื่อไหร่จะกลับไทยวะ”
“เดือนหน้าชัวร์ๆ เออ..กูต้องไปจริงๆ แล้วแม่เรียกกูรอบที่สิบ”
“คิดถึงนะจ๊ะทับทิม”
“สัสมิล! ไอ้เพื่อนชั่ว!”
ยังโหดเหมือนเดิมอุตส่าห์หวานใส่รามิลแกล้งส่งจูบโบกมือให้อีกคนที่อยู่คนละฟากโลกแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือคือภาษาไม่สุภาพที่ไม่เข้ากับหน้าตาคนพูดเลยสักนิด ขนาดไอ้คินยังโดนด่าไปด้วยแต่มันก็เป็นเรื่องปกติมาตั้งแต่เด็กนี่มันก็ไปเยอรมันนานแล้วเห็นบอกจะกลับเดือนหน้าดีเหมือนกันแกงค์ลูกเพื่อนแม่จะได้สมาชิกครบสักที
“เดี๋ยวมันก็ไปฟ้องไอ้เบน มึงก็ชอบแกล้งไอ้เบนก็ชอบโอ๋”
“แล้วมึงอ่ะ”
“กูเป็นเบ๊ไงครับ ตั้งแต่อนุบาลกูนี่เป็นคนสะพายกระเป๋าแบกกระติกน้ำส่วนไอ้ทิมเดินแดกอมยิ้มหน้าตาเฉย”
“ก็เห็นบ่นตลอดแต่มีคนมาจีบมันทีไรทั้งไอ้เบนและมึงหวงจนนึกว่าเป็นพ่อ”
“อ้าว..นี่คุณชายทับทิมใครจะให้ไปง่ายๆ ต้องผ่านด่านกูก่อนมึงอ่ะหัวหน้าแกงค์ต้องด่านยากสุด”
“ผ่านมาถึงกูๆจะยกไอ้ทิมฟรีแถมคอนโดริมน้ำบริษัทกูเลยหนึ่งห้อง”
แล้วก็เป็นอย่างที่คาดไว้ไอ้เบนที่เพิ่งมาถึงบอกว่ารับสายจากเยอรมันนึกว่าไอ้ทิมจะโทรมาถามเรื่องของฟงของฝากไรงี้แต่กลับกลายเป็นบ่นเรื่องบ้าบออะไรไม่รู้ จบด้วยคำถามที่ว่าแหวนหมั้นนี่มันต้องเป็นแบบไหน รามิลไม่ได้ฟังที่เบนพูดเท่าไหร่นักในหัวมันคิดแต่เรื่องที่ทิมบอกซ้ำไปซ้ำมา
พรุ่งนี้เขาจะลองดู
“ผมปิดร้านเลยนะครับพี่ไม้”
พนักงานส่งดอกไม้ที่ชื่อเต้ควบตำแหน่งผู้ช่วยในร้านถามคำถามนี้กับเขาเป็นรอบที่สามแล้วเขาก็พยักหน้าตอบเป็นรอบที่สาม และเหมือนจะถามอีกครั้งเป็นรอบที่สี่ไม้เลยชิงตอบว่าปิดได้เลย
“แล้ววันนี้คุณนักธุรกิจไม่มาเหรอครับ”
“พี่จะไปรู้ได้ยังไงกัน”
“ไม่สนุกเลยยอมแพ้ง่ายเกินไปเห็นมาตื้อพี่ไม้ทุกวัน”
“เขาจะมาซื้อต้นกระบองเพชรต่างหาก”
ไม้เห็นเต้บ่นต่ออีกสองสามประโยคก่อนจะยอมแพ้เลิกถามคำเดิมๆ เป็นรอบที่สี่ ต้นไม้ก้มหน้าเช็คบัญชีของร้านต่อสักพักก่อนจะเงยหน้ามองต้นกระบองเพชรที่วางโชว์ไว้ตรงเคาน์เตอร์แล้วยิ้ม
SECRET GARDEN
“วันนี้มิลของแม่ไม่มีอะไรไปฝากสาวเหรอคะ”
คุณใบบัวเอ่ยทักลูกชายที่วันนี้เดินตัวปลิวลงมาจากบันไดเห็นหลายวันที่ผ่านมาต้องมีอะไรติดไม้ติดมือมาด้วยตลอด ปานอัปสรทำตาโตถามซ้ำว่าน้องชายเธอไปจีบใครแต่คุณใบบัวว่าส่ายหน้าพลางบอกว่าไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นลูกเต้าเหล่าใคร ขนาดเลขาอย่างคุณพิมพ์ดาวยังแอบมากระซิบว่าเจ้านายเด้งตัวก่อนเวลาเลิกงานทุกวัน
“ผมบอกว่าผมไม่ได้ไปจีบเขาอันนี้นี่ธุรกิจล้วนๆ ”
“มีโปรเจคใหม่เหรอวะทำไมพี่ไม่รู้”
“ไม่เกี่ยวกับบริษัทพี่เทพอันนี้ธุรกิจผม”
“ทำอะไรระวังไว้ด้วยขาดทุนไปนี่ไม่คุ้ม”
“ระดับผมไม่มีขาดทุนหรอกครับมีแต่ได้กับได้”
“เหรอคะ แต่แม่เห็นมิลเดินคอตกกลับบ้านทุกวันเลยนะ กล้วยไม้คุณพ่อเขาก็ไม่เอา ขนมที่แม่ทำเขาเอาไปทิ้งหรือเปล่าก็ไม่รู้ อาหารฝรั่งเศสก็ไม่ได้ผล”
ทั้งครอบครับเตชนะหิรัญเห็นท่าทางหน้าแตกเพล้งของคุณชายรามิลก็พากันหัวเราะกันใหญ่ แต่รามิลก็ย้ำให้ทุกคนรับรู้ว่าระดับเขาแล้วไม่มีทางพลาดแน่อนนรับรองได้เลยทุกคนก็ได้แต่อวยพรขอให้โชคดีคุณใบบัวยิ้มขำแต่ก็ยังคงสงสัยว่านี่มันเรื่องเกี่ยวกับธุรกิจแน่รึเปล่าเพราะไม่เคยเห็นลูกชายเอาจริงเอาจังขนาดนี้มาก่อน
แต่ถ้าจะหาลูกสะใภ้เธอเองก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก
เขาแก่จนปูนนี้แล้วจะมาวางมาดร้ายแบบแม่ผัวในละครก็คงไม่ใช่
ตื่นเต้นเหมือนจะไปสัมภาษณ์งาน
ทั้งๆ ที่ความจริงรามิลไม่เคยไปสัมภาษณ์งาน
วันนี้ลุกลี้ลนทั้งวันจนคุณพิมพ์ดาวแทบจะหยิบไม้เรียวมาฟาดแถมเอาแต่ดูนาฬิกาทุกห้านาทีตาก็เอาแต่มองไปที่ประตูห้องเหมือนจะพุ่งตัวออกไปได้ทุกเมื่อ ทันทีที่นาฬิกาบอกเวลาสิบแปดนาฬิการามิลหยิบกุญแจรถพร้อมแล้วแต่อยู่ดีๆ คุณพิมพ์ดาวก็เปิดประตูพร้อมกับผู้จัดการฝ่ายการตลาดที่ถือแฟ้มมาพะลุงพะลัง
“คุณมิลคะคุณมานพขอประชุมด่วนค่ะ โครงการคอนโดแถวอ่อนนุชมีปัญหานิดหน่อย”
รามิลหยุดค้างชะงักอยู่หน้าโต๊ะทำงาน
และดูจากหน้าตาตื่นตะหนกของคุณมานพแล้วปัญหาคงจะไม่ใช่แค่นิดหน่อย
23.30 น.
หน้าร้านดอกไม้ secret garden มืดสนิทก็แน่แหละปกติคุณต้นไม้ปิดร้านตอนสามทุ่มครึ่งสามทุ่มสิบห้าก็เริ่มเก็บของแล้วด้วยซ้ำ รามิลซบหน้าลงกับพวงมาลัยหมดแรงจะขยับเขยื้อนตัวไปไหน สุดท้ายก็ตัดสินใจเดินลงจากรถแล้วไปนั่งตรงหน้าร้าน นี่เตรียมคำพูดมาตั้งแต่เมื่อคืนแต่กลับไม่ได้พูดสักประโยค เขาไม่ชอบให้อะไรมันค้างคาเลยตั้งใจจะบอกคุณต้นไม้วันนี้ทั้งหมด
แต่ก็พังไม่เป็นท่า
ไอ้เบนบอกเหมือนจะไปสารภาพรักแต่จริงๆ นี่คือการเจรเจาขอซื้อต้นไม้
จังหวะที่กำลังจะลุกขึ้นขับรถกลับบ้านอยู่ดีๆ ประตูหน้าร้านก็เปิดออกพร้อมกับไฟสลัวๆ ตรงนอกร้านก็ติดจนสว่างจ้า รามิลหันไปมองที่ประตูใบหน้าของเจ้าของร้านก็โผล่ออกมาพร้อมกับอาวุธในมือคิดว่าเป็นเสียมพลั่วหรือจอบอะไรสักอย่าง
“คุณรามิล”
เกือบโดนฟันหัวแบะ
ดีที่คุณไม้ยังจำหน้าเขาได้เลยได้มานั่งในร้านดอกไม้ตอนเกือบเที่ยงคืน เจ้าของร้านที่อยู่ในชุดนอนสีเขียวอ่อนบอกว่าได้ยินเสียงรถเลยเดินไปเปิดกล้องวงจรปิดเห็นคนมานั่งหน้าร้านเลยนึกว่าโจร รามิลคิดว่านี่เขาทำตัวใกล้เคียงกับพวกโรคจิตตามที่ไอ้ทิมบอกเข้าไปทุกวัน
“วันนี้ไม่มีอะไรมาฝากเหรอครับ”
“ถ้าเวลานี้ผมคงต้องซื้อขนมจีบซาลาเปาเซเว่นมาฝากคุณไม้แล้วล่ะครับ ผมเพิ่งเลิกประชุมเมื่อตอนห้าทุ่มนี่เอง”
“นี่คุณก็เหมือนนักธุรกิจคนอื่นๆ เขาเหมือนกันเนอะ”
“ปกติหกโมงผมเด้งออกจากเก้าอี้ทำงานกดลิฟท์ตรงดิ่งมาที่รถเลย”
ต้นไม้ไม่อยากจะเชื่อแต่ก็นะหลายวันผ่านมาหกโมงกว่าๆ ก็เห็นรามิลโผล่หน้ามาที่ร้านตลอด ก็คงมีวันนี้ละมั้งที่มาเวลาเกือบเที่ยงคืนหายไปวันนึงไม่รู้ว่าไปคิดแผนแบบไหนมาอีก พอต่างคนต่างเงียบก็เลยไม่รู้จะทำอะไรต้นไม้เลยหันไปจับกระถางต้นกระบองเพชรที่วางอยู่ตรงหน้าเคาน์เตอร์
“คุณไม้ครับเรื่องต้นกระบองเพชร”
“ผมไม่ขายครับ”
“ผมรู้”
“เอาจริงๆ คุณเห็นพวกต้นกระบองเพชรไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ มันสวยจนถึงขนาดเอาไปถ่ายรูปได้เลยเหรอครับ”
รามิลลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่แล้วเดินมาตรงหน้าเค้าน์เตอร์ เจ้าของร้านดอกไม้ SECRET GARDEN ก็ยังเป็นเหมือนวันแรกที่เขารู้จัก ผู้ชายอารมณ์ดีที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็มีรอยยิ้มอยู่เสมอขนาดวันแรกที่เขางี่เง่าใส่เจ้าตัวก็ไม่ได้เอ่ยปากไล่เป็นคนใจเย็นในระดับนึงไม่ใช่แค่ใจเย็นแต่รามิลรู้สึกว่า
เวลาที่อยู่ใกล้ๆ จะรู้สึกเย็นๆ สดชื่น
เหมือนเวลาที่เราอยู่ใกล้ต้นไม้
“ผมยอมรับนะครับว่าผมไม่เคยสนใจเรื่องต้นไม้ดอกไม้ใบหญ้ามาก่อน เวลาที่ผมเห็นดอกไม้ผมก็แค่รู้สึกว่ามันสวยดีก็แค่นั้น แต่วันที่ผมเห็นต้นกระบองเพชรของคุณครั้งแรก ผมรู้สึกเหมือนตกอยู่ในภวังค์”
“………………………………………………………………….”
“เพียงแค่ไม่ถึงสิบนาทีแต่ผมกลับรู้สึกว่ามันสวยจนอยากจะถ่ายเก็บรูปเอาไว้”
“……………………………………………………………………….”
“ความคิดผมไม่ซับซ้อนเลย เพราะสวยผมเลยอยากถ่ายรูปและผมเองก็รู้สำหรับคุณที่ดูแลต้นกระบองเพชรมาอย่างดี แต่อยู่ดีๆ ก็มีไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้มาขอซื้อง่ายๆ เพียงเพราะว่ามันตรงกับคอนเสปของการประกวดรูปถ่าย”
“……………………………………………………………………..”
“ผมมีเวลาให้คุณตัดสินใจอีกนานเพราะกว่าจะส่งผลงานก็ปลายปี แต่อยากที่บอกไปเหตุผลผมมีเท่านี้จริงๆ ครับ”
“……………………………………………………………………..”
“คุณมิลคุณบอกว่าคุณชอบต้นกระบองเพชรเพราะว่ามันสวยดี”
“ครับ”
“แต่คุณยังไม่ได้หลงรักมัน”
“………………………………………………………………..”
“ผมไม่รู้หรอกนะเวลาที่คุณถ่ายรูปคุณถ่ายด้วยความรู้สึกแบบไหน แต่สำหรับผมๆ คิดว่าถ้าเรารักสิ่งที่เราจะถ่ายมันก็คงจะออกมาสวยการที่เราถ่ายไปงั้นๆ ผมยังยืนยันคำเดิมผมคงขายต้นกระบองเพชรให้คุณไม่ได้คุณรามิล”
รามิลหลับตาลงก่อนจะถอนหายใจเขาเข้าใจเหตุผลที่คุณไม้ต้องการจะบอก ยอมรับเลยว่าเขาไม่ได้รู้สึกชอบหรือรักต้นกระบองเพชรเป็นพิเศษก็แค่อยากถ่ายรูปมันก็เท่านั้น นักธุรกิจยกมือยอมแพ้เขาเองก็ไม่มีอะไรจะไปอธิบายให้คุณต้นไม้ฟังแล้วเช่นกันอย่างน้อยวันนี้ก็ควรจะถอยทัพไปก่อน รามิลเอ่ยลาเจ้าของร้านดอกไม้แล้วเดินไปที่ประตู แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินประโยคที่เจ้าของร้านดอกไม้ SECRET GARDEN บอก
“สนใจมาทำ part time ที่ร้านดอกไม้ไหมครับสามเดือนต่อจากนี้ผมจะให้คุณมาอยู่กับต้นกระบองเพชร ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะทำให้คุณรักต้นกระบองเพชรขึ้นมาบ้างหรือเปล่า”
รามิลยังคงยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตูร้านในสมองประมวลคำพูดของคุณต้นไม้วนไปวนมา ความเงียบที่เกิดขึ้นทำให้ต่างคนต่างมองหน้ากันอยู่อย่างนั้นจนรามิลเป็นฝ่ายที่เดินเข้ามาหาก่อนจะยิ้มให้คนที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์
“ฝากตัวด้วยนะครับเจ้านาย ช่วยทำให้ผมหลงรักต้นกระบองเพชรทีนะครับ”
SECRET GARDEN
ความลับของต้นไม้
TO BE CONTINUED
ต่อจากนี้จะเป็นการเวลคัมสู่โลกของต้นกระบองเพชรค่ะ 555
#ความลับของต้นไม้ ฝากด้วยนะคะ
-
เจ๋ง ต้องดัดนิสัยคนรวยที่อยากได้อะไรต้องได้
-
SECRET GARDEN
คือความลับในใจฉัน..
-Prologue- (http://https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=66975.0)
CH1:CACTUS (http://https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=66975.0)
CH.2 - Opuntia
รามิล เตชนะหิรัญ
งานหลัก : นักธุรกิจที่เลิกงานตรงเวลา
Part time : ผู้ช่วยดูแลต้นกระบองเพชร (คิดชื่อตำแหน่งเอง)
“กูไม่เข้าใจว่ะ”
เช้าวันอาทิตย์กับแกงค์ลูกเพื่อนแม่เป็นเรื่องปกติที่เขานัดเจอแล้วมาทำอะไรด้วยกันกิจกรรมที่ทำแล้วแต่ว่าถึงคิวใคร อย่างวันนี้ถึงคิวไอ้เบน ไอ้เบนขี่จักรยานมาปลุกทุกคนที่บ้านด้วยตัวเองไม่ใช่เรื่องแปลก อย่างที่บอกแกงค์ลูกเพื่อนแม่บ้านอยู่ห่างกันสองซอยไอ้คินกับทิมนี่บ้านติดกันเลยตีกันมาตั้งแต่เด็ก สรุปวันนี้เบนจามินขอเสนอกิจกรรมที่ต้องการระบายอารมณ์เพราะงานที่เพิ่งได้รับมอบหมายมาปวดหัวจนไมเกรนแทบขึ้น
มันบอกงานไม่ยากแต่คุยกับคนนี่ยากกว่า
สรุปกิจกรรมที่ทำกันในวันนี้คือ ยิงปืน
“มึงไม่เข้าใจอะไรวะเบน”
“ก็กูไม่เข้าใจว่าทำไมมึงต้องไปทำงานที่ร้านดอกไม้”
“เอาจริงๆ นะกูก็ งง เหมือนกันคือมันทำถึงขนาดนี้เลยเหรอวะ ไม่ใช่เจ้าของร้านเขาอยากแกล้งมึงเฉยๆ นะ”
“ใช่! มิลมึงโดนหลอกหรือเปล่า”
เสียงสุดท้ายคือคนที่อยู่ในโทรศัพท์คุณชายทับทิมยังอยู่ในชุดนอนนอนคว่ำกับหมอนตาสะลือสะลือเพราะที่เยอรมันน่าจะเพิ่งตีสี่ตีห้าแต่การประชุมของแกงค์ลูกเพื่อนแม่จะขาดคนใดคนหนึ่งไปไม่ได้เลยต้องมาในสภาพนี้
“กูมั่นใจว่าเขาไม่ได้หลอกกู แต่กูว่าคุณต้นไม้ก็พูดถูก”
“เรื่อง?”
“กูจะถ่ายรูปต้นกระบองเพชรให้สวยได้ยังไงวะ ถ้ากูยังไม่ได้ตกหลุมรักมัน”
“ถึงกูจะเป็นช่างภาพเป็นไดเรคเตอร์ทฤษฏีพวกนี้ก็พอเข้าใจอยู่บ้างแต่ของมึงมันแปลกไปหน่อย มึงจะไปทำอะไรในร้านต้นไม้ดอกไม้วะมิล มึงแยกกุหลาบกับดาวเรืองออกก็บุญแค่ไหนแล้ว”
รามิลยอมรับเลยว่าเขาห่างไกลจากเรื่องธรรมชาตินี่มากอยู่แต่ในเมื่อเขาตัดสินใจไปแล้วเขาก็จะมายอมแพ้ง่ายๆ ไม่ได้ แกงค์ลูกเพื่อนแม่นี่ช็อกตั้งแต่เขาเล่าเรื่องให้ฟังโดยเฉพาะไอ้เบนเพราะอยู่ในเหตุการณ์วันนั้นด้วย เบนจามินถามซ้ำๆย้ำๆ ว่าเขาจะไปทำงานที่ร้านดอกไม้ SECRET GARDEN จริงๆ ใช่ไหม
“คือกูเนี่ยไม่ใช่สายศิลปะฟังแล้วก็ งงๆ แต่มึงแน่ใจแล้วใช่ไหมวะมิลถ้าเขาหลอกเอาเงินมึงรีบออกมาเลยนะ”
“คุณต้นไม้เขาดูไม่เป็นคนแบบนั้นนะมึง”
“ใครจะไปรู้วะ เขามีข้อเสนอให้มึงแบบนี้เขาอาจจะมีอะไรอยู่ในใจก็ได้”
รามิลไม่ได้ตอบเพื่อนเพียงแค่ยิ้มนิดๆ ก่อนจะหยิบกาแฟขึ้นมาดื่ม บอกตามตรงเจ้าของร้านดอกไม้ SECRET GARDEN ก็ดูเป็นผู้ชายธรรมดาๆ ทั่วๆ ไปไม่ได้โดดเด่นถึงขั้นสะดุดตาอาจจะเรียกว่าเป็นผู้ชายเรียบๆ ก็ว่าได้มีรอยยิ้มที่รามิลคิดว่าเป็นผู้ชายที่ยิ้มสวยดีก็แค่นั้นแต่เพิ่งรู้จักกันไม่กี่วันรามิลเองก็บอกไม่ได้ว่าคุณต้นไม้มีอะไรลับลมคมในหรือมีอะไรแอบแฝงหรือเปล่า
และถ้ามีจริงก็อยากรู้เหมือนกันว่า มีความลับอะไร..
SECRET GARDEN
“สวัสดีครับคุณดาว เจอกันพรุ่งนี้นะครับ”
หกโมงปุ๊บเด้งปั๊บไม่ผิดคอนเสปคุณดาวยังไม่ทันจะได้อ้าปากตอบรับเจ้านายก็พุ่งตัวไปที่ลิฟท์เป็นที่เรียบร้อย พิมพ์ดาวเองก็คิดว่าวันนี้เจ้านายเธอทำตัวแปลกๆ คล้ายเมื่อสองสามวันก่อนที่เอาแต่ดูนาฬิกาตลอดเวลาแถมวันนี้มีการบอกว่าถ้าวันไหนมีตารางานหลังหกโมงให้แจ้งล่วงหน้าเพราะว่าหลังจากนี้เจ้านายของเธอต้องไปทำงานพิเศษ
ทำงานพิเศษ!
ได้ยินครั้งแรกนี่นึกว่าฟังผิดเหมือนหัวสมองประมวลไม่ทันเลยถามซ้ำอีกรอบแต่เจ้านายของเธอก็ยังบอกคำเดิมว่าไปทำงานพิเศษครับนี่มันเกิดอะไรขึ้นธุรกิจที่มีนี่ยังรวยไม่พอหรือไงกันจะไปทำงานพิเศษที่ไหนอีกนี่เธอเองมั่นใจว่าไม่ใช่เรื่องล้อเล่นเพราะเจ้านายเธอจริงจังมาก
นี่ก็คิดว่าเจ้านายทำตัวแปลกๆ มาทั้งอาทิตย์แล้ว
เกิดอะไรขึ้น?
รามิลไม่เคยผ่านการสัมภาษณ์งานและไม่เคยผ่านการฝึกงานมาก่อนเช่นกันแต่คิดว่ามาเร็วไว้ก่อนเป็นเรื่องดีเลยมาที่ร้านดอกไม้ภายในยี่สิบนาทีหลังจากเลิกงาน เจ้าของร้านดอกไม้กำลังยกกระถางย้ายของถึงกับหัวเราะขำเมื่อเห็นหน้าเขาโผล่มาในเวลานี้
“คุณรามิลดูตื่นเต้นนะครับ”
“ผมไม่เคยทำงานที่อื่นเลยนอกจากบริษัทของครอบครัว คุณไม้คือเจ้านายคนแรกของผม”
“ลูกน้องดูรวยกว่าเจ้านายอีกนะครับขับเบนซ์มาทำงานเลย”
“วันนี้ผมเป็นรามิลผู้ช่วยดูแลต้นกระบองเพชร”
บอกชื่อตำแหน่งเสร็จสรรพขนาดเต้ที่ทำงานมาด้วยกันตั้งแต่เปิดร้านมีการเอียงหน้ามากระซิบถามว่าทำไมถึงไม่มีชื่อตำแหน่งแบบนี้บ้างต้นไม้เลยต้องไล่ให้ไปทำงานทำการ
“ผมจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี” คำถามแรกจากลูกน้องทำให้ต้นไม้หันมามองรามิลเต็มๆ ตาอีกรอบก่อนจะยิ้มให้
“เริ่มจากเสื้อผ้าคุณก่อนเลยครับ”
ยูนิฟอร์มที่นี่กางเกงขาเต่อมาก
จริงๆกางเกงเป็นของเต้ เด็กส่งดอกไม้ แต่เสื้อนี่จนปัญญาจะเปลี่ยนเพราะใส่ไม่ได้
คุณต้นไม้พามาที่โรงเรือนต้นกระบองเพชรอีกครั้งทันทีที่เข้ามารามิลก็ยังรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งสายตามองไปยังต้นกระบองเพชรที่วางเรียงรายอยู่เขายังยืนยันคำเดิมว่าต้นกระบองเพชรที่นี่สวยงามและอันตรายตรงตามคอนเสปไม่ผิดเพี้ยน เดาได้เลยว่าทุกต้นนั้นถูกดูแลมาอย่างดีอาจจะประคบประหงมเหมือนลูกเลยด้วยซ้ำไม่แปลกที่จะหวงขนาดนี้
“คุณเพิ่งมาวันแรกผมให้คุณทำอะไรเบาๆ ก่อนแล้วกัน”
ตอนแรกรามิลคิดว่าคุณต้นไม้อาจจะใจดีให้เขาเดินชมต้นกระบองเพชรเพลินๆ อยู่ด้วยกันนานๆ จะได้ตกหลุมรักแต่เหมือนฝันสลายภายในสองวิเมื่อเจ้าของร้านดอกไม้ยื่นอุปกรณ์ทำความสะอาดตั้งแต่ไม้กวาด ถังน้ำ ผ้าขนหนูผืนเล็กๆ ก่อนจะยิ้มให้แล้วบอก
“ช่วยทำความสะอาดบ้านให้ต้นกระบองเพชรหน่อยนะครับ”
เป็นการเริ่มต้นงานพิเศษที่ดีนะว่าไหม
ถ้าคุณพิมพ์ดาวรู้ว่างานพิเศษคืออะไร
คุณพิมพ์ดาวจะต้องช็อกมากแน่ๆ (อยากโทรไปเล่า)
นี่ถึงขั้นปีนบันไดเช็ดเสากันเลยทีเดียว ยอมรับเลยนะนี่เหมือนถูกส่งมาอยู่ที่โรงเรียนประจำพอหยุดพักกลัวอาจารย์จะจับได้เลยเช็ดๆ ถูๆ มันทุกซอกทุกมุม แต่เจ้านายไม่เข้ามาตรวจงานเลยสักนิดมีแต่เต้ที่โผล่เข้ามาทักทายสองครั้งแล้วก็หายไปส่งดอกไม้
“คุณมิลกินข้าวกันครับ”
พูดถึงก็มาพอดีรามิลวางอุปกรณ์ทำความสะอาดแล้วเดินตามเต้มาที่ห้องด้านหลัง เจ้าเด็กเต้ถามเขาว่าไม่รู้ว่ากินได้หรือเปล่าสั่งกะเพราะทะเลมาเหมือนกันหมดเดี๋ยวร้านตามสั่งตรงหัวมุมจะเอามาส่งเพราะวันนี้ร้านยุ่งมากมีออเดอร์เข้ามาไม่หยุดเลยไม่ได้สั่งข้าวที่ไหนไว้ก่อน
“เรียกพี่ว่าพี่มิลก็ได้ ไม่ต้องคุณมิลหรอกดูทางการ”
“ขอบคุณพี่ผมเกร็งอยู่นาน อ้าวพี่ไม้มานั่งๆ ผมโทรไปสั่งกะเพราทะเลร้านเฮียให้แล้ว”
“สั่งอะไรนะ”
“กะเพราทะเล”
ท่าทางวันนี้ลูกค้าจะเยอะมากคุณต้นไม้ผมยุ่งเล็กน้อยหน้าตาก็ดูเหนื่อยๆ ตอนนี้ก็ลุกหายไปไหนไม่รู้หลังจากเต้บอกว่าสั่งกะเพราะทะเล แค่เพียงไม่นานก็กลับมานั่งที่โต๊ะพร้อมกับจดออเดอร์ลูกค้าไปด้วยก่อนจะชี้ไปที่ประตูเพราะได้ยินเสียงตะโกนคงเป็นเฮียร้านข้าว รามิลได้แต่นั่งนิ่งๆ เพราะไม่รู้ว่าเขาจะพูดอะไรดีตอนนี้เด็กส่งดอกไม้ก็ยุ่ง เจ้าของร้านก็ยุ่ง
มีเขานี่แหละเด็ก part time ที่ว่างที่สุดในร้าน
“เต้ มีออเดอร์ด่วนเดี๋ยวพี่ไปทำก่อน”
เจ้านายกินข้าวสองสามคำก็ลุกไปจัดดอกไม้ต่อเป็นการเริ่มต้นงานวันแรกแบบ งงๆ แต่จะว่าไปคุณต้นไม้ก็งานยุ่งกว่าที่คิด นึกว่าเปิดร้านดอกไม้จะสบายกว่านี้นี่ตั้งแต่เขาก้าวขาเข้ามาในร้านยังไม่เห็นคุณต้นไม้หยุดทำงานเลยโผล่หน้าไปดูก็เห็นก้มหน้าก้มตาตัดกิ่ง ตัดใบ จัดดอกไม้ตลอดเวลา
“พี่มิลทำไมกล่องข้าวพี่ไม่มีกุ้งสั่งทะเลทุกทีมีนะ เฮียลืมเหรอต้องไปทวง”
รามิลก้มลงมองข้าวกล่องของตัวเองเพิ่งเห็นเหมือนกันว่ามันไม่มีกุ้งตัวใหญ่ๆ
เหมือนกล่องของเต้และคุณต้นไม้
“เฮ้ย ดีแล้วพี่แพ้”
“แพ้?”
“พี่แพ้กุ้งกินแล้วผื่นขึ้นเต็มตัวเลย”
“โห โชคดีว่ะพี่ที่เฮียลืมทุกทีเฮียไม่เคยลืมเลยนะให้เพิ่มด้วยซ้ำ”
SECRET GARDEN
หลังจากกินข้าวเสร็จเรียบร้อยตอนนี้รามิลกำลังถือไว้กวาดยืนพิงเสาในโรงเรือนต้นกระบองเพชร เขาไม่ได้โวยวายคุณไม้นะที่ให้เขามาทำความสะอาดแบบนี้ เขาเข้าใจจะให้คนที่ไม่รู้เรื่องต้นไม้เลยสักนิดมาแตะต้องต้นกระบองเพชรง่ายๆ ได้ยังไง รามิลมองไปรอบๆ โรงเรือน ต้นกระบองเพชรหลากหลายสายพันธุ์วางเรียงรายมุมด้านขวามือคงเป็นต้นกระบองเพชรที่สวยมากเป็นพิเศษ เพราะทุกต้นจัดอยู่ในกระถางที่สวยกว่าต้นอื่นๆ แถมบางต้นยังมีดอกออกสวยงาม ตรงนั้นรามิลอยากเดินเข้าไปถ่ายรูปใจจะขาดแต่จิตใต้สำนึกมันบอกว่า
ไม่ควรทำถ้าเจ้าของยังไม่อนุญาต
นี่ก็กวาดพื้นไปสองสามรอบเช็ดชั้นวางไปอีกสี่โรงเรือนสะอาดหมดจดโผล่หน้าไปมองที่หน้าร้านดอกไม้ท่าทางวันนี้คงยุ่งน่าดู เกือบสามทุ่มแล้วแต่ไม่มีใครเข้ามาดูเขาสักคน พอเห็นว่าทำงานที่เจ้านายมอบหมายเสร็จสิ้นหมดทุกอย่าง รามิลเลยลากเกาอี้มานั่งตรงหน้าต้นกระบองเพชร
นี่เขาไม่คิดเลยนะว่าต้นกระบองเพชรมันจะมีหลากหลายสายพันธุ์ขนาดนี้ เขาเคยเห็นพนักงานที่บริษัทวางไว้ตรงแถวโต๊ะทำงานบ้างแต่ในตอนนั้นเขาก็เห็นว่ามันเหมือนๆ กันหมดบางต้นเหี่ยวตายไปแล้วด้วยซ้ำแต่พนักงานก็ยังวางไว้หน้าคอม รามิลก้มลงไปมองต้นกระบองเพชรต้นหนึ่งที่อยู่ตรงหน้า
“กลมดิ๊กเลยเราอ่ะน่ารักนะแต่หนามแหลมเหมือนกันนะเนี่ย”
รามิลเห็นว่าตรงที่วางต้นกระบองเพชรมันยังเลอะอยู่เลยหยิบผ้ามาเช็ด แต่ไอ้แขนเสื้อที่พับไว้ลวกๆ ก็คลายตัวจนตอนนี้จะเลอะดินเลอะฝุ่นอยู่รอมร่อมืออีกข้างก็เปื้อนอีกรามิลเลยสะบัดมือไปมาท่าทางยุ่งวุ่นวายทำให้คนที่ยืนมองอยู่ตรงประตูเดินเข้ามาหาแล้วค่อยๆ พับแขนเสื้อเชิ้ตสีฟ้าขึ้นมาจนถึงข้อศอกรามิลก้มลงมองคนที่ตั้งใจพับแขนเสื้อให้ทั้งๆ ที่มันก็เป็นเรื่องธรรมดาทั่วๆ ไปแต่รู้สึกแปลกๆ อยู่เหมือนกัน
“…………………………………………………..”
“เงียบทำไมครับ”
“คุณพับแขนเสื้อให้ผม”
“แค่พับแขนเสื้อให้นี่ซึ้งเหรอครับ”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันแต่ไม่มีใครทำแบบนี้ให้มานานมากแล้ว”
ต้นไม้เงยหน้าขึ้นมามองเมื่อจบประโยคก่อนจะยิ้มขำๆ แล้วหันไปมองรอบๆ โรงเรือนต้นกระบองเพชร โห..สะอาดหมดจดเลยทีเดียวพอเห็นเขามองคุณรามิลก็กอดอกยิ้มอย่างภาคภูมิใจแถมยังบอกว่าตัวเองทำอะไรบ้างทำท่ากวาดพื้นให้ดูด้วยนะ มันเป็นภาพที่ดูตลกเหมือนกัน จากวันนั้นนักธุรกิจที่อยู่ในชุดสูทราคาแพงตามตื้อขอซื้อต้นกระบองเพชรไม่เลิกแล้วดูวันนี้เสื้อเชิ๊ตเลอะฝุ่นกางเกงเอวยางยืดขาเต่อแถมผมที่เซ็ทไว้เรียบแปล้ก็เริ่มหลุดออกมา
“คุณเก่งนะเนี่ยตอนแรกผมนึกว่าคุณจะไม่ยอมทำซะอีก”
“บอกตามตรงผมก็ไม่ได้ทำความสะอาดอะไรแบบนี้มานาน ไม่ใช่กระแดะหรือเป็นคุณชายหรอกนะแต่เพราะมีคนทำให้ผมมาตั้งแต่เด็กจนเป็นเรื่องเคยชิน แต่สำหรับผมมันก็ไม่ใช่งานที่จะทำไม่ได้ ผมไม่อยากให้คุณมองผมสูงส่งหรือถือตัวอะไร”
“คุณทำความสะอาดเก่งกว่าเต้อีก”
“แกงค์ลูกเพื่อนมาเห็นผมทำอะไรแบบนี้จะต้องดีใจ”
“แกงค์ลูกเพื่อนแม่”
“นี่คุณไม้แอบหัวเราะชื่อแกงค์ผมเหรอฟ้องไอ้ทิมแน่มันเป็นคนคิดชื่อเองมาตั้งแต่หกขวบ”
“หัวหน้าแกงค์เหรอครับ”
“ผมต่างหากหัวหน้าแกงค์”
“แล้วทิมล่ะครับ”
“คนที่มีอำนาจกว่าหัวหน้าแกงค์”
“เหมือนผมดูหนังเรื่องแฟนฉันอยู่เลย”
ต้นไม้หัวเราะออกมาเหมือนคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ยกมือร้องเพลงโอ้เย้เหมือนในหนังที่เคยดู มีการบอกจะพาสมาชิกแกงค์ลูกเพื่อนแม่มาให้รู้จักอย่างน้อยเขาก็รู้จักเบนจามินพ่อหนุ่มตี๋ลูกครึ่งฮ่องกงแล้วเพราะใช้บริการดอกไม้ร้านเขาอยู่บ่อยๆ
“วันนี้ต้นกระบองเพชรจะต้องดีใจมากแน่ๆ มีคนมาทำความสะอาดบ้านให้ใหม่เอี่ยม หาว่าผมเพ้อเจ้ออยู่ล่ะสิ”
“ไม่หรอกครับ พ่อผมก็คุยกับกล้วยไม้อยู่บ่อยๆ สงสัยเหมือนกันว่ามันรู้เรื่องไหม”
“ผมก็ไม่รู้หรอกแต่คิดว่ามันก็เหมือนคนถ้าได้อยู่บ้านสะอาดๆ มันก็คงจะดีใจแล้วคุณล่ะครับ หลงรักต้นกระบองเพชรขึ้นมาบ้างยัง”
“มันต้องใช้เวลากันบ้างแต่วันนี้ผมก็สนุกดีถึงจะยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับกระบองเพชรก็ตามเถอะ”
“ไม่น่าเบื่อเหรอครับมีแต่คนบอกผมว่าวันๆ ผมอยู่แต่กับต้นไม้ดอกไม้น่าเบื่อจะตาย”
“ไม่ครับ เหมือนเป็นชีวิตอีกด้านที่ผมไม่เคยเจอและผมเต็มใจที่จะค่อยๆ เรียนรู้”
รามิลพูดจริงๆ เขาไม่เคยสัมผัสชีวิตแบบนี้มาก่อนและมันก็ไม่ใช่เรื่องแย่อะไรที่จะก้าวเข้ามาและเรียนรู้ คุณต้นไม้พอฟังจบก็หันมายิ้มให้แล้วลุกเดินหายไปสักพักแล้วกลับมาพร้อมกับต้นกระบองเพชรต้นเล็กๆ ในมือ
“คุณไม่ยอมรับค่าจ้างจากผมงั้นผมให้ต้นกระบองเพชรเป็นการตอบแทน”
รามิลรับต้นกระบองเพชรต้นสีเขียวแบนๆ ลักษณะรูปทรงเหมือนหูมิกกี้เม้าส์อยู่เหมือนกัน แต่พอยกขึ้นมาดูใกล้ๆ จะเห็นว่ามีหนามเล็กๆ กระจายอยู่รอบๆ
“โอพันเทีย”
“…………………………………………”
“ต้นกระบองเพชรต้นนี้อยู่ในสายพันธุ์โอพันเทีย หรือคุณจะเรียกว่าเสมาทองก็ได้ครับ คนส่วนมากก็จะเรียกหูกระต่าย มิกกี้เม้าส์แล้วแต่จะเรียกเห็นน่ารักแบบนี้หนามที่อยู่บนต้นอย่าเผลอไปแตะมันนะครับ มันเจ็บๆ แสบๆ อยู่เหมือนกัน”
“…………………………………………..”
“ ผมก็ใช้ชีวิตอยู่กับต้นไม้ดอกไม้ไม่รู้เหมือนกันจะให้อะไรคุณดี มันอาจะดูธรรมดาสำหรับคุณแต่มันเป็นของคุณมิลแล้วนะครับ ช่วยดูแลมันหน่อย”
“……………………………………………………”
รามิลยังคงมองต้นกระบองเพชรต้นแรกในชีวิตไม่วางตาเขาเคยได้รับของขวัญมามากมายหลายชนิดแต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่รู้สึกตื่นเต้นกับของที่ได้ขนาดนี้มันอาจจะไม่ได้ราคาแพงอะไรมากมายแต่เขารู้สึกตื้นตันอย่างบอกไม่ถูก รามิลเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของร้านที่นั่งอยู่ข้างๆ ก่อนจะบอก
“ครับ ผมจะดูแลอย่างดี”
คุณต้นไม้ขอตัวไปปิดร้านนานแล้วแต่รามิลยังคงนั่งอยู่ที่เดิมนี่ก็นั่งมองเจ้าต้นกระบองเพชรในมือไม่เลิกเพิ่งเห็นว่าตรงกระถางมีคำภาษาอังกฤษเขียนอยู่ด้วยคิดว่าเป็นลักษณะเฉพาะของร้าน SECRET GARDEN เพราะมันเป็นสีที่เหมือนเพ้นท์เอง
True love
งั้นต้นกระบองเพชรต้นแรกในชีวิตให้ชื่อว่า รักแท้ แล้วกัน
SECRET GARDEN
คือความลับในใจฉัน..
#ความลับของต้นไม้
ทุกการกระทำมีเหตุผลและมีความลับ ^^
***************************************
ร้านกาแฟ ' COFFEE SHOP (http://https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61726.0) END
-
คุณต้นไม้ ต้องรู้จักรามิลมาก่อนแน่เลย
-
แอร๊ยยย แม้แต่กระถางก็บอกเป็นนัย ๆ
คุณรามิลน่ารักกว่าที่คิดไว้เยอะ
-
SECRET GARDEN
คือความลับในใจฉัน..
-Prologue- (http://https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=66975.0)
CH.1:CACTUS (http://https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=66975.0)
CH.2:OPUNTIA (http://https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=66975.0)
CH3.LOBIVIA
“ตามิลไปไหนแม่เห็นว่าตื่นแล้วนะ”
“เห็นคุณมิลอยู่ตรงสวนกล้วยไม้ค่ะ ตอนเดินออกมาเห็นกำลังเก็บเศษใบไม้อยู่พอบอกว่าเดี๋ยวป้าทำเองคุณมิลก็บอกว่าไม่เป็นไร”
“นี่ฉันได้ยินไม่ผิดใช่ไหมร้อยวันพันปีตามิลไม่เคยจะเดินไปที่นั่นเลยนะ”
“ยิ่งกว่าไปสวนกล้วยไม้คือตื่นเช้าในวันหยุดป่วยหรือเปล่าคะแม่สรโทรถาม เบน คิน ทิม ดีไหม”
“ได้ยินนะ”
คนที่กำลังถูกพูดถึงเดินกลับเข้าบ้านมาพอดีรามิลยังอยู่ในชุดนอนแต่ใบหน้าก็ไม่ได้ดูง่วงนอนแต่อย่างใดดูกระปี้กระเป่าเกินไปด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะทุกทีวันเสาร์นี่คุณชายรามิลยังไม่ยอมตื่นขึ้นมาง่ายๆ สิบโมงก็แล้วเที่ยงก็แล้วไม่เคยโผล่หน้าลงมาจากห้องนอนกว่าจะลงมานู่น บ่ายสามบ่ายสี่
“จีบสาวร้านดอกไม้ติดแล้วเหรอถึงได้ตื่นมารักธรรมชาติขนาดนี้”
“ธุรกิจครับธุรกิจ จีบเจิบอะไรกัน”
“เดี๋ยวจะรอดูว่ามิลจะพาลูกสะใภ้มาหาแม่หรือเปล่า”
รามิลส่ายหน้าพร้อมกับบอกว่าไปกันใหญ่แล้วพอดีกับที่แม่บ้านเริ่มตั้งโต๊ะอาหารเช้าเสร็จพอดี รามิลรู้สึกตลกเมื่อบรรดาคนในบ้านต่างตกตกอกตกใจกันใหญ่เมื่อเห็นว่าเขานั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหาร ไม่เห็นจะเป็นเรื่องแปลกอะไรเขาก็แค่บังเอิญตื่นขึ้นมาแต่นอนไม่หลับก็เท่านั้นเลยลุกออกจากที่นอนพอไม่มีอะไรทำก็เลยนึกถึงต้นกระบองเพชรที่เพิ่งได้มา
เรียกว่าบ้าเห่อก็ได้เลยเดินไปดูซะหน่อยเจ้าทรูเลิฟตั้งอยู่บนชั้นรวมกับต้นไม้ต้นอื่น คิดไว้ว่าถ้ามีเวลาจะจัดชั้นให้มันดีกว่านี้นี่ก็เชื่อตามที่คุณต้นไม้บอกต้นกระบอกเพชรก็คงอยากจะอยู่บ้านที่ดีๆ เหมือนกับคน หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จก็ดูว่างขึ้นมาซะเฉยๆ ปกติรามิลไม่เคยตื่นเช้าขนาดนี้นอนเล่นเกมอยู่สักพักเลยตัดสินใจลุกขึ้นอาบน้ำแล้วออกจากบ้าน
ร้านดอกไม้ SECRET GARDEN
รู้ตัวอีกทีก็โผล่มาที่นี่หลังจากขับรถไปหาแกงค์ลูกเพื่อนแม่ไอ้เบนยังไม่ตื่นมันไล่ให้ออกไปจากห้องนอนมันด้วยหลังจากไปนอนเล่นกับน้องอันนา(แมวบ้านมัน)อยู่นานไอ้เบนบอกรำคาญคนจะหลับจะนอนไอ้คินก็มีงานเช้าออกจากบ้านไปตั้งแต่ไก่โห่คิดถึงทิมขึ้นมาทันทีถ้ามันอยู่ป่านนี้มันเป็นคนเดียวที่ตื่น
“เอาไงดีวะ”
รามิลนั่งอยู่ในรถมาเกือบยี่สิบนาทีไม่รู้จะเอายังไงดีเขาไม่ได้มาที่ร้านดอกไม้สองสามวันแล้ว คุณไม้เป็นคนบอกเองว่าไม่ต้องมาทุกวันเพราะกลัวว่าเขาจะเหนื่อยเกินไปตอนแรกเขาเป็นคนบอกเองว่าไม่เป็นไรแต่คุณไม้ก็ย้ำว่าไม่ให้มา ท่าทางไม่ได้ดูน่ากลัวเลยนะยิ้มใส่อีกต่างหาก
โอเค..ยอมก็ได้แต่วันนี้วันหยุดจะเรียกว่ามาเที่ยวได้ป่ะวะพอเห็นว่านานเกินไปแล้วรามิลเลยตัดสินใจลงจากรถแล้วเดินไปที่หน้าร้าน ไม่รู้ว่าเพราะเช้าไปหรือเปล่าร้านดอกไม้ถึงดูเงียบๆ พอเปิดประตูเข้าไปก็เจอเต้ก้มหน้าอยู่ตรงหน้าเคาน์เตอร์ เจ้าเด็กเต้ดูแปลกใจที่เห็นเขาโผล่มาในเวลานี้
“พี่มิลมาทำงานวันนี้เหรอครับ”
“พี่แวะมาหา”
เต้ทำหน้า งง อีกรอบแต่ก็บอกว่าพี่ไม้อยู่ในโรงเรือนกระบองเพชรให้เข้าไปหาได้เลย สงสัยวันนี้เขาจะมาเช้าไปจริงๆ คุณเจ้าของร้านถึงไม่ได้ออกมาอยู่ตรงหน้าร้าน ทางเดินไม่ได้ไกลจากตัวร้านมากนักแค่ไม่กี่ก้าวรามิลก็หยุดอยู่ตรงหน้าประตู ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าทำให้สองขาที่กำลังจะก้าวเข้าไปหยุดชะงัก
เป็นครั้งแรกที่เห็นคุณต้นไม้อยู่กับต้นกระบองเพชรเพิ่งรู้ว่าเวลาคนที่รักต้นไม้รักธรรมชาติสายตาเวลาที่มองมันต่างจากคนอื่น รามิลไม่ได้เอ่ยทักหรือเดินเข้าไปหาเลือกที่จะยืนกอกอกมองเจ้าของร้านดอกไม้ถือต้นกระบองเพชรออกดอกสีสวยไว้ในมือแสงแดดที่ส่องเข้ามากระทบกับดอกของต้นกระบองเพชรยิ่งทำให้มันดูสวยมากยิ่งขึ้น
เขาบอกแล้วต้นกระบองเพชรที่นี่ตรงตามที่เขาต้องการทุกอย่าง
รามิลยังคงยืนอยู่ตรงนั้นไม่ได้ขยับตัวไปไหนบอกไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงเลือกที่จะยืนมองคุณต้นไม้ถือกระถางต้นกระบองเพชรหมุนไปหมุนมาอยู่อย่างนั้นจะเรียกว่าอะไรดี เพลิน..เพลินตา แต่แค่เพียงไม่นานเหมือนคุณต้นไม้จะรู้ตัวว่ามีใครยืนมองอยู่เลยหันมามองก่อนจะยิ้มให้ แสงแดดที่ลอดเข้ามามันสว่างจนเห็นรอยยิ้มนั่นชัดเจน รามิลขมวดคิ้วเพราะรู้สึกคุ้นๆ
เหมือนเคยเห็นที่ไหน?
“มานานแล้วเหรอครับ”
“สักพักแล้วครับเห็นคุณยืนถือกระถางต้นกระบองเพชรเต้นรำอยู่เลยไม่กล้าทัก”
“ผมไม่ได้เต้นรำ แค่จะเปลี่ยนที่ให้ต้นกระบองเพชรได้รับแสงแดดแต่ยังจัดหาที่ลงไม่ได้”
“ทำไมคุณไม่เรียกผมๆ เป็นเด็กฝึกงานนะ”
“นี่ไงคุณก็โผล่มาแล้ว”
“ผมมาเองต่างหาก”
“แล้วทำไมถึงมาที่นี่ล่ะครับ”
เออ..นั่นสิคงเพราะเขากำลังบ้าเห่อต้นกระบองเพชรละมั้งมีอะไรใหม่ๆ ให้ทำก็อยากจะทำมันตลอดเวลา คุณต้นไม้เงยหน้าขึ้นมารอฟังคำตอบแต่พอเห็นเขาเงียบไปก็ก้มหน้าไปสนใจต้นกระบองเพชรต่อ วันนี้ต้นกระบองเพชรที่วางเรียงรายอยู่รอบตัวคุณต้นไม้มีรูปร่างแปลกดีมันมีรูปร่างกลมๆ มีหนามอยูรอบตัวและที่สำคัญทุกต้นออกดอกสีสันสวยงามแปลกตา มีทั้งสีขาว สีชมพู สีเหลือง
“เจ้าต้นนี้ชื่อว่าโลบิเวีย เป็นต้นกระบองเพชรที่ออกดอกตลอดทั้งปี ดอกของโลบิเวียมันมีหลายสีถ้าคนที่ชอบต้นกระบองเพชรที่มีดอก ก็จะชอบต้นนี้ครับ”
“ผมไม่เคยรู้ว่าต้นกระบองเพชรมันจะออกดอกได้ขนาดนี้”
“ผมเอามันมาตากแดดเพราะแดดช่วงนี้เหมาะกับมันมากกว่า ถ้าเที่ยงหรือตอนบ่ายมันจะแรงเกินไปต้นกระบองเพชรอาจจะไหม้ได้ครับ”
“นี่คุณมีเจ้าโลบิเวียเยอะขนาดนี้เลยเหรอครับ”
“อันนี้มีคนสั่งไว้ครับเดี๋ยวเขาจะมารับ”
“.........................................................................”
“ทำไมคุณมิลทำหน้าแบบนั้นล่ะครับ”
ต้นไม้เงยหน้าขึ้นมาถามเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดูเงียบๆ ไปพอเห็นหน้าก็อดที่จะขำไม่ได้ นักธุรกิจในชุดอยู่บ้านทำหน้าบึ้งดูก็รู้ว่าไม่ชอบใจอะไรสักอย่างก็ไม่ได้ถึงกับโกรธหรอกแต่นั่งนิ่งเป็นหุ่นแถมยังวางกระถางต้นกระบองเพชรไว้ตรงพื้นด้านหน้า
“คุณไม้ขายต้นกระบองเพชรให้คนอื่น”
“อันนี้เขาสั่งไว้นานแล้วครับคนนี้คือเพื่อนผมเอง”
“คุณต้นไม้”
“ผมมีต้นกระบองเพชรอีกเยอะเลยแล้วก็คุณก็ยังไม่ผ่านการฝึกงานด้วยผมอาจจะไม่ขายให้คุณก็ได้”
“...........................................................”
“อีกอย่างคุณยังไม่หลงรักต้นกระบองเพชรเลยด้วยซ้ำ”
รามิลยกมือพร้อมกับบอกว่าขอยอมแพ้นี่คุณต้นไม้ไม่เคยใช้คำพูดแรงๆ หรือหยายคายเลยนะแต่เขาแพ้ตลอดเลย พอเห็นเขายิ้มให้เหมือนเดิมคุณต้นไม้ก็เลยหันมาสนใจต้นกระบองเพชรโลบิเวียที่วางอยู่รามิลยกกระถางที่อยู่ตรงหน้าแล้วยื่นให้แต่รามิลกลับไม่ยอมปล่อยมือออก
“อย่าเพิ่งให้กระบองเพชรให้ใครง่ายๆนะครับรอผมก่อน รอให้ผมหลงรักต้นไม้ก่อนนะ”
ทันทีที่จบประโยคเจ้าของร้านดอกไม้ก็หยุดชะงักมือที่จับกระถางต้นกระบองเพชรหยุดค้างแล้วเงยหน้ามองคนพูดประโยคที่ได้ยินเต็มๆ ตา รามิลเองก็เงียบไปสักพักเหมือนเพิ่งรู้ว่าตัวเองพูดอะไรผิดออกไปเลยแกล้งกระแอม
“ผมหมายถึงตกหลุมรักต้นกระบองเพชร”
คุณต้นไม้ดูจะไม่ติดใจอะไรเลยหันไปจัดเรียงต้นกระบองเพชรให้อาบแสงแดดต่อผ่านไปสักพักก็ให้เขาเป็นคนทำเองเพราะมีลูกค้ามาซื้อดอกไม้ โลบิเวียตรงหน้าตอนนี้ออกดอกสีสันสวยงามแปลกใจเหมือนกันนึกว่าดอกของต้นกระบองเพชรจะเป็นดอกไม้อันเล็กๆ ไม่นึกว่าจะออกดอกได้ใหญ่โตขนาดนี้ รามิลรู้สึกว่าเหมือนเขากำลังมานั่งเฝ้าลูกเรียนพิเศษอยู่
ละสายตาก็ไม่ได้กลัวว่าจะเป็นอะไรไป ขยับนิดขยับหน่อยให้ได้รับแสงแดดทั่วถึง
แต่เขาไม่เบื่อเลยนะนั่งมองดอกของเจ้าโลบิเวียเพลินๆ ก็สดชื่นดี
“เดี๋ยววันนี้ผมจะปิดร้านครึ่งวันผมต้องไปร้านลุงชม คุณมิลมีธุระไปไหนต่อหรือเปล่าครับ”
“ก็ไม่ได้ไปไหนหรอกครับ ผมว่าง”
“งั้นไปร้านลุงชมด้วยกันไหมครับ”
ลุงชมพันธุ์ไม้
ตอนแรกนึกว่าร้านลุงชมนี่เป็นร้านอาหารแต่พอเห็นทางเข้าร้านที่มีต้นไม้มากมายหลายพันธุ์ก็เริ่มรู้ คุณต้นไม้ให้เขาจอดเวสป้าของเต้ไว้ใกล้ๆ ตื่นเต้นมากตอนที่ได้ขับใฝ่ฝันมานานเต่เต้ย้ำรอบที่ล้านว่าห้ามขี่ไปชนที่ไหนมีเบนซ์ SLKของเขาที่จอดไว้ที่ร้านดอกไม้เป็นตัวประกัน
“วันนี้ไม้พาเพื่อนมาด้วยครับลุงชม”
“ท่าทางดูรวยหน้าตาก็หล่อๆเหมือนพระเอกละครนี่เพื่อนหรือเจ้าหนี้”
ลุงชมอารมณ์ขันกว่าจะแนะนำตัวอย่างเป็นทางการก็ปาไปหลายนาที จากนั้นคุณต้นไม้ก็พาไปตรงสวนด้านหลังมีต้นไม้หลากหลายพันธุ์จนนับไม่ถ้วน ไม่น่าเชื่อว่าต้นไม้ดอกไม้เยอะขนาดนี้ลุงชมจะดูแลทั้งหมดคนเดียว
“ลุงชมเป็นเพื่อนกับแม่ผมครับ แกไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนเปิดร้านขายต้นไม้มานานแล้วพอแม่ผมย้ายกลับไปเชียงใหม่ผมก็เลยมาช่วยแกบ่อยๆ ”
“แล้วร้านนี้..”
คุณไม้คงรู้ว่าเขาหมายถึงอะไรลุงชมแกก็ดูอายุมากแล้วแถมญาติพี่น้องก็ไม่มี รามิลเห็นคุณไม้เงียบไปแป๊บเดียวก่อนจะยกกระถางต้นไม้ตรงหน้ามาใส่ปุ๋ยพรวนดินต่อ
“ผมว่าจะซื้อร้านนี้ไว้เองครับ ลุงชมจะยกให้ผมฟรีๆด้วยซ้ำแต่ผมเกรงใจ ลุงชมบอกถึงผมจะซื้อไว้แกก็จะเอาเงินไปคืนแม่ผมอยู่ดีผมเลยไม่รู้จะทำยังไงลุงชมดื้อ”
รามิลกลั้นยิ้มตอนที่เจ้าของร้านดอกไม้บอกลุงชมดื้อแต่ที่ฟังก็ดูจะดื้อกันทั้งคู่เชื่อได้เลยว่าลุงชมพูดจริงทำจริงแน่นอน คนเปิดร้านขายต้นไม้คงดูออกว่าใครที่รักที่ชอบต้นไม้จริงๆ ดูอย่างตอนนี้ยกกระถางนู้นกระถางนี้ไปมาใส่ปุ๋ยพรวนดินอย่างคล่องแคล่วเพิ่งได้เห็นคุณไม้ในมุมแบบนี้เหมือนกัน อากาศตอนเที่ยงร้อนจนเหงื่อออกเหนียวตัวไปหมดแต่คุณไม้ก็ดูสนุกเห็นยิ้มตลอดเวลาไม่รู้ว่าอยู่กับต้นไม้ดอกไม้ด้วยรึเปล่าถึงได้ดูมีความสุข
“คุณมิลเบื่อหรือเปล่าครับถ้าร้อนไปนั่งรอในบ้านลุงชมก็ได้นะครับ”
“ผมขอลองทำบ้างได้ไหม”
“ใส่ปุ๋ยต้นไม้เนี่ยนะครับ”
พอเขาพยักหน้าคุณไม้ก็เลยยื่นเสียมมาให้เออ..เป็นกิจกรรมที่แปลกใหม่ในชีวิตดีวันหลังจะชวนแกงค์ลูกเพื่อนแม่มาทำอะไรแบบนี้บ้างนึกภาพไอ้เบนถือจอบขุดดินไม่ออกเลย เพิ่งรู้ว่าปุ๋ยใส่ต้นไม้ใบหญ้ามีประมาณแปดล้านชนิดคุณต้นไม้อัจฉริยะมากจำแนกแยกออกได้หมดเห็นมันก็เป็นเม็ดสีๆ เหมือนกันหมด นั่งขุดดินอยู่ดีๆ ลุงชมเรียกให้ไปหาพร้อมกับหมวกแก๊ปหนึ่งใบคงเห็นเขาร้อนมากเหงื่อออกจนเสื้อเปียกชุ่ม ตอนแรกจะใส่เองแต่พอมองไปที่คุณไม้รายนั้นเดินไปเดินมาไม่หยุดรามิลเลยตัดสินใจเดินไปหาแล้วใส่หมวกแก๊ปให้
คุณไม้เหลือบตาขึ้นมามองคงอยากจะเอาหมวกออกแต่มือเลอะดินอยู่เลยทำได้แค่ขยับหัวไปมารามิลเลยจับให้หยุดพร้อมกับจับที่ล้อคหมวกด้านหลังให้แน่นขึ้นกว่าเดิม
“คุณใส่น่ะดีแล้วผมยังไม่ได้ทำงานอะไรเลยใส่ปุ๋ยไปสองสามต้นเอง คุณไม้เดินไปนู่นมานี่เดี๋ยวก็เป็นลม”
คุณต้นไม้ยอมใส่หมวกแต่ก็ยังเถียงว่าชินแล้วไม่เป็นลมแน่นอนแปลกดีตากแดดขนาดนี้ผิวก็ยังขาวไม่ได้ดูคล้ำอย่างที่ควรจะเป็น ผ่านไปสักพักลุงชมก็เอาน้ำมะพร้าวมาให้ ลุงชมแกก็นั่งคุยนั่นคุยนี่เรื่อยเปื่อยมีมุขมาตบมาหยอดตลอดเป็นผู้สูงอายุที่อารมณ์ดี เล่าเรื่องไปชมคุณต้นไม้ไปเล่าหนึ่งเรื่องชมคุณต้นไม้สองเรื่องแกคงเอ็นดูเหมือนลูกเหมือนหลาน
“ลุงชมครับปุ๋ยสูตรนี้อยู่ไหนครับ ไม้ว่าจะใส่เพิ่ม”
“อยู่ในโรงข้างหลังเหมือนเดิมนั่นแหละ”
คุณไม้เดินไปตามทางเดินเล็กๆ ลุงชมเลยบอกให้เขาไปช่วยเพราะมีลูกค้าเข้ามาติดต่อขอซื้อต้นชวนชื่น โรงเก็บอุปกรณ์เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าอะไรดีลุงชมคงเอาไว้ขายด้วยถึงมีทั้งปุ๋ยทั้งดินกากมะพร้าวเรียงเป็นชั้นๆ รามิลเห็นคุณไม้พยายามจะหยิบถุงปุ๋ยเล็กๆสามสี่ถุงอยู่ตรงชั้นเลยจะเดินเข้าไปช่วยสักหน่อย
รามิลยืนพิงโต๊ะด้านหลังรอคุณไม้หยิบถุงปุ๋ยให้เสร็จทีเดียวจะได้ช่วยถือนี่เขาก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าคุณไม้รู้ตัวหรือเปล่าว่าเขาเดินตามเข้ามาเผลอๆ อาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขายืนพิงโต๊ะอยู่ข้างหลังนี่ เห็นยืนพูดสูตรปุ๋ยอยู่คนเดียว
“คุณไม้ผมช่ว…”
รามิลยังไม่ทันจะพูดจบประโยคคุณไม้ที่หอบถุงปุ๋ยไว้เต็มอ้อมแขนหันหลังกลับมานี่คงตกใจที่เห็นเขาอยู่ด้านหลังแบบนี้เลยชะงักรามิลกลัวว่าอีกฝ่ายจะถอยหลังไปชนกับชั้นด้านหลังเลยเอื้อมมือไปจับข้อศอกไว้แต่สงสัยจะดึงแรงไปหน่อยคุณไม้เลยเซเข้ามาหาทั้งตัวถุงปุ๋ยที่ถือไว้หล่นกระจายเต็มพื้น
หอม..
หอมเหมือนกลิ่นดอกไม้
รามิลรู้สึกนานแล้วคุณไม้มีกลิ่นเฉพาะตัวอาจจะเป็นน้ำหอมที่เขาไม่รู้ว่ายี่ห้ออะไรหรือมันเป็นกลิ่นดอกไม้ที่เจ้าตัวสัมผัสอยู่ทุกวันมันเลยติดตัวจนกลายเป็นกลิ่นเหมือนน้ำหอมไปแล้ว รามิลก้มลงมองเจ้าของร้านดอกไม้ที่ดูจะมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและเพิ่งรู้สึกตัวกันทั้งคู่ว่าอยู่ใกล้กันขนาดไหน เพียงเสี้ยววินาทีที่คุณไม้เงยหน้าขึ้นมาจากอกกว้าง สายตาที่มองมามันเหมือนมีอะไรบางอย่างทำให้รามิลเผลอกระชับมือที่วางอยู่บนแผ่นหลังเล็กนั่นให้แนบชิดมากขึ้น
ใกล้เกินไป..
“คุณไม้เราเคยเจอกันมาก่อนไหมครับ”
“____________________”
รามิลเห็นอีกฝ่ายหัวเราะเบาๆ ก่อนจะผละตัวออกไปก้มลงเก็บถุงปุ๋ยที่ตกอยู่ รามิลได้แต่ยกมือลูบหน้าตัวเองไปมานี่คิดว่าคุณไม้คงจะตลกกับประโยคที่เขาถามมันเหมือนประโยคเอาไว้เต๊าะผู้หญิงเวลาที่เจอกันครั้งแรก ถึงเขาจะคิดอย่างนั้นแต่ความรู้สึกลึกๆ มันบอกว่าเขาคิดอย่างนั้นก่อนจะถามออกไป
“หรือจะคิดมากเกินไปวะ”
ไม่มีใครพูดถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู่คิดว่ามันก็เป็นแค่อุบัติเหตุธรรมดาๆ รามิลก็เลยเลือกที่จะไม่พูดอะไร อยู่ช่วยงานลุงชมแค่เพียงไม่นานลุงชมก็ไล่ให้กลับบ้านกลับช่องคุณไม้บอกลุงชมชอบเป็นแบบนี้พอเห็นทำงานหนักก็จะไล่กลับบ้านเออ..เป็นคนแก่ที่น่ารักดีไอ้คินไลน์มาบอกว่าเย็นนี้มีปาร์ตี้เพราะพรุ่งนี้วันอาทิตย์เป็นคิวของคินที่คิดกิจกรรมของแกงค์ลูกเพื่อนแม่ซึ่งมันก็บอกว่ากิจกรรมที่จะทำคือ
นอน
สั้นๆ ง่ายๆ คงเพราะมันทำงานหนักติดกันหกวันวันนี้เลยจะขอปาร์ตี้ให้สุดเหวี่ยงไอ้เบนคือคนแรกที่ตอบรับเรื่องปาร์ตี้เมาหัวราน้ำเบนจามินไม่เคยพลาดอีกอย่างมันบอกพรุ่งนี้จะได้เดทกับน้องจ๊ะจ๋า ไอ้นี่เปลี่ยนแฟนอีกแล้วเหรอวะสองอาทิตย์ก่อนยังใช้ให้เขาไปเอาดอกไม้ให้น้องเจนนี่จีจี้อยู่เลย กว่าจะกลับมาถึงร้านดอกไม้ SECRET GARDEN ก็เกือบห้าโมงคุณไม้บอกจะเปิดร้านต่อถึงสามทุ่ม โห..โคตรขยัน
“วันนี้พี่มิลกลับก่อนนะน้องๆ ต้นกระบองเพชรเดี๋ยววันหลังมาใหม่”
รามิลเริ่มเข้าใจเวลาที่เห็นพ่อคุยกับดอกกล้วยไม้ที่เลี้ยงไว้เป็นเรื่องเป็นราว พอกลับมาที่ร้านดอกไม้เขาเองก็รีบเดินมาที่โรงเรือนต้นกระบองเพชรพอเห็นแล้วมันก็รู้สึกดี กระถางต้นกระบองเพชรสะอาดใหม่เอี่ยมเพราะเขาเช็ดเห็นแล้วก็ชื่นใจนี่ก็คงต้องขอตัวกลับเพราะเดี๋ยวต้องไปเปลี่ยนชุด
“คุณมิลจะกลับเลยไหมครับ”
“ครับ วันนี้แกงค์ลูกเพื่อนแม่มีปาร์ตี้ต้องกลับไปแต่งหล่อสักหน่อย”
“อ้อ แกงค์แฟนฉัน”
รามิลหัวเราะเมื่อคุณไม้ยืนยันจะเรียกชื่อแกงค์เขาแบบนั้น อยู่ดีๆ คุณไม้ก็ยื่นต้นกระบองเพชรเหมือนที่เขาเห็นเมื่อเช้ามาให้ตรงหน้ารามิลเลยรับมันมาถือไว้กับตัว
“โลบิเวีย ผมเองก็ไม่รู้ว่าต้นนี้ดอกมันเป็นสีอะไรฝากคุณมิลช่วยเลี้ยงด้วยนะครับ”
“พนันกันไหมครับ”
“ครับ?”
“ผมคิดว่ามันเป็นสีขาวถ้ามันเป็นสีอื่นแสดงว่าผมแพ้ผมจะทำตามที่คุณไม้บอกอะไรก็ได้ตามที่คุณต้องการ”
“งั้นผมว่ามันเป็นสีเหลือง”
“ถ้าผมชนะคุณจะต้องทำตามที่ผมบอกเหมือนกันนะครับ”
“อย่าให้เจ้าต้นโลบิเวียตายก่อนแล้วกันไม่ได้เลี้ยงกันง่ายๆ นะครับ”
มีขู่ซะด้วยบอกตามตรงนี่ก็กลัวเหมือนกันนะชีวิตนี้ไม่เคยปลูกต้นไม้เลยด้วยซ้ำล่าสุดคงเป็นปลูกต้นถั่วงอกบนกระดาษทิชชู่ตอนปอห้า พอเห็นว่าถึงเวลาที่ต้องกลับแล้วคุณไม้เลยเดินมาส่งที่รถเสียงเคาะกระจกที่ดังขึ้นทำให้รามิลต้องลดกระจกลง
“อย่าเมามากนะครับ”
“ผมไม่ดื่มขนาดนั้นหรอกครับ”
“ถ้าเมาแล้วห้ามขับรถเลยนะครับ”
รามิลยิ้มให้คนที่ย่อตัวอยู่ตรงกระจกรถทั้งๆ ที่คุณไม้ก็พูดไปตามมารยาทแต่เขาเองไม่ได้ยินประโยคในทำนองนี้มานานแล้วบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไร
“ครับ ผมจะไม่เมาหรือถ้าเมาจะไม่ขับรถครับ”
SECRET GARDEN
“รามิลลูกเพื่อนแม่ แม่มึงมาบอกแม่กูอีกแล้วว่าวันนี้มึงตื่นเช้ามากเพื่อไปเดินชมดอกไม้ในสวนบ้านตัวเอง”
รุ่นลูกอย่างพวกเขานี่เรียกว่าสนิทกันมากแล้วแต่รุ่นแม่นี่ยิ่งกว่า มีอะไรผิดแปลกนี่โทรหากันปั๊บไอ้เบนมีการเสริมด้วยว่าตื่นเช้ามานอนบ้านมันอยู่นานสองนานก่อนจะไล่ออกจากบ้านจบประโยคด้วยคำถามที่ว่าแล้วมึงไปไหนต่อ
“ทำงานพิเศษ”
“ร้านดอกไม้เหรอวะ”
“เออสิ”
“ทำงานวันสองวันทำให้มึงกลายเป็นคนรักธรรมชาติได้ขนาดนี้เลยเหรอวะ”
“ก็สนุกดีนะ กูเคยคิดว่ามันน่าเบื่อถ้าต้องให้กูอยู่กับต้นไม้ใบหญ้านานๆ แต่พอได้ลองทำมันก็โอเคผ่อนคลายดีด้วยว่ะ”
“รามิลเพื่อนรักจากวันนี้แม่มึงโทรมาหาแม่กูทุกวันแน่”
“ดีใจนะที่เห็นมึงเป็นแบบนี้ตั้งแต่เลิกกับฝ้าย มึงก็เล่นๆ ไปวันๆ ตอนนี้ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้น”
รามิลจิบเหล้าในมือเมื่อเบนพูดถึงเรื่องอดีตขึ้นมาเขาไม่ได้เจ็บปวดหรือยังรักแฟนเก่าอยู่หรอก เพียงแค่รู้สึกว่ามันก็ผ่านมานานมากแล้วเหมือนกันยอมรับว่าบางวันก็ยังนึกถึงแต่พอมีเรื่องต้นกระบองเพชรเข้ามาเขาก็ไม่ได้นึกถึงเรื่องที่ผ่านมาอีกทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เขาฝังใจกับฝ้ายมากขนาดที่ว่าตั้งแต่เลิกกันเสียศูนย์ไปหลายเดือน
“อย่าพูดเรื่องซีเรียสคุยกับน้องทับทิมดีกว่า”
หน้าจอโทรศัพท์คินปรากฏหน้าของคุณชายทิมที่ใส่หูฟังเตรียมพร้อม ไอ้เบนยกแก้วเหล้าโชว์ไอ้ทิมที่โวยวายว่าไม่ยอมถ้ากลับไปจะแดกเหล้าสามวันสามคืนเพราะตั้งแต่ไปเยอรมันยังไม่ได้ลิ้มรสแอลกอฮอล์สักแอะโถ..สงสาร
“ไม่ต้องมาหัวเราะรามิลกูไม่รักมึงแล้วอาทิตย์หน้ากูกลับไทยไม่มารับกูที่สนามบินกูรักไอ้เบน”
“ลำเอียงว่ะ ไอ้คินก็ไม่ได้ไปรับมึงเนี่ย”
“ไอ้คินอยู่ข้างบ้านกูไหมเปิดหน้าต่างก็เจอหน้ามันแล้ว”
“น้อยใจหัวหน้าเหรอจ๊ะทับทิม”
“กลับไปมึงไม่ได้เป็นหัวหน้าแกงค์ลูกเพื่อนแม่หรอกไปเป็นลูกกระจ๊อกเลย”
“โห..นั่นตำแหน่งกูเลยนะอย่างนี้กูก็ได้เป็นหัวหน้าแทนไอ้มิลสิวะทิม”
“มึงอ่ะเป็นลูกกระจ๊อกเบอร์สองคิน”
ไอ้เบนขนาดมันคุยไลน์กับน้องจ๊ะจ๋าอยู่ยังต้องขอเวลานอกมาหัวเราะกับตำแหน่งของคนในแกงค์ลูกเพื่อนแม่ ไอ้เบนรีบถามว่ามันเป็นตำแหน่งอะไรคุณชายทับทิมเลยบอกว่าเบนจามินเด็กตี๋ลูกครึ่งฮ่องกงเป็นมือขวาของมันตั้งแต่อนุบาลสองห้องทานตะวัน เออ..ชื่อตำแหน่งดีกว่าลูกกระจ๊อกหน่อยนึง
ตอนแรกว่าจะไม่ดื่มเยอะแต่พอตกดึกทั้งบรรยากาศในผับบวกกับไอ้เบนก็ชงเหล้าไม่หยุดสุดท้ายก็ดื่มจนมึนหัวไปหมด แม่ไอ้เบนเตรียมการไว้อย่างดีเพราะคิดว่าลูกชายคงเมาหัวทิ่มถึงได้ส่งรถมารับ รามิลเป็นคนเดียวที่มีสติเลยบอกให้คนขับรถไปที่บ้านเขาแทน
บ้านเตชนะหิรัญ
มีห้องนอนรองรับแกงค์ลูกเพื่อนแม่ตั้งแต่เด็ก
ไอ้คินเดินเข้าห้องนอนอีกห้องพร้อมกับแบกไอ้เบนไปนอนด้วย รามิลเลยเข้าห้องนอนตัวเองล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนชุดนอนแล้วล้มตัวนอนคว่ำบนเตียงเพราะหัวมันเริ่มหนักๆ สายตาที่พร่าเบลอมองเห็นต้นกระบองเพชรโลบิเวียที่คุณไม้ให้มาตอนเย็นตั้งอยู่บนชั้นตอนกลับมาเปลี่ยนชุดเขาคงลืมเอาลงไปไว้ตรงสวนข้างล่างเพิ่งเห็นว่าตรงกระถางก็มีตัวอักษรเขียนไว้เหมือนกัน
is like
ไม่รู้คืออะไรแต่คิดว่าคงเขียนไว้ที่กระถาง
ให้เป็นลักษณะเฉพาะของร้านดอกไม SECRET GARDEN เฉยๆ
รามิลเป็นคนขี้เห่อเขารู้ตัวถ้าเขากำลังสนใจอะไรมากๆ เขาก็จะหมกมุ่นอยู่อย่างนั้นอย่างตอนนี้เขาสนใจต้นกระบองเพชรไม่แปลกที่เขาจะนึกถึงมันตลอดเวลาขนาดตอนนี้เขายังนอนมองต้นโลบิเวียอยู่เลยทั้งๆ ที่มึนหัวจะแย่
“ถ้าเมาแล้วห้ามขับรถเลยนะครับ”
ภาพที่แวบเข้ามาในหัวคือรอยยิ้มและประโยคเมื่อตอนเย็น
ขี้เห่อต้นกระบองเพชรนี่ไม่แปลกหรอกแต่เจ้าของร้านดอกไม้นี่มาได้ยังไงกัน
SECRET GARDEN
คือความลับในใจฉัน..
TO BE CON
พระเอกไม่ได้ความจำเสื่อมนะคะ 55
ข้อมูลต้นกระบองเพชร อ้างอิงจากหนังสือ Cactus Lover "แด่เธอผู้หลงรักแคคตัส"
#ความลับของต้นไม้
-
SECRET GARDEN
คือความลับในใจฉัน..
CH4.DISCOCACTUS
พรุ่งนี้อย่าลืมมางานเปิดตัวร้านเสื้อของเบลนะคะ หนุ่มหล่อแกงค์ลูกเพื่อนแม่~
เป็นการเปิดร้านห้องเสื้อที่เหมือนงานเลี้ยงรุ่นดูวุ่นวายและสนุกสนานเบลเป็นเพื่อนร่วมรุ่นตอนเรียนปริญญาตรีนี่ก็หายไปเรียนด้านแฟชั่นที่อังกฤษแล้วก็กลับมาเปิดแบรนด์ของตัวเอง เป็นผู้หญิงสวยที่กระโหลกโปกฮาถูกไอ้เบนจามินเต๊าะมาตั้งแต่ปีหนึ่งจนเรียนจบป.โทแล้วก็ยังได้แค่เต๊าะอยู่เพราะสาวสวยประกาศลั่นกลางห้องเรียนตอนปี.1
“กูเกลียดผู้ชายเจ้าชู้! โดยเฉพาะแบบมึงเบนจามิน! ”
หูว..ไอ้เบนบอกเด็ดสะระตี่แต่ขี้เกียจสู้ต่อ
เลยถอยทัพไปจีบคนอื่น
ส่วนเขาที่สนิทกับเบลก็เพราะว่า
“ฝ้ายมาไม่ได้เห็นบอกบินไปทำงานสิงค์โปร์”
เพื่อนของแฟนเก่ารามิลรู้ดีว่าตอนที่เขากับฝ้ายเลิกกันแรกๆ เบลเองก็ทำตัวไม่ถูกเพราะเป็นเพื่อนของทั้งสองฝั่ง เขายังจำได้ว่าวันที่กินเหล้าจนเมาหัวทิ่มเบลก็ยังมาปลอบไปๆ มาๆ ก็กอดคอแหกปากร้องเพลงเมาสลบไปด้วยกันไอ้ทิมยังถ่ายรูปเก็บไว้เลย
“เฮ้ย ดอกไม้สวยช่อใหญ่เวอร์ขอบใจมากไม่เคยผิดหวังกับแกงค์ลูกเพื่อนแม่หล่อและรวยสมคำร่ำลือ”
“ไอ้มิลแหกขี้ตาตั้งแต่เช้าไปซื้อให้มึง กราบมันซะเบล”
พอคินบอกอย่างนั้นเบลเลยเดินเข้ามาหาทำท่ากราบลงตรงอกพร้อมกับบอกว่า ขอบคุณป๋ามิลนี่เป็นช่อดอกไม้ที่สวยที่สุดตั้งแต่ได้มาวันนี้ พอไอ้เบนเห็นแบบนั้นเลยบอกให้เบลทำบ้างแต่โดนสาวสวยเมินพร้อมกับบอกให้มันไปไกลๆ
“ประทับใจจริงๆ นะเนี่ยของร้านอะไรอ่ะเผื่อจะใช้บริการบ้างเปิดเช้าขนาดนี้เลยเหรอ”
“ ร้านชื่อSECRET GARDEN ”
รามิลอยากจะบอกว่าร้านดอกไม้ไม่ได้เปิดเช้าขนาดนี้หรอกแต่เขาไปปลุกเจ้าของร้านมาจัดดอกไม้ให้มันต่างหาก ก็ใครใช้ให้ไอเบลไลน์มาบอกตอนห้าทุ่มห้าสิบห้านาทีเขาจะไปเตรียมพวกช่อดอกไม้อะไรที่ไหนทัน พอนึกถึงดอกไม้ก็เลยไลน์ไปหาเจ้าของร้าน SECRET GARDEN ชั่งใจอยู่นานเพราะมันเป็นเวลาที่ดึกมากแล้ว
ปกติเขาไม่ได้คุยไลน์กับคุณต้นไม้สักเท่าไหร่คุยกันทีก็ประโยคพื้นๆ ทั่วๆไป ไม่ก็แค่ไลน์ไปบอกว่า วันนี้จะเข้าไปทำงาน แต่พอเขาไลน์ไปหาเรื่องดอกไม้คุณต้นไม้ก็บอกว่า เดี๋ยวจัดการให้ ร้านดอกไม้ SECRET GARDEN นี่บริการยอดเยี่ยมทุกระดับประทับใจจริงๆ รามิลแค่บอกคร่าวๆ เพียงเท่านั้นว่าต้องการดอกไม้แบบไหนเพราะเขาเองก็ไม่ได้รู้เรื่องเกี่ยวกับดอกไม้เท่าไหร่ แต่ข้อความที่ได้รับต่อมาทำให้รามิลถือโทรศัพท์ค้างอยู่อย่างนั้น
TREE : คุณมิลจะให้เต้ไปส่งดอกไม้ที่ไหนครับ
ที่จริงเขาก็แค่พิมพ์ชื่อสถานที่ให้คุณต้นไม้ไปมันก็จบแล้ว
ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาลังเลอะไรนักหนาสุดท้ายก็ตัดสินใจพิมพ์ลงไปว่า
RM: ผมเข้าไปรับเองได้ไหมครับ
TREE: ผมแล้วแต่ลูกค้าอยู่แล้วครับ แต่ผมเห็นว่ามันเช้ามากผมให้เต้ไปส่งที่บ้านคุณมิลได้นะ
RM: ผมเข้าไปรับเองดีกว่าครับ
พอเขาพิมพ์ตอบไปแบบนั้นคุณไม้ก็หายไปนานก่อนจะตอบมาว่าได้ครับ..เออแปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าจะต้องตื่นเช้าไปเอาดอกไม้ช่อนึงทำไมกันวะพอคุยกันเรื่องดอกไม้เสร็จรามิลก็กลัวว่าจะรบกวนเวลาพักผ่อนของคุณต้นไม้เลยจะพิมพ์ขอโทษที่รบกวนตอนดึกๆ แต่ข้อความจากอีกฝั่งเด้งขึ้นมาก่อน
TREE : งานหนักไหมครับช่วงนี้
ทั้งๆ ที่มันเป็นประโยคธรรมดาแต่รามิลรู้สึกว่าปากเขามันยิ้มโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว รามิลเอนตัวลงบนหมอนก่อนจะตอบข้อความของเจ้าของดอกไม้ว่าตอนนี้ทำงานหนักมากเพราะกำลังจะปิดโปรเจคใหญ่เขานึกว่าข้อความมันจะสิ้นสุดแค่นั้นแต่ก็ยังมีข้อความส่งกลับมาเรื่อยๆ บางครั้งรามิลก็เป็นฝ่ายพิมพ์ถามก่อน
ไม่รู้ตัวว่าเวลามันผ่านไปนานเท่าไหร่
รู้แค่ว่านานมากแล้วที่รามิลไม่ได้มีช่วงเวลาที่ได้คุยกับใครสักคนก่อนนอน
RM: ฝันดีครับพรุ่งนี้เช้าเจอกันคุณต้นไม้
SECRET GARDEN
มาเช้าไปเหรอวะ..
พอมองนาฬิกาก็คิดว่าเช้าไปจริงๆ งานเปิดร้านเบลไม่ได้ซีเรียสว่าต้องไปกี่โมงไปสักบ่ายสามมันก็ไม่ด่าไม่รู้ว่าเขาจะตื่นมาตั้งแต่ตอนนี้ไปทำไมกันเดินวนเวียนไปมาอยู่หน้าร้านนานสองนานไม่รู้ว่าทักไปตอนนี้คุณต้นไม้จะตื่นรึยังกลัวว่าจะเสียมารยาทด้วยเลยตั้งใจจะไปนอนรอที่รถ แต่อยู่ดีๆ ประตูร้านก็เปิดออกมาใบหน้าของเจ้าของร้านที่ยังไม่ตื่นดีทำให้รามิลต้องยิ้มกว้าง
“ขอโทษนะครับไม่คิดว่าคุณมิลจะมาเช้าขนาดนี้”
“ผมต่างหากที่ต้องขอโทษ”
คุณต้นไม้ยังอยู่ในชุดนอนหน้าตาดูก็รู้ว่าเพิ่งตื่นลุกออกมาจากที่นอนไม่ถึงห้านาทีแน่ๆ เลยขอตัวไปจัดการตัวเองรามิลนั่งมองคนที่เดินงัวเงียเดินโซเซไปชั้นบน เพิ่งเคยเห็นในลุคแบบนี้ผมยุ่งๆ กับชุดนอนตัวใหญ่ก็ทำให้คุณไม้ดูเด็กลงไปเยอะ ผ่านไปสิบนาทีเจ้าของร้านดอกไม้ก็เดินกลับเข้ามาคงไม่ทันได้อาบน้ำแต่ล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยแล้วแปลกตาที่วันนี้ใส่แว่นตาสีกรอบสีดำอันโต
“คุณมิลอยากได้ดอกไม้แบบไหนครับ”
“ตามใจคุณไม้เลยผมไม่ค่อยรู้เรื่องนี้เท่าไหร่”
รามิลนั่งตรงหน้าเคาน์เตอร์พร้อมกับมองคุณต้นไม้หยิบๆ จับๆ ดอกไม้ออกมาหลายชนิด ท่าทางคล่องแคล่วจนนั่งมองเพลินๆ คุณต้นไม้ถามซ้ำว่าดอกไม้ที่ให้จัดจะนำไปใช้ในงานแบบไหนจะได้เลือกได้ถูกคงเพราะเห็นเขานั่งเหม่อๆ คุณต้นไมเลยโบกมือไปมาตรงหน้าเรียกสติ
“งานแสดงความยินดีครับ คุณมีการ์ดใช่ไหมผมอยากผูกติดกับดอกไม้เลย”
“ได้ครับ คุณมิลจะเขียนการ์ดเองไหม”
“คุณไม้เขียนให้ผมเลยได้ไหมครับ ลายมือผมค่อนข้างจะอ่านยากนิดนึงกลัวว่าเบลจะอ่านไม่ออก”
ไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรผิดคุณต้นไม้ที่กำลังจัดช่อดอกไม้หยุดชะงักเงยหน้าขึ้นมามองเขาแป๊บนึงก่อนจะหันหลังไปหยิบการ์ดมาให้เขาเลือกไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่าว่าบรรยากาศมันดูตึงๆ เย็นๆ ชอบกลทั้งๆ ที่คุณไม้ก็ก้มหน้าจัดดอกไม้ตามเดิมแต่ไม่พูดอะไรสักคำจนกระทั่งเขาเลือกการ์ดได้แล้วถึงได้เงยหน้าขึ้นมาอีกรอบ
“เขียนว่าอะไรครับ”
“Congratulations ขอให้กิจการรุ่งเรืองจากแกงค์ลูกเพื่อนแม่ มิล เบน คิน ทิม”
สงสัยเขาจะคิดไปเองว่าเมื่อกี้บรรยากาศตึงๆ เพราะทันทีที่เขาบอกประโยคที่จะเขียนในการ์ดจบคุณต้นไม้ก็หัวเราะเบาๆ อาจจะตลกกับชื่อแกงค์ลูกเพื่อนแม่ตามเคย แต่รามิลก็รู้สึกดีกว่าเมื่อกี้เยอะ คุณต้นไม้เงียบไปนี่ใจไม่ดีเลยเหมือนทำอะไรผิดร้ายแรงถึงแม้ทุกทีคุณต้นไม้จะเงียบๆ อยู่แล้วก็ตามเถอะแต่มันต่างกับบรรยากาศเมื่อสักครูลิบลับ พอเขาอธิบายเพิ่มว่าจะไปงานเปิดตัวเพื่อนที่เปิดร้านคุณต้นไม้ก็พยักหน้าพร้อมกับจัดดอกไม้ต่อ
“ปกติคุณมิลตื่นเช้าไปทำงานแบบนี้ทุกวันเหรอครับ”
“ถ้าบอกว่าวันนี้เป็นวันแรกในรอบหลายปีคุณไม้จะเชื่อผมไหม”
“ก็วันนี้คุณจะมารับดอกไม้นิครับ”
“ที่จริงผมอยากมาเจอ..”
เจ้าของร้านดอกไม้เหลือบตาขึ้นมามองเมื่อเห็นว่าเขาไม่พูดต่อ
รามิลขยับตัวเข้ามาใกล้เคาน์เตอร์มากขึ้นก่อนจะยิ้ม
“อยากเจอต้นกระบองเพชรก่อนไปทำงานไม่เจอมาหลายวันน้องๆ คิดถึงผมแย่”
รามิลเห็นคุณไม้อมยิ้มก่อนจะบอกว่าไม่เคยมีลูกค้าคนไหนมาเช้าขนาดนี้เหมือนกันเขาเป็นคนแรกที่มาปลุกเจ้าของร้านและก็เป็นครั้งแรกที่จัดดอกไม้ให้ลูกค้าทั้งชุดนอน เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นรามิลเห็นว่าเป็นชื่อเต้คุณต้นไม้คุยสองสามประโยคก่อนจะกดวาง ช่อดอกไม้ตรงหน้าเริ่มเป็นรูปเป็นร่างและคิดว่าเบลเห็นจะต้องกรี๊ดดังมากแน่ๆ ขนาดเขาเป็นผู้ชายยังคิดว่ามันสวยเลย
“ผมได้กลิ่นหอมอ่อนๆ มาจากต้นไหนครับ”
“อาจจะเป็นจากต้นกระบองเพชรที่ตั้งอยู่หน้าคุณมิลก็ได้ครับ”
รามิลหันไปมองต้นกระบองเพชรที่ตั้งอยู่ตรงหน้าเคาน์เตอร์รูปทรงมันเป็นทรงกลมมีหนามรอบตัวแต่ตรงกลางมีดอกสีขาวโผล่มากลางต้น แปลกดีถึงแม้ดอกมันจะเหี่ยวร่วงโรยไปบ้างแล้วก็ตามไม่เคยรู้ว่าดอกของต้นกระบองเพชรจะมีกลิ่นหอมด้วยรามิลเอื้อมมือจะไปแตะแต่ก็โดนคุณต้นไม้เอากิ่งไม้ตีไว้ทัน
“ห้ามจับต้นกระบองเพชรแบบนั้นครับ”
“ผมอยากได้ต้นกระบองเพชรต้นนี้ไปตั้งที่หน้าโต๊ะทำงานผมบ้าง”
“ไม่ให้ครับ”
“ผมขอซื้อได้ไหมครับ”
“ไม่ขายครับ”
“ถ้าต้นกระบองเพชรไม่ได้ต้นไม้ได้ไหมครับ”
“………………………………….”
เพิ่งรู้ว่าแกล้งแหย่คนในตอนเช้ามันสนุกขนาดนี้และเหมือนเขาจะชนะเพราะคุณต้นไม้ไม่ยอมเถียงเขาต่อ นี่เตรียมจะบอกว่าขอพลูด่างไม่ก็ต้นไม้ปลอมมาวางไว้ก็ได้ ช่อดอกไม้เสร็จเรียบร้อยแล้วแต่รามิลยังไม่อยากลุกไปไหนเวลาอยู่กับดอกไม้ต้นไม้เยอะๆในยามเช้ามันก็สดชื่นดีมั้ง ได้นั่งคุยกับคุณต้นไม้หลายเรื่องแค่เพียงไม่นานประตูร้านก็เปิดออกพร้อมกับเต้ที่อยู่ในชุดนักศึกษาโชว์ถุงน้ำเต้าหู้สามถุงในมือขึ้นมา
กินน้ำเต้าหู้ในรอบห้าปี
ทุกทีรามิลหล่อเลี้ยงชีวิตในตอนเช้าด้วยกาแฟดำ
พอเขาบอกอย่างนั้นคุณต้นไม้ก็บอกว่าชีวิตเขาเหมือนนักธุรกิจในละครยกเว้นที่เลิกงานตรงเวลาไม่ได้ทำงานข้ามวันข้ามคืน เด็กเต้ยกมือไหว้เขาก่อนจะขอตัวไปเรียนคุณต้นไม้เลยเดินออกไปปิดประตูหน้าร้านเพราะยังไม่ถึงเวลาเปิดก่อนจะกลับมานั่งตรงหน้าเคาน์เตอร์ข้างๆ เขา
“อร่อยไหมครับ เต้ชอบซื้อมาฝากผมบอกว่าเป็นเจ้าดังแถวบ้าน”
“ผมไม่ได้กินน้ำเต้าหู้นานมากแล้วครับ”
“ถ้าไม่ชอบไม่เป็นไรนะครับ”
“ผมดื่มได้”
ไม่มีบทสนทนาอะไรต่อทั้งเขาและคุณต้นไม้นั่งดื่มน้ำเต้าหู้เงียบๆ แต่บรรยากาศตอนนี้ไม่ได้อึดอัดอะไรเลย รามิลรู้สึกว่ามันผ่อนคลายเสียด้วยซ้ำทั้งๆ ที่ปกติเวลาที่เราต้องอยู่กับคนที่เพิ่งรู้จักมันก็คงจะกระอักกระอ่วนพอสมควร แต่กับคุณต้นไม้รามิลไม่ได้รู้สึกแบบนั้น คนที่นั่งตรงข้ามเขาตอนนี้อยู่ในชุดนอนสีเข้มตัวใหญ่แว่นตากรอบสีดำสองมือจับแก้วน้ำไว้ มีบ้างที่เงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มให้
ถ้าที่นี่ไม่ใช่ร้านดอกไม้แต่เป็นบ้าน
คงเป็นบรรยากาศของคนที่เพิ่งแต่งงานแล้วมานั่งทานอาหารเช้าด้วยกันก่อนไปทำงาน
เฮ้ย..นี่คิดอะไรอยู่วะ?
รามิลเหมือนเพิ่งรู้สึกตัวว่าเขาคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเกินไปเลยขอตัวจากเจ้าของร้านดอกไม้ไปทำงาน ก่อนไปนี่ขอไปดูเจ้าพวกกระบองเพชรในโรงเรือนสักหน่อย พอชะโงกหน้าไปมองเห็นว่ามีใหม่เข้ามาหลายต้นเหมือนกัน เออ..แค่เห็นรามิลก็รู้สึกชื่นใจมองชื่นชมอยู่นานจนคุณต้นไม้ต้องมาตามเพราะกลัวว่าสายกว่านี้รถจะติด
“เพื่อนผมจะต้องดีใจมากแน่ๆ ดอกไม้สวยขนาดนี้”
“ถ้าชอบมาใช้บริการ SECRET GARDEN ได้อีกนะครับ”
คุณต้นไม้ยื่นช่อดอกไม้ช่อใหญ่มาให้เขาถือเอาไว้เอ่ยลาอีกครั้งแต่รามิลกลับหยุดชะงักเมื่ออีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้ๆ แล้วเอื้อมมือมาจัดเนคไทด์เขาที่ตอนนี้มันเบี้ยวไปเบี้ยวมาคงเพราะช่อดอกไม้มันบังอยู่คุณต้นไม้ถึงกระเถิบเข้ามาใกล้จนรามิลได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่คุ้นเคย ใบหน้าที่ยุ่งอยู่กับการจัดเนคไทด์ทำให้รามิลมองไม่วางตาคิ้วเล็กๆ นั่นขมวดเมื่อยังจัดไม่ได้ดั่งใจดวงตากลมโตหลังแว่นตาอันใหญ่คือสิ่งที่รามิลสนใจ
บอกตามตรงว่าบางครั้งแววตาของคุณต้นไม้มองเขาเหมือนต้องการจะบอกอะไรสักอย่าง
แต่เขาก็ไม่รู้ว่าสิ่งนั้นมันคืออะไร? บางทีเขาอาจจะคิดไปเอง
“ไทด์เบี้ยวเดี๋ยวลูกน้องจะว่าเอานะครับ”
“………………………..”
คุณต้นไม้เงยหน้าขึ้นมามองเมื่อเห็นว่ารามิลไม่ได้ตอบรับอะไร ต่างคนต่างมองตากันอยู่อย่างนั้นเมื่อไม่มีใครเริ่มพูดหรือหลบสายตาไปก่อนรามิลยิ้มให้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าก่อนจะก้มลงมาบอก
“ขอบคุณครับต้นไม้”
SECRET GARDEN
งานยุ่งจนหัวหมุน
เกือบสองอาทิตย์แล้วมั้งที่ทำงานจนหมดสภาพเพราะใกล้ถึงวันเปิดตัวโปรเจคที่รามิลรับผิดชอบเองทั้งหมด ทันทีที่เขาเซ็นปิดโปรเจคเหมือนยกภูเขาออกจากอก อยากจะลุกขึ้นมาเต้นแต่กลัวว่าคุณดาวจะตกใจเลยได้แต่เก๊กขรึมทำท่าเซ็นแบบเท่ๆ แทนแต่ในใจนี่เริงระบำมาก นี่เขายุ่งจนไม่มีเวลาไปร้านดอกไม้ SECRET GARDEN เลยเอาตรงๆ เวลานอนยังไม่ค่อยจะมีขนาดกินข้าวยังทำงานไปด้วย แต่คุณไม้ก็บอกเองว่าช่วงนี้ให้เขาทำงานที่บริษัทให้เรียบร้อยก่อนยังไม่ต้องมาที่นี่ก็ได้
RM: ผมคิดถึงต้นกระบองเพชร
TREE: เดี๋ยวผมถ่ายรูปให้คุณมิลดูทุกวันดีไหมครับ
แน่นอนว่าเขาตอบว่าดี และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ หลังจากที่เขากลับมาจากทำงานแน่นอนว่าดึกมากบางครั้งก็เลยเที่ยงคืนไปแล้ว เป็นช่วงที่รามิลขอใช้ประโยคขัดนโยบายชีวิตที่จะเลิกงานตรงเวลา แต่ไม่ว่าเขาจะกลับดึกมากแค่ไหนเขาก็จะเปิดไลน์ขึ้นมาอ่าน รูปต้นกระบองเพชรถูกส่งให้เขาดูวันละสองสามรูป ถ้าคุณต้นไม้ยังไม่หลับเราจะคุยกันจนคนใดคนหนึ่งง่วงนอน แต่ถ้าวันไหนหลับไปแล้วรามิลจะทิ้งข้อความเอาไว้แล้วคุณไม้ก็จะมาตอบในวันถัดมา
มันเป็นอย่างนี้ตลอดช่วงเวลาที่เราไม่ได้เจอกันรามิลเองยังแปลกใจที่ตัวองสนิทกับใครที่เพิ่งรู้จักเร็วขนาดนี้ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องแย่เพราะเขาเองก็รู้สึกสบายใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนตั้งแต่เลิกกับฝ้ายเขาก็ค่อนข้างปิดตัวเอง เพื่อนใหม่ก็ไม่อยากรู้จักวันๆ ก็คุยแต่กับลูกค้าส่วนเรื่องผู้หญิงก็ไม่ได้จริงจังรามิลคิดว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้มันดีมากแล้ว
ทั้งเรื่องที่ได้คุยกับคุณต้นไม้หรือที่ได้เรียนรู้ต้นกระบองเพชร
“ยินดีด้วยนะครับคุณรามิล”
รามิลยิ้มรับทุกคนที่มางานเปิดตัวโปรเจคใหญ่ของบริษัท คุณแม่ใบบัวของเขาแวะมางานตอนเช้าก่อนจะขอตัวกลับเพราะบอกว่าแก่แล้วยิ้มนานๆ แล้วเมื่อยหน้าเพิ่งรู้ว่าคุณแม่เขาเองมีอารมณ์ขันที่จริงคือกำลังหลบหนีคุณหญิงคุณนายที่เข้ามาประจบ พอเขาแกล้งถามมีใครมาฝากตัวลูกสาวมาเป็นลูกสะใภ้ไหม คุณแม่ใบบัวทำมือผายออกพร้อมกับบอกว่าเยอะเป็นกระบุงโกยแทบจะให้ส่งใบสมัครเข้ามาในไลน์ จะได้มีเวลาพิจารณา
นี่แม่วัยรุ่นมากแต่เขาก็รู้เรื่องความรักชีวิตคู่
แม่เขาไม่ได้บังคับฝืนใจอยู่แล้วไม่งั้นไม่หนีกลับไปก่อนแบบนี้หรอก คงเฟ้นหาลูกสะใภ้ให้เขาจากงานนี้
ตอนนี้รามิลก็เริ่มเมื่อยขาเมื่อหน้าอยู่เหมือนกันเมื่อต้องยืนรับแขกมาตั้งแต่เช้า บรรดาเพื่อนๆ แวะมาหาบ้างแล้วเหลือแต่เบลที่ไลน์มาหาบอกว่าจะมาแสดงความยินดีจริงๆ รามิลบอกเบลแล้วว่าไม่ต้องมาก็ได้เพราะไม่ว่ายังไงเขานัดนอกรอบกับเพื่อนสนิทได้อยู่แล้ว ส่วนแกงค์ลูกเพื่อนแม่นี่ไม่มาสักคนมันบอกเจอกันที่บ้านเตรียมเหล้าฉลองไว้พร้อม ไอ้คินขี้เกียจเจอคนเยอะส่วนไอ้เบนบอกเผื่อเจอกิ๊กเก่าลูกสาวคุณหญิงคุณนายสักคนที่มันหยอดไว้ ส่วนทิมเพิ่งกลับมาจากเยอรมันเลยขอนอน
นี่แหละแกงค์ลูกเพื่อนแม่ที่คบกันมาเกินสิบปี น่าประทับใจจริงๆ
รามิลขอตัวจากคุณดาวไปห้องน้ำสักพักเพราะเขาเองก็ยืนคุยกับแขกมานานแล้ว แต่ทันทีที่เปิดประตูห้องประชุมออกไปคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าทำให้รามิลยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น
“มาส่งดอกไม้ครับจากแกงค์ลูกเพื่อนแม่”
คุณต้นไม้ยืนถือดอกไม้สีขาวช่อใหญ่พร้อมกับส่งยิ้มมาให้ไม่รู้ว่าเพราะเขาไม่เจอคุณต้นไม้นานเกินไปหรือเปล่าถึงรู้สึกว่าเจ้าของร้านดอกไม้ถึงดู…น่ารักขึ้นไม่รู้ใช้คำนี้กับผู้ชายได้หรือเปล่าแต่เขาก็นึกคำอื่นไม่ออกจะบอกว่าหล่อก็รู้สึกมันแปลกๆ พอเห็นเขายิ้มรับคุณต้นไม้ก็ยิ้มกว้างขึ้นอีกจนตาหยีพร้อมกับยื่นช่อดอกไม้ให้ เออ..มันมาจากแกงค์ลูกเพื่อนแม่จริงๆ ด้วยว่ะ
“คุณเบนจามินโทรมาสั่งไว้ครับ ผมเลยเอามาส่งให้เอง”
“แต่ตัวพวกมันไม่มีใครมาสักคน”
“หัวหน้าแกงค์ไม่น้อยใจสิครับผมจัดดอกไม้สุดฝีมือเลยนะ ยินดีด้วยครับ”
รามิลได้ยินประโยคนี้เป็นร้อยๆ ครั้งแล้วในวันนี้
แต่พอได้ฟังจากปากของคุณต้นไม้มันก็รู้สึกดีไปอีกแบบไม่รู้ทำไม..
“อันนี้ของแกงค์ลูกเพื่อนแม่แล้วของคุณไม้ไม่มีให้ผมเหรอครับ”
“อยากได้อะไรเหรอครับ”
“ต้นกระบองเพชร” /ต้นกระบองเพชร
คุณต้นไม้คงรู้ว่าเขาอยากได้อะไรถึงได้พูดออกมาพร้อมกัน เจ้าของร้านดอกไม้กอดอกส่ายหน้าพร้อมกับบอกว่าเด็กฝึกงานหายไปนานมากไม่ยกต้นกระบองเพขรให้ง่ายๆ ต้องกลับมาทำงานที่ร้านก่อนรามิลเลยรีบบอกว่าตั้งแต่พรุ่งนี้จะกลับสู่โหมดเลิกงานตรงเวลาแล้วไม่มีเลทแน่นอนเจอกันที่ร้านดอกไม้ทุกวันตอนเย็น
“ผมต้องไปแล้วนะครับให้เต้เฝ้าร้านคนเดียว”
“ขอบคุณนะครับที่เอาดอกไม้มาให้ผมด้วยตัวเอง”
“เจ้านายมาตามให้กลับไปทำงานที่ร้านดอกไม้ต่างหาก”
ยืนคุยกันอยู่สักพักคุณไม้ก็ขอตัวกลับจังหวะเดียวกับที่ลิฟท์อีกตัวเปิดออกพร้อมกับสาวสวยเจ้าของห้องเสื้อชื่อดังหอบของขวัญมาพะลุงพะลังรีบเดินจ้ำอ้าวมาหาเขา รามิลได้แต่มองสาวสวยอย่างขำๆ คงจะรีบเต็มที่เพราะเห็นไลน์มาตั้งแต่เช้าว่าอยู่ดีๆ ก็มีงานเข้ามาด่วนจริงๆ มันไม่ได้รีบมาหาเขานะมันบอกว่าอยากเจอลูกค้าเขาหล่อๆ รวยๆ เลยลุกขึ้นมาแต่งหน้าตั้งแต่เช้าตรู่ เออ..ขอคาราวะผู้หญิงในเรื่องนี้ รามิลโบกมือลาคุณต้นไม้ที่ลงลิฟท์ตัวข้างๆ เบลเลยหันกลับไปมองแต่เห็นหน้าเพียงแค่แป๊บเดียวเท่านั้นเพราะประตูลิฟท์ปิดไปแล้ว
“เพื่อนเราเหรอ”
“เจ้าของร้านดอกไม้เขาเอาดอกไม้มาส่งให้”
“แต่เบลคุ้นมากเลยนะเหมือนเคยเห็นที่ไหนนึกว่าเพื่อน”
“จะคุ้นได้ยังไงเบลเพิ่งกลับมาไม่กี่เดือนเอง”
“ก็จริง”
รามิลเลยบอกให้เบลเข้าไปรอข้างในเพราะเขาจะไปห้องน้ำก่อน เบลหยักหน้าพร้อมกับรับช่อดอกไม้จากรามิลมาถือไว้ให้ ภาพของคนในลิฟท์ยังติดอยู่ในหัวแต่ก็คิดว่าเขาอาจจะจำคนผิดสาวสวยก้มลงมองช่อดอกไม้ในมือการ์ดที่มีสัญลักษณ์ของร้านทำให้เบลมองอย่างสนใจ
“เจ้าของร้าน SECRET GARDEN งั้นเหรอ”
ในที่สุดก็จบวัน
รามิลเอนตัวไปกับเก้าอี้ทำงานเขาเพิ่งได้พักหลังจากที่ต้องยืนยิ้มมาทั้งวัน พอเหลือบมองนาฬิกาก็เห็นว่าสามทุ่มครึ่งแล้วนี่เพิ่งรู้ตัวว่าเขานั่งพักนานขนาดนี้ รามิลลุกขึ้นขยับตัวไปมาก่อนจะปิดไฟห้องทำงานแล้วเดินไปที่ลานจอดรถ นิ้วเรียวเคาะพวงมาลัยอยู่นานเพราะเขาตัดสินใจไม่ได้ว่าจะไปไหน
ระหว่างกลับบ้านไปนอน หรือ ร้านดอกไม้
หลังจากที่นั่งคิดอยู่นานสุดท้ายเขาก็หักพวงมาลัยมาอีกทางที่ไม่ใช่ทางกลับบ้าน ไฟร้านดอกไม้ยังเปิดไว้อยู่ทั้งๆ ที่คิดว่าคุณต้นไม้จะปิดร้านไปแล้ว รามิลเปิดประตูเข้าไปในตรงเคาน์เตอร์หน้าร้านไม่มีใครอยู่สักคนชั่งใจอยู่นานว่าจะเดินเข้าไปข้างในดีไหม แต่คิดว่าอย่างน้อยตอนนี้เขาก็ไม่ใช่ลูกค้าทั่วๆ ไปแล้วเลยเดินเข้าไปตรงโรงเรือนกระบองเพชร
คิดอยู่แล้วว่าคุณต้นไม้ต้องอยู่ที่นี่ ต้นกระบองเพชรพันธุ์เดียวกับที่เขาเห็นมันวางอยู่ตรงเคาน์เตอร์หน้าร้าน ตอนนี้รามิลเห็นว่ามันวางอยู่บนชั้นสวยงาม บางต้นออกดอกบางต้นยังไม่มีดอกรามิลเลยค่อยๆ เดินเข้าไปหาคนที่กำลังจัดต้นกระบองเพชรอยู่เงียบๆ ตั้งใจจะเข้าไปแกล้งให้ตกใจเล่นแต่พอเขาเข้าไปใกล้ๆ
“ผมรู้นะว่าใคร คุณรามิล”
“คุณไม้นี่ผมเดินย่องๆ เหมือนโจรเลยนะครับยังจะรู้ตัวอีก”
“ตัวใหญ่ขนาดนี้ผมเห็นตั้งแต่คุณอยู่หน้าประตูแล้ว”
รามิลช่วยยกกระถางต้นกระบองเพชรมาวางลงกับพื้นก่อนที่คุณเต้นไม้จะนั่งลงแล้วยกต้นกระบองเพชรขึ้นมาดูทีละกระถาง รามิลพับแขนเสื้อขึ้นแล้วนั่งลงข้างๆ คุณต้นไม้ที่นั่งพิงเสาอยู่ ต้นกระบองเพชรที่เห็นอยู่ตอนนี้มีหนามแหลมรอบตัวแต่คุณไม้บอกว่าหนามมันไม่ได้แหลมคมอย่างที่เห็น
“เจ้าต้นนี้เรียกว่า Discocactus มันมีดอกด้วยนะครับเขาจะออกดอกก็ต่อเมื่อเจริญเติบโตเต็มที่ ทั้งนี้ก็ขึ้นอยู่กับการเลี้ยงดูอุณหภูมิ อากาศ อย่างที่คุณมิลถืออยู่ตอนนี้มันมีจุกสีขาวๆ เรียกว่า เซฟาเลียม แสดงว่าต้นนี้โตพร้อมจะออกดอกแล้วครับ”
“…………………………………………..”
“ที่ผมมาดูแลเจ้าต้นนี้ตอนกลางคืนเพราะดอกของเจ้า Discocactus จะบานเต็มที่ในตอนกลางคืนแล้วก็คืนเดียวด้วยนะครับอย่างที่คุณมิลเคยเห็นที่ตรงเคาน์เตอร์หน้าร้านตอนเช้ามันก็เหี่ยวแล้วแล้วก็ดอกของต้นนี้มีกลิ่นหอมๆด้วย ”
“ถึงจะมีหนามรอบตัวแต่ก็ออกดอกให้สวยงามได้”
รามิลมองต้นกระบองเพชรที่วางอยู่รอบๆ ตัวเขาคิดไม่ผิดจริงๆ ที่คอนเซ็ปถ่ายรูปจะเป็นต้นกระบองเพชร ทุกครั้งที่ได้เรียนรู้เรื่องราวของต้นกระบองเพชรมันมีอะไรให้เขาได้แปลกใจอยู่เสมอ เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมคุณต้นไม้ถึงอยากให้เขาได้ใช้เวลาอยู่กับมันก่อนที่จะถ่ายรูปส่งประกวด
“ดึกขนาดนี้ทำไมคุณมิลไม่กลับบ้านพักผ่อนล่ะครับ เหนื่อยมาทั้งวัน”
“เพราะผมคิดถึงต้นกระบองเพชรเลยอยากมาหา”
“ถ้าคุณคิดถึงแสดงว่าคุณกำลังค่อยๆตกหลุมรักต้นกระบองเพชร”
เจ้าของร้านดอกไม้ยังคงยิ้มไม่เลิกตากลมๆ หยีลงเหมือนเด็กๆ รามิลคิดว่าคุณไม้คงดีใจที่ทำให้เขาค่อยๆ ชอบต้นกระบองเพชรได้จากคนที่ไม่เคยสนใจต้นไม้ใบหญ้าแต่วันนี้กลับขับรถมาที่นี่เพียงเพราะอยากเจอต้นกระบองเพชรเขาก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าเป็นเอามากขนาดนี้ รามิลเห็นว่าแก้มของคนที่นั่งอยู่ข้างๆ มีรอยเปื้อนน่าจะเป็นคราบดินมือใหญ่เลยยกขึ้นมาแล้วค่อยๆ ปาดมันออกเบาๆ คุณไม้สะดุ้งในตอนแรกแต่ก็ไม่ได้เอ่ยว่าอะไรปล่อยให้เขาเช็ดต่อไปเรื่อยๆ
“คุณไม้รู้ตัวไหมเวลาที่คุณมองผมผมรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคืออะไร”
“แล้วมันเป็นแบบไหนเหรอครับ”
รามิลชะโงกหน้ามาใกล้ๆ จนอีกฝ่ายต้องถอยจนชิดกับเสาด้านหลังไม่มีทางหนีได้อีกรามิลยังคงมองตาเจ้าของร้านดอกไม้อยู่อย่างนั้นและคุณต้นไม้เองก็ไม่ได้หลบสายตาไปไหนมีเพียงมือที่ก่อนหน้านี้วางอยู่บนตักถูกยกขึ้นมาดันไหล่ไว้แต่ก็ไม่ได้ผลักไสให้ออกห่างเพียงแค่สัมผัสให้เว้นระยะไว้เท่านั้น
“เห็นอะไรไหมครับ”
“เห็นผม”
รามิลไม่ได้โกหกแววตาทั้งสองข้างคนตรงหน้าสะท้อนภาพเขาเต็มๆ ตา มันเป็นคำถามที่ติดค้างอยู่ในใจเราเคยเจอกันมาก่อนไหมแต่รามิลก็นึกไม่ออกว่าเขาจะเคยเจอคุณต้นไม้ได้ที่ไหน บางครั้งเขาก็เหมือนว่าคุณต้นไม้รู้จักเขาอยู่แล้วแต่บางครั้งก็เขาก็คิดว่าเขาคิดไปเองทั้งหมดมันไม่ได้มีอะไร
สายตาทั้งสองคนยังคงมองกันอยู่อย่างนั้นยังไม่มีใครหลบสายตาไปไหน
จนกระทั่งมือของคุณเต้นไม้ที่ดันไหล่ไว้ค่อยๆเลื่อนมาตรงอกกว้างข้างซ้ายของรามิลแล้วยิ้มให้
“ก็ตรงนี้มีแค่คุณนิครับ”
โอเค..ยอมแพ้
ขอยอมแพ้ ยอมแพ้จริงๆ
รามิลหลับตาลงพร้อมกับถอยออกไปนั่งพิงชั้นต้นกระบองเพชรตามเดิม นี่เขาเลยวัยกุ๊กกิ๊กวัยหวานมานานมากแล้วไอ้คำพูดที่เคยหยอดผู้หญิงสวยๆ ในมหา’ลัยนี่ลืมไปหมดเลยนะ แล้วไอ้ประโยคธรรมดาๆ ของคุณต้นไม้เมื่อกี้มันทำให้เขาใจเต้นจนอยากจะเอาหัวโขกต้นกระบองเพชรตายซะให้มันรู้แล้วรู้รอด
ทั้งๆ ที่รู้ว่าคุณต้นไม้อาจจะหมายถึงว่าในนี้มีแค่เราสองคนจะให้ไปเห็นใครที่ไหน
แต่ทั้งสายตาเสียงพูดหรือแม้แต่การสัมผัสมัน
ยอมรับเลยว่าคุณต้นไม้เป็นผู้ชายคนแรกที่ทำเขาเขินได้ขนาดนี้
“ผมยังไม่ได้ให้ของขวัญแสดงความยินดีกับคุณมิลเลย”
คุณต้นไม้หันไปหยิบต้นกระบองเพชร Discocactus มาถือไว้ก่อนจะยื่นให้มันเหมือนต้นที่เขาเคยบอกว่าอยากเอามาตั้งตรงโต๊ะทำงานแต่รามิลคิดว่าเขาเอาไปตั้งรวมกับสองต้นที่ได้มาก่อนหน้านี้จะดีกว่ามันจะได้อยู่ด้วยกัน เจ้าดิสโก้กลมดิ๊กมีหนามรอบตัวแต่ขนาดมันแตกต่างจากที่วางอยู่ตรงเคาน์เตอร์เจ้าต้นนี้คงจะเป็นเด็กน้อยเบบี๋อยู่
“ถ้าคุณมิลเลี้ยงเจ้าต้นดิสโก้ต้นนี้จนออกดอกแล้วอย่าลืมตื่นมาดูดอกมันด้วยนะครับ แล้วก็ยินดีอีกครั้งสำหรับโปรเจคใหญ่คุณมิลเก่งมาก”
คุณต้นไม้ขอตัวไปปิดร้านก่อนแต่รามิลยังคงนั่งอยู่ที่เดิม
ในมือถือกระถางต้นกระบองเพชรไว้ตรงขอบกระถางมีอักษรภาษาอังกฤษที่เขียนไว้เหมือนทุกครั้งที่ได้มา
a jigsaw puzzle
จิ๊กซอว์?
แผ่นหลังเจ้าของร้านดอกไม้ที่เพิ่งผ่านพ้นประตูโรงเรือนต้นกระบองเพชรไปทำให้รามิลยิ้มบางๆ เหมือนความเหนื่อยที่สะสมมาทั้งเดือนมันหายไปตั้งแต่เขาก้าวเข้ามาที่นี่ทั้งๆ ที่เขายังไม่ได้นอนพักหรือพักผ่อนอะไรเลยด้วยซ้ำ รามิลยกกระถางต้นกระบองเพชรในมือขึ้นมามองใกล้ๆ
“เจ้าดิสโก้เจ้านายเอ็งนี่เป็นต้นไม้แบบไหนกันนะ”
TO BE CON
#ความลับของต้นไม้
ข้อมูลต้นกระบองเพชรจาก
http://chowcactus.blogspot.com/2016/09/discocactus-sp_23.html
หนังสือ Cactus Lover แด่เธอผู้ตกหลุมรักแคคตัส
-
ต้นไม้คือใครกันน๊า~
-
เธอๆๆ มันดีมันละมุนมากเลยยยน เราชอบบบบบบบบบบ ขอเดาว่าต้องเรียนที่เดียวกันแน่เลย คุณต้นไม้นี่ชอบพระเอกอยู่แล้วรึเปล่านะ แต่ทำไมคุณต้นไม้ดูไม่เขินเลย หรือแค่เก็บอาการเก่งกันนะ
-
คุณต้นไม้หยอดรามิลแบบละมุนละม่อมมาก. อยากรู้จังว่าไปแอบชอบรามิลตั้งแต่ตอนไหน. :hao4:
-
ตามจ้า น่าจะมีเงื่อนงำบางอย่างเกี่ยวกับแก๊งค์ลูกเพื่อนแม่ เบลและต้นไม้ น่าจะรู้จักกันมาก่อน :pig4:
-
SECRET GARDEN
คือความลับในใจฉัน..
CH5. Mammillaria Plumosa
“พี่มิลขยันกว่าผมอีก ผมจะโดนลดเงินเดือนไหมเนี่ย”
เต้ถือดอกกุหลาบบ่นเบาๆ เมื่อเห็นอาทิตย์ที่ผ่านมาพี่รามิลมีชีวิตยุ่งเหมือนนักธุรกิจคนอื่นๆ นี่ก็หายหน้าหายตาไปนานเพราะติดงานที่บริษัท แต่พอหลังปิดโปรเจคก็เหมือนโยนงานประจำทิ้งแล้วมาทำงานพิเศษแทน เต้เห็นนักธุรกิจใส่ผ้ากั้นเปื้อนที่ร้านดอกไม้ทุกวันบางวันนี่มาก่อนหกโมงอีก ไม่รู้ว่าว่างหรือโดดงานมาตอนแรกเต้คิดว่าพี่มิลคงอยากจะได้ต้นกระบองเพชรเร็วๆ ถึงได้ขยันขนาดนี้ แต่หลังๆ นี่เริ่มไม่แน่ใจ
ว่าอยากได้ต้นกระบองเพชร
หรืออยากได้ต้นไม้ ?
ต้นไม้นี่หมายถึงคนนะไม่ใช่ต้นไม้ที่เป็นต้นๆ ก็เจ้าของร้านดอกไม้ของเขานั่นแหละ ถ้าไม่ติดว่าเต้รู้มาก่อนว่าการที่พี่มิลเข้ามาที่ร้านเพราะจุดประสงค์อะไรคงคิดว่าเข้ามาจีบพี่ต้นไม้แน่ๆ ทั้งท่าทาง สายตา คำพูด หรือบรรยากาศมันต่างจากเจ้านายและลูกน้องที่มาฝึกงานลิบลับ ถึงจะเป็นผู้ชายทั้งคู่ก็ตามเถอะ เต้ไม่ได้อะไรกับเรื่องแบบนี้อยู่แล้วเขายินดีหมดไม่ว่าความรักจะเป็นเพศอะไร เต้เองก็ไม่รู้ว่า คุณรามิลจะรู้ตัวหรือเปล่าว่าตัวเองแสดงออกมากแค่ไหน หรือปกติเป็นคนอัธยาศัยดีแบบนี้อยู่แล้ว แต่สำหรับพี่ต้นไม้..
เต้บอกได้เลยว่าตั้งแต่ทำงานกับพี่ไม้มาเจ้าของร้าน SECRET GARDEN เป็นคนที่เข้าใจยากมากถึงมากที่สุด พี่ไม้เป็นคนไม่ค่อยพูดแต่เต้ก็รู้ว่าพี่ไม้เก็บทุกรายละเอียดไว้ในใจ และในความคิดเต้ส่วนมากคนที่ไม่ค่อยระบายความรู้สึกมักจะแสดงออกด้วยการะกระทำและสายตาแทน
ทุกครั้งที่เต้เห็นแววตาของพี่ไม้มองคุณรามิล
มันไม่ใช่แววตาของคนที่เพิ่งรู้จักกันแต่มันเป็นแบบไหนเต้ก็ใช้คำพูดไม่ถูก
เอาเป็นว่า มันเหมือนแววตาเวลาที่พี่ต้นไม้มองต้นกระบองเพชรที่เขารักมาก
นั่นแหละมันเป็นแบบเดียวกัน
SECRET GARDEN
“ต้นกระบองเพชรนี่เราต้องรดน้ำด้วยเหรอครับ”
“ก็ขึ้นอยู่กับสายพันธุ์ บางต้นรดมากรดน้อยแต่ถ้าต้องรดก็อย่างน้อยอาทิตย์ละสองครั้งก็พอครับ แต่มันก็ขึ้นอยู่กับสถานที่ที่เราเลี้ยงเขาด้วย มันมีหลายปัจจัยอย่างเช่นอากาศหรือดินที่ปลูก”
“ผมเข้าใจมาตลอดว่าต้นกระบองเพชรไม่ต้องรดน้ำปล่อยให้มันตากแดดเดี๋ยวมันก็โตเอง”
“ส่วนใหญ่ก็เข้าใจแบบนั้นกันครับ บางต้นถึงกับไหม้แดดไปเลยก็มี”
“ฟังแล้วเศร้า เหมือนฆาตกรรมต้นกระบองเพชร”
เจ้าของร้านดอกไม้หัวเราะกับประโยคของเด็กฝึกงานที่ตอนนี้กำลังนั่งมองเขาเตรียมน้ำไว้รดต้นกระบองเพชรสำหรับเช้าวันรุ่งขึ้น ทั้งๆ ที่เลยเวลาปิดร้านจนเกือบจะห้าทุ่มอยู่แล้วแต่รามิลก็ไม่ขยับย้ายตัวไปไหนเจ้าตัวบอกเองว่าจะทำงานชดเชยที่หายหน้าหายตาไป และก็ทำอย่างที่บอกจริงๆ ทั้งทำความสะอาดโรงเรือน เช็ดกระถาง กวาดพื้น มีนั่งคุยกับต้นกระบองเพชรด้วยนะ ตลก
ขนาดเต้ยังบอกว่า บางทีคุณรามิลอาจจะทำงานหนักเกินไป
อาการดูน่าเป็นห่วง
“โอ๊ะ! เจ้าต้นนี้เหมือนขนพุดเดิ้ลเลย”
ต้นไม้ที่กำลังถือกระถางต้นกระบองเพชรหยุดค้างแล้วก้มลงมอง เจ้าต้นกระบองเพชรทรงกลมมีหนามสีขาวปกคลุมไปทั้งต้น ท่าทางนักธุรกิจร้อยล้านจะตื่นเต้นกับเจ้าต้นนี้มากมองซ้ายมองขวาไม่หยุดจนต้นไม้ต้องเดินเอามาให้ดูใกล้ๆ
“เป็นคนแรกเลยนะครับที่บอกเจ้านี่เหมือนขนพุดเดิ้ลคนอื่นเขาบอกว่าเหมือนขนนกกันทั้งนั้น”
“เหมือนออกครับขนพุดเดิ้ลสีขาว”
“เจ้านี่ชื่อว่า Mammillaria Plumosa (แมมมิลาเรีย พลูโมซา) หรือจะเรียกว่าแมมขนนกก็ได้ครับ”
ท่าทางชื่อเรียกจะยากไปสักนิดเพราะรามิลบอกให้ต้นไม้บอกชื่อเจ้าพุดเดิ้ลนี่อีกรอบพอบอกรอบที่สามก็ขออีกรอบ พลางย้ำว่าชื่อพันธุ์ต้นกระบองเพชรเริ่มยาวเหมือนชื่อไดโนเสาร์แล้ว ต้นไม้เลยอธิบายเพิ่มเติมว่าเจ้าแมมขนนกถ้าเลี้ยงไปเรื่อยๆ จะแตกหน่อออกมาได้ด้วยอีกอย่างเป็นต้นกระบองเพขรที่ออกดอกได้เหมือนกันแต่อาจจะไม่ใหญ่โตเท่าโลบิเวีย
“พวกผู้หญิงชอบต้นนี้กันมากครับ มันดูน่ารักเพราะเหมือนมีขนฟูๆ”
“ผมเป็นผู้ชายผมชอบได้ไหมครับ”
“ถ้าจะชอบจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็ไม่แปลกหรอกครับ”
“___________________________”
ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ดีๆ ถึงเงียบกันทั้งคู่หลังจากจบประโยคนั้น คนพูดเหลือบตามองอีกฝ่ายที่กำลังยิ้มอยู่เลยต้องทำเป็นสนใจต้นกระบองเพชรต้นอื่นแทน รามิลมองแผ่นหลังของคนที่ทำเป็นหยิบนู่นหยิบนี่แล้วยิ้มบางๆ ไม่รู้ว่าเขาจะยิ้มทำไมเหมือนกันก็คุณต้นไม้บอกเองว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็ไม่แปลกที่จะชอบเจ้าพุดเดิ้ลนี่เพราะฉะนั้นเขาก็จะชอบเจ้าต้นนี้ด้วย
“ขอเจ้าแมมขนนกคืนด้วยครับ”
“อ้าว คุณไม้ไม่ให้ผมเหรอ”
“ผมไม่ให้คุณมิลง่ายๆ หรอกครับ”
“ผมชอบเจ้าพุดเดิ้ลนะยกให้ผมเถอะ”
“มาเรียกชื่อต้นกระบองเพชรผมตามใจชอบได้ยังไงกัน”
จริงๆ รามิลไม่ได้จะเอาเจ้าพุดเดิ้ลตอนนี้หรอกแต่อยากแก้ลงคนตรงหน้ามากกว่า รู้ว่าหวงต้นกระบองเพชรนี่มากเลยขอแหย่สักหน่อยรามิลแกล้งยื่นกระบองเพชรไปตรงหน้าพออีกฝ่ายจะเข้ามาหาเลยชักมือหนี รามิลหลุดขำเมื่อคุณเต้นไม้เงยหน้ามามองเขาพร้อมกับจ้องตาเขม็งคราวนี้เลยแกล้งหนัก ถ้าเจ้าพุดเดิ้ลเป็นสุนัขจริงๆ ตอนนี้มันคงจะเวียนหัวตาลายไปแล้วเพราะรามิลแกล้งยกหนีไปมาซ้ายขวาล่างบนไม่หยุด จนสุดท้ายรามิลต้องเอาไปซ่อนข้างหลังตัวเอง เจ้าของร้านดอกไม้ก็ยังไม่ยอมแพ้พยายามคว้าจะเอาเจ้าพุดเดิ้ลให้ได้
ตอนแรกรามิลก็สนุกอยู่นะ
แต่ตอนนี้ท่าทางคุณต้นไม้คงไม่รู้ตัวว่าตอนนี้แก้มตัวเองมันเฉียดกับแก้มของของเขาไปมา เพราะเจ้าตัวมุ่งมั่นเอาแต่จะคว้ากระถางต้นกระบองเพชรให้ได้เลยไม่ได้สนใจอย่างอื่น มารู้ตัวอีกทีตอนที่ได้ยินเสียงหัวเราะใกล้ๆ ตอนนั้นนั่นแหละที่เจ้าตัวเพิ่งรู้สึกว่าแก้มตัวเองแนบกับแก้มของเขาอยู่
“ผมได้ยินเสียงเหมือนหัวใจเต้นของคุณหรือของผม”
รามิลถามขึ้นเบาๆ คนที่ยังค้างอยู่ท่าเดิมก็ตอบกลับมา
“เวลาที่เหนื่อยๆ หัวใจมันก็เต้นแรงเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วนิครับ”
เจ้าของร้านผละตัวออกไปหันหน้าเขาชั้นต้นกระบองเพชรตามเดิม รามิลหัวเราะเบาๆ กับคำตอบนั่นโอเค..เขาไม่เถียงหรอกนะว่าทฤษฏีที่เจ้าตัวบอกมานั้นก็จริงอยู่แต่ก็อาจจะไม่ใช่ทั้งหมดสำหรับเขาตอนนี้ รามิลเลิกแกล้งเจ้าของกระบองเพชรเพราะเห็นว่าแกล้งอีกฝ่ายจนหนำใจแล้วเลยเดินไปใกล้ๆ คนที่ขยับต้นกระบองเพชรบนชั้นเป็นรอบที่ร้อยทั้งๆ ที่มันก็เรียบร้อยดีอยู่แล้ว รามิลเอนตัวมาวางกระถางเจ้าพุดเดิ้ลไว้บนชั้นแน่นอนว่ามันเฉียดแก้มของคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ไปนิดเดียวรามิลเลยกระซิบบอก
“ผมได้ยินเสียงหัวใจเต้นแล้วก็เห็นว่าเวลาที่คุณไม้เขิน…..หูจะแดงด้วย”
SECRET GARDEN
“แต่งตัววัยรุ่นมากมีนัดกับแกงค์ลูกเพื่อนแม่เหรอมิล”
พี่สรทักดังลั่นเมื่อเห็นน้องชายเดินลงมาจากบันไดบ้านด้วยชุดที่ไม่เห็นเจ้าตัวใส่มานาน เสื้อยืดกางเกงสามส่วนรองเท้าผ้าใบมีการแซวว่านี่ยังกลับไปใส่กางเกงนักเรียนสีน้ำเงินได้อยู่ รามิลเลยเต๊ะท่านายแบบอยู่สักพักก่อนที่ทั้งคุณแม่คุณพี่คุณหลานจะเดินมาดูกันทั้งบ้าน
“อามิลจะไปเที่ยวเหรอครับ”
“ใช่ครับคฑาอามิลจะไปสวนจตุจักรถ้าเจอของเล่นอาจะซื้อมาฝากทั้งคฑาและกายสิทธิ์”
เจ้าหลานฝาแฝดปรบมือชอบใจใหญ่เดาได้เลยว่าไม่เข้าใจที่เขาบอกหรอกแต่ได้ยินคำว่าของเล่นก็คงดีใจไปตามประสาเด็ก คุณหลานนี่ไม่เท่าไหร่หลอกล่อด้วยของเล่นก็หายสงสัยหนีไปวิ่งเล่นกันต่อเหลือแต่บรรดาผู้ใหญ่ที่ยืนมองหน้ากันอย่าง งงๆ จนเขาต้องถามว่าเป็นอะไรกัน
“วันนี้ลาหยุดที่ทำงานแล้วมิลตื่นเช้าเพื่อจะไปสวนจตุจักรเหรอ”
“ผมไม่ได้ลาหยุดแต่ผมเคลียร์งานหมดแล้ว เซ็นงานให้คุณดาวเรียบร้อยโทรศัพท์เปิดไว้ตลอดมีงานด่วนนี่พร้อมพุ่งไปเลย”
“พี่ไม่ได้ว่าเรื่องงานหรอกหยุดๆ บ้างก็ได้ไม่ต้องไปเครียดมากแล้วนี่ไปกับเบน คิน ทิม?”
“ไม่ใช่ เฮ้ย..พี่สรผมก็มีเพื่อนคนอื่นนอกจากไอ้แกงค์ลูกเพื่อนแม่ไปละครับ เดี๋ยวสาย”
ยังไม่ทันจะได้ถามอะไรต่อรามิลก็โบกมือลาออกจากบ้านทิ้งทุกคนโบกมือลาตอบแบบ งงๆ ปานอัปสรเอนตัวมากระซิบบอกคุณแม่ใบบัวว่าอาการแบบนี้หนีไปกับแฟนแน่ๆ คุณใบบัวพยักหน้ารับนานแล้วเหมือนกันที่ไม่ได้เห็นลูกชายกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งหลังจากที่เลิกรากับหนูฝ้าย
ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใครคุณใบบัวก็อยากขอบคุณที่ทำให้ลูกชายของเธอ
กลับมามีความสุขและยิ้มแบบนี้ได้อีกครั้ง
“มันร้อนหน่อยนะครับ”
รามิลยิ้มให้คุณต้นไม้พร้อมกับหยิบหมวกแก๊ปขึ้นมาสวมบ้างหลังจากที่เห็นเจ้าของร้านดอกไม้หยิบมาสวมก่อน วันนี้วันพุธคุณไม้ไม่ได้เปิดร้านจริงๆ ร้านดอกไม้จะหยุดวันไหนก็ได้ตามใจชอบของเจ้าของร้าน เมื่อวานคุณไม้บอกว่าจะปิดร้านบอกไว้ก่อนเพราะกลัวว่าเขาจะมาเก้อคุณไม้ยังบอกว่าร้านปิดเพราะจะไปเที่ยว
ตอนแรกนึกว่าเจ้าตัวมีนัดกับใครที่ไหน
แต่คุณต้นไม้ก็บอกว่า แค่ปิดร้านไปเที่ยวสวนจตุจักรเองครับ
ตอนที่ได้ยินนี่ลังเลอยู่นานว่าจะขอไปด้วยดีไหมอึกๆ อักๆ จนคุณต้นไม้ต้องเป็นฝ่ายชวนรามิลเลยตกปากรับคำ นี่ก็ไม่ได้มาสวนจตุจักรนานแล้วครั้งสุดท้ายคือกินเบียร์กับไอ้คินแต่ก็มาตอนกลางคืนเขาไม่เคยจะมาเดินตอนกลางวันแดดเปรี้ยงขนาดนี้ แน่นอนว่ามากับเจ้าของร้านดอกไม้เราจะหนีไปไหนพ้นนอกจากมาดูต้นไม้
.................................
....................................................................
-
...............................................
.................................................................................
ต้นไม้หลากหลายพันธุ์ละลานตาไปหมด ตั้งแต่ทำงานกับเจ้าของร้านดอกไม้มาก็เริ่มซึมซับเรื่องต้นไม้ใบหญ้ามาบ้างแล้ว ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาก็คงแค่มองแล้วก็เดินผ่านไปแต่เดี๋ยวนี้เขากลับชอบที่จะเห็นสีเขียวเยอะๆ แบบนี้คุณไม้สนใจต้นไม้อยู่สองสามต้นแต่ก็ไม่ได้ซื้อแล้วไปซื้อกระถางเปล่าๆ แทนเดาได้เลยว่าคงเอาไปเปลี่ยนให้เจ้ากระบองเพชรที่เลี้ยงไว้ รามิลนั่งลงมองต้นกระบองเพชรที่วางเรียงรายอยู่หน้าร้าน เขาพอรู้ว่าที่นี่ก็มีขายต้นกระบองเพชรเหมือนกัน คุณต้นไม้ที่เพิ่งคุยกับเจ้าของร้านกระถางเสร็จเลยมานั่งมองข้างๆ
“เจ้านี่พันธุ์อะไรครับ”
“โลบิเวียครับ”
“เก่งนะเนี่ย”
“คุณอยากได้ต้นไหนไหมครับ”
“ผมอยากได้เจ้าพุดเดิ้ลที่ร้านคุณมากกว่า”
“ที่นี่ก็มีเจ้าพุดเดิ้ลนะครับตรงนู้นมีเป็นสิบๆ ต้นเลย”
“นั่นคือแมมขนนกไม่ใช่เจ้าพุดเดิ้ลครับเจ้าพุดเดิ้ลมีต้นเดียวที่ร้านคุณไม้อย่ามาหลอกให้ผมซื้อเลย”
ต้นไม้หัวเราะเพราะตอนนี้คุณรามิลนักธุรกิจเหมือนเด็กๆ ที่อยากได้ของเล่นพอดีกับเจ้าของร้านโผล่หน้าออกมาถามพอดี ต้นไม้เลยบอกว่าขอดูก่อนรามิลไม่คิดว่าคุณต้นไม้จะซื้อต้นกระบองเพชรที่นี่ด้วยเพราะที่โรงเรือนก็มีเป็นร้อยๆ ต้นแล้ว พอเห็นเขามองแบบนั้นคุณต้นไม้ก็บอกว่า ผมซื้อได้หมดไม่ว่าที่ไหนบางทีก็รู้ว่าบางต้นมีการตัดต่อดอกหรือพันธุกรรมหรือไม่บางต้นก็ใกล้จะตาย ซึ่งเขาก็จะเอามาเลี้ยงเองจนมันเติบโต้เหมือนที่อยู่ในโรงเรือน
“คุณไม้จบด้านนี้โดยตรงแน่ๆ ถึงรู้รายละเอียดขนาดนี้ผมโคตรไม่มีความรู้เรื่องนี้เลยสักนิด”
“ก็บริหารที่คุณเรียนมันต่างจากที่ผมเรียนเลยนิครับ”
“คุณไม้รู้เหรอครับว่าผมจบบริหาร”
รามิลหันมามองคนข้างๆ
ที่นิ่งไปแป๊บเดียวก่อนจะยิ้มให้
“ผมหมายถึงงานที่คุณทำมันเป็นการบริหารงานต่างกับงานของผมที่เกี่ยวกับพวกต้นไม้ดอกไม้”
รามิลพยักหน้ารับแต่ก็ยังคงมองเจ้าของร้านดอกไม้ที่ตั้งใจเลือกต้นกระบองเพชรอยู่ทั้งๆ ที่เข้าใจว่าคุณไม้หมายถึงอะไรแต่เขาก็ยังสงสัย กำลังจะอ้าปากถามอีกรอบแต่เจ้าของร้านขายต้นกระบองเพชรคิดเงินเสร็จพอดี รามิลเลยได้แต่ปล่อยเลยตามเลยสวนจตุจักรตอนบ่ายพอมีลมบ้างหลังจากที่ตอนเที่ยงร้อนจนรามิลต้องหยุดพัก
ทุกทีก็ทนไม่ได้กับอากาศร้อนๆ แบบนี้นะ
แต่พอหันไปมองคนข้างๆ ที่ยกมือขึ้นมาพัดให้ก็เออ..อากาศก็แค่ร้อนป่ะวะมันเป็นเรื่องธรรมชาติ รามิลเลยอารมณ์ดีนี่ก็เดินมองต้นไม้เพลินๆ คุณต้นไม้ซื้อพวกอุปกรณ์มากกว่าต้นไม้มีต้นกระบองเพชรที่ซื้อเยอะหน่อย จนกระทั่งกลับมาที่ร้านรามิลรู้สึกว่าตัวเองร้อนๆ หนาวๆ จริงๆ ก็เป็นมาตั้งแต่หลังปิดโปรเจคแล้วคิดเองว่าเขาคงแค่พักผ่อนไม่พอเฉยๆ แต่มันก็เป็นๆ หายๆ มาทั้งอาทิตย์คงเพราะเขาต้องทำงานต่อด้วยเลยไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ สุดท้ายก็ต้องขอตัวจากคุณไม้เพราะเริ่มมึนๆ ก่อนกลับคุณไม้ยังบอกว่าให้เขานอนพักผ่อนอาจจะเพลียเพราะอากาศร้อน
ยิ่งกว่าเพลียเพราะอากาศร้อน
ตอนนี้รามิลนอนเดี้ยงอยู่บนเตียงโดยมีคุณป้าแม่บ้านเอาแผ่นลดไข้มาแปะตรงกลางหน้าผาก
“หมดสภาพเลย”
คุณใบบัวเดินมานั่งลงข้างเตียงพลางจับตัวลูกชายที่ตัวร้อนยังกับไฟนี่ก็ป่วยหนักมาสามวันแล้วหลังจากกลับมาบ้านวันนั้นรามิลก็ขอตัวไปพักผ่อนเพราะปวดหัวพอถึงเวลาอาหารเย็นก็ยังไม่เห็นลงมาเลยให้แม่บ้านไปตามสุดท้ายก็แตกตื่นกันทั้งบ้านเมื่อแม่บ้านบอกว่าคุณมิลไม่สบายมากหน้าซีดเหมือนไก่ต้ม
ตอนแรกนึกว่าจะต้องพาไปโรงพยาบาลแต่เจ้าตัวบอกเองว่าแค่ไข้หวัดธรรมดา คุณใบบัวเลยยอมตามใจเจ้าลูกชายคนเล็กดีที่ไข้ลดลงมาหน่อยวันแรกที่จับตัวทีเธอเองยังตกใจแต่ก็ยังดูไม่มีเรี่ยวแรงอยู่ดีจะหยิบจะจับอะไรก็มือไม้อ่อนแรงไปหมดพอป่วยก็นอนซึมเหมือนตอนเด็กๆ อ้อนนู่นอ้อนนี่ไม่หยุดขนาดตาเทพยังบอกว่า
“อายุป่านนี้ก็ควรจะไปอ้อนเมียแทนอ้อนแม่ได้เล้ว”
เลยโดนคนป่วยไล่ออกจากห้อง
รามิลเพิ่งมีแรงจับโทรศํพท์เขาบอกคุณดาวไว้แล้วว่าขอลาป่วยปกติพี่สรเป็นคนทำเรื่องลาไว้ให้ถ้ามีงานด่วนจริงๆ พี่สรกับพี่เทพก็เซ็นแทนได้อยู่แล้ว ไอ้แกงค์ลูกเพื่อนแม่มาเยี่ยมสองวันก่อนไม่รู้เรียกมาเยี่ยมหรือแค่แวะมากินข้าวบ้านเพื่อนเฉยๆ เพราะมันสามคนมานอนเล่นเกมเสียงดังเจี๊ยวจ๊าวจนต้องไล่ให้ไปเล่นที่อื่นขนาดเขาไม่มีแรงขนาดนี้มันยังบอกให้เขาลุกมาเล่นเกมเพราะคนขาด จากนั้นมันก็ไปกินข้าวฝีมือแม่แล้วก็ลากลับบ้าน
ไม่รู้ว่าเรียกว่ามาเยี่ยมไข้ได้ไหม..
รามิลไล่รายชื่อไปเรื่อยๆ จนเห็นว่า
มีไลน์จากเจ้าของร้านดอกไม้
TREE : คุณมิล…วันนี้เข้าร้านไหมครับ
TREE : งานยุ่งเหรอครับ
TREE : วันนี้ก็ไม่เข้าร้านเหรอครับ
TREE : คือถ้าผมรบกวนคุณต้องขอโทษด้วย ถ้าวันนี้คุณจะเข้าร้านบอกผมด้วยนะครับเพราะวันนี้ผมปิดร้านเร็ว
TREE : คุณมิลโกรธผมเหรอครับ..
รามิลลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นข้อความของเจ้าของร้านดอกไม้แต่สงสัยจะลุกเร็วไปหน่อยถึงได้ปวดหัวจี๊ดกล้ามเนื้อก็ปวดตุบๆ คงเพราะเขาไม่ได้ขยับตัวอยู่หลายวันแต่รามิลก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่นักทั้งๆ ที่สายตาแทบจะไม่โฟกัสตัวอักษรบนแป้นพิมพ์เลยด้วยซ้ำ
RM: คึรไม่ครีล
รามิลพยายามจะพิมพ์ให้ถูกแต่เขาต้องตั้งสติใหม่
เพราะพิษไข้ที่ยังไม่หายดีมันทำให้เขาเริ่มปวดหัวขึ้นมาอีกรอบ
RM: ต้นไม้ครับ
TREE: คุณมิล? เป็นอะไรหรือเปล่าครับคุณไม่ตอบข้อความผมเลยตอนแรกจะโทรไปถามแต่กลัวว่าจะรบกวน
RM: ขอโทษด้วยนะครับ ผมไม่สบายหนักมาสามวันแล้วขอโทษที่ไม่ได้ตอบไลน์คุณเลย ผมไม่มีแรงจริงๆ ครับ
TREE: ผมตกใจแทบแย่แล้วตอนนี้ดีขึ้นหรือยังครับ
RM: ก็ดีขึ้นครับแต่ยังไม่หายดี คุณไม้ผมคอลได้ไหมพิมพ์แล้วผมตาลายมาก
รามิลเงยหน้าขึ้นมองเพดานแล้วยกมือขึ้นมาบีบขมับเบาๆ ก่อนที่โทรศัพท์จะขึ้นชื่อเพื่อบอกว่าอีกฝ่ายกำลังโทรหารามิลกดรับก่อนจะเอนตัวลงนอนอีกครั้งคุณไม้ดูตกใจเมื่อได้ยินเสียงเขาชัดๆ มันแหบแห้งจนเขาเองก็ยังรู้สึกรำคาญคุณไม้มีไล่ให้เขาไปพักผ่อนแต่เขาก็บอกว่านอนนิ่งๆ บนเตียงมาสามวันแล้วเบื่อจะแย่ พอคุยไปสักพักฤทธิ์ยาที่เพิ่งกินไปก็เริ่มออกฤทธิ์รามิลเริ่มรู้สึกตาจะปิดนี่ก็จับใจความเรื่องที่คุยกันไม่ได้แล้วรู้แค่ว่าประโยคสุดท้ายที่เขาพูดคือ
RM: ต้นไม้มาหาผมหน่อยได้ไหมครับ
เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นทำให้รามิลรู้สึกตัวพอเงยหน้ามองนาฬิกาก็เห็นว่าเขาหลับไปนานเหมือนกันเพราะตอนนี้มันเกือบจะเย็นแล้ว โทรศัพท์ที่ตกอยู่ข้างตัวทำให้รามิลต้องพยายามนึกเรื่องราวก่อนที่เขาจะหลับไปอีกรอบนี่เขาคุยกับคุณไม้จนเผลอหลับไปซะได้ เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับป้าแม่บ้านที่เข้ามาหาพร้อมกับบอก
“มีเพื่อนมาเยี่ยมคุณมิลค่ะรออยู่ข้างล่าง”
“เบน คิน ทิมเหรอครับ”
“ไม่ใช่ค่ะ คุณคนนั้นบอกว่าเขาชื่อ ต้นไม้”
รามิลไม่ได้ตาฝาดคุณป้าแม่บ้านไม่ได้อำด้วยตอนนี้รามิลพยายามรวบรวมกำลังเดินลงบันได ด้านหลังของคนที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ห้องรับแขกทำให้รู้ว่าใครกันที่มาหาเขาคุณแม่ใบบัวที่นั่งอยู่ด้วยพอเงยหน้าขึ้นมาเห็นเขาก็รีบเรียกให้คนในบ้านมาช่วยพยุงกันให้วุ่นวายทั้งๆ ที่เขาเองแค่เป็นหวัดเท่านั้น รามิลเงยหน้ามองคนที่ลุกขึ้นยืนแล้วยิ้มให้
“หายรึยังครับ”
ก็คิดว่าใกล้จะหายแล้ว
ตอนแรกจะนั่งตรงห้องรับแขกแต่รามิลบอกว่าอยากพาคุณต้นไม้มาที่สวนด้านหลังคุณแม่ใบบัวจับเขาห่อตัวเหมือนดักแด้เพราะกลัวว่าโดนลมแล้วไข้เขาจะกลับ ขนาดคุณต้นไม้ยังอมยิ้มขำเมื่อเห็นว่าแม่บ่นเหมือนเขาเป็นเด็กสองสามขวบ
“คุณไม้มาบ้านผมถูกได้ไงครับ”
“ถามคุณเบนเอาน่ะครับ ผมกลัวว่าคุณจะไม่สบายเพราะผมคุณทำงานที่บริษัทก็หนักแล้วยังมาที่ร้านดอกไม้ทุกวันอีก อีกอย่างเพราะคุณไปกับผมวันนั้นใช่ไหมครับถึงได้ป่วยขนาดนี้”
“คุณไม้อย่าพูดแบบนั้นสิครับ”
“แต่มันเป็นความจริง”
“ต้นไม้ฟังผม”
เจ้าของร้านดอกไม้เงียบลงเมื่อคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เรียกชื่อเขาห้วนๆ รามิลถอดเสื้อคลุมที่ใส่อยู่ออกเพราะเริ่มร้อนก่อนที่ขยับมาใกล้ๆ คนที่นั่งอยู่ด้วยคุณต้นไม้ไม่ได้พูดอะไรต่อแต่แววตาที่มองเขาอยู่ตอนนี้ดูก็รู้ว่ารู้สึกผิด
“ผมเลือกที่จะให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้เอง ผมเต็มใจที่ไปหาคุณที่ร้านดอกไม้ทุกวันยอมรับว่าที่ผมป่วยตอนนี้คงเพราะผมทำงานหนักจนไม่ได้พักผ่อน แต่อย่าโทษตัวเองเลยนะครับว่าเป็นเพราะคุณ”
“___________________________”
“ผมมีความสุขที่ได้ไปที่ร้าน SECRET GARDEN ดีใจที่ได้เห็นเจ้าต้นกระบองเพชรได้รู้จักต้นไม้ดอกไม้หลายชนิด แล้วก็รู้สึกดีที่ได้ทำอะไรหลายอย่างไปพร้อมๆ กับคุณ”
รามิลหยิบเศษใบไม้ที่ปลิวลงมาบนผมของคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ออกให้ เส้นผมลื่นมือทำให้รามิลไม่อยากจะยกมือออก เลยถือโอกาสลูบผมอีกฝ่ายเบาๆ ไม่มีใครพูดอะไรออกมาแต่รามิลก็คิดว่าคุณต้นไม้เข้าใจแล้วเพราะแววตาที่มองเขาตอนนี้มันไม่ได้มีความรู้สึกเหมือนสักครู่ เจ้าของร้านดอกไม้จับมือคนที่ยังลูบผมให้หยุดรามิลเลยมองหน้าตรงๆ เพราะคิดว่าคุณต้นไม้จะบอกอะไรสักอย่างแรงบีบที่มือพร้อมกับสายตาอ้อนๆ ในแบบที่รามิลไม่เคยเห็นทำให้รามิลต้องตั้งใจฟัง
“อย่าป่วยอีกนะครับหรือถ้าป่วยอย่าหายไปแบบนี้อีก สัญญากับผม”
โอเค..ไข้ขึ้นอีกรอบแน่ๆ
หน้าเน้อนี่ร้อนไปหมด
นั่งชมสวนกันอยู่สักพักคุณต้นไม้ก็จำดอกกล้วยไม้สีส้มได้เลยหัวเราะไม่หยุดเพราะยังจำภาพที่อุ้มกระถางไปหา ไปๆ มาๆ ก็บอกว่าวันหลังจะมาจัดสวนให้เองเพราะตั้งแต่คุณพ่อเขาเสียก็ไม่ได้มีใครมาจัดการส่วนนี้เท่าไหร่นัก รามิลเห็นคุณต้นไม้เดินไปดูต้นไม้ดอกไม้หลายต้นส่วนมากก็เป็นกล้วยไม้ซะส่วนใหญ่ มีมุมบางมุมที่เขาเองยังไม่เคยเข้าไปแต่คุณไม้ก็มุดเข้าไปดูซนจริงๆ เหมือนเล่นของเล่นอยู่ มุดนู่นโผล่มานี่บางทีก็ตื่นเต้นที่เห็นกล้วยไม้พันธุ์แปลกๆ ตอนนี้กำลังหายไปเข้าไปสักมุมนานแล้วเขาเลยต้องตะโกนเรียก ไม่นานเจ้าตัวก็โผล่หน้าออกมา
“คุณมิลเคยเข้าไปตรงนั้นไหมครับ”
“ผมไม่ค่อยมาที่นี่หรอกครับ”
“ตรงนั้นมีต้นไม้อยู่ด้วย”
“หืม? ตรงนั้นมีต้นไม้ด้วยเหรอครับนึกว่าเป็นชั้นโล่งๆ”
“ถ้าคุณมิลหายดีแล้ววันไหนอยากเห็นก็เข้าไปดูนะครับ”
รามิลพยักหน้ารับเพราะคิดว่าคงเป็นกล้วยไม้ของพ่อที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน แค่เพียงไม่นานคุณป้าก็มาบอกว่าเตรียมอาหารเย็นเสร็จแล้วพร้อมกับบอกว่าแกงค์ลูกเพื่อนแม่แวะมาเยี่ยมเลยต้องเดินกลับมาที่บ้าน คุณไม้ทักทายไอ้เบนเพราะรู้จักกันดีอยู่แล้ว พอเขาแนะนำให้รู้จักกับทิมคินคุณไม้ก็บอกว่า
หัวหน้าแกงค์ป่วยได้เวลายึดอำนาจ
ไอ้ทิมนี่ตาวาวมีการจับมือชอบอกชอบใจบอกคุณต้นไม้นี่เจ๋งมาก
เพราะคิดเหมือนกันเด๊ะ ไอ้นี่..
“เออ ไอ้มิลแล้วนี่มึงหายเฮ้ยๆ ”
เบนจามินร้องลั่นเมื่อเห็นรามิลเริ่มเซดีที่เขารับไว้ทันคงเพราะพิษไข้ที่ยังไม่หายดีเลยเริ่มมึนๆ ตัวก็เริ่มกลับมารุมๆ คุณใบบัวเลยบอกให้เจ้าลูกชายขึ้นไปนอนเดี๋ยวให้แม่บ้านยกข้าวต้มขึ้นไปให้ข้างบน
“งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับคุณมิลจะได้พักผ่…”
เงียบ..
กริบ..
ทุกคนที่ยืนอยู่ทั้งคุณแม่ใบบัว ป้าแม่บ้านรวมถึงแกงค์ลูกเพื่อนแม่ที่ยืนนิ่งอยู่กับที่ เพราะทันทีที่คุณต้นไม้พูดยังไม่ทันจบไอ้คนที่ป่วยหนักก็ยื่นมือมาจับข้อมือเจ้าของร้านดอกไม้ไว้แน่น มันก็ไม่ได้พูดอะไรหรอกนะแต่สายตากับท่าทางแบบนั้นทุกคนก็คิดแบบเดียวกันหมด
ไม่อยากให้ไปไหน
คุณไม้เองมองข้อมือตัวเองที่ถูกจับไว้แน่นก่อนจะเงยหน้ามองคุณหญิงใบบัวที่ตอนนี้ก็นิ่งไปเหมือนกัน พอเห็นแบบนั้นต้นไม้เลยพยายามจะบิดข้อมือตัวเองออกแต่คุณใบบัวกลับเดินเข้ามาแตะลงบนข้อมือของลูกชายตัวเองเพราะเห็นว่าไปกำมือข้อมือต้นไม้เขาแน่นขนาดนั้นไม่รู้ว่าจะเป็นรอยแดงหรือเปล่าก่อนจะบอก
“งั้นก็ขึ้นไปพักทั้งคู่นั่นแหละลูกชายแม่ดื้อมากถ้าไม่ยอมกินข้าวกินปลาต้นไม้ก็ฟาดเลยนะ”
คุณใบบัวบอกให้ทุกคนแยกย้ายคุณป้าแม่บ้านหัวเราะขำกับท่าทางของแกงค์ลูกเพื่อนแม่ที่ยังมองคนที่เดินขึ้นบันไดด้วยท่าทางแบบเดียวกันเด๊ะๆ ทั้งสามคน คินคือคนแรกที่ได้สติก่อนจะบอกว่าไว้ค่อยประชุมเรื่องนี้ทีหลัง ทุกคนหันมามองหน้ากันและแน่นอนว่าคบกันมานานขนาดนี้ต่างคนต่างรู้ว่าคิดอะไรอยู่
“ไม่นอนเหรอครับ”
“ผมนอนจนเบื่อไปหมดแล้วครับ”
“ตอนคุณรับปริญญาหน้าคุณก็ยังเด็กอยู่นะเนี่ย”
ต้นไม้เดินมานั่งลงตรงข้างเตียงพร้อมกับมองไปยังรูปรับปริญญาที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ รามิลเขยิบตัวมานั่งพิงหัวเตียงดีๆ ก่อนจะบอกว่าพอทำงานได้เดือนเดียวหน้าแก่เลยเพราะงานหนักดีที่ตอนนี้ปรับตัวได้งานก็เลยเบาขึ้นมาหน่อยกลับมาหล่อเหมือนเดิม
“ตอนเรียนคุณไม้เป็นแบบไหนเหรอครับ”
“ผมเหรอ..เป็นคนจืดๆ วันๆ ไม่ค่อยไปไหนอยู่แต่ที่คณะตัวเอง”
“ขนาดนั้นเลย”
“ครับ คุณมิลเคยดูหนังเรื่องเมย์ไหนไหม”
“ผมไม่เคยดูหรอกครับแต่ผมพอรู้นะว่าเรื่องมันเกี่ยวกับอะไร”
“ผมเป็นแบบนั้น ถ้ามีใครถามว่าใครคือต้นไม้เขาก็ถามต่อว่าต้นไม้ไหนมีคนชื่อต้นไม้ด้วยเหรอ”
“แล้วมีนี่ไหมครับชื่ออะไรนะพี่แฟม? พี่เฟรม? คนที่นางเอกชอบ”
“พี่เฟรมก็เป็นแฟนกับต้นไม้ที่เป็นดาวคณะ ไม่ใช่ต้นไม้ไหนแบบผม”
รามิลไม่รู้ว่าคุณต้นไม้แค่รับมุขเขาหรือว่ามันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆ เพราะเจ้าตัวก็เล่าไปยิ้มไปไม่ได้ทำหน้าเศร้าอะไร ถ้ามันเป็นเรื่องจริงก็คงเป็นการแอบชอบเขาข้างเดียวที่เจ็บปวดน่าดูแต่มันก็เป็นเรื่องส่วนตัวเกินไปที่จะไปถามพอเห็นเขาเงียบไปคุณไม้ก็เลยเรียกอีกครั้ง
“น่าเสียดายนะครับผมน่าจะเจอคุณไม้ตั้งแต่ตอนนั้น”
“ถ้าเราเจอกันตอนนั้นทุกอย่างมันอาจจะไม่เป็นแบบตอนนี้ก็ได้นะครับ”
“________________________________”
คุณต้นไม้มองหน้าเขานิ่งๆ แล้วหันไปหยิบบางอย่างขึ้นมาถือไว้บนตัก เห็นตั้งแต่ครั้งแรกที่ห้องรับแขกแล้วพอคุณต้นไม้เอาออกมาจากกล่องรามิลก็ยิ้มกว้างเจ้าพุดเดิ้ลที่รามิลเรียกวางอยู่บนตักตอนนี้มันมีดอกสีขาวเล็กๆ อยู่ด้วย
“ของเยี่ยมไข้ครับเจ้าพุดเดิ้ล”
“อันนี้ให้ผมจริงๆ แล้วใช่ไหม”
“ให้จริงครับคุณมิลป่วยเลยไม่ได้ไปดูแลต้นกระบองเพชรที่ร้าน ผมว่าคุณมิลต้องคิดถึงมันแน่ๆเลยเอาให้ดูถึงที่ แต่สัญญานะครับต้องหายป่วยก่อนถึงจะไปทำงานที่ร้านดอกไม้เหมือนเดิม”
“____________________________”
“อย่ารดน้ำมันเยอะเกินไปขนของเจ้าพุดเดิ้ลมันเก็บความชื้นไว้มันอาจจะเน่าตายได้นะครับ”
รามิลรับต้นกระบองเพชรเจ้าพุดเดิ้ลมาถือไว้เอง ขนปุกปุยสีขาวเห็นกี่ครั้งก็รู้สึกว่ามันน่ารักดี รามิลมองไปที่กระถางของต้นกระบองเพชรและมันก็เหมือนกับทุกครั้งที่ได้มามันมีคำภาษาอังกฤษเขียนไว้คิดว่าคุณไม้น่าจะเปลี่ยนกระถางเพราะก่อนหน้านี้เจ้าพุดเดิ้ลยังเป็นกระถางธรรมดาๆ
The
คืออะไร?
เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นต้นไม้คิดว่าคงเป็นป้าแม่บ้านที่เอาข้าวต้มมาให้จังหวะที่กำลังลุกขึ้นรามิลกลับรั้งแขนของอีกฝ่ายไว้ก่อนคุณต้นไม้เลยเซกลับมานั่งบนเตียงตามเดิมแถมยังใกล้กับคนป่วยที่มองเขายิ้มๆ มากกว่าเดิมอีกต่างหาก รามิลยกตัวขึ้นมาก่อนจะบอก
“ผมว่าผมอาจจะหายเร็วขึ้นเพราะว่าได้ต้นกระบองเพชรมา แต่จะหายสนิทแน่ๆ เพราะว่าผมมีต้นไม้อยู่ใกล้ๆ”
SECRET GARDEN
“มันทำอะไรอยู่วะทิม”
“กูมองไม่ค่อยเห็น เห็นแว๊บๆ ว่าคุณไม้กำลังวัดไข้ไอ้มิลเอามือแตะหน้าผากแตะแก้ม แต่ไอ้มิลทำหน้าตาตอแหลมากดูก็รู้ว่ากำลังอ้อนอยู่มันหายป่วยแล้วเหอะ”
เบนจามินประคองถาดข้าวต้มพยายามจะชะเง้อดูตามช่องประตูนี่อุตส่าห์บอกป้าแม่บ้านว่าจะยกขึ้นมาให้เองเอาง่ายๆ คือจะเสือกเรื่องหัวหน้าแกงค์ พอลองเคาะแล้วไม่มีใครเปิดประตูให้ไอ้ทิมเลยจัดแจงแง้มประตูเพื่อแอบดูความเป็นไป ไอ้คินเห็นนิ่งๆ ที่พอไอ้ทิมแง้มประตูนี่มุดหัวเข้ามาดูด้วยตัวเองทั้งสามคนเงียบไปก่อนจะยิ้มออกมาพร้อมกันเมื่อเห็นรามิลหัวเราะเต็มที่ ท่าทางที่มีความสุขไม่ได้เห็นมานานมากแล้วหลังจากเลิกกับแฟนไปคราวนั้นทิมเลยตัดสินใจปิดประตูตามเดิม
“ตอนนี้ท่าทางเพื่อนเราคงไม่ได้อยากได้แค่ต้นกระบองเพชรแล้วว่ะคงอยากได้ต้นไม้ด้วยแน่ๆ ”
SECRET GARDEN
คือความลับในใจฉัน..
#ความลับของต้นไม้
^_________________^
PS, ถ้าใครไม่ได้ดูเมย์ไหน คือสถานะนางเอกคือไม่มีตัวตนในโรงเรียน ไม่มีใครรู้จัก
แล้วพี่เฟรมก็คือ หนุ่มสุดฮอตในโรงเรียนประมาณพี่โชนในสิ่งเล็กๆ เป็นคนที่นางเอกแอบชอบค่ะ
นี่ไม่เรียกว่าสปอย์นะ หนังมันฉายนานแล้ว 55
ข้อมูลต้นกระบองเพชรจาก
หนังสือ Cactus Lover แด่เธอผู้ตกหลุมรักแคคตัส
TO BE CON
-
น่ารัก อ่านแล้วสบายใจ
มิลต้องมีความหลังกับต้นไม้แน่เลย
-
หรือต้นไม้จะแอบชอบรามิลตั้งแต่ตอนเรียนมหาลัยแล้ว :hao4:
-
อยากได้ต้นไม้มากกว่ากระบองเพชร ว้าวๆ ชอบที่เพื่อนบอกว่ามิลหน้าตอแลมาก
-
อยากรู้มีอะไรอยู่ในสวน :pig4:
-
ต้นไม้แอบชอบรามิลตั้งกะสมัยเรียนแน่ ๆ
-
รอเฉลยปม ติดตามๆๆค่า น่ารักมาก
-
ยิ่งอ่านยิ่งชอบ
:-[
-
รามิลคือคนที่ต้นไม้แอบรักสินะ
-
อยากอ่านอีก ดำเนินเรื่องละมุนมากกกก งื้อออ
:mew2: :mew2:
-
SECRET GARDEN
คือความลับในใจฉัน..
CH6. MAMMILLARIA BOCASANA
หายป่วยเป็นปลิดทิ้ง
กลับมาทำงานวันแรกคุณดาวแทบวิ่งเข้ามากอดใจจริงคงอยากให้เซ็นเอกสารสามร้อยแฟ้มที่วางอยู่ใจจะขาด แต่คุณดาวก็เหมือนแม่คนที่สอง มีเตรียมน้ำซุปมาให้เขาด้วยอีกนิดนึงจะทาวิคส์วาโปรับพร้อมกับผูกผ้าพันคอให้เหมือนตอนที่คุณแม่ใบบัวทำให้ตอนแปดขวบ
“คุณมิลไม่ค่อยป่วยแต่ป่วยทีหนักเหมือนกันนะคะเนี่ย”
“ตอนนี้จะเพิ่มอีกโรคคือเอ็นข้อมืออักเสบ ผมเซ็นเอกสารไม่หยุดเลยคุณดาว”
“ช่วยไม่ได้ค่ะเดี๋ยวให้พักห้านาทีมีอีกสองแฟ้มแล้วก็ประชุมเรื่องรีโนเวทรีสอร์ทที่หัวหินตอนบ่ายค่ะ”
รามิลหันไปมองคุณเลขาทันทีที่บอกงานวันนี้ที่ต้องทำแต่พอแกล้งมองนานไปหน่อยคุณดาวก็เอาแฟ้มมาตีบอกนี่เลื่อนประชุมมาสามรอบแล้วถ้าไม่ประชุมรอบนี้จะส่งคุณมิลไปรีโนเวทรีสอร์ทเอง หลังจากถกเถียงตามประสาเจ้านายและเลขาพอหอมปากหอมคอแต่พอมีเสียงข้อความดังขึ้นมารามิลก็พุ่งถลาเข้าไปหาโทรศัพท์หน้าตายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พอเธอเอนตัวแกล้งทำเป็นแอบดูข้อความคุณรามิลก็เอนตัวหนีมีการเอามือมาปิดอีกต่างหาก
“แน่ะ มีแฟนแล้วเหรอคะท่าทางแบบนี้”
“เฮ้ย..แฟนไรครับเจ้านายที่ทำงานพิเศษ”
“เขาไลน์มาตามให้ไปทำงานเหรอคะ”
“เขาไลน์มาบอกว่าอย่าทำงานหนักมากร่างกายผมยังอ่อนแออยู่ควรพักผ่อนเยอะๆไม่ควรเซ็นเอกสารเกินสามหน้า”
แฟ้มที่อยู่ในมือฟาดใส่แขนอีกรอบเบาๆ เพราะมั่นใจว่าประโยคนั้นคุณมิลจะต้องเป็นคนเติมแต่งขึ้นมาเองแน่ๆ พิมพ์ดาวเห็นเจ้านายตอบข้อความแล้วยิ้มแก้มปริเลยไม่อยากจะกวนอะไรอีก จนกระทั่งคุณมิลวางโทรศัพท์แล้วหยิบปากกามาเซ็นงานต่อ
“นานแล้วนะคะที่ไม่ได้เห็นคุณมิลเป็นแบบนี้ ตั้งแต่เรื่องคุณฝ้ายท่าทางคนนี้จะจริงจังเป็นผู้หญิงคนไหนกันคะ”
รามิลหยุดเซ็นเอกสารแต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาตอบคำถามของคุณดาว เหมือนคำถามที่คุณดาวถามมันสะกิดบางอย่างที่เขาคิดมาตลอด..คุณพิมพ์ดาวเห็นเขาเงียบไปเลยหันกลับไปเตรียมเอกสารตามเดิมข้อความในไลน์ขึ้นโชว์ที่หน้าจออีกครั้งแต่ครั้งนี้รามิลกลับปล่อยให้ข้อความขึ้นโชว์อยู่อย่างนั้น
“พี่มิล หายแล้วเหรอครับ”
เสียงเจ้าเต้ทักเขาดังลั่นเมื่อเขาเปิดประตูเข้ามาในร้าน SECRET GARDEN ขนาดเจ้าของร้านที่ก้มหน้าอยู่ตรงหน้าเคาน์เตอร์ยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ามีใครเดินเข้ามารามิลยิ้มให้เจ้าของร้านที่เงยหน้าขึ้นมามองถึงแม้ว่าสองสามวันก่อนคุณไม้จะไปเยี่ยมที่บ้านแล้วแต่ก็ยังห้ามไม่ให้เขามาทำงานที่ร้านดอกไม้อยู่ดี บอกให้เขาพักผ่อนให้เพียงพอก่อน
“หายแล้วแน่นะครับ”
“สนิทเลยครับเนี่ยผมโดนคุณดาวบังคับเซ็นเอกสารเกือบสิบแฟ้ม”
“ก็คุณมิลป่วยหนักทั้งอาทิตย์เลยนิครับ”
“ผมอยากเจอต้นกระบองเพชรใจจะขาด”
คุณต้นไม้บอกว่าตอนนี้กำลังย้ายบ้านให้ต้นกระบองเพชรโรงเรือนมันเลยดูรกไปหน่อย แต่พอรามิลเดินเข้ามาคำว่าหน่อยของคุณไม้นี่..รอบๆ โรงเรือนมีต้นกระบองเพชรที่กำลังจะย้ายกระถางวางเกลื่อนไปหมด มีถุงดิน ถุงหิน อุปกรณ์ต่างๆ วางเต็มทุกพิ้นที่
“คุณไม้ทำคนเดียวหมดนี่เลยเหรอครับ”
“ปกติผมก็ทำคนเดียวอยู่แล้วครับ เต้ไม่ถนัดงานแบบนี้เลย”
“ตอนนี้มีเด็กฝึกงานชื่อรามิลเตรียมแสตนบายแล้วครับ”
“นี่ไม่ใช่งานง่ายๆ ทำต้นกระบองเพชรตายนี่ผมว๊ากเลยนะ”
“จะน่ากลัวขนาดไหนเชียว”
รามิลแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ คนที่บอกว่าจะว๊ากใส่ บอกตามตรงเขานึกหน้าคุณไม้ตอนโมโหไม่ออกเลยสักนิด เจ้าของร้านดอกไม้ที่รามิลรู้จักมีแต่ใบหน้านิ่งเฉยแล้วก็รอยยิ้มที่เขาเห็น ขนาดตวาดหรือขึ้นเสียงรามิลยังไม่เคยได้ยินตอนดุเจ้าเต้ก็เป็นการดุที่ดูอ่อนโยนเรียกว่าเป็นการสั่งสอนมากกว่า พอเห็นเขาแกล้งแบบนี้คนที่โดนจ้องหน้าเลยมีการบอกว่าเอาจริงไม่เล่นด้วย แต่รามิลก็ยังเห็นว่ามันเหมือนลูกแมวตัวเล็กๆ ขู่ฟ่อๆ อยู่ดี
ย้ายบ้านให้ต้นกระบองเพชรนี่ไม่ง่ายอย่างที่คุณไม้บอก
ตอนนี้เหมือนเล่นระบายสีเลอะดินเลอะน้ำไปทั้งตัว
“วันนี้เจ้าแมมขนแมวจะได้บ้านใหม่ไหมครับ”
“ผมกลัวนี่เดี๋ยวมันตาย”
ถ้าใครได้มาเห็นรามิลตอนนี้คงต้องหัวเราะให้ตายไปข้างแน่ๆ นักธุรกิจสุดหล่อกำลังพยายามจะแซะเอาต้นกระบองเพชรที่มีขนฟูฟ่องไปทั้งต้นออกมาจากกระถางอันเก่าตอนแรกที่เห็นเจ้านี่รามิลนึกว่ามันคือเจ้าพุดเดิ้ลที่คุณไม้เคยให้เขาไว้แต่คุณไม้กลับบอกว่ามันคนละสายพันธุ์กัน เจ้าขนฟูฟ่องนี่ชื่อว่า MAMMILLARIA BOCASANA หรือว่า แมมขนแมวมันมีมีหลายชื่อ หลายคนก็เรียกแมมขนแกะ แต่คุณไม้บอกว่าขนแมวน่ารักกว่า
รามิลมองว่ามันน่ารักดีอยากได้ไปไว้กับเจ้าพุดเดิ้ลที่บ้านเลยอ้อนวอนขอคุณไม้ แต่เจ้าของร้านดอกไม้ก็ยังใจแข็งเหมือนเดิมบอกว่าไม่ยอมให้ง่ายๆ แน่นอนต้องรอดูพฤติกรรมเขาก่อนเลยอย่างแรกเลยให้เขาลองย้ายกระถางของเจ้าแมมขนแมว นี่ก็กล้าๆ กลัวๆ มาเกือบสิบนาทีแล้วโดยมีเสียงหัวเราะจากคุณต้นไม้ผู้เชี่ยวชาญในการเปลี่ยนกระถางเป็นเสียงประกอบ
“ค่อยๆ ดึงมันออกครับอย่าดึงแรงเดี๋ยวรากมันจะขาดแต่ไม่ต้องเบาแรงขนาดนั้นก็ได้คุณมิล”
รามิลยอมรับว่าตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนเซ็นอนุมัติโครงการคอนโดแปดหมื่นล้าน มันกลัวไปหมดตอนนี้กลัวจะบีบเจ้าขนแมวแรงไปแล้วต้นจะช้ำกลัวว่าจะดึงแรงแล้วรากมันจะเป็นอะไรอีกท่าทางเก้ๆ กังๆ ตลกน่าดูคุณไม้ถึงกลั้นหัวเราะซะจนหน้าดำหน้าแดงกว่าจะทำสำเร็จรามิลนึกว่าตัวเองจะกลับไปป่วยอีกรอบดีที่คุณไม้บอกว่ามันโอเคแล้ว
“หัวเราะผมนักใช่ไหม”
รามิลเห็นเจ้าของร้านดอกไม้ยังคงหัวเราะอยู่อย่างนั้นเลยเอื้อมมือที่เลอะดินไปป้ายแก้มคนที่นั่งอยู่ข้างๆ คุณไม้ตาโตขึ้นมาทันทีเลยจะเอาดินมาป้ายคืนบ้างแน่นอนเรื่องอะไรจะยอมนี่เขาก็เลอะดินเต็มตัวไปหมดแล้ว รามิลเลยหลบพัลวันพอเห็นว่าสู้ไม่ได้คุณไม้ก็บอกว่ายอมแพ้พร้อมกับบอกเป็นการเปลี่ยนกระถางที่เลอะที่สุดตั้งแต่ทำมา จังหวะที่คุณไม้หันหลังเพื่อจะเปลี่ยนกระถางต่อรามิลตั้งใจจะแกล้งไปป้ายดินที่แก้มอีกข้างแต่เหมือนคุณไม้จะรู้ทันเลยรีบหันตัวมาก่อนคงเพราะต่างคนต่างไม่ทันตั้งตัวรามิลเลยเสียหลักหงายหลังนอนไปบนพื้นพร้อมกับดึงข้อมืออีกฝ่ายให้ล้มลงมาด้วย
“เจ้าของแมมขนแมวเหมือนแมวแล้วตอนนี้”
“หน้าคุณมิลเลอะกว่าผมอีก”
ก็จริงอย่างที่ว่าหน้าคุณต้นไม้มีแค่รอยดินเป็นหนวดแมวสองข้างแต่รามิลนี่เลอะดินจนแทบทั้งตัว ต้นไม้ขยับตัวจะลุกขึ้นเพราะล้มลงมาทับรามิลแทบทั้งตัวแต่มือใหญ่ที่วางพาดอยู่ตรงเอวกลับกระชับแน่นขึ้นมากกว่าเดิมคล้ายจะบอกว่าให้หยุด คนที่กำลังขยับตัวเลยเงยหน้าขึ้นมามอง
“ผมรู้สึกว่าผมจะป่วยอีกรอบ”
“ไหนคุณมิลบอกว่าคุณหายสนิทแล้ว”
“ผมไม่ได้เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ตอนเรียนมหา’ลัยปีสอง”
“ป่วยเป็นไข้หวัดเนี่ยนะครับ”
“ไม่แน่ใจอาการคล้ายๆ แต่ครั้งนี้เหมือนหนักกว่า”
“แล้วตอนนั้นรักษายังไงเหรอครับ”
“ครั้งนั้นไม่หนักเท่าตอนนี้อาจเพราะตอนนั้นผมยังเด็กด้วยก็เลยมั่นใจว่าตัวเองป่วยเป็นอะไรและอาการก็ไม่ซับซ้อนเท่าไหร่ แต่ตอนนี้มันมีอะไรหลายอย่างที่ผมไม่มั่นใจวิธีการรักษา”
“มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
“เพราะมันดีมากต่างหากผมเลยไม่มั่นใจ”
ต่างคนต่างเงียบรามิลไม่รู้ว่าเราสองคนคุยกันเรื่องเดียวกันอยู่หรือเปล่าแต่คิดว่าคุณต้นไม้ก็คงเข้าใจอยู่บ้างเดาจากมือที่วางอยู่บนอกเขาตอนแรกคุณไม้แค่วางไว้เฉยๆ แต่ตอนนี้มันกลับกำเสื้อยืดที่เขาใส่อยู่ไว้แน่นสายตาที่มองเขาตอนนี้รามิลเองก็เดาไม่ออกว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ รามิลเคยบอกแล้วว่าคุณต้นไม้เหมือนมีความลับบางอย่างที่เขาไม่รู้ หลายเรื่องเกี่ยวกับตัวเขาที่คุณไม้รู้ทั้งๆ ที่ไม่เคยบอกเขาเคยคิดว่ามันแค่บังเอิญแต่พอหลายเรื่องเข้ารามิลก็ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ
คิดว่าเมื่อถึงเวลาเขาก็คงจะรู้มันเอง
“คุณมิลจำ..”
เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นทำให้ทั้งสองคนผละออกจากกันทั้งๆ ที่ต้นไม้ยังพูดไม่จบประโยค เต้กระแอมสองสามทีก่อนจะบอกว่าคุณเขมเจ้าของไร่ดอกไม้แวะมาหา ต้นไม้เลยต้องขอตัวไปล้างหน้าล้างตาเพราะเลอะไปทั้งตัว รามิลเห็นเจ้าเต้ยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้เดินออกไปรามิลเลยลุกขึ้น
“พี่มิลไปอยู่เป็นเพื่อนพี่ไม้หน่อยก็ดีนะครับ”
“หืม?”
“ไปอยู่ตรงหน้าร้านก็ดีครับ ไปแกล้งๆ ยกกระถางจัดดอกไม้ไปมา”
ตอนแรกรามิลไม่ค่อยเข้าใจที่เต้ต้องการจะสื่อ
แต่ตอนนี้เริ่มเข้าใจขึ้นมานิดๆ ละ
“ไม้ไม่สนใจดอกไม้เพิ่มเหรอครับ ผมเลือกพิเศษมาให้เฉพาะไม้เลยนะครับ”
เสี่ยวมาก..
รามิลยกกระถางต้นนี้เป็นรอบที่สิบแต่หูก็ฟังประโยคเสี่ยวๆ ไอ้เจ้าของไร่ดอกไม้อะไรนี่มานานเกือบสิบนาที เต้บอกว่าคุณเขมเป็นเจ้าของไร่ดอกไม้ที่ร้านทำธุรกิจด้วย ที่ทำด้วยกันมานานก็เพราะว่าพ่อของคุณเขมรู้จักกับแม่ของคุณต้นไม้ที่อยู่เชียงใหม่ก็ไม่ได้สนิทกันอะไรขนาดนั้นแต่ที่ตกลงปลงใจทำสัญญาเพราะความเกรงใจล้วนๆ
บวกกับไอ้ท่าทางของลูกเจ้าของไร่นี่ก็คงจะติดใจเจ้าของร้านดอกไม้ SECRET GARDEN ด้วย
ถึงได้ไม่ยอมไปไหนง่ายๆ
“เอาเท่าที่สั่งไว้ก็พอครับคุณเขม”
“เรียกพี่เขมก็ได้ครับ ไม้ไม่ยอมเรียกพี่สักที เรารู้จักกันมานานแล้วนะครับ”
เสี่ยวรอบสอง
รามิลกลั้นขำกับประโยคที่ได้ยินขนาดเต้ยังต้องขอตัวไประเบิดหัวเราะหลังร้าน และท่าทางเจ้าของดอกไม้ถึงได้รู้ตัวถึงได้ทำท่าดุเขาแต่รามิลก็ยักไหล่แล้วแกล้งยกกระถางต้นอะไรไม่รู้รอบที่ยี่สิบเอ็ด แต่สายตานี่เอาแต่มองไปที่หน้าเคาน์เตอร์ทุกสองวิเห็นคุณต้นไม้ทำท่าทางเหนื่อยใจเมื่อไอ้ลูกเจ้าของไร่นี่พูดไม่หยุดแถมยังชวนไปกินข้าวรอบที่สองร้อยแต่แอบได้ยินคุณไม้ตอบเลี่ยงๆ ตลอดเด็กแปดขวบแค่มองก็รู้แล้วว่าโดนปฏิเสธ
รามิลเห็นว่าเจ้าของไร่คงจะไม่กลับง่ายๆ
และคุณไม้ก็เกรงใจที่จะไล่ให้ไปพ้นๆ รามิลเลยตัดสินใจเดินเข้าไปหา
“ผมลืมบอกมีช่อดอกไม้ที่สั่งไว้อีก 5 ช่อนะครับคุณไม้ลูกค้าบอกว่าให้คุณไม้โทรกลับไปหาด้วยครับ”
รามิลไม่เคยรู้ขั้นตอนในการทำงานของร้านดอกไม้หรอกปกติก็ให้คุณดาวเป็นคนจัดการนี่ก็คิดเองทั้งประโยค ตอนแรกคุณไม้ทำหน้า งง อยู่เกือบสองวิดีที่รับมุกเขาทันเลยแกล้งทำเป็นบอกว่าจะทันไหมยังไม่ได้เตรียมดอกไม้เลยแกล้งลุกลี้ลุกลนจนเต้ต้องเข้ามาช่วยให้สมบทบาทตอนนี้ตรงเคาน์เตอร์เลยวุ่นวายมากจนเจ้าของไร่ดอกไม้ต้องขอถอยทัพกลับไปก่อน
“พี่มิลยอดเยี่ยมมากไม่งั้นคุณเขมอยู่จนพี่ไม้ปิดร้านแน่ๆ”
“เป็นแบบนี้ทุกครั้งเลยเหรอครับ”
“ทุกครั้งครับมาก็ตื้อพี่ไม้ตลอดชวนไปเที่ยวบ้าง กินข้าวบ้าง ดูหนังบ้างดีที่พี่ไม้หาทางเลี่ยงได้ตลอด ดอกไม้ก็ขายแพงบอกให้พี่ไม้ดีลกับเจ้าอื่นพี่ไม้ก็เกรงใจเขาอีก”
พอเข้าเรื่องธุรกิจรามิลก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที จากตอนแรกนี่ไม่ชอบหน้าไอ้คุณเขมอะไรนั่นอยู่แล้วนะแต่ตอนนี้เริ่มเกลียดขี้หน้าจริงจังมาเต๊าะเจ้าของร้านดอกไม้ไม่พอเรื่องธุรกิจยังมาเอาเปรียบอีกเลือดนักบริหารมันพลุ่งพล่านมาก เจ้าเต้ขอตัวไปหลังร้านเพราะทำงานค้างไว้คุณไม้เลยเรียกรามิลสองสามรอบเพราะเห็นว่าอยู่ดีๆ เขาก็เงียบไป
“เขาขายดอกไม้แพงเหรอครับ”
“ก็เรียกว่าแพงกว่าเจ้าอื่นครับแต่อยู่ดีๆ ให้ไปยกเลิกก็เกรงใจเขา”
“อย่างนี้คุณไม้ไม่ขาดทุนเหรอครับถ้าเรารับดอกไม้มาแพง”
“มันก็มีบ้างครับแต่..”
“ไม่ได้ครับ นี่มันธุรกิจคุณไม้จะใจอ่อนเพราะรู้จักกันไม่ได้เขาสนิทกับครอบครัวคุณไม้ขนาดไหนครับ”
“ก็พอรู้จักครับไม่ได้สนิทอะไร แม่ผมก็เคยบอกให้อยู่ห่างๆ คุณเขมหน่อยก็ดีเขาดูไม่ค่อยน่าไว้ใจแต่ผมสั่งดอกไม้กับคุณเขมมานานอยู่ดีๆ จะไปยกยกเลิกก็รู้สึกเกรงใจคุณลุงขามผมเองก็รู้จัก”
“คุณไม้รู้ใช่ไหมครับในโลกธุรกิจจะต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งที่ต้องเสียเปรียบอยู่เสมอ เขารักธุรกิจของเขาคุณไม้ก็ต้องรักธุรกิจของคุณไม้เหมือนกัน”
“ครับ..ก็จริงอย่างที่คุณมิลว่า”
“คุณไม้สอนเรื่องต้นกระบองเพชรให้ผม ผมก็จะสอนเรื่องธุรกิจให้คุณไม้เองเริ่มจากคุณเอารายชื่อของไร่ดอกไม้ใหม่ทั้งหมดที่คุณมีมาให้ผมแล้วผมจะเปรียบเทียบราคาให้คุณไม้ตัดสินใจ ส่วนไร่คุณเขมคุณไม้ก็เริ่มจากลดจำนวนดอกไม้ที่สั่ง ค่อยๆ ลดจะได้ไม่ผิดสังเกตมากเกินไป รอเราดีลกับไร่อื่นให้ได้ก่อนแล้วค่อยยกเลิก”
รามิลเห็นคุณไม้ทำท่าทางคิดหนัก เขารู้ดีว่าคนที่ไม่ได้บริหารงานมาก่อนมันก็เป็นเรื่องที่ต้องตัดสินใจแต่รามิลมั่นใจว่าทางที่เขาเสนอให้มันดีต่อร้าน SECRET GARDEN ที่สุดแล้ว ทันทีที่คุณต้นไม้พยักหน้ารามิลก็ชูนิ้วโป้งให้พร้อมกับบอกว่าเชื่อมือรามิล เตชนะหิรัญได้เลย
“ปกติคุณเขมเขาพูดจาแบบนั้นอยู่แล้วเหรอครับ”
“แบบไหนครับ”
“แบบที่เขาพูดกับคุณไม้”
“ก็…ทุกครั้งที่เจอเขาก็ชอบพูดทำนองนั้น”
“ผมเพิ่งเคยอยู่ในสถานการณ์แบบนี้มาก่อน”
“คุณมิลไม่เคยโดนผู้ชายจีบเหรอครับ”
“เคยบ้างแต่ไม่เคยเจอตรงๆ แบบนี้อีกอย่างผมเองก็จีบแต่ผู้หญิงมาตลอด”
มือที่กำลังตัดกิ่งกุหลาบอยู่หยุดชะงักหนามกุหลาบที่ไม่ทันได้มองตำเข้าไปที่ปลายนิ้ว ต้นไม้เลยต้องรีบกดปากแผลไว้ที่จริงเขาโดนหนามกุหลาบตำมานับครั้งไม่ถ้วนแต่ครั้งนี้ต้นไม้กลับรู้สึกว่ามันเจ็บกว่าทุกครั้งที่โดนมา เจ้าของร้านดอกไม้เงยหน้าขึ้นมามองคนที่อยู่ตรงเคาน์เตอร์ก่อนจะยิ้มให้พร้อมกับตอบรับประโยคที่ทิ้งท้ายไว้
“ครับ ผมรู้”
บรรยากาศแปลกมาก
รามิลไม่ได้รู้สึกไปเองว่าหลังจากที่เคาน์เตอร์คุณไม้ก็ขอตัวไปเปลี่ยนกระถางต้นกระบองเพชรต่อ แต่ครั้งนี้มันต่างจากตอนแรกลิบลับไม่มีเสียงพูดคุย ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีบทสนทนา รามิลเงยหน้ามองเจ้าของร้านดอกไม้ที่นั่งเปลี่ยนกระถางต้นกระบองเพชรเงียบๆ ไม่รู้ว่าเหนื่อยหรือว่าอะไรเพราะใบหน้าของคุณไม้ไม่มีรอยยิ้มเหมือนเดิม
นี่ก็ตั้งหน้าตั้งตาเปลี่ยนกระถางดอกไม้อย่างเดียว
ไม่พูดไม่จากับเขาสักคำ ส่วนรามิลทำได้แค่เช็ดกระถางต้นไม้รอเพราะไม่กล้าทำอะไร
รามิลขอตัวจากคุณต้นไม้ไปห้องน้ำแต่เจ้าตัวก็แค่พยักหน้ารับรามิลเลยเดินออกมานอกร้านดอกไม้ เพราะรู้สึกว่าบรรยากาศมันดูน่าอึดอัดจนหายใจไม่ออกเดินวนไปวนมาก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น สุดท้ายรามิลก็ตัดสินใจกดเข้าไลน์กลุ่มลูกเพื่อนแม่แล้วพิมพ์ข้อความทิ้งไว้
RM: วันนี้ประชุมด่วนบ้านกูหัวข้อเดี๋ยวบอกความร้ายแรงระดับ 9.5 จาก 10 ห้ามใครขาด!
SECRET GARDEN
“มึงพูดวนไปวนมาอยู่คนเดียวมาครึ่งชั่วโมงแล้วไอ้มิล กูยังไม่เห็นเข้าใจเรื่องที่เรียกประชุมวันนี้เลย”
เบนจามินเอ่ยถามคนแรกหลังจากที่ฟังรามิลพูดประโยคที่จับใจความไม่ได้มาเกือบชั่วโมง ไอ้ทิมที่นอนเล่นเกมบนตักเบนอยู่ยกมือขึ้นมาพร้อมกับบอกว่าขอสรุปแบบรวบทีเดียวเพราะฟังแล้ว งง มาก
“คือกูไม่รู้ว่ากูทำอะไรผิดหรือเปล่าคือคุณไม้เขาก็ตึงๆ ใช้คำว่าอะไรดีวะเงียบไปเลยไม่คุยกับกูสักคำ”
“สรุปคือมึงทะเลาะกับคุณไม้”
“ไม่ใช่ไม่ได้ทะเลาะว่ะเบน”
“สัสมิล! กูงงไปหมดแล้วหัวหน้ากลุ่มเรียกประชุมด่วนกูนึกว่ามีอะไรร้ายแรง”
“เนี่ยร้ายแรงสำหรับกูก็กูไม่รู้ว่าคุณไม้เขาเป็นอะไรขนาดตอนกลับบ้านเขายังไม่ยิ้มให้กูเลย”
แล้วก็วนเข้าสู่ประโยคเดิมไม่รู้จบคินที่นั่งฟังอยู่นานเลยเดินมานั่งตรงโซฟาไม่งั้นคงเถียงกันไม่จบไม่สิ้น คินมองไปยังหัวหน้ากลุ่มที่ตอนนี้นั่งกุมขมับอยู่ตรงที่นั่งอีกด้านบ่นพึมพำกับตัวเอง ไอ้อาการแบบนี้คินเห็นครั้งสุดท้ายสมัยเรียนมหา’ลัยตอนที่ตัดสินใจจะจีบฝ้ายดาวอักษรปีสอง
“กูไม่รู้หรอกนะว่าคุณไม้เขาเป็นอะไรแต่ที่กูรู้คือมึงแคร์เขามากเลยว่ะไม่งั้นมึงไม่เป็นแบบนี้กูถามตรงๆ เลยนะมึงชอบคุณไม้เหรอวะมิล”
“_______________________________”
พอจบคำถามของคินทุกอย่างรอบตัวก็เงียบสนิทเสียงเกมของทิมที่เล่นอยู่ก็เงียบไปด้วย ทั้งสามคนลุกขึ้นมานั่งจ้องรอคำตอบของรามิลที่เงียบไปเหมือนกัน มันคือคำถามที่รามิลกลัวมาตลอดรามิลยอมรับว่าเขาไม่เคยคิดจะชอบผู้ชายมาก่อนแต่เขาไม่ได้รังเกียจเรื่องแบบนี้แต่มันก็แปลกใจตัวเองที่อยู่ดีๆ จะมารู้สึกดีกับผู้ชายด้วยกันไอ้เรื่องนี้ที่กังวลใจมาตลอดทั้งอาทิตย์
“กูไม่แน่ใจ”
“เรื่อง?”
“พวกมึงรู้ใช่ไหมว่ากูรักฝ้ายมาตั้งแต่กูเรียนปีสองและเพิ่งเลิกกันเมื่อปีที่แล้วและตอนนี้คุณต้นไม้ก็เข้ามาทำให้กูรู้สึกดี”
“มึงกลัวว่ามันเป็นแค่ความหวั่นไหวเพราะตอนนี้มึงไม่มีใคร”
“แล้วมึงรู้ไหมว่าคุณไม้รู้สึกยังไงกับมึง”
“กูไม่ใช่เด็กๆ ป่ะวะก็..พอเดาได้อย่างน้อยเขาเองก็น่าจะรู้สึกดีกับกูในระดับนึงแต่พวกมึงกูไม่เคยชอบผู้ชายพวกมึงก็รู้ กูไม่แน่ใจ กูสับสบฉิบหายเลยว่ะคิดจนปวดหัวไปหมดอายุขนาดนี้คือกูจะรักใครกูไม่เล่นแล้วแต่แบบแม่ง..”
เบนจามินเอื้อมมือมาบีบไหล่เพื่อนเบาๆ เพราะไม่เคยเห็นรามิลเป็นแบบนี้มาก่อน ทุกคนเข้าใจก็รู้จักรามิลมาตั้งแต่เด็กและที่ผ่านมารามิลก็ชอบผู้หญิงมาตลอดถึงจะมีผู้ชายเข้ามาหาบ้างแต่รามิลก็ไม่เคยเล่นด้วย ตอนที่ป่วยแล้วเห็นเพื่อนทำท่าทางอ้อนเจ้าของร้านดอกไม้แบบนั้นถึงจะบอกว่ามันดีที่รามิลยิ้มได้เต็มที่แต่ลึกๆ ทั้งสามคนก็รู้สึกกังวลใจอยู่เหมือนกัน
“มึงลองห่างจากคุณไม้สักพักไหม ลองดูว่าช่วงเวลาที่ไม่เจอกันมึงรู้สึกยังไงลองไปเจอคนอื่นจะได้รู้ว่าคนอื่นทำให้มึงรู้สึกดีเท่าคุณไม้หรือเปล่า ความรู้สึกตอนที่ไม่ได้เจอกันมันก็น่าจะเป็นคำตอบที่มึงหาอยู่”
รามิลไม่รู้ว่าวิธีของเบนมันจะดีจริงหรือเปล่า
แต่มันก็ดีกว่าที่เขาจะต้องอยู่กับความสับสนแบบนี้ไปตลอด
ลองห่างกับคุณต้นไม้..
ก็หวังว่ามันจะช่วยอะไรเขาได้บ้าง
__________________
_____________________________________________
-
_____________________
______________________________________
“วันนี้คุณมิลไม่รีบไปทำงานพิเศษเหรอคะ”
พิมพ์ดาวเห็นว่านาฬิกาบอกเวลาหกโมงตรงแล้วแต่เจ้านายเธอยังนั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อนตัวไปไหนทุกทีนี่พุ่งไปหน้าประตูแล้ว นี่ก็ไม่รู้ว่าพูดอะไรผิดหรือเปล่าคุณรามิลถึงกับถอนหายใจแล้วนั่งพิงเก้าอี้ทำงานแล้วก็บอกให้เธอไปหยิบเอกสารเรื่องรีโนเวทรีสอร์ทที่หัวหินมาให้ พิมพ์ดาวยกมือทาบอกนอกจากจะไม่ไปทำงานพิเศษแล้วยังนั่งทำงานหลังเลิกงานต่ออีกต่างหากแต่เพราะท่าทางเจ้านายไม่มีการล้อเล่นเลยสักนิดเลยไปหยิบเอกสารมาให้ตามคำสั่ง
“คุณดาวกลับได้เลยครับเดี๋ยวผมก็กลับแล้ว”
ทันทีที่ประตูปิดลงรามิลก็โยนปากกาในมือทิ้งพร้อมกับเอนศีรษะไปกับเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ สามวันแล้วที่เขาไม่ได้ไปที่ร้านดอกไม้ SECRET GARDEN เขาแค่ไลน์บอกคุณไม้ไว้เมื่อสามวันก่อนว่าช่วงนี้เขายุ่งๆ อาจจะไม่ได้เข้าไปทำงานที่ร้านคุณไม้ก็บอกให้เขาไม่ต้องห่วงแล้วก็ชวนคุยเรื่องอื่นตามปกติ แต่ที่ผิดปกติคือเขาตอบกลับไปแค่คำว่า
RM: ครับ
คุณไม้ชวนคุยต่อสองสามประโยคพอเห็นเขาไม่ตอบก็เลยเงียบไปถึงแม้คุณไม้จะทักมาใหม่ทุกวันแต่เขาก็ปล่อยให้ข้อความผ่านตาไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่คิดจะตอบข้อความสุดท้ายที่เขาเห็นเมื่อวานคือ
TREE: คุณมิลคงทำงานหนักมากแต่อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยอย่าป่วยอีกนะครับ
รามิลยกมือขึ้นมาลูบหน้าลูบตาก่อนจะกดเข้าไลน์
RM: พีชครับวันนี้ไปดูหนังกันไหมเลิกงานยังเดี๋ยวมิลไปรับ
กากบาทสีแดงถูกกาลงบนปฏิทินที่ตั้งอยู่ตรงเคาน์เตอร์
ครบสองอาทิตย์ที่คุณมิลไม่ได้มาที่ร้าน ต้นไม้ไม่ได้รู้สึกไปเองว่าคุณมิลตั้งใจจะไม่มาที่นี่ปกติถ้างานยุ่งคุณมิลบ่นไลน์ยาวเป็นบรรทัดแล้ว ทุกอย่างที่เคยมีมันค่อยๆ หายไปไม่มีข้อความที่ส่งกลับมา ไม่มีเรื่องราวที่ได้คุยกัน ข้อความสุดท้ายที่ส่งไปมันขึ้นว่าอีกฝ่ายอ่านเรียบร้อยแล้วแต่ก็ไร้การตอบรับ
ต้นไม้เดินไปที่โรงเรือนกระบองเพชรเจ้าแมมขนแมวต้นเดิมยังคงวางอยู่ที่เดิมหลังจากคนที่บอกว่าอยากได้เปลี่ยนกระถางให้เรียบร้อยก็ไม่เคยกลับมาดูผลงานอีก โรงเรือนกระบองเพชรดูเงียบเหงาทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ก็มีแค่เขาคนเดียวมาตั้งนานต้นไม้ได้แต่ยิ้มบางๆ แต่ก็อย่างที่บอกคนที่อยู่กับดอกไม้ต้นไม้น่าเบื่อจะตายใครเขาอยากจะอยู่ด้วย ต้นไม้ค่อยๆ หยิบอุปกรณ์ขึ้นมาวางก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งลงแล้วหยิบพู่กันมาจุ่มสีแล้วค่อยๆ เขียนคำบางคำลงบนกระถางต้นกระบองเพชร
สุดท้ายมันก็เหมือนเขาเดินวนกลับมาที่เดิม
ไกลเท่าเดิมไม่เคยเปลี่ยน
“สภาพเป็นแบบนี้มันจะรอดเหรอวะ”
ทิมกระซิบถามคินเมื่อเห็นสภาพเพื่อนตัวเองที่กระดกแก้วเหล้าในมือเป็นว่าเล่นทั้งๆ ที่ข้างๆ ก็มีลูกพีชจำได้ว่าเป็นสาวสวยบริษัทโฆษณานั่งอยู่ข้างๆ แต่ดูท่าทางไอ้มิลจะไม่ได้สนใจเท่าไหร่แต่ทั้งอาทิตย์ก็เห็นควงคนนี้อยู่แค่คนเดียว ลูกพีชก็สวยเฉี่ยวเปรี้ยวปรี๊ดดีแต่ไม่รู้ว่าไอ้มิลรู้สึกยังไงควงสาวสวยระดับตัวท๊อปแต่ทำท่าทางเหมือนคนป่วยหนักใกล้ตาย
“มิลอย่าเอาแต่ดื่มสิคะ”
“โทษครับคิดอะไรเพลินไปหน่อย”
รามิลกดวางโทรศัพท์แล้วหันมาคุยกับลูกพีชที่นั่งอยู่ข้างๆ ท่าทางที่ดูฝืนๆ ทำให้แกงค์ลูกเพื่อนแม่ได้แต่ถอนหายใจ ผ่านมาสองอาทิตย์กับวิธีห่างกันสักพักตามที่ไอ้เบนแนะนำตอนแรกก็คิดว่ามันดีจะได้เห็นชัดๆ กันไปเลยแต่ที่ผ่านมาสองอาทิตย์อาการไอ้รามิลนี่ไม่ใช่เล่นๆ ถ้าเป็นหุ่นยนต์นี่เรียกว่าระบบเจ๊งไปแล้ว
มันร้ายแรงขนาดที่คุณดาวโทรมาหาคินแล้วถามว่าเจ้านายตัวเองเป็นอะไรกินข้าวก็กินน้อย ทำงานก็เบลอๆ เหม่อแล้วเหม่ออีกจนต้องเรียกสองสามรอบ อ่านเอกสารแผ่นนึงเป็นชั่วโมงหนักสุดคือเซ็นลายเซ็นตัวเองผิด แล้วก็เอาแต่จ้องโทรศัพท์ตลอดเวลาเหมือนรออะไรสักอย่าง
“ขนาดนี้นี่มันยังไม่รู้คำตอบอีกเหรอ”
“กูกลัวมันน๊อคคาโต๊ะทำงานไปซะก่อน”
คินมองไปยังรามิลที่สั่งเหล้าเพิ่มทั้งๆ ที่ลูกพีชก็เล่าเรื่องอยู่ข้างๆ แต่ไอ้มิลดูจะไม่สนใจฟังเท่าไหร่มือก็เอาแต่เลื่อนดูข้อความในโทรศัพท์พอเหลือบไปมองก็เห็นว่าชื่อว่า TREE เดาได้เลยว่าใครมันไม่ได้มีข้อความเข้ามาใหม่หรอกแต่ไอ้มิลก็ย้อนอ่านข้อความเก่าๆ ไปจนสุดเห็นว่ามีรูปกระบองเพชรมากมายหลายชนิดอยู่ในข้อความด้วย คินได้แต่ถอนหายใจก่อนจะบอก
“คนเราแม่งตายเพราะความคิดถึงได้ป่ะวะ”
SECRET GARDEN
“ทำไมตามิลเมาขนาดนี้คะเนี่ย”
“คุณแม่ครับมันซัดเหล้ายังกับน้ำเปล่า”
คุณใบบัวร้องลั่นเมื่อเห็นเจ้าลูกชายถูกหิ้วปีกมาส่งที่ห้องนอนแกงค์ลูกเพื่อนแม่พอส่งเพื่อนถึงที่นอนก็ขอตัวกลับ คุณใบบัวไม่เห็นลูกชายคนเล็กมีสภาพที่เรียกว่าเมาจนไม่ได้สติแบบนี้มานานครั้งสุดท้ายก็ตอนที่เลิกกับหนูฝ้ายทั้งๆ ที่คิดว่ากลับมายิ้มได้อีกครั้งแล้วแท้ๆ สัมผัสบนใบหน้าทำให้คนที่หลับตาอยู่ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาก่อนยิ้มให้
“ไม่ต้องมายิ้มเลยค่ะทำไมเมาขนาดนี้”
“นิดหน่อยเองครับ”
“มิลมีเรื่องไม่สบายใจเหรอคะ”
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ”
“เกี่ยวกับต้นไม้ที่เขามาบ้านเราวันนั้นไหมคะ”
“______________________________”
พอเห็นลูกชายคนเล็กไม่ยอมตอบคำถามคุณใบบัวก็ยกผ้าในมือขึ้นมาซับหน้าให้เจ้าลูกชายให้สร่างเมา นี่คงไม่รู้ตัวว่าเผลอทำหน้าตากังวลแค่ไหนเธอเองเลี้ยงลูกทุกคนมากับมือปัญหาแค่นี้ทำไมเธอจะไม่รู้ ยอมรับว่าตอนแรกตกใจอยู่เหมือนกันที่อยู่ดีๆ เจ้าลูกชายจะมาชอบพอกับผู้ชายด้วยกัน แต่เธอก็ไม่ใช่คนแก่หัวโบราณที่จะขัดขวางความรักของใครสายตาและท่าทางของทั้งคู่ในวันนั้นมันบอกทุกอย่างไว้หมดแล้วเธอเองก็เอาไปปรึกษาลูกชายคนโตกับลูกสาวด้วยซ้ำก็เล่าคราวๆ แต่ทั้งสองคนก็เข้าใจพร้อมกับบอกว่า ไม่ว่าจะเป็นยังไงรามิลและคนที่รามิลรักก็จะเป็นครอบครัวของเราด้วย
แต่ทุกความรักมีบททดสอบ
สงสัยเจ้าลูกชายของเธอคงต้องโดนทดสอบอยู่แน่ๆ ถึงได้มีสภาพเป็นแบบนี้
“วันนี้เพื่อนแม่ที่สมาคมลูกเขาเปิดร้านอาหารแม่ก็เลยหาดอกไม้ไปแสดงความยินดี พอดีนึกถึงต้นไม้โทรหาเราคุณดาวบอกมิลติดประชุมเลยถามร้านมาจากเบน ต้นไม้จัดดอกไม้สวยนะแม่ชอบแล้วเขาก็ฝากเจ้านี่มาให้ลูกด้วย”
รามิลมองกล่องกระดาษที่คุณแม่ใบบัวยกขึ้นมาวางไว้บนตักก่อนจะยื่นมันให้กับลูกชายตัวเอง เธอบอกรามิลแค่นั้นทั้งๆ ที่ตอนไปถึงร้านเธอกับต้นไม้พูดคุยกันตามปกติแต่พอเข้าเรื่องลูกชายเธอต้นไม้ก็เงียบไป
“คุณมิลสบายดีไหมครับ”
“แม่ก็เห็นว่าเลิกงานก็ไปตะลอนๆ กับแกงค์ลูกเพื่อนแม่ ตอนนี้ก็มีแค่โปรเจครีโนเวทรีสอร์ทที่หัวหินที่หนักหน่อยนอกนั้นก็ไม่มีอะไรนะ อาทิตย์หน้าเห็นว่าจะไปดูงานที่หัวหินนี่ตามิลบอกต้นไม้หรือยัง ไปเที่ยวไหมรีสอร์ทที่นั่นสวยนะคะ”
“คุณมิลไม่ได้บอกผมหรอกครับผมเองก็ไม่ได้สำคัญขนาดนั้นด้วยผมเป็นแค่คนรู้จักเฉยๆ แค่เห็นว่าคุณมิลไม่ว่างมาที่นี่เลยคิดว่างานยุ่งถ้าคุณมิลสบายดีไม่ได้ป่วยผมก็จะได้สบายใจ”
คุณใบบัวรู้สึกว่าได้ว่าเจ้าของร้านดอกไม้ฝืนกำลังฝืนยิ้มดวงตากลมๆ นั่นมัวหมองจนเธอสังเกตได้ก่อนจะกลับต้นไม้ถือกล่องกระดาษกล่องหนึ่งมาให้เธอพร้อมกับบอกว่าฝากให้เจ้าลูกชาย ไม่ได้ถามว่าสิ่งที่อยู่ในมือคืออะไรแต่คิดว่ามันน่าจะเป็นสิ่งที่เขารู้กันแค่สองคน
“รามิล”
คุณใบบัวเอื้อมมือไปบีบมือเจ้าลูกชายเบาๆ ไม่รู้ว่าทั้งสองคนคิดอะไรอยู่ถึงได้อยู่ในอาการแบบเดียวกันดูก็รู้ว่าอาการแย่กันทั้งสองฝ่ายเธอเป็นผู้ใหญ่เธอดูออกว่าเจ้าของร้านดอกไม้คิดยังไงกับลูกชายของเธอแค่คุยด้วยสองสามประโยคก็รับรู้ได้แล้วลูกชายเธอก็ไม่ต่างกันไม่ป่วยก็สภาพเหมือนป่วย
“อย่าทำร้ายความรู้สึกตัวเองและความรู้สึกของคนที่ตัวเองรัก”
คุณแม่ใบบัวออกจากห้องนอนไปแล้วรามิลยังคงนั่งมองกล่องกระดาษที่คุณต้นไม้ฝากไว้ให้ น่าแปลกที่อาการมึนหัวหายเป็นปลิดทิ้งรามิลค่อยๆ แกะกล่องกระดาษออกก่อนหยิบบางอย่างออกมา
เจ้าแมมขนแมว
ต้นกระบองเพชรที่มีขนฟูฟ่องที่เขาเคยอยากได้ตอนนี้มันอยู่ในมือเขาแล้ว
รามิลหยิบกระดาษโพสต์อิทที่อยู่ในกล่องขึ้นมาอ่าน
ผมไม่รู้ว่าคุณมิลจะยังคิดถึงต้นกระบองเพชรอยู่หรือเปล่า
ผมเลยส่งเจ้าแมมขนแมวที่คุณย้ายบ้านมาให้ ที่จริงผมอยากให้คุณ
ด้วยตัวเองแต่ผมก็ไม่รู้ว่าเราจะได้เจอกันอีกไหม..
ถ้าทำงานหนักพักผ่อนบ้างนะครับผมเป็นห่วง
ต้นไม้
รามิลหลับตาลงคล้ายกับว่าโลกทั้งใบมันหนักอึ้งจนเกินจะรับไหว ที่กระถางต้นไม้ยังคงมีคำที่เขียนไว้เหมือนทุกครั้ง pieces มันเป็นคำสั้นๆ ที่ไม่มีประธานกริยากรรมอะไรทั้งนั้น รามิลหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตั้งใจจะพิมพ์ข้อความแต่ก็หยุดอยู่แค่นั้นแล้วตัดสินใจวางลงที่เดิม
ความรู้สึกอยากกอดแน่นๆ
นี่มันต้องทำยังไงถึงจะหาย
TO BE CON
SECRET GARDEN
คือความลับในใจฉัน..
ฝากแทก #ความลับของต้นไม้
ในทวิตเตอร์ด้วยนะคะ
ข้อมูลต้นกระบองเพชรจาก
หนังสือ Cactus Lover แด่เธอผู้ตกหลุมรักแคคตัส
PS พระเอกต้องมีช่วงสับสนในชีวิตสักแป๊บ..
-
ทำไมมิลใจร้ายกับต้นไม้อย่างงี้นะะะ :mew2:
-
ไม่มีคำอธิบาย :mew6: :sad4:
-
ถึงวิธีนี้มันจะใจร้ายไปนิดแต่ก็ได้ผลดีจริง ๆ นะ ลุยเลยค่ะคุณมิลของบ่าว
-
อย่าสับสนนานเด้อ พลีส
-
อาการอยากกอด ก็ต้องไปกอดถึงนะหายนะรามิล
-
ยังเป็นเรื่องที่อ่านแล้วรู้สึกละมุนละไมแต่หนักแน่น
เหมือนนั่งดูแมมขนแมวเลย (นี่! ไปทำการย้านมาด้วย อิอิ)
ปล. ดูเรื่องเว้นวรรคระหว่างประโยคด้วยนะคะ บางทีพอโพสต์ลงเล้าแล้วที่จัดไว้อาจจะรวนได้
บางประโยคติดกันเป็นยาว ๆ เลยค่ะ อ่านแล้วบางทีงง ๆ
-
SECRET GARDEN
คือความลับในใจฉัน..
CH7. ECHINOCACTUS GRUSONII
อาการหนัก
เพื่อนอาการหนักมาก
คุณพิมพ์ดาวโทรมาหาคินรอบที่ห้าภายในหนึ่งอาทิตย์นี่เขาทำตัวเหมือนพี่เลี้ยงเด็กอนุบาลต้องมานั่งกอดอกบังคับให้เพื่อนกินข้าว คุณดาวบอกไอ้มิลกินข้าวสามคำแต่กินกาแฟดำสี่แก้วตายห่า…มันไม่เมาคาเฟอีนเหรอวะดื่มเข้าไปเยอะขนาดนั้น นี่แกงค์ลูกเพื่อนแม่ก็ผลัดกันมาดูอาการแต่สำหรับคินนี่ที่ทำงานตึกเดียวกันเลยต้องมาขึ้นมาหามันสามเวลาหลังอาหาร
“ทำตัวเหมือนอกหักทั้งที่มึงฟอลอินเลิฟ”
“เลิฟพ่อง”
“เอ๊า..น้องลูกแพร์ลูกพีชนั่นไม่เลิฟเหรอวะเห็นควงมาสองสามอาทิตย์แล้ว”
“...................................................”
“ตอบไม่ได้ งั้นบอกกูมาที่ห่างๆ กับเจ้าของร้านดอกไม้ตามทีไอ้เบนบอกตั้งแต่วันที่เริ่มห่างจนถึงตอนนี้มึงได้คำตอบอะไรบ้างรึยัง”
“...................................................”
“ถ้าตัวมึงเองยังไม่รู้เพื่อนสนิทตั้งแต่เกิดอย่างกูขอบอกเลยว่า มึงไม่รอดแน่”
“ไม่รอดอะไรวะ”
“ไม่เกินอาทิตย์มึงซมซานไปที่ร้านดอกไม้ชัวร์”
“...................................................”
“ต้นกระบองเพชรที่เอามาตั้งที่โต๊ะทำงาน และตอนนี้ที่มึงคุยกับกูอยู่มือมึงก็เอาแต่เลื่อนดูข้อความเก่าๆ ที่คุยกับเขาในไลน์และอย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่ามึงขับรถไปดูหลังคาร้านดอกไม้ทุกวัน”
พอเพื่อนทักขึ้นมาแบบนั้นรามิลก็หยุดชะงักนิ้วมือที่กำลังเลื่อนอ่านไลน์ค้างไว้หน้าที่ขึ้นชื่อว่า TREE และก็เป็นอย่างที่คินบอกมันเป็นแค่ข้อความเก่าๆ เมื่อหลายอาทิตย์ก่อนมันไม่มีข้อความใหม่ๆเข้ามาเลยหลังจากที่เขาไม่ได้ตอบข้อความสุดท้ายของคุณต้นไม้ได้แต่ปล่อยให้มันขึ้นว่าอ่านแล้วอยู่อย่างนั้น
“นี่มึงรออะไรวะมิล”
รามิลมองไปยังต้นกระบองเพชรโอพันเทียต้นแรกที่เข้าได้รับมา นี่เขาเอามาตั้งที่โต๊ะทำงานเพื่ออะไรก็ไม่รู้คุณดาวคือคนแรกที่แตกตื่นตกใจเมื่อเห็นเจ้าทรูเลิฟตั้งอยู่ที่หน้าคอมเพราะปกติโต๊ะทำงานเขาแทบจะไม่มีอะไรมาวางไว้เลยก็แค่แฟ้มงานก็เต็มโต๊ะไปหมดแล้ว รามิลเอื้อมมือไปขยับกระถางต้นกระบองเพชรก่อนจะหันมาตอบคิน
“กูก็อยากรู้เหมือนกันว่าอะไรที่ทำให้กูตัดสินใจได้สักที”
SECRET GARDEN
“คุณนุชเดี๋ยวผมขอเบอร์ติดต่อช่างที่รีโนเวทรีสอร์ทที่หัวหินด้วยนะครับ”
“คุณมิลจะติดต่อเองเหรอคะให้พี่เมธคุยให้ไหมคะ”
“ผมคุยเองไม่ต้องกลัวผมจะดุเขาหรอกผมแค่คุยด้วยเรื่องเฟอร์นิเจอร์เฉยๆ นี่คุณนุชเลี้ยงกระบองเพชรด้วย”
รามิลชะโงกหน้าไปมองโต๊ะทำงานของพนักงานเมื่อเห็นว่ามีต้นกระบองเพชรวางอยู่ที่หน้าจอคอม คุณนุชรีบยกกระถางต้นกระบองเพชรมาให้เจ้านายดูท่าทางที่ดูตื่นเต้นเหมือนเด็กๆ ที่เห็นของเล่นทำให้นุชเอนตัวมากระซิบถามกับเลขาคุณดาวว่าคุณรามิลชื่นชอบพวกต้นไม้ดอกไม้ตั้งแต่เมื่อไหร่คุณดาวเลยพูดเบาๆ ที่โต๊ะทำงานตอนนี้ก็มีกระบองเพชรตั้งอยู่เหมือนกันมีชื่อว่า ทรูเลิฟ คุณดาวย้ำอีกว่ามองต้นกระบองเพชรบ่อยกว่าอ่านเอกสารที่วางอยู่ตรงหน้าซะอีก
“ผมไม่เคยรู้จักพันธุ์นี้มาก่อนเลยมันคือพันธุ์อะไรเหรอครับ”
“นุชเองก็ไม่แน่ใจว่าว่าพันธุ์อะไรแต่คนขายบอกว่ามันคือถังทองค่ะ”
รามิลเอ่ยชื่อถังทองซ้ำๆ ก่อนจะคืนให้พนักงานพอดีกับที่นาฬิกาบอกเวลาหกโมง คุณดาวกำลังจะเอ่ยถามเรื่องงานต่อแต่รามิลกลับบอกว่าเลิกงานแล้วขอตัวกลับก่อนทิ้งนุชกับคุณดาวที่มองหน้ากันอย่าง งงๆ พิมพ์ดาวได้แต่ถอนหายใจเดี๋ยวนี้เจ้านายของเธอมีอาการแปลกๆ มาเกือบเดือนเอาเป็นว่าเริ่มมีอาการผิดปกติ ตั้งแต่เลิกทำงานพิเศษ
ดูซึมๆ เหมือนคนอกหักทั้งๆที่เดือนก่อนยังทำตัวลัลล้าเหมือนคนอินเลิฟอยู่เลย
พิมพ์ดาวอุตส่าห์ดีใจที่คุณมิลกลับมาร่าเริงหลังจากเลิกกับคุณฝ้ายได้แล้วแท้ๆ
ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ไม่เห็นหน้าแต่เห็นหลังคาบ้านก็ยังดี
เมื่อก่อนใครมาพูดแบบนี้ใส่ตอนนั้นเขาคงด่ามันว่าเพ้อเจ้อ น้ำเน่า ไร้สาระ แต่ตอนนี้รามิลกำลังทำแบบนั้นอยู่ ทำมาหลายวันแล้วด้วย นี่ก็เอารถไปจอดไกลๆ เพราะกลัวว่าเจ้าของร้านดอกไม้จะเห็น ดีที่ฝั่งตรงข้ามร้าน SECRET GAEDEN เป็นร้านกาแฟเล็กๆ เขาถึงได้มานั่งอุดหนุนทุกเมนูในร้านนี่ก็ว่าเจ้าของร้านคงจะจำหน้าเขาได้แล้วด้วย
ทั้งๆ ที่มันก็มองไม่เห็นว่าในร้านดอกไม้เกิดอะไรขึ้นหรอกแต่รามิลก็ตอบไม่ได้ว่าจะมานั่งมองร้านดอกไม้ไปทำไมกัน ไอ้เบนบอกให้ห่างๆ คุณต้นไม้แท้ๆ แต่เขาเองที่พยายามจะเข้าใกล้จริงๆ รามิลค่อนข้างมั่นใจกับความรู้สึกของตัวเองในระดับนึงแล้วแต่เขาก็อยากจะให้แน่ใจจนถึงที่สุด
เพราะถึงเวลานั้นเขาจะทุ่มทุกอย่าง
โดยไม่สนใจอะไรอีก
“ฝนจะตกแล้วนะครับ”
เจ้าของร้านกาแฟเดินมาเก็บแก้วกาแฟเอ่ยขึ้นพร้อมกับเสียงฟ้าร้องที่ดังลั่นทำให้รามิลมองไปยังร้านดอกไม้ทันทีที่ประตูเปิดออกคุณต้นไม้ก็เดินออกมาวินาทีนั้นรามิลบอกได้เลยว่าหัวใจเขาเต้นแรงมันเหมือนกับว่านี่คือสิ่งที่เขาเฝ้ารอมาโดยตลอด คุณต้นไม้ก็ยังคงมีใบหน้าที่เรียบเฉยเหมือนเดิมไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่าว่าอีกฝ่ายผอมลงดูไม่สดใสเหมือนก่อน
สายฝนที่เทลงมาไม่ทันได้ตั้งตัวทำให้คุณต้นไม้ต้องรีบยกกระถางดอกไม้ที่วางอยู่ตรงหน้าร้าน เดาว่าเต้คงไม่อยู่ถึงได้มาทำด้วยตัวเอง รามิลเริ่มขมวดคิ้วเมื่อเริ่มเห็นว่าคุณไม้ยกกระถางไม่ทันสายฝนที่ตกลงมาทำให้เปียกฝนแทบทั้งตัว
เสียงกระถางต้นไม้แตกดังขึ้น
ทำให้รามิลลุกออกจากเก้าอี้แต่ก็ต้องหยุดอยู่กับที่เหมือนรู้สึกตัว
คุณต้นไม้นั่งลงมองกระถางต้นกระบองเพชรที่ตกลงมาแตกโดยที่ไม่สนใจว่าสายฝนจะตกลงมาแรงแค่ไหน สายฝนสาดเข้ามาจนรามิลเห็นว่าใบหน้าของคุณต้นไม้ชุ่มไปด้วยน้ำ รามิลยกมือขึ้นมาลูบหน้าตัวเองเมื่อเห็นภาพตรงหน้าด้วยตัวเอง
มือที่จับประตูร้านกาแฟไว้กำแน่นๆ คุณต้นไม้ค่อยๆ ประคองต้นกระบองเพชรที่นอนนิ่งอยู่บนพื้นขึ้นมาเบาๆ ก่อนจะวางมันลงตรงชั้นแล้วลุกขึ้นเพียงเสี้ยวนาทีที่รามิลเห็นอีกฝ่ายยกมือปาดน้ำบนใบหน้า
รามิลตอบไม่ได้ว่ามันมีน้ำตาปนอยู่กับน้ำฝนหรือไม่เพราะทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วแต่ใบหน้าที่ดูอ่อนล้าและแววตาที่หม่นหมองทำให้รามิลรู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิม เหมือนถามตัวเองซ้ำๆ ว่าเขาทำอะไรอยู่ ประตูร้านดอกไม้ปิดลงไปพร้อมกับสายฝนที่ตกหนักมากกว่าเดิม
รามิลมองไปยังป้ายร้านดอกไม้ที่ติดอยู่
SECRET GARDEN
จากนั้นแสงไฟจากป้ายค่อยๆ ดับลง
น่าเบื่อ
ตอนนี้รามิลรู้สึกเบื่อยอมรับเลยว่าเขาโคตรเป็นผู้ชายที่แย่มากๆ เพราะเขาอยากรู้ว่าถ้าเขาอยู่กับคนอื่น คนที่อยู่ด้วยจะทำให้เขารู้สึกดีได้เท่ากับตอนที่อยู่กับคุณต้นไม้ได้ไหมเขาถึงได้ตัดสินใจคุยกับลูกพีช เอาจริงๆ ก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลยเขาแค่ทักลูกพีชไปแค่ประโยคเดียวจากนั้นอีกฝ่ายก็ตอบลองหยอดอะไรอีกฝ่ายก็ตอบกลับมา ทุกอย่างมันเลยตามน้ำไปหมดจนรามิลเองรู้สึกว่า
เออ ก็ลองดู
อีกฝ่ายก็สวยเปรี้ยวถึงขนาดนักธุรกิจคนอื่นยังอิจฉาที่เขาควงสาวสวยระดับนี้
แต่พอมาอยู่ด้วยกันรามิลกลับรู้สึกเฉยชาไปหมดซะทุกอย่าง ทั้งคำพูดการกระทำมันเหมือนเขาฝืนจนไม่เป็นตัวเอง เหมือนทำตามหน้าที่ไปงั้นๆ ลูกพีชก็แต่งตัวแต่งหน้าสวยทุกวันขนาดพนักงานที่บริษัทยังบอกเลยว่าสวยขนาดนี้เขาต้องหวงมากแน่ๆ เขาเองได้แต่ยิ้มๆ ไปตามประสาแต่ใจเขาไม่ได้เต้นหรือมีความรู้สึกหึงหวงทั้งๆ ที่มันควรจะเป็นแบบนั้น
บอกตามตรงเขาชอบ
คนที่แต่งตัวธรรมดาๆ แต่ใส่ผ้ากันเปื้อนมอมแมมมากกว่า
“คุณมิลไม่ค่อยพูดเลย”
“ผมเครียดเรื่องานนิดหน่อยครับ”
รามิลขยับตัวออกจากลูกพีชเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายเอียงตัวเข้ามาหา วันนี้ลูกพีชโทรมาหาเขาบอกว่าอยากทานข้าวด้วยนัดเพื่อนไว้ตอนแรกเขาจะปฏิเสธแต่อีกฝ่ายก็ตื้อแล้วตื้ออีกจนต้องยอมตกลงจริงๆ บรรยากาศตอนนี้จะเรียกว่าอะไรดีเดทคู่? เพราะเพื่อนที่ลูกพีชนัดไว้ก็มากับแฟนเหมือนกัน สวีตกันจนรามิลยังรู้สึกว่ามันเลี่ยนๆ และนั่นทำให้ลูกพีชบอกให้เขาทำแบบนั้นบ้างแต่เขากับลูกพีชยังไม่เคยตกลงเป็นแฟนอะไรกันเลย มันก็เหมือนแค่คุยๆ ไปตามประสาและเขาเองก็รู้ด้วยว่าลูกพีชก็ไม่ได้คุยกับเขาแค่คนเดียว
“วันนี้คู่นี้มีอะไรเป็นพิเศษยัยแหวนดูหน้าชื่นตาบานมาตั้งแต่เช้า”
“ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วขออวดเลยแล้วกันวันนี้วันครบรอบของแหวนกับพัฒน์”
อ้อ..มิน่าล่ะ รามิลคิดในใจว่าแล้วทำไมวันครบรอบจะต้องลากเอาเพื่อนมานั่งอยู่ตรงนี้ด้วย
ทำไมไม่ไปสวีตวี๊ดวิ้วกันสองคนวะ
ตามมารยาททางสังคมแล้วรามิลก็ยกแก้วไวน์ในมือขึ้นมาพร้อมกับบอกแสดงความยินดีด้วย เห็นเพื่อนลูกพีชถามว่ามีอะไรเซอร์ไพรส์และแน่นอนว่าฝ่ายชายจะต้องเตรียมไว้อยู่แล้วแน่ ๆ ไม่งั้นวันครบรอบอาจจะกลายเป็นวันสงครามโลกตามประสบการณ์ตามที่เคยพบเจอ
แค่เพียงไม่นานก็เห็นคนถือดอกไม้ช่อใหญ่เดินเข้ามาในร้าน รามิลขมวดคิ้วเมื่อเริ่มเห็นคนที่ถือดอกไม้ยิ่งเดินเข้ามาใกล้ๆ รามิลก็กำมือแน่นและทันทีที่อีกฝ่ายยื่นช่อดอกไม้ให้แหวนรามิลก็รู้ทันทีว่าดอกไม้ที่พัฒน์สั่งนั้นมาจากร้านไหน
“Happy anniversary ครับคุณแหวนร้านดอกไม้ SECRET GARDEN ยินดีอย่างยิ่งครับ”
คุณต้นไม้..
ดอกไม้ช่อใหญ่สีขาวเรียกเสียงกรี๊ดจากผู้หญิงสองคนได้ดี ฝีมือการจัดดอกไม้ของคุณไม้ก็ยังสวยเหมือนเดิมคุณแหวนชมแล้วชมอีกกอดช่อดอกไม้ไม่ยอมปล่อย รามิลไม่รู้ว่าเพราะว่าอยู่ในเวลางานหรือเปล่าถึงได้ทำเป็นไม่รู้จักเขา ใบหน้าที่เขาคุ้นเคยยิ้มให้แต่คุณแหวนที่ยังกรี๊ดกับช่อดอกไม้ไม่เลิก
“ดอกไม้สวยมากเลยค่ะมิลพีชอยากได้บ้างจัง”
ลูกพีชกอดแขนเขาไว้พร้อมกับบอกว่าดอกไม้ที่แหวนถือไว้ช่อใหญ่และสวยมากให้เขาขอนามบัตรของร้านดอกไม้ไว้ รามิลเห็นว่าคุณต้นไม้ไม่แม้แต่มองมาที่เขาเลยสักนิดเอาจริงๆ ก็เหมือนจงใจจะไม่มองมามากกว่ารามิลเลยแกะมือลูกพีชที่กอดแขนอยู่ก่อนจะค่อยๆ กระเถิบออก
“ผมต้องขอตัวก่อนถ้ามีโอกาสอย่าลืมใช้บริการ SECRET GARDEN อีกนะครับ”
เพียงแว๊บเดียวที่เขาเห็นคุณต้นไม้มองสบตาเขาก่อนจะหันหลังเดินออกไปเสียงพูดคุยยังดังขึ้นอย่างต่อเนื่องแต่รามิลเหมือนไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นตอนนี้บอกตามตรงในใจเขาว้าวุ่นไปหมดรามิลมองตามหลังของคนที่เลี้ยวออกจากร้านไปแล้วก่อนจะเอ่ยขอตัวไปห้องน้ำ เขาไม่ทันได้ฟังว่าลูกพีชพูดอะไรต่อเขารู้แค่ว่าเขาจะต้องไปหาคุณต้นไม้ตอนนี้
แผ่นหลังที่เห็นไกลๆ ทำให้รามิลเร่งฝีเท้าให้ทันก่อนจะคว้าเอาแขนของเจ้าของร้านดอกไม้ไว้ รามิลดึงอีกฝ่ายเข้าหาตัวจนคุณต้นไม้เงยหน้าขึ้นมามอง เป็นครั้งแรกในรอบหลายทิตย์ที่ได้เจอหน้ากันตรงๆ เขาเคยบอกแล้วว่าเวลาที่คุณต้นไม้มองมาที่เขาแววตามันเหมือนมีอะไรบางอย่าง
แววตาตอนนั้นมันเต็มไปด้วยความรู้สึกดีๆ
แต่ตอนนี้รามิลบอกได้เลยว่ามีแต่มันความว่างเปล่า…และเสียใจจนเขารู้สึกใจหาย
“ไม่เจอกันนานเลยนะครับคุณรามิล”
คุณต้นไม้เป็นฝ่ายทักก่อนพร้อมกับข้อมือที่ค่อยๆ บิดให้หลุดออกจากการเกาะกุม ทั้งๆ ที่รามิลไม่อยากที่จะปล่อยแต่คิดว่าคงไม่เหมาะที่จับมืออีกฝ่ายไว้แบบนี้ รามิลทำได้แค่มองหน้าคุณต้นไม้นิ่งๆ เขาเองก็รู้ว่าตอนนี้คุณต้นไม้เองก็ทำตัวไม่ถูกที่อยู่ดีๆ ก็มาเจอหน้ากันตรงๆ แบบนี้แต่สิ่งหนึ่งที่รามิลรู้สึก
คำพูดคำจาเรามันห่างเหิน
เหมือนคนไม่รู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่
“คุณไม้”
“งานยุ่งหรือเปล่าครับ”
“ก็ไม่..”
“แฟนคุณมิลสวยมากเลย มีแฟนแล้วนี่เองถึงได้ไม่มีเวลามาที่ร้านดอกไม้”
“เดี๋ยวครับคุณไม้”
“ถ้าจะสั่งดอกไม้ให้แฟนอย่าลืมนึกถึง SECRET GARDEN นะครับผมจะจัดให้สุดฝีมือเลยแฟนคุณมิลจะต้องชอบมากแน่ๆ ”
ไม่ใช่..
รามิลมองเจ้าของร้านดอกไม้ที่ยื่นนามบัตรร้านดอกไม้มาให้รามิลรู้สึกตัวชาเมื่อทุกอย่างระหว่างเรามันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกัน มันเหมือนความสัมพันธ์ในแบบธุรกิจไม่ใช่แบบเมื่อก่อน แต่ที่เจ็บที่สุดคือคุณไม้กำลังยิ้มให้เขาทั้งๆ ที่ดูก็รู้แล้วว่ากำลังฝืนขนาดไหนแววตาที่ไม่ยิ้มตามมันคลอไปด้วยหยาดน้ำสีใสจนเขาเองยังรู้สึกเลยว่าเจ้าตัวพยายามกลั้นไว้เต็มที่แล้ว
รามิลยกมือขึ้นมา แต่เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้รามิลต้องหยิบขึ้นมาดูหน้าจอที่มีชื่อขึ้นโชว์ว่า PEACH ทำให้รามิลต้องถอนหายใจและแน่นอนว่าคนที่ยืนอยู่ด้วยต้องเห็นแน่นอนคุณต้นไม้หันหน้าไปอีกทางเมื่อเขารับโทรศัพท์จากลูกพีชพร้อมกับบอกว่ากำลังกลับไปที่ร้าน
“คุณไม้..”
“ไว้ถ้ามีโอกาสเราคงได้เจอกันอีกนะครับ”
รามิลยังไม่ทันได้ตอบคุณต้นไม้ก็หันหลังเดินออกไปแล้วไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้รามิลคว้ามือของอีกฝ่ายไว้ คุณต้นไม้เพียงแค่หันมามองมือที่จับไว้ต่างคนต่างมองหน้ากันอยู่อย่างนั้นไม่มีใครพูดอะไรออกมา พอนานเข้ารามิลเห็นแค่ว่าคุณไม้ก้มหน้าลงไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองจนกระทั่งรามิลรู้สึกถึงอะไรบางอย่างตรงหลังมือ
น้ำตา?
ทันทีที่เขาเงยหน้าขึ้นมามองจังหวะเดียวกับที่คุณไม้บิดมือออกแล้วรีบเดินออกไปทิ้งรามิลยืนนิ่งอยู่กับที่ เป็นครั้งแรกเลยที่รู้สึกว่าขาไม่มีแรงในหัวสมองมันตื้อไปหมดรามิลค่อยๆ ถอยไปยืนพิงกำแพงไว้เพราะรู้สึกว่าร่างกายมันทรงตัวไม่ไหวจริงๆ มือใหญ่ยกขึ้นมาลูบหน้าตัวเองแรงๆ คำพูดที่เคยบอกไว้กับคินมันย้อนเข้ามา
“กูก็อยากรู้เหมือนกันว่าอะไรที่ทำให้กูตัดสินใจได้สักที”
คิน..ตอนนี้กูรู้แล้วว่ะ
SECRET GARDEN
“พี่ไม้ครับเป็นอะไรหรือเปล่าวันนี้ลูกค้าไม่โอเคเหรอ”
เต้ถามขึ้นเมื่อเห็นว่าหลังจากกลับมาจากส่งดอกไม้ที่ร้านอาหารหรูหราห้าดาวพี่ไม้ก็เอาแต่เงียบ ตาก็ช้ำๆ นี่ก็เอาแต่นั่งมองเหม่อๆ ตอนแรกเต้ก็ไม่กล้าถามรอให้อารมณ์พี่ไม้ดีกว่านี้แต่นี่เวลาผ่านมานานแล้วก็ไม่เห็นว่าจะมีทีท่าว่าจะดีขึ้นเหมือนจะแย่ลงกว่าเดิมด้วยซ้ำ
“โอเคเขาชอบดอกไม้มากเลย”
“แล้วพี่ไม้..”
“อันนี้ของเราเหรอเต้”
เต้ยังไม่ทันถามจบประโยคพี่ไม้ก็หยิบแผ่นโบรชัวร์หนังหลายเรื่องที่เขาเผลอวางไว้ตรงหน้าเคาน์เตอร์ขึ้นมาดู พอเขาบอกว่าใช่ต้องเอาไปใช้ทำงานพี่ไม้ก็พยักหน้าแล้วก็บอกว่าขอดูมันเป็นโบรชัวร์หนังเก่าๆ หลายๆเรื่องจนกระทั่งเต้เห็นพี่ไม้หยุดค้างอยู่ที่หนังเรื่องนึงเลยเอนตัวมามอง
“พี่ไม้ชอบเรื่องเมย์ไหนเหรอ”
“ก็ชอบ..รู้สึกตัวเองล้ายกับนางเอกเรื่องนี้”
“พี่ไม้ปล่อยกระแสไฟฟ้าได้เหรอพี่”
เต้ตั้งใจจะเล่นมุขตลกๆ ให้พี่ไม้หัวเราะซะหน่อย แต่ท่าทางจะไม่ได้ผลเพราะอีกฝ่ายนอกจากจะไม่หัวเราะด้วยแล้วยังทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อีกต่างหากยิ่งประโยคที่ตอบกลับมาทำให้เต้รู้สึกว่าท่าทางเรื่องที่พี่ไม้เจอจะไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ซะแล้ว
“เหมือนตรงที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนต้นไม้ไหนก็เป็นได้แค่ต้นไม้ไหนอยู่ดี”
วันนี้ปิดร้านเร็วเต้ถามรอบที่ร้อยว่าเขาไม่สบายหรือเปล่า
เลยต้องแกล้งบอกว่าปวดหัวเลยขอตัวปิดร้านไม่งั้นเจ้าเต้ถามไม่เลิกแน่ๆ
โรงเรือนกระบองเพชรเงียบเหงาเหมือนเดิมต้นไม้มองไปรอบๆ ภาพของใครบางคนที่ใส่ผ้ากันเปื้อนเดินไปเดินมามันทำให้เขาพอยิ้มได้รอยยิ้มเสียงหัวเราะที่เคยเกิดขึ้นที่นี่ทุกอย่างมันคือเรื่องจริง ไม่ใช่แค่ความฝัน ต้นไม้ลากเก้าอี้มานั่งมองต้นกระบองเพชรที่วางอยู่ตรงหน้า
คนจืดๆ อย่างเขาจะเอาอะไรไปสู้กับคนอื่นมันก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว
สุดท้ายมันก็เหมือนเดิมเขาก็อยู่ในจุดเดิมไม่เคยก้าวข้ามมันไปได้เลย
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้ต้นไม่ไม่รู้สึกตัวว่ามีใครเดินเข้ามาในโรงเรือนกระบองเพชร รองเท้าหนังสีดำที่กำลังเดินเข้ามาหยุดนิ่งเมื่อเห็นภาพตรงหน้าเจ้าของร้านดอกไม้นั่งชันเข่าอยู่บนเก้าอี้ใบหน้าที่เรียบเฉยมองไปยังต้นกระบองเพชรไม่ละสายตาไปที่อื่น
รามิลเห็นว่าต้นกระบองเพชรที่คุณไม้มองอยู่มันเหมือนกับต้นกระบองเพชรที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของคุณนุช “เจ้าถังทอง” แต่ต้นของคุณต้นไม้ดูจะสวยกว่าเยอะหนามของมันเป็นสีทองสวยตามชื่อ ทั้งท่าทางและสายตาที่หม่นหมองทำให้รามิลตัดสินใจหยุดเดิน เพราะไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยเรียกจนกระทั่งอีกฝ่ายรู้สึกตัวถึงได้หันมามอง
“คุณมิล”
“...................................................”
“มาสั่งดอกไม้เหรอครับวันนี้ผมปิดร้านเร็วขอโทษด้วยนะครับ”
“...................................................”
“คุณมิลโทรมาสั่งก็ได้นะครับไม่ต้องมาที่นี่เอง”
“...................................................”
“คุณมิล”
“...................................................”
“เป็นเด็กฝึกงานร้านดอกไม้ไม่สนุกแล้วใช่ไหมครับ”
“...................................................”
“มันต้องน่าเบื่อมากแน่ๆ”
“...................................................”
“คุณมิลไม่อยากรักต้นกระบองเพชรแล้วเหรอครับ”
“...................................................”
เพียงแค่ประโยคเดียวรามิลทิ้งทุกอย่างที่คิดอยู่แล้วก้าวเข้าไปหาคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับคว้าเอาเจ้าของร้านดอกไม้เข้ามากอดไว้แน่น อ้อมกอดรัดแน่นเหมือนถ่ายทอดความรู้สึกที่มีอยู่ตอนนี้ให้อีกฝ่ายได้รับรู้มือใหญ่ยกขึ้นมากระชับแผ่นหลังเล็กนั่นให้แนบชิดยิ่งขึ้น นานหลายนาทีที่ไม่คำพูดบอกกล่าวอะไรมีเพียงแค่ภาษากายเท่านั้น
รามิลยังคงกอดต้นไม้ไว้แนบอกตอนแรกคุณไม้แค่ยืนนิ่งปล่อยให้เขากอดไว้เฉยๆ แต่พอผ่านไปสักพักรามิลรู้สึกถึงความชื้นตรงเสื้อเชิ๊ตที่เขาสวมอยู่พร้อมกับอ้อมแขนที่กอดรัดช่วงเอวเขาเอาไว้แน่นเช่นกัน
“ไม่เอาแล้ว ผมไม่อยากคิดอะไรแล้ว”
“........................................................”
“ที่หายไปเพราะผมอยากรู้ว่าที่ผมอยากจะรู้จักกระบองเพชร มันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบหรือมันเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นจริงๆ ผมลองอยู่ห่างๆ เพื่อจะได้รู้ว่าระหว่างที่ผมไม่เจอต้นกระบองเพชรมันจะเป็นยังไง”
“........................................................”
“ตอนแรกผมลังเลไม่แน่ใจอะไรหลายๆ อย่างเลยลองไปสนใจอย่างอื่น และผมก็รู้ว่าอย่างอื่นก็ไม่ทำให้ผมรู้สึกดีได้เท่ากับต้นกระบองเพชร ผมไม่มีความรู้สึกอะไรเลยผมไม่ได้ชอบไม่ได้อยากอยู่ใกล้”
“........................................................”
“เอาจริงๆผมก็ไม่รู้คำตอบอะไรที่ตามหาหรอกรู้อยู่อย่างเดียว”
“........................................................”
รามิลก้มลงมามองคนที่ผละตัวออกจากอกเขาแล้วเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าที่แดงก่ำดวงตาฉ่ำน้ำทำให้รามิลละมือจากเอวของอีกฝ่ายขึ้นมาสัมผัสตรงใต้ตาเบาๆ ครั้งแรกที่เขารู้ว่าต้นไม้ร้องไห้นั่นคือเหมือนจุดสิ้นสุดของทุกอย่าง เขาถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำแล้วว่าเขาทำแบบนี้ได้ยังไงกัน มันเหมือนกับว่าเขาทนไม่ได้ที่ต้องเห็นน้ำตาจากคนตรงหน้า
รามิลก้มลงจนหน้าผากแนบชิดแววตาที่มองต้นไม้มองเขาอยู่ตอนนี้มันกลับมาเป็นแบบเดิมแววตาที่มองเขาด้วยความรู้สึกดีๆ เขาไมรู้หรอกนะว่าคุณต้นไม้เริ่มรู้สึกกับเขาตั้งแต่ตอนไหนความรู้สึกมันบอกว่ามันไม่ใช่แค่เพิ่งเกิดขึ้นแน่ๆ
มันเหมือนนาน..
นานมากแล้ว
“ผมรู้แค่ว่าผมคิดถึงคุณ ต้นไม้ผมคิดถึงคุณจนจะบ้าตายอยู่แล้ว”
รามิลยิ้มกว้างในรอบหลายอาทิตย์มันเป็นรอยยิ้มที่เขาเต็มใจยิ้มจริงๆ คุณต้นไม้ไม่ได้หลบสายตาไปไหนยังมองหน้าเขาอยู่อย่างนั้นก่อนที่หยดน้ำตาจะไหลลงมาพร้อมกับรอยยิ้มที่เกิดขึ้นต่างคนต่างยิ้มกันอยู่อย่างนั้นก่อนที่รามิลกระชับให้อีกคนเข้ามาซบลงตรงอก กลิ่นหอมที่คุ้นเคยที่เขาบอกมันเป็นกลิ่นเฉพาะตัวของคุณต้นไม้ทำให้รามิลรู้สึกชื่นใจ รามิลมองเลยไปยังต้นกระบองเพชร ถังทอง ที่วางอยู่ตรงชั้นด้านหลังตรงกระถางก็ยังคงมีข้อความเขียนไว้เหมือนเดิม
will
รามิลอ่านมันอีกรอบแล้วก้มลงมองคนที่เขากอดไว้แนบอก เขาชอบต้นกระบองเพชรจริงๆ อยากจะเรียนรู้และทำความรู้จักมันไปเรื่อยๆ อยากรู้ว่าเป็นแบบไหน ชอบอะไร ไม่ชอบอะไร อยากอยู่ใกล้ๆ อยากจะอยู่ด้วยกันแบบนี้ทุกวัน ทุกเวลา ไม่อยากหายไปไหนอีก เขารู้สึกแบบนี้กับเจ้าต้นกระบองเพชร
และรู้สึกแบบนี้กับ
ต้นไม้ เจ้าของร้านSECRET GARDEN ด้วย
ไม่ต้องไปหาคำตอบจะดีไหมแค่รู้ว่ารักก็พอไม่ต้องไปทำความเข้าใจ
ขืนคิดคิดมากไปก็ไม่ได้อะไรยิ่งทำให้มีน้ำตายิ่งผิดหวัง
ไม่ต้องไปหาคำตอบจะดีกว่า
ปล่อยปล่อยให้รักมันเป็นไปตามที่เธอไม่เข้าใจ
ก็เธอเลือกแล้วไง
TO BE CON
SECRET GARDEN
คือความลับในใจฉัน..
ข้อมูลต้นกระบองเพชรจาก
หนังสือ Cactus Lover แด่เธอผู้ตกหลุมรักแคคตัส
ps.นี่คือนิยายฟีลกู๊ดดดดดดดดดด
เนื้อเพลง: สมการ MUZU
twitter : @ribbinbo #ความลับของต้นไม้
-
:o12:
สงสารต้นไม้ ตอนที่ไปส่งดอกไม้แล้วเจอมิล คงจะเจ็บปวดน่าดู
รามิล ก็คงรู้ใจตัวเองสักทีนะ ว่าที่ห่างมานั้นมันเหมือนใจหล่นหาย
เข้าใจกันเสียทีนะ
:เฮ้อ:
:กอด1: :กอด1:
-
หลังจากที่หน่วงๆ มาพักนึง. วันนี้ยิ้มได้จากใจจริงๆ แล้วนะคุณต้นไม้
-
เจอแบบนั้นเป็นใครก็ช็อค
-
ละมุนมาก ฟินมากด้วย
-
ทำไมรามิลใจแข็งขนาดนี้
เรานี่ใจบางตั้งแต่ฉากที่ต้นไม้เก็บร้านตอนฝนตกแล้ว
-
โอ้ย ร้องไห้หนักมาก
-
ใจเราพังไปพร้อมกระถางที่แตกแล้วค่ะ รามิลใจแข็งมากกว่าจะถึงจุดที่ทนไม่ไหววว :hao5:
-
SECRET GARDEN
คือความลับในใจฉัน..
CH8. MELOCACTUS
“คุณมิล”
“ครับ”
“คุณมิล”
“ครับ”
“คุณมิล”
“ครับผม”
“คุณนั่งจ้องหน้าผมมาจะชั่วโมงแล้ว”
ต้นไม้บอกอ้อมๆ ก็แล้วบอกตรงๆ ก็แล้วแต่คุณรามิลก็ยังคงนั่งมองหน้าไม่เลิก จนต้นไม้ต้องแกล้งยกมือขึ้นมาปิดตาแต่มือก็โดนจับไว้อีก พอจะลุกขึ้นก็โดนรั้งให้นั่งลงตามเดิม ไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกตอนนี้ยังไงดีพอคุณรามิลบอกว่าคิดถึงแล้วก็กอดไม่ยอมปล่อย
ไม่ปล่อยจริงๆ
นี่ก็ว่ากอดกันนานอยู่นะ ถ้าเขาไม่บอกว่าหายใจไม่ออกคุณมิลก็คงไม่ปล่อยง่ายๆ
ขนาดตอนนี้ก็ยังเอาแต่นั่งจับมือแน่นแถมยังไม่ยอมละสายตาไปที่ไหนเอาแต่นั่งมองหน้าเขาอยู่นี่ ตอนแรกก็ยังทนไหวแต่พอนานเข้ามันก็เริ่มจะเขินๆ ขึ้นมาบ้างแล้วอย่างน้อยก็น่าจะคุยกันให้รู้เรื่องเพราะนี่ก็เอาแต่นั่งมองหน้าอย่างเดียว
“ผมไม่เจอคุณไม้ตั้งนานให้ผมนั่งมองนานๆ หน่อย”
“แล้วใครให้หายไปล่ะครับ”
“ไอ้เบนเลย แผนไอ้เบน”
“ไม่ต้องไปโทษเพื่อนเลยครับ คุณมิลนั่นแหละ”
“ถ้าผมไม่หายไปผมก็ไม่รู้นะว่าผมคิดถึงคุณมากแค่ไหน”
“หายไปเกือบเดือนนี่ไปหาคำพูดแบบนี้มาจากไหนกันครับ”
รามิลอมยิ้มเพราะคิดว่าคุณต้นไม้คงอยากด่าเขาว่าเลี่ยนมากกว่าแต่ก็คงไม่อยากทำร้ายจิตใจเขานี่ก็รู้สึกว่าตัวเองใกล้เคียงกับไอ้เจ้าของไร่ดอกไม้ที่เคยมาหยอดคุณต้นไม้อยู่เหมือนกัน บรรยากาศตอนนี้มันดีมากจนรามิลอยากจะถามตัวเองว่าที่ผ่านมาเขาตัวแต่ทำอะไรอยู่ถึงได้ทิ้งช่วงเวลาแบบนี้ไป ดีนะที่เขายังรู้ตัวไม่งั้นเขาจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตแน่ๆ พอคิดได้ก็จับมืออีกฝ่ายขึ้นมาแนบแก้มตัวเอง
“คุณมิลคิดว่ามันดีแล้วเหรอครับ”
“หืม?”
“หมายถึงเรื่องของเราที่มันเป็นแบบนี้”
“ผมก็ไม่รู้หรอกแต่ตอนนี้ที่มีคุณกับผมอยู่ด้วยกันมันดีกว่าตอนที่ผมไม่ได้เจอคุณ อาการผมแย่มากถ้าไม่เชื่อโทรถามแกงค์ลูกเพื่อนแม่หรือคุณดาวเลขาผมได้เลย”
“แล้วทำไมวันนี้ถึงได้มาหาผม”
“คุณร้องไห้”
ต้นไม้เงียบไปเมื่อรามิลบอกออกมาแบบนั้นทั้งๆ ที่คิดว่าคุณมิลจะไม่สังเกตเห็นเพราะว่าตอนนั้นมันกลั้นไว้ไม่ไหวจริงๆ ถึงได้ตัดสินใจผละออกมา รามิลลุกขึ้นยืนพิงโต๊ะแล้วรั้งให้เจ้าของร้านดอกไม้มายืนอยู่ข้างหน้ารามิลไม่ได้คิดไปเองว่าคนตรงหน้าก็ดูไม่สดใสเหมือนเดิม แก้มที่เคยพองๆ ก็ซูบลงดวงตาก็ช้ำๆ ขนาดตอนแรกที่เจอยังมีน้ำตาคลออยู่
“ผมกับลูกพีชไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“...............................................”
“ไม่สิเคยคุยกัน เอาเป็นว่าตอนแรกรู้จักกันกิ๊กกันนิดหน่อยแล้วก็กลับมาคุยกัน คุณไม้อย่าเพิ่งโกรธผมนะ”
“ผมจะไปโกรธคุณมิลได้ยังไงกันครับ”
“โกรธได้สิ ผมให้สิทธิ์คุณไม้ทุกอย่างเลย”
“งั้นผมตีคุณมิลได้ไหมคุณทำตัวไม่ดีเลยผู้หญิงเขาไม่ได้ผิดอะไรเลยนะครับ คุณมิลนั่นแหละไปจีบเขาก่อน”
“อย่าใช้คำว่าจีบสิครับ นี่ผมโดนคุณแม่ใบบัวทั้งตีทั้งหยิกเลยนะ”
“เห็นไหมครับคุณแม่คุณก็เห็นด้วยกับผม”
“แม่ผมบอกว่าอย่าทำคุณต้นไม้เสียใจรีบๆมาหาได้แล้วถ้านานเกินกว่านี้แม่จะฟาดด้วยไม้เรียว”
“......................................................”
“อย่างนี้สิครับถึงเรียกว่าจีบ”
ท่าทางจะตกใจของจริงคุณต้นไม้ตาโตขึ้นมาทันทีไม่รู้ว่าตกใจที่โดนเขาจีบหรือตกใจเรื่องแม่กันแน่ รามิลไม่ได้โกหกคุณแม่ใบบัวชอบมาเรียบๆเคียงๆ ถามถึงคุณต้นไม้อยู่บ่อยๆ และพอเขาตอบว่าเขาไม่ได้ไปเจอก็โดนตีบ้างหยิกเบาๆ บ้างบอกว่าเขาไม่ได้เรื่องถ้านานกว่านี้จะเอาไม้เรียวมาฟาดจริงๆ รามิลเดาว่าคนในครอบครัวเขาพอจะรู้เรื่องหมดแล้ว เพราะเห็นพี่เทพกับพี่สรแอบหัวเราะตอนที่คุณแม่ใบบัวพูดเรื่องนี้
รามิลยังไม่เคยพูดกับแม่เรื่องนี้ตรงๆ เพราะอยากจะคุยกับคุณต้นไม้ให้เรียบร้อยก่อนแต่ก็โล่งใจไปเปราะนึงที่ครอบครัวเขาไม่ได้ต่อต้านที่เขาจะชอบผู้ชายด้วยกัน …เขาเองก็จะไม่คิดอะไรแล้วจะสนใจคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าตอนนี้เท่านั้น รามิลกระชับมือคุณต้นไม้ให้แน่นขึ้นยิ้มนิดๆ เมื่ออีกฝ่ายก็ประสานนิ้วตอบกลับมา
“คุณแม่คุณจะไม่ว่าเหรอครับ”
“เรื่อง?”
“เรื่องผม”
“เห็นแม่ผมเหมือนคุณหญิงคุณนายตีกะบังผมแบบนั้นแต่ใช่ว่าจะหัวโบราณ ผมมั่นใจว่าแม่ผมรักลูกเกินกว่าจะมาสนใจสังคมภายนอก นี่ก็ถามถึงคุณทุกวันเลยนะผมเพ้อไว้เยอะตอนเราไม่เจอกัน ”
“เพ้อ? คุณมิลเนี่ยนะจะเพ้อ”
“ถ้าคุณไม้รู้ว่าผมขับรถมาดูหลังคาหน้าร้านดอกไม้ SECRET GARDEN ทุกวันคุณต้องด่าว่าผมบ้าแน่ๆ อ้าว..นี่ผมบอกเลยนี่หว่า”
วันนี้รามิลบอกได้เลยว่าเขาทำเจ้าของร้านดอกไม้ตกใจไปไม่รู้ตั้งกี่รอบ คุณไม้ทำหน้าไม่เชื่อแต่พอรามิลบอกว่าวันไหนเกิดอะไรขึ้นที่ร้านดอกไม้บ้าง คุณต้นไม้ถึงยอมเชื่อว่าเขามาที่นี่ทุกวันจริงๆ มีการบอกว่าเจ้าของร้านกาแฟตรงข้ามก็รู้จักกันวันหลังจะพาไปแนะนำตัว รามิลอยากจะบอกเหลือเกินว่านี่ก็รู้จักเจ้าของร้านกาแฟถึงขนาดมองตาก็รู้ใจว่าเขาดื่มกาแฟแบบไหนแล้ว
รามิลรั้งให้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าให้เข้ามาใกล้มากกว่าเดิมต้นไม้เลยต้องพาดแขนทั้งสองข้างไว้บนไหล่กว้าง ตั้งแต่รามิลมาที่นี่ก็ยังไม่ยอมปล่อยให้คุณไม้ห่างไปไหนทั้งกอดทั้งจับอยู่ตลอดเวลาแค่รู้สึกว่าเวลานี้เขาอยากจะทำอะไรเขาก็จะทำแต่ถ้าอีกฝ่ายไม่โอเคเขาก็จะรู้ลิมิตแต่สังเกตได้ว่าเวลาที่เขาสัมผัสตัวคุณไม้มักจะเขินจนหูแดงไปหมด
“ผมถามจริงนะที่คุณไม้บอกผมว่าถ้าผมจะให้ดอกไม้พีชแล้วผมสั่งดอกไม้ร้านคุณ คุณไม้จะจัดให้เหรอครับ”
“ผมก็บอกไปงั้นแหละครับ ผมงานยุ่งจะตายไม่มีเวลามาจัดดอกไม้ให้คุณมิลหรอก”
“หูว...มีมุมแบบนี้ด้วย”
“ผมไม่ได้ล้อเล่นนะครับ ถ้าคุณมิลโทรมาผมก็จะบอกว่าให้ไปร้านอื่น SECRET GARDEN งานเยอะมาก”
“ไหนบอก SECRET GARDEN ยินดีบริการทุกคนไง”
“ผมเป็นเจ้าของร้านผมจะตัดสินใจยังไงก็ได้”
“น่ารักว่ะ”
รามิลหัวเราะเมื่อเห็นเจ้าของร้านดอกไม้ทำหน้าตาบึ้งตึงเมื่อเขาแกล้งพูดถึงลูกพีชแถมยังได้เห็นอีกมุมของคุณไม้ ก็อยากจะใช้คำว่าหึงแต่ก็กลัวจะคิดไปเองเรียกว่าอาการไม่พอใจแล้วกันพอเขาเผลอบอกว่าน่ารักเจ้าตัวก็พึมพำว่าไม่ได้น่ารักสักหน่อย พอเห็นแบบนั้นเขาก็อยากจะกอดคุณไม้อีกรอบแต่ท่าทางจะรู้ตัว คุณไม้เลยเอามือมาจับแขนไว้ทัน
“พอแล้วครับไม่กอดแล้ว งานผมไม่เสร็จพอดี”
รามิลมองเลยไปยังต้นกระบองเพชรที่วางเรียงรายอยู่ด้านหลัง รู้สึกว่ามันจะเยอะขึ้นมากอีกทั้งยังมีกระบะอีกหลายกระบะวางอยู่คุณต้นไม้ผละตัวออกไปก่อนจะหยิบกระถางต้นไม้ต่างๆ และกระบองเพชรต้นเล็กๆ มาใส่กระบะ รามิลเดินตามมาแล้วหยิบกระถางต้นกระบองเพชรที่มีคำว่า Find เขียนไว้ขึ้นมา
“เจ้าถังทองนี่คุณจะให้ผมใช่ไหมครับ”
“คุณมิลรู้จักเจ้าถังทองด้วยเหรอครับ”
“ถามจากพนักงานที่บริษัทครับ เขาวางเจ้านี่ไว้ที่โต๊ะทำงาน”
“ครับ เจ้านี่ชื่อถังทองแต่ผมบอกเหรอครับว่าจะให้คุณมิล ไม่มาดูแลต้นกระบองเพชรเลยผมไม่ให้คุณมิลง่ายๆ หรอกครับ ”
ต้นไม้แกล้งจะเอาคืนแต่รามิลก็ส่ายหน้าไม่ยอมคืนให้แถมยังแกล้งเอาไปกอดไว้แน่นอีกต่างหาก ท่าทางที่ดูเหมือนเด็กๆ ทำให้ต้นไม้ยิ้มขำๆ ก่อนจะปล่อยเลยตามเลยเพราะยังไงเขาก็ตั้งใจจะให้เจ้าถังทองกับคุณมิลอยู่แล้ว
“ทำไมวันนี้ต้นกระบองเพชรถึงดูเยอะกว่าปกติ แล้วคุณไม้เอาใส่กระบะทำไมเหรอครับจะเอาไปไหน”
ราเพิ่งสังเกตว่ารอบโรงเรือนมีต้นกระบองเพชรหลากหลายพันธุ์หลายขนาดโดยเฉพาะต้นเล็กๆ ปกติคุณไม้ก็จัดต้นกระบองเพชรทุกวันอยู่แล้วแต่วันนี้ปริมาณมันเยอะกว่าทุกทีที่รามิลเคยเห็น
“วันอาทิตย์มีงานอีเว้นท์ครับงาน Green Day ปกติผมเอาเจ้าต้นกระบองเพชรไปขายอยู่แล้วคุณมิลไปด้วยกันไหมครับ”
“ชวนเพื่อนไปได้ไหมครับ”
“แกงค์แฟนฉันเหรอครับ”
“ครับ เบน คิน ทิม”
“ได้สิครับทุกทีมีแค่ผมกับเต้เท่านั้นมีหลายๆ คนจะได้ช่วยกัน”
“เจอกับแกงค์ลูกเพื่อนแม่ได้เลยครับ รับรองคุณไม้ได้ขายต้นกระบองเพชรไม่ทันแน่”
SECRET GARDEN
“ห๊ะ!”
“พูดใหม่อีกครั้งดิ”
“ให้กูไปทำอะไรนะ”
ปฏิกิริยาไม่ต่างจากที่คิดไว้เท่าไหร่ ไอ้เบนทำหน้าตกใจเหมือนหุ้นบริษัทตกไอ้คินขมวดคิ้ว งงๆ ยกเว้นไอ้ทิมที่หูตั้งหางกระดิกเรื่องสนุกๆ คุณชายทับทิมไม่เคยพลาด หลังจากที่กลับมาจากร้านดอกไม้รามิลส่งข้อความไปหาแกงค์ลูกเพื่อนแม่ว่ามีเรื่องจะคุย
ไม่ถึงสิบนาทีเพื่อนสามคนก็หอบหิ้วข้าวของมาจากบ้าน (ที่ห่างกันเพียงสองซอย) มานอนค้างที่บ้านรามิล ตอนนี้ก็นอนกลิ้งกันอยู่ตามมุมห้องหลังจากที่รามิลเล่าเรื่องที่ไปเคลียร์กับคุณต้นไม้ให้แกงค์ลูกเพื่อนแม่ฟัง ไอ้เบนที่น้ำตารื้นเพราะเป็นคนคิดแผนการณ์ทั้งหมดขึ้นมาและเห็นว่ามันจบลงด้วยดี
“กูบอกว่ากิจกรรมวันอาทิตย์นี้ถึงคิวกู กูจะบอกให้พวกมึงไปช่วยคุณไม้ขายต้นกระบองเพชรที่งานอีเว้นท์”
“ยังไม่ทันไรมึงใช้เพื่อนรักทำงานให้เมียแล้วอะ”
“จริงๆ เป็นข้ออ้างกูอยากอยู่กับคุณต้นไม้เอาพวกมึงไปขายต้นกระบองเพชร คุณไม้จะได้มีเวลาอยู่กับกู”
“ด่าหัวหน้าแกงค์ได้ไหมวะนี่ทำตัวยังกะคนละคน เมื่อสองสามอาทิตย์ก่อนทำตัวป่วยเหมือนคนใกล้ตาย”
“กูหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อได้กอดคุณต้นไม้”
“อยากถีบมึงว่ะรามิล”
“ทับทิมอย่าใจร้ายกับมิลสิครับ”
“กูจะถีบที่มึงเรียกกูว่าทับทิมนี่แหละ เดี๋ยววันอาทิตย์กูจะเอาตัวคุณต้นไม้มาอยู่กับกูทั้งวันส่วนมึงไปขายต้นกระบองเพชร”
คินได้แต่ยืนมองรามิลเอาหมอนฟาดใส่หัวทิมก่อนจะเอาตัวมาทับ เสียงไอ้ทิมโวยวายดังลั่นบ้านพอเบนเห็นแบบนั้นก็เข้ามาร่วมลงมะรุมมะตุ้มมันไม่ใช่เรื่องแปลกไอ้ทิมโดนแกล้งมาตั้งแต่เด็กๆ พอได้ยินเสียงหัวเราะของเพื่อนคินก็ใจชื้นขึ้นมาหน่อยยอมรับว่าสองสามอาทิตย์ก่อนพวกเขาทุกคนเป็นห่วงรามิลกันหมด
รามิลเป็นคนไม่แสดงออกเพราะปกติมักจะร่าเริง และเป็นผู้ชายสนุกสนานอยู่ตลอดเวลา
มีครั้งนี้ที่เป็นหนักกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา ก็ดีใจที่เพื่อนกลับมายิ้มได้เหมือนเดิม
“ร้านเรามีพนักงานขายต้นไม้ที่หล่อมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ พี่ไม้ไปเอาลูกใครมาเนี่ย!”
เต้กระซิบถามต้นไม้พลางเบนสายตาไปยังผู้ชายสี่คนที่ตื่นเต้นกับต้นกระบองเพชรหลายร้อยต้นที่วางอยู่หน้าร้าน ตอนที่พี่ไม้บอกว่างานอีเว้นท์ครั้งนี้จะมีผู้ช่วยขายต้นไม้ตอนแรกเต้ก็คิดว่าคงจะเป็นพี่มิลคนเดียว งงๆ เหมือนกันที่อยู่ดีๆ พี่มิลก็โผล่มาที่ร้านเหมือนเดิมแถมยังทำตัวร่าเริงทั้งแหย่ทั้งแกล้งพี่ไม้ไม่หยุด ทั้งที่เมื่อเดือนก่อนหายหน้าไปทั้งเดือน
แต่วันนี้พี่มิลมาพร้อมกับแกงค์ลูกเพื่อนแม่ พี่ไม้บอกว่าชื่อแกงค์เขาชื่อนี้จริงๆ ไม่ได้ตั้งเองได้ยินครั้งแรกนี่พยายามกลั้นหัวเราะอย่างสุดความสามารถ แต่แกงค์ลูกเพื่อนแม่ของพี่มิลแต่ละคนโคตรเท่ คุณเบนจามินนี่เต้รู้จักอยู่แล้วเคยไปส่งดอกไม้ให้แฟนเขาบ่อยๆ (ถึงจะสงสัยมากว่าส่งดอกไม้ให้ทุกครั้งแฟนไม่ใช่คนเดิมสักครั้ง)
ส่วนคุณคินก็เซอร์ๆ ติสๆ ดูไม่ใช่มาดนักธุรกิจแต่ท่าทางสาวๆ จะชอบผู้ชายลุคนี้เห็นเจ๊พิมเจ้าของร้านน้ำสมุนไพรเอาน้ำมาให้คุณคินชิมรอบที่แปด ส่วนคนสุดท้ายคุณทิมตัวเล็กกว่าทุกคนในกลุ่ม หน้าตาดูเหมือนเด็กๆ แต่จริงๆ เขาอายุเท่ากันยิ่งตอนนี้คุณเบนกำลังเอาผ้าของร้าน SECRET GARDEN มาโพกหัวให้ยิ่งดูเด็กลงไปอีก
.........................
........................................................................
-
........................................
.................................................................................
“ร้านผมขายดีแน่ๆ ”
“ผมกลัวว่าไอ้เบนจะขอเบอร์ลูกค้าสวยๆ ของคุณไม้มากกว่าขายต้นกระบองเพชร”
“คุณคินก็ฮ็อตนะครับ”
“แต่รามิลหล่อสุดนะครับ”
ต้นไม้แกล้งถอนหายใจคล้ายรับไม่ได้รามิลเลยแกล้งยื่นหน้าไปใกล้ๆ พร้อมกับถามซ้ำๆ ว่าไม่หล่อเหรอรามิลไม่หล่อเหรอครับ พอเห็นว่าหูของต้นไม้เริ่มจะแดงขึ้นมาบ้างแล้วเลยหยุดแกล้ง เสียงเรียกของทิมที่ดังลั่นทำให้ต้นไม้เดินออกมาหาคงมีลูกค้าถามอะไรที่ตอบไม่ได้ถึงได้เรียกเสียงดังขนาดนี้
“ถ้าชอบที่มีดอกผมขอแนะนำต้นนี้ดีกว่าครับ ต้นนี้ไม่มีดอกมันจะแตกหน่อไปเรื่อยๆ”
“………………………………………….”
“ครับ ต้นนี้ออกดอกได้ตลอดปีแต่ถ้าต้นนี้คุณจะต้องเลี้ยงไปอีกสองสามปีถึงจะออกดอก”
“………………………………………………..”
ทันทีที่ลูกค้าตกลงต้นไม้ก็ให้เต้ห่อกระดาษให้ท่าทางที่ดูคล่องแคล่วจนเบนจามินต้องเอ่ยถามว่าคุณไม้จำได้หมดเลยเหรอว่าต้นไหนพันธุ์อะไรเป็นแบบไหนพอต้นไม้พยักหน้ารับเบนก็ยกนิ้วโป้งให้พร้อมกับบอกว่าสุดยอดเรื่องต้นไม้ดอกไม้ใบหญ้านี่เขายอมแพ้นี่เป็นครั้งแรกที่อยู่ใกล้ชิดกับต้นไม้ขนาดนี้
“แน่สิ ทุกทีมึงอยู่แต่กับอบายมุขสุรานารี”
“อ้าว ทิมภาพจน์กูเสียหมดแต่วันนี้กูชอบมากที่ได้มาขายต้นไม้ฟิลลิ่งติ๊กเจษฏาภรณ์เลยมึง ผู้ชายรักสิ่งแวดล้อม”
“พี่ติ๊กไม่ตาตี่เท่ามึง”
“ตี๋แล้วมันผิดตรงไหนวะ กูว่ากูก็หล่อในระดับนึง”
“ผู้หญิงก็ชอบผู้ชายตี๋ๆ กันเยอะนะครับ”
“คุณไม้พูดถูกงั้นผมกับรามิลคุณไม้ว่าใครหล่อกว่ากันครับ”
“แน่นอนว่าคำตอบคือกู”
รามิลเดินมาร่วมวงหลังจากโดนไล่ไปขายต้นไม้กับคิน ตอนนี้ไอ้คินโดนลูกค้ารุมล้อมเลยชิ่งหนีมาก่อนต้นไม้หัวเราะพร้อมกับบอกว่าใช่เหรอครับ รามิลเลยเดินเข้ามาใกล้ๆแล้วเอนตัวไปหา เบนกับทิมเลยต้องแกล้งทำเสียงแซว ได้ยินคุณไม้บอกเบาๆว่าเพื่อนอยู่แต่รามิลก็ยักไหล่แถมก็ยังจับมือต้นไม้ไว้หลวมๆ
“วันนี้เป็นไงกันบ้างครับ”
“ผมขายได้ห้าต้น”
“ไอ้ทิมขายต้นกระบองเพชรให้เขาโดยที่มันยังไม่รู้ว่าพันธุ์อะไร”
“อ้าวทำไมวะมิล ต้นกระบองเพชรคุณไม้สวยทุกต้นกูเชียร์ต้นไหนลูกค้าก็ชอบหมด”
“สนุกดีครับคุณไม้ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้มาทำอะไรแบบนี้วันหลังผมชวนแฟนผมมาทำอะไรแบบนี้บ้างดีกว่า”
“โห จ๊ะจ๋า เจนนี่ จ๋อมแจ๋ม จุ๊บจิ๊บคงยอมมาทำกับมึงหรอกเบน”
“มึงมีปัญหาอะไรกับแฟนกูวะทิม แล้วแฟนกูตอนนี้ชื่อ จุ๊บแจง”
“บอกไว้ก่อนกูจะไม่ออกแบบแหวนแต่งงานให้เพื่อนสะใภ้ของแกงค์ลูกเพื่อนแม่ถ้าคนนั้นไม่ผ่านและกูไม่ชอบ”
“งั้นให้ไอ้มิลไปเลือกแบบแหวนรอเลยมีมันคนเดียวเท่านั้นแหละตอนนี้”
รามิลดีดนิ้วก่อนจะแทกมือกับเบนจามินเหมือนรู้กัน ทิมเองก็ตบอกตัวเองพร้อมกับบอกว่าสำหรับหัวหน้าแกงค์ลูกเพื่อนแม่จะออกแบบให้เวอร์วังอลังการที่สุด ต้นไม้ไม่อยากขัดได้แต่ปล่อยให้แกงค์ลูกเพื่อนแม่คุยกันอยู่อย่างนั้นเป็นกลุ่มเพื่อนที่ตลกดีสามนาทีดีกันพอผ่านไปห้านาทีก็ตีกันอีก ต้นไม้บอกกับรามิลว่ากลุ่มเพื่อนที่สนิทกันพอเรียนจบก็แยกย้ายเพราะคณะสาขาที่เรียนส่วนมากจะไปทำงานที่ต่างจังหวัดมีแค่ไม่กี่คนที่อยู่กรุงเทพฯ แต่ก็ยังติดต่อกันอยู่เรื่อยๆ
“ถ้าอยู่กับแกงค์ลูกเพื่อนแม่ทั้งวันคุณไม้อาจจะปวดหัวก็ได้นะครับ”
“แตกต่างจากที่คิดไว้เหมือนกันนะครับ เวลาที่พวกคุณอยู่ด้วยกันถ้าคนภายนอกจะคิดว่าเป็นแกงค์ลูกคุณชายรวยๆ แต่ถ้าได้มารู้จักกันจริงๆ ก็เหมือนแกงค์เด็กผู้ชายทั่วๆ ไป”
“คุณไม้พูดเหมือนเห็นแกงค์ลูกเพื่อนแม่มานานแล้ว”
“………………………………………………………………….”
“คุณไม้”
“ผมชอบเวลาที่คุณเป็นรามิลหัวหน้าแกงค์ลูกเพื่อนแม่นะครับ”
รามิลหัวเราะเพราะคิดว่าน้อยคนนักที่จะเห็นเขาในมุมแบบนี้แล้วยังชอบเพราะทุกคนที่เข้ามาหาล้วนแต่รู้จักเขาในนาม รามิล เตชนะหิรัญ กันทั้งนั้นตอนนี้คินเข้ามาสมทบหลังจากที่เต้บอกว่าต้นกระบองเพชรเหลือไม่กี่ต้นแล้ว หมดเร็วมากตั้งแต่ออกอีเว้นท์มา เต้เลยขอตัวไปเดินดูงาน ต้นไม้ยังคงตลกกับการคุยไปทะเลาะไปของแกงค์ลูกเพื่อนแม่เรื่องสัพเพเหระก็ยังตีกันได้ตอนนี้ก็เถียงกันเรื่องซูเปอร์ฮีโร่ในหนัง
“กูจะเป็นไอร่อนแมนเท่สุดกูเป็นหัวหน้าแกงค์”
“กูรักสไปเดอร์แมนมาตั้งแต่อายุสิบเจ็ดกูไม่เปลี่ยนใจ”
“ยังไงกูก็จะเป็นไอร่อนแมน แล้วคุณไม้ชอบใครครับ”
“ผมเหรอ ตั้งแต่ดูมาผมชอบหมอแปลกสุดแล้วครับไม่เหมือนคนอื่นๆ ดี”
“ไอ้เบนงั้นมึงเป็นไอร่อนแมนกูจะเป็นหมอแปลก”
“ไม่ๆ กูจะเป็นสไปเดอร์แมนกูชอบสไปเดอร์แมน”
ต้นไม้ยังไม่เคยเห็นใครในวัยเกือบสามสิบแย่งกันเป็นซูเปอร์ฮีโร่กันจริงจังขนาดนี้มาก่อนเลยแกล้งทำท่ายิงใยแมงมุมใส่เบนและแน่นอนว่าแฟนคลับตั้งแต่อายุสิบเจ็ดทำท่ากลับอย่างแม่นยำ ยังไม่ทันจะได้เล่นต่อก็มีลูกค้าผู้หญิงมายืนดูอยู่หน้าร้านท่าทางกล้าๆ กลัวๆ เหมือนไม่กล้าเข้ามาต้นไม้เลยบอกว่าเดี๋ยวไปดูเองให้แกงค์ลูกเพื่อนแม่พักบ้าง เบนจามินมองตามหลังเจ้าของร้านดอกไม้ไปก่อนจะบอก
“เป็นครั้งแรกที่กูทำตัวปัญญาอ่อนกับแฟนเพื่อนได้โดยไม่ต้องเก๊ก ถ้ากูไปเล่นแบบนี้กับจุ๊บแจงคงโดนด่าทำไมวะพวกผู้หญิงไม่แย่งกันเป็นเซเลอร์มูนเหรอ”
“ว่าที่แฟนก่อนเขายังไม่ได้ตกลงอะไรกับกูเลย”
“เอาตรงๆ ตอนมึงเป็นแฟนกับฝ้ายเวลาเจอกันกูก็ยังเป็นเบนจามินที่ดูเป็นนักธุรกิจ แต่กับคุณไม้…ใช้คำว่าอะไรดีสบายๆ ง่ายๆธรรมชาติ”
“ที่กูพาพวกมึงมาวันนี้ที่จริงกูก็อยากรู้ว่าถ้าเขาเจอกับแกงค์ลูกเพื่อนแม่แล้วจะเป็นไงกูถามความเห็นพวกมึงดีกว่า”
ทั้งสามคนหันไปมองเจ้าของร้านดอกไม้ที่ตอนนี้กำลังยืนฟังลูกค้าอยู่หน้าร้าน ถึงแม้เรื่องหน้าตาคุณไม้จะไม่ได้โดดเด่นที่ขนาดเป็นที่สนใจแต่อย่างที่ทุกคนรู้ แต่ละคนมีเสน่ห์อยู่ในตัวอยู่แล้วทั้งสามคนคิดเหมือนกันว่ารอยยิ้มของคุณไม้ทำให้คนเคลิ้มได้ไม่ยากเรียกว่ายิ้มสวยมาก เวลาอยู่ใกล้ๆ ก็รู้สึกสบายๆ สดชื่นสมกับที่ชื่อ ต้นไม้ พอทุกคนเงียบทิมเลยเป็นฝ่ายบอกแทนและคินกับเบนก็พยักหน้าพร้อมกัน
“เอาเป็นว่าอยากได้แหวนแบบไหนบอกกูมาแล้วกันหัวหน้า”
SECRET GARDEN
“ทำอะไรครับ”
“ลูกค้าบอกว่าวันนี้วันครบรอบแต่ไม่รู้จะให้อะไรแฟนดีผมเลยเสนอให้เอาต้นไม้ต้นนี้ให้แต่ทำให้มันสวยหน่อย”
รามิลมองคุณไม้จัดต้นโฮย่ารูปหัวใจใส่กระถางสวยงามแล้วผูกโบว์ ท่าทางตั้งอกตั้งใจทำให้รามิลเท้าคางมองอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งมันสวยจนเป็นของขวัญแล้วเลยนำมันมาให้ลูกค้าที่รออยู่หน้าร้านลูกค้าท่าทางชอบมากถึงได้เอ่ยชมไม่หยุด
“ต้นไม้ก็เป็นของขวัญได้เนอะ”
“ทำไมจะเป็นไม่ได้ล่ะครับผมยังเคยให้ต้นกระบองเพชรเป็นของขวัญวาเลนไทน์เลย”
“หืม? ใช่คนที่คุณเคยบอกผมหรือเปล่าครับตอนที่คุณเรียนมหา’ลัยคนที่เป็นพี่เฟรมในหนังเรื่องเมย์ไหน”
“ครับ”
“เล่าให้ผมฟังได้ไหม”
“ตอนนั้นเขามีแฟนอยู่แล้ว ผมเลยทำได้แค่เอาไปให้เขาโดยที่เขาไม่รู้”
“ไม่เสียดายเหรอครับที่ไม่ได้ให้เขาด้วยตัวเอง”
“เป็นแบบนั้นก็ดีแล้วครับ เขามีแฟนอยู่แล้วมันคงไม่ดีถ้าอยู่ดีๆผมเอาต้นกระบองเพชรไปให้ เขาต้องเกลียดผมแน่ๆ”
“งั้นคิดซะว่าวันนี้เป็นวันวาเลนไทน์”
“ครับ?”
“เลือกต้นกระบองเพชรมาเลยครับย้อนวัยกันหน่อย”
รามิลพยายามยีผมให้ผมตกลงมาเหมือนเด็กวัยรุ่นก่อนที่ต้นไม้จะเดินไปหยิบเอาต้นกระบองเพชรตรงกระบะด้านหลังรามิลแปลกใจเมื่อเห็นว่าเจ้าต้นนี้ทำไมมาอยู่ตรงนี้แถมกระถางก็ไม่เหมือนกับที่ไปวางขายหน้าร้าน คุณไม้บอกว่าต้นนี้ชื่อ Melocactus (เมโลแคคตัส) เป็นต้นกระบองเพชรทรงกลมเรียบๆ แต่มีหนามอยู่รอบตัวตรงกลางของต้นมีดอกสีชมพู ท่าทางประหม่าและดูตื่นเต้นของคุณต้นไม้ทำให้รามิลต้องยิ้มอย่างเอ็นดูเหมือนย้อนวัยไปตอนเรียนมหา’ลัยจริงๆ
“………………………………………………………”
จากที่เล่นๆ อยู่ดีๆ ก็เงียบกันทั้งคู่รามิลมองต้นไม้ที่ยืนถือต้นกระบองเพชรอยู่ตรงหน้า แววตาที่มองมาทำให้รามิลเลือกที่จะรอฟังแต่คุณไม้ไม่ได้พูดอะไรออกมาไม่มีคำว่าHappy Valentine เพียงแค่ยื่นต้นกระบองเพชรมาให้ รามิลยิ้มให้พร้อมกับรับต้นกระบองเพชรมาถือไว้กับมือ
“ขอบคุณครับ ต้นไม้”
เพียงแค่ประโยคเดียว
ทำให้เจ้าของร้านดอกไม้ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น
“ร้องไห้ทำไม”
รามิลถามขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังยิ้มทั้งน้ำตามันไม่ใช่ร้องไห้เพราะความเสียใจรามิลสัมผัสได้เพราะคุณไม้กำลังยิ้มจนตาหยีลง รามิลเลยคว้าเอวคนที่ยืนอยู่เข้ามากอดไว้ยิ่งกอดไว้แน่นเท่าไหร่คุณไม้ก็ซบหน้าลงกับอกเขาแถมยังได้ยินเสียงหัวเราะอีกต่างหาก
“นี่ร้องไห้เพราะตอนนั้นคุณอยากให้เขากับมือแบบนี้ใช่ไหมครับ”
ต้นไม้ไม่ได้ตอบเพียงแค่พยักหน้ากับอกกว้าง รามิลเลยยกมือขึ้นมาลูบศีรษะเบาๆ น่าแปลกทำไมเขาถึงไม่รู้สึกหึงหวงหรือรู้สึกไม่พอใจถ้าคุณต้นไม้ยังคิดถึงคนนั้นอยู่ ตอนนี้มันมีแต่ความรู้สึกดีๆ เต็มไปหมดมันเหมือนกับว่าเขาเป็นผู้ชายคนนั้นเมื่อหลายปีก่อนจริงๆ
“คิดซะว่าผมคือคนแรกแล้วกันที่ได้ต้นกระบองเพชรในวันวาเลนไทน์จากคุณ”
รามิลมองไปยังกระถางต้นกระบองเพชรเมโลแคคตัสในมือเพิ่งเห็นว่าตรงกระถางต้นไม้มันมีคำภาษาอังกฤษเขียนไว้เหมือนทุกครั้งวันนี้รามิลไม่ได้สังเกตว่ากระถางต้นไม้ที่วันนี้คุณไม้เอามาขายมันมีคำเขียนไว้เหมือนกันหรือเปล่า แต่มันก็เป็นเรื่องที่คุ้นเคยไปแล้วเมื่อได้เห็นคำภาษาอังกฤษบนกระถาง
find
รามิลเลิกสนใจคำบนกระถางแล้วก้มลงมองคนที่เขายังกอดไว้อยู่ หน้าผากขาวๆ ที่อยู่ตรงหน้าทำให้รามิลก้มลงไปจูบเบาๆ ต้นไม้นิ่งไปสักพักก่อนจะช้อนตาขึ้นมามองมองแววตาที่สะท้อนภาพเพียงแค่ตัวเขาทำให้รามิลแนบจูบลงมาอีกรอบ มือของต้นไม้ที่อยู่ข้างลำตัวยกขึ้นมากอดเอวรามิลไว้หลวมๆ ต้นไม้หลับตาลงเมื่อรามิลไม่ยอมถอนจูบออกเสียงพูดเบาๆ จากเจ้าของร้านดอกไม้ทำให้รามิลฟังไม่ชัดแต่รามิลไม่ได้สนใจเท่าไหร่เขาสนใจแค่คนในอ้อมกอดก็พอแล้ว
“ไม่ว่าจะตอนนั้นหรือตอนนี้คุณก็คือคนแรก รามิล”
TO BE CON
SECRET GARDEN
คือความลับในใจฉัน..
ps,ต่อจากตอนนี้เป็นต้นไม้อาจจะเลี่ยนตายได้เพราะพระเอกจะหยอดและแต๊ะอั๋งเยอะมาก 555
TWITTER : #ความลับของต้นไม้ @ribbinbo
-
หวานๆ มาเลยค่ะ ชอบ คุณต้นไม้จะได้ชื่นใจ หลังร้องไห้มาเป็นเดือน
-
รามิลสายเต๊าะ
-
ชอบหวานๆค่ะ :3123:
-
อยากรู้เรื่องราวในอดีตมากกก :hao5:
-
น่ารัก ๆๆๆๆ
-
เดี๋ยวต้องไปอ่านย้อนว่ากระถางต้นตะบองเพชรเขียนไว้ เอามาเรียงประโยคหาความหมาย
คนที่คุณต้นไม้แอบรัก คือรามิลเหรอ ย้อนอดีตหน่อยนะ อยากรู้ อิอิอิ
:z2: :z2: :z2:
-
หวานกันจนมดทั้งรังมาตอมแล้วมั้ง :hao3:
ตลกแก้งส์ลูกเพื่อนแม่ เหมือนเด็กโข่งเล่นกันเลย :m20:
-
:hao7: น่ารัก
-
SECRET GARDEN
คือความลับในใจฉัน..
CH9. ARIOCARPUS
“ผมไม่อยากไปหัวหินแล้วคุณดาว”
“อายุเท่าไหร่แล้วคะเนี่ยถึงมาโวยวายไม่อยากไปทำงาน”
“ผมไปเช้าเย็นกลับได้ไหมครับ”
“โอ๊ย..เดี๋ยวตีตายเลยคุณมิล”
พิมพ์ดาวแทบจะหยิบยาดมขึ้นมาสูดให้เต็มปอดนี่เธอก็ไม่รู้ว่าไอ้อาการระหว่างซึมเป็นหุ่นยนต์แบตหมดกับร่าเริงเกินเหตุแบบวันนี้อะไรมันดีกว่ากัน แต่พอเป็นแบบนี้ก็โล่งใจเปราะหนึ่งที่เจ้านายของเธอเริ่มกลับมีสติในการทำงานหลังจากที่เรียกได้ว่าสมองเบลอไปพักนึง (ไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่าเซ็นลายเซ็นตัวเองผิด)
“สามวันสองคืนเองค่ะ ทำเหมือนไปเป็นปี”
“ห่างกันสองสามนาทีก็ขาดใจตายแล้วครับ”
“คุณลูกพีชเหรอคะ”
รามิลเงยหน้าขึ้นมามองเลขาคู่ใจที่เหมือนแม่นมคอยดูแลมาตั้งแต่เขาเข้ามารับตำแหน่งถึงแม้ว่ารามิลจะรักและเคารพคุณพิมพ์ดาวเหมือนคนในครอบครัวเตชนะหิรัญ แต่รามิลก็ไม่แน่ใจได้เลยว่าคุณดาวจะรับเรื่องที่เขาชอบผู้ชายด้วยกันได้มากน้อยแค่ไหนแต่รามิลไม่อยากที่จะปิดบังเรื่องนี้กับคุณพิมพ์ดาวเหมือนกัน
“คุณดาวครับ ถ้าผมบอกอะไรบางอย่างคุณดาวอย่าเพิ่งโกรธผมนะครับ”
“นี่จริงจังไหมคะเนี่ย”
“ครับ”
“ไม่โกรธหรอกค่ะ”
“ผมจะบอกเรื่องนี้กับคุณดาวในฐานะญาติผู้ใหญ่ที่ผมนับถือไม่ใช่เลขาของรามิล เตชนะหิรัญ”
“……………………………………………………………………………”
“คนที่ผมคุยด้วยตอนนี้ไม่ใช่ลูกพีช เขาชื่อต้นไม้เป็นเจ้าของร้านดอกไม้ หน้าอาจจะนิ่งไปหน่อยแต่ยิ้มสวยมากๆ ผมรู้จักเขามาสักพักแล้วถึงตอนนี้อาจจะยังไม่ใช่แฟนแต่ผมมั่นใจความรู้สึกตัวเอง แต่สิ่งที่ผมอยากจะบอกก็คือ คุณดาวครับคุณต้นไม้เป็นผู้ชาย”
“……………………………………………………………………………”
“คุณดาว”
“คุณต้นไม้คือคนที่ทำให้คุณมิลมีอาการแปลกๆ เมื่อเดือนก่อนและก็เป็นคนเดียวที่ทำให้กลับมายิ้มได้ใช่ไหมคะ ต้องเป็นเจ้าของต้นกระบองเพชรที่เอามาตั้งหน้าโต๊ะทำงานด้วยแน่ๆ ”
“ครับ คนเดียวกันตอนแรกผมสับสนจนแทบจะเป็นบ้าแต่ก็เป็นอย่างที่เห็นผมเหมือนคนใกล้ตายเลยคิดเหมือนกันว่าถ้าผมปล่อยเขาไปผมคงตายจริงๆ ”
“……………………………………………………………………………”
“ผมอยากให้คุณดาวได้รู้จักคุณต้นไม้ถ้าคุณดาวได้เจอจะต้องชอบเหมือนที่ผมชอบแน่ๆ”
“……………………………………………………………………………”
“แต่ถ้าคุณดาวไม่อย..”
“ชื่อน่ารักดีนะคะต้นไม้..จะพามาวันไหนบอกล่วงหน้าด้วยจะเตรียมเรื่องเผาคุณมิลให้คุณต้นไม้ฟัง เริ่มจากงอแงไม่อยากไปทำงานที่หัวหินก่อนเลยค่ะ”
รามิลจากที่ทำใจแล้วว่าเรื่องแบบนี้ใช่ว่าทุกคนที่จะรับได้เพราะเห็นคุณดาวเองก็เงียบไปเป็นนาทีแต่พอได้ยินประโยคนั้นรามิลก็ยิ้มกว้างก่อนที่จะบอกว่าจะตั้งใจทำงานไม่งอแงแล้วกลับบ้านไปจะรีบเก็บกระเป๋าเลยงานที่หัวหินจะได้เสร็จเร็วๆ คุณดาวได้แต่ยิ้มอย่างเอ็นดู เคยได้ยินประโยคที่ว่าความรักจะทำให้ดูเด็กลงเพิ่งมาเห็นกับตาก็วันนี้ เจ้านายของเธอเหมือนกลับไปสมัยวัยรุ่นที่เพิ่งมีแฟน
พิมพ์ดาวยอมรับว่าตอนแรกที่ได้รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ชายเธอเองก็ตกใจมากเหมือนกัน แต่เพราะเธอได้เห็นเองกับตาว่าตอนที่คุณรามิลต้องห่างจากคุณต้นไม้นั้นมีอาการยังไง เผลอๆ เธอได้เห็นมากกว่าคนอื่นด้วยซ้ำเพราะทำงานด้วยกันตั้งแต่เช้าจรดเย็นเรียกว่าหนักเอาการอยู่อาจจะยังไม่เท่าตอนที่เลิกกับคุณฝ้าย ตอนนั้นเธอจำได้ว่าคุณรามิลเมาหัวราน้ำทุกวันขาดงานเป็นว่าเล่นแต่พิมพ์ดาวก็คิดว่า
อาการอกหักกับอาการเริ่มรักมันต่างกันอยู่แล้ว
ยังไงเธอก็อยากจะรู้ว่าคุณต้นไม้คนที่จะเข้ามาดูแลหัวใจเจ้านายของเธอ
อีกครั้งเป็นคนแบบไหน
SECRET GARDEN
รามิลเริ่มรู้ว่าเวลาที่คุณต้นไม้มีสมาธิอยู่กับอะไรสักอย่างจะไม่มีการวอกแวกไปสนใจสิ่งไหนเลย ทุกทีถ้าเขาก้าวขาเข้ามาในโรงเรือนกระบองเพชรคุณต้นไม้จะรู้สึกตัวทันทีขนาดไม่ได้หันมามองที่ประตูนะ แต่ตอนนี้ท่าทางสิ่งที่กำลังทำอยู่สำคัญมากถึงก้มหน้าก้มตาทำไม่สนใจเลยเลยว่าเขามายืนอยู่ข้างๆ นานแล้ว
“ทำอะไรครับ”
ทันทีที่เขาตัดสินใจเอ่ยทักเพราะเห็นว่าขืนยืนรออยู่อย่างนี้คงอีกนานกว่าอีกฝ่ายจะสังเกตเห็น แต่พอทักเข้าคนที่กำลังก้มหน้าดูเมล็ดพันธ์ที่อยู่ในถาดก็สะดุ้งสุดตัวหน้าตาตื่นท่าทางเหมือนแมวขี้ตกใจซึ่งนานๆ ครั้งจะได้เห็นมันก็ดูน่ารักดี
“ทำไมคุณมิลมาเงียบๆ ล่ะครับ”
“ผมก็มาของผมปกติคุณไม้นั่นแหละทำอะไรอยู่ครับ ไม่สนใจผมเลย”
“เพาะเมล็ดกระบองเพชรครับ ไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไงบ้างผมไม่ได้เพาะเมล็ดพันธ์นี้นานแล้วเหมือนกัน”
“พันธ์อะไรเหรอครับ”
“Ariocarpus คุณมิลอาจจะไม่ค่อยได้เห็น พันธ์นี้ค่อนข้างโตช้าแล้วก็ราคาสูงมากด้วย เพาะเมล็ดมันก็โตยากไม่รู้ว่าจะขึ้นหรือเปล่า ออกดอกแค่ปีละครั้งเองครับคนเลยไม่ค่อยนิยมผมเองก็มีไม่ค่อยเยอะ”
“ไหนคือต้นของมันผมอยากเห็น”
ต้นไม้หันไปหยิบกระถางต้นกระบองเพชรที่วางอยู่ใกล้ๆ มันเป็นต้นกระบองเพชรที่รูปทรงแปลกดีมันไม่ได้มีหนามรอบตัวเหมือนเจ้าต้นถังทองหรือขนปุกปุยเหมือนเจ้าพุดเดิ้ลมันเหมือนต้นไม้เตี้ยๆ แต่ตรงกลางมีดอกสีชมพูอ่อนๆ รามิลยกกระถางขึ้นมามองใกล้ๆ มันแปลกตาจนเขาเองรู้สึกตื่นเต้นไปหมดเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นทำให้รามิลต้องลดกระถางลง
“หัวเราะอะไรครับ”
“คุณมิลตาเป็นประกายเหมือนเจอของเล่นที่ถูกใจ”
“ผมใจเต้นตึกตักเลยครับ”
“แสดงว่าตกหลุมรักกระบองเพชรจริงๆ แล้วสินะ”
“เวลามองหน้าคุณไม้ก็เป็นเหมือนกันนะครับ”
รู้สึกสกิลการจีบจะพัฒนาขึ้นเยอะรามิลเห็นคุณไม้ที่กำลังจะพูดต่อเงียบไปซะดื้อๆ ก่อนจะเห็นว่าเจ้าของร้านดอกไม้หูแดงขึ้นมาเหมือนทุกครั้งที่เขินพอสู้ไม่ได้ต้นไม้ก็หันไปจัดการเจ้าเมล็ดต้นกระบองเพชรต่อ รามิลเลยลากเก้าอี้มานั่งเรียนรู้วิธีการเพาะเมล็ดไปด้วย
เป็นประสบการณ์ทีแปลกใหม่มาก
ครั้งสุดท้ายที่เห็นเมล็ดพันธุ์พืชคือตอนป.5 ที่โรงเรียนให้ปลูกต้นถั่วงอกบนกระดาษทิชชู่ตอนนั้นรามิลไม่ได้สนใจเท่าไหร่ให้พี่เทพเป็นดูแลต้นถั่วงอกด้วยซ้ำ รามิลนึกว่าแค่โยนเมล็ดลงบนดินแล้วรอมันขึ้นมาก็จบแค่นั้น แต่มันไม่ใช่…คุณไม้ดูแลเอาใจใส่ทีละเมล็ด คอยดูและจดสังเกตว่ามันเป็นแบบไหน อันไหนมีเชื้อรา อันไหนมีแนวโน้มที่จะปลูกไม่ขึ้น
“ผมว่าคุณไม้ต้องเป็นคนที่ดูแลเอาใจใส่คนเก่งแน่ๆ”
“ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะครับ”
“ขนาดต้นกระบองเพชรคุณไม้ยังเอาใจใส่ขนาดนี้เลย”
“ถ้ารักสิ่งไหนก็ต้องดูแลเอาใจใส่สิ่งนั้นสิครับ ผมดูแลต้นกระบองเพชรเพราะว่าผมรักที่สุดในบรรดาต้นไม้พืชพันธุ์ที่ผมรู้จักมา”
“ดูเป็นคนรักเดียวใจเดียว”
“ก็คงเป็นอย่างนั้น”
“รักคนเดียวที่รักนานเท่าไหร่”
“ถ้าหมายถึงผมรักคนๆนึงได้นานแค่ไหนขอบอกเลยว่า นานจนคุณมิลเองต้องไม่เชื่อแน่ๆ”
“งั้นถ้ารักใคร…”
“นี่จะเล่นมุขจีบอีกหรือเปล่า”
“บอกตามตรง ผมว่าคนแบบคุณต้นไม้เป็นคนที่ผมไม่เคยเจอ ตอนเจอกันครั้งแรกคุณนิ่งมากๆ ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกอาจจะใกล้เคียงกับคำว่าเย็นชา แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ดูไม่เป็นมิตรเวลาทิ่อยู่ใกล้ๆ ผมรู้สึกสบายๆ เหมือนเรานั่งพิงต้นไม้”
“พี่ชายผมเคยบอกว่าภายนอกผมก็ดูเหมือนผู้ชายธรรมดาทั่วๆ ไปเรียกว่าจืดชืดเลยก็ว่าได้แต่ถ้าได้รู้จัก..”
“ถ้าได้รู้จักแล้ว?”
รามิลเห็นคนที่พูดอยู่เงียบไปเลยถามซ้ำเจ้าของร้านดอกไม้วางกระถางต้นกระบองเพชร Ariocarpus ที่ถืออยู่ไว้บนชั้นก่อนจะเอนตัวเข้ามามือวางพาดลงบนไหล่กว้างมืออีกข้างก็ยกขึ้นมาป้องไว้ก่อนจะกระซิบข้างหูรามิลเบาๆ
“ถ้าได้รู้จักแล้วจะค่อยๆ ตกหลุมรัก”
เสียงกระซิบเบาๆ ตบท้ายด้วยรอยยิ้มที่รามิลเป็นคนบอกเองว่าสวยมากนี่รามิลไม่ได้คิดไปเองว่าคุณต้นไม้ทำให้คนใจสั่นได้ไม่ยากนอกจากรอยยิ้มที่พิมพ์ใจแล้วคำพูดธรรมดาๆ แต่ทำให้ใจสั่นนี่แหละรามิลอยากจะบอกพี่ชายคุณไม้ ว่ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ในฐานะผู้ชายด้วยกันคุณไม้ไม่ได้มีอะไรโดดเด่นถึงขนาดที่ว่าเจอกันครั้งแรกแล้วประทับใจแต่พอได้รู้จักกลับมีอะไรเยอะแยะจนเขาเองที่อยากจะค้นหาไปเรื่อยๆ
“คุณมิล”
“นี่ผมเป็นฝ่ายโดนจีบหรือเปล่า”
รามิลยกแขนขึ้นวางพาดลงบนเอวของคนที่เอนตัวเข้ามาหาพร้อมกับออกแรงให้คุณต้นไม้ลงมาจากเก้าอี้รามิลกระเถิบตัวให้เจ้าของร้านดอกไม้มายืนอยู่ตรงระหว่างขาต้นไม้เลยต้องยกขึ้นมาจับแขนอีกฝ่ายไว้เพราะรามิลเล่นกอดเอวไว้แน่นขนาดนี้ พอเห็นคนตรงหน้าถอนหายใจสองสามครั้งเหมือนมีเรื่องอะไรหนักใจก็เลยต้องเอ่ยถาม
“เป็นอะไรครับ”
“คุณไม้รู้ไหมผมเป็นคนวอแว ติดสัมผัสมากด้วยผมจะต้องขาดใจตายแน่ๆ”
“ติดสัมผัส?”
“เวลาที่ผมชอบใครผมอยากอยู่ใกล้ๆ อยากจะกอด อยากจะหอมเหมือนตอนนี้ คุณไม้ครับผมมีข่าวร้ายจะบอก”
“ครับ”
“ผมต้องไปทำงานที่หัวหิน”
“นานเหรอครับ”
“สามวันสองคืน”
ต้นไม้หัวเราะออกมาเมื่อได้ยินคนตรงหน้าบอกจำนวนวันที่ต้องไปทำงาน ตอนแรกนี่ใจเสียไปแล้วนะเพราะเห็นคุณรามิลทำหน้าตาจริงจังนึกว่าเป็นเรื่องซีเรียสร้ายแรงอะไรเพราะทำท่าหงอยๆ พอเขาหัวเราะคุณรามิลก็บ่นเบาๆ ว่าคุณดาวก็หาว่าผมเวอร์แต่ไม่เป็นผมไม่รู้หรอกว่ามันเป็นยังไง
“ก็คุณมิลเวอร์จริงๆ นิครับผมนึกว่าคุณจะไปอยู่นานเป็นอาทิตย์ๆ ซะอีก”
“ก็ผมบอกคุณไม้แล้วว่าผมเป็นคนชอบวอแว เนี่ยผม..”
ต้นไม้ค่อยๆ ยกแขนขึ้นมาพาดไหล่แล้วกอดคนตรงหน้าไว้พร้อมกับตบหลังเบาๆ รามิลนิ่งไปสักพักก่อนจะกระชับกอดเอวคุณต้นไม้ให้แน่นขึ้น ได้ยินเสียงบอกเบาๆ ว่าห้ามเขางอแงเรื่องงานเพราะว่าโตแล้ว รามิลไม่ได้ตอบรับเพราะคิดว่าตอนแรกว่าจะเลิกบ่นเรื่องนี้แล้วแต่เจอแบบนี้ก็ของอแงให้ถึงที่สุด
“เจออย่างนี้ผมจะไปไหนรอด ไปเที่ยวทะเลกันไหมครับคุณไม้”
“ไม่ต้องเลยมาบอกอย่างนี้แสดงว่าไปพรุ่งนี้สินะกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะครับตอนนี้ดึกแล้ว”
ปกติรามิลไม่เคยเกเรเรื่องานเลยสักนิดทุกทีพรุ่งนี้บินไปฮ่องกงวันนี้ยังไปเที่ยวเย้วๆ กับแกงค์ลูกเพื่อนแม่อยู่เลย กลับบ้านตีสี่บินหกโมงเช้าก็ไม่เป็นปัญหา แต่พอเห็นท่าทางของคุณต้นไม้แล้วก็คงเป็นห่วงกลัวว่าเขาจะพักผ่อนใจจริงรามิลอยากอุ้มเจ้าของร้านดอกไม้ไปไว้ที่บ้านเลยด้วยซ้ำแต่ทำจริงๆ อาจจะโดนโกรธ รามิลเดินมาที่หน้าประตูโรงเรือนหลังจากโดนไล่ให้กลับบ้านรอบที่สิบพอคิดอะไรได้ขึ้นมาก็เลยกวักมือเรียกให้คุณไม้เดินเข้ามาหาอีกรอบ
“ผมบอกว่าผมเป็นคนติดสัมผัส”
“คุณมิลบอกผมรอบที่สามแล้ว”
ต้นไม้ทำหน้าสงสัยเมื่อรามิลไม่ตอบรับอะไรแถมยังทำหน้าตาเจ้าเล่ห์แปลกๆ กำลังเอ่ยถามอีกรอบแต่อยู่ดีๆ คนที่ยืนพิงประตูอยู่ก็ก้มลงมาหาก่อนที่จมูกโด่งนั่นจะสัมผัสกับแก้มขาวเต็มแรงแถมยังค้างไว้อย่างนั้นอีกหลายนาทีกว่าจะตัดใจผละออกมา รามิลก้มลงมามองหน้าคนที่ยืนทำหน้าตกใจอยู่หน้าประตูก่อนจะบอก
“อีกสามวันเจอกันนะครับ”
..............................
......................................................
........................................................................
-
SECRET GARDEN
“ทำไมมึงมาหัวหินวะไม่ทำงานทำการเหรอไงเบน”
“ทำด้วยเที่ยวด้วยไม่ได้เหรอวะ จุ๊บแจงอยากมาทะเลกูก็เลยมา”
“ก็เป็นซะแบบนี้ป๊ามึงเขาถึงไม่ไว้ใจให้มึงทำงานใหญ่ๆ สักที”
“เวลาทำงานกูก็จริงจังเว้ย ห้ามพูดเรื่องซีเรียสที่บ้านเอาแต่ถามกูว่าเมื่อไหร่กูจะเลิกเปลี่ยนแฟนกูเบื่อจะตายอยู่แล้ว”
“มึงก็เลิกเจ้าชู้สิวะ ควงคนนู้นคนนี้ไปเรื่อยเดี๋ยววันนึงเจอของจริงแล้วจะรู้สึก”
“ใคระมาจริงกับกูนี่เบนจามิน เกียรติธนธาดานะครับ”
“กูรู้นะว่าลึกๆ มึงไม่จริงจังกับใครสักคนเพราะอะไรกูนี่เพื่อนมึงตั้งแต่เกิด”
“กูลืมไปแล้ว”
“อย่ามาโกหกหัวหน้าแกงค์ กูรู้ว่ามึงยังรอ…”
“เฮ้ย ไอ้มิล!”
เสียงตะโกนที่ดังขึ้นทำให้ทั้งสองคนหยุดบทสนทนาแล้วหันไปตามเสียงเรียก รามิลลุกขึ้นยืนทักทายเพื่อนเก่าตั้งแต่สมัยมหา’ลัยตั้มเป็นเพื่อนของเพื่อนอีกทีแต่ก็รู้จักกับรามิลมาตั้งแต่เรียนอยู่ปีสองนี่ตั้งแต่เรียนจบรับปริญญากันไปก็ไม่ได้เจอกันอีก เห็นว่าตั้มเองก็เดินสายต่างจังหวัด
“ไม่เจอกันนานพวกแกงค์ลูกเพื่อนแม่ก็ยังหล่อเหมือนเดิม มีอีกคนที่เรียนนิเทศกับไอ้ตัวจิ๋วๆ เรียนออกแบบ”
“มึงลองไปเรียกไอ้จิ๋วต่อหน้าไอ้ทิมมันกระโดดเตะมึงแน่”
“เออ..รู้ยังวะปีนี้คณะมึงจัดงานเลี้ยงรุ่นพร้อมคณะกูจัดที่มหา’ลัยด้วยมึง”
“เห็นแว๊บๆ ในไลน์กรุ๊ปปีนี้ว่างพอดีว่าจะไปทุกทีแม่งติดงานเสียดาย”
พอไม่เจอกันนานก็เลยคุยอะไรเรื่อยเปื่อยชีวิตในวัยมหา’ลัยที่ถูกขุดขึ้นมาเล่าทำให้ทั้งสามคนต่างหัวเราะกันไม่หยุด เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้ตั้มต้องขอตัวก่อน รามิลกับเบนโบกมือลาเพื่อนสมัยมหา’ลัยก่อนที่จะตะโกนถาม
“เฮ้ย..กูลืมไปแล้วมึงเรียนคณะอะไรวะตั้ม”
“คณะเกษตรไงโว้ย”
ตั้มตะโกนกลับก่อนจะลากันอีกรอบ
ตั้มกดรับโทรศัพท์อีกครั้งหลังจากที่สายตัดไปในครั้งแรก
“ไอ้พฤกษไม้รหัส510งานเลี้ยงรุ่นสิ้นเดือนนี้จัดที่มหา’ลัยว่ะเออ..ดีกูชอบกูอยากกลับไปคณะใจจะขาดคิดถึงต้นไม้ใบหญ้าที่กูเคยปลูกแล้วนี่…”
กลับมาจากหัวหินนึกว่าคุณรามิลจะอารมณ์ดีมีประชุมด่วนก็นึกว่าจะได้ข้อสรุปอย่างรวดเร็วแต่กลับกลายเป็นว่าเจอปัญหาหนักบรรยากาศตอนนี้พิมพ์ดาวบอกได้ว่าเหมือนอยู่ในสงครามโลก
“ที่ดินตรงนี้ผมลองศึกษาแล้วผมคิดว่ามันคุ้มค่าแก่การลงทุน”
“ผมเคยบอกคุณแล้ว คุณภพธรผมไม่อนุมัติที่ดินตรงนั้น”
“แต่ที่ดินตรงนั้นมันมันเหมาะแก่การสร้างคอนโดริมน้ำมากนะครับคุณมิล”
“ผมไม่อนุมัติ”
“คุณมิลในฐานะที่ผมอาวุโสกว่าผมขอให้คุณพิจารณาโครงการนี้อีกทีครับ”
“จะแก่กว่าผมสักร้อยปีผมก็ยังยืนยันคำเดิม ไม่อนุมัติครับ!”
“…………………………………………………………….”
พิมพ์ดาวและพนักงานที่เข้าร่วมประชุมต่างหันมามองหน้ากันเพราะนี่นับเป็นครั้งแรกที่เห็นคุณรามิลไม่พอใจขนาดใช้คำพูดแบบนี้มาก่อนทันทีที่จบประโยคนั้นเหมือนห้องประชุมก็แบ่งออกเป็นสองฝั่งเถียงกันไม่หยุด ตอนนี้คุณรามิลก็เริ่มจะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน พิมพ์ดาวเดินเลี่ยงออกไปนอกห้องประชุมเมื่อโทรศัพท์ขึ้นชื่อของคุณทิม คุณทิมบอกไว้แล้วว่าวันนี้จะเข้ามาหาคุณมิลแต่เพราะการประชุมที่ยังหาข้อสรุปไม่ได้เวลาก็เลยเลทไปอีก
“คุณทิมคะ คุณมิลยังประชุมไม่เสร็จตอนนี้ในห้องประชุมลุกเป็นไฟแล้วค่ะ”
ร้าน SECRET GARDEN
“ ผมอยากได้ช่อดอกไม้น่ารักๆ ไม่เอาใหญ่มากเอาแค่น่ารักกุ๊บกิ๊บครับคุณไม้”
เบนจามินกำลังอธิบายลักษณะช่อดอกไม้ที่เขาอยากได้ในวันนี้ให้คุณต้นไม้ที่พยักหน้ารับ วันนี้บังเอิญมาทำงานแถวร้านดอกไม้เลยแวะมาอุดหนุนว่าที่แฟนเพื่อนสักหน่อย เบนจามินกำลังจะเลือกดอกไม้ตามที่คุณไม้แนะนำแต่อยู่ดีๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นยังไม่ทันจะได้เซย์ฮัลโหลคุณชายทับทิม เสียงตะโกนที่ดังลั่นก็แทรกขึ้นมาซะก่อน
“เบน! มึงอยู่ไหนโทรหาไอ้คินแล้วกูลืมไปว่ามันไปทำงานเชียงใหม่”
“กูอยู่ร้านดอกไม้..มึงว่าอะไรนะทิมค่อยๆ พูด”
“ไอ้มิลแม่งทะเลาะกับบอร์ดบริหารจะต่อยกันอยู่แล้วไอ้มิลหัวร้อนมากมึงรีบมา!”
เบนจามินตอบรับก่อนจะหันมาบอกคุณไม้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเคาน์เตอน์ว่ามีธุระด่วน ต้นไม้คิดว่าคงเกิดเรื่องร้ายแรงจริงๆ เพราะได้ยินเสียงอีกฝั่งที่คุณเบนคุยด้วยดังออกมาจากโทรศัพท์แต่จับใจความไม่ได้ เบนเอ่ยขอโทษก่อนจะหยุดนิ่งไปสักพักแล้วหันมามองหน้าเจ้าของร้านดอกไม้อีกครั้ง
“ทิม..กูเอาต้นไม้ไปดับร้อนด้วยจะดีไหมวะ”
เป็นครั้งแรกที่ได้ขึ้นมาที่บริษัทของคุณรามิล
ตอนนี้ต้นไม้ไม่รู้รายละเอียดมากนัก รู้แค่ว่าหลังจากที่คุณเบนจามินวางโทรศัพท์ต้นไม้ก็ถูกขอร้องให้มาหาคุณมิลที่บริษัท จับใจความได้คร่าวๆ ว่าคุณมิลมีเรื่องกับฝ่ายบริหารปกติต้นไม้ไม่ค่อยรู้เรื่องพวกธุรกิจแบบนี้อยู่แล้วแต่เดาได้ว่าคงจะเป็นเรื่องใหญ่พอสมควร
“แล้วคุณจะเสียใจคุณรามิล! ไอ้เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม”
หน้าห้องประชุมตอนนี้มีคนมุงอยู่เยอะเต็มไปหมด ต้นไม้เลยเลือกที่จะยืนหลบอยู่ข้างหลังคุณเบนเพราะตอนนี้ยังมีแต่คนในบริษัทรวมทั้งคนในครอบครัวเตชนะหิรัญ คนที่รั้งแขนคุณมิลไว้น่าจะเป็นคุณทัดเทพพี่ชายคนโตก่อนที่ผู้ชายที่ดูมีอายุจะปาแฟ้มลงพื้นแล้วเดินออกไป
“ผมขออยู่คนเดียวสักพัก”
รามิลยกมือคล้ายกับว่าขอเวลาส่วนตัวทุกคนที่ยืนอยู่หน้าห้องประชุมได้แต่ถอนหายใจ เพราะไม่เคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนเลยรับมือไม่ค่อยถูกพอเหตุการณ์ลุ้นระทึกผ่านไปทุกคนก็หันมามองคนที่ยืนอยู่ข้างเบนจามิน ต้นไม้เลยยกมือไหว้ก่อนที่คนแนะนำตัวให้ทุกคนได้รู้จักคือเบน
“นี่คุณต้นไม้ครับ”
ห้องทำงานคุณมิลก็เหมือนห้องทำงานผู้บริหารในละครมันทั้งใหญ่โตและดูหรูหรา ต้นไม้เองก็ไม่รู้ว่าที่เขาเข้ามาอย่างนี้จะดีหรือเปล่าแต่ทุกคนก็บอกให้เขาเข้ามาเพราะไม่อยากให้คุณมิลอยู่คนเดียว ก่อนเข้ามาคุณพิมพ์ดาวถือชากลิ่นหอมมาหนึ่งแก้วพร้อมกับบอกว่า
“ยินดีที่ได้เจอคุณต้นไม้นะคะ ฉันพิมพ์ดาวเลขาคุณมิล”
ต้นไม้ยืนมองรามิลที่ตอนนี้นั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงานแล้วพิงศีรษะไปกับเก้าอี้ท่าทางคงจะเหนื่อยมาก เสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นทำให้รามิลรู้สึตัวก่อนจะบอกว่าคุณดาวผมขออยู่คนเดียวยังไม่อยากจะเจอหน้าใคร
“ผมขออยู่ด้วยได้ไหมครับ”
เสียงที่คุ้นเคยทำให้รามิลลืมตาขึ้นมามองรามิลไม่ได้ตาฝาดและคนที่ยืนอยู่ตรงข้างเก้าอี้ทำงานคือคุณต้นไม้ หลากหลายคำถามที่อยากจะถามออกไปแต่ตอนนี้มันเหนื่อยเกินกว่าจะพูดคุย รามิลเลยทำได้แค่ยื่นมือไปหาต้นไม้เองก็ยื่นมือไปจับก่อนที่เดินเข้าไปใกล้ๆ ให้อีกฝ่ายกอดไว้ ใบหน้าหล่อซบลงตรงหน้าท้องเหมือนหาที่พักพิงต้นไม้เลยลูบหลังกว้างเบาๆ ให้ผ่อนคลาย
“ผมไม่เคยรู้สึกแย่เท่าวันนี้เลยคุณไม้”
“คนเราก็ต้องมีวันที่แย่บ้างสิครับ”
“แต่ผมอนุมัติให้สร้างคอนโดตรงที่ดินตรงนั้นไม่ได้จริงๆ ….”
ต้นไม้ปล่อยให้คุณรามิลเล่าทุกอย่างตามที่อยากจะเล่า ใบหน้าที่ดูอ่อนล้าทำให้ต้นไม้ต้องคอยตบหลังเบาๆ คล้ายกับบอกว่ากำลังรับฟังอยู่ ถึงจะไม่เข้าใจเรื่องธุรกิจมากนักแต่ต้นไม้ก็พอเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้น
“ผมยังไปซื้อทองม้วนสดคุณลุงที่ขายตรงนั้นอยู่เลย อยู่ดีๆ จะไปบอกว่าขอซื้อที่ดินมาสร้างคอนโดผมทำไม่ลง”
“คุณมิลมีเหตุผลของคุณมิล คุณภพธรเขาก็มองที่ดินตรงนั้นในเชิงธุรกิจคุณมิลลองอธิบายให้เขาฟังสิครับว่าเพราะอะไรทำไมถึงไม่อนุมัติ หรือไม่ก็ลองหาโปรเจคอื่นหรือโครงการที่คุณมิลคิดว่ามันแทนคอนโดริมน้ำตรงนี้ได้เสนอให้บอร์ดบริหารเห็นเลยว่าถ้าไม่ทำตรงนี้ เราก็ยังมีโครงการอื่นทดแทน”
“……………………………………………………………..”
“ถ้าเขาคัดค้านคุณมิลก็เอาเหตุผลมาเสนอให้เขาลองพิจารณาดู ห้ามขู่เขาว่าจะลดตำแหน่งหรือเงินเดือนนะครับ ไม่ดีเลยแบบนั้นเดี๋ยวคนจะมองคุณไม่ดี”
“……………………………………………………………..”
“แต่ถ้ายังไม่เห็นด้วยก็ตัดสินใจเองเลยบริษัทเรา เราจะทำอะไรก็ได้”
ในที่สุดรามิลก็ยิ้มได้หลังจากที่เครียดมาทั้งวันรามิลเงยหน้าขึ้นมามองคุณต้นไม้ก็ยังยิ้มสวยอยู่เหมือนเดิม อาการเหนื่อยล้าเหมือนเจอทางตันจนคิดอะไรไม่ออกหายวับภายในพริบตา เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นทำให้รามิลตะโกนบอกว่าเข้ามาได้คุณพิมพ์ดาวเดินเข้ามาหาก่อนจะยิ้มให้คุณต้นไม้ที่ยืนอยู่ข้างๆ
“คุณมิลหายโมโหหรือยังคะ วันนี้คุณเทพบอกว่าให้คุณมิลพักได้ก็เลยเข้ามาถามว่าจะทำงานต่อไหมคะ”
“คุณดาวครับ”
“คะ”
“ผมเอาต้นไม้มาไว้ในห้องทำงานได้ไหมครับ ถ้ามีในห้องทำงานจะต้องทำงานอย่างสดชื่นแน่ๆ”
“ถ้าไม่ใหญ่โตเท่าต้นมะม่วงอะไรแบบนั้นก็ได้นะคะ”
รามิลหันมามองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ก่อนที่จะบอกบางอย่างที่ทำให้เลขาอย่างคุณพิมพ์ดาวต้องยกแฟ้มขึ้นมาปิดหน้าเพราะทนไม่ได้กับมุขจีบของเจ้านาย
“งั้นน่าจะได้ คุณไม้ไม่ได้สูงเท่าต้นมะม่วงนิครับ”
SECRET GARDEN
ทองม้วนสดของคุณลุงอร่อยตามที่คุณมิลบอก
หลังจากที่คุณดาวบอกว่าพี่เทพให้พักครึ่งวัน รามิลก็ขอใช้สิทธิ์อย่างเต็มที่เพราะให้ทำงานต่อตอนนี้ก็ทำไม่ได้เหมือนกัน ต้นไม้ขอไปปิดร้านก่อนเพราะตอนออกมาฝากเต้ไว้ สงสัยอยู่เหมือนกันว่าคุณมิลจะพาไปที่ไหนสุดท้ายก็มาที่ดินริมน้ำปัญหาของวันนี้
ลมที่พัดเข้ามาทำให้ต้นไม้ต้องหลับตาลงนานแล้วเหมือนกันที่ไม่ได้สัมผัสบรรยากาศแบบนี้ คุณรามิลพาไปหาคุณลุงที่ทำทองม้วนสดอยู่ตรงศาลาริมน้ำ ท่าทางจะจำคุณมิลได้เพราะเห็นทักทายสนิทสนมกันดี บรรยากาศยามเย็นกับทางเดินเลียบแม่น้ำทำให้ทั้งคู่เลือกที่จะเดินข้างกันเงียบๆ ก่อนที่รามิลจะหยุดเดินแล้วนั่งพักตรงศาลาริมน้ำ
“เชื่อไหม ครั้งแรกที่ผมเห็นที่นี่ผมก็คิดเหมือนคุณภพธรที่ดินตรงนี้ไม่มีอะไรเหมาะไปกว่าคอนโดริมน้ำ”
“แล้วทำไมถึงเปลี่ยนใจครับ”
“คุณลุงขายทองม้วนสดกวักมือเรียกให้ผมไปชิมฟรีๆ บอกว่าจะกลับบ้านไปเลี้ยงหลานเลยยกให้ ตอนยืนรอแกทำแก็เล่าว่าอยู่ตรงนี้มาสิบปีแล้ว สงบแล้วก็บรรยากาศดีมากยังแซวผมอยู่เลยว่าผมมาเดินเล่นกับแฟนเหรอ”
“…………………………………………”
“ตอนนั้นผมเลยมองไปรอบๆ ตรงนี้มันเหมือนเราหลุดออกมาอีกโลกเลยมีคุณลุงที่ให้ทองม้วนสดกินฟรีๆ มีเด็กๆ เตะบอลอยู่ตรงลานกว้าง เด็กขี่จักรยานเป็นแกงค์ๆ มันเป็นแว๊บเดียวที่คิดขึ้นมาว่าภาพเหล่านี้มันจะหายไปแล้วกลายเป็นตึกสูงๆ แทน”
“บางทีความรู้สึกมันก็ตรงข้ามกับธุรกิจใช่ไหมครับ”
“ประมาณนั้นครับวันนี้ความรู้สึกชนะก็เลยสู้สุดใจเลย”
“เพิ่งรู้นะครับเวลาที่คุณมิลโมโหก็น่ากลัวเหมือนกัน”
“ตอนที่คุณเจอผมครั้งแรกคุณไม้คิดว่าเป็นคนแบบไหนเหรอครับ”
“ก็เป็นรามิล เตชนะหิรัญ”
“……………………………………………………..”
“……………………………………………………..”
“แค่นี้เหรอครับ”
“ครับ ตอนที่เจอกันครั้งแรกคุณคือรามิล เตชนะหิรัญผมรู้จักได้แค่นั้นเพราะผมไม่เคยมีโอกาสได้เข้าใกล้คุณเลย”
“…………………………………………………………………”
รามิลมองหน้าคุณต้นไม้ประโยคในแบบนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้ยิน มันแปลความหมายได้หลายอย่างรามิลเลยกระเถิบเข้ามาแล้วโน้มตัวเข้ามาหาคนที่นั่งอยู่ข้างๆ จนจมูกสัมผัสกันเบาๆ สายตาที่มองกันทำให้รามิลยิ้ม
“ตอนนี้ใกล้พอหรือยังครับ”
“ตอนที่เจอกันครั้งแรกผมกับคุณมิลเราดูห่างกันมากจนผมเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าเราจะได้มาอยู่ใกล้กันขนาดนี้”
“คุณพูดเหมือนผมอยู่บนโลกแล้วคุณไม้อยู่บนดาวเสาร์”
“อยู่บนโลกเดียวกันเนี่ยแหละครับผมอาจจะมองเห็นคุณแต่คุณมิลมองไม่เห็นผม”
รามิลยกมือดีดหน้าผากคนตรงหน้าเบาๆ พร้อมกับบอกว่าชอบพูดให้ งง อยู่เรื่อยรามิลเลยขยับตัวแล้วล้มลงนอนตักที่นั่งอยู่บรรยากาศตอนพระอาทิตย์ใกล้ตกท้องฟ้ามันเป็นสีส้มสวย ไม่มีใครพูดอะไรต่อแต่ทุกอย่างตอนนี้มันดีจนเกินกว่าจะคุยอะไรกัน รามิลหันไปมองคนที่หยิบของออกมาจากกล่องกระดาษเห็นเหมือนกันว่าคุณไม้ถือถุงออกมาตอนที่แวะไปปิดร้านดอกไม้
“ผมเห็นว่าวันนี้คุณมิลเครียดมากเลยเอาเจ้า Ariocarpus มาให้เผื่อจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง”
รามิลรับเอากระถางของต้นกระบองเพชรมาวางไว้บนตัวมันเป็นต้นเดียวกับที่เขาเห็นเมื่อหลายวันก่อน รามิลหมุนกระถางจนเห็นข้อความที่เขียนไว้เหมือนทุกที
Themselves
รามิลอ่านเบาๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมามองคนที่ก้มลงมามองพอดี
ต้นไม้ยิ้มให้คล้ายจะรอฟังว่าอีกฝ่ายจะพูดว่าอะไร
“ตอนนี้เราอยู่บนโลกเดียวกันคุณไม้มองเห็นผมและผมก็มองเห็นคุณไม้แล้ว”
ต้นไม้ยกมือขึ้นมาลูบแก้ม
คนที่นอนอยู่ตักเบาๆ ก่อนจะบอก
“ครับ เราเจอกันแล้ว”
SECRET GARDEN
คือความลับในใจฉัน.
TO BE CON
TWITTER : #ความลับของต้นไม้ @ribbinbo
Talk : จริงๆ แล้วเรื่องนี้ก็ไม่ได้ซับซ้อนอะไรมากเลยค่ะ
แค่อยากถ่ายทอดให้เห็นถึงบรรยากาศของความเป็น SECRET GARDEN
หมายถึงต้นไม้ รู้สึกอบอุ่น สบายๆ แต่มีความลับอยู่นะจ๊ะ งง.. 55555
Ps. เรื่องคณะในมหา’ลัยขออนุญาตรวมทุกคณะอยู่ในมหา’ลัยเดียวกันหมดเลยนะคะ
ไม่ได้แบ่งแยกว่าอยู่มหา’ลัยไหนกัน
: นิยายซีรีส์ลูกเพื่อนแม่แบ่งออกเป็น4เรื่องเลยค่ะ ทุกคนมีตอนของตัวเอง
1. SECRET GARDEN รามิล (หัวหน้าแกงค์)
2. MUSIC BOX เบนจามิน
3. WATERCOLOR ภาคิน
4. JEWELLY DESIGN นพจินดา (ทับทิม)
ดูยิ่งใหญ่มากซึ่งจริงๆ ตอนนี้อยู่ที่ตอนที่ 9 เรื่องที่ 1 -*- 555555555555
แล้วก็พยายามคิดแทกนิยายให้มันคล้องจองกันอยู่มันยากกว่าแต่งเนื้อเรื่องอีกนะเนี่ย ฮือ
ขอฝากซีรีส์ลูกเพื่อนแม่ไว้ด้วยนะคะ *โค้งหวังว่ามันจะเสร็จในปี 2018 (มั้งนะ)
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้นะคะ
Thank: ข้อมูลต้นกระบองเพชร
http://ariocarpus.blogspot.com/2012/07/ariocarpus_31.html
https://pantip.com/topic/35240595
https://pantown.com/
-
เดี๋ยวงานเลี้ยงรุ่นก็คงได้รู้ที่มาที่ไปมากขึ้นเนาะ
-
หยอดคุณต้นไม้ประหนึ่งตัวเองเป็นระบบน้ำหยดเชียวนะ
-
หยอดเก่งอ่ะ
-
เมื่อไหร่ความจริงจะเฉลยว่าเจอกันตั้งแต่เมื่อไหร่ :katai1:
เค้าหอมแก้มกันแล้วววววว
-
เจอกันในงานเลี้ยงรุ่นไหมนะ :hao5:
-
SECRET GARDEN
คือความลับในใจฉัน..
CH10.REBUTIA
“คุณไม้ ผมขอเอากล้องมาถ่ายรูปกระบองเพชรได้ไหมครับสัญญาว่าจะไม่เอาไปใช้ทำอะไรไม่ดีแน่นอนแค่ถ่ายเก็บไว้เฉยๆ”
“จะต้องส่งประกวดแล้วเหรอครับ”
“ยังครับ แต่ตอนนี้ผมอยากถ่ายรูปเจ้าพวกกระบองเพชรเก็บไว้”
“ผมไม่เคยบอกว่าจะให้ถ่ายสักหน่อย”
รามิลถือกระถางต้นกระบองเพชรค้างไว้แบบนั้นหน้าตาตกใจจนต้นไม้ต้องหัวเราะเพราะมันเหมือนย้อนเวลากลับไปเมื่อตอนที่รามิลอ้อนวอนมาขอถ่ายรูปกระบองเพชรส่งประกวดไม่มีผิด พอได้สติก็เลยวางกระถางในมือลงแล้วเดินดุ่มๆ เข้ามาหาคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะตัวใหญ่ ต้นไม้ที่กำลังโรยหินตกแต่งกระถางกระบองเพชรเลยต้องยกมือขึ้นมาดันอกคนตรงหน้าไว้ไม่รู้ว่าโกรธจริงหรือโกรธเล่นก็เล่นเดินเข้ามาหาทำหน้าตาขึงขังแถมตอนนี้ยังโดนล๊อคตัวหนีไปไหนไม่ได้อีก
“คุณมิล”
“คุณไม้จะไม่ให้ผมถ่ายรูปจริงๆ เหรอครับ”
“คุณยังฝึกงานไม่ถึงเวลาที่เราตกลงกันไว้เลย อย่ามาโกง”
“ผมตกหลุมรักกระบองเพชรแล้วจริงๆ นะครับ”
“ผมรู้ว่าคุณเริ่มชอบกระบองเพชรแล้วแต่ผมก็อยากให้คุณมิลยังเรียนรู้กระบองเพชรไปเรื่อยๆ จนกว่า..”
“จนกว่า?”
“จนกว่าคุณจะรู้”
“มาอีกแล้วปริศนาสายฟ้าแลบ”
ต้นไม้ใจชื้นขึ้นมาหน่อยที่คุณเห็นรามิลยิ้มให้เหมือนเดิม แถมเจ้าตัวยังบอกว่าแกล้งทำหน้าโกรธไปงั้นจริงๆ ไม่ได้โกรธอะไรเลยมันสมควรโดนทุบจริงๆ ตอนนี้ก็เหมือนโดนแกล้งทั้งๆ ที่เราคุยกันจบแล้วแต่รามิลก็ยังไม่ยอมกระเถิบตัวไปไหนแถมยังโน้มตัวเข้ามาใกล้อีกต่างหาก ที่จริงอยากจะไม่สนใจแต่สายตาวิบวับนั่นทำให้ต้นไม้ต้องเงยหน้าขึ้นมามอง
“อู้งานเหรอครับกลับไปเช็ดกระถางต้นกระบองเพชรเลย”
“ไม่เอาอยากกอด”
พูดกันตรงๆ แบบนี้ต้นไม้เลยต้องวางกระถางต้นกระบองเพชรที่ถืออยู่เพราะกลัวว่าขืนคุณมิลขยับตัวเข้ามาใกล้มากกว่านี้คงได้บาดเจ็บกันบ้างไม่แน่อาจจะโดนหนามเจ้าต้นที่ถืออยู่นี่ทิ่มหน้าทิ่มตาเอาและมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ทันทีที่วางกระถางไว้ข้างๆ รามิลก็กระเถิบตัวจนแนบชิด
“รู้เหรอครับว่าผมจะทำอะไร”
“นี่ผมอายุเท่าไหร่แล้ว แล้วก็ไม่ใช่คนใสใสอินโนเซ้นท์ด้วย”
“งั้นช่วยเอามือที่ดันอกผมอยู่มาคล้องคอผมเลยได้ไหมครับ”
“อันนี้ก็เกินไปหน่อย”
ถึงจะว่าอย่างนั้นแต่รามิลก็ตัวแข็งทื่อเมื่อคุณต้นไม้ค่อยๆ เลื่อนมือที่ดันอกอยู่ไปจนถึงไหล่ทั้งสายตาและท่าทางมันทำให้รามิลใจเต้นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกยิ่งมือคุณไม้สัมผัสตรงต้นคอรามิลเริ่มรู้สึกว่าขนอ่อนแถวๆ นั้นมันลุกพรึบขึ้นมาสุดท้ายเลยตัดสินใจก้มหน้าลงไปหาแต่คนที่นั่งอยู่บนโต๊ะกลับเอนตัวหลบพร้อมกับเอามือดันหน้าเขาไว้อีกแต่ดีที่รามิลล๊อคตัวไว้ทันแถมยังหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นว่าเขาพลาด
“ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นลูกเจี๊ยบเลย”
“ทำไมครับ”
“ผมเป็นลูกไก่ในกำมือคุณไม้ชัดๆ ”
“ผมมีอำนาจขนาดนั้นเลย”
“สั่งให้ผมทำอะไรก็ทำทั้งนั้นแหละตอนนี้ ยอมสุดๆ แล้ว”
“ไม่แปลกใจเลยนะที่คุณดูเป็นผู้ชายในอุดมคติของผู้หญิง รามิล เตชนะหิรัญ หล่อ รวย ดูเข้าถึงยากแต่จริงๆ คุณมิลก็เป็นผู้ชายขี้เล่นแถมยังชอบพูดประโยคแบบนี้อีก”
“แบบไหนครับ”
“แบบที่ทำให้คนฟังเขิน”
“ความจริงเวลาที่ผมชอบใครผมก็อยากให้เขารักผมที่ผมเป็นแบบนี้ อยากให้เขารู้สึกดีเวลาที่มีผมอยู่ใกล้ๆ ตอนที่ผมเป็นแฟนฝ้าย…ไม่โกรธผมนะ ”
“ไม่หรอกครับ”
“ผมก็เป็นของผมแบบนี้มาตลอดจนวันนึงอยู่ดีๆ ฝ้ายก็บอกว่าผมเล่นเกินไปอยากให้ทำตัวมีสาระ ผมก็ไม่เข้าใจหรอกถ้าเราอยู่กับคนที่เรารักสองคนทำไมเราต้องทำตัวเท่ๆ คูลๆ ด้วยผมจะงอแงบ้าบอเหมือนเด็กบ้างไม่ได้เหรอครับ”
“ผมถามได้ไหมครับ ทำไมถึงคุณมิลกับคุณฝ้ายถึงเลิกกัน”
“ฝ้ายบอกว่าผมว่าเขาไม่อยากผูกมัดอยากมีอิสระมากกว่านี้ ผมคบกับฝ้ายตอนประมาณปีสองปีสามพอจบมาต่างคนต่างแยกย้ายไปทำงาน ฝ้ายเป็นคนเก่งพอเจอสังคมใหม่ๆ เขาก็เริ่มสนุกเหมือนเขาค่อยๆ ลืมผม”
“…………………………………………………………..”
“เราทะเลาะกันบ่อยจนสุดท้ายเราก็เลิกกัน ถ้าคุณไม้เห็นผมตอนนั้นคุณไม้ต้องไม่เชื่อแน่ๆ ผมเมาหัวราน้ำทุกวัน ขาดงานบ้าง หนีประชุมบ้างดีที่แกงค์ลูกเพื่อนแม่มาเตือนสติผมไว้ทัน”
“คุณมิลคงรักคุณฝ้ายมากนะครับ”
“ผมยอมรับผมเคยรักฝ้ายมากแต่มันก็เป็นแค่อดีตคุณไม้รู้ไหมว่าผมขอฝ้ายเป็นแฟนแบบไหน คิดย้อนไปยังอายอยู่เลย”
“ขอเป็นแฟนกลางเวทีคอนเสิร์ตที่มหา’ลัยแบบนี้หรือเปล่าครับ”
“……………………………………………………..”
รามิลเงียบไปเพราะที่คุณไม้บอกมันถูกทุกอย่างเขายังจำวันนั้นได้อยู่เลยมันเป็นงานของคณะอักษรและฝ้ายก็ทำงานนี้ด้วยเป็นคนเล่นเปียโนโชว์ในงาน วันนั้นเขาเตรียมกับเพื่อนของฝ้ายเรียบร้อยรามิลคิดว่างานวันนั้นน่าจะมีแต่คณะอักษรเพราะจัดอยู่ในหอประชุมที่คณะและงานก็ไม่ได้ประชาสัมพันธ์ให้คนนอกรู้มากนัก เอาจริงๆ วันนั้นรามิลมั่นใจว่ามีแค่เด็กอักษรเท่านั้นถึงกล้าทำอะไรแบบนั้น
“คุณไม้รู้”
“แล้วตอนนี้คุณมิลยัง..”
“ฝ้ายเป็นแค่ความทรงจำของผมไปแล้วครับ ตอนนี้ฝ้ายเองก็ทำงานที่สิงคโปร์ล่าสุดก็เห็นว่ามีแฟนเป็นนักธุรกิจที่นู่น ผมรู้ตัวก็เพราะเรื่องนี้ ตอนที่ผมรู้ผมไม่ได้เสียใจอะไรเลยผมรู้สึกแค่ว่ายินดีด้วย”
“ไม่เสียใจเหรอครับ”
“ไม่เลยครับ อีกอย่างตอนนี้ผมมีแต่คุณต้นไม้ คุณต้นไม้ คุณต้นไม้ และก็คุณต้นไม้ ผมไม่รู้ว่าคุณจะรำคาญผมบ้างหรือเปล่าที่ผมเป็นแบบนี้ แต่ผมอยากให้คุณรู้จักตัวตนของรามิล เตชนะหิรัญ”
ต้นไม้เงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะยกมือขึ้นมากอดเอวของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า รามิลเลยต้องโน้มตัวเข้ามาใกล้มากกว่าเดิมสัมผัสเบาๆ ตรงหลังทำให้รามิลยิ้มนิดๆ เพราะรู้ดีว่าคุณไม้กำลังปลอบเขาอยู่ รามิลเอียงตัวเมื่ออีกฝ่ายเหมือนตั้งใจจะพูดอะไรให้เขาฟังแต่สัมผัสที่แก้มทำให้รามิลก้มลงมองคนที่หอมแก้มเขาก่อน
“งอแงกับผมแค่ไหนก็ได้ จะเล่นแค่ไหนก็ได้ เป็นรามิล เตชนะหิรัญหรือจะเป็นแค่เด็กชายรามิลก็ได้ ที่คุณมิลบอกว่าคุณมิลยอมผม จริงๆ ผมต่างหากที่เป็นฝ่ายยอมคุณมิล ผมยอมให้คุณมากกว่าที่คุณคิดซะอีก”
ให้ตายเถอะ..รามิล
ยิ่งกว่าลูกไก่ในกำมืออีกตอนนี้
SECRET GARDEN
งานเลี้ยงรุ่นนี่มันดีจริงๆ
รามิลพลาดงานเลี้ยงรุ่นมาหลายปีเพราะติดงานตลอด ไม่ไปต่างจังหวัดก็ไปต่างประเทศ ดีที่ปีนี้ไม่มีงานแถมยังจัดที่คณะอีกต่างหากรู้สึกเหมือนย้อนวัยกลับไปตอนเรียน มีธีมด้วยนะตอนแรกโคตรตื่นเต้นนึกว่าจะได้แต่งตัวแปลกๆ แต่ปีนี้ธีมของงานเลี้ยงรุ่นคือ
ชุดนักศึกษา
ผู้ชายนี่ไร้ซึ่งความตื่นเต้นเพราะแค่ทุกคนถอดไทด์ที่ใส่อยู่จากชุดทำงานก็เหมือนชุดนักศึกษาแล้ว แต่ที่ตื่นเต้นคือผู้หญิงไอ้เบลเจ้าเก่าเจ้าของร้านห้องเสื้อกรี๊ดยาวเกือบห้าบรรทัดในไลน์ว่าอยากกลับไปแต่งชุดนักศึกษามานานแล้ว บรรดาผู้หญิงกรี๊ดกร๊าดกันอยู่ในกรุ๊ปจนถึงตอนนี้ ไอ้เบนบ่นรอบที่แปดแสนว่าเป็นตากล้องให้บรรดาผู้หญิงในคณะที่ถ่ายรูปเกินห้าพันรูปไปแล้ว
“ทำไมรถเยอะขนาดนี้วะ นึกว่ามีแค่คณะเรา”
“มันจัดพร้อมกันหลายคณะว่ะปีนี้ ไม่รู้ว่าคณะอะไรบ้าง”
“เออ มันถึงมีไอ้แถบข้อมือนี่กูนึกว่าดูคอนเสิร์ตแจกแท่งไฟนี่ใช่เลย”
“เออ แถบข้อมือเห็นเขาบอกว่ากันคนนอกเข้ามาเพราะปีนี้คณะจัดพร้อมกันเยอะเกือบทั้งมหา’ลัย เขาเลยให้ทุกคนใส่ไว้แบ่งสีตามคณะด้วยมั้งกูเห็นเพื่อนกูอยู่วิทยาสีเหลือง เราบริหารสีน้ำเงินมีแม่งครบทุกสีเท่สัสเหมือนกูมาเข้าค่ายตอนอายุ27”
รามิลยกข้อมือตัวเองขึ้นมาดูเพิ่งสังเกตว่าไอ้แถบๆ ข้อมือที่เขาแจกตอนเข้างานมันคนละสีกับคณะอื่น รามิลเลยนึกถึงตั้มตอนที่เจอที่หัวหินเออคณะมันก็คงจัดงานเลี้ยงรุ่นวันนี้เหมือนกันไว้ว่างๆ ค่อยแวะไปหามันตอนนี้บนเวทีกำลังเล่นตลกกันอยู่ แกงค์บ้าๆ บอๆ ก็ยังคงสนิทและเล่นกันเหมือนเดิมถึงจะโตขึ้นแค่ไหนก็ตาม
“เดือนคณะรุ่นเราอยู่ไหนคะฮัลโหลรามิล อีเดือนคณะที่ไม่เคยทำกิจกรรมอะไรเลยส่งแต่อีเบนจามินมาแทนตลอดเบื่อตาตี่ๆ ของมันจะแย่”
“อย่าพาดพิงกู กูหล่อสุดในบริหารแล้วไอ้มิลมันเดือนปลอม”
“มึงตะโกนมาจากตรงไหนอีแกงค์ลูกเพื่อนแม่ รามิลมึงขึ้นมาบนเวทีเดี๋ยวนี้”
รามิลวางแก้วน้ำในมือลงแล้วเดินขึ้นไปบนเวทีเสียงแซวของเพื่อนดังขึ้นมาทันที นี่ไม่ได้กรี๊ดกร๊าดที่เห็นเดือนหรือมันหล่ออะไรแต่ที่แซวเพราะเพื่อนบอกว่าตั้งแต่เรียนจบนึกว่าเข้าป่าไปแล้วเพราะไม่เคยมางานรุ่นสักปีปีนี้เป็นบุญตาที่ได้เจอ
“เข้าป่าห่าอะไรล่ะกูทำงาน”
“กิจการบ้านมึงจะเยอะเท่าเซเว่นอยู่แล้วผุดเป็นดอกเห็ด ขอเช็คสถานะหน่อยค่ะตอนนี้ยังไงๆ ได้ข่าวว่าโสดแล้ว ว๊าย!ดาวอักษรหน้ามนคนงามหายไปไหน”
“เออ ก็โสดแต่ก็มีคนคุยด้วยนะเว้ย”
เสียงโวยวายที่ดังลั่นของเด็กบริหารทำให้คนที่ยืนอยู่หลังผ้าม่านตรงประตูอมยิ้มยิ่งอีกฝ่ายใส่ชุดนักศึกษาถือไมค์บนเวทีแบบนี้มันเหมือนความทรงจำมันย้อนเข้ามา ถึงตอนนั้นจะเรียกว่าความทรงจำที่แย่มากก็ตามเถอะ
FLASHBACK
“ไอ้ไม้ว่างป่ะวะ เอาของนี่ไปให้เพื่อนกูที่อยู่อักษรหน่อยวันนี้คณะมันมีงานมันต้องใช้อ.อัญชลีเรียกกูให้ไปหาพอดี”
“เออได้ เพื่อนมึงนี่ใคร”
“ไอ้แบงค์มันน่าจะอยู่ที่งานหอประชุมสอง”
ท่าทางจะเป็นงานใหญ่ของอักษรพอสมควรคนถึงได้คนเยอะขนาดนี้จะเดินเข้าไปถึงหลังเวทีก็ยังเดินไปไม่ได้ เสียงเพลงที่ดังขึ้นจากบนเวทีทำให้ต้องหันไปมองคนที่คุ้นเคยในชุดนักศึกษากำลังเดินร้องเพลงมาจากด้านหลัง ในมือมีช่อดอกไม้เล็กๆ เดินตรงมาหาคนที่กำลังเล่นเปียโนอยู่ทั้งๆ ที่เพื่อนบอกให้รีบไปหาคนที่ชื่อแบงค์แต่ตอนนี้ขาแทบจะไม่มีแรงขยับเขยื้อนไปไหน
“ฝ้ายครับ เป็นแฟนกับมิลนะ”
เสียงกรี๊ดดังลั่นทั้งห้องประชุมบนเวทีคือภาพของนักศึกษาผู้ชายหน้าตาดีกำลังยื่นดอกไม้ให้ฝ้ายดาวคณะอักษร จริงๆ มันดูน่ารักและโรแมนติคกับฉากขอความรักตรงหน้าแต่ตอนนี้บอกได้เลยว่าความรู้สึกตอนนี้คืออยากเดินออกไปไกลๆ ไปให้ไกลจากตรงนี้ทั้งๆ ที่บอกกับตัวเองมาตลอดว่าไม่ได้หวัง อย่าไปหวังอะไรแต่พอมาเจอทุกอย่างด้วยตัวเองมันก็ทำไม่ได้อย่างที่คิด ทันทีที่ฝ้ายดาวอักษรพยักหน้าตกลงท่ามกลางเสียงกรี๊ดของเหล่าบรรนักศึกษาคณะอักษรเท่านั้นก็รู้..
เขาไม่มีความหวังอะไรให้หวังอีกแล้ว
“ไม่ทราบว่าคนคุยด้วยของคุณรามิลนี่เป็นไงวะสวยแค่ไหน”
“น่ารักมากกว่า”
“วันนี้พามาด้วยป่ะวะจะขอเป็นแฟนกลางงานแบบตอนนั้นอีกป่ะ”
“แก่แล้ว กูจะอยู่กับเขาแค่สองคนพอตอนขอคบไม่ต้องการพยาน”
“ขอพอสังเขปน่ารักขนาดไหน”
“เป็นคนนิ่งๆ ไม่ค่อยยิ้มแต่ยิ้มแล้วน่ารักใจงี้สั่น เวลาอ้อนก็ทำเอาเป๋ไปเลย ดูภายนอกอาจจะดูธรรมดาแต่มีสเน่ห์มากแต่คงไม่มีใครได้เห็นนอกจากกู อยู่ด้วยกันแล้วกูโคตรรู้สึกมีความสุขล่าสุดกูทำตัวไร้สาระใส่เขาก็ไม่โกรธ”
“อีดนิดกูจะคิดว่ากูอยู่ในงานแต่งงานไม่ใช่งานเลี้ยงรุ่น”
“เออว่ะมึงพูดแล้วคิดได้กูไม่ควรขอเขาเป็นแฟนกูควรขอแต่งงานไปเลย”
ยังไม่ทันจะได้ดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนเวทีต่อหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นข้อความว่าให้กลับมาที่คณะได้แล้วเลยต้องพิมพ์ตอบกลับไปว่ากำลังไป เสียงบนเวทียังคงคุยกันไม่เลิกแต่ถึงเวลาที่ต้องไปแล้วอยู่ดีๆ เสียงที่เงียบไปก็ดังขึ้นอีกครั้งแต่ประโยคที่ได้ยินทำให้มือที่กำลังจะเปิดประตูหยุดชะงัก
“ต้นไม้ครับ แต่งงานกับมิลนะ”
มันเหมือนประโยคซ้อนทับกับความทรงจำเมื่อหลายปีก่อน แต่ในวันนี้มันเป็นชื่อของเขาที่ถูกเอ่ยออกมาไม่ใช่ชื่อของผู้หญิงคนอื่น เขาไม่ได้หันไปมองที่เวทีว่าตอนนี้คนที่พูดกำลังทำอะไรอยู่ รู้ว่ารามิลคงไม่ได้สังเกตเห็นว่ามีใครที่อยู่ที่นี่รู้ว่าคงไม่เห็นว่าเขาที่ยืนอยู่ตรงนี้ได้ยินของเด็กบริหารพูดใส่ไมค์ว่านี่ไม่ใช่เวทีแต่งงานมาซ้อมพูดขอเขออะไรตอนนี้ ข้อความที่ขึ้นมาบนหน้าจอโทรศัพท์อีกครั้งทำให้ต้องรีบเปิดประตูออกไป
TUM: เขาจะถ่ายรูปรวมมึงอยู่ไหนกลับมาได้แล้ว!
SECRET GARDEN
“คณะเกษตรเลี้ยวซ้ายป่ะวะหรือขวา”
ตอนนี้รามิลกำลังหลงทางอยู่ในมหา’ลัยงานใกล้จะเลิกแล้วเลยโทรหาไอ้ตั้มมันบอกว่าปลีกตัวไปไม่ได้เลยให้แวะมาหาที่คณะ รามิลมาที่คณะเกษตรนับครั้งได้เพราะอยู่ไกลจากคณะบริหารพอสมควรอีกอย่างเขาก็รู้จักแค่ไอ้ตั้มคนเดียวด้วยไม่ได้รู้จักใครเป็นพิเศษ ทันทีที่มาถึงรามิลนึกว่าตั้มจะให้ไปเจอที่หอประชุมที่จัดงานแต่กลับบอกให้มาตรงข้างคณะแทน มันบอกข้างในเสียงดังคุยไม่รู้เรื่อง
“กูดูให้แล้วมีสองสามที่มึงก็ลองเลือกดูราคาไม่ต่างกันเท่าไหร่เดี๋ยวกูติดต่อเซลล์ที่กูรู้จักให้คุยกับมึงแล้วกัน”
“เออ ขอบใจว่ะเดี๋ยวกูไปคุยกับแม่กูก่อนแค่ให้มึงช่วยหาก็เกรงใจจะแย่”
“คิดมากไรวะเพื่อนกันเว้ย ยังไงกูก็ทำงานตรงนี้อยู่แล้ว”
ตอนนี้ตั้มจะอยู่ทำงานที่กรุงเทพถาวรเลยให้มิลช่วยหาบ้านให้ตอนแรกว่าจะไม่รบกวน แต่รามิลก็อาสาพร้อมกับช่วยเหลือหลายอย่าง หลากหลายเรื่องราวที่คุยกันทำให้นึกย้อนวัยไปตอนเรียนตั้มยังหัวเราะแทบตายตอนที่เห็นรามิลเดินเข้ามาด้วยชุดนักศึกษาเหมือนตอนเรียนเป๊ะๆ
“ทำไมมึงไม่มีไอ้แถบข้อมือเหมือนกูตั้มคณะมึงไม่ต้องใส่เหรอวะ”
“มีเว้ยแต่ของกูขาดไปแล้วทิ้งไว้ที่โต๊ะแม่งกราบคนคิดสร้างสรรค์มากกูนึกว่ามาแข่งเฟรชชี่เกมส์”
“ที่นี่คืออะไรวะมีแปลงผักปักป้ายชงป้ายชื่อ”
“เออ เอกที่กูเรียนแม่งให้ปลูกต้นไม้ประจำตัวต้นอะไรก็ได้นี่ของกูบลูฮาวายนึกว่าจะตายไปแล้ว ยังอยู่ดี”
“เท่ว่ะปลูกคนละต้นเลยเหรอวะ”
“คนละต้น แต่แม่งมีคนเดียวที่แหวกแนวกว่าคนอื่นต้นกระบองเพชรมาเลย”
“กระบองเพชร?”
“มันบอกปลูกต้นอะไรก็ตายหมดมันเลยลองกระบองเพชร เสือกเจริญเติบโตออกดอกสวยงามมันเลยบ้ากระบองเพชรตั้งแต่ตอนนั้น”
ตั้มชี้ไปทางด้านหลังของกำแพงมันมีชั้นวางอยู่รามิลเลยขอเดินไปดู ต้นกระบองเพชรสี่ห้าต้นอยู่ในกระถางสีน้ำตาลธรรมดาทั่วๆไปไม่รู้ว่าเพราะรามิลเริ่มชอบต้นกระบองเพชรหรือเปล่าถึงได้ตื่นเต้นเวลาที่ได้เห็นพันธุ์ใหม่ๆ ที่เขาเองยังไม่รู้จัก แต่มันมีความรู้สึกบางอย่างที่มันเกิดขึ้นเขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงคุ้นกับกระบองเพชรพวกนี้เหมือนเคยเห็นมาก่อน ป้ายชื่อที่พลิกกลับด้านทำให้ไม่เห็นชื่อของเจ้าของต้นกระบองเพชรพวกนี้รามิลค่อยๆ เอื้อมมือตั้งใจจะพลิกป้ายชื่อ
“มิล! รามิล! ไอ้มิล! เบนเพื่อนมึงโทรมาตามเขาบอกอาจารย์จะกลับกันแล้วให้มึงรีบไปที่คณะ”
รามิลตะโกนตอบรับว่าได้ยินแล้วเขาลังเลที่จะเอื้อมมือไปพลิกป้ายชื่อแต่สุดท้ายก็ปล่อยมันไปอย่างนั้น รามิลหันหลังกลับไปมองที่ต้นกระบองเพชรที่วางอยู่บนชั้นอีกครั้งก่อนจะจะตัดสินใจครั้งสุดท้ายแล้วเดินกลับไปที่รถ เสียงพูดคุยที่ดังขึ้นเพราะงานเลี้ยงรุ่นใกล้เลิกแล้วทุกคนเลยเดินออกมาจากห้องประชุมแล้วมานั่งกันตรงบริเวณลานคณะ ป้ายชื่อที่กลับด้านตรงชั้นที่วางกระบองเพชรทำให้คนที่กำลังเดินผ่านพลิกกลับให้เหมือนเดิม
พฤกษา (ต้นไม้) รหัส 510
“วันนี้เป็นนายรามิลปีหนึ่งเหรอครับ”
ทันทีที่เห็นหน้าคุณต้นไม้ก็ทักขึ้นเออ..นี่ก็ลืมไปเลยว่าแต่งตัวชุดนักศึกษาอยู่ทั้งเข็มขัดเนคไทด์มหา’ลัยยังอยู่ครบ ตอนแรกรามิลตั้งใจจะกลับบ้านแต่ไม่รู้ว่าทำไมว่าตั้งแต่กลับจากงานเลี้ยงรุ่นเขาถึงอยากเจอคุณไม้นี่ก็กลัวว่าจะงี่เง่าเกินไปเพราะว่าดึกมากแล้วแต่คุณไม้ก็บอกว่าไม่เป็นไรคิดว่าคุณไม้ก็น่าจะเพิ่งกลับมาจากข้างนอกเพราะผมก็ยังเซ็ทเป็นทรงอยู่ไม่เหมือนทุกวัน
สรุปตอนนี้ทิ้งรถเบนซ์หลายล้านไว้ที่ SECRET GARDEN แล้วเอาเวสป้าของเต้มาแทนเพราะรามิลบอกว่าอยากขี่รถเล่น นึกว่าจะโดนด่าว่าปัญญาอ่อนแต่คุณไม้ก็วิ่งเข้าไปเอาหมวกกันน๊อคมาสวมให้พร้อมกับถือถุงกระดาษมาด้วยก่อนจะบอกให้เขาไปซิ่งได้ ขับวนเล่นอยู่นานเลยมาจอดตรงข้างแม่น้ำ
“ไม่ได้ทำอะไรแบบนี้มานานตั้งแต่เรียนจบ วันนี้ผมไปงานเลี้ยงรุ่นมาเจอเพื่อนเจอบรรยากาศเก่าๆ รู้สึกได้ชาร์ตพลัง”
“พูดเหมือนคุณมิลแก่แล้วเลย”
“วันนี้คุณไม้ไปไหนมาเหรอครับ”
“ก็ไปชาร์ตพลังมาเหมือนคุณมิล”
“ผมถามจริงๆ นะผมรู้ว่าคุณไม้มีอะไรที่ปิดบังผมอยู่และผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณจะบอกผมเมื่อไหร่”
“ถ้าผมไม่บอกทำไมคุณมิลไม่ลองหาคำตอบเองล่ะครับ บางทีผมก็อยากให้คุณรู้ด้วยตัวเองมากกว่า”
“ถ้าสมมุติว่าผมมารู้ทีหลังแล้วผมโกรธคุณมากและผมไม่มีวันให้อภัยคุณ”
รามิลเหลือบมองคนที่ยืนพิงเสาเหล็กอยู่ข้างๆ ท่าทางที่เงียบไปพร้อมกับแววตาที่เหมือนครุ่นคิดอะไรสักอย่างทำให้รามิลต้องก้มลงไปหาใกล้ๆ อีกฝ่ายเลยเหลือบตาขึ้นมามอง
“หลอก ดูละครมากไปหรือเรา”
ทันทีที่บอกแบบนั้นนี่กำปั้นก็ทุบลงมาตรงอก รามิลเลยต้องจับมือไว้พร้อมกับบอกนี่เขาไม่ใช่พระเอกงี่เง่าที่รู้ความจริงแล้วก็โกรธทิ้งนางเอกหนีหายไปเมืองนอก รามิลยิ้มขำเมื่ออีกฝ่ายบอกเดี๋ยวจะหนีไปเองเพราะว่าชอบแกล้งอยู่เรื่อย หน้าตาที่ออกอาการตึงๆ ของคุณไม้ก็ดูน่ารักดีรู้หรอกว่าไม่ได้โกรธจริงพอเข้าไปแหย่ก็หัวเราะออกมากลับมายิ้มเหมือนเดิม
“วันนี้ผมนึกถึงต้นกระบองเพชรต้นแรกที่ผมเลี้ยงด้วยครับ”
“ต้นแรก?”
“ครับ ต้นแรกที่ตัดสินใจว่าจะดูแลมันอย่างดีวันนี้ผมเอาพันธุ์นี้มาให้คุณมิลด้วยมันคือ Rebutia ”
รามิลรับกระถางต้นกระบองเพชรมาถือไว้เจ้าต้นนี้เป็นทรงกลมมีหนามขึ้นรอบตัวแต่ที่น่าสนใจคือดอกของมันเป็นส้มสว่างสดใส รามิลเงยหน้าขึ้นมามองคุณไม้ที่บอกว่าตอนที่เลี้ยงเจ้าต้นนี้มามีแต่คนบอกว่าเดี๋ยวมันก็ตายเพราะเลี้ยงยากแต่สุดท้ายก็ได้เห็นดอกของมันมีการเล่าไปยิ้มไป
“คุณไม้ดูชอบเจ้านี่มาก”
“ครับ เคยมีคนถ่ายรูปมันออกมาแล้วสวยทั้งๆ ที่ตอนนั้นมันยังเป็นแค่กระบองเพชรธรรมดาๆ ไม่สวยเหมือนตอนนี้ ไม่รู้ว่าเขายังเก็บรูปไว้อยู่หรือเปล่า”
รามิลมองดอกสีส้มของเจ้า Rebutia แล้วยิ้มออกมาสีมันสดใสแค่มองก็รู้สึกอารมณ์ดี รามิลหมุนกระถางต้นกระบองเพชรในมือก่อนจะเห็นตัวอักษรภาษาอังกฤษที่เขียนไว้เหมือนทุกครั้ง
When
มาเป็นคำๆ เหมือนเดิมรามิลเลิกสงสัยไปแล้วว่ามันคืออะไรเลยหันไปมองคนที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ ก่อนจะยื่นมือรั้งแขนให้คุณไม้มายืนด้านหน้าของตัวเองแล้วยื่นกระถางต้นกระบองเพชรให้อีกฝ่ายถือไว้ คุณไม้ทำหน้างงๆ ก่อนที่เขาจะบอก
“ถือแล้วกอดไม่ได้ฝากไว้ก่อน”
รามิลสอดมือมากอดเอวคนที่ยังยืนถือกระบองเพชรทำหน้า งง อยู่ด้านหน้ากว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่เขารั้งให้หลังของอีกฝ่ายเข้ามาแนบชิดกับอกกว้าง ไม่มีคำพูดใดๆ ออกมามีเพียงอ้อมกอดที่กระชับแน่นพร้อมกับมองเจ้าต้น Rebutia ไปด้วย
กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ทำให้รามิลแนบจูบเบาๆ ตรงข้างขมับคนที่กอดอยู่เป็นจังหวะเดียวที่คุณไม้ยกกระถางต้นกระบองเพชรขึ้นมามองใกล้ๆ แขนเสื้อแขนยาวที่เจ้าตัวใส่อยู่ร่นลงมาตรงข้อศอกคงเพราะตัวใหญ่เกินไป รามิลมองตรงไปที่ข้อมือของคุณไม้…สิ่งที่เห็นทำให้รามิลขมวดคิ้ว
“เออ แถบข้อมือเห็นเขาบอกว่ากันคนนอกเข้ามาเพราะปีนี้คณะจัดพร้อมกันเยอะเกือบทั้งมหา’ลัย เขาเลยให้ทุกคนใส่ไว้แบ่งสีตามคณะด้วยมั้งกูเห็นเพื่อนกูอยู่วิทยาสีเหลือง เราบริหารสีน้ำเงินมีแม่งครบทุกสีเท่สัสเหมือนกูมาเข้าค่ายตอนอายุ27”
รามิลยอมรับว่าตอนแรกไม่ได้สนใจไอ้แถบข้อมือนี่เท่าไหร่
คิดว่ามันไร้สาระด้วยซ้ำแต่ตอนนี้เขาอยากรู้ว่า
แถบสีขาวนี่คณะอะไร?
SECRET GARDEN
คือความลับในใจฉัน..
TO BE CON
TWITTER : #ความลับของต้นไม้ @ribbinbo
Ps. เรื่องคณะในมหา’ลัยขออนุญาตรวมทุกคณะอยู่ในมหา’ลัยเดียวกันหมดเลยนะคะ
ไม่ได้แบ่งแยกว่าอยู่มหา’ลัยไหนกัน
ps.1 วันที่พระเอกฉลาดคือตอนจบเรื่องค่ะ 5555 เรื่องนี้ไม่ยาวเดี๋ยวก็จบแล้ว
-
ไม่อยากให้จบเลยค่ะ อยากให้หวานกันเรื่อยๆ
-
ความจริงนี่ช่างยากเย็น คลาดกันไปมาเนอะ อีกนิดเดียวเอง. :katai1:
-
น่าร้ากกกก ชอบคุณมิล
-
พระเอกไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่ ถ้าสนใจกระถางต้นไม้ที่มีตัวอักษรแต่ละคำ น่าจะเอ๊ะใจสักนิดนะ
-
SECRET GARDEN
คือความลับในใจฉัน..
CH11.OBREGONIA
“คุณไม้อายุเท่าผมใช่ไหมครับ”
“จริงๆ อาจจะแก่กว่าคุณมิลสักห้าสิบปี”
“เป็นคนที่ไหน”
“เชียงใหม่”
“มีพี่น้องไหมครับ”
“พี่ชายหนึ่งคนชื่อต้นน้ำ”
“ชอบสีอะไร”
“เขียวครับ”
“เครื่องดื่ม”
“กาแฟอะไรก็ได้”
“แฟนเก่า”
“ไม่มีมีแต่คนเคยคุย”
“ไปต่อไม่ถูกเลย”
รามิลยกมือยอมแพ้นั่งพิงกำแพงท่าทางเหมือนเด็กไม่ได้ดั่งใจนั่นมันขัดกับตัวโตๆ ที่สูงถึง180กว่านี่ก็ไม่รู้เป็นอะไรหลังเลิกงานขับรถมาถึงร้านดอกไม้ก็เล่นถามคำถามไม่หยุด บางคำถามก็คำถามพื้นๆ เหมือนสอบประวัติส่วนตัวแต่บางคำถาม..อย่างคำถามเมื่อกี้พอตอบความเป็นจริงก็ทำหน้าบึ้งตึงใส่
แฟนเก่าเขาไม่เคยมีหรอก
แต่คนที่เคยคุยด้วยมันก็ต้องมีบ้าง
“ถึงผมจะบอกให้คุณมิลลองหาคำตอบแต่ก็ไม่ใช่ให้มาถามตรงๆ แบบนี้นะครับ”
“เคยมีคนคุยด้วยจริงเหรอครับ”
“ทีคุณมิลยังมีแฟนเก่าได้เลย”
“เหมือนผมแพ้ทุกอย่าง”
ท่าทางเหมือนเด็กโข่งงอแงไม่เลิกต้นไม้เลยเดินเข้ามาหาคนที่นั่งห้อยขาอยู่บนโต๊ะ คุณรามิลก็ยังอยู่ในชุดทำงานเหมือนเดิมเดี๋ยวนี้บอกขี้เกียจเปลี่ยนชุดแล้วเนคไทด์ที่ยังอยู่ที่คอคุณรามิลไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ที่เสื้อผ้าจะเลอะเทอะถ้าวันไหนไม่ค่อยได้ทำอะไรก็พอหยวนๆ ไปได้บ้างแต่ถ้าวันไหนมีลงมือทำตักดินตักหินก็คงต้องให้เปลี่ยน พอเห็นคนตรงหน้ายังทำหน้าตาบึ้งตึงไม่เลิกต้นไม้เลยเอื้อมมือไปคลายเนคไทด์ให้
“แล้วก็มาอ้อนให้ผมใจอ่อน”
“คุณมิลไม่เบื่อเหรอครับที่ต้องมาที่ร้านดอกไม้ทุกวัน”
“ทำไมถามแบบนี้ล่ะครับ”
“ผมไม่อยากให้คุณคิดว่าชีวิตผมมีแต่ดอกไม้กับต้นกระบองเพชร เราเจอกันเหมือนคนอื่นๆ เจอกันก็ได้ครับ ไปกินข้าว ดูหนัง ผมกลัวว่าคุณจะเบื่อถ้าจะต้องเลิกงานแล้วมาอยู่อย่างนี้ตลอด”
“ผมไม่เบื่อหรอกให้อยู่ทั้งวันก็อยู่ได้แต่ต้องมีคุณไม้อยู่ด้วย งั้นเอาเป็นว่าถ้าวันไหนคุณไม้อยากไปไหนเราก็ค่อยออกไปข้างนอก แต่ผมบอกไว้ก่อนว่าผมไม่ได้เบื่อ”
“ไม่ต้องเอาใจขนาดนี้ก็ได้ครับ เดี๋ยวผมเอาแต่ใจขึ้นมาคุณมิลจะปวดหัว”
“ผมพูดจริงๆ เมื่อก่อนถ้ามีแฟนผมก็อยากจะควงไปไหนต่อไหนแต่พออายุมากขึ้นผมก็แค่อยากจะกลับบ้านมาอยู่ด้วยกันมากกว่าเหมือนสามีกลับมาเจอภรรยาที่บ้าน”
“...........................................”
“รู้ว่าเขินอยู่”
พอโดนทักขึ้นมาแบบนั้นต้นไม้เลยยกมือขึ้นมาเอาผมปิดหูตัวเองแต่ก็ไม่ได้รอดสายตาของรามิลไปได้ รามิลสังเกตหลายครั้งแล้วคุณไม้มักจะแกล้งทำเป็นมองไปทางอื่นเวลาที่เขามองหน้าตรงๆ ตอนที่เจอกันครั้งแรกเขาไม่ได้สังเกตเท่าไหร่จนเมื่อได้มาอยู่ใกล้ๆ ถึงได้รู้
“ตอนนี้ผมรู้ความลับของคุณไม้อย่างนึงแล้ว”
“ความลับ? รู้อะไรครับ”
“ไม่บอกหรอกคุณมีความลับของต้นไม้ผมก็มีความลับของรามิล”
“มีชื่อด้วย”
“แน่นอนไว้ผมรู้ความลับของคุณไม้เมื่อไหร่วันนั้นคุณจะต้องตอบคำถามผมทุกคำถามเลยนะครับ”
“ใบ้สักนิดสิครับ”
“เวลาเขินคุณไม้จะหูแดง”
“อันนี้ไม่ใช่ความลับสักหน่อย”
“ตอนที่เราเจอกันแรกๆ ผมไม่ได้สังเกตแต่ตอนนี้ผมรู้เวลาที่ผมมองคุณไม้นานๆ ก็จะหลบตาผมไม่ก็ชอบมองไปทางอื่น เวลาที่ผมจับตัวแบบนี้ แบบนี้ แบบนี้ หูก็แดง”
รามิลไม่ใช่แค่บอกแต่ยังสาธิตให้ดูตั้งแต่ยกมือขึ้นมาสัมผัสตั้งแต่ลูบศีรษะจับแก้มเลื่อนลงมาตรงริมฝีปากแกล้งปัดผ่านเบาๆ ก่อนจะมาที่ไหล่ทั้งสองต้นแขนข้อมือก่อนที่อะไรจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ต้นไม้เลยจับมือรามิลไว้ก่อน และมันก็เป็นอย่างที่รามิลบอกตอนนี้หูทั้งสองข้างเปลี่ยนสีแถมมันลามไปถึงทั้งใบหน้า รามิลเลยก้มลงไปหาใกล้ๆ
“ถ้าไม่ชอบมากก็ไม่เขินขนาดนี้หรอกนะ”
ต้นไม้ยกมือขึ้นมาทำท่าจะชกคนตรงหน้าแต่รามิลรู้ทันเลยรับหมัดนั้นไว้ ยิ่งเห็นหน้าคุณไม้ตอนนี้ก็ยิ่งชอบใจ หน้าแดงจนแทบจะแทบจะทั้งใบหน้าหยิกแก้มไปทึนึงก็แดงเป็นปรื้นๆ
“ทำไมร้ายขนาดนี้วะ”
“มีวะมีโว้ย ทำใจไว้เลยผมจะอยู่แกล้งคุณไม้ไปเรื่อยๆแบบนี้แหละตอนนี้ต้องแกล้งเผื่อไว้ก่อนอีกสามวันผมต้องไปทำงานหัวหินอีกแล้ว”
“กลับมาวันไหนครับ”
“กลางคืนวันศุกร์แล้ววันเสาร์เป็นวันที่ดีมากๆ วันนึง”
“วันหยุด”
“วันที่ดีกว่านั้นครับ”
“วันพระ”
“ให้โอกาสอีกครั้งนึงถ้ายังแกล้งตอบผิดอีกผมจะฟัดคุณตรงนี้แหละ”
“วันเกิดคุณมิล”
รามิลคิดอยู่แล้วว่าคุณไม้รู้ว่าวันเสาร์ที่จะถึงนี่มันเป็นวันเกิดเขาขนาดเรื่องเล็กๆ น้อย ๆ ยังรู้เลยวันเกิดรามิลทุกปีไม่มีอะไรมากก็แค่โดนแม่ปลุกมาใส่บาตรเพื่อความเป็นสิริมงคลกับชีวิต ถ้าตรงกับวันทำงานก็ไปทำงานตามปกติแล้วก็มีเซอไพร์สจากบรรดาพนักงานบริษัทนำทีมโดยคุณดาว (ถึงแม้จริงๆ รามิลจะรู้ทุกอย่างเพราะทำเหมือนเดิมทุกปี)แต่ก็นึกขอบคุณบรรดาพนักงานบริษัทที่ยังนึกถึงเจ้านายคนนี้
ถ้าตอนนั้นเป็นแฟนกับฝ้ายก็ไปดินเนอร์ก่อนหนึ่งวันไม่ค่อยได้ไปตรงวันเกิด ความจริงตอนที่คบกันฝ้ายก็ไม่ได้มาที่บ้านรามิลบ่อยสักเท่าไหร่ทั้งๆ ที่คบกันมานานเหมือนกัน ตอนเย็นกลับบ้านก็กินข้าวมีเค้กที่หลานเลือกโดยเจ้าแฝดสองคนอยากกินเอง รามิลโตจนจะสามสิบแล้วเขาไม่ได้มาสนใจเรื่องเค้กวันเกิดด้วยซ้ำ
เป่าเค้ก อธิษฐาน
จบวัน
มันก็เหมือนงานวันเกิดทั่วๆ ไปไม่มีงานเลี้ยงยิ่งใหญ่มีแค่กับข้าวบ้าน
และเค้กช็อกโกแลตก้อนโตก็เท่านั้น
“เดี๋ยวผมมารับคุณไม้แล้วไปทานข้าวที่บ้านผมกันนะครับ”
“จะดีเหรอครับเป็นงานในครอบครัวคุณมิล”
“มาเถอะครับคุณแม่ก็ถามหา พี่เทพพี่สรก็อยากเจอหลานแฝดผมน่ารักนะ และก็ไม่ต้องกลัวแกงค์ลูกเพื่อนแม่มาทุกปีอย่างน้อยคุณไม้ก็จะได้มีเพื่อนคุยแล้วก็คุณไม้ไม่อยากอยู่กับผมเหรอครับรามิลอายุ28ขวบแล้วนะ”
พอเห็นท่าทางอ้อนหนักขนาดนั้นต้นไม้เลยพยักหน้าแล้วคนตรงหน้าก็กลับมาท่าทางดี๊ด๊าเหมือนเดิม เลยโดนไล่ให้ไปทำงานทำการต่อเพราะเห็นอู้มาหลายนาที พอโดนไล่รามิลก็แกล้งบ่นเบาๆ ว่ายังสวีตกันไม่ถึงชั่วโมงก็โดนใช้แรงงานต่อ ยังไม่ทันจะได้ขยับตัวไปไหนรามิลก็กลับมาเล่นสิบคำถามเหมือนเดิม
“คุณไม้อายุเท่าผมใช่ไหมครับ”
“คุณถามผมไปแล้วเรื่องนี้”
“ผมรู้ว่าคุณไม้อายุเท่าผม เผลอๆเราอาจจะเรียนรุ่นเดียวกันจบพร้อมกัน แล้วก็ผมรู้ว่าคุณไม้ชอบ…”
รามิลก้มลงมองผ้ากันเปื้อนที่ตัวเองใส่อยู่มันยับยู่ยี่เพราะคุณไม้กำลังกำแน่น
เห็นอย่างนี้รู้เลยว่ากำลังตื่นเต้นอยู่ รามิลยิ้มนิดๆ ก่อนจะบอก
“ชอบอะไรที่เกี่ยวกับต้นกระบองเพชรมาก ผมไปทำงานต่อดีกว่า”
ต้นไม้ถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วหันหลังกลับมาจัดการการต้นกระบองเพชรที่ทำค้างไว้อยู่ นี่เขาก็เดาไม่ออกจริงๆ แล้วคุณมิลแกล้งทำเป็นไม่รู้หรือว่าไม่รู้จริงๆ หลังจากกลับมาจากที่แม่น้ำในวันนั้นก็ทำสายตาเจ้าเล่ห์ตลอด ยังไม่ทันจะได้ทำงานต่อสัมผัสตรงแก้มแรงๆทำให้ต้องหันมามอง พอเห็นเขายืนนิ่งอยู่อย่างนั้นก็ย้ายมามาหอมอีกข้าง
“วันนี้คุณไม้หูไหม้แน่ๆ แดงแจ๋เลย”
SECRET GARDEN
“HAPPY BIRTHDAY หัวหน้าแกงค์ลูกเพื่อนแม่ เพื่อนคนเดียวที่กูยอมเสียสละสติกเกอร์สไปเดอร์แมนให้”
“กูเกือบซึ้งละ สัสเบนกูไม่เคยอยากเป็นสไปเดอร์แมนอีกอย่างไอ้ทิมยังเคยได้ฟิกเกอร์สไปเดอร์แมนของมึงเลยได้หรูหรากว่ากูอีก”
“ห่าทิมเคยอยากได้อะไรแล้วไม่ได้ไหม งอแงจนกูต้องยกให้เนี่ยสไปเดอร์แมนไม่ใช่แนวมันมันเหมาะกับหนูน้อยอาราเล่มากกว่าว่าแต่คุณต้นไม้มาแล้วเหรออยู่ไหนวะ”
“คุยกับแม่อยู่”
“หูว..แม่ผัวลูกสะใภ้”
“มึงพูดซะกูกลัวไปด้วยเลย นี่กูก็โดนไล่ให้ออกมาข้างนอก”
“เอาแล้ว เออวันนั้นมึงจะถามอะไรพวกกูนะที่บอกให้มาคุยวันนี้แทน”
“พวกมึงเคยรู้จักคุณต้นไม้มาก่อนไหมวะ ไม่นับเบนที่รู้จักจากร้าน SECRET GARDEN”
“งง”
“หมายถึงเคยเจอเขาตอนเรียนมหาลัยบ้างไหม”
คินกับทิมที่เพิ่งเดินเข้ามาหลังจากออกไปเอาเครื่องดื่มทำหน้าไม่เข้าใจทันทีที่เขาถามขึ้นแต่ทุกคนก็ส่ายหน้า รามิลไม่แปลกใจเท่าไหร่เขาเองก็อยู่กับพวกมันแทบตลอดเวลาถ้ารู้จักเพื่อนคนอื่นก็คงรู้จักกันหมด อีกอย่างก็เรียนจบกันมานานมากแล้วเหมือนกัน ท่าทางที่ดูจริงจังทำให้คินต้องเอ่ยถามเรื่องราวความเป็นมา
“ความลับ?”
“เออ เหมือนเขารู้จักกูมาก่อนแต่ทำไมกูนึกไม่ออกเลยวะอย่างกูจะไปเคยเจอคุณต้นไม้ที่ไหน ชีวิตเขากับกูดูต่างกันมากกูคิดไม่ออก”
“ถ้าเป็นอย่างที่มึงคิดเขาก็อาจจะรู้จักมึงฝ่ายเดียวไหมแบบ รามิลที่เรียนบริหารเหมือนที่กูรู้จัก ไอ้แพทที่เรียนวิทยา ไอ้กรที่เรียนวิศวะ”
“ถ้าแค่นั้นทำไมต้องปิดบังด้วยวะ”
“เคยถามคุณไม้ตรงๆ ยัง”
“ถามแล้วเขาไม่บอกเขาบอกให้กูหาคำตอบเอง”
“คุณต้นไม้ลึกลับน่าค้นหาดีว่ะ อย่างนี้คงเป็นเรื่องที่บอกตรงๆไม่ได้มั้งไม่ก็เขาบอกอ้อมๆ ให้มึงรู้แล้วแต่มึงเสือกโง่เอง ”
“เออ มึงโง่ป่าวมิลเขาพยายามบอกแต่มึงไม่รู้เรื่อง กูว่าคุณไม้เขาเป็นผู้ชายด้วยจะให้บอกความรู้สึกตรงๆ กับผู้ชายด้วยกันเขาก็คงไม่อยากบอกเลยบอกวิธีอื่น”
“อยู่ด้วยกันมาสองสามเดือนแล้วนะเว้ยมันต้องมีอะไรบ้างสิวะ”
รามิลคิดตามที่เพื่อนบอกทุกวันที่อยู่ด้วยกันก็ไม่เห็นคุณไม้ก็ไม่เห็นจะบอกใบ้อะไรให้รู้ แต่รามิลก็สัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายก็มีความรู้สึกเดียวกันแต่แค่ไม่พูดออกมาแต่อย่างน้อยก็ยังแสดงออกให้เขาได้ใจชื้นขึ้นมาหน่อยแต่ถ้าเรื่องคำพูดไม่ว่าจะเป็น
ชอบ
รัก
หรืออะไรทำนองนี้คุณไม้จะไม่พูดให้ได้ยินเลยเหมือนรอเวลาให้เขารู้อะไรบางอย่างก่อน
ถ้าไม่พูดตรงๆ แสดงว่าก็บอกอ้อมๆ มาแล้วถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ มันคืออะไร
ยังไม่ทันจะได้ถกเถียงอะไรต่อแกงค์ลูกเพื่อนแม่ก็โดนตามตัวมาที่ห้องอาหารเพราะว่าจะเป่าเค้กแล้วแน่นอนว่าไอ้คนที่รีบไม่ใช่รามิลแต่เป็นเจ้าหลานฝาแฝดเพราะอยากกินเค้ก เค้กปีนี้ก็เป็นเค้กช็อกโกแลตเหมือนทุกปีเพิ่มเติมคือมีตัวการ์ตูนซูเปอร์ฮีโร่เต็มไปหมดไอ้เบนตาวาวเมื่อเห็นเค้กแทกมือกับเจ้าหลานสองคนอย่างชอบอกชอบใจ
รู้สึกเหมือนมีหลานแฝดสามเลยทีเดียว
รามิลหลับตาอธิษฐานแล้วก็เป่าเค้กเป็นอันเสร็จพิธีก่อนที่เค้กจะโดนตัดอย่างรวดเร็ว รามิลหันไปมองคุณต้นไม้ที่ยืนอยู่ข้างคินก่อนจะกวักมือเรียกให้เดินเข้ามาหาตอนแรกคุณไม้ส่ายหน้าเพราะเห็นว่าที่ตรงนั้นมีแต่คนในครอบครัว แต่สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้เพราะเจ้าของวันเกิดกวักมือไม่เลิกจนคุณแม่ใบบัวเป็นคนบอกให้ต้นไม้ไปยืนข้างๆ รามิลไม่งั้นคงไม่เลิกงอแงสักที
“น้องไม้เอามือวางบนมือมิลนะคะ”
“ครับ?”
“ตอนแต่งงานเห็นพี่ฝนทำอย่างนั้นพี่เทพเลยเป็นพ่อบ้านกลัวเมียจนถึงทุกวันนี้”
ทุกคนหัวเราะกับคำพูดของพี่สรขนาดพี่สะใภ้คนโตอย่างสายฝนที่ตอนนี้กำลังป้อนเค้กลูกแฝดมีการยกมือการันตีว่าจริง คงมีแต่ทัดเทพคนเดียวที่พยายามจะเถียงแต่พอเจอสายตาเมียก็กลับมาท่าทางหงอยตามเดิม รามิลเห็นคุณต้นไม้ผ่อนคลายขึ้นมาบ้างเมื่อพี่สรเล่นมุขแบบนี้ อย่างน้อยก็ไม่เกร็งเท่าตอนแรกแต่พอเขาแกล้งจับมีดตัดเค้กแล้วฮัมเพลงแต่งงานก็โดนศอกใส่เต็มๆ
ดีที่วันนี้ฟ้ายังไม่มืดเท่าไหร่
รามิลเลยพาคุณไม้มาที่สวนหลังบ้านเพราะคุณไม้ถามถึงบรรดาต้นกระบองเพชรที่เคยให้ สวนหลังบ้านที่คุณไม้เคยมาเยี่ยมตอนที่รามิลไม่สบายเปลี่ยนไปเล็กน้อยตรงชั้นที่วางกระถางต้นกระบองเพชรมีการทำความสะอาดสวยงามมากขึ้นครั้งก่อนยังเป็นใบไม้แห้งๆ ร่วงเต็มไปหมด ต้นไม้เงยหน้าขึ้นมองต้นกระบองเพชรที่วางอยู่บนชั้นอยู่อย่างนั้น ทุกต้นยังคงเจริญเติบโตเหมือนได้รับการดูแลอย่างดี
“ผมวางแผนไว้ว่าหลังเสร็จโปรเจครีโนเวทที่หัวหินผมจะจัดตรงนี้ใหม่ ทั้งกล้วยไม้ของพ่อและต้นกระบองเพชรที่คุณให้ผม คุณไม้ผู้เชี่ยวชาญมีอะไรแนะนำไหมครับ ”
ต้นไม้ยิ้มบางๆ เอื้อมมือไปหยิบกระถางต้นกระบองเพชร OPUNTIA ต้นแรกที่ให้คุณรามิลมาถือไว้ ได้ยินว่าเอากลับมาไว้ที่นี่แล้วหลังจากเอาไปวางไว้ที่โต๊ะทำงานอยู่นาน ต้นไม้เขย่งเท้าแล้ววางเจ้าต้นนั้นไว้ต้นแรกแล้วหันมามองหน้ารามิลที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ก็แค่ให้เจ้าต้นกระบองเพชรมันโดนแดดบ้าง รดน้ำอาทิตย์ละครั้งแล้วก็…เรียงกระถางด้วยนะครับ”
ประโยคหลังรามิลขมวดคิ้วเพราะไม่เข้าใจจนคุณไม้เรียกอีกครั้งถึงได้หันมาเห็นว่าในมือของคุณไม้ตอนนี้มีกระถางต้นกระบองเพชรหน้าตาสวยงามอยู่ รามิลไม่ได้แปลกใจเท่าไหร่เขารู้อยู่แล้วว่าคุณไม้จะให้อะไรเขาในวันเกิด และมันก็เป็นอย่างที่คิดต้นกระบองเพชรมีกลีบสีเขียวเป็นชั้นๆ เหมือนกระทงแถมตรงกลางยังมีดอกสีขาวอยู่หนึ่งดอก
“เบื่อต้นกระบองเพชรหรือยังครับ”
“ไม่เบื่อและไม่มีวันเบื่อ วันนี้คือพันธ์ุอะไรครับ”
“OBREGONIA (โอบีโกเนีย) เรียกว่ากลีบกระทงทองมันอาจจะค่อนข้างโตช้าแต่ก็เลี้ยงไม่ยากเท่าไหร่ผมกลัวว่าคุณมิลจะเบื่อกระบองเพชรที่มีแต่หนามเลยเอาพันธุ์นี้มาให้เป็นของขวัญวันเกิด ”
รามิลยิ้มกว้างก่อนจะรับของขวัญวันเกิดชิ้นสุดท้ายในปีนี้มาถือไว้ในมือ โอบีโกเนียชื่อก็แปลกรูปร่างก็แปลกตาคุณไม้บอกอีกว่าเจ้ากลีบของเจ้าต้นนี้จะขึ้นเป็นชั้นๆ แบบนี้ได้ต้องใช้เวลารามิลเลยรับคำว่าเขาจะต้องเลี้ยงให้มันสวยงามให้ได้
“เป็นปีแรกที่ได้ของขวัญวันเกิดเป็นต้นกระบองเพชร”
“ปีแรกเหรอครับ? แน่ใจนะ”
“ใครจะมาให้ต้นกระบองเพชรเป็นของขวัญนอกจากคุณไม้ล่ะครับมีแค่คุณคนเดียวนั่นแหละ”
“ใช่ครับ ก็มีแค่ผมคนเดียวที่จะให้ต้นกระบองเพชรในวันเกิด”
“อย่าบอกนะครับว่าเคยเอาไปให้เขาแล้วเขาไม่รู้เรื่องอีกเหมือนตอนวันวาเลนไทน์”
“ตอนนี้เขาก็ยังไม่รู้ครับ”
“ผมไม่เล่นบทบาทสมมุติให้คุณไม้แล้วด้วยวันนี้คือวันเกิดผม ผมต้องสำคัญที่สุดคุณไม้ต้องคิดถึงแต่ผมเท่านั้น”
ต้นไม้ได้แต่หัวเราะกับท่าทางขัดใจมีการกอดกระถางต้นกระบองเพชรให้แน่นขึ้นไปอีก พอเห็นท่าทางแบบนี้ก็นึกถึงคำพูดที่ได้คุยกับคุณแม่ใบบัว บอกตรงๆ ตอนนั้นเขานั่งตัวแข็งทื่อเป็นรูปปั้นหินเมื่อคุณใบบัวบอกให้คุณมิลไปรอข้างนอก ทันทีที่คุณมิลปิดประตูบรรยากาศก็ดูเย็นยะเยือกขึ้นมาทันทีแต่แค่เพียงไม่นานก็ได้ยินเสียงหัวเราะ
“ไม่ต้องกลัวแม่ขนาดนั้นหรอก แค่คุยด้วยเฉยๆ”
“ต้นไม้รู้จักกับตามิลมานานแล้วเหรอคะ”
“ถ้ารู้จักกันจริงๆ ก็ไม่นานมานี้แต่ถ้าความจริงคือผม…”
คุณแม่ใบบัวขมวดคิ้วเมื่อได้ฟังประโยคที่ขาดหายไปต้นไม้บีบมือตัวเองไปมาเพราะไม่รู้ว่าจะเล่าเรื่องดีหรือเปล่าท่าทางประหม่าจนคนเป็นผู้ใหญ่สัมผัสได้เลยเอื้อมมือไปจับไว้พร้อมกับบอกว่าถ้ายังไม่พร้อมก็ไม่เป็นไรยังไงต้นไม้ก็มีเวลาที่จะเล่าเรื่องให้แม่ฟังอีกนาน ท่าทางใจดีแถมยังเจือไปด้วยความเอ็นดูทำให้ต้นไม้ตัดสินใจบอก
“นี่ตามิลนี่ก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลยเหรอคะ”
“ครับ ที่จริงตอนนั้นผมก็เป็นแค่คนๆ นึงแค่นั้นเองคุณมิลไม่รู้ก็ถูกแล้วครับ”
“แล้วเราน่ะต้นไม้ ยังจะมามั่นคงอะไรกับผู้ชายซื่อบื้อขนาดนี้นับถือจริงๆ จะว่าไปสังคมภายนอกเวลาที่รู้จักรามิล เตชนะหิรัญก็คิดว่าเป็นหนุ่มหล่อสุดเพอเฟ็คแต่จริงๆ แล้วก็ผู้ชายติงต๊องคนนึงเคยเจอโหมดนี้ยังคะ”
“ก็เป็นแบบนั้นทุกวันนะครับ”
คุณแม่ใบบัวหัวเราะดังลั่นก่อนจะบอกว่าแสดงว่าใกล้ชิดกับรามิลในระดับที่เปิดเผยตัวตนได้แล้วเพราะรามิลจะเป็นแบบนี้เฉพาะคนในครอบครัวแล้วก็แกงค์ลูกเพื่อนแม่ เสียงเรียกของป้าแม่บ้านเพราะอาหารบนโต๊ะเสร็จแล้วทำให้คุณแม่ใบบัวบอกให้ต้นไม้ไปหารามิล จังหวะที่ลุกขึ้นคุณแม่ใบบัวก็เอื้อมมือมาจับมือต้นไม้ไว้
“แม่สัญญานะคะว่าจะไม่บอกรามิลเรื่องนี้ลูกแม่ควรจะรู้เรื่องนี้ด้วยตัวเขาเอง แล้วก็ยินดีที่ได้รู้จักนะคะต้นไม้”
“คิดอะไรอยู่ครับ”
“นึกถึงตอนที่คุยกับคุณแม่คุณมิลอยู่ครับ”
“คุยอะไรกันแม่ผมก็ไม่ยอมบอก”
“ความลับ”
“นี่คุณไม้มีความลับกี่อย่างกัน”
“มีอย่างเดียวครับ”
“โอเค..เราจะไม่พูดถึงความลับ”
พูดถึงเรื่องความลับที่จริงเรื่องแถบข้อมือที่เขาเห็นในวันนั้น
มันทำให้เขาคาใจอยู่ไม่น้อยเขาถึงกับพิมพ์ไปถามในกรุ๊ปไลน์คณะ
RM: มีใครรู้บ้างวะว่าแถบข้อมือสีขาวในงานเลี้ยงรุ่นนี่คณะอะไร
เขาพิมพ์ทิ้งไว้แล้วก็ไมได้รอคำตอบเพราะเนื่องจากติดประชุมได้มีเวลากลับมาอ่านอีกครั้งก็ตอนเย็น แต่เป็นอย่างที่คิดไม่มีใครรู้ว่าแถบสีขาวคณะอะไรแล้วกรุ๊ปก็คุยกันเรื่องอื่นจนหัวข้อเขาตกลงไป จนกระทั่งมีคนมนชั่นเขาตรงๆ
@EARTH @RM กูมาช้าไปป่ะวะกูรู้นะเว้ยว่าคณะอะไร
รามิลเห็นชื่อคณะที่เพื่อนพิมพ์บอกมาก็ยอมรับว่ามันตรงกับที่เขาคิดไว้ แต่เขาก็ไม่ได้บอกว่าเขาตามหาแถบข้อมือสีขาวไปทำไมแม้ข้อความของไอ้เอิร์ทจะทำให้เขาลังเลก็ตามที
@EARTH @RM ปิ้งสาวคณะนี้เหรอวะตามหาคนเหรอให้กูสืบให้ป่ะ
ยอมรับว่าคิดอยู่นาน
สุดท้ายรามิลก็พิมพ์ตอบกลับไป
@RM @EARTH ไม่เป็นไรเว้ยเดี๋ยวกูหาคำตอบเอง กูควรรู้ทุกอย่างรู้ด้วยตัวเองคิดว่าอีกไม่นาน
“วันนี้วันเกิดผมยังไม่ได้ยินคำอวยพรเลย ไหน..ขอสักประโยคให้ชื่นใจ”
รามิลวางกระถางเจ้าต้นกระบองเพชรที่เป็นของขวัญวันเกิดบนชั้นเดียวกับเจ้าต้นกระบองเพชรต้นก่อนๆ โดยหันตัวอักษรบนกระถาง they are ให้หันออกมาข้างนอก ทันทีที่วางเสร็จรามิลก็หันมารวบเอวคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าให้เข้ามาใกล้ๆ ไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันพิเศษหรือเพราะบรรยากาศยามพระอาทิตย์ตกดินตรงสวนหลังบ้านมันดีจนทำให้ทั้งคู่เลือกที่จะเงียบแล้วมองหน้ากันอยู่อย่างนั้น
“HAPPY BIRTHDAY ครับไม่เคยคิดเหมือนกันว่าจะได้มาพูดคำนี้ด้วยตัวเอง ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะอวยพรอะไรแต่ผมอยากเห็นคุณมิลมีความสุขในทุกๆ วันผมเองก็ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าเราสองคนจะเป็นยังไงแต่ผมอยากให้คุณมิลมั่นใจว่าความรู้สึกผมไม่เคยเปลี่ยนไปเลย”
“…………………………………………………………………”
“วันที่ผมรู้ตัวว่าผมรู้สึกยังไงกับรามิล เตชนะหิรัญวันนี้มันก็ยังรู้สึกเหมือนเดิมและผมคิดว่ามันก็คงจะเป็นแบบนี้ตลอดไป”
“…………………………………………………………………”
เป็นคำอวยพรที่รามิลรู้สึกว่าทุกอย่างมันมาจากใจจริงๆ คุณต้นไม้ยิ้มให้เขาหลังจากพูดจบทั้งๆ ที่อยากจะตอบรับคำพูดเหล่านั้นแต่ก็ไม่รู้ว่าใช้คำพูดแบบไหนถึงจะบอกความรู้สึกของเขาตอนนี้ รามิลก้มลงมาหาคนที่มองหน้าเขาอยู่ไม่ละสายตาไปไหน มือคุณไม้ที่วางอยู่ตรงอกค่อยๆ เลื่อนขึ้นมาตรงไหล่กว้างและทันทีที่รามิลรวบเอวให้อีกฝ่ายเข้ามาแนบชิดพร้อมกับแนบจูบลงไปต้นไม้ก็หลับตาลง มันเป็นแค่สัมผัสบางเบาเพียงเท่านั้นเหมือนต่างคนต่างไม่กล้าลึกซึ้งไปมากกว่านี้ รามิลยังคงแต้มจูบไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมือของไม้สัมผัสที่หลังคอ
“วันนี้วันเกิดคุณมิล ผมตามใจคุณทุกอย่างเลย”
“พูดแล้วนะ”
“ครับ ผมตามใจคุณ”
“ไม่มีเวลาพักหายใจห้ามโกรธกันนะบอกไว้ก่อน”
ต้นไม้พยักหน้าทั้งๆ ที่คนพูดก็พูดชิมริมฝีปากอยู่อย่างั้น รามิลจูบเบาๆ หนึ่งทีก่อนจะค่อยๆ กดจูบให้ลึกซึ้งมากกว่าเดิม ปลายลิ้นที่สัมผัสกันทำให้รามิลต้องกอดกระชับต้นไม้ให้แน่นขึ้น รามิลรู้ไม่ใช่แค่เขาแค่ฝ่ายเดียวที่รู้สึกเพราะเขาเองก็รับรู้ว่าคุณไม้เองก็รู้สึกแบบเดียวกัน รามิลแทบบ้าเขาสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายก็เหมือนจะหยอกล้อให้เขาตายใจแต่บางครั้งลิ้นร้อนก็เป็นฝ่ายถอยหนีเหมือนแกล้งให้เขาเล่นตาม แต่มีหรือคนอย่างรามิลจะยอมแพ้เขาจะจูบให้คุณไม้ขาดใจตายคาอกเขานี่แหละ และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ คุณไม้ยกมือขึ้นมาทุบอก เมื่อเริ่มหายใจไม่ทัน
รามิลหัวเราะเบาๆ แล้วผละออกมาเพียงนิดปล่อยให้อีกฝ่ายพักหายใจไม่ถึงครึ่งนาทีก็ก้มลงไปจูบใหม่ ต้นไม้เลยยกมือขึ้นมากอดคอรามิลไว้แน่น และมันก็เกิดขึ้นซ้ำๆ โดยที่ไม่มีใครรู้ว่าจะสิ้นสุดเมื่อไหร่ รามิลยกมือขึ้นมาลูบแก้มคนที่โดนจูบจนหมดแรง ตามด้วยหอมแก้มฟอดใหญ่แล้วก็วกเข้ามาจูบอีกรอบ
แล้วต้นไม้เองก็ยินดีที่จะจูบตอบครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ในวันนี้
TO BE CON
SECRET GARDEN
คือความลับในใจฉัน..
TWITTER : #ความลับของต้นไม้ @ribbinbo
Ps. เรื่องคณะในมหา’ลัยขออนุญาตรวมทุกคณะอยู่ในมหา’ลัยเดียวกันหมดเลยนะคะ
ไม่ได้แบ่งแยกว่าอยู่มหา’ลัยไหนกัน
PS. อีกสองตอนพระเอกก็จะฉลาดแล้วค่ะ 555555 ซึ่งนั่นคือตอนจบ
- ขอบคุณข้อมูลต้นกระบองเพชร http://www.baanlaesuan.com / www.pantown.com
-
งั้นให้พระเอกไม่ฉลาดต่อไปได้ไหมคะ ไม่อยากให้จบเลยยยยย 55555 :hao7:
-
แอบรักเงียบ ๆ มาตั้งนาน อดทนมากนะคุณต้นไม้
-
:ling3:น่่า :mew1: :mew1:รัก
-
รามิลจอมซื่อบื้อ555
-
มาเป็นกำลังใจให้นักเขียนด้วยยย
ชอบมากเลย ชอบภาษาที่ใช้ในการเขียนมากเลย
-
รักคุณแม่ของรามิลเลยล่ะ :katai2-1:
รามิลโง่ไปอีกสัก 2-3 ตอนได้ไหม ขอให้ต้นไม้เล่นเกมใบ้คำอีกสักหน่อย กำลังฟินเลย
-
ฉลาดแล้วอย่าเพิ่่งจบได้ไหม
-
ต้นไม่ที่จริงไม่ได้ลับอะไรหรอก แต่มิลสนใจแต่ตัวต้นไม้จึงละเลยสิ่งรอบข้าง
เจอทีก็อยากกอดอยากจูบ แต่ก็ดีทำมึนไปเรื่อยๆ น่ารักดี
:mew3: :mew3:
-
นี่ลุ้นแล้วลุ้นอีกว่าเมื่อไหร่จะรู้ 5555
-
เมื่อไหร่จะมานะ ชอบมากเลย
-
SECRET GARDEN
คือความลับในใจฉัน..
CH12. ASTROPHYTUM
“มึงจะว่ายน้ำไหมวะมิลนั่งยิ้มเป็นคนบ้าอยู่ได้ อายุ28แล้วสมองไหลไปเลยเหรอ”
“ตั้งแต่อินเลิฟอีกรอบนี่ทำตัวเป็นเด็กอายุสิบสี่เลยว่ะ”
ปากคอเราะร้ายไม่เคยเปลี่ยนรามิลมีฉลองวันเกิดกับแกงค์ลูกเพื่อนแม่นอกรอบ และสถานที่คือบ้านไอ้ทิมเป็นการฉลองวันเกิดที่ง่ายๆ ง่ายมากไอ้คินที่บ้านติดกันเดินมาทั้งชุดกางเกงบอลเสื้อยืด ส่วนไอ้เบนขี่จักรยานกอดขวดเหล้าชื่อดังที่เอามาจากบ้านแน่นอนว่ามันเป็นของรักของหวงของเจ้าสัวกรรณ (พ่อมันเอง) ในตะกร้าจักรยานมีน้องอันนาแมวสีขาวตัวยักษ์ทำหน้าบึ้งตึงอยู่น้องอันนาเป็นแมวของไอ้เบนที่ดูไม่ค่อยรักเจ้าของเท่าไหร่ จับมาเล่นด้วยทีไรกระโดดหนีตลอด
วันเกิดปีที่ 28 ปีของรามิลกับแกงค์ลูกเพื่อนแม่
ก็เหมือนเดิมทุกปีไม่เคยเปลี่ยน
ตอนแรกก็ยังคุยเรื่องบ้าๆ บอ ๆ มีสาระบ้างไร้สาระบ้าง พักเล่นเกม มีปรึกษาปัญหาชีวิต ขุดคุ้ยเรื่องเก่าๆ แล้วก็จบลงด้วยการเมาจนหัวทิ่มและก็นอนสลบเป็นตายโดยที่ตอนเช้าตื่นขึ้นมาทุกคนนอนกระจัดกระจายอยู่ตรงพื้นห้องมีแค่น้องอันนาแมวขนฟูของไอ้เบนที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียง กว่าจะสร่างเมาก็เกือบเที่ยง ไอ้ทิมตื่นขึ้นมาก็ถอดเสื้อกระโดดลงสระว่ายน้ำที่อยู่ข้างบ้าน ทุกคนตื่นมาก็เลยตัดสินใจว่ายน้ำให้สร่างเมา
“เหมือนกูคุยกับคนสติไม่ดีเลยว่ะ ไอ้มิลเอาแต่ยิ้มกับโทรศัพท์”
“กูคุยกับคุณไม้อยู่ กูบอกให้เขาส่งรูปตัวเองมาให้ดูไม่คิดว่าจะทำจริงน่ารักว่ะ”
“เขาไปไหนวะ”
“กลับบ้านที่เชียงใหม่”
เบนถามขึ้นเพราะเห็นว่ารูปข้างหลังเป็นเหมือนไร่ดอกไม้ที่ไหนสักที่ มันก็เป็นรูปธรรมดาๆ ทั่วๆ ไปแต่คุณไม้ถ่ายย้อนแสงตาโตๆ เลยหยีลงเพราะแดดเข้าตาจะว่าไปก็ดูน่ารักดีเหมือนเด็กๆ เวลาไปเที่ยวแล้วส่งรูปมาให้ผู้ปกครองดูว่าไปเที่ยวจริงๆ ไม่ได้โกหก เชื่อได้เลยว่าไอ้มิลไปบังคับให้ถ่ายส่งมา
“สงสารก็สงสารแดดจ้าขนาดนี้ยังต้องมายิ้มสู้ถ่ายรูปให้มึง”
“ส่งมารูปเดียวไอ้มิลนั่งมองเป็นชั่วโมง ทำตัวเป็นสมัยมัธยมนั่งรอแฟนที่ดาว้อง”
“ย้อนวัยไกลฉิบหาย”
“กูยังจำได้ไอ้ทิมฮ็อตสุดผู้ชายจีบไม่เว้นวัน เราสามคนนี่ผลัดกันเฝ้ายิ่งกว่าลูก น้องทับทิมกางเกงน้ำเงิน”
ไอ้ทิมที่นอนแผ่หลาอยู่บนห่วงยางกระโดดใส่ไอ้คินที่นึกถึงอดีตสมัยขาสั้นคอซองทั้งกดน้ำ ทั้งเตะ ทั้งล็อคคอ จนเบนต้องเข้ามาแยกเพราะกลัวว่าไอ้คินจะจมน้ำไปจริงๆ รามิลเลิกสนใจแกงค์ลูกเพื่อนแม่แล้วกลับมาสนใจคนที่ส่งรูปมาให้ดูต่อ
บอกได้เลยว่าหลังจากเหตุการณ์ที่สวนหลังบ้านมันทำให้เราสองคนใกล้ชิดกันมากขึ้น รามิลโดนคุณไม้ทั้งทุบทั้งต่อยเมื่อเขาไม่ยอมปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระสักที มีแค่ให้พักหายใจไม่ถึงวิ แล้วเขาก็จูบต่อรามิลเชื่อแล้วว่าคุณไม้ยอมให้เขามากกว่าที่คิด จะมีใครที่ไหนยอมให้จูบมาราธอนนานขนาดนี้ กว่าจะตัดใจหยุดจูบได้ก็หลายนาที แต่ถึงอย่างนั้นเขาทั้งหอมทั้งฟัดแก้มขาวตรงหน้าไม่เลิก
“แก้มผมยุบลงไปแล้วแน่ๆ”
คำพูดคำจามันน่ารักจนรามิลต้องหยุดพักแล้วหัวเราะออกมาคุณไม้ไม่ใช่แค่หูแดงมันแดงไปหมดทั้งหน้า ดีที่ตรงนี้ยังมีไฟที่พ่อเขาเคยทำไว้ ถึงแม้จะเป็นแค่เงาสลัวๆ ก็ตามรามิลนั่งลงตรงชั้นวางต้นไม้ที่ว่างๆ แล้วรั้งให้คนที่ยืนอยู่ให้นั่งลงข้างกัน เป็นปีแรกที่รามิลฉลองวันเกิดกับคนที่ชอบตรงสวนหลังบ้านตัวเอง
ไม่มีแสงเทียน มีแค่ไฟสลัวๆ
ไม่มีดอกไม้ช่อโตมีต้นกระบองเพชรรูปร่างแปลกตา
คุณไม้มัวแต่ตื่นเต้นกับดอกกล้วยไม้ของพ่อที่ออกดอกสวยงาม ตาโตๆ นั่นดูมีความสุขเมื่อได้เห็นสิ่งที่ตัวเองชอบ มีการบอกบอกว่าไม่ค่อยได้สนใจกล้วยไม้เท่าไหร่เพราะราคาค่อนข้างสูงรามิลคิดว่าถ้าพ่อเขายังอยู่สองคนนี้คงได้คุยเรื่องต้นไม้กันไฟแลบ
เป็นวันเกิดปีที่ 28 ที่โคตรมีความสุข
อยากขอบคุณคุณต้นไม้ที่ทำให้วันนี้เป็นวันที่พิเศษอีกหนึ่งวัน
“แล้วสรุปงานที่บริษัทมึงนี่จะทำอะไรนะมิล พี่สรบอกยัง”
คินถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเมื่องานวันเกิดพี่เทพกับพี่สรเอ่ยถึงงานประจำปีบริษัทที่ปกติจะจัดประมาณช่วงนี้อยู่แล้ว แต่ทุกปีฝ่ายบุคคลก็จะเสนอกิจกรรมที่ให้พนักงานทำในวันนั้นมาให้พิจารณาก่อน นอกจากนั้นจะมีกิจกรรมอื่นที่ครอบครัวเขาเองเป็นคนคิด นี่ก็ทำกันมารุ่นต่อรุ่นตั้งแต่สมัยปู่ย่าตายาย
“กูไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้เท่าไหร่ ปีนี้พี่สรไม่อยู่ด้วยไปทำงานเรื่องรีสอร์ตที่ภูเก็ตพี่เทพก็โคตรยุ่ง”
“แล้วทุกทีใครเป็นคนคิดวะ”
“ก็ช่วยๆ กันพี่เทพพี่สรหัวคิดหลัก แต่ปีนี้ยกให้กูโซโล่ปีที่ผ่านมาก็มีฝ้ายที่ช่วยกูคิดบ้าง”
“..................................................”
“อ้าว..แฟนเก่าพูดเบาๆ ก็เจ็บ”
“กูเป็นคุณต้นไม้จะเอากระบองเพชรทุ่มใส่หัวมึงมิล”
“ก็พวกมึงถามกูก็ตอบตามความจริงเนี่ย เอาเป็นว่าเดี๋ยวกูลองคิดเองก่อนกะว่าไปปรึกษาคุณดาวด้วย”
“เป็นเจ้าของบริษัทต้องมานั่งคิดอะไรแบบนี้ด้วยกูนับถือตระกูลเตชนะหิรัญมึงมาก แน่นอนว่ากูเป็นฝ่ายดนตรีเจ็ดสีคอนเสิร์ตเหมือนเดิมมึงอยากได้ใครช่วยบอกกูล่วงหน้าด้วย ศิลปินค่ายกูมีงานยาว2025นะครับ”
“มึงนั่นแหละเบนว่างสุดในบริษัท เจ้าสัวกรรณตัดมึงทิ้งออกจากกองมรดกแน่มึงมีแค่น้องอันนาตัวเดียวที่เป็นสมบัติ”
แล้วก็กลับมาตีกันเหมือนเดิมแต่ถึงอย่างนั้นรามิลก็ขอบใจเบนถึงจะเล่นๆ แต่ก็จัดงานฟรีให้ทุกปีเคยบอกว่าให้คิดค่าจ้างมาได้เพราะยังไงก็ถือว่าเป็นธุรกิจ แต่เจ้าสัวกรรณก็ไม่ยอมรับเงินแถมยังขนเอานักร้องมาให้พนักงานบริษัทกรี๊ดจนแทบหมดค่ายเรื่องนี้เขาไม่ห่วงหรอกยังไงเบนก็จัดการได้อยู่แล้ว แต่เรื่องกิจกรรมที่จะให้พนักงานทำเนี่ยเขายังคิดอะไรไม่ออกเลย
งานยากจริงๆ
SECRET GARDEN
“อันนี้ให้คุณป้านะครับแล้วก็อันนี้ของเจ้าแฝด แล้วนี่ของพี่สร..คุณมิล คุณมิลครับ มิล รามิล”
ท่าทางสะดุ้งเหมือนหลุดออกจากภวังค์ทำให้ต้นไม้ต้องแตะลงบนแขนของคนที่ถือต้นกระบองเพชรให้หยุดทำงานก่อนเพราะดูแล้วท่าทางจะไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่ใจลอยจนไม่ได้ฟังที่เขาพูด
“มีเรื่องเครียดเหรอครับ”
“นิดหน่อยครับ”
“น่าจะไม่นิดนะคิ้วขมวดขนาดนี้ เรื่องงานเหรอครับ”
รามิลถอนหายใจแล้วเล่าสิ่งที่เขากังวลมาตลอดทั้งอาทิตย์ให้คุณต้นไม้ฟัง ก็มีแค่เรื่องเดียวงานประจำปีของบริษัทรามิลไม่เคยต้องรับผิดชอบเรื่องนี้คนเดียวแล้วเขาก็ไม่ใช่คนที่จะคิดกิจกรรมแบบนี้ด้วยปีที่ผ่านๆ มาก็แค่รับคำสั่งจากพี่เทพพี่สรคอยประสานงานฝ่ายอื่นๆ เพียงเท่านั้นพอต้องมาจัดการทั้งหมดคนเดียวก็ไม่ค่อยมั่นใจ
ขนาดแค่กิจกรรมเขาก็ยังคิดไม่ออก
คนที่ต้องทำงานด้วยก็ต้องมารอเขาคนเดียว รู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูก
“แล้วปีที่ผ่านมาทำอะไรบ้างครับจะได้ไม่ซ้ำกัน”
“ปีที่แล้วฝ้ายเป็..”
รามิลหยุดชะงักเมื่อเอ่ยชื่อฝ้ายขึ้นมาแต่คุณต้นไม้ก็พยักหน้าบอกให้เขาเล่าต่อ รามิลเลยบอกว่าปีที่แล้วฝ้ายเสนอเกี่ยวกับภาษาอังกฤษคล้ายๆ ทายคำต้นไม้ก็พอรู้ว่าฝ้ายแฟนเก่าคุณมิลเก่งภาษามากไม่แปลกเลยที่กิจกรรมที่ทำจะเกี่ยวกับเรื่องนี้ ต้นไม้ไม่ได้โกรธที่คุณมิลจะพูดถึงแฟนเก่ามันไม่ใช่เรื่องที่จะต้องมาหึงหวงเพราะตอนนี้มันเป็นเรื่องงานล้วนๆ
“ผมไม่ได้ทำให้คุณไม้รู้สึกไม่ดีใช่ไหม”
“ผมเข้าใจแต่ห้ามพูดถึงอีกนอกจากเรื่องงาน”
“โอ้โห..มีโหมดนี้ด้วยหวงผมมากไหมครับหวงผมมากแน่ๆ ”
รู้สึกคุณมิลจะอารมณ์ดีขึ้นมาทันทีหลังจากได้เล่าเรื่องที่กังวลให้ฟัง ทำท่าท่างผิดกับเมื่อกี้ลิบลับมีการเนียนว่าขอกอดเพิ่มพลัง ต้นไม้เองก็ไม่เคยคิดว่าคุณมิลจะติดสัมผัสมากขนาดนี้เอะอะกอดเอะอะหอม เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกแต่กลัวว่าจะเขินจนโดนแซวทุกครั้งไม่ว่าจะโดนสัมผัสสักก็ยังไม่ชิน
“กิจกรรมที่ต้องทำกำหนดไหมครับว่าต้องเป็นแบบไหน เน้นวิชาการหรือว่าสนุกสนานคลายเครียดได้”
“ไม่ได้กำหนดไว้หรอกครับฟรีสไตล์แต่สำหรับผมก็ไม่อยากให้เครียดมาก”
“จัดสวนถาดไหมครับเอาแค่เล็กๆ ก็ได้”
“สวนถาด?”
“ครับ เอาต้นไม้มาจัดไว้ในถาดที่เตรียมไว้และก็เอาพวกอุปกรณ์ตกแต่งมาประดับ โรยหิน โรยทราย เดี๋ยวผมจะจัดต้นไม้ไว้ก่อนแล้วก็ให้พนักงานตกแต่งสวนกันเอง”
“ผมเคยเห็นที่มันอยู่ในขวดแก้ว”
“ใช่ครับ แต่แบบนั้นมันจะยากไปหน่อยเปลียนมาเป็นถาดเปิดๆ จะง่ายกว่าถ้ามันไม่โอเค...เดี๋ยวผม”
“โอเค”
“คุณมิลลองดูก่อนก็ได้”
“ผมจะเอาอันนี้ไปเสนอฝ่ายบุคคล ก็ดีเหมือนกันพนักงานจะได้ผ่อนคลายกันด้วย”
“แต่อุปกรณ์มันก็เยอะอยู่นะครับ พวกหิน พวกของตกแต่ง”
“ผมเซ็นอนุมัติได้ร้อยล้านเลย”
ต้นไม้เห็นท่าทางกระตือรือร้นของอีกฝ่ายเลยไม่อยากจะขัด เลยต้องลากมานั่งตรงโต๊ะเพื่อจัดการทุกอย่างให้มันเป็นงานเป็นการมากขึ้นรามิลเท้าคางมองเจ้าของร้านดอกไม้ที่วันนี้เหมือนสลับตำแหน่งมาเป็นนักธุรกิจ คุณไม้ลองเขียนตัวอย่างกิจกรรมรวมถึงอุปกรณ์ค่าใช้จ่ายมาคร่าวๆ รามิลเลยลงรายละเอียดและทำให้มันเป็นสัดส่วนเหมือนแผนธุรกิจ พอเลิกเล่ยแล้วกลับมามาดนักธุรกิจรามิลก็เท่ขึ้นมาทันที เหมือนที่คุณแม่ใบบัวบอกถ้าคนทั่วไปได้เห็นก็คงจะคิดว่ารามิล เตชนะหิรัญเป็นผู้ชายที่เพอเฟ็คคนนึง
“ผมรู้ว่าผมหล่อมากแต่ถ้าคุณไม้จะแอบมองผมนานขนาดนี้ผมเก๊กหน้าจนเมื่อยไปหมดแล้ว”
“ยังหล่อไม่ถึงชั่วโมงเลย”
“มีหลายคาแรคเตอร์คุณไม้จะได้ไม่เบื่อ”
“ไม่เบื่อหรอกครับ”
“งั้นขอกลับโหมดหล่อก่อนนะคุณดาวตามงานนี้ทุกห้านาที”
รามิลเดินไปหยิบแม๊คบุ๊คที่เอามาด้วยวางลงตรงโต๊ะเป็นการทำงานท่ามกลางธรรมชาติที่แท้จริง เพราะรอบตัวเต็มไปด้วยต้นกระบองเพชรพอเห็นท่าทางจริงจังต้นไม้เลยลุกไปหยิบสวนถาดที่วางอยู่หน้าร้านมาเป็นตัวอย่าง รามิลหันไปมองคนข้างๆ ที่ตอนนี้กำลังจดรายละเอียดต่างๆ พอเห็นแบบนั้นรามิลบอกได้เลยว่าเขารู้สึกประทับใจ
ตามความจริงคุณไม้ไม่จำเป็นจะต้องมานั่งทำอะไรพวกนี้ด้วยซ้ำ แต่ก็ยังช่วยคิดจนมันเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมารามิลเครียดเรื่องนี้มาเป็นอาทิตย์แล้วเขาคิดกิจกรรมหลายอย่างแต่มันก็ดูไม่สนุกและดูน่าเบื่อ เขาอยากได้อะไรที่แปลกใหม่อยากให้พนักงานรู้สึกสนุกเมื่อได้ทำ
“ก็เดี๋ยวผมเตรียมพวกต้น…..อื้อออ”
จังหวะที่ต้นไม้เงยหน้าขึ้นมายังไม่ทันจะได้พูดจนจบประโยครามิลก็ก้มลงมาหอมแก้มแรงๆ
เพราะไม่ทันได้ตั้งตัวเกือบจะหงายหลังดีที่รามิลยกมือขึ้นมาจับตัวไว้ทัน
“หอมทำไมเนี่ย”
“ผมอยากหอมสักสิบที คุณไม้ใส่ใจงานของผมมากทั้งช่วยคิดทั้งช่วยทำ”
“คุณมิลยังมาเรียนรู้งานของผมได้เลย งานของคุณมิลถ้าผมช่วยได้ผมก็อยากจะช่วยอีกอย่างคุณมิลเครียดแล้วคิ้วขมวดตลอดเวลาผมไม่สบายใจ”
“หอมอีกดีกว่า”
รามิลก้มมาหาอีกรอบแต่ดีที่ต้นไม้ยกมือมาดันตัวไว้มันพร้อมกับบอกว่าทำงานให้เสร็จก่อนเพราะคุณดาวรองานอยู่ พอเอ่ยชื่อคุณเลขารามิลก็กลับมาจริงจังตามเดิมท่าทางเหมือนนักเรียนที่กลัวส่งการบ้านไม่ทัน
ไม่รู้ว่าใครเป็นเลขาหรือใครเป็นเจ้านายกันแน่
SECRET GARDEN
“คุณแม่อยากทำบ้างค่ะ ไปค่ะคุณดาวโยนงานให้ตามิลแล้วไปจัดสวนกัน”
รามิลยังไม่ทันจะท้วงหรืออ้าปากพูดอะไรคุณแม่ใบบัวก็จัดการลากเอาเลขาเขาไปนั่งจัดสวนถาดตามอำเภอใจ ที่จริงตอนเสนอไอเดียนี้ให้ฝ่ายบุคคลก็มีฝ่ายที่เห็นด้วยและไม่เห็นด้วย รามิลเองก็ไม่อยากจะใช้อำนาจบังคับเลยขอพาคุณไม้เข้ามาร่วมประชุมกิจกรรมนี้
รามิลนึกว่าคุณไม้จะตื่นเต้นหรือกลัวสายตาพนักงานที่เอาแต่จ้องเวลาที่คุณไม้พรีเซนท์รูปแบบกิจกรรมอยู่ด้านหน้า แต่ไม่เป็นอย่างที่คิดคุณไม้สามารถนำเสนอการจัดสวนถาดได้อย่างละเอียดมีการเอาตัวอย่างมาให้ดูด้วย เพื่อให้ทุกคนได้เห็นภาพชัดเจน
ในที่สุดกิจกรรมนี้ก็ผ่านการอนุมัติ
“เหนื่อยไหมครับ”
“สนุกดีครับ ผมไม่ค่อยได้ทำอะไรแบบนี้เลยตื่นเต้น”
“พนักงานชอบกันใหญ่”
“คุณมิลจะจัดด้วยไหมครับผมเตรียมมาให้คุณด้วยนะ”
ต้นไม้หยิบถาดที่มีเจ้าต้นกระบองเพชรหลากหลายสายพันธุ์ขึ้นมาวางไว้ให้ รามิลตาโตขึ้นมาทันทีเพราะมันไม่เหมือนกับของบรรดาพนักงานคนอื่นๆ คุณไม้เลยอธิบายว่าของพนักงานเป็นการจัดสวนแบบชื้นต้นไม้ที่เอามาจัดก็จะเป็นพวกเฟิร์น มอส กุหลาบหิน ที่เหลือก็แล้วแต่ว่าอยากได้ต้นอะไร
“ต้นกระบองเพชรมันต้องระวังมากกว่ามีทั้งหนามทั้งกลีบที่เป็นส่วนคมๆ แต่คุณมิลเก่งแล้วเลยให้จัดเป็นสวนกระบองเพชรแทนแต่เวลามีไม่มากผมเลยเลือกแบบไม่มีหนามมาให้นะครับ”
รามิลก้มลงมองกระบองเพชรที่อยู่ในถาดมันเป็นรูปทรงแปลกตามากกว่าที่เคยเห็น มันเป็นทรงกลมๆ มีจุดขาวๆ อยู่รอบตัวคุณไม้บอกว่าต้นกระบองเพชรชนิดนี้เรียกว่า Astrophytum ( แอสโตรไฟตัม) พันธุ์ที่มีจุดสีขาวเรียกว่า astro miracle จุดเด่นของมันก็คงจะอยู่ที่จุดสีขาวบนทรงกลมๆ ของมันนี่แหละรามิลรู้สึกว่ามันไม่เหมือนใครดี
“ไม่เคยเห็นต้นนี้มาก่อนผมชอบ”
รามิลนั่งลงกับพื้นแล้วจัดการตกแต่งสวนถาดกระบองเพชรอย่างตั้งใจ ท่าทางเหมือนเด็กสนุกกับของเล่นต้นไม้เลยยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเก็บไว้ เบนจามินที่วันนี้มาคุมงานเลี้ยงตอนเย็นเดินเข้ามาหาพอเห็นว่าเพื่อนทำอะไรอยู่ก็แกล้งโห่เพราะรู้ว่าไอ้สวนถาดที่เพื่อนจัดอยู่มันดูจะแตกต่างจากของคนอื่นๆ พอไอ้เบนไปทำงานต่อคุณดาวก็แวะเข้ามาคุยเรื่องงานพอเห็นสวนถาดเขาก็แซวอีก สุดท้ายก็เห็นจะเป็นคุณแม่ใบบัวที่เข้ามาสมทบ
“ทำไมของแม่ไม่ได้กระบองเพชรบ้างล่ะคะ”
“ของผมต้องพิเศษกว่าคนอื่นสิ”
“หลงตัวเองตลอดแต่จริงๆ แล้วเราน่ะเป็นตามิลที่ซื่อบื้อ”
“อ้าว ผมทำอะไรผิด”
“แต่ถึงยังไงก็ต้องขอบใจต้นไม้ นี่เขาก็มาช่วยแม่ดีใจนะเขาสามารถเป็นทั้งเพื่อน เป็นทั้งคนรัก และเป็นที่ปรึกษาให้ลูกได้ด้วย”
“ผมก็ดีใจที่ได้เจอเขาครับ”
“เคยได้ยินไหมรามิล คนที่คู่กันยังไงก็ต้องคู่กันเราอาจจะเคยเจอเขาแล้วแต่ก็จากกันไป แล้วก็วนมาเจอกันใหม่คล้ายๆ พรหมลิขิต”
รามิลมองตามสายตาของแม่ที่กำลังจับจ้องคนที่กำลังอธิบายการจัดสวนถาดให้พนักงาน เขารู้ดีว่าคุณไม้เองก็เหนื่อยกับงานนี้เหมือนกันเพราะเอาเข้าจริงก็มีคุณไม้คนเดียวที่มีความรู้ด้านนี้เลยต้องจัดการทุกอย่างคนเดียว ดีที่เต้เองก็มาช่วยบ้าง แต่คุณไม้ก็ยังไม่เคยบ่นว่าเหนื่อยให้ได้ยิน แถมบรรยากาศวันนี้ก็สนุกอย่างที่คิดไว้พนักงานหลายคนตื่นเต้นและมีความสุขกับการจัดสวนถาด
รามิลภูมิใจที่งานที่เขาจัดการทั้งหมดด้วยตนเองสำเร็จไปได้ด้วยดี
และอยากขอบคุณคุณต้นไม้ที่อยู่ช่วยเขาตั้งแต่เริ่มจนถึงตอนนี้
...........................
.................................................................
-
..............................
......................................................
ช่วงงานเลี้งตอนเย็นพนักงานกรี๊ดกร๊าดกันมาก
ไอ้เบนขนนักร้องมาหมดค่าย แถมมันยังขึ้นไปโชว์ดีดกีตาร์บนเวทีเรียกเรตติ้งจากพนักงานถล่มทลาย แกงค์ลูกเพื่อนแม่ที่ตามหาทีหลังอย่างคิน กับทิมเลยขึ้นร่วมร้องบนเวทีเหมือนบริษัทตัวเองแต่ทุกคนก็คุ้นเคยกับสามคนนี้ดี
พนักงานอาวุโสบางคนบอกว่าเห็นพวกแกงค์ลูกเพื่อนแม่มาตั้งแต่เด็กๆ ไม่คิดว่าจะโตกันขนาดนี้แล้ว มีการแฉว่าตอนเด็กๆ เวลาที่แม่ไอ้ทิมพามาที่บริษัทมันชอบมาหยิบโมเดลบ้านไปเล่นสร้างเมืองพนักงานต้องวิ่งไล่จับกันให้วุ่น
ดูมัน..แสบแต่เด็ก
“คุณเบนเล่นดนตรีเป็นด้วย”
“มันเกิดมากับค่ายเพลงเติบโตมากับเสียงดนตรีมันเล่นเป็นทุกอย่างโดยเฉพาะไวไอลีนเก่งสุด”
“ไวโอลีน?”
“เห็นกะล่อนไหลลื่นเป็นปลาไหลอย่างนั้นเวลาเล่นไวโอลีนนี่มาดเจ้าชายเลยนะ”
“แล้วคุณมิลไม่เล่นเหรอครับ”
“ผมหล่อและเก่งพอแล้วดนตรีไม่จำเป็นหรอก”
“เล่นไม่เป็นแน่ๆ”
รามิลหัวเราะพร้อมกับขยี้ผมคนที่ยืนอยู่ข้างๆ จนผมยุ่ง กว่างานเลี้ยงจะจบลงก็เกือบห้าทุ่มพนักงานหลายคนเต้นกันสุดเหวี่ยงเมื่อเพลงในงานเปลี่ยนเป็นเพลงเร็ว รามิลยิ้มจนเต็มแก้มเมื่อทุกคนบอกว่างานวันนี้สนุกและมีความสุขที่ได้ทำงานที่นี่ รามิลยิ้มให้พนักงานทุกคนที่เดินเข้ามาหาเกือบจะหลุดขำเมื่อเห็นว่าคุณดาวทำหน้าปลาบปลื้มใจอยู่อีกด้าน ถ้ามีผ้าเช็ดหน้ายกขึ้นมาซับหัวตานี่ใช่เลย
SECRET GARDEN
“ไม่เหนื่อยเหรอครับวันนี้”
“เหนื่อยไงครับถึงต้องพักผ่อน”
“ที่นี่เหรอครับ”
“บ้านไอ้เบนมีทุกอย่างที่ต้องการอยากเป็นนักร้องก็ได้นะ ข้างบนมีห้องอัดแบบสตูดิโอเลยมานั่งนี่เร็ว”
รามิลเรียกต้นไม้ที่ยืนมองห้องดูหนังจะเรียกว่าห้องดูหนังก็ไม่ถูกเหมือนโรงภาพยนตร์ขนาดย่อมๆ มากกว่า เพราะธุรกิจบ้านเบนเป็นธุรกิจบันเทิงที่บ้านก็เหมือนที่ทำงานไปด้วยมีตั้งแต่ห้องอัดเพลง ทำเพลง ตัดต่อภาพยนตร์ หลังจากที่งานเลี้ยงจบลงก็เลยเที่ยงคืนไปแล้วรามิลเห็นคุณไม้เริ่มเหนื่อยๆ เลยอยากจะให้พักผ่อนบ้าง ตอนแรกจะกลับไปที่ร้าน SECRET GARDEN แต่สุดท้ายรามิลก็พามาที่บ้านเบนแทน
“คุณไม้อยากดูเรื่องอะไร”
“ตามใจคุณมิลเลยครับ”
รามิลเลยตัดสินใจเลือกหนังสอบสวนฆาตกรรมมาหนึ่งเรื่องเพราะกลัวว่าจะหลับถ้าเปิดหนังรักโรแมนติคดู แต่เอาเข้าจริงท่าทางคุณไม้คงจะเหนื่อยมาทั้งวันเพราะเห็นว่าเริ่มเอนตัวพิงไปกับเบาะแล้ว รามิลเลยปรับเป็นเบาะนอนให้
“นอนไหมครับ”
“ผมไม่ง่วงนะแค่เมื่อยๆ ”
“กอดไหม”
รามิลกางแขนออกพร้อมกับต้นไม้เขยิบเข้ามาหาใบหน้าที่ซบลงตรงอกทำให้รามิลต้องก้มลงมามอง สายตาคุณไม้มองไปที่จอภาพยนตร์ที่ฉายอยู่ท่าทางเหมือนเด็กเวลาที่มีฉากน่ากลัวๆ มือที่วางอยู่บนอกก็จะกำเสื้อเขาไว้แน่น รามิลเลยกระชับกอดให้แน่นขึ้น
“ห้องนี้ดีเนอะเหมือนอยู่ในโรงหนังจริงๆ เลย”
“ถ้าอยากได้..”
“จะสร้างให้เหรอครับ”
“ถ้าอยากได้ก็มาบ้านไอ้เบน ผมเข้าออกบ้านแกงค์ลูกเพื่อนแม่ได้24ชั่วโมง”
“นึกว่าจะป๋า”
“มิลไม่รวยขนาดนั้นหรอกครับ”
“หูว..มีแทนตัวเองว่ามิลด้วย”
“เราต้องมีมุมน่ารักๆ ไหนคุณไม้ลองแทนตัวเองว่าไม้บ้าง”
“ไม้ว่า…พอเถอะไม่ไหว”
รามิลหัวเราะเมื่อคนที่นอนกอดอยู่ทำท่ารับไม่ได้จริงๆ มีการส่ายหน้าไปมา รามิลไม่โกรธหรอกเพราะเขารู้ดีว่าคุณไม้เองก็เป็นผู้ชายจะมาเรียกชื่อให้มันดูมุ้งมิ้งก็ใช่เรื่องเขาก็แกล้งแหย่ไปงั้น ตอนนี้หนังยังคงฉายต่อไปเรื่อยๆ แต่ทั้งสองคนไม่ได้สนใจเท่าไหร่เอาแต่นอนมองหน้ากันเงียบๆ
“สัญญาได้ไหมครับว่าเราจะคุยกันทุกเรื่อง”
“……………………………………………………”
“คุณมิลก็เป็นผู้ชายและผมเองก็เป็นผู้ชาย ถ้ามันมีอะไรไม่โอเคหรือผมทำให้คุณมิลรู้สึกไม่ดีคุณมิลต้องบอกผม ผมรู้ว่าคุณมิลคบแต่ผู้หญิงมาตลอดไม่ใช่ผมไม่เชื่อใจคุณนะแต่คุณมิลเข้าใจใช่ไหมครับ ผมก็อธิบายเป็นคำพูดไม่ถูก”
“ผมเข้าใจ”
“รวมทั้งเรื่องเซ็กส์ผมเป็นผู้ชายและคุณมิลเองก็ไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายมาก่อน ถ้ามันเกิดขึ้นแล้วสำหรับคุณมิลมันแย่จน..”
“ต้นไม้”
“……………………………………………………”
“ผมไม่เถียงหรอกนะว่า เซ็กส์ ก็สำคัญสำหรับชีวิตคู่ ถ้ามันถึงเวลานั้นจริงๆ เราจะเรียนรู้ไปด้วยกันมันจะไม่มีคำว่าแย่ เซ็กส์กับคนที่ตัวเองรักมันมีแต่ความสุขต้นไม้ เชื่อผม”
“……………………………………………………”
“อย่ากลัวว่าผมจะเบื่อ หรือจะไม่รัก อนาคตเราอาจจะทะเลาะกันบ้างแต่เชื่อเถอะผมไม่ยอมให้คุณหายไปจากชีวิตผมแน่ๆ และคุณไม้เองก็ห้ามปล่อยผมไปเหมือนกันถ้าผมดื้อก็ดุผม ถ้าผมทำอะไรผิดให้รีบบอก อย่าตามใจผมทุกเรื่องขัดผมได้เสมอ ผมเป็นคนประเภทถ้ารักใครแล้วผมรักหมดตัว ผมให้ได้ทุกอย่าง”
“รามิล เตชนะหิรัญ”
“ครับ”
“ขอจูบสักสิบที”
“ให้ทีเดียวแต่สิบนาทีแบบไม่หยุดพัก”
รามิลพลิกตัวคนที่นอนกอดอยู่บนอกให้นอนราบลงกับเบาะมือใหญช้อนศีรษะขึ้นให้รับจูบได้ถนัด ความอุ่นนุ่มที่สัมผัสทำให้รามิลกอดกระชับให้แน่นขึ้น มือของต้นไม้จากที่วางไว้บนอกกว้างเลื่อนขึ้นมาคล้องคอคนด้านบนก่อนจะกอดไว้แน่นเมื่ออีกฝ่ายไล่ต้อนปลายลิ้น เสียงครางต่ำๆ ทำให้ต้นไม้บีบไหล่รามิลไว้แน่น มันอาจจะไม่ถึงสิบนาทีตามที่บอกแต่มันก็เรียกว่านานจนแทบจะหมดลมหายใจ รามิลถอนจูบออกมาแต่ก็ยังจูบซ้ำๆ เหมือนแกล้งให้คนที่นอนหอบหายใจได้เขินเล่น กว่าจะตัดใจได้ก็ยังจะแนบจูบเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะจะกลับมานอนกอดกันเหมือนเดิม
สุดท้ายคนที่บอกว่าไม่ง่วงก็หลับสนิทหลับตาซบอกเขานี่แหละ ก่อนหน้านี้นอนคุยกันอยู่หลายเรื่องพอเห็นอีกฝ่ายกะพริบตาถี่ๆ ก็เริ่มพอจะเดาได้ว่าคงฝืนเต็มทนพอบอกให้นอนคราวนี้เลยว่าง่ายแต่ก็ยังไม่ยอมหลับตาอยู่ดีจนรามิลต้องเป็นฝ่ายถามขึ้น
“อยากได้ Goodnight kiss เหรอครับ”
คนที่นอนมองหน้าอยู่ไม่ได้ตอบอะไรแต่พยักหน้าสองที
รามิลเลยก้มลงไปจูบหน้าผากขาวๆ นั่นก่อนจะปล่อยให้นอนพักผ่อนจริงๆ สักที
เสียงเปิดประตูเบาๆ พร้อมกับแกงค์ลูกเพื่อนแม่ทั้งสามคนจะโผล่หน้าเข้ามามอง รามิลเลยกวักมือเรียกให้ทั้งสามคนเข้ามาได้ ทันทีเห็นว่าในอ้อมแขนเพื่อนตัวเองมีใครนอนหลับซบอกอยู่เลยชะโงกหน้ามาดูใกล้ๆ
“คุณไม้หลับปุ๋ยเลย”
“คงเหนื่อยน่าดูวิ่งวุ่นทั้งวัน”
“กอดเขาขนาดนี้เอาแม่ไปขอลูกเขาเลยนะ”
“ไม่ทันใจเลยว่ะกูหนีตามกันไปเลยได้ป่ะวะ”
“กูฟ้องแม่ใบบัวมึงแน่รามิล ลูกไม่รักดี”
“เออ..ว่าจะเข้ามาตามไอ้คินจะทำมาม่ามึงจะกินไหม”
“กูว่าอาหารในงานเลี้ยงบริษัทกูนี่ห้าดาวเลยนะทำไมพวกมึงต้องมาต้มมาม่าแดกกันอีก”
“มาม่าคินอร่อยที่สุดในโลกแล้ว กูอยากกิน”
“เป็นเรื่องเดียวที่มึงกับคินไม่ตีกันเนอะทิม”
อยู่ดีๆ คนที่นอนหลับอยู่ก็ขยับตัวเพียงเล็กน้อยแถมมือก็กอดเอวรามิลแน่นขึ้นทั้งซุกทั้งซบจนคนที่โดนนอนกอดตัวแข็งทื่อ ทันทีที่คุณไม้ขยับตัวทุกคนในห้องก็หยุดค้างเหมือนกดปุ่มหยุดไว้เพราะกลัวว่าคุยกันเสียงดังจนรบกวน จนเจ้าของร้านดอกไม้หลับสนิทตามเดิมทุกคนเลยโล่งอก แต่ก็ต้องยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่ารามิลยกมือวางลงบนกลุ่มผมสีน้ำตาลนั่นเบาๆ คล้ายจะกล่อม
“มึงโคตรน่าอิจฉา รามิล”
“พวกมึงกูอยากแต่งงานแล้วว่ะ กูอยากนอนกอดเขาแบบนี้ทุกคืน”
“ใจเย็นสหายปริศนาที่คุณไม้ให้แก้นี่นึกออกยัง”
“นึกอะไรไม่ออกทั้งนั้นแหละตอนนี้ กูรู้แค่ว่ากูอยากให้เขานอนกอดกูแบบนี้ทุกวัน”
“รำคาญมึงแววติดเมียมาแต่ไกล”
“เป็นใครก็แพ้คุณไม้เหมือนไม่ค่อยแสดงออกแต่เวลาอ้อนก็ดูน่ารักดี ดูตอนนี้หลับเหมือนเด็กแถมยังกอดไอ้มิลแน่นขนาดนี้เพื่อนมึงนี่เอาแต่นอนมองเขาแล้วยิ้มห่ามีความสุขเหลือเกินอิจฉา คินมึงต้องต้มมาม่าให้กูแดกสักสามซอง”
กว่ารามิลจะไล่แกงค์เพื่อนแม่ให้ออกจากห้องได้ก็หลายนาที ไอ้เบนกับคินก็แกล้งแหย่ไม่เลิกเลยต้องส่งสัญญาณให้ทิมช่วยเหลือ ดีที่ไอ้ทิมเข้าใจเลยจัดการลากทั้งคนออกจากห้องได้สำเร็จ
รามิลหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูรูปสวนถาดที่จัดวันนี้พอเลื่อนไปเรื่อยๆ ก็เจอรูปต้นกระบองเพชร Astrophytum ที่คุณไม้เอามาให้เหมือนต้นกระบองเพชรต้นก่อนๆ มันเป็นพันธุ์เดียวกับที่อยู่ในสวนถาดข้อความตรงกระถางต้นไม้ยังคงมีคำว่า Right for เขียนอยู่คุณไม้ยังบอกอีกว่า
“ผมจะให้ต้นกระบองเพชรคุณมิลอีกแค่ต้นเดียวนะครับ”
รามิลคิดว่ามันคงครบกำหนดสามเดือนตามที่รามิลจะมาฝึกงานที่ร้าน SECRET GARDEN แล้วเผลอๆ อาจจะเลยสามเดือนด้วยซ้ำถ้านับช่วงเวลาที่เขาหายไปด้วย แต่สำหรับต้นกระบองเพชรสิบกว่าต้นที่คุณไม้ให้มาก็ถือว่ามากพอแล้วสำหรับคนที่ไม่เคยรู้เรื่องต้นกระบองเพชรมาก่อน
รามิลยอมรับรู้สึกแปลกๆ ตอนที่เขาจะถ่ายรูปเจ้าต้น Astrophytum เก็บไว้มันเหมือนเป็นภาพที่แวบเข้ามาในหัวว่าเขาเคยถ่ายรูปต้นกระบองเพชรที่มีตัวอักษรเขียนไว้ที่กระถางแบบนี้เหมือนกัน แต่มันเลือนลางขนเขาเองนึกไม่ออกชัดๆ ว่าเคยทำแบบนี้ที่ไหน
รามิลวางโทรศัพท์ในมือลงแล้วก้มมองหน้าคนที่หลับสนิทอยู่ตรงอก
มือใหญ่ยกขึ้นมาลูบที่แก้มขาวเบาๆ
“ถ้าเราเคยเจอกันมาก่อน แล้วคุณรักผมมาตั้งแต่ตอนนั้นคุณรอผมมานานแค่ไหนกัน ต้นไม้”
TO BE CON
SECRET GARDEN
คือความลับในใจฉัน..
TWITTER : #ความลับของต้นไม้ @ribbinbo
Ps. เรื่องคณะในมหา’ลัยขออนุญาตรวมทุกคณะอยู่ในมหา’ลัยเดียวกันหมดเลยนะคะ
ไม่ได้แบ่งแยกว่าอยู่มหา’ลัยไหนกัน
PS1. พระเอกไม่ได้ความจำเสื่อมเด้อมันเหมือนกับว่าไม่ใช่สิ่งสำคัญ
แบบทำวันนี้พรุ่งนี้ลืมไปแล้วว่าทำอะไรไปเลยไม่ได้สนใจ
ทุกคนต้องมีช่วงเวลานั้นในอดีตมัน ที่ไม่ได้จำ ไม่ได้สนใจ จนนึกไม่ออกว่าเคยเกิดเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอวะ
คิดว่าทุกคนคง งง 555555 ว่าอีนี่เขียนอะไร
Ps2 ถึงแม้จะจบแต่จะมีตอนพิเศษมานะคะและเร็วๆ นี้ขอเชิญพบกับซีรีส์ลูกเพื่อนแม่คนที่สอง
เบนจามิน เกียรติธนธาดา
MUSIC BOX #นิยายกล่องดนตรี
-
โห ถ้ายิ่งรู้ว่าต้นไม้แอบรักมาตั้งนาน รามิลโงหัวไม่ขึ้นแน่
-
ลูกเพื่อนแม่ น่ารักทุกคนเลย
-
ใกล้รู้แล้วววววว
รอติดตามลูกเพื่อนแม่ที่เหลือค่ะ
-
คุณต้นไม้น่ารัก ชอบแกงค์เพื่อนลูกแม่มากๆ
มาต่อเร็วๆ น้าาา
:katai4:
-
อยากเห็นตอนนึกออกแล้ว T_______T
-
เอาใจช่วยรามิลกับการแก้ปริศนา
-
เกิดอะไขึ้นตอนนั้นกันน้อ. :mew2:
-
ดีใจมากกกกกก สนุกมากเลยย
-
เมื่อไหร่จะมานเ
-
ตามอ่านรวดเดียวเลยค่า ชอบการบรรยายของนักเขียนมากๆ เป็นขั้นๆ เป็น step ค่อยๆ เผยเรื่องทีละนิด
ผูกเรื่องเก่ง นานแล้วที่ไม่มีนิยายดีๆอย่างนี้อ่าน รอตอนต่อไปค่าา :กอด1:
-
SECRET GARDEN
คือความลับในใจฉัน..
CH13. ESPOSTOA
“ตั้งแต่อนุญาตให้ถ่ายรูปได้คุณมิลก็ถ่ายไม่หยุดเลยนะ”
คนที่ถูกพูดถึงดูไม่สะทกสะท้านใดๆ ทั้งสิ้นมีเพียงแค่ยกกล้องในมือลงแล้วก็ยิ้มหล่อหนึ่งทีแล้วก็หันไปกดชัตเตอร์ต่อ ตั้งแต่ต้นไม้บอกให้คุณมิลเอากล้องมาถ่ายรูปเจ้าพวกกระบองเพชรในร้านได้ SECRET GARDEN ก็เหมือนสตูดิโอย่อมๆ รามิลถ่ายทุกที่ ทุกต้น ทุกมุม นี่ถ้าเขาอนุญาตให้เอาอุปกรณ์มาเยอะกว่านี้ได้คงขนมาหมด
แต่ก็เท่ดี
เวลาที่เราสนใจสิ่งใดสิ่งหนึ่งหรือกำลังตั้งใจทำอะไรสักอย่าง ช่วงเวลานั้นหลายคนมักจะบอกว่ามันเป็นช่วงที่เรามีเสน่ห์ ต้นไม้เคยเห็นรามิลถ่ายรูปมาก่อนแต่ไม่เคยจะได้เห็นใกล้ๆ ขนาดนี้ทั้งท่าทางการจับกล้อง กดชัตเตอร์หรือแม้แต่การเช็ครูปหลังจากถ่ายรูปไปแล้ว ทุกอย่างมันทำให้ต้นไม้ละสายตาไปไม่ได้
“ขอถ่ายรูปคนที่แอบมองผมหน่อยครับ”
กว่าต้นไม้จะรู้ตัวรามิลก็กดชัตเตอร์ไปแล้ว เพราะไม่ทันตั้งตัวรูปที่ออกมาหน้าเลยดูเหวอๆ ไปหน่อย แต่นี่ไม่ใช่รูปแรกที่โดนถ่ายเลยไม่ค่อยตกใจก็มีแค่ต้นกระบองเพชรกับเจ้าของร้านดอกไม้เท่านั้นแหละที่รามิลจะถ่าย ขนาดเต้เก๊กหล่อตั้งแต่หน้าร้านคุณมิลยังถ่ายไปแค่สองแชะ
“ใจคอพี่มิลจะถ่ายแค่ต้นกระบองเพชรกับพี่ไม้เหรอ กล้องตัวละแสนควรได้ถ่ายรูปคนหล่ออย่างผมบ้างนะครับ”
“ไม่รักว่ะเลยไม่ถ่าย”
“ฮิ้ววววว หมั่นไส้แต่เขินจังวะเคยบอกพี่ไม้ยัง”
รามิลส่ายหน้าไม่ใช่ว่าไม่อยากบอกเห็นเล่นๆ แบบนี้แต่รามิลคิดว่าทุกวันนี้เขาเลือกที่จะปฏิบัติมากกว่าที่จะพูดออกไปรามิลชอบกอด ชอบหอม ชอบจูบ และเขาก็บอกให้คุณไม้รู้แล้วอีกฝ่ายก็ไม่ได้ขัดขืนหรือไม่ชอบที่เขาสัมผัสมีบางครั้งที่โดนดุเพราะไปวอแวตอนที่กำลังทำงาน นอกเวลานั้นก็โดนเขาฟัดแล้วฟัดอีก รามิลเองลึกๆ ก็อยากได้ยินว่าคุณไม้คิดยังไงบ้างเหมือนกันแต่เขาก็ไม่ได้เร่งอะไร ถ้าวันไหนที่คุณไม้อยากบอกให้เขารู้ก็คงจะบอกเอง
เอาเข้าจริงคุณต้นไม้เจ้าของร้าน SECRET GARDEN
มีความลับเยอะแยะไปหมด
“มองหน้าผมทำไมครับ”
“เมื่อก่อนผมหล่อมากไหมครับ”
“ถามแปลกๆ”
“คิดว่าคุณไม้น่าจะเจอผมมานานแล้วเหมือนกันอยากรู้ว่าเมื่อก่อนผมหน้าตาหล่อกว่าตอนนี้มากไหม”
“นี่หลอกถามเหรอครับ”
“ถามตรงๆ เลย”
“ตอนนั้นหล่อแบบวัยรุ่นๆ ตอนนี้ก็ดูโตขึ้นมาหน่อยทำงานหนักจนหัวเกือบล้านแล้วตอนนี้”
รามิลกำลังจะอ้าปากถามต่อพอเจอประเด็นอ่อนไหวก็เลยเลือกที่จะเงียบแล้วแกล้งเอากล้องไปถ่ายตรงอื่น จริงๆ รามิลไม่ได้หัวล้านหรอกแต่พอต้องมาเซ็ทผมปาดเจลไปทำงานทุกวันทรงผมมันก็เลยต่างจากช่วยวัยรุ่นไปเยอะหน่อย ต้นไม้เดินเข้ามาหาแต่รามิลก็แค่เหลือบตามองแล้วก็เดินหนีไปทางอื่น ท่าทางยึกๆยักๆ จนสุดท้ายต้นไม้ต้องสอดมือเข้ามากอดเอวคนขี้น้อยใจไว้แน่น
รามิลหยุดชะงักมือที่กำลังจะกดชัตเตอร์หยุดนิ่งไว้อย่างนั้น พอเอี้ยวตัวมามองคนที่กอดเอวอยู่ก็เจอยิ้มใส่ โอเค..ถึงแม้ว่ารามิลชอบการสัมผัสแต่ทุกครั้งเขาจะเป็นคนเริ่มก่อนนานๆ ครั้งคุณไม้ถึงจะเป็นฝ่ายเข้ามากอดเข้ามาหอมแต่มันก็เริ่มจากที่เขาเข้าไปแหย่ แต่แบบนี้เพิ่งเคยเกิดขึ้นครั้งแรก
“นี่คือการง้อเหรอครับ”
“ผมอยากกอด”
“อ้อนด้วย?”
“ก็คุณมิลเมินผม”
“ผมไม่ได้โกรธหรอกเล่นตัวไปงั้นถึงผมจะหัวล้านจริงๆ ก็เถอะ”
“เมื่อก่อน..”
“หืม?”
“เมื่อก่อนผมกอดคุณมิลแบบนี้ไม่ได้แต่ตอนนี้กอดได้”
รามิลมองคนที่บอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้มไม่ได้ทำหน้าเศร้าทั้งๆ ที่รามิลฟังแล้วคำพูดมันก็แฝงความน้อยใจลึกๆ รามิลยกมือขึ้นมาวางทับบนมือของต้นไม้ที่กอดเอวอยู่แล้วจับให้กอดเอวตัวเองแน่นขึ้น
“ผมจะอยู่ให้กอดตามที่คุณไม้ต้องการเลยครับ”
SECRET GARDEN
งานหนัก
ตอนนี้รามิลทำงานหนักตั้งแต่มีเรื่องกับคุณภพธรเรื่องที่ดินริมน้ำในตอนนั้น ก็เหมือนว่ารามิลไม่เป็นที่ไว้ใจของบอร์ดบริหารอีกมันแบ่งออกเป็นสองสามฝ่ายหนึ่งคือฝ่ายที่เห็นด้วยกับเขาสองคือฝ่ายที่เห็นด้วยกับคุณภพธรส่วนสามคือไม่มีฝ่าย ทุกครั้งที่มีการประชุม ห้องประชุมมักจะตึงเครียดทุกครั้ง
จะต้องมีใครสักคนวกกลับมาเรื่องเดิม
เรื่องที่ดินริมน้ำตรงนั้นและรามิลก็จะโดนกระแนะกระแหนไม่เลิก
ดีที่เป็นคนใจเย็นในระดับนึงไม่งั้นห้องประชุมเละเป็นผุยผงไม่ก็คุณภพธรโดนเด้งไปอยู่ที่อื่นตั้งนานแล้ว คุณพิมพ์ดาวพยายามให้เขาหายใจเข้าลึกๆ ก่อนเข้าประชุมทุกครั้งถึงแม้เวลาเลิกประชุมจะมีอาการอยากต่อยกำแพงเหมือนเดิมเพราะแกงค์คุณภพธรเอาแต่เล่นงานเขาไม่เลิก
ครั้งนี้ก็เช่นกัน
“เรื่อง CSR ครั้งนี้คุณรามิลว่ายังไงครับตอนนี้งานในมือผมเยอะมากเกรงว่าจะคิดโปรเจคไม่ทัน ถ้าคุณมิลล้มเลิกโครงการคอนโดริมน้ำไปแล้วก็คงจะว่างงั้นรบกวนคุณมิลช่วยคิดโปรเจคนี้ด้วยนะครับ”
ว่างพ่อง..
นี่เขาเริ่ม งง แล้วว่าใครกันแน่ที่เป็นเจ้าของบริษัทโดนสั่งเอาๆ พี่เทพกับพี่สรก็คอยบอกว่าให้ดูๆไปก่อนถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็คงต้องจัดการกันบ้างแต่งานโปรเจคถูกโยนมาเจาะจงชื่อขนาดนี้ก็คงต้องทำและแน่นอนว่าไม่มีใครอยากจะเข้ามาช่วยเขาเท่าไหร่เพราะงานแต่ละคนก็ล้นมือไม่ก็อยู่ทีมคุณภพธรเลยไม่อยากยุ่ง
“อย่าเพิ่งเครียดเลยค่ะคุณมิล”
“คุณดาวก็รู้ว่าผมไม่เก่งเรื่องคิดงาน คิดโปรเจคเลย”
นั่นคือจุดอ่อนของรามิล และคิดว่าคุณภพธรก็คงรู้จุดนี้ถึงได้เอามาเล่นงานเพราะเป็นน้องเล็กสุดในบรรดาพี่น้องทั้งสามคน ตั้งแต่เริ่มทำงานใหม่ๆ รามิลก็ทำตามที่พี่เทพและพี่สรเป็นคนชี้แนวทางมาโดยตลอด ถ้ามีคนเริ่มรามิลก็จะสานต่อให้แต่ถ้าให้คิดเองทั้งหมดรามิลยังไม่เคยได้ลองทำด้วยตัวเองเลยสักครั้ง
“ไม่มีใครเก่งตั้งแต่เกิดหรอกค่ะ คุณมิลต้องคิดว่าทำได้อย่าเพิ่งท้อทั้งที่ยังไม่เริ่มสิคะ”
“แต่ตอนนี้ผมตื้อมาก ผมรื้อโครงการ CSRเก่าๆ มาดูเหมือนบริษัทเราจะทำไปหมดแล้ว”
“ถ้าเครียดมากคิดอะไรไม่ออกหรอกค่ะ ไปที่ๆ ทำให้คุณมิลสบายใจก่อนดีกว่า”
และเขาก็มาที่นี่
ร้าน SECRET GARDEN
“เครียดอีกแล้วแน่ๆ คิ้วขมวดขนาดนี้”
รามิลซบหน้าลงตรงเค้าเตอร์หน้าร้านเพราะคุณไม้มีจัดดอกไม้ที่ลูกค้าสั่งเลยไม่ได้เข้าไปดูกระบองเพชรที่โรงเรือน ท่าทางซังกะตายหน้าตาก็ดูโทรมเหมือนซอมบี้ในหนังพอทักก็เงยหน้าขึ้นมามองพร้อมกับพยักหน้าแล้วก็ฟุบหน้าลงไปใหม่ ต้นไม้เลยเอาดอกไม้มือตีลงบนศีรษะคนที่นอนฟุบอยู่เบาๆ
“เดี๋ยวจัดช่อนี้เสร็จก็ไม่มีงานแล้วครับ คุณมิลอยากไปเที่ยวไหนไหม”
“ไม่อยากไปไหนเลย ผมคิดงานไม่ออก”
รามิลตัดสินใจเล่าทุกอย่างให้คุณไม้ฟังอีกฝ่ายไม่ได้มีท่าทางตกใจอะไรเพียงแค่รับฟังเฉยๆ มีบ้างที่หัวเราะตอนที่เขาใส่อารมณ์เวลาที่พูดถึงคุณภพธร ทันทีที่เล่าจบคุณไม้ก็แค่ยิ้มให้เท่านั้นก่อนจะยกมือขึ้นมาตบไหล่เขาเบาๆ
“ ถ้าคุณมิลบอกว่าไม่ถนัดเรื่องคิดโปรเจคนี่ก็เป็นโอกาสที่ที่คุณมิลจะแสดงให้ทุกคนเห็นว่าคุณมิลทำได้ ผมว่าเขาก็รอให้คุณมิลแสดงฝีมืออยู่”
“…………………………………………………………..”
“ถ้าคิดไม่ออกงั้นเราไปที่จุดเริ่มต้นกันไหมครับ”
ที่ดินริมน้ำมากี่ครั้งก็ยังสดชื่นเหมือนเดิม
รามิลปลดเนคไทด์พับแขนเสื้อแล้วเดินเล่นไปตามทางเดินในมือมีกล้องที่เอาไว้ถ่ายบรรยากาศต่างๆ รอบตัว เวลาบ่ายแก่ๆ บริเวณตรงนี้ดูครึกครื้นคงเพราะเด็กๆ เริ่มกลับมาจากเลิกเรียน บรรดาแม่บ้านก็พากันออกไปซื้อของทำกับข้าว รามิลยกกล้องในมือถ่ายต้นไม้ที่ตอนนี้กำลังยืนรอคุณลุงทำทองม้วนสดเจ้าเดิม ท่าทางจะจำรามิลได้ถึงได้แถมมาซะจนกินไม่หมด
“หลบๆ กันหน่อยพ่อหนุ่มเดี๋ยวมีคนมาวิ่งและขี่จักรยานตรงทางเดิน โดนชนขึ้นมาจะบาดเจ็บเอา”
“คนออกกำลังกายเยอะดีนะครับลุง”
“ก็เยอะแต่ไม่มีที่ให้ออกกำลังกายเท่าไหร่จริงๆ มันก็มีพื้นที่ว่างๆ แต่มันก็แค่นั้นไม่มีอะไรให้ทำคนก็มาวิ่งกันแทน”
รามิลมองตามมือของคุณลุงที่ชี้ไปทางพื้นที่ว่างๆ ตรงซอกตึกรามิลเลยลุกไปดู มันเป็นพื้นที่สนามหญ้าว่างๆ มีดินเฉอะแฉะอยู่เป็นช่วงๆ อีกฟากนึงเป็นพื้นปูนโล่งๆ รามิลยกกล้องในมือถ่ายรูปเอาไว้พอนานเข้าต้นไม้ก็เลยเดินมาดูบ้างลมเย็นๆ ที่พัดเข้ามาทำให้ต้นไม้หลับตาลงก่อนจะลืมตาขึ้นเมื่อสัมผัสตรงมือ
“ผมรู้แล้วว่าผมจะทำอะไร”
“คิดออกแล้วเหรอครับ”
“ตอนนี้ในหัวผมคิดเป็นเรื่องเป็นราวเลย ขอบคุณนะครับคุณไม้”
“ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย”
“คุณไม้ว่าผมจะทำได้ไหม”
ต้นไม้กระชับมือให้แน่นขึ้นแทนคำตอบทั้งหมดมีการยกนิ้วโป้งขึ้นมาทำหน้าจริงจังอีกต่างหาก รามิลรู้สึกว่าความเครียดที่เขาสะสมมาทั้งอาทิตย์มันหายวับไปกับตา ก็อย่างที่คุณไม้บอกถ้าเขาไม่ลองทำด้วยตัวเองก็คงต้องพึ่งคนอื่นไปเรื่อยๆ รามิลก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าคุณภพธรจะทำหน้ายังไงเมื่อได้เห็นโปรเจคนี้
“ขยันไปไหมคะเนี่ย เหมือนมีไฟออกมาจากคุณมิลเลยค่ะ”
พิมพ์ดาววางจานแซนวิชลงบนโต๊ะหลังจากที่คุณมิลทานข้าวกลางวันไปแค่นิดเดียว จริงๆ รามิลไม่ได้ว่างเหมือนที่คุณภพธรบอกงานผู้บริหารไม่เคยว่างอยู่แล้วแต่รามิลก็เลือกที่จะไม่เถียงเพราะเถียงไปก็ดูไร้ประโยชน์ยังไงฝ่ายนั้นก็ดูอคติไปแล้ว พอเงยหน้าขอบคุณเลขารามิลก็เหลือบมองนาฬิกาแล้วกดโทรหาเจ้าของร้านดอกไม้ ทั้งอาทิตย์รามิลไม่ค่อยมีเวลาไปหาคุณไม้เท่าไหร่เพราะติดงานหลายอย่างรวมทั้งงานโปรเจคล่าสุดที่คิดเองด้วย
“ขอสั่งดอกไม้หน่อยครับ”
“ให้ใครเหรอครับ”
“เจ้าของร้านดอกไม้ครับ”
“รู้เหรอครับว่าเขาชอบดอกไม้อะไร”
“งั้นเปลี่ยนเป็นกระบองเพชรแทนได้ไหมครับ หรือไม่ก็ผู้ชายที่ชื่อรามิล”
“เสี่ยวเกินไม่เล่นด้วยนะครับ”
รามิลเท้าคางมองคนในโทรศัพท์ที่ตอนนี้ทำท่าขนลุกหลังจากที่เขาเปลี่ยนเป็นแบบวิดีโอแทน ขนาดคุณดาวที่จัดเอกสารอยู่ใกล้ๆ ยังทำหน้ารับไม่ได้เมื่อได้ยินประโยคที่เขาพูด ใจจริงรามิลสามารถไปหาคุณไม้หลังเลิกงานได้ทุกวันแต่ก็โดนห้ามไว้เพราะกลัวว่าเขาจะวูบตอนขับรถเพราะทำงานหนักมาทั้งวัน
เนี่ยถ้าได้อยู่บ้านเดียวกันปัญหานี้ก็ไม่เกิดแล้ว
“งานนี้เสร็จแล้วค่ะเหลือแค่ประชุมวันศุกร์แล้วก็โปรเจค CSR พรีเซนต์วันจันทร์นะคะ”
พอพูดถึงโปรเจคนี้รามิลก็กุมขมับขึ้นมาทันทีรามิลรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะทำทั้งหมดนี่คนเดียว รามิลรู้ว่าต้องทำอะไรบ้าง ทำยังไง ขั้นตอนเป็นแบบไหนแต่เขาก็ไม่สามารถทำมันได้ทันเวลาถึงแม้คุณดาวจะคอยช่วยแล้วก็ตามที รามิลปิดแฟ้มในมือก่อนจะลุกขึ้นไปยังห้องประชุมข้างๆ แล้วเริ่มทำงานโปรเจคที่ค้างไว้
รามิลเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งเพราะคุณดาวขอตัวกลับก่อนนี่ก็เพิ่งรู้ว่าเวลามันล่วงเลยมาจนถึงเกือบสามทุ่มแล้ว ตั้งแต่มีโปรเจคนี้รามิลกลับบ้านหลังเที่ยงคืนทุกวันเลยไม่ได้สนใจเวลาเท่าไหร่ เดาว่าข้างนอกพนักงานก็คงกลับบ้านกันไปหมดแล้วเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นอีกครั้งทำให้รามิลเงยหน้าขึ้นมามองอีกครั้ง
แกงค์ลูกเพื่อนแม่ยืนอยู่หน้าประตูครบทั้งสามคน
ในมือมีอาหารการกินเหมือนมาจัดปาร์ตี้
“หัวหน้าแกงค์ลูกเพื่อนแม่หายหน้าหายตาไป เลยแวะมาหา”
“มาด้วยความคิดถึงแค่เอาของกินมาส่งไม่ช่วยทำงานนะครับ รามิล”
รามิลเอนตัวไปกับเก้าอี้กำลังจะอ้าปากด่า
แต่ก็เงียบลงเมื่อเห็นว่ามีบรรดาพนักงานโผล่หน้าเข้ามาในห้องประชุมทีละคน
“เพราะมึงมีคนมาช่วยเต็มไปหมดเลยพนักงานดูรักมึงอ่ะ เป็นกูนี่โดนตัดหางปล่อยวัดแน่ๆ”
เบนจามินถอยไปยืนมุมห้องเพราะมีพนักงานเข้ามาในห้องประชุมเรื่อยๆ รามิลลุกขึ้นยืนแล้วยิ้มกว้างเมื่อทุกคนบอกว่าเห็นเขาทำงานหนักมาหลายวันแล้วเลยมาช่วย บางคนมีการบอกว่าไม่สนใจคุณภพธรแล้วเพราะจะอยู่ทีมรามิล ยอมรับว่าไม่เคยตื้นตันใจเท่านี้มาก่อนรามิลเอ่ยขอบคุณทุกคน
ตั้งแต่ทำงานมาวันนี้รู้สึกว่าการเป็นเจ้านายที่ลูกน้องรัก
มันรู้สึกดีแบบนี้นี่เอง
“คุณมิลเอาเนื้อหานี้ไปไว้ตรงนี้แทนไหมคะ หรือจะเอาตรงพวกค่าใช้จ่ายใส่ลงไปด้วย”
“ตอนแรกจะใส่ลงไปด้วยแต่คุณปูฝ่ายบัญชีจะสรุปค่าใช้จ่ายให้ผมดูก่อน..แป๊บนึงนะครับ”
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นรามิลเลยขอเวลานอกพวกพนักงานที่ก้มหน้าก้มตาทำงานต่างพากันอมยิ้มเมื่อได้ยินประโยคที่คุณมิลคุยกับคนในโทรศัพท์ และท่าทางเจ้านายจะลืมตัวหยอดคนในสายไม่หยุดแต่ทุกคนก็เลือกที่จะนั่งทำงานต่อตามปกติถึงแม้จะพยายามกลั้นยิ้มไว้สุดความสามารถ
“เดี๋ยวผมเข้าไปหา พรุ่งนี้ก็ได้ เห็นใจผมเถอะเราไม่เจอกันนานเกินไปแล้วนะครับ”
รามิลเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะเงียบลงเมื่อสายตาของพนักงานทุกคนมองมาที่เขาเป็นจุดเดียว โดยเฉพาะพนักงานผู้หญิงนี่ยิ้มกริ่มเหมือนนางเอกในละครรามิลเลยแกล้งกระแอมกดวางโทรศัพท์ก่อนจะกลับมาทำท่าทางจริงจังเหมือนเดิม
“เมื่อกี้คุณนุชว่าไงนะครับต่อเลย….แล้วก็อย่าล้อ ผมไม่เจอเขามาเกือบอาทิตย์แล้วจะขาดใจตายแล้วเนี่ย”
โถ…เจ้านาย
น่าสงสารจริงๆ
SECRET GARDEN
“หายใจเข้าลึกๆ ครับใจเย็นๆ ”
ความรู้สึกเหมือนครั้งแรกที่ต้องออกไปพรีเซ้นต์งานหน้าชั้นตอนป.5 วันนี้วันจันทร์และเป็นวันที่รามิลต้องนำเสนอโปรเจคที่คิดเองคนเดียวต่อหน้าบอร์ดบริหารถึงจะเตรียมตัวมาแล้วเกือบสองวันแต่รามิลก็ยังตื่นเต้นไม่เลิกตอนเช้ารามิลเลยต้องแวะมาหากำลังใจที่ร้านSECRET GARDEN แต่คงมาเช้าไปหน่อยคุณไม้ยังอยู่ในชุดนอนท่าทางเหมือนเพิ่งตื่นแต่พอเจอหน้ารามิลก็คว้าเข้ามากอด
“เดี๋ยวก็สายหรอกครับไปได้แล้ว”
“นี่ผมตื่นเต้นจริงๆ นะคุณไม้”
“คุณทำได้รามิล ถ้าคุณประชุมเสร็จแล้วผมมีต้นกระบองเพชรจะให้คุณด้วย”
รามิลพยักหน้าแต่พอถึงเวลาที่ต้องไปจริงๆ ก็ยังงอแงไม่เลิกกว่าจะตัดใจไปที่รถได้ก็นานอยู่ ก่อนไปยังจับต้นไม้มาหอมแรงๆ สองสามทีก่อนจะขับรถออกไป ต้นไม้มองท้ายรถที่ขับออกไปแล้วก่อนจะเดินไปที่ปฏิทินปากกาที่วงวันที่ไว้ทำให้ต้นไม้ยกกระถางต้นกระบองเพชรขึ้นมาวางบนชั้น
ต้นกระบองเพชรต้นสุดท้าย
และวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายของเด็กฝึกงานร้าน SECRET GARDEN
รามิล เตชนะหิรัญ
“เริ่มเลยไหมครับ”
รามิลลุกขึ้นไปยืนข้างหน้าท่าทางคุณภพธรดูกวนตีนและง่ายต่อการอารมณ์เสียใส่แต่คราวนี้รามิลจะไม่สนใจเขาจะสนใจแค่งานตรงหน้าเท่านั้น ทุกคนในห้องประชุมขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าหน้าจอที่เปิดอยู่เป็นรูปที่ดินริมน้ำที่เคยเป็นประเด็นถกเถียงเมื่อคราวก่อน
“ถึงผมจะไม่อนุมัติที่ดินตรงนั้นให้เป็นคอนโดริมน้ำอย่างที่ทุกคนหวังได้ แต่ผมก็สามารถพัฒนาพื้นที่ตรงนั้นให้เกิดประโยชน์ต่อชุมชน อย่างที่ทุกคนเห็นบริเวณนั้นมีพื้นที่ที่ถูกปล่อยให้ว่างค่อนข้างเยอะ”
“…………………………………………………………………………….”
“ตอนที่ผมลงพื้นที่ทุกคนในชุมชมให้ความสนใจในการออกกำลังกายมาก แต่ขาดเครื่องมือและอุปกรณ์ผมเห็นว่าพื้นที่ว่างๆ ตรงนั้นเราสามารถปรับปรุงให้เป็นลานออกกำลังกายของชุมชนได้”
“…………………………………………………………………………….”
“มีอุปกรณ์และเครื่องออกกำลังกายอาจจะไม่ต้องเยอะมากแค่มีให้เป็นทางเลือกของคนที่ชอบออกกำลังกายก็พอ ถึงแม้โปรเจคผมอาจจะไม่ได้ใหญ่โตเท่าไหร่นัก แต่ผมคิดว่าทุกทีบริษัทเราให้ความสนใจกับองค์กรใหญ่แล้วมองข้ามสิ่งเล็กๆ ไปอย่างน่าเสียดายผมขอเป็นโปรเจคแรกที่เริ่มจากสังคมเล็กๆ นะครับ”
“…………………………………………………………………………….”
ทั้งห้องประชุมเงียบกริบเมื่อรามิลพรีเซนต์เสร็จ โอเค…นี่ทำใจมาประมาณนึงแล้วนะว่าอาจจะไม่ผ่าน พี่เทพกับพี่สรหันไปมองบอร์ดบริหารก่อนที่ทุกคนจะหันกลับมามองคนที่ยืนกุมมืออยู่หน้าห้องประชุม
“คุณรามิลครับผมคิดว่าโปรเจคของคุณ..”
SECRET GARDEN
รามิลมองคนที่กำลังยืนถือกระถางต้นกระบองเพชรในมือคุณไม้ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยตั้งแต่วันแรกที่ได้รู้จัก ทั้งสายตาและรอยยิ้มเวลามองต้นกระบองเพชรเป็นแววตาของคนที่รักมันมากๆ รามิลมองไปรอบๆ โรงเรือนกระบองเพชรเขาอยู่กับเจ้ากระบองเพชรมานานเท่าไหร่แล้วนะตอนแรกที่คุณไม้ยื่นข้อเสนอให้มาฝึกงานที่นี่สามเดือน
รามิลคอยนับทุกวันว่าเมื่อไหร่จะครบกำหนดสักที
แต่เมื่อเขาหลงรักทั้งต้นกระบองเพชรเขาก็ไม่ได้สนใจวันเวลาอีก
รามิลเดินเข้าไปหาคนที่เอาแต่สนใจต้นกระบองเพชรอยู่อย่างนั้นบอกแล้วว่าขืนปล่อยให้คุณไม้รู้สึกตัวเองอาจจะต้องรอสักสามชั่วโมง วันนี้ต้นกระบองเพชรในมือของคุณไม้มีขนสีขาวปกคลุมเหมือนเจ้าพุดเดิ้ลที่คุณไม้เคยให้มาแล้ว แต่ลำต้นกลับสูงโปร่งไม่ใช้ต้นกลมๆ อย่างที่เคยเห็น
“ต้นนี้คือพันธุ์อะไรเหรอครับ”
เสียงกระซิบที่ดังขึ้นทำให้ต้นไม้หันมามองและแน่นอนว่าคนเจ้าเล่ห์อย่างรามิลเตรียมพร้อมไว้แล้วเลยโดนจุ๊บหน้าผากไปอย่างเนียนๆ ดีที่เคยชินแล้วต้นไม้เลยไม่ตกใจเท่าไหร่ไม่งั้นต้นกระบองเพชรในมือนี่หล่นลงพื้นแน่ๆ
“Espostoa (เอสโพสทัว) มันมีหนามนะครับแต่มันถูกปกคลุมด้วยขนทั้งลำต้น มันจะออกดอกตรงลำต้นมันเลย ดอกมันเป็นสีขาวครับ คนชอบตรงที่ขนมันคลุมแบบนี้ดูแปลกดี”
“ขอดูใกล้ๆ ได้ไหมครับ”
รามิลยกขึ้นมาดูใกล้ๆ มันดูแปลกตาอย่างที่คุณไม้บอกขนมันยาวคลุมทั้งลำต้น รามิลคิดว่าถ้าเติมตาจมูกปากลงไปเจ้านี่ก็เหมือนตัวการ์ตูนแบบเจ้ามินเนียน น่ารักชะมัด
“แล้ววันนี้เป็นยังไงบ้างครับ”
“ก็…”
“คุณรามิลครับผมคิดว่าโปรเจคของคุณ..น่าสนใจมากแต่คงต้องปรับอะไรนิดหน่อยยังไงก็เก่งมากนะครับสำหรับโปรเจคเดี่ยวครั้งแรก ในฐานะที่ผมเห็นคุณมาตั้งแต่เริ่มทำงานที่นี่คุณโตขึ้นเยอะเลยครับ”
ตอนนั้นรามิลยอมรับเลยว่าเขาแทบจะร้องไห้ออกมาเลยด้วยซ้ำ
คำพูดที่ว่าความไม่พยายามไม่สูญเปล่าเพิ่งรู้ว่ามันจริงก็ตอนนี้
“ความรู้สึกเหมือนตอนรับปริญญา”
“งั้นต้องให้ของขวัญรับปริญญาอีกรอบ”
ต้นไม้ถือต้นกระบองเพชรยื่นมาให้ตรงหน้ารามิลรับมันมาถือไว้เจ้า Espostoa ยิ่งดูใกล้ๆ ก็ยิ่งสวยรามิลเอ่ยถามว่าคุณไม้ต้องเคยให้ของขวัญรับปริญาใครด้วยต้นกระบองเพชรแน่ๆ และก็เดาไม่ผิดเพราะคุณไม้พยักหน้าตอบรับ
“เคยให้ครับ วันที่เขาประสบความสำเร็จก็อยากจะให้ของขวัญ”
“เดาว่าเขาก็ไม่รู้อีกเหมือนเดิม”
“มันไม่สำคัญหรอกครับว่าเขาจะรู้หรือไม่รู้ผมแค่อยากให้ คุณมิลครับผมจะให้ต้นกระบองเพชรกับคุณมิลต้นนี้ต้นสุดท้าย แล้วก็คุณมิลฝึกงานที่ร้าน SECRET GARDEN ครบสามเดือนตามที่ผมเคยบอกไว้”
“……………………………………………………………..”
“ตอนนี้หลงรักต้นกระบองเพชรหรือยังครับ”
“รักครับ ไม่รู้คุณไม้จะเชื่อไหมผมไม่เคยสนใจต้นไม้ดอกไม้มาก่อนเลยในชีวิตและผมก็ไม่เคยคิดว่าวันนึงผมจะรักต้นกระบองเพชรได้มากขนาดนี้ ผมจะดูแลทุกต้นให้ดีให้เหมือนที่คุณไม้ดูแลมันมาตลอด”
“ผมให้คุณมิลถ่ายรูปเจ้าต้นกระบองพชรในร้านผมส่งประกวดได้ แล้วก็ขอบคุณนะครับที่ยอมตกลงรับข้อเสนอของผม”
รามิลยิ้มก่อนจะรั้งให้คนที่ยืนอยู่ข้างๆ ให้มายืนอยู่ตรงหน้ามือข้างที่ว่างกอดเอวให้อีกฝ่ายเข้ามาใกล้ๆ เขาต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอบคุณถ้าคุณไม้ไม่ยื่นข้อเสนอมาในวันนั้นไม่รู้ว่าตอนนี้เราสองคนจะเป็นแบบไหนจะได้กอดกันแบบนี้ไหมหรือเราจะเป็นแค่คนที่รู้จักกันผ่านมาและผ่านไปเพียงเท่านั้น
“คุณไม้…ถ้าผมยังนึกอะไรไม่ออกจนถึงตอนนี้เรื่องที่เราเคยเจอกันมาก่อน เรื่องที่คุณรู้จักผมหรือผม..”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ยังไงมันก็เป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้วสิ่งที่สำคัญตอนนี้คือรามิล เตชนะหิรัญอยู่ตรงนี้กับผม”
รามิลละมือจากเอวขึ้นมาลูบแก้มคนตรงหน้าเบาๆ คุณไม้ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้แล้วทำหน้าเศร้าเลยสักครั้ง มีแต่รอยยิ้มที่เขาบอกว่ามันสวย รามิลอาจจะทำใครสักคนหล่นหายไปในความทรงจำจนนึกไม่ออก รามิลสัญญาว่าเขาจะพยายามค้นหาความลับของต้นไม้จนถึงที่สุดและต่อให้สุดท้ายแล้วเขาจำเรื่องที่ผ่านมาไม่ได้แต่เขาจะให้ความสำคัญกับปัจจุบันเพื่อชดเชยในอดีตที่ผ่านมา
“ครับรามิล เตชนะหิรัญอยู่ตรงนี้อยู่ตรงหน้าคุณไม้แล้ว”
รามิลอ้าแขนรับคนที่เข้ามากอดไว้แน่นรามิลกระซิบบอกว่ากอดให้แน่นกว่านี้และคุณไม้ก็ทำตามที่บอก ทั้งกอดทั้งซบรามิลเลยกระชับกอดตอบไปเช่นกัน กระถางต้นกระบองเพชรเจ้า Espostoa ยังอยู่ในมือและแน่นอนว่ามันมีคำที่เขียนไว้เหมือนเคย
each other
รามิลคิดว่าคงไม่ใช่คำที่เขียนไว้เดี่ยวๆ
คงต้องไปรวมกับคำอื่น ..
รวมกับคำอื่น
รวมกับคำอื่น
รวมกับคำอื่น
มันเป็นความคิดที่แวบขึ้นมาในหัวเพียงเสี้ยววินาที
งั้นทุกคำบนกระถางต้นกระบองเพชรที่เขาได้รับจากคุณไม้ทุกต้น
มันเป็นประโยคงั้นเหรอ..
TO BE CON
SECRET GARDEN
คือความลับในใจฉัน..
TWITTER #ความลับของต้นไม้ @ribbinbo
Ps. เรื่องคณะในมหา’ลัยขออนุญาตรวมทุกคณะอยู่ในมหา’ลัยเดียวกันหมดเลยนะคะ
ไม่ได้แบ่งแยกว่าอยู่มหา’ลัยไหนกัน
PS1. กลับมาแล้วจ้ารู้สึกหายไปนาน 555555 และตอนหน้าก็คือตอนจบของเรื่องนี้แล้ว
และพระเอกฉลาดตอนจบดีใจกับรามิลด้วยนะคะ
Ps2 ถึงแม้จะจบแต่จะมีตอนพิเศษมานะคะและเร็วๆ นี้ขอเชิญพบกับซีรีส์ลูกเพื่อนแม่คนที่สอง
เบนจามิน เกียรติธนธาดา
MUSIC BOX #นิยายกล่องดนตรี
-
อยากรู้ความลับของต้นไม้ ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆแบบนี้ค่ะ
-
แล้วแล้วรามิลก็ได้รับสารโอเมก้าสามอย่างเพียงพอ555
-
พระเอกเกือบจะรู้เรื่องแล้ว ดีใจจัง :katai2-1:
-
รอลูกเพื่อนแม่อีกสามคนเลยค่ะ
:hao7:
-
คุณมิลเนี่ยนะ กว่าจะนึกได้ แต่ก็นะ บางทีเรื่องใกล้ตัวเรามักมองข้าม ใกล้จบแล้วเหรอ :เฮ้อ:
-
อ่านคราวเดียวจบแบบลากยาวเลยสนุกมากๆ ชอบการใช้ภาษาของคุณมากค่ะ
-
พระเอกของเราเริ่มเรียนรู้อะไรบ้างแล้ว
-
สนุกมากเลยย ดีใจที่นักเขียนมา
-
อ่านเพลินมาก
ชอบที่ต้นไม้กับมิลเป็นตัวของตัวเองได้เมื่ออยู่ด้วยกัน
-
SECRET GARDEN
คือความลับในใจฉัน..
EPILOGUE: The secret of tree
มีเวลาว่างกับเขาสักที
พอโปรคเจคพรีเซ้นต์ CSR เสร็จรามิลก็โดนพี่สรลากไปช่วยงานต่อที่ภูเก็ตแบบชนิดไม่บอกกล่าวล่วงหน้า โดนด่าว่าเขาทำตัวงอแงหลังจากที่ขออนุญาตแวะไปหาคุณต้นไม้ก่อนจะบินไปทำงานที่ภูเก็ตด้วยระยะเวลาสองอาทิตย์ ขนาดแค่หัวหินสามวันรามิลยังบ่นแล้วบ่นอีกนี่สองอาทิตย์เชียวนะ
มันเหมือนนานนับปีเลยนะเว้ย(สำหรับรามิล)
พี่สรที่แอบดูอยู่ในรถหัวเราะออกมาเมื่อบอกว่าเห็นเหตุการ์ณร่ำลาทั้งหมด มีการบอกว่าไม่คิดว่าจะเขาเองจะเป็นถึงขนาดนี้ รามิลได้แต่ปล่อยให้พี่สาวหัวเราะอย่างสบายใจแต่ไอ้ที่พี่สรบอกไม่เห็นจะแปลกตรงไหนคนรักกันเวลาที่ต้องห่างกันเขาก็คิดถึงกันทังนั้นแหละ
ก็เพราะพี่สรจองไฟล์ทบินซะเช้าตรู่รามิลเลยต้องแวะมาหาคุณไม้ตอนตีห้ากว่าๆ คุณไม้เดินลงมาหาหน้าตาง่วงสุดๆ เห็นแล้วสงสารแต่รามิลก็รวบตัวเข้ามากอดพร้อมกับบอกว่าต้องไปทำงานที่ภูเก็ตนานมาก ต้นไม้เองได้แต่ปล่อยให้อีกฝ่ายกอดอยู่อย่างนั้นจริงๆ ก็แอบขำอยู่เหมือนกันไปทำงานต่างจังหวัดทีไร รามิลทำท่าจะเป็นจะตายทุกที
พอถึงเวลาที่ต้องไปก็ยังไม่ยอมปล่อยจนพี่สรต้องเปิดกระจกมาเรียกพร้อมกับบอกว่ามีน้องชายปัญญาอ่อนนี่เหนื่อยใจ พี่เทพเองก็โทรมาตามรอบที่ห้าพอบอกความจริงว่ารามิลทำอะไรอยู่พี่เทพก็หัวเราะฝากข้อความทิ้งท้ายไว้ว่าให้มันบินตามไปเองไป
เตชนะหิรัญคงรักน้องชายคนเล็กมาก
“เดี๋ยวจะจัดบ้านให้ใหม่ใจเย็นๆ นะน้องกระบองเพชร”
รามิลกำลังรื้อๆ ค้นๆ ตรงสวนหลังบ้านวันนี้ตั้งใจจะจัดสวนตรงนี้ให้มันเรียบร้อยไหนๆก็ได้พักไม่ต้องเข้าบริษัท ตั้งแต่พ่อเขาเสียก็ไม่มีใครเข้ามาดูแลจริงๆ จัง ๆ ก็มีแค่มากวาดเศษใบไม้เพียงเท่านั้น รามิลจะปรับปรุงพื้นที่ให้วางดอกกล้วยไม้ของพ่อและต้นกระบองเพชรที่ได้มาจากคุณต้นไม้ ไว้ด้วยกัน แต่พอจะเริ่มทำก็ไม่รู้อีกว่าจะเริ่มจากตรงไหน หยิบๆ จับๆ ย้ายกระถางไปมาจน งง ไปหมด
พอลองเอากล้วยไม้มาวางเรียงกันอย่างนี้สีมันก็สวยดีเลยอยากจะถ่ายรูปเก็บไว้ รามิลเลยเดินกลับเข้าไปในบ้านพร้อมกับหยิบกล้องตัวโปรดออกมาด้วยแต่อยู่ดีๆ ก็นึกถึงกล้องโพลารอยด์ที่เคยใช้แต่มันก็นานจนจำไม่ได้แล้วว่าเก็บเอาไว้ไหนพยายามหาจนทั่วห้องก็ยังหาไม่เจอไม่แน่ใจยกให้เจ้าหลานฝาแฝดไปแล้วรึเปล่า
พอดีกับที่รามิลเงยหน้าขึ้นมองกล่องกระดาษที่วางอยู่ชั้นบนสุด ตอนแรกคิดว่าคงเป็นลังเก็บของธรรมดาๆ แต่ความรู้สึกบางอย่างทำให้รามิลตัดสินใจปีนขึ้นไปเอาลังกล่องนั้นลงมาดู พอเปิดออกก็ยิ้มกว้างเพราะในกล่องคือกล้องโพลารอยด์ที่ตามหา พอลองใส่ถ่านใส่ฟิล์มก็พบว่ามันยังใช้งานได้อยู่
“ซองอะไรวะ”
รามิลเห็นว่าในกล่องนอกจากจะมีกล้องโพลารอยด์แล้วยังมีซองกระดาษสีน้ำตาล เห็นว่ามีคล้ายๆ รูปถ่ายโผล่ออกมานอกซองหนึ่งใบรามิลเลยหยิบขึ้นมาดูมันเป็นภาพชั้นวางของตรงริมรูปคล้ายกับกระถางต้นไม้มันไม่ค่อยชัดเหมือนเป็นการถ่ายเพื่อลองกล้องซะมากกว่า
รามิลเลยวางรูปไว้ในกล่องตามเดิมพร้อมกับหยิบมันลงไปตรงสวนด้านหลัง กล้วยไม้ของพ่อขนาดไม่ได้ดูแลดีเท่าไหร่นักมันก็ยังสีสวยเหมือนเดิม พอถ่ายรูปกล้วยไม้เสร็จแล้วก็ถึงคิวต้นกระบองเพชรของคุณต้นไม้ เพราะอยู่ในกระถางสีเดียวกันแบบเดียวกันมันเลยทำให้ต้นกระบองเพชรดูสวยงามมากยิ่งขึ้น
ทันทีที่รามิลกดชัตเตอร์ภาพบางอย่างมันก็แวบขึ้นมาในหัวเหมือนตอนที่เขาถ่ายเจ้าต้น OBREGONIA ไม่มีผิด รามิลมองรูปในกล้องก่อนจะเห็นว่าด้านหลังของชั้นวางมันมีตะปูที่โผล่ออกมา เลยตั้งใจจะหาอุปกรณ์ทำสวนที่วางอยู่ใกล้ๆ แต่รามิลก็ไม่เคยรู้ว่าพ่อเขาเก็บของพวกนั้นไว้ตรงไหน สายตาเหลือบไปเห็นว่ามันมีซอกที่ให้เดินเข้าไปได้อาจจะเป็นที่เก็บของรามิลเลยลองเดินเข้าไปดู
ทันทีที่ก้าวขาเข้ามา
รามิลก็ยืนนิ่งอยู่กับที่
มันไม่ใช่ที่เก็บของอย่างที่รามิลคิด มันเป็นชั้นลอยที่ทำติดกับผนังไว้
บนชั้นมีต้นกระบองเพชรสามต้นวางอยู่
รามิลเดินเข้ามาดูใกล้ๆ เจ้าต้นกระบองเพชรทั้งสามต้นยังคงออกดอกสวยงามคงเพราะตรงนี้แสงแดดส่องลงมาพอดี ภาพวันที่เขาป่วยหนักจนคุณต้นไม้มาเยี่ยมที่บ้านย้อนเข้ามา ตอนนั้นเขาจำได้ว่าเขาพาคุณไม้มาที่นี่
“คุณมิลเคยเข้าไปตรงนั้นไหมครับ”
“ผมไม่ค่อยมาที่นี่หรอกครับ”
“ตรงนั้นมีต้นไม้อยู่ด้วย”
“หืม? ตรงนั้นมีต้นไม้ด้วยเหรอครับนึกว่าเป็นชั้นโล่งๆ”
“ถ้าคุณมิลหายดีแล้ววันไหนอยากเห็นก็เข้าไปดูนะครับ”
รามิลรู้สึกใจเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนทั้งๆ ที่เขายังไม่รู้อะไรแน่ชัดรามิลเอื้อมมือไปจับกระถางต้นกระบองเพชรต้นแรกที่วางอยู่เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงตัดสินใจหมุนกระถางจนเห็นข้อความภาษาอังกฤษที่เขียนบนกระถางพร้อมกับวันที่ปรากฏให้เห็น
My love for you is a journey
xx/02/14
วันวาเลนไทน์..
“ทำไมจะเป็นไม่ได้ล่ะครับผมยังเคยให้ต้นกระบองเพชรเป็นของขวัญวาเลนไทน์เลย”
“………………………………………………………………..”
“ตอนนั้นเขามีแฟนอยู่แล้ว ผมเลยทำได้แค่เอาไปให้เขาโดยที่เขาไม่รู้”
“………………………………………………………………..”
“เป็นแบบนั้นก็ดีแล้วครับ เขามีแฟนอยู่แล้วมันคงไม่ดีถ้าอยู่ดีๆ ผมเอาต้นกระบองเพชรไปให้เขาแบบนั้นเขาต้องเกลียดผมแน่ๆ”
“………………………………………………………………..”
รามิลยกมือขึ้นมาลูบหน้าตัวเองถ้ามันใช่เรื่องบังเอิญก็คงตลกเกินไปรามิลมองไปยังต้นกระบองเพชรต้นที่สองก่อนจะเลื่อนกระถางและแน่นอนว่ามันมีข้อความและวันที่เหมือนกับต้นแรก
Starting at forever
xx/04/04
วันเกิดรามิล..
“เป็นปีแรกที่ได้ของขวัญวันเกิดเป็นต้นกระบองเพชร”
“ปีแรกเหรอครับ? แน่ใจนะ”
“ใครจะมาให้ต้นกระบองเพชรเป็นของขวัญนอกจากคุณไม้ล่ะครับมีแค่คุณคนเดียวนั่นแหละ”
“ใช่ครับ ก็มีแค่ผมคนเดียวที่จะให้ต้นกระบองเพชรในวันเกิด”
“อย่าบอกนะครับว่าเคยเอาไปให้เขาแล้วเขาไม่รู้เรื่องอีกเหมือนตอนวันวาเลนไทน์”
“ตอนนี้เขาก็ยังไม่รู้ครับ”
เหลือแค่ต้นสุดท้ายที่วางอยู่บนชั้นทั้งๆ ที่ในใจเขาเหมือนรู้คำตอบอยู่แล้วแต่ก็อยากให้มั่นใจมากกว่านี้ รามิลเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้ากระถางต้นกระบองเพชรต้นสุดท้าย รามิลหลับตาลงไม่ใช่ไม่อยากรู้แต่เพราะถ้ามันใช่อย่างที่เขาคิดเขาไม่เคยนึกมาก่อนว่าเรื่องทั้งหมดมันจะเป็นแบบนี้ทันทีที่เขาหมุนกระถางต้นกระบองเพชรที่วางอยู่บนชั้นจนเห็นข้อความและวันที่รามิลก็ถอยหลังไปพิงกำแพง
And ending at never
For you..Cupid
XX/03/15
วันรับปริญญา..
“เหมือนรับปริญญาอีกรอบ ความรู้สึกเหมือนเรียนจบ”
“งั้นต้องให้ของขวัญรับปริญญาอีกรอบ”
ต้นไม้ถือต้นกระบองเพชรยื่นมาให้ตรงหน้ารามิลรับมันมาถือไว้เจ้า Espostoa ยิ่งดูใกล้ๆ ก็ยิ่งสวยรามิลเอ่ยถามว่าคุณไม้ต้องเคยให้ของขวัญรับปริญาใครด้วยต้นกระบองเพชรแน่ๆ และก็เดาไม่ผิดเพราะคุณไม้พยักหน้าตอบรับ
“เคยให้ครับ วันที่เขาประสบความสำเร็จก็อยากจะให้ของขวัญ”
รามิลแค่คิดว่าเราเคยเจอกันมาก่อนเราแค่เรียนมหา’ลัยเดียวกันจากแถบข้อมือในงานเลี้ยงรุ่นในวันนั้นแต่ไม่เคยนึกว่ามันจะมีอะไรลึกซึ้งขนาดนี้.. รามิลลุกขึ้นยืนอีกครั้งก่อนจะเดินออกมาข้างนอกแล้วยืนมองกระถางต้นกระบองเพชรที่คุณไม้เคยให้ก่อนจะหยิบทีละกระถางแล้วเรียงลำดับใหม่
“โอพันเทีย ..เจ้าพุดเดิ้ลไม่ๆ โบลิเวีย ถังทอง รีบูเทีย ขนแมว”
ทันทีที่ต้นกระบองเพชรต้นสุดท้ายวางเรียงกันเสร็จเรียบร้อย
รามิลค่อยๆ ถอยออกมาก่อนจะอ่านข้อความบนกระถางทีละข้อความ
OPUNTIA : True love
LOBIVIA : is like
DISCOCACTUS: a jigsaw puzzle
MAMMILLARIA PLUMOSA : The
MAMMILLARIA BOCASSANA : pieces
ECHINOCACTUS GRUSONII : will
MELOCACTUS : find
ARIOCARPUS : themselves
REBUTIA : when
OBREGONIA: they are
ASTROPHYTUM : right for
ESPOSTUA : each other
*True love is like a jigsaw puzzle. The pieces will find themselves when they are right for each other.
ความรักที่แท้จริงก็เหมือนกับเกมจิ๊กซอร์ ชิ้นส่วนทั้งหมดจะสามารค้นพบตัวเองได้
ก็ต่อเมื่อแต่ละชิ้นสามารถหาชิ้นที่ใช่สำหรับตัวมัน
รามิลอ่านทีละข้อความช้าๆ แล้วนึกไปถึงต้นกระบองเพชรสามต้นที่เขาเพิ่งเห็นข้อความและลายมือบนกระถางมันเป็นแบบเดียวกัน เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าได้เจ้าต้นกระบองเพชรพวกนี้มาได้ยังไง เดาว่าพ่อเขาคงเอามาตั้งไว้ที่นี่ตั้งนานแล้ว รามิลหันไปหยิบกล่องสีน้ำตาลที่เขาถือลงมาด้วย ซองกระดาษยังคงวางอยู่ในกล่องก่อนที่รามิลจะตัดสินใจแกะซองแล้วหยิบสิ่งที่อยู่ข้างในออกมา
มันเป็นรูปถ่าย
รูปถ่ายที่นานมากแล้วบางรูปสีซีดแต่ก็ไม่ถึงขนาดเลือนลางจนไม่เห็นอะไร
รูปกระถางต้นกระบองเพชรที่วางอยู่ชั้นแบบเดียวกับที่เห็นตอนที่ไปหาตั้มตรงคณะเกษตรแต่ต่างตรงที่รูปที่เขาถือไว้ในมือมีขนาดที่ต่างกันคงเป็นต้นที่เพิ่งเริ่มปลูก รามิลหยิบรูปทีละใบขึ้นมาดูมันเป็นรูปต้นกระบองเพชรหลากหลายสายพันธุ์เหมือนที่เห็นในโรงเรือนของที่ร้านSECRET GARDEN ไม่มีผิด
ทันทีที่เห็นรูปใบสุดท้ายที่ถืออยู่ในมือ
ภาพในความทรงจำทุกอย่างก็ย้อนกลับเข้ามา
ในที่สุดเขาก็รู้ความลับของคุณต้นไม้สักที
SECRET GARDEN
รามิลยืนมองคนที่กำลังฉีดน้ำใส่เจ้าต้นกระบองเพชร
มันเป็นภาพที่เขาเคยเห็นมาแล้วหลายต่อหลายครั้งเวลาที่เขามาที่นี่แต่จริงๆ แล้ว
เราไม่ได้เจอกันครั้งแรกที่ร้าน SECRET GARDEN
ในวันนั้น…เขาวิ่งมาจากคณะจนเหงื่อไหลเต็มหน้ามีกล้องตัวโปรดคล้องไว้ที่คอรามิลได้รับคำสั่งจากชมรมถ่ายภาพให้มาถ่ายรูปที่งานคณะเกษตร ตอนนั้นวิ่งวุ่นเพราะหลงทางอยู่ในคณะที่ไม่คุ้นเคยก่อนจะตัดสินใจถามทางจากใครสักคน เลยตัดสินใจโผล่หน้าเข้าไปในโรงเพาะชำที่อยู่ใกล้ๆ มองหาอยู่นานก็เจอใครคนนึงที่ยืนฉีดน้ำใส่เจ้าต้นกระบองเพชร รามิลตั้งใจจะเอ่ยปากถามแต่ก็เลือกที่จะเงียบลงเมื่อเห็นว่าคนๆ นั้นอยู่ดีๆ ก็ยิ้มให้เจ้ากระบองเพชรที่ถืออยู่
ยิ้มสวย
ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้รามิลหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูปคนที่ไม่รู้จักรู้ว่ามันผิดแต่เขาไม่เคยเห็นใครที่มองต้นกระบองเพชรแล้วมีแววตามีความสุขเท่านี้มาก่อน รามิลดูรูปในกล้องก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่ารูปที่ถ่ายไว้ดูดีมากทีเดียว พอเงยหน้าขึ้นมามองจังหวะเดียวกับคนที่ยืนถือกระถางต้นกระบองเพชรหันมามองเขาพอดี..
ร้าน SECRET GARDEN
“คุณต้นไม้ครับ”
“มาเงียบๆ อีกแล้วนะครับแล้วทำไมมอมแมมขนาดนี้ไปเล่นอะไรมา”
รามิลออกจากบ้านมาทันทีโดยที่ไม่รู้ว่าทั้งตัวเขาเลอะดินเลอะฝุ่นเต็มไปหมด เขาคิดแค่ว่าอยากจะมาที่ร้าน SECRET GARDEN ให้เร็วที่สุดรามิลไม่ได้ตอบคำถามคุณต้นไม้เพียงแค่เดินเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้าเจ้าของร้านดอกไม้
“คุณไม้จำได้ไหมครับว่าเราเคยพนันกันไว้ว่าดอกของเจ้าโลบิเวียจะเป็นสีอะไร”
“อ้อ..จำได้ครับผมทายว่ามันเป็นสีเหลืองแต่คุณมิลทายว่ามันเป็นสีขาว”
“ตอนนี้มันออกดอกแล้วนะครับมันเป็นสีขาว”
“อย่างนี้ผมก็แพ้..คุณมิลจะสั่งให้ผมทำอะไรแปลกๆ ไหมครับ”
“ผมแค่อยากถามคุณไม้แค่หนึ่งคำถามก็พอ”
“แค่ถามเฉยๆ เหรอครับ”
“ครับ แค่คำถามเดียว”
รามิลเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า ที่จริงคุณไม้ไม่ได้ดูเปลี่ยนไปมากเท่าไหร่คงมีแค่ทรงผมที่ดูโตขึ้นจากเมื่อก่อนแววตาจากดวงตากลมๆ ยังคงมองมาที่เขาเหมือนวันนั้นไม่มีผิด..
“ขอโทษนะครับงานGreen lifeไปทางไหน”
ทันทีที่ได้ยินประโยคคำถามต้นไม้ยืนนิ่งทุกอย่างรอบตัวเงียบสนิท รามิลยังคงยืนยิ้มอยู่ที่เดิมมือใหญ่ยกขึ้นมาสัมผัสตรงแก้มขาวตรงหน้าหยดน้ำตาที่ไหลลงมาจากตากลมโตนั่นทำให้รามิลต้องปาดมันออกเบาๆ
“ขอโทษนะครับงานGreen life ไปทางไหนพฤกษา510 คณะเกษตร”
ต้นไม้หลับตาลงพร้อมกับรามิลที่รวบตัวเข้ามากอด ไม่ใช่แค่ต้นไม้ที่ร้องไห้
รามิลเองก็ยอมรับว่าเขาเองก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เหมือนกัน
“จำได้แล้วเหรอครับ”
“นาน..นานมากคุณไม้รักผมมานานขนาดนั้นได้ยังไง รักผมมาตั้งแต่ตอนไหนคุณไม้”
ถ้าถามว่านานขนาดไหน
ต้นไม้เองก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเขาหลงรัก รามิล เตชนะหิรัญตั้งแต่เมื่อไหร่
มันเริ่มจากรูปถ่ายสี่ห้าใบที่ติดไว้ตรงบอร์ดของคณะเกษตรตอนปีสอง ตอนนั้นอาจารย์สั่งให้ทุกคนปลูกต้นไม้ประจำตัวแต่ละต้นเพื่อนๆ ในเอกทุกคนเลือกต้นไม้ได้แล้ว ต้นไม้เองก็ลองปลูกทุกอย่างที่คิดว่ามันจะเลี้ยงได้ง่ายๆ แต่ไม่ว่าจะต้นไหนก็อยู่รอดไม่ถึงอาทิตย์
“สงสารว่ะ มึงเรียรเกษตรแน่นะไม้ปลูกอะไรก็ตายหมด”
“อย่าซ้ำเติม กูเหนื่อยจะตายแล้วครั้งนี้ถ้าตายอีกจะลาออกไปเรียนคณะอื่น”
ตั้มหัวเราะจนตัวงอเมื่อเห็นว่าเพื่อนร่วมคณะหยิบกระถางต้นกระบองเพชรขึ้นมาวางไว้บนชั้น คิดว่าต้นกระบองเพชรที่ทนทานทนแดดทนฝนได้ดีกว่าต้นอื่นๆ ที่ปลูกมาเลยตัดสินใจที่จะเลี้ยงต้นกระบองเพชรอาจารย์เดินมาตรวจก็ไม่ได้ว่าอะไรมีการอวยพรให้เขาเลี้ยงจนรอดตลอดรอดฝั่งไม่ตายเหมือนต้นก่อนๆ ก็พอ
“เดี๋ยวก็มีคนขโมยมึงปักชื่อไว้ด้วยไม้”
“เขียนชื่อไว้ที่กระถางเลยดีกว่า”
ต้นไม้หยิบปากกามาเขียนลงบนกระถาง
พอลองเขียนชื่อแล้วเห็นว่ามันสวยดีเลยเขียนคำอื่นลงไปด้วย
True love
-พฤกษา 510
.............................
.............................................................
-
............................
...................................................................
“มึงยืนมองอะไรวะไม้ กูเห็นมึงยืนมองเกือบสิบนาทีแล้ว”
“ตั้ม..มีคนถ่ายรูปต้นกระบองเพชรกูว่ะ”
บอร์ดคณะเกษตรที่ปกติจะเต็มไปด้วยแผ่นป้ายโฆษณาต่างๆ แต่ตอนนี้มันมีรูปกระถางต้นกระบองเพชรของเขาเองแปะไว้อยู่สี่ห้ารูปตั้มเลยเดินมาดูบ้างก่อนจะร้อง อ้อ..
“กูจะบอกมึงหลายรอบแล้วแต่ลืม เพื่อนกูเองมันบอกว่าจะลองเลนส์ตัวใหม่เลยขอถ่ายต้นกระบองเพชรมึง”
“เพื่อนมึง? ใคร?”
ต้นไม้เงยหน้าขึ้นมามองรูปต้นกระบองเพชรอีกรอบนี่ขนาดลองเลนส์เล่นๆ ไม่ได้ถ่ายจริงจังยังถ่ายเจ้าต้นกระบองเพชรออกมาได้สวยขนาดนี้ท่าทางฝีมือการถ่ายรูปคงไม่ใช่ธรรมดาๆ ต้นไม้เพิ่งเห็นว่ารูปที่ถ่ายเจ้าRebutiaที่เขาเขียนคำไว้ที่กระถางมีโพส์ตอิทแปะทับไว้อยู่
“เพื่อนกูอยู่บริหาร”
“ขอโทษที่ถ่ายรูปต้นกระบองเพชรของคุณโดยไม่ได้ขออนุญาตก่อน แต่ผมเห็นว่ามันน่ารักดีตอนแรกที่เห็นคำว่า True love นึกว่าจะเขียนบอกรักใครซะอีก แต่ผมคิดว่าบอกรักด้วยข้อความบนกระถางก็เป็นไอเดียที่ดีเหมือนกัน
เอารูปมาให้หวังว่าจะชอบนะพฤกษา 510 - Cupid 875 “
cupid 875
“ชื่อมิล รามิล เตชนะหิรัญ”
ต้นไม้หันมามองตั้มที่พูดชื่อเพื่อนซ้ำอีกรอบก่อนจะบอกให้เขารีบไปเข้าเรียนได้แล้ว ต้นไม้พยักหน้าก่อนจะบอกว่าเดี๋ยวตามไป แล้วเงยหน้าอ่านข้อความในกระดาษอีกครั้งก่อนจะทวนชื่อที่ได้ยินมาเบาๆ
รามิล เตชนะหิรัญ
มันเหมือนชื่อที่ติดค้างอยู่ในหัว ต้นไม้ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมชื่อของรามิล เตชนะหิรัญถึงวนเวียนอยู่ในความคิดไม่รู้จบทั้งๆ ที่เขาไม่เคยเห็นหน้าหรือรู้จักมาก่อน จนกระทั่งวันนึงที่เพื่อนในคณะลากมาดูผลงานของชมรมถ่ายภาพปกติต้นไม้ไม่ค่อยได้สนใจพวกรูปถ่ายเท่าไหร่เวลาเห็นก็คิดว่ามันสวยดีก็เท่านั้น รูปถ่ายวิวถูกจัดแสดงโชว์ไว้หลายสิบรูป ต้นไม้เลยเดินดูรูปไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาหยุดอยู่ตรงรูปพระอาทิตย์ตกดิน
สวย
สวยกว่ารูปทุกรูปที่เดินดูมา
ต้นไม้เลยก้มลงไปดูชื่อที่เขียนนักศึกษาที่ติดไว้ Cupid
Cupid..Cupid 875
คนที่ถ่ายรูปต้นกระบองเพชรน่าจะเป็นคนเดียวกัน
“รามิล ไหนรูปมึงวะ”
“มึงไปเขียนคำแสดงความยินดีให้กูเร็วรูปกูต้องมีข้อความจากแกงค์ลูกเพื่อนแม่ทุกคน”
ต้นไม้หันไปมองกลุ่มผู้ชายสี่คนที่ยืนคุยอยู่อีกด้านมีแค่คนเดียวที่ใส่ชุดนักศึกษาเรียบร้อยกว่าทุกคน ตรงหน้าอกมีป้ายชื่อที่ติดอยู่คาดว่าชมรมถ่ายภาพคงทำไว้ให้ต้นไม้มองที่ป้ายชื่อแล้วอ่านตามเบาๆ
“รามิล เตชนะหิรัญ”
ได้เจอสักที Cupid875
ตกหลุมรักนี่มันเป็นแบบไหน
ตั้งแต่วันนั้นไม่ว่าจะทำอะไร ที่ไหน เมื่อไหร่ชื่อและหน้าของรามิล เตชนะหิรัญก็วนเวียนอยู่ในหัว ตอนแรกต้นไม้คิดว่ามันอาจจะแค่ปลื้มๆ ที่เขาถ่ายรูปเจ้าต้นกระบองเพชรออกมาสวยก็แค่นั้น แต่พอนานเข้าก็เริ่มคิดว่าไม่ใช่..
เขาหลงรักรามิล เตชนะหิรัญ
ทุกครั้งที่ได้เจอเขาต้องคอยแอบมองอยู่ตลอด เรื่องราวของรามิลในมหา’ลัยเขาก็ต้องคอยฟังยอมลงทุนเดินอ้อมไปที่คณะบริหารถึงแม้นานๆ ครั้งถึงจะเจอ ก็มันทำได้เท่านี้..เขารู้ตัวว่าเขาเองก็เป็นผู้ชายและรามิลเองก็เป็นผู้ชายที่ชอบผู้หญิงมันคงไม่ใช่เรื่องดีที่จะทำให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขารู้สึกยังไง
กลัวว่าเขาจะอึดอัด
กลัวว่าเขาจะเกลียด
เพราะกลัวเลยต้องเก็บทุกความรู้สึกไว้กับตัวเอง
แค่หวังไว้ลึกๆ ว่าสักวันเราอาจจะได้คุยกันไม่ว่าในฐานะอะไรก็ตาม ต้นไม้ขอแค่นั้นจริงๆ
“คนเยอะว่ะ กูไปรดน้ำต้นกระบองเพชรก่อน”
วันนี้ที่คณะมีงาน Green Life ก็เป็นงานที่เอาไว้นำเสนอพวกพืชผักออแกนิคต้นไม้เห็นว่าตรงนั้นมีมีคนช่วยเยอะแล้วเลยขอตัวไปดูเจ้าต้นกระบองเพชรในโรงเพาะชำ น่าแปลกที่ปลูกอะไรก็ตายหมดแต่เจ้าต้นกระบองเพชรกลับเจริญเติบโตงอกงามจนออกดอกสวยสะพรั่ง เวลาที่ได้ดูแลต้นกระบองเพชรทีไรต้นไม้มักจะไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลยไม่รู้ว่ามีใครยืนอยู่ตรงหน้าประตู ทันทีที่รู้สึกตัวเลยหันมามองแต่ก็ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นเมื่อเห็นว่าเป็นใคร
รามิล..
“ขอโทษนะครับงาน Green Life ไปทางไหน”
“ตรงไปแล้วเลี้ยวซ้ายงานจัดอยู่ตรงลานครับ”
รามิลเอ่ยขอบคุณแล้วเดินไปตามทางที่บอกนับเป็นครั้งแรกที่ได้เจอรามิล เตชนะหิรัญใกล้ๆ ต้นไม้ยืนพิงชั้นอยู่อย่างนั้นก่อนจะยกต้นกระบองเพชรในมือขึ้นมามอง
“ได้เจอกันแค่นี้ก็ดีแล้วเนอะ”
การแอบชอบใครสักคนจะมีความสุข
ถ้าคนที่แอบชอบไม่มีเจ้าของ
ทั้งๆ ที่ทำใจไว้แล้วว่าอย่างรามิล เตชนะหิรัญหล่อขนาดนี้คงไม่โสด และแน่นอนว่าระดับรามิลแฟนก็คงจะต้องเป็นคนสวยๆสักคนในมหา’ลัย และก็เดาไม่ผิด ฝ้าย ดาวอักษรคือคนที่ได้หัวใจรามิลไปสงสัยต้นไม้คงโดนลงโทษที่ดันไปชอบคนอย่างรามิลขนาดตอนเขาเป็นแฟนกันเขายังได้อยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย ต้นไม้ไม่เถียงหรอกว่าเขาก็เหมาะสมกันดีอีกคนก็หล่ออีกคนก็สวย พยายามยิ้มทุกครั้งที่เห็นทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน
ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องยากก็ตามเถอะ
“ต้นไม้กูสวยงามมากน้องบลูฮาวายอยากจะพรีเซนต์ให้คนในมหา’ลัยได้เห็น”
ตั้มกำลังผายมือให้เห็นต้นบลูฮาวายที่เลี้ยงมากับมือเพื่อนในคณะต่างโห่ใส่กับท่าทางโอเวอร์ของตั้ม ใกล้จะจบปีสี่อาจารย์ก็ให้เอาต้นไม้ที่เลี้ยงดูปูเสื่อออกมาโชว์ให้เพื่อนร่วมคณะร่วมมหา’ลัยได้เห็น แน่นอนว่าทุกคนจัดแต่งต้นไม้ตัวเองจนสวยงาม แต่ที่ทุกคนให้ความสนใจคงจะเป็น ต้นกระบองเพชรของต้นไม้ที่เอาออกมาวางโชว์ คนที่เดินดูงานก็มะรุมมะตุ้มคงเพราะทุกต้นสวยงามอย่างไม่น่าเชื่อบางต้นออกดอกจนคนที่เห็นตื่นเต้นกันใหญ่
“แกงค์ลูกเพื่อนแม่มาดูต้นไม้กู เบน มิล รามิล”
ตั้มกวักมือเรียกกลุ่มนักศึกษาที่ยืนอยู่ไกลๆ พอรามิลเห็นเพื่อนกวักมือเรียกก็เดินเข้ามาหา ต้นไม้ที่นั่งอยู่เก้าอี้ด้านหลังหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าใครกันที่เดินเข้ามามันก็เกือบจะดีใจที่ได้เจอแต่มันคงจะดีกว่านี้ถ้ารามิลไม่ได้พาฝ้ายมาด้วย ต้นไม้เลยเลือกที่จะนั่งอยู่ที่เดิมแทนที่จะเดินไปอยู่กับตั้ม
“มิล ฝ้ายไปหาเพื่อนก่อนนะ”
รามิลพยักหน้าเมื่อแฟนสาวสวยขอตัวไปหาเพื่อนที่อยู่อีกด้าน มีเสียงแซวเล็กน้อยเมื่อรามิลยกมือลูบหัวฝ้ายเบาๆ เมื่อฝ้ายแกล้งบอกว่าไม่ต้องคิดถึงนะเดี๋ยวมา สัมผัสที่อ่อนโยนกับรอยยิ้มของรามิลต้นไม้รู้ตัวเองดีว่าชาตินี้ยังไงเขาก็คงไม่มีวันได้รับ เคยคิดว่าสามปีในมหา’ลัยที่ได้เห็นภาพที่เขาอยู่ด้วยกันมันน่าจะชินได้แล้ว แต่พอมาเจอด้วยตัวเองใกล้ๆ มันก็เจ็บกว่าที่คิดเลยตั้งใจจะลุกไปที่อื่นแต่เสียงเรียกของตั้มทำให้ต้นไม้ต้องเดินกลับมาที่เดิม
“นี่เจ้าของต้นกระบองเพชรที่พวกมึงถามพฤกษา 510 มึงก็เคยถ่ายรูปต้นกระบองเพชรมันตอนปีสอง หรือสามปีไหนวะ ที่มึงบอกจะมาลองเลนส์กล้องที่ซื้อมาใหม่”
“เหรอวะคุ้นๆ ว่าเคยถ่ายต้นอะไรสักอย่างแต่จำรายละเอียดไม่ได้”
“เออมันเนี่ยแหละเจ้าของ ฮิตสุดในงานนี้ก็ต้นกระบองเพชรมีคนขอซื้อทุกสามวิ”
“ขายได้ด้วยเหรอนึกว่าเป็นผลงานเฉยๆ”
รามิลก้มลงมาดูต้นกระบองเพชรหลากหลายสายพันธุ์ที่วางอยู่ตรงหน้า รู้สึกแปลกตาดีทุกทีเขารู้จักต้นกระบองเพชรอยู่ต้นเดียว ก็ที่มันเป็นทรงกลมๆ แล้วมีหนามไม่คิดว่าจะมันจะมีหลายแบบหลายพันธุ์ท่าทางคนที่ดูแลจะต้องรักมันมากแน่ๆ ถึงได้เจริญเติบโตสวยงามขนาดนี้ พอเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของต้นกระบองเพชรยิ้มให้เขาหนึ่งทีก่อนจะบอก
“ถ้าเขารักต้นกระบองเพชรจริงๆ ถึงขายให้”
“มึงไม่มีใจรักสิ่งแวดล้อม รักน้ำ รักปลา รักกระบองเพชรเขาไม่ขายให้มึงหรอกมึงเอาไปเลี้ยงตายพอดี เขาปลูกของเขามาสองสามปี”
เบนจามินดึงตัวรามิลให้ออกห่างจากต้นกระบองเพชรก่อนที่ทั้งสี่คนขอตัวไปเดินเล่นต่อ ต้นไม้ไม่ได้น้อยใจอะไรหรอกที่รามิลจะจำไม่ได้ทั้งเรื่องที่เคยถ่ายรูปต้นกระบองเพชรหรือแม้แต่เรื่องที่เคยเจอกันเมื่อตอนปีสอง เขาไม่ได้สำคัญอะไรเลยไม่มีอะไรเป็นที่จดจำเขารู้ดี ต้นไม้เงยหน้าขึ้นมามองอีกครั้งเมื่อเห็นว่ารามิลยังคงยืนอยู่ยังไม่ได้เดินไปที่ไหน
“อย่างนี้ถ้าเราจะซื้อนายก็ไม่ขายให้เราถูกป่ะ”
“ก็ถ้าชอบจริงๆ ก็จะขายให้แล้วชอบกระบองเพชรเหรอถึงอยากได้”
“เลี้ยงไม่เป็น”
“เราคงขายให้ไม่ได้”
“งั้นถ้าเจอกันอีกครั้งทำให้เราชอบกระบองเพชรทีนะ”
ต้นไม้ไม่รู้ว่าประโยคที่รามิลบอกมันหมายความว่าอะไรตอนนั้นคิดว่าอีกฝ่ายคงพูดไปเล่นๆ มากกว่า รามิลคงไม่รู้ว่าเขาเคยให้ต้นกระบองเพชรไปแล้ววาเลนไทน์ตอนปีสองและวันเกิดตอนปีสามต้นไม้เดาว่าอีกฝ่ายคงเอาไปทิ้งหรือไม่ก็วางมันไว้สักที่ในมหา’ลัย ต้นไม้ไม่ได้เอาไปให้กับตัวใครจะกล้าก็แค่วางไว้ตรงรถของรามิลที่จอดไว้ ต้นสุดท้ายที่เขาจะให้ก็คงจะเป็นวันรับปริญญา
ต้นไม้ตัดสินใจแล้ว
วันนั้นคงเป็นวันสุดท้ายที่เขารักผู้ชายที่ รามิล เตชนะหิรัญ
SECRET GARDEN
“ร้องไห้ทำไมครับ”
ต้นไม้หัวเราะเบาๆ เมื่อสัมผัสได้ว่าตรงไหล่เขาเปียกชุ่มแล้วคนที่ซบหน้ากับไหล่ตัวสั่นจนต้องกอดเอาไว้ ทันที่เล่าทุกอย่างให้รามิลฟังอีกฝ่ายก็เอาแต่กอดเขาแน่นจนต้นไม้ต้องยกมือลูบหลังเบาๆ
“ทำไมผมถึงลืม ทำไมผมถึงจำอะไรไม่ได้เลย”
“ไม่แปลกหรอกครับ สำหรับคุณมิลผมก็เป็นแค่เหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นในชีวิตคุณเท่านั้น ไม่ผิดหรอกครับที่จำผมไม่ได้”
“คุณรักผมมานานมากต้นไม้นานมาก..วันวาเลนไทน์ วันเกิด หรือแม้แต่วันสุดท้ายที่ผมได้ต้นกระบองเพชรผมก็ยังไม่รู้ว่าคนนั้นที่คุณบอกว่าเคยให้ต้นกระบองเพชรคนๆ นั้นก็คือผมเอง”
“ตอนแรกผมคิดว่าถ้าเราเรียนจบคุณกับผมก็คงไม่ได้เจอกันอีก มันก็คงตัดใจได้เองแต่คุณมิลรู้ไหม พอผมเปิดร้านดอกไม้คุณเบนจามินเพื่อนคุณก็มาเป็นลูกค้าผม ตอนนั้นผมยังคิดเลยว่าคุณมิลจะสั่งดอกไม้ร้านผมไปให้คุณฝ้ายหรือเปล่าถ้าสั่งจริงสงสัยคงได้จัดไปร้องไห้ไปแน่ๆ ”
“………………………………………………………………………..”
“มันเหมือนกับว่าคุณยังวนเวียนอยู่รอบตัวผมไม่เคยไปไหน ตอนที่ผมไปส่งดอกไม้ให้คุณเบนแล้วก็เจอคุณนั่งอยู่ด้วย ไม่ก็ลูกค้าที่สั่งดอกไม้เป็นลูกค้าของเตชนะหิรัญ จริงๆ บริษัทคุณก็จ้างให้ร้านผมเป็นคนจัดดอกไม้ตอนเปิดตัวคอนโดผมยังยืนมองคุณมิลพูดตอนเปิดงานอยู่เลย”
“………………………………………………………………………..”
“ผมเคยเห็นคุณเดินจับมือกับคุณฝ้ายตอนไปส่งดอกไม้ที่ตึกบริษัทของคุณ ตอนนั้นคิดว่าถ้าผมยังต้องเจอคุณมิลอยู่ตลอดเวลาแบบนี้ก็คงตัดใจไม่ได้ก็เลยตัดสินใจว่าจะรักให้ถึงที่สุดไปเลยแล้วกัน”
“คุณไม้ ผม..ผมไม่รู้จะพูดยังไงดีถ้าผมไม่เลิกกับฝ้ายแล้วแต่งงานกันตอนนั้นคุณไม้..”
“จะกลับไปอยู่เชียงใหม่ครับผมคิดไว้แล้วถ้าเป็นแบบนั้นผมจะไม่อยู่ในที่ๆมองเห็นคุณมิลได้ มันเจ็บเกินไปผมทนไม่ไหว”
รามิลยกมือลูบหน้าตัวเองนับเป็นครั้งที่สองในชีวิตที่รามิลร้องไห้ต่อหน้าใครสักคน ครั้งแรกคือตอนที่เลิกกับฝ้ายแล้วร้องไห้ใส่คุณพิมพ์ดาวในห้องทำงาน และตอนนี้เขากำลังร้องไห้ให้กับความรักของตัวเองอีกครั้ง แต่มันคนละความรู้สึกรามิลไม่คิดว่าการแอบรักของคนๆนึงมันจะยาวนานได้ถึงขนาดนี้ รามิลถอยหลังมายืนพิงโต๊ะก่อนจะรั้งให้ต้นไม้มายืนอยู่ตรงหน้า
“วินาทีที่ผมเห็นคุณมิลยืนอยู่ที่นี่ที่โรงเรือนกระบองเพชร ผมเลยตัดสินใจว่าจะลองดูสักครั้ง”
“ลอง?”
“ลองทำให้คุณชอบต้นกระบองเพชรอย่างที่คุณเคยบอกผมไว้”
“งั้นทั้งหมดคือแผนของคุณ ตั้งแต่ที่คุณไม้บอกให้ผมมาฝึกงาน”
“ครับ..คุณมิลไม่รู้หรอกว่าผมต้องอดทนแค่ไหนเวลาที่ต้องอยู่ใกล้ๆ คุณ เขินก็เขินใจก็เต้นเหมือนจะระเบิดออกมา”
น่ารัก..
รามิลหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยกมือขึ้นมากอดเอวคนตรงหน้าไว้เมื่อต้นไม้เดินเข้ามาหาพร้อมกับยกมือวางบนไหล่กว้าง รามิลกระชับกอดให้แน่นขึ้นแก้มขาวที่อยู่ใกล้ๆ เลยถูกหอมครั้งแล้วครั้งเล่า ต้นไม้เอียงหน้าหลบก่อนจะกระซิบบอก
“แต่ผมตั้งใจทำทุกอย่างเพื่อให้คุณมิลรัก”
ให้ตายเถอะ..
ยิ่งเห็นอีกฝ่ายยิ้มให้ใกล้ๆ แบบนี้รามิลอยากจะฟัดคุณไม้ให้สลบคาอก รามิลไม่โกรธไม่ถือสาอะไรทั้งนั้นทั้งหมดที่คุณไม้ทำมันเทียบไม่ได้เลยกับการที่แอบรักเขามาเกือบสิบปี รามิลจับมือของต้นไม้ขึ้นมาแนบแก้มตัวเองต่างคนต่างเงียบแล้วมองหน้ากันอยู่อย่างนั้น
“นานมากใช่ไหมกับการที่ต้องมองผมอยู่ฝ่ายเดียว”
“นาน..จนคิดว่าจะต้องแอบรักไปตลอดชีวิต”
“วันนี้ผมอยู่ตรงนี้แล้วคุณเห็นแล้วใช่ไหมรามิล เตชนะหิรัญอยู่ตรงหน้าคุณไม้แล้ว”
ทั้งๆ ที่บอกตัวเองเอาไว้แล้วว่าจะไม่ร้องไห้แต่ต้นไม้ต้องผิดคำพูดกับตัวเอง หยดน้ำตาที่กลั้นไว้ไหลลงมาตรงแก้มแต่มันก็เกิดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มต้นไม้พยักหน้าทั้งน้ำตา เขาเคยฝันถึงภาพแบบนี้มาโดยตลอดแต่มันก็จบลงด้วยความฝันทุกครั้งพอตื่นมามันก็พบกับความจริงที่ต้องยอมรับ
“ผมจะทำอะไรให้คุณไม้ดีให้มันสมกับที่คุณรักผมมากขนาดนี้”
“ไม่ต้องทำอะไรหรอกครับแค่คุณมิลอยู่ตรงนี้มันก็ดีมากแล้ว ต่อให้วันข้างหน้ามันจะเกิดอะไรขึ้นแค่วันนี้คุณมิลรักผม ผมจะไม่ขออะไรอีกแล้ว”
รามิลมองรอยยิ้มที่อยู่ตรงหน้ารอยยิ้มของคนที่รักข้างเดียวมาเกือบสิบปีมันสวยงามได้ขนาดนี้เลยเหรอ อ้อมกอดกระชับให้ต้นไม้เข้ามาใกล้จนแทบไม่มีช่องว่างต่างคนต่างมองตาก่อนที่ต้นไม้จะหลับตาลงเมื่อรามิลก้มลงมาหา มันเป็นจูบที่อบอุ่นที่สุดรามิลอยากจะตอบแทนความรักที่ต้นไม้มีให้เขาผ่านการสัมผัส ริมฝีปากอ่อนนุ่มมอบจูบให้จนแทบหมดแรง ต้นไม้เผลอกำเสื้อรามิลไว้แน่นเมื่อจูบครั้งนี้จะไม่จบลงง่ายๆ รามิลทั้งตวัดปลายลิ้นทั้งเปลี่ยนองศาการจูบจนต้นไม้คิดว่าถ้านานกว่านี้เขาต้องทนไม่ไหวแน่ๆ หลังจากจูบดูดดื่มจนแทบหมดแรงรามิลก็ปล่อยให้ต้นไมได้พักหายใจแต่ก็ยังแต้มจูบอยู่เรื่อยๆ พอหยุดจูบก็วกมาหอมแก้ม พอหยุดหอมแก้มก็กลับมาจูบอีกรอบ
“ต้นไม้”
“ครับ”
“ผมเรียงกระถางต้นกระบองเพชรที่คุณไม้ให้ผมแล้วนะ”
“เป็นยังไงบ้างครับ”
“ผมบอกแล้วว่าบอกรักด้วยข้อความบนกระถางก็เป็นไอเดียที่ดีเหมือนกัน”
จริงๆ ต้นไม้ก็ไม่ได้คาดหวังว่ารามิลจะเข้าใจข้อความบนกระถางต้นกระบองเพชรหรอกแต่เขาก็ตั้งใจทำไปแล้ว นึกว่าอีกฝ่ายจะไม่สนใจด้วยซ้ำ รามิลก้มลงมาหาพร้อมกับบอกว่าอยากฟังเป็นคำพูดมากกว่าพอเอาเข้าจริงมันก็เขินกว่าที่คิดรามิลอมยิ้มเมื่อเห็นว่าหูของต้นไม้เริ่มขึ้นสี ต้นไม้หลับตาลงก่อนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
“ผมรักคุณรามิล เตชนะหิรัญ”
รามิลยิ้มกว้างเมื่อได้ยินคำนี้ใกล้ๆ
และคาดว่าต้นไม้เองก็อยากได้ยินเหมือนกัน
“คุณไม้คงรอที่จะฟังคำนี้มาตลอดและต่อจากนี้ผมจะพูดให้คุณฟังทุกวันถ้าคุณต้องการ ผมก็รักคุณพฤกษา ”
รามิลกอดคนในอ้อมแขนไว้แน่นก่อนที่รามิลจะพลิกรูปถ่ายใบสุดท้ายในซองสีน้ำตาลที่เขาหยิบติดมือมาด้วย มันเป็นรูปที่ทำให้เขาจำทุกเหตุการณ์ได้ รูปถ่ายของคนที่ยืนฉีดน้ำใส่เจ้าต้นกระบองเพชรอยู่ในโรงเรือนเพราะชำตอนที่เขาเข้าไปถามทางที่คณะเกษตร
พฤกษา510
...............
....................................................
-
...
SECRET GARDEN
รางวัลชมเชย
ภาพถ่ายของรามิลที่ส่งประกวดได้รับรางวัลชมเชย เขาส่งรูปไปเมื่อสองเดือนที่แล้ว
มันเป็นภาพต้นกระบองเพชรของคุณต้นไม้รามิลถ่ายโดยใช้แสงธรรมชาติไม่มีการเซ็ทฉากเหมือนที่ตั้งใจไว้ในตอนแรก รูปที่ได้มานับว่าเป็นที่พอใจรามิลตั้งใจให้เห็นเป็นภาพต้นกระบองเพชรที่แดดส่องไม่ถึงรามิลต้องการสื่อให้เห็นถึงอันตรายที่ซ่อนอยู่ ด้วยหนามรอบตัวของต้นกระบองเพชรและความหม่นของแสงยิ่งทำให้ดูน่ากลัว แต่ในรูปเดียวกันมันเป็นภาพที่ต้นกระบองเพชรโดนแสงแดดส่องมันดูสดใสและสวยงามเหมือนมีแสงส่องประกายออกมาจากหนามแหลมๆ นั่นเรียกได้ว่าเป็นภาพที่มองแล้วให้ความรู้สึกมีสองอารมณ์อยู่ในภาพๆเดียว
คำบรรยายใต้ภาพ : ดูอันตรายจนน่าค้นหาแต่ในสายตาสวยงามจนตกหลุมรัก – Cupid
“ผมรู้ว่าคุณรามิลมีรูปไม้ตายที่เด็ดกว่านี้ที่จะส่งประกวด”
คุณสมิทธิ์เดินเข้ามาหารามิลทื่ยืนมองผลงานตัวเองอยู่และแน่นอนว่าระดับช่างภาพมือาชีพมีหรือจะไม่รู้ว่า นี่ไม่ใช่รูปที่เจ้าของตั้งใจส่งมาประกวดอีกอย่างเขาก็รู้จักรามิล เตชนะหิรัญมานานพอสมควรรูปถ่ายที่ถ่ายโดย Cupid มักจะชนะรางวัลอยู่เสมอแต่ครั้งนี้เจ้าตัวกลับพอใจที่ได้รางวัลชมเชย
“ครับ ตั้งใจจะส่งอีกรูปนึงแต่คิดบางอย่างขึ้นมาได้เลยเปลี่ยนใจ”
“ไม่เสียดายเหรอครับที่ไม่ได้ที่หนึ่ง”
“ไม่เลยครับสิ่งที่ผมได้มามันยิ่งกว่ารางวัลที่หนึ่งซะอีก”
“เดาว่าเป็นเจ้าของต้นกระบองเพชรในรูปแน่ๆ”
รามิลมองไปยังต้นกระบองเพชรที่อยู่ในรูปนึกถึงตอนเลือกรูปแล้วรามิลก็ยิ้มออกมาเขาเองไม่ได้เครียดหรอกว่าจะได้รางวัลหรือไม่ได้รางวัลแต่คนที่เครียดกว่าคือเจ้าของร้านดอกไม้ SECRET GARDEN ต้นไม้หน้านิ่วคิ้วขมวดเหมือนคนจะส่งประกวดเองคงกังวลว่าต้นกระบองเพชรของตัวเองไม่สวยพอรามิลเองก็พูดปลอบใจซ้ำแล้วซ้ำอีกว่าไม่ต้องเครียดเขาไม่ได้หวังรางวัลอะไรอยู่แล้ว รามิลหันมาบอกบางอย่างกับคุณสมิทธิ์ก่อนที่ช่างภาพชื่อดังจะยิ้มกว้างเมื่อฟังจบ
“ครับ ได้รู้ว่าก็มีคนที่แอบรักใครสักคนมาเกือบสิบปีโดยที่ไม่เคยเปลี่ยนใจไปไหนเลย”
แน่นอนว่าจะขาดแกงค์ลูกเพื่อนแม่ไม่ได้
เบนจามินถือช่อดอกไม้ช่อใหญ่มาแสดงความยินดีและมันก็เป็นอย่างที่คิดไว้ช่อดอกไม้เป็นของ ร้าน SECRET GARDEN แกงค์ลูกเพื่อนแม่ทุกคนรู้เรื่องเขากับต้นไม้หมดแล้วเขาไม่เคยมีเรื่องปิดบังกับเพื่อนสนิทและคุณไม้เองก็บอกว่าเล่าได้ นึกว่าคนที่ร้องไห้โฮจะเป็นคุณชายทับทิมที่อารมณ์อ่อนไหวแต่กลับกลายเป็นเบนจามินที่ปล่อยน้ำตาไหลพรากอย่างไม่อายใคร
“กูมีส่วนร่วมรักข้างเดียวสิบปีของคุณไม้ด้วย ถ้ากูไม่สั่งดอกไม้ร้านคุณไม้ให้แฟนบ่อยๆ ชาตินี้มึงไม่มีทางได้แฟนดีเลิศเลอขนาดนี้หรอกมิลรักกูให้มากๆ ไอ้หัวหน้า”
มันก็เกือบจะดีนะแต่ก็ตลกมากกว่า
ขนาดต้นไม้ยังกลั้นหัวเราะกับไอ้ท่าทางซึ้งใจจนน้ำตาไหลของไอ้เบนไว้ไม่ได้
“กูนึกว่าระดับรามิล เตชนะหิรัญจะเล่นใหญ่กว่านี้ซะอีกกูนึกว่ารูปที่ส่งประกวดจะเป็นรูปคุณไม้”
ตั้งแต่รู้เรื่องคินเองก็นึกว่ารามิลจะทำอะไรใหญ่โตให้สมกับการที่ถูกแอบรักมาตลอดแต่ก็แปลกใจเหมือนกันที่รูปที่ส่งประกวดเป็นรูปต้นกระบองเพชรแทนที่จะเป็นรูปเจ้าของร้านดอกไม้ รามิลเพียงแค่ยิ้มนิดๆก่อนจะบอกว่าวันอาทิตย์ถึงคิวของเขาคิดกิจกรรมแล้วทั้งสามคนหยักหน้ารามิลเลยยื่นบัตรเชิญบางอย่างให้ ทันทีที่ทุกคนเห็นชื่องานบนบัตรก็เข้าใจทันที
“กูว่าแล้วว่าระดับมึงไม่น่าจะทำแค่นี้”
“เล่นใหญ่เวอร์มากสัสมิลไอ้เบนจะร้องไห้อีกรอบ”
ทั้งสามคนตบลงบนไหล่หัวหน้าแกงค์ลูกเพื่อนแม่เบาๆ
เพื่อนที่อยู่ด้วยกันมาทั้งชีวิตกลับมามีความรักดีๆ อีกครั้งมันเป็นเรื่องที่น่ายินดี
SECRET GARDEN
เสียงจากโทรศัพท์ที่ตั้งปลุกไว้ดังขึ้นรามิลขยับตัวเอื้อมมือไปกดปิดแล้วหันไปมองคนที่นอนอยู่ข้างๆ ต้นไม้ยอมมาค้างที่บ้านเขาแล้วหลังจากที่ไม่ยอมมาเพราะเกรงใจครอบครัวเขาจนคุณแม่ใบบัวต้องไปหาด้วยตัวเองที่ร้านดอกไม้ถึงยอมใจอ่อน ใจจริงก็อยากจะเก็บข้าวของให้คุณไม้มาอยู่ถาวรแต่ก็นะมันต้องค่อยเป็นค่อยไป ลูกเขามีพ่อมีแม่
รามิลเคยเจอแม่กับพี่ชายของคุณไม้แล้วส่วนพ่อคุณไม้บอกว่าแยกทางกันตั้งแต่เด็ก ทั้งแม่และพี่ต้นน้ำไม่ได้ตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นมีการบอกว่าได้ยินชื่อเขามานานแล้วตั้งแต่สมัยเรียนและต้นไม้ก็เล่าให้ฟังเอง ไม่มีใครตกใจจนช็อคไม่ได้สตินอกจากไอ้ตั้มตอนมันรู้เรื่องนี่ยิ่งกว่าไอ้เบนจามิน
ถ้ากรี๊ดได้คงกรี๊ดไปแล้ว
ต้นไม้ยังคงนอนหลับสนิทเราสองคนไม่ได้นอนกอดแน่นอะไรแบบนั้นหรอกก็ต่างคนต่างนอนกันปกติ รามิลยกตัวขึ้นมาก่อนจะก้มลงฟัดแก้มคนที่ยังนอนหลับตาอยู่ คาดว่าต้นไม้เองก็คงชินเพราะโดนทุกครั้งที่มานอนที่นี่ระหว่างเราสองคนมันยังไม่ถึงขั้นนั้นมากสุดก็แค่มือกับปาก เขารู้ดีเรื่องแบบนี้ต้องใช้เวลาและเขาก็ไม่ได้รีบร้อนอะไร
“วันนี้ไปไหนกับแก้งค์ลูกเพื่อนแม่ครับ”
“เลี้ยงน้องอันนา”
“ถ้าไปแค่บ้านเบนมิลจะตื่นเช้าขนาดนี้ทำไม”
“ล้อเล่นเดี๋ยวคงออกไปข้างนอก แต่อย่าลืมนัดของเราตอนบ่ายไปถูกใช่ไหม”
“ไม่หลงหรอกไปเจอกันที่ร้านเลย”
ต้นไม้ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงเมื่อรามิลลุกจากเตียงไปหยิบผ้าเช็ดตัวท่าทางสะลืมสะลือเหมือนเด็กของต้นไม้มันดูน่ารักดียิ่งอยู่ในชุดนอนตัวใหญ่ของเขาเองมันยิ่งดูน่าฟัดเข้าไปใหญ่รามิลเดินกลับมาที่เตียงอีกรอบก่อนจะจับล๊อคใบหน้าแล้วฟัดคนที่เพิ่งตื่นอีกรอบ
“อื้ออออ..พอแล้วไปอาบน้ำ”
“วันนี้”
“ครับ”
“วันนี้”
“วันนี้ทำไมครับ”
“เอาเป็นว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้ผมตั้งใจทำมันมากๆ ต้นไม้”
รามิลพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นหอมแก้มแรงๆ หนึ่งทีก่อนจะลุกออกไป
ทิ้งคนที่นั่งอยู่บนเตียงไม่เข้าใจกับคำพูดแปลกๆ ที่ได้ยิน
ทำอะไร?
15.50 น.
ต้นไม้เงยหน้ามองตึกที่อยู่ตรงหน้าเริ่มแปลกใจว่าตัวเองมาถูกจริงๆ หรือเปล่าตึกที่เห็นไม่น่าจะเป็นร้านอาหารตามที่นัดกับรามิลไว้ ทันทีที่ลิฟท์เปิดออกต้นไม้มองซ้ายมองขวาเพราะไม่เห็นจะมีพนักงานออกมาต้อนรับแถมมันยังเป็นชั้นที่เหมือนห้องประชุมมากกว่า ต้นไม้เดินไปที่หน้าประตูแต่คนที่ยืนอยู่ไม่ใช่พนักงานร้านอาหารแต่เป็นแกงค์ลูกเพื่อนแม่ทั้งสามคน
คินเป็นคนยื่นบัตรเชิญมาให้ตรงหน้าต้นไม้รับมันมาถือไว้
ก่อนจะอ่านสิ่งที่เขียนไว้บนบัตร
นิทรรศการภาพถ่าย : The secret of tree by Cupid
เบนจามินดันตัวต้นไม้ให้เดินมาหยุดที่หน้าประตูก่อนที่ทิมจะเป็นคนเปิดประตูให้ทันทีที่ต้นไม้เดินเข้ามาในห้องก็ต้องหยุดนิ่งอยู่อย่างนั้นเมื่อรูปภาพที่อยู่ที่นี่คือรูปถ่ายต้นกระบองเพชรที่ตั้งอยู่ในร้าน SECRET GARDEN ทั้งหมดต้นไม้ค่อยๆ เดินไล่ดูทีละรูปเขาเองเคยถามรามิลว่ารูปที่ถ่ายทุกวันเอาไปเก็บไว้ไหนแต่อีกฝ่ายก็เอาแต่บ่ายเบี่ยงจนเขาเลิกถามไปเอง
แต่วันนี้เขารู้แล้ว
ต้นไม้หยุดมองรูปเจ้าต้นโอพันเทีย
ที่เขียนคำว่า true love ไว้บนกระถาง
และรูปต่อจากนั้นมันก็เป็นรูปต้นกระบองเพชรที่เขาเคยให้รามิลต้นไม้เดินมาหยุดอยู่ตรงต้นสุดท้ายแต่มันยังมีรูปอีกหนึ่งรูปที่ติดไว้ ต้นไม้เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้ารูปสุดท้ายของนิทรรศการภาพถ่ายมันเป็นรูปที่เขากำลังรดน้ำกระถางต้นกระบองเพชรไว้ในมือแล้วยิ้มให้กล้อง ความรู้สึกมันตื้นตันจนอยากร้องไห้เขาไม่เคยคิดจริงๆ ว่ามันจะมีวันนี้เกิดขึ้น
อ้อมกอดที่สวมกอดจากด้านหลังพร้อมกับรั้งให้คนที่ยืนดูรูปอยู่
เข้ามาแนบชิดรามิลแนบแก้มตัวเองกับคนที่ยังคงยืนนิ่งอยู่
“เป็นยังไงบ้างครับรูปถ่ายฝีมือ Cupid”
“ถ้ามิลเป็นผม จะต้องไม่เชื่อว่านี่คือเรื่องจริงผมเคยมองคุณอยู่ข้างเดียวมาตลอด เข้าไปหาไม่ได้ พูดด้วยไม่ได้ กอดไม่ได้ สัมผัสก็ไม่ได้ แต่วันนี้.. ”
“มันอาจจะเทียบไม่ได้กับที่คุณไม้รักผมมาตลอดแต่ผมไม่เคยทำแบบนี้ให้ใครมาก่อนเหมือนอย่างที่คุณเคยบอกผมตอนนั้น”
“ผมไม่รู้หรอกนะเวลาที่คุณถ่ายรูปคุณถ่ายด้วยความรู้สึกแบบไหน แต่สำหรับผมๆ คิดว่าถ้าเรารักสิ่งที่เราจะถ่ายรูปมันก็คงจะออกมาสวยการที่เราถ่ายไปงั้นๆ”
รามิลกระชับกอดให้แน่นขึ้น
ก่อนจะบอกเบาๆ
“ขอบคุณที่รักผม”
ต้นไม้มองไปที่รูปถ่ายที่อยู่ตรงหน้าทุกอย่างในรูปมันเหมือนรูปถ่ายเมื่อหลายปีก่อนที่รามิลเคยเอาให้ดู เพียงแต่ว่ารูปใบเก่าเขาไม่ได้มองกล้องแล้วยิ้มให้แบบนี้ต้นไม้มองไปยังคำบรรยายที่ติดไว้ใต้ภาพเพิ่งเห็นว่ามันเป็นกระดาษโพส์ตอิทเหมือนครั้งที่ติดที่บอร์ดเกษตรเมื่อตอนปีสองและที่สำคัญรามิลเขียนด้วยลายมือตัวเอง
“ขอโทษที่ถ่ายรูปคุณโดยไม่ได้ขออนุญาตก่อน แต่ผมเห็นว่าน่ารักดี
วันนี้ผมเข้าใจคำว่า True love ที่เขียนไว้บนกระถางแล้ว ขอบคุณที่ทำให้ผมตกหลุมรักต้นกระบองเพชร
เอารูปมาให้หวังว่าจะชอบนะพฤกษา 510 - Cupid 875 “
TREE & CUPID
รามิลเอียงหน้ามาจูบขมับคนที่ยังเงยหน้ามองดูรูปไม่เลิก เขารู้ว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะแอบรักแล้วสมหวังเหมือนเขากับคุณต้นไม้มันอาจจะเป็นหนึ่งในล้านเลยก็ว่าได้ นึกย้อนกลับไปในอดีตก็อยากขอบคุณตัวเองอยู่เหมือนกันที่ตัดสินใจถ่ายรูปต้นกระบองเพชรในวันนั้น..
“มึงทำไรวะมิล”
“ซื้อเลนส์มาใหม่เลยลองถ่ายรูปไปเรื่อย คณะมึงมีอะไรให้กูถ่ายบ้างวะตั้ม”
“ตึก โต๊ะ คนแล้วก็เดินตรงไปจะเจอต้นไม้ของเอกกูเลือกถ่ายได้ตามใจชอบมีกระบองเพชรด้วย ถ้ามึงเบื่อต้นไม้ใบหญ้าทั่วๆไป”
"กูถ่ายได้ใช่ไหมวะเจ้าของไม่ด่ากูแน่นะ"
"ถ่ายได้มันไม่โกรธหรอก"
รามิลมองไปตามทางที่ตั้มบอกก่อนจะเดินถ่ายรูปต่อพอเดินมาถึงก็มีต้นไม้วางอยู่บนชั้นเต็มไปหมดแต่ละต้นมีชื่อของต้นไม้และชื่อนักศึกษาปักไว้ตรงกระถาง รามิลไม่ได้ยกกล้องขึ้นมาถ่ายจนกระทั่งเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้ากระบองเพชร ตั้งแต่เดินมามีแต่คนปลูกไม้ดอกไม้ประดับน่ารักๆ ทั้งนั้นคนนี้ใครวะปลูกต้นกระบองเพชรแหวกแนวโคตรๆ
รามิลมองต้นกระบองเพชรที่วางเรียงรายกันอยู่ก่อนจะยกกล้องในมือขึ้นมาถ่ายรูปเก็บไว้ พอถ่ายไปหนึ่งรูปก็คิดว่ามันน่ารักดีเลยกดถ่ายไม่หยุดลองหาป้ายชื่อที่ปักำไว้ก็ไม่เห็นจะมีเหมือนของคนอื่น เลยลองหมุนกระถางดูก่อนจะเห็นว่ามีตัวอักษรเขียนไว้ที่กระถาง
True love
-พฤกษา 510
“โห..กระบองเพชรมีชื่อว่าtrue loveเหรอวะ”
รามิลจับกระถางต้นกระบองเพชรให้เข้าที่เข้าทาง
ก่อนจะกดชัตเตอร์ให้เห็นข้อความบนกระถางชัดๆ
“เดี๋ยวเอารูปไปให้ดูนะพฤกษา 510”
ฉันรู้เหมือนที่เธอรู้ ว่าความรักต้องใช้วันเวลา
จะอยู่เพื่อจะฟังคำนั้น นั่นคือรางวัลที่ปรารถนาคุ้มค่ากับการค้นใจของเธอ
SECRET GARDEN
คือความลับในใจฉัน..
-END-
Ps. เรื่องคณะในมหา’ลัยขออนุญาตรวมทุกคณะอยู่ในมหา’ลัยเดียวกันหมดเลยนะคะ
ไม่ได้แบ่งแยกว่าอยู่มหา’ลัยไหนกัน
ขอบคุณมากนะคะสำหรับทุกคนที่อ่านมาถึงตอนจบ
ตั้งใจให้นิยายเรื่องนี้เป็นบรรยากาศที่เหมือนอ่านในสวนมีลมพัดผมปลิว อบอุ่นอุณหภูมิ20องศา 55
ps1. รามิล แปลว่ากามเทพนะคะ CUPIDและเร็วๆ นี้ขอเชิญพบกับซีรีส์ลูกเพื่อนแม่คนที่สอง
เบนจามิน เกียรติธนธาดา
MUSIC BOX #นิยายกล่องดนตรี
ขอบคุณต้นกระบองเพชรทุกต้นบนโลกนี้
หากใครที่อ่านแล้วอยากลองเลี้ยงต้นกระบองเพชรลองดูนะคะ ^^
Thanks:หนังสือแด่เธอผู้หลงรักแคคตัส
ประโยคภาษาอังกฤษบนกระถางต้นไม้ * : lifestyle.campus-star.com
twittter : @ribbinbo
#ความลับของต้นไม้
-
เป็นบทสรุปที่เต็มอิ่ม และซึ้งค่ะ เราน้ำตาซึมไปกับความรักครั้งนี้ ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ และรอตอนพิเศษกับเรื่องต่อไปของแก๊งค์ลูกเพื่อนแม่ค่ะ
-
เป็นตอนจบที่เต็มอิ่มมาก ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆให้อ่านค่ะ :กอด1: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ฮืออออ สวยงาม ซาบซึ้งจนร้องไห้ตาม ดีมาก ๆ ขอบคุณนะคะ
-
เป็นอะไรที่บรรยายออกเป็นคำพูดไม่ได้ มันอบอวลซาบซ่านอยู่ในอก ซึ่งมันดีมากๆ
-
อิ่มใจมากครับ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ภาษาสวยๆครับบ
-
:pig4: :pig4: :L2: :L2:
-
เริ่มต้นจากการแอบรัก แล้ว ทำให้เรียนรู้ความรัก
น่ารัก ละมุนอบอุ่นมาก
-
ตามมาจาก coffee shop ><
ชอบนิยายมากค่ะ ละมุนน อ่านแล้วแฮปปี้
รอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ
-
เป็นตอนจบที่ซาบซึ้งมาก เหมือนสรุปเรื่องราวทั้งหมดลงในตอนนี้ ขอบคุณสำหรับเรื่องรักละมุนๆ เรื่องนี้ และจะติดตามพลพรรคแก้งส์ลูกเพื่อนแม่คนอื่นๆ ค่ะ. :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้ำตาซึมเลยอ่ะ
-
จบน่ารักมาก
ต้นไม้เลี้ยงกระบองเพชร แต่ใจมั่นคงอย่างกับไม้ยืนต้น
ในที่สุดรามิลก็ฉลาด ฮ่า ๆ ๆ ๆ
ขอบคุุณมากค่ะ
-
อ่านแล้วรักต้นกระบองเพชรกว่าเดิมอีกค่ะ ชอบแก๊งลูกเพื่อนแม่ น่ารักกันทุกคนเลน ต้นไม้ให้ความรู้สึกอบอุ่นแบบเย็นๆมาก เป็นนายเอกที่ไม่ได้สะดุดตาแต่ว่าสะดุดใจ :hao7: :mew1:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
เป็นนิยายที่ฟีลกู้ดมากกกกกกกกกก คุณต้นไม้ทำให้เราตกหลุมรักไปด้วยเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องนะคะ
รอติดตามเรื่องต่อไปค่า
-
เมียงมองมานานค่ะ รอให้ "จบ" แล้วถึงคลิกมาอ่าน
อยากบอกว่า ...
1. เป็นนิยายวายที่ feel good และละมุนมาก และมาก ๆ
2. ชอบตัวละครทุกตัวในเรื่องนี้ ... ทุกคนดีงามในที่ในทาง และในแบบของตน
3. ชอบมิตรภาพของเดอะแก๊งค์ และชอบสายสัมพันธ์ในครอบครัวรามิล
4. ชอบความเป็น "ต้นไม้" สัมผัสได้ถึงความเย็นใจที่ได้ใกล้ชิด
5. แอบชอบ "เต้" โดยไม่มีเหตุผล โดยเฉพาะความหวงเวสป้า ทั้งที่มีเบนซ์เป็นตัวประกัน
6. ชอบตอนเริ่ม ชอบตอนดำเนินเรื่องทุกตอน และชอบตอนจบ
ขอบคุณมากนะคะ สำหรับเรื่องดี ๆ
ที่จะคลิกเก็บไว้ เพื่อย้อนกลับมาอ่านอีกครั้ง แน่นอน
แต่ก็อยากจะ "ติง" นิดนึง นิดเดียว ...
คำผิดอื่น ๆ ที่มีเยอะพอประมาณ ... ยังพอจะมองผ่านได้ค่ะ
อารมณ์แบบแก้ตัวให้เลยว่า คงพิมพ์ผิด คงกดแป้นพิมพ์พลาด
แต่กับคำนี้ ในฐานะที่เป็นเรื่องของต้นไม้ เรื่องของการปลูกต้นไม้
... คำว่า "เพาะ" ค่ะ
ในเรื่อง คุณคนเขียนสะกดด้วยคำว่า "เพราะ" หมดเลย
ไม่ว่าจะ เพราะชำ เพราะปลูก เพราะพันธ์ เพราะเมล็ด
อ่านแล้ว ปวดใจจี๊ดจี๊ดดดดดด
คำในกลุ่มพวกนี้ สะกด "เพาะ" นะคะ
เพาะชำ เพาะปลูก เพาะเมล็ด ... ส่วน เพาะพันธุ์ ... ตรงพันธุ์ไม้ มีสระอุด้วยค่ะ
ทั้งหมดที่เขียนมานี้ ย้ำและยืนยันว่า "เพราะรัก" ค่ะ
-
ตอนแรก ๆ อ่านแล้วเฉย ๆนะคะ แต่พออ่าน ๆ ไป ชอบมากกกกกกก :mew1:
อ่านไปยิ้มไปเลย ขอบคุณนะคะ เรื่องนี้น่ารักมาก ๆ เลย o13
-
น่ารักมากๆเลยค่ะ ดีใจที่ตัวเองกดเข้ามาอ่าน >_<
อ่านแล้วละมุนมาก
อิจฉารามิลที่มีคนแบบต้นไม้มาชอบ รู้สึกได้ถึงความเย็น สบาย อยู่ด้วยแล้วต้องมีความสุขมากแน่ๆ
อ่านเรื่องนี้แล้ว ทำให้อยากกลับไปเลี้ยงกระบองเพชรจริงจังเลยค่ะ
ไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้ต้นที่ซื้อมามั่วๆจากร้านแล้วเลี้ยงจนออกดอกได้คือต้นอะไร
เดี๋ยวจะไปทำความรู้จักกับน้องๆใหม่ค่ะ :)
-
แง ดีมากเลยทั้งความรู้สึกของคนที่แอบรักแล้วสมหวัง กับคนที่เพิ่งรู้ว่าถูกรักมานานมากๆ เมื่อเขามาเจอกันแล้วได้รักกันมันดีมากๆเลยย ปล.ชอบแก็งลูกเพื่อนแม่มากน่ารักกก ขอบคุณคนเขียนนะคะ แต่งเรื่องราวได้น่ารักละมุนละไมมากเลย ชอบความค่อยๆเป็นค่อยๆไปของตัวละคร :hao5:
-
ต้องเอากระถางที่มีคำๆมาเรียงประโยคแน่ๆ
-
หื้มมมม จะแต่งเป็นแกงค์ลูกเพื่อนแม่เวิร์สเลยหรอ ;-;
แบบนี้กำลังดีอยู่แล้วเชียว แต่ถ้าแต่งจริงๆก็จะลองติดตามดูนะคะะะ เราชอบงานเขียนคุณ
-
ชอบมาก ละมุนมาก :hao5:
รามิลเป็นพระเอกที่น่ารักมากกกกกกกๆๆๆๆที่สุดที่เคยเจอ น่ารักมากจริงๆ ส่วนแกงค์เพื่อนแม่ก็ดีมากๆ เป็นกลุ่มเพิ่อนที่น่ารักกันมาก รามิลโชคดีมากที่มีทั้งครอบครัวและเพื่อนที่ดี
ส่วนต้นไม้คือยอมเลยจริงๆ อดทนมากๆ เกือบสิบปีที่แอบรัก ดีใจด้วยจริงๆ :sad4:
ชอบพลอตมากค่ะมันละมุน และทุกอย่างก็มีความหมายในตัวของมัน เราลุ้นไปด้วยเลย ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :L1:
-
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆแบบนี้นะคะ
สนุกมากเลย หวังว่าจะได้อ่านนิยายเรื่องอื่นนะคะ
ชอบความคิดของต้นไม้มากเลย ชอบความรู้สึกของต้นไม้
ถึงจะไม่สมหวัง แต่ก็จะรักให้ถึงที่สุดทนไม่ไหวแล้วค่อยพอ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ อ่านแล้วรู้สึกซึ้งใจกับความรักที่มั่นคงของต้นไม้มาก
-
ขอบคุณมากค่า เราตามรวดเดียวจบเลย ขอบคุณคุณคนเขียนมากๆเลยค่ะ เรื่องน่ารักมาก อ่านแล้วรู้สึกอยากเลี้ยงกระบองเพชรเลยค่ะ555
ชอบมากๆดลยค่ะ :hao5:
-
เรื่องนี้ดีมาก ๆ เลยค่ะ อ่านแล้วยิ้มได้ตลอด
เป็นความแอบรักที่น่ารัก
และเป็นความลงตัวของจังหวะ เวลา สถานที่ ที่พอดีมาก ๆ เลย
-
จะมีตอนพิเศษมั้ยอ่า ฮือออ ละมุนเว่อเรื่องนี้
-
ตามอ่านมาตั้งแต่ต้นๆขอโทษที่ไม่ได้เม้นท์นะคะ :3123: :3123:
เรื่องนี้น่ารักมากๆอ่านแล้วอยากเลี้ยงตามเลยแต่ติดที่ว่าเลี้ยงทีไหรน้องเน่าทุกทีเลย :เฮ้อ: :really2:
-
ประทับใจมาก(ก.ไก่พันล้านตัว)
อ่านแล้วน้ำตาซึมเลย
ต้นไม้คืออบอุ่น ร่มเย็นน่าพักพิง
อิรามิลคือน่าหมั่นไส้อะ ชอบความขี้อ้อนของนาง แต่ตอนห่างกัน คืออยากเบิ้ดกะโหลกมาก
รอตอนพิเศษนะคะ
-
รักเรื่องนี้มาก เป็นเรื่องที่เริ่มอ่านแล้วหยุดไม่ได้ มันเต็มอิ้มไปหมดทุกอย่าง ขอบคุณมากๆค่ะ ขอบคุณที่แต่งเรื้องนี้
-
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆ น่ารักๆแบบนี้มานะคะ คุณรามิลกับคุณไม้ จะตราตรึงใจเราไปอีกนานเลยค่ะ ชอบมากค่ะ :L2:
-
เรื่องนี้น่ารักมากๆ ละมุนมาก :mew3: :mew3:
-
รักเลยเรื่องนี้ :heaven
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆ ละมุนๆ
-
ดีมากกกกกก ประทับใจ :pig4:
-
พึ่งได้เข้ามาอ่านครั้งแรกค่ะ วันนี้อ่านตั้งแต่ตอนแรกถึงตอนจบเลย เป็นนิยายที่อบอุ่น ละมุนมากๆ ชอบมากๆ เลยค่ะ
เราชอบความสัมพันธ์ระหว่าง เพื่อน ๆ แก๊งลูกเพื่อนแม่ มากเลยค่ะ อ่านไปอมยิ้มไป
คุณต้นไม้ก็น่ารักมากๆ มั่นคง เหลือเกิน
-
เรื่องนี้น่ารักมากๆๆๆๆๆ ฮืออออ
-
นิยายเรื่องนี้ถึงแม้ว่าเนื้อเรื่องจะไม่ดราม่า ตื่นเต้นแต่อ่านแล้วกลับได้ความอบอุ่น เหมาะสำหรับคนชอบแคสตัส(มี10กระถางปลูกมา5ปีแล้ว)ได้ความรู้เดี๋ยวจะไปซื้อตามบ้าง ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆให้มาอ่านแล้วขอสมัครเป็นเอฟซีแกงค์ลูกเพื่อนแม่ด้วยนะ :hao3:
-
ตามมาอ่านรวดเดียวจบทำไมอิ่มเอมใจได้ขนาดนี้ขอบคุณนักเขียนมากๆเลยนะคะที่ร้อยเรียงเรื่องราวได้ละมุนละไมเหลือเกินความรักเป็นสิ่งสวยงามจริงๆ
-
โอ๊ย อบอุ่นหัวใจที่สุด :hao7:
นี่เป็นเรื่องแรกที่ได้อ่านหลังจากห่างหายจากเล้าเป็ดไปเกือบครึ่งปี
อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นหัวใจเหมือนนั่งอ่านในสวนท่ามกลางแดดอ่อนๆ :impress2: //ยกชาคาโมมายล์ขึ้นมาจิบ
ชอบตัวละครในเรื่องนี้มากค่ะ แก๊งลูกเพื่อนแม่นี่ชอบทุกคนเลย แต่ชอบสุดเลยคือชื่อแก๊ง :m20: เห็นมีเรื่องอื่นของแก๊งลูกเพื่อนแม่อีก ตามอ่านแน่นอนค่ะ ไม่พลาดแน่
ขอบคุณ คุณRIBBINBO มากค่ะสำหรับนิยายสุดอบอุ่นหัวใจเรื่องนี้ อ่านจบแล้วรู้สึกอยากเลี้ยงต้นกระบองเพชรขึ้นมาทันทีเลย
Love
Another Night
:L2: :pig4: :L1: :3123: :กอด1:
-
มันดีต่อใจ ดีไปหมดเลย
:pig4:
-
น่ารักมากๆอ่านรวดเดียวจบเลย บางตอนนี้ซึ้งอ่านทั้งน้ำตาก็มี น่ารักสุดๆ รอตอนพิเศษนะคะ
แต่ขออนุญาตไม่อ่าน3คนที่เหลือ ส่วนตัวไม่ชอบอ่านเรื่องที่ทุกคนในกลุ่มต้อง ชช ไปหมด มันอินไม่ได้จริงๆ
:pig4: สำหรับนิยายดีๆค่ะ
-
หปอ่านมาอีกที่ค่ะ แต่ขอมาเม้นในนี้เนื่องจากมีพาส
คิดถึงมากกกกกกกคุณkapooklook เป็นแฟนนิยายสมัยแฝด
คิดถึงที่สุดดดดดดดดดดออ พอไปแต่งวงอื่นนี่ก็ไม่ได้ตาม
มาอ่านเรื่องนี้พอเลื่อนไปดูนามปากกาก็ตกใจ คิดถึงงื้อออออ
คิดถึงสำนวน กลิ่นอาย และภาษา
ชอบทุกอย่างในเรื่อง แกงค์ลูกเดื่อนแม่คือฮามากกกก 555555555
โอ๊ยรักก อ่านไปน้ำตาไหลไปกับความรักของน้องไม้
รอและติดตามผลงานนะคะ
-
อ่านจบแล้วค่ะ สนุกมาก ไม่อยากให้จบเลยง่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ ที่แต่งขึ้นมาให้อ่านกันนะคะ
:pig4: :L1: :pig4: :L1: :pig4: :L1:
-
สนุก น่ารัก อบอุ่น ชอบบบบบบบบ
เราตกหลุมรักตามรามิลแล้ว เรารู้สึกรักต้นไม้มากๆ
รออ่านของแก๊งเพื่อนแม่ทุกคน
ขอบคุณค่ะ ที่เขียนเรื่องดีมาให้อ่าน :กอด1:
-
อ่านแล้วก็ขำ ขำไปขำมาก็น้ำตาแตกเฉย แล้วก็ยิ้มคนเดียว อีกนิดคนอื่นจะทักว่าบ้าแล้วคะ สนุกมาก อินด้วยเว่อร์ รักทั้งมิลทั้งไม้ รักคนเขียนด้วยค่ะ
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วมีความละมุน อบอุ่นหัวใจมากๆ ค่ะ
พระเอกกะดี นายเอกยิ่งดีรักเดียวใจเดียว แล้วคือโคตรนาน
ดีใจไปกับต้นไม้ด้วย ตอนที่รามิลรู้เรื่องแล้วเรานี่แบบน้ำตาซึม
ยิ่งตอนกอดกันแล้วต้นไม้ร้องไห้ เราก็น้ำตาจะไหลตาม 555
คือสารภาพเลย ตอนแรกกดเข้ามาดูแล้ว เห็นชื่อเรื่องแบบอะไร
แต่อ่านได้นิดเดียว เจอเกี่ยวกับกระบองเพชร เกี่ยวกับต้นไม้แน่ๆ
ไม่น่าสนุกหรอก เลยกดออก แต่ที่เข้ามาอีกรอบคือต้องขอบคุณ
คุณหมีมากมาย ถ้าไม่เห็นรีวิวนั้น เราคงจะเสียดายมากๆ
ที่รีบตัดสินนิยายเรื่องนี้จากชื่อเรื่อง และที่อ่านแค่นิดหน่อย
ฮือ มันสนุกมาก ดีมากอะ ขอบคุณนะคะ :pig4:
-
ละมุนละไม ดีต่อใจมากๆเลย ยินดีกับต้นไม้ที่ในที่สุดก็สมหวัง เป็นการแอบรักที่ยาวนานแต่หอมหวานมากๆเลยค่ะ
-
ละมุนละไม สวยงามมาก ๆ ค่ะ
-
โอ้ย คือภาษาดี ตัวละครดี ฮือ ร้องไห้เพราะซึ้งเลย ความรักของคนที่แอบรักมาเกือบสิบปี ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะสมหวังไหม คั้นใจมากค่ะ ลุ้นไปกับตัวบะครด้วยเลย ขอบคุณค่ะ
-
เราเพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ครั้งแรก อ่านจบรวดเดียวเพราะหยุดไม่ได้ ไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหนมา เราถึงเพิ่งเจอเรื่องนี้ เป็นเรื่องที่อบอุ่นละมุนหัวใจมากไป ทำให้เราอินได้ทุกตอนเลย ร้องไห้แบบ จุกในอกไปหมด มันดีมากจริงๆ ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวดีๆแบบนี้มาให้อ่าน นิยายคุณดีมาก ภาษาคุณสวย พล็อตเรื่องก็ดี ทุกอย่างมันดีไปหมด สร้างผลงานดีๆแบนี้มาอีกนะคะ เราขอเป็น fc คุณ เราชอบมากๆ :mew3:
-
รักกระบองเพชรเพิ่มอีกหลายเท่าเลยจ้า อ่านไปลุ้นไปน่ารักมากเลย เป็นความรักที่แท้จริง มั่นคง ยาวนาน ผลตอบแทนก็ยิ่งมีค่า
ขอบคุณมากค่ะ :pig4: เป็นนิยายอีกเรื่องที่ประทับใจ และรักพี่ถังทอง ว่าแล้วทำไมไม่ออกดอกสักที ทั้งที่ต้นใหญ่มาก เปลี่ยน
กระถางไปแล้ว 5 รอบ ร้องเพลงกล่อมก็แล้ว คุยด้วยก็แล้ว ดอกก็ไม่ออกสักที แต่อ่านเรื่องนี้ทำให้รู้ว่าพี่เขาเพิ่งจะ 8 ปีเอง รอไปอีก2+ปี จะได้ชมดอก o13
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :pig4:
:L2: :L2: :mew1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
หลังจากอ่านจบแล้ว ยังรู้สึกละมุนในใจ ชอบความรักของทั้งคู่ ชอบความอบอุ่นของต้นไมและรามิล
-
น่ารักง่ะ โอ๊ยยยยเอาอีกๆ ดีต่อใจ
ชอบพระเอก นายเอกแบบนี้อ่ะ น่ารักได้อีก
ขอบคัณสำหรับนิยายดีๆ Feel good มากกกก จะติดตามผลงานน้าา
-
ตามผลงานมานาน ไม่คิดว่าจะมาในเล้า ดีใจที่ได้เห็นนิยายเรื่องนี้
และจะตามทุกเรื่องที่เขียนเลย ขอบคุณที่แต่งนิยายน่ารักๆให้อ่านนะคะ
:mew1: :กอด1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ ครับ ดีใจกับคุณต้นไม้ด้วย แอบงอนคุณรามิลหน่อย ๆ กว่าจะรู้ตัว เป็นเรื่องราวความรักที่สวยงามอีกเรื่องเลยครับ ได้รู้เรื่องต้นกระบองเพชรด้วยรู้สึกอยากเลี้ยงขึ้นมาเลย
-
อ่านแล้วร้องไห้อ่ะ...เข้าใจคงามรู้สึกของไม้มาก การแอบชอบใครสักคนมาหลายปี แต่พูดไม่ได้ แสดงอะไรให้รู้ก็ไม่ได้ มันเจ็บแค่ไหน พอเค้ามีแฟนนี่เหมือนโดนน็อคอ่ะ // ชอบเรื่องนี้มาก ถึงจะเป็นแค่นิยายแต่เราก็ดีใจด้วยที่อย่างน้อยคุณไม้ก็ยังได้บอกรัก ดีใจด้วยจริงๆคะ
-
อาานรวดเดียวเลยค่ะ ขอบคุณมากนะคะ ฟีลกู้ดมากเลย รออ่านเรื่องต่อๆไปนะคะ
-
มันดี!!!!!!! เราตามมาจากรีวิวนิยายในทวิต มันดีมากจริงๆ เราชอบอะไรหลายๆอย่างในเรื่อง 1คือชื่อแก้งลูกเพื่อนแม่ อันนี้น่าเอ็นดู 2นิสัยของต้นไม้ ส่วนตัวชอบนายเอกแนวนี้ 3คำตัดพ้อของต้นไม้ ไม่อยากรักต้นกระบองเพชรแล้วหรอ โอ้ยรู้กกก ใจแม่อ่อนยวบบบบ และอีกหลายๆอย่างเลย มันดีมาก ขอบคุณมากๆนะคะ แต่คิดตรงเรื่องเว้นวรรคนืดหน่อย ถ้าได้รีไรท์อยากให้แก้ในเรื่องเว้นวรรคนิดนึง เป็นกำลังใจให้เรื่องต่อๆไปในอนาคตนะคะ
-
ละมุนไปหมดเลย :pig4:
-
เพิ่งได้เข้ามาตามอ่านค่ะ เห็นจากที่ได้เข้าชิงเซ็งเป็ดอวอร์ด สะดุดตาชื่อเรื่อง น่าสนใจดี
เรื่องนี้คือละมุนมากก ฟีลกู๊ดสุดๆ แต่ตอนหน่วงนี่ทำเราอ่านไปเจ็บอกไปด้วยเลยค่ะ 555
รามิลเป็นผู้ชายที่น่ารักนะ ไม่ได้หล่อเท่ห์อย่างเดียวเหมือนนิยายเรื่องอื่นๆ ชอบมากค่ะ
ต้นไม้คือน่ารักน่าเอ็นดูมาก :-[
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆ นี้ขึ้นมานะคะ ประทับใจมากเลย ><
เดี๋ยวจะไปตามเรื่องเบนต่อค่ะ 555
-
:-[
-
ขอบคุณมากเลยค่ะ ละมุนละไมมาก บางตอนก็แอบน้ำตาซึมเหมือนเป็นตัวเองยังไงยังงั้น และไม่ใช่ทุกคนที่จะโชคดีเหมือนต้นไม้กับรามิลจริงๆค่ะ จากคนที่แอบชอบเค้ามา 13 ปี :กอด1:
-
ดีจัง
ไม่มีมาม่า
-
ละมุนมากเรื่องนี......
อ่านแล้วให้แสงแดดอ่อนๆ ตอนเช้าในเรือนกระจก......
:mew1:
-
ละมุนจิตใจ
-
ดีต่อใจมากค่ะเรื่องนี้ ชอบกระบองเพชรเหมือนคุณต้นไม้ค่ะ :hao7:
แต่เลี้ยงทีไรตายทุกที ตอนนี้กำลังเอามาเลี้ยงใหม่อีกละ
ถ้าร้านคุณต้นไม้มีจริงนี่จะตามไปที่ร้าน :impress2:
สนุกมากๆ ค่ะ เอ็นดูแกงค์ลูกเพื่อนแม่ :กอด1: รออีกสามหนุ่มนะคะ :pig4: :pig4:
-
งื้ออออ หวานมากค่ะ นึกว่าจะโดนขอแต่งงานแล้วนะเนี่ยยย รอติดตามเรื่องถัดไปนะคะ ชอบแก๊งลูกเพื่อนแม่มาก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หืมมมม ฟีลกู๊ดมากกกก ดีมากกกก ชอบมากกกก
เราก็เลี้ยงต้นกระบองเพชรอยู่ อ่านแล้วก็อินมากกกกก :hao7:
ต้นไม้กับคุณมิลก็น่ารักมากกกกกก
-
สวยงาม ละมุนละไม ขอบคุณมากๆ สำหรับนิยายดีๆค่า จะรออ่านซีรีส์แก๊งค์ลูกเพื่อนแม่นะคะ :L2: :กอด1: :pig4:
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วมีความสุข อิ่มใจ ขอบคุณมากค่ะ รอเรื่องต่อไปนะคะ :pig4:
-
เรื่องนี้น่ารักอบอุ่นดีค่ะ
ต้นไม้มั่นคงกลับความรักมากๆ
แอบรักรามิลมาเกือบสิบปี
ในที่สุดก็สมหวัง
แต่ขอบอกว่าแอบน้ำตาซึมกับความรักของต้นไม้
สุดท้ายนี้ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
ติดตามผลงานเรื่องต่อไปค่ะ
ชอบแกงค์ลูกเพื่อนแม่
จะตามไปอ่านให้ครบทุกคนค่ะ
-
เป็นการอ่านไป เสิร์ชรูปกระบองเพชรไป 55555 เลิ๊ฟมากๆเลยค่ะ :mew1:
-
สนุกมากเยครับ ชอบมากเลย ไม่มีดร่าม่าา
ขอบคุณมากครับ
-
ละมุนต่อใจมากๆ เลย
รู้สึกว่ามันดูฟรุ้งๆ ตลอดเวลาเลยอ่ะ
ยิ่งอ่านยิ่งหลงรักมากขึ้นๆ เรื่อยๆ
ขอบคุณมากๆ นะคะที่แต่งเรื่องราวดีๆ แบบนี้ให้เราได้อ่าน
เป็นกำลังใจให้ค่ะ จะรอติดตามผลงานต่อไปนะคะ :กอด1:
-
สุขสมหวังสักทีน้าาา ต้นไม้นี่มั่นคงมากลูกและน่าเอ็นดูมากเช่นกัน :heaven
-
อ่านจบแล้ว ซึ้งมากค่ะ
รู้สึกดี เป็นนิยายที่อบอุ่นมากๆ
ชอบคุณต้นไม้ นิสัยน่ารักมาก
และชอบตัวละครทุกตัวในเรื่องด้วย ทุกคนนิสัยดีมากค่ะ
เรื่องนี้คือความดีงาม คือพลังบวก รักค่ะ
-
ความละมุนของเรื่องราวที่สัมผัสได้มันเปล่งประกายมาก ๆ
อ่านไปซึ้งไปกับสิ่งที่ตัวเอกทำมาตลอดเรื่อง
ความอบอุ่นใจ ความซึ้งใจ มันเพิ่มขึ้นในทุก ๆ ตอน
เป็นเรื่องที่ดีงามจนอยากเห็นในภาคซีรีย์เลยครับ
ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ เรื่องนี้ ขอบคุณมากครับ
-
เรื่องนี้คือสุดยอดของความละมุนละไมเลย อ่านจบแล้วอยากเลี้ยงแคคตัสเลยทีเดียว
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ จะไปตามเรื่องอื่นๆด้วย :L2:
-
ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวดีๆให้อ่านน้า แอบน้ำตาไหลด้วย
-
กดเข้ากดออกเรื่องนี้หลายรอบมาก แบบชื่อเรื่องสะกิดใจ แต่มันก็ยังไม่ลองอ่าน พอมาวันนี้อ่านรวดเดียวจบเลยอ่ะ ฮื้ออชอบมาก เนื้อเรื่องละมุน ยิ่งตอนเกือบสุดท้ายยิ่งชอบ อ่านเรื่องนี้แล้วทำให้เราอยากไปดูแลเจ้ายิมโนต่อเลย ตายรึยังหว่า55555 ขอบคุณคนเขียนที่แต่งนิยายดีๆอย่างงี้มาให้อ่านนะคะ เลิฟฟฟฟ
-
Ture love มาก มันหน่วงมากจริงเวลาแอบรัก เป้นเรื่องราวดีๆๆๆๆ :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆแบบนี้ จริงๆเราอ่านเรื่องของเบนกับคีตาก่อน เลยทราบว่าผู้เขียนเคยเขียนมาแล้วเรื่องนึงเลยไปย้อนดู ถึงมาเจอเรื่องนี้ จะติดตตามเรื่องต่อไปของอีกสองคนที่เหลือนะคะ ทิมกับคิน รอค่ะ :katai2-1: :pig4:
-
ภาษาลื่นไหลดีค่ะ อ่านไปแล้วอุ่นหัวใจดี หลงรักแก๊งลูกเพื่อนแม่ทุกคนเลย
-
ขอบคุณมากนะคะ นิยายสนุก และมีสีสัน บวกสาระได้ไหลลื่นค่ะ
เป็นการเริ่มต้นที่เป็นพรหมลิขิตมาก อยู่ใกล้มาก แต่ไม่ได้มาบรรจบ
เหมือนเบนเป็นกามเทพแฝง ที่ทำให้รามิลได้เจอกับต้นไม้
ที่ทำให้รามิลเห็นตะบองเพชรแล้วงอแงอยากถ่ายรูปที่ร้านต้นไม้
เป็นจุดเริ่มที่ทำให้ต้นไม้ได้ทำในสิ่งที่ไม่มีโอกาสได้ทำ
ได้คุย ได้เรียนรู้กัน จนกลายเป็นความห่วง ความผูกพัน
และทำให้รามิลหันมองและรักต้นไม้อย่างจริงจังในที่สุด
สิบปีไม่สูญเปล่าที่มีวันนี้ ถึงจะเสียใจในตอนแรกที่รามิลสับสน
แต่อย่างน้อยต้นไม้ก็ได้ทำดีที่สุดแล้ว ในที่สุดสิบปีนี้ก็คุ้มมากสุด
รามิลรักต้นไม้มาก รู้ตัวว่ารักมากก็ขาดไม่ได้ ทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ
จนได้รู้ว่า เป็นคนที่เคยเจอมาก่อน ได้รู้ว่าต้นไม้รักมานานแค่ไหน
แล้วใครคือคนที่ต้นไม้ให้ใจ
เป็นความรักที่สวยงาม และงดงามตอนที่ได้รับรัก ได้รักกัน
ทีมแกงค์ลูกเพื่อนแม่คือบ้าบอมาก แต่รักกันดีมาก แหย่กันเป็นเด็กน้อย
สนิทกันขนาดมองตารู้ใจ และคุยกันได้ทุกเรื่อง ทุกเรื่องคือเรื่องของตัวเอง
มิตรภาพแบบนี้ มีที่แกงค์นี้แน่นอน
ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ยิ่งอ่านยิ่งติด ไม่อยากให้จบแต่สุดท้ายก็ต้องมีสิ้นสุดเนาะ
ติดตามเรื่องต่อไปๆ จ้า เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
นิยายสนุกมากเลยค่ะ อ่านแทบวางไม่ลง
ชอบต้นไม้ ทำไมน่ารักขนาดนี้ รามิลก็น่ารัก
จะตามอ่านเรื่องต่อๆไปของแกงค์ลูกเพื่อนแม่นะค่ะ
ขอบคุณมากๆค่า สำหรับนิยายดีๆ
-
ส่วนตัวชอบเรื่องแนวแอบรักอยู่แล้ว
พอมาอ่านเรื่องนี้มันดีต่อหัวใจมากๆเลย
ต้องขอบคุณเบนจริงๆที่ทำให้มิลได้ไปร้านดอกไม้
สนุกมากๆค่ะ ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆ
:L2:
-
ขอบคุณมากค่า ดีใจที่ได้อ่านนะคะ
-
o13 คิดถูกที่เข้ามาอ่านนน รักคุณต้นไม้มาก ๆ อยากให้มีตอนพิเศษบ้างจังค่ะ
-
น่ารักมาก
รอตอนพิเศษนะครับ
-
น่าติดตามมากเลยค่ะ
-
กรี๊ดค่ะคุณ ฉันชอบเรื่องแบบนี้ มันโรแมนติกมากเลย
-
คิคิคิ เป็นนิยายฟีลกู้ดที่ชอบอีกเรื่องนึงเลย
ภาษาดี บรรยายดี บรรยากาศในเรื่องก็ดี งู้ยยยยยย GOOD ค่ะ
o13 o13
-
เป็น Feel good ทีดือออ
อยากเห็นตอนหลังจากต้นไม้ย้ายมาอยู่กับรามิลแล้ว
ชอบนะคะ สนุกม๊าก o13 o13 o13
-
:กอด1:
-
เป็นนิยายที่น่ารักมากเลยค่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ อยากเลี่ยงกระบองเพชรบ้างเลย
-
เป็นเรื่องที่ดีมากกกกก ละมุนละไม อ่านแล้วอมยิ้มตาม ดีต่อใจเวอร์ๆๆๆๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ น่ารักๆ นะคะ
-
เป็นนิยายดีๆอีกเรื่ิองที่อ่านแล้วรู้สึกอิ่่มเอม ประทับใจมาก ในความรู้สึกว่วนตัวไม่ชอบการแอบรักเลยเพราะรู้ว่ามันเป็นความรู้สึกที่ทรมารมากเกินไปแต่พออ่านเรื่องนี่แล้วกับรู้สึกว่าบางครั้งมันอาจจะไม่แย่เหมือนที่คิดก็ได้ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
-
อิจฉารามิลจังงเลย
มีต้นไม้ส่วนตัวอ่ะ ดี๊ดี
:กอด1:
-
ขอบคุณค่ะ
-
อบอุ่นมากเลยค่ะ หลงรักคุณต้นไม้สุดๆ
-
น่ารักมากๆเลยค่ะ ชอบบรรยากาศของเรื่องมากๆ มันอบอุ่นละมุนเหลือเกินค่ะ อ่านแล้วอยากจะมีต้นไม้เป็นของตัวเองมากๆ คนอะไรน่ารักเหลือเกิน ขอบคุณมากๆนะคะสำหรับนิยายดีๆ
-
ดีใจที่ได้เข้ามาอ่านนะคะ :กอด1:
-
พึ่งได้มาอ่าน น่ารักมาก เขินไม่ไหว อ่านแล้วอยากเลี้ยงกระบองเพชรเลย ฮื้อน้อนนนนนน อยากมีต้นไม้เป็นของตัวเอง :-[ :-[
-
มาอ่านเป็นรอบที่2ค่ะ แงงงงง เป็นน่ารักไปหมด
-
น่ารักกกก อ่านเพลินๆ แต่เขินพอสมควรเลย ขอบคุณนะคะคุณนักเขียน ^^
-
เพิ่งมีโอกาสได้อ่าน ไม่รู้ไปอยู่ไหนมา ถึงได้มาเจอเรื่องนี้ อ่านแล้วรู้สึกดีมากเลยคับ มีความสุขมากๆๆๆ
-
:pig4:
-
น่ารัก อ่านเพลินมาก
-
เป็นเรื่องฟีลกุ้ดสุดๆเลยค่า ขอบคุณนะคะ