SECRET GARDEN
คือความลับในใจฉัน..
CH13. ESPOSTOA
“ตั้งแต่อนุญาตให้ถ่ายรูปได้คุณมิลก็ถ่ายไม่หยุดเลยนะ”
คนที่ถูกพูดถึงดูไม่สะทกสะท้านใดๆ ทั้งสิ้นมีเพียงแค่ยกกล้องในมือลงแล้วก็ยิ้มหล่อหนึ่งทีแล้วก็หันไปกดชัตเตอร์ต่อ ตั้งแต่ต้นไม้บอกให้คุณมิลเอากล้องมาถ่ายรูปเจ้าพวกกระบองเพชรในร้านได้ SECRET GARDEN ก็เหมือนสตูดิโอย่อมๆ รามิลถ่ายทุกที่ ทุกต้น ทุกมุม นี่ถ้าเขาอนุญาตให้เอาอุปกรณ์มาเยอะกว่านี้ได้คงขนมาหมด
แต่ก็เท่ดี เวลาที่เราสนใจสิ่งใดสิ่งหนึ่งหรือกำลังตั้งใจทำอะไรสักอย่าง ช่วงเวลานั้นหลายคนมักจะบอกว่ามันเป็นช่วงที่เรามีเสน่ห์ ต้นไม้เคยเห็นรามิลถ่ายรูปมาก่อนแต่ไม่เคยจะได้เห็นใกล้ๆ ขนาดนี้ทั้งท่าทางการจับกล้อง กดชัตเตอร์หรือแม้แต่การเช็ครูปหลังจากถ่ายรูปไปแล้ว ทุกอย่างมันทำให้ต้นไม้ละสายตาไปไม่ได้
“ขอถ่ายรูปคนที่แอบมองผมหน่อยครับ”
กว่าต้นไม้จะรู้ตัวรามิลก็กดชัตเตอร์ไปแล้ว เพราะไม่ทันตั้งตัวรูปที่ออกมาหน้าเลยดูเหวอๆ ไปหน่อย แต่นี่ไม่ใช่รูปแรกที่โดนถ่ายเลยไม่ค่อยตกใจก็มีแค่ต้นกระบองเพชรกับเจ้าของร้านดอกไม้เท่านั้นแหละที่รามิลจะถ่าย ขนาดเต้เก๊กหล่อตั้งแต่หน้าร้านคุณมิลยังถ่ายไปแค่สองแชะ
“ใจคอพี่มิลจะถ่ายแค่ต้นกระบองเพชรกับพี่ไม้เหรอ กล้องตัวละแสนควรได้ถ่ายรูปคนหล่ออย่างผมบ้างนะครับ”
“ไม่รักว่ะเลยไม่ถ่าย”
“ฮิ้ววววว หมั่นไส้แต่เขินจังวะเคยบอกพี่ไม้ยัง”
รามิลส่ายหน้าไม่ใช่ว่าไม่อยากบอกเห็นเล่นๆ แบบนี้แต่รามิลคิดว่าทุกวันนี้เขาเลือกที่จะปฏิบัติมากกว่าที่จะพูดออกไปรามิลชอบกอด ชอบหอม ชอบจูบ และเขาก็บอกให้คุณไม้รู้แล้วอีกฝ่ายก็ไม่ได้ขัดขืนหรือไม่ชอบที่เขาสัมผัสมีบางครั้งที่โดนดุเพราะไปวอแวตอนที่กำลังทำงาน นอกเวลานั้นก็โดนเขาฟัดแล้วฟัดอีก รามิลเองลึกๆ ก็อยากได้ยินว่าคุณไม้คิดยังไงบ้างเหมือนกันแต่เขาก็ไม่ได้เร่งอะไร ถ้าวันไหนที่คุณไม้อยากบอกให้เขารู้ก็คงจะบอกเอง
เอาเข้าจริงคุณต้นไม้เจ้าของร้าน SECRET GARDEN
มีความลับเยอะแยะไปหมด
“มองหน้าผมทำไมครับ”
“เมื่อก่อนผมหล่อมากไหมครับ”
“ถามแปลกๆ”
“คิดว่าคุณไม้น่าจะเจอผมมานานแล้วเหมือนกันอยากรู้ว่าเมื่อก่อนผมหน้าตาหล่อกว่าตอนนี้มากไหม”
“นี่หลอกถามเหรอครับ”
“ถามตรงๆ เลย”
“ตอนนั้นหล่อแบบวัยรุ่นๆ ตอนนี้ก็ดูโตขึ้นมาหน่อยทำงานหนักจนหัวเกือบล้านแล้วตอนนี้”
รามิลกำลังจะอ้าปากถามต่อพอเจอประเด็นอ่อนไหวก็เลยเลือกที่จะเงียบแล้วแกล้งเอากล้องไปถ่ายตรงอื่น จริงๆ รามิลไม่ได้หัวล้านหรอกแต่พอต้องมาเซ็ทผมปาดเจลไปทำงานทุกวันทรงผมมันก็เลยต่างจากช่วยวัยรุ่นไปเยอะหน่อย ต้นไม้เดินเข้ามาหาแต่รามิลก็แค่เหลือบตามองแล้วก็เดินหนีไปทางอื่น ท่าทางยึกๆยักๆ จนสุดท้ายต้นไม้ต้องสอดมือเข้ามากอดเอวคนขี้น้อยใจไว้แน่น
รามิลหยุดชะงักมือที่กำลังจะกดชัตเตอร์หยุดนิ่งไว้อย่างนั้น พอเอี้ยวตัวมามองคนที่กอดเอวอยู่ก็เจอยิ้มใส่ โอเค..ถึงแม้ว่ารามิลชอบการสัมผัสแต่ทุกครั้งเขาจะเป็นคนเริ่มก่อนนานๆ ครั้งคุณไม้ถึงจะเป็นฝ่ายเข้ามากอดเข้ามาหอมแต่มันก็เริ่มจากที่เขาเข้าไปแหย่ แต่แบบนี้เพิ่งเคยเกิดขึ้นครั้งแรก
“นี่คือการง้อเหรอครับ”
“ผมอยากกอด”
“อ้อนด้วย?”
“ก็คุณมิลเมินผม”
“ผมไม่ได้โกรธหรอกเล่นตัวไปงั้นถึงผมจะหัวล้านจริงๆ ก็เถอะ”
“เมื่อก่อน..”
“หืม?”
“เมื่อก่อนผมกอดคุณมิลแบบนี้ไม่ได้แต่ตอนนี้กอดได้”รามิลมองคนที่บอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้มไม่ได้ทำหน้าเศร้าทั้งๆ ที่รามิลฟังแล้วคำพูดมันก็แฝงความน้อยใจลึกๆ รามิลยกมือขึ้นมาวางทับบนมือของต้นไม้ที่กอดเอวอยู่แล้วจับให้กอดเอวตัวเองแน่นขึ้น
“ผมจะอยู่ให้กอดตามที่คุณไม้ต้องการเลยครับ”SECRET GARDEN
งานหนัก
ตอนนี้รามิลทำงานหนักตั้งแต่มีเรื่องกับคุณภพธรเรื่องที่ดินริมน้ำในตอนนั้น ก็เหมือนว่ารามิลไม่เป็นที่ไว้ใจของบอร์ดบริหารอีกมันแบ่งออกเป็นสองสามฝ่ายหนึ่งคือฝ่ายที่เห็นด้วยกับเขาสองคือฝ่ายที่เห็นด้วยกับคุณภพธรส่วนสามคือไม่มีฝ่าย ทุกครั้งที่มีการประชุม ห้องประชุมมักจะตึงเครียดทุกครั้ง
จะต้องมีใครสักคนวกกลับมาเรื่องเดิม
เรื่องที่ดินริมน้ำตรงนั้นและรามิลก็จะโดนกระแนะกระแหนไม่เลิก
ดีที่เป็นคนใจเย็นในระดับนึงไม่งั้นห้องประชุมเละเป็นผุยผงไม่ก็คุณภพธรโดนเด้งไปอยู่ที่อื่นตั้งนานแล้ว คุณพิมพ์ดาวพยายามให้เขาหายใจเข้าลึกๆ ก่อนเข้าประชุมทุกครั้งถึงแม้เวลาเลิกประชุมจะมีอาการอยากต่อยกำแพงเหมือนเดิมเพราะแกงค์คุณภพธรเอาแต่เล่นงานเขาไม่เลิก
ครั้งนี้ก็เช่นกัน
“เรื่อง CSR ครั้งนี้คุณรามิลว่ายังไงครับตอนนี้งานในมือผมเยอะมากเกรงว่าจะคิดโปรเจคไม่ทัน ถ้าคุณมิลล้มเลิกโครงการคอนโดริมน้ำไปแล้วก็คงจะว่างงั้นรบกวนคุณมิลช่วยคิดโปรเจคนี้ด้วยนะครับ”
ว่างพ่อง..
นี่เขาเริ่ม งง แล้วว่าใครกันแน่ที่เป็นเจ้าของบริษัทโดนสั่งเอาๆ พี่เทพกับพี่สรก็คอยบอกว่าให้ดูๆไปก่อนถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็คงต้องจัดการกันบ้างแต่งานโปรเจคถูกโยนมาเจาะจงชื่อขนาดนี้ก็คงต้องทำและแน่นอนว่าไม่มีใครอยากจะเข้ามาช่วยเขาเท่าไหร่เพราะงานแต่ละคนก็ล้นมือไม่ก็อยู่ทีมคุณภพธรเลยไม่อยากยุ่ง
“อย่าเพิ่งเครียดเลยค่ะคุณมิล”
“คุณดาวก็รู้ว่าผมไม่เก่งเรื่องคิดงาน คิดโปรเจคเลย”
นั่นคือจุดอ่อนของรามิล และคิดว่าคุณภพธรก็คงรู้จุดนี้ถึงได้เอามาเล่นงานเพราะเป็นน้องเล็กสุดในบรรดาพี่น้องทั้งสามคน ตั้งแต่เริ่มทำงานใหม่ๆ รามิลก็ทำตามที่พี่เทพและพี่สรเป็นคนชี้แนวทางมาโดยตลอด ถ้ามีคนเริ่มรามิลก็จะสานต่อให้แต่ถ้าให้คิดเองทั้งหมดรามิลยังไม่เคยได้ลองทำด้วยตัวเองเลยสักครั้ง
“ไม่มีใครเก่งตั้งแต่เกิดหรอกค่ะ คุณมิลต้องคิดว่าทำได้อย่าเพิ่งท้อทั้งที่ยังไม่เริ่มสิคะ”
“แต่ตอนนี้ผมตื้อมาก ผมรื้อโครงการ CSRเก่าๆ มาดูเหมือนบริษัทเราจะทำไปหมดแล้ว”
“ถ้าเครียดมากคิดอะไรไม่ออกหรอกค่ะ ไปที่ๆ ทำให้คุณมิลสบายใจก่อนดีกว่า”
และเขาก็มาที่นี่
ร้าน SECRET GARDEN
“เครียดอีกแล้วแน่ๆ คิ้วขมวดขนาดนี้”
รามิลซบหน้าลงตรงเค้าเตอร์หน้าร้านเพราะคุณไม้มีจัดดอกไม้ที่ลูกค้าสั่งเลยไม่ได้เข้าไปดูกระบองเพชรที่โรงเรือน ท่าทางซังกะตายหน้าตาก็ดูโทรมเหมือนซอมบี้ในหนังพอทักก็เงยหน้าขึ้นมามองพร้อมกับพยักหน้าแล้วก็ฟุบหน้าลงไปใหม่ ต้นไม้เลยเอาดอกไม้มือตีลงบนศีรษะคนที่นอนฟุบอยู่เบาๆ
“เดี๋ยวจัดช่อนี้เสร็จก็ไม่มีงานแล้วครับ คุณมิลอยากไปเที่ยวไหนไหม”
“ไม่อยากไปไหนเลย ผมคิดงานไม่ออก”
รามิลตัดสินใจเล่าทุกอย่างให้คุณไม้ฟังอีกฝ่ายไม่ได้มีท่าทางตกใจอะไรเพียงแค่รับฟังเฉยๆ มีบ้างที่หัวเราะตอนที่เขาใส่อารมณ์เวลาที่พูดถึงคุณภพธร ทันทีที่เล่าจบคุณไม้ก็แค่ยิ้มให้เท่านั้นก่อนจะยกมือขึ้นมาตบไหล่เขาเบาๆ
“ ถ้าคุณมิลบอกว่าไม่ถนัดเรื่องคิดโปรเจคนี่ก็เป็นโอกาสที่ที่คุณมิลจะแสดงให้ทุกคนเห็นว่าคุณมิลทำได้ ผมว่าเขาก็รอให้คุณมิลแสดงฝีมืออยู่”
“…………………………………………………………..”
“ถ้าคิดไม่ออกงั้นเราไปที่จุดเริ่มต้นกันไหมครับ”ที่ดินริมน้ำมากี่ครั้งก็ยังสดชื่นเหมือนเดิม
รามิลปลดเนคไทด์พับแขนเสื้อแล้วเดินเล่นไปตามทางเดินในมือมีกล้องที่เอาไว้ถ่ายบรรยากาศต่างๆ รอบตัว เวลาบ่ายแก่ๆ บริเวณตรงนี้ดูครึกครื้นคงเพราะเด็กๆ เริ่มกลับมาจากเลิกเรียน บรรดาแม่บ้านก็พากันออกไปซื้อของทำกับข้าว รามิลยกกล้องในมือถ่ายต้นไม้ที่ตอนนี้กำลังยืนรอคุณลุงทำทองม้วนสดเจ้าเดิม ท่าทางจะจำรามิลได้ถึงได้แถมมาซะจนกินไม่หมด
“หลบๆ กันหน่อยพ่อหนุ่มเดี๋ยวมีคนมาวิ่งและขี่จักรยานตรงทางเดิน โดนชนขึ้นมาจะบาดเจ็บเอา”
“คนออกกำลังกายเยอะดีนะครับลุง”
“ก็เยอะแต่ไม่มีที่ให้ออกกำลังกายเท่าไหร่จริงๆ มันก็มีพื้นที่ว่างๆ แต่มันก็แค่นั้นไม่มีอะไรให้ทำคนก็มาวิ่งกันแทน”
รามิลมองตามมือของคุณลุงที่ชี้ไปทางพื้นที่ว่างๆ ตรงซอกตึกรามิลเลยลุกไปดู มันเป็นพื้นที่สนามหญ้าว่างๆ มีดินเฉอะแฉะอยู่เป็นช่วงๆ อีกฟากนึงเป็นพื้นปูนโล่งๆ รามิลยกกล้องในมือถ่ายรูปเอาไว้พอนานเข้าต้นไม้ก็เลยเดินมาดูบ้างลมเย็นๆ ที่พัดเข้ามาทำให้ต้นไม้หลับตาลงก่อนจะลืมตาขึ้นเมื่อสัมผัสตรงมือ
“ผมรู้แล้วว่าผมจะทำอะไร”
“คิดออกแล้วเหรอครับ”
“ตอนนี้ในหัวผมคิดเป็นเรื่องเป็นราวเลย ขอบคุณนะครับคุณไม้”
“ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย”
“คุณไม้ว่าผมจะทำได้ไหม”
ต้นไม้กระชับมือให้แน่นขึ้นแทนคำตอบทั้งหมดมีการยกนิ้วโป้งขึ้นมาทำหน้าจริงจังอีกต่างหาก รามิลรู้สึกว่าความเครียดที่เขาสะสมมาทั้งอาทิตย์มันหายวับไปกับตา ก็อย่างที่คุณไม้บอกถ้าเขาไม่ลองทำด้วยตัวเองก็คงต้องพึ่งคนอื่นไปเรื่อยๆ รามิลก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าคุณภพธรจะทำหน้ายังไงเมื่อได้เห็นโปรเจคนี้
“ขยันไปไหมคะเนี่ย เหมือนมีไฟออกมาจากคุณมิลเลยค่ะ”
พิมพ์ดาววางจานแซนวิชลงบนโต๊ะหลังจากที่คุณมิลทานข้าวกลางวันไปแค่นิดเดียว จริงๆ รามิลไม่ได้ว่างเหมือนที่คุณภพธรบอกงานผู้บริหารไม่เคยว่างอยู่แล้วแต่รามิลก็เลือกที่จะไม่เถียงเพราะเถียงไปก็ดูไร้ประโยชน์ยังไงฝ่ายนั้นก็ดูอคติไปแล้ว พอเงยหน้าขอบคุณเลขารามิลก็เหลือบมองนาฬิกาแล้วกดโทรหาเจ้าของร้านดอกไม้ ทั้งอาทิตย์รามิลไม่ค่อยมีเวลาไปหาคุณไม้เท่าไหร่เพราะติดงานหลายอย่างรวมทั้งงานโปรเจคล่าสุดที่คิดเองด้วย
“ขอสั่งดอกไม้หน่อยครับ”
“ให้ใครเหรอครับ”
“เจ้าของร้านดอกไม้ครับ”
“รู้เหรอครับว่าเขาชอบดอกไม้อะไร”
“งั้นเปลี่ยนเป็นกระบองเพชรแทนได้ไหมครับ หรือไม่ก็ผู้ชายที่ชื่อรามิล”
“เสี่ยวเกินไม่เล่นด้วยนะครับ”
รามิลเท้าคางมองคนในโทรศัพท์ที่ตอนนี้ทำท่าขนลุกหลังจากที่เขาเปลี่ยนเป็นแบบวิดีโอแทน ขนาดคุณดาวที่จัดเอกสารอยู่ใกล้ๆ ยังทำหน้ารับไม่ได้เมื่อได้ยินประโยคที่เขาพูด ใจจริงรามิลสามารถไปหาคุณไม้หลังเลิกงานได้ทุกวันแต่ก็โดนห้ามไว้เพราะกลัวว่าเขาจะวูบตอนขับรถเพราะทำงานหนักมาทั้งวัน
เนี่ยถ้าได้อยู่บ้านเดียวกันปัญหานี้ก็ไม่เกิดแล้ว
“งานนี้เสร็จแล้วค่ะเหลือแค่ประชุมวันศุกร์แล้วก็โปรเจค CSR พรีเซนต์วันจันทร์นะคะ”
พอพูดถึงโปรเจคนี้รามิลก็กุมขมับขึ้นมาทันทีรามิลรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะทำทั้งหมดนี่คนเดียว รามิลรู้ว่าต้องทำอะไรบ้าง ทำยังไง ขั้นตอนเป็นแบบไหนแต่เขาก็ไม่สามารถทำมันได้ทันเวลาถึงแม้คุณดาวจะคอยช่วยแล้วก็ตามที รามิลปิดแฟ้มในมือก่อนจะลุกขึ้นไปยังห้องประชุมข้างๆ แล้วเริ่มทำงานโปรเจคที่ค้างไว้
รามิลเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งเพราะคุณดาวขอตัวกลับก่อนนี่ก็เพิ่งรู้ว่าเวลามันล่วงเลยมาจนถึงเกือบสามทุ่มแล้ว ตั้งแต่มีโปรเจคนี้รามิลกลับบ้านหลังเที่ยงคืนทุกวันเลยไม่ได้สนใจเวลาเท่าไหร่ เดาว่าข้างนอกพนักงานก็คงกลับบ้านกันไปหมดแล้วเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นอีกครั้งทำให้รามิลเงยหน้าขึ้นมามองอีกครั้ง
แกงค์ลูกเพื่อนแม่ยืนอยู่หน้าประตูครบทั้งสามคน
ในมือมีอาหารการกินเหมือนมาจัดปาร์ตี้
“หัวหน้าแกงค์ลูกเพื่อนแม่หายหน้าหายตาไป เลยแวะมาหา”
“มาด้วยความคิดถึงแค่เอาของกินมาส่งไม่ช่วยทำงานนะครับ รามิล”
รามิลเอนตัวไปกับเก้าอี้กำลังจะอ้าปากด่า
แต่ก็เงียบลงเมื่อเห็นว่ามีบรรดาพนักงานโผล่หน้าเข้ามาในห้องประชุมทีละคน
“เพราะมึงมีคนมาช่วยเต็มไปหมดเลยพนักงานดูรักมึงอ่ะ เป็นกูนี่โดนตัดหางปล่อยวัดแน่ๆ”
เบนจามินถอยไปยืนมุมห้องเพราะมีพนักงานเข้ามาในห้องประชุมเรื่อยๆ รามิลลุกขึ้นยืนแล้วยิ้มกว้างเมื่อทุกคนบอกว่าเห็นเขาทำงานหนักมาหลายวันแล้วเลยมาช่วย บางคนมีการบอกว่าไม่สนใจคุณภพธรแล้วเพราะจะอยู่ทีมรามิล ยอมรับว่าไม่เคยตื้นตันใจเท่านี้มาก่อนรามิลเอ่ยขอบคุณทุกคน
ตั้งแต่ทำงานมาวันนี้รู้สึกว่าการเป็นเจ้านายที่ลูกน้องรัก
มันรู้สึกดีแบบนี้นี่เอง“คุณมิลเอาเนื้อหานี้ไปไว้ตรงนี้แทนไหมคะ หรือจะเอาตรงพวกค่าใช้จ่ายใส่ลงไปด้วย”
“ตอนแรกจะใส่ลงไปด้วยแต่คุณปูฝ่ายบัญชีจะสรุปค่าใช้จ่ายให้ผมดูก่อน..แป๊บนึงนะครับ”
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นรามิลเลยขอเวลานอกพวกพนักงานที่ก้มหน้าก้มตาทำงานต่างพากันอมยิ้มเมื่อได้ยินประโยคที่คุณมิลคุยกับคนในโทรศัพท์ และท่าทางเจ้านายจะลืมตัวหยอดคนในสายไม่หยุดแต่ทุกคนก็เลือกที่จะนั่งทำงานต่อตามปกติถึงแม้จะพยายามกลั้นยิ้มไว้สุดความสามารถ
“เดี๋ยวผมเข้าไปหา พรุ่งนี้ก็ได้ เห็นใจผมเถอะเราไม่เจอกันนานเกินไปแล้วนะครับ”
รามิลเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะเงียบลงเมื่อสายตาของพนักงานทุกคนมองมาที่เขาเป็นจุดเดียว โดยเฉพาะพนักงานผู้หญิงนี่ยิ้มกริ่มเหมือนนางเอกในละครรามิลเลยแกล้งกระแอมกดวางโทรศัพท์ก่อนจะกลับมาทำท่าทางจริงจังเหมือนเดิม
“เมื่อกี้คุณนุชว่าไงนะครับต่อเลย….แล้วก็อย่าล้อ ผมไม่เจอเขามาเกือบอาทิตย์แล้วจะขาดใจตายแล้วเนี่ย”โถ…เจ้านาย
น่าสงสารจริงๆ
SECRET GARDEN
“หายใจเข้าลึกๆ ครับใจเย็นๆ ”
ความรู้สึกเหมือนครั้งแรกที่ต้องออกไปพรีเซ้นต์งานหน้าชั้นตอนป.5 วันนี้วันจันทร์และเป็นวันที่รามิลต้องนำเสนอโปรเจคที่คิดเองคนเดียวต่อหน้าบอร์ดบริหารถึงจะเตรียมตัวมาแล้วเกือบสองวันแต่รามิลก็ยังตื่นเต้นไม่เลิกตอนเช้ารามิลเลยต้องแวะมาหากำลังใจที่ร้านSECRET GARDEN แต่คงมาเช้าไปหน่อยคุณไม้ยังอยู่ในชุดนอนท่าทางเหมือนเพิ่งตื่นแต่พอเจอหน้ารามิลก็คว้าเข้ามากอด
“เดี๋ยวก็สายหรอกครับไปได้แล้ว”
“นี่ผมตื่นเต้นจริงๆ นะคุณไม้”
“คุณทำได้รามิล ถ้าคุณประชุมเสร็จแล้วผมมีต้นกระบองเพชรจะให้คุณด้วย”
รามิลพยักหน้าแต่พอถึงเวลาที่ต้องไปจริงๆ ก็ยังงอแงไม่เลิกกว่าจะตัดใจไปที่รถได้ก็นานอยู่ ก่อนไปยังจับต้นไม้มาหอมแรงๆ สองสามทีก่อนจะขับรถออกไป ต้นไม้มองท้ายรถที่ขับออกไปแล้วก่อนจะเดินไปที่ปฏิทินปากกาที่วงวันที่ไว้ทำให้ต้นไม้ยกกระถางต้นกระบองเพชรขึ้นมาวางบนชั้น
ต้นกระบองเพชรต้นสุดท้าย
และวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายของเด็กฝึกงานร้าน SECRET GARDEN
รามิล เตชนะหิรัญ
“เริ่มเลยไหมครับ”
รามิลลุกขึ้นไปยืนข้างหน้าท่าทางคุณภพธรดูกวนตีนและง่ายต่อการอารมณ์เสียใส่แต่คราวนี้รามิลจะไม่สนใจเขาจะสนใจแค่งานตรงหน้าเท่านั้น ทุกคนในห้องประชุมขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าหน้าจอที่เปิดอยู่เป็นรูปที่ดินริมน้ำที่เคยเป็นประเด็นถกเถียงเมื่อคราวก่อน
“ถึงผมจะไม่อนุมัติที่ดินตรงนั้นให้เป็นคอนโดริมน้ำอย่างที่ทุกคนหวังได้ แต่ผมก็สามารถพัฒนาพื้นที่ตรงนั้นให้เกิดประโยชน์ต่อชุมชน อย่างที่ทุกคนเห็นบริเวณนั้นมีพื้นที่ที่ถูกปล่อยให้ว่างค่อนข้างเยอะ”
“…………………………………………………………………………….”
“ตอนที่ผมลงพื้นที่ทุกคนในชุมชมให้ความสนใจในการออกกำลังกายมาก แต่ขาดเครื่องมือและอุปกรณ์ผมเห็นว่าพื้นที่ว่างๆ ตรงนั้นเราสามารถปรับปรุงให้เป็นลานออกกำลังกายของชุมชนได้”
“…………………………………………………………………………….”
“มีอุปกรณ์และเครื่องออกกำลังกายอาจจะไม่ต้องเยอะมากแค่มีให้เป็นทางเลือกของคนที่ชอบออกกำลังกายก็พอ ถึงแม้โปรเจคผมอาจจะไม่ได้ใหญ่โตเท่าไหร่นัก แต่ผมคิดว่าทุกทีบริษัทเราให้ความสนใจกับองค์กรใหญ่แล้วมองข้ามสิ่งเล็กๆ ไปอย่างน่าเสียดายผมขอเป็นโปรเจคแรกที่เริ่มจากสังคมเล็กๆ นะครับ”
“…………………………………………………………………………….”
ทั้งห้องประชุมเงียบกริบเมื่อรามิลพรีเซนต์เสร็จ โอเค…นี่ทำใจมาประมาณนึงแล้วนะว่าอาจจะไม่ผ่าน พี่เทพกับพี่สรหันไปมองบอร์ดบริหารก่อนที่ทุกคนจะหันกลับมามองคนที่ยืนกุมมืออยู่หน้าห้องประชุม
“คุณรามิลครับผมคิดว่าโปรเจคของคุณ..”SECRET GARDEN
รามิลมองคนที่กำลังยืนถือกระถางต้นกระบองเพชรในมือคุณไม้ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยตั้งแต่วันแรกที่ได้รู้จัก ทั้งสายตาและรอยยิ้มเวลามองต้นกระบองเพชรเป็นแววตาของคนที่รักมันมากๆ รามิลมองไปรอบๆ โรงเรือนกระบองเพชรเขาอยู่กับเจ้ากระบองเพชรมานานเท่าไหร่แล้วนะตอนแรกที่คุณไม้ยื่นข้อเสนอให้มาฝึกงานที่นี่สามเดือน
รามิลคอยนับทุกวันว่าเมื่อไหร่จะครบกำหนดสักที
แต่เมื่อเขาหลงรักทั้งต้นกระบองเพชรเขาก็ไม่ได้สนใจวันเวลาอีก
รามิลเดินเข้าไปหาคนที่เอาแต่สนใจต้นกระบองเพชรอยู่อย่างนั้นบอกแล้วว่าขืนปล่อยให้คุณไม้รู้สึกตัวเองอาจจะต้องรอสักสามชั่วโมง วันนี้ต้นกระบองเพชรในมือของคุณไม้มีขนสีขาวปกคลุมเหมือนเจ้าพุดเดิ้ลที่คุณไม้เคยให้มาแล้ว แต่ลำต้นกลับสูงโปร่งไม่ใช้ต้นกลมๆ อย่างที่เคยเห็น
“ต้นนี้คือพันธุ์อะไรเหรอครับ”
เสียงกระซิบที่ดังขึ้นทำให้ต้นไม้หันมามองและแน่นอนว่าคนเจ้าเล่ห์อย่างรามิลเตรียมพร้อมไว้แล้วเลยโดนจุ๊บหน้าผากไปอย่างเนียนๆ ดีที่เคยชินแล้วต้นไม้เลยไม่ตกใจเท่าไหร่ไม่งั้นต้นกระบองเพชรในมือนี่หล่นลงพื้นแน่ๆ
“
Espostoa (เอสโพสทัว) มันมีหนามนะครับแต่มันถูกปกคลุมด้วยขนทั้งลำต้น มันจะออกดอกตรงลำต้นมันเลย ดอกมันเป็นสีขาวครับ คนชอบตรงที่ขนมันคลุมแบบนี้ดูแปลกดี”
“ขอดูใกล้ๆ ได้ไหมครับ”
รามิลยกขึ้นมาดูใกล้ๆ มันดูแปลกตาอย่างที่คุณไม้บอกขนมันยาวคลุมทั้งลำต้น รามิลคิดว่าถ้าเติมตาจมูกปากลงไปเจ้านี่ก็เหมือนตัวการ์ตูนแบบเจ้ามินเนียน น่ารักชะมัด
“แล้ววันนี้เป็นยังไงบ้างครับ”
“ก็…”
“คุณรามิลครับผมคิดว่าโปรเจคของคุณ..น่าสนใจมากแต่คงต้องปรับอะไรนิดหน่อยยังไงก็เก่งมากนะครับสำหรับโปรเจคเดี่ยวครั้งแรก ในฐานะที่ผมเห็นคุณมาตั้งแต่เริ่มทำงานที่นี่คุณโตขึ้นเยอะเลยครับ”ตอนนั้นรามิลยอมรับเลยว่าเขาแทบจะร้องไห้ออกมาเลยด้วยซ้ำ
คำพูดที่ว่าความไม่พยายามไม่สูญเปล่าเพิ่งรู้ว่ามันจริงก็ตอนนี้
“ความรู้สึกเหมือนตอนรับปริญญา”
“งั้นต้องให้ของขวัญรับปริญญาอีกรอบ”
ต้นไม้ถือต้นกระบองเพชรยื่นมาให้ตรงหน้ารามิลรับมันมาถือไว้เจ้า Espostoa ยิ่งดูใกล้ๆ ก็ยิ่งสวยรามิลเอ่ยถามว่าคุณไม้ต้องเคยให้ของขวัญรับปริญาใครด้วยต้นกระบองเพชรแน่ๆ และก็เดาไม่ผิดเพราะคุณไม้พยักหน้าตอบรับ
“เคยให้ครับ วันที่เขาประสบความสำเร็จก็อยากจะให้ของขวัญ”
“เดาว่าเขาก็ไม่รู้อีกเหมือนเดิม”
“มันไม่สำคัญหรอกครับว่าเขาจะรู้หรือไม่รู้ผมแค่อยากให้ คุณมิลครับผมจะให้ต้นกระบองเพชรกับคุณมิลต้นนี้ต้นสุดท้าย แล้วก็คุณมิลฝึกงานที่ร้าน SECRET GARDEN ครบสามเดือนตามที่ผมเคยบอกไว้”
“……………………………………………………………..”
“ตอนนี้หลงรักต้นกระบองเพชรหรือยังครับ”
“รักครับ ไม่รู้คุณไม้จะเชื่อไหมผมไม่เคยสนใจต้นไม้ดอกไม้มาก่อนเลยในชีวิตและผมก็ไม่เคยคิดว่าวันนึงผมจะรักต้นกระบองเพชรได้มากขนาดนี้ ผมจะดูแลทุกต้นให้ดีให้เหมือนที่คุณไม้ดูแลมันมาตลอด”
“ผมให้คุณมิลถ่ายรูปเจ้าต้นกระบองพชรในร้านผมส่งประกวดได้ แล้วก็ขอบคุณนะครับที่ยอมตกลงรับข้อเสนอของผม”รามิลยิ้มก่อนจะรั้งให้คนที่ยืนอยู่ข้างๆ ให้มายืนอยู่ตรงหน้ามือข้างที่ว่างกอดเอวให้อีกฝ่ายเข้ามาใกล้ๆ เขาต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอบคุณถ้าคุณไม้ไม่ยื่นข้อเสนอมาในวันนั้นไม่รู้ว่าตอนนี้เราสองคนจะเป็นแบบไหนจะได้กอดกันแบบนี้ไหมหรือเราจะเป็นแค่คนที่รู้จักกันผ่านมาและผ่านไปเพียงเท่านั้น
“คุณไม้…ถ้าผมยังนึกอะไรไม่ออกจนถึงตอนนี้เรื่องที่เราเคยเจอกันมาก่อน เรื่องที่คุณรู้จักผมหรือผม..”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ยังไงมันก็เป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้วสิ่งที่สำคัญตอนนี้คือรามิล เตชนะหิรัญอยู่ตรงนี้กับผม”
รามิลละมือจากเอวขึ้นมาลูบแก้มคนตรงหน้าเบาๆ คุณไม้ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้แล้วทำหน้าเศร้าเลยสักครั้ง มีแต่รอยยิ้มที่เขาบอกว่ามันสวย รามิลอาจจะทำใครสักคนหล่นหายไปในความทรงจำจนนึกไม่ออก รามิลสัญญาว่าเขาจะพยายามค้นหาความลับของต้นไม้จนถึงที่สุดและต่อให้สุดท้ายแล้วเขาจำเรื่องที่ผ่านมาไม่ได้แต่เขาจะให้ความสำคัญกับปัจจุบันเพื่อชดเชยในอดีตที่ผ่านมา
“ครับรามิล เตชนะหิรัญอยู่ตรงนี้อยู่ตรงหน้าคุณไม้แล้ว”รามิลอ้าแขนรับคนที่เข้ามากอดไว้แน่นรามิลกระซิบบอกว่ากอดให้แน่นกว่านี้และคุณไม้ก็ทำตามที่บอก ทั้งกอดทั้งซบรามิลเลยกระชับกอดตอบไปเช่นกัน กระถางต้นกระบองเพชรเจ้า Espostoa ยังอยู่ในมือและแน่นอนว่ามันมีคำที่เขียนไว้เหมือนเคย
each other รามิลคิดว่าคงไม่ใช่คำที่เขียนไว้เดี่ยวๆ
คงต้องไปรวมกับคำอื่น ..
รวมกับคำอื่น
รวมกับคำอื่น
รวมกับคำอื่น
มันเป็นความคิดที่แวบขึ้นมาในหัวเพียงเสี้ยววินาที
งั้นทุกคำบนกระถางต้นกระบองเพชรที่เขาได้รับจากคุณไม้ทุกต้น
มันเป็นประโยคงั้นเหรอ..TO BE CON
SECRET GARDEN
คือความลับในใจฉัน..
TWITTER #ความลับของต้นไม้ @ribbinbo
Ps. เรื่องคณะในมหา’ลัยขออนุญาตรวมทุกคณะอยู่ในมหา’ลัยเดียวกันหมดเลยนะคะ
ไม่ได้แบ่งแยกว่าอยู่มหา’ลัยไหนกัน
PS1. กลับมาแล้วจ้ารู้สึกหายไปนาน 555555 และตอนหน้าก็คือตอนจบของเรื่องนี้แล้ว
และพระเอกฉลาดตอนจบดีใจกับรามิลด้วยนะคะ
Ps2 ถึงแม้จะจบแต่จะมีตอนพิเศษมานะคะและเร็วๆ นี้ขอเชิญพบกับซีรีส์ลูกเพื่อนแม่คนที่สอง
เบนจามิน เกียรติธนธาดา
MUSIC BOX #นิยายกล่องดนตรี
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
