SECRET GARDEN
คือความลับในใจฉัน..
CH7. ECHINOCACTUS GRUSONII
อาการหนัก
เพื่อนอาการหนักมาก
คุณพิมพ์ดาวโทรมาหาคินรอบที่ห้าภายในหนึ่งอาทิตย์นี่เขาทำตัวเหมือนพี่เลี้ยงเด็กอนุบาลต้องมานั่งกอดอกบังคับให้เพื่อนกินข้าว คุณดาวบอกไอ้มิลกินข้าวสามคำแต่กินกาแฟดำสี่แก้วตายห่า…มันไม่เมาคาเฟอีนเหรอวะดื่มเข้าไปเยอะขนาดนั้น นี่แกงค์ลูกเพื่อนแม่ก็ผลัดกันมาดูอาการแต่สำหรับคินนี่ที่ทำงานตึกเดียวกันเลยต้องมาขึ้นมาหามันสามเวลาหลังอาหาร
“ทำตัวเหมือนอกหักทั้งที่มึงฟอลอินเลิฟ”
“เลิฟพ่อง”
“เอ๊า..น้องลูกแพร์ลูกพีชนั่นไม่เลิฟเหรอวะเห็นควงมาสองสามอาทิตย์แล้ว”
“...................................................”
“ตอบไม่ได้ งั้นบอกกูมาที่ห่างๆ กับเจ้าของร้านดอกไม้ตามทีไอ้เบนบอกตั้งแต่วันที่เริ่มห่างจนถึงตอนนี้มึงได้คำตอบอะไรบ้างรึยัง”
“...................................................”
“ถ้าตัวมึงเองยังไม่รู้เพื่อนสนิทตั้งแต่เกิดอย่างกูขอบอกเลยว่า มึงไม่รอดแน่”
“ไม่รอดอะไรวะ”
“ไม่เกินอาทิตย์มึงซมซานไปที่ร้านดอกไม้ชัวร์”
“...................................................”
“ต้นกระบองเพชรที่เอามาตั้งที่โต๊ะทำงาน และตอนนี้ที่มึงคุยกับกูอยู่มือมึงก็เอาแต่เลื่อนดูข้อความเก่าๆ ที่คุยกับเขาในไลน์และอย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่ามึงขับรถไปดูหลังคาร้านดอกไม้ทุกวัน”
พอเพื่อนทักขึ้นมาแบบนั้นรามิลก็หยุดชะงักนิ้วมือที่กำลังเลื่อนอ่านไลน์ค้างไว้หน้าที่ขึ้นชื่อว่า TREE และก็เป็นอย่างที่คินบอกมันเป็นแค่ข้อความเก่าๆ เมื่อหลายอาทิตย์ก่อนมันไม่มีข้อความใหม่ๆเข้ามาเลยหลังจากที่เขาไม่ได้ตอบข้อความสุดท้ายของคุณต้นไม้ได้แต่ปล่อยให้มันขึ้นว่าอ่านแล้วอยู่อย่างนั้น
“นี่มึงรออะไรวะมิล”
รามิลมองไปยังต้นกระบองเพชรโอพันเทียต้นแรกที่เข้าได้รับมา นี่เขาเอามาตั้งที่โต๊ะทำงานเพื่ออะไรก็ไม่รู้คุณดาวคือคนแรกที่แตกตื่นตกใจเมื่อเห็นเจ้าทรูเลิฟตั้งอยู่ที่หน้าคอมเพราะปกติโต๊ะทำงานเขาแทบจะไม่มีอะไรมาวางไว้เลยก็แค่แฟ้มงานก็เต็มโต๊ะไปหมดแล้ว รามิลเอื้อมมือไปขยับกระถางต้นกระบองเพชรก่อนจะหันมาตอบคิน
“กูก็อยากรู้เหมือนกันว่าอะไรที่ทำให้กูตัดสินใจได้สักที”SECRET GARDEN
“คุณนุชเดี๋ยวผมขอเบอร์ติดต่อช่างที่รีโนเวทรีสอร์ทที่หัวหินด้วยนะครับ”
“คุณมิลจะติดต่อเองเหรอคะให้พี่เมธคุยให้ไหมคะ”
“ผมคุยเองไม่ต้องกลัวผมจะดุเขาหรอกผมแค่คุยด้วยเรื่องเฟอร์นิเจอร์เฉยๆ นี่คุณนุชเลี้ยงกระบองเพชรด้วย”
รามิลชะโงกหน้าไปมองโต๊ะทำงานของพนักงานเมื่อเห็นว่ามีต้นกระบองเพชรวางอยู่ที่หน้าจอคอม คุณนุชรีบยกกระถางต้นกระบองเพชรมาให้เจ้านายดูท่าทางที่ดูตื่นเต้นเหมือนเด็กๆ ที่เห็นของเล่นทำให้นุชเอนตัวมากระซิบถามกับเลขาคุณดาวว่าคุณรามิลชื่นชอบพวกต้นไม้ดอกไม้ตั้งแต่เมื่อไหร่คุณดาวเลยพูดเบาๆ ที่โต๊ะทำงานตอนนี้ก็มีกระบองเพชรตั้งอยู่เหมือนกันมีชื่อว่า ทรูเลิฟ คุณดาวย้ำอีกว่ามองต้นกระบองเพชรบ่อยกว่าอ่านเอกสารที่วางอยู่ตรงหน้าซะอีก
“ผมไม่เคยรู้จักพันธุ์นี้มาก่อนเลยมันคือพันธุ์อะไรเหรอครับ”
“นุชเองก็ไม่แน่ใจว่าว่าพันธุ์อะไรแต่คนขายบอกว่ามันคือ
ถังทองค่ะ”
รามิลเอ่ยชื่อถังทองซ้ำๆ ก่อนจะคืนให้พนักงานพอดีกับที่นาฬิกาบอกเวลาหกโมง คุณดาวกำลังจะเอ่ยถามเรื่องงานต่อแต่รามิลกลับบอกว่าเลิกงานแล้วขอตัวกลับก่อนทิ้งนุชกับคุณดาวที่มองหน้ากันอย่าง งงๆ พิมพ์ดาวได้แต่ถอนหายใจเดี๋ยวนี้เจ้านายของเธอมีอาการแปลกๆ มาเกือบเดือนเอาเป็นว่าเริ่มมีอาการผิดปกติ ตั้งแต่เลิกทำงานพิเศษ
ดูซึมๆ เหมือนคนอกหักทั้งๆที่เดือนก่อนยังทำตัวลัลล้าเหมือนคนอินเลิฟอยู่เลย
พิมพ์ดาวอุตส่าห์ดีใจที่คุณมิลกลับมาร่าเริงหลังจากเลิกกับคุณฝ้ายได้แล้วแท้ๆ
ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ไม่เห็นหน้าแต่เห็นหลังคาบ้านก็ยังดี
เมื่อก่อนใครมาพูดแบบนี้ใส่ตอนนั้นเขาคงด่ามันว่าเพ้อเจ้อ น้ำเน่า ไร้สาระ แต่ตอนนี้รามิลกำลังทำแบบนั้นอยู่ ทำมาหลายวันแล้วด้วย นี่ก็เอารถไปจอดไกลๆ เพราะกลัวว่าเจ้าของร้านดอกไม้จะเห็น ดีที่ฝั่งตรงข้ามร้าน SECRET GAEDEN เป็นร้านกาแฟเล็กๆ เขาถึงได้มานั่งอุดหนุนทุกเมนูในร้านนี่ก็ว่าเจ้าของร้านคงจะจำหน้าเขาได้แล้วด้วย
ทั้งๆ ที่มันก็มองไม่เห็นว่าในร้านดอกไม้เกิดอะไรขึ้นหรอกแต่รามิลก็ตอบไม่ได้ว่าจะมานั่งมองร้านดอกไม้ไปทำไมกัน ไอ้เบนบอกให้ห่างๆ คุณต้นไม้แท้ๆ แต่เขาเองที่พยายามจะเข้าใกล้จริงๆ รามิลค่อนข้างมั่นใจกับความรู้สึกของตัวเองในระดับนึงแล้วแต่เขาก็อยากจะให้แน่ใจจนถึงที่สุด
เพราะถึงเวลานั้นเขาจะทุ่มทุกอย่าง
โดยไม่สนใจอะไรอีก “ฝนจะตกแล้วนะครับ”
เจ้าของร้านกาแฟเดินมาเก็บแก้วกาแฟเอ่ยขึ้นพร้อมกับเสียงฟ้าร้องที่ดังลั่นทำให้รามิลมองไปยังร้านดอกไม้ทันทีที่ประตูเปิดออกคุณต้นไม้ก็เดินออกมาวินาทีนั้นรามิลบอกได้เลยว่าหัวใจเขาเต้นแรงมันเหมือนกับว่านี่คือสิ่งที่เขาเฝ้ารอมาโดยตลอด คุณต้นไม้ก็ยังคงมีใบหน้าที่เรียบเฉยเหมือนเดิมไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่าว่าอีกฝ่ายผอมลงดูไม่สดใสเหมือนก่อน
สายฝนที่เทลงมาไม่ทันได้ตั้งตัวทำให้คุณต้นไม้ต้องรีบยกกระถางดอกไม้ที่วางอยู่ตรงหน้าร้าน เดาว่าเต้คงไม่อยู่ถึงได้มาทำด้วยตัวเอง รามิลเริ่มขมวดคิ้วเมื่อเริ่มเห็นว่าคุณไม้ยกกระถางไม่ทันสายฝนที่ตกลงมาทำให้เปียกฝนแทบทั้งตัว
เสียงกระถางต้นไม้แตกดังขึ้น
ทำให้รามิลลุกออกจากเก้าอี้แต่ก็ต้องหยุดอยู่กับที่เหมือนรู้สึกตัว
คุณต้นไม้นั่งลงมองกระถางต้นกระบองเพชรที่ตกลงมาแตกโดยที่ไม่สนใจว่าสายฝนจะตกลงมาแรงแค่ไหน สายฝนสาดเข้ามาจนรามิลเห็นว่าใบหน้าของคุณต้นไม้ชุ่มไปด้วยน้ำ รามิลยกมือขึ้นมาลูบหน้าตัวเองเมื่อเห็นภาพตรงหน้าด้วยตัวเอง
มือที่จับประตูร้านกาแฟไว้กำแน่นๆ คุณต้นไม้ค่อยๆ ประคองต้นกระบองเพชรที่นอนนิ่งอยู่บนพื้นขึ้นมาเบาๆ ก่อนจะวางมันลงตรงชั้นแล้วลุกขึ้นเพียงเสี้ยวนาทีที่รามิลเห็นอีกฝ่ายยกมือปาดน้ำบนใบหน้า
รามิลตอบไม่ได้ว่ามันมีน้ำตาปนอยู่กับน้ำฝนหรือไม่เพราะทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วแต่ใบหน้าที่ดูอ่อนล้าและแววตาที่หม่นหมองทำให้รามิลรู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิม เหมือนถามตัวเองซ้ำๆ ว่าเขาทำอะไรอยู่ ประตูร้านดอกไม้ปิดลงไปพร้อมกับสายฝนที่ตกหนักมากกว่าเดิม
รามิลมองไปยังป้ายร้านดอกไม้ที่ติดอยู่
SECRET GARDEN
จากนั้นแสงไฟจากป้ายค่อยๆ ดับลงน่าเบื่อ
ตอนนี้รามิลรู้สึกเบื่อยอมรับเลยว่าเขาโคตรเป็นผู้ชายที่แย่มากๆ เพราะเขาอยากรู้ว่าถ้าเขาอยู่กับคนอื่น คนที่อยู่ด้วยจะทำให้เขารู้สึกดีได้เท่ากับตอนที่อยู่กับคุณต้นไม้ได้ไหมเขาถึงได้ตัดสินใจคุยกับลูกพีช เอาจริงๆ ก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลยเขาแค่ทักลูกพีชไปแค่ประโยคเดียวจากนั้นอีกฝ่ายก็ตอบลองหยอดอะไรอีกฝ่ายก็ตอบกลับมา ทุกอย่างมันเลยตามน้ำไปหมดจนรามิลเองรู้สึกว่า
เออ ก็ลองดู
อีกฝ่ายก็สวยเปรี้ยวถึงขนาดนักธุรกิจคนอื่นยังอิจฉาที่เขาควงสาวสวยระดับนี้
แต่พอมาอยู่ด้วยกันรามิลกลับรู้สึกเฉยชาไปหมดซะทุกอย่าง ทั้งคำพูดการกระทำมันเหมือนเขาฝืนจนไม่เป็นตัวเอง เหมือนทำตามหน้าที่ไปงั้นๆ ลูกพีชก็แต่งตัวแต่งหน้าสวยทุกวันขนาดพนักงานที่บริษัทยังบอกเลยว่าสวยขนาดนี้เขาต้องหวงมากแน่ๆ เขาเองได้แต่ยิ้มๆ ไปตามประสาแต่ใจเขาไม่ได้เต้นหรือมีความรู้สึกหึงหวงทั้งๆ ที่มันควรจะเป็นแบบนั้น
บอกตามตรงเขาชอบ
คนที่แต่งตัวธรรมดาๆ แต่ใส่ผ้ากันเปื้อนมอมแมมมากกว่า
“คุณมิลไม่ค่อยพูดเลย”
“ผมเครียดเรื่องานนิดหน่อยครับ”
รามิลขยับตัวออกจากลูกพีชเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายเอียงตัวเข้ามาหา วันนี้ลูกพีชโทรมาหาเขาบอกว่าอยากทานข้าวด้วยนัดเพื่อนไว้ตอนแรกเขาจะปฏิเสธแต่อีกฝ่ายก็ตื้อแล้วตื้ออีกจนต้องยอมตกลงจริงๆ บรรยากาศตอนนี้จะเรียกว่าอะไรดีเดทคู่? เพราะเพื่อนที่ลูกพีชนัดไว้ก็มากับแฟนเหมือนกัน สวีตกันจนรามิลยังรู้สึกว่ามันเลี่ยนๆ และนั่นทำให้ลูกพีชบอกให้เขาทำแบบนั้นบ้างแต่เขากับลูกพีชยังไม่เคยตกลงเป็นแฟนอะไรกันเลย มันก็เหมือนแค่คุยๆ ไปตามประสาและเขาเองก็รู้ด้วยว่าลูกพีชก็ไม่ได้คุยกับเขาแค่คนเดียว
“วันนี้คู่นี้มีอะไรเป็นพิเศษยัยแหวนดูหน้าชื่นตาบานมาตั้งแต่เช้า”
“ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วขออวดเลยแล้วกันวันนี้วันครบรอบของแหวนกับพัฒน์”
อ้อ..มิน่าล่ะ รามิลคิดในใจว่าแล้วทำไมวันครบรอบจะต้องลากเอาเพื่อนมานั่งอยู่ตรงนี้ด้วย
ทำไมไม่ไปสวีตวี๊ดวิ้วกันสองคนวะ
ตามมารยาททางสังคมแล้วรามิลก็ยกแก้วไวน์ในมือขึ้นมาพร้อมกับบอกแสดงความยินดีด้วย เห็นเพื่อนลูกพีชถามว่ามีอะไรเซอร์ไพรส์และแน่นอนว่าฝ่ายชายจะต้องเตรียมไว้อยู่แล้วแน่ ๆ ไม่งั้นวันครบรอบอาจจะกลายเป็นวันสงครามโลกตามประสบการณ์ตามที่เคยพบเจอ
แค่เพียงไม่นานก็เห็นคนถือดอกไม้ช่อใหญ่เดินเข้ามาในร้าน รามิลขมวดคิ้วเมื่อเริ่มเห็นคนที่ถือดอกไม้ยิ่งเดินเข้ามาใกล้ๆ รามิลก็กำมือแน่นและทันทีที่อีกฝ่ายยื่นช่อดอกไม้ให้แหวนรามิลก็รู้ทันทีว่าดอกไม้ที่พัฒน์สั่งนั้นมาจากร้านไหน
“Happy anniversary ครับคุณแหวนร้านดอกไม้ SECRET GARDEN ยินดีอย่างยิ่งครับ”
คุณต้นไม้..ดอกไม้ช่อใหญ่สีขาวเรียกเสียงกรี๊ดจากผู้หญิงสองคนได้ดี ฝีมือการจัดดอกไม้ของคุณไม้ก็ยังสวยเหมือนเดิมคุณแหวนชมแล้วชมอีกกอดช่อดอกไม้ไม่ยอมปล่อย รามิลไม่รู้ว่าเพราะว่าอยู่ในเวลางานหรือเปล่าถึงได้ทำเป็นไม่รู้จักเขา ใบหน้าที่เขาคุ้นเคยยิ้มให้แต่คุณแหวนที่ยังกรี๊ดกับช่อดอกไม้ไม่เลิก
“ดอกไม้สวยมากเลยค่ะมิลพีชอยากได้บ้างจัง”
ลูกพีชกอดแขนเขาไว้พร้อมกับบอกว่าดอกไม้ที่แหวนถือไว้ช่อใหญ่และสวยมากให้เขาขอนามบัตรของร้านดอกไม้ไว้ รามิลเห็นว่าคุณต้นไม้ไม่แม้แต่มองมาที่เขาเลยสักนิดเอาจริงๆ ก็เหมือนจงใจจะไม่มองมามากกว่ารามิลเลยแกะมือลูกพีชที่กอดแขนอยู่ก่อนจะค่อยๆ กระเถิบออก
“ผมต้องขอตัวก่อนถ้ามีโอกาสอย่าลืมใช้บริการ SECRET GARDEN อีกนะครับ”
เพียงแว๊บเดียวที่เขาเห็นคุณต้นไม้มองสบตาเขาก่อนจะหันหลังเดินออกไปเสียงพูดคุยยังดังขึ้นอย่างต่อเนื่องแต่รามิลเหมือนไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นตอนนี้บอกตามตรงในใจเขาว้าวุ่นไปหมดรามิลมองตามหลังของคนที่เลี้ยวออกจากร้านไปแล้วก่อนจะเอ่ยขอตัวไปห้องน้ำ เขาไม่ทันได้ฟังว่าลูกพีชพูดอะไรต่อเขารู้แค่ว่าเขาจะต้องไปหาคุณต้นไม้ตอนนี้
แผ่นหลังที่เห็นไกลๆ ทำให้รามิลเร่งฝีเท้าให้ทันก่อนจะคว้าเอาแขนของเจ้าของร้านดอกไม้ไว้ รามิลดึงอีกฝ่ายเข้าหาตัวจนคุณต้นไม้เงยหน้าขึ้นมามอง เป็นครั้งแรกในรอบหลายทิตย์ที่ได้เจอหน้ากันตรงๆ เขาเคยบอกแล้วว่าเวลาที่คุณต้นไม้มองมาที่เขาแววตามันเหมือนมีอะไรบางอย่าง
แววตาตอนนั้นมันเต็มไปด้วยความรู้สึกดีๆ
แต่ตอนนี้รามิลบอกได้เลยว่ามีแต่มันความว่างเปล่า…และเสียใจจนเขารู้สึกใจหาย
“ไม่เจอกันนานเลยนะครับคุณรามิล”คุณต้นไม้เป็นฝ่ายทักก่อนพร้อมกับข้อมือที่ค่อยๆ บิดให้หลุดออกจากการเกาะกุม ทั้งๆ ที่รามิลไม่อยากที่จะปล่อยแต่คิดว่าคงไม่เหมาะที่จับมืออีกฝ่ายไว้แบบนี้ รามิลทำได้แค่มองหน้าคุณต้นไม้นิ่งๆ เขาเองก็รู้ว่าตอนนี้คุณต้นไม้เองก็ทำตัวไม่ถูกที่อยู่ดีๆ ก็มาเจอหน้ากันตรงๆ แบบนี้แต่สิ่งหนึ่งที่รามิลรู้สึก
คำพูดคำจาเรามันห่างเหิน
เหมือนคนไม่รู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่
“คุณไม้”
“งานยุ่งหรือเปล่าครับ”
“ก็ไม่..”
“แฟนคุณมิลสวยมากเลย มีแฟนแล้วนี่เองถึงได้ไม่มีเวลามาที่ร้านดอกไม้”
“เดี๋ยวครับคุณไม้”
“ถ้าจะสั่งดอกไม้ให้แฟนอย่าลืมนึกถึง SECRET GARDEN นะครับผมจะจัดให้สุดฝีมือเลยแฟนคุณมิลจะต้องชอบมากแน่ๆ ”
ไม่ใช่..
รามิลมองเจ้าของร้านดอกไม้ที่ยื่นนามบัตรร้านดอกไม้มาให้รามิลรู้สึกตัวชาเมื่อทุกอย่างระหว่างเรามันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกัน มันเหมือนความสัมพันธ์ในแบบธุรกิจไม่ใช่แบบเมื่อก่อน แต่ที่เจ็บที่สุดคือคุณไม้กำลังยิ้มให้เขาทั้งๆ ที่ดูก็รู้แล้วว่ากำลังฝืนขนาดไหนแววตาที่ไม่ยิ้มตามมันคลอไปด้วยหยาดน้ำสีใสจนเขาเองยังรู้สึกเลยว่าเจ้าตัวพยายามกลั้นไว้เต็มที่แล้ว
รามิลยกมือขึ้นมา แต่เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้รามิลต้องหยิบขึ้นมาดูหน้าจอที่มีชื่อขึ้นโชว์ว่า PEACH ทำให้รามิลต้องถอนหายใจและแน่นอนว่าคนที่ยืนอยู่ด้วยต้องเห็นแน่นอนคุณต้นไม้หันหน้าไปอีกทางเมื่อเขารับโทรศัพท์จากลูกพีชพร้อมกับบอกว่ากำลังกลับไปที่ร้าน
“คุณไม้..”
“ไว้ถ้ามีโอกาสเราคงได้เจอกันอีกนะครับ”
รามิลยังไม่ทันได้ตอบคุณต้นไม้ก็หันหลังเดินออกไปแล้วไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้รามิลคว้ามือของอีกฝ่ายไว้ คุณต้นไม้เพียงแค่หันมามองมือที่จับไว้ต่างคนต่างมองหน้ากันอยู่อย่างนั้นไม่มีใครพูดอะไรออกมา พอนานเข้ารามิลเห็นแค่ว่าคุณไม้ก้มหน้าลงไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองจนกระทั่งรามิลรู้สึกถึงอะไรบางอย่างตรงหลังมือ
น้ำตา?ทันทีที่เขาเงยหน้าขึ้นมามองจังหวะเดียวกับที่คุณไม้บิดมือออกแล้วรีบเดินออกไปทิ้งรามิลยืนนิ่งอยู่กับที่ เป็นครั้งแรกเลยที่รู้สึกว่าขาไม่มีแรงในหัวสมองมันตื้อไปหมดรามิลค่อยๆ ถอยไปยืนพิงกำแพงไว้เพราะรู้สึกว่าร่างกายมันทรงตัวไม่ไหวจริงๆ มือใหญ่ยกขึ้นมาลูบหน้าตัวเองแรงๆ คำพูดที่เคยบอกไว้กับคินมันย้อนเข้ามา
“กูก็อยากรู้เหมือนกันว่าอะไรที่ทำให้กูตัดสินใจได้สักที”คิน..ตอนนี้กูรู้แล้วว่ะ
SECRET GARDEN
“พี่ไม้ครับเป็นอะไรหรือเปล่าวันนี้ลูกค้าไม่โอเคเหรอ”
เต้ถามขึ้นเมื่อเห็นว่าหลังจากกลับมาจากส่งดอกไม้ที่ร้านอาหารหรูหราห้าดาวพี่ไม้ก็เอาแต่เงียบ ตาก็ช้ำๆ นี่ก็เอาแต่นั่งมองเหม่อๆ ตอนแรกเต้ก็ไม่กล้าถามรอให้อารมณ์พี่ไม้ดีกว่านี้แต่นี่เวลาผ่านมานานแล้วก็ไม่เห็นว่าจะมีทีท่าว่าจะดีขึ้นเหมือนจะแย่ลงกว่าเดิมด้วยซ้ำ
“โอเคเขาชอบดอกไม้มากเลย”
“แล้วพี่ไม้..”
“อันนี้ของเราเหรอเต้”
เต้ยังไม่ทันถามจบประโยคพี่ไม้ก็หยิบแผ่นโบรชัวร์หนังหลายเรื่องที่เขาเผลอวางไว้ตรงหน้าเคาน์เตอร์ขึ้นมาดู พอเขาบอกว่าใช่ต้องเอาไปใช้ทำงานพี่ไม้ก็พยักหน้าแล้วก็บอกว่าขอดูมันเป็นโบรชัวร์หนังเก่าๆ หลายๆเรื่องจนกระทั่งเต้เห็นพี่ไม้หยุดค้างอยู่ที่หนังเรื่องนึงเลยเอนตัวมามอง
“พี่ไม้ชอบเรื่องเมย์ไหนเหรอ”
“ก็ชอบ..รู้สึกตัวเองล้ายกับนางเอกเรื่องนี้”
“พี่ไม้ปล่อยกระแสไฟฟ้าได้เหรอพี่”
เต้ตั้งใจจะเล่นมุขตลกๆ ให้พี่ไม้หัวเราะซะหน่อย แต่ท่าทางจะไม่ได้ผลเพราะอีกฝ่ายนอกจากจะไม่หัวเราะด้วยแล้วยังทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อีกต่างหากยิ่งประโยคที่ตอบกลับมาทำให้เต้รู้สึกว่าท่าทางเรื่องที่พี่ไม้เจอจะไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ซะแล้ว
“เหมือนตรงที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนต้นไม้ไหนก็เป็นได้แค่ต้นไม้ไหนอยู่ดี”วันนี้ปิดร้านเร็วเต้ถามรอบที่ร้อยว่าเขาไม่สบายหรือเปล่า
เลยต้องแกล้งบอกว่าปวดหัวเลยขอตัวปิดร้านไม่งั้นเจ้าเต้ถามไม่เลิกแน่ๆ
โรงเรือนกระบองเพชรเงียบเหงาเหมือนเดิมต้นไม้มองไปรอบๆ ภาพของใครบางคนที่ใส่ผ้ากันเปื้อนเดินไปเดินมามันทำให้เขาพอยิ้มได้รอยยิ้มเสียงหัวเราะที่เคยเกิดขึ้นที่นี่ทุกอย่างมันคือเรื่องจริง ไม่ใช่แค่ความฝัน ต้นไม้ลากเก้าอี้มานั่งมองต้นกระบองเพชรที่วางอยู่ตรงหน้า
คนจืดๆ อย่างเขาจะเอาอะไรไปสู้กับคนอื่นมันก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว
สุดท้ายมันก็เหมือนเดิมเขาก็อยู่ในจุดเดิมไม่เคยก้าวข้ามมันไปได้เลยไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้ต้นไม่ไม่รู้สึกตัวว่ามีใครเดินเข้ามาในโรงเรือนกระบองเพชร รองเท้าหนังสีดำที่กำลังเดินเข้ามาหยุดนิ่งเมื่อเห็นภาพตรงหน้าเจ้าของร้านดอกไม้นั่งชันเข่าอยู่บนเก้าอี้ใบหน้าที่เรียบเฉยมองไปยังต้นกระบองเพชรไม่ละสายตาไปที่อื่น
รามิลเห็นว่าต้นกระบองเพชรที่คุณไม้มองอยู่มันเหมือนกับต้นกระบองเพชรที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของคุณนุช
“เจ้าถังทอง” แต่ต้นของคุณต้นไม้ดูจะสวยกว่าเยอะหนามของมันเป็นสีทองสวยตามชื่อ ทั้งท่าทางและสายตาที่หม่นหมองทำให้รามิลตัดสินใจหยุดเดิน เพราะไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยเรียกจนกระทั่งอีกฝ่ายรู้สึกตัวถึงได้หันมามอง
“คุณมิล”
“...................................................”
“มาสั่งดอกไม้เหรอครับวันนี้ผมปิดร้านเร็วขอโทษด้วยนะครับ”
“...................................................”
“คุณมิลโทรมาสั่งก็ได้นะครับไม่ต้องมาที่นี่เอง”
“...................................................”
“คุณมิล”
“...................................................”
“เป็นเด็กฝึกงานร้านดอกไม้ไม่สนุกแล้วใช่ไหมครับ”
“...................................................”
“มันต้องน่าเบื่อมากแน่ๆ”
“...................................................”
“คุณมิลไม่อยากรักต้นกระบองเพชรแล้วเหรอครับ”“...................................................”
เพียงแค่ประโยคเดียวรามิลทิ้งทุกอย่างที่คิดอยู่แล้วก้าวเข้าไปหาคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับคว้าเอาเจ้าของร้านดอกไม้เข้ามากอดไว้แน่น อ้อมกอดรัดแน่นเหมือนถ่ายทอดความรู้สึกที่มีอยู่ตอนนี้ให้อีกฝ่ายได้รับรู้มือใหญ่ยกขึ้นมากระชับแผ่นหลังเล็กนั่นให้แนบชิดยิ่งขึ้น นานหลายนาทีที่ไม่คำพูดบอกกล่าวอะไรมีเพียงแค่ภาษากายเท่านั้น
รามิลยังคงกอดต้นไม้ไว้แนบอกตอนแรกคุณไม้แค่ยืนนิ่งปล่อยให้เขากอดไว้เฉยๆ แต่พอผ่านไปสักพักรามิลรู้สึกถึงความชื้นตรงเสื้อเชิ๊ตที่เขาสวมอยู่พร้อมกับอ้อมแขนที่กอดรัดช่วงเอวเขาเอาไว้แน่นเช่นกัน
“ไม่เอาแล้ว ผมไม่อยากคิดอะไรแล้ว”
“........................................................”
“ที่หายไปเพราะผมอยากรู้ว่าที่ผมอยากจะรู้จักกระบองเพชร มันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบหรือมันเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นจริงๆ ผมลองอยู่ห่างๆ เพื่อจะได้รู้ว่าระหว่างที่ผมไม่เจอต้นกระบองเพชรมันจะเป็นยังไง”
“........................................................”
“ตอนแรกผมลังเลไม่แน่ใจอะไรหลายๆ อย่างเลยลองไปสนใจอย่างอื่น และผมก็รู้ว่าอย่างอื่นก็ไม่ทำให้ผมรู้สึกดีได้เท่ากับต้นกระบองเพชร ผมไม่มีความรู้สึกอะไรเลยผมไม่ได้ชอบไม่ได้อยากอยู่ใกล้”
“........................................................”
“เอาจริงๆผมก็ไม่รู้คำตอบอะไรที่ตามหาหรอกรู้อยู่อย่างเดียว”
“........................................................”
รามิลก้มลงมามองคนที่ผละตัวออกจากอกเขาแล้วเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าที่แดงก่ำดวงตาฉ่ำน้ำทำให้รามิลละมือจากเอวของอีกฝ่ายขึ้นมาสัมผัสตรงใต้ตาเบาๆ ครั้งแรกที่เขารู้ว่าต้นไม้ร้องไห้นั่นคือเหมือนจุดสิ้นสุดของทุกอย่าง เขาถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำแล้วว่าเขาทำแบบนี้ได้ยังไงกัน มันเหมือนกับว่าเขาทนไม่ได้ที่ต้องเห็นน้ำตาจากคนตรงหน้า
รามิลก้มลงจนหน้าผากแนบชิดแววตาที่มองต้นไม้มองเขาอยู่ตอนนี้มันกลับมาเป็นแบบเดิมแววตาที่มองเขาด้วยความรู้สึกดีๆ เขาไมรู้หรอกนะว่าคุณต้นไม้เริ่มรู้สึกกับเขาตั้งแต่ตอนไหนความรู้สึกมันบอกว่ามันไม่ใช่แค่เพิ่งเกิดขึ้นแน่ๆ
มันเหมือนนาน..
นานมากแล้ว
“ผมรู้แค่ว่าผมคิดถึงคุณ ต้นไม้ผมคิดถึงคุณจนจะบ้าตายอยู่แล้ว”รามิลยิ้มกว้างในรอบหลายอาทิตย์มันเป็นรอยยิ้มที่เขาเต็มใจยิ้มจริงๆ คุณต้นไม้ไม่ได้หลบสายตาไปไหนยังมองหน้าเขาอยู่อย่างนั้นก่อนที่หยดน้ำตาจะไหลลงมาพร้อมกับรอยยิ้มที่เกิดขึ้นต่างคนต่างยิ้มกันอยู่อย่างนั้นก่อนที่รามิลกระชับให้อีกคนเข้ามาซบลงตรงอก กลิ่นหอมที่คุ้นเคยที่เขาบอกมันเป็นกลิ่นเฉพาะตัวของคุณต้นไม้ทำให้รามิลรู้สึกชื่นใจ รามิลมองเลยไปยังต้นกระบองเพชร ถังทอง ที่วางอยู่ตรงชั้นด้านหลังตรงกระถางก็ยังคงมีข้อความเขียนไว้เหมือนเดิม
willรามิลอ่านมันอีกรอบแล้วก้มลงมองคนที่เขากอดไว้แนบอก เขาชอบต้นกระบองเพชรจริงๆ อยากจะเรียนรู้และทำความรู้จักมันไปเรื่อยๆ อยากรู้ว่าเป็นแบบไหน ชอบอะไร ไม่ชอบอะไร อยากอยู่ใกล้ๆ อยากจะอยู่ด้วยกันแบบนี้ทุกวัน ทุกเวลา ไม่อยากหายไปไหนอีก เขารู้สึกแบบนี้กับเจ้าต้นกระบองเพชร
และรู้สึกแบบนี้กับ
ต้นไม้ เจ้าของร้านSECRET GARDEN ด้วย ไม่ต้องไปหาคำตอบจะดีไหมแค่รู้ว่ารักก็พอไม่ต้องไปทำความเข้าใจ
ขืนคิดคิดมากไปก็ไม่ได้อะไรยิ่งทำให้มีน้ำตายิ่งผิดหวัง
ไม่ต้องไปหาคำตอบจะดีกว่า
ปล่อยปล่อยให้รักมันเป็นไปตามที่เธอไม่เข้าใจ
ก็เธอเลือกแล้วไง
TO BE CON
SECRET GARDEN
คือความลับในใจฉัน..
ข้อมูลต้นกระบองเพชรจาก
หนังสือ Cactus Lover แด่เธอผู้ตกหลุมรักแคคตัส
ps.นี่คือนิยายฟีลกู๊ดดดดดดดดดด
เนื้อเพลง: สมการ MUZU
twitter : @ribbinbo #ความลับของต้นไม้
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
