“ส่งเสื้อมาครับ” แต่ผมก็ไม่กล้าจะเถียงอะไร ยื่นมือไปหยิบเสื้อมาใส่ด้วยความจำใจ
ร่างสูงยิ้มพรายรีบส่งเสื้อให้แล้วดึงผ้าขนหนูไปเช็ดเนื้อเช็ดตัว ส่วนเส้นผมที่เปียกปอนก็ใช้มือสางและขยี้สองสามทีแล้วหยิบกางเกงมาใส่ เป็นกางเกงเลขายาวสีฟ้าไม่ใส่ชั้นใน และพอเดินมาหาแล้วเห็นว่าผมอยู่ในเสื้อตัวโคร่งของเขากอปรกับเส้นผมยาวเคลียต้นคอที่กำลังเปียกหมาดๆ โดยเฉพาะเรียวขาที่โผล่พ้นชายเสื้อออกมา แค่นั้นแหละ ลูกชายของพี่เวย์ก็ขยายตัวดันกางเกงผ้าบางๆ ขึ้นมาเต็มสองตาทันที
“พี่เวย์อะ!” ผมโวยใส่แล้วเอื้อมไปดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกาย
ร่างสูงรีบนั่งลงบนเตียงแล้วหัวเราะแหะๆ “ก็น้องน่ากิน”
“หยุดกามสักพักเถอะครับ น้องหิวจะแย่อยู่แล้ว” เมื่อกลางวันก็ยังไม่ได้กินอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ซึ่งตอนนี้ก็จะบ่ายสามเข้าไปแล้ว
พี่เวย์หน้าตาตื่น “จริงด้วย งั้นเดี๋ยวรอแป๊บนะพี่ไปอุ่นกับข้าวให้” ว่าแล้วก็บึ่งออกจากห้องไปทันที
อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้กับอาการแปลกตาของพี่เวย์ เขาไม่ได้มีแค่มาดนิ่งสุภาพ แต่ดูจะหลากหลายในอารมณ์และยิ่งเรื่องที่เกี่ยวกับผมก็ดูเขาจะเซ้นท์ซิทีฟมากขึ้นหลายเท่า พี่เวย์มีสีสันมากกว่าที่ผมเคยคิดไว้ ซึ่งมันมากเกินไปด้วยซ้ำไม่รู้ว่าถ้าผ่านไปนานๆ แล้วจะลดลงบ้างไหมเพราะผมก็แก่ขึ้นทุกวันคงรับอะไรแบบนี้ตลอดไม่ไหวหรอก
เอ๊ะ! แล้วนี่มโนไปถึงไหนกัน ยังไม่ได้ตัดสินใจเลยว่าจะเลือกพี่เวย์เป็นเรื่องเป็นราว
แต่ก็นะ..ได้เสียถึงขั้นนี้แล้วเขาคงคิดจริงจังมากขึ้นแล้วละ เอาไงดีๆ จะทำยังไงกับหมอวรรตดีล่ะทีนี้
“ข้าวมาแล้ว” ร่างสูงมาพร้อมกับถาดอาหารยิ้มแป้นมาแต่ไกล ดูอารมณ์ดีออกนอกหน้าเกินไปจนน่าหมั่นไส้
“วางบนโต๊ะก็ได้ครับเดี๋ยวน้องลุกไปกินเอง” พูดจบก็เปิดผ้าห่มออกแต่พอเห็นขาตัวเองเปลือยเปล่าก็รีบปิดไว้อีกครั้ง “เปลี่ยนใจแล้ว อยากกินบนเตียง” หน้าผมเชิดขึ้นและได้เห็นรอยยิ้มล้อเลียนของพี่เวย์ฉายขึ้นในทันที
“ปิดไว้ก็ใช่ว่าจะพ้นสายตา แค่นึกภาพที่เราทำที่โซฟาเมื่อกี้พี่ก็ขึ้นได้แล้วครับ” เขาบอกแล้ววางถาดไว้ที่โต๊ะหัวเตียงจากนั้นก็นั่งลงข้างตัวผมก่อนจะตักแกงจืดมาป้อนให้ “อ้ำๆ อย่าดื้อถ้าดื้อเดี๋ยวจับกด”
ผมมุ่ยหน้าใส่ไม่รู้จะทำยังไงกับมิติใหม่ของพี่เวย์ดี จะเถียงจะด่าเหมือนหมอวรรตก็ไม่ได้ ถึงจะมีอะไรกันแล้วแต่ผมก็แพ้ทางพี่เวย์อยู่ดีนั่นแหละ
“เป่าด้วยสิครับ มันร้อนนะ” ผมงอแงใส่อ้าปากระบายความร้อนออกมา
“ขอโทษทีพี่ลืมว่ามันร้อน” พี่เวย์ยื่นหน้ามาใกล้แล้วเป่าเข้ามาในปาก
รู้สึกหน้าเห่อร้อนขึ้นจนต้องรีบงับปากแล้วเคี้ยวกลืนโดนเร็ว ลอบมองเขาว่าทันได้เห็นผมเขินเมื่อกี้ไหมแต่ดูจากสายตาวิบวับนั้นแล้วก็รู้เลยว่าไม่รอด
“เขินแล้วน่ารักชะมัด ไม่น่าเชื่อว่าน้องอายุจะขึ้นเลขสามแถมเคยมีแฟนมาแล้วด้วย”
“เกี่ยวอะไรกับเคยมีแฟนล่ะครับ”
“เพราะน้องยังดูเหมือนเด็กซิงที่เพิ่งเสียตัวครั้งแรกอยู่น่ะสิ”
โอ๊ยย อยากทุบพี่เวย์รัวๆ ทำไมถึงชอบพูดอะไรขัดกับบุคลิกแบบนี้นะ
“รีบป้อนเถอะครับ น้องหิว” ก็ทำได้เท่านี้แหละ ชาตินี้ไม่มีทางกล้าจัดการกับพี่เวย์ คงได้แต่ทนให้เขาแหย่เล่นไปวันๆ
พี่เวย์หัวเราะเบาๆ แล้วตักข้าวป้อนผมต่อ ไม่ลืมที่จะเป่าแล้วเทสดูด้วยการแตะข้าวกับริมฝีปากของตัวเองว่ามันหายร้อนแล้วหรือยัง เห็นแล้วรู้สึกเขินๆ และทำตัวไม่ถูกที่โดนเอาใจขนาดนี้
“อิ่มแล้วครับ” ผมบอกแล้วส่ายหน้าเมื่อเขาจะป้อนอีกคำ
“อิ่มแน่นะครับ” พี่เวย์ถามย้ำ
“แน่ครับ” ผมยิ้มให้บางๆ
“งั้นที่เหลือพี่กินนะ” ข้าวเหลือในจานอีกเกือบครึ่ง เขาไม่รอผมอนุญาตแต่ตักแกงจืดใส่ข้าวแล้วกินอย่างเอร็ดอร่อย “น้องทำกับข้าวอร่อยนะ มาทำให้พี่กับเรย์เรย์กินทุกวันเลยสิ”
“ค..คือ..น้อง น้อง..คือ”
พี่เวย์ฟังแล้วไม่ได้พูดอะไร เขาตักข้าวกินจนหมดจาน ดื่มน้ำที่เหลือจากแก้วของผมจากนั้นก็พูดขึ้น
“เวลาไม่รู้จะตอบอะไรก็ไม่ต้องพยายามตอบ น้องโกหกไม่เก่งเคยบอกแล้วใช่ไหมและที่สำคัญอาการแบบนี้มันทำให้พี่นึกอยากลงโทษให้หายติดอ่าง”
พอพูดจบก็ยกถาดออกไปจากห้อง ผมเดาว่าเขางอนที่ผมไม่ตอบรับคำเชิญแสนน่ารักนั้น แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ผมยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกับพี่เวย์เลยนี่นา
ผ่านไปสักพักพี่เวย์ก็ขึ้นมาพร้อมกับกระเป๋าคอมพิวเตอร์และกระเป๋าสองใบทั้งของตัวเองและของผม เขาไม่ได้พูดอะไรแค่ยื่นกระเป๋ามาให้และเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานเปิดคอมแล้วทำอะไรก้อกแก้กไม่หันกลับมามองอีก
โธ่ ขี้งอนจัง
“พี่เวย์ไม่ไปไซต์งานเหรอครับ นี่บ่ายสามครึ่งแล้วนะ” ผมหาเรื่องคุย
เขาหันมองนาฬิกาติดผนังแล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่หัวเตียงกดโทรออก
“วันนี้ผมไม่เข้าแล้วนะนายช่าง ช่วยดูแลกำกับเด็กให้เก็บล้างอุปกรณ์เข้าที่แล้วอย่าลืมปิดล็อคประตูรั้วให้ด้วย...ส่วนพวกที่เฝ้าไซต์ก็กำชับอย่าให้ดื่มเหล้าเสพยาถ้าผมรู้จะให้ออกสถานเดียวนะครับ....โอเค ขอบคุณครับ” พอเดินมาที่เตียงก็วางโทรศัพท์แล้วมองผมแว้บหนึ่งจากนั้นจึงไปนั่งทำงานต่อ
อ้าว งอนนานด้วย แล้วจะต้องง้อยังไงล่ะเนี่ย ไม่เคยง้อใครซะด้วยสิ
ผมรออยู่นานก็ไม่มีวี่แววว่าเขาจะขยับเขยื้อนไปไหน ยังคงนั่งหันหลังทำงานราวกับว่าผมไม่ได้อยู่ตรงนี้
“งั้นผมกลับแล้วนะครับ”
“ขับรถยนต์พี่ไปก็ได้ครับ กุญแจอยู่ที่หัวเตียง ออกไปแล้วคล้องกุญแจรั้วไว้เฉยๆ ไม่ต้องล็อค” พูดโดยไม่หันมามองด้วยซ้ำ ผมย่นหน้าด้วยความหงุดหงิด อะไรจะขี้น้อยใจขนาดนี้ เป็นผู้ชายแมนๆ กล้ามแน่นขนาดนี้แต่ใจเล็กจี๊ดเดียว
เฮ้ออออ
ผมตัดสินใจเดินไปหา ไม่รู้ว่าเสื้อตัวโคร่งนี่จะทำให้เขาสนใจได้ไหม
“ไปส่งไม่ได้เหรอครับ” ผมยืนอยู่ข้างๆ แล้วส่งเสียงอ้อนเบาๆ
พี่เวย์หยุดทำงานแล้วหันมามอง หัวจรดเท้า..
“ไม่ครับ” เขาตอบแล้วหันกลับไปทำงานต่อ
เอ๊า ใจแข็งอีกต่างหาก นี่ง้อสุดๆ แล้วนะ ถ้ามากกว่านี้ก็คิดไม่ออกแล้ว!
แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมจับจอคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คแล้วพับมันลงทันที
“บอกเหตุผลมาว่าทำไมถึงไม่ยอมไปส่ง” ผมยืนหน้างอจ้องเขารอคำตอบ
พี่เวย์ถอนหายใจแล้วจ้องกลับมา “ข้อแรก พี่ไม่อยากให้น้องไป ข้อสอง ถ้าน้องไปแล้วพี่กลัวน้องไม่กลับมาอีก ข้อสาม พี่กำลังงอนและรอให้น้องง้ออยู่”
ผมหลุดยิ้มออกมาเมื่อได้ยิน ยิ่งเห็นสีหน้าที่ดูเหมือนเด็กเอาแต่ใจของพี่เวย์แล้วก็อดจะเอ็นดูไม่ได้
“ข้อแรก ถ้าไม่อยากให้ไปทำไมไม่คุยดีดี ข้อสอง ถ้าน้องไปแล้วรู้ได้ยังไงว่าจะไม่กลับมาอีก ข้อสาม น้องกำลังง้อพี่เวย์อยู่นะครับ”
พี่เวย์เริ่มยิ้มออก “ถ้าพี่ขอ น้องจะยังไม่กลับใช่ไหม” เขาถามและผมก็พยักหน้า “แล้วน้องจะกลับมาอีกเหรอครับ” เขาถามอีกแล้วผมก็พยักหน้า “แต่เมื่อกี้ที่พี่ชวนน้องมาทำกับข้าวให้ ทำไมน้องไม่ตอบล่ะ”
“ก็พี่เวย์เล่นเหมาว่าให้มาทุกวัน น้องทำไม่ได้ทุกวันหรอกครับ แล้วอีกอย่างน้องก็ยังไม่อยากให้พี่คาดคั้นเรื่องความสัมพันธ์ในตอนนี้ ขอเวลาอีกหน่อยแล้วค่อยคุยกันอีกทีนะครับ” ผมบอกไปตามที่คิด ขอเวลาเคลียร์คนอีกคนแล้วค่อยตัดสินใจอีกที
“งั้นก็ได้ครับ” หน้าเขาสดใสขึ้น “แต่เรื่องง้อ แค่มายืนคุยแบบนี้พี่ไม่หายงอนหรอกนะ” แววตาวับวาวฉายขึ้นทันทีและผมเตรียมใจไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้
“แล้วต้องง้อยังไงจะหายล่ะครับ” ถามไปทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าคงไม่พ้นเรื่องบนเตียง
“ยืนคุยไม่หายก็นอนคุยสิ” ว่าแล้วก็อุ้มผมเอาไปโยนลงบนเตียง เสื้อมันสั้นอยู่แล้วพอร่างหล่นลงมาตามแรงโน้มถ่วงแบบนี้ชายเสื้อก็เลิกขึ้นไปถึงสะโพก
ทันใดนั้นน้องชายของพี่เวย์ก็ขยายตัวดันกางเกงเลขึ้นมาทันที
“ต้องกี่รอบครับถึงจะหมดฤทธิ์” ผมลุกขึ้นนั่งหนีบหัวเข่าทับกันเพื่อปิดบังส่วนที่เปลือยเปล่าอยู่ด้านใน
“พี่ก็ไม่รู้” เขาตอบแล้วขยับขึ้นมานั่งข้างๆ ลูบไล้ไปตามเรียวขาจนขนลุกไปทั้งแถบ
“ปกติก็รอบเดียวแล้วกลับบ้านนอน”
“แฟนอยู่ไหนเหรอครับ พูดเหมือนไม่ได้อยู่บ้านเดียวกัน”
“ไม่ใช่แฟน แค่ไปลงอ่าง” เป็นคำตอบแบบเปิดเผย ซึ่งทำให้ผมค่อนข้างงุนงง
“ทำไมไปเที่ยวละครับ”
“ก็ไม่มีแฟนถ้าไม่เที่ยวจะให้นอนกับใครล่ะครับ” พี่เวย์ดึงขาผมให้เหยียดยาวแล้วล้มตัวนอนหนุนตัก
“ก่อนหน้านี้ตอนมีคุณแม่ของน้องเรย์เรย์ล่ะ” ทำไมรู้สึกแปลกๆ กับคำตอบของพี่เวย์ เหมือนจะไม่เมกเซ้นต์ยังไงก็ไม่รู้
“เอาเป็นว่า พี่ไม่เคยมีแฟนเพราะลองจีบผู้ชายคนอื่นดูแล้วแต่ไม่รู้สึกอะไร แล้วพอจะมีแฟนเป็นผู้หญิงพี่ก็ไม่อยากหลอกลวงเขาเพราะพี่รู้อยู่เต็มอกว่าคิดถึงแต่น้องคนเดียว เวลามีอารมณ์ก็ช่วยตัวเองบ้าง พาพวกคนงานไปปลดปล่อยที่อ่างบ้างเป็นครั้งคราว”
“อ่างที่ว่านี่.. กับผู้ชายเหรอครับ”
“ผู้หญิง” พี่เวย์ตอบสั้นๆ และเมื่อผมกำลังอ้าปากจะถามอีกแต่พี่เวย์ยกนิ้วขึ้นปิดปากไว้ “ชู่วว ขยับปากมากๆ มันน่าจูบ” เขาเงยหน้าส่งสายตาวิบวับมาให้ “แต่ไม่พูดพี่ก็อยากจูบอยู่ดี น้องก้มลงมาจูบพี่หน่อยสิครับ” เขาขอด้วยเสียงทุ้มนุ่มจนยากที่จะปฏิเสธ
ผมมองกลีบปากหยักลึกแล้วก้มลงไปกัดก่อนจะดึงมันอย่างหมั่นไส้ พี่เวย์ขยับตัวตามขึ้นมาแล้วจับพลิกร่างของผมให้นอนลงจากนั้นก็คร่อมทับทันที
“กล้ากัดพี่เหรอ ฮึ” เขากัดปากผมบ้างแล้วเคี้ยวเล่นเป็นขนมหวาน
“พี่ก็กล้ากัดน้องนี่ครับ” ผมย้อนใส่หลังจากถูกปล่อย
พี่เวย์ยิ้มแล้วจุมพิตเบาๆ “คืนนี้นอนด้วยกันที่นี่นะครับ”
ร้อนวูบวาบไปทั่วทั้งตัวเมื่อได้ยินน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป ทั้งๆ ที่เป็นของเขาแล้วแต่พอถูกชวนแบบนี้ก็กลับเขินหนักพอๆ กับตอนที่ยังไม่ได้เป็น
“ต..แต่..”
“ก็เมื่อกี้น้องบอกว่าถ้าไม่อยากกลับให้คุยดีดีไม่ใช่เหรอครับ” พี่เวย์ย้อนบ้าง
“ก็นึกว่าแค่ให้อยู่อีกสักพัก ไม่ได้คิดว่าทั้งคืนนี่ครับ”
“ไม่รู้แหละ น้องบอกแล้วว่าถ้าไม่อยากให้กลับก็ให้คุย ถ้าไม่รับปากพี่เวย์จะงอนต่อนะ” เขาขู่แล้วทำท่าจะลุกไปทำงานต่อ
“งื้อ เดี๋ยวสิครับพี่เวย์” ผมดึงร่างสูงไว้แล้วกอดเขาจากด้านหลัง “น้องนอนที่นี่ก็ได้ อย่างอนเลยนะครับน้องง้อใครไม่เก่งหรอก”
พี่เวย์หันมายิ้มทันที “ที่ทำอยู่ก็เรียกว่าง้อเก่งแล้วละครับ น้องรู้ตัวไหมว่าน่ารักจนพี่หลงจะแย่แล้ว” เขาจูบไปตามขมับและหยุดตรงที่ริมฝีปาก “หน้าใสๆ ดูเด็กกว่าอายุแต่ชอบทำหน้าดุๆ เครียดๆ ตาเล็กๆ รีๆ จะปิดแหล่มิปิดแหล่กับปากบางสีสวยๆ ที่ชอบทำปากคว่ำแต่เวลายิ้มแล้วโลกดูสดใส เนื้อตัวนุ่มนิ่มเวลาเขินหรือมีอารมณ์แล้วจะขึ้นสีเรื่อไปทั้งตัว ยิ่งตอนไม่รู้จะทำยังไงน้องยิ่งดูน่ารักเพราะหน้าจะเอ๋อๆ ดูตลกดี”
“แน่ใจนะครับว่าเป็นคำชม” ผมบ่นเพราะฟังแล้วเหมือนเขาด่ามากกว่า
“ฮ่าๆ ชมสิครับ เพราะมันเป็นสิ่งที่พี่ชอบ แต่เมื่อก่อนพี่ก็ชอบนะ ตอนนั้นดูหยิ่งๆ แต่ไม่ได้หยาบคาย น้องมีแพชชั่น มุ่งมั่นทำในสิ่งที่ตั้งใจ พี่คิดว่ามันเป็นเสน่ห์ที่หาได้ยากจากเด็กอายุแค่นั้น อีกอย่างคือน้องชัดเจน ยอมรับและแสดงออกชัดเจน เป็นแบบนี้ก็คือแบบนี้ไม่เคยแคร์สายตาใคร มั่นใจมั่นคงและที่สำคัญ น้องรักดี พี่ชอบที่น้องไม่เคยวอกแวกไปกับสิ่งล่อใจที่วัยรุ่นทั่วไปเขาลองกัน”
“อืม ค่อยเหมือนชมหน่อย” ผมยิ้มเขินๆ แล้วจูบที่แก้มเขาเบาๆ “เมื่อก่อนน้องคงโง่เกินไป มีเพชรอยู่ตรงหน้าแต่ไม่คิดจะคว้าไว้ ต้องรอให้เสียไปก่อนแล้วค่อยคิดเสียดาย” ผมลูบใบหน้าหล่อใสนั้นอย่างเบามือ พี่เวย์เป็นเหมือนของล้ำค่าที่ผมทำหายแล้วเพิ่งได้รับกลับมา
“เนมเล่าให้ฟังแล้วเรื่องที่น้องทะเลาะกันเพราะพี่ เพิ่งมารู้หลังจากที่ออกจากป่า พี่เริ่มเข้าใจน้องมากขึ้น เมื่อก่อนน้องคงไม่กล้าที่จะกลับมาชอบพี่เพราะเผลอรับปากเพื่อนไว้แล้วว่าจะช่วยให้เขาสมหวัง”
ผมดีใจที่พี่เวย์เข้าใจในสิ่งที่เป็นไปเมื่อก่อน
“น้องเริ่มมารู้ใจตัวเองหลังจากเป็นพ่อสื่อให้เนมได้ไม่กี่ครั้ง เพราะทุกครั้งที่พี่ไปกับเนม น้องก็ใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว รู้สึกหงุดหงิดตลอดเลยครับ” ผมสารภาพออกไปตามตรง
พี่เวย์ยิ้มแล้วจูบผมเบาๆ “ได้ยินแล้วชื่นใจ” เขาชมแล้วจูบอีกครั้ง “พี่คาดหวังให้ครั้งนี้น้องเลือกพี่นะครับ แต่จะไม่กดดันถ้าน้องยังไม่พร้อม”
ผมยิ้มหวานตอบรับคำพูดน่ารักของพี่เวย์ แต่แล้วก็หุบยิ้มแทบไม่ทัน
“แต่ว่า..ตอนนี้พี่เวย์พร้อมแล้วนะ”
ขนลุกไปทั่วทั้งตัวเพราะหลังจากพูดประโยคสุดท้าย ช่วงล่างก็ถูกบดเบียดลงมาหนักๆ
“พี่เวย์จอมวายร้าย”
“ร้ายให้น้องรัก ก็เมื่อก่อนดีเกินไปน้องเลยไม่รัก แต่สัญญาว่าจะไม่เลวครับ แค่ร้ายนิดๆ พอน่ารัก” พี่เวย์ทำหน้าน่ารักตามที่พูดมันทำให้ผมยิ้มเขินๆ ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
“แล้วรอบนี้จะปล้ำอีกไหมครับ” ผมถามประชด
คำตอบของพี่เวย์สั้นๆ และเรียบง่าย
“ปล้ำครับ” เท่านั้นแหละ ร่างผมก็ถูกรวบตรึงในทันที
!!!!???
ผมได้แต่อ้าปากค้างและมองดูตัวเองถูกพันธนาการไปเรื่อยๆ โดยส่งเสียงฮือออกมาบ้างเพื่ออ้อนขอความเห็นใจซึ่งก็แน่ละ มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย
ข้อมือซ้ายถูกเชือกที่โยงมาจากหัวเตียงด้านซ้ายพันไว้ ข้อมือขวาถูกพันไว้เช่นกันด้วยเชือกที่โยงมาจากหัวเตียงด้านขวา
“พี่พันเชือกไว้แค่หลวมๆ ถ้าน้องดิ้นจนมันหลุดพี่จะลงโทษด้วยการพาไปทำรักกันที่ระเบียงนู่น” เขากระซิบขู่แล้วขยิบตาบุ้ยใบไปที่ระเบียง จากนั้นจึงขยับลงไปมัดขาซ้ายและขวากลายเป็นตอนนี้ผมโดนขึงไว้ทั้งสี่ทิศ
“ทำไมต้องทำแบบนี้ล่ะครับ แค่แบบธรรมดาก็จะตายอยู่แล้ว” ผมตัดใจโอดครวญออกมาเพื่อร้องขอความเห็นใจ ยิ่งไม่กล้าพูดเขาก็ยิ่งได้ใจมากขึ้นทุกที
แล้วเชือกบ้าพวกนี้มันอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมถึงไม่ทันสังเกต อยู่ๆ ก็เตรียมพร้อมไว้ขนาดนี้ พี่เวย์นี่ร้ายที่สุดเลย!
“เดี๋ยวพี่ติดกระจกบนเพดานกับรอบห้องเลยดีกว่า น้องจะได้เห็นว่าตัวเองเซ็กซี่ขนาดไหน” นั่นมันใช่ประเด็นที่ผมต้องการได้คำตอบไหมล่ะ
“พี่เวย์ใจร้าย” ผมบ่นเบาๆ ไม่กล้าว่าอะไรรุนแรง
“พี่รักน้องนะครับ อยากให้น้องมีความสุข” อยากปาคำว่า ‘ความสุขของพี่เวย์คนเดียวมากกว่า!’ ใส่หน้าพี่เวย์ ก็ดูสีหน้าท่าทางของเขาตอนนี้สิ ผมเองก็อยากให้เขาเห็นตัวเองในกระจกเหมือนกันว่าดูหื่นกามมากแค่ไหน
“อยากทำอะไรก็ทำเถอะครับ น้องไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว” อันที่จริงเป็นคำพูดประชดเพื่อให้เขาลดดีกรีความร้ายกาจลงบ้าง แต่กลายเป็นว่าเริ่มลงมือปฏิบัติกามกิจกับร่างกายของผมแบบจัดเต็มจนต้องร้องครวญครางอย่างน่าอายออกมาแทบจะตลอดเวลา
ซึ่งคราวนี้ยาวนานกว่าเดิมและผมนั้นทนไม่ไหวจนปลดปล่อยไปถึงสองรอบ สรุปแล้วในช่วงเวลาตั้งแต่บ่ายโมงจนถึงหกโมงเย็น ผมถึงสวรรค์ไปห้า แต่พี่เวย์แค่สามและยังไม่รู้ว่าคืนนี้จะอีกกี่รอบเพราะไม่มีทีท่าว่าไอ้ลูกชายของเขาจะสิ้นฤทธิ์ ผมว่าพี่เวย์ต้องโด้ปยาแน่ๆ ไม่มีหรอกใครจะทำติดต่อกันนานๆ ได้ขนาดนี้ ไม่ควรมี!
“ทานข้าวเย็นได้แล้วครับ” เสียงพี่เวย์แว่วเข้ามาตอนที่ผมกำลังหลับสบาย “น้องครับตื่นมาทานข้าวก่อนแล้วค่อยนอนต่อ” ต้นขาถูกตีเบาๆ แล้วริมฝีปากก็ถูกกดแนบเข้ามา
“งืออ” ผมครางประท้วงแล้วพลิกตัวหนี “ขอนอนต่อนะครับ น้องเพลีย” ว่าแล้วก็นอนต่อไม่คิดจะสนใจเสียงบ่น
“แล้วเดี๋ยวก็จะปวดท้องอีก น้องครับ ตื่นหน่อยนะ น้อง.. ดื้อจริงๆ งั้นก็ตามใจนะแต่ถ้าปวดท้องขึ้นมาพี่จะทำโทษนะครับ”
จากนั้นผมก็ได้นอนต่อโดยไม่ถูกรบกวนอีก นอนไปได้อีกพักใหญ่ก็เริ่มพลิกตัวไปมาด้วยความรำคาญเพราะน้ำย่อยมันเริ่มทำงาน
โครกกก~~
ท้องผมร้องเสียงดังจนต้องตื่นขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
“พี่เวย์ครับ น้องหิว” ผมเรียกร่างสูงที่นั่งหันหลังทำงานอยู่ที่โต๊ะ
พี่เวย์หันมาแล้วมองตำหนิ “ไปล้างหน้าล้างตาซะหน่อยครับ เดี๋ยวพี่ไปทำกับข้าวให้”
ถ้าจะดุก็ดุมาเลยน่าจะดีกว่าเพราะดุด้วยสายตาแต่คำพูดตรงกันข้ามแบบนี้ไม่รู้จะพูดคำว่าขอโทษหรือขอบคุณดี
“อาบน้ำเลยดีกว่าครับ ยังไม่ได้อาบเลย” ก็ตั้งแต่หกโมงเย็นที่ปลดปล่อยไปก็สลบยาวถึงตอนนี้ ดูนาฬิกาก็เกือบตีหนึ่ง ถ้าไม่อาบคงเน่าแน่เพราะมีแต่น้ำลายพี่เวย์เต็มตัวไปหมด
“พี่เช็ดตัวให้แล้ว ไม่ต้องอาบก็ได้” พี่เวย์เดินไปที่ประตูแล้วหันมามองอย่างเป็นห่วง แต่แล้วก็เดินไปหยิบผ้าขนหนูกับเสื้อนอนมาให้ “ถึงจะบอกว่าไม่ต้อง แต่เดี๋ยวก็ดื้ออาบอยู่ดีแต่ไม่ต้องสระผมนะ ดึกแล้ว” เขามองตาคว่ำ
รู้ใจดีนะที่จริงน่าจะรู้ด้วยว่าผมอยากได้ชั้นในมาใส่ไม่ใช่แค่เสื้อนอนผ่าหน้าตัวโคร่งแค่ตัวเดียว
“ใส่แค่นี้ก็พอครับ” อยู่ดีๆ ก็พูดแบบนี้แล้วเดินออกจากห้องไป
นี่ความคิดผมมันเดาง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ อยู่กับพี่เวย์แล้วเหมือนตัวลีบลงจากที่ลีบอยู่แล้วอีกสิบเท่า รู้สึกว่าตัวเองเป็นมดที่พี่เวย์เลี้ยงไว้ด้วยน้ำตาลเม็ดเล็กซึ่งถามว่ามันพอไหม ก็บอกเลยว่าที่สุด
อาบน้ำเสร็จก็แต่งตัวนั่งรอกินข้าว ไม่นานนักพี่เวย์ก็ยกสปาเก็ตตี้ไก่อบซอสมาให้
“หืมม หอมจัง ทำไมทำเร็วจังครับ แค่ต้มเส้นก็น่าจะเป็นวันแล้วนะ” ผมถามแล้วมองอาหารในจานตาเป็นมัน ก็ทั้งหอมและหน้าตาน่ากินจนอดไม่ได้จิ้มไก่ชุ่มซอสมาชิมแล้วร้องขึ้นแทรกพี่เวย์ที่กำลังจะตอบ “อร่อยอะ อร่อยกว่าร้านอีกครับ”
พี่เวย์งับปากที่กำลังจะตอบแล้วเปลี่ยนเป็นยิ้มแทน “อร่อยก็ทานเยอะๆ”
“ทำเองหรืออาหารแช่แข็งเหรอครับ” ผมถามทั้งที่เส้นเต็มปาก
“ทำเอง เส้นก็ต้มแล้วฟรีซไว้ เอาออกมาอุ่นในไมโครเวฟ ไก่ก็ปรุงรสหมักไว้แล้ว เอาออกมาอบทิ้งไว้ในเวลาเดียวกัน ระหว่างนั้นก็เตรียมเครื่องปรุงอื่นๆ เวลาผัดเส้นก็แป๊บเดียว”
“ฟรีซไว้แล้วจะอร่อยเหรอครับ มันไม่เสียรสชาติหรือไง” ผมถามอย่างสนใจ รู้สึกติดใจการทำอาหารขึ้นมาซะแล้ว
“ก็ที่อยู่ในปากนั่นมันเสียรสชาติไหมล่ะครับ”
“อืมนั่นสินะ ที่จริงก็เหมือนกับพวกอาหารสำเร็จรูปแช่แข็งแหละเนาะ” ผมคิดตามแล้วจิ้มไก่เคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย
“ที่จริงถ้าต้มแล้วปรุงอาหารทันทีก็จะอร่อยกว่าแต่สำหรับคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวอย่างพี่จะมัวทำแบบนั้นลูกก็หิวตายกันพอดี” ใบหน้าพี่เวย์ตอนที่พูดถึงลูกชายดูอบอุ่นและมีชีวิตชีวาจนอดยิ้มไม่ได้
“แล้วน้องเรย์เรย์ไปไหนล่ะครับ”
“นายวรรตมารับไปตั้งแต่เมื่อวาน”
“แบบนี้พี่เวย์ไม่เหงาแย่เหรอครับ”
“นายวรรตเขาก็คิดถึงพอปิดคลินิกเย็นวันเสาร์ก็รีบมารับทันที ที่จริงเขาอยากให้เรย์เรย์ไปนอนตั้งแต่คืนวันศุกร์ด้วยซ้ำแต่คลินิกเปิดวันเสาร์เต็มวัน เรย์เรย์ไม่ชอบอยู่คนเดียวก็เลยไม่อยากไป” สีหน้าของพี่เวย์ดูหม่นลง ระหว่างพี่น้องสองคนนี้คงน่าจะมีอะไรขุ่นข้องหมองใจกันพอสมควร
“พี่เวย์ทานด้วยกันไหมครับ อร่อยนะ” ผมเปลี่ยนเรื่องเพื่อให้บรรยกาศดีขึ้น จิ้มไก่ยื่นไปตรงหน้ารอให้เขางับเข้าปาก
ร่างสูงมองอยู่ครู่จึงส่ายหัวแล้วส่งสายตาวิบวับมาให้ “พี่รอกินน้องดีกว่าครับ”
เท่านั้นแหละ ก้มหน้างุดหลบตาในทันทีม พี่เวย์ตอนกรุ่มกริ่มทำผมเขินแบบเวอร์วังเหมือนแกล้งทำแต่ผมไม่ได้แกล้งนะ ไม่รู้สาเหตุว่าทำไมถึงรู้สึกหวั่นไหวกับพี่เวย์ขนาดนี้
หลังจากทานอาหารมื้อดึกเสร็จแล้วพี่เวย์ก็ยื่นแปรงสีฟันให้ ผมก็ไปแปรงฟันบ้วนปากเสร็จสรรพแล้วมายืนซ้อนหลังดูพี่เวย์ทำงานในโน๊ตบุ๊ค
“แบบห้องไหนเหรอครับ”
“ห้องนอนน่ะ คุณเผ่ารีเควสกระจกแต่แบบเดิมที่สรุปกันไปแล้วพี่ว่ากระจกมันยังน้อยไปนิด” พี่เวย์ทำหน้าครุ่นคิด
“ทำไมคิดว่าน้อยล่ะครับ เท่าที่ดูนี่ก็เจ็ดบานแล้วนะ” ผมทำหน้างง
“เจ็ดบานแต่มันบานเล็กไง คุณเผ่าน่าจะอยากได้บานใหญ่ๆ” พี่เวย์เซฟงานแล้วปิดคอมพาผมไปนั่งที่เตียง
“ทำไมคิดงั้นล่ะ เฮียมาเข้าฝันพี่เวย์หรือไง” ยิ่งฟังยิ่งงง พี่เวย์ไปเอาความคิดว่าเฮียอยากได้บานใหญ่ๆ มาจากไหน
“เปล่าหรอก ก็วันนั้นที่คุณเผ่าออร์เดอร์กระจก พี่จำได้ว่าเขาอยากเห็นน้องทุกมุม ตอนนั้นก็ยังไม่เข้าใจ แต่พอได้ทำรักกับน้องแล้วถึงได้รู้ว่าเขาน่าจะอยากเห็นทุกมุมตอนที่น้องมีอารมณ์อย่างว่ามากกว่า”
ช็อค!
ขอเวลาสตั้นสิบวินาที..
ตอนนี้ทั้งคอใบหูและใบหน้า เอาเป็นว่าทั้งตัวเลยก็แล้วกัน ร้อนวูบไปหมด ผู้ชายพวกนี้มันอะไรกันนะ ทำไมชอบแกล้งเวลาเมคเลิฟทุกคนเลย โอ้ยย นี่ผมควรจะรู้สึกยังไงดีที่ผู้ชายคนใหม่รู้ใจคนเก่าและอยากทำตามที่คนเก่าตั้งใจไว้แบบตรงจุดจนเกินไปแบบนี้
“น้องไม่คุยด้วยแล้ว” ผมเดินหนีไปนั่งอีกฝั่งของเตียงแล้วมุดผ้าห่มตะแคงหนีหันหน้าเข้าข้างฝา
ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ แล้วพี่เวย์ก็เปิดไฟหัวเตียงก่อนจะปิดไฟดวงหลัก เขาขยับมานอนชิดแทรกตัวเข้ามาในผ้าห่มผืนเดียวกัน
แล้วเลื้อยมือผ่านช่วงเอวในทันที
“น้องไม่เข้าใจหรอกครับจนกว่าจะได้เห็น” พี่เวย์กระซิบที่ข้างหูแล้วจูบลงบนศีรษะ “บอกแล้วว่าทั้งเลื้อย ทั้งยั่ว ทั้งบด”
“พอเลยครับ!” ผมขยับหนี “ไม่อยากเห็นหรอก อื้อพี่เวย์”
ร่างสูงตามรวบตัวจับพลิกให้หงายขึ้นส่วนร่างใหญ่ของเขาก็ขึ้นมาคร่อมไว้ด้านบน
“ได้เห็นแน่แค่ยังไม่ใช่วันนี้” พี่เวย์เริ่มเข้าโหมดหื่นอีกครั้ง “ถ้าน้องได้เห็นตัวเองรับรองร่อนหนักกว่าเดิมแน่”
ร่อน!? ฮืออ ไม่ได้ทำแบบนั้นนะ ไม่ได้ทำเลย!
.•:*´¨`*:•.☆ ► รู้ เ ท่ า ไ ม่ ถึ ง . . รั ก ◄ ☆•:*´¨`*:•.
พี่ดอทชุ่มฉ่ำไปแล้ว หวังว่าแฟนคลับพี่ดอทจะฉ่ำชุ่มหัวใจกันพอสมควรน้า
มาลุ้นกันว่าจะหวานไปถึงกี่ตอน อิๆ
วันนี้มีเวลาทอล์ค
angelninae : ขอบคุณที่ติดตามและคิดถึงน้าาา การติดตามและคอมเม้นต์เป็นกำลังใจที่ดีที่สุดสำหรับคนแต่งเลยค่ะ #เลิฟ
angelninae : ตอนนี้มีเรือ 3P อยู่สองลำ ดินดอทสกาย กับ เวย์ดอทวรรต น่าอิจฉามาดาม มากผู้หลายชายเหลือเกิน
Janemera : สองหนุ่มจะยอมมั้ยยย จะตีกันตายซะก่อนหรือเปล่าโดยเฉพาะหมอวรรตจะลอบฆ่าพี่เวย์มั้ยย
TachibanaRain : ตอนใหม่มายังไม่ได้ไปตาม กลัวเบื่อ(พี่ดอท) พี่ดอทดื้อไม่เกี่ยวกับนายน้อยน้าา ฮือๆ
aisen : พี่เวย์เข้ามาลากนางออกจากห้วงทุกข์แล้วจ้าา เหลือแค่ตัวนางเองว่าจะรักษาความสุขให้อยู่ด้วยนานๆ ได้มั้ย
songte : พี่ดอทจะกล้าเลือกทั้งคู่ไหมน้อ นางก็ผีบ้าผีบอพอสมควรน้า เดาใจจากจริงๆ
วันหนึ่ง : เลิกทั้งคู่แล้วจะเหลือใครอ่าาาา TT
dekying kukkig : ตอนนี้นางเปิดโลกแล้วจ้าา โลกใบใหม่ของพิเวย์คนหื่น อิๆ
naruxiah : หนึ่งหนุ่มวิศวกรรอดแล้วค่ะ เหลืออีกหนึ่งหนุ่มหมอยังลอยคอรอคอยตาปริบๆ
Duangjai : 3P คืออายัยเหยอ //ตอนนี้ดอทออกมาเจอแดดแล้ว โดนแดดเลียจนไหม้เกรียมไปโม้ดเรยยย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
