ตอนที่ 25 : เห็นชอบหรือไม่
ไม่น่าเชื่อว่าวันนี้ผมตื่นก่อนนาฬิกาปลุก กระตือรือร้นมากจนนางจรวยมองส่งด้วยแรงใจสนับสนุน
“โชคดีนะลูก”
“ไว้ใจผมได้เลย!”
แม่กำหมัดสองข้างส่งสัญญาณให้ผมสู้ๆ ผมก็เลยกำหมัดสองข้างระดับอกกลับ เราสองแม่ลูกมองหน้ากันอย่างมุ่งมั่นปานไปรบ เพราะวันนี้...ผมตัดสินใจแล้วว่าจะขอนิฌาน ชาญชัย ดาราในสังกัดคบหาเป็นแฟน!
พ่อแม่เปิดไฟเขียวสนับสนุนด้วยใจเต็มร้อยขนาดนี้ หากประวิงเวลารีรอพวกท่านคงเสียใจที่อุตส่าห์เปิดโอกาสให้พูดความในใจกัน แต่จะให้โพล่งขอคบเลยก็เขินทำตัวไม่ถูก ผมเลยวางแผนเซอร์ไพรส์...ด้วยการเขียนการ์ด!
บรรดาจดหมายและการ์ดอวยพรจากแฟนคลับผมยังอ่านไม่หมดเลย ฉะนั้นวันนี้จะเขียนการ์ดใส่ลงไปด้วย แสร้งทำทีเป็นอ่าน แต่ความจริงแล้วคือคำสารภาพรัก ตบท้ายด้วยข้อความ ‘คบกับผมนะครับพี่ฌาน’ เชื่อว่าเขาจะต้องหน้าเหวอมากแน่ๆ
โดนรุกจีบใส่ตั้งนาน ขอรุกกลับบ้างแล้วกัน ฮึ่ม!แม้จะเตรียมพร้อมอย่างดี แต่ในใจตื่นเต้นหนักมากเพราะเป็นครั้งแรกที่ผมจะขอคบใครสักคน แต่ถ้าไม่ทำให้ชัดเจน เรื่องระหว่างเราก็คงไม่คืบหน้าสักที ในเมื่อนิฌานพร้อมใจจะรอและเคียงข้างผมในทุกสถานะด้วยสายตารักใคร่จริงใจอย่างเป็นผู้ใหญ่และใจเย็น วัยรุ่นใจร้อนอย่างผมก็ขอลุยเลยดีกว่า
ไอ้คิดน่ะส่วนคิด เพราะเมื่อรถเมล์ถึงจุดหมาย ผมก็เลิกลั่กทำตัวไม่ถูกด้วยความเก้อเขินทั้งที่ยังไม่ทันเข้าบริษัทเลยด้วยซ้ำ ผมลงจากรถเมล์ ผ่อนจังหวะการเดินช้าลงให้คนที่ลงมาพร้อมกันแซงไปก่อน จากนั้นจึงมองหาที่สงบข้างกำแพง หยิบการ์ดในกระเป๋าเปิดดูเพื่อความมั่นใจว่าเขียนถูกต้องทุกตัวอักษร
พออ่านก็รู้สึกหน้าแดงๆ ชอบกล นี่ผมกำลังจะขอนิฌานเป็นแฟนจริงๆ ใช่มั้ย คนที่เป็นดาราชื่อดังคนนั้นน่ะเหรอ เป็นการตัดสินใจที่ถูกหรือผิดกันแน่นะ ผมควรจะรอให้เช็กเมทถ่ายจบ ไม่ก็รอจนสัญญาสิ้นสุดค่อยรุกจะดีหรือเปล่า แต่! เรื่องการวางตัวของเราสองคนนั้นวางใจได้ ต่อให้เป็นแฟนกันแต่ต่อหน้าคนอื่นหน้าที่การงานย่อมเป็นอันดับหนึ่ง!
สรุปเป็นแฟนตอนนี้หรือตอนไหนก็ไม่เห็นจะต่าง เพราะผมมั่นใจว่านิฌานแยกแยะได้ และตัวเขาก็เชื่อว่าผมทำได้เหมือนกัน อย่าคิดมากเลยเจตรินเอ๋ย ถือการ์ดเดินลงรถเมล์จนจะถึงหน้าบริษัทอยู่แล้ว มาหวั่นใจอะไรตอนนี้!
แต่! ไอ้แผนเซอร์ไพรส์ก็น่าอายไม่น้อย ผมนึกภาพออกเลยว่าหลังนิฌานเหวอ เขาก็จะมองผมด้วยสายตาลึกซึ้งกึ่งล้อเลียน แล้ววีรกรรมนี้จะสลักลึกในใจ เป็นหัวข้อที่ถูกหยิบยกมาหยอกบ่อยๆ แน่
แต่! ไอ้การคบหาแม้จะน่าอายก็ไม่ใช่ความอับอาย ผมจะลังเลทำไมในเมื่อลงมือทำถึงขั้นนี้แล้ว แม่เองก็สนับสนุน กำหมัดสู้ๆ กันเมื่อเช้าแล้วด้วยซ้ำ ฉะนั้น...เลิกทะเลาะกับตัวเองแล้วลุยสักที
สู้โว้ย!ตกลงปลงใจสำเร็จ ผมก็ประคับประคองการ์ดแสนสำคัญเตรียมเก็บใส่กระเป๋าไม่ให้มีรอยขีดข่วนใดๆ แต่ระหว่างที่ก้มหน้าก้มตารูดซิบกระเป๋าสะพายอยู่นั้น ก็มีคนคนหนึ่ง...กระชากคอเสื้อผมแล้วต่อยทันที!
ผมเหวอ คนรอบข้างที่กำลังเดินเข้าซอยมาก็เหวอ จู่ๆ ก็มีคนชกต่อยกัน บริเวณรอบด้านผมเลยเป็นที่ว่างหนึ่งเมตรทันทีเพราะไม่มีใครกล้ายุ่ง
“ลบคลิปออกเดี๋ยวนี้นะ!”
นึกว่าใคร...ที่แท้ก็มือเทไข่นี่เอง!
เพราะตัดขาดจากโลกโซเชียลไปสองวันจากการถ่ายทำบนเกาะกลางทะเล พ่วงด้วยเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของตัวเอง ทำให้ผมลืมสนิทว่าตอนนี้มือเทไข่ยังถูกสืบหาตามล่าตัวจากกลุ่มแฟนคลับนิฌานไม่ลดละ
คาดไม่ถึง...ว่าเขาจะลงทุนมาหาผมเองถึงที่!
ดีเลยสิ จะได้จับส่งตำรวจให้จบๆ ไป!
แม้โดนต่อยหนึ่งหมัด แต่ผมจำคำของนิฌานได้ดีว่าอย่าไปตอบโต้หาเรื่องเจ็บตัว แต่รีบแจ้งตำรวจจะดีกว่า ผมเลยมองเมินคนที่ลงทุนย้อมสีผม ใส่ผ้าคาดปากปกปิดตัวตนล้วงหาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงทันที
“อย่าคิดจะทำอะไรบ้าๆ กูไม่ยอมโว้ย!”
ผลคือโดนต่อยอีกหมัด แถมยังปัดป่ายจนโทรศัพท์กระเด็นตกพื้น ต่อด้วยกระชากกระเป๋าผมโยนทิ้งข้างๆ อีกต่างหาก ผมจะไม่ว่าเลย...ถ้าเกิดการ์ดสารภาพรักไม่กระเด็นออกมาเนื่องจากยังปิดกระเป๋าไม่สนิทดี แล้วช่างบังเอิญเหลือเกิน ที่มัน...ตกท่อน้ำทิ้ง!
มองการ์ดสีขาวกลายเป็นสีคล้ำ สภาพไม่น่าดู ผมก็เลือดขึ้นหน้า
เจตรินหัวร้อนแล้ว!
ต่อยมาสองหมัดใช่มั้ย ฮึ่ม ผมจะต่อยเขากลับสามหมัด เราสองคนผลัดกันฉุดกระชากลากถูท่ามกลางไทยมุง ผมได้เปรียบมากกว่าเพราะถึงจะหัวร้อนแต่ก็ยังไม่ลืมวิชาป้องกันตัว เขาต่อยมาก็ยกมือกันแล้วสวนกลับ แต่ก็ไม่วายปากแตกแว่นหลุด สภาพไม่ค่อยสู้ดีนักหรอก...
“บอกให้ลบคลิปไงวะ!”
“เอาการ์ดที่อุตส่าห์ทำแทบตายคืนมานะโว้ย!”
เหมือนเราสองคนจะคุยคนละเรื่องเดียวกัน มือเทไข่โมโหเรื่องคลิปซึ่งเป็นต้นเหตุให้โดนตามล่าในโซเชียล ส่วนผมโมโหที่การ์ดสารภาพรักซึ่งนั่งเขียนบรรจงอย่างดี เลือกจากหนึ่งในหลายสิบใบที่นั่งหลังขดหลังแข็งทำเมื่อคืนจนตาโหลกลายเป็นขยะเน่าเสีย ความตื่นเต้นโรแมนติกหายวับ นึกอยากระบายอารมณ์ให้สาแก่ใจ
แม้จะดูเหมือนนาน แต่ความจริงพวกเราตะลุมบอนต่อยกันไม่ถึงห้านาที ก่อนจะถูกขวางด้วยชายหนุ่มผิวคล้ำร่างสูงโปร่งที่มาถึงไม่พูดไม่จา จับหมัดของผมกับคนเทไข่ไก่คนละข้าง ก่อนจะตะโกนออกมาด้วยเสียงอันดังลั่นบ่งบอกถึงพลังปอดไม่ธรรมดา
“หยุด-ได้-แล้ว!”
“พะ...พี่จิ”
ครับ บุคคลที่ปรากฏตัวพร้อมเสียงปรบมือจากคนรอบข้างด้วยท่วงท่าสุดเท่คือพี่ชายผมเอง พี่จิเคยเป็นสตั้นท์แมนเก่า แถมยังออกกำลังกายทุกวัน จับหมัดด้วยแรงบีบไม่ธรรมดาจนผมกับคู่กรณีพากันนิ่วหน้า ไม่กล้ากระโจนใส่กันอีก
“อ้าว คุณคนนี้หน้าคุ้นๆ นะครับ” พลันเลขาคมสันปรากฏตัว ราวรัศมีทรงอำนาจนั้นแผ่ออกมา บรรดาไทยมุงเลยพากันกระจายตัวราวจอมมารเสด็จ ข้างหลังคุณเลขายังมีบอดี้การ์ดของเสี่ยอีกคน ถ้าจำไม่ผิดเหมือนจะชื่อ...
“เบิ้ม จับตัวคนนี้ไว้”
ใช่ๆ ชื่อเบิ้ม!
พอไทยมุงสลายตัว ผมก็เพิ่งเห็นว่ามีรถหรูจอดอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ด้านในคือเสี่ยซึ่งนั่งเบาะหลังทำหน้าไม่สบอารมณ์ คาดว่าเพราะพี่จิอยู่ดีไม่ว่าดีกระโจนเข้ากลางวงบู๊ซะงั้น
“เอ๊ะ เจ ทำไมเจถึงมาต่อยกับคนนี้ล่ะ พี่เห็นคนมุงเยอะๆ นึกว่าจะมีเรื่องน่าสนุกเลยขอเสี่ยแวะดู คาดไม่ถึงว่าจะมีคนทะเลาะกัน ไอ้จิคนนี้เลยอดไม่ได้ ต้องช่วยเข้ามาห้ามเพื่อให้ชาวโลกรักกันเยอะๆ แต่...ทำไมหนึ่งในนั้นถึงเป็นเจได้ล่ะ! ไม่นะน้องพี่ ปากแตก หน้าเป็นรอยช้ำ ไม่นะไม่! ใครเป็นคนทำ! มันคือผู้ใด! ไยถึงกล้าทำร้ายดวงใจของตระกูลทองคำดีได้ลงคอ! ไม่สิ แม่สอนว่าอย่าเอาคืนคนอื่นด้วยกำลัง ฉะนั้นตอนนี้พี่ต้อง...ฮือ โฮ”
“พี่จิ...อย่าร้องไห้”
มองพี่ชายที่อารมณ์เปลี่ยนไวจนจะแก้ตัวก็ไม่ได้จะอธิบายก็ไม่ทัน ผมก็ทำได้เพียง...ลูบหลังปลอบใจ
“คุณจิพาคุณเจขึ้นรถก่อนเถอะครับ” เลขาคมสันออกปาก ด้วยเกรงว่าเสี่ยจะอารมณ์เสี่ยที่คนรักหาเรื่องแทรกกลางวงคนอื่นไม่พอ ยังมาร้องไห้โฮๆ อีกต่างหาก “ตรงนี้ผมกับเบิ้มจะจัดการเอง”
คมสันพูดไปพี่จิก็ไม่ฟังเอาแต่กอดผมร้องไห้อย่างเสียอกเสียใจสุดซึ้ง ผมเลยตบไหล่พี่ชายให้คลายอ้อมกอด จากนั้นก็ก้มเก็บโทรศัพท์ กระเป๋าและแว่นที่โดนต่อยตกพื้น ถอนหายใจกับการ์ดซึ่งจมอยู่ในท่อน้ำทิ้ง แล้วลากแขนพี่จิขึ้นรถแทน
ส่วนคนเทไข่ไก่ที่ตัวสั่นหน้าซีดเพราะโดนเบิ้ม บอดี้การ์ดตัวโตกล้ามบึกแถมยังหน้าบากคุมตัวนั้นก็ขอให้โชคดี...ตกอยู่ในเงื้อมมือของคมสัน น่าจะไม่จบแค่การปรับแต่คงมีแผลใจไปอีกนาน
“อย่าร้องไห้”
พอขึ้นรถ เสี่ยก็รีบส่งผ้าเช็ดหน้าให้พี่จิด้วยสีหน้าไปไม่เป็น ทั้งห่วงทั้งงง
ผมยิ้มเจื่อน เห็นคู่รักปลอบโยนกันก็อดนึกถึงนิฌานไม่ได้
พอเงยมองภาพสะท้อนในกระจกก็อุทานในใจเสียงหลง สภาพหน้าแบบนี้...กับวีรกรรมหัวร้อนจนต่อยกับมือเทไข่ใกล้บริษัทเอ็มเอชเอ็น เอนเตอร์เทนเมนต์อย่างนี้...แผนขอคบด้วยความโรแมนติกน่าจะล่มแล้ว!!
และก็เป็นอย่างที่คิดไม่มีผิด
ทันทีที่นิฌานขึ้นมายังชั้นบนสุดของท่านประธาน แล้วเห็นสภาพผมนั่งบนโซฟารับแขก ข้างๆ กันคือพี่จิที่ช่วยทำแผลด้วยมือไม่เบา รอยยิ้มที่มักประดับบนใบหน้าของดาราชื่อดังเสมอก็สลายราวกับหมอกควัน
“เกิดอะไรขึ้น!”
“เรื่องมันเป็นแบบนี้ครับคุณนิฌาน คือตอนแรกเนี่ย ผมนั่งรถมากับเสี่ย จากนั้นก็เจอคนมุงกันอยู่ในซอย แออัดมาก ผมนับดูแล้วน่าจะประมาณยี่สิบคนได้ จากนั้นก็...”
“ผมถามน้องเจครับ ไม่ได้ถามคุณจิ” นิฌานเอ่ยแทรกการฝอยของพี่จิด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบจนชวนให้หัวใจตกไปถึงตาตุ่ม ผมสบตาเขาแล้วใจสะท้านเฮือกๆ รีบหลบหน้าไม่กล้าสู้ความผิด
“เดี๋ยว! คุณจะเอาน้องชายผมไปไหน น้องชายผมยังเจ็บอยู่เลยนะ!” พี่จิร้องโวยวายเมื่อจู่ๆ นิฌานก็ลากแขนผมที่นั่งซึมให้ลุกขึ้น
“ผมต้องการคุยกับน้องเจสองต่อสอง” นิฌานเปลี่ยนหน้ากากไวมาก จากหน้าเคร่งกลายเป็นหน้ายิ้ม หันไปถามพี่จิเป็นมารยาทด้วยรอยยิ้มสุภาพแสนดี
“ถ้างั้นล่ะก็...เอาเป็นห้องทำงานของคุณสันมั้ยล่ะครับ ตอนนี้คุณสันไปสถานีตำรวจ คงไม่กลับในเร็วๆ นี้ ส่วนเรื่องความเป็นส่วนตัวก็ระดับสิบเต็มสิบเลย!”
เดี๋ยว แล้วไหงพี่จิที่เพิ่งจะปกป้องผม ถึงได้เสนอทางเลือกช่วยเหลือนิฌานซะงั้นล่ะ!
“ขอบคุณครับคุณจิ คุณช่างเป็นคนดีจริงๆ” นิฌานตบไหล่ชมเชย เรียกให้พี่จิยืดอกอย่างพอใจ เขาลากผมเข้าห้องทำงานของคมสัน ทันทีที่ปิดประตู ล็อกกลอน สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นคนละคน
ทั้งที่ควรจะระแวงกับการบุกเขตหวงห้ามของจอมมาร แต่เราสองคนลืมเลือนข้อสำคัญข้อนั้นไปจากสมอง เพราะนิฌานเอาแต่จ้องหน้า ส่วนผมก็เอาแต่นิ่งเงียบไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง
จะบอกว่า...เอ่อ...หัวร้อนเพราะการ์ดสารภาพรักถูกปัดตกท่อ ก็แลฟังไม่ขึ้น
ท่ามกลางความเงียบที่เต็มไปด้วยความกดดัน พลันนิฌานถอนหายใจเฮือกอย่างจำยอม
“น้องเจเล่าสิครับว่าทำไมถึงสติหลุด น้องเจเป็นคนมีเหตุผล ไม่ต่อยตีกับใครง่ายๆ แน่ ถ้างั้นช่วยอธิบายให้พี่เข้าใจหน่อยสิครับ หืม” นิฌานประนีประนอม พลางจับคางผมให้เงยหน้าด้วยสายตาเจ็บปวดใจกับรอยช้ำตามใบหน้าและมุมปาก
“ถ้าเล่าแล้ว...” ประโยคแรกที่เอ่ย ไม่ใช่การอธิบาย แต่คือคำถามด้วยน้ำเสียงเบาหวิว “พี่ฌานจะดุผมมั้ย...”
พลันนิฌานตัวแข็งค้างในท่าจับคางผมเหมือนโดนแช่เย็น
“พี่ฌานจะโกรธผมมั้ย จะทำหน้าน่ากลัวใส่รึเปล่า” พูดความกลัวไปหมดแล้ว ผมก็กะพริบตาปริบๆ ช้อนมองอย่างว่าง่าย เพราะรู้ว่าถ้าเล่าต้องมีคนตำหนิเสียงโหด ทำหน้าถมึงทึงใส่แน่ๆ
แต่ผม...ไม่ชอบเห็นเขาดุนี่แม้จะมีความผิดติดตัว ผมก็ขอความมั่นใจอยากให้เขารับปากกันก่อน แต่มองแล้วมองอีก กะพริบตาแล้วกะพริบตาอีก นิฌานก็ยังตัวแข็งไม่ยักจะละลายสักที
หรือว่าครั้งนี้จะโกรธมากๆๆๆ เลย!?ผมใจเสีย ใจหาย ใจตกไปถึงตาตุ่ม ยกสองมือกุมมือนิฌานที่จับคางผมแน่นเป็นเชิงขอร้อง พร้อมเอ่ยย้ำเสียงอ่อนยอมลงให้สุดชีวิต
“พี่ฌาน...”
พลันคนตัวโตเข่าทรุดฮวบ ผมสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจ
“พี่ฌาน!”
ไอ้เรารีบถลาหมายช่วยประคอง แต่กลับโดนยกมือห้ามไม่ให้เข้าใกล้
โกรธมากจริงๆ ด้วย!“พี่ฌาน...” ในอกมันหน่วงอย่างบอกไม่ถูก ผมนั่งกอดเข่าจุ้มปุ๊กใกล้เขาที่นั่งคุกเข่าก้มหน้านิ่ง ไม่รู้จะทำยังไง “พี่ฌาน อย่าโกรธสิ ผมขอโทษ ผมขอโทษครับ”
น้ำเสียงเริ่มจะสั่นเครืออย่างควบคุมไม่อยู่ ก่อนจะเหวอแทบไม่ทันเมื่อจู่ๆ คนที่นิ่งเงียบไม่ยอมตอบก็กวาดมือรวบผมที่นั่งกอดเข่าเข้าไปกอดแบบทั้งตัว
ทั้งตัวจริงๆ นะ! กวาดมือเดียวรวบไปหมดทั้งตัวเลย!!
“เฮ้อ” นิฌานถอนหายใจหนัก เอาคางวางอยู่บนศีรษะของผม เล่นเอากอดเข่าไม่กล้าขยับ เพราะท่าของเขาตอนนี้คือคุกเข่ายืดตัวโอบกอด เหมือนจะกลืนกินผมเข้าไปเลยอ่ะ!
“น้องเจนะน้องเจ จู่โจมด้วยท่าไม้ตายขนาดนี้ แล้วพี่จะต่อกรได้ยังไง” นิฌานเอ่ยอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ก่อนจะตบหลังผมเบาๆ “พี่สัญญาว่าจะไม่โกรธ จะไม่ดุ จะไม่ทำหน้าน่ากลัวใส่ ฉะนั้นเล่ามาได้แล้วครับ”
“ด้วยท่านี้น่ะเหรอพี่ฌาน” ผมเงยหน้า แต่หัวติดอกเขา
“ท่านี้แหละ พี่จะได้ไม่ใจอ่อนไง”
ไม่เห็นหน้าจะได้ไม่ใจอ่อน ก็ดีเหมือนกัน เพราะผมไม่ต้องระแวงสีหน้าของนิฌานระหว่างเล่าเรื่องด้วย
“เรื่องมันเป็นแบบนี้ครับพี่ฌาน” พอเขารับปาก ผมก็ใจชื้นขึ้นเยอะ “วันนี้ผมตั้งใจจะทำเรื่องเซอร์ไพรส์พี่ฌาน แต่ตื่นเต้นมาก ก่อนจะเดินเข้าบริษัท ก็เลยหยิบของชิ้นนั้นออกมาดู ไม่ทันระวังคนรอบข้าง จนโดนมือเทไข่ไก่ปราดเข้ามาต่อย”
ผมเล่าไป ศีรษะก็ซุกกับอกเขาไป
“ตอนแรกผมไม่ได้ตั้งใจตอบโต้นะ แต่คนคนนั้นเอาแต่บอกว่าให้ลบคลิป ไม่ฟังกันเลย ผมเลยจะแจ้งตำรวจ แต่โดนปัดมือจนโทรศัพท์ตกพื้น แล้วยังโดนกระชากกระเป๋า จนของชิ้นนั้นตกท่อน้ำทิ้ง ของนั้นน่ะ...ผมนั่งทำมาทั้งคืน คิดดิบดีว่าจะให้พี่ฌานยังไง มาจมน้ำตายในท่อน้ำทิ้งอย่างนี้ ผมก็เลยโมโห หัวร้อนจนต่อยกลับ”
“จากนั้น...?”
“จากนั้นก็ตะลุมบอนกัน จนพี่จิเข้ามาห้ามครับ” เล่าจบ ผมก็ซุกหน้ากับเข่าตัวเองอย่างรับผิดแต่โดยดี
“ในสถานการณ์แบบนี้ ความจริงแล้วน้องเจควรจะทำยังไงครับ”
“ผมไม่ควรโต้กลับ แต่ควรร้องขอความช่วยเหลือ มีคนมุงเยอะขนาดนั้น ต้องมีสักคนช่วยห้ามปรามได้ แต่พอผมตอบโต้ ทุกคนเลยไม่กล้าเข้าใกล้ พากันจับกลุ่มถอยห่างออกไป...”
“ใช่แล้วครับ ถ้าโทรหาตำรวจไม่ได้ ก็ร้องหาความช่วยเหลือ จะเอาตัวเองไปต่อยตีกับคนจนตรอกพรรค์นั้นทำไม ไม่คุ้มเลย” นิฌานเอ่ยอย่างใจเย็นกึ่งสอนสั่ง ผมเลยครางตอบในลำคอเสียงเบา “ทุกคนเป็นห่วงน้องเจนะครับ พี่เองก็ห่วงแทบขาดใจ ยิ่งเห็นหน้าน้องเจช้ำไปหมด ก็รู้สึกเจ็บแทนเลย”
“พี่ฌานไม่โกรธผมนะ” ผมถามเสียงอ่อน
“ความจริงแล้วน้องเจเป็นคนมีเหตุผล ช่างวางแผน แต่นิสัยเสียคือขี้ระแวง แอบหัวร้อนเบาๆ และไม่ค่อยห่วงความปลอดภัยของตัวเอง”
“ไม่โกรธผมนะพี่ฌาน”
“ถ้าเกิดคนคนนั้นมีมีดจะทำยังไงครับ ถ้าเขาพกอาวุธมาข่มขู่เพราะจนตรอก น้องเจไปต่อยกลับคือการหาเรื่องให้โดนแทงเลยนะ ดีแค่ไหนแล้วที่จบแค่การวิวาทกัน น้องเจต้องคิดให้เยอะกว่านี้ ต้องระวังตัวเองให้ดีกว่านี้”
“พี่ฌาน...” ผมใจเสียอีกครั้ง โดนเมินก็น่าเศร้าอย่างนี้นี่เอง แถมยังไม่เห็นสีหน้าแววตาอีกฝ่ายด้วยว่าอยู่ในอารมณ์ไหนจนทำตัวไม่ถูก “...อย่าโกรธผมเลย”
“โกรธ” คำตอบของนิฌานเปรียบดังฟ้าผ่ากลางใจ “แต่จะหายโกรธถ้าน้องเจบอกว่าของเซอร์ไพรส์พี่คืออะไร”
พลันอ้อมกอดคลายออก ผมเงยหน้า เห็นนิฌานยิ้มบางด้วยสายตาให้อภัยแล้วจึงโล่งอก หน็อยแน่ ตอนบอกโกรธเมื่อกี้เล่นเอาตัวชา!
ผมแอบเคืองเขาเล็กๆ รู้ตัวว่าโดนแกล้งเข้าให้แล้ว แต่เพราะยังมีชนักติดหลัง เลยนั่งกอดเข่า ช้อนมองนิฌานก่อนจะเล่าออกมาด้วยหน้าซับสีแดงจาง
“เมื่อวานหลังพี่ฌานกลับไป พ่อกับแม่ก็จับผมคุยเปิดอก”
นิฌานพยักหน้ารับอย่างตั้งใจฟัง
“ความรู้สึกของพี่ฌานน่ะไร้ข้อสงสัย แต่คนที่ลังเลใจคือผมต่างหาก แต่พอลองนึกดูดีๆ ผมก็คิดว่าคงจะชอบพี่ฌานเข้าแล้วล่ะ”
“น้องเจ...”
“ยัง ผมยังพูดไม่จบ อย่าขัดสิครับ” ผมเอ็ด ก่อนจะพูดออกมารวดเดียวให้อายทีเดียวไปเลย “ชอบตอนไหนไม่รู้ แต่คงเริ่มจากความประทับใจในความรับผิดชอบต่องาน ในการรับปากเชื่อคำของผมไม่เจ้าชู้ เพราะมันทำให้ผมได้เห็น ว่าพี่ฌานไม่ใช่คนเลวร้าย ไม่ใช่คนสับปลับอย่างที่ผมเกลียด แต่เป็นคนจริงใจ ซื่อตรงคนหนึ่งมากเลยต่างหาก เรื่องของครอบครัวยิ่งทำให้ผมนึกอยากเอาใจช่วย ไม่ใช่ว่าสงสาร แต่เพราะผมอยากเห็นพี่ฌานมีความสุข”
ผมยิ้ม
“พี่ฌานบอกว่าผมคือความสุขของพี่ ส่วนผมเองก็อยากเห็นพี่มีความสุขเยอะๆ ถ้าอย่างนั้นสงสัยเราคงต้องคู่กัน คบกันไปนานๆ แล้วล่ะครับ”
พลันนิฌานทำหน้า...จะเหวอก็ไม่ถูก จะตื่นเต้นก็ไม่เชิง
เป็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยอารมณ์ดีใจแต่พยายามกลั้นไว้ ดูเคลิ้มๆ เพ้อๆ คล้ายตัวลอยๆ พลันเขาเงียบไปครู่ใหญ่ ก่อนจะถามด้วยแววตาขึงขัง
“น้องเจคิดมาดีแล้วใช่มั้ยครับ คบกับพี่นั้นมีข้อจำกัดหลายอย่าง เพราะพี่เป็นดารา คงให้เวลาเรามากเท่าคนอื่นๆ ไม่ได้”
“ไม่เห็นจะเป็นปัญหาตรงไหน ผมชอบที่พี่เป็นดารา และผมก็ชอบดูหนังดูละครด้วย บริษัทนี้ก็เป็นของเสี่ย ซึ่งเสี่ยเป็นคนรักของพี่ชายผม ผมจะเข้ามาหาพี่ฌานตอนไหนก็ไม่มีใครสงสัย และผมตั้งใจแล้ว...ว่าหลังเรียนจบจะมาสมัครเป็นผู้จัดการถาวร พี่ฌานจะได้ไม่เหงา มีความสุขในทุกๆ วันเลย ไม่ดีเหรอครับ”
“ดีสิ...ดีมากๆ แต่นี่เป็นรักแรกของน้องเจ เป็นความหวั่นไหวครั้งแรกของน้องเจ พี่รู้ว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะพี่รุกจีบไวเกินไป แต่น้องเจจะมั่นใจได้ยังไงว่าเลือกพี่นั้นดีแล้ว น้องเจยังเด็ก ยังมีตัวเลือกอีกเยอะ ถ้าน้องเจเปิดใจพิจารณาดีๆ น้องเจจะเจอคนที่ดีกว่าพี่อีกมาก”
“ถึงจะเป็นความรักครั้งแรก ความหวั่นไหวครั้งแรก แต่พี่ฌานก็เป็นคนแรกที่ทำให้ผมยอมเปิดใจ เมื่อผมเลือกแล้วก็จะไม่เสียใจทีหลัง และต่อให้อนาคตเจอคนที่ดีกว่าพี่ฌาน ไม่ว่าจะเพศอะไร ผมก็ไม่รู้สึกผิดที่เลือกพี่ เพราะผมรักพี่ไปแล้ว พี่ฌานจะให้ผมมีหัวใจหลายดวง รักใครอีกหลายคนพร้อมกันไม่ได้หรอกนะครับ” ผมเอ่ยพร้อมช้อนตามองกึ่งงอนที่จนป่านนี้ยังหาเหตุผลสารพัดอย่างมาอ้างอยู่ได้ แม้จะรู้ว่าทำเพราะห่วง แต่คนออกปากขอคบน่ะใช้ความกล้ามากนะรู้มั้ย ให้พูดอีกทีก็ไม่รู้จะเหมือนเดิมหรือเปล่า
“พี่ฌานต้องรับผิดชอบผมสิที่ทำให้รักไปแล้วอ่ะ”
พูดจบก็แอบฮึ่มในใจเบาๆ ดูซิว่าจะมาไม้ไหนอีก!
ผลคือนิฌานยอมจำนนต่อหลักฐาน มองผมด้วยสายตาอ่อนระทวยด้วยความรักและหลงใหลอย่างถอนตัวไม่ขึ้น แค่เห็น...ก็รู้เลยว่าเขาตกหลุมผมจนจมมิดหัวแล้ว
“นี่คือแผนเซอร์ไพรส์พี่เหรอครับ” นิฌานกระแอมไอแก้เก้อ
“ใช่ครับ แต่ความจริง...ผมเขียนลงในการ์ด...” ผมเอ่ยพลางมองคนที่รุกคืบเข้าหาอย่างงุนงงว่าจะทำอะไร “พี่ฌานมองผมใกล้ขนาดนี้ทำไมอ่ะ”
“พี่กำลังมองว่าน้องเจปากแตกแบบนี้จะจูบไหวรึเปล่า”
วะ...ว่าไงนะ!ผมหน้าแดงก่ำกับประโยคน่าอายที่โพล่งออกมาไม่ทันตั้งตัว
“น่าจะไหวนะ จูบแรกของเรา เอาเบาๆ ก็แล้วกันเนอะ”
ยังจะมาเนอะอะไรอีก!ผมมองคนหน้าด้านหน้าทนที่เพ่งพิศพิจารณารอยแตกมุมปากของผมอย่างตั้งอกตั้งใจ
“เห็นชอบครับ”
“ครับ?” ผมซึ่งสติกระเจิงไปแล้วเริ่มจับใจความไม่ทันว่าเขาต้องการสื่ออะไร เพราะนิฌานพูดไปพลางก็ยื่นหน้าเข้าใกล้จนได้ยินเสียงลมหายใจ
“คำตอบของน้องเจที่บอกว่าเราคงต้องคู่กัน คบกันไปนานๆ แล้วล่ะ พี่เห็นชอบครับ” พอมองในระยะประชิดแบบนี้ จึงเห็นอย่างชัดเจนว่าดวงตาของเขาประกายวับวาวขนาดไหน
มันสวยมาก
“แล้วน้องเจล่ะเห็นชอบมั้ย”
“ครับ?”
นิฌานไม่ตอบ แต่เลื่อนสายตามาหยุดที่ริมฝีปากผม เป็นอันสื่อว่าผมเห็นชอบมั้ยหากเขาจะขอจูบเบาๆ บนปากแตกๆ ที่ซึมเลือดของผม
มาถึงขั้นนี้แล้ว...
“เห็นชอบครับ”
ก็ต้องไปให้สุดละวะ!
.........
.....
ผมไม่อยากจะบรรยายเลย ต้องพูดจริงๆ เหรอ
เอ่อ...เอาเป็นว่าจูบแรกของเรา ผมมองเขาตาแป๋ว ส่วนนิฌานก็ประกบปากลงมาด้วยสายตากระเซ้าแซว เพราะกลัวแผลสะเทือน เลยแค่แตะ นาบ แนบ ยู่ปากเป็นเสียงจุ๊บชวนจั๊กจี้แล้วค่อยถอนตัวออกไป
ผมลูบสัมผัสที่ร้อนรุ่มจากริมฝีปากไล่ไปทั้งหน้าก่อนจะชะงักเมื่อเพิ่งสังเกตว่าประตูเปิดอยู่...
ตรงนั้นมีเลขาคมสัน บอดี้การ์ดชื่อเบิ้ม และ...
“ไม่นะ เจโดนเคลมแล้ว! ไม่ ม่ายยย!!”
พี่จิ พี่ชายของผมเอง
--------------
เรียบร้อยโรงเรียนนิฌานค่ะ เอาน้องเจไปครองแล้ว โฮ
ใจหนึ่งก็เสียดาย แต่อีกใจก็ยินดีกับน้องเจด้วย เพราะนิฌานก็ดูแลน้องเจดีจริงๆ ช่วยดุช่วยสอน ในส่วนที่บางทีหนูจิหรือพ่อแม่ก็ปรามไม่ได้ สองคนนี้สมกันแล้วล่ะค่ะ
เป็นลมล้มตายกับคำพูดน้องเจมาก ฮือ ให้รับผิดชอบที่ทำให้น้องรักเหรอ ทางนี้อยากจะจับอุ้มไปรับผิดชอบให้ทั้งชีวิตเลย QAQ
#น้องเจที่น่าลัก
Twitter :
@MajaYnaja เพจนักเขียนที่มองส่ง เปิดเพลง ไปเถิดทั้งคู่ ไปสู่ประตูสวรรค์~ปล.ใครรอฉากเอ็นซี น่าจะอีกสักพักเลยค่ะ เพราะน้องเจยังเด็ก ไม่ค่อยสันทัดเรื่องนี้ด้วย จะรีบคลุมโปงเหมือนเสี่ยคนหื่น หรือเตโชผู้หิวโหยคงไม่ไวไฟปานนั้น ไม่ใช่ว่าเราไม่อยากแต่งนะ แต่มันเป็นไปตามบริบทเรื่องค่า <3
ลบข้อความออกนะคะ
เรื่องยังอยู่ห้องนิยาย นิยายยังลงไม่จบ
ห้าม ประชาสัมพันธ์ หรือ เปิดจอง ในรูปแบบหนังสือใดๆ ทั้งสิ้นในกระทู้
ผิดกฏ ข้อที่ 17 ค่ะ
แจ้งเตือน ครั้งที่ 1
Moderator BaoBao
หัวข้อ: {{ Just U,Not US }} เมื่อผมเป็นผู้จัดการดารา -(ตัวอย่าง)ตอนพิเศษ:เกมเศรษฐี P.25 (อ่าน 185224 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก